เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

“คณุ นา้ เสยี่ วเหยยี นเป็ นอะไรเหรอครับ?” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทพี่ งึ่ ขน้ึ หอ้ งไปกว็ งิ่ ลงมา เห็นพวกเธอยนื นง่ิ เลยรบี เดนิ เขา้ ไปดว้ ยกา้ ว เล็กๆ หานมจู่ อ่ื สหี นา้ เปลย่ี น แลว้ รบี ตะคอก “กลับไป!” เสยี่ วหมโี่ ตว้ หยดุ ชะงัก “หมา่ ม๊คี รับ?” เขายนื อยทู่ เี่ ดมิ แลว้ เงยหนา้ ไปมองหานมจู่ อื่ ดว้ ยแววตาทไี่ ม่ เขา้ ใจ หานมจู่ อื่ มองดขู องในกลอ่ ง หายใจตดิ ขดั เล็กนอ้ ย “เชอ่ื แม่ รบี เขา้ หอ้ ง ถา้ แมไ่ มเ่ รยี กก็หา้ มออกมานะ” ถงึ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จะรสู ้ กึ แปลกใจ แตก่ เ็ ชอื่ ฟังหานมจู่ อ่ื เขาพยัก หนา้ จากนัน้ ก็หนั หลงั แลว้ ขน้ึ หอ้ งของตนเองไปเลย พอแน่ใจแลว้ วา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กลับถงึ หอ้ งแลว้ หานมจู่ อื่ ถงึ โล่ งอก

และเวลาน้ี เสยี่ วเหยยี นหนั กลับมาดว้ ยความระแวง มองนาง ดว้ ยสหี นา้ ทซ่ี ดี เซยี ว “มู่ มจู่ อื่ ทําไงด?ี ” ตอนท่ี 549 การแทงขา้ งหลงั ทย่ี ากจะป้ องกนั หานมจู่ อ่ื หลบั ตาลง สดู หายใจเขา้ ลกึ เพอื่ ใหต้ นเองสงบลง ถงึ แมเ้ ธอจะแสดงทา่ ทวี า่ สงบลงพอสมควรแลว้ แตใ่ นตอนนบ้ี น ใบหนา้ เธอก็ยังไมม่ สี เี ลอื ดใดๆ หลงั จากนัน้ ไมน่ าน เธอลมื ตาขน้ึ อกี ครัง้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งนงิ่ วา่ “แจง้ ตํารวจ” หลงั จากเปิดกลอ่ งออกมาแลว้ ไมม่ สี ง่ิ อน่ื ใด มเี พยี งกระตา่ ยที่ ตายแลว้ ตัวหนง่ึ แลว้ ยงั ไมใ่ ชก่ ระตา่ ยทตี่ ายแบบปกติ การตายของกระตา่ ยนัน้ น่าเศรา้ มาก ไมส้ องทอ่ นเสยี บเขา้ ทดี่ วงตาทัง้ คู่ หกู ็ถกู ตดั ออกไป เลอื ดสดไหลนอง และอน่ื ๆ….

หานมจู่ อื่ ไมอ่ าจจดจํามนั ไดอ้ กี อยา่ งไรกต็ ามมนั เป็ นการตายที่ น่าสยดสยองมาก ฉากนองเลอื ดพเิ ศษแบบนี้ เธอกบั เสย่ี วเห ยยี นตา่ งก็รสู ้ กึ รับไมไ่ ด ้ โดยเฉพาะเสยี่ วเหยยี น แมว้ า่ เธอจะหวาดกลวั แตข่ าของเธอก็ ออ่ นลง นั่งลงกบั พน้ื ตรงนัน้ ไมข่ ยับเขยอ้ื น หลงั จากหานมจู่ อื่ บอกวา่ จะแจง้ ความ เธอเกอื บจะรอ้ งไหเ้ สยี ง ดงั ออกมา “ฉัน ฉันยนื ไมข่ น้ึ แลว้ ” หานมจู่ อื่ “…..” เธอเมม้ รมิ ฝี ปากซดี แลว้ กา้ วไปดา้ นหนา้ ประคองเสยี่ วเหยยี น จากนัน้ ก็ยน่ื มอื ออกมาปิดกลอ่ งลง แลว้ จงึ ประคองเสยี่ วเหยยี น ไปน่ังพัก “ฉัน ฉันฉันฉัน….”เสย่ี วเหยยี นเงยหนา้ ขนึ้ มองเธอ ถอ้ ยคําพดู ฟังไมช่ ดั เจน “ฉันกลวั แทบตาย…มู่ มจู่ อื่ ” หานมจู่ อื่ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา โทรไปหาสํานักงานทรัพยส์ นิ หมบู่ า้ นอยา่ งใจเย็น

“สวัสดคี ะ่ ใชส่ ํานักงานทรัพยส์ นิ ไหม? เออ่ นค่ี อื ผอู ้ าศยั 18XX เมอ่ื ครตู่ อนเขา้ หมบู่ า้ นมาไดร้ ับพัสดจุ ากทางคณุ พัสดมุ ี บางอยา่ งผดิ ปกติ หวงั วา่ พวกคณุ จะสง่ คนมาจัดการเสยี หน่อย เออ่ …เป็ นกระตา่ ยทตี่ ายแลว้ ขอบคณุ คะ่ ชว่ ยรบี หน่อย” หลงั วางสายโทรศพั ท์ เสย่ี วเหยยี นก็มองเธออยา่ งชน่ื ชมอยู่ ชว่ งหนงึ่ แตไ่ มน่ านก็รสู ้ กึ ตวั แลว้ สง่ เสยี งเอย่ ถาม “เธอ เธอไมใ่ ชว่ า่ จะแจง้ ความหรอ? ทําไมถงึ …ไมแ่ จง้ ความละ่ ?” แมว้ า่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอจะทําใหต้ วั เองสงบแลว้ ความคดิ ในตอน นัน้ คอื แจง้ ความ ถงึ อยา่ งไรสภาพการตายของกระตา่ ยตวั นก้ี ็น่า สลดมาก แคม่ องกร็ วู ้ า่ มคี นจงใจ และมนั ไมใ่ ชเ่ รอื่ งบงั เอญิ อยา่ งแน่นอน แตว่ า่ ถา้ เพราะกระตา่ ยตวั เดยี วกแ็ จง้ ความแลว้ แบบนี้ อาจมี หลักฐานไมเ่ พยี งพอ ดงั นัน้ ทา้ ยทสี่ ดุ เธอจงึ เลอื กทจี่ ะใหท้ รัพยส์ นิ หมบู่ า้ นมาจัดการ

หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของเสย่ี วเหยยี นไปโดยตรง แตก่ ลับถามวา่ “เธอบอกวา่ เธอซอ้ื วัตถดุ บิ ผา่ นทางออนไลน?์ ซอ้ื อะไรไป?” ทันใดนัน้ ทา่ ทขี องเสย่ี วเหยยี นก็กลายเป็ นน่าสงสาร “เธอคงไม่ สงสยั ฉันหรอกนะ? ฉันไมไ่ ดม้ นี สิ ยั ชอบกนิ เนอื้ กระตา่ ย ยง่ิ เป็ นไปไมไ่ ดท้ จ่ี ะใหร้ า้ นคา้ สง่ กระตา่ ยทตี่ ายอยา่ งน่าสยดสยอง แบบนม้ี าให”้ หานมจู่ อ่ื “ฉันไมไ่ ดว้ า่ เธอ” “ฉันซอื้ สเต็กเนอื้ ลกู วัวแบบพเิ ศษ ไมม่ อี ยา่ งอนื่ ในความหมาย ของเธอคอื รา้ นคา้ แกลง้ ฉัน สง่ กระตา่ ยตายตวั หนงึ่ มาใหฉ้ ัน?” เธอในตอนนจี้ ากทต่ี กใจกโ็ ลง่ ใจขนึ้ มา ดงั นัน้ จงึ พดู คอ่ นขา้ งเร็ว ถงึ แมท้ งั้ สองน่ังอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยใบหนา้ ทย่ี งั คงซดี ขาวราวกบั ผง แป้ ง “เธอมคี วามแคน้ กบั รา้ นคา้ ไหม?” เสย่ี วเหยยี นสา่ ยหวั “รา้ นคา้ มคี วามแคน้ กบั เธอ?”

เสย่ี วเหยยี นกอ็ อกแรงสา่ ยหวั อกี “ไมม่ แี น่นอน เป็ นครัง้ แรกที่ ทักไป อกี อยา่ งนเี่ ป็ นรา้ นทม่ี ชี อื่ เสยี งมาก” หานมจู่ อ่ื อดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู วา่ “สองคําถามนัน้ ของฉันเธอยงั ไม่ เขา้ ใจอกี หรอ? ในเมอ่ื พวกเธอทัง้ คไู่ มม่ คี วามแคน้ กนั แลว้ เธอ ยังจะสงสยั วา่ รา้ นคา้ จงใจสง่ กระตา่ ยทตี่ ายแลว้ มาใหเ้ ธอ?” ในตอนแรกเสยี่ วเหยยี นยงั คงมนึ งง แตไ่ ปๆมาๆ เธอก็ ตอบสนอง แลว้ เบกิ ตากวา้ งสดุ แรง “เธอ ความหมายของเธอ คอื มคี นจงใจเอากระตา่ ยตายใสก่ ลอ่ งพัสดสุ ง่ มาใหพ้ วกเรา ตกใจ แลว้ คนๆนกี้ ม็ คี วามแคน้ กบั เรา!” “ใชไ้ ด ้ ถอื วา่ ยงั ไมโ่ งเ่ กนิ ไป” “มจู่ อ่ื !” “อะไร?” “เธอตอนนย้ี งั มอี ารมณม์ าลอ้ เลน่ เธอรไู ้ หมเมอ่ื กฉี้ ันกลัวฉ่ีแทบ แตก แมง่ เอย้ กระตา่ ยตายก็ชา่ งเถอะ ในตายงั เสยี บดว้ ย…”

“ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” หานมจู่ อ่ื ขดั คําพดู ของเธอ เสยี่ วเหยยี นเรม่ิ บรรยาย เธอกย็ ง่ิ เรมิ่ นกึ ถงึ การตายของกระตา่ ย มันชา่ งโหดรา้ ย มากจรงิ ๆ คดิ ไปคดิ มา เธอยงั คงรสู ้ กึ คลน่ื ไสเ้ ล็กนอ้ ย ไดแ้ ตน่ ่ังปิดรมิ ฝี ปากไวไ้ มข่ ยบั เขยอ้ื น คนจากสํานักงานทรัพยส์ นิ ไมน่ านกม็ าถงึ เสย่ี วเหยยี นขยับตวั ไมไ่ ด ้ จงึ เป็ นหานมจู่ อื่ ทไี่ ปเปิดประตู หลงั จากคนจากสํานักงานทรัพยส์ นิ ตรวจสอบพัสดุ ชายรา่ ง ใหญส่ องสามคนตา่ งกถ็ กู เหตกุ ารณ์นองเลอื ดนท้ี ําใหต้ กใจจน หนา้ ซดี แลว้ จงึ มองไปทเี่ จา้ ของบา้ นหานมจู่ อ่ื “คณุ มู่ นคี่ อื พัสดทุ คี่ ณุ พง่ึ ไดร้ ับ?” “ไมใ่ ชพ่ ัสด”ุ หานมจู่ อ่ื สา่ ยหวั สายตาจับจอ้ งไปบนกลอ่ ง “น่าจะมคี นใชช้ อ่ื พัสดแุ ลว้ วางไวท้ ท่ี รัพยส์ นิ หมบู่ า้ น” คนจากสํานักงานทรัพยส์ นิ ฟังแลว้ ก็พยักหนา้ “โอเคครับคณุ มู่ พวกเราเขา้ ใจความหมายของคณุ แลว้ ตรงนพี้ วกเราจะรบี จัดการทันที สําหรับเรอ่ื งของคณุ พวกเราจะตรวจสอบให ้ ชดั เจนแลว้ ใหค้ ําอธบิ ายกบั คณุ ”

หานมจู่ อ่ื ทา่ ทไี มแ่ ยแส “ลําบากหน่อยนะ” พวกเขาเก็บกลอ่ งแลว้ นําออกไปอยา่ งรวดเร็ว หลงั จาก หานมจู่ อ่ื ปิดประตลู ง กย็ นื พงิ กําแพง เสยี่ วเหยยี นยังคงนั่งอยตู่ รงนัน้ จอ้ งมองเธอ หานมจู่ อ่ื เงยี บไปครหู่ นงึ่ แลว้ เดนิ ไปขา้ งหนา้ “สหี นา้ เธอดไู มด่ ี ไปพักผอ่ นกอ่ นเถอะ ขา้ วเย็นไมต่ อ้ งทําหรอก เดย๋ี วคํา่ ๆพวกเรา ออกไปกนิ ไมก่ ็สงั่ อาหารมา” เสย่ี วเหยยี นกลับพดู เสย่ี งแผว่ ออกมา “แลว้ ถา้ อาหารทส่ี ง่ั มาถกู วางยาจะทํายังไง?” หานมจู่ อ่ื “……” เสย่ี วเหยยี นกระพรบิ ตา “ฉันรสู ้ กึ เหมอื นพวกเราถกู จับตามอง อย”ู่ หานมจู่ อ่ื ไมพ่ ดู ตอบ เธอลากขาทอี่ อ่ นแรงทงั้ คไู่ ปทโี่ ซฟาแลว้ นั่งลง รนิ น้ําเย็นใหต้ ัวเองหนงึ่ แกว้ เพอ่ื ระงับอารมณ์ทว่ี า้ วนุ่ ในใจ “ชว่ งนพี้ วกเราไปทําผดิ ตอ่ ใครไวน้ ะ? ใครกนั ทจ่ี ะชว่ั ชา้ ขนาด ทําเรอื่ งแบบนไ้ี ด?้ เธอบอกสชิ ว่ งนพี้ วกเราทําไม…” เสย่ี วเห

ยยี นบน่ พมึ พํากบั เธอ พดู ไปพดู มากช็ ะงัก นกึ บางอยา่ งขน้ึ ได ้ กะทนั หนั เธอเบกิ ตากวา้ งมองไปทหี่ านมจู่ อ่ื สายตาคนู่ ัน้ ทําเอาอกี คนสงสยั “อยากพดู อะไรกพ็ ดู อยา่ มามองฉันแบบน”้ี หลังจากทผ่ี า่ นเรอ่ื งแบบเมอื่ สกั ครมู่ า เกราะป้องกนั ในใจของ หานมจู่ อ่ื ตอนนกี้ เ็ ปราะบางมาก “เป็ นไปไดไ้ หมทจ่ี ะเป็ นหลนิ ชงิ ชงิ คนนัน้ ? กอ่ นหนา้ นห้ี ลอ่ นก็ คดิ ทจ่ี ะทํารา้ ยเธอ!” หลนิ ชงิ ชงิ หรอ? หานมจู่ อ่ื นกึ ถงึ คนทกี่ อ่ นหนา้ นมี้ าถงึ ออฟฟิศของเธอพรอ้ มกบั แมข่ องหลอ่ นเพอ่ื ขอโทษเธอ รมิ ฝี ปากซดี ขยับเล็กนอ้ ย ไมไ่ ด ้ ตอบอะไร “เธอเคยคดิ ไหม หลอ่ นอาจจะบอกวา่ จะไมท่ ํารา้ ยเธอแลว้ แต่ ถา้ …เธอเปลยี่ นความตงั้ ใจแลว้ ละ่ ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ หลงั จากพวก เรากลบั เขา้ ประเทศมากไ็ มไ่ ดท้ ําผดิ ตอ่ ใคร ทําไมถงึ ตอ้ งทํา เรอ่ื งรา้ ยแรงขนาดนี้ แลว้ กใ็ นชว่ งเวลานดี้ ว้ ย”

หานมจู่ อื่ ขดั คําพดู ของเธอ “คนทเ่ี ราทําผดิ ไมเ่ พยี งแคก่ บั หลนิ ชงิ ชงิ เทา่ นัน้ ยงั มคี นอน่ื อกี ” เมอื่ เห็นเสย่ี วเหยยี นจอ้ งเธอ หานมจู่ อื่ ก็เปิดปากพดู เบาๆ “เธอ ลมื เรอื่ งทบี่ รษิ ัทกอ่ นหนา้ นไ้ี ปแลว้ หรอ?” “ก็ใชน่ ะ งัน้ หรอื จะเป็ นจา้ วยหี่ ร?ู แมง่ ยยั บา้ นั่นคงไมเ่ พราะขาย หนา้ เลยหันมดี มาทางเราหรอกนะ?” หานมจู่ อ่ื เมน้ รมิ ฝี ปาก คดิ ไปคดิ มา กลบั คดิ หาเหตผุ ลไมอ่ อก ในตอนนส้ี มองเธอกําลังยงุ่ เหยงิ สําหรับหลนิ ชงิ ชงิ ในตอนนัน้ สามารถเห็นไดถ้ งึ ความจรงิ ใจของ เธอ แตใ่ ครจะรับประกนั ไดว้ า่ เธอจะไมเ่ ปลยี่ นแปลงความตงั้ ใจ ละ่ ? ถงึ อยา่ งไรเธอก็พดู ดว้ ยวา่ จะใหต้ นเองไดแ้ ขง่ ขนั อยา่ ง ยตุ ธิ รรมตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ อกี อยา่ ง หลอ่ นพดู วา่ …จะไมท่ ํารา้ ยเธอ แตไ่ มใ่ ชจ่ ะไมท่ ําให ้ เธอหวาดกลัว หรอื อาจจะเป็ น จา้ วยห่ี รทู ไ่ี มพ่ อใจ ใหค้ นหาทอี่ ยขู่ องเธอ แลว้ จงึ สง่ กระตา่ ยตายตวั นมี้ า?

หานมจู่ อ่ื ควิ้ ขมวดจนเจ็บ ยกมอื ขนึ้ นวดเล็กนอ้ ย รสู ้ กึ ปวดหวั เป็ นใครกนั แน่? ตอนท่ี 550 สง่ อเี มลไปใหพ้ อ่ เพราะเรอ่ื งของกระตา่ ยทําใหเ้ สยี่ วเหยยี นกบั หานมจู่ อ่ื ไดร้ ับ ผลกระทบทางจติ ใจ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ รอหลงั จากคนจาก สํานักงานทรัพยส์ นิ กลบั ไป หยบิ ไมถ้ พู นื้ ออกมาถตู รงทเี่ มอื่ กี้ วางกลอ่ งไว ้ ถไู ปสห่ี า้ รอบแลว้ กย็ งั รสู ้ กึ รับไมไ่ ด ้ “ทําไมฉันถงึ รสู ้ กึ วา่ ในหอ้ งนี้ กลน่ิ ของเลอื ดยงั คงรนุ แรงอยู่ เลย…” พอไดฟ้ ัง หานมจู่ อื่ ก็ขมวดคว้ิ แน่น แลว้ กล็ กุ ขนึ้ ไปเปิดหนา้ ตา่ ง ในหอ้ งออก สายลมยามคํา่ คนื พัดเขา้ มาในหอ้ งชว่ ยขจัดกลน่ิ เลอื ดทกี่ ระตา่ ยตายเมอื่ ครนู่ ที้ ง้ิ เอาไว ้ แตเ่ สย่ี วเหยยี นยังคงรสู ้ กึ วา่ แคน่ ไ้ี มพ่ อ คดิ แลว้ คดิ อกี กห็ ยบิ น้ําหอมจากกระเป๋ าออกมา ฉดี ลงไปท่ัวทกุ มมุ ของหอ้ ง

เห็นอกี ฝ่ ายสงบลงมากขนึ้ แลว้ หานมจู่ อื่ จงึ พดู ขน้ึ “ไปอาบนํ้า เถอะ แลว้ ก็เก็บของเสยี หน่อย พวกเราออกไปกนิ ขา้ วกนั ” เสยี วเหยยี น “ออกไปในเวลาแบบน?้ี มันมดื คํา่ แลว้ จะไม่ อนั ตรายไปหน่อยหรอ?” เธอรสู ้ กึ วา่ ความหวาดกลวั ยังคงหลงเหลอื อยู่ หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ ก็รสู ้ กึ วา่ ออกไปขา้ งนอกมันอนั ตรายไปหน่อย จงึ พดู ขน้ึ อกี “งัน้ ชา่ งเถอะ ทําบะหมจี่ ากขา้ งลา่ งแลว้ กนั ” ทงั้ สองกลบั หอ้ งของตนเพอื่ ลา้ งเนอื้ ลา้ งตวั เสร็จแลว้ จงึ ลงไป ทําบะหมช่ี นั้ ลา่ ง เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมท่ นั ไดเ้ ห็นอะไรก็ถกู หานมจู่ อ่ื เรยี กกลบั หอ้ งแลว้ ดงั นัน้ เขาจงึ ไมเ่ ห็นอะไรเลย และไมร่ เู ้ รอ่ื ง ในตอนนก้ี ห็ วิ แลว้ บะหมท่ี หี่ านมจู่ อ่ื ลงไปทําทห่ี อ้ งครัวดว้ ย ตวั เอง เขากนิ อยา่ งเอร็ดอรอ่ ย เพยี งแตค่ นทงั้ สามทน่ี ั่งอยหู่ นา้ โตะ๊ กนิ ขา้ ว มแี คเ่ ขาเทา่ นัน้ ท่ี เจรญิ อาหาร

แตห่ านมจู่ อ่ื กบั เสยี่ วเหยยี นน่ังอยฝู่ ั่งตรงขา้ ม กลับไมแ่ มแ้ ตจ่ ะ หยบิ ตะเกยี บขนึ้ มา กนิ …ไมล่ งเลย เมอื่ ไดเ้ ห็นฉากนองเลอื ดเมอ่ื กี้ แลว้ มองดบู ะหมที่ อ่ี ยใู่ นชาม ตอนนี้ พวกเธอไมม่ คี วามอยากอาหารเลยสกั นดิ เสย่ี วเหยยี นมองไปทห่ี านมจู่ อ่ื กระพรบิ ตาให ้ “เธอ เธอไมก่ นิ หรอ?” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ แววตาสบั สนอยบู่ นหนา้ เธอ “เธอละ่ ” เสย่ี วเหยยี นยมิ้ นอ้ ยๆ “ฉันกนิ ไมล่ ง” หานมจู่ อื่ กย็ ม้ิ เชน่ กนั ไมไ่ ดพ้ ดู ตอบ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทอ่ี ยอู่ กี ฝ่ังเงยหนา้ ขน้ึ จากอาหาร มองจอ้ งพวกเธอ ทัง้ สองดว้ ยความสงสยั “หมา่ ม๊ ี นา้ เสย่ี วเหยยี น เป็ นอะไรกนั หรอ?”

มอื ขา้ งหนงึ่ แตะไปทหี่ ลังหวั ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ ลบู เบาๆ “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รบี กนิ ขา้ วเถอะ แลว้ ดทู วี สี กั พักลกู กเ็ ตรยี มอาบน้ํา เขา้ นอนนะ” “แตว่ า่ หมา่ ม๊ ี ไมห่ วิ กนั หรอ?” หานมจู่ อ่ื ยมิ้ นอ้ ยๆ แลว้ พดู เสยี งเบา “ตอนนไ้ี มห่ วิ ลกู กนิ กอ่ น เถอะ ดกึ ๆหน่อยแมก่ บั นา้ เสย่ี วเหยยี นของลกู หวิ แลว้ ก็จะกนิ เอง” “อมื้ ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ แลว้ จงึ กม้ หนา้ กนิ บะหมตี่ อ่ คราวนเี้ ขากนิ อยา่ งรวดเร็ว แลว้ วางตะเกยี บลง “หมา่ ม๊ผี มกนิ อม่ิ แลว้ แตค่ นื นผ้ี มไมอ่ ยากดทู วี ี ผมอยากใชโ้ นต้ บคุ๊ ของหมา่ ม๊ ี หน่อย ไดไ้ หมครับ?” “ไดแ้ น่นอนจะ่ ลกู ไปใชเ้ ถอะ อยา่ ลมื ละ่ วา่ หา้ มนอนดกึ มาก เกนิ ไป” “ฝันดคี รับหมา่ ม๊ ี ฝันดคี รับนา้ เสยี่ วเหยยี น”

ทัง้ สองมองดขู าสนั้ ๆเดนิ ขนึ้ บนั ได แลว้ เขา้ หอ้ งไป สายตาของ ทัง้ สองถงึ เก็บกลบั มา จากนัน้ เสย่ี วเยยี นก็ถอนหายใจแลว้ มอง ไปทบี่ ะหม่ี ลบู ไปทที่ อ้ งของตวั เอง บน่ พมึ พํา— “หวิ จังเลย แตก่ นิ ไมล่ ง ทํายังไงด?ี ” ทอ้ งของหานมจู่ อื่ กร็ อ้ งขน้ึ มาอยา่ งยอมแพ ้ ไมก่ นิ อะไรมาทงั้ วนั แลว้ เธอเองก็หวิ นดิ หน่อยเหมอื นกนั คดิ ไปคดิ มา หานมจู่ อ่ื กห็ ยบิ ตะเกยี บขน้ึ แลว้ ยมิ้ นอ้ ยๆ “มา หยบิ ตะเกยี บขน้ึ มา เรามากนิ บะหมดี่ ว้ ยกนั เถอะ” มมุ ปากเสย่ี วเหยยี นกระตกุ “เธอคงไมเ่ อาจรงิ หรอกนะ? เธอกนิ ลงหรอ?” “กนิ ไมล่ ง ก็ตอ้ งกนิ น่ะ” หานมจู่ อื่ ยังคบี บะหมเ่ี ขา้ ไปในปาก จรงิ ๆ พยายามอยา่ งมากทจี่ ะไมค่ ดิ ถงึ เรอ่ื งพวกนัน้ เสย่ี วเหยยี น มองตาคา้ ง เดมิ ทนี กึ วา่ กนิ ไปครง่ึ นงึ หานมจู่ อ่ื กค็ งอว้ กออกมา แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะกนิ บะหมจ่ี นหมดเกลย้ี ง

หลงั จากทําใหท้ อ้ งอมิ่ เรยี บรอ้ ยแลว้ หานมจู่ อ่ื ก็เกบ็ ชามกบั ตะเกยี บของตนเอง แลว้ ลกุ ขน้ึ “ฉันอมิ่ แลว้ ไปพักผอ่ นกอ่ นนะ เธอหาวธิ เี อาเองแลว้ กนั ” พดู จบ หานมจู่ อ่ื กห็ นั ตวั เดนิ จากไป ดา้ นหลงั มเี สยี งของเสยี่ วเห ยยี นทบี่ อกวา่ ตนเป็ นคนทรยศดงั สะทอ้ นมา หลงั จากเธอกลับมาถงึ ชนั้ บน นาทแี รกทเ่ี ขา้ มาในหอ้ งนํ้า กไ็ ป พงิ อา่ งลา้ งหนา้ พยายามจะอว้ ก ถงึ แมจ้ ะดเู หมอื นวา่ เธอแสรง้ กนิ บะหมเ่ี หมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ แตใ่ นใจกย็ ังคงไมอ่ าจผา่ นจดุ นัน้ ไปได ้ หานมจู่ อ่ื ยนื พะอดื พะอมอยทู่ อี่ า่ งลา้ งหนา้ อยนู่ าน ถงึ เรม่ิ ผอ่ นคลาย จากนัน้ ก็ยนื พงิ กําแพงอยา่ งเหนอ่ื ยลา้ มองตวั เองในกระจกทส่ี หี นา้ ซดี เซยี วเล็กนอ้ ย เป็ นใครกนั แน่ทแ่ี อบทําเรอื่ งแบบนใ้ี นทลี่ ับ? วนั นเี้ ป็ นกระตา่ ยตาย พรงุ่ นจี้ ะเป็ นอะไร? บางที เธอควรคดิ ทจ่ี ะสง่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปอยกู่ บั หานชงิ ใหห้ าน ชงิ ดแู ลเขาสกั ระยะ

แตถ่ า้ เป็ นแบบนี้ งัน้ หานชงิ ก็จะรเู ้ รอ่ื งพวกน้ี เธอกจ็ ะไมเ่ ป็ น อสิ ระ ถา้ ไมส่ ง่ ไป งัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อาจจะเห็นเขา้ สกั วัน เขายงั เด็ก ขนาดน้ี เธอไมต่ อ้ งการใหล้ กู ของตวั เองไดร้ ับบาดเจ็บทาง จติ ใจ * ในเวลานี้ หลงั จากทเี่ สย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดน้ ําเอาโนต้ บคุ๊ ของหานมจู่ ่ื อกลับมาทห่ี อ้ งของตนเอง ก็มดุ ตวั อยใู่ ตผ้ า้ หม่ ของตวั เอง วาง โนต้ บคุ๊ ลงบนตกั ตวั เอง มอื เล็กๆขาวเนยี นนุ่มคหู่ นงึ่ กด แป้นพมิ พร์ าวกบั กําลังโบยบนิ ไมน่ าน เขากไ็ ดร้ ับวดิ โี อเฝ้าระวังของหมบู่ า้ น จากนัน้ มอื นอ้ ยๆก็ จับคางของตน จอ้ งมองสถานการณบ์ นหนา้ จออยา่ งจรงิ จัง ถงึ แมเ้ มอ่ื กหี้ มา่ ม๊ไี มใ่ หเ้ ขาดู แตต่ อนทเ่ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ กลับไปที่ ชนั้ บนกจ็ งใจหยบิ กลอ้ งสอ่ งทางไกลทเ่ี ขาเก็บสะสมไว ้ แอบดู สถานการณด์ า้ นลา่ ง

ในเมอ่ื เป็ นสงิ่ ทสี่ ามารถทําใหแ้ มข่ องตนหนา้ ซดี เซยี วไปได ้ ขนาดนัน้ แลว้ ยังปกป้องเขาไมใ่ หเ้ ขาเห็น จะตอ้ งเป็ นของทนี่ ่า กลวั มากแน่ จงึ เป็ นเหตใุ หห้ มา่ ม๊ปี กป้องเขาไมใ่ หเ้ ขาเห็น แตห่ มา่ ม๊ยี งิ่ ทําแบบน้ี เขายง่ิ ตอ้ งรใู ้ หไ้ ดว้ า่ สงิ่ นัน้ มนั คอื อะไร แบบนเี้ ขาถงึ จะมวี ธิ แี กไ้ ข หมา่ ม๊ลี ําบากมากแลว้ ไมอ่ าจปลอ่ ยใหเ้ ธอเพยี งคนเดยี วยนื อยู่ หนา้ ตนเอง หลังจากทเ่ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ บนั ทกึ วดิ โี อไวแ้ ลว้ กเ็ อารปู กระตา่ ย ตายตวั นัน้ ออกมาแลว้ จัดการสํารองขอ้ มลู เลอื กอเี มลของใคร บางคน แลว้ ก็สง่ ออกไปโดยตรง หึ ไมอ่ าจปลอ่ ยใหพ้ อ่ ของเขาวา่ งไปทําเรอื่ งน่าเบอ่ื การถกู มงุ่ เป้า แบบน้ี จะตอ้ งจัดการทันที * ต๊งิ —

ในหอ้ งหนังสอื กลางดกึ มเี พยี งโคมไฟดวงเดยี วทส่ี วา่ งอยู่ เยโ่ ม่ เซนิ ทเ่ี ดมิ ทคี วรจะสะสางงานในตอนนก้ี ลับน่ังอยหู่ นา้ คอมพวิ เตอรด์ กู ารฉายซาํ้ การถา่ ยทอดสดในงานเลย้ี งทบี่ า้ นหานวันนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ใหค้ น ตดั ตอ่ วดิ โี อถา่ ยทอดสด ใหเ้ หลอื เพยี งสว่ นทมี่ หี านมจู่ อ่ื ทัง้ หมด สง่ มาใหเ้ ขา หลงั จากไดร้ ับ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากเปิดวดิ โี อ แลว้ น่ังอยหู่ นา้ คอมพวิ เตอรด์ ภู าพทถี่ า่ ยทอดในนัน้ ซ้าํ ไปซํา้ มา อนั ทจ่ี รงิ ในหอ้ งแตง่ ตวั เขาก็ขยับมอื เทา้ ไปแลว้ วดิ โี อทเี่ ขากบั หานมจู่ อ่ื เตน้ รําก็มกี ารบนั ทกึ ไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอาแตด่ สู ว่ นนซี้ ํ้าไป มา ทันใดนัน้ เมลบอ๊ กสข์ องเขากแ็ จง้ เตอื นวา่ มอี เี มลใหมเ่ ขา้ มา เมลบอ๊ กสข์ องเขาปกตจิ ะมแี ตอ่ เี มลทเ่ี กย่ี วกบั งาน กลางดกึ กลางดน่ื เขาเลยขเ้ี กยี จทจี่ ะสนใจ คดิ มาถงึ ตรงน้ี เขากข็ มวดคว้ิ มองขา้ มขอ้ ความของอเี มลใหม่ ตรงมมุ ขวาลา่ ง แลว้ ดวู ดิ โี อตอ่

แตเ่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ ทร่ี อใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ดอู เี มลเห็นอกี ฝ่ ายไมเ่ ปิดอา่ น อเี มลเสยี ที แตเ่ ห็นๆอยวู่ า่ คอมพวิ เตอรก์ ําลังออนไลน์ เสยี่ วหมี่ โตว้ พองแกม้ ดว้ ยความโกรธ “หึ พอ่ บา้ นี่ กลางดกึ แลว้ ไมด่ อู เี มล” คดิ ไปคดิ มา นว้ิ มอื ของเขากโ็ บยบนิ บนแป้นพมิ พอ์ กี ครัง้ พลาง พดู วา่ “ใหผ้ มดหู น่อยวา่ พอ่ ทําอะไรอย!ู่ ” ตอนท่ี 551 ผชู้ ายมนั ก็หลายใจกนั ทกุ คน ไมน่ านเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็เห็นสภาพคอมพวิ เตอรข์ องอกี ฝ่ าย เมอื่ เขามองไปเห็นภาพพน้ื หลงั เป็ นรปู ภาพแมข่ องตวั เองก็ถงึ กลบั แสดงอาการตกใจออกมาอยา่ งชดั เจน ภาพในวดิ โี อหมา่ ม๊ดี สู วยเป็ นพเิ ศษ วดิ โี อบนั ทกึ ภาพในขนาดท่ี กําลังสวมใสช่ ดุ กระโปรง เดมิ ทกี เ็ หมอื นกบั หมา่ ม๊ขี องตวั เอง เลย เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มองดอู ยา่ งหลงใหล กลอ้ งหมนุ กลับไปอยา่ งกะทันหนั มันหนั ไปทห่ี อ้ งแตง่ ตวั โดย กําลังมคี นสองคนกําลงั เตน้ รํากนั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็มองเห็นวา่ มอื

แดด๊ ดข้ี องตวั เองกําลังวางไวท้ เ่ี อวของหมา่ ม๊ ี กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ ตะโกนออกไปวา่ “ทะลงึ่ ละ่ แดด๊ ด๊!ี ” ชา่ งเถอะ! ในเมอื่ แดด๊ ด๊ที ก่ี ําลังดอู ยไู่ มอ่ ยากอา่ นเมลลท์ เ่ี ขาสง่ ไป งัน้ เขาก็ จะรออกี หน่อย ใหเ้ ขาไดด้ หู มา่ ด๊อี กี สกั หน่อยกแ็ ลว้ กนั ดงั นัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ จงึ เอาโน๊ตบคุ๊ ไปวางไวด้ า้ นขา้ ง หลงั จากนัน้ ลกุ ออกจากเตยี งแลว้ ไปเขา้ หอ้ งนํ้าอาบนํ้า แปรงฟัน เมอ่ื เปลยี่ นชดุ นอนแลว้ เขาก็ปีนกลบั ขนึ้ เตยี งอกี รอบ เดมิ ทคี ดิ วา่ เย่ โมเ่ ซนิ คงไดอ้ า่ นเมลลเ์ สร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ ใครจะไปรกู ้ นั วา่ เมอื่ เขาเปิดโน๊ตบคุ๊ แลว้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะยงั เป็ นหนา้ ทเี่ ตน้ รําอยู่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ยงั นกึ เป็ นโน๊ตบคุ๊ ตวั เองคา้ ง หลงั จากนัน้ สกั พักเขา ถงึ จะรวู ้ า่ ไมใ่ ชป่ ัญหาโน๊ตบคุ๊ แตเ่ ป็ นของอกี ฝ่ ายทก่ี ําลังดคู ลปิ วดิ โี ออยู่ ห!ึ แดด๊ ด๊บี า้ น!่ี คลปิ ๆ เดยี วทําไมถงึ ตอ้ งดนู านขนาดนัน้ กนั ?

เขาบน่ พมึ พําใหอ้ กี ฝ่ าย “อยา่ คดิ วา่ แดด๊ ด๊ดี คู ลปิ นานแลว้ หมา่ ม๊ ี จะยอมใหอ้ ภยั นะ ผชู ้ ายนกี้ ็หลายใจเหมอื นกนั หมด” ในตอนทพ่ี ดู ประโยคน้ี เสยี่ วหมโี่ ตว้ กร็ บี เพศตวั เองไปชว่ั ขณะ หรอื ไมเ่ ขาก็คดิ แคว่ า่ ตวั เองเป็ นเด็กผชู ้ าย ลมื ไปวา่ เมอื่ ตวั เองโตขนึ้ กจ็ ะกลายเป็ นผชู ้ ายคนหนง่ึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ รออยสู่ กั พักก็พบวา่ อกี ฝ่ ายยังคงดวู ดิ โี อไมเ่ สร็จสกั ที อกี ไมน่ านกจ็ ะถงึ เวลานอนของเขาแลว้ เขาจงึ ไมม่ ใี จทจี่ ะทน รออกี ตอ่ ไป “แดด๊ ด๊บี า้ ผมไมม่ เี วลาใหแ้ ดด๊ ด๊มี ากนักหรอกนะ” เสย่ี วหมโ่ี ต ้ วบน่ ออกมา มอื ชอี้ อกไปทแ่ี ป้นพมิ พท์ งั้ ยงั จัดการมันในทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ คน้ พบวา่ หานมจู่ อื่ ทกี่ ําลงั อยใู่ นงานเลย้ี งตอนเย็นเธอ ดดู มี เี สน่หด์ งึ ดดู สายตาอยา่ งมาก ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะทําใหเ้ ขานั่งอยู่ ตรงนไี้ มข่ ยับเลยไดอ้ ยา่ งไร เอาแตเ่ ฝ้ามองดเู ธอซํ้าแลว้ ซํ้าเลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากแน่น พลางเออ้ื มมอื มาจับทตี่ ําแหน่งของ หวั ใจ

ราวกบั โดนเวทมนตร์ ตงึ้ — ทันใดนัน้ จๆู่ ก็มกี ลอ่ งขอ้ ความแจง้ เตอื นโผลข่ น้ึ ตรงกลาง หนา้ จอ วา่ มเี มลลใ์ หมเ่ ขา้ มา ขอใหต้ รวจเชค็ เยโ่ มเ่ ซนิ มองดทู ห่ี นา้ จอ สหี นา้ ของเขาก็มดื ครมึ้ ลง โดยปกตแิ ลว้ เวลาเมลลเ์ ขา้ มันจะอยมู่ มุ ลา่ งฝ่ังขวา ทําไมวนั น้ี มนั ถงึ ไดโ้ ผลม่ าตรงกลาง? หรอื วา่ ? ในเวลานเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กําลังเกดิ ความสงสยั ตวั อกั ษรขนาดใหญ่ ปรากฏขนึ้ บนหนา้ จอ {รบี ดเู มลลเ์ ร็ว คนบา้ } เยโ่ มเ่ ซนิ “………” ดวงตาของเขาฉายแววมดื ครม้ึ เขาเออ้ื มมอื ไปควบคมุ เมา้ สไ์ ม่ สนใจเขา้ ไปอา่ นในคอมพวิ เตอรอ์ กี ฝ่ ายไป

ทวา่ การป้องกนั ของอกี ฝ่ ายกลบั ดมี าก เขาไมส่ ามารถบกุ รกุ คอมพวิ เตอรเ์ ขา้ ไปไดส้ ําเร็จ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กดลกึ ลงไป คอมพวิ เตอรข์ องเขาแมว้ า่ จะ ไมไ่ ดเ้ ป็ นรนุ่ พเิ ศษเฉพาะ แตเ่ ขากถ็ อื วา่ มฝี ี มอื ระดบั สงู กลบั บกุ เขา้ ไปไมไ่ ดเ้ ลยเหรอ? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กดลกึ ลงไปเมม้ ปากแน่นพลางกําลังครนุ่ คดิ ถงึ ความตงั้ ใจของอกี ฝ่ าย {รบี อา่ นเมลลเ์ ร็ว ทําไมคณุ ยงั ไมอ่ า่ นเมลลอ์ กี ? นค่ี ณุ บา้ หรอื เปลา่ ?} เยโ่ มเ่ ซนิ “………..” อาจเป็ นเพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมอา่ นเมลล์ ดงั นัน้ อกี ฝ่ ายจงึ เรง่ เรา้ เตอื นอกี รอบ เสน้ เลอื ดทห่ี นา้ ผากของเขาปดู ขนึ้ อยา่ งเห็นไดช้ ดั มอื ขยบั ไป พมิ พบ์ นแป้นพมิ พ์ {คณุ เป็ นใคร?} {คณุ ไมต่ อ้ งสนใจหรอกวา่ ผมเป็ นใคร คณุ ดขู อ้ ความทผี่ มสง่ ให ้ กอ่ นเถอะ}

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ อ้ นใจแมแ้ ตน่ อ้ ย เขาเพยี งแคะนว้ิ กบั พนื้ โตะ๊ เมม้ ปากบาง ทา่ ทขี องอกี ฝ่ ายดกู งั วลอยา่ งน้ี ในเมลลน์ มี้ เี นอื้ หาสําคญั อะไร?? {เป็ นเรอ่ื งเกยี่ วกบั ผหู ้ ญงิ ของคณุ คณุ กจ็ ะไมด่ หู น่อยเหรอ? } ประโยคถัดมาของอกี ฝ่ าย ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กลับหรต่ี าลงอยา่ ง อนั ตราย อกี ฝ่ ายแฮ็คคอมพวิ เตอรเ์ ขาเขา้ มา คงจะรดู ้ อี ยแู่ ลว้ วา่ เขาพง่ึ ดวู ดิ โี ออะไรไป เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มซ่ นิ จงึ ใชเ้ มาสค์ ลกิ ไปเปิดดเู มลล์ ทนั ทที เ่ี ปิดดเู มลล์ เขาก็เห็นภาพเลอื ด เขาขมวดควิ้ แน่นเมอ่ื เห็นคําอกี บรรทดั ทอ่ี ยบู่ นหนา้ จอ {ตงั้ ใจดลู ะ่ ดา้ นลา่ งมไี ฟลว์ ดิ โี ออยู่ คณุ ก็อยา่ ลมื ดาวนโ์ หลด แลว้ ดมู นั ซะละ่ } แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ ความหมายของอกี ฝ่ ายคอื อะไร แตถ่ า้ อกี ฝ่ ายมี เจตนารา้ ยเขาก็จะไมม่ วั มาพดู พลา่ มมากมาย เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก เนน้ มองดตู อ่ อยา่ งเงยี บๆ

เขาดาวนโ์ หลดวดิ โี อหลงั จากนัน้ จงึ กดเปิดมัน ไมน่ านกเ็ ห็นเงา รา่ งทค่ี นุ ้ เคย เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มองดกู ็เห็นวา่ ในวดิ โี อไมป่ รากฏเงารา่ งของตวั เอง แลว้ เขาจงึ เอามอื กมุ หนา้ ตวั เองดว้ ยความดใี จ ฝี มอื ของเขานนี้ ับวนั ยังถอื วา่ ดขี น้ึ เรอื่ ยๆ เลย หหึ ึ เพยี งแตน่ ่า เสยี ดายทเ่ี ขาไมส่ ามารถทําใหห้ มา่ ม๊ปี รากฏตวั ออกมาตรงหนา้ ได ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คงตกใจหมา่ ม๊แี น่ เยโ่ มเ่ ซนิ มองดหู านมจู่ อื่ และเสย่ี วเหยยี นทป่ี รากฏออกมาเขา มองเห็นถงึ ความผดิ ปกติ เขาขมวดคว้ิ แน่น เพราะการแจง้ เตอื น ทเี่ ห็นกอ่ นหนา้ ทว่ี า่ กระตา่ ยตายแลว้ ทงั้ ตอนนก้ี ลบั ปรากฏเห็น หานมจู่ อื่ หลงั จากนัน้ ก็เห็นเสย่ี วเหยยี นอมุ ้ กลอ่ งเดนิ ออกมากบั หานมจู่ อ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พอจะคาดเดาบางอยา่ งได ้ ในกลอ่ งนัน้ คงจะมแี คก่ ระตา่ ยทตี่ ายไปแลว้ {ทําไมคณุ ถงึ มขี องเหลา่ นลี้ ะ่ ?} {ถงึ เวลาแลว้ }

เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ อยา่ งหงดุ หงดิ {คอื อะไร?} {เวลานอนของผมไง} เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง พยายามทจี่ ะลองแฮ็คคอมพวิ เตอรข์ องอกี ฝ่ าย แตอ่ กี ฝ่ ายกลบั พมิ พส์ ง่ กลบั มาแทน {อยา่ พยายามแฮ็คคอมพวิ เตอรผ์ มเลย คอมพวิ เตอรข์ องผมไม่ มใี ครสามารถสอดแทรกเขา้ มาไดห้ รอก} เมอ่ื เห็นประโยคน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กลบั ยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็น ดทู า่ วา่ คนื นเ้ี ขาคงจะพบกบั ผเู ้ ชยี่ วชาญเขา้ แลว้ รังแกเขาอยา่ งนคี้ ง ไมใ่ ชค่ นไกลตวั เขาแน่ {ฝันดคี รับ จ๊บุ } ยังไมท่ ันทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะไดต้ อบกลับ อกี ฝ่ ายกเ็ ป็ นฝ่ ายทถี่ อย ออกไปกอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ รออยพู่ ักหนงึ่ จนแน่ใจวา่ สง่ิ ทอี่ กี ฝ่ ายพดู นัน้ เป็ นเรอ่ื งจรงิ ถงึ เวลานอนของเขาแลว้ …..

แมว้ า่ เขาจะไมร่ จู ้ ักตวั ตนของอกี ฝ่ าย แตว่ า่ ….. สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ฉายแววเย็นชา กอ่ นจะกดโทรศพั ทโ์ ทรหา เซยี วซู่ “นายตรวจสอบเชค็ ตําแหน่งทอี่ ยขู่ องภรรยาฉันใหห้ น่อย แลว้ ก็ ตรวจเชค็ บรเิ วณโดยรอบดว้ ย วา่ มอี ะไรผดิ ปกตหิ รอื เปลา่ รวมทงั้ คนลา่ สดุ ทเ่ี ธอพง่ึ เจรจามาดว้ ย” หลังจากทเี่ ซยี วซไู่ ดฟ้ ังอยา่ งนัน้ กเ็ งยี บอยนู่ านไมท่ ันไดต้ อบรับ อะไร เขาใชเ้ วลาอยสู่ กั พักกอ่ นจะตอบรับออกมาเสยี งออ่ นแรง “ คณุ ชายเย่ ตรวจสอบตอนนกี้ ลางดกึ เลยเหรอครับ?” “มอี ะไร?” เสยี งเขม้ ดังขน้ึ ทําใหอ้ กี ฝ่ ายถงึ กลับตวั สน่ั เซยี วซตู่ วั สน่ั อยา่ งอธบิ ายไมถ่ กู สา่ ยหนา้ “ไมม่ อี ะไรครับ เดย๋ี ว ผมจะรบี ตรวจสอบใหท้ ันทคี รับ” หลังจากวางสาย เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปิดดคู ลปิ วดิ โี อกอ่ นหนา้ อกี ครัง้ หลังจากดแู ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เห็นวา่ กลอ่ งนัน้ ไดถ้ กู นําไปใหค้ นของ สํานักงานจัดการทรัพยส์ นิ เป็ นผชู ้ ายใสห่ มวกแกป๊ เขากด หมวกลงตํา่ มาก และดเู หมอื นวา่ ชดุ ทเ่ี ขาสวมใสย่ ังดแู ตกตา่ ง จากพนักงานสง่ ของทัว่ ไป ดเู หมอื นเขาจะไวตอ่ เลนสม์ าก

ควบคมุ ทกุ อยา่ งไดอ้ ยา่ งดี อกี ทงั้ ยงั ไมม่ กี ารแสดงออกทางสี หนา้ เลย เยโ่ มเ่ ซนิ โหลดคลปิ นัน้ ไวก้ อ่ นจะทําการคัดลอกบางสว่ นของ วดิ โี อแยกออกตา่ งหาก แลว้ สง่ เขา้ ไปยงั เมลลข์ องเซยี วซู่ หลงั จากนัน้ เขาจงึ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาแลว้ กดโทรออก “กอ่ น พรงุ่ นเ้ี ชา้ ฉันตอ้ งการขอ้ มลู ทัง้ หมดทเ่ี กยี่ วขอ้ งกบั บคุ คลนี้” เซยี วซทู่ เี่ พง่ิ ไดร้ ับเมลลย์ งั ไมท่ นั ไดก้ ดคลกิ เขา้ ไปดู เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ออกคําสง่ั อกี แลว้ “คะ คณุ ชายเยค่ รับ? งัน้ กอ่ นทจ่ี ะใหต้ รวจสอบนน้ี ย่ี งั ตอ้ ง ตรวจสอบคณุ ผหู ้ ญงิ กอ่ นไหมครับ” “มอี ะไรเชอื่ มโยงกนั งัน้ เหรอ?” ตอนที่ 552 ตดิ ตาม แน่นอนวา่ มคี วามเชอื่ มโยงกนั อยแู่ ลว้ ตอนนเ้ี ขาไมร่ วู ้ า่ บคุ คลท่ี สองทตี่ อ้ งตามหานัน้ เป็ นใคร ทวา่ เป็ นบคุ คลทค่ี ณุ ชายเยใ่ ห ้ ตามหาในตอนกลางดกึ นตี้ อ้ งไมใ่ ชค่ นธรรมดาแน่

ตอ่ ไปเขาตอ้ งเขา้ ไปตรวจสอบตําแหน่งทอ่ี ยขู่ องคณุ ผหู ้ ญงิ และ บรเิ วณโดยรอบ ทงั้ ยงั ตรวจสอบคนอน่ื อกี …. นใี้ หง้ านยากกบั เขาเลยงัน้ เหรอ? แตเ่ มอื่ คําพดู นอ้ี อกจากปากเขาแลว้ เซยี วซจู่ งึ ตอ้ งรบี เปลย่ี น ประเด็น “มะ ไมเ่ กย่ี วกนั ครับ ผมทราบแลว้ ครับ เดย๋ี วผมจะ จัดการตรวจสอบใหช้ ดั เจนนะครับ” กกึ ! สนิ้ เสยี งจากปลายสาย อกี ฝ่ ายก็วางสายไป เซยี วซมู่ องไปทเ่ี วลา เขาโมโหมากจนไมร่ วู ้ า่ จะพดู อะไรดี กลางดกึ แบบนมี้ ันกช็ ดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ เป็ นเวลาเลกิ งาน ตอนน้ี มันเป็ นเวลาพักผอ่ น ผลลพั ธก์ ลับกลายเป็ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ี คําพดู ใหเ้ ขาไดพ้ ักผอ่ นสกั คํา งัน้ ก็ชา่ งมนั เถอะยังตอนใชเ้ วลาอกี ระยะหนง่ึ ดว้ ย อา๊ กกกกกกก ตอ้ งโทษทเ่ี ขา ถา้ เปลย่ี นเป็ นคนอน่ื ใครทไี่ หน จะทนรับคําสง่ั ทแี่ สนทรมานนไ้ี ดจ้ ากคณุ ชายเยก่ นั *

หานมจู่ อ่ื อาบน้ําเสร็จ แตย่ งั ไมง่ ว่ ง ดงั นัน้ เธอจงึ หยบิ เอาแบบ รา่ งออกมาวาดอยสู่ กั พัก เนอื่ งจากบรเิ วณโดยรอบทงั้ เงยี บสงบ ดงั นัน้ จงึ ทําใหไ้ มว่ า่ อะไร ทเี่ คลอ่ื นไหวอยรู่ อบๆ น่ันเขาจะไดย้ นิ เสยี งทัง้ หมด นอกจากน้ี เรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ หลงั จากคนื นท้ี ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ออ่ นไหวขน้ึ มา เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งความเคลอ่ื นไหวทดี่ งั มาจากหอ้ งถดั ไป หานมจู่ ื่ อจงึ วางมอื จากการรา่ งแบบ หลงั จากนัน้ เธอจงึ ลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ไปเปิดประตหู อ้ งถัดไปดู หลังจากทผี่ ลักประตเู ขา้ ไปแลว้ หานมจู่ อื่ กเ็ ห็นเพยี งโคมไฟ เล็กๆ ในหอ้ งทเ่ี ปิดเอาไว ้ ดา้ นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ เขานอนอยบู่ นเตยี ง ภายใตผ้ า้ นวมอยา่ งออ่ นโยน สองมอื เล็กวางไวบ้ นหนา้ อกท่ี หายใจเขา้ ออกอยา่ งสมํา่ เสมอ เมอ่ื มองเห็นฉากนแ้ี ลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ ถอดรองเทา้ อยา่ งเบามอื กอ่ นจะกา้ วเทา้ เดนิ เขา้ ไปเสยี งเบา เมอ่ื เดนิ เขา้ ไปจนถงึ เตยี ง เธอก็ไดย้ นิ เสยี งลมหายใจเขา้ ออกอยา่ งสมํา่ เสมอ จงึ ไดแ้ น่ใจ วา่ เขาหลบั ไปแลว้ ทเ่ี ธอไดย้ นิ เสยี งเคลอื่ นไหวเมอื่ ครู่ ไมค่ าดวา่ เธอจะไดย้ นิ ผดิ ไป อยา่ งนัน้ เหรอ?

ยนื อยคู่ รหู่ นงึ่ หานมจู่ อ่ื จงึ ไดก้ ม้ ตวั ไปดา้ นหนา้ พลางดงึ ผา้ นวม ขน้ึ มาหม่ ใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ ดๆี จนแน่ใจวา่ เขาจะไมเ่ ป็ นหวดั ทหี ลงั กอ่ นจะเดนิ ถอยออกจากหอ้ งไป เมอ่ื ประตปู ิดลง เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทนี่ อนอยบู่ นเตยี งก็ลมื ตาขนึ้ มา คอ่ ยๆ กะพรบิ ดวงตาทดี่ ําสนทิ หลังจากนัน้ จงึ ถอนหายใจ ออกมา ตกใจแทบตาย ไมค่ ดิ วา่ หมา่ ม๊จี ะเดนิ เขา้ มากะทันหนั เมอื่ ตอนทเ่ี ขาจะนอนเขา ก็ไมท่ นั ระวังจนเผลอทําของตก ดงั นัน้ จงึ เกดิ เสยี งดงั ขนึ้ มา เพราะคนื น้มี วั แตใ่ ชเ้ วลาสง่ ขอ้ ความหาแดด๊ ด๊อี ยนู่ าน ดงั นัน้ จงึ ทําใหเ้ ขานอนดกึ ถา้ หมา่ ม๊มี ารเู ้ ขา้ คงไดห้ าวา่ เขาเป็ นเด็กดอ้ื แน่ เมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ หมา่ ม๊เี ขาจงึ มักจะแสดงทา่ ทเี ด็กเชอื่ ฟังเป็ น พเิ ศษ เขาไมอ่ ยากใหห้ มา่ ม๊ตี อ้ งเป็ นกงั วลเกย่ี วกบั เขา เมอ่ื นกึ ถงึ ตวั เองทส่ี ง่ อเี มลลห์ าเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ยม้ิ บางอยา่ งมคี วามสขุ เรอ่ื งนค้ี อ่ นขา้ งยงุ่ ยากเป็ นพเิ ศษ แน่นอน วา่ ตอ้ งใหแ้ ดด๊ ด๊เี ป็ นคนแสดงออกมา

แมว้ า่ ในตอนนัน้ สงิ่ ทแี่ ดด๊ ด๊แี สดงออกมาจะเลวรา้ ยจนทําให ้ หมา่ ม๊เี สยี ใจอยหู่ ลายปี มนั ทําใหเ้ ขารสู ้ กึ เป็ นทกุ ขอ์ ยา่ งมาก ทวา่ เพยี งแคแ่ ดด๊ ด๊ปี รับเปลย่ี นอยา่ งจรงิ ใจ ยนิ ดที จี่ ะทําดกี บั หมา่ ม๊ ี เขากจ็ ะยอมใหอ้ ภัยกบั แดด๊ ด๊ ี กใ็ ครใชใ้ หเ้ ขาเป็ นแดด๊ ด๊ขี องตวั เองกนั ละ่ ! เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กเ็ มม้ ปาก กอ่ นจะพลกิ ตวั หลังจาก นัน้ ก็หลบั ตานอนหลบั ไป ในคนื ทเี่ งยี บสงบ หานมจู่ อื่ ทน่ี อนอยบู่ นเตยี ง เธอปิดตาลงแต่ ทวา่ ในหวั กบั มแี ตฉ่ ากนองเลอื ด ฉากนัน้ สง่ ผลตอ่ จติ ใจเขาเป็ นอยา่ งมาก ถงึ แมว้ า่ เธอและเสยี่ วเหยยี นจะไมไ่ ดเ้ ห็นสง่ิ น่ากลวั นั่นทงั้ หมด ทวา่ เธอกไ็ มไ่ ดม้ จี ติ ใจทเ่ี ขม้ แข็งขนาดนัน้ ถงึ ทา่ ทกี ารแสดงออกของเธอจะนง่ิ สงบ แตว่ า่ นั่นก็ไมไ่ ด ้ หมายความวา่ เธอไมร่ สู ้ กึ อะไรเลย นอนอยสู่ กั พัก เธอกพ็ บวา่ เธอนอนหลบั ไมล่ ง ไมอ่ ยากแมแ้ ตจ่ ะ หลับตา เธอจงึ ลกุ ขนึ้ มาเปิดดรู ายการวาไรตบ้ี นโทรศัพท์

ไมร่ เู ้ ลยวา่ ดอู ะไรตอนไหนทหี่ านมจู่ อ่ื หลบั ไปพรอ้ มโทรศพั ท์ ของเธอ ภายในฝันราวกบั มแี ผน่ ดนิ ไหว เธอยนื อยทู่ า่ มกลางความวา่ ง เปลา่ และรับรถู ้ งึ แรงสน่ั สะเทอื น หานมจู่ อื่ ขมวดคว้ิ แน่น ทนั ใด นัน้ จๆู่ กไ็ ดย้ นิ เสยี งหนงึ่ ตะโกนออกมา “มจู่ อ่ื ! ตน่ื เร็ว” เธอลมื ตาขนึ้ มาอยา่ งรวดเร็ว กอ่ นจะพบวา่ ไมไ่ ดม้ แี ผน่ ดนิ ไหว เป็ นเพยี งเสย่ี วเหยยี นทมี่ าเขยา่ ไหลข่ องเธออยา่ งแรง “ในทส่ี ดุ คณุ กต็ นื่ ลกุ ขนึ้ เร็วเขา้ ” ถกู คนปลกุ ใหต้ นื่ ก็ทรมานไมน่ อ้ ย หานมจู่ อื่ พยายามบงั คบั ไมใ่ หเ้ ปลอื กตาตัวเองปิด หลงั จากนัน้ เธอจงึ ลกุ ขน้ึ กอ่ นจะเออ้ื มมอื ไปถหู วา่ งคว้ิ พลางเอย่ ถามดว้ ย นํ้าเสยี งออ่ นแรง “มอี ะไร?” เสยี่ วเหยยี นยน่ื มอื มาลบู แกม้ เธออยา่ งแรง “จะมเี รอ่ื งอะไรได ้ ยังไง? เมอ่ื คนื เกดิ เรอื่ งขนึ้ ขนาดนัน้ คณุ ยงั จะมานอนหลับไดอ้ กี เหรอ?”

หานมจู่ อื่ ตบลงทม่ี อื ของเธอเบาๆ หลังจากนัน้ จงึ กม้ ไปดงึ ผา้ นวมออก เธอรสู ้ กึ ปวดหวั จรงิ ๆ เมอื่ คนื ไมร่ วู ้ า่ เผลอหลับไปตอนไหน ทํา ใหต้ อนนรี้ สู ้ กึ ไมไ่ หว ตาก็แทบจะลมื ไมข่ น้ึ แลว้ “รบี ตน่ื เร็วเขา้ ดา้ นลา่ งมตี ํารวจมา” เมอื่ ไดย้ นิ คําวา่ ตํารวจ ประสาทสมั ผัสของหานมจู่ อ่ื ก็ราวกบั ถกู กระตนุ ้ หลังจากนัน้ เธอจงึ คอ่ ยๆ ลมื ตาขนึ้ มา ความงว่ งงนุ กอ่ น หนา้ ไดห้ ายไปหมดแลว้ ผา่ นไปเพยี งครงึ่ วนิ าทเี ธอกเ็ ดง้ ตวั ลกุ ขนึ้ จากเตยี ง “ตํารวจมาแลว้ เหรอ?” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ “ใช่ ฉันไดย้ นิ เสยี งเอะอะดงั มาจาก ดา้ นลา่ ง ฉันเลยมองไปทางหนา้ ตา่ งกเ็ ห็นวา่ ประตทู างเขา้ ชมุ ชนมรี ถตํารวจจอดอยู่ ไมร่ วู ้ า่ เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ ” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็มองมาทางเธอดว้ ยสายตาไมส่ บายใจ “ทําไมสหี นา้ เธอดแู ยจ่ ัง?”

เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ก็เงยหนา้ ขน้ึ มองเธอกอ่ นจะตอบ กลับไป “เธอก็เหมอื นกนั นั่นแหละ” เสย่ี วเหยยี น “………” หานมจู่ อ่ื ลกุ ขน้ึ ยนื กอ่ นจะเดนิ ไปเปิดตเู ้ สอื้ ผา้ แลว้ หยบิ เอาเสอื้ โคท้ มาสวมใสใ่ หต้ วั เอง “อาจจะเกย่ี วกบั เรอ่ื งของเราเมอื่ คนื ก็ ได ้ งัน้ พวกเราลงไปดสู กั หน่อยไหม?” “ไมน่ ่าเป็ นไปไดเ้ ปลา่ ?” เสยี่ วเหยยี นเอยี งคอ “มันเป็ นเพยี ง กระตา่ ยทต่ี ายไปแลว้ ตวั เดยี วเองนะ จะแจง้ ตํารวจไดย้ งั ไง? อาจจะเกดิ เรอื่ งใหญเ่ รอ่ื งอนื่ มากกวา่ ไหม?” “งัน้ ไปดกู นั ” หานมจู่ อื่ พดู จบก็เดนิ ออกประตไู ป วันนเี้ ป็ นวนั หยดุ พอดี เพราะฉะนัน้ เธอจงึ ไมต่ อ้ งไปทํางาน ไว ้ ตอนบา่ ยเธอคอ่ ยมานอนตอ่ ก็ได ้ เมอ่ื ทัง้ คเู่ ดนิ ไปจนถงึ ครง่ึ ทางแลว้ จๆู่ หานมจู่ อ่ื ก็คดิ อะไรขน้ึ มา ได ้ เธอจงึ หมนุ ตวั ไปหาเสย่ี วเหยยี น “ทําไม…. เธอไมเ่ อาเสยี่ ว หมโ่ี ตว้ มาดว้ ยกนั ละ่ ฉันไมว่ างใจใหเ้ ขาอยบู่ า้ นคนเดยี ว”

“เสย่ี วหมโี่ ตว้ ยังนอนหลบั อยเู่ ลย” พดู จบเสย่ี วเหยยี นก็มองดู เวลา “ตอนนย้ี ังไมใ่ ชเ่ วลาทเ่ี ขาจะตนื่ นาฬกิ าชวี ติ เขาเป็ นไงน้ี เธอเป็ นแมไ่ มร่ หู ้ รอื ไง?” หานมจู่ อื่ ก็หนั ไปมองดเู วลาเชน่ กนั ยงั เหลอื เวลาอกี หนง่ึ ชว่ั โมง กอ่ นทเี่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ จะตนื่ ถา้ เขาไมว่ ง่ิ รอบแลว้ ละ่ ก็……. คงจะ ไมม่ ปี ัญหาอะไร “งัน้ โอเค พวกเราไปดกู นั เถอะ ไมม่ เี รอื่ งอะไรคอ่ ยกลบั มา” “อมื อมื ” ดงั นัน้ ทงั้ คจู่ งึ เดนิ ออกไปดว้ ยกนั หานมจู่ อ่ื ไมว่ างใจ เธอจงึ ล็อก ประตบู า้ นใหด้ หี ลังจากนัน้ จงึ ลงลฟิ ตไ์ ปกบั เสย่ี วเหยยี น ชมุ ชนแหง่ นม้ี ขี นาดใหญม่ าก ทวา่ มสี องประตใู หญด่ งั นัน้ ใน เวลาปกตแิ ลว้ คนเขา้ ออกจงึ ไมเ่ ยอะมาก แตท่ วา่ วันนป้ี ระตู ดา้ นหลงั กลับถกู ตํารวจปิดเอาไว ้ มเี พยี งประตเู ล็กทเ่ี ปิดในเขา้ ออกทางเดยี วเทา่ นัน้ เมอื่ หานมจู่ อ่ื และเสยี่ วเหยยี นมาถงึ กพ็ บวา่ บรเิ วณโดยรอบเต็ม ไปดว้ ยผคู ้ นกลมุ่ ใหญ่ พวกเธอจงึ มองเห็นไมช่ ดั เจนวา่ ตรงหนา้ เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้

เสยี่ วเหยยี นสะกดิ ไหลช่ ายรา่ งสงู คนหนงึ่ กอ่ นจะสง่ ยมิ้ หวาน แลว้ เอย่ ถามขนึ้ มาวา่ “พชี่ าย ขอถามหน่อยไดไ้ หมวา่ เกดิ เรอ่ื ง ไรขน้ึ เหรอ? ทําไมตํารวจถงึ มากนั ละ่ ? แลว้ ยงั จะมคี นเยอะๆ น้ี อกี ?” ตอนที่ 553 สบั สน อาจเป็ นเพราะรอยยมิ้ หวานของเธอ ชายหนุ่มทใี่ นตอนแรกทํา หนา้ เหมอื นจะรําคาญ จากสภาพอากาศทยี่ ํา่ แยอ่ ยแู่ ลว้ ยังมคี น มาถามอกี ดงั นัน้ จงึ ทําใหเ้ ขาหงดุ หงดิ เป็ นอยา่ งมาก ทวา่ เมอ่ื หนั กลับมามองกลับพบวา่ เป็ นสาวสวยหนา้ หวานคน หนงึ่ และดา้ นขา้ งเธอยังมสี าวสวยทด่ี บู อบบางกําลังขมวดคว้ิ นงิ่ อยู่ ดงั นัน้ จงึ ทําใหท้ า่ ทขี องเขาเปลยี่ นไปในทนั ที เมอ่ื มองไปทาง สองสาวแลว้ เขาจงึ เรม่ิ อธบิ ายใหฟ้ ังอยา่ งอดทนเป็ นพเิ ศษ “สถานการณ์ยงั ไมแ่ น่ชดั เลยครับวา่ เกดิ อะไรขน้ึ ไดย้ นิ เพยี งวา่ รา้ ยแรงถงึ ชวี ติ เลย”

“เสยี ชวี ติ เลยเหรอ?” เสย่ี วเหยยี นสดู ลมหายใจอยา่ งตกใจจน แทบชอ็ ก หลงั จากทเี่ ธอเหลอื บสายตาไปมองหานมจู่ อ่ื กพ็ บวา่ สหี นา้ เธอ ดยู ํา่ แยเ่ ป็ นอยา่ งมาก “สามารถบอกเพม่ิ เตมิ อกี หน่อยไดไ้ หมคะ?” หานมจู่ อ่ื เมม้ ปาก ทข่ี าวซดี หลังจากนัน้ จงึ เอย่ ถามออกไป เมอ่ื สาวสวยเอย่ ถาม ชายหนุ่มจงึ พยักหนา้ รับอยา่ งเป็ น ธรรมชาติ “ตอนทพ่ี วกผมมาถงึ น้ี ตํารวจกเ็ ขา้ มาปิดลอ้ มแลว้ ครับ พวกผมเลยสามารถดไู ดแ้ คใ่ นระยะไกลเทา่ นัน้ ไมส่ ามารถ เขา้ ไปได ้ แตว่ า่ ตอนทม่ี าถงึ คนยงั นอ้ ยอยู่ แลว้ ผมก็เลยไดย้ นิ คนพดู กนั วา่ จๆู่ กม็ คี นวง่ิ มาจะฆา่ ตวั ตาย เป็ นสถานการณท์ ไ่ี ม่ คาดคดิ ทกุ คนก็ไมร่ อู ้ ะไรเลย” หานมจู่ อ่ื “……….” เมอื่ ไดฟ้ ังกย็ งิ่ สบั สนไมเ่ ขา้ ใจ “ฆา่ ตวั ตายกะทันหนั ?” เสย่ี วเหยยี นปากตะกกุ ตะกกั กอดแขน หานมจู่ อ่ื เอาไวด้ ว้ ยความกลวั “เรอ่ื งนที้ ําไมฟังดแู ปลกๆ? เมอื่ วานพวกเรากไ็ ดร้ ับ……..”

“ขอบคณุ ทอี่ ธบิ ายใหฟ้ ังนะคะ พวกเราทราบแลว้ ” หานมจู่ อ่ื ขดั คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นขนึ้ มาอยา่ งกะทันหนั หลังจากนัน้ เธอจงึ ดงึ เสยี่ วเหยยี นใหห้ นั กลบั มาหา “พวกเรากลบั กนั กอ่ นเถอะ ทน่ี ่ี คนเยอะ ยังไงกเ็ ขา้ ไปไมไ่ ดอ้ ยดู่ ”ี หลงั จากนัน้ ไมร่ อใหเ้ สย่ี วเหยยี นไดต้ อบกลับมา หานมจู่ อ่ื ก็ดงึ ลากเธอกลบั ไปเลย ในตอนทเี่ ขา้ มาในลฟิ ต์ เสย่ี วเหยยี นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะเอย่ ปากถาม “เธอเป็ นอะไรไป? จๆู่ กพ็ ดู ขดั ฉัน หรอื วา่ คนทต่ี ายคนนัน้ อาจจะ เกย่ี วขอ้ งกบั กระตา่ ยทสี่ ง่ มาใหพ้ วกเราไหม?” “ไมร่ ”ู ้ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ สหี นา้ นง่ิ ขนึ้ “แตเ่ รอื่ งของพวกเรายงิ่ คนรนู ้ อ้ ยเทา่ ไหรย่ ง่ิ ด”ี ทา้ ยทสี่ ดุ ไมว่ า่ จะเป็ นใครทสี่ ง่ กระตา่ ยทต่ี ายมาใหพ้ วกเรา มันก็ ชดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ มันเกดิ ขนึ้ เมอ่ื คนื มาเชา้ วนั นยี้ งั มคี นฆา่ ตวั ตาย อกี สองเรอ่ื งนดี้ เู หมอื นวา่ ไมน่ ่าจะเกย่ี วขอ้ งกนั ……. ทวา่ มันกไ็ มไ่ ดง้ า่ ยอยา่ งนัน้

ทัง้ เวลาและสถานทที่ มี่ ันบงั เอญิ ขนาดนี้ มันจะไมม่ คี วาม เกยี่ วขอ้ งกนั ไดย้ งั ไง? ตงิ่ — ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ออกไป ในขณะทก่ี ําลังจะ ป้อนลายนว้ิ มอื เพอ่ื เปิดประตู เทา้ ของเธอกห็ ยดุ ชะงักลง กะทันหนั เป็ นเพราะเธอเห็นวา่ ตวั ล็อกดา้ นในถกู เปิดออกทําใหม้ องเห็น ผา่ นประตกู นั ขโมยอยา่ งชดั เจน หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ หนาวสน่ั ไปทัง้ ตวั ชดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ ตอนทเ่ี ธอเพง่ิ ออกไป เธอจัดการล็อกประตดู แี ลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งนเี้ ธอกร็ บี จัดการป้อนลายนว้ิ มอื แลว้ รับเปิดประตู เขา้ ไป เสยี่ วเหยยี นทเ่ี ห็นทา่ ทางรบี รอ้ ยของเธอกร็ บี ตามเขา้ ไป หลงั จากทห่ี านมจู่ อ่ื เขา้ ไปแลว้ เธอกพ็ บรองเทา้ สองควู่ างไว ้ กอ่ นโถงทางเดนิ

เธอถงึ กลบั หนา้ เปลย่ี นสี ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะถอดรองเทา้ เธอก็เดนิ เขา้ ไปเลย “หมา่ ม๊กี ลบั มาแลว้ เหรอครับ?” มเี สยี งออดออ้ นเสยี งหนงึ่ ดงั ขนึ้ มา หานมจู่ อ่ื จงึ เดนิ ตามเสยี งไป ก็พบวา่ เป็ นเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทก่ี ําลงั ถอื นํ้าสองแกว้ ออกมาจาก หอ้ งครัว และในหอ้ งรับแขกกม็ ชี ายหนุ่มสวมใสช่ ดุ ตํารวจสอง คนนั่งอยตู่ รงโซฟา ทงั้ สองคนหนั หนา้ กลบั มากอ่ นจะลกุ ขน้ึ ยนื “สวัสดคี รับคณุ หาน กอ่ นหนา้ ทค่ี ณุ ไมอ่ ยหู่ อ้ งเป็ นลกู ของคณุ ที่ เปิดประตใู หพ้ วกเราเขา้ มาครับ” เมอื่ มองไปทพี่ วกเขา หานมจู่ อื่ กถ็ อนหายใจอยา่ งโลง่ อก เธอ คดิ วา่ จะเกดิ อะไรขน้ึ กบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เสยี อกี “สวัสดคี ะ่ ไมท่ ราบวา่ ตํารวจทงั้ สองทา่ นมาหาฉันมธี รุ ะอะไร คะ?” อกี ฝ่ ายเรยี กเธอวา่ คณุ หานอยา่ งตรงไปตรงมานัน้ ก็แสดงวา่ พวกเขาเตรยี มตวั ทจี่ ะมาหาเธอ

หลังจากทถ่ี ามเสร็จ หานมจู่ อ่ื กห็ นั ไปมองเสย่ี วหมโ่ี ตว้ อกี รอบ กอ่ นจะยมิ้ บางออกมา “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เดย๋ี วหมา่ ม๊คี ยุ ธรุ ะกบั คณุ ตํารวจกอ่ นนะครับ หนูขน้ึ ไปขา้ งบนกอ่ นดไี หมลกู ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กะพรบิ ตาหลงั จากนัน้ จงึ พยกั หนา้ แลว้ หมนุ ตวั เดนิ ขน้ึ ชนั้ บนไป เจา้ หนา้ ทคี่ นหนง่ึ จงึ เรม่ิ เปิดประเด็นขน้ึ มาวา่ “คณุ หานครับ เพอ่ื แน่ใจในความจรงิ ของคําพดู คณุ พวกเราจงึ อยากจะใหล้ กู ชาย ของคณุ อยดู่ ว้ ยครับ เพราะเรามคี ําถามจะถามเขาเหมอื นกนั ครับ” รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ ยังคงไวอ้ ยา่ งสภุ าพ ทวา่ กบั ดู เย็นชาขนึ้ มา กอ่ นเธอจะพดู ออกไปดว้ ยน้ําเสยี งเรยี บนง่ิ “ตํารวจทงั้ สองทา่ นทม่ี าทน่ี กี่ ็เพอื่ จะสอบปากคําเหรอคะ?” ทัง้ คหู่ นา้ เปลย่ี นสี หลงั จากทสี่ บตากนั แลว้ ตา่ งกพ็ ากนั ถอน หายใจออกมา “จะบอกวา่ เป็ นการสอบปากคํากไ็ มใ่ ชค่ รับ เป็ น เพยี งการสอบถามขอ้ เท็จจรงิ เทา่ นัน้ ครับ หวังวา่ คณุ หานจะให ้ ความรว่ มมอื กบั พวกเรานะครับ” “โอเคคะ่ ” หานมจู่ อ่ื กวักมอื เรยี กเสยี่ วหมโี่ ตว้ ใหเ้ ขาเดนิ เขา้ มา ใกลๆ้ เธอ เสย่ี วเหยยี นเองกต็ ามมาอยา่ งไมส่ บายใจ

“ทงั้ สองทา่ นอยากจะถามอะไรเหรอคะ?” “อยา่ กงั วลไปเลยครับ ทางเราอาจจะดจู รงิ จังไปบา้ งจนทําให ้ คณุ ตกใจ แตเ่ วลาทํางานเรากเ็ ป็ นแบบนกี้ นั อยแู่ ลว้ ครับ ไมม่ ี เรอื่ งรา้ ยแรงอะไร แคไ่ ดย้ นิ มาวา่ เมอ่ื วานคณุ หานไดร้ ับพัสดุ ใน นัน้ มกี ระตา่ ยทต่ี ายไปแลว้ ตวั หนงึ่ ถกู ตอ้ งไหมครับ?” หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธ เพยี งพยักหนา้ ตอบรับอยา่ งตามตรง “ใชค่ ะ่ ” “งัน้ คณุ หานพอจะทราบไหมครับวา่ ใครเป็ นคนสง่ มาให?้ ” “ไมท่ ราบคะ่ ” “ไมท่ ราบเหรอครับ?” หนงึ่ ในนัน้ เพมิ่ ระดบั เสยี งเขม้ ขน้ึ “งัน้ ปกตแิ ลว้ คณุ หานทําอะไรใหใ้ ครขนุ่ เคอื งบา้ งไหมครับ? เพอ่ื นท่ี ทํางานหรอื วา่ ขดั แยง้ อะไรกบั ใครไหมครับ?” “การจะทําใหใ้ ครขนุ่ เคอื งหรอื ไมน่ ัน้ ตอ้ งถามอกี ฝ่ ายไมใ่ ชเ่ หรอ คะวา่ ฉันทําอะไรใหข้ นุ่ เคอื งไหม?” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ บาง “คณุ มา ถามฉัน ฉันกว็ า่ ปกตฉิ ันไมม่ ปี ัญหาอะไรกบั ใคร ดงั นัน้ ฉันคงไม่ ทําใหใ้ ครขนุ่ เคอื งหรอก”

เสย่ี วเหยยี นทยี่ นื อยขู่ า้ งหานมจู่ อ่ื แอบคดิ อยใู่ นใจเงยี บๆ สดุ ยอดเลย…… คําตอบของเธอทําใหเ้ จา้ หนา้ ทท่ี ัง้ สองคนขมวดคว้ิ แตเ่ มอ่ื คดิ ดู แลว้ การทเ่ี ธอพดู อยา่ งนกี้ ็ดไู มผ่ ดิ ปกตอิ ะไร ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ การท่ี จะทําใหค้ นอนื่ ขนุ่ เคอื งนัน้ มนั กข็ น้ึ อยกู่ บั คนอนื่ จรงิ ๆ ภายนอก อาจดเู หมอื นไมม่ อี ะไร แตภ่ ายในอาจไมพ่ อใจอยกู่ ไ็ ด?้ “ทคี่ ณุ หานพดู มาก็ไมผ่ ดิ ครับ แตว่ า่ ทางเรากย็ ังหวงั วา่ จะได ้ ความคดิ เห็นสกั หน่อย ไมม่ อี ะไรทค่ี ณุ รเู ้ ลยเหรอครับ?” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ “ฉันไมร่ อู ้ ะไรเกยี่ วกบั เรอ่ื งนเี้ ลยคะ่ ทําไมทาง ตํารวจถงึ ทราบเรอื่ งไดเ้ หรอคะ ฉันไมไ่ ดแ้ จง้ ตํารวจน?ิ กอ่ นท่ี คณุ จะถามคําถามฉันตอ่ ฉันอยากจะรเู ้ รอื่ งขนั้ ตอนสกั หน่อย กอ่ นไดไ้ หมคะ? ฉันอยากจะรวู ้ า่ ทําไมถงึ ไดม้ าสอบถามเรอ่ื งนี้ กบั ฉันได?้ ไมใ่ ชว่ า่ คงเกย่ี วกบั ทด่ี า้ นลา่ งมคี นเสยี ชวี ติ ? แลว้ ทางตํารวจสงสยั ฉันหรอกนะคะ?” “คณุ หานเขา้ ใจผดิ แลว้ ครับ ทางเราไมไ่ ดส้ งสยั คณุ เลยครับ เพยี งแตว่ า่ ผตู ้ ายเป็ นคนสง่ ของดงั นัน้ มนั จงึ อาจจะเชอื่ มโยงกบั เรอื่ งน”้ี

เมอื่ ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ถงึ กลับตกใจ “ใครพดู อะไรนะ? คนทตี่ ายเป็ นคนสง่ พัสดงุ ัน้ เหรอ?” “ใชค่ รับ พวกลเราตรวจสอบกลอ้ งบนั ทกึ วดิ โี อแลว้ พบวา่ เขา เป็ นคนสง่ ของ” “งัน้ ทําไม?” เสย่ี วเหยยี นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู ขน้ึ มา “ถา้ คนทส่ี ง่ พัสดเุ ป็ นเขา งัน้ ทําไมเขาถงึ มาฆา่ ตวั ตายตอนเชา้ กนั ละ่ คะ? ฉัน ไมเ่ ขา้ ใจ” “เรอ่ื งนท้ี างเราก็ยังหาสาเหตไุ มเ่ จอเหมอื นกนั ครับ” ตํารวจพดู ขนึ้ มาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ เรอ่ื งราวทเี่ กดิ ขน้ึ นัน้ มนั คอ่ นขา้ งยงุ่ ยากและสบั สนเป็ นพเิ ศษ ทําไมคนสง่ พัสดถุ งึ ฆา่ ตวั ตาย ไมค่ าดวา่ เขากลัวถกู คน้ พบจงึ ชงิ ฆา่ ตวั ตายไปกอ่ นงัน้ เหรอ? แตท่ วา่ สง่ เพยี งกระตา่ ยทต่ี ายตอ่ ให ้ ถกู คน้ หาจนเจอ เขาจําเป็ นตอ้ งฆา่ ตวั ตายหนเี ลยเหรอ? ดู เหมอื นวา่ นอี้ าจเป็ นการเตอื นหรอื ไมก่ ็คนเบอื้ งหลงั เขา เขาอาจ ไมร่ เู ้ บอ้ื งหลงั อะไรเลยดว้ ยซ้ํา เบอื้ งหลงั ……..

หรอื วา่ คนทอ่ี ยเู่ บอื้ งหลงั เขาจะเป็ นคนลงมอื กบั เขากนั ? ตอนท่ี 554 ความรสู้ กึ ลกึ ซง้ึ จนยากทแี่ บกรบั ทางดา้ นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เพยี งกะพรบิ ตาแลว้ มองไปทตี่ ํารวจและ หมา่ ม๊ขี องตวั เองอยากปวดหวั ทัง้ ยังรสู ้ กึ เป็ นกงั วล เมอื่ วานไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะทเ่ี ขาสง่ เมลลใ์ หแ้ ดด๊ ด๊หี รอกเหรอ? อาจจะเป็ นไปไดว้ า่ เขาเป็ นคนจัดการเรอื่ งนหี้ รอกนะ? หึ แดด๊ ด๊นี ้ีโงเ่ งา่ จรงิ ๆ พงึ่ พาไมไ่ ดแ้ มแ้ ตน่ อ้ ยเลยเหรอ? ถา้ ขนื ยงั เป็ นอยา่ งนอี้ กี เขาจะใหห้ มา่ ม๊ไี ปแตง่ งานใหมเ่ ลย! ถงึ เวลานัน้ เขาจะใหแ้ ดด๊ ด๊นี กึ เสยี ใจอยคู่ นเดยี ว! จนในทส่ี ดุ การสอบถามก็ไดส้ น้ิ สดุ ลง ตํารวจกลับไปแลว้ หานมจู่ อ่ื กําลังครนุ่ คดิ ทันใดนัน้ เธอก็หนั ไปพดู กบั เสยี่ วหมโี่ ต ้ วอยา่ งกะทันหนั “ลกู กลับไปอยกู่ บั ตระกลู หานสกั พักหนงึ่ กอ่ นเถอะ” เมอ่ื ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ กม็ ยุ่ ปากอยา่ งไมพ่ อใจ

“ทําไมเหรอครับหมา่ ม๊?ี ” “ลกู ก็ไดฟ้ ังทตี่ ํารวจบอกเมอ่ื กแี้ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ ตอนนที้ น่ี ไี่ ม่ ปลอดภยั ลกู จะอยทู่ นี่ ไ่ี มไ่ ด”้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไมพ่ อใจ “งัน้ ถา้ มนั ไมป่ ลอดภยั งัน้ ทําไมหมา่ ม๊ยี งั อยทู่ นี่ ไี่ ดเ้ ลยละ่ ครับ?” “เสยี่ วหมโี่ ตว้ …..” “หมา่ ม๊อี ยา่ ไลเ่ สยี่ วหมโี่ ตว้ ไปไดไ้ หมครับ? ทน่ี อี่ นั ตราย เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ จะปกป้องหมา่ ม๊เี อง” “ไมไ่ ด”้ หานมจู่ อ่ื หนา้ บงึ้ ตงึ “ลกู ยังเป็ นเด็ก หมา่ ม๊โี ตแลว้ ปกป้องตวั เองได ้ ลกู อยกู่ บั หมา่ ม๊จี ะยง่ิ เป็ นอนั ตราย ตอนเย็น เดย๋ี วหมา่ ม๊โี ทรใหค้ ณุ ลงุ มารับลกู ไปทต่ี ระกลู หาน บางทเี ดย๋ี ว สองวนั นต้ี ํารวจคงกลับมาอกี เดย๋ี วแมจ่ ะขอความรว่ มมอื จาก ตํารวจใหม้ าตรวจสอบดู ถา้ ลกู อยา่ งชว่ ยหมา่ ม๊ ี ลกู ตอ้ งกลับ บา้ นไปกบั คณุ ลงุ กอ่ น รอหมา่ ม๊จี ัดการเรอื่ งทกุ อยา่ งเสร็จลกู คอ่ ยกลับมา โอเคไหมครับ?” เห็นไดช้ ดั วา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไมพ่ อใจเป็ นอยา่ งมาก เมม้ ปากเอาไว ้ ตลอด

จนในทสี่ ดุ หานมจู่ อ่ื เกลยี้ กลอ่ มเขาอยนู่ าน พดู ขอ้ แลกเปลย่ี น ไปมากมายกวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ จะยอมตอบตกลง เธอโทรหาหานชงิ ทวา่ กลบั นกึ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ตรงประตชู มุ ชนได ้ ซะกอ่ น ดงั นัน้ เธอจงึ เปลย่ี นคําพดู เป็ นใหเ้ สยี่ วเหยยี นสง่ เสย่ี ว หมโ่ี ตว้ ไปอยดู่ ว้ ยสกั พัก ชว่ งนเี้ ธองานยงุ่ มาก ไมอ่ ยากตน่ื เชา้ มดื เพอ่ื ไปสง่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไปโรงเรยี นทกุ วัน ดา้ นหานชงิ เงยี บอยนู่ าน กอ่ นจะพดู ขนึ้ วา่ “เรอื่ งทใ่ี หเ้ ธอเปิด บรษิ ัท ไมใ่ ชเ่ พอื่ ใหเ้ ธอทรมานรา่ งกายตวั เองหรอกนะ” ฉันทราบคะ่ ” หานมจู่ อ่ื กดั ปากกอ่ นจะหวั เราะออกไปเสยี งเบา “กย็ งุ่ แคช่ ว่ งนไ้ี มใ่ ชเ่ หรอคะ? ไมไ่ ดย้ งุ่ ทกุ วนั เสยี หน่อย เพยี ง แคจ่ ัดการงานนเี้ สร็จเดย๋ี วก็เรยี บรอ้ ยแลว้ คะ่ ” “มจู่ อ่ื เธอจําเอาไวน้ ะ” “หม้ื ?” “เธอเป็ นประธานบรษิ ัท ไมใ่ ชพ่ นักงานบรษิ ัท เธอมสี ทิ ธท์ิ จ่ี ะ พักผอ่ นได”้

“แลว้ พช่ี ายละ่ คะ? เมอ่ื กอ่ นเคยบนิ ไปดฉู ันทตี่ า่ งประเทศ หลังจากนัน้ ยงั บนิ กลบั มาประชมุ ตอ่ ไมไ่ ดพ้ ักผอ่ นเลยไมใ่ ช่ เหรอ?” เมอ่ื ถกู เธอถามอยา่ งน้ี หานชงิ กถ็ งึ กลับไมม่ คี ําพดู ทจ่ี ะโตแ้ ยง้ กบั เธอได ้ หานมจู่ อ่ื จงึ หวั เราะออกมา “กจ็ ะเห็นวา่ ยงิ่ มอี ํานาจ มากเทา่ ไหร่ ยงิ่ ไมม่ เี หตผุ ลใหพ้ ักผอ่ นไดน้ ะคะ พว่ี างใจเถอะ ฉันดแู ลตัวเองได ้ นก้ี ็เพอ่ื จะไดน้ อนเยอะหน่อยเลยสง่ เสยี่ วหมี่ โตว้ ไปทต่ี ระกลู หานไมใ่ ชเ่ หรอคะ?” หานชงิ หลงเชอื่ คําพดู โกหกไรส้ าระของเธอ หลงั จากนัน้ เขาก็ ตอบตกลง หลังจากนัน้ เธอกไ็ หวว้ านใหเ้ สยี่ วเหยยี นไปสง่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ที่ ตระกลู หาน ในตอนแรกเสย่ี วเหยยี นไมย่ นิ ยอม เพราะเหตกุ ารณ์ทโี่ ดย ปฏเิ สธครัง้ ลา่ สดุ ทําใหต้ อนนเ้ี ธอกลวั ทจ่ี ะเจอกบั หานชงิ ตอนนัน้ ทเ่ี ธอโดนหานชงิ พดู จาโหดรา้ ยตอ่ หนา้ มาตอนนเี้ ธอ เลยอายทจ่ี ะไปเจอเขาอกี