เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

จนกระทั่งถงึ กน้ ชาม หานมจู่ อื่ มองเขาโดยไมม่ รี อยยม้ิ และพดู อยา่ งเย็นชา “นเ่ี รยี กวา่ มแี รงมากเลยนะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ สายตาของเขาสบกบั ใบหนา้ ทบี่ อบบาง ของเธอ เขาขยบั เขา้ ไปใกลเ้ ธอและพดู ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ “มจู่ อ่ื ฉลาดเกนิ ไปไมด่ เี ลย” ระยะหา่ งระหวา่ งรมิ ฝี ปากกบั รมิ ฝี ปากนัน้ หา่ งกนั เพยี งสองถงึ สามเซนตเิ มตร ขนตาของหานมจู่ อ่ื สน่ั ไหว เธอแทบจะสมั ผัส รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดด้ ว้ ยการขยบั เพยี งครัง้ เดยี ว ดว้ ย อาการมนึ งง เธอกน็ กึ ถงึ ฉากจบู อนั รอ้ นแรงจากเขาเมอ่ื ตอนที่ อยใู่ ตต้ น้ ไมต้ รงหนา้ โรงพยาบาล เมอ่ื นกึ เชน่ นัน้ แลว้ ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ กร็ อ้ นผา่ นเธอกา้ วถอย หลงั ในทนั ที “คณุ กนิ โจ๊กเสร็จแลว้ ก็นั่งพักเสยี กอ่ น” หลังจากพดู เสร็จเธอกท็ ําความสะอาดของบนโตะ๊ และนําขยะ ไปทง้ิ ดา้ นนอก ในขณะทกี่ ําลังลา้ งมอื หานมจู่ อ่ื ก็มองตวั เองในกระจกอยา่ ง สบั สน

เห็นไดช้ ดั วา่ … เธอตดั สนิ ใจทจ่ี ะไมส่ นใจเขาอกี ตอ่ ไป แตเ่ มอ่ื เธอเห็นขอ้ ความทเ่ี ขาสง่ ถงึ ตวั เอง เธอกย็ ังอดไมไ่ ดท้ จี่ ะรบี มา เชน่ น้ี มจู่ อ่ื หานมจู่ อื่ เธอดสู ภาพตวั เธอเองในตอนนี้ สวมเพยี งชดุ นอน ทับดว้ ยเสอื้ คลมุ ผมกระเซอะกระเซงิ เหมอื นแมวตวั นอ้ ยทน่ี ่าสงสาร เธอลมื ความเจ็บปวดทเ่ี ธอตอ้ งเผชญิ เมอ่ื หา้ ปีกอ่ นไปแลว้ หรอื ? ตอนนเ้ี ขาดกี บั คณุ แคน่ ดิ หน่อย คําพดู ออ่ นโยน การแสดง เล็กๆนอ้ ยๆ คณุ กใ็ จออ่ นแลว้ งัน้ เหรอ? หลบั ตาลง ในเวลานเี้ ธอรสู ้ กึ วา่ เธอสน้ิ หวงั จรงิ ๆ เธอทําไดแ้ ค่ ปลอบตวั เอง เพราะเขาไดร้ ับบาดเจ็บเพราะตวั เธอเองดงั นัน้ เธอจงึ ตอ้ งมาหา เขาในเวลาน้ี ตราบใดทอ่ี าการบาดเจ็บของเขาหายดี เธอกจ็ ะไมส่ นใจหรอื ใส่ ใจเขาอกี

โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าของเธอสนั่ อยา่ งกะทันหนั หานมจู่ อื่ หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาดแู ละพบวา่ เสยี่ วเหยยี น กําลังโทรหาเธอ “ฮลั โหล?” เป็ นเพราะวา่ อยใู่ นหอ้ งน้ําดงั นัน้ หานมจู่ อื่ จงึ กลา่ ว ดว้ ยนํ้าเสยี งเบาๆ เธอมองกลับไปทป่ี ระตหู อ้ งน้ํา ตอ้ งปิดมนั หรอื เปลา่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ จะไดย้ นิ ทเ่ี ธอพดู หรอื ไม?่ เมอ่ื คดิ เกยี่ วกบั เรอื่ งน้ี เสยี งเสย่ี วเหยยี นก็ดงั สนั่นขน้ึ มาจาก โทรศพั ท์ “หานมจู่ อ่ื เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอ? ดกึ ดน่ื ป่ านนแ้ี ลว้ เธอไปเตร็ดเตร่ อยทู่ ไี่ หน? เธอรไู ้ หมวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ วง่ิ มาหาฉัน? ใหต้ ายตอนน้ี เธออยไู่ หน? เธอกลวั วา่ ฉันจะไมต่ กใจหวั ใจวายตายงัน้ เหรอ?” หานมจู่ อื่ “…ใจเย็นๆ ฉันอยโู่ รงพยาบาล” “โรงพยาบาล? เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอ? เธอไปโรงพยาบาล ทําไม?”

คงเป็ นเพราะหลับไปและงัวเงยี ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ ลมื ตวั ไปวา่ เธอตอ้ งมาทําอะไรทโ่ี รงพยาบาล หานมจู่ อื่ ครนุ่ คดิ อยพู่ ักหนงึ่ และเบาเสยี งลง “มเี รอ่ื งนดิ หน่อย เธอกร็ ู ้ อยา่ บอกเสยี่ วหมโี่ ตว้ ละ่ ” เสยี่ วเหยยี นนง่ิ ไปชวั่ ครู่ อาจเป็ นเพราะวา่ ไดส้ ตแิ ลว้ รวู ้ า่ เธอมา ทําอะไรทโ่ี รงพยาบาล “โอ ้ ฉันรแู ้ ลว้ เธอไปโรงพยาบาลเพราะเย…่ .” “เสยี่ วเหยยี น!” เสยี่ วเหยยี น “โอเค โอเค ฉันจะไมบ่ อกเขา แตว่ า่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ นัน้ เป็ นหว่ งเธอมาก อยากจะคยุ กบั เธอเพอื่ เชค็ วา่ เธอปลอดภัย” “เธอเอาโทรศพั ทใ์ หเ้ ขา” หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ กไ็ ดย้ นิ เสยี งซอื ๆดงั มาจากอกี ฝ่ ายและ ตอ่ มาเสยี งทด่ี ตู น่ื ตระหนกของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ดงั ขนึ้ “หมา่ ม๊!ี ”

หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งของเขา รอยยมิ้ ทจ่ี รงิ ใจก็ปรากฏขน้ึ โดยไม่ รตู ้ วั “เสย่ี วหมโี่ ตว้ ดกึ ดนื่ ขนาดนแี้ ลว้ ทําไมเธอไมห่ ลบั ไมน่ อน?” “หึ หมา่ ม๊เี ทย่ี งคนื ไปแลว้ คณุ ไปไหน เสย่ี วหมโี่ ตว้ เห็นคณุ ไม่ อยใู่ นบา้ น!” “เกดิ เรอ่ื งขน้ึ กะทนั หนั ดงั นัน้ เลยตอ้ งออกมา เห็นวา่ เสยี่ วหม่ี โตว้ กําลังหลบั ฝันอยา่ งสบายดงั นัน้ กเ็ ลยไมไ่ ดป้ ลกุ เธอ เธอจะ มาโทษหมา่ ม๊ไี มไ่ ดน้ ะ?” “เชอะ ถา้ หากวา่ เป็ นเรอ่ื งสําคญั งัน้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะไมโ่ ทษ หมา่ ม๊กี ไ็ ด ้ หมา่ ม๊ ี คณุ ตอ้ งดแู ลรา่ งกายตวั เองไมใ่ หเ้ ป็ นหวัดนะ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู ทล่ี กู ชายเป็ นหว่ งและกงั วล จติ ใจของหานมจู่ ื่ อจงึ สนั่ ไหวและพยักหนา้ อยา่ งสดุ แรง “เธอสบายใจไดเ้ ลย!” หลังจากนัน้ สองแมล่ กู กค็ ยุ กนั อยพู่ ักหนง่ึ จงึ วางสายไป หลงั จากวางสายแลว้ หานมจู่ อื่ ก็จอ้ งมองหนา้ จอและยม้ิ จากนัน้ กเ็ กบ็ โทรศพั ทเ์ ขา้ กระเป๋ ากางเกงและหนั กลบั เพอ่ื เดนิ ออกไปขา้ งนอก

ทันทที เี่ ธอหนั กลับ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเธอก็คอ่ ยๆจางลง เธอจอ้ งมองคนตรงหนา้ เธออยา่ งวา่ งเปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขามาไดอ้ ยา่ งไร? หานมจู่ อ่ื กงั วลมากเกยี่ วกบั คําถามนี้ เขามาตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ คําพดู เธอเมอ่ื ครนู่ ัน้ เขาไดย้ นิ ทัง้ หมดหรอื เปลา่ ? เมอื่ คดิ เชน่ นัน้ สหี นา้ ทสี่ ดใสของหานมจู่ อื่ ก็กลายเป็ นซดี จาง สายตาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอนัน้ เฉียบคม เขากลา่ วดว้ ย นํ้าเสยี งเย็นชา “เมอื่ กคี้ ยุ กบั ใคร?” หานมจู่ อ่ื กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง จติ ใจของเธอสนั่ ไหวอยา่ งรนุ แรง เขาไดย้ นิ ทงั้ หมดหรอื เปลา่ ? งัน้ เขาจะ… “สนทิ สนมขนาดนัน้ เลย?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลงอยา่ งอนั ตรายและ รา่ งสงู ของเขาก็เบยี ดเขา้ มา เดมิ ทหี อ้ งน้ํากค็ บั แคบอยแู่ ลว้ ดว้ ย

ตอนท่ี 516 งน้ั เป็ นลกู ของใคร สนทิ สนมงัน้ หรอื ? ลองคดิ ดแู ลว้ เมอื่ เธอและเสย่ี วหมโ่ี ตว้ พดู คยุ กนั นัน้ ตอ้ งสนทิ สนมกนั อยา่ งมาก ไม่ นั่นควรเป็ นความสนทิ สนม ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ นั่นก็เป็ นลกู ชายของเธอเอง หานมจู่ อื่ ไมส่ นทิ กบั เขาแลว้ จะใหส้ นทิ กบั ใคร? เมอื่ เห็นใบหนา้ ของเธอซดี เซยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตระหนักไดว้ า่ การ คาดเดาของเขานัน้ ถกู ตอ้ ง เพราะวา่ เป็ นเวลายามคํา่ คนื โรงพยาบาลจงึ เงยี บสนทิ ดงั นัน้ ตอนทห่ี านมจู่ อื่ คยุ โทรศพั ทอ์ ยู่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ สามารถไดย้ นิ เสยี งเด็กไดอ้ ยา่ งชดั เจน เขาเมม้ รมิ ฝี ปาก สายตาของเขาจอ้ งมองหานมจู่ อ่ื “คอื ใคร?” นํ้าเสยี งของเขาเย็นชาและเขม้ งวดเหมอื นกบั วา่ เขากําลงั ตงั้ คําถามกบั เธอ

หานมจู่ อื่ ตกตะลงึ อยชู่ ว่ั ครจู่ ากนัน้ เธอกต็ งั้ สตไิ ดแ้ ละกดั รมิ ฝี ปากของเธอพรอ้ มกบั ถามวา่ “แลว้ ทําไมถงึ มาถามฉันแบบน?้ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ งัน “ทําไม?” \"ใช่ ทําไม?\" คําพดู ดงั กลา่ วไดพ้ ดู ออกไปแลว้ และความกลา้ ก็ คอ่ ยๆเพมิ่ มากขนึ้ หานมจู่ อื่ ยมิ้ เยาะ “ฉันคยุ โทรศพั ทก์ บั ใคร จะ สนทิ กบั ใครแลว้ เกยี่ วอะไรกบั คณุ ? คณุ คงไมค่ ดิ วา่ ฉันมาหาคณุ ในตอนกลางคนื สง่ อาหารใหแ้ ลว้ ฉันจะเป็ นแมน่ มของคณุ อยา่ ง เต็มตวั หรอกนะ แลว้ ยังตอ้ งรับคําสงั่ จากคณุ งัน้ ส?ิ นคี่ อื ชวี ติ ของฉัน ฉันคงไมจ่ ําเป็ นตอ้ งรายงานคณุ หรอกใชไ่ หม?” พดู จบ หานมจู่ อ่ื กใ็ ชแ้ รงผลกั เขาใหห้ ลบไปจากนัน้ กเ็ ดนิ ตรง ออกมาจากหอ้ งนํ้า คําพดู ของเธอทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ บอารมณ์ เมอ่ื เห็นเธอออกไป เขากห็ มนุ ตวั กลับมาและเดนิ ตามออกไป “ครัง้ ทแี่ ลว้ เด็กทร่ี า้ นอาหารน่ันคอื ใคร?” หานมจู่ อ่ื หยดุ กา้ วเดนิ อยา่ งกะทนั หนั

ใบหนา้ ของเธอซดี อกี ครัง้ ราวกบั วา่ ศรี ษะดา้ นหลังของเธอถกู กระแทกอยา่ งแรง เธอยนื อยทู่ น่ี ั่นเป็ นเวลานานและไมม่ ที า่ ที ตอบโต ้ มเี พยี งความคดิ เดยี วในหวั ของเธอ เขาเห็นหรอื ? ทร่ี า้ นอาหารครัง้ ทแ่ี ลว้ เขาเห็นหรอื ? แลว้ ทําไมเขาถงึ เงยี บไมพ่ ดู อะไรละ่ ? หากวา่ เขาเห็นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ แลว้ ทําไมเขาไมเ่ ปิดเผยเธอ? หรอื เขากําลงั รอโอกาส? เมอ่ื คดิ ไดแ้ บบน้ี หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ เย็นวบู จากเทา้ ขนึ้ มา เธอไมไ่ ด ้ หนั กลับไป เธอเพยี งแคก่ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งสดุ แรง เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอจากดา้ นหลงั ใบหนา้ ของเขาเย็นชา “นั่นคอื ลกู ของเธอเหรอ?” หานมจู่ อ่ื “…..” “ใชไ่ หม?”

หานมจู่ อื่ “…..” “ลกู ของเธอกบั ใคร?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งไปทดี่ า้ นหลังของเธอ สายตาของเขาคอ่ ยๆเย็นลง อณุ หภมู โิ ดยรอบเย็นขนึ้ อยา่ งรวดเร็วดว้ ยอารมณ์ทเี่ ยอื กเย็น ของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ ทนี่ งิ่ งันกต็ กตะลงึ อกี ครัง้ เธอคอ่ ยๆหนั หนา้ กลับมา สายตาจอ้ งมองเรอื นรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมเขาถงึ ถามเธอเชน่ นัน้ ? ถา้ หากวา่ เขาเห็นเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ เขาจะไมค่ ดิ วา่ เด็กคนนัน้ … ทําไมในตอนนเี้ ขาถามเธอแบบน?้ี เขากําลังทดสอบเธอหรอื วา่ มจี ดุ ประสงคอ์ น่ื ? การแสดงออกทต่ี กตะลงึ ของหานมจู่ อื่ รบกวนอารมณ์ของเยโ่ ม่ เซนิ เขากา้ วไปขา้ งหนา้ และจับไหลข่ องเธออยา่ งแรง เขากดั ฟันแลว้ พดู วา่ “ฉันกําลงั ถามเธอ” เธอไมร่ ู ้ ตอนนจ้ี ติ ใจของเธอสบั สน

เธอคดิ เสมอวา่ เธอซอ่ นตวั ไดด้ พี อสมควร แตท่ ําไมครัง้ ทแ่ี ลว้ เย่ โมเ่ ซนิ ถงึ รไู ้ ดล้ ะ่ ? ทําไมผา่ นไปนานแลว้ เขาเพงิ่ จะมาพดู ? เธอเดาไมอ่ อกจรงิ ๆวา่ จดุ ประสงคข์ องเขาคอื อะไรดงั นัน้ เธอจงึ ไมก่ ลา้ ตอบเขาอยา่ งสมุ่ สส่ี มุ่ หา้ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอเงยี บไมต่ อบและคอ่ ยๆสงบลง เขาถามดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ ตํา่ “คนทคี่ ยุ ดว้ ยเมอ่ื กี้ ใชเ่ ด็กคน เดยี วกนั กบั ทร่ี า้ นอาหาร ใชไ่ หม?” หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดพ้ ยักหนา้ หรอื ปฏเิ สธ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะ “ดแู ลว้ ไมผ่ ดิ แน่ เขาคอื ใคร? มจู่ อื่ หา้ ปีที่ ผา่ นมาเธออะไรลบั หลังฉัน?” ความโกรธเกรยี้ วปรากฏขน้ึ ในดวงตาของเขา การแสดงออกที่ สบั สนวนุ่ วายผสมกบั ความเจ็บปวด “วันนัน้ ฉันเห็นหนา้ ตาของเด็กคนนัน้ ทรี่ า้ นอาหาร ฉันคดิ วา่ อาจ เป็ นลกู ของเสย่ี วเหยยี น แตใ่ นวนั นฉี้ ันไดย้ นิ เขาโทรหาเธอ เขา

เรยี กเธอ…มจู่ อ่ื หลายปีมานเี้ ธอกําลังคบกบั ใคร? ถา้ เด็กคนนัน้ เป็ นลกู ของเธอ แลว้ เขาเป็ นลกู ของเธอกบั ใคร?” คําถามทเี่ ขารัวมาทําใหห้ านมจู่ อ่ื สบั สนงนุ งง เขาหมายถงึ อะไรกนั แน่? เขาพดู แบบนคี้ อื เขาไมเ่ ห็นหนา้ ตา ของเสยี่ วหมโี่ ตว้ หรอื เปลา่ ? วันนัน้ ในรา้ นอาหารเขาไมไ่ ดส้ งสยั อะไรและไมไ่ ดใ้ หใ้ ครสบื เรอื่ งราวและขอ้ มลู ของเธอ? เมอ่ื ครทู่ โี่ กรธกเ็ พราะไดย้ นิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เรยี กเธอวา่ หมา่ ม๊หี รอื ? “คณุ ปลอ่ ยฉันกอ่ น ความคดิ ของฉันกําลังสบั สน…” หานมจู่ อ่ื สะบดั มอื เขาออก รา่ งกายของเธอเซไปดา้ นหลงั เธอเป็ นแบบน้ี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับรสู ้ กึ วา่ เธอไดท้ ําความผดิ ไว ้ เขากดั ฟันและไลต่ ามเธอไปควา้ ขอ้ มอื เธอไว ้ “เธอกําลังคบอยกู่ บั ใครอยแู่ ลว้ ใชไ่ หม?” “ฉัน…” “ตอบคําถามฉัน เด็กคนนัน้ เป็ นลกู ของเธอกบั ใคร?”

จติ ใจของหานมจู่ อ่ื วนุ่ วาย เธอควา้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ “ปลอ่ ย ฉัน ทําไมคณุ ถามฉันแบบน?ี้ ” ในชว่ งเวลาทที่ งั้ สองอยใู่ นเสน้ ทางทไ่ี ปตอ่ ไมไ่ ด ้ พยาบาลก็ เคาะประตหู อ้ งผปู ้ ่ วยและไดผ้ ลักเขา้ มา เธอยนื อยแู่ บบนัน้ และ กลา่ วดว้ ยนํ้าเสยี งเครง่ ขรมึ “ขอโทษคณุ ทัง้ สอง ทนี่ ่ี โรงพยาบาล ตอนนก้ี ด็ กึ มาแลว้ รบกวนชว่ ยเบาเสยี งดว้ ย” คําพดู ของพยาบาลทําใหท้ งั้ คสู่ งบลง แรงจากมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ ลายลงเชน่ กนั หานมจู่ อื่ ใชป้ ระโยชนจ์ ากชว่ งเวลาทเี่ ขา ปลอ่ ยมอื ผลักเขาออกไปอยา่ งรวดเร็ว เธอหนั หลงั และวง่ิ ออก จากประตใู นทนั ที “เอะ๊ ? เกดิ อะไรขน้ึ ?” กอ่ นทพี่ ยาบาลจะมเี วลาตอบสนองใดๆ หานมจู่ อ่ื ก็เชด็ แขนของเธอและวงิ่ ออกไป เธอไมห่ นั หลงั กลับมาอกี พยาบาลมองแผน่ หลงั ของเธอทค่ี อ่ ยๆจางหายไปและหนั กลับมามองเยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเขายนื อยคู่ นเดยี วภายในหอ้ งพักผปู ้ ่ วย สหี นา้ และทา่ ทาง ของเขานัน้ ออ่ นเพลยี

แตถ่ งึ กระนัน้ มันกย็ ังซอ่ นความหลอ่ เหลาของผชู ้ ายคนนเี้ อาไว ้ ไมไ่ ด ้ ความงามอยตู่ รงหนา้ นางพยาบาลรสู ้ กึ ไหวหวั่นเล็กนอ้ ยเธอจงึ ใชน้ ํ้าเสยี งเล็กถามๆเขา “คณุ ผชู ้ าย คณุ คณุ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ ดวงตาทแี่ สนเย็นชานัน้ ทําใหผ้ คู ้ นตก ตะลงึ พยาบาลสาวสง่ เสยี งกระแอมเบาๆและกลา่ ววา่ อยา่ สง่ เสยี งดงั อกี จากนัน้ กร็ บี จากไป ตงั้ แตห่ านมจู่ อ่ื ออกมาจากหอ้ งผปู ้ ่ วยเธอใชเ้ วลาไมน่ านกถ็ งึ ประตใู หญข่ องโรงพยาบาล ในขณะนัน้ มรี ถคนั หนง่ึ จอดสง่ ผโู ้ ดยสารพอดี หานมจู่ อ่ื จงึ รบี วงิ่ ไปเพอื่ เรยี กรถและบอก จดุ หมายปลายทางของเธอ หลังจากขนึ้ รถแลว้ เธอกห็ ยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาและโทรหา เสย่ี วเหยยี น “ฉันกําลังกลบั ไป ประมาณ20นาที เธอมารับฉัน ตรงเขตชมุ ชนหน่อยส”ิ เสยี่ วเหยยี นรับสายเธอและตน่ื ขน้ึ เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู เธอก็รสู ้ กึ แปลกใจ “คณุ เป็ นบา้ หรอื เปลา่ ? เธอรบี ไปโรงพยาบาลตอน กลางดกึ กลางดนื่ แลว้ พอจะกลับมาดนั ใหฉ้ ันไปรับทเ่ี ขตชมุ ชน เนยี่ นะ? มนั ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ พส่ี าว ฉันหลบั อย”ู่

หานมจู่ อื่ เหลอื บมองคนขบั และพยักหนา้ “อมื เธอไมอ่ ยากมาก็ โอเค เธอใหพ้ ชี่ ายฉันมารับแลว้ กนั ฉันอยบู่ นแท็กซแี่ ลว้ ” พดู จบ หานมจู่ อื่ มองไปทค่ี นขบั รถตรงหนา้ แลว้ ถามวา่ “คณุ ลงุ ป้ายทะเบยี นอะไรเหรอ? ฉันจะบอกพช่ี ายฉัน เขาจะไดห้ าเจอ” คนขบั รถก็บอกหมายเลขป้ายทะเบยี นรถแกเ่ ธอ หานมจู่ อื่ จงึ โลง่ ใจ นั่งรถยามคํา่ คนื เธอตอ้ งมสี ตไิ วก้ อ่ น ในไมช่ า้ ก็ถงึ ทพี่ ักอยา่ งปลอดภยั เมอ่ื หานมจู่ อื่ ลงจากรถเธอก็ เห็นเสย่ี วเหยยี นยนื ตวั สน่ั อยทู่ า่ มกลางสายลมยามคํา่ คนื โดย สวมเสอื้ โคท้ ทม่ี ดี วงตากลมโต เมอ่ื เธอเห็นหานมจู่ อ่ื ลงจากรถ เสยี่ วเหยยี นก็รบี วงิ่ ไปและดดุ า่ หานมจู่ อ่ื “กลางดกึ ขนาดนเี้ ธอใหฉ้ ันมายนื รออยขู่ า้ งลา่ ง เธอใจจดื ใจดํา ไปไหม? ฉันหลับไปแลว้ ลกู ชายเธอกม็ าปลกุ แลว้ นเี่ ธอก็มา ปลกุ อกี พวกเธอสองแมล่ กู นร่ี า้ ยกาจเสยี จรงิ !” ตอนที่ 517 ทาํ ไมฉนั แยจ่ งั

หานมจู่ อื่ กลับมาถงึ บา้ นอยา่ งปลอดภัยและกอดเสยี่ วเหยยี น “โอเค รแู ้ ลว้ วา่ รบกวนเธอ แคค่ รัง้ นเ้ี ทา่ นัน้ แหละน่า และ … พช่ี ายของฉันจบู เธอ ดงั นัน้ ในอนาคตเธอกม็ สี ถานะเป็ นพสี่ ะใภ ้ ฉันแลว้ ดแู ลฉันหน่อยเถอะน่า” เสย่ี วเหยยี นนัน้ โกรธเคอื ง แตเ่ มอื่ หานมจู่ อ่ื กลา่ วถงึ หานชงิ ใบหนา้ ของเธอก็แดงโดยไมร่ ตู ้ วั “เธอพดู บา้ อะไรของเธอ? พส่ี ะใภอ้ ะไร” “ทําไม?” หานมจู่ อื่ โอบแขนเธอไวแ้ ละทัง้ สองกเ็ ดนิ ออกจาก เขตชมุ ชนไปดว้ ยกนั “เธอไมอ่ ยากเป็ นพส่ี ะใภฉ้ ันเหรอ?” “อยากสิ อยากเป็ น อยาก แตว่ า่ ..” “งัน้ ก็ไมเ่ ป็ นไร” “อยา่ เพง่ิ พาดพงิ ฉัน เธอน่ะเกดิ อะไรขน้ึ ? กลางคํา่ กลางคนื รบี ไปโรงพยาบาลแลว้ รบี กลบั มา? เยโ่ มเ่ ซนิ เขาใหเ้ ธอไปทําอะไร ใหเ้ ขาอกี ละ่ ?” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ และยม้ิ กลา่ ว “ไมม่ อี ะไร ตอนนมี้ ันจบไปแลว้ ” เสย่ี วเหยยี นกลับจอ้ งมองเธอ “ไม่ เธอกําลังโกหกฉัน”

หานมจู่ อ่ื นงิ่ ไป “เสย่ี วเหยยี น?” “เธอจงใจพดู หยอกลอ้ ฉัน แตห่ านมจู่ อ่ื ฉันกบั เธอรจู ้ ักกนั มานาน กป่ี ี ทําไมฉันจะไมร่ วู ้ า่ เธอกําลงั ดใี จหรอื กําลังเสยี ใจ รอยยมิ้ ของเธอตอนนม้ี นั ดไู มจ่ รงิ แลว้ ยงั จงใจมาพดู หยอกลอ้ ฉันอกี ? ครัง้ หนา้ อยา่ ทําแบบนแ้ี ลว้ พวกเราคอื เพอื่ นรักกนั ตอ่ หนา้ ฉัน เธอไมต่ อ้ งแสรง้ ทําเป็ นแข็งแกรง่ นักหรอก” หานมจู่ อื่ “…..” “พดู มา เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่” เธอพดู อยา่ งนัน้ และหานมจู่ อ่ื กไ็ มส่ ามารถรักษารอยยมิ้ บน ใบหนา้ ของเธอไดอ้ กี ตอ่ ไป “ไมใ่ ชเ่ รอื่ งใหญอ่ ะไร แตต่ อนนี้ ภายในใจฉันยังคงสบั สนวนุ่ วายดงั นัน้ ฉันเลยยังไมอ่ ยากพดู อะไร” “ชา่ งเถอะ ถา้ เธอไมอ่ ยากพดู ฉันเองกไ็ มบ่ งั คบั เธอ เธอกค็ ดิ ดๆี แลว้ กนั ” “อมื ”

ทัง้ สองกลบั บา้ นดว้ ยกนั หานมจู่ อื่ ถอดโคท้ ของเธอและกลับขนึ้ ไปชนั้ บนเนอื่ งจากเสย่ี วหมโี่ ตว้ หลับไปแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ ตอ้ งไป ทห่ี อ้ งรับรองแขกหอ้ งถดั ไป เธอปิดไฟจากนัน้ กน็ อนอยภู่ ายใน ความมดื ในเวลานเี้ ธอควรนอนหลบั ไปไดแ้ ลว้ แตจ่ ติ ใจของเธอนัน้ กลบั เดน่ ชดั มากวา่ ภายในใจมเี รอื่ งสบั สน วนุ่ วาย หานมจู่ อื่ หลบั ตาลงและจติ ใจของเธอเต็มไปดว้ ยคําพดู เหลา่ นัน้ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ถามเธอในตอนทอ่ี ยโู่ รงพยาบาล เขารถู ้ งึ การมอี ยขู่ องเด็กแลว้ แคเ่ พยี งเขาตรวจสอบขอ้ มลู เขา อาจจะรวู ้ า่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นัน้ มรี ปู รา่ งหนา้ ตาอยา่ งไร แมว้ า่ เธอจะซอ่ นเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไวอ้ ยา่ งดแี ละไมไ่ ดเ้ ปิดเผย รปู ลกั ษณ์ของเขาตอ่ สาธารณะแตก่ เ็ ลยี่ งความประมาทไมไ่ ด ้ หรอก กอ่ นหนา้ นท้ี อี่ ยตู่ า่ งประเทศไมไ่ ดส้ นใจแลว้ กลบั มาทปี่ ระเทศ ละ่ ?

ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ รหู ้ ลังจากนัน้ ละ่ ? จนตอนนห้ี านมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ การกลับมาทป่ี ระเทศนอี้ าจเป็ นความ ผดิ พลาด หลงั จากนเี้ ธอควรทําอยา่ งไร? แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ วา่ กําลังทํางานหนักเพอ่ื ทจี่ ะแข็งแกรง่ ขนึ้ แต…่ หลายๆเรอ่ื งทก่ี ําลงั เผชญิ อยนู่ ัน้ เธอยังคงไรเ้ รย่ี วแรงอยแู่ บบน?ี้ * หมดคนื นี้ วนั ทส่ี ดใส เสย่ี วเหยยี นถผู มยงุ่ ๆของเธอในขณะทดี่ งึ ชดุ นอนและเดนิ ลงไป ทห่ี อ้ งครัวแตใ่ นทันใดนัน้ ก็มองเห็นรา่ งสงู ใหญอ่ ยใู่ น หอ้ งรับแขก เมอ่ื เธอเพง่ สายตามอง เสยี่ วเหยยี นตกใจมากจนแทบจะกลง้ิ ตกบนั ได คนทน่ี ่ังอยบู่ นโซฟาในหอ้ งรับแขกนัน้ หากไมใ่ ชห่ านชงิ แลว้ คอื ใครทไ่ี หน? แตเ่ ชา้ ขนาดนี้ เขามาทน่ี ไี่ ดอ้ ยา่ งไร?

เสย่ี วเหยยี นจับราวบนั ได หานชงิ กม็ องมาพอดี ดวงตาของพวกเขาสบกนั ในอากาศและดเู หมอื นวา่ บรรยากาศดู เงยี บไปชวั่ ครู่ ดวงตาสเี ขม้ ของหานชงิ เห็นชดุ ทเ่ี ธอสวมใสใ่ นเวลาน้ี เขา ขมวดคว้ิ ยงุ่ เสย่ี วเหยยี นตดิ ตามการจอ้ งมองของเขาและมองลงไป เธอนอนหลับพลกิ ตวั ไปมาดงั นัน้ คอเสอื้ เอยี งไปดา้ นหนง่ึ เผยให ้ เห็นไหลข่ าวเล็กนอ้ ย ขากางเกงถกู ยกขน้ึ และเอยี งลง ผมเธอก็ กระเซอะกระเซงิ สามวนิ าทตี อ่ มา เสย่ี วเหยยี นหลับตาและพดู กบั ตวั เอง “นคี่ อื เรอื่ งไมจ่ รงิ ภาพลวงตา หลอนไปเอง!” เธอตอ้ งฝันอยแู่ น่ๆ หานชงิ จะมาในเวลานไี้ ดไ้ ง? เขาไมม่ กี ญุ แจบา้ น! เธอลมื ตาขนึ้ อกี ครัง้ แตเ่ สย่ี วเหยยี นกลบั ยงั คงมองเห็นหานชงิ นั่งอยตู่ รงนัน้ เธอนงิ่ ไปชว่ั ขณะ เธอหนั กลับมาและวง่ิ ขนึ้ ไปชนั้ บนรา่ งเล็กจว๋ิ หายไปจากสายตาของหานชงิ

หานชงิ ขมวดคว้ิ และมองดรู า่ งเล็กๆคอ่ ยๆหายไป เขาขมวดควิ้ แน่นขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนน…้ี หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นรบี กลับไปทห่ี อ้ งของเธอ เธอกเ็ ขา้ หอ้ งนํ้าอยา่ งรวดเร็ว เธอมองเห็นสภาพของตวั เองในกระจก จากนัน้ เธอกโ็ อดครวญอยา่ งเศรา้ โศก “ทําไมฉันดวงซวยแบบน?ี้ ครัง้ ทแ่ี ลว้ ฉันนอนหลบั และทําตวั โงๆ่ กว็ า่ ชา่ งมนั แลว้ นะ ครัง้ นย้ี งั ทําตวั น่าเกลยี ดอกี ? เสย่ี วเห ยยี นนะเสย่ี วเหยยี น ชาตทิ แ่ี ลว้ เธอตอ้ งเป็ นหมแู ลว้ กลับชาตมิ า เกดิ แน่ๆ!” เสย่ี วเหยยี นถผู มของเธออยา่ งแรงจนแทบคลง่ั แตห่ ลงั จากคดิ อกี ครัง้ เธอไมส่ ามารถตกตํา่ แบบนไ้ี ด ้ เธอตอ้ งการทจี่ ะตามจบี เทพบตุ ร เธอไดจ้ บู ไปแลว้ แลว้ เธอจะ กลัวอะไรอกี ? ตอ้ งเดนิ หนา้ อยา่ งกลา้ หาญเทา่ นัน้ !

หลงั จากทเ่ี สยี่ วเหยยี นใหก้ ําลังใจตวั เองแลว้ เธอกร็ บี มัดผม แปรงฟันและลา้ งหนา้ เนอื่ งจากการแตง่ หนา้ นัน้ ชดั เจนเกนิ ไป ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นตอ้ งเหลต่ าและกรดี อายไลเนอรแ์ บบบางและ ทาลปิ สตกิ จากนัน้ เธอยดื ผมดว้ ยเครอ่ื งหนบี ผมแลว้ เปลย่ี น เสอื้ ผา้ เมอ่ื เห็นตวั เองทไี่ ดร้ ับการเปลยี่ นแปลงในกระจกแลว้ เสยี่ วเห ยยี นรสู ้ กึ ประหมา่ จนหวั ใจของเธอแทบจะพงุ่ ออกมาลําคอของ เธอ เธอไปเจอหานชงิ ดว้ ยรปู ลักษณ์นค้ี งจะไมม่ ปี ัญหาหรอกใช่ ไหม? กอ่ นออกไป เสยี่ วเหยยี นกลับเดนิ กลบั ไปอยา่ งรวดเร็วและหยบิ ขวดขนาดเล็กทเี่ พม่ิ ลมหายใจทส่ี ดชนื่ ขน้ึ มาจากนัน้ กฉ็ ีดเขา้ ไป ในปากของเธอ หลงั จากยนื ยนั วา่ ลมหายใจของเธอสดชนื่ แลว้ เสย่ี วเหยยี นกเ็ ดนิ ออกไปจากหอ้ งอยา่ งมนั่ ใจและลงไปชนั้ ลา่ ง หานมจู่ อื่ นัน้ เมอ่ื คนื เธอกลับมาดกึ มากดงั นัน้ ในเวลานอ้ี าจยงั ไม่ ตน่ื ในความเป็ นจรงิ ในพวกเขาสามคนนัน้ คนทตี่ นื่ เชา้ สดุ มาโดย ตลอดกค็ อื เสย่ี วเหยยี น

ใครใหเ้ ธอทําอาหารเป็ น? เธอตอ้ งตนื่ มาทําอาหารเชา้ เสย่ี วเหยยี นเดนิ เขา้ มาหาหานชงิ อยา่ งชา้ ๆ เขาหยบิ สมดุ บนั ทกึ ของเขาออกมาราวกบั วา่ เขากําลังจัดการกบั งาน เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ใกลเ้ ขา้ มาหานชงิ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ ทันทแี ละ เห็นเสย่ี วเหยยี นทแี่ ตง่ ตวั เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เมอ่ื นกึ ถงึ รปู ลักษณ์ทเ่ี ลอะเทอะของเธอเมอื่ ครแู่ ละมองเธอ ในตอนนส้ี ามารถพดู ไดว้ า่ เปลย่ี นไปอยา่ งเห็นไดช้ ดั “คณุ คณุ หาน” เสย่ี วเหยยี นแสดงรอยยมิ้ อนั เป็ นเอกลกั ษณ์ของเธอและ ทักทายเขา \"ทําไมคณุ … มาทน่ี เี่ ร็วจังละ่ ?\" หานชงิ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เขากต็ อบกลบั ดว้ ยสหี นา้ เย็นชา “ตนื่ เชา้ ก็ เลยมา” เสย่ี วเหยยี นครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นง่ึ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอแลว้ ถาม “แตว่ า่ คณุ หาน คณุ ..คอื ..เขา้ มาไดอ้ ยา่ งไร?” “เปิ ดประต”ู

เสย่ี วเหยยี น “…..” แน่นอนวา่ เธอรวู ้ า่ เขาเปิดประตเู พอ่ื เขา้ มา แต่ … เธอจําไดว้ า่ มี เพยี งเธอและมจู่ อื่ เทา่ นัน้ ทมี่ กี ญุ แจเขา้ บา้ นน้ี ในชว่ งสองวันทผ่ี า่ นมามจู่ อื่ มักจะไปโรงพยาบาลบอ่ ยครัง้ และ ไมไ่ ดน้ ํากญุ แจไปและมกั จะใสล่ ายนว้ิ มอื ถามเขากร็ สู ้ กึ ไมไ่ ด ้ แตถ่ า้ หากไมถ่ ามภายในใจของเสยี่ วเห ยยี นกค็ งคา้ งคา สดุ ทา้ ยกอ็ ดใจไวไ้ มไ่ หวและถาม “เออ่ คอื …ฉันจําไดว้ า่ กญุ แจ บา้ นน”้ี “รหสั ผา่ น” กอ่ นทเี่ ธอจะพดู จบ หานชงิ ไดค้ ลายความสงสยั ของเธอ รหสั ผา่ น? เสยี่ วเหยยี นยงิ่ แปลกใจ เขารรู ้ หัสผา่ นไดไ้ ง? หานชงิ ดเู หมอื นจะตรวจพบความคดิ ในหวั ของเธอและพดู ดว้ ย น้ําเสยี งทมุ ้ “เมอื่ วานเธอเขา้ มาน่ะใสร่ หสั ผา่ นใชไ่ หม” เสย่ี วเหยยี นพยกั หนา้ “ใช”่

จากนัน้ เธอก็โตก้ ลบั อยา่ งตระหนก “น่ันจําไดเ้ ลยหรอื ?” ตอนท่ี 518 ไมส่ ามารถอดทนได้ “ไมเ่ ชน่ นัน้ ?” หานชงิ ถามกลับอยา่ งเรยี บเฉย แตเ่ ซยี วเหยยี นกลบั ไมพ่ ดู อะไร ไมอ่ อก เธอทําไดแ้ คป่ ระหลาดใจอยภู่ ายในใจ ความทรงจําของเทพบตุ ร…ดเี กนิ ไปหรอื เปลา่ ? ในตอนนัน้ เธอใสร่ หสั เพยี งครัง้ เดยี ว เขาก็สามารถจําไดแ้ ลว้ ? เมอื่ นกึ ถงึ สงิ่ นี้ เสย่ี วเหยยี นจําเรอื่ งจบู ขน้ึ ไดด้ งั นัน้ เธอจงึ โพลง่ ถามออกไปอยา่ งไมร่ ตู ้ วั “แลว้ เรอื่ งครัง้ ลา่ สดุ คณุ จําไดไ้ หม?” “อะไร?” “กค็ อื วา่ ฉันจะ…”

เมอื่ กลา่ วถงึ ตรงนเ้ี สย่ี วเหยยี นก็หยดุ ลงกะทันหนั เธอใชเ้ วลา หลายวนิ าทกี วา่ จะรตู ้ ัววา่ เธอพดู เรอ่ื งไรส้ าระอะไรออกไป เธอ มองไปทหี่ านชงิ ดว้ ยความตกตะลงึ เขาคงไมค่ าดคดิ วา่ เสย่ี วเหยยี นจะพดู ประโยคแบบนอ้ี ยา่ ง กะทันหนั และฉากในวันนัน้ กส็ วา่ งวาบขนึ้ มาเพราะคําพดู ของ เธอ ผหู ้ ญงิ ตวั เล็กตวั นอ้ ยยนื เขยง่ อยตู่ รงหนา้ เขาแลว้ กจ็ บู เขา แลว้ วนั นัน้ เขาก็ฟ้งุ ซา่ นขาดสติ เมอ่ื นกึ ถงึ เรอื่ งน้ี หานชงิ ก็ขมวดควิ้ แน่น เมอื่ เห็นหานชงิ ขมวดคว้ิ แน่นขนึ้ เรอ่ื ยๆ เซยี วเหยยี นก็กดั รมิ ฝี ปากลา่ งดว้ ยความเสยี ใจ คําพดู เธอนัน้ ไมไ่ ดไ้ ตรต่ รองจรงิ ๆ พดู เรอ่ื งนอี้ อกไปอยา่ งนไ้ี ดอ้ ยา่ งไรกนั ? และทําไมเธอถงึ ทําสง่ิ ทนี่ ่าอบั อายตอ่ หนา้ เทพบตุ รอยเู่ สมอ? เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ เซย่ี วเหยยี นจงึ รบี อธบิ ายวา่ “เมอ่ื กฉี้ ันพดู มว่ั ซว่ั ไมม่ คี วามหมายอะไรเลย คณุ ไมต่ อ้ งคดิ มากเลย วันนัน้ ฉัน ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะจบู คณุ เลย ฉันอดกลนั้ ไวไ้ มไ่ ดด้ งั นัน้ เลย…”

เมอื่ พดู ถงึ ตรงนเ้ี สยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ เสยี ใจมากขนึ้ และเรมิ่ พดู ตดิ อา่ ง “ไม่ ฉันไมไ่ ดอ้ ดกลนั้ ไมไ่ หว ฉันแค…่ ” เสยี่ วเหยยี นกม้ หวั ลงอยา่ งหดหเู่ ธอกําลังพดู ถงึ เรอื่ งบา้ อะไร? หานชงิ ลกุ ขนึ้ อยา่ งกะทนั หนั และเดนิ เขา้ ไปหาเธอแตเ่ สยี่ วเห ยยี นนัน้ กําลังสํานกึ ผดิ และไมท่ ันสงั เกตเห็น เมอื่ เธอไดส้ ตแิ ละเงยหนา้ ขน้ึ เธอก็พบวา่ หานชงิ ยนื อยตู่ รงหนา้ เธอ เขากําลังมองลงมา เมอ่ื เขาเขา้ มาใกล ้ ออรา่ ของเทพบตุ รอยรู่ อบตวั เขา ทันใดนัน้ เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ การหายใจของเธอนัน้ กระชบั ขน้ึ และจากนัน้ เธอก็กา้ วถอยหลงั โดยไมร่ ตู ้ วั “เออ่ คอื ฉัน…” มอื เธออยไู่ มถ่ กู เลยเมอื่ เห็นหานชงิ อยใู่ กลๆ้ ในระยะใกล ้ เธอเหมอื นจะเห็นชดั ถงึ รขู มุ ขนบนใบหนา้ เขา สายตาลกึ ซงึ้ คว้ิ เขม้ สนั จมกู และ…รมิ ฝี ปากบางๆน่ัน ทําไมเธอถงึ รสู ้ กึ วา่ รมิ ฝี ปากบางๆของเขาชา่ งน่าดงึ ดดู …

หานชงิ จงใจเดนิ เขา้ มาและปลอ่ ยใหเ้ ธอจบู เหรอ? ไม่ ไมใ่ ช่ เสยี่ วเหยยี นสา่ ยหนา้ อยา่ งสดุ แรง เขาเป็ นถงึ ประธานบรษิ ัท ตระกลู หานแลว้ จะมาจบู เธอไดอ้ ยา่ งไร? ทงั้ หมดนมี่ นั เป็ นไปไมไ่ ด ้ แต…่ ถา้ เขาไมไ่ ดจ้ ะเขา้ มาใหเ้ ธอจบู งัน้ จๆู่ ทําไมเขาถงึ เดนิ เขา้ มาแบบน?ี้ เมอื่ คดิ แบบนแี้ ลว้ เธอก็รสู ้ กึ ไดเ้ ลยวา่ หานชงิ นัน้ จงใจเดนิ เขา้ มา แบบนแี้ ลว้ เขาเขา้ มาแลว้ แลว้ เธอ…จะมวั ลงั เลอะไร? “เกยี่ วกบั สงิ่ ทเี่ กดิ ในวันนัน้ ฉันคดิ วา่ พวกเราตอ้ ง…” หานชงิ จอ้ งมองไปทห่ี ญงิ สาวทกี่ ําลงั หลบสายตาไมก่ ลา่ วอะไร หญงิ สาวทกี่ ําลงั เขนิ อายจนหแู ดง คําพดู ทส่ี งบกลา่ วออกมา จากรมิ ฝี ปากบางๆจากนัน้ ในวนิ าทถี ดั มาสายตาของเขาละลง มองหญงิ สาวทก่ี ําลังกม้ หนา้ และจๆู่ เธอกเ็ งยหนา้ ขนึ้ มาจากนัน้ ก็ไดท้ ําบางสงิ่ ทเ่ี คยเกดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นี้

เธอเขยง่ ปลายเทา้ แขนทัง้ สองขา้ งนัน้ เกยี่ วพันรอบคอเขา รมิ ฝี ปากสแี ดงของเธอก็ทาบเขา้ สรู ้ มิ ฝี ปากของเขาในทนั ที “……….” เวลานบี้ รรยากาศราวกบั ถกู แชแ่ ข็งไว ้ เวลากห็ ยดุ เดนิ เสยี่ วเหยยี นทาบรมิ ฝี ปากบนรมิ ฝี ปากทเี่ ย็นเฉียบของหานชงิ เธอไดย้ นิ เสยี งหวั ใจของเธอสนั่ ไหวอยา่ งชดั เจนและ…ยงั มอี กี เสยี งหนงึ่ เหมอื นกบั วา่ เป็ นของ หานชงิ ทัง้ คไู่ มไ่ ดห้ ลบั ตาลง เสย่ี วเหยยี นกระพรบิ ตา ดวงตาคนู่ ัน้ ขนตา ยาวนั่นเป็ นแพยาวชา่ งน่ารัก หานชงิ รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ มอี ะไร บางอยา่ งกระแทกจติ ใจเขา เขาขยบั และคดิ จะยกมอื ขน้ึ สมั ผัสทรี่ มิ ฝี ปากนัน้ ไดห้ ายไป ผหู ้ ญงิ ทเ่ี พง่ิ คลอ้ งคอและจบู เขา ไดห้ มนุ ตวั กลับและวง่ิ หนขี น้ึ บนั ไดไปในทันที

หานชงิ หรสี่ ายตาลงเขากําลังจะกา้ วไปแตถ่ งึ อยา่ งไรก็ไลต่ าม ไมไ่ ด ้ เขามองดรู า่ งเล็กทกี่ ําลงั วง่ิ ขนึ้ บนั ไดอยา่ งรบี รอ้ นจากนัน้ รา่ งเล็ก นัน้ กห็ ายไปอยา่ งรวดเร็ว ในชวั่ พรบิ ตารา่ งนัน้ กห็ ายไป “……” หลังจากเงยี บไปชวั่ ครู่ หานชงิ กเ็ ออ้ื มมอื ไปแตะรมิ ฝี ปากบาง ของเขา ดเู หมอื นจะมกี ลน่ิ หอมของหญงิ สาวหลงเหลอื อยู่ รสชาตเิ หมอื นน้ําผง้ึ ทําไมถงึ มกี ลน่ิ เชน่ น?ี้ หานชงิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย เมอ่ื เขาเอานว้ิ มาดกู ลบั พบวา่ นว้ิ ของตวั เองเป็ นสชี มพู แมว้ า่ เขาจะเป็ นผชู ้ ายทัง้ แทง่ แตใ่ นเวลานี้กม็ ปี ฏกิ ริ ยิ า สง่ิ ทย่ี งั คงอยบู่ นรมิ ฝี ปากของเขาคอื ลปิ กลอสทเ่ี สยี่ วเหยยี นได ้ ทาเอาไว ้

ลปิ กลอส… เขาแตะรมิ ฝี ปากตวั เองเหรอ? หานชงิ ยน่ื มอื ออกมาและสมั ผัส มันอกี ครัง้ ปลายนว้ิ ของเขากเ็ ป้ื อนไปดว้ ยสชี มพู หานชงิ จอ้ งมองสชี มพนู ัน้ อยา่ งนงิ่ งัน หลงั จากทเ่ี สยี่ วเหยยี นวง่ิ กลับไปทห่ี อ้ งของเธอ เธอก็ล็อค ประตดู ว้ ยความรสู ้ กึ ผดิ จากนัน้ เธอถอดเสอื้ คลมุ ของเธอและรบี เขา้ ไปในหอ้ งนํ้าจากนัน้ เธอมองตวั เองในกระจก เธอหนา้ แดง กํา่ เธอ…เธอจบู เทพบตุ รของเธออกี ครัง้ ฮอื ๆ เทพพระเจา้ มอบพรใหเ้ ธอหรอื อยา่ งไร? ไมง่ ัน้ เธอจะโชค ดขี นาดนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร? เทพบตุ รถกู เธอจบู ไปถงึ สองครัง้ ! เธอรสู ้ กึ วา่ ใกลเ้ ป้าหมายมากขนึ้ อกี หนง่ึ กา้ ว เมอ่ื นกึ ถงึ เรอื่ งนี้ เสยี่ วเหยยี นก็ตระหนักถงึ ปัญหาทร่ี า้ ยแรงมาก เธอชะโงกหนา้ ไปทกี่ ระจกอยา่ งกะทันหนั รา่ งกายสว่ นบนของ เธอเกอื บจะเขา้ ไปในอา่ ง เธอเบกิ ตากวา้ งและจอ้ งมองตวั เอง ในกระจก

รมิ ฝี ปากของเธอนัน้ ดเู หมอื นวา่ ลปิ กลอสจะจางไป? หรอื วา่ เมอื่ กจ้ี ะ….. สหี นา้ ของเสยี่ วเหยยี นเปลย่ี นไปจากนัน้ เธอกเ็ ออื้ มมอื ไปปิด ปากดว้ ยความตกใจ หรอื วา่ เมอ่ื กเี้ ธอจะทงิ้ รอยลปิ กลอสไวบ้ นรมิ ฝี ปากของหานชงิ ? เธอควรจะใชล้ ปิ กลอสทไ่ี มท่ ง้ิ รอยสเิ พอื่ ทจี่ ะไมต่ อ้ งหลงเหลอื ทงิ้ รอยไวบ้ นรมิ ฝี ปากของหานชงิ แต่ … กอ่ นทเ่ี ธอจะใชล้ ิ ปกลอสนเ้ี ธอไมเ่ คยคดิ เลยดว้ ยซํ้าวา่ วันนเ้ี ธอจะจบู กบั หานชงิ มนั เป็ นการกระทําทเี่ หนอื ความคาดคดิ ในตอนทหี่ านชงิ รวู ้ า่ เธอทง้ิ รอยลปิ กลอสไวบ้ นรมิ ฝี ปากเขา เขา จะเกลยี ดเธอหรอื เปลา่ นะ? เสย่ี วเหยยี น เธอคดิ บา้ อะไรอกี แลว้ ? เหมอื นกบั วา่ ผหู ้ ญงิ อยา่ ง เธอไปขโมยจบู เขา บางทเี ขาอาจจะเกลยี ดเธออยแู่ ลว้ กไ็ ด ้ จะตอ้ งรอจนถงึ ตอนนห้ี รอื ไง? เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี เสยี่ วเหยยี นก็รสู ้ กึ หงดุ หงดิ ในใจอกี ครัง้ เธอ เอนตวั ลงบนอา่ งอยา่ งออ่ นแรงและถอนหายใจ

เธอเป็ นเด็กสาวทล่ี ม้ เหลวจรงิ ๆ หานมจู่ อื่ ตนื่ สายเนอื่ งดว้ ยเมอ่ื คนื นัน้ เธอกลับมาก็ดกึ ดนื่ แลว้ และเธอเองก็นอนไมห่ ลบั รอจนกระท่งั เกอื บตหี า้ เธอถงึ จะ คอ่ ยๆหลบั ไป แตว่ า่ เธอเองก็ตอ้ งไปทํางานดงั นัน้ เมอื่ ถงึ เวลา เธอกจ็ ะตน่ื เองโดยอตั โนมตั ิ รอยคล้ํารอบดวงตา หานมจู่ อ่ื เปลย่ี นชดุ เสร็จเรยี บรอ้ ยและเดนิ ออกจากหอ้ งรับแขก และเมอื่ กลบั ไปยงั หอ้ งของตวั เองกพ็ บวา่ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยงั คงหลับอยู่ แตเ่ จา้ เด็กนอ้ ยนัน้ ไมไ่ ดน้ อนหลบั อยา่ งเรยี บรอ้ ยนักเขาไดเ้ ตะ ผา้ หม่ ไปอกี ทาง หานมจู่ อื่ ถอนหายใจอยา่ งอดไมไ่ ดจ้ ากนัน้ กเ็ ดนิ ตรงเขา้ ไปหา เสยี่ วหมโ่ี ตว้ และหยบิ ผา้ หม่ มาหม่ ใหเ้ ขา เธอมองนาฬกิ าและ พบวา่ ยงั สามารถใหเ้ ขาหลับตอ่ ไดอ้ กี ยส่ี บิ นาทดี งั นัน้ เธอจงึ หนั กลบั ไปยงั หอ้ งน้ําเพอ่ื ลา้ งหนา้ ลา้ งตา เมอื่ เธอออกมาจากหอ้ งนํ้า เสยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ไดต้ น่ื แลว้ และได ้ เปลยี่ นเสอื้ ผา้ ของตวั เองเรยี บรอ้ ยแลว้

เธอมองแผน่ หลังเล็กๆของเขา หานมจู่ อื่ กค็ ดิ วา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ นัน้ โตขนึ้ มาแลว้ หลังจากนใ้ี นอนาคตเขาตอ้ งมหี อ้ งเป็ นของตวั เอง แลว้ ตอนที่ 519 แขกผมู้ าเยอื น เหมอื นกบั วา่ ไดย้ นิ เสยี ง เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ใสเ่ สอ้ื ยดื แลว้ หันกลับมา ยมิ้ ใหก้ บั เธอ “หมา่ ม๊ ี อรณุ สวสั ด”ิ์ หานมจู่ อื่ นง่ิ ไปชว่ั ครู่ จากนัน้ ก็ยมิ้ ใหแ้ ละเดนิ เขา้ ไปลบู หวั เขา “ลา้ งหนา้ ลา้ งตาแลว้ ก็ลงไปกนิ ขา้ วดา้ นลา่ ง เดย๋ี วแมจ่ ะไปสง่ ที่ โรงเรยี น” “อม้ื !” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ อยา่ งสดุ แรงจากนัน้ กต็ รงเขา้ ไปยงั หอ้ งน้ําเพอ่ื ลา้ งหนา้ ลา้ งตา

ทัง้ สองคนลงไปทช่ี นั้ ลา่ งเพอ่ื ทานอาหารเชา้ ดว้ ยกนั แต่ สดุ ทา้ ยกลบั ไมม่ กี ลนิ่ หอมของอาหารแตก่ ลับพบหานชงิ น่ังอยู่ คนเดยี วภายในหอ้ งรับแขก “ลงุ ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เห็นเขาและรบี วงิ่ มาดว้ ยขาสนั้ ๆเพอ่ื เขา้ มา กอดเขา หานชงิ กอดเขา “ลา้ งหนา้ ลา้ งตาแลว้ เหรอ? เดย๋ี วลงุ พาไปกนิ ขา้ วนอกบา้ นแลว้ จะพาไปโรงเรยี น” “อา้ ว?” เสยี่ วหมโี่ ตว้ งนุ งง “นา้ เสยี่ วเหยยี นไมท่ ํากบั ขา้ วหรอก เหรอ?” “….” หานชงิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆของเขา เขาคดิ วา่ หากเขาไมจ่ ากไปไหน เธอก็คงจะไมล่ งมาดา้ นลา่ ง แลว้ “ใชแ่ ลว้ หรอื วา่ วนั นเี้ สย่ี วเหยยี นยงั ไมต่ นื่ ?” หานมจู่ อ่ื ลบู คาง ของเธอ ไมห่ รอกมัง้ แมว้ า่ เมอ่ื คนื จะนอนดกึ แลว้ แตด่ ว้ ยนสิ ยั ของเสย่ี วเหยยี นสายขนาดนจ้ี ะไมต่ น่ื ไดอ้ ยา่ งไร “ฉันจะไปดวู า่ เธอกําลังนอนขเี้ กยี จอยใู่ ชไ่ หม” พดู จบ หานมจู่ อ่ื ก็เตรยี มหมนุ ตวั แตก่ ลบั ถกู หานชงิ เรยี กเอาไว ้

“ไมต่ อ้ งไป” “หา?” หานมจู่ อ่ื หยดุ กา้ วในทันที จากนัน้ เธอหนั กลับมามอง หานชงิ ดว้ ยความสงสยั “ทําไมละ่ ?” เมอื่ ตอ้ งเผชญิ กบั สายตาทแ่ี สดงถงึ ความหยั่งรขู ้ องเธอหานชงิ นัน้ อายเกนิ กวา่ จะพดู อะไรมากไปกวา่ นี้ เขายกกําปัน้ ขน้ึ ปิดรมิ ฝี ปากและกระแอม “จะไมท่ ันเวลาแลว้ ใหเ้ ธอนอนไปเถอะ พวกเรากอ็ อกไปหาอะไรกนิ กนั กอ่ นแลว้ คอ่ ยโทรหาเธอเรยี ก เธอมาแบบนก้ี ไ็ ด”้ หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองนาฬกิ าและรสู ้ กึ วา่ หานชงิ พดู ไดม้ เี หตผุ ล จงึ ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากมายนัก เธอพยกั หนา้ และหยบิ กระเป๋ าและ จงู มอื เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทัง้ สามคนออกจากบา้ นดว้ ยกนั ระหวา่ งรอลฟิ ต์ หานมจู่ อ่ื โทรหาเสยี่ วเหยยี น แตใ่ ครจะไปคดิ วา่ โทรไปถงึ สองครัง้ ก็ไมม่ ใี ครรับสาย “แปลก ทําไมไมร่ ับสาย?” หานมจู่ อ่ื บน่ ดว้ ยความงนุ งง หานชงิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆเธอหยดุ ชะงักเมอื่ เขาไดย้ นิ คํานัน้ จากนัน้ เขากเ็ หลอื บมองไปทโ่ี ทรศพั ทข์ องเธอ \"สง่ ขอ้ ความตอ่ ไป\"

หานมจู่ อื่ กลา่ วอยา่ งสงสยั “โทรไปกไ็ มไ่ ดป้ ลกุ เธอ สง่ ขอ้ ความ ไปจะปลกุ เธอไดเ้ หรอ? เดย๋ี วฉันลองโทร” ต๊ งิ ลฟิ ตม์ าในเวลานพ้ี อดี หานมจู่ อื่ จงึ ตอ้ งเดนิ เขา้ ไปในลฟิ ต์ ไมม่ สี ญั ญาณในลฟิ ต์ เธอจงึ คดิ วา่ ควรวางสายจากนัน้ กส็ ง่ ขอ้ ความหาเสย่ี วเหยยี น ใหเ้ ธอเกบ็ ขา้ วของหลังจากตนื่ นอน แลว้ และเมอ่ื ทําอะไรเสร็จกบ็ อกเธอเสยี หน่อย และขอ้ ความไดเ้ ขยี นเสร็จแลว้ เรยี บรอ้ ย รอออกจากลฟิ ต์ หานมจู่ อื่ กจ็ ะสง่ ขอ้ ความไป หานชงิ นัน้ เดนิ ไปเอารถดงั นัน้ หานมจู่ อื่ และเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ก็รออยตู่ รงประตเู ขตชมุ ชน อาจเป็ นเพราะเสย่ี วหมโ่ี ตว้ นัน้ เพงิ่ ตนื่ เขาจงึ เอนกายซบหนา้ ตกั ของเธอ มอื ทงั้ สองกอดเธอเอาไว ้ หานมจู่ อ่ื ลบู ศรี ษะเขาเบาๆ จากนัน้ ก็ใชม้ อื อกี ขา้ งกดโทรหาเสย่ี วเหยยี น และสดุ ทา้ ยเสยี่ วเหยยี นกไ็ มร่ ับสายทําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ผดิ แปลก

สาวนอ้ ยคนนัน้ วันนเี้ ป็ นอะไรไป? ตนื่ สายน่ะเอาไวก้ อ่ นไมเ่ ป็ นไร แตท่ ําไมปลกุ ยากปลกุ เย็นนัก? คงจะไมไ่ ดเ้ กดิ เรอื่ งอะไรใชไ่ หม? ในขณะทก่ี ําลงั คดิ วนุ่ วาย เสย่ี วเหยยี นก็ตอบวแี ชทเธอ {พวกเธอไปกนิ ขา้ วกนั เลย ฉันไมไ่ ป} ตอนแรกหานมจู่ อื่ ตอ้ งการถามเธอวา่ มอี ะไรผดิ ปกตหิ รอื เปลา่ แตห่ ลงั จากคดิ แลว้ ตอนพวกเขาบอกวา่ ออกมาทานขา้ วเชา้ กนั ก็เห็นอยวู่ า่ เธอไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ย แลว้ ตอนนเี้ ธอรไู ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ พวก เขามาทานอาหารเชา้ ? เมอ่ื นกึ ถงึ การแสดงออกของหานชงิ ในตอนนด้ี ว้ ยแลว้ นัน้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ตวั เองสมั ผัสไดถ้ งึ อะไรบางอยา่ ง เธอหรสี่ ายตา {เธอทําเรอ่ื งแยๆ่ ไวส้ นิ ะ?} {เอะ๊ ? เธอพดู ไรส้ าระอะไร? ฉันจะไปทําเรอ่ื งแยๆ่ อะไรได!้ }

ขอ้ ความนเี้ ผยใหเ้ ห็นวา่ เสยี่ วเหยยี นนัน้ รอ้ นตวั หานมจู่ อื่ อด ไมไ่ ดท้ จี่ ะยมิ้ มมุ ปากเธอสา่ ยหนา้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ {เราเป็ นเพอื่ นกนั มากปี่ ี ฉันยงั ไมร่ จู ้ ักเธอหรอื ยังไง? เธอจะ ปลอ่ ยโอกาสทจ่ี ะไดใ้ ชเ้ วลารว่ มกบั เทพบตุ รเหรอ?} {หึ ถงึ แมเ้ ธอจะเดาถกู แตก่ ็ไมไ่ ดใ้ หพ้ ดู เรอื่ งไรส้ าระ ฉันไมไ่ ด ้ ไปกนิ ขา้ วดว้ ยก็เพราะฉันจะทําอาหารกนิ เองทบี่ า้ นตา่ งหาก} {โอเค งัน้ กส็ ๆู ้ นะ เตรยี มตวั เป็ นคณุ หญงิ หานไวด้ ๆี ละ่ } หลังจากหยอกลอ้ เสร็จ หานมจู่ อื่ ก็เก็บโทรศพั ทเ์ อาไว ้ หลังจากทานอาหารเชา้ เสร็จ หานมจู่ อื่ และหานชงิ ก็ไดไ้ ปสง่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทโ่ี รงเรยี น เป็ นเพราะวา่ หานมจู่ อ่ื ตดิ รถของหานชงิ มาก็เลยน่ังรถไปบรษิ ัทดว้ ยกนั เมอื่ ถงึ บรษิ ัทเสยี่ วเหยยี นเองก็ อยทู่ หี่ อ้ งทํางานแลว้ เมอ่ื เห็นวา่ เธอมาแลว้ เสยี่ วเหยยี นก็หนั หนา้ หนแี ละวง่ิ ไป “หยดุ ” หานมจู่ อ่ื เรยี กเธอและหรสี่ ายตา “กลวั อะไรฉัน? เมอื่ เชา้ เธอกอ่ เรอ่ื งอะไรไว?้ ”

เสยี่ วเหยยี นหนั หลงั ใหเ้ ธอและไมย่ อมหนั กลับมา เวลาผา่ นไป ระยะหนงึ่ เธอจงึ กลา่ ววา่ “มนั ไมม่ อี ะไร อกี อยา่ งเธอคดิ แบบ ไหนมนั กแ็ บบนัน้ นั่นแหละ ฉัน…ฉันจะไปทํางานแลว้ ” หลงั จากพดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็รบี ออกไปอยา่ งรวดเร็ว หานมจู่ อื่ มองแผน่ หลังของเธอกอ็ ดยมิ้ ไมไ่ ดจ้ ากนัน้ เธอกเ็ ดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ทํางานอยา่ งปกติ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เจ็บปวดขน้ึ เมอ่ื เธอเห็น กองงานออกแบบทวี่ างอยบู่ นโตะ๊ หลงั จากทที่ ํางานมาเป็ นเวลานาน ดแู ลว้ ชว่ งหลายวนั นเ้ี ธอจะ ยงุ่ มาก หลังจากเสร็จงานนแ้ี ลว้ เธอยังตอ้ งออกแบบงานของเยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนเชา้ หานมจู่ อ่ื กําลงั ยงุ่ อยกู่ บั การประมวลผลภาพวาดและ วัสดกุ ารออกแบบ เมอื่ เธอทํางานเสร็จนัน้ กเ็ ป็ นเวลาเทยี่ งแลว้ หลงั จากทานขา้ วเทย่ี งแลว้ หานมจู่ อ่ื เองกไ็ มไ่ ดพ้ ัก เธอตงั้ ใจ จะกลบั ไปทํางานตอ่ แตเ่ สย่ี วเหยยี นรบี รอ้ นเขา้ มาหาเธอ “หลนิ ชงิ ชงิ มาแลว้ ” เมอื่ ไดย้ นิ คําวา่ หลนิ ชงิ ชงิ หานมจู่ อื่ ก็หยดุ นงิ่ แลว้ เงยหนา้ ขนึ้

“มาแลว้ เหรอ?” “ใช”่ เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ “จะใหแ้ จง้ ตํารวจเลยไหม? อยา่ ….” “ไมต่ อ้ ง” หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ “ใหเ้ ธอเขา้ มา” “มจู่ อื่ ถา้ เธอตอ้ งการทํารา้ ยเธออกี ละ่ ฉันวา่ แจง้ ตํารวจเถอะ” พดู จบ เสยี่ วเหยยี นก็หยบิ โทรศัพทข์ นึ้ และกําลังจะโทรหา ตํารวจ “ฉันวา่ เธอจะไมท่ ํารา้ ยฉัน ใหเ้ ธอเขา้ มาเถอะ ฉันมเี รอ่ื งจะคยุ กบั เธอ” \"แต่ … \" เสย่ี วเหยยี นยังคงลังเล \"ไมต่ อ้ งกงั วลไป ฉันจะไมเ่ ป็ นไร\" สดุ ทา้ ยแลว้ เสย่ี วเหยยี นก็ใหห้ ลนิ ชงิ ชงิ เขา้ มาอยา่ งไมเ่ ต็มใจ นัก หลนิ ชงิ ชงิ ไมไ่ ดม้ ามอื เปลา่ และเธอกไ็ มไ่ ดม้ าเพยี งคนเดยี ว คณุ แมห่ ลนิ อยขู่ า้ งหลงั เธอ เดนิ เขา้ มาพรอ้ มรอยยมิ้

เมอ่ื เธอเห็นหานมจู่ อื่ คณุ แมห่ ลนิ กแ็ สดงสหี นา้ ขอโทษทันที “ตอ้ งขอโทษจรงิ ๆ ฉันมาหาคณุ ในเวลานข้ี ดั จังหวะชว่ งพัก กลางวนั ของคณุ หรอื ไม?่ ” หลงั จากพดู เสร็จเธอก็กระแทกหลนิ ชงิ ชงิ ทเ่ี ดนิ อยขู่ า้ งเธอ เล็กนอ้ ย หลนิ ชงิ ชงิ มที า่ ทกี ระอักกระอว่ นเล็กนอ้ ย เธอยังคงทํา หนา้ มยุ่ และพดู วา่ “ไมห่ รอกมงั้ อยหู่ อ้ งทํางาน จะรบกวนได ้ อยา่ งไร” รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของคณุ แมห่ ลนิ หดตวั ลงและกลา่ วอยา่ งดดุ นั วา่ “เธอพดู วา่ อะไร?” หลนิ ชงิ ชงิ นัน้ กระอกั กระอว่ นใจมาก “ฉันสญั ญากบั เธอแลว้ วา่ สามารถอยทู่ นี่ ่ันไดใ้ นระยะเวลาหนงึ่ แต…่ ในเมอ่ื พวกเราได ้ ตดั สนิ ใจไปแลว้ ดงั นัน้ พวกเขากไ็ มใ่ หฉ้ ันอาศยั อยทู่ น่ี ่ัน” เธอมสี ี หนา้ ไมพ่ อใจมองหานมจู่ อ่ื และกลา่ ว “ไมใ่ ชว่ า่ ฉันจะวา่ อะไร หรอกนะ ฉันไมม่ ที างเลอื ก พอฉันออกมาแลว้ ฉันกบั แมก่ ม็ าหา เธอทนี่ ”ี่ “งัน้ เหรอ?” สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื นัน้ สงบจากนัน้ เธอกช็ ไี้ ปยงั โซฟาตรงขา้ ม “นั่งส”ิ

ตอนที่ 520 ทนั เวลา หลงั จากทงั้ สองฝ่ ายนั่งลง เสย่ี วเหยยี นนัน้ ยนื อยขู่ า้ งหลัง หานมจู่ อื่ เธอมองไปท่ี หลนิ ชงิ ชงิ อยา่ งใจเย็น เธอจอ้ งมองเธออยเู่ รอื่ ยๆ เพราะกลวั วา่ จๆู่ หลนิ ชงิ ชงิ จะลกุ ขน้ึ มาและหยบิ บางอยา่ งออกมาจากกระเป๋ าของเธอแลว้ เทใส่ หานมจู่ อื่ ครัง้ ทแ่ี ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ ครัง้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยู่ หากมอี ะไรเกดิ ขนึ้ จรงิ ๆจะมใี ครกนั มจู่ อื่ ไว?้ ดงั นัน้ เธอตอ้ งปกป้องดแู ลมจู่ อื่ สายตาของเธออาจจะรอ้ นแรงเกนิ ไป หลนิ ชงิ ชงิ จงึ เหลอื บมอง เธออยา่ งแปลกๆแลว้ บน่ วา่ “มอี ะไรหรอื เปลา่ ? ฉันบอกแลว้ วา่ ฉันจะไมจ่ ัดการเธอ ถา้ หากฉันจะจัดการเธอฉันขอใหฟ้ ้าผา่ ลง มาเลย ฉันสาบานแลว้ เธอยังไมเ่ ชอ่ื อกี หรอื ไง?” หานมจู่ อ่ื “……” เสย่ี วเหยยี น “เหอะ สาบานไปใครจะเชอื่ เธอ? กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอ สามารถลงมอื ทําเรอื่ งแบบนัน้ ได ้ ฉันละ่ ไมอ่ ยากจะเชอ่ื จรงิ ๆวา่

เธอจะสามารถเปลยี่ นแปลงไดแ้ ลว้ กเ็ ป็ นเพราะวา่ มจู่ อื่ ของเรา นัน้ จติ ใจดเี ธอจงึ ไวช้ วี ติ เธอเอาไวแ้ บบน”ี้ เธอกลา่ วอยา่ งไมเ่ กรงใจกนั เมอื่ หลนิ ชงิ ชงิ เจอกบั คําพดู ของ เสยี่ เหยยี น สหี นา้ ของเธอกเ็ ปลยี่ นไป หานมจู่ อ่ื เองกไ็ มไ่ ดห้ ยดุ เหตกุ ารณ์นเ้ี ธอเพยี งแคม่ องสถานการณ์ตรงหนา้ ดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย หลนิ ชงิ ชงิ โกรธเคอื ง แตส่ ดุ ทา้ ยเธอกอ็ ดทนไมล่ งมอื ใดๆและ กลา่ วอยา่ งเย็นชา “เธออยากพดู อะไรก็พดู ฉันไมส่ ามารถหยดุ เธอได ้ ฉันพสิ จู นท์ กุ อยา่ งดว้ ยการกระทําของฉันเทา่ นัน้ !” หลังจากพดู แลว้ เธอก็ลกุ ขนึ้ ยนื และมองไปทหี่ านมจู่ อื่ ทอ่ี ยตู่ รง ขา้ ม ทนั ใดนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ ตนื่ ตระหนก “เธอจะทําอะไร? เธอ…” เป็ นผลใหด้ วงตาของเธอเบกิ กวา้ งดว้ ยความประหลาดใจ เพราะวา่ หลนิ ชงิ ชงิ ทย่ี นื ตวั ตรงนัน้ ไดโ้ คง้ คํานับใหก้ บั หานมจู่ อ่ื เธอกม้ ตวั โคง้ ลงอยา่ งจรงิ ใจ

แมแ้ ตค่ ณุ แมห่ ลนิ กต็ กใจกบั การกระทําของเธอและมองไปท่ี เธอดว้ ยความงนุ งง เห็นไดช้ ดั วา่ ทงั้ สองคนไมไ่ ดค้ ยุ กนั มากอ่ น “ขอโทษดว้ ย ฉันขอโทษคณุ สําหรับพฤตกิ รรมทไ่ี มเ่ หมาะสม กอ่ นหนา้ นข้ี องฉัน ฉันสญั ญาวา่ พฤตกิ รรมนจ้ี ะไมเ่ กดิ ขน้ึ อกี เพราะมนั สง่ ผลกระทบตอ่ คณุ อยา่ งมากดงั นัน้ ฉันยนิ ดที จ่ี ะทํา ตามเงอ่ื นไขขอ้ ตกลง ไมว่ า่ คณุ พดู อะไรฉันก็ยนิ ดจี ะทํา!” เสย่ี วเหยยี นเองกต็ กใจเชน่ กนั คาดไมถ่ งึ เลยวา่ หลนิ ชงิ ชงิ จะ เปลย่ี นพฤตกิ รรมไปขนาดนี้ แววตาของคณุ แมห่ ลนิ มคี วามยนิ ดมี าก “คณุ หาน ในครัง้ นช้ี งิ ชงิ นัน้ เปลยี่ นไปแลว้ จรงิ ๆ นไี่ ม่ …ครัง้ นต้ี งั้ แตเ่ ธอออกมา หลังจากทจ่ี ัดการธรุ ะสว่ นตวั แลว้ เธอกเ็ รง่ รัดใหฉ้ ันออกไปซอื้ สงิ่ ของทันทแี ละบอกวา่ จะมาขอโทษคณุ กอ่ นหนา้ นี้ ชงิ ชงิ เป็ น คนเอาแตใ่ จตวั เอง แตต่ อนนเี้ ธอเปลยี่ นไปแลว้ ” หานมจู่ อื่ มองดว้ ยสายตาทส่ี งบดเู หมอื นวา่ ไมไ่ ดต้ กใจหรอื แปลกใจกบั การกระทําของ หลนิ ชงิ ชงิ ทา่ ทางทเี่ รยี บสงบทําใหค้ ณุ แมห่ ลนิ รสู ้ กึ ไดใ้ นทนั ทวี า่ ทําไมลกู สาวของเธอจงึ แพใ้ หก้ บั เธอ

พฤตกิ รรมของทงั้ สองไมไ่ ดอ้ ยใู่ นระดบั เดยี วกนั จรงิ ๆ แมว้ า่ ลกู สาวของเธอจะสวย แตค่ วามงามของหานมจู่ อื่ เองกไ็ ม่ แพ ้ หลนิ ชงิ ชงิ ในทางกลับกนั …เธอเองกย็ ังคงเจา้ อารมณอ์ ยู่ มาก ในเรอ่ื งของอารมณ์ มบี างอยา่ งทเ่ี กย่ี วขอ้ งกบั การปลกู ฝังและ เลยี้ งดใู นชว่ งหลายปีทผ่ี า่ นมา พดู ไดว้ า่ หลนิ ชงิ ชงิ ไมม่ ใี นสงิ่ ทหี่ านมจู่ อื่ มี และความมชี วี ติ ชวี าของ หลนิ ชงิ ชงิ คอื สงิ่ ทห่ี านมจู่ อ่ื ไมม่ ี อาจเป็ นไปไดว้ า่ กอ่ นหนา้ นท้ี หี่ านมจู่ อ่ื และเยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ักกนั น่ัน อาจเป็ นเพราะวา่ เขาเคยเห็นตวั ตนของหานมจู่ อื่ มากอ่ น ใน เวลาน…้ี รักทมี่ ใี หห้ านมจู่ อ่ื อาจจะตกผลกึ ไปแลว้ กไ็ ด ้ เมอื่ คดิ ไดด้ งั นัน้ ภายในใจของคณุ แมห่ ลนิ ก็กระจา่ งขน้ึ “ถา้ หากวา่ ฉันไมย่ กโทษใหเ้ ธอ ตอนนเี้ ธอคงไมม่ โี อกาสยนื อยู่ ตรงหนา้ ฉันหรอก สง่ิ ของไมจ่ ําเป็ น สว่ นเรอื่ งเงอ่ื นไขนัน้ ฉัน หวังวา่ หลังจากน.้ี .เธอจะไมม่ าวนุ่ วายในชวี ติ ของฉัน แคน่ ัน้ ก็ พอ”

หลนิ ชงิ ชงิ “เอางัน้ เหรอ?” “อมื ?” “เธอจะไม…่ หาโอกาสเอาคนื ฉันเหรอ? ทงั้ ทก่ี อ่ นหนา้ นฉ้ี ัน ตงั้ ใจทําลายใบหนา้ ของเธอ” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ อยา่ งสงบ “อยา่ งแรก เธอทํารา้ ยคณุ เยไ่ ปแลว้ ไมใ่ ชฉ่ ัน สอง ในเมอ่ื ฉันอภัยใหเ้ ธอแลว้ แลว้ ฉันยังจะไปทํารา้ ย เธออกี น่ันไมใ่ ชค่ นผดิ คําพดู หรอกเหรอ” ยงิ่ เธอใจกวา้ งมากเทา่ ไหร่ หลนิ ชงิ ชงิ ก็รสู ้ กึ วา่ เธอนัน้ เทยี บเทา่ เธอไมไ่ ดเ้ ลย “โอเค แพเ้ ธอแลว้ ฉันยอมรับเงอื่ นไขทค่ี ณุ พดู แต่ … ถา้ คณุ ไมไ่ ดค้ บกบั เขา ฉัน … จะพยายามแขง่ ขนั กบั คณุ ดว้ ยวธิ กี ารท่ี ถกู ตอ้ ง” หานมจู่ อ่ื นงิ่ ไปชวั่ ครเู่ งยหนา้ ขนึ้ มองหลนิ ชงิ ชงิ เธอจะแขง่ ขนั กบั เธอในเรอื่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ เหรอ? เธอลดตาลงและเมม้ รมิ ฝี ปาก: \"แลว้ แตค่ ณุ \"

“ของน้ําใจพวกน้ี … ” “ไมต่ อ้ งหรอก มาดว้ ยใจก็พอแลว้ ” หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื และ กลา่ วเบาๆ “เสยี่ วเหยยี น สง่ คณุ นายหลนิ และหลนิ ชงิ ชงิ ดว้ ย” คณุ แมห่ ลนิ ซอ้ื ของมาหลายอยา่ ง แตไ่ มค่ าดคดิ วา่ หานมจู่ อื่ จะ ไมต่ อ้ งการ เธอกระวนกระวายใจเล็กนอ้ ย “จะบอกวา่ พวกเรานัน้ ซอ้ื ของเหลา่ นมี้ าเพอ่ื การขอโทษ ในเมอ่ื คณุ หานยอมรับคําขอ โทษของเราแลว้ กร็ ับของพวกนไ้ี ปดว้ ยเถอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ เรา เลอื กสง่ิ ของพวกนมี้ าดว้ ยความตงั้ ใจ ใหเ้ อากลบั ใจมันกล็ ําบาก ใจ” “คณุ นายหลนิ คณุ เกรงใจเกนิ ไปแลว้ สงิ่ ของพวกนน้ี ัน้ ไมต่ อ้ ง หรอก แลว้ ก็..คนทคี่ ณุ ควรขอบคณุ ในครัง้ นค้ี อื นา้ สง้ ” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ คณุ แมห่ ลนิ กต็ กตะลงึ ไปชวั่ ขณะและเธอรสู ้ กึ วา่ หานมจู่ อ่ื นัน้ เป็ นคนใจกวา้ งและฉลาดอยา่ งไมธ่ รรมดา เธออาจจะเดาไดว้ า่ เหตกุ ารณน์ ท้ี ําใหเ้ ธอกบั นา้ สง้ ไมพ่ อใจกนั กลา่ วไดว้ า่ เพอ่ื บรรเทาความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั นา้ สง้ เด็กคนนน้ี ัน้ คดิ ไดอ้ ยา่ งละเอยี ดรอบคอบ

“ฉันรู ้ คราวนต้ี อ้ งขอบคณุ เธอจรงิ ๆ ฉันตงั้ ใจมาขอบคณุ เธอ สงิ่ ของเหลา่ นเี้ ธอก็รับไวด้ ว้ ย” คณุ แมห่ ลนิ วางของทเี่ ธอนํามาไวบ้ นโตะ๊ แลว้ จับมอื ของหลนิ ชงิ ชงิ “ครัง้ นตี้ อ้ งขอบคณุ คณุ หานมาก ฉันและหลนิ ชงิ ชงิ ไม่ รบกวนแลว้ ขอตวั กอ่ น” พดู จบ เธอกจ็ ับมอื หลนิ ชงิ ชงิ ออกไปจากหอ้ งทํางาน หลนิ ชงิ ชงิ เหลอื บมองกลบั ไปทหี่ านมจู่ อ่ื และกลา่ ว “ของ เหลา่ นฉี้ ันตงั้ ใจมาก มันเป็ นคําขอโทษอยา่ งจรงิ ใจของฉัน ถา้ คณุ ไมย่ อมรับมนั คณุ จะดถู กู หลนิ ชงิ ชงิ คนนเี้ ป็ นอยา่ งมาก” “เงยี บปากไปเถอะ..” ทงั้ สองหายไปจากหอ้ งทํางาน หานมจู่ อื่ มองไปยงั เสยี่ วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นยังคงยนื อยทู่ น่ี ่ัน ดว้ ยสหี นา้ งนุ งงจนกระทัง่ หานมจู่ อ่ื หรสี่ ายตามองเธอเสยี่ วเห ยยี นก็ตอบสนองในทนั ที “โอ ้ ฉันจะไปสง่ พวกเธอเดย๋ี วน”้ี เมอ่ื ทกุ คนออกไป หานมจู่ อื่ จงึ กลับไปทโี่ ตะ๊ ทํางานของเธอ

เธอเหนอื่ ยมาก พักในชว่ งบา่ ยเสยี หน่อย ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ ลกุ ขน้ึ ไปเกบ็ เอกสารขอ้ มลู และเขา้ ไปพักใน หอ้ งรับแขก วันทัง้ วันใชไ้ ปกบั ตารางงานทว่ี นุ่ วาย เมอ่ื ถงึ เวลาหานมจู่ อ่ื และ เสยี่ วเหยยี นกไ็ ปรับเสยี่ วหมโี่ ตว้ กลับบา้ น ทงั้ วนั น้ี หานมจู่ อ่ื เหนอื่ ยมาก เมอ่ื กลับบา้ นเธอกถ็ อดรองเทา้ สน้ สงู และ ทงิ้ ตวั ลงบนโซฟา เมอ่ื เอนกายลงโทรศพั ทก์ ็สนั่ ขน้ึ หานมจู่ อื่ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาดแู ละพบวา่ เป็ นวแี ชทจากเยโ่ ม่ เซนิ {เมอ่ื ไหรค่ ณุ จะมา?} หานมจู่ อ่ื “……….” เจา้ คนนี้ ดเู หมอื นวา่ เขาจะรเู ้ วลาทคี่ วรสง่ ขอ้ ความหาเธอ? หานมจู่ อ่ื ขเ้ี กยี จเกนิ กวา่ จะตอบวแี ชทเขา เธอจงึ วางโทรศพั ท์ เอาไว ้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ นัน้ วางกระเป๋ านักเรยี นลงและกา้ วเขา้ มา