เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

ความหวังและความฝันของเธอกพ็ ังทลาย นายคดิ วา่ เธอจะ สรา้ งความเชอ่ื มัน่ ในตวั นายขน้ึ มาใหมไ่ ดอ้ กี อยา่ งนัน้ เหรอ ? ไม่ มที าง ถา้ จะพดู ใหถ้ กู ก็คอื ความเชอ่ื มน่ั ในตวั ผชู ้ าย กรณีของ เธอ เลวรา้ ยกวา่ แมข่ องนายเสยี อกี แถมยงั ปากแข็งกวา่ แมข่ อง นายดว้ ย นายคดิ วา่ โอกาสทเ่ี ธอจะกลับมาอยกู่ บั นายมมี ากนอ้ ย แคไ่ หนกนั ละ่ ? สกั ครง่ึ ยงั ไมม่ เี ลย ถา้ จะใหค้ ดิ คํานวณละก็ ก็ คงประมาณสบิ เปอรเ์ ซน็ ตเ์ ทา่ นัน้ แหละ” ถงึ แมส้ ง่ิ ทส่ี ง้ อานพดู จะไมไ่ ดน้ ่าฟังสกั เทา่ ไหร่ แตก่ ลับตรง ประเด็นเป็ นทส่ี ดุ เป็ นการพดู ถงึ สถานการณ์จรงิ ของหานมจู่ อ่ื ไมน่ ่าแปลกใจเลย……ทเ่ี ธอจะปฏเิ สธตวั เองขนาดนัน้ แตว่ า่ .. สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับนง่ิ ขน้ึ มอื สองขา้ งทอ่ี ยขู่ า้ ง ลําตวั กําแน่น “แลว้ ยังไง ?” “แลว้ ยงั ไง ? นายไมร่ หู ้ รอื ไงวา่ สง่ิ ทป่ี ้าพดู กบั นายมัน หมายความวา่ ยังไง ถงึ แมม้ ันจะมโี อกาสแคส่ บิ เปอรเ์ ซน็ ต์ นาย ก็ยงั จะฝื นโงแ่ บบนต้ี อ่ ไปหรอื ไง ? นายเองอายไุ มน่ อ้ ยแลว้ ไม่ มเี วลาใหเ้ สยี เปลา่ แบบนแ้ี ลว้ นะ”

“ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองป้าอยา่ งขบขนั “คณุ เป็ นนา้ ของผมเสยี เปลา่ แตแ่ คน่ สิ ยั ของผมคณุ ยงั ไมร่ อู ้ กี เหรอ ? อยา่ วา่ แตส่ บิ เปอรเ์ ซน็ ตเ์ ลย ถงึ แมจ้ ะมแี คศ่ นู ยจ์ ดุ หนง่ึ เปอรเ์ ซน็ ต์ ผมจะ มงุ่ มนั่ จนถงึ ทสี่ ดุ ” สง้ อาน “……” เยโ่ มเ่ ซนิ “ชวี ติ นขี้ องผมจะตอ้ งเป็ นเธอเทา่ นัน้ ” “นายนมี่ ันไรท้ างเยยี วยาจรงิ ๆ !” สง้ อานทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป ตะโกนดา่ ออกไปดว้ ยสหี นา้ แดงกํา่ “ตอนนน้ี ายจะแสรง้ ทําเป็ น รักใหใ้ ครดกู นั ? ถา้ นายคดิ วา่ ยังไงก็ตอ้ งเป็ นเธอจรงิ ทําไม ตอนนัน้ นายถงึ ทําเรอ่ื งแบบนัน้ ? ฉันไดย้ นิ มาจากเซยี วซแู่ ลว้ คนเขาออ้ นวอนขอเจอหนา้ นายแคค่ รัง้ เดยี ว แตน่ ายกลับปลอ่ ย คนทก่ี ําลงั ตงั้ ทอ้ งทง้ิ ไวท้ า่ มกลางสายฝนตอนคํา่ คนื ” เมอ่ื พดู ถงึ เรอ่ื งราวในอดตี สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กฉ็ ายแวว เจ็บปวด แลว้ กดั ฟันพดู ออกมา “ตอนนัน้ มนั ไมเ่ หมอื นกนั ผมถกู ทําใหเ้ ขา้ ใจผดิ ผมคดิ วา่ ……” ตอนท่ี 532 กลา่ วโทษ

“คดิ วา่ อะไร ? คดิ วา่ เธอทอ้ งกบั พใ่ี หญน่ ายเยห่ ลน่ิ หานงัน้ เหรอ ? คดิ วา่ เธอเลอื กเยห่ ลน่ิ หานไมใ่ ชน่ าย ?” สง้ อานจถี้ ามอยา่ งไม่ ลดละ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เพราะสง่ิ ทสี่ ง้ อานพดู นัน้ ถกู ตอ้ ง ทัง้ หมด เขาเมม้ ปาก สหี นา้ ยํา่ แยม่ าก บรรยากาศรอบตวั เย็นยะเยอื กไป หมด “นายรไู ้ หมระหวา่ งพวกนายสงิ่ ทน่ี ่ากลัวทส่ี ดุ คอื อะไร ไมม่ คี วาม เชอื่ ใจไงละ่ ” ความเชอื่ ใจ ? มา่ นตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หดตวั เล็กนอ้ ย สง้ อาน “ไมว่ า่ จะเป็ นครู่ ักหรอื สามภี รรยา นก่ี เ็ ป็ นสง่ิ ทสี่ ําคญั มากทส่ี ดุ ทจ่ี รงิ แลว้ ครู่ ักสว่ นใหญบ่ นโลกนตี้ า่ งยงั มคี วามเชอ่ื ใจ กนั ไมม่ ากพอ แคถ่ กู สายลมแผว่ เบาพัดผา่ นก็ทําใหต้ ัดขาดกนั ไดแ้ ลว้ และในชว่ งเวลาสว่ นใหญ่ การอธบิ ายก็ไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไร เลย”

เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนี้ แววตาของสง้ อานกฉ็ ายแววปวดรา้ วเล็กนอ้ ย ราวกบั กําลงั หวนนกึ ถงึ อดตี ของตวั เอง เมอ่ื เห็นวา่ เขาไมพ่ ดู ไมจ่ า สง้ อานกไ็ มร่ วู ้ า่ สง่ิ ทต่ี วั เองพดู ออกไปจะเขา้ หเู ขาบา้ งหรอื เปลา่ กอ่ นจะพดู อยา่ งหนักแน่นวา่ “ในฐานะนา้ ของนาย ฉันกแ็ คห่ วังดกี บั นายเทา่ นัน้ นา้ มนี ายเป็ น หลานชายคนเดยี ว ฉันเองกไ็ มไ่ ดแ้ ตง่ งานและไมม่ ลี กู คดิ วา่ คง จะเป็ นแบบนไ้ี ปตลอดชวี ติ ดงั นัน้ นา้ ไมม่ วี นั ทํารา้ ยนาย เรอื่ งนี้ นายกล็ องคดิ ดใู หด้ แี ลว้ กนั ใตฟ้ ้ายังมผี หู ้ ญงิ ดๆี อกี มากมาย อยา่ ทําใหค้ นอนื่ และตวั เองลําบากใจเลย คนื นฉ้ี ันจะกลับ เมอื งซแู ลว้ ถา้ มเี วลานายก็อยา่ ลมื มาเยยี่ มนา้ บา้ งนะ” เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เธอกําลังจะไป แมว้ า่ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จะยํา่ แย่ ขนาดไหน แตก่ ต็ อ้ งพยักหนา้ ยามรับไปทหี นง่ึ หลงั จากวันทถ่ี กู เยโ่ มเ่ ซนิ พังงานดตู วั ไป ฉนิ หยานคนนัน้ ก็ ตดิ ตอ่ เธอมาแคค่ รัง้ เดยี ว พดู กบั หานมจู่ อื่ วา่ ขอโทษคําหนง่ึ บอกวา่ เขาไมอ่ าจทา้ ทายอํานาจของตระกลู เยไ่ ด ้ ดงั นัน้ เรอื่ ง งานดตู วั ในวนั นัน้ กใ็ หท้ ําเหมอื นไมเ่ คยเกดิ ขน้ึ ความคดิ แบบนที้ ําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ ปลม้ื ปีตมิ าก ดงั นัน้ ก็เลย ไมไ่ ดต้ อบขอ้ ความกลับไป

กลางคนื ตอนทท่ี านขา้ วกนั หานชงิ กถ็ ามถงึ ความคบื หนา้ ของ เธอกบั ฉนิ หยาน หานมจู่ อ่ื ก็ทําไดแ้ คย่ มิ้ และตอบกลับไปวา่ “ไม่ เขา้ ตาคะ่ ” สหี นา้ ของหานชงิ ดไู มไ่ ดใ้ สใ่ จเทา่ ไหร่ แลว้ พดู ออกไปอยา่ งไม่ แยแสวา่ “งัน้ ก็เปลยี่ นอกี คน” “พคี่ ะ !” หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ “พคี่ ดิ วา่ กําลังขาย ของเหรอ อนั นไ้ี มเ่ อาก็เปลย่ี นอกี อนั ” “ดตู วั กแ็ บบนไ้ี มใ่ ชเ่ หรอ ? ถา้ ไมช่ อบก็แคเ่ ปลย่ี นอกี คน เรอื่ ง ธรรมดาจะตาย” หานซงิ พดู ออกมาดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย หานมจู่ อื่ คดิ ถงึ วันดตู ัวทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ โผลไ่ ปทําลายงาน จากนสิ ยั ของเขาแลว้ หากเธอยังหาคดู่ ตู วั ตอ่ ไป ยังไงก็คงไมม่ ที าง สําเร็จ คนอยา่ งเขา คงไมค่ ดิ รามอื งา่ ยๆแน่ เมอื่ คดิ ถงึ จดุ นี้ หานมจู่ อ่ื กพ็ ดู ขน้ึ มาวา่ “ชา่ งเถอะคะ่ ไมต่ อ้ ง แนะนําใหฉ้ ันแลว้ เรอื่ งนฉี้ ันจะคดิ ดว้ ยตัวเอง” หานซงิ ขมวดคว้ิ “เธอจะคดิ ดว้ ยตวั เอง ? หา้ ปีมานก้ี ็ไมเ่ ห็นวา่ เธอจะไปไหนมาไหนกบั ใครเลย ตอนอยเู่ มอื งนอกเธอปฏเิ สธ คนทเ่ี ขา้ มาแลว้ ตงั้ กคี่ น พวกนัน้ เป็ นคนทย่ี อดเยยี่ มทงั้ ……..”

“พคี่ ะ !” หานมจู่ อื่ ตดั บทเขาทนั ที “ยังไงฉันก็ไมอ่ ยากไปดตู วั แลว้ พเี่ ป็ นพช่ี าย พกี่ ็คอยเป็ นคนคดั กรองใหฉ้ ันแลว้ กนั ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันไมม่ ที างไปดตู วั เด็ดขาด” อาจจะเป็ นเพราะกําลงั โมโห เมอ่ื หานมจู่ อื่ พดู จบกล็ กุ ขน้ึ เดนิ จากไปทันที หานซงิ “……” ลงุ หนานทอ่ี ยขู่ า้ งๆพอเห็นแลว้ ก็ทําไดแ้ คย่ มิ้ เจอื่ นๆ กอ่ นจะพดู เพอ่ื ผอ่ นคลายบรรยากาศ “นสิ ยั ของคณุ มจู่ อ่ื ยงั เป็ นเด็กอยเู่ ลย นะครับ ฮา่ ฮา่ ฮา่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ ควิ้ ของหานซงิ กข็ มวดขน้ึ เล็กนอ้ ย กอ่ นจะ พดู ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ “เธอไมใ่ ชเ้ ด็กแลว้ ” ลงุ หนานพดู อยา่ งออ่ นโยน “นายทา่ น ยงั ไงคณุ มอ่ื จอื่ ก็เป็ น นอ้ งสาวของคณุ ตอ่ หนา้ คนในครอบครัวยังไงก็ตอ้ งแสดงนสิ ยั เด็กๆออกมาอยา่ งเลยี่ งไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ครับ” เมอื่ พดู แบบน้ี กด็ เู หมอื นจะสมเหตสุ มผล เงยี บไปครหู่ นง่ึ หานซงิ กด็ เู หมอื นจะคดิ อะไรขน้ึ มาไดอ้ กี

“ดเู หมอื นวา่ ฉันยงั ไมเ่ คยเปิดเผยตวั ตนของเธอตอ่ หนา้ สาธารณะเลยใชไ่ หม” ตอนแรกลงุ หนานก็ชะงักไปเล็กนอ้ ย ผา่ นไปครหู่ นงึ่ กอ่ นจะได ้ สตกิ ลับมา “คณุ ทา่ นลมื แลว้ เหรอครับ กอ่ นหนา้ นต้ี อนกลับ ประเทศคณุ เคยพดู วา่ จะจัดงานเปิดตวั คณุ มจู่ อ่ื ใหท้ กุ คนรจู ้ ัก แตว่ า่ คณุ มจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ แบบนัน้ มันเอกิ เกรกิ เกนิ ไป ก็เลยปฏเิ สธ คณุ ไป” “งัน้ ตอนนก้ี ็เรม่ิ จัดเตรยี มเลยเถอะ” ลงุ หนานรสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “คณุ ทา่ น ?” “ถา้ หากเธอไมอ่ ยากดตู วั กใ็ หเ้ ธอปรากฏตวั ตอ่ หนา้ สาธารณะ ซะ ลกู หลานตระกลู หานของฉัน ไมข่ าดแคลนคนหมายปอง หรอก” ลงุ หนานนงิ่ อง้ึ ไปเล็กนอ้ ย “แบบน…ี้ …ตอ้ งบอกคณุ มจู อื่ กอ่ น หรอื เปลา่ ครับ ?” “ไมต่ อ้ ง” หานซงิ ทําสหี นา้ ครนุ่ คดิ เล็กนอ้ ย กอ่ นจะพดู ดว้ ย นํ้าเสยี งเย็นชา “รอถงึ เวลาคอ่ ยเรยี กตวั เธอออกไปก็พอ ถา้ อยู่ กลางงาน ถงึ อยากจะปฏเิ สธก็ปฏเิ สธไมไ่ ดแ้ ลว้ ”

เหมอื นวา่ หานซงิ จะคดิ อะไรขน้ึ มาได ้ สายตาฉายแววเย็นชา “เยโ่ มเ่ ซนิ หลังจากทํารา้ ยเธอมามากมายขนาดนัน้ ยงั กลา้ คดิ จะกลับมาขอคนื ดกี บั เธออกี ตอ้ งดดู ว้ ยวา่ พช่ี ายอยา่ งฉันจะยอม หรอื เปลา่ ” เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งน้ี ลงุ หนานเองก็รดู ้ ี ยังไงเขากเ็ ป็ นคนเกา่ คนแก่ ของตระกลู หานแลว้ อกี อยา่ งกค็ อยอยขู่ า้ งตวั หานซงิ มาตลอด ตอนนัน้ หลังจากทมี่ จู่ อ่ื ไปตา่ งประเทศแลว้ เขากต็ อ้ งไปโน่นไป นก่ี บั หานซงิ หลายท่ี และคอยจัดการหลายเรอื่ ง และเรอ่ื งการหยา่ ก็เป็ นหนง่ึ ในนัน้ ดงั นัน้ หานซงิ กเ็ ลยรเู ้ รอ่ื งราว ทค่ี นรอบขา้ งไมร่ อู ้ ยมู่ ากมาย รวมถงึ เรอื่ งราวของหานมจู่ อ่ื กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนัน้ ดว้ ย “คณุ ทา่ น แบบนค้ี ณุ มจู อื่ ……จะไมพ่ อใจหรอื เปลา่ ครับ ?” “อกี หน่อยเธอจะรเู ้ อง วา่ ฉันทําไปกเ็ พราะหวงั ดกี บั เธอ” นอ้ งสาวทเ่ี ขาตามตวั กลบั มาอยา่ งยากลําบาก จะปลอ่ ยใหค้ น นอกมารังแกไดย้ ังไง

ถา้ รังแกไปแลว้ งัน้ ก็ตอ้ งเอาคนื เป็ นรอ้ ยเทา่ ก็แคฝ่ ่ ายตรงขา้ ม ดนั เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ เลยทําใหเ้ ขาจัดการยากมาโดยตลอด เพราะวา่ อํานาจบรษิ ัททอ่ี ยใู่ นมอื ของคนๆนอี้ ยเู่ หนอื กวา่ ตวั เอง หลายปีมานเ้ี ขาก็คอยขดั แขง้ ขดั ขาตลอด แตก่ ถ็ กู เยโ่ มเ้ ซนิ จัดการแกไ้ ขไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย คําวา่ พเ่ี ขยในวนั นัน้ ทําใหห้ านซงิ จกุ อกมาจนถงึ ตอนนี้ ถา้ เกดิ แตะตอ้ งไมไ่ ด ้ ก็ตอ้ งหาบา้ นทดี่ ใี หก้ บั มจู่ อื่ แทน * เมอื่ หานซงิ ออกคําสง่ั ไปแลว้ งานเลย้ี งกเ็ รม่ิ เตรยี มการขนึ้ จา้ ง คนมามาก เลยทําใหเ้ วลาในการเตรยี มการรวดเร็วตามไปดว้ ย อกี อยา่ งงานเลย้ี งกจ็ ัดในสวนของบา้ นตระกลู หาน พวกหานมจู่ อ่ื กบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยใู่ นคอนโดทต่ี วั เองซอื้ ดงั นัน้ ก็ เลยไมร่ เู ้ รอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ ในบา้ นตระกลู หาน แตว่ า่ ชว่ งนห้ี านมจู่ อื่ กใ็ ชช้ วี ติ อยา่ งสบายใจดเี หมอื นกนั เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ าตอแยเธออกี คงเป็ นเพราะเขาเขา้ ใจสงิ่ ทเี่ ธอพดู ในวันนัน้ แลว้

อกี อยา่ งงานออกแบบของฝ่ังเลงิ โยว่ โยว่ ก็ไดเ้ รม่ิ ขน้ึ แลว้ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ก็เลยคดิ วา่ ตอ่ ไปเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงไมต่ อ้ ง เจอหนา้ กนั แลว้ ในเวลาเดยี วกนั ทางบรษิ ัทกไ็ ดเ้ รม่ิ โปรเจคงานออกแบบตวั ใหม่ หานมจู่ อ่ื คดิ วา่ จะหาเวลาทําโปรโมทดๆี เอฟเฟกตข์ องพวก ดารายังคงทรงพลังมาก ชว่ งนที้ างบรษิ ัทก็เลยมงี านเขา้ มา มากมาย ทกุ คนในบรษิ ัทก็เรมิ่ งานยงุ่ กนั หมด คนทกี่ อ่ นหนา้ นมี้ คี วาม เคลอื บแคลง หรอื ไมเ่ คลอื บแคลง ตอนนก้ี ็ไมม่ เี วลาไปคดิ อยา่ ง อนื่ แลว้ หานมจู่ อ่ื ดตี อ่ ลกู นอ้ งมาก รับปากไวว้ า่ ขอแคง่ านทอ่ี อกแบบ ถกู ใจลกู คา้ กจ็ ะไดโ้ บนัสหา้ เปอรเ์ ซน็ ตข์ องยอดขาย คมุ ้ คา่ ขนาดนยี้ ังไงทกุ คนกต็ อ้ งเต็มใจเขา้ รว่ มอยแู่ ลว้ เมอ่ื การดําเนนิ งานของบรษิ ัทเรม่ิ กลบั เป็ นปกติ ทกุ อยา่ งก็เรมิ่ เป็ นรปู เป็ นรา่ งขนึ้ มา เพยี งแตว่ ันนหี้ ลงั จากเลกิ งานแลว้ หานมจู่ อื่ กไ็ ดร้ ับขอ้ ความ จากหานซงิ ใหเ้ ธอกลับไปบา้ นตระกลู หานคนื นี้

หานมจู่ อ่ื อยากจะถามเขาวา่ มเี รอื่ งอะไร แตฝ่ ่ังตรงขา้ มก็ไมไ่ ด ้ บอกรายละเอยี ด หานมจู่ อ่ื กเ็ ลยทําไดแ้ คต่ อบตกลงไป หลงั จากวางสาย หานมจู่ อื่ กบั เสยี่ วเหยยี นกก็ ําลงั เตรยี มตวั จะ ไปรับเสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลบั บา้ น แตค่ ณุ ครทู่ โ่ี รงเรยี นกลบั แจง้ วา่ กอ่ นหนา้ นหี้ านซงิ มารับตวั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับไปแลว้ ทัง้ สองคนสบตากนั ครัง้ หนง่ึ จากนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็พดู ขน้ึ อยา่ ง สดุ จะทน “ทําบา้ อะไรเนยี่ ? ทําไมจๆู่ ถงึ รับตวั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไป รสู ้ กึ วา่ ตอ้ งมอี ะไรแน่” ตอนท่ี 533 เจา้ ของงาน หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เพยี งแคเ่ มม้ รมิ ฝี ปากแดงของตวั เอง นกึ ถงึ ครัง้ กอ่ นทต่ี วั เองปฏเิ สธการดตู วั ของหานซงิ ไป หรอื วา่ เขาจะเรยี กคนอน่ื ใหม้ าดตู วั ถงึ ทบ่ี า้ น ? แตว่ า่ ถา้ เป็ นการดตู ัว กไ็ มเ่ ห็นจําเป็ นตอ้ งรับตวั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไป ดว้ ยเลย เป็ นไปไดว้ า่ คราวนเ้ี รอ่ื งราวจะตอ้ งซบั ซอ้ นกวา่ ทเี่ ธอคาดคดิ

เสย่ี วเหยยี น “พช่ี ายเธอไมไ่ ดบ้ อกเธอเหรอวา่ ทําไม ?” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ยกั ไหล่ “เธอคดิ วา่ ไงละ่ ” “ไปกนั เถอะ” เมอื่ พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็หมนุ ตวั กลับ เสยี่ วเหยยี น รบี ตามไปควา้ แขนเธอ “จะกลบั ไปจรงิ ๆเหรอ ? ฉันมลี าง สงั หรณ์ไมด่ ยี ังไงกไ็ มร่ ู ้ รสู ้ กึ วา่ ครัง้ นม้ี นั จะตอ้ งไมธ่ รรมดาแน่ เอาเป็ นวา่ ……ใหฉ้ ันไปสอดสอ่ งแทนเธอกอ่ นไหม เธอกลบั ไป ทานขา้ วพักผอ่ นกอ่ นดไี หม ?” หานมจู่ อ่ื มองเสยี่ วเหยยี นดว้ ยสายตาเหนอ่ื ยหน่าย “เธอจะข้ี กงั วลเกนิ ไปหรอื เปลา่ พชี่ ายฉันรับตวั เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปแลว้ ก็ หมายความวา่ ยงั ไงก็ตอ้ งใหพ้ วกเราตามไปใหไ้ ด ้ ตอนนเ้ี ธอจะ ไปสอดสอ่ ง ? ยังไงผลลพั ธม์ นั กเ็ หมอื นเดมิ พวกเราไปพรอ้ ม กนั เลยเถอะ” “กไ็ ด ้ ยงั ไงพช่ี ายเธอก็ไมม่ ที างทํารา้ ยเธออยแู่ ลว้ ” ทงั้ สองคนกลบั ไปบา้ นตระกลู หานพรอ้ มกนั บา้ นตระกลู หานอยใู่ นพนื้ ทส่ี ว่ นตวั การจะเขา้ ไปบา้ นตระกลู หานจะตอ้ งผา่ นถนนเสน้ ยาว เวลาปกตทิ น่ี จี่ ะเงยี บสงบมาก แต่ วันนก้ี ารจราจรบนถนนกลบั แน่นหนา

ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ขบั รถเสยี่ วเหยยี นกน็ ่ังอยขู่ า้ งคนขบั เธอคอย มองรถทขี่ บั แซงพวกเธอไปไมห่ ยดุ ก็เรมิ่ รสู ้ กึ สงสยั ขนึ้ มา “ทําไมวนั นร้ี ถเยอะขนาดนี้ ? ปกตคิ นไมเ่ ห็นจะเยอะแบบนเี้ ลย อกี อยา่ งยงั ขบั เร็วขนาดนี้ ไมม่ มี ารยาทเอาซะเลย !” หานมจู่ อื่ เหลอื บไปมองเธอทหี นง่ึ “เธอไดช้ อ่ื วา่ เป็ นผนู ้ ําดา้ น ขา่ วสารไมใ่ ชเ่ หรอ เรอ่ื งแคน่ เ้ี ธอตรวจสอบเองไมไ่ ดห้ รอื ไง” เสย่ี วเหยยี น “……ฉันเคยบอกวา่ ตวั เองเป็ นผนู ้ ําดา้ นขา่ วสาร ตอนไหนกนั อกี อยา่ งถงึ จะบอกใหต้ รวจสอบ แตต่ อนนฉี้ ันอยใู่ น รถของเธอนะ จะใหไ้ ปตรวจสอบยงั ไง กอ่ นหนา้ นฉี้ ันบอกวา่ ให ้ ฉันไปสอดสอ่ งกอ่ นเธอกไ็ มย่ อม ตอนนเี้ ป็ นยงั ไงละ่ ฉันเกรงวา่ ขา้ งหนา้ คงจะรถตดิ ” รถตดิ คงไม่ ถงึ บนถนนรถจะเยอะ แตก่ ็ยงั ไมถ่ งึ ขนั้ ตดิ ขดั ยงิ่ ขบั ไป ควิ้ ของหานมจู่ อ่ื กย็ ง่ิ ขมวดแน่นขน้ึ เสยี่ วเหยยี นเองก็ เอย่ ปากขนึ้ มาตอนนัน้ พอดี “เฮอ้ ทําไมฉันถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ รถพวกน้ี ไปทางเดยี วกบั พวกเราเลย พวกเขาคงไมไ่ ดจ้ ะไปบา้ นตระกลู หานใชไ่ หม ?”

เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ ควิ้ ของหานมจู่ อ่ื ก็ขมวดแน่นกวา่ เดมิ มองดู รถหลายคนั ทด่ี คู นุ ้ เคยเหลา่ นัน้ ไมพ่ ดู ไมจ่ า ฝั่งเสยี่ วเหยยี นกเ็ รมิ่ คาดคะเนไปตา่ งๆนาๆ “วนั นม้ี ันวนั อะไรกนั แน่ ทําไมถงึ ไปทบ่ี า้ นตระกลู หานกนั หรอื วา่ จะมกี จิ กรรมอะไร ?” กจิ กรรม ? สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ยํา่ แยข่ นึ้ มาทันที เธอรสู ้ กึ วา่ ……ตวั เองน่าจะ เดาออกแลว้ วา่ หานซงิ กําลังทําอะไร ตอนทไี่ ปถงึ บา้ นตระกลู หาน กเ็ ห็นวา่ ลานจอดรถมรี ถจอดเต็ม ไปหมดตามคาด อกี อยา่ งแถวหนา้ ประตกู ม็ รี ถจอดอยเู่ ต็มไป หมด หนา้ ประตใู หญข่ องบา้ นตระกลู หานกเ็ ต็มไปดว้ ยผคู ้ น ดู คกึ คกั เป็ นพเิ ศษ เสยี่ วเหยยี นปลดเข็มขดั นริ ภัยออก พรอ้ มกบั พดู ขนึ้ “คกึ คกั จัง เลยนะ ดเู หมอื นตระกลู หานจะไมเ่ คยคกึ คกั ขนาดนม้ี ากอ่ นเลย ใชไ่ หม ?” หานมจู่ อื่ ยงั ไมท่ ันไดต้ อบ ก็มคี นวงิ่ เขา้ มา แลว้ หยดุ อยตู่ รงหนา้ รถของเธอ

“คณุ ลงุ หนานนเี่ อง” เสยี่ วเหยยี นลดกระจกรถลง “ลงุ หนาน” ลงุ หนานสง่ ยมิ้ ใหเ้ สย่ี วเหยยี น จากนัน้ ก็หนั ไปมองหานมจู่ อ่ื “คณุ มจู่ อื่ คณุ สง่ กญุ แจใหผ้ มเถอะครับ เดย๋ี วผมชว่ ยขบั ไปจอด ดา้ นหลังให”้ หานมจู่ อื่ ชะงักไปครหู่ นงึ่ กอ่ นจะสา่ ยหนา้ “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ลงุ หนาน ฉันขบั ไปเองกไ็ ด”้ “คณุ มจู่ อื่ สง่ กญุ แจใหผ้ มเถอะครับ คณุ ทา่ นกําลงั รอคณุ อย”ู่ หานมจู่ อื่ “……เขา้ ใจแลว้ ” เธอสง่ กญุ แจรถใหล้ งุ หนาน จากนัน้ กล็ งรถไปตามเสยี่ วเหยยี น เพราะวา่ ทัง้ สองคนยงั ใสช่ ดุ เดมิ ทใี่ สไ่ ปทํางาน ดงั นัน้ กเ็ ลยไม่ คอ่ ยเดน่ สะดดุ ตาเทา่ ไหร่ หลงั จากลงรถ เสยี่ วเหยยี นก็ดงึ เสอื้ บนตวั แลว้ หนั ไปมองรอบๆ พบวา่ คนทลี่ งมาจากรถตา่ งกใ็ สช่ ดุ ทางการ แลว้ กม็ หี ลายคนที่ เดนิ เขา้ งานกนั เป็ นคู่ แตส่ ว่ นมากก็มาคนเดยี ว แลว้ ยังเป็ นผชู ้ าย เสยี สว่ นมาก

“พวกเขาใสช่ ดุ ทางการกนั หมดเลยนะ วันนม้ี ันวนั อะไรกนั แน่ เนย่ี ?” “เขา้ ไปถงึ เดย๋ี วกร็ เู ้ อง” ทัง้ สองคนถกู แมบ่ า้ นพาเขา้ ไปในเสน้ ทางอน่ื เลยหลบเลย่ี ง ผคู ้ นไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว ยงิ่ เดนิ เขา้ ไปขา้ งในกย็ งิ่ ไรแ้ ววผคู ้ น หานมจู่ อื่ ขมวดควิ้ “ไหน บอกวา่ พช่ี ายกําลังรอฉันอยไู่ มใ่ ชเ่ หรอ ?” “ใชค่ ะ่ คณุ มจู่ อ่ื แตค่ ณุ ทา่ นบอกวา่ ใหพ้ วกเราพาคณุ มจู่ อ่ื ไป เปลย่ี นชดุ แตง่ ตวั กอ่ น” แตต่ วั ? หานมจู่ อื่ กบั เสย่ี วเหยยี นสบตากนั หนง่ึ ที เสย่ี วเหยยี นช้ี ไปทต่ี วั เอง “แลว้ ฉันละ่ ?” “คณุ เสยี่ วเหยยี นก็เชน่ กนั คะ่ ” เสย่ี วเหยยี น “……ดทู า่ วา่ คนื นจี้ ะมกี จิ กรรมจรงิ ๆ แตว่ า่ ชว่ ยบอก ฉันหน่อยไดไ้ หม วา่ มกี จิ กรรมอะไรเหรอ ?” แมบ่ า้ นยมิ้ อบอนุ่ “อกี เดย๋ี วคณุ ทัง้ สองคนก็จะทราบเองคะ่ ”

เอาเถอะ ถามไปก็เสยี เปลา่ หานมจู่ อ่ื กบั เสยี่ วเหยยี นถกู พาเขา้ ไปทห่ี อ้ งแตง่ ตวั พรอ้ มกนั ตอนทหี่ านมจู่ อ่ื มองเห็นชดุ ก็อดขมวดควิ้ ไมไ่ ด ้ เมอ่ื เทยี บกบั ชดุ ของเสยี่ วเหยยี นแลว้ ชดุ ของเธอดอู ลงั การมากเป็ นพเิ ศษ “โอโ้ ห” เสยี่ วเหยยี นเดนิ เขา้ มาเอาคางเกยกบั ไหลข่ องเธอ “นี่ พช่ี ายของเธอเปลยี่ นโฉมเธอเพอื่ แนะนําใหค้ นอนื่ รจู ้ ักเหรอ ดู ทา่ วา่ งานเลยี้ งคนื นจี้ ะเตรยี มไวเ้ พอื่ เธอเลยนะ” หานมจู่ อื่ “……” ชดุ ทอี่ ลังการขนาดนี้ หานมจู่ อ่ื มองไปทางแมบ่ า้ นทอ่ี ยขู่ า้ งๆ “จําเป็ นตอ้ งใสจ่ รงิ ๆเหรอ ?” แมบ่ า้ นพยักหนา้ “คณุ ทา่ นกําชบั มาคะ่ คณุ มจู่ อ่ื ตอ้ งใสช่ ดุ นี้ ชดุ นสี้ ง่ั ทําเป็ นพเิ ศษ และสง่ ตรงมาจากตา่ งประเทศเลยนะคะ” ดทู า่ วา่ วนั นย้ี งั ไงเธอก็ตอ้ งใส่ หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “กไ็ ด”้ หลังจากเปลยี่ นชดุ เสร็จกเ็ รมิ่ แตง่ หนา้ ทําผม ทจ่ี รงิ ยังเหลอื เวลาอกี หนง่ึ ชวั่ โมงกวา่ งานเลยี้ งจะเรม่ิ แตเ่ พราะทกุ คนตา่ งก็

ตนื่ เตน้ ทไี่ ดร้ ับบตั รเชญิ จากตระกลู หานกเ็ ลยรบี มากอ่ นเวลา และกอ็ ยากมาชมบา้ นตระกลู หานดว้ ย ยังไงกต็ าม ในเวลาปกตแิ ตล่ ะคนกไ็ มไ่ ดม้ โี อกาสเหยยี บยา่ ง เขา้ มาในน้ี ในเมอื งเป่ ย นอกจากเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ทกุ คนตา่ งก็อยากเหยยี บ ยา่ งเขา้ มาในนกี้ นั ทัง้ นัน้ * “คณุ ลงุ ฮะ หมา่ ม๊กี บั นา้ เสย่ี วเหยยี นพวกเขามาหรอื ยงั ฮะ” “อมื แมบ่ า้ นพาพวกเธอไปเปลยี่ นชดุ แลว้ ” “ออ๋ งัน้ เดย๋ี วเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปหาหมา่ ม๊ไี ดไ้ หมฮะ ?” “รอใหล้ งุ พาหมา่ มา้ ของเธอไปแนะนําใหท้ กุ คนรจู ้ ักกอ่ น หลังจากนัน้ ถา้ เธอวา่ งแลว้ ก็ไปหาได”้ “คณุ ลงุ กําลงั เปลย่ี นโฉมหมา่ ม๊เี พอื่ หาคดู่ ตู ัวใชไ่ หมฮะ? “……ลงุ แคอ่ ยากจะใหท้ กุ คนไดร้ วู ้ า่ เธอเป็ นคณุ หนูของตระกลู หาน อกี อยา่ งบรษิ ัททหี่ มา่ ม๊เี ธอทํางานในตอนนยี้ งั ไมม่ ชี อ่ื เสยี ง

ถา้ คนรจู ้ ักมากขนึ้ ตอ่ ไปบรษิ ัทกจ็ ะยงิ่ เตบิ โตขน้ึ เขา้ ใจ ความหมายของลงุ ไหม ?” “ออ๋ ผมเขา้ ใจแลว้ ลงุ ไมเ่ พยี งอยากจะแนะนําหมา่ มา้ ใหค้ ดู่ ตู วั ยังอยากแนะนําบรษิ ัทของหมา่ ม๊ใี หล้ กู คา้ ดว้ ย” “……” “ใชไ่ หมฮะคณุ ลงุ ” “อมื นายวา่ ยงั ไงก็อยา่ งนัน้ แหละ” “……” * หนา้ ประตใู หญต่ ระกลู หาน รถเกง๋ สดี ําคนั หนง่ึ จอดอยเู่ งยี บๆ กระจกรถสดี ําบดบงั เงาของ คนทอ่ี ยดู่ า้ นใน “คณุ ชายเย่ นเ่ี ป็ นบตั รเชญิ ทไ่ี ดม้ าจากมอื คนอนื่ หานซงิ คนนี้ ชา่ งเจา้ เลห่ น์ ัก แขกทเี่ ชญิ มาในครัง้ นต้ี า่ งกเ็ ป็ นนักธรุ กจิ หวั กะทิ ทงั้ นัน้ โดยเฉพาะชายโสดเป็ นสว่ นใหญ่ เจตนาชดั เจนมาก”

ในรถมดื มาก เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นหลงั ยกมอื ขนึ้ ปลดกระดมุ บน เสอ้ื ออกสองเม็ด เผยใหเ้ ห็นลกู กระเดอื กและไหปลารา้ อนั แสน เยา้ ยวน หนา้ กากทส่ี วมอยบู่ นใบหนา้ สะทอ้ นแสงเป็ นประกาย รมิ ฝี ปากบางใตห้ นา้ กากยกขน้ึ “อยากแนะนําผหู ้ ญงิ ของฉันใหค้ นอน่ื รจู ้ ัก กต็ อ้ งถามฉันกอ่ นวา่ ฉันยอมหรอื เปลา่ ” ตอนที่ 534 งานเลย้ี ง (1) หานซงิ กําชบั เป็ นพเิ ศษไวก้ อ่ นแลว้ คนทมี่ าคนื นจ้ี ะตอ้ ง ตรวจสอบใหค้ รบทกุ คน คนทไ่ี มม่ บี ตั รเชญิ หา้ มปลอ่ ยใหเ้ ขา้ มา เด็ดขาด และแมจ้ ะมบี ตั รเชญิ ก็ตอ้ งยนื ยนั ตวั ตนกอ่ นดว้ ย ปกตแิ ลว้ เรอื่ งพวกนก้ี เ็ ป็ นเรอื่ งธรรมดาสําหรับงานเลยี้ งอยแู่ ลว้ แตส่ ําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ กลบั รสู ้ กึ วา่ มคี วามจงใจอยใู่ นนัน้ ดว้ ย เพราะยงั ไงก็ตาม หานซงิ ก็ไมช่ อบเยโ่ มเ่ ซนิ เซยี วซไู่ ดย้ นิ ขา่ วลว่ งหนา้ กอ่ น เลยจัดเตรยี มไวใ้ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เรยี บรอ้ ยแลว้

หนา้ กากเป็ นแคเ่ ครอ่ื งหมาย เพราะมคี นรออยทู่ ที่ างเขา้ อยกู่ อ่ น แลว้ ขอแคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วลงรถ ก็จะมคี นมาพาเขาเขา้ ไปขา้ ง ในทนั ที คอนเนคชน่ั ทรัพยส์ นิ มักจะทําใหส้ านความสมั พันธไ์ ดอ้ ยา่ ง รวดเร็ว “คณุ ชายเย่ ถา้ อยา่ งนัน้ ผมไมล่ งไปกบั ทา่ นแลว้ นะครับ” เซยี วซู่ มองดบู รรยากาศภายนอกทหี นง่ึ สายตากวาดมองรอบๆกอ่ นจะ หยดุ อยทู่ คี่ นๆหนง่ึ แลว้ พดู คําพดู เอาอกเอาใจทหี่ าไดย้ าก ออกมา “คนื นข้ี อใหค้ ณุ ชายเยม่ ชี ยั และไดต้ วั คณุ นายนอ้ ยสอง กลับมาโดยไวนะครับ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ คณุ นายนอ้ ยสอง เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นเห็นภาพ ลวงตาทหี่ า่ งหายไปนาน ทันทที เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ลงจากรถ ไมร่ วู ้ า่ เพราะออรา่ สว่ นตวั หรอื อยา่ งไร เหลา่ ผคู ้ นตา่ งกห็ นั มามองทเ่ี ขา หนา้ กากทอ่ี ยภู่ ายใต ้ แสงไฟของเขา สอ่ งประกายแพรวพราวสะดดุ ตา “นั่น นั่นใครน่ะ ? ทําไมถงึ ใสห่ นา้ กากมางานเลยี้ ง”

“ไมน่ ะ ไมเ่ คยไดย้ นิ มากอ่ นเลยวา่ คนื นเี้ ป็ นงานเลยี้ งสวม หนา้ กาก หรอื วา่ พวกเราพลาดขอ้ มลู อะไรไป ?” “หยดุ เรอ่ื งหนา้ กากไวก้ อ่ นเถอะ เขาหลอ่ จังเลย….. ไมว่ า่ จะ เป็ นความสงู หรอื สดั สว่ น กร็ ะดบั โกลเดน้ คลาสทงั้ นัน้ หหึ ึ ถงึ เขาจะใสห่ นา้ กาก ฉันกย็ งั รสู ้ กึ วา่ …..แคร่ มิ ฝี ปากบางนัน้ เมม้ เบาๆ ฉันกต็ กหลมุ รักไดแ้ ลว้ ละ่ ” “เขาเป็ นใครกนั ? พวกคณุ มใี ครรจู ้ ักเขาไหม อยากรจู ้ ังวา่ เขามี แฟนหรอื ยงั ” “ยงั ไงกม็ างานเลย้ี งเหมอื นกนั เดย๋ี วพวกเราเขา้ ไปแลว้ คอ่ ยหา โอกาสทําความรจู ้ ักกนั เถอะ” หลังจากเหลา่ หญงิ สาวเจรจากนั แลว้ ก็ไดข้ อ้ สรปุ ทน่ี ่ายนิ ดี มหี นา้ กากเป็ นเครอื่ งหมาย พอเยโ่ มเ่ ซนิ ลงรถแลว้ ก็มคี นเดนิ มารับทนั ที เพราะเซยี วซไู่ มไ่ ดเ้ ปิดเผยตวั ตนของเขาออกไป ดงั นัน้ ตอนนบ้ี นใบหนา้ ของอกี ฝ่ ายก็เลยประดบั ไปดว้ ยรอยยม้ิ “พชี่ าย มาแลว้ เหรอ ผมรออยตู่ งั้ นาน ไปกนั เถอะ” เมอ่ื พดู จบ เขาก็คดิ จะเดนิ มาแตะหลังเยโ่ มเ่ ซนิ

แตย่ น่ื มอื มาไดค้ รงึ่ หนง่ึ กถ็ กู ความเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําให ้ ตกใจเสยี กอ่ น จากนัน้ เลยตอ้ งหดมอื กลับอยา่ งไมร่ ตู ้ วั ถงึ แมจ้ ะสวมหนา้ กาก แตแ่ ววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มดื มดิ ราวกบั ทอ้ งฟ้ายามคํา่ คนื เหมอื นสตั วร์ า้ ยทแี่ ฝงตัวอยใู่ นเวลากลางคนื ทั่วรา่ งมคี วามเยอื กเย็นและแข็งแกรง่ แผอ่ อกมา คนแบบน…้ี … ผชู ้ ายคนนัน้ ทมี่ ารับเยโ่ มเ่ ซนิ เรมิ่ ลนลานขน้ึ มาทนั ที มองดู รปู รา่ งและบรรยากาศของคนตรงหนา้ ทําไมถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ เขา คลา้ ยคลงึ กบั ประธานเยท่ เ่ี ขาเคยเห็นมากอ่ นหนา้ น้ี แตห่ ากเป็ นประธานเยจ่ รงิ ละ่ ก็ ทําไมถงึ ตอ้ งบตั รเชญิ เพอ่ื เขา้ งานแบบนดี้ ว้ ย ? “ยงั ไมไ่ ปอกี ?” ขณะทเี่ ขากําลงั คดิ สงสยั อยนู่ ัน้ เสยี งเย็นเฉยี บของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ดงั ขนึ้ อยา่ งไรค้ วามปรานี ชายคนนัน้ เลยไดส้ ตกิ ลบั มา แลว้ พยักหนา้ ทันที “ไปครับไป เชญิ ตามผมมาทางนเ้ี ลยครับ”

เขาพาเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ไปถงึ หนา้ ทางเขา้ จากนัน้ กย็ น่ื บตั รเชญิ ไป ใหอ้ กี ฝ่ ายตรวจสอบ คนทเี่ ฝ้าอยหู่ นา้ ประตไู ดร้ ับคําสงั่ มาจากหานซงิ วันนเี้ ลยตรวจ ตราเขม้ งวดเป็ นพเิ ศษ แตพ่ วกเขาไมร่ เู ้ หตผุ ลทแ่ี ฝงอยใู่ นนัน้ ก็ เขา้ ใจไปวา่ คณุ หานคงกลวั วา่ จะมคี นแปลกหนา้ โผลเ่ ขา้ ไปใน งาน ดงั นัน้ ถงึ จะตรวจสอบอยา่ งเขม้ งวด แตก่ ไ็ มม่ ที างรจู ้ ักทกุ คนทมี่ างานนไี้ ด ้ ดงั นัน้ ตอนเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กแ็ คส่ งสยั วา่ ทําไมเขาถงึ ใสห่ นา้ กาก มาก็เทา่ นัน้ ผชู ้ ายคนนัน้ ชว่ ยอธบิ ายแทนเขาวา่ “เพอื่ นฉันชอบเลน่ อะไรที่ มนั ลกึ ลับน่ะ ปกตไิ ปงานเลย้ี งกท็ ําแบบนต้ี ลอด รบี หน่อยสิ ฉัน รอเขาอยทู่ น่ี ม่ี าตงั้ นานแลว้ เมอ่ื กพ้ี วกนายก็เห็นน”ี่ “อกี อยา่ งพวกเรามบี ัตรเชญิ นะ ถา้ ยงั ไมป่ ลอ่ ยพวกเราเขา้ ไปอกี ฉันคงตอ้ งไปฟ้องคณุ หานของพวกนายแลว้ ละ่ ” ชายคนนป้ี ากดไี มใ่ ชน่ อ้ ย ใชท้ ัง้ ไมอ้ อ่ นไมแ้ ข็ง เลยพาเยโ่ มเ่ ซนิ ผา่ นเขา้ มาไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว

หลงั จากเขา้ มาแลว้ ชายคนนัน้ กพ็ ดู อยา่ งรา่ เรงิ วา่ “แบบน้ี หนา้ ทขี่ องฉันก็จบแลว้ ใชไ่ หม วา่ แต…่ …ฉันสงสยั จรงิ ๆ คณุ มารว่ มงานเลยี้ งนม้ี เี ป้าหมาย……” “สง่ิ ทไี่ มค่ วรถามก็อยา่ ถามจะดกี วา่ ” สายตาทแี่ หลมคมราวกบั ใบมดี พงุ่ ตรงมาทเ่ี ขา ชายคนนัน้ ตกใจจนไมก่ ลา้ ขยบั ทนั ที ผา่ น ไปครหู่ นง่ึ เขาถงึ จะตอบเสยี งออ่ นออกมาวา่ “ครับๆ ผมเขา้ ใจ แลว้ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนสายตากลบั มา ไมไ่ ดส้ นใจเขาอกี และเดนิ ไปอกี ทางดว้ ยตวั คนเดยี ว ชายคนนัน้ เรง่ ฝี เทา้ ตามไป เทา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หยดุ นง่ิ ทันที “หนา้ ทข่ี องนายจบแลว้ ไมต่ อ้ งตามฉันมา” เขาพดู อยา่ งเย็นชา ชายคนนัน้ ชะงักไปทันที จากนัน้ ก็พยกั หนา้ ตอบ “ครับๆ” จากนัน้ เขากท็ ําไดแ้ คห่ มนุ ตวั เดนิ ไปอกี ทางทนั ที เมอ่ื เขา้ ไปใน ฝงู ชนแลว้ ถงึ ไดห้ นั กลับไปมอง และพบวา่ เงาของคนทยี่ นื อยู่ ตรงนัน้ เมอ่ื กนี้ ไ้ี ดห้ ายไปแลว้

เดนิ เร็วเหลอื เกนิ …….หึ คนๆนมี้ าทงี่ านเลย้ี งคนื นเี้ พอ่ื อะไรกนั แน่ ? ซอื้ บตั รเชญิ แถมยงั จา้ งเขาคนนอี้ กี สดุ ทา้ ย…….ยังสวม หนา้ กากอกี ดว้ ย หรอื วา่ คนื นจี้ ะมโี ชวส์ นุกๆ ? ชายคนนัน้ ลบู คางตวั เอง เรม่ิ รสู ้ กึ คาดหวงั ขน้ึ มาทนั ที * เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วเทา้ ตรงไปตามทางเดนิ แสงไฟบนเพดานสอ่ งลง มากระทบหนา้ กากทําใหเ้ ขาดหู ลอ่ เหลาขนึ้ ไปอกี แมบ่ า้ นทเี่ จอ ตามทางตา่ งก็หนั มามองเขาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั มองแลว้ มองอกี เยโ่ มเ่ ซนิ หาเวลาทําความคนุ ้ เคยกบั ทน่ี ่ี บวกกบั ในงานคนแน่น เกนิ ไป อากาศไมถ่ า่ ยเท ออกมาขา้ งนอกทอี่ ากาศถา่ ยเทหน่อย ยงั ดเี สยี กวา่ ในทส่ี ดุ กเ็ จอทๆี่ เหมอื นสวนสนามหญา้ ในสวนตกแตง่ อยา่ ง เงยี บสงบ และกวา้ งมาก มเี กา้ อหี้ วายไมก่ ตี่ วั และสวนดอกไม ้ มแี มก้ ระทัง่ ชงิ ชา้

หึ เยโ่ มเ่ ซนิ ปรับสายเนกไททอี่ ยบู่ นชดุ สทู รมิ ฝี ปากบางยกขน้ึ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ หานซงิ คนนจ้ี ะมรี สนยิ มทเ่ี ป็ นเอกลักษณ์ขนาดนี้ กอ่ นงานเลยี้ งจะเรม่ิ ยังเหลอื เวลาอกี สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ เลอื กทน่ี ่ัง แลว้ นั่งลงบนเกา้ อตี้ วั หนง่ึ คนทม่ี ารว่ มงานเลยี้ งมอี ยไู่ มน่ อ้ ย ใน สวนก็มคี นอน่ื อยอู่ กี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยหู่ า่ งจากพวกเขามาก บางครัง้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งของพวกเขาทด่ี เู หมอื นจะมเี สยี งเด็กปนอยู่ ดว้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ เลยเผลอตงั้ ใจฟังขนึ้ มาทนั ที “พชี่ ายพส่ี าว หมา่ ม๊ขี องผมบอกวา่ จะใหค้ นอนื่ ถา่ ยรปู ไปเรอื่ ย ไมไ่ ด ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ผมจะฟ้องพวกคณุ ขอ้ หาละเมดิ สทิ ธกิ าร ถา่ ยภาพ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ถกู หอ้ มลอ้ มอยทู่ า่ มกลางผคู ้ น บนรมิ ฝี ปากมี รอยยม้ิ ดวงตาทัง้ คดู่ ําขลบั ราวกบั ไขม่ กุ ดแู ลว้ ชา่ งใสซอ่ื บรสิ ทุ ธ์ิ ตอนทเี่ ขาพดู จาชา่ งนุ่มนวล แคฟ่ ังกร็ วู ้ า่ เป็ นเด็กดี แตค่ ําพดู ทเ่ี ขาพดู ออกมา กลับมพี ษิ สงแฝงอยมู่ ากมาย

คนทก่ี ําลงั จะหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาเพอื่ ถา่ ยรปู เมอ่ื ไดฟ้ ังคําพดู ของเขาแลว้ ก็ตอ้ งแอบเกบ็ โทรศพั ทอ์ ยา่ งเงยี บๆ แตก่ ็ยงั มคี นทไ่ี มย่ อมแพ ้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาถา่ ยรปู เขาไป หนง่ึ ที เสยี งแชะ เมอ่ื ถา่ ยเสร็จคนๆนัน้ กย็ ังจอ้ งเด็กนอ้ ยอยา่ งรา่ เรงิ “เปลย่ี นทา่ ให ้ ถา่ ยอกี รปู ไดไ้ หมจ๊ะ” รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ คอ่ ยๆหายไป กอ่ นจะพดู เสยี งเบา “พสี่ าวครับ ชว่ ยลบรปู ออกดว้ ย” “แหม ก็แคถ่ า่ ยสกั รปู สองรปู เอง เด็กอยา่ งหนูจะมขี อ้ หาละเมดิ สทิ ธกิ ารถา่ ยภาพอะไรกนั อกี อยา่ ง พสี่ าวยอมถา่ ยรปู ใหห้ นู ตอ้ งเป็ นความภาคภมู ใิ จของหนูไมใ่ ชเ่ หรอ?” คนทถี่ า่ ยรปู เขา เป็ นหญงิ สาวอายรุ าวยสี่ บิ ตน้ ๆ คําพดู คําจาเหมอื นไมเ่ คยไดร้ ับ การอบรมสงั่ สอน “ถา่ ยอกี รปู นะ เร็วๆ” เมอื่ คนรอบขา้ งเห็นเธอทําแบบน้ี ตา่ งก็คอ่ ยๆลว้ งโทรศพั ท์ ออกมา แลว้ ยกขนึ้ ถา่ ยรปู เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เสยี งดงั แชะ แชะ

“เขาบอกใหพ้ วกคณุ ลบรปู แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ ?” ตอนท่ี 535 งานเลย้ี ง （2） เสยี งเย็นชาของชายหนุ่มดงั ขนึ้ กะทนั หนั ทําใหค้ นรอบขา้ งที่ กําลังถา่ ยรปู เด็กนอ้ ยตกอกตกใจกนั ไปหมด เสยี งทมุ ้ ตํา่ ของชายหนุ่มไมแ่ สดงความเป็ นมติ รใดๆ เย็นยะ เยอื กเขา้ ไปในหขู องทกุ คน ลกึ ลงไปถงึ จติ ใจ ทกุ คนอดขนลกุ ไมไ่ ด ้ และหนั กลบั ไปมองยงั ตน้ ตอของเสยี ง ชายหนุ่มสวมหนา้ กากคนหนง่ึ ยนื อยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ เย็นชา มอื ขา้ งหนงึ่ ของเขาลว้ งอยใู่ นกระเป๋ า สายตาแหลมคมจอ้ งไป ดา้ นขา้ ง ออรา่ อนั ทรงพลังทอี่ ยบู่ นตวั ทําใหผ้ คู ้ นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะ หวาดกลวั “คณุ คณุ คอื ……” “ในเมอื่ คนอน่ื ปฏเิ สธแลว้ ก็ตอ้ งไสหวั ไปไมใ่ ชห่ รอื ไง?” ชาย หนุ่มเปิดปากอกี ครัง้ คําพดู ทห่ี ลดุ มาจากปากไมม่ คี วามเกรงใจ เลยสกั นดิ ราวกบั ลกู ศรทแี่ หลมคม

สหี นา้ ของหลายๆคนเรมิ่ ยํา่ แย่ เพราะคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมน่ ่า ฟังเป็ นอยา่ งมาก “คณุ คณุ มสี ทิ ธอิ ะไรมาวา่ พวกเราแบบนี้ พวกเราก็แคถ่ า่ ยรปู เอง ไมไ่ ดท้ ําอะไรเขาสกั หน่อย คณุ ……” หนงึ่ ในนัน้ เถยี งกลับไปอยา่ งไมก่ ลวั ตาย แตพ่ ดู ไปไดแ้ คค่ รง่ึ เดยี วก็ถกู สายตาเย็นยะเยอื กของเยโ่ มเซนิ พงุ่ เขา้ หาทนั ที ทํา ใหเ้ ธอตกใจจนตอ้ งกลนื คําพดู ทเ่ี หลอื กลบั ลงไปทนั ที จากนัน้ ก็ พดู ออกมาอยา่ งน่าเวทนาวา่ “ฉัน ฉันเขา้ ใจแลว้ ฉันจะลบรปู ใน มอื ถอื เดย๋ี วนแี้ หละ” เมอื่ พดู จบเธอก็เอาโทรศพั ทอ์ อกมาลบรปู ทถ่ี า่ ยเมอ่ื กต้ี อ่ หนา้ ทกุ คน จากนัน้ กห็ นั หลงั เดนิ จากไปทนั ที ชายหนุ่มสวมหนา้ กากทอี่ ยตู่ รงหนา้ แคด่ อู อรา่ ก็รวู ้ า่ ตอ้ งไมใ่ ช่ คนธรรมดา อกี อยา่ งแขกทตี่ ระกลู หานเชญิ มาไมใ่ ชเ่ ศรษฐกี ็ เป็ นมหาเศรษฐี กอ่ นมาคนทบ่ี า้ นกก็ ําชบั เธอวา่ หา้ มกอ่ เรอื่ ง เธอ รบี ออกมากอ่ นจะดกี วา่ คนทเ่ี ป็ นหวั โจกกอ่ นหนา้ นก้ี ลบั แสดงทา่ ทไี มพ่ อใจอยา่ ง ชดั เจน แตเ่ ห็นคนอนื่ ลบรปู และออกไปทันที กพ็ ดู อะไรไมไ่ ด ้ อกี แลว้

เธอหยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาลบรปู อยา่ งขนุ่ เคอื ง คนอน่ื ทเ่ี หลอื เห็น เหตกุ ารณ์เขา้ ตา่ งก็รบี ลบรปู ตามๆกนั หลังจากฝงู ชนเดนิ จากไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถอนสายตากลับมา หวั เราะเยาะในใจดว้ ยความรังเกยี จ จากนัน้ ก็หนั หลังเตรยี มจะ เดนิ ออกมา ไมว่ า่ จะไปทไ่ี หนกห็ ามมุ สงบไมไ่ ดเ้ ลยจรงิ ๆ ดงั นัน้ เขาเลยไมเ่ คยชอบงานแบบนเ้ี ลย หากไมใ่ ชท่ างเลอื ก สดุ ทา้ ย เขาคงไมแ่ ตง่ ตวั มางานแบบนแ้ี น่ เดนิ ไปไดส้ องกา้ ว ดา้ นหลงั กม็ เี สยี งเด็กนอ้ ยลอยตามมา “ขอบคณุ ฮะคณุ ลงุ ” ขาทกี่ า้ วออกไปของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักทนั ที เงยี บไปครหู่ นง่ึ เขาคอ่ ยๆหนั หนา้ กลบั ไป ภายใตแ้ สงไฟออ่ นๆ เงาเล็กๆยนื อยตู่ รงนัน้ เขาสวมชดุ สทู ตวั เล็กทผ่ี ใู ้ หญเ่ ตรยี มไวใ้ ห ้ แตบ่ นใบหนา้ กลบั สวมหนา้ กากลาย การต์ นู ทด่ี ไู มเ่ ขา้ กนั หนา้ กาก ??

เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี า จอ้ งไปทด่ี วงตาดําขลับราวกบั ไขม่ กุ ทอี่ ยู่ เบอื้ งหลงั หนา้ กากของเด็กนอ้ ย ไมร่ ทู ้ ําไม เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ คนุ ้ เคยกบั ดวงตาคนู่ ัน้ เคยเห็นทไ่ี หนมากอ่ น ? เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สง่ ยมิ้ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เสยี งเล็กๆของเด็กนอ้ ยดงั ขน้ึ เป็ นการยํ้าเตอื นอกี ครัง้ “คณุ ลงุ ผมกําลังขอบคณุ อยนู่ ะ” “……” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ตกิ ลบั มา เปิดปากดว้ ยนํ้าเสยี งเรยี บเฉย “แลว้ ยังไง ?” ดวงตาทใ่ี สเหมอื นลกู แกว้ คนู่ ัน้ เผยความรสู ้ กึ ประหลาดใจ ออกมาเล็กนอ้ ย ผา่ นไปครหู่ นงึ่ เขาถงึ จรงิ จัง และย้ําชดั ทลี ะคํา ออกมาวา่ “ตอนทคี่ นอนื่ พดู ขอบคณุ คณุ ลงุ กค็ วรพดู วา่ ไมต่ อ้ ง เกรงใจไมใ่ ชเ่ หรอ ?” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หลดุ คําออกมาหนงึ่ ที แตน่ ํ้าเสยี ง ก็ยังเย็นชา “ไมต่ อ้ งเกรงใจ ?”

เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ จากนัน้ ก็กา้ วเทา้ เล็กๆไปทางเขา แลว้ หยดุ ลงตรงหนา้ เขา โบกมอื ใหเ้ ขา เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื ทําสหี นา้ เย็นชาอยตู่ รงนัน้ “คณุ ลงุ คณุ ชว่ ยยอ่ ตัวลงมาหน่อยไดไ้ หม ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แลว้ พดู อยา่ งไมพ่ อใจ “เด็กอยา่ งนายจะทํา บา้ อะไรกนั แน่ ?” “ออ๋ ผมเห็นหนา้ กากทล่ี งุ ใสส่ วยดี เลยอยากจะเอามาศกึ ษาดู ไดไ้ หมฮะ ?” เมอ่ื พดู จบ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กส็ งสายตาเวา้ วอนไปให ้ เขา ทา่ ทางตงั้ หนา้ ตัง้ ตารอมาก ๆ ไมร่ วู ้ า่ ทําไม ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มองทา่ ทางทเี่ ขาแสดงออกมา ใน ใจกเ็ รม่ิ อยไู่ มส่ ขุ ขน้ึ มา กอ่ นจะตอบดว้ ยเสยี งเย็นชาวา่ “พดู จา ดๆี หน่อย ยนื ตรง !” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ สะดงุ ้ นัยนต์ าสดี ําฉายแววตกใจ “คณุ ลงุ ?”

“ในฐานะลกู ผชู ้ าย ทําสหี นา้ และแววตาแบบนัน้ ออกมาไดย้ งั ไง ?” เยโ่ มเ่ ซนิ สงั่ สอนเขาเหมอื นเป็ นญาตผิ ใู ้ หญค่ นหนง่ึ ลมื ไป หมดแลว้ วา่ ตวั เองกบั เด็กคนนเ้ี พงิ่ เคยเจอกนั เป็ นครัง้ แรก “ออ๋ ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ มองเขาอยา่ งองึ้ ๆ “งัน้ คณุ ลงุ สอนผมหน่อย ไดไ้ หม ?” “หึ ใหฉ้ ันสอนนาย ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี า กอ่ นจะยมิ้ อยา่ งเย็นชา “นายจา่ ยคา่ เรยี นไหวเหรอ?” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เมม้ ปาก แลว้ พยักหนา้ แรงๆ “หมา่ ม๊ขี องผมมเี งนิ เยอะมากเลยนะ” ทนั ใดนัน้ เขากเ็ อย่ ถงึ หมา่ ม๊ขี องเขาขนึ้ มา แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรมิ่ สนใจขนึ้ มาเล็กนอ้ ย เขาคอ่ ยๆยอ่ ตวั ลงมาตรงหนา้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ แตน่ ้ําเสยี งก็ยังเย็นเฉียบ “หมา่ ม๊ขี องนาย ?” “ใชแ่ ลว้ หมา่ ม๊ขี องผมมเี งนิ ดงั นัน้ คณุ ลงุ จะสอนผมไดห้ รอื ยัง ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเขาอยา่ งครนุ่ คดิ เมอื่ กอ้ี ยไู่ กลมาก ตอนนพ้ี อ เขา้ มาใกล ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดพ้ บวา่ บนตวั เขามกี ลน่ิ อายทแี่ สน คนุ ้ เคย รมิ ฝี ปากของเขาขยบั ยงั ไมท่ นั ไดเ้ ปิดปากก็ไดย้ นิ เสย่ี ว

หมโ่ี ตว้ พดู ขนึ้ อกี วา่ “คณุ ลงุ ผมขอจับหนา้ กากลงุ หน่อยไดไ้ หม ?” “ไดส้ …ิ …” ไมไ่ ด…้ … ทจี่ รงิ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ เขาไมใ่ ชค่ นทม่ี จี ติ ใจโอบออ้ มอารี ไมม่ ที างทจี่ ะ รับปากเด็กนอ้ ยทขี่ อรอ้ งอะไรไรม้ ารยาทแบบนี้ แตเ่ ขากลับยกเวน้ และชว่ ยเหลอื เด็กทอ่ี ยตู่ รงหนา้ คนนี้ แถมยงั รับปากใหเ้ ขาจับหนา้ กากของตวั เองตามคําขออกี หลังจากทเ่ี ขารับปาก เด็กแสบก็ยนื่ มอื ออกมาทางหนา้ กากของ เขาจรงิ ๆ เขาขมวดควิ้ มองดมู อื เล็กขาวนุ่มคนู่ ัน้ ดทู า่ ทางวา่ คงจะนุ่มนม่ิ มาก แลว้ เขากเ็ กดิ ความคดิ ทอี่ ยากจะสมั ผัสมนั ขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ “……” บา้ จรงิ นเี่ ขากําลงั คดิ อะไรอยู่ ?

ขณะกําลังคดิ มอื ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ กจ็ ับทหี่ นา้ กากของเขาแลว้ ถงึ แมจ้ ะมหี นา้ กากคนั่ อยู่ แตก่ ส็ ามารถรับรสู ้ มั ผัสทถี่ กู สมั ผัสได ้ นอ้ ยมากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะทําตวั สนทิ สนมกบั ใคร เลยเผลอกา้ ว ถอยหลงั อยา่ งอดึ อดั ใครจะรวู ้ า่ พอเสยี่ วหมโ่ี ตว้ เห็นเขาถอย หา่ ง กลับยนื่ มอื ตามเขาไปทงั้ อยา่ งนัน้ แลว้ จมิ้ หนา้ กากของเขา อกี ครัง้ “ฮฮิ ิ คณุ ลงุ จะจับของผมดว้ ยไหม ?” “ไมล่ ะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยงั จม้ิ หนา้ กากของเขาอยู่ แตเ่ หมอื นวา่ ยงั ไมร่ สู ้ กึ พอใจ หมบั … เยโ่ มเ่ ซนิ ควา้ ฝ่ ามอื เล็กนุ่มนมิ่ ของเขาไวเ้ พราะความรําคาญ และกต็ อ้ งตกใจทนั ทวี า่ ทําไมมอื ของเด็กนถี่ งึ ไดน้ ุ่มถงึ ขนาดน้ี นุ่มกวา่ สําลอี กี

“คณุ ลงุ ?” เด็กนอ้ ยดเู หมอื นวา่ จะสงสยั เลยเอยี งคอมองเขา หนา้ กากลายการต์ นู บนหนา้ ทําใหเ้ ขาดนู ่ารักเป็ นพเิ ศษ น่ารัก…… เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ คํานเ้ี มอ่ื พดู กบั ผชู ้ ายมันดนู ่าอายมาตลอด ไมว่ า่ จะกบั ผชู ้ ายอายมุ าก หรอื ผชู ้ ายอายนุ อ้ ยก็ตาม ดงั นัน้ ในอดตี เขาจงึ รสู ้ กึ วา่ เรอ่ื งพวกนมี้ ันไรย้ างอายมาก แตว่ า่ ตอนน…้ี …เขากลับรสู ้ กึ วา่ เจา้ เด็กทอี่ ยตู่ รงหนา้ ……น่ารัก มาก ?? เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ สบั สนในใจ กอ่ นจะหรตี่ า และพดู เสยี งเย็น ออกไป “หมา่ ม๊ขี องนายไมเ่ คยสอนนายเหรอ วา่ หา้ มเขา้ ใกล ้ คนแปลกหนา้ มากเกนิ ไป ?” “ทําไมละ่ ?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เอยี งคออกี ครัง้ “เพราะวา่ คนแปลกหนา้ สว่ นใหญไ่ มใ่ ชค่ นด”ี “ผมเชอื่ วา่ คณุ ลงุ เป็ นคนด”ี

เสยี งของเด็กนอ้ ยนุ่มนวล ตอนทผี่ า่ นเขา้ ไปในหขู องเยโ่ มเ่ ซนิ เขาก็พบวา่ ตวั เองออ่ นยวบยาบ ดวงตาของเขาหมองลงเล็กนอ้ ย กม้ หนา้ มองฝ่ ามอื เล็กๆทอ่ี ยู่ ในมอื ตวั เอง “ทําไมถงึ เชอ่ื วา่ ลงุ เป็ นคนดลี ะ่ ?” ตอนที่ 536 งานเลย้ี ง （3） เป็ นครัง้ แรก ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ คยุ กบั เด็กคนหนง่ึ ดว้ ยความอดทน ขนาดน้ี แลว้ เขาเองกไ็ มร่ ตู ้ วั เลยวา่ น้ําเสยี งของตวั เองคอ่ ยๆ ออ่ นโยนขน้ึ มากแลว้ “ถา้ คณุ ลงุ เป็ นคนไมด่ ี เมอ่ื กคี้ งไมม่ าชว่ ยผมหรอก ดงั นัน้ ผมก็ เลยเชอื่ วา่ คณุ ลงุ เป็ นคนด”ี เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ แตไ่ มไ่ ดต้ อบอะไร เสยี่ วหมโี่ ตว้ เห็นเขาไมพ่ ดู ไมจ่ า ก็ครนุ่ คดิ กอ่ นจะถามตอ่ วา่ “คณุ ลงุ …..กม็ ารว่ มงานเลย้ี งเหมอื นกนั เหรอ ?”

“อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก และพยักหนา้ ตอบ “ออ๋ แลว้ ทําไมคณุ ลงุ ตอ้ งใสห่ นา้ กากละ่ วนั นไ้ี มใ่ ชง่ านเลยี้ ง สวมหนา้ กากเสยี หน่อย” รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆขยบั ขน้ึ ยกขน้ึ เป็ นมมุ ที่ สวยงาม เขาถามกลบั ดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ “ถา้ งัน้ นายก็บอกลงุ หน่อยสิ วา่ ทําไมนายถงึ ใสห่ นา้ กาก ?” “คณุ ลงุ เจา้ เลห่ จ์ ัง ผมเป็ นคนถามกอ่ นแทๆ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเด็กนอ้ ยทอี่ ยตู่ รงหนา้ รสู ้ กึ วา่ คําพดู ของเขา น่าสนใจเป็ นพเิ ศษ แถมยังฉลาดหลกั แหลมมาก เป็ นลกู ของ บา้ นใครกนั แน่ ทําไมถงึ มาอยทู่ น่ี ค่ี นเดยี ว แลว้ หมา่ ม๊ที มี่ เี งนิ เยอะทเี่ ขาพดู ถงึ ละ่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั คดิ จะถามออกไป แตโ่ ซนงานเลย้ี งกลับมี เสยี งดนตรดี งั ขน้ึ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ อทุ านออกมาคําหนงึ่ “งานเลยี้ ง จะเรมิ่ แลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองดนู าฬกิ า กอ่ นจะตอบรับกลบั ไปเสยี งหนงึ่

เขามองดเู ด็กนอ้ ยตรงหนา้ อกี ครัง้ ในใจกค็ ดิ วา่ เกอื บจะถกู เขา ใหเ้ สยี เรอื่ งแลว้ เป้าหมายทเี่ ขามางานเลยี้ งในวันนไี้ มใ่ ชเ่ พอื่ มา คยุ เลน่ กบั เด็กนอ้ ยคนหนง่ึ เสยี หน่อย แตไ่ มร่ อใหเ้ ขาไดเ้ ปิดปาก เด็กนอ้ ยก็เปิดปากพดู กอ่ นแลว้ “คณุ ลงุ วันนขี้ อบคณุ ทช่ี ว่ ยผมนะฮะ ตอ่ ไปถา้ มโี อกาสผมจะตอบ แทนคณุ ผมไปกอ่ นนะ” ไมร่ อใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ ตกิ ลบั มา เด็กนอ้ ยคนนัน้ ก็วง่ิ ไปไกลแลว้ จากนัน้ กห็ ยดุ ลงและหนั มาโบกมอื ใหเ้ ขา มอื ขาวนุ่มคนู่ ัน้ โบก สะบดั อยกู่ ลางอากาศ จากนัน้ ก็วงิ่ จากไปอกี ครัง้ ทอดมองไปยงั ทางทเ่ี ขาหายไป เยโ่ มเ่ ซนิ กท็ ําสหี นา้ และแวว ตาครนุ่ คดิ * “สภุ าพสตรแี ละสภุ าพบรุ ษุ ทงั้ หลาย ยนิ ดตี อ้ นรับทกุ ทา่ นเขา้ สู่ งานเลยี้ งในคํา่ คนื น”้ี พธิ กี รพดู อยบู่ นเวทที สี่ รา้ งขน้ึ จากนัน้ กเ็ ชญิ ใหห้ านซงิ ขน้ึ มาพดู บนเวที นกี่ ็เป็ นขนั้ ตอนปกตขิ องงานเลยี้ ง เมอื่ หานซงิ ขน้ึ มาบน เวที ผคู ้ นทมี่ ารว่ มงานเลย้ี งตา่ งปรบมอื ใหเ้ ขาอยา่ งไวห้ นา้

หลังจากเสยี งปรบมอื ดงั สน่ันจบลง หานซงิ ถงึ ไดเ้ รมิ่ พดู และตอนนัน้ เองทด่ี า้ นหลังของหอ้ งจัดเลย้ี ง หานมจู่ อื่ ก็แตง่ ตวั เสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เสยี่ วเหยยี นยนื อยขู่ า้ งเธอ จอ้ งมองเธอ อยา่ งลอ่ งลอย “ฉันคดิ วา่ ชวี ติ นจี้ ะตอ้ งรอใหถ้ งึ เวลาทเ่ี ธอแตง่ งานถงึ จะไดเ้ ห็น เธอแตง่ ตวั อลงั การแบบนเ้ี สยี อกี คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะไดเ้ ห็นมัน ในตอนนี้ อกี อยา่ ง……คดิ วา่ ตอ่ ไปคงหาชดุ ทดี่ กี วา่ นย้ี ากแลว้ ละ่ เพราะมนั สวยมากจรงิ ๆ” ถงึ ผลงานนจ้ี ะไมใ่ ชง่ านทห่ี านมจู่ อื่ ออกแบบเอง แตก่ ็ถกู ทําขน้ึ อยา่ งละเอยี ดออ่ นชอ้ ยมากจรงิ ๆ หานมจู่ อื่ ยมิ้ เจอ่ื นๆอยา่ งไมม่ ที างเลอื ก กม้ หนา้ ลงมองสํารวจ ชดุ ทแี่ สนสงา่ งามบนรา่ งตวั เอง เธอเป็ นนักออกแบบ ก็ตอ้ งคนุ ้ ชนิ กบั ของพวกนอ้ี ยแู่ ลว้ ชดุ ทส่ี วมอยนู่ ผี้ า่ นการตดั เย็บทล่ี ะเอยี ดออ่ นชอ้ ยมาก ตอนที่ สวมอยบู่ นตวั จะรสู ้ กึ หนักมาก เพราะมเี พชรประดบั จํานวนมาก บวกกบั การปักเย็บทัง้ สองดา้ น

ไมเ่ พยี งแคน่ ัน้ หานซงิ ยงั เตรยี มเพชรยอดมงกฎุ ไวใ้ หเ้ ธอดว้ ย เขา้ คกู่ บั ชดุ ทเ่ี ธอสวมอยู่ หานมจู่ อ่ื เรมิ่ รสู ้ กึ สงสยั ในชวี ติ สดุ ทา้ ยตอนทชี่ า่ งแตง่ หนา้ เอา เพชรยอดมงกฎุ อนั นัน้ ออกมา หานมจู่ อื่ กแ็ ทบจะลมจับทนั ที เพราะปกตเิ ธอเคยดคู นอน่ื สวมใสอ่ ยดู่ า้ นลา่ งของเวทเี ทา่ นัน้ แตไ่ มเ่ คยคดิ เลยวา่ วันหนง่ึ ตวั เองจะไดเ้ ป็ นคนสวมใสบ่ า้ ง อกี อยา่ งใสแ่ ลว้ ยังตอ้ งออกไปปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ผคู ้ นมากมายอกี ถงึ แมจ้ ะยอมรับตวั ตนของหานมจู่ อื่ แลว้ แตห่ า้ ปีทผี่ า่ นมาเธอ เก็บตวั มาก ไมเ่ คยเปิดเผยตวั ตนตวั เองเพอ่ื อวดคนภายนอกมา กอ่ นเลย ไมว่ า่ ยงั ไง……กย็ ังไมช่ นิ เอามากๆอยดู่ ี แมว้ า่ ชดุ เดรสบนตวั จะหนักมาก จนทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ รา่ งกายไมใ่ ชข่ องตวั เองแลว้ แตว่ า่ ……ในสายตาของคนอนื่ ชดุ นคี้ งน่าทงึ่ มากอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั “เอาละ่ สวยมาก พวกเรามาถา่ ยรปู กนั เถอะ แลว้ โพสตล์ ง โซเชยี่ ลกนั ”

เสย่ี วเหยย่ี นหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา แลว้ เปิดโปรแกรมถา่ ยรปู จากนัน้ กช็ วนหานมจู่ อื่ มาถา่ ยรปู ดว้ ยกนั อยหู่ ลายรปู จากนัน้ ก็ ถา่ ยรปู เดย่ี วใหห้ านมจู่ อ่ื อกี หลายรปู พธิ กี รวง่ิ เขา้ มา พดู เตอื นดว้ ยเสยี งแผว่ เบา สายตาทเี่ ธอมอง หานมจู อ่ื เป็ นประกาย “คณุ มจู่ อ่ื คะ คณุ เตรยี มตวั เสร็จหรอื ยังคะ ?” หานมจู่ อ่ื หนั ไปมองเธอ กอ่ นจะสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆแลว้ พยักหนา้ “อมื ” “โอเคคะ่ งัน้ เดย๋ี วฉันชว่ ยพยงุ คณุ ขน้ึ ไปบนเวทนี ะคะ” ยงั ไงกเ็ ป็ นชดุ หนัก พธิ กี รกเ็ ลยจะไปจงู มอื เธอ ตอนแรกหานมจู่ ่ื ออยากจะปฏเิ สธ แตพ่ อคดิ ดแู ลว้ ก็ยนื่ มอื ออกไปใหอ้ กี ฝ่ าย “รบกวนคณุ ดว้ ยนะคะ” เสยี งพดู ทอี่ ยดู่ า้ นนอกยงั ดําเนนิ ตอ่ ไป เดมิ ทสี ายตาของแขก ทม่ี ารว่ มงานตา่ งก็จับจอ้ งอยทู่ ต่ี วั ของหานซงิ แตท่ นั ทที หี่ างตา เหลอื บไปเห็นประกายแสงหนงึ่ เขา้ หลงั จากทห่ี นั ไปมอง สายตาของทกุ คนงานกเ็ ป็ นประกายขนึ้ มาทนั ที

บางคนถงึ กบั อทุ านออกมาตรงๆ บรรยากาศและอารมณ์เป็ นสงิ่ ทถี่ กู ชกั จงู ไดง้ า่ ย ขอแคม่ คี นเรม่ิ กอ่ น คนอน่ื ๆก็จะถกู ชกั จงู ใหไ้ หลไปตามอยา่ งงา่ ยดาย เมอื่ หานซงิ ไดย้ นิ เสยี งสดู หายใจเขา้ ในดวงตากม็ แี ววขบขนั อยา่ งรอู ้ กรใู ้ จ จากนัน้ สายตากม็ องตามทกุ คนไป หานมจู่ อ่ื ถกู พธิ กี รจงู ใหค้ อ่ ยๆเดนิ ขน้ึ มาบนเวทชี า้ ๆ ชดุ ราตรบี นตวั กบั มงกฎุ ยอดเพชรทําใหเ้ ธอเปลง่ ประกาย ระยบิ ระยบั ภายใตแ้ สงไฟ ราวกบั เดนิ มาจากสะพานดวงดาวกม็ ิ ปาน แสงบนตวั สวา่ งจา้ จนทําใหค้ นไมอ่ าจมองตรงๆได ้ ทจ่ี รงิ แลว้ บรรยากาศของตวั เธอคอ่ นขา้ งเย็นชา รวมถงึ ลักษณะ ระหวา่ งคว้ิ และตาดว้ ย แตต่ อนทหี่ านซงิ เลอื กชดุ ราตรกี ค็ ดิ วา่ อยากเปลยี่ นรปู ลักษณ์ใหน้ อ้ งสาวตวั เอง ตอนทคี่ ยุ กบั นัก ออกแบบชดุ นชี้ ดุ ราตรชี ดุ นี้ ตอนแรกนักออกแบบไมเ่ ห็นดว้ ย บอกวา่ ชดุ นเี้ ป็ นชดุ ทตี่ วั เองตงั้ ใจออกแบบ เลยอยากจะขายให ้ คนทถี่ กู ชะตาดว้ ยเทา่ นัน้

หลงั จากทเ่ี จรจากบั อกี ฝ่ ายอยา่ งยาวนาน นักออกแบบเลยบอก วา่ จะขอคดิ ดอู กี ครัง้ ตกกลางคนื ถงึ จะสง่ อเี มลมาบอกเขาวา่ ยอมตกลง ตอนนพ้ี อไดเ้ ห็นหานมจู่ อ่ื ใสช่ ดุ นแี้ ลว้ คอ่ ยๆเดนิ ขน้ึ เวทที ลี ะกา้ ว หานซงิ ก็รสู ้ กึ ไดว้ า่ สง่ิ ทตี่ วั เองทําไปทัง้ หมดนัน้ เป็ นเรอื่ งปกติ และในขณะนี้ เงาของรา่ งสงู ทซี่ อ่ นตวั อยทู่ า่ มกลางฝงู ชน หนา้ กากทอี่ ยบู่ นหนา้ สะทอ้ นแสงแปลกประหลาด ภายใตแ้ สง ไฟแสงสะทอ้ นกลับดคู ลา้ ยคลงึ กบั ชดุ ทอ่ี ยบู่ นตวั ของหานมจู่ อ่ื จากตอนทหี่ านมจู่ อ่ื เรม่ิ ปรากฏตวั สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กต็ ดิ อยู่ กบั ตวั เธอตลอด ไมว่ อ่ กแวก่ เลยแมแ้ ตว่ นิ าทเี ดยี ว ในเวลาเดยี วกนั ก็เหมอื นมมี อื คหู่ นงึ่ บบี รัดหวั ใจเขาไวแ้ น่น แรงสนั่ ไหวทแ่ี สนบา้ คล่งั ทําใหล้ มหายใจเขาเรม่ิ รนุ แรงขน้ึ ไป ดว้ ย คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ……ในเสย้ี ววนิ าทนี ผี้ หู ้ ญงิ ทเี่ ขาหลงรัก จะสวย จนกระชากวญิ ญาณคนไดข้ นาดน้ี เรมิ่ รสู ้ กึ เสยี ใจขนึ้ มาทนั ที

โทรศพั ทส์ น่ั เตอื นขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ ขนึ้ มามองทหี นงึ่ เพอ่ื น สนทิ ทอี่ ยอู่ งั กฤษโทรวแี ชทมาหา เขากดรับสายจากนัน้ กย็ กขน้ึ มาแนบขา้ งหู สายตายงั คงไลต่ าม เงาทอ่ี ยบู่ นเวที ไมอ่ ยากละสายตาแมแ้ ตเ่ สย้ี วเดยี ว ภาษาจนี ทไ่ี มค่ ลอ่ งแตจ่ รงิ จังหนักแน่นดงั ขน้ึ ขา้ งหู “เป็ นยังไงบา้ ง เพอ่ื นเกา่ ของฉัน ฉันเห็นรปู ทผี่ ชู ้ ว่ ยสง่ มาใหแ้ ลว้ เธอสวยมาก เป็ นคนรักของนายเหรอ ?” เพราะวา่ ความเขา้ ใจในภาษาจนี ไมไ่ ดล้ กึ พอ คําถามของ ชาวตา่ งชาตจิ งึ ตรงประเด็นมาก เยโ่ มเ่ ซนิ มองดหู ญงิ สาวทตี่ อนนเี้ ดนิ ไปอยตู่ รงกลางเวทแี ลว้ รมิ ฝี ปากบางทอ่ี ยใู่ ตห้ นา้ กากยกขนึ้ เบาๆ “ใช”่ “ยนิ ดกี บั นายดว้ ย คนทน่ี ายรักสวยมาก เหมาะสมกบั ชดุ ทฉ่ี ัน ออกแบบแลว้ ” เมอื่ คดิ ถงึ คําพดู ทพี่ ดู กบั เขากอ่ นหนา้ น้ี รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ ม่ เซนิ ก็ยกขนึ้ อกี ครัง้ “ขอบใจ มาจนี เมอื่ ไหรเ่ ดย๋ี วพอไปเลย้ี ง ขา้ ว”

ตอนที่ 537 สง่ั สอน “ฉันไปเมอื งจนี ? ระยะนคี้ งเป็ นไปไมไ่ ดเ้ ลย ฉันวา่ ถา้ มโี อกาส นายมาองั กฤษดกี วา่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ อารมณ์ดมี าก ก็เลยพยักหนา้ ตอบตกลงไป “ไดส้ ”ิ “ถงึ ตอนนัน้ อยา่ ลมื พาคนรักของนายมาดว้ ยนะ” คํานที้ ําใหค้ นฟังรสู ้ กึ อารมณ์ดมี าก เยโ่ มเ่ ซนิ เลยตอบกลับไป “วันนนี้ ายพดู จากดเี ป็ นพเิ ศษเลยนะ” คนทอ่ี ยฝู่ ่ังนัน้ คงรสู ้ กึ วา่ ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ คยุ ดว้ ยงา่ ย เลยอยากจะ เรยี กรอ้ งจากเขามากกวา่ น้ี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ตดั สายทง้ิ ไป เสยี กอ่ น หลงั จากวางสายไป เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาตงั้ เป็ นมมุ เพอ่ื จะถา่ ยรปู เตรยี มจะถา่ ยไวห้ ลายๆรปู เก็บไวเ้ ป็ นสมบตั ิ

สว่ นตวั แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เขาเพง่ิ จะหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมากเ็ ห็นหมู่ คนรอบขา้ งตา่ งกห็ ยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาถา่ ยรปู ของหานมจู่ อื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ บรรยากาศรอบตวั เย็นยะเยอื กลงทนั ที เขาคดิ พลาดไปอยา่ งนัน้ เหรอ ? ชดุ ราตรเี ลศิ หรเู มอื่ สวมอยบู่ นตวั เธอ ก็ตอ้ งกลายเป็ นจดุ เดน่ ใน งานเลยี้ งอยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง บวกกบั ทว่ี ันนถ้ี งึ แมจ้ ะเป็ นงานเลย้ี งเปิดตวั ฐานะของหานมจู่ อื่ แตค่ วามจรงิ กค็ อื หานซงิ อยากจะแปลงโฉมนอ้ งสาวตวั เองเพอื่ แนะนําใหท้ กุ คนรจู ้ ัก หึ หานซงิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ อี ารมณ์จะถา่ ยรปู แลว้ เก็บโทรศพั ทแ์ ลว้ จอ้ งคนท่ี อยรู่ อบๆดว้ ยสายตาไมพ่ อใจ ขา้ งตวั เขาตา่ งกร็ ายลอ้ มไปดว้ ยชายโสดชาตติ ระกลู ดอี ยสู่ อง สามคน ถกู เชญิ ใหม้ ารว่ มงานเลยี้ งไมร่ วู ้ า่ จะดใี จขนาดไหน เพราะงานเลยี้ งแบบนที้ ําใหพ้ วกเขาไดท้ ําความรจู ้ ักกบั เหลา่ คน

ชนั้ สงู มากมาย ทจ่ี ะเป็ นประโยชนต์ อ่ ธรุ กจิ ของพวกเขาเป็ น อยา่ งมาก สําหรับพวกเขาแลว้ รจู ้ ักผหู ้ ญงิ เป็ นแคเ่ รอื่ งรองเทา่ นัน้ แตพ่ อไดเ้ ห็นหานมจู่ อื่ เขา้ พวกเขากอ็ ดใจเตน้ ไมไ่ ด ้ ถา่ ยรปู ไป พลางหวั เราะไปพลาง “ประธานหานนใี่ ชย่ อ่ ยเลยนะ มนี อ้ งสาวสวยขนาดนก้ี ลบั ซอ่ น ไวต้ ลอดเพงิ่ มาเปิดตวั เอาป่ านน”้ี หนง่ึ ในนัน้ หลังจากถา่ ยรปู ของหานมจู่ อ่ื จนนับไมถ่ ว้ นแลว้ ก็เรมิ่ พดู ออกมาพรอ้ มรอยยมิ้ คนทอี่ ยขู่ า้ งเขาก็หวั เราะหหึ ึ กอ่ นจะพดู ตอ่ จากเขาวา่ “ไมใ่ ช่ หรอื ไง ถา้ ฉันมนี อ้ งสาวทสี่ วยขนาดน้ี ฉันกจ็ ะแอบซอ่ นไว ้ เหมอื นกนั เพราะยังไง พวกนายกเ็ หมอื นสตั วป์ ่ าหวิ กระหาย ถา้ ไมซ่ อ่ นไวด้ ๆี เกรงวา่ คงโดนพวกนายหลอกลอ่ ไปน่ะส”ิ “หึ ยังไงกพ็ วกเดยี วกนั ทงั้ นัน้ ดสู วิ า่ ตวั เองพดู อะไรออกมา” “ฉันไดย้ นิ มาวา่ แขกสว่ นใหญท่ เี่ ชญิ มางานนล้ี ว้ นเป็ นชายโสด ทงั้ นัน้ พวกนายเดาสวิ า่ ประธานหานมวี ตั ถปุ ระสงคอ์ ะไร ?”

“จะมวี ัตถปุ ระสงคอ์ ะไรอกี ? กอ็ ยากแปลกโฉมนอ้ งสาวเพอื่ แนะนําใหท้ กุ คนรจู ้ ักไง แตฉ่ ันก็แปลกใจนะ ผหู ้ ญงิ ทสี่ วยขนาด นี้ จะไมม่ แี ฟนเลยเหรอ จําเป็ นตอ้ งใหพ้ ชี่ ายชว่ ยลงมอื ดว้ ย เหรอ” “หึ นายจะไปเขา้ ใจอะไร ประธานหานประคบประหงมนอ้ งสาว ขนาดน้ี แน่นอนวา่ คนธรรมดาไมม่ ที างเขา้ ตาหรอก เกรงวา่ คน สว่ นมากทมี่ าในวนั นกี้ ็คงทําไดแ้ คว่ งิ่ ไลต่ าม รวมถงึ พวกเรา ดว้ ย” คนทถ่ี กู วา่ เรมิ่ ไมพ่ อใจ ก็เลยเถยี งกลบั ไป “วง่ิ ไลต่ ามอะไรกนั ถงึ แมว้ า่ ในเมอื งเป่ ยตระกลู หานจะมอี ทิ ธพิ ลเป็ นวงกวา้ ง แตถ่ า้ หากฐานะอยา่ งพวกเรายงั ตอ้ งวง่ิ ไลต่ ามละ่ ก็ งัน้ ก็คงมแี ต่ ตระกลู เยข่ องเมอื งเป่ ยถงึ จะเขา้ ตาประธานหานแลว้ ละ่ มงั้ ” เมอ่ื ถกู เอย่ ชอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ กท็ ําเสยี งเยาะเยย้ ในใจ ถอื วา่ พวกนายรจู ้ ักเจยี มตวั แตว่ นิ าทตี อ่ มาสหี นา้ ของเขาก็เปลยี่ นไป เพราะมคี นเถยี ง กลับมา