เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

“ฉันวา่ ไมห่ รอกมัง้ หลายปีมานบ้ี รษิ ัทตระกลู เยก่ บั บรษิ ัทตระกลู หานสรู ้ บตบมอื กนั มากคี่ รัง้ แลว้ ถา้ ไมร่ คู ้ งคดิ วา่ พวกเขามี ความแคน้ กนั เป็ นการสว่ นตวั วง่ิ ไลต่ ามยังไมแ่ น่หรอก พวกเรา อาจจะยังมโี อกาสก็ได ้ จากขา่ วลอื ทฉ่ี ันรมู ้ า นอ้ งสาวคนนข้ี อง ประธานหานถงึ จะสวยขนาดไหน แตน่ ่าเสยี ดายทเ่ี ป็ นของมอื สอง” ของมอื สอง…… เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ า แววตาอนั มดื มดิ จอ้ งไปทางคนทพี่ ดู คํานัน้ ออกมา “พวกนายไมร่ สู ้ นิ ะ ผหู ้ ญงิ คนนก้ี อ่ นหนา้ นเ้ี คยแตง่ งานแลว้ แต่ ไดย้ นิ มาวา่ ถกู ทง้ิ …..โอย้ ……” เขายงั พดู ไมท่ ันจบ คอเสอ้ื ก็ถกู คนกระชากอยา่ งแรง คนขา้ งๆตน่ื ตกใจกนั หมด แลว้ มองฉากน้ี ดว้ ยความตกตะลงึ “นายเป็ นใคร นายจะทําอะไร ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขย้ําคอเสอื้ ของคนๆนัน้ สายตาเหมอื นกําลังมองคน ตาย “ถา้ นายกลา้ ก็ลองพดู คําทนี่ ายพดู เมอื่ กอี้ อกมาอกี รอบส”ิ

คําทห่ี ลดุ ออกมาจากปากราวกบั เสยี งทมี่ าจากนรก ทําใหค้ น รสู ้ กึ หนาวเย็นมาจากกน้ บงึ้ ของจติ ใจ “ฉัน……ฉัน……” คนๆนัน้ พดู คําวา่ ฉันอยคู่ รง่ึ วัน แตก่ ลบั พดู ออกมาเป็ นประโยคไมไ่ ดเ้ ลย มองดชู ายหนุ่มดา้ นหนา้ ทท่ี งั้ ตวั แผร่ ังสเี ย็นยะเยอื กออกมา ก็รสู ้ กึ คลับคลา้ ยคลับคลาวา่ คนุ ้ ตา แตว่ า่ ……กลบั คดิ ไมอ่ อกวา่ เคยเห็นทไี่ หนมากอ่ น “ขอโทษครับ เพอื่ นของผมพดู คําไหนผดิ ไปถงึ ไดท้ ําใหค้ ณุ โกรธเหรอ ?” เพอ่ื นของชายทถี่ กู กระชากคอเสอื้ เห็นวา่ ออรา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมธ่ รรมดา ไมค่ วรไปย่วั โมโห เลยรบี ออกปากขอ โทษและเอย่ ถาม รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกขน้ึ รอยยม้ิ แฝงดว้ ยความกระหาย เลอื ด “ถา้ ตอ่ ไปฉันไดย้ นิ พวกนายพดู ถงึ เรอื่ งทเ่ี กยี่ วกบั เธออกี อยา่ โทษวา่ ฉันแบนบรษิ ัทของพวกนายแลว้ กนั ” คําพดู นท้ี ําใหส้ หี นา้ ของทกุ คนเปลยี่ นไปทนั ที ทําไมเขาถงึ ไดก้ ลา้ ทําตวั โอหงั ขนาดนี้ !

ในเมอื งเป่ ยมไี มก่ ค่ี นทกี่ ลา้ ทําตัวโอหงั และพดู จาแบบนต้ี อ่ หนา้ บรษิ ัทอน่ื ๆ นอกจาก…… ชายคนหนง่ึ ในนัน้ ทส่ี ายตาวอ่ งไวและเฉลยี วฉลาด ดเู หมอื นจะ ตระหนักไดถ้ งึ บางสงิ่ บางอยา่ ง เขารบี กลา่ วขอโทษ “ขอโทษ นะครับคณุ ผชู ้ าย ตอ่ ไปพวกเราจะระมัดระวัง จะไมพ่ ดู สงิ่ ที่ สง่ ผลเสยี ตอ่ คณุ หานอกี แลว้ ” เมอ่ื พดู จบ เขากห็ นั ไปมองมอื ของโมเ่ ยเ่ ซนิ ทยี่ งั ขย้ําอยทู่ คี่ อ เสอื้ กอ่ นจะกลา่ วออ้ นวอน “คณุ ผชู ้ ายไดโ้ ปรดชว่ ยปลอ่ ยมอื เถอะครับ เพอื่ นผมปกตกิ เ็ ป็ นพวกปากไมม่ หี รู ดู อยแู่ ลว้ กเ็ ทา่ นัน้ เอง” เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตาไปมองคนทพี่ ดู คํานัน้ ออกมาทหี นง่ึ กอ่ นจะ กลบั มามองคนทอี่ ยตู่ รงหนา้ เห็นวา่ สหี นา้ ของเขาเปลย่ี นไป แลว้ ไมก่ ลา้ พดู อะไรออกมาอกี แมแ้ ตค่ ําเดยี ว เลยปลอ่ ยมอื พรอ้ มกบั ยมิ้ เย็นชา “ไสหวั ไป” “ครับๆ” คนเหลา่ นัน้ รบี เกบ็ ขา้ วของแลว้ เดนิ ออกจากงานเลย้ี งไปเงยี บๆ

คนทถี่ กู กระชากคอเสอ้ื คนนัน้ ออกจากงานไปตงั้ นานแลว้ แต่ สตกิ ็ยังไมเ่ ขา้ รอ่ งเขา้ รอย “บา้ จรงิ ผชู ้ ายคนนัน้ มนั อะไรกนั กลา้ มากระชากคอฉันแบบน้ี ไมอ่ ยากมชี วี ติ อยแู่ ลว้ ใชไ่ หม” “ฉันวา่ นายตา่ งหากทไ่ี มอ่ ยากมชี วี ติ ไมร่ เู ้ หรอวา่ เขาเป็ นใคร” “ใคร ?” “ถา้ ฉันเดาไมผ่ ดิ คดิ วา่ คงเป็ นคนทนี่ ายพดู ถงึ เมอ่ื กแ้ี หละ บรษิ ัทตระกลู เยข่ องเมอื งเป่ ย” “บรษิ ัทตระกลู เยข่ องเมอื งเป่ ย ?” ชายคนนัน้ ตกตะลงึ ทันที “จะเป็ นไปไดย้ งั ไง ผชู ้ ายคนนัน้ สวม หนา้ กากนะ เมอื่ กฉ้ี ันยงั แปลกใจอยเู่ ลย ทําไมถงึ ไมก่ ลา้ เปิดเผยโฉมหนา้ ใสห่ นา้ กากมาในงานเลย้ี งแบบน…้ี …” “หยดุ พดู จาไรส้ าระไดแ้ ลว้ รบี ไปเถอะ กลา้ แหยบ่ รษิ ัทตระกลู เย…่ …อยา่ วา่ แตค่ ณุ หนูใหญต่ ระกลู หานเลย ตอ่ ไปผหู ้ ญงิ ธรรมดานายกค็ งไมม่ ที างไดแ้ อม้ ”

ชอื่ เสยี งของบรษิ ัทตระกลู เยท่ ําใหค้ นื ตกใจกลัวไดจ้ รงิ ๆ ถงึ แมว้ า่ ภายในพวกเขาจะรสู ้ กึ ไมพ่ อใจ แตจ่ ะทําอะไรไดล้ ะ่ กเ็ พราะทําอะไรเขาไมไ่ ด ้ เลยทําไดแ้ คเ่ ลอื กเดนิ ออกมา ฉากทะเลาะววิ าทเล็กๆนไี้ มไ่ ดส้ ง่ ผลเป็ นวงกวา้ งเทา่ ไหร่ เพราะ คนทมี่ ารว่ มงานเลยี้ งมอี ยมู่ ากมาย อกี อยา่ งในงานยังเปิด เสยี งดนตรี ผคู ้ นทอ่ี ยใู่ กลๆ้ ก็ไดช้ มฉากทะเลาะววิ าทนไ้ี ปบา้ ง แตเ่ มอื่ เห็นวา่ พวกเขาเดนิ ออกไปแลว้ รอบๆก็เงยี บลงอกี ครัง้ เลยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เพยี งแตก่ ็ยงั มหี ญงิ สาวทแ่ี อบหนั กลบั มามองเยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บๆ เป็ นครัง้ คราว สายตาฉายแววชนื่ ชม หานมจู่ อื่ ทอ่ี ยบู่ นเวทไี ดแ้ นะนําตวั เองเสร็จไปแลว้ แลว้ หานซงิ กพ็ ดู ตามมารยาทอกี ครัง้ ก็คอื ขอใหท้ กุ คนชว่ ยดแู ลหานมจู่ อื่ อ ยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั หานมจู่ อื่ ทค่ี อยรับมอื คงจะเหนอื่ ยไมใ่ ชน่ อ้ ย ทสี่ ําคญั กค็ อื ชดุ ท่ี อยบู่ นตวั ของเธอทท่ี ําใหเ้ หนอ่ื ย เมอื่ เห็นวา่ หานซงิ แนะนําจบ แลว้ กเ็ ลยขยบั เขา้ ไปใกลข้ า้ งหเู ขาแลว้ เอย่ ถามขน้ึ

“พคี่ ะ ในเมอื่ แนะนําตวั เสร็จแลว้ ฉันขอตวั ไปหลังเวทเี พอื่ เปลยี่ นชดุ นอี้ อกกอ่ นไดไ้ หมคะ ?” ตอนที่ 538 กาํ ลงั คดิ ถงึ ผชู้ ายทเ่ี ธอเพง่ิ เจอเมอ่ื กเ้ี หรอ หานซงิ หนั ไปมองมจู่ อื่ ทเี่ ปลง่ แสงแพรวพราว ก็กม้ หนา้ ตอบ กลบั ไปดว้ ยเสยี งแผว่ เบาคําหนงึ่ “ยงั ไมไ่ ด”้ “ยังไมไ่ ด ้ ? แลว้ เมอ่ื ไหรถ่ งึ จะไดล้ ะ่ ” หานมจู่ อ่ื จับชายกระโปรง อยา่ งอมทกุ ข์ “พค่ี ะ พร่ี ไู ้ หมวา่ นอ้ งสาวของพสี่ วมชดุ นไ้ี วด้ ว้ ย ความเหน่ือยยากขนาดไหน” เธอกม้ หนา้ ลงมองกระโปรงทต่ี วั เองสวมอยทู่ หี นงึ่ “มนั หนักมาก เลยนะคะ” “ฉันพาเธอไปทําความรจู ้ ักกบั บางคนกอ่ น ตามฉันมา” หานซงิ ใหเ้ ธอตามลงไปจากเวที หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ทกุ ขท์ รมาน แตไ่ มไ่ ด ้ แสดงออกมาทางสหี นา้ เธอยกกระโปรงขน้ึ มาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ แลว้ เดนิ ไปขา้ งหนา้

ตอนทหี่ านซงิ พาเธอไปทําความรจู ้ ักคนอน่ื กต็ อ้ งมชี นแกว้ กนั อยา่ งหลกี เลยี่ งไมไ่ ด ้ เพยี งแตม่ อื ของหานมจู่ อื่ ตอ้ งคอยจับ ชายกระโปรง แลว้ ก็ตอ้ งจับแกว้ เหลา้ อกี ก็เลยไมส่ ะดวกเป็ น อยา่ งมาก ในชว่ งเวลาวกิ ฤต เสย่ี วเหยยี นก็วงิ่ มาอยดู่ า้ นหลงั เธอ “ฉันชว่ ย เธอถอื ชายกระโปรงแลว้ กนั ” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ กห็ นั กลับไปมองเธออยา่ งรสู ้ กึ ขอบคณุ แตส่ ายตาของเสย่ี วเหยยี นกลับหนั ไปมองทางอนื่ ไม่ กลา้ มองมาทางนี้ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดร้ วู ้ า่ เธอกําลงั หลบสายตาของ หานซงิ อยู่ ทแี่ ทเ้ หตผุ ลทเี่ ธอไมก่ ลา้ มาทางนตี้ งั้ แตเ่ มอ่ื กก้ี ็เพราะหานซงิ อ ยา่ งนัน้ เหรอ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งราวทเี่ สยี่ วเหยยี นเคยทํามากอ่ น หนา้ น้ี หานมจู่ อื่ ก็อดขําอยใู่ นใจไมไ่ ด ้ “มจู่ อื่ นคี่ อื ประธานหวัง เป็ นผทู ้ ําธรุ กจิ คา้ ผา้ ทใี่ หญท่ ส่ี ดุ ในเมอื ง เป่ ย” เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ ธรุ กจิ คา้ ผา้ ตาของหานมจู่ อื่ ก็เป็ นประกายทันที พชี่ ายคนนีข้ องเธอชา่ งไมธ่ รรมดาจรงิ ๆ มาถงึ กแ็ นะนําบคุ คลทมี่ ี ความสําคญั แบบนใี้ หเ้ ธอรจู ้ ักทันที เธอเปิดบรษิ ัทรับออกแบบ

เครอ่ื งแตง่ กาย สง่ิ ทจ่ี ําเป็ นทส่ี ดุ ก็ตอ้ งเป็ นผา้ อยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอื ไง “นอ้ งสาวของประธานหาน ชา่ งน่าทง่ึ มากจรงิ ๆ ดคู ลา้ ยกบั คณุ นายหานในสมัยนัน้ ไมม่ ผี ดิ เลยครับ” ประธานหวังเป็ นคนทม่ี อี ายแุ ลว้ เป็ นคนทอ่ี ายรุ นุ่ ราวคราว เดยี วกนั กบั คณุ นายหาน ตอนนพ้ี อมาเห็นหานมจู่ อื่ ก็คดิ ถงึ คณุ นายหานในสมัยนัน้ จากนัน้ เขากข็ ยับแกว้ เหลา้ ในมอื แลว้ กเ็ รม่ิ รสู ้ กึ โศกเศรา้ ขน้ึ มา เล็กนอ้ ย “คดิ ถงึ สมยั นัน้ ผมกเ็ ป็ นอกี คนหนง่ึ ทห่ี ลงใหลใน สไตลข์ องคณุ นายหาน แตน่ ่าเสยี ดาย……ในสายตาคณุ นาย หานมเี พยี ง……” เมอ่ื พดู ถงึ ตอนนี้ คําพดู ของเขากห็ ยดุ ลงกะทนั หนั เมอื่ คดิ ไดว้ า่ ตวั เองพดู อะไรทไ่ี มส่ มควรออกไป กย็ ม้ิ อยา่ งอดึ อดั กอ่ นจะพดู วา่ “ตอ้ งขออภัยดว้ ย ดเู หมอื นผมจะพดู อะไรมากไปหน่อย ความหมายของผมคอื ……คณุ เหมอื นแมค่ ณุ ในสมัยนัน้ มาก” “ขอบคณุ คะ่ ” หานมจู่ อื่ สง่ ยมิ้ ใหเ้ ขา จากนัน้ ก็กลา่ วขอบคณุ คํา หนงึ่ จากนัน้ กท็ กั ทายกนั อกี สองสามคํา ประธานหวงั บอกวา่

เวลาวา่ งใหเ้ ธอไปเป็ นแขกทบี่ รษิ ัท กอ่ นหานซงิ จะพาเธอไปทํา ความรจู ้ ักกบั คนอน่ื ๆตอ่ ตลอดทางไดร้ จู ้ ักผคู ้ นมากมาย ตา่ งกเ็ ป็ นคนทห่ี านมจู่ อ่ื อยาก รจู ้ ักทัง้ นัน้ ในเวลาเดยี วกนั เธอก็ดมื่ เหลา้ ไปหลายแกว้ จน ตอนนเี้ ธอเรมิ่ ดม่ื ตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ บวกกบั ชดุ ทอี่ ยบู่ นตวั เธอมนั หนักมากจรงิ ๆ เธออยากจะไปดา้ นหลังเพอื่ เปลย่ี นชดุ และ พักผอ่ นมาก คงเป็ นเพราะสายตาของเธอเผยแววออ่ นลา้ ออกมาเลยทําให ้ หานซงิ รสู ้ กึ สงสาร ดงั นัน้ หานซงิ ก็เลยพาเธอไปพบกบั คน สําคญั ไมก่ ค่ี นเทา่ นัน้ จากนัน้ ก็หนั ไปมองเสย่ี วเหยยี นทต่ี ามถอื กระโปรงอยขู่ า้ งๆเธอตลอดเวลา “ไปรว่ มชนแกว้ กบั แขกในงาน เป็ นเพอ่ื นฉันไหม ตอ่ จากนย้ี งั มแี ขกสําคญั อกี หลายคน อาจจะ มปี ระโยชนก์ บั บรษิ ัทของพวกเธอดว้ ย” คณุ ชายเอย่ ปากชวนเธอแบบน้ี เสยี่ วเหยยี นจะปฏเิ สธได ้ อยา่ งไร เลยพยกั หนา้ ตอบอยา่ งวา่ งา่ ย “คะ่ เดย๋ี วฉัน…… พามจู่ อ่ื ไปดา้ นหลังกอ่ น แลว้ คอ่ ยกลบั มาหาคณุ ” “อมื ” หานซงิ พยักหนา้ ตอบ

และแลว้ เสยี่ วเหยยี นกพ็ าหานมจู่ อื่ ไปสง่ ทด่ี า้ นหลังเวที ตอนท่ี กา้ วเดนิ เธอรสู ้ กึ เหมอื นกําลงั ลอ่ งลอย ราวกบั วญิ ญาณไมใ่ ช่ ของเธอเอง “เป็ นอะไรไป พชี่ ายฉันชวนเธอไปดว้ ยกนั เธอกเ็ ลยดใี จเกนิ เหตเุ หรอ” พอมาถงึ บรเิ วณทไี่ รผ้ คู ้ นแลว้ หานมจู่ อื่ กเ็ ลยพดู หยอกลอ้ เธอพรอ้ มรอยยม้ิ พอเสยี่ วเหยยี นไดส้ ตกิ ลบั มาก็เบกิ ตาโตทันที “พดู อะไรของ เธอ ทพ่ี ชี่ ายเธอชวนฉันไปดว้ ยกนั กเ็ พอื่ ธรุ กจิ ของบรษิ ัทเธอ ไมใ่ ชเ่ หรอ ใครใหน้ อ้ งสาวอยา่ งเธอไมไ่ ดเ้ รอ่ื งกนั แคไ่ ปเจอนัก ธรุ กจิ ไมก่ คี่ นกร็ อ้ งไมไ่ หวแลว้ แถมยังตอ้ งใหบ้ คุ ลากรสํารอง อยา่ งฉันออกโรงแทนเธออกี ไมใ่ ชห่ รอื ไง” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็อดขําไมไ่ ด ้ “ใชส่ ิ ชา่ งเป็ น บคุ ลากรสํารองทมี่ คี ณุ ภาพจรงิ ๆ บคุ ลากรสํารองคณุ ภาพ แลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ละ่ ?” เมอื่ พดู ถงึ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เสย่ี วเหยยี นก็ตอ้ งอทุ านออกมาคําหนง่ึ “แปลกจัง กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันถามแมบ่ า้ น พวกเขาบอกวา่ เสย่ี วหมี่ โตว้ อยกู่ บั พช่ี ายเธอนน่ี า”

แตเ่ มอ่ื กข้ี า้ งตวั หานซงิ กไ็ มไ่ ดม้ คี นอยดู่ ว้ ยเลย เสยี่ วหมโี่ ตว้ เจา้ หนูคนนวี้ ง่ิ ไปไหนคนเดยี วอกี แลว้ นะ “เธอไปเปลย่ี นชดุ กอ่ นเถอะ” หานมจู่ อื่ มองไปยงั หอ้ งแตง่ ตวั ขนาดใหญ่ กอ่ นจะพยกั หนา้ “ฉันเขา้ ไปเปลยี่ นเอง เธอรบี กลับไปกอ่ นเถอะ แลว้ ก็ถามพช่ี าย ฉันดว้ ยเลยวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยทู่ ไ่ี หน ใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ มาหาฉัน ทนี่ ”ี่ “เดรสชดุ นีเ้ ธอถอดเองคนเดยี วไดเ้ หรอ” “ฉันเป็ นนักออกแบบนะ ทําไมจะถอดไมเ่ ป็ น เธอรบี ไปเถอะ” “งัน้ กไ็ ด ้ เธอเขา้ ไปเปลย่ี นชดุ เองแลว้ พักผอ่ นกอ่ นนะ พอฉัน เสร็จจากทางนัน้ แลว้ เดย๋ี วฉันกลับมาหาเธอ” “อมื ” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ รับ จากนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็จากไปอยา่ งรวดเร็ว หลังจากเสย่ี วเหยยี นไปแลว้ ในหอ้ งแตง่ ตวั ก็เหลอื แคเ่ ธอคน เดยี ว

รอบตวั คอ่ ยๆเงยี บสงบลง ตอนนท้ี กุ คนตา่ งก็ไปรวมตวั กนั ทห่ี อ้ ง โถงดา้ นหนา้ ทกุ คนตา่ งกก็ ําลังเขา้ รว่ มงานเลยี้ งอยู่ หานมจู่ อ่ื หนั ไปมองรอบตวั ลากกระโปรงเดนิ ไปในหอ้ งเปลย่ี น ชดุ อยา่ งยากลําบาก จากนัน้ เธอก็ลงมอื ถอดชดุ เดรสออก ชดุ นี้ ถอดยากมาก แตห่ านมจู่ อ่ื กม็ คี วามอดทนมากเชน่ กนั ดงั นัน้ เธอ ก็เลยคอ่ ยๆถอดมนั ออกทลี ะนดิ อยา่ งชา้ ๆ แกรก่ ! ตอนนัน้ เอง ดา้ นนอกก็มเี สยี งเปิดประตดู งั ขนึ้ มคี นเขา้ มาอยา่ ง นัน้ เหรอ ? หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ สงสยั เลยถามออกไปคําหนงึ่ “ใครน่ะ” แตก่ ลบั ไมม่ คี นตอบเธอ มอื ของหานมจู่ อื่ หยดุ ชะงักไป เรมิ่ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย…… หรอื วา่ เธอจะฟังผดิ ไป แตเ่ มอ่ื กเี้ ธอไดย้ นิ เสยี งคนเปิดประตชู ดั ๆ ไมม่ ที างทเ่ี ธอจะคดิ ไปเองแน่

หานมจู่ อื่ คอยจับตาดอู ยา่ งระมดั ระวัง จดกระดมุ ทพี่ ง่ึ ปลดออก ใหก้ ลับไปเป็ นเหมอื นเดมิ จากนัน้ กย็ กชายกระโปรงขน้ึ มาเพอ่ื จะออกไปดวู า่ ใครเขา้ มา แตต่ อนทเี่ ธอหนั กลบั ตวั กม็ เี งาดํารา่ งหนงึ่ วาบผา่ นสายตา กอ่ นทเี่ ธอจะทนั รสู ้ กึ ตวั เธอก็ถกู ดนั ไปตดิ กบั กําแพงหนาวเย็นที่ อยดู่ า้ นขา้ งเสยี แลว้ แกรก่ ! ไฟในหอ้ งไมร่ วู ้ า่ ถกู ใครปิด รอบตวั ตกอยใู่ นความมดื ตอนทค่ี นเราอยใู่ นความมดื ประสาทสมั ผัสมักจะชดั เจนเป็ น พเิ ศษ แถมยงั แยกทศิ ทางไมอ่ อก หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ลนลานขนึ้ มา ทนั ที อา้ ปากหมายจะรอ้ งตะโกนออกมา “นั่นใคร คดิ จะทํา……ออื้ ……” มอื ใหญร่ อ้ นผา่ วลบู ไปทกี่ ลางหลงั ของเธอ ทําใหห้ ลังของเธอ ไมช่ นเขา้ กบั กําแพงแข็งโดยตรง สว่ นหว่ งอกี อนั ก็ผกู อยทู่ เี่ อว ของเธอ ทําใหเ้ ธอไมส่ ามารถหลบหนไี ปไหนได ้ สงิ่ ทต่ี ามมาตดิ ๆ กค็ อื จบู ทร่ี อ้ นแรง

รมิ ฝี ปากบางของชายหนุ่มประกบเขา้ มาอยา่ งไมอ่ อ่ นโยนเลย สกั นดิ ในเวลาเดยี วกนั กลน่ิ อายทแี่ สนคนุ ้ เคยกร็ กุ ลํ้าเขา้ มา อยา่ งดดุ นั ครแู่ รกหานมจู่ อื่ ยงั รสู ้ กึ ตน่ื ตระหนกอยู่ แตห่ ลงั จากท่ี สมั ผัสไดถ้ งึ กลนิ่ อายทค่ี นุ ้ เคย เธอก็ถกู แชแ่ ข็งอยกู่ บั ทไ่ี ปทัง้ อยา่ งนัน้ เมอื่ เธอเผลอเหมอ่ ลอย ก็ยง่ิ เหมอื นเป็ นการเปิดโอกาสใหใ้ คร บางคน โดยไมท่ นั ไดร้ ะวงั ตวั ฟันก็ถกู อกี ฝ่ ายแยกออกเสยี แลว้ ภายในความมดื หานมจู่ อ่ื เผลอเบกิ ตาโตอยา่ งไมร่ ตู ้ วั มองดคู น ทอ่ี ยใู่ กลแ้ คเ่ ออื้ ม มบี างอยา่ งสอ่ งแสงสเี งนิ ในความมดื ถงึ แมส้ ว่ นทรี่ มิ ฝี ปากของเธอสมั ผัสถกู จะนมิ่ นวล แตส่ ว่ นทจี่ มกู ของเธอสมั ผัสถกู กลับแข็งและเย็น เหมอื นกบั ……พนื้ ผวิ ของ แผน่ เหล็ก ? นมี่ ันคอื อะไร ? ขณะทห่ี านมจู่ อ่ื กําลงั เหมอ่ ลอย ชายทกี่ อดเธออยกู่ ก็ อดรัดเอว เธออยา่ งไมพ่ อใจ ราวกบั จะหลอมละลายเธอใหเ้ ขา้ ไปอยใู่ น รา่ งกายของตวั เอง

“เวลาแบบนก้ี ลบั ไมม่ สี มาธิ เธอกําลงั คดิ อะไรอย”ู่ “……” “กําลังคดิ ถงึ พวกผชู ้ ายทเี่ ธอเพง่ิ เจอเมอ่ื กเ้ี หรอ ?” ตอนท่ี 539 รว่ มเตน้ ราํ “นาย……อม้ื ” หานมจู่ อื่ อยากจะปกป้องตวั เอง แตท่ นั ทที เี่ ปิด ปากรมิ ฝี ปากของอกี ฝ่ ายก็กดลงมาอกี ครัง้ แยง่ ชงิ เอาลม หายใจทงั้ หมดของเธอไป ปิดกนั้ ทกุ คําพดู ของเธอ ปลอ่ ยใหท้ ําตามอําเภอใจในความมดื หานมจู่ อื่ คอ่ ยๆไดส้ ตกิ ลับคนื มา เลยผลักเขาออกอยา่ งแรง เยโ่ มเ่ ซนิ เซถอยหลังไปสองสามกา้ ว แตเ่ ขากก็ ลบั เขา้ มาอกี ครัง้ อยา่ งรวดเร็ว แตต่ อนนหี้ านมจู่ อ่ื กค็ วานหาสวชิ ไฟใกลต้ วั จน เจอ แลว้ กดเปิดไฟทันที ภายในหอ้ งกลบั มาสวา่ งไสวอกี ครัง้

เมอื่ หานมจู่ อ่ื เห็นฝ่ ายตรงขา้ มชดั เจนแลว้ ถงึ ไดพ้ บวา่ เขาใส่ หนา้ กากสเี งนิ อยู่ และมมุ การตกแตง่ ก็ยังดคู นุ ้ ตาอกี ดว้ ย เมอ่ื แสงสวา่ งกลับคนื มาก็ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ชะงักไปอยา่ งเห็นได ้ ชดั แตเ่ ขากป็ รับตวั ไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว แววตาภายใตห้ นา้ กากหร่ี ลง มองดหู านมจู่ อื่ ไมพ่ ดู ไมจ่ า สบตากนั อยคู่ รหู่ นงึ่ คว้ิ งามของหานมจู่ อ่ื กข็ มวดขน้ึ “การ ตกแตง่ บนหนา้ กากนาย……” เยโ่ มเ่ ซนิ กลับขยบั เขา้ มาใกล ้ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาชว่ั รา้ ย “ไมถ่ ามวา่ ฉันเป็ นใครเหรอ ?” หานมจู่ อื่ “……” เขาขยบั เขา้ มาใกลก้ วา่ เดมิ “ดเู หมอื นวา่ แมจ้ ะผา่ นไปหา้ ปีแลว้ แตเ่ ธอก็ยังไมล่ มื ฉันสนิ ะ” สงิ่ ทก่ี ลา่ วมา……ราวกบั จะมองทะลจุ ติ ใจของหานมจู่ อื่ เธอเงย หนา้ ขน้ึ มาจอ้ งเขาดว้ ยความตน่ื ตระหนก “ทําไมนายถงึ แตง่ ตวั แบบนมี้ าปรากฏตวั อยทู่ น่ี ี่ ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ ในรายชอื่ แขกทมี่ า รว่ มงานเลยี้ งคนื นไ้ี มไ่ ดม้ ชี อื่ นายนะ”

“ออ๋ ?” รอยยมิ้ บนรมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กวา้ งกวา่ เดมิ แววตา ชว่ั รา้ ยยง่ิ กวา่ เดมิ “เธอตงั้ ใจสงั เกตวา่ มชี อื่ ฉันไหมดว้ ยเหรอ” หานมจู่ อื่ “……” สงสยั จะเป็ นเพราะเธอดม่ื มากไป เลยเผลอพดู สงิ่ ทท่ี ําใหอ้ กี ฝ่ ายจับไตไ๋ ดอ้ อกมาไมห่ ยดุ แบบน้ี เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เธอก็เลยเลอื กทจ่ี ะไมพ่ ดู อกี และจอ้ งอกี ฝ่ าย ดว้ ยสายตาขนุ่ เคอื ง แตก่ ลับไมร่ เู ้ ลยวา่ เมอ่ื กเี้ ธอเพงิ่ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ จบู ไปหยกๆ รมิ ฝี ปากยังบวมแดงอยู่ บวกกบั สายตาทล่ี อ่ งลอยเล็กนอ้ ย คว้ิ ถกู ยอ้ มดว้ ยสไี วนท์ มี่ เี สน่ห์ เดมิ ทชี ดุ ทใ่ี สใ่ นคนื นกี้ ็ทําใหง้ ดงามจน หาอะไรเปรยี บไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ณ ตอนนเ้ี วลาน…้ี … เยโ่ มเ่ ซนิ มองดหู านมจู่ อื่ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ กเ็ ผลอกลนื น้ําลายเขา้ คออยา่ งไมร่ ตู ้ วั เธอทง่ี ดงามจนหาอะไรเปรยี บไมไ่ ดแ้ บบน้ี กลับถกู ผชู ้ ายคนอน่ื จอ้ งมองอยนู่ าน

เขาล็อกมอื ของเธอไว ้ “ตอ่ ไปหา้ มแตง่ ตวั แบบนอี้ อกไปให ้ ผชู ้ ายคนอนื่ เห็นอกี ” หานมจู่ อื่ ขมวดควิ้ อยากจะสะบดั มอื ของเขาออก แตม่ อื ของเย่ โมเ่ ซนิ กลับล็อกมอื เธอเอาไวแ้ น่นราวกบั โซต่ รวน เธอพดู ออกมาอยา่ งสดุ จะทนวา่ “ปลอ่ ยฉันนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมปลอ่ ย แตก่ ลบั ฉวยโอกาสควา้ ฝ่ ามอื เธอ และ จังหวะทเี่ ธอขดั ขนื ก็สอดนวิ้ เขา้ ไปประสานกบั เธอ กมุ มอื เธอไว ้ แน่น เจา้ คนฉวยโอกาส ! หานมจู่ อื่ โกรธจนกดั ฟันกรอด ทงั้ ๆทถี่ า้ เขาไมโ่ ผลเ่ ขา้ มา เธอก็ จะไดเ้ ปลยี่ นชดุ ทห่ี นักองึ้ ตวั นอี้ อกแลว้ แทๆ้ แตเ่ พราะเขาโผล่ เขา้ มา ทําใหเ้ ธอไมม่ โี อกาสไดเ้ ปลยี่ นชดุ นอี้ อกยงั ไมพ่ อ ตอนนยี้ งั จะเขา้ มาใกลข้ นาดน้ี เกอื บจะทําใหเ้ ธอหายใจไมอ่ อก อยแู่ ลว้ เขาเองก็ไมพ่ ดู อะไร ราวกบั กําลังเพลดิ เพลนิ กบั บรรยากาศ ดวงตาสเี ขม้ คนู่ ัน้ จอ้ งมาทเี่ ธออยา่ งไมว่ างตา ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะขยบั เขยอื้ น

สายตาทรี่ อ้ นผา่ วแบบน้ี ทําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ราวกบั จะเผาไหม ้ ใบหนา้ ของเธอจนกลายเป็ นรู เธอจอ้ งเขาอยา่ งเกลยี ดชงั หนา้ กากบนใบหนา้ ของเขาทําให ้ รสู ้ กึ ไมส่ บอารมณ์ ยน่ื มอื อกี ขา้ งออกไปหมายจะดงึ หนา้ กาก ของเขาออก เมอื่ ยังไมท่ นั ไดส้ มั ผัสโดนเขา กถ็ กู มอื อกี ขา้ งของเยโ่ ม่ เซนิ ล็อกเอาไวเ้ สยี กอ่ น “ทฉ่ี ันพดู ไปเมอื่ กี้ ไดย้ นิ แลว้ ใชไ่ หม” “……หรอื นายจะใหฉ้ ันใสห่ นา้ กากออกไปเจอหนา้ ผคู ้ นเหมอื น นายละ่ ” เธอหวั เราะเสยี งเย็น “ฉันไมไ่ ดว้ า่ งจัดเหมอื นนายนะ นาย……” เธอยังไมท่ ันไดพ้ ดู จบ จจู่ เู่ ยโ่ มเ่ ซนิ กถ็ อดหนา้ กากบนหนา้ ของ ตวั เองออก จากนัน้ ก็เอาไปปิดหนา้ ของเธอไว ้ หานมจู่ อ่ื ชะงักอยกู่ บั ที่ ในคราวแรกสงิ่ ทป่ี ลายจมกู ของเธอสมั ผัสไดค้ อื ความเย็น แต่ คราวนห้ี นา้ กากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ สวมใสม่ ากอ่ นยงั หลงเหลอื ไออนุ่

ของเขาเอาไว ้ เอามาปิดหนา้ เธอไวแ้ บบนี้ กเ็ หมอื นกบั คนสอง คนแนบชดิ อยดู่ ว้ ยกนั หานมจู่ อื่ อดหนา้ แดงไมไ่ ด ้ และพดู ออกมาอยา่ งรําคาญใจวา่ “นายทําอะไรของนาย” “เดมิ ทม่ี นั ก็เป็ นชดุ เดยี วกนั ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขนึ้ และชว่ ยเธอผกู เชอื กทอ่ี ยดู่ า้ นหลังหนา้ กาก ตอนทก่ี ําลังผกู เชอื ก หนา้ อกของเขากข็ ยับอยตู่ อ่ หนา้ สายตา ตวั เอง กลนิ่ ทค่ี นุ ้ เคยก็กําลังโอบลอ้ มอยรู่ อบๆตวั เธอเชน่ กนั ถงึ แมท้ ัง้ สองคนจะรจู ้ ักกนั มาอยา่ งยาวนาน แตเ่ ขากลับไมเ่ คย แสดงทา่ ทางออ่ นโยนแบบนมี้ ากอ่ นเลย ชว่ั ขณะหนง่ึ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ ขอบตาของตวั เองรอ้ นผา่ วขน้ึ มา เธอกม้ หนา้ กดั รมิ ฝี ปากของตวั เองอยา่ งแรง ใจออ่ นไมไ่ ด ้ หา้ มใจออ่ นเด็ดขาด เธอลมื ความเลวรา้ ยทเี่ ขาเคยทําในตอนนัน้ ไมไ่ ดไ้ ปชว่ั ชวี ติ ตอนทเี่ พงิ่ จากไปปีแรกๆความเลวรา้ ยของเขาทําใหเ้ ธอตอ้ ง

นอนฝันรา้ ยทกุ ครัง้ ทห่ี ลบั ตาลง หลังจากผา่ นไปเป็ นปีอาการ แบบนัน้ ถงึ ไดท้ เุ ลาลง จนถงึ ตอนนเี้ ธอก็ยังฝันรา้ ยเป็ นครัง้ คราว เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ กส็ ดู หายใจเขา้ ลกึ คอ่ ยๆสงบสติ อารมณ์ของตวั เอง กอ่ นจะถามเสยี งแผว่ เบา “ชดุ นพี้ ช่ี ายฉันเป็ นคนสง่ั ทําไมใ่ ชเ่ หรอ ทําไมนายถงึ มหี นา้ กาก ทเ่ี ป็ นชดุ เดยี วกนั นักออกแบบก็ไม…่ …” “ไมไ่ ดบ้ อกอะไรใชไ่ หม” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสรมิ ตอ่ จากเธอ เรมิ่ พดู อธบิ ายดว้ ยเสยี งทมุ ้ ตํา่ “นั่นเป็ นเพราะฉันไมใ่ หเ้ ขาบอกเอง” “นมี่ ันนับประสาอะไร” หานมจู่ อ่ื หลับตาลง พยายามควบคมุ อารมณต์ วั เอง “อมื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามองสํารวจเธอ กลัววา่ เธอจะอารมณ์ไมด่ ี ขนึ้ มา ตอนนส้ี ําหรับเขาผหู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ คนนี้ กําลังอยใู่ น สถานการณ์ทล่ี อ่ แหลมเป็ นพเิ ศษ อยากจะเอาใจอยา่ งไมร่ ตู ้ วั แตก่ ็กลวั วา่ เธอจะไมย่ อมรับหรอื โกรธเคอื ง

ดเู หมอื นวา่ จดุ ศนู ยก์ ลางของเขาจะหมนุ รอบตวั เธอยังไงอยา่ ง นัน้ “ขนาดชดุ ทพ่ี ชี่ ายฉันสงั่ ทํา นายยังกลา้ ยน่ื มอื เขา้ มายงุ่ อกี เหรอ” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ สายตาจอ้ งตรงไปทเี่ ขา เยโ่ มเ่ ซนิ ชะงักไป เห็นเธอเอย่ ถามดว้ ยสายตาแบบนที้ ําใหล้ น ลานขน้ึ มาเล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากบางเปิดปากอยา่ งไมร่ ตู ้ วั “เธอไม่ ชอบเหรอ” ไมร่ อใหเ้ ธอเปิดปาก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ตอ่ อกี วา่ “งัน้ ตอ่ ไปฉันจะไม่ ทําแบบนอี้ กี แลว้ หรอื ไมก่ ็กอ่ นทําฉันจะมาถามความเห็นเธอ กอ่ นดไี หม” “เยโ่ มเ่ ซนิ นายกลายเป็ นคนถอ่ มตวั แบบนต้ี ัง้ แตเ่ มอื่ ไหร”่ ใน ทส่ี ดุ หานมจู่ อื่ ก็ทนตอ่ ไปไมไ่ หวจนตอ้ งคํารามออกมา “ฉันยอม ใหน้ ายทํากบั ฉันเหมอื นเมอ่ื กอ่ นเสยี ยงั ดกี วา่ คําก็เจา้ สาวมอื สองสองคํากเ็ จา้ สาวมอื สอง ทําเหมอื นฉันเป็ นคนทช่ี น่ื ชอบคน ทเี่ ปลอื กนอก ผหู ้ ญงิ ทใ่ี นสายตามแี ตเ่ งนิ ทองและอํานาจ”

ทนั ใดนัน้ ดนตรไี พเราะก็ดงั ขนึ้ ในหอ้ งแตง่ ตวั ทเ่ี งยี บสงบแบบน้ี เสยี งเลยยงิ่ ดงั ชดั เป็ นพเิ ศษ หานมจู่ อ่ื เงยี่ หฟู ัง และรับรวู ้ า่ มนั เป็ นดนตรไี พเราะสําหรับการ เตน้ ประสาน ซง่ึ เหมาะกบั การเตน้ รํา มอื ถกู จับไว ้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ โอบรอบเอวเธอ เสน้ เสยี งแหบ พรา่ “แตง่ ตวั ซะสวยขนาดน้ี ถา้ ไมเ่ ตน้ สกั เพลงคงน่าเสยี ดาย แย่ เธอวา่ ยงั ไง” เสยี งดนตรยี ังดําเนนิ ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ โดยไมม่ ที ที า่ วา่ จะหยดุ และ เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ ัดเตรยี มทกุ อยา่ งเอาไวห้ มดแลว้ แตย่ ังไงเสยี งดนตรกี ็ไมม่ ที างดงั ขนึ้ เองได ้ จะเห็นไดว้ า่ ในนคี้ ง มคี นทเ่ี ขาซอ้ื ตวั ไวแ้ ลว้ หานมจู่ อื่ เมม้ ปาก ตอนทคี่ ดิ จะปฏเิ สธเขากถ็ กู เขาพาเตน้ รํากอ่ น เสยี แลว้ ตอนแรกเธออยากจะปฏเิ สธ แตส่ ายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ราวกบั มี เวทมนตร์ ทําเห็นเธอคอ่ ยๆสญู เสยี กําลงั ทจี่ ะตอ่ ตา้ น จากนัน้ กา้ วตามเขาไปตามจังหวะของทว่ งทํานอง

หานมจู่ อ่ื คดิ ไมแ่ น่วา่ ชว่ งเวลาน้ี เธออาจจะสามารถลมื ความ ผดิ พลาดในอดตี ได ้ เพยี งแค…่ …ชว่ งเวลานเ้ี ทา่ นัน้ ตอนที่ 540 ในทส่ี ดุ เธอก็ปรากฏตวั หอ้ งโถงดา้ นหนา้ อดั แน่นไปดว้ ยผคู ้ น ในหอ้ งแตง่ ตัวดา้ นหลงั กลับเป็ นเพยี งโลกของคนสองคน ภายใตท้ ว่ งทํานองไพเราะ จติ ใจกเ็ หมอื นไดเ้ จอกบั ความสมดลุ การเตน้ รําเป็ นสงิ่ ทมี่ หศั จรรยม์ าก สามารถทําใหค้ นแปลกหนา้ สองคนใกลช้ ดิ กนั ได ้ และสามารถ ทําใหค้ นใกลช้ ดิ ยง่ิ สนทิ สนมกนั เขา้ ไปอกี เหมอื นกบั ตอนนี้ หานมจู่ อ่ื แทบจะลมื ความบาดหมางทเี่ คย เกดิ ขน้ึ กอ่ นหนา้ นไ้ี ปหมดแลว้ ลมื ไปวา่ ตัวเองเป็ นผหู ้ ญงิ ทเ่ี คย ผา่ นการแตง่ งานทล่ี ม้ เหลวมาแลว้ ถงึ สองครัง้ ลมื วา่ ตวั เองเป็ น แมข่ องเด็กคนหนงึ่ ลมื วนั แหง่ ฝันรา้ ยทต่ี อ้ งตกอยใู่ นความมดื มดิ

เมอ่ื เพลงจบลง เยโ่ มเ่ ซนิ วางเธอลงบนโตะ๊ เครอ่ื งแป้ง รา่ งกายโนม้ ลงไป ขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย มอื เชยคางของเธอขน้ึ เตรยี มจะประทับจบู ลง ไป แตห่ านมจู่ อ่ื กลับเบย่ี งหลบจบู ของเขาดว้ ยสหี นา้ ไรอ้ ารมณ์ จากนัน้ กผ็ ลักเขาออกไปพรอ้ มกบั พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา “เตน้ รําเสร็จแลว้ นายกก็ ลบั ไปไดแ้ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลงั อยใู่ นอารมณห์ ว่นั ไหวถกู ผลกั ออกอยา่ งไมท่ นั ตงั้ ตวั เขาหนั กลบั ไปมองหญงิ สาวทต่ี อนนใ้ี บหนา้ ของเธอ กลบั ไปเย็นชาแลว้ ดว้ ยสายตาทไี่ มน่ ่าเชอื่ ทัง้ ๆทห่ี นงึ่ วนิ าทกี อ่ นหนา้ นี้ สายตาของเธอยังเต็มไปดว้ ย ออ่ นโยนตอนทรี่ ว่ มเตน้ รํากบั ตวั เอง แตว่ นิ าทตี อ่ มากลับผลัก เขาออกอยา่ งไมม่ เี ยอื่ ใย นม่ี ันนับประสาอะไร ? เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ หนา้ ไปกา้ วหนงึ่ หานมจู่ อ่ื กพ็ ดู ดว้ ยขนึ้ ดว้ ย นํ้าเสยี งเย็นชา “คนื นน้ี ายสนุกพอแลว้ มัง้ อยา่ ใหฉ้ ันตอ้ งเกลยี ด นาย”

เทา้ ของเขาหยดุ ชะงักเพราะคําพดู ของเธอ ผา่ นไปครหู่ นง่ึ เขา ถงึ คอ่ ยๆเปิดปากพดู “นเี่ ป็ นการอําพรางของเธอเหรอ ?” หานมจู่ อื่ ไมพ่ ดู จา “ถา้ ไมต่ อบแสดงวา่ เธอยอมรับแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอดว้ ย สายตาจรงิ จัง “มจู่ อื่ ไมว่ า่ เธอจะผลกั ฉันออกยังไง ชว่ั ชวี ติ นเี้ ธอ กเ็ ป็ นของฉัน” เธอหนั ไปอกี ทาง โดยไมม่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ดา้ นหลังเงยี บอยนู่ าน หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ลมหายใจของเขาได ้ หายไปแลว้ จากนัน้ ถงึ คอ่ ยๆพยงุ โตะ๊ ทอี่ ยขู่ า้ งๆ แลว้ เดนิ ไป ดา้ นในทลี ะกา้ ว เธอน่ังอยใู่ นหอ้ งแตง่ ตวั อยนู่ าน ใชเ้ วลาสงบสตอิ ารมณ์อยเู่ นนิ่ นาน จากนัน้ หานมจู่ อ่ื ก็เปลย่ี นชดุ ทสี่ วม เปลย่ี นเป็ นชดุ ที่ สะดวกสบายใหก้ บั ตัวเอง จนถงึ ตอนนเ้ี สยี่ วหมโี่ ตว้ ก็ยงั ไมม่ าหาเธอเลย ไปอยทู่ ไี่ หนกนั แน่ ไมใ่ ชส่ ิ

วนั นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ยใู่ นงานเลย้ี งดว้ ย แลว้ เขา……จะไดเ้ จอกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ หรอื เปลา่ ? เมอื่ คดิ ถงึ ความเป็ นไปไดน้ ี้ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ กซ็ ดี เผอื ดลง ทนั ที วนิ าทตี อ่ มาเธอก็พงุ่ ออกไปนอกหอ้ งแตง่ ตวั ทันที เพง่ิ ออกจากหอ้ งแตง่ ตวั ไดไ้ มก่ กี่ า้ ว เธอกย็ อ้ นกลับเขา้ ไปใหม่ แลว้ หยบิ หนา้ กากทถี่ กู วางทง้ิ ไวบ้ นโตะ๊ เกบ็ ลงในกระเป๋ าของ ตวั เอง * ครัง้ นห้ี านซงิ แนะนําใหท้ กุ คนไดร้ จู ้ ักหานมจู่ อื่ เดมิ ทกี ็อยาก แนะนําใหม้ จู่ อ่ื รจู ้ ักกบั ทกุ คนอยแู่ ลว้ ใหท้ กุ คนไดร้ วู ้ า่ เธอคอื ลกู สาวของตระกลู หาน ดงั นัน้ ไมเ่ พยี งเชญิ แขกชนชนั้ สงู ทัง้ หมดในเมอื งเป่ ยมาเทา่ นัน้ ยงั ถา่ ยทอดสดผา่ นจอใหญใ่ จกลางเมอื งอกี ดว้ ย และผคู ้ นสว่ นใหญก่ ใ็ หค้ วามสนใจกบั สง่ิ นี้ ผคู ้ นทเ่ี ดนิ ผา่ นไปมา หรอื คนทด่ี ผู า่ นรายการโทรทศั น์ รา่ งกส็ นอกสนใจ และตา่ งก็ พดู กนั วา่ นค่ี อื คณุ หนูของตระกลู หาน หนา้ ตาสวยมากอะไร ประมาณนัน้ และเสยี งน่าอจิ ฉาตา่ งๆนาๆก็แพรก่ ระจายไปท่วั

ในเวลานัน้ เอง บรกิ รในรา้ นอาหารตะวันตกแหง่ หนงึ่ กน็ ําสเต็กที่ ลกู คา้ ตอ้ งการออกมาจากครัว “คณุ ผชู ้ ายคะ สเต็กทคี่ ณุ สงั่ มาแลว้ คะ่ สกุ ระดบั หา้ ” ผชู ้ ายคนนัน้ กําลงั ดสู งิ่ ทอี่ ยใู่ นโทรศพั ทอ์ ยา่ งใจจดใจจอ่ ไมไ่ ด ้ สนใจเธอ สายตาของบรกิ รฉายแววเชอื ดเฉือน แตย่ ังฝื นยม้ิ พรอ้ มกบั พดู เตอื นเขาอกี ครัง้ “อมื ๆ วางไวเ้ ถอะ ฉันรแู ้ ลว้ ” ผชู ้ ายคนนัน้ สะบดั มอื ไลอ่ ยา่ ง รําคาญใจ บรกิ รเรม่ิ เคอื งเล็กนอ้ ย ในใจกค็ ดิ วา่ นม่ี นั อะไรกนั ไม่ มรี ะดบั เลยสกั นดิ สายตาเหลอื บไปมองโทรศพั ทข์ องเขาโดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ กพ็ บวา่ บนหนา้ จอของเขามภี าพสาวสวยปรากฏอยู่ หึ ผชู ้ ายนเ่ี หมอื นกนั หมดจรงิ ๆ อยา่ มองวา่ เป็ นคนทน่ี ่ังทานอาหารแพงๆในรา้ นอาหารหรๆู เชยี ว เพราะไมร่ วู ้ า่ ลับหลังจะเป็ นสตั วร์ า้ ยประเภทไหน

บรกิ รดหู มนิ่ เขาตงั้ แตห่ วั จรดเทา้ จากนัน้ กห็ นั หลังเตรยี มจะเดนิ จากไป แตท่ ันใดนัน้ ก็รวู ้ า่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ จากนัน้ เธอกห็ ยดุ เทา้ ลง หนั กลบั ไปมองทหี่ นา้ จอโทรศพั ทข์ องชายคนนัน้ ทําไมถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนด้ี คู นุ ้ หนา้ คนุ ้ ตามาก เธอโนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เพอ่ื มองดใู กลๆ้ แลว้ สหี นา้ กเ็ ปลย่ี นไป อยา่ งกะทนั หนั ควา้ โทรศพั ทข์ องชายคนนัน้ มา สายตาจับจอ้ ง คนทป่ี รากฏบนหนา้ จอโทรศพั ทอ์ ยา่ งเอาเป็ นเอาตาย หญงิ สาวทอ่ี ยใู่ นหนา้ จอยม้ิ เบาบาง แตด่ วงตากลับเย็นชา เหมอื นตอนนัน้ ไมม่ ผี ดิ เพยี งแตบ่ นหวั เธอมมี งกฎุ ยอดเพชรและบนตวั กส็ วมชดุ เดรสท่ี สอ่ งประกายวบิ วับ จนทําใหเ้ ธอแสบตา “เสน่ิ เฉียว! ! !” ชอื่ หนง่ึ หลดุ ออกมาจากปากของเธอ ชายคนนัน้ เห็นเธอจอ้ งไปทโี่ ทรศพั ทโ์ ดยไมข่ ยับ ก็คดิ วา่ คงพบ เพอื่ นเขา้ แลว้ เลยยมิ้ และพดู ตดิ ตลกออกไปวา่ “สวยมากเลย ใชไ่ หม เมอ่ื กต้ี อนทฉ่ี ันเห็นผหู ้ ญงิ คนนค้ี รัง้ แรกในรายการ ถา่ ยทอดสดฉันคดิ วา่ ฉันเห็นนางฟ้าซะอกี คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ตระกลู หานจะซอ่ นคนทสี่ วยขนาดนเี้ อาไว”้

“หาน ตระกลู หาน ?” เสยี งของบรกิ รฟังดสู นั่ เครอื เล็กนอ้ ย ชายคนนัน้ เห็นแลว้ แตเ่ ขาไมร่ สู ้ กึ วา่ มันเป็ นปัญหาอะไร เขา มองประเมนิ บรกิ รไปทหี นงึ่ เห็นทา่ ทางเธอดนู ่าอนาถตงั้ แตห่ วั จรดเทา้ สายตากฉ็ ายแววดถู กู ออกมา “ใชส่ ิ เห็นผหู ้ ญงิ ทสี่ วย ขนาดนเ้ี ธอคงตน่ื เตน้ มากเลยสนิ ะ รสู ้ กึ ไหมวา่ ชดุ ทเ่ี ธอสวมใสด่ ู มรี ะดบั มาก ฉันจะบอกเธอนะ เพชรบนมงกฎุ ทเี่ ธอสวมอยบู่ นหวั แคห่ นงึ่ เม็ดกม็ ากกวา่ เงนิ เดอื นทงั้ ปีของเธอแลว้ ตระกลู หาน แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็ นตระกลู หานของเมอื งเป่ ยอยแู่ ลว้ คงไมใ่ ชว่ า่ ชอ่ื ของตระกลู หานเธอกไ็ มเ่ คยไดย้ นิ ใชไ่ หม เธอจะไมม่ รี ะดบั เกนิ ไปรเึ ปลา่ ” คําพดู ทต่ี รงไปตรงมาเปรยี บเสมอื นมดี คมทมิ่ แทงเขา้ ไปใน หวั ใจของบรกิ ร เธอกําโทรศพั ทใ์ นมอื แน่นขนึ้ เรอื่ ยๆ จนปลาย นว้ิ ขาวซดี ชายคนนัน้ ถงึ กบั รอ้ งอทุ านออกมา “เธออจิ ฉาก็สว่ น อจิ ฉาสิ แตจ่ ะมาระบายความโกรธกบั โทรศพั ทฉ์ ันทําไม รบี คนื โทรศพั ทฉ์ ันมานะ !” บรกิ รเงยหนา้ ขน้ึ แววตาเชอื ดเฉือนจนน่าตกใจ เหมอื นเพงิ่ คลานขนึ้ มาจากนรก

“เมอ่ื กนี้ าย……บอกวา่ เงนิ เดอื นทงั้ ปีของฉันยังไมพ่ อซอ้ื เพชร หนงึ่ เม็ดทอ่ี ยบู่ นหวั เธอ ?” “ฉัน……แลว้ ฉันพดู อะไรผดิ ไปหรอื ไง ฉันกําลงั พดู ความจรงิ นะ เศษเพชรพวกนัน้ ลว้ นเป็ นวัสดจุ รงิ ทัง้ หมด ไมไ่ ดค้ ดิ ทจี่ ะพงุ่ เป้า ไปทเ่ี ธอเลย” “ห”ึ เสยี งหวั เราะของบรกิ รเย็นชา “เศษเพชรแลว้ ยังไง แตก่ อ่ น ฉันเคยสวมเพชรทงั้ เม็ดเถอะ” “เธอ……เธอจะมโนเกนิ ไปหรอื เปลา่ ?” ผชู ้ ายคนนัน้ มองเธอ เหมอื นกําลงั มองคนบา้ จากนัน้ ก็ฉวยโอกาสตอนทเ่ี ธอไมร่ ะวัง ตวั แยง่ โทรศพั ทข์ องตวั เองกลบั มาอยา่ งรวดเร็ว แตบ่ รกิ รกลับ หลกี เลย่ี งการฉกของเขาไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย และจอ้ งมองคนทอ่ี ยู่ ในหนา้ จออยา่ งเอาเป็ นเอาตาย “หา้ ปี หา้ ปีเต็มๆ ในทสี่ ดุ เธอก็ปรากฏตวั …..” “ผจู ้ ัดการ ผจู ้ ัดการรา้ น บรกิ รของพวกคณุ แยง่ โทรศพั ทข์ องคน อนื่ แบบนไี้ ดย้ ังไง”

เสยี งรอ้ งเรยี นของลกู คา้ ดงั ขน้ึ ขา้ งหเู ธอ ทําใหส้ ตเิ ธอไดส้ ติ กลบั มา ทนั ใดนัน้ เธอก็ฟื้นสตกิ ลบั มา และคนื โทรศพั ทใ์ หอ้ กี ฝ่ ายอยา่ งรวดเร็ว พรอ้ มเผยรอยยม้ิ ออ่ นหวานออกมา “คณุ ผชู ้ ายคะ ขอบคณุ สําหรับการแบง่ ปัน คณุ หนูคนนสี้ วยมาก สายตาของคณุ ดมี ากเลย ขอใหท้ านอาหารใหอ้ รอ่ ยนะคะ” เมอ่ื พดู จบ เธอก็หนั หลังเดนิ จากไปทนั ทโี ดยทไี่ มร่ อใหอ้ กี ฝ่ าย ตอบสนองกลบั มา แลว้ รบี ผลกั ผจู ้ ัดการทไี่ ดย้ นิ เสยี งรอ้ งเรยี น ของลกู คา้ ใหก้ ลบั เขา้ ไปดา้ นใน พรอ้ มกบั เดนิ ไปพลางพดู ไป พลางวา่ “โถผ่ จู ้ ัดการคะ ฉันจะแยง่ โทรศพั ทล์ กู คา้ ไดย้ งั ไง ฉัน เป็ นคนแบบไหน คณุ ยงั ไมช่ ดั เจนอกี เหรอ……” ตอนที่ 541 คณุ ลงุ ทแี่ ปลกๆ ทงั้ สองคนเดนิ ไปทด่ี า้ นหลงั เสยี งของพวกเขาคอ่ ยๆคลมุ เครอื ขน้ึ มา “ผจู ้ ัดการ，ทเ่ี ขาพดู เป็ นความจรงิ นะ ถา้ คณุ ไมเ่ ชอื่ ……ใหเ้ ขา ไปอธบิ ายใหค้ ณุ ฟังอยา่ งละเอยี ดในคนื นไี้ ดไ้ หมคะ่ ？”

“อุ๊ น่าเกลยี ดอะ่ ……” พนักงานคนอนื่ เมอ่ื เห็นภาพนี้ แกลง้ ทําเป็ นมองไมเ่ ห็นและไม่ แสดงอาการใดๆบนสหี นา้ เดนิ ออกมาทนั ที เพราะผหู ้ ญงิ คนนช้ี อบแสดงทา่ ทยี ั่วยวน พวกเคยคนุ ้ ชนิ กบั เหตกุ ารณ์แบบนอ้ี ยแู่ ลว้ หลังจากนัน้ สบิ หา้ นาที เมอ่ื จัดการกบั ผจู ้ ัดการรา้ นอาหารเสร็จ แลว้ หญงิ สาวไดเ้ ขา้ ไปทําความสะอาดตวั เองทห่ี อ้ งนํ้า หลงั จากทําความสะอาดไดส้ กั พักไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ แลว้ มองดู ตวั เองในกระจก เมอ่ื กอ่ นเธอคอื คณุ หนูใหญข่ องตระกลู หานทแ่ี ตง่ ตวั เลศิ หรู อลงั การ แตต่ อนนก้ี ลับตกอบั กลายเป็ นพนักงานเสริ ฟ์ ใน รา้ นอาหาร รับเงนิ เดอื นอนั นอ้ ยนดิ ทกุ เดอื น ไมเ่ พยี งพอใหเ้ ธอ ไดใ้ ชจ้ า่ ยอยา่ งฟ่ มุ เฟือย ดงั นัน้ ……เธอจงึ เลอื กทจี่ ะขายตวั เอง หลงั จากทเี่ ธอมคี วามสมั พันธล์ กึ ซงึ้ กบั ผจู ้ ัดการแลว้ เงนิ เดอื น ของเธอเพมิ่ ขน้ึ สองเทา่ เธอรสู ้ กึ ไดใ้ จ รสู ้ กึ เหมอื นตัวเองสงู สง่ กวา่ คนอนื่ ๆในรา้ นอาหาร

จนมาวันนเี้ ธอเห็นสภาพของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ผา่ นจอมอนเิ ตอร์ ระยะเวลาหา้ ปี เธอตกอบั ลําบากจนกลายสภาพเป็ นแบบน้ี สว่ น เธอกลบั เฉดิ ฉายอยา่ งไมม่ ที สี่ นิ้ สดุ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งน้ี เธอกํามดั แน่นเขา้ หากนั เล็บทแี่ หลมคมแทง เขา้ ไปทเี่ นอ้ื แตเ่ ธอกลบั ไมร่ สู ้ กึ ถงึ ความเจ็บปวด มองสภาพที่ ตกตํา่ ของตวั เองผา่ นกระจก ทําใหเ้ ธอโกรธจนตอ้ งกดั ฟันแน่น “เสนิ่ เฉียว！เสน่ิ เฉียว！เสนิ่ เฉียวเสน่ิ เฉียว！！！” ตอนแรกแคข่ านชอ่ื เธอออกเพราะความโกรธ ตอนหลังน่าจะ เรมิ่ บา้ ตะโกนเสยี งดงั ออกมาอยา่ งบา้ คลง่ั สดุ ทา้ ยกลายเป็ น คนบา้ ใชเ้ ล็บทเี่ ต็มไปดว้ ยเลอื ดขว่ นกระจกอยา่ งบา้ คล่ัง จน เสยี งดงั แสบหู มรี อยเลอื ดตดิ อยบู่ นกระจก จากทห่ี อ้ งนํ้าโดยปรกตแิ สงก็ไม่ คอ่ ยสวา่ งอยแู่ ลว้ เมอื่ มรี อยเลอื ดเพม่ิ ยง่ิ ทําใหด้ นู ่ากลัวขน้ึ ไปอกี หานมจู่ อ่ื ออกไปตามหาตงั้ นานกวา่ จะหาเสยี่ วหมโี่ ตว้ เจอ ปรากฏวา่ เด็กนอ้ ยคนนไี้ มไ่ ดไ้ ปทหี่ นา้ รา้ น กลบั มาน่ังชงิ ชา้ เลน่ ทส่ี วน และยงั สวมหนา้ กากการต์ นู ไวบ้ นหนา้ อกี ดว้ ย

ถงึ แมว้ า่ หนา้ จะถกู หนา้ กากบงั ไว ้ แตห่ นา้ กากนเี้ มอ่ื เทยี บกบั ชดุ ทเี่ ขาใสแ่ ลว้ ดแู ลว้ น่ารักและน่าดงึ ดดู มากเป็ นพเิ ศษ หานมจู่ อ่ื เมอื่ เห็นภาพนี้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะชะลอฝี เทา้ ตวั เองหยดุ เดนิ จากนัน้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาถา่ ยรปู ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ มาจา กระยะไกล คาเชะ—— เพง่ิ กดเลนสก์ ลอ้ งลง ถา่ ยไปไดแ้ คใ่ บเดยี ว เมอื่ มองผา่ น หนา้ จอของกลอ้ งมอื ถอื ก็เห็นเสยี่ วหมโี่ ตว้ หนั มา ดวงตาทดี่ ําใส เหมอื นแกว้ นัน้ หนั มองมาทศิ ทางนพี้ อดี “หมา่ ม๊？ี ”เด็กนอ้ ยขยบั ปากพดู และเหมอื นทําทา่ จะลงมาจาก ชงิ ชา้ รอกอ่ น！”หานมจู่ อ่ื บอกใหเ้ ขาหยดุ ปากแดงโคง้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย ：“ ขอแมถ่ า่ ยรปู อกี สองสามใบใหล้ กู กอ่ น。” พดู จบ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็ไมข่ ยบั ตวั จรงิ ๆดว้ ย จากนัน้ นั่งรอเป็ นเด็ก ดอี ยกู่ บั ทเี่ พอ่ื รอใหค้ ณุ แมถ่ า่ ยรปู ให ้ หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปหา ถา่ ยรปู ใหเ้ สยี่ วหมโ่ี ตว้ สองสามใบ

เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เลอื กมมุ กลอ้ งไดด้ มี าก สามารถทําทา่ เทห่ ๆ์ ให ้ ความรว่ มมอื ในการถา่ ยภาพของหานมจู่ อื่ ไดเ้ ป็ นอยา่ งดี สดุ ทา้ ยยงั ทําทา่ หนา้ ผที ะเลน้ ใสอ่ กี ดว้ ย หานมจู่ อื่ อดขําไมอ่ ยู่ หวั เราะออกมากบั ทา่ ทางทะเลน้ ของเขา เมอ่ื เธอเก็บมอื ถอื แลว้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กระโดดลงมาจากชงิ ชา้ แลว้ ไปอมุ ้ เธอไว：้ “ หมา่ ม๊”ี หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ไปลบู ไลห้ วั ของเด็กนอ้ ยอยา่ งความรักใคร่ ความจรงิ แลว้ ตอนทเี่ ห็นเสย่ี วหมโี่ ตว้ สวมหนา้ กากอยู่ เธอรสู ้ กึ โลง่ ออกมาทนั ที คนื น้ี ถา้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ สวมหนา้ กากไว ้ ถงึ แมว้ า่ ตอ้ งเจอกบั เยโ่ ม่ เซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงจะจํา เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมไ่ ด ้ สว่ นเสยี่ วหมโี่ ตว้ นัน้ เขาเป็ นเพยี งเด็กนอ้ ยทอี่ ายหุ า้ ขวบเทา่ นัน้ เอง และเป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ทจ่ี ะไปสํารวจหนา้ ตาของอกี ฝ่ าย และถงึ แมจ้ ะสํารวจ ก็คงแคส่ งสยั ทําไมคนคนนห้ี นา้ ตา เหมอื นตวั เองมาก แตค่ งไมไ่ ปไลต่ ดิ ตามหาสาเหตแุ น่นอน ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ธอจงึ วางใจเรอื่ งนไี้ ดม้ าก แตก่ ็อดวา่ ไมไ่ ดท้ จี่ ะ ถามขน้ึ มาเบาๆ

“เมอื่ กลี้ กู ……นั่งเลน่ ชงิ ชา้ อยทู่ นี่ ต่ี ลอด ไมไ่ ดไ้ ปทอี่ นื่ เลยใช่ ไหม？” ไปทอ่ี นื่ ？คณุ แมห่ มายถงึ ทไี่ หนเหรอ？”เสย่ี วหมโี่ ตว้ เงยหนา้ ขน้ึ ดวงตาดําคนู่ ัน้ มองไปทเี่ ธอดว้ ยความสงสยั สายตาทไี่ รเ้ ดยี งสานีท้ ําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ละอายใจขนึ้ มา เธอ หลบสายตาและกระแอมออกมาเบาๆแลว้ ถามขนึ้ วา่ ： “ก็หมายถงึ ทอี่ นื่ ไงจ๊ะ？เวลาผา่ นไปนานมากแลว้ ลกู ยงั เลน่ ชงิ ชา้ อยตู่ รงนไ้ี มร่ สู ้ กึ เบอื่ หรอื จ๊ะ？” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทําทา่ มยุ่ ปาก“ คณุ แม่ ไมเ่ บอ่ื หรอก เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อ ยทู่ นี่ ไี่ ดเ้ จอคนมากมายเลย ” “คนมากมายเหรอ？” “ใชแ่ ลว้ ！ตอนแรกมคี นอยากถา่ ยรปู ใหเ้ สย่ี วหมโ่ี ตว้ เยอะมาก เลย แตค่ ณุ แมเ่ คยบอกกบั เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไว ้ หา้ มใหค้ นอนื่ ถา่ ยรปู โดยพลการเด็ดขาด”

“หลงั จากนัน้ หละ่ ？”เมอื่ ลกู พดู อยา่ งตงั้ ใจ ทําใหห้ านมจู่ อื่ เกดิ ความสงสยั ขนึ้ มา นั่งลงแลว้ ไปหยกิ ทค่ี างนุ่มๆของเขาแลว้ ถาม ขน้ึ มา “หลังจากนัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ก็ดใุ สพ่ วกเขาไง บอกกบั พวกเขาวา่ หา้ มถา่ ยรปู เด็ดขาด ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ แมจ่ ะไปจัดการพวกเขา” “ฮาฮา”ฟังเสย่ี วหมโี่ ตว้ อธบิ ายจรงิ จังขนาดน้ี หานมจู่ อื่ อดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะหวั เราะออกมา จากนัน้ ไดห้ ยกิ ไปทห่ี อู อ่ นนุ่มนัน้ เบาๆ：“ ลกู นี่ พดู เหมอื นแมด่ มุ าก แมจ่ ะไปจัดการคนอนื่ โดยพลการได ้ ยังไง？อยา่ งมาก……ก็แคฟ่ ้องพวกเขาวา่ ละเมดิ สทิ ธสิ ว่ น บคุ คลของลกู แลว้ ใหพ้ วกเขาชดใชค้ า่ เสยี หายใหเ้ ทา่ นัน้ เอง” “หึ คณุ แมใ่ จรา้ ย！”เสยี่ วหมโี่ ตว้ หอึ อกมา แลว้ ยนื่ นวิ้ จมิ่ ลงไปท่ี ใบหนา้ ขาวนัน้ ของหานมจู่ อื่ จากนัน้ หยอ๋ี อกมา：“แตว่ า่ คณุ แม่ พวกเขาถา่ ยรปู ไมส่ ําเร็จหรอก ตอนแรกพวกเขารา้ ยมาก ไมฟ่ ัง คําปฏเิ สธของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ เลย ดงึ ดนั จะถา่ ยรปู ใหไ้ ด！้ แตว่ า่ ！ หลังจากนัน้ มคี ณุ ลงุ คนหนง่ึ มาชว่ ยลกู ไว”้ อม๋ื ？”

หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดค้ ดิ ไปในแงม่ มุ อน่ื ในตอนแรก ดงั นัน้ จงึ ยมิ้ และ ถามออกมาวา่ ：“คณุ ลงุ ไดช้ ว่ ยเหลอื ลกู ไว ้ แลว้ ลกู ไดบ้ อก ขอบคณุ คณุ ลงุ แลว้ หรอื ยัง？” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ พยกั หนา้ แสดงใหเ้ ห็นวา่ ตวั เองไดข้ อบคณุ กบั คน อนื่ ไปแลว้ แตห่ ลังจากนัน้ สกั พักเขากพ็ ดู ขนึ้ อกี วา่ ：“แตว่ า่ คณุ ลงุ คนนัน้ แปลกมากเลย……” “แปลก？”หานมจู่ อ่ื สงสยั “ทําไมเหรอ？” “เขาสวมหนา้ กากเหมอื นเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไง” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พดู ขนึ้ มาอยา่ งตะลงึ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี งหวั ใจเตน้ แรงของตวั เอง เกอื บจะกระโดดออกมาจากลําคอ และในเวลา เดยี วกนั ดวงตาของเธอก็ไดข้ ยบิ ขน้ึ อยา่ งรนุ แรงมาทหี นง่ึ “ลกู ลกู พดู อะไรนะ？คนทชี่ ว่ ยลกู คนนัน้ กใ็ สห่ นา้ กาก เหมอื นกนั เหรอ？” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ตอบอมื ออกมา และพยกั หนา้ ให ้

“ใชแ่ ลว้ หมา่ ม๊ ี ทําไมเหรอ？อ…๋ี …”เวลานเ้ี สย่ี วหมโ่ี ตว้ ถงึ สงั เกตเห็นในมอื ของหานมจู่ อื่ กไ็ ดถ้ อื หนา้ กากเหล็กไวอ้ นั หนงึ่ เหมอื นกนั “หมา่ ม๊ ี หนา้ กากอนั นขี้ องหมา่ ม๊เี หมอื นของคณุ ลงุ คนนัน้ มากเลย หมา่ ม๊รี จู ้ ักคณุ ลงุ คนนัน้ ดว้ ยเหรอ？” หานมจู่ อื่ ：“……” เธอไมไ่ ดต้ อบคําถามของเสยี่ วหมโี่ ตว้ น่ังนง่ิ อยตู่ รงนัน้ เหมอื นมี คนมาสกดั จดุ ขยบั ตัวไมไ่ ด ้ เธอรสู ้ กึ เย็นขน้ึ มาจากฝ่ าเทา้ ความเย็นกระจายไปท่ัวรา่ งกาย ของหานมจู่ อ่ื ในชวั่ พรบิ ตา เธอตวั เย็นเหมอื นตกลงไปในถํ้า นํ้าแข็ง เธอคดิ ยังไงก็คดิ ไมถ่ งึ วา่ สองคนนจ้ี ะเจอกนั ได ้ ไม่ น่าจะเป็ นเพราะไมว่ า่ เธอจะป้องกนั ยังไง ก็ไมส่ ามารถ หลบหนเี ยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ เขาตอ้ งการทําอะไรกนั แน่？ใสห่ นา้ กากไวแ้ ลว้ มาชว่ ยเหลอื เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ？ เรอื่ งนคี้ อื จงใจหรอื ไมไ่ ดจ้ งใจกนั แน่？

รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื เรม่ิ ซดี ขาวลง หรอื วา่ เขาร…ู ้ …เกยี่ วกบั ชาตกิ ําเนดิ ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แลว้ ？ หรอื วา่ อาจจะเป็ นเพราะความบงั เอญิ เพราะมางานเลย้ี ง จงึ มา เจอเขา้ กบั เรอ่ื งนพ้ี อด？ี และหรอื เป็ นเพราะเขารเู ้ รอื่ งแลว้ แลว้ ……เลน่ เป็ นเพอ่ื นเธอ เพอ่ื เลน่ เกมสามคนหลบซอ่ นไปมาแคน่ ัน้ เองเหรอ？ ถา้ เป็ นแบบนัน้ จรงิ ๆ แลว้ …… อกี หน่อยเธอควรทํายังไงด？ี ตอนที่ 542 ความกลวั “หมา่ ม๊？ี ” “หมา่ ม๊！ี ？”เสยี่ วหมโี่ ตว้ เห็นหมา่ ม๊ตี วั เองหนา้ ซดี เหมอื น กระดาษ ใบหนา้ ภายใตห้ นา้ กากนัน้ ไดข้ มวดคว้ิ เขา้ หากนั และ รสู ้ กึ ไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย ตอนแรกเขาแคต่ อ้ งการทดสอบหมา่ ม๊เี ทา่ นัน้ เอง แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ หมา่ ม๊จี ะยงั คงตอ่ ตา้ นขนาดนี้

เหอ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยนื่ มอื เล็กๆของเขาแกวง่ ไปมาตรงหนา้ ของ หานมจู่ อื่ เพอ่ื เรยี กสตขิ องเธอกลบั มา แตด่ เู หมอื นหานมจู่ อื่ ยงั คงตกอยใู่ นพะวงความคดิ ของตวั เองอยู่ และยังไมส่ ามารถเดนิ ออกมาจากมนั ได ้ สถานการณ์แบบน…ี้ … เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เหมอื นนกึ อะไรขน้ึ ได ้ จงึ ไมก่ ลา้ ทดสอบหานมจู่ ่ื ออกี แตร่ บี ยน่ื มอื ไปกอดคอของหานมจู่ อื่ ไวแ้ น่น เมอื่ โดน รา่ งกายของเธอเป็ นอยา่ งทเ่ี ขาคดิ ไวจ้ รงิ ๆ ลําคอของเธอเย็น มาก และมเี หงอ่ื ไหลออกมาตลอดเวลา หมา่ ม๊！ี หมา่ ม๊！ี ！！”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ รอ้ งเรยี กหานมจู่ อ่ื แต่ หานมจู่ อ่ื กลับไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรตอบโตเ้ ลย สภาพของเธอตอนน้ี ทําใหเ้ สย่ี วหมโี่ ตว้ กลวั มาก เกยื บจะ รอ้ งไหอ้ อกมา：“หมา่ ม๊！ี หมา่ ม๊สี นใจเสยี่ วหมโี่ ตว้ หน่อย！” เสยี งรอ้ งไหข้ องเด็กผชู ้ ายดงั ขน้ึ มา ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ดงึ สตติ วั เอง กลับมาได ้ กม้ หนา้ ลงไปเห็นเด็กนอ้ ยกําลังกอดคอเธอไว ้

ดวงตาคนู่ ัน้ รอ้ งไหจ้ นตาแดงกํา่ เธอเพง่ิ รตู ้ วั วา่ เกดิ อะไรขนึ้ เมอ่ื ก…ี้ … “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ” เหมอื นมชี วี ติ ใหมอ่ กี ครัง้ หานมจู่ อ่ื เรยี กชอ่ื ของเขาออกมาอยา่ ง เชอ่ื งชา้ “หมา่ ม๊ ี ลกู อยตู่ รงน้ี หมา่ ม๊อี ยา่ ทําใหล้ กู ตกใจไดไ้ หม？”เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ตอบคําถามของหานมจู่ อื่ และในเวลาเดยี วกนั เขากไ็ ด ้ ถอดหนา้ กากออกมา จากนัน้ ใชใ้ บหนา้ อนุ่ ๆของตวั เองแนบชดิ ไปหาหางมจู่ อ่ื เพอ่ื ถา่ ยทอดความอบอนุ่ ให ้ หลังจากทห่ี านมจู่ อื่ เรยี กสตติ วั เองกลบั มาแลว้ จงึ คอ่ ยๆกลับคนื สสู่ ภาพปรกติ รา่ งกายของเสยี่ วหมโี่ ตว้ ดมี าก ดงั นัน้ ใชเ้ วลาไม่ นานนักรา่ งกายทอี่ บอนุ่ ของเขาก็ไดถ้ า่ ยทอดความอนุ่ ผา่ น เสอ้ื ผา้ ไปใหแ้ ม่ ความรสู ้ กี นี้ ……กเ็ หมอื นถกู ดงึ ใหอ้ อกมาจากความมดื น่ันเอง คอื ปลดปลอ่ ยมัง้ ？หานมจู่ อ่ื ใชแ้ รงกอดเสยี่ วหมโ่ี ตว้ แรงๆ และ เหมอื นพมึ พําพดู กบั ตัวเอง

“เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขน้ึ ลกู จะเป็ นเด็กดขี องแม่ ตลอดไป ” “อมื ”เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พยักหนา้ แรงๆ：“เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จะเป็ นเด็กดี ของแมค่ นเดยี วและตลอดไป หมา่ ม๊อี ยา่ เสยี ใจไปเลย……” เขาเขา้ ใจความรสู ้ กึ ของแมจ่ งึ ไมไ่ ดถ้ ามอะไรออกมา หานมจู่ อื่ ก็ รดู ้ วี า่ เด็กคนนเี้ ป็ นคนเอาใจใสแ่ ละเขา้ อกเขา้ ใจคนอนื่ มากกวา่ เด็กทว่ั ไป จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรมากกบั เขา ไดแ้ ตย่ น่ื มอื ไปลบู หวั เขาเบาๆ：“ขอโทษดว้ ยนะ หมา่ ม๊…ี …เมอื่ กไ้ี มไ่ ดต้ งั้ ใจทําให ้ ลกู ตกใจ？” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สา่ ยหวั ：“หมา่ ม๊อี ยา่ เสยี ใจไปเลย เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะ อยเู่ ป็ นเพอื่ นหมา่ ม๊ตี ลอดไป” “จรงิ เหรอ？”ใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื เต็มไปดว้ ยน้ําตาและมองไป ทเ่ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ ：“แลว้ ถา้ สมมตุ วิ า่ ……มอี ยวู่ นั หนง่ึ มคี นจะมาพา เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไปกบั เขา ไปจากหมา่ ม๊หี ละ่ ？” สหี นา้ ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ เปลยี่ นเป็ นเครง่ ขรมึ ขน้ึ มาทันที “ไมม่ ี เรอ่ื งแบบนเี้ กดิ ขน้ึ แน่นอนหมา่ ม๊”ี

“หมา่ ม๊รี ู ้ หมา่ ม๊แี คพ่ ดู วา่ สมมตุ …ิ …” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ จับมอื เธอไว ้ แบมอื ของเธอออกแลว้ จับไปแนบไว ้ กบั แกม้ ของเขา จากนัน้ ใชห้ นา้ ของเขาลบู ไปทฝ่ี ่ ามอื ของเธอ อยา่ งออ่ นโยนและเบาๆ “ไมม่ วี ันนัน้ แน่นอนหมา่ ม๊ ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เป็ นของหมา่ ม๊คี นเดยี ว หมา่ ม๊ไี มต่ อ้ งกงั วลนะ？” “อมื ” หานมจู่ อ่ื กลนื น้ําตากลบั คนื ไป น่ังอยกู่ บั ทสี่ กั พักแลว้ จงึ คอ่ ยๆเรยี กสตติ วั เองกลบั คนื มาได ้ จากนัน้ ยน่ื หนา้ กากไปให ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ：“ลกู ใสห่ นา้ กากคนื เหมอื นเดมิ กอ่ น แลว้ ไปรอแม่ ทห่ี อ้ ง หมา่ ม๊ไี ปดนู า้ เสย่ี วเหยยี นกอ่ นวา่ เป็ นยังไงบา้ ง ” “นา้ เสยี่ วเหยยี น？” “เธอไปรับแขกเป็ นเพอ่ื นคณุ นา้ ของลกู น่าจะดม่ื เหลา้ ไปไม่ นอ้ ย ดงั นัน้ แมต่ อ้ งไปดหู น่อย” “ว”ู๊ เสยี วหมโ่ี ตว้ ดเู หมอื นกําลังคดิ อะไรอยู่ ดวงตาเล็กๆนัน้ หมนุ ไปมาหลายรอบ แลว้ พดู เสยี งเบาออกมา：“หมา่ ม๊จี ะจับคคู่ ณุ นา้ ใหก้ บั นา้ เสยี่ วเหยยี นไมใ่ ชเ่ หรอ？”

เมอื่ ไมไ่ ดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อ่ื ตะลงึ ไปสกั ครู่ แลว้ นกึ ขนึ้ ได ้ อยา่ งรวดเร็ววา่ ทเี่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ พดู นัน้ หมายถงึ อะไร “คณุ นา้ อายมุ ากแลว้ ถา้ ยงั ไมม่ ภี รรยาน่าสงสารมากเลยนะ หมา่ ม๊ ี ถา้ อยา่ งนัน้ ……เรากลับบา้ นกอ่ นดไี หม？ ฮฮิ ิ คนื นผ้ี มจะนอนกบั หมา่ ม๊！ี ” หานมจู่ อ่ื ：“……” สดุ ทา้ ย เธอยนื่ มอื ไปขยจ้ี มกู ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยา่ งออ่ นใจ：“ แกแ่ ดดใหญแ่ ลว้ นะ คราวหลังคําพดู แบบนอ้ี ยา่ ใหค้ ณุ นา้ ไดย้ นิ เด็ดขาดนะ ถา้ คณุ นา้ ของลกู ไดย้ นิ ลกู บอกวา่ เขาอายมุ าก เขา ตอ้ งโกรธลกู แน่ ๆ \" “หึ แตว่ า่ หมา่ ม๊ปี รกตกิ ช็ อบพดู วา่ คณุ นา้ แกแ่ ลว้ นหี่ น่ะ” “ลกู เห็นแมป่ รกตเิ คยพดู เลน่ ทไ่ี หนหละ่ ？ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะ คณุ นา้ ของลกู ชอบแนะนําเนอ้ื คใู่ หก้ บั แม่ และแมไ่ มม่ ที างเลอื ก จรงิ ๆ จงึ ตอ้ งพดู ตอบโตเ้ พอื่ รับมอื กลบั ไปเทา่ นัน้ เอง” สองแมล่ กู พดู คยุ กนั ไมน่ านนักเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กท็ ําใหห้ านมจู่ อ่ื ลมื ความเสยี ใจและความสงสยั แปลกใจของเมอ่ื กไี้ ปได ้ เวลานร้ี สู ้ กึ

อนุ่ ใจ น่าจะเป็ นเพราะเสยี่ วหมโี่ ตว้ ใหค้ วามรับประกนั ดงั นัน้ เธอ จงึ รสู ้ กึ วา่ ไมม่ อี ะไรทตี่ อ้ งกลวั อกี เธอลกุ ขนั้ จงู มอื ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไว ้ แลว้ เดนิ กลับไปทางเดมิ ： “ไปเกบ็ ของกอ่ น แลว้ เราคอ่ ยกลับบา้ นกนั ” “อมื ！”เสย่ี วหมโี่ ตว้ พยักหนา้ แรงๆ เนอ่ื งจากถกู หานมจู่ อื่ จงู มอื ไว ้ ดงั นัน้ ตอนทเ่ี ขาเดนิ อยนู่ ัน้ จงึ จําเป็ นตอ้ งเขยง่ เทา้ เดนิ เล็กนอ้ ย ดนู ่ารักเป็ นพเิ ศษ จากนัน้ เขาถามออกมาดว้ ยความ สงสยั วา่ ：“ทําไมหมา่ ม๊จี งึ ไมย่ อมนัดบอดหละ่ ？” เมอ่ื เอย่ ถงึ เรอ่ื งน้ี รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื จางลง เล็กนอ้ ย “เด็กนอ้ ยไมต่ อ้ งรเู ้ ยอะขนาดน้ี ลกู อายนุ อ้ ยขนาดนี้ ทําไมอยาก รเู ้ ยอะขนาดนัน้ จ๊ะ？อกี หน่อยถา้ ลกู โตขนึ้ คงจะไมไ่ ปเป็ น นักขา่ วบนั เทงิ หรอกนะ？” เสยี่ วหมโี่ ตว้ ：“……”

เขามองอยา่ งหงดุ หงดิ ไปทห่ี างมจู่ อ่ื มยุ่ ปากเล็กนอ้ ย：“หมา่ ม๊ ี ไมเ่ ป็ นหว่ งเสยี่ วหมโี่ ตว้ เลย เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เคยบอกแลว้ วา่ โตขน้ึ จะทํางานรับใชป้ ระเทศชาต”ิ “ว”ู๊ หานมจู่ อ่ื คดิ ดแู ลว้ สกั คร：ู่ “นักขา่ วบนั เทงิ บนั เทงิ ประชาชน ทําใหป้ ระชาชนมคี วามสขุ ก็ถอื วา่ เป็ นการรับใช ้ ประเทศชาตเิ หมอื นกนั ？” พดู จบหานมจู่ อ่ื หวั เราะอยา่ งตดิ ตลกออกมา “หมา่ ม๊ใี จรา้ ย！เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไมส่ นใจหมา่ ม๊ลี ะ่ ！”พดู จบ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ ปลอ่ ยมอื เธอออก วงิ่ กระโดดไปอยขู่ า้ งหนา้ หานมจู่ อ่ื มองดเู ด็กนอ้ ยทวี่ ง่ิ หา่ งออกไปแลว้ ยมิ้ ออกมาอยา่ งมี ความสขุ และเดนิ เร็วขน้ึ เล็กนอ้ ย เพยี งแตร่ อยยมิ้ บนใบหนา้ จางลงเล็กนอ้ ย และหวังวา่ จะไมม่ วี นั นัน้ เกดิ ขนึ้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ เป็ นทพ่ี ง่ึ ทางใจหนงึ่ เดยี วของเธอในตอนน้ี ถา้ วัน ไหนเสยี่ วหมโี่ ตว้ โดนแยง่ ไป เธอตอ้ งเป็ นบา้ แน่ๆ ***

งานเลยี้ งยังคงดําเนนิ อยู่ ทันใดนัน้ กระเป๋ าใสม่ อื ถอื ของเสยี่ วเห ยยี นดงั ขนึ้ ทา่ ทก่ี ําลังชนแกว้ อยนู่ ัน้ ไดห้ ยดุ ชะงักลง รวมถงึ หาน ชงิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆกไ็ ดห้ ยดุ กม้ ลงมองเธอเหมอื นกนั “ฉันขอดขู อ้ ความทสี่ ง่ มาสกั ครนู่ ะ”เสยี่ วเหยยี นพดู ขน้ึ อยา่ ง เกรงใจ จากนัน้ รดู ซปิ กระเป๋ าออก และดงึ มอื ถอื ออกมาดแู ลว้ เงยหนา้ ขนึ้ ：“มจู่ อ่ื บอกวา่ เธอเหนอ่ื ยแลว้ ขอพาเสย่ี วหมโี่ ตว้ ก ลับไปพักผอ่ นกอ่ น” ตอนทพี่ ดู ประโยคน้อี อกมานัน้ ใบหนา้ ของเสย่ี วเหยยี นแดง เล็กนอ้ ย สายตาไมค่ อ่ ยกลา้ มองไปทห่ี านชงิ เทา่ ไรน่ ัก เนอื่ งจากขอ้ ความตอ่ ทา้ ยหลังจากนัน้ เป็ นขอ้ ความทท่ี ําใหค้ นดู แลว้ หนา้ แดงได ้ เมอ่ื พดู จบ หางชงิ สมั ผัสไดว้ า่ กระเป๋ าตวั เองสนั่ สะเทอื นไปหนง่ึ ครัง้ เขาชะงักไปสกั ครแู่ ลว้ จงึ ไดห้ ยบิ มอื ถอื ออกมาดู เหมอื นกบั เสยี่ วเหยยี นไดร้ ับขอ้ ความจากมจู่ อื่ เหมอื นกนั

คําพดู เหมอื นกนั กบั ทเี่ สย่ี วเหยยี นบอกกบั เขา บอกวา่ เหนอ่ื ย แลว้ ขอพาเสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั ไปพักผอ่ นกอ่ น และหลังจาก นัน้ ……ก็เป็ นประโยคทท่ี ําใหค้ นหนา้ แดงคดิ เป็ นอยา่ งอนื่ “ดแู ลเสย่ี วเหยยี นดๆี นะ ถา้ เกดิ เธอดม่ื เมาขนึ้ มา พต่ี อ้ งชว่ ยฉัน สง่ เธอกลับมาดว้ ยนะ หรอื พากลบั มาทบี่ า้ นตระกลู หานของเราก็ ไดม้ หี อ้ งรับแขกหลายหอ้ ง พใ่ี หเ้ ธอนอนทน่ี ั่นกไ็ ด ้ หนุ่มโสดวัย กลางคน สๆู ้ ~” ตอนที่ 543 คณุ จบู ฉนั กอ่ นสคิ ะ หานชงิ อา่ นขอ้ ความแลว้ นงิ่ เงยี บไปสกั พัก กอ่ นจะกดล็อก หนา้ จอโทรศพั ทล์ ง เขาจะไมร่ ไู ้ ดย้ งั ไงวา่ นสิ ยั ของนอ้ งสาวตวั เองเป็ นแบบไหน ขอ้ ความกอ่ นหนา้ เป็ นขอ้ ความทเ่ี ธอสง่ มา แตข่ อ้ ความสดุ ทา้ ย ไมเ่ หมอื นเธอเลย และเดาไดไ้ มย่ ากวา่ มคี นอยขู่ า้ งๆเธอดว้ ย แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็ นเสยี่ วหมโ่ี ตว้