เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

หานมจู่ อ่ื โมโหเป็ นอยา่ งมาก เธอเดนิ ตรงเขา้ ไปควา้ คอเสอื้ ของ เขา “ฉันใหค้ ณุ ออกไป นบ้ี า้ นฉัน ฉันมสี ทิ ธทิ์ จ่ี ะไมใ่ หค้ ณุ อยู่ ทน่ี ”่ี “รอเดย๋ี ว” เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื ขาวบางของเธอเอาไว ้ กอ่ นเอย่ ออกมาเสยี งตํา่ “ตอนนผ้ี มไมส่ ะดวกทจ่ี ะออกไป” เมอ่ื ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ ก็ยมิ้ เยาะ “คณุ ไมส่ ะดวก? ฉันก็ไม่ สะดวก ลกุ ขน้ึ !” เยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั กอ้ นหนิ ขนาดใหญ่ ไมว่ า่ เธอจะพยายามผลกั หรอื ดงึ ยังไงเขาก็ไมข่ ยับ หานมจู่ อ่ื โมโหเป็ นอยา่ งมาก เธอไม่ ยอมแพย้ ังคงพยายามดงึ เขาออกตอ่ ไป อาจจะเป็ นเพราะถกู เธอทําใหร้ ําคาญ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ใชม้ อื เพยี ง ขา้ งเดยี วดงึ หานมจู่ อื่ เขา้ มาในออ้ มกอดของตวั เอง “อะ๊ ” หานมจู่ อ่ื ทไี่ มท่ ันตงั้ ตวั เธอจงึ เผลอลม้ ลงในออ้ มกอดของ เขา ในตอนนัน้ ทเ่ี ธออยากจะดา่ เขา ทวา่ เธอกร็ ับรถู ้ งึ ความปรารถนา ของเขา……

ตอนท่ี 560 ความไมพ่ อใจ หานมจู่ อ่ื ตกตะลงึ จนแข็งคา้ งไป เธอยงั คงน่ังอยอู่ ยา่ งนัน้ เธอ จะไปคดิ ไดย้ ังไงวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาจะ…… คนๆ นเ้ี ขาเป็ นสตั วร์ า้ ยหรอื ไง? ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ ยังลากเธอใหม้ าน่ังบนตกั ของเขา หานมจู่ อ่ื กดั ฟัน แน่น จอ้ งมองไปเขาทใี่ กลก้ นั แคเ่ ออ้ื ม “ทําไมคณุ หนา้ ดา้ นขนาดน?้ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับเขา้ มาใกลเ้ ธอ ใกลจ้ นสามารถสดู ดมกลนิ่ กาย ของเธอไดอ้ ยา่ งตะกละตะกลาม ทัง้ นํ้าเสยี งยงั แหบแหง้ แมแ้ ต่ ลมหายใจก็รอ้ นขนึ้ มา “โทษผมไมไ่ ดน้ ะ” เขาพดู พลางขยบั เขา้ มาใกลเ้ ธอเรอื่ ยๆ รมิ ฝี ปากบางแตะลงทค่ี างของเธอ “ผมก็เป็ นผชู ้ ายธรรมดาคนหนงึ่ เพอ่ื คณุ แลว้ ผมรักษาตวั ใหบ้ รสิ ทุ ธม์ิ าตลอดหา้ ปี แลว้ คณุ ยังมา ยั่วโมโหผมแบบน้ี กอ็ ยา่ มาโทษทผ่ี มมปี ฏกิ ริ ยิ าอยา่ งนเี้ ลย” เมอื่ ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ ถงึ กลบั ผงะไป

“นคี่ ณุ พดู อะไร? ระ รักษาตัวบรสิ ทุ ธมิ์ าหา้ ปี ? ดวงตาเธอเบกิ กวา้ ง มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื สายตา “ไมค่ าดวา่ คณุ เมอื่ หา้ ปี ทผี่ า่ นมา ไมม่ มี าตลอด…. ไม่ ม…ี .” เธอไมส่ ามารถทจ่ี ะพดู ประโยคหลงั ไดอ้ กี ตอ่ ไป ภายใน ใจของหานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ตกตะลงึ เป็ นอยา่ งมาก ผชู ้ ายทเ่ี คยชาํ่ ชองเรอื่ งแบบนมี้ ากอ่ นจะมาดแู ลตวั เองให ้ บรสิ ทุ ธมิ์ าตลอดหา้ ปี เรอื่ งนแ้ี ทบเป็ นไปไมไ่ ด ้ ทวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ทํามันจรงิ ๆ ทงั้ ยงั พดู มันออกมาอกี “ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามอง รมิ ฝี ปากบางจ๊บุ ลงทค่ี างนุ่มนมิ่ ของเธอ พลางพดู เสยี งเขม้ “ผมเป็ นคนรักสะอาดคณุ กร็ ู ้ คณุ คดิ วา่ ผมจะสมั ผัสกบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื ทไ่ี มใ่ ชค่ ณุ ลงเหรอ?” หานมจู่ อื่ “………” รมิ ฝี ปากอมชมพขู ยบั ไปมา ทวา่ ทา้ ยทสี่ ดุ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ออกมา

เธอมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาสบั สน กดั รมิ ฝี ปากลา่ งเอาไว ้ แน่น เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นสหี นา้ ยงุ่ เหยงิ ของเธอก็หวั เราะออกมา เบาๆ “ทําไม? ซาบซง้ึ ใจเลยใชไ่ หม? งัน้ ใหอ้ ภัยผมไดไ้ หม?” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ ดส้ ตกิ ลบั มา เธอสบสายตาเขา พลางหนา้ แดง “ฉันไมเ่ ชอื่ คําพดู ไรส้ าระจากคณุ หรอก พวกผชู ้ ายจะไปรักษา ตวั ในบรสิ ทุ ธใ์ิ หถ้ งึ หา้ ปีไดย้ ังไง?” “ทําไมจะไมไ่ ดล้ ะ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กดสายตาลงมา “คณุ เองก็ไมใ่ ช่ วา่ จะไมร่ สู ้ ถานการณ์ของผม” “ใครจะไปรเู ้ รอ่ื งของคณุ กนั ? ถา้ คณุ ไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ งผหู ้ ญงิ คนอนื่ งัน้ ตลอดหา้ ปีทผี่ า่ นมาคณุ ทํายังไง” เยโ่ มเ่ ซนิ “…………” หา้ ปี ผา่ นวันคนื มาไมน่ อ้ ย จะไมเ่ หงาเปลา่ เปลย่ี วเลยไดไ้ งกนั หานมจู่ อ่ื จอ้ งมองเขา หลังจากนัน้ ก็เห็นวา่ หขู องเขาเหอ่ แดง อยา่ งน่าสงสยั แตเ่ ขายงั รักษาสหี นา้ ตวั เองไดไ้ มเ่ ปลย่ี น รมิ ฝี ปากบางยกยม้ิ “แลว้ คณุ คดิ วา่ ผมทํายังไงละ่ ?”

หานมจู่ อื่ ยนื แข็งคา้ งอยอู่ ยา่ งนัน้ สายตาฉายแววเขนิ อายขน้ึ มา ทเี่ ธอถามคําถามนกี้ บั เขาไมใ่ ชเ่ ป็ นการขวา้ งหนิ ใสเ่ ทา้ ตวั เอง หรอกเหรอ? “หม้ื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ลงทค่ี างของเธอเบาๆ พลางเอย่ ถาม นํ้าเสยี งมเี ลศนัย หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ ถงึ ลมหายใจของตวั เองทด่ี แู ปลกไป ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ อณุ หภมู ใิ นรา่ งกายกด็ เู หมอื นวา่ จะยงิ่ สงู ขน้ึ เรอ่ื ยๆ ขนื เป็ นอยา่ ง นด้ี ทู า่ ไมด่ แี น่ เธอรบี เออื้ มมอื ไปผลกั เขาออก หลงั จากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ ยนื หลงั จากทล่ี กุ ขน้ึ แลว้ เธอกร็ บี กา้ วถอยหลังไปสองสามกา้ ว แต่ ละกา้ วดไู มม่ ่ันคงเอาซะเลย หลงั จากนัน้ หานมจู่ อื่ จงึ ไดต้ ระหนักวา่ ตวั เองลมื ตวั จนเสยี กริ ยิ า เกนิ ไป ดงั นัน้ เธอจงึ หมนุ ตวั กลบั เพอื่ สงบสตอิ ารมณต์ วั เอง จนกวา่ จะจัดการกบั มันไดอ้ ยา่ งสมบรู ณ์ เธอคอ่ ยหนั กลบั ไปพดู กลับเขา “จะรักษาความบรสิ ทุ ธเิ์ อาไวห้ รอื ไม่ มนั กไ็ มเ่ กย่ี วอะไรกบั ฉัน สกั หน่อย”

“จรงิ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทใี่ นตอนแรกไมไ่ ดว้ างแผนจะปลอ่ ยเธอ กร็ บี รอ้ นถาม “แลว้ เมอื่ ครคู่ ณุ กงั วลอะไรละ่ ?” หานมจู่ อ่ื ยม้ิ เล็กนอ้ ย แสรง้ ทําเป็ นไมร่ สู ้ กึ อะไร “ใครกงั วล? ทําไมฉันไมเ่ ห็นจะม?ี ” “ไมเ่ ห็นเหรอ?” “ใช”่ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ กอ่ นจะเดนิ เขา้ ไปหาเธอ อาจจะเป็ นเพราะคําพดู ทเ่ี ขาพงึ่ พดู ไปเมอ่ื ครู่ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ เผลอเหลอื บสายตาไปมองเขา กพ็ บวา่ หนา้ ของเธอยงั คงแดง กํา่ จงึ ไดถ้ อยออกไปอกี สองสามกา้ ว “คณุ อยา่ เขา้ มานะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังกา้ วเดนิ เขา้ ไปไมห่ ยดุ “ไมใ่ ชว่ า่ ไมไ่ ดก้ งั วลเหรอ? งัน้ ตอนนคี้ ณุ กงั วลอะไรอกี ละ่ ?” หานมจู่ อ่ื ไมส่ ามารถมองเขาตรงๆ ได ้ ไมว่ า่ จะยงิ่ ถอยหลังไปก่ี กา้ วเขาก็ยังเดนิ ตามเธอมาตอ่ ยง่ิ เธอถอยหา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งิ่

เขา้ มาใกล ้ จนทา้ ยทสี่ ดุ ….. เธอก็ถกู ตอ้ นใหจ้ นมมุ เยโ่ มเ่ ซนิ ยก มอื ขนึ้ มากอ่ นจะกดลงบนกําแพงเพอ่ื ขวางทางเธอเอาไว ้ “ยังจะหนอี กี เหรอ?” เมอื่ มองไปเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ อยตู่ รงหนา้ หานมจู่ อื่ กก็ ะพรบิ ถๆ่ี พดู อะไรไมอ่ อก ทําตวั ไมถ่ กู นเ้ี ธอกําลงั ทําอะไร??? กําลังหยอกลอ้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ งัน้ เหรอ? มเี รอื่ งใหญเ่ กดิ ขน้ึ ขนาดน้ี เขายงั จะมาสนใจทจี่ ะแกลง้ เธออยทู่ นี่ อี่ กี เหรอ? หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ผดิ หวงั กบั ตวั เองเป็ นอยา่ งมาก กอ่ นจะหวั เราะกบั ตวั เองอยา่ งรสู ้ กึ ไรค้ า่ “ไมห่ นแี ลว้ ฉันจะไมห่ นอี กี ตอ่ ไปแลว้ คณุ ตอ้ งการอะไร? จะใหฉ้ ันยอมรับวา่ ฉันกงั วลงัน้ เหรอ? ฉันเชอ่ื ในสงิ่ ทคี่ ณุ พดู แลว้ ตอนนคี้ ณุ ไปไดห้ รอื ยัง?” “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากแน่น เอย่ ออกมาสหี นา้ เย็นชา “คณุ อยนู่ เ่ี องคณุ จะไมป่ ลอดภยั ใหผ้ มอยทู่ นี่ ต่ี อ่ เถอะ” หานมจู่ อ่ื “?”

“สองคนทต่ี ามคณุ มากอ่ นหนา้ คณุ กเ็ ห็นแลว้ เดย๋ี วพวกเขาก็จะ มาอกี คณุ ไมก่ ลัวเหรอ?” “ตอนนฉี้ ันกถ็ งึ บา้ นอยา่ งปลอดภัยแลว้ ทําไมฉันตอ้ งกลวั ?” “นัน้ ก็เพราะ ผมชว่ ยคณุ คณุ กลับไปจะไลผ่ มออกไปงัน้ เหรอ?” เมอ่ื หานมจู่ อ่ื ไดฟ้ ังกเ็ ขา้ ใจดี ทเี่ ขายังอยทู่ น่ี ไี่ มย่ อมจากไปสกั ที เขาคงคดิ แคว่ า่ เขาชว่ ยเธอเอาไว ้ และเขากเ็ พง่ิ บอกวา่ ควรเตมิ กระเพาะเขาใหเ้ ต็ม งัน้ ทเ่ี ขาตอ้ งการก็ควรจะเป็ นการทาน อาหารกบั เธอทน่ี ่ี เมอ่ื ครนุ่ คดิ ดแู ลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ พดู ออกมาอยา่ งเย็นชาใน ตอนทา้ ย “คณุ รออยนู่ เี้ ดย๋ี ว ฉันจะไปทํากบั ขา้ ว คณุ กนิ เสร็จ แลว้ ก็ไปใหพ้ น้ ” พดู จบหานมจู่ อ่ื กไ็ มไ่ ดส้ นใจอกี วา่ เขาจะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลับมา ยงั ไง เธอหมนุ ตวั เดนิ เขา้ ครัวไปในทนั ที เสย่ี วเหยยี นทแ่ี อบอยดู่ า้ นบนไดแ้ อบวง่ิ เขา้ หอ้ งไปกอ่ นหนา้ แลว้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ เธอเกรงวา่ อาจจะเห็นภาพทไี่ มส่ มควร เมอื่ ถงึ เวลานัน้ ตาของเธอคงไมอ่ าจไดร้ ับการซอ่ มแซมใหก้ ลบั มาได ้

เมอื่ คดิ ดแู ลว้ เสยี่ วเหยยี นกใ็ ชส้ องมอื จับแกม้ ตวั เองเอาไวด้ ว้ ย ความเป็ นกงั วล จรงิ ๆ แลว้ ในชว่ งเวลาสนั้ ๆ ความทมุ่ เทของเยโ่ มเ่ ซนิ ทมี่ ตี อ่ หานมจู่ อื่ นัน้ ลว้ นอยใู่ นสายตาของเธอ ดทู า่ ทางของเขาใจจรงิ แลว้ คงอยากจะเรม่ิ ตน้ กบั หานมจู่ อื่ ใหม่ แตก่ อ่ นหนา้ นก้ี ารทหี่ านมจู่ อ่ื บาดเจ็บเสยี ใจตอนทอี่ ยอู่ เมรกิ า มันเป็ นเหมอื นฝันรา้ ยสําหรับเสย่ี วเหยยี น เธอไมอ่ ยากให ้ หานมจู่ อื่ ตอ้ งเป็ นอยา่ งนัน้ อกี ดงั นัน้ จนถงึ ตอนนี้ เธอคดิ วา่ หวั ใจไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ ําลายไป แลว้ เธอยังจงเกลยี ดจงชงั เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นอยา่ งมาก เพราะในปีนัน้ เป็ นเพราะเรอื่ งของเขามจู่ อื่ เกอื บจะ…… เธอเกอื บจะตาย เมอ่ื คดิ มาถงึ เสยี่ วเหยยี นก็หวนนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์เมอ่ื ตอนนัน้ กลางดกึ ทเ่ี ธอรอ้ งไหอ้ ยบู่ นรถแท็กซท่ี ัง้ ยงั ตอ้ งโทรหาหมอ กงั วลจนพดู ผดิ พดู ถกู ฝ่ังหมอกเ็ ป็ นกงั วลไมน่ อ้ ย จนทา้ ยทส่ี ดุ เธอตอ้ งใหพ้ กิ ดั เพอื่ ใหห้ มอมาทําการรักษามจู่ อ่ื

ในตอนนัน้ ของมจู่ อื่ เป็ นฝันรา้ ยของเธอมาโดยตลอด เธอใชช้ วี ติ อยใู่ นจนิ ตนาการของตวั เองมาตลอด หมอบอกวา่ เธอไดร้ ับเรอื่ งกระทบจติ ใจอยา่ งหนักจนตกอยใู่ นความเศรา้ นอกจากนใ้ี นเวลานัน้ ยงั มเี รอ่ื งเด็กในทอ้ งอกี ราวกบั โดนทงิ้ ระเบดิ สองลกู ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ สน้ิ หวงั กบั ชวี ติ ตวั เองเป็ นอยา่ งมาก ดงั นัน้ จติ ใจของเธอจงึ เขา้ ไปอยใู่ น จนิ ตนาการ หลังจากนัน้ เธอก็เรม่ิ สะกดจติ ตวั เอง มกั จะไมต่ น่ื ขน้ึ มา ยงิ่ สถานการณเ์ ป็ นอยา่ งนี้ ในตอนนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็ยง่ิ รสู ้ กึ กลวั มากจรงิ ๆ ตอ่ มาเธอไดร้ ับการรักษาเป็ นเวลานาน ทงั้ ยงั ตอ้ งคอยพบ จติ แพทยน์ านถงึ สองปีเต็ม เธอจงึ คอ่ ยๆ ฟ้ืนฟตู วั เองใหก้ ลับมา เหมอื นคนปกตอิ ยา่ งชา้ ๆ เมอื่ นกึ ถงึ เรอ่ื งน้ี เสย่ี วเหยยี นกร็ สู ้ กึ โกรธเป็ นอยา่ งมาก เธอกํา หมดั เอาไวแ้ น่นกอ่ นจะวงิ่ ลงไปดา้ นลา่ ง เธอจะไมม่ ที างปลอ่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทํารา้ ยมจู่ อ่ื ไดอ้ กี !!

ตอนท่ี 561 คณุ จะทาํ อะไร เมอ่ื เสย่ี วเหยยี นวง่ิ ลงไปขา้ งลา่ งเพยี งอดึ ใจเดยี ว แตก่ ลบั พบวา่ ทัง้ สองคนไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ในหอ้ งน่ังเลน่ มเี พยี งรา่ งของเยโ่ ม่ เซนิ ไมพ่ บหานมจู่ อื่ หานมจู่ อ่ื ไดไ้ ดอ้ ยู่ เสยี่ วเหยยี นมองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปลย่ี นเป็ น หวาดกลัว ก็ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะลมหายใจทเี่ ยอื กเย็นของเขาหรอื เปลา่ หรอื อาจจะเป็ นเพราะเขาเคยเป็ นเจา้ นายของตนเองมากอ่ น ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ อยใู่ นสภาวะทเี่ กรงกลวั เขามาตลอด ตอนนเี้ ห็นเขานั่งอยเู่ พยี งลําพังในหอ้ งน่ังเลน่ เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ กลัวเล็กนอ้ ยทจี่ ะกา้ วไปขา้ งหนา้ “คณุ …” สายตาอนั เฉียบคมของเยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามองมา เสยี่ วเหยยี น กลัวมากจนขาทัง้ สองไมส่ ามารถยนื ตรงอยไู่ ด ้ แต…่ คดิ ดแู ลว้ ตอนนเ้ี ขากําลงั ตามจบี มจู่ อ่ื และตนเองก็ยงั เป็ นเพอ่ื นทด่ี ี ของมจู่ อื่ สดุ ทา้ ยแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงจะไมไ่ ดม้ องสหี นา้ ของ ตวั เองหรอก

คดิ ถงึ สง่ิ นี้ เสย่ี วเหยยี นกไ็ อขน้ึ เบาๆ รสู ้ กึ ไดว้ า่ ตนเองนัน้ ไมไ่ ด ้ กลัวเยโ่ มเ่ ซนิ ขนาดนัน้ แลว้ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ จอ้ งอยตู่ รงรา่ งของเธอสองสามวนิ าที กอ่ นจะละสายตาออกไป เขาน่ังไขวห่ า้ งอยตู่ รงนัน้ รปู ลกั ษณ์ หลอ่ เหลาทด่ี เู ย็นชา ดวงตาทน่ี ่าเกรงขามนัน้ เป็ นทเ่ี ยา้ ยวนใจ เสย่ี วเหยยี นมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลงอยา่ งเงยี บๆ ผชู ้ ายคนนี้ ก็ไมไ่ ดด้ ดู มี ากมายอะไร ตอนนัน้ เธอรอดพน้ จากการดงึ ดดู ของผชู ้ ายคนนไี้ ดอ้ ยา่ งไร หรอื จะเป็ นเพราะลมหายใจทเ่ี ย็นชาในรา่ งกายของเขาทเ่ี ย็น เกนิ ไป ดงั นัน้ ตนเองไมเ่ คยคดิ ทจี่ ะชอบผชู ้ ายคนนเี้ ลยอยา่ งนัน้ หรอื เมอื่ นกึ การบาดเจ็บทหี่ านมจู่ อ่ื ไดร้ ับในตอนนัน้ เสยี่ วเหยยี นกต็ วั สนั่ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั โชคดที ใ่ี นตอนนัน้ เธอยงั ไมไ่ ดช้ น่ื ชอบเยโ่ ม่ เซนิ ไมเ่ ชน่ นัน้ เธอกค็ งจะไมก่ ลายเป็ นเหมอื นกบั หานเสโ่ ยวไป แลว้ หรอื เสย่ี วเหยยี นคดิ แลว้ คดิ อกี เดนิ เขา้ ไป แลว้ ถามขนึ้ “มจู่ อื่ ละ่ อยู่ ทไี่ หน”

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งตานง่ิ ตอบอยา่ งเยอื กเย็น “หอ้ งครัว” เสยี งนัน้ เพง่ิ สนิ้ สดุ ลง เสย่ี วเหยยี นกไ็ ดย้ นิ เสยี งดงั ออกมาจาก ในครัว เธอรบี หลกี ออกมาจากเยโ่ มเ่ ซนิ และเขา้ ไปในครัว หานมจู่ อ่ื เพงิ่ จะเปิดไฟ ตอนทเี่ ตรยี มจะทําอาหารนัน้ เสยี่ วเห ยยี นก็เขา้ มา เธอหนั ไปมองเสยี่ วเหยยี นทก่ี ําลังดอ้ มๆมองๆและพลกิ มอื ปิด ประตคู รัว เธอมองดว้ ยความขบขนั เล็กนอ้ ย “เธอเป็ นขโมย\" ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นตกใจถงึ กบั หนั กลบั ไปมองเธอ “เธอสขิ โมย” “ไมข่ โมย ทําไมตอ้ งมาหลบๆซอ่ นๆในบา้ นของตวั เองดว้ ยน”่ี “เธอคดิ วา่ ฉันอยากจะหลบๆซอ่ นๆหรอื ไมใ่ ชเ่ พราะจๆู่ เธอกพ็ า ผชู ้ ายเขา้ มาอยเู่ หรอ ฉันจงึ ตอ้ งหลบๆซอ่ นๆแบบน!้ี ” เสยี่ วเห ยยี นเดนิ กอดอกไปขา้ งหนา้ เธอ หานมจู่ อ่ื กําลงั ตงั้ หมอ้ ใหร้ อ้ น แลว้ กพ็ ลางพดู ไป “ฉันชว่ ยเปิดเครอื่ งดดู ควนั ” เสยี วเหยยี นยกมอื ขน้ึ ชว่ ยเธอเปิดเครอื่ งดดู ควัน แลว้ ถามตอ่ “เกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอหรอื ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมอ่ ยากอยกู่ บั เขาหรอื

ทําไมถงึ รบี ออกไปซอื้ เกลอื แป๊ บเดยี ว เธอถงึ ไดพ้ าคนกลบั มา บา้ นดว้ ยไดล้ ะ่ ” หานมจู่ อื่ “…..ฉันกไ็ มอ่ ยากใหเ้ ป็ นแบบน”้ี “แตใ่ นทสี่ ดุ เธอก็ทําไปแลว้ ” ใช่ ในทสี่ ดุ เธอก็เปิดประตใู หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาแลว้ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง เห็นวา่ กน้ หมอ้ เกอื บจะรอ้ น จงึ นํา กะหลํา่ ปลเี ทลงไป ควันก็พงุ่ ขน้ึ มาทันที เสยี่ วเหยยี นเห็น เชน่ นัน้ จงึ รบี ไปซอ่ นตัวอยดู่ า้ นหลงั พลางพดู วา่ “เธอรบี ตอบ ฉันมาสิ เพราะอะไรเขาถงึ มาโผลท่ น่ี ไี่ ด ้ ทําไมถงึ ตอ้ งพาเขา กลบั มาดว้ ย” หานมจู่ อื่ กําลงั ผัดผัก พลางคดิ วา่ จะบอกกบั เสยี่ วเหยยี นถงึ เรอ่ื ง ทเี่ กดิ ขน้ึ ชนั้ ลา่ งหรอื ไม่ แตเ่ มอ่ื คดิ ดแู ลว้ ก็รสู ้ กึ วา่ ถา้ บอกเธอไป ละก็ ดว้ ยนสิ ยั ของเสย่ี วเหยยี นแลว้ เธอจะตอ้ งกลวั จนไมก่ ลา้ นอนหลบั แน่ ทา้ ยทสี่ ดุ สง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ ในสองวนั ทผ่ี า่ นมากล็ ว้ นแตไ่ ดส้ มั ผัสมา ดว้ ยกนั ตอนเชา้ ยังมคี นเสยี ชวี ติ อกี คน

ถา้ เธอยงั บอกอกี วา่ ตอนเองถกู ตดิ ตาม อยา่ งนัน้ … เมอ่ื คดิ ถงึ จดุ น้ี หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ฉันเพง่ิ จะวง่ิ ลงไปชนั้ ลา่ งก็ไดเ้ จอกบั คนไมม่ ยี างอาย ฉันกเ็ ลยพาเขากลับมา” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็หรตี่ าอยา่ งสงสยั “อกี ฝ่ ายไมม่ ี ยางอายเธอกเ็ ลยพากลับมาอยา่ งนัน้ หรอื ฉันไมร่ เู ้ ลยนะวา่ เธอ กลายเป็ นคนชา่ งพดู ตงั้ แตเ่ มอื่ ไร” หานมจู่ อ่ื หยดุ การกระทําในมอื เธอมองไปยงั เสยี่ วเหยยี นอยา่ ง อารมณไ์ มค่ อ่ ยดี “เธอวา่ งมากหรอื ไง” เสยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตา หานมจู่ อื่ ลากตวั เธอมาอยตู่ รงหนา้ ตนเอง วางตะหลวิ ไวใ้ นมอื เธอ “สง่ ตอ่ ใหเ้ ธอ” “โอ”้ เสยี่ วเหยยี นมองตะหลวิ ในมอื “ฉันยังคดิ วา่ เธอตอ้ งการจะ ลงมอื ทํากบั ขา้ วใหเ้ ขากนิ ดว้ ยตวั เอง ใหร้ ออยคู่ รงึ่ วันเธอเพงิ่ จะ มาใหฉ้ ันทํานนี่ ะ” “ฉันหวังวา่ เมอ่ื ถงึ เวลาทต่ี อ้ งกนิ ขา้ ว เธอจะยังพดู มากไดข้ นาด ไหน”

จนกระทง่ั หานมจู่ อ่ื ออกไปจากครัว เสยี่ วเหยยี นก็นกึ ขน้ึ มาได ้ หากเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการอยทู่ านอาหารดว้ ยละก็ ตอนนัน้ คงจะตอ้ ง นั่งรว่ มโตะ๊ เดยี วกนั กบั พวกเขาแน่นอน ตอ้ งน่ังดว้ ยกนั กบั คนทแี่ สนจะเย็นชา ชา่ งไมก่ ลา้ ทจี่ ะคดิ เลย หลังจากหานมจู่ อื่ ออกมาจากครัว ก็ไมไ่ ดไ้ ปดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ซงึ่ น่ัง อยใู่ นหอ้ งนั่งเลน่ แตต่ รงขนึ้ ไปชนั้ บนแทน เธอกลับไปยงั หอ้ งนอนของตนเอง เมอ่ื เปิดประตตู เู ้ สอื้ ผา้ เพอ่ื เตรยี มหาชดุ นอนมาซกั จๆู่ ก็รสู ้ กึ ถงึ ความไมเ่ หมาะสม แต่ อยา่ งไรกต็ ามเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มาอยทู่ น่ี แี่ ลว้ เขาเป็ นผชู ้ ายธรรมดา ถา้ หากตนเองปรากฏตวั ตอ่ เขาในชดุ นอน ละก็ อยา่ งนัน้ เขาก็จะไมต่ อ้ งการอกี หรอื แต…่ หานมจู่ อื่ ลดสายตาลง การละเวน้ เป็ นเวลาหา้ ปี เป็ นเรอ่ื งจรงิ หรอื หรอื วา่ เขาจะทําเพอื่ ใหไ้ ดร้ ับการอภัยจากเธอ ดงั นัน้ จงึ จงใจ วางแผนออกมาใหเ้ ธอฟังหรอื

ไมใ่ ชส่ ิ หานมจู่ อื่ สา่ ยหนา้ อยา่ งกะทนั หนั เธอจะคดิ ถงึ เรอ่ื งนไี้ ปทําไม ถงึ เขาจะงดเวน้ เป็ นเวลาหา้ ปีแลว้ จะอยา่ งไร เธอกไ็ มใ่ ชค่ นทสี่ ง่ั ใหเ้ ขาละเวน้ เขาเองเป็ นคนรักความสะอาด ไมต่ อ้ งการสมั ผัส กบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ … แต่ กบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื ทําไมไ่ ด ้ แลว้ ทําไมกบั เธอถงึ ทําได ้ ยงิ่ คดิ มากเทา่ ไร ความคดิ ในสมองของหานมจู่ อ่ื ก็ยงิ่ ยงุ่ เหยงิ รสู ้ กึ วา่ ตนเองกําลังอยใู่ นวงั วนทไ่ี มร่ จู ้ บ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ อารมณเ์ สยี เมอ่ื คดิ จะยนื่ มอื ออกไปเพอื่ เปิดประตู ตเู ้ สอื้ ผา้ กลบั มมี อื หนงึ่ หยดุ รัง้ การกระทําของเธอไว ้ “รสนยิ มไมเ่ ลว” เสยี งทมุ ้ ของผชู ้ ายดงั มาจากขา้ งหู หานมจู่ อ่ื แทบจะกระโดดขน้ึ ดว้ ยความตกใจ ดว้ ยความตน่ื ตระหนก เธอจงึ ผลกั ออกไปอยา่ งไมร่ ตู ้ วั แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ กลับถกู กดลงไปยงั ตอู ้ กี ดา้ นหนงึ่

ดวงตาของหานมจู่ อ่ื เบกิ กวา้ ง พดู ดเุ สยี งดงั “เยโ่ มเ่ ซนิ นายจะ ทําอะไร” กลน่ิ หอมของรา่ งกายเธอ และความนุ่มนวลของรา่ งกายเธอ ทัง้ หมดนที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ยากทจี่ ะควบคมุ ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั เขาในคนื น้ี กอ่ นหนา้ นกี้ ็เคยเห็นมาหลาย เรอ่ื งแลว้ แตค่ นื น…ี้ เป็ นเพราะคําพดู นัน้ ของเขา เขารอ้ นอยนู่ าน มาก จนถงึ ตอนน…ี้ ใจของเขาเต็มไปดว้ ยความหงดุ หงดิ ตอ้ งการมาก ตอ้ งการมาก… เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขนึ้ ปลายนว้ิ สมั ผัสลงบนใบหนา้ ของเธอ เลอ่ื น ลงชา้ ๆ ในทส่ี ดุ ก็มาตกอยทู่ คี่ อของเธอ หานมจู่ อ่ื ไวตอ่ ความรสู ้ กึ มาก สมั ผัสแบบนท้ี ําใหเ้ ธอสนั่ อยา่ ง ควบคมุ ไมไ่ ด ้ แมร้ มิ ฝี ปากแดงนัน้ ก็สน่ั สะทา้ น หานมจู่ อื่ ลด สายตาลงเล็กนอ้ ย สมั ผัสไดถ้ งึ ความรอ้ นทแ่ี ผดเผาจากปลาย นว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอดอู อกแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ในคนื น…ี้ ไมเ่ งยี บสงบ

“นาย…” หานมจู่ อ่ื คดิ จะพดู กบั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ ทนั ที ดวงตาทล่ี กึ ลํ้านัน้ เหมอื นมแี รงดงึ ดดู ดดู เอาจติ วญิ ญาณของ เธอเขา้ ไป จากนัน้ ก็ควบคมุ ไว ้ “กอดหน่อยไดไ้ หม” หานมจู่ อ่ื “…” เธอกดั ฟัน “นายเพงิ่ จะพดู ถงึ เรอ่ื งน้ี จะเป็ นไดอ้ ยา่ งไร นาย…” อยา่ งไรกต็ ามเธอยังไมท่ นั พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ม้ ลงอมุ ้ เธอขน้ึ มา โอบกอดเอวของเธอไวแ้ น่น หานมจู่ อื่ ตวั แข็งทอ่ื หลังจากทันใดนัน้ เธอรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความรอ้ นชนื้ ทมี่ าจากคอของ เธอ ตอนท่ี 562 ในใจกาํ ลงั คดิ อะไร ตวั แข็งทอื่ อยรู่ าวสามวนิ าที หานมจู่ อื่ รวู ้ า่ มนั คอื อะไร เธอยน่ื มอื ออกไปผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปดว้ ยความตกใจ

แตก่ ารกระทํานดี้ เู หมอื นจะเป็ นการกระตนุ ้ เยโ่ มเ่ ซนิ มอื ทเ่ี ดมิ ผกู ไวแ้ น่นกบั เอวของเธอ ดว้ ยแรงทแ่ี ข็งแกรง่ มากดเู หมอื นจะ บบี รัดเอวของเธอ เขากดเธอไวท้ ป่ี ระตตู เู ้ สอื้ ผา้ ดา้ นหลงั ของเขา ดว้ ยแรงหนัก มาก หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ หายใจไมอ่ อกเล็กนอ้ ย เธอตอ้ งการจะผลักเขาออกไป แตเ่ ขากลบั กอดเธอไวแ้ น่นขนึ้ ทันใดนัน้ ลมหายใจของหานมจู่ อื่ กเ็ ปลย่ี นไปถรี่ ัวขน้ึ ตอ้ งการ จะตอ่ ตา้ นมัน แตก่ ลับพบวา่ เรยี่ วแรงของตวั เองกลับหายไป อยา่ งชา้ ๆ การเคลอื่ นไหวของเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังดําเนนิ อยา่ งตอ่ เนอื่ ง “อยา่ นะ…เยโ่ มเ่ ซนิ นายปลอ่ ย…” แตใ่ นทส่ี ดุ เสยี งของหานมจู่ อ่ื กเ็ ล็กลงเรอ่ื ยๆ แมว้ า่ ในตอนทเ่ี ย่ โมเ่ ซนิ ปลอ่ ยเธอ ขาของเธอกลบั ออ่ นแรง จากนัน้ ก็ยนื่ มอื ออกไปควา้ คอเสอื้ ของเขา ดงึ ตวั ขนึ้ ใชเ้ ขาประคองตัวยนื ขนึ้

ดวงตาสดี ําดลู กึ ลํ้าของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมด่ เู ย็นชาอกี ตอ่ ไป ดู เหมอื นกบั วา่ ไฟสองกองกําลังลกุ โชนขนึ้ รมิ ฝี ปากบางของเขา กดั คางของเธอเบาๆ “รา่ งกายของคณุ ซอ่ื สตั ยม์ ากกวา่ ปากของคณุ อกี ” หานมจู่ อื่ “…” เธอกไ็ มอ่ ยากใหเ้ ป็ นเชน่ นี้ แต…่ ถกู เขาหยอกลอ้ ทัง้ รา่ งกายก็ หมดเรย่ี วแรง เห็นไดช้ ดั วา่ ควรจะปฏเิ สธเขา แตก่ ลบั ยังแสดงอาการแบบนี้ ออกไปขณะทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ เขา หานมจู่ อ่ื กดั ฝี ปากลา่ งของเธอ อารมณข์ องความอดึ อดั ใจ ปรากฏขน้ึ ในดวงตา เขาพดู วา่ จะงดเวน้ เป็ นเวลาหา้ ปี แตไ่ มใ่ ชเ่ ธอหรอื แมว้ า่ หา้ ปี นท้ี อี่ ยตู่ า่ งประเทศจะมคี นตามจบี เธอ แตใ่ นใจของ เธอกลบั นกึ ถงึ ใครคนหนง่ึ อยเู่ สมอ แมว้ า่ ตอ่ มาเรอ่ื งของเธอจะดี ขน้ึ เธอกไ็ มใ่ สอ่ ารมณบ์ นใบหนา้ อกี

ดงั นัน้ เมอื่ ตอนอยทู่ ตี่ า่ งประเทศ มไี มก่ ค่ี นทส่ี ามารถจะมองทะลุ ความคดิ ของเธอได ้ แมว้ า่ ใบหนา้ จะแสดงออกวา่ ขดั ขนื แตห่ านมจู่ อ่ื กลบั รู ้ วา่ ใน ความเป็ นจรงิ รา่ งกายของตวั เองกําลังโหยหา…เธอก็วา่ งเวน้ มา หา้ ปี ผนวกกบั การหยอกลอ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขณะทเี่ ธอกําลังงนุ งง จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ อนตัวเขา้ มาหายใจอยู่ ขา้ งหขู องเธอ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ยง่ิ ยนื ไมม่ น่ั คง จากนัน้ ทัง้ รา่ งกาย กพ็ ดู ไดว้ า่ แทบจะแนบชดิ กบั ตวั ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ อาศยั จังหวะนโี้ อบอมุ ้ เธอขน้ึ มา หอ้ งนอนหนง่ึ หอ้ ง แคม่ องเขา้ ไปก็เห็นหอ้ งนอนไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว และในหอ้ งนยี้ ังมผี หู ้ ญงิ คนทต่ี นเองรัก สําหรับผชู ้ ายแลว้ นเ่ี ป็ น คําเชญิ อยา่ งหนงึ่ โดยไมต่ อ้ งสงสยั อกี ทงั้ ในคนื นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ กด็ จู ะมแี รงกระตนุ ้ มากแลว้ เสอื้ คลมุ ของหานมจู่ อ่ื ถกู ถอดออก เพยี งแตเ่ สอื้ ผา้ ทเี่ หลอื ก็ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ นําไปไวใ้ ตต้ วั เธอกไ็ มไ่ ดม้ สี ตริ สู ้ กึ ตวั

บางทอี าจเป็ นความสบั สน หรอื บางทเี ธออาจจะเป็ นไงเป็ นกนั แลว้ ในขณะทก่ี ําลังเขา้ ไดเ้ ขา้ เข็ม ทันใดนัน้ กม็ อี ะไรดงั มาจากขา้ ง นอก—— กอ๊ กๆ—— เสยี งเคาะประตดู งั ขน้ึ มาในหอ้ งฉับพลนั แบบนี้ จงึ เป็ นการเรยี ก สตขิ องหานมจู่ อื่ ทกี่ ําลังฟ้งุ ซา่ น “มจู่ อ่ื ฉันทํากบั ขา้ วเสร็จแลว้ ออกมากนิ ขา้ วกนั …” เป็ นเสยี งของเสย่ี วเหยยี น! เธอลมื ตาขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว เมอ่ื เห็นฉากเหตกุ ารณ์ตรงหนา้ เธอก็ จอ้ งมองดว้ ยความตกใจ ผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปอยา่ งแรง จากนัน้ ก็รบี กระโดดลงจากเตยี งควา้ เสอ้ื ผา้ ทโี่ ยนลงไปบนพน้ื ขน้ึ มาสวมใส่ คนภายนอกไมไ่ ดร้ ับการตอบสนอง จงึ ยง่ิ สงสยั “มจู่ อ่ื เธออยขู่ า้ งในไหม”

พดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็เออ้ื มมอื ไปบดิ ลกู บดิ ประตู เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งลกู บดิ ประตู หานมจู่ อ่ื กม็ สี หี นา้ เปลย่ี นไปอยา่ ง มาก พดู อยา่ งประหมา่ “เธออยา่ เพงิ่ เขา้ มา ฉันกําลงั จะลงไป เธอรอฉันครเู่ ดยี ว!” พดู ไป เธอก็รบี เปลยี่ นชดุ อยา่ งรวดเร็ว หลงั จากเยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ผลกั ออกไป กน็ ่ังอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ บงึ้ ตงึ เฝ้าดหู านมจู่ อ่ื กําลงั ใสเ่ สอื้ ผา้ ทเ่ี ธอถอดออกกลบั ไปทลี ะชนิ้ ในใจก็รสู ้ กึ หดหู่ สนั ดานเสยี จรงิ ๆ เห็นไดช้ ดั วา่ …เหลอื กา้ วสดุ ทา้ ยเพยี งกา้ วเดยี ว เขาก็จะเป็ น เจา้ ของเธอไดส้ ําเร็จแลว้ ใครจะรู ้ วา่ จะมสี ง่ิ ทไ่ี มค่ าดฝันเกดิ ขนึ้ และทางนี้ หานมจู่ อ่ื ก็รบี ใสเ่ สอ้ื ผา้ ดว้ ยความกงั วล เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งเสยี่ วเหยยี นบดิ ลกู บดิ ประตู เธอกห็ นั ศรี ษะไปดว้ ยความตนื่ ตระหนก พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงนั่งอยตู่ รงนัน้ โดยไมใ่ สเ่ สอ้ื ผา้ ใดๆ

หากวา่ เสยี่ วเหยยี นเกดิ เขา้ มา คงจะตอ้ งเห็น… เธอไมค่ ดิ อะไรมากตอ่ ไป หนั ไปรอบๆ แลว้ รบี วงิ่ ไปดงึ ผา้ นวม ขนึ้ มาคลมุ รา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ ครกึ ฉกึ —— “เอะ๊ มจู่ อ่ื ทําไมเธอตอ้ งล็อกประตู เธอเป็ นบา้ หรอื ไง ในหอ้ งนี้ กม็ แี คเ่ ธอกบั ฉันจะตอ้ งล็อกประตดู ว้ ยหรอื หรอื กลัววา่ ฉันจะ แอบดเู ธอหา…” เสย่ี วเหยยี นทบุ ประตอู ยขู่ า้ งนอก ตะโกนอยู่ พักหนง่ึ ก็หยดุ ลงรสู ้ กึ ไดถ้ งึ บางสงิ่ ทผี่ ดิ ปกติ ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ แข็งทอ่ื ดว้ ยความอดึ อดั และเธอกไ็ ดเ้ อา ผา้ นวมหม่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เรยี บรอ้ ยแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ขดั จังหวะ สหี นา้ บดู บง้ึ อยา่ งมาก เมอื่ เห็นเธอ ลกุ ลล้ี กุ ลน ในใจยงิ่ โกรธ แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเยอื กเย็น “ผมล็ อกประตตู อนเขา้ มา” หานมจู่ อื่ “…” ดงั นัน้ เจตนาของเขากเ็ ห็นไดช้ ดั เจนตงั้ แตต่ น้ แลว้ หรอื

มคี วามเงยี บทน่ี ่าอดึ อดั อยทู่ ด่ี า้ นนอก ผา่ นไปเป็ นเวลานาน เสย่ี วเหยยี นกก็ ระแอมขน้ึ เบาๆ “อยา่ งนัน้ ฉันลงไปขา้ งลา่ งกอ่ น นะ เธอ…เธอยงั ยังออกมากนิ ไหม” หานมจู่ อ่ื “…แน่นอน!” “ออ้ อยา่ งนัน้ ฉันลงไปรอพวกเธอขา้ งลา่ งนะ” หลังจากพดู จบไมท่ ันรอใหห้ านมจู่ อื่ ตอบกลบั เสยี่ วเหยยี นก็ แอบชงิ หนไี ปกอ่ น ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ หา่ งออกไปไกล หานมจู่ อ่ื ถอนหายใจอยา่ งโล่ งอกอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ เออื้ มมอื ถรู ะหวา่ งคว้ิ ของตวั เองทเ่ี จ็บ จากนัน้ เธอกม็ องไปยังผรู ้ า้ ย ซงึ่ ยังคงน่ังอยตู่ รงนัน้ ไมไ่ ดข้ ยับ ไปไหน เธอโกรธมาก พดู อยา่ งเย็นชา “นายจะนั่งตรงนถ้ี งึ เมอ่ื ไร ลกุ ขนึ้ แตง่ ตวั ส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธออยา่ งหมดหวงั เมอ่ื เห็นชว่ งระหวา่ งคอของเธอทเี่ ขาไดท้ งิ้ รอยเขยี วชา้ํ เอาไว ้ ก็ เลยี รมิ ฝี ปากแหง้ นัน้ โดยไมร่ ตู ้ วั “ไมส่ ะดวก” “……”

เหอ ๆ! เธอเป็ นบา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ ทยี่ งั ใหผ้ ชู ้ ายแบบนเ้ี ขา้ มา จะไปสงสารเขาไมไ่ ด!้ “ไมส่ ะดวกใชไ่ หม อยา่ งนัน้ นายก็อยใู่ นหอ้ งนไี้ ปจนกวา่ นายจะ สะดวกแลว้ กนั นะ” พดู จบ หานมจู่ อื่ ก็สะบดั มอื แลว้ หนั ออกจากหอ้ งไป เมอ่ื ออกไปขา้ งนอก เธอกป็ ิดประตเู สยี งดงั ปัง หลงั จากลงมาถงึ ชนั้ ลา่ ง หานมจู่ อ่ื กเ็ ห็นวา่ เสยี่ วเหยยี นได ้ จัดเตรยี มอาหารพรอ้ มจานชามตะเกยี บเอาไวบ้ นโตะ๊ เรยี บรอ้ ย แลว้ แต…่ เธอขมวดคว้ิ “ทําไมถงึ มชี ามกบั ตะเกยี บแคช่ ดุ เดยี ว ฉันก็บอกไปแลว้ ไมใ่ ช่ หรอื วา่ จะออกมากนิ ” เสยี่ วเหยยี นมองไปทเี่ ธอ จากนัน้ ดวงตาก็เบกิ กวา้ ง งอรมิ ฝี ปาก ขนึ้ แลว้ พวู า่ “ฉัน ฉันนกึ วา่ …ฉันนกึ วา่ เธอจะไมอ่ อกมาแลว้ ทําไมถงึ ไดเ้ ร็วจังเลย”

หานมจู่ อ่ื “……” “ฉันไมไ่ ดว้ า่ อะไร ฉันกแ็ คก่ ําลงั หงุ ขา้ ว เธอก็ลงมาแลว้ ทําไม เร็วจัง…มันดหี รอื เปลา่ ” เสย่ี วเหยยี นขยับใกลเ้ ขา้ มา กระซบิ เบาๆขา้ งหขู องหานมจู่ อื่ “คณุ ชายเยท่ ําไมถงึ …ไมอ่ ดึ หรอื ” หานมจู่ อื่ “……” เธอหายใจเขา้ ลกึ ๆ หลบั ตาลง จากนัน้ ก็เปิดขน้ึ อกี ครัง้ “ในความคดิ ของเธอนี่ มแี ตค่ ดิ เรอ่ื งเลอะเทอะหรอื อยา่ งไร” ตอนที่ 563 ผบู้ งการอยเู่ บอ้ื งหลงั เสยี่ วเหยยี นจอ้ งมองเธอดว้ ยรอยยม้ิ ทด่ี คู ลมุ เครอื “ไมใ่ ชส่ งิ่ ทฉี่ ันอยากจะใหย้ งุ่ เหยงิ เป็ นพวกเธอทท่ี ําเรอ่ื งยงุ่ เหยงิ !” หลงั จากหยอกลอ้ เสร็จ เสยี่ วเหยยี นก็ยงั คงมรี อยยม้ิ อยบู่ น ใบหนา้ แตใ่ นวนิ าทถี ัดมารอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเธอกลับแข็ง ทอื่ รา่ งกายกา้ วถอยหลังไปหลายกา้ วอยา่ งไมร่ ตู ้ วั

เห็นทา่ ทางเธอเป็ นแบบน้ี หานมจู่ อื่ กเ็ ขา้ ใจไดใ้ นทันที แทบไมต่ อ้ งหนั กลับไป ก็มนั่ ใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งลงมาแลว้ อยา่ งแน่นอน คนทส่ี ามารถทําใหเ้ สยี่ วเหยยี นแสดงสหี นา้ ทหี่ วาดกลัวออกมา มเี พยี งคนเดยี วคอื เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ถงึ จดุ นี้ หานมจู่ อื่ เดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ มงุ่ ไปยังหอ้ งครัวเพอื่ หยบิ ชามกบั ตะเกยี บ เธอหยบิ เพยี งแคข่ องตนเองคนเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังลงดา้ นขา้ ง เธอ มองไปยังโตะ๊ ดา้ นหนา้ ทวี่ า่ งเปลา่ จงึ เมม้ รมิ ฝี ปากดว้ ย ความไมพ่ อใจ หานมจู่ อื่ พดู ขน้ึ มาโดยตรง “บา้ นของพวกเราไมม่ คี นรับใชข้ อง นาย ถา้ นายอยากจะกนิ ขา้ วก็ตอ้ งไปหยบิ ชามกบั ตะเกยี บ อาหารดว้ ยตวั เอง” เห็นไดช้ ดั วา่ มาจนถงึ ขนั้ สดุ ทา้ ยแลว้ แตก่ ลับถกู ขดั จังหวะ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะจัดการทกุ สงิ่ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ลงชนั้ ลา่ ง แต่ ลมหายใจในรา่ งกายของเขายงั คงเยอื กเย็นมาก การน่ังลงตรง นัน้ ไดท้ ําใหอ้ ณุ หภมู โิ ดยรอบลดฮวบลงไปดว้ ย

เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ คําพดู ของหานมจู่ อื่ กพ็ ยกั หนา้ เห็นดว้ ย หลังจากเพงิ่ จะพยักหนา้ เสร็จ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลําแสงที่ เยอื กเย็นสอ่ งตรงมายงั ตนเอง ทําใหเ้ ทา้ ของเธอหนาวเหน็บลง ทันที จากนัน้ ก็ลามไปดา้ นหลงั เผชญิ หนา้ กบั สายตาอนั อาฆาตแคน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เสย่ี วเหยยี น กม็ สี หี นา้ เปลยี่ นไปทนั ที “ฉัน เดย๋ี วฉันไปหยบิ ชอ้ นกบั ตะเกยี บใหป้ ระธานเย!่ พดู จบไมร่ อใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มตอบสนอง เสย่ี วเหยยี นกไ็ ปยงั หอ้ งครัวหยบิ ชามกบั ตะเกยี บมาวางไวต้ รงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “เย่ ประธานเย่ ชามกบั ตะเกยี บของคณุ ” เห็นฉากเหตกุ ารณ์นี้ หานมจู่ อ่ื ไมพ่ อใจอยเู่ ล็กนอ้ ย “ฉันบอกไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื วา่ บา้ นของพวกเราไมม่ คี นรับใช ้ ถา้ หากนายตอ้ งการใหม้ คี นมาปรนนบิ ตั ใิ หน้ ายละก็ อยา่ งนัน้ อยา่ ง นัน้ ก็ออกไปตอนนเ้ี ลยส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ มองไปยังเธอ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเยอื กเย็น

“ผมไมไ่ ดใ้ หเ้ ธอมาปรนนบิ ตั ผิ ม” เสยี่ วเหยยี นเป็ นคนขดั จังหวะเรอื่ งอนั งดงามของคนอน่ื เมอื่ มองไปยงั สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดอู อกวา่ เมอ่ื ตะกน้ี ค้ี งจะไมเ่ สร็จ สน้ิ หรอื บางทกี ็อาจจะเกอื บเสร็จแตถ่ กู เธอขดั จังหวะ ดงั นัน้ ออรา่ ของความแคน้ และเยอื กเย็นของรา่ งกายเขาจงึ พงุ่ ตรงมาทเ่ี ธอ เสย่ี วเหยยี นกลนื นํ้าลายอยา่ งประหมา่ พยักหนา้ อยา่ งคลอ้ ย ตาม “จรงิ นะ มจู่ อื่ เธออยา่ ไปวา่ ประธานเยเ่ ลย เขาเป็ นลกู คา้ ของบรษิ ัทเรา เป็ นแขกของบา้ นเรา เราควรจะรับรองเขาสใิ ช่ ไหม กแ็ คห่ ยบิ ชามกบั ตะเกยี บเอง ไมม่ ปี ัญหา” หานมจู่ อื่ มองไปยงั เสย่ี วเหยยี นอยา่ งทําอะไรไมถ่ กู ผหู ้ ญงิ คนน้ี เปลยี่ นเร็วเกนิ ไปแลว้ เธอไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี บนโตะ๊ อาหารก็เงยี บสนทิ ขนึ้ มาเชน่ กนั ตา่ งคนตา่ งกนิ ขา้ ว ไมว่ า่ ตะเกยี บของหานมจู่ อื่ จะไปทไี่ หน เย่ โมเ่ ซนิ กจ็ ะเลอ่ื นตะเกยี บตามไปทนี่ ั่น พไู ดว้ า่ เธอจะกนิ อะไร เขากจ็ ะกนิ ตามนัน้

หานมจู่ อื่ หมดคําจะพดู กบั เขา สว่ นเสย่ี วเหยยี น กลัวมากจนไมก่ ลา้ จะคบี อาหารใด ๆมาดว้ ย ซ้ํา กม้ หนา้ กม้ ตาตกั ขา้ วเปลา่ ทอ่ี ยใู่ นจาน จากนัน้ ในขณะที่ มองดกู ารตอบโตก้ นั ของทัง้ สองคนทอ่ี ยฝู่ ั่งตรงขา้ ม คดิ อยใู่ นใจ คนหนงึ่ คนจะเปลย่ี นไปไดม้ ากอะไรถงึ ขนาดน้ี เห็นไดช้ ดั วา่ หา้ ปีกอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนเย็นชาและเยอ่ หยงิ่ แตต่ อนนท้ี อ่ี ยตู่ อ่ หนา้ หานมจู่ อ่ื เขาดเู หมอื นจะลบสง่ิ เหลา่ นที้ ง้ิ ไปหมดแลว้ ทนั ใดนัน้ เสยี่ วเหยยี นคดิ คําพดู หนง่ึ ขน้ึ มาได ้ ในเรอื่ งความรัก ใครรักกอ่ นยอ่ มเป็ นผแู ้ พ ้ ตอนนัน้ หานมจู่ อ่ื รักเยโ่ มเ่ ซนิ มากอยา่ งสดุ ซงึ้ ดงั นัน้ เธอจงึ แพ ้ อยา่ งถงึ ทสี่ ดุ ไมม่ อี ะไรเหลอื เลย ถงึ กบั เปลยี่ นชอื่ สกลุ ไปอยู่ ตา่ งประเทศ จากนัน้ ตอนทเี่ ธอตดั ทกุ อยา่ งออกไป ตอนนจี้ ะเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หรอื

เพราะตอนนห้ี านมจู่ อ่ื ไมไ่ ดต้ อ้ งการจะมคี วามพัวพันกบั เยโ่ ม่ เซนิ อกี ตอ่ ไป แตค่ วามคดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไป ดงั นัน้ …ตอน ทอี่ ยตู่ อ่ หนา้ หานมจู่ อื่ เขาจงึ เปลย่ี นเป็ นคนถอ่ มตวั เมอ่ื คดิ ถงึ จดุ น้ี เสย่ี วเหยยี นกเ็ ขยี่ ขา้ วเขา้ ปากอกี สองสามคํา รสู ้ กึ หดหใู่ จเล็กนอ้ ย นไ่ี มใ่ ชเ่ พยี งเพราะเธอชนื่ ชอบหานชงิ หลังจากนัน้ ยงั ไมท่ ันจะ ไดส้ ารภาพกลับถกู หานชงิ ปฏเิ สธเสยี กอ่ น จากนัน้ เธอก็ยงั ไม่ ยอมแพท้ จี่ ะคยุ กบั คนอนื่ เธอไมไ่ ดย้ นิ คําปฏเิ สธของเขา จากนัน้ …กห็ นา้ ดา้ นทจี่ ะชนื่ ชอบเขาตอ่ ไป ตอนนดี้ เู หมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งนอ้ ยกร็ ักคนทกี่ ลา้ มากกวา่ เธอ เขากําลังกา้ วไปขา้ งหนา้ กําลังพยายาม ความรักของทงั้ สองกลมกลนื กนั เป็ นสงิ่ ทย่ี ากมากจรงิ ๆ เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ เศรา้ ขน้ึ มาทันที กไ็ มไ่ ดร้ สู ้ กึ เกลยี ดเยโ่ มเ่ ซนิ ขนาดนัน้ แลว้

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ หานมจู่ อื่ กไ็ ดจ้ ัดเก็บจานชาม เขา้ ไปไวใ้ นครัว และพลางพดู วา่ “นายกนิ ขา้ วเสร็จแลว้ ก็ กลับไปไดแ้ ลว้ ละ่ ” เธอไมล่ ังเลทจ่ี ะไลแ่ ขกออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขน้ึ และชว่ ยเธอ เก็บจาน จากนัน้ ไมว่ า่ หานมจู่ อ่ื จะพดู อะไร เขากไ็ มไ่ ดต้ อบโต ้ ทา้ ยทสี่ ดุ ก็เดนิ ตามเธอเขา้ ไปในหอ้ งครัว เสยี่ วเหยยี นคดิ แลว้ คดิ อกี ก็ไปยังหอ้ งนั่งเลน่ เพอ่ื ดทู วี ี กอด หมอนน่ังอยบู่ นโซฟาและเปลย่ี นชอ่ งทวี ไี ปทลี ะชอ่ ง ในใจ คดิ ถงึ แตเ่ รอื่ งเกยี่ วกบั หานชงิ เธอตอ้ งการทจี่ ะเป็ นเหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ หรอื ไม่ กา้ วไปขา้ งหนา้ อยา่ งกลา้ หาญ อยา่ งไรก็ตาม เธอไดถ้ กู หานชงิ ปฏเิ สธมาแลว้ ครัง้ หนงึ่ ดู เหมอื นจะไมม่ อี ะไรน่าขายหนา้ เลยสกั นดิ และหานชงิ ก็ยงั ไมม่ ี ผหู ้ ญงิ อยขู่ า้ งกาย นจ่ี งึ เป็ นโอกาสทด่ี มี าก หากเธอยงั เป็ นนกกระจอกเทศแบบนตี้ อ่ ไป วนั หนงึ่ เมอื่ หานชงิ มผี หู ้ ญงิ คนอนื่ ปรากฏขน้ึ ขา้ งกายเขา เมอ่ื ถงึ เวลานัน้ เธอกค็ งจะ ไมม่ โี อกาสอกี แลว้ อยา่ งนัน้ หรอื

นกึ ถงึ สงิ่ นี้ ในใจของเสยี่ วเหยยี นจงึ ตดั สนิ ใจอยา่ งแน่ชดั หอ้ งครัว หานมจู่ อื่ เปิดกอ๊ กน้ําเพอื่ ลา้ งเศษอาหารทต่ี กคา้ งอยบู่ นจานให ้ สะอาด จากนัน้ กว็ างไวอ้ กี ดา้ นหนงึ่ และพดู อยา่ งเย็นชา “นายกนิ ขา้ วเสร็จแลว้ ยงั ไมเ่ ตรยี มตวั กลบั อกี มันดกึ มากแลว้ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ และยนื อยขู่ า้ งเธอ “ใครจะไปรวู ้ า่ สองคนนัน้ จะกลับมาอกี หรอื เปลา่ ไมก่ ลวั ตอน กลางคนื หรอื ” หานมจู่ อ่ื “……” ถา้ ไมพ่ ดู ถงึ สองคนนัน้ เธอกเ็ กอื บลมื ไปหมดแลว้ “แมว้ า่ พวกเขาจะกลับมา กไ็ มส่ ามารถจะเขา้ ประตบู า้ นฉันได ้ ดงั นัน้ จงึ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ หรอกนะ” “ถงึ จะไมก่ ลัว กจ็ ะประมาทไมไ่ ด”้

“ไมม่ เี รอ่ื งอะไรทัง้ นัน้ แหละ” หานมจู่ อื่ วางจานลงอยา่ งใจเย็น เมอื่ เงยหนา้ ขนึ้ ดวงตากค็ มชดั ขนึ้ มา “ถา้ พวกเขาจะกลับมาจรงิ ๆ อยา่ งนัน้ กด็ ี ฉันกจ็ ะไดบ้ นั ทกึ เหตกุ ารณน์ ัน้ แลว้ สง่ มอบพวก เขาใหก้ บั ตํารวจโดยตรง” “เหอ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ “นกึ ไวไ้ มผ่ ดิ ผหู ้ ญงิ ของฉันเย่ โมเ่ ซนิ มคี วามกลา้ หาญ” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานมจู่ อื่ กจ็ อ้ งมองเขาอยา่ งรนุ แรง “ใครเป็ น ผหู ้ ญงิ ของนาย” “ผหู ้ ญงิ ของผมมแี คค่ นเดยี ว คณุ คดิ วา่ ใครละ่ ” หานมจู่ อ่ื “……” “พวกเขามกี ารเตรยี มพรอ้ มมาแลว้ คณุ โทรแจง้ ตํารวจ เกรงวา่ จะไมส่ ามารถแกป้ ัญหาได”้ ไดย้ นิ สง่ิ นี้ การแสดงออกของหานมจู่ อื่ กจ็ รงิ จังขนึ้ มา เธอจอ้ ง มองไปยังเขา “นายรอู ้ ะไรมาใชไ่ หม” เขาไมพ่ ดู อะไร เมม้ รมิ ฝี ปาก

“นายรวู ้ า่ ใครเป็ นผบู ้ งการอยเู่ บอื้ งหลัง ใชไ่ หม” หานมจู่ อื่ ถาม เพมิ่ อกี หนง่ึ คํา ในใจของเธออยากรอู ้ ยากเห็นเป็ นอยา่ งมาก วา่ สรปุ แลว้ ใคร เป็ นคนตอ้ งการจะทํารา้ ยเธอ ไมค่ าดคดิ เลยวา่ จะกอ่ เรอื่ งได ้ มากมายขนาดน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ รอู ้ ยกู่ อ่ นแลว้ วา่ เธอจะถกู คนตดิ ตาม อยา่ งนัน้ เขาก็ น่าจะรวู ้ า่ มใี ครเป็ นผบู ้ งการอยเู่ บอื้ งหลงั สนิ ะ แตใ่ ครจะรู ้ ในสายตาทค่ี าดหวังของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆพดู อยา่ งชา้ ๆ “แมต้ อนนจี้ ะยังไมร่ ู ้ แตก่ ็จะตอ้ งหาใหไ้ ด ้ คนคนน้ี มฝี ี มอื อยไู่ ม่ นอ้ ย” ไดฟ้ ังถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื เกอื บจะตดั ออกไดม้ ากแลว้ กอ่ นหนา้ นเี้ สยี่ วเหยยี นสงสยั หลนิ ชงิ ชงิ กบั จา้ วยห่ี รซู ง่ึ สามารถ ตดั ออกไดท้ งั้ หมด แมว้ า่ ผหู ้ ญงิ สองคนนัน้ จะคดิ ทจ่ี ะจัดการกบั เธอ แต.่ .พวกเธอก็ ไมไ่ ดม้ กี ลอบุ ายทห่ี นักหน่วงเชน่ นี้

เพราะสามารถเห็นไดช้ ดั จากเหตกุ ารณ์กอ่ นหนา้ น้ี สงิ่ ทพี่ วกเธอ ทําดเู รยี บงา่ ยไมซ่ บั ซอ้ น ไมเ่ หมอื นกบั ครัง้ น…้ี เรอ่ื งราวเกดิ ขนึ้ อยา่ งกะทนั หนั จากนัน้ ก็ลบลา้ งอยา่ งรวดเร็ว ฝี มอื ไมธ่ รรมดาจรงิ ๆ! จะเป็ นใครกนั แน่ ตอนท่ี 564 กระดาษไมม่ วี นั หยดุ ไฟได้ “กอ่ นทผี่ มจะสบื หาผทู ้ บี่ งการอยเู่ บอ้ื งหลงั ได ้ ผมสามารถ ปกป้องคณุ ไดเ้ สมอ” หานมจู่ อื่ ซง่ึ กําลงั ลา้ งจานอยไู่ ดต้ กตะลงึ จู่ ๆเธอกน็ กึ ถงึ บางอยา่ งได ้ หยดุ การเคลอ่ื นไหวในมอื และมองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ “นายหมายถงึ นายตอ้ งการจะอยทู่ บ่ี า้ นฉันอยา่ งนัน้ หรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปใกล ้ ลมหายใจของรา่ งกายก็กดลงมา “ถา้ หากวา่ คณุ ตกลงละก…็ ”

“เป็ นไปไมไ่ ด”้ หานมจู่ อื่ ไมไ่ ดค้ ดิ จะปฏเิ สธเขาโดยตรง “นายก็ เห็นแลว้ ตอนนฉี้ ันไมไ่ ดอ้ ยู่ ไมส่ ะดวกมากๆ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองหาชอ่ งโหวจ่ ากคําพดู ของเธอ “คณุ หมายถงึ ถา้ มี คณุ คนเดยี วก็ไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม” หายมจู่ อื่ “……นายอยา่ มาเจาะเอาชอ่ งโหวจ่ ากคําพดู ของฉัน อยา่ งไรก็ตามนายก็กนิ ขา้ วเสร็จแลว้ วนั นก้ี ด็ กึ แลว้ รบี กลบั ไป เถอะ” “เขายนื เงยี บไมพ่ ดู จา หานมจู่ อื่ พดู เสรมิ ไปอกี ประโยคหนง่ึ “อยา่ ทําใหฉ้ ันตอ้ งเกลยี ดนายไปมากกวา่ น”้ี ประโยคน้อี าจจจี้ ดุ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขายนื เงยี บอยขู่ า้ งเธอเป็ น เวลานาน จากนัน้ จงึ คอ่ ยพดู ขนึ้ วา่ “ผมชว่ ยคณุ ลา้ งจานเสร็จ แลว้ ผมจะไป” “พดู แลว้ กแ็ ลว้ กนั ” ครัง้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งจรงิ จัง หานมจู่ อื่ ลา้ งจานเสร็จ ก็ตรงไป สง่ เขาทปี่ ระตู เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมค่ ดิ จะอยตู่ อ่

เพยี งแตก่ อ่ นออกเดนิ ทาง เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ เปิดตรู ้ องเทา้ กไ็ ดเ้ ห็น รองเทา้ เด็กอยใู่ นตรู ้ องเทา้ อกี แววตาสดี ําสนทิ ของเขามอง ผา่ นไปดว้ ยความประหลาดใจ แลว้ มองเขา้ ไปในบา้ นอกี ครัง้ “เร็วเขา้ ” หานมจู่ อื่ กระตนุ ้ เขา “นายจะชกั ชา้ อยทู่ ําไม” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กใ็ สร่ องเทา้ ของเขาจนเรยี บรอ้ ย เดนิ ออก นอกประตดู วงตาของเขามองไปยังใบหนา้ ของเธอ ลงั เลทจี่ ะพดู หานมจู่ อื่ ขดั จังหวะเขาไดท้ ันเวลา “นายเดนิ ทาง กลบั ระวังตัวดว้ ย” จากนัน้ เพยี งพรบิ ตา ก็ปิดประตโู ดยตรง หลังจากปิดประตู หานมจู่ อ่ื ก็เอนหลงั พงิ ประตู ดวงตากค็ อ่ ยๆ เคลอื่ นถอยไป ลดสายตาลงหลบสายตาของตนเอง ทําใหค้ นรู ้ ไดไ้ มช่ ดั วา่ เธอกําลงั คดิ อะไร หลังจากนัน้ ไมน่ าน เธอก็เดนิ ไปทต่ี รู ้ องเทา้ แลว้ เปิดประตตู ู ้ รองเทา้ หยบิ รองเทา้ ของเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ออกขน้ึ มาทลี ะขา้ ง จากนัน้ กเ็ อามันขน้ึ ไปชนั้ บนและวางไวใ้ นหอ้ งของเสยี่ วหมโี่ ตว้ หลังจากออกมา เธอก็ล็อกประตหู อ้ งของเสยี่ วหมโี่ ตว้

จากนัน้ เมอ่ื เธอกลบั ไปยงั หอ้ งของตวั เอง ก็ไดพ้ บกบั เสย่ี วเห ยยี นทก่ี ําลงั ยนื พงิ อยขู่ า้ งประตู “ตอนนเ้ี ขารทู ้ อ่ี ยขู่ องเธอแลว้ ” หานมจู่ อ่ื ยนื นงิ่ ไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ของเสย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นยังคงพดู ตอ่ “แตฉ่ ันคดิ วา่ กระดาษไมม่ วี ันหยดุ ไฟ ได”้ “คอยดไู ปวนั ตอ่ วันแลว้ กนั ” ในตอนน้ี หานมจู่ อ่ื คอ่ นขา้ งสงบลง แลว้ บางทสี ําหรับเธอ เธอรมู ้ านานแลว้ หลงั จากกลับจาก ตา่ งประเทศก็พบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรมิ่ หลังจากเห็นวา่ เขาทํากบั ตวั เองอยา่ งเลยี่ งไมไ่ ดแ้ บบนี้ ในทสี่ ดุ วนั หนง่ึ เขากต็ อ้ งพบกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ ขอเพยี งแคเ่ สยี่ วหมโี่ ตว้ ไดถ้ กู เปิดเผยตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เรอื่ งราวชวี ติ ของเขา ก็จะถกู เปิดเผย

เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ นี้ หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ เล็กนอ้ ย กระซบิ เบาๆ “อยา่ งไรก็ ตามตอนนี้ กค็ งตอ้ งดไู ปแตล่ ะวันเถอะ และ…แมว้ า่ ทา้ ยทสี่ ดุ กระดาษจะไมส่ ามารถทนไฟได ้ ฉันก็จะไมป่ ลอ่ ยใหไ้ ฟลกุ ลาม” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นประหลาดใจเล็กนอ้ ย รมิ ฝี ปากของเธอ ขยบั ทา้ ยทส่ี ดุ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามออกไป “เธอกําลังหมายถงึ แมว้ า่ พอ่ ลกู เขาจะพบกนั เธอก็…ไมย่ อมรับอยา่ งนัน้ หรอื ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดพ้ ยกั หนา้ แตค่ วามนงิ่ เงยี บกแ็ สดงออกถงึ การ ยอมรับแลว้ เสย่ี วเหยยี นไดแ้ ตง่ อรมิ ฝี ปากตนเอง “ฉันคดิ วา่ ดว้ ยลกั ษณะนสิ ยั ของประธานเยไ่ มม่ ที างยอมแพง้ า่ ยๆแน่” “เธอกค็ ดิ เหมอื นกนั เขาจะมาปลน้ ลกู ใชไ่ หม” “ไม!่ ” เสย่ี วเหยยี นสา่ ยหนา้ จอ้ งหนา้ มองเธออยา่ งจรงิ จัง หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ประหลาดใจ “ไมอ่ ะไร” “ความหมายของฉันคอื ไมเ่ พยี งแตล่ กู แตก่ ็ยังมเี ธอดว้ ย” หานมจู่ อื่ “……”

“คนทห่ี ลกี เลย่ี งเขาไมไ่ ด ้ ก็คอื เธอ ถา้ เขาพบวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เป็ นลกู ของเขา อยา่ งนัน้ เขาก็จะตอ้ งเอาชนะเธอและเสยี่ วหมี่ โตว้ อยา่ งเลย่ี งไมไ่ ดแ้ น่นอน” ไดฟ้ ังดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื กต็ กตะลงึ รมิ ฝี ปากสชี มพเู ปิดขน้ึ เล็กนอ้ ย แตก่ ลับพดู อะไรไมอ่ อกสกั คํา หรอื จะเกย่ี วกบั คนกลาง ทําไมเธอจงึ ดไู มอ่ อกวา่ เสยี่ วเหยยี นเขา้ ใจไดอ้ ยา่ งชดั เจน เธอกลวั มาตลอดวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไดพ้ บกนั ลกู ของตวั เอง เมอ่ื ถงึ เวลานัน้ คนของตระกลู เยก่ ็อาจจะมาพาเสยี่ วหมโี่ ตว้ ไป นัน้ คอื ที่ พง่ึ เดยี วของเธอ หากวา่ ถกู คนของตระกลู เยพ่ รากไปแลว้ อยา่ ง นัน้ เมอ่ื ถงึ เวลานัน้ เธอจะจะพง่ึ พาอะไรใหม้ ชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปได ้ แตส่ ง่ิ ทเ่ี สยี่ วเหยยี นพดู กบั เธอในคนื น้ี กลับทําใหเ้ ธอมสี ตขิ น้ึ มา ทนั ที เธอคดิ มาตลอดวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะพรากลกู ไปเทา่ นัน้ แตเ่ สย่ี วเหยยี นกลบั พดู ใหเ้ ขา้ ใจไดช้ ดั เจน สงิ่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการคอื เธอ

“และดว้ ยลักษณะนสิ ยั ของเขาแลว้ ฉันเดาวา่ เขาตอ้ งการเธอ และก็อาจจะไมไ่ ดต้ อ้ งการลกู ” เสย่ี วเหยยี นกลัววา่ เธอจะฟัง แลว้ ไมเ่ ขา้ ใจ จงึ พดู เพม่ิ ไปอกี หนง่ึ ประโยค หานมจู่ อื่ พดู ไมอ่ อกอยา่ งทส่ี ดุ ในใจเต็มไปดว้ ยความยงุ่ เหยงิ เธอไมเ่ คยคดิ เรอื่ งนม้ี ากอ่ น “ดงั นัน้ เธอควรจะคดิ เรอ่ื งนใี้ หร้ อบคอบ” เสย่ี วเหยยี นพดู ตกั เตอื น “ฉันรวู ้ า่ ในใจของเธอยงั มเี ขา กอ่ นหนา้ นเ้ี รอ่ื งทเ่ี ธอทํา ตอนอยตู่ า่ งประเทศฉันกร็ ทู ้ ัง้ หมด มจู่ อื่ ฉันเป็ นเพอื่ นเธอ แมว้ า่ ฉันจะยนื อยขู่ า้ งกายเธอ แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ …เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ทําเพอื่ เธอ แมว้ า่ จะไมไ่ ดม้ ากมาย แตก่ ไ็ มไ่ ดน้ อ้ ยแน่นอน เขาถอ่ มตวั ลงมากเวลาอยตู่ อ่ หนา้ เธอ ก็เหมอื นกบั …ตอนทฉ่ี ันอยตู่ อ่ หนา้ พชี่ ายของเธอ เธอเขา้ ใจความหมายของฉันไหม” เมอ่ื ไร ถงึ ตาทเี่ ธอจะตอ้ งใหเ้ สยี่ วเหยยี นมาสอนวา่ เกดิ อะไร ขนึ้ กบั ความรสู ้ กึ ของเธอ เห็นไดช้ ดั วา่ อกี ฝ่ ายไมเ่ คยมปี ระสบการณ์มากอ่ น

หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ โกรธเล็กนอ้ ย พดู ไปอยา่ งรําคาญ “เธอแคเ่ ห็นสง่ิ นท้ี เ่ี ขาทํา ก็สง่ สารเขาแลว้ หรอื และยงั รสู ้ กึ วา่ ฉันทําเกนิ ไปกบั เขาหรอื ” “ไม่ ฉันไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ เธอทําเกนิ ไป สดุ ทา้ ยสงิ่ ทเี่ ขาทําไวเ้ มอ่ื หา้ ปีกอ่ น แมว้ า่ เขาจะชดใชใ้ หเ้ ธอ ในฐานะเพอื่ นของเธอฉันไม่ เคยคดิ เลยวา่ เป็ นการทําเกนิ กวา่ เหตุ เพยี งแต…่ ฉันทนไมไ่ ดท้ ่ี จะตอ้ งเห็นเธอมาทรมานตวั เองนะมจู่ อื่ เธอคดิ วา่ ฉันพดู เรอ่ื งนี้ กบั เธอเพอื่ เขาหรอื ฉันทําเพอ่ื เธอนะ” เสยี่ วเหยยี นกา้ วไปขา้ งหนา้ รสู ้ กึ ตน่ื เตน้ เล็กนอ้ ย “ฉันรวู ้ า่ เธอยงั ชอบเขาอยู่ หา้ ปีมานเี้ ธอทําเป็ นเหมอื นจะลมื คน คนนไ้ี ปแลว้ แตฉ่ ันรวู ้ า่ ในใจของเธอ…” “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” หายมจู่ อื่ ขดั จังหวะเธอดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา จากนัน้ เธอก็หนั หลังใหก้ บั เสย่ี วเหยยี นเงยหนา้ ขนึ้ มองดา้ นบน และเมม้ รมิ ฝี ปากแดงนัน้ ไวแ้ น่น “มจู่ อ่ื ฉันพดู มานจี่ รงิ จังนะ!”

“ฉันบอกวา่ เธอไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” หานมจู่ อ่ื พดู จบ กไ็ มส่ นใจเสยี่ ว เหยยี นอกี ตอ่ ไป ไดแ้ ตก่ า้ วเดนิ ออกไปมงุ่ ตรงไปยงั หอ้ งของ ตนเอง เสยี่ วเหยยี นมองไปทด่ี า้ นหลังของเธอ กม้ ศรี ษะลงอยา่ งรสู ้ กึ ทอ้ แท ้ คนทงั้ คนกก็ ลายเป็ นรสู ้ กึ ถงึ ความหดหใู่ จขน้ึ มา เธอไมไ่ ดต้ อ้ งการจะจับคใู่ หก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ และหานมจู่ อื่ แคไ่ ม่ อยากใหเ้ พอื่ นของตวั เองมาพลกิ กลบั ดา้ นกบั ตวั เองแบบน้ี เพยี งแค…่ เพยี งแคเ่ ธอสามารถจะปลอ่ ยวางทกุ อยา่ งกอ่ นหนา้ นี้ ได ้ ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็มาอยดู่ ว้ ยแลว้ พรอ้ มกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทัง้ สามคนในครอบครัวมคี วามสขุ อยดู่ ว้ ยกนั มันไมด่ หี รอกหรอื แต.่ .ปมในใจของเธอลกึ มากจรงิ ๆ และไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ ง พยายามจนถงึ เมอื่ ไรทจ่ี ะคลายปมในใจของเธอได ้ ครัง้ กอ่ นทถ่ี กู น้ํากรด เสยี่ วเหยยี นรดู ้ วี า่ มจู่ อ่ื มจี ติ ใจออ่ นแอลง แตท่ า้ ยทส่ี ดุ …จะเห็นไดว้ า่ ปมในใจเธอนัน้ ลกึ มากแคไ่ หน

หานมจู่ อื่ กลบั ถงึ หอ้ งของตวั เอง ก็มงุ่ ตรงไปหยบิ เสอื้ ผา้ เพอื่ จะ ไปอาบนํ้า เธอเปิดฝักบวั คนทงั้ คนยนื อยดู่ า้ นลา่ ง ปลอ่ ยให ้ น้ําอนุ่ นัน้ รดลงมาจากดา้ นบน คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นยงั คงดงั อยใู่ นหขู องเธอ แตไ่ ฟในใจของ เธอกลบั แผดเผาแรงขนึ้ เรอ่ื ย ๆ จะใหล้ มื เรอื่ งทเี่ ขาทําใหต้ นเองบาดเจ็บเมอื่ หา้ ปีกอ่ นได ้ อยา่ งไร จะไดอ้ ยา่ งไรหรอื ! ตอนที่ 565 เป็ นไขแ้ ลว้ คนสองอยดู่ ว้ ยกนั สงิ่ สําคญั ทสี่ ดุ คอื ความเชอื่ ใจ ตอนแรกเธอไมเ่ ชอ่ื ใจเยโ่ มเ่ ซนิ หลังจากเมอื่ เธอคดิ ดใู หช้ ดั เจน แลว้ ดงั นัน้ เธอจงึ ยอมรับทจี่ ะเชอ่ื ใจเขา ใหเ้ วลาเขา แมว้ า่ เขาจะไมอ่ ธบิ ายเรอื่ งราวนใ้ี หต้ วั เองเขา้ ใจอยา่ งชดั เจน แตเ่ ธอกย็ ังเฝ้ารออยา่ งอดทน

แลว้ สดุ ทา้ ยเป็ นอยา่ งไรละ่ ความอดทนของเธอนัน้ ไมไ่ ดเ้ ปลย่ี นเป็ นความเชอื่ ใจตอ่ เยโ่ ม่ เซนิ แตก่ ลับกลายมาเป็ นคําถามของเขาแทน ใชแ่ ลว้ เธอยังคงชอบเขา แตแ่ ลว้ จะเป็ นอยา่ งไร ถา้ หากวา่ ตอนนเ้ี ธอยงั อยดู่ ว้ ยกนั กบั เขา จากนัน้ หากตอ้ งพบ เจอกบั เรอ่ื งอะไรจะทําอยา่ งไรกนั คนสองคนอยดู่ ว้ ยกนั มนั เป็ นไปไมไ่ ดท้ จี่ ะปฏบิ ตั ติ อ่ กนั ในฐานะแขกทไ่ี มต่ อ้ งพบเจอเจอ เรอ่ื งตา่ งๆ หากเธอถกู ทอดทง้ิ อกี ครัง้ หลังจากนัน้ เธอจะทํา อยา่ งไรตอ่ ไป ความรสู ้ กึ แบบน้ี หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เหมอื นความตาย เธอกไ็ มค่ ดิ จะตอ้ งไปประสบพบเจอกบั มนั อกี จะใจออ่ นไมไ่ ด ้ หา้ มใจออ่ นอยา่ งเด็ดขาด *

คนื วนั นัน้ หานมจู่ อื่ สบั สนอยตู่ ลอดเวลาจนดกึ จงึ หลบั ไป วันรงุ่ ขนึ้ เมอ่ื ตน่ื ขนึ้ มาก็รสู ้ กึ เวยี นหวั เสยี่ วเหยย่ี นปลกุ เธอแลว้ หลายครัง้ แตเ่ ธอกย็ งั ไมส่ ามารถลกุ ขน้ึ จากเตยี งได ้ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื พบวา่ ตนเองปวดหวั มาก ไดแ้ ตพ่ ดู กบั เสย่ี วเห ยยี น “ฉันอยากนอนอกี สกั หน่อย เขา้ บรษิ ัทสายสกั หน่อยนะ” เสย่ี วเหยยี นคดิ วา่ เธอคงจะหลับไมส่ นทิ จงึ ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมาก จงึ ไดแ้ ตต่ อบรับและพยกั หนา้ จากนัน้ กอ็ อกไป ภายในหอ้ งกเ็ งยี บสนทิ ลงอกี ครัง้ หานมจู่ อ่ื นอนอยตู่ รงนัน้ ยงั คงปวดหวั อยา่ งรนุ แรง และหลบั ลกึ ลงอกี ครัง้ หลงั จากทเ่ี สยี่ วเหยยี นออกไป เธอกไ็ ดพ้ บกยั เยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ําลงั ยนื อยทู่ ปี่ ระตลู ฟิ ตด์ วงตาของเธอเบกิ กวา้ ง พดู ออกไปตรง ๆ “ประธานเย่ ทําไมคณุ ถงึ ไดม้ าอยทู่ นี่ ”่ี เห็นไดช้ ดั วา่ เมอื่ คนื นเี้ ขากลับไปตอนดกึ มาก วนั นท้ี ําไมถงึ มา เชา้ ขนาดนี้ ไมย่ อมปลอ่ ยเวลาใหผ้ า่ นเลยไปจรงิ ๆ

เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทก่ี ารแตง่ ตวั ของเธอ แบกกระเป๋ าไวท้ ห่ี ลัง มองทต่ี รงนอี้ กี ครัง้ เธอควรจะไปทํางานไดแ้ ลว้ แต…่ ขา้ งหลงั เธอกลับไมม่ ใี ครเลย เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ “เธอละ่ อยไู่ หน” เสย่ี วเหยยี นตอบกลบั “คณุ หมายถงึ มจู่ อื่ หรอื เมอื่ เชา้ นตี้ อนฉัน ไปปลกุ เธอ เธอก็ดเู หมอื นจะยังหลับอยู่ ใหฉ้ ันไปบรษิ ัทกอ่ น” “ยังพักผอ่ นไมเ่ พยี งพอหรอื ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากอนั บาง ดู เหมอื นกําลังคดิ ถงึ เรอ่ื งอะไรทมี่ คี วามสขุ “ก็คงจะอยา่ งนัน้ ” เสยี่ วเหยยี นหดคอเขา้ ไมร่ เู ้ ลยวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มี ความสขุ กบั เรอ่ื งอะไร ต๊งิ —— ลฟิ ตม์ าแลว้ เสยี่ วเหยยี นคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ไป ใครจะรวู ้ า่ รอ อยสู่ กั พัก เขาก็ยงั คงยนื อยทู่ เ่ี ดนิ ไมไ่ ดเ้ ขา้ ไป เสยี่ วเหยยี นจงึ ไดแ้ ตก่ า้ วเทา้ เขา้ ไป จากนัน้ ก็รอสกั ครู่ เธอจงึ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถาม “ประธานเย่ ทา่ นคงจะไมไ่ ปรบกวนเวลาพักผอ่ นของเธอนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ดวงตาทดี่ ําล้ําลกึ มองไปยงั เธอ