เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

เสย่ี วเหยยี นหดคอลงทันที กา้ วยา้ ยไปยนื ทมี่ มุ “อยา่ งนัน้ …ฉันขอถามหน่อย ถา้ หากวา่ ตอ้ งหารละก็ ประธานเย่ ใหฉ้ ันเปิดประตใู หไ้ หม” เยย้ โมเ้ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปาก “ไมต่ อ้ ง ใหเ้ ธอพักผอ่ นเถอะ” “ออ้ ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ เวลานป้ี ระตลู ฟิ ตก์ ําลงั จะปิด แตเ่ ย่ โมเ่ ซนิ ก็ยงั ไมเ่ ขา้ ไป นม่ี นั อะไรกนั แน่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะรออยทู่ ปี่ ระตจู นกวา่ มจู่ อื่ จะตน่ื หรอื จนกระท่ังประตลู ฟิ ตป์ ิดลง เสย่ี วเหยยี นก็ยังคงยนื อยใู่ นลฟิ ต์ อยา่ งงนุ งง เพยี งแต…่ แตเ่ มอ่ื คดิ ดหู ลงั จากนัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ ตนเองไมย่ ากจะยงุ่ ใหม้ ากนัก ทา้ ยทส่ี ดุ กเ็ ป็ นเรอื่ งของมจู่ อ่ื เอง เมอ่ื คนื น…้ี …เธอพดู กบั มจู่ อื่ ไปมากแลว้ หลงั จากกลบั ไปเธอกน็ อนคดิ อยนู่ าน คดิ ถงึ ถา้ หากตนเอง เป็ นมจู่ อื่ ละ่ ก็

หลงั จากมจู่ อื่ ตอ้ งรับความรสู ้ กึ ทกุ ขท์ รมานนัน้ เธอยงั จะเชอื่ ใน ความรักไดไ้ หม กลัววา่ จะทําไมไ่ ด ้ การแตง่ งานทล่ี ม้ เหลวทงั้ สองครัง้ มาก พอทจี่ ะทําใหเ้ ธอตอ้ งสญู เสยี ความกลา้ หาญ ดงั นัน้ เธอไมเ่ คยสมั ผัสความรสู ้ กึ เจ็บปวดของหานมจู่ อ่ื จะมี สทิ ธอิ ะไรทจี่ ะชนี้ ว้ิ สง่ั แผนการชวี ติ ของเธอ เฮ ้ เธอทงั้ โงแ่ ละซอ่ื บอื้ จรงิ ๆ และยังคดิ วา่ ทแ่ี สดงความคดิ เห็น ไปแบบนัน้ กเ็ พอื่ เธอ ตอนนม้ี าคดิ ดแู ลว้ ทัง้ เสยี ใจและทกุ ขจ์ รงิ ๆ * เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื อยทู่ ปี่ ระสกั พัก ยกมอื ขนึ้ และเหลอื บมองนาฬกิ า บนขอ้ มอื ตอนนย้ี ังเชา้ มากจรงิ ๆ อยา่ งนัน้ ก็ใหเ้ ธอนอนกอ่ นอกี สกั พักเถอะ เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ กญุ แจขนึ้ มาแลว้ เปิดเขา้ ไปในบา้ น ขาทัง้ สอง เดนิ ผา่ นหอ้ งเล็ก ๆไป สดุ ทา้ ยก็ไปนั่งลงบนโซฟา

เขาหยบิ รโี มทคอนโทรลออกมาเพอ่ื เปิดทวี ี บนหนา้ จอไมใ่ ช่ รายการทวี ี แตเ่ ป็ นภาพของดา้ นหนา้ หอ้ งของหานมจู่ อ่ื ในกรณีน้ี เพยี งแคจ่ อภาพมคี วามเคลอื่ นไหว เขาก็จะรไู ้ ดท้ ันที เซยี่ วซโู่ ทรมาเขากลางดกึ ของเมอ่ื คนื ทผ่ี า่ นมา ไดพ้ ดู ถงึ สอง คนในอดตี ระหวา่ งทางไดร้ ับขอ้ ความ จงึ รบี ตรงกลับไปยงั บา้ น เชา่ ของตนเอง จงึ ไมไ่ ดไ้ ปตามหาผอู ้ ยเู่ บอ้ื งหลังนัน้ เซยี วซไู่ มก่ ลา้ แหวกหญา้ ใหง้ ตู น่ื ดงั นัน้ จงึ ไมท่ ําใหส้ องคนนัน้ ตนื่ ตกใจ แตส่ ถานการณ์แบบนท้ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ มากขน้ึ เรอื่ ย ๆ วา่ ผบู ้ ง การอยเู่ บอื้ งหลงั นจี้ ะตอ้ งไมธ่ รรมดา แตท่ เี่ มอื งเป่ ย มเี พยี งไมก่ ค่ี นทจี่ ะมคี วามสามารถแบบน้ี เขา แทบจะใชน้ วิ้ จม้ิ ไดเ้ ลยวา่ เป็ นคนไหนบา้ ง น่าเสยี ดายทไี่ มม่ หี ลักฐานตรง ๆ ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ บคุ คลนไี้ มไ่ ดป้ รากฏตวั ออกมาเป็ นเวลานาน ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ จะเป็ นเขาหรอื เปลา่

เหอ ใหเ้ ขาไดต้ งั้ หนา้ ตงั้ ตารอดเู ถอะ เวลาผา่ นไปเชน่ นจ้ี นถงึ เทย่ี งวนั ไมม่ คี วามเคลอ่ื นไหวใด ๆ บน หนา้ จอ เยโ่ มเ่ ซนิ อยใู่ นหอ้ งน่ังเลน่ กําลังทํางานไปคยุ โทรศพั ท์ ไปดว้ ย มองไปยังหนา้ จอเป็ นระยะ เมอื่ เขาทํางานเสร็จ เรยี บรอ้ ยก็พบวา่ หนา้ จอยังไมม่ คี วามเคลอ่ื นไหว เมอ่ื ดเู วลา ก็เป็ นเวลาเทย่ี งตรงแลว้ หรอื วา่ ผหู ้ ญงิ คนนยี้ ังนอนอยอู่ ยา่ งนัน้ หรอื ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื ลงเล็กนอ้ ย ปิดโนต้ บคุ๊ แลว้ ลกุ เดนิ ออกไป เขาเดนิ ไปยงั ประตบู า้ นของหานมจู่ อ่ื เมม้ รมิ ฝี ปากอนั บาง เล็กนอ้ ย มอื ขา้ งหนงึ่ ลว้ งอยใู่ นกระเป๋ า อกี ขา้ งหนง่ึ กดกรงิ่ ประตู ตง้ิ ตอ่ ง—— เสยี งของกรง่ิ ประตดู งั ขน้ึ ไมม่ ใี ครมาเปิดประตู เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื อยทู่ น่ี ่าประตอู ยา่ งอดทน ประมาณหนงึ่ นาทตี อ่ มา เขาจงึ กดกรงิ่ ประตอู กี ครัง้

ในตอนนี้ หานมจู่ อ่ื นอนอยบู่ นเตยี งหลังใหญข่ องเธอ รสู ้ กึ งว่ ง อยา่ งอดไมไ่ ด ้ รสู ้ กึ ราวกบั วา่ จะไดย้ นิ เสยี งกรง่ิ ประตดู งั ขน้ึ และมนั กด็ งั ขน้ึ หลายครัง้ แตก่ ไ็ มร่ วู ้ า่ เป็ นใคร… หานมจู่ อ่ื เลกิ ผา้ หม่ ขน้ึ ดว้ ยความงัวเงยี ตอนลกุ ขน้ึ ยงั รสู ้ กึ เวยี น หวั เกอื บจะลม้ ควํา่ ไปขา้ งหนา้ เธอคํ้าประคองโตะ๊ ทอี่ ยดู่ า้ นขา้ ง สา่ ยหวั แลว้ ยนื ใหม้ ั่นคง จากนัน้ จับกําแพงลงไปชนั้ ลา่ งเพอื่ เปิด ประตู อาจจะเป็ นเพราะกําลงั เวยี นหวั ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื จงึ มองไมช่ ดั วา่ คนทย่ี นื อยดู่ า้ นนอกเป็ นใคร จงึ เปิดประตอู อกโดยตรง เยโ่ มเ่ ซนิ ซงึ่ กําลังจะยกมอื เพอื่ กดกรง่ิ ประตอู กี ครัง้ กลบั ไดย้ นิ เสยี งแครก่ ประตกู ไ็ ดเ้ ปิดออก แวบ้ แรกเห็นแกม้ ทแ่ี ดงระเรอ่ื ของหานมจู่ อ่ื และรมิ ฝี ปากทแี่ ดง อยา่ งน่าตกใจ เพยี งพรบิ ตาเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ สี ายตาทเี่ ปลยี่ นไป กา้ วเขา้ ไป ควา้ ขอ้ มอื ของเธอไวโ้ ดยไมค่ ดิ อะไร “เธออยบู่ า้ นหรอื น”่ี

“หะ๊ อะไรนะ” จู่ ๆหานมจู่ อื่ ก็ถกู จับขอ้ มอื จติ ใตส้ ํานกึ ตอ้ งการ จะสลัดใหห้ ลดุ แตร่ า่ งกายกบั ออ่ นแอไมม่ เี รย่ี วแรง เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ห็นแกม้ และรมิ ฝี ปากอนั แดงแสนเยา้ ยวนของเธอ ยงั คงคดิ วา่ คงจะเกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอ แตห่ ลังจากไดส้ มั ผัส ขอ้ มอื ของเธอ เขาก็ถงึ กบั ตกใจ เป็ นเพราะอณุ หภมู ริ า่ งกายของหานมจู่ อื่ นัน้ สงู จนน่าตกใจ มองดเู ธอทกี่ ําลงั งัวเงยี เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยกมอื ขนึ้ แตะบนหนา้ ผากที่ ขาวเนยี นราวกบั หมิ ะของเธอ เพยี งสมั ผัสเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ ทนั ที “บา้ หรอื เปลา่ คณุ มไี ขแ้ ลว้ ยังไมร่ ตู ้ วั อกี หรอื ” ตอนท่ี 566 เป็ นทกุ ขไ์ มส่ บายใจ ในขณะทห่ี านมจู่ อ่ื กําลังเบลอดว้ ยความงัวเงยี กร็ สู ้ กึ เหมอื นจะ ไดย้ นิ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอลมื ตาขน้ึ มองอกี ฝ่ ายอยา่ งตงั้ ใจ สดุ ทา้ ยก็เห็นใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งคลมุ เครอื

แตใ่ นขณะนใี้ บหนา้ อนั หลอ่ เหลานัน้ เต็มไปดว้ ยความไมพ่ อใจ และความกงั วล เธอมองเขาอยา่ งไมแ่ น่ใจ หลงั จากนัน้ ไมน่ านกถ็ ามเขา “เยโ่ ม่ เซนิ หรอื นาย..นายมาทําไมอกี ฉันใหน้ ายกลบั ไปแลว้ ไมใ่ ช่ หรอื ” ในขณะทพี่ ดู ลมหายใจของหานมจู่ อื่ กร็ อ้ นมาก เยโ่ มเ่ ซนิ ระงับความโกรธเอาไวใ้ นใจของตนเอง จับเธอดว้ ยมอื ขา้ งเดยี ว จากนัน้ ก็เดนิ เขา้ ไปแลว้ พลกิ มอื ปิดประตู เมอ่ื เห็นวา่ เขาเขา้ มา หานมจู่ อ่ื กไ็ มส่ บายใจ โวยวายเขา ผลกั เขา “นายเขา้ มาทําไม ออกไปนะ!” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจคําพดู ของเธอ เขาโอบพาเธอมงุ่ เขา้ ไปขา้ ง ใน แคโ่ อบเธอไวแ้ บบนี้ กย็ ังสามารถรสู ้ กึ ไดถ้ งึ อณุ หภมู ริ า่ งกาย ทสี่ งู มากจนน่าตกใจ “นายออกไปนะ ออกไป!”

“อยา่ โวยวายส!ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตําหนอิ อกไป กม้ มองไปทเี่ ธออยา่ ง รวดเร็ว หานมจู่ อ่ื ถงึ กบั ตกใจ สายตาทเี่ ขาตอ้ งมองเมอื่ กน้ี ที้ ําใหต้ กใจ มาก นง่ิ อยคู่ รหู่ นงึ่ จงึ จะมสี ตติ อบสนองกลบั มา จากนัน้ เธอก็ โวยวายอยา่ งหนัก “เยโ่ มเ่ ซนิ นายมสี ทิ ธอิ ะไรกนั ฉันใหน้ ายไปแลว้ นนิ า นายจะ กลบั มาทําไมอกี นายคดิ วา่ มาตามตดิ ฉันใกลช้ ดิ มากมายขนาด นี้ นายคดิ วา่ ฉันจะใหอ้ ภยั กบั สง่ิ ทนี่ ายทําในตอนนัน้ หรอื ไง” ตอนทพี่ ดู ประโยคนี้ หานมจู่ อ่ื แทบจะคําราม หลังจากคําราม เสร็จเธอก็เหนอ่ื ยและหอบ รา่ งกายไมม่ เี รย่ี วแรง แตเ่ ธอยังคงตอ้ งการทจี่ ะผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู เธอทําใหห้ มดความอดทน จงึ ตรงเขา้ ไปอมุ ้ เธอ ขน้ึ มา จากนัน้ ก็พาเขา้ ไปดา้ นใน หานมจู่ อ่ื ยังคงขดั ขนื อยใู่ นออ้ มแขนของเขา แตค่ วามแข็งแกรง่ ของกําลงั จะเอาทไ่ี หนไปสกู ้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาอมุ ้ เธอขน้ึ ไปชนั้ บน จากนัน้ ก็วางลงบนเตยี งหนานุ่ม

จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ดื ตวั ขน้ึ แลว้ มองไปรอบดา้ น จากนัน้ กห็ มนุ ตวั เดนิ ไปหอ้ งน้ํา เดมิ ทเี ขาตอ้ งการนําผา้ ขนหนูไปชบุ น้ําเย็นเพอ่ื มาประคบทําให ้ รา่ งกายของหานมจู่ อื่ เย็นลง แตท่ ันทที เ่ี ขา้ ไปในหอ้ งน้ําก็ได ้ เห็นเสอื้ ผา้ ในตะกรา้ ผา้ ทหี่ านมจู่ อื่ โยนทงิ้ ไวเ้ มอื่ คนื ตอนอาบนํ้า ชดุ ชนั้ ในสแี ดงลายลกู ไมถ้ กู โยนทง้ิ ไวช้ นั้ บนสดุ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปก็เห็นไดอ้ ยา่ งทันที จากนัน้ …เขากร็ สู ้ กึ เรา่ รอ้ นเลอื ดสบู ฉีดพลา่ น ยงั จําคํา่ คนื นัน้ ได ้ เขาเป็ นคนปลดตะขอชดุ ชนั้ ในตวั นัน้ กบั มอื ตอนน…ี้ ไมไ่ ด!้ เยโ่ มเ่ ซนิ มสี ตกิ ลับคนื มา ตอนนห้ี านมจู่ อื่ กําลังเป็ นไข ้ เขาจะอยู่ ทน่ี ค่ี ดิ เรอื่ งเลอะเถอะแบบนหี้ รอื หลงั จากแอบสบประมาทตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ กร็ บี นํ้าผา้ ขนหนูชบุ น้ําเย็นแลว้ บดิ ออก หลังจากออกไปก็พบวา่ หานมจู่ อ่ื ไดป้ ีนลกุ ขนึ้ มา ในขณะนกี้ ําลงั เตรยี มออกไปนอกหอ้ ง

สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไป จงึ รบี ไปดงึ เธอกลับเขา้ มา พดู ดว้ ยน้ําเสยี งไมด่ ี “จะไปไหน!” หานมจู่ อื่ เป็ นไขจ้ นรสู ้ กึ สบั สนงนุ งง พดู ออกไปตรง ๆ “ออกไป จากทที่ ม่ี คี ณุ อย”ู่ เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู นสี้ หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรมิ่ เปลยี่ น เขามองเธอ อยา่ งบดู บงึ้ จงึ คดิ วา่ คงเป็ นเพราะเธอมไี ขส้ งู จงึ พดู จาอะไร เหลวไหล ทา้ ยทสี่ ดุ เขากพ็ ดู ดว้ ยเสยี งตํา่ “ถงึ คณุ จะอยาก ออกไป ก็รอใหไ้ ขล้ ดกอ่ นคอ่ ยไปดไี หม” หานมจู่ อ่ื หนั ศรี ษะ ชาํ เลอื งเขาดว้ ยความสงสยั “ไขล้ ดแลว้ นายจะปลอ่ ยฉันไปอยา่ งนัน้ เหรอ” “ไขล้ ดกอ่ นคอ่ ยวา่ กนั ” กอ่ นทเี่ ธอจะตอบสนองกลบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงึ ตวั เธอขนึ้ ไปบนเตยี ง อกี ครัง้ หลังจากนัน้ กใ็ หเ้ ธอนอนลง แลว้ ใชผ้ า้ ขนหนูทช่ี บุ น้ํา เย็นนัน้ ปิดลงตรงหนา้ ผาก หลังจากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดโ้ ทรศัพท์ ใหเ้ ซยี วซเู่ รยี กหมอมาทนี่ ี่

เซยี วซยู่ งั คงรับประทานอาหารอยทู่ บ่ี รษิ ัท เยโ่ มเ่ ซนิ โทรหาเขา และกําชบั สง่ั เขาอกี ครัง้ เขารสู ้ กึ เหมอื นชวี ติ ของตวั เองกําลังจะหมดลงในทันที ในสอง วันนเี้ ขาไดร้ ับคําสง่ั ลงมาอยา่ งตอ่ เนอ่ื ง เขาก็ตงั้ ใจเต็มทใ่ี นการ นําไปปฏบิ ตั ิ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นจะคดิ วา่ เขาเป็ นหนุ่ ยนต์ จงึ ออกคําสงั่ อยา่ งตอ่ เนื่อง เซยี วซไู่ มพ่ อใจเล็กนอ้ ย จงึ พดู คัดคา้ นไปโดยตรง “คณุ ชายเย่ เมอื่ คนื นห้ี ลังจากทจ่ี ัดการกบั สงิ่ ตา่ ง ๆ วันนผี้ มก็มาทบ่ี รษิ ัท ตงั้ แตเ่ ชา้ ตอนนก้ี ําลงั ทานขา้ ว ผมหวิ มาทัง้ วันแลว้ ผมขอกนิ ขา้ วใหห้ มดคํานก้ี อ่ นจะไดไ้ หมครับ” พดู จบ ก็มคี วามเงยี บทปี่ ลายสายของโทรศพั ท์ เงยี บเหมอื นตายไปแลว้ เซยี่ วซแู่ ทบจะรสู ้ กึ ไดถ้ งึ อากาศทเ่ี ยอื กเย็นทผ่ี า่ นมาทาง โทรศพั ท์ เขาหยบิ โทรศพั ทอ์ อกไป หลงั จากมองไปยังหนา้ จอ ทแ่ี สดงชอ่ื บอสเย่ ทันใดนัน้ แทบอยากจะรอ้ งไหไ้ มร่ จู ้ ะทํา อยา่ งไรดี

สรปุ วา่ เขาลําพองตวั หรอื วา่ ไปกนิ หวั ใจหมถี งุ นํ้าดเี สอื มาจาก ไหนถงึ ไดท้ ําตวั ใหญแ่ บบนี้ ทําไมถงึ ไดพ้ ดู กบั บอสของตนเองดว้ ยคําพดู แบบนี้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เซยี วซกู่ ห็ ยบิ โทรศพั ทก์ ลับมาทข่ี า้ งหดู ว้ ยมอื ท่ี สนั่ เทา จากนัน้ ก็เปลย่ี นทา่ ทไี ปอยา่ งสนิ้ เชงิ “ขอโทษครับคณุ ชายเย่ คําพดู ทัง้ หมดเมอ่ื สกั ครนู่ คี้ ณุ คงจะ ไมไ่ ดย้ นิ หรอื ถา้ ไดย้ นิ น่ันกไ็ มใ่ ชค่ ําพดู ของเซยี วซู่ เมอื่ สกั ครู่ ทา่ นสง่ั วา่ อะไรครับ ผมจะไปทําทันที คณุ หมอใชไ่ หมครับ ไมม่ ี ปัญหา พบจะพาหมอไปหาคณุ อยา่ งโดยเร็ว” มว้ ฟ—— หลงั จากเขาสญั ญาวา่ จะทําใหแ้ ลว้ อกี ฝ่ ายก็วางสายไปอยา่ งไร ้ ความปรานี ไดย้ นิ เสยี งสญั ญาณสายไมว่ า่ งดงั มาจากโทรศพั ท์ เซยี วซกู่ ็กด ป่ มุ ล็อกหนา้ จออยา่ งขมขน่ื จากนัน้ ก็เอาโทรศพั ทใ์ สก่ ลับไปใน กระเป๋ าเสอ้ื มองดอู าหารกลางวนั ทแ่ี สนอรอ่ ยอกี ครัง้ กย็ งั รสู ้ กึ อดใจไมไ่ ด ้ จงึ รบี กวาดขา้ วไปหลายคําอยา่ งรวดเร็ว แลว้ นําเนอ้ื หลายชนิ้ เขา้ ปาก จากนัน้ เขากล็ กุ ขน้ึ อยา่ งไมค่ อ่ ยเต็มใจ

สบิ หา้ นาทตี อ่ มา เซยี วซกู่ ็ไดพ้ าหมอจากโรงพยาบาลมาแลว้ กดกรง่ิ ประตบู า้ นของหานมจู่ อื่ เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาเปิดประตดู ว้ ยสหี นา้ บดู บงึ้ ถามขนึ้ อยา่ งไม่ พอใจ “ทําไมถงึ ไดช้ า้ ขนาดน”้ี เซยี วซมู่ สี หี นา้ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย เสยี ใจอยเู่ ล็กนอ้ ย “คณุ ชาย เย่ ผมซง่ิ รถมาทน่ี แ่ี ลว้ นะครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากแน่น ไมไ่ ดส้ นใจเรอ่ื งอนื่ ใด หนั กลับไปพา หมอและเซยี วซขู่ น้ึ ไปชนั้ บนดว้ ยกนั เซยี วซเู่ ดนิ อยหู่ ลงั สดุ มองไปยังหอ้ งนอ้ี ยา่ งเงยี บๆ นค่ี อื บา้ นทคี่ ณุ นายนอ้ ยซอื้ มาดว้ ยเงนิ ของตวั เองหรอื น่ี มนั เป็ น หอ้ งแบบสองชนั้ และออกแบบตกแตง่ อยา่ งดดู ที เี ดยี ว ดเู หมอื นวา่ หา้ ปีนี้ คณุ นายนอ้ ยจะเปลยี่ นไปมากจรงิ ๆ หลงั จากเขา้ ไปในหอ้ ง หมอก็ไดว้ นิ จิ ฉัยและทําการรักษาใหก้ บั หานมจู่ อื่ ทันที กอ่ นหนา้ นเี้ ธอยงั มแี รงทจี่ ะทะเลาะกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตล่ ะอยา่ งทํา ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยไป เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอบโยนเธอดว้ ยน้ําเสยี งทด่ี ี

อยเู่ ป็ นเวลานาน หลังจากนัน้ หานมจู่ อื่ คงจะรสู ้ กึ ไมส่ บายตวั เพราะไข ้ จงึ ทําใหห้ ลับสนทิ ไปอกี ครัง้ หมอเรมิ่ จากวัดอณุ หภมู ใิ หก้ บั หานมจู่ อ่ื จากนัน้ ก็พดู ขนึ้ พลาง ขมวดควิ้ “ไขส้ งู ไปหน่อย ผมคงตอ้ งใหน้ ํ้าเกลอื ดกี วา่ ถา้ ไขย้ งั สงู แบบนตี้ อ่ ไปก็อาจจะมผี ลรอ้ นถงึ สมองได”้ “รบกวนคณุ หมอแลว้ ครับ จะตอ้ งรักษาใหด้ ที สี่ ดุ ” เซยี วซทู่ อี่ ยู่ ดา้ นขา้ งกย็ มิ้ ขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ดําครํา่ เครยี ดอยตู่ ลอด เอามอื กอดอกไวแ้ ลว้ ยนื พงิ กําแพงดา้ นขา้ ง เมอื่ เห็นหมอกําลงั เอาเข็มแทงลงไปบน ขอ้ มอื ของหานมจู่ อื่ ตาของเขากก็ ระตกุ หานมจู่ อื่ ซงึ่ กําลงั นอนหลับอยคู่ งจะรสู ้ กึ ถงึ ความเจ็บปวด เชน่ กนั ควิ้ อนั บอบบางขมวดเล็กนอ้ ย แตก่ ็ไมต่ นื่ ขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เป็ นทกุ ขไ์ มส่ บายใจ ขยบั คอไปมา แลว้ กส็ ง่ เสยี ง ออู ้ อี้ อกไปไมก่ ค่ี ํา “เบาลงอกี หน่อย”

หมอถงึ กบั ตกใจ รสู ้ กึ ตวั วา่ เขากําลงั พดู กบั ตวั เอง จงึ พดู ไป อยา่ งรา่ เรงิ “พอ่ หนุ่มนอ้ ยรวู ้ า่ มคี วามเป็ นหว่ งแฟนตวั เอง แทง เข็มเขา้ ไปมันกเ็ ป็ นแบบนี้ มหี นักเบาทไี่ หนกนั ตอ้ งใหน้ ํ้าเกลอื ถงึ จะดขี น้ึ อยา่ งรวดเร็ว” ในทสี่ ดุ หานมจู่ อื่ กถ็ กู ฉีดนํ้าเกลอื เขา้ ไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เฝ้าดอู ยู่ ดา้ นขา้ ง เซยี วซอู่ อกไปสง่ หมอทปี่ ระตู “หมอครับ คณุ นายนอ้ ยของเราเป็ นอยา่ งไรบา้ ง” “รอใหไ้ ขล้ ดลงกไ็ มเ่ ป็ นอะไรแลว้ ละ่ ” ตอนท่ี 567 ทะเลาะกนั ไปมา หลังจากหมอจากออกไป เซยี วซกู่ ็หนั กลับไปเหลอื บมองใน หอ้ ง ในยามปกตเิ ยโ่ มเ่ ซนิ ผยู ้ โสโอหงั กําลังเฝ้าสงั เกตการณ์อยู่ ดา้ นขา้ งเตยี ง ดวงตาสดี ําจอ้ งไปทหี่ านมจู่ อ่ื ทนี่ อนนง่ิ อยบู่ น เตยี ง ในสายตาของเขา บนใบหนา้ ในตอนนเี้ ต็มไปดว้ ยความ ใสใ่ จอยา่ งหนักแน่นตอ่ หานมจู่ อ่ื

ดเู หมอื นวา่ คณุ ชายเยค่ งจะถกู คณุ นายนอ้ ยกลนื กนิ จนรักหมด หวั ใจแลว้ จรงิ ๆ ตามหาเธอมาหา้ ปี อาจจะเป็ นเพราะตระกลู หานจงใจจะปกปิด จะไมส่ ามารถทจ่ี ะพบรอ่ งรอยของเธอไดเ้ ลยมาตลอด ดงั นัน้ ตงึ ไดพ้ บกบั คณุ นายนอ้ ยอกี ครัง้ ในหา้ ปีตอ่ มา นับจากนัน้ เป็ นตน้ มา คณุ ชายเยก่ ็คงจะเป็ นบา้ ไปแลว้ ชา่ งเถอะ ใหเ้ ขาบา้ ไปเถอะ ในชวี ติ มนุษยจ์ ะมหี า้ ปีสกั กค่ี รัง้ เขา ยังไมต่ อ้ งไปขดั ขวางเรอ่ื งของคณุ ชายเย่ เซยี วซเู่ ดนิ เขา้ ไป พดู ดว้ ยความเคารพ “คณุ ชายเย่ หมอเพงิ่ จะ บอกวา่ รอใหค้ ณุ นายนอ้ ยไขล้ ดลงก็ไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ ครับ ถา้ หากวา่ ทน่ี ไ่ี มม่ เี รอ่ื งอะไรแลว้ อยา่ งนัน้ ผมขอตวั กลับไปบรษิ ัท กอ่ นครับ” อนั ทจ่ี รงิ แลว้ ทางบรษิ ัทยงั คงมเี รอื่ งตอ้ งจัดการอกี มาก ชว่ งนี้ คณุ ชายเยห่ ยอ่ นเรอื่ งทางบรษิ ัทไปมาก แมว้ า่ จะยังมหี ลายเรอ่ื ง ทต่ี อ้ งจัดการ แตบ่ รษิ ัทใหญโ่ ตขนาดน้ี เรอื่ งเล็กเรอื่ งใหญก่ ็ ตอ้ งตกลงบนไหลข่ องเซยี วซเู่ ป็ นเรอ่ื งธรรมดา เซยี วซจู่ งึ ตอ้ งแบกรับเรอื่ งทงั้ หมดนโี้ ดยธรรมชาติ

“ไปเถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ไปพลางพยักหนา้ ถอื โอกาสย้ําเตอื น เขา “เรอ่ื งนัน้ กอ็ ยา่ ลมื เฝ้าดลู ะ่ ” “ไดค้ รับคณุ ชายเย่ ผมจะคอยเฝ้าดไู ปดว้ ย หากวา่ มเี หตกุ ารณ์ อะไรเปลยี่ นแปลงจะนํามาบอกทา่ นครับ” “อม้ื ” หลังจากเซยี วซจู่ ากออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังคงอยเู่ คยี งขา้ ง หานมจู่ อื่ คอยเปลยี่ นผา้ ชบุ น้ําใหเ้ ธออยเู่ รอ่ื ย ๆ เพอื่ เป็ นการ ระบายความรอ้ นทางกายภาพ รว่ มกนั กบั ยาลดไข ้ อณุ หภมู คิ วามรอ้ นบนรา่ งกายของ หานมจู่ อ่ื ลดลงอยา่ งรวดเร็ว เยโ่ มเ่ ซนิ โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เอาหนา้ ผากตวั เองแนบกบั หนา้ ผากของเธอ สมั ผัสดอู ยา่ งละเอยี ดอยพู่ ักหนงึ่ กไ็ ดพ้ บวา่ อณุ หภมู ริ า่ งกายของหานมจู่ อื่ ไดก้ ลบั มาเป็ นปกตแิ ลว้ เขาถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก แตย่ ังไมข่ ยบั รา่ งกายไปไหน มอื ทัง้ สองขา้ งคํ้าอยดู่ า้ นขา้ งของเธอ มองไปยงั หานมจู่ อ่ื ที่ กําลงั หลบั อยู่

“เป็ นเด็กโงห่ รอื ไง แมแ้ ตต่ วั เองยังดแู ลไมด่ เี ลย คณุ จะไปดแู ล คนอน่ื ไดอ้ ยา่ งไร” พดู ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถอนหายใจเบาๆอกี ครัง้ กม้ ศรี ษะ เล็กนอ้ ยและจบู เบาๆทร่ี มิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื ขยับไปตามรมิ ฝี ปากอนั นุ่มของเธออยา่ งไมเ่ สร็จสนิ้ ดดู ไปเบาๆ ในทสี่ ดุ เขาก็ ระงับความปรารถนาของตนเองแลว้ ลกุ ขน้ึ อกี ครัง้ * ในรา้ นอาหารฝรั่ง “นายพดู วา่ อะไรนะ พวกนายไดร้ ับการแจง้ เตอื น ออกไปแลว้ หรอื ฉันบอกเมอ่ื ไรวา่ ใหพ้ วกนายออกไป ฉันไมใ่ ชใ่ หน้ ายไป คอยตดิ ตามเธอหรอื ไง” “หึ นายอธบิ ายฉันมาสวิ า่ คําพดู นมี้ นั หมายความวา่ อยา่ งไร ได ้ เงนิ ไปแลว้ จะเบย้ี วไมท่ ํางานใชไ่ หม” เสยี งโกรธของผหู ้ ญงิ ดงั ออกมาจากมมุ มดื หญงิ สาวทอ่ี ยใู่ นชดุ ของพนักงานรา้ นอาหารฝร่ังกําลังซอ่ นตวั อยตู่ รงนัน้ ถอื โทรศพั ทแ์ ละลดเสยี งตะโกนของตวั เองลง

“นายจา้ ง ไมใ่ ชว่ า่ พวกเรารับเงนิ ไปแลว้ จะไมท่ ํางาน แต่ สถานการณ์มนั เป็ นแบบน…้ี ” ฝ่ังตรงขา้ มพดู กบั เธออกี ครัง้ เธอยังคงมคี วามประหลาดใจ “แกกพ็ ดู เหลวไหลอา้ งไปเรอ่ื ย ฉันใหน้ ายไปตดิ ตามคน นายรับ เงนิ ของฉันไปแลว้ ตอนนน้ี ายกลบั บอกฉันวา่ นายไดร้ ับคําสงั่ จากคนอน่ื ดงั นัน้ ก็เลยถอยกลบั ไป แบบนมี้ ันผดิ สญั ญา” “คนื เงนิ หรอื คณุ คดิ วา่ ผมทําอะไรใหข้ ดั ใจขนาดนัน้ เลยหรอื ” มบี รกิ รอกี คนหนงึ่ เดนิ เขา้ มา มองไปยงั ผหู ้ ญงิ คนทถ่ี อื โทรศพั ท์ อยดู่ ว้ ยความไมพ่ อใจ พดู ดว้ ยความโกรธวา่ “หานเสโ่ ยว อยา่ คดิ วา่ ไดใ้ กลช้ ดิ ผจู ้ ัดการแลว้ จะไมต่ อ้ งทํางานนะ มาแอบขเี้ กยี จ อยตู่ รงนไี้ ดท้ กุ วนั ” หานเสโ่ ยว ยังคงตอ้ งการทจี่ ะตวาดดา่ ใสค่ นทอี่ ยอู่ กี ดา้ นหนง่ึ จู่ ๆ ก็ไดย้ นิ คนเรยี กชอื่ ของตนเองขน้ึ มา สหี นา้ ของเธอจงึ เปลย่ี นไป รบี ยนื่ มอื ไปปิดโทรศัพทข์ องตวั เอง จากนัน้ กด็ า่ ใส่ คนทมี่ าดว้ ยเสยี งดงั “ฉันกค็ ดิ วา่ ใคร ทแ่ี ทก้ ็เป็ นคนจนอยา่ งเธอ”

หานเสโ่ ยว หวั เราะเยาะ หลงั จากวางสายโทรศพั ท์ จากนัน้ จกุ ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปอยตู่ รงหนา้ เธอ “เสนิ่ ออี ี ถา้ เกง่ มคี วามสามารถนัก กล็ องใกลช้ ดิ ผจู ้ ัดการใหฉ้ ัน ดหู น่อยส”ิ “เธอ!” เสน่ิ ออี ี รสู ้ กึ หงดุ หงดิ กบั สายตาทภ่ี าคภมู ใิ จของเธอ กดั ฟันแน่นและดา่ สาปแชง่ ไป “ไมร่ จู ้ รงิ ๆวา่ เธอไปเอาหนา้ มาจาก ไหน ใกลช้ ดิ กบั ชายแกค่ นหนง่ึ ไมน่ กึ เลยวา่ ยังจะมาภาคภมู ใิ จ อยตู่ รงนัน้ ” “เธอพดู อะไรของเธอ” เสนิ่ ออี ี หวั เราะเยาะ “หรอื วา่ ฉันพดู อะไรผดิ ผจู ้ ัดการมอี ายมุ าก แลว้ สามารถเป็ นพอ่ ของเธอไดเ้ ลย เธอไมร่ ังเกยี จเขา ชา่ งเป็ น ผหู ้ ญงิ น่าขยะแขยงทศ่ี ลี ธรรมบกพรอ่ งจรงิ ๆเลย!” เพยี ะ—— ตบหนา้ ของเสน่ิ ออี ไี ปหนงึ่ ครัง้ การตบหนา้ นใี้ ชแ้ รงไปเยอะมาก เสน่ิ ออี ถี กู ตบจนเซไปขา้ งหลงั เอามอื จับแกม้ และเงยหนา้ ขน้ึ “เธอกลา้ ตบฉันหรอื ”

หานเสโ่ ยว วางมอื ไวต้ รงหนา้ อก “ถา้ ไมต่ บเธอ เธอจะรคู ้ วาม เกง่ กาจของฉันไดอ้ ยา่ งไร แมว้ า่ ผจู ้ ัดการจะเป็ นคนแกแลว้ แลว้ จะทําไม ฉันจะรังเกยี จหรอื ไมร่ ังเกยี จมันกเ็ รอื่ งของฉัน ยงั ไมถ่ งึ ตาทเี่ ธอจะมาเสนอหนา้ ออกความเห็น เชน่ เดยี วกนั ทฉี่ ันไดร้ ับ มาตอนน้ี ลว้ นแตเ่ ป็ นสงิ่ ทไ่ี ดม้ าดว้ ยตวั เอง ตอ่ ใหม้ ันจะสกปรก แลว้ จะทําไม ฉันเต็มใจจะทมุ่ เท เธอจะยอมทําหรอื เปลา่ ละ่ ” เสน่ิ ออี จี อ้ งมองเธอดว้ ยความตกใจ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเอาเรอ่ื งทสี่ กปรกน่ารังเกยี จของตนเองมาพดู ไดอ้ ยา่ งสบายๆ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ ถา้ ดา่ หานเสโ่ ยววา่ เธอเป็ นพวก ผหู ้ ญงิ ไมร่ ักษาเนอื้ รักษาตวั เธอจะตอ้ งโกรธ แลว้ เธอกโ็ กรธจรงิ ๆ แตไ่ มค่ าดคดิ วา่ เธอจะเอามาบอกกบั ตวั เองอยา่ งภาคภมู ใิ จวา่ เธอทมุ่ เทจรงิ ๆ! “หนา้ ดา้ น ฉันไมเ่ คยเห็นใครหนา้ ดา้ นเทา่ เธอมากอ่ น” “เหอ” หานเสโ่ ยว เดนิ กอดอกไปขา้ งหนา้ “อยา่ งนัน้ เธอกค็ ง จะตอ้ งผดิ หวังแลว้ จรงิ ๆ เพราะ…ฉันนัน้ จะหนา้ ดา้ นใหม้ ากกวา่ ” หลงั จากทเ่ี ธอผา่ นประสบการณ์จากจดุ สงู สดุ ตกลงมาสจู่ ดุ ตกตํา่ เธอจะยังมอี ะไรทไี่ มก่ ลา้ จะพงุ่ ชนอกี หรอื

เมอ่ื กอ่ นเป็ นคณุ หนูใหญข่ องตระกลู หาน สามารถวาง อํานาจบาตรใหญไ่ ด ้ แตใ่ นตอนนล้ี ะ่ ลกู สาวของผพี นันคนหนง่ึ ผหู ้ ญงิ ทอ่ี าจจะถกู พอ่ ทํารา้ ยจนตาย เมอื่ ไรก็”ทก่ี ลับถงึ บา้ น อกี ทงั้ จะถกู นําไปเป็ นเดมิ พันในการ พนันเมอื่ ไรกไ็ ด ้ เธอยังจะมอี ะไรทพี่ งุ่ ชนไมไ่ ดอ้ กี ละ่ ทัง้ หมดน้ี ก็ตอ้ งขอบคณุ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เธออยากจะคนื ทัง้ หมดใหก้ บั เธอทลี ะนดิ เสน่ิ ออี ี ใชม้ อื ปิดหนา้ แลว้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก พบกบั เพอ่ื น รว่ มงาน จงึ ถามเธอดว้ ยความกงั วล “เธอเป็ นอะไรไปหรอื ใบหนา้ เธอบวมแลว้ ” เสนิ่ ออี ถี กู ถามแบบน้ี กเ็ กลยี ดขนึ้ ทันที พดู ออกไปดว้ ยความ โกรธ “เมอ่ื กน้ี หี้ านเสโ่ ยวแอบขเี้ กยี จอยดู่ า้ นใน ฉันวา่ เธอไป ไมก่ ค่ี ํา เธอกเ็ ลยเรมิ่ ลงมอื ” เมอื่ เพอ่ื นรว่ มงานไดย้ นิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเบกิ ตากวา้ ง “เกดิ อะไร ขน้ึ กบั คณุ คณุ ยงุ่ กบั ใครไมย่ งุ่ ไปยงุ่ กบั เธอ เธอเป็ นคนดงั ของ รา้ นเรา คณุ ไปทําใหเ้ ธอใหเ้ ดอื ดรอ้ นกไ็ มเ่ ทา่ กบั หาเรอ่ื ง เดอื ดรอ้ นใสต่ วั หรอื ”

“ฉันก็ไมอ่ าจทนดเู ธอได ้ ทําไมเธอถงึ มสี ทิ ธทิ ําแบบนไี้ ด”้ “มสี ทิ ธอิ ะไรหรอื สทิ ธทิ เ่ี ธอจะทําอะไรกไ็ ด ้ คนทก่ี ลา้ นอนกบั ชายชรา ปลอบประโลมชายชรา คณุ กลา้ ไหมละ่ ” “ฉัน!” เสนิ่ ออี ี โดนเธอพดู แบบนี้ ทันใดนัน้ ก็พบวา่ ตนเองไม่ สามารถจะตอบโตไ้ ด ้ “เธอยอมทมุ่ เทรา่ งกายไป ดงั นัน้ เธอจงึ เจรญิ รงุ่ เรอื งมากใน รา้ นอาหารแหง่ นี้ แมว้ า่ ในสายตาพวกเราเธอจะดไู รย้ างอาย แต่ ในความรสู ้ กึ ของเธอเองไมอ่ าจจะสํานกึ ได ้ พวกเราอยา่ ไปยงุ่ กบั เธอเลย เพยี งแคท่ ําเรอ่ื งของตนเองกพ็ อแลว้ มัง้ ” พดู จบ เพอื่ นรว่ มงานกต็ บไหลเ่ ธอ พดู แนะนํา “คราวนคี้ ณุ เสยี เปรยี บ เป็ นบทเรยี นระยะยาว ครัง้ หนา้ กอ็ ยา่ ไปทะเลาะกบั เธออกี พวกเราในรา้ นทกุ คนกลวั เธอทัง้ นัน้ !” เสน่ิ ออี ี ยังไมอ่ าจจะยอมรับได ้ กดั ฟันแน่นและปกปิดหนา้ ของ ตนเอง หรอื จะตอ้ งถกู ตบหนา้ ฟรๆี แบบนหี้ รอื ไมม่ ที าง เธอจะไมย่ อมถกู รังแกฟรๆี แน่นอน

เมอ่ื กเี้ ธอพดู อะไรกบั ในสายโทรศพั ท์ เธอจะตอ้ งสบื ใหช้ ดั เจน แน่นอน! ตอนท่ี 568 ไมม่ วี นั จะทาํ หานมจู่ อ่ื มคี วามฝันทย่ี าวมาก ๆ ในความฝันเธอเหมอื นกําลงั อยู่ ทา่ มกลางทะเลเพลงิ ไฟกําลังลกุ ไหมผ้ วิ หนังของเธอจนไดร้ ับ ความเจ็บปวด แตไ่ มว่ า่ เธอตอ่ สอู ้ ยา่ งไร กไ็ มอ่ าจจะตอ่ สไู ้ ดเ้ ลย แมก้ ระท่ัง รา่ งกายก็ยงั คงจมลงไปเรอื่ ย ๆ ดเู หมอื นวา่ กําลังจะ ถกู กลนื เขา้ ไปในกองไฟ ทา้ ยทส่ี ดุ ก็ไมร่ วู ้ า่ มคี วามเย็นสดชนื่ มาจากทไี่ หน ลอ้ มรอบตวั เธอซง่ึ กําลังอยทู่ า่ มกลางทะเลเพลงิ เอาไว ้ สดุ ทา้ ย… ทะเลเพลงิ ก็หายไป จากนัน้ เธอก็จมดง่ิ สทู่ า่ มกลางความมดื อกี ครัง้ เธอถกู กลนิ่ หอมของกบั ขา้ วปลกุ ใหต้ น่ื ยงั ไมท่ นั จะลมื ตาก็รสู ้ กึ เหมอื นไดก้ ลนิ่ หอมของกบั ขา้ ว ในทอ้ งเรมิ่ สง่ เสยี งรอ้ ง เรม่ิ จะ หวิ ขน้ึ มานดิ หน่อย

หานมจู่ อื่ ขยับตวั เคลอื่ นไหวจากนัน้ ก็คอ่ ยๆลมื ตา มสี ง่ิ ทป่ี รากฏขน้ึ ในสายตา เป็ นของตกแตง่ ทคี่ นุ ้ เคย หานมจู่ อื่ ม องไปรอบ ๆ ยนื ยันไดว้ า่ นเ่ี ป็ นหอ้ งของตนเองไมม่ ผี ดิ เธอหลับตาลงอกี ครัง้ สดู หายใจอยา่ งเหนอื่ ยออ่ น ทําไมถงึ รสู ้ กึ เหมอื นถกู คนจับกระแทกอยา่ งแรง อดึ อดั มากมาย กลนิ่ หอมของขา้ ว… เสย่ี วเหยยี นไมไ่ ดไ้ ปทํางานหรอื ทําไมเธอถงึ รสู ้ กึ เหมอื นเมอื่ ตอนทต่ี นเองตน่ื นอนขน้ึ มาในตอนเชา้ เสย่ี วเหยยี นมาเคาะประตู หอ้ งของเธอ จากนัน้ เธอกใ็ หเ้ สยี่ วเหยยี นไปบรษิ ัทกอ่ น สายสกั หน่อยเธอคอ่ ยรบี เขา้ ไป ตอนนเ้ี ป็ นเวลาเทา่ ไรแลว้ น่ี เมอ่ื นกึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ลมื ตาขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ นั่ง และยนื่ มอื ไปหยบิ โทรศพั ทท์ อ่ี ยบู่ นเตยี ง อาจจะเพราะลกุ ขนึ้ เร็วเกนิ ไป ดังนัน้ หานมจู่ อื่ จงึ รสู ้ กึ เวยี นหวั ขน้ึ มา ดวงตาของเธอมดื มน รา่ งกายเอนไปดา้ นหลังอยา่ งไม่ สามารถควบคมุ ได ้

ศรี ษะตกลงบนหมอนนุ่มๆ ใชเ้ วลาสกั พักจงึ ฟ้ืนกลับมาสดใส ชดั เจน ในขณะเดยี วกนั เสยี งตํา่ ทมุ ้ ของผชู ้ ายกด็ งั ขนึ้ มา ดว้ ยความ กงั วลเล็กนอ้ ย “ตนื่ แลว้ หรอื ” เสยี งน…้ี คนุ ้ เคยเป็ นอยา่ งมาก หานมจู่ อื่ ลมื ตาขน้ึ อกี ครัง้ ใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏขนึ้ ตรงหนา้ ทําไมถงึ เป็ นเขา หานมจู่ อื่ คดิ วา่ ตนเองเห็นเขาในความฝัน และยังรบี ไลเ่ ขา ออกไป ทแี่ ทก้ ไ็ มใ่ ชค่ วามฝันอยา่ งนัน้ หรอื เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ สหี นา้ ของเธอดไู มค่ อ่ ยดนี ัก เมม้ ปากแลว้ ยนื่ มอื ไปประคองเธอลกุ ขน้ึ มา จากนัน้ ก็เอาหมอนมาหนุนหลังใหเ้ ธอ พดู ออกไปอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “งเี่ งา่ นักหรอื เพง่ิ จะฟื้นตอ้ งรบี ลกุ อะไรขนาดนัน้ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ เอาใจใสอ่ ยา่ งใกลช้ ดิ ขนาดน…้ี รมิ ฝี ปากอนั ซดี เซยี วของหานมจู่ อื่ เรมิ่ ขยับ เมอื่ ตอ้ งการจะพดู อะไรบางคํา เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ยบิ แกว้ นํ้าทเี่ ตรยี มเอาไวด้ า้ นขา้ งยนื่ สง่ ใหเ้ ธอ “ดมื่ นํ้า” หานมจู่ อื่ “……” เธอรับแกว้ นํ้ามา ในใจรสู ้ กึ ทําอะไรไมถ่ กู แมว้ า่ จะดแู ลเอาใจใสอ่ ยา่ งใกลช้ ดิ แตเ่ มอื่ จะใหเ้ ธอดมื่ น้ํา นํ้าเสยี งนัน้ ก็ยงั คงเหมอื นการออกคําสง่ั ผชู ้ ายคนนเี้ กดิ มาเป็ นบคุ ลกิ นายพล หานมจู่ อ่ื มอี าการคอแหง้ เมอ่ื ไดด้ ม่ื น้ําไปครง่ึ แกว้ ทําใหล้ ําคอ และรมิ ฝี ปากชมุ่ ชน้ื ขนึ้ จากนัน้ กย็ นื่ แกว้ กลับไป เขารับมันมาเหมอื นปกติ จากนัน้ ก็วางเอาไวด้ า้ นขา้ ง จากนัน้ ก็ ลกุ ไปทโ่ี ตะ๊ ดา้ นขา้ งเพอื่ ตกั โจ๊กใหเ้ ธอ อาการเวยี นหวั หนา้ มดื เมอ่ื สกั ครนู่ ้ี ตอนนกี้ ลบั ไมเ่ ป็ นแลว้ หานมจู่ อื่ หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดู ตอนนย้ี ังไมถ่ งึ เวลาเลกิ งานชว่ ง พักเทยี่ ง เสยี่ วเหยยี นคงจะยังไมก่ ลบั มา

โจ๊กหมอ้ นัน้ ทอ่ี ยบู่ นโตะ๊ มาจากทไี่ หนกนั เขาตม้ เองหรอื หานมจู่ อ่ื มองไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความสงสยั ขณะเดยี วกนั เขาก็ กําลังเดนิ เขา้ มาใกลพ้ รอ้ มกบั โจ๊ก นั่งลงตรงหนา้ ตนเอง หยบิ ชอ้ นและตักขน้ึ มาเป่ าใหเ้ ย็นลงแลว้ ป้อนเขา้ รมิ ฝี ปากของ ตนเอง “……” หานมจู่ อ่ื ไมก่ ลา้ ทจี่ ะกนิ สายตามองเขาดว้ ยความสงสยั เยโ่ มเ่ ซนิ ฉลาดมาก สามารถรับขอ้ ความจากสายตาของเธอได ้ อยา่ งรวดเร็ว รมิ ฝี ปากอนั บางของเขางอขนึ้ เล็กนอ้ ย “โจ๊กนผ้ี ม ใหพ้ อ่ ครัวทบ่ี า้ นทําสง่ มาให ้ ดงั นัน้ คณุ ไมต่ อ้ งกลัววา่ ผมจะ วางยาคณุ หานมจู่ อ่ื “……” “มา” เขานําชอ้ นและชามเขา้ มาใกลร้ มิ ฝี ปากของเธอ “อา้ ปาก กนิ อะไรหน่อย” หานมจู่ อื่ “ฉันไมใ่ ชเ่ ด็ก!”

“แตค่ ณุ กําลังป่ วย” สายตาและการกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ ลว้ นแต่ ดยู ดึ มั่น ดเู หมอื นวา่ หานมจู่ อื่ พดู อะไรก็ลว้ นแตไ่ มอ่ าจ เปลย่ี นแปลงเหมอื นเดมิ ครัง้ แรก แตน่ เี่ ป็ นครัง้ แรกทเ่ี ขาดแู ลเธอดว้ ยตวั เอง ทําไมถงึ รสู ้ กึ แปลกขนาดนี้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไมเ่ คยชนิ เธอหนั ศรี ษะ ไมย่ นิ ยอมกนิ โจ๊กคํานัน้ เมอื่ เห็นวา่ เธอดอ้ื รัน้ ดวงตาทด่ี ําสนทิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปรากฏ เป็ นความรําคาญ เออ้ื มมอื ไปบบี คางเธอโดยตรง บงั คบั ใหเ้ ธอ หนั ศรี ษะมา “เชอ่ื ฟังหน่อย” คางนัน้ ไดถ้ กู บบี อกี ทงั้ ยังคอ่ นขา้ งแรง หานมจู่ อื่ พยายามขดั ขนื อยพู่ ักหนงึ่ แตก่ ็ไมส่ ามารถหลกี ออกได ้ หานมจู่ อ่ื จงึ พดู ดว้ ย ความโกรธ “นายปลอ่ ยฉันนะ ฉันไมต่ อ้ งการใหน้ ายป้อน” รมิ ฝี ปากอนั บางของเยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ แน่จนเป็ นเสน้ ตรง ดวงตาเต็ม ไปดว้ ยความเย็นชา

“คณุ จะดอ้ื กบั ผมหรอื เป็ นเพราะผมป้อนคณุ ดงั นัน้ คณุ จงึ ไมก่ นิ อยา่ งนัน้ หรอื ” “ไมใ่ ช”่ หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ “ฉันไมช่ นิ กบั การใหค้ นอนื่ มาป้อน อาหารใหก้ นิ อกี อยา่ งฉันกไ็ มใ่ ชเ่ ด็ก ฉันมมี อื ” แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ ไดฟ้ ังกลบั รสู ้ กึ วา่ เธอกําลงั ตอ่ ตา้ นตนเอง เพราะตงั้ แตเ่ รม่ิ ตนจนตอนนี้ ทกุ การกระทําของเธอ ลว้ นแต่ กําลงั ตอ่ ตา้ นตนเอง ดงั นัน้ ตอนนกี้ ็เชน่ เดยี วกนั แตเ่ ธอออ่ นแอ อยแู่ บบนแ้ี ลว้ “ไมช่ นิ หรอื อยา่ งนัน้ ตงั้ แตว่ ันน้ไี ปก็เรม่ิ ชนิ ไดแ้ ลว้ !” “เยโ่ มเ่ ซนิ นายป่ วยหรอื ไง ทําไมฉันจะตอ้ งชนิ ดว้ ย” หานมจู่ อ่ื โกรธเล็กนอ้ ย ในดวงตาทสี่ วยงามเรม่ิ มคี วามโกรธลกุ เป็ นไฟ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา มอื ทบี่ บี คางของเธอกระชบั ขน้ึ เล็กนอ้ ย เสยี งก็ทมุ ้ หนักลง “คณุ คดิ วา่ ผมป่ วยอยา่ งนัน้ หรอื ตอนนค้ี นทปี่ ่ วยนอนอยบู่ นเตยี ง เป็ นใครกนั แน่ เด็กโงท่ แ่ี มแ้ ตร่ า่ งกายตวั เองยังดแู ลไมไ่ ด ้ ยังจะ พดู วา่ ตนเองไมใ่ ชเ่ ด็ก คณุ กเ็ ป็ นแบบน้ี แลว้ จะดแู ลลกู ชายได ้ อยา่ งไร”

หานมจู่ อ่ื ทกี่ ําลังโกรธอยเู่ มอ่ื กน้ี ไี้ ดย้ นิ คําพดู น้ี สหี นา้ ก็ เปลยี่ นไปอยา่ งมาก เธอจอ้ งมองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยดวงตาที่ เบกิ กวา้ ง “นาย นายรไู ้ ดอ้ ยา่ งไร” ทําไมถงึ รวู ้ า่ เป็ นลกู ชาย…. คดิ อยใู่ นใจ สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ เรม่ิ ซดี ลง “นายสบื เรอื่ งฉันหรอื เยโ่ มเ่ ซนิ นายไมร่ ักษาคําพดู !” ไดย้ นิ แบบนัน้ ดวงตาทลี่ กึ ล้ําของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มัวลงเล็กนอ้ ย รอยยม้ิ ของเขาคอ่ นขา้ งดถู กู ตวั เอง “นกึ ไมถ่ งึ วา่ ใยสายตาของคณุ ผมจะเป็ นคนไมร่ ักษาคําพดู มจู่ อื่ เมอ่ื ไรทคี่ ณุ จะเชอ่ื ใจผมบา้ ง” “แลว้ นายละ่ ” หานมจู่ อ่ื สง่ เสยี งดงั ขนึ้ “นายตอ้ งการใหฉ้ ันเชอื่ ใจนาย แลว้ นายทําเรอ่ื งอะไรใหฉ้ ันเชอ่ื ใจนายบา้ ง ตอนนัน้ คณุ ทําใหฉ้ ันตอ้ งเจ็บปวดอยา่ งไรคณุ รแู ้ กใ่ จบา้ งไหม ใหส้ ญั ญาวา่ จะไมส่ บื ฉันไวอ้ ยา่ งชดั เจน แตต่ อนนกี้ ็กลบั มาตามสบื ฉัน! นาย ยงั จะกลา้ บอกใหฉ้ ันเชอื่ ใจนายอกี หรอื ”

อารมณข์ องเธอรสู ้ กึ ตน่ื เตน้ มาก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็อารมณ์ไปดไี ปถงึ ไหนตอ่ ไหน ตอบโตเ้ ธอกลบั “ผมก็แคพ่ บเรอ่ื งนต้ี อนทไี่ ปเปลยี่ นรองเทา้ ทป่ี ระตู พวกนัน้ เป็ น รองเทา้ ของเด็กผชู ้ าย ทําไมคณุ ถงึ คดิ วา่ ผมโงน่ ักหนา หรอื คณุ เองประเมนิ ตวั เองตํา่ เกนิ ไป” ความโกรธทม่ี มี ากในตอนแรก หลังจากไดย้ นิ คําพดู ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ ไดเ้ ห็นรองเทา้ จงึ รวู ้ า่ เธอมลี กู ชาย ความโกรธทมี่ กี ด็ บั ลง เหมอื นถกู น้ําทัง้ อา่ ง เธอแข็งทอ่ื อยกู่ บั ที่ มองไปยงั ดวงตาและการแสดงออกที่ คอ่ นขา้ งเจ็บปวดของเยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ใดนัน้ ความเงยี บกค็ รอบงําไปในขณะน้ี หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ แต่ เพยี งเสยี งหายใจหอบของตวั เอง ชว่ งระยะหนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ยอมแพ ้ ทอดสายตาลง “อยา่ โกรธไปเลย ผมเคยพดู ไปแลว้ วา่ จะไมส่ บื คณุ ก็ไมม่ วี ันทํา ตอ่ ใหม้ คี นไปสบื มาแลว้ เอาขอ้ มลู มาใหผ้ มดู ผมกไ็ มม่ วี ันจะดู ดงั นัน้ ตอนนคี้ ณุ จะกนิ อะไรไดห้ รอื ยัง”

ลักษณะทา่ ทางทด่ี อู อ่ นนอ้ มขนาดน…ี้ … จู่ ๆดวงตาของหานมจู่ อื่ กแ็ ดงกํา่ ขนึ้ มาในทันที จากนัน้ เธอก็ตบ ไปยงั มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งโกรธเกรย้ี ว ทําไปดว้ ยความโกรธ จนบงั เอญิ โดนชามในมอื เขาพลกิ ควํา่ “ออกไป ไสหวั ไปใหพ้ น้ !” ตอนท่ี 569 แทจ้ รงิ แลว้ ก็เป็ นเพราะใจสอื่ ถงึ กนั เพลง้ !! เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ไมถ่ งึ ชามโจ๊กทอ่ี ยใู่ นมอื ตกลงกระทบกบั พน้ื แบบ น้ี เสยี งของชามเซรามกิ ทตี่ กกระทบพนื้ ทําใหเ้ ขาตกตะลงึ อยู่ ในใจ ในขณะเดยี วกนั ก็กระทบหวั ใจของหานมจู่ อ่ื เชน่ กนั เธอหนั ศรี ษะ หนั หลังและตอ่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ “ฉันไมต่ อ้ งการใหน้ ายมาทําหนา้ ซอ่ื ใจคดอยทู่ นี่ ี่ ฉันป่ วยฉันก็ ดแู ลตวั ฉันเองได ้ แมว้ า่ ฉันจะป่ วยตาย ก็ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั นาย ฉันยง่ิ ไมต่ อ้ งการใหน้ ายมาอยทู่ น่ี คี่ อยป้อนโจ๊กให ้ ไมต่ อ้ งการ อะไรทัง้ นัน้ !”

ดา้ นหลงั ของเธอเงยี บสงัด ราวกบั วา่ ไมม่ คี นอยู่ แตม่ เี พยี งหานมจู่ อ่ื เทา่ นัน้ ทรี ู ้ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะไดร้ ับความ บาดเจ็บอยา่ งสาหสั จากเธอ ในขณะทเี่ ธอกําลงั โกรธ และดดุ า่ ตอ่ วา่ เขา นํ้าตาของตวั เองก็ ไหลออกมาจากมมุ ตา ไมส่ ามารถหยดุ ไวไ้ ด ้ เธอไมต่ อ้ งการ ไมต่ อ้ งการเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ มาทําตวั ออ่ นนอ้ มกบั ตวั เองขนาดนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนเี้ ดมิ ทจี ะตอ้ งขดั ขนื ตวั เองกอ่ นหนา้ น้ี เขาไมใ่ ชค่ น แบบนี้ เขาคอื ผทู ้ รงอทิ ธพิ ลเกง่ กาจน่าเกรงขามในสนามการคา้ ไมใ่ ชค่ นทจี่ ะมายอมออ่ นนอ้ มยอมรับตวั เองแบบนี้ เธอไมต่ อ้ งการเห็นเขาทเี่ ป็ นแบบน้ี หานมจู่ อื่ ยนื่ มอื ออกมาเชด็ นํ้าตาของตวั เอง จากนัน้ กเ็ อนตวั นอนลงโดยหนั หลงั ใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ผา้ หม่ มาคลมุ ตวั เอง พยายามฟังเสยี งทเี่ กดิ ขน้ึ ทงั้ หมดในบรเิ วณ ภายในหอ้ งอยใู่ นความเงยี บเป็ นเวลานาน ในทส่ี ดุ กม็ เี สยี ง เล็กนอ้ ย

เป็ นเสยี งของเครอ่ื งเซรามกิ กระทบกนั เบามาก แตใ่ นหอ้ งที่ เงยี บสงบมันกเ็ พยี งพอทจ่ี ะทําใหไ้ ดย้ นิ อยา่ งชดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั เกบ็ กวาดเศษกระเบอื้ งเซรามกิ ทอ่ี ยบู่ นพน้ื หรอื ดวงตาของหานมจู่ อ่ื เต็มไปดว้ ยน้ําตาอกี ครัง้ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ แน่น เขาจะลําบากแบบนไี้ ปทําไมกนั ลําบากทําไม เธอปฏบิ ตั แิ บบนก้ี บั เขามานานแลว้ เขาแคห่ นั กลบั ออกไป โดยตรงไมไ่ ดห้ รอื เพราะอะไรจะตอ้ งอยทู่ นี่ เ่ี พอื่ แบกรับความนอ้ ยเนอ้ื ตํา่ ใจดว้ ย หานมจู่ อ่ื หลบั ตาลง พยายามปลอ่ ยใหต้ นเองเลกิ สนใจเสยี ง เหลา่ น้ี ในทสี่ ดุ หอ้ งก็เงยี บลง หานมจู่ อ่ื คอ่ ยๆโผลศ่ รี ษะออกมา จากผา้ หม่ อยา่ งเงยี บๆ เธอสดู หายใจเขา้ ลกุ ขนึ้ นั่งกพ็ บวา่ พน้ื ถกู เก็บกวาดอยา่ งสะอาด แลว้ ทําแบบนกี้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ในใจของเธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ยนิ ดแี มแ้ ตน่ อ้ ย แตใ่ นใจกลับจกุ แน่น

แต่ กไ็ มส่ ามารถจะเผชญิ หนา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งยมิ้ แยม้ ได ้ เป็ นเรอื่ งยากลําบากทงั้ สองอยา่ ง สงิ่ ทเี่ ธอหวังไวม้ ากทสี่ ดุ ในตอนนี้ ก็คอื เขาไมค่ วรจะปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ตวั เองอกี เพราะ หากเขาปรากฏตวั หวั ใจของตนเองกจ็ ะกลายเป็ นความ ยงุ่ เหยงิ ไมร่ เู ้ ลยวา่ ควรจะเลอื กอยา่ งไรดี ลกุ ขน้ึ อยา่ งเงยี บๆ หานมจู่ อื่ เขา้ ไปในหอ้ งนํ้าและเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ เมอื่ ออกมากพ็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ําชามใบใหมม่ าให ้ แตค่ ราวนี้ เขาไมไ่ ดก้ า้ วไปขา้ งหนา้ เพยี งแตพ่ ดู ดว้ ยเสยี งขรมึ วา่ “เนอื่ งจากคณุ ไมอ่ ยากจะเจอผม อยา่ งนัน้ ผมก็ขอตวั กอ่ น ถว้ ย ผมหยบิ มาใหค้ ณุ ใหมแ่ ลว้ โจ๊กคณุ อยา่ ลมื กนิ นะ” หานมจู่ อื่ “……” เธอไมไ่ ดต้ อบรับคําพดู ของเขา ไดแ้ ตห่ นั ศรี ษะไป ไมม่ องเขา แมแ้ ตน่ อ้ ย

จากนัน้ เสยี งฝี เทา้ ก็ดงั ขน้ึ เป็ นเสยี งการเดนิ จากไปของเยโ่ ม่ เซนิ ในทส่ี ดุ หานมจู่ อ่ื กอ็ ดไมไ่ ด ้ แอบหนั ศรี ษะกลบั ไปมองดา้ นหลงั ของเขา หลงั ทแี่ ข็งแกรง่ และทรงพลังของเขา ในตอนนกี้ ลับปรากฏเป็ น ความโดดเดยี่ วและอา้ งวา้ ง ทําใหร้ สู ้ กึ ไมส่ บายใจ ไดย้ นิ เสยี งปิดประตทู ช่ี นั้ ลา่ ง หานมจู่ อื่ กข็ ยบั ตวั จากนัน้ ก็กา้ ว ไปไปขา้ งหนา้ โตะ๊ โจ๊กทใี่ สไ่ วใ้ นหมอ้ รักษาอณุ หภมู ไิ ว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนเอาขน้ึ มา วางไวใ้ นหอ้ งของเธอ เพอื่ สะดวกทเ่ี ธอจะไดก้ นิ ชามถกู หยบิ ขน้ึ มาใหมแ่ ลว้ หานมจู่ อ่ื น่ังลง ยกชามใหก้ บั ตนเอง ในทส่ี ดุ กห็ ยบิ ชอ้ นตกั เขา้ ปาก โจ๊กรอ้ นๆมกี ลน่ิ หอมของขา้ วเล็กนอ้ ย เออ้ ระเหยโชยอยู่ ระหวา่ งปากและฟัน หานมจู่ อ่ื กนิ คําแลว้ คําเลา่ น้ําตากไ็ หลรนิ อยา่ งไมม่ เี หตผุ ล ในทส่ี ดุ เธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะรอ้ งเสยี งดงั ออกมา

ชว่ั ชา้ ! เยโ่ มเ่ ซนิ คนชว่ั ชา้ เขาหนั กลบั ไปแลว้ จากไปไมไ่ ดห้ รอื ไง ทําไมตอ้ งทําอะไรมากมายขนาดนเี้ พอ่ื เธอดว้ ย…… เธอไดบ้ อกไปชดั เจนแลว้ วา่ จะอยา่ งไรกไ็ มอ่ าจจะยอมรับเขาได ้ เพราะอะไร…… * หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปแลว้ จากนัน้ ก็เดนิ ไปยงั หอ้ งตรงขา้ ม เมอื่ กลับเขา้ ถงึ หอ้ งสงิ่ แรกทที่ ําคอื การกดป่ มุ เปิดหนา้ จอทวี ี จากนัน้ กน็ ่ังลงเฝ้าดู หลังจากนัน้ ไมน่ าน จู่ ๆเขากร็ สู ้ กึ ไมส่ บายในทอ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื ออกไปปิดตรงหนา้ ทอ้ งของตวั เอง เมม้ รมิ ฝี ปากบางไวแ้ น่น ชว่ งเวลาหลังจากนัน้ เขาก็หวั เราะขนึ้ มา แลว้ เอนตวั ลงพงิ โซฟา “บา้ ไปแลว้ ตอ้ งบา้ ไปแลว้ แน่ ๆ” *

ในตอนเย็น หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมร่ สู ้ กึ เวยี นหวั แลว้ จงึ เปิด ประตแู ละเตรยี มลงไปเดนิ เลน่ ทช่ี นั้ ลา่ ง เดมิ ทหี ลังจากเรอื่ งเมอ่ื คนื วันนเ้ี ธอก็ไมอ่ ยากจะออกไปไหน แต…่ ตอนนเ้ี ป็ นเวลากลางวัน คนพวกนัน้ คงไมก่ อ่ กวนในเวลาน้ี อกี อยา่ ง การน่ังรอความตายก็ไมน่ ่าจะเป็ นทางเลอื กทถ่ี กู ตอ้ ง แตเ่ มอื่ หานมจู่ อ่ื เดนิ ออกจากประตไู ปเพอ่ื รอลฟิ ต์ ทนั ใดนัน้ กไ็ ด ้ ยนิ เสยี งเปิดประตจู ากฝ่ังตรงขา้ ม เธอสบั สนอยเู่ ล็กนอ้ ย เธอยา้ ยมาทน่ี ต่ี งั้ นานแลว้ ไมเ่ คยเห็นฝ่ัง ตรงขา้ ม เธอคดิ วา่ คงจะไมม่ คี นอยขู่ า้ งใน แตเ่ มอ่ื ลองคดิ ดู เธอ และเสย่ี วเหยยี นออกไปทํางานแตเ่ ชา้ แตจ่ ะกลับมาในตอน กลางคนื ไมแ่ น่วา่ เวลาของฝั่งตรงขา้ มกบั เวลาของพวกเธอคง จะไมป่ ระจวบเหมาะกนั ดงั นัน้ จงึ เป็ นเรอ่ื งปกตทิ ไี่ มเ่ คยไดพ้ บ กนั ” เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื กส็ า่ ยหนา้ เล็กนอ้ ย จังหวะเดยี วกนั นัน้ ก็เห็นวา่ ลฟิ ตไ์ ดข้ น้ึ มาถงึ ชนั้ ของตนเอง เธอจัดระเบยี บทรงผมของตวั เอง จากนัน้ กเ็ รม่ิ กา้ วเตรยี มจะเขา้ ไปดา้ นใน

ต๊งิ —— หลงั จากประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก หานมจู่ อื่ เรมิ่ จะขยับฝี กา้ ว ขอ้ มอื ก็ ถกู คนจับเอาไว ้ “ไขข้ องเธอเพง่ิ จะลดไดไ้ มน่ าน ยังอยากจะออกไปอกี หรอื ” เสยี งทดี่ เู ยอื กเย็นดงั ขน้ึ มาในหู หานมจู่ อื่ หนั ไปดว้ ยความ ประหลาดใจ ไมอ่ ยากจะเชอื่ เมอ่ื ไดเ้ ห็นผชู ้ ายทป่ี รากฏอยู่ ตรงหนา้ ของตนเอง “นาย ทําไมนายถงึ มาอยทู่ น่ี ไี่ ด”้ มองไปยังใบหนา้ ทหี่ ลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ หานมจู่ อื่ ก็ตอ้ ง ตกใจ หลังจากตกใจเธอก็มองไปยังประตหู อ้ งตรงขา้ มที่ ดา้ นหลงั เขา ขยบั รมิ ฝี ปาก “นาย…นายอยทู่ น่ี ห่ี รอื ” ถา้ เขาไมไ่ ดอ้ ยทู่ ฝี่ ่ังตรงขา้ ม แลว้ จะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไรทเี่ ขาจะ มาโผลอ่ ยทู่ นี่ ่ี แต่ ถา้ เขาอยฝู่ ่ังตรงขา้ ม อยา่ งนัน้ ทําไมเป็ นเวลานานขนาดนี้ เธอถงึ ไมเ่ คยไดพ้ บเจอกบั เขามากอ่ นเลย สรปุ วา่ นเี่ ป็ นเรอื่ งบงั เอญิ หรอื เป็ นแผนทเ่ี ขาวางไวต้ ัง้ แตแ่ รก

ราวกบั จะชว่ ยเธอคลายขอ้ สงสยั เยโ่ มเ่ ซนิ อธบิ ายอยา่ งแผว่ เบา “หลงั จากเกดิ เรอื่ งนี้ ผมก็ยา้ ยมาอยทู่ น่ี ”ี่ หานมจู่ อ่ื “……” ดวงตาของเธอเบกิ กวา้ ง ยงั รสู ้ กึ ไมอ่ ยากจะเชอื่ อยา่ งนัน้ ความเร็วเขากด็ จู ะรวดเร็วเกนิ ไปหน่อย และ…สหี นา้ ของเธอก็เปลยี่ นไป ถามขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว “แลว้ คณุ รไู ้ ดอ้ ยา่ งไร อกี วา่ ฉันกําลงั จะออกไป” เห็นชดั วา่ ปิดประตไู ปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอื เป็ นไปไดไ้ หมวา่ เขาจะคอยยนื อยขู่ า้ งประตเู พอื่ ฟังเสยี งความ เคลอ่ื นไหวของตวั เอง นไี่ มใ่ ชเ่ รอ่ื งทเี่ ป็ นไปไมไ่ ด ้ แตเ่ พยี งมนั แปลกเกนิ ไป และดว้ ยความฉลาดทแ่ี สนจะลกึ ลํ้าของเขาแลว้ เขาไมน่ ่าจะทําอะไรแบบน้ี อยา่ งนัน้ …ทําไมเขาถงึ รวู ้ า่ ตวั เองกําลงั จะออกไป เหลอื ความ เป็ นไปไดอ้ ยเู่ พยี งสง่ิ เดยี วแลว้ สายตาของหานมจู่ อ่ื มองสอดสอ่ งไปรอบดา้ น ทห่ี นา้ ประตบู า้ น ของตวั เอง และทปี่ ระตบู า้ นของเขา

เยโ่ มเ่ ซนิ เฝ้าดกู ารเคลอ่ื นไหวของเธอ เอามอื ลว้ งกระเป๋ าแลว้ เอาหลังพงิ กําแพง แน่นอนวา่ เขารวู ้ า่ เธอกําลงั มองหาอะไร เพยี งแตเ่ ขายงั ไมอ่ ยาก ทจ่ี ะบอกเธอ เกรงวา่ ถา้ ถงึ เวลานัน้ เธอจะกลายเป็ นปฏปิ ักษ์กบั ตนเอง และ เขากจ็ ะไมส่ ามารถปกป้องเธอไดอ้ กี ตอ่ ไป “ไมต่ อ้ งไปหาแลว้ ผมไมไ่ ดต้ ดิ ตงั้ กลอ้ งไวห้ รอก ทร่ี วู ้ า่ คณุ ออกมา แทจ้ รงิ แลว้ ก็เป็ นเพราะใจสอ่ื ถงึ กนั ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะเยาะ “นายคดิ วา่ ฉัน โงห่ รอื ไง” ตอนที่ 570 ถา้ คดิ จะตายผมจะไปเป็ นเพอ่ื นคณุ มใี จทสี่ อ่ื ถงึ กนั เขาคดิ วา่ เธอเป็ นเด็กสามขวบหรอื ไงนะ พดู จา มว่ั ซวั่ ยกเหตผุ ลมาโกหกเธออยา่ งนัน้ หรอื ไมว่ า่ เธอจะพดู อยา่ งไร การแสดงออกของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นจะ ไมม่ กี ารเปลย่ี นแปลงมากนัก หานมจู่ อ่ื เดนิ ไปยังหนา้ ประตขู อง

เขาและสํารวจอยสู่ กั พักหนง่ึ แตก่ ลับยงั มองไมเ่ ห็นกลอ้ งทต่ี า มหา หาอยสู่ กั พักหนงึ่ ทันใดนัน้ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ การหาแบบนตี้ อ่ หนา้ เขามันดนู ่าขํา เขา้ กลา้ บอกวา่ มใี จสอ่ื ถงึ ใจ ปฏเิ สธวา่ ตนเองไดต้ ดิ ตงั้ กลอ้ งไวท้ ห่ี นา้ ประตขู องเธอ อยา่ งนัน้ แสดงวา่ เขามเี จตนาอะไรอยใู่ นใจ อาจจะเป็ นเพยี งกลอ้ งขนาดจว๋ิ เธออาศยั ตาเปลา่ ในการคน้ หา ละก็ คาดวา่ ก็คงจะหาไมเ่ จอ คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื มองไปยงั เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ อนตวั พงิ อยอู่ กี ดา้ น หนง่ึ “เป็ นกลอ่ งขนาดจว๋ิ ใชไ่ หม” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอ เมม้ รมิ ฝี ปากอนั บางเป็ นเสน้ ตรง ไมต่ อบ คําถามของเธอ หานมจู่ อ่ื ก็จอ้ งมองเขาเชน่ กนั ทัง้ สองคนเผชญิ หนา้ กนั อยู่ ชว่ั ขณะ จๆู่ หานมจู่ อื่ ก็หนั กลับ “ชา่ งเถอะ ฉันกไ็ มส่ ามารถจะ คาดหวังกบั การถามอะไรจากนาย เพราะนายเองกค็ งไม่ อยากจะพดู ฉันก็ไมถ่ ามแลว้ ”

พดู จบ หานมจู่ อ่ื กย็ นื่ มอื ออกไปและกดป่ มุ เพอ่ื ลงลฟิ ตอ์ กี ครัง้ รออยนู่ าน ประตลู ฟิ ตก์ ็คอ่ ยๆเปิดออก หานมจู่ อื่ เดนิ ตรงเขา้ ไป ในลฟิ ต์ หลงั จากเขา้ ไปในลฟิ ต์ เธอไมไ่ ดม้ องไปยงั การแสดงออก ของเยโ่ มเ่ ซนิ เลย และตรงไปกดป่ มุ ปิดประตู เมอื่ เห็นประตลู ฟิ ต์ ปิดคอ่ ยๆปิดลง เยโ่ มเ่ ซนิ ทยี่ นื พงิ ผนังอยจู่ ู่ ๆกข็ ยบั ตวั รา่ งทส่ี งู ใหญม่ งุ่ ตรงเขา้ มา ในขณะทบี่ กุ เขา้ ไป ประตลู ฟิ ตก์ ็ปิดสนทิ พอดี หานมจู่ อื่ ตกตะลงึ ดวงตาเบกิ กวา้ งมองไปยงั เขา “นายจะทําอะไรอกี ” “ตอนนด้ี า้ นนอกคอ่ นขา้ งอนั ตราย” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ไปดว้ ยน้ําเสยี ง เย็นชา “คณุ ไมค่ วรออกไปคนเดยี ว” เขาขมวดคว้ิ ดเู หมอื นวา่ จะเป็ นหว่ งเธอ แตห่ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ วา่ เขา ตอ้ งการจะตามตดิ ตวั เอง จากนัน้ กพ็ ดู ตดิ ตลกไป “นายคดิ มากไปแลว้ หรอื เปลา่ นายมาตามตดิ ขา้ งกายฉันตลอด ขนาดนี้ แมว้ า่ มันจะอนั ตราย กค็ งไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ หรอก”

เยโ่ มเ่ ซนิ “……” คําพดู นด้ี จู ะสมเหตสุ มผล เขาพบวา่ ไมม่ ที างจะหกั ลา้ งได ้ รมิ ฝี ปากเขาก็ขยับ จากนัน้ ไมน่ านกเ็ ขา้ ไปใกลต้ วั ของหานมจู่ อื่ แลว้ พดู เสยี งตํา่ “อยา่ งนัน้ ยง่ิ ด”ี หานมจู่ อื่ “?” เขาหมายถงึ สดุ ทา้ ยกจ็ ะตดิ ตามตนเองไปใชห่ รอื เปลา่ หลังจากนัน้ ไมน่ าน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามขนึ้ “คณุ ตอ้ งการจะไปไหน” “ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั นาย” หานมจู่ อื่ พงิ ตวั กบั ลฟิ ต์ ยนื เอามอื ทงั้ สองขา้ งกอดอก เธอยนื อยู่ ตรงนัน้ ดว้ ยสหี นา้ ซดี เซยี ว เดมิ ทเี พง่ิ จะหายดจี ากการเป็ นไขส้ งู เธอรสู ้ กึ เรมิ่ สดชน่ื ขนึ้ นดิ หน่อยจงึ ออกมาขา้ งนอก แตเ่ มอื่ พลกิ ตวั เมอ่ื กน้ี ี้ เธอกร็ สู ้ กึ มนึ หวั ขน้ึ มาเล็กนอ้ ยอกี ครัง้ ยนื ไดไ้ มค่ อ่ ย มนั่ คงเทา่ ไร ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งอาศยั ผนังลฟิ ตเ์ ป็ นทร่ี องรับ แตจ่ ะอยา่ งไรกต็ ามจะแสดงความเหนอ่ื ยลา้ ออ่ นแอออกมาตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ด ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะตอ้ งถกู เขาตดิ ตามแน่นอน

เมอื่ คดิ ถงึ ตรงน้ี เธอจงึ หายใจเขา้ ลกึ ๆ จากนัน้ กพ็ ดู เสรมิ ขน้ึ อกี ประโยค “ฉันมเี รอื่ งทตี่ อ้ งไปทํา นายไมต่ อ้ งตามฉันนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปดา้ นขา้ ง เมอ่ื เห็นวา่ เธอแทบจะปลอ่ ยทง้ิ น้ําหนักทงั้ หมดไวก้ บั ผนัง คว้ิ กข็ มวดขน้ึ โดยไมร่ ตู ้ วั ผหู ้ ญงิ โงค่ นน้ี กําลังดอื้ รัน้ อะไรตอ่ หนา้ เขา เมอื่ ลองคดิ ดกู ใ็ ช่ เธอดอ้ื รัน้ แบบนมี้ าโดยตลอด คดิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็งอรมิ ฝี ปากอนั บาง “ผมไปสง่ คณุ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานมจู่ อื่ ปฏเิ สธเขาอยา่ งเย็นชา “ไมต่ อ้ ง ฉันมรี ถ ของตนเอง ไมต่ อ้ งการใหน้ ายไปสง่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ พดู ภายในลฟิ ตก์ เ็ งยี บลงอกี ครัง้ ผา่ นไปสกั พัก ลฟิ ตก์ ล็ งมาถงึ หลงั จากประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก หานมจู่ อ่ื กย็ ดื ตวั ขนึ้ กา้ วเทา้ ออกไปอยา่ งไมค่ อ่ ยเต็มใจ เดนิ ไปไมก่ กี่ า้ ว เธอก็พบวา่ ตวั เองไดป้ วดหวั ขนึ้ มาอยา่ งรนุ แรง น่าจะเป็ นผลสบื เนอื่ งมาจากไขส้ งู

เมอ่ื คนื นใ้ี นเวลาหลังจากทเี่ ธอออกมาจากอาบน้ํา กไ็ ดย้ นื งนุ งง อยตู่ รงระเบยี ง หลังจากสมั ผัสกบั ลมหนาวโชยมากก็ ลับไปนอน ในทสี่ ดุ เมอื่ คนื นเี้ ธอจงึ เหมอ่ ลอย ดงั นัน้ แมแ้ ตผ่ มก็ไมไ่ ดเ้ ป่ าให ้ แหง้ จะไปรไู ้ ดท้ ไ่ี หนวา่ ตนื่ ขน้ึ มาจะมอี าการไขจ้ นเบลอ สงิ่ ทเ่ี กดิ ขนึ้ หลังจากนัน้ หานมจู่ อ่ื กไ็ มร่ แู ้ ลว้ ทัง้ สน้ิ แตย่ ังคงจํา บางเหตกุ ารณ์ไดอ้ ยา่ งเลอื นราง เสย่ี วเหยยี นมาเรยี กปลกุ เธอ แลว้ กย็ ังมที เี่ ธอไปเปิดประตใู หก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ อมุ ้ เธอตรงไปยังชนั้ บน ชว่ ยเชด็ ตวั ลดอณุ หภมู ใิ ห ้ เรอื่ งหลงั จากนัน้ ก็คอื เรอื่ งทเี่ กดิ หลงั จากตน่ื ขน้ึ มาเธอกร็ ับรแู ้ ลว้ แน่นอนวา่ เธอรดู ้ วี า่ อาการของตวั เองในตอนนเ้ี ป็ นแบบนจี้ ะไป ขบั รถไดอ้ ยา่ งไร แตถ่ า้ ไมใ่ ชเ่ พราะมเี ยโ่ มเ่ ซนิ อยทู่ นี่ ี่ เธออาจจะ ตรงกลับไปทางเดมิ ทา้ ยทสี่ ดุ เธอยังคงแบกรับชะตากรรมของตวั เองใหจ้ รงิ จังมาก ขนึ้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยทู่ นี่ ่ี เธอไมต่ อ้ งการแสดงความออ่ นแอเมอ่ื อยู่ ตอ่ หนา้ เขาอยา่ งยากทจี่ ะบรรยาย

แมค้ ดิ อยากจะกลบั ไป ก็ตอ้ งใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไปกอ่ นจงึ คอ่ ยวา่ กนั คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ กห็ ยดุ ลง จากนัน้ เธอก็หนั หนา้ ไปมองเย่ โมเ่ ซนิ ทต่ี ามหลงั เธอมา “นายกลบั ไปเถอะ” นาน ๆนํ้าเสยี งของเธอจงึ จะเบาลง เยโ่ ม่ เซนิ เดนิ ไปหาเธอทดี่ า้ นหนา้ “ไมอ่ ยากเห็นหนา้ ผมมากนักใชไ่ หม รอู ้ ยชู่ ดั เจนวา่ มอี นั ตราย ยังไมย่ นิ ยอมใหผ้ มไปดว้ ยกนั กบั คณุ หรอื ” หานมจู่ อ่ื “ประธานเยง่ านยงุ่ บรษิ ัทใหญโ่ ตขนาดนัน้ จะมาอยู่ ตดิ ตามฉันตลอด 24 ชว่ั โมงจะไดอ้ ยา่ งไร เรอื่ งแบบนห้ี ากวา่ เป็ นสมัยโบราณ อยา่ งนัน้ ฉันไมต่ อ้ งกลายเป็ นความงดงามท่ี สรา้ งเรอ่ื งหายนะหรอกหรอื ” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โนม้ ตวั เขา้ ไปใกลท้ างดา้ นหนา้ ดวงตาดํา สนทิ ดเู หมอื นจะมแี รงดงึ ดดู นํ้าเสยี งออู ้ ี้ “ไมต่ อ้ งสงสยั คณุ มี คณุ สมบตั จิ ะเป็ นความงดงามทส่ี รา้ งเรอื่ งหายนะ” รปู โฉมนี้ แมจ้ ะตดั เรอื่ งการแตง่ เนอ้ื แตง่ ตวั คนอน่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ ู ้ แตเ่ ขากลับหลงรักเธอในรปู ลักษณน์ แี้ ทบแย”่

ระบบการบรรจบกนั เสยี งหวั ใจของหานมจู่ อ่ื พลาดไปครงึ่ จังหวะ จงึ ไดถ้ อยหา่ งออกจากเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เธอรสู ้ กึ วา่ ตรงหลังหเู รมิ่ เรมิ่ ขนึ้ เล็กนอ้ ย พดู อยา่ งเลยี่ ง “ฉัน ตอ้ งการไปจัดการเรอื่ งทบี่ รษิ ัทนดิ หน่อย บรษิ ัทของนายกค็ งจะ มเี รอื่ งมากมายใหต้ อ้ งจัดการสนิ ะ ดงั นัน้ …พวกเราตา่ งคนตา่ ง ไปตามทางของตวั เอง ไดไ้ หม” เขาไมต่ อบ ยังคงยนื จอ้ งมองเธออยตู่ รงนัน้ หานมจู่ อ่ื คดิ อยพู่ ักหนงึ่ เขาก็ยอมรับไปโดยปรยิ าย หยบิ กญุ แจ รถเดนิ ไปยังรถของตวั เอง กําลงั เปิดประตรู ถ เงาของใครคน หนงึ่ กโ็ ผลเ่ ขา้ มา เอากญุ แจรถออกไปจากมอื ของเธอ ไมท่ ันรอใหห้ านมจู่ อ่ื ตอบสนอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็น่ังอยทู่ เ่ี บาะคนขบั แลว้ หานมจู่ อ่ื “……นายกําลงั ทําอะไรของนาย” “อยา่ งแรกเพง่ิ จะเป็ นไขส้ งู มา เป็ นคนทยี่ ังเดนิ ไดไ้ มม่ น่ั คง ยัง จะคดิ ขบั รถอกี หรอื ตอ้ งการจะตายหรอื ไง”

หานมจู่ อื่ “นเ่ี ป็ นเรอ่ื งของฉันไหม บอกไปแลว้ ฉันไมส่ ามารถ ขบั รถไดฉ้ ันกร็ ตู ้ วั เองด”ี ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เงยหนา้ ขนึ้ ดวงตาของเขาเต็มไปดว้ ย ความหนาวเหน็บ รมิ ฝี ปากของเขาก็ขยบั เล็กนอ้ ย “เธออยากจะ ใหเ้ กดิ เหตรุ ถชนหรอื ไง” “อะไรนะ” “หากอยากตายละก็ อยา่ งนัน้ ผมก็จะไปกบั คณุ คณุ เป็ นขบั ผม จะน่ังเป็ นผชู ้ ว่ ยขบั หานมจู่ อื่ “……” เธอเบกิ ตากวา้ ง และตกใจกบั คําพดู ทบี่ า้ คล่งั ของเขา เลอื ดบน รมิ ฝี ปากกซ็ ดี จางลง “นายพดู จาเหลวไหลอะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะอยา่ งเย็นชา “ดเู หมอื นวา่ คณุ ยังรวู ้ า่ ตอ้ ง กลวั ตาย ขนึ้ รถ” เธอยังคงยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมไ่ ดข้ ยับไปไหน หลงั จากนัน้ ครหู่ นง่ึ “นายจะไปสง่ ฉันทบ่ี รษิ ัทหรอื ”