เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

เฮอ้ เด็กคนน้ี ทําไมถงึ ไดซ้ กุ ซนขนาดน้ี นถี่ งึ ขนั้ พงุ่ เป้าหมาย มาทต่ี วั เขาผเู ้ ป็ นลงุ แทๆ้ คอยดวู า่ เขาจะจัดการกบั ตวั ปัญหา ยงั ไง “คอื วา่ …”หลังจากเสย่ี วเหยยี นเก็บโทรศพั ท์ แลว้ มองไปทาง หานชงิ ดว้ ยทา่ ทางอํ้าๆอง้ึ ๆ แตห่ านชงิ กลบั มสี หี นา้ นงิ่ เฉยมอง มาทเ่ี ธอ “มอี ะไรหรอื เปลา่ ” “ยังมแี ขกทต่ี อ้ งชนแกว้ ดว้ ยเยอะไหมคะ”เสยี่ วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ ถามออกมาเบาๆ หลงั จากถามแลว้ กม็ ที า่ ทาง เขนิ อาย เธอถามแบบน้ี หานชงิ จะรําคาญเธอหรอื เปลา่ “คณุ เหนอื่ ยแลว้ เหรอ” หานชงิ ไมต่ อบ แตถ่ ามกลับ “ไมค่ ะ่ ไมเ่ หนอื่ ยคะ่ ” เสย่ี วเหยยี นรบี สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ กอ่ นจะ ยมิ้ แหย แลว้ พดู “ฉันแรงเยอะ แคน่ จี้ ะเหนื่อยไดย้ งั ไงกนั คะ แค่ ลองถามดเู ทา่ นัน้ เอง” ทจ่ี รงิ แลว้ เธอเหนอื่ ยจะตายอยแู่ ลว้ แตจ่ ะใหท้ ํายังไงไดช้ ดุ ราตรที คี่ นรับใชเ้ ตรยี มใหเ้ ธอในคนื นมี้ ันตอ้ งใสค่ กู่ บั รองเทา้ สน้ สงู ถงึ จะดี แตด่ เู หมอื นชว่ งนเี้ ธอจะกนิ เยอะมากเกนิ ไป เบอร์ รองเทา้ ทก่ี อ่ นหนา้ นเี้ คยพอดกี บั เทา้ ตอนนม้ี นั กลับแน่นเทา้ มาก ตอนทใี่ สช่ ว่ งแรกยงั พอจะได ้ เธอไมค่ ดิ วา่ จะมปี ัญหา แต่

พอตอ้ งเดนิ ไปทกั ทายบรรดานักธรุ กจิ กบั หานชงิ เธอกเ็ รม่ิ รสู ้ กึ เจ็บเทา้ จนเดนิ แทบจะไมไ่ หวแลว้ ฮอื ฮอื … รสู ้ กึ เหมอื นจะลม้ ลง ไปไดต้ ลอดเวลาเลย แตเ่ พอื่ หานชงิ แลว้ เสย่ี วเหยยี นพยายามอดทนตอ่ ความ เจ็บปวดไว ้ “คณุ ดม่ื เหลา้ เกง่ ไหม”หานชงิ ถามเธอ เสยี่ วเหยยี นชะงักไปเล็กนอ้ ย กอ่ นจะตอบกลบั “พอ พอใชไ้ ด ้ คะ่ ดม่ื อกี สกั พักไมน่ ่าจะมปี ัญหา” เธอกลัววา่ หานชงิ จะไลเ่ ธอ กลับกอ่ น และอกี อยา่ งหลายปีมานหี้ านชงิ ไมเ่ คยมผี หู ้ ญงิ คนไหนยนื ขา้ ง กายเลย นอกจากมจู่ อ่ื ทเ่ี ป็ นญาตขิ องเขาแลว้ คนทใี่ กลเ้ ขามาก ทสี่ ดุ กม็ แี คซ่ จู ว่ิ ตอนแรกซจู ว่ิ กแ็ อบหลงรักหานชงิ เหมอื นกนั แตน่ ่าเสยี ดายทผี่ ชู ้ ายคนนไี้ มม่ พี รสวรรคด์ า้ นความรักเลย อกี ทัง้ ยังซอ่ื บอ้ื เรอื่ งนม้ี ากจนน่าตกใจ ยกตวั อยา่ งเชน่ ตอนทคี่ นอน่ื ถามคณุ วา่ คณุ จะเอาหรอื ไมเ่ อา พอคณุ บอกวา่ ไมเ่ อา เขาจะคดิ วา่ ออ๋ คณุ ไมอ่ ยากเอาจรงิ ๆ งัน้ ก็ ได ้ ไมเ่ อาก็ไมเ่ อา

เหมอื นเสย่ี วเหยยี น ถามวา่ เธอเหนอ่ื ยไหม ดม่ื เหลา้ เกง่ หรอื เปลา่ คําถามพวกนเ้ี ขาถามจรงิ จัง พอเสยี่ วเหยยี นบอกวา่ ไม่ เหนอ่ื ย ดม่ื เหลา้ พอไหว หานชงิ กจ็ ะคดิ วา่ เธอไมเ่ หนอื่ ยและดม่ื เหลา้ ไหวจรงิ ๆ ดงั นัน้ ชว่ งเวลาหลงั จากนัน้ เสย่ี วเหยยี นจงึ ตอ้ งเหนอ่ื ยใจอยคู่ น เดยี ว เธอชนแกว้ กบั แขกไปดว้ ยพยายามอดทนกบั ความเจ็บปวดไป ดว้ ย ในใจกําลังดา่ ตวั เองอยู่ วา่ ทําไมถงึ ไดห้ าเรอื่ งใสต่ วั เอง แบบน้ี แตว่ า่ … อกี ฝ่ ายคอื หานชงิ เลยนะ ถา้ เป็ นผชู ้ ายคนอนื่ เธอสะบดั ผมเดนิ ออกไปตงั้ นานแลว้ “ประธานล”ี่ ตอ้ งชนแกว้ อกี แลว้ เสย่ี วเหยยี นดมื่ เหลา้ เขา้ ปากอกี ครัง้ อกี ฝ่ ายมองมาทเี่ ธอยม้ิ ๆ “คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนด้ี มื่ เหลา้ เกง่ มากเลย ครับ ไมท่ ราบวา่ คณุ คอื ” คําพดู ยงั ไมท่ นั จบ เสยี่ วเหยยี นทดี่ มื่ เหลา้ เขา้ ไปกย็ นื ไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป เธอสะดดุ ลม้ ไปขา้ งหนา้

คนทก่ี ําลังยนื ถามสหี นา้ ตกใจ รบี ยนื่ มอื ออกไปพยงุ เธอไว ้ กลนิ่ กายหอมกรนุ่ ผวิ เนยี นนุ่มเอกลักษณ์ของผหู ้ ญงิ โชยออกมา อกี ฝ่ ายชะงักไปเล็กนอ้ ย กําลงั เตรยี มจะพดู อะไรตอ่ แตม่ อื ใหญอ่ กี คกู่ ็แยง่ เสยี่ วเหยยี นไปกอ่ น พอเงยหนา้ ขนึ้ มองกพ็ บวา่ คนทด่ี งึ เสย่ี วเหยยี นไปก็คอื หานชงิ น่ันเอง เขาดงึ เสยี่ วเหยยี นมายนื ดา้ นขา้ งดว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย ทําให ้ เสยี่ วเหยยี นพงิ ไหลเ่ ขาอยา่ งหมดแรง กอ่ นจะพดู “ยังไหว ไหม” พอไดย้ นิ เสยี งของหานชงิ เสยี่ วเหยยี นกไ็ ดส้ ตกิ ลบั มา เธอ คอ่ ยๆเงยหนา้ ขน้ึ มา แลว้ มองอกี ฝ่ ายดว้ ยสหี นา้ สะลมึ สะลอื อมื … ทําไมถงึ ไดร้ สู ้ กึ … มองอะไรไมช่ ดั เลย เสย่ี วเหยยี นขยตี้ า แลว้ มองคนตรงหนา้ เธอคงจะเมาแลว้ จรงิ ๆ สายตาเธอเลอ่ื นลอย มองหนา้ เขาอยู่ นาน ปกตเิ ธอไมก่ ลา้ มองหนา้ เขานานแบบนหี้ รอก ตงั้ แตท่ เ่ี ธอ

จบู เขาไปสองครัง้ หลงั จากนัน้ เธอกม็ ที า่ ทางเหมอื นหนูกลัว แมว พยายามหลบหนา้ เขาตลอด ทา่ ทางของเธอตอนนี้ บอกไดเ้ ลยวา่ เธอเมาแลว้ หานชงิ นกึ ถงึ ทา่ ทางกลา้ พดู กลา้ ทําของเธอกอ่ นหนา้ นี้ จงึ ได ้ แตส่ า่ ยหนา้ ไปมา “ดมื่ ไมไ่ หวกไ็ มต่ อ้ งดม่ื จะดอ้ื ดงึ ไปทําไม ประธานลข่ี อโทษ ดว้ ยนะครับ ผมขอพาเธอไปพักกอ่ น ตามสบายเลยนะครับ” “เชญิ เลยครับ”ประธานลย่ี ม้ิ บาง แลว้ ยนื สง่ ทงั้ สองคนเดนิ จาก ไป เพราะเป็ นเพอื่ นของมจู่ อ่ื ดงั นัน้ หานชงิ จงึ ดแู ลเสยี่ วเหยยี น อยา่ งดี เขาจับแขนเรยี วของเธอไว ้ แลว้ เตรยี มจะสง่ เธอกลบั ไป ทห่ี อ้ งเพอ่ื พักผอ่ น พอเดนิ ไปไดส้ กั พัก ฤทธแิ์ อลกอฮอลก์ ็เรม่ิ ออกฤทธ์ิ เสยี่ วเหยยี นเมาจนไมม่ สี ติ เธอไมย่ อมเดนิ ตอ่ อกี “ฉันไมเ่ ดนิ แลว้ ไมเ่ ดนิ แลว้ ”

หานชงิ “…” หานชงิ รสู ้ กึ ปวดหวั กบั หญงิ สาวตรงหนา้ ทดี่ อ้ื ดงึ น่ังลงบนพน้ื ไม่ ยอมขยบั ไปไหน ดว้ ยความทใ่ี สช่ ดุ กระโปรง พอน่ังลงทําให ้ เรยี วขาขาวเนยี นปรากฏออกมาสสู่ ายตา มนั แสบตามาก หานชงิ เหลอื บมองไปทางอนื่ แตก่ ย็ งั ตอ้ งแอบมองทา่ ทางของ เธอ หลงั จากนงิ่ คดิ ไดส้ กั พัก เขากถ็ อดเสอ้ื สทู คลมุ ใหเ้ ธอ “ขน้ึ มา” เขาพดู ดว้ ยน้ําเสยี งสง่ั การ เสยี่ วเหยยี นแกม้ ป่ องอยา่ งนอ้ ยใจ “ฉันไมล่ กุ ปวดขา” หานชงิ หรต่ี าลง “ปวดขาเหรอ” ตอนนเี้ สยี่ วเหยยี นทา่ ทางเหมอื นเด็ก ขอบตาแดงกํา่ ชไี้ ปทเ่ี ทา้ ตวั เอง “รองเทา้ เล็กไป เจ็บขา”

หานชงิ มองไปทข่ี าของเธอ พบวา่ รองเทา้ ของเธอเล็กเกนิ ไป จรงิ ๆ และกําลงั กดั เทา้ เธออยู่ จนเทา้ เธอแดงกํา่ เทา้ ของเธอเป็ นรอยแดง และเรมิ่ มเี ลอื ดไหลออกมา หานชงิ เห็นแลว้ ขมวดคว้ิ แน่น “เจ็บ” เสยี่ วเหยยี นฟ้องอยา่ งเสยี ใจ กอ่ นจะถอดรองเทา้ ออก หานชงิ เห็นทา่ ทางของเธอ ก็รบี หา้ มไว ้ “อยา่ ดน้ิ ” เสย่ี วเหยยี นไมส่ นใจเขา ยงั คงน่ังอยบู่ นพน้ื นํ้าเสยี งของหาน ชงิ แข็งขนึ้ กอ่ นจะยนื่ มอื ไปหา้ มการกระทําของเธอไว ้ “บอกวา่ อยา่ ดน้ิ ไงคณุ ” “ออ๋ ”เขาดมุ ากเลย เสยี่ วเหยยี นไมก่ ลา้ ขยับตวั อกี เลย หานชงิ กม้ หนา้ ลง กอดขาเธอไว ้ แลว้ ชว่ ยเธอถอดรองเทา้ อยา่ ง เบามอื ตอนนร้ี องเทา้ กดั ขาเธอแน่นมาก ดงั นัน้ ไมว่ า่ จะตอ้ งใชว้ ธิ ไี หน ถอดรองเทา้ ออกมา มนั ก็ตอ้ งเจ็บ ทท่ี ําไดใ้ นตอนน้ี ก็คอื ทําให ้ เบาทส่ี ดุ เพอื่ ไมใ่ หแ้ ผลกวา้ งขน้ึ

เสยี่ วเหยยี นเจ็บจนนํ้าตาเล็ด พรอ้ มกบั รอ้ งออกมา “เบาหน่อยสิ คะ เบาหน่อย อะ๊ …” หานชงิ ชว่ ยเสยี่ วเหยยี นถอดรองเทา้ อยา่ งเบามอื จงึ ไมท่ ันได ้ ฟังวา่ เสย่ี วเหยยี นตะโกนวา่ ยงั ไง เขาขมวดควิ้ แน่น ในทส่ี ดุ เขา กถ็ อดรองเทา้ ของเธอออกมาได ้ เขาเงยหนา้ ขน้ึ พบวา่ เสย่ี วเหยยี นรอ้ งไหจ้ นตาแดง แลว้ มอง หนา้ เขาดว้ ยสายตาน่าสงสาร หานชงิ เมม้ ปาก แลว้ ถาม “เจ็บไหม” หรอื วา่ เขามอื หนักไป เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ “ทนหน่อย เดย๋ี วจะไมเ่ จ็บแลว้ ” “ไม่ “เสยี่ วเหยยี นแกม้ ป่ อง “ยังเจ็บอย”ู่ “แลว้ คณุ จะใหท้ ํายังไง” เสยี่ วเหยยี นปิดปากอง้ึ “งัน้ คณุ คณุ จบู ฉันสคิ ะ ถา้ จบู …ฉันกไ็ ม่ เจ็บแลว้ ”

ตอนท่ี 544 นอนหลบั ตามทบี่ อกดๆี เดย๋ี วมรี างวลั ให้ หานชงิ “…” เขานกึ วา่ ตัวเองฟังผดิ ไป ไมอ่ ยา่ งนัน้ หญงิ สาวเมาเหลา้ ตรงหนา้ คงไมก่ ลา้ ยน่ื ขอ้ เสนอ แบบนอี้ อกมาได ้ โตมาจนถงึ ตอนนี้ ไมม่ ผี หู ้ ญงิ คนไหนกลา้ พดู กบั เขาแบบนเี้ ลย หานชงิ ยนื นง่ิ มองไปทผี่ หู ้ ญงิ ตรงหนา้ หญงิ สาวทําสหี นา้ น่า สงสารมองมาทต่ี วั เอง จนสดุ ทา้ ยกเ็ มม้ ปากแน่น เขาคงจะเขา้ ใจผดิ ไปเอง เธอแอบจบู เขากก็ ลา้ ทํา นก่ี ็แคข่ อ้ เรยี กรอ้ งเทา่ นัน้ เอง ทําไมถงึ ทําไมไ่ ด ้ “จบู ไหม” ในขณะทเ่ี ขากําลงั คดิ อยู่ เสยี่ วเหยยี นกร็ บี เรง่ เขา

หานชงิ หมดคําพดู ไปอกี ครัง้ เขามองเสย่ี วเหยยี นอยา่ งจนใจ และเรมิ่ หมดความอดทน “จะ กลับไหม” “ตกลงคณุ จะจบู ไมจ่ บู ” หานชงิ ตดั สนิ ใจไมพ่ ดู อกี สายตาเครง่ ขรมึ กอ่ นจะจับแขนเรยี ว ของเธอไว ้ แลว้ ดงึ เธอขนึ้ มา มอื อกี ขา้ งจับรองเทา้ ของเธอไว ้ “อะ๊ ” เสย่ี วเหยยี นถกู เขาดงึ ใหเ้ ดนิ ตอ่ พอเดนิ ไดส้ องกา้ วก็รอ้ ง ออกมา หานชงิ หนั กลบั มามอง “เป็ นอะไรหรอื เปลา่ ” “เจ็บเทา้ ” เสย่ี วเหยยี นสา่ ยขาไปทางเขา ทจ่ี รงิ แลว้ ถงึ แมห้ าน ชงิ ไมม่ องกร็ ู ้ ตอนทช่ี ว่ ยเธอถอดรองเทา้ เขากเ็ ห็นแลว้ วา่ เทา้ ของเธออาการหนักมาก แตเ่ ขาไมเ่ คยอมุ ้ ผหู ้ ญงิ คนไหนมากอ่ น หานชงิ นง่ิ คดิ กอ่ นจะกม้ ตวั ลง “ขนึ้ มา”

“หมื ”เสยี่ วเหยยี นสง่ เสยี งอยา่ งแปลกใจ เธอมองแผน่ หลังเขา กอ่ นจะรบี กระโดดขน้ึ หลงั เขา เสยี่ วเหยยี นเบามาก เธอกระโดดขน้ึ หลงั ตอนทห่ี านชงิ ยดื ตวั ตรง เสย่ี วเหยยี นก็ยน่ื มอื มากอดคอของเขาไว ้ แลว้ ตะโกน ออกมา “กลับบา้ นกนั ” “…”หานชงิ กลนั้ อารมณ์อยากจะปลอ่ ยเธอลงบนพนื้ ไป กอ่ นจะ แบกเธอเดนิ ไป ถงึ แมเ้ สยี่ วเหยยี นจะเมาแลว้ แตเ่ ธอกส็ รา้ งเรอื่ งปวดหวั ได ้ โชค ดที หี่ านชงิ แรงเยอะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทัง้ สองคนคงจะลม้ ลงบนพน้ื แน่ๆ อตุ สา่ หพ์ าเธอกลบั มาถงึ หอ้ งพักรับแขก สหี นา้ ของหานชงิ ก็ แทบจะแยม่ ากแลว้ โชคดที เี่ จอคนรับใชใ้ นบา้ นเดนิ มาพอดี “คณุ ทา่ นคะ คณุ เสย่ี วเหยยี นเป็ นอะไรไปคะ” “ดมื่ เยอะไป”เขาอธบิ ายดว้ ยสหี นา้ นงิ่ เฉย “ชว่ ยผมพาเธอไปพัก ทห่ี อ้ งรับแขกท”ี “ไดค้ ะ่ ”

คนรับใชท้ ัง้ สองรบี เดนิ เขา้ มา แลว้ พยงุ รา่ งของเสยี่ วเหยยี นไป ในหอ้ ง แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ เสยี่ วเหยยี นจะอาละวาดออกมา “คณุ กลบั มาเดย๋ี วนนี้ ะ” หานชงิ จัดเสอ้ื ผา้ ตวั เองใหเ้ ขา้ ที่ กอ่ นจะเตรยี มเดนิ ออกไป แต่ กลับถกู เธอชห้ี นา้ ตะโกนเรยี กไวก้ อ่ น “คณุ ยังไมไ่ ดจ้ บู ฉันเลย” คนรับใชท้ ัง้ สองคนยนื ตวั แข็งอยกู่ บั ท่ี กรอกสายตามองกนั ไป มา เสยี่ วเหยยี นกระดกิ นว้ิ เรยี กหานชงิ “เร็วเขา้ ” คนรับใชท้ พี่ ยงุ เธอเขา้ มายนื นง่ิ ไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งถอยออกไปหรอื ยนื นง่ิ อยทู่ เี่ ดมิ ดี ปกตหิ านชงิ คอื เจา้ ของบา้ นหลังนี้ พวกเธอจะฟังคําสงั่ ของเขา แคค่ นเดยี ว ดงั นัน้ พอหานชงิ ไมเ่ อย่ ปากสง่ั พวกเธอจงึ ไมร่ วู ้ า่ จะทํายงั ไงดี บรรยากาศรอบขา้ งตกอยใู่ นความเงยี บ หานชงิ เมม้ ปาก กอ่ นจะ สงั่ เสยี งเขม้ “ยงั ไมร่ บี พาเธอเขา้ ไปอกี ”

คนรับใชท้ ัง้ สองคนไดส้ ตกิ ลับมาทนั ที “คะ่ คะ่ คณุ ทา่ น พวกเรา จะพาคณุ เสย่ี วเหยยี นเขา้ หอ้ งเดย๋ี วนคี้ ะ่ ” พอเสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ หานชงิ จะเดนิ ออกไป เธอกร็ บี ผลักคนรับ ใชท้ งั้ สองออก แลว้ วงิ่ เขา้ ไปหาหานชงิ ทัง้ ๆทกี่ อ่ นหนา้ นเ้ี ธอเจ็บเทา้ มาก แตด่ ว้ ยความมนึ เมา เธอจงึ วงิ่ เขา้ ไปหาหานชงิ โดยลมื ความเจ็บไป ความรสู ้ กึ ของตรงๆคอื หานชงิ อยากหลบหนเี ธอ แตด่ จู ากสหี นา้ ของเธอ ถา้ เขาหลบจรงิ ๆ เธอตอ้ งลม้ ลงบนพนื้ แน่ๆ และลม้ แบบหนา้ ไถลกบั พน้ื ไปแบบนัน้ ตอนทกี่ ําลงั คดิ อยู่ เสย่ี วเหยยี นก็กระโดดเขา้ หา แลว้ กอดเขา ไวแ้ น่นสองขาเกย่ี วเอวเขาไวแ้ น่น คนรับใชท้ ัง้ สองมองหนา้ กนั ไปมา “…” หานชงิ หนา้ ดําครํา่ เครยี ด คว้ิ ขมวดเขา้ หากนั สองมอื โอบเอว เธอไว ้ ตอนทกี่ ําลังจะดงึ เธอออกมา เสย่ี วเหยยี นกโ็ อบคอเขา ไวแ้ น่น

หานชงิ ชะงัก จอ้ งมองรมิ ฝี ปากของเสย่ี วเหยยี น ทกี่ ําลงั จะจบู เขา มงั้ ๆทเี่ ขาหลบไดพ้ น้ แทๆ้ แตห่ านชงิ ยังคงยนื นง่ิ หรอื วา่ … เธอจะใจกลา้ มากเกนิ ไป จน เขาตงั้ รับไมท่ ัน ถงึ ทําใหเ้ ขาลมื หลบหนี รมิ ฝี ปากของเธอพงุ่ ตรงมาทางเขา อาจจะเป็ นเพราะเมาดว้ ย ดงั นัน้ จงึ ใจกลา้ มากขน้ึ การจโู่ จม กอ่ นหนา้ นท้ี งั้ สองครัง้ ตอนทเี่ ขาไดส้ ตกิ ลับมา เสยี่ วเหยยี นก็ วง่ิ หายไปแลว้ แตค่ รัง้ น้ี เธอกลบั ยนื เผชญิ หนา้ กบั เขาอยา่ งไมย่ อมแพ ้ รมิ ฝี ปากยังคงประจบกบั รมิ ฝี ปากของเขาไมข่ ยบั ดวงตาทงั้ สอง ขา้ งถลงึ ตาโต หานชงิ “…” รมิ ฝี ปากของเขาขยับเล็กนอ้ ย เสยี่ วเหยยี นนกึ วา่ เขาจะหนี เธอ จงึ รบี กดั เขาไว ้ คนรับใชท้ ยี่ นื อยดู่ า้ นขา้ ง “…”

หานชงิ เจ็บจนจับสองแขนของเธอไวแ้ น่น และใชแ้ รงดงึ เธอ ออกอยา่ งแรง กอ่ นจะใชส้ ายตาเย็นชามองไปทางคนรับใชท้ งั้ สองคน “ยังไมอ่ อกไปอกี ” คนรับใชท้ ัง้ สองคนรบี หนั หนา้ เดนิ ออกไปทนั ที หานชงิ ดงึ เสย่ี วเหยยี นออกมาไมไ่ ด ้ เพราะเสย่ี วเหยยี นเกาะเขา ไวแ้ น่นเหมอื นปลาหมกึ ทงั้ มอื ทัง้ เทา้ เกาะแน่น ดงึ ยังไงกด็ งึ ไม่ ออก จนเรม่ิ เหนอื่ ย ทงั้ ทอ่ี ยากใหเ้ ธอกลบั หอ้ ง แตส่ ดุ ทา้ ยหานชงิ กลับตอ้ งเขา้ มา สง่ ดว้ ย ปัง เพราะไมอ่ ยากใหค้ นรับใชเ้ ห็นหญงิ สาวตรงหนา้ ทําตวั แบบน้ี หานชงิ จงึ ปิดประตหู อ้ ง แลว้ พาเสยี่ วเหยยี นมาทเี่ ตยี งนอน “นอนลงไป อยา่ ดอื้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คนื นค้ี ณุ จะไมไ่ ดน้ อนแมแ้ ตใ่ น หอ้ งรับแขก” “ฮ”ึ

เหลา้ ทําใหค้ นใจกลา้ ขน้ึ จรงิ ๆ ความกลา้ ทป่ี กตเิ สย่ี วเหยยี นจะ ไมก่ ลา้ แสดงออกมา กอ่ นจะพดู ออกมา “งัน้ ฉันก็ไมน่ อนใน หอ้ งรับแขก ฉันจะไปนอนในหอ้ งนอนของคณุ แทน” หานชงิ “…” เขาขมวดคว้ิ เพอ่ื นของมจู่ อื่ คนนเี้ ป็ นอะไรไป แตะ๊ องั๋ เขาหลายรอบแลว้ ตอนนย้ี งั จะมาพดู บา้ ๆแบบนอี้ กี เขานงิ่ คดิ รสู ้ กึ วา่ ตอนนเ้ี ขาไมค่ วรจะมปี ัญหากบั คนเมา ไมอ่ ยา่ งนัน้ อกี ฝ่ ายคงจะยงิ่ อาละวาดหนักขนึ้ ดงั นัน้ เขาคดิ ดแู ลว้ จงึ พดู ออกมา “ได ้ งัน้ คณุ นอนหอ้ งรับแขก เชอ่ื ฟังทผ่ี มบอก เดย๋ี วผม… มรี างวัลให”้ “รางวัลเหรอคะ”เสย่ี วเหยยี นกระพรบิ ตาปรบิ ๆ เหมอื นเด็กขี้ สงสยั “รางวัลอะไรคะ” “ตนื่ นอนแลว้ ผมจะบอก” คําพดู ของเขาใชป้ ระโยชนไ์ ดด้ ี เพราะเสย่ี วเหยยี นทกี่ ําลงั เกาะ เขาไวอ้ ยู่ รบี กระโดดลงบนเตยี ง กอ่ นจะดงึ ผา้ หม่ มาคลมุ ตวั ไว ้

แลว้ พดู กบั หานชงิ “งัน้ ฉันจะนอนหลับตามทคี่ ณุ บอก พรงุ่ นต้ี น่ื มา คณุ ตอ้ งบอกฉันนะคะ” “อมื ” หลังจากนัน้ เสย่ี วเหยยี นกน็ อนหลบั ไปเลย สกั พักกไ็ ดย้ นิ เสยี ง ลมหายใจสมํา่ เสมอของเธอดงั ขน้ึ มา พอมองหนา้ เธอไดส้ กั พัก แลว้ แน่ใจวา่ เธอจะไมต่ นื่ ขน้ึ มาอกี หานชงิ ก็จัดเสอ้ื ผา้ กอ่ นจะเดนิ ออกจากหอ้ ง คนื นเี้ ขาเป็ นเจา้ ภาพของงานเลย้ี ง จงึ ไมส่ ามารถออกจากงาน กอ่ นแขกได ้ ไมน่ าน หานชงิ กเ็ ดนิ ออกไป โดยทงิ้ เสย่ี วเหยยี นนอนหลับอยู่ ในหอ้ งตอ่ ไป ตอนท่ี 545 เศรา้ ใจ วันรงุ่ ขน้ึ ไป

หานมจู่ อื่ เหมอื นจะไดก้ ลน่ิ ของอาหารในฝัน เธอลบู คลําทอ้ ง ของตวั เอง แลว้ พลกิ ตวั เมอ่ื คนื เพราะไปงานเลยี้ ง เลยไมไ่ ดท้ านอะไร ตอนทกี่ ลบั มา กนิ แคก่ ว๋ ยเตย๋ี วหนง่ึ ชาม กพ็ ักพักผอ่ นพรอ้ มกบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ แลว้ ตอนนรี้ สู ้ กึ หวิ นดิ หน่อยจรงิ ๆ จงึ ไดก้ ลนิ่ หอม ของอาหารสนิ ะ หานมจู่ อ่ื ครนุ่ คดิ สกั พัก เหลอื บมองแสงแดดนอกหนา้ ตา่ ง หลังจากหยบิ โทรศพั ทม์ าดเู วลา ถงึ พบวา่ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ทหี่ ลับ อยขู่ า้ งๆเธอเมอ่ื คนื หายไปแลว้ หลังจากตกตะลงึ อยคู่ รหู่ นง่ึ หานมจู่ อ่ื กเ็ ปลย่ี นเสอ้ื ผา้ เดนิ ลงไป ชนั้ ลา่ ง ไมค่ าดคดิ วา่ จะเห็นอาหารอยบู่ นโตะ๊ ความคดิ แรกของเธอกค็ อื เสย่ี วเหยยี นกลับมาแลว้ ? แตเ่ มอ่ื เดนิ ไปทป่ี ระตหู อ้ งครัว ก็ไดเ้ ห็นเจา้ ตวั เล็กคนหนงึ่ ยนื อยู่ บนเกา้ อ้ี ยนื่ มอื เล็กๆออกไป พยายามไปหยบิ ของบนตู ้

เมอื่ เห็นฉากนี้ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย แตไ่ มไ่ ด ้ สง่ เสยี งอะไร ตงั้ ใจดเู สยี่ วหมโี่ ตว้ หยบิ ของลงมาเสร็จ ถงึ ได ้ ถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก แลว้ เดนิ เขา้ ไป “เมอ่ื กหี้ นูทําอะไร?” ไดย้ นิ เสยี งของหานมจู่ อ่ื หานมจู่ อื่ ตกใจสะดงุ ้ ใบหนา้ เล็กๆดํา มดื มน ดวงตากะพรบิ ถๆ่ี พดู ดว้ ยทา่ ทไี รเ้ ดยี งสา “หมา่ ม๊ ี เมอื่ กี้ หนูกําลังทําอาหารอย”ู่ “ทําอาหาร?” หานมจู่ อื่ ขมวดควิ้ “หนูเรยี นรกู ้ ารทําอาหารตงั้ แต่ เมอ่ื ไหร?่ หนูรไู ้ หมวา่ เมอ่ื กอ้ี นั ตรายมากแคไ่ หน? ยนื สงู ขนาดนี้ ถา้ ลม้ ลงมาจะทํายงั ไง?” มเี พยี งพระเจา้ ทรี่ วู ้ า่ ตอนทเ่ี ธอเห็นเขายนื อยบู่ นเกา้ อี้ ยน่ื มอื ออกไปหยบิ ของ หวั ใจของหานมจู่ อ่ื แทบจะพงุ่ ออกมาถงึ คอ หอย กลวั วา่ เขาจะไมร่ ะวัง ถงึ เวลานัน้ ตกลงมาจะทํายงั ไง? แตต่ อ่ ใหต้ กใจหวาดกลวั มากขนาดไหน ก็ไมก่ ลา้ ดเุ ขาในเวลา แรก กลวั วา่ ตวั เองสง่ เสยี งดงั กะทนั หนั เขาจะตกใจเพราะ ตวั เอง

“หมา่ ม๊ ี ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะระมัดระวงั ทส่ี ดุ จะไมล่ ม้ ลงมาหรอก!” เขาเนน้ ยํ้ากบั หานมจู่ อื่ อยา่ งจรงิ จัง จากนัน้ กก็ า้ วเดนิ ไป ขา้ งหนา้ เขยา่ กน้ เล็กๆขนึ้ แลว้ วางชามและตะเกยี บลงบนโตะ๊ หนั กลบั มาเรยี กหานมจู่ อื่ “หมา่ ม๊ ี รบี เขา้ มาทานอาหารเชา้ ได ้ แลว้ ” หานมจู่ อื่ โกรธกบั พฤตกิ รรมของเขาจนปวดหวั ยนื นง่ิ อยกู่ บั ทไ่ี ม่ อยากขยบั เสย่ี วหมโี่ ตว้ เห็นวา่ เธอยังยนื อยทู่ น่ี ั่น เลยตอ้ งเดนิ เขา้ ไปจับมอื ของเธอเอง แตก่ ็ไมส่ ามารถดงึ หานมจู่ อ่ื ได ้ จงึ ตอ้ งพดู ดว้ ย เสยี งออ่ นนุ่ม “หมา่ ม๊ ี เสยี่ วหมโ่ี ตว้ รตู ้ วั วา่ ผดิ ไปแลว้ คราวหนา้ จะไมย่ นื สงู ขนาดนแี้ ลว้ ” “คราวหนา้ ?” หานมจู่ อ่ื หรต่ี าลง ดงั นัน้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จงึ รบี เปลยี่ นคําพดู ทันที “จะไมม่ คี รัง้ ตอ่ ไป อกี แลว้ หมา่ ม๊ ี อาหารเชา้ ทห่ี นูตงั้ ใจทํา หมา่ ม๊จี ะไมก่ นิ จรงิ ๆ เหรอ? เดย๋ี วจะเย็นหมดแลว้ ” หานมจู่ อ่ื “……”

เมอ่ื พดู ถงึ ตอนนี้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ ใจออ่ นเล็กนอ้ ย ใชส่ ิ นคี่ อื อาหารเชา้ ทลี่ กู ชายสดุ ทร่ี ักของเธอ ตน่ื ขน้ึ มาทําให ้ เธอตงั้ แตเ่ ชา้ เธอจะไมก่ นิ ไดอ้ ยา่ งไร? นั่นจะทําใหเ้ ขาเสยี ความตงั้ ใจโดยเปลา่ ประโยชนไ์ มใ่ ชห่ รอื ? เมอื่ เห็นสหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ออ่ นลงเล็กนอ้ ย เสยี่ วหมโี่ ตว้ จงึ รบี พาเธอไปนั่งทโ่ี ตะ๊ อาหาร ทัง้ สองนั่งอยใู่ นทเ่ี ดยี วกนั หานมจู่ อื่ มองดอู าหารเชา้ ตรงหนา้ อนั ทจ่ี รงิ เรยี บงา่ ยมาก คอื ไขด่ าวทเี่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ เจยี วเอง และ ขนมปังทเ่ี พง่ิ ปิ้งเสร็จ กบั น้ําเตา้ หู ้ เพราะเสย่ี วเหยยี นเชยี่ วชาญดา้ นการทําอาหารเป็ นพเิ ศษ ดงั นัน้ ทบี่ า้ นสง่ิ ทค่ี วรจะมี ก็ไมข่ าดเลย หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปาก คบี ไขด่ าวขนึ้ มากดั คําหนงึ่ พบวา่ ไขน่ ัน้ ทอดไดพ้ อดเี ลย และยงั อรอ่ ยมากดว้ ย คอ่ นขา้ งคาดไมถ่ งึ เธอมองไปทเ่ี สย่ี วหมโ่ี ตว้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กําลังมองมาทเ่ี ธออยา่ งตงั้ ตารอคอย “หมา่ ม๊ ี อรอ่ ยไหม?”

แววตาเต็มไปดว้ ยความคาดหวัง เหมอื นกําลังรอคําชมของเธอ เธอไมต่ ระหนก่ี บั คําชมของเธอทม่ี ตี อ่ ลกู ชายอยแู่ ลว้ หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ ยม้ิ เบาๆ “อรอ่ ยกวา่ ทหี่ มา่ ม๊คี ดิ ไวม้ าก” “ขอบคณุ หมา่ ม๊!ี งัน้ หมา่ ม๊ที านเยอะๆเลย ถา้ หมา่ ม๊ชี อบ ตอ่ ไป เสยี่ วหมโ่ี ตว้ สามารถทําใหห้ มา่ ม๊กี นิ ไดท้ กุ วัน” หานมจู่ อื่ “……” ทันใดนัน้ ก็รสู ้ กึ วา่ ไขท่ กี่ ลนื เขา้ ไป ไมไ่ ดห้ อมนุ่มขนาดนัน้ แลว้ เธอครนุ่ คดิ ครหู่ นงึ่ ถามดว้ ยเสยี งเบา “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เรยี นรทู ้ ํา เหลา่ นี้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” “เพง่ิ เรยี นรใู ้ นชว่ งนเี้ อง” หานมจู่ อ่ื นง่ิ ชวั่ คราว “เสยี่ วหมโ่ี ตว้ โกหก?” “หมา่ ม๊?ี ” “เพงิ่ เรยี นรู ้ ทําไมถงึ ทําไดด้ ขี นาดน?้ี หนูบอกกบั หมา่ ม๊ ี หนู เรยี นรตู ้ งั้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั แน่? อกี อยา่ ง ทําไมหนูตอ้ งเรยี นสงิ่ นี้ ดว้ ย?”

“ฮฮิ ”ิ เสยี่ วหมโี่ ตว้ แสดงรอยยม้ิ ทไี่ รเ้ ดยี งสา ทม่ี ใี นเฉพาะเด็ก พดู อยา่ งจรงิ จัง “นหี่ มา่ ม๊กี ําลังชมเสยี่ วหมโ่ี ตว้ อยเู่ หรอ? หนูก็ ไมไ่ ดเ้ รยี นรเู ้ ป็ นพเิ ศษ แตเ่ พราะมกั จะตดิ ตามนา้ เสย่ี วเหยยี น ดงั นัน้ คอ่ ยๆก็ทําเป็ นเลย” ตดิ ตามเสยี่ วเหยยี นเหรอ? อาหารเชา้ ของพวกเธอทงั้ สามคน คอื เสยี่ วเหยยี นทร่ี ับผดิ ชอบ มาโดยตลอด บางครัง้ หานมจู่ อื่ มเี วลาวา่ ง ก็จะทําอาหารเอง บางครัง้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ กจ็ ะคอยดอู ยขู่ า้ งๆ แตว่ า่ ……เวลาสว่ นใหญ่ เธอก็ไมไ่ ดท้ ําอาหารมากนัก “บางทหี มา่ ม๊เี หนอ่ื ยเกนิ ไป เสย่ี วหมโี่ ตว้ อยากแบง่ เบาภาระกบั หมา่ ม๊บี า้ ง” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ น้ี หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไมส่ บายใจยงิ่ นัก เธอไมเ่ คยคดิ เลย ทจี่ ะใหล้ กู ของตวั เอง รเู ้ รอ่ื งรรู ้ าวมากกวา่ ลกู ของคนอน่ื เพราะถา้ เป็ นอยา่ งน้ี ก็หมายความวา่ สภาพแวดลอ้ มทลี่ กู ของ เธอเตบิ โตมา ไมม่ คี วามรักความเอาใจเอาใจใสม่ ากนัก ถงึ ทํา ใหเ้ ขาคอ่ ยๆเตบิ โตเป็ นผใู ้ หญต่ วั เล็ก

แตต่ อนนเ้ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ กย็ งั ไดก้ ลายเป็ นเขา้ อกเขา้ ใจคนอนื่ ขนาดน้ี นัน้ ก็แสดงวา่ ความหว่ งใยทเี่ ธอใหก้ บั เขาในปกตยิ งั ไม่ พอแน่นอน เมอื่ คดิ ถงึ เชน่ นี้ หานมจู่ อื่ กไ็ มพ่ ดู อะไรอกี กนิ ไขด่ าวใหห้ มด อยา่ งเงยี บๆ แลว้ ก็ไปดม่ื นํ้าเตา้ หู ้ ในระหวา่ งกระบวนการทงั้ หมด เธอไมไ่ ดย้ ม้ิ เลย เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เห็นทา่ ทางกลดั กลมุ ้ ไมม่ คี วามสขุ ของเธอ จงึ ถามดว้ ยความ กลมุ ้ ใจเล็กนอ้ ย “คอื เสยี่ วหมโี่ ตว้ ทําไดไ้ มอ่ รอ่ ยเหรอ? หมา่ ม๊ ี เลยไมด่ ใี จ?” หานมจู่ อ่ื ตงั้ ตวั ได ้ รบี แสดงรอยยมิ้ ออกมาอยา่ งรวดเร็ว ปฏเิ สธ “ไมใ่ ช่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ทําไดด้ มี าก” เธอยนื่ มอื ไปลบู หวั ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ เบาๆ พดู ดว้ ยเสยี งเบา “แต่ คราวหนา้ หา้ มตน่ื เชา้ แบบน้ี มาทําอาหารเชา้ ใหห้ มา่ ม๊แี ลว้ นะ หนูยังเป็ นแคเ่ ด็กเทา่ นัน้ หนูแคร่ อใหห้ มา่ ม๊มี าทําก็พอ หรอื วา่ ถา้ หนูอยากกนิ ก็บอกกบั หมา่ ม๊ ี หมา่ ม๊จี ะตอ้ งตนื่ แน่นอน ได ้ ไหม?” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กะพรบิ ตาถๆี่ สดุ ทา้ ยก็พยักหนา้ “หนูเขา้ ใจแลว้ หมา่ ม๊!ี ”

“อยา่ แสรง้ ทําเป็ นตกลง แตจ่ ําไวใ้ นใจ!” หานมจู่ อื่ เนน้ ยํ้าอกี ครัง้ “อมื !!!” * ตระกลู หาน “อมื ……” เสย่ี วเหยยี นหลบั ลกึ มาก พลกิ ตวั ครัง้ หนง่ึ ทันใดนัน้ ก็ ตกกระแทกลงจากเตยี ง ตมู ! รา่ งกายตกลงบนพนื้ แข็งโดยตรง เดมิ ทเี สยี่ วเหยยี นทย่ี งั คง หลบั ลกึ ในเวลาน้ี ตน่ื เพราะความเจ็บทันที เธอจับแขนที่ กระแทกจนปวดไว ้ แลว้ คอ่ ยๆลกุ ขนึ้ น่ัง สหี นา้ สบั สนมนึ งง เกดิ อะไรขน้ึ …… เธอจําไดว้ า่ เตยี งของตวั เองตดิ กบั กําแพง และมรี าวกนั้ ดว้ ย เนอื่ งจากนสิ ยั การนอนของเธอ ดงั นัน้ เตยี งของเธอ จงึ ซอื้ เตยี ง ทสี่ งั่ ทําพเิ ศษโดยเฉพาะ ทําไมยงั ตกลงมาได?้ ”

เสย่ี วเหยยี นขยผ้ี มของตวั เองอยา่ งบา้ คล่ัง แตว่ นิ าทตี อ่ มา ก็ได ้ เห็นรา่ งทเ่ี ธอไมค่ าดคดิ บนระเบยี งทเี่ ชอ่ื มระหวา่ งหอ้ ง มรี า่ งสงู เพรยี วนั่งอยทู่ น่ี ่ัน เพราะ กําลังอา่ นหนังสอื จงึ เผยใหเ้ ห็นเพยี งใบหนา้ ดา้ นขา้ งเทา่ นัน้ ตวั เขาเหมอื นกําลงั อาบแดดทงั้ รา่ ง แสงแดดยามเชา้ ออ่ นโยน เป็ นพเิ ศษ ทําใหร้ า่ งของเขาทงั้ หมด กอ็ อ่ นโยนตามดว้ ย เสย่ี วเหยยี นเฝ้าดเู รอ่ื ยๆ ก็เผลอหลงใหลโดยไมร่ ตู ้ วั สองมอื กมุ หนา้ ไว ้ จอ้ งมองหานชงิ อยา่ งลอ่ งลอย ชา่ งดมี ากจรงิ ๆ! “ถา้ ไดเ้ จอเทพบตุ รในความฝันทกุ วัน ก็คงจะด”ี ในตอนทา้ ย เสยี่ วเหยยี นกพ็ ดู ถอนหายใจ และในเวลานี้ หานชงิ กไ็ ดข้ ยับตวั โดยไมค่ าดคดิ สายตาเย็นชา จอ้ งมองทห่ี นา้ เธอ รมิ ฝี ปากบางเปิดออกเบาๆ “ตน่ื แลว้ ?”

ตอนท่ี 546 อยา่ ชอบฉนั เสยี่ วเหยยี นหยดุ ชะงัก มองคนตรงหนา้ อยา่ งเหลอื เชอื่ คอื เธอฟังผดิ ไปหรอื เปลา่ ? เทพบตุ รกําลงั ถามเธอวา่ ตน่ื แลว้ หรอื ? นไ่ี มใ่ ชอ่ ยใู่ นความฝัน ของเธอเหรอ? เทพบตุ รจะถามเรอื่ งแบบนก้ี บั เธอไดอ้ ยา่ งไร? เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นก็กะพรบิ ตาเล็กนอ้ ย แตย่ งั ไม่ สามารถตงั้ สมาธไิ ด ้ อาจเป็ นเพราะแอลกอฮอลใ์ นเมอื่ คนื แฮง้ ค์ เธอจงึ รสู ้ กึ สบั สนมนึ งงเชน่ น้ี หานชงิ เห็นเธอจอ้ งมองตวั เองอยา่ งลอ่ งลอย นกึ ถงึ เรอ่ื งเมอ่ื คนื จากนัน้ ก็คดิ ไปถงึ เรอื่ งตา่ งๆกอ่ นหนา้ น้ี เขาเมม้ รมิ ฝี ปากบาง ปิดหนังสอื ในทันที เสยี งดงั ปึก ทําใหต้ วั เสย่ี วเหยยี นมสี ตไิ มน่ อ้ ย ไมใ่ ชส่ ิ ถา้ มนั เป็ นความฝัน แลว้ ทําไมถงึ สมจรงิ อยา่ งน?้ี และสายตาของหานชงิ ดเู หมอื นจะเย็นชาเล็กนอ้ ย? นค่ี อื อะไรกนั ?

เสยี่ วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ ลกุ ขน้ึ จากพนื้ ตอนทล่ี กุ ขนึ้ เธอ ทลุ กั ทเุ ลเล็กนอ้ ย เมอ่ื คนื เธอนอนหลบั ในชดุ ราตรี ตอนนเี้ มอ่ื ลกุ ขนึ้ สายเดย่ี วหลน่ ไปขา้ งหนงึ่ เผยใหเ้ ห็นไหลข่ าวดง่ั หมิ ะ และเนอื้ ผา้ ตรงหนา้ ยังกระจัดกระจายเล็กนอ้ ย ปรากฏอยา่ ง เลอื นราง หานชงิ สหี นา้ บง้ึ ตงึ เล็กนอ้ ย หนั ออกไปทนั ที หลงั จากยนื ขนึ้ เสยี่ วเหยยี นยังคงรสู ้ กึ วงิ เวยี นมนึ งง อดไมไ่ ดท้ ี่ จะตอ้ งยนื่ มอื ออกมากมุ หลังศรี ษะขอตวั เองดว้ ยความเจ็บปวด พมึ พํากบั ตวั เอง “ทําไม ฉันรสู ้ กึ วา่ ……หวั ฉันมันหนักจังเลย” “ทน่ี ที่ ไ่ี หน? ไมใ่ ชห่ อ้ งฉันน…่ี …” “นไี่ มใ่ ชค่ วามฝันของฉันหรอื ?” หลงั จากพดู พมึ พําไปหลายคํา ทันใดนัน้ หานชงิ ก็ไดส้ ง่ ประโยค ตําหนทิ เี่ ย็นชา “แตง่ ตวั ใหเ้ รยี บรอ้ ย” เมอื่ ไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นก็กม้ หนา้ อตั โนมตั ิ ถงึ ไดเ้ ห็นสภาพทนี่ ่า สงั เวชของกระโปรงเธอในตอนนี้ สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไปอยา่ ง

หนัก รบี ยนื่ มอื ออกมาดงึ ชดุ ใหเ้ รยี บรอ้ ย “ขอโทษ ฉันไมไ่ ด ้ ตงั้ ใจ” นไี่ มใ่ ชค่ วามฝันมงั้ ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ เทพบตุ รทําไมถงึ เย็นชาอยา่ ง น?้ี เมอ่ื คดิ ถงึ สง่ิ น้ี เสย่ี วเหยยี นกย็ น่ื มอื ไปทแ่ี ขนของตวั เอง หยกิ แขนตวั เองอยา่ งแรง น่าจะไมค่ าดคดิ ในครขู่ ณะ เจ็บจนเธอรอ้ งออกมา “เจ็บจัง!” ไมใ่ ชค่ วามฝันจรงิ ๆดว้ ย! ถา้ อยา่ งนัน้ สภาพเสอ้ื ผา้ ของเธอในเมอ่ื กี้ กต็ อ้ งโดนหานชงิ เห็น หมดแลว้ ? แยแ่ ลว้ หานชงิ จะคดิ วา่ เธอตงั้ ใจหรอื เปลา่ ? เมอื่ นกึ ถงึ อยา่ งน้ี สหี นา้ ของเสย่ี วเหยยี นก็ดแู ยล่ งไปอกี กดั รมิ ฝี ปากลา่ งไว ้ และในตอนนี้ หานชงิ ก็ไดเ้ ดนิ มาถงึ ตรงหนา้ เธอแลว้

เธอเงยหนา้ ขนึ้ เหลอื บมองหานชงิ อยา่ งเกอ้ เขนิ เทา้ ทเ่ี หยยี บ อยบู่ นพน้ื เย็น กา้ วถอยหลังโดยไมร่ ตู ้ วั “ขอ ขอโทษ……คณุ หาน ฉันไมไ่ ดม้ หี มายความอยา่ งนัน้ ……” ดวงตาของหานชงิ ลกึ ลํ้ามาก เขาจอ้ งมองเธอ “ไมม่ หี มายความวา่ ยังไง?” เสย่ี วเหยยี นชะงัก นงิ่ องึ้ เป็ นเวลานาน ถงึ ไดพ้ ดู วา่ “ไมไ่ ดม้ ี ความหมายวา่ จะยวั่ ยวนคณุ ” หานชงิ ไมพ่ ดู อะไร แตด่ วงตาดําสนทิ จอ้ งมองเธอ ในแววตาไม่ มอี ารมณใ์ ดๆ ลกึ ล้ําจนรสู ้ กึ น่ากลัวนดิ หน่อย เสย่ี วเหยยี นไมม่ ี ความกลา้ ทจ่ี ะสบตากบั เขาโดยตรง ดงั นัน้ จงึ ทําไดเ้ พยี งกม้ หนา้ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เธอเพง่ิ กม้ หนา้ ลง ทนั ใดนัน้ คางก็ถกู บบี ไว ้ วนิ าที ตอ่ มา เธอถกู บงั คบั ใหเ้ งยหนา้ ขนึ้ เสยี่ วเหยยี นดวงตาเบกิ กวา้ ง มองหานชงิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ดว้ ย ความเหลอื บเชอ่ื หวั ใจเรมิ่ เตน้ ระรัวอยา่ งไมเ่ อาไหน

นง่ิ ไว ้ ตอ้ งนงิ่ ไว ้ หานชงิ โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย ดวงตาของเสย่ี วเหยยี นเบกิ กวา้ งทันที เกดิ อะไรขน้ึ ?” แคค่ นื เดยี ว หานชงิ กช็ อบเธอแลว้ หรอื ? ตอนนค้ี อื จะจบู เธอ? เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ เสย่ี วเหยยี น ไมเ่ พยี งแตต่ นื่ เตน้ เทา่ นัน้ แตย่ ัง รสู ้ กึ ประหมา่ ดว้ ย คอ่ ยๆหลับตาลง จากนัน้ กท็ ําปากจโู๋ ดย สญั ชาตญาณ แตแ่ ลว้ จบู ในจนิ ตนาการไมไ่ ดป้ ระทบั ลงมา เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ ผดิ หวงั เล็กนอ้ ย จงึ ลมื ตาขน้ึ แลว้ เห็น หานชงิ มองเธอ สหี นา้ ไรซ้ ง่ึ อารมณใ์ ดๆ เธอขยับรมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย ถงึ ไดร้ วู ้ า่ เมอื่ กต้ี วั เองไดท้ ําอะไร เรอื่ งโงเ่ งา่ “ชอบฉัน?” หานชงิ ถามพรอ้ มกบั บบี คางของเธอ น้ําเสยี งของเขาชา้ ๆ ดว้ ยเสน่หอ์ นั เป็ นเอกลักษณ์ของชายวยั กลางคน รปู ลกั ษณข์ องเขาเป็ นแบบทดี่ งึ ดดู เธอมาโดยตลอด

ดงั นัน้ ในตอนนส้ี งั เกตอยา่ งใกลๆ้ เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ วญิ ญาณ ของตวั เอง เกอื บจะถกู สายตาเขาดดู เขา้ ไปแลว้ ยอมรับเถอะ! ในเวลานท้ี ําไมยงั จะไมย่ อมรับ? ในหวั ใจของเสยี่ วเหยยี นมคี นคนหนงึ่ กําลงั ตะโกน ในตอนท่ี เธอกําลังจะรวบรวมความกลา้ พยักหนา้ ยอมรับ นํ้าเสยี งของ หานชงิ ก็เยอื กเย็นกะทันหนั “อยา่ ชอบฉัน” “อะ……อะไรนะ?” เสย่ี วเหยยี นถามอยา่ งตะกกุ ตะกกั สายตาทหี่ านชงิ มองเธอ ซอ่ นความเยอื กเย็นเล็กนอ้ ย เมม้ รมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย และปลอ่ ยเธอ “มจู่ อื่ เป็ นนอ้ งสาวทห่ี ายไป ทฉี่ ันหากลบั มาดว้ ยความ ยากลําบาก ในชวี ติ นี้ สงิ่ ทฉ่ี ันตอ้ งทํา กค็ อื ชดเชยเธอ ดงั นัน้ ฉัน จะไมเ่ สยี เวลากบั ผหู ้ ญงิ คนอน่ื ” เสย่ี วเหยยี นตกใจเล็กนอ้ ย แตก่ ร็ สู ้ กึ วา่ สามารถเขา้ ใจไดแ้ ตเ่ ธอ ยงั คงกลนื น้ําลายคําหนงึ่ แลว้ อธบิ าย “แตม่ จู่ อื่ ไมต่ อ้ งการให ้

คณุ ดแู ลเธอตลอดเวลาน่ี เธอกอ็ ยากมชี วี ติ ของตวั เองและเธอก็ หวงั วา่ คณุ ก็จะไดพ้ บกบั ความสขุ ของคณุ ” “นไี่ มใ่ ชเ่ หตผุ ลทค่ี ณุ จะฉวยโอกาสจากมนั ได”้ การโจมตอี ยา่ งไมป่ รานี ทําใหเ้ สยี่ วเหยยี นหนา้ ซดี รมิ ฝี ปากสนั่ เล็กนอ้ ย “ ฉัน ฉันไมไ่ ดจ้ ะฉวยโอกาสเลย ฉันกแ็ ค…่ …” “ควรทํายังไงคณุ น่าจะรู ้ ฉันไดพ้ ดู ชดั เจนแลว้ !” เสยี่ วเหยยี นกม้ หนา้ ลง ตรงหนา้ ไดป้ กคลมุ ไปดว้ ยหมอก แสบ จมกู ยงิ่ นัก เธอกลัน้ ความอยากหลงั่ นํ้าตาไว ้ เธอชา่ งน่าขบขนั จรงิ ๆ เธอกําลงั เพอ้ ฝันอะไรอย?ู่ คนเขาเป็ นทา่ นประธานหาน ทอี่ ยเู่ หนอื กวา่ จะชอบกงุ ้ ตวั นอ้ ย อยา่ งเธอไดอ้ ยา่ งไร? แมว้ า่ เธอจะมคี วามสมั พันธท์ ดี่ กี บั มจู่ อ่ื แตก่ ็ไมไ่ ดห้ มายความวา่ หานชงิ จะชอบเธอ เมอื่ นกึ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองอยา่ งดอ้ื รัน้ กําหมดั แน่นดว้ ยความโกรธเคอื ง

ทนั ใดนัน้ เธอก็เงยหนา้ ขนึ้ พดู ดว้ ยความโกรธ “แลว้ จะยงั ไง ละ่ ? คณุ พดู ถกู ฉันชอบคณุ จรงิ แตฉ่ ันไมไ่ ดอ้ ยากฉวยโอกาส ในยามออ่ นแอเลยสกั นดิ และคณุ ฟังฉันใหด้ ี ฉันชอบคณุ กบั คณุ จะชอบฉันไหม ไมม่ สี ว่ นเกย่ี วขอ้ งกบั เลย ดงั นัน้ ตราบใดทคี่ ณุ ไมต่ อบสนองความรสู ้ กึ ของฉัน นัน้ ก็ไมส่ ามารถพดู ไดว้ า่ ฉัน ฉวยโอกาส! มสี ทิ ธอิ์ ะไร?” หานชงิ “……” เขาขมวดควิ้ จอ้ งมองสาวนอ้ ยทพ่ี ยายามจะเถยี งกบั เขา เพราะ เพงิ่ ตน่ื ผมของเธอเลยยงุ่ เหยงิ แตใ่ นตอนน้ี ดวงตากลับสวา่ ง ไสวอยา่ งน่าอศั จรรย์ ดอื้ รัน้ คดิ วา่ สง่ิ ทต่ี วั เองทําเป็ นเรอ่ื งทถี่ กู ตอ้ ง? เมอ่ื กอ่ นเขากเ็ คยมตี อนทด่ี อ้ื รัน้ แบบนม้ี ากอ่ น แตน่ ั่นเป็ นเรอื่ ง เมอ่ื หลายปีกอ่ นแลว้ เมอื่ เห็นเขาไมพ่ ดู เสย่ี วเหยยี นกดั ฟันแน่น “ ตอนนคี้ ณุ ไม่ จําเป็ นตอ้ งปฏเิ สธฉัน เพราะถงึ ฉันจะชอบคณุ แตฉ่ ันไมเ่ คย สารภาพรักกบั คณุ เลย ดงั นัน้ การปฏเิ สธของคณุ จงึ โมฆะ! วันน้ี ฉันจะถอื วา่ ไมไ่ ดย้ นิ !”

หานชงิ หรตี่ าเล็กนอ้ ย เสย่ี วเหยยี นยงิ่ พดู ยง่ิ โกรธ ใบหนา้ แดงกํา่ ไปหมด ดวงตาเบกิ กวา้ ง นํ้าตาคลออยใู่ นเบา้ ทัง้ หมด “หมื ! ฉันยังไมไ่ ดส้ ารภาพรักเลย มกี ารปฏเิ สธคนอยา่ งคณุ ที่ ไหนกนั ?” หลังจากพดู เสร็จ เธอกย็ น่ื มอื เชด็ ตาของตวั เองอยา่ งแรง เขม้ แข็งไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว “เมอ่ื คนื ขอบคณุ ทพี่ าฉันมาใหห้ อ้ งพัก ตอนนฉี้ ันจะกลับไป แลว้ ” หานชงิ ดงึ สายตากลับ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “เชญิ ตามสบาย” เสย่ี วเหยยี นสดู จมกู เล็กนอ้ ย จอ้ งไปทชี่ ดุ สทู ของเขากะทนั หนั “งัน้ คณุ ถอดเสอ้ื สทู บนตวั คณุ ออก แลว้ ยนื ใหฉ้ ัน” เสยี่ วเหยยี นชไ้ี ปทเี่ สอื้ ผา้ ของตวั เอง “ไมง่ ัน้ ฉันจะใสแ่ บบน้ี ออกไปเหรอ?”

ชดุ ราตรขี องเธอ ไดร้ ับการทารณุ มาตลอดทงั้ คนื กไ็ มส่ ามารถ พบปะผคู ้ นไดแ้ ลว้ จรงิ ๆ หานชงิ ครนุ่ คดิ อยคู่ รหู่ นง่ึ พดู อยา่ งเครง่ ขรมึ “ฉันใหค้ นรับใชส้ ง่ เสอื้ ผา้ มาใหค้ ณุ ” “ไม!่ ” เสยี่ วเหยยี นอารมณเ์ สยี ในทนั ที ชไ้ี ปทเี่ ขา “ฉันจะเอา เสอื้ สทู ของคณุ เทา่ นัน้ ถอื เป็ นการชดเชยทค่ี ณุ ทํารา้ ยฉัน!” ตอนที่ 547 ความรสู้ กึ นน้ั บา้ อาํ นาจ หานชงิ จอ้ งมองเธออยสู่ กั พัก แลว้ เอย่ ปากพดู วา่ “ฉันไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ ตนเองทํารา้ ยโดนเธอยงั ไง” “ม!ี คําพดู ของนายเมอ่ื ครนู่ ที้ ํารา้ ยจติ ใจสาวนอ้ ยอนั เปราะบาง ของฉัน” หานชงิ “…………” “เอามา!” เสย่ี วเหยยี นยน่ื มอื ไปขอหานชงิ ดว้ ยความเชดิ หยงิ่ หานชงิ โดนเธอวา่ จนไมร่ จู ้ ะตอบยังไง แตว่ า่ พอเห็นแววตาที่ ม่ันคงของเธอ สดุ ทา้ ยจงึ ยน่ื มอื ไปปลดกระดมุ ชดุ สทู ออก แลว้ ถอดเสอื้ ออก

เสย่ี วเหยยี นรบี เสอ้ื มาแลว้ สวมใส่ จากนัน้ กข็ ยต้ี าตนเอง แลว้ เดนิ ออกไปทางประตเู ลย “ใหล้ งุ หนานไปสง่ เธอนะ” “ไมจ่ ําเป็ น!” เสย่ี วเหยยี นเดนิ ออกไปดว้ ยความเร็ว หานชงิ ยนื คดิ อยทู่ เี่ ดมิ เมอื่ ครนู่ เี้ ขาพดู อะไรผดิ หรอื ? เขาก็แค…่ …พดู ในสง่ิ ทต่ี นเองคดิ เทา่ นัน้ ณ บรษิ ัท หานมจู่ อื่ ชงกาแฟใหต้ นเอง หลงั จากทด่ี ม่ื ไปไมก่ คี่ ํา กห็ นั ไป มองทน่ี ่ังทว่ี า่ งเปลา่ นัน้ เมอ่ื คนื เธอไดฝ้ ากฝังเสยี่ วเหยยี นไวก้ บั พช่ี ายของตนเองแลว้ แตไ่ มค่ ดิ วา่ ป่ านแี้ ลว้ กลบั ยังไมม่ าบรษิ ัท พอนกึ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ กย็ มิ้ ทมี่ มุ ปากโดยไมร่ ตู ้ วั ปัง!

ประตขู องบรษิ ัทถกู เปิดออกกะทนั หนั หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ ใบหนา้ ทไี่ มม่ อี ารมณใ์ ดๆ นัน้ หลังจากทเ่ี ห็นเสยี่ วเหยยี น รอยยม้ิ บนหนา้ ของเธอก็สญู หายไปเลย เสย่ี วเหยยี นเขา้ มาแลว้ พงุ่ เขา้ ไปทนี่ ่ังของตนเอง จากนัน้ กน็ อน ซกุ อยใู่ นแขนทัง้ สองของตนเอง พอเห็นฉากน้ี หานมจู่ อื่ กข็ ยับปากเล็กนอ้ ย วางกาแฟในมอื ลง แลว้ เดนิ ไปขา้ งๆ เสย่ี วเหยยี น “เกดิ อะไรขนึ้ หรอื ?” ในตอนแรกนัน้ หลอ่ นอยากจะแซวเสย่ี วเหยยี นสกั หน่อยเรอ่ื ง เมอื่ คนื แตพ่ อเห็นเธอเดนิ เขา้ มา แลว้ เห็นวา่ ตาของเธอนัน้ แดง กํา่ ราวกบั วา่ เป็ นกระตา่ ย เสยี่ วเหยยี นทําตวั เฉยๆ ไมไ่ ดต้ อบคําถามของหลอ่ น หานมจู่ อื่ เองกไ็ มไ่ ดใ้ จรอ้ นอะไร ดงึ เกา้ อมี้ าหนง่ึ ตวั นั่งลงขา้ งๆ เธอ แลว้ รอดว้ ยความอดทน ประมาณ3-5นาที เสย่ี วเหยยี นเงยหนา้ ขน้ึ แลว้ มองหลอ่ นดว้ ย ใบหนา้ ทเ่ี ต็มไปดว้ ยนํ้าตา

หานมจู่ อื่ รสู ้ กึ กระตกุ ทหี่ วั ใจ หยบิ กระดาษมาเชด็ น้ําตาใหเ้ ธอ “อยา่ รอ้ งสิ มอี ะไรก็พดู ถา้ พดู ไมอ่ อก ฉันใหเ้ ธอหยดุ หนง่ึ วัน เธอกลับไปพักผอ่ นเถอะ” เสย่ี วเหยยี นหนั มากะทันหนั แลว้ ถามดว้ ยความน่าสงสาร “มจู่ อ่ื ฉันหนา้ ตาทเุ รศมากเลยใชไ่ หม?” หานมจู่ อ่ื อง้ึ เล็กนอ้ ย มเี รอ่ื งบางอยา่ งกอ่ ตวั ขน้ึ ในความคดิ แต่ หลอ่ นกลบั สา่ ยหนา้ “ไมห่ รอก” “ไมท่ เุ รศ? งัน้ กแ็ สดงวา่ หนา้ ตาฉันไมด่ งึ ดดู คนใชไ่ หม? หรอื วา่ เป็ นเพราะวา่ ฉันจนเกนิ ไป?” เธอถามพลางน้ําตาไหลพลาง ดแู ลว้ แยม่ าก “จรงิ ๆ แลว้ เมอ่ื กอ่ นฉันไมช่ อบหานชงิ แตว่ า่ ในอดตี ตอนอยู่ ตา่ งประเทศ เขามาหาเธอบอ่ ยมาก ฉันเห็นหนา้ เขาทกุ วัน จะ ไมห่ วน่ั ไหวไดย้ งั ไง? ถา้ เขาไมโ่ สดกค็ อ่ ยยังชวั่ แตเ่ ขากลับ โสด ฉันเลยคดิ เกนิ เลย แตจ่ นถงึ ตอนนฉี้ ันถงึ รู ้ วา่ ความคดิ นม้ี ัน ชา่ งเกนิ ตวั และตลกสน้ิ ด…ี ..” หานมจู่ อ่ื “…………”

เธอขยบั ปากเล็กนอ้ ย อยากปลอบใจเสยี่ วเหยยี น แตก่ ลบั ไมร่ ู ้ จะปลอบยังไงดี “มจู่ อื่ ฉันเป็ นคนทไ่ี มร่ จู ้ ักตนเองเลยใชไ่ หม? รทู ้ ัง้ รวู ้ า่ เป็ นไป ไมไ่ ด ้ แตฉ่ ันกลบั ไปชอบเขา” มองเธอทรี่ อ้ งไหไ้ มห่ ยดุ หานมจู่ อ่ื ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถอนหายใจ เบาๆ จากนัน้ กย็ นื่ มอื ไปเชด็ นํ้าตาทหี่ างตาของเธอ แลว้ พดู อยา่ งออ่ นโยน “ไมห่ รอก ความรสู ้ กึ นัน้ บา้ อํานาจ หากคนเรา สามารถควบคมุ ความรสู ้ กึ ไดต้ ลอดเวลา ก็คงไมใ่ ชค่ นแลว้ ละ่ ก็ เพราะวา่ เป็ นคน ถงึ ไดม้ คี วามรสู ้ กึ เธอชอบเขาก็เป็ นเรอื่ ง ธรรมดา เขาไมช่ อบเธอก็เป็ นเรอ่ื งทเี่ ขา้ ใจได ้ ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั การทไี่ มร่ จู ้ ักตนเองเลย เธออยา่ รสู ้ กึ ตํา่ ตอ้ ยเพราะเรอ่ื งนเี้ ลย นะ” “เธอรไู ้ ดย้ ังไงวา่ ฉันรสู ้ กึ ตํา่ ตอ้ ย?” หานมจู่ อ่ื องึ้ เล็กนอ้ ย แววตาทสี่ วยงามของหลอ่ นหลบเล็กนอ้ ย เธอรไู ้ ดย้ งั ไง? หานมจู่ อ่ื เองกไ็ มอ่ ยากรวู ้ า่ ตนเองรไู ้ ดย้ ังไง แตเ่ พอื่ ทจี่ ะ ปลอบใจเสยี่ วเหยยี น หลอ่ นจงึ ยมิ้ ออ่ น

“ตอนนัน้ ตอนทฉ่ี ันชอบเขา ฉันก็รสู ้ กึ เหมอื นเธอเลย” เสยี่ วเหยยี นองึ้ วนิ าทตี อ่ มาเธอถงึ รตู ้ วั สดู นํ้ามกู ดว้ ยความ ซาบซง้ึ แลว้ พดู “มจู่ อื่ ฉันซาบซงึ้ มาก ไมค่ ดิ วา่ เธอจะปลอบใจ ฉันดว้ ยการพดู เรอ่ื งทที่ ําใหเ้ ธอเสยี ใจ” หานมจู่ อ่ื “……เพราะงัน้ ตอนนเี้ ธอยังเศรา้ อยไู่ หม?” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ “นดิ หน่อย แตว่ า่ ฉันเขา้ ใจแลว้ วา่ ตอน นัน้ เธอรสู ้ กึ ยังไง ตอนนข้ี า้ ชอบเขาฝ่ ายเดยี ว แลว้ โดนเขา ปฏเิ สธ ฉันยังเสยี ใจขนาดนี้ เธอในตอนนัน้ ……” เธอเรมิ่ พดู มากขนึ้ เรอ่ื ยๆ แตห่ านมจู่ อื่ สหี นา้ กลับเปลยี่ น เล็กนอ้ ย รบี พดู ขดั จังหวะเธอ “เอาเถอะ อยา่ พดู เรอื่ งในอดตี แลว้ พดู เรอ่ื งเมอ่ื คนื ดกี วา่ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ ? เธอไปเจอลกู คา้ เป็ น เพอ่ื นพช่ี ายฉันไมใ่ ชเ่ หรอ? แลว้ ทําไมถงึ มาถงึ ขนั้ โดนปฏเิ สธ ละ่ ” “เชอะ!” เสย่ี วเหยยี นพดู ดว้ ยความโกรธ “พช่ี ายของเธอมาเสย คางฉันแลว้ ถามวา่ ฉันชอบเขาใชไ่ หม?” ไดย้ นิ แบบน้ี หานมจู่ อื่ เองก็ตกใจเล็กนอ้ ย แคน่ กึ ถงึ ภาพนัน้ ก็ รสู ้ กึ วา่ แปลกใจมาก

หานชงิ ……เป็ นคนทจ่ี ะไปเสยคางของผหู ้ ญงิ ? ในความทรงจํา ของหานมจู่ อ่ื หานชงิ เป็ นพชี่ ายทสี่ ขุ มุ มาโดยตลอด ถงึ จะเป็ น เมอ่ื กอ่ นทยี่ งั ไมเ่ คยรวู ้ า่ เป็ นพน่ี อ้ งกนั หานชงิ เป็ นคนทค่ี วบคมุ พฤตกิ รรมของตนเองไดเ้ ป็ นอยา่ งดี จะไปเสยคางของผหู ้ ญงิ ได ้ ยงั ไง? พอนกึ ถงึ เรอื่ ง แววตาทหี่ านมจู่ อื่ มองเสย่ี วเหยยี นกเ็ ปลยี่ นไป เธอเมม้ ปากเล็กนอ้ ย “แลว้ ? เธอพดู ยงั ไง?” “ฉันจะพดู อะไรไดล้ ะ่ ? ยังไมท่ นั ไดพ้ ดู อะไรเลย พช่ี ายของเธอ ก็บอกใหฉ้ ันวา่ อยา่ ชอบเขา เชอะ ใครจะยอม ฉันยังไมไ่ ดบ้ อก ชอบเลย เขากม็ าปฏเิ สธฉันแลว้ เธอวา่ คนนีต้ ลกไหม? มจู่ อื่ ฉัน วา่ พชี่ ายเธอแบบนเ้ี ธอจะโกรธฉันไหม” เห็นสหี นา้ ของเธอโกรธมาก หานมจู่ อื่ จงึ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ แลว้ สา่ ยหนา้ “ไมห่ รอก” หลายปีมาน้ี เสย่ี วเหยยี นชอบหานชงิ มากขน้ึ เรอ่ื ยๆ นเี่ ป็ นเพยี ง แคพ่ ฤตกิ รรมของหญงิ สาวทโี่ ดนปฏเิ สธและรับไมไ่ ดก้ บั ศกั ดศิ์ รี ทโ่ี ดนเหยยี ดหยามก็เทา่ นัน้ เอง รอใหพ้ รงุ่ นผี้ า่ นไป เธอก็ อาจจะดขี น้ึ

และเสย่ี วเหยยี นนัน้ เป็ นประเภททไี่ มเ่ จอบาดแผลไมย่ อมกลบั ตวั “เอาเถอะ ไมต่ อ้ งพดู เรอื่ งนแ้ี ลว้ ถา้ เธอไมก่ ลับบา้ นไปพักผอ่ น ก็รบี จัดการตวั เองแลว้ ทํางานตอ่ เลย” พดู จบ หานมจู่ อื่ มองเสอื้ สทู บนตวั ของเธอดว้ ยแววตาทลี่ กึ ซง้ึ จากนัน้ ก็หนั หลงั แลว้ เดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ของตนเอง กอ๊ กกอ๊ ก—— “เขา้ มา” ประตอู อฟฟิศถกู เปิดออก เลงิ เยาเยาชะโงกศรี ษะเขา้ มา เธอลงั เลเล็กนอ้ ย แตไ่ มน่ านกค็ ดิ ไดเ้ ลยเปิดประตแู ลว้ เดนิ เขา้ มา หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขน้ึ มามองเธอ “มเี รอื่ งอะไรหรอื เปลา่ ?” เลงิ เยาเยาวางแฟ้มไวต้ รงหนา้ เธอ “นเ่ี ป็ นภาพวาดทฉ่ี ันวาด ออกมาสองสามวนั น้ี เธอลองดสู วิ า่ เป็ นยังไงบา้ ง”

หานมจู่ อ่ื ยน่ื มอื ไปรับแฟ้มมา หลังจากทเี่ ปิดดถู งึ พบวา่ ขา้ งใน นัน้ เป็ นเสอ้ื แฟชนั่ ผชู ้ าย และตอนนก้ี ็นกึ ออกวา่ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอ ใหเ้ ลงิ เยาเยาทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ ระหวา่ งทดี่ ู หานมจู่ อื่ ไดย้ นิ เลงิ เยาเยาถามตนเอง “เธอคดิ วา่ งานออกแบบพวกนเี้ ป็ นยงั ไงบา้ ง” “ไมเ่ ลว วาดไดด้ เี ลยทเี ดยี ว ฝี มอื ของเธอยง่ิ อยกู่ ย็ ง่ิ พัฒนามาก ขนึ้ แลว้ นะ” หานมจู่ อื่ ชน่ื ชม “แตว่ า่ …..พวกนต้ี า่ งกไ็ มผ่ า่ นดา่ นประธานเยเ่ ลย” ตอนท่ี 548 พสั ดลุ กึ ลบั หานมจู่ อื่ ชมเธอ เลงิ เยาเยาดใี จมาก ไมว่ า่ ยงั ไงผลงานทโ่ี ดด เดน่ ของหานมจู่ อ่ื สําหรับหลน่ แลว้ ถอื วา่ เป็ นไอดอลเลยละ่ แตว่ า่ สงิ่ ทที่ ําใหเ้ ธอเสยี ใจคอื เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธผลงานของเธอ แคเ่ พยี งเขาไมย่ อมรับ ผลงานของเธอกจ็ ะไมผ่ า่ นดา่ นของเขา เธอก็จะไมม่ ที างไดร้ ับออรเ์ ดอรน์ ี้ ถา้ ไมไ่ ดร้ ับออรเ์ ดอรน์ ี้ แลว้ เธอจะไดร้ ับเงนิ รางวัลไดย้ ังไง?

นต่ี า่ งหากเป็ นเรอ่ื งทเ่ี ลงิ เยาเยาเศรา้ ใจ ไดย้ นิ แบบน้ี มอื ทเ่ี ปิดแฟ้มของหานมจู่ อ่ื กห็ ยดุ ชะงัก สกั พักเธอ ก็ปิด แลว้ คดิ อยนู่ าน “ปฏเิ สธตอ่ หนา้ เลยเหรอ?” เลงิ เยาเยาสา่ ยหนา้ “ไมใ่ ช่ ฉันยังไมเ่ คยเจอหนา้ เขาดว้ ยซาํ้ ผชู ้ ว่ ยเขาบอกฉัน บอกวา่ เขาไมพ่ อใจผลของของฉัน หา้ มฉัน ไปสง่ ผลงานแยๆ่ แบบนอี้ กี ” “ไมใ่ ชเ่ พราะเธอวาดไดแ้ ย”่ หานมจู่ อ่ื สา่ ยหนา้ แลว้ มองเธอ “ตอนนัน้ ทรี่ ับออรเ์ ดอรน์ ี้ ฉันก็บอกกบั เธอแลว้ วา่ เคสนร้ี ายใหญ่ ตอ้ งยากกวา่ เคสกอ่ นๆ แน่นอน ขนาดฉันเองยังเอาไมอ่ ยเู่ ลย” “อมื ” “เพราะงัน้ เธอตอ้ งมคี วามอดทนพอสมควรในการทํางานนี้ ถงึ สดุ ทา้ ยแลว้ จะไมส่ ําเร็จ แตว่ า่ กระบวนการน้ี พอทจ่ี ะทําใหเ้ ธอ เตบิ โตได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนถ้ี งึ จะไมอ่ ยใู่ นวงการนี้ แตว่ า่ เขาเป็ นคนทเี่ ลอื ก มาก และแมน่ ยํามาก ใหเ้ ลงิ เยาเยาไดฝ้ ึกฝนบา้ งก็ไมใ่ ชเ่ รอ่ื ง แยอ่ ะไร

“เอาเถอะ ฉันรแู ้ ลว้ งัน้ ฉันขอกลบั ไปทํางานตอ่ นะคะ” “อมื ไปเถอะ” หลังจากทเ่ี ลงิ เยาเยาไปแลว้ เสยี่ วเหยยี นก็ดงึ เสอื้ บนตวั ไปมา แลว้ มองหนา้ หานมจู่ อ่ื ดว้ ยความเศรา้ “เธอรทู ้ ัง้ รวู ้ า่ หลอ่ นจะไมม่ ี วันทําสําเร็จ ทําไมยังใหห้ ลอ่ นไปรับงานนลี้ ะ่ ? จรงิ ๆแลว้ ฉันคดิ วา่ ถา้ เราผดิ สญั ญาตัง้ แตแ่ รก กค็ งไมม่ เี รอ่ื งอยา่ งทกุ วนั นหี้ รอก” “เรอ่ื งมากมายทไี่ มม่ คี ําวา่ ถา้ ถา้ เราสามารถผดิ สญั ญาได ้ กค็ ง ไมต่ อ้ งมาปวดหวั แบบน”้ี หานมจู่ อ่ื จับทร่ี ะหวา่ งคว้ิ เล็กนอ้ ย ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยอื้ นานแค่ ไหน ภาพงานเลยี้ งเมอื่ คนื ยงั คงอยใู่ นสมอง เขาพดู ขา้ งหขู องเธอ รอยจบู ทร่ี อ้ นแรงนัน้ การกระทําทใ่ี กลช้ ดิ นัน้ ยังคงฉายซา้ํ แลว้ ซาํ้ เลา่ ในสมองของเธอ ถงึ แมเ้ ธอไมอ่ ยากอยกู่ บั เขา แตร่ า่ งกายกลับทําตามใจ นกึ ถงึ แตเ่ รอ่ื งของเขาไปเรอื่ ย

เป็ นเพราะวา่ ฐานะของหานมจู่ อื่ ถกู เปิดเผยแลว้ เพราะงัน้ วนั นท้ี ี่ บรษิ ัทจงึ มลี กู คา้ มาขอรว่ มงานดว้ ยไมน่ อ้ ย เสย่ี วเหยยี นจัด เสอื้ ผา้ หนา้ ผมจากนัน้ กไ็ ปตอ้ นรับ เหนอ่ื ยทัง้ วันเลย “ถา้ รตู ้ งั้ แตแ่ รกวา่ เปิดแถลงการณ์เปิดเผยฐานะของเธอจะมอี อร์ เดอรเ์ ยอะขนาดนี้ เราก็ควรจะเปิดตงั้ แตท่ กี่ ลบั มา” หานมจู่ อื่ “…….แป๊ บเดยี วก็มคี นมากมายแบบน้ี รสู ้ กึ ไมไ่ หว เล็กนอ้ ย” เวลาเลกิ งานเลยไปแลว้ หานมจู่ อื่ สหี นา้ เปลยี่ นเล็กนอ้ ย แลว้ เรง่ เสย่ี วเหยยี น “รบี เก็บของ พวกเราไปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กลบั บา้ นกนั ” เสยี่ วเหยยี นเองก็พงึ่ รตู ้ วั จงึ รบี เกบ็ ของ จากนัน้ ก็ใสเ่ สอ้ื ผา้ ของ หานชงิ แลว้ เดนิ ออกไปพรอ้ มกบั หานมจู่ อื่ หลงั จากทท่ี ัง้ สองคนไปรับเสยี่ วหมโ่ี ตว้ กลับบา้ นแลว้ เสยี่ วหมี่ โตว้ ขน้ึ รถเห็นชดุ สทู บนตวั ของเสยี่ วเหยยี น ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ ตกใจ “คณุ นา้ เสย่ี วเหยยี นครับ คณุ นา้ ใสเ่ สอ้ื ของคณุ อาของหนูเหรอ ครับ?”

ไดย้ นิ แบบน้ี เสยี่ วเหยยี นกจ็ อ้ งเธอ “ตาดแี บบน้ี ไดใ้ ครมา?” เสย่ี วหมโี่ ตว้ กอดแขนของเสย่ี วเหยยี น “คณุ นา้ เสย่ี วเหยยี น อยากเลอ่ื นขนั้ เป็ นแฟนคณุ อาใชไ่ หมคะ?” เสย่ี วเหยยี นโกรธจนมองบน “ฉันอยากเป็ นแฟนคณุ อาของหนู นะ แตเ่ สยี ดาย คณุ อาของหนูเองทไี่ มอ่ ยากใหฉ้ ันเลอื่ นขนั้ ” กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอไมอ่ ยากยอมรับ เพราะรสู ้ กึ อาย แตต่ อนน้ี ความคดิ ของเธอโดนหานชงิ รแู ้ ลว้ แถมยังปฏเิ สธเธอตอ่ หนา้ ตอ่ ตาแบบน้ี เธอจงึ ไมร่ สู ้ กึ อะไรแลว้ ไดย้ นิ แบบนี้ หานมจู่ อื่ ก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ ออ่ น “ตอนนไ้ี มใ่ ชแ่ ฟน คณุ อา แตว่ า่ วา่ ทแี่ ฟนคณุ อาตา่ งหาก” เสยี่ วเหยยี นหนั มาจอ้ งเธอแรง ทงั้ สามคนกลับไปทโ่ี ครงการดว้ ยรอยยมิ้ ในตอนทผ่ี า่ นนติ นิ ัน้ พวกลงุ เรยี กพวกเขาไว ้ บอกวา่ มพี ัสดุ ใหพ้ วกเขาเอากลบั ไป ดว้ ย เสยี่ วเหยยี นอาสาไปเอา ในตอนทเี่ ธอหยบิ กลอ่ งมานัน้ นติ กิ บ็ น่ เล็กนอ้ ย “คณุ ซอื้ อะไรครับ ทําไมกลนิ่ แยจ่ ังครับ”

“ไมม่ อี ะไร ฉันก็แคซ่ อื้ เครอ่ื งปรงุ รสเล็กนอ้ ย บางทกี ลนิ่ อาจจะ แรงไปหน่อย แตก่ ค็ งไมถ่ งึ ขนั้ นัน้ หรอกมัง้ ?” เสยี่ วเหยยี น พยายามดมกลนิ่ กร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ กลน่ิ ไมค่ อ่ ยพงึ ประสงค์ แปลก เกดิ อะไรขน้ึ ? “ทําไมละ่ ?” หานมจู่ อื่ ยนื ถามอยทู่ ป่ี ระตู เสย่ี วเหยยี นไดส้ ติ จงึ อมุ ้ กลอ่ ง ออกไป “ไมม่ อี ะไรหรอก ฉันซอื้ เครอื่ งปรงุ จากในเน็ตมาหน่อย เลยมี กลน่ิ เล็กนอ้ ย พวกเรากลับไปเปิดดกู นั เถอะ ถา้ มปี ัญหา จะได ้ รบี สง่ ของคนื ” “ได”้ ในลฟิ ตน์ ัน้ คบั แคบ และพวกเขาก็อยคู่ อ่ นขา้ งสงู ในตอนทเ่ี ขา้ ลฟิ ต์ จงึ โดนคนรอบตวั มองดว้ ยสายตาทแี่ ปลกๆ หานมจู่ อื่ มอง ดกู ลอ่ งบนมอื ของเสย่ี วเหยยี น จากนัน้ ก็ขมวดคว้ิ กลนิ่ น…ี้ ..คอ่ นขา้ งรนุ แรง หรอื วา่ เสยี หรอื เปลา่ ?

ภายใตค้ วามกดดนั ในทสี่ ดุ ก็ถงึ บา้ น หลังจากเขา้ บา้ นเสย่ี วเห ยยี นกว็ างกลอ่ งไวบ้ นพน้ื แลว้ พดู “พวกเธอสองคนไมต่ อ้ งมา แตะนะ ฉันไปเอามดี มาแกะกลอ่ ง อยากรนู ้ ักวา่ แมค่ า้ ออนไลน์ สง่ ของเสยี อะไรมาใหฉ้ ัน กลนิ่ แรงขนาดน้ี เมอื่ กเ้ี กอื บจะเหม็น ตายในลฟิ ตแ์ ลว้ ไมก่ ลา้ เชอ่ื เลยวา่ ของชนิ้ นฉี้ ันซอื้ มาเอง” หานมจู่ อื่ ก็ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเยอะ พยกั หนา้ แลว้ ขน้ึ ไปชนั้ บน หลงั จากทวี่ างกระเป๋ าลง กําลังจะเปลยี่ นเสอื้ ผา้ นัน้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งกร๊ ดี มาจากชนั้ ลา่ ง เสยี งกร๊ ดี น้ีแหลมมาก และทําใหค้ นรสู ้ กึ ขนลกุ หานมจู่ อ่ื อง้ึ อยสู่ กั พักแลว้ พงุ่ ลงไปดา้ นลา่ ง เห็นเสยี่ วเหยยี นนั่ง อยตู่ รงนัน้ ไมข่ ยับเลย ราวกบั วา่ โดนสะกดจติ “เกดิ อะไรขนึ้ ?” หานมจู่ อื่ รบี เดนิ เขา้ ไป จากนัน้ ก็หยดุ ทันที ราว กบั วา่ เครอ่ื งคา้ ง ทัง้ สองเหมอื นโดนสตนั้ หอ้ งรับแขกบรรยากาศแปลกๆ หานมจู่ อื่ มองดกู ลอ่ งทถี่ กู เปิดออก สหี นา้ ทนี่ งิ่ ในตอนแรกตอนนี้ ซดี เล็กนอ้ ย ในแววตาก็ไมค่ อ่ ยม่นั คง