เกมส์รัก วิวาห์ร้าย

‚อ๊ยุ ! ตาธนั ว์ดพู ดู เข้าสิ‛ หญิงสาวเอด็ หลานชายทวา่ กลบั หวั เราะอยา่ งชอบใจ ‚อายปุ นู นีแ้ ล้วย่าคงลงทะเลไมไ่ หวแล้วละ่ ปลอ่ ย ให้หนมุ่ สาวลงไปเลน่ กนั เถอะ จริงไหมแมท่ อง‛ นางหนั ไปขอความเหน็ จากหญิงรุ่นน้อง ฝ่ ายนนั้ พยกั หน้ามาให้ ‚งนั้ ผมกบั อ้อมขอตวั ไปเดินเลน่ กนั ก่อนนะครับ‛ วา่ แล้วเขาก็จงู มือภรรยาไป ทงั้ สองเดินยํ่าหาดทรายขาว สะอาดม่งุ หน้าไปยงั ผนื นํา้ สสี ดใส และตอนนนั้ เองที่อมาวดเี พิง่ สงั เกตเห็นใครคนหนงึ่ ‚นน่ั คณุ เขม็ น่ีคะ‛ เขมจิรากําลงั ดาํ ผดุ ดําวา่ ยอยใู่ นทะเล ไม่ได้พกั ผอ่ นอยใู่ นบ้านพกั อยา่ ง ที่พวกเขาคิด ทวา่ ยงั ไร้ว่แี ววของวศิ รุตเหมือนเดิม ‚งนั้ เราไปเลน่ ที่อื่นกนั เถอะ‛ ชายหนมุ่ สะกิดเธอ อมาวดหี มนุ ตวั จะตามไป ทวา่ กลบั ได้ยินเสยี ง เรียกช่ือพวกเขาเสียก่อน ‚คณุ อ้อม! คณุ ธนั ว์! มาเลน่ นํา้ ด้วยกนั สคิ ะ‛ หญิงสาวหนั กลบั ไป เขมจิรานน่ั เองท่ีเรียกทงั้ คู่

อมาวดพี ดู กบั สามี ‚อ้อมวา่ เราลงไปหาคณุ เขม็ กนั เถอะคะ่ เธออตุ สา่ ห์ เรียก‛ คราวนีห้ ญิงสาวเป็นฝ่ ายจงู มือชายหน่มุ และดงึ เขาให้ลงไปในนํา้ แทน ทวา่ ก่อนจะเท้าจะแตะถกู ฟองคลื่น ชายหน่มุ กลบั ยดึ มือเธอไว้ ‚เปลยี่ นใจแล้ว เธอลงไปเลน่ กบั เขม็ ก็เลน่ กนั ฉนั จะเดนิ เลน่ อย่แู ถวๆ นี ้ แหละ‛ เขาปล่อยมือจากเธอแล้วหนั หลงั เดนิ ไป อมาวดีไม่ได้ตงั้ ข้อสงสยั เพราะ คิดวา่ เขาอาจจะไมส่ ะดวกใจท่ีต้องเลน่ นํา้ กบั สาวๆ ก็ได้ ร่างบางเดินฝ่ ากระแสคลน่ื ไปยงั จดุ ที่เขมจิราเลน่ นํา้ อยู่ ระดบั นํา้ สงู จรด ชว่ งอกโดยท่ีไมต่ ้องย่อตวั ‚พวี่ ิศละ่ คะ‛ อมาวดถี าม ‚นอนพกั ผ่อนอย่มู งั้ คะ‛ อีกฝ่ ายตอบอย่างไม่ใคร่สนใจนกั ‚คณุ อ้อมวา่ ย นํา้ เป็นหรือเปล่าคะ‛ เขมจิราถามกลบั บ้าง ‚เป็นคะ่ แตก่ ็ไม่ได้วา่ ยมานานแล้ว‛ เขมจิราพยกั หน้ายิม้ ๆ ‚ทําไมคณุ ธนั ว์ไม่ลงมาเลน่ ด้วยละ่ คะ‛ คนถกู ถามหนั กลบั ไปมองชายหน่มุ ท่ีเดินเลน่ อย่รู ิมฝั่ง เขากําลงั มอง พวกเธออย่เู ชน่ กนั แตไ่ มม่ ีการโบกไม้โบกมือให้แตอ่ ยา่ งใด

‚พธ่ี นั ว์อาจจะอายสาวๆ มงั้ คะ‛ เขมจิราหวั เราะน้อยๆ กบั คําพดู ตดิ ตลกของอมาวดี ทงั้ สองปลอ่ ยตวั ให้ลอ่ งลอยไปตามกระแสนํา้ อมาวดีลอยห่างจากอีก ฝ่ ายมาเลก็ น้อย บดั นีแ้ สงแดดจางหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงลาํ แสงสี ส้มท่ีถกู ทิง้ ไว้ใกล้กบั ขอบฟ้ าสดุ ลกู หลู กู ตา พระอาทิตย์กําลงั จะตกในไม่ ช้า อมาวดอี ยากจะขนึ ้ ฝั่งแล้ว เธอร้องบอกเขมจิราท่ีอยหู่ า่ งออกไป ประมาณสองช่วงตวั ‚ขนึ ้ ฝั่งกนั เถอะคะ่ คณุ เขม็ เดีย๋ วจะมืดซะก่อน‛ เขมจิราพยกั หน้าเห็นด้วย แตข่ ณะท่ีเธอกําลงั จะวา่ ยไปที่ฝั่ง จๆู่ เขมจิรา ก็ร้องขนึ ้ ‚คณุ อ้อม!” หญิงสาวหนั กลบั ไปตามเสียงทนั ที และทนั เห็นร่างของอีกฝ่ ายจมฮวบ ลงในนํา้ ‚คณุ เขม็ !” เธอรีบว่ายไปหาและพยายามคว้าร่างอีกฝ่ ายไว้ เขมจิรารีบคว้าคอของ เธอเพื่อเป็นที่ยดึ เหน่ียวทนั ที

‚อ๊บุ ‛ นํา้ หนกั ของเขมจิราที่กดลงบนบา่ ของอมาวดี ทําให้หญิงสาวเสียหลกั และจมลงไปในนํา้ ด้วยอีกคน หญิงสาวรีบถีบตวั เองขนึ ้ มา ยงั ไม่ทนั จะ เงยหน้าพ้นนํา้ ร่างของเธอก็ถกู ดงึ กลบั ลงไปอีกครัง้ ‚แค่ก! คณุ เข็ม‛ เธอสาํ ลกั นํา้ ทะเลที่ไหลเข้าเตม็ ปาก สว่ นเขมจิราก็มวั แตต่ กใจและยดึ ตวั เธอไว้ไม่ยอมปลอ่ ย ทกุ ครัง้ ที่เธอกําลงั จะโผลข่ นึ ้ เหนือนํา้ ได้ บา่ ของเธอก็ถกู อีกฝ่ ายกดให้จม ลงอย่อู ย่างนนั้ หญิงสาวยกมือขนึ ้ ตนี ํา้ อย่างแรง หวงั วา่ ใครจะเหน็ และ ช่วยเธอได้ ‚ช่วยดะ!” พดู ไมท่ นั ขาดคํากระแสนํา้ เคม็ ก็ซดั เข้าปากและจมกู ของเธอจนแสบไป หมด เขมจิราก็ดเู หมือนจะแยเ่ ช่นเดียวกนั ทวา่ ตอนนีอ้ มาวดเี ป็นหว่ ง ความเป็นความตายของตนเองมากกวา่ เพราะเขมจิรากําลงั จะทําให้ เธอเอาชีวิตไม่รอดแล้ว ‚อ้อม!”

เสยี งนนั้ ดงั มาจากท่ีใดท่ีหนง่ึ อมาวดมี องไมเ่ หน็ แล้ววินาทีตอ่ มาร่าง ของเธอก็ถกู ใครบางคนดงึ ขนึ ้ หญิงสาวรีบสดู ลมหายใจทนั ทีท่ีโผลพ่ ้น นํา้ ได้ ‚อ้อม! พอ่ี ย่นู ่ีแล้ว‛ ‚พธ่ี นั ว์!” หญิงสาวรีบโผเข้าหาสามีทนั ที แขนเรียวตวดั รอบคอของเขาและยดึ ไว้ อย่างหมดแรง ‚คณุ เขม็ ‛ พลนั ก็นกึ ถงึ ชะตากรรมของผ้หู ญิงอกี คน เธอรีบเหลียวไปมองจดุ ที่ ตนเองจมนํา้ เม่ือกีน้ ี ้และเห็นวา่ ตอนนีว้ ศิ รุตกําลงั ดงึ เขมจิราขนึ ้ มา เชน่ กนั ‚คณุ เขม็ เป็นยงั ไงบ้างคะ‛ เธอยงั อดห่วงเขมจิราไมไ่ ด้ แม้ว่าตนเองจะเกือบเอาชีวติ ไม่รอดเพราะ อีกฝ่ ายเชน่ กนั เขมจิราสดู ลมหายใจเข้าปอดลกึ และเก่ียวคอวิศรุตไว้ ‚เข็ม...สงสยั วา่ เป็ นตะคริว‛ ‚ขนึ ้ ฝั่งกนั เถอะ‛

คํานนั้ ธนวรรธเป็นคนพดู เขาไมส่ นใจวา่ ใครจะเป็นอะไร ตอนนีภ้ รรยา ของเขาปลอดภยั ก็เป็นพอแล้ว เขาอ้มุ หญิงสาวและพากลบั เข้าฝ่ังโดยมี คนอื่นๆ วิง่ ตามมาดแู ละร้องเรียกด้วยความเป็นหว่ ง ‚หนอู ้อมเป็นอะไรตาธนั ว์!” นางรุ่งฤดรี ีบเดนิ มาหาเทา่ ที่ร่างกายจะทรงตวั ไหว โดยมีวิโรจน์คอย ประคองขนาบข้าง ‚เกิดอะไรขนึ ้ ยา่ ถามไมไ่ ด้ยินหรือไง‛ ‚อ้อมเกือบจะจมนํา้ ครับคณุ ย่า‛ ‚ตายจริง!‛ คาํ นนั้ ทกุ คนพดู ขนึ ้ เกือบจะพร้อมๆ กนั ‚แล้วเป็นอะไรหรือเปล่าลกู ‛ วิโรจน์ถาม ‚อ้อมไมเ่ ป็นอะไรแล้วคะ่ คณุ พ่อ คณุ ยา่ ‛ หญิงสาวเปลย่ี นมาเรียก วโิ รจน์วา่ คณุ พอ่ หลงั จากที่แตง่ งานกบั ธนวรรธแล้ว ‚แล้วนนั่ แม่เข็มเป็นอะไรไปอีกคน‛ สดุ าร้องถามอยา่ งตน่ื ตกใจเม่ือเหน็ ลกู ชายอ้มุ แฟนสาวตามมาติดๆ เชน่ กนั ‚เข็มเป็ นตะคริวครับ‛ ‚โอ๊ย! นี่มนั เร่ืองอะไรกนั ‛ นางรุ่งฤดีหวั ใจจะวาย

‚เข็มผิดเองคะ่ เขม็ เป็นตะคริว คณุ อ้อมเข้ามาช่วยก็เลยพลอยจมนํา้ ไป ด้วยอีกคน‛ หญิงสงู วยั ได้ฟังก็แทบจะเป็นลม ‚ขอบคณุ คณุ พระคณุ เจ้า ท่ีสง่ ตาธนั ว์ ไปชว่ ยน้องได้ทนั ‛ ไมม่ ีใครสนใจหรือทนั สงั เกตวา่ หญิงสงู วยั พดู ถึงอมาวดเี พียงคนเดยี ว มี ก็แตเ่ ขมจิราท่ีรู้สกึ ตงิดๆ อยใู่ นใจที่ไม่มีใครเห็นความสําคญั ของเธอ ‚ผมพาอ้อมกลบั เข้าบ้านก่อนนะครับ‛ ธนวรรธอ้มุ หญิงสาวขนึ ้ ตามเดิม แม้วา่ อมาวดจี ะบอกวา่ ตวั เองเดินไหว แล้วก็ตาม นางรุ่งฤดียงั คงตามมาดอู าการหลานสะใภ้ด้วยความเป็นห่วง ชายหน่มุ วางหญิงสาวนงั่ บนเก้าอีห้ วายและหาผ้ามาเช็ดเนือ้ ตวั ที่เปียกปอนให้ เธอ ‚อ้อมขอนํา้ หน่อยคะ่ ‛ ชายหน่มุ กระวกี ระวาดไปหานํา้ มาให้หญิงสาวทนั ที เธอยกขนึ ้ ด่ืมอย่าง กระหาย ราวกบั ไมไ่ ด้เจอนํา้ มานานปี ‚เป็นยงั ไงบ้าง‛ เขาจบั มือหญิงสาวและบีบเบาๆ ‚คอ่ ยยงั ชวั่ ขนึ ้ แล้วคะ่ ‛

‚แล้วทําไมหนอู ้อมถงึ ได้จมนํา้ ตามแมเ่ ขม็ ไปได้ละ่ ฮึ‛ นางรุ่งฤดที ี่เฝ้ าดู อาการของหญิงสาวอยไู่ ม่หา่ งเอ่ยถามขนึ ้ ‚คณุ เขม็ คงจะตกใจน่ะคะ่ ก็เลยรีบคว้าตวั อ้อมไว้ อ้อมทรงตวั ไมอ่ ย่เู ลย จมไปด้วยอีกคน‛ ‚โชคดนี ะครับท่ีผมเดนิ เลน่ ไม่หา่ งจากแถวนนั้ พอหนั ไปเหน็ เข้าก็รีบวง่ิ ไปชว่ ยอ้อมทนั ที‛ ‚ขวญั เอย๋ ขวญั มานะลกู นะ‛ นางทองที่ตามหญิงชราเข้ามาด้วยเอย่ บ้าง ‚อ้อมขอโทษนะคะท่ีทําให้ทกุ คนตกใจ‛ ‚โถ...จะมาขอโทษขอโพยอะไรกนั ย่าเหน็ เราปลอดภยั ก็ดีใจท่ีสดุ แล้ว ลกู ‛ นางรุ่งฤดดี นั ศีรษะของหญิงสาวพิงกบั อกของตนเอง พลางลบู ผมเปียกปอนของหญิงสาวด้วยความโลง่ อกกึง่ ปลอบขวญั แตแ่ ล้วเธอ กลบั ผละออกเบาๆ ‚อ้อมต้องขอบคณุ พี่ธนั ว์ด้วยนะคะท่ีมาช่วยไว้ได้ทนั ‛ หญิงสาว ยกมือไหว้ชายหนมุ่ เขารีบจบั มือเธอ ‚อยา่ พดู แบบนี ้ฉนั จะไม่ชว่ ยเธอได้ยงั ไง‛

หญิงสงู วยั และนางทองสบตากนั พลางพยกั หน้าให้กนั อย่าง เหน็ ด้วยวา่ ควรปลอ่ ยให้สามีภรรยาอย่ดู แู ลกนั ตามลาํ พงั ‚หนอู ้อมไมเ่ ป็นอะไรยา่ ก็สบายใจแล้วละ่ งนั้ ย่ากบั แม่ทองขอ ตวั ก่อนนะ อ้อ...ถ้าพร้อมเม่ือไหร่ก็ค่อยออกไปทานข้าวด้วยกนั นะ‛ ‚ค่ะคณุ ยา่ ‛ เมื่อผ้สู งู วยั ทงั้ สองออกไปจากห้องแล้ว ชายหนมุ่ ก็พดู ในสงิ่ ท่ี เม่ือกีย้ งั ค้างคาอยู่ ‚ทีหลงั ไมต่ ้องขอบคณุ ฉนั มนั เป็นเร่ืองที่ใครๆ ก็ต้องทํากนั อยู่ แล้วเข้าใจไหม‛ ‚ค่ะ‛ ใชส่ ิ การชว่ ยชีวติ มนั เป็นเรื่องสาํ คญั มาก เธอเชื่อวา่ ตอ่ ให้ผ้หู ญิงท่ีจมนํา้ เม่ือกีไ้ มใ่ ชต่ วั เธอ หากแตเ่ ป็นคนอ่ืน ชายหน่มุ ก็คงรีบวา่ ยเข้าไปชว่ ย เชน่ กนั ‚ไปอาบนํา้ ซะ เด๋ยี วจะไม่สบาย‛ ‚ค่ะ‛ เขาพยงุ เธอเข้าไปถึงในห้องนํา้ อมาวดหี นั มาพดู กบั เขา

‚อ้อมพอจะชว่ ยเหลอื ตวั เองได้แล้วคะ่ พี่ธนั ว์ไปเตรียมตวั ทานข้าวเถอะ‛ ‚พดู แบบนีอ้ ีกแล้วนะ ทําไมชอบไลฉ่ นั ไปไกลๆ นกั ‛ ‚อ้อมเปลา่ ‛ เธอไมไ่ ด้คิดอย่างนนั้ จริงๆ แคเ่ กรงใจและเหน็ ใจที่ เขาชว่ ยเธอมากแล้วก็เท่านนั้ ‚คดิ ว่าฉนั จะปลอ่ ยเมียท่ีเพิ่งจมนํา้ ให้ช่วยเหลอื ตวั เองทงั้ ท่ีมี สภาพแบบนีไ้ ด้ยงั ไงกนั ‛ ไม่พดู เปลา่ แต่เขาชว่ ยถอดเสอื ้ ผ้าของเธอออกด้วยพร้อมกบั พา ไปยงั ใต้ฝักบวั ‚จะชว่ ยอาบให้ ไม่ทําอะไรหรอก ตกลงไหม‛ อมาวดีท่ีพยกั หน้าขณะท่ียืนกอดอกปิดบงั ร่างกายจากสายตา ของเขาไว้ แล้วครู่ตอ่ มาเธอก็ต้องยอมให้เขาช่วยอาบนํา้ ให้แต่โดยดี และครัง้ นีเ้ขาก็ทําตามสญั ญา คือแคอ่ าบนํา้ เทา่ นนั้ จริงๆ ฝ่ ายวศิ รุตก็พาเขมจิรากลบั มาท่ีห้องพกั เช่นเดียวกนั ทวา่ เธอขอเดินเอง เม่ือพ้นจากสายตาของคนอื่นแล้ว ‚หายดแี ล้วเหรอเขม็ ‛ ชายหน่มุ ถามเมื่อเห็นเธอเดินไปนง่ั บน เตียงด้วยตนเอง ‚หายแล้ว‛

‚หายเร็วดนี ่ี‛ เขาตงั้ ข้อสงั เกต ‚วิศกําลงั จะบอกอะไรเข็มเหรอ‛ ‚เปล่า‛ เขายกั ไหล่ ‚รีบไปอาบนํา้ สิ เดยี๋ วจะได้ไปกินข้าวกนั ‛ วิศรุตมองตามหญิงสาวท่ีเดนิ หายเข้าไปในห้องนํา้ เธอไม่ ขอบคณุ เขาแม้แตค่ ําเดียวที่อตุ สา่ ห์ไปช่วย ไมร่ ู้ว่าเขาคดิ มากไปเองหรือ เปลา่ ดเู ธอจะไม่ยินดียินร้ายด้วยซาํ ้ ที่รอดชีวติ มาได้ ย่ิงเหน็ ท่าทีท่ีแปลก ไปของหญิงสาว ทําให้เขายิ่งอดคดิ ไมไ่ ด้ว่าท่ีผ่านมาเขารู้จกั ตวั ตนที่ แท้จริงของเธอหรือยงั ความมืดคอ่ ยๆ แผ่มาปกคลมุ ทวั่ ผืนฟ้ ากว้าง ทวา่ คลื่นทะเลยงั คงไม่ หยดุ ซดั สาดเข้าหาฝั่ง อมาวดีหมดอารมณ์ที่จะช่ืนชมธรรมชาตใิ นยามนี ้ เพราะเธอเพ่ิงรอดตายจากมนั เมื่อเหน็ อมาวดีปลอดภยั ทกุ ๆ คนก็สบายใจ พวกเขาพากนั ไปทานมือ้ คํา่ กนั ท่ีร้านอาหารแหง่ หนงึ่ ซงึ่ ตงั้ อยรู่ ิมชายหาดไม่ห่างจากรีสอร์ตมาก นกั ทงั้ หมดนงั่ ร่วมโต๊ะเดียวกนั นานๆ ทีสมาชิกในครอบครัวจะได้ทาน ข้าวกนั อยา่ งพร้อมหน้าพร้อมตา โดยเฉพาะธนวรรธและวิศรุต ที่ทงั้ คู่ แทบจะไม่เคยได้ทานอาหารร่วมโต๊ะเดียวกนั มานานหลายปีมากแล้ว เขมจิรานงั่ ลงระหวา่ งวศิ รุตและนางทอง ซงึ่ อย่ตู รงข้ามกบั ธนวรรธพอดี ราวกบั ตงั้ ใจ ชายหนมุ่ ไม่คอ่ ยได้พดู คยุ กบั ครอบครัวมากนกั เทา่ ไหร่ ถ้า

ไม่นง่ั ทานเงียบๆ ก็มกั จะตกั อาหารใสจ่ านให้อมาวดีมากกวา่ ซง่ึ ตอนนี ้ อาการของเธอยงั คงไมป่ กตินกั หญิงสาวรู้สกึ ออ่ นเพลยี เลก็ น้อย เป็นผลมาจากการที่ใช้แรงไปมากเมื่อ ตอนเย็น ธนวรรธสงั เกตได้จึงถามอยา่ งเป็นหว่ ง ‚ไม่สบายหรือเปลา่ ‛ ‚รู้สกึ หนาวๆ นิดหนอ่ ยคะ่ ‛ เหมือนเริ่มจะคร่ันเนือ้ คร่ันตวั ด้วย แตเ่ ธอ ไม่ได้บอกเขา ชายหน่มุ ถอดเสอื ้ เชิต้ แขนยาวท่ีเขาคลมุ ทบั เสอื ้ ยืดอีกชนั้ หนง่ึ แล้วให้เธอ สวมแทน แขนท่ีพบั ขนึ ้ ถกู ปลอ่ ยลงมาคลมุ ข้อมือหญิงสาวไว้ ‚ขอบคณุ คะ่ พีธ่ นั ว์‛ ‚ไม่ไหวก็บอกนะ‛ ชายหนมุ่ กําชบั เมื่อเห็นทา่ ทีอ่อนเพลยี อยา่ งเห็นได้ชดั ของเธอ และอด ไม่ได้ท่ีจะมองไปยงั ตรงหน้า มองดผู ้หู ญิงอกี คนซงึ่ เป็นสาเหตทุ ําให้อมา วดเี ป็นแบบนี ้และสิ่งท่ีทําให้เขารู้สกึ หงดุ หงิดก็คอื การเหน็ ฝ่ ายนนั้ สบายดี แถมยงั สบสายตาของเขากลบั อีกด้วย ไร้วแี่ ววของอาการ ออ่ นเพลียหรือไมส่ บายอย่างท่ีอมาวดีเป็นอยู่ ทงั้ ที่เธอเป็นตวั ต้นเหตุ ของความวนุ่ วายทงั้ หมด

แตเ่ ขาไม่ได้คดิ เร่ืองเขมจิรามากนกั เพราะกําลงั เป็นหว่ งคนทีน่ ง่ั ข้างๆ กนั มากกวา่ เธอทานข้าวได้ไม่เยอะ ใบหน้างามดซู ดี เซยี วถนดั ตา ‚เป็นอะไรไปหนอู ้อม ไมส่ บายเหรอ‛ สดุ าสงั เกตเห็นท่าทีของเธอจงึ เอ่ยถาม ทําให้นางรุ่งฤดีชะงกั มือทก่ี ําลงั ทานข้าวและมองหญิงสาวอย่างเป็นหว่ ง ‚อ้อมรู้สกึ ครั่นเนือ้ ครั่นตวั นะ่ คะ่ ‛ ธนวรรธยกมือแตะหน้าผากของหญิงสาว ‚ตวั เริ่มอนุ่ ๆ ด้วย อยากกลบั บ้านก่อนไหม‛ อมาวดมี องดใู บหน้าของทกุ คนท่ีกําลงั หนั มาสนใจเธอด้วยความเกรงใจ นานๆ ทีจะได้ทานข้าวด้วยกนั พร้อมหน้าพร้อมตา เธอไมอ่ ยากทําให้ รสชาตอิ าหารมือ้ นีต้ ้องกร่อยลงเพราะทกุ คนต้องมากงั วลเร่ืองเธอ ‚ถ้าไม่ไหวก็กลบั ไปกบั ตาธนั ว์เถอะหนอู ้อม‛ นางรุ่งฤดกี ลา่ ว ‚ตาธนั ว์ พาน้องกลบั บ้านไปก่อน เดีย๋ วย่าตามไป‛ ‚ครับ‛ เขารับคาํ และชว่ ยพยงุ ร่างอ่อนแรงขนึ ้ ทา่ มกลางสายตาของเขมจิราซงึ่ มองมาอย่างเสยี ดายท่ีไม่มีโอกาสได้นง่ั จ้องตาเขาอีก ทวา่ ธนวรรธไม่ เห็นมนั เขาประคองเธอออกไปโดยที่คนอื่นๆ ยงั ร่วมทานข้าวกนั ตอ่

วิศรุตมองตามอย่างนกึ เป็นหว่ งเช่นกนั ท่ีอมาวดีเป็นอย่างนีก้ ็เพราะ ผ้หู ญิงที่ขนึ ้ ช่ือวา่ เป็นคนรักของเขานนั่ เอง แม้วา่ ตอนนีเ้ธอแทบจะเป็น คนรักแคใ่ นนามก็ตาม เขาเห็นเขมจิรามองตามหลงั ของคนทงั้ คไู่ ปจนลบั ตา และถ้าสายตาของ เขาไม่ผิดพลาด แววตาของเขมจิราดเู หมือนเสยี ดายอะไรบางอยา่ ง ไมใ่ ช่เพราะเป็นหว่ งอมาวดี ชายหนมุ่ ยิม้ หยนั ๆ กบั ตวั เอง เขาพอจะเดา ออกวา่ เธอคดิ อยา่ งไร และมนั ไม่ใช่เรื่องนา่ ตกใจสําหรับคนท่ีเฝ้ าสงั เกต หญิงสาวมาสกั พกั แล้ว เม่ือสมาชิกสองคนหายไป คนอ่ืนๆ ก็รีบทานอาหารกนั เพ่ือจะกลบั ไปดู วา่ อมาวดเี ป็นอยา่ งไรบ้าง โดยไม่ได้สงั เกตทา่ ทีของสองหนมุ่ สาวที่นงั่ อยตู่ ิดกนั เลย

เลห่ ์ VS เหล่ียม ‚เดนิ ไหวไหม‛ ธนวรรธถามหญิงสาวเม่ือเหน็ เธอลงจากรถด้วยทา่ ทีเหน่ือย ออ่ นคล้ายจะหมดแรงให้ได้ อมาวดพี ยกั หน้า แตท่ ่าทางไมน่ า่ จะไหว เขาเลยตดั สนิ ใจช้อนแขนใต้ข้อพบั ขาของเธอแล้วอ้มุ ขนึ ้ ‚พ่ธี นั ว์!‛ หญิงสาวตกใจไม่น้อยท่ีจๆู่ เขาก็อ้มุ เธอ โดยไม่สนใจ ว่าลานจอดรถของรีสอร์ตจะมใี ครอย่บู ้าง

‚เมียไม่สบาย จะให้ผวั ดอู ย่เู ฉยๆ หรือยงั ไง‛ เขาพดู เสยี งดงั กวา่ ปกติ ราวกบั ต้องการให้แขกคนอื่นๆ ที่อยใู่ นบริเวณนนั้ ได้ยินด้วย พวก นนั้ จะได้เลิกสงสยั วา่ พวกเขาทําอะไรกนั แม้จะอายจนแทบจะหายตวั ไป ทวา่ ในยามนีอ้ มาวดีไม่มีแรงขดั ขืน จงึ ได้แตป่ ลอ่ ยให้เขาอ้มุ เข้าไปในบ้านพกั ได้อยา่ งง่ายดาย ระหวา่ งทางกลบั มายงั รีสอร์ต ธนวรรธแวะลงไปซอื ้ ยาติดตวั มา ด้วย บดั นีเ้ขาวางยาเมด็ เลก็ ลงบนมือของหญิงสาว มองเธอทานมนั ‚จะเชด็ ตวั ให้นะ‛ ‚ไมต่ ้องหรอกค่ะ อ้อมอยากพกั ผ่อนแล้ว หนาวด้วย‛ ใจจริงเขาก็อยากเช็ดตวั ให้เธออยหู่ รอก แตเ่ ห็นสภาพนีแ้ ล้วอด สงสารไม่ได้ จงึ ปลอ่ ยให้หญิงสาวนอนหลบั พกั ผอ่ น เขาดงึ ผ้าหม่ มา คลกุ อกเธอไว้ ไม่นานก็เห็นเธอหลบั ไปโดยท่ีเขายงั เฝ้ าดอู ยไู่ ม่หา่ ง เกือบหนงึ่ ชวั่ โมงตอ่ มา คนอ่ืนๆ ที่กลบั กนั มาจากร้านอาหารก็ เข้ามาเย่ียม แตเ่ ม่ือเขาบอกวา่ อมาวดหี ลบั ไปแล้ว ทกุ คนจงึ กลบั ไป ยกเว้นเพียงนางรุ่งฤดที ี่ยงั คงเป็นหว่ งและขอเข้ามาดหู น้าหลานสาวที่ กําลงั นอนหลบั ก็ยงั ดี ทวา่ ชายหน่มุ ไมอ่ ยากให้ผ้เู ป็นย่าเป็นกงั วลมาก เขาจงึ บอกให้ นางไปพกั ผอ่ นเสียโดยท่ีตนเองจะเดินไปสง่ หน้าบ้านพกั อีกหลงั หนง่ึ

‚ย่าฝากดแู ลน้องด้วยนะตาธนั ว์‛ ‚ต่อให้คณุ ยา่ ไม่ฝาก ผมก็ต้องดแู ลเธออย่แู ล้วครับ‛ นางรุ่งฤดีตบไหลห่ ลานชายเบาๆ ‚ขอบใจนะทีร่ ักษาสญั ญา ดแู ลน้องแทนยา่ เห็นอย่างนีย้ า่ ก็หมดห่วงแล้วละ่ ‛ ‚ตอนนีอ้ ะไรๆ มนั ไมเ่ หมือนเดิมแล้วครับคณุ ยา่ คณุ ยา่ ไม่ต้อง เป็นหว่ ง‛ เขาทิง้ ท้ายโดยแฝงนยั ยะที่คดิ ว่าหญิงสงู วยั คงจะเดาออก ‚งนั้ ผมสง่ คณุ ยา่ แคน่ ีน้ ะครับ จะกลบั ไปดอู ้อมซะหน่อย‛ ผ้เู ป็นยา่ พยกั หน้าและโบกมือให้หลานชายกลบั ไปได้แล้ว แม้วา่ หญิงสาวจะนอนหลบั ไปนานแล้ว แต่คนท่ีนอนอยขู่ ้างๆ เธอกลบั ยงั ไม่หลบั ธนวรรธลกุ จากเตยี งออกไปยืนรับลมเยน็ ที่ระเบียง หลงั บ้านพกั สายตาทอดมองไปยงั ผนื นํา้ ท่ีบดั นีก้ ลายเป็นสีมืด พลาง นกึ ถึงเหตกุ ารณ์เม่ือตอนเยน็ โชคดีท่ีแคไ่ หนแล้วที่เขายงั เดนิ อยใู่ กล้ๆ บริเวณนนั้ เขาหนั ไปมองหญิง สาวท่ีเลน่ นํา้ อยเู่ ป็นระยะ แล้วทนั ทีที่เห็นถงึ ความผิดปกติ ร่างคนทงั้ สองผลบุ ๆ โผลอ่ ย่เู หนือนํา้ เขาก็รีบวิ่งลงทะเลทนั ที ระหวา่ งนนั้ เขาก็ได้ยินเสยี งคนวา่ ยนํา้ ตามมา แตไ่ ม่ได้หนั ไปดเู พราะมวั แต่เป็นห่วงหญิงสาวตรงหน้า เขาแกะมอื ของเขมจิราที่พนั อยรู่ อบคอขอ งอมาวดีออกไป เสยี ้ ววนิ าทีนนั้ เขารู้สกึ เหมือนกบั ว่าฝ่ ายนนั้ ตงั้ ใจดงึ

หญิงสาวลงไปในนํา้ แตด่ ้วยความที่กําลงั หว่ งสวสั ดิภาพของอมาวดเี ขา จึงไมท่ นั ได้สงสยั อะไรมาก เมื่อเห็นเธอปลอดภยั เขาก็โลง่ อก แตน่ น่ั มนั เป็นความรู้สกึ ก่อนท่ีเขาจะรู้ว่าเขมจิราเป็นตะคริว เขา พยายามบอกตวั เองวา่ เขมจิราไมไ่ ด้ตงั้ ใจทําให้อมาวดีได้รับอนั ตราย แตก่ ารเฝ้ าสงั เกตอีกฝ่ ายขณะท่ีพวกเขาไปทานข้าวกนั การเหน็ วา่ เธอ ยงั คงสบายดีในขณะทีอ่ มาวดเี ร่ิมเป็นไข้ ทําให้เขาอดแปลกใจไม่ได้ แม้ จะไม่อยากคดิ ในทางท่ีไมด่ กี ็ตาม และในตอนนนั้ สายตาของเขาที่จบั จ้องไปยงั ความวา่ งเปลา่ เสียนาน ก็ พบเข้ากบั คนท่ีเขากําลงั คิดถงึ อยพู่ อดี เธอออกมาเดินข้างนอก ในยาม ดกึ และทา่ มกลางลมเย็นๆ อย่างนี ้ เร็วเท่าความคิด เขาหมนุ ตวั กลบั เข้าห้องและยืนอย่ขู ้างเตียงอมาวดี เธอหลบั สนิทเหมือนเมื่อครัง้ ที่เขาห่มผ้าให้ ไม่มีทีท่าวา่ จะตืน่ หรือ อาการของพิษไข้ที่ร้ายแรงกวา่ เดิมแตอ่ ยา่ งใด ชายหน่มุ จงึ คอ่ ยๆ ถอย หา่ งออกมา จากนนั้ ก็ตดั สนิ ใจออกไปจากห้อง เขมจิราออกมาเดินเลน่ บนชายหาดเพราะนอนไม่หลบั เธอ กําลงั นกึ ถึงเหตกุ ารณ์ที่เกิดขนึ ้ ในตอนเย็น เธอไม่ใชค่ นโหดเหีย้ มถงึ ขนาดจะฆ่าใครได้หรอกนะ ก็แค่อยากทําให้อ มาวดีเสียขวญั และเจบ็ ตวั เลก็ ๆ น้อยๆ เพราะความหมน่ั ไส้เทา่ นนั้ ตอน

แรกตงั้ ใจจะหลอกให้ไปเลน่ นํา้ ในระดบั ที่ลกึ กวา่ นี ้แตบ่ งั เอิญวา่ อมาวดี วา่ ยนํา้ เป็น เธอจงึ ต้องคดิ หาทางอืน่ ก่อนที่จะขนึ ้ ฝั่งก็เกิดนกึ ขนึ ้ มาได้ จึงทําทีวา่ เป็นตะคริว ทกุ อย่างเป็นไปตามท่ีคิด เธอกําลงั จะปลอ่ ยมืออย่แู ล้วเชียวตอนที่ ธนวรรธเข้ามาช่วยอมาวดไี ว้ และโชคดีท่ีเขาไมท่ นั ได้สงสยั อะไรเพราะ มวั แตเ่ ป็นหว่ งภรรยา บวกกบั ทกุ คนเชื่อวา่ เธอเป็นตะคริวจริงๆ งานนีจ้ ึง รอดตวั ไป หญิงสาวยิม้ กริ่มให้กบั ความฉลาดของตนเอง แล้วเธอก็คิดว่าควรจะ กลบั ไปพกั ผ่อนได้แล้ว ป่ านนีว้ ิศรุตคงหลบั ไปแล้วกระมงั เธอไม่อยาก ตอบคาํ ถามของเขา จึงรอให้ชายหน่มุ หลบั ก่อนแล้วคอ่ ยกลบั ไป ทวา่ เธอก็ต้องสะด้งุ เม่ือหมนุ ตวั กลบั ไปแล้วพบวา่ มีใครบางคน ยืนอย่ดู ้านหลงั ‚อ๊ยุ !‛ หญิงสาวร้องอยา่ งตกใจ ยกมือขนึ ้ ทาบอก ย่ิงเหน็ วา่ เขา เป็นใคร หวั ใจของเธอก็ยิ่งเต้นกระหน่ําแรง ‚คณุ ธนั ว์! มาตงั้ แตเ่ มื่อไร คะเน่ีย‛ ทงั้ ความดีใจและความกลวั ผสมปะปนกนั ไป เธอดีใจที่เหน็ หน้า เขา แต่ก็นกึ หวน่ั ใจเช่นกนั วา่ เขาเกิดสงสยั ในส่ิงท่ีเกิดขนึ ้ เม่ือตอนเย็น หรือเปล่า เขาตามมาคยุ กบั เธอเรื่องนนั้ ใชไ่ หม

‚นอนไมห่ ลบั หรือ‛ เขาถาม ท่าทางเหมือนชวนคยุ เรื่องทว่ั ๆ ไป ทวา่ เขมจิรายงั ไมอ่ าจ วางใจ ‚คะ่ แล้วคณุ ธนั ว์ละ่ คะ‛ ‚ผมเหน็ คณุ เดนิ อยตู่ รงนีก้ ็เลยตามมา‛ เขมจิรานกึ เริ่มนกึ หวนั่ แตเ่ ธอก็ยงั ไม่อยากแสดงทา่ ทีเป็นกระ ตายตื่นตมู ออกไป บางทีเขาอาจจะไมไ่ ด้สงสยั เธอในเร่ืองนนั้ ก็ได้ ‚คณุ อ้อมเป็นยงั ไงบ้างคะ‛ เธอแสดงความเป็นห่วงภรรยาของ เขาเพอื่ เบ่ียงเบนความสนใจ ‚ไม่สบายนิดหนอ่ ย นอนหลบั ไปแล้ว‛ ชายหนมุ่ ไพลม่ ือไว้ ด้านหลงั ‚แล้วคณุ ละ่ อาการเป็นตะคริวหายดีแล้วหรือ‛ หญิงสาวกลนั้ หายใจอย่างหวนั่ ๆ ก่อนจะตอบ ‚ก็...หายแล้ว ค่ะ‛ ‚โชคดนี ะ ที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก‛ นํา้ เสียงของธนวรรธฟังดเู หมือนไมไ่ ด้รู้สกึ อยา่ งนนั้ เขมจิราเริ่ม ใจเสีย เธอจงึ แสร้งแสดงทีทา่ วา่ เสียใจกบั เรื่องนนั้

‚เขม็ ขอโทษจริงๆ นะคะ เขม็ ไม่ได้ตงั้ ใจให้มีเรื่องแบบนีเ้กิดขนึ ้ เลย มนั เป็นอบุ ตั เิ หต‛ุ เธอคว้ามือเขามาจบั ก่อนทําทีสดู จมกู ทงั้ ท่ีแทบ ไม่ได้มีนํา้ มกู เลย ‚คณุ ธนั ว์คงไมโ่ กรธเขม็ ใชไ่ หมคะ‛ เขาเงียบนานเกินไป หญิงสาวเร่ิมใจไม่ดี ‚คณุ ธนั ว์อยา่ โกรธเข็มเลยนะคะ‛ เขมจิราตดั สนิ ใจโผเข้ากอดชายหน่มุ และสง่ เสยี งสะอกึ สะอืน้ ‚เข็มเสียใจจริงๆ นะคะที่ทําให้คณุ อ้อมเดอื ดร้อน ตอนนีท้ กุ คนก็คงจะ มองเข็มเป็นตวั ปัญหาไปแล้ว เขม็ รู้ดคี ะ่ แตเ่ ขม็ ไมส่ นใจเร่ืองนนั้ ขอแค่ ให้คณุ ธนั ว์เข้าใจเขม็ เข็มก็พอใจแล้ว‛ หญิงสาวเงยหน้าขนึ ้ ดปู ฏิกิริยาของเขา ชายหน่มุ ยงั ตงั้ รับไม่ทนั กบั ท่าที ที่เปลีย่ นไปอย่างรวดเร็วของเธอ เขมจิราซบหน้าลงกบั อกของเขาอีก ครัง้ ‚อยา่ โกรธเข็มเลยนะคะคณุ ธนั ว์‛ ธนวรรธเหลยี วซ้ายมองขวาก่อนดนั ไหลห่ ญิงสาวออกหา่ ง ‚คณุ ไม่ควรทําแบบนี‛้ ‚แล้วควรจะทําแบบไหนเหรอคะ‛ เธอถามทีเลน่ ทีจริง

เขาออกแรงบีบต้นแขนเธอเบาๆ เขมจิราไมเ่ จ็บ ซาํ ้ ยงั กลบั ชอบ ความรู้สกึ นนั้ ต้องการให้เขากอดเธอแรงๆ เหมือนแบบนี ้ ‚รู้ตวั ไหมว่ากําลงั ทําอะไร‛ ‚เข็มรู้ตวั ดีทกุ อย่างคะ่ ‛ เธอเขย่งปลายเท้า เพ่ือให้ใบหน้าอยใู่ กล้กบั หน้าของเขามากขนึ ้ ‚แล้วคณุ ธนั ว์ละ่ คะ‛ เขาดนั ตวั เธอออกหา่ งอกี นิดพร้อมพดู ด้วยเสียงตา่ํ ‚หยดุ พดู แบบนนั้ ซะ ที‛ ‚คณุ ธนั ว์กลวั อะไรเหรอคะ‛ เขมจิราวางมือบนหน้าอกของเขา และนกึ ย่ามใจท่ีเขาไมห่ ้าม ‚เราไมค่ วรทําอะไรแบบนี ้ไมเ่ ข้าใจหรือไง‛ ‚เขม็ ไมเ่ ข้าใจหรอกคะ่ เขม็ รู้แตเ่ พียงว่าตวั เองต้องการอะไร คณุ ธนั ว์ อยากรู้ไหมคะ‛ ‚ไม่‛ เขาสา่ ยหน้า เขมจิราเห็นท่าทีสบั สนของเขาก็นกึ ลิงโลดอยใู่ นใจ เธอรู้ว่า น่ีเป็นปฏิกิริยาในชว่ งแรกของคนที่กําลงั เริ่มเปล่ียนไป ความสบั สน ความไม่แน่ใจ เขากําลงั ปฏิเสธสิง่ เย้ายวนใจตรงหน้าด้วยความ ยากลาํ บาก เธอเข้าใจวา่ มนั ยาก แต่ผ้ชู ายทกุ คนที่เธอต้องการก็ล้วนแต่

ก้าวข้ามมนั ไปได้ทกุ คน และคนลา่ สดุ กําลงั จะเป็นธนวรรธ เขมจิราเร่ิม เหน็ ถงึ ความหวงั ‚แต่เข็มอยากบอกคณุ คะ่ ‛ ‚บอกอะไร‛ ปลายนิว้ เรียวที่แต้มแตง่ ด้วยสีแดงยกขนึ ้ แตะริมฝี ปากของเขา ‚เอาไว้เราจะหาเวลาคยุ กนั แบบสว่ นตวั นะคะ‛ เป็นครัง้ แรกที่เธอสมั ผสั ได้วา่ ตนเองกําลงั เป็นฝ่ ายคมุ เกมอยู่ ‚คณุ มนั ร้ายกาจนกั ‛ ทีแรกเขมจิราใจหายวาบ นกึ วา่ เขาด่าเธอ แต่เมื่อเห็นแววตาของชาย หน่มุ แววตาท่ีเตม็ ไปด้วยความกระหายและสงสยั ใคร่รู้ เธอจงึ ตระหนกั ว่านน่ั เป็นคําชมของเขาตา่ งหาก ผ้ชู ายคนไหนๆ ก็มกั จะบอกวา่ เธอร้าย กาจทงั้ นนั้ แหละ และเธอก็ภมู ิใจท่ีได้รับคาํ ชมนนั้ ‚คยุ อะไรกนั อย่เู หรอ‛ จๆู่ ก็มีเสียงของบคุ คลที่สามดงั มาจากด้านหลงั ของคนทงั้ คู่ เขมจิราใจ หายวาบ ธนวรรธเองก็คงเชน่ กนั พวกเขารีบผละหา่ งจากกนั ทนั ที วิศรุตนน่ั เองที่เป็นเจ้าของเสยี งทกั เขาเดนิ มาจากทางไหนสกั แห่งทท่ี งั้ สองไมเ่ ห็น หรือไมก่ ็อาจจะยืนดอู ยสู่ กั พกั หนงึ่ แล้ว

‚นอนไม่หลบั กนั เหรอ‛ ฝ่ ายนนั้ ถาม ‚คะ่ ‛ เขมจิราตอบ ‚เขม็ นกึ วา่ วิศหลบั ไปแล้วเสียอีก‛ ‚น่าแปลกจงั นะ มีแต่คนนอนไมห่ ลบั ทงั้ นนั้ เลย‛ เขาพดู ลอยๆ แต่สําหรับคนที่มีบางอยา่ งแอบซอ่ นอยใู่ นใจ มนั ฟังดู คล้ายกบั การจบั ผิดมากกวา่ ‚งนั้ ขอตวั ก่อนนะ‛ ธนวรรธไม่อยากอย่ตู อ่ ให้เป็นท่ีสงสยั จงึ ตดั สนิ ใจ กลบั ไปพกั ผอ่ น เขมจิราจะกลบั ห้องพกั บ้าง ทวา่ ถกู วศิ รุตรัง้ แขนไว้ก่อน ‚เด๋ียวก่อนสเิ ขม็ ‛ หญิงสาวสะบดั หน้ากลบั ไป สีหน้าเลน่ หเู ลน่ ตาตอนที่อย่กู บั ธนวรรธ สองต่อสองหายไปแล้ว ดวงตามีเพียงความเยน็ ชามอบให้ชายหน่มุ คน พี่ ‚มีอะไรคะ เข็มงว่ งแล้ว‛ ‚ถ้าผมไมม่ าขดั จงั หวะซะก่อน เขม็ ก็คงยงั ไม่ง่วงหรอกใช่ไหม‛ ‚แล้วแตว่ ศิ จะคดิ ซคิ ะ‛

ตอนนีเ้ธอไม่อยากสนใจวา่ เขาจะคิดอยา่ งไรแล้ว เพราะเธอมน่ั ใจวา่ กําลงั จะจบั ธนวรรธได้อย่หู มดั ซงึ่ ถ้าเป็นเช่นนนั้ เม่ือไร ไมว่ า่ ใครก็ไม่ สาํ คญั กบั เธออีก ‚ขอเตอื นไว้ก่อนนะเข็ม นายธนั ว์มีเมียแล้ว เขม็ จะทําอะไรอยา่ งท่ีเคย ทํากบั ผมไมไ่ ด้หรอกนะ‛ เขาชีน้ ิว้ มาทางเธอราวกบั สงั่ สอน ‚แล้วไงคะ‛ เธอเชิดหน้าขนึ ้ อย่างไมร่ ู้ร้อน ‚นายธนั ว์ไมเ่ ลน่ ด้วยหรอก‛ ‚แนใ่ จเหรอคะวิศ‛ นนั่ เป็นเพราะเขาไม่ทนั ได้ยินวา่ เมื่อครู่เธอกบั ธนวรรธพดู คยุ อะไรกนั น่ะ สิ ตอนนีช้ ายหนมุ่ คงรู้แล้วสินะวา่ เธอคดิ อย่างไรกบั น้องชายของเขา และคิดวา่ เขาก็คงจะทําใจได้แล้วถึงพดู เร่ืองนีข้ นึ ้ มา ดงั นนั้ เธอจงึ ไมเ่ ห็น ประโยชน์ที่จะปิดบงั มนั อีกตอ่ ไป ‚งนั้ ก็คอยดกู นั ตอ่ ไปแล้วกนั คะ่ ‛ หญิงสาวกลา่ วอยา่ งไม่แยแสก่อนแกะมือของเขาออก จากนนั้ ก็เดินลว่ิ ไปทางบ้านพกั

วศิ รุตไมไ่ ด้ตามหญิงสาวไปทนั ที เขานง่ั ลงบนผืนทราย มองดทู ้องฟ้ าสี ดําสนิทและคล่นื ทะเลท่ีซดั เข้าฝ่ังอย่างไมร่ ู้จกั หลบั ไหล พลางคดิ ถึงสิ่งที่ ตนเองเห็น เขาแอบมองดคู นทงั้ คมู่ าตงั้ แตต่ อนต้นเลยทีเดยี ว แต่ไม่ได้ยินวา่ ทงั้ สอง พดู อะไรกนั เนื่องจากอย่ไู กลเกินไป วนิ าทีแรกที่เห็น เขาแทบไม่อยาก เช่ือสายตาตนเอง แม้จะแอบสงสยั มาสกั ระยะแล้ววา่ เขมจิราแอบปันใจ จากเขาไปให้น้องชาย แตไ่ ม่อยากเช่ือวา่ ธนวรรธจะมีท่าทีเลน่ ด้วย เขา เคยคดิ ว่าน้องชายจะไม่มีวนั ทรยศอมาวดี ท่ีไหนได้ สดุ ท้ายก็เหมือนกนั นน่ั แหละ หากถามวา่ เขาเสยี ใจหรือไมท่ รี่ ู้วา่ หญิงสาวไมร่ ักเขาแล้ว จริงอย่ทู ี่แรกๆ เขายงั รับไม่ได้และตงั้ ตวั ไม่ทนั ทวา่ เม่ือเวลาผา่ นไป เขาก็ค่อยๆ ทําใจ ได้ เพราะลกึ ๆ แล้วเขาเองก็คงไมไ่ ด้รับเขมจิราด้วยใจจริงเชน่ กนั ที่ผา่ น มาเขาหลงเธอ คลง่ั เธอมาก และทกึ ทกั เอาวา่ มนั เป็นความรัก แตเ่ มื่อได้สมั ผสั กบั อีกด้านหนงึ่ ของตวั ตนหญิงสาว บวกกบั การรู้ว่าใจ ของเธอก็ไม่มีเขาเช่นกนั ความรู้สกึ ที่มีตอ่ เธอจงึ เปลยี่ นไป เมื่อมอง ย้อนกลบั ไป เขาไมร่ ู้วา่ ตอนนนั้ คิดอะไรอยถู่ ึงได้ตดั สนิ ใจทิง้ ผ้หู ญิงดๆี อย่างอมาวดไี ปคบกบั เขมจิรา และรู้สกึ เป็นครัง้ แรกวา่ เขาไม่นา่ จะทํา อย่างนนั้ เลย เขาเสียใจกบั ตวั เองจริงๆ

ถ้าย้อนเวลากลบั ไปได้ เขาจะไม่ยอมทิง้ อมาวดีไปเลย แตก่ วา่ จะรู้ค่า ของสิง่ ที่เสยี ไป มนั ก็คงสายเกินไปเสียแล้วสาํ หรับเขา ถ้าหากอมาวดียงั ไมแ่ ต่งงานละ่ ก็ เขาจะทําทกุ วถิ ีทางท่ีจะคืนดีกบั เธอแน่ แต่เมื่อเจ้าของ ของเธอในตอนนีค้ อื ธนวรรธ เขาจงึ จําเป็นต้องรอให้อีกฝ่ ายทิง้ เธอไป เหมือนท่ีเขาทํา แล้วทนั ใดนนั้ รอยยิม้ เลก็ ๆ ก็ปรากฏบนใบหน้าของวิศรุต เขาเช่ือวา่ เวลานนั้ น่าจะมาถงึ อีกไมน่ านแน่ เขาภาวนาขอให้เขมจิราทําสําเร็จที เถอะ แล้วรับรองวา่ เขาจะได้อมาวดกี ลบั มาเป็นเหมือนเดิม ชายหนมุ่ เช่ือเหลอื เกินวา่ ลกึ ๆ แล้วเธอยงั คงรักเขา เทิดทนู เขาอยู่ และเขาน่ีแหละ จะทําให้เธอรู้สกึ แบบนนั้ อีกครัง้ ธนวรรธกลบั เข้าบ้านพกั ก่อนเดนิ เข้าไปดอู มาวดีท่ีนอนหลบั อย่เู ป็น อนั ดบั แรก อมาวดยี งั คงหลบั สนิทในทา่ เดมิ ก่อนที่เขาจะออกไป ริมฝี ปากเธอเผยอออกเพื่อระบายลมหายใจอนุ่ ร้อน มือหนาเอือ้ มแตะ หน้าผากของหญิงสาว พบวา่ ความร้อนเริ่มลดน้อยลงแล้ว เขาห่มผ้าที่ ร่นลงมากองบนเอวให้ปิดหน้าอกอีกครัง้ ก่อนนอนลงข้างๆ อยา่ งแผ่ว เบา ไมอ่ ยากรบกวนให้เธอต่นื แตเ่ ขาก็ยงั นอนไมห่ ลบั อย่ดู ี นกึ ถงึ แตส่ ่งิ ท่ีเกิดขนึ ้ กบั อมาวดีในวนั นี ้และ แนน่ อน เขมจิราด้วย

การที่เธอแสดงออกอยา่ งชดั เจนในวนั นี ้ทําให้เขาย่ิงแน่ใจวา่ การจมนํา้ ของอมาวดตี ้องไมใ่ ช่แคอ่ บุ ตั เิ หตแุ น่ เธอแสดงออกวา่ ต้องการเขามาก เกินไป มากจนคิดวา่ เขมจิราต้องการให้อมาวดีเป็นอะไรไป เพ่ือเขาจะ ได้ กลายเป็ นของเธอ แน่นอนว่าธนวรรธดอู อก ทา่ ทีท่ีชายหนมุ่ แสร้งทําเป็นตามเธอไม่ทนั นนั้ เป็นเพราะเขาอยากรู้วา่ เธอจะมาไม้ไหน และมีแผนอย่างไรท่ีจะจบั เขา ลกู ไม้ตนื ้ ๆ แค่นีเ้ดก็ อนบุ าลก็ยงั ดอู อก และการท่ีดเู หมือนวา่ เขาเลน่ ด้วย นนั้ ท่ีจริงแล้วมนั เป็นเพียงภาพมายา เขาแกล้งสนใจเธอ ทําให้เธอมี ความหวงั ผ้หู ญิงคนนีก้ ําลงั ต้องการอะไรบางอย่างจากเขา และในเมื่อเธอกล้าคดิ จะจบั เขาด้วยเลห่ ์กลตนื ้ ๆ เขาก็จะแสดงให้เธอเหน็ วา่ เลห่ ์เหล่ียมของ จริงมนั เป็นอย่างไร ถ้าเธอคดิ จะเลน่ กบั ไฟ เขาก็จะเป็นไฟที่แผดเผาเธอ ถ้าเธอคิดวา่ จะเอาชนะอมาวดีได้เป็นครัง้ ท่ีสอง รับรองวา่ เธอคดิ ผิด ถนดั ชายหน่มุ จะไม่ยอมให้สง่ิ นนั้ เกิดขนึ ้ เพราะมน่ั ใจวา่ ตนเองไม่ เหมือนพ่ีชายแนน่ อน อมาวดีจะไม่มีวนั เจบ็ ปวดเพราะเขา ทวา่ เร่ืองนี ้ หญิงสาวจะรู้ไมไ่ ด้เป็นอนั ขาด จนกวา่ เขาจะให้บทเรียนครัง้ สําคญั กบั เขมจิราแล้ว

ฟ้ าหลงั ฝน

ร่างกายท่ีหนกั องึ ้ เริ่มผอ่ นคลายลงมากแล้วหลงั จากได้พกั ผอ่ น อยา่ งเตม็ อิ่ม อมาวดลี ืมตาตน่ื ขนึ ้ ในช่วงสายของถดั มา เธอยกมือแตะ หน้าผากและพบวา่ มนั ไม่ร้อนแล้ว หญิงสาวลองขยบั แขนขาและลกุ ขนึ ้ นงั่ อาการครั่นเนือ้ ครั่นตวั ก็หายเป็นปลิดทิง้ ราวกบั มนั ไม่เคยเกิดขนึ ้ มา ก่อน เธอหายดีแล้ว อมาวดยี ิม้ กบั ตวั เองอย่างโลง่ อก ‚ต่ืนแล้วเหรอ‛ ธนวรรธเดนิ เข้ามาในห้องนอน เขาเปลี่ยนมาอย่ใู นชดุ ลําลอง สาํ หรับวนั ใหมแ่ ล้ว ‚เพ่ิงตื่นคะ่ ก่ีโมงแล้วคะเน่ีย‛ ‚เกือบสบิ โมงแล้ว‛ ‚สิบโมง!‛ หญิงสาวร้องอยา่ งตกใจ เธอไม่เคยตนื่ สายขนาดนี ้ มาก่อนเลย ชายหน่มุ นง่ั ลงข้างเธอ ‚จะตกใจไปทําไมกนั ใช่วา่ จะต้องไป ทํางานสกั หนอ่ ย‛ ‚คนอ่ืนๆ ละ่ คะ ออกไปเที่ยวกนั หรือยงั ‛ ‚ท่ีแท้ก็ห่วงเท่ียวนี่เอง‛ เขาสา่ ยหน้าน้อยๆ ให้เธอ ‚ไหนดสู ิวา่ ตวั ยงั ร้อนอย่หู รือเปลา่ ‛

เขาไม่เพียงแคย่ ื่นมาแตะหน้าผากเธอ แต่กลบั ยกตวั เธอขนึ ้ เลก็ น้อยให้นงั่ ลงบนตกั ของตนเอง แผ่นหลงั หญิงสาวพิงอกกว้าง แล้ว เขาจงึ แนบฝ่ ามือบนหน้าผากและลําตวั เธอ ‚ไม่ร้ อนแล้ วน่ี‛ ‚ค่ะ‛ หญิงสาวยงั คงงงๆ กบั วิธีตรวจไข้ของเขา ‚งนั้ ไปอาบนํา้ แตง่ ตวั ซะ จะได้ไปกินข้าวกนั ‛ เธอเงยหน้ามองใบหน้าหลอ่ เหลาที่อยใู่ กล้ๆ ‚อยา่ บอกนะคะวา่ พธี่ นั ว์ยงั ไมไ่ ด้กินข้าวเช้าเลย‛ ‚ปกตกิ ็ไมค่ อ่ ยได้กินอยแู่ ล้วน่ี‛ แล้วเขาก็ทําในสง่ิ ท่ีอมาวดปี ระหลาดใจมากขนึ ้ อีก มือหนาปัดผมออก จากหน้าผากหญิงสาว ก่อนจรดริมฝี ปากลงบนหน้าผากชืน้ เหง่ือของ เธอ ก่อนกระซบิ ข้างขมบั ‚แต่วนั นีต้ งั้ ใจรอให้คนไข้ต่นื ก่อน‛ นานหลายวนิ าทีกวา่ อมาวดีท่ีกําลงั มนึ งงอย่จู ะเข้าใจความหมาย เธอ อมยิม้ เลก็ ๆ กบั การเอาใจใสข่ องเขา ‚พธ่ี นั ว์รู้ตวั ไหมคะวา่ พี่ธนั ว์เปล่ียนไปเยอะเลย‛

‚แล้วมนั ดหี รือเปลา่ ละ่ ‛ เขาเกยคางบนลาดไหลข่ องเธอ ‚ดีสคิ ะ อ้อมยงั อดคิดไมไ่ ด้เลยวา่ ตวั เองฝันไปหรือเปล่า‛ ‚งนั้ จะช่วยพิสจู น์ให้‛ แล้วเขาดงึ แก้มเธอแบบไม่แรงนกั แตอ่ มาวดีก็ยงั ตกใจและตมี ือของเขา ‚น่ีแน่! แกล้งคนป่ วยหรอ‛ ‚อ้าว...ก็อยากรู้ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ ฝันไปหรือเปลา่ ‛ อมาวดีหยิกแก้มเขาคืนบ้าง แล้วหลงั จากนนั้ การเอาคนื ก็สลบั สบั เปลย่ี นกนั พลั วนั จนเสยี งหวั เราะของคนทงั้ คดู่ งั ออกไปถงึ หน้าประตู ห้องพกั ซงึ่ นางรุ่งฤดกี ําลงั เปิดเข้ามาเพ่ือจะดอู าการของหลานสาว เมื่อได้ยินเสียงหวั ร่อตอ่ กระซกิ ของคนทงั้ คู่ นางก็หยดุ ฟังและยิม้ อยา่ ง สขุ ใจ นางทองที่ตามมาเป็นเพื่อนกเ็ ช่นกนั และเม่ือเสยี งเบาลงหญิงสงู วยั จึงเคาะประตหู ้องนอน ไม่อยากถือวสิ าสะเปิดเข้าไปเพราะเกรงวา่ จะ เจอภาพท่ีไม่ควรเห็น เดย๋ี วหลานๆ จะอาย ‚ตาธนั ว์ หนอู ้อม ตนื่ กนั แล้วเหรอ‛ ‚คณุ ยา่ !”

เธอได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเรียก แตค่ นท่ีเดินมาเปิดประตเู ป็นธนวรรธ นางยิม้ กว้างเม่ือเหน็ วา่ ใบหน้าของอมาวดดี สู ดใสขนึ ้ มาก ‚เป็นยงั ไงบ้างหนอู ้อม‛ ‚หายดแี ล้วคะ่ คณุ ยา่ ‛ เธออ้อนหญิงชราด้วยการกอดเอวนาง ‚ไมเ่ ป็นอะไรแล้วย่าก็สบายใจ‛ นางอย่พู ดู คยุ ไมน่ าน ก่อนให้นางทองประคองออกจากห้องเพ่ือให้หญิง สาวได้จดั การอาบนํา้ แตง่ ตวั รอยยิม้ ระบายอย่บู นใบหน้าหญิงสงู วยั เม่ือนางเดินออกมา อมาวดไี ม่อยากลงเลน่ นํา้ อีกแล้วหลงั จากเกิดเหตไุ มค่ าดฝันขนึ ้ เมื่อวาน ธนวรรธจงึ ชวนเธอไปเดนิ เลน่ ด้วยกนั ริมชายหาดแทน ‚ทะเลที่นี่สวยมากเลยนะคะ วา่ ไหมคะพี่ธนั ว์‛ หญิงสาวถาม ชายหน่มุ ท่ีเดนิ จงู มืออย่ขู ้างๆ เธอ ‚อืม‛ เขาครางตอบในลําคอและพยกั หน้า ก่อนสอดนิว้ ประสานกบั หญิงสาว‚ไมอ่ ยากลงเลน่ นํา้ แล้วเหรอ ถ้าเธออยากเลน่ ฉนั จะเลน่ เป็นเพ่ือนด้วย ไมต่ ้องกลวั นะ รับรองวา่ วนั นีจ้ ะไม่มีอนั ตรายใดๆ เกิดขนึ ้ กบั เธอแน่นอน‛

อมาวดีสา่ ยหน้า เหตกุ ารณ์เม่ือวานยงั คงชดั เจนอย่ใู นความรู้สกึ ของเธอ อยเู่ ลย ‚ไม่แล้วละ่ คะ่ อยากเดนิ เลน่ มากกวา่ เมื่อวานอ้อมยงั ไมไ่ ด้เดนิ เลน่ กบั พ่ีธนั ว์เลย เพราะหนีไปเลน่ นํา้ ก็เลยเกือบจะเอาชีวิตไมร่ อด‛ ชายหนมุ่ หยดุ เดิน จบั แขนของหญิงสาวให้หมนุ ตวั มาเผชิญหน้ากนั ‚ไมอ่ ยากคดิ เลยวา่ ถ้าเม่ือวานฉนั ไม่เหน็ เธอเข้า มนั จะเป็นยงั ไง‛ เขาไม่ รู้ว่าเขมจิราต้องการให้อมาวดถี ึงตายเลยหรือเปลา่ เมื่อคดิ ถึงเร่ืองนีเ้ขา ก็ย่ิงเจ็บใจ ‚อ้อมก็คงแยแ่ นๆ่ ค่ะ‛ ‚เธอบอกว่าเขมจิราเป็นคนดงึ เธอ‛ ‚ค่ะ แต่อ้อมไมโ่ ทษเธอหรอก คณุ เขม็ คงจะตกใจมากเลยรีบคว้าอ้อม ไว้‛ อมาวดีคดิ ว่าเร่ืองนนั้ เป็นอบุ ตั ิเหตุ เธอเลยไม่ถือสา ‚มองโลกในแง่ดเี สมอเลยนะ‛ หญิงสาวขมวดควิ ้ น้อยๆ กบั คาํ พดู ของเขา ‚ถามจริงๆ เถอะ เคยโกรธผ้หู ญิงคนนนั้ บ้างไหมท่ีเขาแยง่ คนรักไปจาก เธอ‛ เธอสะอกึ กบั คาํ ถามนนั้ ทวา่ มนั ยงั หา่ งไกลกบั คําวา่ เจ็บปวด เพราะ ตอนนีเ้ธอไมร่ ู้สกึ อะไรกบั เร่ืองนนั้ อีกแล้ว

‚ตบมือข้างเดียวไมด่ งั หรอกค่ะ คณุ เขม็ อาจจะไมร่ ู้ก็ได้น่ีคะวา่ พี่วศิ คบ กบั อ้อมอย‛ู่ ชายหนมุ่ พยกั หน้า แต่ไม่ใชเ่ พราะเหน็ ด้วย ทวา่ คล้ายเยาะหยนั กบั การ มองโลกในแง่ดขี องเธอมากกวา่ สว่ นตวั เขา เขาคอ่ นข้างมน่ั ใจวา่ เขมจิ รารู้เรื่องนนั้ อยแู่ ล้ว ‚มองโลกในแง่ดีจงั เลยนะ แตก่ ็เอาเถอะ อย่างน้อยสง่ิ ท่ีผ้หู ญิงคนนนั้ ทํา มนั ก็เป็นเร่ืองดสี าํ หรับเราสองคน‛ ‚ยงั ไงคะ‛ อมาวดีคิดตามไม่ทนั แตเ่ มื่อนิว้ ของธนวรรธท่ีจบั อย่บู นมือเธอ ลบู ไล้ไป บนเพชรเม็ดงามของแหวนแตง่ งาน หญิงสาวจงึ เริ่มเข้าใจ ก่อนระบาย ยิม้ ออ่ นๆ ‚พธี่ นั ว์ เออ่ ...คือ‛ หญิงสาวอยากจะถามคาํ ถามนีก้ บั เขามานานแล้ว เพียงแตก่ ่อนหน้านี ้ ท่าทีของเขาไม่เอือ้ อํานวยต่อการพดู ถงึ มนั ทวา่ บดั นีธ้ นวรรธเปลีย่ นไป แล้ว เธอกล้าคยุ เร่ืองที่เก่ียวกบั ตวั เขามากขนึ ้ ‚มีอะไร‛ ‚อ้อมอยากรู้ว่า ทําไมพี่ธนั ว์ถึงยอมตกลงแตง่ งานกบั อ้อมเหรอคะ‛

คราวนีค้ นที่ชะงกั กลบั เป็นชายหนมุ่ บ้าง เขามองไปทางอ่ืนท่ีไมใ่ ชห่ น้า เธอเพื่อหลบสายตา ‚ถ้าไมส่ ะดวกตอบก็ไม่เป็นไรนะคะ‛ เธอผิดหวงั เลก็ น้อย แตก่ ็ ยงั ดีท่ีไมไ่ ด้ทําให้เขาอารมณ์เสีย ชายหน่มุ หนั กลบั มา ‚เธอบอกเหตผุ ลของเธอมาก่อนสิ‛ คาํ ถามนีค้ งสร้างความลาํ บากใจให้แก่คนถกู ถามไม่น้อย เพราะทงั้ คตู่ ่างเลี่ยงท่ีจะตอบมนั ‚ว่าไงละ่ ถามคนอื่นแตต่ วั เองกลบั มาอยากตอบหรือ‛ เขาก้มหน้าลงเพื่อฟังคาํ ตอบของเธอ อมาวดีรู้สกึ วา่ มนั ไม่ ยตุ ธิ รรมเลย เธอเป็นฝ่ ายถามเขาก่อนแท้ๆ แตก่ ลบั ต้องมาตอบคาํ ถาม นนั้ เอง ‚พ่ีธนั ว์ก็รู้นี่คะวา่ อ้อมขดั คณุ ยา่ ไม่ได้‛ ‚เทา่ นนั้ เหรอ‛ ‚ค่ะ‛ เธอกะพริบตา ‚เท่านนั้ แหละ‛ ‚ท่ีผ่านมารู้สกึ ลาํ บากใจมากไหม ถามจริงๆ เถอะ ก่อนหน้านี ้ เกลียดฉนั มากไหม‛ เขาเอาแตถ่ ามเธอ ทงั้ ที่ตวั เองกลบั ไม่ยอมตอบ แม้แต่คําเดียว

อมาวดตี อบตามความจริง ‚อ้อมยอมรับนะคะวา่ เคยโกรธ พ่ธี นั ว์ แตส่ าบานได้ว่าไมเ่ คยเกลียด‛ ‚แล้วตอนนีล้ ะ่ ‛ หญิงสาวรีบมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากสบสายตาท่ีจ้องมา อยา่ งค้นหาคําตอบของเขา ‚พีธ่ นั ว์ยงั ไมต่ อบอ้อมเลยนะคะ เอาเปรียบกนั ชดั ๆ‛ เธอตอ่ วา่ เขาเบาๆ แบบไมไ่ ด้มีอารมณ์โกรธแตอ่ ย่างใด ตรงกนั ข้าม คําถามนนั้ กลบั ทําให้หวั ใจเธอสนั่ ไหว เธอเองก็ไมร่ ู้ เหมือนกนั วา่ ตอนนีค้ ิดอย่างไรกบั เขากนั แน่ รู้เพียงวา่ มีความสขุ ดแี ล้ว กบั สิง่ ที่เป็นอย่ใู นปัจจบุ นั ‚เอาเป็นวา่ ถ้าเธอตอบ ฉนั ก็จะยอมตอบเหมือนกนั ตกลงไหม‛ ‚งนั้ ...อ้อมไม่อยากรู้ก็ได้คะ่ ‛ เธอเปลยี่ นใจอยา่ งรวดเร็ว ‚มนั ไม่ สําคญั อีกแล้วน่ีคะจริงไหม ยงั ไงเราสองคนก็ต้องใช้ชีวิตร่วมกนั ตอ่ ไป อยดู่ ี เร่ืองบางเร่ือง การท่ีเราไมร่ ู้เสยี เลยก็อาจจะดซี ะกวา่ ‛ เธอพดู อยา่ งปลงตก ไมอ่ ยากรู้อีกแล้ววา่ เขาจะแตง่ งานกบั เธอ เพราะอะไร คงจะเป็นเพราะถกู ผ้เู ป็นยา่ บงั คบั เหมือนเธอกระมงั เพราะ มนั ไมน่ า่ จะมีเหตผุ ลอ่ืนอีก

‚เอาไว้วนั หนง่ึ จะบอก‛ พอเธอไม่อยากรู้แล้ว ชายหนมุ่ กลบั พดู ถึงมนั เสยี เอง ‚เมื่อไหร่คะ‛ ‚อีกไมน่ านหรอก‛ หรือวา่ มนั อาจจะเป็นเหตผุ ลอ่ืนใดที่หญิงสาวยงั ไม่รู้ ไม่อย่างนนั้ เขาคงไม่จําเป็นต้องพดู ถงึ มนั เพราะทงั้ สองฝ่ ายตา่ งรู้ดีวา่ มนั เป็นส่ิงที่ผ้ใู หญ่ต้องการอย่แู ล้ว ซง่ึ ไม่ใช่เร่ืองที่คาดไมถ่ งึ แตอ่ ย่างใด จๆู่ หญิงสาวก็แกวง่ มือของชายหน่มุ เบาๆ ‚พธี่ นั ว์คะ‛ หญิงกลอกตาไปมาระหวา่ งท่ีคิดว่าจะพดู ดีหรือเปล่า ‚มีอะไร‛ ‚อ้อมอยากให้พธ่ี นั ว์เรียกแทนตวั เองวา่ พี่ค่ะ‛ เขาไม่ตอบ แตเ่ ปลยี่ นมายกมือขนึ ้ เกาท้ายทอย ใบหเู ป็นสีเข้ม นิดๆ ทําราวกบั ว่าเธอกําลงั ขอให้เขาทําเร่ืองท่ีนา่ ลาํ บากใจอยา่ งยิ่ง ‚นะคะ‛ หญิงสาวเขยา่ มืออีกข้างหนงึ่ ของเขา ‚ตอนนีส้ ถานะของเรา สองคนมนั เปลยี่ นไปแล้ว‛ และเธอก็เป็นฝ่ ายหน้าแดงเสียเองทนี่ กึ ถึงจดุ เปลี่ยนของความสมั พนั ธ์ระหวา่ งเขาและเธอ

‚อ้อมไมอ่ ยากให้เราสองคนดเู หมือนห่างเหินกนั หรือเป็นคนท่ีเคย ทะเลาะกนั เหมือนเมื่อตอนเดก็ ๆ อ้อมรู้คะ่ วา่ เราจะไม่กลบั ไปเป็นแบบ นนั้ อีกแล้ว ใชไ่ หมคะ‛ แวบแรกเธอคอ่ นข้างแน่ใจ แตจ่ ่ๆู กลบั ไม่มน่ั ใจขนึ ้ มาเสียอยา่ งนนั้ เลย ต้องถามยํา้ ‚ใช่ ระหวา่ งเราสองคนไม่มอี ะไรที่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว‛ เขาตอบใน ท่ีสดุ แล้วใช้เวลาอีกครู่หนง่ึ กวา่ จะยอมตกลง ‚ก็ได้ พี่ เออ่ ...จะเรียกตวั เองวา่ พี่‛ ‚และเรียกอ้อมวา่ อ้อม หรือน้องอ้อม ไม่ใช่เธอด้วยคะ่ ‛ หญิงสาวเสริม และนน่ั เป็นครัง้ แรกท่ีเธอเหน็ ใบหน้าของเขาเปล่ียนเป็น สเี ข้มโดยท่ีมนั ไมใ่ ชเ่ พราะความโกรธ เธอไมอ่ ยากคิดวา่ เขาจะอายเป็น หรอกนะ เอาเป็นวา่ เขาอาจจะรู้สกึ ประดกั ประเดดิ ท่ีต้องเรียกเธออยา่ ง ท่ีไม่เคยเรียกมาก่อนกแ็ ล้วกนั ‚โอเค‛ เขาตอบพร้อมกบั หายใจแรงอย่างคนทยี่ อมจํานน ‚อ้อม...พอใจ หรือยงั ‛ อมาวดียิม้ กว้างจนดวงตาหยี ‚พอใจแล้วคะ่ ‛ ชายหนมุ่ ทําเหลยี วมองไปยงั บ้านพกั ท่ีอย่ไู กลทางด้านหลงั

‚เออ่ ...พีว่ า่ เราเดินกลบั กนั ดไี หม ชวนคณุ ยา่ ไปนงั่ รถเลน่ ดีกวา่ ‛ ‚คะ่ ‛ หญิงสาวยอมตกลงอยา่ งวา่ ง่าย รู้สกึ ดีท่ีได้ยินเขาเรียก ตวั เองวา่ ‘พ’ี่ อย่างที่เธอร้องขอ ชายหน่มุ จบั มือหญิงสาวเชน่ เดิม แล้วทงั้ คกู่ ็เดนิ กลบั ยงั รีสอร์ต ด้วยกนั ทา่ มกลางบรรยากาศดีๆ มีลมพดั เอ่ือยๆ เย็นสบาย อมาวดีเก็บ ภาพสวยๆ ของหาดทรายแสนสงบนีเ้อาไว้ในความทรงจํา รวมถึง ชว่ งเวลาดๆี ท่ีเธอมีกบั ธนวรรธท่นี ่ีด้วย ซง่ึ เธอจะไม่มีวนั ลืมมนั แนน่ อน ช่วงเวลาสามวนั แห่งการพกั ผ่อนชา่ งผา่ นไปอย่างรวดเร็ว ต่าง คนตา่ งหอบความรู้สกึ อ่ิมเอมกลบั มายงั กรุงเทพฯ ด้วย ก่อนจะต้อง เริ่มต้นทํางานกนั ในวนั ถดั มา แม้มนั จะเป็นช่วงเวลาแคส่ ามวนั แตส่ าํ หรับอมาวดี เธอรู้สกึ ได้ ว่าความสมั พนั ธ์ของตนเองกบั ธนวรรธก้าวหน้าขนึ ้ มากราวกบั ได้ใช้ เวลาอย่ดู ้วยกนั อีกนบั เดอื น ตอนนีห้ ญิงสาวกบั เขาก็ไมต่ า่ งอะไรจากคู่ แตง่ งานที่เหมือนกบั คอู่ ื่นๆ ไม่มีความร้าวฉาน ไม่มีความหวาดระแวง เธอพบวา่ ตนเองไว้ใจชายหน่มุ มากวา่ ที่เคยไว้ใจวิศรุตเสยี อีก เธอเช่ือ เหลือเกินวา่ เขาจะไม่ทําให้เธอผิดหวงั เหมือนที่เธอเคยเจอมา อย่างน้อย ก็เรื่องการนอกใจ เธอเชื่อมน่ั วา่ ธนวรรธจะไมท่ ําให้มนั เกิดขนึ ้ ซาํ ้ รอย พีช่ ายของเขาแนๆ่

หญิงสาวคิดอย่างสขุ ใจระหวา่ งที่เธอกําลงั เริ่มต้นทํางานในวนั ใหม่ ทวา่ สาํ หรับเขมจิรา เธอเชื่อมน่ั วา่ เสน่ห์ของตนเองได้มดั ใจธนวรรธเข้า ให้แล้ว วนั นีเ้ขามองสบตาเธอระหวา่ งเดินเข้าไปในห้องทํางาน ทงั้ ที่ ก่อนหน้านีเ้ขาแทบไมม่ องหน้าเธอด้วยซาํ ้ นน่ั เป็นการเปล่ียนแปลงท่ีทํา ให้เขมจิราได้ใจ เธอหวงั จะใช้ชว่ งเวลาในการทํางานพดู คยุ เรื่องสว่ นตวั กบั ธนวรรธตอ่ จากท่ีค้างไว้เม่ือคนื ก่อน แตเ่ น่ืองจากวา่ วนั นีส้ กุ ญั ญามาทํางาน ตามปกติ ชว่ งกลางวนั หญิงสาวจงึ ติดแหง็กอยกู่ บั งานท่ีอีกฝ่ าย มอบหมายให้ทํา จึงไมม่ ีโอกาสได้เข้าพบชายหนมุ่ ตามท่ีหวงั ไว้มาตงั้ แต่ เช้า เธอรอให้ถงึ เวลาเลกิ งานอยา่ งใจจดใจจอ่ เม่ือนาฬิกาบอกเวลา หกโมงเยน็ ไม่ขาดไมเ่ กิน หญิงสาวก็รีบปิดคอมพิวเตอร์ทนั ที ทวา่ ไม่ใช่ เพราะอยากกลบั บ้าน แต่เธอแคเ่ ตรียมตวั ให้พร้อมเพื่อรอจงั หวะที่ ธนวรรธจะออกมาจากห้อง สกุ ญั ญากลบั ไปแล้ว เหลือเพียงเธอท่ีนงั่ รออยู่ ผ่านไป ประมาณคร่ึงชว่ั โมง เขมจิราคิดจะเป็นฝ่ ายเข้าไปหาเขาเอง ทวา่ ยงั ไม่ ทนั ได้ทําอยา่ งนนั้ ชายหน่มุ ก็โผลอ่ อกมาพอดี

‚อ้าว! ยงั ไม่กลบั อีกเหรอ‛ ไม่บอ่ ยครัง้ นกั ที่เขาจะเอ่ยทกั เธอก่อน เขมจิราแอบซ่อนความ ตื่นเต้นไว้ในใจ ‚ยงั คะ่ รอคณุ ‛ เธอนบั ถือความกล้าของตวั เองท่ีเอ่ยออกไป แบบนนั้ และต้องล้นุ เอาวา่ เขาจะตอบกลบั มาแบบไหน ‚รอทําไมละ่ เราตา่ งคนตา่ งกลบั อยแู่ ล้วน่ี‛ ‚ก่อนกลบั เราไปทานข้าวกนั หน่อยไหมคะ เขม็ มีเร่ืองอยากคยุ กบั คณุ คะ่ ‛ ชายหน่มุ รีบหนั มองรอบตวั และโลง่ ใจท่ีในบริเวณนนั้ ไมม่ ี พนกั งานคนไหนอยใู่ กล้พอที่จะได้ยิน สว่ นใหญ่กลบั กนั หมดแล้ว ‚งนั้ ก็ได้‛ เขมจิราแทบจะกระโดดด้วยความดีใจที่เขายอมตกลง เธอรีบ คว้ากระเป๋ ามาทนั ทีและเตรียมพร้อมจะออกไปพร้อมกบั เขา หญิงสาวเดินตามหลงั ชายหน่มุ ไป ใจหนงึ่ อยากจะเอือ้ มมือ ออกไปคล้องแขนของเขา อยากรู้วา่ มนั จะรู้สกึ อย่างไร แตอ่ ีกใจหนง่ึ ก็ยงั ไมก่ ล้า อีกทงั้ ยงั อย่ใู นออฟฟิศ เกรงว่าเขาจะไม่ชอบให้เธอทําแบบนนั้

‚วนั นีค้ ณุ ธนั ว์ไมต่ ้องไปรับคณุ อ้อมเหรอคะ‛ เธอถามระหวา่ งท่ี ทงั้ คเู่ ดินไปยงั ลานจอดรถ ‚จะให้ไปรับมาด้วยไหมละ่ ‛ เขาย้อนถาม ‚รถของคณุ ธนั ว์นงั่ ได้แคส่ องคนน่ีคะ‛ พวกเขาเดนิ มาหยดุ ตรงหน้ารถพอดี ‚งนั้ ก็ไมน่ ่าถาม‛ เขาตอบเรียบๆ พร้อมเปิดประตใู ห้เธอ เป็นคําตอบที่รู้กนั อยแู่ ล้ววา่ วนั นี ้ เขากบั เธอจะไปกนั แคส่ องคน เขมจิราก้าวเข้าไปนง่ั ในรถและยิม้ กว้าง กบั ตนเองระหวา่ งที่ชายหนมุ่ เดินไปอีกฝ่ัง พลางนกึ ถึงอมาวดี ฮ!ึ ในท่ีสดุ เธอก็แย่งคนรักของอีกฝ่ ายมาได้อีกครัง้ น่าสงสารอมาวดี เหลอื เกิน ฝ่ ายนนั้ คงไมม่ ีเสน่ห์พอจะมดั ใจผ้ชู ายคนไหนได้เลย ไม่ เหมือนเธอ กี่รายๆ เธอก็คว้ามาได้สําเร็จ แต่สําหรับคนนี ้เธอไม่ใชแ่ คเ่ พียงอยากให้เขามาสนใจ แต่เธอต้องการ ครอบครองทงั้ ตวั และหวั ใจของเขาด้วย เพราะเธอได้มอบหวั ใจทงั้ ดวง ให้เขาไปแล้ว และไมน่ านเขาจะได้รู้เรื่องนี ้เขมจิราแทบรอวนั ท่ีจะ เปิดเผยความในใจให้เขาฟังไมไ่ หวเลยทีเดยี ว



ความลบั ระหวา่ งทาง ธนวรรธโทร.บอกอมาวดีว่าวนั นีเ้ขาคงไมส่ ะดวกไปรับเธอ เน่ืองจากยงั ตดิ ประชมุ ใจนนั้ อดรู้สกึ ผิดไมไ่ ด้ท่ีโกหกเธอ ทวา่ เขาก็รู้ดีวา่ ตนเองกําลงั ทําอะไรอยู่ มนั ไม่ใชก่ ารนอกใจเธอแตอ่ ยา่ งใด และอมาวดี จะไม่รู้เรื่องนีเ้ดด็ ขาด อย่างน้อยก็จนกวา่ จะถงึ วนั ที่เขาสลดั เขมจิรา ออกไปแล้ว เขาพาหญิงสาวเข้าร้านอาหารหรูใจกลางเมืองแหง่ หนงึ่ เขาต้องแสร้ง ทําสหี น้าให้ดเู หมือนวา่ พอใจที่ได้มากบั เธอ และมนั ก็แนบเนียนพอท่ีจะ ทําให้เขมจิราเช่ือเสียด้วย ‚คณุ บอกวา่ มีอะไรอยากคยุ กบั ผมเหรอ‛ เขมจิราหวั เราะนิดๆ อย่างมีจริต ‚แหม...ถ้าไม่บอกอย่างนนั้ คณุ ธนั ว์จะ ยอมมาทานข้าวกบั เข็มหรือเปลา่ ละ่ คะ‛ เขามองหน้าเธอด้วยทา่ ทีนิ่งๆ อยา่ งประเมิน

‚เอ่อ...อนั ที่จริงเราก็เป็นคนกนั เอง เจอหน้ากนั ทกุ วนั คณุ ธนั ว์เรียกเขม็ วา่ เขม็ เถอะคะ่ ‛ ‚เอาเป็นวา่ ผมจะเรียกช่ือคณุ เป็นบางครัง้ ก็แล้วกนั ‛ เขายงั กระดากปาก ท่ีจะเรียกเธอวา่ เขม็ ทงั้ ท่ีเขาเพงิ่ จะยอมเรียกอมาวดีว่าอ้อมเมื่อไม่กี่วนั ก่อนนีเ้ อง ‚คะ่ ‛ สีหน้าเธอดผู ิดหวงั เลก็ ๆ ‚อีกสองเดือนคณุ สกุ ็ต้องลางานชว่ั คราว แล้ว คณุ ธนั ว์จะหาคนมาแทนหรือจะให้เขม็ ทําเองคะ‛ ‚ผมคงให้คณุ ทําไปก่อน ถ้าทําไมท่ นั อาจจะหาคนมาชว่ ยชวั่ คราว ระหวา่ งรอคณุ สกุ ลบั มา‛ เขารอวา่ เมื่อไรเธอจะพดู เข้าเรื่องเสียที ‚เร่ืองท่ีเราคยุ กนั เม่ือคืนก่อน คณุ ธนั ว์คดิ ยงั ไงคะ‛ ชายหน่มุ แสร้งทําเป็นคิดอยชู่ ว่ั ครู่เพราะอยากเหน็ เธอกระวนกระวายใจ เลน่ ‚ผมคดิ วา่ คณุ คงรู้คําตอบแล้วนะ ไมอ่ ยา่ งนนั้ ผมคงไม่ออกมากินข้าวกบั คณุ หรอก‛ สหี น้าเธอคล้ายจะยิม้ แตก่ ลบั แสร้งทําเป็นไว้ทีให้ดมู ีเสนห่ ์น่าค้นหา ทวา่ ชายหนมุ่ นนั้ ดอู อกทะลปุ รุโปร่งหมดแล้ว ‚สรุปว่าเราเข้าใจตรงกนั ใช่ไหมคะ‛

‚คณุ วา่ ยงั ไงผมก็คงวา่ อย่างนนั้ ‛ ‚ไมก่ ลวั คณุ อ้อมรู้เหรอคะ‛ ‚อมาวดจี ะไมร่ ู้เร่ืองนี‛้ นํา้ เสยี งเขาจริงจงั กวา่ เดิม ‚ถ้าเธอรู้เม่ือไหร่ เรา จบกนั ทนั ที คณุ เข้าใจใช่ไหมเข็ม‛ เขายอมเอ่ยชื่อเธอเพ่ือสร้างความ สนิทสนม ต้องการทําให้เธอไว้ใจเขามากขนึ ้ และยอมเช่ือฟัง ‚คะ่ เข็มคงโง่มากถ้าจะปลอ่ ยให้ภรรยาของคณุ รู้เรื่องนี‛้ เขาหวงั วา่ เธอจะคิดตามส่ิงที่พดู จริงๆ แล้วเลน่ ตามบทบาทตอ่ ‚แตผ่ ม คงมาทานข้าวกบั คณุ บอ่ ยๆ ไมไ่ ด้หรอกนะ อาจจะมาได้บางครัง้ ‛ ‚ไม่เป็นไรคะ่ เข็มเข้าใจ‛ ‚แล้วเรื่องคณุ กบั พ่ีชายของผมละ่ ‛ ชายหน่มุ เพิ่งนกึ ได้ว่าตนเองกําลงั ข้ามสงิ่ สาํ คญั อีกอย่างหนงึ่ ไป ‚ไมต่ ้องกงั วลหรอกคะ่ เขาก็คงไม่สนใจเขม็ แล้วละ่ อยา่ งท่ีเขม็ เคยบอก คณุ วา่ เขายงั รักคณุ อ้อมอยู่ คณุ ธนั ว์ได้สงั เกตบ้างไหมคะ‛ แนน่ อนว่าเขาสงั เกตเหน็ หมนู่ ีว้ ิศรุตดไู มค่ อ่ ยจะมีความสขุ มากเท่าไร เดาวา่ คงเป็นเพราะความสนิทสนมของเขากบั อมาวดที ่ีมีมากขนึ ้ ซง่ึ คง ทําให้อีกฝ่ ายเสียดายและอิจฉา ‚เอาเป็นวา่ เรื่องนนั้ ผมเชื่อคณุ แล้วไงตอ่ คณุ จะเลิกกบั เขาไหม‛

‚เข็มกําลงั คดิ เรื่องนนั้ อย่เู หมือนกนั คะ่ ตอนนีค้ นท่ีเข็มต้องการมากที่สดุ ก็คอื คณุ นะคะ‛ เขมจิราโยกตวั มาด้านหน้าเลก็ น้อยและเอือ้ มมาจบั มือเขา ธนวรรธกลนั้ ใจบีบมือของเธอกลบั เบาๆ ‚ผมรู้‛ ตอนนีห้ วั ใจของเธอคงจะพองโตเพราะคดิ วา่ เขาชอบเธอจริงๆ และนนั่ คอื ส่ิงที่ธนวรรธต้องการ ชายหน่มุ ซอ่ นรอยยิม้ หยนั ไว้ใจใจ เขาจะทําให้ เธอเจ็บ มากกวา่ ครัง้ ที่เธอเคยทําให้อมาวดเี สียใจเป็นเท่าตวั เขาจําเป็นต้องบอกให้เขมจิรานง่ั แทก็ ซก่ี ลบั บ้านเองเพ่ือไมใ่ ห้มี ใครสงสยั จากนนั้ ชายหน่มุ ก็รีบกลบั คอนโดฯ ของตนเองทนั ที ด้วยความท่ีเขากําลงั ปกปิดเร่ืองบางอย่างกบั อมาวดี ดงั นนั้ การ เผชิญหน้ากบั เธอจงึ ไมเ่ หมือนกบั ครัง้ ไหนๆ ก่อนหน้านีเ้ลย เพราะเขา จะต้องปัน้ โกหกเธอเพ่ือไม่ให้เธอจบั ได้ ซง่ึ มนั ทําให้เขาอดึ อดั ใจ ทวา่ ชายหนมุ่ ก็กระหายการเอาชนะและอยากทําส่ิงนนั้ ให้สาํ เร็จมากกว่า จงึ หวงั วา่ อมาวดจี ะให้อภยั เขาถ้าหากเธอรู้เร่ืองนีท้ ีหลงั ‚อ้อม!”

ชายหน่มุ เรียกหาภรรยาหลงั จากท่ีเข้ามาในห้องชดุ ของตนเอง แล้ว ไม่มีเสียงขานตอบ เขาเดนิ ไปยงั ห้องนอน ก่อนถอนหายใจอย่างโล่ งอกเมื่อเหน็ เธอนอนหลบั อยู่ เขานง่ั ลงบนเตียงและแตะแก้มเธอเบาๆ ‚อ้อม...‛ ร่างบางท่ีนอนหลบั สนิทขยบั ตวั เลก็ น้อยก่อนลืมตาต่ืน ‚พ่ธี นั ว์!‛ ดเู ธอจะตกใจเลก็ น้อย แตค่ รู่เดียวก็ยิม้ อย่างโลง่ ใจ ‚พธี่ นั ว์กลบั มานานแล้วเหรอคะ‛ ‚เพิ่งกลบั น่ะ กินข้าวแล้วหรือ‛ ‚คะ่ เรียบร้อยแล้ว ก็พีธ่ นั ว์บอกให้อ้อมทานเลยไมต่ ้องรอนี่คะ‛ ชายหน่มุ ยิม้ ไม่ออก เมื่อนกึ ถึงเหตผุ ลท่ีทําให้เธอต้องทานข้าว คนเดียว ‚ทําไมวนั นีถ้ งึ อย่ปู ระชมุ ดกึ จงั เลยละ่ คะ‛ ‚อ้อ...‛ เขารีบคดิ หาข้อแก้ตวั ‚พอดวี า่ ประชมุ เสร็จแล้วก็พากนั ไปทานข้าวน่ะ‛ หญิงสาวพยกั หน้าอย่างเข้าใจงา่ ย ธนวรรธอยากจะขอโทษเธอ เหลอื เกิน แตจ่ ําต้องเก็บคํานนั้ ไว้กบั ตวั

‚ไปอาบนํา้ เถอะคะ่ อ้อมจะเตรียมนํา้ อ่นุ และผสมสบไู่ ว้ให้นะ คะ‛ เธอทําทา่ จะลกุ จากเตยี งเพื่อไปจดั การให้เขา ทวา่ ชายหน่มุ รัง้ มือไว้ ‚ไม่ต้องหรอก อ้อมนอนตอ่ เถอะ พ่ีอาบเอง เดย๋ี วมานอนด้วย นะ‛ สีเลือดฝาดคอ่ ยๆ ระบายบนแก้มนวลเม่ือเขาพดู วา่ จะมานอน ด้วย แม้ทงั้ คจู่ ะผ่านเรื่องนนั้ มาหลายตอ่ หลายครัง้ แล้ว แต่เขาก็ยงั เห็น อมาวดีคงขวยเขินอย่เู หมือนเดมิ ‚พีธ่ นั ว์ไปเถอะคะ่ ‛ เธอผลกั เขาเบาๆ ให้ลกุ ขนึ ้ จากเตียง ชายหนมุ่ จดั การถอดเสอื ้ ผ้าและหยิบผ้าขนหนพู าดบา่ เดินเข้า ห้องนํา้ เขาอย่ใู นนนั้ ราวคร่ึงชว่ั โมง ก่อนกลบั ออกมาพร้อมกบั ร่างกายที่ สะอาดสดชื่นและหอมกลน่ิ สบอู่ ่อนๆ เขาเอนตวั ลงบนเตียง และอมาวดีก็พลิกตวั หนั หน้ามาพดู กบั เขา ‚เม่ือกีม้ ีคนโทร.มาหาพ่ีธนั ว์ค่ะ‛ ทนั ใดนนั้ ความเยน็ วาบก็แลน่ ไปทวั่ ร่างชายหน่มุ ทนั ที ‚ละ...แล้วอ้อมได้รับสายหรือเปลา่ ‛ พยายามรักษานํา้ เสียง ไมใ่ ห้ตะกกุ ตะกกั