เกมส์รัก วิวาห์ร้าย

บทนํา เด็กชายธนวรรธแอบมองเดก็ หญิงแปลกหน้าที่เดินเลน่ อยู่ ภายในสวน เด็ก คนนนั้ เพิ่งย้ายเข้ามาอยใู่ นบ้านของเขาได้เพียงไมก่ ี่วนั แต่ดเู หมือนวา่ ใครๆ จะเอน็ ดเู ธอเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคณุ ป่ แู ละคณุ ยา่ ของเขา ผ้ซู ง่ึ เป็นคนพาอีกฝ่ ายเข้ามาในบ้านหลงั นี ้ อมา วดคี อื ชื่อของเธอ ก่อนหน้านีเ้ดก็ หญิงวยั ห้าขวบกําพร้าพอ่ แมแ่ ละอาศยั อย่กู บั คณุ ตาเพียงสองคน ทวา่ บดั นีญ้ าติผ้ใู หญ่เพียงคน เดียวของเธอได้เสียชีวิตลงแล้วจากโรคชรา คณุ ป่ แู ละคณุ ย่าของ ธนวรรธซง่ึ เป็นเพ่ือนรักกบั คณุ ตาของเธอจงึ รับตวั เธอมา อปุ การะเลยี ้ ง ดเู หมือนหลานแท้ๆ เม่ือไมก่ ี่วนั ก่อน เดก็ หญิงอมาวดกี ําลงั ว่ิงไลจ่ บั ผีเสอื ้ อย่ใู กล้ๆ กบั แปลงดอกกหุ ลาบ แล้วจๆู่ ก็หยดุ ชะงกั ลง ผละความสนใจจากผีเสอื ้ ปีกสีนํา้ ตาลมาเป็น ดอกกหุ ลาบสีชมพอู ่อนที่กําลงั ผลิบาน เตม็ แปลง เดก็ หญิงยื่นมือไป ประคองดอกกหุ ลาบชอ่ หนง่ึ ไว้ ก้มหน้าลงสดู กลน่ิ หอมของมนั และแล้วก็ทําท่าจะเด็ด... ‚ห้ามเด็ดนะ!”

เดก็ ชายรีบว่งิ ออกจากหลงั ประตทู ่ีแอบซอ่ นอยู่ เดก็ หญิงผงะ ตกใจ รีบปลอ่ ยมือจากช่อกหุ ลาบ ทวา่ ด้วยความไมท่ นั ระวงั นิว้ เลก็ จงึ เกี่ยวเข้ากบั หนามกหุ ลาบเตม็ ๆ ‚โอ๊ย!‛ อมาวดีรีบหงายนิว้ ขนึ ้ ดู เหน็ รอยเลอื ดพาดเป็นทางยาว พาดบนนิว้ ชี ้เม่ือเห็นเลือดบวกกบั รู้สกึ เจ็บแสบ นํา้ ตาของเดก็ หญิงจงึ เออ่ คลอ ‚ก็ บอกแล้วไงวา่ อยา่ เดด็ ‛ อนวรรธใจคอไม่ดีเมื่อเหน็ วา่ อีกฝ่ ายบาดเจ็บ แตเ่ ขาก็ยงั ไม่มีทีท่าวา่ จะเข้าไปดดู ้วยความหว่ งใย เนื่องจากก่อนหน้านี ้ พวกเขาไม่เคยคยุ กนั มาก่อน ‚หนไู ม่ได้เดด็ คะ่ หนแู คอ่ ยากจบั มนั มาดเู ฉยๆ‛ เดก็ หญิงโต้ด้วยนํา้ เสยี ง สน่ั ทนั ใดนนั้ นํา้ ตาหยดเลก็ ก็ร่วงเผาะลงบนแก้ม ‚ฮือๆ‛ เดก็ ชายกําลงั คิดจะเดนิ เข้าไปดแู ผลที่มือของอีกฝ่ าย แตแ่ ล้วก็กลบั มี ร่างของใครคนหนงึ่ ท่ีสงู กวา่ เขาวิ่งตดั หน้าเข้ามาเสยี ก่อน ‚น้องอ้อม!” วิศรุต เดก็ ชายร่างสงู ที่กําลงั จะกลายเป็นเดก็ หน่มุ ในอีกไมน่ าน รีบตรงเข้าไปดเู ดก็ หญิงซงึ่ กําลงั ร้องไห้ ฝ่ ายนนั้ คกุ เข่าลงและคว้ามือเลก็ ไปสํารวจ

‚น้องอ้อมเลือดออก‛ พดู พลางหนั มามองธนวรรธท่ียืนนิ่งอยู่ ด้านหลงั ‚ฝี มือของนายใชไ่ หม ชอบแกล้งน้องอีกแล้ว‛ ‚อะไร! คราวนีฉ้ นั เปลา่ ทํานะ‛ ทําไม ใครๆ ก็มกั โยนความผิดให้เขาเป็นอนั ดบั แรกเสมอ ทงั้ ท่ีเขายงั ไม่ได้ทําอะไรเลย เดก็ นน่ั แคต่ กใจแล้วปลอ่ ยให้หนามตํามือนิว้ ตวั เอง มนั ไมใ่ ชค่ วามผิดของเขาเสยี หน่อย ใน วนั แรกที่เจอกบั เดก็ หญิงก็เชน่ กนั เขาแค่แอบไปยืนอยดู่ ้านหลงั ของ เดก็ หญิงแล้วกระตกุ ผมเปียยาวๆ นนั่ เป็นการทกั ทาย แตเ่ ขาไมเ่ ข้าใจวา่ ทําไมเธอถงึ ต้องร้องไห้ จนวิศรุตซงึ่ บงั เอิญมาเหน็ เข้าถึงกบั ตําหนิเขา และเอาเรื่องนนั้ ไปฟ้ องคณุ ย่า ทําให้เขาโดนดเุ บาๆ แต่เขาไม่คดิ วา่ มนั เป็นความผิดร้ายแรงอะไร ก็แค่อยากจะเลน่ ด้วยและทําความรู้จกั กบั อีกฝ่ ายเทา่ นนั้ เอง ‚หนโู ดนหนามกหุ ลาบตาํ คะ่ ‛ อมาวดเี ฉลยพร้อมกบั สะอืน้ เบาๆ วศิ รุตเบอื นหน้ากลบั ไปดแู ผลให้เดก็ หญิง ‚อย่าร้องนะน้องอ้อม แผลนิด เดียวเอง เดย๋ี วพี่พาไปทําแผลนะ‛ เขาลบู ศีรษะของอมาวดีอย่าง ปลอบใจ ‚สว่ นนาย...‛ วศิ รุตพดู กบั ธนวรรธ ‚ทีหลงั ก็อยหู่ ่างๆ น้องอ้อมเอาไว้ น้องอย่กู บั นายทีไร เป็นอนั ต้องได้เร่ืองทกุ ที‛

‚เออ! ไมย่ งุ่ ด้วยก็ได้‛ เดก็ ชายวยั สบิ ขวบโต้กลบั ‚ใครอยากยงุ่ ด้วยวะ ยายเด็กผ้หู ญิงขีแ้ ย น่ารําคาญ‛ เขาทําท่าเป็นยกั ษ์แยกเขีย้ วให้อมาวดี เดก็ หญิงมองหน้าเขาและตงั้ ต้น จะร้องไห้อีกครัง้ แตค่ ราวนีว้ ิศรุตห้ามเอาไว้ก่อน ‚อยา่ ไปสนใจเดก็ เกเรเลย ตอ่ ไปนีน้ ้องอ้อมมาเลน่ กบั พี่นะ พ่ีจะพาไป เที่ยว แล้วก็พาไปกินขนมอร่อยๆ‛ ‚จริงเหรอคะพี่วศิ ‛ เดก็ หญิงใช้หลงั มือป้ ายนํา้ ตาทิง้ ‚จริงจ้ะ‛ ธนวรรธ ยืนกอดอกมองภาพคนทงั้ คดู่ ้วยความไมช่ อบใจนกั เดก็ หญิง เงยหน้ามองเขาแวบหนงึ่ แล้วรีบก้มหน้างดุ ตอ่ แตเ่ ดก็ ชายก็เหน็ วา่ บน ดวงหน้ากลมแป้ นของอีกฝ่ ายมีรอยยิม้ บางๆ เป็นเพราะวา่ มีคน ปลอบใจเธอ อยา่ ง ท่ีบอกวา่ ใครๆ ในบ้านก็ตา่ งรักและเอน็ ดเู ธอมากกวา่ เขา หรือจะ พดู ให้ถกู อาจจะไม่มีใครเลยก็ได้ที่รักเขา ก่อนหน้านีค้ ณุ ย่าบอกวา่ รัก เขามากกวา่ ใคร แตต่ อนนีด้ เู หมือนวา่ คณุ ยา่ จะปันใจไปให้เดก็ ผ้หู ญิง ตรงหน้าเขาเสยี แล้ว เดก็ ชายเผลอกํามือแน่นโดยไมร่ ู้ตวั

‚เราไปกนั เถอะ‛ วิศรุตจงู มือเลก็ ของอมาวดอี อกไปจากตรงนนั้ ทิง้ ให้ธนวรรธยืนน่ิงอย่ทู ี่ เดมิ ราวกบั คนที่ไม่มีใครให้ความสําคญั ดอก กหุ ลาบท่ีกําลงั บานสะพร่ังเป็นสง่ิ เดียวเรียกร้องให้เขาเดนิ เข้าไป หา เดก็ ชายคกุ เข่าลงตรงหน้ามนั มองชอ่ ดอกท่ีใหญ่ที่สดุ ด้วยความรู้สกึ โหยหา แปลงกหุ ลาบแห่งนี ้เป็นสงิ่ ท่ีมารดาของเขาผ้ลู ว่ งลบั ไปแล้วริเริ่ม ปลกู ตอนนีม้ นั เป็นตวั แทนเพียงอยา่ งเดียวที่ทําให้เดก็ ชายนกึ ถึงมารดา ธนวรรธยงั คงยืนอย่ตู รงนนั้ อีกนาน แม้จะรู้วา่ ไม่มีสง่ิ ใดในบริเวณนนั้ รับรู้ได้ถึงความรู้สกึ ของเขาในตอนนีเ้ลยก็ตาม

ย่ีสบิ ปีตอ่ มา ชายหน่มุ กําลงั จบั ตาดหู ญิงสาวคนหนงึ่ ซง่ึ กําลงั เดนิ ถือถาดอาหารจาก ตกึ ใหญ่มายงั ตกึ เลก็ เธอ มีรูปร่างบอบบาง ผมสดี ําสนิทยาวประบา่ ใบหน้ากลมแป้ นของเธอเม่ือตอนยงั เดก็ บดั นีก้ ลบั เรียวยาวรับกบั นยั ตาหวานคม ทวา่ เสยี อยอู่ ยา่ งเดียว สหี น้าของเธอมกั จะเรียบเฉยไป หนอ่ ย โดยเฉพาะเม่ืออยตู่ ่อหน้าเขา เม่ือ เธอเดินเข้ามาใกล้แล้ว ชายหนมุ่ ท่ีแอบมองดจู ากหน้าตา่ งห้องนอน ชนั้ บนของบ้านก็รีบปิดผ้าม่าน หน้าตา่ งลงแล้วรุดออกมายงั หน้าบ้าน เพ่ือจะดกั พบ หญิงสาวเดนิ ดมุ่ ๆ สายตามวั แตจ่ บั จ้องอาหารท่ีอยใู่ นถาด จงึ ไมท่ นั ได้ สงั เกตวา่ มีใครโผลอ่ อกมาขวางหน้า ‚อ๊ยุ !” อมาวดอี ทุ านอยา่ งตกใจเมื่อเกือบจะชนเข้ากบั ร่างสงู และทนั ที ที่เห็นวา่ อีกฝ่ ายเป็นใคร หญิงสาวก็ถอนหายใจยาวๆ

‚พ่ธี นั ว์‛ อมาวดีทกั ด้วยนํา้ เสยี งเบา ก่อนถอยห่างจากเขา เลก็ น้อย ‚มีอะไรหรือเปลา่ คะ อ้อมจะรีบเอาอาหารไปให้คณุ ย่า‛ ธนวรรธ ไม่ตอบ ซาํ ้ ยงั คงยืนกอดอกนิ่งอยอู่ ย่างนนั้ หญิงสาว เลยเบ่ียงตวั ไปอีกทางเพื่อหลบเลี่ยงเขา ทวา่ ชายหนมุ่ กลบั ก้าวขามา ขวางทางเธอไว้ ‚เอ๊ะ‛ หญิงสาวย่นควิ ้ กงึ่ หงดุ หงิดและไมเ่ ข้าใจ ‚พ่ธี นั ว์ต้องการ อะไรคะ‛ ‚ก็ไมม่ ีอะไรหรอก‛ ธนวรรธลงท้ายเสยี งสงู ‚แค่อยากมาดู หน้าตาของคนท่ีกําลงั มีความสขุ นะ่ ฮึ! คงจะดีใจมากสนิ ะท่ีรู้วา่ มนั กําลงั จะกลบั มาแล้ว‛ เขายกยิม้ มมุ ปากอยา่ งยียวน อมาวดีรู้ดีวา่ ‘มนั ’ ในท่ีนีห้ มายถงึ ใคร เธอไมค่ อ่ ยชอบใจนกั ท่ีได้ ยินธนวรรธเรียกอีกฝ่ ายอยา่ งนนั้ แตก่ ็ไมค่ ดิ จะโต้เถียงอะไรเขาหรอก เพราะเวลาเกือบย่ีสิบปีที่ผา่ นมาทําให้เธอรู้วา่ มนั ไมม่ ีประโยชน์ ธนวรรธ ตอนเดก็ เป็นอย่างไร โตขนึ ้ มาก็เป็นอยา่ งนนั้ ไม่เปลยี่ นแปลง หญิงสาวยิม้ แกนๆ ‚คะ่ ดใี จมาก พี่ธนั ว์อยากรู้แคน่ ีใ้ ชไ่ หมคะ‛ เธอหบุ ยิม้ ลงทนั ทีท่ีพดู จบ ก่อนจะเดินหนีเขาอีกครัง้ ‚แน่ใจเหรอวา่ มนั จะกลบั มาคนเดียว ฉนั วา่ เผลอๆ มนั อาจจะ พาเมียหรือไมก่ ็พาลกู ตวั เลก็ ๆ กลบั มาด้วยก็ได้‛

เท้า ที่กําลงั ก้าวเดินชะงกั เลก็ น้อย หญิงสาวเม้มปากสนิท ก่อน บอกตวั เองวา่ อย่าไปสนใจคําพดู ของเขา แล้วรีบพาตวั เองเดนิ ไปยงั ห้อง ทานอาหาร จดั วางสาํ รับลงบนมมุ โต๊ะด้านหนงึ่ ซงึ่ เป็นท่ีประจําของนาง รุ่งฤดี หรือทใี่ ครๆ ก็เรียกวา่ ‘คณุ ยา่ ’ เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็หมนุ ตวั กลบั และแทบจะชนกบั ใครอีก คนท่ีแอบยืนอย่ดู ้านหลงั อยา่ งเงียบๆ ‚อ๊ยุ !” เธออทุ านอีกครัง้ พร้อมกบั หวั ใจท่ีเต้นแรง ด้วยคาดไมถ่ ึงว่า ธนวรรธจะยืนอย่ตู รงนี ้ ‚ขวญั ออ่ นจริงนะ‛ หญิง สาวต้องเงยหน้าขนึ ้ เพ่ือมองหน้าเขา เพราะชายหนมุ่ สงู กวา่ เธอพอสมควร ‚อ้อมไมเ่ ข้าใจวา่ พี่ธนั ว์ต้องการอะไรกนั แน่ สนกุ มาก หรือไงคะท่ีได้แกล้งอ้อม‛ เสยี ้ ววนิ าทีหนงึ่ ดวงตาของเขาคล้ายจะฉายแววของความ สํานกึ ผิด ทวา่ หญิงสาวก็พบวา่ ตนเองมองผิดไป เพราะวินาทีต่อมาเขา ก็จบั ต้นแขนเธอ ‚เพราะวา่ เธอชอบทําทา่ รังเกียจฉนั ทกุ ครัง้ แบบนีไ้ งละ่ ทําไม...เกลียด หน้าฉนั มากนกั หรือไง‛

อมาวดีพยายามแกะมอื ของเขาออก ‚อ้อมไม่ได้เกลยี ดพ่ีธนั ว์‛ มมุ ปากของธนวรรธกระตกุ เบาๆ ‚แตอ่ ้อมแคไ่ ม่อยากย่งุ กบั คนพาล คนร้ายกาจ คนเอาแตใ่ จก็ เท่านนั้ เอง‛ ‚ใชส่ ‛ิ เขาพยกั หน้า ‚ฉนั มนั ไมไ่ ด้แสนดีเหมือนไอ้วิศสดุ ท่ีรัก ของเธอน‛ี่ ‚อยา่ มาวา่ พ่ีวิศอย่างนนั้ นะคะ‛ ‚อยา่ งไหน?‛ เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง ‚อย่างที่ฉนั เรียกมนั วา่ ไอ้ หรือวา่ ท่ีฉนั บอกวา่ มนั เป็นสดุ ท่ีรักของเธอ‛ หญิงสาวไมต่ อบ เธอสะบดั ไหลเ่ พ่ือให้หลดุ จากการบบี ของเขา ‚ปลอ่ ยอ้อมนะ!” ‚เอะอะโวยวายอะไรกนั ‛ เสยี งค้นุ หดู งั ขนึ ้ ด้านหลงั ของชายหน่มุ หญิงสาวคลี่ยิม้ ทนั ทีเม่ือ จําเสยี งของผ้ทู ่ีมาขดั จงั หวะได้ ‚คณุ ยา่ ‛

ชายหน่มุ ปลอ่ ยแขนหญิงสาวทนั ที อมาวดีรีบเดนิ ไปหานางรุ่ง ฤดี ‚ตา ธนั ว์ แกล้งน้องอีกแล้วใชไ่ หม‛ ผ้เู ป็นยา่ เพ่งสายตาไปยงั หลานตวั ดี ‚ทําไมฮึ ตอนยงั เดก็ ก็ยงั ถือไม่รู้เรื่องรู้ความ แตต่ อนนีโ้ ตจน จะมีเมียมีลกู ได้อยแู่ ล้ว ยงั ไม่เลิกนิสยั ชอบแกล้งน้องอีก‛ ‚ผมเปลา่ นะครับคณุ ย่า เราแค่คยุ กนั เฉยๆ‛ เมื่อ อยตู่ อ่ หน้านางรุ่งฤดี ธนวรรธเปลยี่ นทา่ ทีเป็นออ่ นลง ทงั้ กิริยา ทงั้ นํา้ เสยี ง แตข่ ณะท่ีเดินเข้าไปหายา่ ชายหนมุ่ ยงั คงตวดั สายตามองอมา วดแี วบหนงึ่ หญิงสาวประคองหญิงสงู วยั อายเุ จ็ดสิบไปนงั่ ท่ีโต๊ะอาหาร นาง รุ่งฤดีมองหลานชายด้วยสายตารู้ทนั จนชายหนมุ่ ต้องแสร้งหลบหน้าไป ทางอื่น นาง หนั กลบั มาทางหญิงสาว พลนั ใบหน้ามีริว้ รอยเหี่ยวย่น ตามวยั ก็แปรเปล่ยี นเป็นยิม้ กว้าง ดวงตาเรียวเลก็ ท่ีดเู หมือนวา่ จะดุ ทวา่ กลบั ออ่ นโยนสําหรับเธอ ‚หนอู ้อม มาทานกบั ย่าสิ‛ ‚ค่ะ คณุ ย่า‛

หญิงสาวนง่ั ลงบนเก้าอีต้ วั ถดั ไป เธอตกั ข้าวจากโถใสจ่ านให้ผู้ เป็นย่า แล้วตกั ให้ตวั เอง ‚หนอู ้อม รู้ข่าวเรื่องท่ีตาวศิ กําลงั จะกลบั มาแล้วใช่ไหม‛ อมาวดีพยายามไมส่ บตาธนวรรธ ‚ค่ะ‛ วศิ รุต หลานชายอีกคนของนางรุ่งฤดจี ะเดนิ ทางกลบั มาถงึ บ้านในเช้า ในวนั พรุ่งนี ้หลงั จากที่ไปใช้ชีวิตอยทู่ ่ีลอนดอนนานหลายปีเพื่อศกึ ษา ต่อปริญญาโทและปริญญา เอก ‚พรุ่งนีเ้ช้าไม่ต้องเตรียมอาหารให้ยา่ แล้วนะ ย่าจะไปกินที่ตกึ โน้น หนอู ้อมไปกบั ยา่ ด้วยนะ‛ นางแตะบนหลงั มือของหญิงสาวเบาๆ ‚คะ่ ‛ อมาวดยี ิม้ ออกมาเพยี งบางๆ ไม่ได้แสดงออกถึงความดี ใจมากนกั เนื่องจากไมต่ ้องการให้ใครบางคนพดู จาประชดประชนั หรือ ล้อเลียนเธอได้อีก ‚สว่ น คนแถวนีก้ ็แล้วแตว่ า่ จะไปหรือไม่ไป ย่าไม่ได้บงั คบั ‛ วา่ พลางตกั กบั ข้าวใสจ่ าน โดยแสร้งไม่มองไปยงั บคุ คลที่ตงั้ ใจกลา่ วถงึ แต่ กระนนั้ เจ้าตวั ก็รู้ตวั เองดี ‚ผมไมไ่ ปหรอกครับคณุ ย่า ถ้าพวกเขาเหน็ หน้าผมเดยี๋ วจะพา กนั ทานข้าวไมอ่ ร่อยเสยี เปลา่ ๆ โดยเฉพาะใครบางคนแถวๆนี‛้

อมาวดีอดไมไ่ ด้ที่จะเงยหน้าขนึ ้ มองคนพดู เธอไมก่ ลวั เขาหรอก เพียงแคถ่ ้าไม่จําเป็นก็ไมอ่ ยากจะตอ่ ปากตอ่ คําด้วยเทา่ นนั้ เอง ‚ก็ดีนะ ไม่เปลืองข้าวสกุ ‛ ‚ผมไมไ่ ปหรอกครับคณุ ยา่ ถ้าพวกเขาเห็นหน้าผมเดยี๋ วจะพากนั ทาน ข้าวไมอ่ ร่อยเสียเปลา่ ๆ โดยเฉพาะใครบางคนแถวๆนี‛้ อมาวดีอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขนึ ้ มองคนพดู เธอไม่กลวั เขาหรอก เพียงแคถ่ ้าไมจ่ ําเป็นก็ไมอ่ ยากจะตอ่ ปากตอ่ คําด้วยเท่านนั้ เอง ‚ก็ดีนะ ไม่เปลืองข้าวสกุ ‛ นางรุ่งฤดีตอบด้วยนํา้ เสียงเรียบ คํา ตอบของหญิงชราทําให้อมาวดแี อบอมยิม้ ถ้าจะมีใครใน บ้านที่พอจะโต้ตอบชายหน่มุ ได้อย่างเท่าทนั กนั ละ่ ก็ เห็นจะมีแตน่ างรุ่ง ฤดคี นเดยี วน่ีแหละ ธนวรรธสง่ สายตาขนุ่ ๆ ให้หญิงสาวเม่ือเห็นเธอแอบขํา อมาวดี รู้วา่ เขาต้องแอบหาทางเอาคืนเธอแน่นอน จงึ รีบหบุ ยิม้ แทบจะทนั ที ‚ผมจะไปข้างนอกนะครับคณุ ย่า คนื นีอ้ าจจะไมก่ ลบั ‛ ‚ไปเถอะตามสบาย แกจะไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหนย่าคงห้าม ไม่ได้หรอก แกโตแล้ว คดิ เองได้ แคอ่ ยา่ ทําให้ย่าต้องเดอื ดร้อนหรือขาย ขีห้ น้าก็พอ‛

อมาวดเี หน็ ใบหน้าของชายหนมุ่ เปลยี่ นเป็นสเี ข้มเลก็ น้อย ‚ครับ‛ เขาตอบรับเบาๆ มองหญิงสาวด้วยสายตาท่ีคาดเดาไมอ่ อกเป็นครัง้ สดุ ท้ายก่อนจะหนั หลงั ออกไป ผู้ เป็นย่าสา่ ยหน้าหลงั จากท่ีหลานชายไม่อย่แู ล้ว ‚ตาธนั ว์นะ ตาธนั ว์ นี่คงจะไปหาความสําราญกบั สาวๆ อีกตามเคย ทงั้ แมน่ างแบบ นางงามอีกตามเคย แตล่ ะคนมีแตข่ ่าวคาวงามหน้าทงั้ นนั้ ย่ากลวั เหลือเกินวา่ จะได้หลานสะใภ้ประเภทนนั้ มาทําให้อบั อายขายหน้าวงศ์ ตระกลู ครัน้ ไอ้เราแนะนําคนดๆี ให้ก็ดนั ไม่สนใจอีก ดเู อาเถอะ!” หญิงสาวได้แต่รับฟังเงยี บๆ ก้มหน้าทานอาหารตอ่ ไป ‚แตก่ ็ยงั ดนี ะ อยา่ งน้อยก็ยงั เหลอื ตาวิศอีกคนที่ฉลาดเลือก‛ นางเอือ้ มมือมาแตะบนหลงั มือของอมาวดี ‚ความ สขุ ของคนแก่ ก็คงหนีไม่พ้นได้เหน็ ลกู หลานมีอนาคตท่ีดีและได้ คคู่ รองท่ีเหมาะสมหรอก ไม่ต้องอายหรอกหนอู ้อม ย่ารู้‛ นางพดู เม่ือ เห็นใบหน้าแดงระเร่ือของหญิงสาว ‚คณุ ย่าทราบเร่ืองนีด้ ้วยเหรอคะ‛

‚ย่า ไม่ได้เฒ่าเพราะอย่นู านเท่านนั้ หรอกนะ แตย่ ่าอาบนํา้ ร้อน มามีประสบการณ์มาก่อน เร่ืองแคน่ ีท้ ําไมจะดไู มอ่ อก ยา่ ไม่ได้เป็นหมด หว่ งแคต่ าวิศหรอกนะ แตย่ งั ดีใจด้วยท่ีหนอู ้อมจะได้ใช้ชีวิตกบั คนดีๆ มี ความรู้ มีอนาคต แถมยงั ได้อย่ใู กล้ๆ ยา่ เหมือนเดมิ ด้วย‛ ‚คณุ ยา่ ...‛ อมาวดแี อบซ่อนรอยยิม้ เอาไว้อีกครัง้ แตส่ ิ่งนนั้ ก็ได้ หารอดพ้นจากหตู าของหญิงสงู วยั ‚เห็นจะมีก็แต่ตาธนั ว์นี่แหละท่ยี ่ายงั หนกั ใจ แตก่ ็ช่างมนั เถอะ มนั โต แล้ว ถ้าไมฉ่ ลาดเลือก ยา่ ก็คงจะชว่ ยอะไรไมไ่ ด้หรอก‛ นาง รุ่งฤดีถอนหายใจเบาๆ ขณะท่ีหญิงสาวกําลงั จินตนาการถงึ ใคร บางคน คนท่ีเธอกําลงั จะได้เจอเขาในวนั พรุ่งนี ้หน้าตาเขาจะเปล่ยี นไป หรือเปล่านะ ในเมื่อเธอไม่ได้เจอเขามากวา่ สามปีแล้วหลงั จากที่เขา กลบั มาเย่ียมบ้านครัง้ ลา่ สดุ รู้แตว่ า่ เขาเรียนหนกั และทํางานไปด้วย ทงั้ คตู่ ดิ ตอ่ กนั บ้าง สว่ นใหญ่เป็นทางโทรศพั ท์ แตห่ ญิงสาวไม่กล้าโทร.ไป รบกวนเขามากนกั เพราะอย่างไรเสียเธอก็เช่ือมน่ั ในคําสญั ญาท่ีเขาเคย ให้ไว้ และยดึ ถือเอาคําสญั ญานนั้ เป็นเคร่ืองหลอ่ เลยี ้ งจิตใจ ให้คลาย จากความคิดถึงในแตล่ ะวนั ได้ เธอ ย้อนนกึ ถงึ วนั สดุ ท้ายก่อนที่วศิ รุตจะเดินทางไปตา่ งประเทศ หญิง สาวและชายหนมุ่ นดั เจอกนั ตามลําพงั เพื่อพดู คยุ เป็นครัง้ สดุ ท้ายก่อน จะจาก ลา

‘พวี่ ิศจะไปนานแคไ่ หนคะ’ ‘พี่คงไปหลายปีเลยละ่ แตจ่ ะพยายามกลบั มาเยี่ยมบ้านทกุ ปีนะ’ เขา วางมือบนศีรษะของหญิงสาว เธอจบั มือของเขาบนศีรษะตนเองมากมุ ไว้แทน ‘พวี่ ศิ อยา่ ลมื ตดิ ตอ่ มาหาอ้อมบอ่ ยๆ นะคะ’ เขายิม้ อย่างออ่ นโยน ‘พ่ีไมล่ ืมหรอก’ ‘อ้อมคงคิดถงึ พี่วิศแย่’ ตงั้ แต่ วนั แรกท่ีได้เข้ามาอย่ใู นรัว้ บ้านเดยี วกนั เขาเปรียบเสมือนพี่ชาย แท้ๆ ของเธอมาตลอด คอยอยเู่ คียงข้าง เลน่ เป็นเพ่ือน และสอน การบ้านให้เธอเป็นประจํา ทําให้เดก็ ผ้หู ญิงท่ีขาดพอ่ ขาดแม่ ไม่มีพนี่ ้อง อยา่ งเธอ รู้สกึ อบอ่นุ ใจเสมอเมื่อมีเขาอย่ดู ้วย กระทง่ั ความผกู พนั แบบพ่ี น้องได้แปรเปลยี่ นเป็นความรู้สกึ ที่ลกึ ซงึ ้ กวา่ นนั้ หญิงสาวไม่รู้วา่ มนั เกิดขนึ ้ ตงั้ แตเ่ ม่ือไร รู้เพียงวา่ ...เขาเองก็คดิ เหมือนเธอเชน่ เดยี วกนั ‘ถ้าพี่กลบั มาเมื่อไหร่ พ่ีจะคยุ กบั คณุ ยา่ เร่ืองของเรา’ ‘จริงเหรอคะ’ เธอมองหน้าเขาชดั ๆ อีกครัง้ ให้แน่ใจวา่ เขาไม่ได้ล้อเลน่ ‘จริงสิ พ่ใี ห้สญั ญา’

วิศรุตยกนิว้ ก้อยขนึ ้ มา หญิงสาวรีบสอดนิว้ เก่ียวกบั เขาทนั ที ‘อ้อมจะรอนะคะ’ เธอ โผเข้าซบอกกว้างแสนอบอนุ่ สมั ผสั เขาเป็นครัง้ สดุ ท้ายก่อนจะ ไม่ได้เจอกนั อีกนาน ฝ่ ามือใหญ่ลบู ศีรษะและเส้นผมเธอเบาๆ อมาวดี อยากจะหยดุ เวลาไว้เพียงแคน่ ี ้ไม่อยากให้ถงึ วนั พรุ่งนีเ้ลย ทวา่ วนั รุ่งขนึ ้ ก็มาถึงจนได้ วนั นนั้ เธอต้องไปโรงเรียน ด้วยยงั เรียนอย่ชู นั้ มธั ยมศกึ ษาปีที่หก จงึ ไมไ่ ด้ไปสง่ ชายหน่มุ ท่ีสนามบนิ เธอทาํ อะไรไมไ่ ด้ นอกจากรอคอยวนั แล้ววนั เลา่ แต่ พรุ่งนีแ้ ล้วสนิ ะ วิศรุตพ่ีชายผ้แู สนดขี องเธอจะกลบั มาทําสญั ญานนั้ ให้เป็นจริงเสยี ที หญิงสาวแทบจะเฝ้ ารอทกุ วนิ าทีที่หมดไปด้วยใจจดจอ่ ด้วยความหวงั และระคนไปด้วยความสขุ คนทรยศ - 1 วนั รุ่งขนึ ้ อมาวดตี น่ื แตเ่ ช้า หรือ จะเรียกให้ถกู วา่ เธอแทบจะ ไมไ่ ด้หลบั อย่างสนิททงั้ คนื เลยมากกวา่ หญิงสาวเหน็ นายก้อน คนขบั รถประจําบ้านรีบแลน่ รถออกไปตงั้ แตเ่ ช้ามืด และคงกลบั มาอีกที พร้อมกบั บคุ คลสาํ คญั ท่ีเธอเฝ้ ารอคอย

หญิง สาวอาบนํา้ แตง่ ตวั ก่อนออกจากห้องแล้วเดินไปตาม ระเบยี งชนั้ สอง เมื่อมาถงึ ห้องนอนใหญ่กลางทางเดิน เธอยกมอื เคาะ ประตู และเพยี งครัง้ เดียวมนั ก็ถกู เปิดออก ‚หนอู ้อม...ยา่ ต่นื ตงั้ นานแล้วละ่ ‛ นางรุ่งฤดีเดินออกมาในชดุ ที่พร้อมสาํ หรับการออกนอกบ้าน หญิงสาว คิดว่าท่านคงจะตน่ื เต้นไม่น้อยเหมือนกนั ท่ีหลานชายคนโตเดินทางไกล กลบั มา หญิงสงู วยั ยื่นแขนให้อมาวดีประคองเดนิ ลงไปยงั ห้องโถงชนั้ ลา่ ง นงั่ รอ เสยี งโทรศพั ท์ในห้องนงั่ เลน่ ดงั เป็นสญั ญาณวา่ ถงึ เวลาแล้ว บริเวณ โรงรถมีรถที่นายก้อนขบั กลบั มาจอดอยเู่ รียบร้อยแล้ว แต่ท่ี ประจําของธนวรรธยงั คงวา่ งเปลา่ เมื่อคนื เจ้าตวั ไมไ่ ด้กลบั บ้านตามท่ีได้ บอกผ้เู ป็นย่าไว้ อมาวดเี ห็นสายตาผิดหวงั เลก็ ๆ ของหญิงสงู วยั แต่ กระนนั้ ทา่ นก็ยงั คงมีรอยยิม้ ฉาบบนใบหน้า เมื่อเดินเข้าไปใกล้ถึงตกึ ใหญ่ รอบ รัว้ อาณาจกั รของตระกลู ธนานวุ ฒั น์ ประกอบด้วยบ้านสองหลงั หลงั เลก็ เป็นท่ีพกั ของนางรุ่งฤดี ซง่ึ มีธนวรรธ อมาวดีอาศยั อยดู่ ้วยกนั สว่ นหลงั ใหญ่นนั้ เป็นของวโิ รจน์ บตุ รชายเพียงคนเดยี วของนางรุ่งฤดี ซงึ่ เป็นบดิ าของหลานชายทงั้ สองคน รวมทงั้ สดุ า แมข่ องวิศรุต ป้ าทอง

หวั หน้าแมบ่ ้านซงึ่ เป็นญาติหา่ งๆ ของคณุ ภพ สามีของนางรุ่งฤดที ่ี ลว่ งลบั ไปแล้ว สว่ นคนงานและสาวรับใช้จะมีที่พกั เป็นห้องแถวอยู่ ด้านหลงั ตกึ ใหญ่ คนแรกที่โผลอ่ อกหน้าออกมาให้เหน็ เม่ือคนทงั้ สองไปถงึ คือสดุ า หญิง วยั กลางคนยกมือไหว้แม่ของสามีที่เดินเข้ามาข้างใน ‚สวสั ดคี ะ่ คณุ แม่‛ ‚ตาวศิ อยไู่ หน‛ หญิงชราเห็นหน้าอีกฝ่ ายก็รีบถามหาหลานชายคนโต ทนั ที สดุ ายิม้ บางๆ อมาวดคี ดิ วา่ สีหน้าของอีกฝ่ ายดไู ม่คอ่ ยตน่ื เต้นดใี จเทา่ ใด นกั ที่ลกู ชายกลบั มา ซงึ่ เป็นเร่ืองท่ีนา่ แปลกไม่น้อย ‚ตาวศิ อย่ขู ้างบนคะ่ คณุ แม่ แกขนึ ้ ไปอาบนํา้ เปล่ยี นเสอื ้ ผ้า สกั พกั คงจะ ลงมา คณุ แมไ่ ปนงั่ รอข้างในก่อนนะคะ‛ อมา วดรี ับหน้าท่ีประคองหญิงชราไปนงั่ ในห้องรับแขกตามเดมิ ตอนนี ้ หวั ใจของเธอเต้นแรง ใจลอยนกึ ไปถงึ คนท่ีอย่ขู ้างบน อยากเจอหน้าเขา เร็วๆ จะแย่ อยากยิม้ ให้เขา อยากให้เขาเหน็ วา่ ตอนนีเ้ธอเปล่ยี นแปลง ไปมากน้อยแค่ไหน กระทง่ั ในที่สดุ ก็ยินเสยี งของเขา ชายหน่มุ กําลงั เดนิ มาตรงนี ้ทวา่ นางรุ่ง ฤดีใจร้อนรีบลกุ ขนึ ้ เดินไปหาหลานชายเสยี ก่อน

‚ตาวศิ !” ‚คณุ ย่า‛ ชาย หนมุ่ ร่างสงู ไหลก่ ว้าง ก้าวยาวๆ เข้ามาหา และพนมมือค้อมตวั ลง กราบลงบนบา่ ของผ้เู ป็นย่า สองย่าหลานกอดกนั แนน่ คนย่าตบหลงั ชายหนมุ่ เบาๆ ครู่หนงึ่ เขาก็ยืดตวั ตรงดงั เดิม ชายหน่มุ หน้าตาดี สีหน้า และบคุ ลิกบง่ บอกวา่ เป็นคนใจเยน็ เคลอ่ื นสายตามาที่หญิงสาว ‚อ้อม...‛ ‚สวสั ดคี ะ่ พว่ี ศิ ‛ ต่อ หน้าผ้ใู หญ่หลายคน หญิงสาวเลือกที่จะทกั ทายด้วยการยกมือไหว้ ชายหนมุ่ ทวา่ ในใจเธออยากจะโผเข้าหาเขาหรือไม่ก็จบั ไม้จบั มือสมั ผสั เขามากกวา่ แคม่ อง หน้ากนั เขา รับไหว้ ใบหน้ามีรอยยิม้ อบอ่นุ ให้เธอเหมือนเดิม แตด่ วงตาสีเข้มคู่ นนั้ กลบั มีบางอยา่ งที่ดคู ล้ายกบั รู้สกึ ผิด แตเ่ ธอกําลงั อย่ใู นอารมณ์ ตื่นเต้นยินดจี นไม่ทนั ได้ใสใ่ จมนั อมา วดยี งั ไม่มีเวลาคยุ กบั วศิ รุตอยา่ งสว่ นตวั เธอปลอ่ ยให้ผ้ใู หญ่คยุ กนั เอง โดยท่ีสายตายงั คงตดิ ตามชายหน่มุ ไปทกุ ขณะ สาวรับใช้เข้ามา ขดั จงั หวะการพดู คยุ ของเพ่ือบอกวา่ อาหารเช้าพร้อมแล้ว นางรุ่งฤดีตบ หลงั มืออมาวดเี บาๆ ให้เดินไปด้วยกนั แตว่ ิศรุตกลบั เอย่ ขอตวั สกั ครู่

ชาย หนมุ่ กลบั ขนึ ้ ไปข้างบนอีกครัง้ หญิงสาวจงึ เข้าไปรวมกลมุ่ กบั คน อื่นๆ ท่ีห้องทานอาหาร วิโรจน์ บตุ รชายของนางรุ่งฤดีเป็นชายวยั กลางคน หน้าผากเริ่มล้านเล่ียนไปบ้างเลก็ น้อย แตใ่ บหน้ายงั คงแสดง ให้เห็นวา่ เคยเป็นชายหน่มุ หน้าตาดมี าก่อน ไมแ่ พ้ลกู ชายทงั้ สองคน ‚ตาวิศขนึ ้ ไปทําอะไรข้างบนนะ่ ตาโรจน์ ไมก่ ินข้าวกินปลาด้วยกนั เรอะ‛ ผ้สู งู วยั เอ่ยถามลกู ชาย ‚เออ่ คอื วา่ ...‛ วโิ รจน์สบตากบั ภรรยา ทงั้ คทู่ ําท่าอกึ อกั จนเป็นท่ีสงั เกต ‚มีอะไรกนั หรือ‛ ‚ไมม่ ีอะไรหรอกคะ่ คณุ แม่ทานก่อนเถอะคะ่ เด๋ยี วตาวิศก็ลงมา‛ ทวา่ กลบั ไมม่ ีใครลงมือทานอาหารกนั สกั คน อมาวดีเห็นสหี น้าไม่คอ่ ยสู้ ดขี องวโิ รจน์กบั สดุ าแล้ว คดิ วา่ ต้องมีอะไรบางอย่างแนๆ่ ไม่นานวศิ รุตก็กลบั มา ทวา่ คราวนีม้ ีใครบางคนเดินตามหลงั ชายหน่มุ มาด้วย ท่ามกลางความมนึ งงของนางรุ่งฤดีและอมาวดี ผ้หู ญิง คนนนั้ หน้าตาท่าทางสวยเอาเรื่องทีเดยี ว ใบหน้าดอู ่อนเยาว์ราว กบั อยใู่ นวยั ย่ีสบิ ต้นๆ ดวงตาคนู่ นั้ กลมโต ฉายแววใคร่รู้และต่นื เต้น ริม ฝี ปากอิ่มทาด้วยลิปตกิ สีชมพคู ลีย่ ิม้ ให้นางรุ่งฤดี ‚นี่มนั อะไรกนั ตาวิศ‛

‚คณุ ย่าครับ‛ ชายหน่มุ ค้อมตวั ลง ‚น่ีเขม็ ครับ เขมจิรา‛ หญิงสาวคนนนั้ ยกมือไหว้ อมาวดีสมั ผสั ได้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพา กลเอามากๆ เธอไมอ่ าจละสายตาจากคนทงั้ คไู่ ด้เลย ‚ใครกนั ละ่ เพอ่ื นของเราท่ีเมืองนอกเหรอ‛ ผ้เู ป็นย่าถาม ‚เขม็ ...เป็นคนรักของผมครับ‛ คําคาํ นนั้ สะท้อนก้องอยใู่ นสมองของอมาวดี หวั ใจของเธอเต้นแรง แต่ คราวนีม้ ีบางอย่างจกุ อย่ใู นอกด้วย คนรักของเขา มนั หมายความวา่ อย่างไรกนั ... เธอไม่ได้ยินเสยี งของผ้คู นรอบตวั อีกเลย ท้องที่เม่ือครู่รู้สกึ หิว นิดๆ บดั นีม้ นั วา่ งเปลา่ ความผิดหวงั กําลงั ไหลบ่ า่ เข้ามาแทนที่ นาง รุ่งฤดีลกุ ขนึ ้ ยืน แตอ่ มาวดียงั ไม่เข้าใจวา่ ทําไม เกิดอะไรขนึ ้ ตอนนีห้ ญิงสาวเอาแตจ่ ้องมองหน้าเขา ใบหน้าของคนที่เคยให้คาํ สญั ญากบั เธอไว้อย่างแนว่ แน่ และเธอก็เช่ือเขาหมดใจ ไมเ่ คยคิดเลย สดุ ท้ายแล้วมนั จะลงเอยเชน่ นี ้ ‚หนอู ้อม กลบั บ้านกบั ยา่ ‛ ‚หนอู ้อม กลบั บ้านกบั ยา่ ‛

เสยี งนนั้ ลอยเข้าหเู ธอ และถ้าหากไม่มีแรงฉดุ ขนึ ้ หญิงสาวก็ ยงั คงเหมอ่ ลอยเอาแตม่ องหน้าวศิ รุตอย่อู ย่างนนั้ ทนั ทีที่ลกุ ขนึ ้ ยืนและหนั หลงั ให้ นํา้ ตาหยดแรกก็ไหลรินโดยท่ี หญิงสาวไมท่ นั ได้ห้ามมนั ไว้ด้วยซาํ ้ ‚หนอู ้อม‛ ฝ่ ามือเหี่ยวยน่ ประคองใบหน้าของหญิงสาว เธอกะพริบตา สบตากบั หญิงชราตรงหน้า ‚คณุ ย่า...‛ หญิงสาวทนไมไ่ หว เธอซบใบหน้าลงกบั บา่ ของอีก ฝ่ าย ตอนนีท้ งั้ คเู่ ดินออกมาจากตวั บ้านแล้ว หญิงสาวจงึ ปลอ่ ยเสยี ง สะอืน้ ออกมาอย่างไม่ต้องอายใคร ‚ไมต่ ้องร้องนะ ไม่ต้องร้อง‛ นางลบู ศรี ษะและแผน่ หลงั ของหญิงสาว อมาวดเี งยหน้าขนึ ้ พยายามทําตวั เข้มแขง็ แตก่ ็ไมม่ ากพอ ไหลเ่ ลก็ สนั่ ไหวตามแรงสะอืน้ ‚ไมต่ ้องเสียใจไปนะหนอู ้อม ย่าไม่ยอมให้มนั เกิดขนึ ้ หรอก หลานสะใภ้ ของยา่ ต้องเป็นหนอู ้อมเทา่ นนั้ ‛

ทวา่ หญิงสาวสา่ ยหน้า ‚อยา่ บงั คบั พี่วิศเลยคะ่ คณุ ยา่ มนั ไม่มปี ระโยชน์ หรอก เขาคงไมไ่ ด้รู้สกึ กบั อ้อมแบบนนั้ อีกแล้ว‛ ‚ลกู ผ้ชู ายจะมาผิดสญั ญาง่ายๆ อย่างนีไ้ ด้ยงั ไงกนั ‛ อมา วดีไม่ได้ตอบ เธอเงียบเสียงลงด้วยรู้สกึ สมเพชตวั เองท่ีต้องมา ร้องไห้ตอ่ หน้าคนอื่น แสดงความอ่อนแอในแบบที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ออกไป เม่ือครู่ไมร่ ู้ว่าเธอเผลอทําอะไรไปบ้างตอนอย่ใู นบ้าน เพราะมวั แต่องึ ้ กบั คําประกาศของชายหนมุ่ จนลมื ตวั เธอ กลบั เข้ามาอยใู่ นห้องนอนสว่ นตวั ตงั้ แตเ่ มื่อไรไมอ่ าจทราบได้ เหมือนวา่ นางรุ่งฤดีจะปลอ่ ยให้เธอได้อย่ตู ามลําพงั หญิงสาวคว่ําตวั ลง นอน นํา้ ตาหลงั่ รินลงมาเป็นสายอีกครัง้ เธอยงั ไมส่ ามารถรับมือกบั เหตกุ ารณ์ไมค่ าดฝันได้ เม่ือ เช้านีเ้องท่ีเธอนอนกระสบั กระสา่ ยอย่ตู รงนีด้ ้วยความต่นื เต้น นกึ ถงึ ใบหน้าของเขา นกึ ถึงคาํ แรกท่ีเขาจะเอ่ยทกั เธอ รวมทงั้ คําสญั ญานนั่ ตอนนีเ้ธอจําใจต้องยอมรับว่าพ่วี ิศคนเดิมของเธอจากไปแล้ว มีเพียง วศิ รุตคนใหมท่ ่ีกลบั มาพร้อมกบั คนรักของเขา หญิง สาวไม่รู้จะทําอย่างไรกบั สถานการณ์นี ้เธอทาํ อะไรไมไ่ ด้เลย อทุ ธรณ์ร้องขอความเห็นใจก็ไม่ได้ เพราะรู้ดวี า่ เรื่องของหวั ใจไม่

สามารถบงั คบั กนั ได้ จงึ ทําได้เพียงก้มหน้ายอมรับชะตากรรมแสนเศร้า ของตนเองตอ่ ไปเทา่ นนั้ รถสปอร์ตสดี าํ แลน่ ปราดเข้ามาจอดในโรงรถ ร่างสงู ก้าวลงมา ผิวปาก อยา่ งอารมณ์ดีหลงั จากที่ได้ใช้เวลาในวนั หยดุ ไปกบั การเท่ียว ดืม่ และ ปาร์ตกี ้ บั สาวๆ ตามประสาชายโสดมาหนง่ึ วนั หนงึ่ คืนเตม็ แต่ แล้วเมื่อนกึ ขนึ ้ ได้ว่าตอนนีท้ กุ คนในบ้านคงกําลงั ร่วมยินดกี บั การ กลบั มาของ พี่ชาย รอยยิม้ บางๆ ของเขาก็หายไป ชายหน่มุ เดินตรงไป ยงั ตกึ เลก็ ซง่ึ เป็นที่ที่เขาย้ายเข้าไปอย่กู บั ผ้เู ป็นยา่ นบั ตงั้ แตว่ นั แรกที่พ่อ พาลกู ชายอีกคนเข้ามาในบ้าน ตอน นนั้ ธนวรรธอายเุ พียงหกขวบ จๆู่ วโิ รจน์ บิดาของเขาก็จงู มือ เดก็ ชายอีกคนที่อายมุ ากกวา่ เขาสี่ปีเข้ามาในบ้าน พร้อมบอกกบั ทกุ คน วา่ วศิ รุตเป็นลกู ชาย ที แรกเดก็ ชายก็ไมเ่ ข้าใจ กระทงั่ บงั เอิญได้ยินจากปากของผ้ใู หญ่ท่ี ทะเลาะกนั จนปะติดปะตอ่ เร่ืองราวได้ วา่ พอ่ ของเขาของไมไ่ ด้รักแม่ พวกท่านแตง่ งานกนั เพราะนางรุ่งฤดตี ้องการได้แม่ของเขามาเป็น ลกู สะใภ้ โดยไม่สนใจว่าพอ่ ของเขามีคนรักอย่แู ล้ว วิโรจน์กบั สดุ าที่ยงั รักกนั อยไู่ ด้แอบไปมาหาสแู่ ละอย่ดู ้วยฉนั สามีภรรยาใน แบบลบั ๆ ไม่มี ใครรู้เรื่องนนั้ มาก่อนเลย

แม่ ของธนวรรธมีสขุ ภาพไมค่ อ่ ยดนี กั สาเหตนุ นั้ เองเธอจงึ มีลกู ช้ากวา่ ภรรยาสดุ าไปส่ีปี กระทงั่ วนั หนงึ่ วโิ รจน์ไมส่ ามารถเก็บความลบั เร่ืองลกู ชายอีกคนไว้ได้ จงึ ต้องพาวศิ รุตและสดุ าเข้ามากราบขอขมานางรุ่งฤดี ทา่ มกลางความตกใจของทกุ คน จาก ท่ีชายหนมุ่ เคยอยกู่ บั พ่อ เขาจําได้ว่าเขาและแมร่ ีบย้ายไปอย่ตู กึ เลก็ กบั คณุ ยา่ ทนั ที เพราะวิโรจน์ต้องการให้สดุ า ภรรยาซงึ่ เป็นคนรักท่ี แท้จริงของเขามาอยดู่ ้วยกนั แตส่ ามคนผวั เมียไม่ใชเ่ รื่องที่ใครๆ จะ ยอมรับกนั ได้ จากท่ีแมข่ องธนวรรธซง่ึ มีสขุ ภาพไมด่ อี ย่แู ล้วจงึ เร่ิมทรุด หนกั เพราะจิตใจไม่ สบาย จากนนั้ เพียงสองปี ท่านก็จากเขาไปอย่างไม่ มีวนั กลบั ความ สมั พนั ธ์ระหวา่ งเขากบั พอ่ และพี่ชายจึงระหองระแหงมาก กวา่ เดิม นางรุ่งฤดีเข้าข้างเขาเต็มที่ และถือวา่ เขาเป็นหลานชายที่นาง รักมากท่ีสดุ หญิงสงู วยั ปกป้ องเขา รักและเอาใจใสเ่ ขามากขนึ ้ อีก เท่าตวั กระทงั่ วนั ที่เดก็ หญิงอมาวดีเข้ามาอยใู่ นบ้านในฐานะหลานอีก คนนนั่ แหละ ชายหนมุ่ จงึ รู้สกึ วา่ ตนเองโดดเดยี่ วอีกครัง้ ธนวรรธ ปัดความคดิ เรื่องในอดตี ออกไปให้พ้นจากสมองเมื่อก้าวเท้า เข้าบ้าน แต่เมื่อเห็นวา่ ใครบางคนนงั่ อยใู่ นห้องนงั่ เลน่ กบั ย่าของเขา ชายหน่มุ ก็ชะงกั ไปเล็กน้อย

วศิ รุต นงั่ คกุ เขา่ อยบู่ นพืน้ ข้างๆ นางรุ่งฤดี ฝ่ ายนนั้ หนั มามองชายหน่มุ เช่นกนั ทงั้ คสู่ บตากนั เพียงเสยี ้ ววินาที ก่อนที่ธนวรรธจะเบอื นหน้ากลบั และเดินเลย่ี งออกไปอยา่ งหวั เสีย อตุ สา่ ห์ คดิ วา่ คงจะยงั ไม่ได้เจอกนั ในเร็วๆ นี ้แตก่ ็เจอกนั ตงั้ แตว่ นั แรก จนได้ ฝ่ ายนนั้ คงจะมาคยุ ธรุ ะสําคญั หวั ข้อสนทนาคงหนีไมพ่ ้นเรื่องเจ้า ตวั กบั อมาวดี เขาจะไม่แปลกใจเลยถ้าในเร็วๆ นีจ้ ะได้ยินขา่ วดีของคน ทงั้ คู่ นน่ั เป็นส่ิงท่ีใครๆ ในรัว้ บ้านนีต้ า่ งรู้ดีกนั อยแู่ ล้ว ชาย หน่มุ ยกมมุ ปากยิม้ นิดๆ คล้ายจะยิม้ เยาะเมื่อเดนิ มาถงึ หน้าห้อง ของอมาวดี ตอนนีห้ ญิงสาวคงกําลงั ต่นื เต้นยินดีที่จะได้สมหวงั ในความ รักกบั วิศรุต เธอรอคอยวนั นีม้ าตลอดอย่แู ล้วนี่ ขณะที่คดิ ประตหู ้องนอนของหญิงสาวก็ถกู เปิดออกพอดิบพอดี ธนวรรธไม่ทนั ได้ตงั้ ตวั จงึ หลบเล่ียงไม่ทนั อมาวดีกําลงั ยกมอื ป้ ายตา และเม่ือเหน็ วา่ ใครยืนอย่ตู รงหน้า ร่างบางก็ ชะงกั ชาย หน่มุ ล้วงมือในกระเป๋ ากางเกงแก้เก้อ พลางมองหญิงสาว เธอสดู จมกู เบาๆ ใบหน้าและจมกู แดงๆ แสดงให้เห็นวา่ เพ่ิงผ่านการร้องไห้มา และแม้ว่าเธอจะพยายามเก็บอาการแล้วก็ตาม ทวา่ ธนวรรธก็ยงั ดอู อก ‚นี่ดีใจจนถงึ ขนั้ ร้องไห้เลยเหรอเน่ีย‛

‚พธี่ นั ว์พดู เร่ืองอะไรคะ‛ เธอถามกลบั ด้วยนํา้ เสียงขนึ ้ จมกู ‚ก็ ไอ้วิศวา่ ที่สามีของเธอไง ตอนนีก้ ําลงั คยุ กบั คณุ ยา่ อย่ขู ้างลา่ ง คงจะ คยุ เรื่องงานแตง่ งานของเธอกบั มนั รู้อยา่ งนีแ้ ล้วรีบลงไปสมทบสิ‛ หญิงสาวสดู ลมหายใจพลางกะพริบตาถ่ี ครู่หนง่ึ จงึ ตอบกลบั ด้วย นํา้ เสยี งเรียบผิดคาด ‚ขอบคณุ นะคะที่มาบอก‛ พดู แล้วก็เบีย่ งตวั หลบ เดินจากไป ‚อ้อ! ยงั ไงก็ไมต่ ้องเอาการ์ดแต่งงานมาเชิญฉนั หรอกนะ ขีเ้กียจไป‛ ชายหน่มุ พดู เสียงดงั อมาวดีหนั ขวบั กลบั ไปมอง แตด่ เู หมือนวา่ ธนวรรธพดู จบแล้วเดนิ ไป จากตรงนนั้ ทนั ที หญิงสาวจงึ ทําได้เพียงถอนหายใจหนกั ๆ ลบั หลงั เขา เมื่อรู้วา่ วศิ รุตกําลงั คยุ อย่กู บั ผู้ เป็นย่า หญิงสาวจงึ คดิ จะเล่ียงการ เผชิญหน้ากบั เขา แตแ่ ล้วเมื่อลงมาถงึ เชิงบนั ได อีกฝ่ ายก็ออกมาจาก ห้องนงั่ เลน่ ทางปีกขวาพอดี อมาวดีและวศิ รุตสบตากนั เขายิม้ น้อยๆ ให้เธอ ทําราวกบั วา่ ไมม่ ีอะไร ร้ายแรงเกิดขนึ ้ ระหวา่ งคนทงั้ คู่ ‚อ้อม พ่ีขอ...‛

‚คณุ ย่าจะขนึ ้ ไปพกั ผอ่ นข้างบนไหมคะ‛ เธอถามหญิงชรา ทําเป็นไม่ สนใจคนท่ียืนอย่ขู ้างๆ เลยทงั้ ที่ในใจยงั คงเจบ็ ปวดกบั สิง่ ที่เขาทําลงไป เธอ เดินเข้าไปประคองนางรุ่งฤดีอย่างท่ีเคยทําเป็นประจํา หญิงชรา เดนิ เหินได้ไมค่ ลอ่ งแคลว่ เหมือนเม่ือก่อนแล้ว ซงึ่ ถือเป็นเรื่องปกติ สําหรับคนวยั นี ้ ‚ย่าอยากจะออกไปข้างนอกมากกวา่ หนอู ้อมไปกบั ย่าด้วย วนั นีเ้ราไป ทานข้าวข้างนอกกนั เถอะ‛ ‚งนั้ ผมไปสง่ คณุ ยา่ นะครับ‛ วศิ รุตอาสา อมา วดชี ะงกั เบาๆ ขณะจงู มือผ้สู งู วยั แตไ่ มม่ ีใครทนั สงั เกต ถ้าเขาจะ ไปด้วย เธอก็ไม่อยากไปแล้ว เพราะเธอยงั ไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากบั เขา อย่างอีกในวนั นี ้ ‚ไมต่ ้องหรอก‛ ผ้เู ป็นย่าตอบ ‚เราน่ะกลบั ไปอย่กู บั แมค่ นรักของตวั เอง เถอะ กลบั ไปได้แล้วละ่ เดีย๋ วเขาจะรอนาน‛ ชายหนมุ่ หน้าเสียเลก็ น้อย เขามองอมาวดีอีกครัง้ อย่างสาํ นกึ ผิด ‚พ่ีขอโทษนะอ้อม ขอโทษจริงๆ กบั สิ่งที่ทําลงไป แตถ่ ้าอ้อมไมใ่ ห้อภยั พี่ พีก่ ็เข้าใจ‛

แค่นีเ้องหรือ ส่ิงทีเ่ ธอได้รับหลงั จากท่ีถกู เขาหกั หลงั อยา่ งร้ายกาจ แคค่ ํา ขอโทษ ถึงแม้วา่ เธอจะโกรธหรือไมโ่ กรธ มนั ก็ไม่สามารถเปลยี่ นแปลง ความจริงอะไรได้อย่ดู ี หญิงสาวต้องใช้ความพยายามในการกลนั้ นํา้ ตาไมใ่ ห้ไหล เธอไมอ่ ยาก ร้องไห้ฟมู ฟายตอ่ หน้าเขา ไม่ต้องการให้ใครมาสมเพช ‚อ้อมเข้าใจคะ่ พ่ีวศิ สบายใจได้ อ้อมไม่โกรธ‛ ท้ายประโยคเธอไม่ สามารถบงั คบั เสียงไม่ให้สน่ั ได้ ผ้เู ป็นยา่ ของทงั้ สองมองหน้าหลานทงั้ สองคนสลบั กนั ไปมา ไม่รู้วา่ จะ ชว่ ยอะไรได้บ้าง ‚อ้อมดกี บั พ่ีมาก พเี่ สยี ใจจริงๆ‛ ‚พอเถอะค่ะ อ้อมไม่อยากพดู ถงึ เร่ืองนนั้ อีก ในเม่ือพ่ีวศิ เลือกดีแล้ว อ้อมก็เคารพการตดั สนิ ใจของพี่วศิ คะ่ ‛ นางรุ่งฤดีลบู แขนของหญิงสาวด้วยความสงสาร ‚พอเถอะตาวิศ เราน่ะ กลบั ไปก่อนไป พดู ไปมนั ก็ไม่ประโยชน์อะไรหรอก‛ เขายงั ทําท่าเหมือนจะพดู อะไรอีกสกั อย่าง แตเ่ จอสายตาของผ้เู ป็นยา่ ปรามไว้ ชายหนมุ่ จงึ เปลยี่ นใจยอมทําตามคาํ สง่ั ‚งนั้ ผมลานะครับคณุ ย่า‛ เขาผงกศรี ษะให้หญิงชราแล้วเดินจากไป

นาง บบี มือของหญิงสาวอย่างให้กําลงั ใจ ‚ไมเ่ ป็นไรนะหนอู ้อม ทําใจ ดีๆ เข้าไว้นะ ยา่ เองก็ต้องทําใจเหมือนกนั มนั ไมน่ ่าเกิดเรื่องแบบนีข้ นึ ้ เลย‛ หญิงสาวพยายามทําตวั ให้เข้มแข็ง ‚พี่วศิ มาพดู เร่ืองอะไรกบั คณุ ย่า เหรอคะ‛ ‚ตา วศิ มาไหว้ขอโทษยา่ เขารู้ว่าทําให้ยา่ ผิดหวงั เขาเลา่ ให้ยา่ ฟังวา่ ผ้หู ญิงคนนนั้ เป็นใคร พบกนั ได้ยงั ไง‛ นางหนั มองอมาวดดี ้วยสีหน้าไม่ แนใ่ จวา่ จะเลา่ ตอ่ ดีไหม ‚ยา่ ไมอ่ ยากพดู ให้หนเู สียใจนะ แตย่ า่ ต้องบอก ให้หนรู ู้วา่ ตาวิศจะพาแม่เขม็ อะไรนนั่ มาอย่ทู ี่นี่ด้วย‛ มือ ของหญิงสาวเย็นเฉียบทนั ที เธอต้องก้มหน้าเอาไว้เพื่อซอ่ นดวงตาท่ี กําลงั รืน้ ชืน้ อีกครัง้ การท่ีรู้ว่าเขามีคนรักใหม่มนั ก็ทําให้เธอเจ็บปวดมาก พออย่แู ล้ว แตก่ ารได้รู้ว่าพวกเขารักกนั มากจนถึงขนั้ ย้ายมาอยดู่ ้วยกนั มนั ชว่ ยตอกยํา้ วา่ ในหวั ใจของชายหนมุ่ คงไม่เหลอื พืน้ ที่ไว้ให้เธออีกแล้ว ชีวติ ของเธอจะไมม่ ีผ้ชู ายและพี่ชายท่ีช่ือวิศรุตอีกตอ่ ไป ตอนนีท้ งั้ ร่างกายและหวั ใจของเขาเป็นของคนอื่นแล้วโดยสมบรู ณ์ เธอไม่มีสทิ ธิ์ แม้แต่จะคดิ ถึงเขาอีก ‚ยา่ ไม่คดิ เลยวา่ ตาวิศจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี ้ยา่ ละ่ ผิดหวงั จริงๆ‛ นาง สา่ ยหน้า ‚น่ีย่าจะไมม่ ีหลานที่ได้ดง่ั ใจสกั คนเลยใช่ไหม‛

‚ก็ผมน่ีไงละ่ ครับคณุ ย่า‛ เสยี งตอบดงั มาจากด้านหลงั อมาวดรี ีบยกมือปาดนํา้ ตาอีกครัง้ ไม่ ต้องการให้ใครเห็นมนั ในเวลานี ้โดยเฉพาะธนวรรธ ‚เรานะ่ หรือ‛ นางรุ่งฤดีย้อนถามหลานชายคนเลก็ ท่ีเดินเข้ามาหา ‚ทํา ให้ยา่ ปวดหวั น้อยกวา่ ตาวิศนิดเดียวเท่านนั้ แหละ‛ ‚ทําไม เหรอครับ ไอ้...‛ ชายหนมุ่ เกือบเผลอเรียกอีกฝ่ ายตามความเคย ชิน แตร่ ีบเปล่ียนสรรพนามทนั ‚เออ่ ...พ่ีวิศทําอะไรให้คณุ ยา่ ปวดหวั เหรอครับ‛ พดู พลางชําเลืองมองหญิงสาว นกึ สงสยั ในทา่ ทีซมึ เศร้าผิดปกตแิ ละ พฤติกรรมหลบหน้าของเธอ ‚เอาไว้ย่าคอ่ ยเลา่ ให้ฟังแล้วกนั ‛ อมา วดนี ิ่งเงียบ คนสดุ ท้ายในโลกนีท้ ี่เธอต้องการให้รู้เร่ืองระหวา่ งเธอ กบั วิศรุตคือธนวรรธ เพราะมน่ั ใจวา่ เขาจะต้องคอยเยาะเย้ยซาํ ้ เติมเธอ แน่นอน ทวา่ หญิงสาวก็ได้แต่ทําใจ เพราะถึงอย่างไรเร่ืองนนั้ ก็ต้องรู้ไป ถงึ หขู องทกุ คนในบ้านอยดู่ ี จะช้าหรือเร็วก็มีค่าไมต่ า่ งกนั ‚แล้วนี่คณุ ย่ากําลงั จะไปไหนเหรอครับ‛

‚ย่า จะออกไปทานข้าวข้างนอก ว่าแตเ่ ราเถอะ ไมอ่ อกไปปาร์ตอี ้ ีกสกั คืนหรือ พรุ่งนีเ้ช้าคอ่ ยตรงไปทํางานก็ได้ แกทําแบบนนั้ ประจําอยแู่ ล้วนี่‛ ธนวรรธมองคณุ ย่าของตนที่พดู ประชดแล้วยิม้ เก้อ ‚วนั นีผ้ มเป็นเดก็ ดี นะครับคณุ ยา่ ‛ ตอนนีเ้ขาอยากรู้ว่าพช่ี ายทําอะไรให้คณุ ย่าไม่พอใจมากกวา่ เลยทําที เป็นยอมออ่ นข้อให้ ไมเ่ ถียง ‚ให้ผมขบั รถพาคณุ ย่าไปนะครับ‛ อมา วดีคิดวา่ ตวั เองหฝู าดไปแน่ๆ ร้อยวนั พนั ปีเขาแทบไม่เคยออกไป ไหนมาไหนกบั เธอและนางรุ่งฤดีมาก่อน อีกทงั้ ในเวลาท่ีเธอยงั ทกุ ข์ใจ อย่อู ย่างนี ้ธนวรรธคอื คนท่ีเธออยากอย่ใู กล้ด้วยน้อยท่ีสดุ สว่ นนางรุ่งฤดีมองหลานราวกบั ไมเ่ ชื่อสายตา หลานชายตวั ดที ่ีทําให้ นางปวดหวั มาตลอด จๆู่ ก็เปลยี่ นท่าทีมาเอาใจคนแก่เสียอย่างนนั้ ‚คณุ ยา่ อยา่ มองผมแบบจบั ผิดอย่างนนั้ สิครับ บงั เอิญวา่ วนั นีผ้ มวา่ ง ขี ้ เกียจอยบู่ ้าน เห็นคณุ ยา่ กําลงั จะออกไปข้างนอก ผมเลยอาสาจะไปสง่ เทา่ นนั้ เอง‛ ‚ให้มนั จริงอยา่ งท่ีพดู เถอะ‛

เมื่อเหน็ วา่ ชายหน่มุ คงไปด้วยแนๆ่ อมาวดีท่ีน่ิงเงยี บไปนานจงึ เอ่ยกบั นางรุ่งฤดี ‚คณุ ย่าคะ วนั นีอ้ ้อมขออนญุ าตไม่ไปด้วยนะคะ‛ ‚ทําไมละ่ หนอู ้อม‛ ‚เขาคงลาํ บากใจท่ีผมไปด้วยน่ะครับคณุ ยา่ ‛ ‚ไมใ่ ช่นะคะ‛ หญิงสาวรีบปฏิเสธ ‚อ้อม...วนั นีอ้ ้อมยงั ไมอ่ ยากออกไป ข้างนอกคะ่ ‛ เธอแก้ตวั ‚ยา่ ไม่อยากให้เราอดุ อ้อู ยแู่ ตใ่ นบ้านเลย ออกไปเปิดหเู ปิดตาหน่อยก็ดี นะ จิตใจจะได้แจม่ ใสขนึ ้ นี่ถ้าเป็นวนั หยดุ ยาวละ่ ก็ยา่ คงจะชวนไปเที่ยว แล้ว นะหนอู ้อมไปด้วยกนั เถอะ ยา่ ไม่อยากไปกบั ตาธนั ว์สองคน ตาธนั ว์ชอบขดั ใจยา่ เดยี๋ วยา่ จะไม่มคี นคยุ ด้วย‛ ‚อ้าว...คณุ ย่า ทําไมสดุ ท้ายมาลงที่ผมอย่างนนั้ ละ่ ครับ‛ ธนวรรธ ถามยิม้ ๆ เขาไมเ่ คยโกรธเม่ือโดนผ้เู ป็นย่าเหนบ็ แนม ตงั้ แตเ่ ลก็ จนโตเขาก็โดนมาตลอดจนชินเสียแล้ว อยา่ งไรเสยี ในรัว้ บ้านแหง่ นีค้ ณุ ย่าก็เป็นคนที่เขาให้ความเคารพรักมากท่ีสดุ มากกวา่ บดิ าของตนด้วย ซาํ ้ ‚งนั้ อ้อมไปกบั คณุ ย่าก็ได้ค่ะ‛ เธอจําต้องรับคําในท่ีสดุ ด้วยไมม่ ีเหตผุ ล จะคดั ค้าน

ครู่ เดียวทงั้ หมดก็พากนั เดินไปที่รถ แต่เป็นรถยนต์อีกคนั หนงึ่ ซง่ึ สว่ น ใหญ่แล้วนายก้อนมกั เป็นคนขบั ไปทําธรุ ะตา่ งๆ ของเจ้านาย เน่ืองจาก รถสปอร์ตคนั หรูของธนวรรธนงั่ ได้เพียงสองคน ‚ย่านง่ั ข้างหลงั นะ อยากนงั่ แบบสบายๆ‛ นางบอก ชายหน่มุ เปิดประตใู ห้หญิงชราก้าวเข้าไปนง่ั อมาวดีกําลงั จะก้าวตาม ไป ทวา่ ชายหนมุ่ ยื่นมือมาขวางไว้ พดู ด้วยเสียงเบา ‚ไปนงั่ ข้างหน้าสิ ใจคอจะนง่ั เป็นคณุ นายอย่ขู ้างหลงั แล้วให้ฉนั ขบั รถให้ หรือไง‛ เขาปิดประตลู งแล้วเดินไปขนึ ้ รถฝั่งตนเอง ปลอ่ ยให้หญิงสาวยืนสะอกึ กบั คําพดู ของเขา ก่อนก้มหน้าก้าวขนึ ้ รถด้วยความจําใจ โลกท่ียงัั ไม่หยดุ หมนุ - 1 เป็นชว่ งเวลาหวั คา่ํ แล้วกวา่ พวกเขามาถงึ ร้านอาหารแหง่ หนง่ึ ยา่ นใจ กลางเมือง อมาวดไี ม่คอ่ ยได้ออกมาทานข้าวนอกบ้านบอ่ ยนกั สว่ น ใหญ่จะทานกบั นางรุ่งฤดที ี่บ้านมากกวา่ สว่ นธนวรรธนนั้ ตรงกนั ข้าม เพราะแทบจะนบั ครัง้ ท่ีเขาร่วมโต๊ะกบั คนทงั้ สองได้เลย ดงั นนั้ ครัง้ นีจ้ ึง เป็นครัง้ แรกท่ีเธอได้ออกมาทานอาหารข้างนอกร่วมกบั ชาย หน่มุ ถ้า หากไม่นบั เมื่อครัง้ ยงั เดก็

ระหวา่ งที่นง่ั รออาหาร หญิงสาวก็ขอตวั เข้าห้องนํา้ ธนวรรธจงึ สบโอกาส นนั้ ถามไถ่เรื่องวศิ รุตจากนางรุ่งฤดี ‚คณุ ยา่ บอกวา่ จะเลา่ เรื่องพี่วิศให้ฟัง มีอะไรเหรอครับ‛ นาง ถอนลมหายใจอย่างเหนื่อยออ่ นก่อนตอบ ‚ตาวิศพาผ้หู ญิงที่ไหนก็ ไมร่ ู้เข้ามาอยใู่ นบ้าน แนะนํากบั ทกุ คนวา่ เป็นคนรัก งานนีห้ นอู ้อมก็เลย เสยี ใจนะ่ ส‛ิ ธนวรรธ น่ิงองึ ้ ไปหลายวนิ าทีเมื่อได้ฟัง ถ้าเขาไมเ่ ห็นสีหน้าท่าทาง เหน่ือยใจของผ้เู ป็นยา่ ชายหน่มุ คดิ วา่ มนั คงเป็นเรื่องล้อเลน่ แน่ๆ จริง อย่ทู ี่เขาเคยพดู ประชดอมาวดวี า่ วศิ รุตอาจจะพาลกู เมียกลบั มาจาก เมืองนอก แตก่ ็ไม่เคยคดิ วา่ มนั จะเป็นจริง มิ น่าละ่ ...ทา่ ทางของหญิงสาววนั นีถ้ ึงได้ดซู มึ เศร้ากวา่ ทกุ วนั และ ใบหน้าแดงก่ําท่ีเขาเข้าใจผิดวา่ เธอร้องไห้ด้วยความตนื ้ ตนั ท่ีวศิ รุตกลบั มา แท้จริงแล้วเป็นเพราะเสยี ใจนี่เอง ‚แล้วคณุ ยา่ จะทํายงั ไงกบั เรื่องนีค้ รับ‛ ‚จะ ทํายงั ไงได้ละ่ ท่าทางตาวศิ ดจู ะรักจะหลงแม่คนนีม้ าก ถงึ ขนาดมา ขออนญุ าตย่าวา่ จะพามาอย่ดู ้วยเพราะฝ่ ายนนั้ ไมม่ ีครอบครัวอย่ทู ี่ เมืองไทย‛ ‚ถ้าอยา่ งนนั้ แสดงวา่ เร่ืองของพ่ีวิศกบั อ้อมก็คงจะ...‛

‚อืม...‛ นางพยกั หน้ารับ ‚ยา่ ละ่ สงสารหนอู ้อมจริงๆ‛ ธนวรรธถอยกลบั ไปนง่ั พิงพนกั ด้วยทา่ ทางสบายๆ ท่าทางดจู ะไม่ได้ เดือดเนือ้ ร้อนใจอะไรสกั เท่าไร ‚คณุ ธนั ว์!” แต่แล้วทนั ใดนนั้ มีเสยี งของผ้หู ญิงคนหนงึ่ เรียกช่ือเขา ชายหนมุ่ เงยหน้า ขนึ ้ มองทนั ที ‚แนตตี‛้ เขาเรียกชื่อและมองร่างหญิงสาวในชดุ แซกสนั้ สวยหรูอยา่ งไม่ เช่ือสายตา ‚คณุ มาได้ยงั ไง‛ ‚แนตตมี ้ าทานข้าวกบั เพ่ือนคะ่ ดใี จจงั เลยท่ีเจอคณุ ‛ นวิ นดา หรือแนตตี ้เป็นเซเลบริตสี ้ าวสวยท่ีชายหน่มุ ได้ทําความค้นุ เคย ด้วยมาสกั พกั หนงึ่ แล้ว เขากบั เธอเคยปาร์ตดี ้ ้วยกนั บอ่ ย ไปไหนมาไหน ด้วยกนั ก็หลายครัง้ จนเป็นขา่ วลงนิตยสารมาแล้ว ความสมั พนั ธ์ของ พวกเขาลกึ ซงึ ้ มากกวา่ แคเ่ พ่ือน แตก่ ็ยงั ไม่ถงึ ขนั้ เป็นคนรักกนั เธอยิม้ กว้าง วางมือบนไหลข่ องชายหน่มุ อย่างสนิทสนม ธนวรรธสง่ สายตาเกรงใจไปยงั ผ้เู ป็นยา่ ‚ไปนง่ั ด้วยกนั นะคะธนั ว์ ไมไ่ ด้เจอคณุ หลายวนั แล้ว‛

มีเสียงกระแอมเบาๆ ดงั มาจากผ้ทู ี่นงั่ ตรงข้ามชายหนมุ่ นวินดาหนั ไป มอง แล้วยกมือทาบอกราวกบั เพ่ิงสงั เกตเหน็ วา่ มีบคุ คลที่สามอย่ดู ้วย ‚อ๊ยุ ! น่ีคงจะเป็นคณุ หญิงย่าของคณุ ใช่ไหมคะ‛ ชายหน่มุ ยิม้ เจื่อนๆ และพยกั หน้าเบาๆ แทนคําตอบ ‚สวสั ดคี ะ่ คณุ หญิงยา่ ‛ นวินดาพนมมือไหว้หญิงชราด้วยท่าทาง ออ่ นหวานลงถนดั ตา นางรุ่งฤดีรับไหว้ ‚ฉนั ไม่ใช่คณุ หญิงหรอกจ้ะ เป็นแคย่ ่าแก่ๆ ของตาธนั ว์ เฉยๆ แล้วดเู หมือนจะเป็นแคห่ วั หลกั หวั ตอในบ้านเท่านนั้ ด้วย‛ มีเพียงธนวรรธทร่ี ู้ความหมายของคําพดู นนั้ เพราะหญิงสาวยงั คงฉีกยิม้ กว้างอยา่ งไมร่ ู้สกึ รู้สาอะไร ‚ถ้าอย่างนนั้ แนตตเี ้ปลี่ยนใจมานงั่ ทานอาหารกบั คณุ และคณุ ย่าดกี วา่ คะ่ ‛ ชายหน่มุ กําลงั จะบอกวา่ ไม่เป็นไร แต่หญิงสาวรีบเดินไปหาเพือ่ นอีก สองคนที่มาด้วยกนั ก่อนกลบั มาอีกครัง้ และแทรกตวั ลงนง่ั ข้างๆ เขา ทนั ที ‚คณุ ธนั ว์นา่ รักจงั เลยคะ่ พาคณุ ยา่ มาทานข้าวข้างนอกสองคนด้วย‛ นวินดาเอย่ ชมชายหน่มุ ดวงตาฉายแววความปลาบปลมื ้ ใจ

‚ไม่ ได้มากนั แคส่ องคนหรอกจ้ะ หลานสาวอีกคนก็มาด้วย‛ นางรุ่งฤดี ตอบ ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิม้ ที่ผ้เู ป็นหลานชายยากจะคาดเดา ‚อ้อ... นน่ั ไง มาพอดี‛ อมา วดีมองหญิงสาวแปลกหน้าด้วยความงนุ งง แตก่ ระนนั้ เธอก็พอจะ เดาได้ว่าอีกฝ่ ายคงจะเป็นคนรักของธนวรรธ เพราะเหน็ นงั่ ชิดตดิ กนั เสีย ขนาดนนั ้ เมื่อสายตาอมาวดมี องมาทางเขา ชายหนมุ่ ก็ขยบั ตวั ออกหา่ งจากนวิน ดาเลก็ น้อย ทวา่ หญิงสาวก็ยงั ขยบั ตามไป ‚ทําไมคณุ ธนั ว์ไม่เคยบอกแนตตเี ้ลยละ่ คะวา่ มีน้องสาวด้วย‛ ‚เออ่ ...‛ เขาเอย่ ค้าง ‚หนอู ้อมไม่ใช่น้องสาวของตาธนั ว์หรอก เป็นหลานสาวบญุ ธรรมของฉนั เอง‛ นางรุ่งฤดีตอบแทน ‚ออ๋ อยา่ งนีน้ ี่เองคะ่ คณุ ธนั ว์เลยไม่เคยพดู ถงึ ‛ นวนิ ดากลา่ วยิม้ ๆ แล้ว หนั ไปคยุ กระซบิ กระซาบกบั ชายหน่มุ ตอ่ ราวกบั มาดนิ เนอร์กนั เพียงแค่ สองคน จาก นนั้ นางรุ่งฤดีปลอ่ ยให้สองหน่มุ สาวพดู คยุ กนั อยา่ งกระหนงุ ก ระหนิง โดยท่ีนางไมไ่ ด้ร่วมสนทนาด้วยแม้แต่ประโยคเดยี ว และดู

เหมือนวา่ นวินดาก็ไม่ได้สนใจไถ่ถามเกี่ยวกบั นาง นางกบั อมาวดีจงึ นง่ั ทานอาหารกนั เงียบๆ อมา วดีทานข้าวไมค่ อ่ ยลงอย่แู ล้ว ยิ่งอย่ตู ่อหน้าธนวรรธและคนรักของ เขาเธอก็ยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ ทงั้ สองคนมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เธอ รู้สกึ เหมือนเป็นสว่ นเกินอยา่ งบอกไมถ่ กู ‚อ่ิมแล้วหรือหนอู ้อม‛ หญิงสงู วยั ถามเม่ือเหน็ หญิงสาววางช้อนลง ‚คะ่ อ้อมไม่คอ่ ยหิว‛ นาง รุ่งฤดีคิดวา่ หญิงสาวคงทานไม่ลงมากกวา่ คนที่เพ่ิงอกหกั มาก็คง จะเป็นอย่างนีก้ นั ทกุ ราย สว่ นนางเองก็ทานได้ไม่เยอะเชน่ กนั เป็น เพราะเหน็ ภาพขดั หขู ดั ตาตรงหน้า นกึ หนกั ใจกบั หลานชายทงั้ สองคน เลยพานทานไม่ลงไปด้วย เม่ือเห็นอมาวดีนงั่ ใจลอย หญิงสงู วยั จงึ เอ่ยชวน ‚เรากลบั กนั ก่อนดไี หมหนอู ้อม ยา่ อยากพกั ผอ่ นแล้ว ปลอ่ ยให้หน่มุ สาว เขานง่ั ทานกนั ตอ่ เถอะ‛ ‚คะ่ ‛ หญิงสาวไมป่ ฏิเสธ อีกฝ่ ายไปที่ไหน เธอก็ไปด้วย เพราะมีหน้าที่ ติดตามดแู ลท่าน ‚คณุ ยา่ จะไปไหนครับ‛ ธนวรรธถามเมื่อเห็นคนทงั้ สองลกุ ขนึ ้ ยืน

‚ยา่ กบั หนอู ้อมวา่ จะกลบั กนั ก่อน ฝากแกจา่ ยเงินคา่ อาหารด้วยก็แล้ว กนั ‛ กลา่ วจบนางก็เดินไปพร้อมกบั หลานสาวคนโปรดทนั ที ธนวรรธได้แต่ มองตามอยา่ งมนึ งง ‚แนตตี ้คณุ อ่ิมแล้วใชไ่ หม ผมวา่ จะขอตวั กลบั ‛ ‚คืนนีไ้ มไ่ ปดม่ื ด้วยกนั อีกเหรอคะ‛ หญิงสาวเบยี ดกายน่มุ ๆ เข้าหาเขา อยา่ งเรียกร้องความสนใจ ‚พรุ่งนีผ้ มมีประชมุ แต่เช้านะ่ ไมอ่ ยากไปสาย เอาไว้วนั หลงั แล้วกนั นะ‛ เขาเรียกบริกรมาคิดราคาอาหาร ควกั ธนบตั รออกมาหลายใบแล้ววาง ลงบนถาดที่อีกฝ่ ายถืออยแู่ ล้วรีบร้อนตามออกไปโดยไมร่ อเงินทอน ในที่สดุ อมาวดกี ็ต้องกลบั มานงั่ ข้างๆ คนขบั อยา่ งธนวรรธอีกครัง้ เขา ตามมาทนั ก่อนท่ีเธอกบั คณุ ย่าจะก้าวขนึ ้ รถแทก็ ซีเ่ พยี งวินาทีเดียว ทงั้ สามคนนงั่ เงยี บไปตลอดทาง เม่ือถงึ บ้านก็ตา่ งแยกย้าย กลบั เข้าห้องของตนเอง ชายหนมุ่ ไมไ่ ด้พดู จากกระทบกระทง่ั เธอเร่ือง วิศรุตอีก หญิงสาวคิดวา่ คงเป็นเพราะมีนางรุ่งฤดรี ่วมอย่ดู ้วย ชายหนมุ่ คงจะเกรงใจ ไม่ใชเ่ พราะวา่ เขาใจดกี บั เธอหรอก

เมื่อ ต้องกลบั มาอย่เู พียงลาํ พงั อีกครัง้ หญิงสาวก็กลบั มาอยใู่ นอาการ เหม่อลอยตามเดมิ หลงั จากอาบนํา้ เสร็จ เธอนงั่ กอดเข่าอย่บู นเตียง รู้สกึ เปลา่ เปล่ยี วและไร้ความหวงั กบั เร่ืองใดๆ ในชีวิต เจด็ ปีแหง่ การรอ คอยได้จบลงแล้วอยา่ งรวดเร็วชนิดที่ไมท่ นั ได้ตงั้ ตวั เลย เวลา ผา่ นไปกระทง่ั ถงึ ตีสาม หญิงสาวก็ตดั สนิ ใจนอนลง เพราะดวงตาของเธอมนั ระบมหนกั จนไมส่ ามารถจะร้องไห้ได้อีกแล้ว เธอพยายามขม่ ตาหลบั ลงให้ได้ อย่างน้อยสกั สองสามชวั่ โมงก็ยงั ดี เพราะพรุ่งนีย้ งั ต้องตืน่ ไปทํางาน การได้กลบั มาทํางานชว่ ยดงึ หญิงสาวออกจากเร่ืองวศิ รุตได้สกั พกั เสยี งคยุ กนั ของเพื่อนร่วมงาน ช่วยขบั ไลค่ วามโศกเศร้าให้เธอได้ บ้าง หญิง สาวทํางานเป็นเลขานกุ ารในบริษัทเอกชนแหง่ หนงึ่ แม้ว่า ทางครอบครัวธนานวุ ฒั น์จะมีกิจการเป็นของตนเองอยแู่ ล้ว แต่เธอ อยากปลีกตวั ออกมาทํางานแบบสว่ นตวั มากกว่า นนั่ เป็นเพราะวา่ ตอนนีผ้ ้ทู ี่กําลงั บริหารบริษัทของครอบครัวก็คอื ธนวรรธ ถ้าเธอทาํ งานท่ี นนั่ ก็คงหนีไมพ่ ้นต้องเป็นลกู น้องของเขา หญิงสาวเหน็ ถึงปัญหา มากมายถ้าหากร่วมงานด้วยกนั เธอจงึ ตดั สินใจออกมาหางานทําเอง ‚อ้อม! วนั นีเ้ป็นอะไรหรือเปล่า เหน็ เอาแตน่ งั่ เหมอ่ ลอย ชวนไป กินข้าวด้วยกนั ก็ไมไ่ ป‛

วนิศา พนกั งานฝ่ ายการตลาดที่เป็นทงั้ เพื่อนร่วมงานและเพื่อน สมยั เรียนมหาวทิ ยาลยั ของเธอ เดนิ เข้ามาถามเธอทีโ่ ต๊ะ พร้อมกบั วาง ถงุ ซงึ่ เตม็ ไปด้วยของกินที่ซอื ้ ตดิ มือมา ‚เอ้า! เอาไปกินรองท้องนะ ปลอ่ ยให้หิวอย่างนีเ้ด๋ยี วก็ทํางานไม่ ไหวหรอก‛ ‚ขอบใจมากนะวี ฉนั ไมไ่ ด้เป็นอะไรมากหรอก แคป่ วดหวั นิด หนอ่ ยน่ะ‛ ‚มิน่าละ่ หน้าตาแกดซู ีดๆ เชียว ขอบตาก็ดบู วมๆ นะ พกั ผอ่ น ไม่พอหรือเปล่า‛ อมาวดพี ยกั หน้ารับ เธอกะพริบตา รู้สกึ ปวดนิดๆ เพราะเมื่อคนื เธอเพ่ิงผ่านการร้ องไห้ ไปหลายรอบ ‚เออ...แล้วตกลงพ่ีชายของแกที่บอกวา่ จะกลบั มาวนั ก่อนน่ะ เขากลบั มาหรือยงั ‛ หญิงสาวก้มหน้า ก่อนผงกศีรษะช้าๆ แทนคาํ ตอบ ‚แล้วเขาหลอ่ ไหม แกแนะนาํ ให้ฉนั รู้จกั บ้างสอิ ้อม‛ เพื่อน สาวคนโสดของเธอเอย่ อย่างกระตือรือร้น วนิศาเธอไม่ เคยเจอวิศรุตมาก่อน พวกเธอรู้จกั กนั หลงั จากชายหน่มุ ไปเรียนตอ่

ตา่ งประเทศแล้ว วนิศาจึงรู้เพียงวา่ เขาเป็นพ่ีชายแสนดีท่ีเธอรักมาก ท่ีสดุ แต่ไมร่ ู้ถงึ ความสมั พนั ธ์ที่แท้จริง เพราะเธอไม่เคยเลา่ เรื่องนนั้ ให้ ใครฟัง ‚คงไม่ได้หรอก‛ หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา รู้สกึ มีก้อนแขง็ ๆ จกุ อยู่ ในคาํ คอ ‚เพราะวา่ เขามีคนรักแล้ว‛ ‚ว้า! เสยี ดาย จงั ‛ วนิศายกมือเกาศรี ษะ ‚สว่ นพ่ีชายอีกคนของ แกก็น่าเสยี ดายเหมือนกนั นะ หน้าตาออกจะหลอ่ เหลาอย่างกบั ดารา แตไ่ มน่ า่ มีนิสยั แบบนนั้ เลยเนอะ‛ เธอเคยเลา่ เร่ืองธนวรรธให้วนิศาฟังอยบู่ ้าง อีกฝ่ ายจงึ พอจะรู้ เร่ืองระหวา่ งเธอกบั เขา รู้ว่าธนวรรธชอบแกล้งเธอมาตงั้ แตเ่ ดก็ ‚ทงั้ หมดนีเ้ธอซอื ้ มาเท่าไรน่ะ ฉนั จะจา่ ยคืนให้นะ‛ อมาวดหี ยิบกระเป๋ าสตางค์เตรียมจะจ่ายเงินคืนให้เพ่ือน แตว่ นิศายื่นมือมาห้ามไว้ ‚ไม่ต้องๆ ฉนั ซอื ้ ให้ ถ้าคิดมากละ่ ก็ คราวหน้าแกค่อยเลยี ้ งข้าว ฉนั แทนแล้วกนั ‛ ‚ขอบใจอีกครัง้ นะวี‛ ‚เออๆ ไมเ่ ป็นไรหรอก‛

ทงั้ สองไมไ่ ด้พดู อะไรกนั อีกเพราะถึงเวลาทํางานของชว่ งบา่ ย แล้ว วนิศาแยกย้ายกลบั ไปนงั่ ที่โต๊ะทาํ งานในแผนกของตนเอง สว่ นของ กินที่ซอื ้ มา หญิงสาวแทบไมไ่ ด้แตะมนั เลย เธอย้ายไปวางในชอ่ งเก็บ ของข้างโต๊ะแทน ถงึ เวลาหกโมงเยน็ พอดิบพอดี วนิศาเดนิ มาหาเธอท่ีโต๊ะอีกครัง้ เพื่อจะชวนกลบั บ้าน ทวา่ งานของหญิงสาวยงั ไมเ่ สร็จเรียบร้อย เธอ เหลืออีกนิดหนอ่ ยและอยากจะทําให้เสร็จในวนั นี ้จงึ บอกให้อีกฝ่ าย กลบั ไปก่อน ไมต่ ้องรอ ‚งนั้ ฉนั ไปก่อนนะ‛ วนิศาโบกมือให้เธอ ย่ีสิบ นาทีหลงั จากที่วนิศากลบั ไปแล้ว อมาวดีก็เก็บสมั ภาระ เตรียมตวั ออกจากออฟฟิศ แตย่ งั ไม่ทนั สะพายกระเป๋ า ประตหู ้อง ทํางานเยือ้ งไปทางด้านหลงั ของเธอก็ถกู เปิดออก ‚อ้าว...คณุ อ้อม ยงั ไม่กลบั บ้านอีกเหรอครับ‛ หญิงสาวหนั ขวบั ไปมอง ‚คณุ ไตร‛ ไตรภพ เป็นเจ้านายที่เธอทํางานให้เขาในตําแหน่งเลขานกุ าร ‚อ้อมกําลงั จะกลบั อยพู่ อดคี ะ่ ‛

‚ผมก็กําลงั จะกลบั เหมือนกนั ครับ ถ้าคณุ อ้อมไมร่ ังเกียจ จะ กลบั พร้อมผมก็ได้นะครับ‛ น่ีไมใ่ ชค่ รัง้ แรกที่เขาเคยออกปากวา่ จะไปสง่ เธอ และก่อนหน้า นีห้ ญิงสาวก็หาทางปฏิเสธได้ทกุ ครัง้ ไป ‚อ้อมไมร่ ังเกียจหรอกคะ่ แตว่ า่ ...‛ ‚ดีใจจงั ท่ีคณุ อ้อมไม่รังเกียจ งนั้ เราไปกนั เลยนะครับ‛ เขาอาศยั จงั หวะที่หญิงสาวยงั พดู ไมจ่ บ กลา่ วรวบรัดตดั บทจน เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ จงึ ทําได้เพียงกะพริบตาปริบๆ อย่างมนึ งง ‚อะ...เอ่อ งนั้ ก็ได้ค่ะ‛ ‚เชิญครับ‛ ไตรภพ ผายมือให้เธอเดนิ นําไปก่อน พวกเขาลงไปยงั ลานจอด รถ รถยนต์สีบรอนซ์จอดอย่ใู นท่ีสาํ หรับผ้บู ริหาร เขาเปิดประตใู ห้เธอ ก้าวเข้าไปนงั่ ก่อน หญิงสาวเคยนงั่ รถของเขามาแล้ว เพราะในบางวนั เธอจะต้องติดตามเขาไปหาลกู ค้าด้วย แต่น่ีเป็นครัง้ แรกที่เธอไปกบั เขา นอกเวลางาน เขาพอรู้วา่ เธอพกั อย่แู ถวไหน จากการพดู คยุ ในยามที่ ต้องเดินทางไปหาลกู ค้าด้วยกนั

ระหวา่ งทาง การจราจรตดิ เป็นแถวยาวเหยียด และมนั ช่วยยืดเวลาให้ หญิงสาวอยกู่ บั เขานานขนึ ้ อยา่ งท่ีไม่ได้ต้องการเลย ‚เราไปหาอะไรทานกนั ก่อนไหมครับ ตอนนีร้ ถติดมาก อีกสกั ชวั่ โมงหรือสองชว่ั โมงคอ่ ยออกมาใหม่ ถนนนา่ จะโลง่ ขนึ ้ บ้างแล้ว‛ ‚แต่วา่ อ้อมยงั ไม่หิวคะ่ ‛ พดู ไม่ทนั ขาดคํา ท้องของเธอก็ร้องเสยี งดงั โครกคราก ประท้วง เจ้าของของมนั ท่ีแทบจะไมป่ ลอ่ ยให้มีอะไรตกถงึ ท้องเลยตลอดทงั้ วนั นี ้ ชายหน่มุ เอียงคอมองเธอ ยิม้ ขนั ๆ ‚แบบนีจ้ ะบอกวา่ ไม่หิวได้อีก เหรอครับ‛ จะ ปฏิเสธทงั้ ท่ีมีหลกั ฐานแบบนีก้ ็คงจะดนู า่ เกลยี ดไปหนอ่ ย ดี ไมด่ ี เจ้านายของเธออาจจะคิดวา่ เธอรังเกียจเขา หญิงสาวจงึ จําเป็นต้องตอบรับอย่างเล่ียงไมไ่ ด้ หญิงสาวยิม้ แหยๆ ‚อ้อมหิวก็ได้คะ่ ‛ ร้าน อาหารที่ไตรภพนําเสนอ ตงั้ อยถู่ ดั ไปอีกสามสีแ่ ยก ทวา่ ตอนนีก้ ารจราจรยงั คงแน่นหนา รถยนต์เคลือ่ นไหวได้ทีละนิด หญิงสาว ไมใ่ ชค่ นคยุ เก่ง ประกอบกบั ในใจยงั มีเร่ืองให้ครุ่นคดิ เธอจงึ ใช้เวลาสว่ น ใหญ่มองออกไปด้านนอกรถมากกวา่

ถนน เลนกลางด้านซ้ายมือรถพอขยบั ได้บ้าง เม่ือรถคนั หน้า เคลอ่ื นตวั ไป รถสปอร์ตสดี าํ คนั หนงึ่ ก็แลน่ เข้ามาแทนท่ี ทีแรกหญิงสาว ไมไ่ ด้สงั เกตมนั ให้ถนดั ตาเพราะมวั แตค่ ดิ อะไรเรื่อยเปื่อย ทวา่ ผา่ นไปครู่ หนง่ึ เธอจงึ เพิ่งเอะใจวา่ มนั ดคู ้นุ ตาเหลือเกิน โดยเฉพาะคนขบั ถนนเลนกลางด้านซ้ายมือรถพอขยบั ได้บ้าง เม่ือรถคนั หน้าเคล่ือน ตวั ไป รถสปอร์ตสดี าํ คนั หนงึ่ ก็แลน่ เข้ามาแทนท่ี ทีแรกหญิงสาวไมไ่ ด้ สงั เกตมนั ให้ถนดั ตาเพราะมวั แตค่ ิดอะไรเร่ือยเปื่อย ทวา่ ผ่านไปครู่หนง่ึ เธอจงึ เพิ่งเอะใจวา่ มนั ดคู ้นุ ตาเหลือเกิน โดยเฉพาะคนขบั จงั หวะ เดยี วกนั ธนวรรธท่ีอย่บู นรถคนั นนั้ ก็หนั มาเห็นเธอเข้า พอดี ทงั้ คสู่ บตากนั อยา่ งลมื ตวั แม้ว่าจะมีกระจกรถกนั้ อยู่ แตเ่ ธอก็คิด ว่าเขาต้องเหน็ และรู้ว่าเป็นเธอแนๆ่ เพราะอีกฝ่ ายชะงกั ไปเช่นกนั เม่ือ เหน็ เธอ หญิงสาวเอนตวั กลบั มานงั่ หลงั ตรงพิงพนกั เชน่ เดิมเพ่ือหลบให้พ้นจาก สายตาของธนวรรธ แต่ทา่ ทีนนั้ กลบั ไม่รอดสายตาของไตรภพไปได้ ‚คณุ อ้อมเป็นอะไรหรือเปลา่ ครับ หิวมากหรือเปลา่ เดีย๋ วผมพาแวะ ร้านอาหารแถวนีก้ ็ได้‛

‚อ้อมไม่ได้เป็นอะไรหรอกคะ่ ‛ เธอ พยายามไมห่ นั กลบั ไปมองธนวรรธ อีกฝ่ ายมีเพ่ือนร่วมทางมาด้วย ซง่ึ คงจะเป็นหญิงสาวคนที่เธอเจอเม่ือวาน และธนวรรธก็คงเห็นว่าเธอ มากบั ไตรภพด้วยเชน่ กนั โชคดที ี่ถนนเลนขวา รถยนต์เร่ิมเคลื่อนไหวได้แล้ว ไตรภพจงึ ขบั รถพ้น ไปจากสายตาของธนวรรธในท่ีสดุ หลงั จากทานมือ้ คา่ํ กนั เสร็จ เจ้านายหน่มุ ยงั คงอาสาขบั รถพาอ มาวดีมาสง่ ท่ีบ้านด้วย แตเ่ ธอบอกให้เขาสง่ ถึงแคห่ น้าประตรู ัว้ ด้านนอก เท่านนั ้ ‚บ้านของคณุ อ้อม ดใู หญ่โตจงั เลยจงั นะครับ‛ เขามองเข้าไป ข้างในด้วยความสนใจ ‚ไม่ ใชบ่ ้านของอ้อมหรอกค่ะ เป็นบ้านของคณุ ย่าบญุ ธรรมของ อ้อมน่ะคะ่ ขอบคณุ คณุ ไตรมากนะคะท่ีมาสง่ ‛ เธอกลา่ วเสร็จสรรพ พร้อมกบั ยกมือไหว้เจ้านาย ‚อ้อม ไมต่ ้องไหว้ผมหรอกครับ มนั ดหู ่างเหินยงั ไงก็ไมร่ ู้ คดิ เสีย วา่ ผมเป็นเพื่อนของอ้อมแล้วกนั นะครับ‛ เป็นครัง้ แรกที่เขาเรียกเธอช่ือ เฉยๆ

‚ไม่ได้หรอกคะ่ คณุ เป็นเจ้านาย อ้อมจะมาคิดวา่ คณุ เป็นเพื่อน ไม่ได้หรอกคะ่ ‛ อาจจะดเู ป็นการทําให้เสยี นํา้ ใจ แตห่ ญิงสาวไม่สามารถรับ สถานะนนั้ เอาไว้ได้ เพราะเธอไม่เคยคิดจะตีสนิทกบั เขาในแบบนนั้ รอยยิม้ ของชายหน่มุ เจื่อนไป แตก่ ็ยงั รักษาสีหน้าปกตเิ อาไว้ได้ ‚ไม่เป็นครับ ผมเข้าใจ เรื่องอย่างนีต้ ้องใช้เวลา หวงั วา่ คราว หน้าเราจะได้ไปกินข้าวกนั อีกนะครับ‛ อมาวดีทําได้เพียงยิม้ รับด้วยไมตรีตามมารยาท เธอก้าวลงมา มองดรู ถ ของไตรภพท่ีแลน่ จากไปก่อนจะผลกั ประตรู ัว้ บานเลก็ และเข้าไปข้างใน ไฟในห้องนง่ั เลน่ เปิดเอาไว้สวา่ งโร่ บง่ บอกวา่ นางรุ่งฤดียงั ไม่ เข้านอน หญิงสงู วยั กําลงั นง่ั ดรู ายการข่าวทางโทรทศั น์ ก่อนหน้านีห้ ญิง สาวได้โทร.มารายงานแล้ววา่ วนั นีจ้ ะกลบั บ้านช้าเน่ืองจากออก ไปทาน ข้าวกบั เพ่ือน หญิงสงู วยั ก็รับฟังอย่างเหน็ ด้วยและสนบั สนนุ ให้เธอใช้ เวลาอยกู่ บั เพ่ือนฝงู บ้าง ‚กลบั มาแล้วเหรอหนอู ้อม‛ ‚ค่ะคณุ ย่า‛ เธอพนมมือไหว้นางรุ่งฤดี เป็นส่งิ ปกติที่เธอทําทกุ ครัง้ เมื่อกลบั มาจากการทํางาน