มงกุฎหัวใจ

มงกฏุ หัวใจ ตอน ๑ รถสปอร์ตเปิ ดประทุนสีดาํ แล่นดว้ ยความเร็วสูงไปตาม ถนนเลียบทะเลสาบ แผน่ น้าํ สะทอ้ นเปลวแดดยามสายเป็น ประกายระยบิ ระยบั ฝั่งตรงขา้ มที่แลเห็นอยลู่ ิบๆ คือหม่อู าคารสี ขาว โอบลอ้ มดว้ ยตน้ ไมข้ นาดใหญ่สีเขียวจดั ราวกบั ภาพวาดของ จิตรกรเอก ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์... ทะเลสาบน้าํ จืดขนาดใหญ่ซ่ึงมี รูปร่างดงั่ พระจนั ทร์เส้ียว อยู่ ณ ใจกลางของประเทศ เป็น ทะเลสาบที่งดงามและมีความสาํ คญั ท่ีสุด ทวา่ รอบทะเลสาบแห่ง น้ีไม่มีโรงแรมหรือที่พกั ใดใหด้ ่ืมด่าํ ความงดงามอนั ยากจะ บรรยาย ผทู้ ่ีตอ้ งการสัมผสั สามารถทาํ ไดเ้ พียงมาท่ีสวนสาธารณะ ซ่ึงขนานไปกบั ถนนและทะเลสาบเท่าน้นั สิ่งก่อสร้างหน่ึงเดียว ในบริเวณน้ีคือหมู่อาคารหินอ่อนสีขาวขนาดใหญ่ในบริเวณที่เวา้ ลึกท่ีสุดของพระจนั ทร์เส้ียว ผนู้ งั่ อยหู่ ลงั พวงมาลยั เป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สวมแวน่ กนั แดดสีดาํ สนิทบดบงั ใบหนา้ ส่วนหน่ึง ดวงตาภายใตแ้ วน่ กนั

แดดมองตดั ผืนน้าํ กวา้ งใหญ่ไปยงั อาคารแห่งน้นั มุมปากโคง้ ข้ึน นิดๆ เป็นเชิงยมิ้ มือใหญ่คุมพวงมาลยั อยา่ งมน่ั คง หกั พวงมาลยั ดว้ ยความเร็วท่ีลดลงเพียงเลก็ นอ้ ยเพอื่ เล้ียวลงจากถนนเลียบ ทะเลสาบไปสู่ถนนที่ตดั เขา้ ไปในแนวสวนป่ าเพือ่ ข้ึนไปยงั เนิน สูง ทิ้งทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์และพระราชวงั เลนีเธียอนั งดงามดว้ ย สถาปัตยกรรมโบราณและเป็นศูนยร์ วมอาํ นาจการปกครองแห่ง ราชอาณาจกั รเลนีเธียไวเ้ บ้ืองหลงั เสียงเครื่องยนตแ์ ล่นตดั ความเงียบของสวนป่ า เสน้ ทางท่ีร่ม คร้ึมเพราะตน้ ไมใ้ หญ่ขนาบขา้ งน้นั ไร้การสัญจรของพาหนะอื่น ใด เพราะถนนเส้นน้ีมิใช่เสน้ ทางการจราจรท่ีใชก้ นั มากเช่นถนน เลียบทะเลสาบ ผทู้ ่ีใชเ้ ส้นทางน้ีมีเหตุผลเดียวคือตอ้ งการข้ึนไปท่ี เซราเธีย ทวา่ เซราเธีย...เนินแสงตะวนั ซ่ึงโอบลอ้ มไวด้ ว้ ยสวนป่ า มิใช่สถานท่ีที่จะข้ึนไปไดต้ ามใจปรารถนา รถคนั เลก็ แต่แรงมา้ สูงไม่ต่างจากรถแข่งนกั ลดั เลาะไปตาม ถนนคดเค้ียวไม่นาน กช็ ะลอความเร็วลงเลก็ นอ้ ยเมื่อเห็นซุม้ ป้ อม

ยามเลก็ ๆ ทหารประจาํ การอยรู่ ีบเปิ ดด่านทนั ทีเมื่อเห็นวา่ รถท่ีตรง เขา้ มาน้นั เป็นพาหนะประจาํ กายผใู้ ด ชายหนุ่มที่นงั่ อยหู่ ลงั พวงมาลยั พยกั หนา้ นิดๆ ใหก้ บั ทหาร ท่ีแสดงความเคารพอยา่ งพร้อมเพรียง เขาพารถพงุ่ ไปตามถนนซ่ึง มุ่งสู่เนินแสงตะวนั ดว้ ยหวั ใจเบิกบาน ไม่ถึงอึดใจกพ็ บกบั แนวร้ัวเหลก็ โปร่ง ประตูใหญ่ใตซ้ ุม้ โคง้ เหลก็ ดดั ซ่ึงมีเครือกหุ ลาบป่ าเล้ือยพนั ปกคลุมแทบไม่เห็นลวดลาย ออกดอกสีชมพจู ดั ประตูซ่ึงปิ ดอยเู่ สมอถูกเปิ ดไวร้ อจากการวิทยุ ติดต่อมาจากป้ อมทหารด่านแรก ปลอ่ ยใหร้ ถสีดาํ ผา่ นเขา้ สู่พระ ตาํ หนกั กุหลาบแกว้ โดยไม่ตอ้ งหยดุ ตรวจ เหล่าทหารราชองครักษข์ องพระตาํ หนกั ต่างรู้ดีวา่ ผทู้ ่ีนงั่ อยู่ เบ้ืองหลงั รถสปอร์ตสีดาํ มนั ปลาบคนั น้ีคือผใู้ ด หากท่ีเหล่าทหาร ต่างมองไปเบ้ืองหลงั กค็ ือความวา่ งเปลา่ ของถนน เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย เอรีส พระราชโอรสพระองคท์ ี่สองใน สมเดจ็ พระราชาธิบดีและสมเดจ็ พระราชินีแห่งเลนีเธีย เสดจ็ โดย ไม่มีราชองครักษต์ ามเสดจ็ อีกเช่นเคย

มือใหญ่ผลกั ประตไู มห้ นาหนกั สลกั ลวดลายดอกกหุ ลาบ ราชินีแห่งมวลบุปผางามวิจิตรเปิ ดเขา้ ไปในหอ้ งกวา้ งซ่ึงตกแต่ง ดว้ ยเครื่องเรือนโบราณชิ้นใหญ่ฝีมือประณีต เช่นเดียวกบั พรม หนานุ่มบนพ้ืนและผา้ ม่านหนานกั บ่งบอกความเก่าแก่หากถกู ดูแลรักษาอยา่ งดี อวดความงดงามจนถึงบดั น้ี หากจะมีสิ่งท่ีผดิ แผกจากกลิ่นไอความเก่าแก่ของหอ้ งกค็ งจะเป็นแลบ็ ทอ็ ปท่ีวางอยู่ บนโต๊ะทาํ งานไมโ้ อ๊กสีเขม้ และร่างสูงใหญ่ท่ีกา้ วเขา้ มาในหอ้ ง อยา่ งกระฉบั กระเฉง นยั น์ตาสีม่วงเขม้ พราวระยบั เม่ือเห็นร่างสูง สง่ายนื เด่นอยกู่ ลางหอ้ ง ลาํ แสงที่ลอดผา่ นหนา้ ต่างกระจกใสยาวจากเพดานจรดพ้นื ตอ้ งร่างสูงงามสง่าที่ยนื อยกู่ ลางหอ้ ง หากไม่มีการเคล่ือนไหวคง ทาํ ใหเ้ ขา้ ใจผิดวา่ ร่างน้นั คือประติมากรรมรูปสลกั จากฝีมือประติ มากรเอก เน่ืองดว้ ยความงามสมบรู ณ์แบบเกินกวา่ จะเป็นคน ธรรมดา นยั นต์ าสีม่วงเขม้ พราวระยบั กา้ วไปหยดุ เบ้ืองหนา้ ร่างสูง สง่าน้นั ก่อนจะชิดเทา้ มือขวายกข้ึนทาบที่หวั ใจพร้อมกบั คอ้ ม ศีรษะลง

“ถวายบงั คมพระเจา้ ค่ะ” พระเนตรสีม่วงเขม้ ลึกล้าํ แห่งเจา้ ฟ้ าชายเลเธีย วาเลอรีอสั พระราชโอรสพระองคแ์ รกในสมเดจ็ พระราชาธิบดีและสมเดจ็ พระราชินี มกฎุ ราชกมุ ารแห่งเลนีเธีย ทรงทอดพระเนตรชายหนุ่ม ร่างสูงใหญ่ในชุดเส้ือผา้ ฝ้ ายสีขาวคอต้งั ผา่ กลางลงมาเกือบถึงอก แขนยาวกบั กางเกงยนี ส์สีซีดดว้ ยรอยแยม้ พระสรวลปนอ่อน พระทยั ทรงพยกั พระพกั ตร์ใหพ้ ระอนุชา “ไม่ตอ้ งมาทาํ เป็นมีพิธีรีตองกบั พ่ี” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย เอรีส แยม้ พระสรวลกวา้ ง พระเนตรสี เดียวกบั พระเชษฐาพราวระยบั “กพ็ เ่ี ล่นแต่งตวั เป็นเจา้ ชายนี่นา... ผมกต็ อ้ งเลน่ ใหส้ มบท ราชองครักษห์ น่อย” ตรัสดว้ ยพระสุรเสียงร่าเริง ปนยวั่ เยา้ เลก็ ๆ ดว้ ยคาํ สามญั ท่ีโปรดใชเ้ ม่ืออยสู่ ่วนพระองค์ ทรงทราบวา่ หมายกาํ หนดการของพระเชษฐาในวนั น้ี คือเสดจ็ เปิ ดอาคาร พพิ ิธภณั ฑห์ ลงั ใหม่ จึงทรงฉลองพระองคด์ ว้ ยชุดพ้นื เมือง วรกายสูงสง่าทรงฉลองพระองคผ์ า้ ทอพ้นื เมืองคอต้งั ผา่ กลางลงมาเลก็ นอ้ ยสีขาวแขนยาวจรดขอ้ พระหตั ถ์ ชายคลุม

พระโสนี ปักลวดลายดว้ ยเส้นทอง สนบั เพลายาวสีขาว พนั ทบั บ้นั พระองคด์ ว้ ยผา้ สีม่วงเขม้ เดินเสน้ ทองสอดแทรกในเน้ือผา้ ลวดลายประจาํ ราชวงศ์ และผา้ คลมุ ไหล่สีเดียวกนั ตรึงไวด้ ว้ ยเขม็ กลดั ตราประจาํ พระองคเ์ หนือพระองั สาขวาปล่อยชายทิ้ง เบ้ืองหลงั ซ่ึงจะตวดั คลอ้ งไวท้ ่ีพระกรซา้ ยยามเสดจ็ บนพระอุระ กวา้ งมิไดป้ ระดบั ดวงตราหรือดวงดาราบอกพระยศใดๆ เคร่ืองประดบั พระองคม์ ีเพยี งเส้นทองคาํ ถกั แถบเลก็ ๆ คาด พระนลาฎอนั เป็นเครื่องประดบั ตามประเพณีนิยมสาํ หรับบุรุษ เลนีเธียเท่าน้นั เลนีเธีย...ประเทศเลก็ ๆ ซ่ึงเป็นที่รู้จกั วา่ เป็นอาณาจกั ร ประวตั ิศาสตร์ในปัจจุบนั เน่ืองจากยงั สามารถดาํ เนินชีวติ โดย สามารถกา้ วทนั กระแสโลกเศรษฐกิจทุนนิยมไดโ้ ดยรักษา ขนบธรรมเนียมประเพณีวฒั นธรรมเก่าแก่ไวม้ ากมาย และเป็น หน่ึงในประเทศท่ียงั ปกครองดว้ ยระบอบราชาธิปไตย โดยมี สมเดจ็ พระราชาธิบดีเป็นพระประมุข นบั จากการสถาปนา ราชอาณาจกั รเมื่อหลายร้อยปี ก่อน เลนีเธียจึงเป็นอีกจุดหมายของ นกั ท่องเท่ียวทวั่ โลก

นอกจากรายไดจ้ ากการท่องเท่ียวแลว้ เลนีเธียยงั มีสินคา้ ส่งออกท่ีสาํ คญั ระบบการเงินการธนาคารท่ีแขง็ แกร่ง กฎหมาย และโครงสร้างภาษีท่ีดึงดดู นกั ลงทุน รวมถึงยงั มีกองทุนเพื่อการ ลงทุนแห่งชาติซ่ึงสามารถนาํ เงินตราเขา้ ประเทศไม่นอ้ ย หากประชาชนเลนีเธียต่างกร็ ู้กนั ดีวา่ สมเดจ็ พระราชาธิบดี พระองคป์ ัจจุบนั ทรงมีพระพลานามยั ท่ีไม่ค่อยสมบูรณ์ในระยะ สองสามปี ท่ีผา่ นมา จึงทรงส่งทอดอาํ นาจการบริหารประเทศ ใหแ้ ก่องคม์ กฎุ ราชกมุ าร ผทู้ รงไดร้ ับการกล่าวขานวา่ เป็นเจา้ ชาย รูปงามประดุจกา้ วออกมาจากเทพนิยาย ซ่ึงชาวเลนีเธียขนานพระ นามพระองคว์ า่ ...เจา้ ชายแสงจนั ทร์ แต่ในวงการการเงินและ ธนาคารของโลกรู้จกั พระนามเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียดี ในฐานะ นกั การเงินคล่ืนลกู ใหม่ท่ีถกู จบั ตามองในวงการการเงินการ ธนาคารของโลก หน่ึงในผบู้ ริหารกองทุน Lunar Rose กองทุน เพื่อการลงทุนของเลนีเธียซ่ึงมาจากพระดาํ ริของพระองคเ์ อง องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทอดพระเนตร ‘ชุดราชองครักษ’์ ใน พระองค์ ทาํ ใหพ้ ระอนุชารีบตรัสช้ีแจง

“วนั น้ีผมออกเวรครับ” ฉลองพระองคจ์ ึงเป็นแบบสบายๆ แมก้ ระทง่ั งานพระราชพธิ ีกโ็ ปรดฉลองพระองคด์ ว้ ยชุดนายทหาร ราชองครักษม์ ากกวา่ ชุดพ้นื เมืองแบบพระเชษฐาทรงอยเู่ ป็น ประจาํ จนเป็นภาพคุน้ ตาของประชนชนเลนีเธียในฐานะเจา้ ชาย นกั การทหาร “เอาเถอะ... นายรู้วา่ พี่เรียกนายมาเพราะอะไรใช่ไหม” องค์ มกฎุ ราชกมุ ารคร้านที่จะไลเ่ รียงพระอนุชา เพราะทรงรู้วา่ อยา่ งไร ‘เซน’ กล็ ่ืนไหลไปไดต้ ลอดอยแู่ ลว้ แมจ้ ะเป็นทหารผเู้ คร่งครัดใน ระเบียบวนิ ยั แต่พระอปุ นิสัยท่ีแทจ้ ริงของพระอนุชาน้นั ทรงร่าเริง รักความสนุกสนาน ข้ีเลน่ ทวา่ กท็ รงเสน่ห์ เป็นที่รักใคร่ของทุก คนไม่วา่ จะทรง ‘ร้าย’ เพียงใด เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรตามวรกายสูงสง่าสาวพระ บาทไปยงั โต๊ะไมโ้ อ๊กโบราณ ทรงรู้โดยไม่ตอ้ งรอทอดพระเนตร เอกสารที่พระเชษฐาทรงหยบิ ออกมาจากลิ้นชกั โต๊ะ เพราะวา่ ทรง พิมพเ์ อกสารแผน่ น้นั ดว้ ยพระหตั ถ์ ทรงสบพระเนตรคมกริบ...ลึกล้าํ

แมพ้ ระพกั ตร์ของพระเชษฐาจะ ‘งาม’ เกินบุรุษเพราะทรง รับพระโฉมมาจากพระมารดา หากพระเนตรคมน้นั ... แรงกลา้ ยง่ิ มีไม่กี่คนท่ีกลา้ สบพระเนตรตรงๆ “ผม...” ทรงอึกอกั เลก็ นอ้ ย เพือ่ เรียบเรียงคาํ ตอบใหก้ บั คาํ ถามในแววพระเนตรของพระเชษฐา “หายใจไม่ออก...” “หืม...” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทาํ เสียงในพระศอเบาๆ ก่อนจะ ทรงแยม้ พระสรวล “กเ็ ห็นยงั เดินไปเดินมาไดอ้ ยนู่ ่ี” “พ่เี ลธ์... อยา่ แกลง้ ทาํ เป็นไม่เขา้ ใจน่า” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธีย เกือบจะทรงคอ้ น ทรงถอนพระปัสสาสะเลก็ นอ้ ย หลงั จากท่ีทรง สาํ เร็จการศึกษาดา้ นวิศวกรรมศาสตร์ในองั กฤษและเขา้ ศึกษาต่อ ท่ีโรงเรียนนายร้อยแซนเฮิร์สแลว้ จึงเสดจ็ กลบั เลนีเธีย เขา้ รับ ราชการทหารในกรมทหารมหาดเลก็ รักษาพระองค์ จากเวลาน้นั ...เป็นเวลากวา่ สองปี “ทาํ ไมเพิง่ มาหายใจไม่ออกเอาตอนน้ีล่ะ” องค์ มกฎุ ราชกมุ ารตรัสถามเรียบๆ หากมุมพระโอษฐย์ กข้ึนนิดๆ เพราะพระพกั ตร์ ‘มุ่ย’ ของพระอนุชา ทาํ ใหท้ รงระลึกถึงเจา้ ชาย องคน์ อ้ ยเมื่อยสี่ ิบกวา่ ปี ก่อน

“ไม่ใช่เพิง่ ตอนน้ีหรอกครับ... แต่เป็น...ใกลจ้ ะถึงที่สุดแลว้ มากกวา่ ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียตรัสตอบ ทรงไม่รู้วา่ จะอธิบาย ความรู้สึกในตอนน้ีอยา่ งไร ทรงทราบเพียงแต่วา่ ... หากยงั อยู่ ในเลนีธ...เมืองหลวงของเลนีเธียไปอีกสักพกั อะไรบางอยา่ งใน พระองคจ์ ะแตกกระจาย องคม์ กฎุ ราชกมุ ารทรงพยกั พระพกั ตร์นิดๆ สายพระเนตร จบั ที่พระพกั ตร์คมเขม้ ในขณะที่พระองคไ์ ดร้ ับพระโฉมงดงาม ของพระมารดา พระอนุชาน้นั ถา่ ยทอดพระพกั ตร์คมเขม้ ของพระ บิดามาสิ้น ทรงทราบวา่ เกิดอะไรข้ึนกบั พระอนุชา เซน...นอ้ งชายตวั นอ้ ยของพระองคก์ าํ ลงั โหยหาอิสระ หากกท็ รงอดขาํ มิได.้ .. นอ้ งชายผรู้ ักอิสระกลบั โปรดการ เป็นทหารที่ตอ้ งมีระเบียบวนิ ยั อยา่ งเคร่งครัด แต่กท็ รงรู้.... ไม่ใช่ระเบียบวินยั ทหารท่ีเซนนอ้ ยของ พระองคต์ อ้ งการหนี หากเป็น... สิ่งที่พระองคอ์ ยากหนีให้ ห่างไกลเช่นกนั ...แต่ทรงทาํ ไม่ได้ จารีตประเพณีและขนบธรรมเนียมของราชสาํ นกั เลนีเธีย

“อืม... นานเท่าไร” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียแยม้ พระสรวลกวา้ ง “นานเท่าที่จะนานไดค้ รับ” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารโคลงพระเศียรอยา่ งอ่อนพระทยั ปน เอน็ ดูพระอนุชาท่ีตวั โตราวกบั กาํ แพงยกั ษ์ แต่ยมิ้ ประจบพี่ชายราว กบั เดก็ ตวั นอ้ ย “พี่มีขอ้ แมข้ อ้ เดียว” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรพระเชษฐาอยา่ งระแวง เลก็ นอ้ ย เพราะพระรูปพระโฉมน้นั ลวงตาผคู้ นมานกั ต่อนกั ต้งั แต่ ยงั ทรงพระเยาว์ พระขนิษฐากบั พระองคเ์ ป็นเจา้ หญิงเจา้ ชายนอ้ ย ที่ซุกซนจนเหลา่ พระอภิบาลออ่ นใจ แต่พระเชษฐาผเู้ พียบพร้อม คือคนท่ี ‘ร้าย’ ท่ีสุดโดยท่ีไม่มีใครระแวง เพียงแยม้ พระสรวล...ทุกคนกพ็ ร้อมจะสยบแทบพระบาท “อะไรเหรอครับ” องคม์ กฎุ ราชกมุ ารแยม้ พระโอษฐน์ ิดๆ พระเนตรสีม่วงเขม้ เปล่งประกาย “พ่ีจะเป็นคนเลือกใหน้ ายเองวา่ จะไปที่ไหน”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ ออกจากหอ้ งทรงพระอกั ษรซ่ึงเป็น หอ้ งทรงงานของพระเชษฐาในพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ ซ่ึงเป็น หม่อู าคารสร้างดว้ ยหินอ่อนสีชมพกู หุ ลาบแลโอบลอ้ มดว้ ยสวน กหุ ลาบนานาพนั ธุ์ แมข้ นาดเลก็ เม่ือเทียบกบั พระตาํ หนกั ใน พระราชวงั แต่งดงามดว้ ยสถาปัตยกรรมแบบเลนีเธียไม่แผกกนั พระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ ...งดงามดว้ ยกหุ ลาบ ดอกไมท้ ่ีพระ เชษฐาโปรดนกั หนา ‘กุหลาบเลนีเธีย... นอกจากจะนาํ ความสดชื่นมาสู่เรา ยงั นาํ เงินตรามาสู่เลนีเธียมิใช่นอ้ ย’ ทรงไดย้ นิ คาํ ตรัสน้ีอยเู่ ป็นประจาํ กหุ ลาบท่ีตรัสถึงมิใช่ดอกกหุ ลาบกา้ นตรงซ่ึงใชป้ ักแจกนั หรือจดั ช่อดอกไมแ้ ต่อยา่ งใด หากเป็นดอกกุหลาบสีชมพเู ขม้ ท่ี บานเตม็ ทอ้ งทุ่ง “พ่จี ะใหน้ ายไปที่โรซานน์... เขตตะวนั ออก” เลนีเธียแบ่งออกไดเ้ ป็นหา้ เขต ตะวนั ออก ตะวนั ตก เหนือ ใต้ และศนู ยก์ ลางคือเลนีธ โรซานน์เมืองใหญ่ที่สุดของเขต ตะวนั ออก แต่กเ็ ป็นเมืองที่เลก็ กวา่ เมืองศูนยก์ ลางของเขตอื่น และ อาจเรียกไดว้ า่ เป็นเมืองที่ออกจะ ‘บา้ นนอก’ ที่สุดของประเทศ

หากเป็นที่รู้จกั กนั วา่ เป็นแหล่งปลกู กหุ ลาบช้นั เลิศ โดยเฉพาะ บริเวณหุบเขากหุ ลาบ กหุ ลาบเลนีเธียที่นาํ มากลนั่ เป็นน้าํ มนั กหุ ลาบ สินคา้ ส่งออก มานานนบั ร้อยปี แมบ้ ดั น้ีจะไม่ใช่รายไดห้ ลกั ของประเทศ แต่ น้าํ มนั กหุ ลาบเลนีเธียกย็ งั คงเป็นสินคา้ ส่งออกที่สาํ คญั อนั ดบั หน่ึง สาํ คญั ท่ีสุด... มิใช่เพราะทาํ รายไดใ้ หป้ ระเทศมากที่สุด หากเป็น... สร้างช่ือเสียงใหแ้ ก่เลนีเธียมากท่ีสุด ค่ายทหารท่ีโรซานน์กเ็ ป็นค่ายเลก็ กวา่ เมืองอื่นเช่นเดียวกบั ตวั เมือง แต่ไม่ไดท้ รงสนใจความเลก็ หรือใหญ่โต ทรงยนิ ดีอยา่ ง มากแลว้ ที่ไดร้ ับพระอนุญาต “ถวายบงั คมเพคะ” น้าํ เสียงหวานๆ แทรกเขา้ ไปในหว้ ง ภวงั ค์ เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงชะงกั ก่อนพระเนตรสีม่วงเขม้ จะ เปล่งประกายระยบิ ระยบั เม่ือทรงพบวา่ หญิงสาวที่ยอ่ กายลงแสดง ความเคารพพระองคน์ ้นั เป็นผใู้ ด “สวสั ดี... ไม่เจอกนั หลายวนั สวยข้ึนอีกแลว้ นะ” ทรงทกั พระญาติสาว แยม้ พระสรวลนอ้ ยๆ พระเนตรพราวพร่าง

เจา้ หญิงลิลีเซียทรงคอ้ นนิดๆ หากเรียวโอษฐบ์ างสีระเรื่อ ราวกลีบกหุ ลาบแยม้ สรวล “พระโอษฐห์ วานเช่นน้ี... บรรดาสาวๆ ในเลนีธคงร้องห่ม ร้องไหท้ ี่พระองคท์ รงทิ้งไป” “ข่าวเร็วนี่...” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเลิกพระขนงก่อนจะ ทรงพยกั พระพกั ตร์ “ออ้ ... ลืมไป ลิลี่เป็นเลขานุการของพี่นี่นะ” เอกสารส่วนใหญ่ท่ีถวายแด่องคม์ กฎุ ราชกมุ ารยอ่ มตอ้ งผา่ นราช เลขานุการในพระองคเ์ สียก่อน เจา้ หญิงลิลีเซียเป็นพระญาติท่ีพระ ชนั ษาเท่ากบั พระองค์ แมไ้ ม่ไดใ้ กลช้ ิดกนั มากนกั เม่ือทรงพระ เยาว์ หากเม่ือพระเชษฐาทรงแต่งต้งั ใหเ้ จา้ หญิงลิลีเซียมาเป็นราช เลขานุการในพระองคจ์ ึงทาํ ใหท้ รงสนิทสนมมากข้ึน และกโ็ ปรด พระญาติสาวองคน์ ้ีอยไู่ ม่นอ้ ย “ลิลี่ไม่ตอ้ งห่วงสาวๆ หรอก เพราะยงั ไงกม็ ีเจา้ พี่ประทบั อยู่ เลนีธท้งั องค์ ทรงเป็นแสงแห่งจนั ทราเฉิดฉนั อยแู่ ลว้ ปล่อยดาว ดวงเลก็ ๆ อยา่ งเราไปอยไู่ กลๆ จะไดเ้ ปลง่ ประกายข้ึนมาบา้ ง” เจา้ หญิงลิลีเซียโคลงพระเศียร พระโอษฐย์ งั แยม้ สรวล

องคม์ กฎุ ราชกมุ ารคือแสงจนั ทร์แห่งเลนีเธีย... หากเจา้ ฟ้ า ชายเซเนเธียกท็ รงเป็นดวงดาวที่เปลง่ ประกายงดงาม หากประกายแห่งดวงดาว...จะมิสามารถมองเห็นไดเ้ ม่ือมี แสงจนั ทร์กระจ่างฟ้ า เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเสดจ็ กลบั พระตาํ หนกั ไพนีอา... พระ ตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ยซ่ึงมีขนาดเลก็ กวา่ พระตาํ หนกั กุหลาบแกว้ เกือบคร่ึง อยไู่ ม่ห่างจากแนวป่ าสนซ่ึงลอ้ มรอบเนินแสงตะวนั เอาไว้ เป็นท่ีประทบั ในอดีตก่อนจะยา้ ยเขา้ ไปในพระราชวงั เลนี เธีย พระตาํ หนกั นอ้ ยน้ีจึงเป็นท่ีของ ‘ครอบครัว’ อยา่ งแทจ้ ริง หากในตอนน้ีกม็ ีเพียงพระองคเ์ ท่าน้นั ที่เสดจ็ มาประทบั ที่นี่ พระ เชษฐาน้นั ประทบั ท่ีพระตาํ หนกั กหุ ลาบแกว้ ส่วนพระขนิษฐา ประทบั ในพระราชวงั เลนีเธีย ทรงพบวา่ ราชองครักษป์ ระจาํ พระองคย์ นื หนา้ มุ่ยอยทู่ ่ีหนา้ อฒั จนั ทร์พระตาํ หนกั ซ่ึงไม่บ่อยนกั หรอกท่ีจะเห็นเรยซ์ ่ึงไดร้ ับ ฉายาวา่ จอมหนา้ ตายมีสีหนา้ อ่ืนๆ แสดงวา่ คงมีเรื่องรบกวนใจ

อยา่ งหนกั หน่ึงในเรื่องกวนใจกค็ งจะเป็นเรื่องที่ทรงเสดจ็ เพียง ลาํ พงั “เป็นอะไรไปเรย.์ ..หนา้ ตาเหมือนปวดทอ้ ง เราไปตามหมอ ใหเ้ อาไหม” พระสุรเสียงเหมือนทรงห่วงใย หากพระเนตรวาว ระยบั “หากจะทรงพระกรุณา ช่วยเสดจ็ ใหช้ า้ กวา่ น้ีสกั คร่ึงวินาที เถิดพระเจา้ ค่ะ กระหม่อมจะไดต้ ามเสดจ็ ทนั ” น้าํ เสียงของราช องครักษห์ นุ่มราบเรียบ แต่คนท่ีคุน้ เคยมีหรือจะไม่รู้วา่ ทรงถูก ประชด “น่า... น่ีเรากก็ ลบั มาสมบูรณ์แขง็ แรงครบถว้ นทุกอยา่ ง” ทรงโบกพระหตั ถ์ ยงั แยม้ พระสรวลกวา้ ง “อยา่ ลืมสิวา่ เรากเ็ ป็น ทหารราชองครักษเ์ หมือนกนั เราดแู ลตวั เองไดน้ ่า” “กอ็ ยา่ ทรงลืมวา่ ทรงเป็นเจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธีย” เรยย์ อ้ น กลบั มาสวมหนา้ กาก ‘หนา้ ตาย’ เช่นเดิม เขารู้วา่ เจา้ ฟ้ าชายเซเน เธียไม่โปรดพิธีการ ขบวนติดตามซ่ึงประกอบดว้ ยราชองครักษ์ หากกเ็ ป็นเร่ืองที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่กท็ รงหาทางหลีกเลี่ยงเร่ือยมา

“กเ็ พราะไม่เคยลืมสักขณะจิต... จึงไดม้ ายืนอยตู่ รงหนา้ นาย น่ียงั ไง” พระสุรเสียงราบเรียบเฉกกนั ก่อนจะทรงโบกพระหตั ถ์ อีกรอบ “เลิกพดู เร่ืองน้ีดีกวา่ วา่ แต่นายทาํ ไมถึงทาํ หนา้ มุ่ยขนาด น้นั ” “กท็ รงไปทอดพระเนตร...แขก...ของพระองคเ์ อาเองสิพระ เจา้ ค่ะ” “แขก...” ทรงทวน ก่อนจะแยม้ พระสรวลบางๆ แขกที่ทาํ ใหห้ นา้ ตาของเรยเ์ ปล่ียนไปมีอยไู่ ม่ก่ีคน และทรงพอจะเดาออกวา่ เป็นใคร “มานานแลว้ เรอะ” “กต็ ้งั แต่เสดจ็ ออกไปไดส้ ักสิบนาทีพระเจา้ ค่ะ ทรงไป รับแขกเถอะ กระหม่อมจะไดไ้ ปเริ่มเกบ็ ขา้ วของเสียที” พระขนงสีเขม้ เลิกข้ึน ประโยคหลงั ของราชองครักษแ์ ละ เพ่ือนสนิทน้นั สะกิดพระทยั “เกบ็ ของ... นายจะเกบ็ ขา้ วของไป ไหนกนั ” เรยท์ าํ ท่าเหมือนจะถอนหายใจ หากมิไดท้ าํ ยงั ทูลตอบดว้ ย น้าํ เสียงยงั ราบเรียบเช่นเดิม

“กระหม่อมถูกสั่งยา้ ย...คาํ ส่งั เพิ่งมาถึงเม่ือครู่ พอจะทรง ทราบบา้ งไหมวา่ ช่วงน้ีกระหม่อมทาํ อะไรผดิ เลยตอ้ งถูกยา้ ยด่วน แบบน้ี” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงพระสรวล “ช่วงน้ีไม่รู้... แต่ความผิดเดียวท่ีนายมี น่าจะเป็นต้งั แต่นาย สาบานมาเป็นราชองครักษข์ องเจา้ ฟ้ าชายองคท์ ่ีสองแห่งเลนีเธีย นน่ั แหละ ท่ีทาํ ใหน้ ายเดือดร้อนมาจนถึงทุกวนั น้ี” เจา้ ของฉายา ‘องครักษห์ นา้ ตาย’ สบพระเนตรสีม่วงเขม้ ...สี แห่งราชวงคเ์ ลนีเธีย น้าํ เสียงท่ีเปล่งออกมาน้นั แมจ้ ะราบเรียบเฉก เดิม แต่คนฟังรับรู้ไดถ้ ึงความหนกั แน่น จริงจงั “นน่ั เป็นส่ิงท่ีกระหม่อมตดั สินใจถกู ตอ้ งท่ีสุดในชีวิต” เจา้ ฟ้ าชายแห่งเลนีเธียทรงน่ิงไปอึดใจ มุมพระโอษฐย์ ก นิดๆ ก่อนจะตรัสอยา่ งหนกั แน่นเช่นกนั “นน่ั กเ็ ป็นสิ่งที่ดีที่สุดอยา่ งหน่ึงในชีวิตเราเหมือนกนั ” ต้งั แต่วนั น้นั เรยก์ ก็ ลายมาเป็นองครักษ์ เป็นเพ่ือน เป็นคนที่ทรง วางพระทยั ไดอ้ ยา่ งสนิทท่ีสุด ไม่วา่ จะเสดจ็ ท่ีใดมกั จะมีเรยค์ อย

เป็นดง่ั เงาตามพระองค์ ยกเวน้ กแ็ ต่เม่ือทรงเร็วมากกวา่ เขาสักคร่ึง วินาที... เรยไ์ ม่เคยทาํ ใหท้ รงเร็วกวา่ เขาไดเ้ กินน้นั “องคม์ กฎุ ราชกมุ ารพระราชทานอนุญาตแลว้ ...” คาํ ก่ึงถาม ก่ึงเปรยของเรยไ์ ดร้ ับคาํ ตอบในรูปของรอยแยม้ พระสรวลกวา้ ง นายทหารราชองครักษจ์ ึงไดแ้ ต่พยกั หนา้ หงึกหงกั ก่อนจะชะงกั “เราจะไดไ้ ปสร้างสะพานดอกกุหลาบกนั ” “สะพานดอกกุหลาบ...” เขาทวน “ใช่แลว้ ... เราถกู ส่งไปดูการสร้างสะพานท่ีโรซานน์ นาย ไปรายงานท่านองคมนตรีเถอะ เดี๋ยวเราจดั การแขกไม่ไดร้ ับเชิญ เอง” ตรัสอยา่ งร่าเริง ภารกิจท่ีไดร้ ับจากพระเชษฐาทาํ ใหท้ รง แปลกพระทยั เลก็ นอ้ ย ทวา่ กท็ รงยนิ ดีท่ีจะไดใ้ ชว้ ิชาอีกแขนงที่ ทรงศึกษามา “ไม่ตอ้ งรีบไปหรอกพะยะค่ะ ป่ านน้ีท่านคงรู้แลว้ ” เรยเ์ อ่ย ติดประชดคนท่ีกลา่ วถึงท้งั ที่สีหนา้ ไม่เปลี่ยน แมก้ รมทหาร มหาดเลก็ รักษาพระองคจ์ ะอยภู่ ายใตพ้ ระบญั ชาขององค์ มกฎุ ราชกมุ ารโดยตรง แต่กน็ อ้ ยนกั ที่จะมีเร่ืองเก่ียวกบั ทหารรอด

หูรอดตาท่านองคมนตรีซ่ึงเป็นท่ีปรึกษาราชการดา้ นกลาโหมไป ได้ หากไม่ใช่เรื่องท่ีโปรดใหเ้ ป็นความลบั สูงสุด “นน่ั สินะ... แต่เรื่องยา้ ยกถ็ ือเป็นข่าวดีของนายเหมือนกนั ไม่ใช่เรอะ” คนที่ดิ้นรนออกจากเลนีธไม่ใช่แค่พระองคเ์ ท่าน้นั ตรัสเสร็จกเ็ สดจ็ เขา้ ไปในพระตาํ หนกั เพอ่ื พบแขกที่ทาํ ใหเ้ รยเ์ พน่ ออกมาอยหู่ นา้ พระตาํ หนกั ทิ้งใหร้ าชองคป์ ระจาํ พระองคง์ ึมงาํ ถึง ผเู้ ป็นบิดาตามลาํ พงั ยงั ไม่ทนั พน้ ทวารใหญ่ของพระตาํ หนกั ดีกท็ รงตอ้ งอา้ พระ กรกวา้ งเพ่อื รับร่างของหญิงสาวที่โถมเขา้ มาหาพระองคด์ ว้ ย ความเร็ว ทรงซุกพระพกั ตร์ลงในกลุม่ ผมสีน้าํ ตาลเขม้ แกมทองหยกั สลวย “คิดถึงจริง...”

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๒ “ไหน... ขอดูแววตาก่อนสิคะวา่ เชื่อไดจ้ ริงหรือเปล่า” น้าํ เสียงใสๆ ทาํ ใหเ้ จา้ ฟ้ าชายเซเนเธียเงยพระพกั ตร์ข้ึนจากกลุ่มผม นุ่มสลวย สรวลดงั กอ้ ง ก่อนจะทรงดนั ร่างออกทว้ มของหญิงสาว ออกห่างเลก็ นอ้ ย สบนยั นต์ าสีเขม้ ม่วงเขม้ พราวพร่างของอีกฝ่ าย “เป็นไงจะ๊ ... เชื่อไดไ้ หมแม่ระฆงั ดาว...ยกั ษ”์ เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนีย อาวรี ันดา ทุบพลกั่ ท่ีพระองั สา กวา้ ง พระเนตรสีม่วงเขม้ ตวดั คอ้ นใหพ้ ระเชษฐาซ่ึงสรวลร่าไม่ได้ แสดงอาการเจบ็ ปวดเลย “ทุบกาํ แพงยกั ษน์ ี่เจบ็ มือเฉยๆ เลย” ทรงคอ้ นใหอ้ ีกรอบ พระเชษฐาพระองคท์ ้งั สูงท้งั หนาราวกบั กาํ แพง แถมยงั เป็น กาํ แพงยกั ษแ์ บบโบราณที่ถล่มไดย้ ากอีกดว้ ย “ตีระฆงั ยกั ษแ์ ต่ละทีกเ็ หนื่อยเหมือนกนั ละน่า” พระเนตร คมเปล่งประกายพราวพราย “พเี่ ซนนี่... เดี๋ยวเถอะ ไดอ้ ดกินพายมะนาวของแม่แน่ๆ” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงคอ้ นอีกรอบ หากกม็ ิไดก้ ริ้วอะไรจริงจงั นกั เพราะ

ทรงรู้วา่ พระเชษฐาน้นั ตรัสดว้ ยความสนิทเสน่หามากกวา่ จะทรง ลอ้ เลียนดว้ ยความสนุกสนาน “โอ๋ๆ ระฆงั ดาวนอ้ ยๆ ของพี่สวยน่ารักท่ีสุด ปัถพีน้ีไม่มี ใครเทียม สโนไวทห์ รือราชินีแม่มดกเ็ ทียบไม่ไดท้ ้งั น้นั ” เจา้ ฟ้ า ชายทรงกอดวรองคอ์ วบทว้ มแรงๆ พระขนิษฐาทรงสูงเพยี งพระ หนุของพระองคเ์ ท่าน้นั กจ็ ดั วา่ เป็นความสูงของหญิงสาวทวั่ ไป แต่น้าํ หนกั ออกจะเกินหญิงสาวทวั่ ไปเลก็ นอ้ ย พระพกั ตร์น้นั ละมา้ ยพระมารดา หากมิได้ ‘งดงาม’ เช่นเดียวกบั พระเชษฐา ทวา่ พระเนตรสีม่วงเขม้ กลมโตน้นั สดใส ...งามกระจ่าง อีกรอยแยม้ พระสรวลซ่ึงประดบั พระโอษฐอ์ ยู่ ตลอดเวลาและพระสุรเสียงกงั วานร่ืนรมยแ์ ฝงดว้ ยความ ออ่ นหวานน้นั ทรงเสน่ห์ต่อผคู้ นที่ไดย้ ลและไดย้ ิน “ไม่ตอ้ งมาโอ๋เลยค่ะ กลวั ไม่ไดก้ ินพายของแม่ละสิ” ตรัส อยา่ งรู้ทนั พระเชษฐาเป็นอยา่ งดี เจา้ ฟ้ าชายสรวลร่า ไม่ตรัสตอบรับหรือปฏิเสธ เพราะอาจจะ อดเสวยพายซ่ึงพระมารดาทรงทาํ แน่ๆ นอกจากจะโปรดพาย อร่อยๆ ของพระมารดาเช่นพระเชษฐาและพระขนิษฐาแลว้ พาย

มะนาวยงั ทาํ ใหท้ รงรําลึกถึงคร้ังยงั ทรงพระเยาว์ หอ้ งครัวของ พระตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ยอบอวลไปดว้ ยกลิ่นหอมหวานของขนม นานาชนิดตลอดเวลา แต่พระราชภารกิจในฐานะสมเดจ็ พระราชินีแห่งเลนีเธีย ทาํ ให้ ‘แม่’ ทรงห่างจากหอ้ งครัวโดยอตั โนมตั ิ พายของแม่... จึงกลายเป็นของหายาก “ไหนล่ะพายของแม่” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลลา่ เซเนียทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง แลว้ ทรง ดึงขอ้ พระกรแขง็ แรงเขา้ ไปในหอ้ งโถงขนาดเลก็ ตกแต่งอยา่ ง เรียบง่ายดว้ ยเครื่องเรือนไม้ ภาพปักทิวทศั น์ทะเลสาบเส้ียวจนั ทร์ การปักผา้ ดว้ ยมือเป็นศิลปะที่สาํ คญั อยา่ งหน่ึงของเลนีเธีย แต่ โบราณเดก็ หญิงเลนีเธียมกั จะหดั ปักผา้ เม่ือเขา้ รุ่นสาว แมป้ ัจจุบนั กย็ งั คงมีความนิยมอยมู่ ากเพราะถือวา่ เป็นศิลปะช้นั สูงอีกอยา่ ง หน่ึง ทวา่ เจา้ ฟ้ าหญิงแห่งเลนีเธียน้นั ทรงอยใู่ นหอ้ งปักผา้ ไดไ้ ม่ นานกจ็ ะมีขอ้ อา้ งในการออกจากหอ้ งเสมอ พระอภิบาลมกั จะไป พบเจา้ ฟ้ าหญิงอยใู่ นอุยานกบั คนสวนเป็นประจาํ

ท้งั สองพระองคเ์ สดจ็ ต่อไปยงั หอ้ งกระจกซ่ึงเป็นหอ้ งทรง พระสาํ ราญ ประทบั พกั ผอ่ น เป็นหอ้ งที่เคยใชม้ ากท่ีสุดในพระ ตาํ หนกั พระเนตรคมกลา้ ทอดมอง... ขา้ วของเครื่องใชใ้ นหอ้ งน้ี... ไม่สิ ทุกส่ิงทุกอยา่ งในพระตาํ หนกั ตน้ สนนอ้ ยมิไดม้ ีการ เคลื่อนยา้ ยอีกเลย...ตลอดสิบกวา่ ปี ที่ผา่ น โปรดใหท้ ุกอยา่ งเป็นเหมือน... บา้ นหลงั นอ้ ยท่ีมี พอ่ แม่ และลกู ท้งั สามอยกู่ นั อยา่ งพร้อมหนา้ สายพระเนตรหยดุ ที่ชุดเกา้ อ้ีนง่ั เล่นซ่ึงทาํ จากไมส้ ีเขม้ แกะสลกั ลวดลายลกู สนซ่ึงเป็นลวดลายประดบั ส่วนใหญ่ของพระ ตาํ หนกั มีเบาะนง่ั และหมอนอิงหุม้ ผา้ ทอมือสีขาวบนเกา้ อ้ี ท่ีโต๊ะ กลางน้นั มีถาดเงินและครอบแกว้ วางอยู่ “อา้ ว... ทาํ ไมเหลือคร่ึงเดียว” พระเชษฐาอุทานเมื่อเห็นพาย ในครอบแกว้ เหลือเพียงคร่ึงเดียว พระเนตรสีม่วงเขม้ ตวดั มายงั พระขนิษฐา

“กพ็ เี่ ซนหายไปนานเองทาํ ไมล่ะคะ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซ เนียตรัสตอบทนั ควนั พระพกั ตร์แยม้ ละไม มีคาํ กล่าววา่ รอยแยม้ สรวลแห่งเจา้ ชายแสงจนั ทร์...สยบทุกคนแทบพระบาท หากรอยแยม้ สรวลแห่งองคร์ ะฆงั ดาวน้นั ...ตรึงทุกหวั ใจท่ี ไดพ้ บพา ผเู้ ป็นพระเชษฐาโคลงพระเศียร... “น่ีถา้ พี่มาชา้ อีกนิด...กค็ งจะอดเลยสินะ” ไม่มีคาํ ตรัสจากพระขนิษฐานอกจากรอยแยม้ พระสรวล “เอาเถอะ... ดีกวา่ ไม่เหลือซะเลย” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรง แกลง้ ถอนพระทยั สาวพระบาทไปประทบั ที่พระเกา้ อ้ี โดยมีพระ ขนิษฐาแยม้ พระสรวลกวา้ งตามเสดจ็ “เด๋ียวพไ่ี ปตามเรยม์ ากิน ดว้ ยดีกวา่ ... ข้ีเกียจฟังเสียงตาแก่บ่นทีหลงั ” การที่เรยอ์ ยกู่ บั พระองคม์ านานกท็ าํ ใหเ้ ขาเคยไดก้ ิน ‘พายของแม่’ และกอ็ ยา่ งที่ ทุกคนเคยลิ้มรส ไม่มีใครไม่ติดใจ “โอย๊ ... จะกลา้ เขา้ มาเหรอคะ เจอกนั แป๊ บเดียวกเ็ ผน่ ไปอยู่ หนา้ บา้ น แทบจะไม่ไดท้ กั ไดท้ ายกนั เลย”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนีเธียทรงสบพระเนตรพระขนิษฐาแลว้ สรวล เสียงดงั ทรงรู้วา่ คาํ ตรัสของพระขนิษฐาน้นั ไม่เกินจริงเลย ผทู้ ี่ ดาํ รงตาํ แหน่งราชองครักษป์ ระจาํ พระองคน์ ้นั จาํ ตอ้ งผา่ นการ ทดสอบอนั ยากยงิ่ แต่ราชองครักษร์ ่างสูงใหญ่ของพระองคก์ ลบั กลวั ผหู้ ญิงตวั นิดเดียว เสียงฝีเทา้ แผว่ เบาท่ีกาํ ลงั ตรงเขา้ มาในหอ้ งทาํ ใหท้ รง ชาํ เลืองพระเนตรไปยงั ประตูหอ้ ง สายพระเนตรจบั ท่ี ชายกระโปรงสีขาวนวลก่อนจะเล่ือนข้ึนมา กระโปรงสีน้าํ ตาล เขม้ ปักชายดว้ ยไหมเงินกระโปรงช้นั ที่สองอนั เป็นเอกลกั ษณ์ชุด พ้นื เมืองหญิงสาวเลนีเธีย ร่างโปร่งบางท่ีกาํ ลงั ประคองถาดเงิน บรรจุกากระเบ้ืองเคลือบและถว้ ยใบเลก็ ทรงแยม้ พระสรวลกวา้ ง ผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆ ที่ทาํ ใหเ้ รยห์ นีไปยนื ยามอยหู่ นา้ พระ ตาํ หนกั “เอน่า... พอดีเลย เรากาํ ลงั จะไปเอาน้าํ ชาอยทู่ ีเดียว” เอน่ายอ่ ตวั ลงแสดงความเคารพองคเ์ จา้ ของพระตาํ หนกั ที่ เพิ่งเสดจ็ มา ก่อนจะกา้ วเขา้ มาลาํ เลียงกากระเบ้ืองและถว้ ยบอบ บางลงที่โต๊ะเบ้ืองพระพกั ตร์ แลว้ กา้ วถอยไปดา้ นหลงั

“ขอบใจนะเอน่า...” เจา้ ฟ้ าชายทรงพยกั พระพกั ตร์ใหร้ าช องครักษข์ องพระขนิษฐาซ่ึงกา้ วออกไปยืนห่างอยา่ งสาํ รวม ดวง หนา้ สวยหวานยงิ่ ทาํ ใหด้ ูบอบบางน่าทะนุถนอม แต่กม็ ิไดว้ า่ จะไร้ ซ่ึงพษิ สง ตรงกนั ขา้ มต่างหาก “ท่านเอิร์ลและเลด้ีเลโอเนียสบายดี อยหู่ รือ” “ท่านพอ่ ท่านแม่สบายดีเพคะ” เอน่าตอบดว้ ยน้าํ เสียง อ่อนหวานตามปกติ เผลอยมิ้ ไปกบั พระเนตรพราวพร่างที่ราวกบั ทรงพระสรวลอยเู่ ป็นนิจ “จริงสิ... รบกวนเอน่าแบ่งพายน่ีไปใหเ้ รยห์ น่อยสิ” พระ เนตรสีม่วงเขม้ เปล่งประกายจดั จา้ “เอ่อ... อยา่ เลยเพคะ เด๋ียวเขาจะหาวา่ หม่อมฉนั จอ้ งวางยา พิษ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนียทรงพระสรวลคิกคกั น้าํ เสียงของ ราชองครักษป์ ระจาํ พระองคข์ ้ึนจมูกเลยทีเดียว มีเพยี งเร่ืองของเรย์ เท่าน้นั ที่ทาํ ใหส้ ีหนา้ ออ่ นหวานของเอน่าเปลี่ยนแปลงได้ เพราะ แมย้ ามมีอาวธุ ร้ายอยใู่ นมือสีหนา้ ของเอน่ากย็ งั ละมุนละไม “เอน่าก.็ .. เรยจ์ ะคิดกบั คู่หม้นั อยา่ งน้นั ไดย้ งั ไง”

เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงกล้นั พระสรวลอยา่ งลาํ บาก เรื่องราว ของสองราชองครักษจ์ ากสองตระกลู ใหญ่ท้งั สองน้นั เป็นหวั ขอ้ สนทนาท่ีช่ืนชอบของท้งั ชาวราชสาํ นกั และในกรมทหาร มหาดเลก็ รักษาพระองค์ แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็นลบั หลงั ของเจา้ ของ เรื่อง ไม่มีใครอยากต่อกรกบั ท้งั สองนกั “หม่อมฉนั ขอไปดคู วามเรียบร้อยในหอ้ งครัวต่อดีกวา่ เพ คะ” “จะ้ ... ไปเถอะ” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงพระอนุญาตโดยไม่ทกั ทว้ ง รอจนเอน่าออกไปจากหอ้ งแลว้ จึงหนั กลบั มาทางพระเชษฐาที่ ทรงเลิกกล้นั พระสรวลแลว้ “สองคนน้ีนะ... เม่ือไหร่จะดีกนั สักที กไ็ ม่รู้” “แบบน้ีกส็ นุกดีนี่นา...” พระขนิษฐาทรงคอ้ นใหอ้ ีกรอบ “พ่ีเซนนี่ล่ะนา้ ... เห็นเป็น เร่ืองสนุกไปได”้ ตรัสพลางเอ้ือมหยบิ กากระเบ้ืองเคลือบสีขาว เขียนลายลูกสนสีทองรินพระสุธารสชาลงในถว้ ยกระเบ้ืองเขา้ ชุด กนั ทรงเล่ือนถว้ ยใบแรกไปเบ้ืองพระพกั ตร์พระเชษฐา

“ชาจากแปลงทดลองเพคะ... หากชงเป็นชาแทค้ วามหอมจะ ยงั ไม่สูช้ าจากอินเดีย” ทรงรินใหพ้ ระองคเ์ องอีกถว้ ย การดื่มชา เป็นวฒั นธรรมของชาวเลนีเธีย หากการปลกู ชาในเลนีเธียเองน้นั ไดผ้ ลไม่ค่อยดีนกั จึงมกั นาํ เขา้ จากอินเดียหรือจีนมาโดยตลอด เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงจิบพระสุธารสชา รสชาติชาเขม้ ขน้ หากกล่ินหอมน้นั มิใช่จากใบชาอยา่ งเดียวทาํ ใหท้ รงเลิกพระขนง “เราลองเอาใบชามาอบพร้อมกบั กหุ ลาบค่ะ... แลว้ กก็ าํ ลงั ลองกบั ดอกไมอ้ ีกหลายๆ ชนิดค่ะ” ความนิยมในการด่ืมชา ดอกไมน้ ้นั มีมานานแลว้ มีการนาํ ดอกไมก้ ล่ินหอมมาชงเป็นชา เช่น ดอกกุหลาบ ลาเวนเดอร์ มะลิ คาโมมายล์ โดยผา่ นกรรมวิธี อบเช่นเดียวกบั ใบชาแลว้ น้าํ มาชงเฉพาะดอกไมน้ ้นั ๆ หรือนาํ มา ชงผสมกบั ใบชา เจา้ ฟ้ าชายแยม้ พระสรวล วางถว้ ยกระเบ้ืองลงบนโต๊ะ เปิ ด ฝากาน้าํ ชา ทอดพระเนตรดอกกหุ ลาบดอกเลก็ ลอยปริ่มผวิ น้าํ สี น้าํ ตาลเขม้ ในขณะที่พระเชษฐาโปรดการเงินการธนาคาร พระองคโ์ ปรดการทหาร หากพระขนิษฐาน้นั โปรดตน้ ไมด้ อกไม้

ขา้ ราชสาํ นกั คนโปรดของเจา้ ฟ้ าหญิงพระองคเ์ ลก็ คือหวั หนา้ ผดู้ แู ลอุทยานหลวง ชาวเลนีเธียไดร้ ู้ถึงความมุ่งมน่ั เอาจริงเอาจงั ดา้ นน้ี เพราะ ทรงศึกษาดา้ นพฤกษศาสตร์และโปรดงานดา้ นน้ีมาก หากมิได้ เพยี งศึกษา ยงั นาํ มาเป็นการคา้ ไดอ้ ีกดว้ ย “พวกสาวๆ คงชอบกนั ละสิ” “ถา้ สาวนอ้ ยกช็ อบกนั ค่ะ... แต่สาวมากหน่อยไม่ค่อยชอบ” พระเนตรสีม่วงเขม้ กระจ่างใส สาวๆ ในราชสาํ นกั ซ่ึงเป็น ‘หนู ทดลอง’ น้นั ถา้ เป็นบรรดาคุณขา้ หลวงผใู้ หญ่มกั จะไม่ค่อย ยอมรับชากลิ่นดอกไมเ้ ท่าใดนกั ส่วนสาวๆ รุ่นหลงั น้นั ชื่นชอบ มากทีเดียว “ตลาดชาดอกไมใ้ นเลนีเธียน่าจะขยายข้ึนเรื่อยๆ ค่ะ นอ้ งกเ็ ลยคิดวา่ เราทาํ ขายเองน่าจะดีกวา่ สั่งจากต่างประเทศอยา่ ง เดียวเหมือนตอนน้ี” เจา้ ฟ้ าชายทรงพยกั พระพกั ตร์นอ้ ยๆ คาํ วา่ ‘เรา’ ของพระ ขนิษฐาน้นั ไม่ใช่พระองคเ์ อง หากหมายถึงชาวเลนีเธีย “ถา้ คนเลนีเธียทาํ เอง ขายเอง ซ้ือกนั เอง กท็ าํ ใหเ้ งินตราไม่ ไหลออกนอกประเทศ แบบน้ีท้งั พอ่ ท้งั พ่เี ลธ์คงชอบมากล่ะ” ท้งั

สองพระองคโ์ ปรดเรื่องการพ่งึ พาตนเองมากท่ีสุด โดยเฉพาะใน สินคา้ อปุ โภคบริโภคท่ีเลนีเธียผลิตเองจะไดร้ ับการส่งเสริมจาก รัฐบาลซ่ึงกค็ ือสมเดจ็ พระราชาธิบดี ภาวะเศรษฐกิจโลกตกต่าํ ในปัจจุบนั ซ่ึงจะตอ้ งส่งผล กระทบต่อเลนีเธียแน่นอน ทาํ ใหท้ ้งั สองพระองคท์ รงกงั วล โดยเฉพาะในเรื่องการเงินการธนาคารที่เกิดปัญหาลกุ ลาม ตลาด หุน้ ผนั ผวนตลอดเวลา ธนาคารขนาดใหญ่ในอเมริกาลม้ ละลาย ธนาคารในยโุ รปเองกง็ ่อนแง่น เจอพิษเศรษฐกิจน้ีไม่แพก้ นั แต่ละ ประเทศต่างตอ้ งดิ้นรนเอาตวั รอด สงครามเศรษฐกิจเป็นสงครามท่ีน่ากลวั ไม่แพส้ งครามการ รบประหตั ประหาร เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียกท็ รงตระหนกั ในเร่ืองน้ีดี หากเศรษฐกิจ เป็นเร่ืองท่ีไม่ทรงชาํ นาญ แต่ทรงเชื่อมนั่ ในสมเดจ็ พระราชาธิบดี และองคม์ กฎุ ราชกมุ าร ผเู้ ป็นพอ่ และพชี่ าย ถา้ จะมีใครทาํ ไดก้ ค็ ง เป็นท้งั สองพระองค์ ส่วนพระองคเ์ องน้นั กจ็ ะทรงกระทาํ หนา้ ท่ี ของพระองคใ์ หด้ ีที่สุด

การถวายความปลอดภยั ใหก้ บั องคม์ กฎุ ราชกมุ ารน้นั เป็น หนา้ ท่ีท่ีสาํ คญั ไม่แพส้ ิ่งใด หากกท็ รงรู้วา่ มีผทู้ ่ีมีความสามารถและ ไวพ้ ระทยั ได้ ปฏิบตั ิหนา้ ท่ีน้ีแทนพระองคไ์ ด้ แต่กิจการทหารใน เขตอื่นต่างหากๆ ท่ีพระองคต์ อ้ งการศึกษาและพฒั นา แมย้ ามน้ี ชายแดนจะสงบสุข ความสมั พนั ธ์กบั ประเทศเพื่อนบา้ นเป็นไป ดว้ ยดี แต่ยงั มีภารกิจช่วยเหลือประชาชนดา้ นอื่นๆ ซ่ึงกองทพั ให้ ความสาํ คญั ในพระทยั อาจร่าํ ร้องความเป็นอิสระจากขนบธรรมเนียม ราชสาํ นกั แต่ทรงรู้ดีวา่ เหตุผลใหญ่ของการขอยา้ ยออกไปจาก เลนีธคืออะไร และพระเชษฐากท็ รงทราบความในพระทยั ดี “น่ีนอ้ งเองกก็ าํ ลงั จะไปสาํ รวจดอกกุหลาบที่โรซานนอ์ ยู่ เหมือนกนั ค่ะ ไดย้ นิ มาวา่ นอกจากเลนีเธียโรส...แลว้ ยงั มีกหุ ลาบ พ้นื บา้ นอีกพนั ธุ์ที่ดอกเลก็ กวา่ แลว้ กห็ อมจดั กวา่ น่าจะลองเอามา ผสมกบั ชาดูค่ะ” เจา้ ฟ้ าหญิงทรงขยายโครงการต่อไปของ พระองค์ พระเนตรเปล่งประกายยงิ่ ข้ึนเม่ือรับสง่ั ถึงเรื่องโปรด เลนีเธียโรส...หรือกหุ ลาบเลนีเธีย เป็นกหุ ลาบพ้นื เมืองที่ โด่งดงั ของโรซานน์ เป็นกหุ ลาบพนั ธุ์ที่ปลกู กนั มากเพ่ือนาํ มาผลิต

น้าํ มนั กหุ ลาบ สินคา้ สาํ คญั ของเลนีเธีย แต่ที่พระองคส์ นพระทยั ในตอนน้ีคือกหุ ลาบอีกพนั ธุ์ “ฮืม... โรซานนอ์ ยา่ งน้นั เรอะ” เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทรงเลิก พระขนงอีกคร้ัง ก่อนจะแยม้ พระสรวลกวา้ ง “พ่กี ก็ าํ ลงั จะไปโร ซานนเ์ หมือนกนั ” “คะ... จะไปทาํ อะไรคะ หรือพเ่ี ลธ์...” พระขนิษฐาทรงถาม อยา่ งแปลกพระทยั กรมทหารมหาดเลก็ รักษาพระองคร์ ับผิดชอบ พ้ืนท่ีในเขตเลนีธเท่าน้นั ยกเวน้ ตามเสดจ็ พระราชวงศ์ และผทู้ ี่ พระเชษฐาจะตามเสดจ็ กม็ ีเพยี งพระเชษฐาพระองคโ์ ตเท่าน้นั “พี่เลธ์ไม่ไดไ้ ปไหน... แต่พย่ี า้ ยไปอยทู่ ี่โรซานนน์ ่ะ” ตรัส ตอบพระขนิษฐาดว้ ยความรื่นรมยเ์ ตม็ ที่ “อยา่ ลืมไปเฝ้ าฯ พอ่ กบั แม่นะคะ” เจา้ ฟ้ าหญิงเบลล่าเซเนีย ตรัสกาํ ชบั ก่อนจะทรงเขยง่ ข้ึนจุมพิตพระปรางสากเบาๆ “ไม่ลืมพระเจา้ ค่ะ...” ผเู้ ป็นพระเชษฐาตรัสตอบดว้ ยสุรเสียง ยว่ั เยา้ ทรงกม้ ลงจุมพิตพระปรางเนียนตอบ

“ใหแ้ น่เถอะค่ะ...” พระเนตรกลมโตมีแววคาดค้นั ก่อนจะ ยอ่ วรกายลงแสดงความเคารพพระเชษฐาแลว้ เสดจ็ ไปยงั รถยนต์ พระท่ีนง่ั ซ่ึงเอน่าเป็นคนขบั มาเทียบท่ีหนา้ มุขพระตาํ หนกั เจา้ ฟ้ าชายเซเนเธียทอดพระเนตรตามรถคนเลก็ สีชมพขู อง พระขนิษฐาแล่นออกไปจากประตูพระตาํ หนกั แลว้ จึงหนั มายงั ราชองครักษซ์ ่ึงยนื เงียบอยเู่ บ้ืองพระปฤษฎางค์ “โล่งใจแลว้ ล่ะสิ...” เรยไ์ ม่ตอบพระสุรเสียงยวั่ เยา้ น้นั เจา้ ฟ้ าชายแยม้ พระสรวล ทรงตบไหลเ่ รยห์ นกั ๆ ก่อนจะ เสดจ็ กลบั เขา้ ไปในพระตาํ หนกั อยา่ งพระอารมณ์ดี โดยทิ้งทา้ ย ดว้ ยรับสั่งกล้วั พระสรวล “กน็ ายอยากใหเ้ หรียญจารึกกบั เอน่าเองน่ี...ไม่มีใครเขา บงั คบั สกั หน่อย” เรยอ์ ยากตะโกนบอกเจา้ ฟ้ าชายและคนท้งั โลกนกั วา่ นน่ั เป็นตอนที่เขาอายเุ พียงเจด็ ขวบและยงั ไม่รู้ถึงความสาํ คญั ของ ‘เหรียญจารึก’ นน่ั เลย

เหรียญจารึก... เหรียญขนาดเส้นผา่ ศนู ยก์ ลางไม่เกินหน่ึงนิ้ว เป็นเหรียญที่ผเู้ ป็นหวั หนา้ ครอบครัวจะมอบใหก้ บั เดก็ ทารกใน วนั ครบหน่ึงเดือน ในเหรียญจะจารึกชื่อและวนั เดือนปี เกิดของ ทารกน้นั หากเป็นเช้ือพระวงศห์ รือตระกลู ขนุ นางจะมีตราประจาํ ตระกลู อยดู่ า้ นหน่ึง อีกดา้ นคือชื่อ วนั เดือนปี เกิด และอาจจะมีตรา ประจาํ ตวั เหรียญจารึกเป็นสิ่งท่ีชาวเลนีเธียจะตอ้ งรักษาไวก้ บั ตวั โดยตลอด เขาอายเุ พียงเจด็ ขวบเท่าน้นั เอง... กาํ ลงั ฝึ กฟันดาบอยใู่ น สวนกม็ ีเดก็ หญิงตวั เลก็ ๆ วิ่งเขา้ มาหา เขาย้งั มือแต่ปลายดาบไมก้ ็ ยงั ถกู ตวั เดก็ หญิงจนร้องไหจ้ า้ เขารู้แต่วา่ ตกใจมาก พยายาม ปลอบเดก็ หญิงแปลกหนา้ แต่หนา้ ตาน่ารักยงิ่ กวา่ ตุก๊ ตาตวั ใดๆ ของนอ้ งสาวเขา การปลอบของเขาไม่ไดห้ ยดุ การร้องไหข้ องเดก็ หญิง แต่ เป็นเหรียญจารึกที่หลดุ ออกมาจากรอยผา่ ตรงคอเส้ือ เดก็ หญิงควา้ หมบั เขา้ และไม่ยอมปลอ่ ย “จะเอาหงส์...” เรยร์ ู้สึกเหมือนไดย้ นิ เสียงเลก็ ๆ ใสๆ นน่ั อยู่ จนถึงทุกวนั น้ี ตอนน้นั เขายอมทาํ ทุกอยา่ งใหเ้ ดก็ หญิงหยดุ ร้องไห้

แต่กไ็ ม่กลา้ ถอดสร้อยซ่ึงร้อยเหรียญจารึกไว้ เพราะถูกกาํ ชบั มา ต้งั แต่จาํ ความไดว้ า่ ใหร้ ักษาเหรียญน้ีไวใ้ หด้ ี หา้ มทาํ หายเดด็ ขาด ใช่... ในที่สุดเขากถ็ อดสร้อยออกใหเ้ ดก็ หญิงและไดเ้ หรียญ จารึกรูปสิงโตลอ้ มดว้ ยใบลอเรลมาแทน เขายงั เดก็ เกินวา่ จะรู้... การแลกเหรียญจารึกระหวา่ งชายหญิงคือการหม้นั หมาย จนถึงบดั น้ี เหรียญท่ีหอ้ ยอยกู่ ลางอกเขากย็ งั เป็นสิงโตลอ้ ม ดว้ ยใบลอเรล “กระหม่อมกห็ วงั วา่ จะทรงเกบ็ เหรียญจารึกของพระองคไ์ ว้ ไดน้ านๆ” เรยพ์ ึมพาํ กบั ตนเอง “อยา่ เพิง่ เกบ็ รองเทา้ แกว้ ของใคร ไดก้ ่อนเถิด” “และแลว้ เจา้ ชายกท็ รงรับซินเดอเรลลา่ เขา้ ไปในวงั ครอง รักกนั อยา่ งมีความสุขตลอดกาล...” ไลล่าส์ปิ ดหนงั สือลง ยมิ้ ใหก้ บั เดก็ หญิงและเดก็ ชายจาํ นวนเกือบย่สี ิบคนซ่ึงนงั่ ลอ้ มฟัง เรื่องท่ีเธอเล่าจากหนงั สือเลม่ เก่า

“จบแลว้ เหรอคะคุณครู...ทาํ ไมเร็วจงั ” เดก็ หญิงคนหน่ึงร้อง ข้ึนมา โดยมีเพ่อื นๆ พยกั พเยดิ สนบั สนุน “จบแลว้ จะ้ ... ซินเดอเรลลา่ กไ็ ดแ้ ต่งงานกบั เจา้ ชาย ใชช้ ีวติ อยา่ งมีความสุข” บทสรุปของเทพนิยายเกือบทุกเรื่อง แต่ชีวติ จริง กบั เทพนิยายน้นั ค่อนขา้ งจะห่างไกลกนั ทีเดียว “หนูอยากเป็นซินเดอเรลล่า... จะไดแ้ ต่งงานกบั เจา้ ชาย” เดก็ หญิงอีกคนเอ่ยข้ึนมา “แต่หนูไม่อยากมีแม่เล้ียงใจร้าย” เดก็ หญิงตวั เลก็ แทรก ข้ึนมาดว้ ยน้าํ เสียงข้ึนจมกู เพราะไม่ชอบใจแม่เล้ียงใจร้ายในนิทาน ไลลา่ ส์หวั เราะเบาๆ การเล่านิทานเป็นสิ่งที่เธอทาํ เป็น ประจาํ เพราะนี่คืออีกสิ่งหน่ึงท่ีช่วยกระตุน้ จินตนาการและ ส่งเสริมการอ่านของเดก็ ๆ นกั เรียนช้นั ประถมหน่ึงของเธอกเ็ หมือนกบั ผา้ ขาว พวกเขา พร้อมที่จะเรียนรู้และสร้างจินตนาการ ในฐานะท่ีเธอเป็นครูคน แรก...ครูที่ไม่ใช่แค่สอนใหเ้ ขาอา่ นออกเขียนได้ แต่เป็นครูผทู้ ี่ จะตอ้ งปูพ้นื ฐานการดาํ เนินชีวิต เพ่ือส่งใหเ้ ดก็ เหล่าน้ีกลายเป็น อนาคตที่ดีของชาติ

“รู้ไหมเดก็ ๆ ทาํ ไมนางฟ้ าจึงช่วยซินเดอเรลลา่ ...” ไลล่าส์ มองตาแป๋ วๆ ของลกู ศิษยต์ วั นอ้ ยท่ีต้งั ใจฟังเตม็ ที่ “กเ็ พราะวา่ ซิน เดอเรลลา่ เป็นเดก็ ดี ขยนั ทาํ งาน แลว้ กม็ ีน้าํ ใจยงั ไงจ๊ะ ใครอยากมี ความสุขอยา่ งซินเดอเรลล่ากต็ อ้ งเป็นเดก็ ดีนะคะ” “แต่ผมไม่อยากแต่งงานกบั เจา้ ชายนี่ครับคุณครู” ไลลา่ ส์อ้ึงไปเส้ียววินาทีก่อนจะหวั เราะออกมา คาํ พดู ของ เดก็ ชายน้นั จริงใจนกั “ถา้ เดก็ ผชู้ ายเป็นเดก็ ดี... สักวนั กจ็ ะไดพ้ บกบั เจา้ หญิงไงจะ้ ” เดก็ ชายพยกั หนา้ ยมิ้ แป้ น “ถา้ อยา่ งน้นั ผมจะเป็นเดก็ ดี” “ถา้ หนูเป็นเดก็ ดีกจ็ ะไดแ้ ต่งงานกบั เจา้ ชายหล่อๆ ท่ีเลนีธใช่ ไหมคะ พีส่ าวหนูบอกวา่ เจา้ ชายหล่อมากเลยค่ะ วงั กส็ ว้ ยสวย” “พ่ีสาวเธอเคยไปเลนีธเหรอ...” เดก็ ชายคนเดิมถามอยา่ งไม่ ค่อยอยากเช่ือ ในความคิดของเขาน้นั เลนีธอยหู่ ่างไกลเกินที่จะนึก ออกวา่ ห่างแค่ไหน คนท่ีเขารู้จกั มีเพียงไม่ก่ีคนท่ีเคยไปท่ีนนั่ เดก็ หญิงอ้ึงไป ก่อนจะตอบออ่ ยๆ เพราะกไ็ ม่เคยเห็นพ่สี าว จากบา้ นไปไหน “ก.็ .. ดูจากทีวีไง” เดก็ หญิงหนั ไปหาผเู้ ป็นครู “พีส่ าวหนูพดู จริงไหมคะ”

“เออ่ ...” ถึงคราวครูสาวอ้ึงไปบา้ ง ไม่ใช่เพราะวา่ เธอไม่เคย เห็นเจา้ ชายและวงั ท่ีเดก็ ๆ เอ่ยถึง ไม่มีหญิงสาวเลนีเธียคนใดท่ีไม่ เคยพยายามหาวิธีการต่างๆ เพือ่ ใหไ้ ดย้ ลพระโฉมองค์ มกฎุ ราชกมุ าร ไม่วา่ จะเป็นพระองคจ์ ริง พระฉายาลกั ษณ์ หรือ แมก้ ระทงั่ ในภาพข่าวทางโทรทศั น์ ในตอนเรียนท่ีมหาวทิ ยาลยั แห่งเลนีเธีย ไลลา่ ห์กบั เพือ่ นยงั เคยไปรอเฝ้ ารับเสดจ็ พระองคเ์ ลย เจา้ ชายแสงจนั ทร์... ไม่ใช่พระสมญั ญาท่ีเกินจริงเลยสักนิด แต่ที่เธอตอ้ งใชเ้ วลาเรียบเรียงคาํ พดู ตอบลกู ศิษยต์ วั นอ้ ยก็ คือ การทาํ ใหเ้ ดก็ ๆ เขา้ ใจวา่ เจา้ ชายเจา้ หญิงท่ีเธอหมายถึงในตอน แรกน้นั มิใช่พระราชวงศเ์ ลนีเธีย “พ่ีสาวหนูพดู ถูกค่ะแนนน่า แต่เจา้ ชายที่ครูหมายถึงคือคน ธรรมดาๆ ท่ีเป็นคนดี สามารถท่ีจะทาํ ใหค้ นที่รักมีความสุขไดค้ ่ะ ...” เธออธิบาย แมจ้ ะรู้วา่ เดก็ ๆ คงจะไม่สามารถเขา้ ใจไดท้ ้งั หมด “คนธรรมดาสามารถเป็นเจา้ หญิงเจา้ ชายดว้ ยหวั ใจค่ะ” “แลว้ หนูจะเป็นเจา้ หญิงไดไ้ หมคะ”

“เป็นไดส้ ิ... หวั ใจเจา้ หญิงแฝงอยใู่ นตวั ผหู้ ญิงทุกคนจะ้ ” ไล ลา่ ส์ยมิ้ ใหก้ บั เดก็ ๆ “แลว้ การจะเร่ิมเป็นเจา้ หญิงเจา้ ชายกค็ ือ กลบั บา้ นกนั ดีๆ แลว้ ทาํ การบา้ นมาส่งครูพรุ่งน้ีทุกคนนะคะ” ไลล่าส์มองตามเดก็ ๆ วิง่ กรูกนั กลบั บา้ นดว้ ยความร่าเริง บางคนมีคนมารับ แต่ส่วนใหญ่กจ็ บั กลุ่มกนั กลบั เอง เพราะ โรงเรียนอยหู่ ่างจากหม่บู า้ นเพียงเลก็ นอ้ ยเท่าน้นั จะมีที่ไกลบา้ งก็ คือเดก็ ๆ ที่มาจากหมู่บา้ นถดั ไปอีกสองแห่งซ่ึงอยตู่ ิดเทือกเขาซ่ึง เป็ นพรมแดนของประเทศ โรงเรียนเลก็ ๆ แห่งน้ีเป็นโรงเรียนแห่งสุดทา้ ยทาง ตะวนั ออกของประเทศ เมืองโรซานนท์ ่ีอยใู่ กลท้ ่ีสุดกต็ อ้ งนงั่ รถ เกือบชว่ั โมง แมจ้ ะเป็นเพยี งโรงเรียนเลก็ ๆ หม่บู า้ นเลก็ ๆ แต่ไล ลา่ ส์กไ็ ม่เคยคิดจะยา้ ยไปจากบา้ นเกิด ครูสาวรอจนเดก็ ๆ กลบั กนั หมดจึงกลบั เขา้ ไปเกบ็ ของ ส่วนตวั ในหอ้ ง ปิ ดประตหู นา้ ต่างเรียบร้อยแลว้ ถือกระเป๋ าสาน ค่ใู จออกมา ปกติแลว้ ไลล่าส์จะใชจ้ กั รยาน แต่เมื่อเชา้ ยางจกั รยาน ร่ัว เธอไม่มีเวลาเอาไปใหช้ ่างช่วยปะยางจึงเดินมาโรงเรียน

เส้นทางจากโรงเรียนเป็นถนนเลก็ ๆ ท่ีรายลอ้ มดว้ ยแปลง กหุ ลาบ... ในเขตหุบเขากหุ ลาบน้ีทุกบา้ นจะตอ้ งมีตน้ กหุ ลาบ แม้ บา้ นน้นั จะไม่ไดท้ าํ ไร่กหุ ลาบกต็ าม ขณะน้ียงั ไม่ถึงช่วงท่ีดอก กหุ ลาบบานพร้อมเกบ็ เก่ียว แต่สีเขียวเขม้ และอ่อนของใบกุหลาบ ท่ีสอดแทรกกนั อยกู่ เ็ ป็นอีกภาพที่งดงาม ไลล่าส์สูดกล่ินไอความสดช่ืนและอากาศเยน็ สบายพร้อม กบั ฮมั เพลงเบาๆ หญิงสาวเดินตามลาํ พงั เพียงครู่เดียวกไ็ ดย้ นิ เสียง เครื่องยนตด์ งั มาจากดา้ นหลงั จึงหนั ไปมอง รถกระบะขนาดเลก็ จอดเทียบขา้ งกายทนั ที “ไลลา่ ส์ข้ึนมาสิ... เดี๋ยวลุงไปส่ง” ไลลา่ ส์ยมิ้ กวา้ งใหก้ บั ครูใหญ่ของโรงเรียนซ่ึงท่านกเ็ คยเป็น ครูของเธอมาเช่นกนั เธอรีบออ้ มไปข้ึนที่นงั่ อีกขา้ งทนั ที “ขอบคุณค่ะลงุ ” “ไม่เป็นไร... เจา้ ตวั เก่งหายไปไหนล่ะ” ไคแลนถามหญิง สาวดว้ ยน้าํ เสียงกล้วั หวั เราะ เขาเห็นไลลา่ ส์มาต้งั แต่เกิด... ไม่ใช่ ต้งั แต่ไลลา่ ส์ยงั อยใู่ นครรภม์ ารดา บิดาของไลลา่ ส์เป็นเพ่อื นสนิท ของเขาเอง น่าเสียดายนกั ที่ไลลา่ ส์กาํ พร้าแม่ต้งั แต่อายยุ งั ไม่ทนั

ครบสิบหา้ ส่วนเพือ่ นรักกอ็ ายสุ ้ัน...จากไปเมื่อไม่กี่ปี ก่อนน้ี เหลือ เพียงไลลา่ ส์ซ่ึงเขารักประดุจบุตรสาวใหอ้ ยเู่ พียงลาํ พงั แมจ้ ะเหลือ เพยี งตวั คนเดียวไลล่าส์กส็ ามารถดูแลตนเองไดเ้ ป็นอยา่ งดี “ยางรั่วค่ะ... เม่ือเชา้ ไลลา่ ส์รีบไปหน่อยกเ็ ลยเดินมา โรงเรียนเลย เด๋ียววา่ จะเอาไปใหช้ ่างช่วยปะยางตอนเยน็ ค่ะ” ไล ลา่ ส์ตอบดว้ ยน้าํ เสียงร่าเริง “ลงุ จะตรงกลบั บา้ นเลยหรือเปลา่ คะ ไลล่าส์จะไดต้ ิดรถไปขอขนมป้ านีน่าก่อน” ไคแลนหวั เราะเบาๆ แมจ้ ะโตเป็นผใู้ หญ่...เป็นถึงคุณครู ของเดก็ ๆ แลว้ บางคร้ังไลล่าส์กย็ งั ดูเป็นเดก็ เลก็ ๆ ใหไ้ ดช้ ื่นใจ “เอาสิ... เดี๋ยวลุงแวะส่งท่ีบา้ นให้ ป้ าเขาบ่นคิดถึงจะแย่ บา้ น อยไู่ ม่ไดไ้ กลกนั เลย แต่ไม่ไปใหป้ ้ าเขาเห็นหนา้ ” “กช็ ่วงน้ีไลล่าส์ยงุ่ นี่คะ ตอ้ งเตรียมการสอนกบั ทาํ ส่ือการ สอนใหเ้ ดก็ ๆ เยอะเลยค่ะ” หญิงสาวอบุ อิบ “เอ๋... แลว้ ลงุ จะไป ไหนต่อเหรอคะ” “ลุงจะไปคุยกบั ผใู้ หญ่บา้ นเสียหน่อย เก่ียวกบั เรื่องเทศกาล ดอกกหุ ลาบน่ะ” ไคแลนตอบ ก่อนจะถอนหายใจ “อีกไม่นาน กหุ ลาบจะเริ่มบานแลว้ แต่สะพานยงั ไม่เสร็จเลย”

รอยยมิ้ ของหญิงสาวจางลงเช่นกนั สะพานขา้ มลาํ ธารเพอ่ื เชื่อมเขา้ ไปสู่เส้นทางตรงเขา้ โรซานน์น้นั เก่าจนใชก้ ารไม่ได้ ทาง ราชการจึงไดส้ ร้างใหม่เพราะดีกวา่ การซ่อมแซม แต่ปรากฏวา่ การ ก่อสร้างน้นั กลบั ตอ้ งสะดุดหลายคร้ัง และตอนน้ีนายทหารช่างท่ี ดแู ลการก่อสร้างน้นั เกิดอุบตั ิเหตุตอ้ งเขา้ โรงพยาบาล ไดข้ ่าวมาวา่ ถึงกบั ตอ้ งเขา้ ไปรักษาตวั ที่เลนีธ ถา้ สะพานไม่เสร็จตามกาํ หนด... ชาวบา้ นไม่เพยี งแค่ หม่บู า้ นน้ี ยงั มีอีกหา้ หม่บู า้ นที่ตอ้ งใชส้ ะพานน้ีเป็นเส้นทางขน ยา้ ยดอกกหุ ลาบ จะยงั ตอ้ งอาศยั เสน้ ทางท่ีใชก้ นั ในตอนน้ี คือตอ้ ง ออ้ มไปทางหมู่บา้ นใหญ่ซ่ึงอยหู่ ่างออกไป เพิ่มค่าใชจ้ ่ายอีกไม่ นอ้ ย “แลว้ นี่ยงั ไม่มีวแี่ วววา่ จะมีใครมาแทนผกู้ องเหรอคะ” ไคแลนหนั มาสบตาฉายแววกงั วลของหญิงสาวรุ่นลกู ก่อน จะหนั กบั ไปมองถนนตามเดิม เขาเองกก็ งั วลเช่นเดียวกบั ไลล่าส์ “เห็นวา่ กาํ ลงั ยา้ ยมานะ... น่าจะภายในอาทิตยน์ ้ี” “ถา้ ไดอ้ ยา่ งน้นั กด็ ีสิคะ... ไลล่าส์ขอภาวนาใหเ้ ขามาเร็วๆ”

มงกฎุ หัวใจ ตอน ๓ รถกระบะคนั เลก็ แล่นชา้ ๆ เขา้ มาในถนนกลางหม่บู า้ น ไค แลนตอ้ งหยดุ รถเป็นพกั ๆ เพราะมกั จะมีผคู้ นคอยทกั ทายอยตู่ ลอด ในหมู่บา้ นเลก็ ๆ ผคู้ นมกั จะรู้จกั กนั ท้งั หมด โดยเฉพาะครูใหญ่น้นั เป็นที่นบั ถือของคนในหมู่บา้ นเช่นเดียวกบั ผใู้ หญ่บา้ น ไคแลนจอดรถหนา้ ร้ัวของบา้ นขนาดยอ่ มช้นั คร่ึง มีหอ้ งใต้ หลงั คา ก่อดว้ ยอิฐกอ้ นใหญ่ไม่ฉาบปนู เป็นแบบบา้ นท่ีเห็นได้ ทวั่ ไปในแถบหุบเขากหุ ลาบ ไลลา่ ส์ลงจากรถ ลมโชยเบาๆ มา กระทบผิวกายพร้อมหอบกลิ่นหอมของดอกกุหลาบและดอกไม้ อ่ืนๆ ซ่ึงเบ่งบานอยทู่ ุกร้ัวบา้ น ร้ัวตน้ กหุ ลาบของไคแลนไม่ใช่กหุ ลาบเลนีเธียซ่ึงจะนาํ ดอก ไปสกดั เป็นน้าํ มนั กหุ ลาบ แต่เป็นกุหลาบพ้นื เมืองอีกพนั ธุ์ จะ เรียกวา่ เป็นพนั ธุ์พีน่ อ้ งกบั กหุ ลาบเลนีเธียกไ็ ด้ เพราะลกั ษณะตน้ และดอกจะคลา้ ยกนั เพยี งแต่ดอกเลก็ กวา่ สีชมพจู ดั ออกแดงนิดๆ ชาวบา้ นนิยมนาํ มาทาํ อาหารหรือใชช้ งชา บางบา้ นกจ็ ะนาํ ไปทาํ ไวน์

“อา้ ว... ไม่เอารถไปเหรอคะ” ไลล่าส์ถามเมื่อไคแลนดบั เคร่ืองยนตแ์ ลว้ กา้ วลงจากรถดว้ ย “เดินไปกไ็ ด้ บา้ นผใู้ หญ่บา้ นไม่ไกลเท่าไหร่ อีกอยา่ งช่วงน้ี ป้ านีน่าของไลลา่ ส์ขยนั ทาํ ของหวานใหล้ ุงกินทุกวนั ตอ้ งเดินเผา พงุ เสียหน่อย” เขาลบู ทอ้ งท่ีดนั เส้ือและผา้ พนั เอวออกมาเห็นจน เห็นไดช้ ดั การแต่งกายดว้ ยชุดพ้นื เมืองยงั เห็นอยทู่ วั่ ไปในเลนีเธีย “ป้ านีน่าชอบทาํ กเ็ พราะวา่ ลงุ ชอบดว้ ยละสิคะ” ไลล่าส์พดู กล้วั หวั เราะ ไคแลนยมิ้ กวา้ งโดยไม่ปฏิเสธ “เขา้ ไปหาป้ าเขาเถอะ ฝากบอกดว้ ยวา่ ลงุ จะกลบั มากินม้ือ เยน็ ดว้ ยนะ อยา่ เพิง่ ตดั สิทธ์ิลงุ ออก” ไลล่าส์โบกมือตอบผเู้ ป็นครูและเพื่อนบิดาเดินออกไปแลว้ จึงหมุนตวั เปิ ดประตูร้ัวเขา้ ไปในบริเวณบา้ นซ่ึงไม่ไดก้ วา้ งมาก แต่เตม็ ไปดว้ ยตน้ ไม้ ท้งั ผกั สวนครัวและดอกไมส้ ีสันสดใส ไล ลา่ ส์รู้วา่ ตน้ ไมท้ ุกตน้ ในสวนเลก็ ๆ น้ี นีน่าสามารถนาํ มาทาํ อาหาร หรือขนมไดท้ ้งั สิ้น ไม่เพยี งแต่บา้ นของไคแลนกบั นีน่าเท่าน้นั แต่ ทุกบา้ นในแถบน้ีมกั จะทาํ สวนครัวเลก็ ๆ ไวเ้ สมอ

หญิงสาวเดินตามทางปดู ว้ ยแผน่ หินไปที่ประตูบา้ น แลว้ เคาะพร้อมกบั ร้องเรียกเจา้ ของบา้ นดงั ๆ ดว้ ยน้าํ เสียงร่าเริง “ป้ านีน่าคะ ไลล่าส์เองค่ะ” ไลล่าส์รอไม่ถึงอึดใจประตูกถ็ กู เปิ ดออกโดยสตรีสูงวยั รูปร่างทว้ มในชุดพ้ืนเมือง กระโปรง ช้นั นอกเป็นสีน้าํ ตาลเขม้ ปักลายดอกกุหลาบเลก็ ๆ ตามความนิยม ในหมู่บา้ น ดวงตาเป็นประกายสดใส “ไลลา่ ส์... ป้ าคิดถึงหนูจะแยอ่ ยแู่ ลว้ ไม่มาหาป้ าต้งั หลาย วนั ” นีน่ากอดหญิงสาวท่ีเธอรักเหมือนลูกแรงๆ แลว้ แหงนหนา้ มองไลลา่ ส์ดว้ ยสายตาแกลง้ ดุ “ขอโทษค่ะป้ านีน่า ไลล่าส์มวั แต่ทาํ งาน...” ไลลา่ ส์กม้ ลง หอมแกม้ ยยุ้ เบาๆ หล่อนสูงกวา่ นีน่าเกือบฟตุ สูงกวา่ ผหู้ ญิง ท้งั หมดในหมู่บา้ น รวมถึงผชู้ ายอีกหลายคนดว้ ย ไลลา่ ส์ชอบ ความสูงของตวั เอง แต่ไม่ค่อยชอบน้าํ หนกั ท่ีเกินมาดว้ ยสกั เท่าไร นกั “ฮึ... ไม่ตอ้ งมาอา้ งนนั่ อา้ งนี่” นีน่าคอ้ นเลก็ ๆ แต่ยมิ้ กวา้ ง “วนั น้ีตอ้ งอยกู่ ินม้ือเยน็ กบั ป้ านะ”

“แต่ไลล่าส์ตอ้ งเอาจกั รยานไปปะยางค่ะ เม่ือเชา้ ยางรั่ว ตอ้ ง เดินไปโรงเรียน น่ีกอ็ าศยั รถของลงุ ไคแลนมานะคะ” “หือ...” นีน่าชะโงกมองรถกระบะคนั เลก็ ของสามีท่ีจอดอยู่ หนา้ บา้ น “รถมาแลว้ เจา้ ตวั ไปไหนล่ะนน่ั ” “ลุงไปหาผใู้ หญ่บา้ นค่ะ ออ้ ...ลุงฝากบอกว่าอยา่ ตดั สิทธ์ิม้ือ เยน็ นะคะ” “จะตดั กเ็ พราะแวะบา้ นแลว้ ไม่ยอมบอกน่ีแหละ” นีน่าคอ้ น ใหเ้ จา้ ของรถกระบะ “แต่ช่างลงุ เขาเถอะ ป้ าสนใจไลล่าส์มากกว่า หา้ มปฏิเสธป้ าดว้ ย เร่ืองจกั รยานเดี๋ยวป้ าบอกใหเ้ จา้ ฮาวี่ไปเอา จกั รยานมาซ่อมกไ็ ด”้ นางหมายถึงช่างซ่อมรถของหม่บู า้ น “อยา่ งน้นั กไ็ ดค้ ่ะ...” ไลล่าส์ไม่คา้ น “มีอะไรใหไ้ ลล่าส์ช่วย ทาํ บา้ งคะ” “ง้นั เขา้ ไปในครัวกบั ป้ า” นางจูงมือไลล่าส์เขา้ บา้ น พลาง ชวนคุยดว้ ยน้าํ เสียงสดใส “ป้ าเพง่ิ ไดป้ ลาจากลาํ ธารมา ตวั โตๆ ท้งั น้นั เลย ป้ าวา่ จะทาํ ปลายา่ งโรสแมรี่ สลดั ผกั แลว้ กต็ บทา้ ยดว้ ย วอฟเฟิ ลกุหลาบ เดี๋ยวลุงของไลล่าส์กินหมดคนเดียวจะแย”่

“โอย๊ ... ป้ านีน่าไม่กลวั ไลลา่ ส์จะแยบ่ า้ งเหรอคะ แค่น้ีไล ลา่ ส์กว็ า่ แยอ่ ยแู่ ลว้ นะคะ” นีน่ามองรูปร่างของหญิงสาวแลว้ หวั เราะ “แยต่ รงไหน... ป้ าว่าดีออก” นีน่าบอกยมิ้ ๆ จากเดก็ หญิงตวั นอ้ ยสมยั ก่อนกลายมาเป็นสาวสะพรั่ง ไลล่าส์ของนางกเ็ หมือน กหุ ลาบเลนีเธียนนั่ แหละ อาจไม่ใช่กหุ ลาบกา้ นตรงสาํ หรับปัก แจกนั แต่เป็นกหุ ลาบเลนีเธียที่ดอกโต กล่ินหอม เหมาะสาํ หรับ สกดั เป็นน้าํ มนั กหุ ลาบ...เป็นท่ีตอ้ งการของผหู้ ญิงทวั่ โลก “ไล ลา่ ส์ของป้ าออกจะสวยน่ารัก พวกหนุ่มๆ อยากจะแลกเหรียญ จารึกกบั ไลล่าส์จะตาย” ไลลา่ ส์หวั เราะ นยั น์ตาสีน้าํ ตาลทองพราวพร่าง “ป้ านีน่ากพ็ ดู อยเู่ ร่ือย ไม่เห็นจะมีใครสักคน” “กล็ องไลล่าส์ชายตามองผชู้ ายสักคนสิจ๊ะ... รับรองวา่ มี หนุ่มๆ ไม่ใช่แต่ในหม่บู า้ นหรอก ท้งั โรซานน์นนั่ แหละที่จะมา คุกเข่าให”้ ไลลา่ ส์ใชม้ ือป้ ายหางตาที่น้าํ ตาไหลออกมาจากการหวั เราะ

“ทาํ เป็นหวั เราะ... ป้ าจะคอยดมู งกฎุ กหุ ลาบของไลล่าส์วา่ จะสวยขนาดไหน” ไคแลนกลบั มาถึงบา้ นดว้ ยแววตาสดใสกวา่ เมื่อตอนเยน็ ทาํ ใหส้ องสาวสองวยั ซ่ึงกาํ ลงั จดั โต๊ะอาหารเยน็ อยตู่ อ้ งถามอยา่ ง แปลกใจ “อารมณ์ดีอะไรขนาดน้นั คะ” “กใ็ นท่ีสุดจะมีเรื่องดีๆ สักทีไงจะ๊ คนสวย” ไคแลนหลิ่วตา ใหภ้ รรยาดว้ ยท่าทางเจา้ ชู้ คนสวยคอ้ นพองาม ไลลา่ ส์กล้นั หวั เราะแทบไม่ไหว “เร่ืองดีอะไรบา้ งคะลุง” “อยา่ งแรก... ผใู้ หญ่บา้ นไดร้ ับแจง้ มาแลว้ วา่ วนั เร่ิมเทศกาล กหุ ลาบคือคืนก่อนพระจนั ทร์เตม็ ดวงคร้ังหนา้ ” ไคแลนบอก เทศกาลกหุ ลาบคือการเฉลิมฉลองก่อนจะเริ่มมีการเกบ็ เก่ียวดอก กหุ ลาบจากไร่เป็นคร้ังแรกในแต่ละปี ซ่ึงในแต่ละปี วนั เริ่ม เทศกาลจะไม่ตรงกนั การกาํ หนดวนั น้นั จะมาจากการพยากรณ์วถิ ี ดาว