(Y) Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1

“เออ่ กายคบเตย้ กบั มานานแคไ่ หนแลว้ ” พโี อค๊ ถาม “ก็ตังแตม่ .ส”ี “สนทิ กนั ดเี นอะ” พโี อค๊ พดู ตอ่ ผมพยกั หนา้ “ผมเป็ นพวกรักสนั โดษน่ะ เพอื นสนทิ เลยมแี ตไ่ อเ้ ตย้ มัน” “ก็กเู ป็ นคนใจดี เห็นวา่ มงึ ไมม่ เี พอื น กเู ลยทําบญุ มาคบกบั มงึ แทนคนอนื ไง” ไอเ้ ตย้ ปากหมาครับ “กตู อ้ งเป็ นฝ่ ายพดู มากกวา่ กไู มน่ ่าหลวมตวั มาเป็ นเพอื นกบั มงึ เลย เลยี งหมาทบี า้ นยงั มี ความสขุ กวา่ เยอะ” “ปากมงึ นนี ะ เดยี วกกู ็แชง่ ใหม้ งึ โดนผชู ้ ายกดซะหรอก” “ขอคําแชง่ นันจงคนื สนอง” ผมชหี นา้ มันกลบั กอ่ นทพี วกเราสองคนจะเงยี บปาก เพราะเพงิ สํานกึ วา่ ตวั เองนันปาก ศกั ดสิ ทิ ธกิ นั แคไ่ หน “เมอื กกี ขู อคนื คําไดไ้ หมวะ” มนั กระซบิ กลับ “อมื กขู อคนื คําเหมอื นกนั ” แลว้ เราสองคนกต็ บปากตวั เองกนั คนละสามที กําทงิ กลางอากาศไปดา้ นหลัง รอบขา้ งเงยี บลงอกี แลว้ พวกเราคอ่ ย ๆ หันไปมอง “ฮา่ ๆ พวกนายนตี ลกกนั ดนี ะ เดยี วทะเลาะกนั เดยี วดกี นั น่ารักด”ี ผมทําหนา้ ปเู ลยี น มันน่ารักตรงไหน “เด็ก” ไอค้ นขา้ งตวั ผมพดู ครับ ผมหนั ไปมองหนา้ เสยี งครกึ ครนื กลบั คนื มาอกี ครงั “ใครเด็ก” ผมไลบ่ ี

“ก็นาย” พมี นั กอดอก ชนี วิ ใสห่ นา้ ผม ผมยมิ เจา้ เลห่ ์ หยบิ กงุ ้ ทผี มกนิ คา้ งไวเ้ มอื กมี าถอื ไว ้ จบั ปากพี มนั อา้ ออกยัดกงุ ้ เขา้ ไปทังตัว หาคนชว่ ยกนิ แลว้ ก็ปิดปากมอม ๆ ของพมี นั ดว้ ย พเี อกไมโ่ ตต้ อบอะไร นังนงิ ไปพักใหญ่ กอ่ นเคยี วสงิ ทอี ยใู่ นปากจนหมด ดมี าก ชว่ ยกกู นิ หน่อย หลงั จากมอื เทยี ง พวกเราก็ตกลงจะไปเดนิ ตลาดพนื เมอื งกัน พโี อมกบั พมี อควงแฟนเดนิ แยกไปอกี ทาง สว่ นสสี าวซา่ จงู มอื กนั ไปยงั โซนของกนิ เห็นบน่ วา่ อยากจะลดความอว้ น แตพ่ อเจอของกนิ กว็ งิ เขา้ ใสท่ กุ ที นแี หละนา้ ผหู ้ ญงิ พวกผมเดนิ ดขู องกนั ไปสกั พัก พโี อค๊ กบั พปี ิงก็เจอขมุ ทรัพย์ รา้ นหนังสอื ครับ ดทู า่ คงจะสงิ กนั อกี นาน เหลอื พวกผมแคส่ คี นเดนิ ไปดว้ ยกนั ชว่ งหลัง ๆ มานี พเี ป้ไมค่ อ่ ยจะแกลง้ ไอเ้ ตย้ มันเทา่ ไหร่ แลว้ แตห่ วงไอเ้ ตย้ มากขนึ จนไอเ้ ตย้ มันรําคาญ แตผ่ มวา่ มนั ก็แอบเป็ นเด็กตดิ พเี หมอื นกนั นะ ยงิ หลังกลับจากคา่ ย มนั ยงิ ตดิ พมี นั เขา้ ไปใหญ่ ปากก็ดา่ พมี นั ไป แตม่ อื ก็กระวดี กระวา้ ยดแู ลพเี ป้ไมห่ ยดุ

“กปู วดขี มงึ เดนิ กนั ไปกอ่ นนะ” พดู จบ พเี ป้ก็ลากไอเ้ ตย้ ไปทันที “ไอพ้ เี ป้ !! มงึ ก็ไปคนเดยี วดิ ลากกไู ปเฝ้าดว้ ยทําไม!!” ไอเ้ ตย้ มันโวยวายไปตามทาง “เออ่ นา่ ไปกบั ก”ู ผมไดแ้ ตม่ องตามตาปรบิ ๆ สรปุ กตู อ้ งเดนิ กบั พเี อกกนั สองคนใชไ่ หม เรา สองคน พากนั เดนิ ดพู วกของทที ําจากหอยครบั แตผ่ มไมซ่ อื หรอก อะไรทมี าจาก ธรรมชาตผิ มไมส่ นับสนุน อยากใหค้ งไวก้ บั ธรรมชาตอิ ยา่ งเดมิ ดกี วา่ ผมแวะจอดทรี า้ นไอตมิ กะทิ ของโปรดครบั “เอาไหมพ”ี พเี อกพยักหนา้ ทเี ดยี ว ผมสงั ไอตมิ โคนสองที กําลังจะลว้ งเงนิ จา่ ย แตค่ นขา้ งตวั ชงิ จา่ ยกอ่ น “พผี มเลยี งเอง” “ไมต่ อ้ ง เกบ็ เงนิ ไวเ้ ลยี งขา้ วดกี วา่ อยากกนิ อาหารรา้ นหรู ๆ” ผมเบห้ นา้ “แพงมาก ผมไมม่ เี ลยี งหรอก” “ถงึ ไดใ้ หม้ งึ เรมิ เก็บเงนิ ไง เดยี วมอี ารมณ์อยากกนิ แลว้ จะบอก” “เอาแคร่ า้ นหนา้ มหาลยั ไมไ่ ดเ้ หรอ” “ไม่ กชู อบกนิ อาหารดี ๆ” ครับ รปู หลอ่ พอ่ รวย แฟนสวย นมอมึ อยึ ขดั ใจ แลว้ ผชู ้ ายสองคนก็เดนิ ไปกนิ ไอตมิ ไป พวกเราเดนิ ดรู า้ นของทรี ะลกึ ไปเรอื ย ๆ จนสะดดุ กบั รา้ นอะไรบางอยา่ ง ผมรบี ลากพเี อกให ้ เดนิ ตามทนั ที

Kiss Love ♥ [10] กา้ วตอ่ หรอื หยดุ นงิ [เอก...☼] กาํ ลัง ดพู วงกญุ แจอยดู่ ี ๆ มันก็ลากผมไปหยดุ อยหู่ นา้ รา้ นขายโปสการด์ ทํามอื มันรบี ยัดไอติ มทมี นั กําลังกนิ อยใู่ สม่ อื ผมทนั ที ผมก็รับมาถอื ไวแ้ บบงง ๆ คดิ ภาพดสู ิ ผชู ้ ายตวั โต ๆ ยนื ถอื ไอตมิ ดว้ ยมอื สองขา้ ง อายจนอยากจะมดุ รหู นี สว่ นมนั ตอนนี สงิ อยกู่ บั กองภาพโปสการด์ ไปเรยี บรอ้ ยแลว้ ผม กวาดมองไปรอบ ๆ โปสการด์ ทํามอื พวกนสี วยดี เจา้ ของถา่ ยเอง ใสค่ ําพดู โดน ๆ ดว้ ย มอื งานราคาไมก่ ตี ัง เจา้ ของไมเ่ อากําไรมาก แคอ่ ยากฝึกมอื ถา่ ยภาพเทา่ นัน เนอื งานสวย และมเี อกลักษณเ์ ป็ นของตวั เองสงู ผมสนใจอยสู่ องสามใบ ซอื เก็บไว ้ เผอื ไวใ้ หเ้ พอื นชาว ตา่ งชาติ มนั ยนื เลอื กอยนู่ าน เลอื กไปคยุ กบั เจา้ ของรา้ นไปเหมอื นเป็ นเพอื นกนั มานาน มนั เลอื กได ้ ประมาณ 15 ใบ ไหนบอกไมค่ อ่ ยมเี พอื น แลว้ จะซอื ไปทําไมเยอะแยะ ตอนนบี อกตามตรง… รอ้ นครับ เหงอื ไหลจนหลังเปี ยก พระอาทติ ยแ์ สกหนา้ ผมเต็ม ๆ หมวกก็ไมม่ ี ทสี าํ คญั ไอตมิ ในมอื มนั เรมิ ละลายไหลยอ้ ยลงมาเลอะมอื แลว้ ของผมผมกนิ ไปหมดแลว้ เหลอื แตข่ องมันนแี หละ จะ ทงิ กไ็ มไ่ ด ้ นําไอตมิ บางสว่ นไหลผา่ นมอื หยดแหมะลงพนื ผมกม้ หนา้ ใชล้ นิ เลยี ทําความสะอาดมอื นดิ หน่อย สกั พักมนั ก็จา่ ยเงนิ แลว้ ถอื ถงุ หันหนา้ มาทางผม ผมหนา้ บดู จอ้ งมนั กลับ มนั ทําหนา้ เจอื น คง สาํ นกึ ไดว้ า่ ลมื ผมไวอ้ กี แลว้ “ขอโทษฮะ ผมเพลนิ ไปหน่อย” “กรู อ้ น กเู หนยี วมอื เห็นไหม ไอตมิ มงึ ละลายเลอะมอื กหู มดแลว้ ”

มนั ตาโตจอ้ งกลบั “ทําไมไมท่ งิ ละ่ ” “ของมงึ กจู ะทงิ ไดไ้ หม” มนั เลกิ ลัก จับขอ้ มอื ผมใหเ้ ดนิ ตาม คอื … มนั คงไมอ่ ยากมอื เลอะ เลยปลอ่ ยใหผ้ มเลอะอยคู่ นเดยี ว มันลากผมเดนิ หาถงั ขยะ ไมไ่ กล ครับ สดุ ซอยของโซนรา้ นคา้ พอดี มันจบั มอื ผมโยนไอตมิ ลงถงั ดังตบุ “โหย มอื เปือนหมดเลย” เออ้ ! มงึ เพงิ เหน็ รไึ ง ผมมองมันหงดุ หงดิ “ไมม่ รี า้ นขายนําแถวนเี ลยรไึ ง” มันบน่ กวาดตามองไปรอบ ๆ สดุ ทา้ ยมันเลยแกป้ ัญหาดว้ ยการ… ผมองึ … ยนื มองภาพตรงหนา้ ตาคา้ ง เพราะไอเ้ ด็กน…ี กาํ ลังเลยี มอื ผมอยู่ มนั จบั มอื ผมไว ้ ใชป้ ลายลนิ ตวดั เชด็ เบา ๆ สลับกบั ใชป้ ากเมม้ เก็บกนิ นําไอตมิ เขา้ ปาก ผมอยากจะชกั มอื กลับ… ผมอยากจะหา้ ม… ผมอยากจะหยดุ การกระทําของมนั … แตผ่ มหยดุ มองมันไมไ่ ด…้

มนั เชด็ ดว้ ยลนิ จนสะอาดกอ่ นเงยหนา้ มอง มนั คงรตู ้ ัววา่ ทําอะไรลงไป เลยรบี เสหนา้ ไปทาง อนื หลบสายตา มันเลยี รมิ ฝีปากตวั เองเบา ๆ ผมก็หนั หนา้ ไปทางอนื เหมอื นกนั “เดยี วคอ่ ยหานํามาลา้ งอกี ทลี ะกนั ” มนั บอกแคน่ ัน “อมื ” ผมก็ตอบไดแ้ คน่ ี แลว้ เราก็ออกเดนิ กนั อกี ครัง แตต่ า่ งคนตา่ งเงยี บ ตอนนใี นหวั ผม มแี ตท่ า่ เลยี ไอตมิ ของมัน คอื … ผมมนั ก็ผชู ้ ายแท ้ ๆ อะ่ นะ มาเจอฉากแบบนัน เป็ นใครใครก็คดิ หรอื วา่ ไมจ่ รงิ ? และความคดิ ของผม มนั กเ็ รมิ เตลดิ เปิดเปิงไปไกลกวา่ นัน ผมจอ้ งมองแผน่ หลังของคนทเี ดนิ นําอยู่ รปู รา่ งมันก็เป็ นผชู ้ ายแท ้ ๆ แตต่ ัวมันเล็กกวา่ ผม หนุ่ มันก็ผชู ้ ายแท ้ ๆ แตต่ ัวมันจะบางกวา่ ผม มนั คงไมค่ อ่ ยไดต้ ากแดด ผวิ มันเลยขาวกวา่ ผม สายตาผมไลต่ ําลงไปเรอื ย ๆ เอวมันเล็กกวา่ ผม น่าจะเล็กกวา่ เยอะมากดว้ ย เพราะผมเคยกอดมนั สองครัง แขนผมโอบมันไดร้ อบพอดี เลย สายตาผมเลอื นตําลงไปยงั สะโพกกลมกลงึ และสงิ ทไี มอ่ ยากใหเ้ กดิ ก็เกดิ ขนึ ภาพของตวั ผมเองกําลังผสานกบั คนตรงหนา้ ผมไมใ่ ชเ่ กย์ แตผ่ มกําลังเห็นภาพแบบนันชดั เจน “พเี อก” นําเสยี งเบาหววิ ทมี นั เคยเอย่ เรยี ก ภาพหนา้ อกเปลอื ยเปลา่ ตอนทมี นั ยนื นวดหัวใหผ้ มในนํา แพคเขา้ พอดกี บั ภาพทมี นั กําลังเลยี มอื ใหผ้ ม

ผมหายใจแทบไมเ่ ป็ นจังหวะ พยายามสลัดทกุ ภาพออกไป ผชู ้ าย… ไอก้ ายมันเป็ นผชู ้ าย เหมอื นพวกไอโ้ อม ผมพยายามนกึ หนา้ ไอโ้ อม หนา้ มันทําใหผ้ มหมดอารมณ์ทกุ ที และมนั ก็ไดผ้ ล อารมณพ์ ลงุ่ พลา่ นเมอื กคี อ่ ย ๆ ปลวิ หายไป ผมหยดุ ขาตวั เองไว ้ ยนื นงิ หลับตาลงแน่น ลบภาพทกุ ภาพออกไป พอ ๆ กบั พยายามดงึ หนา้ ไอม้ อมาแทนที รา่ งบกึ ๆ กลา้ มโต ๆ ขนขายบุ ยับ นันแหละ อารมณ์แปลก ๆ แบบเมอื กหี ายไปแลว้ ผมลมื ตาขนึ อกี ครัง กอ่ นสบเขา้ กบั ดวงหนา้ ของใครบางคน ภาพไอโ้ อมแตกออกเป็ นเสยี ง ๆ ภาพไอม้ อสญู สลายไป สงิ ทเี ห็นมเี พยี งดวงหนา้ ทกี ําลงั สงสยั พรอ้ มรมิ ฝีปากทกี าํ ลังขยบั พดู อะไรสกั อยา่ ง ผมไม่ ไดย้ นิ วา่ มันพดู อะไร เพราะหผู มกําลังออื มเี พยี งดวงตาเทา่ นันทจี อ้ งภาพตรงหนา้ นงิ ๆ “พเี อก เป็ นอะไรหรอื เปลา่ ไมส่ บายหรอื เปลา่ เนยี ” เสยี งมันเรมิ ชดั ขนึ ผมดงึ สตติ ัวเองกลบั คนื “ปะ เปลา่ กําลังคดิ อยวู่ า่ จะกนิ อะไรด”ี ผมแถ มนั ขมวดควิ “กระเพาะคนหรอื กระเพาะปลาวาฬเนยี ” ปากมนั ดา่ แตห่ นา้ มันหนั ไปทางซา้ ยทขี วาที คดิ วา่ คงกําลงั มองหาของกนิ ใหผ้ มอยู่ เสยี งโทรศพั ทม์ นั ดงั ขดั ขนึ เบา ๆ มันลว้ งหยบิ ขนึ กดรบั “โหลว” “…” “แลว้ มงึ อยตู่ รงไหนละ่ ”

“…” “แลว้ มันอยตู่ รงไหนวะ ไอซ้ มุ ้ ของเลน่ เนยี ” มนั บน่ กอ่ นกดวางสายไป “ไอเ้ ตย้ มันบอกวา่ อยทู่ ซี มุ ้ ยงิ ปืน” “อมื ทางนูน้ ” ผมบอก มนั พยกั หนา้ แลว้ เดนิ ไปกบั ผม ไอเ้ ตย้ มันโบกมอื ไหว ๆ เรยี กเพอื นมัน ในปากคาบไสก้ รอกไวอ้ นั หนงึ สว่ นไอเ้ ป้ยนื หนา้ แดง ๆ เสไปดา้ นขา้ ง เป็ นอะไรของมนั “กนิ ไหม กซู อื มาเผอื เอาดว้ ยไหมฮะ พเี อก” ไอเ้ ตย้ มันยนื ถงุ ไสก้ รอกมาให ้ ผมสา่ ยหนา้ “ก็ไหนวา่ หวิ ” ไอต้ วั เล็กมนั พดู “กอู ยากกนิ อยา่ งอนื ” มนั พยักหนา้ เขา้ ใจ “แตม่ งึ ตอ้ งชว่ ยกกู นิ กชู อื มาเผอื มงึ แลว้ ” ไอ ้ เตย้ บงั คบั เพอื นมัน ยงั ไมพ่ อยังจบั ไสก้ รอกอนั ใหญ่ ยัดใสป่ ากเพอื นมันอกี ผมรบี เบอื น หนา้ หนภี าพตรงหนา้ หันไปเห็นไอเ้ ป้ ทมี สี ภาพเดยี วกบั ผม ผมเขา้ ใจแลว้ วา่ ทําไมมันถงึ ไดท้ ําสหี นา้ แบบนัน ถา้ คนไมค่ ดิ อะไร ก็จะไมใ่ สใ่ จ แตถ่ า้ คนมันคดิ หา้ มยังไง มนั ก็จะคดิ อยวู่ นั ยังคํา

ตอนแรกก็วา่ จะเตอื นมันนันแหละ แตผ่ มวา่ มันคงรตู ้ ัวดอี ยแู่ ลว้ และคงพยายามอยา่ งหนักที จะสะกดอารมณต์ ัวเองเหมอื นกนั ผมตบหลังมนั ป๊ ุ ๆ มันหนั กลบั มามองงง ๆ “กเู ขา้ ใจมงึ วะ” มนั มองผมงนุ งงยงิ กวา่ เดมิ เรอื งบางเรอื ง มันก็ยากทจี ะอธบิ ายวะเพอื น พวกผมสองคนยนื มองสองหนุ่มยงิ ปืนกนั อยู่ มันรา่ เรงิ กนั จรงิ ๆ รกั กนั ไปทะเละกนั ไป ผม หลดุ ขําออกมา “กวู า่ จะถามมงึ มาสกั พักแลว้ ” ไอค้ นขา้ ง ๆ ผมมันเปรยขนึ เบา ๆ ผมไมไ่ ดห้ ันไปมอง แตส่ ง่ เสยี งในลําคอใหร้ วู ้ า่ ผมฟังมัน อยู่ “มงึ คดิ ยงั ไงกบั ไอก้ ายมันหรอื เปลา่ คอื กสู งั เกตมาพักหนงึ แลว้ ตงั แตม่ งึ เออ่ .. จบู กบั นอ้ ง เขา กกู เ็ ห็นพวกมงึ สนทิ กนั ทําอะไรดว้ ยกนั เดนิ ดว้ ยกนั แลว้ สายตามงึ เวลามองนอ้ งเขาอะ่ มนั ไมธ่ รรมดา” ผมยนื นงิ ไมไ่ ดห้ ันไปมองมัน ตาผมยังจอ้ งภาพตรงหนา้ ไมห่ ยดุ ความ เงยี บปกคลมุ ทกุ พนื ที มันไมถ่ ามตอ่ เพราะรนู ้ สิ ยั ผมดี ครงั เดยี วจบ ถา้ ตอบก็ตอบ แต่ ถา้ ไมต่ อบ เคน้ ยังไงก็ไมม่ อี ะไรหลดุ ออกมาจากปาก “งันกขู อถามมงึ กลับ” มนั ไมต่ อบเหมอื นกนั “มงึ คดิ ยงั ไงกบั นอ้ งมงึ กจู ะไมใ่ หเ้ หตผุ ลวา่ เพราะอะไร แตถ่ ามใจมงึ ใหด้ ”ี เงยี บครบั เงยี บแพคคเู่ ลย

“มงึ ดอู อกดว้ ยเหรอ” “ควายทไี หนก็ดอู อก” “...” เงยี บอกี ที “กพู ยายามอยเู่ อก” “พยายามตดั หรอื พยายามทําใหม้ นั สาํ เร็จ” “ตดั ” ความเขา้ ใจของผมถกู ถงึ แมบ้ างทมี นั จะหงึ แตม่ นั ทําแบบไมร่ ตู ้ ัว พอมันรตู ้ วั มนั ก็พยายาม จะปลอ่ ย แตโ่ รคหวงนอ้ งมนั ก็ยังไมห่ มด ถา้ มันยังไมเ่ ลกิ นสิ ยั นี มันก็คงจะตดั ใจไมไ่ ด ้ “มงึ ตอ้ งตดั ใหห้ มด” ผมบอกมนั อกี ที ไรค้ ําตอบ แตผ่ มวา่ ผมไดร้ ับคํายนื ยันแมไ้ มต่ อ้ งใชค้ ําพดู แลว้ แลว้ ผมละ ควรจะตดั ดว้ ยไหม ขอ้ จํากดั ของผม มเี พยี งความเป็ นชาย แตข่ อ้ จํากดั ของมนั คอื ความเป็ นพนี อ้ ง ผมควรจะตดั แลว้ กลับไปใชช้ วี ติ เหมอื นเดมิ หรอื เดนิ เขา้ ไปหามัน แลว้ สานตอ่ ความรสู ้ กึ พวกนดี ี ผมยนื คดิ อยเู่ คยี งขา้ งมัน ตา่ งคนตา่ งคดิ เงยี บ ๆ ผมมองคนตรงหนา้ ตงั แตห่ ัวจรดเทา้ อกี ที ยงั ไงมันก็เป็ นผชู ้ าย

เพราะงัน ผมควรหยดุ ทกุ อยา่ งเอาไวเ้ ทา่ นี ผม กม้ หนา้ มองเพยี งพนื ดนิ แตพ่ นื ดนิ ตรงหนา้ กลบั มเี ทา้ ของใครบางคนมาหยดุ ยนื อยู่ ผม ไลส่ ายตาสงู ขนึ เรอื ย ๆ กระทังสบตากบั เจา้ ของใบหนา้ ทฉี ายแววความเป็ นหว่ งเอาไวบ้ าง ๆ “หวิ ไหม” ผมจอ้ งหนา้ มันนงิ … “ไปหาอะไรกนิ กนั กอ่ นก็ไดน้ ะ” แลว้ อยา่ งนี ผมจะหยดุ มนั ไดไ้ หม “พเี ป้ นไี ปชว่ ยยงิ ปืนหน่อย ผมเลน่ มาเกอื บสบิ ตาแลว้ มันไมล่ งสกั ที นะ ๆ ๆ” ไอเ้ ตย้ มันออ้ นพมี นั มอื ทเี ล็กกวา่ ก็ฉุดกระชากลากถพู มี นั ใหเ้ ดนิ ตาม ไอเ้ ป้ไมป่ ฏเิ สธ แตม่ นั คงไมย่ อื ไวน้ าน แคร่ อเวลาวา่ มันจะเรมิ ‘ตดั ’ ตอนไหนแคน่ ันเอง “พเี อก” ผมเบยี งสายตากลับมายังคนตรงหนา้ อกี ครงั “ยงิ ไดส้ กั ตวั ไหม” ผมถาม มันสา่ ยหนา้ “จะลองเลน่ ไหม ถา้ พยี งิ ได ้ ผมจะเลยี งขนม” มนั หลอกลอ่ ผมยมิ นดิ ๆ “แน่ใจ” “ชวั ร”์ ผมหยักหนา้ ใหม้ นั เดนิ นํา

Kiss Love ♥ [11] รสจบู อนั ยาวนาน [กาย...♥] ผม ถนัดกดชตั เตอรแ์ ตไ่ มถ่ นัดลันไกปืน แตค่ นขา้ ง ๆ ผมกําลังทําในสงิ ทผี มไมถ่ นัดอยู่ ผม ลากพเี อกทยี นื คยุ อยกู่ บั พเี ป้ใหม้ าเลน่ เกมยงิ ปืน งานนถี า้ พมี นั เลน่ ได ้ ผมตอ้ งเลยี งขนม พเี อกยกปื นขนึ …ตงั ทา่ …และแน่นอน ผมยกกลอ้ งขนึ ...ตงั ทา่ และลันชตั เตอรเ์ ป็ นจังหวะเดยี วกบั ทพี เี อกลันไกปืน พี มันดดู คี รับ เหมอื นพระเอกหนังนันแหละ.. ทําหนา้ นงิ ๆ เป็ นคนทที ําอะไร มักตงั อกตงั ใจ ทําเสมอ ไมเ่ วน้ แมก้ ระทงั เวลายงิ ปืนของเลน่ ก็ตาม ผมไมไ่ ดม้ องดว้ ยซํา วา่ กระป๋ องมนั หลน่ ไปกกี ระป๋ อง สงิ ทผี มมอง มเี พยี งใบหนา้ ของคนตรง หนา้ เทา่ นัน ใบหนา้ ทแี สดงถงึ ความจรงิ จงั เต็มเปียมไปดว้ ยความหนักแน่นและมนั คงในเวลาเดยี วกนั “มงึ ตอ้ งเลยี งขนมก”ู เสยี งทกั ของพมี นั ดงึ กลอ้ งใหล้ ดจากดวงตา พมี นั แนค่ รบั หลน่ หมดเลย ผมมองตาคา้ ง พเี อกยมิ เย็น “กหู วิ แลว้ ไปหาไรกนิ กนั มงึ ” แลว้ พมี นั ก็ลากผมออกไปทนั ที “เดยี วพเี อก ยงั ไมไ่ ดเ้ อาของรางวลั เลย” “เป้ เกบ็ ของรางวลั ไวใ้ หก้ ดู ว้ ย” พมี นั หนั ไปบอกเพอื น ลากผมไปยังโซนของกนิ ผมทําหนา้ บบู ้ ี “กหู วิ ” “พกี ็เลอื กไปส”ิ แลว้ พมี นั ก็เดนิ เลอื กของกนิ ทวี างเรยี งรายกนั อยู่ แตไ่ มซ่ อื สกั อยา่ ง เดนิ มาตงั แตร่ า้ นแรกจน รา้ นสดุ ทา้ ยแลว้ “เลอื ก ไดย้ งั ” ผมถามอกี ที พเี อกสา่ ยหนา้ แลว้ บอกวา่ ขอเดนิ ตอ่ อกี รอบ ผมเดนิ ตามพมี นั

หงอย ๆ ไมน่ ่าไปรบั ปากเลย้ .. กวา่ จะเดนิ จากตน้ ซอยถงึ ทา้ ยซอย มันก็ไมใ่ ชใ่ กล ้ ๆ ตลาดก็ ไมใ่ ชเ่ ล็ก ๆ คนเยอะไดโ้ ล่ ยงิ เย็นคนยงิ เยอะ หนา้ ผมเรมิ หงกิ แลว้ พมี นั ก็หยดุ อยหู่ นา้ รา้ นเครป ไอพ้ เี วร เดนิ ตงั นาน ไดเ้ ครปมาอนั เดยี ว ราคา 10 บาท คดิ วา่ จะกนิ ของแพงกวา่ นซี ะอกี “แคน่ เี องเหรอ” “อมื ” พมี นั แทะ ๆ เครปกนิ แคส่ ว่ นหัว กอ่ นยนื สว่ นทเี หลอื มาใหผ้ มกนิ ดว้ ย “กนิ ซะจะไดต้ ัวโต ๆ” ผมหนา้ บดู “มนั ไมโ่ ตไปกวา่ นแี ลว้ ” “ไมห่ รอก เดยี วกโ็ ต” “หยดุ สงู มาตงั แตม่ .หา้ แลว้ ” พมี นั พยกั หนา้ รบั รู ้ “พกี นิ อะไร ทําไมตวั สงู จัง” ผมถามตอ่ “กนิ เยอะ ๆ ออกกําลังกายเยอะ ๆ ตอ้ งกนิ ทกุ อยา่ งทขี วางหนา้ ไมว่ า่ ขนมหรอื อยา่ งอนื แลว้ ก็ เลน่ กฬี าเยอะ ๆ ทังในรม่ และกลางแจง้ ” ผมมองตามตาปรบิ ๆ เหมอื นประโยคเมอื กจี ะมคี วามหมายอะไรแอบแฝงเอาไวห้ รอื เปลา่ หรอื วา่ ผมจะคดิ ไปเอง? พวก เราเดนิ เลน่ กนั จนเกอื บบา่ ยสามกพ็ ากนั กลับ ไปเตรยี มตวั เลน่ นํากนั ตอ่ ชว่ งเย็น ไอเ้ ตย้ บน่ อบุ เพราะมันตอ้ งแบกของรางวลั กลบั คนเดยี ว ของผมเป็ นตกุ๊ ตาหมตี ัวใหญอ่ ยา่ งควาย สว่ นของมนั ก็ไดม้ าอกี หา้ ตัว เรยี กไดว้ า่ ขนกลบั กนั รกรถแน่ ๆ

“เหนอื ย” ไอเ้ ตย้ ทงิ ตัวลงบนเตยี งดงั ตบุ ผมทงิ ตวั ตามบา้ ง “น”ี มันเรยี ก “มงึ อะ…” ผมนอนนงิ ครบั รอฟังมันอยู่ “มงึ ชอบพเี อกใชไ่ หม” ผมหันขวบั ไปมองทนั ที “พดู ไรของมงึ ” “มงึ อยา่ มาโกหกกู กเู ป็ นเพอื นมงึ นะ” ผมเงยี บ “มงึ บอกกมู าคําเดยี ว วา่ มงึ ชอบพเี ขาใชไ่ หม” ผมนงิ ไปนาน “ก…ู ไมร่ ”ู ้ “แตม่ งึ ก็ไมไ่ ดร้ ังเกยี จ” ผมเงยี บ “ที พดู นี กไู มไ่ ดร้ ังเกยี จมงึ หรอกนะ แตแ่ คบ่ อกวา่ มงึ คดิ ใหด้ ี เพราะพเี ขาเป็ นผชู ้ าย พเี อก ไมใ่ ชเ่ กย์ มงึ ก็ไมใ่ ชเ่ กย์ มงึ ไมร่ วู ้ า่ โลกของเกยม์ นั เป็ นยงั ไง เวลาทมี งึ ควงกบั พเี ขา มงึ จะรบั สายตาดถู กู จากคนอนื ไดไ้ หม และทสี ําคญั กไู มอ่ ยากใหม้ งึ เสยี ใจทหี ลังถา้ ตอ้ งเลกิ กนั

ความรกั ของผชู ้ ายดว้ ยกนั มันยากทจี ะยังยนื มงึ ก็ร”ู ้ พวกเราเงยี บกนั อกี ครัง กอ่ นทมี นั จะพดู อะไรตอ่ “แต่ มงึ จําไวน้ ะ กเู ป็ นเพอื นมงึ กไู มเ่ คยรังเกยี จมงึ กอู ยขู่ า้ งมงึ เสมอ ถา้ มงึ รักของมงึ จรงิ ก็ อยา่ ไปแครส์ งั คม อยา่ ไปแครใ์ คร แครค์ วามสขุ ของตวั เองก็พอ และทสี าํ คญั ถา้ มงึ เกดิ เสยี ใจขนึ มาวนั ไหน กพู รอ้ มจะอยกู่ บั มงึ เสมอ” ผมไมพ่ ดู อะไร นอกจากกระเถบิ ตวั เขา้ ไปกอดมนั ไว ้ “มงึ ไมต่ อ้ งมาชอบก”ู ผมหัวเราะหึ ๆ “ตอ่ ใหม้ งึ เป็ นผหู ้ ญงิ กกู ็ไมช่ อบมงึ หรอก” “เนอะ มงึ มันรบั นหี วา่ ตอ้ งชอบผชู ้ ายตวั โต ๆ แบบพเี อกมากกวา่ ” “หบุ ปากไปเลย” มนั หวั เราะหึ “ขอบใจนะ” แลว้ ผมก็กระซบิ บอกมนั เบา ๆ “กเู พอื นมงึ ” “อมื ” ผมพดู ไดแ้ คน่ ัน แลว้ เราสองคนกน็ อนกอดกนั อยแู่ บบนันจนผลอยหลับไป ผมสะลมึ สะลอื ตนื เพราะแรงเขยา่ แรง ๆ จากใครบางคน “กาย ตนื ”

เสยี งนันเลอื นรางมาก แตผ่ มยงั คงนอนนงิ ๆ ปิดเปลอื กตาแน่น อยา่ มายงุ่ กบั ก!ู “กาย” เสยี งเรยี กยังดงั ไมห่ ยดุ ผมไมอ่ ยากจะตนื ควานมอื ดงึ ผา้ หม่ มากอดไว ้ สกั พักเสยี งนันก็เงยี บ ไป ดมี าก กกู ําลังกนิ กําลังโต กตู อ้ งการการพักผอ่ นเยอะ ๆ กอู ยากสงู อะไรมายมุ่ ยา่ มกบั ปากกวู ะ “อมื ม…” สกั พักรสู ้ กึ เหมอื นมอี ะไรรอ้ น ๆ มามดุ อยแู่ ถว ๆ ซอกคอกบั หนา้ อก “อมื ม…” มนั รสู ้ กึ หววิ ๆ แปลก ๆ แฮะ “ไอก้ าย ตนื !!!!!!!” ผมกระเดง้ ตวั ลกุ ขนึ นังจากพลังเสยี งสะทา้ นฟ้าอนั คนุ ้ เคย มอี ยไู่ มก่ คี นหรอกทปี ลกุ ผมได ้ นอกจากพอ่ กบั แมแ่ ลว้ ก็มไี อเ้ ตย้ นแี หละ “หกู ทู ะลหุ มดแลว้ มงึ น”ี “นอนอตุ อุ ยไู่ ด ้ เขาไปเลน่ นํากนั หมดแลว้ ” “เออ้ ๆ” ผม ลกุ ขนึ ตบปากตวั เองเบา ๆ ควา้ ชดุ สําหรับใสเ่ ลน่ นําเขา้ ไปเปลยี น เอานําลบู หนา้ อกี นดิ หน่อย ไมไ่ ดอ้ าบนําหรอก เพราะยังไงก็ตอ้ งไปลงนําอยดู่ ี ยงั ไมท่ ันทผี มจะออกจากหอ้ งนํา ไอเ้ ตย้ ก็โดนพเี ป้ ลากออกจากหอ้ งไป ผมสา่ ยหนา้ ไมใ่ สใ่ จ เดนิ ออกไปดา้ นนอกคนเดยี ว

บน หาดทรายแสนกวา้ งยามเย็นคลาคลําไปดว้ ยนักทอ่ งเทยี วของทางรสี อรต์ แตล่ ะคนใส่ ชดุ วา่ ยนําโชวส์ ดั สว่ นทเี วา้ ทเี กนิ กนั เต็มที มองไปอกี ดา้ นเห็นพวกพี ๆ กาํ ลังเลน่ วอลเลย่ ์ บอลชายหาดกนั อยู่ โอโ้ หเหะ! ผมตาโตจอ้ งมองบรรดาแฟน ๆ พมี อกบั พโี อมในชดุ วา่ ยนําทพู ซี กําลังกระโดดตบวอลเลย่ ์ บอลกนั จนบอลเนอื กระเพอื ม โห ลักกเี ป็ นบา้ เลย และ ผมกต็ าโตมากไปกวา่ นัน เพราะพวกพสี าวทังหลายกห็ ันมาใสช่ ดุ วา่ ยนําแบบทพู ซี กนั ดว้ ย เห็นไมค่ อ่ ยแตง่ ตวั ไมค่ ดิ วา่ หนุ่ จะดกี นั ขนาดนี สว่ นพวกผชู ้ ายใสแ่ คก่ างเกงขาสนั เลน่ ลายเจ็บ ๆ โชวซ์ กิ แพคหกหอ่ ใหส้ าว ๆ พนักงานและนักทอ่ งเทยี วมองกนั นําลายไหล ไม่ ตา่ งกบั พวกหนุ่ม ๆ ทมี องพวกพี ๆ ผหู ้ ญงิ กนั นําลายไหลยดื เหมอื นกนั “เกบ็ นําลายหน่อยกาย” ผมหันไปมองคนพดู กอ่ นยนื ตาโตยงิ กวา่ เดมิ พี กฟิ ครับ สาวกรา่ งประจํากลมุ่ แตว่ นั นแี กมาแปลกใสช่ ดุ วา่ ยนําแบบทพู ซี ทอ่ นลา่ งคลมุ ดว้ ยผา้ แพรสขี าวเฉียง ๆ ไปทขี าซา้ ย ดสู วยไปอกี แบบ “วา้ ว พสี วยมากเลย คดิ วา่ จะแตง่ หญงิ ไมเ่ ป็ นซะอกี ” “พดู มากน่า พแี คไ่ มอ่ ยากแตง่ บอ่ ย ๆ แคน่ ันแหละ รําคาญคนเขา้ มาจบี ” ผมเลกิ ควิ แปลกใจ “อา้ ว พไี มไ่ ดช้ อบผหู ้ ญงิ หรอกเหรอ” พกี ฟิ ยมิ หวาน “เปลา่ พชี อบผชู ้ าย” ผมกระพรบิ ตาปรบิ ๆ “แลว้ ทําไม…”

“รําคาญคนมาจบี น่ะ เลยกรา่ งไปงนั เอง” โอโ้ หเหะ ใครจะนําไปใชก้ ไ็ ดน้ ะฮะ สาํ หรบั คนสวยจัด ๆ แบบพกี ฟิ แสรง้ เป็ นทอมบอยเพอื กนั ชายเขา้ มาจบี “เทพมากพี คดิ ไดไ้ ง” พกี ฟิ ยมิ “อา้ ว แลว้ มาแตง่ แบบนี ไมก่ ลวั คนจบี เหรอฮะ” พกี ฟิ ยกั ไหล่ “ทนี มี แี ตเ่ พอื น ใครจะกลา้ เขา้ มาจบี ” “…Excuse me” ผมกบั พกี ฟิ หนั ไปมองตน้ เสยี ง “I’m David, Ah..And you?, can you walk with me?” ผมหัวเราะรว่ น สว่ นพกี ฟิ เหวอแดก พแี กกําลังโดนฝรังจบี อยู่ “ตามสบายนะพี ผมไปหาไอเ้ ตย้ กอ่ นละ” ผมรบี วงิ หลบฉากทันที “เดยี ว!!” ไดย้ นิ เสยี งเรยี กมาตามหลัง พอวงิ พน้ ระยะ ผมถงึ ไดห้ ลบไปยนื อยหู่ ลังตน้ มะพรา้ ว แอบมอง พแี กอกี ที เพงิ เคยเห็นพกี ฟิ เวอรช์ นั ผหู ้ ญงิ แตฝ่ รงั คนนันก็หลอ่ ใชย่ อ่ ย ลองเปิดใจดบู า้ งก็ดนี า้ ผมยนื หวั เราะอยคู่ นเดยี ว กอ่ นสะดงุ ้ โหยงเพราะเสยี งทกั ของใครบางคน “มาทําอะไรอยตู่ รงน”ี ผมรบี หนั ไปมอง ไอพ้ เี อกครบั พมี นั ทํามาดนงิ ถามผมเสยี งเรยี บ กอ่ นหนั ไปมองพกี ฟิ ควิ พี แกเลกิ สงู เมอื เห็นเพอื นตวั เอง “สวยใชไ่ หมละ่ แตพ่ มี าชา้ ไปแลว้ ละ่ ฝรังแยง่ ไปแลว้ ” ผมแซวยมิ ๆ พกี ฟิ เดนิ ไปกบั ฝรังแลว้

ใชย่ อ่ ยแฮะ บางทพี กี ฟิ อาจเป็ นคนออ่ นไหวมากกวา่ ทคี ดิ ก็ได ้ เลยใชว้ ธิ สี รา้ งเกราะเพอื ปกป้องตวั เอง แบบนี ผมหันกลับมามองพเี อกอกี ที ดวงตาคมจอ้ งผมไมว่ างตา พาลพาเอารอยยมิ เมอื กี คอ่ ย ๆ จางลง เจอสายตาเรยี บ ๆ แบบนที ไี ร รสู ้ กึ อดึ อดั ทกุ ที “เราไปเลน่ นํากนั ดกี วา่ ” ผมรบี ชวน พเี อกคลายมอื ทกี อดอกออกมาวางทาบกบั ตน้ มะพรา้ ว ดา้ นหลงั ใชเ้ รอื นรา่ งสงู ใหญค่ รอ่ มกนั ผมเอาไวภ้ ายใน ผมเงยหนา้ มองตนื ๆ “พเี อก” พมี นั ไมต่ อบ เพยี งแตจ่ อ้ งหนา้ ผมนงิ ๆ “เราไปเลน่ นํากนั ดกี วา่ ” ผมรบี ชวนอกี ที พมี นั ไมพ่ ดู อะไร ยงั คงจอ้ งหนา้ ผมอยู่ ยงิ จอ้ งผมยงิ รสู ้ กึ อดึ อดั แปลก ๆ “พ…ี ” แลว้ คําพดู ของผมก็ถกู กลนื หายไปกบั รมิ ฝี ปากทที าบทับลงมา ผมยนื นงิ ดวงตาเบกิ โต กอ่ นรมิ ฝีปากอนุ่ รอ้ นนันจะกดแรงลงมาอกี “ออื !!” ผมพยายามทว้ งในลําคอ ลนิ รอ้ นชนื ดนั เบา ๆ ตรงรมิ ฝีปาก เหมอื นความเคยชนิ ผม เผยอรมิ ฝีปากอตั โนมัติ ผมดนิ ขดั ขนื เพราะนมี นั ขา้ งนอก พวกเพอื น ๆ ของพเี อกก็กําลังเลน่ วอลเลย่ บ์ อลกนั อยู่ คน เดนิ ผา่ นไปผา่ นกเ็ ห็น ผมพยายามผลักอกี คนออก แตแ่ รงจบู หนักก็พาลพาเอาเรยี วแรงหดหายไปดอื ๆ ผมไมไ่ ด ้ ออ่ นแอ แตร่ สจบู แบบนกี ําลังทําใหผ้ มออ่ นไหว พี เอกเลอื นมอื ขา้ งหนงึ มาจับแกม้ ผมไว ้ ใชน้ วิ โป้ งไลเ้ บา ๆ กอ่ นเลอื นลงไปจับขา้ งคอผมไว ้ บบี เบา ๆ แลว้ เลอื นลงไปทตี น้ แขน บบี แรงจนเจ็บ แลว้ มอื นันก็ไลร่ ะผา่ นฝ่ ามอื ผมลงไปวาง ไวท้ เี อว ผมสะดงุ ้ โหยง รบี ผลักคนตรงหนา้ ออกอกี ที

มอื ทคี ําตน้ มะพรา้ วไวอ้ กี ขา้ งของพเี อก ลดลงมาไวท้ เี อวอกี ขา้ งของผม ดงึ เบา ๆ เขา้ หาตวั พี แก ยาวนานไปแลว้ รสจบู ครงั นี ยาวนานไปแลว้ … Kiss Love ♥ [12] ทดสอบมากไป [เอก...☼] “นี แลว้ กายกบั เตย้ หายไปไหนแลว้ ละ่ ” ไอส้ าวมันหนั ซา้ ยหนั ขวาถามหาสมาชกิ อกี สองคน ตอนนพี วกเราใสช่ ดุ วา่ ยนําเตรยี มพรอ้ ม สําหรับเลน่ นํากนั แลว้ “คง อยใู่ นหอ้ งนันแหละ หรอื ไมก่ ็หลับ งันพวกมงึ ไปเลน่ กนั กอ่ น เดยี วกไู ปปลกุ นอ้ งกกู อ่ น แลว้ จะตามไป” ไอเ้ ป้มนั บอก พวกผมพยักหนา้ พากนั ยกโขยงเดนิ ตรงไปยังชายหาด ยงั ไมท่ ันจะถงึ ครงึ ทาง ผมเบรกตวั เองลง จําไดว้ า่ ไอเ้ ป้เคยบอกวา่ นอ้ งมนั กบั กายขเี ซาพอ ๆ กนั ถา้ ไดห้ ลับลกึ ปลกุ ยากดว้ ยกนั ทังคู่ ผมน่าจะไปชว่ ยมันปลกุ อกี แรงนะ คดิ ไดผ้ มก็บอกใหพ้ วกเพอื น ๆ เดนิ นํากนั ไปกอ่ น สว่ นตวั เองก็หันหลังวงิ กลับรสี อรต์ ไป พอ ไปถงึ ก็เห็นไอเ้ ป้ กําลังเคาะประตหู นา้ หอ้ งนอ้ งมันอยู่ มันหนั มามอง “สงสยั จะหลับจรงิ ๆ วะ่ เคาะหลายทแี ลว้ ” ผมพยกั หนา้ เขา้ ใจ มนั เคาะเรยี กอกี สองสามที พอไมม่ เี สยี งตอบรับกลับมาจรงิ ๆ มนั ถงึ ไดต้ ัดสนิ ใจจับลกู บดิ หมนุ เปิดประตอู อก โชคยงั ดที พี วกนันไมไ่ ดล้ ็อคหอ้ ง ไอเ้ ป้ ดนั ประตอู อกกวา้ ง และภาพทเี ห็นกพ็ าเอาผมรสู ้ กึ ตัวชาขนึ มาทันที และคงไมต่ อ้ งพดู ถงึ ไอเ้ ป้ มนั มนั ยนื นงิ กาํ หมัดแน่น และไมน่ านหลังจากนัน มนั กเ็ ดนิ เขา้ ไปกระชากคนทนี อนกอดกนั อยู่ ออกหา่ งจากกนั

ผม รวู ้ า่ สองคนนเี ป็ นเพอื นสนทิ กนั และคงไมไ่ ดม้ อี ะไรเกนิ เลยตอ่ กนั แตภ่ าพแบบนี เป็ นใคร มาเห็น ก็ตอ้ งคดิ โดยเฉพาะคนทมี คี วามรสู ้ กึ พเิ ศษซอ่ นอยใู่ นใจอยา่ งมัน ไอเ้ ตย้ ตนื ยากสมคํารําลอื เขยา่ ปลกุ ยงั ไงก็ไมต่ นื จนไอเ้ ป้ตดั สนิ ใจแบกนอ้ งมนั พาดบา่ ผม มองตาคา้ ง \"มงึ จะทําอะไรวะ\" “พามันไปปลกุ ” มนั บอกแคน่ ันแลว้ เดนิ ออกจากหอ้ งไป ผม หนั มามองคนทยี งั หลับสนทิ อยบู่ นเตยี ง กวาดตามองมันตงั แตห่ ัวจรดเทา้ แลว้ ความคดิ บางอยา่ งก็ผดุ เขา้ มาในหัว ผมตดั สนิ ใจเดนิ เขา้ ไปใกลร้ า่ งนัน ผมแคต่ อ้ งการพสิ จู นอ์ ะไรบางอยา่ ง ผมนังลงขา้ งเตยี ง แตะปลายนวิ บนรมิ ฝี ปากมันเบา ๆ กอ่ นเคลอื นหนา้ ลงตํา.. เพอื กดจบู ผมแคต่ อ้ งการพสิ จู น.์ . วา่ ผมไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรกบั รา่ งกายผชู ้ าย ผม ขยับรมิ ฝี ปากโหมจบู คนหลบั เบา ๆ กอ่ นปรับเปลยี นเป็ นหนักมากขนึ เรอื ย ๆ ทกุ อยา่ ง งา่ ยดายไรก้ ารขดั ขนื สอดปลายลนิ อกี นดิ ก็สามารถเขา้ ไปเลาะเล็มลนิ เล็กภายในไดแ้ ลว้ ผมละรมิ ฝี ปากออก เปลยี นเป้ าหมายไปยังซอกคอขาว สดู ดมและขบเมม้ เบา ๆ ผมเกอื บจะ หยดุ ตวั เองลงแลว้ ถา้ คนตรงหนา้ ไมค่ รางออกมาใหไ้ ดย้ นิ นํา เสยี งแบบนัน กระตนุ ้ ใหผ้ มซกุ หนา้ กบั ซอกคอมันมากขนึ ลากไล ้ ขบเมม้ เลอื นจากคอลง มายงั แผงอกทโี ผลพ่ น้ ตวั เสอื ออกมา เสยี งเครอื ครางดงั ออกมาใหไ้ ดย้ นิ มากขนึ ผมรบี ดดี ตวั ออกมายนื อยขู่ า้ งเตยี ง เสยผมไปดา้ นหลงั ระงบั อารมณ์บางอยา่ งใหม้ อดดบั ลง ผมมาไกลเกนิ ไป ทดสอบตวั เองมากไป

ผมกระชากเปิดประตอู อก เห็นไอเ้ ตย้ เปิดประตอู อกมาจากหอ้ งพมี นั เดนิ ปึงปังมาทางผม เนอื ตวั เปี ยกมะลอก คงถกู ปลกุ ดว้ ยนําเย็นจัดมาแน่ ๆ “กายยังไมต่ นื ใชไ่ หมฮะ” มันถาม ผมพยักหนา้ “ไมเ่ ป็ นไร เดยี วผมปลกุ เอง” มนั เดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง ในขณะทผี มเลอื กเดนิ ออกไปจากจดุ นัน เดนิ ไปใหไ้ กล ทังทคี วรจะหยดุ ผมกลับกา้ วลงไปเลน่ กนั ไฟ ทังทคี วรจะดบั ดว้ ยนํา… แตผ่ มกลบั เปลยี นใจราดนํามันลงไปแทนที และไฟนัน... กาํ ลังลกุ ลามเขา้ มาในตวั ผมทลี ะนอ้ ย...ทลี ะนอ้ ย ผม ยําฝ่ าเทา้ ไปบนผนื ทรายสนี ําตาลออ่ น ทอดน่องตามชายหาดไปเรอื ย ๆ ผอ่ นคลาย อารมณบ์ างอยา่ งทยี ังคา้ งคา กอ่ นเดนิ กลับ หวงั ไปรวมกลมุ่ กบั เพอื น ๆ ซงึ ตอนนพี วกมนั กาํ ลังเลน่ วอลเลบ่ อลชายหาดกนั อยู่ สายตาของผคู ้ นรอบ ดา้ น พงุ่ ตรงไปยังพวกมันเป็ นทวิ แถว คงเพราะรปู รา่ งหนา้ ตาทสี วย หลอ่ ดงึ ดดู ใจ หรอื เพราะเสยี งกรดี กร๊าดของสาว ๆ และเสยี งเอะอะโวยวายของหนุ่ม ๆ รวม ไปถงึ การแตง่ ตวั ทตี า่ งพากนั งดั เนอื นมไขอ่ อกมาโชวจ์ นลน้ เชอื เหอะ ขนาดกบั เพอื น ผมยงั เกดิ อารมณเ์ ลย เพราะงัน ผมเป็ นผชู ้ ายปกตแิ น่ ๆ

ยนั ไมท่ ันจะถงึ ทหี มาย สายตาผมก็เหลอื บไปเห็นใครบางคนเขา้ กอ่ น คนคนนันยนื ยมิ อยคู่ น เดยี วหลังตน้ มะพรา้ ว แมใ้ จผมจะสงั ใหเ้ ดนิ ไปหาเพอื น ๆ แตส่ องขากลับพาผมกา้ วไปหามัน ชา้ ๆ แมจ้ ะรวู ้ า่ เป็ นไฟ แตผ่ มก็ยงั เลอื กทจี ะเดนิ เขา้ ไปใกล ้ ผมหยดุ ยนื อยตู่ รงหนา้ มัน มนั คงไมร่ วู ้ า่ ผมอยตู่ รงนี แลว้ ผมก็ไมไ่ ดม้ องวา่ มนั มองอะไรอยู่ เพยี งแตจ่ อ้ งหนา้ มันนงิ ๆ เทา่ นัน “มาทําอะไรอยตู่ รงน”ี ผม ทกั ใหม้ นั รตู ้ วั มันสะดงุ ้ รบี หนั มามอง ผมถงึ ไดห้ ันไปมองสงิ ทมี นั มองอยบู่ า้ ง และสงิ ที เห็นกค็ อื ไอก้ ฟิ กําลังยนื คยุ อยกู่ บั ใครบางคน “สวยใชไ่ หมละ่ แตพ่ ชี า้ ไปแลว้ ละ่ ฝรังแยง่ ไปแลว้ ” มนั บอก แตท่ มี นั ไมร่ กู ้ ็คอื ผมไมไ่ ดแ้ ปลกใจทไี อก้ ฟิ มนั แตง่ ตวั เป็ นผหู ้ ญงิ เพราะนไี มใ่ ชค่ รัง แรกทเี ห็น แตผ่ มแปลกใจ ทมี นั ยอมยนื คยุ อยกู่ บั ผชู ้ ายโดยไมส่ ะบดั ตวั เดนิ หนมี ากกวา่ หรอื เพราะคนนี เป็ นชาวตา่ งชาต?ิ มนั มองภาพไอก้ ฟิ ยมิ ๆ ในขณะทผี มจอ้ งหนา้ มันนงิ ๆ พอมันหนั มามองผมอกี ที รอยยมิ สดใสเมอื กี ก็คอ่ ย ๆ จางลง “เราไปเลน่ นํากนั ดกี วา่ ” มนั ชวนและทําทา่ จะเดนิ หนี ผมคลายมอื ออกมากนั มันไวก้ บั ตน้ มะพรา้ ว มันยนื ตวั ลบี ทําหนา้ ตนื ๆ “พเี อก” มนั เรยี ก ผมยงั จอ้ งหนา้ มันนงิ “เราไปเลน่ นํากนั ดกี วา่ ” มนั ชวนอกี ที มนั คงอดึ อดั กบั ความนงิ เงยี บโดยไรเ้ หตผุ ลของผม “พ…ี ” มนั กําลังจะเอย่ เรยี กอกี รอบ ดว้ ยนําเสยี งแบบนัน นําเสยี งทที ําใหผ้ มลมุ่ หลง มันตวั แขง็ ทอื ตาโตอตั โนมัติ เป็ นปฏกิ ริ ยิ าแทบจะทกุ ครังทผี มจบู มัน “ออื !!” มนั พยายามสง่ เสยี งทกั ทว้ ง แตผ่ มหยดุ ตวั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ มันพยายามดนิ รนขดั ขนื ผม รวู ้ า่ เราอยกู่ นั ขา้ งนอก ผมรวู ้ า่ มใี ครหลายคนกําลังมอง และผมรวู ้ า่ มันเสยี งทจี ะใหเ้ พอื น

ๆ รู ้ แตผ่ มแคอ่ ยากรู ้ วา่ ตัวผมจะดา้ นพอทจี ะรบั ความรสู ้ กึ พวกนไี ดไ้ หม การตอ่ ตา้ นจากสงั คม ผมเลอื นมอื ขา้ งหนงึ ขนึ จับหนา้ มัน เกลยี นวิ โป้งผา่ นแกม้ มันเบา ๆ ..ใบหนา้ ของผชู ้ าย เลอื นตําลงไปทลี ําคอ ..ลําคออยา่ งผชู ้ าย แมจ้ ะเพรยี วไดร้ ปู ก็ตาม เลอื น ลงไปทตี น้ แขนบบี ไมเ่ บานัก จนสมั ผัสไดถ้ งึ กระดกู แขง็ ๆ ภายใน เนอื ตวั มันไมไ่ ดน้ ุ่ม นมิ แบบผหู ้ ญงิ แตก่ ็ไมไ่ ดแ้ กรง่ กรา้ นแบบผมหรอื พวกเพอื น ๆ ของผม กอ่ นลบู ตําลงไปตาม ทอ่ นแขนเรยี วผา่ นฝ่ ามอื ลงไปสนิ สดุ ทบี นั เอว มันสะดงุ ้ รบี ผลักผมออก แตแ่ รงแคน่ ันหรอื จะ มาเขยอื นอะไรผมได ้ ผม กระชบั บนั เอวมันเบา ๆ เอวมนั เล็กมาก จับไดพ้ อดเี ลย ผมละมอื อกี ขา้ งจากตน้ มะพรา้ ว มาจบั เอวอกี ขา้ งของมนั ดงึ เบา ๆ เขา้ หาตวั เอง ปากก็ยงั ไมห่ ยดุ เก็บเกยี วความหวามหววิ ภายใน และคนตรงหนา้ ก็เลกิ ขดั ขนื ผมแลว้ ตอนนผี มก็ยอมรับแลว้ ผมตอ้ งการคนคนนี ทังตวั หรอื อาจมากกวา่ นัน

หลงั จากผมปลอ่ ยไอต้ วั เล็กใหเ้ ป็ นอสิ ระ มันก็เดนิ ไปเลน่ วอลเลบ่ อลกบั พวกไอโ้ อม ผมเดนิ ตามไปสมทบ มนั ยังทําหนา้ นงิ ๆ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ แตก่ ็หลบสายตาทกุ ครังทผี มมอง พอเลน่ วอลเลบ่ อลกนั จนเหนอื ยพวกเราก็วงิ ลงนํากนั ตอ่ มนี ักทอ่ ง เทยี วบางสว่ นเกาะกลมุ่ เลน่ กนั บา้ งประปราย แตไ่ มโ่ หวกเหวกเสยี งดังเทา่ เรา เลน่ กนั จนถงึ หนงึ ทมุ่ (ทนี เี ขาเปิดไฟให ้ มันเลยสวา่ งแมจ้ ะดกึ แลว้ ก็ตาม) เนอื ตวั ของแตล่ ะคน เรมิ ซดี พวกเราถงึ ไดช้ วนกนั ขนึ “ไปอาบนําใหเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ เจอกนั ตอนสองทมุ่ ครงึ จะพาไปกนิ ผกั บงุ ้ ไฟแดงเจา้ อรอ่ ยของ ทนี กี นั ” ไอม้ อมนั บอก ตงั แตม่ าไมเ่ ห็นมันจะพาไปกนิ อาหารของรสี อรต์ มนั สกั ที มนั ใหเ้ หตผุ ลวา่ “กเู บอื ” เออ้ มงึ เบอื แตพ่ วกกยู งั ไมเ่ คยกนิ นหี วา่ แตก่ ็ยอม ๆ มนั ครับ มนั อตุ สา่ หใ์ หท้ พี ักฟรแี ลว้ ผม กลบั เขา้ หอ้ งอาบนําตอ่ จากไอเ้ ป้ มนั พอออกมา กเ็ ห็นมันยนื เทเ่ หมอ่ ลอยอยนู่ อกระเบยี ง ผมเดนิ ไปหยดุ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ รสู ้ กึ มนั จะนงิ มากกวา่ ปกติ “มงึ ตดั สนิ ใจไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม” ผมพดู ขนึ มาลอย ๆ “อมื ” “ขอใหท้ ําสําเร็จนะเพอื น” “อมื แตเ่ ตย้ มันคงเจ็บ” “แตก่ วู า่ คนทเี จ็บมากกวา่ คอื มงึ นะ และถา้ ยังไมท่ ําอะไรสกั อยา่ ง พวกมงึ ทังคกู่ ็จะยงิ เจ็บกวา่ น”ี มนั พยักหนา้ ผมคาดเดาวา่ มันน่าจะเขา้ ใจ แลว้ เราสองคนก็ผันตวั กลมกลนื ไปกบั ความเงยี บ สายลมพัดไหวหอบหวิ เอากลนิ ไอของนํา ทะเลยามคําคนื มาปะทะผวิ กาย แสงสนี วลสม้ จากหลอดนอี อนดา้ นลา่ งแขง่ กนั ใหแ้ สงแลดู สวยงามแตค่ งไมม่ ากเทา่ กบั แสงออ่ น ๆ ของหลากหลายดวงดาวบนทอ้ งฟ้าดา้ นบน

ผมหันหลังคําศอกไวก้ บั ราวระเบยี ง แหงนหนา้ ขนึ มองทอ้ งฟ้าคดิ ทบทวนอะไรบางอยา่ ง ใน ขณะทไี อเ้ ป้ คําแขนกบั ราวระเบยี งละสายตาจากทอ้ งฟ้าประดบั ดาวกม้ มองผนื ดนิ วา่ งเปลา่ ดา้ น ลา่ งและคงกําลังคดิ ทบทวนอะไรหลาย ๆ อยา่ งไมต่ า่ งกบั ผม “กเู คยคดิ นะ วา่ อยากใหก้ กู บั ไอเ้ ตย้ เป็ นคนอนื เป็ นคนทไี มร่ จู ้ ักกนั มากอ่ น อยา่ งนันมันจะงา่ ย กบั กมู ากกวา่ ” มนั ระบายตดั ความเงยี บขนึ มา ผมยนื ฟังนงิ ๆ “แคก่ รู ักผชู ้ ายมนั ก็ผดิ แลว้ …แตน่ ี กยู งั มารกั คนทไี มค่ วรจะรกั อกี ” มนั กม้ หนา้ เคน้ เสยี งแหง่ ความทรมานออกมา ผมไดแ้ ตน่ งิ ฟังมันเทา่ นัน แลว้ ความเงยี บก็กลับคนื มาอกี ครัง “กอู ยขู่ า้ งมงึ เสมอ ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขนึ เป้” มนั ไมต่ อบ และผมก็ไมพ่ ดู อะไรตอ่ ผมตบหลังมันเบา ๆ ละตวั เดนิ ออกจากหอ้ งไป อยากให ้ เวลามันไดค้ ดิ ทบทวนเรอื งตา่ ง ๆ คนเดยี วอกี ครัง พอ ออกไปกเ็ ห็นไอต้ ัวเล็กกําลังถา่ ยรปู กบตวั หนงึ ในอา่ งบวั กบมันก็นังยอง ๆ อยเู่ ฉย ๆ มัน กถ็ อื กลอ้ งคกุ เขา่ จอ่ ไวต้ รงหนา้ กบเฉย ๆ ผมยนื มองมนั งง ๆ ดวู า่ มันจะทําอะไร ผมไมแ่ น่ใจวา่ มนั เล็งกลอ้ งทา่ นันอยนู่ านแคไ่ หน และกําลังรออะไรอยู่ แลว้ ผมก็ไมร่ วู ้ า่ ผมยนื มองมนั อยนู่ านแคไ่ หนเหมอื นกนั รแู ้ คว่ า่ กําลังยนื มองมันไปเรอื ย ๆ แคน่ ันแหละ มนั นงิ อยนู่ าน จนมแี มลงตัวเล็ก ๆ บนิ ผา่ นเขา้ มา กบทนี ังอยนู่ งิ ๆ เมอื กี ตวดั ปลายลนิ ยาว ๆ ควา้ แมลงเขา้ ปากอยา่ งรวดเร็ว เป็ นจังหวะเดยี วกบั ทไี อต้ ัวเล็กลนั ชตั เตอรอ์ ยา่ งไวเชน่ กนั “เยส!!”

มนั ดงึ กําปันเขา้ หาตวั ทําทา่ จะลกุ แตค่ งจะคกุ เขา่ นานไปหน่อย พอลกุ ขนึ ยนื ขามนั เลยเป๋ ผมรบี ถลาเขา้ ไปควา้ เอวมนั ไวท้ ันที มนั เงยหนา้ มองผม.. ..และผมก็กม้ หนา้ มองมัน “ขอบคณุ ฮะ ผมยนื ไดแ้ ลว้ ” มนั ดนั อกผมออกเบา ๆ ผมคอ่ ย ๆ คลายมอื ออก “ถา่ ยอะไรอย”ู่ ผมถาม ไอต้ วั เล็กยกกลอ้ งขนึ มากดใหด้ ู และสงิ ทเี ห็นก็คอื .. กบตวั หนงึ กําลังตวดั ลนิ ควา้ แมลงกนิ = = “กวา่ จะถา่ ยได”้ มนั พดู ยมิ ๆ ผมวา่ กลอ้ งตอ้ งเป็ นเครอื งมอื ดงึ รอยยมิ ของมนั แน่ ๆ มกี ลอ้ งทไี หนมรี อยยมิ ทนี ัน แตผ่ มก็ ชอบทจี ะมองรอยยมิ แบบนันของมนั มนั กดไลด่ ภู าพไปเรอื ย ๆ ในขณะทผี มไลส่ ายตามองหนา้ มันไปเรอื ย ๆ “นี ไอส้ องผวั เมยี คนู่ ันน่ะ มาขนึ รถไดแ้ ลว้ ” ไอเ้ ชยี มอมันตะโกนเรยี ก ผมกบั กายหนั ไปมอง “ปากมงึ นเี มอื ไหรจ่ ะเลกิ เหา่ สกั ที รําคาญวะ่ ” ผมดา่ กลบั “ก็ตอนมนี อ้ งเจนมาชว่ ยปิดปากไวไ้ ง” พดู จบมันก็หนั ไปจบุ๊ ปากนอ้ งเจนจรงิ ๆ จนเพอื น ๆ พากนั โหแ่ ซว ไอต้ ัวเล็กยนื มองเหวอ ๆ สาวนางยนื อายมว้ นตว้ น ผมแหงนหนา้ เหลอื บตามองฟ้า ระอากบั ความหนา้ ดา้ นของเพอื น

ตวั เองจรงิ ๆ “ไปกนั เถอะ” ผมชวนคนขา้ งตวั มันพยกั หนา้ หงกึ เดยี ว เดนิ เคยี งขา้ งผมไปรวมกบั กลมุ่ Kiss Love ♥ [13] หวั ใจไกลเกนิ เออื ม [กาย...♥] “อา้ ว แลว้ เป้กบั เตย้ ละ่ ” พสี าวถามหาสมาชกิ ทหี ายไป “เป้มนั คงอยใู่ นหอ้ ง สว่ นเตย้ …” ไอพ้ เี อกมองมาทางผม ทกุ คนมองตาม “คอื ผมอาบนําเสร็จก็ออกมาถา่ ยภาพเลย แฮะ ๆ หมอนันคงนังเลน่ เกมหรอื งบี หลับอยใู่ น หอ้ งนันแหละ” ผมพดู เจอื น ๆ ถา้ ไอเ้ ตย้ ไดห้ ลับเมอื ไหร่ คงตอ้ งใชเ้ วลากวา่ จะปลกุ ใหต้ นื ได ้ “งันผมไปดดู กี วา่ เดยี วจะไปตามพเี ป้ ดว้ ย” ผมปลดกลอ้ งออกจากคอยนื ใหพ้ เี อก “ฝากลกู ชายที รบี ไปจะรบี กลับ” พมี นั ทําหนา้ เหวอ รบั ไปถอื ไวง้ ง ๆ ผมเดนิ เร็วออกมาจากกลมุ่ ไดย้ นิ เสยี งไอพ้ มี อแซวมา ตามหลงั “ไมต่ อ้ งหว่ ง ไวใ้ จพอ่ มันได!้ ” ผมอมยมิ ไมใ่ สใ่ จกบั คําแซวนัน แมจ้ ะแอบหนา้ รอ้ นขนึ มาหน่อย ๆ กเ็ ถอะ ผม วงิ ลดั เลาะจากล็อบบขี นึ ไปยงั ชนั สามหอ้ งรมิ สดุ ตอนแรกวา่ จะกระชากเปิดประตเู ขา้ ไป เลย แตว่ า่ เปลยี นใจเป็ นคอ่ ย ๆ หมนุ ลกู บดิ เปิดประตเู ขา้ ไปดกี วา่ เผอื ไอเ้ ตย้ มันนังเลน่ เกม อยจู่ ะไดจ้ ะ๊ เอม๋ นั

พอเปิดประตเู ขา้ ไป ภาพตรงหนา้ ทําเอาผมชะงักคา้ ง เทา้ เกาะตดิ พนื รา่ งกายเหมอื นโดนแช่ ดว้ ยนําแขง็ จากขวั โลกเหนอื บน เตยี งใหญส่ ขี าว มรี า่ งของไอเ้ ตย้ กําลังทอดตวั นอนหลับสนทิ อยู่ และรมิ เตยี งขา้ งตัวมัน ถกู ครองพนื ทไี วด้ ว้ ยใครบางคน ซงึ คนคนนันกําลังกม้ หนา้ กดจบู มันอยู่ ผมคงจะโวยวายไปแลว้ ถา้ คนคนนันไมใ่ ชค่ นทผี มคนุ ้ เคย .. พเี ป้ ผมยนื องึ อยกู่ บั ที ผมควรจะปิดประตลู ง เดนิ จากไปแลว้ ทําเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ ใชไ่ หม แตข่ ามนั กา้ วไมอ่ อก พเี ป้ ถอนรมิ ฝีปากออกชา้ ๆ เลอื นขนึ ไปจบู หนา้ ผากมนั เบา ๆ ผมไดแ้ ตย่ นื มองทกุ ภาพ เหมอื นดหู นังสโลวโ์ มชนั พเี ป้ ทําอะไร แลว้ ทําไมตอ้ งจบู ? “พรี ักนาย” คําสารภาพแผว่ เบาพาเอาหัวใจผมรสู ้ กึ วบู โหวง พเี ป้รักเตย้ แลว้ ความรกั ของพเี ป้ เป็ นความรักแบบไหน แลว้ จบู ทพี ใี หไ้ อเ้ ตย้ เมอื กี เป็ นจบู แบบไหน “พขี อโทษ” วงแขนใหญส่ อดเขา้ ใตร้ อ่ งเอวของไอเ้ ตย้ ยกขนึ เบา ๆ แนบกบั แผน่ อก สองไหลก่ วา้ งกําลัง สนั ไหว “พขี อโทษ” และพรําพดู ดว้ ยนําคําเพยี งคําเดยี ว ผมเขา้ ใจทนั ทวี า่ คํารักทพี เี ป้พดู ถงึ คอื คํารักแบบไหน คํารกั ทกี อ่ ใหเ้ กดิ ความทรมานทังทางรา่ งกายและจติ ใจ

“พเี ป้ ” ผมเผลอเรยี กพมี นั เสยี งเบา พเี ป้ ชะงกั หนั มามองผมตะลงึ ผมเองก็ชะงกั ไมต่ า่ ง เพราะหนา้ ของพเี ป้เต็มไปดว้ ยนําตา ผมยงั ยนื นงิ อยกู่ บั ที พเี ป้คอ่ ย ๆ วางรา่ งของไอเ้ ตย้ ลง ไมร่ ทู ้ ําไม แทนทผี มจะเดนิ จากไป ผมกลบั เลอื กทจี ะกา้ วเขา้ ไปในหอ้ งนันแทน พเี ป้ ลกุ ขนึ ยนื พยายามเชด็ นําตาตัวเองออก แตย่ งิ เชด็ มนั ยงิ ไหลรนิ เยอะกวา่ เดมิ ผมเออื ม ไปบบี มอื พเี ป้ เบา ๆ “ไมเ่ ป็ นไรนะ” ผมพดู ไดแ้ คน่ ัน กอ่ นพเี ป้ จะกระชากรา่ งผมเขา้ ไปกอด ตวั พเี ป้สนั สะทา้ นรัดผมแน่น ผมเจ็บ… แตก่ ็ไมค่ ดิ จะหา้ ม เพราะผมรวู ้ า่ พเี ป้คงเจ็บกวา่ เจ็บทหี ัวใจไมใ่ ชร่ า่ งกาย “พเี ป้ ” “ขอโทษ ขอพอี ยอู่ ยา่ งนแี ป๊ บ” ผมไดแ้ ตย่ นื นงิ ใหพ้ เี ป้ กอดอยอู่ ยา่ งนัน ผมไมแ่ น่ใจวา่ เราสองคนยนื กอดกนั อยนู่ านแคไ่ หน รแู ้ คว่ า่ สองมอื ผมกาํ ลังลบู แผน่ หลังกวา้ ง ปลอบใจพมี นั เบา ๆ “ไมเ่ ป็ นไรนะฮะ” ผมกระซบิ ปลอบ “ขอ เวลาพหี น่อยนะกาย ขอเวลาใหพ้ ไี ดต้ ัดใจจากมนั ขอเวลาใหพ้ กี ลับไปเป็ นพมี นั อกี ครัง ถงึ เวลานัน เขา้ ใจพแี ละอยเู่ คยี งขา้ งมันแทนพดี ว้ ย พอี าจจะทําใหม้ นั เสยี ใจ แตเ่ พราะพรี ัก

มนั พตี อ้ งทํา” พเี ป้พดู อะไรสกั อยา่ ง ผมไมเ่ ขา้ ใจ แตใ่ นเมอื กพี เี ป้ตอ้ งการอยา่ งนัน ผมก็พยักหนา้ รบั ผมดนั ตวั พเี ป้ ออกเบา ๆ ใชม้ อื เกลยี นําตาออกให ้ “ผมไมเ่ ขา้ ใจเรอื งทังหมดหรอกนะ แตผ่ มจะชว่ ยเทา่ ทชี ว่ ยได”้ พเี ป้ จบั สองมอื ผมบบี แนน่ นําตาทหี ยดแหมะคอ่ ย ๆ แหง้ ลง ดวงตาทเี คยแดงกํา คอ่ ย ๆ กลับมาเป็ นสเี ดมิ “ขอบใจนะ พฝี ากปลกุ มนั ดว้ ย” พเี ป้บอกแคน่ ันแลว้ เดนิ จากไป ผมมองตามจนลับสายตา กอ่ นหันมามองคนทยี ังหลับไมร่ ู ้ เรอื งรรู ้ าว ผมสดู ลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ปลกุ มนั จนตนื ผมไมร่ วู ้ า่ ไอเ้ ตย้ มันรคู ้ วามรสู ้ กึ ของพมี นั ไหม ไมอ่ ยากจะคาดเดา แตข่ อแคค่ วามรสู ้ กึ ของพี เป้จะไมม่ ากไปกวา่ นกี พ็ อ ผม กบั ไอเ้ ตย้ เดนิ โตเ๋ ตก๋ นั ไปทรี ถ ไมน่ าน พวกเราก็มารวมพลกนั ทรี า้ นอาหารในตวั เมอื ง ผัก บงุ ้ ไฟแดงรา้ นนอี รอ่ ยสมคําคยุ จรงิ ๆ เราสงั อยา่ งอนื มากนิ กนั ดว้ ยอกี หลายอยา่ ง เมา้ ทแ์ ตก จนรา้ นเขาแทบพัง พเี ป้ยงั มที า่ ทเี หมอื นเดมิ ผมเหลอื บตามองบอ่ ย ๆ ดว้ ยความเป็ นหว่ ง สาํ หรับไอเ้ ตย้ ถงึ บางครงั มันจะปากหมา แตม่ นั ก็ยงั เทคแครด์ แู ลพมี นั ไมห่ ยดุ ผมละสายตาจากคนทงั คมู่ ามองอาหารในจานตวั เอง หยบิ กลอ้ งขนึ มาเซต แลว้ กดถา่ ย “ของกนิ ก็ตอ้ งถา่ ยดว้ ย” ไอพ้ เี อกมันวา่ ผมกําลังหมนุ เชค็ ภาพอยู่ “ก็มนั สวยด”ี พเี อกขมวดควิ งนุ งง คงกําลังสงสัยวา่ ของกนิ รก ๆ ทอี ยตู่ รงหนา้ มันสวยงามตรงไหน ของ พวกนมี นั พดู ยากครับ มนั อยทู่ มี มุ มองของคน ถา้ มองใหส้ วยก็สวย ถา้ มองใหม้ นั ไมส่ วย มนั ก็ไมส่ วย สาํ หรับผม ทกุ สงิ รอบตวั คอื งานศลิ ปะ ของทกุ อยา่ งมันมคี ณุ คา่ ในแบบของมนั เอง และผมก็เชอื วา่ ทกุ อยา่ งที เราสมั ผัสไดแ้ ละไมไ่ ดใ้ นโลกนี มชี วี ติ และลมหายใจ ผมถงึ ได ้ ชอบถา่ ยภาพ จะไดเ้ สนอเรอื งราวตา่ ง ๆ ผา่ นภาพถา่ ยของตวั เอง

ผมปรบั เลนกลอ้ งหันไป ถา่ ยพวกพี ๆ ในกลมุ่ ถา่ ยทลี ะคน คนละมมุ คนละชอ็ ต คนละ อริ ยิ าบถ เลอื กถา่ ยชอ็ ตทคี ดิ วา่ น่าจะเป็ นตวั ตนของคนคนนันใหม้ ากทสี ดุ ผมไมช่ อบอยกู่ บั ผคู ้ นเยอะ ๆ แตก่ ็ใชว่ า่ จะมองคนไมเ่ ป็ น ขเี กยี จยงุ่ วนุ่ วายแคน่ ันแหละ แค่ กบั ไอเ้ ตย้ คนเดยี วก็เพยี งพอแลว้ ผม ไลถ่ า่ ยทลี ะคน เอาตอนเผลอเป็ นหลัก จนมาจบทคี นดา้ นขา้ ง พเี อกหนั มามองผมตรง ๆ ผมกดถา่ ยไปแชะหนงึ เอยี งคอไปดา้ นซา้ ยหลบกลอ้ งมองพมี นั ผมวางกลอ้ งไวบ้ นตกั เออื ม หยบิ กระดาษทชิ ชมู่ าถอื ไว ้ “พเี อกกม้ หนา้ หน่อย” ชนิ ครับ สงั พมี นั จนชนิ พเี อกกม้ หนา้ อตั โนมัติ รายนกี ็คงชนิ ดว้ ยเหมอื นกนั ผมเชด็ ปากใหเ้ บา ๆ “กนิ เหมอื นเด็ก” ผมวา่ ไปอกี ดอก “ว!ู ้ ! พวกมงึ สวที กนั เกนิ หนา้ เกนิ ตากกู บั เจนแลว้ นะ” ไอพ้ มี อครับ ผมรบี วางทชิ ชู่ กม้ ลงไปกนิ ขา้ วตอ่ ไมใ่ สใ่ จ ไอค้ นขา้ งตวั ผมชหี นา้ คาดโทษ เพอื นมนั “กนิ เสร็จ พวกเราไปเดนิ เลน่ งานวดั กนั ” พอี อ้ ยชวน ตอนมาพวกเราเห็นวา่ มงี านวดั กนั อยู่ มพี วกชงิ ชา้ สวรรค์ มา้ หมนุ เกมและอะไรอกี เยอะแยะ ใหเ้ ลน่ เต็มไปหมด ทกุ คนพยกั หนา้ รบั และไมเ่ กนิ สบิ หา้ นาทหี ลังจากนัน เราก็มาถงึ วดั กนั แลว้ ครับ มาคราวนี พวกเราเลน่ กนั เป็ นก ลมุ่ ใหญ่ พี มอกบั พโี อม เนน้ เลน่ เกมทไี ดแ้ ทะแฟนตวั เองตลอด อยา่ งเกมยงิ ปืน พแี กก็ไปยนื ซอ้ นตวั พเี จนไว ้ แตช่ ดิ เกนิ ไปจนดแู นบสนทิ สาวนางแกม้ แดงใหญ่ สองมอื ก็ชว่ ยจับปืน จับไมจ่ ับ เปลา่ มแี อบลบู มอื ขาว ๆ ดว้ ย แลว้ พแี กก็หาโอกาสแตะตรงนูน้ นดิ จบั ตรงนหี น่อย หนัก ๆ เขา้ ก็หอมแกม้ ซะเลย ใครไดส้ องคนนเี ป็ นแฟนมแี ตพ่ รนุ กบั พรนุ

มองไปยังไอพ้ เี ป้ กบั ไอเ้ ตย้ มนั สองคนก็ดา่ กนั ไปชว่ ยกนั ยงิ ปืนกนั ไป เหมอื นมันกบั พมี นั จะ หลอ่ เลยี งความสัมพันธด์ ว้ ยคําดา่ นะนัน พี โอค๊ กบั พปี ิง เนน้ เลน่ เกมใชส้ มองประลองปัญญา สองคนนเี ป็ นเด็กเกยี รตนิ ยิ มดว้ ยกนั ทังคู่ ถอื เป็ นหวั เรยี วหวั แรงหลักของพเี อกเหมอื นกนั พอี อ้ ยเลขาจบั มอื กบั พสี าว เลน่ เกมสาวนอ้ ยตกนํา สงสยั สองคนนจี ะหมนั ไสค้ นงามบนแทน่ เลน่ ปาเอาปาเอา มอื แมน่ ซะดว้ ย ตกตมู ้ ๆ ไปหลายรอบ พี องิ สงิ สถติ ดเู ขาทําขนมตบุ ตบั ครบั บา้ นแกเปิดรา้ นอาหาร เลยชอบดสู ตู รลับการทําอาหาร ของชาวบา้ นชาวเมอื งเขาไปทัว รายนปี ลอ่ ยเขาไป สว่ นพกี ฟิ สาวกรา่ งประจํากลมุ่ กําลังสนุก กบั การโยนหว่ งใสข่ วด ไดบ้ า้ งไมไ่ ดบ้ า้ ง สนุกสนานกนั ไป ผมเดนิ ถา่ ยรปู สว่ นพเี อกก็โผลไ่ ปเลน่ เกมนูน้ เกมนกี บั เพอื นไป ผม กาํ ลังถา่ ยภาพมา้ หมนุ ขนาดใหญอ่ ยู่ มเี ด็ก ๆ ไมถ่ งึ สบิ คนกําลังควบเลน่ ใบหนา้ ของ แตล่ ะคนแตง่ แตม้ ไปดว้ ยรอยยมิ คละเคลา้ ไปกบั เสยี งหวั เราะ ไมต่ า่ งกบั พอ่ แมท่ มี าดว้ ย แต่ ในกลมุ่ ของเด็กทกี าํ ลังยมิ รนื อยนู่ ัน มเี ด็กชายตวั นอ้ ยคนหนงึ กําลังรอ้ งไหน้ ําตานองหนา้ บน มา้ หมนุ สแี ดงสด มอื หนงึ เกาะเสามา้ แนน่ อกี มอื ปาดนําตาออกจากแกม้ โดยมคี นเป็ นแมย่ นื ใหก้ ําลังใจอยหู่ า่ ง ๆ นอ้ งคงเพงิ หัดเลน่ ผมยมิ กดถา่ ยความแตกตา่ งทกี ลมกลนื ไปที พอถา่ ยเสร็จก็เก็บกลอ้ งลงกระเป๋ า วันนถี า่ ยเยอะแลว้ อยากเลน่ เกมบา้ ง หนั ซา้ ยหนั ขวามอง หาเพอื นกบั พี ๆ อา้ ว หายไปไหนกนั หมด ผมมองหาอกี ที กอ่ นสะดงุ ้ เฮอื กเพราะรสู ้ กึ เหมอื นมใี ครบางคนมายนื ขนาบอยดู่ า้ นหลัง ผม หันไปมอง ไอพ้ เี อกครบั พมี นั เหลอื บตาลงมอง

“คนอนื ละ่ ” ผมถาม “แยกยา้ ยกนั ไปเลน่ เกมหมดแลว้ ” ผมพยกั หนา้ เขา้ ใจ “แลว้ พลี ะ่ ไมไ่ ปเลน่ เหรอ” “เบอื แลว้ เลน่ ไปตงั เยอะ” ผมมองของรางวัลมากมายทพี แี กถอื ไวจ้ นเต็มมอื และหนงึ ในนัน ก็เป็ นตกุ๊ ตาหมตี ัวใหญ่ ผม หัวเราะขํา ๆ กบั สงิ ทเี ห็น ผชู ้ ายตวั โตอมุ ้ ตกุ๊ ตาหมตี วั ใหญ่ “เอา้ ” พมี นั ยนื ตกุ๊ ตาหมตี ัวนันมาให ้ ผมมองงง ๆ “พถี อื มนั ไมค่ อ่ ยเหมาะ นายถอื แทนท”ี ผมทําหนา้ เหวอ แลว้ กเู หมาะนักรไึ ง พมี นั ดนั ๆ ตกุ๊ ตามาดา้ นหนา้ เรง่ ใหผ้ มชว่ ยถอื ให ้ ผมก็รับมาถอื ไวม้ นึ ๆ “เอาไอน้ ันมาใหพ้ ถี อื ดกี วา่ ดทู า่ จะหนัก” พมี นั ชมี าทกี ระเป๋ าใสก่ ลอ้ งผม “ไมเ่ ป็ นไรพี ผมถอื ได”้ “เอามา สลับกนั ” พมี นั ทําเสยี งเขม้ บงั คบั ผมเลยจําตอ้ งยกกระเป๋ ากลอ้ งให ้ ตอน แรกก็วา่ จะเลน่ เกม แตเ่ ห็นพมี นั เลน่ จนเบอื แลว้ เลยไมอ่ ยากพาไปเลน่ อกี ผมเลอื กที จะเดนิ เลน่ ไปเรอื ย ๆ เคยี งขา้ งไปกบั พแี กโดยมคี ณุ ตกุ๊ ตาหมตี ัวใหญอ่ ยใู่ นออ้ มแขน เห็น พวกพี ๆ บางคน กาํ ลังเมามันกบั การเลน่ เกมกนั อยู่ ไมอ่ ยากเขา้ ไปกวน เลยเดนิ ผา่ นไปดคู น อนื ๆ เลน่ เกมกนั แทน ไมน่ านพวกเราก็กลบั มารวมตวั กนั อกี ครัง แตล่ ะคนไดข้ องเลน่ ตดิ ไมต้ ดิ มอื กนั เต็มไปหมด

สว่ นผมไดภ้ าพและความทรงจํากลับไปเหมอื นเดมิ ทกุ คนคงขเี กยี จเลน่ เกมกนั แลว้ เลยเลอื กทจี ะเดนิ ดงู านและการแสดงตา่ ง ๆ ไปเรอื ย ๆ พวกพี ๆ เดนิ คยุ กนั โขมงโฉงเฉงโดยมผี มกบั พเี อกเดนิ รงั ทา้ ย ฟิ ววว~ ปัง!!!! ลกู ไฟสสี ม้ ถกู สง่ ขนึ ฟ้า แลว้ มันก็แตกกระจายกลายเป็ นแสงไฟหลากหลายสสี นั พวกเราเงย หนา้ ขนึ มอง ลกู ไฟอกี ลกู ถกู สง่ ขนึ ไปอกี ครงั แลว้ มันก็แตกกระจายกลายเป็ นแสงแหง่ สสี นั สวยงามยงิ กวา่ เดมิ “สวยเป็ นบา้ เลย” ใครสกั คนพดู ขนึ ผมยมิ กดคางลงบนหวั ของตกุ๊ ตาหมตี ัวใหญใ่ นออ้ มแขน “สนุกดวี ะ ครังหนา้ มาเทยี วกนั อกี นะ” พอี อ้ ยเปรย แก คงกําลังซมึ ซบั บรรยากาศดี ๆ แบบนเี อาไวใ้ นใจไมต่ า่ งกบั ผม ผมยมิ จอ้ งมองแผน่ หลัง ของพวกพี ๆ แตล่ ะคน ปกตผิ มไมใ่ ชค่ นเทยี วแบบกลมุ่ สว่ นมากจะไปไหนมาไหนกบั แม่ หรอื ไมก่ ็กบั ไอเ้ ตย้ มากกวา่ นคี งเป็ นครังแรกจรงิ ๆ ทไี ดเ้ ทยี วแบบนี ผมเดนิ ตามพวกพมี นั ไปเรอื ย ๆ แตอ่ ยู่ ๆ ภาพตรงหนา้ ก็ถกู บดบงั ดว้ ยใบหนา้ ของใครบางคน และรมิ ฝี ปากผมก็ถกู กดปิดอกี ครัง ผมตาโต แลว้ สงิ นันก็หายไป ผมหยดุ เดนิ แตแ่ ขนของคน ทเี ดนิ อยขู่ า้ ง ๆ โอบเขา้ ทเี อวดา้ นหลงั ดนั เบา ๆ ใหเ้ ดนิ หนา้ เมอื กพี เี อกทําอะไร! จบู ! ตอ่ หนา้ เพอื นเนยี นะ ไมใ่ ชส่ .ิ . ลับหลังเพอื นมากกวา่ เพราะพวกพี ๆ เขามองไมเ่ ห็น แตค่ นรอบขา้ งตอ้ งเห็นกนั แน่ ๆ ความ รอ้ นวงิ ผา่ นใบหนา้ แขนพเี อกยงั อยทู่ เี อวผม เราเดนิ เบยี ดกนั เพราะทางเดนิ มันแคบ

คนทเี ดนิ อยดู่ า้ นหนา้ คงไมเ่ ห็นเพราะมตี กุ๊ ตาตัวใหญบ่ งั ไวอ้ ยู่ ผมไมพ่ ดู ไมห่ า้ มอะไร เดนิ เงยี บ ๆ ไปอยา่ งนัน พมี นั หนา้ ดา้ นจรงิ ๆ ขอบอก 0///0 พวก เรากลับมาถงึ ทพี ักกนั ตอนเทยี งคนื ตา่ งคนตา่ งเหน็ดเหนอื ยแยกยา้ ยกนั เขา้ หอ้ งอาบนํา นอน ผมยังไมง่ ว่ งเลยขอตวั ออกไปเดนิ เลน่ รบั ลมทะเลขา้ งนอกแทน นกึ ถงึ ความรสู ้ กึ แปลก ๆ ทไี ดร้ ับตลอดวนั ของวนั นี ก็พาเอาใจวาบหววิ ไมน่ อ้ ย วนั นพี เี อก ทําเอาผมใจเตน้ แรงไปกรี อบกนั แลว้ นะ ผมเงยหนา้ ขนึ มองพระจนั ทร์ มนั ยังคงสอ่ งสวา่ งใหท้ าง ตอนนพี ระจนั ทรเ์ กอื บกลม มันสวยเอามาก ๆ เสยี ดายไมไ่ ดเ้ อา กลอ้ งมาดว้ ย “สวยดนี ะ” ใครสกั คนพดู ขนึ ผมหนั ไปมอง “พเี อก” พมี นั หนั มามอง แลว้ หนั กลับไปมองพระจันทรต์ อ่ ผมมองตามบา้ ง แคร่ วู ้ า่ มพี มี นั มายนื อยขู่ า้ ง ๆ ผมก็รสู ้ กึ ตนื เตน้ แปลก ๆ แลว้ “จะตหี นงึ แลว้ ผมงว่ ง ไปนอนกอ่ นดกี วา่ ” ผมเบยี งตวั เตรยี มจะเดนิ กลับ แตข่ อ้ มอื ถกู ควา้ เอาไว ้ ผมหนั ไปมอง “คนื นเี ป้ มนั ขอไปนอนกบั เตย้ ” ผมยนื นงิ กรอกตาไปมาอยา่ งชงั ใจ ก็ไหนพเี ป้บอกวา่ จะตดั ใจ แลว้ ทําไมไปนอนกบั ไอเ้ ตย้ ไดล้ ะ่

“นายไปนอนหอ้ งพลี ะกนั ” พมี นั พดู เรยี บ ๆ แลว้ ปลอ่ ยมอื ออก ตอนนผี มกําลังกงั วลเรอื งพเี ป้ พแี กคดิ จะทําอะไรกนั แน่ ผมพน่ ลมหายใจออกมาเบา ๆ แตผ่ มมนั ใจ วา่ พเี ป้ ไมท่ ําอะไรไอเ้ ตย้ แน่นอน ผมเดนิ ตามพเี อกกลบั หอ้ ง กวาดมองไปรอบ ๆ การตกแตง่ เหมอื นกนั แทบจะทกุ อยา่ ง พอ เขา้ มาถงึ ก็เรมิ ตกประหมา่ เอาน่า ไมม่ อี ะไรหรอก ผมพยายามไมค่ ดิ อะไรมาก เดนิ ลวิ ๆ ไปทงิ ตวั ลงนอนดา้ นในสดุ “ราตรสี วสั ดคิ รบั ” ผมบอกลากอ่ นนอนแคน่ ัน ควา้ เอาผา้ หม่ มาคลมุ จนแทบจะมดิ หัว หันหนา้ เขา้ หากําแพง พยายามไมร่ ับรวู ้ า่ อกี คนกําลังทําอะไรอยู่ ได ้ ยนิ เสยี งพมี นั ทําอะไรสกั อยา่ งดงั กอ๊ กแกก๊ แลว้ ไฟกลางหอ้ งก็ดับลง หลงเหลอื ไวเ้ พยี ง โคมไฟตรงหวั เตยี ง ผมพยายามขม่ ตาใหห้ ลับ แมห้ ัวใจจะพากนั เตน้ ตบุ ตบั รนุ แรงมากกวา่ ปกตกิ ็ตาม พนื เตยี งดา้ น ขา้ งยบุ ฮวบ ผมลมื ตาโพลง พยายามผอ่ นลมหายใจใหเ้ บาทสี ดุ ลดความตนื เตน้ ทมี มี ากเกนิ ไปใหเ้ บาบางลง แสงสวา่ งภายในหอ้ งคอ่ ย ๆ ลดระดบั ลงจนกลายเป็ นความ มดื ผมหลบั ตาลงอกี ที พเี อกรังผา้ หม่ ผนื เดยี วกนั ไปหม่ บา้ ง “กาย” ไดย้ นิ เสยี งเรยี กเบา ๆ ผมกําลังชงั ใจวา่ จะตอบรบั หรอื จะนอนนงิ ๆ แกลง้ หลับดี แตส่ ดุ ทา้ ย ผมก็เลอื กอยา่ งแรก “ครบั ” พมี นั เงยี บ ไมพ่ ดู อะไรตอ่ ผมหนา้ หนั ไปมอง เห็นพมี นั นอนหงาย เอามอื กา่ ยหนา้ ผากไว ้

“มอี ะไรหรอื เปลา่ ” ผมถามอกี ที “เปลา่ ” พมี นั ปฏเิ สธ ผมเออื มไปดงึ มอื พมี นั ออกจากหนา้ ผาก “นอนกา่ ยหนา้ ผากไมด่ นี ะ” ผม พดู ยมิ ๆ พลกิ ตวั กลับไปนอนหันหลังใหเ้ หมอื นเดมิ กอ่ นสะดงุ ้ เฮอื กเพราะมวี งแขนใหญ่ มารัดไวท้ เี อว ผมตาโต กําลังจะอา้ ปากทว้ ง แตพ่ มี นั ดกั ทางขนึ มากอ่ น “นอนเถอะ พงี ว่ งแลว้ เป็ นหมอนขา้ งใหพ้ สี กั วนั ละกนั ” พมี นั พดู แคน่ ันแลว้ เงยี บไป กจู ะเป็ นหมอนขา้ งใหม้ งึ ไดไ้ ง กเู ป็ นคน แลว้ เสยี งหวั ใจของกเู นยี มนั ดงั จนเหมอื นใครมาตี กลองอยขู่ า้ ง ๆ หกู แู ลว้ พี มันดงึ ผมเขา้ ไปชดิ มากขนึ ผมไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ ไมก่ ระดกุ กระดกิ สว่ นไหนของรา่ งกาย ตวั พี มนั ใหญ่ โอบผมไดท้ ังตวั เหมอื นแมน่ กโอบลกู นกดว้ ยปีกนันแหละ จากความตนื เตน้ ในตอนแรกกลาย เป็ นความอบอนุ่ อยา่ งประหลาดในตอนทา้ ย ผมผอ่ นลม หายใจสมําเสมอมากขนึ จังหวะการเตน้ ของหวั ใจก็เรมิ กลับเขา้ สสู่ ภาวะปกติ แลว้ ผมก็นอนนงิ ๆ ทําตวั เป็ นหมอนขา้ งทดี ตี ลอดทังคําคนื แสงตะวนั ยามเชา้ ลอดผา่ นมา่ นหนา้ ตา่ งเขา้ มา ถงึ ผมจะขเี ซา แตเ่ ป็ นพวกตนื เป็ นเวลา ผม ขยับเปลอื กตาเปิดขนึ มอง สงิ แรกทเี ห็น คอื แผงอกกวา้ งของใครบางคน ผมไลส่ ายตาสงู ขนึ เรอื ย ๆ จนเห็นลกู คางของคนคนนัน และลมหายใจอนุ่ ๆ กําลังเป่ ารดอยทู่ หี นา้ ผาก แขน ใหญข่ า้ งหนงึ ถกู ผมใชเ้ ป็ นหมอนรองหวั สว่ นอกี ขา้ งวางพาดรอ่ งเอวผมไวห้ ลวม ๆ ผมตนื ขนึ มาในออ้ มกอดผชู ้ าย คดิ แลว้ ก็หนา้ รอ้ นผา่ ว ถงึ จะไมม่ อี ะไรเกนิ เลยก็เถอะ ผมกําลังคดิ อยวู่ า่ จะเขยบิ ตวั ออกทา่ ไหน พเี อกทตี นื งา่ ยเอามาก ๆ จะไดไ้ มต่ นื ตาม แตแ่ ค่ ผมขยับตวั นดิ เดยี ว คนทหี ลับอยกู่ ็ตนื ตาม “อมื ..ตนื แลว้ เหรอ” พมี นั พดู งวั เงยี แทนทจี ะปลดแขนออก กลบั กระชบั วงแขนแน่นขนึ ไปอกี

“สายแลว้ ” ผมบอก หวงั ใหแ้ กปลดพันธนาการออกจากเอวผม “อมื อกี นดิ หนงึ อากาศกาํ ลังด”ี พมี นั ตอ่ รองเหมอื นเด็ก ๆ แลว้ กระชบั ออ้ มแขนแน่นขนึ ไปอกี รสู ้ กึ เหมอื น ๆ พมี นั กําลังดม หัวผมอยเู่ ลยแฮะ แน่ละครับ ผชู ้ ายเวลาตนื นอน ธรรมชาตยิ อ่ มเป็ นธรรมชาติ บางสงิ ทบี ง่ บอกความเป็ นชาย คอ่ ย ๆ ตนื ตวั ขนึ เปลา่ ไมใ่ ชข่ องผมครบั ของพเี อกมันตา่ งหาก เอมิ … ผมพยายามไมส่ นใจ แตว่ า่ มันก็… “เออ่ .. พเี อก ผมหวิ ” ผมรบี ผลักอกพเี อกออกเบา ๆ คนทบี างสว่ นตนื แตเ่ จา้ ตวั ยงั ไมอ่ ยากตนื งัวเงยี มองอกี ที “อมื ” พมี นั รบั ปาก คลายวงแขนออก ผมสบโอกาสรบี ลกุ ออกจากเตยี งเดนิ เขา้ หอ้ งนําไปทันที โอย๊ ! ไอก้ ายเอย้ มงึ จะตนื เตน้ อะไรนักหนาวะ กแ็ คธ่ รรมชาตผิ ชู ้ าย ผม รบี เปิดฟักบวั อาบนําอาบทา่ บว้ นปากใหส้ ะอาดอกี ที (ยังไมไ่ ดแ้ ปรงฟันครบั พอดแี ปรง ผมอยทู่ หี อ้ ง บว้ นปากดว้ ยนํายาบว้ นปากลสิ เตอลนี ขวดสฟี ้าเฉย ๆ= = ) พอออกมา พเี อกก็ยงั ไมต่ นื (ทงั ทบี างสว่ นมนั ตนื อย)ู่ ไดย้ นิ เสยี งเคาะประตหู นัก ๆ สงสยั เป็ นไอเ้ ตย้ ผมเขยา่ แขนพเี อกปลกุ ใหแ้ กตนื จะไดไ้ ปกนิ ขา้ วกนั กอ่ นสาย พอเห็นวา่ น่าจะตนื แลว้ ผมกป็ ลอ่ ยใหพ้ แี กลกุ ขนึ มานังหัวฟขู า้ งเตยี ง แลว้ ตวั เองก็เดนิ ไปเปิด ประตทู ยี งั คงกระหนําเคาะอยไู่ มห่ ยดุ พอเปิดประตอู อก

อา้ ว…ไมใ่ ชไ่ อเ้ ตย้ ครบั แตเ่ ป็ นพมี อ “อะ อา้ ว เรามาอยนู่ ไี ดไ้ ง” พมี นั ถาม ผมกําลังจะตอบ “มงึ ….” แตพ่ มี นั ทกั ใครอกี คนดา้ นหลังผมขนึ มากอ่ น ผมหนั หนา้ ไปมอง ก็เหน็ คนหลอ่ ทําหนา้ เบลอ ๆ ยนื ขนาบอยดู่ า้ นหลัง “มรี าย” พมี นั ถามเสยี งยาน ผมขมวดควิ นพี เี อกตวั จรงิ หรอื เปลา่ เนยี “โห มงึ พัฒนาขนาดเอานอ้ งเขามานอนกกดว้ ยแลว้ เหรอวะ” ไอพ้ มี อมนั พดู ผมก็อยากจะเถยี ง แตว่ า่ ไอค้ ําวา่ นอนกกมนั ก็ถกู แลว้ นหี วา่ “มไี ร” พี เอกไมด่ า่ กลบั แตถ่ ามตอ่ แถมมนั ยังสอดมอื เขา้ ทเี อวผมเบา ๆ กอดไว ้ ผมหนา้ รอ้ นขนึ มา ทันที พยายามจับมอื พเี อกออก แตม่ อื พมี นั ตกุ๊ แกใชไ้ ด ้ “พวกกกู นิ ขา้ วกนั หมดแลว้ ถา้ มงึ หวิ ก็ไปกนิ ทหี อ้ งอาหารของทางรสี อรต์ ละกนั พวกกจู ะไป เลน่ นํากนั ตอ่ อกี นดิ หน่อย สาย ๆ ถงึ จะกลบั ” พเี อกพยักหนา้ “มงึ อยา่ หกั โหมมากนักนะโวย้ สงสารนอ้ งมันบา้ ง” พมี อสงั ไวแ้ คน่ ัน พเี อกพยักหนา้ รบั เบลอ ๆ ปิดประตลู ง ลากผมไปนอนบนเตยี งตอ่ นมี งึ ไมค่ ดิ จะหา้ มอะไรเลยรไึ ง คนเขาจะเขา้ ใจมงึ กบั กผู ดิ ไหม!! “เดยี วพเี อก ผมหวิ ขา้ ว” ผมพยายามดนิ รนขดั ขนื ยนื หยดั ทจี ะลกุ ออกจากเตยี ง “อมื ขอหา้ นาท”ี พเี อกรังผมเขา้ ไปในออ้ มกอดทังตวั ผมนอนตะแคงขา้ งโดยมพี มี นั นอนกอดอยดู่ า้ นหลัง ผมไดแ้ ตน่ อนนงิ ๆ รอใหค้ รบหา้ นาทตี ามทพี แี กบอก แตย่ งั ไมท่ ันจะครบดี ปากพแี กก็เรมิ เลาะเล็มซอกคอดา้ นหลังผมแลว้

“พเี อก!” ผม รบี เบรกแกไวท้ ันที ขยับตวั ดนิ ขลกุ ขลัก พเี อกพลกิ ตวั ครอ่ มรา่ งผมไว ้ ผมตาโตจอ้ งมอง พแี กกําลังกม้ หนา้ ลงมา ผมรบี ยกสองมอื อดุ ปากพแี กไวท้ ันที อนั ตรายครับ เพราะลกู พแี กเลน่ ตนื ตงั แตเ่ ชา้ “หา้ มจบู ปากเน่า” ผมรบี แถ พี เอกชะงกั ขําออกมาทังทมี อื ผมยงั อดุ ปากอยู่ พแี กเบยี งหนา้ ออกจากมอื ผมลกุ เดนิ จากไป ผมถอนหายใจเบา ๆ กําลังจะลกุ แตค่ นทเี ดนิ จากไปเดนิ วกกลับมาใหม่ จบั ผมกดลงกบั เตยี ง อยา่ งรวดเร็ว ๆ พอ ๆ กบั ทพี แี กกม้ หนา้ ลงมาใชป้ ากปิดปากผมไว ้ หมดสทิ ธดิ นิ รนครบั ชยั ภมู ไิ มเ่ ออื พมี นั ใชร้ า่ งใหญ่ ๆ กดผมตดิ เตยี งเลย จบู ไมจ่ บู เปลา่ ยงั ฉกลนิ เขา้ มาในปากอกี บดเบยี ดเนน้ ยําหยอกลอ้ แลว้ ผละออกมายมิ พราว “พสิ จู นไ์ งวา่ เหม็นจรงิ หรอื เปลา่ ” ผมรบี เชด็ ปากตวั เอง “เหม็น รบี ๆ ไปอาบนําไดแ้ ลว้ ” พเี อกหัวเราะหึ ๆ เดนิ ผวิ ปากอารมณด์ เี ขา้ หอ้ งนําไป คอื เอาตามจรงิ นะครบั มนั ไมเ่ หม็นหรอก เพยี งแตอ่ ายทจี ะยอมรับ ผม อยากออกจากหอ้ งไปดไู อเ้ ตย้ ลนุ ้ วา่ มันโดนพเี ป้ทําอะไรหรอื เปลา่ แตก่ ็กลัวครับ นังคดิ อยนู่ านจนพเี อกอาบนําเสร็จ พแี กนุ่งผา้ เชด็ ตวั ผนื เดยี วออกมา ผมเบอื นหนา้ หนี ผมใสช่ ดุ เดมิ เมอื คนื พเี อกเดนิ ไปใสช่ ดุ ใหมท่ เี ตรยี มมา คนอะไร หนุ่ ดชี ะมัดยาด กลา้ มงเี ป็ นมัด ๆ ผม นังรออยพู่ ัก พเี อกก็แตง่ หลอ่ ออกมา วนั นพี แี กใสเ่ สอื ยดื สขี าวลว้ น เนน้ แผงกลา้ มชว่ งอก และหวั ไหลก่ วา้ ง เอวสอบภายใตก้ างเกงยนี พแี กคงไมค่ ดิ จะเลน่ นําอกี แน่ ๆ “ป่ ะ ไปกนิ ขา้ วกนั หวิ ไมใ่ ชเ่ หรอ” พี มันชวน ผมพยกั หนา้ รบั ปาก เดนิ ตรงไปยังหนา้ ประตู กําลังจะเปิดออก แตพ่ มี นั เกยี วแขน ขา้ งหนงึ ไวท้ เี อวผม สว่ นมอื อกี ขา้ งก็จับคางผมดนั เบา ๆ ใหแ้ หงนหนา้ ไปรับจบู จากพมี นั ผมกําลังจะรอ้ งทว้ ง แตพ่ มี นั อาศยั จงั หวะนัน ฉกลนิ เขา้ มาภายใน ผมอยากขดั ขนื แตม่ นั มนึ

จนขยบั แขนขาไมถ่ กู ชว่ งนผี มถกู จบู บอ่ ยจัง อยกู่ บั พเี อกมาสองวนั ผมโดนจบู ไปแลว้ กรี อบเนยี ผมหอบหายใจหนัก ปรอยตาจอ้ งหนา้ พมี นั “พเี อก…” คอื จรงิ ๆ จะครางหา้ ม แตเ่ สยี งมันออกมาไดแ้ คน่ ี “ถา้ ไมต่ ดิ ตอ้ งพานายไปกนิ ขา้ ว พจี ะกนิ อยา่ งอนื แทนนะเนยี ” พมี นั บอกแคน่ ันแลว้ ปลอ่ ยผมออก “ระ เรารบี ไปกนั ดกี วา่ ” ผมรบี ชวน กอ่ นทอี ะไร ๆ มนั จะเกนิ เลยมากไปกวา่ นี พอเปิดประตอู อกไป ก็เห็นไอเ้ ตย้ เดนิ หวั ฟอู อกมาจากหอ้ ง ตามตดิ ดว้ ยพเี ป้ “มงึ ทําไมพเี ป้ มานอนกบั กไู ดว้ ะ” มนั เดนิ เขา้ มากอดคอผมไว ้ “เมอื คนื กเู ลยฝันรา้ ย ฝันวา่ ถกู ปีศาจเขมอื บเอา กลัวแทบตาย” ผมหัวเราะหึ มองไปยังพเี ป้ทที ําหนา้ บดู อยตู่ รงหนา้ ก็คงจะเหมอื นอยหู่ รอก “มงึ กนิ ขา้ วรยึ งั ไปกนิ ขา้ วกนั ” ผมชวน มนั พยักหนา้ เปลยี นจากกอดคอมาเป็ นพาดบา่ แทน เราสองคนสงู เทา่ กนั มนั เตยี กวา่ ผมแค่ เซน็ ตเ์ ดยี ว มองกลาย ๆ กไ็ มต่ า่ งกนั เทา่ ไหร่ เราเดนิ นําหนา้ แลว้ มสี องหนุ่มตวั ใหญเ่ ดนิ ตาม หลงั พเี อกสงู กวา่ พเี ป้ ประมาณหา้ เซน็ ตไ์ ด ้ แตค่ วามหนาของตวั คงพอ ๆ กนั เรา เขา้ ไปในหอ้ งอาหารของทางรสี อรต์ อาหารละลานตาครบั จัดเรยี งเป็ นถาด ๆ พวกจาน ชามถกู แยกไวเ้ ป็ นสดั สว่ นเรยี งกนั เป็ นชนั ๆ ประดบั ประดาดว้ ยแจกนั ดอกไม ้ และผา้ แพรพับ เรยี บจบั จบี สวยสะดดุ ตาจนอยากจะเดนิ กลับไปเอากลอ้ งมาถา่ ย ชว่ งเชา้ จะเป็ นอาหารแบบบฟุ เฟ่ เปิดตงั แต่ 6 โมงปิดอกี ทกี ็ 10 โมง ผมเดนิ ไปหยบิ จาน เปลา่ เลอื กของกนิ มาวางไวอ้ ยา่ งละนดิ อยา่ งละหน่อย

พเี อกเดนิ ถอื จานทมี อี าหารอยบู่ า้ งบางสว่ นมาหยดุ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ “เอาอนั นันใหพ้ หี น่อยส”ิ พมี นั พยกั หนา้ ไปยงั ปลาราดซอสในถาด “เอากชี นิ ” “สอง” ผม ใชท้ คี บี หยบิ ใหพ้ เี อกสองชนิ แลว้ พแี กก็สงั ใหผ้ มหยบิ นูน้ หยบิ นใี หอ้ กี ประมาณสองสาม อยา่ ง บางอยา่ งผมก็หยบิ ใหแ้ กเองเลย มนั น่าทานดี แลว้ ผมกบั พแี กก็ถอื จานอาหารไปทงิ ตวั ลงนังขา้ ง ๆ กนั ไอเ้ ตย้ กบั พเี ป้นังกนิ จานเดยี วกนั กนิ กนั ไปแยง่ กนั ไปตามสไตล์ พเี อกลงมอื กนิ ของทเี อามา อยา่ งรวดเร็ว ผมมององึ ๆ “กนิ เยอะดเี นอะ” ผมวา่ ยมิ ๆ “กนิ เหมอื นไมใ่ ชค่ น” แลว้ ก็ไดร้ ับรางวลั เป็ นแรงโขกจากชอ้ นทหี ัวเบา ๆ ที ผมหัวเราะเจอื น ๆ “มงึ ไมล่ งนําแลว้ ใชไ่ หมเป้” พเี อกถามเพอื น พเี ป้กําลังจมิ ปลาราดซอสยัดปากนอ้ งมนั อยู่ รายนันก็ชอบขนุ นอ้ งตวั เองจัง “อมื ” พมี นั ตอบสนั ๆ “กกู ็ไมเ่ ลน่ แลว้ เหนอื ย เมอื วานเลน่ เยอะ ตวั ดํา” ไอเ้ ตย้ มันถลกแขนเสอื ใหด้ ู เมอื วานมันใสเ่ สอื กลา้ มเลน่ นําครบั พเี ป้ไมย่ อมใหม้ นั ถอดเสอื เห็นรอยผวิ สองสเี ลย พอ สาย ๆ พวกเราก็มารวมตวั กนั อกี ครัง พวกพี ๆ คงเหนอื ยกนั พอขนึ รถได ้ ก็พากนั หลบั จน หมด ยกเวน้ พวกผมสคี น ตอนนผี มนังกบั พเี อก เพราะพเี ป้ อยากนังกบั ไอเ้ ตย้ เหมอื น ๆ พเี ป้ ตอ้ งการใชเ้ วลาแบบนใี หค้ มุ ้ คา่ ทสี ดุ และคงตดั สนิ ใจทจี ะทําอะไรบางอยา่ ง อยู่ ผมก็หวงั แคว่ า่ เรอื งทพี เี ป้ตดั สนิ ใจนัน จะไมส่ รา้ งความเจ็บปวดมากมายใหก้ บั พวกเขา ทังคู่

ผมนังปลด ปลอ่ ยความคดิ ไปกบั ววิ ขา้ งทาง ฟังเพลงเพราะ ๆ จากไอพอดตวั เกง่ หฟู ังขา้ ง หนงึ ตดิ อยทู่ หี ผู ม สว่ นอกี ขา้ งถกู ใครอกี คนยดึ ไปครอบครอง ซงึ คนคนนันก็นังหลับคอพับไป แลว้ ไมต่ า่ งกบั คนอนื ๆ ในรถไมเ่ วน้ แมก้ ระทงั พเี ป้กบั ไอเ้ ตย้ ทนี ังหลับซบตน้ แขนพมี นั อยู่ ลงุ ถงิ ขบั รถไดน้ ุ่มเอามาก ๆ นังสบายจนผมไมอ่ ยากใหถ้ งึ กรงุ เทพเร็ว ๆ เลย ผมทอดดวงตา จอ้ งมองทอ้ งฟ้าสคี ราม กลมุ่ เมฆขาวลอยละลอ่ งตอ้ งแสงของพระอาทติ ย์ ขยับปรับเปลยี น รปู รา่ งใหด้ สู นุกสนานไปกบั การคาดเดาตามจนิ ตนาการ ถงึ แมแ้ สงแดดจะเจดิ จา้ จนแสบลกู ตาไปหมด แตก่ ็ไมอ่ าจลม้ เลกิ ความตงั ใจของผมใหล้ ะไปจากทอ้ งฟ้าสสี วยนันได ้ ผมอยากใหช้ ว่ งเวลาดี ๆ แบบนี อยไู่ ปนาน ๆ จัง ^^ Kiss Love ♥ [14] ครงั แรก [เอก...☼] Part 1 “ไอเ้ อก มงึ อนุมัตงิ บชมรมหมดรยึ ัง” องิ เดนิ เขา้ มาถาม “อมื อยกู่ บั ออ้ ย” ผมบอกในขณะทดี วงตาก็กวาดอา่ นรายละเอยี ดของงานมหาลัยปีนไี ปเรอื ย ๆ “ถา้ เรยี บรอ้ ยแลว้ งนั กกู ลับกอ่ นนะ” มนั บอก ผม พยักหนา้ ใหม้ นั ที แลว้ ภายในหอ้ งกเ็ หลอื ผมอยคู่ นเดยี ว วันนเี พอื น ๆ ขอตวั กลับกนั กอ่ น หมด เย็นวนั ศกุ รแ์ บบนี คงพากนั ไปเทยี วกบั แฟน หรอื ไมก่ ็พากนั ไปเดนิ ชอ็ ปปิงสงั สรรคก์ นั ตามสไตลน์ ันแหละ สว่ นผมยงั ตอ้ งทําหนา้ ทขี องตัวเองตอ่ ไป เพราะงานหลาย ๆ อยา่ ง ตอ้ ง รอผมเป็ นผอู ้ นมุ ัตเิ ทา่ นัน ตงั แตก่ ลบั จากเทยี ว ผมก็ยงุ่ อยกู่ บั การเตรยี มงานมาตลอด งานมศี กุ รห์ นา้ แลว้ ธมี การจัดงาน ปีนไี มต่ า่ งกบั ปี ทแี ลว้ มากเทา่ ไหร่ เพยี งแตม่ นี ทิ รรศการมากขนึ เทา่ นัน โดยปกตแิ ลว้ เราเปิดใหค้ นนอกเขา้ มาดงู านกนั ได ้ คนถงึ ไดล้ น้ หลามทกุ ปี ถอื วา่ เป็ นการ โปรโมตมหาลัยไปในตวั ละนะ ยงิ คนมาเทยี วกนั มากเทา่ ไหร่ เรายงิ ตอ้ งใสใ่ จในรายละเอยี ด ของงานมากขนึ เทา่ นัน ซงึ คนที เหนอื ยมากทสี ดุ คงไมพ่ น้ พวกคณะกรรมการ คนทที ํางานในสภาแลว้ ก็นอ้ ง ๆ

สตา๊ ฟนันแหละ วงิ วนุ่ เตรยี มงานกนั ตงั แตเ่ ชา้ ยนั มดื ผมตรวจเชค็ เอกสารทเี หลอื ตอ่ อกี นดิ พอเรยี บรอ้ ยก็วางมนั ไวบ้ นกองเหมอื นเดมิ เดยี ววัน จันทรอ์ อ้ ยก็เอาไปสานตอ่ เอง ผมยกนาฬกิ าขอ้ มอื ขนึ ดู สโี มงแลว้ วนั นกี ลับเร็วหน่อยดกี วา่ ผมตรวจเชค็ ความเรยี บรอ้ ยบนโตะ๊ อกี ที พอเห็นวา่ ไมม่ อี ะไรคา้ งคาก็เปิดลนิ ชกั ควา้ เอา กระเป๋ าเงนิ กบั กญุ แจรถเดนิ ออก จากหอ้ งทํางานไป ระหวา่ งทางเห็นใครบางคนยนื อยแู่ ถว ๆ หนา้ หอ้ งคณะกรรมการการจัดงาน ผมเลยเดนิ เขา้ ไปใกล ้ มันสะดงุ ้ นดิ ๆ ตอนหันมาเห็นผม “มาทําอะไรแถวน”ี “ยังไมก่ ลบั อกี เหรอฮะพเี อก” มนั ไมต่ อบซํายังถามกลบั อกี ตา่ งหาก “มาทําอะไรแถวน”ี ผมถามยําอกี ที ไมต่ อบคําถามมันเหมอื นกนั “มาสง่ ภาพถา่ ยเขา้ ประกวดน่ะฮะ วนั นวี นั สดุ ทา้ ยแลว้ ผมสง่ ไปสามภาพ ภาพของพกี ็ผา่ น ดว้ ยนะ” มนั พดู ไปยมิ ไป ผมทําหนา้ ไมถ่ กู คอื ไมร่ วู ้ า่ ภาพนันเป็ นภาพแบบไหน แตค่ ดิ วา่ มันน่าจะดดู ลี ะนะ กน็ ายแบบออกจะหลอ่ ขนาดนี “ผมสง่ พรอ้ มภาพเด็กดอยซกมกกบั กบกนิ แมลง” ผมหลดุ ขําพรดื ภาพทมี นั อตุ สา่ หค์ กุ เขา่ รอตังนานสองนานนะ่ นะ แตว่ า่ … ชอื ภาพแตล่ ะภาพทมี นั สง่ ออกแนวประหลาด ๆ ทังนัน แลว้ ภาพทมี นั ถา่ ยผมไว ้ มันจะไม่ ประหลาดตามไปดว้ ยรไึ ง มนั หนา้ บงึ ทผี มหัวเราะ ผมหบุ ปากลงทันที “มนี ัดทไี หนหรอื เปลา่ ” ผมเสถามมนั เรอื งอนื มนั ทําหนา้ สงสยั แลว้ ก็สา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ “นายคา้ งเลยี งขา้ วพอี ยู่ พจี ะใหน้ ายเลยี ง”

มนั ทําหนา้ บบู ้ ี แตก่ พ็ ยกั หนา้ เขา้ ใจ ผมอมยมิ พยักหนา้ ใหม้ นั เดนิ ตรงไปกบั ผม มนั ทําหนา้ แปลกใจ เงยมองป้ ายรา้ น เพราะผมบอกวา่ จะใหม้ นั เลยี งขา้ ว แตด่ ันพาเขา้ รา้ น ขนมเฉยเลย “ทนี ขี ายทังขา้ วและขนม อาหารเขาอรอ่ ย บรรยากาศดี พมี ากนิ กบั เพอื นบอ่ ย ๆ” ผมไขความเขา้ ใจมัน ที นตี กแตง่ ดคี รับ รอบ ๆ รา้ นเนน้ ธรรมชาติ ตน้ ไมใ้ หญเ่ ยอะ เกา้ อกี ็แยกสดั สว่ นชดั เจน มที ัง แบบสว่ นตวั ทมี าสวที กนั สองคนได ้ หรอื แบบกลมุ่ เพอื นตงั แตส่ หี า้ คนขนึ ไป ทนี แี บง่ ออกเป็ นสองสว่ น ในหอ้ งกระจกสาํ หรับคนชอบแอร์ และในสวนทรี ม่ ไปดว้ ยตน้ ไม ้ ใหญ่ สาํ หรับคนทชี อบนังทานอาหารกลัวธรรมชาติ ผมเลอื กนังดา้ นนอก เพราะบรรยากาศดี กวา่ ในกรงุ เทพ รา้ นอาหารแบบนคี อ่ นขา้ งหายากแลว้ ผม พามนั ไปนังยงั โตะ๊ สําหรับสําหรับสองคนนังใตต้ น้ มะมว่ งขนาดใหญ่ พนื ดนิ โดยรอบเป็ น พนื ดนิ ดา้ นสขี าว ใบมะมว่ งรว่ งลงมาประปราย ทางรา้ นจะปลอ่ ยมนั ทงิ ไวอ้ ยา่ งนี แลว้ จะกวาด มนั เพยี งอาทติ ยล์ ะครงั เทา่ นัน เวลาเดนิ จงึ ไดย้ นิ เสยี งกรอบแกรบเพลนิ หดู ี ตรงหนา้ เราเป็ น นําตกจําลองสไตลบ์ าหลี ปกตโิ ตะ๊ ตวั นไี มค่ อ่ ยจะวา่ งนักหรอก จังหวะเราดี มาตอนเขากําลัง จะลกุ พอดี ดทู า่ มันจะชอบดว้ ย “สวยดี เสยี ดายไมไ่ ดเ้ อากลอ้ งมาดว้ ย” “ดแี ลว้ ละ่ ขนื เอากลอ้ งมา นายคงไดล้ มื พกี บั ของกนิ แลว้ ถา่ ยแตร่ ปู แน่ ๆ” ผมพดู ตรง ๆ มันทําหนา้ ขดั ใจ แตไ่ มพ่ ดู อะไรตอ่ ผม สงั อาหารทเี ป็ นกบั ขา้ วสําหรับสองคนมากนิ แลว้ ก็สงั ขนมไทยมาพรอ้ มกนั ดว้ ย ทนี มี ที ัง ขนมไทยและขนมเทศ แตผ่ มชอบขนมไทยมากกวา่ เจา้ ตวั เล็กดทู า่ จะชอบเหมอื นผมดว้ ย มนั สงั บวั ลอยไขเ่ ค็มคมู่ ากนิ สว่ นผมเลอื กบวั ลอยเผอื ก

“งานเยอะมากเลยเหรอฮะ” “เยอะ วา่ ง ๆ กม็ าชว่ ยไดน้ ะ คนไมพ่ อ” มนั รบี สา่ ยหนา้ “ไมเ่ อา เหนอื ย” “โหย นําใจ” มนั ยมิ รับ “แคม่ องก็พอ เวลาพเี อกทํางาน เทด่ ”ี ผมชะงกั กบั คําพดู มัน มนั ก็ชะงกั กบั คําพดู มนั เอง กอ่ นกม้ หนา้ ลงไปกนิ ตอ่ “แอบมองอยรู่ ไึ ง” ผมพดู ยมิ ๆ มนั กม้ หนา้ อยคู่ รับ น่ารกั ดี “เปลา่ บงั เอญิ เห็น” มนั ออ้ มแอม้ ตอบ ผมอมยมิ “พอี ยากลองชมิ ไขเ่ ค็มดบู า้ ง ไมเ่ คยลองเลย” มนั เงยหนา้ มอง ตกั แบง่ ไขเ่ ค็มใหผ้ มลกู หนงึ “แคช่ มิ ไมต่ อ้ งใหพ้ ที ังลกู ก็ได”้ “อรอ่ ยนะ” มนั ปัดคําพดู ผมทงิ ไป ผม ใชป้ ลายชอ้ นตดั แบง่ ไขเ่ ค็มออกเป็ นสองสว่ น ตกั เพยี งครงึ เดยี วใสป่ าก ก็อรอ่ ยดนี ะ เห็น มนั ใชป้ ลายชอ้ นตดั แบง่ ไขเ่ ค็มออกเป็ นชนิ เล็ก ๆ จนมนั แทบจะลยุ่ ผสมไปกบั นํากระทิ มัน เลอื กเอามาชนิ หนงึ ผสมกบั บวั ลอยตา่ งสอี กี สามลกู เขา้ ปาก การกนิ ของเราแตกตา่ งกนั นดิ หน่อย ผมเป็ นคนกนิ เยอะ เลยเนน้ กนิ คําใหญ่ ๆ ใหม้ นั อมิ ๆ ไป แตไ่ อต้ ัวเล็กมักจะเลน่ กบั ของกนิ ตกแตง่ ใหส้ วยงาม แลว้ คอ่ ยกนิ หรอื ไมก่ ต็ อ้ งถา่ ยรปู

กอ่ น แลว้ คอ่ ยกนิ “เพราะมัวแตเ่ ลน่ กบั ของกนิ อยนู่ ันแหละ ถงึ ไดไ้ มโ่ ตสกั ท”ี ผมพดู ตามใจคดิ มันหนา้ หงกิ ทันที เออ่ วยุ ้ เพงิ รวู ้ า่ มันขงี อน “เขาเรยี กมศี ลิ ปะในการกนิ คนกรอกอาหารเขา้ ปากอยา่ งเดยี วไมเ่ ขา้ ใจหรอก” ผมยมิ ไปกบั คําเปรยี บกดั ๆ ของมัน “คงงนั ” ผมกม้ ตกั ไขเ่ ค็มอกี ครงึ ทเี หลอื แตค่ ราวนผี มลองตกั ผสมกบั บวั ลอยอกี จํานวนหนงึ กนิ ดบู า้ ง อมื ..มนั ก็อรอ่ ยไปอกี แบบน่ะนะ “ไปเดนิ ยอ่ ยกนั หน่อยไหม” ผม ชวนหลงั จากอาหารตรงหนา้ แทบไมเ่ หลอื เศษซาก มนั นังลบู ทอ้ งพยักหนา้ ขนึ ลง ทนี ี อาหารอรอ่ ย แถมราคายังไมแ่ พง เห็นมนั ทําหนา้ พอใจใหญต่ อนเห็นตวั เลขบนบลิ “ถา้ ราคาแพงกวา่ นี กะวา่ จะพาพไี ปนังลา้ งจานหลังรา้ นนะเนยี ” มนั แซว ผมยมิ เผล่ “ไมเ่ ป็ นไร พมี เี งนิ ใหก้ ”ู ้ ผมตอกกลบั มนั ทําหนา้ ยน่ ใส่ แลว้ เราสองคนกพ็ ากนั ไปเดนิ เลน่ ในสวนสาธารณะใกล ้ ๆ รา้ นนันแหละ อากาศกําลงั ดี มคี น มาวงิ ออกกําลังกายกนั ดว้ ย

สี ฝ่ าเทา้ ยําไปบนผนื ปนู ซเี มนตข์ นาดกวา้ งวากวา่ ๆ โอบรอบสองขา้ งทางดว้ ยตน้ ไมใ้ หญ่ และไมพ้ มุ่ ทถี กู ตดั แตง่ กงิ กา้ นเอาไวอ้ ยา่ ง ดี มตี น้ ไมด้ ัดเป็ นรปู ลกู ชา้ งสามเชอื กตรงกลาง ผมสงั เกตวา่ มันชอบตน้ ไมร้ ปู รา่ งแปลก ๆ หรอื ไมก่ ็ไมด้ อกสวย ๆ เห็นมนั เดนิ ไปจับดบู อ่ ย ๆ คงเป็ นสญั ชาตญาณของชา่ งภาพละ่ มัง และ ตอนนผี มก็กําลังยนื กอดอกรอไอต้ ัวเล็กทกี ําลังเพง่ สายตาจอ้ งมองหนอนแกว้ ขนาด ใหญส่ เี ขยี วออื บนใบไมข้ องตน้ อะไรสกั อยา่ งอยู่ ลกู ตามันใหญเ่ อามาก ๆ จนจะกนิ พนื ทขี อง หัวมันทังหมด มันก็จอ้ งตาหนอน หนอนก็จอ้ งตามัน และถา้ ผมไมส่ ะกดิ ใหม้ นั เดนิ คดิ วา่ มนั คงจะจอ้ งอยอู่ ยา่ งนันจนหนอนมนั กลายรา่ งเป็ นผเี สอื แน่ ๆ มนั หนั มายมิ เผล่ พยายามไมเ่ พง่ มองอะไรเป็ นพเิ ศษ แตพ่ อเจอของแปลกตาเขา้ หน่อย มันก็ ตรงดงิ เขา้ ไปหาลมื ผมไวอ้ กี ที อากาศ ทเี คยสดใสเรมิ ครมึ ลงเรอื ย ๆ สายลมทเี คยพัดเออื ยเมอื กกี ็พากนั โหมแรงมากขนึ ผมเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้ า เมฆกอ้ นใหญส่ เี ทาดําลอยละลอ่ งมาเป็ นทาง ยังไมท่ ันทผี มจะเอย่ ปากชวนมนั กลบั สายฝนก็พากนั โปรยปรายลงมา เราสองคนหนั ซา้ ยหนั ขวามองหาทหี ลบ ฝน มซี มุ ้ นังพักอยไู่ มไ่ กล พวกเรารบี วงิ เขา้ ไปหลบเหมอื นคนอนื ๆ แต่ ดเู หมอื นสายลมจะพากนั โหมแรงมากขนึ เรอื ย ๆ ไมต่ า่ งกบั สายฝนทพี ากนั เทกระหนําลง มาจนซมุ ้ ไมส่ ามารถกนั นําฝนได ้ คนทอี ยขู่ า้ งในพากนั เปียกไปตาม ๆ กนั “ขนื อยตู่ รงนี พวี า่ ก็ไมต่ า่ งกบั เรายนื ตากฝนกนั นะเนยี หาทใี หมด่ กี วา่ ” ผมบอกกอ่ นวงิ นําหา

ทหี ลบฝนอนั ใหม่ ตาม ตกึ ทมี รี ะเบยี งหรอื กนั สาดถกู จับจองไปหมดแลว้ วนั นวี นั ศกุ รด์ ว้ ย คนเลกิ งานพากนั มา เทยี วเยอะ เราสองคนวงิ หาทวี า่ งไปเรอื ย ๆ กระทังถงึ รา้ นขนมทเี ราเพงิ กนิ กนั มานันแหละ พวกเรารบี วงิ เขา้ ไปหลบทันที เสอื ผา้ หนา้ ผมของเราสองคน เปียกโชกดว้ ยกนั ทังคู่ พอมาเจอแอรเ์ ย็น ๆ ภายใน มนั ก็ไม่ ตา่ งกบั เรายนื อยใู่ นตแู ้ ชด่ ี ๆ นเี อง ยนื ไปไดเ้ กอื บสบิ นาที ความเย็นเรมิ วงิ เขา้ ไปชนกระดกู ผมเรมิ สนั ไอต้ ัวเล็กก็ไมต่ ่าง สดุ ทา้ ยผมเลยตดั สนิ ใจชวนมนั วงิ ฝ่ าสายฝนไปทรี ถ อยา่ งนอ้ ยในนันก็มผี า้ เชด็ ตวั กบั เสอื ผา้ สาํ รองเอาไวเ้ ปลยี น มันพยกั หนา้ ปากแดง ๆ ของมนั ซดี ไปหมด ยงั ดที ที งิ มอื ถอื กบั กระเป๋ าไวท้ รี ถ ไมง่ นั เปียกหมดแน่ ๆ “เบาะพเี ปียกหมดแลว้ ” มนั พดู ตอนนังเบาะได ้ นําจากตวั และเสน้ ผมของมนั หยดตงิ ๆ ใสเ่ บาะจนชมุ่ “เดยี วกแ็ หง้ ” ผมหันไปควา้ ผา้ เชด็ ตวั ผนื เล็กหลังรถโยนใสห่ ัวมัน มองหาเสอื ผา้ สํารองอกี ที แตไ่ มม่ สี กั ตวั สงสยั ลมื หยบิ ขนึ รถมาดว้ ย “พลี มื หยบิ เสอื ผา้ สํารองมาแฮะ ไปเปลยี นทคี อนโดพกี อ่ นละกนั อยใู่ กล ้ ๆ แคน่ เี อง แลว้ จะ ขบั รถไปสง่ อกี ท”ี ผมหันไปบอกมนั มนั พยักหนา้ ตวั สนั ใหญ่ ผมสตารท์ เครอื งยนต์ เปิดแอรไ์ วเ้ บา ๆ ระบาย อากาศและกนั ฝ้ าขนึ กระจก ไม่ เกนิ ยสี บิ นาทผี มกพ็ ารถคใู่ จเคลอื นเขา้ ไปจอดไวใ้ นลานจอดรถใตค้ อนโด ตรงจดุ โปรด ของผมนันแหละ ผมพามนั กา้ วออกจากรถเดนิ ผา่ นล็อบบไี ปทลี ฟิ ต์ ตวั พอแหง้ แลว้ แตน่ ํา บางสว่ นจากชดุ หยดแหมะไปตามทางจนแมบ่ า้ นคอนโดมองตาม ผมกดลฟิ ตพ์ ามันขนึ ไปยัง ชนั 9 หยบิ การด์ มารดู เขา้ หอ้ ง ผมรบี ตรงดงิ ไปหยบิ ผา้ เชด็ ตวั ผนื ใหญม่ ายนื ใหม้ นั ทนั ที กลัว มนั จะแขง็ ตายไปซะกอ่ น