(Y) Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1

โอค๊ มงึ จะหยดุ อยแู่ คน่ ี หรอื มงึ คดิ จะเดนิ หนา้ ตอ่ บางทผี มคงตอ้ งเปิดอกคยุ กบั มันตรง ๆ แตผ่ มจะบอกมนั ในฐานะอะไร ก็ในเมอื ผมกบั กายยังไมไ่ ดต้ กลงทจี ะมฐี านะอะไรเกนิ เลยไป กวา่ เพอื นรนุ่ พรี นุ่ นอ้ งกันธรรมดา “พเี อก เป็ นไรหรอื เปลา่ ” ไอต้ วั เล็กมนั ถามเรยี กสตผิ มคนื ผมยมิ นดิ ๆ ตกั ขา้ วเขา้ ปาก เอาเถอะ ทงิ ไวส้ กั พัก บางทผี มอาจรใู ้ จตวั เองมากขนึ และไอโ้ อค๊ อาจไมเ่ ขา้ มากา้ วกา่ ยมาก ไปกวา่ นี ผมหวงั วา่ นะ หลงั จากมอื เชา้ แมก่ ็พาพวกเราทวั รเ์ ชยี งใหม่ สว่ นมากก็พาไปไหวพ้ ระ เดนิ ดสู ถานทสี ําคญั ถงึ พวกผมจะเคยมาเทยี วกนั บา้ ง แตบ่ างสถานทพี วกเราก็ยงั ไมเ่ คยเทยี ว ไอก้ ฟิ มนั ออกความเห็นวา่ เทยี วเชยี งใหมเ่ ทยี วใหส้ นุกตอ้ งขมี อเตอรไ์ ซคช์ มเมอื ง เป็ นความ คดิ ทดี คี รับ หลังจากชมวดั กนั อกี สองที พวกเราก็หันหวั เรอื ไปเดนิ กาดหลวงเพอื หาซอื ขา้ ว ของมาทํามอื เทยี งกนิ กนั แลว้ ตอนบา่ ยพวกเราจะแปลงรา่ งเป็ นสงิ หน์ ักบดิ ตะลอนเมอื ง เชยี งใหมก่ นั และ ไมต่ อ้ งใหส้ าธยาย วา่ มอื เทยี งจะเป็ นมอื ทวี นุ่ วายขนาดไหน เมอื พอ่ กบั แมพ่ รอ้ มใจกนั ลกุ ขนึ มาทําอาหาร เพราะงันเราเลยไดเ้ ห็นสงครามยอ่ ยในหอ้ งครวั กนั อกี ระลอก สนุกครับ บอกไดค้ ําเดยี ว สนุกมาก ผม มคี วามสขุ ทไี ดอ้ ยกู่ บั ไอต้ ัวเล็กมนั มคี วามสขุ ทเี ห็นพวกนอ้ ง ๆ มคี วามสขุ มคี วามสขุ ที เห็นเพอื น ๆ มนั เฮฮา และมคี วามสขุ ทเี ห็นไอเ้ ป้มนั ยมิ ไดอ้ กี ครัง แมจ้ ะไมย่ าวนานเทา่ ทคี วรก็ เถอะ Kiss Love ♥ [37] ขรี ถชมเมอื ง.. ดพู ระอาทติ ยต์ ก.. ณ ถนนคนเดนิ [กาย...♥] ตอนนผี มนังอยบู่ นรถมอเตอรไ์ ซค์ แตไ่ มไ่ ดเ้ ป็ นคนขบั

พวก เราตกลงกนั ไวว้ า่ ชว่ งบา่ ยจะขมี อเตอรไ์ ซคช์ มเมอื งกนั ตอนแรกก็วา่ จะเชา่ กนั คนละคนั แตด่ ู ๆ ไปแลว้ พวกเรามมี ากนั ทงั หมด 17 คน ถา้ ขบั กนั คนละคนั (ยกเวน้ พวกทโมน เพราะ ยงั เด็กกนั อย)ู่ แตก่ ็ยงั เยอะอยดู่ ี ตํารวจเห็นคงเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ พวกเราเป็ นแกง๊ ซงิ กวนเมอื ง แน่ ๆ สรปุ พวกเราเลยตกลงกนั ทสี องคนตอ่ หนงึ คนั มา ตอนนพี วกทโมนถงึ คราวตอ้ งแยกรา่ ง เพราะตอ้ งแบง่ กนั ไปนังซอ้ นพวกพี ๆ ผหู ้ ญงิ นอ้ ง ออ้ นเลอื กซอ้ นพอี งิ นอ้ งไอเลอื กซอ้ นพอี อ้ ย สว่ นนอ้ งแอมเลอื กซอ้ นพสี าว มพี กี ฟิ คนเดยี ว ไดฉ้ ายเดยี ว เพราะนอ้ ง ๆ ไมเ่ ลอื กสกั คน ดจู ากความเฮว้ ของพแี กแลว้ คงซงิ น่าดู แลว้ พเี อก เองก็ไมย่ อมปลอ่ ยใหพ้ วกนอ้ ง ๆ ไปกบั พกี ฟิ ดว้ ย กลัวพแี กพาไปดรฟิ ระหวา่ งทาง และทสี ําคญั ไปกวา่ นัน พกี ฟิ เลอื กมอเตอรไ์ ซคต์ ัวผคู ้ รับ ปลอ่ ยใหพ้ แี กขบั ไปคนเดยี วดกี วา่ แมต่ อ้ งซอ้ นพอ่ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ เพราะเหลอื ทเี ป็ นผหู ้ ญงิ อยแู่ คค่ นเดยี ว ใหไ้ ปซอ้ นพกี ฟิ ก็คง ไมไ่ หว (อยกู่ บั พอ่ น่าจะปลอดภยั กวา่ ) พโี อมเป็ นสารถเี ชน่ เคย ผมเคยคดิ นะวา่ พมี อเนยี ขบั รถเป็ นไหม เหน็ ไปไหนมาไหน มพี โี อม เป็ นมา้ ใชต้ ลอด “ขบั เองทําไม มเี พอื นไวใ้ ชก้ ็ใชไ้ ปส”ิ เหตผุ ลพมี นั ครบั พโี อมก็ยอมนะ เหอ ๆ แตแ่ ลกกบั เบอรส์ าว ๆ ทพี มี อมี ฮา่ ๆ สมนําสมเนอื กนั ดี พี ปิงซอ้ นทา้ ยพโี อค๊ ผมเลยระเห็จมาอยกู่ บั พเี อกอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ (ไมข่ บั เองครับ เพราะผม อยากถา่ ยรปู ) ใจจรงิ อยากไปกบั พอ่ แตถ่ า้ ทํางัน แมก่ ็ตอ้ งมานังกบั พเี อก คงไมเ่ หมาะ ตอนแรกผมก็นังซอ้ นทา้ ยดี ๆ นันแหละ แตม่ องไมเ่ ห็นววิ ดา้ นหนา้ เทา่ ไหร่ พเี อกเลยใหผ้ ม มานังตรงหนา้ แกแทน พอ่ กบั แมข่ บั รถไปทะเลาะกนั ไป “ขบั ใหม้ นั เบา ๆ หน่อยส!ิ ! กระชากแบบนี เคยขบั สองแถวมากอ่ นรไึ ง” “เปลา่ สองแถวไมเ่ คย เคยขบั แตร่ ถเมลเ์ ขยี ว”

พอ่ ตอกกลับ เลยไดข้ นมตบุ๊ ตบั จากแมไ่ ปที “เอา้ นังดี ๆ นะคณุ ตกไปผมไมล่ งไปเก็บนะจะบอกให”้ พอ่ แกลง้ กระชากรถเบา ๆ พาเอาแมร่ อ้ งวา้ ยรบี เกาะเอวพอ่ แน่นหนบึ ผมอมยมิ พอ่ อะ มขุ เยอะ แกลง้ แมต่ ลอด เหมอื นใครวะ? ผมนังนกึ แตน่ กึ ไมอ่ อก เลยยกกลอ้ งมาถา่ ยภาพพอ่ กบั แมไ่ ปอกี สองสามชอ็ ต หนั ไปมองคนั ทขี บั เคยี งขา้ งเรามา เป็ นไอเ้ ตย้ กบั พเี ป้ครับ เดาซคิ รับ ใครเป็ นคนขบั พเี ป้? ผดิ ไอเ้ ตย้ ตา่ งหากทขี บั สว่ นพเี ป้นังซอ้ น สาเหตไุ มใ่ ชเ่ พราะพเี ป้ไมอ่ ยากขบั แตไ่ อเ้ ตย้ มันออ้ นขอขบั เอง คอื ..มนั เพงิ หัดขบั น่ะ ไปเรยี นทโี รงเรยี นสอนขบั รถ(ทังมอเตอรไ์ ซคแ์ ละรถยนต)์ ยังไมไ่ ด ้ ไปสอบใบขบั ขี ยังดที รี ถมอเตอรไ์ ซคค์ ันทเี ชา่ มาเป็ นแบบออโต ้ มันเลยพอขบั ไดบ้ า้ ง มันนัง หนา้ มพี เี ป้ คอยประคองอยดู่ า้ นหลงั ขนาดตวั ตา่ งกนั น่าดู ขบั ไปไดไ้ มน่ านมันก็ปลอ่ ยใหพ้ เี ป้ เป็ นคนขบั เอง แลว้ มันก็นังดวู วิ เฉย ๆ แทน โธ่ กกู ็คดิ วา่ มงึ จะขบั ไปจนสดุ ทาง แตถ่ า้ ปลอ่ ยใหม้ นั ขบั จรงิ ๆ เตา่ คงแซงครบั เลน่ บดิ แค่ 20 หันกลับไปทพี วกพี ๆ ผหู ้ ญงิ กนั บา้ ง สามทโมนกลายรา่ งเป็ นเจา้ หนูจําไม ถามนูน้ ถามนกี นั ไมห่ ยดุ พวกนอ้ ง ๆ น่ารักครบั ซนกนั ขนาดไหนก็ทําใหพ้ ี ๆ รกั ได ้ สว่ นพกี ฟิ ไมต่ อ้ งถามถงึ ฮะ ซงิ หายไปไหนแลว้ ก็ไมร่ ู ้ (ไดข้ า่ วมาวา่ แกชอบขบั รถแขง่ ดว้ ย สดุ ยอดจรงิ ๆ ผหู ้ ญงิ คนน)ี ปลอ่ ยเขาไป นกึ ได ้ เดยี วกข็ บั กลับมาหาพวกเราเองแหละ

“เฮย้ มงึ นอ้ งคนนันสวยวะ่ แวะขอเบอรห์ น่อยด”ิ ไอพ้ มี อตบหลังพโี อมป้าบ ๆ สงั ใหร้ ถจอด “มงึ ไมเ่ ห็นรไึ ง ผวั เขานังอยขู่ า้ ง ๆ น่ะ” “อา้ ว กกู ็คดิ วา่ พอ่ ซะอกี ” “พอ่ เตยี มงึ ดิ จับเอวกนั ” “อา้ วเหรอ กไู มเ่ ห็น” “ตดั ๆ หาเหยอื ใหม”่ เออ่ พี ๆ ครับ พวกเรามาเทยี วเชยี งใหมเ่ พอื ดภู มู ปิ ระเทศ ไมใ่ ชส่ รรี ะเพศนะครับ = = หัน ไปดคู สู่ ดุ ทา้ ย พโี อค๊ ขบั รถเงยี บ ๆ ไปตามทาง โดยมพี ปี ิงนังดวู วิ ไปเงยี บ ๆ เหมอื นกนั สองคนนเี ขาเป็ นคเู่ งยี บ แตกตา่ งกบั พโี อมกบั พมี อทเี ป็ นคโู่ วยวาย แลว้ ก็หันกลับมามองตัว เอง พเี อกขบั รถไปเงยี บ ๆ ไมต่ า่ ง ชว่ งจังหวะไหนผมอยากถา่ ยรปู พแี กก็จอดให ้ “โอม ๆ นอ้ ง ๆ กลมุ่ นันน่ารักวะ่ เฮย้ พวกมงึ ไปกอ่ นนะ กขู อแวะหานอ้ งเขาหน่อย” แลว้ พวกพมี นั ก็พารถจอดขา้ งทาง กา้ วลงจากรถ เดนิ ดยุ่ ๆ ไปหานอ้ ง ๆ น่าจะเป็ นเด็กมอ ปลายนะ ตกใจน่าดตู อนสองหนุ่มปราดเขา้ ไปหา แตส่ องคนนันเขามหี นา้ ตาเป็ นอาวธุ ครบั วธิ กี ารอาจเถอื นไปบา้ ง แตบ่ ตั รผา่ นพวกพมี นั ดี หลดุ ไปสอง ผมมองซา้ ยมองขวาหาพอ่ กบั แม่ ไมเ่ หน็ ครบั พอหนั กลับไปดา้ นหลงั อา้ ว.. พอ่ จอดรถ ยอ่ ตวั ลงเชค็ ลอ้ อยู่ ผมรบี สงั ใหพ้ เี อกเบรกรถ เลยี วสวนเลนกลับไปดู คนอนื ๆ ก็ จอดรอเหมอื นกนั (ตอนผมถา่ ยรปู ก็จอดรอ) ไมร่ จู ้ ะจอดกนั ทําไม = = “รถพอ่ ยางรัวน่ะ” “ชิ เพราะคณุ เป็ นคนเลอื กนันแหละ บอกใหเ้ อาอกี คนั ก็ไมเ่ อา” แมร่ บี ยงิ หมาไปกดั กอ่ น พอ่ ทําหนา้ เซง็ เดนิ ไปถามคนแถวนันวา่ มรี า้ นซอ่ มมอเตอรไ์ ซคไ์ หม

ยงั ดที ไี มไ่ กลครับ พอ่ เดนิ กลับมาหาเราอกี ที “พอ่ จะเอารถไปใหเ้ ขาเปลยี นยางกอ่ น พวกกายขบั เทยี วไปกอ่ นก็ได ้ รอบคเู มอื งนแี หละ จะ ไดไ้ มห่ ลง แลว้ คอ่ ยเจอกนั อกี ที แตถ่ า้ หลงกนั จรงิ ๆ กเ็ จอกนั ทรี า้ นรถเชา่ หรอื ทบี า้ นเลย กไ็ ด”้ พอ่ หนั ไปจงู มอเตอรไ์ ซค์ โดยมแี มเ่ ดนิ บน่ งอ้ งแงง้ ตามหลัง “ดซู ิ แทนทจี ะไดข้ มี อเตอรไ์ ซคช์ มววิ กบั ลกู ๆ” “เอาน่าคณุ ซอ่ มเสร็จ ผมจะพาทัวรต์ ามใจเลย” พอ่ รบั ผดิ ครบั เพราะแกเป็ นคนเลอื กรถคนั นจี รงิ ๆ พวกผมมองตามจนพอ่ เขา้ รา้ นซอ่ ม ถงึ ได ้ พากนั สตารท์ รถ ออกเดนิ ทางกนั ตอ่ ขบั ไปไดไ้ มเ่ ทา่ ไหรก่ ็ไดย้ นิ เสยี งเหมอื นคนกําลังทะเลาะกนั ผมหันไปมอง ไอเ้ ตย้ ครบั มนั อยากขบั รถเองอกี ที แตม่ าคราวนพี เี ป้ไมย่ อม มันก็พยายามยอื จะขบั เองใหไ้ ด ้ พเี ป้ก็ปัดมอื มนั ออก สกั พักพเี ป้ ก็จอดรถ คยุ อะไรกนั สองคน พเี ป้ทําหนา้ เครยี ด ไอเ้ ตย้ ก็ทําหนา้ เหมอื นเด็ก เอาแตใ่ จ พวกเราไมไ่ ดส้ นใจทจี ะจอดรอ เพราะถงึ ยงั ไง พเี ป้ กข็ บั ตามมาไดอ้ ยแู่ ลว้ ผมมอง จนลับสายตากอ่ นหนั กลบั มาสนใจววิ ดา้ นหนา้ ตอ่ สวยดคี รับ เชยี งใหม่ เป็ นเมอื งทสี วยงามเอามาก ๆ ทังผคู ้ นและสถานทโี บราณทสี อดแทรกไปกบั บา้ น เรอื นทรงสมัยใหม่ รา้ นคา้ รา้ นอาหารบางสว่ น ยังคงพยายามรกั ษาความเป็ นลา้ นนาเอาไว ้ แมจ้ ะดทู ันสมยั ไปบา้ งตามกาลเวลา แตพ่ อมกิ ซอ์ อกมาแลว้ ก็ดสู วยงามอยดู่ ี สกั พักสาว ๆ ก็พากนั วดี วา้ ย เพราะมตี ลาดนัดเสอื ผา้ และเครอื งสําอางแบรนดเ์ นมมาเปิด “เฮย้ จอดดิ กจู ะเอาดอิ อร”์ พี องิ รบี ตบไฟเลยี ว แลว้ เพอื นอกี สองคนก็ตบไฟเลยี วตามกนั ไป สามทโมนตาวาวเลยครับ เพราะมเี ครอื งสาํ อางจากเกาหลมี าเปิดดว้ ย พวกนอ้ ง ๆ คงใชก้ นั อยู่ “พวกมงึ ไปกอ่ นไมต่ อ้ งรอ พวกกคู งสงิ กนั ยาว” พี ออ้ ยบอก เพราะพอจอดรถ พวกเราถงึ ไดเ้ ห็นวา่ มบี ธู มากมายมาเปิดลดกระหนําซมั เมอร์ เซลกนั (ขนาดวา่ รวย ๆ กนั นะเนยี เห็นของถกู ยงั ตาวาว = =) พอสาว ๆ หลดุ ออกนอกเสน้ ทาง ตอนนเี ลยเหลอื แตผ่ มกบั พเี อกแลว้ ก็พโี อค๊ กบั พปี ิง ขบั ไปไดอ้ กี พักเดยี ว พปี ิงก็ตบไหลใ่ หพ้ โี อค๊ หยดุ รถเมอื เจอรา้ นหนังสอื หายากเขา้ พโี อค๊ ไม่ อยากหยดุ แตท่ นแรงรบเรา้ จากพปี ิงไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยก็ตอ้ งจอดขา้ งทางไปอกี ราย

ผมหันไปมอง เห็นพโี อค๊ มองมาทางพวกผมใหญ่ คงเสยี ดายทไี มไ่ ดข้ บั รถเทยี วแบบกลมุ่ ตอ่ “สรปุ เหลอื รถเราคนั เดยี ว” ผมบอกคนขบั พเี อกกม้ มอง “อา้ ว เหรอ” โห พคี รบั เพงิ รตู ้ ัวรไึ ง พี เอกขบั รถไปเรอื ย ๆ สว่ นผมก็ถา่ ยรปู ไปเรอื ย ๆ เหมอื นกนั (กลอ้ งผมดคี รับ จับภาพไดเ้ ร็ว ขบั รถอยกู่ ็ถา่ ยได)้ แตถ่ า้ เจอมมุ ไหนสวยมากจรงิ ๆ พเี อกก็จะจอดรถใหเ้ ลยโดยทผี มไมต่ อ้ ง บอก แลว้ พแี กก็นังคอยจนผมถา่ ยเสร็จ พอขบั รถจนรอบทังนอกเวยี งและในเวยี ง พเี อกก็พารถเลยี วเขา้ ไปในซอยเล็ก ๆ ภายในเวยี ง ชมววิ บา้ นคนวดั วาอารามไปเรอื ย ๆ พเี อกขบั รถชา้ ๆ บางทกี ็ชา้ มากจนรถสา่ ย (ผมเหน็ เตา่ วงิ แซงไปตงั สองตัวแน่ะ = =) ขบั เขา้ ซอยนูน้ ทะลอุ อกซอยนี สนุกดี ซอยไหนตนั ก็วนรถ กลับ “พหี วิ แลว้ อยากกนิ นํา” พมี นั บอก “งันแวะซอื นําหรอื หารา้ นดี ๆ นังกไ็ ด”้ พเี อกพยักหนา้ ขบั ไปสกั พักก็เจอรา้ นกาแฟน่านัง พมี นั รบี ตโี คง้ เขา้ จอดทันที พี เอกสงั นําสตรอเบอรร์ ปี ันมากนิ (กนิ ไดแ้ ตว๋ มาก) สว่ นผมเป็ นนํามะพรา้ วปัน ผมนังกดเชค็ ภาพทถี า่ ยไปเรอื ย ๆ สกั พักพแี กก็เลอื นเกา้ อมี านังใกล ้ ๆ โนม้ ตวั ซะชดิ จนเหมอื นกอดผมไว ้ กลาย ๆ สงสยั อยากดใู กล ้ ๆ ผมเลยขยับเลอื นแบง่ ภาพใหด้ ดู ี ๆ “ถา่ ยเกง่ จงั ” พี มันชม ผมอมยมิ กดเลอื นภาพไปเรอื ย ๆ จนเจอภาพทพี วกทโมนถา่ ยเอาไว(้ หรอื พอ่ ถา่ ย นแี หละ จําไมไ่ ดแ้ ลว้ ) ภาพนเี ป็ นภาพทเี ราสองคนกําลังยนื ขนมใหเ้ ด็กดอยเมอื วาน มมุ กลอ้ งสวยดี พอไลไ่ ปเรอื ย ๆ ก็เห็นภาพตวั เองกาํ ลังนอนหลับสนทิ อยบู่ นเตยี งโดยมพี เี อกกอดไวอ้ กี ที ผมลดกลอ้ งลงกม้ ดดู นําแกเ้ ขนิ พมี นั หวั เราะหึ ๆ เลอื นเกา้ อกี ลับไปนังดี ๆ เหมอื นเดมิ ..

ตอน นพี เี อกขบั รถพาผมออกมานอกตวั เมอื งแลว้ ครับ วงิ ตามเสน้ ทางทจี ะไปเชยี งราย ขบั มา ไกลเหมอื นกนั กอ่ นจอดสนทิ ไวข้ า้ งทาง ผมกา้ วลงจากรถ ตรงหนา้ เป็ นทอ้ งทงุ่ นาหลายผนื ทอดตอ่ ๆ กนั ผมยนื งงวา่ พแี กจะพาผมมาทนี ีทําไม พเี อกกา้ วลงจากรถมายนื อยขู่ า้ ง ๆ ชใี หผ้ มดพู ระอาทติ ยท์ กี ําลงั คลอ้ ยตัวตําลงเรอื ย ๆ “พจี ะใหพ้ ระอาทติ ยก์ บั กาย” พี มันเขยบิ ใกลเ้ ขา้ มาอกี จนหวั พมี นั จะแนบกบั หวั ผม ยนื มอื ออกไปกลางอากาศ แบมอื ไว ้ แลว้ ผมก็เห็นพระอาทติ ยว์ างอยบู่ นมอื พเี อกจรงิ ๆ ผมหวั เราะออกมาทนั ที เอากบั พมี นั หน่อย ผมทําทา่ รบั มาใสม่ อื ตวั เอง เราสองคนพากนั หวั เราะ แลว้ ผมก็ขอถา่ ยรปู พเี อกตอนพเี อกจับ พระอาทติ ยเ์ อาไวอ้ กี ที กอ่ นยนื กลอ้ งใหพ้ แี กถา่ ยผมบา้ ง ผมทําแบบเดยี วกบั พเี อก จับพระอาทติ ยเ์ อาไว ้ ในหลากหลายอริ ยิ าบถ พเี อกอยากทําตาม บา้ ง แลว้ เราสองคนก็พากนั ปรับเปลยี นทา่ ทางเพอื จับพระอาทติ ยเ์ อาไวใ้ นมอื มภี าพสดุ ทา้ ยนัน แหละ ทผี มวางกลอ้ งไวบ้ นเบาะรถมอเตอรไ์ ซค์ ตงั ใหม้ นั ถา่ ยอตั โนมตั ิ แลว้ ผมกบั พเี อก ก็ ชว่ ยกนั โอบอมุ ้ พระอาทติ ยเ์ อาไวใ้ นมอื พรอ้ มกนั เวลาเดนิ หนา้ ไป เรอื ย ๆ ทอ้ งฟ้าสขี าวกระจา่ งเรมิ กลายเป็ นสสี ม้ อมแดง ตอนนผี มสามารถ จอ้ งมองพระอาทติ ยด์ วงโตไดเ้ ต็ม ๆ ตาแลว้ พเี อกเดนิ ไปนังบนเบาะ ผมเลยเดนิ ตามไปหวงั จะนังตรงพนื ทที วี า่ ง แตพ่ แี กดงึ ผมไปนังบนตกั แทน ตอนแรกกว็ า่ จะลกุ ออกนันแหละ อาย คนทกี ําลังขบั รถสวนไปสวนมา แตพ่ ระอาทติ ยต์ รงหนา้ กําลังจะลาลับ ผมเลยยอมนังนงิ ๆ เฝ้ามองพระอาทติ ยถ์ กู ทอ้ งทงุ่ นา กลนื กนิ ในบางครังผมก็ยกกลอ้ งขนึ มากดถา่ ยบา้ ง โดยมอี อ้ มแขนของพเี อกกอดไวท้ เี อวหลวม ๆ สนิ แสงสดุ ทา้ ยของวนั ความอบอนุ่ ภายนอกเรมิ จางหาย แตค่ วามอบอนุ่ ภายในยังคงอยู่ โดยเฉพาะตรงหวั ใจ ทมี หี ัวใจของใครอกี คนกําลังเตน้ ในจังหวะเดยี วกนั เวลายังคงเดนิ ตอ่ ไป แตผ่ มกบั พเี อกยังนังอยทู่ เี ดมิ ทา่ เดมิ ปลอ่ ยใหค้ วามมดื โอบลอ้ มเขา้ มา เรอื ย ๆ

“พระอาทติ ยต์ กดนิ ไปแลว้ ” ผมบอก “เดยี วมนั ก็ขนึ มาใหมใ่ นอกี 12 ชวั โมง” ผมหันไปมองคนพดู กอ่ นยมิ “ก็จรงิ ” ผมหันกลับมามองทอ้ งฟ้าอกี ที “งนั ผมก็สามารถมองพระอาทติ ยต์ กแบบนไี ดท้ กุ ๆ 24 ชวั โมงสนิ ะ” พเี อกกม้ มอง หวั เราะออกมาเบา ๆ “มองมากไมเ่ บอื รไึ ง” “ไม่ หรอก พระอาทติ ยม์ เี สน่หจ์ ะตาย มองกที กี ที กี ็ยงั สวย แลว้ อกี อยา่ ง พระอาทติ ยท์ มี อง เมอื วาน มนั ก็แตกตา่ งจากพระอาทติ ยท์ มี องวนั นี และทสี ําคญั ถา้ เราเปลยี นสถานทมี อง พระอาทติ ยก์ ็จะยงิ มเี สน่หม์ ากขนึ มตี ังหลายมมุ ใหม้ อง ผมถงึ ไดช้ อบมองพระอาทติ ยท์ สี ดุ ไง” ผมพดู ยมิ ๆ “เหมอื นอยา่ งทกี ายชอบมองพใี ชไ่ หม” ผมหบุ ยมิ ทนั ที แมง่ ดงึ เขา้ หาตวั เองเกง่ ฉบิ ผมนังนงิ ครบั ไมโ่ ตต้ อบอะไรกลับไป ไดย้ นิ เสยี งพมี นั หวั เราะถกู ใจผา่ นลาํ คอเบา ๆ เรารบี เอารถไปสง่ ทรี า้ นเชา่ แลว้ กลับไปรวมตวั กนั ทบี า้ น เพราะมอื เย็นเราจะไปหาอะไรกนิ กนั ทคี มุ ้ ขนั โตก หวิ เหมอื นกนั ครับ ทอ้ งพากนั รอ้ งจ๊อก ๆ ไมเ่ กนิ สองทมุ่ พวกเราก็เดนิ ทางมาถงึ (แมโ่ ทรมา จองทไี วก้ อ่ นแลว้ ) ผมเคยมาทานขา้ วกบั แมท่ นี บี อ่ ย ๆ (แมช่ อบการแสดงของทนี นี ่ะ) อาหารนา่ กนิ แตร่ สชาตอิ าจไมถ่ กู ปากคนชอบอาหารรสจัดเทา่ ไหร่ เมนูยนื พนื ก็แคบหมนู ํา พรกิ หนุ่ม การแสดงเรมิ ไปแลว้ บางอยา่ ง ผมก็หยบิ กลอ้ งมาถา่ ยรปู ทกุ คนเก็บไวเ้ หมอื นเดมิ กอ่ นหนั ไป ถา่ ยคนทกี าํ ลังร่ายรําอยู่ ผมชอบดกู ารแสดงแบบนนี ะ สวยดี นาง รําเคลอื นไหวรา่ งกายดว้ ยจงั หวะเชอื งชา้ ประกอบเครอื งดนตรพี นื บา้ นแสดงสดใน

จังหวะเชอื งชา้ ไมต่ า่ ง การรา่ ยรําและจังหวะดนตรแี บบนสี ามารถทําใหค้ นทกี ําลังรอ้ นอยู่ สงบลงได ้ ผม วา่ ใครทกี าํ ลังเครยี ดหรอื มเี รอื งทคี ดิ ไมต่ ก ลองมาใชช้ วี ติ อยทู่ เี ชยี งใหมส่ กั วนั สองวนั ดสู ิ ครับ รบั รองได ้ วา่ จติ ใจคณุ จะสงบและไดค้ วามคดิ ดี ๆ กลับบา้ นไปแน่ ๆ เหมอื นเดมิ ฮะ พอทอ้ งอมิ ก็ไดเ้ วลาเดนิ เทยี ว พวกเราไปสตารท์ กนั ทปี ากทางเขา้ ถนนคนเดนิ “กาย เดยี วพอ่ จะพาคนแกไ่ ปนวดกอ่ นนะ สงสาร กลัวสงั ขารจะไมร่ อดถงึ พรงุ่ น”ี ปากครับ ปากพอ่ ผม “ฉันยงั สาวอยยู่ ะ่ แคอ่ ยากผอ่ นคลายไมไ่ ดเ้ มอื ย” “เอา้ ใครจะไปรลู ้ ะ่ กเ็ หน็ บน่ วา่ อยากนวด ถา้ ไมใ่ ชพ่ วกขเี มอื ยก็ตอ้ งเป็ นพวกคนแกน่ ันแหละ” พอ่ ผมยงั หาเรอื งไมห่ ยดุ เลยไดข้ นมตบุ๊ ตบั ไปกนิ อกี รอบ(โดนบอ่ ยนะเนยี วันน)ี “ไปกอ่ นนะ กายเดนิ เลน่ ไปละกนั อยากนวดอยเู่ หมอื นกนั ” สรปุ แกด่ ว้ ยกนั ทงั คู่ แม่ สง่ สายตาดา่ ทอพอ่ แลว้ คนทงั คกู่ ็พากนั เดนิ ไปยงั ซอยทมี หี มอนวดนังคอยอยู่ พอหัน กลับมา ไมเ่ หลอื ใครอยแู่ ลว้ ครับ มพี เี อกอยแู่ คค่ นเดยี ว “อา้ ว ไปไหนกนั หมดแลว้ ละ่ ฮะ” พี เอกพยักหนา้ ไปตรงหนา้ แทนคําตอบ เหน็ พปี ิงลากพโี อค๊ เดนิ ลวิ ๆ นําไปนูน้ ใหเ้ ดาคงไป หารา้ นหนังสอื แน่ ๆ สว่ นพมี อกบั พโี อม ตอนแรกก็คดิ วา่ มอ่ สาวอยู่ ทไี หนได ้ เดนิ เลอื กของ กนั อยขู่ า้ งทางโน่นแน่ะครบั พวกพอี อ้ ยก็หายเขา้ กลบี เมฆ ยกเวน้ พกี ฟิ ทมี สี ามทโมนเกาะตดิ แจ ผมขมวดควิ อา้ ว ไหงทโมนไปอยกู่ บั พกี ฟิ ไดห้ วา่ ? สรปุ ผมตอ้ งเดนิ กบั พเี อกสองคน วนั นคี งไมม่ อี ะไรแปลกใหมใ่ หด้ แู ลว้ ละ่ เพราะสว่ นมาก ก็ จะเคยเห็นกนั มาบา้ งแลว้ เราสองคนเดนิ เคยี งกนั ไปเงยี บ ๆ กา้ วชา้ ๆ เหมอื นตอ้ งการเกบ็ เกยี วบรรยากาศมากกวา่ เดนิ ดขู า้ วของจรงิ ๆ

ผมเพงิ สงั เกตวา่ พเี อกใสส่ รอ้ ยทผี มซอื ใหต้ ลอดเลย ตอนนอนกเ็ หมอื นกนั ตอนแรกกค็ ดิ วา่ พี แกจะถอดเกบ็ ไวบ้ า้ ง แอบภมู ใิ จเล็ก ๆ แฮะ คดิ ไปถงึ ของขวญั ชนิ เล็ก ๆ ทพี เี อกให ้ ผมยงั ไมไ่ ดแ้ กะดเู ลย ยังมขี องขวญั อกี หลายชนิ ดว้ ย ทยี งั ไมไ่ ดแ้ กะ คงตอ้ งหวิ กลับไปแกะทกี รงุ เทพ ยกเวน้ ตกุ๊ ตาของพกี ฟิ น่ะนะ เพราะพแี กบอก ใหท้ งิ ไวท้ นี ี เอาไวก้ อดแทนพเี อกมัน แอบเขนิ แฮะ ผมแวะซอื สตรอเบอรร์ กี นิ ตอนนพี เี อกเป็ นงอ่ ยครบั มอื ก็ไมไ่ ดถ้ อื อะไร แตใ่ หผ้ มป้อนสตรอ เบอรร์ ไี ปตลอดทาง ที ถนนคนเดนิ วนั อาทติ ยจ์ ะมกี ารแสดงเยอะกวา่ ถนนคนเดนิ วนั เสาร์ ผมชอบดนู ะ มงี านศลิ ปะ กบั ภาพวาดเยอะดี เราแวะดเู ขาวาดรปู ลอ้ เลยี น เกง่ กนั จัง ขดี ๆ เขยี น ๆ แป๊ บเดยี ว ก็ไดภ้ าพ ทมี ใี บหนา้ คลา้ ยตวั เองแตม่ รี ปู รา่ งแคระแกรนแลว้ เห็นมดี ารามาเดนิ กนั ดว้ ย แตผ่ มไมไ่ ดป้ ลมื ใครเป็ นพเิ ศษ เลยปลอ่ ยพวกเขาผ่านมาแลว้ ก็ ผา่ นไป แตถ่ า้ เป็ นพเี ชนละก็ผมอาจจะกรดี ก็ได ้ พดู ป๊ บุ เสยี งมอื ถอื ก็ดังขนึ ผมลว้ งหยบิ มากดรบั “อายยุ นื จรงิ จงั ผมแคค่ ดิ ถงึ นดิ เดยี ว โทรมาซะละ” ผมแซว “ออ้ กเ็ ห็นดาราเยอะ แตผ่ มไมไ่ ดช้ อบใครเป็ นพเิ ศษเลยไมไ่ ดส้ นใจ แตก่ ําลังคดิ อยวู่ า่ ถา้ เป็ น พเี ชนมาเดนิ แถวนตี อนเรายังไมร่ จู ้ ักกนั ผมคงจะรบี วงิ เขา้ ไปขอลายเซน็ แน่ ๆ” ผมพดู ยมิ ๆ แตร่ สู ้ กึ เหมอื น ๆ จะมรี ังสอี ะไรบางอยา่ งสง่ ตรงมาจากคนขา้ ง ๆ ผมหันไปมอง เห็นพเี อกยนื ทําหนา้ นงิ ๆ ผมเลยหนั กลับมาคยุ ตอ่ “อยถู่ นนคนเดนิ น่ะ…เชยี งใหม”่ ‘ไปไมช่ วนพบี า้ ง’ พเี ชนพดู ดว้ ยนําเสยี งนอ้ ยใจไมจ่ รงิ จงั “กะทนั หนั เหมอื นกนั ” ‘แลว้ เดนิ กบั ใคร’ “ออ้ มากนั หลายคนครบั แตต่ อนนเี หลอื ผมกบั พเี อกสองคน นอกนันหายหมด” พเี ชนหวั เราะรว่ น

คยุ กนั สกั พักผมกว็ างสาย พอหนั ไปหาพเี อก พแี กไมอ่ ยแู่ ลว้ ครับ เดนิ ลวิ ๆ นําไปนูน้ ผมรบี เดนิ ตาม เห็นอะไรน่าซอื รไึ ง ถงึ รบี ขนาดนัน ผมเดนิ เร็วขนึ หวงั ตามใหท้ ัน แตค่ นเยอะครับ จากทเี ห็นแผน่ หลังไว ๆ เผลอแผล็บเดยี วแผน่ หลงั กวา้ งนันก็หายไปแลว้ จรงิ ๆ พเี อกเป็ นคนตวั ใหญ่ ไปไหนมาไหนดว้ ยกนั จะหาตวั งา่ ย แตท่ นี เี ต็มไปดว้ ยคนตา่ ง ชาตทิ ตี ัวใหญพ่ อ ๆ กนั บรรยากาศก็สวา่ งกงึ มดื ผมเพมิ จังหวะใหฝ้ ่ าเทา้ เร็วขนึ เดนิ แหวกวา่ ยผคู ้ นเพอื ตามหา แตไ่ มเ่ จอ ผมหยดุ อยกู่ บั ที หมนุ ตวั ยนื เควง้ กวาดมองไปรอบ ๆ ความวบู โหวงเกดิ ขนึ ในใจ ผมไมไ่ ดก้ ลัวหลง เพราะถงึ ยงั ไง บา้ นผมก็อยทู่ นี ี และพเี อกก็โตแลว้ คงไมไ่ ดห้ ลงไปไหน แตต่ อนนี ผมยนื อยคู่ นเดยี ว โดดเดยี ว เพอื นทเี คยรายลอ้ มหายไปหมด สงิ ยดึ เหนยี วของผม ตอนนคี อื พเี อก แตส่ งิ ยดึ เหนยี วของผมหายไปแลว้ รสู ้ กึ เจ็บแปลบในหัวใจทโี ดนทงิ “นายไมใ่ ชเ่ ด็กแลว้ นะกาย” ผมเตอื นตวั เองเบา ๆ ทนี ไี มใ่ ชป่ ่ า ตอ่ ใหไ้ มม่ พี เี อก ผมก็หาทางรอดได ้ อารมณน์ นี อ้ ยใจครับ นอ้ ยใจทถี กู ทงิ แมม่ เป็ นผชู ้ าย แตม่ านอ้ ยใจหาเหยี อะไรวะ ผมปัดความรสู ้ กึ นันทงิ ไป แลว้ เดนิ ดมุ่ ๆ เทยี วคนเดยี วมันซะเลย ไมอ่ ยากเดนิ ดว้ ยก็บอกกนั ดี ๆ สวิ ะ จาก ความนอ้ ยใจเรมิ เปลยี นเป็ นความโกรธนดิ ๆ ผมเดนิ ไปเรอื ย ๆ จนไปหยดุ อยหู่ นา้ ลาน การแสดง ซงึ ตอนนมี เี ด็ก ๆ กําลังเตน้ อยบู่ นเวที ผมยนื ดไู ปเรอื ย ๆ

ทังทกี ารแสดงกาํ ลังสนุก แตผ่ มกลับไมร่ สู ้ กึ สนุกแมแ้ ตน่ อ้ ย ตอนเดนิ อยกู่ บั พเี อก แคเ่ ดนิ เฉย ๆ ก็มคี วามสขุ แลว้ แตพ่ อไมม่ พี เี อก แมส้ งิ ทอี ยตู่ รงหนา้ จะสนุกขนาดไหน ผมกลับไมร่ สู ้ กึ ไป กบั มันสกั นดิ ตดิ จะเซง็ ๆ ดว้ ยซํา ผมถอนหายใจแรง ตดั สนิ ใจหนั หลัง ไปชนอกกวา้ งของใครบางคนเขา้ เต็ม ๆ *** *** To Be Con... ชอบ ตอนชมพระอาทติ ยท์ สี ดุ แลว้ พระอาทติ ยน์ ันขนึ และตกทกุ วนั ในขณะทคี นบางคนมอง เลยผา่ นไป แตใ่ ครหลาย ๆ คนกําลังเฝ้ามองมันดว้ ยความผาสขุ บางครงั นังมองคนเดยี วกบั เครอื งดมื เย็น ๆ สกั แกว้ บางครังกบั คนรกั บางครงั กบั ผองเพอื น หรอื ครอบครวั พระอาทติ ยม์ เี พยี งหนงึ เดยี วกจ็ รงิ แตห่ ากเปลยี นมมุ ทมี อง เราก็จะเห็นพระอาทติ ยใ์ นรปู แบบ ทเี ปลยี นไป #คนรักกเ็ ชน่ กนั (เกยี วกนั ไหม = =) ไรทท์ อค : ุคกุ เขา่ คอ้ มคํานับใหเ้ หลา่ ทา่ นผกู ้ ลา้ ทอี อกมาเผยตวั วา่ ยังตดิ ตามขา้ อยู่ ขา้ คดิ วา่ ขา้ ยนื อยู่ ทา่ มกลางเมอื งรา้ งเสยี แลว้ จรงิ ๆ ขา้ ตอ้ งลงนยิ ายตงั แตเ่ มอื วาน แตย่ นื เลยี ไปตมิ เพลนิ ไปหน่อย(พอดมี งี านวัด = =) ไอตมิ ทําใหส้ มองทํางานชา้ ตนื ขนึ มาดว้ ยความคดิ วา่ วนั นคี อื วนั ศกุ ร(์ ทังทจี รงิ คอื วนั เสาร์ = = ) แลว้ ศกุ รข์ า้ ละหายไปไหน (กรดี รอ้ งรนุ แรง = [ ] =) เอาเป็ นวา่ ... ขา้ ขอบคณุ เหลา่ ทา่ นผกู ้ ลา้ เมน้ ทท์ ังหลาย .. สงกรานต์ แลว้ ขอใหท้ กุ คนมคี วามสขุ สนุกสนาน ใครเดนิ ทางก็ขอใหป้ ลอดภยั ทังไปและ กลับ ใครดมื ขอใหเ้ มา ใครเศรา้ ขอใหห้ าย สขุ ภาพรา่ งกายแขง็ แรง รวย ๆ ๆ ๆ ๆ สาธุ .. อยากบอกทกุ คนเหลอื เกนิ /รักนะ มวว๊ บเหมง่ แรง ๆ คนละที .. บา้ น ขา้ รอ้ นมาก เอาเทยี นวางไว ้ เทยี นละลายหลอมรวมกนั เป็ นกอ้ น งงวา่ แมวมันนอนกนั ไป ไดย้ งั ไง = = ขา้ ตอ้ งนังเอาเทา้ จุม่ นําไวต้ ลอดเวลา ไมง่ นั รอ้ นตาย   #สาดนําใสท่ กุ คนดงั ตูม้ มม Kiss Love ♥ [38] หงึ นะเวย้ เฮย้ ! [เอก...☼]

หงดุ หงดิ อกี แลว้ ครบั หงดุ หงดิ เอามาก ๆ อยกู่ บั ผม แตม่ นั ดนั ไปคดิ ถงึ ไอค้ ณุ ชรนิ ทร์ หนําซํา มนั ยังโทรมาตอกยําใหผ้ มรสู ้ กึ ดอ้ ยคา่ ลงไปอกี อตุ สา่ หท์ ําหนา้ นงิ ๆ บดู ๆ ใหม้ นั รตู ้ ัว มันก็ยงั ไมร่ อู ้ กี ยงิ เห็นยงิ หงดุ หงดิ เลยพาลเดนิ หนมี า กอ่ นทผี มจะใสอ่ ารมณก์ บั มัน เดนิ มาไดส้ กั พัก เรมิ รสู ้ กึ ผดิ มองกลบั ไปก็ไมเ่ ห็นมันแลว้ สงสยั ผมจะเดนิ มาไกลไป ทังมอื ถอื ทังเงนิ ผมกฝ็ ากไวท้ มี นั หมดเลย มเี ศษเงนิ ตดิ กระเป๋ าไมถ่ งึ รอ้ ย อะไรกจู ะซวยซาํ ซวยซอ้ นขนาดนวี ะ มองหาตโู ้ ทรศพั ท์ สมัยนเี ขาใชม้ อื ถอื กนั หมดแลว้ หาตไู ้ มเ่ จอสกั เครอื ง (หรอื อกี นัย มอง หาไมเ่ จอครับ รา้ นรวงเยอะ) ผม รบี เดนิ กลับไปยังเสน้ ทางเดมิ กวาดตามองหา แตห่ าเทา่ ไหรก่ ็หาไมเ่ จอ ผมเรมิ รอ้ นรน หรอื วา่ จะสวนทางกนั ผมเดนิ กลับทางเกา่ อกี เพราะคดิ วา่ มนั คงจะเดนิ ไปไหนไดไ้ มไ่ กล ผมเดนิ วนหาอยอู่ ยา่ งนัน โมโหใหต้ วั เองครบั แมง่ !! กไู มน่ ่าทําตัวเป็ นพระเอกขหี งดุ หงดิ เดนิ หนมี นั เลย สดุ ทา้ ยกเ็ ป็ นตวั เองเองทซี วยหามนั ไม่ เจอ ผมไลส่ ายตาไปแทบจะทกุ จดุ ของพนื ที การตามหาใครสกั คนทา่ มกลางฝงู ชนมากมายภาย ใตแ้ สงสวา่ งอนั นอ้ ยนดิ แบบนมี นั ไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย ๆ เลย ผม เพมิ จังหวะการเดนิ ใหเ้ ร็วขนึ กอ่ นชะลอฝี เทา้ ลงเมอื หันไปเห็นใครบางคนยนื อยตู่ รงนัน ตรงหนา้ เวทกี ารแสดงทมี เี ด็ก ๆ กําลังเตน้ กนั อยู่ ความดใี จลน้ ไปทัวทังอก รสู ้ กึ เหมอื นหัวใจทหี ลน่ หายไปเมอื กถี กู เก็บกลับมาอกี ครัง ผมรบี เดนิ กงึ วงิ ไปหามันทันที ทัง ทกี ารแสดงกําลังสนุก แตม่ นั กลับยนื มองนงิ ๆ ทอดดวงตาเหมอ่ ลอยออกไปไกล ความ รสู ้ กึ ผดิ วงิ ชนผมอกี ครัง ผมผดิ เองทหี งึ มันเกนิ เหตุ ทังทมี นั อาจไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเกนิ เลยกบั ไอ ้ คณุ ชรนิ ทรม์ นั แท ้ ๆ แตผ่ มแคห่ วงและหว่ งมัน อยากครอบครองมันไวค้ นเดยี ว ผม กา้ วชา้ ๆ ไปหยดุ ยนื อยดู่ า้ นหลังมนั ใชร้ า่ งกายของตวั เองบดบงั มันไวจ้ ากผคู ้ นรอบขา้ ง

จนมดิ มันยังไมร่ ตู ้ วั ผมยนื อยอู่ ยา่ งนัน จนการแสดงจบลง เสยี งปรบมอื ทดี ังสนันไปทัวปลกุ มนั ใหต้ นื จากภวังค์ มันถอนหายใจเฮอื กใหญ่ หนั หลังกลับ มาชนหนา้ อกผมเต็ม ๆ “ขะ ขอ…” คําพดู มนั หายไปดอื ๆ มนั ทําหนา้ แปลกใจ กอ่ นเบะหนา้ หน่อย ๆ คลา้ ยกบั พวกทโมนตอน กาํ ลังงอน ผมยนื มองทกุ การกระทําของมันนงิ ๆ แลว้ มันก็ทําในสงิ ทผี มไมค่ ดิ วา่ จะเห็นผชู ้ ายคนหนงึ ทํากบั ผชู ้ ายดว้ ยกนั เองแน่นอน มนั เดนิ หนคี รบั ! เดนิ ลวิ ๆ ไมร่ อผมเลย ผมรบี กา้ วตามมันไป ตวั มันเล็ก เลยหลบหลกี ผคู ้ นไดด้ กี วา่ มันเดนิ กลับไปยังทางเขา้ ผมก็มดุ รา่ งใหญ่ ๆ ของตวั เองแทรกผคู ้ นตามไป นี ถา้ ไมเ่ ห็นวา่ เป็ นลกู เด็กเล็กแดงนะ พอ่ จะชนใหก้ ระเด็นเลย มันเรมิ เดนิ หา่ งออกไปเรอื ย ๆ จนผมชกั จะเกรงใจผคู ้ นไมไ่ หว เดนิ ชนไมส่ นใครแลว้ ผมกา้ วเร็วไปควา้ แขนมนั ไว ้ ผคู ้ นรอบขา้ งหนั มามองกนั ใหญ่ ผมลากแขนมนั เดนิ ลวิ ๆ ออก จากพนื ทที ันที “ปลอ่ ย!!” มนั สงั ดว้ ยนําเสยี งไมพ่ อใจ สะบดั แขนแรงจนหลดุ หนั หลังหวงั เดนิ กลับเขา้ ไปในงานอกี ผมควา้ แขนมันไว ้ ลากไปขนึ รถตกุ๊ ๆ ทจี อดเรยี งกนั อยู่ “พไี ป….” รถตกุ๊ ๆ ออกตวั อยา่ งรวดเร็ว ในขณะทคี นขา้ ง ๆ ผมจะไมย่ อมไปดว้ ย “พคี รบั จอดรถดว้ ย” มนั สงั คนขบั ทําทา่ จะจอดตาม “ไมต่ อ้ งครบั พี ขบั ไป นอ้ งผมมันงอนนดิ หน่อย” พคี นขบั ทําหนา้ ปันยาก มองหนา้ เราสองคนไปมาผา่ นกระจก “พคี รบั จอด” มนั ไมย่ อม พคี นขบั ผอ่ นจงั หวะเครอื งยนตช์ า้ ลง ทําหนา้ ลําบากใจ คงไมร่ วู ้ า่ จะเชอื ใครดี “ขบั ไปพี ผมเป็ นคนจา่ ยเงนิ ” ผมสงั พแี กเสยี งเขม้ “สว่ นนายถา้ ยังไมห่ ยดุ อกี พจี ะปิดปาก นายตรงน”ี

มนั ปิดปากเงยี บ กดั กรามแน่น จอ้ งหนา้ ผมเขม็ง (แบบงอน ๆ น่ะนะ) เลน่ เกมจอ้ งตากนั ไดไ้ มน่ าน รถก็จอด มันรบี กระโดดลงรถทันที (บา้ นมนั อยไู่ มไ่ กลครบั จาก ถนนคนเดนิ นังรถตกุ๊ ๆ ไมถ่ งึ 10 นาทกี ็ถงึ ) มนั รบี เดนิ ไปไขประตเู ขา้ บา้ นไปเลย ผมหนั ไปขอบคณุ พคี นขบั ยดั เงนิ ทงั หมดทมี ตี อนนัน ใหพ้ เี ขาไป แลว้ เดนิ ตามไปกระชากแขนไอต้ ัวเล็กไว ้ “ปลอ่ ย!!” มนั สะบดั แขนแรง ผมรวู ้ า่ มันคงเสยี ใจกบั สงิ ทผี มทํา และผมเอง กเ็ สยี ใจเหมอื นกนั “พขี อโทษ” มนั ชะงักกบั คําพดู ผม ทําทา่ ลังเล คงกําลังคดิ อยวู่ า่ งอนผมเรอื งอะไร “พอี ยากไปไหนกไ็ ปสิ ไมเ่ กยี วกบั ผมน”ี แลว้ มันก็ตอบออกมาในทสี ดุ พยายามบดิ ขอ้ มอื ใหห้ ลดุ ออก “อยา่ งอนพสี ”ิ “ไมไ่ ดง้ อน!!” “งันก็นอ้ ยใจ” มนั ชะงักไปนาน “ไมจ่ ําเป็ นทผี มตอ้ งรสู ้ กึ แบบนันน”ี มนั บดิ ขอ้ มอื ออก คราวนผี มรวบเอวมนั มากอดเลย “น!ี ! พเี อก ปลอ่ ย!!” มนั ขดั ขนื ใหญ่ “พขี อโทษทเี ดนิ หน”ี มนั กดั ฟันแนน่ เหมอื นพยายามอดทนอดกลันอะไรสกั อยา่ ง กอ่ นเงยหนา้ ชอ้ นสายตาเขวยี ง ๆ มาใส่ เออเนอะ… เวลาผชู ้ ายงอนก็ทําหนา้ แบบนไี ดด้ ว้ ยเวย้ เฮย้

“แลว้ พเี ป็ นอะไร” มนั ถามกลับ ผมคลายออ้ มแขนออกมาเสยผมตวั เอง เสหนา้ ไปทางอนื จะใหผ้ มยอมรับไดย้ งั ไง… วา่ กําลังหงึ มนั อยู่ แลว้ อกี อยา่ ง มนั ก็ไมใ่ ชธ่ รุ ะกงการอะไรของผมดว้ ยทจี ะไปกะเกณฑเ์ วลาทมี นั คยุ กบั ใคร แตใ่ ครคนนัน ตอ้ งไมใ่ ชค่ นทจี อ้ งจะงาบมันอยู่ ผมหันใบหนา้ นงิ ๆ ไปมองมันอกี ที เขยบิ ตวั เขา้ ไปชดิ จนมันตอ้ งกา้ วถอยไปดา้ นหลัง “แลว้ นายคยุ อะไรกบั ไอค้ ณุ ชรนิ ทรม์ นั ” รคู ้ รับ วา่ เป็ นเรอื งสว่ นตวั แตอ่ ดไมไ่ ดท้ จี ะถาม “ก็คยุ กนั ธรรมดา” ผมจอ้ งหนา้ มันนงิ ๆ มองหาความนัยแฝง ผมถอนหายใจแรง เสหนา้ ไปดา้ นขา้ ง แลว้ กจู ะไปถามคําถามงเี งา่ กบั มันทําไม คราวนหี งดุ หงดิ ใสต่ ัวเองแทน แทนทจี ะสรา้ งภาพดี ๆ ใหม้ นั เห็น มแี ตจ่ ะทําใหม้ นั แยล่ ง “พเี อก” ผมหันกลับมาตามเสยี งเรยี ก มันยนื กม้ หนา้ อยู่ “ผมไมร่ วู ้ า่ พเี ชนเขาคดิ อะไรกบั ผมรเึ ปลา่ แตผ่ มไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากไปกวา่ พชี ายทเี คารพรกั คนหนงึ เทา่ นัน” มนั บอกแคน่ ันแลว้ หนั หลังเดนิ ขนึ หอ้ งไป ทงิ ใหผ้ มยนื ประมวลผลอยตู่ รงจดุ เดมิ ผมยนื คดิ อยนู่ าน… แดกหญา้ อยคู่ รบั ตอนนี .. .. เคยี วเออื งตามควายไปไดห้ ลายนาทถี งึ ไดย้ มิ ออก .. .. เขา้ ใจจดุ ประสงคข์ องคําพดู ของมนั แลว้ ครับ ผมรบี วงิ ลวิ ๆ ขนึ หอ้ งตามมนั ไปทันที

มนั กําลังอาบนําอยู่ ตอนแรกกว็ า่ จะเคาะเรยี ก แตค่ ดิ อกี ที แลว้ ผมจะคยุ อะไรกบั มัน ผมเลย ยนื รอมันอยหู่ นา้ หอ้ งนํานันแหละ กะจะถามวา่ มนั รใู ้ ชไ่ หมทไี อค้ ณุ ชรนิ ทรค์ ดิ จะจบี มัน ผมเดนิ ไปเดนิ มาเป็ นหมาตดิ สดั อยไู่ มน่ านมันก็เดนิ ออกมา แตท่ านโทษครับ มนั คงรบี เขา้ ไป อาบจัดเลยไมไ่ ดเ้ อาชดุ เขา้ ไปดว้ ย หรอื ไม…่ มนั ก็ไวใ้ จวา่ ไมม่ ผี มอยใู่ นหอ้ ง หรอื ไม…่ มนั คงไมค่ ดิ วา่ ผมจะขนึ มาเร็ว มนั เดนิ ออกมายนื อยตู่ อ่ หนา้ ผม(ทยี นื คอยมันอยหู่ นา้ หอ้ งนําอกี ท)ี ในสภาพผา้ เชด็ ตวั ผนื เดยี วพันเอวไวห้ ลวม ๆ แลว้ คณุ คดิ วา่ หมาทกี าํ ลังตดิ สดั อยจู่ ะทนไดร้ ไึ ง ผม จับมันดนั ไปตดิ กําแพงดา้ นหลังแลว้ กดจบู มันทนั ที ไอค้ ําถามทวี า่ จะถาม ยัดใสล่ นิ ชกั ไป กอ่ น มนั ดนิ รนใหญ่ ผมรวบเอวมันมาชดิ ตวั สมั ผสั ไปทัวบนั เอวและแผน่ หลังเปียกชนื ของมัน ผมทนไมไ่ หวแลว้ ครับ มนั มาพดู เรอื งน่ารกั ๆ ใหผ้ มฟัง แลว้ ยังมาใสช่ ดุ ยวั กนั อกี (จงใจหรอื ไม…่ ผมขอเขา้ ขา้ งตวั เองไวก้ อ่ น) ตอนนตี บะแตก แลว้ ผมก็สาํ เร็จโทษมันไปหนงึ ที ตอ้ งรบี กนิ ครบั เพราะเดยี วพวกนันจะกลับ มากอ่ น หลงั จากกนิ มันไปหนงึ จาน ผมก็ปลอ่ ยใหม้ นั ไดแ้ ตง่ ตวั แลว้ ก็ลากมนั ลงไปขา้ งลา่ ง ขนื อยทู่ ี นตี อ่ ไมแ่ คลว้ ผมตอ้ งกนิ มันอกี หลายรอบแน่ ๆ ยังไมอ่ ยากใหใ้ ครโผลม่ าเห็นหรอื ไดย้ นิ เสยี ง รอ้ งออู๊ า๊ ของมัน ผมอารมณ์ดแี ลว้ ไมอ่ ยากจะถามเรอื งทอี ยากถามใหเ้ สยี อารมณ์ พวกเรานังดหู นังจากชอ่ งทรวู ชิ นั สไ์ ปเรอื ย ๆ สกั พักก็ไดย้ นิ เสยี งโหวกเหวกโวยวายดงั มา จากทางหนา้ บา้ น พวกนันคงกลบั มากนั แลว้ “ไอห้ า่ เอก มงึ พาไอก้ ายกลบั มากอ่ นไมไมโ่ ทรบอกกนั บา้ งวะ มอื ถอื ก็ไมร่ ับ” “โทษที กทู งิ มอื ถอื ไวบ้ นหอ้ ง”

พวกมันพยกั หนา้ เหนอื ย ๆ พวกหนุ่ม ๆ ไมไ่ ดอ้ ะไรตดิ ไมต้ ดิ มอื แตส่ าว ๆ นสี ิ เพยี บครบั “พเี อก ออ้ นไปหัดรําไทยมาดว้ ยละ่ สนุกมากเลย” “ใช่ ๆ พนี า่ จะไดม้ าเห็นนะ แยด้ นิ ยังสวยกวา่ อกี ” ไอแ้ อมมันแซว “แตอ่ อ้ นรําเกง่ กวา่ ไอละกนั ” “พอกนั นันแหละ รายนันก็รําเหมอื นหางจงิ จกถกู ทงิ ” ดมู นั ดา่ กนั แตล่ ะอยา่ ง ปกตนิ อ้ งผมเป็ นพวกคณุ หนูครบั ไมน่ า่ จะดา่ กนั ไดด้ เุ ดอื ดขนาดนี ผม หันไปมองพเี ลยี งคนใหม่ ไอก้ ฟิ ไอห้ า่ กฝู ากนอ้ งกไู วไ้ มก่ ชี วั โมง นอ้ งกเู สยี คนหมด ผมดา่ มันทางสายตา มันทําหนา้ ยยี วนกลับ “ไมมงึ กลับเร็วละ่ ” มนั ถาม ผมไมไ่ ดส้ นใจตอบ แตเ่ บยี งหนา้ ไปดพู อ่ กบั แมท่ ขี นซอื ขา้ วของอะไรกนั มาเยอะ แยะเต็มไปหมด ไอต้ ัวเล็กรบี ลกุ ไปชว่ ยพอ่ แมห่ วิ ของ ใจจรงิ ผมอยากไปชว่ ย แตป่ ลอ่ ยให ้ พอ่ แมล่ กู ไดอ้ ยกู่ นั ตามลําพังดกี วา่ เพราะพรงุ่ นพี วกเราตอ้ งเดนิ ทางกลับกนั แลว้ เรามเี รยี นกนั ชว่ งบา่ ย สาย ๆ ตเี ครอื งกลบั ก็ทัน “อะไรครบั เนยี เยอะแยะเลย” ไอต้ วั เล็กมนั ถาม “ของแตง่ บา้ นนะ่ เห็นสวยดเี ลยซอื มา” แม่ บอก แลว้ ไอต้ ัวเล็กก็ชว่ ยแมม่ นั คดั แยกของเอาไปเก็บไวใ้ นทที คี วรเก็บ พวกเพอื น ๆ ผม พากนั เดนิ ขนึ หอ้ งไปอาบนําอาบทา่ ไมต่ า่ งกบั พวกทโมน “น่ารักกนั ดนี ะ ครอบครัวน”ี ไอก้ ฟิ มนั พดู ขนึ มาลอย ๆ ผมทกี ําลังมองพวกนอ้ ง ๆ วงิ ขนึ บนั ไดไปหันมามอง “อมื ” ผมมองของทมี นั หวิ มา “แลว้ มงึ จะหวิ กลับยังไงไหว ของเยอะแยะ” “กมู เี พอื นไวท้ ําไม ใหพ้ วกมงึ ชว่ ยกนั หวิ คนละชนิ สองชนิ ก็จบ”

เจรญิ ครับ มงึ นจี ะฉลาดไปไหน มนั เป็ นผหู ้ ญงิ คนเดยี ว ทผี มไมก่ ลา้ จะตอ่ กรดว้ ย ทังฉลาดทังเจา้ เลห่ ์ แถมยงั คาดเดายากวา่ มนั คดิ อะไรอยู่ มันยมิ พราวและเรมิ ใชส้ ายตากรมุ ้ กรมิ มองผม “แดกไปกรี อบแลว้ วะ” มนั ถาม ผมจอ้ งหนา้ เพอื ล็อกหาคําถามใหต้ รงจดุ อกี ที “รอบเดยี ว” มนั ยมิ พอใจเมอื ไดค้ ําตอบ “งันไอต้ รงนกี ็เป็ นของวนั นงี นั ส”ิ มนั ชไี ปทอี กเสอื ตวั เอง ตํากวา่ ไหปลารา้ ลงมานดิ หนงึ องึ แดกครบั มนั ปลอ่ ยหมดั ฮกุ หัวเราะหึ ๆ เดนิ จากไป มงึ นรี า้ ยฉบิ ขนาดกทู ําดา้ นในยังเห็นอกี ผมรบี เดนิ ไปหาไอต้ ัวเล็ก คอื จะไปดวู า่ เห็นรอยจรงิ ๆ หรอื เปลา่ มนั กม้ ๆ เงย ๆ กบั ถงุ ขา้ วของมากมายบนโตะ๊ สว่ นพอ่ กบั แมก่ ําลังทะเลาะกนั เรอื งการจัด วางขา้ วของครับ ตอ้ งรบี จัด เพราะพอ่ จะบนิ กลบั พรงุ่ นพี รอ้ มพวกเราเหมอื นกนั (คงไมอ่ ยาก อยกู่ บั แมส่ องตอ่ สอง) “วางไวต้ รงนสี ”ิ พอ่ บอก แยง่ แจกนั ทรงสเี หลยี มอารต์ ๆ ไปไวบ้ นโตะ๊ รมิ หอ้ ง “บา้ รไึ ง ตอ้ งตรงนสี ”ิ แตแ่ มเ่ อามาวางไวบ้ นโตะ๊ ทไี อต้ ัวเล็กกําลังหยบิ ของออกจากถงุ อยู่ “ตรงนเี ดยี วก็โดนชนลม้ ” “ทนี ไี มไ่ ดม้ เี ด็กสามขวบมาวงิ เลน่ นะ จะไดช้ นลม้ ” แมเ่ ถยี งตอ่ “คณุ ไง” พอ่ สวนกลับ แมค่ วนั ออกหทู ันที “ฉันไมไ่ ดป้ ัญญาออ่ นเหมอื นคณุ น!ี !”

“ครบั งนั คนทเี คยมาชอบคนปัญญาออ่ น ก็ตอ้ งปัญญาออ่ นกวา่ น่ะส”ิ องึ ครบั แมย่ นื องึ ไปหลายวิ อา้ ปากพะงาบ ๆ จะดา่ อะไรสกั อยา่ งแลว้ หบุ ลง อา้ ปากจะดา่ ตอ่ แลว้ ก็หบุ ลง ผมหันมามองไอต้ ัวเล็ก ผมรลู ้ ะ… มนั ไดท้ า่ ทางแบบนมี าจากใคร พอ่ ยมิ กรมิ เมอื ปลอ่ ยหมดั ฮกุ ไดส้ าํ เร็จ หยบิ แจกนั ไปวางแหมะไวต้ รงจดุ ทตี ัวเองตอ้ งการ ทันที แตต่ ามความเห็นของผม จดุ ของแมส่ วยกวา่ เยอะ “กาย ตรงไหนสวยกวา่ กนั ” พอเถยี งไมไ่ ด ้ แมก่ ็หันมาขอความเห็นจากลกู ชาย มันมองไปยังสองจดุ ทพี อ่ กบั แมเ่ ลอื ก “บา้ นหลังนเี ป็ นของผมใชไ่ หม” พอ่ กบั แมพ่ ากนั พยกั หนา้ คนละที มันเลยชไี ปอกี มมุ เป็ นสว่ นทไี มเ่ กะกะระราน แตค่ งเป็ น สว่ นทคี นไมค่ ดิ จะเอาแจกนั ไปวางไว ้ แน่ ๆ “ตรงนัน” ผมขมวดควิ มองวา่ มันจะวางไดย้ งั ไง ขา้ งฝาเนยี นะ? “พอ่ ชว่ ยหาไมห้ รอื อะไรก็ได ้ มาตใี หม้ นั ยนื ออกมานดิ หน่อยแลว้ วางแจกนั ลงไป มันจะสวย สดุ ๆ เลยแหละ แปลกตาดว้ ย สว่ นอปุ กรณ์อนั นตี อ้ งถามแม่ เพราะผมไมช่ ํานาญพนื ท”ี แลว้ มันก็ทงิ งานไวใ้ หพ้ อ่ กบั แมม่ นั ทํา หนั มากม้ หนา้ หยบิ ของออกจากถงุ ตอ่ ผมอมยมิ พอ่ กบั แมท่ ําทา่ ขดั ใจ “เพราะเจา้ ของบา้ นสงั หรอกนะ” แมส่ ะบดั ผมยาวเดนิ ดมุ่ ๆ ออกไปทางหลังบา้ น “ผมก็ทําเพราะลกู เหมอื นกนั ” แลว้ พอ่ กเ็ ดนิ ตามแมไ่ ป ไดย้ นิ เสยี งของคนทังคเู่ ถยี งกนั ไปตลอดทังเสน้ ทาง กระทังเสยี งนันเงยี บไป ไอต้ วั เล็กมองตามขํา ๆ “เจา้ เลห่ ”์ ผม วา่ ไปที มันตวดั สายตาคอ้ นขวบั ทําหนา้ งอน ๆ ใส่ ผมหมนั ไสเ้ ลยเดนิ ไปรวบมันมากอด

กม้ หอมแกม้ มันไปฟอดใหญ่ มันรบี ดนิ ดดี ตวั ออกจากออ้ มแขนผมไปยนื อยหู่ า่ ง ๆ “ทําอะไร เดยี วพอ่ กบั แมม่ าเห็น!” ผมยมิ ไมต่ อบอะไร จอ้ งมองคนตรงหนา้ อกี ที ผมขมวดควิ วนั นี ไอต้ ัวเล็กมนั ใสเ่ สอื ยดื ครบั แตเ่ ป็ นเสอื ยดื แบบมกี ระดมุ แคส่ ามเม็ดเทา่ นัน เป็ นแบบ คลายตวั งา่ ย และตอนนมี นั ก็หลดุ ออกจากกนั หมด จนเห็นรอยแดง ๆ ตํากวา่ ไหปลารา้ มัน ผมขมวดควิ มองอยอู่ ยา่ งนันจนมันกม้ หนา้ มองตาม มนั รบี รวบจบั ทําทา่ จะกลัดกระดมุ ลง หลมุ ผมควา้ จับขอ้ มอื มนั ไว ้ ดงึ มันเขา้ มาใกล ้ ผมจับเสอื มนั ไวท้ ังสองขา้ ง มนั ปลอ่ ยมอื ลง คงคดิ วา่ ผมจะกลัดกระดมุ ให ้ แตเ่ ปลา่ ครบั … ผมแหวกคอเสอื มนั กวา้ งขนึ แลว้ กม้ ลงไปสรา้ งอกี รอยไวอ้ กี ฝัง ผมเงยหนา้ ขนึ มองผลงานตวั เอง มันยังยนื องึ อยู่ “นายเป็ นของพี จําไวก้ าย” แลว้ ผมก็หันหลัง เดนิ จากมาพรอ้ มรอยยมิ ปลอ่ ยมันไวค้ รับ ใหม้ นั คดิ ถงึ ผมมาก ๆ หึ ๆ Kiss Love ♥ [39] เดนิ ทางกลบั ..วนั ฝนตก [กาย...♥] พวก เรากาํ ลังเดนิ ทางกลับ นกึ ถงึ เรอื งเมอื วานแลว้ ก็อดอายไมห่ าย ผมไมร่ ตู ้ วั เลยวา่ ตวั เอง จะงอนพเี อกหนักขนาดนัน งอนเป็ นผหู ้ ญงิ เลย ยงิ คดิ ยงิ อยากยอ้ นเวลากลับไปไมง่ อน แลว้ ดดู ิ ทําใหก้ ตู อ้ งพดู อะไรเลยี น ๆ แบบนันออกมา พมี นั จะคดิ วา่ ผมคดิ เองเออเองไหมนะ กพ็ มี นั ทําทา่ หงึ (รหึ วง)ขนาดนัน ผมก็เลยบอกใหแ้ กสบายใจ สรปุ .. กโู ดนฟัดอกี ดที พี มี นั กนิ แคร่ อบเดยี ว คงกลัวคนอนื กลับมาเห็น ตอน หยบิ เสอื ผา้ มาใส่ ไมไ่ ดส้ อ่ งกระจกเลยไมร่ ูว้ า่ พมี นั ทงิ รอยไว ้ (ปกตไิ มไ่ ดส้ นใจอยแู่ ลว้ )

ตอนอยใู่ นหอ้ งครวั ไอต้ อนแรกกค็ ดิ วา่ มันจะตดิ กระดมุ ให ้ ทไี หนไดม้ าสรา้ งรอยเพมิ ใหอ้ กี รบี ปิดแทบไมท่ ัน ครังหนา้ จะไมใ่ สแ่ ลว้ เสอื มกี ระดมุ เนยี แตผ่ มดใี จครับ สาม วนั มานเี ป็ นวนั ทผี มมคี วามสขุ ทสี ดุ จะวา่ ไปก็มคี วามสขุ ทกุ วนั นันแหละ และตงั แตว่ นั ที พเี อกกา้ วเขา้ มาในชวี ติ ดเู หมอื นความสขุ ของผมจะเพมิ มากขนึ เรอื ย ๆ ดว้ ย แมบ้ างครังจะตอ้ งเจ็บตวั เพราะพมี นั กเ็ ถอะ ตอนนผี มยนื ยมิ มองพวกพี ๆ กาํ ลังบอกลาแมก่ นั อยู่ สว่ นผม จะลาเป็ นคนสดุ ทา้ ยครบั ไมน่ านพวกพี ๆ กเ็ ขา้ ไปขา้ งในกนั หมด เหลอื ผมไวก้ บั พอ่ สองคน “เจอกนั ทกี รงุ เทพนะแม”่ แมพ่ ยกั หนา้ เดนิ เขา้ มากอดหลวม ๆ ผมกอดตอบ แลว้ แมก่ ็หอมแกม้ ผมเบา ๆ ที ผมหอม กลับบา้ ง “เป็ นเด็กดนี ะลกู ” “อยแู่ ลว้ มแี มก่ บั พอ่ ดี ๆ ทังคน” ผมชมกลับ “ช!ิ แมด่ กี วา่ อยแู่ ลว้ ” ยงั ครบั ยงั ไมว่ ายแอบกดั เบา ๆ “เขาวา่ ลกู ไมห้ ลน่ ไมไ่ กลตน้ หรอก ลกู ดยี งั ไง พอ่ มนั ก็ตอ้ งดกี วา่ หลายเทา่ ” นา้ น คนนกี ็ชมตัวเองไดอ้ กี “ลกู หลน่ ไมไ่ กลตน้ ดลู กู ใหด้ แู ม่ ไมใ่ ชด่ พู อ่ ” แมย่ งั เถยี งตอ่ “ถา้ เป็ นลกู สาวกน็ า่ อยหู่ รอก แตล่ กู ชายตอ้ งดพู อ่ ” คนนกี ็ไมย่ อม “จะลกู ชายหรอื ลกู สาว ก็ลกู ฉันเหมอื นกนั เพราะงนั ตอ้ งเหมอื นฉัน” “เหมอื นผมสคิ ณุ ” “เหมอื นฉัน!”

“เหมอื นผม!” “เหมอื นฉัน!!” “พอเถอะครับ” ผมรบี เบรกคนทงั คไู่ วท้ ันที “ดแู ลตวั เองนะฮะ อยา่ ปันนยิ ายเพลนิ จนลมื ทานขา้ วละ่ ” แมพ่ ยกั หนา้ รบั ทังทสี ายตายงั จกิ พอ่ ไมห่ าย “ปันเพลนิ ๆ ไปเลยก็ได ้ ตนี กาจะไดข้ นึ เยอะ ๆ คราวนผี มจะไดห้ นุ่มขนึ แตค่ ณุ แกล่ งเรอื ย ๆ” เพราะปากพอ่ ผมเป็ นงแี หละ สองคนนเี ลยแขง่ กนั ทําตวั เด็ก “หึ ๆ ฉันสาวกวา่ คณุ ละกนั ไมง่ นั คงไมม่ หี นุ่ม ๆ มาตามจบี กนั เป็ นพรวนหรอก” อนั นแี มพ่ ดู จรงิ ครบั ผมคอนเฟิรม์ พอ่ เลกิ ควิ สงู “โห ตาตําชะมัด” นันแหละครับ ปากพอ่ ผม “หึ คณุ เองก็เคยตาตํามาแลว้ ครงั หนงึ น”ี แมย่ วนกลับ ผมละ่ หน่าย “รบี ๆ กลับไปหาแมแ่ ตงเลยไป๊ แลว้ ไมต่ อ้ งกลับมาอยเู่ มอื งไทยใหร้ กหรู กตาฉันกบั ลกู เลย” ผมวา่ แคแ่ มค่ นเดยี วนะฮะ เพราะผมอยากอยกู่ บั พอ่ “ไปแน่ อกตมู ๆ ดกี วา่ อกเหยี ว ๆ แถมยังสาวกวา่ สดกวา่ คณุ เยอะ” นกี ็อกี คน เลกิ แลว้ ยังเอาเขามาเป็ นตวั ลอ่ อกี “ผมวา่ เรารบี ไปกนั ดกี วา่ ” ผม รบี เบรกสงครามกลางสนามบนิ ลง พอ่ พยักหนา้ เพราะเวลาใกลแ้ ลว้ จรงิ ๆ เดนิ ไปไดส้ อง สามกา้ ว ผมก็วอลค์ แบ็คกลับไปหาแมอ่ กี เอามอื ป้ องหกู ระซบิ เบา ๆ “พอ่ เลกิ กบั คณุ แตงตงั หลายเดอื นแลว้ ละแม”่ ทงิ ไวแ้ คน่ ัน แลว้ ผมก็เดนิ ไปดงึ แขนพอ่ ทที ําหนา้ เออ๋ อยเู่ ขา้ ประตไู ป หันกลับไปมองนดิ หนงึ เห็นแมย่ นื องึ อยกู่ บั ที ปลอ่ ยแกไปครบั เรอื งของพอ่ กบั แม่ ลกู ตอ้ งเกยี ว ฮา่ ๆ ๆ

ผม นังกบั พอ่ สองคน พเี อกนังกบั พกี ฟิ ทโมนแยกไปนังกบั พี ๆ ผหู ้ ญงิ พโี อมกบั พมี อ สอง คนนแี พ็คตดิ กนั ตลอด ไมต่ า่ งกบั พโี อค๊ กบั พปี ิงนันแหละ ผมนังตดิ หนา้ ตา่ งเครอื งบนิ ยมิ ใหท้ อ้ งฟ้าทมี ปี ยุ เมฆขาวลอยละลอ่ ง พอ่ ทนี ังดา้ นนอกโนม้ หนา้ มามองดว้ ย “คดิ ถงึ ตอนเด็ก ๆ เนอะ” ผมเอยี วหนา้ ไปมอง “ฮะ?” พอ่ หนั มายมิ “กายเคยบอกวา่ อยากเป็ นกปั ตนั เครอื งบนิ ” ผมเนยี นะ? ผมเลกิ ควิ ชนี วิ ใสห่ นา้ ตวั เองแทนคําถาม พอ่ พยักหนา้ “พอ่ เลยซอื เครอื งบนิ ใหล้ ําหนงึ ” พอ่ เลา่ ในขณะทดี วงตายงั จอ้ งมองปยุ เมฆดา้ นนอก “ลกู เลน่ อยเู่ ดอื นเดยี วก็ทงิ แลว้ บอกวา่ ไมเ่ อาแลว้ กายจะเป็ นชา่ งภาพแทน” ผมหันไปมองหนา้ พอ่ อกี ที “แตผ่ มไมไ่ ดท้ งิ น”ี ผมคา้ นกอ่ นพอ่ จะพดู อะไรตอ่ พอ่ แคย่ มิ “ลกู จะทงิ ไมท่ งิ จะรกั ไมร่ ัก จะอยากไดอ้ ยากเป็ นอะไรพอ่ ไมว่ า่ หรอก…” พอ่ เงยี บไปนาน แตผ่ มรวู ้ า่ พอ่ ยงั พดู ไมจ่ บถงึ ไดเ้ งยี บความสงสยั เอาไว ้ พอ่ ยมิ ออ่ นโยน “พอ่ แคจ่ ะบอกวา่ พอ่ จะเป็ นคนหนงึ ทสี นับสนุนและอยเู่ คยี งขา้ งกายเสมอ” ถา้ พนื ทมี นั กวา้ งกวา่ นี ผมคงกระโดดกอดคอพอ่ ไปแลว้ ผมทําไดเ้ พยี งยมิ แลว้ หอมแกม้ พอ่ เบา ๆ เหมอื นเดก็ นอ้ ยคนหนงึ พอ่ หวั เราะ กอ่ นเงยี บไป “พอ่ เชอื มนั ในตวั ลกู นะ เชอื ทกุ เรอื ง เพราะลกู พอ่ เกง่ ” พอ่ ลบู หวั ผมอกี ที กม้ กระซบิ พดู อะไรบางอยา่ งใหเ้ ราไดย้ นิ กนั สองคน

“แมก้ ระทงั เรอื งการเลอื กใครสกั คนมาอยเู่ คยี งขา้ งดว้ ย” ผมจอ้ งหนา้ พอ่ ขมวดควิ ดว้ ยความงนุ งง พอ่ ยมิ นดิ ๆ จมิ นวิ มาตรงไหปลารา้ ผมกม้ มอง กรรม… กระดมุ หลดุ ตอนไหนวะ(ไมอ่ ยากใสค่ รับ แตต่ ัวนแี มซ่ อื ให ้ บอกใหใ้ สเ่ ลยวนั น)ี ผมคอ่ ย ๆ เงยหนา้ รอ้ นผา่ วขนึ มอง รสู ้ กึ ผะอดื ผะอมเหมอื นกนิ ปไู มไ่ ดแ้ กะกระดองไปสกั สอง ตวั พอ่ เพยี งยมิ “พอ่ รวู ้ า่ ใครเป็ นคนทํา แลว้ ก็เคารพทกุ การตดั สนิ ใจของลกู ดว้ ย” พอ่ นงิ ไป ผมก็นงิ ไป “พอ่ แคอ่ ยากใหล้ กู มคี วามสขุ อนั นันเรารใู ้ ชไ่ หม” ผมนงิ ไมไ่ ดต้ อบอะไร กลัวครับ กลวั พอ่ พดู ตอ่ วา่ ใหห้ ยดุ ทกุ อยา่ งลงเดยี วนี พอ่ ลบู หวั ผมเบา ๆ แตแ่ ฝงไปดว้ ยความอบอนุ่ มนั อนุ่ จากกลางกบาลลงสหู่ ัวใจ “ทําทกุ อยา่ งตามทลี กู เห็นควรนะ ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขนึ พอ่ จะอยตู่ รงนกี บั ลกู เสมอ” “พอ่ …” ผมครางเรยี กเสยี งแผว่ พอ่ เอามอื กอดอกเอยี งหนา้ มากระซบิ บางอยา่ งทที ําใหผ้ มองึ “สารภาพวา่ แตก่ อ่ นพอ่ เองก็เคยชอบผชู ้ ายเหมอื นกนั ” ผมองึ มองพอ่ กลบั ตาโต “แตต่ อนนันพอ่ เขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เขาเป็ นผหู ้ ญงิ น่ะ” ผมอา้ ปากคา้ ง “ชอบอยเู่ ป็ นเดอื น ๆ พอรคู ้ วามจรงิ ชอ็ กไปนาน แตม่ นั ก็รักไปแลว้ กวา่ จะตดั ใจไดใ้ ชเ้ วลาตงั ปี ” ผมมองหาสงิ ทพี อ่ ตอ้ งการจะสอื

“บาง เรอื ง เราก็หา้ มสงิ นไี มไ่ ด”้ พอ่ จมิ ไปทหี ัวใจตวั เอง “แมพ้ อ่ จะรวู ้ า่ เขาเป็ นผชู ้ าย แมจ้ ะ ผดิ หวงั แตพ่ อ่ ก็ยงั หา้ มตรงนไี มใ่ หร้ ักเขาไมไ่ ด”้ พอ่ จมิ ลงไปอกี สองทเี พอื ตอกยําตรงจดุ เดมิ เรานงิ กนั ไปนาน “แลว้ ตอนน…ี ” ผมหยดุ คําถามไวใ้ หพ้ อ่ เป็ นคนตอ่ คําตอบเอาเอง “เขา แตง่ งานมลี กู ไปแลว้ พอเรยี นจบ ตา่ งคนตา่ งแยกกนั ไป เจอกนั อกี ทหี า้ ปีใหห้ ลัง หลอ่ ขนึ เป็ นกอง เราเลยกลายเป็ นเพอื นสนทิ กนั จนถงึ ทกุ วนั น”ี ผมมองพอ่ ตาปรบิ ๆ “อยา่ ทําตาแบบนไี ดไ้ หม เห็นแลว้ นกึ ถงึ แมเ่ ราชะมัด” พอ่ เปลยี นอารมณเ์ ร็วใชไ้ ด ้ ผมหวั เราะหึ ๆ หอมแกม้ พอ่ ไปที “เมอื กผี มหอมแกม้ แมไ่ ป เอามาแบง่ พอ่ ครับ” พอ่ ทําหนา้ เหวอ ผมหันกลับไปมองเมฆตอ่ ไมม่ องวา่ พอ่ จะทําหนา้ แบบไหนหลงั จากรวู ้ า่ ตอ้ งถกู แกม้ ของใคร บางคนหอมเขา้ ให(้ ทางออ้ ม) ตอน นดี ใี จครับ อยา่ งนอ้ ย ผมก็รวู ้ า่ ยังมอี กี หลายคนทคี อยอยเู่ คยี งขา้ งผม ไมส่ นับสนุน แตก่ ็ ไมค่ ดั คา้ น และคอยเป็ นกําลังใจใหผ้ มเดนิ หนา้ ดว้ ยลําแขง้ ตวั เอง ดว้ ยความสขุ ทตี วั เองกอ่ ขนึ “ผมรกั พอ่ นะฮะ” ผมหันไปบอก พอ่ ทยี นื หนา้ มามองมองเมฆเหมอื นกนั หนั มามอง พอ่ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอบกลับ มา แตก่ อดคอผมไว ้ มองเมฆขาวดว้ ยกนั สองคน

งว่ งครับ งว่ งเอามาก ๆ ผมนังหาวรอบทสี บิ ของวนั ในคลาส อาจารยพ์ ดู ไปไมไ่ ดเ้ ขา้ หผู มเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย “มงึ จะหาวอะไรนักหนาวะ” ไอเ้ ตย้ มันคงรําคาญ “ก็กงู ว่ ง อากาศมันน่านอน” ทอ้ ง ฟ้าดา้ นนอกมดื ลงนดิ หน่อย ฝนคงตกแน่ ๆ วนั นี ผมเรมิ เลอื ย ฟบุ หนา้ กบั โตะ๊ จนบางสงิ ทหี อ้ ยคอผมอยู่ ตกกระทบกบั พนื โตะ๊ ดงั แกรง๊ ไอเ้ ตย้ หันมามอง “อะไรวะ” มนั พยักหนา้ มายังสงิ ทผี มหอ้ ยอยู่ “จ”ี “กหู มายถงึ มันคอื อะไร” ผมเงยหนา้ ขนึ มาจับ “ของขวญั ทพี เี อกใหน้ ะ่ ” มนั ทําสายตากรุม้ กรมิ ยนื มอื มาจับไปดู มนั เป็ นจคี รับ จที ที ําจากทองคําแท ้ (พมี นั ลงทนุ ) แผน่ บาง ๆ มตี ัวหนังสอื สลักไวใ้ นนัน ‘19 &15’ และถา้ พลกิ ดา้ นหลงั มันจะเขยี นคําพดู ทที ําเอาผมเขนิ ทกุ ทที ไี ดอ้ า่ น ‘You're mine’ พมี นั ประกาศเจตนารมณ์ชดั เจนมาก ไอเ้ ตย้ ขมวดควิ นดิ หน่อยกบั ตวั เลขบนนัน มนั ยังไมเ่ ห็นดา้ นหลงั ครบั “อะไรวะ 19 กบั 15”

ผมดงึ สงิ ทมี นั จับไวม้ ายัดใสค่ อเสอื ตวั เองเหมอื นเดมิ มนั ทําทา่ คดิ กอ่ นยมิ ออกมา “มงึ หา้ มพดู นะ!” ผมชนี วิ ปราม มันหวั เราะหึ ๆ “พเี อกเน่า” ขอเตะปากมันสกั ทจี ะไดไ้ หม มสี ทิ ธไิ รมาวา่ คนของกู ผม แกะของขวญั ชนิ ทเี หลอื ตงั แตก่ ลบั มาจากเชยี งใหมแ่ ลว้ ครับ แตล่ ะชนิ พาเอาประทับใจ นา่ ดู ทกุ คนรแู ้ บบกะทันหนั แตก่ ลับหาของขวญั ไดถ้ กู ใจผมกนั ไมน่ อ้ ย แตท่ ที ําใหผ้ มประทับใจทสี ดุ คงมาจากคนทพี รากเอาจบู แรกผมไป ผมหันไปมองสงิ ทอี าจารยก์ ําลังสอนอกี ครัง ไอท้ งี ว่ ง ๆ อยเู่ มอื กี หายไปเลย พเี อกนี เป็ นแมก้ ระทังยาแกง้ ว่ งแฮะ สรรพคณุ เขาดจี รงิ ๆ และแลว้ ฝนมันก็เทโครมลงมา ผม ยนื แกรว่ อยคู่ นเดยี วหนา้ คณะ ไอเ้ ตย้ วงิ ไปหาพมี นั ทันทที คี ลาสเลกิ มันบอกจะไปดกั พี มนั ไวเ้ พอื กลับดว้ ยกนั (พเี ป้ กลบั มาโหมดเดมิ อกี แลว้ ครับ) ฝนตกผดิ ฤดแู บบนี จะไปทํางานไงวะเนยี ถา้ วงิ ตากฝนไปเสอื ผา้ คงเปียกหมด เสอื น่ะไมเ่ ทา่ ไหร่ เพราะใชข้ องทรี า้ น แตผ่ มตอ้ งใสก่ างเกงตวั นที ํางานดว้ ย แลว้ ตกึ ทผี มเรยี นกบั ถนนที แท็กซวี งิ ผา่ นมนั ก็ไกลกนั พอควร วงิ ไปตอนนคี งไมร่ อด ผมมองนาฬกิ าอกี ที สายมากแลว้ ดว้ ย เอาวะ เป็ นไงเป็ นกนั ผม กระชบั กระเป๋ าเป้กบั อกแนน่ (ของสาํ คญั ใสไ่ วใ้ นถงุ กอ๊ ปแกบ๊ หมดแลว้ ครับ) หอ่ ตวั วงิ ลวิ ๆ ฝ่ าสายฝนไปยงั ทอ้ งถนน นําฝนหา่ ใหญ่ สาดซดั รนุ แรงพาเอาเสอื ผา้ เนอื ตวั เปียกปอนไป หมด แถมยังเจ็บไปทวั ทังตัวอกี ตา่ งหาก

นําฝนหรอื ลกู เห็บวะเนยี วงิ ไปไดไ้ มเ่ ทา่ ไหร่ ก็ไดย้ นิ เสยี งแตรรถดงั ขนึ ดา้ นหลัง ผมหนั ไปมอง รถคนั นันวงิ ชา้ ๆ มา จอดเทยี บดา้ นขา้ ง ไมเ่ ห็นหรอกวา่ ใครเป็ นคนขบั เพราะฝนแรงมากจนกระจกหนา้ รถฝ้าไป หมด ผมรบี หลบขนึ ไปบนทางเดนิ เพราะคดิ วา่ ตัวเองคงเดนิ กนิ เนอื ทมี ากไป ประตรู ถเปิดออก แลว้ คนภายในก็โผลอ่ อกมาพรอ้ มร่มดํา เดนิ ตรงมาทางผม “พโี อค๊ ” “ทําไมมาเดนิ ตากฝนแบบนลี ะ่ ” เสยี งพแี กถามแขง่ กบั เสยี งฝน ขากางเกงพโี อค๊ เปียกหมดแลว้ “ขนึ รถกอ่ นเถอะ” พมี นั ไมร่ อใหผ้ มตอบ ลากแขนผมไปเปิดประตรู ถยดั ผมเขา้ ไปนัง สว่ นพแี กก็วงิ ตบุ ๆ ไป ประจําทแี ก ผมตวั สนั ทันทที สี มั ผัสแอรเ์ ย็นภายใน หยาดนํามากมายรว่ งหลน่ จากเสอื ผา้ และเสน้ ผมตกสู่ พนื กบั เบาะนัง “ขอบคณุ ครับพ”ี “ทําไมไมร่ อใหฝ้ นหยดุ กอ่ นคอ่ ยออกมา เปี ยกแบบนเี ดยี วกเ็ ป็ นหวดั กนั พอด”ี พมี นั ดเุ หมอื นคนแก่ “ผมตอ้ งรบี ไปทํางานน่ะ สายแลว้ ดว้ ย แตโ่ ทรบอกเขาแลว้ ” พมี นั พยกั หนา้ เขา้ ใจ “ทรี า้ นมชี ดุ เปลยี นไหม” ผมพยกั หนา้ รบั ชะงักไปนดิ กอ่ นสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ พมี นั ทําหนา้ งนุ งง “ยังไงกนั แน่ มหี รอื ไมม่ ”ี บะ๊ !! เปลยี นโหมดเป็ นโหดกเ็ ป็ นวยุ ้ “มเี สอื แตไ่ มม่ กี างเกง”

พมี นั กม้ มองกางเกงทเี ปียกโชกของผม “ลาสกั วนั ไมไ่ ดร้ ไึ ง” ผมสา่ ยหนา้ “ผมอยากไปทํา แตเ่ ปี ยกแบบนี คงตอ้ งกลบั บา้ นไปเอากางเกงกอ่ น” ขนื ทํางานในสภาพลากนําเสริ ฟ์ กาแฟคงไมไ่ หว พมี นั พยักหนา้ ขบั รถพาผมตรงกลบั บา้ น ผม นังตวั สนั จนพโี อค๊ ตอ้ งหรแี อรใ์ หเ้ บา พมี นั เปิดเพลงของพบี อย โกสยิ พงษ์ใหด้ ว้ ย เพลง แนวโปรดครบั รถตรงหนา้ แทบไมข่ ยับ สงสยั ขา้ งหนา้ จะเกดิ อบุ ตั เิ หตุ “พวี า่ …กวา่ เราจะกลับถงึ บา้ น แลว้ ไปทํางาน เราคงไปชว่ ยเขาล็อกกญุ แจรา้ นมากกวา่ ” พมี นั หนั มาบอก เคาะนวิ กบั พวงมาลัยตามจังหวะของเสยี งเพลง ผม ยมิ แหะ ๆ นังหนาวยงิ กวา่ เดมิ พโี อค๊ เออื มปิดแอรใ์ หเ้ หลอื แตพ่ ัดลม หมนุ กระจกลงนดิ หนงึ ไมใ่ หก้ ระจกรถเกดิ ฝ้า แตม่ นั ก็ยงั หนาวอยดู่ ี พโี อค๊ หันมามอง ขมวดควิ อยสู่ กั พัก กอ่ นทําสงิ ทที ําใหผ้ มนังองึ ไปนาน ผมจอ้ งมองเสอื นักศกึ ษาทถี กู ยนื มาใหต้ รงหนา้ เป็ นเสอื ทพี แี กเพงิ ถอดใหผ้ มเมอื ตะกนี เี อง นา่ อจิ ฉาชบิ กลา้ มอกงเี ป็ นมัด ๆ เลย “ไมเ่ ป็ นไรพี ผมทนได”้ “ทนไดต้ อนนี แตอ่ กี ไมก่ นี าทคี งไขก้ นิ ” พมี นั บอก ผมจําตอ้ งพยักหนา้ ไมอ่ ยากป่ วยเหมอื นกนั ชว่ งนมี สี อบดว้ ย พแี กนังโป๊ ทอ่ นบน เขยบิ ตวั รถเคลอื นไปขา้ งหนา้ อกี นดิ ผมกําลังคดิ อยวู่ า่ จะทํายังไงกบั เสอื ตวั นดี รี ะหวา่ ง… หนงึ เอามาเชด็ ตวั สอง ถอดเสอื ตวั เองออกแลว้ ใสเ่ สอื ตัวนแี ทนกนั หนาว และสาม สวมทับไปเลยกันลมจากแอร์ สรปุ ผมจะเอามาใสแ่ ทนเสอื ตวั ทเี ปียก ผม วางเสอื พโี อค๊ ไวต้ รงคอนโซนกลาง ปลดเขม็ ขดั นริ ภยั ออกเพอื จะไดถ้ อดกระดมุ เสอื ได ้

งา่ ย ๆ แตถ่ อดไปไดแ้ คห่ า้ เม็ด รถทกี ําลังเคลอื นทไี ปดา้ นหนา้ เบรกตวั ลงกะทันหนั จนหัวผม คะมําหนา้ ผากทมิ คอนโซลหนา้ เต็ม ๆ คงเพราะไมไ่ ดค้ าดเขม็ ขดั ไวด้ ว้ ยแหละ ผม เขา้ ใจแลว้ วา่ ทําไมคนไมค่ าดเข็มขดั ถงึ ไดพ้ งุ่ หลาวออกไปนอกตวั รถได ้ นขี นาดรถขบั ชา้ ๆ นะ ยังเจ็บขนาดนี นถี า้ ขบั เร็ว ผมคงไดไ้ ปนอนแอง้ แมง้ อยทู่ พี นื ถนนเป็ นแน่ ผมดนั ตวั กลบั มานังทเี ดมิ จบั หนา้ ผากมายหู่ นา้ ครางโอย๊ เจ็บวยุ ้ ดนี ะทมี พี รมนุ่ม ๆ ขวางเอาไวอ้ กี ชนั ไมง่ นั หวั คงแตกแน่ “พขี อโทษ พอดมี มี อไซดป์ าดหนา้ น่ะ” พมี นั รบี หนั มาขอโทษขอโพย รถตดิ พอดคี รับ ดทู า่ จะตดิ นานดว้ ย พวกมอเตอรไ์ ซคม์ นั วงิ ได ้ พากนั ปาดซา้ ยปาดขวากนั ใหญ่ ความเจ็บพาเอาขอบตาผมเรมิ รอ้ นผา่ ว “ไมเ่ ป็ นไรฮะ” บอกไปทัง ๆ ทกี ดั ฟันเสยี งสนั มนั เจ็บอะ ปวดตบุ ๆ เลย มะนาวขนึ รเึ ปลา่ ก็ไมร่ ู ้ พโี อค๊ มองเสน้ ทางตรงหนา้ พอเห็นวา่ น่าจะตดิ ยาว พมี นั เลยดงึ เบรกมอื ไว ้ แลว้ จับหนา้ ผม หันไปมอง “แดงเลย อกี พักมนั คงชาํ แน่ ๆ แตไ่ มโ่ นหรอก” พมี นั แตะเบา ๆ ผมหวั หดเพราะความเจ็บ พโี อค๊ หันไปควานหาอะไรบางอยา่ งในลนิ ชกั ตรง หนา้ ผม ไมน่ านก็หยบิ ไดย้ าหมอ่ งตราถว้ ยทองมาหนงึ อนั โห พี รถออกหรู มยี าหมอ่ งตราถว้ ยทองตลับสม้ ดว้ ย “ของยา่ พเี อง” พมี นั ไข ผม พยักหนา้ เงยหนา้ ผากดี ๆ ใหพ้ มี นั แตม้ ยาให ้ พโี อค๊ คยุ ้ ยาหมอ่ งมาปืนใหญ่ ป้ายลงตรง รอยชาํ วนนวิ เบา ๆ นวดมัน เหลอื บตามองหนา้ รถอกี นดิ หน่อย เผอื รถเคลอื นตวั กอ่ นหนั กลับ มามองผมอกี ที

ไดย้ นิ เสยี งรถหวอดว้ ย รถคงชนกนั จรงิ ๆ นําจากปลายเสน้ ผมของผมหยดหนงึ รว่ งแหมะลงมาเกาะคา้ งไวท้ ปี ลายจมกู พแี กเลอื น สายตาลงตํา ในขณะทมี อื ยังนวดวนอยู่ ผมมองตามสายตาพแี ก กจู ะดตู ลกไหมฮึ มนี ําอยบู่ นจมกู เนยี มนั จะเหมอื นมสี วิ ไหม ผมมองตามสายตาพแี กไปเรอื ย ๆ ดวงตานันเคลอื นตําลงไปหยดุ ไวท้ รี มิ ฝีปาก นําคงไมไ่ ดห้ ยดไปทปี ากกใู ชไ่ หม พมี นั จอ้ งอยอู่ ยา่ งนัน มอื ทนี วดวนอยเู่ รมิ ชา้ ลงเรอื ย ๆ หรอื วา่ ปากกจู ะซดี เหมอื นผจี อู อนวะ แลว้ สายตาพแี กก็เลอื นตําลงไปกวา่ นัน ตอนนเี สอื ผมถกู แกะกระดมุ ไปแลว้ หา้ เม็ด แรงชน เมอื กี พาเอาแขนเสอื ขา้ งหนงึ หลดุ รน่ ไปทางดา้ นซา้ ยจนหัวนมผมโผล่ มันถกู ความเย็นจน แขง็ เป็ นไตแลว้ ผมนงิ ครบั ถา้ คนตรงหนา้ เป็ นพเี อก ผมคงรบี ปิด แตก่ บั พโี อค๊ ไมต่ อ้ ง เพราะไงก็เป็ นผชู ้ าย ผมเงยหนา้ จากหนา้ อกตัวเองมามองพโี อ๊คอกี ที ดวงตาแกตนี งิ อยทู่ ดี วงตาผม นงิ จนผมเอง ยงั รสู ้ กึ แปลก ๆ เออ่ … อยา่ มองกเู หมอื นทพี เี อกมองแบบนันไดไ้ หม ผมเมม้ ปาก คลอี อกและเลยี มันเบา ๆ พมี นั มองผมนงิ คา้ ง จังหวะมอื ชา้ ลงจนแทบจะกลาย เป็ นแตะไวเ้ ฉย ๆ แมง่ สายตาน่ากลัววะ่ “ผมวา่ พอแคน่ กี ็ไดฮ้ ะ” ผมรบี ดงึ ตวั เองกลบั กําลังจะเอามอื ลบู หนา้ ผากตวั เองเพอื เชค็ แตพ่ แี กจับขอ้ มอื ผมไวก้ อ่ น “อยา่ จับ เดยี วเผลอไปขยตี าเขา้ ” พมี นั จับขอ้ มอื ผมคา้ งไวต้ รงหนา้

ขอ้ มอื กไู มไ่ ดเ้ ล็กนะ แตม่ อื พวกมงึ ใหญเ่ องตา่ งหาก กํารอบเลย ผมพยักหนา้ เขา้ ใจ ขยับ มอื เบา ๆ ใหแ้ กปลอ่ ย รถเคลอื นตวั พอดคี รับ รอดไป แตส่ ายตาเมอื กนี ี บอกตามตรง เป็ นสายตาทที ําใหผ้ มหวนั ใจยังไงแปลก ๆ ผมไมอ่ ยากใหใ้ ครใชส้ ายตาแบบนี กบั ผมเลย นอกจากพเี อกคนเดยี วเทา่ นัน Kiss Love ♥ [40] หงึ ...หวง [เอก..☼] “ไอเ้ อก ทําไรอยวู่ ะ” “เตน้ ระบําแกผ้ า้ มัง” ผมบอกแมไ้ มไ่ ดเ้ งยหนา้ มองคนถาม “กวน” ผมชอ้ นตามอง ไอม้ อครบั มนั ยนื ทําหนา้ ขดั ใจอยแู่ ถว ๆ ประตู “มผี หู ้ ญงิ มาหาหนา้ หอ้ งแน่ะ…เมยี อกี คนของมงึ อะ” “กไู มเ่ คยมเี มยี ” “อา้ ว เหรอ เหน็ มงึ คัวอยตู่ ังนานสองนาน ก็คดิ วา่ มงึ จะเลอื กคนนเี ป็ นเมยี ซะอกี ” มนั บอกตอ่ “เออ ลมื ไป ตอนนมี งึ ควั ไอก้ ายอยนู่ หี วา่ แลว้ กายเขาอยใู่ นฐานะอะไรของมงึ วะ กกิ ?” มนั พดู เหมอื นเป็ นเรอื งปกติ คอื ทเี ป็ นแบบนจี ะโทษมนั ก็ไมไ่ ด ้ ผมเคยบอกแลว้ วา่ ผมไมใ่ ชค่ นดี นอกจากแฟนคนแรก แลว้ ผมไมเ่ คยยกใครขนึ มาเป็ นแฟนอกี เลย แมจ้ ะมผี หู ้ ญงิ เขา้ มาในชวี ติ แตก่ ็อยใู่ นฐานะคน ดใู จกนั เทา่ นัน เหมอื นทผี มคบกบั กายตอนนแี หละ

ซงึ สว่ นมาก ก็ดใู จกนั ไดไ้ มเ่ กนิ สามเดอื นก็เลกิ ไมผ่ มเบอื ก็อกี ฝ่ ายทอ้ ถอยไปเองเพราะ ความบา้ งานและเฉยชาของผมเอง ผหู ้ ญงิ บางคนเขา้ ใจ แตผ่ หู ้ ญงิ บางคนไม่ และยังคงตอื ไมเ่ ลกิ ผมจงึ ชอบควงผหู ้ ญงิ ทตี อื ใหน้ อ้ ย และบอกกอ่ นวา่ ผมไมใ่ ชค่ นดอี ะไร คบไดก้ ็ได ้ คบ ไมไ่ ดก้ ็จบ กลมุ่ ผมถงึ ไดเ้ ป็ นกลมุ่ คนทเี จา้ ชตู ้ ดิ โพลมหา’ลัยไง ผมไมไ่ ดเ้ ป็ นพวกมอ่ แหลกเหมอื นพวกไอม้ อ แตผ่ มไมเ่ คยปฏเิ สธสาว ๆ (เนน้ วา่ สวยและอมึ เทา่ นัน) เลยดเู หมอื นผมเป็ นคนทนี งิ ทสี ดุ แตไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ ผมเป็ นคนดที สี ดุ เสมอไป “ตา่ ย?” คนนผี มคบไดส้ องเดอื นกวา่ ๆ กนิ อรอ่ ยชว่ งแรก แตเ่ บอื ๆ ชว่ งหลัง “บอกไปวา่ กไู มว่ า่ ง ทํางานอย”ู่ “กบู อกแลว้ แตเ่ ขาจะรอ” “งันก็ปลอ่ ยใหร้ อไป” “มงึ นนี า้ ใจรา้ ยกบั ผหู ้ ญงิ ชะมัด” “มงึ อยากไดก้ ็จบี ไปดิ กยู กให”้ “ไอเ้ ลว เขาชอบมงึ ไมไ่ ดช้ อบก”ู “แตก่ ไู มไ่ ดช้ อบนอ้ งเขา” มนั ถอนหายใจแรง “ก็จรงิ ” บงั คบั อะไรบงั คบั ได ้ แตบ่ งั คบั ใจใหร้ ักหรอื ไมร่ ักกบั ใคร ยากครับ ตงั แตม่ รี ักแรก ผมก็รวู ้ า่ ผมคงจะรกั ใครอกี ครังยากขนึ แน่ ๆ หรอื ถา้ มจี รงิ ก็คงจะรกั จรงิ หวงั แตง่ เลยละ่ “งันกไู ปบอกนอ้ งเขาใหล้ ะกนั ” ผมพยกั หนา้ กม้ ปันงานตอ่

ผา่ นไปรว่ มสองชวั โมง ผมยดื เสน้ ยดื สาย เยน็ แลว้ ไอต้ ัวเล็กคงกําลังทํางานอยู่ เมอื วานฝน ตกหนักมาก ไมร่ วู ้ า่ มันไปทํางานยังไง ผมก็มวั แตย่ งุ่ ๆ กบั งานทสี ภาจนไมไ่ ดโ้ ทรถาม แตผ่ มไมใ่ ชพ่ วกตามหว่ งใครมากมายอยแู่ ลว้ โดยเฉพาะพวกทผี มคบดว้ ย นอกจากนดี และ คดิ ถงึ มากจรงิ ๆ น่ะนะ ผมยงั ไมร่ วู ้ า่ จะจัดมนั ไวใ้ นประเภทไหนของความสมั พันธด์ ี ผมวา่ คงตอ้ งใหร้ ะยะเวลาเป็ น เครอื งพสิ จู น์ ผมเดนิ ออกมาจากหอ้ ง เห็นตา่ ยนังอยบู่ นมา้ นังยาวรมิ ระเบยี ง “พเี อก” ตา่ ยรบี เดนิ เขา้ มาคลอ้ งแขนทันที ผมแกะออกเพอื ใหต้ า่ ยรรู ้ ะยะหา่ งระหวา่ งเรา ตา่ ยทาํ หนา้ เสยี “มอี ะไร ทําไมยงั ไมก่ ลับ เย็นแลว้ นะ” ผมบอกดว้ ยความเป็ นหว่ ง “คดิ ถงึ พเี อก” ตา่ ยยมิ จนเห็นฟันครบทกุ ซี เพราะรอยยมิ นแี หละ ผมถงึ ไดเ้ ลอื กคบดว้ ย “เย็นแลว้ ไปทานขา้ วกนั ไหมคะ” “พจี ะกลับไปทานทบี า้ น” ผมบอกตามจรงิ “ใหต้ า่ ยไปดว้ ยไดไ้ หมคะ” นอ้ งถามมาตรง ๆ ซงึ ถา้ ผมอยากฟันใครสกั คนตอนนี ผมคงรบั ปาก แตต่ อนนไี มอ่ ยากครับ ไมม่ อี ารมณ์ ปกตเิ ห็นนมตมู ๆ แบบนี ผมจะของขนึ แลว้ แตน่ ี ไมร่ วู ้ า่ เพราะเป็ นคนทเี คยทงิ หรอื เพราะ สาเหตอุ นื ตา่ ยยังไมห่ ยดุ กระตนุ ้ อารมณ์ผมดว้ ยการเบยี ดหนา้ อกอมึ ๆ เขา้ มาชดิ มงึ ชดิ มากเดยี วของกกู ็ขนึ หรอก

“พเี อก…” นอ้ งเรยี กเสยี งเบาปนเซก็ ซี แหมะ ยงิ เหน็ ปากแดง ๆ แบบนแี ลว้ อยากจบู แมป้ ากจะแดงเพราะ ลปิ กลอสมันวาวกเ็ ถอะ นําหอมกลนิ เยา้ ยวนลอยคลงุ ้ ไปทัว อดพาเอา หัวใจหวนั ไหวไมไ่ ด ้ ผมชอบผหู ้ ญงิ ทใี ชน้ ําหอมกลนิ นนี ะ ยัวยวนดี นอ้ งผมมนั กระตกุ นดิ หน่อยกบั หนา้ อกทเี บยี ดชดิ มากขนึ ตอนนไี มม่ คี นแลว้ เลยไมจ่ ําเป็ น ตอ้ งกลวั วา่ จะมใี ครมาเห็น สกั พัก ตา่ ยก็โอบคอผมไว ้ เคลอื นรมิ ฝีปากมากดจบู เบา ๆ นุ่มครับ รมิ ฝี ปากนุ่มเอามาก ๆ แตเ่ หนยี วกลอสกบั รบั รสหวานของกลอสนดิ หน่อย ไดอ้ ารมณ์ไปอกี แบบ สรปุ ผมตวดั ปลายลนิ รบั รสจบู หวาน ๆ นันทนั ที ผม คงเหมอื นแมว พอปลายา่ งเดนิ เขา้ มาใหก้ นิ ถงึ ที มหี รอื แมวจะยอมทงิ โอกาสนันไป ถงึ จะ รา้ งไปนาน แตถ่ า้ ถา่ นยงั มไี ฟ มันก็คเุ อาไดง้ า่ ย ๆ เหมอื นกนั ผมจบู กบั ตา่ ยอยนู่ านสองนาน กอ่ นสายตาจะเหลอื บไปเห็นใครบางคน ทยี นื มองผมตาคา้ ง อยเู่ งยี บ ๆ หา่ งออกไปไมเ่ กนิ สบิ เมตรบนทางเดนิ เดยี วกนั ผมรบี ดดี ตวั ออกหา่ งจากคนที กอดอยทู่ ันที หัวใจผมหลน่ วบู ไปอยปู่ ลายเทา้ คน ทยี นื อยหู่ า่ ง ๆ หลบุ ตาลงตํา กํากระดาษในมอื แน่นจนมนั ยับไปแถบ สกั พัก มอื ทกี ําแน่น กค็ อ่ ย ๆ คลายออก แลว้ เจา้ ตวั ก็กา้ วชา้ ๆ มาหาผมดว้ ยใบหนา้ นงิ เรยี บ หัวใจผมเตน้ โครมคราม กลัวระเบดิ จะลง “อาจารยช์ าตใิ หเ้ อานมี าใหเ้ ซน็ ” มนั พดู เรยี บ ๆ ยนื กระดาษมาให ้ ผมรบั มาถอื ไว ้ กวาดตามองผา่ น ๆ หยบิ ปากกาทเี หน็บ กระเป๋ าเสอื มาเซน็ ให ้ “ขอบคณุ ครับ” มนั ยนื มอื มารบั “ขอโทษฮะ ทรี บกวน”

มนั พดู เสยี งเรยี บ หันหลังเดนิ จากไปเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ คําถามแรก… มนั มาอยทู่ นี ไี ดย้ งั ไง เวลานมี นั ตอ้ งไปทํางานแลว้ นี และคําถามทสี อง… มนั ไมร่ สู ้ กึ อะไรกบั สงิ ทเี ห็นเลยรไึ ง “กาย” ปากผมเร็วกวา่ ความคดิ คนทกี ําลังกา้ วหา่ งออกไปชะงกั เทา้ คา้ งไวก้ บั ที มันไมไ่ ดห้ ันมามอง “วนั นไี มไ่ ดไ้ ปทํางานรไึ ง เวลานตี อ้ งอยทู่ รี า้ นแลว้ น”ี มนั หยดุ ยนื อยนู่ านมาก กอ่ นหันมามอง “พอดวี นั นผี มตดิ ทํารายงานเลยขอเขา้ ชา้ หน่อย แลว้ พรงุ่ นคี อ่ ยทํายาวอกี ท”ี มนั ตอบแคน่ ันแลว้ หนั หลังเดนิ ลวิ ๆ จากไปอยา่ งรวดเร็ว ผมอยากกา้ วไปดงึ แขนมนั ไว ้ แตร่ สู ้ กึ ผดิ แลว้ กจู ะรสู ้ กึ ผดิ ไปทําไมวะ ผมไมใ่ ชค่ นดที จี ะรสู ้ กึ แบบนี ควงผหู ้ ญงิ สองสามคนพรอ้ มกนั ก็บอ่ ย รถไฟชนกนั ก็บอ่ ย นเี ป็ น อกี หนงึ เหตกุ ารณท์ เี คยเกดิ ขนึ เทา่ นัน แตส่ ว่ นมากทกุ คนจะวนี แตกหรอื ไมก่ ็ปะทะคารมกนั บา้ ง ไมใ่ ชน่ งิ เงยี บ และเดนิ จากไป เหมอื นมัน ไมเ่ คยครับ ไมเ่ คยมใี ครเงยี บกบั ผมแบบนมี ากอ่ น คดิ ไปคดิ มากเ็ รมิ หงดุ หงดิ อะไรวะ จะหงึ จะหวงกนั บา้ งสกั นดิ ไมไ่ ดร้ ไึ ง กู จบู หญงิ ตอ่ หนา้ มงึ นะเวย้ เฮย้ ทมี งึ คยุ กบั ผชู ้ ายนดิ หน่อย ควนั ก็ออกหกู แู ลว้ นกี จู บู หญงิ นะ ถา้ มงึ ไมม่ า กลู ากเขาเขา้ หอ้ งไปฟันแลว้ มงึ จะวนี จะพดู จาดา่ ทอกหู น่อยก็ได ้ ไมใ่ ชเ่ ดนิ หนี แบบนี “เออ่ พเี อกคะ”

ตา่ ยเรยี กผมหวาด ๆ คงเพราะผมเรมิ ขมวดควิ ทําหนา้ ไมส่ บอารมณ์ “เรามาตอ่ กนั ดกี วา่ นะคะ” ตา่ ยหนั มาเชญิ ชวนดว้ ยนําเสยี งยัวยวน ผมกม้ มองใบหนา้ น่ารักนัน ตวดั กลับไปมองใครอกี คนทกี า้ วจากไป กม้ มองคนตรงหนา้ อกี ที แลว้ ตดั สนิ ใจ… กดจบู อกี ครัง เอาวะ กนิ กอ่ นละกนั ผมยนื จบู อยตู่ รงนันกอ่ นลากนอ้ งเดนิ เขา้ หอ้ งไป ผา่ นไปไดแ้ คส่ บิ นาที ผมก็หยดุ ทกุ กจิ กรรมลง หยดุ ไวแ้ คจ่ บู เทา่ นัน มนั หมดอารมณก์ ลางทาง จบู ไป กน็ กึ ถงึ แตร่ สจบู ของไอก้ ายไป ลบู ไลแ้ ผน่ หลังบางไป ก็นกึ ถงึ แตแ่ ผน่ หลังเนยี นเรยี บของมันไป ฟังเสยี งครางหวาน ๆ ไป แตด่ นั นกึ ถงึ เสยี งครางกระทอ่ นกระแทน่ ของมนั ไป สรปุ สตกิ กู ระเจงิ ผมกม้ ตดิ กระดมุ เสอื ทอี กอมึ ทะลักออกมาจนลน้ กลับทเี ดมิ “พเี อก ทําไมละคะ” “พนี กึ ไดว้ า่ มธี รุ ะ” ผมตดั บทแคน่ ัน เดนิ ออกจากหอ้ งไปโดยไมส่ นใจ รมณเ์ สยี ครบั นอ้ งผมหดหมดแลว้ และผมตอ้ งไปหามัน หาไอค้ นทที ําใหอ้ ารมณผ์ มเป็ นแบบ นี ผม เดนิ ไปทรี ถ สตารท์ เครอื ง นํารถออกอยา่ งรวดเร็ว ผา่ นไปนานแคไ่ หนแลว้ ไมร่ ู ้ ตอนนมี นั คงกําลังเดนิ ทางอยู่ ผมวนรถออกมาไดแ้ คห่ นา้ ตกึ กต็ อ้ งเหยยี บเบรกกะทันหนั จอ้ งมองแผน่ หลงั ของคนทผี มคนุ ้ เคย ทตี อนนกี ําลังยนื เผชญิ หนา้ อยกู่ บั ใครบางคน

แคแ่ ผน่ หลังผมก็จําไดแ้ ลว้ วา่ เป็ นใคร และคนทมี นั ยนื อยดู่ ว้ ย เป็ นหนงึ ในคนทผี มไมอ่ ยากให ้ มนั เขา้ ใกลท้ สี ดุ ในตอนนี “ไอโ้ อค๊ ” ผม ครางเรยี กเสยี งเบา กําลังจะตะบงึ รถเพอื ไปรับมันไปทํางาน แตก่ ช็ า้ กวา่ เมอื ไอโ้ อค๊ โอบ แผน่ หลังมนั แลว้ ดนั เขา้ ไปในรถ ผมกําพวงมาลัยแน่น หัวใจผมเหมอื นมเี พลงิ สกั สบิ ลกู โหมอยู่ “ไอโ้ อค๊ …ไอก้ าย” ทมี นั ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรกบั ผม เพราะมนั ก็มคี นอนื เหมอื นทผี มมหี รอื เปลา่ ผม กาํ พวงมาลัยแน่นขนึ รสู ้ กึ แน่นไปทัวทังอก ผมขบั รถตามมนั ไปเรอื ย ๆ ไมไ่ ดต้ ามตดิ มาก เพราะเดยี วมนั จําได ้ เสน้ ทางทไี ป คอื รา้ นทไี อต้ ัวเล็กมนั ทํางานอยู่ ยงั ดที มี นั ไมไ่ ดพ้ าออกนอกเสน้ ทาง ผม ขบั รถตามหลังมนั เวน้ ระยะหา่ งใหม้ อเตอรไ์ ซคเ์ กาะกลมุ่ กนั อยู่ อยา่ งนอ้ ยจะไดไ้ มเ่ ป็ นที สนใจ และผมก็ยงั มองเห็นสงิ ทอี ยภู่ ายในตวั รถนันได ้ รถจอดตดิ ไฟแดง ผมมองตรงไปดา้ นหนา้ และสงิ ทเี ห็นพาเอาผม ตอ้ งกาํ พวงมาลยั แน่นอกี ครัง ไอโ้ อค๊ มนั โนม้ ตวั ไปหาไอต้ ัวเล็กแลว้ ก็ทําทา่ นันอยนู่ านมาก กอ่ นผละออก ผมไมไ่ ดค้ ดิ ไปเองใชไ่ หม วา่ พวกมันกําลังจบู กนั อยู่ ผม เคลอื นตวั รถไปขา้ งหนา้ ชา้ ๆ ตามจังหวะของรถราทกี ําลงั ตดิ ไฟแดง ความรอ้ นโหมไป ทัวจนผมแทบจะระเบดิ และพรอ้ มทจี ะแผดเผาทกุ อยา่ งใหเ้ ป็ นจลุ ลง ตรงนี พอถงึ รา้ น ผมเห็นไอโ้ อค๊ เดนิ ประคองมนั ไปหลังรา้ นดว้ ยความหว่ งใย ผมจอดรถอยไู่ มไ่ กลพวกมนั เลอื กจดุ อบั สายตา แตส่ ามารถมองเห็นภายในตวั รา้ นได ้ ทมุ่ หนงึ แลว้ มันทํางานอกี สองชวั โมงก็กลับ ผมเลอื กทจี ะคอย คอยเวลาเพอื ดอู ะไรตอ่ อกี นดิ หน่อย กอ่ นตดั สนิ ใจทจี ะทงิ มนั หรอื เก็บมันไวต้ อ่ ผมนังคอย คอยอยอู่ ยา่ งนัน ตรงนัน นังมองมนั ทํางาน ผา่ นฟิลม์ ดําเลอื นลางของกระจกรถ

มองรอยยมิ ทมี ฉี าบใบหนา้ มันไวบ้ าง ๆ มนั ไกล แตก่ ย็ งั เห็นมนั ไดช้ ดั เจน จน ผา่ นไปถงึ สามทมุ่ หน่อย ๆ ผมเห็นมันออกมาในชดุ นักศกึ ษาเหมอื นเดมิ และตลอดระยะ เวลาทมี นั ทํางาน ไอโ้ อค๊ ก็มานังเฝ้ามันตลอด ผมเห็นพวกมนั มองตากนั ดว้ ย มนั เดนิ มาหาไอโ้ อค๊ กอ่ นทังคจู่ ะพากนั เดนิ มาทจี อดรถ ซงึ ก็คอื คนั ทอี ยเู่ ยอื งกับผมไปดา้ น หนา้ ผมขบั รถตามรถของพวกมนั ไปเรอื ย ๆ เหมอื น ๆ ตวั เองจะเป็ นโรคจติ ผมไมเ่ คยเป็ น แบบนกี บั ใครมากอ่ น ถา้ ใครไมต่ อ้ งการผม ผมก็ไมง่ อ้ แตผ่ มยงั ไมเ่ คยเป็ นทไี มต่ อ้ งการ เลยไมร่ คู ้ วามรสู ้ กึ มนั เป็ นไง แตต่ อนนผี มวา่ ผมกําลังรับรส ความรสู ้ กึ นันแลว้ และผมกําลังหงึ หวงมนั รถจอดหนา้ บา้ น ผมจอดหา่ งออกไป กา้ วลงจากรถ ยนื รอจนกวา่ ไอโ้ อค๊ จะออกมา มนั หาย ไปเกอื บครงึ ชวั โมง เป็ นครงึ ชวั โมงทผี มทรมานเป็ นทสี ดุ ตอนนพี วกมนั กําลังทําอะไรกนั อยู่ อยใู่ นทา่ ไหน มนั จะครางแบบไหน ถา้ ไมใ่ ชผ่ ม ตวั มันจะสนั ไหม มนั จะครางเรยี กชอื ใคร ผมหรอื ไอโ้ อค๊ ไอเ้ ชยี !! นอนกบั ไอโ้ อค๊ มันคงจะครางเรยี กชอื มงึ หรอกนะ ผมดา่ ตวั เองในใจ ผมหลบั ตาลงแน่น นกึ ถงึ เรอื นรา่ งมันทผี มเคยสมั ผสั นกึ ถงึ ทกุ ความรสู ้ กึ และสายตามันที ทอดมองมาทผี มดว้ ยดวงตาหยาดเยมิ แคค่ ดิ รา่ งกายผมมันก็รอ้ นรมุ่ ขนึ มาทันที ผมยนื กําหมดั แน่น

และ ประตหู นา้ บา้ นก็เปิดออก ไอต้ วั เล็กทําหนา้ เหมอื นคนหมดแรงเดนิ ออกมาสง่ ไอโ้ อค๊ ทรี ถ มนั ยกมอื เกลยี แกม้ เนยี นทผี มชอบหอมนันประจํา ไอต้ ัวเล็กยมิ ใหเ้ บาบาง แลว้ ไอโ้ อค๊ ก็หัน หลงั เดนิ ขนึ รถขบั จากไป มงึ ฟัดกนั จนกายโทรมขนาดนันเลยเหรอวะ ไอต้ วั เล็กมองตามรถคนั นันจนลับสายตา หนั หลังเดนิ กลบั เขา้ บา้ นไป ผมกา้ วตามมันไปเงยี บ ๆ เหมอื นทผี มเคยทํา ไม่ รวู ้ า่ มันเป็ นพวกรตู ้ วั ชา้ หรอื วา่ ผมเป็ นพวกยอ่ งเบาจัด ๆ กนั แน่ มนั ถงึ ยงั ไมร่ ตู ้ ัว แลว้ ถา้ เป็ นคนอนื ทไี มใ่ ชผ่ มละ่ มันจะถกู ทําอะไรไหม แตก่ อ่ นมันอยกู่ บั แม่ แตต่ อนนมี นั อยคู่ นเดยี วแลว้ อนั ตรายรอบดา้ น แตม่ นั กลับไมร่ ะวงั ไมร่ ะวงั อะไรเลย ไมว่ า่ จะคนอนื …หรอื กบั ตวั ผม ทันทที มี นั เปิดประตอู อก ผมก็ผลักบานประตแู ทน มันหนั มามองหนา้ ตนื “พเี อก” ผมดนั ประตปู ิดลง เขยบิ เขา้ ไปชดิ ใชส้ ายตากวาดมองไปทัว ตงั แตห่ ัวจรดเทา้ “พเี คยบอกวา่ ไง” ผมใชเ้ สยี งเย็นกบั มัน “อะ อะไร” มนั ถามกลับกกุ กกั กา้ วถอยไปดา้ นหลัง “นายเป็ นของพกี าย นายเป็ นของพ”ี ผมกระชากมันเขา้ มาใกล ้ แลว้ กดจบู สดุ แรง คนคนนเี ป็ นของผม และผมจะไมย่ อมใหใ้ ครมาแยง่ ไปไดเ้ ป็ นอนั ขาด Kiss Love ♥ [41] โรคจติ [กาย...♥] ผม ครางดว้ ยความเจ็บปวด เมอื พเี อกเบยี ดชดิ รา่ งลงมาครงั แลว้ ครงั เลา่ ผมทําไดเ้ พยี งคราง พรา่ รอ้ งขอความเห็นใจ สองขาผมถกู จับแยกออกกวา้ ง ในขณะทที อ่ นลา่ งถกู กระหนําลงมา

จากคนทที ําใหผ้ มรอ้ งไหว้ นั นี “พเี อก” ผมครางดว้ ยนําเสยี งแหบแหง้ หลับตาลงรับแรงกระแทกกระทันทกี ระชนั เขา้ มาไมห่ ยดุ แรง โหมรนุ แรงทเี ต็มไปดว้ ยเพลงิ รอ้ น พเี อกทําแบบนที ําไม ทังทพี กี ็มอี ะไรกบั ผหู ้ ญงิ คนนันมาแลว้ แลว้ ทําไม ยังมาทําแบบนกี บั ผมอกี นําตา ผมไหลพรากจากดวงตารว่ งหลน่ ลงมาขา้ งแกม้ เสยี งครางแหบแหง้ ผมดงั กอ้ งไปทวั แตค่ งไมด่ ังเขา้ หู ของคนทยี งั โหมแรงอยดู่ า้ นบน พมี นั จบั ผมพลกิ ควําลงกบั โซฟา แลว้ จัดการสอดใสเ่ ขา้ มาอกี ครัง “เจบ็ !” ผม รอ้ งขอความเห็นใจ แตส่ งิ ทไี ดค้ อื แรงกระแทกทเี พมิ มากขนึ ผมจําตอ้ งกางขาออกกวา้ ง เพอื ใหส้ งิ นันเขา้ มาไดโ้ ดยทตี ัวเองไมเ่ จ็บปวดมาก ไปกวา่ นี เหมอื น ๆ พายจุ ะหยดุ ลงหลงั จากความอนุ่ ซา่ นแผข่ ยายไปทัวทังภายใน ผมหอบแฮก่ หายใจเขา้ ปอดแทบไมท่ ัน เหน็ดเหนอื ยไปกบั ความเสยี วซา่ นผสมเจ็บปวดทไี ดร้ ับ แลว้ สงิ ทอี ยภู่ ายในก็กระตกุ เบา ๆ ผมครางตามสงิ นัน กอ่ นพมี นั จะเออื มมอื มาอดุ ปากผมไว ้ แลว้ จัดการกระหนําความรอ้ นเขา้ มาอกี ครัง เจ็บครบั พเี อก ผมเจ็บ ไมใ่ ชท่ รี า่ งกาย แตเ่ ป็ นหวั ใจผม ทมี นั เจ็บ ทพี เี ห็นผมเป็ นเพยี งแคเ่ ครอื งระบาย ทไี มเ่ คยพอสาํ หรับตวั พี เคยอา่ นแตใ่ นนยิ ายทพี ระเอกขม่ ขนื นางเอกจนสลบ ตอนนผี มรับรสนันดว้ ยตวั เองแลว้ ผมตนื ขนึ มาอกี ครังในตอนเชา้ ของอกี วนั ระบม…

เป็ น ความรสู ้ กึ เดยี วทรี ับรไู ้ ดใ้ นตอนนี ผมขยบั ตวั เบา ๆ ตวั รา้ วเป็ นไงผมรซู ้ งึ อกี ครงั มันเจบ็ ไมต่ า่ งกบั วนั แรกทผี มโดนพมี นั พรากจนิ ไปเลย พมี นั กอดผมไวใ้ นออ้ มแขนแน่น ผมขยับตวั เพมิ อกี นดิ พมี นั ก็สะลมึ สะลอื ตนื ตาม คงเจ็ดโมงแลว้ เพราะเป็ นเวลาตนื นอนของผม พมี นั เหวยี งตวั ขนึ มาครอ่ มผมไว ้ ซกุ หนา้ กบั ซอกคอผมรนุ แรง ฟันคมไลง่ บั ไปทัวจนผมเจ็บ ไปหมด “พอ…” ผมคดิ วา่ ผมใชเ้ สยี งทงั หมดทมี นี ะ แตท่ ําไมมนั ถงึ ไดเ้ บาหววิ โรยแรงขนาดนี พเี อกชะงกั หยดุ การกระทํากา้ วรา้ วมามอง ผมกําลังรอ้ งไหอ้ กี แลว้ ผมคดิ วา่ นําตาผมมันหมดไปตงั แตเ่ มอื วานแลว้ ซะอกี ไปกบั การกระ ทําของพเี อก ไปกบั ภาพทเี ห็น ครัง สดุ ทา้ ยทผี มรอ้ งไห ้ คงเป็ นตอนทพี อ่ เลกิ กบั แม่ พอ่ หอบเสอื ผา้ เดนิ ทางออกจากบา้ นไป ผมจําไดว้ า่ รอ้ งไหห้ นักมาก รอ้ งไปเป็ นวนั เลย ผมเลยสญั ญากบั ตวั เองไวว้ า่ จะไมร่ อ้ งอกี แลว้ ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขนึ ผมจะเขม้ แขง็ แตแ่ ลว้ เมอื วาน ผมกลับรอ้ งไหข้ นึ มาดอื ๆ รอ้ งทัง ๆ ทไี มอ่ ยากรอ้ ง รอ้ งไปกบั ภาพทเี ห็น ผม ยนื มองคนสองคนจบู กนั อยนู่ าน ไมไ่ ดอ้ ยากมอง แตข่ ามนั แขง็ จนกา้ วไมอ่ อก จนพเี อก มนั เงยหนา้ ขนึ มาเห็น ผมถงึ ตงั สตไิ ด ้ ผมพยายามระงบั กอ้ นอะไรบางอยา่ งทคี ังคา้ งอยทู่ อี ก กา้ วชา้ ๆ ไปยนื กระดาษงานให ้ ผมไมน่ ่ารบั หนา้ ทนี เี ลย อตุ สา่ หด์ ใี จ เพราะจะไดเ้ จอพเี อกอกี ครัง แตผ่ มเสยี ใจ เมอื สงิ ทผี ม เห็นไมใ่ ชส่ งิ ทผี มตอ้ งการ พี มันไมส่ ํานกึ อะไร ถามกลับผมดว้ ยนําเสยี งธรรมดา ผมหันหลังพรอ้ มนําตาทรี ว่ งหลน่ ลงมา เป็ นสาย นําตาทผี มไมค่ ดิ จะใหพ้ มี นั ไดเ้ ห็น ผมไปยนื หลบอยหู่ ลังกําแพงตรงบนั ได หันกลับไปมองอกี ที เพอื จะไดเ้ ห็นวา่ พมี นั จบู กบั ผหู ้ ญงิ คนนันอกี ครัง แลว้ ก็พากนั เดนิ เขา้ หอ้ งไป ผมไดแ้ ตย่ มิ กบั ตวั เอง กร็ ู ้ ๆ กนั อยู่ วา่ ตวั เองคงไมไ่ ดเ้ ป็ นคนู่ อนเพยี งคนเดยี วของพมี นั ผมจับจที คี อผมแน่น มันเป็ นสงิ เดยี วทพี เี อกทําใหผ้ ม หรอื พมี นั จะทําสงิ นใี หก้ บั คนู่ อนทกุ คน ‘You're mine’ แลว้ คําคํานี พแี กมไี วใ้ หผ้ มคนเดยี ว หรอื มไี วใ้ หใ้ ครหลาย ๆ คน ผมไมร่ ู ้ ผมเดนิ ไรแ้ รงลงมา จากตกึ จนพโี อค๊ เขา้ มาทักดว้ ยความตกใจทเี ห็นผมเดนิ รอ้ งไหล้ งมา พมี นั พยายามปลอบ ใหญ่ ผมก็ไดแ้ ตย่ นื รอ้ งไหไ้ ปเงยี บ ๆ ใหพ้ มี นั ปลอบ

ผม ไมไ่ ดส้ ะอนื ไมไ่ ดป้ ลอ่ ยโฮ ไมม่ เี สยี งใด ๆ เล็ดลอดออกมา แคป่ ลอ่ ยใหน้ ําในดวงตา ไหลรนิ ลงมาเฉย ๆ เหมอื นกบั เปิดกอ็ กใหน้ ํามันไหล ชําระลา้ งความเสยี ใจใหห้ ายไป พโี อค๊ พยายามเชด็ นําตาใหผ้ มตลอด ผมปลอ่ ยใหพ้ แี กเชด็ ไปเรอื ย ๆ จนถงึ รา้ น ผมถงึ ได ้ เรยี กสตติ ัวเองกลบั มา และดงึ นําตากลับเขา้ ไปภายใน พโี อค๊ นังรอเป็ นเพอื น และอาสาจะ พากลับ ผมไมว่ า่ อะไร สวมหนา้ กากทพี อ่ เคยใหเ้ อาไว ้ หนา้ กากแหง่ ความอดทน พอ่ บอกวา่ ถา้ ออ่ นแอมาก ๆ และอยากจะเขม้ แขง็ แตม่ นั ทําไมไ่ ด ้ ก็ใหห้ ยบิ หนา้ กากนขี นึ มา สวม และคดิ วา่ ตวั เราไมใ่ ชต่ ัวเรา ใหเ้ วลามนั ผา่ นไป แลว้ คอ่ ยถอดหนา้ กากออก ตอนแรกผมไมเ่ ขา้ ใจ แตต่ อนนผี มรคู ้ วามหมายทพี อ่ ตอ้ งการจะสอื แลว้ วนั นผี มหยบิ หนา้ กาก อนั นันมาสวมและทํางานไปเรอื ย ๆ จนครบสองชวั โมง พอเลกิ งาน พโี อค๊ ก็พาผมกลบั พแี กถามผมตอนเขา้ บา้ นวา่ ไหวไหม เพยี ง คําถามเดยี ว หนา้ กากทผี มสวมมาตลอดสองชวั โมงถกู กะเทาะออก ผมรอ้ งไหอ้ กี ครัง โดยมพี โี อค๊ ยนื โอบผมเอาไว ้ ใหอ้ กกวา้ ง ๆ เป็ นทพี ักพงิ ลบู หวั ปลอบประโลม ไลน้ ําตาที ไหลไมห่ ยดุ ออกไป พแี กไมถ่ ามถงึ สาเหตทุ ที ําใหผ้ มรอ้ งไหแ้ มแ้ ตน่ ดิ เดยี ว สงิ ทแี กทํา คอื เฝ้าปลอบใจผม จนผม ดขี นึ ผมขอเวลาอยคู่ นเดยี ว ผมตอ้ งการกําจัดความรสู ้ กึ แย่ ๆ นที งิ ไป ผมตอ้ งการมคี วามสขุ เพราะงัน ผมตอ้ งขอเวลาเพอื เขยี ความทกุ ขท์ งิ ไปกอ่ น พโี อค๊ เขา้ ใจ แมจ้ ะเป็ นหว่ ง แตก่ ็ยนิ ยอมทจี ะจากไป แตท่ ันทที ผี มเปิดประตู ตน้ เหตแุ หง่ ความทกุ ขข์ องผม ก็มายนื อยตู่ รงนี ตาม มาอยา่ งเงยี บเชยี บ ยนื อยดู่ า้ นหลังผม ใชป้ ลายมดี กรดี แทงผมผา่ นสายตาคมเขม้ ผา่ น คําพดู เยอื กเย็น กรดี แทงลงมาครงั แลว้ ครังเลา่ ใหผ้ มดบั สลายลง แลว้ ใชเ้ รอื นรา่ งสงู ใหญ่ นัน เป็ นดงั กอ้ นหนิ ทบั ถมลงมาสรา้ งความปวดรา้ วใหผ้ มตลอดทังคําคนื ผมมองคนทชี ะงกั เพราะเหน็ นําตาทกี ําลังไหลพรากของผม ผมกดั ฟันเมม้ ปากแน่น หลบุ เปลอื กตาลงตําหนดี วงตาทกี ําลังสบั สนนัน ผมไมส่ น ผมไมแ่ คร์ คนทไี มค่ ดิ จะแครผ์ ม และเห็นรา่ งกายนเี ป็ นเพยี งแคเ่ ครอื งระบาย อารมณอ์ กี ตอ่ ไป

“ไป…” ผมพดู เสยี งเบา “ออกไป...\" ผสมพรา่ เลอื น แรงกดทขี อ้ มอื ผมเพมิ นําหนักขนึ ไปอกี ผมชอ้ นตามอง ดวงตาคมทกี ําลังสบั สนเมอื กแี ปรเปลยี นเป็ นเพลงิ รอ้ นขนึ มาอกี ครัง ผมหลบุ เปลอื กตาลง ปิดแน่นเพอื กรดี นําตาออกไปใหห้ มด “ออกไป” ผมบอกอกี ครัง “ไอโ้ อค๊ มนั มดี อี ะไร” พมี นั ถามกลบั เสยี งเครยี ด ผมชอ้ นตามอง เห็นพมี นั บดกรามแน่น จอ้ งตาผมเขม็ง แลว้ พโี อค๊ มาเกยี วอะไรดว้ ย “ปลอ่ ย” “พถี ามวา่ ไอโ้ อค๊ มนั มดี อี ะไร!!” พมี นั ตะคอกถามจนผมสะดงุ ้ นําตาผมไหลพรากลงมาอกี ครัง “พเี อก…” ผมครางเรยี กเสยี งแผว่ “ปลอ่ ย...” รอ้ งขอดว้ ยนําเสยี งแหบพรา่ ยงิ กวา่ เดมิ “กาย!!” พมี นั ตะโกนเสยี งดงั ซกุ หนา้ กบั ซอกคอผมอกี ครัง “นายเป็ นของพนี ะกาย ของพ!ี !” “ผมไมไ่ ดเ้ ป็ นของพ!ี !” ผมตะโกนกลบั ใบหนา้ ทซี กุ อยเู่ งยขนึ มามองดว้ ยความไมพ่ อใจ “นายเป็ นของพ!ี !” พมี นั กระชากเสยี งกลับ “แตพ่ ไี มไ่ ดเ้ ป็ นของผม…” ผมหยดุ เสยี งตัวเองไปนาน “...เพยี งคนเดยี ว” กอ่ นคําพดู สดุ ทา้ ยจะหลดุ ออกมาตาม แตม่ นั ก็แผว่ เอามาก ๆ จนผมไมแ่ น่ใจวา่ พเี อกจะ

ไดย้ นิ ไหม ผมกลนื นําลายในคอเบา ๆ “ปลอ่ ยผมไดแ้ ลว้ ปลอ่ ยผมไป พอแลว้ พเี อก ปลอ่ ยผมไปเถอะ พมี คี นคอยอยเู่ คยี งขา้ งพตี ัง เยอะ ผมไมอ่ ยากเป็ นหนงึ ในนัน” ผมบอกไป แมน้ ําเสยี งจะแหบแหง้ และโรยแรงแลว้ ก็ตาม พมี นั จอ้ งผมกลบั มา่ นนําทกี ําลังไหลหลน่ ในดวงตาผม ทําใหใ้ บหนา้ พเี อกพรา่ เลอื นไปชวั ขณะ อยากเชด็ มันออก อยากกาํ จัดมนั ทงิ ไป สญั ลักษณแ์ หง่ ความออ่ นแอ แตต่ อนน…ี สองแขนผมถกู กดไว ้ มอื ยงั ไรอ้ สิ ระ เชด็ ก็ไมไ่ ด…้ หยดุ รอ้ งกไ็ มไ่ ด ้ ไมม่ พี โี อค๊ อยตู่ รงนี ไมม่ ใี ครมาชว่ ยเชด็ ผมเลยไดแ้ ตป่ ลอ่ ยให ้ นําตาไหลรว่ งอยอู่ ยา่ งนันเป็ นทาง ผมมองไมเ่ ห็นพเี อกแลว้ ภาพตรงหนา้ มันขาวโพลนไปหมด แต่ แลว้ อยู่ ๆ แขนผมขา้ งหนงึ ก็รสู ้ กึ เบาหววิ แรงกดหนักเมอื กหี ายไปแลว้ กอ่ นจะรสู ้ กึ วา่ นวิ ของใครบางคนกําลังเช็ดนําตาออกใหเ้ บา ๆ ผมกะพรบิ ตาไลห่ ยาดนําอกี เม็ดทงิ ไป ใบหนา้ คมเขม้ หลังมา่ นนําขาว ๆ แลดอู อ่ นโยนจนนา่ แปลกใจ “พไี มไ่ ดน้ อนกบั ผหู ้ ญงิ คนนันนะกาย” พมี นั พดู แคน่ ัน ผมกะพรบิ ตามองอกี ที ไมไ่ ดน้ อนไดไ้ ง เหน็ ลากเขา้ หอ้ งกนั ขนาดนัน “ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งโกหกผมหรอก” “พไี มไ่ ดน้ อนกบั เขา พแี คล่ ากเขาเขา้ หอ้ งหวงั ทํา แตพ่ ที ําไมไ่ ด”้ พมี นั กม้ จบู ซบั นําตาขา้ งซา้ ยทกี ําลงั ไหลรนิ ของผม “เพราะในหวั พมี แี ตภ่ าพของกาย” ผมกะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองคนตรงหนา้ “พจี ะไปนอนกบั ใครไดล้ ะ่ ตอนน”ี

พมี นั เลอื นไปจบู ซบั ทนี ําตาอกี ขา้ ง “เพราะเวลาจะนอนกบั ใคร ก็เหน็ คนคนนันเป็ นนายไปซะหมด” พมี นั ยกหนา้ ขนึ มามองตาผม หา!! เป็ นกเู นยี นะ? เห็นพวกผหู ้ ญงิ ไซส์ 36 เป็ นอกแบน ๆ เนยี นะ!! “ถงึ จะมนี มใหญ่ ๆ มาลอยอยตู่ รงหนา้ แตภ่ าพทพี คี ดิ ถงึ มแี คห่ ัวนมเม็ดเล็ก ๆ เทา่ เม็ดองนุ่ นี เทา่ นัน” คําพดู มาพรอ้ มกบั การกระทํา พเี อกกม้ กดั หัวนมผมเบา ๆ จนผมผวาเฮอื ก มงึ ไมต่ อ้ งสาธติ เสมอื นจรงิ ขนาดนกี ไ็ ด ้ “พอสมั ผสั ใคร ก็จะนกึ ถงึ แตเ่ รอื นรา่ งน”ี คํา พดู มาพรอ้ มกบั การกระทําอกี แลว้ พเี อกลบู มอื ผา่ นรอ่ งเอวผมเบา ๆ ไปทขี า้ งสะโพก บบี แรงทแี กม้ กน้ จนผมผวาเฮอื ก เผลอหลับตาลงดว้ ยความวาบหวาม เฮย้ ! กไู มไ่ ดอ้ อ่ นไหวนะ กแู คช่ นิ มอื ! ผมปรอื ตามองคนหนื ตรงหนา้ “พอจบู กบั ใคร…” พมี นั หยดุ นงิ จอ้ งมาทปี ากผม จนผมตอ้ งเมม้ แนน่ เพอื หลบหนี กอ่ นคลายออกมาเลยี มันเบา ๆ เพราะความเมอื ย “พกี ็นกึ ถงึ แตร่ สจบู ของกาย” แลว้ พมี นั ก็กม้ จบู ผมอกี ทเี บา ๆ และโหมแรงขนึ เรอื ย ๆ จนผมครางสะทา้ น วาบหววิ จนคราง หนักตามมา พมี นั ดงึ หนา้ ขนึ มาจอ้ งตาผมอกี ครัง “พอฟังเสยี งใครคราง แตใ่ นหวั พี กลบั จําไดแ้ คเ่ สยี งครางของนายเพยี งคนเดยี ว” กวู า่ มงึ อาการหนักแลว้ นะ

ผมนอนนงิ ครบั ไมไ่ ดแ้ สดงอาการอะไรออกไป นอกจากกะพรบิ ตาแสดงความปัญญาออ่ น ของตวั เองออกมา “พบี อกความรสู ้ กึ ของพตี รง ๆ ไมไ่ ดน้ ะกาย แตต่ อนนใี นหัวพมี แี ตเ่ รอื งของนาย…เรอื นรา่ ง ของนาย...และเสยี งของนาย” เออ่ ใหก้ พู าไปหาจติ แพทยไ์ หม มงึ เขา้ ขนั โรคจติ แลว้ นะ “และพไี มต่ อ้ งการใหใ้ ครมาแตะตอ้ งนายดว้ ย” พี มันพดู เนบิ ๆ เคลอื นมอื ทกี าํ ลังยบุ ยับรา่ งกายผมมาเลน่ บทโหดของป๋ าพศิ าลตอ่ สองมอื ใหญก่ ดตน้ แขนผมแน่น สายตาทเี คยนุ่มนวลเมอื กี แปรเปลยี นเป็ นเพลงิ รอ้ น “แตน่ ายกลับยอมยกรา่ งกายนใี หค้ นอนื งา่ ย ๆ” “ผมเปลา่ ” ผมปฏเิ สธทันที พมี นั สง่ สายตาดา่ ทอ “แลว้ ทพี เี ห็นละ่ คอื อะไร” ผมงงครบั “แลว้ พเี หน็ อะไร” ผมถามกลบั กจู ะไดต้ อบมงึ ถกู “เห็นไอโ้ อค๊ มนั กอดนายทมี หา’ลัย” “นันเพราะผมกําลังรอ้ งไห ้ พโี อค๊ เขาเลยปลอบ” พมี นั นงิ ไป “แลว้ บนรถตอนตดิ ไฟแดงอกี ” ผมพยายามนกึ ตอนไหนวะ ถา้ ใกลส้ ดุ ก็คงเป็ นตอนพโี อค๊ เชด็ นําตาใหผ้ ม “พโี อค๊ คงกําลังเชด็ นําตาใหผ้ มอย”ู่ เพราะตอนนันใกลท้ สี ดุ แลว้ แรงบบี ทมี อื ผมหนักขนึ ไปอกี

มนั จะโมโหอะไรเนยี ! กอ่ นจะคลายออกเมอื ผมเบห้ นา้ แสดงความเจ็บปวด “ไหนจะใหม้ นั มานังมองตาเยมิ ในรา้ นกาแฟอกี ” “นันเพราะพเี ขาเป็ นหว่ งผม เลยอาสาจะมาสง่ ตอนผมเลกิ งาน” “แลว้ หายเขา้ มาในบา้ นกนั ตงั นานสองนาน” “เพราะผมรอ้ งไหอ้ กี ครัง จนพเี ขาตอ้ งคอยปลอบไง” ผมหลบุ เปลอื กตาลงตํา สรปุ กมู แี ตร่ อ้ งไหก้ บั รอ้ งไหใ้ ชไ่ หมเนยี ทําตวั แตว๋ แตกไปได ้ แตเ่ ดยี วนะ… มงึ เห็นกตู ังแตก่ ลู งมาจากชนั บน งนั พมี นั ก็ไมไ่ ดจ้ กึ อะดยึ กบั ผหู ้ ญงิ คนนันน่ะสิ เพราะจําไดว้ า่ ไมก่ นี าทเี อง คนอยา่ งพเี อก ถา้ คดิ จะเอาใคร คงไมไ่ ดเ้ อาแคส่ บิ นาทแี น่ ๆ (ถา้ สบิ ชวั โมง น่าเชอื ถอื กวา่ อกี ) แอบดใี จครบั แตเ่ ดยี วนะ… พมี นั เห็นพโี อค๊ เชด็ นําตาใหผ้ มในรถ… งนั กแ็ ปลวา่ พมี นั ก็ขบั รถตามมาตลอดน่ะสิ โรคจติ ไดอ้ กี คดิ ในแงร่ า้ ยไวค้ รบั แตแ่ อบดใี จหน่อย ๆ โดนพเี อกตามเชยี วนะ แตเ่ ดยี วนะ… พี มันเห็นพโี อค๊ มานังมองผมตาเยมิ (จรงิ ๆ มองธรรมดานันแหละ พแี กคดิ ไปเองมากกวา่ ) แลว้ พเี อกมองมาจากมมุ ไหน ในรา้ นก็ไมเ่ ห็นมี หรอื วา่ พมี นั จะแอบมองผมจากมมุ อนื โรคจติ ไดอ้ กี (แตด่ ใี จอกี แลว้ ครับ)

ขอเดยี วอกี รอบนะ… พมี นั เห็นพโี อค๊ หายเขา้ มาในบา้ น แลว้ พมี นั ก็ตามผมมาตอนพโี อค๊ กลับไปพอดบิ พอดี สรปุ … พมี นั ตามผมมาตลอดทางงนั เหรอ “พตี ามผมมา” ผมถามหลังจากตงั สตไิ ด ้ พมี นั ชะงัก สรปุ … มงึ เองก็เพงิ รตู ้ วั ใชไ่ หม วา่ ตามกมู า “ใช”่ แลว้ มันก็ยอมรับงา่ ย ๆ มงึ เลน่ ตวั หน่อยก็ได ้ เถรตรงไปไหน “โรคจติ ” โอ ้ ปากมงึ หนอ ไอก้ าย เห็นพมี นั กระตกุ ยมิ มมุ ปาก ประหนงึ ยอมรับขอ้ กลา่ วหานัน มนั ทําหนา้ เหยี ม กม้ มาจนเกอื บ ชดิ ตวดั ปลายลนิ บง่ บอกความจติ ออกมาเต็ม ๆ ผมชกั เรมิ หวาด ๆ แลว้ ครบั หรอื วา่ พเี อกจะเป็ นโรคจติ จรงิ ๆ “สรปุ นายไมไ่ ดม้ อี ะไรกบั ใคร” “ม”ี ผมตอบสนั ๆ แรงกดหนักทแี ขนแรงขนึ จนผมเบห้ นา้ ดวงตาคมทที อแสงออ่ นลงเมอื กี โหม เพลงิ ขนึ มาใหม่ มงึ ขโี มโหไปไหม เดยี วกเ็ ป็ นความดนั หรอก “ใคร!!!” พมี นั กระชากถามเสยี งเขม้ ผมเมม้ ปากแนน่ อดทนตอ่ ความเจ็บทกี ดมา มงึ นโี รคจติ เห็น ๆ