(Y) Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1

…ของกเู อง = = พอผา้ ขาวถกู เปิดออกจนหมด สงิ ทเี ห็นกค็ อื … เด็ก หญงิ ในชดุ แมว้ คนหนงึ กําลังนังยอง ๆ อยบู่ นพนื ดนิ หนา้ ตามอมแมม แกม้ ซา้ ยเปือน คราบนํามกู ไปแถบ ผมสนั เตอ่ หนา้ มา้ เสอื ผา้ ลยุ่ ๆ มอื ถอื ขนมกําลังเคยี วตยุ ้ ๆ ไมส่ นใจเลน่ กบั เพอื น ๆ ภาพเด็กซกมก คอื … ภาพแรกไดร้ างวลั ก็วา่ องึ แลว้ นภี าพผมไดต้ ังสองรางวลั เชยี ว “และเจา้ ของรางวัลทสี องนี ก็เป็ นเจา้ ของเดยี วกบั เจา้ ของรางวลั ทสี ามคะ่ ” ผคู ้ นในงานพากนั ฮอื ฮา มองมาทางผมเป็ นตาเดยี ว ไมต่ อ้ งมองกนั ก็ได ้ กอู าย พวก พเี อกพากนั โหฮ่ วิ เฮดงั ลนั แสดงความดใี จเวอร์ ๆ เหมอื นตวั เองเป็ นเจา้ ของภาพนันซะ เอง ผมกม้ หนา้ ดว้ ยความอบั อาย พเี อกแตะไหลผ่ มเบา ๆ พอ ๆ กบั ไอเ้ ตย้ ทตี บหลังตบไหล่ ผมยกใหญ่ รนุ หลังใหข้ นึ เวทอี กี รอบ “ไปเหอะมงึ ” มันพดู ยมิ ๆ ผมจํา ตอ้ งเดนิ ขนึ เวทอี กี รอบดว้ ยทา่ ทางเก ้ ๆ กงั ๆ ยงิ กวา่ เดมิ ดกี รคี วามอายมากกวา่ เดมิ อกี หลายรอ้ ยเทา่ คณุ ชรนิ ทรย์ มิ อบอนุ่ ใหเ้ หมอื นเคย งานนไี มต่ อ้ งจับมอื ไมต่ อ้ งพดู จา ทักทายแนะนําตวั กนั แลว้ “รไู ้ หม ผมชอบภาพนเี พราะอะไร” ผมสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธ “เพราะคณุ เลอื กมองในมมุ ทคี นอนื ไมม่ องยังไงละ่ ”

ผมกระพรบิ ตาปรบิ ๆ ตามแบบฉบบั ของตวั เอง หรอื ทไี อเ้ ตย้ มันเคยบอกไวว้ า่ ..กระพรบิ ตาก วนสน้ นันแหละ… “เป็ นภาพทใี หค้ วามรสู ้ กึ เหมอื นโอบลอ้ มไปดว้ ยตวั ตนทแี ทจ้ รงิ ของบคุ คลนะ่ ” คณุ ชรนิ ทรว์ า่ ตอ่ ผมอมยมิ พธิ กี ร ถามคําถามเดมิ ครบั ผมก็ตอบไปตามจรงิ พวกทอี ยขู่ า้ งลา่ งพากนั ปรบมอื กนั ยกใหญ่ ผมยมิ เขนิ กําลังจะกา้ วลงจากเวที แตค่ ณุ ชรนิ ทรร์ ังไวก้ อ่ น “ไมต่ อ้ งลงหรอก อยดู่ ว้ ยกนั นแี หละ” ผม ทําหนา้ งง ๆ แตค่ ณุ ชรนิ ทรช์ วนซะอยา่ ง ไมข่ ดั ศรัทธาอยแู่ ลว้ ผมยนื ตกประหมา่ อยขู่ า้ ง ๆ พอมองลงไปบนเวที เห็นพวกพี ๆ เป่ าปาก ยกไมย้ กมอื ทักทายกนั ใหญ่ สว่ นพเี อกแคย่ นื กอดอก สง่ ยมิ บางเบามาใหเ้ ทา่ นัน ใน ระหวา่ งทพี ธิ กี รกําลังพดู เพอื เตรยี มประกาศรางวัลทหี นงึ ผมก็ยกกลอ้ งขนึ มาถา่ ยคนดู ซงึ เป้ าหมายแรกก็คอื เขาคนนัน ผมกดถา่ ยไปภาพหนงึ พเี อกมองตาผมผา่ นเลนกลอ้ ง คลปี ากสง่ ยมิ บาง ๆ มาให ้ ผมยมิ รับ แลว้ กดถา่ ยไปอกี แชะ “รางวลั ทหี นงึ ” ผมแพนกลอ้ งกลบั ไปทภี าพตอ่ แตเ่ นอื งดว้ ยตัวเองอยบู่ นเวที จงึ ตอ้ งเลอื นไปดา้ นหนา้ เวที นดิ ๆ แลว้ เอยี งตวั เพอื ถา่ ยภาพ คณุ ชรนิ ทรเ์ คลอื นผา้ ขาวขนึ จากภาพเพยี งเสยี วเดยี วแลว้ หยดุ เอาไวแ้ คน่ ัน สงิ แรกทผี มเห็น คอื แสงสสี ม้ ๆ ผมกดถา่ ยไปแชะหนงึ แลว้ ลดกลอ้ งลง ผมเงยหนา้ มองรอยยมิ บาง ๆ จากคณุ ชรนิ ทร์ เขากําลังจะดงึ ผา้ ขนึ ผมรบี เดนิ ไปจบั มอื คณุ ชรนิ ทรเ์ อาไวท้ ันที คอื …ทําใจไมท่ ันครับ เห็นแคเ่ สยี วเดยี ว ผมก็จําไดแ้ ลว้ วา่ ภาพนเี ป็ นภาพอะไร และเป็ นภาพของใคร เพราะ มันเป็ นภาพเดยี วทผี มนังมองมันทกุ วนั วนั และหลาย ๆ ชวั โมง จดจําไดท้ กุ ราย ละเอยี ดของเสน้ แสง ทกุ เฉดสี ทกุ รายละเอยี ดของอารมณ์ แมแ้ ตจ่ ดุ เล็ก ๆ หรอื รอยตําหนิ

ดา้ นขา้ งของภาพ ผมก็จําไดห้ มด ทกุ คนพากนั แปลกใจทผี มหยดุ มอื คณุ ชรนิ ทรเ์ อาไว ้ “ผมวา่ ใหเ้ จา้ ของภาพเป็ นคนเปิดเอาเองดกี วา่ ” คณุ ชรนิ ทรล์ ะมอื ออก ทกุ คนพากนั ฮอื ฮา ผม กาํ ผา้ ขาวในมอื แน่น หวั ใจเตน้ โครมคราม มองไปทพี เี อก กอ่ นหนั กลับมามองสงิ ทอี ยใู่ น มอื อกี ที ผมกําผา้ แน่นขนึ กอ่ นคอ่ ย ๆ เคลอื นทดี งึ มนั ขนึ ชา้ ๆ ทกุ คนพากนั เงยี บกรบิ ภาพที ปรากฏคอื ดา้ นขา้ งของชายหนุ่ม ทกี ําลังทําหนา้ เคลบิ เคลมิ ไปกบั แสงสดุ ทา้ ยของ พระอาทติ ยย์ ามเย็น เสน้ แสงและสสี นั ทนี ุ่มนวล มันใหค้ วามรสู ้ กึ อบอนุ่ ราวกบั ถกู โอบลอ้ ม ดว้ ยพระอาทติ ยเ์ สยี เอง “ภาพนี ใหค้ วามรสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ คนในภาพ ไมไ่ ดม้ องพระอาทติ ย์ แตเ่ ขา…ไดก้ ลายเป็ น พระอาทติ ยไ์ ปซะเอง” คณุ ชรนิ ทรบ์ อก ครับ ตอนทผี มถา่ ย ผมรสู ้ กึ เหมอื นพเี อกเป็ นพระอาทติ ยไ์ ปแลว้ จรงิ ๆ ผมถงึ ไดใ้ ชช้ อื ภาพวา่ ‘ดงั ดวงอาทติ ย’์ ไมใ่ ช่ ‘ดพู ระอาทติ ย’์ เหมอื นคนทัวไป เพราะพเี อกเป็ นคนทมี พี ลังเหมอื นเป็ นพระอาทติ ยจ์ รงิ ๆ ทังอบอนุ่ และรอ้ นแรงในเวลาเดยี วกนั “ผมชอบตงั แตเ่ ห็นครังแรกแลว้ ทกุ ภาพมพี ลังในตวั มันหมด แตภ่ าพนใี หพ้ ลังทเี หนอื กวา่ ” ผมอมยมิ กบั คําวจิ ารณน์ ัน พมี อเป่ าปากวดี ววิ แถมดว้ ยการตะโกนขนึ มาเสยี งดงั “ไอค้ นในภาพนะ่ !! เพอื นผมเอง!!” แลว้ พมี นั ก็ชมี อื ไปทพี เี อกยกิ ๆ พเี อกยนื ลบู หวั ทําหนา้ เขนิ พแี กคงไมค่ ดิ วา่ ตัวเองจะทํา หนา้ อบอนุ่ ไดข้ นาดนี ผมสง่ ยมิ ใหพ้ เี อกไปที ทกุ คนปรบมอื ใหผ้ มกบั พเี อกเสยี งดงั สนัน

นคี งเป็ นประวตั ศิ าสตรห์ นา้ หนงึ ทคี นเพยี งคนเดยี ว จะไดร้ างวัลถงึ สามรางวลั ขนาดนี ‘ดงั ดวงอาทติ ย์ เดก็ ซกมก กบั กบกนิ แมลง’ สามภาพทผี มภาคภมู ใิ จในสงิ ทตี ัวเองรัก ตอนนผี มอยากโทรหาแมซ่ ะแลว้ โทรไปบอกแก วา่ ผมไดท้ ําในสงิ ทผี มรัก และไดร้ บั การ ยอมรบั จากคนทผี มนับถอื แลว้ ดว้ ย Kiss Love ♥ [18] งานเลยี ง [เอก...☼] ผม ยนื นงิ มองภาพตวั เองทอี ยบู่ นเวทนี ัน ไมน่ ่าเชอื วา่ ผชู ้ ายใสเ่ สอื ยดื สเี ทาภายใตแ้ สงเงาสี สม้ นันจะเป็ นตวั ผม และไมน่ า่ เชอื มากไปกวา่ นัน วา่ แคก่ ลอ้ งเพยี งตวั เดยี วจากมอื เล็ก ๆ ของ คนทผี มเผลอจบู ไปหลายตอ่ หลายครัง จะถา่ ยทอดอารมณ์และแสงเงาออกมาไดส้ วยงาม ขนาดนี ผมมองภาพนันสลบั กบั เจา้ ของ กอ่ นยมิ ใหม้ นั นดิ หนงึ มนั ยมิ เขนิ ใหผ้ มดว้ ย อยา่ งนอ้ ยผมก็ดใี จ ทภี าพของผมไมไ่ ดน้ ่ากลัวอยา่ งทคี ดิ ผมมองภาพตวั เองสลับกบั เด็กซก มกและกบกนิ แมลง ไมเ่ ขา้ กนั เลยสกั นดิ = = แอบขดั ใจนดิ หน่อย ตอนมนั ใชส้ ายตาชนื ชมคณุ ชรนิ ทรซ์ ะออกนอกหนา้ ไออ้ าการเหมอื นมดกดั ในอกนคี อื อะไรวะ สรปุ ผมตอ้ งเป็ นคนออกเงนิ เลยี งไอพ้ วกเหลอื บไรทมี นั ยนื แงว้ ๆ ทวงสญั ญาในกลมุ่ มนั หา เรอื งกนิ ฟรโี ดยเอากายกบั กฟิ มาอา้ ง หลงั จากงานนทิ รรศการผา่ นไป พวกเราก็ยกโขยงกนั ไปเดนิ ตลาดหาซอื ขา้ วของสาํ หรับทํา

อาหาร กอ่ นยกโขยงกนั ไปทบี า้ นของไอต้ ัวเล็กมนั งาน นไี อเ้ ป้ ถกู ลากมาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ ไอเ้ ตย้ รบี ประชดิ ตวั พมี นั ทนั ที ความพยายามมันสงู เอา มาก ๆ ขนาดไอเ้ ป้ มนั ตหี นา้ นงิ เดนิ หนแี ลว้ เดนิ หนอี กี มนั ก็ยงั ไมย่ อมแพเ้ ดนิ ตามตอ้ ย ๆ เพอื น ๆ ในกลมุ่ ก็คดิ วา่ พวกมันกําลังงอนงอ้ กนั ในฐานะพนี อ้ งธรรมดา บา้ น ไอต้ ัวเล็กเป็ นบา้ นสองชนั ชนั บนมสี ามหอ้ งนอน ชนั ลา่ งเป็ นหอ้ งรับแขก หอ้ งครวั และ หอ้ งเก็บของแคน่ ัน แตพ่ นื ทรี อบบา้ นกวา้ งครับ ไรห่ นงึ ไดม้ งั รอบ ๆ ตวั บา้ นเต็มไปดว้ ยตน้ ไม ้ ใหญ่ จัดสวนสวยใชไ้ ด ้ แมม่ นั ไมอ่ ยู่ ยังไมก่ ลับจากเชยี งใหม่ พอเขา้ ไปในบา้ นได ้ พวกมนั ก็เดนิ สํารวจตัวบา้ นกนั แทบจะทกุ จดุ โดยไมเ่ กรงใจเจา้ ของบา้ น กนั แมแ้ ต่ นอ้ ย แอบทงึ มาก ๆ ทบี า้ นมนั เต็มไปดว้ ยตหู ้ นังสอื และภาพถา่ ยฝี มอื มนั ทังหมด “โหย กายเกง่ ใชไ้ ดเ้ ลยวะ่ มแี ตภ่ าพสวย ๆ ทังนันเลย” ไอส้ าวมันออกปากชม จะ เรยี กวา่ บา้ นคงไมถ่ กู เหมอื นเป็ นแกลลอรกี ลาย ๆ มากกวา่ บา้ นมนั ทําจากปนู ตกแตง่ ดว้ ยเฟอรน์ เิ จอรก์ งึ โบราณทงั หมด มคี วามเป็ นลา้ นนาซะเกนิ ครงึ แมม่ นั คงชอบอะไรทเี กยี ว กบั เหนอื เอามาก ๆ “ผมกบั แมช่ ว่ ยกนั ตกแตง่ น่ะฮะ ดสี ําหรับแมด่ ว้ ย จะไดม้ ไี อเดยี ในการเขยี นหนังสอื เยอะ ๆ” มนั บอก ผม กวาดมองไปรอบ ๆ ไอม้ อกบั ไอโ้ อมกําลังสนุกอยกู่ บั การเดนิ สํารวจรอบตวั บา้ น ไอป้ ิงกบั ไอโ้ อค๊ สงิ รา่ งกบั ตหู ้ นังสอื ไปแลว้ สว่ นพวกผหู ้ ญงิ หอบหวิ ถงุ ผักกบั เนอื ทซี อื มาเดนิ เขา้ หอ้ ง ครัวไปเตรยี มทํา อาหาร ผมหยดุ มองภาพใบหนา้ ยมิ แยม้ ของเด็กชายอายไุ มเ่ กนิ สบิ ขวบบน ชนั โชว์ เด็กนอ้ ยยนื อยู่ ตรงกลางขนาบสองขา้ งดว้ ยชายหญงิ หนา้ ตาดี ทงั คกู่ ม้ ลงเอาแกม้ แนบแกม้ กบั เด็กชายตวั นอ้ ย รอยยมิ ของแตล่ ะคน แทบจะเป็ นบล็อคเดยี วกนั คงเป็ นไอต้ ัวเล็กกบั พอ่ แมม่ นั “ตวั เล็กตงึ หนงึ ”

ผมพดู เบา ๆ กบั ตวั เอง “ไมเ่ ล็กสกั หน่อย” ผม หนั ไปมองใบหนา้ บดู ๆ ของคนทเี ดนิ มาหยดุ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ ผมยมิ เอามอื วางไวบ้ นหัวมัน แลว้ เลอื นมาทหี นา้ อกตวั เอง ไมต่ อ้ งพดู ครับ มนั รคู ้ ําตอบดี ไอต้ วั เล็กขมวดควิ ขดั ใจ “ผมไมไ่ ดต้ ัวเล็ก พนี ันแหละตวั ใหญเ่ อง” มนั วา่ แคน่ ัน แลว้ เดนิ เลยี งขนึ ชนั บนไป ผมเดนิ ตาม มนั หนั มามอง “มาทําไม” ผมทําหนา้ มนึ เลกิ ควิ แตไ่ มพ่ ดู อะไร มันทําหนา้ อดึ อดั “อยากเห็นหอ้ งนาย” มนั หนา้ แดงหน่อย ๆ หันหลังเดนิ เขา้ หอ้ งไป หนา้ ผมหนาใชไ้ ดใ้ ชไ่ หมละ่ ผม เดนิ ตามมนั เขา้ ไปในหอ้ ง มันหยบิ มอื ถอื ขนึ มากดหาใครบางคน ขา้ งลา่ งมันปลอ่ ยใหไ้ อ ้ เตย้ เป็ นคนดแู ล มันบอกมนั มาบา้ นนจี นจะกลายเป็ นบา้ นหลังทสี องของมนั อยแู่ ลว้ “ครบั ภาพทผี มถา่ ยไดร้ างวลั ดว้ ยนะ” ผมหันไปมองคนทยี นื ยมิ แกม้ บาน มอื จับโทรศพั ทแ์ นบไวท้ หี ู อกี มอื ก็จัดโตะ๊ ทมี นั รก ๆ ให ้ เขา้ ทเี ขา้ ทาง ผมวา่ ปลายสายน่าจะเป็ นแมม่ นั “ทกุ ภาพเลย กวาดเรยี บคนเดยี ว สามรางวัลรวด” มนั พดู อยา่ งภาคภมู ิ ผม หยบิ ภาพถา่ ยตงั โตะ๊ มาดู ในหอ้ งไมไ่ ดม้ ภี าพศลิ ปะหรอื ภาพถา่ ยของมนั อยา่ งทคี ดิ กลบั ดธู รรมดา เตม็ ไปดว้ ยตกุ๊ ตา (ทเี ลน่ กนั ไดค้ รังทแี ลว้ ) หนุ่ ยนตข์ องเลน่ ผชู ้ าย เตยี งเดยี ว ตู ้ เสอื ผา้ ทที ําจากไม ้ โตะ๊ เรยี นทมี คี อมพวิ เตอรต์ ังโตะ๊ อยู่ เรยี บงา่ ยกวา่ ทคี ดิ ผมเดนิ ดรู ปู ถา่ ยครอบครวั แบบตงั โตะ๊ ของมันไปเรอื ย ๆ พอหนั ไปมองอกี ที ก็เหน็ มันยนื

เปลอื ยทอ่ นบนอยหู่ นา้ ตเู ้ สอื ผา้ แลว้ ผมยนื มองตาคา้ ง นมี นั รหู ้ รอื เปลา่ วา่ ผมอยตู่ รงนี ผชู ้ ายทเี พงิ จะบงั คบั มอี ะไรไปกบั มัน มนั ยนื เลอื กเสอื อยู่ บานประตบู ดบงั แสงแดดจนสะทอ้ นเป็ นมา่ นแหง่ ความมดื สาดใสล่ ําตวั มนั เป็ นภาพทผี มมองวา่ สวยดี ผมเผลอสะกดสายตาตวั เองไว ้ กอ่ นกา้ วชา้ ๆ ไปหยดุ ยนื อยู่ ดา้ นหลงั มันหยบิ เสอื ออกมาตัวหนงึ กําลังจะสวมลงทหี ัว แตผ่ มยดึ จับเสอื มันไว ้ สว่ นมอื อกี ขา้ งก็จับเอวมันไวเ้ บา ๆ มนั สะดงุ ้ เฮอื กหันขวบั มามอง ผมชอบปฏกิ ริ ยิ าแบบนแี หละ ผมกวาดมองไปทัวใบหนา้ ของ มนั กอ่ นเลอื นสายตาลงตําไปทแี ผน่ อกขาว ๆ ไรอ้ าภรณอ์ กี ที มันคงอาย รบี เออื มหยบิ เสอื ในมอื ผม แตผ่ มยดื สดุ แขนจนมนั เออื มไมถ่ งึ “พเี อก เอาเสอื ผมคนื มา” มนั พยายามรงั แขนผมเพอื เอาเสอื คนื ผม ไมต่ อบอะไร แตก่ ม้ ลงปิดปากมนั เบา ๆ มันครางหา้ มในลําคอ พยายามถอยหา่ ง แตม่ นั คงลมื วา่ ยนื ชดิ ตเู ้ สอื ผา้ อยู่ แผน่ หลังมนั เลยแนบไปกบั เสอื ผา้ ทแี ขวนเรยี งกนั เป็ นตบั ไดก้ ลนิ นํายาปรบั ผา้ นุ่มคลงุ ้ ไปทวั ทังตู ้ ผมกระชบั เอวมันมากขนึ ซํายังลบู ไลเ้ บา ๆ อกี ตา่ งหาก ผวิ มันเนยี นดคี รบั ผมชอบ จาก ทคี รางทว้ ง เสยี งมันเรมิ เบาลงและเปลยี นเป็ นครางสยวิ แทน นําเสยี งแบบนันพาเอา นอ้ งผมกระตกุ เลย มอื ทพี ยายามผลักผมออกตอนแรก เรมิ หาทยี ดึ ไปไมไ่ กลหรอก ก็แขน ผมนันแหละ ยงิ มันบบี แรงมากเทา่ ไหร่ ผมยงิ รวู ้ า่ มนั กําลังรสู ้ กึ หววิ มากขนึ เทา่ นัน บอกตามตรง ผมคดิ ถงึ รา่ งกายนี อยากกอด อยากสมั ผสั อยากลบู ไลม้ าก ๆ ผมอยากไปทกั มนั ตงั แตว่ นั จันทรแ์ ลว้ แตง่ านเยอะจนไมม่ โี อกาส พอไดท้ ักบา้ ง ก็ถกู เรยี กตวั ใหไ้ ปทํางาน ตอ่ อกี ทังทเี ราเคยมอี ะไรกนั แตแ่ ทนทมี นั จะเขา้ มาทกั ทายผมบา้ ง มนั กลับทําเฉยชา เจอหนา้ ก็ทัก กนั เหมอื นเราไมเ่ คยมอี ะไรกนั ถา้ เป็ นผหู ้ ญงิ ผมคงตอ้ งรับโทรศพั ทต์ ังแตเ่ ชา้ ยันเย็น แตน่ ี เบอรม์ นั ผมก็ไมร่ ู ้ เบอรผ์ ม.. มัน จะรหู ้ รอื เปลา่ ก็ไมร่ ู ้ จากครางเสยี งเบา มนั เรมิ ครางเสยี งดงั มากขนึ เรอื ย ๆ ใบหนา้ ก็แหงนไปตามแรงกดหนัก ผม ขยับเนอื ตวั เบยี ดชดิ รา่ งมันมากขนึ

“อะ่ เออ่ …” ผมชะงกั ถอนจบู ออก หนั ไปมองหนา้ ประตู เห็นไอเ้ ตย้ มันยนื มองพวกเราตาคา้ ง ๆ “คะ คอื ผมจะมาถามไอก้ ายวา่ ทเี ปิดขวดอยไู่ หน หาไมเ่ จอ” มนั ถามกกุ กกั หันซา้ ยหนั ขวาทําอะไรไมถ่ กู คงไมค่ ดิ วา่ จะไดม้ าเจอหนังสดของเพอื นมัน แบบนี ไอต้ ัวเล็กพยายามผลกั ตวั เองออกหา่ ง แตผ่ มยงั รังเอวมันไวอ้ ยู่ “คงอยใู่ นหอ้ งแมน่ ะ่ เห็นแกเอาไปใช ้ สงสยั จะลมื เอาลงไปเก็บ เดยี วกไู ปหยบิ ให”้ คนใน ออ้ มแขนผมมันบอกทังยงั พยายามดนั ตวั เองออก “ไมเ่ ป็ นไร กหู ยบิ เองได”้ ไอเ้ ตย้ มันบอก กําลังจะปิดประตลู ง แตเ่ บรกตวั ไวเ้ งยหนา้ มามองผม “พเี อก ผมวา่ พอี ดใจเอาไวก้ นิ หลังเลกิ งานดกี วา่ นะฮะ ผมไมอ่ ยากใหเ้ พอื นผมเดยี งกอ่ นจะ ไดส้ นุกกนั ” มันพดู แคน่ ันแลว้ ปิดประตลู ง ไอต้ วั เล็กในออ้ มแขนผมมนั อา้ ปากคา้ ง คงอยากดา่ เพอื นมัน แตด่ า่ ไมท่ ัน มนั กม้ หนา้ พยายามดนั ตัวเองออก “พเี อก ปลอ่ ย เอาเสอื ผมคนื มาดว้ ย” มนั ขอทงั ทยี งั กม้ หนา้ อยู่ “มองหนา้ พกี อ่ น” ผมตอ่ รอง มนั กม้ หนา้ นงิ ๆ ตามดว้ ยหนั ซา้ ยหนั ขวา ทําเหมอื นไมร่ วู ้ ธิ เี งยหนา้ ไปได ้ อะไรวะ แคม่ องหนา้ กู มันยากนักรไึ ง =*= “มองหนา้ พกี อ่ น” ผมยําอกี ที มันนงิ ไปพัก กอ่ นคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ขนึ มอง หนา้ มันแดงเถอื กเลย คงอายจัด ผมยมิ ยนื เสอื คนื ใหม้ นั “ปลอ่ ยผมกอ่ น” มนั ทว้ งตอ่ เพราะผมยงั รังเอวมันอยู่ ผมคอ่ ย ๆ คลายออกอยา่ งเสยี ดาย มันรบี สวมเสอื ทนั ที “ไปกนั เถอะ” มันรบี ชวน แต่ กอ่ นทมี นั จะกา้ วเดนิ ผมรังเอวมันมากอดไว ้ กม้ ลงกดจบู อกี ที มันพยายามขนื ตวั ออก ผม

รัดมนั ดว้ ยแขนเพยี งขา้ งเดยี ว สว่ นมอื อกี ขา้ ง ล็อกคางมันไวไ้ มใ่ หข้ ดั ขนื บดเบยี ดรมิ ฝีปาก หนัก ๆ กาํ ลังจะทะลวงลนิ แตไ่ ดย้ นิ เสยี งประตเู ปิดออกผวั ะ ผมคอ่ ย ๆ ถอนรมิ ฝีปากออกมอง เหน็ ไอเ้ ตย้ ยนื มองอา้ ปากตาคา้ งมอื กําลกู บดิ แน่นอยตู่ รงจดุ เดมิ “คอื ... ผมกําลังจะไปซอื เหลา้ กบั ขา้ วของบางอยา่ งเพมิ พวกพี ๆ เขาใหม้ าเอางบจากพ”ี “มงึ จะไปซอื ของใชไ่ หม กะ กไู ปดว้ ย” มนั พยายามดดี ตวั ออก แตผ่ มยงั รัดเอวมันอยู่ เลยกลายมันกําลังดนิ กระแดว๋ ๆ อยใู่ นออ้ ม แขนผมแทน “พเี อกปลอ่ ยกอ่ น” มนั ยังดนิ อยคู่ รบั ผมไมส่ นใจ หันไปมองไอเ้ ตย้ อกี ที “ไปกนั ยังไง” ไอเ้ ตย้ มันมองผมทสี ลับกบั เพอื นมันที “ผมไปกบั พเี ป้” ผมเลกิ ควิ สงู ไหงไอเ้ ป้ยอมไปกบั นอ้ งมันไดว้ ะ “กไู ปดว้ ย” ไอค้ นในออ้ มแขนผมยังไมย่ อมแพ ้ “พเี อกปลอ่ ย” มนั พยายามดนั ตวั ออก แมจ้ ะเสยี ดาย แตผ่ มก็จําตอ้ งปลอ่ ยใหม้ นั เป็ นอสิ ระ “งันพไี ปดว้ ยละกนั ” ไอต้ วั เล็กทําทา่ จะคา้ น “รบี ไปกนั เถอะ” ผมรบี ตดั บท ควา้ แขนมนั ลากออกจากหอ้ ง

ขา้ ง ลา่ งเหมอื นปใู นกระดง้ พวกผหู ้ ญงิ วงิ วนุ่ ชว่ ยกนั ทําอาหารคนละไมค้ นละมอื ตอ้ งทํากนั จํานวนเยอะครับ เพราะพวกผมกนิ จุ สว่ นพวกผชู ้ าย ไมไ่ ดช้ ว่ ยอะไร นังเลน่ เกมกนั บา้ ง เดนิ เลน่ บา้ ง ไอก้ ฟิ เดนิ มายนื รายการของทจี ะซอื ให ้ แลว้ พวกเราก็พากนั ออกเดนิ ทาง ทําเอาผมนกึ ถงึ ตอนไปดอยเลย ตา่ งกนั ตรงที ผมขบั รถมาสดา้ คนั เกข๋ องผมไมใ่ ชร่ ถบโุ รทงั แบบตอนนัน หนทางไปก็ราบเรยี บ ไมไ่ ดโ้ คลงเคลงลําบากลําบนอะไร แตท่ เี หมอื นกนั ก็คอื ผมมกี ายนังอยขู่ า้ ง ๆ สว่ นไอส้ องพนี อ้ งนังหลังเหมอื นเดมิ ไอ ้ เป้มันนังไขวห้ า้ ง มองววิ ขา้ งทาง สว่ นไอเ้ ตย้ ทําเป็ นทองไมร่ รู ้ อ้ น คยุ กบั เพอื นมันสลับกบั พมี นั ทังทพี มี นั ไมย่ อมตอบคําถามอะไรมันเลยสกั คํา ไอเ้ ป้ มงึ ก็ใจแข็งไดใ้ จ สว่ นไอเ้ ตย้ มันก็อดึ ไดใ้ จเหมอื นกนั “ถงั ใสน่ ําแขง็ ไมพ่ อ คงตอ้ งซอื ลังโฟมไปไวใ้ สน่ ําแขง็ ” ไอต้ วั เล็กมนั ชใี หด้ ลู ังเก็บนําแขง็ ทที ําจากโฟมบนชนั ผมพยักหนา้ เออื มหยบิ มาใสร่ ถเข็น มัน กม้ มองรายการในโพยอกี ที พวก เพอื น ๆ ไมไ่ ดใ้ จรา้ ยอยา่ งทคี ดิ สรปุ พวกมันก็เอาเงนิ ทบี อกวา่ จะยกใหก้ ายมายนื ใหผ้ ม กอ่ นออกจากบา้ นมา งานนผี มจงึ ไมไ่ ดจ้ า่ ยหนักมากเทา่ ไหร่ เพอื น ๆ ของผมแตล่ ะคนก็ไมไ่ ดฐ้ านะธรรมดากนั อยา่ งไอม้ อก็เป็ นทายาทเจา้ ของกจิ การ โรงแรมและรสี อรต์ หลายแหง่ ทหี ัวหนิ นันเล็กสดุ แลว้ มันมแี ทบจะทกุ จังหวดั สาํ คญั ของไทย แตเ่ ดน่ ๆ จะเป็ นแถบทางใตซ้ ะมากกวา่ อยา่ งภเู ก็ตหรอื กระบมี นั ก็มี สว่ นไอโ้ อมไอห้ นา้ มอ่ นันมันเตรยี มเป็ นหมอครับ ทา่ ทางไมใ่ ห ้ ใจก็ไมร่ ัก แตค่ รอบครัวมัน บงั คบั เลยตอ้ งทํา ตน้ ตระกลู มันตงั แตส่ ายทวดของทวดของทวดของทวดของทวดมันเป็ นหมอมาหมด จะมา ดบั อนาถก็รนุ่ มันนแี หละ

แตผ่ มวา่ มนั เป็ นหมอทดี ไี ดน้ ะ หมอฟันน่ะ สว่ นไอโ้ อค๊ ครอบครวั มันทําธรุ กจิ อสังหารมิ ทรัพยเ์ หมอื นกบั ไอป้ ิง สองคนนเี ป็ นเพอื นกนั มา นาน เพราะครอบครวั ของมนั เป็ นหนุ ้ สว่ นกนั อยู่ สว่ น สาวเป็ นทายาทเจา้ ของรา้ นทองครับ เกดิ มาบนกองเงนิ กองทองของแท ้ บา้ นมนั เปิด หลายสาขา ตอนนกี ําลังทะลายกนิ หา้ งทกุ หา้ งสําคญั ในประเทศอยู่ สว่ นองิ บา้ นมนั เปิดรา้ น อาหาร หลายสาขาอยเู่ หมอื นกนั เนน้ อาหารไทยเป็ นหลัก ตอนนเี ห็นอามันขนสตู รไปเปิดที ตา่ งประเทศดว้ ย สว่ นออ้ ยกบั ผมทําธรุ กจิ สง่ ออกเหมอื นกนั สรปุ พวกเราเป็ นเพอื นกนั มานาน แถมพวกพอ่ ๆ แม่ ๆ เราก็ยงั เป็ นเพอื นกนั มากอ่ นหนา้ นัน อกี (พวกทา่ นเป็ นเพอื นเรยี นรนุ่ เดยี วกนั มา) จะ มแี หกหน่อยก็ไอก้ ฟิ นันแหละ เพงิ มารจู ้ ักกนั ตอนม.ปลาย พอ่ แมม่ นั เป็ นชาวสวนครบั แต่ เป็ นสวนปาลม์ สวนยาง สวนผลไม ้ สวนองนุ่ สวนสม้ และอกี หลากหลายสวนรวม ๆ กนั แลว้ คงเป็ นหมนื ๆ ไรใ่ นหลาย ๆ จงั หวดั มันเป็ นลกู สาวคนสดุ ทอ้ ง นอกนันเป็ นผชู ้ ายหมด ครอบครวั มันเป็ นคาวบอยของแทค้ รบั มลี กู นอ้ งเป็ นหมนื ๆ มันถงึ ไดห้ า้ วและกรา่ งขนาดนี สว่ นไอเ้ ป้ บา้ นมนั เป็ นตวั แทนจัดงานอเี วน้ ทก์ บั เป็ นเจา้ ของอาคารพาณชิ ยใ์ หเ้ ชา่ หลายแหง่ ไอเ้ ตย้ มันถงึ ไดเ้ ป็ นคณุ หนูขนาดนัน ไอ ้ เป้เดนิ ดขู อง โดยมไี อเ้ ตย้ เดนิ อยขู่ า้ ง ๆ ไอเ้ ป้มนั ทําหนา้ เหม็นเบอื เดนิ หนนี อ้ งมนั แตไ่ อน้ ี กไ็ มล่ ะความพยายามเดนิ ตามตอ้ ย ๆ เหมอื นนอ้ งหมาเดนิ ตามเจา้ ของ ดแู ลว้ ก็ขาํ ๆ ดี “ไปหวั เราะเขา” คนขา้ งผมมนั วา่ ผมตหี นา้ นงิ ทนั ที กอ่ นสายตาจะเหลอื บไปเห็นชดุ วยั รนุ่ ชายในหนุ่ จําลอง ผมมองหนุ่ นันสลบั กบั คนขา้ งตวั “เป้กฝู ากทเี หลอื ท”ี ผมยดั รถเข็นใสม่ อื ไอเ้ ป้พรอ้ มเงนิ อกี 5000 ดงึ โพยในมอื ไอต้ ัวเล็กไปใหไ้ อเ้ ตย้ ถอื ไว ้ ลาก แขนมันใหเ้ ดนิ ตาม “เดยี วพเี อก!”

มนั ทว้ ง แตผ่ มไมส่ นใจฟังลากมนั เขา้ ไปในรา้ นเสอื ทันที “เอาชดุ นชี ดุ หนงึ ครบั ” ผม ชบี อกพนักงาน ยนื บตั รทองให ้ ไอค้ นขา้ งตวั ผมทําหนา้ งง ๆ สกั พักพนักงานก็กลับเอา บลิ มาใหเ้ ซน็ พรอ้ มยนื ถงุ กระดาษให ้ ผมยนื ใหค้ นขา้ งตวั ทันที มันมองผมงง ๆ “อะไร” “พใี ห”้ มนั ทําหนา้ งงยงิ กวา่ เดมิ กอ่ นสา่ ยหนา้ จนผมสะบดั “โอย๊ อาทติ ยท์ แี ลว้ พกี ็ซอื ใหผ้ มแลว้ นะ” “มนั คนละตวั กนั ” ไอต้ วั เล็กสา่ ยหวั อกี ที ผมตคี วิ ขดั ใจ “เอาไปเถอะ พซี อื ให”้ “พเี อก…” มนั ทําสายตาออ้ นวอน “พี ซอื มาแลว้ ใสเ่ องคงไมไ่ ด ้ และทสี าํ คญั ถอื วา่ เป็ นของขวญั สาํ หรับคนทไี ดร้ างวลั ภาพถา่ ยชนะเลศิ สามรางวลั ” ผมพดู รวดเดยี วจบ มนั ทําหนา้ ปันยาก รบั ไปถอื ไว ้ ผมยมิ พอใจ มนั กม้ หนา้ ทา่ เดยี วตอนเดนิ ออกจากรา้ น เราสองคนเดนิ ไปสมทบกบั ไอเ้ ป้และไอเ้ ตย้ มนั ซอื ของกนั เสร็จแลว้ และตอนนไี อเ้ ตย้ กําลังลากพมี นั มาทาบเสอื อยใู่ นรา้ นขา้ ง ๆ เรา “พไี มเ่ อา” “เอาน่า เสอื ตวั นเี ทด่ ”ี ไอเ้ ตย้ จบั เสอื ทาบอกพมี นั ไอเ้ ป้ปัดออกแรง ซําทําตาเขยี วใส่ ไอเ้ ตย้ นงิ ไปพัก กอ่ นฉีกยมิ กวา้ ง “งันเอาตวั นแี หละ” มนั ยัดเสอื ตวั นันใสม่ อื พนักงานพรอ้ มบตั ร ไอเ้ ป้หนั ไปลอบถอนหายใจเบา ๆ ผมมองภาพ ตรงหนา้ อยพู่ ัก กอ่ นหนั กลบั มามองคนขา้ งตัว เห็นไอต้ ัวเล็กกําลังมองสงิ ทผี มมองอยไู่ ม่ ตา่ ง

พอเลอื กของกนั เสร็จ พวกเราก็ขนขบวนกนั กลบั ไปถงึ พวกมนั ก็ทําอาหารเสร็จแลว้ เหลอื แตข่ องบางอยา่ งทตี อ้ งรออปุ กรณ์และเครอื งเคยี งจากเรา ไมน่ านแกว้ ใส ๆ ทมี นี ําเมาผสมโซดาซา่ ๆ กถ็ กู เวยี นเสริ ฟ์ จนครบทกุ หัว พวกเรานังกนั อยู่ บนโซฟากลางหอ้ งรับแขก บางสว่ นก็นังพนื เพราะโซฟามแี คส่ องตวั ไอม้ อเป็ นดเี จ พว่ ง เพลงจากไอพอดมันอกี ที พวก เราสนุกสนานเฮฮากนั ไป ไอต้ ัวเล็กมนั ก็กนิ ดว้ ย มนั นังอยขู่ า้ ง ๆ ผม มไี อเ้ ตย้ นังอยขู่ า้ ง ๆ มนั และไอเ้ ตย้ ก็ลากพมี นั มานังขา้ ง ๆ ดว้ ยอกี ที ไอเ้ ตย้ มันดมื หนักเอามาก ๆ สงสยั จะเก็บกด ไอต้ ัวเล็กพยายามแยง่ แกว้ เหลา้ มาเตมิ นําให ้ มนั เพรยี วลงหน่อย “อยา่ มายงุ่ กะแกว้ เหลา้ กู ไอก้ ายยย” ไอเ้ ตย้ มันเมาไปแลว้ “กไู มไ่ ดย้ งุ่ แคเ่ พมิ เหลา้ ใหเ้ ฉย ๆ” ไอน้ กี แ็ หลกบั คนเมาเกง่ “กไู มไ่ ดโ้ งน่ ะ มงึ เตมิ นําไมใ่ ชเ่ หลา้ ” แน่ะ มันยังฉลาดอกี “กไู มอ่ ยากใหม้ งึ เมาเร็ว เดยี วน็อคไปกอ่ น มนั ก็ไมส่ นุกน่ะส”ิ ไอเ้ ตย้ มันยมิ เคลอื นสองแขนโอบคอเพอื นมันไว ้ ผมชะงกั แกว้ เหลา้ จอ่ ไวท้ ปี าก ยน่ ควิ จอ้ ง มองสงิ ทกี าํ ลังจะเกดิ ขนึ บอกตามตรง ผมไมเ่ คยเห็นไอเ้ ตย้ มันเมามากอ่ น เลยไมร่ วู ้ า่ ปกตมิ นั นัวเนยี กนั แบบนหี รอื เปลา่ “นกี าย” มนั พดู เสยี งเบาขา้ งหเู พอื นมัน “กแู คอ่ ยากเมานดิ หน่อยแคน่ ันเอง” แลว้ มันก็ซกุ ซอกคอเพอื นมนั มากขนึ ผมบบี แกว้ เหลา้ ในมอื แน่นขนึ ขอบแกว้ ยังคา้ งอยทู่ รี มิ ฝี ปาก

“รอ้ นชะมัดเลย” ไอเ้ ตย้ พัดหนา้ ตวั เองเบา ๆ อกี มอื ก็จับคอเสอื กระพอื แรงไลค่ วามรอ้ น ตามนั ปรอย ๆ เยมิ ๆ ทังทหี ัวยังซกุ ซอกคอเพอื นมนั อยู่ ใจผมอยากกระชากพวกมนั สองคนออกจากกนั แตก่ ็พยายามยงั ตัวเองเอาไว ้ สกั พักไอเ้ ตย้ มันทําทา่ จะถอดเสอื ออก แตไ่ อเ้ ป้ มนั รงั ไวแ้ ลว้ ดงึ กลับไปหามนั ทกุ คนกาํ ลังเมาไดท้ ี ไอม้ อกบั ไอโ้ อม กระโดดขนึ แดน้ สก์ นั แลว้ สาว ๆ มาเห็นคงหมดรัก พวกมันแน่ ๆ แตค่ วามหลอ่ ของพวกมนั เยอะ เพราะงัน เตน้ รวั ขนาดไหนก็ยงั ดดู ี พวกเพอื นผู ้ หญงิ ก็พากนั นังกนิ กนั ไปเมา้ สก์ นั ไปตามประสา ไอเ้ ตย้ พยายามรังตัวกลับมาหาไอต้ ัวเล็ก แตถ่ กู พมี นั ฉุดไว ้ “ปลอ่ ยเด ้ ไอพ้ เี ป้ กจู ะไปหาเพอื นกู มงึ ไมอ่ ยากเป็ นพกี แู ลว้ มงึ ก็ไปไกล ๆ” มนั ดา่ พมี นั พยายามตะเกยี กตะกายเขา้ หาเพอื นมัน ไอเ้ ป้ มนั ไมป่ ลอ่ ยครบั เห็นอยชู่ ดั ๆ วา่ สายตามนั ดเู จ็บปวดขนาดไหน “แหมไอค้ นู่ นี ี กเู กอื บจะคดิ วา่ พวกมงึ สองคนเป็ นอะไรกนั นะเนยี ดวี า่ ไอก้ ายมันถกู หมายหวั ไวแ้ ลว้ ” ไอม้ อมนั พดู ผมหันไปดา่ มันทางสายตา มันยมิ รับ ไอเ้ ตย้ มันชหี นา้ ไอม้ อ แลว้ ยมิ รนื ตามประสาคนเมา “กายเป็ นของผม พเี ป้ก็เป็ นของโผม..” มนั ออ้ แอบ้ อก ผมหวั เราะหึ ๆ สว่ นไอต้ ัวเล็กนังกนิ ไปเงยี บ ๆ “เนอะกายเนอะ มงึ เป็ นของกใู ชม่ า้ ถงึ มงึ จะถกู พเี อกกนิ ไปแลว้ แตม่ งึ ก็ยงั เป็ นของกเู นอะ” ผมพน่ เหลา้ ในปากออกมากระฉอกใหญ่ ไอท้ ดี นิ ๆ กนั อยู่ หยดุ เลยครับ ทกุ คนหนั มามองคน เมาเป็ นตาเดยี ว สลับกบั ผมและไอก้ าย “ไอเ้ อก นมี งึ กนิ นอ้ งไปแลว้ เหรอวะ” ไอโ้ อมมนั พดู ทงึ ๆ “เฮย้ นมี นั อะไรกนั ไอเ้ อก มงึ เปลยี นรสนยิ มแลว้ เหรอ” ไออ้ งิ มนั ถามตาโต “มงึ ไมร่ อู ้ ะไร ไอเ้ อกมันตอ้ งมนตก์ ายตงั แตไ่ ดจ้ บู แรกกายไปแลว้ ”

ไอก้ ฟิ มนั สาธยายตอ่ “แตไ่ อท้ ไี ดก้ นั นกี กู ็เพงิ รวู ้ ะ่ ตกลงมงึ ไดน้ อ้ งมนั แลว้ เหรอวะ” มนั ถามไมด่ ตู ามา้ ตาเรอื ผมทําทา่ อกึ อกั สว่ นไอต้ วั เล็กกม้ หนา้ งดุ จอ้ งแตแ่ กว้ เหลา้ “พวกมงึ ไมร่ อู ้ ะไร นอ้ งเขาเสร็จไอเ้ อกตงั แตอ่ ยดู่ อยแลว้ โวย้ ” ไอม้ อมนั พดู ตอ่ ผมเบดิ กะโหลกมันไปที “ไมใ่ ชโ่ วย้ หลังจากนันตา่ งหาก” อา้ วก.ู . หลดุ ซะละ พวกมันนงิ กอ่ นพากนั เฮโลถามกนั ยกใหญ่ “หยดุ ไปเลยพวกมงึ !!” ผมปรามเสยี งเขม้ “ไม่ ๆ ๆ ๆ พวกพี ๆ หยดุ กนั ใหห้ มดเลย” ไอเ้ ตย้ มันปราม “กายเป็ นของผม ไมใ่ ชข่ องพเี อก” วา่ แลว้ มันก็โนม้ ตัวกอดคอเพอื นมันไว ้ “เตย้ มงึ เมามากแลว้ นะ พอเหอะเดยี วกพู าขนึ หอ้ ง” ไอต้ วั เล็กมนั รงั ๆ เพอื นมนั ออก ไอเ้ ตย้ สา่ ยหัวไหว ๆ เหมอื นหนุ่ ยนตไ์ ขลาน “ไมอ่ า้ ว กจู ะนอนกบั พกี .ู ..” วา่ แลว้ มันก็กลับลําหนั ไปกอดพมี นั แทน ไอเ้ ป้ทําหนา้ ตกใจเผลอตวั ควา้ คนเมาไวใ้ นออ้ ม แขน ไอเ้ ตย้ มันก็ไถลตวั ไซพ้ มี นั ใหญ่ เหมอื นลกู แมวออ้ นแมแ่ มว ไอเ้ ป้หลบั ตาแนน่ อยา่ ง ระงบั อารมณ์ “เตย้ พอเหอะ มงึ เมาแลว้ นะ” ไอต้ วั เล็กรบี ดงึ เพอื นมันออก ไอเ้ ตย้ ปัดเพอื นมันแรงจนกายเสยี หลัก ผมรบี ควา้ มนั ไวใ้ นออ้ ม แขนทนั ที “วู ้ ๆ ๆ ๆ!!” ไอพ้ วกเหลอื บไรมนั แซว แตผ่ มไมส่ นใจทจี ะโตต้ อบ “พเี ป้ มเี รอื งอะไรไมส่ บายใจก็บอกผมสิ หนผี มทําไม”

ไอเ้ ตย้ กระซบิ ขา้ งหพู มี นั ไอเ้ ป้ สบตาผม ใจมันคงอยากดนั นอ้ งมนั ออก แตก่ ท็ ําไมไ่ ด ้ “เออ่ พเี อก ปลอ่ ย..” ไอค้ นทผี มกอดไวด้ นิ หน่อย ๆ ใหผ้ มรตู ้ ัว ผมละสายตามามอง กอ่ นคลายปลอ่ ยออ้ มแขน ออก “พเี ป้ ผมวา่ พาเตย้ เขา้ นอนกอ่ นดกี วา่ ไมง่ นั คนทจี ะแยค่ อื พนี ะ” ไอก้ ายมันพดู ผมมองหนา้ มันสลับกนั ไปมา พวกมันสองคนมองตากนั อยู่ ไอต้ วั เล็ก อาจจะรใู ้ นสงิ ทผี มรกู ้ ไ็ ด ้ ไมง่ นั มันคงไมท่ ําทา่ เป็ นหว่ งกนั ขนาดนหี รอก ไอเ้ ป้พยักหนา้ รบั หวิ ปี กนอ้ งมันขนึ หอ้ งไป พวก ทเี หลอื กน็ ังกนิ กนั เหมอื นเดมิ ผา่ นไปประมาณสบิ นาทผี มลกุ เดนิ ไปเขา้ หอ้ งนํา สว่ นไอ ้ ตวั เล็ก ลกุ เดนิ ไปเอากบั แกลม้ มาเพมิ ขากลบั ผมเห็นไอเ้ ป้เดนิ ลงมาจากชนั บน “เตย้ หลับแลว้ เหรอ” ผมถาม มนั พยักหนา้ เสยผมไปดา้ นหลังเบา ๆ ผมตบหลงั มนั แปะ ๆ ไอต้ ัวเล็กทวี างกบั แกลม้ ไวบ้ น โตะ๊ เรยี บรอ้ ยเดนิ เขา้ มาหา มันจบั มอื ไอเ้ ป้บบี เบา ๆ ควิ ผมกระตกุ ทนั ที ผมพอจะเดาได ้ วา่ ไอต้ วั เล็กมนั คงรเู ้ รอื งแลว้ แตท่ ําไมตอ้ งจับมอื ถอื แขนกนั ดว้ ยวะ และที สาํ คญั ไอเ้ ป้มนั ก็บบี มอื ไอต้ วั เล็กกลับดว้ ย ผมขมวดควิ ยงิ กวา่ เดมิ นถี า้ พวกมนั ยังไมป่ ลอ่ ย มอื กนั อกี ผมคงไดก้ ระชากไอต้ วั เล็กกลับแน่ ๆ ไอเ้ ป้พยักหนา้ ใหไ้ อต้ วั เล็กเบา ๆ ชวนกนั กลับไปนังกนิ ทเี ดมิ ผา่ น ไปรว่ มชวั โมง ไอเ้ ป้มนั นังกนิ เงยี บ ๆ จนเพอื น ๆ บางคนเรมิ จับสงั เกตไุ ด ้ ถามมนั วา่ เกดิ อะไรขนึ มนั ก็เสตอบไปวา่ 'เพงิ อกหกั มา' พวกมันไมร่ อื ฟืนถามตอ่ คนอกหกั ปลอบไดป้ ลอบ ปลอ่ ยไดป้ ลอ่ ย ผา่ นอกี ชวั โมง ไอส้ องตวั ป่ วนเรมิ หมดฤทธิ สลบเหมอื ดทพี นื ยงั ดที บี า้ นมนั พนื สะอาด

“คงกลับกนั ไมไ่ หวแลว้ แหละ” ไอต้ วั เล็กมองไปรอบ ๆ “พวกพี ๆ ขนึ ไปนอนทหี อ้ งแมผ่ มกไ็ ดน้ ะฮะ” มนั บอกสาว ๆ ซงึ แตล่ ะนางก็คงไมไ่ หวกนั แลว้ จรงิ ๆ ถงึ ไดพ้ ากนั หอบหวิ ขนึ ไปบนหอ้ ง สว่ น พวกสหี นุ่มก็ปลอ่ ยใหม้ นั เลอื ยอยทู่ พี นื นแี หละ “เดยี วพชี ว่ ยเกบ็ ” ไอเ้ ป้ มนั อาสา มนั เมาแตก่ ็ยงั มสี ติ ไอต้ วั เล็กพยกั หนา้ ผมก็ชว่ ยดว้ ยเหมอื นกนั ไออ้ าการมดกดั ยบิ ๆ ในอกมันก็มมี ากขนึ เรอื ย ๆ โดยเฉพาะ ตอนไอเ้ ป้พยายามเขา้ มาชว่ ย ไอต้ วั เล็กของผมหยบิ จับนูน้ นี “ไหวไหม” ไดย้ นิ ไอต้ ัวเล็กมนั ถาม ผมหนั ไปมอง เห็นไอเ้ ป้ถอนหายใจแรง ไอต้ ัวเล็กเขยบิ เขา้ ไปใกล ้ เลอื นมอื ซา้ ยทาบแกม้ มันไวเ้ บา ๆ “เครง้ !!” ผมเผลอกระแทกแกว้ เปลา่ ลงบนอา่ งลา้ งจานเสยี งดงั พวกมนั สองคนหนั มามอง “โทษที พอดมี นั หลดุ มอื ” ผมบอกเสยี งแขง็ ไอเ้ ป้จบั มอื กายออก ไอต้ ัวเล็กหันไปมองสบตา กอ่ นแยกยา้ ยกนั ไป ทําความสะอาดตอ่ แมง่ !! ตวั อะไรมนั มากดั หนา้ อกกวู ะ ไอต้ วั เล็กกาํ ลังลา้ งจานอยู่ โดยมผี มยนื อยขู่ า้ ง ๆ เป็ นผชู ้ ว่ ยเชด็ จานอกี ที สว่ นไอเ้ ป้เดนิ ไป เก็บสว่ นทเี หลอื มาให ้ “น่าจะหมดแลว้ ละ่ ” ไอเ้ ป้ มนั บอก วางจานเปลา่ ทเี ก็บมาลา่ สดุ วางไวใ้ นอา่ ง ไอต้ ัวเล็กพยกั หนา้ หันไปลา้ งจาน ตอ่

“พเี ป้ …” เสยี ง เรยี กยาน ๆ ดา้ นหลังดงึ ความสนใจพวกเราใหห้ ันไปมอง ไอเ้ ตย้ ครบั มนั เดนิ หวั ฟู ๆ ตวั ลอย ๆ มากอดเอวพมี นั ไวห้ มับ ตายังเปิดไมถ่ งึ ครงึ ดว้ ยซาํ “ไปนอนกาน…” มนั ชวนเสยี งยานยงิ กวา่ เดมิ ไอเ้ ป้ หลับตาลงแน่น พยายามดนั ตวั นอ้ งมนั ออก “ไปนอนกนั นะ” มนั ทําทา่ จะหลับคาที ตวั มันไถลเลอื นลงจากเอวพมี นั จนเกอื บจะตกถงึ พนื ดที ไี อเ้ ป้มนั ควา้ เอาไวไ้ ดก้ อ่ น “กพู านอ้ งกเู ขา้ นอนกอ่ นนะ” มนั หนั มาบอก ขยบั พยงุ ไอเ้ ตย้ เดนิ ขนึ บนั ไดไปอกี รอบ ผมถอนลมหายใจโลง่ อก ไออ้ าการคนั ยบิ ๆ ทหี นา้ อกเมอื กหี ายไปแลว้ ผมหนั ไปชว่ ยไอต้ ัว เล็กเชด็ จานตอ่ “คอแขง็ เหมอื นกนั นะเรา” ผมชม มันหนั มามอง “เปลา่ แขง็ หรอก ผสมเหลา้ แคห่ นงึ สว่ นหา้ น่ะ ไมอ่ ยากเมาเดยี วดแู ลพวกพี ๆ กนั ไมไ่ ด”้ มนั พดู ยมิ ๆ ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ “งนั นายก็ไมไ่ ดส้ นุกเต็มทนี ะ่ ส”ิ “ใครบอกละ่ …” มนั หนั มายมิ ให ้ “พี เอกรไู ้ หม นเี ป็ นครังแรกทผี มไดด้ มื กบั คนอนื ทไี มใ่ ชแ่ มห่ รอื ไอเ้ ตย้ เลยนะ ผมไมเ่ คยมี เพอื นกลมุ่ ใหญม่ ากอ่ น เลยไมร่ วู ้ า่ ตอ้ งทําตวั ยังไง วันนผี มสนุกมาก แตก่ อ็ ยากซมึ ซบั ความ รสู ้ กึ ดี ๆ ดว้ ย ผมชอบทจี ะเฝ้ ามองพวกพี ๆ เขาสนุกกนั มากกวา่ อยากถา่ ยรปู ดว้ ย แตก่ ลัว เพลนิ เลยนังมองเฉย ๆ” ผมพยกั หนา้ เขา้ ใจ เพราะวนั นเี หน็ มันชงเหลา้ ใหค้ นนูน้ คนนี แถมยงั นังมองซะสว่ นใหญด่ ว้ ย “ครงั หนา้ นายก็หัดสนุกใหเ้ ต็มทซี ะบา้ ง” “แลว้ พลี ะ่ ” มนั ยอ้ น

“ผมรวู ้ า่ พเี ป็ นพวกคอแข็ง แตพ่ กี ็ไมไ่ ดด้ มื เยอะเทา่ ทคี วรจะเป็ นเพราะไมอ่ ยากเมาจนเกนิ ไป จนดแู ลพวกเพอื น ๆ ไมไ่ ดใ้ ชไ่ หมละ่ ” คอื .. มนั พดู ถกู ครับ เป็ นนสิ ยั ของผมไปแลว้ ทจี ะเมาใหม้ สี ตทิ สี ดุ คอื เมาได ้ แตต่ อ้ งรตู ้ ัว ตลอด อารมณป์ ระมาณนันแหละ ทกุ อยา่ ง เรยี บรอ้ ยหมดแลว้ ทกุ มมุ ของบา้ นสะอาดเอยี ม ยกเวน้ ตรงจดุ ทพี วกบา้ นันมันนอน เกลอื นกนั อยู่ ผมกบั ไอต้ ัวเล็กพากนั มานังเงยี บ ๆ ในสวนหลังบา้ น ตรงซมุ ้ มา้ นังแบบโยกได ้ มหี ลงั คาทเี ต็มไปดว้ ยไมเ้ ลอื ยและไทรยอ้ ยดา้ นบน ผม ดนั เทา้ กบั พนื ผลกั ใหส้ งิ ทเี รานังกนั อยแู่ กวง่ เบา ๆ เสยี งเหล็กขนึ สนมิ ดา้ นขา้ งเสยี ดสกี นั ดงั เอยี ด ๆ แตก่ ็ไมด่ งั มากจนสรา้ งความรําคาญ ผมเงยหนา้ ขนึ มองทอ้ งฟ้าผ่านกลมุ่ ของ ใบไมท้ กี าํ ลังพัดไหว แมจ้ ะมองไมเ่ ห็นดวงดาว แตภ่ าพไหวของกงิ ใบตอ้ งลมผสมฉากหลัง ทอ้ งฟ้าสสี วา่ งจากแสงนอี อนก็ทําให ้ บรรยากาศในคําคนื นสี วยงามไดเ้ หมอื นกนั คนทนี ังอยู่ ขา้ ง ๆ ผม กําลังทําสงิ เดยี วกบั ผมอยู่ “พวกเด็ก ๆ คงสนกุ กบั การเรยี นหนังสอื นะ” ผมเปรยนกึ ถงึ เด็ก ๆ ทเี ราไปรว่ มสรา้ งโรงเรยี นดว้ ยกนั มา “ครบั แน่นอน” มนั ตอบโดยไมห่ ันมามอง ผม หนั ไปมองเสยี วหนา้ ดา้ นขา้ งของมัน มนั แหงนหนา้ ขนึ มอง ทอ้ งฟ้า มมุ ปากบมุ๋ ลงนดิ ๆ เป็ นรอยยมิ บางเบา ฉากหลังของมนั คอื ทวิ ไผเ่ รยี งกนั สวยตอ้ ง สายลมลเู่ อนไปมา ผมหยดุ สายตาตวั เองไวเ้ นนิ นาน กอ่ นหนั กลับมายังจดุ เดมิ ยนั เทา้ ไวท้ พี นื จนมา้ นังหยดุ แกวง่ ดนั ตวั ลกุ ขนึ ยนื “ดกึ แลว้ พกี ลับกอ่ นละ่ เราจะไดพ้ ักผอ่ นบา้ ง กวา่ พวกมนั จะฟืน ก็คงเทยี งหรอื ไมก่ ็บา่ ยนู่น แหละ” มนั หนั มายมิ ให ้ “ฮะ แลว้ ผมจะเก็บกวาดพวกพี ๆ ออกจากบา้ นอกี ทลี ะกนั ” มันยงิ มขุ ใส่

เรา สองคนเดนิ ตรงไปทรี ถ แตร่ ะหวา่ งทางผมไดย้ นิ เสยี งเอะอะโวยวายดงั มาจากชนั บน ผม หันไปมองหนา้ ไอต้ ัวเล็ก มันมองตอบ กอ่ นพวกเราจะพากนั หนั หลังวงิ ลวิ กลับเขา้ บา้ นไปดู “วา้ กกก!! ไปไกล ๆ เลย ไป้ ๆ ๆ ๆ !!” ไอ ้ ยนิ เสยี งไออ้ อ้ ยดงั ลอดออกมา ไอต้ ัวเล็กกระชากเปิดประตอู อก สงิ ทเี ห็นก็คอื ไออ้ อ้ ย กาํ ลังตะเกยี กตะกายหนสี ดุ ชวี ติ โดยมไี อก้ ฟิ ยดึ จับคอเสอื ดา้ นหลงั มนั ไวจ้ นยดื ยาน ในมอื ถอื แมลงสาบตวั เป้ งทกี ําลังดนิ แดว๋ ๆ หนตี ายไมแ่ พไ้ ออ้ อ้ ยมัน “ไอก้ ฟิ มงึ หยดุ เลยนะ ไอเ้ พอื นบา้ !!!” ไอ ้ ออ้ ยมนั โวยวายเสยี งดงั องิ กบั สาวนอนกอดกนั หลับไมร่ เู ้ รอื ง ผมกวาดมองไปทัวทังหอ้ ง ไอก้ ฟิ คงเป็ นคนเดยี วทไี ดน้ อนโซฟา สว่ นทเี หลอื คงนอนเตยี ง สงสยั ไอก้ ฟิ มันเห็นแมลงสาบ เดนิ ผา่ น เลยจับไปแกลง้ เพอื นมนั “พวกมงึ นอนกนั ไดแ้ ลว้ !” ผมสงั เสยี งเขม้ ไอ ้ กฟิ พยักหนา้ เหมอื นเด็ก ๆ เดนิ ไปทงิ ตวั ลงนอนบนโซฟาทังทใี นมอื ยังถอื แมลงสาบอยู่ ไอต้ วั เล็กเดนิ ไปหยบิ ผา้ หม่ สาํ รองมาหม่ ใหไ้ อก้ ฟิ เห็นมนั มองแมลงสาบตวั นันนดิ หนงึ คง กาํ ลังชงั ใจวา่ จะหยบิ ออกหรอื ปลอ่ ยไวอ้ ยา่ งนันดี สดุ ทา้ ยมันก็เลอื กทจี ะปลอ่ ย และผมก็เหน็ ดว้ ย ขนื ไปยงุ่ กบั แมลงสาบมนั มนั คงเปลยี นใจจากไออ้ อ้ ยมาเป็ นไอต้ ัวเล็กแน่ ๆ พอทกุ อยา่ งเรยี บรอ้ ย ผมก็ทําหนา้ ทปี ิดไฟปิดประตหู อ้ ง “ผมวา่ เอาผา้ หม่ ไปใหพ้ วกพมี อดว้ ยดกี วา่ ยงิ ดกึ อากาศทนี ยี งิ หนาว” ผม พยักหนา้ เห็นดว้ ย ทนี ตี น้ ไมเ้ ยอะครับ ผมยงั รสู ้ กึ เย็น ๆ เลย มันเดนิ ไปหยดุ อยหู่ นา้ หอ้ ง รับแขกทมี ไี อเ้ ป้กบั ไอเ้ ตย้ อยู่ มันยนื ชงั ใจอยชู่ วั ครกู่ อ่ นเคาะประตหู อ้ ง เงยี บครบั มนั มองหนา้ ผม ผมมองตอบ มนั ตดั สนิ ใจจับลกู บดิ หมนุ เปิดออก ควานมอื ไปตรงขอบประตู หาสวติ ซไ์ ฟ พอเจอก็กดเปิด ความมดื พลันเปลยี นเป็ นแสงสวา่ ง ภายในเงยี บกรบิ มองไปที เตยี ง ไอเ้ ป้ กาํ ลังหลบั สนทิ โดยมนี อ้ งมนั อยใู่ นออ้ มแขน ไอต้ วั เล็กเปลยี นสี หนา้ นดิ หน่อย กอ่ นเดนิ เลยไปยังตเู ้ สอื ผา้ ใบใหญ่ ซงึ ภายในเต็มไปดว้ ย หมอนและผา้ หม่ สํารองทถี กู พับเอาไวอ้ ยา่ งดี มันดงึ ออกมาสผี นื เป็ นผา้ หม่ แบบผา้ แพร ของ

ยงั ใหมอ่ ยเู่ ลย มนั ยนื มาใหผ้ มถอื ไว ้ แลว้ เดนิ กลับไปทเี ตยี ง ดงึ หม่ ผา้ จากปลายเทา้ มาหม่ ให ้ คนทนี อนอยถู่ งึ หนา้ อก มนั ปิดไฟ ปิดประตู เดนิ นําผมลงไปยงั ชนั ลา่ งเพอื หม่ ใหพ้ วกเพอื น ๆ ผมทลี ะคน “พวี า่ ถา้ เราเป็ นผหู ้ ญงิ ตอ้ งเป็ นแมท่ ดี แี น่นอน” มนั ชะงักหนั มามองหนา้ ผม “สมยั นี ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งเป็ นผหู ้ ญงิ ผชู ้ ายก็ทําหนา้ ทไี ดด้ เี หมอื นกนั ” พดู แลว้ มันก็เงยี บไป ผมรคู ้ วามหมายทแี ทจ้ รงิ ของมนั ครับ แตก่ ็แอบคดิ ไปไกลกวา่ นัน “เออ่ ผมวา่ ดกึ แลว้ พรี บี กลบั ดกี วา่ เดยี วจะขบั รถลําบาก” มนั ออ้ มแอม้ บอก แตแ่ ทนทผี มจะขยบั กลับยนื นงิ อยกู่ บั ที “พเี อก” มนั เงยหนา้ มอง “พไี มอ่ ยากกลับแลว้ จะนอนทนี แี หละ” “เออ่ …” มนั ทําทา่ อดึ อดั “งะ งนั …” มนั หนั ซา้ ยหนั ขวา สงสยั กําลังหาทวี า่ งใหผ้ มอยู่ มันกดั ปากตวั เองแน่น “พนี อนตรงนันก็ได”้ ผมชไี ปยังพนื ทวี า่ งขา้ ง ๆ พวกไอโ้ อมทนี อนเกยไอม้ ออยู่ มนั ทําทา่ ชงั ใจ “พไี ปนอนบนหอ้ งผมกไ็ ด”้ มนั พดู เสยี งเบา อา้ ปากเหมอื นจะพดู อะไรตอ่ กอ่ นเงยี บเสยี งลง สดุ ทา้ ย ผมก็ไดเ้ ดนิ ตามมนั ขนึ หอ้ งไป

Kiss Love ♥ [19] เมา [กาย...♥] หัวใจผมเตน้ โครมครามตอนเดนิ ขนึ หอ้ ง แตไ่ มเ่ ป็ นไรหรอก หอ้ งผมมโี ซฟานังเลน่ อยู่ ใหพ้ ี เอกนอนเตยี งแลว้ ผมไปนอนโซฟาก็ได ้ ตอน แรกวา่ จะตอ่ รองไมใ่ หพ้ เี อกทําอะไร แตก่ ็เหมอื นตวั เองจะรอ้ นตวั ไป พเี ขาอาจไมไ่ ดค้ ดิ อะไรแบบนันก็ได ้ เพราะถา้ คดิ จรงิ คงจะทําไปตงั นานแลว้ ไมข่ อตวั กลับบา้ นกอ่ นหรอก จรงิ ไหมละ่ “ผมไมม่ เี สอื ผา้ ไซสใ์ หญใ่ หพ้ เี ปลยี นนะ” ผมหันไปบอก พี เอกพยักหนา้ เขา้ ใจ ผมปลอ่ ยใหพ้ แี กอาบนํากอ่ น สกั พักพเี อกกเ็ ดนิ เปลอื ยทอ่ นบนออก มา กางเกงเป็ นกางเกงสแล็ค ถอดเขม็ ขดั ออกแลว้ คงไมส่ บายตัวเทา่ ไหร่ แตก่ างเกงทใี หญ่ มากพอใหพ้ แี กใสไ่ ดก้ ไ็ มม่ ี หนุ่ มันคนละไซสเ์ ลย ผม ควา้ ชดุ นอนตัวโปรดจากตเู ้ สอื ผา้ เดนิ เขา้ หอ้ งนํา พออาบนําเสร็จก็แตง่ ตวั เรยี บรอ้ ยออก มา เขด็ จากชว่ งเย็นครับ แคผ่ มเปลอื ยทอ่ นบนนดิ เดยี ว พมี นั ยังหนื แตกขนาดนัน ป้องกนั ไว ้ กอ่ น ผมยงั ไมอ่ ยากเสยี เอกราชจรงิ ๆ “พนี อนเตยี งไปละกนั ” คอื เตยี งผมเป็ นเตยี งเดยี ว ไมใ่ ชเ่ ตยี งคแู่ บบหอ้ งแมห่ รอื หอ้ งรับแขก “แลว้ นายละ่ ” ผมชไี ปทโี ซฟาขนาดพอดตี ัว “ไดไ้ ง นายเป็ นเจา้ ของหอ้ งนะ นอนเตยี งดว้ ยกนั นแี หละ” ผมทําทา่ อดึ อดั

“มนั เตยี งเดยี วนะพ”ี “ก็ยงั ดกี วา่ นอนโซฟาละกนั มาเถอะ” แลว้ พมี นั ก็ลากผมลงไปนอนดว้ ย “เดยี วพี ขอผมปิดไฟกอ่ น” ผมเดง้ ตวั ลกุ หอ้ งผมไมไ่ ดห้ รแู บบหอ้ งพเี อกทมี โี คมไฟหวั เตยี ง เพราะงนั ตอ้ งเดนิ ไปปิดไฟทหี นา้ ประตู กอ่ น และ ตอนนที ัวทังหอ้ งก็เหลอื ไวแ้ คแ่ สงออ่ น ๆ จากดวงจันทรท์ ลี อดผา่ นเขา้ มาทางหนา้ ตา่ ง ประดบั มา่ นขาว ผมนอนดา้ นนอกมพี เี อกนอนดา้ นในตดิ กบั กําแพง หอ้ งขา้ ง ๆ เป็ นหอ้ งแม่ เรานอนอยบู่ นเตยี งเดยี วกนั ภายใตผ้ า้ หม่ ผนื เดยี วกนั หัวใจผมเตน้ โครมคราม พยายามนอนใหน้ งิ ทสี ดุ เทา่ ทจี ะนงิ ได ้ หวั ไหลเ่ ราแทบจะชดิ กนั อยู่ แลว้ ผมนอนนงิ ลมื ตามองเพดานภายใตค้ วามมดื “นายรเู ้ รอื งของไอเ้ ป้แลว้ ใชไ่ หม” พเี อกถามตดั ความเงยี บขนึ มา ผมหันไปมอง “ฮะ” พมี นั ถอนหายใจแรง “ตงั แตเ่ มอื ไหร”่ “ตอนไปเทยี วกนั ครังลา่ สดุ ผม…เออ่ … เขา้ ไปเห็นตอนพเี ป้กําลังจบู ไอเ้ ตย้ พอด”ี พเี อกเงยี บไปนาน “แลว้ รใู ้ ชไ่ หมวา่ มันพยายามตดั ใจอย”ู่ “อมื รฮู ้ ะ ผมถงึ ไดพ้ ยายามชว่ ย สงสารทังพเี ป้แลว้ ก็ไอเ้ ตย้ ดว้ ย ไมร่ วู ้ า่ จะอดทนกนั ไดน้ าน แคไ่ หน”

พวกเราเงยี บกนั ไปอกี รอบ “น”ี พมี นั เรยี กตดั ความเงยี บขนึ มาอกี ที “ฮะ” ผมตอบรับเสยี งแผว่ “นายไมไ่ ดค้ ดิ อะไรกบั ไอเ้ ป้ หรอื ไอเ้ ตย้ มันใชไ่ หม” “เอะ๊ ?” ผม ขมวดควิ มนุ่ หนั ไปมอง เป็ นจังหวะเดยี วกบั ทพี เี อกยกตวั ขนึ มาครอ่ มผมไว ้ ผมนอนตวั แขง็ ทอื จอ้ งหนา้ คนทอี ยดู่ า้ นบนเขม็ง แสงจากดวงจันทรส์ อ่ งใหเ้ ห็นเสยี วหนา้ หลอ่ เหลาได ้ ลาง ๆ “ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรกบั ไอเ้ ป้หรอื ไอเ้ ตย้ มันใชไ่ หม” ผมควิ ขมวดกบั คําถามนัน “พเี ป้ เป็ นรนุ่ พสี ว่ นไอเ้ ตย้ เป็ นเพอื นสนทิ ผม” ผมบอกตามจรงิ พเี อกจอ้ งหนา้ ผมอยนู่ งิ นาน คดิ อะไรอยถู่ งึ ไดถ้ ามแบบนี ผมกวาดมองไปทัวโครงหนา้ หลอ่ เหลาสะทอ้ นแสงจันทรข์ องพเี อก ประตมิ ากรรมมนุษยท์ ี เห็นทไี รกอ็ ยากจะควา้ กลอ้ งมาถา่ ยสกั รปู สองรปู สกั พักพมี นั ก็เคลอื นตวั ลงไปนอนทเี ดมิ ผมถอนหายใจเบา ๆ คอ่ ย ๆ ตะแคงขา้ งงอตวั กอด ผา้ หม่ ไว ้ ตกุ๊ ตาทปี กตจิ ะเต็มเตยี ง ผมกวาดไปไวท้ พี นื หมด นอนคนเดยี วมตี ๊กุ ตาได ้ แตพ่ มี นั มานอนดว้ ยแบบนี พนื ทคี งไมพ่ อ เคลมิ ๆ กําลังจะหลับ กร็ สู ้ กึ เหมอื นมวี งแขนมาพาดไวท้ เี อว ผมสะดงุ ้ เฮอื ก เอยี วหนา้ ไปมอง เป็ นจังหวะเดยี วกบั ทพี เี อกยกตวั ขนึ มาครอ่ มผมไวอ้ กี ที ผมเกร็งตวั ไลส่ ายตามองตามตนื ๆ พเี อกไมไ่ ดท้ ําอะไร นอกจากจอ้ งหนา้ ผมนงิ ๆ ภายใตแ้ สงสวา่ งเจอื จางจากดวงจันทร์ “โทษที พนี อนไมห่ ลับ เรานอนไปเถอะ”

“แลว้ พจี ะไปไหน” ผมรบี ลกุ ขนึ นังทนั ทที พี เี อกลกุ ออกจากเตยี ง “ไปเดนิ เลน่ ในสวนสกั หน่อย นายนอนไปเถอะ” พแี กลบู หวั ผมเบา ๆ หนั หลังเดนิ ออกจากหอ้ งไป ผมนังนงิ บนเตยี ง ..หรอื พแี กจะรวู ้ า่ ผมเกร็ง.. ผม ลม้ ตวั ลงนอน ขม่ ซอ่ นดวงตาตัวเองไว ้ พลกิ ซา้ ยก็แลว้ พลกิ ขวาก็แลว้ แตท่ ํายังไงก็หลับ ไมไ่ ดส้ กั ที สดุ ทา้ ย ผมดดี ตวั ลกุ ขนึ นัง สลัดผา้ หม่ ทงิ ไวข้ า้ งตัวลกุ เดนิ ไปเปิดไฟ จับลกู บดิ หมนุ เปิดประตอู อกเป็ นจงั หวะเดยี วกบั ทใี ครอกี คนหมนุ เปิดประตเู ขา้ มาพอดี พมี นั ทําหนา้ แปลกใจทเี ห็นผมยังตนื อยู่ “คดิ วา่ นอนไปแลว้ ซะอกี ” “เป็ นหว่ งพ”ี พมี นั ถอนหายใจแรง งบั ปิดประตลู งจนไดย้ นิ เสยี งกรกิ ของลกู กลอนเบา ๆ “พไี ปสงบอารมณม์ า” ผมควิ ขมวด สงบอารมณ์? เพอื อะไร? ควิ ผกู โบวข์ องผมคงเป็ นคําถามทดี แี ทนคําพดู “พไี มอ่ ยากทําอะไรนาย ไมอ่ ยากใหน้ ายตนื กลัว” ผม ขมวดควิ หนักยงิ กวา่ เดมิ ไปกบั สงิ ทไี ดย้ นิ ปกตเิ คยหว่ งกดู ว้ ยเหรอฟะ เห็นทไี รจับจบู เอา จบู เอา เมาแลว้ กลายรา่ งเป็ นสภุ าพบรุ ษุ ขนึ มารไึ งฮึ “พไี มอ่ ยากทําอะไรนายตอนพเี มา…” พมี นั หยดุ คําพดู ไว ้ ผมจอ้ งหนา้ พมี นั งง ๆ

“เพราะถา้ พไี ดเ้ รมิ แลว้ …มันหยดุ ยาก” พี เอกกม้ กระซบิ ขา้ งหกู อ่ นรวบตวั ผมเขา้ ไปกอด ผมตาโตรบี ถอยหลังอตั โนมตั ิ แตก่ ช็ า้ กวา่ วงแขนแกรง่ ทรี ังเอวผมกลบั ไปอกี รอบ พแี กดนั จนผมตดิ กําแพงใกลป้ ระตู กอ่ นโหมจบู ลงมา หนัก ๆ ทําไมกตู อ้ งเลน่ บทเป็ นนางเอกโดนพระเอกขม่ ขนื ดว้ ยวะ ผม รสู ้ กึ หวาดหวนั กบั ทา่ ทางแปลก ๆ ของพเี อก เมอื กยี งั ดี ๆ อยเู่ ลย ไหงกลับมาอกี ทกี ลาย เป็ นงไี ปได ้ ผมดนิ รน แตย่ งิ ดนิ หลังผมยงิ ถกู ดนั จนตดิ กําแพงมากขนึ สกั พักพแี กก็ดันจนผม ถอยหลงั ลงไปนอนบนเตยี ง ผมพยายามจะลกุ แตพ่ เี อกทงิ ตัวลงมานังครอ่ มหนา้ ขาผมไว ้ ผมมองหนา้ พเี อกตนื ๆ ดวงตาคมนงิ เอามาก ๆ ทงั ทปี กตอิ อกจะแพรวพราวสอ่ แววหนื ออกมาชดั ๆ ผมกลัวสายตา แบบนันจรงิ ๆ พเี อกถอดเสอื ผมออก ขงึ จนตงึ กอ่ นนํามันมามัดขอ้ มอื ผมไวด้ ว้ ยกนั ผมมองพเี อกหนา้ ตนื ยงิ กวา่ เดมิ “พเี อกจะทําอะไรน่ะ!!” พมี นั ไมต่ อบครับ ยงิ นงิ ผมยงิ กลัว ผมพยายามดนั ตวั จะลกุ แตพ่ มี นั กดหนา้ อกผมไวด้ ว้ ย ฝ่ ามอื เดยี ว แรงจะเยอะไปไหน แลว้ พแี กก็ใชม้ อื อกี ขา้ งถอดกางเกงผมออก ทนั ทที ผี วิ เนอื สมั ผสั อากาศ ผมรบี หอ่ ตวั เขา้ หา กนั ทนั ที พี เอกละมอื จากหนา้ อกผมไปถอดเสอื ตวั เองออกบา้ ง ผมรบี อาศยั จงั หวะนันกระเถบิ ตวั ถอย หนี พลกิ ตวั ควําหนา้ หวงั กา้ วลงจากเตยี ง แตย่ งั ไมท่ ันไดท้ ําดงั ใจ มอื ใหญก่ ็ควา้ ขอ้ เทา้ ผมไว ้ กระชากทเี ดยี วผมก็มานอนแหมะควําหนา้ อยทู่ เี ดมิ ผมรบี คําสองมอื ทถี กู มัดไวก้ บั พนื ดนั ตวั หวงั จะลกุ กอ่ นจะทรดุ ฮวบลงไปหาทนี อนอกี รอบเมอื มแี ผน่ อกกวา้ งมาทับหลังไว ้ หมดสทิ ธขิ ดั ขนื ครบั

แต่ ผมก็ยงั ไมย่ อมแพด้ นิ ขลกุ ขลักหวงั ผลักพมี นั ออก พเี อกไมพ่ ดู โตต้ อบอะไร นอกจากไล ้ ฝ่ ามอื ไปมาสลับกบั บบี เคน้ ทอ่ นแขนผมแรงจนเจ็บ ปากรอ้ นก็ไมห่ ยดุ นงิ พรมจบู ไปทวั ตังแต่ แผน่ หลังขนึ มาทลี ําคองับเบา ๆ ทใี บหจู นขนลกุ ซแู่ ลว้ เลอื นลงไปงับแรง ๆ ทลี ําคออกี ที “พเี อก ปลอ่ ย!!” ผมพยายามหา้ ม แตพ่ แี กไมห่ ยดุ ยังพรมจบู อยอู่ ยา่ งนัน พี เอกจับเอวผมยกขนึ ใหค้ กุ เขา่ จบั สองขาผมแยกออกกวา้ ง จอ่ ความแข็งขนื ไวท้ ปี ากทาง เขา้ ผมพยายามขยบั เคลอื นตวั ไปดา้ นหนา้ แตพ่ แี กจับสะโพกผมไวด้ งึ เขา้ หาตวั ซํายังดนั บางสว่ นเขา้ มาไมย่ อมหยดุ ตอนนผี มกําลังกลัว กลัวพเี อกเอามาก ๆ “พเี อกอยา่ ทําแบบน!ี ! ปลอ่ ย!!” ผมตะโกนหา้ มทังยงั พยายามขยับตวั ออก แตส่ องมอื ยังไรอ้ สิ ระ แถมสะโพกยงั ถกู ยดึ แน่นทําใหข้ ดั ขนื อะไรไมไ่ ด ้ ผมเกร็งรา่ งกายไมใ่ ห ้ ความรอ้ นผา่ นเขา้ มา พี เอกละมอื จากสะโพกจับสองขาผมแยกออกกวา้ งกวา่ เดมิ ผมเผลอตวั คลายความเกร็ง และทันทที ที ําแบบนัน ผมก็ตอ้ งกรดี รอ้ งเสยี งหนัก เมอื ความรอ้ นทจี อ่ รอไวอ้ ยถู่ กู ดนั พรวด เขา้ มาจนสดุ ทางในหนเดยี ว ผม อา้ ปากคา้ งปลอ่ ยใหล้ มหายใจและเสยี งครางแผว่ ๆ เป็ นเครอื งระบายความจกุ เจ็บที ถาโถมเขา้ มา หัวใจถกู บบี ใหเ้ ตน้ เร็ว ลมหายใจหอบกระชนั สมองวบู โหวงวา่ งเปลา่ ยงั ไมท่ ันทรี า่ งกายจะไดค้ ลายตวั พเี อกก็ดงึ รา่ งตัวเองออกแลว้ ใสก่ ลับเขา้ มาใหมจ่ นผมตอ้ ง กรดี รอ้ งอกี รอบ “พเี อก.. เบา ๆ!!” ผมพยายามรอ้ งขอเมอื จังหวะถกู ใสล่ งมาเร็วและแรงจนเกนิ ไป “อมื .. กาย” พมี นั ครางเสยี งพรา่ แตแ่ ทนทพี แี กจะเบาตามคําขอกลับใสจ่ ังหวะหนักหน่วงยงิ กวา่ เดมิ ผมแนบหนา้ กบั ทนี อน ไถลขนึ ลงตามจังหวะโหมนัน ‘เพราะถา้ พไี ดเ้ รมิ แลว้ …มันหยดุ ยาก’

ผมเขา้ ใจความหมายของพมี นั ทันที จังหวะเรงิ รักถกู สลับสบั เปลยี นไปเรอื ย ๆ ผมไมร่ วู ้ า่ ผมไปถงึ ปลายทางกรี อบ รแู ้ คว่ า่ พเี อกจะ รนุ แรง เรา่ รอ้ น ...แลว้ ก็เงยี บ .. .. .. ผม ลมื ตาตนื อกี ทตี อนตะวนั ยามเชา้ แยงตา หลอดไฟบนเพดานยงั คงสอ่ งสวา่ ง เมอื คนื หลบั ไปโดยไมไ่ ดป้ ิดไฟ ผมพลกิ หนา้ ไปดา้ นขา้ ง จนเห็นแผงอกกวา้ งเปลอื ยเปลา่ ของใครบางคน ผมเงยหนา้ มองเจา้ ของแผงอกนัน พเี อกนอนหายใจสมําเสมอ แขนซา้ ยหนุนหวั ราบไปกบั หมอน สว่ นแขนขวาเกยี วไวท้ เี อวผมหลวม ๆ โดนกอดกที ี ๆ กร็ สู ้ กึ เหมอื นแขนพมี นั เป็ นปีกนกเลยแฮะ … ถา้ ไมเ่ มาแลว้ บา้ ระหําจนน่ากลัวแบบเมอื คนื น่ะนะ… แค่ ผมขยับตวั เบา ๆ มันก็เจ็บรา้ วไปทัวทังทอ่ นลา่ ง ผมเพงิ ไดน้ อนตอนเกอื บตหี า้ ตอนนเี จ็ด โมงเชา้ แลว้ เวลาตนื นอนของผมเอง ตอ่ ใหน้ อนดกึ ขนาดไหนก็ตนื เวลานี พเี อกคงเหนอื ยจัด ขนาดผมขยบั ยังไมร่ สู ้ กึ ตวั เลย ผมพยายามขยบั ตวั ลกุ ใหเ้ บาทสี ดุ เทา่ ที จะทําได ้ รา่ งกายเหนยี วเหนอะไปหมด อยากไปลา้ งตัวครับ ลกู นับลา้ นของพเี อกคงเน่าอยู่ ในตวั ผมแลว้ กาํ ลัง จะหลดุ ออกจากเตยี ง แตแ่ รงเกยี วจากวงแขนใหญร่ ังผมลงไปนอนอกี รอบ พเี อกพลกิ ตวั ครอ่ มรา่ งผมไว ้ เรยี วควิ เขม้ ขมวดหนักจนใบหนา้ ดตู งึ เครยี ด ผมตาโตจอ้ งหนา้ พมี นั หวนั ๆ นพี แี กสรา่ งเมารยึ งั “เจบ็ อยไู่ มใ่ ชเ่ หรอ ลกุ ทําไม” พแี กถามกลับเสยี งนุ่ม พดู ไดย้ าวขนาดนี แปลวา่ สรา่ งเมาแลว้ ใชไ่ หม

ผมหลบุ เปลอื กตาลงตําหลบหนดี วงตาคม “ผมเหนยี วตัว อยากอาบนํา” “เดยี วพพี าไป” ผมเงยหนา้ สบตาพมี นั “ไมเ่ ป็ นไร ผมไปเองได”้ “พพี าไป” ดอื จรงิ วยุ ้ สดุ ทา้ ยผมตอ้ งยอมใหพ้ แี กพยงุ ตัวเขา้ หอ้ งนําไป คอื จรงิ ๆ แลว้ กอู าย กโู ป๊ อยู่ มงึ สํานกึ บา้ งสิ มงึ มกี างเกงอยู่ แตก่ ถู กู ปลดเอกราชทงิ ไปตงั แต่ เมอื คนื เมอื คนื พแี กมอี ะไรกบั ผมโดยไมย่ อมถอดกางเกงฮะ เออ่ ..คอื …ปลอ่ ย แคส่ ว่ นนันออกมา พอใชง้ านเสร็จก็เก็บเขา้ ที ตนื เชา้ มาพแี กเลยอยใู่ น สภาพกงึ สมบรู ณ์ ทอ่ นบนเปลอื ยเปลา่ ทอ่ นลา่ งเป็ นกางเกงนักศกึ ษา ซปิ เปิดอา้ กระดมุ หลดุ ออกจากรัง เผยลงิ ขาวขอบดํารําไร สรปุ พมี นั ยังเทอ่ ยู่ แตผ่ มนสี ิ .. เดนิ หอ้ ยตอ่ งแตง่ บอกไดค้ ําเดยี ว…โคตรอาย ผมอาบนําโดยมพี เี อกยนื อาบอยขู่ า้ ง ๆ ผมหนั หลังใหพ้ แี ก ไมม่ องหนา้ ไมม่ องตวั ไมม่ อง อะไรทงั นัน คดิ ซะวา่ อาบอยคู่ นเดยี ว “พเี อกออกไปกอ่ นไดไ้ หม” ผมตดั สนิ ใจบอกหลงั จากยนื ขดั ตวั จนแทบจะเปือยอยนู่ าน พแี กหนั มามองดว้ ยความแปลกใจ แลว้ รายนจี ะอาบนาน ๆ ตามกทู ําไมวะ “คะ คอื ผมจะทําความสะอาด…”

สว่ นนันนันแหละ 0///0 พแี กเลน่ ปลอ่ ยขา้ งในซะหมด ไมล่ า้ งออกคงไมด่ ี พมี นั พยกั หนา้ เขา้ ใจ แลว้ ปลอ่ ยใหผ้ มยนื อาบอยคู่ นเดยี ว พอออกจากหอ้ งนําไป กเ็ ห็นพเี อกยนื เทเ่ ปลอื ยทอ่ นบนอยขู่ า้ งหนา้ ตา่ ง ผมพยายามเดนิ ให ้ เนยี นทสี ดุ ไปหาเสอื ผา้ ใส่ ทังทใี จอยากตะโกนออกมาดัง ๆ … กเู จ็บตดู โวย้ T^T “กาย” พเี อกเรยี ก ผมหนั ไปมอง พแี กทําทา่ จะพดู อะไรสกั อยา่ ง ...กอ่ นเงยี บไป “อยา่ ลมื ใสช่ ดุ ทพี ซี อื ใหน้ ะ” ผมขมวดควิ “เอาไวซ้ กั กอ่ นละกนั ฮะ” พมี นั พยกั หนา้ เขา้ ใจ พอผมแตง่ ตวั เสร็จก็เดนิ ลงไปขา้ งลา่ ง โดยมพี มี นั เดนิ โป๊ ทอ่ นบนตาม มา ขา้ ง ลา่ งเงยี บครบั ยงั ไมม่ ใี ครตนื ผมกวาดมองไปรอบ ๆ จนเหน็ ไอเ้ ตย้ เดนิ หวั ฟลู งบนั ไดมา ซาํ ยังลากพมี นั ลงมาดว้ ย นสิ ยั มันเหมอื นแมว กอดแขนพมี นั แนน่ หนบึ เลย “แปรงฟันยงั มงึ ” ผมถาม ไอเ้ ตย้ พยกั หนา้ ขนึ ลงหงกึ ๆ “แปรงแลว้ ลา้ งหนา้ อาบนําแลว้ ดว้ ย” มนั ยปี ากจนเบยี วใหด้ ฟู ันขาว ๆ ภายใน ผม หวั เราะ เดนิ ไปปัดเรดา้ รบ์ นหัวมันลงมา ปกตเิ วลาทมี นั มาบา้ น มันจะนอนกบั ผมตลอด เราคบกนั มานาน ผมก็รักมนั เหมอื นนอ้ ง แมก่ ร็ ักมันเหมอื นลกู อกี คนหนงึ เพราะมมี นั อยดู่ ว้ ยนี แหละ แมถ่ งึ ไดไ้ วใ้ จใหผ้ มอยกู่ รงุ เทพคนเดยี ว อยา่ งนอ้ ยมอี ะไรก็อาศยั ฝากฝังมันไดบ้ า้ ง (จรงิ ๆ แมก่ พ็ ดู หรหู ราไปงนั แหละ แกอยากไปซะอยา่ ง ตอ่ ใหท้ งิ ลกู ใหอ้ ยคู่ นเดยี ว แกก็ทํา - -)

ผมไมค่ อ่ ยไปบา้ นมนั เทา่ ไหรห่ รอก แตม่ นั น่ะมาบา้ นผมบอ่ ย เรยี กไดว้ า่ แมไ่ มอ่ ยเู่ มอื ไหร่ มัน กโ็ ผล่ “กาย กอู ยากกนิ ขา้ วตม้ กงุ ้ ” ไอเ้ ตย้ มันออ้ น ปกตแิ มจ่ ะทํากบั ขา้ วไวใ้ หเ้ ราสองคนทาน พอแมไ่ มอ่ ยู่ ผมก็ตอ้ งทําหนา้ ทนี แี ทน “งันมงึ มาชว่ ยกแู กะกงุ ้ ละกนั ” มนั พยักหนา้ ปลอ่ ยแขนจากพมี นั เดนิ มากอดคอผมแทน ไอน้ มี นั ชอบนัวเนยี มงึ น่าจะไปเกดิ เป็ นแมวซะเลยนะ เราสองคนพากนั เดนิ เขา้ ครวั โดยมหี มยี กั ษ์สองตวั เดนิ ตามมาดว้ ย ผมอยากจะถามวา่ แลว้ พวกพจี ะตามเขา้ มาดว้ ยทําไม พเี ป้คงกําลังเบลออยู่ แตไ่ อห้ มยี กั ษ์ขา้ งผมนสี ิ ผม ไมไ่ ดส้ นใจ เดนิ ไปหยบิ หมอ้ มาเตรยี มทําขา้ วตม้ ตอ้ งทําเผอื อกี 8 ชวี ติ ทเี หลอื ดว้ ย พอ เตรยี มของเสร็จ ผมก็ลงมอื ตงั หมอ้ ปรงุ รสตามสตู รของแมท่ ันที Kiss Love ♥ [20] จะเรยี กความรสู้ กึ นวี า่ อะไร [เอก...☼] ผม ยนื กอดอกอยขู่ า้ ง ๆ ไอเ้ ป้ มันยังยนื มนึ ๆ อยู่ อนั นเี ป็ นเรอื งปกตขิ องมันตอนเมาแลว้ ตนื นอน ตา่ งกบั ไอเ้ ตย้ ทสี ดใสแตเ่ ชา้ สงสยั มันอารมณ์ดที ไี ดน้ อนกอดพมี นั ทังคนื ผมหันไปมองไอส้ ตี ัว ทยี งั นอนหลับสนทิ อยใู่ นหอ้ งรับแขก เมอื คนื เห็นไอโ้ อค๊ มนั นอนอยทู่ ี พนื แตต่ อนนมี นั ขนึ ไปนอนอยบู่ นโซฟาแลว้ มันนอนควําหนา้ แขนรว่ งระพนื สว่ นไอส้ ามตวั ที เหลอื นอนเกยกนั อยทู่ เี ดมิ ไอม้ อนอนหงายแผห่ ลาผมชโี ดเ่ ด่ เสอื มนั เลกิ สงู เผยกลา้ มทอ้ ง แขง็ แรงหกหอ่ มไี อโ้ อมนอนนําลายไหลยดื ทับพงุ มันอยู่ สว่ นไอป้ ิงไดแ้ ขนไอม้ อเป็ นหมอน รองหวั งอตวั ขดเป็ นกงุ ้ ผา้ หม่ สผี นื ถกู มันลากไปมว้ นเป็ นกอ้ นกลม ๆ กอดคนเดยี วจนหมด ผมปลอ่ ยใหพ้ วกมนั นอนกนั ไปกอ่ น ยงั ไงซะวนั นกี ว็ นั เสาร์ ปลอ่ ยพวกมันไป ไอเ้ ตย้ ยนื แกะกงุ ้ อยขู่ า้ งไอต้ ัวเล็กทกี าํ ลังซาวขา้ วในหมอ้

เมอื คนื ผมเมา แลว้ ก็ทําเรอื ง เออ่ …อยา่ งนันไป จรงิ ๆ ผมก็รตู ้ วั เองอยตู่ ลอดเวลานันแหละ แตเ่ วลาเมาผมจะอดึ มากกวา่ ปกติ แถมยังชอบ ความรนุ แรงดว้ ย ออกแนวซาดสิ มห์ น่อย ๆ ดว้ ยซาํ ยงิ เห็นมนั ทําทา่ หวาดกลัวเทา่ ไหร่ ผมยงิ รสู ้ กึ ตนื เตน้ มากขนึ เทา่ นัน เมอื คนื เลยเผลอฟัดมนั ไปหลายยก กวา่ จะหมดแรงก็เกอื บเชา้ แอบทงึ ทมี นั ยังลกุ ขนึ มาเดนิ ได ้ ใจจรงิ ผมก็อยากนอนตอ่ แตเ่ ป็ นหว่ งมัน เลยลกุ ตามมนั มาดว้ ย เห็นมนั เดนิ แปลก ๆ เป็ นบาง จังหวะ คงฝื นอยู่ ยังดที มี อื เชา้ มันทําอะไรง่าย ๆ เลยไมต่ อ้ งชว่ ยอะไรมาก ผมยนื มองไอต้ ัว เล็ก ในขณะทไี อเ้ ป้ ยนื มองนอ้ งมนั เหมอื นคนหลบั ใน “นี ๆ มหี มสู บั ไหมมงึ สบั แหลก ๆ เลยนะ พกี ชู อบ” ไอเ้ ตย้ มันสะกดิ เพอื นมนั “อมื หมอู ยใู่ นตเู ้ ย็น ไปหยบิ มาด”ิ ไอ ้ เตย้ รบี วงิ จ๊ดู ไปหยบิ มาใหท้ ันที ไอต้ ัวเล็กรับหมมู าลา้ ง วางไวบ้ นเขยี ง เตรยี มสบั มนั เบ ้ หนา้ หน่อย ๆ ตอนลงมดี แรก มันคงสะเทอื น ผมรบี เดนิ ไปควา้ มดี จากมอื มนั มนั เงยหนา้ มอง ผมจอ้ งกลับนงิ ๆ ใหร้ วู ้ า่ ทผี มแยง่ มาเพอื อะไร มันไมค่ า้ นครบั หนั ไปทําอยา่ งอนื ตอ่ สว่ นผม กย็ นื สบั หมไู ป “โห พเี อกเกง่ จัง” ไอเ้ ตย้ มันชม “กกู ็ทําได”้ ไอเ้ บลอมนั พดู ขนึ มาบา้ ง นสิ ยั เกา่ มันกําเรบิ ตอ้ งเป็ นทหี นงึ สําหรับนอ้ งมันเทา่ นัน สงสยั จะ เบลอจัด จนลมื วา่ ตัวเองกําลงั แอบ๊ เมนิ อยู่ ผม เลยยนื มดี ใหม้ นั มนั รบั ไปสบั โป๊ ก ๆ โดยมไี อเ้ ตย้ ปรบมอื ชนื ชมอยขู่ า้ ง ๆ ไอส้ องตวั นกี ็ ตลกดวี ยุ ้ ผมเลกิ สนใจพวกมันหนั ไปชว่ ยไอต้ ัวเล็กหันผกั ทําเครอื งเคยี งตอ่ ผา่ น ไปประมาณสามสบิ นาที กลนิ หอมคงลอยไปเตะจมกู ของคนทนี อนอยเู่ ขา้ พวกมันถงึ ไดพ้ ากนั สะลมึ สะลอื ตนื ขนึ มาเกาหัวเกาพงุ กนั ยกใหญ่ พวกผหู ้ ญงิ ก็พากนั เดนิ ลงมาแลว้ เหมอื นกนั “หอมจัง ทําอะไรกนั อย”ู่ ไอก้ ฟิ มนั ทกั ผมแอบมองมอื มันนดิ หนงึ ดวู า่ มันทงิ แมลงสาบไปแลว้ รยึ งั

“ขา้ วตม้ กงุ ้ ฮะ” ไอต้ วั เล็กตอบ “ใสห่ มสู บั ดว้ ย” ไอเ้ ตย้ เสรมิ “แหม มงึ นโี ชคดวี ะ่ เอก” ไอม้ อมนั เดนิ แฮงค์ ๆ มายนื อยหู่ นา้ หอ้ งครัว ผมหนั ไปมองมนั งง ๆ “ทําไมวะ” “ก็เมยี มงึ อะ่ เป็ นแมศ่ รเี รอื นด”ี ไอต้ วั เล็กทําทัพพตี กพนื ดงั เครง้ มนั รบี กม้ เกบ็ พวกคนทเี หลอื พากนั หวั เราะยกใหญ่ “มงึ .. ถา้ ไมอ่ ยากโดนตนี กอู ดุ ปากก็เงยี บไปเลย” มนั เงยี บครบั แลว้ เดนิ ไปยนื อยขู่ า้ ง ๆ ไอต้ ัวเล็กแทน “พขี อถว้ ยหนงึ นะ กําลังหวิ ” มนั พดู เสยี งหวานเหมอื นตอนทมี นั ใชป้ ้อสาว ๆ ไอต้ ัวเล็กยมิ พยกั หนา้ ใหม้ นั ที “พจี ะอาบนํากอ่ นไหม” มนั ถามไอม้ อดว้ ยความเป็ นหว่ ง ผม กวาดมองไปรอบ ๆ อกี ที พวกผหู ้ ญงิ คงอาบนําลา้ งหนา้ กนั มาแลว้ พวกนเี ตรยี มพรอ้ ม ตลอดแหละ คงรวู ้ า่ ยังไงก็ตอ้ งคา้ ง เลยพกพวกโฟมลา้ งหนา้ แปรงสฟี ัน ครมี ทาผวิ และอะไร อกี สารพัดสาํ หรับผหู ้ ญงิ ตดิ ตวั มาดว้ ย แตส่ าํ หรบั พวกผชู ้ ายคงไม่ “ไปอานนํากนั กอ่ นก็ไดฮ้ ะ ชนั บน หอ้ งไหนก็ได”้ มนั บอกอกี ที ไอโ้ อมมนั วงิ ลวิ ขนึ ไปจองหอ้ งรับแขกกอ่ น ไอโ้ อค๊ กบั ไอป้ ิงตอนแรกกําลังจะเดนิ ไปหอ้ งไอ ้ ตวั เล็ก แตไ่ อม้ อมันดกั ไวก้ อ่ น “กจู ะอาบหอ้ งกาย พวกมงึ สองคนไปอาบหอ้ งแมเ่ ลยไป้!” แลว้ มันก็หันมาหากายอกี ที

“พไี ปอาบนํากอ่ นนะแลว้ จะรบี ลงมา” มนั ทําเสยี งหวานอกี แลว้ ไอต้ ัวเล็กยมิ รับ มนั รบี หนั หลังวงิ ลวิ ๆ ขนึ ไปทันที คนั ครับ… ตอน นผี มกําลังคันหนา้ อกอยู่ ยงิ เห็นไอม้ อทําทา่ สนทิ สนมมากเทา่ ไหร่ มันยงิ รสู ้ กึ คนั หนา้ อกแปลก ๆ ยังไงบอกไมถ่ กู อยา่ วา่ แตไ่ อม้ อเลย ตอนนใี ครเขา้ ใกลไ้ อต้ ัวเล็ก ผมก็รสู ้ กึ คนั ไปหมดแหละ “ไอเ้ อก” ไอก้ ฟิ มนั เดนิ มาตบหลงั ผมดงั ป้าบ ผมหันไปมอง “ลด ๆ ลงซะบา้ งเหอะ ไอร้ ังสหี งึ หวงของมงึ เนยี แมแ้ ตก่ บั เพอื นมงึ ก็ยงั ไมเ่ วน้ นะ” ผมขมวดควิ มองมนั งง ๆ มันยมิ แตไ่ มพ่ ดู อะไรแลว้ เดนิ จากไป รังสหี งึ หวงอะไรของมนั วะ “กายพขี อถว้ ยหนงึ นะ” แลว้ พวกผหู ้ ญงิ ก็เดนิ ตอ่ ควิ มาใหไ้ อต้ ัวเล็กตกั ขา้ วตม้ ให ้ มันยมิ ตกั ใสถ่ ว้ ยของแตล่ ะคน ขนาดทํากบั ขา้ ว มันยังเนน้ สวยงามเลย พอมันตกั ใสถ่ ว้ ยเสร็จ ก็โรยดว้ ยผกั ชี ราดพรกิ ไทย เป็ นสาย ๆ ซะสวยงาม อยา่ วา่ แตเ่ พอื น ๆ ผมจะนําลายไหลเลย ตวั ผมเองยงั ทํานําลายหกไปหลายแหมะ เหมอื น มนั จะรวู ้ า่ ผมหวิ มันเลยเดนิ ถอื ขา้ วตม้ ถว้ ยใหญม่ าไวต้ รงหนา้ พวก เรากนิ กนั ไมเ่ ป็ นทคี รบั กนิ กนั ในครวั นันแหละ อยากกนิ ตรงไหนก็กนิ สาว ๆ ยดึ ครอง เคานเ์ ตอรท์ ําอาหาร กนิ ไปเมา้ ทไ์ ปตามประสา ผมนังคไู่ อต้ ัวเล็ก ไอเ้ บลอนังคนู่ อ้ งมนั ไอเ้ ตย้ จว้ งตกั หมใู นถว้ ยตวั เองใหพ้ มี นั กนิ สว่ นตวั เองก็แยง่ กงุ ้ จากพมี นั มากนิ อกี ที ดู ๆ ไป แลว้ ก็นา่ รกั ดี ไอต้ วั เล็กมนั ตกั ขา้ วตม้ ใสถ่ ว้ ยเรยี งกนั ไวอ้ กี สถี ว้ ยขา้ งหมอ้ เผอื พวกทยี งั อาบนํากนั อยู่ สกั พัก ไอโ้ อมกว็ งิ ลงมา “ของพลี ะกาย” มาถงึ มนั ก็ทวงทนั ที ไอ ้ ตวั เล็กใชป้ ลายชอ้ นชไี ปยังถว้ ยขา้ วตม้ ทวี างเรยี งกนั อยู่ ไอโ้ อมฉกี ยมิ รบี เดนิ ไปยกมาถอื

ถว้ ยหนงึ แลว้ เอาไปนังกนิ ทพี นื เหมอื นเด็ก ๆ ตามมาตดิ ๆ ดว้ ยไอม้ อ มันรบี เขา้ ประชดิ ไอต้ ัว เล็กทันที แถมยังชดิ มากกวา่ ปกตอิ กี ดว้ ย ผม ขมวดควิ มอง ไอต้ ัวเล็กมนั ก็ชบี อกเหมอื นเดมิ แตม่ นั ทําตวั เรอื งมาก บอกขอน่นู ขอนเี พมิ จนไอต้ ัวเล็กตอ้ งลกุ ไปทําตามทมี นั ขอ ไอม้ อยนื ยมิ รนื หนั มายักควิ ใสผ่ มสองที ผมหนา้ ตงึ คา้ งชอ้ นไวท้ ปี าก มงึ คดิ อะไรของมงึ ไอม้ อ สกั พักไอส้ องตัวคหู่ เู กยี รตนิ ยิ มก็เดนิ ลงมาบา้ ง หลอ่ เฟียวมาเชยี วแตล่ ะคน ไอ ้ ตวั เล็กมนั ก็บรกิ ารดี ลกุ ไปยกถว้ ยขา้ วตม้ ใหพ้ วกมันทลี ะคน ไอป้ ิงรบั ไปกอ่ น เอาไปนัง กนิ ขา้ ง ๆ ไอโ้ อมมนั ตามตดิ ดว้ ยไอโ้ อค๊ เห็นมันยนื หนา้ ซดี ๆ สงสยั จะแฮงคห์ นัก เมอื คนื มัน ดมื เยอะดว้ ย ผมชะงกั งับปลายชอ้ นคา้ ง ไวท้ ปี ากเหมอื นเดมิ มองตามมอื ไอต้ ัวเล็กทเี ลอื นไปยังแกม้ ไอ ้ โอค๊ เบา ๆ มนั ก็ดจู ะองึ ๆ ไมแ่ พก้ นั ไอน้ มี นั ชอบจับหนา้ คนรไึ งฮึ ไอเ้ ป้ก็ทแี ลว้ “ไหวไหม ผมวา่ พนี า่ จะกนิ กาแฟดําสกั แกว้ แกแ้ ฮง้ คก์ อ่ นกนิ ขา้ วดกี วา่ นะ ไมง่ นั เขา้ ทางไหน มนั คงออกทางนันแน่ ๆ” ไอโ้ อค๊ มนั พยักหนา้ ซดี ๆ รบั ไอ ้ ตวั เล็กหนั ไปชงกาแฟดาํ มายนื ให ้ มันรบั ไปจบิ รสชาตคิ งขมจัด หนา้ หลอ่ ๆ ของมนั เบยี ว ไปแถบ แตก่ ็ดดู ขี นึ เยอะ พอกาแฟหมดแกว้ มันก็ลงมอื กนิ ขา้ วตม้ ตอ่ ทันที ตอนแรกก็กนิ กนั แบบกระจดั กระจาย สกั พักพวกมนั ก็พากนั มายนื สมุ หวั กนิ กนั ทโี ตะ๊ แทน เบลิ กนั ไปคนละหลายรอบดว้ ย ของคนอนื ไมเ่ ทา่ ไหร่ แตอ่ ยา่ ใหน้ ับของผม สรปุ แทนทพี วกมันจะยกโขยงกนั กลับ ก็พากนั สงิ สถติ นังเลน่ เกมกนั ตอ่ สว่ นพวกผหู ้ ญงิ กพ็ า กนั ไปสมุ หัวเรยี นรเู ้ ทคนคิ การถา่ ยภาพจากไอต้ ัวเล็กมนั บา้ นใหญเ่ ลยดคู ับแคบไปถนัดตา เสยี งโวยวายของพวกมนั นี คงดงั ไปถงึ หนา้ ปากซอยเลยมงั “กลับมาแลว้ จา้ !!” ไดย้ นิ เสยี งหวานสดใสทักทายมาจากทางหนา้ ประตู พวกเราทนี ังเลน่ กนั อยหู่ ันพรบึ ไปมอง

เห็น ผหู ้ ญงิ คนหนงึ เดนิ ลากกระเป๋ าเดนิ ทางเขา้ มาพรอ้ มกบั ขา้ วของพะรงุ พะรงั อกี เต็มมอื หนา้ ตายมิ แยม้ แจม่ ใส แถมยังสวยเอามาก ๆ ดว้ ย คงสงู ไมถ่ งึ 170 ตดั ผมหนา้ มา้ ดา้ นหลัง ปลอ่ ยยาวจนเกอื บถงึ สะโพกสดี ําสนทิ ใบหนา้ หวานหมดจด ใสเ่ สอื ยดื สขี าวพอดตี ัวกบั กางเกงยนี สซี ดี รองเทา้ ผา้ ใบไรถ้ งุ เทา้ ดเู ซอร์ ๆ เท่ ๆ ดี เดา ๆ เอาวา่ อายนุ ่าจะประมาณ ยสี บิ ตน้ ๆ เหมอื นพวกเรา เคา้ โครงหนา้ เหมอื นไอต้ ัวเล็กเอามาก ๆ แตต่ า่ งกนั ตรงทสี ผี ม เพราะไอต้ ัวเล็กมผี มสนี ําตาล “วา้ ววว กลับมาแลว้ เหรอฮะ คดิ ถงึ จงั ” ไอเ้ ตย้ ครบั มนั วงิ ลวิ ๆ ไปซกุ อกอมิ ทนั ที ซงึ คนสวย (ในสายตาผม) กอ็ า้ แขนทถี อื ของบาง สว่ นไวอ้ อกรบั “ของฝากผมละ่ ” มนั เงยหนา้ ขนึ ทวง พวกเรายงั งงอยคู่ รับวา่ เป็ นใคร “นจี ะ้ ของเรา สว่ นนสี ําหรับพวกรนุ่ พเี รา” คนสวยยนื ถงุ ของฝากขนาดใหญใ่ หม้ นั “แม”่ เสยี งไอต้ ัวเล็กดงั มาจากทางหลังบา้ น “มาไดไ้ ง ก็ไหนวา่ จะไมก่ ลับจนอาทติ ยห์ นา้ ไง” “แหม ลกู ชายไดร้ างวลั ทังที ตอ้ งมาอวยพรหน่อยส”ิ “หา!! คณุ แมจ่ รงิ ๆ เหรอเนยี คดิ วา่ รนุ่ เดยี วกบั พวกเราซะอกี ” ไออ้ อ้ ยออกตวั หลังจากยนื ตะลงึ มานาน อนั นไี มไ่ ดเ้ วอ่ รค์ รับ ผมก็คดิ อยา่ งนันจรงิ ๆ “โห คณุ แมย่ งั สาวและสวยเอามาก ๆ เลยครับ” ไอม้ อรบี เขา้ ไปเสนอหนา้ ทันที ตอ่ มมอ่ มันฟ้งุ กระจายเชยี ว คณุ แมท่ ําทา่ เอยี งอายกมุ แกม้ แดง ๆ บดิ ซา้ ยบดิ ขวา เออ่ … ทา่ เขนิ โนเนะมาก - -

ตอน แรกผมก็นกึ วา่ พวกนักเขยี นตอ้ งใสแ่ วน่ ตาหนาเตอะ ผมเผา้ รงุ รัง ใสช่ ดุ ซอมซอ่ หนา้ ตา ไมแ่ ตง่ ผมไมห่ วี ทําตวั มดื มนอะไรทํานองนัน ไมค่ ดิ วา่ นักเขยี นตวั จรงิ จะสวยขนาดนี “แมจ่ ะกลับบา้ นเลยหรอื ไปเชยี งใหมต่ อ่ ” ไอต้ วั เล็กมนั ถาม “กลับเลย แลว้ จะบนิ ไปเชยี งใหมอ่ กี ทอี าทติ ยห์ นา้ พอดเี พงิ ปิดตน้ ฉบบั ได”้ ไอต้ วั เล็กมนั ยมิ รา่ พวกเราเลยไดอ้ านสิ งสข์ องกนิ เป็ นนําพรกิ หนุ่มกบั แคบ๊ หมจู ากเชยี งใหม่ อมิ หมพี มี นั ไปตาม ๆ กนั ไอเ้ ตย้ ดจู ะออ้ นคณุ แกว้ มากกวา่ ไอก้ ายมันซะอกี มนั กบั แมม่ นั เหมอื นเป็ นพกี บั นอ้ งกนั มากกวา่ ทเี หมอื นแมก่ บั ลกู นา่ จะเป็ นไอเ้ ตย้ พวก เรานังเลน่ นอนเลน่ กนั จนถงึ บา่ ยโมงก็พากนั ลากลับ ไอต้ วั เล็กเดนิ ออกมาสง่ พวกเราที หนา้ บา้ น พวกสาว ๆ กลับรถใครรถมัน ไอเ้ ป้ไปสง่ นอ้ งมนั ทบี า้ น สว่ นไอโ้ อค๊ กบั ไอป้ ิงไปดว้ ย กนั ไอม้ อมันตดิ รถไอโ้ อมกลบั รายนจี ะขบั รถเองกต็ อ่ เมอื มสี าว ๆ มากับมันเทา่ นันแหละ ที เหลอื เกาะไอโ้ อมตลอด สว่ นผมขบั รถกลบั คนเดยี ว นกึ ถงึ รอยยมิ ของมนั วนั นแี ลว้ ก็พลอยพาเอาผมอดอมยมิ ตามไมไ่ ด ้ ผมชอบตอนมันอยกู่ บั แม่ มนั เหมอื นเป็ นพนี อ้ งกันมากกวา่ น่ารักดคี รบั เห็นแลว้ อยากปกป้ องมนั ดี หอื ? ปกป้ องเนยี นะ มนั เป็ นผชู ้ าย คงไมอ่ ยากใหผ้ มไปปกป้องอะไรหรอกมัง ผมคดิ กบั ตวั เองเงยี บ ๆ เลยี วรถเขา้ คอนโดไป .. .. .. .. .. .. .. .. “พเี อกคะ”

เสยี งหวาน ๆ หยดุ เทา้ ผมไวร้ ะหวา่ งทางทกี าํ ลังจะเดนิ ไปหอ้ งสภา ผมหันไปมองเจา้ ของ เสยี งนัน นกึ ทบทวนอกี ทวี า่ เป็ นใคร “หนงิ ” ผมลองเรยี กดู หญงิ สาวฉกี ยมิ กวา้ ง “คดิ วา่ พจี ะลมื หนงิ ซะแลว้ ” ผมยมิ รับไปที หนงิ คอื คนทคี อยดแู ลผมตอนไปสรา้ งโรงเรยี นใหเ้ ด็กดอยกนั นันแหละ “มอี ะไรรเึ ปลา่ ” ผมถามกลบั เรยี บ ๆ “คอื ..พพี อจะวา่ งไหมคะ พอดหี นงิ มตี ัวหนังวา่ งอยสู่ องใบน่ะคะ” แสดงเจตนารมณ์ชดั เจนมาก ผมยมิ กําลังจะตกปากรับปาก หากสายตาไมเ่ หลอื บไปเห็น ใครบางคนเขา้ กอ่ น “กาย” ผมกําลังจะเรยี ก แตเ่ สยี งของใครอกี คนเรยี กตดั หนา้ ผมไป ควิ ผมขมวดชนกนั มองภาพตรงหนา้ ถา้ มันเรยี กเฉย ๆ จะไมค่ ดิ อะไรมาก แตน่ ี มันดนั เรยี ก แลว้ ฉุดไอต้ ัวเล็กใหเ้ ดนิ ตามไปดว้ ย ผมกา้ วขาเตรยี มจะเดนิ ตามบา้ งแตถ่ กู หนงิ เบรกเอาไว ้ กอ่ น ผมหันไปมอง “โทษทนี ะ พอดพี ตี ดิ ธรุ ะ เอาไวค้ รังหนา้ ละกนั ” ผม บอกแคน่ ัน แลว้ รบี เดนิ กงึ วงิ ตามสองคนนันไป คลาดกนั นดิ เดยี ว ผมหนั ซา้ ยหนั ขวามอง หา จนเห็นแผน่ หลังไอต้ ัวเล็กไว ๆ ตรงมมุ ทางเดนิ ผมรบี วงิ ตามไปทันที “ชว่ ยพหี น่อยนะกาย” ผมหยดุ เทา้ ตัวเองไว ้ แอบยนื ดอู ยหู่ า่ ง ๆ “ผมพยายามแลว้ นะ แตพ่ กี ็นา่ จะรนู ้ สิ ยั มันดี รายนันถา้ ไมไ่ ดค้ ําตอบทแี ทจ้ รงิ มันไมม่ ที าง ปลอ่ ยแน่ ๆ” “พรี ู ้ แตค่ วามอดทนของพใี กลห้ มดแลว้ นะ ถา้ ขนื มันยังเขา้ ใกลพ้ อี กี พไี มแ่ น่ใจวา่ พจี ะทํา อะไรมันลงไปบา้ ง พ…ี ” ผม รคู ้ รับ วา่ เรอื งทพี วกมันคยุ กนั อยคู่ อื อะไร แตท่ ผี มไมเ่ ขา้ ใจก็คอื ทําไมม่ นั ตอ้ งใกลช้ ดิ กนั

ขนาดนันดว้ ย ผมกาํ มอื แน่นจอ้ งมองไอต้ ัวเล็กในออ้ มแขนของไอเ้ ป้ ไอต้ ัวเล็กมนั กอดตอบ เชน่ กนั ความสบั สนครอบงําจติ ใจผม มนั ยอมนอนกบั ผม แลว้ ทําตัวเงยี บเชยี บเหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ ไมย่ อมรบั ..แตก่ ็ไมป่ ฏเิ สธ แลว้ มันทําแบบนกี บั ผมคนเดยี ว หรอื ทําแบบนกี บั คนอนื ดว้ ย “ไมเ่ ป็ นไรนะพี ผมจะชว่ ยดว้ ยอกี แรง” มนั ยํา ไอเ้ ป้ กอดรา่ งเล็กแน่นขนึ สองมอื ผมยงิ กาํ แน่นตามไปดว้ ย ผมเกอื บจะกระโจนเขา้ ไปกระชากพวกมนั ออกจากกนั แลว้ ถา้ ไมม่ เี สยี งหวาน ๆ มาเบรกเอา ไวก้ อ่ น พวกมนั ผละออกจากกนั ผมหันไปมองคนเรยี ก “มาทําอะไรอยตู่ รงนคี ะ” หนงิ เดนิ เขา้ มาหาตามตดิ ดว้ ยเพอื นสาวอกี สองคน ผมรบี เขยบิ ตวั ออกมายนื อยหู่ า่ ง ๆ พวก มนั พากนั เดนิ ออกมาบา้ งเหมอื นกนั ทําหนา้ แปลกใจเล็กนอ้ ยทเี ห็นผมอยตู่ รงนี ผมเหลอื บมองไอต้ ัวเล็กตาขนุ่ กอ่ นกม้ มองหญงิ สาวตรงหนา้ อกี ที “พตี กลงนะ” “คะ?” หนงิ ใสเ่ ครอื งหมายคําถามดว้ ยความแปลกใจ “ไปดหู นังกนั ” ผม พดู เรยี บ ๆ เหลอื บตามองไอต้ ัวเล็กอกี ที เห็นมันเปลยี นสหี นา้ นดิ หน่อย กอ่ นกลับมาเป็ น ปกติ หนงิ ฉีกยมิ กวา้ ง เพอื น ๆ ก็พากนั กระโดดดใี จยกใหญ่ ผมทงิ คําตอบไวแ้ คน่ ันแลว้ หนั หลังเดนิ จากมา ไมค่ ดิ จะทักทายพวกมันสองคนแมแ้ ตน่ อ้ ย ผมไมร่ ู ้ วา่ ทําไมผมถงึ ตอ้ งทําแบบนี แตต่ อนนผี มกําลังหงดุ หงดิ หงดุ หงดิ ทไี มไ่ ดเ้ ป็ นคนเดยี วทไี ดร้ ับความพเิ ศษจากมัน

สรปุ ผมก็ดหู นังไมร่ เู ้ รอื งอยดู่ ี ในหัวมแี ตภ่ าพของมนั ทถี กู กอดจากไอเ้ ป้ ผม นังขมวดควิ จอ้ งมองพระเอกกําลังปันจักรยานโดยมนี างเอกนังซอ้ นทา้ ย มอื หนงึ โอบเอว ชายหนุ่มไว ้ สว่ นอกี มอื กรดี เสน้ ผมออกจากพวงแกม้ ขาวไปทดั ใบหู เรยี วหนา้ สวยแตง่ แตม้ ไปดว้ ยรอยยมิ ทอดดวงตามองววิ จากสองขา้ งทางทโี อบรอบไปดว้ ยตน้ ไมใ้ หญเ่ ขยี วขจี แลว้ ภาพเหลา่ นันกเ็ ปลยี นไปกลายเป็ นตวั ผมเองทกี าํ ลังปันจักรยานอยโู่ ดยมไี อ ้ ตวั เล็กนัง ซอ้ นอยดู่ า้ นหลัง มันกําลังสนุกอยกู่ บั การถา่ ยรปู จากกลอ้ งตวั เกง่ ใบหนา้ ประดบั ไปดว้ ยรอย ยมิ เคลา้ เสยี งหวั เราะตอนผมแกลง้ ปันจักรยานเป๋ ๆ เขา้ ขา้ งทาง “พเี อก” มนั ยมิ รา่ เรยี กผมดว้ ยนําเสยี งสดใส “พเี อก” แตเ่ สยี งมันหวานเกนิ ไปแฮะ “พเี อกคะ” “หอื ?” ผมหันไปขานรับทันทที รี วู ้ า่ เสยี งนันไมใ่ ชเ่ สยี งของคนทผี มกําลงั คดิ ถงึ อยู่ “ไมส่ นุกเหรอคะ เห็นเหมอ่ ๆ” “เปลา่ หรอก พอดพี คี ดิ เรอื งงานอยนู่ ะ่ ” หนงิ ยมิ รับ “มเี รอื งอะไรใหห้ นงิ ชว่ ยก็บอกหนงิ ไดน้ ะคะ” เธออาสา ผมพยกั หนา้ รบั ไปที ตอนนอี ารมณบ์ จ่ อยครับ หลงั จากดหู นังจบ ผมวา่ จะพาหนงิ ไปกนิ ขา้ วตอ่ แตร่ ะหวา่ งทางผมเหลอื บไปเห็นอะไรเขา้ กอ่ น และภาพนันก็ทําเอาผมกา้ วขาแทบไมอ่ อก ไอ ้ ตวั เล็กยนื อยตู่ รงนัน มนั กําลังเลอื กกลอ้ งอยใู่ นรา้ นขายกลอ้ งขนาดใหญ่ โดยมผี ชู ้ ายคน หนงึ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ แลว้ ชายคนนันก็กําลังกอดเอวมันอยู่ กอดเหมอื นทผี มเคยกอดนันแหละ

ทา่ ทางดสู นทิ สนมกนั มากดว้ ย มนั ยมิ รนื หันไปทําทา่ ออดออ้ นอยา่ งทผี มไมเ่ คยเห็นมากอ่ น มนั ไมไ่ ดอ้ อ้ นเยอะเหมอื นไอ ้ เตย้ แตก่ ็ถอื วา่ ออ้ นเยอะแลว้ สําหรับผม แววตามันเวลามองชายคนนันเต็มไปดว้ ยความรัก ความคลังไคล ้ จะวา่ ดว้ ยความเสน่หาดว้ ยก็ได ้ ผมยนื นงิ กําหมดั แน่น ภาพทมี นั กําลังสนั สะทา้ นภายในออ้ มแขนผมแตกกระจายกลายเป็ นภาพมนั ทกี ําลังสนั สะทา้ นภายในออ้ มแขนของชายคนนันแทน “พเี อกคะ” หนงิ เรยี กดว้ ยนําเสยี งหวาด ๆ มองผมทสี ลับกบั คนทผี มมองที “มอี ะไรหรอื เปลา่ คะ” “เปลา่ ” ผมตอบหว้ น ๆ หนงิ มองไปยงั คนทผี มกําลงั มองอยบู่ า้ ง “เอ…๋ นันใชก่ ายหรอื เปลา่ คะ เด็กใหมใ่ นกลมุ่ พที เี คยไปเขา้ คา่ ยดว้ ยกนั ถา้ หนงิ จําไมผ่ ดิ นะ” ผม มองคนทกี าํ ลังฉกี ยมิ ดใี จเมอื ชายคนนันควกั เงนิ กอ้ นโตซอื อปุ กรณ์กลอ้ งราคา แพงให ้ แลว้ หลังจากนันผมก็รสู ้ กึ เหมอื นมดี วงไฟลกุ พรบึ ทว่ มตวั เมอื ชายคนนันจมิ แกม้ ตวั เองเบา ๆ แลว้ เจา้ ตวั เล็กก็ยดื ขนึ สดุ ตวั ไปกดจบู ผมรบี หนั หลัง เดนิ ออกไปจากจดุ นันทนั ทโี ดยมหี นงิ วงิ ตามมาตดิ ๆ .. .. .. .. .. .. .. .. และ ตอนนผี มก็มานังเคาะนวิ ใสพ่ วงมาลัยรอใครสกั คนอยใู่ นรถ ประตหู นา้ บา้ นยงั ปิดสนทิ กญุ แจยงั คลอ้ งอยทู่ หี ว่ ง ทําใหร้ วู ้ า่ เจา้ ของบา้ นยงั มาไมถ่ งึ ผมนังรอมารว่ มชวั โมงแลว้ และ ยงั คงตงั หนา้ ตงั รอคอยตอ่ ไป กระทงั มรี ถคันหนงึ วงิ เขา้ มาจอดสนทิ หนา้ บา้ น ผมจอดรถไว ้ หา่ ง ๆ ไมใ่ หม้ นั สงั เกตเห็น มันกา้ วลงจากรถ โดยมชี ายคนนันกา้ วตามลงมาดว้ ย

ชาย คนนันมองเขา้ ไปในบา้ น มันพยายามฉุดแขนใหเ้ ขา้ ไปดว้ ยกนั แตเ่ ขาปฏเิ สธ สดุ ทา้ ย มนั ก็ยอมแพ ้ รบั ของทังหมดมาถอื ไว ้ แลว้ ยนื นงิ ใหอ้ กี คนหอมแกม้ ชายคนนันเดนิ กลับขนึ รถไป มนั ยนื สง่ ดว้ ยรอยยมิ กม้ โบกมอื บา๊ ยบายผา่ นกระจกทเี ปิดลงมา จนสดุ กระทังเขาขบั รถจากไป ความหงดุ หงดิ เกดิ ขนึ ในใจ ผมมาทําอะไรอยตู่ รงนี มนั ไมไ่ ดเ้ กยี วขอ้ งอะไรกบั ผม นอกจากเป็ นคนู่ อนกนั ชวั ครังชวั คราว ผมไมค่ วรจะใสใ่ จมากมายใชไ่ หม แต่ ตอนนี ผมกําลังกา้ วลงจากรถ เดนิ ไปหยดุ ยนื อยขู่ า้ งหลังมนั ทกี ําลังไขประตเู ขา้ บา้ น มัน สะดงุ ้ โหยงหันมามอง คงแปลกใจทเี ห็นผมมายนื อยตู่ รงนี “พเี อก” มนั เรยี ก ผมควา้ จับตน้ แขนมนั แรง หมนุ เปิดประตอู อก ดนั มันกา้ วเขา้ ไปภายใน ผลักประตปู ิดตามดงั โครม แลว้ ลากมันไปโยนไวบ้ นโซฟา “พเี อก!” ผม ทงิ รา่ งลงไปครอ่ มมัน โนม้ หนา้ ปิดปากมันไวด้ ว้ ยปากตวั เอง ปิดกนั ไมใ่ หท้ กุ เสยี ง เล็ดลอดออกมาได ้ มอื ไมก้ ็ฟ้อนเฟ้นไปทัวผวิ เนอื ภายใตช้ ดุ นักศกึ ษาของมนั มนั พยายาม ครางหา้ ม แตผ่ มหนา้ มดื แลว้ ไฟมนั กําลังไหมต้ ัวผม และผมรวู ้ า่ ใครทจี ะชว่ ยดบั มันได ้ จาก ครางหา้ ม เสยี งมันเรมิ เครอื ครางกลายเป็ นครางวาบหววิ มอื ไมท้ เี คยผลักไสเรมิ ออ่ น แรงกําเสอื ผมแน่น ดวงตาหวาดผวาปรอยลงจนฉํา ผมจบั มันพลกิ ควํา คลถี อดกางเกงมนั ออก แลว้ นําพาความเป็ นชายของตัวเองจอ่ ไวท้ ปี ากทางเขา้ ทนั ที ไมม่ อี ารัมภบทแลว้ ครับ ผมรแู ้ คว่ า่ ผมกําลังโกรธ โกรธทมี นั ยอมปลอ่ ยเนอื ปลอ่ ยตวั ใหค้ นอนื เชยชม คนอนื ทไี มใ่ ชผ่ ม

ผมตอ้ งทําใหม้ นั รวู ้ า่ มันเป็ นของผม ของผมเพยี งคนเดยี วเทา่ นัน ชอ่ ง ทางแคบ ๆ ของมนั รดั ผมแน่น มันกําลังตอ่ ตา้ นดว้ ยความไมพ่ รอ้ ม แตผ่ มไมม่ อี ารมณ์ มาทําใหม้ นั พรอ้ มแลว้ ผมขยบั อยสู่ องสามทเี สอื กไสตวั เองเขา้ ไป กอ่ นทเี ราสองคนจะเชอื ม รา่ งเป็ นหนงึ เดยี ว มันหอบหนัก แลว้ ผมก็ไม่ พดู พรําทําเพลงเอาแตบ่ รรเลงเพลงโทสะจนตวั มนั สนั คลอน เสยี งออ้ นวอน รอ้ งขอความเห็นใจไมผ่ า่ นโสตสว่ นไหนของผมแมแ้ ตน่ อ้ ย ฟังแลว้ เหมอื นเสยี งรอ้ งขอใหผ้ ม กระทําการรนุ แรงมากกวา่ ผมจับสะโพกมนั ยกสงู ในขณะใสจ่ ังหวะใหช้ ว่ งลา่ งหนักหน่วง ผมสาดใสค่ วามโกรธอยไู่ ม่ นานก็พงุ่ มันไปกอ่ นผมนานแลว้ ผมคําตวั หอบหายใจแรงบนตวั มัน มนั หมดแรง นอนหายใจรวยรนิ กลนื นําลายในคออกึ ใหญ่ มันคอ่ ย ๆ พลกิ หนา้ มามอง แวว ตามนั ยังฉาบความกลัวเอาไวอ้ ยู่ “พเี อก.. เมาเหรอ” มนั ทกั กลบั ซอื ๆ ผมชะงกั จับมันพลกิ หงาย เกยี วสองขามันมาพาดไวท้ แี ขน สอดใสค่ วามพรอ้ มเขา้ ไปอกี ที แลว้ จัดการขยับเขา้ ออกเป็ นจังหวะ “อา๊ ..พเี อก” มนั ครางครับ ครางหวานเอามาก ๆ หนา้ อกมันแมจ้ ะมเี สอื ปกปิดอยแู่ อน่ ขนึ สงู แตด่ ยู วั ยวน อยไู่ มน่ อ้ ยสําหรับผม มนั เอยี งหนา้ แนบแกม้ กบั พนื โซฟา ไถลรบั จังหวะกระแทกกระทันจาก ผม ผมหอบหายใจหนัก มนั ปรายตามองผมนดิ หนงึ กอ่ นกดั ฟันพยายามไมเ่ ปลง่ เสยี งใด ๆ ออก มา มันคงพยายามอดทนอยู่ ผมโหมใสจ่ ังหวะรนุ แรงขนึ จนเป็ นมนั เอง ทหี มดความอดทน เชดิ หนา้ สง่ เสยี งครางออกมา ตามันปิดสนทิ กอ่ นปรอื เปิดขนึ มามองผมอกี ครัง กลบี ปากแดง ๆ นันก็ครางสะทา้ นใสผ่ มไมห่ ยดุ สายตาแบบนี ผมอยากใหม้ นั มองผมเพยี งคนเดยี ว นําเสยี งแบบนี ผมอยากใหม้ นั มไี วเ้ พอื ผม เพยี งคนเดยี ว และชอื ทมี นั ครางเรยี ก ก็ควรจะเป็ นของผมเพยี งคนเดยี วเทา่ นัน “พเี อก…” “กาย นายตอ้ งเป็ นของพนี ะ ของพเี พยี งคนเดยี วเทา่ นัน”

ผมกม้ บอกมันขา้ งหู ไมร่ วู ้ า่ มนั ตอบรบั หรอื เปลา่ แตเ่ หน็ มันเชดิ หนา้ แลว้ ครางเสยี งดงั ยงิ กวา่ เดมิ Kiss Love รกั วนุ่ วายนายสดุ หลอ่ #21 ตอน : เขาเรยี กกนั วา่ 'หงึ ' ไง [กาย...♥] ผมงงครบั บอกตามตรงวา่ งงเอามาก ๆ ผม ไปเทยี วกบั คณุ พอ่ มา ทา่ นเพงิ กลับมาจากตา่ งประเทศ หลอ่ เฟียวมาเชยี ว ไมไ่ ดเ้ จอกนั นาน ผมอยากใหพ้ อ่ อยกู่ บั ผมนาน ๆ เลยเทกระสนุ ออดออ้ นไปยกใหญ่ แตพ่ อ่ ก็ใจแขง็ ใช่ ยอ่ ย ชวนใหเ้ ขา้ บา้ นกไ็ มย่ อมเขา้ และตอนนผี มกําลังหอบหนัก งนุ งงกบั คนทกี ําลังโหมแรงใสผ่ มอยู่ มาถงึ พแี กไมพ่ ดู อะไร นอกจากจับผมปลํากลางโซฟาในหอ้ งรับแขกเลย ยงั ดที แี มบ่ นิ ไปเชยี งใหมแ่ ลว้ ไมง่ นั คงยงุ่ “กาย…นายตอ้ งเป็ นของพนี ะ ของพเี พยี งคนเดยี วเทา่ นัน” ผมชะงกั กบั คําทแี กพดู ผมควรจะดใี จใชไ่ หม แลว้ ทําไม พตี อ้ งรนุ แรงกบั ผมแบบนดี ว้ ย ผมงงครบั หรอื พเี อกเมา แตก่ ็ไมไ่ ดก้ ลนิ แอลกอฮอลจากพแี กเลยนนี า แลว้ นมี นั เกดิ อะไรขนึ … ผมนอนหมดแรงโดยมรี า่ งพเี อกหอบหนักอยดู่ า้ นบน พแี กยกตวั ขนึ มาจอ้ งตาผม ดวงตาคม เคลอื บไปดว้ ยเพลงิ โทสะ นผี มไปทําใหพ้ เี อกโกรธมาตงั แตช่ าตปิ างไหนเนยี “ตอบพมี าตามตรง” กอ่ นมงึ จะถามอะไรกู ชว่ ยปลอ่ ยใหก้ เู ป็ นอสิ ระกอ่ นไดไ้ หม

มนั ถามพรอ้ มดนั บางสว่ นเขา้ มาแน่นขนึ ตวั ผมกระตกุ ไปวบู มงึ จะรดี คําตอบอะไรจากกดู ว้ ยวธิ อี นื ไมไ่ ดร้ ไึ ง “ผชู ้ ายทมี าสง่ เมอื กเี ป็ นใคร” ผมปรอื ตามอง คนทมี าสง่ ผม… “เขาเป็ น…ออื ” กาํ ลังจะตอบ แตข่ องพแี กกระตกุ ครับ คําพดู ผมถกู กลนื หายไป “อยา่ เพงิ ยวั ! พดู มากอ่ น!” ไอเ้ ชยี ! กยู วั มงึ ตรงไหน ของมงึ มันกระตกุ ตา่ งหาก ผมปรอื ตามองอกี ที “ปลอ่ ยผมออกกอ่ น” “ไม!่ ! พจี ะอยอู่ ยา่ งนี จนกวา่ นายจะตอบคําถามพที ังหมด” มนั วา่ พลางถอนรา่ งและใสก่ ลับเขา้ มาใหม่ โอย๊ ใหต้ ายสิ กจู ะบา้ ตาย ผมปรอื ตามองอกี ที “เขาเป็ นออื อ…” กาํ ลังจะตอบครับ แตข่ องพแี กกระตกุ อกี แลว้ “กายตอบมา!!” พแี กสงั เสยี งดุ ไอเ้ ชยี น!ี “พะ พอ่ ” พมี นั ชะงัก

“อะไรนะ” มนั ถามยําเสยี งเบา ผมปรอื ตามองอกี ที ก็กตู อบไปแลว้ จะเอาอะไรกบั กอู กี กอู ยากตอบใหช้ ดั เจนกวา่ นี แตช่ ว่ ย เอานอ้ งมงึ ออกไปกอ่ นไดไ้ หม …กเู สยี ว “พอ่ เขาเป็ นพอ่ ผม” ผมยําอกี ที พี มันนงิ ครบั นงิ ไปนานเลย สบโอกาสใหผ้ มไดก้ ระเถบิ ถอนตวั เองออกมาจากแรงดงึ ดดู ของ โลก ปลอ่ ยใหพ้ มี นั นงิ ไปกอ่ น ผมขยับตวั ลกุ แตย่ งั ไมท่ ันจะหลดุ ออกจากโซฟา ผมก็ถกู กระชากกลับไปนอนทเี ดมิ ทา่ เดมิ “พอ่ อะไร” แน่ะ ยังจะมาถามอกี พอ่ กพ็ อ่ สวิ ะ มพี อ่ อะไรอกี “ก็พอ่ ” “พอ่ แบบไหน พอ่ แท ้ ๆ พอ่ เลยี ง หรอื พอ่ ทนู หวั ” พมี นั ใหช้ อ้ ยมาสามขอ้ ครับ ผมทําหนา้ งง ๆ “พอ่ แท ้ ๆ” พมี นั ชะงักอกี รอบ ผมน่าจะอาศยั จงั หวะนหี นอี อกไปใชไ่ หม แตก่ ลัววา่ พมี นั จะกระชากผม กลับมาอยทู่ เี ดมิ อกี มนั จะโกรธอะไรผมนักหนา “แลว้ พมี าโมโหผมเรอื งอะไร แลว้ พอ่ มาเกยี วอะไรดว้ ย” ผมออ้ มแอม้ ถาม พมี นั ยังทําหนา้ ยักษ์อยู่ แมจ้ ะเบาบางลงแลว้ ก็ตาม “เปลา่ ”

พมี นั ตอบแคน่ ัน คลายแรงรดั ทเี อวผมลง “แลว้ วนั นไี ปไหนมา” พมี นั ถามอกี ที แตก่ อ่ นจะรดี คําตอบอะไรจากกู ชว่ ยปลอ่ ยใหก้ เู ป็ นอสิ ระกอ่ นจะไดไ้ หม “เออ่ ผมวา่ ใสเ่ สอื ผา้ กอ่ นดไี หม” ผมออ้ มแอม้ ขอ “พถี ามวา่ ไปไหนมา!!” พมี นั ไมส่ นใจคํารอ้ งขอของผม กระชากถามเสยี งเขม้ “พอ่ พาไปซอื ของขวญั ทภี าพของผมไดร้ างวลั ทหี นงึ จากการประกวดน่ะ” ผมรบี รวั ลนิ บอก พมี นั พยกั หนา้ พน่ ลมหายใจแรง แลว้ กม้ ลงพงิ หัวกบั ไหลผ่ มอกี ที “พโี กรธผมเรอื งอะไร” ผมถามอกี รอบ คอื ..หาสาเหตไุ มเ่ จอจรงิ ๆ “เปลา่ ” มงึ จะงาบหวั กอู ยแู่ ลว้ ยังมาพดู วา่ เปลา่ ไดย้ งั ไง “พโี กรธผม” “เปลา่ พไี มไ่ ดโ้ กรธนาย แตพ่ กี ําลังโกรธตวั เอง” งงครบั มงึ โกรธตัวเอง แลว้ มาลงทกี ทู ําไม กไู มใ่ ชท่ รี ะบายของมงึ นะโวย้ “พโี กรธตวั เองทโี กรธนาย เวลามคี นมาแตะตอ้ งตัวนาย” เออ่ พคี รับ… ไอค้ วามรสู ้ กึ นัน เขาเรยี กกนั วา่ …‘หงึ ’ รเึ ปลา่ ? ผมวา่ ผมไมไ่ ดก้ ําลังดใี จอยนู่ ะ แตม่ มุ ปากผมมันกระตกุ แปลก ๆ แถมหัวใจยงั เตน้ แรงอกี ดว้ ย

แตผ่ มไมก่ ลา้ บอกพแี กหรอก วา่ แกกําลังหงึ ผมอยู่ จะวา่ ไปวนั นผี มก็แอบนอยดไ์ ปนดิ หนงึ เหมอื นกนั ตอนเห็นพแี กควงสาว แตล่ มื ครบั พอดพี อ่ โทรมาเลยลมื เรอื งพเี อกไปเลย ผม ไมม่ สี ทิ ธพิ ดู อะไรมากอยแู่ ลว้ เพราะพเี อกยังไมช่ ดั เจนกบั ผมเทา่ ไหร่ แตถ่ า้ พเี อกชอบ ผมขนึ มาจรงิ ๆ จะหงึ ผมกไ็ มผ่ ดิ แตน่ ี พมี นั ไมพ่ ดู ไมบ่ อกอะไรสกั อยา่ ง ในขณะทพี แี กก็มที ัง ผมและใครอกี หลายคนเคยี งกาย ผมไมร่ วู ้ า่ พเี อกจะตาม “หวง” คนทนี อนดว้ ยทกุ คนหรอื เปลา่ ความรสู ้ กึ นเี กดิ ขนึ เพอื ผมคนเดยี ว หรอื กบั ทกุ คนทพี เี อกควงดว้ ย ผมไมก่ ลา้ พดู และไมก่ ลา้ ทจี ะถามดว้ ย กลัวคําตอบทไี ดน้ ่ะ “ขอโทษทรี นุ แรงนะ” ผมเงยี บไมต่ อบโตอ้ ะไร “งันพขี อไถโ่ ทษดว้ ยการทําเบา ๆ แทนละกนั ” “เอะ๊ ?” ครับ พมี นั เรมิ กระบวนการไถโ่ ทษทผี มมแี ตเ่ สยี กบั เสยี แมม่ … หนื จรงิ ๆ .. .. .. .. .. .. .. .. “ไปดหู นังกนั ไหม” พมี นั ชวนหลังจากผมอาบนําแตง่ ตัวเรยี บรอ้ ยแลว้

“พดี มู าแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ” กจ็ ําไดว้ า่ วนั นพี เี อกชวนหญงิ ไปดหู นังอยู่ นกึ แลว้ ก็ปวดแปลบในใจ ผมรวู ้ า่ ผมไมม่ สี ทิ ธิ แฟนก็ไมใ่ ช่ ทวงสทิ ธอิ ะไรไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ และทสี าํ คญั ผมยงั ไมแ่ น่ใจในความรสู ้ กึ ของตวั เองดว้ ย พมี นั ทําทา่ อกึ อกั “พอี ยากดอู กี รอบ” ใหเ้ หตผุ ลแคน่ ัน แลว้ ลากผมออกจากบา้ นไป และ ตอนนเี ราก็มายนื กนั อยหู่ นา้ โรงหนัง แตต่ อ้ งรอเวลาหนังฉายอกี เป็ นชวั โมง พอดหี นัง เรอื งทผี มอยากดมู นั เพงิ เขา้ โรง ควิ ยาวเหยยี ด เราสองคนเลยพากนั ไปเดนิ เลน่ ฆา่ เวลา พแี ก พาเดนิ ดเู สอื ผา้ บา้ ง นาฬกิ าบา้ ง นําหอมบา้ งแตล่ ะอยา่ ง ราคาพาเอาผมหตู ังทังนัน ผมพยายามพาพแี กออก หา่ งจากโซนแบรนดเ์ นมใหม้ ากทสี ดุ แลว้ บงั เอญิ ชนั ลา่ งสดุ ของ หา้ ง มกี ารจัดนทิ รรศการภาพถา่ ยพอดี ผมเลยรบี ลากพเี อกจากชนั สลี งไปทชี นั หนงึ ตรงลาน กวา้ งทนั ที ผม ยมิ ปากแทบฉกี เมอื รวู ้ า่ สว่ นหนงึ ของภาพทนี ํามาจัดแสดงนัน มภี าพของคณุ ชรนิ ทรร์ ว่ ม อยดู่ ว้ ย ผมรบี เดนิ เขา้ ไปดทู ันที โดยมพี เี อกยนื หนา้ หงกิ อยขู่ า้ ง ๆ แตผ่ มไมส่ นใจ ตอนนภี าพถา่ ยสําคญั กวา่ ผมยนื มองภาพดอกหญา้ สเี หลอื งออ่ นกลางดงใบหญา้ สเี ขยี วขจบี นผนื ดนิ กวา้ งใหญไ่ กลสดุ ลกู หลู กู ตา “เจอกนั อกี แลว้ นะ” ผมหันไปตามเสยี งทกั นุ่ม ๆ ฉีกยมิ กวา้ งเมอื เห็นวา่ เจา้ ของเสยี งนันเป็ นใคร “คณุ ชรนิ ทร”์ “เรยี กพดี กี วา่ อยา่ เรยี กวา่ คณุ เลย” ผมทําหนา้ ไมถ่ กู ใหเ้ รยี กพเี ลยเหรอ โห เป็ นเกยี รตนิ ะเนยี “ฮะ พชี รนิ ทร”์ “เชน”

“เอะ๊ ?” “ชอื เลน่ ของพเี อง เรยี กวา่ พเี ชนก็ได”้ ผมยมิ แป้ น “ไมร่ มู ้ ากอ่ นเลย” “ก็พไี มเ่ คยบอกใคร นายเป็ นคนแรกทพี บี อก” ผมตาโตมองพแี กแบบไมเ่ ชอื สายตา ยมิ กวา้ งดใี จทตี ัวเองไดร้ ับสทิ ธพิ เิ ศษอนั นัน คนขา้ ง ๆ ผมกระแอมไอหนงึ ที ผมหนั ไปมอง จรงิ สิ ลมื พเี อกไปเสยี สนทิ เลย “นาย…” พเี ชนทําทา่ คดิ “ออ๋ ดงั ดวงอาทติ ย์ นายคอื คนในภาพของกายนันนเอง” พเี ชนจอ้ งหนา้ พเี อกอยพู่ ัก “นายนเี ป็ นคนทใี หค้ วามรสู ้ กึ เหมอื นเป็ นพระอาทติ ยจ์ รงิ ๆ เลยแฮะ” “ขอบคณุ ครับ” พเี อกตอบรับเรยี บ ๆ “จัดถงึ เมอื ไหรฮ่ ะ” ผมถามแทรกดว้ ยความอยากรู ้ “วนั พรงุ่ น”ี “วา้ เร็วจัง ผมเพงิ รนู ้ ะเนยี วา่ มภี าพมาลงทนี ดี ว้ ย ไมเ่ ห็นมแี จง้ ในบอรด์ เลย” “ตามบอรด์ พดี ว้ ยเหรอ” พเี ชนถามยมิ ๆ