(Y) Kiss Love รักวุ่นวายนายสุดหล่อ 1

“ไปอาบนําลา้ งตัวกอ่ น” ผมไล่ มันรบี พยักหนา้ เดนิ เขา้ หอ้ งนําไปทันที ผมเดนิ ไปหยบิ เสอื ยดื สขี าวกบั กางเกงบอลสี เดยี วกนั มาวางไวบ้ นเตยี ง เป็ นชดุ ตงั แตส่ มัยเรยี นมอปลายของผมเอง ไซสน์ นี ่าจะใสไ่ ดพ้ อดี ตอนแรกวา่ จะขนไปบรจิ าค แตก่ ็ยงั ไมไ่ ดท้ ําสกั ที ขา้ งนอกฝนยังตกอยู่ ผมเดนิ ไปยนื มองสายฝนผา่ นหนา้ ตา่ งกระจกใส ฝนตกแรงมากจน ภายนอกเห็นเป็ นเพยี งมา่ นนําสขี าวพลวิ เป็ นสาย สกั พักมันก็ออกมาในชดุ ผา้ เชด็ ตวั พันเอว ผมมองมันองึ ๆ “ชดุ นายอยนู่ ัน” ผมพยกั หนา้ ไปทเี ตยี ง ควา้ ผา้ เชด็ ตวั อกี ผนื เดนิ สวนมนั เขา้ หอ้ งนําไป ผม ยนื อยใู่ ตส้ ายนํา แอบนกึ ถงึ เรอื นรา่ งของมนั นดิ หน่อย กอ่ นรบี สลดั ภาพเหลา่ นันทงิ ไป พออาบนําเสร็จก็เดนิ ออกมาแตง่ ตวั ผมกวาดมองไปรอบ ๆ ไมเ่ ห็นไอต้ ัวเล็กแฮะ ขมวดควิ แปลกใจนดิ หน่อย คลอ้ งผา้ เชด็ ตวั ไวท้ คี อมองหาอกี ที ไปไหนของมนั หรอื วา่ จะกลับไปกอ่ นแลว้ แสง สวา่ งภายในหอ้ งเจอื จางลงจนจะกลายเป็ นความมดื ผมตดั สนิ ใจเดนิ ไปเปิดไฟใหส้ วา่ ง ถงึ ไดเ้ ห็นใครบางคนยนื เกาะกระจกอยขู่ า้ ง ๆ ผา้ มา่ นสเี ดยี วกบั ชดุ มนิ ่า เมอื กผี มถงึ มองไมเ่ ห็น “คดิ วา่ ทหี อ้ งมตี กุ๊ แกพันธใุ์ หมม่ าเกาะซะอกี ” มนั หนั มามอง “ตกุ๊ แกบา้ นพี หลอ่ ขนาดนเี ลยเหรอฮะ” มนั เลน่ มขุ ครับ ผมเดนิ ไปยนื อยขู่ า้ ง ๆ มัน แตไ่ มไ่ ดเ้ กาะกระจกแบบมนั ที คอนโดมรี ะเบยี งยนื ยาวออกไปดา้ นนอก ผมจัดสวนเล็ก ๆ เอาไว ้ ผมชอบตน้ ไมข้ นาด ใหญ่ ดา้ นนอกเลยแน่นไปดว้ ยตน้ ไมท้ รงสงู อยา่ งพวกตน้ ปาลม์ หมากเหลอื ง วาสนาพมุ่ ตํา ลงมาหน่อยก็พวกสาวนอ้ ยประแป้ง นางคมุ ้ เฟิรน์ ขา้ หลวง และตน้ เดหลี มโี ตะ๊ แบบสเี หลยี ม สโี อค๊ และเกา้ อสี เี ดยี วกนั วางไวส้ องตวั ฉากหลังเป็ นววิ ตกึ รามบา้ นชอ่ งตา่ งไซสห์ ลากหลาย สไตล์ ชว่ งเย็น ๆ หรอื วนั หยดุ ผมชอบมานังอา่ นหนังสอื เป็ นประจํา ตอนนฝี นตกแรงมากจนตน้ ไมด้ า้ นนอกโบกสะบดั ไปตามแรงลม คดิ วา่ วนั นี ผมคงไมต่ อ้ ง

รดนําใหม้ นั แลว้ ละ “พายคุ งเขา้ ” ผมเปรยขา้ งตวั มัน “รอใหฝ้ นซากอ่ นละกนั ขนื กลับตอนนรี ถคงตดิ น่าดู อนั ตรายดว้ ย” มนั พยักหนา้ เห็นดว้ ย ผมยนื มองนําฝนอยขู่ า้ ง ๆ มนั สกั พักมันก็เงยหนา้ ขนึ มอง “ไมร่ บี เชด็ ผมใหแ้ หง้ เดยี วกเ็ ป็ นหวดั หรอก” ผมกม้ มองมัน ยกผา้ เชด็ ตวั ทคี อมาขยแี บบไมใ่ สใ่ จเบา ๆ ที มันหวั เราะขํา ๆ “เชด็ แบบนันมนั จะแหง้ ไหมละ่ มานี ผมเชด็ ให”้ มนั หนั มาจบั ผา้ เชด็ ตวั ผมไว ้ แลว้ สงั ใหผ้ มกม้ ลงไปหามนั ผมทําตามอยา่ งเคยชนิ “นังเชด็ ดกี วา่ ไหม เราตวั เตยี พเี มอื ย” อนั นผี มพดู จรงิ “ปากนะนัน ผมไมไ่ ดเ้ ตยี ซะหน่อย สงู มาตรฐาน พนี ันแหละ สงู เกนิ มนุษย”์ มนั จะวา่ ผมเป็ นยกั ษ์ใชไ่ หมเนยี “เตยี ก็ยอมรับมาเถอะน่า” ผมแซวมันตอ่ มนั ขยหี ัวผมแรงจนหัวผมโยกไปตามมอื มนั “โอย๊ เบา ๆ หวั คนนะ” “อา้ ว คดิ วา่ ไมใ่ ชซ่ ะอกี ” ฟังครับ นา่ จับตกี น้ สกั ที “ไปนังโซฟาดกี วา่ พเี มอื ยแลว้ ”

“อมื ” มนั รบั ปาก ปลอ่ ยผา้ ทจี ับไวล้ ง ผมเดนิ ไปนังบนพนื พรมตรงกงึ กลางโซฟา แลว้ ปลอ่ ยใหม้ นั นังบนโซฟาเพอื เชด็ หัวใหอ้ กี ที ผมเออื มหยบิ รโี มตมากดเปิดเพลงคลอเบา ๆ ดว้ ย “พอี ยคู่ นเดยี วเหรอ” “อมื ” “ทําไม” “งานพเี ยอะ อยคู่ นเดยี วหวั มนั แลน่ กวา่ ครอบครัวพใี หญ่ พนี อ้ งเยอะ รําคาญพวกนอ้ ง ๆ มัน นะ่ วนุ่ วาย” มนั หวั เราะรว่ น “มพี นี อ้ งกคี น” “หก พเี ป็ นคนโต” “โห ยงุ่ น่าด”ู “อมื แลว้ นายละ่ ” “คนเดยี ว อยกู่ บั แมส่ องคน แมเ่ ป็ นนักเขยี น พอ่ แยกทางแตง่ งานใหม”่ อมื มนิ ่ามนั ถงึ ไดร้ ักสนั โดษ “นวดหัวใหห้ น่อยสิ งานยงุ่ ทังวนั เหนอื ย” ผมออ้ น มันชะงักมอื ทเี ชด็ หัว แตก่ ็ยอมทงิ ผา้ เชด็ ตวั ออกแลว้ ลงมอื นวดใหเ้ บา ๆ มันรสู ้ กึ สบายจรงิ ๆ เวลาทมี คี นมานวดใหเ้ นยี สบายมากจนผมเรมิ นังโงนเงน “นพี เี อก อยา่ เพงิ หลับนะ” ผมปรอื ตาขนึ

“อมื งว่ งจัง พขี องบี สกั หน่อยไดไ้ หม กวา่ ฝนจะซา คงอกี นาน” วา่ แลว้ ผมก็ลกุ เดนิ ลากมันไปทเี ตยี ง มันโวยวายใหญ่ “พนี อนไปเถอะ ผมกลับแท็กซกี ็ได”้ “อมื .. อนั ตรายพอกนั รอใหฝ้ นหยดุ กอ่ น” ผมใหเ้ หตผุ ล แลว้ ดงึ ตวั มนั มานอนกอด “นี พเี อก ปลอ่ ย!” มนั ดนิ ขลกุ ขลัก แตผ่ มรัดตวั มันแน่น “ถา้ ดนิ พจี บู นายนะ” มนั หยดุ ดนิ แทบจะทนั ที ยอมนอนเฉย ๆ ใหผ้ มกอด ผมอมยมิ “เป็ นหมอนขา้ งซะดี ๆ” ผมกระชบั วงแขนแนน่ ขนึ ไปอกี ปิดเปลอื กตาลงและหลบั ใหลไป Kiss Love ♥ [14] ครงั แรก [เอก...☼] Part 2 ลมื ตาตนื อกี ที แขนผมก็ยงั คงกอดมันอยู่ ผมเหลอื บมองนาฬกิ า หา้ ทมุ่ แลว้ คนในออ้ มแขน ผมยงั คงหลับสนทิ ไมต่ อ้ งไปสง่ แลว้ ละมัง แตว่ า่ … แมม่ นั จะเป็ นหว่ งไหม ปลกุ ใหม้ นั โทรไปบอกแมม่ นั หน่อยดกี วา่ มอื ถอื มนั ก็ทงิ ไวท้ รี ถดว้ ย ผมเขยา่ อยพู่ ักใหญ่ มันถงึ ไดต้ นื “นี ดกึ แลว้ นอนคา้ งทนี แี หละ แตโ่ ทรบอกแมน่ ายหนอ่ ยดกี วา่ ” มนั สะลมึ สะลอื มองหาเครอื งมอื สอื สาร ผมหนั ไปหยบิ โทรศพั ทม์ ายนื ให ้ มันรบั ไปกดโทร ออก สกั พักปลายสายก็รับ มนั พดู ทักแมด่ ว้ ยนําเสยี งงัวเงยี

“ครบั อา้ วเหรอ กลบั วันไหน ออ้ ๆ ไมเ่ ป็ นไร ผมดแู ลตวั เองได ้ ครบั ๆ โชคดี รกั แมน่ ะ” มนั กดวางสายแลว้ หนั มาบอก “แมโ่ ทรเขา้ เครอื งตงั แตเ่ ย็น แตไ่ มม่ คี นรบั สายเลยทงิ โนต้ ไว ้ แกแอบหนไี ปเทยี วเชยี งใหม่ อกี แลว้ กลบั อาทติ ยห์ นา้ ” มนั พดู เรยี บ ๆ เหมอื นเป็ นเรอื งปกติ “นนี ายอยบู่ า้ นคนเดยี วบอ่ ย ๆ เหรอ” มนั พยักหนา้ “แมผ่ มชอบหนเี ทยี วเพอื หาไอเดยี ในการเขยี นนยิ ายประจํา บางทกี ็คบี ผมไปดว้ ย บางทกี ็ไป คนเดยี ว แตง่ วดนคี ดิ วา่ แกคงอยากไปคนเดยี ว” มนั พดู เรยี บ ๆ กา้ วลงจากเตยี งเดนิ เขา้ หอ้ งนําไป สกั พักกเ็ ดนิ หาวหวอดออกมา มนั ทงิ ตวั ลง นอน ผมควา้ มันมากอด มันไมว่ า่ อะไร คงจะวางใจวา่ ปลอดภยั ผมหันไปปิดไฟ กําลังจะหลับตา แตค่ นในออ้ มแขนขยบั ตวั ทําทา่ เหมอื นนกึ อะไรขนึ ได ้ “ลมื โทรหาไอเ้ ตย้ !” มนั รบี ดนั ตวั หวงั จะลกุ แตผ่ มกอดอยมู่ นั เลยลกุ ไมไ่ ด ้ “พเี อกปลอ่ ยกอ่ น ผมจะโทรหาเตย้ ” ผม พยักหนา้ หันไปเปิดไฟแลว้ หยบิ โทรศพั ทม์ ายนื ให ้ มันรบี รบั ไปกดยกิ ๆ ผมเคลอื นตวั ขนึ นังกงึ นอน ลากตวั มันมานังในทา่ เดยี วกนั ดนั หนา้ อกมันเบา ๆ ใหห้ ลังมันแนบกบั อกผม แลว้ ใชส้ องแขนโอบรอบเอวมันไวอ้ กี ที ผมชกั ชอบทจี ะกอดมนั ซะแลว้ สิ ใหค้ วามรสู ้ กึ ดพี ลิ กึ “ไอเ้ ตย้ นกี เู อง” “ไอเ้ ชยี กาย!! มงึ หายหวั ไปไหนมา กโู ทรหามงึ ตงั หลายรอบ มงึ รไู ้ หมวา่ กเู ป็ นหว่ ง โทรเขา้ บา้ นกไ็ มต่ ดิ ไปมดุ หวั อยทู่ ไี หนมา!!” ดกึ ขนาดนี แตพ่ ลังเสยี งไอเ้ ตย้ มันยังดอี ยเู่ ลย “คอื กมู านอนคา้ งบา้ นเพอื นน่ะ” “ใคร!?” ไดย้ นิ เสยี งไอเ้ ตย้ เล็ดลอดออกมาเบา ๆ มนั ทําทา่ อกึ อกั ในออ้ มกอดผม

“ก็เพอื น...” มนั ออ้ มแอม้ บอก “นอกจากกแู ลว้ มใี ครทมี งึ ยอมคบเป็ นเพอื นอกี บอกมาวา่ ใคร” ไอต้ วั เล็กเหลอื บตามองผมนดิ หนงึ กอ่ นตอบเสยี งเบา “พเี อก” ปลายสายเงยี บไป มนั ก็เงยี บ ผมกระชบั ออ้ มแขนแน่นขนึ ไปอกี “พอดกี เู ปี ยกฝน พเี ขาเลยพามาเปลยี นเสอื ผา้ แตฝ่ นไมห่ ยดุ สกั ทกี กู ็เลย...คา้ ง” มนั บอกเพอื นมันอกี ที หลงั จากนัน ผมก็ไมไ่ ดย้ นิ วา่ พวกมนั คยุ อะไรกนั แลว้ สงสยั ฝังโนน้ จะ เบาเสยี งลง “ออื … พรงุ่ นกี วู า่ ง เดยี วกไู ปหา” ผมไดก้ ลนิ แชมพจู ากเสน้ ผมมันจาง ๆ ผมกม้ ดมนดิ หนงึ “มงึ ก็ใจเย็นนะเตย้ ไมม่ อี ะไรหรอก ใหเ้ วลาพเี ขาหน่อย พเี ขาคงตดิ ธรุ ะ” มนั พดู ปลอบใจอะไรสกั อยา่ งกบั เพอื นมัน ผมไมไ่ ดส้ นใจฟัง กําลังเพลดิ เพลนิ กบั กลนิ แชมพู มนั อยู่ “ออื ๆ” มนั รบั ปากอะไรสกั อยา่ ง ผมเลอื นจากสดู ดมมาเป็ นจบู ผมมันเบา ๆ เลอื นลงไปทหี ู มันหวั หด หันมาปรามดว้ ยสายตา “เอาน่า ไอเ้ ด็กตดิ พี มงึ ก็หัดโตไดแ้ ลว้ ทําตัวเป็ นเด็กไปได”้ มนั ดา่ เพอื นมัน ใหเ้ ดาคงเป็ นเรอื งของไอเ้ ป้ กบั ไอเ้ ตย้ แน่ ๆ มันเอยี งหนา้ หนปี ากผม ผมเลย เปลยี นเป้าหมายใหมไ่ ปเป็ นจบู เบา ๆ ทแี กม้ มันแทน “ออื อนั นันกทู ําแลว้ มงึ อยากลอกก็ลอก...เออ้ ได”้ มนั พดู พรอ้ มเอยี งหนา้ หนปี ากทกี ําลงั ระรานของผม ผมเลอื นมอื ขนึ จับคางมัน ล็อคเบา ๆ แลว้ จบู ซบั ตน้ คอมันที มันสะดงุ ้ เฮอื กเลย “ออื ได ้ เตย้ มันดกึ แลว้ นะ กวู า่ เรานอนกนั กอ่ นดกี วา่ กไู มอ่ ยากกวนพเี อกเขา” “…”

“ออื ก็กลัวอย”ู่ มนั พดู อะไรสกั อยา่ ง ผมไมไ่ ดส้ นใจ เป้าหมายของผมคอื ซอกคอหอม ๆ ของมนั มนั รบี กด วางโทรศพั ทแ์ ลว้ ขยบั ตวั หนี “นอนกนั เถอะ” มนั พยายามดนั ตวั ลกุ แตผ่ มรัดมนั แน่น ซกุ ปากไวท้ ซี อกคอ “พเี อก!!” “พเี อก!!” มนั พยายามดนั แขนผมออก แตผ่ มยงั ยดึ จับแนน่ ผมเลอื นมอื ผา่ นสาบเสอื เขา้ ไปภายใน ผวิ มนั เนยี นกวา่ ทคี ดิ ซะอกี “พะ พเี อก” เสยี ง อกึ อกั ของมนั กระตกุ อารมณ์ผมวบู ปากทซี กุ ซอกคอเบา ๆ เรมิ รกุ หนักขนึ มันยัง พยายามดนิ แตไ่ มก่ ลา้ ผลักแรง ๆ สงสยั จะเกรงใจ ผมยงิ ไดใ้ จลบู แผงอกมนั มากขนึ มนั สะดงุ ้ จับมอื ขา้ งทกี ําลังระรานรา่ งกายมนั แน่น ทําทา่ จะลกุ หนี ผมรบี จับมนั พลกิ ลงไปนอนอยู่ ทพี นื แลว้ ตวั เองก็ขนึ มาครอ่ มมันไวแ้ ทน “พเี อก” ผมกม้ จบู ปากมนั ปิดเสยี งหา้ มเอาไว ้ ลนิ ผมรกุ ลําไปทัวทังโพรงปาก ปากมนั หวานใชไ้ ดค้ รับ นุ่มดว้ ย ไดย้ นิ เสยี งประทว้ งในคอมันหน่อย ๆ ผมละรมิ ฝี ปากออกมาซกุ ซอกคอ มอื หนงึ รังเสอื มันสงู พรอ้ มลบู ไลไ้ ปมา สว่ นอกี มอื ก็บบี สะโพกมนั เบา ๆ มนั สะดงุ ้ กระเถบิ ตวั ถอยหนี มนั เป็ นผชู ้ าย เจอผชู ้ ายดว้ ยกนั ทําแบบนี คงไมใ่ ชเ่ รอื งทยี อมกนั งา่ ย ๆ แตต่ อนนอี ารมณ์ผม ขนึ แลว้ มนั ยากจะหยดุ ดว้ ย ซอกคอหอม ๆ ผวิ เนอื เนยี น ๆ ผมลบู มอื ไปทวั กอ่ นสะกดิ หัวนม มนั เบา ๆ มันสะดงุ ้ เฮอื ก ออ่ นไหวไมเ่ บาแฮะ มนั บบี ตน้ แขนผมแน่น ยงั พยายามดนั ตวั ผมออกอยู่ แตผ่ มตวั ใหญก่ วา่ คนออกกําลังกาย นอ้ ยอยา่ งมันเลยขยบั รา่ งกายหนัก ๆ ของผมไมไ่ ด ้ ผมรน่ เสอื มนั พน้ ชว่ งอก กอ่ นผละปลอ่ ย รมิ ฝี ปากมากดั ยอดอกเม็ดเลก็ มันเบา ๆ “พเี อก อะ๊ อยา่ ” มา หา้ มกนั ดว้ ยนําเสยี งแบบนี มนั ฟังเหมอื นยัวมากกวา่ แทนทผี มจะหยดุ กลับตวดั ปลายลนิ

ใสย่ อดอกมนั มากขนึ ผชู ้ ายก็มจี ดุ ออ่ นตรงนเี หมอื นกนั มนั ทงั ผลักทังบบี ทังดนั หวั ไหลก่ บั ตน้ แขนผมไว ้ คงกําลังสบั สนกบั ความรสู ้ กึ ตวั เองอยู่ สว่ นกลางลําตัวผมคบั พองกางเกงนอนจนดนั ตน้ ขามัน มนั ทําหนา้ ตนื ผลักผมแรงขนึ “พเี อกหย…” ผม รบี อดุ ปากหยดุ เสยี งหา้ มมนั ไว ้ มันครางประทว้ ง ผมรบี ตวดั ปลายลนิ ใหม้ นั เพลดิ เพลนิ พอ ๆ กบั ปรนเปรอชว่ งบนมนั ทหี นา้ อก กบั ชว่ งลา่ งทตี น้ ขามนั จากเสยี งหา้ ม ผมไดย้ นิ เสยี ง ครางออกมาเบา ๆ พาเอานอ้ งผมขยบั เพมิ ขนาดมากขนึ ไปอกี ผมเรมิ รกุ มันมากขนึ เรอื ย ๆ ลม หายใจผมเปลยี นจังหวะ แรงกดจบู ก็รอ้ นแรงตามไปดว้ ย ผมละรมิ ฝีปากมาไซท้ ซี อกคอ มนั มอื ไมก้ ็ฟ้อนเฟ้นไปทัว จดุ ไหนทผี ชู ้ ายน่าจะชอบ ผมจัดการเรยี บ มอื ไมม้ นั เรมิ ออ่ นแรง แตเ่ สยี งครางกลับหนักขนึ เรอื ย ๆ ผมถอดเสอื มนั ออก ผมชอบสายตาเวลาทมี นั มองผม มนั ปรอย ๆ เยมิ ๆ ดี ผมรบี กม้ สาํ รวจ รา่ งกายทอ่ นบนของมัน กลนิ สบยู่ งั ฟ้งุ อยทู่ ผี วิ เนอื พอ ๆ กบั กลนิ แชมพทู เี สน้ ผม ผมไลด่ ม ไปทัว สลับกบั ดดู เมม้ และขบกดั เบา ๆ ผมลงลนิ กบั สะดอื มนั มนั แอน่ หนา้ ทอ้ งตอบรบั มอื ทผี ลัก ๆ อยู่ ก็เปลยี นมาเป็ นขยมุ ้ หัวผม ทันที “พเี อก พอ...” มนั ครางหา้ ม แตเ่ สยี งเรา้ ใจเป็ นบา้ ผมจับกางเกงบอลมนั รดู ทเี ดยี วออกจากตวั ออื หอื … มนั ดแู ลรา่ งกายไดส้ ะอาดสะอา้ นดี ขนเขนิ ไมม่ สี กั เสน้ ผมชอบละนะ สะอาดดี ผมเลอื นหนา้ ขนึ ไปกดจบู มัน สว่ นมอื ก็กมุ สว่ นกลางของมนั ไว ้ มันบบี ตน้ แขนผมแน่น แถมยงั ครางมากขนึ กวา่ เดมิ อกี ตา่ งหาก อมื ม…เสยี งดเี ป็ นบา้ ผม ถอนปากลงมาซกุ ซอกคอมนั อกี รอบเลอื ยตําลงมายังยอดอดเม็ดเล็ก มอื อกี ขา้ งยังปรน เปรออยทู่ สี ว่ นกลางของมนั มนั คงเสยี ว เทา้ มันจกิ พนื มอื ไมห้ าทลี งแทบไมถ่ กู ไมร่ มู ้ นั เสยี ว สว่ นไหนมากกวา่ กนั หนา้ อกหรอื สว่ นลา่ ง ผมเออื มมอื อกี ขา้ งไปเปิดลนิ ชกั หยบิ เจลหลอ่ ลนื มาเทใสม่ อื ในขณะทปี ากก็กดจบู มันไม่

หยดุ ดงึ ความสนใจมันไว ้ ไม่ ใชเ่ รอื งแปลกสําหรับผม เพราะผมเคยประตหู ลังมากอ่ น แตก่ บั ผหู ้ ญงิ นะ ผหู ้ ญงิ บางคน ชอบ แตส่ ําหรับผชู ้ ายสด ๆ อยา่ งกายคงตอ้ งเบกิ ทางเยอะ ๆ หน่อย ผม ชโลมนวิ ตวั เองจนชมุ่ คอ่ ย ๆ กดนวิ กลางผา่ นชอ่ งทางคบั แคบเขา้ ไปภายใน มนั สะดงุ ้ พยายามกระเถบิ ตวั ถอยหนี แตผ่ มเคลอื นนวิ เขา้ ออกเบา ๆ ผสมแชไ่ ว ้ จากนวิ แรกเพมิ เป็ น สองนวิ มันเบห้ นา้ ทําทา่ อดึ อดั “พะ พอพเี อก เจ็บ” มนั ครางบอกเสยี งสนั แตผ่ มไมห่ ยดุ ผมรวู ้ า่ ครังแรกมนั ตอ้ งเจ็บสดุ ๆ แตผ่ มทนไมไ่ หวแลว้ เหมอื นกนั ผมเพมิ นวิ เป็ นสามนวิ มันหยดุ ดนิ เกร็งตวั ไวผ้ สมหอบหายใจถี ๆ “อดทนหน่อยนะ” ผม กระซบิ บอก ไมร่ มู ้ นั ฟังหรอื เปลา่ เพราะตวั มันยังเกร็งเหมอื นเดมิ ผมเล็มยอดอกผสมชกั นวิ เขา้ ออกภายใน สะกดิ จดุ กระสนั อกี นดิ หน่อย รา่ งทเี กร็งอยกู่ ระตกุ วาบ ผมรบี กดยํา ๆ อยู่ ตรงจดุ นัน มนั แหงนหนา้ สา่ ยเอวเบา ๆ งอขาจกิ เทา้ เหมอื นคนกําลังทรมาน ผมดนั ตวั ขนึ ถอดเสอื ออกทเี ดยี วพรอ้ มทงึ กางเกงนอนออกไมต่ า่ ง ยงิ ผมสอดนวิ ลงลกึ เทา่ ไหร่ ขามันยงิ อา้ ออกกวา้ งมากขนึ เทา่ นัน มนั บบี ตน้ แขนผมแน่น “อยา่ เกร็งนะ” ผมกระซบิ บอก มันหลับตาพยายามผอ่ นลมหายใจเบา ๆ นอ้ งผมขยายจนปวดไปหมด ผม ถอนนวิ ออก มนั ถอนหายใจโลง่ อกกอ่ นสะดงุ ้ อกี ทเี มอื ผมจอ่ ปลายปืนไวป้ ากทางเขา้ “ผอ่ นคลาย” ผมพยายามโนม้ นา้ วมัน แตด่ เู หมอื นมันจะไมย่ อมทําตาม มนั หายใจเขา้ ออกหนัก ๆ แสดง สหี นา้ เจ็บปวดตอนทรี า่ งของผมคอ่ ย ๆ เขา้ ไปภายใน “เจบ็ !! หยดุ พเี อก!!” มนั ตหี นา้ อกผมปัก ๆ สลับกบั ดนั ตวั ดนั ไหลผ่ มออกใหญ่ “อดทนอกี นดิ นะคนด”ี ผม รบี ปลอบ คอ่ ย ๆ ดนั รา่ งตวั เองเขา้ ชา้ ๆ มนั ทําทา่ จะอา้ ปากทว้ ง ผมรบี อดุ ปากมนั ไวต้ วดั ปลายลนิ ปรนเปรอเบยี งเบนความสนใจ แตม่ นั ยังพยายามครางหา้ มอยใู่ นลําคอ เจลหลอ่ ลนื ชว่ ยไดเ้ ยอะ แมจ้ ะคบั แตผ่ มก็ไถลเขา้ ไปจนสดุ นอ้ งผมถกู ความคบั แน่นของมนั รัดจนเจ็บไปหมด มนั แยกขาออกกวา้ ง สองมอื กําแขนผมแน่น นอนหอบหายใจถี กดั ฟัน เอยี งหนา้ หลับตาแน่น

…เป็ นภาพทดี ดู ไี มห่ ยอกสาํ หรับผมแฮะ ผมถอนเนอื รอ้ นออกชา้ ๆ แลว้ ใสก่ ลับเขา้ ไปใหมใ่ นจังหวะเนบิ ๆ มันรอ้ งออกมาเหมอื นคน เจ็บปวด ผมรบี เรง่ จงั หวะเพอื ใหม้ นั เพลดิ เพลนิ …และมันก็ไดผ้ ล ชอ่ งทางคบั แคบเรมิ คลายตวั รบั สงิ แปลกปลอมเขา้ ไป ผมจับสองขามนั พาดแขนไว ้ แลว้ กระแทกกระทันทอ่ นลา่ งเขา้ ไปแรง ๆ ผมหยดุ อารมณต์ วั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ ตอนนี ผมเรง่ จงั หวะถยี บิ ซอยสะโพกเขา้ ออกเร็ว ๆ มนั ครางเสยี งดงั ออื … ยงิ ครางผมยงิ สตหิ ลดุ “กาย…” ผมเรยี กมันเสยี งตํา มันเชดิ หนา้ อา้ ปากครางไรค้ ยี ์ อยากกม้ จบู นะ แตก่ ลัวจะเสยี จงั หวะ เพราะงันจงึ เรง่ ทําดา้ นลา่ งไปอยา่ งเดยี ว เพราะ ชอ่ งทางยังสดใหม่ ความอดทนของผมถงึ อยไู่ ดไ้ มน่ าน ผมเรง่ จงั หวะใหส้ ะโพก พอ ๆ กบั จับสว่ นกลางมันไวเ้ พอื ไปใหถ้ งึ ปลายทาง มันกระตกุ เกร็งเหมอื นจะปลอ่ ย ผมรบี ปลอ่ ย มอื แลว้ ใสจ่ ังหวะใหส้ ะโพกแทน ครังแรกถอื วา่ ผา่ นไปดว้ ยดลี ะนะ ผมกบั มันเกอื บไปถงึ ปลายทางพรอ้ มกนั เหลอื มลํากนั นดิ หน่อย ตรงทผี มไปกอ่ นมัน ผมขยับสะโพกสองสามที รดี นําในตวั ใสร่ า่ งกายของคนทนี อนอยู่ ผมหอบ มันก็หอบ เราตา่ งคนตา่ งหอบหนักดว้ ยกนั ทังคู่ Kiss Love ♥ [15] ระบมครบั [กาย...♥] Part 1 NC18+

ผมหอบหายใจแรง โดยมบี างสว่ นของพเี อกเชอื มอยภู่ ายใน ผมปรอื ตามอง ดวงตาคมยังคง ซบั ไปดว้ ยเปลวเพลงิ แหง่ อารมณ์ ผมกลนื นําลายลงคออกึ ใหญ่ นกี เู ป็ นเมยี พเี อกเต็มขนั แลว้ ใชไ่ หม ใชไ่ มใ่ ชไ่ มร่ ู ้ แต่ ตอนนี สว่ นนันของพเี อกยังอยใู่ นตัวผม ลกู นับลา้ นของพเี อกหลังไหลวงิ วนอยใู่ นชอ่ ง ทางคบั แคบของผม ถา้ เป็ นผหู ้ ญงิ มันคงวงิ วนหารังไข่ แตผ่ มเป็ นผชู ้ าย มนั คงวงิ วนไปชนได ้ แคล่ ําไสใ้ หญเ่ ทา่ นันแหละ ผมหอบหนัก พเี อกกดจบู ลงมาอกี ครังทงั ทภี ายในยังเชอื มกนั อยู่ “พอ…” ผมครางหา้ มเสยี งพรา่ พเี อกไมต่ อบ แตข่ ยับทอ่ นลา่ งเบา ๆ ผมผวากางขาออกกวา้ ง อตั โนมตั ิ “คงไมม่ ัง” พแี กพดู เสยี งเนบิ ๆ ผมปรอื ตามองดวงตาคมเคลอื บความเจา้ เลห่ ์ มงึ นี ทําหนา้ หนื ไดน้ ่ากลัวมาก “พอ ผมเจ็บ” ผมพยายามออ้ นวอนอกี ที “ทําเยอะ ๆ จะไดห้ ายเจ็บเร็ว ๆ ไง” ความคดิ มงึ นี เห็นแกต่ ัวมากเลยเหอะ ลองมาเป็ นกดู ไู หม พมี นั ไมพ่ ดู เปลา่ ยังดงึ สว่ นเชอื มออกชา้ ๆ แลว้ ใสก่ ลับเขา้ ไปใหมเ่ บา ๆ ผมเชดิ หนา้ อตั โนมตั ริ ับความเสยี วซา่ น “อมื กายรอ้ นมากเลย” นคี อื คําชมจากมงึ ใชไ่ หม “พอ…” ผม พยายามหา้ มพเี อกอกี ที แตผ่ ลทไี ดค้ อื บางสว่ นทเี คลอื นทเี ขา้ มาจนสดุ แลว้ ถอนออก

ใหมจ่ นเกอื บหลดุ อยอู่ ยา่ งนัน สองมอื ผมกาํ ผนื ทนี อนแน่น พอหา้ มไมไ่ ด ้ ก็ครางอยา่ งเดยี วแลว้ ละครบั งานนี ครังแรกกู มงึ ลอ่ ไปตงั สรี อบ ไอห้ า่ ขอดา่ หน่อยเหอะ ผมสะลมึ สะลอื ตนื อกี ทตี อนเกอื บเทยี ง เปิดเปลอื กตาขนึ ก็เห็นพเี อกยนื เปลอื ยทอ่ นบนคยุ โทรศพั ทอ์ ยกู่ บั ใครสกั คนขา้ งเตยี ง “โทษทนี ะ เพอื นเราคงไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ ” ไดย้ นิ พมี นั พดู แลว้ ก็หัวเราะแกเ้ กอ้ อะไรสกั อยา่ ง “ก็นดิ หน่อย” พเี อกพดู อะไรตอ่ แลว้ กดวางสายไป ผมตนื เต็มตาแลว้ แตม่ นั รา้ วไปทัวทงั ตัวจนขยบั ลกุ ไม่ ได ้ พเี อกหนั มามอง “รสู ้ กึ ตวั แลว้ เหรอ กนิ ขา้ วกอ่ นนะ จะไดก้ นิ ยา” พมี นั บอกกอ่ นเดนิ ไปหยบิ ชามโจ๊กในครัวมาทงิ ตวั ลงนังขา้ ง ๆ นมี งึ กยู งั ไมท่ ันไดแ้ ปรงฟันเลย มงึ จะยัดขา้ วเขา้ ปากกแู ลว้ เหรอ อยาก ดา่ ครับ แตไ่ มม่ แี รง มนั ทงั ปวดทังเมอื ยไปทังตัว รสู ้ กึ เหมอื นเป็ นไขด้ ว้ ย พมี นั วางชาม โจก๊ ไวบ้ นโตะ๊ ตงั โคมไฟ แลว้ หนั มาพยงุ ผมลกุ ขนึ นังเอนหลังพงิ หมอนทพี มี นั จับเรยี ง ๆ กนั ไวเ้ ป็ นชนั ๆ แลว้ หนั ไปหยบิ โจ๊กมาป้ อนอกี ที เบลอครับ ประมวลผลอะไรไมค่ อ่ ยทนั ผมทําไดแ้ คอ่ า้ ปากรับโจ๊กในชอ้ น เคยี ว ๆ กลนื ไม่ นานก็หมด บอก ตามตรง หวิ มาก ไมร่ วู ้ า่ เวลาทคี นอนื ป่ วยจะเป็ นเหมอื นผมรเึ ปลา่ เวลาผมป่ วย ผมจะหวิ และกนิ เยอะมาก นอนเยอะดว้ ย แตผ่ ลทไี ดค้ อื รา่ งกายคอ่ นขา้ งฟืนตวั เร็วกวา่ คนอนื พเี อกหนั ไปหยบิ ยามายนื ใหส้ เี ม็ด แกป้ วดสองอกี สองเป็ นแกอ้ กั เสบ ผมรบั เขา้ ปากทันที

“นอนไปนะ” พี มันดงึ หมอนออกแลว้ จับผมใหน้ อนลงไปอกี ที อยากพดู ขอบคณุ อยหู่ รอก แตเ่ พลยี งว่ ง เบลอ เจ็บคอดว้ ย ไมร่ เู ้ พราะพษิ ไข ้ หรอื เพราะเมอื คนื ผมครางเยอะไป พมี นั ลอ่ ผมซะหนัก ใจจรงิ พเี อกอยากตอ่ รอบหา้ แตส่ ภาพผมคงรอ่ แรเ่ ต็มที พมี นั เลยหยดุ กเู ขา้ ใจแลว้ วา่ ทําไมมงึ ถงึ เป็ นเพอื นกบั พวกไอพ้ มี อมันได ้ กเู หน็ มงึ นงิ ๆ ทแี ทก้ ็พวกหนื เก็บ นเี อง ผม หลับไปอกี ครัง ตนื ขนึ มาอกี ทกี ็บา่ ยสามกวา่ แลว้ ดนี ะทแี มไ่ มอ่ ยู่ ไมง่ นั เรอื งใหญแ่ น่ ผม ขยับตวั ลกุ ขนึ นัง ปวดแปลบแตพ่ อทนได ้ ผมกม้ มองตวั เอง ตอนนมี เี สอื ผา้ ครบ แถมยังไมร่ ู ้ สกึ เหนยี วตวั ดว้ ย อยา่ บอกนะวา่ พเี อกเป็ นคนเชด็ ตวั ให ้ “ตนื แลว้ เหรอ” พเี อกเปิดประตเู ขา้ มาพอดี ในมอื ถอื ขา้ วของมากมาย ดจู ากโลโกข้ า้ งถงุ แลว้ คงเป็ นหา้ งที อยใู่ กล ้ ๆ แถวนี “พซี อื ชดุ มาใหใ้ หมก่ บั ของใชบ้ างอยา่ ง” ผมขมวดควิ งนุ งง ซอื มาทําไม “พักทนี ไี ปกอ่ น จนกวา่ จะหายดี หรอื ไมก่ ็จนกวา่ แมน่ ายจะกลบั ” “ไมเ่ ป็ นไร ผมกลับไปพักทบี า้ นก็ได”้ ผมบอกเสยี งพรา่ พเี อกเดนิ เขา้ มาใกล ้ องั หลังมอื บนหนา้ ผากเบา ๆ “หวิ รยึ งั พสี งั ขา้ วหมแู ดงเจา้ อรอ่ ยแถวนมี าใหก้ นิ ดว้ ย” ผม ขมวดควิ กบั คนทเี ฉไฉไมส่ นเรอื งทผี มปฏเิ สธเมอื กี อยากจะคา้ นตอ่ แตส่ งสารสงั ขารตวั เองครับ พักไปกอ่ นดกี วา่ หายแลว้ คอ่ ยวา่ กนั อกี ที ทอ้ ง ผมมนั รอ้ งหาอาหารอกี แลว้ พเี อกเดนิ ไปจดั ขา้ วหมแู ดงมาให ้ อรอ่ ยจรงิ ๆ นันแหละ ถา้ เลยี จานไดผ้ มเลยี ไปแลว้ ไมร่ เู ้ ป็ นเพราะหวิ หรอื เพราะของเขาอรอ่ ยจรงิ ๆ พเี อกยนื ยามาใหห้ กเม็ด สเี ม็ดแรกผมรจู ้ ัก แตอ่ กี สองเม็ดผมไมร่ ู ้ ผมกม้ มองยาสองเม็ดสี แปลกตาในมอื

พเี อกยมิ “เป็ นยาบํารงุ น่ะ จะไดห้ ายเร็ว ๆ” ผมวา่ … ผม ไดก้ ลนิ อะไรไหม ้ ๆ ลอยมาจากหนา้ ผมนะ ผมไมพ่ ดู อะไร กม้ หนา้ ยัดยาเขา้ ปากอยา่ ง เดยี ว ไมก่ ลา้ สบตาพมี นั ครับ รสู ้ กึ กระดากยังไงบอกไมถ่ กู ผมยงั พอลกุ ไหว เลยลกุ ไปอาบนําดว้ ยตวั เอง พเี อกมสี หี นา้ เป็ นหว่ งตอนเห็นผมทําทา่ จะลม้ ตอนยนื ครังแรก ความผดิ มงึ นันแหละ ไมโ่ หมกหู นักตงั แตค่ รังแรก กคู งไมม่ านอนใหไ้ ขก้ นิ ขนาดนหี รอก ไม่ นานผมก็ออกมาจากหอ้ งนํา โดยมพี เี อก ยนื รออยหู่ นา้ หอ้ งดว้ ยความเป็ นหว่ ง ผม พยายามเดนิ เนยี น ๆ เหมอื นคนไมเ่ จ็บ ไมอ่ ยากใหพ้ แี กเป็ นหว่ งมาก เป็ นผชู ้ ายตอ้ งอดทน และเขม้ แขง็ เขา้ ไว ้ ผมมองตวั เองในกระจก ตอนนผี มยนื อยใู่ นเสอื ยดื สขี าวกบั กางเกงขาสามสว่ นสเี ดยี วกนั ที สําคญั ไซสพ์ อดเี ดะ๊ ผมหันไปมองคนซอื นพี เี อกวดั จากเสอื ผา้ ทผี มใสม่ าหรอื วดั จากอะไรกนั แน่ ไมค่ ดิ จะถามอยแู่ ลว้ “พโี ทรเลอื นนัดเตย้ ใหแ้ ลว้ ” พแี กรายงาน ผมเพยี งพยกั หนา้ รบั พเี อกยนื เกาหวั เหมอื นไมร่ ู ้ จะพดู อะไรตอ่ ผมก็ทําหนา้ อดึ อดั ไมต่ ่าง เรอื งทผี า่ นมา ไมร่ วู ้ า่ จะโทษวา่ เป็ นความผดิ ของใครดี ของเขาทปี ลําผม หรอื ของผมทไี มข่ ดั ขนื จรงิ จงั และผมก็ไมร่ วู ้ า่ สงิ ทเี กดิ ขนึ เมอื วาน มนั เกดิ จากอะไร หัวใจหรอื แคร่ า่ งกาย “เออ่ ..พเี ชา่ หนังมาดว้ ย ถา้ ยังไมอ่ ยากนอนตอ่ ดหู นังไปกอ่ นก็ไดน้ ะ” พี เอกชวนคยุ ตดั ความเงยี บ ผมพยกั หนา้ เดนิ เจ็บ ๆ ไปนังรอบนโซฟา พแี กเดนิ ไปหยบิ แผน่ ซดี ใี นถงุ นําไปเปิด สกั พักก็เดนิ มาทงิ ตัวลงนังขา้ ง ๆ

หนัง มนั สนกุ ก็จรงิ แตเ่ ปลอื กตาผมกลับหนักลงเรอื ย ๆ สงสยั เป็ นเพราะยาลดไข ้ ผม พยายามฝื นดหู นังตรงหนา้ แตเ่ สยี งทไี ดย้ นิ เรมิ แปรง่ พรา่ กลายเป็ นเสยี งเหมอื นมนุษย์ ตา่ งดา้ วพดู คยุ กนั แลว้ สตผิ มก็คอ่ ย ๆ จางหายไป รตู ้ ัว อกี ทผี มก็มานอนตะแคงขา้ งอยบู่ นเตยี งขาวอนั เดมิ โดยมใี ครบางคนนอนตะแคงขา้ ง โอบกอดผมไวท้ ังตัว แสงสวา่ งจากภายนอกเจดิ จา้ เขา้ มา ผมพยายามเพง่ มอง ใหเ้ ดา นคี งเป็ นเชา้ วนั อาทติ ยแ์ ลว้ ละสิ นผี มสญู เสยี วนั เสารไ์ ปกบั การนอนเต็ม ๆ เลยเหรอ เนยี พอผมขยบั ตวั คนทกี อดผมอยกู่ ็ขยับตวั ตาม “อมื …ตนื แลว้ เหรอ” พมี นั สะลมึ สะลอื ถาม ผมไมไ่ ดต้ อบ แตข่ ยับตวั ใหร้ วู ้ า่ ผมตอ้ งการลกุ พเี อกคลายมอื ออก ไม่ รวู ้ า่ เพราะนอนเยอะ หรอื ไดย้ าดี ยังเจ็บอยู่ แตโ่ ดยรวมแลว้ ถอื วา่ ดขี นึ เยอะ ผมลกุ ไปอาบ นํา ยังใสช่ ดุ เดมิ อยู่ ออกมาก็เห็นพเี อก ยนื ถอื กระทะทอดฮอทด็อกอยใู่ นครัว ผมเดนิ เขา้ ไป ใกล ้ พแี กหนั มามอง “เออ่ …ยงั เจ็บอยไู่ หม” พมี นั ออ้ มแอม้ ถาม ผมไมต่ อบเพยี งพยกั หนา้ เบา ๆ ตอบรบั กอู ายนะเวย้ เฮย้ ทําเป็ นลมื ๆ ไปก็ได ้ “ชอบไขด่ าวแบบสกุ ๆ หรอื กงึ สกุ กงึ ดบิ ” พมี นั ถามตอ่ “กงึ สกุ กงึ ดบิ ” พเี อกพยักหนา้ ตกั ฮอทด็อกสบิ กวา่ ชนิ ฟู ๆ ใสจ่ านใบเก๋ แลว้ หนั ไปหยบิ ไขม่ าสองฟองตอก ลงไปในกระทะพรอ้ มกนั ผมยนื มองดว้ ยความทงึ “ไมย่ กั กะรวู ้ า่ พกี ็ทํากบั ขา้ วเป็ น”

“อยคู่ นเดยี ว ตอ้ งหัดทํากนิ เองบา้ ง สงั กนิ ตลอดก็ไมไ่ หว เปลอื ง” “รวยแลว้ ยังงกอกี ” ผมแขวะ พมี นั หนั มายมิ รับ นตี กลง มงึ เป็ นพวกงกจรงิ ๆ ใชไ่ หม “เกบ็ เงนิ เอาไวใ้ หเ้ มยี ใชไ้ ง” ผมทําหนา้ อกึ อกั มงึ ไมไ่ ดห้ มายถงึ กใู ชไ่ หม กไู มใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ แลว้ กกู ็ไมใ่ ชแ่ ฟนมงึ ก็แคใ่ ครบางคนทเี ผลอมานอนกบั มงึ เทา่ นันเอง ผม ไมส่ นใจทจี ะโตต้ อบอะไร ผมยนื มองพเี อกทอดไขด่ าว เสยี งไขใ่ นนํามันดังซซู่ า่ แขง่ กบั เสยี งทอ้ งรอ้ งของผมจ๊อก ๆ แปดโมงกวา่ แลว้ ปกตแิ มม่ กั ทําอาหารใหผ้ มกนิ ตอนเจ็ดโมงไม่ เกนิ เจ็ดโมงครงึ แปดโมงถอื วา่ เลยเวลากนิ มาเยอะ พเี อกตกั ไขส่ องฟองแรกใสจ่ าน แลว้ ตอกอกี สองฟองลงไป ผมกวาดมองไปทัวโตะ๊ อาหาร มฮี อทด็อกสบิ กวา่ ชนิ ในจาน ไขด่ าวกงึ สกุ สองฟองอกี สองยงั อยใู่ นกระทะ นมกลอ่ งใหญห่ นงึ กลอ่ งพรอ้ มแกว้ เปลา่ อกี สองใบ ขนมปังโฮลวที อกี ครงึ แถว แยมสตอเบอรหี นงึ กระปกุ ทนู า่ สลัดหนงึ กระปกุ ครวั ซองสามชนิ กาแฟแกว้ หนงึ นําผลไม ้ กลอ่ งใหญ่ แฮมทอดพนู ๆ น่องไกท่ อดอกี สชี นิ ป้ าด! เป็ น มอื เชา้ ทอี ลังการงานสรา้ งจรงิ ๆ พอพแี กทอดไขเ่ สร็จ ก็หันไปหยบิ จานผลไมก้ บั ผกั สด ในตเู ้ ย็นมาแกะพลาสตกิ ทหี มุ ้ ออกวางไวก้ ลาง โตะ๊ คดิ วา่ มอื นคี งครบหา้ หมลู่ ะนะ อนามัยอกี ตา่ งหาก ผม ทงิ ตวั ลงนัง พเี อกเทนําผลไมใ้ สแ่ กว้ ยนื มาตรงหนา้ ผม แลว้ เรากล็ งมอื กนิ กนั กนิ ตาม นสิ ยั ใครนสิ ยั มันครบั ผมตกั ฮอทด็อกชนิ หนงึ มาวางไวใ้ นจานตวั เอง ตกั ผกั มาเรยี งขา้ ง ๆ เอา ไขด่ าวมาแปะดา้ นซา้ ย ตกั แฮมมาวางดา้ นขวา ราดซอสเป็ นทางเหมอื นงู แลว้ หนั กนิ ชา้ ๆ สว่ นพแี กมว้ นไขด่ าวฟองหนงึ ดว้ ยสอ้ มเป็ นกอ้ น ๆ จมุ่ ลงในซอสมะเขอื เทศแลว้ เอาเขา้ ปาก ทังอนั ผมมององึ ๆ

ถา้ ผมทําแบบพแี ก คนคงมองวา่ ผมตะกละแน่ ๆ เชอื กนั หรอื เปลา่ วา่ ทผี มร่ายยาวมาทังหมดบนโตะ๊ คอื มอื เชา้ ของพเี อกจรงิ ๆ ตอนนอี าหาร ในจานเกลยี งครับ ไมเ่ หลอื แมแ้ ตช่ นิ เดยี ว ขนมปังครงึ แถวทผี มกนิ ไดท้ ังอาทติ ย์ พแี กกนิ หมดภายในมอื เดยี ว “อยา่ มองพดี ว้ ยสายตาอยา่ งนันสิ มอื เชา้ เป็ นมอื สําคญั พจี ะหนักหน่อย” ผมพยกั หนา้ เขา้ ใจ ยกนําผลไมข้ นึ ดมื สว่ นพเี อก ยกดมื ทงั กลอ่ งครบั แกว้ เดยี วคงไมพ่ อ “กนิ เยอะขนาดนคี งตอ้ งซอื ตนุ ไวเ้ ยอะ ๆ” ผมเดา “พใี หแ้ มบ่ า้ นจัดการนะ่ ไมไ่ ดซ้ อื เอง ทกุ วนั จะมแี มบ่ า้ นมาทําความสะอาดแลว้ ก็ซอื ของมา ตนุ ให”้ ผมพยักหนา้ เขา้ ใจ พแี กปาดนําสม้ ออกจากปากเบา ๆ “หลอ่ แตซ่ กมก” ผมแอบดา่ เออื มหยบิ ทชิ ชไู่ ปเชด็ ปากให ้ พมี นั นงิ ครบั จอ้ งหนา้ ผมนงิ ๆ ผมเรมิ หายใจไมอ่ อก กทู ําอะไรผดิ วะ ผมชกั มอื กลับ เสหนา้ มองไปทางอนื “กาย” ไดย้ นิ เสยี งเรยี กเบา ๆ ผมหนั กลับมามองอกี ที ไมร่ เู ้ กดิ อะไรขนึ รู ้ แตว่ า่ ปากผมมนั ไมว่ า่ งแลว้ ตอนนี ถกู จบู อยู่ ผมครางทว้ งผา่ นลําคอ ไมร่ พู ้ เี อกมายนื อยขู่ า้ ง ๆ ตงั แตเ่ มอื ไหร่ หนา้ ผมแหงนไปตามแรงกดหนัก แผน่ หลังแนบไปกบั พนักพงิ ผมจับอกเสอื พเี อกแน่น สมั ผสั ไดถ้ งึ รสของนําผลไมจ้ ากปลายลนิ พเี อกดว้ ย พเี อกตวัดลนิ รกุ หนักภายใน ตวั ผมเรมิ หอบหนัก ปรอื ตามองก็เห็นไดเ้ พยี งใบหนา้ ทเี ชอื มกนั อยู่ ความหวามไหววงิ วนไปทัวชว่ งทอ้ ง ไดย้ นิ เสยี งตวั เองครางออกมาเบา ๆ ดว้ ย ออื .. นกี คู รางไดห้ ววิ ขนาดนเี ลยเหรอวะ

พเี อกโหมจบู ผมอยสู่ กั พักก็ถอนรมิ ฝี ปากออก พแี กทําหนา้ นงิ ๆ เดนิ กลับไปนังทเี ดมิ ผม หายใจแทบไมเ่ ป็ นจังหวะ มนั มนึ มนั สบั สน แลว้ ก็หววิ ๆ คา้ ง ๆ ไปทังตวั สดุ ทา้ ยผมทําไดแ้ คก่ ม้ หนา้ ดงึ ลมหายใจตวั เองกลบั คนื ไมก่ ลา้ สบตาพเี อกครบั ไมร่ มู ้ นั คดิ อะไรถงึ ไดม้ าโหมจบู ผมแลว้ ก็กลับไปนังไมร่ ไู ้ มช่ แี บบนัน “ของหวาน” พแี กพดู สนั ๆ ผมเงยหนา้ มองงง ๆ แกชไี ปทปี ากตวั เอง “เมอื กี พกี นิ ของหวาน” ผมอา้ ปากคา้ ง กอ่ นจะหบุ ลง แลว้ อา้ ปากอยากจะพดู อะไรสกั อยา่ ง แตไ่ มร่ จู ้ ะพดู อะไร แลว้ หบุ ลงอกี ที พเี อกหวั เราะหึ ๆ ลกุ เก็บจานชาม ผมทพี อไดส้ ตริ บี ลกุ ตามไปเกบ็ ดว้ ยเชน่ กนั สรปุ กเู ป็ นของหวานสําหรับมงึ ใชไ่ หม ไอห้ มยี กั ษ์หนา้ ดา้ น Kiss Love ♥ [15] ระบมครบั [กาย...♥] Part 2 NC18+ ผม รบั อาสาพมี นั ลา้ งจาน เขาไปซอื มาทําใหก้ นิ แลว้ ตอ้ งชว่ ยเขาหน่อย ตอนแรกพมี นั จะไม่ ยอม เพราะกลวั ผมเจ็บ แตผ่ มก็ยงั ดอื แพง่ จนในทสี ดุ ผมก็ชนะ โดยมพี เี อกยนื เป็ นผชู ้ ว่ ยอยู่ ขา้ ง ๆ คอยเกบ็ จานไปเชด็ แลว้ จัดเรยี งเขา้ ตอู ้ กี ที ทคี อนโดพเี อกตกแตง่ แนว บวิ อนิ เป็ นหลัก ขา้ วของเลยดโู ลง่ แลว้ ก็เป็ นระเบยี บ ดแู ลว้ หอ้ งนี น่าจะหลายลา้ นอยู่ เป็ นหอ้ งสทู ครับ มที ังหอ้ งนอน หอ้ งรับแขก หอ้ งครวั เซตเดยี วกนั ออ้ มี ระเบยี งอกี ดว้ ย ผมสะบดั มอื หลังจากลา้ งจานเสร็จ ไดย้ นิ เสยี งเครอื งมอื สอื สารดงั มาจากหอ้ งนอน พเี อกเดนิ ไปรบั แลว้ เอามายนื ให ้

“ของไอเ้ ตย้ น่ะ\" ผมรบี เชด็ มอื กบั ผา้ กนั เปือนรับโทรศพั ทม์ าแนบหู “ฟืนแลว้ ไงมงึ ” มนั พดู เหมอื นรู ้ “พดู ไรมงึ ” “ไมต่ อ้ งมาแถ เมอื วานกโู ทรหา พเี อกรบั สาย แลว้ บอกวา่ มงึ ลกุ ไมไ่ หว” ผม มองหนา้ ไอพ้ เี อก มันยักควิ เสเดนิ ไปหยบิ มอื ถอื มากดเชค็ บา้ ง ผมเดนิ หลบไปยังนอก ระเบยี ง เมอื วนั กอ่ นฝนตกหนัก แตว่ นั นฟี ้าโปรง่ พแี กจัดระเบยี งสวยดคี รับ รม่ ไปดว้ ยตน้ ไม ้ เยอะดี ผมยนื เกาะขอบระเบยี ง มองววิ ของตกึ ตา่ งไซส์ “กขู อโทษทไี มไ่ ดไ้ ปตามนัดเมอื วาน” “ไมเ่ ป็ นไร กเู ขา้ ใจ แลว้ มงึ เออ่ …” “ไมต่ อ้ งพดู เงยี บ ๆ ไปเลยมงึ ” “เอาน่า เป็ นเมยี พเี อก ไมเ่ สยี หายเทา่ ไหรห่ รอก” “หยดุ พดู ไปเลย!!” ผมสงั มนั เสยี งเขม้ มนั หวั เราะชอบใจใหญ่ มงึ ไมต่ อ้ งมาหวั เราะกเู ลย กอู าย “สรปุ วนั นมี งึ ก็ไมว่ า่ งใชไ่ หม จะอยกู่ บั พเี อกทงั วนั เลยหรอื เปลา่ ” ฟังจากนําเสยี งมันแลว้ มัน คงอยากใหผ้ มไปหามันมากกวา่ เรอื ง ของเรอื งก็คอื ตงั แตก่ ลับจากเทยี ว พเี ป้ก็ยา้ ยออกจากบา้ นไปอยหู่ อทไี หนก็ไมร่ ู ้ ไม่ บอกใครดว้ ย โดยใหเ้ หตผุ ลวา่ อยากเรยี นรชู ้ วี ติ ภายนอกสกั พัก ไดข้ า่ ววา่ พแี กไปทํางาน พเิ ศษทไี หนสกั แหง่ ดว้ ย พเี ป้คงไมต่ อ้ งการอยใู่ กล ้ ๆ ไอเ้ ตย้ มัน ถงึ มนั จะชอบทะเลาะกบั พมี นั ขนาดไหน แตไ่ อเ้ ตย้ ก็รักพมี นั จะตาย พอพเี ป้ไมต่ ดิ ตอ่ แบบนี มนั ก็รอ้ น ถา้ ผมไมร่ คู ้ วามรสู ้ กึ ของพเี ป้มากอ่ น ก็อยากจะชว่ ยมนั ตามหาอยหู่ รอก แตเ่ พราะ ผมรู ้ เลยทําไดแ้ คค่ อยปลอบและบอกใหม้ นั อยเู่ ฉย ๆ เทา่ นัน

“ตอนนกี รู แู ้ ลว้ วา่ พเี ขายา้ ยไปอยทู่ ไี หน แลว้ ก็ทํางานพเิ ศษอะไร มงึ ไปเป็ นเพอื นกหู น่อยส”ิ มนั บอก ผมนงิ คดิ “กวู า่ ปลอ่ ยพเี ขาไปดกี วา่ เขาคงอยากอยคู่ นเดยี วมากกวา่ ” “กรู นู ้ า่ กไู มไ่ ดไ้ ปกวน กแู คเ่ ป็ นหว่ ง แคอ่ ยากไปดวู า่ พแี กยังสบายดหี รอื เปลา่ แคน่ ันเอง” “พมี งึ ดแู ลตวั เองไดน้ า่ ” “เอาเถอะน่า ไปกบั กหู น่อย กเู ลยี งขา้ วมงึ เลยเอา้ ” บะ๊ มันเอาของกนิ มาลอ่ แตก่ ไู มห่ ลงกลมงึ หรอก “มงึ กวู า่ ปลอ่ ยพเี ขาไปเรยี นรชู ้ วี ติ ดว้ ยตัวเองดกี วา่ ” ผมตอ่ รอง “กกู ็ไมไ่ ดไ้ ปยงุ่ อะไรกบั พเี ขา กแู คอ่ ยากไปดวู า่ มันยังสบายดไี หม แคน่ ันแหละ นะ ๆ ไปกบั กู หน่อย” มนั ออ้ นครับ ผมยนื นงิ สมองกาํ ลังคดิ อยู่ “แคไ่ ปดเู ฉย ๆ นะ” ผมขอคํายนื ยัน “อมื ” มันรบั ปาก ผม ถอนหายใจเบา ๆ ใจจรงิ ไมอ่ ยากไปกบั มันหรอก แตข่ นื ไมร่ ับปาก มนั คงไปคนเดยี วแน่ ๆ อยา่ งนอ้ ยมผี มไปดว้ ย จะไดช้ ว่ ยกนั มันจากพเี ป้อกี แรง “ก็ได ้ กโี มง” ตอนนเี กา้ โมงหน่อย ๆ แลว้ “สกั บา่ ยสองก็ได ้ ใหม้ งึ พักไปกอ่ น กไู มอ่ ยากทรมานคนป่ วย” มนั ตบทา้ ยซะผมอยากเปลยี นใจไมไ่ ปกบั มันดอื ๆ “ปากนะนัน” “อมื งันเดยี วจะโทรไปนัดสถานทอี กี ท”ี มนั บอก ผมรับปากแลว้ กดตดั สายไป

ผม ยังถอื โทรศพั ทอ์ ยใู่ นมอื พาดสองแขนไวก้ บั ราวระเบยี ง ทอดมองววิ กงึ โลง่ ดา้ นหนา้ ววิ ตกึ แบบนี บางมมุ ก็สวย บางมมุ ก็รก แตถ่ า้ จะใหด้ ดู จี รงิ ๆ คงตอ้ งรอใหม้ ดื กอ่ น คอนโดพเี อก อยไู่ มไ่ กลจากมหาลยั เทา่ ไหร่ เห็นวา่ ใกลบ้ รษิ ัทพแี กดว้ ย พระอาทติ ยด์ วงโตเรมิ ทอแสงแสบผวิ มากขนึ เรอื ย ๆ อยากชนื ชมววิ ตรงหนา้ มากกวา่ นนี ะ แต่ ขอผา่ นครบั มนั รอ้ น ผมหันหลังเดนิ กลบั เขา้ หอ้ ง เห็นพเี อกนังดทู วี อี ยู่ เป็ นสารคดเี กยี วกบั สงิ โตผสมกบั เสอื อะไร นแี หละ ผมเดนิ ไปทงิ ตวั ลงนังขา้ ง ๆ “ผมนัดเจอไอเ้ ตย้ ตอนบา่ ยโมงนะ” พเี อกหนั มามอง “ไหวเหรอ” ผมหนา้ รอ้ นไปกบั คําพแี ก ผงกหวั รบั คําเบา ๆ “เดยี วพไี ปสง่ ” “ไมเ่ ป็ นไรฮะ ผมไปแท็กซกี ็ได”้ “ไมไ่ ดห้ รอก พที ําเราเจ็บ ก็ตอ้ งรับผดิ ชอบส”ิ ผมอา้ ปากคา้ ง “แลว้ อกี อยา่ ง วนั นพี กี ็วา่ งทังวนั อกี ดว้ ย” “ผมวา่ …อะ๊ !!” ปฏเิ สธยังไมท่ ันจะจบ พมี นั ก็ชอ้ นผมขนึ ไปนังบนตกั ผมดนิ หนแี ทบจะทันที “พเี อก ปลอ่ ย!!” พยายามดนั ตัวจะลกุ แตแ่ ขนพมี นั ล็อกเอวผมแนน่ ผมเงยหนา้ ขนึ มองตนื ๆ พเี อกยมิ พราว ผา่ นดวงตา ผมเรมิ หววิ แลว้ ครับตอนนี สายตาน่ากลัวเป็ นบา้

มอื ทรี ังเอวไว ้ เลอื นลงไปบบี สะโพกผมเบา ๆ ผมสะดงุ ้ เฮอื ก ทําหนา้ ตนื ยงิ กวา่ เดมิ พเี อกยมิ ดว้ ยความพอใจ ตอนนผี มรแู ้ ลว้ ละครบั ยงิ ผมแสดงทา่ ทางตนื ตระหนกมากเทา่ ไหร่ พแี กจะยงิ ชอบ เพราะงนั ผมตอ้ งนงิ ๆ เขา้ ไว ้ ผม ปรบั สหี นา้ ใหร้ าบเรยี บทสี ดุ เหมอื นไมร่ ูส้ กึ อะไร พเี อกเลกิ ควิ แปลกใจกบั การ เปลยี นแปลงทา่ ทขี องผม แตแ่ ทนทพี แี กจะหยดุ กลบั ขยําสะโพกผมแรงยงิ กวา่ เดมิ หววิ เลยครับ ถงึ ภายนอกจะดนู งิ ๆ กเ็ ถอะ มอื แรกไมเ่ ทา่ ไหร่ พออกี มอื มา มันเรมิ นงิ ไมไ่ หวแลว้ ผมสะอกึ เผลอกลนื นําลายลงคอเฮอื ก ใหญ่ พเี อกยกยมิ พอใจ ผม พยายามมองหนา้ พแี กนงิ ๆ พเี อกกรดี ปลายนวิ เป็ นทางยาวตงั แตร่ อ่ งกน้ สงู ขนึ ไปทหี ลัง คอ ขนทกี ลางหลังพากนั ลกุ ซู่ ผมกดั ฟันหลับตาลงแน่น ตอนนพี ยายามทอ่ งนะ โมอดทนอยู่ ตอนแรกพแี กแคก่ รดี ดา้ นนอกของเสอื หลังจากนัน พี แกก็เคลอื นมอื เขา้ ไปภายใน ใชป้ ลายนวิ ไลก่ รดี เป็ นทางยาว นะโมแตกครบั “พะ พเี อก…” โอบ้ ะ๊ เจา้ นเี สยี งผมจรงิ รนึ ี ทําไมมนั หววิ ไดใ้ จขนาดนี มอื ไมก้ ็พากนั ออ่ นปวกเปียกไปหมด บางอยา่ งทผี มนังทับอยู่ เรมิ มปี ฏกิ ริ ยิ าขนึ มาแลว้ ครับ ผมทําทา่ จะลกุ หนี แตแ่ ขนพแี กยังรัง เอวผมไวอ้ ยู่ เฮย้ ! มงึ อยา่ ทําแบบนเี ดะ๊ กยู งั ไมอ่ ยากเสยี เอกราชรอบสองนะ ไมใ่ ชส่ ิ รอบทหี า้ ตา่ งหาก “รไู ้ หมวา่ ตัวเองเซก็ ซแี คไ่ หน” กจู ะไปรไู ้ หม กเู ป็ นผชู ้ าย ถา้ ผหู ้ ญงิ ชม กจู ะไมว่ า่ แตต่ อ้ งไมใ่ ชผ่ ชู ้ ายแบบมงึ “ปลอ่ ย..”

ผมหา้ มเสยี งออ่ น พเี อกแยม้ ยมิ นดิ หนงึ เป็ นรอยยมิ ทบี อกไดค้ ําเดยี ว กเู สร็จแน่ พแี กกม้ ขบตงิ หผู มเบา ๆ มันสยวิ ไปทัวทังตัว ผมเบยี งหนา้ หนี หนา้ พน้ ... แตค่ อไมพ่ น้ พแี กซกุ ปากลงมาทซี อกคอ งบั เบา ๆ ไมใ่ หเ้ จ็บแตส่ ยวิ ยงิ กวา่ เดมิ ผมหายใจผดิ จังหวะ หน่อย ๆ มอื พเี อกทหี ลังเรมิ เลอื นมาดา้ นหนา้ ลบู ไลแ้ ถว ๆ หนา้ ทอ้ งไลว่ นจนมันหดเกร็ง ผมเผลอ หลบั ตาลงสองมอื บบี แขนพมี นั แน่น พแี กไตน่ วิ สงู ขนึ เรอื ย ๆ กอ่ นหยดุ ไวใ้ กลห้ นา้ อก “พอพเี อก” ผมรบี หา้ ม แตเ่ คยไดย้ นิ ไหมครบั ยงิ หา้ มเหมอื นยงิ ยุ สนิ คําสงั หา้ มเหมอื นเป็ นคําสงั ใหท้ ํา พแี กใชส้ องนวิ บหี ัวนมผมเบา ๆ \"ออื อ..\" ผมหลดุ ครางออกมาเลย ยอม รบั วา่ มันรสู ้ กึ ดพี ลิ กึ ความรสู ้ กึ ของผหู ้ ญงิ ตอนโดนจับนมคงเป็ นแบบนี ผมไมม่ เี ตา้ ใหจ้ ับ มแี ตห่ ัวนมเล็ก ๆ แตม่ นั ก็รสู ้ กึ ดไี มห่ ยอก ผมบบี แขนพเี อกแน่นขนึ ไปอกี พอลมื ตามอง รสู ้ กึ วา่ ภาพตรงหนา้ จะพรา่ ไปชวั ขณะ ผม จอ้ งหนา้ พเี อก เห็นพแี กยมิ พราวดว้ ยความพอใจ ไมร่ จู ้ ะถกู ใจอะไรนักหนา ผมเชดิ หนา้ ตอนพเี อกบบี หวั นมผมแรงอกี ครัง รสู ้ กึ เหมอื นลมหายใจตวั เองจะอนุ่ ขนึ ดว้ ย ทเี ขาบอกวา่ เวลาทเี รามคี วามตอ้ งการ อณุ หภมู ใิ นรา่ งกายจะสงู ขนึ คงจะจรงิ ตอน นผี มรสู ้ กึ รอ้ น ยงิ รอ่ งดา้ นหลังถกู ดนั ดว้ ยบางสงิ ของพเี อกมากเทา่ ไหร่ หัวใจผมยงิ หววิ มากขนึ เทา่ นัน ภาพเกา่ ๆ ของวนั คนื เรมิ หวนคนื

แมจ้ ะเจบ็ … แตก่ ็ปฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ รสู ้ กึ ดี ไม่ ไหวแลว้ ครับ ผมเลอื นมอื จากตน้ แขนไปทหี ัวไหล่ มวลบางอยา่ งทหี นา้ ทอ้ งสงั ผมใหบ้ บี หัวไหลพ่ เี อกแนน่ เอาไมอ่ ยคู่ รับ ผมเลอื นมอื สงู ขนึ เรอื ย ๆ จนกลายเป็ นโอบรอบลําคอพแี ก ไว ้ มันก็ยงั เอาไมอ่ ยอู่ ยดู่ ี จนผมตอ้ งโอบกอดพแี กแน่นขนึ ไปอกี ขยับสองมอื เบยี ดแทรก เสน้ ผมสดี ําสนทิ ดา้ นหลัง “พเี อก...” ผมกระซบิ เรยี กพมี นั พเี อกซกุ หนา้ กบั ซอกคอผม ไซไ้ ปทัวกอ่ นเลอื นมาจบู ทปี าก ไมไ่ หวแลว้ ครับ ผมขอยอมแพ ้ บางสว่ นของผมตนื ตวั ขนึ มาอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ พเี อกรงั เอวผมเขา้ ชดิ ตวั แกมากขนึ แรงซกุ ทคี อ กม็ ากขนึ ตามไปดว้ ย ผมครางออกมาเบา ๆ กคู รางเป็ นผหู ้ ญงิ เลย T^T “ออื ...” แตม่ นั กลันไมอ่ ยจู่ รงิ ๆ พอปากพแี กงับลงตรงไหน มันกเ็ หมอื นมกี ระแสไฟฟ้าออ่ น ๆ ชอ็ ตให ้ รา่ งกายตอ้ งไหวตอบรับ โอย๊ กไู มไ่ ดอ้ อ่ นไหวนะ แตม่ นั ทนไมไ่ หวจรงิ ๆ พเี อกรบี ถอดเสอื ผมออก ในขณะทปี ากยงั ไซไ้ มห่ ยดุ สกั พักแกก็ถอดกางเกงผมออกเหมอื น กนั มอื เร็วเหมอื นลงิ ฉกกลว้ ย ผม หอบหนัก ทังกลัวทังเสยี วซา่ นในเวลาเดยี วกนั วนั นพี แี กนุ่มนวลเป็ นพเิ ศษครับ แตม่ นั ก็ เสยี วจนแทบทนไมไ่ หว สกั พักพแี กก็ปลดบางสงิ ทคี ับแนน่ ของแกออกมาเป็ นอสิ ระ คง อดึ อดั นา่ ดู เมอื คนื ผมไมไ่ ดม้ อง วา่ ขนาดมันใหญแ่ คไ่ หน วนั นกี ็ไมก่ ลา้ มองเหมอื นเดมิ แตถ่ า้ ใหเ้ ดาจาก ความรสู ้ กึ มนั คงใหญพ่ อควร พี แกสอดนวิ เขา้ ไปในรอ่ งเบา ๆ ผมสะดงุ ้ เฮอื กเพราะความเจ็บ แผลเกา่ ยังทันจะหายเลย ผมรบี ผลักพแี กออก แตแ่ กไมห่ ยดุ ซาํ ยังกดนวิ ยําเขา้ ทบี างจดุ ทที ําเอาผมสะดงุ ้ แลว้ สะดงุ ้

อกี โอย๊ ทําไมมันรสู ้ กึ ดขี นาดนนี ะ ผมไดย้ นิ แตเ่ สยี งตัวเองดงั ไมเ่ ป็ นจังหวะ อยากเงยี บ แตม่ นั ตอ้ งระบาย ไมไ่ หวจรงิ ๆ แลว้ ก็ไมร่ มู ้ ากอ่ นดว้ ย วา่ ดา้ นหลังของคนเราสามารถสรา้ งสารหลอ่ ลนื ขนึ เองไดด้ ว้ ย ตอน แรกมนั ฝื ด ๆ สกั พักมันก็เรมิ ลนื ไหล ผมกอดคอพเี อกแน่น พเี อกถอนนวิ ออก ผมถอนหายใจเบา ๆ มนั รสู ้ กึ โลง่ อยา่ งบอกไมถ่ กู แตพ่ แี กไมป่ ลอ่ ยใหผ้ ม สบายตัวไดน้ าน พเี อกยกสะโพกผมขนึ แลว้ จับเนอื รอ้ นของพแี กจอ่ ไวท้ ปี ากทางเขา้ ผม หลบั ตาแนน่ ซกุ หนา้ เขา้ กบั อกกวา้ ง อารมณน์ ไี มอ่ ยากรับรคู ้ รับ ทังอาย ทังกลัว ทังเสยี ว ซา่ น ผสมปนเปรวมกนั ไปหมด “อกึ …พเี อก” เสยี งผมมันก็พรา่ ไดใ้ จ “พอพเี อก!!” ผม รบี เบรกเมอื ความเจ็บเพมิ ทวหี นักขนึ เรอื ย ๆ แตแ่ ทนทพี มี นั จะหยดุ กลบั กดรา่ งผมลง เรอื ย ๆ จนเนอื รอ้ นผลบุ หายเขา้ ไปเกอื บครงึ ขยับอกี สองสามที สว่ นนันกห็ ายเขา้ ไปทังหมด โอย๊ กเู สยี เอกราชอกี แลว้ T^T ผมกอดคอพเี อกแนน่ ทังรสู ้ กึ ดี ทงั จกุ และเจ็บในเวลาเดยี วกนั พเี อกจบั เอวผมไว ้ โยกเบา ๆ เป็ นจังหวะ เสยี วครบั ตอนนมี แี คค่ วามรูส้ กึ เดยี วแลว้ “พเี อก ออื …” ผม ครางเรยี กระบายอารมณ์ มนั พลงุ่ พลา่ นไปหมด มอื ไมเ้ รมิ อยไู่ มส่ ขุ ทังขยํา ทงั กดทังจกิ หาจดุ หยดุ ตวั เองใหไ้ ด ้ พเี อกหายใจหอบ ๆ แกคงรสู ้ กึ ดไี มแ่ พก้ นั “ออื กาย รัดพแี รงจงั ” โอย๊ ผดิ กไู หม มงึ ยดั เขา้ มาเอง ผม ไมไ่ หวแลว้ ครบั หววิ ไปทังตัว ยงิ ไดย้ นิ เสยี งทมุ ้ ครางพรา่ ยงิ หววิ หนักเขา้ ไปใหญ่ พเี อก ทงิ ตวั ผมลงบนโซฟา จบั ขาขา้ งหนงึ ยกสงู แลว้ จัดการกดทอ่ นเนอื ลกึ เขา้ มาอกี

“อกึ ..พเี อก” พมี นั เรง่ จงั หวะเร็วขนึ จนรา่ งผมสนั คลอนไปหมด “อา๊ กาย” พเี อกครางบา้ ง ใหต้ ายสิ ไดย้ นิ คนหลอ่ ครางแลว้ อารมณม์ นั พลวิ ชะมัด ไมต่ อ้ งใสจ่ ังหวะใหน้ าน พเี อกขยบั ไมก่ ที ผี มก็พงุ่ แลว้ ผมหอบหายใจหนัก พเี อกหยดุ ตวั เองลงมาจอ้ งหนา้ ผมยมิ ๆ มงึ อยา่ ยมิ แบบนันไดไ้ หม กอู าย กก็ เู สยี ว กเู ลยเสร็จเร็ว พมี นั กม้ กระซบิ อะไรบางอยา่ งขา้ งหผู ม “ไมร่ อกนั เลยนะ อยา่ งนตี อ้ งทําโทษ” “อะ๊ !!” ผม สะดงุ ้ เฮอื ก เมอื อยู่ ๆ พเี อกก็ใสจ่ ังหวะใหส้ ะโพกเร็วขนึ ถงึ จะเสร็จไปแลว้ แตด่ า้ นหลัง กบั ดา้ นหนา้ เหมอื นมันจะแยกสว่ นกนั ทํางาน ความรูส้ กึ ดี ๆ จงึ ยงั วงิ วน ผมครางตามจังหวะที พเี อกโหมใส่ สดุ ทา้ ย กวา่ พมี นั จะปลอ่ ยใหผ้ มเนอื ตวั สะอาดก็ปาเขา้ ไปเกอื บเทยี ง พมี นั กนิ ผมคมุ ้ จรงิ ๆ ผมนอนรอ่ แรอ่ ยบู่ นโซฟาตวั เดมิ อกี สองชวั โมงก็ตอ้ งไปตามนัดแลว้ ไดย้ นิ เสยี งโทรศพั ทด์ งั ขนึ พแี กเดนิ ไปหยบิ กดรับ แลว้ เอายนื มาให ้ “อมื ” ผมพยายามทําเสยี งใหเ้ ป็ นปกติ

“เจอกนั ท…ี นะมงึ ไหวป่ ะเนยี โดนพเี อกเลน่ งานอกี รอบละ่ ส”ิ “พดู มาก” \"หึ ๆ พดู งี แปลวา่ โดนจรงิ ๆ” ผมแทบจะปาโทรศพั ทท์ งิ “หึ ๆ กรู นู ้ สิ ยั พวกพี ๆ เขาดี เรอื งผหู ้ ญงิ นี ทังเกง่ ทังอดึ ” มนั พดู ซะผมเห็นภาพ “แลว้ เจอกนั ” ผมรบี ตดั บท ไมอ่ ยากหนา้ ไหมค้ รับ พเี อกยงั ยนื อยขู่ า้ ง ๆ เสน้ ผมเปียกหน่อย ๆ เพราะเพงิ อาบนําเสร็จ ทอ่ นบนเปลอื ยเปลา่ ทอ่ น ลา่ งสวมดว้ ยกางเกงยนี สซี ดี อยา่ งเท่ ไมร่ จู ้ ะโชวห์ ลอ่ ไปไหน “ไหวไหม” ยงั มนี ําใจมาถาม แลว้ ทําไมตอนทําไมย่ บั ยังบา้ งวะ วนั นพี มี นั ทําแคร่ อบเดยี วครับ รอบเดยี ว ของพมี นั แตส่ ามรอบของผม พมี นั เลน่ เพลงอดึ ใสท่ เี ดยี วแตย่ งิ ยาว ผมดา่ ทอทางสายตา พแี กยมิ เผลเ่ หมอื นคนสาํ นกึ ผดิ “เตย้ นัดทไี หน” แลว้ เสถามไปเรอื งอนื แทน “ท…ี ” ผมบอกสถานทไี ป “อมื ไมไ่ กลจากทนี เี ทา่ ไหร่ ออกตอนบา่ ยโมงครงึ ก็ทนั …นายนอนพักไปละกนั ” พมี นั พดู แคน่ ัน แลว้ หนั หลังเดนิ เขา้ หอ้ งไป สว่ นผมนอนแอง้ แมง้ เอาแรงอยทู่ เี ดมิ คดิ แลว้ ก็อบั อาย กนู นี า่

ทําไมไมป่ ฏเิ สธไปวะ เสยี เชงิ ชายหมด Kiss Love ♥ [16] ในความทรงจาํ [เอก...☼] ผม ยนื ฮมั เพลง ควา้ เสอื มาใส่ เหลอื บมองไอต้ ัวเล็กในหอ้ งรับแขก มนั นอนหมดแรงอยคู่ รับ จรงิ ๆ ตอนแรกไมไ่ ดก้ ะจะมอี ะไรกบั มัน แคจ่ ะนังลบู ๆ ไล ้ ๆ มนั เลน่ เฉย ๆ แตเ่ ห็นหนา้ เจอื อารมณข์ องมันแลว้ นอ้ งผมมนั ก็ซซู่ า่ ยงิ เห็นมนั พยายามอดทน ยงิ ทําใหผ้ มอยากแกลง้ เขา้ ไปใหญ่ ไป ๆ มา ๆ ผมเลยเผลอกนิ มันซะตวั พรนุ พอ ผมเดนิ ไปทโี ซฟา มนั หลับครับ หายใจสมําเสมอเชยี ว ผมยกนาฬกิ าขนึ ดู ใหม้ นั นอนตอ่ อกี สกั ชวั โมงครงึ เอาแรง สว่ นตวั เองก็เดนิ ไปหยบิ หนังสอื เรยี นมานังอา่ น ผา่ นไปอกี ชวั โมงครงึ ผมถงึ ไดป้ ลกุ มนั ใหต้ นื มนั ลกุ ขนึ มานังงวั เงยี หาวหวอดเหมอื นเด็ก ๆ “จะลา้ งหนา้ กอ่ นไหม” มนั สา่ ยหนา้ บดิ ขเี กยี จ ผมดเู วลา ควา้ กระเป๋ าเงนิ มอื ถอื และกญุ แจ พามนั เดนิ ออกจากหอ้ ง ไป ไอ ้ เตย้ มันทําหนา้ แปลกใจตอนเห็นผมเดนิ ตามหลังเพอื นมนั มาดว้ ย ผมพยักหนา้ ใหม้ นั ที มนั ไมพ่ ดู อะไร ทําหนา้ เหมอื นกาํ ลังตนื เตน้ กบั อะไรสกั อยา่ ง “มงึ …” ไอเ้ ตย้ ทํา ทา่ จะพดู อะไรบางอยา่ งจอ้ งหนา้ เพอื นมันเขม็ง ไอต้ วั เล็กมสี หี นา้ อดึ อดั หันมา มองผม ทําทา่ จะพดู อะไรสกั อยา่ ง กอ่ นนงิ คดิ แตส่ ดุ ทา้ ยมันก็ตัดสนิ ใจเปิดปากพดู “คอื .. ผมไมร่ วู ้ า่ พกี บั พเี ป้ไดพ้ ดู คยุ อะไรกนั หรอื เปลา่ แตพ่ เี ป้ออกจากบา้ นมาโดยไมบ่ อก กลา่ ววา่ ไปทําอะไรอยทู่ ไี หน แลว้ พเี ป้ ก็ไมย่ อมโทรหาหรอื รับโทรศพั ทเ์ ตย้ มันดว้ ย ไอเ้ ต ้ ยมันเลยเป็ นหว่ ง วนั นเี ราถงึ อยากไปสอ่ ง ๆ ดวู า่ พแี กยังสบายดไี หม” มนั พยายามอธบิ าย “ทําอะไรก็ทําไปเถอะ พแี คม่ าเป็ นคนขบั รถกบั เจา้ มอื เลยี งขา้ วเทา่ นัน”

มนั เลกิ ควิ ทําทา่ แปลกใจ ผมยมิ หลอ่ ใหม้ นั ที “พกี ็เพงิ รวู ้ า่ มันออกจากบา้ นนะเนยี ” จรงิ ๆ ผมรอู ้ ยแู่ ลว้ ครับ มนั บอกผมแลว้ “เรารบี ไปกนั เถอะ” ไอเ้ ตย้ มันชวน มันคงอยากเจอพมี นั เร็ว ๆ เรา พากนั เดนิ เขา้ ไปในรา้ นกาแฟขนาดใหญ่ ลักษณะเป็ นปนู ผสมไม ้ ตกแตง่ โดยใชโ้ ทน สสี นั สดใส ลกู คา้ สว่ นใหญจ่ งึ เป็ นนักเรยี นนักศกึ ษาหญงิ และสาวออฟฟิศเป็ นหลัก โตะ๊ มอี ยู่ สองโซน ในหอ้ งแอรก์ บั ดา้ นนอก คลา้ ย ๆ กบั รา้ นขนมทผี มเคยพามนั ไปนังกนิ กนั นันแหละ เพยี งแตท่ นี ไี มม่ อี าหารขาย มแี คข่ นมกบั เครอื งดมื เทา่ นัน เราเลอื กนังกนั ในหอ้ งแอร์ ไอเ้ ตย้ มันกวาดตามองหาพมี นั ทนั ที ผมหวิ เลยสงั กาแฟกบั พวก ขนมปังทมี นั อยทู่ อ้ งมากนิ ยังดที ที นี มี สี ปาเก็ตตใี หก้ นิ บา้ ง ไมง่ นั ผมคงตอ้ งยัดขนมปังเป็ น ถาด ๆ แน่ ๆ ผมซดั สปาเก็ตตไี ซสพ์ เิ ศษไปสองจานใหญ่ ๆ ตามตดิ ดว้ ยขนมปังอกี หลายชนิ ทานกนั จน เกอื บอมิ ถงึ เห็นใครบางคนเดนิ ออกมาจากหลังรา้ น เรอื น รา่ งสงู ใหญก่ บั ผมสนั เซตแบบตงั ๆ เป็ นเอกลักษณ์ ใบหนา้ หลอ่ เหลาฉาบความนงิ เรยี บเอาไว ้ ทอ่ นบนเป็ นเสอื เชติ แขนยาวสขี าวสวมทับดว้ ยเสอื กกั สดี ําดา้ นนอก ตรงเอวมผี า้ กนั เปือนสเี ดยี วกบั กกั แบบครงึ ตวั มอื ซา้ ยถอื ถาดสนี ําตาลเขม้ เดนิ ไปทักทายคนหนา้ เคานเ์ ตอร์ สงสยั มันเพงิ มา มนั ยังไมเ่ ห็นพวกผมครบั ไอ ้ เตย้ นังกระสบั กระสา่ ย มองพมี นั ไมว่ างตา สกั พักไอเ้ ป้ ก็หันมาเห็นพวกเรา ผมยกแกว้ กาแฟทักทาย ไอเ้ ตย้ ยมิ กวา้ งใหพ้ มี นั สว่ นกายยมิ ทกั นดิ หน่อย ไอเ้ ป้ ทําหนา้ แปลกใจกอ่ นตสี หี นา้ นงิ เรยี บ เดนิ ตรงมาทเี รา “มาไดไ้ ง” “ขบั รถมา” ผมตอบกวน ๆ มนั เขา้ โหมดนงิ ครบั ไมก่ วนกลบั เหมอื นเคย คงตอ้ งการทงิ ระยะหา่ ง เพอื การด์ คนทนี ังอยฝู่ ังตรงขา้ มกบั ผม “พเี ป้ ผมมเี รอื งจะคยุ ดว้ ย ขอเวลาหน่อยไดไ้ หม” ไอเ้ ตย้ มันรบี ออกตวั

“พไี มว่ า่ ง ขอตวั กอ่ นนะ ตามสบายละกนั มอี ะไรกเ็ รยี กพนักงานเอา” มนั พดู นงิ ๆ หันหลังเดนิ จากไป มนั ทงิ ระยะหา่ งนอ้ งมนั น่าดู แตก่ อ่ นพดู กมู งึ แตเ่ ดยี วนแี ทน ตวั เองวา่ พแี ละไอเ้ ตย้ วา่ นายแทน ถงึ มนั จะทําหนา้ นงิ ขนาดไหน แตผ่ มก็ยงั แอบเห็นแววตาหวนั ไหวของมัน ตอนมันมองนอ้ ง มนั และ ตลอดระยะเวลาของการทํางาน มันก็ทําเป็ นไมส่ นใจไอเ้ ตย้ ตงั หนา้ ตงั ตาทําหนา้ ทขี อง ตวั เองไป มันดดู คี รับ สาว ๆ พากนั มองจนเหลยี วหลัง ไอเ้ ตย้ นังกาํ หมดั แน่น มองพมี นั ตาแดง ๆ มันคงรวู ้ า่ โดนเมนิ เขา้ ใหแ้ ลว้ ผมพน่ ลมหายใจแรง สว่ นไอค้ นขา้ ง ๆ ผม มนั นังขมวดควิ คงหว่ งเพอื นมัน สกั พัก ไอเ้ ตย้ ก็เดนิ ไปทเี คานเ์ ตอร์ คยุ กบั พนักงานแถว ๆ นัน เห็นมนั ยมิ ๆ พดู คยุ อะไรสกั อยา่ ง กอ่ นเดนิ กลับมา “กจู ะรอจนกวา่ พเี ป้เลกิ งาน มงึ จะรอเป็ นเพอื นกหู รอื กลับกอ่ น” มนั ถามเพอื นมัน “พเี ป้ เลกิ งานกโี มง” “สองทมุ่ ” ตอนนเี พงิ บา่ ยสามกวา่ ๆ “กวู า่ มงึ ไปทําอยา่ งอนื กอ่ นดกี วา่ แลว้ คอ่ ยกลับมาอกี ทตี อนพมี งึ เลกิ งาน” มนั ออกความเห็นซงึ ตรงกบั ทผี มคดิ ไวเ้ หมอื นกนั “ไมเ่ ป็ นไร กอู ยากรอ ไมม่ อี ะไรใหท้ ําอยแู่ ลว้ ” “งันกอู ยเู่ ป็ นเพอื น” มนั พดู กบั เพอื นมัน แลว้ หนั มาทางผม “พเี อกจะกลับกอ่ นก็ไดน้ ะฮะ” “อมิ แลว้ ไลเ่ ลยรไึ ง” ผมทําเป็ นพดู นงิ ๆ มนั ทําหนา้ ตนื “เปลา่ ผมแคเ่ กรงใจ แตอ่ ยา่ ลมื จา่ ยเงนิ กอ่ นไปดว้ ยละ่ กนั ”

นนี ะ่ เหรอ เกรงใจของมงึ =*= มนั ยมิ หนา้ รนื อยากใหม้ ะเหงกมันสกั ทสี องที “ไมเ่ ป็ นไร วนั นพี วี า่ ง แตอ่ ยากไปเดนิ ดขู องขวญั ใหไ้ อก้ ฟิ มันหน่อย อาทติ ยห์ นา้ ก็วนั เกดิ มัน แลว้ ” ผมเปรย สมองก็กําลังคดิ อยวู่ า่ จะเลอื กอะไรใหม้ นั ดี “พี วา่ เราไปเดนิ เลน่ กนั กอ่ นดกี วา่ ชว่ ยพเี ลอื กของขวญั ดว้ ย เลอื กใหผ้ หู ้ ญงิ แท ้ ๆ หรอื ผชู ้ าย มนั งา่ ย แตห่ ญงิ กงึ ชายแบบมันนเี ลอื กยากจรงิ ๆ เลอื กมาหกปี ไมถ่ กู ใจมนั สกั ปี” ผมบน่ มนั ชอบดา่ วา่ ไมม่ เี ซน้ สใ์ นการเลอื กของใหม้ นั แตก่ เ็ ห็นมันใชข้ องทผี มใหจ้ นเยนิ ทกุ ที ตกลงมันชอบหรอื ปากมนั หมาไปเองกนั แน่ มนั สองคนทําทา่ คดิ กอ่ นจะตกปากรับคํา ใหร้ อเฉย ๆ ในรา้ นสหี า้ ชวั โมงคงไมไ่ หว ผมจา่ ย ตงั เดนิ นําพวกมนั ออกจากรา้ น เห็นไอเ้ ป้มองมาทางเรา ผมพยักหนา้ ใหม้ นั ที มันพยกั หนา้ รับ หันไปทํางานตอ่ พอ มาถงึ หา้ ง เหมอื นจับปใู สก่ ระดง้ ไอเ้ ตย้ มันกําลังนอยดเ์ รอื งพมี นั อยกู่ ็จรงิ แตพ่ อเห็นขา้ ว ของมนั ก็วงิ วนุ่ ซอื น่นู ซอื นใี หญ่ ตกลงผมมาหาซอื ของหรอื เป็ นมนั กนั แน่ เทยี บกนั แลว้ กายแทบจะไมซ่ อื อะไรเลย แตถ่ งุ ทมี นั หวิ อยเู่ ป็ นของไอเ้ ตย้ ทงั นัน และกวา่ ครงึ ทมี นั ซอื กเ็ ป็ นของของไอเ้ ป้ แทบทงั สนิ ผมเขา้ ใจแลว้ วา่ ทําไมไอเ้ ป้ถงึ ไดร้ ักนอ้ งมนั ขนาดนี ถงึ ปากจะหมา ถงึ ภายนอกจะกดั กนั แตท่ กุ อยา่ งทไี อเ้ ตย้ ทํา มันนกึ ถงึ พมี นั ตลอด ถา้ มัน ไมใ่ ชพ่ นี อ้ งกนั จรงิ ๆ ผมก็อยากจะเชยี รอ์ ยหู่ รอกนะ แตเ่ พราะมนั ใชน่ ะ่ สิ

“พเี ป้ ผอมลงไปนดิ หนงึ นะ กวู า่ มันคงไมค่ อ่ ยกนิ ขา้ วแน่นอนเลย ไปหาซอื อาหารเสรมิ กนั ดี กวา่ ” วา่ แลว้ มันก็ลากเพอื นมันไป โดยมผี มเดนิ ตาม แอบ เป็ นหว่ งไอต้ วั เล็กมันครับ มนั เพงิ เจ็บตวั มา ยังตอ้ งมาโดนเพอื นลากไปนู่นมานอี กี แต่ เห็นมนั ยังเฉย ๆ อยู่ ผมเลยไมพ่ ดู อะไร ชว่ ยมนั ถอื ของบา้ งเป็ นบางอยา่ ง สว่ นทเี หลอื มนั ยนื ยันทจี ะถอื เอง ผมเลยปลอ่ ย ๆ ไป เพราะถงึ ยงั ไงมันก็เป็ นผชู ้ าย คงไมม่ านังแสดงความ ออ่ นปวกเปี ยกใหเ้ ห็นหรอก ไอเ้ ตย้ มันเลอื กของเพมิ อกี เยอะมาก เรยี กไดว้ า่ ของบํารงุ สาํ หรับผชู ้ ายทังนัน ผม หยบิ พวกยาบํารงุ มาดบู า้ ง กอ่ นจะหนั ไปเห็นอะไรบางอยา่ งทคี ดิ วา่ น่าจะเหมาะกบั ไอก้ ฟิ มนั ผมกําลังจะหยบิ เป็ นจังหวะเดยี วกบั ทมี อื ของใครอกี คนจะหยบิ ดว้ ย ผมมองหนา้ มัน มนั ก็มองหนา้ ผม “ผมคดิ อยู่ วา่ อนั นนี ่าจะเหมาะกบั พกี ฟิ ” โอโ้ หเฮะ คดิ เหมอื นกนั เดะ๊ เลย “พกี ็คดิ เหมอื นกนั ” ผม หยบิ มาพลกิ ดนู ดิ หน่อย กอ่ นเดนิ ถอื ของชนิ นันไปใหเ้ ขาหอ่ ให ้ มันตามมาดว้ ย ตอนแรก พนักงานจะหยบิ กระดาษสฟี ้ามาหอ่ แตไ่ อต้ ัวเล็กขา้ งผมมันเบรกไว ้ ชไี ปทกี ระดาษสชี มพู หวาน ๆ ในกองแทน ผมเลกิ ควิ แปลกใจ “พกี ฟิ เขาแอบแมน แตจ่ รงิ ๆ ผมวา่ เขาน่าจะชอบสนี มี ากกวา่ ” ผม หนั ไปมอง ถงึ ผมจะรคู ้ รา่ ว ๆ วา่ ไอก้ ฟิ มันชอบไมช่ อบอะไร แตไ่ มเ่ คยรลู ้ ะเอยี ดถงึ ขนาดสี ทมี นั ชอบหรอื ไมช่ อบขนาดนี และก็ไมเ่ คยสงั เกตดว้ ย วา่ มันชอบสชี มพู เพราะปกตเิ ห็นมนั ใสแ่ ตส่ มี ดื ๆ ทมึ ๆ ยกเวน้ ตอนแตง่ ตวั เป็ นหญงิ ละนะ สรปุ พนักงานหยบิ สที มี นั เลอื ก เดนิ เลน่ กนั จนผา่ นไปสชี วั โมงพวกเราก็กลับไปทรี า้ นเดมิ เห็นไอเ้ ป้มนั กําลังรับออเดอรอ์ ยู่ สาว ๆ พากนั กรดี กร๊าดมองมนั ใหญ่

เสน่หแ์ รงจรงิ วยุ ้ เพอื นกู ไม่ นานมนั ก็เลกิ งาน ไอเ้ ตย้ รบี หวิ ขา้ วของไปหาพมี นั ทนั ที เห็นมันยนื คยุ อะไรกนั สกั อยา่ ง ไอเ้ ป้ มนั ทําหนา้ นงิ ๆ ไมย่ อมรับของจากนอ้ งมัน สดุ ทา้ ยไอเ้ ตย้ ก็ยัดของทังหมดใสม่ อื พมี นั แลว้ หนั หลังเดนิ ลวิ ๆ ออกจากรา้ นไป “ผมตามเตย้ ไปกอ่ นนะ” ไอต้ วั เล็กขา้ งผมรบี วงิ ตามเพอื นมันไปทันที ผมถอนหายใจแรง หันไปมองไอเ้ ป้ ทมี องตามหลังนอ้ งมนั รมิ ฝีปากไดร้ ปู ขบกนั เบา ๆ กม้ มองของทอี ยใู่ นมอื ผมเดนิ ไปจา่ ยเงนิ แลว้ เดนิ ไปหามัน “เลกิ งานแลว้ ใชไ่ หม” มนั พยักหนา้ “ไปดมื กนั หน่อยไหม” มนั พยักหนา้ เหนอื ย ๆ จรงิ ๆ ผมไมใ่ ชค่ นดมื หนักอะไร แตบ่ างครังจะสงั สรรคบ์ า้ ง โดย เฉพาะตอนทพี วกเพอื น ๆ กําลังนอยด์ จะไดผ้ อ่ นคลายกนั บา้ ง สามทมุ่ ตรง ผมกบั มันก็มานังเอกเขนกกนั อยบู่ นโซฟากลางผบั บรรยากาศโดยรอบสลัว หน่อย ๆ มเี สยี งเพลงเปิดคลอเบา ๆ ไอเ้ ป้นังถอื แกว้ เหลา้ ผสมออ่ น ๆ ไวใ้ นมอื ดวงตามัน ทอดมองไปไกล “จงใจหนใี ชไ่ หม” มนั พยักหนา้ เบา ๆ จบิ เครอื งดมื ในแกว้ “กอู ยากตดั ใจ ยงิ อยใู่ กลย้ งิ ทรมาน กกู ลัวกคู วบคมุ ตัวเองไมไ่ ด ้ แคน่ กี ็น่าเกลยี ดพอแลว้ ” “ขนาดไหน” คอื อยากรวู ้ า่ ความรสู ้ กึ ของมนั วา่ หนักขนาดไหนแลว้

“ขนาดเอามันไปฝันเปียก เคยลักหลับมันดว้ ย ถงึ จะไมท่ สี ดุ ก็เถอะ” ผมพน่ ลมหายใจออกแรง ไอเ้ ตย้ มันก็ตนื ยาก ผมไมแ่ ปลกใจทมี นั จะโดนลักหลับ “รา่ งกายมงึ มปี ฏกิ ริ ยิ า วา่ งนั ” ผมคาดเดา มันพยกั หนา้ “กกู ลัวกทู นไมไ่ ด ้ ทําอะไรมันไป ถงึ เวลานัน กคู งใหอ้ ภยั ตวั เองไมไ่ ดแ้ น่ ๆ” มนั แหงนหนา้ ขนึ มองเพดานดา้ นบน “มงึ ทําดแี ลว้ ละ่ ” เรอื งอยา่ งนี ทางทดี ที สี ดุ คอื ตอ้ งตดั ใจเทา่ นันแหละ “วา่ แตม่ งึ กบั กายไปถงึ ไหนกนั แลว้ วะ” มนั กม้ หนา้ มายมิ พราวใสผ่ ม ไอน้ ี มงึ จะเปลยี นโหมดเร็วไปไหม =*= “ก็ไมอ่ ะไร” ผมเส มนั หวั เราะหึ ๆ “เขมอื บไปแลว้ ละ่ ส”ิ ผมไมต่ อบ แตย่ กยมิ ใหม้ นั นดิ หนงึ “กจู ะดวู า่ คนนมี งึ จะกนิ ไดน้ านเกนิ สามเดอื นหรอื เปลา่ ” “มงึ พดู เหมอื นกเู จา้ ชนู ้ ักหนา” “เปลา่ กดู จู ากคนทผี า่ น ๆ มาของมงึ ไมก่ เี ดอื นมงึ ก็เลกิ คบ จะวา่ เพราะงานมงึ เยอะ หรอื เป็ น เพราะสว่ นมาก มแี ตค่ นทวี งิ เขา้ มาหามงึ มากกวา่ ทมี งึ จะวงิ เขา้ หาก็เถอะ มนั เลยทําใหม้ งึ ไม่ คอ่ ยจะใสใ่ จใครเทา่ ไหร”่ มนั วเิ คราะห์ ผมนังคดิ จะวา่ ไปมนั ก็จรงิ ผมเองกไ็ ดช้ อื วา่ เป็ นหนงึ ในคนเจา้ ชู ้ แตน่ ันเพราะรปู ลักษณแ์ ละฐานะเป็ น ตวั ดงึ ดดู สาว ๆ มกั จะวงิ เขา้ มาหา ซงึ ผมก็แคร่ ับไว ้ แลว้ กนิ เรยี บเทา่ นัน หายากทผี มจะเจอ ใครถกู ใจแลว้ วงิ ตาม

ไมใ่ ชเ่ พราะไมใ่ สใ่ จ แตเ่ พราะตวั เองเป็ นเด็กกจิ กรรมมาตงั แตส่ มัยม.ตน้ เนน้ กจิ กรรมและ งานมากอ่ น สว่ นหญงิ มาทหี ลัง “ใครทนมงึ ไดก้ ็เกง่ แลว้ บา้ งานซะขนาดนัน” มนั พดู ตอ่ ผมเบห้ นา้ ไมต่ อบโตม้ นั เพราะ ความสมั พันธข์ องผมกบั กาย ไมใ่ ชแ่ ฟน แตเ่ ป็ นมากกวา่ รนุ่ นอ้ งทัวไป มนั ตอบไมไ่ ด ้ วา่ อยใู่ นฐานะอะไร ยอมรับวา่ รสู ้ กึ ดี ยอมรับวา่ รสู ้ กึ ตนื เตน้ แตไ่ มร่ วู ้ า่ ความรสู ้ กึ พวกนี มันจะ คงทนยาวนานแคไ่ หน อาจจะแคฉ่ าบฉวย หรอื ยาวนานกวา่ นัน และผมก็ไมแ่ น่ใจความรสู ้ กึ มนั ดว้ ย ผมก็ผชู ้ าย มันก็ผชู ้ าย สกั วนั เราอาจยตุ คิ วามสมั พันธ์ แบบนนี ลี ง และมันจะกลายเป็ นเพยี งประวตั ศิ าสตรช์ ว่ งหนงึ ของชวี ติ เทา่ นัน เรา สองคนดมื กนั จนเมา สกั พักก็มหี ญงิ สาวสองคนเดนิ เขา้ มาทัก คนหนงึ ตรงดงิ ไปหาไอเ้ ป้ สว่ นอกี คนเขา้ มาหาผม ผม ก็คยุ ไปตามปกติ หญงิ สาวในชดุ นุ่งนอ้ ยหม่ นอ้ ย กระโปรงสนั จ๊ดุ จู๋ เสอื เกาะอกเนน้ เตา้ จนแทบปริ ผวิ เนอื ขาวผอ่ ง กลบี ปากสชี มพรู ะเรอื เสน้ ผมหยักลอนนดิ หน่อย เซก็ ซดี คี รบั ผมหันไปมองไอเ้ ป้ ทางนันนังแลกลนิ กนั ไปเรยี บรอ้ ยแลว้ ไอเ้ ป้ มนั คงเก็บกด ตอ้ งระบายบา้ ง ยงิ มาเจอนอ้ งมนั แบบนี มันยงิ ตอ้ งระบาย ไมง่ ันถา้ มนั เก็บกดเอามาก ๆ อาจคดิ ทําอะไรเกนิ เลยนอ้ งมนั ไปคงยงุ่ หญงิ สาวพอเห็นเพอื นเลน่ บทรักก็ เรมิ หนั ความสนใจมาทางผมบา้ ง ผมโอบเอวบางเอาไว ้ หลวม ๆ พลนั นกึ ถงึ เอวของใครบางคน ถงึ มันจะไมเ่ ล็กบางเทา่ เอวทผี มกอดอยตู่ อนนี แตก่ ็ จับถนัดมอื เธอเรมิ เอามอื คลอ้ งคอผมไว ้ ทําใหผ้ มนกึ ถงึ มอื ทคี อ่ ย ๆ เลอื นจากตน้ แขนผมไปทหี ัวไหล่ และสนิ สดุ ทลี ําคอ ตอนโดนผมแกลง้ กระตนุ ้ อารมณ์มนั มนั ไมเ่ ชยี ว แถมยังเต็มไปดว้ ยความประหมา่ รา่ งกายทสี นั ไหว ดวงตาทตี นื ตระหนก และ อารมณฟ์ ้งุ ๆ ทพี ยายามสะกดกลัน หญงิ สาวเคลอื นหนา้ เขา้ มาใกล ้ ลปิ กลอสสรี ะเรอื ใกลร้ มิ ฝีปากผมเพยี งคบื ไดก้ ลนิ หอมเรา้ อารมณจ์ รงุ ไปทัวจมกู แตค่ นทผี มเพงิ กอดวนั นมี แี ตก่ ลนิ เนอื และกลนิ สบเู่ ทา่ นัน ไม่ นานเกนิ รอ รมิ ฝี ปากเจอื สกี ็แนบสนทิ กบั ปากผม กลบี ปากอนั เชยี วชาญพรอ้ มปลายลนิ

เรยี วเล็กสอดเขา้ มาทันทที ผี มเปิดปาก แตกตา่ งกบั ปากแดง ๆ ทพี ยายามเมม้ แลว้ เมม้ อกี กนั ไมใ่ หผ้ มรกุ ลํา จนผมตอ้ งใชเ้ ทคนคิ ทําใหป้ ากนันเปิดออก ลนิ เล็กเกยี วนําหยอกลอ้ ผมอยา่ งชาํ นาญภายใน แตกตา่ งกบั ลนิ ทไี มป่ ระสา ขยับตามการนํา ของผมเทา่ นัน เสยี งครางเบา ๆ ฟังดเู ยา้ ยวน แตผ่ มวา่ เสยี งครางกระทอ่ นกระแทน่ อยา่ งคนพยายามระงบั เสยี งตวั เองไวฟ้ ังดมู เี สน่หก์ วา่ กนั เยอะ ผมละรมิ ฝี ปากออกมามองรอยยมิ ยัวยวน มนั แตกตา่ งกบั ใครอกี คนทจี ะกม้ หนา้ หลบตาผม ทันทที ผี มถอนจบู ออก ผม จับเอวบางสองขา้ ง เธอคลยี มิ พอใจเบยี ดชดิ เขา้ มาใกลข้ นึ แตกตา่ งจากใครอกี คนที เพยี งผมวางมอื ไวบ้ นเอว เจา้ ตัวจะสะดงุ ้ โหยง แววตาเต็มไปดว้ ยความตระหนก นที ําไมในหัวผม… ถงึ ไดม้ แี ตภ่ าพของหมอนันเต็มไปหมดแบบนลี ะ่ ผม ไมใ่ ชผ่ ชู ้ ายทดี ี ถงึ มแี ฟนแลว้ ผมก็นอนกบั ผหู ้ ญงิ เพยี งคําคนื เดยี วได ้ และไมเ่ คยมใี คร อยใู่ นความทรงจําของผมแบบนมี ากอ่ น ผมพยายามสลัดหัวลบภาพรอยยมิ รา่ เรงิ นันทงิ ไป “เมาแลว้ เหรอคะ เกดวา่ เราน่าจะกลับไปพักผอ่ นกนั ดกี วา่ นะคะ” เธอกรดี ปลายนวิ กบั รอ่ งอกผม แสดงเจตนาแหง่ ความตอ้ งการผา่ นแววตาและรอยยมิ ยัวยวน ผมจับมอื เล็กไว ้ หยดุ การกระทําของเธอลง “บงั เอญิ ผมตดิ ธรุ ะพอดนี ่ะ ไวโ้ อกาสหนา้ ดกี วา่ ” ผมพดู นุ่มนวล จมุ พติ แกม้ ขาวเบา ๆ เธอหนา้ เสยี ทถี กู ปฏเิ สธ แตก่ ็ยงั ยมิ พราว ลว้ งหยบิ นามบตั รมายนื ให ้ “สําหรับคนหลอ่ ไดท้ กุ เมอื คะ่ ” ผมรับมาเก็บไว ้ หนั ไปทางไอเ้ ป้ทเี รมิ รกุ หนักแลว้ “กพู อแคน่ นี ะเป้” มนั ละปากจากอกอมิ มามอง ควิ มันเลกิ สงู คงแปลกใจทผี มกลา้ ทงิ สาวงามขา้ งกายแบบนี “มงึ ไมก่ นิ ตอ่ เหรอวะ ของดนี ะเวย้ เฮย้ ” พดู ใหร้ เู ้ รอื งกันสองคนครับ “พอดกี เู พงิ กนิ มาจานหนงึ พนู ๆ วะ ยงั อมิ อยเู่ ลย”

มนั เลกิ ควิ แตก่ ย็ มิ เขา้ ใจ “งันกพู อบา้ งดกี วา่ ” มนั เขยบิ ตวั นังดี ๆ สาวเจา้ ทําทา่ เสยี ดาย “คงไมว่ า่ นะครบั ถา้ ผมจะขอเบอรโ์ ทรไว ้ พอดผี มมธี รุ ะตอ้ งคยุ กบั เพอื นตอ่ ” สาวเจา้ ทําทา่ จะงอแง แตไ่ อเ้ ป้ มนั ก็เกง่ เรอื งการหวา่ นลอ้ มครบั สกั พักเราก็กลับมานังเงยี บ ๆ กนั อกี ครัง “เป็ นครงั แรกเลยนะ ทมี งึ ไมเ่ ขมอื บขนม” “กอู มิ แลว้ ” มนั หวั เราะ แลว้ เราสองคนก็ดมื ดว้ ยกนั ตอ่ ไปเรอื ย ๆ กระทงั เขม็ สนั ของนาฬกิ าวงิ ไปกระทบ เลข 12 พวกเราถงึ ไดแ้ ยกยา้ ยกนั กลับ Kiss Love ♥ [17] ประกาศผลรางวลั [กาย...♥] ผมวงิ ตามไอเ้ ตย้ ออกไปนอกรา้ น เป็ นหว่ งมันครับ เห็นตามนั แดง ๆ พอกระชากแขนมนั กลับ มาได ้ ก็เห็นนําตามันไหลพรากเลย “เตย้ !!” “กาย กไู มร่ จู ้ รงิ ๆ วา่ มันเกดิ อะไรขนึ ถงึ พกี จู ะเหยี จะเลว จะปากหมาใสก่ ขู นาดไหน แตก่ ยู งั รสู ้ กึ วา่ เป็ นนอ้ งของมนั อยู่ แตม่ าตอนนี มันทําเหมอื นกเู ป็ นคนอนื ” ผมรบี ดงึ มันเขา้ มากอด ไมอ่ ายครบั ใครจะมองยงั ไงก็ชา่ ง ความรสู ้ กึ ของเพอื นตอ้ งมากอ่ น มนั สะอนื ใหญ่ ยงิ เป็ นพวกออ่ นไหวงา่ ย ๆ อยดู่ ว้ ย “แตก่ ไู มย่ อมแพห้ รอก” มนั รบี ผลักตวั เองออกไปปาดนําตา “กู ตอ้ งรใู ้ หไ้ ด ้ วา่ มันเมนิ กเู พราะอะไร มนั โกรธกเู รอื งอะไร กไู มร่ วู ้ า่ กทู ําอะไรผดิ แตก่ จู ะตอ้ ง รใู ้ หไ้ ด ้ ถา้ มันไมบ่ อก กกู ็จะคน้ หาคําตอบดว้ ยตวั เอง” “เฮย้ มงึ ใจเย็นกอ่ นดิ พเี ขาไมไ่ ดโ้ กรธมงึ หรอก แตแ่ คต่ อ้ งการความเป็ นสว่ นตวั แคน่ ันเอง”

ผมรบี แกต้ า่ งให ้ “มงึ ไมต่ อ้ งพดู เลย มงึ ไมไ่ ดม้ าเป็ นกู มงึ ไมร่ หู ้ รอก ถา้ แคต่ อ้ งการความเป็ นสว่ นตวั มันจะไม่ ทําแบบนี นมี นั จงใจหนหี นา้ กู ถา้ มันไมบ่ อกกตู รง ๆ กกู ็จะคน้ หาคําตอบดว้ ยตวั เอง” มนั บอก อยา่ งมงุ่ มนั ผม ยนื หนักใจกบั สงิ ทกี าํ ลังจะเกดิ ขนึ พเี ป้ทพี ยายามหนี กบั ไอเ้ ตย้ ทพี ยายามจะวงิ ตาม ผม ไมร่ วู ้ า่ ใครจะเป็ นฝ่ ายทเี หนอื ยและยอมแพไ้ ปกอ่ น แตท่ แี น่ ๆ พวกเขาจะเหนอื ย และเจ็บดว้ ยกนั ทงั คู่ ผมพดู อะไรมากไมไ่ ด ้ เพราะถา้ ขนื ผมพดู อะไรมากไปกวา่ นี มันตอ้ งรเู ้ รอื งทผี มรแู ้ น่ ๆ ผม กลบั เขา้ บา้ นหลงั จากไปสง่ ไอเ้ ตย้ กลับบา้ นมนั แลว้ บา้ นเงยี บเอามาก ๆ ผมเดนิ ขนึ หอ้ ง ทงิ ตวั นอนหงายบนเตยี งกวา้ ง แลว้ ดวงหนา้ ของใครบางคนก็ลอยเดน่ ขนึ มากลางเพดานขาว ใบหนา้ หลอ่ ๆ รอยยมิ เจา้ เลห่ ์ รวมถงึ นําเสยี งนุ่ม ๆ นันดว้ ย พเี ป้รักไอเ้ ตย้ และไอเ้ ตย้ ก็รักพเี ป้ แลว้ ผมละ่ รสู ้ กึ ยงั ไงกับพเี อก แลว้ พเี อกละ่ คดิ ยังไงกบั ผม ผมไมร่ คู ้ วามรสู ้ กึ ตวั เอง และผมก็ไมร่ คู ้ วามรสู ้ กึ ของพเี อกดว้ ย ถามวา่ รกั ไหม ตอบไดเ้ ลย… ...ผมไมร่ ู ้ ผม ไมร่ วู ้ า่ ความรสู ้ กึ ของคําวา่ รกั นันเป็ นแบบไหน มันจะเหมอื นหรอื แตกตา่ งกบั ความรักทผี ม มใี หก้ บั พอ่ แม่ หรอื เพอื นอยา่ งไอเ้ ตย้ หรอื เปลา่ ...ผมไมร่ ู ้

แตผ่ มรสู ้ กึ ตนื เตน้ ทกุ ครัง เวลาทไี ดอ้ ยใู่ กล ้ ๆ พเี อก รสู ้ กึ อบอนุ่ แมเ้ พยี งแคไ่ ดย้ นิ เสยี งทมุ ้ นุ่ม ๆ แบบนัน และรสู ้ กึ วาบหววิ ไปกบั ทกุ สมั ผสั จากเขา แมเ้ พยี งแคส่ ายตากเ็ ถอะ วนั พรงุ่ นมี งี านนทิ รรศการของมหาลัยครบั เห็นพวกพเี อกวงิ วนุ่ กนั ใหญ่ สว่ นผมก็ตนื เตน้ ลนุ ้ ภาพทผี มสง่ เขา้ ประกวดทังสามภาพ ตดิ สกั ภาพก็ยงั ดี ไมห่ วงั สกั รางวัลหรอก ขอแคผ่ า่ นเขา้ รอบคดั เลอื ก 20 ภาพกพ็ อ เพราะทังยสี บิ ภาพนจี ะถกู จัดโชวไ์ วใ้ นแกลลอรขี องมหาลัยเหมอื นกนั ไอ ้ เตย้ มันอดทนจรงิ ๆ มนั ไปหาพเี ป้ทรี า้ นทกุ เย็น ถงึ พเี ป้ จะทําตัวเย็นชาใสม่ นั ขนาดไหนก็ เถอะ ผมเองก็พลอยลนุ ้ ไปดว้ ย ลนุ ้ ใหม้ นั ยอมแพไ้ ปเอง หรอื ไมก่ ็ลนุ ้ ใหพ้ เี ป้เอาชนะใจตวั เอง ใหไ้ ดเ้ ร็ว ๆ กพ็ อ “ไอก้ าย มงึ จะนังขดั อกี นานไหม กลอ้ งมงึ น่ะ ขดั จนเลขมนั จะขนึ อยแู่ ลว้ ” “อยา่ ยงุ่ น่า กกู าํ ลังอาบนําใหล้ กู ชายกอู ย”ู่ มนั สา่ ยหนา้ เออื ม ๆ ไปมา “กวู า่ สกั วนั กตู อ้ งพามงึ เขา้ โรงบาลศรธี ญั ญาแน่ ๆ” ผมไมส่ นคําพดู มนั ยังตงั หนา้ ตงั ตาขดั ลกู ชายหัวแกว้ หวั แหวนตอ่ ไป

“เฮย้ กายไปกบั กหู น่อย” ผมทกี ําลังนังหรตี ามองหาเศษฝ่ นุ อยปู่ ลวิ หวอื ไปตามแรงลากของมนั “เฮย้ !! จะไปไหน” มนั ไมต่ อบครับ แตพ่ าผมมายนื แอบอยขู่ า้ งตน้ ไมแ้ ถวตกึ วศิ วะ ปลายสายตาของเราคอื พเี ป้ ครับ กําลังยนื คยุ อยกู่ บั สาว ๆ ไอเ้ ตย้ มันยนื หนา้ ออกไปดู “มนั เดนิ หนกี แู มแ้ ตใ่ นมหาลัย” มันพดู เบา ๆ ใหผ้ มไดย้ นิ ออ๋ มนิ า่ ละ่ มันถงึ ไดถ้ อ่ ไปหาพมี นั ถงึ รา้ นกาแฟทกุ วนั เพราะทนี ันพเี ป้จะหนมี นั ไมไ่ ด ้ “เฮย้ !! ไอเ้ ตย้ ” ผมรบี ควา้ มันไว ้ แตค่ วา้ ไดแ้ คอ่ ากาศ มนั เดนิ ไปหาพมี นั แลว้ “พเี ป้ ” มันเรยี ก ผมรบี หดหวั กลับเขา้ ไปทเี ดมิ ไมอ่ ยากใหพ้ เี ป้รวู ้ า่ ผมอยตู่ รงนี “มเี รอื งจะคยุ ดว้ ย” เห็นพเี ป้ ทําหนา้ นงิ ๆ หนั หลังเตรยี มจะเดนิ หนี แตถ่ กู ไอเ้ ตย้ ฉุดเอาไวก้ อ่ น โห พเี ป้ พระเอกมวิ สคิ มากมาย หนา้ ปนู ซเี มนตไ์ ดใ้ จ “พตี อ้ งรบี ไปทํางานทสี ภาตอ่ แคน่ นี ะ” พดู จบกเ็ ดนิ หนไี ปเลย ไอเ้ ตย้ ยนื กําหมัดแน่น ทา่ ทางแบบนัน มนั คงพยายามกลันนําตาแน่ ๆ ผมรบี เดนิ เขา้ ไปปลอบมัน “ไมเ่ ป็ นไรนะเตย้ ” มนั รบี ปาดนําตาทกี ําลังหลน่ แหมะทงิ “กไู มเ่ ป็ นไร แคน่ กี ไู มย่ อมแพห้ รอก กวู า่ พเี ป้ตอ้ งมปี ัญหาแน่ ๆ กไู มร่ วู ้ า่ มันปิดบงั อะไรไว ้ แต่ กจู ะชว่ ยพมี นั ” กวู า่ มงึ อยา่ รเู ้ ลย

“เตย้ เรอื งบางเรอื ง ก็ไมส่ มควรจะรนู ้ ะ” มนั หนั ขวบั มามอง หรตี าจอ้ งหนา้ ผมใหญ่ ผมเหงอื แตกพลัก ผมเคยบอกรยึ งั วา่ ไอน้ มี นั หัวไว “มงึ รอู ้ ะไร” นันไงละ่ “ก็ แคเ่ ดาเอาวา่ พเี ป้คงไมอ่ ยากเลา่ ใหม้ งึ ฟัง เอมิ …บางทอี าจเป็ นเรอื งทมี ผี ลกระทบกบั มงึ โดยตรง หรอื ไม่ …เรอื งนันอาจทําใหค้ นเป็ นนอ้ งอยา่ งมงึ ไมส่ บายใจก็ได”้ ผมออ้ มแอม้ พดู เหมอื นคาดเดา หวงั วา่ ตวั เองจะไมห่ ลดุ อะไรออกไปนะ “อนั นันกรู ”ู ้ อา้ ว.. กโู งใ่ ชไ่ หม ทไี มร่ ูว้ า่ มงึ รู ้ “กรู วู ้ า่ มันตอ้ งมบี างเรอื งทมี นั พยายามปิดบงั กอู ยู่ กแู คอ่ ยากรวู ้ า่ เรอื งอะไร แคน่ ันแหละ” ผมถอนหายใจออกมาเบา ๆ ผมพดู ไดแ้ คน่ คี รับ ขนื พดู มากกวา่ นี คงเป็ นผมเองทที ําความลับพเี ป้แตก สรปุ ผมตอ้ งเลยตามเลย ตามนําไปกบั มันกอ่ น แลว้ คอ่ ยหาทางฉุด ๆ ใหม้ นั ออกหา่ งพเี ป้อกี ที มันขอตวั ไปเขา้ หอ้ งนําในขณะทผี มยนื รออยตู่ รงจดุ เดมิ คดิ ทบทวนหาหนทางในการชว่ ย พเี ป้อกี ที “มาทําอะไรอยตู่ รงน”ี ผมสะดงุ ้ เฮอื ก หันไปมองคนทมี ายนื ขนาบอยดู่ า้ นหลัง นผี มเป็ นพวกความรสู ้ กึ ชา้ หรอื พเี อกเป็ นพวกยอ่ งเบากนั แน่นะ มาทไี รไมเ่ คยรตู ้ ัวเลย พที า่ น ยนื กอดอกทําหนา้ นงิ ๆ ตามสไตล์

“มาทําอะไรอยตู่ รงน”ี พมี นั ถามอกี ทเี มอื คําตอบยงั ไปไมท่ ันใจ อยา่ ใจรอ้ นสพิ ี ผมกาํ ลังวเิ คราะหค์ วามเฉือยของผมอยู่ “รอเตย้ มันน่ะ มันไปเขา้ หอ้ งนํา” เมอื กมี นั รอ้ งไหไ้ ปเยอะ กลัวเดนิ ผา่ นคณะศลิ ปกรรมแลว้ ไมห่ ลอ่ ตกลงมนั หว่ งพมี นั หรอื หว่ ง หลอ่ มากกวา่ กนั วะ พเี อกพยักหนา้ หนั ไปตามเสยี งเรยี กของพอี งิ ทตี ะโกนเรยี กอยไู่ มห่ า่ ง พอี งิ โบกมอื ใหผ้ มที แลว้ หนั กลับไปสงั งานกบั เด็กปีสามตอ่ “วนั นเี ลกิ เรยี นกโี มง” พเี อกถามกลับ ผมละสายตาจากพอี งิ มามอง “ตอนบา่ ยมเี รยี นสองวชิ า สโี มงก็กลับแลว้ ” พมี นั ทําทา่ คดิ เสยี งพอี งิ แหกปากเรยี กดงั กวา่ เดมิ พเี อกทําทา่ จะพดู อะไรสกั อยา่ ง กอ่ น หบุ ปากแลว้ เดนิ จากไป ผมมองตามงง ๆ สกั พักไอเ้ ตย้ ก็มา “ป่ ะ ไปกนั เถอะ” มนั ชวน มันคงไมท่ ันเห็นพวกพี ๆ เขา ผมเดนิ ไปกบั มัน แตแ่ อบหันไปมองคนทที ําหนา้ ซเี รยี สในกลมุ่ เพอื นอกี นดิ หน่อย เมอื กพี มี นั จะพดู อะไร… วนั นคี งเป็ นวนั ทโี กลาหลทสี ดุ เทา่ ทผี มเคยเห็นมา แตก่ ็ตนื ตาตนื ใจดี ผคู ้ นเดนิ กนั ยัวเยยี มี ซมุ ้ ตา่ ง ๆ พรอ้ มกบั การแสดงเป็ นจดุ ๆ เสยี งประกาศ เสยี งเพลง เสยี งผคู ้ นเซง็ แซ่ ดงั ระงม ไปหมด แตผ่ มไมส่ นใจครบั จดุ เดยี วทผี มตอ้ งการไปคอื โซนแกลลอรปี ระกวดภาพถา่ ยเทา่ นัน พอ มาถงึ ผมรบี ลากไอเ้ ตย้ ตรงไปยังโซนของภาพทผี า่ นการประกวดทันที พวกเขาเผยโฉม ภาพทผี า่ นการคดั เลอื กแลว้ ภาพทผี า่ นมที ังหมด 20 ภาพ แตเ่ ห็นจรงิ ๆ มแี ค่ 17 ภาพ เพราะอกี สามภาพเป็ นภาพทไี ดร้ ับรางวลั ชนะเลศิ ทหี นงึ ถงึ ทสี าม ซงึ ตอนนมี นั ตงั อยบู่ นเวที และถกู คลมุ ไวด้ ว้ ยผา้ ขาวพรอ้ มหมายเลยบอกรางวลั บนหัว

เวที เป็ นเวทที สี รา้ งจากโตะ๊ คลมุ ดว้ ยไมก้ ระดานอกี ที สงู ประมาณเอว ดา้ นหลังเขยี นบอก รายละเอยี ดเกยี วกบั งานอกี นดิ หน่อย ซงึ ตอนนยี งั ไมถ่ งึ เวลาประกาศผล ผคู ้ นทงั ในและนอกมหาลัย ตา่ งพากนั แวะเวยี นเขา้ มาชนื ชมผลงานทผี ่านการคดั เลอื กไม่ หยดุ ผมกวาดมองทกุ ภาพทอี ยภู่ ายใน ...แตป่ ิวครับ… ไมม่ ภี าพของผมสกั ใบ “กชู วดวะ่ เตย้ ” ผมบอกมันเสยี งเหยี ว ไอเ้ ตย้ ตบไหลเ่ บา ๆ “ไมแ่ น่นะกาย…” มนั ชไี ปยังภาพถา่ ยทแี ปะรางวลั ทหี นงึ ไว ้ “นันอาจเป็ นภาพของมงึ ก็ได”้ มนั พดู แลว้ ทําทา่ เกาคางคดิ “แลว้ กขู อเดานะ…” มนั นงิ ไปหลายอดึ ใจ “กวู า่ ภาพทไี ดร้ างวลั น่าจะเป็ น…” ผมนงิ ฟังมนั วา่ ไป “กบกนิ แมลงของมงึ แหงม ๆ วะ่ ฮา่ ๆ ๆ” อยากตบื มันสกั ที =*= “ภาพนันถา่ ยยากนะเวย้ เฮย้ กวา่ จะถา่ ยได”้ “เออ้ กเู ขา้ ใจ คกุ เขา่ รอรว่ มชวั โมง มงึ นเี ป็ นพวกความอดทนเป็ นเลศิ จรงิ ๆ วะ่ กเู ห็นตงั แต่ มงึ ไปนังจอ้ งเด็กดอยกนิ ขนมแลว้ สดุ ๆ ไปเลย นถี า้ กไู มใ่ ชเ่ พอื นสนทิ ทเี ห็นวา่ มงึ รักการถา่ ย ภาพนะ กจู ะคดิ วา่ มงึ เป็ นพวกเด็กเออ๋ แน่ ๆ” มนั วา่ พาเอาผมรสู ้ กึ อายตวั เอง ขนึ มาทนั ที เคยโดนแมด่ า่ อยเู่ หมอื นกนั เวลาทผี มชอบจอ้ ง อะไรนาน ๆ เพอื หาชอ็ ตถกู ใจ บางทนี ังจอ้ งยนื จอ้ งไดเ้ ป็ นชวั โมง ๆ ผมพน่ ลม หายใจทงิ ยกกลอ้ งขนึ มาถา่ ยสามภาพทถี กู คลมุ ไวด้ ว้ ยผา้ ขาวตดิ หมายเลขอกี ที

ทนี อี นุญาตใหถ้ า่ ยรปู ไดค้ รับ แตห่ า้ มเอาไปลอกเลยี นแบบเทา่ นันเอง ผมยนื ถา่ ยหลาย ๆ มมุ ถงึ ไมม่ ภี าพผมอยเู่ ลยสกั ใบ ผมก็พอใจแลว้ ละ่ ครบั อยา่ งนอ้ ยก็ไดส้ ง่ เขา้ ประกวดละนะ ผมเล็งกลอ้ งถา่ ยภาพไปเรอื ย ๆ จนแพนไปเจอไอเ้ ตย้ แมฉ้ ากหลงั ของมนั จะเต็มไปดว้ ยผคู ้ นทมี ใี บหนา้ ประดบั รอยยมิ บา้ งคลกุ เคลา้ เสยี งหวั เราะ แตใ่ บหนา้ ของมนั กลับเคลอื บไปดว้ ยความเศรา้ ผมแพนกลอ้ งไปยงั ปลายสายตามัน สงิ ทเี ห็นคอื พเี ป้ทถี กู หอ้ มลอ้ มดว้ ยเพอื น ๆ รวมถงึ สาว ๆ กอ่ นแพนกลอ้ งกลบั มาทมี นั ตอ่ ผมลันชตั เตอรท์ ันทที เี ห็นดวงตามันคลอไปดว้ ยหยาดนํา กอ่ นกดอกี ครัง เมอื หยาดนําเหลา่ นันรวมตวั กนั กลายเป็ นหยดนําเกาะคา้ งไวท้ กี ลางดวงตา ลา่ ง และกดอกี ครัง เมอื นําตาหยดนันกลงิ ตกลงมาทแี กม้ และอกี หลาย ๆ ครัง ตอนทนี ําตาเหลา่ นัน ไหลรนิ ลงมาเป็ นสาย ผมรวู ้ า่ มันกําลังเศรา้ ผมรวู ้ า่ ตวั เองเป็ นเพอื นสนทิ และมหี นา้ ทปี ลอบใจเพอื น แต่ ตอนนี ผมอยากไดง้ านศลิ ปะอนั ทรงคณุ คา่ ทมี าจากความรสู ้ กึ ทแี ทจ้ รงิ จากความรสู ้ กึ จรงิ ๆ ทไี มเ่ สแสรง้ ของคนคนหนงึ ทถี กู เมนิ อยา่ งไรเ้ หตผุ ล... …จากคนทรี ัก ผม ยนื ถา่ ยใบหนา้ ดา้ นขา้ งของมัน กอ่ นทมี นั จะหนั หนา้ มองตรงมาทางผม ผมยังกดถา่ ยมัน ไมห่ ยดุ แมก้ ระทังตอนทมี นั กําลงั ใชห้ ลังมอื ปาดนําตามันออกก็ตาม “มงึ จะถา่ ยทาํ เชยี อะไร!” มนั ดา่ ครบั มอื ก็ยงั ปาดนําตาป้อย ๆ “กไู มไ่ ดถ้ า่ ยตวั เชยี แตก่ ถู า่ ยมงึ ” ผมเถยี งไปในขณะลันชตั เตอร์ มนั ชนิ แลว้ ละ่ ครับ ผมถา่ ยมนั บอ่ ย มนั หนั ไปมองพเี ป้อกี ที ปากบางเมม้ แน่น เหมอื นคนกําลัง ตดั สนิ ใจหรอื มงุ่ มนั ทจี ะทําอะไรสกั อยา่ งอยู่

พอ ผมถา่ ยมนั จนหนําใจ ก็แพนกลอ้ งกลบั ไปหาพเี ป้ตอ่ แลว้ ลันชตั เตอรอ์ กี ที แตถ่ า่ ยไปได ้ แคส่ องสามภาพ เลนกลอ้ งผมกถ็ กู บดบงั จากสขี าว ๆ ของอะไรสกั อยา่ ง ผมลดกลอ้ งลงมอง คนทบี งั อาจมาบดบงั ทศั นยี ภ์ าพของตัวเอง “พเี อก” เหมอื นเป็ นคยี เ์ วริ ด์ ไปแลว้ ครับ เจอพมี นั ทไี ร ผมตอ้ งเรยี กชอื กอ่ นทกุ ที พเี อกทําหนา้ นงิ ๆ “จะถา่ ยพกี ็ขอกนั ดี ๆ หน่อยสิ คา่ ตวั พแี พงนะ” ผมเบห้ นา้ “รอผลรางวัลอยเู่ หรอ” ปากพมี นั ถาม ตากก็ วาดมองไปรอบ ๆ สงสยั กําลังหาอยวู่ า่ ภาพของผมคอื อนั ไหน ผมพยกั หนา้ “ปิวแลว้ ละ่ ไมต่ ดิ สกั ภาพ เสยี ดายแตห่ นา้ หลอ่ ๆ ของพนี ันแหละ คดิ วา่ จะไดม้ าโชวใ์ นงานนี ซะอกี ” ผมบอกปลง ๆ พเี อกเปลยี นสหี นา้ นดิ หน่อย กอ่ นกลับมาราบเรยี บเหมอื นเดมิ พแี กมองไปรอบ ๆ อกี ที กอ่ น หยดุ มองไปยังสามภาพทถี กู ผา้ ปิดเอาไวบ้ นเวที “อา้ ว นันยังไมไ่ ดเ้ ปิดน”ี “โธพ่ ี รางวลั ใหญข่ นาดนัน ผมไมห่ วงั หรอก” อนั นผี มพดู จรงิ ๆ เพราะปี ทแี ลว้ ภาพของคนทไี ดร้ ับรางวลั และผา่ นเขา้ รอบยสี บิ คนสดุ ทา้ ย นันสวยเอามาก ๆ และปี นี รนุ่ พเี หลา่ นันก็สง่ เขา้ ประกวดกนั อกี ผมไมห่ วงั ทหี นงึ สองหรอื สาม หรอก หวงั แคว่ า่ ภาพผมสกั ภาพ จะตดิ 1 ใน 20 บา้ งก็พอ “คดิ ในแงด่ ไี วส้ ”ิ พมี นั ปลอบ ผมยมิ กวา้ ง “กาย.. ไงไดส้ กั รางวลั ไหม” พอี อ้ ยครบั นําทมี พวกเพอื น ๆ เดนิ เขา้ มาหา ผมสา่ ยหัว พยกั หนา้ ใหพ้ วกพี ๆ มองไปยังภาพ ในแกลกนั เอง “โหย สวย ๆ กนั ทงั นันเลยวะ่ ”

พโี อมครับ พว่ งทา้ ยดว้ ยสาว ๆ สองสามคน ทพี วกพี ๆ มาแกรว่ กนั แถวนไี ด ้ เพราะซมุ ้ ของพวกคณะกรรมการดแู ลงานอยขู่ า้ ง ๆ แกลผม พอดี (สงสยั เป็ นเรอื งบงั เอญิ ) “ไมแ่ น่นะกาย ของกายอาจเป็ นหนงึ ในภาพพวกนันก็ได”้ พโี อค๊ เดนิ มาใหก้ ําลงั ใจเสยี งนุ่ม ผมยมิ รับ “ผมก็หวงั งนั ” “ถา้ ไมไ่ ดพ้ เี ลยี งขนมปลอบใจเรารอ้ ยหนงึ เลยเอา้ ” พอี งิ หยบิ แบงคร์ อ้ ยมาคบี ไว ้ “พใี หส้ องรอ้ ยเลยเอา้ ” พอี อ้ ยเอาบา้ ง “กใู หม้ งึ หา้ รอ้ ยเลย” ไอเ้ ตย้ มันเสนอขนึ “โห มงึ จะทมุ่ ไปไหมเตย้ ” ผมหันไปพดู กบั มัน “กปู ลอบใจมงึ ไง แตม่ งึ ตอ้ งเลยี งขา้ วกอู าทติ ยห์ นงึ เต็ม ๆ” “ไอเ้ ลว งนั มงึ ไมต่ อ้ งมาปลอบใจกเู ลย” ผมดา่ กลบั มนั หวั เราะรว่ น “งันพใี หห้ า้ รอ้ ยดว้ ย ถา้ ไมไ่ ดส้ กั รางวลั น่ะนะ” พี ปิงเห็นเงยี บ ๆ ก็ยงั เสนอกบั เขา คราวนพี ากนั เสนอยกฝงู เลยครับ งานนถี า้ ผมไมไ่ ดส้ กั รางวลั ผมก็จะไดเ้ งนิ กลับบา้ นรว่ ม ๆ หา้ พันไดม้ งั ...หวานแมวครับงานนี “อา้ ว แลว้ ถา้ เกดิ ผมไดร้ างวลั ขนึ มาจรงิ ๆ ละ่ ” พวกพี ๆ ทําทา่ คดิ “งันนายก็เป็ นเจา้ มอื เลยี งพวกเรากลับละกนั ” ผมยมิ “ก็ไดฮ้ ะ แตไ่ ปทาํ กนิ กนั เองทบี า้ นนะ งบผมไมเ่ ยอะ”

“อา้ ว กลวั อะไรละ่ พอ่ บญุ ทมุ่ ก็ม”ี ผมขมวดควิ กบั คําพกี ฟิ พมี นั ยักควิ ไปทางพเี อก พแี กหนา้ เหวอ ทกุ สายตาหันไปมองพแี ก เหมอื นกนั “มงึ .. ถา้ กายไดร้ ับรางวัล มงึ ตอ้ งเป็ นเจา้ มอื นะ” พกี ฟิ โยนขไี ปใหพ้ เี อกครบั ตอนแรกพแี กทําทา่ จะปฏเิ สธ แตก่ เ็ งยี บ มองหนา้ เจา้ เลห่ ๆ์ ของ พกี ฟิ สลบั กบั ผม พแี กถอนหายใจเบา ๆ “เออ ก็ได ้ ๆ วนั เกดิ ของมงึ ทังทนี ”ี เออ้ ! จรงิ ดว้ ย วนั นวี นั เกดิ พกี ฟิ นนี า พกี ฟิ ยมิ รนื ออ๋ … ทแี ทก้ เ็ อาผมมาอา้ ง เพอื หาเจา้ มอื เลยี งวนั เกดิ ตวั เองนเี อง “พกี ฟิ เจา้ เลห่ ”์ ผมวา่ พแี กยมิ รับ “ถงึ ไมใ่ ชว่ นั เกดิ พี ถา้ กายขอ รบั รองเอกมันใหอ้ ยแู่ ลว้ ละ่ ” พมี นั ยักควิ ใสเ่ พอื นตวั เอง สว่ นพี เอกยนื นงิ ๆ ไมต่ อบโตอ้ ะไร พแี กพดู จรงิ หรอื พดู เลน่ หวา่ ? แลว้ จะมาทมุ่ ทําไม ไมเ่ กยี วอะไรกนั สกั หน่อย สกั พักพวกพธิ กี รก็ยกโขยงกนั ขนึ ไปบนเวที เสยี งประกาศเตรยี มพรอ้ มและเชญิ ชวน ดงึ ดดู ผคู ้ นโดยรอบใหห้ ันมาสนใจ ผมยนื ตนื เตน้ มากกวา่ เดมิ โดยมพี วกพี ๆ ยนื เป็ นฉากหลงั ใหก้ าํ ลังใจ ภาพทไี ดร้ ับรางวลั ในงานนี จะถกู จัดโชวใ์ นแกลหลักของมหาลัย แถมยังไดน้ ําไปโชวใ์ น

แกลมชี อื อยา่ ง C-Art อกี ตา่ งหาก ถา้ บงั เอญิ ผมทําได ้ ก็แจง้ เกดิ ครบั งานนี แตถ่ า้ ไมไ่ ด ้ ก็ไมเ่ ป็ นไร ถอื วา่ เป็ นประสบการณข์ อง ชวี ติ ไอเ้ ตย้ ยนื ใหก้ าํ ลังใจผมอยขู่ า้ ง ๆ มนั ก็ไมต่ า่ งกบั แมผ่ มหรอก พรอ้ มทจี ะใหก้ ําลังใจผมเสมอ ไมว่ า่ จะสถานการณไ์ หน ๆ ก็ตาม “ปี นมี ภี าพสง่ เขา้ ประกวดเยอะกวา่ ทกุ ปี อาจเพราะปีนี ทางมหาลัยเราไดร้ ับเกยี รตจิ ากคณุ ชรนิ ทร์ อทิ ธเิ ดชา มาเป็ นคณะกรรมการพเิ ศษให ้ คณุ ชรนิ ทร์ เป็ นนักถา่ ยภาพทมี ชี อื อนั ดบั ตน้ ๆ ของไทยเรา เพราะงันภาพไหนทผี า่ นการคดั เลอื ก ถอื วา่ ไดร้ ับเกยี รตอิ ยา่ งสงู ” ยงิ พดู ยงิ ตนื เตน้ ครับ ผมปรบมอื เสยี งดงั กวา่ ใคร ๆ เมอื พธิ กี รเชญิ คณะกรรมการพเิ ศษขนึ ไป ยนื บนเวที คณุ ชรนิ ทรเ์ ป็ นนักถา่ ยภาพทผี มปลมื เอามาก ๆ เขาเป็ นตน้ แบบของผม เชยี วนะ ผม มอี ลั บมั ภาพถา่ ยของเขาทกุ อนั และตามไปดงู านของ เขาบอ่ ย ๆ ดว้ ย แตน่ เี ป็ นครังแรกทไี ดเ้ ห็นตวั เป็ น ๆ ชดั ๆ ขนาดนี เพราะปกติ เขาไมค่ อ่ ยจะ อยเู่ มอื งไทยเทา่ ไหรน่ ักหรอก เขาสอนเสมอวา่ ใหถ้ า่ ยภาพดว้ ยหัวใจ เพราะงัน ผมจงึ ใชห้ ัวใจในการถา่ ยภาพ จนลมื รา่ งกายตวั เองเป็ นประจํา คณุ ชรนิ ทรเ์ ป็ นชา่ งภาพมอื อาชพี ทถี กู นติ ยสารและหนังสอื หลายเลม่ จองตัวใหท้ ํางาน เพราะงานทแี กถา่ ยออกมา นอกจากจะสวยแลว้ ยังดมู ชี วี ติ ชวี าอกี ดว้ ย เขา เดนิ มาหยดุ ยนื อยขู่ า้ ง ๆ ภาพถา่ ยทังสาม แลว้ พดู อะไรนดิ หน่อย ผมยนื มองดว้ ยความ ปลาบปลมื ยงิ รวู ้ า่ เขาเป็ นหนงึ ในคนทคี ัดภาพทกุ ภาพทสี ง่ เขา้ ประกวดดว้ ยตวั เอง ยงิ ทําให ้ ผมแกม้ บานยงิ กวา่ เดมิ ถงึ ไมไ่ ดส้ กั รางวัล อยา่ งนอ้ ย ภาพของผมก็ผา่ นตาเขาบา้ งแลว้ ละ่ นะ แคน่ ผี มก็พอใจแลว้ ละ่ ครับ กลอ้ ง หลายตวั พากนั สาดแสงใสค่ ณุ ชรนิ ทรพ์ รอ้ มภาพภายใตผ้ า้ ขาวทแี กกําลังจบั อยู่ ผม ยกกลอ้ งทคี ลอ้ งคออยขู่ นึ จอ่ ทดี วงตา วางมอื ไวบ้ นป่ มุ เตรยี มลันชตั เตอรใ์ สภ่ าพทกี ําลังจะ ถกู เปิดออก มาถงึ ตอนนี ผมเลกิ หวงั ไปแลว้ ละ่ ครับ วา่ จะไดร้ างวลั หรอื ไมไ่ ด ้ เพราะผมกําลังใจจดใจจอ่ อยกู่ บั การหาชอ็ ตเด็ด เพอื เกบ็ ไวใ้ นคลังภาพของตวั เอง

ผา้ ขาวเคลอื นทอี อกจากภาพชา้ ๆ จากลา่ งขนึ บน ผมผอ่ นลมหายใจใหเ้ บาทสี ดุ เพอื ไมใ่ ห ้ ภาพทผี มกําลังจะถา่ ยสนั ไหว ...ถา้ หยดุ หายใจได ้ ผมก็จะทํา... สี เขยี วคอื สงิ แรกทผี มเห็น ผมลันชตั เตอรไ์ ปแลว้ สองภาพ พอผา้ หลดุ ไปไดค้ รงึ ทาง ผมก็ ลันชตั เตอรไ์ ปอกี สามภาพ และทันทที ผี า้ หลดุ ออกจากภาพ ผมกดไปอกี หนงึ ที …และหยดุ นงิ เอาไวแ้ คน่ ัน เพราะตอนนี สงิ ทผี มเห็นผา่ นเลนก็คอื ... กบตวั หนงึ กําลังตวดั ลนิ กนิ แมลงอยู่ “กะ กาย” เสยี งไอเ้ ตย้ ครับ มนั กระชากเสอื ทไี หลผ่ มแรง ผมยงั ถอื กลอ้ งคา้ งไวท้ า่ เดมิ กอ่ นจะกดแชะ ตอนมอื คณุ ชรนิ ทรเ์ คาะลงบนหวั ภาพเบา ๆ “ผม ชอบภาพนนี ะ จรงิ ๆ ภาพแบบนถี า้ ถา่ ยดว้ ยกลอ้ งอตั โนมตั จิ ะงา่ ย แตไ่ ดข้ า่ ววา่ คนถา่ ย นังคกุ เขา่ รอเวลาใหก้ บกนิ แมลงเป็ นชวั โมงเชยี ว คนทใี สใ่ จถา่ ยภาพแบบนี ถา้ ใจไมร่ ักจรงิ คงทําไมไ่ ด ้ ผมเคยลองทํามาแลว้ ครังหนงึ ขาชาไปเป็ นอาทติ ย์ เลยไมค่ ดิ จะทําอกี ” คณุ ชรนิ ทรพ์ ดู ตดิ ตลก ผมยงั ชอ็ คอยคู่ รับ กลอ้ งยงั คา้ งไวท้ ตี าจนพเี อกตอ้ งกดมนั ลงให ้ “กบกนิ แมลงของนายไดร้ างวลั ทสี ามแน่ะ” พแี กบอกยมิ ๆ ปากผมมนั อา้ คา้ งไวห้ น่อย ๆ จนพแี กตอ้ งมาจบั ปิดให ้ “ดใี จดว้ ยนะกาย…แตม่ งึ อะ่ ตอ้ งเลยี งพวกก”ู พมี อหนั มาแสดงความยนิ ดกี บั ผม กอ่ นหันไปทวงสญั ญากบั พเี อก พธิ กี ร บนเวทกี ลา่ วเชญิ เจา้ ของภาพขนึ ไปบนเวที ผมทําทา่ ยกึ ยัก คอื ..ไมอ่ ยากเดน่ อะ่ ครับ ไอเ้ ตย้ กบั พมี อชว่ ยกนั รนุ หลังผมเบา ๆ ใหเ้ ดนิ ขนึ เวที ผมจบั กลอ้ งทคี ลอ้ งคอไว ้ เดนิ กม้ หนา้ ขนึ ไปบนเวที “ยนิ ดดี ว้ ยนะ” คณุ ชรนิ ทรท์ ักกอ่ น ผมงมี อื สนั เลยตอนเขายนื มอื มาจับ คณุ ชรนิ ทรส์ ง่ ยมิ อบอนุ่ มาให ้ ทําเอา

ผมตอ้ งยมิ เขนิ ๆ ตอบรบั “มอื เย็นเชยี ว” ผมยมิ รับอกี ที “ฮะ ตนื เตน้ ทไี ดเ้ จอคณุ มากกวา่ ภาพถา่ ยไดร้ ับรางวลั ซะอกี ” คณุ ชรนิ ทรน์ งิ ไปพัก แลว้ คลยี มิ “ดใี จจังทมี คี นปลมื ” ผมยมิ ใหอ้ กี ที พธิ กี รสอบถามเกยี วกบั แรงบนั ดาลใจ และวธิ กี ารถา่ ยภาพของผมบนเวทอี กี นดิ หน่อย ผมก็ ออ้ มแอม้ ตอบไป อาย ครับ คนเต็มหนา้ เวทมี องมาทผี มเป็ นตาเดยี ว ไมอ่ ยากเดน่ ดว้ ย สอบถามกนั อยสู่ กั ครู่ ผมก็รบี กา้ วฉบึ ๆ ลงจากเวที ใจจรงิ อยากยนื อยกู่ บั คณุ ชรนิ ทรน์ านกวา่ นี แตเ่ อาแคน่ กี ็พอครบั ปลมื ไปทังชวี ติ แลว้ T^T “ตอ่ ไปเป็ นรางวลั ทสี องนะคะ” พธิ กี ร หลักประกาศตามหลัง ผมกลับมายนื ทเี ดมิ พวกพี ๆ พากนั ขยหี ัวผมกนั ยกใหญ่ ผม หันกลับไปมองเวที ยกกลอ้ งขนึ จอ่ ไวท้ ดี วงตา เตรยี มถา่ ยภาพรางวลั ทสี องตอ่ ผา้ ขาวเคลอื นทขี นึ สงู เสยี วแรกทเี ห็นคอื ความมดื ผมกดถา่ ยไปสองสามชอ็ ต กอ่ นผา้ ขาวจะ เคลอื นทไี ปถงึ ครงึ ภาพ ผมกดไปอกี แชะแลว้ คา้ งกลอ้ งไวแ้ คน่ ันครับ แคค่ รงึ เดยี ว ผมก็จําไดแ้ ลว้ วา่ ภาพนันเป็ นของใคร จะเป็ นของใครไปได ้ ถา้ ไมใ่ ช…่