ธรรมะ

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ตรรกะแห่งความเปล่าประโยชน์ มีเรืองเล่าว่า ครังหนึงชายหนุ่มผหู้ นึงกาํ ลงั นงั สบายๆ ไร้กงั วล เหมือนว่าปล่อยชีวิตใหห้ มดไปทุกวินาทีอยา่ งไร้ค่าทียงั หนุ่มแน่น แทๆ้ ขณะนนั มีอาจารยเ์ ซนผหู้ นึงผ่านมาพอดีจึงรู้สึกประหลาด ใจกบั การกระทาํ ของหนุ่มผนู้ ีจึงเอ่ยถามว่า “ว่าอยา่ งไรพ่อหนุ่มวนั นีอากาศดีจริงๆ เจา้ ว่าไหม ช่วงเวลาดี เช่นนีไยเจา้ มานงั ทาํ ตวั เปล่าประโยชน์ไม่คิดทาํ สิงใดให้เกิดใน วนั เวลาดีๆ อยา่ งนีเลยหรือ?” ชายหนุ่มไดย้ ินก็ถอนหายใจยาวๆ เหมือนว่าเบือหน่ายอยา่ งเตม็ แก่พร้อมทงั ตอบกลบั มาว่า “สิงทีอยบู่ นโลกใบนีลว้ นไม่ใช่ของขา้ สกั อยา่ งคงมีเพียงร่างกาย นีเท่านนั กระมงั ทีเป็นของขา้ แลว้ อยา่ งนีจาํ เป็นดว้ ยหรือทีตอ้ งดิ น รนให้เปลืองแรงเพือสิงทีไม่ใช่ของขา้ ?” อาจารยเ์ ซนจึงถามต่อว่า “บา้ นของเจา้ อยทู่ ีไหนเล่า?” ชายหนุ่มตอบ “ขา้ ไม่มีบา้ นหรอก มีไปก็เป็นภาระเปล่า สู้ไม่มีเสียยงั ดีกว่า” อาจารยถ์ ามต่อ หนา้ 101 จาก 101

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “แลว้ คนรักของเจา้ เล่า?” ชายหนุ่มตอบอีกครงั “คนรักขา้ ก็ไม่มี มีไปพอหมดรักก็เกลียดกนั สูไ้ ม่มีเสียแต่แรกยงั ดี เสียกว่าอีก” อาจารยย์ งั ถามไม่เลิก “เพือนสนิทมิตรสหายเจา้ ก็ไม่มีหรือ?” ชายหนุ่มตอบกลบั อีกครงั “ขา้ ก็ไม่มีอีกเช่นกนั มีเพือนก็ตอ้ งเสียเพือนในสกั วนั สู้ไม่มีเสีย ดีกว่า” อาจารยถ์ ามดว้ ยความสงสยั อีกว่า “แลว้ ไม่คิดทาํ งานหาเงินบา้ งเลยหรือ?” ชายหนุ่มตอบแยง้ อีกครงั “เงินทองไดม้ าก็ตอ้ งจ่ายออกไป ไม่ไดม้ ีประโยชน์อนั ใด เป็น เรืองสิ นเปลืองเปล่าๆดงั นนั ไม่จาํ เป็นตอ้ งทาํ เสียแตต่ น้ ดีกว่า” “มนั เป็นเช่นนนั หรือ” อาจารยเ์ ซนเขา้ ใจดีมากขึน จึงกล่าวต่อไป อีกว่า “เอาอยา่ งงี เดียวขา้ จะหาเชือกใหส้ กั เส้นก็แลว้ กนั ” “ท่านจะเอาเชือกมาให้ขา้ ทาํ ไมกนั ? หนา้ 102 จาก 102

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ” ชายหนุ่มถามดว้ ยความสงสยั “ก็ให้เจา้ ผกู คอตายไปเสียเลยอยา่ งไงล่ะ” อาจารยเ์ ซนไขขอ้ สงสยั ชายหนุ่มถามดว้ ยความข่นุ เคืองว่า “ท่านตอ้ งการใหข้ า้ ตายอยา่ งนนั หรือ?” อาจารยเ์ ซนจึงอธิบายใหห้ ายสงสยั ว่า “มนั ก็ถูกตอ้ งแลว้ ไม่ใช่หรือ? หากว่ากนั ตามตรรกะความคิดของ เจา้ ทุกคนตอ้ งตายในทา้ ยทีสุดอยแู่ ลว้ นี เมือเป็นเช่นนนั ชีวิตใน ปัจจุบนั นียอ่ มเปล่าประโยชน์ เมือเปล่าประโยชน์ ทาํ ไมไม่ตาย เสียแต่ตอนนีเลยเล่า?” ในชีวิตยอ่ มไม่มีสิงใดทีไร้ประโยชน์หากจะมีคงมีเพียงการไม่ทาํ สิงใดเลยเท่านนั เอง หนา้ 103 จาก 103

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา สูตรแห่งความสาํ เร็จ ครังหนึงบรรดาศิษยเ์ ซนผใู้ ฝ่ หาความสาํ เร็จในทางธรรมต่างพา กนั เขา้ มาพบอาจารยเ์ ซนเพือขอคาํ ชีแนะ หนึงในนนั ถามขึนมา ว่า “ท่านอาจารย์พวกขา้ อยากรู้ว่าหากตอ้ งการประสบความสาํ เร็จ ตอ้ งทาํ อยา่ งไรหรือ?” อาจารยต์ อบกลบั ดว้ ยนาํ เสียงราบเรียบว่า “ขา้ จะบอกสูตรแห่งความสาํ เร็จทีแสนธรรมดาทีสุดให้ เพียงแค่ แกว่งแขนไปขา้ งหนา้ ใหไ้ กลทีสุด จากนนั ให้แกว่งแขนไปขา้ ง หลงั ใหไ้ กลทีสุดเท่านนั เอง” เมือกล่าวจบก็ไดท้ าํ เป็นตวั อยา่ งใหบ้ รรดาเหล่าลกู ศิษยเ์ ห็นและ เขา้ ใจดี 1 รอบ อาจารยเ์ ซนพดู ขึนอีกว่า “หากเจา้ ตอ้ งการความสาํ เร็จทางธรรมก็ใหท้ าํ อยา่ งนีวนั ละ 300 ครังทกุ วนั เพียงแค่นีพวกเจา้ ทาํ เช่นนีติดต่อกนั นาน 1 ปี รับรองว่า พวกเจา้ จะเห็นความสาํ เร็จอยไู่ ม่ไกลเลย” เมือเหล่าลูกศิษยไ์ ดย้ ินก็ต่างพูดว่า หนา้ 104 จาก 104

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “เรืองแค่นีง่ายมาก ไม่ว่าใครก็ทาํ ได”้ ลกู ศิษยท์ งั หมดพากนั ปฏิบตั ิจริงจงั หลงั จากนนั 1 เดือน อาจารย์ เซนจึงเอ่ยถามบรรดาศิษยท์ งั หลายว่า “ว่าอยา่ งไร พวกเจา้ ยงั คงแกว่งแขนอยา่ งทีอาจารยบ์ อกอยไู่ หม?” ลกู ศิษยส์ ่วนใหญ่ต่างพากนั ตอบอยา่ งภูมิใจว่า “เรายงั ทาํ ตามทีอาจารยแ์ นะนาํ อยคู่ รับ” อาจารยเ์ ซนพยกั หนา้ เลก็ นอ้ ยดว้ ยความดีใจและพดู ชมว่า “ช่างดีมากทุกคน” หลงั จากวนั นนั ไปอีก 1 เดือน อาจารยเ์ ซนถามเหล่าลกู ศิษยอ์ ีกครัง ว่า “ตอนนียงั มีใครฝึกแกว่งแขนอยอู่ ีกไหม?” ครังนีเปลียนไปจากเดิม เพราะศิษยจ์ าํ นวนครึงหนึงลม้ เลิกใจใน การปฏิบตั ิไปแลว้ เหลือเพียงประมาณครึงหนึงทียงั ปฏิบตั ิอยู่ เมือเวลาผา่ นไป 1 ปี ตามทีอาจารยเ์ ซนกาํ หนดไว้ อาจารยเ์ ซนจึง ถามบรรดาลกู ศิษยอ์ ีกครังว่า “ตอนนียงั มีใครทียงั ฝึกแกว่งแขนอยอู่ ีก?” หนา้ 105 จาก 105

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ครังนีแปลกกว่าครังไหนๆ บรรดาเสียงของเหล่าลูกศิษยเ์ งียบสงดั ปรากฏว่ามีลกู ศิษยเ์ หลือเพียงคนเดียวทยี งั คงปฏิบตั อิ ยู่ อาจารยเ์ ซนยิ มเลก็ นอ้ ยพร้อมบอกว่า “พวกเจา้ ยงั จาํ ไดไ้ หมว่าครังแรกนนั ขา้ เคยบอกว่าหากพวกเจา้ ฝึก ตนดว้ ยการแกว่งแขนเป็นผลสาํ เร็จ จะบอกถึงหนทางแห่ง ความสาํ เร็จใหแ้ ก่พวกเจา้ ซึงสิงทีขา้ ตอ้ งการบอกก็คอื สรรพสิง ในโลก สิงทงี ่ายทีสุดมกั จะทาํ ไดย้ ากทีสุดและสิงทียากทีสุดก็ สามารถทาํ ให้ง่ายทีสุดไดเ้ ชน่ กนั หากว่าลงมือทาํ สิงต่างๆก็จะทาํ ไดเ้ ป็นผลสาํ เร็จ แต่สิงทียากก็คอื จะสามารถกระทาํ อยา่ งต่อเนือง ยาวนานไดเ้ พียงใด” ความสาํ เร็จทีเทียงแท้ ตอ้ งเกิดจากการฝึกฝนและปฏบิ ตั ิอยา่ ง สมาํ เสมอ หนา้ 106 จาก 106

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ศิลปะการลงจากหลงั มา้ เรืองมีอยวู่ ่า ชายคนหนึงเมือเรียนจบแลว้ ไดร้ ับของขวญั ชิ นหนึง จากพ่อเป็นมา้ หนุ่ม มา้ ตวั นีฝีเทา้ ดีมาก ท่วงทงี ามสง่า แขง็ แรง เขา ดีใจมากกบั รางวลั แห่งชีวิตชิ นนีทนั ทีทีไดม้ า้ จากพ่อ เขาจึง กระโดดขึนควบขีทนั ทีอยา่ งมีความสุข แต่พลนั ทีเขากระโดดขึนขี มา้ ตวั นีก็ออกวิงอยา่ งรวดเร็วไม่ยอม หยดุ บงั คบั อยา่ งไรก็ไม่เป็นผล ท่ามกลางความเร็วของฝีเทา้ มา้ เขาไม่กลา้ กระโดดลงเพราะเกรงอนั ตราย ในเมือไม่กลา้ กระโดด ลงจากหลงั มา้ บณั ฑิตหนุ่มจึงตอ้ งควบขอี ยบู่ นหลงั มา้ เช่นนนั อยา่ งต่อเนืองตงั แต่ยงั หนุ่มแน่นผมสีดาํ สนิท มา้ พาเขาวิงจาก บา้ นสู่บา้ น จากเมืองสู่เมือง จากประเทศสู่ประเทศ จากวนั สู่คืน จากเดือนสู่ปี จากวยั หนุ่มแน่นผา่ นไปถึงวยั กลางคนจนกระทงั ผมสีดาํ ของเขากลายเป็นผมสีดอกเลาขาวโพลนเตม็ หวั แต่ถึง กระนนั เขาก็ยงั ไม่ไดล้ งจากหลงั มา้ ร่างกายของเขาทรุดโทรม อม โรค เหียวยน่ หนา้ ตาของเขามีแต่ริ วรอยของวนั เวลาดวงตาของ เขาแห้งโหยขาดชีวิตชีวา เหมือนซากศพทียงั มีลมหายใจ วนั หนึง ขณะควบขอี ยบู่ นหลงั มา้ ผา่ นไปทางยา่ นชมุ ชนแห่งหนึง ผคู้ นหลายร้อยคนเห็นเขาควบมา้ มาแต่ไกล ต่างพากนั มงุ ดู หนา้ 107 จาก 107

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ชาวบา้ นจึงตะโกนถามดว้ ยความสนใจใคร่รู้ว่าเขากาํ ลงั จะควบมา้ ไปไหน ชายชราอดีตบณั ฑิตหนุ่มตะโกนตอบสวนออกไปว่า “ผมก็ไมร่ ู้เหมือนกนั ว่าผมกาํ ลงั จะไปไหน เพราะนบั แต่ขึนขีอยู่ บนหลงั มา้ ผมก็ยงั ไม่เคยลงเลยแมแ้ ต่ครังเดียวถา้ คณุ อยากรู้ว่าผม กาํ ลงั จะไปไหน ก็ลองถามมา้ ของผมดสู ิ” แลว้ มา้ จะตอบแทนเขาไดไ้ หม. หากคณุ เป็นคนหนึงทีควบขีอยบู่ นหลงั มา้ มาแสนนาน จนชีวิต เริ มเสียสมดลุ บดั นีเราควรจะเริ มทบทวนวิถีชีวิตตวั เองไดแ้ ลว้ จากนนั ควรบอกตวั เองให้มองหาวิธีลงจากหลงั มา้ เป็นพกั ๆ แลว้ ค่อยกลบั ขึนไปขีใหม่ก็ยงั ได้ทงั นีเพือจะไดม้ ีเวลาไปทาํ อยา่ งอืน ทีมีคุณค่าไม่นอ้ ยไปกว่าการควบขีอยบู่ นหลงั มา้ เพียงอยา่ งเดียว ศิลปะการลงจากหลงั มา้ เป็นพกั ๆ หรือลงแบบลาขาดเพือจดั สมดุลชีวิต ไม่ใช่ศิลปะขนั สูง ใครๆก็ทาํ ได้ถา้ มีสติ แต่ถา้ ปราศจากสติเสียแลว้ แมม้ ีใครไปตะโกนบอกใหล้ งจากหลงั มา้ บางทีเขาอาจด่าตอบ ซึงหากเป็นเช่นนนั ก็จงปล่อยเขาใหค้ วบมา้ ต่อไปจนสาแก่ใจของเขาเถิด หนา้ 108 จาก 108

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ศิลปะแห่งการใหอ้ ภยั ในประเทศญีป่ นุ มีเดก็ หนุ่มคนหนึงเกเร ติดเหลา้ ติดการพนนั แม่ หา้ มอยา่ งไรก็ไม่ฟัง จนปัญญาจะทาํ ใหก้ ลบั ตวั เป็นคนดีได้ หลวงลงุ ซึงบวชเป็นพระเซนอยทู่ ราบเรือง รีบเดินทางกลบั มายงั บา้ นนอ้ งสาวและพาํ นกั ทีบา้ นหลงั นนั หนึงคืน เชา้ มาขณะกาํ ลงั จะเดินทางกลบั หลวงลงุ หารองเทา้ มาสวมดว้ ย กิริยางกๆ เงินๆเจา้ หนุ่มทีเพิงฟื นจากอาการเมาแอ๋กลบั จากบอ่ น เมือใกลร้ ุ่งเห็นเขา้ เขาจึงกลุ ีกจุ อเขา้ ไปช่วยผกู เชือกรองเทา้ หลวง ลงุ ยดื ตวั ขึนพลางลูบหวั พร้อมกล่าวว่า “หลานเอย๊ ! หลวงลงุ ตอ้ งขอโทษดว้ ยทีรบกวนเธอ ดเู อาเถอะ คนเราวนั หนึงก็ตอ้ งแก่เหมือนหลวงลงุ นีแหละ พอแก่แลว้ ทาํ อะไรกไ็ ม่สะดวก หูตาฝ้ าฟางลงทกุ ที นีแค่ผกู เชือกรองเทา้ ยงั ตอ้ ง พึงคนอืนเลย หลวงลงุ ขอโทษเธอจริงๆนะ เฮอ้ ! ไม่น่าเกิดมาสร้าง ภาระให้ใครเลย” ไม่พูดเปล่า นาํ ตาหลวงลงุ ร่วงพรูลงบนหลงั มือเจา้ หลานชาย นาที นนั เอง ชายหนุ่มเริ มรู้สึกว่าเขาทอดทิ งหลวงลงุ มาเป็นเวลานาน แลว้ ใจกเ็ ชือมโยงถึงผเู้ ป็นแม่ ซึงตอ้ งคอยเป็นห่วงเป็นใยเขาวนั แลว้ วนั เล่า โอ... เขากลายเป็นภาระของแม่ไปตงั แต่เมือไหร่กนั หนา้ 109 จาก 109

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หยาดนาํ ตาบนหลงั มือพลนั ให้เขาเกิดสามญั สาํ นึกถึงความไม่ได้ เรืองของตน จึงบอกว่า “หลวงลงุ ครบั ผมต่างหากทีตอ้ งขอโทษ ผมละเลยทงั แมแ่ ละ หลวงลงุ มาโดยตลอด จากนีไปผมจะเริ มตน้ ชีวิตใหม่ขอหลวงลงุ ให้อภยั ผมดว้ ย” จากนนั เป็นตน้ มา แม่ก็ไดล้ กู ชายคนใหม่มาดว้ ยกศุ โลบายในการ ทาํ ให้หลานชายรู้สึกสาํ นึกผดิ จากหลวงลุงของเขานนั เอง การใหอ้ ภยั จึงไม่ใช่การบอกว่า“ฉนั ยกโทษให้เธอ” แลว้ จบกนั หากแต่ตอ้ งมาจากการที คนทาํ ผดิ เกิดจิตสาํ นึกขึนมาอยา่ งถอ่ งแท้ ว่า สิงทีเขาทาํ นนั ผิดแลว้ อยากเริ มตน้ ใหม่อยากแกไ้ ขตวั เอง หาก ดาํ เนินไปในลกั ษณะนี จึงจะเป็นการใหอ้ ภยั ในความหมายทีแท้ หนา้ 110 จาก 110

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ยิงอยากใหเ้ ร็ว นนั แหละจะยิงชา้ มีหนุ่มคนหนึง เขาอยากจะเป็นนกั ฟันดาบทีเก่งกาจ เขาไปหา อาจารยส์ อนฟันดาบทีเก่งกาจให้ช่วยสอนเขาใหเ้ ป็นนกั ฟันดาบ. เขาถามอาจารยว์ ่าจะใชเ้ วลาสกั กีปี . อาจารยต์ อบว่าประมาณ ๗ ปี . เขาชกั จะเรรวน เพราะว่า ๗ปี นีมนั เป็นเวลามิใช่นอ้ ย ฉะนนั เขา ขอร้องใหม่ว่า เขาจะพยายามใหส้ ุดฝีมือสุดความสามารถใน การศึกษาฝึกฝน ทงั กาํ ลงั กายกาํ ลงั ใจทงั หมด. ถา้ เป็นเช่นนี จะใช้ เวลาสกั กีปี . อาจารยก์ บ็ อกว่า “ถา้ อยา่ งนนั ตอ้ งใชเ้ วลาสกั ๑๔ปี ” แทนทีจะเป็น ๗ปี กลายเป็น ๑๔ปี ฟังดู! หนุ่มคนนนั ก็โอดครวญขึนมาว่าบิดาเขาแก่มากแลว้ จะตายอยู่ รอมร่อแลว้ เขาจะพยายามอยา่ งยิงใหบ้ ิดาของเขาไดท้ นั เห็นฝีมือ ฟันดาบของเขาก่อนตาย เขาจะแสดงฝีมือฟันดาบของเขาให้บิดา ของเขาชม ให้เป็นทีชืนใจแก่บิดา ให้ทนั สนองคณุ ของบิดา จะตอ้ งใชเ้ วลาสกั เท่าไร ขอให้อาจารยช์ ว่ ยคิดดใู ห้ดีๆ ท่านอาจารยก์ ็บอกว่า“ถา้ อยา่ งนนั ตอ้ ง ๒๑ ปี นีมนั เป็นอยา่ งไร ขอใหน้ ึกดู แทนทีจะลดลงมา มนั กลายเป็นเพิมขึนเป็น ๒๑ปี หนุ่มคนนนั จะเล่นงานอาจารยอ์ ยา่ งไรกไ็ ม่ได้เพราะเป็นอาจารย์ จะทาํ อยา่ งอืนก็ไม่ถกู นึกไม่ออก เพราะไม่มีใครจะเป็นอาจารย์ หนา้ 111 จาก 111

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา สอนฟันดาบให้ดีกว่านี ซึงเป็นอาจารยข์ องประเทศ ดงั นนั เขาก็ ซงั กะตายอยไู่ ปกะอาจารย์ ดว้ ยไม่รู้ว่าจะทาํ อยา่ งไรดีนนั เอง. หลายวนั ต่อมา อาจารยก์ ็ใชค้ นคนนี แทนทีจะเรียกไปสอนใหใ้ ช้ ดาบฟันดาบ กลบั ใหท้ าํ ครัว ใหท้ าํ งานในครัว ใหต้ กั นาํ ผ่าฟื น หรืออะไรก็แลว้ แต่ ทีเรียกว่าตอ้ งทาํ งานในครัว. หลายวนั ล่วงมา วนั หนึง อาจารยห์ ุนหนั เขา้ ไปในครัว ดว้ ยดาบ สองมือ ฟันหนุ่มคนนีทงั ๆ ทียงั ไม่รู้สึกตวั อุตลุดเป็นการใหญ่ เขา ก็ตอ้ งต่อสูไ้ ปตามเรืองตามราวของเขา ตามทีเขาจะสูไ้ ดด้ ว้ ยใช้ อะไรแทนดาบ หรือดว้ ยมือเปล่าๆ หรืออะไรก็สุดแท้สองสามอึด ใจแลว้ กเ็ ลิกกนั . อาจารยก์ ็กลบั ไป แลว้ ต่อมาอีกหลายวนั เขาก็ถูก เขา้ โดยวิธีนีอีก และมีบอ่ ยๆ อยา่ งนีเรือยไป ไม่กีครังเขาก็ กลายเป็นนกั ฟันดาบขึนมาได้ โดยไม่รู้สึกตวั จนกระทงั อาจารย์ บอกว่า กลบั ไปได้ คือจบหลกั สูตรแลว้ และปรากฏวา่ ต่อมาหนุ่ม คนนีก็เป็นนกั ดาบลือชือของประเทศไป. นิทานเรืองนีสอนว่าอยา่ งไร ตอบสนั ๆ ทีสุดก็คอื ว่าการทาํ อะไร ดว้ ยความยดึ มนั ถือมนั ว่าตวั ตน ว่าของของตนนนั ใชไ้ ม่ได้ไม่มี ทางทีจะเป็ นผลดีเลย. หนา้ 112 จาก 112

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา คือ ถา้ หนุ่มคนนียงั คิดว่า กจู ะดี กจู ะเด่นอยลู่ ะก็ ทีนีถา้ ยิงจะทาํ ให้ ดีทีสุด กจู ะทาํ ใหเ้ ก่งทีสุด ให้เร็วทีสุด อยา่ งนีดว้ ยดว้ ยแลว้ ไอต้ วั กู มนั ยิงจะขยายตวั ออกไปอีก. ถา้ ยงิ จะใหท้ นั บิดาเห็น ก่อนตายแลว้ ตวั กูมนั ยิงพองมากออกไปอีก มนั ยิงเร่งร้อนออกไปอีกอยา่ งนีจิต ไม่เป็นสมาธิได้จิตเตม็ อดั ดว้ ยตวั กู กลดั กลมุ้ ไปดว้ ยตวั กู ของกู ไม่เป็นจิตว่าง ไม่เป็นตวั สติปัญญาอยใู่ นจิต ไม่สามารถจะมี สมรรถภาพเดิมแทข้ องจิตออกมาได้ เพราะมนั กลดั กลุม้ อยดู่ ว้ ย อปุ มาว่า ตวั กู ของกู หรือความเห็นแก่ตวั นี มนั เลยไม่เฉียบแหลม ไม่ว่องไว ไม่ ACTIVE อะไรหมด. ฉะนนั ถา้ ขืนทาํ ไปอยา่ งนีจริงๆ แลว้ จะตอ้ งใชเ้ วลา ๗ปี หรือ ๑๔ปี หรือว่า ๒๑ปี จริงๆ ก็เป็นไป ได.้ หนา้ 113 จาก 113

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ถา้ จะรักก็จงรักอยา่ งเปิ ดเผย “IF LOVE, LOVE OPENLY” ในวดั นิกายเซนอีกเหมือนกนั มีภิกษุอยหู่ ลายสิบรูปและมีนกั บวช ผหู้ ญิงทีเรียกว่า NUN อยคู่ นหนึงชือ เอฉุ่น รวมอยดู่ ว้ ย. เอฉุ่นเป็น หญิงทีสวยมาก แมจ้ ะเอาผมออกเสียแลว้ แมจ้ ะใชเ้ ครืองนุ่งห่ม ของนกั บวชทีปอนมาก ก็ยงั สวยอยา่ งยิงอยนู่ นั เองและทาํ ความ วุ่นวายใหแ้ ก่ภิกษทุ งั หมดนนั มากแทบว่าจะไม่มีจิตใจทีจะสงบ ได.้ ภิกษุองคห์ นึงทนอยไู่ ม่ได้ก็เขียนจดหมายส่งไปถึง ขอร้องที จะมีการพบอยา่ งเฉพาะตวั . เอฉุ่นก็ไม่ตอบจดหมายนนั อยา่ งไร แต่พอวนั รุ่งขึน กาํ ลงั ประชุมอบรมสงั สอนกนั อยู่ ซึงมีชาวบา้ น จาํ นวนมากรวมอยดู่ ว้ ย พอสงั สอนจบลง เอฉุ่นก็ยืนขึนกล่าวถึง ภิกษุนนั ว่า ภิกษทุ ีเขียนจดหมายถึงฉนั นนั ขอใหก้ า้ วออกมา ขา้ งหนา้ จากหมู่ภิกษเุ หล่านนั ทีเถิด ถา้ รักฉนั มากจริงๆ ก็จงมากอดฉนั ทีตรงนี. นิทานเรืองนีจะสอนว่ากระไร ก็หมายความว่า การสอนการอบรม ทีตรงไปตรงมาตามแบบของนิกายเซนนนั กลา้ มาก ทาํ ใหค้ นเรา กลา้ หาญมาก และไม่มีความลบั ทีจะตอ้ งปิ ดใคร จะวา่ อยา่ งไรก็ หนา้ 114 จาก 114

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ได้ สามารถทีจะเปิ ดเผยตนเองไดอ้ ยา่ งสูงสุด มีสจั จะ มีความจริง โดยไม่ถือว่ามีความลบั อยใู่ นโลก. เราจะตอ้ งเป็นผทู้ ีปฏิญญาตวั อยา่ งไรแลว้ จะตอ้ งทาํ อยา่ งนนั ไม่มี ความลบั ทีปกปิ ดไว้จนสะดงุ้ สะเทอื น. หนา้ 115 จาก 115

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ใกลพ้ ระพุทธเจา้ เขา้ ไปแลว้ นกั ศึกษาในมหาวิทยาลยั แห่งหนึง ไดไ้ ปเยยี มอาจารยแ์ ห่งนิกาย เซนแห่งหนึง ชือว่า กาซาน เพราะนิสิตคนนนั เขาแตกฉานใน การศึกษา เขาจึงถามอาจารยก์ าซานว่า เคยอ่านคริสเตียนไบเบิล ไหม. ท่านอาจารยก์ าซานซึงเป็นพระเถือน อยา่ งพระสมถะนี จะ เคยอ่านไบเบิลไดอ้ ยา่ งไร จึงตอบว่า เปล่า ช่วยอา่ นใหฉ้ นั ฟังที. นิสิตคนนนั ก็อ่านคมั ภีร์ไบเบิล ตอน SAIN MATHEW ไป ตามลาํ ดบั จนถึงประโยคทีว่า ไม่ตอ้ งห่วงอนาคต คือไม่ตอ้ งหวงั วนั พรุ่งนี วนั พรุ่งนีมนั จะเลียงตวั มนั เองได้ แมแ้ ต่นกกระจอกก็ไม่ อดตายทาํ นองนี. ท่านอาจารยก์ าซานก็บอกว่าใครทีพูดประโยคนีได้ ฉนั คิดว่าเป็น ผรู้ ู้แจง้ คนหนึงทีเดียว คือเป็น AN ENLIGHTED ONE คนหนึง ทีเดียว แต่นิสิตคนนนั ก็ยงั ไม่หยดุ อ่านคงอ่านต่อไปมีความว่า “ขอเถิดแลว้ จะได้ จงแสวงหาเถิดแลว้ จะพบ จงเคาะเขา้ เถอะแลว้ มนั จะเปิ ดออก. เพราะว่าใครก็ตามทีขอแลว้ จะตอ้ งไดร้ ับ ใครก็ ตามทีแสวงหาแลว้ ยอ่ มไดพ้ บ และใครก็ตามทีเคาะเขา้ แลว้ ประตู ก็จะเปิ ดออกมา” หนา้ 116 จาก 116

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา พอถึงตอนนีอาจารยก์ าซานก็ว่า แหมวิเศษทีสุด ใครทีกล่าวอยา่ ง นีก็ใกลพ้ ระพทุ ธเจา้ เขา้ ไปแลว้ . นิทานเรืองนีสอนว่า ถา้ รู้ธรรมะจริง จะไม่เห็นว่ามีลทั ธิคริสเตียน หรือพุทธ หรืออะไรอืนๆ ในจิตใจของผทู้ ีรู้ธรรมมะจริง จะไม่ รู้สึกว่า มีคริสต์ มีพทุ ธ มีอิสลาม มีฮินดู มีอะไร เพราะไม่ไดฟ้ ัง ชือเสียงเหล่านนั ไม่ตอ้ งมีนิกายอะไร ครูบาอาจารยส์ าํ นกั ไหน คมั ภีร์อะไร อา้ งหลกั ฐานชนิดไหน ไม่มีจิตใจหรือความรู้สึกที คา้ นหรือรับฟังถอ้ ยคาํ เหล่านนั จะฟังแต่เนือหาของธรรมะนนั และก็เนือหาของธรรมะสูง กร็ ู้ไดว้ ่ามนั เป็นอยา่ งไร สูง ตาํ ก็รู้ว่า สูง ตาํ . อยา่ งทีว่า เคาะเขา้ เถอะจะเปิ ดออกมานี มนั เหมือนอยา่ งทีเราพูด ว่า ถา้ ปฏิบตั ิใหถ้ กู มนั ก็จะง่ายๆ ทีสุดในการทีจะบรรลุนิพพาน. เดียวนีไปนอนหลบั สบายกนั เสียหมด ทงั พระทงั ฆราวาสก็ได้ไม่ มีใครเคาะ ไม่มีใครแสวงหา ขวนขวายนนั เอง. ถา้ ฟังแต่เนือหา ธรรมะแลว้ ไม่มีคริสเตียน ไม่มีพทุ ธ ไม่มีเซน ไม่มีเถรวาท อยา่ ง นี ไม่มีอาการทีจะเป็นเขาเป็นเราเลย จิตมนั ว่างเสียเรือย มนั จึงไม่ มีฝ่ ายหนึงก็ไม่ได้มีเราอีกฝ่ ายหนึงก็ไม่ได้ฉะนนั การกระทบกนั หนา้ 117 จาก 117

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ระหว่างเขากบั เราไม่อาจจะเกิด อยา่ ไดช้ ิงชงั ว่าคนนนั คนนีเป็น ฝ่ ายอืน ก็จะตอ้ งเป็นศตั รูเป็นอยา่ งนนั อยา่ งนีขึนมาทีเดียว ถา้ ถือ อยา่ งนีก็แปลว่าไม่รู้ธรรมะยงิ เป็นครูบาอาจารยด์ ว้ ยแลว้ ไม่ควร จะไปรู้สึกทาํ นองนนั เป็นอนั ขาด. หนา้ 118 จาก 118

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระพทุ ธเจา้ องคห์ นึง ในนครโตเกียว สมยั เมจิ มีอาจารยเ์ ก่งๆอยสู่ องคนคนหนึงชือ อนั โช เป็นครูบาอาจารยใ์ นนิกายชินงอน คนนีไม่ดืมเลย. อึกคน หนึงมีชือแตนแซน หรือ ซานตาน เป็นครูบาอาจารยใ์ น มหาวิทยาลยั ดว้ ย ไม่เคยถือศีลเลย จึงดืมจดั หรือละโมบในการ บริโภค. วนั หนึง อาจารยอ์ นั โชไปเยยี มอาจารยซ์ านตาน กาํ ลงั ดืมอยพู่ อดี อาจารยซ์ านตานก็ถามว่า จะไม่ดืมบา้ งเทียวหรือ คอื กล่าวชกั ชวน ใหด้ ืมนนั เอง อนั โชก็บอกว่าไม่เคยดืมเลย ตานซานก็ว่าคนทีไม่ เคยดืมเลยนนั น่ะไม่ใช่คน. ฝ่ ายอนั โชก็ฉุนกึก นิงเงียบไป ขณะหนึง ในทีสุดพูดขึนมาไดว้ ่า ท่านเรียกฉนั ไม่ใช่คนเพราะ เพียงแต่ฉนั ไม่ดืมถา้ ฉนั ไม่ใช่คนแลว้ ฉนั จะเป็นอะไร. อาจารย์ ตานซานก็บอกว่า เป็นพระพทุ ธเจา้ องคห์ นึง จบ. นีเราจะฟังเป็นเรืองการโตต้ อบดว้ ยโวหารก็ได้ แต่ความเป็นจริง มนั เป็นเรืองทีมุ่งหมายจะสอนตามแบบวิธีของเขา ทีให้สาํ นึกว่า คนนนั ยงั ไม่เป็นพระพทุ ธเจา้ คนหนึงต่างหาก ทีว่าเป็น หนา้ 119 จาก 119

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระพุทธเจา้ คนหนึง ก็เพือสอนใหร้ ู้ว่ายงั ไม่เป็นพระพุทธเจา้ เลย มากกว่า ซึงทาํ ให้อาจารยค์ นนนั ก็ชะงกั กึกไปอีกเหมือนกนั เพราะเขากร็ ู้ตวั อยวู่ ่าเราก็ไม่ไดเ้ ป็นพระพุทธเจา้ สกั ที แลว้ เราก็ ไม่ใช่เป็นคน แลว้ จะเป็นอะไรกนั คนก็ไม่เป็น พระพทุ ธเจา้ ก็ไม่ เป็น แลว้ เป็นอะไร การทีเขาว่า เราไม่ใช่คน เราก็ไม่ควรจะโกรธเลย หรือแมว้ ่าครูจะ ถูกกล่าวหาว่าอยา่ งนนั อยา่ งนี เราก็ไม่โกรธ ถา้ จะพดู ถึงพทุ ธะ ตามแบบนิกายเซนก็คือว่า ถา้ เรายงั เป็นครูตามอุดมคติไม่ได้เราก็ ยงั เป็นพทุ ธะไม่ไดอ้ ยเู่ หมือนกนั เพราะฉะนนั เราจะพยายามทาํ ตนไม่ใหเ้ ป็นอะไรเลย ใหม้ ีจิตว่าง ไม่รู้สึกเป็นอะไรเลย ซึง หมายความว่าให้อยหู่ รือการถกู ว่า หรือเขาว่ามามนั ก็ไม่ถกู เรา เป็นชนิดนนั กนั จะดีไหม คือว่าเราเป็นอะไรอยา่ งหนึง ซึงใครจะ ว่าอะไร มนั ก็ไม่ถูกเรา. มนั ก็คงไม่มีอะไร นอกจากเราเป็น “ว่าง จากตวั เรา” ถา้ เราเป็นอยา่ งนี มนั ก็จะเป็นอยา่ งภูเขา ซึงลมจะพดั มากีทิศกีทาง ก็ไม่สามารถทาํ ให้ภูเขาหวนั ไหวได.้ หนา้ 120 จาก 120

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ช่างไม่เมตตาเสียเลย ในสมยั ทีนิกายเซนกาํ ลงั รุ่งเรืองมาก ใครๆก็นิยมนบั ถือภิกษุใน นิกายเซนนี มียายแก่คนหนึงเป็นอุปัฏฐากของภิกษอุ งคห์ นึงซึง ปฏิบตั ิเซน ดว้ ยความศรัทธาอยา่ งยิงมาเป็นเวลาถึงยสี ิบปี แกได้ สร้างกุฏินอ้ ยๆ ทเี หมาะสมอยา่ งยิงให้และส่งอาหารทกุ วนั นบั ว่า พระภิกษอุ งคน์ ีไม่ลาํ บากในการทีจะปฏิบตั ิสมาธิภาวนาอะไร เลย. แต่ในทีสุดล่วงมาถึง20 ปี ยายแก่เกิดความสงสยั ขึนมาว่า พระรูปนีจะไดอ้ ะไรเป็นผลสาํ เร็จของการปฏิบตั ิบา้ งไหม ทีจะ คมุ้ กนั กบั ขา้ วปลาอาหารของเราทีส่งเสียมาถึง 20 ปี เพือใหร้ ู้ความจริงขอ้ นี แกก็คิดหาหนทาง ในทีสุดพบหนทางของ แก คือแกขอร้องหญิงสาวคนหนึง ทีมีรูปร่างหนา้ ตาท่าทาง อะไรๆ ยวั ยวนไปหมด ใหไ้ ปหาพระองคน์ นั โดยบอกว่า ให้ไปที นนั แลว้ ไปกอดพระองคน์ นั แลว้ ถามว่า เดียวนีเป็นอยา่ งไรบา้ ง ผหู้ ญิงคนนนั ก็ทาํ อยา่ งนนั พระองคน์ นั ก็ตอบดว้ ยถอ้ ยคาํ เป็น กาพยก์ ลอน ซึงค่อนขา้ งเป็นคาํ ประพนั ธ์ว่า “ตน้ ไมแ้ ก่ใบโกร๋ นบนยอดผา ฤดหู นาวทงั คราวลมระดมมา อยา่ มวั หาไออุ่นแม่คณุ เอย” หนา้ 121 จาก 121

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ว่าอยา่ งนีเท่านนั แลว้ ไม่ว่าอะไรอีก ไมม่ ีอะไรทีจะพดู กนั รู้เรือง อีก หญิงสาวคนนนั ก็กลบั มาบอกยายแก่อยา่ งทีว่านนั ยายแก่ก็ขึน เสียงตะบึงขึนมาว่า คิดดูทีซิ ฉนั เลียงไอห้ มอนี มาตงั 20 ปี เตม็ ๆ มนั ไม่มีอะไรเลย แมจ้ ะเพียงแสดงความเมตตาออกมาสกั นิดหนึง ก็ไม่มี ถึงแมจ้ ะไม่สนองความตอ้ งการทางกิเลสของเขา ก็ควรจะ เอ่ยปากเป็นการแสดงความเมตตากรุณา หรือขอบคณุ บา้ ง. นี แสดงว่าเขาไม่มีคณุ ธรรมอะไรเลย ฉะนนั ยายแก่ก็ไปทีนนั เอาไฟ เผากุฏินนั เสีย และไม่ส่งอาหารอีกต่อไป. นิทานนีสอนว่า จะเห็นว่าอยา่ งไรก็ลองคิดดู คนบางคนเขายอ่ ม ตอ้ งการอะไร อยา่ งทีตรงกนั ขา้ มกบั ทีเราจะนึกจะฝันก็เป็นได้นี จงดูสติปัญญาของคนแก่ซิ แกมีแบบแห่งความยดึ มนั ถือมนั ของ แกเองเป็นแบบหนึง ยิงแก่ยิงหนงั เหนียวคือหมายความว่า มนั ยิง ยดึ มนั ถือมนั มากฉะนนั ถา้ จะไปโกรธคนทีมีความคิดอยา่ งอืน มี หลกั เกณฑอ์ ยา่ งอืน มีความเคยชินเป็นนิสยั อยา่ งอืน นนั ไม่ได้เรา ตอ้ งให้อภยั เราไม่โกรธใครเร็วเกินไป หรือเราไม่โกรธใครเลย นนั แหละจะดีทีสุด และจะเป็นครูบาอาจารยท์ ีมีความสุขทีสุด ทาํ หนา้ 122 จาก 122

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา หนา้ ทีไดด้ ีทีสุดดว้ ยและสนุกทีสุดดว้ ย. ฉะนนั ขอใหจ้ าํ ไวว้ ่า คนเรานนั มีอะไรทีไม่เหมือนกนั มีอะไรทีไม่นึกไม่ฝันกนั มากถึง อยา่ งนี. หนา้ 123 จาก 123

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ความเชือฟัง เบง็ กะอี เป็นผมู้ ีชือเสียงในการเทศนาธรรม คนทีมาฟังท่านนนั ไม่ใช่เฉพาะแต่ในวงของพวกนิกายเซนพวกนิกายอืน หรือสงั คม อืน ก็มาฟังกนั ชนชนั ไหนๆ ก็ยงั มาฟัง เพราะว่าท่านไม่ไดเ้ อา ถอ้ ยคาํ ในพระคมั ภีร์ หรือในหนงั สือ หรือในพระไตรปิ ฎก มาพดู แต่ว่าคาํ พูดทกุ คาํ นนั มนั หลงั ไหลออกมาจากความรู้สึกในใจของ ท่านเองแทๆ้ ผลมนั จึงเกิดว่า คนฟังเขา้ ใจหรือชอบใจ แห่กนั มา ฟังจนทาํ ใหว้ ดั อืนร่อยหรอคนฟัง เป็นเหตุใหภ้ ิกษุรูปหนึง ใน นิกายนิชิเรนโกรธมาก คิดจะทาํ ลายลา้ งอาจารยเ์ บง็ กะอีคนนีอยู่ เสมอ. วนั หนึง ในขณะทีท่านองคน์ ีกาํ ลงั แสดงธรรมอยใู่ นทีประชมุ พระทีเห็นแก่ตวั จดั องคน์ นั ก็มาทีเดียว หยดุ ยนื อยหู่ นา้ ศาลา แลว้ ตะโกนว่า เฮย้ อาจารยเ์ ซน หยดุ ประเดยี วก่อน ฟังฉนั ก่อน ใครก็ ตามทีเคารพท่าน จะตอ้ งเชือฟังคาํ ทีท่านพดู แต่ว่าคนอยา่ งฉนั นี ไม่มีวนั ทีจะเคารพท่าน ท่านจะทาํ อยา่ งไร ทีจะทาํ ใหฉ้ นั เคารพ เชือฟังท่านได.้ หนา้ 124 จาก 124

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เมือภิกษุอวดดอี งคน์ นั ร้องทา้ ไปตงั แต่ชายคาริมศาลา ท่าน อาจารยเ์ บง็ กะอีก็ว่า มาซี ขึนมานี มายืนขา้ งๆฉนั ซี แลว้ ฉนั จะทาํ ให้ดวู ่าจะทาํ อยา่ งไร พระภิกษุนนั ก็กา้ วพรวดพราดขึนไปดว้ ย ความทะนงใจ ฝ่ าฝงู คนเขา้ ไปยืนหราอยขู่ า้ งๆ ท่านอาจารยเ์ บง็ กะ อี ท่านอาจารยเ์ บง็ กะอีก็ว่ายงั ไม่เหมาะ มายนื ขา้ งซา้ ยดีกว่า พระองคน์ นั ก็ผลนุ มาทีเดียวมาอยขู่ า้ งซา้ ย ท่านอาจารย์เบง็ กะอีก็ บอกอีกว่า อ๋อ ถา้ จะพูดให้ถนดั ตอ้ งอยา่ งนี ตอ้ งขา้ งขวา ขา้ งขวา พระองคน์ นั ก็ผลุนมาทางขวา พร้อมกบั มีท่าทางผยองอยา่ งยงิ พร้อมทีจะทา้ ทายอยเู่ สมอ. ท่านอาจารยเ์ บง็ กะอจี ึงว่าเห็นไหมละ ท่านกาํ ลงั เชือฟังฉนั อยา่ งยิงและในฐานะทีท่านเชือฟังอยา่ งยิง แลว้ ฉะนนั ท่านก็นงั ลงฟังเทศนเ์ ถิดนีเรืองก็จบ. นิทานเรืองนีสอนว่า พระองคน์ ีก็เก่งกาจของนิกายนิชิเรนแต่มา พ่ายแพอ้ าจารยท์ ีแทบจะไม่รู้หนงั สือเช่นนี ซึงพดู อะไรก็ไม่อาศยั หนงั สือ แพอ้ ยา่ งสนิทสนม เพราะขาดอะไร ก็ลองคดิ ดู พวกฝรังก็ ยงั พดู ว่า BE WISE IN TIME ฉลาดใหท้ นั เวลาโดยกะทนั หนั . ขณะ หนา้ 125 จาก 125

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา สาํ คญั เพียงนิดหนึง นิดเดียวเท่านนั อยา่ ไดผ้ า่ นไปเสียนะ ถา้ ผา่ น ไปแลว้ ก็แยเ่ ลยทีเดียว หนา้ 126 จาก 126

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา คนตาบอดกบั โคมไฟ ยงั มีตรอกสายหนึงทีทงั มืดทงั แคบ ทงั ยงั ไม่มีดวงไฟส่องทางให้ ความสว่างแมแ้ ต่นอ้ ย ดงั นนั เมือถึงยามคาํ คืน การเดินทางใน ตรอกแห่งนีจึงเป็นไปดว้ ยความยากลาํ บาก คืนวนั หนึง มีพระรูปหนึงเดินผา่ นเขา้ มายงั ตรอกดงั กล่าวเพือมุ่ง หนา้ ไปยงั อาราม ทว่าดว้ ยความทีตรอกนีมืดมิดกระทงั นิ วมือทงั ห้าของตนเองยงั ไม่อาจมองเห็นได้เมือเดินไปเรือยๆ พระรูปนีจึง ทงั เดินไปชนผอู้ ืน และถกู ผอู้ ืนเดินมาชนไม่หยดุ หยอ่ น สร้าง ความลาํ บากยิงนกั ในตอนนนั เอง มีคนผหู้ นึงถือโคมไฟเดินเขา้ มายงั ตรอกดงั กล่าว พลนั ทาํ ใหใ้ นตรอกเกิดแสงสว่างขนึ พอสมควร พระรูปนนั ไดย้ นิ คนเดินผา่ นทางกล่าวว่า \"คนตาบอดผนู้ นั ช่างแปลกนกั ตนเอง มองไม่เห็นแทๆ้ ใยตอ้ งถือโคมไฟให้วุ่นวาย ลาํ บากตวั \" เมือพระ ไดย้ ินก็รู้สึกแปลกใจ รอจนกระทงั คนตาบอดถือโคมไฟคนนนั เดินผา่ นมา จึงเอ่ยถามขึนว่า \"ขออภยั ท่านตาบอดจริงๆ หรือ?\" คนผนู้ นั ตอบว่า \"ถกู แลว้ ขา้ เกิดมาก็พิการ ตาสองขา้ งมองไม่เห็น หนา้ 127 จาก 127

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา สาํ หรับขา้ นนั ไม่ว่าจะยามเชา้ สายบ่ายเยน็ ลว้ นไม่ต่างกนั ทงั ยงั ไม่ ทราบว่าแสงสว่างหนา้ ตาเป็นเช่นไร\" พระไดย้ นิ ดงั นนั ก็ยิงงุนงงมากขึนเอ่ยถามต่อไปว่า\"เช่นนนั ท่าน จะถือโคมไฟไปเพืออะไร?\" คนตาบอดตอบว่า \"เนืองเพราะขา้ เคยไดย้ นิ คนพูดกนั ว่าในยาม กลางคืนไร้แสงสว่าง คนตาดีทงั หลายก็เป็นเช่นเดียวกบั ขา้ คือ มองไม่เห็นสิงใดดงั นนั ขา้ จึงถือโคมไฟไปไหนมาไหนเสมอ” พระไดย้ นิ ดงั นนั ก็เกิดความซาบซึงใจ เอ่ยคาํ อมิตาพทุ ธออกมา และกล่าวต่อไปว่า\"ท่านช่างมีเมตตาธรรมห่วงใยเพอื นมนุษย\"์ แต่คนตาบอดกลบั กล่าวว่า\"ผิดแลว้ ขา้ ทาํ ไปเพอื ตวั เอง\" \"ทาํ เพือตวั เองอยา่ งไร?\" พระถามต่อดว้ ยความสงสยั ใจ คนตาบอดอธิบายว่า เมือครู่ท่านเดินอยา่ งมืดมนในตรอกใช่โดน คนเดินสวนไปมาชนเอาหรือไม่ ท่านดูขา้ เองนนั แมเ้ ป็นคนตา บอด แต่ขา้ ไม่โดนผอู้ ืนเดินชนเลยแมแ้ ต่ครังเดียว ทงั ๆ ทีเมือก่อน ขา้ ก็เป็นเช่นเดียวกบั ท่านคือโดนคนเดินมาชนเอาบ่อยครังแต่เมือ ขา้ ถือโคมไฟทกุ อยา่ งก็เปลียนไป ทีขา้ จุดโคมไปไหนมาไหนดว้ ย หนา้ 128 จาก 128

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา นนั ขา้ จุดเพือใหแ้ สงสว่างกบั ผอู้ ืน และเพือใหผ้ อู้ ืนมองเห็นตวั ขา้ ตงั แต่นนั มาขา้ ก็ไม่โดนผใู้ ดเดินชนอกี เลย ปัญญาเซน : การช่วยเหลอื ผอู้ ืน ประโยชน์สูงสุดลว้ นกลบั คืนมาสู่ผใู้ ห้ ทีมา : หนงั สือ 《禅的故事精华版》, 慕云居 เรียบเรียง, สาํ นกั พิมพ์ 地震出版社, 2006.12, ISBN 7- 5028-2995-4 หนา้ 129 จาก 129

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ใชเ้ งินผิดประเภทหายนะจะมาเยือน ในแควน้ ฉีมีเศรษฐีผหู้ นึงทีรํารวยจากการเลียงผงึ นามของเขาคือ หลิงชิวเขาสร้างธุรกิจนีจากเลก็ ไปใหญว่ ่ากนั ว่าทรัพยส์ ินของผู้ เฒ่าหลิงนีมีมากกว่าทรัพยส์ ินของผคู้ รองแควน้ ฉี เมือเขาเสียชีวิต หลิงชิวจือ ทายาทเพียงคนเดยี วกร็ ับสืบทอดมรดก ทว่าหลิงชิวจือผนู้ ีมีอุปนิสยั ทีแตกต่างกบั บิดาโดยสิ นเชิงเพราะ เขาเกิดมาในช่วงทที ่านผเู้ ฒ่าประสบความสาํ เร็จในธุรกิจแลว้ เนืองจาก หลงิ ชิวมีทายาทเมือยามยา่ งเขา้ วยั ชรา ดว้ ยเหตนุ ี ทาํ ให้เจา้ หนุ่มนอ้ ยหลิงชิวจือไม่ชอบการดาํ เนินชีวิตที เรียบง่ายแต่ช่วงทีพอ่ ยงั มีชีวิตอยจู่ ึงไม่กลา้ ทีจะแสดงออกมากเมือ เขาไดส้ ิบทอดกิจการและมรดกของตระกูลแลว้ จึงสงั ช่างไมท้ บุ บา้ นหลงั เก่าทีตนเองรังเกียจว่าซอมซ่อและสร้างคฤหาสนห์ ลงั ใหญ่ขึนมาเพืออวดกาํ ลงั ทรัพยข์ องตนเอง หลงั จากนนั เจา้ หนุ่มเจา้ สาํ ราญก็จดั เลียงแทบทุกวนั โดยเชิญ เพือนๆ ในแควน้ ฉีมาร่วมงานเลียงแขกของเขา ใครทีมาคฤหาสน์ หลงั นีต่างก็ชมว่าเป็นคฤหาสน์ทีงดงาม หรูหรา เปรียบเสมือน เป็นหนา้ ตาของแควน้ ยิงหลิงชิวจือไดฟ้ ังก็ยงิ ปลาบปลืมใจ หนา้ 130 จาก 130

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา กระทงั วนั หนึง เขารู้สึกธุรกิจคา้ นาํ ผึงของตนเองนนั เลก็ มากจึง เรียกเฉินทางผดู้ แู ลธุรกิจฟาร์มผึงมาพบและปรึกษาวา่ “เจา้ คิดว่า ควรทจี ะเพิมกล่องเลียงผึงจากเดิม200 กล่องเป็น 400 กล่องจะดี ไหม” เฉินทางจึงบอกว่าเห็นดว้ ยกบั ความคิดของเจา้ นาย ขา้ จะให้เงินเจา้ 500 ตาํ ลึงไปดาํ เนินการเพิมกล่องเลียงผึงอีก200 กล่องน่าจะไดใ้ ช่ไหม” เฉินทางจึงกล่าวว่า“นายท่าน 500 ตาํ ลึง เราก็ซือไดแ้ คก่ ล่องไมธ้ รรมดาเท่านนั ขอรับ จะไปซือกลอ่ งไม้ เนือดีเห็นทีคงไม่ถงึ 200 กล่อง” หลิงชิวจือตอบว่า “เอาเถอะนาํ กลอ่ งไมอ้ ะไรกเ็ หมือนกนั ช่วยๆ ประหยดั กนั หน่อย” ทว่าเฉินทางก็ยงั พยายามชีแจงอีกว่า“นายท่านผงึ เป็นสตั วเ์ ลียง ยาก ถา้ ไมเ้ ริ มผแุ มเ้ พียงเลก็ นอ้ ยมนั ก็จะบินหนีไปเราจึงตอ้ งใชไ้ ม้ ชนั ดีเพือรักษามนั ให้อยกู่ บั เรา” แต่ดว้ ยความบอ้ งตืนของคุณชายหลิงกบั ตอบไปว่า “เอาเถอะน่า ไมอ้ ะไรกเ็ หมือนกนั ผึงมนั เป็นสตั วค์ งไม่ช่างเลือกหรอก เจา้ จง ทาํ ตามทีขา้ บอก” หนา้ 131 จาก 131

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ผา่ นไปไม่นานเงินทองของตระกลู กเ็ ริ มนอ้ ยลงไปเนืองจากเขา หมดไปกบั เรืองไม่เป็นเรืองเช่น สร้างคฤหาสน์, จดั สวน, ทาํ ธุรกิจอืนๆแลว้ ไม่ประสบความสาํ เร็จ ในเมือรายจ่ายมีช่องทาง เยอะขนาดนีแต่กลบั ไม่มีรายไดเ้ ขา้ มาเลย ในไม่ชา้ ทรัพยส์ ินที มากมายก็เริ มร่อยหรอประจวบกบั กลอ่ งเลียงผึงทีซือมาใหม่ก็เริ ม ชาํ รุดผึงจาํ นวนมากต่างบินหนี เพียง 2 ปี จากธุรกิจทีเคยยงิ ใหญ่ก็ ซบเซาจากเดิมทีเคยมีคนงานและบ่าวไพร่จาํ นวนมากก็ จาํ เป็นตอ้ งปลดออกเพอื ใหธ้ ุรกิจอยไู่ ด้ทาํ ใหธ้ ุรกิจทเี คยใหญ่โต ตอ้ งเลก็ ลงตามสภาพอยา่ งน่าอนาทใจ หนา้ 132 จาก 132

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา คนเรามีชีวิต สนั ยาว เพียงใด ? มีเรืองเล่ากนั ว่าในพุทธกาล พระพทุ ธองคไ์ ดถ้ ามปริศนาธรรมแก่ พระลูกศิษยท์ งั หลายว่า “พวกท่านทงั หลายรู้หรือไม่ ว่าชีวิตคนเรา นนั สนั ยาวเพียงใด?” พระรูปแรกตอบอยา่ งฉะฉานว่า “หากว่ากนั ตามสถิติแลว้ คนเราก็ น่าจะมีอายนุ านหลายสิบปี ทีเดียวครับ” พระพทุ ธองคไ์ ดฟ้ ัง คาํ ตอบจึงกล่าวกลบั ว่า“แสดงว่าท่านยงั ไม่เขา้ ใจ” พระรูปทีสองตอบว่า “อนั ชีวิตคนเรานนั สนั ยาวไม่ต่างจากตน้ ไม้ ใบหญา้ เมือฤดูใบไมผ้ ลิมาเยอื นก็จะมีผลิตดอกออกผลงดงาม ยามใดทีเขา้ สู่ฤดหู นาวก็จะพลอยแห้งเหียวเฉาตายในทีสุด” พระ พุทธองคต์ อบกลบั ว่า “ท่านเขา้ ใจบา้ งแลว้ แต่เป็นเพียงเปลือก นอกเท่านนั ” พระรูปทีสามตอบว่า “อนั ชีวิตของคนนนั แสนสนั ไม่ต่างจาก แมลงตวั นอ้ ยนิดทีเกิดขึนมาตอนเชา้ แลว้ สิ นใจในยามคาํ ” พระ พุทธองคก์ ล่าวดว้ ยความชืนชมกบั คาํ ตอบของพระรูปนีว่า “นีถือ ว่าท่านเขา้ ใจถึงเนือในแลว้ ” ตอนนนั เองพระรูปทีสีก็ไดเ้ อ่ยขึนมาว่า “ท่านอาจารย์สาํ หรับ กระผมเห็นว่าชีวิตคนเราแสนสนั กว่านนั มาก สนั เพียงหนึงลม หนา้ 133 จาก 133

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หายใจ หนึงลมหายใจออกเท่านนั เอง” พระพทุ ธองคก์ ล่าวชมว่า “ท่านเขา้ ถึงแก่นธรรมอยา่ งลึกซึงแลว้ ” <<< ชีวิตคนเราไม่แน่นอน จงระลึกเสมอว่า ความตายเขา้ มาใกล้ เราทุกขณะ หนา้ 134 จาก 134

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา หลากรสหลายชาติ วนั หนึง ฝนตกหนกั พ่อคา้ แม่ขายทีตงั แผงขายของอยหู่ นา้ วดั ขาย ของแทบไม่ได้จนกระทงั บ่าย พ่อคา้ ขายซาลาเปาเตม็ ซึงเหลือ เยอะแยะแบบนี ขายยงั ไงก็ขายไม่หมด จึงจดั แจงกินซาลาเปาเสีย เอง คนขายขา้ วโพด เห็นขา้ วโพดเตม็ กะละมงั ขายยงั ไงก็ขายไม่ หมด ก็จดั แจงกินขา้ วโพดเสียเอง คนขายลกู ชิ นปิ งเห็นลูกชิ นปิ ง เหลือเตม็ ตู้ ขายยงั ไงก็ขายไม่หมด ก็จดั แจงกินลกู ชิ นปิ งเสียเอง คนขายไอศกรีม เห็นไอศกรีมเหลือเตม็ ถงั ขายยงั ไงก็ไม่หมด ก็ จดั แจงกินไอศกรีมเสียเอง พ่อคา้ ทงั สี กินแต่ของตวั เอง กินไปไม่เท่าไรกเ็ บอื กินต่อไปไม่ ไหว เณรนอ้ ยคนหนึงเดินออกมาจากวดั เขาซือของจากพอ่ คา้ ทงั สีแลว้ มานงั กินทีศาลาใกลๆ้ กินซาลาเปาเสร็จก็กินขา้ วโพดตม้ กิน ขา้ วโพดตม้ เสร็จ กินลกู ชิ นต่อกินลูกชิ นเสร็จก็ตบทา้ ยดว้ ย ไอศกรีม อิมอร่อยหลากรสหลายชาติพ่อคา้ ทงั สีต่างมองจน นาํ ลายสอ ครู่ต่อมา เณรนอ้ ยเดินกลบั เขา้ วดั พ่อคา้ ทงั สีจดั แจงแลกของทีขาย เอามากินกนั อยา่ งเอร็ดอร่อย หนา้ 135 จาก 135

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา แง่คิด ยิ งแบ่งปันยิ งมีมาก ชีวิตควรจะมีหลากรสหลายชาติ การลิ มรสรสชาติเดยี วเป็น เวลานานๆ มนั ทาํ ให้เอียนอว้ ก แต่ถา้ รู้จกั ลิ มลองรสชาติอนั หลากหลาย ชีวิตก็จะเบิกบานมีความสุข มนั เป็นธรรมดาทีใครๆ ก็อยากจะใหค้ นอืนมาช่วยแบ่งเบาความทุกขข์ องตนเอง ในขณะ ทีเวลามีความสุข กลบั ไม่อยากใหใ้ ครเขา้ มามีเอียว แถมยงั กลวั คน อืนจะรู้หนทางดีๆ ทีทาํ ใหช้ ีวิตมีความสุข กลวั คนอืนจะมาแยง่ ของดีกบั ตน กลวั คนอืนจะไดด้ ีเกินหนา้ ความอิจฉา ความกลวั ทาํ ให้ตอ้ งคิดแผนกโลบายปกปิ ดบิดเบือน เสียเวลา เสียพลงั งาน มากมาย อนั ทีจริง เราควรแยกแยะใหช้ ดั เจนว่า ในชีวิตของเรา มีเรือง อะไรบา้ งทีควรเกบ็ ไวเ้ ป็นความลบั รู้คนเดยี ว สมั ผสั คนเดียว อะไรบา้ งทีไม่จาํ เป็นตอ้ งเก็บลบั แต่ควรจะเผยแพร่ตอ่ สาธารณชนให้มากทีสุดเท่าทีจะทาํ ได้เพือทีทกุ คนจะไดม้ ี ความสุขเหมือนๆกบั เรา อยา่ งเช่น เรามีเคลด็ วิชาต่างๆ มากมาย แทนทีจะเก็บไวร้ ู้คนเดยี ว กบ็ อกเพือนๆ เสีย พวกเขาจะไดเ้ รียน หนา้ 136 จาก 136

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา เก่ง รู้จกั รักษาสุขภาพใหแ้ ขง็ แรง เช่นนี สงั คมของเราก็จะมี บรรยากาศดีเยยี มในโลกยคุ ขอ้ มลู ข่าวสารนี เราจะตอ้ งเรียนรู้การ ทาํ งานร่วมกบั ผอู้ ืน ตอ้ งรู้จกั แบ่งปัน รู้จกั รับผิดชอบร่วมกบั ผอู้ ืน ใครมีขอ้ ดีอะไรกเ็ ก็บรบั ไว้เรามีจุดออ่ นขอ้ บกพร่องอะไร ก็แกไ้ ข เสีย การแบ่งปัน การ่วมทกุ ขร์ ่วมสุข เป็นภมู ิปัญญาอยา่ งหนึงในการ ดาํ เนินชีวิตของมนุษย์ ทงั ยงั เป็นศาสตร์และศิลป์ ทงี ดงาม ผทู้ ีไม่ รู้จกั ศาสตร์และศิลป์ แขนงนี ก็จะมีชีวิตอยอู่ ยา่ งเปลียวเหงาเศร้า สร้อย CR.สว่างอยา่ งเซน โดย สุภาณี ปิ ยพสุนทรา หนา้ 137 จาก 137

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ผพี ิการ ครังหนึง ท่านฮุ่ยเหวยนงั สมาธิอยใู่ นถาํ ผหี วั ขาดตนหนึงหิ วหวั ของตวั เองเขา้ มาวิงวอนท่านฮุ่ยเหวยว่า “พระอาจารย์ช่วยขา้ ดว้ ย หวั ขา้ ขาดไป ขา้ ไม่มีหวั ” หากคนทวั ไป เห็นผเี ขา้ คงจะตกใจสิ นสติแต่ท่านฮุ่ยเหวยกลบั นงั นิงไม่มีทีท่า หวาดกลวั แมแ้ ต่นอ้ ย ท่านกล่าวว่า “ไม่มีหวั ก็ดีแลว้ จะไดไ้ ม่ตอ้ งปวดหวั ” ผหี วั ขาดไดย้ นิ เช่นนนั ก็หายวบั ไปทนั ที อีกครังหนึง ผตี วั ขาดตนหนึงเขา้ มาวอนขอท่านฮุ่ยเหวยใหช้ ่วย ท่านฮุ่ยเหวยพูดว่า“ไม่มีตวั ก็ดีแลว้ จะไดไ้ ม่เจบ็ ปวดจากโรค กระเพาะ ลาํ ไส้ ตบั ไตไส้พงุ ” ผีไม่มีตวั ไดย้ ินเช่นนนั กห็ ายตวั ไปทนั ที ต่อมา เปรตไม่มีปากเขา้ มาวอนขอท่านฮุ่ยเหวยใหช้ ่วยท่านฮุ่ย เหวยกล่าวว่า“ไม่มีปากก็ดีแลว้ จะไดไ้ ม่เกิดเรืองเกิดราว เนืองมาจากปากพล่อย ปากเสีย พดู มาก” หนา้ 138 จาก 138

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ต่อมา ผีมือขาดเขา้ มาวอนขอท่านฮุ่ยเหวยใหช้ ่วยท่านฮุ่ยเหวย กล่าวว่า“ไม่มีมือก็ดีแลว้ จะไดไ้ ม่ตอ้ งไปชกต่อย ตีชงิ วิงราวใคร” ไม่ว่าผอี ะไรปรากฏตวั ตรงหนา้ ท่านฮุ่ยเหวยก็จะพูดให้ผพี วกนนั สลายตวั หายวบั ไป แง่คิด ทุกคนตอ้ งการความเห็นใจ ในโลกนีไม่มีผี และยิงไม่มีผีพิการ แต่คนสิ หามนุษยส์ มบูรณ์ไม่ไดเ้ ลย บางคนพิการทางกาย แต่ส่วน ใหญ่พิการทางใจ เราเจอคนพิกลพิการตลอดเวลา บางทีแค่หนั หลงั กลบั ก็เจอแลว้ เราเตรียมตวั เตรียมใจรับมือกบั คนพิกลพิการ เหล่านนั อยา่ งไรดี อดมั สมิธ กล่าวว่า พืนฐานแห่งอารยธรรมคือความเห็นอกเห็นใจ ถา้ หากมนุษยเ์ ราขาดซึงความเห็นอกเห็นใจแลว้ ไซร้ มนุษยก์ ็จะ ไม่ไวว้ างใจซึงกนั และกนั ตกลงไปในเหวนรกแห่งศึกสงคราม คนพิการ มกั จะไวตอ่ ความรักมากกว่าคนทวั ไป พวกเขาใชเ้ วลา อนั จาํ กดั ฐานะอนั จาํ กดั เก็บสะสมเมลด็ พนั ธุ์แห่งความรัก คาํ พูด หนา้ 139 จาก 139

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา อนั อบอุ่น ความรักความเอาใจใส่ การให้กาํ ลงั ใจ ความช่วยเหลือ ของญาติมิตร จะหยงั รากฝังลึกอยใู่ นหวั ใจของพวกเขา ทาํ ให้พวก เขาเติบใหญ่ขึนมาเป็นตน้ ไมใหญ่ ใหร้ ่มเงาและหล่อเลียงสงั คม เป็ นการตอบแทน หนา้ 140 จาก 140

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ขโมยครังเดียวก็พอ กลางดึก ท่าสืออไู ดย้ ินเสียงก๊อกแก๊กดงั อยใู่ นหอ้ ง จึงร้องถาม ขึนมาว่า “สว่างแลว้ รึ” ชายแปลกหนา้ ตอบว่า “ยงั เพิงจะเทียงคืน” ท่านสืออคู ิดในใจว่า ชายแปลกหนา้ คนนีแปลกมาก สามารถเดิน ในความมืดมิดของคาํ คืน อาจจะเป็นยอดฝีมือ หรือไม่ก็พระ อรหนั ตค์ ิดเช่นนีแลว้ จึงร้องถามไปว่า ท่านสืออู “เจา้ เป็นใครกนั แน่” หวั ขโมย “หวั ขโมย” ท่านสืออู “ออ้ ...ขโมยดอกหรือ เจา้ ขโมยมากีครังแลว้ ” หวั ขโมย “นบั ครังไม่ถว้ น” ท่านสืออู “ทุกครงั ทีขโมย มีความสุขไดน้ านเท่าไหร่” หวั ขโมย “ตอ้ งแลว้ แต่มูลค่าของของทีขโมยมาได”้ ท่านสืออู “ครังทีมีความสุขทีสุด สุขไดน้ านแค่ไหน” หวั ขโมย “ก็ไม่กีวนั หลงั จากนนั ก็ไม่มีความสุขอีกแลว้ ” ท่านสืออู “ทีแทก้ ็โจรกระจอก ทาํ ไมไม่ขโมยเยอะๆ ครังใหญ่ๆ สกั ครังล่ะ” หวั ขโมย “ทีแทก้ ็พวกเดียวกนั ดอกหรือ เจา้ ขโมยมากีครังแลว้ ” หนา้ 141 จาก 141

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ท่านสืออู “ครังเดียว” หวั ขโมย “แค่ครังเดียวดอกหรือ” ท่านสืออู “ใช่ แค่ครังเดยี ว แต่มีความสุขเสพไม่สิ นทงั ชีวิต” หวั ขโมย “เจา้ ขโมยอะไรมา สอนขา้ ไดไ้ หม” ไอน้ ีไง เจา้ รู้จกั ไหม” ท่านสืออชู ีไปทีหวั สมองของตนเอง แลว้ พดู ต่อไปว่า“ในนีมีขุมทรัพยส์ มบตั ิอนั ลาํ ค่า เจา้ อุทิศชีวิตให้กบั ไอ้ เจา้ นีแลว้ เจา้ จะไดป้ ัญญากบั สจั ธรรม เป็นของวิเศษทีใชไ้ ปชวั ชีวิตก็ไม่หมดไม่สิ นแบบนี เขา้ ใจยงั ” หวั ขโมย “คลา้ ยๆ จะเขา้ ใจ แต่ก็คลา้ ยๆกบั ว่าไม่เขา้ ใจ” ต่อมา หวั ขโมยคนนีก็กลายเป็นศิษยข์ องท่านสืออู บวชเป็นพระ เซนชวั ชีวิต หนา้ 142 จาก 142

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา โยนทิ งเสียบา้ ง ชายหนุ่มผเู้ ฉลียวฉลาดคนหนึง เขามีความเจริญกา้ วหนา้ ในทุก ดา้ น แต่ยงั ห่างไกลจากความเป็นนกั วิชาการทีมีความรู้อนั ลาํ ลึก สร้างความห่อเหียวแก่เขาไม่นอ้ ย จึงไปปรึกษาพระอาจารยเ์ ซน ท่านหนึง พระอาจารยพ์ ดู ว่า “เราไปปี นเขากนั เถิด ไปถึงยอดเขา เจา้ จะ เขา้ ใจเองแหละว่าควรทาํ อยา่ งไร” ภเู ขาลกู นนั เตม็ ไปดว้ ยเพชรนิลจินดา น่าเยา้ ยวนเหลือเกิน เขาอด ใจไม่ไหว เดินไปเจอกอ้ นหินสวยๆ นาํ งามๆ เขา้ ก็เกบ็ ใส่เป้ หลงั เพียงครู่เดียว เป้ หลงั ก็แอ่นตุง และเขาก็แทบจะเดินต่อไปไม่ไหว “อาจารย์ เดินชา้ ๆ หน่อย ขา้ เดินไม่ไหวแลว้ ” เขาโอดครวญ” “ก็แบกมาเสียเยอะแยะแบบนนั ” พระอาจารยเ์ ซนพดู ยิ มๆ “กลบั กนั เถอะ ไม่ขึนเขาแลว้ ” ชายหนุ่มวิงวอน “ตงั ใจว่าจะขึนใหถ้ ึงยอดเขาไม่ใช่หรือ” พระอาจารยแ์ หย่ ชายหนุ่มเหมือนจะคิดได้จึงถามว่า “ขา้ ควรทาํ อยา่ งไร” “เจา้ คิดว่าควรทาํ อยา่ งไรล่ะ” พระอาจารยย์ อ้ นถาม “ปล่อยวาง” ชายหนุ่มตอบ หนา้ 143 จาก 143

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “แลว้ ทาํ ไมไม่ปล่อยวางล่ะแบกกอ้ นหินหนกั ๆ ปื นขึนเขา ทาํ อยา่ งนนั ทาํ ไม” พระอาจารยส์ อน แง่คิด ทิ งได้เป็นความงามอยา่ งหนึง เพชรนิลจินดาทีเรียงรายอยตู่ ามทาง ความรู้ทีกวา้ งใหญ่ไพศาล กิเลสตณั หาทียวั ยวนใจคน... เหล่านีลว้ นเป็นอปุ สรรคในชีวิตของ คนเรา ถา้ หากจดั การไดไ้ ม่เหมาะสม อยากไดใ้ คร่มีมากเกินไป โลภเกินไป หลงเกินไป ชีวิตกจ็ ะเตม็ ไปดว้ ยภาระ หากเราเก็บทกุ สิงทุกอยา่ งไว้ไม่ยอมทิ งเสียบา้ งมนั ก็เหมือนคนทีกินเขา้ ไปแลว้ ไม่ยอมขบั ถ่าย แบบนนั ไม่ถึงครึงเดือนมหี วงั ตาย “ทิ งได”้ เป็นคาํ ทีงดงามนกั ตอ้ งทิ งก่อนแลว้ ก็จะได้จริงๆแลว้ เวลาทเี รา “ได”้ เราก็กาํ ลงั “สูญเสีย” ตอ้ งรู้จกั ปลอ่ ยวาง ทิ งได้ชีวิตทีมีเวลาอนั จาํ กดั จึงจะแขง็ แรง สวย สดงดงาม หนา้ 144 จาก 144

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา กามคณุ 5 รูป รส กลินเสียง และสมั ผสั คุณสมบตั ิอนั กลอกกลิ งละทิ งเสีย กามารมณ์ แปลว่า อารมณ์ทีน่าใคร น่าปรารถนา หมายถึง กามคุณ 5 ประการ ไดแ้ ก่ รูป เสียง กลินรส สมั ผสั ของ 5 อยา่ งนี มนุษย์ หลงใหลกนั มากทีสุดและง่ายทีสุด เพราะมนั มีเสน่ห์อยา่ งรูป งามๆ เหมือนอยา่ งในนิทานจีนเรืองหนึง ซึงนายแพทยต์ นั ม่อ เซียงเล่าเอาไวว้ ่า “ในประเทศจีนนนั มีพระรูปหนึง ท่านอยใู่ นป่ า ท่านเป็นนกั ปฏิบตั ิเคร่งครัดศีลวินยั ท่านมีศิษยค์ นหนึง ท่านนาํ มาเลียงตงั แต่ เลก็ ๆ เดก็ คนนนั ไม่มีพ่อแม่ อยกู่ บั พระ เดก็ คนนนั พออายไุ ด้16- 17 ปี อาจารยก์ ็คิดว่าลกู ศิษยข์ องเราจะบวชเป็นเณรเป็นพระได้ ไหม แต่ก็ไม่ทราบอปุ นสิ ยั ชาติก่อนมนั จะดีแค่ไหน เพราะ พระองคน์ นั ยงั เป็นพระธรรมดา ไม่ใช่พระอริยบคุ คล เพราะพระ อริยบคุ คลท่านรู้ไดโ้ ดยไม่ตอ้ งทดสอบ แต่ท่านเป็นพระทีดี ท่านก็พาเดก็ คนนีเขา้ ไปในเมือง พอเขา้ ไปในเมือง เดก็ คนนีเห็น อะไรก็ซกั ถาม เพราะตงั แต่เลก็ ยงั ไม่เคยเขา้ ไปในเมอื งเลยไม่รู้ อะไร ยงั ไม่เคยพบปะกบั ใครเลย เห็นถนนหนทาง ตึกอาคาร ก็ หนา้ 145 จาก 145

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ถามทุกอยา่ ง อาจารยก์ ็บอกให้ทกุ อยา่ ง เดินไปๆ ก็พบผหู้ ญิงสาวคนหนึง อายรุ ุ่นเดียวกบั เดก็ คนนี เดก็ คน นนั ก็ถามว่า “อาจารยค์ รับอาจารย์ นีอะไร?” อาจารยต์ อบว่า “นีเสือนะ ดรุ ้ายทีสุด ใครเขา้ ใกลก้ ็ตาย” เดก็ คนนนั ก็เฉย อาจารยพ์ าเดก็ เทียวรอบเมือง พอกลบั ไปถึงวดั ใน ป่ า เดก็ คนนนั นอนไม่หลบั ทงั คืน อาจารยก์ ็สงสยั ถามว่า “วนั นีฉนั พาเธอไปในเมือง ไดเ้ ห็นสิงของทุกสิงอยา่ งอยากได้ อะไรหรือเปล่า คิดถงึ อะไรหรือเปล่า” เดก็ คนนนั ก็ตอบอาจารยว์ ่า “อาจารยค์ รับ ผมไม่อยากไดอ้ ะไร ไม่คิดถึงอะไร ผมอยากไดเ้ สือ คิดถึงเสือครบั ” ทีนีอาจารยก์ ็ทราบดวี ่า ยงั ไม่มีอปุ นิสยั เป็นนกั ปฏิบตั ิ คือถา้ เป็น เดก็ ทีชาติก่อนเป็นนกั ปฏิบตั ิก็คงไม่เป็นแบบนี หนา้ 146 จาก 146

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เรืองกามนีเป็นตวั ขวางกนั มิใหบ้ รรลธุ รรมชนั สูง ท่านเรียกกิเลส ตวั นีว่า กามฉนั ทะ ความพอใจในกามคณุ หลงใหลในกามารมณ์ แมพ้ ระอริยบุคคล ขนั โสดาบนั ก็ยงั ละไม่ได้อยา่ งนางวิสาขามหา อบุ าสิกาผยู้ ิงใหญ่สมยั พุทธกาลก็ยงั ละไม่ไดเ้ หมือนกนั หนา้ 147 จาก 147

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา รากฐานแห่งความดีงาม อยทู่ ีความสุภาพอ่อนโยน ผมมีเพือนคนหนึง เขาเป็นคนสุภาพมาก เวลาเขา้ หาผใู้ หญ่หรือ ในเวลาติดต่องานกบั ผอู้ ืน ใครๆ เห็นตอ้ งชมเขา เคยถามเขาว่า ทีทาํ ออ่ นนอ้ มอยา่ งนนั เนีย ทาํ เพราะเป็นนิสยั หรือ ทาํ เพือผลประโยชน์อยา่ งอืน เขาบอกว่า มนั เป็นนิสยั ทาํ อยา่ งนีมา ตงั นานแลว้ สงั เกตดูกิริยาสุภาพอ่อนโยนต่อผอู้ ืนนนั มีผลดีมากในการติดต่อ สมั พนั ธ์กนั ช่วยใหไ้ ม่เกิดการกระทบกระทงั กนั ระหว่างบคุ คล และงานก็เดินเจริญดี ในมงคลสูตรกล่าวไวว้ ่า ความอ่อนนอ้ มถ่อมตนเป็นมงคลของชีวิต ส่วนความเยอ่ หยิงถือดี ยอ่ มทาํ ใหเ้ สียคน เสียมิตร และแตกสามคั คี ความสุภาพอ่อนโยน หรือความอ่อนนอ้ มถ่อมตน ทาํ ไมเซนจึง บอกว่าเป็นรากฐานแห่งความดีงาม ก็เพราะว่าเมอื เรากระการ อ่อนนอ้ มนนั มือเรานอ้ มไปหาเขา หวั เราโคง้ ลงตวั เรายอ่ ลงเลก็ เหมือนเดก็ ๆ โดยทีหวั ใจของเราก็นอ้ มไปแลว้ ดว้ ย หนา้ 148 จาก 148

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา การกระทาํ อยา่ งนี ช่วยลดตวั กู – ของกู ลดทิฏฐิและมานะไดด้ ี ทีเดียว เพราะทฏิ ฐิมานะของคนนนั แรงมาก เมือขึนถึงขีดสุดแลว้ เป็นไม่ยอมใคร หากใครทาํ ตรงนีได้ ก็เท่ากบั ไดว้ างรากฐานแห่ง ความดีงามในชีวิตของตนแลว้ เป็นความดีขนั ลึกทีอาจบรรลธุ รรม ได้ อนึง ความสุภาพอ่อนโยนนนั มีความหมายรวมไปถึงการไม่ อวดอา้ งความดีของตนต่อผอู้ ืนดว้ ย ถา้ ใครเขาอยากจะรู้ก็ให้เขารู้ เอง เราไม่ตอ้ งไปโฆษณา ตวั เรารู้อยผู่ เู้ ดียวก็พอแลว้ และบางทีตวั เราไม่รู้ไดก้ ็ยงั จะดี มนั จะไดไ้ ม่เยอ่ หยิงอยใู่ นใจ คาํ สอนของอาจารยเ์ ซนจิสุ ประทบั ใจผมจริงๆ หนา้ 149 จาก 149

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ตดั ใจยกให้ พระอาจารยช์ อบดอกกลว้ ยไมม้ าก ทีวดั ปลกู ดอกกลว้ ยไมเ้ ป็น ร้อยๆ ชนิด นอกจากสวดมนตแ์ ลว้ กจ็ ะปลกู ดอกกลว้ ยไม้ คนอืน บอกว่าดอกกลว้ ยไมเ้ ป็นชีวิตของอาจารย์ วนั หนึงอาจารยม์ ีธุระตอ้ งออกไปขา้ งนอกอาจารยส์ งั ใหล้ กู ศิษย์ ลดนาํ ใหด้ อกไม้ แต่ลกู ศิษยไ์ ม่ไดร้ ะวงั ทาํ กระถางตกทีพืน ทาํ ให้ ดอกไมต้ ายไปลกู ศิษยต์ กใจ กลวั มาก ถา้ อาจารยก์ ลบั มาเห็น ดอกไมต้ ายไป ตนตอ้ งตายแน่ๆ เณรคิดเอง เมืออาจารยก์ ลบั มา ไดร้ ู้เรืองนี ไม่โกรธลกู ศิษยก์ ลบั พูดว่า “อาตมาชอบดอกไมเ้ พราะใชม้ าทาํ บุญ อีกหนึงทาํ ใหส้ ิงแวดลอ้ ม ของวดั ดีขึน ไม่ใช่ปลูกมาเพือโกรธ” ทุกสิงทกุ อยา่ งเปลียนแปลงเสมอไม่ว่าจะเป็นสิงทีเราชอบ หรือไม่ชอบ เราก็อยา่ หวั แขง็ ไม่ยอมตดั ใจยกให้ หนา้ 150 จาก 150