ธรรมะ

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ความมีหน้ามตี าและชือเสียง มีพระอาจารยท์ ่านหนึง เมือยา่ งเขา้ สู่วยั ชรา จึงคิดจะหาผสู้ ืบทอด เป็นเจา้ อาวาสต่อไป วนั หนึงพดู กบั ศิษยส์ องคนซึงหมายตาไว้ แลว้ ว่าจะใหค้ นใดคนหนึงเป็นผสู้ ืบทอดตอ่ ไป ศิษยค์ นหนึงชือว่าฮุ่ยหมิง อีกคนหนึงชือว่าเฉิงเหยยี น “พวกเจา้ สองคนหากใครมีความสามารถปี นจากหนา้ ผาของหลงั วดั ขึนไปขา้ งบนได้ คนนนั จะไดเ้ ป็นเจา้ อาวาสต่อไป” ศิษยท์ งั สองจึงเดินไปทีหนา้ ผา หนา้ ผานนั สูงชนั และมีแง่งหิน ขรุขระตลอดทงั หนา้ ผา ฮุ่ยหมิงซึงมีร่างกายทีแขง็ แรงกว่า มีความ มนั ใจในตวั เองอยา่ งเตม็ เปี ยม แต่ก็ปี นขึนไปไดไ้ ม่นานก็ลืนตก ลงมา เขาจึงเพิมความระมดั ระวงั ในการปี นมากขึนแต่ทีสุดก็ลนื ไหล ตกลงมาอีกแต่ไม่ว่าจะตกลงมาจนบอบชาํ ไปหมดแต่เขาก็ไม่ ทอ้ แท้ แมจ้ ะตกลงมาอีกหลายครัง แต่ทีสุดเขาก็รวบรวมพลงั ทีมี หนา้ 451 จาก 451

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา อยปู่ ี นขึนไป แต่เมือปี นไดค้ รึงทางกร็ ู้สึกหมดแรง และบริเวณนนั ก็ไม่มีทีทีจะใหห้ ยดุ พกั ได้ทีสุดก็พลดั ตกลงมาอีก คราวนีตกลงมา ศีรษะกระแทกถูกกอ้ นหิน จนสลบแน่นิงไป ฝ่ ายเฉิงเหยยี น ขณะทีเริ มตน้ ก็เหมือนกบั ฮุ่ยหมิงพยายามใชแ้ รง อยา่ งมากมายในการปี น แต่ก็ตอ้ งปี นแลว้ ลืนไหลลงมาหลายครัง ครังหนึงขณะทปี ี นอยกู่ ลางหนา้ ผาแลว้ มองลงไปขา้ งล่าง แลว้ ก็ ตดั สินใจลงมาทีดา้ นล่าง ปัดเสือผา้ ทีเลอะดินทรายออก แลว้ เดิน ไปทีลาํ ธาร แลว้ เดินทวนกระแสนาํ ขึนไป ผา่ นป่ าเขา แลว้ ไม่ตอ้ ง เปลืองแรงแต่อยา่ งใด ก็ไปถึงยอดเขาได้ เมือเขาเดินมาหาพระอาจารย์ ทุกคนก็นึกว่าจะตอ้ งถกู พระอาจารย์ ต่อว่าอยา่ งแรงว่ารักตวั กลวั ตาย ใจไม่กลา้ แลว้ ยงั อ่อนแอ แลว้ ก็ถกู ขบั ไล่ออกจากสาํ นกั ไปแต่พระอาจารยก์ ลบั พดู ว่าให้ เฉิงเหยยี น ดาํ รงตาํ แหน่งเป็นเจา้ อาวาสต่อไป ทุกคนต่างมองหนา้ กนั ไปมา ไม่เขา้ ใจความหมายว่าเพราะอะไร หนา้ 452 จาก 452

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เฉิงเหยยี นเลยอธิบายใหศ้ ิษยร์ ่วมสาํ นกั ฟังว่า หนา้ ผาทีอยหู่ ลงั วดั ไม่สามารถจะปี นขึนไปได้แต่เมือมองจากกลางหนา้ ผา ก็จะเห็น ทางเลก็ ๆทีจะเดินขึนไปไดพ้ ระอาจารยม์ กั พูดบอ่ ยๆว่า “ผมู้ ีปัญญาจะสามารถเปลียนแปลงไดต้ ามสภาพแวดลอ้ ม ผรู้ ู้จะ เดินเกมไปตามเหตุ” นีเป็นการสอนใหพ้ วกเรารู้จกั ยืดหยนุ่ และเปลียนแปลงไดไ้ ปตาม เหตุการณ์เฉพาะหนา้ พระอาจารยพ์ ยกั หนา้ ดว้ ยความพอใจพูดว่า “หากเป็นผอู้ ยากได้ หนา้ อยากไดช้ ือในจิตก็จะมีแต่ทางตนั ของหนา้ ผา ฟ้ าไม่ไดว้ าง กรงขงั ไว้ แต่จิตเราสร้างกรงขงั ไวเ้ อง ในกรงขงั แห่งความอยากมี ชือเสียง แยง่ ชิงกนั อยา่ งลาํ บากยากเยน็ อยา่ งเบาก็แคเ่ กิดความ ทุกขก์ งั วล อยา่ งหนกั อาจจะตอ้ งบาดเจบ็ และอยา่ งหนกั อาจจะ ตอ้ งร่วงหล่นลงจนร่างเละ” หลงั จากนนั พระอาจารยก์ ็ใหบ้ าตรและจีวรแก่เฉิงเหยยี นและพูด กบั ทุกคนว่า หนา้ 453 จาก 453

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “การปี นหนา้ ผา เป็นการทดสอบสภาพจิตของพวกเจา้ ไม่ให้ หลง-วนเขา้ ไปอยใู่ นตาข่ายแห่งชือเสียงเกียรตยิ ศ ในจิตทีไม่กงั วล สิงใดสามารถเดินไปตามครรลองทีเป็นไปได้ คือคนทีขา้ ปรารถนา\" หนา้ 454 จาก 454

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา อิทธิฤทธิปาฏหิ าริย์ มีพระอาจารยท์ ่านหนึง สร้างวดั ใกลๆ้ กบั สาํ นกั ของท่านนกั พรต ท่านหนึงนกั พรตท่านนนั ไม่ตอ้ งการให้เขตละแวกนนั มีวดั เลย เสกเวทยม์ นตค์ าถาใชเ้ หล่าภตู ิผปี ี ศาจมารังควานภิกษทุ ีอยใู่ นวดั อยเู่ นืองๆ เพอื ให้ภิกษเุ หล่านนั หวาดกลวั ไม่กลา้ ทีจะอยทู่ ีวดั นีอกี ต่อไป ไม่นานเหล่าพระและสามเณรลว้ นหวาดกลวั และยา้ ยหนี กนั ไปหมด เหลือแต่พระอาจารยอ์ ยทู่ วี ดั นีเพียงผเู้ ดยี วถึงสิบกว่าปี ทีสุดเวทยม์ นตค์ าถาของนกั พรตท่านนนั ถกู นาํ มาใชจ้ นหมดสิ น พระอาจารยก์ ็ยงั ไม่ยอมยา้ ยไปไหน นกั พรตรู้สึกหมดหนทางทีจะ ต่อกรดว้ ยแลว้ จึงยา้ ยหนีไปเอง หลงั จากนนั มีผถู้ ามพระอาจารยว์ ่า นกั พรตมีวิชาคาถาอาคมแก่ กลา้ ท่านชนะเขาไดอ้ ยา่ งไร? พระอาจารยต์ อบว่า อาตมาไม่มี อะไรทจี ะชนะพวกเขาได้ แต่ถา้ หากจะใหพ้ ูดจริงๆแลว้ มีเพียงคาํ เดียวว่า “ไม่มี” หนา้ 455 จาก 455

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ซึงพวกเขาเปรียบเทียบไม่ได”้ “คาํ ว่า “ไม่มี” จะไปชนะเขาไดอ้ ยา่ งไร?” “พวกเขามีเวทยม์ นตค์ าถา ในขณะเดียวกนั เวทมนตเ์ หล่านนั มี จาํ กดั มีสิ นสุดมีประมาณ มีขอบเขต แต่ของอาตมา ไม่มีคาถา แต่ ไม่มีจาํ กดั ไม่มีสิ นสุดไม่มีประมาณไม่มีขอบเขต อาตมาไม่ตอ้ ง ใชอ้ ะไรยอ่ มจะตอ้ งชนะสิงทีตอ้ งใชอ้ ะไร” หนา้ 456 จาก 456

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา รู้จกั ตวั เอง คนเรา มองเห็นโลก เห็นสรรพสิงเห็นผอู้ ืน แต่ไม่เห็นตนเอง คนเรารู้จกั แบ่งแยก รู้จกั ผอู้ ืน รู้จกั สิงต่างๆแต่ไม่รู้จกั ตนเอง คนเรามองเห็นความผิดพลาดของผอู้ ืน เห็นปมดอ้ ยของผอู้ ืน เห็นความโลภของผอู้ ืน แต่ไม่เห็นความตระหนีของตนเอง เห็นความคิดไม่ดีของผอู้ ืน แต่ไม่เห็นความเขลาของตนเอง คนเราสามารถรู้เรืองราวของโลก ของประวตั ิศาสตร์ ของสงั คม รู้จกั ญาติพีนอ้ ง แต่ไม่รู้จกั ตนเอง คนเราถา้ มองในกระจก จะเห็นหนา้ ตาของตนเอง เห็นความหล่อ ความงามความอปั ลกั ษณ์ แต่มองไม่เห็นในจิตของตนเอง หากมีกระจกบานหนึง สามารถเห็นจิตตนเองได้ ความโลภ โกรธ หลง หนา้ 457 จาก 457

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา อิจฉาริษยา ความเห็นแก่ตวั ความคบั แคน้ คงจะมีหนา้ ตา อปั ลกั ษณ์จนสุดทน ในทางธรรม มกั จะมีคาํ พูดทีกล่าวว่า “รู้จกั โฉมหนา้ ดงั เดิมของตนเอง” แลว้ ใครล่ะจะรู้จกั โฉมหนา้ ทีแทจ้ ริงของตนเองจริงๆ มีคนไม่นอ้ ยทีคอยแต่จะจอ้ งมองส่วนไดส้ ่วนเสีย ความสาํ เร็จ ความผิดหวงั ของผอู้ ืน คอยต่อว่าผอู้ ืนดอ้ ยคณุ ธรรมดอ้ ยการศึกษา แต่ลืมใส่ใจในความคิดของตนเอง ความรับผิดชอบ การดาํ รงชีวิต หากไม่รู้จกั ตนเองและดิ นรนสบั สนไปตลอดชีวิตไม่ประสบ ความสาํ เร็จอะไรสกั อยา่ ง ก็คงจะเป็นทีน่าเสียดายจริงๆ สิงทีน่าเศร้าทีสุดในโลกคือไม่สามารถรู้จกั ตนเอง คนทีไม่รู้จกั ตนเองก็ยากทีจะเขา้ ใจความจริง ยากทีจะไดร้ ับรู้สิงดีๆเป็นเหตุ ให้เกิดอปุ สรรคทีจะเกิดปัญญาในทางธรรม การปฏิบตั ิธรรมก็เป็นการเปิ ดจิตของตนเอง เปิ ดหนา้ การของตนเองออก แยกแยะและวิเคราะห์ตนเองอยา่ ง หนา้ 458 จาก 458

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ตรงไปตรงมา เพือใหร้ ู้จกั ตนเอง การรู้จกั ตนเองเป็นบทเรียนบทใหญ่ทีสุดในชีวิต ไม่อาจทีจะ ละเลยและนิ งดูดายได้ ทีมา จากอินเตอร์เนต็ หนา้ 459 จาก 459

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ปล่อยวางลง ! แล้วเราจะฉุดช่วยเจ้า ครังหนึงมีชายผหู้ นึงมีธุระจาํ เป็นตอ้ งออกไปทาํ กิจทีต่างเมือง ระหว่างทางตอ้ งขึนเขาลงห้วยอยหู่ ลายครัง ไดร้ ับความลาํ บากไม่ นอ้ ย วนั หนึงขณะทีกาํ ลงั ผา่ นหนา้ ผาทีสูงชนั และคบั แคบ ไม่ทนั ไดร้ ะวงั ตวั ก็ตกลงไปในเหว ขณะทีคิดว่า ตวั เองตอ้ งตายแน่นอนแลว้ บงั เอิญมือไปควา้ เถาวลั ยแ์ ถวนนั เอาไวไ้ ด้ แมว้ ่าจะยงั ไม่ตาย แต่ก็ตอ้ งหอ้ ยโตงเตงอยกู่ ลางเหวนนั จะขึนก็ไม่ได้หรือจะลงก็ไม่ไดอ้ ีก ขณะทีลงั เลตดั สินใจไม่ถกู อยนู่ นั ก็ไดเ้ ห็นพระอมิตพทุ ธ ประทบั ยืนอยทู่ ีเหวนนั ท่านมองมาทีชายผูน้ นั อยา่ งเมตตาและปรานี ชายผู้ นนั จึงพูดขึนว่า “ท่านอมิตพุทธผเู้ ปี ยมดว้ ยความเมตตาและปรานี โปรดช่วย ขา้ พเจา้ ดว้ ยเถิด” “ขา้ จะช่วยท่านก็ได้แต่ท่านจะตอ้ งฟังคาํ ทีขา้ พูด ถึงจะช่วยเจา้ ขึน ไปได”้ หนา้ 460 จาก 460

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “มาถึงขนั นีแลว้ ขา้ พเจา้ จะไม่เชือฟังคาํ ทีท่านพูดไดอ้ ยา่ งไร? ไม่ ว่าท่านจะพูดว่ากระไร ขา้ พเจา้ ก็จะฟังท่านทุกคาํ ”ชายคนนนั กล่าว “ดีแลว้ ถา้ อยา่ งนนั เจา้ จงปลอ่ ยมือของเจา้ ทีจบั เถาวลั ยเ์ สีย” ชายคนนนั ไดฟ้ ังแลว้ คิดในใจว่า “ถา้ เพียงแค่ปล่อยมือ ก็ตอ้ งตกลงไปในเหวลึกนนั แน่ แลว้ เมือตก ลงไปแลว้ กระดกู คงจะแหลกเหลวไม่มีชิ นดีแลว้ จะรักษา ชีวิตใหร้ อดไดอ้ ยา่ งไร?” ดงั นนั ชายคนนนั จึงจบั เถาวลั ยไ์ ม่ยอมปลอ่ ย พระอมติ พุทธเห็น ชายผนู้ นั ยงั ยดึ มนั ถือมนั ไม่ยอมปล่อยวาง และยงั หลงอยใู่ นวงั วน แห่งความไม่รู้ จึงไดแ้ ต่แยกจากไป หนา้ 461 จาก 461

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เขยี นตรงกบั เขียนกลบั หัว มีสามเณรท่านหนึงถามพระอาจารยว์ ่า ท่านเคยบอกว่า “การ ปฏิบตั ิธรรมตอ้ งมีจิตทีจะฉุดช่วยผคู้ น และถา้ หากเป็นคนชวั ที ประพฤติชวั จนผิดมนุษยย์ งั จะตอ้ งฉุดช่วยเขาอีกหรือเปล่า?” พระอาจารยไ์ ม่ตอบแต่หยิบกระดาษมาเขียนคาํ ว่า “ขา้ ” แต่เขียนกลบั หวั ไปอยดู่ า้ นล่าง แลว้ ถามศิษยว์ ่า “นีคือตวั อะไร?” สามเณรตอบว่า “เป็นตวั หนงั สือ” “อ่านว่าอะไร?” พระอาจารยถ์ าม อ่านว่า “ขา้ ” สามเณรตอบ “คาํ ว่า “ขา้ ” เขียนกลบั หวั ยงั นบั ว่าเป็นตวั หนงั สือหรือเปล่า?” “ไม่นบั ” สามเณรตอบ “เมือไม่นบั ว่าเป็นตวั หนงั สือ ทาํ ไมเจา้ ถงึ บอกว่าเป็นคาํ ว่า “ขา้ ” “นบั นบั “สามเณรรีบเปลียนคาํ หนา้ 462 จาก 462

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “เมือนบั ว่าเป็นตวั หนงั สือทาํ ไมเจา้ ถึงบอกว่าเขียนกลบั หวั ” เมือสามเณรตอบไม่ได้พระอาจารยจ์ ึงพูดตอ่ ว่า “เมือเขียนใหถ้ กู ก็ เป็นตวั หนงั สือ เขยี นกลบั หวั ก็เป็นตวั หนงั สือ และเจา้ ยงั บอกว่า เป็นคาํ ว่า “ขา้ ” แลว้ ยงั บอกว่านนั เป็นการเขียนกลบั หวั กลบั หาง เป็นเพราะในใจ ของเจา้ รู้ว่าคาํ นนั คือคาํ ว่า “ขา้ ” ดว้ ยเหตุผลเดียวกนั คนดีก็เป็นคน คนชวั ก็เป็นคนสิงสาํ คญั ทีสุด คือเจา้ จะตอ้ งเขา้ ใจถงึ ธรรมชาติของจิตเดิมแท้ เมือเวลาทีเจา้ พบ กบั คนชวั เจา้ ตอ้ งเห็นจิตเดิมแทข้ องเขาดว้ ย ทาํ ใหเ้ ขาสามารถ เขา้ ใจถึงจิตของเขากจ็ ะฉุดช่วยเขาไดไ้ ม่ยาก หนา้ 463 จาก 463

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา อวชิ ชาปรุงแต่งจนเกิดความกลวั ชายหนุ่มคนหนึงคิดจะปลีกวิเวกทีในป่ า เมือถึงยามคาํ คืนทีเงียบ สงดั ก็คิดจะนงั วิปัสสนากรรมฐานขณะทีจะนงั อยนู่ นั ไดย้ ินเสียง ผดิ ปกติขึนเสียงทีไดย้ ินมาจากรอบทิศนนั เหมือนเสียงผีและเสียง สุนขั จิ งจอกเห่าหอนเขารู้สึกขนลุกซู่ขึนมาทนั ทีแต่ก็ไดแ้ ต่อดทน ข่มความกลวั ไว้สกั ครู่กไ็ ดย้ ินเหมือนกบั มีเสียงพดู พึมพาํ ๆไม่ได้ ศพั ท์ เหมือนกบั วิญญาณผดี ิบจะมาเอาชีวิต วินาทีนนั เขารู้สึกทนไม่ไหวต่อไปแลว้ รีบทอ่ งบทสวดในคมั ภีร์ จินกงั สวดไปสวดไปจนถึงยามดึกเมือรู้สึกเพลียจึงคิดจะเขา้ นอน พอถึงวนั รุ่งขึนจึงไดร้ ีบลงจากเขาไป ขณะทีเดินไปกค็ ิดในใจว่า “ขา้ มิใช่จะมาบาํ เพญ็ ภาวนาหรือ? ทาํ ไมความกลวั แค่นีจะสยบลง ไม่ไดแ้ ลว้ จะหลุดพน้ จากวฏั สงสารไดอ้ ยา่ งไร?” ขณะทีลงั เลอยนู่ นั ก็ไดพ้ บกบั ชายตดั ฟื นคนหนึง จึงถามขึนว่า “เจา้ อาศยั อยใู่ นป่ านีหรือ?” “ขา้ เกิดทีนี เมือโตขึนก็หาเลยี งชีพดว้ ยการตดั ฟื น” “แลว้ เจา้ ไม่กลวั หรอกหรือ?” หนา้ 464 จาก 464

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ชายตดั ฟื นหวั เราะแลว้ พดู ว่า “เหมือนกบั คนทีอยใู่ กลท้ ะเล ยงั จะกลวั ทะเลหรอกหรือ?” ชายตดั ฟื นพูดจบแลว้ ก็เดินจากไป ชายหนุ่มนนั เดินต่อไปพลางคิดไปพลาง คนตดั ฟื นไม่กลวั เพราะ เขาเกิดในป่ าแลว้ ก็ไม่เกียวกบั การบาํ เพญ็ ภาวนา ขณะทีคิดเพลิน อยนู่ นั ไม่ทนั ระวงั ไดเ้ ดินชนกบั นายพรานร่างกาํ ยาํ คนหนึง ชาย หนุ่มนนั รีบขอโทษ แลว้ ถามขึนว่า “ท่านมีอาชีพล่าสตั วห์ รือ?” “ขา้ ล่าสตั วม์ ายีสิบสามสิบปี แลว้ ” “ท่านล่าสตั วเ์ วลาไหน?” “ส่วนใหญ่ก็จะเป็ นเวลากลางคืน” “เวลากลางคืนแลว้ ท่านไม่กลวั หรอกหรือ?” ชายหนุ่มถาม “น่าขนั ถา้ หากปอดแหกอยา่ งนนั แลว้ จะเลียงชีพดว้ ยการล่าสตั ว์ ไดอ้ ยา่ งไร?” พูดเสร็จแลว้ นายพรานก็เดินจากไป หนา้ 465 จาก 465

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา และชายหนุ่มนนั ก็หาขอ้ อา้ งให้กบั ตนเองว่า“นายพรานนนั เคย ชินกบั ล่าสตั วใ์ นเวลากลางคืน และไม่เกียวกบั การบาํ เพญ็ ภาวนา ขณะทีจะเดินต่อไป ก็พบกบั สตรีวยั กลางคนคนหนึง เลยเขา้ ไป ถามว่า “ขอถามท่านพีหน่อยว่าทาํ ไมถึงไดข้ ึนเขาตามลาํ พงั แต่เพียงผู้ เดียว” “ขา้ ขึนเขาเพือมาส่งเสบียงและเสือผา้ ให้กบั สามี” “ไม่ไกลจากทีนีหรอกหรือ” ชายหนุ่มถาม “ไกลมาก ตอ้ งเดินอีกสองสามวนั ถึงจะถึง” “แลว้ กลางคืนท่านพกั อยทู่ ีไหน?” “คาํ ไหนก็นอนนนั ” หญิงนนั ตอบ “ท่านไม่กลวั เสียงผีร้องกลางคืนหรอกหรือ?” ชายหนุ่มถาม “กลวั แต่คนทีจะมาปองร้ายเท่านนั กลวั อะไรกบั ผเี ร่ร่อน ดทู ่านก็แต่งตวั ยงั กบั บณั ฑิตหรือว่าท่านไมร่ ู้ว่า คนเราตายแลว้ ก็ กลายเป็นผคี นกบั ผีแมจ้ ะแตกต่าง แต่เมือดงั เดิมแลว้ มีอะไร แตกต่างหรือ? ในวฏั สงสารมีภพไหนทีไม่ใช่คนวนเวียนอยใู่ นนนั หนา้ 466 จาก 466

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา แลว้ คนทีประพฤติตนเป็นคนดี ไหนเลยจะตอ้ งกลวั ว่าผีเร่ร่อนเหล่านนั จะมาเอาชีวิต โบราณท่านว่า “ผทู้ ีมีคุณธรรมสูง แมแ้ ต่ผยี งั เลือมใส” ผแี ละเทพมีแต่จะคมุ้ ครองผทู้ ีประพฤติดี มีหรือจะมาทาํ ร้ายคนทีมีคณุ ธรรม” หญิงนนั พูดจบแลว้ ก็เดินจากไป หลงั จากฟังคาํ กล่าวของหญิงนนั ชายหนุ่มนนั ไดค้ ิด หยดุ ปรุงแต่ง ใหจ้ ิตกลวั อีกเขาตดั สินใจบาํ เพญ็ ภาวนาต่อทีกระท่อมกลางป่ า หนา้ 467 จาก 467

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา มุ่งมันทจี ะเดนิ ต่อไป ทางเดินแห่งชีวิต บางช่วงขรุขระ บางครังราบเรียบ ยามลม้ ลุกคลุกคลาน ตอ้ งลุกขึนมา ยามสะดวกราบรืน ตอ้ งระวงั ตลอดทางเดิน บางครังเจอพายุ เจอฝนกระหนาํ บางครังเจอลมและคลืนทีเรียบสงบ ไม่ว่าจะเป็นสภาพทีเป็นไปธรรมชาติ หรือเป็นเพราะมนุษยเ์ ป็น เหตุให้รู้อยแู่ ก่ใจ เขา้ ใจดว้ ยตนเอง เหตตุ น้ ผลกรรมทงั หมด คอยแต่จะฝึกฝนเรา เมือรู้ว่าผิดแลว้ ตอ้ งตงั ใจแก้แกแ้ ลว้ เริ มตน้ ใหม่ รู้ไดม้ าจากสิงทีเคยหลงอริยะมาจากปุถชุ น ผอู้ ืนทาํ ผิดเป็นเรืองของผอู้ ืน ตนเองทาํ ผดิ ตนเองตอ้ งรับผดิ ชอบ หนา้ 468 จาก 468

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ควรจะเขา้ ใหถ้ งึ แก่นแทข้ องเหตุและผล รู้สาํ นึกใหท้ นั ท่วงที ถา้ เป็นเช่นนนั กรรมทีตามสนอง เมือชดใชห้ มดแลว้ ทกุ ขก์ ็ยอ่ ม ทุเลาผลกรรมเมือสาํ นึกผิดไดแ้ ลว้ ความสะอาดและสงบยอ่ ม เกิดขึนไดเ้ อง ก็จะเป็นอยา่ งคาํ กล่าวทีว่าทนั ทีทีวางมีด(ทีหลงผิด)ลง ก็จะ กลายเป็นพทุ ธะทนั ที หนา้ 469 จาก 469

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หนอนสามตวั ในพุ่มไมใ้ กลร้ ิมคลองแห่งหนึง มีหนอนอยสู่ ามตวั พวกมนั คลานมาจากทีไกลๆแห่งหนึง ตงั ใจจะขา้ มคลองแห่งนี ไปอีกฝังหนึงทีมีดอกไมบ้ านสะพรังอยทู่ วั บริเวณ ตวั ทีหนึงพดู ว่า “พวกเราตอ้ งหาสะพานใหเ้ จอก่อน ถงึ จะคลานขา้ มสะพานไป” ตวั ทีสองพดู ว่า “บริเวณนีเป็นทีรกร้างนอกเมือง ทีไหนจะมีสะพาน? พวกเราสร้างเรือคนละลาํ แลว้ ลอยขา้ มคลองไปดีกวา่ ” ตวั ทีสามพูดว่า “พวกเราเดินทางไกลมาไม่นอ้ ยแลว้ รู้สึกเหนือยเตม็ ทีแลว้ ควรจะพกั ทีนีสกั สองวนั ก่อน” หนอนอีกสองตวั ประหลาดใจ พูดขึนว่า “พกั ก่อนหรือ? ตลกสิ นดี หนา้ 470 จาก 470

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ไม่เห็นหรือว่าฝังนนั มวลนาํ หวานและเกสรดอกไมโ้ ดนผอู้ ืนดดู หมดแลว้ เราต่อสู้และผา่ นอปุ สรรคมาแลว้ เท่าไหร่ เพียงเพอื มา นอนอยตู่ รงนีหรือ?” ขณะทีพูดยงั ไม่ทนั ขาดคาํ ก็มีตวั หนอนคลานขึนไปบนตน้ ไม้ เตรียมตวั จะหาใบไมใ้ บหนึงมาทาํ เป็นเรืออีกตวั หนึงก็คลานไปที ทางเดินริมคลอง เพอื จะหาสะพานขา้ มไปฝังนนั ตวั ทีเหลอื นอนอยใู่ ตร้ ่มไมไ้ ม่ไดข้ ยบั ไปไหน คิดในใจว่า “ดืมนาํ หวานจากเกสรดอกไมย้ อ่ มจะมีความสุขแน่นอน แต่ลมเยน็ ๆทีฝังนีก็น่าจะอยชู่ ืนชมอีกสกั พกั ” คิดแลว้ ก็ก็คลานขึน ไปบนตน้ ไมท้ ีสูงทีสุด ใหใ้ บทีเหมาะๆแลว้ นอนเล่นอยตู่ รงนนั เสียงนาํ ในลาํ ธารกระทบหินทาํ ใหเ้ กิดเสียงแว่วแผว่ มาดงั เสียงดนตรีใบไมโ้ ดนลมออ่ นๆแกว่งไกวไปมาดงั เปลนอ้ ยของ ทารกหนอนตวั นนั นอนหลบั ไปอยา่ งมีความสุข หนา้ 471 จาก 471

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ไม่รู้เวลาลว่ งเลยไปแลว้ เท่าไหร่ และไม่รู้ว่าในความฝัน ตนเอง ฝันเห็นอะไรบา้ ง รู้แต่ว่า เมือรู้สึกตวั ขึนมา เห็นตวั เองกลายเป็น ผเี สือทีสวยงามตวั หนึง ปี กของมนั สวยงามและบางเบา แค่กระพือปี กเบาๆ กบ็ ินขา้ มไป ฝังนนั ไดข้ ณะนนั ดอกไมก้ าํ ลงั บานอยา่ งสวยงาม เกษรทุกดอก ส่งกลินและรสหอมหวานเวลานนั มนั คิดถึงเพือนอีกสองตวั ขึนมา เลยบินวนหาจนรอบก็หาไม่เจอทีแทเ้ พือนสองตวั นนั ตวั หนึงถูกนาํ พดั พาหายไป อีกตวั หนึงเดินจนเหนือยตายไป ในโลกนี ไม่มีพลงั ใดจะเกินไปกว่าพลงั ทเี ป็นไปตามครรลอง ของธรรมชาติไม่มีสิงใดจะน่าหลงใหลเท่าเนือแทๆ้ ของธรรมชาติ แต่ทีน่าเศร้าคือ ความเป็นจริงเช่นนี ในสงั คมแห่งการแก่งแยง่ ชิง ดีชิงเด่นไม่ใช่ว่าทกุ คนจะรับรู้ไดอ้ ยา่ งแทจ้ ริง หนา้ 472 จาก 472

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ออกมาจากใจ ขณะทีพระอาจารยส์ องท่านกาํ ลงั จะเดินทางไปยงั สถานทีแห่ง หนึงพบหิมะขวางทางอยจู่ ึงไม่สามารถเดินขา้ มไปได้จึงไดพ้ กั แรมอยขู่ า้ งทางนนั พระอาจารยท์ ่านแรกวนั ๆนงั เล่นตามสบาย หรือไม่ก็นอนหลบั ไปส่วนพระอาจารยท์ ่านทีสองก็เอาแต่นงั สมาธิ พระอาจารยท์ ่านแรกตาํ หนิท่านทีสองว่าไม่สมควรวนั ๆเอาแต่นงั สมาธิพระอาจารยท์ ่านทีสองชีไปทีหนา้ อกตวั เองแลว้ พดู ว่า “ตรงนีของขา้ พเจา้ ยงั ไม่หนกั แน่นมนั คง คงไม่กลา้ หลอกลวง ตวั เองและหลอกลวงผอู้ ืน ขอพดู ตามความเป็นจริง ตงั แต่บาํ เพญ็ ภาวนามา จิตใจของขา้ พเจา้ ก็ไม่ค่อยสงบมาตลอด” “ถา้ หากเรืองทีพดู เป็นความจริง ท่านลองเล่าเรืองการภาวนามาให้ ฟังทงั หมดถา้ หากทีถกู ทาง ขา้ พเจา้ จะรับรองให้ ถา้ ทผี ิดทางจะ ช่วยชีแนะให้” หนา้ 473 จาก 473

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระอาจารยท์ ่านทีสองจึงเล่าเรืองการภาวนาทีผา่ นมาทงั หมดให้ ฟัง หลงั จากฟังจนจบแลว้ พระอาจารยท์ ่านทีหนึงจึงพูดว่า “ท่านไม่เคยไดย้ ินหรือว่า สิงทีเขา้ มาทางประตูไม่ใช่สิงลาํ ค่าของ ทีบา้ น” พระอาจารยท์ ่านทีสองถามว่า“ต่อไปขา้ พเจา้ ควรทาํ อยา่ งไร?” “ถา้ หากท่านตอ้ งการเผยแพร่พระธรรม ไม่ว่าการพูดหรือการ กระทาํ ตอ้ งเป็นสิงทีออกมาจากใจสามารถยนื หลกั ตงั มนั ตา้ นทานสิงต่างๆได้ หนา้ 474 จาก 474

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา สีทิศก็ล้วนเป็ นภูเขา ชายหนุ่มคนหนึงขณะทีอายไุ ด้27 ปี กล็ ะทิ งตาํ แหน่งอาํ มาตยเ์ ขา้ สู่ร่มกาสาวพสั ตร์ไปเป็นศิษยข์ องพระอาจารยท์ ่านหนึง พระอาจารยม์ อบหนา้ ทีดแู ลสวนผกั ใกลก้ บั บริเวณวดั ฝึกปฏิบตั ิธรรมท่ามกลางการใชแ้ รงงานไปดว้ ย วนั หนึงมีพระในวดั รูปหนึงหลงนึกว่าตวั เองรู้แจง้ แลว้ สามารถลงจากเขาไปธุดงคท์ ่องเทียวไดแ้ ลว้ เลยไปขออาํ ลากบั พระอาจารย์ เพราะการจะลงจากเขา ตอ้ งให้พระอาจารยอ์ นุญาตเสียก่อน “สีทิศก็ลว้ นแต่เป็นภเู ขา เจา้ จะไปทางไหน?” พระอาจารยถ์ าม พระรูปนนั ไม่ทราบความหมายทีแฝงอยใู่ นคาํ เหล่านนั จึงหนั หลงั กลบั วดั ไป หนา้ 475 จาก 475

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ขณะทีเดินไปเรือยเปื อยก็มาถึงแปลงผกั พระทีดแู ลสวนผกั กาํ ลงั ดายหญา้ อยเู่ ห็นหนา้ นิวคิ วขมวดของศิษยพ์ ีจึงถามขึนว่า“ศิษยพ์ ี ท่านทกุ ขร์ ้อนดว้ ยเรืองอนั ใด?” ศิษยพ์ ีจึงเล่าเรืองตงั แต่เริ มตน้ ให้ฟัง พระดแู ลสวนผกั คิดไดท้ นั ทีว่า “สีทิศลว้ นเป็นภูเขาคือ “หนกั และ ยากลาํ บาก ทกุ หนแห่งลว้ นแต่เป็นอุปสรรค” พระอาจารย์ ตอ้ งการทดสอบถงึ ความมุ่งมนั และตงั ใจ แต่ศิษยพ์ ีไม่เขา้ ใจถึงคาํ ชีแนะ เลยพดู ขึนมาว่า “กอไผถ่ ึงขึนมาหนาแน่นอยา่ งไร ก็ไม่อาจขวางนาํ มิให้เลด็ ลอด ผา่ นไปไดภ้ ูเขาถึงสูงอยา่ งไร ก็มิอาจขวางกอ้ นเมฆให้ผา่ นไปได”้ ศิษยพ์ ีผนู้ นั นึกว่าคาํ ตอบนีตอบพระอาจารยแ์ ลว้ พระอาจารยต์ อ้ ง ชมชอบแลว้ อนุญาตให้ลงจากเขาไดเ้ ป็นแน่ แต่เมือพระอาจารย์ ฟังแลว้ ชะงกั สกั ครู่ขมวดคิ วแลว้ จอ้ งมองตาเขมง็ พลางพูดว่า “คาํ ตอบนีเจา้ ไม่ไดค้ ิดขึนมาเองใครเป็นคนช่วยเจา้ คิด?” หนา้ 476 จาก 476

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระรูปนนั รู้ว่าพระอาจารยร์ ู้ความจริงแลว้ จึงเอ่ยถงึ ชือพระทีดแู ล สวนผกั “พระทีดแู ลสวนผกั ต่อไปตอ้ งมีดีแน่ เจา้ ฝึกฝนต่อไปเถิด แมพ้ ระรูปนนั ยงั ไม่ไดเ้ อ่ยถึงว่าจะลงจากเขาเลย แลว้ เจา้ ยงั จะลงจากเขาอีกหรือเปล่า?” หนา้ 477 จาก 477

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ฟังเสียงไข่ไก่ ทีมณฑลเสฉวนมีครอบครัวแซ่หม่าอยคู่ รอบครวั หนึง หาเลียงชีพ ดว้ ยการทาํ กระดง้ สาํ หรับฟัดขา้ วมาหลายชวั คนแลว้ เมือมาถึงรุ่น ลกู ทีชือ “หม่าจ”ู่ หม่าจู่เป็นผทู้ ีมีหนา้ ตาและโหงวเฮง้ ดี ผเู้ ป็นพ่อคิดว่าไม่ สมควรใหล้ ูกทีมีลกั ษณะดีเช่นนีประกอบอาชีพเป็นช่างทาํ กระดง้ ต่อไปจึงพาไปฝากตวั เป็นลูกศิษยข์ องพระอาจารยเ์ ซนชือดงั ท่าน หนึง ยงั อีกเมืองหนึง สองปี ให้หลงั ท่านหม่าจู่ก็สามารถเขา้ ถึงธรรมได้เลยคิดจะ กลบั ไปทีบา้ นเกิดเพือเผยแพร่ธรรมะโปรดเพือนบา้ นและญาติพี นอ้ ง เมือคนในหมู่บา้ นไดข้ ่าวว่ามีพระทีเขา้ ถึงธรรมชนั สูงมา แสดงธรรม จึงสร้างเวทีไวเ้ พือแสดงธรรม พร้อมกบั คอยชะเงอ้ ว่า เมือไหร่พระท่านจะเดินทางมาถึง เมือพระรูปนนั เดินทางมาถึง และทุกคนเห็นว่าเป็นลกู ชายของ ช่างทาํ กระดง้ ทกุ คนกท็ าํ หนา้ สงสยั และไม่เชือว่าท่านจะเขา้ ถึง หนา้ 478 จาก 478

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ธรรมชนั สูง เลยพากนั แยกยา้ ยกลบั ไป ท่านหม่าจู่รู้สึกสงั เวชใจ จนรําพึงออกมาว่า “เรียนธรรมะไม่กลบั บา้ น กลบั บา้ นธรรมะไม่หอม” ท่านเลยตดั สินใจจะไปเผยแพร่ธรรมะต่อทีอืน ขณะทีกาํ ลงั จะ เดินทางต่อไปทอี ืน พีสะใภข้ องเขาวิงมาขอให้เขาแสดงธรรมให้ ฟัง ท่านหม่าจู่ไม่คิดว่าพีสะใภจ้ ะตอ้ งการฟังธรรมจริงๆจึงชีไปที กองกะดง้ แลว้ พดู ว่า “ตงั ใจประกอบอาชีพดงั เดิมของเราดีกว่า อยา่ หาเรืองยงุ่ ยากเลย” แต่พีสะใภข้ องเขายงั ยนื ยนั ทีจะฟังธรรม เมือท่านหม่าจู่เห็นความ ตงั ใจจริงของพีสะใภจ้ ึงพดู ว่า “หยบิ ไข่มาแขวนไว้ทกุ ๆเชา้ และเยน็ ให้แนบหูไปฟังไว้ เมือไหร่ ทีไข่นนั มีเสียง เจา้ ก็จะบรรลธุ รรม” พีสะใภข้ องเขาจึงปฏิบตั ิตามทีเขาสงั ฟังทุกวนั เป็นเดือน เป็นปี แมจ้ ะฟังอยา่ งไรไข่นนั ก็ไม่มีเสียง ชาวบา้ นเห็นเช่นนนั จึงพากนั ด่าว่าท่านหม่าจู่ปฏิบตั ิธรรมนอกรีตสอนพีสะใภป้ ฏิบตั ินอกลู่ หนา้ 479 จาก 479

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา นอกทาง แต่พีสะใภข้ องเขาไม่สนใจเสียงซุบซิบของชาวบา้ น ยงั คงปฏิบตั ิอยา่ งนนั เรือยมา ไม่รู้เวลาผา่ นไปกีปี ขณะทีกาํ ลงั ตงั ใจฟังอยา่ งแน่วแน่ พลนั มีเสียงดงั “แผล่ะ” ไข่ไก่ทีแขวนไวห้ ล่นลงมาแตกวินาทีนนั พีสะใภข้ องเขาก็รู้ ธรรมระดบั หนึง หนา้ 480 จาก 480

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา . จติ ทีเคารพนบนอบ มีชายหนุ่มคนหนึงก่อนทีจะไดม้ าปฏิบตั ิธรรมอยากจะเป็นนกั แกะสลกั พระพทุ ธรูปทีมีชือเสียง จึงไดต้ งั ใจจะมาขอคาํ ชีแนะจาก พระอาจารยท์ ่านหนึง เพือจะไดท้ ราบถึงเรืองราวและรายละเอียด ต่างๆของพระพทุ ธรูป พระอาจารยเ์ มือพบเขาแลว้ กไ็ ม่พูดอะไร เพียงแต่ใหเ้ ขาไปตกั นาํ ทีบ่อขณะทีพระอาจารยเ์ ห็นการกระทาํ ต่างๆเมือเขาตกั นาํ และเท นาํ ออกมาจึงตวาดออกมาดว้ ยเสียงดงั ลนั และไล่เขาออกจากวดั ไป ลกู ศิษยค์ นอืนๆเห็นแลว้ รู้สึกสงสารและเห็นใจ จึงช่วยกนั ขอร้องและวิงวอนใหเ้ ขาอยคู่ า้ งทีวดั สกั คืน แลว้ พรุ่งนีค่อยให้เขา ไป กลางดึก มีผมู้ าเรียกให้เขาไปพบกบั พระอาจารย์ พระอาจารยพ์ ดู ขึนดว้ ยเสียงอนั อ่อนโยนว่า “บางทีเจา้ อาจจะไม่รู้ว่าเมือกลางวนั เจา้ โดนด่าดว้ ยเรืองอะไร ตอนนีจะเฉลยใหเ้ จา้ ฟัง พระพทุ ธรูปเป็นสิงทีผคู้ นเคารพและ หนา้ 481 จาก 481

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา สกั การบูชา ดงั นนั พระพทุ ธรูปทีถกู ผคู้ นกราบไหว้ผทู้ ีจะ แกะสลกั จะตอ้ งมีจิตทีเคารพนบนอบศรัทธาดว้ ยความจริงใจก่อน ถึงจะแกะพระพทุ ธรูปทีน่าเลือมใสศรัทธาออกมาได้ ตอน กลางวนั ขา้ เห็นเจา้ ตกั นาํ หกรดออกมามากมาย แมจ้ ะเป็นส่วน นอ้ ย แต่ก็เป็นสิงทีสวรรคใ์ ห้มาแต่เจา้ เหมือนกบั ไมไ่ ดใ้ ส่ใจกบั เรืองเหล่านี คนทีไม่รู้จกั ถนอมและปล่อยสิงต่างๆไปอยา่ ง ไร้ประโยชน์ จะแกะสลกั พระพทุ ธรูปทีดีไดอ้ ยา่ งไร?” ชายหนุ่มนนั เมือไดค้ าํ ชีแนะจากพระอาจารยร์ ู้สึกซาบซึงและ ขอบพระคณุ พระอาจารยม์ าก และรู้สึกสาํ นึกถึงความผดิ พลาด ของตวั เอง จึงมาขอสมคั รเป็นลูกศิษย์ และทีสุดก็กลายเป็นนกั แกะสลกั พระพุทธรูปทีมีชือเสียงคนหนึง นิทานเซนเป็นเพียงเรืองเล่าบอกตอ่ กนั มา เขามีคมั ภีร์และบทเรียนของเขาอีกต่างหาก หนา้ 482 จาก 482

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา สรรพสิงกับข้าคอื สิงเดียวกัน ครังหนึงพระอาจารยเ์ ซนท่านหนึงพนนั กบั ลูกศิษยว์ ่า ถา้ หากใคร สามารถเปรียบเทียบตวั เองเป็นสิงทีตาํ ทรามทีสุดก็จะเป็นผชู้ นะ อาจารย์ : ขา้ คือลาตวั หนึง ลูกศิษย์ : ขา้ คือกน้ ของลา อาจารย์ : ขา้ คือขีทีอยใู่ นกน้ ของลา ลูกศิษย์ : ขา้ คือหนอนในขีของลา พระอาจารยไ์ ม่สามารถจะเปรียบเทยี บต่อไปไดอ้ ีก จึงถามต่อว่า “เจา้ ทาํ อะไรอยใู่ นข?ี ” “ขา้ หลบร้อนรับความสบายอยใู่ นนนั ” ลกู ศิษยต์ อบ สาํ หรับเราๆท่านๆ ทีๆคิดว่าเป็นสถานทีสกปรกทีสุด แต่สาํ หรับชาวเซนแลว้ มกั จะเป็นทีทอี ยไู่ ดอ้ ยา่ งอิสระสบายๆ เพราะว่าจิตใจของพวกเขาสะอาดและสงบจน ไม่อาจมีสิ งใดเปรี ยบเทียบได้ไม่มีราคีใดๆมาติดเกาะ หนา้ 483 จาก 483

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ดงั นนั ไม่ว่าจะเป็นสถานทีใด ก็เป็นดินแดนแห่งความสะอาดสงบ อยใู่ นสถานทีใดก็สามารถหลดุ พน้ ได้ หนา้ 484 จาก 484

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา สุนัขจงิ จอกกับกระต่าย ขณะทีศิษยแ์ ละอาจารยเ์ ดินทางไปทีแห่งหนึง เห็นสุนขั จิงจอกกาํ ลงั ไล่ล่ากระต่ายอยู่ พระอาจารยพ์ ดู ขึนว่า “ในอดีตพดู ต่อๆกนั มาว่า กระต่ายส่วนใหญ่ทีมีสติดีมกั จะหนีสุนขั จิ งจอกไดพ้ น้ ตวั นีก็ยอ่ มจะหนีพน้ ” “เป็นไปไม่ได้สุนขั จิ งจอกวิงเร็วกว่ากระต่าย” ลูกศิษยต์ อบ “เดียวกระต่ายกจ็ ะหลบหนีพน้ ไดเ้ อง” พระอาจารยย์ งั ยืนกรานว่าได้ “ท่านอาจารย์ทาํ ไมถึงยนื ยนั แน่นอนอยา่ งนี” “เพราะว่า สุนขั จิ งจอกกาํ ลงั ไล่ล่าอาหารมือเยน็ แต่กระต่ายกาํ ลงั วิงหนีเอาชีวิต” พระอาจารยต์ อบ เป็นทีน่าเสียดายว่า คนส่วนใหญ่ปล่อยใหเ้ วลาผา่ นไป อยา่ งสุนขั จิ งจอกล่ากระต่ายจนเวลาลว่ งเลยถงึ วยั กลางคน หนา้ 485 จาก 485

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ออ่ นเปลียเพลียแรงแลว้ กท็ ิ งอาหารมือเยน็ ของตนเอง แมว้ ่าจะมีผวู้ ิงหาอาหารมือเยน็ ได้ก็จะรู้สึกว่าตอ้ งเสีย ค่าตอบแทนอยา่ งมากมายถึงจะล่ากระต่ายมาไดส้ กั ตวั และก็จะรู้สึกหมดแรงออ่ นลา้ คอตก กิริยาท่าทางของผบู้ าํ เพญ็ ภาวนาไม่ควรจะใหเ้ ป็นเหมือนกบั สุข จิ งจอกไลล่ ่ากระต่ายแต่ควรเป็นกระต่ายทีวิงหนีเอาชีวิต ควรจะหนั กลบั มาทีกายใจมุ่งไปขา้ งหนา้ หากไม่ระวงั แมแ้ ต่นิด เดียว กจ็ ะตอ้ งเสียชีวิตและเขา้ ไปอยใู่ นปากของสุนขั จิ งจอก หนา้ 486 จาก 486

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา .ศีล สมาธิ ปัญญา ของสองสํานกั หลงั จากทีสงั ฆปรินายกองคท์ ีห้า ยกบาตรและจีวรให้แก่ท่านเว่ย หล่างแลว้ ท่านชินเชาและศิษยร์ ่วมสาํ นกั กลุ่มหนึงมุ่งไปทางทิศ เหนือสร้างสาํ นกั ขึนมาใหม่ หลงั จากทที ่านเว่ยหล่างหลบหนีจากการไล่ล่าผา่ นไปถึง15 ปี ก็ กลบั มาตงั สาํ นกั ใหม่อยทู่ างใต้ ครังหนึงท่านชินเชาไดใ้ ห้ภิกษรุ ูปหนึงมาฟังการบรรยายธรรม ของท่านเวย่ หล่างเมือท่านเว่ยหลา่ งทราบแลว้ จึงถามภิกษุรูปนนั ว่า “อาจารยข์ องท่านสอนลกู ศิษยว์ ่าอยา่ งไรบา้ ง?” “ท่านอาจารยม์ กั จะสอนเสมอว่า ขณะทีนงั สมาธิตอ้ งประสาน พลงั รวมเป็นหนึงวิปัสสนาสภาวะทีสะอาดและสงบ ตอ้ งหมนั นงั สมาธิวิปัสสนา อยา่ นอนและพกั ผอ่ น ท่านเว่ยหล่างฟังแลว้ พูดตอ่ ว่า หนา้ 487 จาก 487

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “การประสานพลงั รวมเป็นหนึง แลว้ วิปัสสนาไม่ใช่การภาวนาที แทจ้ ริงของเซน แต่กลบั เป็นจุดเสียของการภาวนาแบบเซน เป็นการทรมานร่างกาย การนงั สมาธิตลอดเวลาไม่นอน จะช่วย ใหร้ ู้จกั หลกั ธรรมไดอ้ ยา่ งไร?” แลว้ ท่านเว่ยหล่างก็ถามต่อว่า“ไดย้ ินมาว่า ท่านอาจารยข์ องเจา้ สอนเรืองศีล สมาธิ ปัญญา ไม่รู้ว่าเขาอธิบายความหมายของคาํ เหล่านนั ว่าอยา่ งไร?” “การละเวน้ จากการกระทาํ ชวั ทงั ปวงคือ ศีลการปฏิบตั ิแต่ความดี คือปัญญา การชาํ ระจิตของตนให้บริสุทธิเรียกว่า สมาธิแลว้ ไม่ ทราบว่าท่านสอนลกู ศิษยข์ องท่านว่าอยา่ งไรบา้ ง? “ขา้ ไม่ไดม้ ีวิธีการใดทีแน่นอนในการสอน แต่จะดูตามจริตและ ความสามารถแลว้ ก็ชีแนะจุดบกพร่องเพียงเลก็ นอ้ ย ศีลสมาธิและ ปัญญาในการสอนของขา้ แตกต่างจากอาจารยข์ องเจา้ ” ท่านเว่ย หล่างตอบ หนา้ 488 จาก 488

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “คาํ สอนของอาจารยเ์ จา้ ใชส้ าํ หรับสงั สอนแนะนาํ สานุศิษยแ์ ห่ง สาํ นกั มหายานส่วนคาํ สอนของขา้ ใชส้ าํ หรับสอนสานุศิษยแ์ ห่ง สาํ นกั สูงเลิศ ความสามารถในการเรียนรู้ของคนเราต่างกนั ความไวในการรู้ แจง้ ก็ต่างกนั การแสดงธรรมของขา้ ไม่เคยเหออกไปจากภาวะที แทแ้ ห่งจิตรูปธรรมและสภาวธรรมทงั หลายยอ่ มก่อเกิดมาจาก ภาวะทีแทแ้ ห่งจิตและทงั หมดนนั ก็เป็นผลพวงมาจากการกระทาํ ของจิตทงั นนั นีคือศีล สมาธิ ปัญญา ทีแทจ้ ริง” หนา้ 489 จาก 489

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ขอร้องให้ประตูและรองเท้าให้อภยั ขณะทีพระอาจารยท์ ่านหนึงกาํ ลงั นงั สมาธิอยู่ มีชายคนหนึงผลกั ประตเู ขา้ มาอยา่ งแรง แลว้ ปิ ดประตกู ลบั ไปอีก แลว้ เตะรองเทา้ กระเดน็ ไปแลว้ เปิ ดประตเู ขา้ มาอีก พระอาจารยพ์ ูดขึนว่า “รอเดียวไม่ตอ้ งเขา้ มาก่อน ไปขอให้ประตูและรองเทา้ ใหอ้ ภยั เสียก่อน” “ท่านพดู อะไร? ขา้ เคยไดย้ นิ มาว่า คนของนิกายเซนลว้ นแต่เป็นคนบา้ เมือก่อนเคยนึกว่านีเป็นเพียงคาํ รําลอื คาํ พูดของท่านช่างน่าขนั ทาํ ไมขา้ จะตอ้ งไปขอให้ประตูและรองเทา้ ใหอ้ ภยั ใครจะรบั ได้ และรองเทา้ นนั ก็เป็นของขา้ เอง” “เจา้ ออกไป แลว้ ไม่ตอ้ งกลบั มาอีก เจา้ บนั ดาลโทสะกบั กบั รองเทา้ ไดแ้ ลว้ ทาํ ไมจะขอร้องให้พวกมนั ใหอ้ ภยั ไมไ่ ด้ ตอนทีเจา้ โกรธ เจา้ ไม่ไดค้ ิดแมแ้ ต่นิดเดียวว่าการระบายอารมณ์กบั รองเทา้ เป็ นเรื องทีโง่เขลาทีสุด หนา้ 490 จาก 490

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา หากเจา้ ไปเกียวเนืองกบั ความโกรธได้ ทาํ ไมไม่ไปเกียวเนืองกบั ความรักเกียวเนืองคือเกียวเนือง ความโกรธเป็นความเกียวเนือง ขณะทีเจา้ ปิ ดประตดู ว้ ยความโกรธ เจา้ ก็ไปเกียวเนืองดว้ ยกบั ประตูการกระทาํ ของเจา้ เป็นความผดิ พลาด ไม่ใช่ทางแห่ง คุณธรรมประตูบานนนั ไม่ไดท้ าํ อะไรใหเ้ จา้ เจา้ ออกไปก่อน แลว้ ก็ไม่ตอ้ งเขา้ มา” เหมือนดงั สายฟ้ าฟาดลงมา ชายผนู้ นั เขา้ ใจถึงความนยั ของ ทงั หมด “หากเจา้ บนั ดาลโทสะไดท้ าํ ไมเจา้ ไม่ไปรักละ่ เจา้ ออกไป” แลว้ ชายคนนนั ก็ไปลบู ๆประตู นาํ ตาไหลนองหนา้ เขาไม่ สามารถกดข่มไม่ใหน้ าํ ตาไหลออกมาได้เมือเขาคาํ นบั ขอขมา รองเทา้ เขารู้สึกถึงการเปลยี นแปลงไปทวั สรรพางคก์ ายของ ตนเอง หนา้ 491 จาก 491

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ลมแปดทศิ โหมมาไม่หวนั ไหว ซูตงพอ เป็นอาํ มาตยใ์ หญ่ และเป็นนกั ประพนั ธช์ ือดงั เขียนหนงั สือไวม้ ากมายทงั ทางโลกและทางธรรม มีชือเสียงขจรขจายไปทวั ซูตงพอ เป็นศิษยข์ องพระอาจารยเ์ ซนชือดงั รูปหนึง วนั หนึงคิดจะ แสดงว่าตนปฏิบตั ิถึงขนั ลาํ ลึกแลว้ จึงเขยี นเป็นโศลกว่า คอ้ มหวั คาํ นบั ฟ้ าเหนือฟ้ า แสงเจิดจา้ สาดส่องเหล่าเวไนย ลมแปดทิศโหมมาไม่หวนั ไหว นงั นิงในดอกบวั สีม่วงทอง เขียนเสร็จแลว้ ให้คนรับใชน้ าํ ไปใหพ้ ระอาจารย์ พระอาจารยอ์ ่านแลว้ ก็เขียนใส่ดา้ นหลงั โศลกว่า“ ผายลม “ ( เป็นศพั ทส์ แลงแปลว่า เพอ้ เจอ้ ไร้สาระ) หนา้ 492 จาก 492

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เมือ ซูตงพอ อ่านแลว้ ให้บนั ดาลโทสะยงิ นกั นงั เรือขา้ มฟากไปหาพระอาจารยท์ นั ที พระอาจารยร์ ู้อยแู่ ลว้ ว่า ซูตงพอ ตอ้ งมา จึงสงั ลูกศิษยไ์ วแ้ ลว้ ว่า วนั นีไม่รับแขก ซูตงพอ ยงิ เดือดดาลเพิมขึนไปอีก ถือวิสาสะเดินไปทีห้องพกั พระอาจารย์ ขณะทีกาํ ลงั จะยกมือขึนเคาะประตู เห็นกระดาษแผน่ หนึงติดไวท้ ีหนา้ ประตวู ่า ลมแปดทิศโหมมาไม่หวนั ไหว แต่ลมตดเดียวซดั ท่านมาถึงนี ซูตงพอ เลยรู้สึกตวั และอดขบขนั ตวั เองไม่ได้หลงั จากนนั จึงมีคาํ พงั เพยมาจนถึงทกุ วนั นีว่า “ จงเอาเยียง แต่อยา่ เอาอยา่ ง ซูตงพอ “ เอาเยยี งทีฝักใฝ่ ธรรมะ แตกฉานอภิธรรม แต่อยา่ เอาอยา่ งที การปฏิบตั ิยงั ไปไม่ถึงไหน หนา้ 493 จาก 493

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ร้องไห้ครําครวญ ขณะทีพระอาจารยท์ ่านหนึงธุดงคผ์ า่ นบา้ นของหญิงชราท่าน หนึงสองสามวนั ทีผา่ นมาก็เห็นหญิงชรานงั ร้องไห้อยทู่ ุกวนั จึง เขา้ ไปถามว่า “ทาํ ไมท่านถึงตอ้ งร้องไห้ทกุ วนั มีเรืองทุกขร์ ้อนอนั ใดหรือ? ลองเล่าใหฟ้ ังหน่อยซี เผือจะช่วยเหลืออะไรท่านได”้ หญิงชรานนั เล่าใหฟ้ ังว่า“ขา้ พเจา้ มีลกู สาวสองคน ลกู สาวคนโต แต่งงานไปกบั คนขายรองเทา้ ลกู สาวคนเลก็ แต่งไปกบั คนขายร่ม ขณะทีเป็นหนา้ แลง้ ขา้ พเจา้ ก็คิดถึงลกู สาวคนเลก็ ตอ้ งขายร่ม ไม่ไดแ้ น่นอน ดงั นนั จึงรู้สึกปวดร้าวในใจ แลว้ ขณะทีฝนตก ยอ่ มจะตอ้ งไม่มีลูกคา้ เขา้ มาซือรองเทา้ เป็นแน่ คิดๆแลว้ ขา้ พเจา้ ก็อดร้องไหไ้ ม่ได”้ หนา้ 494 จาก 494

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “ทีแทก้ ็เป็นอยา่ งนีนีเอง เจา้ คิดอยา่ งนีไม่ถกู หรอก” พระอาจารยก์ ล่าว “คนเป็นแม่เป็นห่วงลูกสาว ทาํ ไมจะไม่ถกู ? แมว้ ่าจะรู้ตวั ว่า เป็น ห่วงไปก็ไมม่ ีประโยชน์ แต่ขา้ พเจา้ ก็ควบคุมตวั เองไม่ได”้ “เป็นห่วงลกู สาวนนั ไม่ผิดหรอก แต่เจา้ ทาํ ไมไม่คิดดีใจแทนลกู สาวเล่าลองคิดดู เวลาฝนไม่ตก ร้านรองเทา้ ของลกู สาวคนโต ยอ่ มจะตอ้ งขายดิบขายดี เวลาทีฝนตก ร่มของลกู สาวคนเลก็ ยอ่ ม จะตอ้ งขายดีแน่นอน เจา้ ควรจะดีใจแทนพวกเขาทกุ วนั ถึงจะถูก ทาํ ไมถึงยงั ตอ้ งเศร้าโศกอีก?” หญิงชราไดย้ ินพระอาจารยพ์ ูดอยา่ งนนั รู้สึกโล่งใจและเขา้ ใจ อะไรขึนมาหลงั จากนนั ไม่ว่าจะเป็นหนา้ ฝนหรือหนา้ แลง้ หล่อน ก็ยิ มอยา่ งมีความสุขทกุ วนั หนา้ 495 จาก 495

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา รสชาตขิ องกระบี ชายหนุ่มคนหนึงเป็นลกู ชายของนกั ดาบชือดงั ท่านหนึง พ่อของเขามกั จะตาํ หนิเขาเสมอว่า เขาฝึกฝนกระบีไดไ้ ม่ดี ไม่สามารถเขา้ ถึงวิถีทางแห่งกระบีชนั ยอดได้ แลว้ ตดั ขาดความเป็นพ่อลกู กบั เขา ชายหนุ่มนนั จึงเดินทางไปทีภูเขาแห่งหนึง ซึงเป็นทีอยขู่ องมือกระบีชือดงั ท่านหนึง นกั กระบีชือดงั พดู อยา่ งไม่มีเยอื ใยว่า “เจา้ ไม่อาจทาํ ตามจุดประสงคข์ องขา้ ไดห้ รอก” “หากขา้ หมนั ตงั ใจฝึกฝนตอ้ งใชเ้ วลากีปี ถึงจะกลายเป็นมือกระบี ชนั หนึงได”้ “ตามอายขุ องเจา้ ” หนา้ 496 จาก 496

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “ขา้ รอนานอยา่ งนนั ไม่ได้เพียงแต่ท่านยอมสอนขา้ ขา้ ยอมทนรับ ความลาํ บากทุกอยา่ งเพือใหถ้ ึงจุดหมาย และหากขา้ ยอมเป็นทาส รับใช้ จะตอ้ งใชเ้ วลาเท่าไหร่?” “อาจจะเป็นสิบปี ” อาจารยก์ ระบีชือดงั ตอบ “ท่านพ่อของขา้ อายมุ ากแลว้ ไม่นานขา้ คงตอ้ งกลบั ไปดแู ล ปรนนิบตั ิท่านและหากขา้ เพิมความมานะฝึกฝนใหม้ ากยิงขึน ตอ้ งใชเ้ วลาสกั เท่าไหร่?” “อืม อาจจะเป็นสามสิบปี ” “ท่านพูดอยา่ งนนั ไดย้ งั ไง? เมือกีก็บอกว่าสิบปี ตอนนีก็บอกว่า สามสิบปี ขา้ ไม่กลวั ความลาํ บากอะไร แต่ตอ้ งใชเ้ วลาทีสนั ทีสุดที จะถึงสุดยอดเคลด็ วิชา” “อืม ถา้ อยา่ งนนั เจา้ คงตอ้ งฝึกอีกเจ็ดสิบปี ถึงจะได้ อยา่ งเจา้ เร่งรีบ ทีจะหวงั ผลส่วนใหญ่มกั จะไปไม่ถึงจุดมุ่งหมาย” หนา้ 497 จาก 497

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ในทีสุด ชายหนุ่มนนั ก็เขา้ ใจแลว้ ว่า เป็นเพราะตนเองขาดความ อดทนจึงถกู ปฏิเสธจึงตอบว่า “ก็ได้ขา้ ยอมทาํ ตามแลว้ ” แต่อาจารยน์ นั ก็ตงั กฎไวว้ ่าหา้ มพูดถึงเรืองต่างๆของกระบี และ หา้ มแตะตอ้ งถูกดาบทุกชนิด และให้ทาํ ครัว ลา้ งจาน จดั ทีนอน เก็บกวาดบา้ นและทกุ ทีทวั บริเวณรวมทงั ดูแลสวนดอกไมด้ ว้ ย แลว้ ก็ไม่เคยพูดถึงเรืองการฝึกกระบีเลย สามปี ผา่ นไป ชายหนุ่มนนั ก็ยงั คงทาํ งานหนกั อยอู่ ยา่ งนนั ทุกครัง ทีคิดถึงอนาคตของตนเอง ก็รู้สึกเศร้าใจยงิ นกั ทีเคยตงั ใจไวจ้ ะฝึก กระบีให้ไดด้ ีแต่ไม่เคยไม่เคยไดฝ้ ึกเลยแมแ้ ต่ครังเดียว วนั หนึง ท่านอาจารยค์ ่อยๆยอ่ งไปทางดา้ นหลงั เขา แลว้ ใชก้ ระบี ไมแ้ ทงเขาอยา่ งแรงไปหนึงครัง วนั ทีสอง ขณะทีชายหนุ่มกาํ ลงั สาละวนอยกู่ บั การทาํ กบั ขา้ ว ท่านอาจารยก์ ็ยอ่ งไปแทงดา้ นหลงั อีก หนา้ 498 จาก 498

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หลงั จากนนั ไม่ว่าจะเป็นกลางวนั หรือกลางคืน ชายหนุ่มนนั จะตอ้ งคอยระมดั ระวงั ป้ องกนั ไม่ให้ถูกแทง วนั หนึงยสี ิบสี ชวั โมง หากไม่ระวงั แมแ้ ต่วินาทีเดียว เขาก็จะไดล้ ิ มรสชาติของ การถูกแทง แต่เขาก็ไดเ้ รียนรู้เหตุผลของหลกั การนี หลงั จากทีเขา้ ใจแลว้ อาจารยก์ ็ยอมสอนวิชาให้ ทีสุดเขาก็ไดเ้ ป็นกระบีมือหนึงแห่งยคุ นนั หนา้ 499 จาก 499

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หนึงใกล้ หนึงไกล พระเจียซานและพระติ งซานขณะทีเดินทางไปธุระดว้ ยกนั พระติ งซานพดู ขึนว่า“ ในวฏั สงสาร หากไม่มีพทุ ธะ ก็จะไม่มี เกิด-ตาย “ “ ในวฏั สงสาร มีพุทธะถึงจะไม่หลง วนอยใู่ นวฏั สงสาร “ พระเจีย ซานคา้ นเมือความเห็นไม่ตรงกนั จึงไปหาพระอาจารยเ์ พือตดั สิน พระอาจารยเ์ ห็นทงั สองเดินมาพร้อมกนั จึงถามว่า “พวกเจา้ มาทาํ ไม” ทงั สองจึงช่วยกนั เล่าถึงความเห็นทีไม่ตรงกนั และใหอ้ าจารย์ ตดั สินว่า ของผใู้ ดใกลเ้ คียงหลกั ธรรมมากทีสุด อาจารยห์ วั เราะ เบาๆ พูดว่า “หนึงใกล้ หนึงไกล” “ใครใกล”้ ทงั สองถามขึนพร้อมกนั แต่พระอาจารยต์ อบว่า ”วนั นีพวกเจา้ กลบั ไปก่อน พรุ่งนีค่อยมาใหม”่ หนา้ 500 จาก 500