ธรรมะ

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา กม้ หนา้ ลงไปยอ่ มเห็นฟ้ าในนาํ กายใจทีใสสะอาดถึงจะเป็นมรรคปฏปิ ทา ทีแทก้ ารถอยหลงั คือการกา้ วไปหนา้ หนา้ 251 จาก 251

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา หาร่มดว้ ยตวั เอง มีอุบาสกท่านหนึง ยืนหลบฝนอยใู่ นชายคาบา้ น เห็นพระอาจารย์ ท่านหนึงเดินกางร่มผา่ นมา อุบาสก : พระอาจารย์โปรดฉุดช่วยผคู้ น พาขา้ พเจา้ ไปฝังนนั ดว้ ย เถอะ ( พน้ จากวฏั สงสาร ) พระอาจารย์: อาตมาอยกู่ ลางฝน เจา้ อยใู่ นชายคา ในชายคาไม่มี ฝน เจา้ ไม่จาํ เป็นตอ้ งใหอ้ าตมาฉุดช่วย อุบาสกนนั รีบออกมาจากชายคา มายืนอยกู่ ลางฝน อบุ าสก : ตอนนีขา้ พเจา้ กอ็ ยกู่ ลางฝนแลว้ ควรจะช่วยไดแ้ ลว้ กระมงั ? พระอาจารย์: อาตมาก็อยกู่ ลางฝน เจา้ ก็อยกู่ ลางฝน อาตมาไม่โดนฝน เพราะมีร่มกนั ฝน แต่เจา้ โดนฝน เพราะไม่มีร่ม หนา้ 252 จาก 252

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ดงั นนั ไม่ใช่อาตมาฉุดช่วยเจา้ แต่เป็นร่มช่วยอาตมาถา้ เจา้ ตอ้ งการมีคนมาฉุดช่วย ไม่จาํ เป็นตอ้ งหาอาตมา โปรดหาร่มดว้ ยตวั เอง หนา้ 253 จาก 253

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา กา้ วพน้ ทกุ ๆคืนพระอาจารยท์ ่านหนึงจะไปทีเกาะร้างแห่งหนึง เพือไปนงั สมาธิวิปัสสนา มีวยั รุ่นเกเรกลุ่มหนึงแอบปี นขึนไปบนตน้ ไมต้ ามทางทีพระ อาจารยจ์ ะตอ้ งผา่ น เมือพระอาจารยเ์ ดินผา่ นจึงยืนมือลงมา แลว้ จบั หวั ของพระ อาจารยไ์ ว้ วยั รุ่นนนั นึกว่าพระอาจารยท์ ่านนนั จะตอ้ งตกใจกลวั จนวิงหนี กระเจิดกระเจิง แต่พระอาจารยก์ ลบั อยนู่ ิงๆไม่ขยบั ตวั ปลอ่ ยให้วยั รุ่นนนั จบั ตาม สบาย แต่วยั รุ่นนนั กลบั ตกใจเสียเอง นึกว่าเป็นผี เพราะเหน็ ไม่ เคลือนไหว รีบหดมือกลบั ไป พระอาจารยท์ าํ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึน แลว้ เดินจากไป หนา้ 254 จาก 254

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา รุ่งเชา้ วยั รุ่นกลุ่มนนั ไดไ้ ปหาพระอาจารยท์ ่านนนั ทีวดั แลว้ พูดกบั พระอาจารยว์ ่า “ไดข้ ่าวว่า เมือคืนนีมีผีอาละวาดอยแู่ ถวๆละแวกนี ไม่ทราบว่ามี เรืองเช่นนี เกิดขึนจริงหรือเปล่าครับ?” “ไม่เห็นมีเรืองเช่นนีเกิดขึนเลย”พระ อาจารยต์ อบ “ใช่หรือ? แต่พวกเราไดข้ า่ วว่า มีคนเดินผา่ นแถวนีแลว้ โดนผีจบั หวั ไว”้ “นนั ไม่ใช่ผีแต่เป็นวยั รุ่นในหมู่บา้ นนีเอง” “ทาํ ไมท่านพดู อยา่ งนนั ล่ะ” “เพราะว่า ผไี ม่มีมือทีหนาและอุ่นอยา่ งนนั ”พระอาจารยพ์ ดู ต่ออีก ว่า “เมือจวนจะออกสนามรบแลว้ ไม่กลวั ตาย เป็นความกลา้ หาญของ ท่านนายพล เมือจะเขา้ ป่ าแลว้ ไม่กลวั เสือ เป็นความกลา้ ของนายพราน เมือจะลงนาํ ไม่กลวั มงั กร เป็นความกลา้ ของชาวประมง” หนา้ 255 จาก 255

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา แลว้ ความกลา้ ของพระภิกษุคืออะไร? กลุ่มวยั รุ่นนนั ถาม \"คือ “รู้” คาํ เดียวเท่านนั แมแ้ ต่ความเกิดตายยงั กา้ วพน้ ไปได้แลว้ ยงั จะมีความกลวั อยอู่ ีก หรือ?” หนา้ 256 จาก 256

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ความหมายของชีวิต มีชายหนุ่มคนหนึงไปเยยี มคารวะพระอาจารยท์ ่านหนึง หลงั จาก ไต่ถามทกุ ข์ สุขแลว้ ชายหนุ่มก็ถามขึนว่า“จิตเดิมแทค้ ืออะไร?” ปัญหานีแทจ้ ริงแลว้ ตอบไดย้ าก พระอาจารยเ์ ลยนึกถงึ เรืองๆหนึง ขึนมาไดว้ ่า ช่วงเยน็ ๆของวนั หนึง ท่านไดเ้ ห็นสตรีทีกาํ ลงั มีครรภค์ นหนึง กาํ ลงั แบกตระกร้า ใบหนึงเดินผา่ นไป สวมใส่เสือผา้ ทีเก่าๆขาดๆ ทีขาเปรอะเปื อน ไปดว้ ยดินโคลน ตระกร้านนั คงจะหนกั จนทาํ ใหห้ ลงั ของหญิงคนนนั ตอ้ งงอลงไป มือซ้ายของหลอ่ น จูงเดก็ หญงิ เลก็ ๆคนหนึง มือขวาอมุ้ ทารกไวใ้ นห่อผา้ กาํ ลงั เร่งรีบ เดินทางอยู่ หนา้ 257 จาก 257

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระอาจารยน์ ึกว่าชีวิตทีลาํ บากลาํ เคญ็ ของหญิงคนนนั คงจะทาํ ให้หล่อนไม่สามารถ แบกรับไดไ้ หว แต่ว่าทีใบหนา้ ของหล่อนกลบั ผอ่ งใสดงั แสง จนั ทร์ทีแฝงไวด้ ว้ ย รอยยิ มอนั อบอุ่น หล่อนเป็นเพียงหญิงธรรมดาสามญั ตอ้ งลาํ บากดิ นรนเพือชีวิต และความเป็ นอยู่ แต่หล่อนรู้ถึงชีวิตของตวั เองตอ้ งการแสวงหาอะไร? ดงั นนั หล่อนจึงไม่รู้สึกว่าตวั เองลาํ บากอะไร และยงั รู้สึกว่าตวั เองมีความสุข คิดมาถึงตรงนี ทาํ ให้พระอาจารยเ์ ขา้ ใจถึงคาํ ว่า อะไรคือจิตเดิม แท้ ท่านจึงเรียก ชือชายหนุ่ม “ครับ” ชายหนุ่มนนั รับคาํ พร้อมยกสองมือขึนมา คาํ นบั “คนทีตอบ รับขา้ เป็นเพียงเปลือกของร่างกาย แต่ไม่ใช่ชีวิตทีสวา่ งใส”พระ อาจารยต์ อบ หนา้ 258 จาก 258

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ชายหนุ่มคนนนั กม้ หน้าแลว้ คิดในใจว่า“มีแต่กายนีทีมีปากมีลิ น ถึงจะตอบรับ คาํ พระอาจารยไ์ ด้ ชีวิตทีสว่างใสไหนเลยจะมีปากและลิ น” “จะตอบหรือไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่สาํ คญั ทีตวั เองตอ้ งรู้สึกตวั ตอ้ งเขา้ ใจถึงจุดมุ่ง หมาย อยา่ ทาํ ให้ความหมายของชีวิตตอ้ งผดิ พลาด จนทาํ ให้ ลกั ษณะทิศทางของ การดาํ เนินชีวิตตอ้ งผิดพลาด จนทาํ ใหต้ วั เองตอ้ งกลายเป็นทาส ของชีวิต” พระอาจารยก์ ล่าวตอ่ หนา้ 259 จาก 259

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา รสชาติของมะระ ลกู ศิษยก์ ลุ่มหนึงกาํ ลงั จะไปแสวงบุญตามสถานทีศกั ดิสิทธิต่างๆ พระอาจารยน์ าํ มะระมาลกู หนึง แลว้ พูดกบั ลกู ศิษยว์ า่ “พวกเจา้ นาํ มะระนีติดตวั ไป และจาํ ไว้ ทกุ ครงั เมือผา่ นแม่นาํ ศกั ดิสิทธิ ใหน้ าํ มะระนีลงไปแช่ดว้ ย และเมือทาํ การบูชาถวายเครือง สกั การะ สิงศกั ดิสิทธิ ให้นาํ มะระนีรวมลงไปเซ่นไหวด้ ว้ ย” ทกุ ครังทีผา่ นแม่นาํ หรือสถานทีศกั ดิสิทธิ เหล่าลูกศิษยก์ ็ทาํ ตามที พระ อาจารยส์ งั เมือกลบั มาถึงวดั พระอาจารยจ์ ึงสงั ให้นาํ มะระนนั ไป ปรุ งเป็ นอาหาร เมือถึงเวลาฉนั พระอาจารยฉ์ นั มะระลงไปหนึงคาํ แลว้ พดู ขึนว่า “แปลกจริงๆ มะระลูกนีผา่ นพิธีกรรมจากสถานทีศกั ดิสิทธิตงั หลายแห่ง หนา้ 260 จาก 260

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ทาํ ไมถึงยงั ไม่ไดก้ ลายเป็นรสหวาน” “เซน”เหมือนอะไร พระอาจารยท์ ่านหนึงเล่านิทานใหเ้ หล่าลูกศิษยฟ์ ังว่า ชายผหู้ นึงเป็นขโมยอาชีพ ลูกของเขาพดู กบั เขาว่า “ พ่อ พ่อก็อายุ มากแลว้ ถึงเวลาทีควรจะถ่ายทอดวิชาขโมยให้ลกู ไดแ้ ลว้ เพราะถา้ ขโมย ไม่เป็ น ต่อไปลกู จะดาํ รงชีวิตอยา่ งไร” พ่อไม่ปฏิเสธ และรับปากจะสอนให้ คืนนนั พ่อเลยพาไปขโมย ของทบี า้ นเศรษฐี ท่านหนึง เมือเขา้ ไปในบา้ นไดแ้ ลว้ จึงใชก้ ญุ แจผเี ปิ ดตูเ้ สือผา้ แลว้ เรียกลกู เขา้ ไปในตนู้ นั เมือลกู เขา้ ไปในตูแ้ ลว้ ผเู้ ป็นพ่อก็ปิ ดลอ็ กตู้แลว้ ตะโกนว่า “มีขโมย มีขโมย” ตะโกนแลว้ วิงหนีออกจากบา้ นไป หนา้ 261 จาก 261

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เมือคนในบา้ นไดย้ นิ ว่ามีขโมยจึงเทียวหาจนทวั ว่าขโมยอยไู่ หน และสาํ รวจดู ทรัพยส์ ินก็ไม่เห็นมีอะไรสูญหาย จึงพากนั จะเขา้ นอน ร้อนถึง ขโมยทีอยใู่ นตู้ ไม่รู้ว่าทาํ ยงั ไงถึงจะออกไปได้แลว้ เขาก็คิดอะไรออกมาได้จึงทาํ เสียงร้อง เหมือนหนูทีกาํ ลงั กดั เสือผา้ สกั ประเดยี วคณุ ผหู้ ญิงของบา้ นก็สงั ให้คนรับใช้ นาํ ตะเกียงมา เมือคนรับใชเ้ ปิ ดประตตู อู้ อกมา ขโมยรีบออกจากตู้ แลว้ ผลกั คนรับใชล้ ม้ ลง พร้อมเป่ าตะเกียงจนดบั แลว้ วิงหนีออกไป เศรษฐีเจา้ ของบา้ นรีบสงั ใหบ้ ่าวไพร่ ไล่ตามจบั ขโมย เมือตาม มาถึงริมแม่นาํ ถึงเวลาวิกฤติ ขโมยนนั นึกอะไรขึนมาได้ จึงโยนกอ้ นหินกอ้ น ใหญ่ลงไปในนาํ หนา้ 262 จาก 262

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ส่วนตวั เองก็แอบหลบไว้แลว้ ก็ไดย้ ินเสียงคนพูดว่า“น่าสงสาร ขโมยหมด หนทางตอ้ งกระโดดลงนาํ ไปแลว้ ” เมือขโมยผเู้ ป็นลกู กลบั มาถึงบา้ น เห็นพ่อกาํ ลงั ดืมเหลา้ อยู่จึงต่อ ว่าพ่อไม่น่าจะ ขงั ลกู ไวใ้ นตู้ ผเู้ ป็นพ่อจึงถามถึงเหตกุ ารณ์ทีพาตวั รอดกลบั มาได้ ผเู้ ป็นพ่อดีใจมาก แลว้ พูดว่า “ต่อไปเจา้ ไม่ตอ้ งกงั วลว่าจะไม่มีขา้ วกินแลว้ ” เมือเล่านิทานจบ พระอาจารยพ์ ดู กบั เหล่าลกู ศิษยว์ ่า“เซน”ก็ เหมือนขโมย ผเู้ ป็นลกู สามารถทีจะหาทางออกได้เมือหมดหนทาง นนั แหละ คือ”เซน” หนา้ 263 จาก 263

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา หอมกลินเบญจมาศทงั หมู่บา้ น พระอาจารยท์ ่านหนึงปลกู ตน้ เบญจมาศไวห้ นึงกอภายในวดั เมือผา่ นไปสามปี ภายในบริเวณวดั ก็มีตน้ เบญจมาศบานสะพรัง ทวั ไปหมด และกลินหอมของดอกเหล่านีหอมอบอวลไปจนถึงหมู่บา้ นใกลๆ้ ผคู้ นทีมาวดั ต่างพดู เป็นเสียงเดียวกนั ว่า“เป็นดอกไมท้ ีสวยจริงๆ” วนั หนึงมีผมู้ าขอพระอาจารยเ์ พือนาํ ไปปลูกทีบา้ น พระอาจารย์ อนุญาตพร้อมกบั แยกหน่อทีสมบูรณ์ให้ดว้ ยตวั เอง เมือข่าวนีแพร่สะพดั ออกไป ก็มี ผมู้ าขอไปไม่ ขาดสาย พระอาจารยร์ ู้สึกว่าผทู้ ีมาขอ ลว้ นแต่มาขอดว้ ยใจรัก ตน้ ไมแ้ ละชมชอบ ดอกไมท้ งั นนั ไม่นานดอกในบริเวณวดั ก็ถกู ขอไปจนหมดสิ น หนา้ 264 จาก 264

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เมือไม่มีดอกไมบ้ ริเวณวดั กเ็ งียบเหงาดงั ขาดแสงอาทิตย์เหล่าลกู ศิษยต์ ่างพูดว่า “เสียดายจริงๆ ปกตบิ ริเวณนีจะมีกลินหอมอบอวลไปทวั ” พระอาจารยบ์ อกว่า “พวกเจา้ ลองคิดดูซิ เมือสามปี ผา่ นไปทงั หมู่บา้ นใกลๆ้ นีจะ มีกลินหอมของดอกเบญจมาศอบอวลไปทงั หมู่บา้ นมิเป็นการดี หรอกหรือ?” “หอมอบอวลไปทงั หมู่บา้ น” เหล่าลกู ศิษยอ์ ุทาน พร้อมกบั เกิด ความรู้สึกอบอุ่น ขึนมาในจิต และเห็นรอยยิ มของพระอาจารยท์ ีดูสว่างไสวยงิ กว่า ดอกเบญจมาศ ทงั ปวง พระอาจารยพ์ ดู ต่อว่า“พวกเราควรแบง่ ปันสิงดีๆใหผ้ อู้ ืนไดม้ ีได้ ใชเ้ หมือนๆกบั เรา ใหท้ กุ คนไดม้ ีความสุขเหมือนๆกบั เรา แมว้ ่าตวั เองจะไม่เหลือ อะไรอีกเลย หนา้ 265 จาก 265

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา แต่ในจิตของเราก็มีความสุขไดเ้ หมือนกนั นีคือความสุขทีเราควร จะมีอยา่ งแทจ้ ริง งอกงามกบั แห้งเหียว พระอาจารยท์ ่านหนึงมีลูกศิษยส์ องคน วนั หนึงขณะทีศิษยแ์ ละ อาจารย์ เดินขึนเขาเพือไปนงั สมาธิวิปัสสนา พระอาจารยเ์ หลือบไปเห็น ตน้ ไม้ ตน้ หนึงเจริญเติบโตงอกงามเป็นตน้ ใหญ่โตมีใบดกเป็นพุ่มหนา ส่วนอีกตน้ หนึง กลบั ยืนแหง้ ตายซากอยขู่ า้ งๆ พระอาจารยจ์ ึงถาม ว่า “ตน้ ทีงอกงามดี ? หรือว่า ตน้ ทีแหง้ ตายซากดี?” “ตน้ ทีใบดกหนาเป็นพุ่มดีกว่า” ศิษยค์ นหนึงตอบ “ตน้ ทีแหง้ ตายซากดีกว่า” ศิษยอ์ ีกคนตอบ หนา้ 266 จาก 266

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา บงั เอิญขณะนนั เณรนอ้ ยเดินขึนมาสมทบพอดี พระอาจารยจ์ ึง ถามว่า “เจา้ ว่าตน้ ทีใบดกหนาดี หรือว่า ตน้ ทีตายซากดี” “ตน้ ทีมีใบดกหนาก็ปล่อยให้ดกหนาไป ตน้ ทีตายซากก็ปลอ่ ยให้ มนั ตายซากไป” พระอาจารยก์ ล่าวตอ่ ว่า“ตน้ ทีมีใบดกหนาก็ยอ่ มจะมีทีมาและเหตุ ปัจจยั ของมนั ตน้ ทีตายซากก็ยอ่ มจะมีเหตปุ ัจจยั เช่นกนั ปกติสิงทีพวกเราเห็นสิงต่างๆทเี กิดขึนในโลกนีเช่นถกู หรือผิด บุญกศุ ลอกุศล และอะไรอีกต่างๆนานาก็เป็ นการเรี ยนรู้จากสิ งต่างๆใน ชีวิตประจาํ วนั ซึงสิงเหล่านีเป็นการหยดุ อยแู่ ค่ในขอบเขตของการแบ่งแยก แต่เณรนอ้ ยสามารถจะมองเห็นสิงทีแปลกแยกกลายเป็นสิงทีไม่มี การแบ่งแยก หนา้ 267 จาก 267

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ตลอดทงั ตวั กเ็ ป็นตา พระศิษยน์ อ้ งท่านหนึงถามพระศิษยพ์ ีว่า“พระโพธิสตั วก์ วนอิมมี พนั มือ พนั ตา ตาดวงไหนเป็นตาทีแทจ้ ริง?” “เหมือนกบั ในเวลากลางคืนทีท่านนอนหลบั อยแู่ ลว้ หมอนตกลง ไปทีพืน แลว้ ท่านไม่ไดล้ ืมตาขึนมา แลว้ ยืนมือลงไปหยบิ หมอนก็หยิบ ขึนมาได้ แลว้ ก็นอนหลบั ต่อไป ขอถามหน่อยท่านใชต้ าอะไรไปหยิบ?” พระรูปนนั ตอบว่า“โอ้ ศิษยพ์ ี ขา้ เขา้ ใจแลว้ ” “เจา้ เขา้ ใจอะไร?” “ทวั ทงั ตวั ก็เป็นตา” “เจา้ เขา้ ใจเพียงแปดส่วน” “แลว้ ควรจะพดู อยา่ งไร?” “ ทวั ทงั ตวั กเ็ ป็นตา”เป็นการใชค้ วามแปลกแยกไปเรียนรู้ หนา้ 268 จาก 268

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “ตลอดตงั ตวั ก็เป็นตา”เป็นการใชค้ วามรู้สึกไปแบ่งแยก ปัญญาก็ จะแสดงออกมา พวกเรามีจิตทีเป็นตาตลอดทวั ลาํ ตวั ทาํ ไมไม่ใช่ความรู้ทวั นีไป มองดูสิ งต่างๆ หนา้ 269 จาก 269

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา มะเขือเทศกบั คางคก มีภิกษรุ ูปหนึงเป็นคนเคร่งครัดรักษาศีลมาก ไม่ยอมผดิ ศีลแมแ้ ต่ นิดเดียว วนั หนึงมีธุระลงไปจากเขา ขากลบั กเ็ ป็นเวลาคาํ มืดแลว้ คืนนนั เป็ นคืนเดือนมืด ขณะทีเดินผา่ นสระนาํ แห่งหนึง รู้สึกทีเทา้ ไดเ้ หยยี บอะไรนิมๆ แลว้ ก็มีเสียงดงั ขึนมาเสียงหนึงแลว้ เงียบหายไป เหมือนกบั ไดย้ นิ เสียงร้องอยา่ งเจบ็ ปวดของอะไรสกั อยา่ ง พระรูป นนั คิดในใจว่า “ตายแลว้ หรือว่าไปเหยยี บคางคกตายเสียแลว้ รู้สึกนิมๆมีเสียง ร้องดว้ ย ไม่แน่ คางคกนนั อาจตงั ทอ้ งดว้ ย นี เรามิฆ่าสตั วท์ ีเดียวไปตงั หลายตวั หรือ?” พระรูปนนั ยิงคิดยงิ กลวั นอนกระสบั กระส่ายอยบู่ นเตียง ยากทีจะ ข่มตาหลบั ลงได้ หนา้ 270 จาก 270

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ขณะทีกาํ ลงั เคลิ มๆจะหลบั รู้สึกเหมือนกบั จะเห็นคางคกนบั ร้อย มาทวงขอชีวิต พระนนั ตกใจจนเหงือตกเตม็ ตวั ร้องเสียงดงั จนตกใจตืน จึงรู้ว่า นนั เป็นเพียงความฝัน นอนคิดวิตกต่อไปทงั คืนครันพอถึงรุ่งเชา้ พระรูปนนั รีบไปที สระนาํ เมือคืน ไม่เห็นมีคางคกทีไหนตาย มีเพียงมะเขือเทศทีโดนเหยยี บจนแบน พระรูปนนั ถอนใจอยา่ งโล่งงอก รู้สึกเบาใจขึน หนา้ 271 จาก 271

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ชือกบั โชคชะตา มีพระอาจารยท์ ่านหนึงมีพระลูกศิษยใ์ นวดั ถึง 500 รูป หนึงใน จาํ นวนนนั มีลูกศิษยท์ ่านหนึงชือ ผรู้ ้าย พระรูปนนั คิดจะใหพ้ ระอาจารย์ เปลียนชือดีๆ ให้เขาสกั ชือ แต่พระอาจารยใ์ หเ้ ขาไปหาชือดีๆจากขา้ งนอก ดงั นนั เขาเลย เดินไปตามถนนและตามตรอกซอกซอย ครังหนึง พระรูปนนั เห็นบรรดาญาติพีนอ้ งทีเดินไปตามขบวนแห่ ศพ เขาเลย เดินไปถามว่า “ผตู้ ายชืออะไร?” ญาติผตู้ ายตอบว่า “ชือ มีชีวิต” เขาฟังแลว้ ส่ายหวั ไปมาแลว้ ถามว่า “ชือ มีชีวิต แลว้ ทาํ ไมถึงไม่มี ชีวิตแลว้ ?” ญาติผตู้ าย หวั เราะแลว้ พดู ว่า “มีชือว่า มีชีวิตหรือไม่มีชีวิต เป็น เพียงแค่สญั ลกั ษณ์ อยา่ งหนึง คนจะหลกี เลยี งความตายไม่ได้ท่านทาํ ไมถึงเลอะ เลือนอยา่ งนี” หนา้ 272 จาก 272

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระรูปนนั เดินไปคิดไป จนผา่ นบริเวณบา้ นของเศรษฐีท่านหนึง เห็นหนา้ บา้ นนนั มี สาวใชค้ กุ เข่าอยู่เศรษฐีท่านนนั กาํ ลงั ใชแ้ สต้ ีสาวใชน้ นั จึงรุดเขา้ ไปถามว่า “ท่านตีนางทาํ ไม?” เศรษฐีนนั ตอบดว้ ยความฉุนเฉียวว่า “นางยมื เงินขา้ ไปแลว้ ไม่ใชค้ ืน ขา้ ไม่สมควรเฆียนนางหรือ?” พระรูปนนั ถามว่า “สาวใชน้ างนีชืออะไร?” “ชือหยกลาํ ค่า” “ชือหยกลาํ ค่า ชือนีเป็นมงคลอยา่ งยงิ ทาํ ไมถึงไม่ มีเงินใชห้ นี แลว้ ยงั จะตอ้ งถกู เฆียนอีก?” เศรษฐีท่านนนั ฟังแลว้ รู้สึกขาํ พูดว่า “ชือว่าหยกลาํ ค่า แลว้ เป็นยงั ไง? หล่อนก็ยงั เป็นแค่สาวใช้ชือคนเป็นเพียงแค่ สญั ลกั ษณ์ทีใช้ ไม่เห็นเกียวกบั ใชห้ นีหรือไม่ใชห้ นี” พระรูปนนั ฟังแลว้ จึงคิด ตดั สินใจจะกลบั วดั หนา้ 273 จาก 273

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ขณะทีกาํ ลงั จะเดินกลบั วดั พบคนเดินหลงทางคนหนึง จึงถามว่า “ท่านชืออะไร?” ชายนนั ตอบว่า “ชือ ชีเหนือ “ พระรูปนนั รู้สึกแปลกใจ ถามว่า “ชือเจา้ หมายถึง ชีไปทางทิศเหนือ ทาํ ไมถึงยงั หลงทาง?” คนหลงทางนนั หวั เราะ เสียงดงั ลนั แลว้ พดู ว่า “ชือคนเป็นเพียงแค่สญั ลกั ษณ์เท่านนั ชือว่า ชีเหนือก็จะทาํ ให้ไม่ หลงทางกระนนั หรือ?” สุดทา้ ยพระรูปนนั ก็ไดล้ ะทิ งทีจะยึดถือหรือคิดไม่ดีกบั เรืองชือ ของตวั เอง เมือกลบั มาถึงทีวดั พระอาจารยถ์ ามว่า “เจา้ หาชือทีถกู ใจไดแ้ ลว้ หรือยงั ?” พระรูปนนั ตอบอยา่ งไดส้ าํ นึกแลว้ ว่า “ศิษยจ์ ะไม่ตามหาชืออีก แลว้ ศิษยย์ งั คงจะใชช้ ือเดิมดีกว่า ชือเป็นเพียงแคเ่ ป็นสญั ลกั ษณ์อยา่ ง หนึงเท่านนั ” หนา้ 274 จาก 274

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา พุทธะคือตวั เจา้ เอง มีชายหนุ่มคนหนึงมาหาท่านเว่ยหล่างท่านเว่ยหล่างมองดจู าก ลกั ษณะ ท่าทางก็รู้ว่าเป็นหน่อเนือเชือสายพทุ ธะ จึงถามว่า “เจา้ มาจากไหน” “มาจากเจ๋อจง” ท่านเว่ยหล่างถามต่อว่า “ชีวิตของเจา้ อยทู่ ไี หน” “ชีวิตหรือ ขา้ พเจา้ ลืมมนั ไปตงั นานแลว้ ” ชายหนุ่มตอบ ท่านเว่ยหล่างรู้สึกชมชอบอยใู่ นใจจึงถามต่อว่า “ทีมานี มีธุระอะไร” ”สิงต่างๆทีมีอยใู่ นโลกลว้ นแต่เป็นขยะไม่มีทีใดทีขา้ พเจา้ จะอยู่ รวมลงไปได้ ขอใหอ้ าจารยร์ ับขา้ พเจา้ เป็นศิษยเ์ ถอะ” ชายหนุ่มตอบ หลงั จากบวชผา่ นไป 40 พรรษา มีคนถามพระนนั ว่า “ทาํ ยงั ไงถึงจะเป็นพทุ ธะ” หนา้ 275 จาก 275

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา “ปล่อยวาง ลืมใหห้ มด” “ทาํ อยา่ งไรถึงจะลืม รูป และ ตวั เรา ของเรา” “กา้ วพน้ ออกมาใหไ้ ด้ ปราศจากโมหะ ไมโ่ ลภอยากได”้ “พุทธะคืออะไร” “พุทธะคือการกระทาํ การเคลือนไหวทุกอยา่ งของเจา้ รวมทงั คาํ พดู ความคิด พุทธะคือตวั เจา้ เอง” หนา้ 276 จาก 276

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ความหอมก็เป็ นเซน นกั กลอนท่านหนึงเป็นลกู ศิษยข์ องพระอาจารยเ์ ซนท่านหนึง วนั หนึงทงั สองเดินมาตามทางทีมี ดอกกยุ้ ฮวา ขนาบอยสู่ องขา้ ง ทาง ดอกกยุ้ ฮวากาํ ลงั บานสะพรังและส่งกลินหอมไปทวั บริเวณ “กลินหอมเขม้ ขน้ ของดอกเหล่านีเจา้ ไดก้ ลินหรือเปล่า?” พระ อาจารยถ์ าม “ไดก้ ลินแลว้ ” นกั กลอนนนั ตอบ “เจา้ ไม่ใช่เคยถามหรือว่าอะไรคือเซน” ตอนนีอาตมาเอาสิงทีไดเ้ ห็นไดก้ ลินมาบอกเจา้ จนหมดแลว้ ” นกั กลอนนนั ไม่เขา้ ใจว่าพระอาจารยพ์ ดู อะไร แต่เมือส่งสายตา มองไปไกลๆ สูดดมกลินหอมของดอกไม้จึงรู้ไดโ้ ดยฉบั พลนั เซนแทจ้ ริงแลว้ ไม่ใช่แนวคิด ไม่ใช่คาํ พดู แต่เป็นทกุ สิงทีอยเู่ บือง หนา้ เราภูเขา สายนาํ ตน้ ไมใ้ บหญา้ นก ปลา หนอน ลว้ นแต่คือ เซน หนา้ 277 จาก 277

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา การรู้แจง้ ผอู้ ืนไม่สามารถจะทดแทนได้ และก็ไม่ใชอ่ าศยั คาํ พูด สอนธรรมะ ก็รู้แจง้ ได้รากฐานสาํ คญั ทีสุด คือใชค้ วามรู้สึกและสาํ นึกดว้ ย ตนเอง” หนา้ 278 จาก 278

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา พระกบั มาร มีนกั วาดทีมีชือเสียงมากคนหนึง ตอ้ งการจะวาดภาพของพระ และของมารแต่คิดยงั ไงก็คิดไม่ออกว่าลกั ษณะของพระและมาร ควรจะเป็นอยา่ งไรและก็ไม่สามารถหาของจริงทีมาเป็น แบบอยา่ งได้ จึงยงั ลงมือวาดไม่ไดส้ กั ที ครังหนึงขณะทีกาํ ลงั ไหวพ้ ระอยทู่ ีวดั แห่งหนึง บงั เอิญเห็นภิกษุ รูปหนึงมีรูปหนา้ และจริยาวตั รทีงดงามยิงนกั ลกั ษณะและท่าทาง อยา่ งนนั ช่างดึงดดู ใจนกั วาดเช่นเขาเป็นอยา่ งยงิ เขาจึงไปหาพระ รูปนนั และจา้ งใหม้ าเป็นแบบดว้ ยราคาทีสูงเป็นอยา่ งยิง หลงั จากเมือวาดภาพนนั เสร็จ ภาพนนั ก็ไดก้ ลายเป็นภาพทีมี ชือเสียงเลืองลือไปทวั นกั วาดนนั กล่าวว่า“ตงั แต่ทีไดว้ าดภาพเป็น ตน้ มา ภาพนีเป็นภาพทีตนเองพอใจ มากเป็นทีสุด เพราะใครๆทีมาเห็นภาพนี จะตอ้ งนึกทนั ทีว่า นีคือ ภาพพระพทุ ธทีแทจ้ ริง รูปร่างหนา้ ตา และลกั ษณะทเี ปี ยมลน้ ดว้ ย หนา้ 279 จาก 279

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา ความสงบและมีเมตตา ทาํ ให้ผทู้ ีไดพ้ บเห็นเกิดความพึงพอใจ และศรัทธาอยา่ งเตม็ เปี ยม และก็เป็นเพราะภาพภาพนี ผคู้ นไม่ไดเ้ รียกเขาว่านกั วาดเหมือน เมือก่อน แต่ได้ ฉายาใหม่ว่า “ปรมาจารยแ์ ห่งนกั วาด” ผา่ นไปอีกระยะหนึง จึงคิดจะวาดรูปมารขึนมา แต่ก็เกิดปัญหา ทีว่าไม่รู้จะหาลกั ษณะทีเป็นมารมาเป็นแบบไดจ้ ากทีไหน? เขา เดินไปหาอยหู่ ลายที เพือจะหาคนทีมีลกั ษณะดรุ ้ายโหดเหียม แต่ หาอยา่ งไรก็ไม่ถกู ใจสกั คน สุดทา้ ยก็ไปหาเจอในคุกแห่งหนึง นกั วาดนนั ดีใจยิงนกั เพราะการจะไปหาคนๆหนึงทีหนา้ เหมือน มารจริงๆนนั เป็นเรืองทีไม่ง่ายเลย เมือเขาเขา้ ไปเจรจากบั นกั โทษนนั นกั โทษนนั ร้องไห้ครําครวญ ออกมาว่า “ทาํ ไมเมือตอนทีจะวาดรูปพระ คนทีท่านหาก็คือขา้ ตอนทีจะ วาดภาพมารคนทีท่านหาก็ยงั คงเป็นขา้ เป็นเพราะเจา้ ทีทาํ ใหข้ า้ จากพระกลายเป็ นมาร” หนา้ 280 จาก 280

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “เป็นไปไดอ้ ยา่ งไร? คนทีเป็นแบบให้ขา้ วาดภาพพระ ลกั ษณะดี เลิศผดิ ผอู้ ืน แต่เจา้ ดูทีเดียวกร็ ู้แลว้ ว่า เหมือนลกั ษณะของมารอยา่ ง แทจ้ ริงแลว้ จะเป็นคนๆเดียวกนั ไดอ้ ยา่ งไร?” คนคนนนั พูดอยา่ งปวดร้าวใจ “ตงั แต่ไดเ้ งินกอ้ นใหญ่จากเจา้ ได้ แต่ไปหาความรืนเริงบนั เทิงใจทกุ วนั ใชเ้ งินอยา่ งสุรุ่ยสุร่ายจนเงิน หมด แต่ความหลงอยใู่ นความมวั เมาเมือเกิดขึนแลว้ ก็ยอ่ มจะหยดุ ลงไดย้ าก ดงั นนั ขา้ จึงไปปลน้ และฆ่าเจา้ ทรัพย์ขอเพียงใหไ้ ดเ้ งิน ไม่ว่าเรือง ทีทาํ จะเลวร้ายอยา่ งไรขา้ ก็ทาํ ทีสุดก็กลายมาเป็นสภาพอยา่ งที ท่านเห็น” นกั วาดเมือไดฟ้ ังจนจบ รู้สึกสงั เวชใจยิงนกั รู้สึกพรันพรึงถึงจริต นิสยั ของคนเรา ทีสามารถถูกกิเลสลากจงู ไปไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว สภาพจิตของคนช่างอ่อนแอ พลงั ดึงดดู ของกิเลสก็ช่างแขง็ แกร่ง หนา้ 281 จาก 281

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ความเปลียนแปลงของคนๆนีทงั หมด กเ็ ป็นเพราะตวั เองทีทาํ ให้ เกิดขึนเขา้ จึงละทิ งพู่กนั แลว้ ไม่วาดรูปตงั แต่นนั เป็นตน้ ไป บา้ นทีมีหนา้ ต่าง 6 บาน มีพระรูปหนึงถามพระอาจารยว์ ่า “ทาํ ไมไม่สามารถรู้จกั ตวั เองได้ อยา่ งรวดเร็ว”? “อาจารยจ์ ะเปรียบเทียบใหเ้ จา้ ฟัง หากบา้ นหลงั หนึงมีหนา้ ต่าง 6 บาน ขา้ งในบา้ นมีลิงทีชอบกระโดดโลดเตน้ ไม่ยอมหยดุ นอก หนา้ ต่างก็มีชะนีคอยตอบโตอ้ ยตู่ ลอดเวลาเหมือนกนั ลิง 6 ตวั ชะนี 6 ตวั นวั เนียกนั อยู่ จึงไม่ใช่ง่ายทีจะรู้จกั ตวั เองไดอ้ ยา่ ง รวดเร็ว” “แลว้ ถา้ ลิงขา้ งในจะนอนหลบั แลว้ ชะนีดา้ นนอกยงั อยากจะมา พบกบั ลงิ แลว้ จะทาํ อยา่ งไร ?” หนา้ 282 จาก 282

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เปรียบเสมือนในไร่นา เพือป้ องกนั นกกามากินพืชผลในไร่นา จึง สร้างหุ่นไล่กาขึนมาดงั นนั จึงเปรียบดงั หุ่นไลก่ าทีคอยดนู กกา สรรพสิงทีมาวนเวียนหลอกอยรู่ อบตวั ก็จะเป็ นอะไรไป” หนา้ 283 จาก 283

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา บวั ในตม ทีญีป่ ุน ชนชนั ชาวนา เป็นชนชนั ทีสงั คมดูถูกว่าเป็นชนชนั ตาํ ไม่ มีสิทธิแมแ้ ต่จะบวช พระหวูซานเกิดในตระกลู ชาวนา แต่มีความ มงุ่ มนั ทีจะบวชจึงปลอมตวั เป็นชนชนั ผดู้ ีแลว้ บวช หลงั ออกบวชไปหลายปี จนไดร้ ับตาํ แหน่งเป็นเจา้ อาวาส วนั หนึง ขณะทีกาํ ลงั ทาํ พิธีสาํ คญั ทางศาสนา มีผยู้ ืนขึนมาชีด่าพระหวูซาน ว่า “คนทีเกิดในตระกูลชนั ตาํ ยงั มาดาํ รงตาํ แหน่งเป็นเจา้ อาวาส มนั เรืองอะไรกนั ” ทกุ คนทีมาประกอบพิธีนึกไม่ถึงว่า จะเกิดเรืองเช่นนีในพิธีสาํ คญั อยา่ งนีต่างคนต่างนิงเงียบและตกใจกบั เรืองทเี กิดขึนในความ เงียบจนเขม็ ตกลงมาทีพืนยงั ไดย้ ินเสียงนนั พระหวูซานพูดขึนว่า “บวั ในตม” หนา้ 284 จาก 284

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา คนทีอยใู่ นพิธีทุกคนยอมรับว่า พระหวซู านพดู ถูกตอ้ ง คนที ออกมาชีหนา้ พดู อะไรไม่ออก พร้อมกบั ยอมรับและชืนชมถึงการ เขา้ ถึงธรรมของพระหวูซาน พิธีการจึงดาํ เนินต่อไป พร้อมกบั พระหวูซานไดร้ ับความนบั ถือและศรัทธาจากผคู้ นมาก ยิ งขึน หนา้ 285 จาก 285

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ฝึ กการรอคอย มีชายหนุ่มคนหนึงไม่ว่าจะทาํ อะไรกจ็ ะทาํ อยา่ งบุ่มบ่ามใจร้อน เร่งรีบครงั หนึงนดั กบั หญิงคนรักไว้ เนืองจากไปก่อนเวลานดั คน รักจึงยงั ไม่มาเขายืนคอยอยใู่ ตต้ น้ ไมถ้ อนหายใจเฮือกๆ พลางบ่น ในใจว่า “ทาํ ไมแม้ แต่การมีนดั ยงั จะตอ้ งรอคอย ทาํ อะไรก็ใหร้ ู้สึกว่าไมม่ ีความสุข” และเบืองหนา้ ของเขาก็มีเซียนท่านหนึงปรากฏขึนมาต่อหนา้ เขา พลางให้นาฬิกาเรือนหนึงแก่เขา แลว้ พูดว่า “เมือเจา้ อยากจะให้ เวลาเดินเร็วขึนเจา้ ก็หมนุ นาฬิกาใหเ้ คลือนไหว แลว้ เวลาจะเร็ว ขึนตามทีตอ้ งการ” ชายหนุ่มคนนนั ดีใจมาก เขาหมุนนาฬิกาเร็วไปหนึงช่อง คนรัก ของเขาก็มาปรากฏตวั ทนั ที เขาคิดในใจว่า “ถา้ ตอนนีแต่งงานได้ ทนั ทีก็ด”ี หนา้ 286 จาก 286

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา เขาเลยหมุนนาฬิกาไปอีกนิด ก็ปรากฏพิธีแต่งงาน เขายืนเคียงคู่อยู่ กบั คนรัก พร้อมกบั เสียงขบั กลอ่ มของดนตรีและมีสุราอาหาร พร้อมบริบรู ณ์ เขาคิดต่อไปอีกว่า“ถา้ หากตอนนีกาํ ลงั เคียงคู่อยใู่ นหอ้ งหอก็ด”ี เขาจึงหมุนนาฬิกาไปอีกนิด ในห้องหอจึงมีเพียงแตพ่ วกเขาสอง คน ความคิดและความหวงั ของเขาเกิดขึนไม่ยอมหยดุ เขาจึงขยบั นาฬิกาไปเรือยๆ เมือไดบ้ า้ น ก็อยากไดล้ ูก และพืชผลต่างเตม็ ทอ้ ง ไร่ เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว ก็มาใกลจ้ ะถึงจุดจบของชีวิต สิงต่างๆที มาอยา่ งกระชนั ชิด ทาํ ให้เขาเริ มรู้สึกเสียใจทีเมือก่อนไม่ว่าจะทาํ อะไรกจ็ ะทาํ อยา่ งเร่งรีบ ไม่ไดม้ ีจิตใจทีจะรับรู้และสมั ผสั ความสุขและความดีงามของช่วง ชีวิตก็มาถึงจุดสิ นสุดแลว้ และถา้ หากสามารถยอ้ นวนั เวลากลบั ไป ใหม่ เขาจะตอ้ งมีความอดทนทีจะรอคอยอะไรตอ่ มิอะไรได้ หนา้ 287 จาก 287

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา แต่มารู้สึกตอนนี ก็สายเสียแลว้ เพราะท่านเซียนพูดกบั เขาแลว้ ว่า นาฬิกานนั สามารถเดินไปขา้ งหนา้ ไดอ้ ยา่ งเดียวจะถอยหลงั ไม่ได้ เขาไดแ้ ต่นอนเสียใจและร้องไหอ้ ยบู่ นเตียง แต่แลว้ เขาก็ไดเ้ ห็นคนรักของเขาปรากฏอยตู่ ่อหนา้ เขาหนา้ ตา ของคนรักก็ยงั สวยและสาวเหมือนเดิม รอบๆเขาก็ยงั มีเสียงนก ร้องและดอกไมบ้ านสะพรังสะพรังส่งกลินหอมไปทวั ทงั ยงั มี ลกู ไก่ตวั เลก็ ๆเดินหาหนอนอยไู่ ปมา เขาดีใจจนกระโดดขึนมา จบั มือของคนรักไว้ พลางพูดว่า “ทีรัก การรอคอยเจา้ เป็นความสุขอยา่ งหนึงจริงๆ” หนา้ 288 จาก 288

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา เหมือนลาหรือเหมือนพระ กวงเหยิงเป็นคนฉลาดหลกั แหลมชอบอ่านหนงั สือและบทกลอน แมจ้ ะเป็นฆราวาส แต่ก็ใฝ่ ธรรมะ และชอบปฏิบตั ิธรรม วนั หนึงไดไ้ ปเยยี มคารวะพระอาจารยท์ ีมีชือเสียงโดง่ ดงั ท่านหนึง พระอาจารยเ์ ห็นกวงเหยงิ มาจึงถามว่า “เจา้ มาทีนีทาํ ไม?” “มาเยยี มคารวะและถามไถ่ทุกขส์ ุข” กวงเหยิงตอบ “ในเมือเจา้ มาถามทุกขส์ ุขอาจารย์ เจา้ เห็นอาจารยห์ รือเปล่า?” “ เห็นซี “ กวงเหยิงตอบ “เจา้ เห็นอาจารยเ์ หมือน “ลา” หรือเปล่า?” กวงเหยิงตอบว่า“ไม่เหมือนทงั ลา แต่ว่า ก็ไม่เหมือนพระ” “เมือไม่เหมือนลา และไม่เหมือนพระ แลว้ จะเหมือนอะไร?” กวงเหยิงยอ้ นกลบั ไปว่า“ทาํ ไมถึงจะตอ้ งให้เหมือนอะไรสกั อยา่ ง? ถึงจะเหมือนลาหรือเหมือนพระ แลว้ จะแตกตา่ งกนั อยา่ งไร? ถา้ อยากจะเหมือนอะไร คิดเอาเองแลว้ กนั ว่าจะใหเ้ หมือนอะไร” หนา้ 289 จาก 289

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พระอาจารยฟ์ ังแลว้ รู้สึกทึง คิดว่าเจา้ หมอนีไม่ธรรมดา แมว้ ่าจะ เป็นแค่ฆราวาส แต่สามารถเขา้ ถึงหลกั ธรรมทีลึกๆได้ ตามปกติเคยใชค้ าํ ถามเหล่านีกบั คนทวั ไป หลายสิบปี ทีผา่ นไป ไม่มีใครตอบคาํ ถามไดเ้ ป็นทีน่าพอใจอยา่ งนี มีแต่เจา้ หมอนี เท่านนั ทีตอบไดค้ รบถว้ นทีสุด คนนีไม่ธรรมดาจริงๆ “อาจารยใ์ ชค้ าํ ถามนีถามคนมายสี ิบกว่าปี แลว้ แต่ไม่มีใครผา่ น ด่านนีไปได้มีแต่เจา้ เท่านนั ทีตอบได้หายากจริงๆ เจา้ ตอ้ งขยนั ฝึก ใหต้ ่อเนืองสมาํ เสมอ รักษาความความคิดทีไม่มีทงั ปุถุชนหรือ อริยะชนไว้ หนา้ 290 จาก 290

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา บทเรียนบทสุดทา้ ยของพระอาจารย์ ขณะทีเหล่าลกู ศิษยท์ ีกาํ ลงั รายลอ้ มพระอาจารย์ เพือรอพระ อาจารยพ์ ูดถงึ เรืองชีวิตและจกั รวาลอนั ลึกลาํ พระอาจารยไ์ ดแ้ ต่ หลบั ตานิงๆไม่พูดอะไรแต่อยๆู่ กถ็ ามขึนว่า “ทาํ อยา่ งไรถึงจะกาํ จดั ตน้ หญา้ ทีขึนอยตู่ ามทีรกร้างนนั ได”้ ลูกศิษยร์ ู้สึกผิดคาดทีนึกไม่ถึงว่าพระอาจารยท์ าํ ไมถงึ ถามเรือง ง่ายๆอยา่ งนี ลูกศิษยบ์ างกลุ่มตอบว่า“ใชไ้ ฟเผาให้หมด” บางกลุ่มก็ตอบว่า“ใช่พร้าฟันออกให้หมด” บางกลุ่มก็ตอบว่า“ใชผ้ งปูนโรยใหท้ วั ก็ขจดั หญา้ ใหห้ มดได”้ บางกลุ่มก็ตอบว่า“ตอ้ งตดั รากถอนโคน ขดุ ออกใหห้ มด” เมือฟังลกู ศิษยต์ อบเสร็จ พระอาจารยจ์ ึงพูดต่อว่า “พวกเจา้ ทกุ คนตอบไดด้ ีตงั แต่พรุ่งนีเป็นตน้ ไป พวกเจา้ จงแบง่ ที รกร้างเหล่านีออกเป็นส่วนๆแลว้ ใชว้ ิธีการต่างๆของพวกเจา้ ทีจะ หนา้ 291 จาก 291

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา กาํ จดั วชั พืชเหล่านนั ปี หนา้ เวลานีพวกเราค่อยมาพบกนั ทีนีอีก ครังหนึง หนึงปี ผา่ นไป ณ ทีเก่าเวลาเดิม เหล่าลูกศิษยม์ ารวมตวั กนั อีกครัง หนึงแต่เวลานีไม่เห็นตน้ หญา้ เหล่านนั อีกแลว้ มีแต่ทุ่งรวง ทองเหลืองอร่ามของเหล่าธญั พืชเตม็ ทอ้ งทงุ่ หนึงปี ทีผา่ นไป เหล่าลกู ศิษยพ์ ยายามทกุ วถิ ี ทางทีจะกาํ จดั วชั พืชเหล่านนั แต่ก็ใชไ้ ม่ไดส้ กั วิธี มีอยวู่ ิธีเดียวที ทาํ ไดค้ ือปลกู ธญั พืชให้เตม็ ทอ้ งทุ่ง ซึงขณะนีธญั พืชเหล่านนั กาํ ลงั ให้ผลผลิตแลว้ แต่ว่าพระอาจารยข์ องพวกเขาไดล้ าจากโลกนีไปแลว้ และนนั ก็ เป็นบทเรียนบทสุดทา้ ยทีพระอาจารยส์ อนไว้ หนา้ 292 จาก 292

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา หยดนาํ พระอาจารยท์ ่านหนึงขณะทีจะอาบนาํ นาํ ทีลูกศิษยผ์ สมให้อาบ ร้อนเกินไปจึงเรียกใหล้ กู ศิษยน์ าํ นาํ เยน็ มาเติม ลูกศิษยเ์ ติมแลว้ มี นาํ เหลือก็เททิ งทนั ที พระอาจารยจ์ ึงบอกว่า “ เจา้ ทาํ ไมถึงเทนาํ ทิ งไปโดยเปล่า ประโยชน์ สิงต่างๆทีอยใู่ นโลกนียอ่ มมีประโยชน์อยใู่ นตวั ของ มนั เองเพียงแต่มีคุณค่า และราคาต่างกนั เท่านนั เจา้ ทาํ ไมถึงเทมนั ทิ งไปอยา่ งง่ายดาย แมจ้ ะเป็นนาํ เพียงหยดเดียว หากเอาไปรดลงทีตน้ ไมใ้ บหญา้ ไม่แต่ตน้ ไมใ้ บหญา้ จะชอบ ตวั ของนาํ เองกไ็ ม่เสียคณุ ค่าของตวั มนั เองทาํ ไมตอ้ งเททิ งไปโดยเปล่าประโยชน์แมจ้ ะเป็นนาํ เพียง หยดเดียวแต่คุณค่าราคาของมนั ยิงใหญ่มหาศาล“ ศิษยฟ์ ังแลว้ จึงเขา้ ใจถึงอะไรบางอยา่ ง เลยตงั ชือตวั เองใหม่ว่า “ พระหยดนาํ “ ซึงต่อมากลายเป็นพระทีมีผเู้ คารพนบั ถือมากรูป หนึงวนั หนึงหลงั จากทีท่านเทศนเ์ สร็จแลว้ มีผถู้ ามท่านว่า หนา้ 293 จาก 293

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา “ ในโลกนีสิงใดมีคณุ งามความดีมากทีสุด“ “ หยดนาํ “ พระหยดนาํ ตอบ “ ความว่างเปล่าสามารถห่อหุม้ สรรพสิงอะไรสามารถหุม้ ห่อ ความว่างเปล่า” “ หยดนาํ ” ตงั แต่นนั พระหยดนาํ นาํ จิตกบั หยดนาํ สมานรวมเป็นหนึง จิตห่อหุ้มความว่างเปล่า ภายในหยดนาํ ก็มีความว่างเปล่าทีไม่มี สิ นสุด หนา้ 294 จาก 294

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา เจา้ โทสะตงั แต่เกิด พระอาจารยท์ ่านหนึง เป็นพระทีเทศน์เก่งมาก ท่านเทศนด์ ว้ ย ธรรมะทีฟังง่ายและเขา้ ใจไม่ยาก และทกุ ครังทีเทศนเ์ สร็จแลว้ มกั จะให้ผฟู้ ังซกั ถามปัญหาต่างๆ มีอุบาสกคนหนึงถามว่า อบุ าสก : “ ขา้ พเจา้ เกิดมาก็เจา้ โทสะแลว้ โกรธง่าย ฉุนเฉียวง่าย โมโหง่าย ทาํ ยงั ไงถึงจะแกไ้ ขได”้ พระอาจารย์: “ไหนเจา้ เอาอะไรทีว่า “เกิดมาก็ม”ี มาใหด้ หู น่อย จะไดช้ ่วยแกไ้ ขให”้ อุบาสก : “ไม่ใช่ ตอนนีไม่มี แต่เมือเวลาทีเจอกบั เรืองต่างๆ ไอเ้ จา้ เกิดมาเจา้ โทสะถึงจะวิงออกมา” พระอาจารย์: “ถา้ ตอนนีไม่มี ตอ้ งเจอสิงทีมากระทบถึงจะมีก็ แปลว่าเวลาเจา้ มีเรืองกบั คนอืน เจา้ ถึงสร้างมนั ขึนมา แลว้ ก็บอกว่าเป็นมาตงั แต่เกดิ ยกเป็นความผิดของพอ่ แม่ ดูช่างไม่ยตุ ิธรรมจริงๆ” หนา้ 295 จาก 295

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา อุบาสกนนั ไดฟ้ ังแลว้ จึงเกิดความรู้ตวั ขึนมาว่า “ความโกรธเป็น สิ งทีจิตสร้าง ขึนมาเอง ตงั แต่นนั จึงไม่โกรธอะไรง่ายๆอีก” หนา้ 296 จาก 296

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา มีตวั เราไวท้ าํ ไม มีพระอาจารยท์ ่านหนึงเขา้ นิโรธสมาบตั ิไปหลายวนั จนเหล่าลูก ศิษยน์ ึกว่าท่านมรณภาพไปแลว้ เลยนาํ ร่างของท่านไปเผา ผา่ นไปอีกหลายวนั เมือท่านออกจากนิโรธสมาบตั ิ ท่านหาร่าง ตวั เองไม่เจอรู้สึกเศร้าโศกเสียใจมาก พร้อมกบั พึมพาํ ไปว่า “ขา้ ล่ะ ขา้ อยทู่ ีไหน?” พอตกกลางคืนท่านก็ยงั ร้องอีกว่าขา้ ล่ะ ทาํ ไมถึงหาร่างของขา้ ไม่ เจอ” เสียงร้องนนั ยิงร้องยงิ เสียใจหนกั ขึนทุกที เหล่าลกู ศษิ ยฟ์ ังแลว้ ก็ รู้สึกไม่สบายใจไปตามๆกนั เหล่าลกู ศิษยจ์ ึงไปเชิญพระอาจารยจ์ ิ งคงมาช่วยแกไ้ ขให้ พระ อาจารยจ์ ิ งคงสงั ว่าคืนนีใหเ้ ตรียมไฟมาหนึงเตา และนาํ หนึงถงั อาจารยจ์ ะไปนอนในห้องพระอาจารยน์ นั เมือท่านมาหากายเนือ ขา้ จะคุยกบั เขาใหเ้ ขา้ ใจว่า “อะไรคือตวั เรา” หนา้ 297 จาก 297

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คีตะธารา พอถึงกลางดึก พระอาจารยท์ ่านนนั มาหากายอีก พลางพูดอยา่ ง เศร้าสร้อยว่า “ขา้ ล่ะ กายของขา้ อยทู่ ไี หนแลว้ ” พระอาจารยจ์ ิ งคงตอบว่า“อยู่ ในดิน” วิญญาณนนั จึงมุดเขา้ ไปในดิน หาจนทวั สุดทา้ ยก็ยงั หาร่างของ ตวั เองไม่เจอ วิญญาณนนั กลบั มาพดู อยา่ งเศร้าสร้อยอีกว่า “ในดินไม่มีขา้ ” พระอาจารยจ์ ิ งคงตอบว่า“งนั คงอยใู่ นความว่างเปล่ากระมงั เจา้ ลองไปหาดูใหท้ วั ซี” วิญญาณนนั ไปหาอีกจนทวั ก็ไม่เจอกลบั มาต่อว่า หาจนทวั แลว้ ไม่เจอ พระอาจารยจ์ ิ งคงชีไปทีถงั นาํ แลว้ พดู ว่า“ร่างของท่านคงจะอยใู่ น นาํ กระมงั ” วิญญาณนนั จึงเขา้ ไปในนาํ สกั ครู่วิญญาณนนั ก็ออกมาพูดว่า “ในนาํ ก็ไม่มีขา้ ทีแทท้ ่านซ่อนขา้ ไวท้ ีไหน?” หนา้ 298 จาก 298

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา พระอาจารยจ์ ิ งคงชีไปทีเตาไฟแลว้ พูดว่า“ถา้ อยา่ งนนั ท่านตอ้ งอยู่ ในไฟแน่นอน วิญญาณนนั ก็เขา้ ไปในไฟ ทีสุดก็หาตวั เองไม่เจอ ก่อนทีวิญญาณนนั จะพดู อะไร พระอาจารยจ์ ิ งคงพดู ก่อนว่า“ใน เมือท่านสามารถไปในดิน ทีว่าง นาํ ไฟ และทกุ แห่งไดอ้ ยา่ ง อิสระเสรี ไม่มีทีไหนทีท่านไปไม่ไดแ้ ลว้ ท่านยงั จะยดึ เอาเปลือก ว่างเปล่านนั มาทาํ ไม?” วิญญาณนนั ไดค้ ิดขึนมา ตงั แต่นนั จึงไม่มาหา ”ขา้ ๑ อีกต่อไป หนา้ 299 จาก 299

นิทานคติ และธรรมทศั นะ เรียบเรียงโดย คตี ะธารา ความโลภไม่มีสิ นสุด ฮ่องเตอ้ งคห์ นึงถามท่านราชครูว่า “ทาํ อยา่ งไรถึงจะไดร้ ับธมั มะ ของพุทธะ” “พทุ ธะอยใู่ นใจของตวั เอง ผอู้ ืนไม่สามารถทีจะให้ได้มหาบพิตร เห็นกอ้ นเมฆทีอยดู่ า้ นนอกวงั นนั หรือเปล่า? สามารถทีจะใหเ้ หล่า องครกั ษส์ อยมาไวใ้ นวงั ไดห้ รือเปล่า?” “ไม่ไดแ้ น่นอน” ท่านราชครูกล่าวต่อว่า“ผคู้ นในโลกทีศรัทธาในพระพทุ ธ บางคน ศรัทธาเพราะอยากใหพ้ ระคุม้ ครองใหไ้ ดเ้ กียรติยศชือเสียง บาง คนเพืออยากจะวิงวอนขอให้ไดท้ รัพยส์ ินเงินทอง บางคนเพืออยากจะใหห้ ลดุ พน้ จากปัญหาต่างๆทีรุมเร้าทางจิตใจ จะมีสกั กีคนทีจะตามหาแก่นแทแ้ ห่งพุทธะ” “ทาํ อยา่ งไรถึงจะเป็นตวั แทนของพระพทุ ธ?” หนา้ 300 จาก 300