จอมใจ

จากใจผู้เขียน จอมใจฟาโรห์เป็นนิยายเรืองแรกทีผ้เู ขยี น เขยี นขึนเมือนานมาแล้ว หากนับย้อนไปจริงๆ ก็ประมาณเก้าปี ทีแล้ว ด้วยความทีใช้ เวลานาน ภาษาทีได้ตอนแต่งเสร็จครังแรก บทแรกกับบทสดุ ท้ายจึงตา่ งกนั ราวฟ้ า กับเหว ผ้เู ขียนจึงรีไรท์ ปรับภาษาใหม่เพือให้ภาษาสละสลวยและเป็ น แนวทางเดยี วกนั มากยิงขนึ อยากบอกทกุ ทา่ นวา่ ซาบซงึ ใจจริงๆ ทีมโี อกาสทําให้ตวั ละครทกุ ตวั ซงึ เหมือนเพือนสนิททีโตมาพร้อมกบั ผ้เู ขียน ได้โลดแลน่ อยใู่ นนิยายเรืองนี และได้ถ่ายทอดเรืองราวนีให้ทกุ ทา่ นได้รับชม ผ้เู ขียนหวงั เป็ นอย่างยิงว่านิยายเรืองนี จะให้ความสขุ และความ เพลดิ เพลนิ แกผ่ ้อู า่ น ขอขอบคณุ ทีคอยตดิ ตามให้กําลงั ใจผ้เู ขียนเสมอมา รกั -ลกั ษณ์-

๑ “ข้านํานางมาแล้วเพคะ เทพีไอซิส” ผ้ทู ีนังอยู่บนแท่นทองคําพยักหน้ารับพลางถอนพระปัสสาสะยาว หนั มาสบตาเทพีแห่งความรกั แล้วกลา่ วตอ่ ด้วยสรุ เสียงกลดั กล้มุ “มใิ ช่นางมไิ ด้หรือ ข้าไมป่ รารถนาจะเห็นโอรสแห่งข้าต้องเจ็บปวด” “มนั เป็นชะตากรรมของทีองค์สมมตุ ิเทพแห่งฮอรัสต้องเผชิญเพคะ จิตวิญญาณของทังสองเป็ นของกันและกัน นางถูกลิขิตมาแล้วให้เป็ น หวั ใจ” “หวั ใจ...ทีสกั วนั ต้องถกู ควกั ออกไปนะ่ หรือ” “ทุกสิงทุกอย่างทีเกิดขึนในโลกนีย่อมมีเหตุและผลในตวั ของมนั อดีต ปัจจบุ นั และอนาคต เดนิ คกู่ นั ไปเสมอ ถ้าไมม่ นี าง อาจไมม่ ีฟาโรห์ผู้ ยิงยง อาจไมม่ แี ผน่ ดนิ นีตอ่ ไป” “ข้ารู้เพียงวา่ ...ถ้าไมม่ นี าง โอรสแห่งข้าจกั ไมต่ ้องเจบ็ ปวด” เทพีไอซิสหนั ไปบอกเทพีฮาเธอร์อย่างไมย่ อมแพ้...เทพีแห่งความรัก ของชาวอยี ิปตผ์ ้มู ีเขาววั ประดบั อยบู่ นศีรษะ...ผ้เู จนจดั ในความรักขยบั ยิม เยือนแล้วกลา่ วด้วยสรุ เสยี งออ่ นหวาน

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ถึงจักเจ็บ ทว่าย่อมดีกว่ามิได้พบ...การมีชีวิตอยู่โดยไม่เคยรู้จัก หวั ใจของตนเองมนั จกั วา่ งเปลา่ และไร้คา่ เพียงใด...โปรดตรองดเู ถิด” เทพีไอซิมองหน้าเทพีฮาเธอร์อย่างหนกั ใจ เมอื จนตอ่ คําพดู จึงหันไป มองภาพเบืองหน้าในกระจกโลหะขดั มนั ทีบัดนีสะท้อนเงาของหญิงสาว งดงามผ้หู นงึ กําลงั นอนหลบั ไหลไมไ่ ด้สติ ภ า ย ใ น ก ร ะ โ จ ม ห ลัง ใ ห ญ่ ที ก า ง ขึ น ง่ า ย ๆ เ พื อ พั ก แ ร ม ภ า ย ใ น ทะเลทรายอนั เวิงว้างไร้ ผ้คู น ชายผิวดําสามคนกําลงั โอบล้อมอยู่รอบๆ เตียงพลางมองดรู ่างบางทีนอนหลบั สนิทอยบู่ นนนั อย่างพิจารณา... นางช่างงดงามในชุดแปลกตา ด้วยดวงหน้าหมดจดราวกับได้รับ การปันแตง่ มาอย่างดีจากเหลา่ ทวยเทพ ถึงรูปร่างอาจดบู อบบางสงู โปร่ง จนเหมือนคนขีโรค แต่พวงแก้มและเรียวปากอิมตึงกลับมีสีชมพรู ะเรือ อย่างคนสขุ ภาพดี ผิวกายก็เนียนละเอียดสีเหลืองค่อนไปทางขาวดนู ุ่ม ละมนุ น่าสมั ผสั ยิงนกั “นีข้าเกบ็ เทพธิดาทีตกลงมาจากฟากฟ้ าได้หรืออย่างไรกนั ” ชายหน่มุ คนหนึงรําพงึ ขนึ อยา่ งชืนชมโดยไมส่ งวนท่าที อีกคนจึงพูด เสริมด้วยความพงึ ใจไมแ่ พ้กนั “ทา่ นแมค่ งพอใจเป็นแน่” พดู จบชายทังสามก็สะกิดกันไปมา เมือร่างบางเริมขยบั ตัวเบาๆ คล้ายกําลงั ได้สติ แพขนตายาวงอนไหวน้อยๆ ก่อนจะเปิ ดขึน เผยให้เห็น ดวงตากลมโตสีดําสนิทเหมือนเส้นผมของเธอ หญิงสาวงุนงงอยู่ชัวครู่ คอ่ ยๆ กวาดสายตามองทวั ทังห้องจนมาจบลงบริเวณชายหนุ่มสามคนที ทงั แปลกหน้าและแตง่ ตวั แปลกประหลาดด้วยความตกใจ “พวกคณุ ...พวกคณุ เป็นใคร ทําไ...” ~๒~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ก่อน จะทันไ ด้ ถา มคํ าถา มอื นเพิ มเติ มห ญิ งส าว ก็ต้ อ งห ยุดช ะงั ก เพราะเสยี งทีออกจากปากนนั ไมใ่ ชภ่ าษาทีเธอพดู มาตงั แตเ่ ลก็ จนโต ทงั ยงั ไมใ่ ช่ภาษาทีค้นุ หูแม้แต่น้อย หวั ซึงยงั คงปวดตบุ ๆ พยายามคิดถึงความ ทรงจําสดุ ท้ายอยา่ งสบั สน ภาพท้องฟ้ าฟ้ งุ กระจายไปด้วยมวลทรายสีนําตาลขนาดใหญ่กําลงั แลน่ เข้ามาหาเธอด้วยความเร็วลมสงู สดุ กอ่ นเธอจะไมร่ บั รู้อะไรอีก...พายุ ทรายอย่างนันหรือ...เธอโดนพายุทรายพดั เข้าใส่ระหวา่ งเดินชมโบราณ สถานอนั สวยงามในอยี ิปตก์ บั วิชิดาลกู พีลกู น้องของเธอ ผ้รู ่วมทริปฉลอง การคว้าปริญญากันมาหมาดๆ...คําถามแรกทีผดุ มาในหัวคือเธอยังไม่ ตายใชไ่ หม...หญิงสาวรีบจบั ตวั จบั หน้าของตนอยา่ งรวดเร็วเพือทดสอบวา่ ตนเองยงั มีชีวิตอย่จู ริงๆ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโลง่ อก แล้วคําถามถดั ไป และคําถามอีกมากมายก็ตามมา...ทีนีคือทีไหน เธอจะติดต่อวิชิดาได้ อยา่ งไร แล้วยงั มีคนสามคนในเครืองแตง่ กายแปลกตานีอีก...ใครเลน่ ตลก อะไรกบั เธอกนั แน่ “นีมนั อะไรกนั ” จนถงึ ตอนนีชายทงั สามคนได้แตเ่ กาหัวแล้วมองหน้ากันไปมาด้วย ความงนุ งงในท่าทางอนั แปลกประหลาดของหญิงสาว ก่อนพากันกระซิบ กระซาบ “หรือนางจะบ้า” “ข้าวา่ ใช่แนๆ่ นา่ เสยี ดายนกั ” พดู พลางทําเสียงจิจ๊ะในลําคอด้วยความเสียดายของ สินเสียงนนั หญิงวยั กลางคนในชดุ นอนบางเบาได้เลิกประตกู ระโจมขึน แล้วเดินกรีด กรายเข้ ามาในห้ องอย่างช้ าๆ...แม้ ใบหน้ านันจะประดับด้ วยริ วรอยตาม กาลเวลาทวา่ ยงั คงปรากฏให้เหน็ เค้าแหง่ ความงดงามในวยั เยาว์ ~๓~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไหนกนั เทพธิดาทีพวกเจ้าบอกวา่ เก็บได้ ขอข้าชืนชมเสียหน่อยว่า เทพธิดาทีพลดั ตกอยกู่ ลางทะเลทรายจกั มีหน้าตาเชน่ ไร” “ขอรับ ท่านแม”่ สามหนุ่มรีบแหวกทางทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย ท่านแม่ตามทีถูก เรียกเดนิ ตรงเข้ามานงั บนเตียงเพือพิจารณาหญิงสาวตรงหน้า “อมื ไมเ่ ลว...ไมส่ ิ...งดงาม ผวิ พรรณช่างเหลืองนวลแปลกตายิงนกั ” พดู จบรีบยกมือข้างหนึงขนึ จบั ใบหน้าหญิงสาวหนั ไปหนั มา “หน้าตาสะสวย...เจ้ามาจากไหนกนั รูปลกั ษณ์จึงแตกตา่ งจากผ้คู น ทีข้าเคยเหน็ เชน่ นี” “ทีนีทีไหนคะ” เสียงหวานรวบรวมความกล้าถามแทรกขนึ โดยไมส่ นใจตอบคําถาม ของคนตรงหน้า หญิงวยั กลางคนจึงตอบคําถามนนั อย่างใจดี “ทะเลทรายนอกเมืองธิปส์” “เมืองธิปส์ ไกลจากไคโรมากไหมคะ จะเป็ นอะไรไหม ถ้าฉนั อยาก ขอยืมโทรศพั ท์ติดตอ่ เพือนฉนั ” “เออ่ ...นางดเู หมอื นสติไมส่ มประกอบขอรบั ทา่ นแม”่ “จ๊ๆุ ๆ นา่ สงสารเสียจริง” หญิงวยั กลางคนทําท่าทางเห็นใจในชะตาชวี ติ หญิงสาว กอ่ นจะกาง แขนเพือสวมกอดร่างบางตรงหน้า หากแตห่ ญิงสาวกลบั ถอยหลงั หนีอย่าง ตนื ตกใจ “ไมต่ ้องกลัว กลบั ไปธิปส์กับข้า แล้วข้าจะดแู ลเจ้าเองลูกสาวของ ข้า” พดู ออกไปด้วยดวงตาพราวราวกบั ได้ของถกู ใจ “เจ้าชืออะไรกนั ” ~๔~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นารา...ฉนั ชือนาราคะ่ ” “ชือแปลกยิงนกั ...กด็ ี เจ้าพกั ผอ่ นเถิด พรุ่งนีต้องเดนิ ทางอีกไกลกว่า จะถึงเมอื งธิปส์” “ขอบคณุ มากนะคะ” หญิงสาวยกมอื ไหว้ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาขอบคณุ อย่างสดุ ซงึ ไว้ถงึ เมืองธิปส์อะไรนันเธอคงพอหาโทรศพั ท์เพือติดตอ่ วิชิดาให้มารับได้ แม้คนพวกนีจะดูแปลกๆ แต่ก็ยังใจดีช่วยเธอไว้ไม่ให้นอนตายกลาง ทะเลทราย แคน่ ีเธอก็ซาบซงึ ในบญุ คณุ ของพวกเขามากแล้ว หลงั จากเดินทางเกือบหนึงวนั เต็ม...ภาพบ้านเมืองทีปรากฎเบือง หน้าเตม็ สายตาทําเอาเลือดในกายของหญิงสาวเย็นเฉียบ ร่างบางตะลึง งนั และสนั สะท้านอย่างห้ามไมอ่ ย.ู่ ..นีมนั อะไรกนั นีไมใ่ ชเ่ มืองในแบบทีเธอ คาดว่าจะได้พบเลยแม้แต่น้ อย ไม่มีตึกสงู ๆ สีสันสวยงามทีได้รับการ ออกแบบมาอย่างดี มีเพียงบ้านทรงสีเหลียมทําจากดินสงู เพียงหนึงหรือ สองชนั เรียงรายกนั เป็นแถว ไมม่ รี ถยนตว์ งิ กนั ขวกั ไขว.่ ..สิงทีอย่ตู รงหน้ามี เพียงสตั วเ์ ทียมเกวียนและม้า ผ้คู นซงึ เธอเคยเห็นทงั ชาวอยี ิปต์หรือกระทงั นักท่องเทียวชาวเอเชียและยโุ รป บัดนีถูกแทนทีด้วยหนุ่มสาวผิวสีคลํา แตง่ ตวั ด้วยเครืองน่งุ ห่มแบบโบราณ ข้าวของเครืองใช้ตา่ งๆ ทีเห็นจนชิน ตา กลบั มเี พียงเครืองปันดนิ เผา สําริด และเครืองจกั สาน เธอหลงเข้ามาในดินแดนไหนกัน...หรือเธอตายไปแล้วและมาเกิด ใหม่ทีนี คิดอย่างสบั สนขณะนําตาเมด็ โตเริมร่วงลงมาจากดวงตากลม สวยพร้อมด้วยเสยี งสะอนื เบาๆ “เอ้า...ร้องไห้ทําไมกนั ” ~๕~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หญิงวัยกลางคนเจ้าของเกวียนถามขึนเมือเห็นอีกฝ่ ายเริมร้ องไห้ คนถกู ถามจึงพดู ด้วยนําเสยี งสะอืนไห้ใสค่ นถาม “ทีนีทีไหนกนั คะ ทําไมฉนั ถึงมาอย่ทู ีนีได้” “ทีนีคือธิปส์ เมอื งหลวงแหง่ อาณาจกั รอยี ิปต์อย่างไรเลา่ ” “นีคงไมไ่ ด้จะบอกวา่ มีฟาโรห์ปกครองทีนีด้วยใช่ไหมคะ” ถามกลบั กงึ ประชดประชนั ทงั ๆ ทีนําตานองหน้า นีต้องเป็นเรืองตลก อะไรบางอยา่ งแนๆ่ ทว่าหญิงวยั กลางคนยงั คงมีสีหน้านิงเรียบขณะถาม นาราด้วยใบหน้าใสซือ “เจ้าหมายถงึ ฟาโรห์ฟิ โฮเทปน่ะหรือ” ไม่มี คํ า ต อ บ อ อ ก จ า ก ป า ก ห ญิ ง สา ว น อ ก จ า ก เ สี ย ง ส ะ อื น ห นัก ๆ ถ้าธิปส์คือเมอื งหลวงของอียิปต์ แล้วไคโรล่ะ...เอามนั ไปไว้ทีไหน แล้วยัง การใช้ระบบฟาโรห์ปกครองนีอกี มนั จะเป็นไปได้อย่างไรทีอยู่ๆ เธอจะมา โผลใ่ นเมอื งหลวงโบราณของอียิปต์แบบนี หรือจะบอกวา่ เธอข้ามภพมา นีมนั เรืองบ้าอะไรกนั ใครกไ็ ด้ช่วยปลกุ เธอจากฝันนีที มนั เป็นฝันร้าย ทียาวนานและเหมอื นจริงเกินไปแล้ว ~๖~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๒ หลังจากเหยียบเมืองธิปส์ครังแรก หญิงสาวร้ องไห้ครําครวญอยู่ หลายวนั ก่อนจะพยายามรวบรวมสติและหาเหตผุ ล แม้คิดหลายตลบก็ ไมไ่ ด้คําตอบวา่ พายทุ รายพัดเธอย้อนกาลเวลามาถึงสามพันห้าร้อยปี ได้ อย่างไร แต่เธอก็ต้องยอมรับแล้วว่าขณะนีกําลงั ยืนอย่บู นผืนทรายของ ดินแดนอียิปตโ์ บราณจริงๆ ตอนนีสิงเดียวทีหญิงสาวพอทําได้คือการเฝ้ าสวดมนตร์ภาวนาทุกๆ วนั เพือขอให้เธอได้กลบั บ้านเสียที เพราะไม่วา่ เธอจะไปทีวิหารไหนก็ตาม เพือขอร้องให้เหลา่ นกั บวชช่วยสง่ เธอกลบั บ้าน สดุ ท้ายมกั ลงเอยด้วยการ ถกู กล่าวหาว่าเสียสติอยู่รําไป...นาราเคยคิดว่าอาจเป็ นเพราะสิงของ โบราณทีมีอาถรรพ์นําเธอมายงั ทีนี แตก่ ็นันแหละ...ของทีติดตวั เธอมามี เพียงเสือยืดกางเกงยีนสก์ บั รองเท้าคโู่ ปรดของเธอ ซึงสามารถยืนยันได้ว่า ของพวกนนั เป็นของผลิตใหมใ่ นยคุ ปัจจบุ ันอย่างแน่นอน...ท้ายทีสดุ เมือ ไมร่ ู้จะหาข้อสรุปเชน่ ไรให้ตวั เองแล้ว จึงได้แตค่ ิดวา่ หากมนั เป็ นเวรกรรมก็ คงต้องทําใจก้มหน้ายอมรบั และใช้ชีวิตอยตู่ อ่ ไปให้ได้ ~๗~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- บ้านทีนาราอาศยั อย่ตู อนนีเป็ นบ้านทีมีอาณาเขตกว้างขวาง พืนที ภายในถกู แบ่งเป็นสองสว่ นชดั เจนคือสว่ นแรกจะเป็ นตกึ หลงั ใหญ่สองชัน ด้านลา่ งจัดเป็ นร้านหรูหราสําหรับบริการเหล้า ไวน์และอาหาร ชนั บนมี ห้องหบั ประดบั ตกแต่งด้วยข้าวของเครืองใช้ต่างๆ อย่างอลังการเพือใช้ รองรับลกู ค้า และสว่ นทีสองคือเรือนเล็กๆ ตงั เรียงรายเป็ นแถบด้านหลงั ของอาคารใหญ่ ส่วนนีจะเป็ นทีอยู่ในช่วงเวลาปกติของเหล่าหญิงงาม ทงั หลาย ยามเช้าจรดเยน็ บ้านหลงั นีคอ่ นข้างเงียบเหงา ผ้ทู ีแวะเวียนมาส่วน ใหญ่มกั เป็ นคนส่งไวน์หรือส่งวตั ถุดิบต่างๆ ทีใช้ในการประกอบอาหาร เท่านัน ทว่าเมือทันทีทีพลบคํามนั เหมือนกลบั กลายเป็ นอีกโลก...ผ้ชู าย มากหน้าหลายตาทงั หน่มุ ทงั แกแ่ ห่กนั มามองอาหารตา ผ้แู ข่งกนั ประโคม ความงามลงบนใบหน้า บ้างก็แตง่ องค์ทรงเครืองอวดเนือหนงั มงั สาเดนิ ไป เดนิ มากนั ให้วอ่ นและหากตกลงกนั ได้ พวกเขาอาจได้กินอาหารกายกนั จน อิมหนําสําราญก่อนกลบั บ้าน สว่ นเธอมีหน้าทีแคแ่ ต่งตวั สวยๆ แล้วเดิน ใกล้ๆ ท่านแม่ เพือช่วยท่านแมต่ ้อนรับแขกและช่วยดวู า่ มีสิงใดขาดตก บกพร่องบ้างเท่านนั ตอนแรกเธอกลวั ไมน่ ้อยวา่ อาจโดนบงั คบั ให้เป็ นนางคณิกาไปด้วย ทวา่ ทา่ นแมข่ องเธอก็ไม่ได้ให้ทําสิงเหลา่ นนั ซํายังคอยดแู ลเธออย่างดี... เอาเป็นวา่ ...แม้จะมโี ชคร้ายมากมาย แตอ่ ยา่ งน้อยๆ ในความโชคร้ายนัน เธอก็ยงั ได้พบความโชคดีอย่บู ้าง คอื เธอได้รบั การอปุ ถมั ภจ์ ากผ้ทู ีชว่ ยชีวิต เธอไว้ หญิงวยั กลางคนทีใครๆ ตา่ งกเ็ รียกกนั วา่ ท่านแม่ ผ้ดู แู ลเอาใจใสเ่ ธอ ราวกบั เจ้าหญิงน้อยๆ สรรหาของอาหารดๆี ชุดสวยๆ เครืองประดบั ราคา แพงมาให้เธอไมไ่ ด้ขาด ถึงแม้เธอรู้สกึ ไมค่ อ่ ยเห็นด้วยนักกับทีมาของวตั ถุ ~๘~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- หรือเงินเหล่านันก็ตาม...แต่จะทําอย่างไรได้ ก็เธอไมม่ ีทีพึงพึงอืนใดอีก นอกจากทีนี “วนั นีแขกเยอะ วนุ่ วายเชียว เจ้าเหนือยหรือไม่ นารา” หญิงวยั กลางคนหนั มาถามหญิงสาวข้างกายอยา่ งออ่ นโยน ใบหน้า สวยออ่ นวยั สา่ ยศีรษะพลางพดู กบั อกี ฝ่ ายด้วยรอยยิมกระตือรือร้น “ข้าไมเ่ หนือยเลยคะ่ ข้าแคเ่ ดนิ ตามท่านแล้วยิมจะเหนือยได้อย่างไร ท่านแม่เสียอีกทีเดินไปเดินมาไมย่ อมพกั ขาท่านไม่ค่อยดี ไว้คืนนีข้าจะ นวดให้นะคะ” “เจ้านีช่างออดอ้อนเอาใจข้าเสยี จริง” การพูดคยุ นันถกู ขดั จังหวะโดยชายแก่รูปร่างอ้วนท้วน หากดจู าก การสวมใสเ่ สอื ผ้าเนือดีและการประดบั ของมีคา่ ตามร่างกายแล้วคิดวา่ คง เป็นคนมฐี านะเอาการ “ยินดีต้อนรับเจ้าคะ่ ไมไ่ ด้มานานเลยนะเจ้าคะ” เจ้าของร้านกลา่ วเสียงหวาน ดวงหน้าทีถกู แตง่ แต้มไว้อยา่ งสวยงาม นนั ยิมให้แขกอยา่ งเป็นกนั เอง “ข้าแก่ไปเสียแล้วใชห่ รือไม”่ “หามิได้เจ้าคะ่ ทา่ นยงั ดแู ขง็ แรง ภมู ฐิ านอย่เู ช่นเดมิ ” ...คงเป็นขาประจํา...หญิงสาวคดิ กอ่ นจะคอ่ มหวั และยิมต้อนรบั “นีคงเป็นลกู สาวคนใหมข่ องเจ้ากระมงั ” “เจ้าคะ่ นีคอื นารา ลกู สาวคนใหมข่ องข้า” “งามนกั ไมผ่ ิดจากกิตตศิ พั ท์ทีข้าได้ยินมา” ไม่พูดเปลา่ สายตานนั พยายามสอดส่ายมองไปยงั ทกุ สดั สว่ นของ หญิงสาว ถ้าอยใู่ นโลกปัจจบุ ันเธอคงรีบเดินหนี แต่เมืออย่ทู ีนี...ในฐานะ ลกู สาวเจ้าของหอคณิกาคงทําอะไรไมไ่ ด้มากไปกวา่ การกลา่ วขอบคณุ อีก ~๙~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ฝ่ าย หญิงกลางคนมองใบหน้าครึงเสียวของคนถกู ชมด้วยความภมู ิใจ เปิ ด ปากพดู อยา่ งนอบน้อม “ข้าจะจดั คนเดมิ ให้ท่านเจ้าคะ่ ” “ฮ่าๆๆ...รู้ใจข้าจริงเชียว” ยิงดกึ มากเทา่ ไหร่บรรยากาศภายในร้านกลบั ยิงคกึ คกั และว่นุ วาย มากขนึ เท่านนั เสียงหวั เราะแหลมใสดงั กงั วานอย่ทู วั ทุกมมุ ร้าน แขกบาง คนเริมเมาและส่งเสียงเอะอะโวยวาย ในขณะบางคนกําลงั ซุกไซ้กบั นาง คณิกาทีคอยดแู ล ก่อนจะจบั จงู มือขนึ ไปดแู ลกนั ต่อแบบตวั ต่อตวั ด้านบน นาราเองก็ยงั คงเดนิ ไปเดินมาคอยดวู ่าลกู ค้าโต๊ะไหนขาดเหลือสิงใดบ้าง เพือเรียกลกู น้องมาเติมไมใ่ ห้ขาด คิวโก่งได้ รูปขมวดมุ่นอย่างสงสัยเมือสังเกต ไปเห็นพฤติกรรม อัน แปลกประหลาดของแขกโต๊ะหนงึ ชายฉกรรจ์สามคน สวมเสือคลมุ มิดชิด มองจากมือทียืนออกไปหยิบแก้วเหล้าทําให้เห็นว่าเป็ นคนผิวขาว...คน ตา่ งชาต.ิ ..แม้พวกเขาจะดมื เหล้าเคล้านารีด้วยทา่ ทีดจุ หนมุ่ นกั เทียวทัวไป แต่บ่อยครังมากทีนาราเห็นว่าทังสามลอบมองไปยงั โต๊ะของแขกคนอืน และเป็ นโต๊ะเดียวกนั ทังสามคน หญิงสาวลอบมองตามก็พบว่าพวกเขา กําลงั มองชายชาวอยี ิปตผ์ ้ซู งึ กําลงั ดมื ไวน์อยอู่ ย่างออกรสโดยมคี ณิกาสาว สวยคอยเอาอกเอาใจ ด้วยความอยากรู้นาราจึงแสร้งเดินไปด้านหลงั ของโต๊ะชายต่างชาติ ทังสามนันพลางทําท่าจดั แจงสิงของจําพวกเหล้า ไวน์ และอาหารอย่าง เงียบๆ ครู่หนงึ เมือนางคณิกาประจําโต๊ะเดินออกไป ชายทงั สามก็หันมา มองหน้ากนั ด้วยความเคร่งเครียด แววตาดดุ นั ขึนอย่างเห็นได้ชดั ชายคน หนึงทีดอู ายุน้อยและใจร้อนทีสดุ เปิ ดปากถามขนึ อย่างรัวเร็วด้วยภาษา ~ ๑๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แปร่งหูซึงเธอไม่สามารถเข้าใจความหมายได้ ชายหนุ่มอีกคนสา่ ยหน้า ก่อนจะตอบอะไรไปบางอย่าง หนุ่มเลือดร้อนคนนันพยายามหยิบของที เหน็บไว้ทีสีข้างออกมา...หากมองไมผ่ ิดคงเป็ นดาบ ยงั ดีทีชายอีกสองคน พร้อมใจกนั ห้ามไว้พร้อมพดู อะไรใสก่ นั อีกยกใหญ่ ไม่ได้การเสียแล้ว...หากเกิดเหตนุ องเลือดขนึ ทีนี ท่านแม่ของเธอ ต้องเดือดร้อนแนๆ่ ไหนจะแขกคนอนื ๆ แล้วยงั มชี ายหน่มุ คนนนั ด้วย...เธอ คงรู้สกึ แย่ไม่น้อยหากรู้วา่ คนๆ หนึงอาจโดนทําร้ายถึงตายต่อหน้าต่อตา แตก่ ลบั ต้องเมนิ เฉยทําเป็นไมร่ ู้เรืองทงั ๆ ทีรู้อย่เู ตม็ อก...เธอเองกไ็ มใ่ ชค่ นดี อะไร ออกจะกลวั ลกู หลงด้วยซํา..แตเ่ อาเถอะ ถือวา่ เธอทําบญุ กแ็ ล้วกนั ตดั สนิ ใจอย่างแน่วแนแ่ ล้วก็ต้องรีบชิงลงมือ...ก่อนจะสายเกินไป เมือนางคณิกาทีนังปรนนิบตั ิชายหน่มุ ลกุ ขนึ ไปเติมไวน์ มือบางรีบ หยิบเหยือกไวน์และกับแกล้ม สาวเท้าอย่างเชืองช้าม่งุ หน้าไปยังโต๊ะ เป้ าหมาย ใบหน้าสวยปันยิมโปรยเสน่ห์แบบทีหญิงคณิกาชอบทําตอน ออดอ้อนแขก วางของในมือลงบนโต๊ะ ทิงตวั ลงบนเก้าอีวา่ งพลางจ้องมอง ชายหนุ่มผิวสีเข้มเหมือนชาวอียิปต์ทัวๆ ไป...รูปร่างสมส่วนมีกล้ามเนือ อย่างคนออกกําลงั ดวงหน้าหลอ่ เหลาคมคาย ทว่ากลบั ให้ความรู้สึกเฉย ชาและเตม็ ไปด้วยความหยิงทะนง “หากจะมาขายเรือนร่าง ข้ามีหญิงคณิกาทีคอยดแู ลอยู่แล้ว ไปหา คนอืนเสยี ” เขาดงู นุ งงกบั การปรากฏตวั อยา่ งกะทนั หนั ของเธอมาก เมือเห็นเธอ ยังคงนังนิง แววตาสีเทาคมเข้มทีมองสบมานนั จึงเข้มขึนทังยังจ้องมอง อยา่ งระแวดระวงั ยิงขนึ ไปอีก “เจ้าเป็นใคร ต้องการอะไร” ~ ๑๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถามเสียงแขง็ แววตาแหลมคมราวใบมีดจ้องลกึ เข้าไปในดวงตาคู่ สวยคล้ายกบั กําลงั หาคําตอบวา่ นางผ้นู ่าสงสยั คนนีเป็ นใครและต้องการ สงิ ใดจากตวั เขา “ก่อนอนื ท่านควรเลิกมองข้าด้วยสายตาแบบนนั และถ้าจะให้ด.ี ..ยิม ให้ข้าสกั นิดเถิดคะ่ ” รีบบอกด้วยกลวั วา่ จะเป็นทีผดิ สงั เกต เนืองจากชายหนุ่มกําลงั มอง เธอตาขวางอยา่ งมงุ่ ร้าย แตพ่ อเข้าใจได้ละ่ นะ ถ้าอยดู่ ีๆ มีคนทีไมเ่ คยรู้จัก มาก่อนในชีวิตเข้าหาแบบนี คงต้องระแวงสงสัยและต้องระวงั ตวั เป็ น ธรรมดา...ก่อนแขกจะเริมโวยวาย เสียงหวานรีบพูดขนึ ด้วยระดบั เสียงที ดงั พอให้ได้ยินกันเพียงแคส่ องคน ดวงหน้าสวยยิม มือบางเลือนไปหยิบ เหยือกไวน์มารินใสแ่ ก้วของชายหน่มุ อยา่ งมีจริต “เออ่ ...ทา่ นอย่าเพิงหนั ไปมองนะ ชายสามคนทีนังอย่ตู รงโต๊ะริมสดุ ทางซ้ายมือ ดเู หมอื นพวกเขากําลงั วางแผนจะลอบทําร้ายท่าน...ข้าเองก็ ไมแ่ น่ใจ...พวกเขาเป็ นคนตา่ งชาติ ข้าฟังภาษาทีเขาคยุ กนั ไมอ่ อก แต่ข้า เห็นพวกเขาแอบมองมาทีท่านบ่อยๆ ข้าจึงคิดวา่ บางที...” แล้วชายหนุ่มก็ทําเอานาราสะด้งุ สดุ ตวั เสียงหวานถูกกลืนหายลง ไปในลําคอด้วยความตกใจ เมือเขายืนหน้าเข้ามาใกล้ใบหูของเธอพร้อม กับยิมพราวราวกําลังกระซิบคํารักหยอกเย้ า หากแต่ก็ลอบมองไปยัง ตําแหนง่ ของคอู่ ริด้วยหางตา “สามคนทีสวมเสือคลมุ มิดชิดนนั หรือ” “คะ่ ...” ตอบเสยี งสนั ด้วยยงั ตกใจไมห่ าย “แล้วเจ้ารู้ได้เชน่ ไรวา่ พวกมนั มงุ่ ร้ายตอ่ ตวั ข้า” ~ ๑๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- แม้คําทีกระซิบข้างหูนนั เคร่งเครียดเกินกว่าจะฉีกยิมได้ หากหญิง สาวยงั แสร้งทําท่าทีเอยี งอาย “เขาเกือบชกั ดาบขนึ มาจดั การท่านในนี...แตย่ ังดีทีอีกคนหนึงห้าม เอาไว้ คงรอให้ท่านออกจากทีนีกอ่ นกระมงั ” ทนั ทีทีนาราพดู จบ มอื แกร่งของเขาเลือนไปทีชายพกในทันทีทันใด หญิงสาวเหน็ ทา่ ทีเตรียมพร้อมเตม็ ทีจึงรีบทกั ท้วงเสยี งหลง “ประเดยี วก่อน ข้าไมส่ นหรอกนะวา่ พวกท่านมีเรืองเคืองแค้นอนั ใด ตอ่ กนั แตห่ ากท่านเกิดตายในร้านขึนมา ร้านของท่านแมข่ ้าก็ต้องพลอย แปดเปื อนไปด้วย” “ออ...นีนะ่ หรือลกู สาวคนใหม”่ ไมพ่ ดู เปลา่ ดวงตาสเี ทามองหญิงสาวตรงหน้าอยา่ งพินิจพิจารณา “คะ่ เพราะฉะนนั ท่านโปรดทําตามทีข้าบอก...ข้าจะชว่ ยทา่ น” “ข้าจะเชือเจ้าได้อย่างไร เจ้าอาจเป็นหนึงในพวกมนั กเ็ ป็นได้” ชายหน่มุ พดู อย่างหยงั เชิง หญิงสาวได้ยินจงึ ถอนหายใจหนกั ๆ จงใจ ให้เขาได้ยิน ก่อนจะรีบพดู “ข้าไมร่ ู้จะทําให้ท่านเชือได้เช่นไร...ท่านคงต้องรอดตู อนทีท่านกลบั ถงึ บ้านอยา่ งปลอดภยั แล้ว” “หรือไม.่ ..ข้าก็อาจต้องรอดตู อนทีดวงวิญญาณของข้ากําลงั เดินทาง ไปยงั โลกหลงั ความตาย” นาราหนั ไปมองชายหน่มุ อย่างหงุดหงิด...นีเธอยอมเสียงชีวิตเพือ ชว่ ยเขาขนาดนีแล้ว เขายังไมเ่ ชือใจเธออีกหรือ นีสินะทีเข้าเรียกกันว่า... ทําคณุ บชู าโทษ โปรดสตั วไ์ ด้บาป ~ ๑๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “นี...ท่านไมม่ ีอะไรจะเสียแล้วนะคะ ชายฉกรรจ์สามคนพร้อมอาวธุ ...ข้าวา่ หากทา่ นเดินออกไปจากทีนี ทา่ นโดนฆ่าตายอยา่ งแน่นอน แตห่ าก ท่านเชือข้า บางที...ทา่ นอาจรอด” ชายหนมุ่ มองแววตาสดี าํ สนิททีมองมาด้ายความมงุ่ มนั เสียงหวาน นนั พดู อย่างหนกั แนน่ มนั คงเพือยืนยนั เจตนารมณ์ของตนเอง กจ็ ริงอยา่ งที หญิงแปลกหน้าคนนีวา่ เขาไม่มีอะไรจะเสีย หากเธอช่วยเขาได้จริงก็ไม่ ต้องเหนือยตอ่ ส้ใู ห้เปลืองแรง ซํายงั ชว่ ยลดโอกาสบาดเจ็บหรือเพลยี งพลํา แกฝ่ ่ ายศตั รู และหากหญิงคนนีเป็นนางนกตอ่ ของอีกฝ่ ายจริงๆ...เขาก็แค่ ต้องฆา่ ศตั รูเพิมอกี หนึงคน “ข้าต้องทําเช่นไร” ถามออกไปอย่างไว้ตวั หญิงสาวยิมน้อยๆ อย่างสมใจ แล้วจึงโน้ม ตวั ไปกระซิบทีริมหชู ายหน่มุ อย่างแผว่ เบา “พาข้าขนึ ไปชนั บน เฉกเชน่ ทีบรุ ุษทํากบั หญิงคณิกาพวกนนั ” พดู จบคิวโก่งขมวดมนุ่ อย่างแปลกใจเมือได้ยินเสยี งท้มุ หวั เราะเบาๆ ...หวั เราะทงั ๆ ทีอยใู่ นสถานการณ์ตงึ เครียดขนาดนีนะ่ หรือ “หากเป็นเรืองนี...ข้าถนดั นกั ” พดู จบชายหน่มุ หยิบสรุ ารสเลิศขนึ มากระดกเข้าปากจนหมดแก้ว เป็ นครังสดุ ท้ายแล้วยันตวั ขนึ จากเก้าอี มือแขง็ แกร่งช้อนร่างหญิงสาวผู้ เกือบหลดุ เสยี งหวดี ร้องด้วยความตกใจเข้ามาในอ้อมแขน จากนันจึงเดิน ตวั ปลวิ ขนึ ไปชนั บนของหอคณิกาในทนั ที ~ ๑๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๓ “นางลงมาแล้ว” ชายผิวขาวในเสือผ้ามิดชิดสะกิดให้อีกคนทีนังอย่ดู ้วยมองดหู ญิง คณิกานางหนงึ ซงึ ขณะนีกําลงั เดินอยา่ งกระแทกกระทนั ลงมาจากชนั สอง ของตวั อาคาร ใบหน้าสวยหวานบึงตงึ ด้วยแรงอารมณ์ เธอเดินไปหยิบไวน์ เหยือกใหญ่ไปนงั ดืมทีโต๊ะวา่ งในมมุ หนึงของร้าน มือบางกระดกแก้วขึน ดืมของเหลวรสหวานรวดเดยี วหมดติดตอ่ กนั หลายๆ แก้วราวกับกําลงั ดืม นําเปลา่ ...ดเู หมือนเธอคงหงดุ หงิดกบั อะไรบางอยา่ งมา “นงั ตรงนีคนเดยี วหรือ ข้านงั เป็นเพือนดไี หม” นาราหนั ไปมองคนแปลกหน้าทีเดินเข้ามาทกั ทายด้วยภาษาอียิปต์ แปร่งห.ู .หนงึ ในพวกนนั ... “เสยี ใจด้วยเจ้าคะ่ คนื นีข้าไมม่ ีอารมณ์จะรับแขก” ตอบอย่างไมใ่ สใ่ จ ฝ่ ายชายฉกรรจ์ยิมรับพลางลอบมองหญิงสาวซึง หนั กลบั ไปสนใจเหยือกไวน์ของตนตอ่ หน้าตารวมไปถงึ ผิวพรรณของเธอดู แตกตา่ งจากชาวอยี ิปตแ์ ละชาวฮิตไทต์เช่นเขา คงเป็นหญิงสาวทีถกู สง่ มา ขายจากอาณาจกั รอนื ~ ๑๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไมร่ ับแขก แล้วไยข้าจงึ เห็นชายคนหนึงหิวเจ้าขนึ ไปข้างบน เขาไป อย่ไู หนเสยี ” ได้ยินดงั นนั หญิงสาวรีบหนั ขวบั กลบั ไป กลินไวน์โชยฟ้ งุ ขนึ แตะจมกู เป็นเครืองยืนยนั อย่างดีวา่ นางคงดมื ไปเยอะและเมามายพอสมควร “ทา่ นรู้จกั ไอ้คนชวั ช้าคนนนั หรือ” ด้วยฤทธิ สุราทําให้ร่างบางซึงรีบลุกขึนเซน้อยๆ หญิงสาวยืนมือ ออกไปตรงหน้าชายหน่มุ ด้วยทา่ ทางเอาเรือง “ถ้าเช่นนนั จา่ ยมาให้ข้าเดยี วนี ไอ้คนเลวนนั เชยชมข้าแล้วหนี คา่ ตวั ของข้า คา่ เหล้า คา่ ของทีมนั กินเข้าไป ข้าไมไ่ ด้รับแม้แตเ่ หรียญเดียว เลว เลวทีสดุ ” คราวนีฝ่ ายร้ อนใจกลบั กลายเป็ นคนทีได้ฟัง ชายคนนันทําหน้ า ตกใจพร้อมทงั เริมขยับเข้ามาเขย่าตวั และตะคอกถาม...ความสภุ าพเมือ ครู่มลายหายไปจนหมดสิน “วา่ อยา่ งไรนะ มนั หนีหรือ เจ้าปลอ่ ยให้มนั หนีไปได้เชน่ ไรกนั ” “นี ท่านทําอะไรนะ่ ปลอ่ ยข้านะ” นาราโวยวายกลบั เสยี งดงั ไมแ่ พ้กนั ทําให้สติของเขาคืนกลบั มาอีก ครังยามเมือชายหนมุ่ คอ่ ยๆ ลดมือลง...นางเองก็เป็ นเพียงแค่เหยือทีโดน หลอกใช้เพือลวงพวกเขาและเปิ ดทางให้ตวั มนั หนีเทา่ นนั เอง “แล้วมนั ได้พดู หรือถามสิงใดกบั เจ้าบ้าง” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ใบหน้าสวยบิดเบ้อย่างนึก รงั เกียจ “โปรดอย่าให้ข้าต้องได้ยินคําโอ้โลมพวกนนั จากปากของตนเป็นครงั ทีสองเลย...ข้าจะอ้วก” “แตข่ ้าอยทู่ ีนีตลอด ข้ายงั ไมเ่ ห็นมนั ลงมา” ~ ๑๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ท่านเจ้าคะ ร้านนีก็ไมใ่ ช่ร้านเลก็ ๆ ถ้ามีประตเู ข้าออกได้แคป่ ระตู เดยี วกค็ งแปลกไมน่ ้อย...เฮ้อ...ข้าละ่ อารมณ์เสียจริงๆ...คอยดนู ะ ถ้าทาส ของข้าลากคอมนั มาได้...คงได้เห็นดีกนั แน”่ พดู อย่างแค้นเคอื งเตม็ กําลงั แตก่ ็ไมว่ ายหนั มาถามคนตรงหน้า “เงินละ่ ทา่ นรู้จกั มนั ใชไ่ หม” ยงั ไมท่ นั ทีหนมุ่ ตา่ งชาตจิ ะสง่ เสยี งตอบ ชายทีมาด้วยกันกับเขาคน หนึงวิงเข้ามาภายในร้ านหน้าตาตืนพร้อมพูดภาษาฮิตไทต์อย่างเร่งรีบ หญิงสาวชะงกั ไปชวั ครู่แตก่ ็รีบปรบั ทา่ ทีอย่างรวดเร็ว...รอบคอบไมเ่ บา มี การให้ลกู น้องอีกคนไปเฝ้ าหน้าร้านเสียด้วย พดู คยุ กันจบทังค่รู ีบหนั หลงั กลบั ไมส่ นใจหญิงคณิกาคนสวยอกี ตอ่ ไป ฝ่ ายสาวเจ้ากลบั ไมย่ อมเดินเข้า ไปฉดุ กระชากชายคนเดิมไว้แกล้งเมาอาละวาดเตม็ ที “เดยี วสิ เงินคา่ ตวั ข้าละ่ พวกท่านทําเชน่ นีไมไ่ ด้นะ จ่ายเงินมากอ่ น” ไม่พดู พล่ามทําเพลงให้เสียเวลาอีก ชายผ้ถู ูกยือยดุ ผลกั หญิงสาว จนล้มลงกบั พืนเตม็ แรงก่อนจะเดนิ ดงิ ออกไปข้างนอกอยา่ งรวดเร็ว นารานังทิงระยะเวลาพักหนึงจนแน่ใจว่าอีกฝ่ ายคงไปพ้นจาก บริเวณนีแล้ว จึงยันตวั เองลกุ ขึนยืนแล้วสาวเท้าเดินขึนไปบนชันสอง... ท่าทีเมาจนโซเซเมือครู่หายไปจนแทบไม่เหลือ มีเพียงใบหน้าแดงซ่าน และกลินไวน์ตามตวั เทา่ นนั ทีบอกให้รู้วา่ เธอดมื มนั ไปมากขนาดไหน นาราก้าวเข้าไปในห้องเล็กๆ ซึงถูกจดั แต่งอย่างหรูหราเพือรองรับ ชายหน่มุ ทีขนึ มาใช้บริการหาความสําราญกับคณิกาสาวสวยยามคําคืน สายตากวาดไปทวั ห้องมองหาอีกคนทีคิดว่าจะอยู่ภายใน ฉบั พลนั ได้ยิน เสียงประตูปิ ดลงพร้ อมกับมีร่างสูงใหญ่เข้ามาประชิดด้านหลังอย่าง รวดเร็ว ลมหายใจของหญิงสาวขาดห้วงอย่างหวาดเสียวเมือลําคอระหง ~ ๑๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถกู จอ่ ด้วยมืดคมกริบ หญิงสาวรีบยกมือทงั สองข้างขึนชูในระดบั หวั เพือ บอกอกี ฝ่ ายวา่ ตนไมม่ อี าวธุ “ใจเย็นคะ่ ...ขะ...ข้าเอง” เมอื ชายหนมุ่ ลดอาวธุ ลงไปเก็บ นารารีบหนั ไปเผชิญหน้ากบั เขาแล้ว กลา่ วทีเลน่ ทีจริง “ไมน่ ึกวา่ ทา่ นจะเตรียมการต้อนรบั ข้าไว้อยา่ งระทกึ ใจเชน่ นี” “ข้าแคป่ ้ องกนั ไว้ก่อน” ภาพชายหน่มุ หน้าตาคมเข้มเนือตัวสะอาดสะอ้านหมดจดในชุด ขะมกุ ขะมอมของทาสรบั ใช้ภายในร้านให้ความรู้สกึ ขดั ตาอย่างเห็นได้ชัด จนทําเอาคนเพิงเห็นอดอมยิมไม่ได้ ชายหนุ่มเห็นดงั นันจึงถามขนึ แบบ มะนาวไมม่ นี ํา ดไู มพ่ อใจกบั ท่าทีของหญิงสาวนกั “ตวั ข้ามสี ิงใดให้เจ้าขําขนั ข้าเลน่ ตลกให้เจ้าดอู ย่เู ช่นนนั หรือ” “ท่านดไู มค่ อ่ ยเข้ากบั เสือผ้าพวกนนั เลย ดอู ย่างไรก็ไมเ่ หมือนทาส” “เสือผ้าพวกนีตา่ งหากทีไมเ่ ข้ากนั กบั ข้า” นารากระแอมไอ กลันยิมแล้วรีบถอดผ้าคลมุ ไหล่ของตนเองออก เลอื นมาคลมุ หวั ให้อีกฝ่ าย ตอนแรกชายหนมุ่ มีอาการตกใจไม่น้อยเพราะ ไม่ทันตงั ตัว และไม่รู้ว่าเธอจะทําอะไร มือแกร่งรีบเอือมไปจับบริเวณ ชายพกทนั ทีเหมือนพร้อมหยิบมืดขึนมาจ้วงแทงเธอเพือป้ องกันตวั ได้ทุก เมือ สง่ ผลให้คนตรงข้ามอดไมไ่ ด้ต้องสง่ ค้อนวงงามไปให้เขาหนงึ ที “ข้าไมท่ ําร้ายทา่ นหรอกคะ่ ” “ทีแท้กล็ งไปดมื เหล้า กลนิ เหล้าติดเตม็ ตวั ไปหมด...ข้าคิดถกู หรือคดิ ผดิ นะทียอมให้เจ้าชว่ ย ส้ฆู ่าพวกมนั เสียให้หมดกจ็ บเรือง” “ท่านนียงั ไงกนั คนทงั คนนะคะไมใ่ ช่จะฆ่ากนั ได้งา่ ยๆ หรือท่านเป็ น นกั โทษหลบหนีทีไปฆ่าใครไว้...นีข้าไมไ่ ด้กําลงั ชว่ ยคนไมด่ อี ยใู่ ชห่ รือไม”่ ~ ๑๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “หาความ” ชายหนุ่มกล่าวห้วนๆ แต่ก็ยอมลดมือลงจากบริแวณชายพกและ ยอมยืนนิงๆ ให้อีกฝ่ ายจดั ผ้าคลมุ ใบหน้าคมสันก้มลงมองใบหน้าของ หญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา นาราซึงต้องสบกับสายตาแขง็ ๆ ทีมองมา อย่างจบั ผิดของอกี ฝ่ ายจึงได้แตพ่ ยายามยิมส้เู สอื พลางชวนคยุ “โชคดีนะคะทีวนั นีอากาศค่อนข้างหนาว ไม่เช่นนนั ท่านคงได้ผ้า คลมุ ผนื บางสีชมพสู ดใสกลบั บ้านไปเป็นแน่” หญิงสาวบอกถึงทีมาของผ้าคลมุ ลินินสีนําตาลหยาบๆ ซงึ พบเหน็ ได้ น้อยมากในหอคณิกา ด้วยร่างอรชรทงั หลายมกั ใช้ผ้าคลมุ ไหล่สีสนั สดใส ...ซึงอยา่ วา่ แตจ่ ะป้ องกนั ลมหนาวเลย แม้แตส่ ายตาชายหน่มุ ทีลอบมอง ไหลน่ วลเนียนมนั กบ็ างเบาเสียจนไมส่ ามารถป้ องกนั ได้ “พวกเขาออกไปกนั แล้วคะ่ ...หลงั บ้านมมี ้าผกู ไว้เป็ นของทาสคนทีขี ม้าของทา่ นออกไป ท่านสามารถเอามนั กลบั ไปได้...แม้มนั ไม่ใช่ม้าดีอย่าง ม้าของท่าน แตข่ ้ากม็ นั ใจวา่ มนั จะพาท่านกลบั ถงึ บ้านได้” “ทาสคนนนั จะเป็นเช่นไร” ชายหนุ่มหมายถึงเขาตวั ปลอมทีป่ านนีคงกําลงั ขีม้าค่ใู จของเขา หลบหนีชายสามคนนนั อยู่ “ไมต่ ้องหว่ งคะ่ เขาอยทู่ ีนีตงั แตเ่ ดก็ รู้จกั ทกุ ซอกทกุ มมุ ของทีนีและรู้ ทางหนีทีไลด่ ีกวา่ คนตา่ งชาตพิ วกนนั มาก ท่านรีบไปเถิด ข้าจะพาท่านไป อีกประตทู ีออกไปด้านหลงั ได้” ชายหนมุ่ พยกั หน้ารับแล้วหยดุ ชะงกั ดวงตาสีเทาทอดมองหญิงสาว อย่างชังใจอยู่ชัวครู่ ก่อนจะหยิบถุงเงินซึงมองดจู ากภายนอกก็พอรู้ว่า ภายในมีเหรียญทองบรรจงุ อย่มู ากพอสมควรออกมาให้หญิงสาวซึงมอง ตอบอย่างงนุ งง ~ ๑๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เงินนี สําหรบั ทาสคนนนั ” รีบสาํ ทบั เมอื เหน็ เจ้าตวั ยกมอื ขนึ ปัดเตรียมปฏิเสธ “พวกเจ้าช่วยข้า นีจึงถือเป็ นสินนําใจเลก็ ๆ น้อยๆ จากข้า...มนั คง มากพอให้ชายคนนนั สามารถไถ่ตวั จากการเป็นทาสได้หากเจ้ารบั มนั ไว้” นารารับถงุ ทองหนกั องึ มาไว้ในมืออย่างเสียไม่ได้ ก่อนชายหน่มุ จะ ถอดแหวนก้อยของตนยืนให้หญิงสาว “สว่ นนีของเจ้า” “เงินเมือครู่ข้ารับไว้ให้เขา แตใ่ นสว่ นของข้า...ข้าคงรบั ไว้ไมไ่ ด้” ใบหน้าหวานก้มมองแหวนภายในมือของชายหน่มุ แล้วปฏิเสธโดย ไม่ต้องคิด มนั เป็ นแหวนทองวงเล็กหัวแหวนประดับด้วยอญั มณีสีแดง นํางามล้อมกรอบด้วยลวดลายวิจิตรแปลกตาทีนาราเองก็ไม่รู้ว่ามนั คือ ลายอะไร หากแตด่ จู ากความประณีตบรรจง...ราคาคงสงู น่าด.ู .. “คดิ เสยี วา่ มนั เป็นคา่ ตวั ของเจ้าในคนื นี ข้าพาเจ้าขนึ มาทีนี ผ้คู นคง เห็นกนั มากมาย โดยเฉพาะแมบ่ ญุ ธรรมของเจ้า ข้าหวงั วา่ แหวานวงนีจะ พอทําให้นางสงบลงได้บ้าง” “ถ้าเป็นเรืองนนั ท่านไมต่ ้องห่วงหรอกคะ่ ข้าอธิบายให้ท่านแม่ฟังได้ วา่ เรืองราวทีแท้จริงเป็นเชน่ ไร” ช่างเป็ นหญิงหัวดือเสียจริง...ชายหนุ่มส่ายหน้าทําเสียงจิจ๊ะใน ลําคอเมือโดนขดั ใจ ก่อนออกคําสงั เสียงเรียบในแบบฉบับทีทําให้หญิง สาวไมก่ ล้าปฏเิ สธอีก “ข้าบอกให้เจ้าเก็บไว้” นารารีบเกบ็ ของทงั สองอย่างใสก่ ระเป๋ า แล้วหมนุ ตวั ออกเดินนําอีก ฝ่ ายไปยงั ทางออกด้านหลงั ขากลบั หญิงสาวยิมกว้างด้วยความรู้สกึ อิมใจ ...วนั นีเธอชว่ ยคนไว้ได้สําเร็จ ประเดยี วต้องเล่าให้ท่านแมฟ่ ังเสียหน่อย... ~ ๒๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ไมไ่ ด้อยากโอ้อวดท่านแมเ่ พือให้ได้รับคาํ ชมอะไรหรอกนะ...เพียงแคอ่ ยาก เล่าความตืนเต้นล้นุ ระทึกให้ท่านแม่ฟัง อยากให้ท่านแมร่ ู้สกึ ดีไปด้วยที สามารถช่วยชีวิตคนๆ หนึงไว้ได้ คิดแล้วก็ยิมแป้ นเมือมองเห็นท่านแม่ พร้ อมเด็กรับใช้สองคนมายืนรออยู่ทีประตูหลังร้ านด้วยความกระวน กระวาย หญิงสาวรีบเดนิ ดงิ เข้าไปหาอย่างอารมณ์ดี ทว่าก่อนทีจะได้เอย่ คํา ใดออกมา หญิงวยั กลางคนกลบั เงือมือขึนสง่ ผ่านแรงทงั หมดฟาดลงบน ใบหน้าข้างหนึงของเธอจนหน้าหนั ...ทา่ นแมต่ บเธอทําไม... ~ ๒๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๔ นารายกมือขนึ จบั แก้มด้านซ้ายทชี าไปทงั ซีกหน้า รับรู้ได้ถึงกลนิ คาว และรสชาติแปร่งๆ ของเลือดในปาก หัวใจอนั ลิงโลดเมือครู่หล่นวบู ลงไป พร้อมถกู แทนทีด้วยความงนุ งงสงสยั ใบหน้าหวานหนั ไปมองแมบ่ ุญธรรม หญิงวยั กลางคนจงึ เปิ ดฉากใสห่ ญิงสาวทนั ที “หมดกัน...เจ้า...เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงทําเช่นนี เจ้าทํามนั ลงไปได้ อย่างไร” “ทา่ นแม่ ถ้าเป็นเรืองเมอื ครู่ข้าอธิบายได้” “จะอธิบายว่าอย่างไร...เจ้ าถูกตาต้องใจแขกของข้า จึงเข้าไป ยวั ยวนแล้วทอดกายให้เขาบนห้องเช่นนนั หรือ” หญิงคณิกาทีอย่ขู ้างๆ หญิงนายผู้เป็ นใหญ่ของบ้านพูดขึนอย่าง โกรธจดั เธอคงเป็นหญิงทีมีหน้าทีให้ความสําราญแก่ชายคนนนั “ท่านแมต่ ้องจดั การนางให้ข้านะเจ้าคะ นางแยง่ ลกู ค้าของข้า” “เลียงเสยี ข้าวสกุ เสียจริง ป่ านนีแขกทกุ คนคงเห็นกนั หมดวา่ เจ้าโดน ไอ้หนุ่มนันอ้มุ ขนึ ไปด้านบน ชือเสียงของข้าคงป่ นปี หมดแล้ว...ข้าไม่น่า วางใจคิดวา่ เจ้าเป็นเดก็ ดี เป็นหญิงใสซือ...ทีแท้ก็แคม่ ารยา” ~ ๒๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ท่านแม.่ ..” “ไมไ่ ด้เสียแล้ว...ข้าต้องรีบจดั การให้เรียบร้อย...” ยิงฟังทา่ นแมพ่ ดู เธอก็ยิงไมเ่ ข้าใจ ทําไมทา่ นแมต่ ้องเสียชือเสียง ถ้า แขกคนอืนเห็นเธอขึนไปบนห้องกับชายคนนันแล้วมันจะทําไม มนั ก็ เหมอื นกบั ทีหญิงคณิกาคนอืนๆ ขึนไปด้านบนกบั แขก...แล้วท่านแม่ต้อง จดั การเรืองอะไร “ข้าไมเ่ ข้าใจคะ่ ท่านแม.่ ..มนั เรืองอะไรกนั ” ผ้ถู กู เรียกวา่ ทา่ นแม่ยิมหยันให้อีกฝ่ าย ดวงหน้าทีเคยเปี ยมไปด้วย ความรักความเมตตาบัดนีกลบั มองเธอด้วยสายตาทีไมต่ า่ งอะไรกับการ มองดสู ตั ว์เลียงตวั หนึง “นีเจ้าคงไมไ่ ด้คิดวา่ ข้าจะดแู ลเอาอกเอาใจเจ้าราวกบั เทพธิดา...โดย ไมห่ วงั อะไรตอบแทนหรอกนะ” มองหญิงสาวทีนิงเงียบอยา่ งตกตะลงึ ก็แย้มยิมเลือดเย็น “จ๊ๆุ ๆ ชา่ งน่าสงสารเสียจริง...เจ้าคิดวา่ ข้ารักเอ็นดเู จ้าเยียงลกู สาว แสนน่ารกั เชน่ นนั หรือ” ไมพ่ ดู เปลา่ มือเหียวยน่ คอ่ ยๆ ลบู หวั หญิงสาวเบาๆ “ข้ามลี กู สาวสวยขนาดนียอ่ มรักแนน่ อน...รักในร่างกายนีทีจะทําเงนิ ให้ข้าเป็นกอบเป็นกํา เจ้าไม่รู้หรือวา่ พวกแขกทีได้พบเจ้าต่างก็ปรารถนา ในตวั เจ้ากนั ทงั นนั ...แทบจะรอให้ข้าเปิ ดประมลู ลกู สาวคนโปรดของข้ากัน ไมไ่ หวเชียวละ่ ” เมอื ความจริงกระทบสมองนาราหันหน้าหนีหญิงตรงหน้าอย่างรับ ไมไ่ ด้ นําตาเมด็ โตร่วงลงมาด้วยความเสียใจ ไมอ่ ยากยอมรับว่าท่านแมท่ ี เธอเคารพเทิดทนู เป็ นดงั ร่มเงาให้ความอบอ่นุ และเป็ นทีพึงพิงแก่เธอ... ~ ๒๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ท่านแมท่ ีเธอเคยคิดวา่ รักและเอน็ ดเู ธอเหมอื นลกู สาวเห็นเธอเป็นแคส่ ินค้า หลอกให้เธอตายใจเพือรอวนั จะขายเธอให้แก่ชายบ้าตณั หาพวกนนั อึดใจตอ่ มามือซึงลบู ไล้ใบหน้าของเธอออกแรงบีบใบหน้าของเธอ แรงๆ เพือบงั คบั ให้หนั ไปเผชิญหน้า “ร้องไห้เสียแล้วลกู สาวคนสวยของข้า เก็บมนั ไว้อ้อนแขกบนเตียง เถิด มนั เป็นความโชคดีอย่างสงู สดุ ในชีวิตของเจ้าแล้วรู้หรือไม่ ลกู สาวคน กอ่ นๆ ของข้าตา่ งได้ดบิ ได้ดีกนั ทวั หน้า บ้างเป็ นอนุของเสนาบดี บ้างเป็ น นางบําเรอของมหาเศรษฐี มกี ินมใี ช้ไปตลอดชีวติ เชียวละ่ ” มือบางใช้แรงทงั หมดทีมีผลกั แม่บุญธรรมเพือให้ตนหลดุ พ้นจาก การแกะกมุ พร้อมกบั วิงหนีอย่างเร็วทีสดุ เท่าทีจะเร็วได้ แม้ไม่รู้ทิศทางว่า ควรหนีไปทางใด หนีแล้วเธอจะไปอย่ไู หน รู้เพียงต้องหนีไปจากตรงนีให้ ไกลทีสดุ “จบั ตวั นางไว้” ทา่ นแมต่ ะโกนก้องด้วยความโกรธจดั ร่างบางทังดินทังกรีดร้อง มือ เลก็ ทบุ ลงบนชายสองคนทีเข้ามาขวางแล้วหิวปี กเธอเดินกลบั ไปทางทีเธอ วิงหนีมาอีกครัง “ฮึ...เจ้ามนั เลียงไมเ่ ชือง จับนางไปขงั จดั เวรเฝ้ าให้แน่นหนา หาก นางหนีไปได้ ข้าไมเ่ อาพวกเจ้าไว้แน”่ “ท่านแม่ ปลอ่ ยข้าไปเถิด ได้โปรด” “คนื พรุ่งนีข้าจะเปิ ดประมลู ดอกไม้งามแห่งอียิปต์” หญิงวยั กลางคนประกาศก้องถึงเจตนารมณ์อย่างชัดเจน ไมส่ นใจ หญิงสาวทีกําลงั ถกู ลากขนึ ไปกกั ขงั ซึงหนั มาร้องขอความเมตตาอย่างน่า เวทนา ตลอดหลายเพลาทีนํานางมาอย่ดู ้วย เธอปรนเปรอเลยี งดหู ญิงสาว มาอยา่ งดี เสยี เงินไปไมใ่ ช่น้อย โดยให้นาราลงมาต้อนรับแขกเพือให้เหล่า ~ ๒๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- บรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ได้ยลโฉม...ชือเสียงของลกู สาวคนใหม่จะได้ ขจรขจายไปทวั อาณาจกั ร ด้วยหวงั วา่ นาราจะกลายเป็นตวั ทําเงินใหมข่ อง หอคณิกาแห่งนี เมือถงึ เวลานนั เธอจะได้กอบโกยเงินทองให้ค้มุ คา่ กับเงิน ทีท่มุ ไป แต่ทกุ อย่างกลบั พงั ทลายลงเพราะความใจง่ายของหญิงสาว... เธอต้องรีบก่อนขา่ วลือพวกนีจะแพร่กระจายออกไปจนทําให้ในทีสดุ เธอ อาจได้คา่ เงินตวั ของนางไมค่ ้มุ กบั ทีลงทนุ ลงแรงไป วนั นีแขกทีหอคณิกาเยอะกวา่ ทกุ วนั ...ชายหนมุ่ น้อยใหญ่เบียดเสยี ด กนั อย่หู น้าเวทีอนั ถูกจัดขึนเฉพาะกิจจนแทบไม่มีทีวา่ ง เสียงเกรียวกราว ของผ้คู นเงียบลงทนั ทีทีมองเหน็ ร่างงามระหงในชุดสีขาวเนือบางเบาเผย ให้เห็นเนินอกอวบอมิ ผ้กู ําลงั ถกู เจ้าของร้าน อดีตแม่บญุ ธรรมแสนดีของ เธอกึงจงู กึงลากขนึ ไปบนเวที...สาวเจ้ามีรูปร่างบอบบางสงู โปร่งจนแลดู อ่อนแอ หากแต่พวงแก้มและเรียวปากกลับเป็ นสีชมพูระเรืออย่างคน สุขภาพดี ผิวเหลืองค่อนไปทางขาวดูราวกับต้ องแสงจันทร์นวลอยู่ ตลอดเวลา ดวงตากลมโตสีดําสนิทนนั รับกนั กบั จมกู โดง่ เชิดและริมฝี ปาก อวบอิมน่าลมิ ลอง...โครงหน้างดงามนีแตกตา่ งจากชาวอียิปต์หรือชนชาติ ไหนๆ ทีพวกเขาเจอมาอย่างสนิ เชิง “งามเหลอื เกิน” “สมบรู ณ์แบบ” เกิดเสยี งชืนชมทนั ทีทีได้พิศโฉมหญิงงามบนเวที “คืนนีหอคณิกาของเราจะมีการเปิ ดประมลู ดอกไม้จากต่างถินอัน ผลิดอกออกมาได้อย่างงดงามทีสดุ ในอียิปต์ ลูกสาวคนลา่ สดุ ของข้า... นางผ้บู ริสุทธิ และงดงามราวเทพธิดา ราคาตงั ต้นของนางคือสามร้ อย เหรียญทอง” ~ ๒๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เสยี งฮือฮาเกิดขนึ รอบสารทิศ นาราหลบั ตาแน่น เริมแล้ว...การขาย มนษุ ย์ราวกบั ขายสงิ ของ “ข้ าให้ สามร้ อยห้ าสิบเหรียญทอง” เสยี งชายแกค่ นหนึงพดู พร้อมทําหน้าตากรุ่มกริม “สรี ้อย” ชายอีกคนพดู “ข้ าห้ าร้ อยเหรียญทอง” เกิดเสียงรอบสารทิศแยง่ กนั ประมลู จนวนุ่ วาย ราคาทีถูกตงั ไว้สงู ขึน เรือยๆ สมั พนั ธ์กบั รอยยิมบนใบหน้าหญิงวยั กลางคนข้างตวั ของนาราซึง ยิมกว้างอยา่ งพอใจกบั เงินทีจะได้รบั “ข้าให้หนงึ พนั เหรียญทอง” ชายแก่คนเดมิ ยงั ไมย่ อมแพ้ “ถ้าเช่นนนั ข้าให้ สองพนั เหรียญทอง” “มีใครให้ราคานางสงู กว่านีบ้างหรือไม่ หากไม่มีข้าจะนับหนึงถึง สาม แล้วนางจะตกเป็นของทา่ นเศรษฐีทา่ นนี” “หนงึ …สอง…ส...” “ข้าให้ห้าพนั เหรียญทอง” เกิดเสียงฮือฮาไปทวั ร้านอีกครงั เมอื ราคาคา่ ตวั สงู เสียดฟ้ าถกู เสนอ ขนึ มาด้วยเสียงอนั ท้มุ ตาํ ทวา่ ก้องกงั วานของชายหน่มุ ผ้หู นึง “ข้าจะนบั หนึงถึงสามถ้าไมม่ ีผ้ใู ดให้ราคาสงู กวา่ นี นางก็จะตกเป็ น ของทา่ นผ้นู ีทนั ที” “หนงึ ” “สอง” “สาม” ~ ๒๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “การประมูลดอกไม้งามแห่งอียิปต์สินสดุ ลงแล้วด้วยราคาห้าพัน เหรียญทอง” ภายในห้องนอนทีถกู ประดบั ตกแตง่ อย่างงดงาม ร่างบางเดินไปมา ราวหนตู ดิ จนั ขณะพยายามคดิ หาทางรอดพ้นจากมือชายผ้ปู ระมลู เธอมา ได้ ไมน่ านนกั ประตหู น้าห้องถกู เปิ ดออกพร้อมกับชายหนุ่มรูปร่างสงู ใหญ่ ก้าวเข้ามาในห้องช้าๆ อย่างสบายอารมณ์ นารารีบหยิบมืดเล่มเล็กๆ ใน ถาดผลไม้มาซ่อนไว้ข้างตวั แล้วรีบนงั ลงบนริมฝังหนงึ ของเตียง “เจ้าชืออะไร” ชายหนุ่มนังลงบนเตียงข้างๆ ตัวส่งผลให้ คนทีดูระแวดระวงั อยู่ ตลอดเวลาสะด้งุ ขยบั ถอยหนี ร่างสงู อมยิมเมือเห็นหน้าตาท่าทางราวกบั แมวน้อยกําลงั ตืนกลวั ของหญิงสาว “กลวั ข้าหรือ ลกู แมวน้อย” “อยา่ เข้ามานะ” เหมอื นแมวน้อยจะกลายร่างเป็นเสือไปเสียแล้วยามเขาขยับเข้าไป ใกล้เธอมากขนึ หญิงสาวหยิบมืดเลก็ ใต้หมอนขนึ มาขม่ ขดู่ ้วยดวงตาวาว “ข้า...ข้ามมี ดี นะ...ถ้าท่านขืนขยบั เข้ามาอีกแม้เพียงคืบ...ท่านโดน มืดแน่” ชายหน่มุ แทบหัวเราะพรืดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่...ขม่ ขดู่ ้วยดวง หน้าและเสยี งหวานเชน่ นีใครทีไหนจะกลวั ได้ “คนทีคดิ ลงมอื จริงๆ เขาไมข่ ใู่ ห้เสียเวลาหรอกนะ นีเป็นวธิ ีเพิมความ ตืนเต้นให้กบั แขกของเจ้าหรือ” “ท่าน...” ~ ๒๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราหายใจเข้าลกึ ๆ รวมรวบความกล้า...เป็ นไงเป็ นกนั ...ถ้าไมส่ ้มู ี หวงั ต้องตกเป็นของชายตรงหน้าแนๆ่ ดวงตาคสู่ วยปิ ดแน่น ตดั สินใจไสมดี ไปข้างหน้าอยา่ งรวดเร็ว อยา่ งน้อยคงทําให้มีแผล ชว่ งทีชลุ มนุ เธอจะได้หา โอกาสหนี...แล้วหญิงสาวกต็ ้องลมื ตาขนึ เมอื มอื แกร่งจบั ข้อมอื ข้างทีถือมดี ของเธอไว้แนน่ ด้วยความตกใจนาราคลายมอื ออกโดยอตั โนมตั ิ เครืองมือ ชว่ ยชีวิตชินเดียวจงึ ตกลงไปบนพืนข้างเตยี ง ชายหนมุ่ ออกแรงดงึ แขนของ หญิงสาวข้างทีเขากมุ ไว้สง่ ผลให้ร่างบอบบางนนั เซเข้ามาปะทะเข้ากบั อก กว้าง เสียงท้มุ กระซิบทีริมหอู ีกฝ่ ายอย่างอารมณ์ดี “กฎข้อแรกทีควรรู้สําหรับผ้ถู ืออาวธุ คือ เจ้าไม่ควรหลบั ตายามคิด ปลิดชีพศตั รูเพราะเจ้าต้องเตรียมพร้อมในกรณีทีเขาสามารถปัดป้ องได้ มิ เชน่ นนั แล้วเจ้าอาจเป็นคนทีโดนปลดิ ชีพเสยี เอง” “ปลอ่ ยข้า” หญิงสาวดินอย่างไมย่ อมแพ้ ชายหนุ่มจึงปล่อยหญิงสาวออกจาก อ้อมกอด นารารีบลกุ ขนึ จากเตยี งมาตงั หลกั จ้องหน้าคนทีมองตอบเธอมา ด้วยรอยยิม ถ้าเช่นนันก็เหลืออีกทางเดียวเท่านัน...ร่างบางคกุ เขา่ ลงกับ พืนพลางสง่ เสียงอ้อนวอน “ท่านเจ้าคะ อย่าทําอะไรข้าเลย โปรดเวทนาข้าด้วยเถิด” ผ้ถู กู วงิ วอนดปู ระหลาดใจไมน่ ้อยเมอื ลกู แมวทีขฟู่ ่ อๆ เมอื ครู่ เปลียน ท่าทีกลายเป็ นลกู แมวน้อยน่าสงสารอย่างรวดเร็ว คงตระหนักได้แล้ว กระมงั วา่ ถ้ายงั คดิ ใช้ไม้แขง็ คงไปไมร่ อด “เจ้าชืออะไร” “ข้าชือนาราคะ่ ” “นารา...โดนบงั คบั มาหรือ” ~ ๒๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ถามแม้รู้คาํ ตอบอยแู่ ล้วเตม็ อก เขาเองกใ็ ช่จะชอบนกั หากต้องขืนใจ ใคร “คะ่ ข้าทงั โดนหลอกและโดนบงั คบั ได้โปรดช่วยข้าออกไปจากทีนี ด้วยเถิด ข้าไมอ่ ยากอยทู่ ีนี ไมอ่ ยากขายร่างกายให้กบั ใคร” “ถ้าข้าช่วยเจ้า ข้าจะได้อะไรบ้าง เงินทีข้าเสียไปห้าพันเหรียญทอง เพือประมลู เจ้าล่ะ แล้วยังค่าทีต้องจ่ายเพิมหากต้องการปล่อยเจ้าเป็ น อิสระนนั อกี ” อะไรก็ไดท้ ีไม่ใช่ร่างกาย...หญิงสาวคิดแตไ่ ม่กล้าตอบออกไป แล้ว ฉบั พลนั ก็เหมอื นมีแสงสวา่ งปรากฏขนึ ทีปลายอโุ มงค์ “จริงด้วย ข้าพอมีทอง เออ่ ...มีแหวนอีกวง ข้าไมร่ ู้ว่ามนั จะมากพอ สําหรบั คา่ ไถ่ตวั หรือไม่ แตถ่ ้าทา่ นไมร่ ังเกียจโปรดรับมนั ไว้ แล้วช่วยพาข้า ออกไปจากทีนีได้ไหมคะ” หญิงสาวรีบหยิบถงุ ผ้าและแหวนทีซ่อนอยใู่ นกระเป๋ าสง่ ให้ชายหนุ่ม โชคดีทีชายคนเมอื วานมอบมนั ไว้เพือเป็นของรางวลั แม้จะรู้สกึ ผดิ กบั ทาส ผ้เู สยี งชีวิตเป็นตวั ลอ่ ให้ แตต่ อนนีขอให้เธอรอดพ้นสถานการณ์เลวร้ายนี ให้ได้ก่อน เรืองอืนค่อยว่ากันทีหลัง ชายหนุ่มหยิบแหวนขึนมาพิจารณา ก่อนเอย่ ถามขนึ ด้วยความสงสยั “เจ้าไปเอาแหวนวงนีมาจากไหน” “ข้าไม่ได้ขโมยมานะคะ มีคนให้ ข้ามา ท่านอย่าได้คิดอย่างนัน เดด็ ขาด” รีบออกตวั เพราะรู้วา่ เขาต้องสงสยั เป็นแนว่ า่ หญิงคณิกาอย่างเธอจะ มีปัญญาซือแหวนราคาแพงแบบนนั ได้เช่นไร ผา่ นไปชวั ครู่ชายหนุ่มยนั ตวั ลกุ ขนึ จากเตียงแล้วสาวเท้าเดินไปยังประตหู ้อง เมือหนั กลบั ไปมองเห็น หญิงสาวยงั คงนงั คกุ เขา่ ก้มหน้าไมย่ อมลกุ ขนึ จึงถามออกไปเบาๆ ~ ๒๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ไยยงั นงั นิงอย่.ู ..หรือไมอ่ ยากออกไปจากทีนีแล้ว” “ไปคะ่ ข้าไป” หญิงสาวลุกพรวดมาหาชายหนุ่มทันที ใบหน้าสวยยิมอย่างยินดี เมอื เห็นทางรอดทีปรากฏให้เหน็ อยไู่ มไ่ กล ร่างสงู มองรอยยิมหวานนันจึง อดไมไ่ ด้ทีจะยิมสดใสตอบกลบั ไป นาราแทบก้มลงกราบเขางามๆ ยามเมือก้าวเดินออกมาจากหอ คณิกาแห่งนนั ได้ด้วยเงินมหาศาลทีเขายอมจ่ายเพือไถ่ตวั เธอ เขาเข้าไป เจรจากบั นายหญิงของหอคณิกาเพือขอซือตวั เธอ ห้าพันเหรียญทองเป็ น ราคาทีถกู บอกออกมาเพือให้ลกู ค้าถอดใจ...เขาจ่ายเงินประมลู คืนเดียว ของเธอไปแล้วด้วยเงินห้าพันเหรียญทอง คงไม่มีปัญญาจ่ายอีกห้าพัน เหรียญทองเพือซือตวั หญิงสาวไปเป็นแน่ หรือหากเขามีปัญญาจ่าย นนั ก็ นบั วา่ ค้มุ คา่ อย่างมหาศาล เพราะเงินหมืนเหรียญทองทีได้ในคืนเดียวมนั เทา่ กบั เงินทีได้จากการเปิ ดบริการทังปี ของร้านเลยทีเดียว แล้วก็เหมือน โชคหล่นทับท่านแม่ของเหล่าหญิงคณิกา เมือชายหนุ่มควักอีกห้าพัน เหรียญทองขนึ มาจา่ ยอยา่ งไมเ่ กียงงอน ชายหนมุ่ ผ้ซู ึงเดินอย่ขู ้างหน้าเธอ ยืนแหวนและถงุ เงินคืนให้หญิงสาวทีเดนิ ตามออกมาเงียบๆ “อะไรกนั คะ” “เอากลบั ไปเถิด เก็บไว้ใช้ยามจําเป็น” “แต.่ ...” “ไมต่ ้องปฏิเสธ เงินเพียงแคน่ นั มนั ไมท่ ําให้ข้าลาํ บากมากขนึ หรอก” นารามองชายหนมุ่ ทีกลา่ วอยา่ งหนกั แนน่ ดเู หมอื นหากเธอไมร่ ับคนื เขาคงไมย่ อมเป็นแน่..ดทู ่าชายหน่มุ คนนีคงรํารวยเอาการ “ขอบคณุ คะ่ ” “บ้านเจ้าอยไู่ หน ข้าจะไปสง่ ” ~ ๓๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ผ้มู ีพระคณุ หมาดๆ ของเธอถามขึน คราวนีหญิงสาวถอนหายใจ อย่างหนกั หน่วงกอ่ นตอบคาํ อย่างเศร้าโศก “ข้าหลงทางมาไกล...หาทางกลบั บ้านไมเ่ จอ” ป่ านนีวชิ ิดาจะเป็นอยา่ งไรบ้าง กําลงั ตามหาเธออยู่ใช่ไหม หรือเธอ ตายจากโลกนนั ไปแล้ว วิชิดากําลงั ร้องไห้อย่หู รือเปลา่ “แตท่ า่ นไมต่ ้องเป็นห่วงหรอก ข้าหาทางเอาตวั รอดได้ แคท่ ่านช่วย ข้าออกมาข้าก็ซาบซึงมากแล้ว ขอขอบคณุ ท่านอกี ครังจากใจนะคะ” หญิงสาวฝื นยิมให้คนตรงข้ามแล้วหนั หลงั ออกเดินไปตามทางทงั ที ยังไมร่ ู้วา่ จะต้องไปทางไหนหรือทํายงั ไงต่อ เอาไว้เดินไปคิดไปก็แล้วกัน ชายหนมุ่ มองเหน็ ท่าทางนนั ใจก็ออ่ นยวบอยา่ งแปลกประหลาด “หยดุ กอ่ น” นาราหยดุ เดนิ แล้วหนั มามองอยา่ งตงั คําถาม “บ้านข้ากําลงั ต้องการคนรับใช้ เพิม...เจ้าพอมีใครทีรู้จักอยาก แนะนําให้ข้าบ้างหรือไม”่ ~ ๓๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๕ ชายหนุ่มใบหน้าคมสนั เจ้าของแววตาสีเทาคมเข้มละสายตาจาก กองกระดาษปาปิ รุสมากมายบนโต๊ะทํางาน จ้องมองออกไปยังทิวทศั น์ นอกหน้าตา่ งอย่างไร้ จุดหมายราวกับความคิดได้หลดุ ลอยออกไปไกล กอ่ นจะถกู ดงึ ความสนใจด้วยการก้าวเข้ามาของชายหนุ่มอีกคนซึงกําลงั โค้งตวั ลงทําความเคารพ จนเมอื เขาพยกั หน้าอนญุ าตจงึ เริมเปิ ดปากพดู “ข้าไปทีนนั ตามคาํ สงั ของท่านและถามหาลกู สาวเจ้าของหอคณิกา ทวา่ ดเู หมือนนางจะถกู ขายออกไปแล้ว” “ขายไปแล้วเชน่ นนั หรือ ใครเป็นคนซือนางไป” “ข้ารู้เพียงวา่ เป็นชายหนมุ่ ผ้หู นึง เขาซือนางไปด้วยราคาถงึ หนงึ หมนื เหรียญทอง” “หมืนเหรียญทอง...” ท่าทีรําพึงกบั ตวั เองโดยไม่สนใจสิงรอบตวั ทําเอาผ้ถู กู เมินต้องมอง หน้าอกี ฝ่ ายอย่างพิจารณา...ดเู หมอื นชายหน่มุ อีกคนจะตดั หญิงสาวผ้ใู ห้ ความชว่ ยเหลือออกจากใจไมไ่ ด้ ~ ๓๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “โดยปกติทา่ นมกั ไมป่ ลอ่ ยให้เรืองใดมารบกวนจิตใจไมว่ ่าเป็ นเรือง เลก็ หรือใหญ่แคไ่ หนก็ตาม...เช่นนนั ท่านคงพึงใจในตวั นางมาก” ผ้ทู ีนงั อย่หู นั ไปมองคนพดู อย่างรู้สึกขดั หู หากไม่ใช่คนสนิทค่ใู จที เตบิ โตมาด้วยกนั ตงั แตเ่ ลก็ คงโดนดีไปแล้ว เสยี งขนุ่ ๆ จงึ พดู แก้ทนั ที “อยา่ ใช้คาํ วา่ พึงใจ ควรใช้คาํ วา่ ประหลาดใจจงึ จะถกู ต้องกวา่ ” บอกไปพลางพยายามหาเหตผุ ลมาสนบั สนนุ เพือให้คําพดู ของตนดู มนี ําหนกั มากยิงขนึ “นางคณิการู้และกุมความลบั สําคญั ไว้มากมาย แต่ส่วนใหญ่เพือ ความปลอดภยั พวกนางมกั เลือกทีจะปิ ดหปู ิ ดปากของตนไว้ แตน่ างคน นนั กลบั โง่เงา่ และแปลกประหลาด” “แล้ วหญิงแปลกประหลาดคนนันมีค่ามากขนาดทําให้ ข้ าต้ องตาม หานางเชน่ นนั หรือ” “ข้าเพียงแค.่ ..ลืมถามชือนาง” ถึงตอนนีถ้าไม่ติดวา่ เกรงใจและเกรงภยั ทีจะมาถึงตวั คนได้ฟังคง หวั เราะจนแทบหงายหลงั สงั ให้เขาตามหาตวั หญิงสาวคนหนงึ ด้วยเหตผุ ล แคล่ มื ถามชือของนางน่ะหรือ...คงทําใจให้เชือได้ลาํ บากนา่ ดู ยามละมือจากการปั ดกวาดเช็ดถูข้ าวของเครื องทองวิจิ ตรต่างๆ นารานงั มองห้องทีเธอและเหลา่ นางกํานลั คนอนื ๆ เพิงทําให้มนั ดเู รียบร้อย สวยงามไปเมือครู่อย่างเหลือเชือ เธอไมไ่ ด้มาอยู่ทีนีในตําแหน่งคนรับใช้ แม้หน้าทีการงานจะไมต่ า่ งกนั นกั แตเ่ ธอกลบั ถกู เรียกวา่ นางกํานลั ไมใ่ ช่คน รบั ใช้เหมอื นบ้านเศรษฐีทวั ไปๆ “ข้าชือเซโทเซฟ เป็นเชือพระวงศ์ของอยี ิปต”์ ~ ๓๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เขาแนะนําตวั หลงั จากทําให้เธอแทบเป็ นลมด้วยการพาเธอมายัง ตําหนกั อนั ใหญ่โตกว้างขวางแสนวจิ ิตรอลงั การของเขา...ข้าวของเครืองใช้ สว่ นใหญ่ทําจากทองและหินสีมีคา่ ผนงั ตําหนกั วาดเป็ นลวดลายงดงาม รวมไปถึงเสาทีรับนําหนกั อาคารแห่งนีปลายบนสดุ ถูกตกแตง่ เป็ นใบไม้ เลียนแบบใบของต้นกก เมือคืนมืดมากทําให้เธอมองไม่เห็นการประดับ ตกแตง่ ของบริเวณตา่ งๆ ภายในวงั ...แค่ตําหนักเจ้าชายยงั แตง่ กนั หรูหรา ขนาดนี สว่ นอนื ของวงั ก็คงคาดเดาได้ไมย่ ากวา่ จะหรูหราขนาดไหน “เจ้าน่ะ...อยา่ มวั แตน่ งั นิงสิ มาชว่ ยข้าจดั โต๊ะอาหารเร็วเข้า” เซอา นางกํานลั หน้าตาสะสวยกับผิวสีเข้มเฉกเช่นชาวอียิปต์ทัวไป ผ้เู ป็นทงั ครูผ้คู อยสอนวา่ นาราต้องทําอะไรและเป็ นเพือนใหมค่ นแรกของ เธอในวงั หลวงกลา่ วอย่างใจดี “ทีนีวนุ่ วายกนั แบบนีทกุ วนั เลยหรือเซอา” นาราถามเซอาซงึ กําลงั เช็ดโต๊ะอาหารอย่ขู ้างๆ อย่างแปลกใจ เมือ เห็นนางกํานลั ทกุ คนดตู นื เต้นวนุ่ วายจดั ข้าวของกนั ยกใหญ่ ปัดกวาดซําๆ ไปมาสองสามรอบทงั ๆ ทีเจ้าชายเซโทเซฟ เจ้าของตําหนกั ดไู มไ่ ด้เป็ นคน เจ้าระเบียบอะไรมากนกั “ไมห่ รอกจ๊ะ เพียงแตว่ นั นีเจ้าชายเซโทเซฟมแี ขก” “แขก...ใครกนั เซอา” “จะใครเสียอกี ก็ฟาโรห์ฟิ โฮเทปอยา่ งไรเลา่ ” “ฟาโรห์…ทีหมายถึงกษัตริย์ผ้ปู กครองอยี ิปต์น่ะหรือ แล้วทําไมทรง มาทีนีละ่ ” เซอามองนาราอย่างเหลือเชือ ก่อนจะพดู ราวกับมนั เป็ นเรืองทีทุก คนรู้อย่แู ล้ว ~ ๓๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “องค์ฟาโรห์เป็นพีชายของเจ้าชายเซโทเซฟ อย่ามาแกล้งทําเป็นไมร่ ู้ เลย” การสนทนากันของทังค่จู บลงเมือได้ยินเสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่ม ทกุ คนหยดุ มือจากการทํางานของตนแล้วทรุดตัวลงถวายความเคารพ ยกเว้นเสียแตแ่ ม่สาวในยุคอนาคตทีไม่ค้นุ ชินกับธรรมเนียมการหมอบ กราบในยคุ โบราณ หญิงสาวจงึ หนั ไปถอนสายบวั และส่งยิมกว้างทกั ทาย แทน อีกฝ่ ายมองท่าทางประหลาดๆ อย่างน่าเอ็นดนู นั จึงยิมตอบอย่าง ไมไ่ ด้คดิ ถือสาหาความ “เป็นเชน่ ไร ทํางานวนั แรกเหนือยหรือไม”่ “ไมเ่ หนือยเลยคะ่ ข้าแคช่ ่วยงานคนอืนเลก็ ๆ น้อยๆ ” ยิมเผลต่ อบพลางมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา เมือเห็นหน้าชัดๆ ในตอนกลางวนั ยิงทําให้เขาดดู ีมากขนึ ไปอกี หลายเท่า พูดคยุ กนั ไปมาได้ เพียงครู่เจ้าชายเซโทเซฟก็เดินออกไปยังห้องโถงใหญ่ เหล่านางกํานัล ทังหมดจึงย้ายมานังหมอบอยู่ภายในห้ องโถงซ้ายขวาเพือรอรับแขก กิตติมศกั ดิ นาราถกู เซอาฉดุ มอื ให้นงั ลงหมอบกราบพร้อมกระซิบกระซาบ สงั ความเป็นการใหญ่ “เมือพบองคฟ์ าโรห์หรือเชือพระวงศ์เจ้าต้องนังลงแล้วหมอบกราบ ถวายความเคารพ ห้ามลกุ ยืนหรือพดู คยุ จนกวา่ จะได้รับอนญุ าตอยา่ งเมือ ครู่เป็นอนั ขาด จําเอาไว้นะนารา” “ข้าขอโทษ ข้าไมร่ ู้ธรรมเนียมพวกนีเลย” “ไมเ่ ป็นไรหรอก เจ้าเพิงมาใหม่ พยายามเรียนรู้ไปเรือยๆ ก็แล้วกนั ... อ้อ...แล้วกอ็ ยา่ เงยหน้าขนึ มามองหรือสบตาตรงๆ ด้วย เจ้าชายเซโทเซฟ อาจใจดีแต่องค์ฟาโรห์ไม่ใช่...ขืนเจ้าทําอะไรให้ทรงโกรธ โทษไมไ่ ด้มีแค่ สถานเบาหรอกนะ เจ้าอาจโดนไลอ่ อกจากวงั หรืออาจถึงชีวติ ได้เชียวละ่ ” ~ ๓๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- คนได้ฟังรีบพยักหน้ารับแล้วก้มหวั ให้ตําติดพืนลงไปอีกเมือได้ยิน ฝี เท้ามากมายเดินเข้ามาภายในตําหนัก จากนันจึงได้ยินเสียงเจ้าของ ตําหนกั เริมคยุ กับแขกอย่างสนิทสนม...เซอาพูดว่าฟาโรห์องค์นีเข้มงวด และใจร้ าย หน้าตาของเขาจะเป็ นแบบไหนกนั นะ นาราขมวดคิวอย่าง สงสยั ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงแอบเหลียวมองนางกํานัลข้างๆ ตวั ทกุ คนยงั คงก้มตําอย่ใู นอาการนิงสงบ เมือเหน็ วา่ ทางสะดวก หญิงสาวจึง คอ่ ยๆ ลอบเงยหน้าขนึ มอง...อยากจดจําใบหน้าของเขาไว้ให้แม่น ในวนั หน้าถ้าเธอบงั เอญิ เฉียดเข้าไปใกล้เขาเมอื ไหร่จะได้ทําตวั ให้เรียบร้อยและ ปฏิบตั ิตามกฎอย่างทกุ กระเบียดนิวเพือหลกี เลยี งการโดนลงโทษ “เอ๊ะ....” เสียงอุทานด้ วย ความประหลา ดใจ หลุดออกมา จากปากอิมงา ม อย่างห้ามไม่อยู่ เมือมองเห็นแขกของตําหนักชัดเจน ร่างกายสูงใหญ่ ใบหน้าเกลียงเกลาคมสนั ดวงตาสีเทาทีทอแววออ่ นลงมานิดหน่อยและ รอยยิมบางๆ ยามพดู คยุ กบั เจ้าชายเซโทเซฟซ้อนทับกับใบหน้าอนั บึงตึง ในความทรงจํา นาราตกตะลึงจนลืมคําสอนของเซอาไปจนหมด เช่นเดียวกบั สองหน่มุ ทีหยดุ พดู คยุ กนั ทนั ทีทีได้ยินเสยี งอทุ านอนั ชวนขดั หู ของเธอ เจ้าของดวงตาสีเทานันตวดั สายตาคมดจุ ใบมีดมองมาทีต้นเสียง หมายจะเอาเรืองนางกํานลั ผ้ไู ร้มารยาท หากพอได้เห็นต้นตอแห่งเสียง กลบั หยดุ นิงไปชวั ขณะด้วยความคาดไมถ่ ึงเชน่ กนั ...เมอื หญิงคณิกาทีเขา สงั ให้ตามหา คนทีติดอยู่ในความคิดจนพาลรู้สกึ หงุดหงิดตวั เองนังอยู่ ตรงหน้าเขาแล้ว...ในตําหนกั น้องชายแท้ๆ ของเขาเอง ~ ๓๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราเหลียวมองรอบตวั อย่างหวาดกลวั เมือตอนนีภายในห้องโถง ใหญ่มีเพียงตนนังคุกเข่าอยู่บนพืนเบืองหน้าชายหนุ่มผ้นู ังอยู่บนเก้าอี ทองคํา...คนทีเธอเคยชว่ ยไว้...คนๆ เดียวกนั กับฟาโรห์ผ้เู ป็ นเจ้าชีวิตของ ชาวอียิปตท์ กุ คน หากแตก่ ย็ งั รู้สกึ อนุ่ ใจขนึ มาเลก็ น้อยเมือมองยงั ชายหนมุ่ อกี คนซงึ นงั อยบู่ นเก้าออี กี ตวั เคียงข้างผ้เู ป็ นพีชาย นางกํานัลทีเหลือตา่ ง ถกู สงั ให้แยกย้ายไปทํางานของตวั เอง การเรียกให้มานงั คยุ กนั ตามคาํ บอก เลา่ ของเจ้าชายเซโทเซฟครงั นีจงึ ไมต่ า่ งจากการโดนสอบสวนเท่าใดนกั “ทีแท้เจ้าเคยช่วยพีข้าไว้” เจ้าชายเซโทเซฟพูดขึนหลงั จากฟังเรืองราวคร่าวๆ จากฟาโรห์ ฟิ โฮเทป นาราเงยหน้าขนึ สบตาอกี ฝ่ ายแล้วพยกั หน้ารับด้วยความเคยชิน หากแตเ่ มอื เหลือบไปเหน็ สายตาของอกี คนทีมองสบมาจึงรีบก้มหน้ามอง พืนทนั ทีอย่างระลกึ ได้ “เจ้าชืออะไร” คําถามแรกอนั หลดุ ออกจากปากฟาโรห์หนมุ่ ไมใ่ ช่อะไรอืน เป็ นสิงที เขารู้สึกติดค้างในใจอยากถามเธอมาตลอด อาการสะด้งุ โหยงพร้อมก้ม ตาํ ลงกวา่ เดิมด้วยความหวาดกลวั ทําให้ผ้ถู ามข่นุ เคืองเล็กน้อย ไยทําราว กบั เขาเป็นยกั ษ์เป็นมาร เอ...หรือเขาจะพดู ด้วยนําเสียงทีห้วนจนเกินไป “ขะ...ข้า ชือนาราคะ่ ” นาราตอบตะกกุ ตะกักเมือถูกถามคําถามง่ายๆ อนั ตรงกนั ข้ามกับ นําเสยี งทรงอํานาจทีเปลง่ ออกมาราวกบั กําลงั ขเู่ ขญ็ เธอ “วนั นีเหตใุ ดจงึ หงอเสยี ละ่ วนั กอ่ นยงั พูดกลา่ วโทษข้าปาวๆ วา่ เป็ น นกั โทษหลบหนีบ้างละ่ เป็นคนไมด่ บี ้างละ่ ” “กต็ อนนีข้ารู้แล้วนีคะ...วา่ ทา่ นสามารถฆ่าคนได้ง่ายๆ จริงๆ” ~ ๓๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ตอบออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความลืมตวั ก่อนจะก่อนกัดปาก ตวั เองหน้าซีดเมือรู้ตวั วา่ พลาดไปเสียแล้ว ร่างบางก้มตวั ลงแทบติดพืน ขณะกลา่ วขอโทษ “ขออภยั คะ่ ข้าไม่ได้ตงั ใจจะพูดอย่างทีพูดเมือครู่ โปรดอภยั ให้ข้า ด้วย” “แล้วเกิดอะไรขนึ กบั เจ้าหลงั จากนนั ” ชายหนุ่มตังคําถามต่อคล้ายไม่ถือสาหาความ หญิงสาวจึงเล่า เรืองราวให้คนถามฟังตามความจริง “ถ้าเชน่ นนั เจ้าก็เป็นนางห้ามของน้องข้า” คนถกู กลา่ วหาวา่ เป็นนางห้ามเงยหน้ามองคนถามตาโตด้วยความ ตกใจ องคช์ ายเซโทเซฟเองเมือได้ยิน รีบบอกพีชายของตน “เห็นทีนางคงไม่ยอม ท่านพี คืนนันนางพยายามใช้ มืดแทงข้า เพราะเกรงวา่ ข้าจะเข้าใกล้นาง” เล่าให้พีชายฟังพร้ อมรอยยิมพรายบนใบหน้า หากผู้พูดกลับยิง เบิกตากว้างขนึ กวา่ เดิมด้วยเกรงอาญา “เอ้า...เลิกเอาแต่อมพะนํา...ทําท่าทางน่าขดั หขู ดั ตาเช่นนันเสียที อยากพดู อะไรก็พดู ” ฟาโรห์หนมุ่ บอกหญิงสาวทีทําราวกบั อยากจะพดู อะไรบางอย่าง แต่ เมือมองเห็นเขากก็ ดั ปากตดั ใจก้มหน้าลงไมย่ อมพดู อยหู่ ลายครงั “ไยท่านจึงคิดวา่ คนเป็นหนีต้องจ่ายด้วยร่างกายล่ะคะ ในเมือมีอีก ตงั หลายวิธีทีสามารถชดใช้หนีได้” ในเมอื อนญุ าตหญิงสาวจึงถามออกไปเหมือนกลา่ วโทษอีกฝ่ าย...ก็ เขาพดู เหมือนเธอไม่มีปัญญาทําอย่างอืนได้นอกจากใช้ร่างกายจ่ายหนี มนั น่าโกรธไหมละ่ ~ ๓๘ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เพราะสบายทีสดุ กระมงั ” “ผ้หู ญิงทีนีจะเป็ นเช่นไรไมท่ ราบ แต่ท่านไมค่ วรเอามาตรฐานของ ทา่ นมาตดั สนิ คนอืน” นาราเถียงจ้องมองชายหนมุ่ อยา่ งขนุ่ เคืองกลวั เขาลงโทษก็กลวั แต่ ความโกรธทําให้เบรคตวั เองไว้ไมอ่ ยู่ “หากไม่ได้ต้องการความสะดวกสบายหรือเงินทอง ถ้ าเช่นนัน ต้องการอะไร อ้อ ความรกั ความรู้สกึ เดก็ เลน่ แบบนนั หรือทีเจ้าต้องการ” จ้องมองหญิงสาวแล้วพูดขึนราวกับเย้ยหยัน นาราจึงส่งยิมแบบ เดยี วกนั กลบั ไปให้อีกฝ่ าย “ข้าโตมาในยุค...เออ่ ...ในทีๆ ชายคนหนึงจะมอบความรัก ความ ซือสตั ย์ให้หญิงเพียงหนงึ สาํ หรับข้ามนั จงึ ไมใ่ ชค่ วามรู้สกึ เดก็ เลน่ ” “เชน่ นนั คนบ้านเมอื งเจ้าคงโง่เขลานัก ความงามของสตรีก็เหมือน ดอกไม้ในอทุ ยาน หากไมเ่ ดด็ มาชืนชมกอ่ นจะร่วงโรยกน็ บั วา่ น่าเสียดาย” “มคี นเคยบอกไว้วา่ หากท่านชอบดอกไม้ ทา่ นจะเดด็ มนั แตถ่ ้าทา่ น รักดอกไม้ ทา่ นจะรดนําให้มนั คนทีคิดแตอ่ ยากเชยชมดอกไม้เช่นท่านคง ไมเ่ คยรักใคร...” “ใชแ่ ละข้าจะไมม่ วี นั รู้สกึ อะไรไร้สาระแบบนนั แน่” ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวทําหน้าตาคล้ายจะบอกว่าไม่เชือ จึงยืน ข้อเสนอขนึ อย่างคนทีต้องการเอาชนะ “ถ้าเชน่ นนั มาพนนั กนั ไหม” “พนนั ...” “หากข้ารู้สกึ แบบนนั กบั ใครถือว่าข้าแพ้ ข้ายอมให้เจ้าขออะไรก็ได้ หนึงอยา่ ง” ~ ๓๙ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราทําหน้าครุ่นคดิ อย่เู พียงชวั ครู่กอ่ นรอยยิมสวยจะปรากฏขึนบน ใบหน้า หากแตก่ ร็ ีบกลบเกลอื นรอยยิมนนั ด้วยการบอกเสยี งเรียบ “ได้คะ่ แตถ่ ้าข้าแพ้ ท่านต้องสญั ญาวา่ จะไมป่ ระหารข้า” ฟาโรห์ฟิ โฮเทปพยกั หน้ารับแทบทนั ที...มนั ใจอยา่ งยิงยวดว่าตนเอง ไมม่ ที างแพ้นางกํานลั จอมอวดดคี นนนั อยา่ งแน่นอน “ทา่ นพี...ข้าขอตวั นาราสกั ครู่” เจ้าชายเซโทเซฟผ้นู ังฟังอยู่นานรีบลกุ ขนึ พลางฉดุ นาราให้ลกุ จาก พืน พาหญิงสาวเดินออกมาจากห้องโถง “ตอบรับเชน่ นนั ดีแล้วหรือ” เจ้าชายหน่มุ ถามด้วยความเป็ นห่วง แต่คนตวั เลก็ กลบั ยิมอย่างไม่ ปิ ดบงั ซํายงั ตอบอย่างมนั ใจเตม็ ร้อย “ข้าไมม่ ีวนั แพ้หรอกคะ่ ” “อะไรทําให้เจ้ามนั ใจขนาดนนั ” “จะเอาอะไรเป็นตวั ตดั สินละ่ คะวา่ ข้าแพ้ ตอนนีไม่มีความรักแต่ใน อีกสิบหรือยีสิบปี ข้างหน้าองค์ฟาโรห์อาจทรงรักใครเข้าก็ได้ ข้าแคต่ ้อง ประวงิ เวลาไปเรือยๆ” จนกว่าจะได้กลับบ้านหรือตายกันไปก่อนข้างหนึง หญิงสาวละ ประโยคหลงั ไว้ในใจแล้วพดู ตอ่ “และถ้าฟาโรห์มีความรักคงไมห่ ลบๆ ซ่อนๆ เพียงเพราะกลวั แพ้ พนนั เป็นแน”่ “เจ้าเลห่ ์จริงเชียว” เสียงทุ้มพูดพลางเอามือขยีหัวหญิงสาวด้วยความเอ็นดู โดยไม่ สนใจนาราผ้กู ําลงั สง่ เสียงประท้วงและหลบฝ่ ามอื นนั พลั วนั ~ ๔๐ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ๖ “นีคือห้องของเจ้า” ท่านอมู า่ ผ้เู ป็ นหวั หน้านางกํานัลท่าทางเจ้าระเบียบพูดขึนเมือพา นารามายังห้องๆ หนึงภายในหมเู่ รือนพักของเหล่านางกํานลั ตามคําสัง ขององคฟ์ าโรห์ แม้รู้สกึ ไมพ่ ึงพอใจหญิงสาวนกั ...คนอนื กวา่ จะมาเป็นนาง กํานลั ได้ตา่ งกผ็ า่ นการฝึ กอบรมต่างๆ นานากนั มาไม่น้อย บางคนเข้ามา ฝึ กในวงั ตงั แตย่ ังเดก็ เสียด้วยซํา แตน่ างผ้ไู ม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนีมา จากไหนก็ไมท่ ราบ กิริยามารยาทแย่เข้าขนั ร้ายแรงถึงขนาดกล้าบังอาจ มององค์ฟาโรห์อย่างกบั จะกินเลือดกินเนือแล้วเปิ ดปากเถียงฉอดๆ แม้เธอ จะไมไ่ ด้ยินเรืองราวทีสนทนากนั นันก็ตาม ทวา่ อยากจับนางกํานัลคนนัน มาเฆียนให้หลงั ลายเสยี จริงๆ “ทีวงั มีกฎ ซึงเจ้าต้องเรียนรู้และปฏิบัติตาม เซอาจะมีหน้าทีคอย สอนและดแู ลเจ้า” “คะ่ ขอบคณุ คะ่ ทา่ นอมู า่ ” “ดนู างให้ดี หากนางทําอะไรเสียมารยาทเช่นวนั นีอีก ข้าจะลงโทษ ทงั คนทําและคนสอน” ~ ๔๑ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “จะ...เจ้าคะ่ ” เซอารบั คําปากคอสนั เมือนางกํานัลเฒ่าออกจากห้อง บรรยากาศ ภายในจึงเริมคลายความน่าอึดอดั ลง นาราหนั ไปสํารวจรอบๆ...แม้เป็ น ห้องพักนางกํานัลแตท่ ีนีก็ไม่ได้เลวร้ายนกั ห้องหับค่อนข้างกว้างขวาง พอจะให้คนสองคนอย่ไู ด้อย่างสบายๆ ขณะทีเซอานงั ลงจดั ฟกู หมอนและ ผ้าห่มอกี ชดุ ให้นาราอยตู่ รงมมุ หนึงของห้อง “เซอา ไมต่ ้องหรอก ข้าทําเองได้” “ไมเ่ ป็นไรจ๊ะ หีบใบขวาสดุ วา่ งอยู่ เจ้าไปจดั ของให้เรียบร้อยเถอะ” นาราพยกั หน้า กลา่ วขอบคณุ และเดนิ ไปนงั ลงหน้าหีบอนั ทีเซอายก ให้เธอ เริมจัดข้าวของอนั น้อยนิดของตน ได้แก่ เสือผ้าทีเธอใสต่ ิดตวั มา จากอนาคตและชดุ นางกํานลั อีกสองสามชุด ดวงตากลมโตมองดเู สือยืด กางเกงยีนสแ์ ล้วถอนหายใจออกมาเฮอื กใหญ่อยา่ งเศร้าสร้อย เมือไหร่เธอ จะได้กลบั บ้านเสียที แม้การอยู่ทีนีอาจไม่ได้ลําบากนัก ทงั ยังรู้สึกตืนตา ตืนใจด้วยซํายามเห็นบรรยากาศอนั แตกตา่ งออกไปจากวิถีชีวติ ของคนใน ยคุ ปัจจบุ นั ...แตถ่ ึงอย่างไรทีนีก็ไมใ่ ชบ่ ้าน “เป็นอะไรไป ทําหน้าเศร้าเชียว” เซอาทีจดั การกบั ฟกู นอนเรียบร้อยแล้ว ขยบั เข้ามานงั ลงข้างๆ นารา มือบางจงึ รีบเก็บข้าวของลงในหีบของตนแล้วหนั มาตอบเสยี งเศร้า “ข้าแคค่ ิดถึงบ้าน” “เจ้าทา่ ทางเหมอื นไมใ่ ช่คนทีนี มาจากไหนหรือ” “ข้ามาจากตา่ งเมือง หลงทางมา” “แล้วเหตใุ ดเจ้าชายเซโทเซฟจึงได้พาเจ้าเข้าวงั อีกทงั เจ้ายังแสดง ทา่ ทีราวกบั รู้จกั องคฟ์ าโรห์มาก่อน” “เรืองมนั ยาวน่ะเซอา” ~ ๔๒ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- นาราพดู แล้วยิมให้เซอาก่อนจะเลา่ เรืองราวเหลา่ นนั ให้เซอาฟัง ทัง คคู่ ยุ กันอย่างถูกคอ ผลดั กันถามตอบและเล่าเรืองของตนให้อีกฝ่ ายฟัง เพือทําความรู้จกั กนั ไมน่ านนกั จึงเกิดเสียงหัวเราะสองสายดงั ขึนภายใน ห้องเลก็ ๆ แหง่ นนั สรุ ิยะเทพกําลงั ลาลบั ขอบฟ้ าไปพร้อมกบั ความรู้สกึ เหนือยออ่ นของ นางกํานลั มือใหมค่ นหนึง เวลาจะผา่ นมาเกือบเดือนจนทกุ อย่างเริมเข้าที เข้าทาง แต่นาราก็ยังต้องขยนั และตงั ใจทํางานเพือพิสจู น์ให้ท่านอมู า่ ผู้ คอยจบั ตาดอู ยทู่ กุ ฝี ก้าวได้เห็นว่าเธอก็สามารถเรียนรู้และปฏิบตั ิตามกฎ ของวงั ได้...แม้ยงั ไมห่ มดทกุ ข้อกต็ าม เซอาทีตอนนีกลายมาเป็นเพือนสนิท ของเธอทําหน้าทีพีเลียงได้อย่างดีเยียม โดยเฉพาะการคอยออกรับแทน เวลาหญิงสาวทําผดิ พลาดเลก็ ๆ น้อยๆ ซึงตอนนีแทบไมเ่ กิดขนึ แล้ว หญิงสาวยงั จําอาทิตย์แรกอนั เลวร้ายได้ดี เธองกๆ เงินๆ ทําอะไรผิด พลาดบ่อยจนกลายเป็ นเรืองปกติ ยังดีทีเจ้าของตําหนักอย่างเจ้าชาย เซโทเซฟผ้แู สนใจดีไมต่ ิดใจเอาความ ไมเ่ ช่นนนั เธอคงหลงั ลายไปแล้วแนๆ่ เจ้าชายเซโทเซฟเป็นอีกคนหนึงทีเธอรู้สึกค้นุ เคย เขาผ้เู ป็ นเจ้าของ รอยยิมสดใสทีมองแล้วนาราก็อดยิมตามไมไ่ ด้ เจ้าชายคอยเล่าเรืองตา่ งๆ ให้นาราฟังไม่ว่าจะเป็ นการผจญภยั อนั โลดโผน การลา่ สตั ว์แสนตืนเต้น ศิลปะ ดนตรี หรืออะไรก็แล้วแต่ทีจะยกมาคยุ กันให้เป็ นทีสนุกสนาน... แตกตา่ งไปจากพีชายของเขา...ฟาโรห์ฟิ โฮเทปราวหน้ามอื เป็นหลงั มือ แม้หนึงเดือนทีผา่ นมาเธอจะเจอองค์ฟาโรห์ประมาณไมเ่ กินห้าครัง ตอนเขาเสดจ็ มาตาํ หนกั องค์ชายเซโทเซฟและตอนบงั เอญิ เจอระหวา่ งทาง ทีเสดจ็ ผา่ น ทกุ ครังเธอกไ็ ด้แตก่ ้มหน้ามองพืนดินนิงๆ ตามคําสงั สอนของ เซอาและเพือหลีกหนีสายตาเพง่ เลง็ ของท่านอมู า่ สําหรับนารา ถ้าเจ้าชาย ~ ๔๓ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- เซโทเซฟเป็นเหมือนอากาศยามเช้าแสนสดใส...ฟาโรห์ฟิ โฮเทปก็คงเป็ น เหมือนอากาศยามพายกุ ําลงั ก่อตวั มแี ตค่ วามกดดนั และน่าอึดอดั เสียจน อยากวิงหนีไปให้ไกล นาราเดินสดู อากาศยามเย็นพลางมองดวงอาทิตย์ใกล้ลบั ขอบฟ้ า เตม็ แก่ การได้สมั ผสั และชืนชมธรรมชาติอนั สวยงามทําให้ความเหนือยล้า คลายลงได้อย่างไม่น่าเชือ งานวนั นีเสร็จเร็วกว่าทีกําหนด เธอจึงมีเวลา วา่ งได้เดินดคู วามวิจิตรงดงามของพระราชวงั อียิปต์อย่างเตม็ ตาและอด ชืนชมผ้คู นในยคุ นีไมไ่ ด้...ทงั ๆ ทีไมม่ เี ครืองมอื เครืองไม้หรือเทคโนโลยีอนั ก้าวหน้าเฉกเชน่ ยคุ ปัจจบุ นั แตพ่ วกเขาก็ยงั คงสร้างสรรค์ศิลปะสิงกอ่ สร้าง ทีสวยงามยิงใหญ่เป็นเอกลกั ษณ์ของตนเองได้อยา่ งดี ชา่ งน่าอศั จรรย์นกั เท้าเลก็ ทอดออกเรือยเปื อยไร้ทิศทางด้วยไมร่ ู้แผนผงั ของพระราชวงั มากนกั เนืองจากตลอดหนงึ เดือนทีเป็นนางกํานลั เธอแคเ่ ดินจากห้องพกั ไปตําหนักของเจ้าชายเซโทเซฟหรือไปเอาอาหารทีโรงครัวบ้างเป็ นครัง คราวเท่านนั ...อาณาเขตพระราชฐานทีนีช่างกว้างใหญ่ มีตําหนักต่างๆ ขนาดเลก็ ใหญ่ตามความสําคญั ของบุคคลนนั ๆ ตงั อย่มู ากมาย รวมถึงมี สวนอนั เตม็ ไปด้วยพรรณไม้แปลกๆ ซึงนาราไมเ่ คยเห็น แล้วฝี เท้าของหญิงสาวก็หยุดลงเมือสายตามองไปเห็นสระบวั หน้า ตําหนักซึงใหญ่ทีสุดเท่าทีเธอเคยเห็นในพระราชวัง ภายในมีดอกบัว มากมายทงั สีมว่ ง สีขาว สชี มพแู ละสีเหลอื งแขง่ กนั ชชู ่ออวดความสวยงาม ของตนเองเตม็ สระ “สวยจงั ” รําพึงกับตัวเองเบาๆ เมือมองความงามตรงหน้า พร้อมทังสดู ดม กลินดอกบวั หอมอ่อนๆ ทีลอยมาแตะจมกู ...บางทีถ้าได้กลบั ไปใส่แจกนั ประดับห้ องดอกสองดอกคงดีไม่น้ อย เร็วเท่าความคิดมือบางรัง ~ ๔๔ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- ชายกระโปรงของตนขนึ ก้าวลงไปตามขนั บนั ไดของสระจนถึงขนั สดุ ท้าย นําเย็นๆ ชวนให้นาราอยากวา่ ยนําเลน่ เสียจริง หญิงสาวเอือมมือออกไป สุดแขนทว่ายังคงไม่ถึงบัวดอกทีอยู่ใกล้สดุ เลยขยับตวั ไปข้างหน้าอีก เล็กน้อย เท้าของเธอจึงยืนอยู่บนพืนบันไดขันสดุ ท้ายของสระเพียงแค่ ครึงเดยี ว เมอื หญิงสาวโน้มตวั ลงเอือมมอื ไปเก็บดอกบวั อกี ครังจึงเกิดเสีย การทรงตวั นารากรีดร้ องออกมาในลําคอ ดวงตากลมโตหลบั ตาแน่นอย่าง หวาดกลวั เมือรู้สกึ วา่ ตวั เธอเอียงไปข้างหน้า แตก่ ไ็ มส่ ามารถทําสงิ ใดได้อีก นอกจากปลอ่ ยให้ร่างของตนตกลงไปในสระบวั ... ฉับพลันนันเองแขนแข็งแรงคู่หนึงรวบเอวของเธอไว้แล้ วออก แรงกระชากร่างของเธอเข้าหาตวั อย่างรวดเร็ว เมือสามารถกลับมายืน ตงั หลกั ได้อย่างมนั คงอีกครัง นาราหันไปมองคนใจดีหมายจะขอบคุณ อีกฝ่ าย ทวา่ ต้องสะด้งุ โหยงด้วยความตกใจ เมอื เหน็ ผ้ทู ีมาชว่ ยตนไว้อยา่ ง เต็มตา ตกใจยิงกว่าตอนจะตกลงไปในสระบัวเสียอีก...ฟาโรห์ เธอเจอ ฟาโรห์ ความคิดนันปันป่ วนอยู่ในหัว...สิงแรกทีควรทําคือนังลงถวาย ความเคารพ แตต่ อนนีเธออยใู่ นสระบัว ถ้าหมอบลงคงเปี ยกโชกไปทงั ตวั เป็ นแน่ “เจ้าทําอะไร...อยากตายมากนกั หรืออย่างไร” เสียงตะคอกทีทงั ทรงอาํ นาจและดดุ นั ดงั ก้องไปทวั บริเวณ ยิงได้เห็น ท่าทางเลิกลกั ไปมาของหญิงสาวยามเงยหน้ามามองสบดวงตาของเขา ก่อนจะรีบหลบสายตา ก้มลงมองพืนเหมือนเด็กโดนจับได้ว่าแอบทํา ความผดิ แบบนีก็ยิงทําให้เขารู้สกึ โกรธมากขนึ ไปอกี “ข้าไม่รู้จริงๆ ค่ะ ว่าการเก็บดอกบัวทีนีมีโทษถึงตาย ขออภยั ค่ะ องคฟ์ าโรห์ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย” ~ ๔๕ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- พดู โดยก้มลงมองพืนตลอดเวลาตามคําสอนของเซอาทีบอกเธอไว้ วา่ ไม่ควรมองหน้าฟาโรห์ตรงๆ ไมเ่ ช่นนันอาจโดนอาญาได้ แตด่ เู หมือน คาํ ตอบและท่าทางของหญิงสาวจะทําให้อีกคนคดิ ไปอกี ทาง “นีเจ้าตงั ใจกวนโมโหข้าใช่หรือไม”่ ได้ยินคาํ ถาม หญิงสาวรีบสา่ ยหน้าปฏเิ สธกบั พืนนําพลั วนั “ข้าไมไ่ ด้กวนโมโหท่านคะ่ ข้าไมร่ ู้จริงๆ วา่ การเก็บดอกบวั มนั มโี ทษ” ฟาโรห์หนุ่มมองคนตรงหน้ า แล้วหันหน้ าหนีไปอีกทางอย่าง พยายามระงบั ความโกรธ ไมแ่ ม้แต่จะเงยหน้าขึนมอง ตําแหน่งฟาโรห์นี มนั ไร้ความหมายในสายตานางมากใชไ่ หม พฤติกรรมของนางมนั ทําให้นา่ ขดั ใจ...น่าโมโห... “ข้าน่าจะปลอ่ ยให้เจ้าตายไปเสีย ผ้หู ญิงแบบเจ้านีมนั น่ารําคาญ จริงๆ” ได้ยินคําวา่ กลา่ ว นาราหน้าตงึ ขนึ อตั โนมตั ิ...อะไรกัน นีเธอทําอะไร ผิดนกั เขาโกรธทีเธอเกบ็ ดอกบวั นนั โกรธทีเธอไม่ยอมทําความเคารพเขา หรือโกรธเรืองอะไรกนั แน่ หญิงสาวเริมกรุ่นๆ ขนึ มาบ้างเพราะคิดวา่ ตวั เธอ ไม่ได้ทําผิดอะไรมากมาย ทําไมเขาต้องพูดจาราวกับเธอได้ทําผิดอะไร ร้ายแรงมาขนาดนี หรือมนั เป็ นเรืองปกติของฟาโรห์ทีนี...ไมม่ ีเหตผุ ล... ป่ าเถือน... “ถ้าเป็นเช่นนนั ก่อนตายข้าจะได้จําไว้วา่ ดอกบวั ของทา่ นมีคา่ ยิงกวา่ ชีวิตคน” หญิงสาวกล่าวจบก็ถอนสายบัวให้อีกฝ่ าย ก้าวขึนมาจากสระบัว แล้วเดินดิงกลบั ไปยงั ทางทีตนเดินมา โดยทันทีทีพบเซอาซึงกําลงั นังเลน่ อย่บู นฟกู ภายในห้องนอน หญิงสาวก็ตรงเข้าไปสวมกอดเพือนด้วยเนือตวั สนั เทา ~ ๔๖ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “เป็ นอะไรไปนารา” “ข้าต้องตายแนๆ่ ” พูดด้วยเสียงแหบแห้ง...เมือความโกรธลดลง ความกลวั จึงเข้ามา แทนที...แม้ฟาโรห์ฟิ โฮเทปคิดลดโทษเรืองการเก็บดอกบัวให้ แต่การ กระทําของเธอเมือครู่คงไมต่ า่ งจากการฆา่ ตวั ตายเทา่ ใดนกั “เหตใุ ดเจ้าจงึ ไมบ่ อกข้าละ่ วา่ การเก็บดอกบวั ในสระมโี ทษถงึ ตาย” เซอาฟังคนตรงหน้าพดู ก็ยิงงนุ งงเข้าไปใหญ่ เธอเป็นนางกํานลั ในวงั มาหลายปี ทวา่ ยงั ไมเ่ คยได้ยินกฎข้อนีมาก่อนเช่นกนั “ข้าไมเ่ คยได้ยินนะนารา ไมม่ ีกฎข้อนีหรอก...เกิดอะไรขนึ หรือ” “ข้าพยายามเก็บดอกบัว เออ่ …มีคนมาห้ามแล้วถามวา่ อยากตาย หรือ” “แล้วเจ้าลงไปเกบ็ ทีใดกนั ” ถามพลางทําหน้าตาตาครุ่นคิดและสงสยั “ข้าเองกไ็ มร่ ู้…มนั เป็นสระบวั ทีอยหู่ น้าตาํ หนกั ใหญ่ๆ มดี อกบวั เยอะ และสวยมากทีสดุ เทา่ ทีเคยข้าเคยเห็น” เซอาคดิ อย่ชู วั ครู่ก่อนหนั มาพดู กบั อีกคนอย่างตกใจ เมือคิดออกว่า มนั คือสถานทีใด “นีเจ้าเดินไปถงึ ตาํ หนกั ใหญ่เลยหรือ” “ตาํ หนกั ใหญ่” ทวนคําเพือให้อีกฝ่ ายขยายความเพิมอยา่ งงนุ งง “ตาํ หนกั ขององค์ฟาโรห์อยา่ งไรเลา่ เช่นนันแล้วคงไมแ่ ปลกหรอกที เขาจะเตือนเจ้าแบบนนั สระบวั นันลกึ มากนะนารา หากเจ้าตกลงไปอาจ ตายได้จริงๆ” “แล้วกฎห้ามเกบ็ ดอกบวั ละ่ ” ~ ๔๗ ~

จอมใจฟาโรห์ -ลกั ษณ์- “ข้าวา่ ไมน่ า่ จะมีกฎนนั อย่ตู งั แตแ่ รก” นาราฟังคาํ ตอบของเซอากลบั ยิงหน้าซีด เมือคิดถึงคําพดู ของตนก็ เข้าใจอย่างชดั เจนว่าทําไมฟาโรห์ฟิ โฮเทปถึงโกรธเธอมาก...มนั เหมือน คําพดู ยียวนจริงๆ และเธอก็ไปชวนตีด้วยการพูดจาแย่ๆ ออกไป...ความ จริงแล้วเขาช่วยเธอและอาจโมโหใส่เธอเพราะกลวั เธอพลดั ตกลงไปตาย ในสระบวั ของเขา “ข้าตอ่ วา่ เขา...” “ถ้ารู้ตวั วา่ ผิดกข็ อโทษเสียสิ...ข้าวา่ เขาคงใจกว้างพอจะให้อภยั คนที ยอมรบั ความผดิ ของตนเอง” “ขอโทษหรือ” นารามองเซอาทีพยกั หน้าและสง่ ยิมใสซือกลบั มาให้ ภาระหนกั อึง จึงตกอย่กู บั คนทําผิด ขอโทษนะ่ ได้แตจ่ ะได้รบั การอภยั โทษหรือเปลา่ ก็คง เป็ นอีกเรือง เวลาพลบคาํ หวั หน้าราชองครักษ์หนุ่มก้าวเข้ามาในห้องทรงอกั ษร อยา่ งระมดั ระวงั จากการรับใช้ใกล้ชิดมานาน ทําให้รู้ได้วา่ นายเหนือหัว ของเขาตอนนีกําลงั ไมส่ บอารมณ์เอามากๆ หากบ่มุ บ่ามเข้าไปมีหวงั คง โดนอาญาเอาได้งา่ ยๆ “เข้ามาทําไม ข้าไมไ่ ด้เรียกมิใช่หรือ” เอาแล้วไง...พายุเริมตงั เค้าแล้ว ทว่าคนทีคล้ายจะเป็ นเพือนสนิท อยา่ งเขากพ็ อรู้วิธีผจญพายนุ นั อย่บู ้าง “ข้ากไ็ มอ่ ยากเข้ามาโดยพลการเชน่ นี เพียงแตเ่ มอื ครู่มนี างกํานลั คน หนงึ นําสงิ นีมาฝากไว้ให้ทา่ น” ~ ๔๘ ~