บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

มงั กรไฟสามตวั ก็เปลง่ ประกายเจิดจา้ ตามไปดว้ ย “แทงมนั ทีตาํ แหน่งเจ็ดชนุ่ *” พอเหน็ วา่ ลนิ เซียวยงั คง กระหนาํ ฟันทีคองยู กั ษ์ แมว้ า่ ทกุ รอยแผลจะเรยี กเลอื ด แตก่ ลบั ไมท่ าํ รา้ ยถงึ จดุ สาํ คญั นางรูส้ กึ รอ้ นใจไมน่ อ้ ย ฉวยโอกาสปรบั พลงั ปราณแลว้ รอ้ งเตือนเสียงดงั กงั วาน ลนิ เซียวเฉลียวฉลาดยงิ นกั ไดย้ ินคาํ เตือนของนางก็ แสรง้ ทาํ เป็นพลาดทา่ แทงกระบีเขา้ ใสด่ วงตาของงยู กั ษ์ มนั จงึ หลบเลียงไมท่ นั รา่ งกายใหญ่โตกลงิ หลบไปดา้ น ขา้ ง เผยช่วงทอ้ งสีดาํ คลาํ ใหเ้ หน็ โดยไมต่ งั ใจ ในใจลนิ เซียวรูส้ กึ ปีตยิ นิ ดี ขณะทีกาํ ลงั แทงกระบีไปยงั ตาํ แหน่งเจ็ดช่นุ ใครจะรูว้ า่ พอเจา้ งยู กั ษเ์ หน็ คมกระบี 100

ของลนิ เซียวใกลจ้ ะถงึ ตวั ไมร่ ูว้ า่ มนั เอาพลงั มหาศาลมา จากทีใด สามารถกระเดง้ หลบหนีไปขา้ งหลงั หลบไมใ่ ห้ กระบีโดนจดุ สาํ คญั ไดพ้ อดี “แยแ่ ลว้ ! ปีศาจตนนีกาํ ลงั จะหนี!” พวกฉางหรงเหน็ งู ยกั ษห์ นั หนา้ ไป ขยบั รา่ งกายใหญ่มหมึ าเลอื ยหนีออกไป ทางปากถาํ หลายคนฉวยโอกาสจะรบี ไปดกั ทาง ขดั ขวางเจา้ งยู กั ษเ์ อาไว้ ปีศาจงยู กั ษบ์ าํ เพญ็ ตบะมานานปีจนสามารถเหาะเหนิ และดาํ ดินไดแ้ ลว้ ความเรว็ ในการเลอื ยในยามปกตไิ มม่ ี ทางเชืองชา้ ปานนีแน่ แตว่ า่ บนรา่ งของมนั มีมงั กรไฟ สามตวั จากคาถาของเดก็ สาวนนั รดั ไว้ แผดเผาจนผวิ หนงั ของมนั ไหมเ้ กรยี มเป็นแผลฉกรรจ์ เจ็บปวดทรมาน 101

เหลือเกิน ทงั ลนิ เซียวยงั แทงบาดเจ็บหลายแผล แมว้ า่ จะไมก่ ระทบถงึ อวยั วะภายใน แตเ่ ลือดสีแดงสดยงั ไหล ออกมาไมห่ ยดุ สญู เสยี พละกาํ ลงั ไปมากกวา่ ครงึ นาน แลว้ ถา้ หากวนั นีขนาดมนษุ ยต์ วั เลก็ ๆ ไมก่ ีคนยงั กลา้ มาขดั ขวาง มนั ก็ชา่ งไมร่ ูจ้ กั ประมาณตนเอาเสยี เลย! มนั ทงั หงดุ หงิดทงั โมโห อา้ ปากกวา้ งหมายจะเขมือบพวกฉาง หรงลงทอ้ งในคราวเดียว ฉางหรงเหน็ ศีรษะงยู กั ษท์ ีใหญ่เหมือนตะกรา้ สานใบโต ขยบั มาอยตู่ รงหนา้ พรอ้ มลมหายใจเหมน็ คาวอบอวลจน เขาแทบจะอาเจียนออกมานีแลว้ เขากค็ าํ รามเสยี งดงั กอ้ ง วางทา่ กวดั แกวง่ ดาบสง่ เดช ในใจรอ้ งคราํ ครวญวา่ 102

‘ชีวิตขา้ จบสนิ แลว้ !’ บางทีอาจเป็นเพราะใกลต้ ายแลว้ กระมงั เพียงชวั พรบิ ตาในความคดิ ของฉางหรงกม็ ีความทรงจาํ ผดุ ขนึ มาให้ วนุ่ วายไปหมด เขาคดิ ถงึ เรอื นหลไี ป๋ ในวงั หลนั ออ๋ ง สถานทีแหง่ นนั เป็น เรอื นทีพกั ของพระชายาผจู้ ากไป เมือครงั พระชายายงั มี ชีวติ อยชู่ ืนชอบดอกสาลเี ป็นทีสดุ ฉะนนั ลานเรอื นหลไี ป๋ ในทกุ ฤดใู บไมผ้ ลจิ ะมีดอกสาลบี านสะพรงั กิงกา้ นที ประดบั ดว้ ยดอกตมู จะยืนออกไปนอกกาํ แพงเรอื น มอง จากทีไกลๆ ราวหิมะหา้ กลบี ผลบิ าน ชา่ งงดงามเกินคาํ บรรยาย 103

ในความทรงจาํ นนั ฉางหรงแอบปีนขนึ ไปอยบู่ นกาํ แพง เรอื นหลไี ป๋ ลอบสอดสา่ ยสายตาสาํ รวจเขา้ ไปในลาน เรอื น กลางลานกวา้ งลนิ เซียวรูปรา่ งเลก็ กระจอ้ ย นงั หลงั เหยียดตรงอยหู่ ลงั โต๊ะหนงั สอื ทีตรงระเบียง เขากาํ ลงั คดั ลายมือเขียนการบา้ นไปทีละเสน้ ทีละขีด กลีบดอกสาลีสีขาวเจอสายลมยามโพลเ้ พลข้ องฤดใู บไม้ ผลพิ ดั ปลวิ ไสว รว่ งหลน่ ลงบนไหลข่ องคณุ ชายนอ้ ย ทาํ ใหห้ วั ไหลข่ องเขาเป็นสขี าวโพลนดจุ หมิ ะ ภายในหอ้ งดเู หมือนกาํ ลงั เคียวยาอยู่ กลนิ หอมของดอก สาลีในลานหนา้ เรอื นจงึ มีกลนิ หอมของยาปะปน ทา่ ม 104

กลางกลนิ หอมเจือจางมีกลนิ ขมปรา่ แฝงมาดว้ ย เสียงไอของพระชายาลอยมาเขา้ หขู องฉางหรงอยตู่ ลอด ‘แคก่ ๆ...ตา้ หลาง* คดั ตอ่ อีกหน่อยก็ไปพกั เถอะ การบา้ นไมต่ อ้ งรบี ทาํ ใหเ้ สรจ็ เดียวนีกไ็ ด้ เอาไวถ้ า้ เจา้ รูส้ กึ เบือหนา่ ยกไ็ ปเรยี กทา่ นลงุ อใู๋ หพ้ าเจา้ กบั ฉางหรงไป เลน่ เตะลกู หนงั ’ นาํ เสยี งของพระชายาฟังดกู ็รูว้ า่ สขุ ภาพ คอ่ นขา้ งออ่ นแอ คณุ ชายนอ้ ยรบี วางพกู่ นั ลงบนโต๊ะ วิงตรงไปทีขา้ งประตู แลว้ เอย่ วา่ ‘ทา่ นแม่ ขา้ ไมไ่ ปเลน่ เตะลกู หนงั ขา้ อยาก จะอยกู่ บั ทา่ น’ 105

พระชายาหวั เราะออกมา นาํ เสียงของนางชา่ งมีความ สขุ และปลาบปลมื ใจ ‘เดก็ โง่ ไมพ่ ดู กบั เจา้ แลว้ แมไ่ ม่ สบาย กลวั วา่ จะเอาโรคไปตดิ เจา้ นะ่ ส’ิ ฝเู หนียงทีอยขู่ า้ งกายพระชายาก็เดนิ มาขวางคณุ ชาย นอ้ ยทีขา้ งประตู เอย่ ยมิ ๆ วา่ ‘คณุ ชายนอ้ ยของพวกเรา ฉลาดรูค้ วามทีสดุ แลว้ รูจ้ กั กตญั ตู อ่ พระชายา คณุ ชายนอ้ ยโปรดวางใจ ชว่ งนีพระชายาพกั รกั ษาอาการ ป่วย ผา่ นไปอีกไมก่ ีวนั กด็ ีขนึ แลว้ ถงึ ตอนนนั คณุ ชาย นอ้ ยก็เขา้ มาหาพระชายาไดแ้ ลว้ เจา้ คะ่ ’ ลนิ เซียวเอียงศีรษะคดิ ทบทวน เอย่ ถามฝเู หนียงวา่ ‘ถา้ อยา่ งนนั ...ทา่ นแมห่ ายป่วยแลว้ กจ็ ะมีนอ้ งชายนอ้ ง 106

สาวใหข้ า้ เรว็ ๆ ไดแ้ ลว้ ใชห่ รอื ไม’่ ฝเู หนียงยงิ แยม้ ยมิ จนตาหยีมากขนึ ไปอีก นางยืนมือ ออกไปจดั คอเสือชดุ ผา้ ไหมสีดาํ ปักลายกิเลนใหล้ นิ เซียว ‘แน่นอนเจา้ คะ่ ถงึ ตอนนนั ในวงั ของเราจะไมไ่ ดม้ ีแค่ ตา้ หลาง จะมีเออ้ รห์ ลาง ซานหลาง ซือหลาง และอู่ หลาง*...เป็นนอ้ งชายทีพระชายามีใหค้ ณุ ชายอยา่ งไร เลา่ วงั ของเราจะตอ้ งครกึ ครนื มากแน่’ ลนิ เซียวไดร้ บั คาํ ตอบทีพอใจ รอ้ งอทุ านดว้ ยความยนิ ดี แลว้ หมนุ ตวั วิงเสยี งดงั ออกไปขา้ งนอก ฉางหรงรบี กระโดดลงมาจากกาํ แพงในลานเรอื น เฝา้ รอ 107

ลนิ เซียวดว้ ยความอดทน ลนิ เซียวหาเขาพบทีหนา้ ประตนู นั เอง ‘ไปเรว็ ...ไปเตะ ลกู หนงั กนั !’ ทนั ใดนนั กน็ กึ ขนึ มาไดว้ า่ เมือวานฉางหรงไมย่ อมแพ้ เตะชนะเขาไปตงั หลายลกู ลนิ เซียวกลา่ วดว้ ยนาํ เสยี ง สอ่ เจตนาเอาคืนวา่ ‘อีกไมน่ านขา้ กจ็ ะมีนอ้ งชายแลว้ ถงึ ตอนนนั ขา้ คงไมส่ นใจจะเลน่ กบั เจา้ อีก’ ฉางหรงเรมิ รูส้ กึ หวาดกลวั ขนึ มา เขาไมร่ ูว้ า่ เพราะเหตใุ ด คณุ ชายนอ้ ยมีนอ้ งชายแลว้ จะไมย่ อมเลน่ กบั เขาอีก 108

เขามองดลู นิ เซียววิงไปขา้ งหนา้ ก็รบี รอ้ นกา้ วเทา้ ไลต่ าม ลนิ เซียวไป หยบิ หอ่ กระดาษนาํ มนั ทีซอ่ นอยใู่ นอกเสอื มานานออกมาพลางเอย่ วา่ ‘คณุ ชายนอ้ ย นีเป็นขนม ปิงเหนย่ * ทา่ นแมข่ า้ ทาํ เอง อรอ่ ยมากเลยนะ ยกให้ ทา่ นหมดเลย หา้ มเลกิ เลน่ กบั ขา้ ดว้ ย’ ลนิ เซียวหนั มามองฉางหรงอยา่ งเยอ่ หยิง กม็ องเหน็ อีก ฝ่ายประคองขนมปิงเหน่ยหอ่ หนงึ มายืนอยตู่ รงหนา้ จรงิ ๆ ขนมปิงเหนย่ สีเหลอื งกรอบถกู ซกุ อยใู่ นอกเสอื ฉางหรง อยนู่ าน แปง้ กรอบชนั นอกหลดุ ลอ่ นเลอะเทอะกระจาย ทวั อกเสอื ของฉางหรง ฉางหรงมองหนา้ ลนิ เซียวอยา่ งระแวดระวงั ดวงตาใส 109

กระจ่างเตม็ ไปดว้ ยความไมส่ บายใจ ลนิ เซียวไมร่ ูว้ า่ เพราะเหตใุ ดถงึ รูส้ กึ ปวดแปลบทีใจเลก็ นอ้ ย เขาจอ้ งหนา้ ฉางหรงอยคู่ รูห่ นงึ คอ่ ยรบั ขนมปิงเหน่ ยจากฉางหรงมากดั ชิมคาํ หนงึ อยา่ งเงียบงนั กอ่ นจะ พยกั หนา้ แลว้ เอย่ วา่ ‘ก็ได้ ขอแคแ่ มน่ มทาํ ขนมปิงเหน่ ยใหข้ า้ ทกุ วนั ขา้ กจ็ ะเลน่ กบั เจา้ ตอ่ ’ ใบหนา้ ของฉางหรงเผยรอยยมิ กวา้ ง กลนิ คาวเลอื ดทีเขม้ ขน้ ขนึ ทกุ ขณะตรงปลายจมกู ดงึ สติ ใหฉ้ างหรงกลบั มาสคู่ วามเป็นจรงิ เบืองหนา้ 110

ดาบทีเขากวดั แกวง่ อยไู่ มอ่ าจทาํ อนั ตรายใดกบั เจา้ งู ยกั ษไ์ ดเ้ ลยสกั นิด เขาเขา้ ใกลค้ วามตายถงึ เพียงนีเป็น ครงั แรก โดนงกู ลนื ลงทอ้ งเป็นความรูส้ กึ เช่นไรนะ เขาอดคิดดว้ ยความสยดสยองไมไ่ ด้ ในขณะเดียวกนั ก็ รูส้ กึ ถงึ ความอยตุ ิธรรมอยบู่ า้ ง ตวั เขายงั อายไุ มเ่ ตม็ สบิ เจด็ ดีเลย แมก้ ระทงั ภรรยาก็ยงั ไมไ่ ดแ้ ตง่ ตอ่ ใหจ้ ะตอ้ ง ตายไปกข็ อเปลยี นวิธีตายไมใ่ หน้ ่าอดึ อดั ถงึ เพียงนนั ได้ หรอื ไม่ ยามนนั เองกระแสพลงั รุนแรงจโู่ จมเขา้ มา ทาํ ใหง้ ยู กั ษท์ ี เลอื ยมาถงึ ตรงหนา้ ฉางหรงถกู กระชากไปดา้ นหลงั โดย 111

พลนั ฉางหรงลมื ตาดว้ ยความตกใจกลวั กเ็ หน็ ลนิ เซียวกระโจน เขา้ ใสร่ า่ งเจา้ งยู กั ษโ์ ดยไมแ่ ยแสสงิ ใด รดั คอของมนั อยา่ งแนน่ หนาแลว้ ลม้ กลงิ ไปกบั พืน คนและงตู อ่ สกู้ นั อยา่ งอตุ ลดุ ในพรบิ ตา ฉางหรงตกตะลงึ คณุ ชายถงึ กบั ยอมเสยี งชีวติ ช่วยเหลือ เขา! ขณะทีในอกกาํ ลงั พองฟู ดวงตากเ็ รมิ แสบรอ้ นเลก็ นอ้ ย มองดงู ยู กั ษย์ งั ดนิ รนไปมา เพียงพรบิ ตาก็กลบั มาเป็น ฝ่ายไดเ้ ปรยี บ เขาเช็ดรอ่ งรอยตรงหางตา ตะโกนเสียง ดงั กอ้ งคาํ หนงึ แลว้ ฟันดาบไปทางเจา้ งู “ขา้ สตู้ ายกบั เจา้ 112

แลว้ !” มงั กรไฟทีเดก็ สาวเรยี กออกมาดเู หมือนจะใชไ้ ดผ้ ลแคก่ บั ปีศาจ ทาํ ใหล้ นิ เซียวทีแมจ้ ะพวั พนั ประชิดตวั เจา้ งยู กั ษ์ แตเ่ ปลวไฟนนั กลบั ไมล่ ามมาถงึ รา่ งกายของลนิ เซียว สว่ นชว่ งทอ้ งงยู กั ษถ์ กู มงั กรไฟเผาจนเป็นรูโหว่ “แทงทะลทุ อ้ งมนั !” พอเหน็ ลนิ เซียวถกู รา่ งกายใหญ่ มหมึ าของงยู กั ษก์ ดทบั ไวจ้ นไมอ่ าจขยบั เขยือนไดช้ วั ขณะ เดก็ สาวจงึ ตะโกนบอกดว้ ยความรอ้ นใจ นางยงั เรง่ ปลกุ กาํ ลงั ภายในทีหลงเหลอื อยใู่ นรา่ ง ทาํ ให้ มงั กรไฟสามตวั นนั ยงิ ลกุ โชนเจิดจา้ นางรูด้ ีวา่ ตนเองคง อดทนไดอ้ ีกไมน่ าน นีจะเป็นโอกาสสดุ ทา้ ย ถา้ หากไม่ 113

สามารถควบคมุ งยู กั ษเ์ อาไวไ้ ดอ้ ยหู่ มดั คนกลมุ่ นีจะตอ้ ง โดนงยู กั ษก์ ลนื กินแน่ ใบหนา้ ของลนิ เซียวมีหยาดเหงือไหลรนิ อยา่ งตอ่ เนือง ทศั นวิสยั ทีเคยกระจา่ งชดั เจนพรา่ มวั ขนึ ทกุ ขณะ เขาพยายามคลาํ หาทางเสอื กแทงกระบีทะลทุ อ้ งงยู กั ษ์ แตว่ า่ จนใจทีตวั กระบียาวเกินไป เวลานีเขากถ็ กู งยู กั ษ์ กดทบั อยใู่ ตร้ า่ ง ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ออกแรงขยบั ไมไ่ ดเ้ ลย โชคดีทีพวกฉางหรงและเวย่ ปอวิงมาถงึ ดา้ นหลงั งยู กั ษ์ เอาอยา่ งวธิ ีการของลนิ เซียวเมือครู่ พรอ้ มใจกนั ตะโกน คาํ หนงึ แลว้ กรูกนั เขา้ ไปรดั คอเจา้ งยู กั ษ์ 114

เดมิ ทีงยู กั ษก์ าํ ลงั ทมุ่ เทสมาธิรบั มือกบั ลนิ เซียว ไมท่ นั ได้ ระวงั จงึ ถกู พวกฉางหรงกระชากใหห้ งายหลงั สดุ กาํ ลงั ถกู บีบใหเ้ ผยช่วงทอ้ งทีมีบาดแผลเหวอะหวะอยนู่ านแลว้ โอกาสนีจะปลอ่ ยใหห้ ลดุ มือไมไ่ ด!้ ลนิ เซียวกระโดดพรวดลกุ ขนึ มา เสยี ง ‘ฉึก’ ดงั ขนึ กระบี เสยี บทะลตุ าํ แหน่งเจ็ดชนุ่ ของงยู กั ษอ์ ยา่ งแมน่ ยาํ ทีสดุ งยู กั ษส์ ง่ เสียงกรดี รอ้ งแปลกประหลาดบาดหู รา่ งกาย ใหญ่มหมึ าบดิ งอคลา้ ยเป็นตะครวิ ทาํ ใหท้ งั ถาํ สง่ เสยี ง ดงั สะเทือนปานแผน่ ดนิ ไหว 115

เดก็ สาวเหน็ สถานการณต์ รงหนา้ เป็นเช่นนีก็รบี ทอ่ ง คาถาวาดยนั ต์ มงั กรไฟทงั สามราวกบั มีประสาทสมั ผสั ดงั มนษุ ย์ พงุ่ เขา้ ไปในรอยแผลฉีกขาดตรงตาํ แหน่งเจด็ ช่นุ ของงยู กั ษต์ ามลาํ ดบั ทนั ใดนนั กแ็ ผดเผางยู กั ษจ์ น มอดไหมเ้ ป็นเถา้ ถา่ น “กลบั คืน!” เมือเสียงนมุ่ นวลของเดก็ สาวตะโกนขนึ คาํ หนงึ มงั กรทงั สามไดย้ นิ เสยี งเรยี กขานก็กลายรา่ งเป็นลกู ไฟสามลกู ลอยกลบั เขา้ กระดิงทองคาํ ในมือของเดก็ สาว 116

ทกุ คนตา่ งถอนหายใจโลง่ อก พวกฉางหรงยงั ปรบั ลมหายใจไมท่ นั มองดเู ถา้ กระดกู งู ยกั ษด์ ว้ ยสหี นา้ เหมอ่ ลอย การตอ่ สดู้ เุ ดือดเมือครูจ่ ะใช้ คาํ วา่ ‘โอกาสรอดเพียงหนงึ จากสบิ สว่ น’ กไ็ มเ่ กินไปเลย ไมร่ ูว้ า่ ตกลงปีศาจตวั นีมีทีมาอยา่ งไรกนั แนถ่ งึ ไดม้ ีพลงั มากถงึ เพียงนี ถา้ หากไมไ่ ดข้ องวเิ ศษจากนกั พรตหญิง กบั กระบีของคณุ ชายรว่ มกนั รบั มือ เกรงวา่ ทกุ คนในทีนี จะตอ้ งโดนมนั กลนื ลงทอ้ งหมดแลว้ ลนิ เซียวปรบั ลมหายใจทีปันป่วนใหเ้ ป็นปกติ ลกุ ขนึ เดนิ ไปตรวจดสู ภาพของคนแซถ่ านและคนแซห่ วงั พอเหน็ รอยดาํ คลาํ บนใบหนา้ ของพวกเขาทงั สองจาง 117

หายไปหมดสนิ ลมหายใจกส็ งบมนั คงกวา่ เดิมมาก เขาหนั กลบั ไปมองเดก็ สาว กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “ขอบ คณุ มาก” เดก็ สาวแยม้ ยมิ ออกมาดว้ ยใบหนา้ ทีดสู นิ ไรเ้ รยี วแรง “จะวา่ ไปแลว้ ขา้ กต็ อ้ งขอบคณุ ทา่ นดว้ ย ถา้ หากไมม่ ี ความช่วยเหลือจากกระบีในมือทา่ น ดว้ ยพลงั ตบะของ ขา้ มีหรอื จะเป็นคตู่ อ่ สขู้ องปีศาจงตู นนนั ได”้ นางกลา่ วขนึ แลว้ ก็เหมือนนกึ อะไรขนึ มาได้ จงึ ลกุ เดินมา หยดุ ตรงหนา้ เถา้ กระดกู ของงยู กั ษ์ เอามือปิดจมกู เพือ คน้ หาอะไรบางอยา่ ง ไมน่ านก็เหน็ วา่ ในมือของนางมีลกู 118

กลอนปราณสเี ขียวอมเทาเมด็ หนงึ ลนิ เซียวเขา้ ใจกระจา่ งโดยพลนั คิดวา่ นนั จะตอ้ งเป็นลกู กลอนปราณของปีศาจงแู น่ เดก็ สาวนาํ ผา้ ไหมหอ่ ลกู กลอนปราณเอาไวอ้ ยา่ งดีแลว้ เก็บลงถงุ เงินขา้ งเอว กอ่ นจะลกุ ขนึ หนั มากลา่ วกบั พวก ลนิ เซียววา่ “ปีศาจงตู นนีกค็ ือสงิ ชวั รา้ ยทีออกอาละวาด มานานสามปี มาวนั นีสงิ ชวั รา้ ยถกู กาํ จดั สนิ ซาก ทกุ ทา่ นสามารถลงจากเขาอยา่ งสบายใจไดแ้ ลว้ ” นางยงั ชีไปทางคนแซถ่ านกบั คนแซห่ วงั ทียงั ไมไ่ ดส้ ติ “ในรา่ งของพวกเขายงั มีพษิ หลงเหลอื ตอ้ งพกั รกั ษาตวั ประมาณครงึ เดือนจงึ จะฟื นฟเู ป็นปกติ แตว่ า่ โชคดีที 119

ชว่ ยชีวติ ทนั เวลา ยงั ไมบ่ าดเจบ็ กระทบถงึ จดุ สาํ คญั ไม่ จาํ เป็นตอ้ งกงั วลมากไปนกั ” ลนิ เซียวเหน็ วา่ นางน่าจะอายไุ มเ่ กินสบิ สสี บิ หา้ ปีเทา่ นนั แตจ่ ดั การเรอื งราวไดอ้ ยา่ งละเอียดรอบคอบถงึ เพียงนี อีกทงั ยงั เปียมไปดว้ ยความกลา้ หาญและสติปัญญา ชา่ งแตกตา่ งจากสตรตี ระกลู ขนุ นางทีเคยพบเหน็ ทวั ไปก็ อดชืนชมอยใู่ นใจไมไ่ ด้ ทวา่ ขณะจะเอย่ ถามชือของนาง ฉางหรงกก็ ระโดดเขา้ มาขดั จงั หวะ “ทา่ น...แมน่ างนกั พรต ขา้ มีตาแตไ่ มร่ ูจ้ กั ภเู ขาไทซ่ าน* กอ่ นหนา้ นีพดู จาลว่ งเกินทา่ นไปมากมาย หวงั วา่ ทา่ นจะ ไมถ่ ือสา” 120

ในใจของเขากลบั กลา่ ววา่ ดจู ากทา่ ทางของคณุ ชายแลว้ คงมีความรูส้ กึ ดีใหน้ กั พรตหญิงคนนีมากพอดู ถา้ หาก ผา่ นไปนานวนั เขา้ เกิดมีความสมั พนั ธอ์ ะไรขนึ มา จะ ยอมรบั นกั พรตหญิงคนนีไดด้ ว้ ยหรอื อยา่ วา่ แตท่ า่ นออ๋ ง จะไมเ่ หน็ ดว้ ยเลย แมก้ ระทงั ทา่ นผนู้ นั ในวงั หลวงก็ไมม่ ี ทางพยกั หนา้ ตกลงเดด็ ขาด ถือโอกาสยบั ยงั ความคดิ ของคณุ ชายเอาไวแ้ ตเ่ นินๆ ดีกวา่ เลยี งไมใ่ หว้ นั หนา้ ตอ้ งมาเสียใจอีก ดงั นนั เขาจงึ เนน้ ยาํ คาํ วา่ ‘แมน่ างนกั พรต’ หนกั แน่น เป็นพิเศษ ลนิ เซียวลอบขมวดควิ 121

เดก็ สาวกลบั หวั เราะออกมา แมว้ า่ นางเป็นคนเฉลียว ฉลาด แตจ่ ะคาดเดาความคิดทีแทจ้ รงิ ในใจของฉางหรง เวลานีไดอ้ ยา่ งไร พอเหน็ วา่ ฉางหรงเอย่ ปากขออภยั ดว้ ย ความจรงิ ใจ นางก็เอย่ วา่ “ไมเ่ ป็นไรหรอก ขา้ ไมเ่ ก็บมา ใสใ่ จ” ฉางหรงมองนางอยา่ งประหลาดใจ นกึ ถงึ ทา่ ทางนา่ สงสยั ของนางตอนแรกพบหนา้ ขนึ มาจงึ อดถามขนึ ไมไ่ ด้ “จะวา่ ไปแลว้ คืนนนั เหตใุ ดแมน่ างนกั พรตถงึ ไปสระผม อยรู่ มิ ลาํ ธาร เวลาคาํ มืดดกึ ดืน อีกทงั ภเู ขาลกู นีก็ อนั ตราย ตอนนนั พวกขา้ ตกใจมากทีเดียว เกือบมองวา่ ทา่ นเป็นปีศาจรา้ ยไปแลว้ ” เดก็ สาวเลกิ ควิ เรยี วงามขนึ อธิบายอยา่ งตรงไปตรงมา 122

วา่ “ขา้ เรง่ เดินทางรอนแรมมาจากฉางอนั เพือจบั ปีศาจ ไมไ่ ดอ้ าบนาํ ใหช้ ืนใจมาหลายวนั พอเหน็ นาํ ในลาํ ธาร กลางหบุ เขาแลดใู สกระจา่ งก็อดใจไมอ่ ยชู่ วั ขณะ เลย สยายผมสระเสยี หนอ่ ย” พวกฉางหรงไดย้ ินคาํ ตอบเช่นนีก็หวั เราะทอ้ งแขง็ แลว้ นีนะ่ หรอื นีหรอื คือเหตผุ ลทีวา่ นนั นกั พรตหญิงคนนีไม่ ใชค่ นธรรมดาจรงิ ๆ เมือไดฟ้ ังเหตผุ ลนีแลว้ แมแ้ ตล่ นิ เซียวทีไมเ่ คยแสดง อารมณท์ างสหี นา้ ก็อดใจไมไ่ หว มมุ ปากยกโคง้ เผยรอย ยมิ เชน่ กนั 123

* การละเลน่ วงสรุ า มกั เป็นการละเลน่ ทา้ เอาแพช้ นะ กนั ใครแพจ้ ะถกู ปรบั ใหด้ ืมสรุ า ไมไ่ ดม้ ีเจตนาจะปรบั โทษกนั จรงิ จงั เป็นการเลน่ กนั สนกุ ๆ สรา้ งบรรยากาศให้ ครกึ ครนื มากกวา่ * งดงามเพียงเปลือกนอก เปรยี บเปรยถงึ รูปกายภาย นอกทีงดงามอาํ พรางธาตแุ ทท้ ีโหดรา้ ยทารุณเอาไว้ มา จากวรรณกรรมเรอื ง ‘เหลยี วไจจืออี’ ของผซู งหลงิ 124

กลา่ วถงึ ปีศาจรา้ ยทีมีเปลอื กนอกเป็นหญิงสาวรูปโฉม งดงาม * ตเู้ จวียน หรอื ดอกอาซาเลีย (Azalea) คนไทย นิยมเรยี กวา่ ดอกกหุ ลาบพนั ปี เป็นไมด้ อกทีมีลาํ ตน้ ไม่ สงู มาก ออกดอกเป็นพมุ่ หนา ดอกมีสสี นั สดใสและมี หลายสขี นึ อยกู่ บั สายพนั ธุ์ * จงั เป็นหนว่ ยมาตราวดั ของจีน เทียบไดร้ ะยะ ประมาณ 3.33 เมตร * ตาํ แหนง่ เจด็ ช่นุ ของงู คือสว่ นสนั หลงั ทีหา่ งจากสว่ น หวั ลงมาเจ็ดชนุ่ เป็นตาํ แหนง่ หวั ใจของงู ถือเป็นจดุ มรณะหากถกู ตีบรเิ วณนี ตอ่ มาจงึ มีสาํ นวน ‘ตีงใู หต้ ีเจด็ 125

ชนุ่ ’ หมายถงึ จะทาํ อะไรตอ้ งจบั จดุ สาํ คญั ใหไ้ ด้ ทงั นี ชนุ่ เป็นหน่วยวดั ความยาวของจีน เทียบความยาว ประมาณ 1 นิว * ตา้ หลาง หมายถงึ บตุ รชายคนโต *เออ้ รห์ ลาง ซานหลาง ซือหลาง และอหู่ ลาง หมายถงึ ลกู ชายคนทีสอง คนทีสาม คนทีสี และคนทีหา้ ตาม ลาํ ดบั * ขนมปิงเหนย่ คืออาหารประเภทแปง้ อยา่ งหนงึ ใน สมยั ราชวงศถ์ งั เป็นขนมเปียะทีมีไสท้ าํ จากชีส 126

* มีตาแตไ่ มร่ ูจ้ กั ภเู ขาไทซ่ าน หมายถงึ คนทีมีความรู้ นอ้ ย ประสบการณน์ อ้ ย แมค้ นเกง่ กาจ มีฐานะตาํ แหนง่ สงู หรอื คนมีชือเสียงมาอยตู่ รงหนา้ แลว้ กย็ งั ไมร่ ูจ้ กั คลา้ ยกบั สาํ นวนไทยทีวา่ ‘ตาไมม่ ีแวว’ ตอนที 3 : บทที 2.1 เดก็ สาวขอใหพ้ วกฉางหรงชว่ ยนาํ โครงกระดกู สีขาวภาย ในถาํ ฝังลงดนิ ทาํ พิธีสง่ วิญญาณอยา่ งเรยี บง่ายเพือ ปลดปลอ่ ยดวงวญิ ญาณผเู้ คราะหร์ า้ ยทีโดนปีศาจงู สงั หาร นอกถาํ ทอ้ งฟา้ ยงั ไมส่ วา่ งจา้ มากเทา่ ใด มีเพียงกลมุ่ เงา 127

สเี ทาดาํ มองเหน็ ไดร้ างๆ พวกเขาทงั หมคู่ ณะเดนิ ออกมานอกถาํ มองเหน็ ดวง อาทติ ยย์ ามรุง่ อรุณโผลพ่ น้ ขอบฟา้ ทางทิศตะวนั ออก แลว้ บรรยากาศอดึ อดั เยน็ เยียบกลางภเู ขาจางหายไป โดยสนิ เชิง มีความรูส้ กึ เหมือนหา่ งกนั คนละภพกระนนั เดก็ สาวสดู อากาศจากหมอกเยน็ สดชืนเขา้ ปอดหลาย ครงั อยา่ งพงึ พอใจพลางเอย่ ราํ พนั ออกมา “ในทีสดุ ภารกิจก็ลลุ ว่ ง” ลนิ เซียวทียืนเคียงไหลเ่ ดก็ สาวมาแตแ่ รก ไดย้ นิ คาํ พดู นี 128

ก็หนั ไปมองนาง แสงอาทติ ยส์ ีทองอาบไลใ้ บหนา้ ของนางอยา่ งออ่ นโยน ขบั เนน้ ผวิ ขาวหมดจดนวลเนียนราวกบั หยกชนั ดี ลนิ เซียวมองเหน็ กระทงั เสน้ ขนละเอียดออ่ นบนใบหนา้ งาม นนั เมือเทียบกบั การมองเหน็ ใตแ้ สงจนั ทรแ์ ลว้ กลบั มี ความงามทีเจิดจา้ อยา่ งอธิบายไมถ่ กู มากกวา่ หลายสว่ น เพียงแตย่ งั มีเลอื ดฝาดนอ้ ยไปอยบู่ า้ ง ทาํ ใหด้ ไู มเ่ ปลง่ ปลงั อยา่ งคนมีสขุ ภาพดี ลนิ เซียวเฝา้ มองจากดา้ นขา้ ง ลอบคิดในใจวา่ หรอื สตรี นางนีอาจมีโรคประจาํ ตวั มาแตก่ าํ เนิด ถา้ หากมีโรคแอบ แฝงอยจู่ รงิ แลว้ เหตใุ ดยงั เสียเวลาไปมาหาสกู่ บั ภตู ผี 129

ปีศาจไดอ้ ีกเลา่ เขานิงเงียบไปครูห่ นงึ กเ็ อย่ ขนึ วา่ “เมือคืนปีศาจงนู นั หลอกลอ่ พวกเราใหล้ งเขา กวา่ จะเดินไปถงึ หนิ กอ้ นนนั ไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย เหน็ หนทางอยตู่ รงหนา้ แลว้ แทๆ้ แตท่ าํ อยา่ งไรกเ็ ดนิ ออ้ มไมพ่ น้ เสยี ที เป็นเพราะแมน่ างนอ้ ยใช้ อบุ ายอะไรหรอื ” เดก็ สาวพยกั หนา้ แลว้ เอย่ ยมิ ๆ วา่ “ตอนขา้ ขนึ เขาวาง ผนกึ ขา่ ยอาคมตรงทางออกเพือปอ้ งกนั ปีศาจบนเขา หลบหนี ขา้ ไดย้ ินลกู นอ้ งของทา่ นเลา่ วา่ ตอนพวกทา่ น ขนึ เขา ปีศาจพวกนนั เคยใชอ้ าคมพรางตาเพือหาทาง เขา้ ใกล้ ขา้ ก็แคเ่ ลอื กวธิ ีการเดียวกนั สนองคืนผใู้ ชก้ ลบั ไปเทา่ นนั ” 130

ฉะนนั เมือนางพบคณะของพวกลนิ เซียวทีรมิ ลาํ ธารจงึ ไม่ ขดั ขวางทีพวกเขาจะเดินลงเขา ถา้ หากพวกลนิ เซียวไม่ มีใครเป็นปีศาจยอ่ มลงเขาไดอ้ ยา่ งสะดวกราบรนื แตถ่ า้ หากโดนข่ายอาคมสกดั เอาไว้ นนั หมายความวา่ ในกลมุ่ พวกเขาอยา่ งนอ้ ยตอ้ งมีใครสกั คนเป็นปีศาจ นางเพียง แคน่ งั รอดสู ถานการณอ์ ยเู่ งียบๆ กพ็ อแลว้ ลนิ เซียวขมวดคิว “ปีศาจตนนีแผลงฤทธิมานานหลายปี ไมร่ ูว้ า่ ทาํ รา้ ยราษฎรผบู้ รสิ ทุ ธิไปมากมายเทา่ ใดแลว้ ” “นนั นะ่ ส”ิ เดก็ สาวเอย่ ตอ่ คาํ “ครงึ เดือนกอ่ นขา้ ตดิ ตาม อาจารยผ์ า่ นมาทางนี อาจารยข์ า้ เหน็ ภเู ขาลกู นีมีไอ ปีศาจแนน่ หนา คาดเดาวา่ บนภเู ขาจะตอ้ งมีสงิ ชวั 131

รา้ ยออกอาละวาดอยแู่ น่ แตว่ า่ ตอนนนั เขายงุ่ อยกู่ บั การ รบั มือปีศาจตนอืน ไมอ่ าจปลีกเวลามาสบื หาตน้ สาย ปลายเหตุ หลายวนั มานีนกึ ขนึ ได้ รูส้ กึ ไมส่ บายใจไม่ หายจงึ ใหข้ า้ นาํ ของวเิ ศษในอารามของพวกเรามาสบื หา ความจรงิ ” ลนิ เซียวมองไปทีกระดงิ สที องตรงหนา้ อกของเดก็ สาว ของวเิ ศษเช่นนีเป็นของลาํ คา่ หายากอยา่ งแทจ้ รงิ เมือ คืนถา้ หากไมไ่ ดม้ นั คอยชว่ ยเหลอื เขากบั พวกฉางหรง คงไมแ่ คลว้ ตอ้ งฝังรา่ งตนเองในทอ้ งงู และแมก้ ระทงั นกั พรตนอ้ ยกค็ งยากจะหนีพน้ เคราะหก์ รรมไปได้ แตว่ า่ ในเมืออาจารยข์ องนางยอมมอบของวเิ ศษประจาํ อารามให้ หมายความวา่ นางเป็นลกู ศิษยท์ ีเขารกั ใคร่ 132

โปรดปรานอยา่ งทีสดุ แลว้ เพราะเหตใุ ดถงึ ตดั ใจใหน้ าง มาเสยี งอนั ตรายลาํ พงั กนั เดก็ สาวไมท่ นั สงั เกตเหน็ แววตาครุน่ คดิ ของลนิ เซียว แต่ เหลอื บมองกระบีวิเศษขา้ งเอวของเขาดว้ ยความสนใจ “คณุ ชาย ขอบงั อาจถามวา่ กระบีของทา่ นมีทีมาเช่นไร เหตใุ ดถงึ ไดม้ ีพลงั รา้ ยกาจถงึ เพียงนี” ลนิ เซียวลงั เลอยชู่ วั ครูจ่ งึ ปลดกระบีออกจากเอว สง่ ให้ เดก็ สาวพนิ ิจดอู ยา่ งละเอียดพลางเอย่ ขนึ “นีเป็นกระบี ทีทา่ นป่มู อบใหข้ า้ ก่อนจากโลกนีไป ขา้ รูแ้ คว่ า่ มนั ชือ ‘ชือเซียว’* ตอนทา่ นป่ยู งั มีชีวิตอยหู่ วงแหนกระบีเลม่ นี ยงิ นกั แทบไมเ่ คยปลอ่ ยใหห้ า่ งตวั แตก่ ลบั ไมร่ ูว้ า่ มนั ยงั มีอานภุ าพกาํ จดั ปีศาจได”้ 133

พอเหน็ วา่ เดก็ สาวรบั กระบีไปดเู ลน่ ดว้ ยความสนใจเตม็ เปียม ในใจลนิ เซียวพลนั เกิดความรูส้ กึ แปลกประหลาด ขนึ มา เหตใุ ดสถานการณต์ รงหนา้ ดคู ลา้ ยเดก็ นอ้ ยสอง คนกาํ ลงั โออ้ วดของเลน่ ทีตา่ งฝ่ายตา่ งภาคภมู ใิ จอยนู่ ะ ทวา่ อยา่ งไรก็มีความแตกตา่ งระหวา่ งบรุ ุษสตรี เดก็ สาวสามารถขอกระบีของเขาไปชืนชมอยา่ งเปิดเผย แต่ เขากลบั ไมส่ ะดวกใจทีจะขอเครอื งประดบั ติดตวั นางมา ดใู กลๆ้ เขากระแอมกระไอแผว่ เบาแลว้ เปลยี นหวั ขอ้ สนทนา “หลงั จากขนึ เขาเมือวาน ขา้ เคยพบปีศาจทีหมบู่ า้ นรา้ ง แหง่ นนั มนั เป็นปีศาจทีไปมาไรร้ อ่ งรอย ถกู กระบีชือ เซียวฟันเตลดิ หนีไปกไ็ มเ่ คยโผลม่ าอีก คดิ วา่ คงจะหวาด 134

กลวั กระบีเลม่ นี” เดก็ สาวไดย้ นิ ดงั นนั ก็เงยหนา้ เหลียวมองรอบกาย “สงิ ที ทา่ นเจอน่าจะเป็นวิญญาณเรร่ อ่ นของชาวบา้ นทีโดน ปีศาจงฆู า่ ตาย เพราะวา่ ตายอยา่ งไมเ่ ป็นธรรม ยงั มี ความอาลยั อาวรณต์ อ่ โลกใบนี ไมอ่ าจตดั ใจไปเกิดใหม่ ตอนนีปีศาจงถู กู กาํ จดั เมือครูข่ า้ ก็ทาํ พิธีปลดปลอ่ ยพวก เขาไปแลว้ คิดวา่ ไมน่ านพวกเขาคงจะปลอ่ ยวางสงิ ทียดึ มนั ยอมกลบั เขา้ สวู่ ฏั จกั รการเวียนวา่ ยตายเกิดอีกครงั ” เวลานีฉางหรงนาํ พวกเวย่ ปอแบกรา่ งคนแซถ่ านและแซ่ หวงั ทียงั สลบไสล เดินไปตามเสน้ ทางเดิมกลบั สทู่ ีตงั กระโจมรมิ ลาํ ธาร เดก็ สาวเหมือนจะรูส้ กึ ลงั เล นางคิด ไปคดิ มา สดุ ทา้ ยกห็ ยบิ ขวดยาขวดเลก็ ในถงุ เงินออกมา 135

อีกแลว้ เทยาสองเมด็ มอบใหล้ นิ เซียว นางมีสหี นา้ เจ็บปวดอยบู่ า้ งขณะกลา่ ววา่ “ยาชนิดนี อาจารยข์ า้ เป็นคนหลอมเอง วตั ถดุ บิ ทีใชล้ ว้ นลาํ คา่ หา ยาก ปกตหิ นงึ เมด็ ใหเ้ งินเหรยี ญสาํ รดิ สบิ พวงยงั ไมข่ าย เลย...เหน็ แกท่ ีคณุ ชายช่วยขา้ กาํ จดั ปีศาจ ใหท้ า่ นเพิม อีกสองเมด็ แลว้ กนั กินยานีแลว้ คนทีบาดเจ็บสองคนนนั จะไดห้ ายเรว็ ขนึ ” ลนิ เซียวรูส้ กึ หวั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อก แมน่ างนอ้ ยผนู้ ี มองดเู ป็นคนเปิดเผยจรงิ ใจ ทาํ อะไรกเ็ ฉียบขาดปานนนั ไมค่ ดิ วา่ จะเป็นคนเหน็ แก่เงินเหมือนกนั เขาลอบหวั เราะอยใู่ นใจ ภายนอกกลบั แสดงสหี นา้ เครง่ 136

ขรมึ จรงิ จงั “ขอบคณุ มาก...แมน่ างนอ้ ย แตย่ าลาํ คา่ ปานนีขา้ ไดม้ าแลว้ สองเมด็ จะปลอ่ ยใหแ้ มน่ างมอบให้ เปลา่ ๆ อีกไมไ่ ดเ้ ดด็ ขาด” กลา่ วพลางสง่ สญั ญาณใหผ้ ู้ ตดิ ตามขา้ งกายหยบิ เงินออกมาแลว้ สง่ ใหเ้ ดก็ สาว เดก็ สาวมองเหน็ เงินจาํ นวนมากโดยไมท่ นั ตงั ตวั ก็ตกอก ตกใจเสียยกใหญ่ นางไมค่ ดิ วา่ ลนิ เซียวจะมอบเงินให้ อยา่ งใจกวา้ งถงึ เพียงนี เดมิ ทีนางเหน็ ลนิ เซียวแมจ้ ะสวมเสอื ผา้ อาภรณเ์ รยี บงา่ ย สะอาดสะอา้ น แตว่ า่ แฝงดว้ ยกลนิ อายสงู ศกั ดิ กิรยิ า วาจาหาใชธ่ รรมดาสามญั อีกทงั ผตู้ ดิ ตามเป็นคนทีมี วรยทุ ธส์ งู สง่ กลมุ่ หนงึ กค็ าดเดาไดอ้ ยา่ งเลอื นรางวา่ ลนิ เซียวคงไมใ่ ชร่ าษฎรทวั ไป ตอนนีดทู า่ คงจะมีฐานะราํ 137

รวยไมเ่ บาดว้ ย นางออกเดนิ ทางมาคราวนีไมอ่ ยากใหเ้ กิดเรอื งวนุ่ วายที คาดไมถ่ งึ ตามมา โดยเฉพาะนางไมอ่ ยากจะเขา้ ไป พวั พนั กบั ชนชนั สงู ในเมืองฉางอนั แมว้ า่ นางจะเสยี ดายยาสเี มด็ นนั มากเพียงใด แตก่ ็ยงั ยืน กรานปฏิเสธ “การกาํ จดั ปีศาจปราบมารเป็นหนา้ ทีของ นกั พรตอยา่ งเราตอ้ งรบั ผิดชอบมาแตไ่ หนแตไ่ ร...ยงิ ไป กวา่ นนั ถา้ เมือครูไ่ มไ่ ดค้ ณุ ชายชว่ ยเหลอื ตอนนีขา้ ก็คง โดนงยู กั ษก์ ลนื ลงทอ้ งไปนานแลว้ จะถือวา่ มอบยาให้ เปลา่ ๆ ไดห้ รอื คณุ ชายอยา่ ไดเ้ กรงใจเชน่ นีเลย” ไมร่ อใหล้ นิ เซียวเอย่ ปากอีกครงั นางก็กลา่ วอาํ ลาอยา่ ง 138

ตรงไปตรงมาทนั ที “ตอนขา้ มาถงึ ฉางอนั วา่ จา้ งรถมา้ ไว้ คนั หนงึ กอ่ นจะขนึ เขาก็เคยกาํ ชบั วา่ ใหค้ นขบั รถมา้ รอ อยทู่ ีโรงเตียม คิดวา่ ป่านนีเขาคงจะรอจนรอ้ นใจแยแ่ ลว้ เมือสงิ ชวั รา้ ยบนเขาถกู กาํ จดั หมดสนิ ขา้ คงตอ้ งลงเขา สกั ที ขอลาตรงนีเลยแลว้ กนั ” กลา่ วจบกห็ นั หลงั กลบั กา้ วยาวๆ เดนิ ลงเขาไป ชา่ งเป็นสตรที ีแปลกประหลาดเสยี จรงิ ดเู หมือนกลวั วา่ จะตอ้ งเขา้ มาเกียวขอ้ งกบั เขากระนนั ลนิ เซียวเฝา้ มอง เงาแผน่ หลงั เลก็ บอบบางเดินหา่ งไปไกล เขาหรตี ามอง แลว้ กดเสียงลงตาํ สงั การผตู้ ดิ ตามหลายประโยค คนผู้ นนั พยกั หนา้ รบั คาํ สงั แลว้ เดินจากไป 139

ฉางหรงจดั เตรยี มทีทางใหค้ นแซถ่ านและคนแซห่ วงั พกั ผอ่ นแลว้ เขากร็ บี วิงปรมี าอยขู่ า้ งกายลนิ เซียว “เอ๊ะ! แมน่ างนกั พรตคนนนั เหตใุ ดจๆู่ ก็จากไปเลา่ ” พอเหน็ ลนิ เซียวมีสีหนา้ ผิดหวงั เลก็ นอ้ ย เขากก็ ลวั วา่ คณุ ชายยงั คิดสบื หารอ่ งรอยของสตรนี างนนั จงึ รบี เปลยี น หวั ขอ้ สนทนา “ขา้ นาํ ถานฉีกบั หวงั สงิ ไปนอนในกระโจม เรยี บรอ้ ยแลว้ แตว่ า่ บนเขาอากาศหนาวเยน็ เกรงวา่ ไม่ เหมาะจะรงั อยนู่ าน คณุ ชาย จะใหข้ า้ ลงเขาไปจา้ งรถ มา้ ขนึ มาสกั สองสามคนั เพือนาํ พวกเขาสองคนกลบั เมือง ฉางอนั หรอื ไม”่ กค็ งทาํ ไดเ้ พียงเทา่ นีแลว้ 140

ลนิ เซียวเงยหนา้ มองดทู อ้ งฟา้ เอย่ สงั การอยา่ งชดั เจนวา่ “รบี ลงเขาโดยเรว็ เถอะ” ระหวา่ งเดินทางกลบั ฉางอนั ฉางหรงเอย่ ถามลนิ เซียว ขนึ “คณุ ชายรูไ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ นกั พรตนนั เป็นปีศาจ” ลนิ เซียวคิดทบทวนกอ่ นเอย่ “เมือคืนตอนดืมสรุ าอยรู่ มิ ลาํ ธาร ไมท่ นั ระวงั ไปแตะโดนมือซา้ ยของนกั พรตนนั มือขา้ งนนั เยน็ เฉียบปานนาํ แขง็ ไมม่ ีไออนุ่ เลยแมแ้ ตน่ ิด 141

เดียว รา่ งกายก็แผก่ ลนิ เหมน็ สาบออกมาจางๆ ขา้ ถงึ สงสยั นกั พรตคนนนั เขา้ ” ฉางหรงนกึ ไดว้ า่ ลนิ เซียวมีประสาทรบั กลนิ เฉียบคมมา แตเ่ ลก็ และยงั รกั ความสะอาดเป็นอยา่ งยิง ไมอ่ าจทน กบั กลนิ อายความสกปรกโสโครกไดเ้ ลย เขาจะไดก้ ลนิ แปลกๆ จากรา่ งของนกั พรตกไ็ มน่ า่ ประหลาดใจ ฉางหรงยงั ลอบขบขนั นกั พรตนนั คดิ จะเขา้ ใกลใ้ ครไม่ เลอื กใหด้ ี กลบั ไปเขา้ ใกลค้ ณุ ชายของเขา สมควรแลว้ ที เผยธาตแุ ทต้ นเองออกมา! “แตว่ า่ คืนนนั แมน่ างนกั พรตกม็ ีทา่ ทางนา่ สงสยั ทงั ตอน เกิดเรอื งยงั หายตวั ไปพรอ้ มกบั ถานฉีและหวงั สงิ เหตใุ ด 142

คณุ ชายถงึ มนั ใจวา่ ไมใ่ ช่นางละ่ ขอรบั ” “เจา้ ยงั จาํ ตอนทีพวกเขาสองคนเกิดเรอื งไดห้ รอื ไม่ ใคร ปรากฏตวั เป็นคนสดุ ทา้ ย แลว้ ใครกนั ทีพดู วา่ ‘องครกั ษ์ แซถ่ านผนู้ นั ’ ” ลนิ เซียวขมวดคิวพลางเอย่ ฉางหรงเคน้ สมองทบทวนอยา่ งจรงิ จงั ครูห่ นงึ พอเขา้ ใจ กระจา่ งแจง้ พลนั เอย่ วา่ “ขา้ นกึ ออกแลว้ เป็นเจา้ นกั พรตนนั !” เขาตบขาตนเองฉาดใหญ่ดว้ ยความตืนเตน้ “ขา้ จาํ ได้ ตอนนนั เขายงั พดู วา่ ‘ขา้ ไดย้ ินอยา่ งชดั เจน ไมผ่ ิดแนน่ อน’ ใชแ่ ลว้ ! เรอื งเมือคืนเกิดขนึ กะทนั หนั แม้ แตพ่ วกเราทีอยดู่ ว้ ยกนั มาทงั วนั ทงั คืนยงั ฟังไมอ่ อกวา่ เป็นเสียงตะโกนของใคร แลว้ นกั พรตนนั จะมนั ใจได้ อยา่ งไรวา่ เป็นถานฉี” 143

ฉางหรงกลา่ วแลว้ ก็รูส้ กึ ละอายแก่ใจเหลอื เกิน ดทู า่ อยา่ งไรนกั พรตนนั ก็เป็นปีศาจ แมว้ า่ จะแปลงกายมีรูป รา่ งเช่นมนษุ ย์ ทวา่ กลบั เผยพริ ุธใหเ้ หน็ หลายครงั แตว่ า่ รายละเอียดเหลา่ นีกลบั โดนคนสะเพรา่ เลนิ เลอ่ อยา่ งเขา มองขา้ มไป เฮอ้ ...ถา้ เมือใดมีความคิดละเอียดรอบคอบเหมือนคณุ ชายก็คงดีหรอก เขามองลนิ เซียวดว้ ยความเลอื มใส 144

เมือพวกเขาทงั หมคู่ ณะกลบั มาถงึ ฉางอนั ก็เป็นชว่ ง โพลเ้ พลข้ องวนั ตอ่ มา พอ่ บา้ นใหญ่อแู๋ หง่ วงั หลนั ออ๋ งทราบข่าวมาก่อนหนา้ นี แลว้ จงึ มายืนรอรบั อยทู่ ีหนา้ ประตวู งั ลนิ เซียวเดินทางมาถงึ หนา้ ประตกู พ็ ยกั หนา้ ใหพ้ อ่ บา้ น ใหญ่อแู๋ ลว้ ลงจากรถมา้ กา้ วยาวๆ เดินเขา้ ไปในวงั พอ่ บา้ นใหญ่อเู๋ รง่ ฝีเทา้ เดนิ ตามหลงั ลนิ เซียวไปทีละกา้ ว ก่อนจะเอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งนอบนอ้ ม “ทา่ นออ๋ งเป็นหว่ งซือ จือ* อยตู่ ลอด ไดย้ นิ วา่ วนั นีซือจือกลบั มาแลว้ ก็สงั กาํ ชบั ใหห้ อ้ งครวั จดั เตรยี มสรุ าอาหารทีซือจือโปรดปราน 145

คืนนีตงั ใจวา่ จะจดั เลยี งตอ้ นรบั การกลบั มาของซือจือ ดว้ ยนะขอรบั ” ฝีเทา้ ของลนิ เซียวชะงกั ไป เผยรอยยมิ แลดคู ลมุ เครอื “ขา้ รูแ้ ลว้ ออกไปได”้ พอ่ บา้ นใหญ่อรู๋ บี พยกั หนา้ อยา่ งยินดี ก่อนจะถอยออก ไปดว้ ยสีหนา้ ยมิ แยม้ ลนิ เซียวมงุ่ หนา้ มาเรอื ยๆ จนถงึ เรอื นซือหรู เพิงจะยา่ ง เทา้ เขา้ ประตู แมน่ มเวนิ กกู น็ าํ ทิงเฟิงและผนิ เสวีย รวม ถงึ สาวใชก้ ลมุ่ หนงึ มารอตอ้ นรบั 146

นางเหน็ ลนิ เซียวดดู าํ คลาํ และผา่ ยผอมไปกอ็ ดปวดใจขนึ มาไมไ่ ด้ รบี กา้ วเขา้ ไปคารวะพลางเอย่ “กลบั มาเสยี ที นะเจา้ คะ หลายวนั มานีตอ้ งเดนิ ทางระหกระเหนิ คง ลาํ บากมามใิ ชน่ อ้ ย” นาํ เสียงของนางแสดงความทกุ ขใ์ จ อยา่ งยิง ลนิ เซียวกา้ วเขา้ มาประคองใหเ้ วนิ กลู กุ ขนึ พรอ้ มเอย่ ยมิ ๆ “ทาํ ใหแ้ มน่ มตอ้ งกงั วลแลว้ ขา้ ไมไ่ ดล้ าํ บากอะไร งาน ตามหนา้ ทีกจ็ ดั การไดร้ าบรนื ดี” เดก็ คนนีชอบแจง้ แตข่ ่าวดี ไมแ่ จง้ ข่าวรา้ ยอยเู่ รอื ย เวินกถู อนหายใจดว้ ยความรกั ใครเ่ อน็ ดู บิดผา้ หมาด แลว้ ช่วยลนิ เซียวเช็ดหนา้ ใหส้ ะอาด ก่อนจะยกนาํ ชาที 147

ชงรอเอาไวแ้ ลว้ มาให้ “หลายวนั มานีอยขู่ า้ งนอกคงไม่ ไดก้ ินอาหารดีๆ กระมงั ขา้ ทาํ ขนมเปียะนาํ ผงึ กรอบที ทา่ นชอบทีสดุ ไวใ้ หแ้ ลว้ กอ่ นอาหารเยน็ ก็กินรองทอ้ งสกั หนอ่ ยเถอะเจา้ คะ่ ” ลนิ เซียวยมิ แลว้ เอย่ ปากรบั คาํ ระหวา่ งทีแมน่ มพดู คยุ กบั เขาอยู่ นางเหลือบมองขา้ งนอกอยบู่ อ่ ยครงั เขา้ ใจวา่ นางเป็นหว่ งฉางหรงจงึ อธิบายวา่ “ฉางหรงกลบั วงั มา พรอ้ มกบั ขา้ ตอนนีไปทีคอกมา้ ประเดียวกก็ ลบั มาแลว้ ” เวินกถู งึ ไดว้ างใจ ช่วยลนิ เซียวจดั คอเสอื ใหเ้ รยี บรอ้ ย ถอนหายใจพลางเอย่ วา่ “ชว่ งทีพวกทา่ นไมอ่ ยู่ ขา้ ไม่ เคยนอนหลบั สนิทเลยสกั คืน กงั วลอยตู่ ลอดวา่ ระหวา่ ง ทางพวกทา่ นจะเจออนั ตรายอะไรบา้ ง วนั นีคงจะไดน้ อน 148

หลบั ไดส้ นิทใจ ถา้ หากพวกทา่ นยงั ไมม่ ีข่าวคราว ขา้ คง ตอ้ งไปกราบไหวพ้ ระโพธิสตั วท์ ีวดั ตา้ อินแลว้ เจา้ คะ่ ” ขณะทีนางพราํ ราํ พนั ฉางหรงก็กลบั มาพอดี สองแมล่ กู ไดพ้ บหนา้ กนั ก็อดจะถามไถ่สารทกุ ขส์ กุ ดบิ ตามประสา อีกครงั ไมไ่ ด้ ลนิ เซียวเปลยี นชดุ เรยี บรอ้ ยแลว้ หนั มากลา่ วกบั ฉางหรง วา่ “อีกเดียวเจา้ สง่ จดหมายไปใหซ้ านหลางจวนหลกู วั กง** ฉบบั หนงึ บอกวา่ ขา้ กลบั มาฉางอนั แลว้ ตอนคาํ จะไปหาเขาทีจวน” ฉางหรงรบี เอย่ รบั คาํ ทนั ที กอ่ นจะมีทา่ ทีเหมือนนกึ อะไร ขนึ ได้ จงึ กดเสียงลงตาํ เอย่ วา่ “ไดย้ นิ วา่ วงั ของพวกเรา 149