บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

มีแขกมาหรอื ” เวนิ กไู ดย้ นิ ดงั นนั ก็รบี บอกใหพ้ วกทิงเฟิงออกไป รอจน กระทงั ในหอ้ งไมม่ ีใครแลว้ จงึ หนั ไปกลา่ วกบั ลนิ เซียว “ผมู้ าเป็นหลานสาวทางบา้ นเดิมของพระชายาชยุ ซือ* เดนิ ทางมาจากโยวโจว อายนุ อ้ ยกวา่ พระชายาแคส่ องปี เพิงเขา้ วงั มาก็ไดพ้ ระชายาจดั ใหพ้ กั ทีเรอื นอีหง หลาย วนั นีพระชายาเทียวพานางเดนิ ทางไปนนั ไปนีอยบู่ อ่ ยๆ อีกทงั ยงั หาซือเสอื ผา้ เครอื งประดบั ใหไ้ มน่ อ้ ย บอกวา่ วนั หนา้ จะตอ้ งมาอยทู่ ีวงั ของเราเป็นการถาวรแลว้ เจา้ คะ่ ” ลนิ เซียวขมวดคิว บา้ นเดมิ ‘มารดาเลียง’ ของเขาผนู้ ี แมว้ า่ จะมีชือเสยี งและความดีความชอบอยบู่ า้ ง แตว่ า่ 150

ฐานะก็ตกตาํ มานานหลายปีแลว้ ญาตทิ ียงั พอจะเอย่ อา้ งถงึ ไดก้ เ็ หลอื อยไู่ มก่ ีคน แลว้ จะมีหลานสาวมาจากที ใดกนั ฉางหรงกลา่ วดว้ ยนาํ เสยี งโกรธเคือง “นางคิดจะทาํ อะไรอีก อยากยดั เยียดคนเขา้ หอ้ งซือจือหรอื ขนาด หลานสาวบา้ นเดิมกย็ งั ลากตวั ออกมาได้ นางไมก่ ลวั ขายขีหนา้ คนอืนบา้ งหรอื ไร” เวนิ กสู า่ ยหนา้ “นนั ก็ไมแ่ นห่ รอก แมน่ างนอ้ ยคนนนั ขา้ ก็เคยเหน็ หนา้ มาหลายครงั กิรยิ ามารยาทเรยี บรอ้ ย เหมาะสม ไมเ่ หมือนสตรชี า่ งยวั ยวนไมส่ าํ รวมพวกนนั ไมแ่ น่วา่ อาจเป็นพระชายาทีกระตือรอื รน้ ไปเองฝ่าย เดียวกไ็ ด”้ 151

นางกลา่ วแลว้ ก็ถอนหายใจ “ไมร่ ูว้ า่ พระชายาคดิ จะทาํ อะไรกนั แน่ นบั ตงั แตว่ นั ทีเขา้ วงั มาก็ไมเ่ คยหยดุ มือ ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ ซือจือทีฝ่าบาททรงแตง่ ตงั เป็นซือจือมานาน แลว้ ตอ่ ใหย้ งั ไมไ่ ดร้ บั การแตง่ ตงั แตส่ องคนพีนอ้ งอายุ หา่ งกนั สบิ กวา่ ปี หรอื หวงั ใหว้ นั หนา้ บตุ รชายของนางขนึ มามีอาํ นาจปกครองวงั ออ๋ ง?” ฉางหรงเอย่ ถามขนึ “แลว้ ทา่ นออ๋ งวา่ อยา่ งไร ปลอ่ ยให้ พระชายาก่อเรอื งตามใจเช่นนีหรอื ” เวนิ กสู า่ ยหนา้ “นิสยั ทา่ นออ๋ งใชว่ า่ เจา้ จะไมร่ ู้ วนั ๆ เอา แตส่ นใจเครอื งดนตรี เรอื งราวทงั หลายในวงั ไมเ่ คยเขา้ มายงุ่ เกียวอะไรทงั นนั ช่วงทีพวกเจา้ ไมอ่ ยบู่ า้ นทา่ นออ๋ ง 152

กไ็ ปซือตวั นกั ขบั รอ้ งบทลาํ นาํ ชาวบา้ นเลอื งชือจากเจียง หนาน* มากลมุ่ หนงึ ไดย้ นิ วา่ หลายวนั ทีผา่ นมาฟัง เพลงอยทู่ ีศาลาเยียนปอ หมกมนุ่ ลมุ่ หลงไมย่ อมไปทีใด เลย” ลนิ เซียวนิงเงียบไป บดิ าเป็นหนงึ ในบรรดาพระโอรสของเสดจ็ ป่ทู ีไมม่ ีใจ ฝักใฝ่การเมืองมากทีสดุ เพราะโปรดปรานการบรรเลง เครอื งสายเครอื งเป่า การประพนั ธก์ ลอนกวีมาตงั แตย่ งั หนมุ่ ดเู หมือนบณั ฑิตยงิ กวา่ บณั ฑติ คนใดเสียอีก ผคู้ น ในเมืองฉางอนั พากนั มอบฉายาลอ้ เลยี นเขาวา่ ‘ทา่ น ออ๋ งเซียนกวี’ แตก่ โ็ ชคดีทีเป็นเชน่ นี เมือฮ่องเตอ้ งคใ์ หม่ กาํ จดั ฝ่ายตรงขา้ มพระองคอ์ ยา่ งขดุ รากถอนโคนหลงั ขนึ 153

ครองราชย์ บิดาถงึ สามารถรกั ษาตวั รอดมาไดโ้ ดยไร้ รอยขีดขว่ น เพียงแตห่ ลายปีมานีนบั วนั บดิ าจะยิงหลงใหลกบั การหา ความสาํ ราญมากขนึ คอ่ ยๆ แสดงอาการผิดปกตอิ อก มาใหเ้ หน็ สว่ นชยุ ซือกย็ นิ ดีปรดี าทีเรอื งราวเป็นเชน่ นนั พอเหน็ วา่ บดิ าไมส่ นใจเรอื งในวงั กย็ งิ กาํ เรบิ เสบิ สาน ยงิ ยืนมือเขา้ มายมุ่ ยา่ มไมจ่ บ... ขณะกาํ ลงั ใชค้ วามคดิ ช่ยุ หนสู าวใชข้ า้ งกายบิดากม็ า ยืนยมิ กวา้ งขอเขา้ พบอยดู่ า้ นนอก รายงานวา่ ทา่ นออ๋ ง และพระชายาจดั เตรยี มสรุ าอาหารไวท้ ีศาลาเยียนปอ แลว้ ขอเชิญคณุ ชายไปรว่ มกินดืมดว้ ย 154

ศาลาเยียนปอเป็นศาลานงั เลน่ ในวงั หลนั ออ๋ งทีมีนาํ ลอ้ ม รอบทงั สดี า้ น ในทะเลสาบปลกู ดอกบวั เอาไวเ้ ตม็ ไป หมด ทกุ คราเมือถงึ ฤดรู อ้ นดอกบวั สชี มพงู ดงามและใบ บวั สงู ใหญ่จะชชู ่อบานสะพรงั การเปิดหนา้ ตา่ งชม ทิวทศั นเ์ ช่นนี เป็นความงดงามเหนือสามญั อยา่ งทีสดุ แลว้ เพียงแตต่ อนนียงั เป็นช่วงตน้ ฤดใู บไมผ้ ลิ อยา่ เพิง กลา่ วถงึ ดอกบวั เลย แมก้ ระทงั กา้ นเหียวๆ สกั กา้ นกไ็ มม่ ี ใหเ้ หน็ วนั นีศาลาเยียนปอไรเ้ สยี งดนตรบี รรเลงขบั กลอ่ มอยา่ งที ไมเ่ คยเป็นมากอ่ น บรรยากาศโดยรอบศาลากลางนาํ เงียบสนิท ทา่ มกลางความเงียบนีมีความผดิ ปกตอิ ยู่ 155

หลายสว่ น บา่ วไพรย่ ืนเรยี งแถวสองฝังอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี งตรงระเบียง ทางเดิน ในมือทกุ คนถือโคมชาววงั ** ไวค้ นละดวง พวกเขายืนนิงปานรูปสลกั ราวกบั วา่ แมก้ ระทงั สายลมก็ ไมอ่ าจพดั ชายชดุ ใหป้ ลวิ ไสว ลนิ เซียวมองจากมมุ ไกลๆ กเ็ หน็ ใบหนา้ ของบา่ วไพรซ่ งึ โดนแสงสแี ดงจากโคมสอ่ งสะทอ้ นจนน่าสะพรงึ กลวั ไม่ ทราบเพราะเหตใุ ดถงึ เกิดความรูส้ กึ ผิดแปลกขนึ มาเสยี ว หนงึ เมือลนิ เซียวเดินเขา้ ไปในศาลากลางนาํ บดิ าของเขา กาํ ลงั อมุ้ หมนิ หลาง นอ้ งชายตา่ งมารดาอายไุ มถ่ งึ หนงึ 156

ขวบปีเอาไวพ้ รอ้ มกบั ปอ้ นขนมเปียะกรอบให้ หมนิ หลา งตวั นอ้ ยทา่ ทางดีอกดีใจ นาํ ลายใสวาววบั ไหลยอ้ ยลง มา กระโดดโลดเตน้ เรงิ รา่ อยบู่ นตกั ของบดิ า สง่ เสยี ง ออ้ แอพ้ ดู อะไรบางอยา่ ง ชยุ ซือทีนงั อยขู่ า้ งๆ กระซิบกระซาบหยอกเยา้ อยา่ งออ่ น โยน กลอ่ มใหห้ มนิ หลางยอมเรยี กคาํ วา่ ‘พอ่ ’ ลนิ เซียวมองดบู รรยากาศสขุ สนั ตป์ รองดองตรงหนา้ แลว้ ไมท่ ราบเพราะเหตใุ ดกลบั นกึ ถงึ ภาพเมือครงั ยงั เดก็ ทีบดิ ามารดาหยอกลอ้ กนั บดิ าในความทรงจาํ สงา่ งามอบอนุ่ มารดาออ่ นเยาวส์ ดใส ครอบครวั ทีมีเพียง สามคนสงบสขุ และอิมเอมใจสกั เพียงใดกนั 157

วนั นีมารดากลายเป็นดนิ เหลอื งกองหนงึ ไปนานแลว้ บดิ ากร็ บั คนใหมเ่ ขา้ มารวดเรว็ เหลือเกิน นอกจากเขาผู้ เป็นบตุ รชาย ยงั มีใครจดจาํ พระชายาหลนั ออ๋ งผเู้ พียบ พรอ้ มเลอื งลือทวั ฉางอนั ในวนั วานไดอ้ ีกเลา่ หลนั ออ๋ งหนั มาเหน็ ลนิ เซียวมีสีหนา้ หมน่ หมองกค็ ิดวา่ เขาเรง่ เดนิ ทางขา้ มวนั ขา้ มคืนกลบั ฉางอนั รา่ งกายยอ่ ม เหนือยลา้ จงึ เอย่ ขนึ วา่ “ลกู พอ่ กลบั มาแลว้ รบี นงั ลง เรว็ เขา้ ดืมสรุ าบรรเทาความเหนือยลา้ สกั หน่อย” ชยุ ซือเกบ็ รอยยมิ แลว้ หนั ไปมองลนิ เซียว ชดุ คลมุ ยาวผา้ ไหมสนี าํ เงินเขม้ เกือบดาํ ปักลายเมฆ มงคล สายคาดเอวทาํ จากหินฮนั ไป๋ อวี* การแตง่ 158

กายอยา่ งประณีตหรูหรา ใบหนา้ สงบเยือกเยน็ ราวกบั หยกขาวบรสิ ทุ ธิก็ไมป่ าน นีคือคนหนมุ่ ทีความเยาวว์ ยั จางหายไปอยา่ งชา้ ๆ ดจุ ดงั หยกลาํ คา่ ผา่ นการเจียระไน กาํ ลงั เปลง่ ประกายเจิดจา้ ขนึ ทีละนิด ทาํ ใหผ้ คู้ นไมอ่ าจมองขา้ มไปได้ ทนั ใดนนั ชยุ ซือกร็ ูส้ กึ วา่ ภาพตรงหนา้ บาดตาอยบู่ า้ ง นางกมุ มือของหมินหลางเอาไว้ กลา่ วกบั ลนิ เซียวดว้ ยสี หนา้ ยมิ แยม้ “ตา้ หลางกลบั มาแลว้ หลายวนั นีทา่ นพอ่ ของเจา้ เป็น หว่ งไมน่ อ้ ยเลย ไมส่ ิ พอไดย้ นิ วา่ วนั นีเจา้ มาก็บอกปัด เทียบเชิญของจวนอืนไปหมด ตงั ใจจดั เตรยี มอาหารเพือ 159

ตอ้ นรบั เจา้ เลยเชียว” ลนิ เซียวยมิ ตอบ “ขอบคณุ ทา่ นพอ่ และพระชายาที หว่ งใย” พอคารวะแลว้ เขากเ็ ดนิ มานงั ลง ไมก่ ลา่ วอะไร ใหม้ ากความอีก หลนั ออ๋ งสมั ผสั ไดว้ า่ บตุ รชายเกรงใจหา่ งเหิน สหี นา้ ก็ หดหลู่ งโดยพลนั ทวา่ ชยุ ซือกลบั ไมแ่ ยแสเลยสกั นิด กวกั มือเรยี กเดก็ สาวคนหนงึ ทีตรงตาํ แหน่งระดบั เดียว กบั ลนิ เซียวพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “หลงิ หลง รบี มาคารวะ ซือจือเรว็ เขา้ ” ตงั แตต่ อนแรกทีเดนิ เขา้ มาในศาลา ลนิ เซียวสงั เกตเหน็ วา่ มีสตรแี ปลกหนา้ เพิมขนึ มาคนหนงึ คิดวา่ คงจะเป็น 160

หลานสาวจากบา้ นเดิมของชยุ ซือผนู้ นั ในใจกเ็ กิดความ ชิงชงั รงั เกียจ จงึ ไมไ่ ดม้ องอีกฝ่ายโดยละเอียด เวลานีเหน็ เดก็ สาวคนหนงึ กา้ วออกมาคารวะตนเอง ดู แลว้ อายปุ ระมาณสบิ สสี บิ หา้ ปี รูปรา่ งอรชรออ้ นแอน้ ใบหนา้ เป็นรูปผลแตง มีดวงตาใสกระจา่ งงดงาม เทียบ กบั สตรที วั ไปแลว้ มีความเยา้ ยวนยงิ กวา่ ลนิ เซียวยมิ อยา่ งเยน็ ชา ตอ้ งลาํ บากชยุ ซือแลว้ ไมร่ ูว้ า่ ไปตามหา ‘หลานสาวบา้ นเดิม’ ทีมีรูปโฉมงามหยาด เยมิ ปานนีมาจากทีใด สตรนี างนีกล็ อบประเมินลนิ เซียวอยา่ งเงียบๆ เหน็ ใบ หนา้ เขาหลอ่ เหลาคมคายปานงานแกะสลกั ชินเอกแตไ่ ม่ 161

มีรอยยมิ จรงิ ใจประดบั อยเู่ ลยสกั นิด กลบั เปียมดว้ ย ความเยือกเยน็ ดจุ นาํ แขง็ นางเมม้ ปากยมิ พลางเอย่ วา่ “หลงิ หลงคารวะซือจือ ก่อนหนา้ นีไดย้ นิ ทา่ นอาหญิง บอกวา่ ซือจือกบั ทา่ นออ๋ งใบหนา้ ช่างเหมือนราวแกะสลกั จากพิมพเ์ ดียวกนั วนั นีไดม้ าเหน็ กบั ตาจะวา่ เหมือนก็ เหมือนอยู่ แตใ่ บหนา้ ทา่ นออ๋ งประดบั รอยยมิ อยเู่ สมอ ดู ออ่ นโยนเป็นมติ รกวา่ ซือจือเยอะเลยเจา้ คะ่ ” นีนางกาํ ลงั ลอ้ เลน่ กบั เขาหรอื ลนิ เซียวเลกิ ควิ ขนึ ขา้ ง หนงึ อยา่ งเฉยชา พินิจพเิ คราะหส์ ตรตี รงหนา้ ใหมอ่ ีกครงั นางมีรูปโฉมงดงาม ทา่ ทางเฉลยี วฉลาด แตก่ ลบั แสดง สีหนา้ ไรเ้ ดียงสา ไมร่ ูว้ า่ เพราะเหตใุ ดทาํ ใหเ้ ขานกึ ถงึ เดก็ สาวทีเจอบนเขาคนนนั 162

หลนั ออ๋ งเหน็ ลนิ เซียวมีสหี นา้ เยน็ ชาก็ชว่ ยแกส้ ถาน การณใ์ หห้ ลงิ หลง “หลงิ หลง เจา้ นีนะขา้ นกึ วา่ เจา้ เจอ หนา้ ซือจือแลว้ จะสาํ รวมกิรยิ า ไมค่ ดิ วา่ แมแ้ ตเ่ ขาเจา้ ก็ กลา้ เอามาลอ้ เลน่ ” จากนนั เขากห็ นั มองลนิ เซียวอีกครงั “ตา้ หลาง หลงิ หลง มีนิสยั ชอบพดู จาลอ้ เลน่ ทาํ อะไรตามใจตวั เองจนเคย ชินแลว้ เจา้ ก็อยา่ ไดถ้ ือสาเลย...วา่ ตามฐานะแลว้ เจา้ ควรจะเรยี กหลงิ หลงวา่ นอ้ งสาว นางเป็นหลานสาวจาก บา้ นเดิมของมารดาเจา้ เดิมทีอาศยั อยทู่ ีเมืองโยวโจว เมือสองปีก่อนบิดามารดาของนางจากไปทงั คู่ พีชายพี สะใภก้ ็ใจรา้ ยกบั นาง ทาํ ใหต้ อ้ งหนีมาพงึ มารดาเจา้ วนั หนา้ พวกเจา้ กด็ ีตอ่ กนั ไวน้ ะ” 163

มารดา? ลนิ เซียวถกู สองคาํ นีเสยี ดแทงใจจนขมปรา่ มารดาของ เขามีแคค่ นเดียว เวลานีรา่ งกายถกู ฝังอยกู่ ลางสสุ าน เปลยี วรา้ งนอกเมืองฉางอนั พอบดิ ามีคนใหมแ่ ลว้ แม้ กระทงั รอ่ งรอยการมีตวั ตนของมารดากต็ อ้ งลบออกไป จนหมดหรอื เรอื งน่าขบขนั ทีสดุ คือบดิ าไมถ่ ามเขาสกั คาํ วา่ งานทีได้ รบั มอบหมายเป็นอยา่ งไร พบอปุ สรรคบา้ งหรอื ไม่ ทนั ที ทีกลบั มาถงึ ก็เรยี กหาใหม้ านบั ญาติ ความมงุ่ มนั กระตือ รอื รน้ มีมากจนทาํ ใหเ้ ขาเกิดความสงสยั ราวกบั วา่ สตรผี ู้ มีทีมาทีไปไมช่ ดั เจนนีตา่ งหากเป็นเลอื ดเนือเชือไขของ ทา่ น เขากแ็ คค่ นทีไมม่ ีความสาํ คญั อะไรเลย 164

เขายิงคิดหวั ใจก็ยงิ เหน็บหนาว ผิดหวงั ถงึ ขีดสดุ ทวา่ สี หนา้ กลบั แสดงรอยยมิ เบาบางออกมา ตอนนีชยุ ซือกย็ มิ ออก “ในเมือทา่ นออ๋ งพดู เชน่ นีแลว้ หลงิ หลง เจา้ ก็อยา่ เรยี กซือจืออีกเลย เรยี กวา่ พีชาย เถอะ ไมต่ อ้ งหา่ งเหนิ กนั ปานนนั ” “เหมาะทีสดุ แลว้ ” หลนั ออ๋ งดีอกดีใจยิงนกั “ตา้ หลา ง จากนีไปหลงิ หลงก็เป็นนอ้ งเจา้ แลว้ เดก็ คนนีเฉลยี ว ฉลาดน่าเอน็ ดู ชาติกาํ เนิดของนางก็นา่ เวทนา เจา้ จะ ตอ้ งดีตอ่ นางใหม้ ากละ่ ” หลงิ หลงไดย้ ินเชน่ นีก็รบี คารวะลนิ เซียวอีกครงั โดยไม่ 165

เคอะเขิน เผยรอยยมิ กวา้ งพลางเอย่ วา่ “หลงิ หลง คารวะพีชาย” ลนิ เซียวมองสตรที ีปรบั ตวั ตามสถานการณอ์ ยา่ งคลอ่ ง แคลว่ ดว้ ยสีหนา้ ไรอ้ ารมณ์ นางเพิงจะเขา้ วงั มากีวนั นอกจากแมน่ มของเขายงั มนั อกมนั ใจในตวั นาง แม้ กระทงั บิดาทีไมเ่ คยคิดจะสนใจใครยงั ปฏิบตั ิตอ่ นางอยา่ งสนิทสนมราวกบั เป็นบตุ รสาวแทๆ้ ... งานเลยี งนบั ญาติทีเตรยี มการมาเป็นอยา่ งดีเช่นนี ถา้ หากเขาเอย่ คาํ วา่ ‘ไม’่ อยา่ งเบือหนา่ ย ยงั จะเลน่ ละคร กนั ตอ่ ไปไดอ้ ยา่ งไรเลา่ จ่ๆู เขากห็ วั เราะขนึ มา มองหนา้ หลงิ หลงแลว้ เอย่ วา่ 166

“นอ้ ง...หลงิ หลง” แปะๆ หมนิ หลางตวั นอ้ ยดเู หมือนจะดีใจกบั เรอื งอะไรบางอยา่ ง จงึ รอ้ งเสยี งดงั พลางตบมือแปะๆ ฉวีชินเหยาเดินทางลงจากเขาหมงั ซาน ตามหาคนขบั รถ มา้ ทีรอนางอยนู่ อกโรงเตียมตรงเชิงเขาพบ นางก็ กระโดดขนึ รถมา้ มงุ่ หนา้ กลบั ฉางอนั 167

เมือเดินทางมาไดค้ รงึ ทาง ฉวีชินเหยาทีสวมหมวกมา่ น แพรกร็ อ้ งเรยี กคนขบั รถมา้ “นี อาจารย์ ทา่ นจะปลอม ตวั ไปถงึ เมือใด” คนขบั รถมา้ สะดงุ้ ตกใจจนควิ ยาวสขี าวโพลนสองขา้ ง เลกิ ขนึ สงู “เจา้ ...มองออกไดอ้ ยา่ งไรกนั วิชาแปลงโฉม ของอาจารยล์ าํ เลศิ ปานนี...” ฉวีชินเหยาขดั จงั หวะเขาดว้ ยสหี นา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไมย่ มิ “กลนิ สรุ าจากรา่ งผอู้ าวโุ สอยา่ งทา่ นเขม้ ขน้ เชน่ นี ทงั ยงั เป็นสรุ าลวีอี* ทีขา้ หมกั เองกบั มือ ขา้ จะแยกแยะไม่ ออกไดอ้ ยา่ งไร ขา้ ถามทา่ นหนอ่ ย ก่อนจะออกจากฉาง อนั เหตใุ ดทา่ นตอ้ งหลอกขา้ ดว้ ยวา่ ปีศาจบนเขาหมงั ซานเป็นปีศาจตวั เลก็ ๆ ทา่ นรูห้ รอื ไมว่ า่ ขา้ เกือบจะเอา 168

ชีวติ ไปทงิ ไวท้ ีนนั แลว้ ไยตอ้ งทาํ รา้ ยลกู ศิษยต์ วั เองเชน่ นี ดว้ ย” ทา่ นผเู้ ฒา่ ไมแ่ สดงสีหนา้ ละอายใจออกมาสกั นิด เอย่ ตอบอยา่ งมีเหตผุ ลหนกั แนน่ วา่ “ถา้ เกิดขา้ ไมพ่ ดู เชน่ นนั เจา้ จะยอมขนึ เขาหมงั ซานหรอื อีกอยา่ งนะ ยามนีเจา้ ก็ ยงั อยดู่ ีมีสขุ ไมใ่ ชห่ รอื ไร ปีศาจเจา้ ก็ปราบไดแ้ ลว้ ลกู กลอนปราณเจา้ ก็ไดม้ าแลว้ แตน่ ีกลบั มากลา่ วโทษ อาจารยอ์ ีก” ควิ เรยี วงามของฉวีชินเหยาเลกิ ขนึ “พวกเราตกลงกนั แลว้ นะ ลกู กลอนปราณขา้ จะเอากลบั บา้ น ผอู้ าวโุ ส อยา่ งทา่ นหา้ มใชอ้ บุ ายหลอกลวงขา้ อีก” 169

“ใหก้ ไ็ ด้ ใหเ้ จา้ กไ็ ด!้ ” ทา่ นผเู้ ฒา่ ตอบดว้ ยความหงดุ หงิด “กแ็ คล่ กู กลอนปราณของปีศาจงไู มใ่ ชร่ ”ึ พอเขานกึ อะไรขนึ ได้ กม็ องฉวีชินเหยาดว้ ยแววตาถมงึ ทงึ “อาจารยข์ อถามเจา้ คณุ ชายทีเจอบนเขาคนนนั จะ ใหเ้ งินเจา้ เพราะอะไรเจา้ ถงึ แสรง้ ใจกวา้ ง ยืนกรานไม่ ยอมรบั มาเลา่ เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ ทกุ ครงั ทีหลอมยาลกู กลอนคืนวญิ ญาณเมด็ หนงึ ตอ้ งใชเ้ งินเทา่ ไร มีอยา่ งที ไหนมอบใหผ้ อู้ ืนเปลา่ ๆ เช่นนนั ” เหน็ ฉวีชินเหยาเผยสหี นา้ ไมแ่ ยแส เขาก็โมโหฟื ดฟาดจน หนวดกระดกิ หลายครงั “ได!้ ไมพ่ ดู เรอื งอืนแลว้ เจา้ คง รูว้ า่ สมนุ ไพรยาหลายชนิดทีใชห้ ลอมยาลกู กลอนคืน วิญญาณราคาแพงเพียงใดกระมงั อยา่ งตหู๋ วั * หนกั 170

หนงึ ตาํ ลงึ ในตลาดตะวนั ออกกเ็ ป็นเงินเหรยี ญสาํ รดิ หนงึ พวงแลว้ ...” ตาเฒา่ เหน็ แก่เงิน! ฉวีชินเหยาขดั จงั หวะอาจารยข์ องนางดว้ ยนาํ เสียงดู แคลน “วิญ ชู นยอ่ มรูก้ ารควรไมค่ วร! อยา่ งไรคณุ ชาย ทา่ นนนั ก็นบั วา่ ชว่ ยชีวิตขา้ เอาไวค้ รงั หนงึ ขา้ จะกลา้ เรยี กรอ้ งขอเงินจากเขาโดยไมเ่ กรงใจไดอ้ ยา่ งไร” ทา่ นผเู้ ฒา่ รูส้ กึ แคน้ ใจเหลก็ ทีไมอ่ าจหลอมเป็นเหลก็ กลา้ ** เขาเอย่ ขนึ วา่ “ไมน่ า่ แปลกใจทีเป็นคณุ หนู ตระกลู ขนุ นาง ชา่ งไมร่ ูจ้ กั คณุ คา่ ของเงินเอาเสยี เลย! เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ ตอนนียามบา้ นเมืองสงบรุง่ เรอื ง*** 171

อาจารยด์ แู ลอารามชิงอวินอยา่ งยากลาํ บากเพียงใด ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ วา่ สบิ วนั ครงึ เดือนยงั ทาํ การคา้ ไมไ่ ดส้ กั ครงั แมก้ ระทงั คนทีตอ้ งการยนั ตค์ มุ้ ครองบา้ นเรอื นก็นอ้ ยลง กวา่ ปีก่อน เฮอ้ ...เป็นเช่นนีตอ่ ไปจะทาํ อยา่ งไรดีเลา่ อาจารยก์ ็อยากจะ ‘รูก้ ารควรไมค่ วร’ อยหู่ รอก แตว่ า่ คน ในอารามทงั บนลา่ งหลายสบิ ชีวิตจะยอมหรอื ” ฉวีชินเหยากลวั อาจารยพ์ ราํ พรรณนาความยากลาํ บาก ในการดแู ลอารามทีสดุ ลองอีกฝ่ายไดห้ ลดุ ปากบน่ แลว้ สามวนั สามคืนกย็ งั ไมจ่ บสนิ นางจงึ รบี เปลยี นหวั ขอ้ สนทนาทนั ที “นีมนั อะไรกนั ! ทีแทอ้ าจารยล์ อบขนึ เขาอยกู่ ่อนแลว้ แลว้ เพราะอะไรตอนขา้ กาํ จดั ปีศาจถงึ ไมอ่ อกมาชว่ ย” 172

ทา่ นผเู้ ฒา่ แคน่ เสยี งขนึ จมกู “เจา้ มีของวเิ ศษพทิ กั ษ์ อารามอยา่ งกระดิงกลืนวิญญาณ อีกทงั ไดร้ บั การอบรม สงั สอนจากขา้ มาหลายปีถงึ เพียงนี ถา้ ยงั สยบปีศาจตน นนั ไมไ่ ดก้ ็ไมต่ อ้ งพดู วา่ เป็นศิษยข์ า้ นกั พรตชิงซวีจือแลว้ ” ฉวีชินเหยาใบหนา้ พลนั แดงกาํ เอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งแฝง ความออดออ้ น “แตป่ ีศาจตนนนั รา้ ยกาจมากเลยนะเจา้ คะ” นางแสรง้ ทาํ ทา่ ทาํ ทางควา้ แขนอาจารยเ์ อาไว้ แลว้ บิดไปมาเหมือนบิดนาํ ตาลปัน ในใจมีความรูส้ กึ ละอาย ใจระคนซาบซงึ รูแ้ ก่ใจดีวา่ อาจารยจ์ ะตอ้ งเป็นหว่ งแน่ ถงึ ไดต้ ดิ ตามนางจากฉางอนั ขนึ เขาหมงั ซานโดยไม่ แยแสความลาํ บากตรากตราํ 173

พอนางนกึ ถงึ ลนิ เซียวขนึ มาได้ นางกถ็ ามอาจารยด์ ว้ ย ความอยากรู้ “อาจารย์ ทา่ นรูห้ รอื ไมว่ า่ กระบีวิเศษของ คณุ ชายทา่ นนนั มีทีมาอยา่ งไร เหตใุ ดถงึ รา้ ยกาจนกั พอ เทียบกบั กระดงิ กลนื วญิ ญาณของพวกเราแลว้ ไมไ่ ดห้ า่ ง ชนั กนั สกั เทา่ ใดเลย” ทา่ นผเู้ ฒา่ กม็ ีสีหนา้ เคลบิ เคลมิ เพอ้ ฝัน “กระบีเลม่ นนั เป็นของราชวงศ์ ยอ่ มไมใ่ ชส่ งิ ธรรมดาสามญั ” พอเหน็ วา่ ฉวีชินเหยายงั ไมเ่ ขา้ ใจ เขากอ็ ธิบายเพิมอีก “ถา้ หากอาจารยด์ ไู มผ่ ิด กระบีเลม่ นนั เป็นกระบี ศกั ดสิ ทิ ธิยคุ โบราณกาล ในสมยั ฮอ่ งเตเ้ กาจู่ ทรงเก็บได้ โดยบงั เอิญขณะออกรบ มีกลนิ อายชวั รา้ ยเขม้ ขน้ 174

สามารถเลอื กนายไดเ้ อง ใชว่ า่ คนธรรมดาจะบงั คบั ควบ คมุ ได้ ไดย้ นิ วา่ เมือตกทอดมาถงึ ราชวงศป์ ัจจบุ นั อดีต ฮอ่ งเตท้ รงเคยใหบ้ รรดาลกู หลานเชือพระวงศม์ าชม กระบีเลม่ นี เดก็ สบิ กวา่ คนผลดั กนั มาทดสอบดู มีแค่ หลนั ออ๋ งซือจือทีชกั กระบีเลม่ นีออกมาได้ เดมิ ทีอดีต ฮอ่ งเตท้ รงรกั ใครเ่ อน็ ดหู ลนั ออ๋ งซือจืออยแู่ ลว้ จงึ พระ ราชทานกระบีเลม่ นีใหเ้ ขา” ทีแทค้ ณุ ชายทีพบบนเขาคือหลนั ออ๋ งซือจือ มิน่าเลา่ ถงึ ไดม้ ีผตู้ ดิ ตามขา้ งกายมากมายเชน่ นนั ฉวีชินเหยาเดาะ ลนิ เลก็ นอ้ ย ก่อนจะกลา่ วอยา่ งประจบประแจงอาจารย์ วา่ “อาจารย์ เหตใุ ดทา่ นถงึ ไดร้ อบรูไ้ ปเสียทกุ อยา่ งเลย ชา่ งรา้ ยกาจยงิ นกั ” 175

ผคู้ นชอบฟังคาํ หวานไมว่ า่ จะมาจากความจรงิ ใจหรอื ไม่ แมช้ ิงซวีจือจะรูด้ ีวา่ ลกู ศิษยเ์ ลอื กวาจารนื หเู พือหลอกให้ ตนเองดีใจ แตก่ ็ยงั เผยสหี นา้ แชม่ ชืน “คดิ ถงึ ตอนทีอาจารยช์ ือเสยี งโดง่ ดงั สดุ ขีดในเมืองฉาง อนั เคยเก็บกวาดปัญหาเละเทะใหต้ ระกลู ใหญ่โตมาไม่ นอ้ ย ขอยกเรอื งคดีจวนฝ่หู ยว่ นโหว* เป็นตวั อยา่ งแลว้ กนั ฮหู ยนิ ของฝ่หู ยว่ นโหวสงั โบยตีสาวใชห้ อ้ งขา้ ง** ของทา่ นโหวคนหนงึ จนตาย สาวใชค้ นนนั กลายเป็น วญิ ญาณอาฆาต ออกอาละวาดในจวนฝ่หู ยว่ นโหวจน โกลาหลวนุ่ วาย คนทงั หลายในจวนโหวตา่ งพรอ้ มใจกนั เชิญนกั พรตชือเสียงจอมปลอมหลายคนมา แตว่ า่ ตา่ งก็ โดนวิญญาณอาฆาตหลอกหลอนจนเตลดิ หนีไปหมด ผลสดุ ทา้ ยกต็ อ้ งใหอ้ าจารยอ์ อกโรงปราบวญิ ญาณ 176

อาฆาตดวงนนั หๆึ พอเลา่ ขนึ มาแลว้ ความลบั ของ ตระกลู ใหญ่ในเมืองฉางอนั ไมม่ ีเรอื งใดทีขา้ ไมร่ ู้ อยา่ มองแตว่ า่ ภายนอกดหู รูหราฟ่ มุ เฟื อย ภายในมีเรอื ง สกปรกโสมมนบั ไมถ่ ว้ นเชียวละ่ ” บดิ าของฉวีชินเหยาเป็นแคข่ นุ นางตาํ แหน่งไทส่ อื ลงิ * ขนุ นางขนั เจด็ ทีแสนจะธรรมดา ปกตผิ ทู้ ีไปมาหาสกู่ ็เป็น ขนุ นางบนุ๋ ทีมีลาํ ดบั ขนั ไมต่ า่ งกนั มากเทา่ ไร แทบไมเ่ คย รูจ้ กั มกั จีกบั เชือพระวงศบ์ รรดาศกั ดสิ งู สง่ ไดฟ้ ังอาจารย์ เลา่ เรอื งไดน้ า่ สนใจเช่นนีจะยอมเลกิ ราโดยง่ายไดอ้ ยา่ ง ไร นางรบี เอย่ ถามวา่ “ยงั มีเรอื งน่าสนกุ อะไรอีกบา้ ง อาจารย์ ทา่ นเลา่ ใหข้ า้ ฟังหน่อยไมไ่ ดห้ รอื ไร” จากนนั อาจารยแ์ ละศิษยท์ งั สองกพ็ ดู คยุ เรอื งขา่ วลือ 177

ของตระกลู ใหญ่มาตลอดทางจนถงึ ฉางอนั หลงั ชิงซวีจือนาํ รถมา้ จอดทีหนา้ ประตใู หญ่จวนสกลุ ฉวี แลว้ จงึ กลา่ วกบั ฉวีชินเหยาวา่ “เขา้ ไปเถอะ เจา้ ออก เดินทางไกลเป็นครงั แรก ทา่ นพอ่ ทา่ นแมเ่ จา้ คงกงั วลจน กระทงั นอนหลบั ไมส่ นิท โดยเฉพาะทา่ นแมน่ ิสยั ดรุ า้ ย ของเจา้ ไมร่ ูจ้ ะดา่ วา่ อาจารยอ์ ยา่ งไรเลย รบี เขา้ ไปเรว็ ๆ สิ อยา่ ใหพ้ วกเขารอนาน” พอเหน็ ฉวีชินเหยาสวมหมวกมา่ นแพรลงจากรถ เขาก็ ทาํ สหี นา้ ไมพ่ อใจ “ตอนนีรูจ้ กั สวมหมวกมา่ นแพรแลว้ รึ ตอนขนึ เขาเหตใุ ดไมร่ ูจ้ กั สวม ปลอ่ ยใหห้ น่มุ นอ้ ยพวก นนั ชมโฉมไปเปลา่ ๆ เขินอายบา้ งหรอื ไม”่ 178

ฉวีชินเหยาทาํ ปากยน่ ยู่ เอย่ แกต้ า่ งวา่ “เดิมทีนกึ วา่ ขนึ ภเู ขาอาถรรพจ์ ะไมเ่ จอคน ใครจะไปรูว้ า่ คนของวงั หลนั ออ๋ งกลมุ่ นนั จะโผลม่ าจากทีใด” นางเลา่ ไปก็กลวั อาจารยจ์ ะบน่ ยืดยาว จงึ รบี ผลบุ หาย เขา้ จวนไปทนั ที 179

* กระบีชือเซียว หรอื กระบีคณุ ธรรมแหง่ จกั รพรรดิ ประดบั ดว้ ยไข่มกุ เจด็ สแี ละหยกขาว แผร่ ศั มีเยน็ เยียบ คกุ คามคน คมกระบีดจุ เกลด็ นาํ คา้ ง เป็นกระบีทีหลวิ ปัง ปฐมฮอ่ งเตร้ าชวงศฮ์ นั ตะวนั ตกใชส้ งั หารงขู าวยกั ษต์ าม ตาํ นาน *เป็นคาํ เรยี กทายาทผจู้ ะสืบทอดชนั ยศ ปกตคิ ือบตุ ร ชายคนโตทีเกิดจากภรรยาเอก ‘ซือจือ’ ในทีนีหมายถงึ วา่ ทีหลนั ออ๋ ง ** กวั กง คือบรรดาศกั ดใิ นสมยั โบราณ เป็นตาํ แหน่ง ซงึ กษัตรยิ แ์ ตง่ ตงั ใหเ้ ชือพระวงศห์ รอื ผมู้ ีความดีความ ชอบ ถือเป็นลาํ ดบั สงู สดุ ในบรรดาศกั ดขิ นั กง ซงึ เป็น 180

หนงึ ในบรรดาศกั ดหิ า้ ขนั รองจากชนั ออ๋ ง คือ กง โหว ป๋ อ จือ หนาน * ธรรมเนียมการเรยี กขานสตรที ีแตง่ งานแลว้ ของจีนจะ ใชค้ าํ วา่ ซือ (แปลวา่ นามสกลุ ) ตอ่ ทา้ ยนามสกลุ เดมิ ของสตรี บางครงั อาจเพิมนามสกลุ ของสามีไวห้ นา้ สดุ เพือระบใุ หช้ ดั ขนึ ก็มี * เจียงหนาน คือคาํ เรยี กทีราบลมุ่ แมน่ าํ ทางดา้ นใตข้ อง แมน่ าํ ฉางเจียง (แยงซีเกียง) ปัจจบุ นั คือทางใตข้ อง มณฑลเจียงซู อนั ฮยุ และดา้ นเหนือของมณฑลเจอ้ เจียง ** โคมชาววงั เป็นโคมไฟทีแตเ่ ดมิ ใชเ้ ฉพาะใน 181

พระราชวงั มีทงั แบบทรงแปดเหลยี ม หกเหลยี ม และสี เหลยี ม รอบขา้ งบดุ ว้ ยผา้ แพรไหมหรอื กระจก วาดลวด ลายประดบั ในแตล่ ะดา้ น และแตง่ โครงไมแ้ ตล่ ะมมุ รวม ทงั ดา้ นบนและดา้ นฐานดว้ ยลายแกะสลกั โดยเฉพาะ ดา้ นบนมกั ทาํ เป็นโคมตอ่ ครอบขนึ ไปอีกชนั หนงึ เป็นทรง หลงั คาคลา้ ยเก๋งจีน * หนิ ฮนั ไป๋ อวี หินออ่ นสขี าวเนือละเอียด ชนิดเดียวกบั ทีใชท้ าํ รวั และขนั บนั ไดมงั กรของวงั ตอ้ งหา้ ม *สรุ าลวีอี คือสรุ าทีเพิงหมกั เสรจ็ ใหมๆ่ ยงั ไมไ่ ดก้ รอง ตะกอนออก มีสีออกเขียว 182

* ตหู๋ วั มีสรรพคณุ ขบั ลมชืน แกป้ วด ขบั เหงือ รสชาติ เผด็ ขม อนุ่ เลก็ นอ้ ย จะเขา้ สเู่ สน้ ลมปราณทางตบั กบั กระเพาะปัสสาวะ ** แคน้ ใจเหลก็ ทีไมอ่ าจหลอมเป็นเหลก็ กลา้ เป็น สาํ นวน หมายถงึ ตงั ความหวงั ไวท้ ีคนคนหนงึ มาก แต่ ตอ้ งเจ็บใจทีคนคนนนั ไมม่ ีการพฒั นา *** ยามบา้ นเมืองสงบรุง่ เรอื ง หรอื อีกนยั หนงึ ก็คือ ภาวะเงินฝืด เช่น ในชว่ งราชวงศถ์ งั ผคู้ นตา่ งพากนั เกบ็ เงินไวใ้ นบา้ นจนทาํ ใหร้ าชสาํ นกั ขาดแคลนเงินหมนุ เวียน จนในทีสดุ ฮ่องเตถ้ งั เสวียนจงมีพระราชโองการออกมา กระตนุ้ การบรโิ ภค โดยระบวุ า่ “การเก็บเงินไวใ้ นบา้ น 183

กเ็ ทา่ กบั ไมม่ ีเงิน” * โหว คือหนงึ ในบรรดาศกั ดหิ า้ ขนั รองจากชนั ออ๋ ง ไดแ้ ก่ กง โหว ป๋ อ จือ หนาน ** สาวใชห้ อ้ งขา้ ง เป็นคาํ เรยี กเมียบา่ วซงึ ไมไ่ ดร้ บั การ ยกยอ่ ง โดยมากรบั ไวก้ อ่ นรบั อนภุ รรยาหรอื แตง่ ภรรยา เอก พกั อยใู่ นหอ้ งดา้ นขา้ งทีทะลกุ บั หอ้ งนอนหลกั ของ เจา้ นาย เพือสะดวกในการปรนนิบตั ิตอนกลางคืน จงึ เป็นทีมาของชือดงั กลา่ ว *ไทส่ อื ลงิ หมายถงึ ตาํ แหนง่ หวั หนา้ ราชอาลกั ษณ์ มี หนา้ ทีบนั ทกึ เรยี บเรยี ง และดแู ลตาํ ราคมั ภีรโ์ บราณของ 184

ราชสาํ นกั บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 4 : บทที 2.2 ฉวีชินเหยาเพิงจะเดนิ เขา้ หอ้ งโถงบปุ ผา กม็ ีเงารา่ งหนงึ พงุ่ พรวดเขา้ มาหา “อาเหยาเอย๋ ลกู รกั ของแม่ กลบั มาเสยี ทีนะ มา...มา ใหแ้ มด่ หู นอ่ ยเรว็ คงลาํ บากไมน่ อ้ ยกระมงั เจา้ วางใจได้ พรุง่ นีแมจ่ ะไปหาชิงซวีจือ นกั พรตอะไรนนั ไมต่ อ้ งเป็น แลว้ !” 185

สตรที ีมีทา่ ทางโมโหววู่ ามผนู้ ีกค็ ือมารดาของฉวีชินเหยา ภรรยาเอกคนแรกของฉวีเอินเจ๋อ ฮหู ยนิ ผดู้ แู ลจวนสกลุ ฉวี...ฉวีเฉินซือ นางอายปุ ระมาณสามสบิ สสี บิ ปี ผิวขาวผดุ ผอ่ งอวบอิม รูปรา่ งสงู ใหญ่แขง็ แรง แมไ้ มน่ บั วา่ เป็นหญิงงามไดอ้ ยา่ ง ถกู ตอ้ งตามความหมาย แตก่ ลบั สอดคลอ้ งกบั มมุ มอง เรอื งความงามของผคู้ นในเวลานี ฉวีชินเหยารบั มรดกผวิ งดงามขาวเนียนจากมารดา แต่ โครงหนา้ กลบั ประณีตชวนมองไมร่ ูเ้ บือยิงกวา่ นบั วา่ สี ครามเกิดจากตน้ ครามแตเ่ ขม้ ยงิ กวา่ ตน้ คราม*** แลว้ เมือไดย้ นิ มารดาตอ่ วา่ อาจารยด์ ว้ ยนาํ เสียงโมโหดดุ นั 186

ฉวีชินเหยาก็หวั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไหไ้ มอ่ อก “ทา่ นแม่ ขา้ มิใช่สบายดีอยหู่ รอื ทาํ อะไรนิดหนอ่ ยก็ พาลไมอ่ ยากใหข้ า้ เป็นนกั พรตแลว้ ทา่ นลมื แลว้ หรอื วา่ ปี นนั ขา้ ฝากตวั เป็นศิษยท์ า่ นอาจารยไ์ ดอ้ ยา่ งไร” จะลมื ลงไดอ้ ยา่ งไรกนั สีหนา้ ฉวีฮหู ยนิ พลนั เศรา้ สลดลง เดิมทีนางเป็นคณุ หนบู ตุ รสาวเจา้ ของรา้ นผา้ ไหมใน ตลาดตะวนั ออกของเมืองฉางอนั บา้ นเดมิ ของนางใชแ้ ซ่ เฉิน ตงั แตร่ ุน่ ทา่ นทวดเป็นตน้ มาก็เปิดกิจการรา้ นขาย ผา้ ไหมมาตลอด จนกระทงั เมือรา้ นผา้ ไหมตกทอดมาถงึ บิดาของนางกม็ ีชือเสยี งในเมืองฉางอนั ไมน่ อ้ ยแลว้ แต่ ละวนั มีลกู คา้ เดนิ เขา้ รา้ นไมข่ าดสาย ครอบครวั ไมน่ บั วา่ 187

ราํ รวยมหาศาล แตก่ ารกินอยไู่ มเ่ คยขาดแคลน เมือนางอายไุ ดส้ บิ สามปี พีสาวทางบา้ นเดมิ ของมารดา เสียชีวติ ลง บตุ รชายเพียงคนเดียวจงึ เดินทางมาขอพงึ พาอาศยั พวกเขา ครงั แรกทีไดพ้ บหนา้ พีชายสกลุ ฉวีทีมีผิวขาวสะอาด กิรยิ าสภุ าพมีมารยาท หวั ใจของนางกผ็ กู พนั กบั ตวั เขา อยา่ งเหนียวแนน่ เสียแลว้ ตลอดเวลาทีคนทงั สองอยรู่ ว่ ม กนั มา นอกจากความรกั ทีนางมีตอ่ พีชายผนู้ ีจะลกึ ซงึ มากขนึ ทกุ วนั พีฉวีของนางกค็ อ่ ยๆ เกิดความรูส้ กึ ดีตอ่ นาง ใครจะรูว้ า่ นายทา่ นตระกลู เฉินบดิ าของนางเหน็ สกลุ ฉวี 188

ตกตาํ บา้ นของฉวีเอนิ เจ๋อไมม่ ีสมบตั ิตดิ ตวั สกั ชินก็ไม่ อยากใหบ้ ตุ รสาวแตง่ งานไปแลว้ ตอ้ งตกระกาํ ลาํ บาก จงึ ยืนกรานไมย่ อมเหน็ ดว้ ยกบั การแตง่ งานครงั นี ฉวีเอนิ เจ๋อมาสขู่ อแลว้ โดนปฏิเสธกไ็ มท่ อ้ ใจ นบั จากวนั นนั กม็ มุ านะพากเพียร ทมุ่ เทจิตใจใหก้ บั การศกึ ษาเลา่ เรยี น เอย่ สาบานวา่ จะตอ้ งสอบเคอจวี* ใหผ้ า่ น จะได้ สง่ เกียวเจา้ สาวมารบั คณุ หนสู กลุ เฉิน สวรรคไ์ มท่ าํ ใหค้ นทีมีใจตอ่ กนั ตอ้ งผดิ หวงั ปีถดั มาฉวี เอนิ เจอ๋ กส็ อบผา่ นจนได้ แมว้ า่ ยงั ไมไ่ ดเ้ ป็นขนุ นางเตม็ ตวั ยงั ไมไ่ ดเ้ งินเดือนหลวง แตว่ า่ เปลยี นสถานะกลายเป็นศิษยข์ องโอรสสวรรค*์ 189

ในพรบิ ตา นายทา่ นเฉินผเู้ ป็นบดิ าไหนเลยจะวา่ กลา่ วไดอ้ ีก เหน็ บตุ รสาวยืนยนั หนกั แนน่ ไมใ่ ชบ่ รุ ุษผนู้ ีจะไมข่ อแตง่ ออก ไป อีกทงั ฉวีเอนิ เจอ๋ ก็มาสขู่ อดว้ ยความจรงิ ใจ จงึ ตดั สนิ ใจเดด็ ขาด มอบสนิ เจา้ สาวสบิ หีบพรอ้ มยกบตุ รสาวให้ แตง่ กบั ฉวีเอนิ เจ๋อ คนหนมุ่ สาวทงั สองแตง่ งานกนั แลว้ กใ็ ชช้ ีวิตครู่ ว่ มกนั อยา่ งหวานชืนกลมเกลียว และไมน่ านเฉินซือก็ตงั ครรภ์ หลงั จากตงั ครรภน์ านสบิ เดือนกถ็ งึ กาํ หนดคลอด คสู่ ามี ภรรยาไดท้ ายาทคนแรก ซาํ ยงั เป็นบตุ รชายเสยี ดว้ ย พวกเขาดีอกดีใจและตงั ชือไพเราะนา่ ฟังวา่ ‘จืออวี’ 190

ใครจะรูว้ า่ พอฉวีจืออวีเกิดมาก็รา่ งกายออ่ นแอ มีโรคภยั รุมเรา้ ในหนงึ ปีใชเ้ วลาครงึ หนงึ หมดไปกบั การเจบ็ ไขไ้ ด้ ป่วย คสู่ ามีภรรยากลดั กลมุ้ ระทมทกุ ขเ์ ป็นอยา่ งยิง ฉวีจืออวีเตบิ โตอยา่ งยากลาํ บากจนอายคุ รบสองขวบ ฉวีฮหู ยนิ ก็ตงั ครรภข์ นึ มาอีก คสู่ ามีภรรยาดีใจระคน กงั วล ใหค้ วามสาํ คญั กบั การตงั ครรภค์ รงั นีมากกวา่ ปกติ แมฐ้ านะจะไมร่ าํ รวยมงั มี แตว่ า่ รงั นกตนุ๋ โสมก็มีกินบาํ รุง เสรมิ ไมน่ อ้ ย อีกทงั ยงั เชิญหมอหญิงหตั ถเ์ ทวดาทีมีชือ เสียงมาตรวจชีพจรทีบา้ นทกุ เดือน เรยี กวา่ ระมดั ระวงั รอบคอบจนไมอ่ าจทาํ ไดม้ ากกวา่ นีแลว้ พอถงึ วนั ครบกาํ หนดคลอด ฉวีฮหู ยินมีความมนั ใจเตม็ 191

เปียม คิดวา่ สวรรคค์ งจะมีเมตตา นางกบั สามีตอ้ งทกุ ข์ ใจมามาก ครงั นีนางจะตอ้ งคลอดบตุ รทีแข็งแรงสมบรู ณ์ คนหนงึ ไดแ้ น่ ใครจะรูว้ า่ เดก็ ทารกหญิงทีคลอดออกมา ใบหนา้ นอ้ ยๆ จะบวมคลาํ เป็นสีมว่ ง แมก้ ระทงั เสยี งรอ้ งไหก้ ไ็ มม่ ีสกั แอะ ถกู หมอตาํ แยตบกน้ ซาํ แลว้ ซาํ อีกถงึ ไดส้ ง่ เสยี งรอ้ ง เหมือนลกู แมวนอ้ ยออกมาสองคาํ แมว้ า่ บตุ รชายคนโตจะรา่ งกายออ่ นแอ อยา่ งไรก็เฝา้ ประคบประหงมจนเติบโตขนึ มาได้ สว่ นบตุ รสาวคนเลก็ กลบั มีทีทา่ วา่ จะไมร่ อดแน่ สองสามีภรรยารูส้ กึ ดงั มีสาย ฟา้ ฟาดเปรยี ง เรมิ ออกตามหาหมอถามหายาไปทวั สาร ทิศ จนกระทงั บตุ รสาวอายคุ รบเดือน สกลุ ฉวีทีตามหา 192

หมอทวั ฉางอนั กเ็ ชิญหมอทีพอมีชือเสยี งมาไดค้ นหนงึ แตร่ า่ งกายของทารกนอ้ ยกลบั ออ่ นแอลงไปทกุ วนั จน เหลอื เพียงลมหายใจเบาบางดจุ เสน้ ไหมแลว้ วนั นีสองสามีภรรยาโอบกอดความหวงั สดุ ทา้ ยไปจดุ ธปู ไหวพ้ ระทีอารามชิงอวิน บงั เอิญพบกบั นกั พรตชิงซวีจือ ทีกลบั จากการเดินทางปลกี วิเวก เขาสงั เกตเหน็ ทารก หญิงในออ้ มแขนฉวีเอินเจอ๋ โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ สหี นา้ แปร เปลยี นอยา่ งฉบั พลนั ประกาศนามองคเ์ ทพทีเคารพ ‘ฝู เซิงอเู๋ ลยี งเทียนจนุ * ผมู้ ีศรทั ธาทา่ นนี ทารกหญิงใน ออ้ มแขนชะตามีเคราะหร์ า้ ยอยา่ งหนกั วญิ ญาณชวั รา้ ย รุมเรา้ พวั พนั ชาวบา้ นธรรมดาจะเลยี งดรู อดไดอ้ ยา่ งไร ตดั ใจยกนางใหเ้ ป็นศิษยข์ องขา้ เถอะ ขา้ สามารถปก ปอ้ งชีวติ ของนางได้ ไมอ่ ยา่ งนนั ภายในเจด็ วนั จะตอ้ งมี 193

อนั ตรายรา้ ยแรงแน่’ ฉวีเอนิ เจอ๋ เชือครงึ ไมเ่ ชือครงึ ฉวีฮหู ยินกลบั มีอาการดงั คนป่วยหนกั วงิ วนุ่ หาหมอ** กระโดดพรวดเดียวลง จากรถมา้ กม้ ศีรษะกราบไหวน้ กั พรตชิงซวีจือ ‘ขอรอ้ งทา่ นนกั พรตช่วยชีวติ ดว้ ย! ขอรอ้ งทา่ นนกั พรต ชว่ ยชีวิตลกู ขา้ ดว้ ย!’ นางฝืนกลนั หยดนาํ ตาไวไ้ มอ่ ยรู่ าว สรอ้ ยไข่มกุ ทีขาดสะบนั ฉวีเอินเจอ๋ เหน็ ภรรยาทกุ ขท์ รมานปานนี หวั ใจก็ปวดรา้ ว คลา้ ยโดนควกั เนือออกไปกอ้ นหนงึ ไหนเลยจะเอย่ คาํ หา้ มปรามนางได้ 194

ฉวีชินเหยาจงึ กลายเป็นศษิ ยข์ องนกั พรตชิงซวีจือดว้ ย เหตผุ ลเชน่ นีเอง หลงั กราบอาจารยว์ นั แรก ฉวีชินเหยาซงึ เดมิ ทีไมย่ อมกิน อะไรจ่ๆู กเ็ รมิ ดืมนมคาํ โต ผา่ นไปไมก่ ีวนั ดวงตาทีปิด สนิทกเ็ ปิดออก มองดผู คู้ นอยา่ งมีชีวติ ชีวา แขนกอ็ วบ ใหญ่ขนึ ใบหนา้ นอ้ ยๆ กก็ ลมอิม ปลายคางเรยี วแหลม ก็มีเนือน่มุ นิมอยา่ งเดก็ ทารกทวั ไป สามีภรรยาสกลุ ฉวีถงึ คอ่ ยวางใจ กลา่ วขอบคณุ นกั พรต ชิงซวีจืออยา่ งจรงิ จงั อีกครงั ชิงซวีจือเหน็ สองสามีภรรยาไมอ่ าจตดั ใจ เดก็ นอ้ ยก็ยงั 195

อยใู่ นชว่ งตอ้ งใหน้ าํ นม จงึ ทาํ สญั ญากบั สามีภรรยาสกลุ ฉวี พวกเขาสามารถนาํ บตุ รสาวกลบั บา้ นก่อนได้ รอให้ นางอายคุ รบสามขวบแลว้ คอ่ ยสง่ กลบั มาเรยี นวชิ าที อารามชิงอวิน เมือฉวีชินเหยาอายคุ รบสามขวบ นางเตบิ โตเป็นเดก็ นอ้ ยนา่ รกั ปานต๊กุ ตาหยกแกะสลกั นอกจากสีหนา้ ทียงั ซีดขาวอยเู่ ลก็ นอ้ ยก็ไมม่ ีอะไรแตกตา่ งจากเดก็ ทวั ไปเลย สองสามีภรรยาทงั ปลาบปลมื ยินดีและเศรา้ เสยี ใจ คิด ถงึ สญั ญาทีใหไ้ วก้ บั นกั พรตชิงซวีจือ เหน็ วา่ ไมอ่ าจถว่ ง เวลาใหย้ ืดยาวออกไปไดอ้ ีก จาํ ตอ้ งกดั ฟันนาํ ฉวีชินเหยา ไปสง่ ทีอารามชิงอวิน 196

หลงั จากนนั ทกุ เจด็ วนั สามีภรรยาสกลุ ฉวีกจ็ ะนาํ ฉวีชิน เหยากลบั มาอยดู่ ว้ ยหนงึ วนั สลบั กนั ไปมาสองทางเชน่ นี ฉวีชินเหยากเ็ ติบโตขนึ อยา่ งรวดเรว็ หลายปีมานีชิงซวีจือรบั ลกู ศิษยแ์ คส่ องคน ศษิ ยค์ นโต เป็นทารกทีเขาเกบ็ ไดจ้ ากขา้ งทาง เดก็ คนนีดวงชะตา แขง็ กลา้ อยา่ งประหลาด เพราะขณะทีถกู พบในวนั หิมะ ตกหนกั ปกคลมุ ทวั ผืนดนิ เดมิ ทีนกึ วา่ จะหมดลมหายใจ ไปแลว้ ใครจะรูว้ า่ พอเปิดหอ่ ผา้ ออ้ มดกู ลบั ยงั มีชีวิตอยู่ ชิงซวีจือลอบอทุ านดว้ ยความแปลกใจ อีกทงั ยงั นบั วา่ เดก็ คนนีกบั ตนเองมีวาสนาเป็นศิษยอ์ าจารยก์ นั จงึ อมุ้ เขากลบั อารามชิงอวิน ตงั ชือใหว้ า่ อาหาน ศิษยค์ นทีสองกค็ ือฉวีชินเหยานีเอง เขาเหน็ ชะตาของ 197

นางแขวนอยบู่ นเสน้ ดา้ ย สามีภรรยาสกลุ ฉวีรูปลกั ษณ์ ผอมแหง้ ซีดเซียว อดรูส้ กึ สงสารขนึ มาไมไ่ ด้ จงึ เอย่ ปาก เรอื งจะขอรบั เป็นศิษยอ์ อกไป แตก่ ลบั มีความมนั ใจ เพียงสามสว่ น เขาคดิ เพียงวา่ จะตอ้ งรกั ษามา้ ตายเยียง มา้ เป็น* ถา้ หากชว่ ยชีวิตไดส้ าํ เรจ็ ก็ถือวา่ เป็นการสรา้ ง บญุ กศุ ลเรอื งหนงึ ถา้ หากช่วยไมส่ าํ เรจ็ ก็ถือวา่ ชะตาของ นางตอ้ งเป็นเชน่ นี ไมค่ าดคดิ วา่ ฉวีชินเหยาถกู กาํ หนดใหม้ ีดวงชะตากลา้ แข็ง หลงั จากกราบเขาเป็นอาจารยแ์ ลว้ ชีวิตดเู หมือนดี ขนึ ไปทกุ วนั อยา่ งแทจ้ รงิ เวลาผา่ นไปไมถ่ งึ หนงึ เดือนก็ ไมม่ ีอะไรตา่ งจากทารกปกติแลว้ เขาจาํ ตอ้ งรบั ศษิ ยค์ น ทีสองดว้ ยความจาํ ใจ แตว่ า่ เพราะนางเป็นเดก็ หญิง จงึ ใหน้ างใชฐ้ านะของศษิ ยน์ อกสาํ นกั * มากราบตนเอง 198

เป็นอาจารย์ เขาใหค้ วามสาํ คญั กบั อาหานลกู ศิษยค์ นโต ปกตเิ ฝา้ อบรมสงั สอนอยา่ งเอาใจใส่ เสยี ดายไมอ่ าจถ่ายทอด สรรพความรูท้ ีมีใหก้ บั ลกู ศิษยไ์ ด้ ใครจะรูว้ า่ อาหานที มองผวิ เผินดเู ฉลียวฉลาด แทจ้ รงิ แลว้ กลบั โง่งมดจุ โค เขาคอยกระซบิ กระซาบขา้ งหเู พียรสงั สอนมาสบิ กวา่ ปี ทกุ วนั นีก็ยงั ทมึ ๆ ทือๆ รบั ภาระหนา้ ทีแตเ่ พียงผเู้ ดียวไม่ ได้ สาํ หรบั ฉวีชินเหยาทีเขาไมค่ อ่ ยใหค้ วามสาํ คญั สกั เทา่ ใด กลบั เฉลยี วฉลาดเกินคนธรรมดา เวลาเรยี นรูส้ งิ ใดกวาด สายตาอา่ นคราวเดียวสบิ บรรทดั กา้ วหนา้ ไปไกลกวา่ อา หานศิษยพ์ ีของนางมากทีเดียว 199