บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

เขาเหน็ วา่ ฉวีชินเหยามีสตปิ ัญญาเช่นนีก็คอ่ ยๆ เลกิ สงั สอนนางแบบขอไปที เรมิ ตงั ใจชีแนะอยา่ งจรงิ จงั ไมก่ ีปี ผา่ นไปเหน็ ฉวีชินเหยาเรยี นรูจ้ นสาํ เรจ็ วิชาในระดบั หนงึ แลว้ ก็คดิ จะสง่ นางไปรบั มือปีศาจอยทู่ ีเขาหมงั ซานเพือ ลองหยงั เชิงวา่ มีความสามารถเทา่ ใด ใครจะรูว้ า่ พอเขามาหารอื สามีภรรยาสกลุ ฉวี สองคนนี กลบั ปฏิเสธโดยไมเ่ สียเวลาคิด บอกวา่ ตอนแรกตกลง กนั แลว้ วา่ ใหก้ ราบเขาเป็นอาจารย์ ไมเ่ คยบอกวา่ จะให้ ไปกาํ จดั ปีศาจปราบผี โดยเฉพาะฉวีชินเหยาปีนีอายแุ ค่ สบิ สี จะไปกาํ จดั ปีศาจตามลาํ พงั ไดอ้ ยา่ งไร ทา่ นนกั พรตไมใ่ ชว่ า่ ยงั มีลกู ศษิ ยค์ นโตอีกคนหรอกหรอื เพราะ เหตใุ ดถงึ ไมใ่ หล้ กู ศิษยค์ นนีไปเขาหมงั ซานแทนเลา่ 200

นกั พรตชิงซวีจือไมย่ อมทอ้ ถอยโดยง่าย บอกวา่ ในเมือ ฉวีชินเหยากราบเขาเป็นอาจารยก์ ถ็ ือวา่ เป็นลกู ศิษยข์ อง อารามชิงอวิน ราํ เรยี นวิชามานานหลายปี สมควรออก โรงแสดงความสามารถนานแลว้ สว่ นจะเดนิ ทางไปจบั ปีศาจเมือใดนนั อาจารยอ์ ยา่ งเขาคนนีมีแผนการของ ตนเอง ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งอธิบายใหส้ ามีภรรยาสกลุ ฉวีฟังให้ มากความ กลา่ วโดยสรุปกค็ ือฉวีชินเหยาจะตอ้ งไปแน่ ไมอ่ ยากให้ ไปก็ตอ้ งไป หลงั จากยืนกรานไมย่ อมออ่ นขอ้ มาหลายวนั สดุ ทา้ ยก็ เป็นฝ่ายสามีภรรยาสกลุ ฉวียอมแพจ้ นได้ พวกเขาเป็น 201

บดิ ามารดาบงั เกิดเกลา้ ไมผ่ ิด แตว่ า่ ชีวิตของฉวีชินเหยา นกั พรตชิงซวีจือเป็นคนชว่ ยเอาไว้ บญุ คณุ ใหญ่หลวงเชน่ นี ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ วา่ แคใ่ หฉ้ วีชิน เหยาไปจบั ปีศาจเลย ตอ่ ใหต้ อ้ งลยุ ขนึ ขนุ เขาดาบลง ทะเลเพลงิ พวกเขากไ็ มก่ ลา้ บอกวา่ ‘ไม’่ ออกมาแลว้ ฉวีเฉินซือระลกึ ถงึ เรอื งราวกอ่ นหนา้ นีไปพลางมอง สาํ รวจบตุ รสาวทีเหน็ดเหนือยจากการเดินทางไปพลาง หลายวนั ทีไมไ่ ดพ้ บหนา้ บตุ รสาวนางตอ้ งใชช้ ีวติ เหมือน ดอกไมง้ ามตอ้ งลมฝนจนเหียวเฉา ผมเผา้ ยงุ่ เหยงิ เสอื ผา้ อาภรณไ์ มไ่ ดผ้ ลดั เปลยี นมาหลายวนั แมก้ ระทงั ใบ หนา้ ก็ดาํ คลาํ ลงไปมาก จะไมใ่ หร้ ูส้ กึ ปวดใจไดอ้ ยา่ งไร 202

“มวั ยืนนิงทาํ อะไร” นางถลงึ ตาใสบ่ า่ วหญิงสงู วยั ทียืน สาํ รวมอยา่ งขลาดกลวั อยหู่ นา้ ประตู “รบี ไปบอกทีหอ้ ง ครวั วา่ คณุ หนกู ลบั มาแลว้ ใหส้ กี ยุ้ เรง่ มือเตรยี มกบั ขา้ ว หลายอยา่ งทีคณุ หนชู อบ” เหน็ บา่ วหญิงรบั คาํ สงั จะเดิน จากไปก็กลา่ วเสรมิ อีกวา่ “ไปอนุ่ โจ๊กสาลตี นุ๋ รงั นกชาม หนงึ มาใหค้ ณุ หนกู ินกลวั คอกอ่ น” เมือสงั กาํ ชบั เสรจ็ สนิ กห็ นั กลบั มาบอกฉวีชินเหยาวา่ “เดียวเจา้ กินโจ๊กแลว้ ก็กลบั หอ้ งไปอาบนาํ แตง่ ตวั ให้ เรยี บรอ้ ยกอ่ น ถงึ เวลาอาหารคาํ แลว้ พวกเราคอ่ ยมานงั กินอาหารกนั ” “อือ” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ อยา่ งเชือฟัง นางนกึ อะไร บางอยา่ งขนึ มาไดจ้ งึ เอย่ ถาม “ทา่ นแม่ เหตใุ ดไมเ่ หน็ พี 203

ชายละ่ เจา้ คะ” สหี นา้ ฉวีเฉินซือปรากฏความกลดั กลมุ้ ทนั ที นางถอน หายใจแลว้ เอย่ วา่ “ลม้ ป่วยอีกแลว้ คืนทีเจา้ ออกจาก บา้ นไปคืนนนั ก็มีอาการไอเลก็ นอ้ ย หลายวนั มานียงิ หนกั หนาขนึ เรอื ยๆ ไมใ่ ช่วา่ เจา้ จะไมร่ ู้ ทกุ ปีช่วงตน้ ฤดู ใบไมผ้ ลิ พีชายเจา้ เลยี งอาการเจ็บป่วยเชน่ นีไมพ่ น้ หรอก” ฉวีชินเหยาไดย้ นิ ดงั นนั ก็หนั ขวบั กลบั ไปเปิดคน้ หอ่ ผา้ ขนาดเลก็ ทีพกติดตวั หยิบหอ่ ผา้ ไหมทีหอ่ ของชินหนงึ ออกมากอ่ น แลว้ กเ็ ผลอมองในหอ่ ผา้ โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ จงึ เหน็ วา่ กน้ หอ่ ผา้ มี ‘ตวั เงิน’ ปึกใหญ่วางอยู่ 204

ตวั เงินปึกนีมีจาํ นวนสงู มากอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั บนนนั ประทบั อกั ษรพรอ้ มแลกเงินไดท้ กุ ทีอยา่ งถกู ตอ้ ง ดทู า่ ไม่ ตา่ งอะไรกบั เงินปึกนนั ทีนางเหน็ บนเขาหมงั ซาน เอ๊ะ! ตกลงนีมนั เรอื งอะไรกนั แน่ นางขอบคณุ และ ปฏิเสธคณุ ชายทา่ นนนั ไปแลว้ ชดั ๆ นางขมวดควิ คิดทบทวน ใช่แลว้ ตอนเดนิ ทางกลบั จาก เขาหมงั ซาน นางกบั อาจารยไ์ ปเดินซืออาหารจากรา้ น สรุ าขา้ งทางหลายครงั จงึ ตอ้ งจอดรถมา้ ทิงเอาไว้ ไมม่ ี ใครคอยดแู ลอยชู่ วั ขณะหนงึ ดทู า่ คงจะเป็นชว่ งเวลานนั แน่ แตว่ า่ อาจารยก์ บั นางก็ไมใ่ ชค่ นธรรมดาสามญั โดย 205

เฉพาะอาจารยท์ ีเป็นคนปราดเปรอื งและขีระแวง สามารถนาํ ตวั เงินมาวางในหอ่ ผา้ ใตจ้ มกู อาจารยก์ บั นาง ได้ ฝีมือของฝ่ายตรงขา้ มแคค่ ิดกร็ ูว้ า่ เป็นเชน่ ไร ฉวีเฉินซือเหน็ วา่ ในหอ่ ผา้ ของบตุ รสาวมีตวั เงินปึกใหญ่ เช่นนนั ทงั สหี นา้ ของบตุ รสาวยิงเผยความไมส่ บายใจ เบาบาง จงึ ถามดว้ ยความรอ้ นใจ “อาเหยา เงินพวกนี มาจากทีใดกนั เกิดเรอื งอะไรขนึ ใช่หรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาหวั ใจกระตกุ วบู มารดาไมเ่ คยสนบั สนนุ ให้ บตุ รสาวอยา่ งนางไปเป็นนกั พรตอะไรนนั ถา้ หากรูว้ า่ ตน เองไปเจอบรุ ุษแปลกหนา้ กลมุ่ ใหญ่บนเขาหมงั ซานเขา้ อีก นา่ กลวั วา่ มารดาจะตอ้ งโมโหเดือดดาลจนตรงดงิ ไป คิดบญั ชีกบั อาจารยเ์ ลยกระมงั 206

“ไมม่ ีอะไรเจา้ คะ่ ” นางตอบโดยหนา้ ไมเ่ ปลยี นสี หวั ใจก็ ไมเ่ ตน้ รวั “เงินพวกนีอาจารยเ์ ตรยี มนาํ กลบั อาราม คดิ วา่ ตอนกลบั ไปคงจะรบี รอ้ นนกั ถงึ ไดม้ าหลงอยทู่ ีหอ่ ผา้ ของขา้ ” ฉวีเฉินซือจอ้ งมองใบหนา้ บตุ รสาวครูห่ นงึ ดว้ ยความ สงสยั เหน็ วา่ นางมีสหี นา้ เปิดเผย ทา่ ทางดไู มเ่ หมือน การเสแสรง้ ก็เก็บหวั ใจทีเตม็ ไปดว้ ยความกงั วลกลบั ลง ไป “เงินจาํ นวนมากถงึ เพียงนีไมใ่ ชเ่ ลน่ ๆ ระวงั อยา่ ทาํ หลน่ หายไปละ่ เจา้ มาฝากไวท้ ีแมก่ ่อน เอาไวว้ นั ทีเจา้ จะกลบั อารามชิงอวิน แมจ่ ะคืนใหเ้ จา้ แลว้ กนั ” 207

ฉวีชินเหยาคาดเดาไดว้ า่ มารดาจะตอ้ งกลา่ วเช่นนี นาง ทาํ ปากจขู๋ ณะประคองปึกตวั เงินสง่ ใหม้ ารดา แตแ่ ลว้ ก็ พลนั นกึ อะไรขนึ ได้ จงึ เอามือตบหนา้ ผากเอย่ “ดขู า้ สิ เกือบลมื เรอื งสาํ คญั ไปแลว้ ” นางรบี หนั ไปหยบิ ลกู กลอนปราณของปีศาจงทู ีอยใู่ นหอ่ ผา้ ไหมสง่ ให้ มารดา ดวงตามีประกายความยินดีฉายออกมาเลอื น ราง “ทา่ นแม่ ขา้ มีทางรกั ษาอาการของพีชายแลว้ ” ชว่ งเวลาอาหารเยน็ ฉวีเอนิ เจอ๋ กก็ ลบั มา พอเหน็ หนา้ ฉวี ชินเหยา หวั ใจทีมีแตค่ วามกลดั กลมุ้ มาหลายวนั จงึ สงบ 208

ลงไดเ้ สียที พอไดย้ ินวา่ ฉวีชินเหยานาํ ลกู กลอนปราณ ของปีศาจงกู ลบั มาเพือชว่ ยรกั ษาอาการของบตุ รชายคน โต เขากย็ ิงดีใจจนไมร่ ูจ้ ะเอย่ ออกมาอยา่ งไรดี บตุ รสาว ของเขาเติบใหญ่แลว้ นอกจากจะราํ เรยี นจนมีฝีมือตดิ ตวั ยงั ช่วยแบง่ เบาเรอื งทกุ ขร์ อ้ นใจของคนในครอบครวั ไดอ้ ีกดว้ ย สมาชิกครอบครวั สามคนกินอาหารเยน็ จนหมดดว้ ย ความตืนเตน้ ยินดี จากนนั ก็นาํ ลกู กลอนปราณไปหาฉวี จืออวี ทงั สามเพงิ จะเดนิ เขา้ เขตเรอื นพกั ก็ไดย้ นิ เสียงไอดงั บาด หลู อยมาจากในหอ้ งนอน 209

ฉวีชินเหยาไดย้ ินเสียงไอโขลกนีแลว้ รูส้ กึ ราวกบั วา่ อวยั วะภายในจะหลดุ ออกมาดว้ ยเสยี อยา่ งนนั ในใจ พลนั เศรา้ หมอง รบี กา้ วเดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง เหน็ ฉวีจืออวีพี ชายของนางกาํ ลงั นงั อยหู่ นา้ เตียงไอจนหายใจไมท่ นั ตอ้ งสะกดกลนั อาการจนหนา้ เขียวหนา้ แดง ไหถ่ งั สาวใชร้ ุน่ ใหญ่ยืนถือกระโถนบว้ นนาํ ลายอยขู่ า้ งๆ คอยชว่ ยฉวีจืออวีลบู แผน่ หลงั พลางเอย่ เกลียกลอ่ มดว้ ย นาํ เสียงน่มุ นวล “ไมใ่ ชว่ า่ บา่ วพยายามเกลยี กลอ่ มทา่ น แตว่ า่ ตอนนีทา่ นไมส่ บายอยนู่ ะเจา้ คะ เป็นช่วงทีตอ้ งพกั ฟื นสงบจิตใจ เหตใุ ดตอ้ งมาลาํ บากฝืนรา่ งกายอา่ น ตาํ ราเชน่ นีอีกเลา่ ทา่ นกเ็ คยพดู อยบู่ อ่ ยครงั ไมใ่ ชห่ รอื วา่ ความขยนั หมนั เพียรไมอ่ าจเหน็ ผลสาํ เรจ็ ในช่วงเวลาอนั สนั ” 210

สายตาของฉวีชินเหยาทอดมองไปทีมา้ นงั ยาวขา้ งเตียง เหน็ วา่ มีตาํ ราคมั ภีรก์ องสมุ ดงั คาด นางลอบถอนหายใจ ฉวีจืออวีพีชายของนางสบื ทอดพรสวรรคใ์ นการราํ เรยี น มาจากบิดา ตงั แตเ่ ลก็ มาก็มีความมมุ านะบากบนั ทา่ น อาจารยอ์ วีทีสอนความรูพ้ ืนฐานคนแรกเคยกลา่ วถงึ พี ชายไวว้ า่ ‘อายยุ งั นอ้ ยแคน่ ีก็เรยี บเรยี งความคิดไดด้ ี อนาคตสดใสไรข้ อบเขตแน’่ เขาเป็นเดก็ อจั ฉรยิ ะหาตวั จบั ยากคนหนงึ แตน่ ่าเสียดายเกิดมากม็ ีรา่ งกายออ่ นแอ ขีโรค เสยี เวลามากกวา่ ครงึ ในหนงึ ปีไปกบั การเจบ็ ป่วย เมืออายไุ ดส้ บิ หกปีพีชายเคยฝืนไปลงสนามสอบ ทมุ่ เท หมดพลงั ไปครงึ ชีวิตจนสอบไดจ้ วีเหรนิ * แตว่ า่ ภายหลงั 211

รา่ งกายยาํ แยล่ งเรอื ยๆ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ การเขา้ สอบเคอจวี แมก้ ระทงั การเดินออกนอกจวนกฝ็ ืนทาํ ไดย้ ากยงิ บดิ าเหน็ พีชายรา่ งกายออ่ นแอปานนีจงึ ลม้ เลกิ ความคดิ จะใหพ้ ีชายเป็นขนุ นางไปนานแลว้ แตว่ า่ พีชายเป็นคน ดือรนั หวั แขง็ จะยอมอยบู่ า้ นเฉยๆ เป็นคนไรค้ า่ หลบ ซอ่ นอยใู่ ตเ้ งาของบิดาหรอื ปกตเิ ขาเคยทมุ่ เทสดุ กาํ ลงั ลบั หลงั บิดามารดาหลายครงั เฝา้ รอวา่ เมือเติบโตขนึ รา่ ง กายคงจะไดค้ วามกวา่ นี ตอ้ งมีสกั วนั ทีสรา้ งผลงานและ ควา้ ตาํ แหน่งขนุ นางมาได้ พอมองดสู ถานการณต์ รงหนา้ พีชายคงลอบเตรยี มตวั สาํ หรบั การสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ล*ิ อีกแลว้ เป็นแน่ 212

นางคดิ แลว้ ในใจกร็ ูส้ กึ ข่มปรา่ จางๆ จงึ เอย่ เรยี กเขา “พี ชาย” ฉวีจืออวีไดย้ นิ เสียงกเ็ งยหนา้ ขนึ ใบหนา้ ซีดขาวปรากฏ ความยินดีในทนั ใด “อาเหยา เจา้ กลบั มาแลว้ ” ไหถ่ งั เองก็เผยสีหนา้ ยินดีไมแ่ พก้ นั “คณุ หน”ู ตอนนีคสู่ ามีภรรยาสกลุ ฉวีก็เขา้ มาดว้ ย พอสงั เกตเหน็ สภาพในหอ้ งแลว้ ดวงตากพ็ ากนั แดงเรอื ฉวีเฉินซือหยบิ ผา้ เช็ดหนา้ ออกมาซบั นาํ ตา “ลกู แม่ เหตใุ ดเจา้ ถงึ ทาํ เชน่ นีอีกเลา่ ” 213

ฉวีจืออวีฝืนเคน้ รอยยมิ ออกมา กวกั มือเรยี กฉวีชินเหยา “อาเหยา เขา้ มาใหพ้ ีชายดหู นอ่ ยซิ ปีศาจตนนนั รบั มือ ยากหรอื ไม่ คงไมไ่ ดบ้ าดเจบ็ กระมงั ” ฉวีจืออวีมีรูปโฉมหลอ่ เหลาสงา่ งามโดยกาํ เนิด ถา้ หาก ไมใ่ ช่เพราะอาการเจ็บป่วย มนั ใจไดเ้ ลยวา่ จะตอ้ งนบั เป็นบรุ ุษงามแหง่ เมืองฉางอนั คนหนงึ แน่ เวลานีแมว้ า่ ใบ หนา้ แลดซู ีดเซียว แตเ่ พียงแคร่ อยยมิ เดียวก็ยงั พอมอง เหน็ เงาความหลอ่ เหลาไรท้ ีติได้ ฉวีชินเหยาอดรูส้ กึ เจบ็ ปวดในใจขนึ มาไมไ่ ด้ นางรบี กา้ ว เขา้ ไปนงั ขา้ งกายพีชายอยา่ งสนิทสนม ยมิ แยม้ พลาง เอย่ วา่ “ครงั นีนอกจากขา้ จะไปปราบปีศาจบนเขาหมงั ซานแลว้ ยงั ไดล้ กู กลอนปราณของปีศาจงกู ลบั มาดว้ ย 214

อาจารยบ์ อกวา่ ปีศาจงตู นนีมีพลงั ตบะพนั ปี เป็นของลาํ คา่ หายากยงิ มีฤทธิชว่ ยใหร้ า่ งกายแข็งแรง พีชาย อีก เดียวทา่ นกินลกู กลอนปราณเมด็ นีเขา้ ไป รา่ งกายจะ ตอ้ งฟื นฟขู นึ มากแน่” ปีศาจงพู นั ปี?! ฉวีจืออวีมองใบหนา้ ประดบั รอยยมิ ไรเ้ ดียงสาของนอ้ ง สาวอยา่ งเงียบงนั ในใจกลบั เกิดความตืนตระหนกราว คลืนโหมซดั เดนิ ทางไปเขาหมงั ซานครงั นีไมร่ ูว้ า่ นอ้ ง สาวพบเจอสถานการณเ์ สยี งอนั ตรายเช่นไร ลองคดิ ดวู า่ แมน้ างจะฝึกวิชามาหลายปี แตค่ วามจรงิ กอ็ ายแุ คส่ บิ สี เทา่ นนั แลว้ จะเป็นคตู่ อ่ สขู้ องปีศาจทีมีตบะพนั ปีไดห้ รอื ไมแ่ นว่ า่ คงเกิดการตอ่ สดู้ เุ ดือดเฉียดตายกระมงั ทวา่ 215

เวลานีกลบั ไมเ่ อย่ ถงึ เลยสกั คาํ เอาแตห่ ว่ งรา่ งกายของ เขา... ขอบตาเขาพลนั รอ้ นผา่ วเลก็ นอ้ ย กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “นอ้ งรกั ...” เมือลนิ เซียวออกจากศาลาเยียนปอกลบั เรอื นซือหรูก็ เป็นเวลามืดคาํ พอสมควรแลว้ ยามคาํ คืนชว่ งตน้ ฤดใู บไมผ้ ลมิ กั จะหนาวเยน็ ยาวนาน ในเรอื นซือหรูกาํ ลงั จดุ กระถางไฟอนุ่ สบาย เวนิ กนู าํ ทงิ 216

เฟิงกบั สาวใชอ้ ีกหลายคนนงั ผงิ ไฟไปพลางทาํ งานเยบ็ ปักไปพลาง สว่ นฉางหรงกน็ งั อยขู่ า้ งหนงึ คอยกระเซา้ เยา้ แหย่ พอลนิ เซียวเดินเขา้ เรอื นมาก็พบกบั บรรยากาศสขุ สนั ต์ กลมเกลียว ในใจรูส้ กึ อนุ่ วาบขนึ มาทนั ใด ความไม่ สบายใจขณะทีอยกู่ บั บิดากอ่ นหนา้ นีดงั มีสายลมพดั พา หมอกจางหายไปในชวั พรบิ ตา ฉางหรงเงยหนา้ ขนึ มาเหน็ ลนิ เซียวก็รบี ลกุ ขนึ กลา่ ว ทกั ทาย “ซือจือกลบั มาแลว้ ” ลนิ เซียวสง่ สญั ญาณใหพ้ วกทิงเฟิงกบั ผนิ เสวียถอยออก ไป ก่อนจะรบั นาํ ชาทีเวินกชู งใหม้ าจิบสองคาํ แลว้ เอย่ 217

ถามนาง “แมน่ ม ชว่ งนีในวงั ออ๋ งมีอะไรผิดปกตบิ า้ งหรอื ไม”่ เวินกตู อบดว้ ยความสบั สนงนุ งง “กไ็ มม่ ีอะไรผิดปกตินะ เจา้ คะ” ลนิ เซียวมีความรูส้ กึ แปลกประหลาดบางอยา่ งผดุ ขนึ มา คดิ ทบทวนดแู ลว้ กส็ งั การฉางหรง “สง่ คนไปโยวโจวสบื เรอื งบา้ นเดมิ ของชยุ ซือ โดยเฉพาะ แมน่ างทีชือหลงิ หลงผนู้ นั ถา้ เกิดสบื ไดค้ วามแลว้ ใหร้ บี มารายงานขา้ ทนั ที” 218

ฉางหรงไดย้ นิ คาํ สงั นีก็เขา้ ใจวา่ สตรที ีชือหลงิ หลงผนู้ ีคือ หลานสาวจากบา้ นเดิมทีพระชายาพาเขา้ วงั คาดวา่ คง มีสงิ ใดอยเู่ บืองหลงั เขาจงึ รบี เอย่ ปากรบั คาํ ทนั ที จากนนั ฉางหรงนกึ อะไรขนึ มาได้ จงึ เอย่ รายงานอยา่ งไม่ เตม็ ใจนกั “เวย่ ปอกลบั มาแลว้ ขอรบั บอกวา่ ทาํ ตามที คณุ ชายสงั แอบนาํ เงินมอบใหแ้ มน่ างนกั พรตคนนนั เขายงั บอกอีกวา่ นางเป็นบตุ รสาวแทๆ้ ของฉวีเอินเจ๋อไท่ สอื ลงิ แหง่ เมืองฉางอนั สว่ นเพราะอะไรถงึ มาเป็นนกั พรต เขายงั สบื หาตน้ สายปลายเหตไุ มพ่ บ รออีกสกั ระยะสืบไดล้ ะเอียดแลว้ จะกลบั มารายงานคณุ ชายอีก ครงั ” 219

ลนิ เซียวเหน็ ฉางหรงเผยสีหนา้ ไมแ่ ยแสสนใจ ไมร่ ูเ้ พราะ เหตใุ ดถงึ รูส้ กึ อดึ อดั อยบู่ า้ ง เขากระแอมกระไอแผว่ เบา กอ่ นจะตอบดว้ ยนาํ เสยี งราบเรยี บ “ขา้ รูแ้ ลว้ ” เวนิ กทู ียืนอยขู่ า้ งกนั ฟังจนสบั สนงนุ งงไปหมด นกั พรตหญิง? เงิน? นางมองลนิ เซียวอยา่ งตกตะลงึ “ซือจือ พวกทา่ นไป รูจ้ กั นกั พรตหญิงตงั แตเ่ มือใดกนั ” คงไมใ่ ชโ่ ดนสตรสี ามคาํ สอนเกา้ สาํ นกั * พวกนนั หลอกกระมงั 220

ลนิ เซียวเหน็ สหี นา้ เวนิ กกู ร็ ูว้ า่ นางคงกาํ ลงั เขา้ ใจผิด เขา เผยรอยยมิ บางๆ ขณะกาํ ลงั จะอธิบายเรอื งราวเหน็ วา่ ทอ้ งฟา้ มืดสนิทเวลาไมค่ อยทา่ จงึ ลกุ ขนึ ยืนพลางเอย่ “แมน่ ม วนั นีขา้ ยงั ตอ้ งไปทีจวนหลกู วั กง เอาไวว้ นั หนา้ พวกเราคอ่ ยมาคยุ เรอื งนีอยา่ งละเอียดกนั ” จวนหลกู วั กงหา่ งจากวงั หลนั ออ๋ งเพียงหนงึ ช่วงถนน ใหญ่ ขีมา้ ไปกใ็ ชเ้ วลาเพียงแคค่ รงึ กา้ นธูป** 221

เวลานีคาํ มืดดกึ ดืนแลว้ ตอนทีบา่ วไพรม่ าเปิดประตู ตอ้ นรบั พกพาความข่นุ เคืองมาเตม็ ทอ้ ง แตท่ นั ทีทีเหน็ วา่ แขกทีมาเยือนเป็นลนิ เซียวกบั ผตู้ ดิ ตาม ไหนเลยจะ กลา้ ชกั สหี นา้ ใส่ ทวา่ รบี ตงั สตใิ หแ้ จม่ ใสมากกวา่ เดมิ กอ่ นจะเดนิ นาํ คนทงั สองเขา้ ไปดา้ นใน ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งถามใหม้ ากความก็รูว้ า่ ลนิ เซียวมาพบคณุ ชายสามของจวนนี บา่ วไพรจ่ งึ เดินนาํ ทางคนทงั สองไป ยงั เรอื นทีพกั ดว้ ยตนเอง คณุ ชายสามทา่ นนีของจวนหลกู วั กงมีชือวา่ เจียงฮยุ เยวีย เป็นบตุ รชายคนทีสามซงึ เกิดจากภรรยาเอกของหลกู วั กง มารดาของเขาหรอื ฮหู ยินของหลกู วั กงเป็นพีสาวแทๆ้ ของมารดาลนิ เซียว คนทงั สองจงึ เป็นลกู พีลกู นอ้ งฝัง 222

มารดาอยา่ งแทจ้ รงิ และเนืองจากมีอายไุ ลเ่ ลยี กนั ความชอบคลา้ ยคลงึ กนั จงึ เลน่ ดว้ ยกนั อยา่ งสนิทสนม มาตงั แตเ่ ดก็ ความรูส้ กึ ผกู พนั จงึ ลกึ ซงึ แนน่ แฟน้ กวา่ ญาติพีนอ้ งทวั ไปหลายเทา่ ลนิ เซียวกบั ฉางหรงเดนิ มาถงึ เรอื นจ่ชู ินของเจียงฮยุ เยวีย เพิงจะมานงั ในหอ้ งโถงกลางไมน่ านกไ็ ดย้ นิ เสียงบรุ ุษ และสตรหี ยอกเยา้ กนั ลอยมาจากหอ้ งดา้ นใน ลนิ เซียวพบเจอเป็นประจาํ จนชินชาไปนานแลว้ จงึ แสรง้ ทาํ เป็นวา่ ไมไ่ ดย้ นิ ไปเสีย แตฉ่ างหรงกลบั กลอกตาดว้ ย ความราํ คาญ จากสภาพการณเ์ ชน่ นีเจียงซานหลางคง ไดห้ ญิงบาํ เรอโฉมงามมาอีกแน่ ถงึ ไดม้ ีอารมณส์ นุ ทรยี ์ ขนาดนี 223

เสียงฝีเทา้ ขยบั เขา้ มาใกลท้ กุ ขณะ มา่ นประตถู กู เลกิ ขนึ มีชายหน่มุ อายปุ ระมาณสบิ หกสบิ เจ็ดปีคนหนงึ เดนิ เขา้ มา เขามีรมิ ฝีปากแดง ฟันขาวสะอาด ใบหนา้ รูปดอก ทอ้ ทรงเสน่ห์ ชา่ งคมคายไปทกุ สว่ น อีกทงั หางคิวและ ดวงตาแฝงความเกียจครา้ น ทกุ อากปั กิรยิ าสะทอ้ นคาํ วา่ ‘เจา้ สาํ ราญ’ สามคาํ นีออกมาอยา่ งชดั เจน เมือเปรยี บเทียบกนั แลว้ ลนิ เซียวดเู หมือนหยกขาวที ผา่ นการเจียระไนอยา่ งประณีต งดงามโดดเดน่ แตแ่ ฝง ความเยน็ ชาหา่ งเหิน แตกตา่ งจากเจียงซานหลางผนู้ ีที เป็นมติ รและเขา้ ถงึ ไดง้ า่ ยกวา่ เจียงซานหลางยมิ แยม้ พลางเหลือบมองลนิ เซียว เลกิ 224

ชายชดุ ขนึ เลก็ นอ้ ยแลว้ นงั ดว้ ยทา่ ทีสบายๆ ไมม่ ีการวาง มาดแตอ่ ยา่ งใด “เพิงกลบั มาวนั นีหรอื ครงั นีออกนอก ฉางอนั ราบรนื ดีหรอื ไม”่ ใครจะรูว้ า่ เมือลนิ เซียวและฉางหรงเงยหนา้ มองแวบแรก ตา่ งก็รูส้ กึ ตืนตระหนกในใจ เหตใุ ดไมพ่ บหนา้ กนั แคค่ รงึ เดือน สีหนา้ ของเจียงซานหลางถงึ ไดย้ าํ แยล่ งไปมากถงึ เพียงนี ฉางหรงหลดุ ปากถามออกไปวา่ “คณุ ชายสาม ทา่ น เป็นอะไรไป ชว่ งนีรา่ งกายทา่ นไมส่ บายตรงทีใดบา้ งหรอื ไมข่ อรบั ” เจียงซานหลางลบู ปลายคางอยา่ งประหลาดใจแลว้ เอย่ 225

ถามวา่ “กส็ บายดีอยนู่ ะ เพราะอะไรใครตอ่ ใครถงึ บอกวา่ ขา้ สีหนา้ ยาํ แย่ รา่ งกายขา้ ยงั สบายดีอยชู่ ดั ๆ เลย” พอเขานกึ อะไรขนึ มาไดอ้ ีกอยา่ ง รมิ ฝีปากจงึ ยกโคง้ ยมิ รา่ “จรงิ สิ ไมน่ านนีขา้ ไดห้ ญิงงามมาคนหนงึ เรอื งดีๆ เชน่ นีไมค่ คู่ วรแพรง่ พรายใหผ้ อู้ ืนรบั รู้ ขา้ ไมอ่ าจตดั ใจ ปลอ่ ยใหห้ ลดุ มือไปชวั ขณะ อาจทาํ ใหร้ า่ งกายทรุดโทรม ไปบา้ งกไ็ มแ่ ปลก” เขาเงยหนา้ มองเหน็ ลนิ เซียวทาํ สีหนา้ ไมแ่ ยแสกเ็ ลกิ ควิ ขนึ เอย่ “เจา้ ก็อยา่ มวั วางมาดอยเู่ ลย เจา้ ยงั ไมเ่ คยลมิ ลองรสชาติ ถา้ หากวนั ใดไดล้ องกินเนือแลว้ กลวั วา่ จะ ไมย่ อมปลอ่ ยมือยิงกวา่ ขา้ น่ะส”ิ 226

ฉางหรงลอบแคน่ เสียงขนึ จมกู เยย้ หยนั ซือจือไมใ่ ช่คน ประเภทนนั เขาเป็นคนทีมีวินยั และควบคมุ ตนเองไดด้ ี อยา่ งยิง ไมเ่ คยลมุ่ หลงมวั เมากบั สตรี ไหนเลยจะเหมือ นเจียงซานหลาง ทงั ทีเกิดปีเดียวกนั กบั ซือจือ แตก่ ลบั รบั หญิงบาํ เรอเขา้ หอ้ งมากถงึ เจด็ แปดคนแลว้ ยงั ไมน่ บั รวมสตรที ีมีความสมั พนั ธฉ์ าบฉวย ไมจ่ ดจาํ ชือเสยี ง เรยี งนามในรา้ นสรุ าโกวหลนั อีกนะ “หญิงงามคนนีของเจา้ ไดต้ วั มาจากทีใด หอหมตู่ นั หรอื เรอื นเทียนซนิ ” ลนิ เซียวยกถว้ ยชาขนึ ถามดว้ ยทา่ ที คลา้ ยจะไมส่ นใจอะไร เจียงซานหลางนิงองึ ไปเลก็ นอ้ ย วนั นีเกิดอะไรขนึ กนั แน่ 227

ลนิ เซียวถงึ เป็นหว่ งเรอื ง ‘คนในมงุ้ ’ ของเขาได้ “ไมไ่ ดพ้ ากลบั มาจากหอหรอื เรอื นอะไรอยา่ งทีเจา้ วา่ หรอก” เขามองหนา้ ลนิ เซียวดว้ ยความสงสยั แลว้ เอย่ ตอบ “เมือเดือนก่อนขา้ ไปจดุ ธูปไหวพ้ ระทีวดั ตา้ อินกบั ทา่ นแม่ ระหวา่ งทางบงั เอญิ เหน็ นางโดนคนถ่อยตาม ตอแย รูส้ กึ ทนดไู มไ่ ดจ้ งึ เขา้ ชว่ ยเหลือ ตอ่ มาถงึ รูว้ า่ พอ่ แมน่ างตายหมดแลว้ ในบา้ นเหลือแคน่ างกบั นอ้ งชาย สองคน นางตอ้ งเลยี งดนู อ้ งชายทียงั เลก็ ถงึ ไดท้ าํ ดอกไม้ ผา้ มาขาย ขา้ เหน็ ชีวติ ของนางนา่ เวทนาปานนีก็เลยเกิด ความรูส้ กึ เหน็ อกเหน็ ใจขนึ มา” “ดงั นนั เจา้ จงึ รบั นางเขา้ มาอยใู่ นจวน?” 228

เมือเหน็ อีกฝ่ายถงึ กบั วางมาดซกั ไซไ้ ลเ่ ลียงอยา่ งจรงิ จงั เช่นนี เจียงซานหลางกจ็ อ้ งหนา้ ลนิ เซียว ความสงสยั ใน ใจยิงลกึ ลาํ มากขนึ “ไมใ่ ช่ นางบอกวา่ แมต้ วั เองจะ ฐานะยากจนตาํ ตอ้ ย แตไ่ มม่ ีทางยอมเป็นหญิงบาํ เรอไร้ ฐานะของใคร ขา้ เหน็ นางดือรนั ไดน้ ่าเอน็ ดู มีความหยงิ ทะนงอยหู่ ลายสว่ น จงึ เขียนหนงั สอื แตง่ ตงั ฉบบั หนงึ ขนึ มา ยอมรบั นางเขา้ มาเป็นอนภุ รรยา” ครงั นีไมใ่ ช่แคล่ นิ เซียว แมแ้ ตฉ่ างหรงก็ประหลาดใจจน เลกิ ควิ ขนึ สงู ตอ้ งรูเ้ อาไวว้ า่ แมค้ ณุ ชายสามจะมีสตรขี า้ ง กายหลายนาง แตค่ นทีไดช้ ือวา่ เป็นอนภุ รรยาอยา่ งแท้ จรงิ มีแคค่ นเดียว ในเมืองฉางอนั ผคู้ นมากมายคิดจะใช้ เสน้ ทางนีมาสานสมั พนั ธก์ บั จวนหลกู วั กง แต.่ ..แตก่ ลบั รบั สตรขี ายดอกไมค้ นหนงึ เขา้ มาเนียนะ? 229

ถว้ ยชาในมือทีลนิ เซียวยกจรดรมิ ฝีปากนิงคา้ งอยชู่ วั ครู่ เขาถงึ ไดจ้ ิบคาํ หนงึ แลว้ เอย่ วา่ “ทา่ นปา้ ไมว่ า่ อะไรหรอื ปลอ่ ยใหเ้ จา้ ทาํ เรอื งเหลวไหลตามใจเชน่ นี” เจียงซานหลางหรตี าลง มองประเมินลนิ เซียวอยา่ งจรงิ จงั ดเู หมือนอยากจะมองอีกฝ่ายใหท้ ะลปุ รุโปรง่ “วนั นี เจา้ เป็นอะไรไป ถงึ ไดส้ นใจเรอื งในมงุ้ ของขา้ ถงึ เพียงนี จะวา่ ไปแลว้ กแ็ ปลกนกั เมือก่อนทา่ นแมไ่ มเ่ คยมองสตรี คนใดของขา้ เขา้ ตาสกั คน ชอบบอกวา่ พวกนางเสแสรง้ แกลง้ ทาํ อยบู่ อ่ ยๆ แตก่ บั อาเมียวนนั เออ่ ...นีคือชือ หญิงงามคนนีของขา้ ทา่ นแมก่ ลบั ถกู ใจอาเมียวมาก เชียวละ่ ไมถ่ ือสาชาติกาํ เนิดตาํ ตอ้ ยของนาง ไดแ้ ต่ บอกวา่ นางออ่ นหวานรูจ้ ารตี ใหข้ า้ ดีตอ่ นางมากๆ” 230

ออ่ นหวานรูจ้ ารตี ? ลนิ เซียวมองเจียงซานหลางดว้ ยแววตาแปลกพิกล เสยี ง หวั เราะยวั ยวนปานนนั ทีลอยมาจากหอ้ งดา้ นในเมือครู่ สะทอ้ นคาํ วา่ ‘รูจ้ ารตี ’ ดว้ ยหรอื เขาอดเบนสายตากลบั ไปมองทีมา่ นประตไู มไ่ ด้ คลา้ ย วา่ จะมองผา่ นผา้ มา่ นผืนหนาใหท้ ะลไุ ปจนเหน็ โฉมหนา้ ของสตรที ีชืออาเมียวชดั เจน เจียงซานหลางเรมิ โมโหพลงุ่ พลา่ น “วนั นีเจา้ มายวั โทสะขา้ ใช่หรอื ไม่ กลบั มาถงึ ไมพ่ ดู อะไรเป็นการเป็นงาน สกั คาํ ทาํ เหมือนกบั ขา้ เป็นคนเคราะหร์ า้ ยโดนมารเขา้ 231

สงิ ขา้ เป็นคนหมกมนุ่ จนสตเิ ลอะเลอื นอยา่ งนนั หรอื ก่อนจะรบั อาเมียวเขา้ มาขา้ สง่ คนไปสืบเรอื งราวทีบา้ น นางอยา่ งละเอียดแลว้ ครอบครวั ของนางตงั แตต่ น้ ตระกลู ก็อาศยั อยทู่ ีตรอกฝเู ลอ่ วดั ตา้ อิน รอบขา้ งเป็น เพือนบา้ นเก่าแก่ทีรูจ้ กั กนั มานานหลายสบิ ปี แมแ้ ต่ หยวนเจวียเจา้ อาวาสวดั ตา้ อินก็เคยพบหนา้ อาเมียวกบั นอ้ งชายหลายครงั ตอนนีพอ่ แมข่ องนางจากไป ทา่ น เจา้ อาวาสเหน็ พวกนางพีนอ้ งโดดเดียวไรท้ ีพงึ ยงั สงั ให้ ลกู ศษิ ยใ์ นวดั มอบเงินช่วยงานศพและชว่ ยฝังศพใหพ้ อ่ แมข่ องนางอยเู่ ลย” กลา่ วจบกท็ าํ ทา่ ยกั ควิ ข่มลนิ เซียวราวกบั กาํ ลงั ทา้ ทายวา่ ‘ดซู ิเจา้ จะโตแ้ ยง้ อะไรไดอ้ ีก’ 232

ฉางหรงอยากหวั เราะขนึ มาอยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ จะวา่ ไป แลว้ คณุ ชายทงั สองทา่ นนีก็เป็นคนหน่มุ ทีมีความ สามารถโดดเดน่ วาจาหนกั แน่นน่าเชือถือในเมืองฉาง อนั แตว่ า่ ขอเพียงใหอ้ ยดู่ ว้ ยกนั จะตอ้ งมีเรอื งทะเลาะ ววิ าทปะทะคารมกนั เป็นประจาํ เป็นอยา่ งทีคาดคิดไว้ ลนิ เซียวเบป้ ากดแู คลน “ขา้ แค่ เหน็ สีหนา้ เจา้ ไมส่ ดู้ ีกเ็ ลยถามเพมิ สกั หลายคาํ เจา้ กลบั ใจรอ้ นดงั ไฟลน รบี เอย่ ปากแกต้ า่ งใหห้ ญิงงามคนนนั ของเจา้ ไมใ่ ช่หมกมนุ่ จนเลอะเลอื นจะเรยี กวา่ อะไร ถา้ เกิดขา้ พดู ตอ่ ไปเรอื ยๆ เจา้ กลวั วา่ พวกเราจะตอ้ งชกั ดาบ เขา้ ใสก่ นั กระมงั ” เมือเอย่ มาถงึ ตรงนี ในหว้ งความคิดลนิ เซียวมีความคิด 233

แปลกประหลาดผดุ วาบขนึ มาโดยพลนั ตอนเขาพบ ปีศาจงทู ีเขาหมงั ซานกระบีวเิ ศษขา้ งเอวเคยสง่ เสียงรอ้ ง เตือนอยหู่ ลายครงั คิดวา่ มนั จะตอ้ งมีฤทธิแยกแยะ ปีศาจไดแ้ น่ แลว้ เหตใุ ดเขาไมย่ วั ยเุ จียงซานหลางให้ เรยี กอาเมียวออกมาแลว้ ใชก้ ระบีวิเศษทดสอบนางดเู ลา่ เขาคิดเช่นนีแตแ่ สรง้ ทาํ สหี นา้ เหยียดหยาม “ก็แคส่ ตรี ขายดอกไมค้ นหนงึ ทะนถุ นอมเป็นสมบตั ลิ าํ คา่ เหมือน ไดเ้ จอนางฟา้ นางสวรรคม์ าอยา่ งนนั คดิ วา่ ตอ่ ใหร้ ูปโฉม คงพอโดดเดน่ อยบู่ า้ ง กิรยิ าทา่ ทางคงไมไ่ ดส้ ภุ าพเรยี บ รอ้ ยอะไร เจา้ จะชมชอบของแปลกใหมก่ ็สมควรรูจ้ กั ขอบเขตบา้ ง!” เจียงซานหลางมองลนิ เซียวดว้ ยสหี นา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไม่ 234

ยมิ “เจา้ กไ็ มต่ อ้ งยวั ยขุ า้ หรอก ขา้ รูว้ า่ เจา้ มีแผนการ อะไรอยู่ วนั นีขา้ จะใหอ้ าเมียวออกมาพบเจา้ สกั หนอ่ ย ถา้ หากเจา้ เหน็ หนา้ อาเมียวแลว้ ตกตะลงึ พดู อะไรไมอ่ อก สกั คาํ ก็ตอ้ งยอมเรยี กนางวา่ พีสะใภเ้ ลก็ ดว้ ยความ นอบนอ้ ม ตกลงหรอื ไม”่ ลนิ เซียวเลกิ ควิ พรอ้ มรบั คาํ ทา้ ทาย “วนั นีขา้ กอ็ ยากจะ เปิดหเู ปิดตาเหมือนกนั เอาสิ ทาํ ตามทีเจา้ วา่ มาก็ได”้ เจียงซานหลางจงึ ลกุ ขนึ แลว้ เดินจากไป ไมน่ านกม็ ีเสียง ของเขาดงั ลอยมาจากหอ้ งดา้ นใน นาํ เสยี งมีเคา้ ของการ ปรกึ ษาหารอื มีความออ่ นโยนเอาใจใสท่ ีบรรยายไมถ่ กู ลนิ เซียวกบั ฉางหรงหนั มาสบตากนั ดว้ ยความประหลาด 235

ใจ กแ็ คอ่ นภุ รรยา สาํ หรบั คณุ ชายสามแหง่ จวนหลกู วั กงแลว้ กเ็ ป็นแคข่ องเลน่ ชินหนงึ จาํ เป็นตอ้ งระมดั ระวงั กนั ถงึ เพียงนีเลยหรอื เพียงชวั ครูม่ า่ นประตกู ถ็ กู เลกิ ขนึ เจียงซานหลางจงู มือ แมน่ างนอ้ ยรูปรา่ งสะโอดสะองเดินออกมา สตรนี างนนั ใชพ้ ดั กลมปิดบงั ใบหนา้ เอาไวค้ รงึ หนงึ ทวา่ กย็ งั เผยใหเ้ หน็ ดวงหนา้ งามพรมิ เพราดจุ ภาพวาดบาง สว่ นออกมา เรอื งรูปโฉมนบั วา่ เป็นหนงึ ในหมืนอยา่ งแท้ จรงิ ทว่ งทีกิรยิ ากพ็ ลวิ ไหวนมุ่ นวล เปรยี บเทียบกบั สตรี ในตระกลู ใหญ่ทีเวลานีชมชอบรูปรา่ งอวบอิมยงิ ทาํ ให้ นางดงู ดงามสะทา้ นใจคน 236

เจียงซานหลางพาอาเมียวเดนิ มาหยดุ ตรงหนา้ ลนิ เซียว กระซบิ บอกขา้ งหนู างวา่ “ทา่ นนีคือหลนั ออ๋ งซือจือ” พลางแสดงกิรยิ าปกปอ้ งคมุ้ ครองเตม็ ที อาเมียวพยกั หนา้ รบั รู้ ก่อนจะยอ่ กายลงคารวะลนิ เซียว อยา่ งออ่ นชอ้ ยพรอ้ มเอย่ เสียงแผว่ เบาวา่ “คารวะซือจือ เจา้ คะ่ ” ปินระยา้ ทีเสยี บอยกู่ บั ผมของนางกระทบกนั ตามจงั หวะการเคลือนไหว สง่ เสยี งไพเราะรนื หู ฉางหรงทียืนอยดู่ า้ นหลงั ลนิ เซียวมองเหน็ ปินปักผมและ ตา่ งหขู องสตรนี างนีชดั เจน อดอทุ านชืนชมในใจไมไ่ ด้ มรกตและไข่มกุ งามลาํ คา่ ระดบั นีตอ่ ใหเ้ ป็นเชือพระวงศ์ หญิงก็มีในครอบครองไมม่ ากนกั ดทู า่ คณุ ชายสามจะให้ ความสาํ คญั กบั อนภุ รรยาคนนีไมธ่ รรมดาเลยจรงิ ๆ 237

ลนิ เซียวมองหนา้ อาเมียว แตค่ วามสนใจกลบั ไปอยทู่ ี กระบีขา้ งเอวเลม่ นนั ดีนกั เชียว กระบีเงียบงนั ไรก้ าร ตอบสนอง ไมไ่ วห้ นา้ เจา้ นายของมนั เลยสกั นิด เขาสญู เสยี ความมนั ใจไปพอสมควร ในขณะเดียวกนั ก็ ลอบถอนหายใจโลง่ อก เงยหนา้ เหน็ เจียงซานหลางเลกิ ควิ มองอยกู่ ห็ วั เราะเยาะตนเอง ลกุ ขนึ คารวะตอบอาเมีย วอยา่ งนอบนอ้ ม อมยมิ เลก็ นอ้ ยพลางเอย่ “ลนิ เซียวคารวะพีสะใภเ้ ลก็ ” 238

หลายวนั มานีฉวีชินเหยากย็ งุ่ จนมือเป็นระวงิ กบั เรอื งใน บา้ น นบั ตงั แตว่ นั ทีนางใหพ้ ีชายกินลกู กลอนปราณของ ปีศาจงู พีชายก็มีไขส้ งู กวา่ หนงึ วนั หนงึ คืนเตม็ กวา่ ไขจ้ ะ ลดลงไมใ่ ช่เรอื งงา่ ย แตก่ ็มีตมุ่ พพุ องขนึ ทวั รา่ งกายตาม มาอีก นางรอ้ นใจดงั ไฟลน เรง่ เดินทางขา้ มคืนไปหา อาจารยท์ ีอารามชิงอวิน ไมค่ าดคิดวา่ พออาจารยข์ องนางทราบเรอื งแลว้ จะไม่ ประหลาดใจเลย บอกเพียงแคล่ กู กลอนปราณนนั มา จากรา่ งของปีศาจงพู นั ปีจงึ มีพิษรา้ ยแรงเป็นธรรมดา กระทงั คนทีมีรา่ งกายแขง็ แรงกินเขา้ ไปแลว้ ยงั สลายพษิ ไปไดอ้ ยา่ งยากเยน็ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ พีชายของฉวีชินเหยา ทีมีรา่ งกายออ่ นแอปานนี 239

เขาบอกใหฉ้ วีชินเหยากลบั บา้ นแลว้ วาดยนั ตข์ นึ มาแผน่ หนงึ นาํ ยนั ตไ์ ปละลายในสรุ าสยงหวง* ใหพ้ ีชายของ นางดืม แลว้ พิษงจู ะคอ่ ยๆ สลายหายไปเอง ฉวีชินเหยากลบั บา้ นทาํ ตามคาํ แนะนาํ ของอาจารย์ หลงั จากนนั หนงึ ชวั ยามตมุ่ พพุ องตามรา่ งกายพีชายก็ยบุ หายไปหมด แลว้ เขาก็รูส้ กึ ตวั ตืนขนึ มา ผา่ นไปไมก่ ีวนั อาการไอก็หายเป็นปลดิ ทงิ ยงิ ไปกวา่ นนั ยงั รูส้ กึ เจรญิ อาหารมากกวา่ ปกติหลายเทา่ พอไดเ้ หน็ ฉวีจืออวีแขง็ แรงขนึ ทกุ วนั สามีภรรยาสกลุ ฉวี และฉวีชินเหยากด็ ีใจจนบรรยายไมถ่ กู โดยเฉพาะสามี ภรรยาสกลุ ฉวีทีไมเ่ คยกระทาํ เรอื งชวั รา้ ยใดมากอ่ น 240

กลบั ตอ้ งมีทายาททีรา่ งกายออ่ นแอสองคน จงึ รูส้ กึ วา่ ชีวติ ช่างสนิ หวงั เสียเหลอื เกินมาโดยตลอด ไมเ่ คยคิดวา่ สบิ กวา่ ปีตอ่ มาครอบครวั จะโชคดีเช่นนี ทงั หมดนีตอ้ งขอบคณุ พลงั ตบะอนั แกก่ ลา้ ของนกั พรตชิง ซวีจือ! พอสามีภรรยาสกลุ ฉวีเฉลมิ ฉลองเรอื งน่ายินดีนีแลว้ ก็ ปรกึ ษาหารอื กนั วา่ จะตอ้ งขอบคณุ นกั พรตชิงซวีจืออยา่ ง จรงิ ใจสกั ครงั บงั เอิญวา่ วนั นีฉวีชินเหยาตอ้ งเดนิ ทางกลบั อารามชิงอวินไปฝึกวิชาพอดี พวกเขาจงึ นงั รถ มา้ เดนิ ทางไปดว้ ยกนั กบั ฉวีชินเหยา บนรถมา้ มีของ ขวญั ตอบแทนทีตงั ใจเตรยี มใหน้ กั พรตชิงซวีจือมากมาย 241

ฉวีชินเหยาเหน็ บดิ ามารดากระตือรอื รน้ ถงึ เพียงนีกไ็ ม่ อยากจะสาดนาํ เยน็ เขา้ ใส่ ไดแ้ ตค่ ิดในใจ ทา่ นพอ่ ทา่ นแม่ พวกทา่ นชา่ งไมร่ ูอ้ ะไรเอาเสยี เลย แทนทีจะมอบของขวญั พวกนีใหอ้ าจารย์ ไมส่ มู้ อบเงิน ทองใหโ้ ดยตรง เพราะวา่ ตาเฒา่ อยา่ งเขาน่ะหลงใหล เงิน! เงิน! และเงิน! ทีสดุ แลว้ ในทีสดุ คนในครอบครวั นีทีตา่ งคนตา่ งมีความในใจกเ็ ดนิ ทางมาถงึ อารามชิงอวิน เพิงจะเดินลงจากรถมา้ ก็เหน็ นกั พรตชิงซวีจือพานกั พรตควิ เขม้ คนหนงึ รบี รอ้ นเดิน ออกมา ดทู า่ ทางเหมือนมีเรอื งเรง่ ดว่ นตอ้ งไปจดั การ ฉวีชินเหยารบี กา้ วออกไปเรยี กพวกเขาไว้ “อาจารย!์ 242

ศษิ ยพ์ ีใหญ่! พวกทา่ นจะไปทีใดกนั ” นกั พรตทีมีดวงตากลมโต ควิ เขม้ ดกดาํ หนา้ ตาดใู สซือ ไรเ้ ดียงสาคนนีกค็ ืออาหานลกู ศษิ ยค์ นโตของนกั พรตชิง ซวีจือ เป็นเดก็ ทารกถกู ทงิ ทีทา่ นนกั พรตเกบ็ ไดจ้ ากกอง หิมะ มาวนั นีเขาเตบิ โตเป็นชายหนมุ่ รา่ งกายแขง็ แรง บกึ บนึ อายไุ ดส้ บิ เจ็ดสบิ แปดปีแลว้ เขามองเหน็ ฉวีชินเหยาก็อา้ ปากกวา้ ง เผยสีหนา้ แชม่ ชืน ยนิ ดี “อาเหยา เจา้ กลบั มาแลว้ !” นกั พรตชิงซวีจือมองเหน็ สามีภรรยาสกลุ ฉวีก็ราํ รอ้ งในใจ วา่ ทา่ จะไมด่ ี รบี หนั กลบั ไปทาํ ทา่ จะปิดปากอาหานเอา ไว้ ใครจะคาดคิดวา่ ชา้ ไปกา้ วหนงึ ไดย้ นิ อาหานตะโกน 243

เสียงดงั ขนึ วา่ “หอหมตู่ นั มีผีรา้ ยอาละวาด เถา้ แกเ่ นีย มาเชิญอาจารยไ์ ปจบั ผี พวกเรากาํ ลงั จะไปเดียวนีแลว้ ” สามีภรรยาสกลุ ฉวีไดย้ นิ คาํ วา่ ‘หอหมตู่ นั ’ สามคาํ นี พวกเขารูส้ กึ ตกตะลงึ ตามดว้ ยนิงเงียบไปชวั ขณะ ฉวีเอนิ เจ๋อคลกุ คลอี ยใู่ นแวดวงขนุ นางมาหลายปี ไหวพรบิ ปฏิภาณอยา่ งไรกม็ ากกวา่ ทกุ คนทีอยใู่ นทีนี เขาหวั เราะแหง้ ๆ ออกมาพรอ้ มหนั หนา้ มองนกั พรตชิง ซวีจือ ซงึ ใบหนา้ แกช่ รากลายเป็นสีแดงกาํ แลว้ เอย่ วา่ “เหอะๆๆ คือวา่ คือ...ดทู า่ วนั นีพวกเราบงั เอญิ มาได้ จงั หวะพอดี ทนั เวลาก่อนทา่ นนกั พรตจะออกไปขา้ ง นอก” 244

แมฉ้ วีชินเหยาจะไมเ่ คยไดย้ นิ ชือหอหมตู่ นั มากอ่ น แต่ สงั เกตอาการตอบสนองของบิดามารดากบั อาจารยแ์ ลว้ ก็คาดเดาไดไ้ มย่ ากวา่ จะตอ้ งเป็นสถานทีจาํ พวกหอนาง โลมโคมเขียวแน่ นางไมร่ ูส้ กึ แปลกใจเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย มี แตจ่ ะมองอาจารยด์ ว้ ยความแคน้ ใจทีไมอ่ าจหลอมเหลก็ เป็นเหลก็ กลา้ ‘ทา่ นอาจารยห์ นอ ทา่ นอาจารย์ เพือเงินแลว้ งานทีใดก็ กลา้ รบั ทงั นนั จรงิ ๆ ดว้ ย’ 245

*** สีครามเกิดจากตน้ ครามแตเ่ ขม้ ยงิ กวา่ ตน้ คราม อปุ มาถงึ คนรุน่ หลงั เหนือกวา่ คนรุน่ กอ่ น *การสอบขนุ นางในสมยั โบราณ (เคอจวี) แบง่ เป็นฝ่าย บนุ๋ และฝ่ายบู๊ สอบเลอื นทีละระดบั ขนั เรมิ จากระดบั อาํ เภอหรอื จงั หวดั เรยี กวา่ การสอบถงซือ ผสู้ อบผา่ นได้ เป็นซิวไฉ มีสทิ ธิเขา้ รว่ มสอบเซียงซือในระดบั มณฑล หากสอบผา่ นจะไดเ้ ป็นจวีเหรนิ ซงึ ตอ้ งเขา้ มาสอบระดบั ฮ่ยุ ซือทีเมืองหลวงเพือขนึ เป็นจินซือ ไดบ้ รรจเุ ขา้ รบั ราชการ เมือผา่ นการสอบทงั สามระดบั จะไดเ้ ขา้ สอบ หนา้ พระทีนงั คือการสอบเตียนซือ เพือคดั เป็นบณั ฑติ เอกสามขนั ซงึ บณั ฑิตเอกขนั หนงึ มีสามคน เรยี งตาม คะแนนเรยี กวา่ จว้ งหยวน (จอหงวน) ปังเหยียน และ 246

ทนั ฮวา * เนืองจากการสอบเตียนซือหรอื สอบหนา้ พระทีนงั ฮ่องเตเ้ ป็นผอู้ อกขอ้ สอบและตดั สนิ ดว้ ยพระองคเ์ อง บางครงั ก็ลงมากาํ กบั การสอบดว้ ยพระองคเ์ อง ผทู้ ีสอบ ผา่ นระดบั นีจงึ เรยี กวา่ ‘ศษิ ยข์ องโอรสสวรรค’์ * ฝเู ซงิ อเู๋ ลยี งเทียนจนุ แปลวา่ เทพเจา้ ผอู้ าํ นวยความ ผาสกุ อนั หาทีสดุ มไิ ด้ เป็นนามของเทพเจา้ ทีผนู้ บั ถือเตา๋ นิยมเอย่ ยามแสดงคารวะ บางครงั ใชเ้ ป็นคาํ อทุ านคลา้ ย การเอย่ นามพระ ‘อมิตาภพทุ ธ’ ในศาสนาพทุ ธ **คนป่วยหนกั วงิ วนุ่ หาหมอ หมายถงึ เมืออยใู่ น สถานการณค์ บั ขนั กข็ อความชว่ ยเหลือจากผอู้ ืนไปทวั 247

หรอื หาทางแกป้ ัญหาอยา่ งสบั สนวนุ่ วาย * รกั ษามา้ ตายเยียงมา้ เป็น เป็นสาํ นวนจีน หมายถงึ แมจ้ ะรูว้ า่ หมดทางแกไ้ ขเยียวยา แตย่ งั คงกอดความหวงั สดุ ทา้ ยพยายามอยา่ งถงึ ทีสดุ *ศิษยน์ อกสาํ นกั ในทีนีหมายถงึ ศิษยข์ องนกั พรตทีพกั อาศยั ในบา้ นตวั เอง ไมไ่ ดโ้ กนหวั บวชและอาศยั อยใู่ น อาราม * จวีเหรนิ เป็นคาํ เรยี กบณั ฑติ ทีสอบรบั ราชการผา่ นใน ระดบั มณฑล 248

* การสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลิ หรอื การสอบฮยุ่ ซือ เป็นการ สอบรบั ราชการในระดบั ประเทศทีจดั ขนึ ในชว่ งฤดใู บไม้ ผลิ โดยผทู้ ีสามารถเขา้ สอบไดค้ ือจวีเหรนิ ซงึ เป็น บณั ฑิตทีสอบผา่ นในระดบั มณฑล * สามคาํ สอนเกา้ สาํ นกั หมายถงึ ศาสนาและสาํ นกั คิด ของชาวจีนในสมยั โบราณ ใชเ้ ป็นคาํ เรยี กรวมถงึ ผคู้ น สารพดั แบบในสงั คม บา้ งเรยี กยอ่ เหลือเพียง ‘เกา้ สาํ นกั ’ มีนยั ดถู กู ดแู คลนผทู้ ีไมไ่ ดป้ ระกอบอาชีพทีมี เกียรตนิ า่ ยกยอ่ งตามคา่ นิยมในสมยั นนั ๆ ** กา้ นธูป เป็นคาํ เรยี กเวลาโดยประมาณของคนจีน โบราณ บางตาํ ราวา่ ประมาณครงึ ชวั โมง บางตาํ ราวา่ 1 ชวั โมง 249