บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

เมือทกุ คนเหน็ วา่ ลนิ เซียวนอกจากเสอื ผา้ และกายเนือ แมก้ ระทงั เสน้ ผมสกั เสน้ ก็ไมไ่ ดร้ บั ความเสียหาย ในทีสดุ กเ็ รมิ มีทา่ ทีผอ่ นคลายลง แตก่ ย็ งั ไมม่ ีใครกลา้ ออกมา ลองพสิ จู น์ ตอนนีแมน่ างนอ้ ยทียืนหลบอยดู่ า้ นหลงั เจียงซานหลางก ระตกุ เสือของเขาดว้ ยความขลาดกลวั “คณุ ชาย หว่ งไฟ นนั ชา่ งนา่ สยดสยองเหลือเกิน ขา้ กลวั มากเลยเจา้ คะ่ ...” เจียงซานหลางรบี เอย่ ปลอบขวญั อยา่ งน่มุ นวล ชวั พรบิ ตานนั ก็เงยหนา้ มองฉวีชินเหยาอยา่ งโกรธเคือง 500

“เจา้ ไมม่ ีวิธีอืนแลว้ หรอื ไร เหตใุ ดจะตอ้ งกลนั แกลง้ ให้ ตกใจกลวั เชน่ นีดว้ ย” ลนิ เซียวทนมองเจียงซานหลางวางมาดดรุ า้ ยขม่ ฉวีชิน เหยาตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ ในทีสดุ ก็ไมค่ ิดจะอดทนอดกลนั อีก จงึ เอย่ แทรกขนึ วา่ “ถา้ อยา่ งนนั เจา้ ก็วา่ มา ยงั มีวธิ ี ใดทีทงั ไมท่ าํ รา้ ยผบู้ รสิ ทุ ธิ แลว้ กค็ น้ หาปีศาจรา้ ยออกมา ไดร้ วดเรว็ ทนั การณ”์ เจียงซานหลางสาํ ลกั คาํ พดู ของตนเองขนึ มา โกรธจดั เสียจนดวงตาเปลง่ ประกายวาววบั ผิดปกติ ใบหนา้ ของ เขาเดิมทีกซ็ บู ผอมซีดขาวอยแู่ ลว้ เวลานียงิ แผก่ ลนิ อาย ดาํ ทะมนึ ผิดปกติออกมา 501

บรรยากาศพลนั ชะงกั งนั ไปเลก็ นอ้ ย หลงั จากเงียบสนิทไปครูห่ นงึ ในทีสดุ กม็ ีคนเอย่ ปาก “นอ้ งสาม เรอื งของปีศาจรา้ ยไมใ่ ช่เรอื งเลก็ เจา้ ก็เหน็ แก่ทา่ นพอ่ ทีตอ้ งรบั กรรมไปวนั นีเถอะ ตงั ใจเชือฟังแผน การของนกั พรตหยวนเจิน อยา่ ดือรนั อีกเลย” เจียงฮยุ หมนิ ผเู้ ป็นพีใหญ่เอย่ ขนึ เช่นนี แลว้ เดนิ เขา้ ใกล้ หว่ งไฟทีแผดเผารอ้ นแรงพลางสงั เกตดดู ว้ ยสีหนา้ เคารพ ยาํ เกรง ทนั ใดนนั ก็ตดั สนิ ใจไดเ้ ดด็ ขาด “วา่ ตามหลกั แลว้ ขา้ เดนิ เขา้ มาจากขา้ งนอกเรอื น ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งใชไ้ ฟ กลนื วญิ ญาณเพือพิสจู นต์ วั เอง แตใ่ นเมือทกุ คนหวาด กลวั มนั นกั ขา้ เป็นบตุ รชายคนโตของจวนหลกู วั กง เรอื ง 502

ราวทกุ อยา่ งในจวนไมอ่ าจผลกั ภาระใหผ้ ใู้ ดรบั ผิดชอบ แทนได้ เช่นนนั ก็เรมิ ทีขา้ แลว้ กนั ลองพสิ จู นข์ องวเิ ศษที ยากจะพานพบสกั ครงั ชินนีด”ู เขาจดั หมวกยศขนุ นางใหต้ งั ตรง จบั ชดุ หมงั เผา* สีมว่ ง ใหเ้ ขา้ ทีเรยี บรอ้ ย เปียมไปดว้ ยกลนิ อายของวีรบรุ ุษผู้ กลา้ ทีผดงุ คณุ ธรรมไมร่ กั ตวั กลวั ตาย กา้ วยาวๆ เดนิ ขา้ มหว่ งไฟอยา่ งแนว่ แน่ทา่ มกลางแววตาซบั ซอ้ นของทกุ คน ฉวีชินเหยาอยากโหร่ อ้ งชืนชมจนแทบอดใจไมอ่ ยู่ สม แลว้ ทีเป็นบตุ รชายคนโตทีหลกู วั กงอบรมเลยี งดมู า คณุ ธรรมนาํ ใจและความกลา้ หาญเดด็ เดียวเป็นหนงึ เหนือใคร 503

คณุ ชายรองเจียงก็ไมย่ อมนอ้ ยหนา้ เดนิ ตามหลงั พีชาย คนโตกา้ วขา้ มหว่ งไฟไปตดิ ๆ เมือคณุ ชายทงั สองพิสจู นด์ ว้ ยรา่ งกายตนเองแลว้ คนที เหลือยงั มีขอ้ อา้ งบอกปัดไดอ้ ีกหรอื ไมน่ านหมวั มวั ผู้ ดแู ลเรอื น สาวใชก้ ลมุ่ ใหญ่ เหลา่ หญิงบาํ เรอของเจียง ซานหลางก็เดินขา้ มหว่ งไฟมาทีละคน ไมม่ ีใครไดร้ บั บาดเจบ็ เลย สายตาของฉวีชินเหยาจบั จอ้ งไปทีสองคนสดุ ทา้ ยใน เรอื น 504

เจียงซานหลางมีสีหนา้ เขียวคลาํ “นีมนั เรอื งเหลวไหล สนิ ดี! อาศยั หว่ งไฟประหลาดก็แยกแยะไดห้ รอื วา่ ใคร เป็นมนษุ ยใ์ ครเป็นปีศาจ ขา้ จะไมเ่ ชือเรอื งนีเสียอยา่ ง วนั นีขา้ กบั อาเมียวจะไมม่ ีใครเดนิ ขา้ มหว่ งไฟไปทงั นนั !” เขาหนั กายเดินออกไปนอกเรอื นพรอ้ มควา้ ตวั อาเมียวไป ดว้ ย ลนิ เซียวเขา้ ไปขวางเจียงซานหลางเอาไว้ “เจา้ เสียสตไิ ป แลว้ ? วนั นีใครเป็นปีศาจแคม่ องดกู ร็ ูแ้ ลว้ เจา้ ยงั กลา้ ปก ปอ้ งนางอีกหรอื !” เขาลองกระชากตวั เจียงซานหลางจากขา้ งกายอาเมียว แตเ่ จียงซานหลางกลบั มีเรยี วแรงมากจนนา่ ทงึ สลดั 505

หลดุ จากมือลนิ เซียวไดท้ นั ทีพรอ้ มเอย่ ตอบโตอ้ ยา่ งเดือด ดาล “ใครบอกวา่ อาเมียวเป็นปีศาจ! ขา้ จะบอกพวก เจา้ ใหน้ ะ วนั นีตอ่ ใหข้ า้ ตอ้ งตายก็จะไมย่ อมใหพ้ วกเจา้ ทาํ รา้ ยอาเมียวไดแ้ น่!” แววตาเขาเป็นประกายรอ้ นแรง สีหนา้ จวนเจียนจะคลมุ้ คลงั ทกุ อยา่ งเกิดขนึ รวดเรว็ นกั ทกุ คนทีอยใู่ นเรอื นรวมทงั เจี ยงฮยุ หมนิ และเจียงฮยุ หงตา่ งตกตะลงึ แปะๆ ทา่ มกลางความเงียบสงดั มีคนปรบมือขนึ มาโดยไมร่ ู้ กาลเทศะ 506

“ก่อนหนา้ นีบนตน้ อถู๋ งในสวนดอกไม้ เจา้ เคยบอกวา่ ขา้ ไมเ่ จียมตวั ตอนนีดแู ลว้ ขา้ กป็ ระเมินเจา้ ตาํ ไปจรงิ ๆ” ฉวีชินเหยากลา่ วแลว้ โบกสะบดั มือเรยี กมงั กรไฟกลบั มา มองอาเมียวดว้ ยสหี นา้ ยมิ แยม้ “เรมิ จากใชก้ ่คู นงามลอ่ ลวงอาเมียวใหร้ บั ก่เู ขา้ ไปในรา่ งกาย คอ่ ยเขา้ สงิ รา่ งของ นาง ควบคมุ เจียงซานหลางเอาไวใ้ นกาํ มือชนิดดนิ ไม่ หลดุ แลว้ ก็เพราะมีกายเนือของอาเมียวคมุ้ ครอง ทาํ ให้ ใครกไ็ มส่ ามารถสมั ผสั กลนิ อายปีศาจของเจา้ ได้ เมือใด ความจรงิ ถกู เปิดเผย เจียงซานหลางกจ็ ะปกปอ้ งเจา้ สดุ ชีวติ ถงึ เจา้ จะจิตวญิ ญาณแตกสลาย กล็ ากใหเ้ จียง ซานหลางตายตกไปตามกนั ไดด้ ว้ ย...” 507

สายตาของนางจบั จอ้ งทีเสน้ สีทองจางๆ บรเิ วณแขน ของอาเมียว กลา่ วดว้ ยสีหนา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไมย่ มิ วา่ “ขา้ รูส้ กึ ประหลาดใจนกั ตกลงเจา้ มีหนีแคน้ ลกึ ลาํ อะไร กบั หลกู วั กงกนั แน่ ถงึ ตอ้ งทาํ ทกุ วถิ ีทางเพือเอาคืนพวก เขาถงึ เพียงนี” คาํ พดู นีประหนงึ สายฟา้ ฟาดเปรยี งลงมา สนั สะทา้ นถงึ วิญญาณทกุ คนในทีนี จนพรอ้ มใจกนั เบนสายตาไปมอง สาวงามรา่ งอรชรแลดบู อบบางออ่ นแออยา่ งตืนตระหนก “อะไรนะ อาเมียวเป็นคนบงการเบืองหลงั เรอื งในจวน วนั นีร”ึ ไมร่ ูว้ า่ ตงั แตเ่ มือใดทีฮหู ยนิ ของหลกู วั กงเดินเขา้ มาใน 508

เรอื นโดยมีบา่ วไพรห่ อ้ มลอ้ ม และคาํ พดู เมือครูน่ ีบงั เอิญ ลอยเขา้ หนู างอยา่ งไมต่ กหลน่ แมแ้ ตค่ าํ เดียว เจียงฮยุ หมนิ กบั เจียงฮยุ หงจะรบี เขา้ ไปประคอง ทวา่ ฮหู ยนิ หลกู วั กงโบกมือหา้ มไว้ นางจบั มือของสาวใชค้ น หนงึ ไวแ้ ลว้ เดินเขา้ มาหาฉวีชินเหยาอยา่ งรวดเรว็ ก่อน จะเอย่ ถามดว้ ยความตกใจระคนโกรธเกรยี ว “ทีทา่ นนกั พรตวา่ มาเป็นความจรงิ หรอื ” “ใชแ่ ลว้ ” แววตาฉวีชินเหยาสงบเยือกเยน็ นาํ เสยี งแน่ว แน่มนั ใจ 509

ฮหู ยินหลกู วั กงโมโหเป็นฟื นเป็นไฟ สะบดั มือของสาวใช้ ทิงไป กา้ วเดนิ ฉบั ๆ มาถงึ ตรงหนา้ อาเมียว ‘เพียะ!’ นางตบหนา้ อาเมียวเสียงดงั กงั วานชดั “นาง คนชนั ตาํ ! เสยี แรงทีขา้ ไมถ่ ือสาเรอื งฐานะของเจา้ ยอม ใหซ้ านหลางรบั เจา้ เขา้ มาอยใู่ นจวน ยงั เหน็ แก่ความ กตญั รู ูค้ ณุ ของเจา้ กาํ ชบั ใหซ้ านหลางดีตอ่ เจา้ มากๆ ไมค่ ิดวา่ เจา้ จะกลา้ ใชอ้ บุ ายเลวทรามกบั ซานหลาง วนั นี แมก้ ระทงั หลกู วั กงก็พลอยโดนลกู หลงไปดว้ ย เจา้ ช่าง บงั อาจนกั !” หลงั จากตบไปหนงึ ฉาดกไ็ มร่ อใหอ้ าเมียวไดต้ งั ตวั เขา้ กระชากตวั เจียงซานหลาง ใชก้ ระบวนทา่ งดงามดงั แมลงปอแตะผิวนาํ ขยบั ถอยหนีออกมาหนงึ จงั อยา่ งฉบั 510

ไว ความเงียบสงดั ปกคลมุ ทวั ทงั เรอื น ทกุ คนรวมทงั อาเมียวทีโดนตบหนา้ ตา่ งมองฮหู ยนิ หลกู วั กงดว้ ยความตกใจราวกบั เหน็ ผี ฝีมือวชิ าตวั เบาลาํ เลศิ เก็บงาํ ซอ่ นประกายไวม้ ดิ ชิด อารมณห์ นุ หนั พลนั แลน่ ลงมือรวดเรว็ เฉียบขาด ปฏิภาณไหวพรบิ ฉวยโอกาสยามเผลอ บรรลเุ ปา้ หมายก็ หลบหนี 511

ฉวีชินเหยามองฮหู ยินของหลกู วั กงดว้ ยแววตาทีเปลยี น ไปทนั ที ชา่ งเป็นสตรที ีน่าทงึ แหง่ ยคุ โดยแท!้ โอกาสพลกิ สถานการณม์ าถงึ รวดเรว็ เชน่ นี เมือไดฮ้ หู ยนิ หลกู วั กงชิงลงมือ เจียงซานหลางกไ็ มใ่ ชเ่ บียในกาํ มืออา เมียวอีกตอ่ ไป เรอื งราวเปลียนไปคลคี ลายงา่ ยขนึ ใน พรบิ ตา! ใบหนา้ ของอาเมียวงองาํ ลงเรอื ยๆ ความน่มุ นวลออ่ น โยนทีประดบั ใบหนา้ ทกุ ขณะจิตอยา่ งทีผา่ นมาคลา้ ยวา่ โดนผา้ ผืนหนงึ เชด็ หายไปหมดสนิ กลบั มีสีหนา้ มืดมน 512

อาํ มหิตเขา้ มาแทนที โดยรูปรา่ งหนา้ ตากย็ งั เหมือนเดมิ แตว่ า่ ทาํ ใหผ้ คู้ นเชือมโยงภาพอาเมียวในตอนนีกบั อา เมียวในวนั วานไดย้ ากแลว้ เจียงซานหลางดนิ รนสดุ ชีวติ “อาเมียวจะเป็นปีศาจไป ไดอ้ ยา่ งไร ทา่ นแม่ อยา่ ไดฟ้ ังนกั พรตคนนีพดู จาเหลว ไหลเลอะเทอะ ขา้ อยกู่ บั อาเมียวตลอดเวลา นางใช่ ปีศาจหรอื ไมใ่ นใจขา้ รูด้ ีทีสดุ ! รบี ปลอ่ ยขา้ ส!ิ ทา่ น แม!่ ” เขาหนั ไปมองอาเมียวดว้ ยความรอ้ นรนเหลอื ประมาณ ดวงตาและจิตใจอดั แน่นดว้ ยความเจ็บปวดรวดรา้ ว นา่ เสยี ดายทีช่วงนีกาํ ลงั ภายในของเขาอยดู่ ีๆ กห็ ายไปกวา่ ครงึ ตอนนีเกรงวา่ คนธรรมดาก็ยงั ไมอ่ าจเอาชนะได้ 513

แลว้ จะหลดุ พน้ จากเงือมมือแนน่ หนาดงั คีมเหลก็ ของ มารดาไดอ้ ยา่ งไร ลนิ เซียวทนดตู อ่ ไปไมไ่ หวแลว้ เขากาํ หมดั แนน่ แลว้ คลายออก พอคลายออกกก็ าํ แน่น คนตรงหนา้ ยงั เป็นเจี ยงซานหลางทีแสดงฝีมือขีมา้ ยิงธนไู ดอ้ ยา่ งโดดเดน่ สงา่ งาม จนควา้ อนั ดบั หนงึ ในหมคู่ นหน่มุ ผกู้ ลา้ ของเมือง ฉางอนั ทีใดกนั เรยี กวา่ เป็นเจา้ คนเลอะเลือนทีปลอ่ ยให้ ตณั หาราคะครอบงาํ มากกวา่ ! เขาเหลอื อดจนอยากจะออกไปสงั สอนเจียงซานหลางให้ สาแก่ใจสกั ยก ใครจะรูว้ า่ เพิงกา้ วไดก้ า้ วเดียวก็ถกู ฉวีชิน เหยาขวางเอาไว้ นางหนั มาทางเขาแลว้ สา่ ยหนา้ พลาง เอย่ เตือน “ไรป้ ระโยชนเ์ ปลา่ ๆ ดา่ วา่ เทา่ ไรก็ไมไ่ ดส้ ติ 514

หรอก” ผใู้ ดก็ตามทีถกู ก่คู นงามเลน่ งานเขา้ ไมม่ ีทางรอดพน้ สภาพเชน่ นีไปได้ รกั มนั ลกึ ซงึ ไมเ่ สอื มคลายตราบจน ความตายมาพรากจาก นีเป็นคาํ สาปของก่คู นงามและ เป็นการเฝา้ รอทีไรค้ วามหวงั ทีสดุ ของหมอผีหญิงนางนนั ในอดีต นางทมุ่ เทสรรพวิชาความรูท้ งั ชีวติ เพือสรา้ งก่คู น งามขนึ มาเพียงเพือผกู มดั บรุ ุษในดวงใจทีนางไมม่ ีทาง เอือมควา้ เอาไวด้ ว้ ยเลห่ ก์ ล เรอื งราวในตอนจบนนั นาง ไดส้ มดงั ปรารถนาหรอื ไม่ ไมม่ ีใครรูเ้ ลย แตอ่ ยา่ งไรก็ ตามพษิ ของกชู่ นิดนีตกทอดแพรห่ ลายมากวา่ รอ้ ยปี ลอ่ ลวงจิตใจสตรที ีมีความปรารถนาดงั หบุ เหวลกึ ยากจะถม เตม็ สรา้ งหายนะใหก้ บั ผบู้ รสิ ทุ ธิทีโดนพิษกคู่ นแลว้ คน เลา่ 515

“ฮ่าๆ” ทา่ มกลางความเงียบ จๆู่ อาเมียวก็เปลง่ เสียง หวั เราะชวั รา้ ยออกมา “นกั พรตนอ้ ยทีปากยงั ไมส่ นิ กลนิ นาํ นม แมแ้ ตฟ่ ันกย็ งั งอกไมค่ รบคนหนงึ ก็กลา้ พดู จา สง่ เดชตอ่ หนา้ ขา้ !” นางกลา่ วแลว้ กางแขนออก สองเทา้ แตะพืนแผว่ เบาก็ คอ่ ยๆ ลอยขนึ ไปอยกู่ ลางอากาศโดยมีสายตาทกุ คนจบั จอ้ งมองอยู่ “เจา้ ตงั ตวั เป็นศตั รูกบั ขา้ มาตลอด ทาํ ลายแผนการของ ขา้ หลายครงั แลว้ วนั นีขา้ จะทาํ ตามทีเจา้ เรยี กรอ้ ง ขา้ จะ ฆา่ เจา้ ก่อน จากนนั จวนหลกู วั กงจะตอ้ งถกู ลา้ งดว้ ย เลอื ด!” 516

ระหวา่ งนนั เลบ็ มือของนางพลนั งอกยาวออกมากวา่ ครงึ ฉือ แตล่ ะเลบ็ ลว้ นคมกรบิ ดจุ ใบมีด พงุ่ ลงมาหาฉวีชิน เหยาอยา่ งรวดเรว็ ทกุ คนสง่ เสยี งอทุ านตกใจระลอกหนงึ ยกเวน้ เจียงซาน หลางและลนิ เซียว คนอืนๆ ตา่ งหลบหนีไปคนละทิศละ ทาง ฉวีชินเหยามองดอู าเมียวทีเขา้ มาใกลท้ กุ ขณะโดยไม่ ขยบั เขยือน สีหนา้ ของนางสงบนิง แตใ่ นใจกลบั ตืน ตระหนกจนแผน่ หลงั หลงั เหงือเยน็ เยียบ ยามนีนางตามหาปีศาจรา้ ยทีวา่ นนั เจอแลว้ แตต่ อนนี 517

จะรบั มือมนั อยา่ งไรดีเลา่ ใชก้ ระดงิ กลืนวญิ ญาณรึ ไมไ่ ดห้ รอก มงั กรไฟจะเผา ทาํ ลายกายเนือของอาเมียวไปพรอ้ มกนั ดว้ ย แมว้ า่ จะ กาํ จดั ปีศาจไดต้ ามเปา้ หมาย แตก่ ลบั ตอ้ งทาํ รา้ ยผู้ บรสิ ทุ ธิ ลว่ งละเมิดหลกั คณุ ธรรมวิถีเตา๋ นาํ คนั ฉ่องไรข้ อบเขตออกมา? ก็ไมไ่ ดอ้ ีกนนั ละ่ ไมต่ อ้ ง เอย่ ถงึ วา่ คนั ฉ่องไรข้ อบเขตอยใู่ นหอ่ ผา้ สะพายหลงั ไม่ สามารถหยิบออกมาในตอนนีได้ ยงิ ไปกวา่ นนั นางหยิบ ออกมาไดแ้ ลว้ จะใชง้ านอยา่ งไร นางคลาํ หาทางไมถ่ กู เลย จะโทษก็ตอ้ งโทษทีตอนอาจารยใ์ ชง้ านกระจกบาน นีนางไมเ่ คยสงั เกตอยา่ งละเอียด จงึ ไมร่ ูว้ ธิ ีการใชง้ าน ตอนนีจะสาํ นกึ เสียใจก็สายไปแลว้ 518

ในใจของนางสวา่ งเจิดจา้ ขนึ มาอยา่ งชา้ ๆ ปีศาจตนนนั กาํ เรบิ เสบิ สานถงึ เพียงนีก็เพราะวา่ อาศยั วา่ สงิ อยใู่ นรา่ ง ของมนษุ ย์ นางไมม่ ีวธิ ีจดั การอยา่ งสมบรู ณแ์ บบ อยาก ตอ่ กรกบั นางปีศาจ จะตอ้ งใชก้ ลวิธีอนั แยบยลควา้ ชยั ใน พรบิ ตา! นางกาํ หมดั แน่นแลว้ รบี กม้ หลบโดยพลนั ฉวยโอกาสที อาเมียวพงุ่ เขา้ มาตรงหนา้ กายลนื ไถลผา่ นใตร้ า่ งอีก ฝ่าย พอหนั หลงั กลบั ไปคอ่ ยจ่โู จมจากดา้ นหลงั อยา่ งดุ ดนั 519

* กระดกนิวเป็นดอกกลว้ ยไม้ หมายถงึ ทาํ นิวกรดี กราย คือปลายนิวโปง้ แตะปลายนิวกลาง อีกสามนิวที เหลือกระดกขนึ ลกั ษณะคลา้ ยดอกกลว้ ยไม้ เป็นการ แสดงจรติ จะกา้ นอยา่ งหนงึ * ตน้ อถู๋ ง หรอื Chinese parasol tree เป็นไม้ ยืนตน้ ใบรูปฝ่ามือ ดอกเป็นช่อเหลอื ง ไมเ้ นือเหนียว ใช้ ทาํ เครอื งดนตรี ตามตาํ นานจีนเชือวา่ พญาหงสจ์ ะเกาะ อยบู่ นตน้ อถู๋ งเทา่ นนั จงึ นบั เป็นตน้ ไมศ้ กั ดสิ ทิ ธิ * ดไู ฟชายฝัง เป็นสาํ นวน หมายถงึ มองดคู นอืนประสบ 520

หายนะโดยไมเ่ ขา้ ไปชว่ ยเหลอื ** หลงิ เป่าเทียนจนุ แหง่ แดนซงั ชิง (เหนือวิสทุ ธิ) เป็น นามของหนงึ ในสามตรวี ิสทุ ธิเทพ (ซานซงิ ) ซงึ เป็นสาม ปฐมเทพสงู สดุ ตามหลกั ความเชือของศาสนาเตา๋ สถิต ในดินแดนสงู สดุ เหนือจากเกา้ สวรรคช์ นั ฟา้ ไดแ้ ก่ หยวน สอื เทียนจนุ แหง่ แดนอวีชิง (หยกวสิ ทุ ธิ) หลงิ เป่าเทียน จนุ แหง่ แดนซงั ชิง (เหนือวิสทุ ธิ) และเตา้ เตอ๋ เทียนจนุ แหง่ แดนไทช่ ิง (บรมวิสทุ ธิ) * ชดุ หมงั เผา แปลวา่ ชดุ พญางู เป็นชดุ พิธีการของขนุ นางผใู้ หญ่และชนชนั สงู ของจีนสมยั โบราณ มีลกั ษณะ คอกลมกวา้ ง สาบเสอื ใหญ่ทบั ขวา ติดกระดมุ ตรงคอ และใตร้ กั แร้ แขนกวา้ ง ชายชดุ ยาวจรดเทา้ ปักรูปมงั กร 521

สเี ลบ็ เพือใหแ้ ตกตา่ งจากมงั กรหา้ เลบ็ ซงึ เป็นสญั ลกั ษณ์ ของฮอ่ งเต้ บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 9 : บทที 5.1 เมือครงั นนั ตอนอาจารยอ์ ธิบายเรอื ง ‘คมั ภีรป์ ีศาจ’ เคย กลา่ วไวว้ า่ ถา้ หากมนษุ ยโ์ ดนปีศาจรา้ ยเขา้ สงิ รา่ ง เสน้ ลมปราณพเิ ศษทงั แปด* จะสบั สนวนุ่ วาย สตเิ ลอะ เลือน ไมอ่ าจควบคมุ ตนเองได้ ภายใตส้ ถานการณเ์ ชน่ นีถา้ หากตอ้ งการดงึ ปีศาจออก จากรา่ ง อยา่ งแรกตอ้ งใชย้ นั ตล์ งคาถากาํ กบั แตว่ ิธีนีใช้ ไดผ้ ลกบั ปีศาจทวั ไปเทา่ นนั เมือเผชิญหนา้ กบั ปีศาจรา้ ย 522

ทีมีพลงั แขง็ แกรง่ เป็นพิเศษ หากนกั พรตผใู้ ชย้ นั ตไ์ มใ่ ช่ผู้ มีพลงั ตบะลกึ ลาํ ไมธ่ รรมดา กม็ ีโอกาสสงู ทีจะใชไ้ มไ่ ด้ ผล แตย่ งั มีอีกวิธีหนงึ ...นนั ก็คือจโู่ จมจดุ เทียนซงิ * ที บรเิ วณทา้ ยทอยของฝ่ายตรงขา้ ม จดุ เทียนซงิ เป็นตาํ แหนง่ รวมเสน้ ลมปราณเสา่ หยาง* ของแขนขาและเสน้ ลมปราณอินเหวย* แมว้ า่ จะไมไ่ ด้ ควบคมุ จิตสาํ นกึ รบั รูเ้ ป็นหลกั แตว่ า่ เมือผทู้ ีโดนปีศาจ รา้ ยสงิ รา่ งถกู จ่โู จมทีจดุ นี วญิ ญาณเจา้ ของรา่ งซงึ เดมิ ที จิตสาํ นกึ ยงั หลบั ใหลจะตืนขนึ โดยพลนั จากนนั จะปลด ปลอ่ ยพลงั ทีแข็งแกรง่ ออกมา ปีศาจรา้ ยในรา่ งจะหวาด กลวั พลงั สายนีจนพลงั เผลอไปชวั ขณะ ถงึ ตอนนนั จงึ 523

คอ่ ยใชค้ าถาชาํ ระจิต ซงึ สว่ นใหญ่จะขบั ปีศาจออก จากรา่ งไดส้ าํ เรจ็ การทาํ เช่นนีเสยี งอนั ตรายใหญ่หลวง ไมต่ า่ งอะไรกบั การตอ่ สปู้ ระชิดตวั กบั ปีศาจรา้ ย ไมเ่ พียงมีเงือนไขวา่ นกั พรตตอ้ งมีฝีมือสงู สง่ ยงิ ไปกวา่ นนั ยงั ตอ้ งอาศยั ฟา้ บนั ดาลดินเป็นใจคนประสานดว้ ย ถา้ หากมีขอ้ ผดิ พลาด เลก็ นอ้ ย ก็จะโดนปีศาจรา้ ยทีคลมุ้ คลงั ยอ้ นกลบั มาจู่ โจม แตว่ า่ นีเป็นวธิ ีทีดีทีสดุ เทา่ ทีฉวีชินเหยาจะคิดออกไดใ้ น ตอนนี สถานการณค์ บั ขนั เรง่ ดว่ น ไมเ่ หลอื เวลาใหน้ าง มาไตรต่ รองโดยละเอียดแลว้ 524

เชน่ นนั ก็มาเดิมพนั กนั สกั ตงั ! เมืออาเมียวกม้ ลงและพงุ่ ตรงเขา้ มาเรว็ เกินไปจนทาํ ให้ ดา้ นหลงั เผยชอ่ งโหวข่ นาดใหญ่ ฉวีชินเหยาเหน็ อยา่ ง ชดั เจน จงึ รบี จโู่ จมทีจดุ เทียนซงิ ตรงทา้ ยทอยของอีก ฝ่ายอยา่ งฉบั ไว อาเมียวรา่ งกายซวนเซก่อนจะลม้ ลงกบั พืนและสง่ เสยี ง ไอโขลกอยา่ งรุนแรง ระหวา่ งทีไออยนู่ นั แสงสแี ดงในรา่ ง สอ่ งแสงวบู ไหวคลา้ ยวา่ จะแยกตวั ออกมาแลว้ ฉวีชินเหยารูส้ กึ ดีใจเป็นลน้ พน้ นางไมอ่ าจหยดุ พกั หายใจได้ รบี ขยบั กายพงุ่ ฉิวไปแปะยนั ตช์ าํ ระจิตทีแผน่ หลงั อาเมียวไวปานลกู ธนทู นั ที 525

อาเมียวคาํ รามเสียงตาํ ดว้ ยความเจ็บปวด แสงสี แดงกระเดน็ ออกมาทนั ใด แลว้ พงุ่ ไปหาคนอืนในเรอื น ดว้ ยความเรว็ ฉวีชินเหยาเรง่ ไลต่ ามไปตดิ ๆ ในหว้ งความคิดมีแสงสี ขาวสวา่ งวาบ นางรบี เรยี กกระดิงคืนวิญญาณออกมา แตส่ ดุ ทา้ ยกย็ งั ชา้ ไปกา้ วหนงึ เพียงแคช่ วั พรบิ ตาแสงสี แดงกผ็ ลบุ หายเขา้ รา่ งหมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื นไป คิดคาํ นวณเสียมากมายก็ยงั พลาดตรงจดุ นีไปได!้ ใน เมือมนั สามารถเขา้ สงิ รา่ งอาเมียวได้ ยอ่ มเขา้ สงิ รา่ งของ ผอู้ ืนไดเ้ ชน่ กนั 526

ฉวีชินเหยารูส้ กึ หงดุ หงิดเสียเตม็ ประดา ดวงตาจบั จอ้ ง หมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื น ปากคาํ รามสงั การวา่ “คนอืนใน เรอื นนี รบี ออกไปใหห้ มด!” คนทงั หลายเหน็ สถานการณเ์ มือครูอ่ ยา่ งชดั เจน หลงั จากความตกตะลงึ ผา่ นพน้ ไป ความหวาดกลวั ก็แผ่ ขยายปกคลมุ อยา่ งชา้ ๆ เรมิ จากอาเมียวตามดว้ ยหมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื น ใครก็ไมม่ ี ทางคาดเดาไดว้ า่ ตนเองจะเป็นผเู้ คราะหร์ า้ ยรายถดั ไป หรอื ไม่ ทกุ คนตา่ งสาวเทา้ วิงหนีไปทางประตเู รอื น ทา่ มกลาง ความสบั สนอลหมา่ นมีสาวใชห้ ลายคนผลกั กนั ไปมาจน 527

ลม้ ไปกระแทกกบั พืนอยา่ งแรง ทวา่ ไมม่ ีเวลามารอ้ งไห้ คราํ ครวญ พวกนางตา่ งรบี ลกุ ขนึ มาวิงไปขา้ งหนา้ ตอ่ อยา่ งไมค่ ิดชีวิต คนทีวิงอยขู่ า้ งหนา้ สดุ ก็คือฮหู ยนิ หลกู วั กง นางมีสีหนา้ เครง่ ขรมึ นา่ เกรงขาม ควา้ ตวั เจียงซานหลางเอาไวแ้ นน่ เรง่ ฝีเทา้ หนีอยา่ งคลอ่ งแคลว่ วอ่ งไว เจียงซานหลางอดหนั กลบั ไปมองอาเมียวทีนอนนิงอยู่ บนพืนไมไ่ ด้ เขาดินรนขดั ขืนพลางตะโกนวา่ “อาเมียว! ทา่ นแม่ ปลอ่ ยขา้ ไปหาอาเมียว!” ‘เพียะ!’ 528

ฮหู ยนิ หลกู วั กงชะงกั ฝีเทา้ ตบหนา้ บตุ รชายอยา่ งดดุ นั หนงึ ฝ่ามือ “ลกู ไมร่ กั ดี! ขา้ ไมน่ ่าคลอดลกู อยา่ งเจา้ ออก มาเลยจรงิ ๆ!” ไมร่ อใหเ้ ขาตอบอะไร ก็ควา้ ตวั วิงไปขา้ งหนา้ ตอ่ ชวั อดึ ใจเดียวในเรอื นกเ็ หลือเพียงสามคนกบั หนงึ ตน ลนิ เซียวคอ่ ยๆ เดินเขา้ มาใกล้ ชกั กระบีออกมายืนปก ปอ้ งอยหู่ นา้ ฉวีชินเหยา กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “ขา้ จะสู้ ไปกบั เจา้ ดว้ ย” 529

เขาไมไ่ ดห้ นั กลบั มา นาํ เสียงยงั คงกระจ่างชดั เรยี บนิง เช่นในวนั วาน พอมายืนขวางหนา้ ฉวีชินเหยาทา่ ทาง องอาจมนั คงดงั ขนุ เขา ทาํ ใหอ้ ีกฝ่ายรูส้ กึ สบายใจขนึ มา อยา่ งไมม่ ีเหตผุ ล ฉวีชินเหยาถอนหายใจแผว่ เบาดว้ ยความโลง่ อก ไมว่ า่ เมือใดมีคนอยเู่ คียงขา้ งยอ่ มดีกวา่ เสมอ โดยเฉพาะคนผู้ นีมองดแู ลว้ ...พงึ พาไดอ้ ยา่ งยิง หมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื นจอ้ งมองคนทงั สองดว้ ยแววตาอาฆาต แคน้ ก่อนจะสะบดั กรงเลบ็ กระโจนเขา้ ใสล่ นิ เซียวทนั ใด ลนิ เซียวมองมนั เขา้ มาใกลอ้ ยา่ งเยน็ ชา กระบีเตรยี ม พรอ้ มจ่โู จม เขาไมใ่ ชผ่ ฝู้ ึกตนในวิถีเตา๋ ไมม่ ีหลกั 530

คณุ ธรรมมาเหนียวรงั มากมายปานนนั เพียงแคร่ อให้ ปีศาจกระโจนเขา้ มาใกลต้ วั กจ็ ะเสอื กแทงกระบีเขา้ จดุ ตายของมนั โดยไมล่ งั เล หมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื นขยบั ใกลเ้ ขา้ มาทกุ ขณะ เมือเหน็ วา่ อยหู่ า่ งจากลนิ เซียวแคค่ รงึ จงั กลบั หมนุ ตวั ไปอีกทาง ทนั ควนั ทะยานตวั เหาะเหนิ ออกไปนอกเรอื น ทีแทเ้ ปา้ หมายของมนั ไมใ่ ชพ่ วกเขามาตงั แตแ่ รก! ลนิ เซียวตอบสนองฉบั พลนั ถือกระบีไลต่ ามไปในทนั ที ฉวีชินเหยากร็ บี ตามหลงั ไปไมห่ า่ ง 531

การเคลอื นไหวของหมวั มวั ผดู้ แู ลรวดเรว็ เหนือคน ธรรมดา กระโดดขนึ ลงไมก่ ีครงั เทา่ นนั ก็ทะยานออกไป นอกเรอื นแลว้ ไดย้ ินเพียงเสียงเอะอะโวยวายดงั ขนึ ระลอกหนงึ มีคน คาํ รามอยา่ งเดือดดาลวา่ “เจา้ ปีศาจ! เกง่ นกั กเ็ ขา้ มา หาขา้ ส!ิ ” เป็นเสยี งฮหู ยินหลกู วั กง! ลนิ เซียวกบั ฉวีชินเหยาหยดุ ฝีเทา้ อยา่ งกะทนั หนั ชอ้ น สายตาขนึ มองขา้ งบนกเ็ หน็ หมวั มวั ผนู้ นั ควา้ ตวั เจียงซาน หลางลอยขนึ กลางอากาศ เหาะเหนิ ออกไปนอกจวน 532

“แยแ่ ลว้ ! ปีศาจตนนนั กาํ ลงั จะหนี” ฉวีชินเหยารอ้ นใจ อยา่ งทีสดุ เรง่ ฝีเทา้ หอ้ ตะบงึ ไลต่ าม ลนิ เซียววชิ าตวั เบายอดเยียมกวา่ ฉวีชินเหยา เขาไล่ ตามออกนอกเรอื นก็ทะยานตวั แผว่ เบากา้ วขนึ มายืนอยู่ บนกาํ แพง มือขวายกกระบีขนึ หรตี าเลง็ เปา้ หมายที หมวั มวั ผนู้ นั เตรยี มจะซดั กระบีใสแ่ ผน่ หลงั ของนาง ทนั ใดนนั บงั เอิญมีลมพายกุ ระโชกดงั ขนึ กลางอากาศ ของสงิ หนงึ ลกั ษณะคลา้ ยเชือกพงุ่ ไปรดั ลาํ คอหมวั มวั ผู้ ดแู ลเรอื นเอาไวว้ อ่ งไวปานสายฟา้ พอรดั แน่นหนาก็ กระชากรา่ งนนั ใหร้ ว่ งลงมา 533

“ปีศาจจิงจอก! ยงั คิดจะหนีไปทีใดอีก” บรุ ุษสองคนทา่ ทางคลา้ ยนกั พรตกา้ วเหยียบพืนดนิ อยา่ ง มนั คง มองดหู มวั มวั ผดู้ แู ลเรอื นทีรว่ งลงมากระแทกพืน อยา่ งหนกั หนว่ ง และยงั ดนิ รนสดุ ชีวิตอยทู่ ีปลายเทา้ ดว้ ยแววตาดดุ นั “อาจารย!์ ศิษยพ์ ีใหญ่!” ฉวีชินเหยาทงั ประหลาดใจ และดีใจยิงนกั นางเรง่ สาวเทา้ วิงเขา้ ไปทางชิงซวีจือ “อาเหยา!” อาหานกก็ วกั มือเรยี กฉวีชินเหยาอยา่ งเรงิ รา่ 534

มือชิงซวีจือยงั จบั เชือกเอาไวแ้ น่น รอจนกระทงั ฉวีชิน เหยาวิงมาหยดุ ตรงหนา้ กต็ าํ หนินางเสียงดงั ลนั ก่อนวา่ “เจา้ เดก็ บา้ ! แอบขโมยคนั ฉ่องไรข้ อบเขตของอาจารย์ มาแตก่ ลบั ไมร่ ูว้ ธิ ีเรยี กใช้ หลายปีมานีเสียแรงทีอาจารย์ อบรมสงั สอนเจา้ !” ใบหนา้ ของเขาซบู ผอมลงกวา่ ก่อนเดินทางไปลวั หยาง เลก็ นอ้ ย ผวิ กด็ าํ คลาํ ลง ทวา่ สหี นา้ กลบั สดชืนแจม่ ใส อยา่ งยิง ฉวีชินเหยายมิ แตป้ ลอ่ ยใหช้ ิงซวีจือวา่ กลา่ วตามใจ กอ่ น จะเขา้ ไปดงึ แขนเขาแลว้ เอย่ วา่ “อาจารยก์ ลา่ วไดถ้ กู ตอ้ งทีสดุ ศิษยล์ ะอายใจนกั วนั นีศิษยไ์ ดร้ บั การสงั สอน แลว้ เจา้ คะ่ ” ยามนีนางรูส้ กึ มนั ใจขนึ มาเตม็ เปียม ปลาย 535

ควิ หางตาลว้ นสะทอ้ นความปีตยิ นิ ดี ลนิ เซียวสงั เกตความเปลยี นแปลงทางสีหนา้ ของนาง ทกุ รายละเอียด มองประเมินชิงซวีจือและอาหานดว้ ย แววตาครุน่ คิด หมวั มวั ผดู้ แู ลเรอื นถลงึ ตาจนปดู โปนดว้ ยความโกรธจดั เปิดปากดา่ ทอเกรยี วกราด “นกั พรตเฒา่ ชวั ชา้ ช่วยโจว้ กอ่ กรรมทาํ เขญ็ * ปีนนั ถา้ หากไมใ่ ชเ่ พราะเจา้ ขา้ จะถกู กกั ขงั อยใู่ ตเ้ ขาอเู๋ หวยนานถงึ สบิ ปีไดอ้ ยา่ งไร กวา่ ขา้ จะ คลายผนกึ ออกมาแกแ้ คน้ ไดไ้ มใ่ ช่เรอื งงา่ ย วนั นีเจา้ ยงั จะทาํ ลายแผนการของขา้ อีกร!ึ ” ชิงซวีจือไมพ่ ดู พราํ ทาํ เพลง รบี รดั เชือกใหแ้ น่นกวา่ เดิม 536

เชือกเสน้ นนั เป็นสเี หลืองออ่ น มองดแู ลว้ ไมม่ ีอะไรแตก ตา่ งจากเชือกทวั ไป ทวา่ เวลานีกลบั เปลง่ รศั มีสสี วา่ ง รอ้ นแรงบาดตารอบลาํ คอของหมวั มวั ผนู้ นั นางดินรนขดั ขืนสดุ ชีวติ ลกู ตาดาํ หดเลก็ ลงเรอื ยๆ อยา่ ง ประหลาด หดเลก็ ลงจนกระทงั มองเหน็ เป็นจดุ สดี าํ เลก็ เทา่ ปลายเขม็ ผา่ นไปครูห่ นงึ รา่ งกายก็ชกั กระตกุ กอ่ น จะมีแสงสแี ดงลกู กลมๆ ลอยออกมาเหนือรา่ ง การเคลือนไหวของแสงสีแดงไมร่ วดเรว็ เทา่ กอ่ นหนา้ นี แลว้ อาหานไมร่ อใหช้ ิงซวีจือสงั การก็กอดบางสงิ คลา้ ย ถงุ ผา้ ใสแ่ ปง้ ใบหนงึ กระโจนพรวดไปขา้ งหนา้ ตะครุบ แสงสแี ดงนนั เอาไวอ้ ยา่ งแมน่ ยาํ 537

ตอนนีเองชิงซวีจือกม้ ลงคลายเชือกทีรดั ลาํ คอหมวั มวั ผู้ ดแู ลเรอื นอยา่ งระมดั ระวงั ฉวีชินเหยาชะโงกหนา้ ไปมอง ก็พบวา่ ไมม่ ีรอยรดั ของเชือกหลงเหลอื อยเู่ ลยแมแ้ ตน่ ิด เดียว ชิงซวีจือสง่ เชือกใหอ้ าหาน สงั เขาผกู ปากถงุ แปง้ เอาไว้ อยา่ งแน่นหนา จากนนั ก็กรดี ผา่ ถงุ ผา้ ดว้ ยตนเอง ศีรษะ ทีมีขนปกุ ปยุ ของเจา้ จิงจอกโผลอ่ อกมาจากขา้ งในทนั ที จิงจอกตวั นนั มีขนสีแดงเพลงิ รอ้ นแรงปกคลมุ ทวั ทงั ตวั เรยี กไดว้ า่ เป็นสสี นั ทีงดงามและหาไดย้ ากยงิ มนั มองหนา้ ชิงซวีจือดว้ ยสายตาหมน่ หมองอมึ ครมึ พอ เปิดปากรมิ ฝีปากทีมีขนปกคลมุ กเ็ อย่ ออกมาเป็นภาษา 538

มนษุ ยว์ า่ “นกั พรตชวั ! เจา้ ไมแ่ ยกแยะถกู ผดิ เช่นนี ตอ้ ง มีสกั วนั ทีเจา้ จะตอ้ งชดใชใ้ นสงิ ทีเคยทาํ ไว”้ ขณะทีกลา่ ว ประโยคนีนาํ เสียงของมนั เตม็ ไปดว้ ยความเคียดแคน้ ดวงตาเปลง่ ประกายดว้ ยรศั มีแหง่ ความโกรธเกลยี ดชิง ชงั ชิงซวีจือหวั เราะเยย้ หยนั “กาํ จดั ปีศาจปราบมารเป็น หนา้ ทีของขา้ เจา้ ทาํ รา้ ยคน ขา้ จดั การเจา้ ฝีมือเจา้ สผู้ ู้ อืนไมไ่ ดเ้ อง กต็ อ้ งยอมจาํ นนและรบั โทษแตโ่ ดยดี ยงั มี อะไรตอ้ งพลา่ มใหม้ ากความอีกเลา่ อีกอยา่ งหลกั ฟา้ ยตุ ิธรรม ทาํ กรรมใดลว้ นคืนสนอง เมือเจา้ เขา้ สเู่ สน้ ทาง มาร ชะตาชีวติ เชน่ นีก็ถกู กาํ หนดเอาไวน้ านแลว้ ” “กรรมใดลว้ นคืนสนอง?!” เสยี งของปีศาจจิงจอกหวีด 539

แหลมสงู อยา่ งฉบั พลนั “ถา้ หากมีกรรมคืนสนองจรงิ ปี นนั เจียงเหงิ จง้ สงั หารลกู หลานของขา้ เพือประจบเอาใจ ฮ่องเต้ เหตใุ ดไมถ่ กู กรรมคืนสนอง ฮ่องเตน้ าํ ลกู หลาน ของขา้ ไปถลกหนงั ออก ทาํ เสอื คลมุ รา่ ง เหตใุ ดไมถ่ กู กรรมคืนสนอง เจา้ รบั เงินของจวนกวั กง สะกดขา้ เอาไว้ ใตเ้ ขาอเู๋ หวยโดยไมแ่ ยกแยะถกู ผดิ ดีชวั เหตใุ ดไมถ่ กู กรรมคืนสนองดว้ ยเลา่ ” มนั กดั ฟันดงั กรอดๆ ดวงตาแทบจะมีเลือดไหลซมึ ออก มา ชิงซวีจือหอกดาบไมร่ ะคาย ผวิ หนงั หนายิงนกั ไดย้ นิ ดงั นีก็ตอบโตอ้ ยา่ งเยน็ ชา “ยามออกลา่ สตั วท์ า่ นกวั กงนาํ สตั วท์ ีลา่ มาไดถ้ วายฝ่าบาท นนั เป็นหนา้ ทีของเขาใน 540

ฐานะขนุ นาง พระวรกายของฝ่าบาทสงู สง่ ลาํ คา่ ใชข้ น สตั วช์ นั เลศิ มาคลมุ กนั หนาวก็สมควรอยแู่ ลว้ สว่ นขา้ ใน ฐานะทีเป็นนกั พรต ช่วยขจดั เภทภยั แทนผคู้ น มีความ ผดิ ตรงทีใดกนั หรอื ” “ไรเ้ หตผุ ลสนิ ดี! เจา้ นีมนั ไรเ้ หตผุ ลสนิ ดี!” ปีศาจ จิงจอกโกรธจดั จนกายสนั เทิม เสน้ ขนสแี ดงเพลงิ บน ศีรษะชีชนั ขนึ มา “สบิ ปีก่อนเจา้ ใชว้ ชิ ามารทาํ รา้ ยหลกู วั กงจนลม้ ขาหกั ทาํ ใหน้ บั จากนนั เขาไมอ่ าจเขา้ สสู่ นามรบไดอ้ ีก หลงั จาก ขา้ ปราบเจา้ ไดแ้ ลว้ เดมิ ทีเจา้ สมควรอยใู่ ตเ้ ขาอเู๋ หวย บาํ เพญ็ ตบะ ทบทวนการกระทาํ ของตวั เอง ใครจะคิดวา่ เจา้ จะออกมาทาํ รา้ ยคนอีก เรมิ จากเจียงซานหลาง ตอ่ 541

ไปไมน่ านก็คงถงึ คราวคณุ ชายทา่ นอืนในจวนหลกู วั กง กระมงั หรอื เจา้ ก็คดิ จะใหท้ า่ นกวั กงลมิ รสความทรมาน จากการสญู เสยี ลกู เชน่ กนั ” ปีศาจจิงจอกหวั เราะอยา่ งเยือกเยน็ “ใช่แลว้ ! ขา้ อยาก ใหเ้ ขาเผชิญโศกนาฏกรรมเช่นขา้ ในปีนนั มองดบู ตุ รชาย ของตวั เองตายไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาทีละคน คนผมขาวสง่ ศพคนผมดาํ โศกเศรา้ อา้ งวา้ งดงั ทิวทศั นย์ ามคาํ คืน เจบ็ ปวดรา้ วรานแทบขาดใจ!” ฉวีชินเหยาเขา้ ใจกระจา่ งแจง้ โดยพลนั มนิ ่าเลา่ หลงั จาก เจียงซานหลางโดนก่แู ลว้ ถงึ ไดซ้ ีดเซียวไรเ้ รยี วแรง วา่ ตามหลกั หมอผีหญิงไมม่ ีทางใหก้ ่ทู าํ รา้ ยบรุ ุษในดวงใจ ดอู ยา่ งคณุ ชายหลนิ ทีโดนเป่าเซิงแหง่ หอหมตู่ นั ใชก้ ดู่ ว้ ย 542

สิ ไมใ่ ช่วา่ รา่ งกายยงั แขง็ แรงดีอยหู่ รอื ทีแทก้ ็เป็นฝีมือ ของนางปีศาจจิงจอกนีเอง “ถา้ หากเจา้ ไมม่ าทาํ ลายแผนการของขา้ ขออีกเพียง สามวนั เจียงซานหลางก็จะชะตาถงึ ฆาตแลว้ ” ปีศาจ จิงจอกเอย่ ดว้ ยความรูส้ กึ เสยี ดายอยา่ งสดุ ซงึ เลยทีเดียว “ในเมือแผนการของเจา้ ดาํ เนินมาถงึ ขนั แรกเทา่ นนั แลว้ เหตใุ ดวนั นีถงึ ไดเ้ ลน่ งานหลกู วั กงอีกจนสดุ ทา้ ย แหวกหญา้ ใหง้ ตู ืนเลา่ ” ปีศาจจิงจอกเงยหนา้ มองทอ้ งฟา้ ยามคาํ คืน แววตาทอ ประกายลกึ ซงึ ยาวไกล “วนั นีเป็นวนั ครบรอบวนั ตาย ของลกู หลานขา้ วนั นีเมือสบิ ปีก่อนเจียงเหงิ จง้ ไลล่ า่ ลกู 543

หลานของขา้ วนั นีดวงวิญญาณของพวกเขาไปอยทู่ ีใดก็ สดุ จะรู้ สว่ นเจียงเหิงจง้ กลบั มีลกู หลานเตม็ บา้ น อยกู่ บั ครอบครวั พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตาอยา่ งสขุ สาํ ราญใจ นีมนั หลกั เหตผุ ลอะไรกนั ” นางเงยหนา้ ขนึ หวั เราะเสยี งดงั ลนั ในเสียงหวั เราะเตม็ ไปดว้ ยความทกุ ขร์ ะทมขมขืน “เขาไมใ่ ช่ยอดวีรบรุ ุษผู้ โดง่ ดงั ในราชสาํ นกั หรอกหรอื ขา้ จะใหเ้ ขาตอ้ งกลายเป็น ตวั ตลกตอ่ หนา้ ผคู้ นใหไ้ ด้ ทาํ ใหล้ กู หลานของเขาตอ้ งอบั อายขายขีหนา้ ! ขา้ ตอ้ งการใหท้ กุ ครงั ทีผคู้ นในเมืองฉาง อนั เอย่ ถงึ เขา กจ็ ะรูส้ กึ วา่ เขานา่ ตลกขบขนั เป็นทีสดุ !” ฉวีชินเหยาลอบสา่ ยหนา้ เบาๆ ทา่ นกวั กงแตง่ กายเป็น สตรสี รา้ งความโกลาหลในจวน เรอื งนีเลด็ ลอดออกไป 544

อยา่ งไรก็ทาํ ใหช้ ือเสียงทีเลอื งลอื ตอ้ งตกตาํ ลงไปบา้ ง แต่ เขายกทพั จบั ศกึ มานานหลายปี เคยเผชิญกบั ความทกุ ข์ ทรมานและอปุ สรรคหนกั หนากวา่ คนทวั ไป มีหรอื จะ เกบ็ เรอื งเลก็ นอ้ ยเชน่ นีมาใสใ่ จ ตอ่ ใหม้ านกึ ขนึ ไดภ้ าย หลงั คงแคห่ วั เราะแลว้ ก็จบกนั ไปมากกวา่ กระมงั น่าขาํ ทีปีศาจจิงจอกตนนนั บาํ เพญ็ ตบะมานานหลายปี อยา่ งเสยี เปลา่ คดิ วา่ จะเขา้ ใจจิตใจมนษุ ยอ์ ยา่ งลกึ ซงึ ถอ่ งแท้ เมือเปรยี บเทียบกบั มนษุ ยแ์ ลว้ สดุ ทา้ ยก็ยงั ขาด ไหวพรบิ ปฏิภาณไปหลายสว่ น “ขา้ ขอถามเจา้ เจา้ ไดก้ ่เู คียงคนู่ ิรนั ดรม์ าจากใคร แลว้ ลอ่ ลวงใหส้ ตรสี ามนางนนั รบั พิษกเู่ ขา้ สรู่ า่ งกายไดอ้ ยา่ ง ไร” ชิงซวีจือถามปีศาจจิงจอกตอ่ 545

“เหอะ” นางจิงจอกหวั เราะเยย้ หยนั “เมือหนงึ รอ้ ยปี ก่อนตอนหมอผีหญิงชาวเหมียวเจียงนนั สรา้ งกเู่ คียงคนู่ ิ รนั ดรข์ นึ มา ถา้ หากไมไ่ ดค้ าํ ชีแนะจากขา้ จะสรา้ งก่ทู ี รา้ ยกาจอนั ดบั หนงึ ในใตห้ ลา้ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ตอนนีก็แค่ สรา้ งกพู่ ษิ เพมิ ขนึ มา สาํ หรบั ขา้ แลว้ ยากเยน็ ตรงทีใด บตุ รชายทงั สามคนของเจียงเหิงจง้ มีแคบ่ ตุ รชายคนเลก็ ทีชืนชอบสาวงาม อยากจะเขา้ จวนกวั กงอยา่ งราบรนื ตอ้ งใชป้ ระโยชนจ์ ากสาวงามเพือเขา้ ใกลเ้ ขา เป็นหน ทางทีรวดเรว็ ทีสดุ แลว้ ” “แลว้ เหตใุ ดเจา้ ถงึ เลือกอาเมียว” นางจิงจอกหวั เราะอยา่ งเยน็ ชา “ตอนทีขา้ ปลอมตวั เป็น 546

นกั พรตพเนจรอยใู่ กลก้ บั วดั ตา้ อิน นางเคยมาใหข้ า้ ทาํ นายดวงชะตา ขา้ ทาํ นายใหว้ า่ ดวงชะตาของนางมี พลงั อนิ สงู * ซงึ ยากจะพบพานในรอบรอ้ ยปี เลอื กนาง เป็นรา่ งอาศยั เหมาะสมทีสดุ แลว้ อีกอยา่ งนางมีจิตใจ ทะเยอทะยาน ไมย่ อมตกอยใู่ ตอ้ าํ นาจผอู้ ืนนานนกั หรอก พอไดย้ นิ ขา้ พดู ถงึ กเู่ คียงคนู่ ิรนั ดรก์ ร็ บี บอกวา่ ยินยอมใหข้ า้ ใชร้ า่ งรบั กู่ สว่ นสตรอี ีกสองนางนนั พวก นางกไ็ มต่ า่ งอะไรกบั อาเมียว ลว้ นเป็นสตรวี ยั แรกแยม้ งดงาม แตก่ ลบั ถกู ความปรารถนาบดบงั ดวงตาจนมืด บอด จะวา่ ไปแลว้ ขา้ ไมไ่ ดเ้ ป็นฝ่ายเลือกพวกนางเลยสกั นิด แตเ่ ป็นพวกนางเลือกขา้ เองตา่ งหาก!” ตอนทีนางกลา่ ว สีหนา้ ไมม่ ีความละอายใจเลยสกั เศษ เสยี ว ราวกบั วา่ พวกนางตอ้ งจบชีวติ ลงเพราะวา่ รนหาที 547

ตายเอง ไมม่ ีความเกียวขอ้ งอะไรกบั นาง “ไรจ้ ิตสาํ นกึ สนิ ดี! เจา้ ทาํ รา้ ยคนถงึ แก่ชีวิตมากมายเพือ สนองความปรารถนาของตวั เอง แลว้ ยงั กลา้ กลา่ วอา้ ง วา่ ตวั เองไมไ่ ดร้ บั ความเป็นธรรม!” ชิงซวีจือตะคอกใส่ อยา่ งดดุ นั “ขา้ ขอถามเจา้ ในเมือเจา้ สามารถสรา้ งกไู่ ด้ คิดวา่ จะตอ้ งมีวธิ ีแกก้ ่แู น่ ตอนนีจะใหโ้ อกาสเจา้ ทาํ คณุ ไถโ่ ทษสกั ครงั ...” เขาชีไปยงั เจียงซานหลางทีมีทา่ ทาง ออ่ นลา้ โรยแรง “ตอนนีเจา้ แกพ้ ิษกใู่ นรา่ งเจียงซานหลา งเสยี ขา้ อาจจะทบทวนงดเวน้ ใหเ้ จา้ ไมต่ อ้ งรบั ความ ทรมานโดนเผารา่ งกลืนวิญญาณ ไมอ่ ยา่ งนนั ...” เขากลา่ วพลางสง่ สายตาใหฉ้ วีชินเหยา 548

ฉวีชินเหยาเขา้ ใจความหมายนนั ทนั ที นางเพียงแค่ สะบดั มือก็ปลดปลอ่ ยมงั กรไฟสามตวั ออกมา มงั กรไฟ ทงั สามรวมเป็นหนงึ เหาะวนเวียนเหนือศีรษะของปีศาจ จิงจอกก่อนจะขยบั รา่ งกายลงมาตาํ มาก มีอยหู่ ลายครา ทีหวดุ หวดิ จะโดนขนของปีศาจจิงจอกอยแู่ ลว้ ปีศาจจิงจอกกดั ฟันแน่น ทา่ ทางยอมตายแตไ่ มย่ อม จาํ นน “เจา้ ควรรูเ้ อาไว้ เมือใดทีโดนไฟกลนื วญิ ญาณแผดเผา เจา้ จะไมม่ ีโอกาสกลบั มาเกิดใหมอ่ ีกแลว้ และนบั จากนี จะไมม่ ีโอกาสบาํ เพญ็ เพียรสทู่ างเตา๋ ยงิ ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ วา่ จะไดเ้ วียนวา่ ยตายเกิดมาพบหนา้ ญาตพิ ีนอ้ งหรอื ลกู หลานอีก” ชิงซวีจือคอ่ ยๆ โนม้ นา้ วใหอ้ ีกฝ่ายคลอ้ ยตาม 549