บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

ปีศาจจิงจอกแคน่ เสยี งขนึ จมกู แรงๆ วางทา่ นิงเฉยไม่ แยแสตอ่ ไป “ดทู า่ พดู อะไรกค็ งไมเ่ ขา้ หเู จา้ ศิษยข์ า้ เผานางเสียเถิด อาจารยห์ าวิธีแกก้ ่เู องไดอ้ ยแู่ ลว้ ” ชิงซวีจือแสดงทา่ ทาง ไมแ่ ยแสอีกฝ่ายแลว้ โบกมือใหฉ้ วีชินเหยา “เจา้ คะ่ อาจารย”์ ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ รบั อยา่ งจรงิ จงั มงั กรไฟพลนั ขยบั เขา้ ไปใกลป้ ีศาจจิงจอกมากขนึ ในพรบิ ตา 550

เมือมงั กรไฟเขา้ มาใกลเ้ ช่นนี ปีศาจจิงจอกก็ตอ้ งตกใจที พบวา่ ในเปลวไฟอนั รอ้ นแรงนนั กกั ขงั ดวงวญิ ญาณทีมี ความผิดเกินจะอภยั เอาไวม้ ากมาย พวกมนั ดนิ รนอยา่ ง ทกุ ขท์ รมาน แตก่ ลบั ไรเ้ รยี วแรงจะหลดุ พน้ โดยสนิ เชิง ตอ้ งผกู ติดอยใู่ นรา่ งมงั กรไฟไปชวั นิรนั ดร์ ทกุ วนั คืนตอ้ ง เผชิญกบั ความเจบ็ ปวดจากเปลวไฟแผดเผารา่ ง ปีศาจ จิงจอกตืนตระหนกกบั ภาพทีปรากฏตรงหนา้ ดวง วิญญาณสนั สะทา้ นขนึ มาทนั ใด ในทีสดุ กร็ อ้ งตะโกน ดว้ ยความหวาดผวา “กขู่ า้ เป็นคนสรา้ ง แคเ่ อาเลือดปลายนิวของขา้ ไปทา ตรงเปลอื กตาของคนทีโดนกู่ เทา่ นีพษิ กจ็ ะสลายไป เอง!” พอนางกลา่ วจบกห็ ายใจหอบกระชนั ไมห่ ยดุ 551

ฉวีชินเหยารวบมือกลบั มา มงั กรไฟหมนุ รา่ งกลบั วบู หนงึ ก็หายลบั ไปอยใู่ นกระดิงตรงหนา้ อกของนาง ชิงซวีจือสงั ใหอ้ าหานกรดี เลือดทีปลายนิวของปีศาจ จิงจอกมา นาํ ไปทาทีเปลอื กตาของเจียงซานหลางโดยมี ฮหู ยินหลกู วั กงกบั พวกเจียงตา้ หลางคอยช่วยเหลือ เจียงซานหลางทียงั ตกตะลงึ พรงึ เพรดิ ปลอ่ ยใหพ้ วกเขา ทาํ ตามใจ จนกระทงั ทาเปลือกตาเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ทนั ใด นนั เขาก็สะบดั แขนของมารดา คอ้ มกายลงอาเจียน อยา่ งรุนแรง ผา่ นไปไมน่ านก็อาเจียนเอาเลอื ดสีดาํ ขน้ คลกั ออกมากองหนงึ ทกุ คนพรอ้ มใจกนั จอ้ งเขมง็ ก็เหน็ กลางกองเลอื ดสีดาํ มี 552

แมลงกสู่ ีทองตวั หนงึ เจา้ แมลงนอนนิงไมข่ ยบั เขยือน คดิ วา่ คงจะตายไปแลว้ ทกุ คนจงึ ถอนหายใจดว้ ยความ โลง่ อก ชิงซวีจือถอนสายตากลบั มาและหนั กลบั ไปหาปีศาจ จิงจอก ขณะกาํ ลงั จะเอย่ ปากก็เหน็ วา่ เบืองหนา้ มีเงา รา่ งสแี ดงวบู ผา่ น ไมร่ ูว้ า่ ปีศาจจิงจอกหลดุ จาก พนั ธนาการเมือใด มนั ลอยออกจากถงุ ผา้ ขนึ ไปบนทอ้ ง ฟา้ ทนั ที “แกก้ ่ไู ดแ้ ลว้ อยา่ งไร ตอนนีขา้ จะเอาชีวิตมนั !” ปีศาจจิงจอกยืนกรงเลบ็ แหลมคมออกมาพลางรอ่ นถลา ลงจากทอ้ งฟา้ เบืองบนราวกบั พญาอนิ ทรี มีเปา้ หมาย 553

พงุ่ ตรงไปยงั เจียงซานหลางทียงั ตืนตระหนกไมห่ าย เมือเหน็ วา่ สถานการณเ์ รมิ จะควบคมุ ไมอ่ ยู่ ชิงซวีจือรบี เหวียงเชือกสดุ แรงไปทางทา้ ยทอยของปีศาจจิงจอก ฉวี ชินเหยากร็ บี ปลดปลอ่ ยมงั กรไฟออกมา แตว่ า่ ปีศาจ จิงจอกเคลือนไหวรวดเรว็ ฉบั พลนั ในเวลาเพียงชวั พรบิ ตาก็มาถงึ ตรงหนา้ เจียงซานหลางแลว้ มนั กางกรงเลบ็ ออก ฝ่ามือกวา้ งใหญ่ดจุ พดั เลบ็ นิวมือ แตล่ ะนิวแหลมคม เปลง่ ประกายเยน็ เยียบข่มขวญั ตะปบเขา้ ทีแผน่ อกของเจียงซานหลางรวดเรว็ ปานสาย ฟา้ แลบ ตอนนีเจียงซานหลางไดส้ ตติ ืนขนึ มาโดยสมบรู ณแ์ ลว้ 554

ทนั ทีทีเหน็ ภาพตรงหนา้ กร็ บี ปรบั ลมปราณถอยหนีไป ขา้ งหลงั แตว่ า่ ชว่ งทีผา่ นมากาํ ลงั ภายในของเขาเสีย หายไปมากกวา่ ครงึ จงึ ไมอ่ าจรวบรวมกาํ ลงั ภายในได้ เลยสกั นิดเดียว “ซานหลาง!” ฮหู ยินหลกู วั กงตืนตระหนกสดุ ขีด นางกระโดดพรวดไปขา้ งหนา้ อยากจะใชร้ า่ งกายของ ตนเองรบั กรงเลบ็ นนั แทนบตุ รชาย ทวา่ กลบั มีคนรวดเรว็ ยงิ กวา่ นาง มองไปก็เหน็ เงารา่ งบอบบางวบู ผา่ นเขา้ มาจากดา้ นขา้ ง กระโจนเขา้ ใสเ่ จียงซานหลางอยา่ งแรง ถดั จากนนั ชวั อดึ ใจ เสยี งฉีกกระชากของเสือผา้ และเนือหนงั ก็ดงั ขนึ 555

พรอ้ มดว้ ยเลอื ดสีแดงสดสาดกระเซน็ ไปทวั อาบยอ้ มคาํ คืนนีดว้ ยกลนิ คาวอนั เขม้ ขน้ ในทีสดุ เชือกของชิงซวีจือกร็ ุกไลต่ ามมาทนั ลอยเขา้ มดั รา่ งปีศาจจิงจอกเอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา กอ่ นจะเหวียงรา่ ง นนั ลงพืนราวกบั ลกู ตมุ้ หนกั องึ “อาเมียว!” เจียงซานหลางรูส้ กึ ตกใจระคนเจบ็ ปวด รบี ประคองรา่ งสตรที ีฟบุ คาอกของตนวางลงบนพืน ทกุ สว่ นทีมือสมั ผสั ถงึ เตม็ ไปดว้ ยของเหลวขน้ คลกั อนุ่ รอ้ น เลอื ดสีแดงฉานยงั ไหลทะลกั ไมข่ าดสายทาํ ใหใ้ ตร้ า่ งของ สตรนี างนีราวกบั มีบปุ ผางดงามสะเทือนขวญั คอ่ ยๆ ผลิ บาน 556

แคม่ องดกู ร็ ูว้ า่ คงไมร่ อดแลว้ ... ฮหู ยนิ หลกู วั กงมองอาเมียวอยดู่ า้ นหลงั เจียงซานหลา งดว้ ยแววตาซบั ซอ้ น สกั พกั ใหญ่กถ็ อนหายใจเบาๆ พลางสงั กาํ ชบั พอ่ บา้ นทียืนอยขู่ า้ งกาย “ทาํ พธิ ีอยา่ งสม เกียรติเถอะ” จากนนั จงึ ใหส้ าวใชป้ ระคองเดินกลบั เขา้ ไปขา้ งในดว้ ยความเหนือยลา้ คนทีเหลือตา่ งคอ่ ยๆ ทยอยแยกยา้ ยออกไปอยา่ งไรส้ มุ้ เสยี ง อาเมียวไมร่ บั รูบ้ รรยากาศรอบขา้ งเลยสกั นิด นางเพียง แคค่ วา้ แขนเสือของเจียงซานหลางเอาไวส้ ดุ แรง เอย่ 557

เรยี กดว้ ยเสียงออ่ นระโหย “ซานหลาง...” แววตาของเจียงซานหลางปรากฏความเสียใจอยา่ งลกึ ลาํ ไมม่ ีความรอ้ นแรงอยา่ งเมือกอ่ นแลว้ อาเมียวเรมิ เขา้ ใจกระจา่ งชดั “ทา่ นตืนแลว้ หรอื ” นาง ยมิ บางๆ อยา่ งละอายใจ “คงรงั เกียจขา้ มากใชห่ รอื ไม.่ ..” เจียงซานหลางกลืนนาํ ลายอยอู่ ยา่ งนนั อารมณค์ วาม รูส้ กึ ซบั ซอ้ นทาํ ใหเ้ ขารูส้ กึ เหมือนมีกา้ งปลาตดิ คอ แทนที จะบอกวา่ ‘รงั เกียจ’ ไมส่ บู้ อกวา่ ‘อปั ยศอดสเู หลอื จะ กลา่ ว’ ความหยงิ ทะนงและศกั ดศิ รตี ลอดสบิ เจ็ดปีทีผา่ น มาถกู สตรตี รงหนา้ ทาํ ลายจนป่นปี เหมือนเขามองเหน็ 558

นางมีความสขุ สมใจเพียงใดทา่ มกลางความอาลยั อาวรณข์ องเขา ลอบยมิ เยาะวา่ ทีแทค้ นผหู้ นงึ กก็ ลาย เป็นเหยือในกาํ มืออยา่ งงา่ ยดายเชน่ นี ในอกเขาเจ็บปวดรา้ วราน แคเ่ อย่ ปากก็จะกระชากบาด แผลทีไมอ่ าจเยียวยาใหเ้ ปิดกวา้ ง ประกายในแววตาของอาเมียวคอ่ ยๆ หมน่ แสงลง นาง นิงมองเจียงซานหลางอยพู่ กั ใหญ่ ฝืนเคน้ รอยยมิ ออก มา นาํ เสยี งแผว่ เบาเอือนเอย่ วา่ “ความจรงิ ทีขา้ ชว่ ย ทา่ นเมือครู่ ก็ยงั ทาํ ไปเพือตวั ขา้ เองอยดู่ ี...ทา่ นคดิ ดสู ิ เรอื งทีขา้ ใชก้ ่ถู กู เปิดเผยแลว้ ...ดจู ากนิสยั ของฮหู ยนิ ทา่ นกวั กง ไมม่ ีทางปลอ่ ยขา้ กบั ครอบครวั ไปแน.่ ..แทน ทีจะปลอ่ ยใหน้ างมาลงโทษ ไมส่ ใู้ หข้ า้ สละชีวิตช่วย 559

ทา่ น...ฮหู ยนิ ทา่ นกวั กงแยกแยะบญุ คณุ ความแคน้ ชดั เจน คงเหน็ แกค่ วามดีทีขา้ ทาํ ทดแทน คิดวา่ ...คิดวา่ คงไมท่ าํ ใหน้ อ้ งชายขา้ ตอ้ งลาํ บากแลว้ ...” อาเมียวเรยี วแรงถดถอยไปทีละนอ้ ย เสียงจงึ ยงิ แผว่ เบา เลอื นลอย “ทา่ นดสู ิ ขา้ ก็เป็นคนใจแคบเหน็ แกต่ วั เชน่ นี ไมว่ า่ เมือไรก็คดิ ทาํ เพือตวั เองและครอบครวั เทา่ นนั ...” นาํ เสียงของนางไมแ่ ตกตา่ งจากเมือกอ่ น ราวกบั วา่ เขา เลกิ ประชมุ เชา้ แลว้ กลบั มาทีเรอื นจชู่ ิน นางเดินออกมา ตอ้ นรบั ตรงทางเดนิ ดว้ ยรอยยมิ ออ่ นหวาน แสงแดดลอด ผา่ นกิงกา้ นตน้ ไผส่ เี ขียวสดสาดสอ่ งกระทบใบหนา้ ของ นาง 560

‘กลบั มาแลว้ หรอื ’ นางเอย่ ดว้ ยนาํ เสยี งออ่ นโยนทา่ ม กลางกลนิ หอมรวยรนิ ของตน้ ไผ่ ช่วยชะลา้ งอารมณห์ งดุ หงิดทีสะสมมาหายไปอยา่ งง่ายดาย หวงั เหลอื เกินวา่ ชวั ขณะนีจะเป็นแคค่ วามฝัน ถา้ เป็น เช่นนนั เขาก็คงไมต่ อ้ งลาํ บากใจถงึ เพียงนี ไมใ่ หอ้ ภยั เขา ก็ทนไมไ่ ด้ อภยั ใหเ้ ขาก็ไมย่ นิ ยอม เรอื งราวตลอดเวลาที ผา่ นมาตราตรงึ อยใู่ นใจทกุ หยาดหยด เขาหลงใหลเคลบิ เคลมิ อยกู่ บั การหลอกลวงครงั ใหญ่ ความโกรธเคืองถาโถมเหนือความเศรา้ เสียใจ เจียงซาน หลางยืดกายเหยียดตรงโดยพลนั เกิดระยะหา่ งขนึ ระหวา่ งคนทงั สอง มือของอาเมียวทีวางแนบใบหนา้ ของ เขารว่ งหลน่ วางนิงอยขู่ า้ งลาํ ตวั อยา่ งไรเ้ รยี วแรง 561

รอยยมิ บนใบหนา้ ของนางแข็งคา้ ง เขาเกลยี ดนาง เขา เกลียดนางอยา่ งชดั เจน ความคาดหวงั ทีหลงเหลอื อยู่ นอ้ ยนิดในใจไรท้ ีหลบซอ่ น ความรกั ใครผ่ กู พนั ในวนั วาน สดุ ทา้ ยกลายเป็นภาพลวงตา เมือขอ้ มือกระทบกบั พืนดินกม็ ีเสียงดงั กรงิ นางจาํ ไดว้ า่ นีเป็นกาํ ไลทีเขาซือจากหอไจเยวียกลบั มา ฝากนางในเทศกาลหญิงสาว ครอบครวั นางมีฐานะยาก จนขน้ แคน้ มาตงั แตน่ างยงั เลก็ ไมร่ ูห้ รอกวา่ จะแยกแยะ สงิ ของมีราคาเช่นไร แตป่ ระกายแวววาวอบอนุ่ ของกาํ ไล กท็ าํ ใหน้ างมองออกวา่ ของสงิ นีมีคา่ ควรเมือง 562

‘ชอบหรอื ไม’่ จาํ ไดว้ า่ ตอนนนั รอยยมิ ของเขาสวา่ งเจิดจา้ นาํ กาํ ไลสวมขอ้ มือใหน้ างดว้ ยตนเอง นางยิมแลว้ พยกั หนา้ ตอบ สายตาจดจอ้ งราวกบั เถาวลั ยเ์ ลอื ยพวั พนั เขา เอาไว้ สดุ ทา้ ยไมร่ ูว้ า่ ใครเป็นฝ่ายทาํ ใหล้ มหายใจใครปัน ป่วนกอ่ นกนั กลนิ อายหอมหวานอบอวลไปทวั หอ้ ง นาง จมอยใู่ นออ้ มกอดของเขา แลว้ ตอ่ มาเกิดอะไรขนึ กนั แน่ นางจาํ ไดอ้ ยา่ งเลอื นรางวา่ หลายครงั หลายคราโดน ปีศาจรา้ ยควบคมุ ไมอ่ าจรกั ษาสติรบั รูเ้ อาไวไ้ ดต้ ลอด เวลา ประเดียวเยน็ ชาประเดียวเกรยี วกราดใสเ่ ขา แตว่ า่ เขากย็ งั ดีตอ่ นางอยา่ งเตม็ ทีในแบบของเขา ไมเ่ คยทอด ทิงกนั ไปทีใด เป็นเชน่ นนั เสมอมา 563

บรเิ วณหางตามีบางสงิ รอ้ นชืนไหลผา่ นไป ใบหนา้ ของ เขาพรา่ เลอื นมากขนึ ทกุ ที นางรวบรวมแรงเฮือกสดุ ทา้ ย ถามเขาดว้ ยเสยี งออ่ นแรง “ซานหลาง...ถา้ หากไมม่ ีกเู่ คียงคนู่ ิรนั ดร์ ทา่ นจะตก หลมุ รกั ขา้ เหมือนตอนนนั หรอื ไม”่ ขอบตาของเขาแดงกาํ แตย่ งั คงนิงเงียบไมต่ อบคาํ การ พบกนั โดยบงั เอญิ นอกวดั ตา้ อินเป็นจดุ เรมิ ตน้ เคราะห์ กรรมดา่ นนีในชีวติ ของเขา เวลานนั หลงใหลคลงั ไคลเ้ สยี เตม็ ประดา เวลานีเหลือเพียงความผิดหวงั ถา้ หากมี โอกาสยอ้ นกลบั ไปใหมอ่ ีกครงั เขาจะยงั มีความกลา้ เอย่ ทกั ทายเดก็ สาวทีสวมเสอื ผา้ เรยี บง่าย มีดวงตาเป็น 564

ประกายสดใสผนู้ นั หรอื ไม่ ‘ขา้ แซเ่ จียง เป็นบตุ รคนทีสาม ทกุ คนเรยี กขานวา่ ซาน หลาง แลว้ เจา้ ชือวา่ อะไร’ ‘อาเมียว ขา้ ชืออาเมียว’ เดก็ สาวยกมือปิดปากเบาๆ หวั เราะไดน้ า่ รนื รมยย์ งิ กวา่ สายลมในฤดใู บไมผ้ ลิ โชย พดั เขา้ สหู่ วั ใจของเขาอยา่ งน่มุ นวล รา่ งในออ้ มกอดคอ่ ยๆ เยน็ ยะเยือกขนึ ทกุ ขณะ ความ โศกเศรา้ ทีกดข่มมาเนินนานระเบดิ ออกมา แผข่ ยาย ลกุ ลามทวั แผน่ อก บนใบหนา้ ยงั ไมม่ ีรอยนาํ ตา แตห่ วั ใจ ของเขาเหมือนถกู ฉีกกระชากเป็นแผลฉกรรจ์ เลอื ดสี 565

แดงสดของนางไหลทะลกั ออกมาไมข่ าดสาย ไมร่ ูว้ า่ เวลาผา่ นไปนานเทา่ ใด เขากม้ หนา้ ลงแนบใบหู นาง กระซิบตอบดว้ ยนาํ เสียงแหบพรา่ วา่ “แน่นอน” ระหวา่ งทีสติเลอื นลอยเขาคลา้ ยไดย้ นิ เสียงถอนหายใจ อยา่ งนมุ่ นวล กอ่ นทีแขนสองขา้ งของสตรใี นออ้ มกอดที ยกคา้ งจะหลน่ ลงมาทีละขา้ ง หลงั ออกจากจวนหลกู วั กงมา ไมท่ นั ไดเ้ อย่ คาํ อาํ ลากบั พวกลนิ เซียว ฉวีชินเหยากต็ อ้ งตดิ ตามอาจารยแ์ ละอา หานคมุ ตวั ปีศาจจิงจอกเรง่ เดนิ ทางขา้ มคืนออกนอก 566

เมืองฉางอนั ไมร่ ูว้ า่ เพราะเหตใุ ดสภาพภมู ปิ ระเทศของเขาอเู๋ หวยกลบั เกิดการเปลยี นแปลง ทาํ ใหผ้ นกึ ทีสะกดปีศาจจิงจอกไว้ นานกวา่ สบิ ปีสนิ ฤทธิ มนั จงึ หลบหนีออกไปไดต้ งั แตเ่ มือ หลายเดือนกอ่ น เหน็ ไดช้ ดั วา่ คงจะสะกดปีศาจจิงจอกเอาไวใ้ ตเ้ ขาอู๋ เหวยอยา่ งเดมิ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ชิงซวีจือกางแผนทีเมืองฉางอนั ดู คดิ ใครค่ รวญอยนู่ านแลว้ ก็ตดั สนิ ใจเลือกภเู ขาเลก็ ๆ ไรน้ ามทีมีผคู้ นผา่ นบางตาแถบชานเมือง ก่อนจะเรมิ ทาํ พธิ ี นางจิงจอกทีตระหนกั ดีวา่ ไมอ่ าจหนี ไปไหนพน้ จ่ๆู กห็ วั เราะดว้ ยความทกุ ขร์ ะทมพลางมอง 567

หนา้ ชิงซวีจือแลว้ เอย่ ขนึ “ชิงซวีจือ หลายปีมานีเจา้ ถกู ความฟงุ้ เฟอ้ ของโลก มนษุ ยบ์ ดบงั ดวงตาทงั สอง ประสาทสมั ผสั ทงั หา้ ไม่ เฉียบคมเหมือนกอ่ นแลว้ ดงั นนั เจา้ ถงึ ไดม้ องภาพ ปรากฏการณป์ ระหลาดบนทอ้ งฟา้ ไมอ่ อก เจา้ รอดไู ป เถอะ อีกไมน่ านหรอก เมืองฉางอนั จะมีปีศาจมารรา้ ย สรา้ งความหายนะ ถงึ ตอนนนั ใตห้ ลา้ นีจะตอ้ งพนิ าศ ทกุ สงิ จะเปลียนไปโดยสนิ เชิง พวกเจา้ ทกุ คนอยา่ คดิ วา่ จะหนีรอดไปไดเ้ ลย” ฉวีชินเหยากบั อาหานหนั มามองสบตากนั การเคลอื นไหวเพือวางคา่ ยกลของชิงซวีจือพลนั เชืองชา้ 568

ลง เขาโบกสะบดั แสข้ นจามรพี ลางเงยหนา้ มองทอ้ งฟา้ ตอนนีเพิงเขา้ สยู่ ามอิน* เป็นช่วงเวลาทีดวงอาทิตย์ สลบั ตาํ แหนง่ กบั ดวงจนั ทรพ์ อดี ดวงดาวลาลบั เลือน หาย แสงแหง่ ยามรุง่ อรุณเรมิ สาดสอ่ ง ทอ้ งฟา้ ยงั เป็นสี คลา้ ยนาํ หมกึ เจือจาง มองไมเ่ หน็ ปรากฏการณผ์ ดิ แปลก อืนใด ชิงซวีจือยืนลบู เคราครุน่ คดิ อยเู่ งียบๆ สกั พกั กโ็ บกมือ สงั ใหอ้ าหานกบั ฉวีชินเหยาวางคา่ ยกลตอ่ ไป หลงั จากพิธีเสรจ็ สนิ ฉวีชินเหยาเป็นหว่ งคนในครอบครวั ก็ขอตวั ลาพกั กบั ชิงซวีจือแลว้ มงุ่ หนา้ กลบั จวนสกลุ ฉวี 569

หลงั จากเผชิญเหตกุ ารณช์ วนอกสนั ขวญั แขวนมาสอง คืนติดกนั ฉวีชินเหยาก็รูส้ กึ เหนือยลา้ แทบทนไมไ่ หว พอ ยา่ งเทา้ เขา้ เรอื นคารวะบดิ ามารดาและพีชายแลว้ ก็กลบั หอ้ งนอนหลบั เป็นตาย ดา้ นลนิ เซียวกลบั ไมม่ ีโอกาสตามใจตนเองเช่นนนั ตอน นีเขาเป็นขนุ นางผใู้ กลช้ ิดโอรสสวรรค์ เป็นผบู้ ญั ชาการ หน่วยอวีหลนิ ปกติแลว้ เวลาพกั ผอ่ นจะกาํ หนดไวช้ ดั เจน กค็ ือกลบั จวนไปพกั ผอ่ น แตว่ า่ กม็ ีเวลาแคค่ รงึ วนั เทา่ นนั เมือเขากลบั เขา้ วงั หลวง ฮ่องเตท้ รงเรยี กอสู๋ งิ จือกบั โม่ เฉิงมาปรกึ ษาหารอื ทีหอ้ งทรงพระอกั ษร 570

“ฝ่าบาท เรอื งการเปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินอีกครงั เกรง วา่ จะตอ้ งปรกึ ษาหารอื กนั อีกยาวนกั พะ่ ยะ่ คะ่ ” เป็นเสียง ของอสู๋ งิ จือ ปัจจบุ นั เขารบั ตาํ แหน่งราชมนตรสี าํ นกั ราชเลขา ปกติไดร้ บั ความไวว้ างพระทยั จากเสดจ็ ลงุ อยา่ งยิง เมือใดกต็ ามทีตอ้ งตดั สนิ พระทยั เรอื งสาํ คญั เสดจ็ ลงุ มกั จะเรยี กเขา้ เฝา้ เพือหารอื ก่อน “ประการแรก สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินปิดเงียบมานานกวา่ ยีสบิ ปี อาคารเรอื นคงทรุดโทรมผพุ งั ไปมากแลว้ จะ บรู ณะซอ่ มแซมตอ้ งใชเ้ วลาสกั ระยะ รวมถงึ สนิ เปลอื ง กาํ ลงั ทรพั ยไ์ มน่ อ้ ย ประการทีสอง ปีนนั เมืออดีตไทม่ ฮู่ องเฮาทรงเปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน พระประสงคแ์ ตด่ งั เดิมก็เพือเลอื กเฟน้ 571

สตรที ีมีคณุ สมบตั เิ พียบพรอ้ มสาํ หรบั ลกู หลานเชือพระ วงศ์ ดว้ ยเหตนุ ีลกู ศษิ ยท์ ีรบั เขา้ เรยี นถงึ ไดเ้ ป็นบตุ รสาว ของขนุ นางขนั สามขนึ ไป ถา้ หากจะเปิดสาํ นกั ศกึ ษาอีก ครงั จะตอ้ งมีหนงั สอื แจง้ ไปยงั ครอบครวั ขนุ นางแตล่ ะ ระดบั ซงึ จะตอ้ งเสียเวลาพกั ใหญ่ ประการทีสาม ถงึ เวลานนั ในสาํ นกั ศกึ ษามีแตล่ กู ศษิ ย์ สตรี แลว้ จะกาํ หนดกฎเกณฑใ์ นสาํ นกั เชน่ ไร อาจารยท์ ี สงั สอนอบรมลกู ศษิ ยจ์ ะคดั เลือกจากทีใด ฝ่าบาททรงมี ความคิดเหน็ ใดเกียวกบั เรอื งนีหรอื ไมพ่ ะ่ ยะ่ คะ่ ” ลนิ เซียวเผยรอยยมิ บางๆ อสู๋ งิ จือยงั คงตรงไปตรงมาเชน่ นี และกลา้ กราบทลู เสนอความคดิ เหน็ 572

พระสรุ เสียงของฮอ่ งเตฉ้ ายความออ่ นลา้ อยบู่ า้ ง “สงิ ที พวกเจา้ วา่ มาเรามีหรอื จะไมเ่ ขา้ ใจ แตว่ า่ หลายวนั มานี เราเอาแตฝ่ ันเหน็ ฮยุ่ เฟย ในความฝันนนั เป็นภาพตอนที เราพบหนา้ นางครงั แรกในสาํ นกั อวินอิน ตอนนนั นางยงั ไมถ่ งึ วยั ปักปิน กาํ ลงั อยใู่ นวยั แรกแยม้ งดงาม สว่ นเราก็ ยงั ไมท่ นั ถงึ วยั สวมหมวก* เหตกุ ารณใ์ นความฝัน ปรากฏชดั เจนตรงหนา้ ทีละเรอื งจนแยกไมอ่ อกวา่ สงิ ใด เป็นความจรงิ สงิ ใดเป็นภาพลวงตา ฮ่ยุ เฟยจากไปนาน หลายปีถงึ เพียงนี เรายงั ไมเ่ คยฝันเหน็ นางสกั ครงั ไมใ่ ช่ เรอื งง่ายกวา่ จะไดพ้ บนาง แตก่ ลบั เป็นสถานทีเชน่ สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน เรากเ็ ลยคิดวา่ บางทีอาจมีสาเหตุ บางอยา่ งกเ็ ป็นได.้ ..” พระองคท์ อดพระเนตรมองแทน่ วางพกู่ นั จากไมห้ วง 573

หยาง** จนเหมอ่ ลอยอยเู่ นินนาน ก็ถอนพระทยั ยาว พรอ้ มตรสั วา่ “เรอื งนีเราตดั สนิ ใจแลว้ สาํ นกั ศกึ ษา อวินอินจะตอ้ งเปิดอีกครงั พวกเจา้ อยา่ ไดเ้ กลียกลอ่ ม เราอีกเลย แตพ่ วกเจา้ กลบั ช่วยเตือนสติเรา ตอนนียงั มี ลกู หลานเชือพระวงศไ์ มน่ อ้ ยยงั ไมไ่ ดแ้ ตง่ งาน ปกติพี สาวของเราหลายคนกม็ าพราํ บน่ เรอื งนีอยบู่ อ่ ยครงั ขอ ใหเ้ ราช่วยหาคคู่ รองใหล้ กู หลานของพวกนาง ไมส่ ยู้ ก เรอื งการเปิดสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินมาเป็นเหตผุ ล คดั เลอื ก เดก็ สาวทีเพียบพรอ้ มทงั รูปโฉมและคณุ ธรรมจากครอบ ครวั ขนุ นางทกุ ระดบั ใหพ้ วกนางเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษา หนงึ ปี หลงั จากนนั คดั เลือกคนทีเหมาะสมมาใหเ้ ราช่วย หาคคู่ รอง ยกนางใหก้ บั ลกู หลานเชือพระวงศท์ ีอายุ เหมาะสม ถือวา่ ไดส้ รา้ งคบู่ พุ เพทีงดงามหลายคเู่ ลยที เดียว” 574

พระองคย์ งิ ตรสั ยิงรูส้ กึ มนั พระทยั “แลว้ ก็ไมจ่ าํ กดั ทีขนุ นางขนั สามขนึ ไปดว้ ย ขอเพียงเป็นขนุ นางอยใู่ นราช สาํ นกั บตุ รสาวของพวกเขาลว้ นอยใู่ นขอบเขตผไู้ ดร้ บั เลือก” ลนิ เซียวไดย้ ินพระดาํ รสั เชน่ นี ในใจพลนั ฉกุ คิดอะไร บางอยา่ งขนึ มาได้ ฮ่องเตห้ นั มาทอดพระเนตรมองลนิ เซียว กวกั พระหตั ถ์ เรยี กแลว้ ตรสั ถามวา่ “เหวยจิน เจา้ เหน็ วา่ ความคิดนี ของเราเป็นเชน่ ไร” ลนิ เซียวขยบั เขา้ ใกลแ้ ลว้ ถวายบงั คมฮอ่ งเต้ กอ่ นจะ 575

กราบทลู ตอบวา่ “ในปีนนั สาํ นกั ศกึ ษาอวินอินเคยเป็น ถงึ หนงึ ในสามสาํ นกั ศกึ ษาใหญ่ของฉางอนั มีชือเสยี ง ทดั เทียมกบั สาํ นกั ศกึ ษาหมงิ ลแู่ ละจงซาน โดง่ ดงั เลอื ง ลือไปทวั หลา้ ถา้ หากเปิดขนึ อีกครงั ยอ่ มเป็นเรอื งดีงาม แนน่ อน” ฮอ่ งเตม้ ีสพี ระพกั ตรแ์ ชม่ ชืนยนิ ดีขนึ ทนั ที อสู๋ งิ จือและโมเ่ ฉิงตา่ งมองลนิ เซียวดว้ ยความประหลาด ใจ ฮ่องเตต้ รสั วา่ ลมคือฝนก็แลว้ ไปเถิด เหตใุ ดแมก้ ระทงั ซือจือก็พลอยผสมโรงไปดว้ ยเลา่ “เช่นนนั กต็ กลงตามนี” ฮอ่ งเตท้ รงลกุ ขนึ จากเกา้ อีมงั กร เดนิ ยาํ พระบาทกลบั ไปมาดว้ ยความตืนเตน้ “สาํ นกั 576

ศกึ ษามีอดีตไทม่ ฮู่ องเฮาเป็นผกู้ ่อตงั ภายหลงั รุง่ เรอื งอยู่ หลายสบิ ปี กฎของสาํ นกั กาํ หนดขนึ จนเป็นทียอมรบั มา นานแลว้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งเปลยี นแปลงอะไร ถงึ เวลานนั จะเรยี กรบั ลกู ศิษยเ์ ทา่ ใด สมควรจดั การเรยี นเช่นไร พวกเจา้ ก็ทาํ ตามสงิ ทีเคยเป็นมาในอดีตกพ็ อ” เหน็ ไดช้ ดั วา่ ฮอ่ งเตท้ รงตดั สนิ พระทยั แนว่ แน่แลว้ กราบ ทลู ใหม้ ากความไปก็ไรป้ ระโยชน์ อสู๋ งิ จือและโมเ่ ฉิงจงึ จาํ ตอ้ งพยกั หนา้ ตอบรบั หลงั ออกมาจากหอ้ งทรงพระอกั ษร อสู๋ งิ จือและโมเ่ ฉิงยืน อยหู่ นา้ ราวระเบียงทีสรา้ งจากหนิ ฮนั ไป๋ อวี เหมอ่ มองวงั หลวงสงู ตระหงา่ นอยา่ งเงียบๆ อยนู่ านสองนาน เดมิ ที คาดหวงั วา่ การสอบฤดใู บไมผ้ ลผิ า่ นพน้ ไปแลว้ จะไดพ้ กั 577

ผอ่ นใหส้ บายใจสกั ระยะ ใครจะรูว้ า่ ความประสงคท์ ีเกิด ขนึ มาฉบั พลนั ของฮ่องเตก้ ็จะมีหนา้ ทีตงึ มือเช่นนีถกู โยน มาใหพ้ วกเขาอีกครา เรอื งนียงั ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ เพียงแคจ่ ะ รา่ งรายชือลกู ศิษยส์ ตรที ีจะเขา้ เรยี นในสาํ นกั ศกึ ษาอยา่ ง ไรก็ทาํ ใหป้ วดเศียรเวียนเกลา้ มากพอแลว้ ขณะกาํ ลงั ขมวดคิวครุน่ คดิ ขา้ งหลงั กม็ ีคนเดนิ เขา้ มา ใกล้ “ราชมนตรอี ู๋ โมฉ่ างซือ*” คนทงั สองหนั กลบั ไป ไมค่ าดคิดวา่ จะเป็นลนิ เซียว 578

การสอบช่วงฤดใู บไมผ้ ลใิ นวนั นี ฉวีชินเหยาตืนขนึ มา ตงั แตต่ อนฟา้ ยงั ไมส่ าง หลงั จากอาบนาํ แตง่ ตวั อยา่ ง เรยี บงา่ ยก็ติดตามมารดานงั รถมา้ ไปสง่ พีชายทีสนาม สอบ สหี นา้ ของฉวีจืออวีสงบเยือกเยน็ เหมือนทีเคยเป็นมา กลบั เป็นฉวีเฉินซือทีตืนเตน้ เสียเตม็ ประดา สงั กาํ ชบั ดว้ ยความเอาใจใสม่ าตลอดทาง พราํ พดู ประโยคเดียว กนั ซาํ ไปซาํ มาไมร่ ูเ้ บือ ฉวีชินเหยาฟังแลว้ รูส้ กึ ออ่ นเพลยี จนตาจะปิด “ตา้ หลาง รูส้ กึ กระหายหรอื ไม่ อยากดืมนาํ หรอื ไม”่ นี 579

เป็นประโยคแรก “ไมต่ อ้ งกงั วลไป เจา้ พากเพียรอา่ นตาํ รามาหลายปีไม่ ใชเ่ พือรอวนั นีหรอกหรอื ทาํ ใหเ้ ตม็ ทีเหมือนเคยก็พอแลว้ แมจ่ ะรอฟังขา่ วดีของเจา้ ” นีเป็นประโยคทีสอง “ไดย้ นิ วา่ อาหารการกินทีสนามสอบหยาบกระดา้ งนกั ยงั อยากกินขนมแปง้ ทอดรองทอ้ งอีกสกั หนอ่ ยหรอื ไม”่ นี เป็นประโยคทีสาม ไมว่ า่ ฉวีเฉินซือจะพราํ พดู ซาํ ไปกีครงั ฉวีจืออวีก็ ตอบกลบั อยา่ งอดทนไมเ่ ปลยี น ระหวา่ งนนั ยงั หาโอกาส สง่ สายตาตกั เตือนฉวีชินเหยาซงึ กลอกตาเบือหนา่ ยไม่ 580

ยอมหยดุ ไดอ้ ีก หลงั ทนทรมานมาตลอดทางในทีสดุ กถ็ งึ สนามสอบ ฉวี ชินเหยาสวมหมวกมา่ นแพร กระโดดหนีเอาชีวิตรอดลง จากรถมา้ เป็นคนแรก นอกสนามสอบมีผคู้ นขวกั ไขว่ เตม็ ไปดว้ ยเหลา่ บณั ฑิต จากทวั ทกุ สารทิศทีเรง่ เดนิ ทางมาสนามสอบ ราชวงศป์ ัจจบุ นั มีคาํ กลา่ วทีวา่ ‘อายสุ ามสบิ เพิงสอบได้ หมิงจิงถือวา่ ชรา สอบไดจ้ ินซือก่อนอายหุ า้ สบิ ถือวา่ เยาวว์ ยั *’ ฉะนนั ในกลมุ่ ผเู้ ขา้ สอบจงึ มีคนทีอายมุ ากอยู่ พอสมควร ผเู้ ขา้ สอบทีอายยุ งั นอ้ ยเช่นฉวีจืออวีกลบั มี 581

นอ้ ยยงิ “เหวนิ หยว่ น!” ยามนนั เองกม็ ีคนตะโกนเรยี กเขา ‘เหวนิ หยว่ น’ เป็นชือรองของฉวีจืออวี ฉวีชินเหยานิงองึ ไปเลก็ นอ้ ยก่อนจะหนั มองตามเสียงนนั นางมองเหน็ ชายหน่มุ กิรยิ าสง่างามเหนือสามญั คนหนงึ กาํ ลงั เดินมาแตไ่ กล ภายใตค้ วิ คมทีเลกิ ขนึ สงู คือดวงตา ทีทอประกายพราวระยบั ดงั ดวงดาว ยามผคู้ นชายตา มองคราเดียวกม็ องลกึ ถงึ กน้ บงึ ผิวขาวสะอาดกระจ่าง ใส ขบั เนน้ เสน้ ผมสดี าํ สนิทดจุ นาํ หมกึ สนั จมกู โดง่ ตรง สวย รมิ ฝีปากบางแดงกาํ ชมุ่ ชืน แตล่ ะสว่ นลว้ นงดงาม 582

จนหาทีติไมไ่ ด้ เวลานีอากาศยงั คอ่ นขา้ งหนาวเยน็ สว่ นใหญ่คนในฉาง อนั จะสวมเสอื ผา้ หนาหลายชนั แตค่ นผนู้ ีกลบั สวมเพียง เสอื คลมุ ทาํ จากผา้ เนือหยาบสนี าํ เงินทีซกั จนซีดขาว บน ศีรษะประดบั ดว้ ยหมวกผา้ สีเดียวกนั นอกเหนือจากนี แลว้ ก็ไมม่ ีของสงิ ใดตดิ กายอีก ชา่ งเรยี บงา่ ยเสยี จนเกิน พอดีไปหน่อย แมว้ า่ จะเป็นเช่นนีก็ตาม แตท่ นั ทีทีเขาปรากฏกายขนึ กลบั เปลง่ ประกายดงั ไข่มกุ สอ่ งสวา่ งกลางความมืด กลบรศั มีของคนรอบขา้ งลงไปในพรบิ ตา “จีโจว” ฉวีจืออวีทงั ตกใจทงั ยนิ ดี รบี เดินเขา้ ไปหาคนผู้ 583

นนั ฉวีชินเหยารูส้ กึ วา่ ชือนีคนุ้ หอู ยบู่ า้ ง คดิ ทบทวนครูห่ นงึ ก็ กระจ่างแกใ่ จ เขาไมใ่ ชส่ หายรว่ มสาํ นกั ทีมีพรสวรรคโ์ ดด เดน่ จนทา่ นอาจารยจ์ ีใหค้ วามสาํ คญั คนนนั หรอกหรอื ฉวีเฉินซือมองเหน็ จีโจวแลว้ ดวงตาพลนั สวา่ งวาบ เอย่ ปากถามขนึ วา่ “ทา่ นนีคือ?” พีชายรบี เดนิ นาํ คนผนู้ นั เขา้ มา แนะนาํ กบั มารดาและ นอ้ งสาววา่ “เป็นสหายสนิทรว่ มสาํ นกั ชือเฝิงป๋ ออวี ชือ รองจีโจว เป็นชาวเมืองหยวนโจว ครงั นีมาเขา้ รว่ มการ สอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลพิ รอ้ มกบั ขา้ ” วา่ แลว้ กห็ นั ไปแนะนาํ กบั เฝิงป๋ ออวี “นีคือมารดาขา้ นีคือนอ้ งสาวขา้ ทา่ นพอ่ 584

ไปเขา้ ประชมุ ขนุ นางแตเ่ ชา้ แลว้ ก็เลยไมไ่ ดม้ าสง่ ขา้ ” เฝิงป๋ ออวีแสดงความเคารพฉวีเฉินซืออยา่ งนอบนอ้ ม “คารวะฮหู ยนิ ” แลว้ หนั มาพยกั หนา้ ใหฉ้ วีชินเหยา ฉวีเฉินซือก็เหมือนกบั สตรวี ยั กลางคนทงั หลายในใตห้ ลา้ มีจิตใจเอือเอน็ ดคู นหน่มุ สาวทีอายรุ ุน่ ราวคราวเดียว กบั บตุ รของตนเอง พอเหน็ เฝิงป๋ ออวีแมจ้ ะสวมเสอื ผา้ เรยี บง่าย แตว่ า่ มีหนา้ ตาหลอ่ เหลาอิมเอบิ ทว่ งทีกิรยิ าก็ ยงั สง่าผา่ เผยเป็นธรรมชาติ เมือยืนอยขู่ า้ งบตุ รชายแลว้ ไมไ่ ดด้ ดู อ้ ยกวา่ กนั เลย จงึ เกิดความรูส้ กึ ชมชอบจากใจ สง่ ยมิ จนตาหยีโคง้ พลางเอย่ วา่ “พอ่ หน่มุ วนั หนา้ ก็แวะ ไปทีจวนบอ่ ยๆ ส”ิ นาํ เสียงเปียมดว้ ยความเมตตา 585

เฝิงป๋ ออวีตกตะลงึ ไปเลก็ นอ้ ย รอยยมิ ในดวงตายิงลกึ ลาํ กวา่ เดิมหลายสว่ น “ขอเพียงทา่ นปา้ ไมร่ งั เกียจ ตอ่ ไป จะตอ้ งไปรบกวนทีจวนบอ่ ยๆ แนข่ อรบั ” ** เสน้ ลมปราณพเิ ศษทงั แปด เป็นเสน้ ลมปราณทีไมม่ ี จดุ เรมิ ตน้ จากอวยั วะภายในและไมไ่ ดส้ งั กดั อยกู่ บั อวยั วะภายใน มีจดุ เรมิ ตน้ และวถิ ีการไหลเวียนเฉพาะ มีหนา้ ทีโดยรวมคือเชือมโยงเสน้ ลมปราณหลกั ใหท้ าํ งาน สอดคลอ้ งสมั พนั ธก์ นั เป็นแหลง่ พกั สาํ รองเลอื ดและลม 586

ปราณ (ชี) รวมถงึ ควบคมุ และปรบั สมดลุ การไหลเวียน ของเลอื ดและลมปราณ * จดุ เทียนซงิ หรอื จดุ เฟิงฝ่ ู คือจดุ ชีพจรบรเิ วณ ทา้ ยทอย บนเสน้ กงึ กลางศีรษะแนวหนา้ หลงั * เสน้ ลมปราณเสา่ หยาง เป็น 1 ใน 3 ของเสน้ ลม ปราณหยาง (เสน้ ลมปราณหลกั ) ซงึ จะมีระดบั ความ เป็นหยางตา่ งกนั โดยแบง่ เป็น 3 ระดบั ไดแ้ ก่ 1. หยางหมงิ (หยางยงิ ) 2. ไทห่ ยาง (หยางใหญ่) 3. เสา่ หยาง (หยางเลก็ ) * เสน้ ลมปราณอนิ เหวย เป็น 1 ในเสน้ ลมปราณพิเศษ 587

ทงั 8 เมือรว่ มกบั เสน้ ลมปราณหยางเหวย จะทาํ หนา้ ที ควบคมุ และปรบั การไหลเวียนของลมปราณ (ชี) ในเสน้ ลมปราณอินและหยางทงั หมด * ชว่ ยโจว้ กอ่ กรรมทาํ เข็ญ โจว้ หมายถงึ กษัตรยิ อ์ งคส์ ดุ ทา้ ยแหง่ ราชวงศซ์ าง เป็นกษัตรยิ ท์ ีโหดรา้ ยทารุณ ไม่ เคยสนพระทยั ความเป็นอยรู่ าษฎร ทาํ ใหร้ าชวงศซ์ างลม่ สลายในทีสดุ สาํ นวนนีเปรยี บเปรยถงึ ชว่ ยคนชวั ทาํ เรอื ง ชวั ชา้ *เชือกนั วา่ ผทู้ ีดวงชะตามีพลงั อินสงู จะมีสมั ผสั ทีหก แรงกลา้ ชมชอบเรอื งลลี บั เหนือธรรมชาติ มกั มีรูป ลกั ษณช์ วนมอง ดงึ ดดู ผคู้ น 588

* ยามอิน คือชว่ งเวลา 03.00 น. ถงึ 05.00 น. * สวมหมวก คือพธิ ีแสดงความเป็นผใู้ หญ่ของชายที อายคุ รบยีสบิ ปีในสมยั โบราณ ** ไมห้ วงหยาง เป็นไมห้ อมชนิดหนงึ มีเนือสีทอง ละเอียด อายไุ มส้ ามารถเตบิ โตไดก้ วา่ รอ้ ยปี *ฉางซือ ยอ่ มาจาก ‘ซนั ฉีฉางซือ’ เป็นชือตาํ แหนง่ ขนุ นางจีน รบั ใชฮ้ อ่ งเต้ คอยเป็นทีปรกึ ษาและตกั เตือน ฮอ่ งเตเ้ มือกระทาํ ผิด มกั ใหบ้ ณั ฑิตเป็นผดู้ าํ รงตาํ แหนง่ * หมิงจิงและจินซือ เป็นสองวชิ าสาํ คญั ในการสอบคดั 589

เลอื กขนุ นางหรอื การสอบเคอจวีในสมยั ราชวงศถ์ งั ประโยคนีสะทอ้ นใหเ้ หน็ ความยากของการสอบทงั สอง วชิ าวา่ กวา่ จะสอบผา่ นและไดร้ บั เลอื กไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 10 : บทที 5.2 เนืองจากเมือเชา้ ตืนนอนเรว็ กวา่ ปกติ ฉวีชินเหยาจงึ งีบ หลบั คาตกั มารดาตลอดทางกลบั จวน “ครงั นีพีชายเจา้ สอบเสรจ็ เรยี บรอ้ ย ขา้ กบั ทา่ นพอ่ เจา้ ก็ จะจดั การเรอื งการแตง่ งานของเขาแลว้ ” ขณะกาํ ลงั สะลมึ สะลือ นางก็ไดย้ ินมารดากลา่ วเชน่ นีขนึ 590

ฉวีชินเหยาไมไ่ ดเ้ อย่ รบั คาํ แตห่ ลบั ตานอนตอ่ ไป “ถงึ ปีก่อนจะมีหลายบา้ นทีมีเจตนามาเจรจาเรอื งนีอยู่ บา้ ง แตว่ า่ พอสบื รูเ้ รอื งสขุ ภาพของจืออวีกพ็ ากนั หนีหาย ไปหมดแลว้ จะโทษพวกเขาก็ไมไ่ ด้ ใครจะยอมใหบ้ ตุ ร สาวแตง่ สามีทีออ่ นแอขีโรคกนั เลา่ ตอนนีจืออวีรา่ งกาย แข็งแรงสมบรู ณแ์ ลว้ ขา้ กบั ทา่ นพอ่ ของเจา้ ปรกึ ษากนั อยู่ รอใหก้ ารสอบครงั นีผา่ นพน้ ไปแลว้ คอ่ ยพดู คยุ เรอื ง นี...” “อ๊าก...” ยามนนั เองเสยี งกรดี รอ้ งชวนเวทนาดงั ลอยมาแตไ่ กล 591

ขดั จงั หวะเสียงพดู เจือยแจว้ ของฉวีเฉินซือลง ความง่วงงนุ ของฉวีชินเหยาหายไปเป็นปลดิ ทงิ นางลกุ ขนึ มานงั แลว้ มองออกไปขา้ งนอก รถมา้ บงั เอิญผา่ นมาถงึ ผิงคงั ฟาง* พอดี เบืองหนา้ ตรอกคบั แคบมีฝงู ชนทีมารวมตวั กนั แน่นขนดั เดก็ หน่มุ หลายคนมีสหี นา้ ตืนตระหนกลนลานเดินเบียดเสยี ดออก มา ก่อนจะวิงหนีกระเจิงไปคนละทศิ ทางราวกบั แมลง วนั ไรศ้ ีรษะ “เกิดเรอื งอะไรขนึ !” ฉวีเฉินซือชะโงกหนา้ ออกไปนอก หนา้ ตา่ งรถมา้ เอย่ ถามเดก็ หน่มุ คนหนงึ 592

“มีคนตาย!” เดก็ หน่มุ ตะโกนเสียงแหลมสงู ประโยค หนงึ ก่อนจะวิงหนีไปไกลลบิ นางนิงงนั ไปชวั ครู่ ตบหนา้ อกดว้ ยความหวาดผวา แลว้ กลบั ไปนงั ทีเดมิ แตก่ ต็ อ้ งตกตะลงึ ทีพบวา่ บตุ รสาว สวมหมวกมา่ นแพรเดินลงจากรถมา้ ไปแลว้ “กลบั มานะ! คนตายมีอะไรนา่ ดกู นั ” ฉวีเฉินซือตะโกน เรยี กอยา่ งรอ้ นรน 593

ฉวีชินเหยาเดินฝ่าฝงู ชนเขา้ ไปถงึ กลางตรอก “นา่ ขวญั ผวาเสยี จรงิ ไดเ้ หน็ ผีกลางวนั แสกๆ เช่นนี” มี คนเอาผา้ เชด็ หนา้ ปิดปากพลางซบุ ซิบเสยี งงมึ งาํ “นนั น่ะสิ ไดย้ นิ วา่ เป็นหญิงนกั ขบั รอ้ งของเรอื นชนุ อิงที อยลู่ ะแวกใกลเ้ คียง อายยุ งั นอ้ ยอยแู่ ทๆ้ กต็ อ้ งมาตาย เช่นนี เป็นเวรกรรมจรงิ ๆ” หลงั จากฉวีชินเหยาเดนิ มาถงึ สดุ ทางของฝงู ชนอยา่ ง ยากลาํ บาก ก็มองเหน็ ในตรอกลกึ มีสตรแี ลดอู อ่ นเยาว์ นางหนงึ นอนอยู่ ใบหนา้ ถกู บดบงั อาํ พรางอยใู่ นความ มืดสลวั มองรูปโฉมและอายทุ ีแทจ้ รงิ ไมอ่ อก มีเพียง บรเิ วณลาํ คอทีบาดแผลเป็นรูโหวส่ ีดาํ จดุ หนงึ รูโหวน่ นั มี 594

ขนาดใหญ่เทา่ ปากชาม ชวนใหห้ วาดหวนั ขวญั ผวาเป็น พเิ ศษ ไมน่ านเจา้ หนา้ ทีของทางการก็เรง่ เดินทางมาถงึ ฝงู ชน ถกู คนเหลา่ นีตะคอกขบั ไลใ่ หแ้ ยกยา้ ยกนั ไป กลมุ่ เจา้ หนา้ ทีจากจวนวา่ การตรวจสอบสภาพแวดลอ้ ม บรเิ วณทีพบศพอยา่ งขอไปที จากนนั ก็ช่วยกนั ยกศพขนึ วางบนเปลหามคนละไมค้ นละมือ เอาผา้ ป่านคลมุ มิดชิด รบี รอ้ นออกไปจากตรอกแหง่ นี ขณะเดินออกจากตรอก ไมท่ นั ระวงั ปลอ่ ยใหเ้ ปลหามชน เขา้ กบั กาํ แพงหนิ มีแขนขา้ งหนงึ โผลพ่ น้ ผา้ ป่านสขี าว แขนขา้ งนนั เรยี วยาวขาวผดุ ผอ่ ง นิวมือเลก็ ประณีตดจุ 595

หยก บนเลบ็ นิวมือยงั ทาโคว่ ตนั * สีสนั สดใส คดิ วา่ เมือ ครงั เจา้ ของนิวมือยงั มีชีวิตอยคู่ งเป็นสตรที ีมีรูปโฉมงด งามน่าทะนถุ นอมแน่ หลงั จากขนุ นางกลมุ่ นนั จากไปแลว้ ผคู้ นก็ยงั ยืนปักหลกั วิพากษว์ ิจารณก์ นั อยทู่ ีเดมิ สกั พกั แลว้ กแ็ ยกยา้ ยจากไป อยา่ งหมดสนกุ เมืองฉางอนั มกั มีขา่ วสาร ‘รอ้ นแรง’ เกิดขนึ ไดท้ กุ วนั มี ตงั แตอ่ งคห์ ญิงเปลยี นตวั เจา้ บา่ วจนถงึ ขนุ นางฉอ้ ฉลตก จากหลงั มา้ แตไ่ หนแตไ่ รมาไมเ่ คยขาดหวั ขอ้ สนทนา แปลกใหม่ หญิงรอ้ งราํ มาจบชีวติ ลงอยา่ งไมเ่ ป็นธรรม ในตรอกคบั แคบแหง่ นีกเ็ ป็นเพียงขา่ วสารทีไมส่ ลกั สาํ คญั อะไรแมแ้ ตน่ อ้ ย ไมน่ านก็จะถกู ผคู้ นลมื เลือนไป 596

อยา่ งรวดเรว็ ฉวีชินเหยาเดินกลบั ไปขนึ รถมา้ จวนสกลุ ฉวีดว้ ยความ หนกั ใจ นางเอาสองมือเทา้ คางนิงเงียบอยเู่ ป็นนาน ฉวี เฉินซือเหน็ ดงั นนั ก็ฟาดแขนนางดว้ ยความหงดุ หงิด “ดพู อหรอื ยงั นบั วนั จะใจกลา้ ใหญ่แลว้ สถานที อปั มงคลเช่นนีก็ยงั กลา้ ไป!” ในจิตใตส้ าํ นกึ ของฉวีเฉินซือ ไมว่ า่ ฉวีชินเหยาจะเรยี นรู้ วชิ ามากมายจวบจนวนั นีมีความสามารถไมธ่ รรมดา เพียงใด นางกย็ งั เป็นบตุ รสาวตวั นอ้ ยในออ้ มอกมารดา ทีตอ้ งการการปกปอ้ งอยดู่ ี 597

ฉวีชินเหยาโดนตีเชน่ นีกลบั ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ เจ็บแตอ่ ยา่ งใด นางสา่ ยหนา้ ดว้ ยทา่ ทีครุน่ คดิ “ช่างประหลาดนกั บนรา่ งของนางนอกจากไมม่ ีรอ่ ง รอยวญิ ญาณรา้ ยแผลงฤทธิ กลบั ไมม่ ีแมก้ ระทงั แรง อาฆาตสกั เศษเสยี ว ทา่ นแมเ่ จา้ คะ ทา่ นวา่ บนโลกนีจะ มีคนยนิ ยอมใหผ้ อู้ ืนสงั หารอยา่ งทารุณดว้ ยหรอื ลาํ คอ ถกู ควา้ นเป็นรูโหวถ่ งึ เพียงนนั ไมว่ า่ อยา่ งไรก็ถือวา่ เป็น วิธีการตายทีทงั โหดรา้ ยและไรเ้ กียรตวิ ิธีหนงึ กระมงั ” “เลกิ พดู ไดแ้ ลว้ !” ฉวีเฉินซือตกใจจนใบหนา้ ซีดเผือด “เรอื งนีมีทางการตรวจสอบอยแู่ ลว้ ไมเ่ กียวอะไรกบั เจา้ เลย หา้ มเจา้ ไปยมุ่ ยา่ มสง่ เดช!” จากนนั ก็ตะโกนออก 598

ไปนอกมา่ น “หยวนตา้ ! ยงั ยืนนิงอยดู่ ว้ ยเหตใุ ด รบี ขบั รถมา้ สิ พวกเรากลบั จวนกนั !” รถมา้ ลอ้ หมนุ เคลือนตวั ไปขา้ งหนา้ อีกครงั ฉวีชินเหยา เลกิ ผา้ มา่ นมองออกไปขา้ งนอก ชาวเมืองสวมเสอื ผา้ อาภรณส์ ฉี ดู ฉาดเดินขวกั ไขว่ สตรชี าวห*ู ทีอยใู่ นรา้ น สรุ ายงั คงสรา้ งบรรยากาศคกึ คกั เหมือนเก่า ผงิ คงั ฟางยงั คงคกึ คกั รุง่ เรอื งเชน่ นนั ราวกบั เรอื งทงั หมดเมือครูไ่ ม่ เคยเกิดขนึ เลย ฉวีชินเหยาจอ้ งมองตรอกมืดสลวั ทีไมเ่ ขา้ กบั สภาพรอบ ดา้ นดว้ ยทา่ ทางครุน่ คิด จนกระทงั รถมา้ ตอ้ งเลยี วโคง้ ตรอกทีเกิดเหตจุ งึ หายลบั ไปจากสายตา นางจงึ ตอ้ ง ถอนสายตากลบั มาดว้ ยความคลางแคลงใจอดั แน่นเตม็ 599