บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

“เจา้ ช่างกาํ เรบิ เสบิ สานนกั !” โทสะของหลนั ออ๋ งเพิม พนู เทา่ ทวี ตบโต๊ะเสยี งดงั ตามแรงอารมณ์ ดวงตาโกรธ เกรยี วมองไปทางชยุ ซือ บา่ วไพรท่ วั หอ้ งตา่ งหวาดกลวั จนเงียบกรบิ เหมือนจกั จนั ในฤดหู นาว ชยุ ซือมีใบหนา้ ซีดขาวขบกดั รมิ ฝีปาก ผา้ เช็ดหนา้ มว้ น พนั ระหวา่ งนิวมือแนน่ หนา ยงั เอย่ อะไรออกมาไดท้ ีใด กนั ฉวีชินเหยาลอบเหลอื บมองลนิ เซียวทียงั มีสีหนา้ นิงเฉย เป็นอบุ ายทีแยบยลเสียจรงิ วางแผนมานานถงึ เพียงนี ดู เหมือนตอ้ งการตรวจสอบจฉู ีเออ๋ ร์ แทจ้ รงิ แลว้ กลบั ทาํ 400

ทกุ ทางเพือบรรลเุ ปา้ หมาย พงุ่ เขา้ หาชยุ ซือทีละกา้ ว นางเกิดในตระกลู ชาวบา้ นธรรมดา เรอื งบญุ คณุ ความ แคน้ ของตระกลู ใหญ่โตสงู ศกั ดเิ พียงแคเ่ คยฟังผา่ นหู ไม่ เคยประสบกบั ตนเองมาก่อน คราวนีลนิ เซียวชนะไดโ้ ดย ไมต่ อ้ งรบใหเ้ สียเลอื ดเนือ กส็ ามารถจดั การชยุ ซือจน หมดเรยี วแรงตอบโต้ ชว่ ยเปิดหเู ปิดตานางใหก้ วา้ งไกล ขนึ มากเลยทีเดียว “น่าสงสารชยุ หลงิ หลงคนนนั ตอนมีชีวติ อยกู่ ถ็ กู ผอู้ ืนใช้ เป็นเครอื งมือ แมก้ ระทงั โดนทาํ รา้ ยจนตายก็ไมม่ ีใครสบื หาสาเหตุ คนรา้ ยโชคดีหลบหนีเคราะหก์ รรมไปได้ นบั จากนนั ก็สามารถสวมรอยเป็นชยุ หลงิ หลง ใชช้ ีวติ เสพ สขุ อยา่ งสาํ ราญใจ ทวา่ ตาข่ายสวรรคห์ า่ งแตไ่ มร่ วั สดุ 401

ทา้ ยทาํ ใหค้ นทีมีความพยายามสืบพบความจรงิ ทีเกิด ขนึ ในวนั นนั ได”้ ลนิ เซียวกลา่ วพลางเดนิ เชืองชา้ มาถงึ ตรงหนา้ ศพ สงั เวย่ ปอใหค้ อ่ ยๆ ถอนเข็มเงินจากหลงั คอของศพออกมาเลม่ หนงึ เขม็ เงินเลม่ นนั ยาวประมาณครงึ ฉือ* เศษ ตวั เขม็ เปรอะ เปือนรอยเลือดสดี าํ ชดั เจน ภายใตแ้ สงสลวั ของโคมไฟ สะทอ้ นประกายดาํ มืด มีความนา่ สะพรงึ กลวั ทีอธิบาย ไมถ่ กู ลนิ เซียวใชผ้ า้ เชด็ หนา้ รบั เข็มเงินเอาไว้ ลกุ ขนึ ยืนหนั มอง หลงิ หลงทีหนา้ ซีดไรส้ เี ลือดไปนานแลว้ “จฉู ีเออ๋ ร์ เจา้ ยงั 402

จาํ เข็มเงินเลม่ นีไดห้ รอื ไม”่ เมือเขม็ เงินขยบั เขา้ มาใกล้ กลนิ หอมดอกกยุ้ ทีหลงิ หลง ชอบทีสดุ เมือครงั ยงั มีชีวติ กซ็ มึ ซาบผา่ นปลายจมกู เขา้ มา จฉู ีเออ๋ รส์ นั สะทา้ นในใจ หวาดผวาจนรบี เอียงศีรษะ หลบไปอีกทาง ไมก่ ลา้ มองอยา่ งเตม็ ตา “เมืองโยวโจวทีเจา้ อาศยั อยมู่ ีรา้ นตีเหลก็ ทงั หมดสาม รา้ น เจา้ จงใจเลือกรา้ นทีอยหู่ า่ งจากบา้ นเจา้ มากทีสดุ วาดรูปเขม็ เงินแลว้ ใหท้ า่ นยา่ ของเจา้ ไปสงั ทาํ จนตอนนี ชา่ งตีเหลก็ คนนนั ยงั จดจาํ ทา่ นยา่ ทีสงู วยั และหตู าฝา้ ฟางของเจา้ ได้ วาดภาพเหมือนของนางออกมาดว้ ยตวั เอง” เขากลา่ ว จากนนั กร็ บั มว้ นภาพอีกภาพหนงึ มาจาก เวย่ ปอ สะบดั มนั แผว่ เบาเพือคลภี าพออก บนกระดาษ 403

นนั ปรากฏภาพเหมือนของหญิงชราเสน้ ผมหงอกขาวทงั ศีรษะ “เรอื งมาถงึ ขนั นีแลว้ เจา้ ยงั มีอะไรจะพดู อีกหรอื ไม”่ ลนิ เซียวหลบุ สายตาลงมองจฉู ีเออ๋ ร์ แววตาเหยียดหยาม ราวกบั มองดโู คลนดินใตฝ้ ่าเทา้ กระนนั ในเวลานนั เองแสงโคมภายในหอ้ งพลนั มืดสลวั ลง มี กลนิ อายเยน็ เยียบไหลเวียนอยใู่ นอากาศ ฉวีชินเหยามี ประสาทสมั ผสั ทงั หา้ เหนือคนธรรมดา จงึ รูส้ กึ ตืนตวั ขนึ มาทนั ที นางเหลียวมองรอบกายดว้ ยความสงสยั ถอดกระดงิ กลนื วิญญาณตรงคอออกมา กาํ เอาไวใ้ นฝ่ามืออยา่ ง 404

เงียบงนั จฉู ีเออ๋ รก์ ลบั มีทา่ ทีคลา้ ยเพิงตืนจากฝัน ลกุ พรวดเหยียด กายตรงมองไปทางลนิ เซียว “ภาพเหมือนนีคือทา่ นยา่ ของขา้ ไมผ่ ดิ แตว่ า่ ขา้ ไมเ่ คยเหน็ เข็มเงินเลม่ นีมากอ่ น และยิงไมเ่ คยใชม้ นั ทาํ รา้ ยหลงิ หลง อาศยั คาํ กลา่ วอา้ ง ของช่างตีเหลก็ ฝ่ายเดียว จะมนั ใจไดอ้ ยา่ งไรวา่ ขา้ เป็น คนรา้ ย อีกทงั ตอนแรกเรอื งทีขา้ ยอมเป็นตน้ หลตี ายแทน ตน้ ทอ้ ...ก็เป็นเพราะความยนิ ยอมของชยุ จิงเซงิ ทงั นนั ไมใ่ ช่ขา้ เป็นฝ่ายรบั อาสาเองสกั หน่อย ถา้ หากซือจือกบั ทา่ นออ๋ งไมเ่ ชือ กล็ อง...ลองใหช้ ยุ จิงเซงิ มายืนยนั ตอ่ หนา้ ขา้ กไ็ ด้ ชยุ จิงเซิงไมล่ งรอยกบั หลงิ หลงมานานแลว้ ไมแ่ นว่ า่ อาจเป็นฝีมือชยุ จิงเซิงทาํ รา้ ยหลงิ หลงแลว้ โยน ความผิดมาใหข้ า้ !” 405

สมเป็นคนไรห้ วั จิตหวั ใจโดยแท!้ ลนิ เซียวมองจฉู ีเออ๋ รด์ ว้ ยสหี นา้ เรยี บเฉย วนั ทีพวกเวย่ ปอกลบั จากการไปสบื ข่าวทีโยวโจว เลา่ วา่ ยามชยุ หลงิ หลงยงั มีชีวิตอยเู่ คยเอาใจใสด่ แู ลจฉู ีเออ๋ รอ์ ยา่ งดีเพียงใด แมว้ า่ ชีวติ ตนเองจะไมร่ าบรนื นกั เพราะโดนพีชายกบั พี สะใภก้ ลนั แกลง้ แตก่ ลบั ใหค้ วามชว่ ยเหลือสกลุ จอู ยู่ บอ่ ยครงั เรอื งอาหารการกินไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ แมก้ ระทงั เสอื ผา้ กบั เครอื งประทนิ โฉมก็ไมเ่ คยขาด มีครงั หนงึ ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ จู ลม้ ป่วย ชยุ หลงิ หลงกย็ งั ไปขอรอ้ งพีชายใหเ้ ชิญหมอมา รกั ษา หลงั จากนนั สกลุ จไู มม่ ีเงินจา่ ยคา่ รกั ษา กไ็ ดช้ ุ 406

ยหลงิ หลงควกั เงินช่วยจา่ ยอีกเช่นกนั แตค่ วามชว่ ยเหลอื ทกุ อยา่ งนีนอกจากจะไมไ่ ดร้ บั การ ตอบแทนจากจฉู ีเออ๋ รแ์ ลว้ เพียงแคเ่ หยือลอ่ ใจอยา่ ง ฐานะอนภุ รรยาของซือจือ จฉู ีเออ๋ รก์ ็โยนสายสมั พนั ธด์ จุ พีนอ้ งระหวา่ งพวกนางเอาไวข้ า้ งหลงั ลงมือสงั หารอยา่ ง เลอื ดเยน็ เวลานีหลกั ฐานประจกั ษช์ ดั กลบั ยงั เลน่ ลนิ อยู่ อีก กลนิ อายเยน็ เยียบในหอ้ งทวีความเขม้ ขน้ ขนึ คราวนีไม่ ใชแ่ คฉ่ วีชินเหยา แมก้ ระทงั หลนั ออ๋ งกบั พวกชยุ ซือก็ยงั รูส้ กึ ได้ ทนั ใดนนั บนพืนก็มีเสยี งซา่ ๆ ดงั แทรกขนึ มา 407

ทกุ คนหนั ไปมองตามเสยี งนนั มีคนกรดี รอ้ งเสียงแหลม ดว้ ยความตกใจ “มนั ...มนั กาํ ลงั ขยบั ...” ผา้ มา่ นสดี าํ ทีหอ่ รา่ งของชยุ หลงิ หลงไวค้ ลายออกทีละ ชนุ่ กลมุ่ หมอกสดี าํ สนิทดจุ นาํ หมกึ คอ่ ยๆ เคลือนตวั ออกจากหอ่ ผา้ ราวกบั หนวดปลาหมกึ กไ็ มป่ าน ทกุ คนตา่ งหวาดกลวั จนไมก่ ลา้ ขยบั เขยือน ฉวีชินเหยาก็ ไมเ่ คยเหน็ ปรากฏการณแ์ ปลกประหลาดเชน่ นีมากอ่ นจงึ นิงองึ ไปชวั ขณะ 408

กลมุ่ หมอกสดี าํ นนั สง่ กลนิ หอมดอกกยุ้ เขม้ ขน้ ตอน แรกลอยตลบอบอวลอยใู่ นอากาศโดยไรจ้ ดุ หมาย แลว้ จงึ คอ่ ยๆ รวมกลมุ่ กนั เป็นรา่ งมนษุ ยส์ ดี าํ สนิท “หลงิ หลง...” จฉู ีเออ๋ รเ์ อย่ ขนึ ดว้ ยความตกตะลงึ รา่ งมนษุ ยส์ ดี าํ สนิทลอ่ งลอยมาอยตู่ รงหนา้ จฉู ีเออ๋ ร์ เพียงชวั พรบิ ตากก็ ระจายตวั ออกกลายเป็นภาพเงาของ เดก็ สาวทียงั ออ่ นเยาว์ โครงหนา้ ของนางงดงามไดส้ ดั สว่ น เกลา้ ผมทรงหยวนเป่า* ดทู า่ ทางกาํ ลงั กม้ หนา้ ทาํ งานเยบ็ ปักถกั รอ้ ย ไมน่ านก็มีเดก็ สาวเกลา้ ผมทรงมวยคลอ้ ยปรากฏกายอยู่ 409

ไกลๆ เดนิ มาถงึ ตรงหนา้ เดก็ สาวผมทรงหยวนเป่าชา้ ๆ ดงึ แขนเสอื ของนางใหล้ กุ ขนึ ภาพหมอกดาํ เปลยี นไปอีกครงั สะทอ้ นภาพชิงชา้ อนั หนงึ เดก็ สาวคนหนงึ คอยผลกั เดก็ สาวอีกคนทีกาํ ลงั นงั โลช้ ิงชา้ อยู่ แมว้ า่ จะเป็นภาพเงาลวงตา แตก่ ช็ ดั เจน ทกุ รายละเอียด สมจรงิ มีชีวติ ชีวาอยา่ งยิง กระโปรงหรู ฉวนิ * ของพวกนางโบกสะบดั เสอื คลมุ แขนสนั ทีสวม ทบั กระโปรงลอยขนึ รบั ลมโชยพดั มา ดเู หมือนพวกนาง รา่ เรงิ เบกิ บานไมส่ นิ สดุ “เป็นจิตแคน้ เคืองของชยุ หลงิ หลง” ในทีสดุ ฉวีชินเหยาก็มองออกแลว้ จงึ หนั ไปกระซิบ 410

บอกลนิ เซียวทีอยขู่ า้ งกายเสียงแผว่ เบา กลมุ่ หมอกสดี าํ นีไมม่ ีเนือหนงั ไมอ่ าจสง่ เสียง ไม่ สามารถทาํ รา้ ยใครได้ ทาํ ไดเ้ พียงสะทอ้ นความคดิ ผา่ นภาพลวงตาทีแปรเปลียนไป เพิงจะสนิ เสยี งของนาง กลมุ่ หมอกสดี าํ ก็กลบั มารวมตวั และแตกกระจายออกอีกครงั เดก็ สาวทงั สองนงั อยขู่ า้ ง กนั ดเู หมือนกาํ ลงั พดู คยุ อยา่ งสนิทสนมยงิ เดก็ สาว เกลา้ มวยผมทรงหว่ งซอ่ นแขนขา้ งหนงึ ไปดา้ นหลงั เขม็ เงินในแขนเสือประเดียวชดั เจนประเดียวเลือนหาย ลงั เลอยคู่ รูห่ นงึ สดุ ทา้ ยก็ยกมือขนึ อยา่ งชา้ ๆ ดา้ นหลงั เดก็ สาวเกลา้ ผมทรงหยวนเป่า ฉวยโอกาสทีอีกฝ่าย กาํ ลงั พดู จาปักเข็มเขา้ ทีหลงั คอโดยไมท่ นั ตงั ตวั 411

จนถงึ ตอนนีในทีสดุ จฉู ีเออ๋ รก์ ็พา่ ยแพไ้ มเ่ ป็นกระบวน นางสา่ ยหนา้ สะอกึ สะอืนโดยไรเ้ สยี ง ใบหนา้ เปียกชืน เป็นแถบ แยกไมอ่ อกแลว้ วา่ เป็นความหวาดกลวั หรอื ความละอายใจ หมอกดาํ ขยบั เขา้ มาใกลจ้ ฉู ีเออ๋ ร์ ‘เพราะอะไร’ หมอกดาํ เงียบงนั ไมอ่ าจเปลง่ เสียง แตว่ า่ ทกุ คนคลา้ ยจะไดย้ ิน ประโยคคาํ ถามนีลอยผา่ นหู จฉู ีเออ๋ รม์ องผา่ นมา่ นนาํ ตาของตนเองอยา่ งเลือนราง เหน็ ภาพหลงิ หลงกาํ ลงั ลอยลอ่ งอยบู่ นชิงชา้ อยา่ งสนกุ สนาน ดา้ นหลงั เป็นกาํ แพงดนิ ทรุดโทรม แตไ่ มส่ ามารถ บดบงั กลนิ อายสดชืนแจม่ ใสดงั ฤดใู บไมผ้ ลขิ องเดก็ สาว 412

สองคนได้ ในใจนางทงั หวาดผวาและเศรา้ สลด ยืนมือออกไป สมั ผสั ใบหนา้ ของหลงิ หลงในภาพลวงตานนั “หลงิ หลง...” นางนาํ ตาไหลพราก พมึ พาํ ดว้ ยนาํ เสียง แหบแหง้ ทนั ทีทีสมั ผสั ใบหนา้ กลมอิมของเดก็ สาวกส็ ลายหายไป ขา้ งชิงชา้ พลนั วา่ งเปลา่ เหลอื แคน่ างเพียงคนเดียว นางเหลียวมองรอบกายอยา่ งสบั สน ตืนตระหนกอยชู่ วั ครูก่ ็คอ่ ยๆ เลอื นมือทงั สองขา้ งมาทีลาํ คอตนเอง ออก 413

แรงบีบเอาไวแ้ นน่ “แยแ่ ลว้ นางถกู ภาพลวงตาทีชยุ หลงิ หลงสรา้ งขนึ ครอบ งาํ จิตใจ...” ฉวีชินเหยารบี กา้ วออกไปขา้ งหนา้ ตงั ใจ จะเรยี กใชก้ ระดงิ กลืนวิญญาณ แตก่ ็นกึ ขนึ ไดว้ า่ ดวง วิญญาณของชยุ หลงิ หลงจะโดนกลืนกินไปเพราะกระดิง จงึ หยบิ ยนั ตส์ ยบวิญญาณออกมาแทน ลนิ เซียวมองจฉู ีเออ๋ รบ์ ีบคอตนเองดว้ ยสายตาเยน็ ชา ไม่ มีทีทา่ วา่ จะเขา้ ไปชว่ ยเหลือเลยสกั นิด ยนั ตล์ งคาถาทีฉวีชินเหยานาํ ออกมาเพงิ จะแตะหมอก ดาํ จฉู ีเออ๋ รส์ ง่ เสียงสะอืนอยา่ งเจ็บปวดแลว้ กล็ ม้ ลงกบั พืน ทวา่ สดุ ทา้ ยก็ชา้ ไปกา้ วหนงึ เมือฉวีชินเหยาเขา้ ไป 414

ตรวจสอบดู นางกห็ มดลมหายใจไปแลว้ ระหวา่ งเดินออกจากวงั ออ๋ ง ฉวีชินเหยากถ็ อนหายใจ ออกมา “หมอกสีดาํ นนั เป็นจิตแคน้ เคืองทีชยุ หลงิ หลงสรา้ งขนึ หลงั จากสนิ ใจไปแลว้ ไมม่ ีเนือหนงั ไมอ่ าจฆา่ ใครได้ จู ฉีเออ๋ รน์ นั เป็นไปไดว้ า่ คงจะสาํ นกึ เสียใจ ถงึ ไดฆ้ า่ ตวั ตายเพราะความหวาดผวา” พอนางนกึ อะไรบางอยา่ งได้ ก็กระทืบเทา้ ดว้ ยความเจบ็ 415

ใจ “แยจ่ รงิ เชียว สดุ ทา้ ยก็ไมท่ นั ไดถ้ ามนางวา่ ผใู้ ชก้ ู่ ‘เคียงคนู่ ิรนั ดร’์ คนทีสามคือใคร นา่ เสียดาย นา่ เสียดายยงิ นกั ” ลนิ เซียวมองฉวีชินเหยาดว้ ยความสนใจอยา่ งยิง เอย่ ถามวา่ “ก่เู คียงคนู่ ิรนั ดรก์ ค็ ือกทู่ ีเจา้ พดู ถงึ เมือวานนีใช่ หรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “ผใู้ ชก้ ่ตู อนนีถงึ แกช่ ีวติ ไปแลว้ สอง คน แตย่ งั ไมพ่ บเบาะแสของผใู้ ชค้ นทีสาม ขา้ แคร่ ูส้ กึ ประหลาดใจ จฉู ีเออ๋ รเ์ พิงมาอยทู่ ีฉางอนั ไดห้ นงึ เดือน เศษเทา่ นนั นอกจากวงั หลนั ออ๋ งแลว้ แมก้ ระทงั ญาติ สนิทมติ รสหายก็ไมม่ ี ตกลงนางไปไดก้ ่มู าจากทีใดกนั แน่” 416

ลนิ เซียวขมวดคิว “ตงั แตน่ างมาอยทู่ ีวงั ชยุ ซือกพ็ าออก ไปขา้ งนอกบอ่ ยครงั สามถนนหกตรอกกเ็ คยไปเดนิ เลน่ มาไมน่ อ้ ย เอาอยา่ งนีเถิด ขา้ จะใหพ้ วกฉางหรงไปสืบ รอ่ งรอยของพวกนางในช่วงไมน่ านมานี ไมแ่ น่วา่ อาจจะ พบอะไร” “เป็นเชน่ นนั คงจะดีทีสดุ แลว้ ” ฉวีชินเหยายมิ ออกมา ใบหนา้ ประดบั รอยยมิ ของนางสดใสไรเ้ ดียงสา เทียบกบั ดอกไหถ่ งั * ในฤดใู บไมผ้ ลแิ ลว้ ยงั งามกวา่ สามสว่ น หวั ใจของลนิ เซียวคลา้ ยมีบางสงิ มาสะกิดจนสนั ไหวขนึ มาเลก็ นอ้ ย 417

เขาถอนสายตากลบั มาเหมือนกบั โดนของรอ้ นลวก นิง เงียบอยชู่ วั ขณะ จงึ เอย่ ปากอยา่ งอดึ อดั อยบู่ า้ ง “ฟา้ ใกลจ้ ะสวา่ งแลว้ วนั นีขา้ ไปรบั ตาํ แหนง่ ใหมว่ นั แรก จะ ตอ้ งเขา้ วงั ไปรายงานตวั ยามเหมา่ * เมือคืนลาํ บากเจา้ แลว้ เดียวขา้ จะใหพ้ วกฉางหรงคมุ้ กนั เจา้ กลบั อารามชิ งอวิน” “ไมต่ อ้ งเจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยารบี โบกมือปฏิเสธ ชีไปทาง นอกประตจู วนพลางเอย่ วา่ “เหลา่ โจวทีมากบั ขา้ รออยู่ ขา้ งนอก นีกร็ อขา้ มาทงั คืน ไมร่ ูว้ า่ เขาจะเป็นหว่ งเพียง ใด เดียวขา้ คงตอ้ งกลบั แลว้ ความหวงั ดีของซือจือขา้ รบั ไวด้ ว้ ยใจ” นางกลา่ วจบก็จดั ความเรยี บรอ้ ยของชดุ นกั พรต เตรยี ม 418

สาวเทา้ เดินออกไปขา้ งนอก ทนั ใดนนั ฉางหรงไมร่ ูว้ า่ โผลม่ าจากทีใด ในมือถือกลอ่ ง อาหารทาํ จากไมถ้ านสีแดง ยืนสง่ ยมิ ใหแ้ ตไ่ กล “ซือจือ ขา้ ซือผลองิ เถาสดราดนมหมกั รา้ นเตอ๋ หรงมาแลว้ ขอรบั เขาเพงิ จะเปิดรา้ น นีเป็นชามแรกของวนั นีเลย” หลงั ใบหขู องลนิ เซียวเป็นสีแดงระเรอื ขนึ มาโดยพลนั มองฉางหรงเดินมาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เขาไดแ้ ตร่ บั กลอ่ ง อาหารจากมือฉางหรงมาเงียบๆ และสง่ ใหฉ้ วีชินเหยา “เดิมทีควรเชิญเจา้ กินอาหารเชา้ แตว่ า่ รา่ งกายของทา่ น พอ่ ไมส่ ดู้ ี ขา้ ยงั ตอ้ งเขา้ เฝา้ ทีทอ้ งพระโรง ผลอิงเถาสด ราดนมหมกั รา้ นนีรสชาติไมเ่ ลว ถา้ หากเจา้ ไมร่ งั เกียจก็ รบั ไปกินรองทอ้ งกอ่ นเถอะ” 419

ฉวีชินเหยาตกตะลงึ อา้ ปากคา้ ง เมือคืนนางชว่ ยแก้ สถานการณใ์ หจ้ ฉู ีเออ๋ ร์ เคยกลา่ วถงึ ผลองิ เถาสดราดนม หมกั ของรา้ นเตอ๋ หรงวา่ รสชาตอิ รอ่ ย ตอนนนั ก็แคก่ ลา่ ว อยา่ งขอไปที ไมค่ ิดวา่ เขาจะจดจาํ ใสใ่ จเชน่ นี อีกทงั ยงั อตุ สา่ หส์ ง่ คนไปซือกลบั มาแตเ่ ชา้ ตรู่ เมือนางเปิดกลอ่ งอาหารก็เหน็ ขา้ งในมีถว้ ยกระเบืองสี ขาวลายดอกบวั วางอยตู่ รงกลาง นมหมกั สีขาวราวหยก มนั แพะหอ่ หมุ้ ผลอิงเถาสแี ดงสดปานจะหยดนาํ ออกมา ได้ ไอรอ้ นยงั ลอยกรุน่ ช่างเยา้ ยวนใจอยา่ งบอกไมถ่ กู นางเอียงศีรษะประเมนิ สหี นา้ ของลนิ เซียวอยา่ งละเอียด เหน็ เขามีสหี นา้ เรยี บเฉย มองไมอ่ อกวา่ คดิ อะไรอยู่ ก็รบั 420

กลอ่ งอาหารมาโดยไมเ่ กรงใจ “ขอบคณุ ซือจือมากเจา้ คะ่ สาํ หรบั นาํ ใจอนั ประเสรฐิ นี ขา้ ปฏิเสธก็เทา่ กบั ไม่ เคารพแลว้ ” นางกลา่ วแลว้ สง่ ยมิ ใหล้ นิ เซียว ก่อนจะ ประคองกลอ่ งอาหารเดินออกไปนอกวงั ออ๋ ง ฉางหรงทียืนอยดู่ า้ นขา้ งเขา้ ใจแจม่ แจง้ โดยพลนั มิน่า เลา่ ซือจือถงึ ไดบ้ งั คบั ใหเ้ ขาออกไปซือผลอิงเถาสดราด นมหมกั นนั แตเ่ ชา้ ตรู่ วนุ่ วายเสยี ตงั นานทีแทก้ ซ็ ือใหน้ กั พรตหญิงตวั นอ้ ยผนู้ ี ฉางหรงเอามือลบู ปลายคาง ใชส้ ายตาของชายหนมุ่ คน หนงึ มองพิจารณาฉวีชินเหยาเป็นครงั แรก รูปรา่ งรึ กง็ ดงามชวนมองอยู่ แตไ่ มอ่ าจเรยี กไดว้ า่ งาม 421

ลาํ เลศิ เหนือผใู้ ด เพียงแคบ่ รรดาสตรตี ระกลู ใหญ่ทีไปมา หาสกู่ บั วงั หลนั ออ๋ งบอ่ ยครงั ก็มีไมก่ ีคนทีพอจะยกมา เปรยี บเทียบกบั นางได้ นิสยั ของนางชา่ งเปิดเผยตรงไปตรงมา ไมต่ อ้ งเปรยี บ เทียบกบั บรรดาองคห์ ญิงทา่ นหญิงทงั หลายในวงั หลวง เหลา่ นนั เลย พวกนางอะไรนิดอะไรหนอ่ ยก็ทาํ ตวั แงง่ อน น่าเบือหน่ายเสียเหลอื เกิน แตว่ า่ อยา่ งไรกเ็ พงิ พบหนา้ นางไมก่ ีครงั นิสยั ไมอ่ าจมองทะลปุ รุโปรง่ ไดใ้ นชวั ขณะ เดียว เหน็ แกท่ ีนางเคยช่วยเหลอื ซือจือสองครงั เช่นนนั ถือวา่ นางเป็นคนทีรูปลกั ษณแ์ ละจิตใจไมแ่ ตกตา่ งกนั กระมงั เรอื งทีจดั การไดย้ งุ่ ยากทีสดุ เหน็ จะเป็นเรอื งชาติกาํ เนิด 422

เขาสืบความจากเวย่ ปอจนแนช่ ดั อยนู่ านแลว้ บิดาของ นกั พรตหญิงเป็นแคไ่ ทส่ อื ลงิ และยงั เป็นบณั ฑติ ทีผา่ น การสอบขนุ นางไดเ้ ป็นจินซือ** เมือหลายปีก่อน จาก นนั ตาํ แหน่งหนา้ ทีจงึ กา้ วหนา้ ไปทีละขนั บา้ นเดมิ ของ มารดานางไดย้ นิ มาวา่ เป็นพอ่ คา้ ผา้ อยใู่ นยา่ นการคา้ ของฉางอนั ชนชนั ทงั สไี ดแ้ ก่ บณั ฑิต ชาวนา ชา่ งฝีมือ พอ่ คา้ ผปู้ ระกอบอาชีพเป็นพอ่ คา้ มีฐานะตาํ ตอ้ ยที สดุ ** การถือกาํ เนิดในตระกลู เลก็ ฐานะธรรมดาสามญั อยา่ ไดค้ ิดวา่ จะเป็นชายาเอกของซือจือเลย รบั เป็นอนภุ รรยา? ฉวีเอินเจอ๋ ผนู้ นั เป็นถงึ บณั ฑิตสอบ ผา่ นการสอบขนุ นาง ประวตั ิความเป็นมาขาวสะอาด จะยอมใหบ้ ตุ รสาวไปเป็นอนภุ รรยาของผอู้ ืนไดอ้ ยา่ งไร กนั 423

ยงิ ไปกวา่ นนั ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ วา่ นางยงั เป็นนกั พรตดว้ ย เรอื งนีจะมองเช่นไรก็ไมม่ ีทางเป็นไปได้ นอกเสยี จากซือ จือจะยืนกรานหนกั แน่น เขา้ เฝา้ ฮอ่ งเตก้ ราบทลู ขอพระ ราชทานสมรส มฉิ ะนนั วาสนาเคียงคขู่ องคนทงั สองจะ ไมม่ ีวนั เชือมถงึ กนั ไดเ้ ลย ทางฝังฉางหรงกาํ ลงั กลดั กลมุ้ แทนลนิ เซียวดว้ ยความคิด เชือมโยงไรข้ อบเขตเหลา่ นี สว่ นทางฝังลนิ เซียวกลบั อารมณด์ ีขนึ มาโดยไมท่ ราบสาเหตุ เมือมองสง่ ฉวีชินเหยาออกจากจวนไปแลว้ เขาก็เงย 424

หนา้ มองทอ้ งฟา้ พลางเอย่ “เวลาไมค่ อยทา่ แลว้ พวกเราก็ไปกนั เถิด อยา่ ไดเ้ ขา้ วงั ลา่ ชา้ ” เพิงจะยา่ งเทา้ ออกจากวงั เจียงซานหลางก็ควบขีมา้ จือ ซิงจากแควน้ ตา้ หวา่ นซงึ มีสขี าวดงั หมิ ะตลอดรา่ งรออยู่ หนา้ ประตกู อ่ นแลว้ เขาสวมชดุ คลมุ ยาวสีมว่ งแสดงตาํ แหนง่ ขนุ นางฝ่ายบู๊ ขนั สาม สายคาดเอวหยกทอง ใบหนา้ หลอ่ เหลาคมคาย เรอื นกายสงู ตระหงา่ น มา้ พนั ธุด์ ีสีขาวดงั หิมะใตร้ า่ งแผ่ 425

กลนิ อายขม่ ขวญั หนงึ คนหนงึ มา้ ดงึ ดดู สายตาผคู้ นให้ มองมาดว้ ยความสนใจ หลกู วั กงมีบตุ รชายเกิดจากภรรยาเอกสามคน บตุ รชาย คนโตไดร้ บั การแตง่ ตงั เป็นซือจือ รบั หนา้ ทีดแู ลเรอื งราว ในจวน บตุ รชายคนรองเวลานีก็รบั ตาํ แหนง่ สาํ คญั ใน ราชสาํ นกั มีเพียงบตุ รชายคนเลก็ อยา่ งซานหลาง เนือง จากเป็นบตุ รชายทีถือกาํ เนิดยามหลกู วั กงลว่ งเขา้ วยั ชรา สองสามีภรรยาจงึ รกั ใครต่ ามใจมากกวา่ บตุ รชายคนอืน อยหู่ ลายสว่ น ครนั เมือเติบใหญ่จงึ มีนิสยั เหลาะแหละ เรอื งใดลว้ นไมน่ าํ พาใสใ่ จ จนเติบใหญ่อายคุ รบสบิ หก เมือปีกลาย ความกา้ วหนา้ ในตาํ แหน่งหนา้ ทีราชการก็ ยงั ไมม่ ีความชดั เจน 426

บดิ ามารดาผสู้ งู วยั ทงั สองเลกิ คาดหวงั ใหบ้ ตุ รชายคน เลก็ มีอนาคตทีสดใสดงั พีชายทงั สองไปนานแลว้ ไดแ้ ต่ คิดใครค่ รวญวา่ เมือพวกเขาลาจากโลกนีไปแลว้ จะแบง่ ทรพั ยส์ มบตั ิสว่ นตวั ใหบ้ ตุ รชายคนเลก็ มากกวา่ สกั นิด ลาํ เอียงช่วยเหลือเขามากกวา่ สกั หนอ่ ย สว่ นเรอื งอืนนนั กต็ อ้ งดโู ชควาสนาของตวั เขาเองแลว้ ใครจะคาดคิดวา่ เมือปีกลายเจียงซานหลางตามเสดจ็ ฮอ่ งเตอ้ อกไปลา่ สตั ว์ กลบั แสดงความสามารถทีเกบ็ งาํ ไวอ้ อกมาอยา่ งเตม็ ที ทา่ มกลางบตุ รหลานเหลา่ ขนุ นาง และเชือพระวงศช์ นั สงู ควา้ อนั ดบั หนงึ ไปไดโ้ ดยไมม่ ีใคร คาดคดิ หลกู วั กงปลาบปลมื ยินดีเหลอื จะกลา่ ว เหน็ ฮ่องเตพ้ ระราชทานรางวลั และคาํ ชืนชมแก่เจียงซานหลา ง รบี ฉวยโอกาสกราบทลู ขอตาํ แหนง่ แมท่ พั กยุ เตอ๋ ลาํ ดบั 427

รองขนั สามใหบ้ ตุ รชาย ถงึ ไดท้ าํ ความปรารถนาใหเ้ ป็น จรงิ ไปไดอ้ ีกเรอื ง ทอ้ งฟา้ ยงั ไมท่ นั สวา่ งเจิดจา้ แสงยามรุง่ อรุณสะทอ้ น ความมืดสลวั ออกมาเลอื นราง พอเดนิ เขา้ ไปใกล้ ลนิ เซียวกต็ อ้ งตกตะลงึ ทีพบวา่ บรเิ วณใตต้ าของเจียงซาน หลางดาํ คลาํ กวา่ สองวนั กอ่ นหลายสว่ น เดมิ ทีเขามีผิว ขาวสะอาดหมดจด เมือนาํ มาเปรยี บเทียบกนั แลว้ จงึ น่า ตืนตระหนกตกใจอยา่ งยิง “ไมใ่ ชว่ า่ เจา้ ถกู อาถรรพเ์ ลน่ งานจรงิ ๆ กระมงั เหตใุ ดสี หนา้ ถงึ ไดแ้ ยล่ งทกุ วนั เช่นนีเลา่ ” ลนิ เซียวทีเพิงยกสาย บงั เหียนขนึ พลนั ชะงกั มือ 428

“พดู จาเหลวไหลอะไร กินอิมนอนหลบั ได้ จะถกู อาถรรพท์ ีใดกนั เลา่ ” เจียงซานหลางหวั เราะไมไ่ ดร้ อ้ งไห้ ไมอ่ อก “เสียแรงทีขา้ อตุ สา่ หจ์ าํ ไดว้ า่ วนั นีเจา้ จะเขา้ รบั ตาํ แหนง่ วนั แรก ถงึ ไดม้ ารอรบั เจา้ แตเ่ ชา้ ตรู่ เจา้ กลบั มา สาปแชง่ ขา้ ได”้ นาํ เสยี งของเขากงั วานชดั ดงั ในวนั วาน ไมแ่ สดงความออ่ นแอใหเ้ หน็ เลย “ขา้ จะสาปแช่งเจา้ ไปดว้ ยเหตใุ ด” ลนิ เซียวสมั ผสั ไดถ้ งึ ความผิดปกติ นกึ อะไรขนึ ไดจ้ งึ เอย่ ถาม “ชว่ งนีทา่ นลงุ ทา่ นปา้ ไมเ่ อย่ ทกั บา้ งหรอื วา่ สหี นา้ เจา้ ไมค่ อ่ ยดี” “ไมเ่ คย! ไมเ่ คยเลย” เจียงซานหลางเรมิ หงดุ หงิดแลว้ “ขา้ วา่ เจา้ พดู เรอื งอืนบา้ งดีหรอื ไม่ แคเ่ ดนิ ทางออกนอก ฉางอนั ไปครงั เดียว เหตใุ ดกลบั มาแลว้ ถงึ ไดท้ าํ ตวั ลกึ ลบั 429

ปานนี” วา่ แลว้ ก็กระตกุ สายบงั เหียน มงุ่ ไปขา้ งหนา้ โดย ไมส่ นใจลนิ เซียวอีก ฉางหรงกค็ ิดวา่ สหี นา้ เจียงซานหลางดนู ่าหวาดหวนั เลก็ นอ้ ย เพียงแตเ่ ขาหาโอกาสเอย่ ขดั จงั หวะไมส่ ะดวก เขา อดเหลียวมองรอบกายไมไ่ ด้ น่าเสยี ดายทีนกั พรตหญิง ตวั นอ้ ยจากไปแลว้ พลงั ตบะของนางลกึ ลาํ ถา้ หากเจี ยงซานหลางโดนอาถรรพเ์ ขา้ จรงิ นางจะตอ้ งมองออกแน่ ลนิ เซียวเหน็ วา่ เจียงซานหลางไมส่ นใจคาํ ทดั ทานใดของ ตนกจ็ นปัญญาจะทาํ อะไรไดช้ วั ขณะ วนั นีเขา้ รบั ตาํ แหนง่ ใหมว่ นั แรก เขายงั ตอ้ งเขา้ วงั ไปรบั ฟังโอวาท จากเสดจ็ ลงุ อีก จงึ ตอ้ งพกั เรอื งนีเอาไวก้ อ่ นชวั คราว 430

เมือเขา้ วงั หลวงยงั ไมท่ นั ถงึ ช่วงประชมุ ยามเชา้ ฮ่องเต้ ยงั ทรงรอพบเขาอยทู่ ีวงั ตา้ หมิงกงดงั คาด ปีนีฮ่องเตม้ ีพระชนมายสุ สี บิ หา้ พรรษา เนืองจาก ทมุ่ เทพระทยั ใสร่ าชกิจ บรเิ วณจอนพระเกศาจงึ เรมิ มีสี หงอกขาวแซม ทวา่ สายพระเนตรกลบั ยงั กระจ่างชดั เฉียบคมดงั เชน่ ทีเคยเป็นมา “เหวยจิน” พอเหน็ ลนิ เซียวเดนิ เขา้ มา พระองคก์ เ็ ผยรอยแยม้ พระ โอษฐ์เมตตาเอน็ ดู ตรสั เรยี กชือรองของลนิ เซียวอยา่ ง 431

สนิทสนม พระอนชุ าคนทีหกของพระองคต์ งั ชือบตุ รชาย คนโตวา่ เซียว* ยงั ไมพ่ อ แมก้ ระทงั เมือปีกอ่ นโนน้ ตอน ตงั ชือรองใหล้ นิ เซียวยงั เลือกชือ ‘เหวยจิน’ ทีมีความ หมายวา่ ระมดั ระวงั รอบคอบดว้ ย ราวกบั กลวั วา่ จะ สะกิดความหวาดระแวงในพระทยั กระนนั ในขณะนนั ทนั ทีทีพระองคไ์ ดย้ นิ ชือนีกท็ รงหวั เราะไมไ่ ด้ รอ้ งไหไ้ มอ่ อก โชคดีทีลนิ เซียวไมเ่ กบ็ ตวั หลบเลยี งทาง โลกเหมือนบิดา อายยุ งั นอ้ ยกม็ ีพรสวรรคเ์ ปลง่ ประกาย สะทอ้ นความรูค้ วามสามารถเกินใคร ไดร้ บั ความโปรด ปรานจากพระองคอ์ ยา่ งยิง “เสดจ็ ลงุ อรุณสวสั ดพิ ะ่ ยะ่ คะ่ ” ลนิ เซียวถวายบงั คม ตามกฎแลว้ เขาสมควรเอย่ เรยี กพระองคว์ า่ ‘ฝ่าบาท’ 432

แตว่ า่ เสดจ็ ลงุ ไมท่ รงอนญุ าต ตรสั วา่ แสดงความเหนิ หา่ ง เกินไป ฉะนนั เมือเขา้ เฝา้ เป็นการสว่ นพระองคย์ งั ใหเ้ รยี ก วา่ ‘เสดจ็ ลงุ ’ อยู่ ฮอ่ งเตพ้ ยกั พระพกั ตรต์ อบรบั พลางตรสั ดว้ ยสีหนา้ ครุน่ คิด “เหวยจินเอย๋ ตงั แตเ่ ดือนก่อนทีเจา้ เดนิ ทางออก จากฉางอนั ไปจดั การคดีของหวงั ซิงปังอยา่ งลบั ๆ หลาย วนั มานีเรากเ็ อาแตฝ่ ันเหน็ ฮ่ยุ เฟย” ตรสั เลา่ ดว้ ยสีพระ พกั ตรเ์ ศรา้ หมองอยบู่ า้ ง “เจา้ กร็ ูว้ า่ หวงั ซงิ ปังเป็นพีชาย รว่ มอทุ รของฮยุ่ เฟย เรารูส้ กึ อยตู่ ลอดวา่ ทีผา่ นมาติดคา้ ง ฮ่ยุ เฟย ฉะนนั ถงึ ไดด้ แู ลเอาใจใสส่ กลุ หวงั เป็นพเิ ศษ ครงั นีเราสง่ ตวั เจา้ มงุ่ หนา้ ไปทีเขตไหวหยาง เพราะหวงั วา่ เจา้ สามารถชว่ ยเขาเก็บกวาดรอ่ งรอยกอ่ นทีขนุ นาง ตรวจการจะกลา่ วโทษหวงั ซิงปัง ทาํ ใหเ้ ขาไมต่ อ้ งถงึ ขนั 433

ตอ้ งโทษจาํ คกุ ” พระองคห์ ยดุ ชะงกั ไปครูห่ นงึ ทอดพระเนตรมองลนิ เซียว ดว้ ยความพอพระทยั “เจา้ ทาํ ไดด้ ีมาก!” “หลานเพียงแคท่ าํ งานตามทีเสดจ็ ลงุ มีพระบญั ชาลงมา ไมก่ ลา้ ยกเป็นความดีความชอบของตวั เองพะ่ ยะ่ คะ่ ” ลนิ เซียวกราบทลู ตอบ หลายปีมานีหวงั ซงิ ปังอาศยั วา่ มีฮ่องเตค้ อยใหท้ า้ ย กอ่ สรา้ งจวนทีพกั หลงั ใหญ่หลงั โต ทจุ รติ คดโกงมโหฬาร ในราชสาํ นกั มีคนกลา่ วโทษเขามานานแลว้ ครงั นีถา้ หากฮ่องเตไ้ มส่ ง่ ลนิ เซียวไปแจง้ เรอื ง เวลานีสกลุ หวงั 434

อาจประสบเภทภยั รา้ ยแรงแลว้ ก็เป็นได้ ฮ่องเตม้ ีพระประสงคท์ งั จะปกปอ้ งสกลุ หวงั และตอ้ งปก ปอ้ งอยา่ งสงา่ ผา่ เผย ไมใ่ หต้ กเป็นทีติฉินนินทาของผใู้ ด นีเป็นกลยทุ ธข์ องผคู้ รองแผน่ ดิน ฮอ่ งเตท้ อดถอนพระทยั หลายครงั ตดิ ๆ กนั “ปีนนั เรากบั ฮ่ยุ เฟยรูจ้ กั กนั ทีสาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน หลายวนั ทีผา่ นมา เรามกั ฝันเหน็ เรอื งราวมากมายทีเคยเกิดขนึ ทีนนั เรา ไตรต่ รองดแู ลว้ หรอื อาจเป็นเพราะฮยุ่ เฟยกอ็ ยากกลบั ไปเยียมสาํ นกั ศกึ ษาอวินอินถงึ ไดม้ าฝากฝังกบั เราใน ความฝัน ใหเ้ ราเปิดสาํ นกั ศกึ ษาแหง่ นีใหมอ่ ีกครงั ” ลนิ เซียวลอบขมวดควิ เลก็ นอ้ ย เสดจ็ ลงุ ประเดียวทรงคดิ 435

ถงึ สงิ นีประเดียวทรงคิดถงึ สงิ นนั ในอดีตหลงั จากเกิด เรอื งกบั สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อินแลว้ ทีนนั กถ็ กู สงั ปิดตายมา นานกวา่ ยีสบิ ปี ถา้ หากตอ้ งการเปิดใหมอ่ ีกครงั อาจมี ปัญหายงุ่ ยากซบั ซอ้ นตามมาอีก ยงิ ไปกวา่ นนั ราชสาํ นกั ก็ไมเ่ คยสนบั สนนุ ใหเ้ ปิดสาํ นกั ศกึ ษาของสตรี ถา้ หาก เสดจ็ ลงุ ยงั ทรงยืนกรานจะทาํ เชน่ นี คงจะเกิดความ โกลาหลวนุ่ วายอยา่ งเลยี งไมไ่ ด้ “หลานยงั เยาวว์ ยั ในอดีตเมือครงั สาํ นกั ศกึ ษาอวนิ อิน ยงั เฟื องฟหู ลานยงั ไมท่ นั เกิดดว้ ยซาํ เกรงวา่ คงไมอ่ าจ ถวายคาํ แนะนาํ เสดจ็ ลงุ ไดพ้ ะ่ ยะ่ คะ่ ” เขาจนปัญญา จรงิ ๆ จงึ แสดงความคิดเหน็ ออกมาอยา่ งคลมุ เครอื “ชา่ งเถิดๆ” ฮอ่ งเตท้ รงตระหนกั ไดว้ า่ ไมเ่ หมาะสมเชน่ 436

กนั พระองคน์ ิงเงียบไปกอ่ นจะลกุ ขนึ ยืน “อีกไมก่ ีวนั ก็ จะถงึ การสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลแิ ลว้ ราชสาํ นกั ก็มีเรอื ง มากมาย เรมิ ประชมุ เชา้ เรว็ สกั หนอ่ ยเถอะ ตามเราไปที ตาํ หนกั หานหยวน” ฉวีชินเหยาออกมาจากวงั หลนั ออ๋ งแลว้ ไมไ่ ดม้ งุ่ หนา้ กลบั อารามชิงอวิน แตส่ งั ใหเ้ หลา่ โจวขบั รถมา้ กลบั มาที จวนสกลุ ฉวี พีชายจะตอ้ งเขา้ รว่ มการสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลใิ นอีกไมก่ ี วนั แลว้ สองวนั มานีนางรูส้ กึ เป็นหว่ งไมน่ อ้ ย ฉะนนั ทนั ที ทีกลบั ถงึ บา้ นก็วิงตรงไปทีเรอื นเลก็ ของพีชาย 437

พีชายของนางตืนนอนนานแลว้ ขณะนีกาํ ลงั คราํ เครง่ อา่ นตาํ ราอยรู่ มิ หนา้ ตา่ ง เขาสวมเสอื คลมุ ผา่ หนา้ แขน ยาวสีฟา้ ออ่ นพรอ้ มดว้ ยผา้ โพกศีรษะสีเดียวกนั ใบหนา้ หลอ่ เหลาสงา่ งามสะทอ้ นอารมณส์ งบนิง เมือมีกิงดอก ทอ้ ยืนเขา้ ไปทางหนา้ ตา่ งอาํ พรางและขบั เนน้ รูปโฉม เทียบกบั เซียนในภาพวาดแลว้ ยงั ตรงึ สายตาไดม้ ากกวา่ หลายสว่ น ในลานเรอื นมีสาวใชท้ ีกาํ ลงั กวาดพืนหลายนางลอบสอด สอ่ งมองไปทางพีชายนางอยตู่ ลอด แตล่ ะคนทงั ทาชาด เตมิ แปง้ แววตาปรากฏรอยยมิ วิบวบั ไหถ่ งั เดินออกมาจากหอ้ งดว้ ยสหี นา้ โกรธเคือง กดเสียง 438

ลงตาํ ตะคอกไลพ่ วกนาง “อีกสองวนั คณุ ชายจะตอ้ งเขา้ สนามสอบแลว้ พวกเจา้ มวั มาอืดอาดยืดยาดอยตู่ รงนี คดิ วา่ ขา้ ไมร่ ูห้ รอื วา่ พวกเจา้ คดิ อะไรอย!ู่ ไปๆๆ ถา้ มารบกวนคณุ ชายอา่ นหนงั สือละ่ ก็...ระวงั ตวั เอาไวใ้ ห้ ดี!” ฉวีชินเหยาหวั เราะอยใู่ นใจ ไหถ่ งั ยอดเยียมนกั ทาํ ตวั ราวกบั เทพทวารบาลขา้ งกายพีชาย สาวใชต้ วั นอ้ ยทงั หลายเมือโดนพดู จาแทงใจดาํ เชน่ นีก็ พากนั หนา้ แดงกาํ ดว้ ยความอบั อายแลว้ หนีกระเจิงหาย ไป ไหถ่ งั หนั หลงั กลบั ดว้ ยทา่ ทีโมโหฮดึ ฮดั เหลือบไป เหน็ ฉวีชินเหยาโดยไมไ่ ดต้ งั ใจ สีหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความ ประหลาดใจ “คณุ หน!ู ทา่ นกลบั มาแลว้ ” 439

ฉวีจืออวีไดย้ ินเสยี งกเ็ งยหนา้ ขนึ “อาเหยา” เขาวาง ตาํ ราในมือลง ลกุ ขนึ กา้ วยาวๆ เดินออกมาขา้ งนอก ฉวีชินเหยากลา่ วทกั ทายไหถ่ งั เดินมาพบกบั พีชายครงึ ทางกอ่ นจะคลอ้ งแขนเขาพาเดินเขา้ หอ้ ง พีชายกา้ วเดนิ อยา่ งมนั คงแข็งแรง ทกุ อากปั กิรยิ างาม สง่ามีชีวิตชีวา มองไมเ่ หน็ เงารา่ งคนออ่ นแอขีโรคเชน่ ใน อดีตหลงเหลือสกั เศษเสียว ความรูส้ กึ ปีตยิ ินดีเออ่ ลน้ ใน หวั ใจนาง “เมือวนั ก่อนตอนทีไปหอไจเยวีย ทา่ นแมบ่ อกวา่ เจา้ เลอื กเครอื งประดบั อยดู่ ีๆ ก็วงิ ออกจากรา้ นไป กลบั มา 440

แลว้ ทา่ นก็เป็นหว่ งเจา้ มาก ไปเจอเรอื งอะไรมาหรอื เจา้ จดั การธรุ ะเรยี บรอ้ ยแลว้ กน็ า่ จะสง่ จดหมายกลบั มาสกั ฉบบั ทา่ นแมจ่ ะไดไ้ มต่ อ้ งคิดมาก” ถอ้ ยคาํ ของฉวีจืออวี แสดงความไมพ่ อใจ แตน่ าํ เสียงกลบั ทมุ้ ตาํ น่มุ นวล แม้ กระทงั การตาํ หนิทีแฝงอยกู่ ็ออ่ นลงไปหลายสว่ น ฉวีชินเหยาเอามือตบหนา้ ผาก แยแ่ ลว้ สองวนั มานีนาง มวั แตย่ งุ่ กบั การรบั มือจฉู ีเออ๋ รจ์ นลืมบอกกลา่ วกบั มารดาไปเสยี สนิท นางรบี อธิบายเรอื งราวทีเกิดขนึ ในวงั หลนั ออ๋ งใหพ้ ีชาย ฟัง ฉวีจืออวีเดิมทีมือยกจอกชาอยู่ รบั ฟังเรอื งของฉวีชิน 441

เหยาแลว้ พลนั ชะงกั คา้ ง ยงั ไมต่ อ้ งกลา่ วถงึ วา่ พิษกนู่ า่ กลวั เพียงใด ผใู้ ชก้ ่มู ีวธิ ีการโหดเหียมอาํ มหิต หากไมท่ นั ระวงั นอ้ งสาวอาจตอ้ งเผชิญกบั อนั ตราย เป็นหลนั ออ๋ ง ซือจือผนู้ นั เคยไดย้ ินมานานแลว้ วา่ เขาเป็นคนหนมุ่ ทีมี ผลงานประจกั ษช์ ดั ไดร้ บั ความโปรดปรานจากฝ่าบาท ยงิ นกั ไมค่ ิดวา่ จะมีความคดิ อา่ นลกึ ซงึ ละเอียดรอบคอบ ปานนี โชคดีทีนอ้ งสาวเพียงแคไ่ ปขบั ไลส่ งิ อปั มงคลใน วงั หลนั ออ๋ ง ไมต่ อ้ งเขา้ ไปเกียวขอ้ งกบั เขามากนกั จะวา่ ไปแลว้ ปีนีนอ้ งสาวก็อายสุ บิ สี เมือการสอบช่วงฤดู ใบไมผ้ ลผิ า่ นพน้ ใชถ่ งึ เวลาจะเอย่ เตือนเรอื งการแตง่ งานของฉวีชินเหยากบั บดิ ามารดาแลว้ หรอื ไม่ แตเ่ ขาเป็นคนมีนิสยั สขุ มุ เยือกเยน็ แมใ้ นใจจะครุน่ คดิ 442

เชน่ นีอยู่ สีหนา้ กลบั ยงั สงบนิงไรค้ ลืนอารมณ์ รอจน กระทงั ฉวีชินเหยาเลา่ เรอื งจบแลว้ ก็แสรง้ ทาํ เป็น ประหลาดใจ “ไมค่ ิดวา่ จะเสยี งอนั ตรายถงึ เพียงนี พีชายเขา้ ใจเจา้ ผิด ไปแลว้ ” “ใช่หรอื ไมเ่ ลา่ !” ฉวีชินเหยาถือโอกาสออดออ้ นพีชาย “เมือคืนวานไมไ่ ดห้ ลบั ตานอนเลยนะ ตอนนีขา้ งว่ งจน แทบทนไมไ่ หวอยแู่ ลว้ ” ฉวีจืออวียกมือลบู ศีรษะฉวีชินเหยา รูส้ กึ รกั ใครเ่ อน็ ดนู าง เหลือเกิน “ทา่ นพอ่ ออกไปประชมุ เชา้ แลว้ อีกประเดียว 443

เจา้ ไปคารวะทา่ นแมแ่ ลว้ ไปนอนพกั ผอ่ นเถอะ” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ รบั นางลกุ ขนึ มองสาํ รวจสภาพโต๊ะ หนงั สือของพีชาย มองเหน็ บทวิจารณเ์ รอื งนโยบายและ การปกครองก็เอย่ ขนึ วา่ “พีชาย สองสามวนั นีก็พกั ผอ่ น บา้ งเถอะ ไมเ่ คยไดย้ นิ หลกั การทีวา่ บาํ รุงรา่ งกายสะสม กาํ ลงั บา้ งหรอื ไยตอ้ งมาเหนด็ เหนือยทมุ่ เทในเวลานีอีก เลา่ ” ฉวีจืออวีสง่ เสยี งรบั คาํ สายตามองตามฉวีชินเหยาไป ทาํ ทีเอย่ โดยไมเ่ จตนา “ไดย้ ินวา่ หลนั ออ๋ งซือจือเป็นคน ทีมีฝีมือโดดเดน่ ทีสดุ ในหมลู่ กู หลานเชือพระวงศ์ ฝ่า บาทมีพระประสงคจ์ ะเลอื กคคู่ รองทีเหมาะสมจาก ตระกลู ขนุ นางผมู้ ีอาํ นาจใหแ้ ลว้ แมก้ ระทงั ในราชสาํ นกั 444

กม็ ีขนุ นางใหญ่ไมน่ อ้ ยอยากจะแตง่ งานเชือมสมั พนั ธ์ ตอ่ ไปไมร่ ูว้ า่ จะเลือกบตุ รสาวของสกลุ ใดกนั ” ฉวีชินเหยาเงยหนา้ ขนึ ดว้ ยความตกใจ ในใจฉวีจืออวีตงึ เครยี ดโดยพลนั “เขายงั ไมไ่ ดห้ มนั หมายอีกหรอื เชือพระวงศส์ งู ศกั ดิ อยา่ งเขาไมใ่ ช่วา่ จะตอ้ งหมนั หมายตงั แตอ่ ยใู่ นครรภ์ มารดาหรอื ไร ขา้ ยงั นกึ วา่ เขาหมนั หมายไปนานแลว้ เสีย อีกนะ” นาํ เสยี งของนางเปิดเผยไมม่ ีความอดึ อดั ใจเจือ ปนแมแ้ ตน่ ิดเดียว 445

ฉวีจืออวีลอบถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก ฉวีชินเหยามี ทา่ ทีไมใ่ สใ่ จโดยสนิ เชิง ยงั คงพลกิ ดโู น่นนีบนโต๊ะหนงั สอื ของพีชายดว้ ยความอยากรู้ แตแ่ ลว้ ก็พบอะไรบางอยา่ ง จงึ ถามดว้ ยความแปลกใจ “จีโจวคนนีคือใครกนั ” บทวิจารณเ์ รอื งนโยบายและการปกครองฉบบั หนงึ วาง รวมอยกู่ บั การบา้ นของพีชาย บทวจิ ารณก์ ลา่ วถงึ การ ปกครองสมยั เหยาซนุ่ * เนือหาปลกุ เรา้ จิตใจใหฮ้ กึ เหิม หา้ วหาญ ตวั อกั ษรหนกั แนน่ ทรงพลงั อยา่ งหาไดย้ าก แทบจะไมด่ อ้ ยไปกวา่ อกั ษรของพีชายเลย “เป็นสหายรว่ มสาํ นกั ของพีเอง” ฉวีจืออวีอธิบาย “รูจ้ กั 446

กนั เมือหลายวนั กอ่ นตอนไปทีเขาหนานซานเยียมคารวะ ทา่ นอาจารยจ์ ีน่ะ เขาเป็นบณั ฑิตจากเขตผิงเหลียงเมือง หยวนโจว มีชือเสยี งเป็นทีรูจ้ กั คราวนีมาฉางอนั เขา้ รว่ ม การสอบฤดใู บไมผ้ ลิ ทา่ นอาจารยจ์ ีชืนชมในพรสวรรค์ ของเขาจงึ ใหเ้ ขาพกั คา้ งแรมอยทู่ ีหอเจาเจา” ฉวีชินเหยาตกตะลงึ ทา่ นอาจารยจ์ ีเป็นปราชญผ์ ยู้ งิ ใหญ่แหง่ ยคุ ในตอนนี บณั ฑิตทวั หลา้ มีใครบา้ งไมถ่ ือวา่ การรบั คาํ ชีแนะจากเขาเป็นเกียรติสงู สดุ แตว่ า่ เขามีนิสยั ตรงไปตรงมา ไมเ่ คยรบั ศิษยโ์ ดยง่าย บรุ ุษทีชือจีโจวผนู้ ีเดนิ ทางมาไกล ไมใ่ ช่ญาติพีนอ้ งหรอื รูจ้ กั กนั มาก่อน กลบั ไดอ้ ยใู่ นสายตาของทา่ นอาจารย์ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ความรูค้ วามสามารถอยใู่ นระดบั เหนือคน 447

ธรรมดาทวั ไปแลว้ นางคิดมาตลอดวา่ ความรูข้ องพีชายนนั ลาํ เลศิ เป็น อนั ดบั หนงึ แตว่ า่ วนั นีดทู า่ เหนือฟา้ ยงั มีฟา้ เหนือใตห้ ลา้ ยงั มียอดคนโดยแท้ * บา้ นเหลอื แตผ่ นงั สดี า้ น หมายถงึ ยากจนขน้ แคน้ มาก ราวกบั วา่ ในบา้ นไมม่ ีขา้ วของอะไรเลยนอกจากผนงั ทงั สี 448

ดา้ น ** วยั ปักปิน ชาวจีนในสมยั โบราณถือวา่ อายุ 15 ปี เป็นช่วงเวลาทีเดก็ หญิงกา้ วเขา้ สวู่ ยั สาว เป็นวยั ทีเรมิ ปัก ปินทาํ ผมและสามารถออกเรอื นไดแ้ ลว้ เรยี กวา่ ‘วยั ปัก ปิน’ * เหมือนนงั บนพรมเข็ม หมายถงึ จิตใจพะวา้ พะวงั ไม่ เป็นสขุ *** ตน้ หลตี ายแทนตน้ ทอ้ สาํ นวนเดิมหมายถงึ พีนอ้ ง ทีรกั ใครแ่ ละช่วยเหลือซงึ กนั และกนั ภายหลงั ใชเ้ ปรยี บ เปรยถงึ การรบั โทษหรอื รบั เคราะหแ์ ทนผอู้ ืน 449