บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

* สรุ าสยงหวง หมายถงึ เหลา้ ขาวหรอื เหลา้ เหลอื งที ผสมผงกาํ มะถนั แดง (Realgar) มีสสี ม้ แดง ในสมยั โบราณเชือวา่ สามารถช่วยขจดั พษิ รา้ ย ปอ้ งกนั แมลง และงไู ด้ รวมถงึ สามารถขบั ไลป่ ีศาจและสงิ ชวั รา้ ยตา่ งๆ บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั ตอนที 5 : บทที 3.1 แมจ้ ะกลา่ ววา่ สามีภรรยาสกลุ ฉวีมาไดไ้ มถ่ กู จงั หวะ แต่ วา่ ชิงซวีจือในฐานะนกั พรตผดู้ แู ลอาราม กย็ งั ตอ้ งวาง งานทีรบั มาพกั ไวช้ วั คราวเพือทาํ หนา้ ทีของเจา้ ของสถาน ทีใหด้ ี 250

เรมิ จากสงั ใหค้ นไปยกอาหารวา่ งทีพอมีชือประจาํ อาราม มาสองจาน นนั กค็ ือ ‘ผลไมส้ ามรส’ อาหารวา่ งอยา่ งผล ไมท้ ีมีสามรสชาตนิ ีเป็นผลงานทีนกั พรตชิงซวีจือภาคภมู ิ ใจ มีสรรพคณุ ชว่ ยบาํ รุงหวั ใจและดวงตา กินในช่วง ก่อนถงึ เทศกาลตวนอ*ู่ ทงั ยงั ช่วยปอ้ งกนั อาการเจบ็ ป่วยจากอากาศรอ้ นและพษิ งไู ด้ หลงั จากอาหารวา่ งถกู ยกมาวางแลว้ นกั พรตชิงซวีจือก็ อดทนกบั ความปวดใจ เลือกชาขนขาวเข็มเงิน** ที เกบ็ ทะนถุ นอมอยา่ งดีนานกวา่ ครงึ ปีออกมา สงั การให้ ลกู ศิษยไ์ ปชงนาํ ชามาตอ้ นรบั แขก สามีภรรยาสกลุ ฉวีเหน็ นกั พรตชิงซวีจือเรยี กใชล้ กู ศิษย์ หลายคนกไ็ มส่ ะดวกจะเอย่ ปากขดั จงั หวะ หลงั จากดืม 251

นาํ ชาแลว้ กส็ นทนาเรอื งสพั เพเหระ แลว้ มอบของขวญั ที เตรยี มมาขอบคณุ นกั พรตชิงซวีจืออยา่ งเป็นทางการ ก่อนกลบั ยงั สงั กาํ ชบั ฉวีชินเหยาวา่ เวลาอยทู่ ีอารามให้ ตงั ใจฝึกวชิ า หา้ มทาํ ตวั เหลวไหลใหอ้ าจารยต์ อ้ งโมโห กวา่ จะสง่ บดิ ามารดากลบั ไปคอ่ นขา้ งยงุ่ ยากไมน่ อ้ ย จากนนั ฉวีชินเหยาก็หนั มาเกาะติดนกั พรตชิงซวีจือเป็น ลกู อมเหนียวๆ ขอใหอ้ าจารยพ์ านางไปทีหอหมตู่ นั ดว้ ย อาหานกช็ ว่ ยขอรอ้ งอีกแรงหนงึ นกั พรตชิงซวีจือโดนลกู ศิษยท์ งั สองรบเรา้ จนหมดหน ทางปฏิเสธ ทา่ นผเู้ ฒา่ สะบดั เคราแลว้ กวกั มือเรยี ก “ไป!” 252

หอหมตู่ นั ตงั อยบู่ นถนนใหญ่ตงอู่ ถนนสายทีคกึ คกั ทีสดุ ในเมืองฉางอนั วา่ กนั วา่ สาวงามในหอนางโลมแหง่ นี เถา้ แกเ่ นียเดนิ ทางไปเจียงหนานและยอมเสยี ทรพั ยไ์ ม่ ใชน่ อ้ ยเพือคดั เลือกเดก็ สาวหนา้ ตางดงามกลบั มาดว้ ย ตนเอง เมือผา่ นการอบรมสงั สอนดว้ ยความทมุ่ เทนาน หลายปี แตล่ ะคนจงึ มีกิรยิ าออ่ นหวานพราวเสนห่ ์ เพียบ พรอ้ มทงั รูปโฉมและความสามารถ ดงึ ดดู ใหผ้ คู้ นหลงั ไหลมาไมข่ าดสาย เป็นแหลง่ ละลายทรพั ยท์ ีมีชือเสียง เลอื งลือของเมืองฉางอนั อาจารยแ์ ละศษิ ยร์ วมสามคนเดินทางมาถงึ หอหมตู่ นั 253

ขณะทีอาหานจะเดนิ เขา้ ไปขา้ งในอยา่ งเงอะงะก็โดนนกั พรตชิงซวีจือกระชากตวั กลบั มา เอามือเคาะศีรษะแลว้ ตาํ หนิ “เจา้ โง่! สถานทีทีมีผคู้ นเขา้ ออกไมข่ าดสาย ตอ่ ใหม้ ีผี รา้ ยอาละวาดก็ไมย่ อมป่าวประกาศใหใ้ ครรบั รู้ แลว้ เจา้ ทีเป็นนกั พรตกลบั เดนิ วางมาดเปิดเผยเขา้ ไปเชน่ นี กลวั วา่ ผอู้ ืนจะไมร่ ูห้ รอื วา่ ทีนีมีอะไรเกิดขนึ ” กลา่ วจบแลว้ เขา ก็พาอาหานกบั ฉวีชินเหยาเดินออ้ มไปทางตรอกเลก็ ซงึ อยดู่ า้ นหลงั หอหมตู่ นั ดว้ ยความคนุ้ เคย แลว้ เดนิ เขา้ ไป ในหอแหง่ นีทางประตหู ลงั เถา้ แก่เนียหอหมตู่ นั ชือวา่ จินเหนียง หลายปีก่อนกเ็ คย เป็นยอดหญิงงามทีโดง่ ดงั ทวั ฉางอนั อยชู่ ว่ งหนงึ พอนาง 254

เหน็ นกั พรตชิงซวีจือพาศิษยส์ องคนมาดว้ ยก็เดินเขา้ มา หาแลว้ เอย่ วา่ “ทา่ นนกั พรตมาไดเ้ สียที!” เหน็ ไดช้ ดั วา่ นางคงรออยนู่ านแลว้ นีเป็นครงั แรกทีฉวีชินเหยาเหน็ สตรยี า่ นเรงิ รมยเ์ ช่นนี นางรูส้ กึ วา่ อีกฝ่ายมีทว่ งทีกิรยิ าทรงเสนห่ เ์ หลอื เกิน ชวั พรบิ ตาเมือแรกเหน็ รูส้ กึ วา่ งามลาํ เกินบรรยาย แตเ่ ดิน เขา้ ไปใกลม้ ากขนึ ถงึ สงั เกตเหน็ วา่ บรเิ วณหางควิ ของนาง มีรวิ รอยปรากฏ ผิวพรรณก็ไมเ่ ปลง่ ปลงั เหมือนตอนที มองเหน็ อยไู่ กลๆ สายตาของจินเหนียงสะดดุ เขา้ กบั ใบหนา้ ของฉวีชิน เหยาจงึ นิงงนั ไปชวั ครู่ นกั พรตนอ้ ยคนนีผวิ ขาวผอ่ งยิง กวา่ หมิ ะ ดวงตาคนู่ นั ช่มุ ฉาํ แวววาว เป็นเดก็ สาวทีนา่ รกั 255

น่าเอน็ ดมู ากทีเดียว นางมองไปทางชิงซวีจือดว้ ยความ ประหลาดใจ ถา้ หากเป็นเมือก่อนนางคงอดไปสบื ขอ้ มลู อยา่ งละเอียดไมไ่ ด้ ทวา่ วนั นีกลบั ไมม่ ีอารมณจ์ ะทาํ เช่น นนั นางสง่ สญั ญาณใหส้ าวใชย้ กนาํ ชามาวางตรงทีนงั ของ ทงั สามคนแลว้ กลา่ วกบั ชิงซวีจือวา่ “ไดย้ ินชือเสยี งของ ทา่ นนกั พรตมานาน วนั นีเชิญทา่ นมาถงึ ทีนีเพราะเจา้ ผี รา้ ยอาละวาดหนกั หนาเกินไปแลว้ จรงิ ๆ ถา้ ยงั วนุ่ วาย เช่นนีตอ่ ไป กลวั วา่ จะมีคนเป็นอนั ตรายถงึ ชีวิตอีกแน่” ชิงซวีจือทีกาํ ลงั ดืมนาํ ชาชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย มองหนา้ จิ นเหนียงอยา่ งเครง่ ขรมึ จรงิ จงั “มีใครถงึ แกช่ ีวติ แลว้ ?” 256

จินเหนียงโบกมือใหส้ าวใชท้ ีปรนนิบตั ยิ กนาํ ชาถอยออก ไปจากหอ้ ง แลว้ กดเสียงลงตาํ เลา่ วา่ “เมือหลายวนั กอ่ นสาวใชท้ ีทาํ งานจิปาถะในหอของเราคนหนงึ ชือเหม ยหง จๆู่ ก็ตายลงอยา่ งกะทนั หนั โดยไมร่ ูส้ าเหตุ สภาพ ศพของนางเหมือนโดนสบู เลือดจนหมดตวั กลายเป็น ศพแหง้ เหียวศพหนงึ นา่ สยดสยองยิงนกั ตอนนนั คนใน หอนีตา่ งแตกตืนตกใจ พดู เป็นเสยี งเดียวกนั วา่ ทีนีตอ้ งมี สงิ ชวั รา้ ยอยแู่ น่” “เป็นเชน่ นีเอง” ควิ ยาวของชิงซวีจือขมวดเขา้ หากนั แลว้ เอย่ ถาม “ตอนนีศพของเหมยหงอยทู่ ีใด” จินเหนียงเผยสีหนา้ หวาดกลวั “หลงั จากพวกเราไปแจง้ ความ ทางการก็นาํ ศพของเหมยหงไปชนั สตู ร ตอ่ 257

มากลบั บอกวา่ สาเหตกุ ารตายของเหมยหงไมม่ ีอะไรนา่ สงสยั สงั ใหพ้ วกเราไปรบั ศพกลบั มา เพราะวา่ เหมยหง ไมม่ ีครอบครวั ตอนนีศพของนางจงึ ยงั อยใู่ นหอ้ งเกบ็ ฟื น ทีเรอื นดา้ นหลงั ” ไมม่ ีอะไรน่าสงสยั ? ฉวีชินเหยาไดย้ ินแลว้ ไฟโทสะพลงุ่ พลา่ นในใจ ทางการ เลอะเลอื นไรค้ วามสามารถเสียจรงิ คนผหู้ นงึ อยดู่ ีๆ กลายเป็นศพแหง้ เหือดในคืนเดียว แมก้ ระทงั คาํ อธิบาย ทีพอฟังขนึ ยงั ไมม่ ีใหเ้ ลย ชิงซวีจือเผยสหี นา้ ไมพ่ อใจ นิงเงียบไปพกั หนงึ จงึ เอย่ บอกกบั จินเหนียงวา่ “ในเมือเป็นเช่นนีกข็ อเชิญจินมา 258

มา* นาํ ทาง ใหข้ า้ ตรวจสอบศพของเหมยหงแลว้ คอ่ ย วา่ กนั อีกที” แมจ้ ะเตรยี มใจมาพรอ้ มแลว้ ก็ตาม แตว่ า่ ทนั ทีทีเหน็ เหม ยหงทีกลายเป็นศพแหง้ เหือด ฉวีชินเหยาก็ยงั ขนลกุ ซไู่ ป ทงั ตวั เดมิ ทีสมควรเป็นรา่ งกายทีมีเนือมีหนงั อวบอิม เวลานีใบหนา้ กลบั ดาํ คลาํ เนือหนงั แหง้ เหือด ขอบตา ลกึ โบ๋ สว่ นทีน่ากลวั ทีสดุ ก็คือดวงตาคนู่ นั แมจ้ ะข่นุ มวั หมน่ แสงไปแลว้ แตก่ ลบั ยงั จอ้ งเขมง็ มองความวา่ งเปลา่ ดา้ นบนอยา่ งแข็งกรา้ ว ชิงซวีจือสง่ เสียง “เอ๊ะ” ออกมาคาํ หนงึ เดนิ เขา้ ไปใกล้ ตรวจดใู บหนา้ ของเหมยหง ประเดียวกห็ นั ไปสงั การอา หานวา่ “ยกแขนขวาของนางใหข้ า้ ดหู น่อย” 259

อาหานตอบรบั คาํ ยกแขนของศพทีแข็งเหมือนตอไมข้ นึ มาอยา่ งระมดั ระวงั กลนิ เหมน็ เนา่ ของศพฟงุ้ กระจาย ออกมาในพรบิ ตา เดก็ รบั ใชท้ ีนาํ ทางอาจารยแ์ ละศษิ ยส์ ามคนมาเหน็ ดงั นนั กอ็ าเจียนแหง้ ๆ เอาแขนเสือปิดปากแลว้ วิงหนีหายไป อยา่ งรวดเรว็ ชิงซวีจือไมส่ นใจแตอ่ ยา่ งใด เขากม้ ลงพนิ ิจดแู ขนขวาดาํ คลาํ ของศพอยา่ งละเอียดไปทีละช่นุ จนกระทงั มาถงึ บรเิ วณฝ่ามือกก็ ดเสียงตาํ เรยี กฉวีชินเหยาแผว่ เบา “อา เหยา เจา้ ก็เขา้ มาดสู ”ิ 260

ฉวีชินเหยาขยบั เขา้ ไปใกล้ มองเหน็ ลายเสน้ สที องออ่ น บนฝ่ามืออยา่ งเลอื นราง สายตามองไลเ่ สน้ ทีคดเคียวไป จนถงึ ปลายนิวกอ้ ย นางเอย่ ถามอยา่ งสบั สน “อาจารย์ นีมนั อะไรกนั ” ชิงซวีจือกลอกตาดว้ ยความโมโห “ปีทีแลว้ เพิงจะพดู กบั เจา้ เรอื งคมั ภีรป์ ีศาจสองมว้ นจบ ตอนนีลมื ไปหมดแลว้ หรอื ไร อาหาน เจา้ เป็นศิษยพ์ ี ไหนลองวา่ มาซิ นีคือ อะไร” แตไ่ หนแตไ่ รมาอาหานเขา้ ใจวา่ มีคาํ ถามฉวีชินเหยาตอ้ ง ตอบ ไมค่ ิดวา่ อาจารยจ์ ะมาถามเขา จงึ ตกใจลนิ พนั กนั วนุ่ วาย 261

“เป็น...เป็น” เขาเคน้ สมองขบคดิ คาํ ตอบอยา่ งเตม็ ที “เป็น เป็นก*ู่ ” ตอบแบบคาดเดาสง่ เดชแลว้ กร็ อโดน อาจารยเ์ คาะศีรษะดงั โป๊ ก ใครจะรูว้ า่ เมือชิงซวีจือไดย้ นิ คาํ ตอบแลว้ สีหนา้ ผอ่ น คลายลงโดยพลนั เขาพยกั หนา้ แลว้ เอย่ วา่ “อืม นบั วา่ มีความกา้ วหนา้ บา้ ง ถา้ หากขา้ ดไู มผ่ ิด สตรนี างนีโดนกู่ เขา้ อยา่ งแน่นอน แตว่ า่ นางไมใ่ ช่ผรู้ บั ก่เู พียงคนเดียว ยงั มีผรู้ บั ก่คู นอืนอยอู่ ีก” ฉวีชินเหยาตกใจจนอา้ ปากกวา้ ง “เป็นก่จู รงิ รึ อาจารย์ ทา่ นเคยบอกไมใ่ ชห่ รอื วา่ วิชากใู่ นราชวงศป์ ัจจบุ นั หาย สาบสญู ไปนานแลว้ ” 262

“อาจารยเ์ คยพดู เมือไรวา่ วชิ ากสู่ าบสญู ไป แคบ่ อกวา่ ไมเ่ คยเหน็ วิชาก่ทู ีโหดเหียมเช่นนีมานานแลว้ เทา่ นนั ” ชิง ซวีจือลองพลกิ ฝ่ามือขา้ งขวาของศพดอู ีกรอบ นิงคิดใคร่ ครวญครูห่ นงึ แลว้ เอย่ กาํ ชบั ฉวีชินเหยา “ไปตกั นาํ ในบอ่ มาชามหนงึ ” เมือฉวีชินเหยาไปตกั นาํ ในบอ่ มาแลว้ ก็สงั ใหอ้ าหานไป เฝา้ หนา้ ประตหู อ้ งเก็บฟื น หา้ มผใู้ ดบกุ รุกเขา้ มาโดย พลการ ประโยคนีเกินความจาํ เป็นไปมาก เพราะเวลานี ทกุ คนในหอหมตู่ นั ตา่ งระแวดระวงั หลบเลียงเรอื นดา้ น หลงั ประหนงึ ปีศาจรา้ ย ใครจะวา่ งแลว้ เดินมาทีหอ้ งเก็บ ฟื นกนั เลา่ หลงั จากเตรยี มพรอ้ มทกุ อยา่ งแลว้ ชิงซวีจือก็นาํ ชามใส่ 263

นาํ บอ่ เตม็ ปรมิ วางลงขา้ งศพ แลว้ กดั นิวเป็นแผลฉีก หยดเลือดลงไปในชามใบนนั หลายหยด ฉวีชินเหยา ทราบดีวา่ อาจารยก์ าํ ลงั ลอ่ ก่อู อกจากถาํ แลว้ เป็นดงั ทีคาดไว้ นางเหน็ อาจารยใ์ ชย้ นั ตแ์ ผน่ หนงึ ไปติด หนา้ ผากของศพ หลบั ตาลงทอ่ งคาถา โบกสะบดั แสข้ น จามรี กอ่ นจะตะโกนเสียงสงู วา่ “เผยตน!” เพิงจะสนิ เสยี งนนั ศพกก็ ระตกุ เกรง็ ราวกบั เป็นตะครวิ ขนึ มา มือทงั สองขา้ งหงิกงอเป็นตะขอ เสยี งรอ้ งอืออา เปลง่ ผา่ นลาํ คอชวนใหห้ นาวสะทา้ น แผน่ ยนั ตท์ ีแปะตรงหนา้ ผากศพสวา่ งวาบสลบั ดบั วบู ราวกบั มีมือทีไรร้ ูปรา่ งกาํ ลงั ตอ่ สกู้ บั พลงั ภายในรา่ งกาย 264

ศพ ไมอ่ าจตดั สนิ แพช้ นะไดใ้ นช่วงเวลาอนั สนั ยือยดุ กนั อยนู่ านสองนาน ในทีสดุ ศพนีก็สงบนิงลงจนได้ ฉวีชินเหยารบี กม้ หนา้ มองทีมือขวาของศพ ตอนแรกไม่ พบความผดิ ปกติใด แตแ่ ลว้ เสน้ สีทองบนฝ่ามือกค็ อ่ ยๆ จางและหดสนั ลง กลายเป็นรูปลกั ษณข์ องแมลงอยา่ ง หยาบๆ ตวั หนงึ พอกะพรบิ ตาอีกครงั ลวดลายแมลงสี ทองตวั นนั กเ็ รมิ ขยบั ยกุ ยิกใตผ้ ิวหนงั มนั เคลอื นทีจากฝ่ามือมาทีปลายนิว ระยะทางแสนสนั แคไ่ มก่ ีช่นุ แตแ่ มลงสที องตวั นนั กลบั ใชเ้ วลาขยบั นานถงึ ครงึ กา้ นธปู จนกระทงั ไปถงึ สดุ ปลายนิวถงึ ไดท้ ะลผุ วิ หนงั ออกมาอยา่ งไมร่ บี รอ้ น แลว้ รว่ งลงในชามใสน่ าํ บอ่ 265

เมือลมิ รสนาํ บอ่ ผสมเลือดของชิงซวีจือ เจา้ แมลงสที องก็ ขยายใหญ่ขนึ มาเทา่ ตวั ทนั ที ฉวีชินเหยาเหน็ แลว้ สะดงุ้ ตกใจ เงยหนา้ ขนึ กลา่ วกบั อาจารยว์ า่ “เป็นแมลงก่ทู ีชวั รา้ ยยงิ ! อาจารย์ ตกลงวา่ มนั คือกอู่ ะไรกนั แน่ เหตใุ ดถงึ มีฤทธิรา้ ยกาจปานนี” ชิงซวีจือขมวดควิ จอ้ งมองแมลงกใู่ นชาม ตอบดว้ ยความ กงั วลวา่ “ก่ชู นิดนีมีชืออนั ไพเราะวา่ ‘เคียงคนู่ ิรนั ดร’์ หนงึ กจู่ ะมีสามตวั ไมเ่ คยออกจากกตู่ ามลาํ พงั อาจารย์ เป็นหว่ งอยไู่ มน่ อ้ ย เกรงวา่ ตวั ทีพวกเราเจอวนั นีเป็นแค่ หนงึ ในบรรดาก่ทู งั หมดนะ่ ส”ิ “หา?” ฉวีชินเหยาเพิงเคยไดย้ นิ ครงั แรกวา่ หนงึ ก่มู ีสาม ตวั 266

ขณะทีนางจะถามตอ่ ชิงซวีจือกส็ ะบดั แสข้ นจามรอี ีก ครงั พลางสงั กาํ ชบั ฉวีชินเหยา “ผนกึ แมลงก่ใู หด้ ี พวก เราจะตอ้ งไปตามหาผรู้ บั กคู่ นแรกในหอหมตู่ นั ออกมา กอ่ น” เมืออาจารยแ์ ละศษิ ยท์ งั สามคนกลบั มาทีหอ้ งโถงดา้ น หนา้ ขา้ งกายจินเหนียงกม็ ีเดก็ สาวแรกรุน่ สวมชดุ สีสนั สดใสหอ้ มลอ้ มอยหู่ ลายคน ตอนนียงั เป็นชว่ งตน้ ฤดู ใบไมผ้ ลิ แตว่ า่ พวกนางแตล่ ะคนกลบั เปิดเปลือยทรวง อก เผยใหเ้ หน็ ผิวขาวผอ่ งดงั หิมะโดยไมน่ กึ เสยี ดาย 267

เดก็ สาวสองคนทีมีความงามลาํ เลศิ ทีสดุ ในกลมุ่ คนหนงึ สวมชดุ พลวิ ไหวสมี ว่ ง คนหนงึ สวมชดุ สชี มพู ยืนเคียง ขา้ งจินเหนียงทางซา้ ยขวา เฝา้ กระซบิ ปลอบโยนนาง อาหานเจอภาพมวลบปุ ผาหลากสบี านสะพรงั ทาํ ใหต้ า พรา่ เลือน ไดแ้ ตจ่ อ้ งมองไปขา้ งหนา้ อยา่ งทมึ ทือ นยั นต์ าหยดุ นิงไมก่ ลอกไปมาแลว้ คราวนีไมต่ อ้ งใหอ้ าจารยล์ งมือ ฉวีชินเหยาก็ชิงหยกิ เนือ ศษิ ยพ์ ีดว้ ยความแคน้ ใจทีไมอ่ าจหลอมเหลก็ เป็นเหลก็ กลา้ กอ่ น อาหานรอ้ งโอดโอยคาํ หนงึ จงึ ตระหนกั ไดว้ า่ พลงั เผลอเสียกิรยิ า ใบหนา้ แดงกาํ รบี กม้ ลงตาํ โดยพลนั ไมก่ ลา้ เหลอื บมองเดก็ สาวกลมุ่ นนั อีกเลย 268

มีบางคนหวั เราะขบขนั อยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ คิดวา่ คงไมเ่ คย เหน็ นกั พรตทา่ ทางเงอะงะงมุ่ ง่ามเช่นนี ชิงซวีจือสะกดกลนั ไฟโทสะเตม็ ทอ้ งเอาไว้ ลอบสบถดา่ อาหานเสยี ยบั เยนิ กอ่ นจะแคน่ เสยี งขนึ จมกู คาํ หนงึ แลว้ กา้ วยาวๆ มานงั ตรงตาํ แหนง่ แขกผทู้ รงเกียรติ จินเหนียงเงยหนา้ มองชิงซวีจือ ใชผ้ า้ เช็ดหนา้ ซบั นาํ ตา แลว้ ลกุ ขนึ กลา่ ววา่ “ทา่ นนกั พรต เมือครูด่ ศู พของเหม ยหงแลว้ พบเบาะแสอะไรบา้ งหรอื ไม”่ ชิงซวีจือกวาดสายตาของทกุ คนในทีนีรอบหนงึ สหี นา้ เครง่ ขรมึ จรงิ จงั ไมเ่ อย่ ตอบคาํ แตอ่ ยา่ งใด 269

จินเหนียงก็กลา่ วตอ่ โดยไมส่ นใจ “ทา่ นนกั พรต ขอบอก ตามตรง หลงั จากเกิดเรอื งกบั เหมยหงแลว้ กิจการของ พวกเรากซ็ บเซาลงไปมาก ผคู้ นตา่ งบอกวา่ ในหอของเรา มีผีอาละวาด แขกทีเคยแวะเวียนมาประจาํ กไ็ มก่ ลา้ มา แลว้ เป็นเช่นนีตอ่ ไปกลวั วา่ จะตอ้ งไดฤ้ กษป์ ิดกิจการใน เรว็ วนั แน่” ระหวา่ งทีนางราํ พนั ก็ถอนหายใจไมไ่ ดห้ ยดุ เดก็ สาวชดุ สี มว่ งรบี เอย่ ปลอบ “มามา อยา่ เสียใจไปเลยเจา้ คะ่ ตอน นีถงึ กิจการในหอจะเงียบเหงาไปบา้ ง แตร่ ออีกไมก่ ีวนั ผู้ คนจะลมื เรอื งนีไปเอง แลว้ ทกุ อยา่ งจะดีขนึ อีกครงั ” “จะวา่ ไปแลว้ ก็บงั เอิญนกั ” เดก็ สาวชดุ สีชมพทู ียืนอยอู่ ีก 270

ขา้ งหนงึ แสดงสหี นา้ เหยียดหยาม “มีใครไมร่ ูบ้ า้ งวา่ ชว่ ง นีเจา้ ไปควา้ ตวั คณุ ชายสจี วนเวยหยว่ นโหวไวไ้ ด้ อีกไมก่ ี วนั กจ็ ะมีคนมาไถ่ตวั ไปเป็นอนภุ รรยา กิจการของหอหมู่ ตนั เราจะรุง่ เรอื งจะซบเซามนั เกียวอะไรกบั เจา้ ดว้ ย นี เจา้ เสแสรง้ เลน่ ละครใหใ้ ครดกู นั ” “เจา้ ...” เดก็ สาวชดุ สมี ว่ งถลงึ ตามองอีกฝ่ายดว้ ยความ โกรธ ขณะทีนางกาํ ลงั จะเอย่ ตอบโต้ จินเหนียงก็ตวาดขนึ “พอแลว้ ! ตอนนีมีแขกอยดู่ ว้ ย พวกเจา้ ยงั มีมารยาท เหลอื อยบู่ า้ งหรอื ไม”่ เดก็ สาวทงั สองคนปิดปากสนิท ตา่ งฝ่ายตา่ งเบนสายตา 271

ไปทางอืน ฉวีชินเหยามองแลว้ ก็รูส้ กึ ประหลาดใจอยเู่ งียบๆ “ขอถามจินมามา...” ชิงซวีจือทีนงั เงียบมาตลอดเอย่ ปากขนึ “ไมน่ านมานีหอหมตู่ นั ไดร้ บั คนใหมเ่ ขา้ มาบา้ ง หรอื ไม”่ “ชว่ งไมน่ านมานี?” จินเหนียงนิงคดิ เลก็ นอ้ ยก่อนจะ สา่ ยหนา้ ปฏิเสธ “ไมเ่ คย ทกุ สองปีขา้ ถงึ จะไปเจียง หนานคดั เลือกเดก็ ใหมม่ าเพิม ครงั ลา่ สดุ ทีเพิงผา่ นไป คือเดือนสามปีทีแลว้ ” 272

หมายความวา่ เกือบหนงึ ปีมานีไมม่ ีคนใหมเ่ ขา้ มาเพิม ชิงซวีจือลบู เคราของตนเองแลว้ ถามอีกวา่ “ถา้ อยา่ งนนั ตอนเหมยหงยงั มีชีวิตอยู่ เคยปรนนิบตั ิรบั ใชแ้ มน่ างคน ใด” ทงั หอ้ งโถงเงียบสนิทในพรบิ ตา ครูห่ นงึ เดก็ สาวชดุ สี ชมพทู ีมีฝีปากคมกรบิ กเ็ อย่ ขนึ “ตอนเหมยหงยงั มีชีวิต อยเู่ ป็นสาวใชข้ องขา้ เอง” นางมีรูปโฉมงามลาํ เลศิ หาใดเปรยี บ ควิ และดวงตาเชิด สงู แลดสู ดใสมีชีวติ ชีวายิงกวา่ สตรที วั ไปอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั แมว้ า่ จะอยใู่ นหอหมตู่ นั ทีมีรอ้ ยบปุ ผาประชนั โฉม ก็ยงั ถือวา่ เป็นสาวงามทีไมเ่ ป็นสองรองใคร 273

เวลานีนางพยายามทาํ สีหนา้ ใหเ้ ป็นปกติอยา่ งสดุ กาํ ลงั มือทีกาํ ผา้ เช็ดหนา้ เอาไวส้ นั ไหวเลก็ นอ้ ย จินเหนียงกมุ มือปลอบประโลมนาง เอย่ ดว้ ยนาํ เสียงน่มุ นวลวา่ “อวินเสา เจา้ เลา่ เรอื งทีเกิดขนึ วนั นนั ใหท้ า่ นนกั พรตฟังโดยละเอียดเถอะ” อวินเสาขบกดั รมิ ฝีปากของตนเอง ก่อนจะเรมิ เลา่ เรอื ง “เหมยหงเพงิ จะเขา้ มาเมือปีกอ่ น รบั ใชข้ า้ งกายขา้ มา เกือบหนงึ ปีแลว้ ปกตินางทาํ งานขยนั ขนั แขง็ แตว่ า่ ปาก มากไปสกั หนอ่ ย ชอบหยิบฉวยอะไรเลก็ ๆ นอ้ ยๆ วนั ที เกิดเรอื งนนั นางทาํ กระปกุ ใสช่ าดแดงของขา้ แตกแตเ่ ชา้ ตรู่ พอถงึ ชว่ งเทียงมาคอยรบั ใชเ้ วลากินอาหารกเ็ อานาํ แกงสาดใสก่ ระโปรงของขา้ อีก ขา้ เหน็ นางเอาแตเ่ หมอ่ 274

ลอยทงั วนั ก็เลยตาํ หนินางไปยกใหญ่ ไลน่ างออกไปคกุ เข่าอยนู่ อกประตหู อ้ ง ใครจะไปรูว้ า่ ชว่ งบา่ ยสาวใชค้ นนี กลบั หายตวั ไปไมเ่ หน็ เงา ขา้ ไปบอกจินมามา ทกุ คน ช่วยกนั ตามหาทงั ขา้ งในขา้ งนอกจนทวั ถงึ ไดเ้ หน็ วา่ สาว ใชค้ นนีตายอยทู่ ีสวนดอกไมใ้ นเรอื นดา้ นหลงั ” ระหวา่ งทีนางเลา่ ดเู หมือนจะนกึ ถงึ สภาพศพของเหม ยหงขนึ มาได้ นางขยบั เบียดชิดเกา้ อีเนือตวั สนั สะทา้ น ชิงซวีจือขมวดควิ มองหนา้ อวนิ เสาแลว้ เอย่ ถามวา่ “วนั นนั เหมยหงพดู จาแปลกประหลาด หรอื วา่ ทาํ กิรยิ า แปลกประหลาดบา้ งหรอื ไม”่ อวินเสาเคน้ สมองขบคิดชวั ครูก่ ็สา่ ยหนา้ ตอบ “มีแคจ่ ิต 275

ใจดเู หมอ่ ลอย แตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร...” นางชะงกั ไปทนั ใด แลว้ เอย่ อยา่ งสบั สน “มีเรอื งหนงึ ทีขา้ รูส้ กึ แปลกใจมา ตลอด กอ่ นจะเกิดเรอื งไมก่ ีวนั เหมยหงเคยมาถามขา้ เรอื งบา้ นเดมิ ของใครคนหนงึ ในหอนี แตเ่ พราะขา้ คิดวา่ เรอื งนีไมเ่ กียวขอ้ งกบั สาเหตกุ ารตายของเหมยหง กเ็ ลย ไมเ่ คยบอกกบั ทางการ” ชิงซวีจือเรมิ มีทา่ ทีสนใจ “เหมยหงมาถามเจา้ เรอื งของ ใครกนั ” อวินเสาเบป้ ากไปทางเดก็ สาวชดุ สีมว่ ง กลา่ วดว้ ยนาํ เสยี งติดจะเยย้ หยนั “ก็นางอยา่ งไรเลา่ ดาวเดน่ ของหอ หมตู่ นั เราตอนนี...ยอดสาวงามเป่าเซิง” 276

เดก็ สาวทีชือเป่าเซงิ โกรธจดั จนหวั เราะเยน็ ชาติดกนั หลายคาํ “อวินเสาหนออวินเสา ขา้ รูว้ า่ เจา้ วางแผน อะไรอย!ู่ เจา้ เหน็ คณุ ชายหลนิ ไมแ่ ยแสไมตรจี ากเจา้ แตก่ ลบั มาถกู ใจขา้ เจา้ รูส้ กึ อจิ ฉารษิ ยากเ็ ลยมาสาดนาํ สกปรกใสข่ า้ สนิ ะ เจา้ ชา่ งวางแผนไดอ้ าํ มหิตนกั !” ควิ และดวงตาไมง่ ดงามเพรศิ พรงิ เทา่ อวินเสา แตก่ ม็ ี อากปั กิรยิ าเยือกเยน็ นมุ่ นวลอยา่ งหาไดย้ าก ดแู ตกตา่ ง จากสตรยี า่ นเรงิ รมย์ กลบั เหมือนสตรผี ทู้ รงเกียรติจาก ตระกลู ทีมีชือเสยี งมากกวา่ ฉวีชินเหยาเปรยี บเทียบรูปโฉมของพวกนางสองคนอยา่ ง นกึ สนกุ คิดในใจวา่ เถา้ แกเ่ นียหอหมตู่ นั เขา้ ใจวิธีดแู ล กิจการอยา่ งลกึ ซงึ โดยแท้ เพราะสาวงามในหอแหง่ นี 277

ตา่ งมีความสามารถและความงามโดดเดน่ เฉพาะตวั กิจการจะไมค่ กึ คกั รุง่ เรอื งไดอ้ ยา่ งไร จินเหนียงเผยสีหนา้ ปวดเศียรเวียนเกลา้ “นีมนั เวลาใด กนั แลว้ พวกเจา้ จะหยดุ หาเรอื งกนั สกั ทีไดห้ รอื ไม”่ นางหนั ไปถลงึ ตาใสอ่ วินเสา “บรุ ุษในแผน่ ดนิ นีตาย หมดแลว้ หรอื ถงึ ไดม้ ีแคค่ ณุ ชายหลนิ คนเดียวทีเขา้ ตา เจา้ ยงั จาํ ไดห้ รอื ไมว่ า่ ตอนทีเพิงเขา้ มาเป่าเซงิ ดแู ลเจา้ อยา่ งไร เหน็ เจา้ เพิงมาถงึ ไมร่ ูเ้ รอื งราวกค็ อยดแู ลทกุ เรอื ง ดีตอ่ เจา้ ราวกบั พีนอ้ งแทๆ้ มาวนั นีเป่าเซิงเจอบรุ ุษทีพงึ ใจ เจา้ ไมด่ ีใจแทนนางกแ็ ลว้ ไปสิ มาหาเรอื งนางไดท้ งั วี ทงั วนั อวินเสาเอย๋ อวินเสา เจา้ จะใหข้ า้ พดู อยา่ งไรกบั เจา้ ดี!” 278

อวินเสามีนาํ ตาคลอหนว่ ยทนั ใด กลา่ วตอบอยา่ งโกรธ เคือง “เดิมทีคณุ ชายหลนิ สนใจขา้ ก่อนชดั ๆ ผา่ นไปแค่ ไมก่ ีวนั จะมาผกู สมคั รรกั ใครก่ บั เป่าเซงิ ไดอ้ ยา่ งไรเลา่ จิ นมามา ทา่ นวา่ มาสิ ไมใ่ ช่เพราะนางทาํ ทกุ ทางเพือแยง่ เขาไปแลว้ จะเป็นอะไรได”้ นางชีนิวเรยี วดงั หยกขาวไป ทางเป่าเซงิ แมก้ ระทงั ยามโมโหเดือดดาลกย็ งั งดงามจน น่าตกตะลงึ ฉวีชินเหยาลบู ปลายคางดว้ ยความสงสยั อวินเสาคนนี แสดงอารมณค์ วามรูส้ กึ ไดอ้ ยา่ งมีเอกลกั ษณ์ เมือเปรยี บ เทียบกบั เป่าเซงิ แลว้ ดเู หนือกวา่ ขนั หนงึ จรงิ ๆ เสยี ดว้ ย ชิงซวีจือสะบดั แสข้ นจามรี มองไปทางจินเหนียงแลว้ เอย่ 279

วา่ “จินมามา เรอื งทีเกิดขนึ ในหอของเจา้ มีเบาะแส ชดั เจนแลว้ เพือไมใ่ หผ้ บู้ รสิ ทุ ธิตอ้ งเดือดรอ้ น คงตอ้ ง เชิญเจา้ มาปรกึ ษาหารอื กนั หนอ่ ย ขอเชิญมาคยุ กนั ทาง นีสกั ครู”่ จินเหนียงไดย้ ินดงั นนั ก็รบี ลกุ ขนึ เดินนาํ ชิงซวีจือออกไป พดู คยุ กนั ขา้ งนอก ประเดียวเดียวจินเหนียงก็เดนิ กลบั เขา้ มาในหอ้ ง สงั ให้ สาวใชไ้ ปเตรยี มถว้ ยนาํ มาสสี บิ ใบ ไมใ่ หม้ ากหรอื ไมน่ อ้ ย กวา่ นี นาํ มาวางเรยี งตรงหนา้ สาวงามทงั หลาย นางเอย่ ดว้ ยสีหนา้ เครง่ เครยี ด “ทกุ คนหยดเลอื ดลงไป ในถว้ ยหยดหนงึ ความจรงิ เรอื งของเหมยหงก็จะปรากฏ 280

แลว้ ” สตรที กุ นางในทีนีสง่ เสียงอทุ านดว้ ยความตกใจ จินเหนียงเหน็ พวกนางตกตะลงึ กนั ถว้ นหนา้ แตไ่ มม่ ีใคร คิดจะฟังคาํ สงั นางเลยสกั คนเดียว นางกดั ฟันกรอด “ขา้ เรมิ กอ่ น” นางกลา่ วแลว้ เดนิ มาหนา้ โต๊ะ ชกู รชิ ขนึ มาอยา่ งวอ่ งไว กรดี ทีนิวชีจนเป็นแผลและหยดเลือดลง ในถว้ ยนาํ ในหอ้ งโถงเงียบงนั ไรส้ มุ้ เสยี งไปชวั ขณะ ผา่ นไปครูห่ นงึ จ่ๆู ก็มีเสยี งออ่ นหวานดงั ขนึ วา่ “ขา้ ก็ 281

ดว้ ย” กลบั เป็นเป่าเซงิ นางเดินเขา้ มาใกลโ้ ต๊ะ ทาํ ตามจิ นเหนียง หยดเลือดจากปลายนิวลงในถว้ ยอีกใบ ก่อน จะเงยหนา้ ขนึ มองทกุ คนแลว้ เอย่ วา่ “นอ้ งเหมยหง ตายอยา่ งน่าอนาถ พวกเรายงั ติดคา้ งคาํ ตอบเรอื งการ ตายของนาง” ราวกบั วา่ ไดร้ บั ความสะเทือนใจจากประโยคนี ทกุ คนไม่ คิดนิงดดู ายอีกตอ่ ไป ทยอยกนั เดนิ มาขา้ งหนา้ หยด เลือดลงในถว้ ย ชวั อดึ ใจเดียวถว้ ยทงั สสี บิ ใบกม็ ีเลอื ด หยดลงไปครบถว้ นไมเ่ วน้ วา่ ง ฉวีชินเหยายมิ เยน็ ชาอยใู่ นใจ ชา่ งเป็นสงิ ชวั รา้ ยทีขวญั กลา้ ยงิ นกั มนั ใจแลว้ หรอื วา่ 282

พวกขา้ จะไมม่ ีปัญญาสาวไปถงึ ตวั เจา้ ได้ นางหลบุ ตาลงตาํ หยิบยนั ตส์ ยบวญิ ญาณทีผนกึ แมลงกู่ ออกมาวางลงบนโต๊ะอยา่ งระมดั ระวงั ชิงซวีจือพยกั หนา้ รบั พลางสะบดั แสข้ นจามรลี งไปทีผนกึ ของแมลงกู่ ประเดียวเดียวเจา้ แมลงกตู่ วั นนั กเ็ รมิ ขยบั เขยือน คลานยกุ ยกิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งชา้ ๆ ฉวีชินเหยาครุน่ คดิ อยใู่ นใจ รอใหเ้ จา้ แมลงก่คู ืบคลานไป ถงึ ถว้ ยทีมีหยดเลือดของผใู้ ชก้ ่ทู ีเป็นเจา้ ของมนั แตใ่ คร จะคาดคดิ วา่ แมลงก่ตู วั นนั กลบั คลานไปแคค่ รงึ ชนุ่ แลว้ ก็ หยดุ นิงไมย่ อมคลานตอ่ ไปเฉยๆ 283

ฉวีชินเหยาอดทนรอแลว้ รอเลา่ หลงั จากรอจนเวลาผา่ น ไปครงึ กา้ นธปู แตเ่ จา้ แมลงก่กู ็ยงั ไมก่ ระดกุ กระดิกแมแ้ ต่ นอ้ ย คลา้ ยกบั วา่ โดนคาถาสะกดนิงไวก้ ระนนั จินเหนียงเงยหนา้ มองชิงซวีจืออยา่ งตกตะลงึ เอย่ อยา่ ง อกึ อกั วา่ “ทา่ นนกั พรต นีมนั ...” ชิงซวีจือกวาดตามองไปทางสตรกี ลมุ่ นนั อยา่ งผา่ นๆ ใน ใจหวั เราะเยือกเยน็ มินา่ เลา่ คนผนู้ นั ถงึ ไดท้ าํ เชน่ นีโดย ไมห่ วนั เกรง ทีแทก้ ็เตรยี มการมาเป็นอยา่ งดี เขาคดิ ใครค่ รวญอยพู่ กั หนงึ ก็เรยี กอาหานใหเ้ ขา้ มาใกล้ 284

กระซบิ บางอยา่ งขา้ งหสู องสามประโยค อาหานพยกั หนา้ แลว้ หนั กลบั ไปหยบิ หอ่ หนงั ทีสะพายอยู่ ดา้ นหลงั เปิดแผน่ หนงั ทีหอ่ ของบางสงิ เอาไว้ ประคอง คนั ฉ่องหา้ เหลยี มทีมีฝ่นุ เขรอะออกมาบานหนงึ ฉวีชินเหยาเพง่ มองอยา่ งละเอียด อดทาํ เสียงจิจ๊ะ ประหลาดไมไ่ ด้ เพือรบั มือกบั สงิ ชวั รา้ ยนนั อาจารยถ์ งึ ขนั นาํ ของวเิ ศษพทิ กั ษอ์ ารามอยา่ งคนั ฉ่องไรข้ อบ เขตออกมาใชง้ านแลว้ ชิงซวีจือรบั คนั ฉ่องไรข้ อบเขตมา สะบดั แสข้ นจามรที อ่ ง คาถาโดยไรเ้ สยี ง พกั ใหญ่ก็ทาํ สญั ลกั ษณม์ ือพรอ้ ม ตะโกนดงั กอ้ งวา่ “จงตืน!” แลว้ ก็เหน็ หนา้ กระจกดไู ร้ 285

ราคาบานนนั เปลง่ แสงสวา่ งไสวเจิดจา้ ขนึ มาโดยพลนั แลว้ คอ่ ยๆ ลอยขนึ ไปกลางอากาศ รศั มีแสงจากใน กระจกสาดสอ่ งไปทีแมลงก่บู นโต๊ะ หลงั จากนนั ชวั ครูแ่ มลงก่กู ็ยืดเหยียดคอ ลาํ ตวั สีทองเรมิ บิดไปมา ชวั พรบิ ตาเดียวก็คืบคลานไปทางถว้ ยทีมีหยด เลือดจากนิวอยา่ งแขง็ ขืนเลก็ นอ้ ย บรรยากาศภายในหอ้ งโถงชะงกั คา้ งขนึ มาในทนั ใด ความรูส้ กึ กระวนกระวายแผก่ ระจายปกคลมุ ไปทวั ตอน แรกแมลงกคู่ ืบคลานอยา่ งยากลาํ บาก แตแ่ ลว้ มนั กลบั เคลือนไหวเรว็ ขนึ เรว็ ขนึ ทกุ ขณะ จนกระทงั ถงึ หนา้ ถว้ ย ใบหนงึ ก็กระโดดผลงุ เขา้ ไปในถว้ ยนาํ ผสมเลอื ดเสียงดงั จอ๋ ม 286

“อ๊า...” มีคนลม้ ลงไปกองกบั พืน รา่ งกายสนั สะทา้ น อยา่ งควบคมุ ไมอ่ ยู่ จินเหนียงใบหนา้ ซีดขาว มองไปทางสตรนี างนนั อยา่ งไม่ อยากจะเชือ “เป็นเจา้ ร!ึ ” เป่าเซิงไมเ่ อย่ ตอบคาํ ไดแ้ ตจ่ บั จอ้ งแมลงกใู่ นถว้ ยนาํ ดว้ ยสีหนา้ ตืนตระหนก มองเหน็ แมลงตวั นนั ลาํ ตวั ขยาย ใหญ่ขนึ อดึ ใจเดียวเทา่ นนั ก็มีขนาดเทา่ กาํ ปัน นางกรดี รอ้ งเสียงแหลม ตะเกียกตะกายไปหาชิงซวีจือ “ทา่ นนกั พรตช่วยดว้ ย! ทา่ นนกั พรตช่วยขา้ ดว้ ย!” 287

ยงั ไมท่ นั สนิ เสียงของนาง จๆู่ ลาํ ตวั ของแมลงกกู่ ็ขยาย จนมีเสียงแตกดงั โพละ ตามมาดว้ ยแมลงเมา่ ตวั หนงึ โผลข่ นึ มาจากกองเลือด บนิ พงุ่ ตรงมาทางเป่าเซงิ อยา่ ง แมน่ ยาํ ยงิ เป่าเซงิ ตกใจจนใบหนา้ ไรส้ ีเลอื ด เจา้ แมลงเมา่ สเี ลอื ด บนิ เขา้ มาใกลข้ นึ เรอื ยๆ ชิงซวีจือกลบั ปรายตามอง นางอยา่ งเยน็ ชา ไมม่ ีทา่ ทีจะยืนมือเขา้ ชว่ ยเหลอื นาง ผลกั เขาออกไปอยา่ งสนิ หวงั แลว้ โอบกอดความหวงั สดุ ทา้ ยทีเหลอื อยดู่ ว้ ยการวงิ หนีไปทางประตใู หญ่ แตว่ า่ ตอ่ ใหน้ างวิงเรว็ มากเพียงใด มีหรอื จะหนีแมลงเมา่ สเี ลอื ดทีบินโฉบเฉียวไวปานสายฟา้ ได้ พรบิ ตานนั เมือ แมลงเมา่ สีเลือดไลต่ ามนางทนั มนั ก็ฝังตวั เขา้ ไปในรา่ ง 288

กายของนาง ชิงซวีจือสา่ ยหนา้ แลว้ ถอนหายใจ “เคราะหก์ รรมจาก ฟา้ ยงั หลกี หนีพน้ เคราะหก์ รรมจากมือตนไมอ่ าจหลีก หนี! ตงั แตท่ ีเจา้ ใชก้ ่ทู าํ รา้ ยผอู้ ืนนนั ก็ควรคิดไวแ้ ลว้ วา่ จะตอ้ งมีวนั นี!” แมแ้ มลงกสู่ ีทองจะเขา้ สรู่ า่ งกายไปแลว้ แตพ่ ษิ ของมนั ยงั ไมก่ าํ เรบิ ในทนั ทีทนั ใด ความหวงั ทีดบั มอดไปของ เป่าเซิงลกุ โชนขนึ มาอีกครงั นางคลานเขา่ มาหยดุ ตรง หนา้ ชิงซวีจือ โขกศีรษะโดยแรงพลางเอย่ ขอรอ้ ง “ทา่ นนกั พรต ขา้ รูแ้ ลว้ วา่ ตวั เองทาํ ผิด ขา้ ไมม่ ีเจตนาทาํ รา้ ยใคร ความจรงิ แลว้ สาวใชน้ างนนั บงั เอญิ มาเหน็ ขา้ 289

ใชก้ ่กู บั คณุ ชายหลนิ นางขม่ ขขู่ า้ วา่ จะเปิดโปงเรอื งนี คอยรดี ไถเงินไมห่ ยดุ หยอ่ น ขา้ ก็จนปัญญาเหลือเกิน แลว้ ถงึ ไดล้ งมือทาํ รา้ ยนาง หลงั เกิดเรอื งขา้ ก็รูส้ กึ เสียใจ มาตลอด ทา่ นนกั พรต ขา้ สาํ นกึ ผดิ แลว้ ทา่ นมีพลงั ตบะ ลกึ ลาํ มีจิตใจเมตตากรุณา ไดโ้ ปรดสรา้ งกศุ ล ชว่ ยชีวิต ขา้ ดว้ ยเถอะ!” อวินเสาเจอภาพเหตกุ ารณต์ รงหนา้ ทาํ ใหต้ กตะลงึ ไป พอไดย้ นิ คาํ สารภาพนีเขา้ กเ็ อย่ ปากดว้ ยความหวาดผวา วา่ “ทีแท.้ ..เพือแยง่ ชิงความโปรดปรานแลว้ เจา้ ถงึ ขนั ใชก้ ่กู บั คณุ ชายหลนิ ...” เป่าเซิงหนั ขวบั ไปหาอวินเสาดว้ ยแววตาอาฆาตแคน้ โดย พลนั “เจา้ มีสทิ ธิอะไรมาตาํ หนิขา้ ถา้ หากไมใ่ ช่เพราะ 290

เจา้ ขา้ จะมีจดุ จบเช่นนีไดอ้ ยา่ งไร เทศกาลจงชิว[1] ปี ทีแลว้ พวกเราออกไปเดินเลน่ กนั ทงั ทีขา้ เจอกบั คณุ ชาย หลนิ กอ่ น เพราะอะไรเจา้ ถงึ จงใจเขา้ ไปประจบฉอเลาะ เขาเชน่ นนั เจา้ มีแผนอะไรอยใู่ นใจกนั แน่ ขา้ รูว้ า่ เจา้ เป็น คนดือรนั ชอบเอาชนะมาแตไ่ หนแตไ่ ร ตอ้ งแก่งแยง่ ชิงดี กบั ขา้ ไปทกุ เรอื ง เมือก่อนขา้ จะไมถ่ ือสา แตเ่ พราะอะไร แมแ้ ตค่ ณุ ชายหลนิ เจา้ กไ็ มย่ อมปลอ่ ย” “เจา้ ก็เลยใชก้ แู่ ยง่ เขา?” ชิงซวีจือมองเป่าเซงิ อยา่ งเยน็ ชา “ถงึ ขนั ใชก้ ่ทู ีโหดเหียมอาํ มหติ ทาํ รา้ ยผบู้ รสิ ทุ ธิเพือ ผลประโยชนข์ องตวั เอง?” พิษก่ใู นรา่ งเป่าเซิงกาํ เรบิ ขนึ มาแลว้ ตรงหางตาเรมิ มี เลอื ดไหลซมึ ใหเ้ หน็ ในทอ้ งราวกบั มีพลงั มหาศาลสรา้ ง 291

ความปันป่วน นางยิงแตกตืนลนลาน สะกดกลนั ความ เจบ็ ปวดควา้ แขนเสือของชิงซวีจือเอาไว้ “ทา่ นนกั พรต รบี ช่วยขา้ เรว็ เขา้ วนั หนา้ ขา้ จะไมท่ าํ รา้ ย ใครอีกแลว้ ขา้ ก็แคเ่ ลอะเลือนไปชวั ขณะ ทา่ นมีจิตใจ เมตตากรุณา ทนเหน็ ขา้ ตายอยา่ งอนาถแทบเทา้ ตวั เอง ไดห้ รอื ” ชิงซวีจือลอบทอดถอนใจ เดมิ ทีเขาแคอ่ ยากใชแ้ มลงกู่ ไปชีตวั ผใู้ ชม้ นั ใครจะคาดคดิ วา่ พิษกจู่ ะรา้ ยกาจจนยอ้ น กลบั มากลนื กินผใู้ ชก้ ่เู สียเอง เป่าเซิงก็มีสภาพเชน่ นีแลว้ เกรงวา่ แมแ้ ตเ่ ทพเซียนก็ช่วยนางไมไ่ ด้ เขาใชค้ าถาชาํ ระจิตลองช่วยเป่าเซิงสกดั พษิ ก่ใู นรา่ ง แต่ 292

ใบหนา้ ของเป่าเซิงกลบั ยงิ แหง้ เหียวและดาํ คลาํ ลงไป ทกุ ที หมดหนทางจะเยียวยาไดอ้ ีก เขาถอนหายใจอยา่ งปลงๆ กดเสียงลงตาํ ถามเป่าเซงิ วา่ “เจา้ รูห้ รอื ไมว่ า่ ผใู้ ชก้ อู่ ีกสองคนเป็นใคร อยทู่ ีใด” สหี นา้ ของเป่าเซงิ ราวกบั มีสตแิ จ่มชดั ในพรบิ ตา “แค่ บอกทา่ นนกั พรต ทา่ นก็จะยอมช่วยขา้ ใชห่ รอื ไม”่ ชิงซวีจือไดแ้ ตน่ ิงเงียบ เขาไมอ่ าจตดั ใจหลอกคนทีกาํ ลงั จะตายได้ เป่าเซงิ ยงั ไมย่ อมละทงิ ความหวงั อดทนกบั ความเจบ็ 293

ปวดทรมานทีกดั กินกระดกู เคน้ เรยี วแรงเอย่ อยา่ งไมป่ ะ ติดปะตอ่ วา่ “ยงั มีผใู้ ชก้ อู่ ยทู่ ี...ตา้ ...” ทวา่ นางยงั กลา่ วไมท่ นั จบ ประกายแสงสดุ ทา้ ยในดวง ตาก็พลนั มืดสนิท ราวกบั เปลวเทียนกลางสายลมทีดบั วบู ไปอยา่ งเงียบงนั จากนนั จงึ ตกอยใู่ นความมืดมน อนธการไรท้ ีสนิ สดุ ฉวีชินเหยามองดใู บหนา้ งดงามบอบบางดงั บปุ ผาเมือครู่ ตอ้ งมาแหง้ เหียวในชวั พรบิ ตา แมว้ า่ จะเป็นเพราะกอ่ กรรมทาํ เขญ็ เอง ก็อดเศรา้ สลดใจไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี ภายในหอ้ งบรรยากาศเงียบสงดั แตไ่ มน่ านกเ็ รมิ มีคน รอ้ งไหเ้ พราะทาํ อะไรไมถ่ กู จากนนั เสยี งสะอกึ สะอืน 294

คอ่ ยๆ ดงั ไปทวั บรเิ วณ ฉวีชินเหยาเงยหนา้ ขนึ มาก็ตอ้ ง ประหลาดใจวา่ คนทีรอ้ งไหเ้ สยี ใจหนกั ทีสดุ กค็ ืออวนิ เสา ชิงซวีจือสวดคาถาสง่ วญิ ญาณใหเ้ ป่าเซงิ แลว้ ลกุ ขนึ อยา่ งเงียบๆ ก่อนจะขมวดควิ พลางเอย่ “แมลงกใู่ นรา่ งเป่าเซงิ ตายไปแลว้ แมลงกตู่ วั ทีสองคง จะแผลงฤทธิกบั รา่ งผใู้ ชใ้ นเรว็ วนั นี แลว้ อีกไมน่ านคงจะ มีคนตายอยา่ งอนาถอีก เวลาไมค่ อยทา่ พวกเราตอ้ งรบี ตามหาผใู้ ชก้ ่คู นทีสองโดยดว่ นทีสดุ ถงึ จะถกู ” ระหวา่ งเดินทางกลบั อารามชิงอวิน ชิงซวีจือถอนหายใจ 295

แลว้ เอย่ ขนึ “ ‘เคียงคนู่ ิรนั ดร’์ รา้ ยกาจเกินไปแลว้ จรงิ ๆ ทงั ทีวิชากู่ หายไปจากแผน่ ดินนบั รอ้ ยปีแลว้ ไมร่ ูว้ า่ เป่าเซงิ ไปไดม้ า จากทีใดกนั ” ฉวีชินเหยาถามดว้ ยความสงสยั “อาจารย์ แลว้ เพราะ อะไรวชิ าก่ถู งึ ไดม้ ีชือเรยี กวา่ เคียงคนู่ ิรนั ดรล์ ะ่ เจา้ คะ เรอื งนีมีทีมาจากตาํ นานอะไรหรอื ไม”่ ชิงซวีจือลบู เคราของตนเองกอ่ นจะเรมิ เลา่ เรอื ง “วชิ ากนู่ ีเผยแพรจ่ ากชนเผา่ เหมียวเจียง* เขา้ สจู่ ง 296

หยวน** เมือหนงึ รอ้ ยปีกอ่ น ไดย้ ินวา่ หมอผีหญิงคน หนงึ สรา้ งก่ขู นึ มาเพือผกู มดั บรุ ุษในดวงใจ ถา้ หากสตรี นาํ ก่ฝู ังเขา้ สรู่ า่ งกาย นอกจากจะลอ่ ลวงจิตใจบรุ ุษได้ แลว้ ยงั สามารถใชก้ ่ไู ปทาํ รา้ ยผอู้ ืนไดด้ ว้ ย เป็นกสู่ อง เพศทีหาไดย้ ากยงิ ในแผน่ ดินนี เมือแพรม่ าถงึ ราชวงศ์ ก่อน ในวงั หลวงมีนางสนมยอมเสยี งใชก้ ลู่ อ่ ลวงฮ่องเต้ เพือแยง่ ชิงความโปรดปราน ฮองเฮาในราชวงศก์ อ่ น ทราบเรอื งแลว้ กช็ ิงชงั เขา้ กระดกู ดาํ เทียวเสาะหาผมู้ ี ฝีมือในใตห้ ลา้ อยา่ งลบั ๆ มากาํ จดั วชิ ากขู่ องนางสนมผู้ นนั หลงั จากฮ่องเตท้ รงฟื นคืนสตกิ ร็ ูส้ กึ ละอายพระทยั อยา่ งสดุ ซงึ จงึ มีพระบญั ชาสงั กวาดลา้ งวิชากขู่ องหมอผี อยา่ งเดด็ ขาด ผใู้ ดฝ่าฝืนตอ้ งโทษประหารลา้ งตระกลู จากนนั เพียงแคส่ บิ กวา่ ปี วชิ ากนู่ ีกค็ อ่ ยๆ หายสาบสญู ไป” 297

สรา้ งขนึ เพือควา้ บรุ ุษในดวงใจมาใหไ้ ดอ้ ยา่ งนนั รึ มนิ ่า เลา่ ถงึ ไดช้ ือวา่ เคียงคนู่ ิรนั ดร์ ฉวีชินเหยาตกตะลงึ อดถอนหายใจอีกครงั ไมไ่ ด้ จะตอ้ ง เป็นรกั ทีไรค้ วามหวงั สกั เพียงใดกนั หมอผีหญิงผนู้ นั ถงึ ไดส้ รา้ งวชิ ากทู่ ีทาํ รา้ ยตนเองและผอู้ ืนออกมาเชน่ นี ชิงซวีจือก็ดมู ีทา่ ทีสะเทือนใจอยเู่ หมือนกนั เขาเผยสี หนา้ เหยียดหยามพลางเอย่ วา่ “ตอ่ ใหส้ มดงั ปรารถนา แลว้ เป็นอยา่ งไร คนทีนางไดไ้ ปกแ็ คร่ า่ งกายทีสญู เสยี ตวั ตนไปแลว้ เทา่ นนั จะวา่ ไปกน็ บั เป็นความปรารถนาของ ผทู้ ีใชก้ เู่ พียงฝ่ายเดียว ช่างหลอกตวั เองและผอู้ ืนโดย แท”้ 298

ระหวา่ งทีพดู คยุ รถมา้ ก็มาถงึ อารามชิงอวิน เพิงจะถงึ หนา้ ประตู นกั พรตนอ้ ยคนหนงึ ชือฝหู ยวนก็วงิ มาหาถงึ หนา้ รถมา้ “ทา่ นนกั พรต ในทีสดุ ทา่ นกก็ ลบั มาแลว้ เมือครูน่ ีมี จดหมายดว่ นแปดรอ้ ยหล*ี ** จากลวั หยางสง่ มาที อาราม บนซองจดหมายใชต้ ราประทบั ทางการ เกรงวา่ มีเรอื งสาํ คญั ตอ้ งการพบตวั ทา่ น” “จดหมายทางการจากลวั หยาง?” ชิงซวีจือหนั ไปสบตา ฉวีชินเหยากบั อาหานดว้ ยความประหลาดใจ แลว้ สาว เทา้ กา้ วเขา้ ไปในอาราม 299