บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

* ฉือ (เชียะ) เป็นหน่วยวดั ความยาวของจีน สมยั โบราณเทียบระยะประมาณ 10 นิว หรอื หนงึ สว่ นสาม เมตร ปัจจบุ นั ยงั ใชค้ าํ นีในความหมายวา่ ‘ฟตุ ’ *หยวนเป่า คือกอ้ นเงินสมยั โบราณของจีน รูปรา่ ง คลา้ ยเรอื * กระโปรงหรูฉวนิ เป็นชดุ แตง่ กายสตรชี าวฮนั สมยั โบราณ ทอ่ นบนเป็นเสอื ตวั สนั ทอ่ นลา่ งเป็นลกั ษณะ ของกระโปรงจากช่วงหนา้ อกยาวลงมาจรดพืน * ไหถ่ งั หรอื Chinese Flowering 450

Crabapple เป็นพืชตระกลู แอปเปิล ดอกมีทงั สีขาว สชี มพอู อ่ น และสแี ดง * รายงานตวั ยามเหมา่ ในสมยั โบราณขนุ นางและเจา้ หนา้ ทีของหนว่ ยงานทางการจะตอ้ งไปรายงานตวั เพือรอ ขานรายชือทกุ วนั ในยามเหมา่ หรอื เวลา 05.00 น. ถงึ 07.00 น. ** จินซือ คือผทู้ ีผา่ นการสอบขนุ นาง (เคอจวี) ทงั สามระดบั ไดบ้ รรจเุ ป็นขนุ นางและไดเ้ ขา้ สอบหนา้ พระที นงั เพือคดั เป็นบณั ฑติ เอกสามขนั ซงึ บณั ฑิตเอกขนั หนงึ มีสามคน เรยี งตามคะแนนเรยี กวา่ จว้ งหยวน (จอหง วน) ปังเหยียน และทนั ฮวา 451

** พอ่ คา้ ถกู จดั ใหอ้ ยใู่ นอนั ดบั สดุ ทา้ ยจากสชี นชนั เนืองจากเป็นกลมุ่ ทีไมไ่ ดเ้ กียวขอ้ งกบั การผลติ โดยตรง แตเ่ ก็บเกียวผลกาํ ไรจากผลผลติ ของชนชนั อืน อีกทงั ยงั มีคาํ สอนของขง่ จือ (ขงจือ) ทีตงั แง่รงั เกียจพอ่ คา้ ฐาน เอาเปรยี บคนอืนและไมซ่ ือสตั ย์ * เซียว ในชือของลนิ เซียวอาจมาจากคาํ วา่ เซียวจง (效忠) ซงึ แปลวา่ ถวายความจงรกั ภกั ดี รบั ใชด้ ว้ ย ความซือสตั ย์ * เหยาซนุ่ คือพระเจา้ เหยาและพระเจา้ ซนุ่ เป็นสอง กษัตรยิ ผ์ ยู้ งิ ใหญ่ในยคุ กอ่ นประวตั ศิ าสตรข์ องจีนผซู้ งึ ยก ราชบลั ลงั กใ์ หแ้ กผ่ ทู้ ีเปียมคณุ ธรรมและมากความ 452

สามารถ ทาํ ใหส้ ามารถปกครองประเทศไดเ้ ป็นอยา่ งดี การสละราชบลั ลงั กแ์ บบนีจงึ ไดร้ บั การยกยอ่ งโดยคนรุน่ หลงั สืบตอ่ มา บปุ ผารตั ตกิ าลแหง่ ฉางอนั ตอนที 8 : บทที 4.2 ฉวีชินเหยามาหาพีชายแลว้ กไ็ ปหาฉวีเฉินซือตอ่ สองวนั มานีฉวีเฉินซือเป็นหว่ งฉวีชินเหยามากทีเดียว กวา่ จะไดพ้ บหนา้ บตุ รสาวไมใ่ ช่เรอื งงา่ ย ก็มีเรอื งให้ ตาํ หนิเรยี งรายเป็นหางวา่ วอีกแลว้ 453

ฉวีชินเหยาฝืนทาํ จิตใจใหก้ ระปรกี ระเปรา่ เพือฟังมารดา พราํ บน่ อยกู่ อ่ น แตภ่ ายหลงั เรมิ ทนไมไ่ หวแลว้ จรงิ ๆ เปลือกตาบนกบั เปลือกตาลา่ งเรมิ ทะเลาะกนั ขนึ มา ฉวีเฉินซือเหน็ ศีรษะฉวีชินเหยาโคลงเคลงไปมากร็ ูส้ กึ ทงั ปวดใจและขบขนั รบี ปลอ่ ยนางใหก้ ลบั เรอื นของตนเอง ไปนอนพกั ผอ่ น เมือฉวีชินเหยาเอนกายนอนลงก็นอนหลบั ไมร่ ูเ้ รอื งไปใน ทนั ที นางนอนหลบั ลกึ และยาวนานยงิ แมก้ ระทงั ใน ความฝันกไ็ มม่ ีมารบกวน ทา่ มกลางจิตใจทีกาํ ลงั ลอ่ งลอยกม็ ีเสียงหนงึ ดงั มาจากที ไกลๆ 454

“คณุ หน!ู คณุ หนตู ืนเรว็ เจา้ คะ่ !” นาํ เสยี งนนั แสดง ความกงั วลและรอ้ นรนอยา่ งชดั เจน ในทีสดุ ฉวีชินเหยาก็ตืนจากการหลบั ลกึ นางสะดงุ้ สดุ ตวั จนรบี ลกุ พรวดขนึ มานงั “คณุ หน!ู ” สาวใชช้ ือไฉ่ผิงเหน็ ฉวีชินเหยาตืนขนึ มาแลว้ ก็มีสหี นา้ โลง่ อกอยา่ งชดั เจน “ขา้ งนอกมีคนอา้ งตวั เป็น องครกั ษจ์ ากจวนหลกู วั กงมาหลายคน บอกวา่ ทา่ นกวั กงตอนนีประสบเคราะห์ รบี มาเชิญคณุ หนไู ปเพือขบั ไล่ สงิ อปั มงคลเจา้ คะ่ ” 455

“จวนหลกู วั กง? ขบั ไลส่ งิ อปั มงคลร”ึ ฉวีชินเหยาเอย่ ทวนคาํ ไมก่ ีคาํ นีอยา่ งทือๆ ชอ้ นสายตาขนึ มองอยา่ งงนุ งงกเ็ หน็ วา่ ขา้ งนอกทอ้ งฟา้ มืดสนิท ในหอ้ งของนางจดุ โคมไฟแลว้ นีขา้ นอนหลบั ยาวจนถงึ ชว่ งคาํ เลยหรอื ฉวีชินเหยารูส้ กึ ตกใจยกใหญ่ รบี ลกุ ขนึ มาลา้ งหนา้ บว้ น ปาก พอเดนิ ออกมาจากหอ้ งสขุ า เดมิ ทีอยากจะเปลยี นมา สวมชดุ อยา่ งเดก็ สาวทวั ไป พอคดิ ถงึ คนของจวนหลกู วั กงทีรออยขู่ า้ งนอกก็สงั ไฉ่ผงิ นาํ ชดุ นกั พรตมาใหน้ าง เปลยี น จากนนั สวมสรอ้ ยทีมีกระดงิ กลืนวญิ ญาณ 456

นางหนั มาสอ่ งกระจกอีกครงั ลงมือแปลงโฉมเลก็ นอ้ ย ดว้ ยการหยบิ หนวดเครากระจกุ เลก็ ๆ ออกมาจากลนิ ชกั ติดเขา้ ทีปลายคาง ถงึ ไดร้ ูส้ กึ พงึ พอใจ แลว้ เดินออกจาก หอ้ งไปทีหอ้ งโถงดา้ นหนา้ กลมุ่ คนทีรออยใู่ นหอ้ งโถงไมใ่ ช่องครกั ษข์ องจวนหลกู วั กงอะไรทงั นนั ฉางหรงเหน็ ฉวีชินเหยาเดนิ เขา้ มาก็รบี ลกุ ขนึ สง่ สายตา ใหฉ้ วีชินเหยาก่อนเลก็ นอ้ ยแลว้ คารวะทกั ทาย “คาํ นบั ทา่ นนกั พรตหยวนเจิน พวกขา้ รบั คาํ สงั จากฮหู ยนิ ของทา่ นหลกู วั กงมาเชิญทา่ นนกั พรตไปขบั ไลส่ งิ 457

อปั มงคลในจวน เรอื งนีจะรอชา้ ไมไ่ ด้ ขอเชิญทา่ น ตดิ ตามขา้ นอ้ ยออกจากจวน” เลน่ บา้ บออนั ใดกนั ฉวีชินเหยาไลส่ ายตามองฉางหรงตงั แตศ่ ีรษะจรดปลาย เทา้ ดว้ ยความสงสยั เขาเป็นผตู้ ดิ ตามคนสนิทของหลนั ออ๋ งซือจือชดั ๆ เพราะเหตใุ ดถงึ สวมรอยเป็นคนของจวน หลกู วั กงได้ ยงั จาํ ไดว้ า่ เมือเชา้ ตอนออกจากวงั หลนั ออ๋ ง ซือจือเคย กลา่ ววา่ จะชว่ ยสบื รอ่ งรอยของจฉู ีเออ๋ รใ์ นช่วงทีผา่ นมา คงไมใ่ ช่วา่ จะมีเบาะแสของผใู้ ชก้ ่คู นทีสามแลว้ หรอกนะ 458

ดวงตาของนางสวา่ งวาบขนึ มา รบี เอย่ รบั คาํ “ทีแทค้ น ของทา่ นกวั กง เมือครูไ่ ดย้ ินบา่ วไพรแ่ จง้ วา่ ดเู หมือนที จวนทา่ นกวั กงจะพบสงิ อปั มงคล ขอบงั อาจถามวา่ เกิด เรอื งอะไรขนึ กนั แน่” “เรอื งนี...” ฉางหรงเหลือบมองสามีภรรยาสกลุ ฉวีทีสง่ สายตาอยากรูอ้ ยากเหน็ มาทางพวกเขา ยงั มีคณุ ชาย ใหญ่ทีตงั แตเ่ ดินเขา้ มาก็นงั เงียบสนิทดว้ ยความลาํ บาก ใจอยบู่ า้ ง สหี นา้ ของคณุ ชายใหญ่เครง่ ขรมึ ดวงตาสดี าํ สนิทดจุ นาํ ในบอ่ ลกึ มองสบแลว้ เปลง่ ประกายเฉียบ แหลมรบั มือยากยงิ เหน็ ไดช้ ดั วา่ ถา้ หากกลา่ วคาํ โปป้ ด คงกลบเกลอื นไมไ่ ดแ้ น่ 459

หลงั คิดใครค่ รวญดแู ลว้ เขาก็ตดั สนิ ใจเลา่ ความจรงิ ออก มา “จะวา่ ไปแลว้ กย็ าวนกั วนั นีทา่ นกวั กงกลบั จาก ประชมุ เชา้ เดมิ ทีก็นงั ดืมนาํ ชาอยใู่ นจวนเป็นปกติ ไมร่ ู้ วา่ เกิดอะไรขนึ จ่ๆู กห็ มดสตลิ ม้ ลงกบั พืน ในวงั สง่ หมอ หลวงมาดอู าการครงั แลว้ ครงั เลา่ ตา่ งบอกเป็นเสยี ง เดียวกนั วา่ แคเ่ ป็นลมไป รบี รอ้ นฝังเขม็ ตม้ ยาใหด้ ืม แต่ ไมค่ ดิ วา่ พอถงึ ชว่ งบา่ ยทา่ นกวั กงกลบั ฟื นขนึ มา ทวา่ จด จาํ ใครไมไ่ ดส้ กั คนเดียว อีกทงั ยงั วิงไปหอ้ งนอนของฮหู ยนิ นาํ ปินปักผมกบั ตา่ งหปู ระดบั รา่ งกาย นาํ กระโปรง หรูฉวนิ มาสวมใส่ เดนิ รอ้ งเพลงละครและรา่ ยราํ ไปทวั จวน สรา้ งความปันป่วนโกลาหลกนั ไปหมด ฮหู ยนิ ทา่ น กวั กงกลวั วา่ จะเจอปีศาจรา้ ยเขา้ สงิ สกู่ ็เลยใหพ้ วกขา้ มา เชิญทา่ นนกั พรตไปขบั ไลข่ อรบั ” 460

ความลบั เชน่ นีเดิมทีไมม่ ีสทิ ธิบอกกลา่ วใหค้ นนอกรบั รู้ แตว่ า่ วนั นีจวนหลกู วั กงเกิดเรอื งวนุ่ วายใหญ่โต มีข่าวลือ เลด็ ลอดออกไปนานแลว้ เกรงวา่ คนสกลุ ฉวีคงพอไดย้ นิ มาบา้ ง เป็นดงั ทีคาดการณ์ สามีภรรยาสกลุ ฉวีและฉวีจืออวีไม่ แสดงสีหนา้ ตกตะลงึ มากเทา่ ใด แตฉ่ วีชินเหยานนั ตกใจ จนอา้ ปากคา้ ง ทา่ นหลกู วั กงชวั ชีวติ นีออกศกึ สรา้ งผล งานมานบั ไมถ่ ว้ น เป็นดงั วีรบรุ ุษในใจชาวฉางอนั กไ็ ม่ ปาน สงิ ชวั รา้ ยอปั มงคลอะไรขวญั กลา้ เทียมฟา้ เชน่ นี ถงึ ขนั กลา้ ลบหลเู่ กียรตเิ ขาได้ “มีอยา่ งทีใดกนั !” นางรบี ลกุ ขนึ ทนั ใด “ขา้ จะตามเจา้ ไปจวนหลกู วั กงเดียวนี” 461

นางหนั กลบั ไปคารวะคนในครอบครวั “ทา่ นพอ่ ทา่ น แม่ พีชาย ขา้ ไปกอ่ น จดั การเรยี บรอ้ ยแลว้ จะกลบั มา” สามีภรรยาสกลุ ฉวียงั ไมท่ นั กลา่ วอะไรสกั คาํ ฉวีจืออวีก็ เรง่ ฝีเทา้ กา้ วยาวๆ ไลต่ ามมา “อาเหยา” เขามองหนา้ นอ้ งสาว แววตาฉายความหว่ ง กงั วลจางๆ “อยา่ ไดป้ ระมาทศตั รู ระวงั ตวั ใหด้ ีดว้ ย” ฉวีชินเหยาแหงนหนา้ มองพีชายครูห่ นงึ กอ่ นจะพยกั หนา้ รบั อยา่ งจรงิ จงั 462

“ขา้ จะระวงั ตวั พีชายวางใจได”้ จวนหลกู วั กงในยามคาํ คืนบรรยากาศเครง่ ขรมึ นา่ เกรง ขาม เมือประตหู นกั องึ สแี ดงเขม้ เปิดออกอยา่ งชา้ ๆ ก็มีกระแส ลมหนาวยะเยือกพดั โชยออกมาระลอกหนงึ ทาํ ใหโ้ คม ไฟดวงใหญ่สแี ดงเปลง่ ปลงั ทีแขวนขา้ งประตสู นั ไหวไป มา บรรดาบา่ วไพรเ่ ดินนาํ พวกฉวีชินเหยาไปทีสวนดอกไม้ อยา่ งเงียบงนั บรรยากาศช่างแตกตา่ งกบั เรอื นดา้ น 463

หนา้ ทีเงียบสงดั วงั เวง ในสวนดอกไมร้ าวกบั เป็นอีกภพ หนงึ เสียงดงั เอะอะหนวกหเู หลอื ประมาณ ใจกลางความวนุ่ วายนนั มีบรุ ุษผหู้ นงึ อยบู่ นภเู ขาจาํ ลอง สงู ลวิ เขามีรูปรา่ งสงู ใหญ่ ใบหนา้ แตง่ แตม้ ดว้ ยแปง้ ขาว และทาชาดจนหนาเตอะ หนวดเคราสีขาวโพลน แลว้ ยงั ประดบั ปินมกุ ปินหยกเตม็ ศีรษะจนดนู า่ ขบขนั รา่ งกาย กาํ ยาํ ยงั มีกระโปรงหรูฉวินตวั ใหญ่สีแดงรดั แนบแน่น ขยบั เขยือนเพียงเลก็ นอ้ ยก็มีรอยปรขิ าด เขาเชิดหนา้ มองขนึ ฟา้ สะบดั แขนทีคลอ้ งเสอื คลมุ แขน ครงึ ทอ่ นเอาไว้ กระดกนิวเป็นดอกกลว้ ยไม*้ ขบั ขาน บทเพลงวา่ “ขา้ คดิ ถงึ ทา่ น ไยทา่ นไมห่ วนคืน กลางแสง วสนั ต์ เสาะหาทกุ หนแหง่ เป็นศตั รูคแู่ คน้ หรอื ไร ทาํ ให้ 464

ขา้ ตอ้ งหลงั นาํ ตา บรุ ุษไรห้ วั ใจหนอ...” เสียงซงึ เดิมที ทมุ้ หนกั แน่นและแก่ชรา กลบั จงใจบีบเสียงใหเ้ ลก็ และ แหลมสงู เมือลอยมาเขา้ หแู ลว้ บาดลกึ ก่อกวนใจยงิ กวา่ เลบ็ มือกรดี บนกาํ แพงเสียอีก ดา้ นขา้ งภเู ขาจาํ ลองมีกลมุ่ บรุ ุษและสตรที ีสวมเสือผา้ อาภรณห์ รูหรายืนออแนน่ ขนดั หนงึ ในนนั มีสตรสี งู ศกั ดิ ลว่ งเขา้ วยั กลางคนทา่ นหนงึ ควิ เรยี วยาวจรดจอนผม นางตวาดสงั บา่ วไพรด่ ว้ ยนาํ เสียงรอ้ นรนซงึ ไมด่ โู กรธ เกรยี วแตด่ นู า่ เคารพยาํ เกรง “มวั ยืนนิงเฉยอะไรอยู่ ตอนนีทา่ นหลกู วั กงกาํ ลงั รอ้ งจนเคลบิ เคลมิ ยงั ไมร่ บี ฉวยโอกาสไปประคองลงมาอีก” บา่ วไพรห่ ลายคนทีดลู กั ษณะคลา้ ยพอ่ บา้ นรบี เอย่ รบั คาํ 465

แลว้ เรมิ ปีนป่ายภเู ขาจาํ ลองอยา่ งระมดั ระวงั เสียงขบั ขานเพลงละครหยดุ ชะงกั อยา่ งฉบั พลนั หลกู วั กงเหลยี วมองรอบกาย กระโดดทะยานขนึ ไปในอากาศ ลอยพลวิ ลงมาจากภเู ขาจาํ ลองทีสงู กวา่ ตวั คน ฝีเทา้ เหยียบลงบนพืนดนิ อยา่ งมนั คง คนทงั หลายรอ้ งอทุ านดว้ ยความตกใจ สตรสี งู ศกั ดผิ นู้ นั ตกใจจนผงะถอยหลงั กอ่ นจะกระทืบเทา้ ดว้ ยความโมโห “เวรกรรมแทๆ้ ตา้ หลาง เออ้ รห์ ลาง ซานหลาง หาก ทา่ นพอ่ พวกเจา้ เป็นเชน่ นีตอ่ ไปจะตอ้ งไดร้ บั บาดเจ็บแน่ พวกเจา้ แตล่ ะคนกร็ บี คิดหาวิธีเขา้ ส”ิ นางรอ้ งสงั พลาง จบั แขนสาวใช้ รบี ไลต่ ามไปขา้ งหนา้ 466

หลกู วั กงทะยานไปขา้ งหนา้ ไมเ่ ทา่ ไร พรบิ ตาเดียวกป็ ีน ขนึ ตน้ อถู๋ ง* กลางลานบา้ น เขาจบั จอนผมใหเ้ ขา้ ทีเรยี บ รอ้ ย ประคองกิงตน้ อถู๋ งไวแ้ ลว้ คอ่ ยๆ นงั ลง สง่ เสยี งอือ อาขบั ขานบทเพลงอีกครงั คราวนีไมต่ อ้ งรอบา่ วไพร่ บรุ ุษสองสามคนทา่ ทาง องอาจสงา่ งามพบั แขนเสอื ขนึ เตรยี มปีนขนึ ตน้ ไม้ พวก เขาตา่ งสวมชดุ ขนุ นางของราชสาํ นกั อากปั กิรยิ าแตก ตา่ งจากคนทวั ไป ดกู ร็ ูว้ า่ คงเป็นบตุ รชายจากภรรยาเอก สามคนของทา่ นหลกู วั กงแน่ ฉวีชินเหยาแอบวาดมือทอ่ งคาถา เปิดเนตรสวรรคแ์ ลว้ มองไปทางหลกู วั กง นา่ ประหลาดใจนกั เพราะไมว่ า่ 467

นางจะสง่ พลงั ออกไปอยา่ งไรกม็ องเหน็ เพียงเงาสแี ดง จางๆ สายหนงึ ไมอ่ าจวิเคราะหไ์ ดว้ า่ เป็นสงิ ชวั รา้ ยชนิด ใดไปชวั ขณะ “อาเหยา” เวลานีมีคนผหู้ นงึ เดินเขา้ มาใกล้ สง่ เสียง เรยี กนางแผว่ เบา ฉวีชินเหยาหนั หนา้ ไปมองกเ็ หน็ ลนิ เซียวทีไมร่ ูว้ า่ เดินมา ถงึ ขา้ งกายนางเมือใด เขายงั สวมชดุ เกราะเงินของ หน่วยอวีหลนิ สีหนา้ แสดงความออ่ นลา้ เลก็ นอ้ ย “เมือวานก็รบกวนเจา้ ไปทงั คืนแลว้ มาวนั นีก็ตอ้ งเชิญ เจา้ มาอีก ขา้ รูส้ กึ ไมส่ บายใจเลย” เขาสงั เกตสีหนา้ ของ ฉวีชินเหยาอยา่ งละเอียด เหน็ นางมีแววตาเปลง่ 468

ประกายแวววาว สหี นา้ สดชืนอิมเอบิ ชดั เจนวา่ นอนพกั ผอ่ นมาอยา่ งเตม็ ทีแลว้ จงึ อดถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกไม่ ได้ “ไมม่ ีปัญหา” ฉวีชินเหยายมิ รบั “แตว่ า่ ...” นางชีไป ทางกลมุ่ คนทียงั เอะอะครกึ โครม “อยใู่ นสภาพนีขา้ ไม่ สามารถสาํ แดงอิทธิฤทธิออกมาได้ อีกอยา่ งกลวั วา่ จะ พลาดพลงั ทาํ รา้ ยผบู้ รสิ ทุ ธิดว้ ย จะขอเชิญใหฮ้ หู ยินผู้ เฒา่ และคนอืนๆ ในจวนหลบเลียงออกไปชวั คราว ขา้ จะไดร้ า่ ยคาถาตอ่ กรสงิ ชวั รา้ ยนนั ไดเ้ ตม็ กาํ ลงั ” ลนิ เซียวพยกั หนา้ “ขา้ จะไปจดั การเดียวนี” แลว้ เขาก็ หนั กายจากไปทนั ที 469

ฉวีชินเหยาเหน็ เขาเดนิ ไปหยดุ ขา้ งกายฮหู ยินหลกู วั กง กม้ ศีรษะบอกอะไรบางอยา่ งกบั นาง ฮหู ยินหลกู วั กง ตงั ใจฟังอยา่ งดี ปรายตามองมาทางฉวีชินเหยาอยู่ หลายครงั ไมน่ านกเ็ หน็ นางพยกั หนา้ รบั เดินนาํ ทกุ คน มาทางฉวีชินเหยา วนั นีฉวีชินเหยาแปลงโฉมเลก็ นอ้ ย อีกทงั ยงั ติดหนวด เคราเอาไว้ ฮหู ยินหลกู วั กงและคนอืนๆ รูส้ กึ เพียงวา่ นกั พรตนอ้ ยผนู้ ีแลดนู มุ่ นวลกวา่ บรุ ุษทวั ไปอยบู่ า้ ง แตม่ อง ไมอ่ อกในทนั ทีทนั ใดวา่ นางเป็นสตรี ฮหู ยนิ หลกู วั กงมองประเมนิ ฉวีชินเหยารอบหนงึ แลว้ ทาํ ความเคารพอยา่ งนอบนอ้ ม 470

“เหวยจินบอกวา่ ทา่ นเป็นศษิ ยเ์ อกของทา่ นนกั พรตชิงซวี จือแหง่ อารามชิงอวิน มีวชิ าพรตสงู สง่ คดิ วา่ ทา่ นนกั พรตคงเหน็ สภาพของทา่ นหลกู วั กงแลว้ เรอื งราวเกิดขนึ อยา่ งกะทนั หนั พวกเราก็ไมร่ ูเ้ รอื งคาถาอาคม ทกุ อยา่ ง คงตอ้ งอาศยั ทา่ นนกั พรตแลว้ ” นาํ เสียงทีเอย่ นีแฝงความ นา่ เกรงขามอยา่ งคนทีอยเู่ หนือผใู้ ดมาเนินนาน บรุ ุษทงั สามดา้ นหลงั นางตา่ งมีกลนิ อายสงู ศกั ดิ ใบหนา้ หลอ่ เหลาคมคาย ผทู้ ีออ่ นเยาวท์ ีสดุ ในนนั อายปุ ระมาณ สบิ หกสบิ เจ็ดปี มีดวงตาดอกทอ้ ฉายแววเจา้ สาํ ราญ เป็นบรุ ุษรูปงามโดดเดน่ ทีสดุ ในบรรดาบตุ รชายหลายคน ของหลกู วั กง เขามองหนา้ ฉวีชินเหยาดว้ ยแววตาลกึ ซงึ เปียมความ 471

หมาย แลว้ หนั ไปมองลนิ เซียวพลางเอย่ ปากขนั อาสา “ทา่ นแม่ พีชายทงั สอง วนั นีพวกทา่ นยงุ่ วนุ่ วายมาทงั วนั แลว้ คิดวา่ ตอนนีคงจะเหนือยลา้ เตม็ ที พวก ทา่ นกลบั ไปนอนพกั ผอ่ นทีหอ้ งสกั ครูก่ อ่ น ขา้ กบั เหวยจิน ยงั รบั มือไหว เรอื งตรงนีมอบใหพ้ วกเราจดั การเถอะ” เพียงชวั พรบิ ตาในสวนดอกไมก้ เ็ หลือเพียงฉวีชินเหยา ลนิ เซียว เจียงซานหลาง และองครกั ษท์ ีมีวรยทุ ธส์ งู สง่ ของจวนหลกู วั กงไมก่ ีคน หลกู วั กงหยดุ ขบั ขานบทเพลงละคร หนั หนา้ มามองฉวี 472

ชินเหยาอยา่ งเยน็ ชา ผา่ นไปพกั ใหญ่มมุ ปากจงึ ยกโคง้ ขนึ เลก็ นอ้ ย แคน่ เสยี งขนึ จมกู คลา้ ยบรุ ุษก็ไมใ่ ช่สตรกี ็ไม่ เชิง ฉวีชินเหยาหรตี ามองใหแ้ นใ่ จและไมเ่ สยี เวลาพดู จาพราํ เพรอื หยบิ ยนั ตช์ าํ ระจิตออกมาจากอกเสอื ตะโกนออก มาคาํ หนงึ แลว้ สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ยาว พงุ่ ทะยานไป ขา้ งหนา้ มงุ่ ไปตามทิศทางทีหลกู วั กงไป ลนิ เซียวเคยเหน็ ฝีไมล้ ายมือของฉวีชินเหยามากอ่ นแลว้ จงึ ไมร่ ูส้ กึ วา่ เหลอื เชือเหนือความคาดหมาย ทวา่ เจียง ซานหลางกลบั รอ้ งอทุ านดว้ ยความประหลาดใจ ฉวีชินเหยาทะยานมาอยเู่ บืองหนา้ หลกู วั กง เอายนั ต์ 473

ชาํ ระจิตแปะทีหนา้ ผากของเขาอยา่ งวอ่ งไวพรอ้ มรา่ ย คาถากาํ กบั “เผยตน!” เรอื งเรง่ ดว่ นทีสดุ ในตอนนีกค็ ือ บีบใหป้ ีศาจรา้ ยออกมา จากรา่ งหลกู วั กง หลกู วั กงปลอ่ ยใหฉ้ วีชินเหยาทาํ ทกุ อยา่ งตามใจดว้ ยสี หนา้ ไรค้ วามรูส้ กึ จนกระทงั การเคลอื นไหวตอ่ เนืองของ นางสนิ สดุ ลง เขากห็ ลดุ หวั เราะเยย้ หยนั คอ่ ยๆ ยกมือ ขนึ มาฉีกยนั ตล์ งคาถาของฉวีชินเหยาเป็นชินๆ ทา่ ม กลางสายตาตกตะลงึ ของนาง เขามองฉวีชินเหยาดว้ ยสหี นา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไมย่ มิ “ขา้ ยงั นกึ วา่ เจา้ จะมีพลงั ตบะรา้ ยกาจสกั เพียงใดกนั เชียว ที 474

แทก้ ็แคก่ ารละเลน่ หลอกเดก็ นีเอง” พอพน่ ลมหายใจ แผว่ เบา แผน่ ยนั ตใ์ นฝ่ามือก็กลายเป็นผยุ ผงในชวั พรบิ ตา ฉวีชินเหยายงั ไมท่ นั จะตอบโตก้ ลบั หลกู วั กงสีหนา้ อาํ มหติ ขนึ มาโดยพลนั กรงเลบ็ หงิกงอเป็นตะขอ เหวียง เขา้ ใสฉ่ วีชินเหยารวดเรว็ ฉบั พลนั “ไมเ่ จียมตวั ! รนหาที ตาย!” ฉวีชินเหยาตืนตระหนกสดุ ขีด รบี เคน้ พลงั ทงั หมดหงาย ไปดา้ นหลงั หลบกรงเลบ็ นีไปไดอ้ ยา่ งฉิวเฉียด ทวา่ ดา้ นหลงั ไมม่ ีสงิ ใดขวางกนั เอาไว้ นางรว่ งดิงลงมา จากตน้ ไมส้ งู เสียดฟา้ เหมือนตีลงั กากลบั หวั กลบั หาง 475

เสียงสายลมคาํ รามกกึ กอ้ งและเสยี งกิงไมห้ กั อยา่ งตอ่ เนืองดงั อยขู่ า้ งหู หวั ใจของนางเตน้ กระดอนขนึ มาเกือบ ถงึ คอหอย แตไ่ มอ่ าจรวบรวมกาํ ลงั ภายในและใชว้ ิชาตวั เบาได้ ทาํ ไดเ้ พียงอาศยั สญั ชาตญาณเอาตวั รอด ไขว่ ควา้ อยา่ งสะเปะสะปะ สดุ ทา้ ยกค็ วา้ กิงไมก้ ิงหนงึ เอาไว้ ไดอ้ ยา่ งน่าหวาดเสยี ว กิงไมน้ นั บอบบางราวแขนเดก็ ทารก จะแบกรบั นาํ หนกั รา่ งฉวีชินเหยาทีรว่ งลงมาไดอ้ ยา่ งไร ชวั อดึ ใจเดียวก็สง่ เสียงลนั ดงั เปรยี ะแลว้ หกั ครงึ อีกครงั โชคดีทีไดก้ ิงไมก้ ิงนีชะลอแรงปะทะเอาไวบ้ า้ ง ฉวีชิน เหยาจงึ สามารถรวบรวมกาํ ลงั ภายในไดใ้ หม่ เมือรว่ งถงึ พืนดินแลว้ คงจะโซเซไมน่ อ้ ย ตอนนีเองมีคนผหู้ นงึ ยืน 476

แขนออกมาไดร้ วดเรว็ ทนั เวลา ประคองนางเอาไวไ้ ด้ อยา่ งมนั คง ฉวีชินเหยาทียงั ตืนตกใจไมห่ ายเงยหนา้ มอง กเ็ หน็ ลนิ เซียวมีสหี นา้ ซีดเผือด สองมือควา้ หวั ไหลข่ องนางเอาไว้ แนน่ นาํ เสยี งรอ้ นรนยงิ “เจา้ ไมเ่ ป็นไรนะ” เขาอยใู่ กลน้ างมากเหลือเกิน กลนิ อายสดชืนสะอาด สะอา้ นของชายหนมุ่ โชยมาปะทะจมกู ใบหนา้ หลอ่ เหลาอยใู่ กลแ้ คค่ ืบ ผิวของเขาเรยี บเนียนดงั หยกเนือดี หนา้ ผากขาวหมดจดมีเมด็ เหงือเลก็ ๆ ผดุ พราย นยั นต์ า สีดาํ แวววาวราวอญั มณี ฉวีชินเหยาถงึ ขนาดมองเหน็ เงารา่ งของตนเองในนนั ไดช้ ดั เจน 477

ฝ่ามือของเขายงั จบั หวั ไหลน่ างเอาไวไ้ มค่ ลาย ความ รอ้ นจากฝ่ามือสง่ ผา่ นทะลเุ สอื ผา้ ลงมา ใบหนา้ ของนาง แดงเรอื โดยพลนั รบี ถอยหลงั ไปกา้ วหนงึ ดนิ รนหลดุ พน้ ฝ่ามือของลนิ เซียวอยา่ งไรม้ ารยาทไปบา้ งพลางกลา่ ว ดว้ ยนาํ เสียงอกึ อกั วา่ “ขา้ ...ขา้ ไมเ่ ป็นไร” ลนิ เซียวรูส้ กึ คลา้ ยโดนตบหนา้ ฉาดหนงึ ยกสองมือขนึ กลางอากาศอยา่ งเกอ้ กระดาก นิงองึ อยคู่ รูใ่ หญ่ถงึ ได้ เก็บมือกลบั ไปอยา่ งรวดเรว็ มองฉวีชินเหยาดว้ ยทา่ ทาง ทาํ อะไรไมถ่ กู สีหนา้ ของเดก็ สาวกลบั แดงกาํ ยงิ กวา่ เขา ไมส่ ิ ไมใ่ ช่แค่ ใบหนา้ แลว้ แมก้ ระทงั ตงิ หขู าวผอ่ ง ลาํ คอก็อาบยอ้ ม ดว้ ยสแี ดงจางๆ ชนั หนงึ สหี นา้ ทา่ ทางอาจเรยี กไดว้ า่ 478

กระบิดกระบวน ตา่ งจากความเปิดเผยเป็นธรรมชาติ อยา่ งทีผา่ นมายิง ดเู หมือนจะมีสดั สว่ นความเหนียมอายมากกวา่ รงั เกียจ... เขาตกตะลงึ และยินดีกบั การคน้ พบโดยบงั เอญิ นีอยา่ ง ประหลาด “ไมเ่ ป็นไรกด็ ี ไมเ่ ป็นไรกด็ ีแลว้ ” เพราะยงั รูส้ กึ อดึ อดั วางตวั ไมถ่ กู อยบู่ า้ ง เขาเงยหนา้ มองหลกู วั กง อยา่ งลาํ บากใจ “เมือครูน่ ีเสยี งอนั ตรายเกินไป เจา้ รอ อยทู่ ีนีไมต่ อ้ งไปทีใด ขา้ จะไปลอ่ เขาลงมาเอง” ไมร่ อใหฉ้ วีชินเหยาวา่ กลา่ วอะไร เขากช็ กั กระบีชือเซียว 479

ออกมา กระโดดเพียงแผว่ เบาก็ทะยานตวั ขนึ ตน้ ไมไ้ ป วชิ าตวั เบาของเขาลาํ เลศิ ยงิ ทว่ งทา่ งดงาม ไมก่ ีอดึ ใจก็ กระโดดขนึ มาถงึ ยอดไม้ ตอนนีจิตใจของฉวีชินเหยาสงบนิงเป็นปกติ เหน็ วา่ ลนิ เซียวเหาะเหินถงึ ตวั หลกู วั กงในพรบิ ตา นางจะหา้ มก็ไม่ ทนั ใครค่ รวญดแู ลว้ กร็ บี รอ้ นปลกุ เรา้ กาํ ลงั ภายใน กด เสยี งลงตาํ ทอ่ งคาถา เมือกระดิงกลืนวญิ ญาณตรงหนา้ อกตอบสนองกบั คาถากเ็ ปลง่ แสงสวา่ งโชตชิ ่วงโดยพลนั ฉวีชินเหยาคาํ รามออกมา “ไป!” มงั กรไฟสามตวั ถกู ปลดปลอ่ ยออกมาจากกระดิงทนั ที เพียงไมน่ านกไ็ ลต่ ามลนิ เซียวไป เลอื ยคดเคียวพวั พนั อยู่ 480

กบั รา่ งกายของเขา คมุ้ กนั เอาไวอ้ ยา่ งแน่นหนา เดมิ ทีแววตาคมกรบิ ของหลกู วั กงก็จอ้ งมองลนิ เซียวอยู่ แลว้ เมือกระบีวิเศษพงุ่ มาใกลถ้ งึ ตรงหนา้ ตวั กระบี เปลง่ รศั มีรอ้ นแรง เขาไมท่ นั ระวงั ตวั แววตาเผยความ หวาดหวนั ไมต่ อ้ งรอใหก้ ระบีเขา้ ประชิดก็รบี กระโดด ผลงุ ตวั ลอย หลบคมกระบีไปอยา่ งหวดุ หวดิ ลนิ เซียวไมม่ ีเจตนาจะทาํ รา้ ยหลกู วั กง เพียงแคจ่ ะใช้ กระบีหยงั เชิงเขาแลว้ ถือโอกาสลอ่ ใหล้ งจากตน้ ไมไ้ ปเทา่ นนั พอเหน็ หลกู วั กงมีทา่ ทีหวนั เกรงกระบีเลม่ นีดงั คาด เขา จงึ มนั ใจขนึ มา ขณะกาํ ลงั ขบคิดหาวธิ ี ใครจะรูว้ า่ หลกู วั 481

กงกลบั ออ้ มกิงไมม้ าอยดู่ า้ นหลงั เขาราวภตู ผี ลงมือรวด เรว็ ฉบั ไว นิวมือดจุ กรงเลบ็ พงุ่ ออกไปจะควา้ หวั ไหลล่ นิ เซียว โชคดีมงั กรไฟทีฉวีชินเหยาเรยี กออกมาเหาะมาถงึ ทนั เวลา คมุ้ กนั รา่ งของลนิ เซียวเอาไวไ้ ด้ นิวมือของหลกู วั กงแตะโดนมงั กรไฟโดยไมท่ นั ตงั ตวั ผวิ หนงั รอ้ นลวกเสยี งดงั ฉ่า เขารอ้ งสะดงุ้ ตกใจ รา่ งกายสญู เสียการควบคมุ รว่ งหลน่ จากตน้ ไมป้ ระหนงึ ใบไมแ้ หง้ เหียว แสงเงาคลา้ ยดวงไฟสีแดงกลมถกู กระชากออกจากรา่ ง ปานสายฟา้ แลบ ลอยฉิวขา้ มกาํ แพงเรอื น พงุ่ ไปยงั ดา้ น 482

นอกสวนดอกไม้ ฉวีชินเหยามองเหน็ ชดั เจนยงิ รบี กลา่ วกบั พวกเจียงซาน หลางอยา่ งรอ้ นรน “ปีศาจรา้ ยนนั หนีไปแลว้ เรว็ เขา้ ไป รบั ทา่ นกวั กงเอาไว!้ ” นางรอ้ งสงั การจบแลว้ ก็เรยี กมงั กรไฟกลบั มา กอ่ นจะเรง่ รุดไลต่ ามแสงสีแดงนนั ไปทนั ที หลกู วั กงไดพ้ วกเจียงซานหลางรว่ มมือกนั รบั เอาไวไ้ ด้ อยา่ งนอ้ ยก็ไมร่ ว่ งลงมาบาดเจบ็ สาหสั แตไ่ มว่ า่ พวกเขา จะเรยี กปลกุ เชน่ ไร ดวงตาคนู่ นั กย็ งั ปิดสนิท ไมม่ ีทีทา่ วา่ จะตืนขนึ มา เหน็ ไดช้ ดั วา่ สลบไสลไมไ่ ดส้ ตไิ ปอีกครงั 483

แลว้ ลนิ เซียวยงั เป็นหว่ งฉวีชินเหยา เหน็ หลกู วั กงมีพวกเจียง ซานหลางคอยดแู ลกร็ บี ไลต่ ามฉวีชินเหยาไป แสงสีแดงกลมุ่ นนั เคลอื นทีรวดเรว็ ฉบั ไว พรบิ ตาเดียวก็ ลอยเขา้ ไปในกาํ แพงเรอื นแหง่ หนงึ กลืนหายไปทา่ ม กลางความมืดมดิ จนกระทงั ฉวีชินเหยากระหืดกระหอบตามมาถงึ ตาํ แหนง่ เดียวกนั นนั ก็มองเหน็ เรอื นพกั ขนาดเลก็ ตงั อยตู่ รงหนา้ ประตสู แี ดงเขม้ ปิดสนิท กิงไผส่ ีเขียวสดนบั ไมถ่ ว้ นยืน ออกมาจากในหลงั กาํ แพง สภาพแวดลอ้ มสวยงาม สบายตา บรรยากาศเงียบสงบนา่ รนื รมยย์ งิ 484

ลนิ เซียวทีตามหลงั ฉวีชินเหยามาถามดว้ ยความแปลกใจ วา่ “เจา้ เหน็ ชดั เจนแน่แลว้ ใช่หรอื ไมว่ า่ ปีศาจรา้ ยหลบ หนีมาถงึ ทีนี” ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ “มองเหน็ ชดั เจนแจม่ แจง้ ทีสดุ แลว้ ” หนั กลบั ไปเหน็ ลนิ เซียวมีสหี นา้ ลาํ บากใจ จงึ เอย่ ถาม “ผใู้ ดอาศยั อยทู่ ีเรอื นนีอยา่ งนนั หรอื ” ลนิ เซียวขมวดคิว เอย่ สงั การบา่ วไพรท่ ีกาํ ลงั ยืนหนา้ ยืน ตามองมาทางนีวา่ “รบี ไปเชิญซานหลางมาทีนีเรว็ ” หรอื วา่ จะเป็นเรอื นพกั ของคณุ ชายสาม ฉวีชินเหยาเขา้ 485

ใจโดยพลนั ไมน่ านนอกจากเจียงซานหลางแลว้ แมก้ ระทงั พีใหญ่พี รองของเขาก็เรง่ ฝีเทา้ ตามมาดว้ ย แตว่ า่ ไมเ่ หน็ ฮหู ยิน ของพวกเขากบั สตรนี างอืนในจวน คิดวา่ คงจะอยดู่ แู ล หลกู วั กงกนั หมด เจียงซานหลางกา้ วเดนิ ฉบั ๆ มาหยดุ ตรงหนา้ ฉวีชินเหยา ขนึ เสียงสงู ถามวา่ “เจา้ ดลู ะเอียดแนแ่ ลว้ ? นีเป็นเรอื น พกั ของขา้ นะ” เขากลา่ วดว้ ยนาํ เสียงไมอ่ ยากจะเชือ “ขา้ นอ้ ยไมเ่ คยมองผดิ พลาด คณุ ชายสาม เรอื งนีจะรอ ชา้ ไมไ่ ด้ ขอใหท้ า่ นสงั บา่ วไพรเ่ ปิดประตเู รอื นเพือไมใ่ ห้ 486

ปีศาจตนนนั ทาํ รา้ ยผบู้ รสิ ทุ ธิอีก” เจียงซานหลางสีหนา้ แปรเปลยี น มองฉวีชินเหยาอยา่ ง พจิ ารณาครูห่ นงึ ก็หนั ไปเคาะประตเู รอื น “มวั ทาํ อะไร กนั อยู่ รบี เปิดประต”ู เสียงเอียดอ๊าดดงั ขนึ สาวใชต้ วั นอ้ ยคนหนงึ ยืนศีรษะ ออกมาจากขา้ งใน “คณุ ชายสาม!” “ยงั ไมท่ นั เขา้ นอน เหตใุ ดถงึ ใสก่ ลอนประตไู ดเ้ ลา่ ” เจียง ซานหลางถลงึ ตาใสน่ าง กา้ วเทา้ เขา้ ไปในเรอื น เหลียว ซา้ ยแลขวาตรวจดรู อบหนงึ ถงึ หนั กลบั มาผายมือเชือ เชิญฉวีชินเหยา “เชิญ” 487

ภายในเรอื นกวา้ งขวางกวา่ ทีฉวีชินเหยานกึ ภาพไว้ ตรง กลางมีหอ้ งเรยี งเป็นแถวทงั หมดสามหอ้ ง แตล่ ะหอ้ งตงั อยทู่ างทศิ เหนือหนั หนา้ ไปทางทศิ ใต้ แมว้ า่ จะมีไผเ่ ขียว ใหร้ ม่ เงาบดบงั แตว่ า่ ชว่ งกลางวนั คดิ วา่ จะตอ้ งไดร้ บั แสงแดดเตม็ ทีแน่ แสงสาดสอ่ งสวา่ งไสวเหมาะแกก่ าร พกั อาศยั ของผคู้ น ทางตะวนั ออกและตะวนั ตกสองฝังมีทงั หมดเจด็ แปด หอ้ งอยตู่ ิดกนั เมือเปรยี บเทียบกนั แลว้ ตาํ แหนง่ ทีตงั แย่ กวา่ มากนกั เสียงเลกิ มา่ นประตดู งั ขนึ หอ้ งโถงหลกั มีสตรนี างหนงึ เดินออกมาพรอ้ มดว้ ยสาวใชแ้ ละบา่ วหญิงสงู วยั กลมุ่ 488

หนงึ เดินตามหลงั สตรนี างนนั ทว่ งทีกิรยิ าออ่ นชอ้ ยนิมนวล รูปโฉมเรยี กได้ วา่ งามหยาดเยมิ รบี รอ้ นเดินมาทีกลางลานเรอื น คารวะ เจียงซานหลางและทกุ คน ทา่ ทางรอ้ นรนกระวนกระวาย เลก็ นอ้ ย “ขา้ เสยี มารยาทแลว้ ” สหี นา้ ของเจียงซานหลางผอ่ นคลายลง ประคองนางลกุ ขนึ กดเสยี งลงตาํ เอย่ วา่ “ไมเ่ กียวกบั เจา้ เลย กลบั หอ้ ง ไปพกั ผอ่ นเถอะ อีกเดียวไมว่ า่ จะไดย้ นิ ความเคลอื นไหว อะไรกไ็ มต่ อ้ งออกมานะ” จากนนั เขาหนั ไปสงั กาํ ชบั พวกสาวใช้ “ไปเรยี กพวกเหวิ นจอู๋ อกมาใหค้ รบ” สาวใชส้ องสามคนนอ้ มรบั คาํ สงั 489

แลว้ เดินไปทีหอ้ งทางฝังตะวนั ออกและตะวนั ตก ขณะทีเจียงซานหลางประคองสตรนี างนนั กลบั หอ้ ง “ชา้ ก่อน” ฉวีชินเหยายมิ กวา้ งพลางเดนิ มาขวางทางเจี ยงซานหลาง “คณุ ชายสาม วนั นีทา่ นก็เหน็ ความ รา้ ยกาจของปีศาจตนนนั แลว้ แมก้ ระทงั หลกู วั กงยงั ถกู พวกมนั ควบคมุ วิธีการเรยี กไดว้ า่ พลกิ แพลงหลากหลาย เพือปอ้ งกนั เหตไุ มค่ าดฝัน ใหแ้ มน่ างทา่ นนีอยทู่ ีนีดว้ ย จะดีทีสดุ ” “เจา้ ...” เจียงซานหลางเลกิ ควิ ขนึ เตรยี มพรอ้ มจะบนั ดาลโทสะ 490

“นอ้ งสาม นกั พรตหยวนเจินกลา่ วมาใชว่ า่ จะไรเ้ หตผุ ล” บรุ ุษทีดคู อ่ นขา้ งอาวโุ ส ระหวา่ งคิวเผยประกายเฉียบ แหลมเอย่ ขดั จงั หวะเจียงซานหลาง นาํ เสียงแฝงการ เกลยี กลอ่ มตกั เตือน “อยา่ ไดเ้ อาแตใ่ จ” เขากบั เจียงซานหลางมีหนา้ ตาคลา้ ยคลงึ กนั อยา่ งยิง แตว่ า่ ผิวดาํ คลาํ กวา่ ทว่ งทีกิรยิ าก็ยงิ สขุ มุ เยือกเยน็ เดน่ ชดั ดทู า่ คงเป็นพีชายคนโตของเจียงซานหลาง ซือจือ แหง่ จวนหลกู วั กงคนปัจจบุ นั ชือเจียงฮยุ หมนิ แน่ “ใช่แลว้ นอ้ งสาม วนั นีปีศาจนนั ออกอาละวาดในจวน เราดรุ า้ ยปานนี ถา้ หากพลาดพลงั ปลอ่ ยมนั หลดุ ออกไป ไมร่ ูว้ า่ จะก่อหายนะรา้ ยแรงอะไรอีก ตอ้ งระวงั รอบคอบ 491

ไวก้ อ่ นจะดีกวา่ ” คราวนีคนทีกลา่ วคือพีชายคนรองเจียง ฮยุ หง พีชายทงั สองตา่ งเอย่ ปาก แมเ้ จียงซานหลางจะไม่ ยนิ ยอมสกั เพียงใดกจ็ าํ ตอ้ งลม้ เลกิ ความตงั ใจทีจะพาอา เมียวกลบั หอ้ ง เขาปกปอ้ งอาเมียวไวข้ า้ งหลงั ยืดอกเชิดหนา้ มองฉวีชิน เหยาพลางเอย่ ถามวา่ “เจา้ คิดจะใชว้ ธิ ีใดเรยี ก วญิ ญาณนนั ออกมา” ขณะฉวีชินเหยากาํ ลงั จะเอย่ อธิบายกม็ ีเสียงเอะอะ วนุ่ วายดงั ขนึ โดยรอบ หอ้ งทางฝังตะวนั ออกและตะวนั ตกมีสตรกี ลมุ่ หนงึ ประมาณเจด็ แปดนางเดนิ เยืองกราย 492

นวยนาดออกมา แตล่ ะนางทดั ดอกไมซ้ อ้ นกนั เป็นชนั ๆ แตง่ กายประทนิ โฉมอยา่ งหรูหรา ความงามไมด่ อ้ ยไป กวา่ สตรขี า้ งกายเจียงซานหลางเลย ฉวีชินเหยาชอ้ นตาสงั เกตพวกนางทีละคน ลอบอทุ าน ชืนชมอยใู่ นใจ จวนหลกู วั กงแหง่ นีสมแลว้ ทีเป็นตระกลู ยงิ ใหญ่มานบั รอ้ ยปี เพียงแคค่ นในเรอื นของคณุ ชาย สามทา่ นนีกอ็ ลงั การเสียยงิ กวา่ ฮหู ยินเอกของตระกลู ผดู้ ี สงู ศกั ดทิ วั ไป “ยงั มีใครอยใู่ นหอ้ งไมอ่ อกมาอีกหรอื ไม”่ เจียงซานหลา งถามหมวั มวั วยั กลางคนทีดเู หมือนจะเป็นผดู้ แู ลเรอื น “เรยี นคณุ ชาย พวกเราคนในเรอื นจ่ชู ินมาอยทู่ ีนีครบ 493

ถว้ น ไมม่ ีใครตกหลน่ สกั คนเดียวเจา้ คะ่ ” เจียงซานหลางหนั ไปมองฉวีชินเหยา เลกิ ควิ ขนึ แลว้ เอย่ วา่ “ถา้ อยา่ งนนั ก็เชิญทา่ นนกั พรตเรมิ เลยเถอะ” ฉวีชินเหยาเหลียวมองไปทวั เรอื นรอบหนงึ พลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “แมน่ างทงั หลายขอเชิญขยบั หา่ งออกไปสกั หน่อย เมือขา้ นอ้ ยสาํ แดงอิทธิฤทธิจะไดไ้ มพ่ ลาดพลงั ทาํ ใหท้ กุ ทา่ นตอ้ งบาดเจบ็ ” เหลา่ หญิงบาํ เรอทียืนอยไู่ ดย้ ินดงั นนั ก็พรอ้ มใจกนั หนั หนา้ สง่ สายตาตดั พอ้ ไปหาเจียงซานหลางโดยพรอ้ ม เพรยี ง ยามขยบั กายเคลือนไหวพาใหป้ ินมกุ ปินหยกบน ศีรษะกระทบกนั เสยี งดงั กรุง๊ กรงิ ไปทวั บรเิ วณ ชา่ งครกึ 494

ครนื เสยี นีกระไร ลนิ เซียวขมวดคิวนอ้ ยๆ เจียงซานหลางทาํ ราวกบั มองไมเ่ หน็ สายตายวั เยา้ สง่ ความนยั ของสาวงาม แตก่ มุ มืออาเมียวเอาไวแ้ นน่ จงู นางเดนิ ไปหลบอยมู่ มุ หนงึ ในเรอื นทีหา่ งไกลออกไป แสดงเจตนาวา่ จะดไู ฟชายฝัง* เหลา่ สาวงามตา่ งกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ทาํ อะไรไมถ่ กู ไปชวั ครู่ จาํ ตอ้ งแยกยา้ ยกนั ไปยืนคนละทางดว้ ยความไมเ่ ตม็ ใจ 495

กลางเรอื นมีพืนทีวา่ งโลง่ กวา้ งทนั ตาเหน็ ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ ดว้ ยความพอใจ เดนิ มาตรงกลาง เรอื น เลือกตาํ แหน่งทีเหมาะสม ออกคาํ สงั เบาๆ วา่ “ไป” แลว้ ปลอ่ ยมงั กรไฟสามตวั ออกมาจากกระดิงกลนื วญิ ญาณ มงั กรไฟเหาะวนเวียนเหนือลานกวา้ งระยะหนงึ ก่อนจะ พงุ่ ตรงลงสเู่ บืองลา่ ง มงั กรทงั สามตวั รวมเป็นหนงึ เดียว กนั หยดั ยืนบนพืนดินแลว้ กลายรา่ งเป็นหว่ งไฟความสงู เทา่ ตวั คน ฉวีชินเหยาชีไปทางหว่ งไฟทีทาํ ใหเ้ รอื นแหง่ นีสวา่ งไสว ดจุ กลางวนั ทา่ มกลางสายตาหวาดกลวั ของคนทงั หลาย 496

นางเอย่ ขนึ วา่ “นีคือมงั กรไฟทีในอดีตกาลหลงิ เป่าเทียน จนุ แหง่ แดนซงั ชิง** หลอมสรา้ งขนึ เพือกาํ จดั ปีศาจ มารรา้ ยในโลกมนษุ ย์ สอื สารกบั ปีศาจไดด้ ีทีสดุ นอก จากจะเผากายเนือของปีศาจทวั ไปใหม้ อดไหมไ้ ดแ้ ลว้ ยงั ทาํ ใหจ้ ิตวิญญาณของพวกมนั แตกสลาย ไมม่ ีวนั ได้ ผดุ ไดเ้ กิดอีกชวั กาลนาน ถงึ ไดม้ ีชือแสนหยงิ ผยองวา่ กลนื วิญญาณ” นางกลา่ วพลางกวาดสายตามองผา่ น ทกุ คนอยา่ งชา้ ๆ เก็บรายละเอียดสีหนา้ ของพวกเขาเอา ไวห้ มด “แตส่ าํ หรบั ชือเรยี กกลืนวญิ ญาณนนั มงุ่ ทาํ ลายเฉพาะ วิญญาณของปีศาจมารรา้ ย ไมท่ าํ อนั ตรายมนษุ ยแ์ มแ้ ต่ นิดเดียว ตอ่ ใหไ้ มท่ นั ระวงั สมั ผสั แตะตอ้ งเปลวไฟของ มนั เขา้ ก็ไมม่ ีทางไดร้ บั บาดเจ็บ ดงั นนั อีกสกั ครูท่ กุ ทา่ น 497

ในทีนีจะตอ้ งทาํ ตามทีขา้ บอก เดนิ ขา้ มผา่ นหว่ งไฟนีไล่ เรยี งตามลาํ ดบั เพือใหข้ า้ แยกแยะคนทีโดนปีศาจรา้ ยสงิ สรู่ า่ งกายไดส้ ะดวก...” ฉวีชินเหยากลา่ วยงั ไมท่ นั จบ ก็เกิดความโกลาหล วนุ่ วายในหมคู่ นสว่ นใหญ่ เสียงพดู คยุ กระซบิ กระซาบ ดงั ระงมทวั ลานกวา้ ง ทกุ คนตา่ งคลางแคลงสงสยั ไม่ หาย กายเนือของมนษุ ยธ์ รรมดาจะขา้ มผา่ นเปลวไฟ รอ้ นแรงโดยไรร้ อยขีดขว่ นไดเ้ ช่นไร คาํ พดู ของนกั พรต นอ้ ยเป็นเรอื งเหลวไหลเป็นไปไมไ่ ด้ มีสาวใชท้ ีอายยุ งั นอ้ ยหลายคนถงึ ขนาดรอ้ งไหอ้ อกมา ดว้ ยความหวาดกลวั 498

ฉวีชินเหยาถอนหายใจอยา่ งจนปัญญา เดินมาหยดุ ตรง หนา้ กระดิงกลืนวญิ ญาณก่อนใคร เพียงกา้ วเดียวก็ขา้ ม ผา่ นหว่ งไฟมาได้ นางสะบดั ชดุ นกั พรตของตวั เอง มอง คนทงั หลายในเรอื น “เป็นอยา่ งไร คราวนีคงเชือขา้ แลว้ กระมงั ” ทกุ คนยงั คงกระเถิบถอยหนีไมก่ า้ วออกมา แววตาแสดง เจตนาปฏิเสธชดั เจน เจา้ เป็นนกั พรตนะ่ สิ มีพลงั อทิ ธิฤทธิคมุ้ กาย พวกเราปถุ ชุ นคนธรรมดาจะเทียบกบั เจา้ ไดอ้ ยา่ งไร ลนิ เซียวยืนอยขู่ า้ งกายฉวีชินเหยา เหน็ สถานการณเ์ ป็น เช่นนีก็เอามือถือกระบีไพลห่ ลงั ไว้ เดนิ ขา้ มหว่ งไฟอยา่ ง องอาจผา่ เผยใหร้ ูแ้ ลว้ รูร้ อด 499