บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

แลว้ หรอื ยงั ” ตอนนีฉวีชินเหยาเพิงรูส้ กึ ตวั วา่ กาํ ลงั หวิ นางเอามือลบู ทอ้ ง สง่ ยมิ กวา้ งเหน็ ฟันขาวดว้ ยความเกรงใจ “ยงั ไมไ่ ด้ กินอะไรมาเลยเจา้ คะ่ ตอนนีเรมิ รูส้ กึ หวิ นิดหนอ่ ยแลว้ ” ลนิ เซียวเรยี กเสียวเออ้ รม์ าสงั อาหารพลางคดิ ไปวา่ ฉวีชิน เหยามีฐานะเป็นนกั พรต ไมร่ ูว้ า่ มีขอ้ หา้ มใดเรอื งอาหาร การกินหรอื ไม่ ทบทวนดแู ลว้ ก็สงั อาหารมงั สวริ ตั มิ าสอง สามอยา่ ง เสยี วเออ้ รก์ าํ ลงั จะเดนิ จากไป ลนิ เซียวกน็ กึ ขนึ ไดว้ า่ กวา่ อาหารจะทาํ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยตอ้ งใชเ้ วลา กลวั วา่ ฉวีชินเหยาจะหิวทอ้ งรอนานเกินไป จงึ เรยี กเสยี ว เออ้ รก์ ลบั มาอีกและสงั ความเพิมเตมิ วา่ “รบี ยกอาหาร วา่ งมาก่อน” 350

ฉวีชินเหยาลอบชืนชมความละเอียดรอบคอบของลนิ เซียว หลงิ หลงกลบั ไมเ่ คยเหน็ ลนิ เซียวเอาใจใสใ่ ครอยา่ ง ทวั ถงึ มากอ่ น ทีผา่ นมาเวลาคนทงั สองพบหนา้ กนั ใน จวน ถา้ หากเขาไมพ่ ดู นอ้ ยประหยดั ถอ้ ยคาํ ก็ตอ้ งผลกั ไสใหอ้ ยหู่ า่ งเป็นพนั หลี มีหรอื จะแสดงสีหนา้ ยมิ แยม้ ออ่ นโยนเชน่ นี ในใจนางดจุ มีคลืนพลกิ แมน่ าํ ควาํ ทะเล* รอยยมิ บนใบ หนา้ กลบั กดลกึ ลงไปกวา่ เดิม “คิดวา่ พีชายคงจะเป็นแขกประจาํ ของรา้ นสรุ านี แม้ กระทงั เวลาสงั อาหารกค็ ลอ่ งแคลว่ เชียวชาญ ไมร่ ูว้ า่ ใกลๆ้ แถวนียงั มีรา้ นใดนา่ อรอ่ ยนา่ สนกุ อีกบา้ ง อีก 351

ประเดียวพีชายจะตอ้ งพาขา้ กบั นอ้ งอาเหยาไปเดินเทียว เลน่ ใหท้ วั แลว้ ” ทีแทน้ างชืออาเหยา ลนิ เซียวหนั ไปมองฉวีชินเหยา เขารูแ้ คว่ า่ นางเป็นบตุ ร สาวของไทส่ อื ลงิ ฉวีเอินเจ๋อ รา่ งกายป่วยกระเสาะ กระแสะมาตงั แตเ่ ลก็ ไมค่ อ่ ยปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ญาตพิ ี นอ้ งและสหาย การมีตวั ตนของนางเกือบคลา้ ยกบั เงา อยา่ งไรอยา่ งนนั เขาไมม่ ีทางรูช้ ือของนางไดเ้ ลย และยิง ไมม่ ีทางสืบไดว้ า่ เพราะเหตใุ ดนางถงึ มาเป็นนกั พรต หลงิ หลงรออยเู่ นินนานกไ็ มม่ ีการตอบรบั จากลนิ เซียว นางรูส้ กึ ใกลจ้ ะประคองใบหนา้ เอาไวไ้ มอ่ ยู่ ฉวีชินเหยา 352

สงั เกตเหน็ จงึ รบี ออกหนา้ แกไ้ ขสถานการณ์ “แมข้ า้ จะไมค่ อ่ ยออกจากบา้ น แตก่ ็รูว้ า่ ใกลๆ้ แถวนีมี รา้ นหนงึ ทาํ ผลองิ เถา* สดราดนมหมกั ไดอ้ รอ่ ยมาก ปกตแิ ลว้ จะมีคนตอ่ แถวรอซือยาวเหยียดเลยเชียวละ่ รา้ นนนั หา่ งไปไมไ่ กลดว้ ย อยทู่ ีตรอกหยง่ ชนุ ขา้ งๆ ทีนี เอง เอาไวพ้ วกเราไปลองซือมาชิมดดู ีหรอื ไมเ่ จา้ คะ” หลงิ หลงหวั เราะออกมาโดยพลนั “แหม ทีแทเ้ จา้ ก็เป็น ผรู้ อบรูเ้ รอื งฉางอนั เยียมไปเลย พีชายไมส่ นใจใครก็ ปลอ่ ยเขาไปเถอะ เดียวขา้ จะเกาะตดิ แตเ่ จา้ หา้ ม รงั เกียจวา่ ขา้ นา่ ราํ คาญเหมือนพีชายละ่ ” ลนิ เซียวยกจอกสรุ าขนึ ดืมคาํ หนงึ โดยไมเ่ อย่ ตอบอะไร 353

ออกมาเลย หลงิ หลงก็เลกิ สนใจเขาไปโดยสนิ เชิง ลากตวั ฉวีชินเหยา ไปยืนทีรมิ หนา้ ตา่ ง ชีชวนดโู คมไฟทา่ มกลางทอ้ งฟา้ ยาม คาํ คืน หอดนตรฝี ังตรงขา้ มตงั แทน่ การแสดงรา่ ยราํ ชดุ หนงึ ตรง กลางถนน เงารา่ งของคณะนกั แสดงสะทอ้ นเป็นภาพ เลือนรางอยดู่ า้ นหลงั มา่ น เสยี งดนตรบี รรเลงคอ่ ยๆ ดงั ขนึ ละครนา่ สนกุ กาํ ลงั จะเปิดฉากแลว้ เสยี งรอ้ งแหลมสงู ของนกั แสดงดงั กงั วานขนึ พรอ้ มกนั ผู้ ชมรอบทิศทางตา่ งยือแยง่ กนั โหร่ อ้ งชืนชม บทเพลงทีจะ แสดงในวนั นีกค็ ือ ‘ทาํ นองสยบมาร’ พระเซอ่ ล*ี * สวม 354

หนา้ กากใบหนา้ ดรุ า้ ยขนึ เวที ตอ่ สปู้ ะทะภตู ผีปีศาจทีไร้ รูปรา่ งอยา่ งทรงพลงั นา่ เกรงขาม เสียงรอ้ งทีขบั ขาน แหลมสงู กอ้ งกงั วาน ทว่ งทาํ นองแปรเปลยี นไรจ้ ดุ สนิ สดุ น่าสะพรงึ กลวั อยา่ งยิง ในอากาศราวกบั มีกลนิ อายชวน ขนลกุ ฟงุ้ กระจายในพรบิ ตา “เจา้ กลวั หรอื ไม”่ หลงิ หลงกระซิบถามฉวีชินเหยา ฉวีชินเหยายมิ แลว้ สา่ ยหนา้ “ขา้ ไมค่ อ่ ยชอบดกู ารแสดงบทเปียนเหวนิ เทา่ ไร จาํ ได้ วา่ ตอนยงั เลก็ ทกุ ครงั ทีดจู ะตอ้ งฝันรา้ ยน่ะส”ิ หลงิ หลง กมุ มือของฉวีชินเหยาเอาไวแ้ น่น 355

ไมแ่ น่ใจวา่ อีกฝ่ายรูส้ กึ ตงึ เครยี ดหรอื หวาดกลวั ฉวีชิน เหยาสมั ผสั ไดว้ า่ เลบ็ ยาวของหลงิ หลงกรดี ลงทีขอ้ มือ ของนางจนเจ็บเลก็ นอ้ ย นางพยายามหลบเลยี งสมั ผสั ของหลงิ หลงอยา่ งเยือก เยน็ แตเ่ มือหลงิ หลงกรดี รอ้ งตกใจออกมา กก็ มุ มือของ นางเอาไวแ้ น่นอีกครงั พลางมองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง ดว้ ยสีหนา้ หวาดกลวั “กิรยิ าทา่ ทางของพระอรหนั ตอ์ งค์ นีน่ากลวั เหลอื เกิน” ฉวีชินเหยามีสหี นา้ เยน็ ชา สลดั ขอ้ มือจากการเกาะกมุ ของหลงิ หลงอยา่ งเชืองชา้ และแน่วแน่ 356

หลงิ หลงนิงองึ ไปเลก็ นอ้ ยก่อนจะหนั หนา้ ไปมองฉวีชิน เหยา สหี นา้ ทีเคยแตกตืนลนลานคอ่ ยๆ จางหายไป ใน ดวงตามีคลนื อารมณป์ ันป่วนไมช่ ดั เจนพลงุ่ พลา่ นอยู่ ฉวีชินเหยาสบสายตากบั นางอยา่ งเงียบงนั ไมน่ านดา้ น หลงั กม็ ีคนเดินเขา้ มาใกล้ “คราวกอ่ นเจียงซานหลางยงั บอกกบั ขา้ วา่ เจา้ ขีกลวั มา แตเ่ ลก็ ไมเ่ คยกลา้ ชมบทเปียนเหวินเกียวกบั ภตู ผีปีศาจ เหตใุ ดวนั นีทาํ ใจแข็งกลา้ ชมขนึ มาไดล้ ะ่ ” ลนิ เซียวกลา่ ว พลางเดนิ เขา้ มาแทรกฉวีชินเหยาออกจากหลงิ หลงอยา่ ง แนบเนียน ดวงตาของหลงิ หลงยงิ ลกึ ลาํ กวา่ เดมิ มมุ ปากกระตกุ เลก็ 357

นอ้ ยจนแทบมองไมเ่ หน็ นางเอย่ ยมิ ๆ ขนึ วา่ “ดทู า่ นอ้ ง อาเหยาคงเหมือนกบั ขา้ หาโอกาสออกมาเดนิ เลน่ ได้ ยากนกั ก็เลยไมส่ นใจความกลวั แลว้ ” พอหนั กลบั มาก็ เหน็ เสยี วเออ้ รท์ ยอยยกจานอาหารวา่ งมาขนึ โต๊ะ นางสง่ เสยี งทอดถอนใจก่อนเอย่ ชืนชม “อาหารวา่ งโดดเดน่ มี เอกลกั ษณเ์ สยี จรงิ เหน็ เขา้ ขา้ ก็หวิ อีกแลว้ นอ้ งอาเหยา รบี มากินกนั เถอะ” ฉวีชินเหยามีสหี นา้ ผอ่ นคลายลง ยมิ แยม้ บางเบา เดนิ กลบั มานงั ทีโต๊ะ ขณะกาํ ลงั กินอาหารวา่ ง เสยี วเออ้ รก์ ็ยกกาสรุ าไหถ่ งั ที อนุ่ เรยี บรอ้ ยแลว้ มาขนึ โต๊ะ อธิบายดว้ ยสีหนา้ ยมิ แยม้ 358

“นีคือสรุ าชือไหถ่ งั หลงจ๊ขู องรา้ นเราเป็นผหู้ มกั เองกบั มือ มีฤทธิอนุ่ กาํ ลงั ดี ไมท่ าํ ใหเ้ มามายโดยงา่ ย ตอ่ ให้ เป็นสตรกี ส็ ามารถดืมได้ คณุ หนทู งั สองลองชิมไดน้ ะขอ รบั ” แมว้ า่ ฉวีชินเหยาจะแตง่ กายเป็นนกั พรตนอ้ ย แตเ่ สยี ว เออ้ รต์ อ้ นรบั แขกเหรอื มานานปี มีคนเชน่ ไรบา้ งทีไมเ่ คย พบเจอมาก่อน ตงั แตต่ อนฉวีชินเหยาเดนิ เขา้ มา เขาก็ มองออกแลว้ วา่ นางคือสตรี หลงิ หลงปรบมือหวั เราะเสียงใส “รา้ นของพวกเจา้ ชา่ ง ยอดเยียมจรงิ ๆ สรุ านีกลนิ หอมหวน ตรงกบั ความชอบ ของขา้ พอดี” นางรบั กาสรุ ามาโดยไมเ่ อย่ ปฏิเสธ ชว่ ยรนิ สรุ าใหล้ นิ เซียวและฉวีชินเหยา ตามดว้ ยรนิ ใหต้ นเองจน 359

เตม็ ปรมิ แลว้ ยกจอกสรุ าขนึ พลางเอย่ “พีชาย นอ้ งอา เหยา ขา้ ตวั คนเดียวเพิงมาฉางอนั ครงั แรก ยงั มีอีก หลายเรอื งทีทาํ ตวั ไมเ่ หมาะสม โชคดีทีพีชายดแู ลเอาใจ ใสถ่ งึ ไมก่ ่อเรอื งนา่ อบั อาย วนั นีไดพ้ บหนา้ นอ้ งอาเหยา ดงั พบคนรูจ้ กั มานาน ขา้ รูส้ กึ ยินดีจากใจ มา ขา้ ขอ คารวะพวกเจา้ กอ่ นหนงึ จอก” นางเผยรอยยิมจรงิ ใจ วาจาน่าเชือถือ ฉวีชินเหยาหา เหตผุ ลมาปฏิเสธไมไ่ ดเ้ ลย ขณะทีกาํ ลงั ลาํ บากใจอยนู่ นั ขา้ งกายก็มีมือเรยี วขาวหมดจดยืนออกมารบั จอกสรุ าไป พรอ้ มกบั เอย่ ขนึ วา่ “อาเหยารา่ งกายออ่ นแอแตเ่ ลก็ ไม่ เหมาะจะดืมสรุ า ตกลงสรุ าจอกนีขา้ จะดืมแทนนางเอง แลว้ กนั ” 360

ฉวีชินเหยาหนั ไปมองลนิ เซียวอยา่ งตกตะลงึ ใบหนา้ หลงิ หลงก็ชะงกั คา้ งในพรบิ ตา ชวั ขณะหนงึ บรรยากาศในหอ้ งเงียบสงดั จนเขม็ รว่ งหลน่ ยงั ไดย้ ินเสยี ง สีหนา้ ของหลงิ หลงแปรเปลยี นสลบั ไปมา ผา่ นไปครูห่ นงึ ถงึ ไดฝ้ ืนยมิ พลางเอย่ วา่ “พีชายคอยปกปอ้ งนอ้ งอา เหยาปานนี คนทีไมร่ ูค้ วามจะนกึ ไปวา่ นางตา่ งหากที เป็นญาติผนู้ อ้ งของทา่ น” นางนิงเงียบไป เหน็ วา่ ลนิ เซียวยงั ไมแ่ ตะตอ้ งจอกสรุ าของตนเองกเ็ อย่ เตือนดว้ ย นาํ เสยี งออดออ้ นวา่ “จอกสรุ าของพีชายยงั ไมไ่ ดด้ ืมเลย นะเจา้ คะ” 361

ลนิ เซียวยมิ ออกมาบางๆ จงั หวะทีจะยกจอกสรุ าขนึ นอกหนา้ ตา่ งก็มีเสยี งดงั ปงุ้ สนนั หวนั ไหว กลางทอ้ งฟา้ ยามคาํ คืนราวกบั มีดาวตกนบั ไมถ่ ว้ นพาดผา่ น ชวั อดึ ใจ เดียวกก็ ลายเป็นแสงงดงามหลากสสี นั กระจายออกมา ทงั เหมือนจรงิ และคลา้ ยภาพลวงตาทีเจิดจา้ หาใดเปรยี บ “นนั ดอกไมไ้ ฟ...” ฉวีชินเหยาอทุ านอยา่ งตกตะลงึ จงู มือหลงิ หลงเดินมาทีหนา้ ตา่ ง ทอ้ งฟา้ มืดมิดยามคาํ คืนมีดอกไมไ้ ฟสอ่ งสวา่ งพรา่ ง พราวราวกบั กลางวนั ผคู้ นทีรายลอ้ มแทน่ การแสดงตา่ ง โดนทิวทศั นง์ ดงามตรงหนา้ ดงึ ความสนใจไป พวกเขา ตกตะลงึ พรอ้ มแหงนหนา้ กวาดสายตามอง มีเพียงนกั แสดงทีแตง่ กายเป็นภตู ผีไมเ่ สยี สมาธิ ยงั คงขบั ขานบท 362

เพลงนาํ เสยี งแผว่ เบาฟังไมไ่ ดศ้ พั ทต์ อ่ “งดงามจรงิ ๆ สมแลว้ ทีเป็นฉางอนั ” ใบหนา้ หลงิ หลงที สอ่ งสะทอ้ นโดดเดน่ ภายใตแ้ สงดอกไมไ้ ฟสสี นั แปร เปลยี นไปอยา่ งตอ่ เนือง ประกายในดวงตาประเดียวมืด ประเดียวสวา่ ง ทาํ ใหค้ นสงั เกตสีหนา้ นางไดไ้ มช่ ดั เจน คนทงั สองยืนชืนชมตรงหนา้ ตา่ งเงียบๆ ครูห่ นงึ จน กระทงั ดอกไมไ้ ฟถกู จดุ หมดแลว้ ถงึ ไดก้ ลบั มานงั ทีโต๊ะ หลงิ หลงเพงิ จะนงั ลง มองปราดไปเหน็ จอกสรุ าตรงหนา้ ลนิ เซียววา่ งเปลา่ ดวงตามีประกายรอ้ นแรงวบู หนงึ นาง กร็ บี ยกกาสรุ าขนึ ชว่ ยรนิ ใหเ้ ตม็ จอกอีกครงั 363

ตอนออกมาฉวีชินเหยาสวมเสอื ผา้ นอ้ ยชินเนือบาง เวลา ลว่ งเลยเขา้ สยู่ ามดกึ ไปทกุ ขณะ สายลมเยน็ ยะเยือกพดั ผา่ นช่องหนา้ ตา่ งมากระทบ สมั ผสั ไดเ้ พียงวา่ ความ หนาวเยน็ ปกคลมุ ทวั รา่ ง นางสนั สะทา้ นขนึ มาอยา่ งหา้ ม ไมอ่ ยู่ “รูส้ กึ หนาวหรอื ” ลนิ เซียวทีอยขู่ า้ งๆ สงั เกตเหน็ ในทนั ที ฉวีชินเหยารบี เหยียดหลงั นงั ตวั ตรงพลางสา่ ยหนา้ ปฏิเสธ ทวา่ ในใจกลบั รอ้ งโอดครวญ ตอนนางออกจาก อารามชิงอวินรบี รอ้ นเกินไป จงึ สวมชดุ ตวั ในมาเพียง สองชิน แมก้ ระทงั เสอื คลมุ ก็ลมื สวมมา เวลานีจงึ รูส้ กึ หนาวจนเกือบทนไมไ่ หวอยบู่ า้ ง 364

ลนิ เซียวขยบั ลกุ ขนึ โดยไมล่ งั เลแมแ้ ตน่ อ้ ย “ลมช่วงดกึ แรงนกั อีกสกั พกั กลวั วา่ จะหนาวยิงกวา่ นี ชดุ ของเจา้ บางเกินไปแลว้ เชน่ นีจะทนไดอ้ ยา่ งไร เดียวขา้ จะสง่ เจา้ กลบั จวน” “เออ่ ...คือ...” ฉวีชินเหยายมิ อยา่ งลาํ บากใจ สีหนา้ ของหลงิ หลงยาํ แยล่ งทนั ใด นีเพิงจะออกมาได้ นานเพียงใดกนั เชียว ละครรอ้ งราํ ยงั ฟังไมท่ นั จบ แคเ่ ดก็ สาวชืออาเหยามีทา่ ทีวา่ หนาว แมก้ ระทงั คลองคเู มืองก็ ไมไ่ ปแลว้ หรอื ในใจนางมีความเปรยี วคละคลงุ้ แทบมี ฟองผดุ ออกมา ลอบขบฟันกรอดซาํ แลว้ ซาํ อีก 365

กวา่ จะกดขม่ ความเปรยี วฝาดในลาํ คอไดไ้ มง่ ่ายเลย ดวงตาแฝงรอยยมิ ของนางมองไปทางฉวีชินเหยาพลาง เอย่ “ขา้ ไมเ่ ป็นไรหรอก กลวั กแ็ ตว่ า่ นอ้ งอาเหยานานๆ จะไดอ้ อกมาสกั ครงั จะยงั ไมท่ นั เดินเลน่ ใหส้ มใจ เอา อยา่ งนีสิ ตอนขา้ ออกมามีเสอื คลมุ ติดมาดว้ ย อยใู่ นรถ มา้ นีเอง ถา้ หากนอ้ งอาเหยาไมร่ งั เกียจ ขา้ จะใหส้ าวใช้ ไปหยิบมา เจา้ ก็สวมไวก้ ่อน” ‘ยงั อยากเดนิ เลน่ ตอ่ หรอื ไม’่ ลนิ เซียวขยบั ปากถามฉวี ชินเหยาโดยไรเ้ สยี ง และรอฟังความคิดเหน็ ของนาง ฉวีชินเหยาแอบมองขอ้ มือของหลงิ หลง เปรยี บเทียบกบั ตอนทีเหน็ บนรถมา้ แลว้ เสน้ สที องตรงขอ้ มือกลบั จางลง ไปมาก ไมเ่ พง่ มองใหด้ ีกม็ องไมเ่ หน็ นางตกใจไมน่ อ้ ย 366

เปลยี นความคิดของตนเองในพรบิ ตา เอามือแตะหนา้ ผากแลว้ เอย่ วา่ “ขอบคณุ นาํ ใจของพีสาวมากเจา้ คะ่ จๆู่ ขา้ กร็ ูส้ กึ ปวดหวั เลก็ นอ้ ย คงเป็นเพราะเมือครูโ่ ดน ลมเยน็ เขา้ แลว้ คงตอ้ งกลบั บา้ นก่อน เอาไวค้ รงั หนา้ ถา้ มีโอกาสคอ่ ยออกมาเทียวเลน่ กบั พีสาวอีกครงั ” “เหตใุ ดจ่ๆู ถงึ ปวดหวั ขนึ มาไดล้ ะ่ จะตอ้ งเรยี กทา่ นหมอ ไปดอู าการทีจวนหรอื ไม”่ ดวงตาหลงิ หลงสวา่ งวาบขนึ เลก็ นอ้ ยแทบมองไมเ่ หน็ แตฉ่ วีชินเหยาสงั เกตเหน็ อยา่ ง ชดั เจน เพียงชวั พรบิ ตาเดียวใบหนา้ ของหลงิ หลงกก็ ลบั มาแสดงความหว่ งใยดงั เดิม “ไมต่ อ้ งหรอกเจา้ คะ่ ” ฉวีชินเหยาสา่ ยหนา้ ปฏิเสธแลว้ หนั ไปบอกลนิ เซียววา่ “ทา่ นพีซือจือ รบกวนทา่ นสง่ ขา้ 367

กลบั จวนหลกู วั กงดว้ ยเถอะ” ทอ้ งฟา้ ยามคาํ คืนมืดสนิทจนมองไมเ่ หน็ นิวมือทงั หา้ เรอื นอีจทู่ ีรา้ งไรผ้ คู้ นมานานปรากฏแสงโคมไฟวบู ไหว เดก็ สาวผหู้ นงึ วางโคมไฟลงบนโต๊ะ อาศยั แสงสลวั จาก โคมไฟมองสาํ รวจไปรอบดา้ น ก่อนจะนงั ลงทีโต๊ะดว้ ย ความกระวนกระวาย เขาจะมาหรอื ไมน่ ะ... นางเฝา้ รอความเคลอื นไหวภายนอกอยา่ งใจจดใจจอ่ ใสข่ องสงิ นนั ลงไปแลว้ ป่านนีนา่ จะออกฤทธิไดเ้ สียที 368

ความจรงิ พรุง่ นีคอ่ ยลองหยงั เชิงเขาก็ได้ แตน่ างรอ มานานเหลอื เกิน กวา่ จะสบโอกาสลงมือไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย จงึ ไมอ่ ยากรอตอ่ ไปอีกสกั ชวั ขณะเดียว นางมีภาพทีวาดหวงั ไวอ้ ยา่ งเลือนราง บรุ ุษหน่มุ ทีหลอ่ เหลาสงา่ งามเช่นนนั ยามทีจิตใจเกิดความหวนั ไหวจะ แสดงอาการเชน่ ไร จะคอยถามไถเ่ อาใจใสด่ แู ลเหมือน ดงั ทีปฏิบตั ติ อ่ สตรอี ืนวนั นีหรอื ไม่ พอคิดถงึ เหตกุ ารณท์ ีเกิดขนึ วนั นีแลว้ นางกข็ บกดั รมิ ฝีปากลา่ งดว้ ยความขนุ่ เคือง นางกแ็ คช่ าติกาํ เนิดตาํ ตอ้ ยไปบา้ ง ถา้ หากกลา่ วถงึ รูปโฉม กลา่ วถงึ ความ สามารถ นางดอ้ ยกวา่ สตรที ีพบหนา้ วนั นีตรงทีใดกนั เขาอาจจะหลีกเลยี งความขอ้ งเกียวกบั ทา่ นอาแตใ่ นนาม 369

ของนาง ความบาดหมางก็เป็นเรอื งของพวกเขาสองคน นางก็เป็นแคผ่ บู้ รสิ ทุ ธิทีถกู ดงึ มาใชเ้ ป็นหมากเทา่ นนั แต่ เขาช่างใจรา้ ยเสียจรงิ แมก้ ระทงั มองก็ยงั ไมย่ อมมอง นางเลย เรอื งน่าขบขนั ทีสดุ ก็คือทา่ นอาแตใ่ นนามผนู้ นั ตนเอง แตง่ เขา้ มาเป็นภรรยาใหมข่ องผอู้ ืนยงั ไมพ่ อ ตอ้ งการจะ ผลกั ดนั ใหน้ างเป็นอนภุ รรยาอีก ‘ทา่ นออ๋ งพอใจเจา้ มาก แตว่ า่ ความหมายของเขากค็ ือชาติกาํ เนิดของเจา้ ตาํ ตอ้ ย ไปสกั นิด จะใหเ้ ป็นชายาซือจือคงไมไ่ ดห้ รอก’ แคเ่ พราะชาติกาํ เนิดตาํ ตอ้ ย ขา้ ก็เลยเป็นไดแ้ คอ่ นุ ภรรยาทีใชร้ ูปโฉมยวั ยวนบรุ ุษอยา่ งนนั หรอื 370

นางหลดุ หวั เราะ นางไมเ่ ชือโชคชะตาเสยี อยา่ ง และมี วิธีทีจะทาํ ใหซ้ ือจือมาหลงรกั นาง เขาเป็นคนทีมีความ คดิ เป็นของตนเองถงึ เพียงนนั อายยุ งั นอ้ ยก็มีตาํ แหน่ง เป็นถงึ ผบู้ ญั ชาการหนว่ ยอวีหลนิ ขอแคเ่ ขายอมรบั และ ตงั ใจวา่ จะทาํ แลว้ เขาตอ้ งมีวธิ ีแตง่ นางเป็นภรรยาเอก แน่ ถงึ ตอนนนั ...นางเงยหนา้ ขนึ ดว้ ยความภาคภมู ิ กวาด สายตาประเมนิ ของตกแตง่ ลาํ คา่ เตม็ หอ้ ง ตาํ แหน่งนาย หญิงของวงั หลนั ออ๋ งจะตอ้ งตกเป็นของนาง ประตเู รอื นสง่ เสยี งเอียดอ๊าด เสยี งฝีเทา้ ดงั ขนึ ในลาน เรอื นอยา่ งกะทนั หนั 371

มีคนเดนิ เขา้ มาแลว้ ?! หลงิ หลงดวงตาเป็นประกาย เป็นเขา! นางลกุ พรวดพราดขนึ มาแลว้ ก็นงั ลงไปอีก ยก มือขนึ จดั จอนผมดว้ ยความประหมา่ จากนนั ก็รบี รอ้ น ตบรอยพบั จีบบนกระโปรง รอจนกระทงั มีคนผลกั ประตู เดินเขา้ มา นางก็แสดงสหี นา้ สบั สนไดจ้ งั หวะพอเหมาะ พอดี “พีชาย?” คนทีเดินเขา้ มาเป็นลนิ เซียวดงั คาด แสงโคมไฟสีสม้ อม เหลืองสาดสอ่ งใบหนา้ ไรท้ ีติของเขา แมก้ ระทงั สีหนา้ เฉยชาเป็นนิตยก์ ็ออ่ นโยนขนึ กวา่ เดิมหลายสว่ น ชวั ขณะทีเขาสบตาหลงิ หลงอยา่ งเงียบงนั กก็ า้ วเขา้ มา 372

หานางอยา่ งชา้ ๆ แตว่ า่ สงิ ทีเกิดขนึ แตกตา่ งจากภาพทีหลงิ หลงเฝา้ รอ ลนิ เซียวยงั เดินมาไมถ่ งึ ตรงหนา้ นางก็ชกั กระบีวางพาดลาํ คอนางอยา่ งฉบั ไวเสียกอ่ น หลงิ หลงไมท่ นั ไดต้ งั ตวั รอยยมิ ออ่ นหวานนมุ่ นวลชะงกั คา้ ง “พีชาย นีทา่ นจะทาํ อะไรกนั ” “ไมค่ ดิ วา่ เจา้ อายเุ ทา่ นีกลบั รูจ้ กั วิชามารชวั ชา้ ไมน่ อ้ ย ขา้ ประเมนิ เจา้ ตาํ เกินไป” ลนิ เซียวมองสหี นา้ หลงิ หลง ดว้ ยความสนใจอยา่ งยิง ใบหนา้ ของเขายงั ประดบั รอย ยมิ แตด่ วงตากลบั สาดประกายเยน็ เยียบบาดลกึ ถงึ 373

กระดกู ตามดว้ ยเสยี งเทา้ ดงั ขนึ อยา่ งเป็นระเบียบทีลานดา้ น นอก ความคดิ ของหลงิ หลงยงั แข็งคา้ งอยกู่ บั คาํ พดู ของลนิ เซียว เสยี งฝีเทา้ ทีดงั ขนึ อยา่ งฉบั พลนั ทนั ใดทาํ ใหจ้ ิตใจ ของนางยิงสบั สนวนุ่ วาย ขา้ งลาํ คอยงั มีกระบีวางพาด นางไมก่ ลา้ เคลอื นไหวสง่ เดช ทาํ ไดเ้ พียงฝืนกลอกตา มองออกไปดา้ นนอก ประตเู รอื นเปิดกวา้ ง คนกลมุ่ หนงึ สวมเครอื งแบบ องครกั ษว์ งั ออ๋ งกา้ วเขา้ มา 374

คนทีเดนิ นาํ หนา้ ก็คือฉางหรง เขากบั เวย่ ปอชว่ ยกนั ยก สงิ ของบางอยา่ งทีมีผา้ มา่ นสดี าํ หอ่ หมุ้ เดนิ เขา้ มาถงึ ตรง กลางหอ้ ง แลว้ วางลงบนพืนอยา่ งระมดั ระวงั จๆู่ ก็มีกลนิ เหมน็ เนา่ เบาบางกระจายอยใู่ นอากาศ หวั ใจหลงิ หลงพลนั รูส้ กึ อดึ อดั ขนึ มา ความทรงจาํ บาง สว่ นทีนางจงใจลืมเลือนไปปรากฏในหว้ งความคดิ ไม่ หยดุ หยอ่ น กลนิ ดนิ สีเขม้ คละคลงุ้ คาวเลอื ดไหลทะลกั เขา้ มาอยา่ งมืดฟา้ มวั ดิน นางกลืนนาํ ลายดว้ ยความ หวาดกลวั จบั จอ้ งทีผา้ ผืนนนั ไมล่ ะสายตาเลยสกั ชวั ขณะเดียว 375

ลนิ เซียวไมส่ นใจมองนางอีก กลา่ วกบั คนนอกประตดู ว้ ย นาํ เสียงออ่ นโยนลงวา่ “เจา้ กเ็ ขา้ มาเถอะ” ทนั ทีทีกลา่ วจบกม็ ีนกั พรตนอ้ ยคนหนงึ เดินเขา้ มา มือ ขา้ งซา้ ยของนางถือหอ่ ผา้ มือขา้ งขวาของนางหิวกรงขงั หนตู วั หนงึ เอาไว้ สายตาปรายมองไปทางหลงิ หลงแวบ เดียว กเ็ ดินตรงมาทีกลางหอ้ งอยา่ งเชืองชา้ หลงิ หลงไมม่ ีเวลามาสนใจเรอื งน่าตืนตะลงึ แลว้ ตอนนี ประสาทของนางตงึ เครยี ดถงึ ขีดสดุ แตน่ างกส็ งบสติ อารมณล์ งได้ นางเรง่ ปรบั สีหนา้ อยา่ งรวดเรว็ เอย่ ถามดว้ ยนาํ เสียงตืน ตระหนกชวนนา่ สงสาร “นอ้ งอาเหยา พีชาย ตกลงนี 376

มนั เรอื งอะไรกนั แน่” สตรนี างนีเจา้ เลห่ ก์ ลงิ กลอกยงิ กวา่ ทีเขาคดิ ไว้ ลนิ เซียว ขมวดคิวอยา่ งรงั เกียจ เลอื นกระบีทีพาดคอ นางออกอยา่ งเยน็ ชาแลว้ สงั ใหฉ้ างหรงมดั ตวั นางเอาไว้ เขามองออกไปทีประตเู รอื น รอคอยอยา่ งอดทน ไมน่ าน นอกเรอื นกม็ ีเสียงเอะอะโวยวายลอยมาระลอกหนงึ ตาม คาด สาวใชแ้ ละผตู้ ิดตามกลมุ่ หนงึ หอ้ มลอ้ มหลนั ออ๋ งที ยงั สะลมึ สะลอื ไมต่ ืนดี รวมถงึ ชยุ ซือทีมีสหี นา้ โกรธจดั เดินเขา้ มาแลว้ ฉวีชินเหยาทียืนอยดู่ า้ นขา้ งลอบสง่ เสียงจิจ๊ะดว้ ยความ ประหลาดใจ วนั นีเหน็ ทีจะมีละครฉากใหญ่จรงิ ๆ ดว้ ย 377

เจา้ นายของวงั หลนั ออ๋ งมากนั พรอ้ มหนา้ ไมม่ ีตกหลน่ เลย แมแ้ ตค่ นเดียว * หมวั มวั เป็นคาํ เรยี กหญิงสงู วยั มีความหมายหลาก หลาย ทงั ยา่ ยาย แมน่ ม ปา้ และยงั เป็นคาํ เรยี กหญิง รบั ใชอ้ าวโุ สในเชิงยกยอ่ ง รวมถงึ นางขา้ หลวงอาวโุ สใน วงั ดว้ ย 378

* พานอนั นามเดิมวา่ พานเยวีย เป็นนกั วรรณคดีหน่มุ รูปงามในสมยั จินตะวนั ตก ความงามของเขาเป็นทีเลอื ง ลือจนนาํ ไปแตง่ เป็นคาํ ประพนั ธ์ และกลายเป็นสาํ นวน อปุ มาถงึ บรุ ุษงามอีกหลายสาํ นวน *หน่วยอวีหลนิ คือหนงึ ในหนว่ ยทหารรกั ษาพระองค์ มี หนา้ ทีอารกั ขาขา้ งกายเจา้ นายในวงั * เปียนเหวิน วรรณกรรมรูปแบบหนงึ ทีราชวงศถ์ งั ไดร้ บั อิทธิพลจากพทุ ธศาสนา เป็นการนาํ หลกั ธรรมและเรอื ง ราวในคมั ภีรม์ าเผยแพรใ่ หเ้ ขา้ ใจไดง้ า่ ยขนึ ผา่ นวิธีการขบั รอ้ ง โดยนาํ เนือหามาเขียนเรยี บเรยี งแลว้ ใสท่ าํ นองถา่ ย ทอดออกมา 379

* พลกิ แมน่ าํ ควาํ ทะเล เป็นสาํ นวน หมายถงึ มีพละ กาํ ลงั หรอื อาํ นาจและอิทธิพลทว่ มทน้ มหาศาล * องิ เถา หมายถงึ เชอรี ** พระเซอ่ ลี หรอื พระสารบี ตุ ร เป็นพระอคั รสาวก เบืองขวาของพระพทุ ธเจา้ ไดร้ บั การยกยอ่ งจากพระ พทุ ธเจา้ วา่ เป็นเลศิ กวา่ พระภิกษุทงั ปวงในดา้ นสติ ปัญญา บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั ตอนที 7 : บทที 4.1 380

“ซือจือ ทา่ นคดิ จะทาํ อะไรกนั ” พอมองเหน็ หลงิ หลงถกู มดั แน่นจนดินไมห่ ลดุ นงั คกุ เข่า อยกู่ ลางหอ้ ง ชยุ ซือกท็ งั ตกใจทงั โมโห เอย่ ขนึ ดว้ ยเสียง อนั ดงั “อยดู่ ีๆ เหตใุ ดตอ้ งเหยียดหยามหลงิ หลงถงึ เพียง นี หากคิดจะกอ่ เรอื งก็รูจ้ กั ขอบเขตบา้ ง!” ความง่วงงนุ ของหลนั ออ๋ งกส็ ลายหายไปหมดสนิ “เหลว ไหล!” เขาหนั ไปทางพวกหลีหมวั มวั ทียืนอยขู่ า้ งชยุ ซือ “พวกเจา้ มวั ยืนนิงเฉยอะไรอยู่ ยงั ไมร่ บี เขา้ ไปแกม้ ดั ให้ นางอีก” ลนิ เซียวปรายตามองพวกหลหี มวั มวั ทีกรูเขา้ ใสอ่ ยา่ งเฉย 381

ชา หลหี มวั มวั เจอประกายเยน็ เยียบในดวงตาลนิ เซียวขม่ ขวญั จนหยดุ ชะงกั ไปดว้ ยความขลาดกลวั “ทา่ นพอ่ ” ลนิ เซียวคารวะหลนั ออ๋ งอยา่ งสขุ มุ เยือกเยน็ “ลกู ไมเ่ คยจงใจหาเรอื งผใู้ ด ความจรงิ แลว้ เวลานีมีพวก คนถ่อยตาํ ชา้ แฝงตวั เขา้ มาในวงั ออ๋ ง ถา้ หากไมร่ บี กาํ จดั โดยเรว็ เกรงวา่ อาจมีอนั ตรายกบั สขุ ภาพของทา่ นพอ่ ได้ ขอใหท้ า่ นพอ่ โปรดฟังลกู ชีแจงอยา่ งละเอียดกอ่ น” สีหนา้ ของหลนั ออ๋ งแสดงความลงั เลใจ ยามนนั เองเสยี ง ของชยุ ซือกห็ วีดแหลมสงู ขนึ ทนั ควนั 382

“ซือจือหมายความวา่ หลานสาวของขา้ เป็นคนถอ่ ยตาํ ชา้ อยา่ งนนั ร”ึ หางตาลนิ เซียวครา้ นจะเหลียวแลชยุ ซือ เขาเดินมาที โต๊ะแลว้ เปิดหอ่ ผา้ ทีฉวีชินเหยานาํ ติดตวั มา หลงิ หลงเหลือบตามองแวบหนงึ นนั มไิ ดอ้ ยเู่ หนือความ คาดหมายของนาง ขา้ งในหอ่ ผา้ เป็นสรุ าและอาหารวา่ ง จากหอจยุ้ เซียง นางลอบหวั เราะอยเู่ บาๆ และถอน หายใจออกมาดว้ ยความโลง่ อก “เจา้ รูจ้ กั สรุ าอาหารพวกนีหรอื ไม”่ ลนิ เซียวทนั สงั เกต เหน็ ความเปลยี นแปลงของสหี นา้ หลงิ หลง ความสนกุ ที 383

ฉายในดวงตายงิ ลกึ ลาํ ราวกบั พรานนกั ลา่ กาํ ลงั ชืนชม การดนิ รนโดยเปลา่ ประโยชนข์ องเหยือ ทนั ใดนนั หลงิ หลงกส็ ง่ เสยี งสะอืนไหอ้ อกมา “ทา่ นออ๋ ง ทา่ นอา วนั นีหลงิ หลงออกไปชมโคมไฟกบั พี ชาย ระหวา่ งทางพบกบั นอ้ งสาวคนหนงึ ชืออาเหยา ตอ่ มาพีชายก็พาพวกเราไปชมการแสดงบทเปียนเหวินทีหอ จยุ้ เซียง สรุ าไหถ่ งั ของทีนนั กลนิ หอมนกั อาหารวา่ งก็รส ชาตอิ รอ่ ย แตน่ ่าเสียดาย ไมน่ านนอ้ งอาเหยาก็รูส้ กึ ไม่ คอ่ ยสบาย แมแ้ ตบ่ ทเปียนเหวินพวกเราก็ยงั ฟังไมท่ นั จบ ตอ้ งแยกยา้ ยกนั กลบั จวนแลว้ ” นางหนั หนา้ มองตรงไปที ฉวีชินเหยา “นอ้ งอาเหยา ตอนนนั เจา้ บอกเองวา่ ปวด หวั ตอ้ งกลบั จวนหลกู วั กง เหตใุ ดตอนนีถงึ มาอยกู่ บั พี 384

ชายไดเ้ ลา่ ” เวลานีหลนั ออ๋ งกบั ชยุ ซือเพิงสงั เกตเหน็ วา่ ในหอ้ งมีนกั พรตนอ้ ยแปลกหนา้ เพิมมาคนหนงึ ชยุ ซือมองประเมนิ ฉวีชินเหยาตงั แตศ่ ีรษะจรดปลายเทา้ ดว้ ยความสงสยั แลว้ เอย่ ถามวา่ “เจา้ เป็นใครกนั เพราะอะไรถงึ มาปรากฏตวั ทีนีได”้ ฉวีชินเหยาหวั เราะโดยไรเ้ สียง หลงิ หลงผนู้ ีรบั มือไมง่ ่าย เลยจรงิ ๆ วาจาเพียงแคไ่ มก่ ีประโยคก็เปลยี นเปา้ ธนใู ห้ ยา้ ยมาทีนางไดส้ าํ เรจ็ 385

นางสาํ รวจความเรยี บรอ้ ยของชดุ นกั พรตโดยไมส่ ะทก สะทา้ น กา้ วออกมาขา้ งหนา้ คารวะหลนั ออ๋ งกบั ชยุ ซือ อยา่ งนอบนอ้ ม “ขา้ นอ้ ยมีฉายาวา่ หยวนเจิน เป็นศษิ ย์ นอกสาํ นกั ของนกั พรตชิงซวีจือแหง่ อารามชิงอวิน หลาย วนั กอ่ นหนา้ นีซือจือบอกวา่ ในวงั มีบางอยา่ งผิดปกติ อยากเชิญใหท้ า่ นอาจารยม์ าตรวจดสู กั หนอ่ ย แตเ่ พราะ ทา่ นอาจารยไ์ มอ่ ยทู่ ีฉางอนั งานทกุ อยา่ งในอารามมีขา้ นอ้ ยเป็นผดู้ แู ลชวั คราว ขา้ นอ้ ยกเ็ ลยติดตามซือจือมาที วงั หลนั ออ๋ ง เรอื งราวเรง่ ดว่ นไมท่ นั ไดแ้ จง้ กบั ทา่ นออ๋ ง และพระชายาใหท้ ราบกอ่ น ขอทงั สองทา่ นโปรดอยา่ ได้ ถือสา” แมว้ า่ หลนั ออ๋ งจะไมไ่ ดเ้ ลอื มใสศรทั ธานกั บวชนกั พรตอยา่ งเชือพระวงศร์ ายอืนในฉางอนั แตว่ า่ ชือเสียง 386

เรยี งนามของชิงซวีจือในอดีตเขากพ็ อไดย้ นิ มาบา้ ง พอ เหน็ วา่ นกั พรตนอ้ ยกลา่ ววาจามีเหตมุ ีผล ทา่ ทีสขุ มุ มี มารยาท ความหวาดระแวงจงึ หายไปกวา่ ครงึ ลนิ เซียวแสดงสหี นา้ ชืนชมฉวีชินเหยาเงียบๆ พลางอธิ บายกบั หลนั ออ๋ งตอ่ “คืนนีตอนอยทู่ ีหอจยุ้ เซียง หลงิ หลงฉวยโอกาสทีลกู ไม่ ทนั ระวงั ตวั ใสพ่ ิษก่ลู งในสรุ าของลกู กบั นกั พรตหยวน เจิน โชคดีทีนกั พรตหยวนเจินสงั เกตเหน็ ก่อน หลงิ หลง ถงึ ไดท้ าํ ไมส่ าํ เรจ็ ตามแผน” ระหวา่ งทีเขาอธิบายก็ผาย มือเชิญฉวีชินเหยาไปดว้ ย ฉวีชินเหยาพยกั หนา้ หยบิ อาหารวา่ งในหอ่ ผา้ ออกมา 387

นาํ ไปวางในกรงทีมีหนตู วั นนั อยู่ เจา้ หนตู วั ใหญ่ใชเ้ วลาเพียงชวั ครูก่ ็กินขนมชินเลก็ นนั จน หมด ทกุ คนตา่ งพากนั กลนั ลมหายใจ มองไปทางหนใู นกรง ดว้ ยความตืนเตน้ ตอนแรกก็ยงั ไมม่ ีอะไรผิดปกตเิ กิดขนึ เจา้ หนยู งั เลน่ หางของตนเองอยา่ งเรงิ รา่ ดว้ ยซาํ จน กระทงั ผา่ นไปครงึ กา้ นธปู มนั ก็มีอาการกระสบั กระสา่ ย เรมิ จากเอาองุ้ เทา้ เขียใบหขู องตนเอง จากนนั กส็ ง่ เสียง รอ้ งโวยวาย เอามือกมุ หนา้ อกและหนา้ ทอ้ งสะเปะสะปะ ชกั กระตกุ อยไู่ มเ่ ทา่ ไร รา่ งกายอว้ นพีของเจา้ หนกู แ็ หง้ เหียวลงอยา่ งรวดเรว็ ชวั พรบิ ตาเดียวก็เหลือเพียงซาก ศพหนทู ีแหง้ กรงั ตวั หนงึ 388

ภาพทีปรากฏตรงหนา้ เป็นสงิ ทีไมม่ ีใครเคยเหน็ มาก่อน ชยุ ซือตืนตระหนกจนเอาผา้ เช็ดหนา้ ปิดปากอาเจียน แหง้ ๆ ออกมา ดา้ นหลนั ออ๋ งหนั ไปมองฉวีชินเหยาดว้ ยความหวาดกลวั “นีมนั ...” ฉวีชินเหยาคอ้ มกายตอบวา่ “เรยี นทา่ นออ๋ ง พิษก่ชู นิด นีมีชือวา่ เคียงคนู่ ิรนั ดร์ เป็นก่ทู ีมีสองเพศ ก่ผู กู ใจ สามารถลอ่ ลวงจิตใจของบรุ ุษทีหมายปอง ก่พู ษิ สามารถทาํ รา้ ยคนทีตอ้ งการจะกาํ จดั ทงิ ได้ เป็นกู่ ประหลาดอนั ดบั หนงึ ทีโหดเหียมหาใดเปรยี บ เป็นอยา่ ง ทีทา่ นเหน็ สงิ ทีอยใู่ นอาหารวา่ งชนิดนีกค็ ือกพู่ ษิ แตส่ งิ 389

ทีอยใู่ นจอกสรุ าของซือจือคือกผู่ กู ใจ หนตู วั เลก็ จงึ ทาํ ให้ พษิ กาํ เรบิ ไดร้ วดเรว็ กวา่ ถา้ หากใชก้ บั คน จะตอ้ งรอ หนงึ วนั หนงึ คืนถงึ จะเหน็ ผล” หลนั ออ๋ งเติบโตมาในวงั หลวงตงั แตเ่ ลก็ เคยพบเหน็ อบุ ายรอ้ ยเลห่ ม์ ารยาของสตรมี าจนชินตา แตไ่ มค่ ิดวา่ จะมีวนั ทีผอู้ ืนนาํ อบุ ายเชน่ นีมาใชก้ บั บตุ รชายตนเอง เขาโมโหเป็นฟื นเป็นไฟขนึ มาทนั ที ความเหน็ อกเหน็ ใจที เคยมีใหห้ ลงิ หลงแปรเปลยี นเป็นความเกลียดชงั ในพรบิ ตา “เจา้ ถงึ ขนั ใชก้ มู่ าลอ่ ลวงซือจือ เจา้ ชา่ งบงั อาจนกั !” “ทา่ นออ๋ งโปรดระงบั โทสะ” ชยุ ซือรบี แกต้ า่ งแทนหลงิ 390

หลง “ฟังความจากนกั พรตหญิงเพียงขา้ งเดียวแลว้ จะ แนใ่ จไดอ้ ยา่ งไร นางเป็นเดก็ สาวคนหนงึ อยดู่ ีๆ มาแตง่ กายเป็นนกั พรต มีเรอื งนา่ สงสยั อยเู่ ตม็ ไปหมด ไมแ่ นว่ า่ อาจเป็นพวกตม้ ตนุ๋ ทีโผลอ่ อกมาจากทีใดก็ไมร่ ู!้ ” ชยุ ซือหนั ไปทางฉวีชินเหยาดว้ ยแววตาโกรธจดั “เจา้ มี หลกั ฐานอะไรมายืนยนั วา่ หลงิ หลงเป็นคนใสพ่ ิษก่ลู งไป ถา้ หากไมม่ ี เพราะอะไรถงึ มาใสร่ า้ ยปา้ ยสหี ลงิ หลงเชน่ นี” หลงิ หลงรอ้ งไหด้ ว้ ยความเศรา้ โศกเสียใจใหด้ นู ่าสงสาร “ไมร่ ูว้ า่ หลงิ หลงลว่ งเกินทา่ นนกั พรตหญิงทา่ นนีดว้ ย เรอื งใด ถงึ ไดม้ าสาดนาํ โคลนใสห่ ลงิ หลงได้ พษิ กทู่ ีโหด เหียมอาํ มหิตปานนี หลงิ หลงไมเ่ คยไดย้ นิ มากอ่ น ไม่ 391

กลา้ ยอมรบั อยา่ งเดด็ ขาด” ไมเ่ หน็ โลงศพไมห่ ลงั นาํ ตาโดยแท!้ ลนิ เซียวหนั ไปสง่ สายตาใหฉ้ างหรง ทางฝ่ายฉางหรงที รบั รูค้ วามนยั ก็เดินออกไปไมก่ ีกา้ วแลว้ รว่ มมือกบั เวย่ ปอ ช่วยกนั ยกบางสงิ ทีมีผา้ มา่ นสดี าํ หอ่ หมุ้ ยา้ ยไปตาํ แหนง่ ทีมีแสงสวา่ งในหอ้ ง เมือเลกิ ผา้ คลมุ ผืนนนั ขนึ กลนิ เหมน็ เนา่ ซงึ เดมิ ทีลอย เจือจางอยใู่ นหอ้ งพลนั ทวีความเขม้ ขน้ ขนึ ภายในผา้ มา่ นก็ปรากฏซากศพทีไมอ่ าจแยกแยะไดว้ า่ เป็นใคร ทกุ สว่ นบนรา่ งกายศพมีแตร่ อยบวมนาํ และแผลพพุ องเนา่ เปือย บรเิ วณปากกบั จมกู ยยุ่ เละเทะจนกลายเป็นรูโหว่ 392

ดาํ มืด และมีนาํ หนองกาํ ลงั ไหลซมึ ออกมา หลนั ออ๋ งหนา้ เปลยี นสี ชยุ ซือกบั พวกหลหี มวั มวั ยงิ แตก ตืนจนวิญญาณแทบหลดุ ออกจากรา่ ง ทนั ใดนนั ทกุ คน ตา่ งสะกดกลนั เอาไวไ้ มอ่ ยู่ เสียงอาเจียนในหอ้ งจงึ ดงั ขนึ เป็นระลอก ลนิ เซียวรอใหท้ กุ คนอาเจียนออกมาพอสมควรแลว้ กร็ บั จดหมายฉบบั หนงึ มาจากมือเวย่ ปอ คลีจดหมายออกจงึ เหน็ วา่ บนกระดาษมีภาพเหมือนของสตรนี างหนงึ นางมี ใบหนา้ งามพรมิ เพรา แตก่ น็ บั วา่ อยใู่ นระดบั กลางๆ เทา่ นนั “เจา้ คงจะรูจ้ กั สตรใี นภาพนีกระมงั ” ลนิ เซียวมองหลงิ 393

หลงอยา่ งเยน็ ชา นบั ตงั แตศ่ พในหอ่ ผา้ เปิดเผยสสู่ ายตาผคู้ น หลงิ หลงกร็ ู้ ดีวา่ ตนเองสญู เสยี ความไดเ้ ปรยี บไปแลว้ พอเหน็ ภาพ เหมือนนี ใบหนา้ ของนางก็ยงิ ซีดขาว รา่ งกายทรุดฮวบ ลงไปกองกบั พืน ลนิ เซียวถอนสายตากลบั มา สง่ ภาพเหมือนใหห้ ลนั ออ๋ ง “ตอนแรกทีหลงิ หลงเพงิ เขา้ วงั มา ลกู เคยใหค้ นวาดภาพ เหมือนของนางเอาไวแ้ ลว้ สง่ ใหเ้ วย่ ปอนาํ ไปสืบขา่ วทีโย วโจว เมือถามกบั จวนสกลุ ชยุ ทีโยวโจว แนน่ อนวา่ ไมไ่ ด้ ความอะไร แตพ่ อเปลยี นมาถามกบั ญาติหา่ งๆ รว่ ม สกลุ ของสกลุ ชยุ เขา้ ถงึ ไดส้ บื จนรูท้ ีมาทีไปของเรอื งทงั หมดในทีสดุ ” 394

ระหวา่ งเลา่ เรอื งเขาเหลือบมองชยุ ซือทีมีสหี นา้ เขียวคลาํ โดยไมไ่ ดต้ งั ใจ “ญาตริ ว่ มสกลุ ทีวา่ นนั เป็นญาติผนู้ อ้ ง ของนายทา่ นใหญ่แหง่ จวนสกลุ ชยุ มีชือวา่ ชยุ จิงเซงิ เนืองจากเป็นสายทีแยกตวั ออกมา ฐานะทางบา้ น ลาํ บากยากแคน้ บดิ ามารดาเสียชีวิตไปนานแลว้ มี เพียงนอ้ งสาวคนเดียว...ซงึ กค็ ือชยุ หลงิ หลง หลงั จากชุ ยจิงเซิงแตง่ งาน ภรรยาไมล่ งรอยกบั นอ้ งสาว พาลทาํ ให้ ชยุ จิงเซิงรูส้ กึ วา่ นอ้ งสาวขดั หขู ดั ตาไปดว้ ย สามีภรรยาคู่ นีจงึ ใจรา้ ยกบั นางไมน่ อ้ ย ขา้ งบา้ นของชยุ จิงเซงิ มีครอบครวั สกลุ จอู าศยั อยู่ โรค ระบาดรา้ ยแรงครา่ ชีวติ ของสามีภรรยาทีเป็นเสาหลกั ของครอบครวั ไป เหลอื ยา่ กบั หลานสองคนใชช้ ีวติ 395

ประคบั ประคองดแู ลกนั คนเป็นยา่ ลว่ งเขา้ วยั ชราหตู า ฝา้ ฟาง เลยี งดหู ลานสาวจฉู ีเออ๋ รด์ ว้ ยสมบตั ทิ ีมีอยนู่ อ้ ย นิด ฐานะทางบา้ นลาํ บากยงิ กวา่ สกลุ ชยุ เรยี กไดว้ า่ บา้ นมีเพียงผนงั สดี า้ น* จฉู ีเออ๋ รก์ บั ชยุ หลงิ หลงอายไุ ลเ่ ลยี กนั ไปมาหาสกู่ นั บอ่ ย ครงั เนืองจากทงั สองนิสยั เขา้ กนั ไดจ้ งึ สาบานเป็นพีนอ้ ง กนั มีอยวู่ นั หนงึ มีข่าวคราวสง่ มาจากผสู้ งู สง่ ในเมืองฉางอนั บอกวา่ ตอ้ งการเลือกเฟน้ เดก็ สาวทียงั ไมถ่ งึ วยั ปักปิน** จากสกลุ ชยุ สกั คน เรยี กตวั มาทีฉางอนั เพือเป็นอนุ ภรรยาของหลนั ออ๋ งซือจือ ชยุ จิงเซิงรูข้ ่าวนีก็วางแผนจะ ใชน้ อ้ งสาวตวั เอง เสนอชือชยุ หลงิ หลงตอ่ หนา้ นายทา่ น 396

ใหญ่สกลุ ชยุ หลายครงั ผสู้ งู สง่ ทา่ นนนั อาศยั ขอ้ อา้ งกลบั บา้ นเดมิ เยียมญาติ ตงั ใจเดนิ ทางจากฉางอนั กลบั โยวโจวเทียวหนงึ นาง เลอื กเดก็ สาวทีเหมาะสมในสกลุ ชยุ ดว้ ยตวั เอง โดยมีพี ชายทีบา้ นเดมิ หรอื นายทา่ นใหญ่ใหค้ วามช่วยเหลือ แต่ วา่ นางเลอื กแลว้ เลือกอีกก็มีแคช่ ยุ หลงิ หลงคนเดียวทียงั ไมพ่ น้ วยั ปักปิน รูปโฉมกน็ บั วา่ เขา้ ตาใชไ้ ด.้ ..” หลนั ออ๋ งฟังมาถงึ ตรงนี ก็หนั ไปมองหนา้ ชยุ ซือดว้ ยสาย ตาสอื ความนยั คลมุ เครอื เดิมทีชยุ ซือมีสีหนา้ ยาํ แยอ่ ยู่ แลว้ สายตาเช่นนีของหลนั ออ๋ งยิงทาํ ใหน้ างรูส้ กึ วา่ เหมือนนงั บนพรมเขม็ * 397

“ขณะทีสกลุ ชยุ เรง่ ฝึกฝนทกั ษะการดีดพณิ เลน่ หมากลอ้ ม คดั อกั ษร และวาดภาพใหน้ อ้ งสาวคนนี อยา่ งแข็งขนั จๆู่ ชยุ หลงิ หลงกลบั เสยี ชีวิตอยา่ ง กะทนั หนั ในคืนเดียว แผนการประจบเอาใจผมู้ ีอาํ นาจ ของชยุ จิงเซงิ ตอ้ งพงั ทลายจงึ ไมย่ อมรบั เรอื งนี เขาไม่ รูส้ กึ เสียใจกบั การตายของนอ้ งสาวเลย ไดแ้ ตแ่ คน้ ใจที สญู เสยี โอกาสทีจะมงั คงั ราํ รวยในชวั พรบิ ตา วนั ๆ ถอน หายใจคราํ ครวญ นิสยั เยน็ ชาแลง้ นาํ ใจ น่าผิดหวงั ยงิ นกั ตอนทีชยุ จิงเซงิ กาํ ลงั สนิ หวงั ทอ้ แทใ้ จ จฉู ีเออ๋ รก์ ลบั เสนอ ชือตวั เองขนึ มา บอกวา่ ขอแคช่ ยุ จิงเซงิ ไมถ่ ือสา นาง ยินดีเป็นตน้ หลตี ายแทนตน้ ทอ้ *** ปลอมตวั เป็นชุ ยหลงิ หลงไปฉางอนั เดมิ ทีจฉู ีเออ๋ รห์ นา้ ตางดงามกวา่ ชุ 398

ยหลงิ หลงอยแู่ ลว้ ถา้ หากสง่ ไปฉางอนั เป็นไปไดแ้ ปด เกา้ สว่ นทีจะควา้ หวั ใจของซือจือไวไ้ ด้ ชยุ จิงเซงิ ดีใจจน ออกนอกหนา้ รบี พาจฉู ีเออ๋ รไ์ ปพบหนา้ ผสู้ งู สง่ ในฉางอนั ทนั ที ผสู้ งู สง่ จากฉางอนั เหน็ ความงามโดดเดน่ ของจฉู ีเออ๋ รก์ ็ รูส้ กึ สนใจตงั แตแ่ รก ยงิ ไดย้ ินวา่ จฉู ีเออ๋ รย์ อมปลอมตวั เป็นชยุ หลงิ หลง มีหรอื จะไมย่ อมรบั นาง สง่ คนมาฝึกฝน จฉู ีเออ๋ รน์ านหลายเดือน คอ่ ยสงั ใหค้ นมารบั ตวั นางไป ฉางอนั วนั นีลองคดิ ดแู ลว้ บางทีผสู้ งู สง่ คนนนั คงตอ้ ง การแคส่ ตรรี ูปโฉมงดงามทียอมใหน้ างบงการตามใจ สว่ นจะแซช่ ยุ หรอื จรงิ หรอื ไม่ นางไมใ่ สใ่ จเลยสกั นิด เดียว” 399