บุปผารัตติกาลแห่งฉางอัน 1-1-600

หลงั ฉีกซองจดหมายออกอา่ น ควิ ของชิงซวีจือกข็ มวด เป็นปมแน่น ทีแทเ้ มือวนั ก่อนเมืองลวั หยางเกิดคดีแปลก พสิ ดารขนึ ศพไรห้ วั ทีตายไปแลว้ หลายวนั วิงมาถงึ จวน เจา้ เมืองลวั หยาง ตีกลองรอ้ งทกุ ขด์ ว้ ยตนเอง ทา่ นเจา้ เมืองทงั ตืนตระหนกและหวาดกลวั ไดย้ ินวา่ นกั พรตชิง ซวีจือแหง่ เมืองฉางอนั มีพลงั ตบะลกึ ลาํ จงึ ขอเชิญทา่ น นกั พรตเดนิ ทางมาเมืองลวั หยางอยา่ งลบั ๆ รว่ มมือคลี คลายคดี ในจดหมายยงั เนน้ ยาํ วา่ ‘ขอใหท้ า่ นนกั พรตเรง่ เดินทาง ทนั ที เรอื งสนิ สดุ จะตอบแทนอยา่ งงาม’ “อาจารย์ พวกเราจะไปหรอื ไมเ่ จา้ คะ” ฉวีชินเหยายืน อยดู่ า้ นหลงั ชิงซวีจือ อา่ นจดหมายจบแลว้ เอย่ ถามขนึ 300

ชิงซวีจือเอามือลบู ปลายคาง ใครค่ รวญอยชู่ วั ครูก่ ห็ นั ไป บอกฉวีชินเหยาวา่ “ในจดหมายเขียนมาเสยี อนั ตราย ปานนี อาจารยต์ อ้ งรบี ออกเดนิ ทางทนั ที เจา้ เพิงกลบั มา จากเขาหมงั ซาน ถา้ หากตดิ ตามอาจารยเ์ ดนิ ทางขา้ ม คืนอีกจะเหนด็ เหนือยเกินไป อยา่ ตามไปเลยดีกวา่ ...อา หาน ชว่ ยอาจารยเ์ กบ็ ขา้ วของเรว็ เขา้ พวกเราจะออก เดินทางกนั เดียวนีแลว้ ” อาหานนิงองึ เขาเงยหนา้ มองฉวีชินเหยาอยา่ งเรว็ ๆ แวบหนงึ เหน็ วา่ ศิษยน์ อ้ งไมไ่ ดแ้ สดงสีหนา้ ไมพ่ อใจ เขา ถงึ วางใจลงไดแ้ ลว้ ลกุ ขนึ เอย่ ตอบ “ขอรบั อาจารย”์ หลงั จากนนั ครงึ ชวั ยาม ฉวีชินเหยากม็ าสง่ ชิงซวีจือและ 301

อาหานขนึ รถมา้ ชิงซวีจือกลา่ วกบั ฉวีชินเหยาดว้ ยความ เป็นหว่ ง “ชว่ งทีอาจารยไ์ มอ่ ยใู่ นฉางอนั ถา้ หากมีเบาะแสของผู้ ใชก้ ่อู ีกสองคน เจา้ อยา่ ววู่ ามเป็นอนั ขาด ทกุ อยา่ งรอ อาจารยก์ ลบั จากลวั หยางก่อนคอ่ ยวา่ กนั ” เขารูด้ ีวา่ ฉวีชินเหยาเป็นคนสขุ มุ เยือกเยน็ ทาํ อะไร รอบคอบรดั กมุ แตว่ า่ อยา่ งไรกอ็ ายยุ งั นอ้ ย พลงั ตบะก็ ยงั ออ่ นดอ้ ย ถา้ หากบงั เอญิ พบผใู้ ชก้ ่ขู นึ มา เขากลวั วา่ ฉวีชินเหยาจะรบั มือไมไ่ หว ยอ้ นกลบั มาทาํ รา้ ยตนเองได้ ฉวีชินเหยาเหน็ ชิงซวีจือระมดั ระวงั เช่นนี นางกร็ บี พยกั 302

หนา้ รบั “ขา้ รูแ้ ลว้ อาจารยว์ างใจเถิด” ลนิ เซียวเพิงจะเดินออกมาจากตาํ หนกั หานหยวนกม็ ีขนุ นางบนุ๋ บ๊กู ลมุ่ ใหญ่เขา้ มาโอบลอ้ มอยา่ งรวดเรว็ แตล่ ะ คนมีสีหนา้ แช่มชืนยินดี ทยอยเขา้ มากลา่ วอวยพรกบั เขา “ยินดีกบั ซือจือทีฝ่าบาททรงแตง่ ตงั ทา่ นเป็นแมท่ พั ทหาร องครกั ษฝ์ ่ายใต”้ “ฝ่าบาททรงมีสายพระเนตรเฉียบคมมาแตไ่ หนแตไ่ ร 303

ซือจือนบั วา่ ประสบความสาํ เรจ็ ตงั แตย่ งั หน่มุ จรงิ ๆ” เสียงกลา่ วอวยพรดงั ขนึ ไมห่ ยดุ หยอ่ นเหลา่ นี สาํ หรบั ลนิ เซียวแลว้ รูส้ กึ เพียงวา่ น่าหนวกหนู ่าราํ คาญยิง เขาอดทน ไวแ้ ลว้ คารวะตอบกลบั ทีละคน กวา่ จะฝ่าวงลอ้ มออกมา ไดไ้ มใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย เจียงซานหลางเขา้ มาตบไหลล่ นิ เซียวพลางลอบยมิ ขบ ขนั “เลา่ มาเถอะ ครงั กอ่ นออกจากฉางอนั ไปชว่ ยเสดจ็ ลงุ ของเจา้ ทาํ อะไรมา ทาํ ใหเ้ ขาดีใจถงึ เพียงนี พอกลบั บา้ นมากใ็ หเ้ จา้ เป็นแมท่ พั ทหารองครกั ษฝ์ ่ายใต”้ ลนิ เซียวมองเจียงซานหลางดว้ ยสีหนา้ คลา้ ยยมิ คลา้ ยไม่ 304

ยมิ “อยากรูม้ ากหรอื ” เจียงซานหลางชะงกั ฝีเทา้ รอคอยประโยคถดั ไปของลนิ เซียว “ยกมา้ จือซงิ จากแควน้ ตา้ หวา่ นใหข้ า้ สิ แลว้ ขา้ จะบอก เจา้ !” เจียงซานหลางทงั หงดุ หงิดทงั ขบขนั “เจา้ ทาํ เป็นเลน่ ตวั ไมย่ อมบอกไปเถอะ ถา้ หากขา้ อยากจะรูอ้ ะไรแลว้ กต็ อ้ ง ไดร้ ูท้ งั นนั ” พอเหน็ ลนิ เซียวเตรยี มกา้ วเทา้ เดินจากไป เขากไ็ ดแ้ ต่ 305

ปลอ่ ยวาง “ไดๆ้ เจา้ ไมบ่ อกกแ็ ลว้ ไป วนั นีนอ้ ง ชายอยา่ งเจา้ ไดเ้ ลอื นตาํ แหน่ง พีชายอยา่ งขา้ กต็ อ้ งจดั งานเลยี งฉลอง พวกเราไปหอรอื เฉิงดืมกนั สกั จอก” ลนิ เซียวตอบดว้ ยนาํ เสยี งเยย้ หยนั “ดืมสรุ ากด็ ืมสรุ า จะ ทาํ ใหว้ นุ่ วายเกินเหตไุ ปไย เจา้ เป็นพีชายประสาอะไร” ฉางหรงเดินตามหลงั คนทงั สอง ถอนหายใจตดิ กนั ดว้ ย ความออ่ นอกออ่ นใจ เมือใดทีเจา้ นายทงั สองเลกิ ตีฝีปาก ปะทะคารม ดวงอาทิตยค์ งขนึ ทางทศิ ตะวนั ตกแลว้ 306

ลนิ เซียวมาทีหอรอื เฉิงกบั เจียงซานหลาง พอหลงจ๊เู หน็ วา่ คนทงั สองเป็นผสู้ งู ศกั ดชิ ือเสียงโดง่ ดงั ในเมืองฉางอนั กร็ บี ปันหนา้ ยมิ แยม้ เขา้ มาเชิญพวกเขาขนึ ไปทีหอ้ งสว่ น ตวั ขา้ งบน หอรอื เฉิงตงั อยรู่ มิ ถนนใหญ่ตงอทู่ ีรุง่ เรอื งทีสดุ ในเมือง ฉางอนั ไมต่ อ้ งเอย่ ถงึ หอสรุ ารา้ นนาํ ชาบนถนนสายใหญ่ นี ยงั มีรา้ นเสอื ผา้ อาภรณเ์ ครอื งประดบั ลาํ คา่ ไมน่ อ้ ย ผู้ คนเดินเขา้ ออกขวกั ไขวเ่ ป็นปกติ บรรยากาศคกึ คกั อยา่ ง ยงิ คนทงั สองสงั สรุ าอาหารเรยี บรอ้ ยแลว้ กส็ งั ผตู้ ดิ ตามให้ เปิดหนา้ ตา่ ง มองทิวทศั นภ์ ายนอกไปตามอารมณ์ บงั เอญิ วา่ วนั นีตรงกบั วนั ทีสาม เดือนสาม เป็นเทศกาล 307

หญิงสาว* บนทอ้ งถนนมีเดก็ สาวแตง่ กายสดใสสวย งามออกมาเดินเทียวเลน่ ฝังตรงขา้ มมีรา้ นขายอญั มณีแหง่ หนงึ ชือหอไจเยวีย เครอื งประดบั ในรา้ นนีทาํ ไดป้ ระณีตสงู คา่ กวา่ รา้ นอืน สตรชี นั สงู ในเมืองฉางอนั ตา่ งนิยมชมชอบ เจียงซาน หลางมองไปทางรถมา้ ทีจอดหนา้ หอไจเยวียหลายคนั โดยไมต่ งั ใจ เขาตะลงึ งนั ไปเลก็ นอ้ ยกอ่ นจะเอย่ ถามหลง จ๊วู า่ “วนั นีมีเทศกาลอะไรกนั เหตใุ ดบนทอ้ งถนนมีผคู้ น มากมายนกั ” หลงจ๊มู องตามสายตาของเจียงซานหลางออกนอก หนา้ ตา่ งไปพลางเอย่ ตอบยมิ ๆ “วนั นีเป็นเทศกาลหญิง สาวขอรบั ดทู า่ คงมีแมน่ างนอ้ ยจาํ นวนมากออกมา 308

เลือกซือเสอื ผา้ เครอื งประดบั ” “เทศกาลหญิงสาวอยา่ งนนั หรอื ” เจียงซานหลางมีสี หนา้ คิดใครค่ รวญ แลว้ เงยหนา้ สงั กาํ ชบั หลงจ๊วู า่ “เจา้ ไปหาหลงจ๊หู อไจเยวีย ใหเ้ ขาเลอื กเครอื งประดบั ที ภาคภมู ใิ จทีสดุ มาสกั หลายชินแลว้ รบี มาพบขา้ โดยเรว็ ” หลงจ๊ยู มิ ดว้ ยความเขา้ ใจเจตนาของอีกฝ่าย ก่อนจะเอย่ ปากรบั คาํ สงั เดินจากไป ลนิ เซียวชอ้ นสายตามองเจียงซานหลาง “ทาํ ไมรึ ยอม สละทองคาํ เพือแลกหนงึ รอยยมิ คนงาม?” 309

เจียงซานหลางเลกิ ควิ ขนึ ตอบอยา่ งไมส่ นใจไยดีวา่ “เกียวอะไรกบั เจา้ ดว้ ย” ลนิ เซียวหวั เราะพลางขยบั รา่ งเอนพงิ พนกั เกา้ อี เอย่ ดว้ ย นาํ เสียงเกียจครา้ น “อญั มณีในหอไจเยวียราคาสงู มากกวา่ หนงึ พนั ตาํ ลงึ เงิน ปินประดบั มกุ ชินเดียวก็ราคา เทา่ กบั คฤหาสนใ์ นเมืองฉางอนั ครงึ หลงั เจา้ เอาใจใสอ่ า เมียวคนนนั ไมธ่ รรมดาเลยนะ” เจียงซานหลางยงั มองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง นิงไปครูห่ นงึ ถงึ เอย่ วา่ “เจา้ อยา่ ยงุ่ เรอื งของขา้ ใหม้ ากนกั เลย เจา้ ดู ขา้ งลา่ งนนั สตรที ีเพิงลงจากรถมา้ เมือครูใ่ ชม่ ารดาเลยี ง เจา้ หรอื ไม”่ 310

ลนิ เซียวไดย้ นิ ดงั นนั กม็ องตามลงไปดา้ นลา่ ง เหน็ ชยุ ซือ สวมชดุ หรูหราสะดดุ ตา เกาะมือของสาวใชเ้ ดนิ ลงมา จากรถมา้ ของวงั หลนั ออ๋ ง คาดวา่ คงมาซือเครอื งประดบั ทีหอไจเยวียเหมือนกนั ขา้ งกายชยุ ซือมีสตรกี ิรยิ างามแชม่ ชอ้ ยสวมหมวกมา่ น แพรเดนิ ตาม เจียงซานหลางเพง่ มองครูห่ นงึ ก็แอบยมิ บางๆ “สตรนี างนนั คงเป็นหลานสาวจากบา้ นเดิมของ มารดาเลียงเจา้ สนิ ะ มองดเู รอื นรา่ งรูปโฉมกไ็ มย่ าํ แย่ เลยสกั นิด ไมใ่ ช่วา่ เจา้ ยอมกลาํ กลืนรบั นางเป็นญาติผู้ นอ้ งแลว้ รึ อยา่ วางมาดอยตู่ อ่ ไปอีกเลย ยอมผลกั เรอื ตามนาํ * อยา่ งตรงไปตรงมา แตง่ นางเขา้ วงั เป็นชายา ซือจือเถอะ” กลา่ วจบกห็ วั เราะหยอกเยา้ 311

เดมิ ทีฉางหรงทียืนอยดู่ า้ นขา้ งกาํ ลงั ช่วยรนิ สรุ าใหล้ นิ เซียว ไดย้ นิ วาจาเชน่ นีแลว้ กร็ ูส้ กึ ทงั โกรธเคืองทงั ขบขนั พอเขามองหนา้ ลนิ เซียวกลบั พบวา่ ดเู หมือนลนิ เซียวจะ ไมไ่ ดฟ้ ังเจียงซานหลางอยเู่ ลย เขากาํ ลงั เพง่ มองลงไปที ดา้ นลา่ งอยา่ งตงั ใจ ฉางหรงมองตามสายตาของเจา้ นายลงไป ประตหู นา้ ของหอไจเยวียมีผคู้ นเดินเขา้ ออกตลอดเวลา สว่ นใหญ่ เป็นสตรที ีสวมเสือผา้ อาภรณห์ รูหรา ชยุ ซือกาํ ลงั จงู มือ หลงิ หลงเดนิ เขา้ หอไจเยวีย ดา้ นหลงั มีสาวใชเ้ ดนิ ตาม เป็นพรวน ไมเ่ หน็ จะมีอะไรผดิ ปกติ ขณะทีเขากาํ ลงั เบือหนา่ ย จ่ๆู กม็ องเหน็ เงารา่ งทีคนุ้ เคย ปรากฏตวั ขนึ ในสายตา สตรนี างนนั ผิวพรรณ 312

ขาวกระจ่างยิงกวา่ หมิ ะ ดวงตาเปลง่ ประกายสกุ ใส กาํ ลงั ประคองสตรวี ยั กลางคนลงจากรถมา้ อยา่ งสนิทชิด เชือ นางก็คือนกั พรตหญิงทีพวกเขาเคยพบบนเขาหมงั ซาน ซือจือกาํ ลงั จอ้ งมองนกั พรตหญิงโดยไมล่ ะสายตาสกั ชวั ขณะ เมือเหน็ วา่ นางเดนิ เขา้ หอไจเยวียไปแลว้ จงึ หนั มา สงั การเขาวา่ “ไปดหู น่อย” ฉางหรงรูส้ กึ ไมเ่ ตม็ ใจเอาเสยี เลย กวา่ นกั พรตหญิงกบั พวกเขาจะแยกยา้ ยกนั ไปคนละทางไมใ่ ชเ่ รอื งงา่ ย เพราะเหตใุ ดถงึ บงั เอิญมาพบหนา้ กนั อีกแลว้ เขาจงึ อืดอาดยืดยาดไมย่ อมขยบั 313

ลนิ เซียวหนั กลบั ไปมองฉางหรงดว้ ยความแปลกใจแลว้ เอย่ เรง่ “ยงั ไมร่ บี ไปอีก?” * เทศกาลตวนอู่ หรอื เทศกาลวนั ไหวบ้ ๊ะจา่ ง ตรงกบั วนั 314

ที 5 เดือน 5 ตามปฏิทนิ จนั ทรคติจีน ซงึ อยใู่ นช่วงฤดู รอ้ น อากาศรอ้ นชืนทาํ ใหผ้ คู้ นไมส่ บายไดง้ า่ ย งหู รอื สตั วม์ ีพษิ มกั เขา้ มาหลบซอ่ นตวั ในบา้ น จงึ ตอ้ งจดุ กาํ มะถนั เพือขบั ไล่ **ชาขนขาวเขม็ เงิน เป็นชาขาวชนั ดี รูปทรงเรยี วยาว มีขนสีขาวหมุ้ ไวท้ าํ ใหส้ ีคลา้ ยสเี งิน จงึ เป็นทีมาของชือ *มามา โดยทวั ไปหมายถงึ แม่ แตส่ ามารถใชเ้ ป็นคาํ เรยี กภรรยา หญิงสงู วยั และยงั ใชเ้ รยี กแมเ่ ลา้ ในหอนาง โลมไดด้ ว้ ย * กู่ คือการนาํ แมลงทีเป็นพษิ จาํ นวนมาก รวมถงึ สตั วม์ ี พษิ ตา่ งๆ ไมว่ า่ จะเป็นงู ตะขาบ คางคก ใสไ่ วใ้ นไห 315

เดียวกนั และทาํ การปิดผนกึ รอใหส้ ตั วเ์ หลา่ นนั ตอ่ สฆู้ า่ ฟันและกดั กินกนั เองจนกระทงั เหลือสตั วต์ วั สดุ ทา้ ย สตั ว์ ตวั นนั คือกู่ ซงึ ถือวา่ เป็นตวั ทีมีพษิ รา้ ยแรงทีสดุ ซงึ จะนาํ มาใชส้ งั หารคนหรอื ใชถ้ อนพษิ [1] เทศกาลจงชิว คือเทศกาลไหวพ้ ระจนั ทร์ ตรงกบั วนั ทีสบิ หา้ เดือนแปด ตามจนั ทรคติจีน เดือนแปดอยู่ ในช่วงกลางฤดใู บไมร้ ว่ งทีเรยี กวา่ ‘จงชิว’ จงึ เป็นทีมา ของชือเทศกาล * เหมียวเจียง เป็นคาํ เรยี กดนิ แดนทางตะวนั ตกเฉียงใต้ ของจีนในสมยั โบราณ กินพืนทีของมณฑลตา่ งๆ ไดแ้ ก่ อวินหนาน (ยนู นาน) ซือชวน (เสฉวน) กยุ้ โจว หู หนาน ฉงชิง และกวา่ งซี (กวางส)ี เป็นทีอดุ มดว้ ยพืช 316

พนั ธุแ์ ละเป็นถินทีอยขู่ องชนกลมุ่ นอ้ ย เชน่ เผา่ เหมียว (แมว้ ) ซงึ เชือกนั วา่ เป็นผเู้ ชียวชาญศาสตรเ์ รน้ ลบั แหง่ การใชพ้ ษิ กู่ ** จงหยวน หรอื ตงงว้ น แปลวา่ ทีราบกลาง หมายถงึ ดนิ แดนจีนในสมยั โบราณ ซงึ ตงั อยตู่ อนกลางไปจนถงึ ตอนใตข้ องลมุ่ แมน่ าํ หวงเหอ *** แปดรอ้ ยหลี เป็นการบอกความเรง่ ดว่ นในการสง่ ขา่ วของจีนสมยั โบราณ ปกติวิธีสง่ ขา่ วจะใชม้ า้ เรว็ ซงึ จะ แวะเปลียนมา้ ตามศาลาพกั มา้ ทีตงั ขนึ ทกุ ยีสบิ หลี ความ เรว็ ทวั ไปคือ 300 หลตี อ่ วนั ถา้ ในสถานการณฉ์ กุ เฉิน ความเรว็ จะเพิมเป็นวนั ละ 400 หลี 600 หลี เรว็ ที สดุ คือ 800 หลี 317

* เทศกาลหญิงสาว มีชือเรยี กอีกอยา่ งวา่ เทศกาลซงั ซือ ตรงกบั วนั ที 3 เดือน 3 ตามจนั ทรคติจีน เป็นเทศกาล ทีแสดงถงึ ความเป็นผใู้ หญ่ของเดก็ สาวในสมยั โบราณ ในวนั นีสาวๆ จะออกไปเดินเทียวเลน่ เกบ็ ดอกไมร้ มิ แม่ นาํ แตง่ กายอยา่ งงดงาม รอ้ งราํ ทาํ เพลง อาบนาํ สมนุ ไพรเพือขบั ไลส่ งิ อปั มงคล * ผลกั เรอื ตามนาํ หมายถงึ การลงมือทาํ เรอื งใดเรอื ง หนงึ ตามสถานการณ์ บปุ ผารตั ติกาลแหง่ ฉางอนั ตอนที 6 : บทที 3.2 สตรที ีกาํ ลงั ประคองมารดาเขา้ หอไจเยวียกค็ ือฉวีชิน 318

เหยา นบั ตงั แตอ่ าจารยพ์ าอาหานออกเดินทางไปลวั หยาง เวลาก็ผา่ นไปกวา่ ครงึ เดือนแลว้ ไมม่ ีขา่ วคราวสง่ กลบั มาเลย จนกระทงั เมือวนั กอ่ นอาจารยถ์ งึ ไดส้ ง่ จดหมาย จากลวั หยางมาทีอารามฉบบั หนงึ บอกกบั นางวา่ ทกุ อยา่ งราบรนื ดี อีกไมก่ ีวนั คงเดนิ ทางกลบั จิตใจทีกาํ ลงั วิตกกงั วลกลบั มาสงบนิงดงั เดิม นกึ ขนึ ได้ วา่ วนั นีมีเทศกาลหญิงสาว จงึ อยากจะกลบั บา้ นสกั ครงั เพือมาเยียมพีชายกบั บิดามารดา รา่ งกายของฉวีจืออวีหลงั จากไดล้ กู กลอนปราณจาก ปีศาจงชู ่วยเยียวยากฟ็ ื นตวั ดีขนึ กวา่ แตก่ อ่ นนานแลว้ 319

ผา่ นไปแคห่ นงึ เดือนครงึ เดือนถงึ ขนาดออกจากบา้ นจงู มา้ เดินเลน่ ได้ เทียวชมบปุ ผางามทวั เมืองฉางอนั ในวนั เดียวได้ คนทงั ครอบครวั ปลาบปลมื ยนิ ดีเหลอื จะกลา่ ว ทีผา่ นมา ฉวีจืออวีตอ้ งพลาดการสอบชว่ งฤดใู บไมผ้ ลไิ ปหลายครงั เพราะสาเหตเุ รอื งสขุ ภาพ ตอนนีการสอบใกลเ้ ขา้ มา แลว้ มีหรอื จะไมม่ านะพากเพียรอยา่ งเตม็ กาํ ลงั ตงั ใจ อา่ นตาํ ราเตรยี มสอบอยทู่ ีบา้ น วนั นีเป็นวนั ฉลองเทศกาล ฉวีเอินเจอ๋ สงั กาํ ชบั ภรรยา และบตุ รสาวใหอ้ อกไปเดินเลน่ ทีรา้ นเครอื งประดบั ถา้ หากเจอชินใดถกู ตาตอ้ งใจก็ไมต่ อ้ งเสยี ดายเงินทอง เพราะครอบครวั มีเรอื งนา่ ยนิ ดี สมควรเฉลมิ ฉลองสกั 320

หนอ่ ย ฉวีชินเหยาเผยรอยยมิ นอ้ ยๆ เหน็ มารดาดีใจจนเปลง่ ประกายราศีจบั กเ็ ขา้ โอบกอดมารดาเอาไว้ “มินา่ เลา่ วนั นีทา่ นถงึ พาขา้ มาหอไจเยวียอยา่ งทีไมเ่ คยทาํ มากอ่ น ขา้ ยงั คดิ ทบทวนอยหู่ ลายตลบ ทา่ นแมข่ ีเหนียวถงึ เพียง นี ปกตยิ งั ไมย่ อมซือเสอื ผา้ ใหข้ า้ หลายๆ ชดุ ดว้ ยซาํ ยงั นกึ วา่ วนั นีดวงอาทติ ยจ์ ะขนึ ทางทศิ ตะวนั ตกเสีย แลว้ กระมงั ” “ปากมากจรงิ ” ฉวีเฉินซือแสรง้ ชีปลายจมกู ฉวีชินเหยา อยา่ งโกรธๆ “ตงั แตเ่ ลก็ จนโตทีบา้ นใหเ้ จา้ กินอยขู่ าด แคลนหรอื ไมร่ ูส้ าํ นกึ บญุ คณุ บา้ งเลย” 321

ระหวา่ งทีหวั เราะพดู คยุ กนั กม็ าถงึ หอไจเยวีย เมือฉวีชิน เหยาเดนิ เขา้ ไปดา้ นใน ภาพทีปรากฏสสู่ ายตาคือสตรี ชนั สงู ในเมืองฉางอนั ทีมีทว่ งทีกิรยิ าสภุ าพสง่างาม ทวั ทงั หอ้ งโถงเตม็ ไปดว้ ยความงดงามโออ่ า่ บรเิ วณชนั บน ยงั มีหอ้ งสว่ นตวั เอาไวใ้ หญ้ าติพีนอ้ งของสตรแี ตล่ ะนาง ทีมีบรรดาศกั ดแิ ละฐานะสงู สง่ ไดพ้ กั ผอ่ น ฉวีชินเหยาเดนิ ดกู าํ ไลหยกมรกตเป็นเพือนมารดา หลายวง ฉวีเฉินซือไมอ่ าจตดั ใจซือใหต้ นเองเพิมได้ จงึ สงั ใหห้ ลงจ๊นู าํ เครอื งประดบั มกุ และดอกไมท้ ีเหมาะกบั หญิงสาวออกมาใหฉ้ วีชินเหยาเลือกแทน ฉวีชินเหยากาํ ลงั จะรอ้ งทดั ทาน ผดู้ แู ลหญิงคนหนงึ กร็ บี เอย่ ปากรบั คาํ แทน แลว้ เดนิ ไปเลอื กเครอื งประดบั ทีคลงั 322

เก็บสนิ คา้ ดา้ นหลงั รา้ น หลงั จากรออยปู่ ระมาณครงึ กา้ น ธปู นางก็ยงั ไมก่ ลบั มา ดา้ นบนกลบั มีเสียงสตรพี ดู คยุ ลอยมาใหไ้ ดย้ นิ ตามดว้ ยเสยี งบนั ไดลนั ดงั เอียดอ๊าด มี คนกาํ ลงั เดนิ ลงมาจากชนั สองแลว้ สตรที ีเดนิ นาํ หนา้ อายปุ ระมาณสบิ แปดสบิ เกา้ ปี ควิ ของ นางโคง้ เรยี วยาว ฟันสวยขาวสะอาด กิรยิ านมุ่ นวลสง่า งาม บนศีรษะประดบั ปินหงส์ สวมชดุ ผา้ ทอสจู่ ินทีมีเนือ ผา้ บางเบา แขนเสอื หลวมกวา้ ง ปักลวดลายเมฆมงคล แตง่ แตม้ ดว้ ยบปุ ผางามหลากสสี นั การแตง่ กายหรูหรา แผก่ ลนิ อายกดขม่ ผคู้ น เหน็ ไดช้ ดั วา่ เป็นสตรชี นั สงู จาก ตระกลู ใหญ่ สว่ นสตรที ีอยขู่ า้ งกายนางอายปุ ระมาณสบิ สสี บิ หา้ ปี รูป 323

โฉมยงิ โดดเดน่ สะดดุ ตา ดวงตาคนู่ นั ใสกระจา่ งแวววาว ยามเอย่ วาจาเผยรอยยมิ หวานหยาดเยมิ ทาํ ใหผ้ คู้ นถกู เสน่หข์ องนางดงึ ดดู อยา่ งไมร่ ูต้ วั เวลานีเองผดู้ แู ลหญิงกป็ ระคองถาดใสเ่ ครอื งประดบั เขา้ มา เหน็ ฉวีชินเหยาและมารดาจบั จอ้ งประเมนิ สตรชี นั สงู ทงั สองนางก็หวั เราะเบาๆ พลางกดเสียงลงตาํ เอย่ วา่ “ทา่ นนนั คือพระชายาหลนั ออ๋ ง ลกู คา้ ฐานะสงู สง่ อนั ดบั หนงึ ของรา้ นเรา สว่ นเดก็ สาวงามลาํ เลศิ ขา้ งกายนาง ได้ ยินวา่ เป็นหลานสาวจากบา้ นเดมิ ของพระชายา พวก นางสองคนความสมั พนั ธส์ นิทสนมมากเชียวละ่ เจา้ คะ่ หลายวนั มานีพระชายาพาหลานสาวมาทีนีอยบู่ อ่ ยครงั ” พระชายาหลนั ออ๋ ง? 324

ฉวีชินเหยานิงองึ ไป หลนั ออ๋ งซือจือทีพบหนา้ บนเขาหมงั ซานคราวกอ่ น ดแู ลว้ อายปุ ระมาณสบิ หกสบิ เจ็ดปี มอง ดพู ระชายาทา่ นออ๋ งอยา่ งมากกอ็ าวโุ สกวา่ เขาปีสองปี เทา่ นนั อยา่ งไรคนทงั สองก็ไมม่ ีทางเป็นแมล่ กู กนั ได้ นางจงึ ลองคดิ ทบทวนอีกครงั จรงิ สิ เป็นไปไดว้ า่ มารดาของหลนั ออ๋ งซือจือคงจากโลก นีไปแลว้ พระชายาทา่ นนีกค็ ือภรรยาใหมข่ องบดิ าเขา กระมงั คนกลมุ่ นนั เดินเขา้ มาใกลม้ ากขนึ ทกุ ขณะ จงั หวะที กาํ ลงั จะเดนิ เฉียดผา่ นไป สตรขี า้ งกายพระชายาหลนั ออ๋ งจๆู่ กช็ ะงกั ฝีเทา้ พลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “ปินหงสบ์ น 325

ศีรษะทา่ นอาเอียงเลก็ นอ้ ยเจา้ คะ่ ” นางกลา่ วแลว้ ยกมือขวาขนึ ชว่ ยพระชายาหลนั ออ๋ งจดั เครอื งประดบั ศีรษะ แขนเสอื หลวมกวา้ งสชี มพอู อ่ นลนื ไหลมาถงึ ขอ้ ศอกตามการเคลอื นไหวของนาง เผยให้ เหน็ ทอ่ นแขนเรยี วขาวเนียนหมดจดดงั รากบวั ฉวีชินเหยาอยใู่ กลพ้ วกนางกวา่ ใคร พอเงยหนา้ มองโดย ไมไ่ ดต้ งั ใจก็เหน็ บนแขนสตรผี นู้ ีมีเสน้ สีทองพาดผา่ นผิว พรรณขาวผอ่ งอยา่ งเลอื นราง เสน้ สายนนั คดเคียวยาว ไปจรดกลางฝ่ามือแลว้ หายลบั ไป ฉวีชินเหยาหนาวสะทา้ นขนลกุ เกรยี ว เมือเหน็ สตรนี าง นนั ตดิ ตามพระชายาหลนั ออ๋ งออกจากรา้ นไป นางก็ 326

บอกมารดาดว้ ยความรอ้ นใจวา่ “ทา่ นแม่ ขา้ เพิงนกึ ได้ วา่ ในอารามมีงานทีอาจารยส์ งั ไวย้ งั จดั การไมเ่ รยี บรอ้ ย ขา้ คงตอ้ งกลบั ไปกอ่ นแลว้ ขา้ ขอใชร้ ถมา้ ดว้ ยนะเจา้ คะ” นางกลา่ วจบก็กา้ วยาวๆ เดนิ ออกจากรา้ นไลต่ ามไป ทนั ที “นางสะกดรอยตามรถมา้ ชยุ ซือไปจนถงึ วงั ของเรา?” ลนิ เซียววางจอกสรุ าลงดว้ ยความประหลาดใจ “ขอรบั ” ฉางหรงกไ็ มเ่ ขา้ ใจเลยสกั นิด 327

เจียงซานหลางกาํ ลงั เลือกเครอื งประดบั จากถาดไมจ้ ือ ถานลายเมฆมงคล ไดย้ ินเขา้ กย็ มิ กวา้ ง เงยหนา้ มอง ฉางหรงแลว้ เอย่ วา่ “นายของเจา้ ปกติเอาแตห่ วั เราะ เยาะขา้ วา่ โดนหญิงขายดอกไมย้ วั ยวนจนหลงใหลโงหวั ไมข่ นึ ตวั เองกลบั มาถกู ตาตอ้ งใจนกั พรตหญิงคนหนงึ คราวนีดีเลยสิ นางตามไปจนเจอบา้ นเจา้ แลว้ มวั แต่ รรี ออะไรอยู่ ยงั ไมร่ บี กลบั ไปอีกหรอื ” ลนิ เซียวขมวดคิวเอย่ “เจา้ คิดไปถงึ ทีใดกนั ” เขาใคร่ ครวญอยชู่ วั ครูก่ ไ็ มอ่ าจอธิบายใหก้ ระจ่าง จงึ ลกุ ขนึ กลา่ ววา่ “วนั หนา้ คอ่ ยเลา่ ใหเ้ จา้ ฟัง” จากนนั ลนิ เซียวกบั ฉางหรงกข็ ีมา้ เรว็ ลงแสก้ ลบั วงั ออ๋ ง 328

แตว่ า่ ถนนสายใหญ่หนา้ วงั กลบั วา่ งเปลา่ ไรผ้ คู้ นแลว้ มี รถมา้ อยสู่ กั คนั ทีใดกนั เลา่ ลนิ เซียวยงั ไมย่ อมแพ้ สงั ใหพ้ วกฉางหรงนาํ พวกเวย่ ปอ คน้ หาทวั บรเิ วณอยา่ งละเอียด พวกเขาคน้ หากนั นานกวา่ ครงึ ชวั ยามก็ยงั ไมไ่ ดอ้ ะไรกลบั มา ลนิ เซียวมีขอ้ สงสยั ผดุ ขนึ มามากมาย ตอนรบั มือกบั ปีศาจงบู นเขาหมงั ซานวนั นนั แมน่ างนอ้ ยมีพรอ้ มทงั สติ ปัญญาและความกลา้ หาญ ไมเ่ หมือนคนทีทาํ อะไร สะเปะสะปะโดยไรเ้ ปา้ หมาย ตกลงวนั นีเกิดเรอื งอะไร ขนึ กนั แน่ ทาํ ใหน้ างถงึ ขนั ติดตามรถมา้ ของชยุ ซือมาทีวงั ออ๋ ง 329

ลนิ เซียวขบคดิ มาตลอดทางระหวา่ งทีเดินเขา้ วงั เขาเพิง จะเดนิ เขา้ เรอื นซือหรู หลหี มวั มวั * ทีรบั ใชข้ า้ งกายชุ ยซือกไ็ มร่ ูว้ า่ โผลม่ าจากทางใด นางปันสีหนา้ ยมิ แยม้ ยอบกายคารวะลนิ เซียวแลว้ เอย่ วา่ “ซือจือกลบั มาแลว้ พระชายาเชิญทา่ นไปทีหอ้ งโถงบปุ ผาเจา้ คะ่ บอกวา่ มี เรอื งสาํ คญั จะพดู คยุ กบั ทา่ น” ใบหนา้ แก่ชรามีรวิ รอยยบั ยน่ กลบั ยงั ผดั หนา้ ทาแปง้ เสยี หนาเตอะ ในใจลนิ เซียวรูส้ กึ รงั เกียจอยา่ งบอกไมถ่ กู เขากาํ ลงั จะออกปากปฏิเสธก็นกึ ถงึ เรอื งในวนั นีขนึ มาได้ จงึ เปลยี นใจ พยกั หนา้ ใหห้ ลหี มวั มวั แลว้ ตอบกลบั “ได้ ขา้ เปลยี นเสอื ผา้ แลว้ จะออกมา” 330

สองนายบา่ วเดินใกลถ้ งึ หนา้ หอ้ งโถงบปุ ผาก็ไดย้ ินเสยี ง นกั ดนตรกี าํ ลงั บรรเลงบทเพลง ทว่ งทาํ นองสนกุ สนาน รนื เรงิ สะทอ้ นภาพทวิ ทศั นช์ ่วงฤดใู บไมผ้ ลทิ ีงดงามสด ใส เงียบสงบแสนอมิ เอมใจของฉางอนั ตน้ ทอ้ สองตน้ หนา้ ประตหู อ้ งโถงกาํ ลงั ผลบิ านสะพรงั กลีบดอกสแี ดงเขม้ ถกู สายลมพดั จนปลดิ ปลวิ หลดุ จาก กิงทา่ มกลางเสียงดนตรคี ลอ ก่อกวนความคดิ ผคู้ นให้ ลอ่ งลอยไปไกล ขณะทีลนิ เซียวเดินเขา้ หอ้ งโถงบปุ ผา บงั เอิญวา่ มี กลีบดอกไมร้ ว่ งหลน่ ใสจ่ อนผมสดี าํ เขม้ ดจุ นาํ หมกึ พอดี ทาํ ใหห้ ลงิ หลงทีนงั อยบู่ นเกา้ อีไมพ้ ะยงู หอมใชผ้ า้ เชด็ หนา้ ปิดปากหวั เราะคกิ คกั ชอบใจแผว่ เบา 331

“คิกๆ ไมค่ ดิ วา่ พีชายทีปกติเครง่ ขรมึ ไมช่ อบพดู จาลอ้ เลน่ กลบั ทดั ดอกไมท้ ีจอนผมเอาอยา่ งคณุ ชายเจา้ สาํ ราญขา้ งนอกนนั ” เพิงจะสนิ เสยี งของหลงิ หลง ก็มีสายตาสองคมู่ องตรงมา จากทีนงั ตาํ แหนง่ ประธาน หยดุ อยทู่ ีรา่ งของหน่มุ นอ้ ย ใตเ้ งาของดวงอาทิตยย์ ามฤดใู บไมผ้ ลิ ชดุ คลมุ ยาวสีสดใสดงั ทอ้ งฟา้ โปรง่ หลงั ฝนโปรย พรอ้ ม ดว้ ยสายคาดเอวหนิ ฮนั ไป๋ อวี รูปรา่ งสงู สง่าเหยียดตรง อากปั กิรยิ าสขุ มุ เยือกเยน็ ใบหนา้ ยงิ หลอ่ เหลาคมคาย ชวนใหน้ ยั นต์ าพรา่ มวั ยามทีสวรรคบ์ รรจงสรรคส์ รา้ งลนิ เซียวคงอารมณด์ ีเป็นพเิ ศษ ถงึ ไดป้ ระทานใบหนา้ ทีหลอ่ 332

เหลาลาํ เลศิ ปานนีโดยไมเ่ สยี ดาย ชยุ ซือเบนสายตา ออกอยา่ งเฉยชา แตห่ ลนั ออ๋ งกลบั มีความภาคภมู ใิ จเตม็ เปียม นีคือบตุ รชายคนโตของเขา เป็นบรุ ุษทีองอาจ ผงึ ผาย เจิดจา้ บาดตายิงกวา่ แสงอาทิตยแ์ รกยามรุง่ อรุณสามสว่ น ดวงตาเขาแสดงความพงึ พอใจทีมีตอ่ ลนิ เซียวชดั เจน หวั เราะเสียงกงั วานแลว้ เอย่ วา่ “ลมฤดใู บไมผ้ ลชิ า่ งกอ่ กวนใจคนนกั แมก้ ระทงั ซือจือกก็ ลา้ แกลง้ หยอกเยา้ ลองดสู ิ จะไมใ่ หเ้ หมือนทดั ดอกไมไ้ ดอ้ ยา่ งไร ช่างเถอะ ปลอ่ ยดอกไมพ้ วกนีไป บตุ รชายขา้ รูปโฉมราวพานอนั * ตอ่ ใหเ้ ขาทดั ดอกไมก้ ็ตาม ชายหนมุ่ ทีจงู มา้ ทดั ดอกไม้ ตามถนนในฉางอนั ยงั จะเทียบกบั เขาไดห้ รอื ” 333

ลนิ เซียวรูส้ กึ ออ่ นอกออ่ นใจ “ทา่ นพอ่ อยา่ หวั เราะลกู อีก เลย” กอ่ นจะเอย่ สงั บา่ วไพรท่ ีอยขู่ า้ งกายช่วยปัด กลีบดอกทอ้ ทีรว่ งหลน่ ใสศ่ ีรษะ หลนั ออ๋ งยงั อยใู่ นหว้ งอารมณค์ กึ คกั ไมเ่ ปลยี น มองหนา้ ลนิ เซียวดว้ ยความรกั ใครเ่ อน็ ดู “วนั นีเสดจ็ พีแตง่ ตงั เจา้ เป็นแมท่ พั ทหารองครกั ษฝ์ ่ายใต้ วนั หนา้ เจา้ ก็จะไดบ้ ญั ชาการหน่วยอวีหลนิ * หน่วยอวี หลนิ รกั ษาการณว์ งั หลวง เกียวพนั ถงึ ฝ่าบาทและความ ปลอดภยั ของบา้ นเมือง เจา้ จงจาํ ไวใ้ หม้ นั วา่ จะตอ้ ง ละเอียดรอบคอบยงิ กวา่ ทีผา่ นมา อยา่ ไดท้ าํ ผดิ ตอ่ ความ ไวว้ างพระทยั ทีเสดจ็ ลงุ มีตอ่ เจา้ เป็นอนั ขาด” 334

ลนิ เซียวเอย่ รบั คาํ ทนั ที “ขอรบั ” ชยุ ซือยิมแลว้ เอย่ เตือนหลนั ออ๋ ง “ทา่ นออ๋ งเจา้ คะ อยา่ มวั แตด่ ีใจอยเู่ ลย มีเรอื งสาํ คญั ทียงั ไมไ่ ดเ้ อย่ ถงึ อีก” หลนั ออ๋ งชะงกั งนั ไปชวั ครู่ แลว้ ยมิ แยม้ ออกมาโดยพลนั “ใชแ่ ลว้ วนั นีมีเทศกาลหญิงสาว ไดย้ ินวา่ เสดจ็ พีมีพระ บญั ชาวา่ คืนนีไมม่ ีกฎหา้ มออกนอกเรอื นยามวกิ าล อีก ทงั ยงั จดั งานชมโคมไฟรมิ คลองคเู มืองขนึ เป็นพเิ ศษดว้ ย หลงิ หลงญาติผนู้ อ้ งของเจา้ อยากไปชมดู ถา้ หากคืนนี เจา้ ไมม่ ีธุระอะไรก็พานางออกไปชมความคกึ คกั สกั หน่อยเถอะ” ลนิ เซียวตอบปฏิเสธโดยไมเ่ สยี เวลาคิด “น่าเสยี ดายนกั 335

คืนนีลกู มีเรอื งตอ้ งหารอื กบั เจียงซานหลาง เกรงวา่ คงไป เป็นเพือนนอ้ งหลงิ หลงไมไ่ ด”้ เดิมทีหลงิ หลงมองลนิ เซียวดว้ ยสีหนา้ รอคอย พอไดย้ นิ ดงั นนั กห็ นั ไปมองชยุ ซือดว้ ยแววตาน่าสงสาร ชยุ ซือเอย่ ออกมาเบาๆ “ทา่ นออ๋ ง...” หลนั ออ๋ งลบู เคราครุน่ คดิ สีหนา้ แสดงความไมพ่ อใจ กอ่ นจะกลา่ วกบั ลนิ เซียว “ทกุ วนั เจา้ กบั เจียงซานหลางก็เขา้ เฝา้ ทีทอ้ งพระโรงดว้ ย กนั อยแู่ ลว้ มีเรอื งพดู คยุ ไยไมพ่ ดู เอาตอนนนั จะตอ้ งมา 336

คยุ วนั นีใหไ้ ด้ หลงิ หลง เดก็ คนนีเดินทางมาไกลจากโย วโจว ไมเ่ คยเหน็ โคมไฟในเมืองฉางอนั มากอ่ น แลว้ หา ไดย้ ากนกั ทีวนั นีเป็นเทศกาลหญิงสาว เจา้ สมควรทาํ หนา้ ทีเจา้ บา้ นใหด้ ี พานางออกไปเดินเลน่ ไม่ ตอ้ งบอกปัดอีกแลว้ ตกลงตามนี หลงั อาหารเยน็ เจา้ ออกจากวงั ไปเป็นเพือนหลงิ หลง” ฉวีชินเหยาแตง่ กายเช่นนกั พรตนอ้ ย หลบซอ่ นอยบู่ นรถ มา้ ในตรอกเลก็ ดา้ นหลงั วงั หลนั ออ๋ ง เฝา้ มองวงั หลนั ออ๋ ง ทีอยหู่ า่ งไกลออกไป เมือเชา้ นางติดตามสตรที ีนางพบหนา้ ในหอไจเยวียมา 337

จนถงึ วงั ออ๋ ง ตอนแรกคดิ วา่ จะฉวยโอกาสแฝงตวั เขา้ ไป ขา้ งใน ใครจะรูว้ า่ วงั หลนั ออ๋ งคมุ้ กนั เขม้ งวดแนน่ หนา นางจบั ตาดอู ยพู่ กั ใหญ่ก็ยงั หาหนทางผา่ นประตไู ปไมไ่ ด้ จาํ ตอ้ งกลบั อารามชิงอวินดว้ ยความแคน้ ใจ พอนกึ ถงึ ทีอาจารยเ์ คยกลา่ วไวว้ า่ แมลงก่ใู นรา่ งกายของ ผใู้ ชก้ คู่ นทีสองจะตืนขนึ ในอีกไมน่ าน นางกร็ ูส้ กึ ไมส่ บาย ใจเอาเสียเลย จงึ ทิงจดหมายไวใ้ หฝ้ หู ยวนฉบบั หนงึ พรอ้ มสงั กาํ ชบั วา่ ถา้ หากอาจารยก์ ลบั มาใหม้ อบ จดหมายใหท้ นั ที สว่ นนางก็หยิบคนั ฉ่องไรข้ อบเขตทีอาจารยใ์ ชร้ บั มือกบั เป่าเซิงออกมา แลว้ ก็ซกุ เก็บในอกเสอื อยา่ งระมดั ระวงั นงั รถมา้ กลบั มาทีวงั หลนั ออ๋ งอีกครงั 338

นางเฝา้ อยทู่ ีเดิมจนกระทงั ทอ้ งฟา้ โพลเ้ พลใ้ กลค้ าํ ในที สดุ หนา้ ประตกู ็มีความเคลือนไหว มีบา่ วไพรเ่ ดินออก มากลมุ่ หนงึ ก่อน พวกเขาจงู มา้ หลายตวั และรถมา้ คนั หนงึ ออกมาจอดนิงราวกบั วา่ กาํ ลงั รอคอยใครบางคน ไมน่ านเทา่ ใดกม็ ีชายหน่มุ หลอ่ เหลาองอาจในชดุ เสือ แพรเดนิ ออกมา ฉวีชินเหยาเพง่ พินิจชดั เจนกพ็ บวา่ นนั คือหลนั ออ๋ งซือจือทีเคยพบบนเขาหมงั ซาน ขา้ งกายเขามีเดก็ สาวผหู้ นงึ เดินเคียงขา้ งกนั มา นางมีควิ และดวงตางามโดดเดน่ รอยยมิ แสนออ่ นหวาน เงยหนา้ พดู คยุ กบั เขาอยบู่ อ่ ยครงั 339

คนทงั สองเดินมาถงึ หนา้ รถมา้ หลนั ออ๋ งซือจือก็หยดุ ฝีเทา้ มองดสู าวใชป้ ระคองเดก็ สาวขนึ รถมา้ ไป จากนนั ก็หมนุ ตวั กระโดดขนึ หลงั มา้ กระชบั สายบงั เหียนแลว้ มงุ่ ตรงไปขา้ งหนา้ ดจู ากรูปการณแ์ ลว้ สองคนนีคงจะไปชมโคมไฟตรง คลองคเู มืองเป็นแน่ ฉวีชินเหยารบี ปลอ่ ยมา่ นรถมา้ ลง สงั ใหเ้ หลา่ โจวคนขบั รถมา้ ตามรถมา้ คนั ขา้ งหนา้ ไปเงียบๆ ระหวา่ งทีรถมา้ เคลอื นทีไปขา้ งหนา้ ฉวีชินเหยาก็นงั พิง ผนงั รถมา้ ครุน่ คิด ผดู้ แู ลหอไจเยวียเคยบอกวา่ สตรนี าง นีเป็นหลานสาวจากบา้ นเดมิ ของพระชายาหลนั ออ๋ ง คน 340

ทงั สองความสมั พนั ธส์ นิทสนมแนน่ แฟน้ จากทีเหน็ เมือ ครู่ ดเู หมือนหลนั ออ๋ งซือจือก็ดีตอ่ นางไมน่ อ้ ย ทาํ ใหฉ้ วี ชินเหยาอดปวดศีรษะไมไ่ ด้ ญาตสิ นิทของวงั หลนั ออ๋ ง ไมใ่ ช่คนทีตนจะลว่ งเกินโดยงา่ ย ประเดียวจะตอ้ งหาวิธี อะไรสกั อยา่ งทีสามารถยืนยนั ตวั ตนของผใู้ ชก้ ไู่ ดโ้ ดยที ไมม่ ีใครรูเ้ หน็ ขณะทีนางกาํ ลงั คดิ หาวิธี รถมา้ ก็หยดุ ชะงกั กะทนั หนั แลว้ จอดนิงสนิท ฉวีชินเหยาตกตะลงึ กาํ ลงั จะเอย่ ถามเหลา่ โจววา่ เกิด เรอื งอะไรขนึ จๆู่ เบืองหนา้ กม็ ีแสงวบู ไหว มีคนเลกิ ผา้ มา่ นรถมา้ อยา่ งไรส้ มุ้ เสียง คนผนู้ นั มีดวงตาเปลง่ ประ กายวบิ วบั ดจุ ดวงดาว อมยมิ กรมิ มองตรงมาทีนาง 341

“ตงั แตจ่ ากกนั ทีเขาหมงั ซานกไ็ มไ่ ดพ้ บกนั เสียนาน ชว่ ง นีทา่ นนกั พรตสบายดีหรอื ไม”่ ฉวีชินเหยาอา้ ปากคา้ งดว้ ยความตกใจ “ซือจือ...” หลงิ หลงกาํ ลงั ประหลาดใจวา่ เหตใุ ดอยดู่ ีๆ ลนิ เซียวจงึ สงั ใหห้ ยดุ รถมา้ ผา่ นไปครูห่ นงึ ผา้ มา่ นรถมา้ ก็เลกิ ขนึ มี นกั พรตนอ้ ยใบหนา้ หลอ่ เหลาชวนมองกา้ วขนึ มา แมว้ า่ ตา้ ถงั จะมีแนวคิดผอ่ นปรนเปิดกวา้ ง ฉะนนั เรอื ง 342

การระวงั ตวั ของบรุ ุษสตรจี งึ ไมเ่ ครง่ ครดั เทา่ ราชวงศก์ ่อน แตก่ ็ไมม่ ีเหตผุ ลใหบ้ รุ ุษสตรนี งั รถมา้ คนั เดียวกนั ใบหนา้ ของหลงิ หลงบงึ ตงึ ลงในพรบิ ตา สาวใชข้ า้ งกาย นางกร็ อ้ งโวยวาย “นกั พรตจากทีใดกนั เหลวไหลสนิ ดี ยงั ไมร่ บี ลงไปอีก!” ฉวีชินเหยาเหน็ สถานการณเ์ ป็นเช่นนีกย็ มิ แตเ้ ตรยี มเอย่ ปากอธิบาย แตล่ นิ เซียวทีอยนู่ อกรถมา้ เอย่ ขนึ วา่ “ไม่ ตอ้ งแตกตืนไป นางคือญาตผิ นู้ อ้ งจากเมืองไกลของเจี ยงซานหลาง อยากจะออกมาชมโคมไฟถงึ ไดจ้ งใจแตง่ ตวั เป็นนกั พรตเช่นนี แลว้ กไ็ ปทางเดียวกบั พวกเราดว้ ย พวกเจา้ นงั รถมา้ คนั เดียวกนั ได”้ 343

หลงิ หลงตกตะลงึ เลก็ นอ้ ย รบี มองสาํ รวจนกั พรตนอ้ ย ตรงหนา้ อยา่ งละเอียดกเ็ หน็ จรงิ ดงั วา่ เพราะนางรมิ ฝีปาก แดงฟันขาว ผวิ พรรณขาวเนียนดจุ หยก นอกจากจะเป็น เดก็ สาวคนหนงึ แลว้ รูปโฉมยงั งดงามไมธ่ รรมดาอีกดว้ ย คดิ ถงึ คาํ พดู เมือครูข่ องลนิ เซียวทีแสดงการปกปอ้ งสตรี นางนี หลงิ หลงก็รูส้ กึ ไมส่ บอารมณข์ นึ มาทนั ใด ไตรต่ รองถว้ นถีอยสู่ กั พกั ก็คลยี มิ ออ่ นหวาน “เจา้ คะ่ พี ชาย หลงิ หลงเขา้ ใจแลว้ ” รถมา้ เรมิ เคลือนไปขา้ งหนา้ อีกครงั หลงิ หลงลกุ ขนึ มาจงู มือฉวีชินเหยาใหน้ งั ลงขา้ งกายพลางเอย่ ยมิ ๆ วา่ “ทีแท้ ก็เป็นคณุ หนจู ากจวนกวั กง ชา่ งมีรูปโฉมงดงามนกั เจา้ ก็ออกมาชมโคมไฟ แตเ่ หตใุ ดถงึ ออกมาลาํ พงั ละ่ ไม่ 344

กลวั พวกขอทานพาตวั ไปหรอื ” นางหวั เราะคกิ คกั แลว้ แนะนาํ ตนเอง “ขา้ ชือหลงิ หลง เจา้ ละ่ ” “เรยี กขา้ อาเหยาเถอะ” ฉวีชินเหยานงั ลงขา้ งหลงิ หลง ฉวยโอกาสกมุ มือของหลงิ หลงเอาไว้ กลา่ วชืนชมจากใจ วา่ “พีหลงิ หลงตา่ งหากเลา่ ทีงามนกั ” สายตาเหลอื บ มองไปทีขอ้ มือขาวผอ่ งดงั หิมะ ดีจรงิ เชียว เสน้ สีทอง เขม้ กวา่ ทีเหน็ เมือเชา้ หลายสว่ น ถา้ หากนางเป็นผใู้ ชก้ ู่ คนทีสอง พิษก่ใู นรา่ งจะตอ้ งเผยตวั ตนออกมาแน่ ฉวีชินเหยาถอนสายตากลบั มา เงยหนา้ มองหลงิ หลง “ฟังจากสาํ เนียงของทา่ นแลว้ ทา่ นไมใ่ ชค่ นฉางอนั กระมงั ” 345

หลงิ หลงพยกั หนา้ รบั “ขา้ เป็นคนโยวโจว เพิงมาทีฉาง อนั ครงั แรก หาไดย้ ากนกั ทีจะมีการปลอ่ ยโคมไฟเชน่ วนั นี ถงึ ไดข้ อรอ้ งพีชายใหพ้ าขา้ ออกมาชม จรงิ สิ ยงั ไม่ ไดถ้ ามเลยวา่ นอ้ งสาวพกั อยทู่ ีใด” “ขา้ กม็ าขออาศยั อยทู่ ีจวนหลกู วั กงชวั คราว” ฉวีชิน เหยาเลกิ ผา้ มา่ นรถมองออกไปขา้ งนอก เปลยี นหวั ขอ้ สนทนาโดยไมต่ งั ใจ “พีหลงิ หลงดนู ีเรว็ เขา้ บนทอ้ งถนน คกึ คกั มากเลย” ถนนสองขา้ งทางมีโคมไฟสารพดั รูปแบบแขวนประดบั สอ่ งสวา่ ง ถนนใหญ่ตลอดเสน้ ทางมีบรุ ุษและสตรแี ตง่ กายดว้ ยเสอื ผา้ สีสนั ฉดู ฉาดออกมาชมโคมไฟ เหลา่ พอ่ คา้ สง่ เสยี งรอ้ งเรยี กลกู คา้ เขา้ รา้ น หอสรุ ามีเงารา่ งผคู้ น 346

วบู ไหวไปมา เครอื งสายจากหอดนตรบี รรเลงเพลงตอ่ เนืองไมข่ าด ทกุ หนทกุ แหง่ เตม็ ไปดว้ ยความมงั คงั รุง่ เรอื ง นีคือเมืองฉางอนั ทีรุง่ เรอื งเฟื องฟทู ีสดุ ในแผน่ ดนิ นี หลงิ หลงดวงตาเป็นประกายพลางสง่ เสยี งอทุ านชืนชม แผว่ เบา ฉวีชินเหยาลอบมองอยดู่ า้ นขา้ งเงียบๆ พอนางจะเอย่ ปาก รถมา้ กห็ ยดุ นิงลง เสียงของลนิ เซียวดงั มาจากนอก รถมา้ 347

“ยงั ไมถ่ งึ คลองคเู มือง แตว่ า่ ตรงนีมีหอดนตรเี ลอื งชือ ของเมืองฉางอนั ขบั รอ้ งบทเปียนเหวิน* ไดไ้ พเราะที เดียว ลงจากรถตรงนีกอ่ น นงั ฟังสกั เพลงแลว้ คอ่ ยไป ตอ่ ” “ดียงิ นกั ” หลงิ หลงตอบรบั ดว้ ยความดีใจ สงั ใหส้ าวใช้ เลกิ ผา้ มา่ นรถมา้ ขนึ กอ่ นจะหนั มาจงู มือฉวีชินเหยา “ไป เถอะ พวกเราลงจากรถกนั ” รา้ นสรุ าขา้ งทางบรรยากาศคกึ คกั รนื เรงิ กบั แกลม้ สรุ า ในรา้ นมีเอกลกั ษณเ์ ฉพาะตวั การตกแตง่ รา้ นเรยี กไดว้ า่ ประณีตพถิ ีพิถนั สว่ นทีโดดเดน่ ทีสดุ ก็คือชนั สองอยตู่ รง 348

ขา้ มกบั หอดนตรี ทศั นวสิ ยั เปิดกวา้ ง เป็นสถานทีชนั เยียมสาํ หรบั ดืมดาํ กบั บทเพลง ลนิ เซียวเดินนาํ หลงิ หลงและฉวีชินเหยาขนึ มาทีชนั บน เลือกหอ้ งสว่ นตวั ทีเงียบสงบหอ้ งหนงึ พวกเขานงั ลงไล่ เรยี งกนั ตามลาํ ดบั แมว้ า่ ฉางหรงจะเป็นองครกั ษป์ ระจาํ ตวั ของลนิ เซียว แต่ วา่ ทีนงั อยกู่ บั คณุ ชายเป็นกลุ สตรใี นหอ้ งหอทงั สองคน เพือหลีกเลียงขอ้ ครหาจงึ ตอ้ งมานงั อยทู่ ีหอ้ งโถงใหญ่ ดา้ นลา่ ง กินอาหารรว่ มกบั บา่ วไพรท่ ีเหลอื แทน ลนิ เซียวมองหนา้ ฉวีชินเหยาแลว้ เอย่ ขนึ วา่ “ขา้ กบั หลงิ หลงกินอาหารเยน็ แลว้ ถงึ ออกมา เจา้ ละ่ กินอะไรมา 349