ลิขิตกลกาล เล่ม 1

สามารถพูดคยุ ได้อย่างไหลลนื ไม่มคี วามตืนเต้นหรือคาํ ถามใดที นางตอบไม่ได้เลย “กราบทูลฮองเฮา” ขณะทฮี องเฮากาํ ลงั พดู คุยกบั ซเู หลยี นอวินอ ย่างออกรสอยู่นัน ขนั ทนี ้อยคนหนึงกว็ ิงเข้ามารายงานว่า “ขุนพลซู ซึงรออย่ดู ้านนอกวงั กราบทลู ว่าตอนนีเป็นเวลาอนั สมควรแล้ว จึง จะขอรับคุณหนูซูกลบั จวนพ่ะย่ะค่ะ” ตอนนันเองเกาอ่เู ตียเพิงจะได้มองออกไปด้านนอกเพือดเู วลา จากนนั จงึ ถอนใจแล้วกล่าวอย่างเสยี ดายว่า “คราวนีข้าสนทนากบั เจ้าสนุกยิงนกั หากครังหน้ามีโอกาสเราค่อยคุยกนั ใหม่ ตอนนี พีชายของเจ้าคงรอจนร้อนใจแย่แล้ว เจ้ารีบกลับจวนเถิด” เฮ้อ...ซูเหลียนอวินได้ยนิ ดังนันกโ็ ล่งใจทพี ีชายของนางมาพอดี ขนื คยุ กนั ต่อไปนางกไ็ ม่ร้วู ่าจะหยบิ ยกเรืองใดออกมาคุยกนั อกี แล้ว แต่แม้ว่านางจะรู้สกึ โล่งใจ แต่รอยยิมของนางยังคงปรากฏอยู่บน ใบหน้าดังเดิมแล้วเอ่ยว่า “หม่อมฉันมโี อกาสได้สนทนากบั ฮองเฮา ถอื เป็นวาสนาของหม่อมฉนั ฮองเฮาไม่ทรงรังเกยี จทหี ม่อมฉนั พูด มากกถ็ อื ว่าดีกบั หม่อมฉันมากแล้วเพคะ”

“เจ้าดูสิ ซงิ หยวน นางช่างพูดเก่งนกั ” เกาอ่เู ตียเอ่ยพร้อมรอยยิมที ปรากฏอยู่ในแววตาของนาง “บ่าวกร็ ู้สกึ เช่นกนั เพคะ” นางกาํ นลั ทยี นื อย่ดู ้านหลงั เกาอ่เู ตียพูด ขึนเป็นครังแรก “ฮองเฮาทรงประทบั อยู่ในวงั คนเดยี วเช่นนีต้อง เหงาเป็นธรรมดา หากได้คุณหนูซมู าเป็นเพือนคุยประจาํ คงจะดี มากทเี ดียวนะเพคะ” “ใช่แล้ว” เกาอู่เตียถอนหายใจ แล้วหันหน้ามองไปทางซเู หลยี นอวิ นอย่างเสยี ดาย “เจ้าเป็นเดก็ ดีขนาดนี หากเจ้าเป็นลกู สาวของข้าก็ คงดี” “เหอะๆ...” ตอนนีซเู หลียนอวินอยากตอบรับคาํ แต่ไม่ร้จู ะตอบว่า อะไรดี คาํ พูดนีของฮองเฮาหมายความเช่นไร? ต้องการนางมาเป็นลกู สาว? นีเป็นคาํ พูดล้อเล่นหรือจริงจงั กนั แน่? ตอนนฮี องเฮากย็ งั ไม่ มีลกู เป็นของตนเอง มเี พียงผู้เดยี วทพี อจะนับเป็นลกู ของนางได้ คนผ้นู ันกค็ ือต้วนเฉินเซวียน

พอนกึ ถงึ ชือนีจติ ใจของซเู หลยี นอวินกเ็ ริมห่อเหียว ชาตินไี ม่ว่าจะ พูดถงึ เรืองอะไร นางล้วนไม่อยากให้ชือของนางต้องไปข้อง เกยี วกบั คนผ้นู ี แต่ความหมายแฝงในคาํ พดู ของฮองเฮา...นางพอ เข้าใจได้รางๆ แต่กก็ ลวั ว่าตนจะคิดไปเอง จนไม่รู้จะวางตัวเช่นไร “หม่อมฉันมบิ งั อาจเป็นบตุ รสาวของฮองเฮาเพคะ หากท่านแม่ของ ข้าร้เู ข้า ทา่ นแม่ต้องจดั การข้าแน่ พระองค์กท็ รงทราบดวี ่าแม่ของ หม่อมฉนั ขีน้อยใจทสี ดุ แล้ว”

ตอนที รบั บุตรี เมือซเู หลยี นอวินพดู จบกท็ าํ ตาปริบๆ ราวกบั ว่าไม่เข้าใจ ความหมายทแี ฝงอยู่ในคาํ พดู ของฮองเฮา เมือเกาอู่เตียได้ยนิ การตอบคาํ ถามเช่นนีของนางกเ็ ข้าใจ ความหมาย จงึ ยิมแล้วกล่าวว่า “เจ้าพดู ถูกต้อง แม่ของเจ้ามเี จ้า เป็นลกู สาวเพยี งคนเดยี วเทา่ นัน หากนางรู้ว่าวันนีข้ายังจะแย่งลกู สาวนางไป นางต้องโกรธข้าแน่ แต่ว่า...” กล่าวถงึ ตรงนีเกาอ่เู ตยี จงึ หยุดพูดแล้วถอดกาํ ไลทขี ้อพระกรของ ตนสวมให้ซูเหลียนอวินทขี ้อมอื “แต่ข้ารู้สกึ เอน็ ดูเจ้านกั ข้าขอมอบ กาํ ไลนใี ห้เจ้ากแ็ ล้วกนั ถือว่าเป็นสนิ นาํ ใจให้เจ้าช่วยรักษาเรืองทขี ้า พดู กบั เจ้าวนั นีไว้เป็นความลบั อย่าให้แม่ของเจ้าร้กู พ็ อ” “ฮองเฮา นคี ือ...” เมือซเู หลยี นอวินสมั ผสั กับกาํ ไลทเี ยน็ เฉยี บอนั นันกร็ ้สู ึกตืนตระหนก “ฮองเฮากาํ ไลวงนีเป็นของลาํ ค่ายิง หม่อม ฉนั ...” แน่นอนว่าซเู หลียนอวนิ ร้ทู มี าของกาํ ไลวงนี กาํ ไลวงนเี ป็นของหมัน หมายทลี หี ยวนตีมอบให้เกาอ่เู ตียในพิธอี ภเิ ษกตอนนัน ชาตทิ แี ล้ว

นางจาํ ได้ว่าเกาอเู่ ตียหวงแหนมันดังแก้วตาดวงใจ เหตใุ ดวันนีถงึ ได้มอบให้นางอย่างไม่สนใจไยดไี ด้? “เจ้าเดก็ คนนีนนี ะ” เกาอ่เู ตียแสร้งพดู อย่างข่นุ เคอื ง “นีเป็นเพียง ของเล่นชินหนึงทไี ม่มคี ุณค่าอะไรมากมาย เจ้ารังเกยี จมนั ใช่ หรือไม่” “ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉนั ...หม่อมฉันขอบพระทยั ในนาํ ใจของ ฮองเฮา” ซูเหลยี นอวนิ รีบคุกเข่าลงกบั พืน “พีชายของหม่อมฉันรอ นานแล้ว หม่อมฉันทูลลาก่อนเพคะ” เกาอ่เู ตียไม่ตอบอะไร เพียงยกมอื ขนึ โบกเรยี กขนั ที “เจ้าส่งคุณหนูซกู ลับด้วย” ขันทนี ้อยทเี พิงกล่าวรายงานเมือคร่เู ดินอย่างรวดเรว็ เข้ามาคาํ นบั “บ่าวเข้าใจแล้วขอรบั ” ด้านนอกพระราชวงั ซูมัวเยยี ไม่ร้วู ่าตนเดินวนรอบรถม้ามากีรอบแล้ว สดุ ท้ายเมอื เหน็ ซู เหลยี นอวินเดินออกมากร็ ีบเดินเข้าไปหาแล้วดึงตัวนางมาสาํ รวจ

อย่างถ้วนถี “คุณหนูซขู อรบั ข้าขอส่งทา่ นเพยี งเท่านี ตอนนขี ้าขอตัวกลับไป รายงานฮองเฮาก่อน” ขนั ทผี ู้นแี สร้งทาํ เป็นไม่รับร้ทู ่าทรี ะแวดระวงั ตัวทุกฝีก้าวของซมู ัวเยีย เพราะอะไรควรเหน็ อะไรไม่ควรเหน็ เขา ร้อู ย่างกระจ่างแจ้ง “อมื ส่งแค่นีกพ็ อแล้ว กล่าวขอบคุณฮองเฮาแทนข้าด้วย” ซู เหลยี นอวินพดู อย่างไม่ใส่ใจมากนัก เนืองจากตอนนีความสนใจ ทงั หมดของนางพุ่งตรงไปทซี มู วั เยียคนเดียว “ท่านพีเจ้าคะ! ท่านกาํ ลังทาํ อะไร จบั ข้าหมุนไปหมุนมาอยู่ได้” เมือเหน็ ขนั ทผี ู้นนั เดนิ ลบั ตาไปแล้ว ซเู หลยี นอวินกเ็ ริมอดรนทน ไม่ได้ เมือซูมัวเยยี สาํ รวจจนทวั แล้วพบว่าไม่มบี าดแผลอะไรกห็ มดห่วง “วันนเี รืองทหี ้องเรยี นของเจ้า ข้ารบั รู้หมดแล้ว จะให้ข้าไม่กังวล และร้อนใจได้อย่างไร ข้ากลัวว่าเจ้าเรียนวรยุทธไ์ ปได้เพียงน้อยนิด กเ็ หลิงเสยี แล้ว หากเกดิ เรืองอะไรขนึ เจ้าจะทาํ อย่างไร” เมือซูเหลยี นอวินได้ยนิ ดงั นันหน้ากแ็ ดงกาํ ขึน พีชายหวังดีกบั นาง

แท้ๆ แต่เมือครู่นางยงั หงดุ หงิดพีตัวเองได้ลง นางจงึ แกล้งกระแอมกลบเกลือนความร้สู กึ “ท่านพีอย่าห่วงเลยเจ้า ค่ะ...ข้าไม่เป็นอะไรสกั หน่อย พวกเรารบี กลบั จวนกนั เถดิ ป่ านนี ทา่ นพ่อกบั ท่านแม่คงร้อนใจแย่แล้ว” พระราชวังเฟิ งเตีย “ฮองเฮา พระองค์ทรงทาํ เช่นนีจะดีหรือเพคะ?” นางในนามว่าซิง หยวนผู้นัน กาํ ลงั นวดพระองั สาให้เกาอ่เู ตียกระซบิ ขึนด้วยนาํ เสยี ง กงั วล “นันคือสงิ ทฮี ่องเต้ทรงประทานให้พระองค์ ทาํ ไมถงึ ได้...” เกาอู่เตียทกี าํ ลังพักสายตาอยู่นัน ได้ยินดังนจี งึ ลืมตาขนึ ในแววตา เตม็ ไปด้วยอารมณค์ วามร้สู ึกซับซ้อนมากมาย “ซิงหยวน นันเป็นเพียงสงิ ของไร้ค่ากเ็ ทา่ นัน เกบ็ มันไว้มีแต่จะตอก ยาํ ข้าให้นึกถึงเรืองราวทุกเรืองในตอนนันซาํ แล้วซาํ เล่า มสิ ้ไู ม่ต้อง เหน็ มนั จิตใจข้าจะได้ไม่ว้าว่นุ ” ซิงหยวนแอบถอนใจ นางตดิ ตามฮองเฮามาตังแต่ยังเลก็ ย่อมร้ถู ึง ความขมขืนในใจฮองเฮาดี แต่...ฮ่องเต้อย่างไรกเ็ ป็นถึงฮ่องเต้ จะ

ให้ซอื สตั ย์มเี มียเดียวได้อย่างไรกนั ปมในใจของฮองเฮาไม่รู้ว่า เมือใดถงึ จะคลคี ลายลงได้ เกาอู่เตียไม่อยากเอ่ยถึงเรืองนอี ีกจึงเปลียนเรือง นางหันมาทางซิง หยวนทอี ย่ดู ้านหลังแล้วเอ่ยว่า “เจ้าว่าเดก็ คนนันเป็นอย่างไร บ้าง?” มอื ทนี วดพระอุระอยู่ชะงกั ไปชัวครู่ “ฮองเฮาหมายถึงคณุ หนูซใู ช่หรือไม่? ในความคดิ ของหม่อมฉนั คณุ หนูซูเปลยี นไปมากจรงิ ๆ จนวนั นีหม่อมฉนั แทบจาํ ไม่ได้เลยเพ คะ” “อมื จริงของเจ้า” เกาอ่เู ตียหลับตาลงอกี ครัง “นางเป็นเดก็ ฉลาด คนหนึง เมือก่อนข้าเพียงดูไม่ออกกเ็ ทา่ นัน” เกาอู่เตียดาํ รงตาํ แหน่งฮองเฮามานานหลายปี แม้ไม่อาจเอ่ยได้ว่า มองเหน็ แววของทุกผู้ทุกคนได้อย่างทะลปุ รโุ ปร่ง แต่กม็ ี สญั ชาตญาณทแี ม่นยาํ อย่างร้ายกาจ เมือก่อนนางเพียงคิดว่าซู เหลยี นอวินคนนเี ป็นเพียงเดก็ อ่อนแอขขี ลาด แต่วันนเี มือนางได้ ยินเรืองราวทเี กดิ ขนึ ในห้องเรียนแล้ว เดก็ คนนีไม่ใช่คนขขี ลาดเลย

แต่ถือตัวและโอหงั ราวราชสหี ต์ ัวหนึง เมือก่อนทนี างอดกลนั และไม่ แสดงออกคงเป็นเพราะไม่อยากลงมือกเ็ ท่านัน อกี ทงั คาํ พดู เมอื คร่ทู ตี นเอ่ยปากอยากจะรับนางเป็นลูกสาวกเ็ ป็น เพียงการใช้คาํ ถามหยังเชงิ คดิ ไม่ถงึ ว่าซเู หลียนอวินจะเข้าใจ ความหมายอนั ลึกซึงของตน แถมยังแก้ปัญหาได้อย่างเป็น ธรรมชาติไร้ข้อกงั ขา ทาํ ให้นางรู้สกึ เหนือความคาดหมายอย่าง มาก .................................. ณ จวนตระกูลซู “โธ่ เดก็ ดขี องแม่ เจ้ากลบั มาได้เสยี ที วนั นีเกดิ เรืองขนึ เจ้าไม่ เป็ นไรใช่หรือไม่?” ด้านหน้าประตูจวนเมืออนั เพ่ยองิ เหน็ ซเู หลียนอวนิ กาํ ลังลงจากรถ ม้า กร็ ีบเข้าไปดึงตวั ลกู สาวมาสาํ รวจโดยละเอยี ดรอบหนึง เมอื เหน็ นางปลอดภยั ไร้รอยขดี ข่วนจงึ ปล่อยตัวนางแล้วเอ่ยว่า “อมติ ตา พุทธ เจ้าเพิงจะหายป่ วย หากเป็นอะไรไปอกี คราวนีแม่คงแย่แน่”

ซูเหลยี นอวินนึกอยากจะหัวเราะ แต่พอคดิ ๆ ดูแล้วกลับหัวเราะไม่ ออก เพราะพวกเขาทุกคนเป็นห่วงนางแทบแย่ พอคดิ ได้เช่นนีจงึ นาํ มือของอนั เพ่ยองิ ไปกุมไว้ ตอนนนั เองนางถึงได้ร้วู ่ามือของทา่ น แม่เยน็ เฉียบเหลอื เกนิ ... “ทา่ นแม่เจ้าคะ...มือของทา่ นแม่เยน็ มาก ทา่ นยืนอยู่ทหี น้าประตู นานเท่าไหร่แล้ว พวกเรารีบเข้าไปด้านในเรือนกนั เถดิ ลูกไม่เป็นไร แล้ว หากทา่ นไม่เชือกถ็ ามท่านพีดไู ด้ ลูกไม่อยากให้ท่านแม่ตัวแขง็ ไปเสยี ก่อน แม้ว่าจะเป็นฤดูวสนั ตแ์ ต่อากาศยงั คงหนาวอยู่นะเจ้า คะ” พูดจบซเู หลยี นอวินกเ็ ป่ าลมอ่นุ ๆ ไปทมี อื ของอนั เพ่ยองิ เพือ ทาํ ให้นางรู้สกึ อ่นุ ขึน “เอาล่ะๆ...” การปฏบิ ัติของซเู หลยี นอวินอย่างใสใ่ จเช่นนีทาํ เอา เสยี งของอนั เพ่ยองิ สนั เครอื จึงหยดุ พดู ไปคร่หู นึงก่อนเอย่ ว่า “ไป ทเี รือนท่านย่าก่อนเถดิ ท่านคงเป็นห่วงเจ้าแย่แล้วละ” ................................... ณ เรือนฉืออนั “ท่านย่า!” ซูเหลียนอวินเลกิ ม่านขึน จากนันรีบสาวเท้าไปข้างหน้า

พร้อมรอยยิม “ทา่ นย่า ข้ากลับมาแล้ว ทา่ นย่าคิดถึงข้าหรอื ไม่เจ้า คะ” เดิมทหี วังฉือหวนคดิ ว่าหากพบหน้าซูเหลยี นอวินจะต้องตาํ หนิยก ใหญ่ทเี มือคืนคนทงั บ้านกนิ ข้าวกนั พร้อมหน้าพร้อมตา แต่ปล่อย ให้คนแก่อย่างนางกนิ ข้าวเพียงลาํ พัง แถมวนั นีซูเหลยี นอวินยงั ก่อ เรืองทาํ เอาตนตกใจแทบแย่ จะให้ไม่สงั สอนสกั หนอ่ ยได้อย่างไร? แต่เมอื เหน็ ใบหน้าเปื อนรอยยิมเช่นนี กลบั เอ่ยคาํ พดู เหล่านันไม่ ออก แต่ยังคงตีหน้าเคร่งเครียดพลางเอ่ยขึนว่า “อวนิ เอ๋อร์ เจ้าตัวก่อเรือง! เจ้าร้หู รือไม่ว่าวนั นีเจ้าก่อเรืองอะไร ไว้!”

ตอนที ท่านยา่ “อวนิ เอ๋อร์ไม่ทราบเลยเจ้าค่ะ” ซเู หลียนอวินรีบนังลงข้างหวังฉือห วน แล้วนาํ สองมอื เกาะกุมแขนไว้แน่น “ทา่ นย่า เมือคนื ท่านได้กนิ ขนมแป้ งทอดนาํ ตาลของข้าหรอื ไม่เจ้าคะ หลานไม่รู้ว่าถูกปากท่าน หรือไม่” เดิมทหี วังฉือหวนทาํ หน้าบึงตึงอยู่ แต่พอได้ยนิ ซเู หลยี นอวินถาม ถึงเรืองนีขนึ มา สหี น้ากเ็ ริมแปรเปลยี นไป สดุ ท้ายแล้วพอมคี นทาํ ดี ด้วย นางกร็ ้สู กึ ละอายใจขนึ มา “ฮึ กแ็ ค่ขนมแป้ งทอดนาํ ตาลครึงชินเลก็ ๆ เทา่ นัน เจ้าคงมไิ ด้คิด จะเอาของแบบนีมาง้อคนแก่หรอกนะ ฝนั ไปเถอะ” หวงั ฉอื หวนแค่นเสยี งแขง็ แล้วเอามอื ตัวเองแกะมอื คู่นันของซู เหลยี นอวินออก ทว่ามอื ค่นู นั ของซเู หลยี นอวินทดี เู หมอื นจะเกาะ กุมไว้เบาๆ แต่หวางฉือหวนกลบั ดงึ เท่าไรกด็ ึงไม่ออก นางจงึ ทาํ ได้ เพียงเบอื นหน้าหนีไปอกี ด้าน ไม่ยอมมองไปทางซเู หลยี นอวินอกี “ทา่ นย่า...” เมือซมู ัวเยยี เหน็ สหี น้าทา่ ทางของท่านย่าโกรธจนควนั ออกหู แถมยังเบอื นหน้าหนไี ปอกี ด้านกไ็ ด้แต่ถอนหายใจ

นีคงเป็นมรดกตกทอดกระมัง นสิ ยั เช่นนขี องตระกูลเขาเกรงว่าคง แก้ไม่ได้แล้วจริงๆ ท่าทางเช่นนีของทา่ นย่าเพียงมองแวบเดียวกร็ ู้ แล้วว่าต้องมเี รืองอะไรในใจแน่ แต่เมอื มองไปเหน็ ใบหน้าอนั ฉลาด เฉลยี วของซเู หลยี นอวนิ ทนี ังอยู่ด้านข้าง เขากเ็ ริมเข้าใจได้ว่าเกดิ เรืองอะไรขนึ “ทา่ นย่าอย่าโกรธน้องไปเลย” ซูมวั เยยี ยกเครอื งแต่งกายให้พ้นพืน แล้วค่อยทรดุ กายลงนังบนเก้าอพี ลางจิบชา “เรืองทนี ้องก่อขนึ วันนี ข้าว่าน้องทาํ ได้ดีมาก เพราะคุณหนูรองหยางผ้นู ันเป็นฝ่ายเริมหา เรืองก่อนเอง ต่อให้น้องทนได้แต่ข้าคงทนไม่ได้อยู่ดี ตระกูลซูของ พวกเรา จะให้ผู้อนื มารงั แกง่ายๆ ได้อย่างไร” หวังฉอื หวนทกี าํ ลงั โกรธเรืองเมือคนื วานอยู่นัน เมือได้ยินว่าวันนีซู เหลยี นอวินโดนผู้อนื หาเรืองก่อนกร็ ีบหนั หน้ากลบั มา แล้วถาม อย่างร้อนใจว่า “มคี นกล้ามาหาเรืองอวินเออ๋ รห์ รอื ? ทแี ท้เป็นคนตระกูลใดกนั ถงึ ได้อวดดเี ช่นนี! คงมองไม่เหน็ หัวตระกูลของเราแล้วกระมัง? หลานเยียรีบเล่าให้ข้าฟังเดียวนี!”

เนอื งจากคนทแี จ้งข่าวแกน่ าง รายงานเพียงว่าอวินเออ๋ รข์ องตนทาํ ร้ายผู้อนื แต่กลับไม่ได้เล่าถงึ สาเหตทุ เี กดิ เรืองขึนแม้แต่น้อย เมือ ได้ยินเรืองราวหักมมุ เช่นนี หวังฉือหวนต้องเป็นคนแรกทรี ้อนใจ แน่นอน นางคดิ ไว้แล้วเชียว หลานสาวของตนจะไปหาเรืองผ้อู นื โดยไร้ สาเหตไุ ด้อย่างไร ต้องเป็นผู้อืนต่างหากทเี ป็นฝ่ ายหาเรืองก่อน! “ท่านแม่ ทา่ นเป็นอะไรไป” อนั เพ่ยองิ ทเี พิงเปลียนเสอื ผ้าเสรจ็ เมือเลกิ ม่านขนึ แล้วมองเข้ามาด้านใน ภาพทเี หน็ เป็นภาพแรกคอื ใบหน้าเป็นเดือดเป็นร้อนของหวางฉือหวน แถมยังมที ่าทางโกรธ จนควันออกหูอกี จงึ รบี เดินเข้ามาแล้วปลอบหวางฉอื หวนอยู่ ด้านหลัง “ทา่ นแม่ ไม่ว่าจะเกดิ เรืองอะไรขึน ขอท่านอย่าได้โกรธจนเป็นภัย แกต่ ัวเอง ตอนนีอวนิ เออ๋ ร์กป็ ลอดภัยแล้ว หากท่านเป็นห่วงอวิน เออ๋ ร์ ท่านกต็ ้องดูแลร่างกายตนเองให้ดีด้วย” “ข้า...” คาํ พดู ของหวงั ฉือหวนขาดตอนไป จากนันจึงเหลียวหลังกลับไป

มอง “ข้าไม่ได้ห่วงเจ้าเดก็ นีสกั หน่อย ข้าแค่ร้อนใจอยากให้ หลานเยียรีบเล่าเรืองราวทเี กดิ ขนึ ให้ฟังเทา่ นนั เจ้าอย่ากงั วลไปเลย นังลงดมื ชาก่อนเถดิ เจ้าเองตากลมมาตลอดบ่าย คงเพลียมากแล้ว เช่นกัน” ซูมัวเยยี เมอื เหน็ ท่าทางของทา่ นย่าทแี สดงออกว่าเป็นห่วงซู เหลยี นอวินเสยี แทบแย่ แต่ยังทาํ ปากแขง็ ไม่ยอมรบั จึงรู้สกึ ว่าน่าขนั ยิง เขาแสร้งก้มหน้าทาํ เป็นเปิ ดฝากานาํ ชาแล้วตกั ใบชาทลี อยอยู่ ด้านบนออก จากนนั จึงค่อยๆ จิบชาแล้วพดู ขึนด้วยทา่ ทผี ่อนคลาย ว่า “วนั นีหยางอวีหลินคุณหนูรองของเสนาบดีกรมพระคลงั กล้า วิจารณน์ ้องสาวในห้องเรียนแถมยังกล่าวต่อหน้าคนหมู่มากเช่นนัน นางคงคดิ ว่าวนั นีน้องไม่ไปเรยี นถงึ ได้กล้าพูด ใครจะคิดว่าวนั นี น้องสาวจะไปเรียน แถมยังได้ยินเรืองทนี างวจิ ารณ์ตังแต่ต้นจนจบ ตอนนันน้องถงึ ได้โมโหมากใช้มือทุบโต๊ะจนแตกเป็นเสยี งๆ เพือ ตักเตือนคุณหนูหยาง เตอื นนางให้ร้วู ่าครังหน้าหากจะพูดจาอะไร ให้ใช้หัวคดิ มากกว่านี แต่สงิ ทขี ้าไม่ร้กู ค็ อื ใครกนั ทเี ป็นผู้ปล่อยข่าว ว่ามีการทาํ ร้ายร่างกายเกดิ ขนึ ด้วย” พูดถึงตรงนี แววตาของซู

มัวเยียพลนั เปลียนเป็นล่มุ ลึกและเยน็ ชา แต่โชคดีทไี ด้ควนั ของนาํ ชาลอยกรุ่นบดบังใบหน้านันไว้ จึงไม่มีผู้ใดได้เหน็ แววตารกุ ราน และน่ากลัวเช่นนขี องเขา อนั เพ่ยองิ กไ็ ม่ร้เู ช่นกนั ว่าระหว่างทางมคี นแอบบดิ เบอื นความจริง นางจึงลกุ พรวดขนึ ดงึ มือของซเู หลยี นอวนิ มาสาํ รวจดูอย่างถถี ้วน “อวนิ เออ๋ ร์!” เสยี งของอนั เพ่ยองิ เริมร้อนใจ “ทาํ ไมเจ้าถึงไม่บอก แม่สกั คาํ ! มอื ของเจ้า เจ้าดูสิ ผ่านไปตังนานแล้วยงั แดงอยู่เช่นเดมิ หากวันพรุ่งนีมือชาํ จะทาํ อย่างไร ไหนเจ้าว่ามาซิ เจ้าจะให้ข้าต่อว่า เจ้าว่าอย่างไรดี” อนั เพ่ยองิ เพียงเอามือตนเองลูบไปทฝี ่ ามอื ของซู เหลยี นอวิน ในแววตาคู่นนั แสดงถงึ ความกังวลและเป็นห่วงอย่าง เตม็ เปี ยม ซูเหลยี นอวินก้มมองฝ่ ามอื ของตนเองแต่กไ็ ม่ได้ใสใ่ จอะไร เพราะ ตอนนีมือของนางไม่ได้รู้สกึ เจบ็ อะไรแล้ว นีเองคอื เหตุทนี างไม่ได้ บอกเรืองนี และหากอนั เพ่ยองิ รู้เข้าจะต้องโดนบ่นไม่น้อยเป็นแน่ อกี เหตุผลหนึงกค็ อื นางไม่อยากให้ทา่ นแม่ต้องกงั วล คิดไม่ถงึ เลยว่าเรืองแค่นยี ังไม่อาจปิดบงั ให้เป็นความลับได้

หวางฉือหวนแอบเหลอื บมองแวบหนึงจงึ เหน็ ว่าฝ่ ามอื น้อยๆ นัน แดงกาํ จึงรีบหนั ไปสงั สาวใช้ข้างกายว่า “รีบไปหยิบขวดยาจินชวง6 ทขี ้าเกบ็ ไว้ในต้อู อกมาเรว็ เข้า แล้วรีบเอามาทาให้คุณหนู” “ทา่ นย่า...” ซเู หลยี นอวินทาํ ปากจู๋ตังท่าจะอ้อนท่านย่าอกี เมอื ทาํ ให้ทุกคนต้องวุ่นวายเดือดร้อนกนั ไปหมดเช่นนี นางจึงรู้สกึ ไม่ค่อยสบายใจ เนืองจากชาติทแี ล้วตอนทนี างแอบฝึกวรยทุ ธก์ ็ มักจะได้แผลอยู่บ่อยๆ นางจึงไม่ได้เกบ็ เรืองแผลทฝี ่ ามอื ของ นางในครังนีมาใสใ่ จเลยแม้แต่น้อย “เจ้ายังมหี น้ามาพูดอกี !” หวังฉือหวนดึงมือของซเู หลียนอวินเข้า มาทายาแล้วค่อยๆ นวดเบาๆ “สมควรแล้ว! ใครใช้ให้เจ้าทาํ ตัวไร้ หัวคดิ วันนเี จ้าเจบ็ ตัวอย่างนี ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะหลาบจาํ บ้าง หรือไม่” ซเู หลยี นอวินร้สู กึ ว่ามอื ด้านซ้ายทโี ดนทายากาํ ลงั แสบร้อนคล้าย โดนเผา จึงทนไม่ไหวแล้วรีบเอ่ยออกไปว่า “ท่านย่าเจ้าคะ เบามือ หน่อยได้หรือไม่ มอื ของข้าคล้ายจะระเบิดเตม็ ทแี ล้ว” 6 ยาจินชวง คอื ยาทที าํ จากสมุนไพรใช้รักษาบาดแผล

“เอาล่ะ ตอนนียาซมึ เข้าผวิ จวนจะหมดแล้ว พรุ่งนีอย่าลืมทาอกี รอบถงึ จะหายดี” หวางฉือหวนไม่ได้เบามือลงเลย เพยี งทาต่อไป จนเสรจ็ แล้วเอ่ยว่า “เจ้ากลบั ไปได้แล้ว กลับไปพักผ่อนให้มากๆ แม่ของเจ้ากต็ ้องพักผ่อนมากๆ เช่นกนั วันนีเกดิ เรืองขนึ ตัง มากมายคงเหนือยแย่แล้ว” นีคอื การออกคาํ สงั ให้แขกกลับ แม้ซูเหลยี นอวนิ จะไม่เข้าใจถงึ สาเหตุ แต่กพ็ ยักหน้ารบั แต่โดยดี “ท่านย่ากพ็ ักผ่อนให้มากๆ เช่นกัน ข้ากับท่านแม่ขอตัวกอ่ นเจ้าค่ะ” “อมื ” หวางฉอื หวนพยกั หน้าอย่างไม่ใสใ่ จนัก สายตาของนางกลับ ตกอยู่ทซี มู ัวเยยี “ทา่ นย่ามีสงิ ใดจะเอ่ยกบั หลานหรอื ” เมือซูมัวเยยี เหน็ ซเู หลยี นอ วนิ กบั ทา่ นแม่เดินไปไกลแล้วจงึ วางถ้วยชาในมอื ลงแล้วเอ่ยขึน “ทา่ นยงั อยากถามอะไรข้าหรือ?” หวางฉือหวนค่อยๆ คลายท่าทางผึงผายทใี ช้กบั ซเู หลยี นอวินเมอื ครู่ลง ตอนนีความตึงเครียดรอบตัวนางคล้ายจะลดลงแล้ว เหน็ เพียงใบหน้านงิ สงบของหวางฉือหวน “ย่อมเกยี วกบั เรืองราวที

เกดิ ขนึ วนั นีอย่างแน่นอน แม่หยางหลนิ อะไรนนั ทาํ ไมจู่ๆ ถงึ ต้อง เอ่ยถงึ อวินเออ๋ ร์ด้วย? แล้วทาํ ไมอวินเออ๋ รถ์ งึ ทุบโต๊ะนันจนแตก เป็นเสยี งๆ ได้ ช่วงนีอวินเออ๋ รเ์ ปลยี นไปจากเดมิ มากนัก”

ตอนที พงึ บารมี “ทา่ นย่า...” เสยี งของซมู วั เยียคล้ายกาํ ลังอบั จนปัญญา เขาจึงวาง แก้วนาํ ชาในมอื ลงแล้วเดินช้าๆ เข้าไปนังลงข้างหวางฉือหวนพลาง เอย่ ว่า “เรืองราวทเี กดิ ขึนวนั นหี ยางอวีหลนิ เป็นฝ่ ายหาเรืองน้อง เราก่อนจริงๆ ไม่เกยี วอะไรกบั น้องเลย” เมือหวางฉือหวนได้ยินคาํ ตอบแบบขอไปทขี องเขากไ็ ม่ยอมลดละ จงึ เลิกคิวขนึ แล้วถามว่า “ข้าต้องเชืออยู่แล้วว่าอวินเออ๋ ร์ไม่ได้เป็น ฝ่ ายหาเรืองเขาก่อน ข้าแค่สงสยั ว่าแม่หยางหลินอะไรนันทาํ ไมถึง กล้าหาเรืองอวินเออ๋ รก์ ่อน เหตุผลทแี ท้จริง...เจ้ากล้าพูดหรือไม่?” แม้ว่าหวางฉือหวนจะใช้นาํ เสยี งทเี จือแววสงสยั ใคร่รู้ แต่ในแววตา กลบั เตม็ เปี ยมไปด้วยความเชือมันว่าสงิ ทตี นวเิ คราะหไ์ ว้นนั ถกู ต้อง ซมู ัวเยยี แอบถอนใจ สาํ หรับท่านย่าผ้ผู ่านร้อนผ่านหนาวมาเกือบ ร้อยปี ลกู เลน่ เลก็ ๆ น้อยๆ พวกนี ไม่คู่ควรเอามาใช้กบั ทา่ นเลยสกั นดิ ซมู ัวเยยี ลงั เลอยู่คร่หู นึงแล้วเอย่ ว่า “ทุกเรืองราวย่อมมสี าเหตุ

หลานเองกไ็ ม่กล้าเดาส่งเดช แต่ข้าคิดว่าคงจะมสี ่วนเกียวข้องกบั คณุ ชายต้วนด้วย” ซูมัวเยยี ตดั สนิ ใจแล้วว่าหากไม่ยอมพูดความจริงออกไป และเมอื ถูกท่านย่าจับได้ ท่านย่าคงไม่เชือคาํ พดู เขาอีก สงิ ทเี ขากลวั เพียง อย่างเดียวคอื หากเขาพดู เรืองนีออกไปจะทาํ ให้ภาพซเู หลยี นอวิน ในสายตาท่านย่าเปลียนไป หญิงสาวทยี ังไม่ออกเรือน แต่กลบั ถกู ปล่อยข่าวให้ร้ายทเี กยี วข้องกบั บุรุษเพศ ไม่ว่าจะอย่างไรกเ็ ป็นเรือง ทไี ม่น่าฟังและน่าขายหน้าทงั สนิ “คณุ ชายต้วน ต้วนเฉนิ เซวยี นน่ะหรือ?” หวงั ฉือหวนไม่เคยนึกถงึ เรืองเช่นนีมาก่อน เมือซมู ัวเยยี เอ่ยขนึ มากะทนั หนั เช่นนีนางจึง แปลกใจอยู่บ้าง “เหตใุ ดถงึ ไปเกยี วข้องกบั เขาได้? เรืองนีชกั จะว่นุ วายกนั ไปใหญ่ แล้ว” หวางฉือหวนแม้ว่าจะอยู่แต่ในเรือน แต่กไ็ ด้ยินเรืองราว ของต้วนเฉนิ เซวียนจนจาํ ได้ขึนใจ คณุ ชายจอมเสเพลอนั ดบั ต้นๆ ของเมอื ง ใครบ้างจะไม่ร้จู ัก? แต่ เหตใุ ดถงึ ได้ไปเกยี วพนั กับหลานสาวของตนเองได้ นีเป็นเรืองที

ชวนให้ปวดหัวยิง… ซมู ัวเยยี นิงคดิ ไปครู่หนึง คล้ายกบั กาํ ลงั รวบรวมคาํ พูดทจี ะกล่าว ต่อ สกั พกั จึงเอ่ยขึนว่า “หลานเพียงแค่ได้ยนิ เขาพดู ต่อๆ กันมา เท่านัน ว่าแต่ทา่ นจาํ งานเลียงในวังครานันได้หรือไม่ มีคนบอกว่า น้องเริมชอบพอในตัวต้วนเฉนิ เซวยี นตังแต่วนั นัน แม้ข่าวนีจะถูก แพร่ออกไปจากคนเพยี งไม่กีคน แต่กม็ คี นเชือ ซาํ ร้ายวนั นีหยางอวี หลนิ ยังพูดเรืองนันต่อหน้าคนตังมากมาย” กล่าวถึงตรงนี แววตา ของซมู วั เยยี เยน็ ชาขนึ แม้ว่าจะเป็นเพยี งแค่ข่าวลอื แต่ชอื เสยี งของ สตรีสาํ คญั เหนือสงิ อนื ใด คนทกี ล้าพูดเรืองเช่นนีได้ ตัวเขาเองกไ็ ม่ แน่ใจว่ามจี ุดประสงค์ร้ายอนั ใดแอบแฝง “หยางอวีหลนิ หรือ...” หวางฉือหวนพึมพาํ ชือสามพยางคน์ ีเบาๆ ปกติแล้วนางเองกม็ ไิ ด้ ไปมาหาสู่กับเดก็ วัยหนุ่มสาวมากนกั ย่อมมิอาจจดจาํ ชือของพวก เขาทุกคนได้ “นางเคยมีเรืองใดหมางใจกับอวินเออ๋ รม์ าก่อนหรอื ไม่?” หวางฉือ หวนคร่นุ คิดอยู่คร่หู นึง แต่กเ็ อ่ยเพียงแค่ประโยคนีออกมา

เพราะว่าชือของหยางอวีหลนิ ไม่ได้อยู่ในความทรงจาํ ของนางแม้แต่ น้อย แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนจากตระกูลใหญ่ตระกูลโตอะไร แต่ กล้าปล่อยข่าวเช่นนี อาจเกดิ จากความอจิ ฉากระมงั ? “ไม่เคยเลยขอรบั ” ซมู วั เยยี เอ่ยพลางส่ายหน้า “น้องไม่เคยข้อง เกยี วกบั คนผู้นี การเกดิ เรืองขนึ ในวนั นี คงเป็นการเกดิ เรืองขึนโดย ทที งั สองไม่ร้จู กั กนั มาก่อน” “ถ้าเช่นนันสาเหตคุ ืออะไร?” หวางฉือหวนหน้านิวคิวขมวดคล้าย ยังมีอะไรตดิ ค้างในใจ “จะเป็นไปได้หรือไม่ว่านางเคยมเี รืองหมาง ใจกบั ต้วนเฉินเซวยี น? จึงได้ลากน้องของเจ้าเข้าไปพัวพันด้วย?” “เป็นไปไม่ได้” เสยี งของซมู ัวเยียในตอนนีแหบพร่าอยู่ในลาํ คอ “นางคงตังใจโจมตนี ้องสาวคนเดยี วเทา่ นัน เพราะหากข่าวเรืองนี แพร่สะพดั ออกไป ผู้ชายไม่มอี ะไรเสยี หายเลยแถมยงั พอทจี ะแก้ ตวั ได้ว่าเป็นแค่เรืองรักๆ ใคร่ๆ เรืองหนึงกเ็ ทา่ นัน แต่สาํ หรับ ผู้หญิงแล้วกลับไม่ง่ายเช่นนัน สงิ ทนี ่าเป็นห่วงคือนางมเี รืองอนื แฝง อยู่ในใจหรือไม่” แม้ว่าหวางฉือหวนจะอายุมากแล้วแต่ความคดิ อ่านยงั คงดีอยู่ เมือ

ได้ซมู วั เยยี ช่วยกระต้นุ ความทรงจาํ ให้นางเช่นนีนางกน็ กึ บางอย่าง ขึนมาได้ จงึ ยิมเยน็ แล้วเอ่ยว่า “เช่นนนั นางคงคิดไม่ถึงว่าเรืองนีจะ ดงึ นางเข้าส่กู องไฟ และสดุ ท้ายไฟนนั กจ็ ะเผานางจนมอดไหม้” หวางฉือหวนเองกเ็ คยผ่านช่วงเวลาหนุ่มสาวมาก่อน เรืองราวที เกยี วข้องกบั สตรีมหี รือทนี างจะไม่เข้าใจ เมือคร่นู างมไิ ด้คดิ ในแง่นี มาก่อน นางแค่คิดไม่ถงึ ว่าหญิงสาวทไี ม่รู้ว่ามหี วั นอนปลายเท้ามา จากไหน จะกล้ามุ่งร้ายบตุ รของทา่ นออ๋ ง จากนันนางจงึ ยิมหยนั ออกมาแล้วเอ่ยว่า “อยากจะพึงใบบุญของผู้อนื แต่กลบั ใช้อวิน เออ๋ ร์ของพวกเราเป็นเครืองมอื ช่างเป็นคนทตี ืนเขินนกั ” “คนคนหนึงทไี ม่รู้ว่ามหี ัวนอนปลายเท้ามาจากไหน กลับกล้าต่อกร กบั จวนแม่ทพั อย่างพวกเรา? เกรงว่าต่อให้พวกเรายอมอภยั ให้ แต่คุณชายต้วนกค็ งจะไม่ยอมปล่อยนางไปกระมัง หนุ่มสาวรุ่น หลงั ๆ นับวนั กย็ ิงโอหังขนึ เรือยๆ” เมือหวังฉือหวนพูดจบกห็ ลับตาลงแล้วเอนกายกบั พนกั พิงด้านหลงั นางไม่ร้วู ่าจะหัวเราะหยันให้กบั ความตืนเขนิ ของหยางอวีหลนิ ดี หรือว่าจะหัวเราะเยาะให้กบั บรรดาคนทตี ืนเขนิ เช่นเดียวกับหยา งอวีหลนิ ดี คนพวกนไี ด้รับโอกาสเพยี งน้อยนิด กค็ ิดว่าตนจะเสพ

สขุ ได้ตลอดชวี ิตแล้วกระมัง? ช่างไม่รู้จักตักนาํ ใส่กะโหลกชะโงกดู เงาของตนบ้างเลย เมือซมู ัวเยยี ได้ยินเสยี งหัวเราะเยาะของหวางฉือหวนเช่นนี จึงเริม รู้สึกว่าจริงๆ แล้วเรืองนีกม็ ีจุดทนี ่าขนั เช่นกนั “ข้าเพียงกลัวว่าเรืองนีจะทาํ ให้ชือเสยี งของน้องเสยี หาย แต่หาก พวกเรามคี วามเคลือนไหว เกรงว่าวนั ต่อมาคงมขี ่าวลือแพร่สะพัด ออกไปว่าพวกเราขขี ลาดและรังแกแม้กระทงั ดรณุ นี ้อยนางหนึง ดงั นันตอนนขี ้าจึงไม่รู้ว่าควรทาํ เช่นไรดี หากอดทนต่อไปเช่นนีก็ เกรงว่าจะเสยี ศกั ดิศรีกนั เกนิ ไปหน่อย” “เช่นนนั เจ้าจะรีบร้อนไปไย” หวางฉือหวนหยุดครู่หนึง เมือร้สู กึ ว่าเรยี วแรงเริมกลบั มาพอควร แล้วจึงลืมตาขึน ในแววตาเตม็ ไปด้วยความซบั ซ้อนเจ้าเล่ห์ยากจะ บรรยาย “เมือโอกาสผ่านมาย่อมต้องคว้ามนั ไว้ให้ได้ หากแม้ ตอนนียังไม่มีโอกาสเจ้ากค็ งต้องรอไปก่อน เหตุใดต้องให้ผ้อู นื มา ปันป่ วนทพั หน้าของพวกเราด้วยเล่า” “แต่ว่า...” นาํ เสยี งของหวางฉือหวนแปรเปลียน “ข้ากงั วลเพียงว่า

น้องของเจ้าคงไม่ได้ชอบคุณชายต้วนเข้าแล้วกระมงั ? แม้ว่าข้าจะ ไม่อยากก้าวก่ายเรืองราวของหนุ่มสาว แต่ว่าคนผู้นนั กบั ตระกูล ของเราดูแล้วไม่ค่อยเหมาะสมกนั นัก” แม้ว่าซมู ัวเยียจะพูดไปหลายเรืองแต่กลบั ไม่ได้เอ่ยถงึ ปัญหานี เมือ หวงั ฉอื หวนกล่าวออกมาตรงๆ เช่นนี จงึ ร้สู กึ ไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะจติ ใต้สาํ นึกของเขาพยายามสงั ให้หลกี เลียงไม่พดู ถงึ ปัญหานี อกี อย่างหากน้องชอบหมอนันเข้าจริง เขาเองกไ็ ม่ร้วู ่าจะแสดงสี หน้าเช่นไรดี ถงึ แม้ต้วนเฉินเซวียนจะได้รับการขนานนามมาเนนิ นานว่าเป็น คุณชายเสเพลประจาํ เมือง ซูมัวเยียกย็ งั ไม่ชอบขหี น้าเขาอยู่ดี สาํ หรบั ซมู ัวเยียแล้ว คนผู้นีเป็นคนโอหังอวดดี ทา่ ทางก้าวร้าวของ เขาเปรียบได้กบั ดวงตะวนั ทลี อยอยู่กลางนภา หากอยู่ไกลเกนิ ไปก็ จะร้สู กึ ว่าแสงของพระอาทติ ย์นีเสยี ดแทงลกู ตาไม่อาจมองตรงๆ ได้ แต่หากเข้าใกล้จนเกนิ ไป แสงนันมแี ต่จะแผดเผาจนสลายไม่ เหลอื เถ้าธุลี และนีกค็ อื ต้วนเฉินเซวียนนันเอง

ตอนที ฝังใจ เมือคดิ ถงึ ตรงนีจติ ใจของซมู วั เยียกเ็ รมิ ห่อเหยี ว ตอนนีตระกูลซู โดดเด่นเป็นทสี นใจของผู้คนมากมายแล้ว แม้จะอยู่ห่างไกลจาก แสงสว่างกย็ ังคงมองเหน็ ตัวตนของพวกเขาอยู่ดี ในตอนนนั เอง หวางฉือหวนพลันถอนใจ แล้วราํ พึงเบาๆ คล้าย กาํ ลังปลอบใจตัวเองอยู่ว่า “ข้ามองดูแล้วกไ็ ม่เหน็ ว่าอวินเอ๋อร์จะมี ทา่ ทใี ดทแี สดงออกว่าชอบพอในตัวคุณชายต้วนนีเลย คงจะเป็น การปล่อยข่าวโคมลอยเสยี มากกว่า” ทว่าหากไร้ลมกไ็ ร้คลนื แม้ว่าเรืองนีจะเป็นข่าวโคมลอย แต่กค็ ง ต้องมมี ูลความจริงอยู่บ้าง ถงึ ตวั เองจะพูดออกไปเช่นนัน ความจริง แล้วหวางฉือหวนเองกค็ ่อยไม่มันใจเทา่ ไหร่นกั “เดียวข้าต้องไปคุยกบั น้องหญิงสกั หน่อย หากน้องหญิงชอบหมอ นันจรงิ ...” คาํ พดู หลงั จากนันซมู ัวเยียไม่ได้เอ่ยออกมาอกี เพราะ เขานึกคาํ พดู แสดงความยนิ ดใี ดๆ ให้น้องสาวตัวเองไม่ออกเลย จริงๆ จากนนั เขาจงึ ค่อยๆ เบือนหน้าไปทางอืนเพือเลยี งหวั ข้อ สนทนานีแล้วตัดสนิ ใจเลือกหัวข้อทคี ดิ ว่าสามารถทาํ ให้บรรยากาศ

ผ่อนคลายลงได้บ้าง “ท่านย่าเมอื ครู่ถามหลานไว้มใิ ช่หรือ ว่าเหตใุ ดน้องหญงิ ถงึ ได้ทุบ โต๊ะจนพังได้” หวางฉือหวนเองกไ็ ม่อยากจะพูดคุยเกียวกบั หัวข้อสนทนาเดิม เทา่ ไหร่นกั พอเหน็ ว่าซมู วั เยยี เปลยี นหวั ข้อสนทนาจงึ ตอบรับคาํ แล้วเอ่ยว่า “เกดิ เรืองแบบนีได้อย่างไร ระยะนีอวนิ เออ๋ รม์ เี รียวแรง มากมายปานนันเชียวหรอื ? หรือว่าเป็นเช่นนมี าตังแต่แรกแล้ว แต่ ข้าไม่เคยร้มู าก่อนเลย...” ซมู ัวเยยี ส่ายศรี ษะ “ท่านย่าคดิ มากเกนิ ไปแล้ว ผู้ทเี ป็นคนเกบ็ กวาดห้องเล่าว่า โต๊ะตัวนนั พงั อยู่ก่อนแต่แรกแล้ว ดงั นันน้องหญงิ จงึ สามารถทุบจนหกั ได้ บางทนี ้องหญิงคงจะรู้อยู่ก่อนแล้วกระมังว่า โตะ๊ ตัวนนั มันพังอยู่แล้ว...แต่ช่วงนีน้องหญงิ ดูให้ความสนใจกบั การ ฝึกวรยุทธม์ าก วันนีกม็ าเรยี นวรยุทธก์ บั ข้าไปบ้างแล้ว ข้าดูว่าน้อง หญิงเองกม็ พี รสวรรค์ในด้านนีมากทเี ดยี ว” “อ้อ มเี รืองเช่นนดี ้วยหรือ” หวางฉือหวนเมือได้ยนิ ดังนัน แววตา ของนางกเ็ ป็นประกายวิบวบั ขึนมาทนั ที ตอนทนี างยงั เป็นสาวกเ็ คย

ติดตามสามี ซึงกค็ อื ทา่ นป่ ขู องจวนแม่ทพั ออกส่สู นามรบ ดังนนั เรืองทซี ูเหลียนอวนิ แอบฝึกวรยุทธจ์ งึ เป็นเรืองทนี างไม่เกบ็ เอามา ถอื สาเลยด้วยซาํ อกี ทงั ในโลกอนั โกลาหลนี การเยบ็ ปักถกั ร้อย ดนตรีและหมาก ล้อมอะไรพวกนันกไ็ ม่ได้เกยี วข้องอะไรกบั การต่อส้เู ลย หากนาํ ศิลปะเหล่านนั มาเปรียบเทยี บกนั แล้ว การรักษาชวี ติ ย่อมสาํ คัญ กว่ามใิ ช่หรือ? ดงั นันเมอื ได้ยนิ ซมู ัวเยียบอกเล่า หวางฉือหวนไม่ เพียงไม่กดี กนั แต่กลบั พอใจมากด้วยซาํ สมแล้วทหี ลานมีเลือด ของตนอยู่ในตัว หากคิดจะฝึกวรยุทธน์ ่ะหรือ? ย่อมต้องมี พรสวรรคท์ างด้านการต่อส้อู ยู่แล้ว “เป็นเรืองจรงิ หรอื ? ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าอวินเออ๋ ร์มี ความสามารถด้านนดี ้วย แต่จะว่าไปแล้ว นางเป็นถึงคุณหนูของ จวนแม่ทพั จะทาํ ตัวเหยยี บขีไก่ไม่ฝ่ อได้อย่างไร?” กล่าวจบหวา งฉอื หวนกเ็ ลกิ คิวขนึ อย่างพอใจและวางท่าภมู ิอกภมู ใิ จเกนิ จะ บรรยาย ..............................

ณ วังหลวง หนานกงจินหรอื จกั รพรรดิหลหี ยวนตีกาํ ลงั ก้มพระพักตร์พจิ ารณา ฎกี าทอี ย่ใู นพระหัตถ์ พร้อมกบั รับฟังคนผู้หนึงทอี ยู่ด้านล่างพระ แทน่ รายงานเหตกุ ารณป์ ระจาํ วนั ทเี กดิ ขนึ ในวังหลวง จนกระทงั ได้ ยินการรายงานเรืองทเี กาอู่เตียมอบกาํ ไลวงนันให้ซเู หลยี นอวิน พ่กู นั ในพระหัตถ์จึงชะงกั ไปชัวขณะ สแี ดงสดของชาดทถี ูกแต้มอยู่บนพ่กู ันขนจิงจอก สดุ ท้ายกท็ นต่อ แรงโน้มถ่วงไม่ไหวจึงหยดลงบนฎกี าเบืองล่าง เมือหนานกงจินเหน็ หมกึ สแี ดงหยดลงบนฎกี ากข็ มวดพระขนงแล้ว เอ่ยว่า “เจ้ากาํ ลังบอกว่า วนั นีฮองเฮาได้มอบกาํ ไลทใี ส่ตดิ ตวั ไว้ ตลอดเวลาให้คุณหนูตระกูลซไู ปแล้วงันหรือ?” ผู้ทนี งั คุกเข่าอยู่ด้านล่างแทน่ ประทบั ผู้นัน เมอื ได้ยนิ นาํ เสยี งอนั น่า เกรงขามเจอื โทสะเช่นนีร่างกายของเขากห็ ดเกรง็ ทว่ายังสามารถ ยดื ตัวกลับขนึ มารายงานได้อย่างรวดเรว็ “รายงานฝ่ าบาท เรืองนี ได้เกิดขนึ จริงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิกล้าโป้ ปด” เมือหนานกงจินเหน็ ว่าผู้ทถี วายรายงานอยู่ด้านล่างเริมมที ที ่าตืน

ตระหนกกร็ ีบสาํ รวมพระอาการ เขามใิ ช่ฮ่องเต้เผดจ็ การ ดังนันจงึ มิ สามารถระบายโทสะใส่ผู้อนื ได้ แต่ว่า...นเี ตียเอ๋อรก์ าํ ลงั โกรธข้าอยู่ ใช่หรือไม่... หนานกงจินแอบถอนหายใจเบาๆ เขาเป็นเจ้าแผ่นดนิ คนหนึง เรืองราวบางเรืองแม้จะไม่เตม็ ใจทาํ กจ็ าํ เป็นต้องทาํ เพราะเขามี หน้าทที ตี ้องรับผดิ ชอบ หนานกงจนิ ก้มพระพักตร์มองฎกี าทยี ัง พิจารณาไม่เสรจ็ เหล่านันแล้วขมวดพระขนงแน่นขึน หยางเกงิ ร่าง เสนาบดีกรมพระคลงั ถูกตังข้อสงสยั ว่าทุจริตเงนิ หมนื ตาํ ลงึ ในระหว่างการสร้างอ่างเกบ็ นาํ “หลอี นั !” หนานกงจินเอ่ยเรียกอย่างกราดเกรียว ร่างของขนั ทผี ู้ทตี ลอดมาพยายามขดตวั อยู่ในมุมห้องสันเทมิ จากนนั จึงรีบก้าวออกมาแล้วขานรบั คาํ “ฝ่ าบาท ไม่ทราบว่ามีรับสัง ใดพ่ะย่ะค่ะ” เมือหนานกงจินเหน็ หลอี นั ตวั สนั งนั งกเช่นนนั กเ็ พียงถอนใจแล้ว กล่าวว่า “คืนนีให้สนมหยางมาเข้าเฝ้ า ไปแจ้งนางให้เตรียมตัว ล่วงหน้าเถดิ ”

หลอี นั ลงั เลใจ แต่เวลานีเขากไ็ ม่อยากหาเหาใส่หวั สอดเรืองราวของ ฮ่องเต้ จึงทาํ เพียงก้มหน้างดุ และตอบรับคาํ หนึง จากนันกร็ ีบถอย ออกไป หนานกงจินเมอื เหน็ หลอี นั ทกี าํ ลงั รีบถอยกรูดออกไปกร็ ้สู กึ กังวล พระทยั ขึน อยากจะเรยี กเขากลบั มาใหม่ อนั ทจี ริงแล้วในตอนนีเขา อยากอยู่เคยี งข้างเกาอ่เู ตียมากกว่า ช่วงนีนาง...คงไม่สบายใจมาก ทเี ดยี ว ทว่าหน้าทที อี ย่ใู นหัวของเขาตอนนีกลับมนี าํ หนักมากกว่า แม้ว่าหนานกงจินจะลังเลอยู่ครู่หนึง สดุ ท้ายกต็ ดั สนิ ใจอย่างแน่ว แน่ แล้วเอ่ยเบาๆ กบั ตวั เองพร้อมทอดถอนใจว่า “เตียเออ๋ ร์...เป็น ข้าเองทผี ิดต่อเจ้า” พลบคาํ แสงจันทรอ์ นั หนาวเหนบ็ สาดส่องลงมาส่พู ืน ณ ตาํ หนกั หย่างซนิ อันกว้างใหญ่เหลอื เพียงเงาของหนานกงจินเพียงผู้เดียว เขามองเงาอนั โดดเดยี วของตนทสี ะท้อนอย่บู นพืนราวกบั กาํ ลังยิม เยาะตนเองทโี ดดเดียวไร้คนเคยี งกาย... ................................... ณ จวนแม่ทพั

เวลานอี นั เพ่ยองิ กาํ ลงั กนิ ข้าวอยู่กบั ซเู หลยี นอวนิ นางมองดูซู เหลยี นอวินทนี บั วันกย็ ิงงดงามสะโอดสะองแล้วกร็ ้สู กึ เศร้าใจ “นับ วันอวนิ เออ๋ ร์ยิงสวยขนึ เรือยๆ แล้ว ไม่ร้วู ่าเมือถงึ เวลานนั จะเป็น หนุ่มหน้าเหมน็ ผู้ใดมาแต่งเจ้าออกไป คิดแล้วกเ็ ศร้าใจนกั ” บตุ รสาวต้องออกเรอื น ไม่ใช่เพียงผู้เป็นพ่อเท่านันทที าํ ใจไม่ได้ คน เป็นแม่เองกใ็ จหายเช่นกนั ทารกนุ่มนมิ ตวั จ้อยทเี คยร้องไห้ขอ อาหารอย่ใู นอ้อมอกของนาง พริบตาเดยี วกลบั เติบใหญ่เป็นสาว งามร่างระหง ด้วยเหตนุ ีแล้วจะไม่ให้ผ้คู นใจหายเมือเวลาผ่านไปไว ราวกบั ความฝนั เช่นนีได้อย่างไร? “ท่านแม่” ซเู หลียนอวนิ วางถ้วยกระเบอื งในมือลง “เหตุใดท่านแม่ จงึ พูดเช่นน?ี หรอื ว่าเรืองราวของลกู ในวนั นีทาํ ท่านเสยี ขวญั จน รงั เกยี จในตัวลกู ไปแล้ว? ด้วยเหตนุ จี งึ จะรีบให้ข้าออกเรือนไป เสยี ? ลกู เสยี ใจยงิ ” ซเู หลยี นอวินพดู จาด้วยท่าทางน่าเอน็ ดู แต่ในแววตาของนางกลบั ไม่ได้สดใสเหมอื นอย่างทพี ูด เนืองจากในชาตนิ ีนางไม่เคยคดิ ถึง เรืองการออกเรือนมาก่อนเลย สว่ นตวั นางในชาติทแี ล้วตังแต่เกดิ จนตายกเ็ อาตัวไปผูกมัดอยู่แต่กบั ต้วนเหลยี นเซวียนผู้เดยี ว จนใน

วันนีหนทางถูกเปิ ดขนึ ต่อหน้านาง แต่จู่ๆ นางกลบั ไม่ร้วู ่าจะไปต่อ อย่างไรและไม่ร้วู ่าจะเผชิญหน้ากบั ปัญหานีอย่างไรดี ซเู หลยี นอวินหยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาจากในอก เพือจะเชด็ นาํ ตาที กาํ ลังไหลออกมาให้อนั เพ่ยองิ แต่ขณะทนี างไม่ทนั ระวังกาํ ไลที ฮองเฮาให้นางมาในวนั นีจงึ ร่วงออกมา แม้ว่าตอนนจี ะเข้าส่ฤู ดูวสนั ตแ์ ล้ว แต่ความหนาวเยน็ ยงั ไม่คลายไป ทงั หมด ดังนนั พรมทปี ูอยู่บนพืนจึงยงั ไม่ได้ถกู นาํ ออกไป เมอื กาํ ไล วงนนั ตกลงไปบนพรมจงึ ไม่ได้รบั ความเสยี หาย “กาํ ไลวงนี...?” เมืออนั เพ่ยองิ เหน็ กาํ ไลทหี ล่นอยู่บนพืนกต็ กใจ ในฐานะทนี างเป็น เพือนร่วมเรียงเคยี งหมอนมากบั เกาอ่เู ตีย นางย่อมร้ทู มี าทไี ปของ กาํ ไลวงนีดี แต่เพราะเหตใุ ดจึงมาตกอย่ใู นมอื ของลูกสาวนางได้ เล่า?

ตอนที ส่งคืน ในขณะทกี าํ ลงั กล่าวเรืองนีอยู่ อนั เพ่ยองิ กล็ ุกขนึ ยนื แล้วหยบิ กาํ ไล ทตี กอยู่บนพืนขนึ มาพนิ จิ พจิ ารณาผ่านแสงของเปลวเทยี นทสี าด ส่องอยู่ทวั บริเวณ ทาํ ให้กาํ ไลวงนียิงส่องประกายระยบิ ระยับต่าง จากกาํ ไลทวั ไปอย่างสนิ เชิง “อ่อ อนั นีนเี อง” ซเู หลยี นอวินเอ่ยขนึ โดยแสร้งทาํ ท่าทางราวกบั ไม่ ร้เู รืองร้รู าวอะไร “วันนีลกู มีโอกาสไปเข้าเฝ้ าฮองเฮามาเจ้าค่ะ ฮองเฮาเลยสง่ ของสงิ นใี สใ่ นมือลูกแล้วบอกกบั ลกู ว่านีเป็นของ เลก็ น้อยไม่ได้มคี ่ามากมายอะไรจงึ มอบให้ลกู นาํ กลับไปใสเ่ ล่นๆ เจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวินทาํ ตาใสราวกบั ไม่รู้เรืองราวใดจริงๆ นางทาํ ทา่ ทาง ราวกบั หญิงสาวทวั ไปทพี บเหน็ สงิ ของสวยงามจึงอยากถือตดิ มอื กลบั มาด้วยกเ็ ทา่ นัน “เช่นนเี องหรอื ...” อนั เพ่ยองิ พยักหน้าแล้วเอ่ยขึนอย่างลงั เล หลงั จากทมี องเหน็ สายตาทไี ม่คล้ายว่ากาํ ลงั โกหกของลูก “ในเมอื เป็นสงิ ทฮี องเฮา

ประทานให้เจ้า เจ้ากต็ ้องดูแลให้ดีๆ จึงจะถูก อย่าให้เป็นแบบเมือ คร่อู ีก หากไม่มพี รมรองไว้กาํ ไลวงนีคงตกแตกไปแล้ว” เมืออันเพ่ ยอิงพดู จบกเ็ อามอื ลบู ไปตามลวดลายของกาํ ไลและแอบถอนใจ “เกบ็ ไว้ดๆี กแ็ ล้วกนั ” อนั เพ่ยองิ เอ่ยพลางยืนกาํ ไลคืนกลบั ไปทมี ือ ของซเู หลยี นอวิน ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิมทยี ากจะบรรยาย อารมณ์ “วันหนึงฮองเฮาอาจต้องการมันคืนกไ็ ด้ เพราะนีเป็นของ ทนี างรักมากทสี ดุ ชนิ หนึง ขนึ ชือว่าเป็นนางแล้วยากจะรับประกนั ได้ ว่านางจะไม่เสยี ดายทหี ลงั ” อนั ทจี ริงแล้วในใจของอนั เพ่ยองิ อดทจี ะกังวลไม่ได้ เนืองจากเรือง นีถอื เป็นความลบั เรืองหนงึ ของพระราชวงศ์ แม้ว่าจะไม่ได้เป็น เรืองใหญ่โตอะไรนัก แต่ถ้าต้องข้องเกยี วกบั พระราชวงศ์แล้วละก็ พัวพันให้น้อยเทา่ ไรจะยิงเป็นผลดี ทว่าเมอื เหน็ ท่าทซี ุ่มซ่ามของซเู หลยี นอวินแล้ว กย็ ากทจี ะรับประกนั ว่านางจะไม่เอาของชินนีไปกระทบกระแทกกบั อะไรเข้าอกี เพราะ เมือถึงเวลานันคงยากทจี ะหาข้อแก้ตัวใดได้ แต่หากนางเอามาดูแล ไว้เอง...คงจะมีคนพดู ออกไปอกี ว่านางเป็นแม่ทยี ุ่งว่นุ วายเกนิ ไป เนอื งจากซเู หลยี นอวินในตอนนอี ายุกไ็ ม่น้อยแล้ว

“อวนิ เออ๋ ร์...แม่ว่าพรุ่งนีหากเจ้าไปทหี ้องหนงั สอื เจ้าจงไปเข้าเฝ้ า ฮองเฮาอีกครังหนงึ แล้วคืนกาํ ไลวงนีไปเถดิ ” อนั เพ่ยองิ ไม่ร้จู ะ จดั การอย่างไรจงึ เลือกทจี ะพดู ออกไปตรงๆ นางโตมาพร้อมๆ กบั เกาอ่เู ตีย แม้ไม่ใช่พีน้องกนั แท้ๆ แต่กเ็ หน็ กันเป็นมากกว่าพีน้อง ร่วมอุทรไปแล้ว เช่นนนั นางจะเดาความในใจของเกาอู่เตียไม่ออกได้อย่างไร? กลวั เพียงว่าฮองเฮาผู้นีเมือยึดตดิ กบั ความคดิ ใดกย็ ากทจี ะเปลยี นแปลง ได้เสยี มากกว่า เมือซูเหลยี นอวินได้ฟังดังนีกน็ งิ คิดอยู่คร่หู นึง เอากลับไปคนื หรือ? ทาํ ไมต้องเลอื กวธิ นี ดี ้วยเล่า? แต่หากนาํ เอา กลบั ไปคืนเช่นนีจะไม่ถูกผู้อนื วจิ ารณว์ ่าดูถูกของทฮี องเฮาประทาน ให้หรอื ? ความน่ากลัวของคาํ กล่าวร้ายนนิ ทา ในชาติก่อนนางเคยได้ลิมรส ฤทธขิ องมันมาแล้ว เมืออนั เพ่ยองิ เหน็ สายตาของซเู หลยี นอวินมองเหม่อเช่นนนั จึง เข้าใจว่าลกู สาวกาํ ลงั เสยี ดายกาํ ไล นางจงึ รีบอธบิ ายขึนว่า “อวนิ

เออ๋ ร์ กาํ ไลวงนี...แม่ร้วู ่าอาจจะไม่ยตุ ธิ รรมกบั เจ้าเทา่ ใดนกั แต่แม่ ขอแค่ครังนคี รังเดียวได้หรือไม่? วนั พรุ่งแม่จะพาเจ้าไปร้าน เครืองประดับแล้วเลือกของชินทดี ที สี ดุ มาแทนสกั ชิน รับรองว่าเจ้า จะได้รบั การชดเชยอย่างแน่นอน” ตอนนีซูเหลยี นอวนิ ไม่ได้สนใจร้านเครืองประดับอะไรนัน ในใจ ของนางมเี พียงเรืองทที ่านแม่ให้นางนาํ กาํ ไลวงนีไปคนื ให้ฮองเฮา เท่านัน! นางจะบอกกับฮองเฮาว่าอย่างไรดี! เรืองนี...ชักว่นุ วายไปกนั ใหญ่แล้ว “ท่านแม่เจ้าคะ ลกู กพ็ อมองออกว่ากาํ ไลวงนีจะต้องไม่ใช่สงิ ของที หาได้ทวั ๆ ไป ฮองเฮาประทานของลาํ ค่าเช่นนใี ห้แก่ลกู ในใจลกู ก็ วิตกไม่น้อยไปกว่ากนั แต่ตอนนีลกู เพยี งกังวลว่าพรุ่งนีจะเอ่ยเรือง คืนกาํ ไลนีอย่างไรดี หากพดู ไม่ดอี าจจะถูกกล่าวหาว่าดูหมินเบอื ง สงู หรอื ไม่?” ซูเหลยี นอวินสงั เกตสหี น้าของอนั เพ่ยองิ พร้อมกบั ค่อยๆ อธบิ ายเรืองนอี อกมา เพราะนางเหน็ ว่าสงิ ทนี างพดู เป็น ความจริง “เรืองนี...”

อนั เพ่ยองิ อาํ อึง นางไม่ได้คิดถงึ ผลลัพธท์ จี ะตามมาให้ถ้วนถีเท่าไร นัก เมือคดิ ๆ ดแู ล้วกจ็ รงิ ดังทนี างว่า ตอนนีระหว่างพวกนางไม่ได้ เป็นเหมอื นดังแต่ก่อนทจี ะทาํ อะไรตามอาํ เภอใจได้อกี แล้ว ธรรม เนียมปฏบิ ตั บิ างอย่าง แม้ว่าพวกนางจะไม่ถอื อะไรแต่คนอืนอาจจะ ไม่ได้คดิ เช่นนัน “แม่คดิ ไม่ถ้วนถเี อง โชคดที คี รังนีอวินเออ๋ ร์เตือนแม่ไว้ พร่งุ นีแม่ จะไปเข้าเฝ้ าฮองเฮากบั เจ้ากแ็ ล้วกนั เจ้าจะได้ไม่ลาํ บากใจทจี ะต้อง พูด” ซเู หลยี นอวินพยักหน้าอย่างพออกพอใจ คาํ พูดนีต่างหากทเี ป็นสงิ ทนี างต้องการ หากมคี นไปเป็นเพือน นางถงึ จะมีความมันใจขนึ มา บ้าง ทว่านางกแ็ อบถอนใจ รีบนาํ กาํ ไลวงนีไปคืนดที สี ดุ แล้ว ทเี รือนเลก็ ๆ ของนางนีไม่คู่ควร กบั การเกบ็ รักษาของลาํ ค่าเช่นนี วันต่อมา ซูเหลยี นอวินตืนแต่เช้าตรู่เช่นเคยราวกบั นางชินกบั การตืนเช้า เช่นนไี ปเสยี แล้ว จากนนั นางจงึ รีบเปลยี นเสอื ผ้าอย่างรวดเรว็ ยืด

เส้นยดื สายและพาหลมี ่กู ้าวเข้าไปในเรือนของซมู ัวเยีย “ท่านพีเจ้าคะ!” ซูเหลียนอวินยมิ ตาหยแี ล้วโบกมอื ให้ซูมัวเยีย จากนนั จงึ กระโดดสองทเี ข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา “เป็นอย่างไร เล่า น้องมวี ินัยดใี ช่หรือไม่?” “อมื กใ็ ช้ได้” ซูมวั เยยี มสี หี น้าหม่นหมองดูแล้วมอิ าจรู้ได้ว่ากาํ ลงั คิดสงิ ใดอยู่ เขาชาํ เลอื งมองซเู หลยี นอวินหนึงครังแล้วเอ่ยต่อว่า “ฝึกต่อเนืองวนั สองวนั นนั ไม่ยากนกั แต่การจะฝึกต่อเนืองตลอด นันต่างหากถงึ จะเป็นเรืองยาก หากเจ้ารักษาความสมาํ เสมอได้ เช่นนี นันถึงจะถือว่ายอดเยียม” ซูเหลยี นอวินรู้สกึ ว่ารอยยิมบนใบหน้านางแขง็ ค้าง..พีชายของนาง เป็นอะไรไปอกี ? มคี นมาทาํ ให้เสยี อารมณแ์ ต่เช้าเลยหรือ? แล้ว เหตุใดต้องมาทาํ หน้าตาบูดบึงใสน่ างเช่นนีด้วย! ซูเหลยี นอวินรู้สกึ ว่าไม่ยุตธิ รรมสาํ หรับนาง นาํ เสยี งของนางพลนั เยน็ ชาขึนแล้วเบือนหน้าหนีซมู ัวเยีย จากนนั จึงเอ่ยเสยี งแขง็ ว่า “วันนที า่ นพีจะสอนอะไรให้น้องหรือ? วิชาการต่อส้เู มือวานน้องฝึก ไปพอสมควรแล้ว”

ซมู ัวเยยี เดมิ ทเี ตรียมจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องเพือหยบิ ของ เมือได้ ยินนาํ เสยี งของน้องหญิงเอ่ยขึนเช่นนีจึงชะงักฝีเท้า นีน้องสาวโกรธตนหรือ? ซมู ัวเยยี เริมรู้สึกผดิ เพราะไม่ว่าจะอารมณไ์ ม่ดอี ยากจะระบายแค่ ไหนกไ็ ม่ควรระบายใส่น้องหญิง อกี ทงั เรืองนกี ไ็ ม่ได้เกยี วอะไรกบั น้องหญิงเลยด้วยซาํ “น้องหญิง...” ซมู วั เยียหันกลบั มาแล้วเอ่ยขึนอย่างระมัดระวัง “อะไรหรอื เจ้าคะ?” ซูเหลยี นอวินยังไม่หายโกรธเสยี ทเี ดยี วนัก จงึ ทาํ สหี น้าหม่นหมองแล้วชาํ เลอื งมองเลยี นแบบซูมัวเยยี เมอื ครู่ “ทา่ นพีมีอะไรกร็ ีบพูดมาเถิด เดมิ ทพี วกเรากไ็ ม่ได้มีเวลามากนัก” “น้องหญิง เจ้า...” “ข้าทาํ ไมหรอื ?” ซเู หลยี นอวินขมวดคิว “ทา่ นพีทาํ ไมถงึ พูดอึกๆ อกั ๆ แบบนีเล่า มสี งิ ใดกพ็ ดู มาตรงๆ เลยกส็ นิ เรือง” เดิมทนี างเป็นคนทชี อบความรวดเรว็ ดังนนั จงึ ไม่ชอบเหน็ ผ้ทู มี ี ทา่ ทอี ดื อาดยดื ยาด หากจะพูดสงิ ใดกร็ ีบพดู เสยี ให้จบๆ ไป พูด

ครึงๆ กลางๆ แบบนีถอื เป็นการยัวให้อยากรู้มใิ ช่หรือ! ความกล้าหาญของซมู ัวเยยี กาํ ลังถูกท้าทายอย่างหนกั มือทงั สอง ของเขากาํ แน่นพลางก้มหน้ามองพืนแล้วเอ่ยขนึ ว่า “น้องหญิง... เจ้าร้สู กึ อย่างไรกบั คณุ ชายต้วน ต้วนเฉนิ เซวยี น” เมอื ซมู ัวเยยี ถามจบกลางฝ่ ามอื ของเขากป็ รากฏเหงือผุดออกมา บางๆ เนืองจากคาํ ตอบของคาํ ถามนีเป็นสงิ ทเี ขาทงั อยากรู้และไม่ อยากรู้ ทว่าคาํ พูดเมือหลุดออกไปแล้ว จะอย่างไรกไ็ ม่สามารถนาํ กลบั มาได้อกี

ตอนที ปรากฏตวั “ท่านพี ทา่ น...” ซูเหลยี นอวินหนั หน้ากลบั มาแล้วหรีตามอง ทว่า เพียงครู่เดยี วเท่านันนางกห็ ัวเราะออกมา “ทาํ ไมจู่ๆ ทา่ นพีถึงได้ ถามคาํ ถามนีเจ้าคะ? คนผู้นันเกียวอะไรกับข้า คิดๆ ดูแล้วไม่มสี งิ ใดข้องเกยี วกบั ข้าเลยไม่ใช่หรอื ?” หากตังใจฟังอย่างถ้วนถีแล้ว จะสงั เกตได้อย่างง่ายดายว่านาํ เสยี ง ของซเู หลยี นอวินจากเดิมทเี นบิ นาบเยน็ ชาเริมสนั และห้วนมากขนึ คล้ายกบั รีบร้อนอยากปกปิ ดอะไรบางอย่าง ทว่าซมู วั เยียในตอนนีกลับมิได้ใส่ใจรายละเอยี ดปลีกย่อยเหล่านี มากนัก เขาเพยี งเงยหน้าขนึ แล้วเอ่ยอย่างตืนเต้นว่า “จริงหรือ? น้องหญิงพดู ออกมาตามตรงเถิด เจ้ามไิ ด้ชอบต้วนเฉนิ เซวยี นจริงๆ ใช่หรือไม่?” “จะชอบได้อย่างไรเล่า” ซเู หลียนอวินแหงนหน้ามองฟ้ า “ทา่ นพี คิดมากเกนิ ไปแล้วเจ้าค่ะ” แม้ว่าเวลาทนี างเอ่ยชือนีขนึ มาในใจของนางอาจจะรู้สึกถงึ อาการ ผดิ ปกติไปจากเดมิ อยู่บ้าง แต่นางเชือว่าเรืองแบบนีพอพดู วน

หลายๆ รอบกค็ งชนิ ไปเอง ดงั นนั จึงเอ่ยปากพดู ออกไปเลยดกี ว่า “ทา่ นพีเจ้าคะ” ซูเหลยี นอวินจ้องมองไปทางซมู ัวเยยี แล้วเอ่ยด้วย นาํ เสยี งจริงจงั “สาํ หรบั ข้าในตอนนี ไม่มคี วามร้สู กึ พิเศษใดๆ กบั คณุ ชายต้วนเฉินเซวยี นเลยแม้แต่น้อย ทา่ นพีวางใจเรืองนีได้ ผ้อู นื จะว่าอย่างไรข้ากไ็ ม่สน เพราะถงึ อย่างไรข้าคงสนใจเรืองราว มากมายเช่นนันไม่ไหวอยู่แล้ว ดังนนั ท่านพีอย่าได้เชือคาํ พูด เหลวไหลทที าํ ให้ข้าเสอื มเสยี ชือเสยี งพวกนนั เลยนะเจ้าคะ หาก แม้แต่ท่านพียังไม่เชือ ข้าคงจะเสยี ใจมาก” พดู จบซเู หลยี นอวินก็ ทาํ ท่าคล้ายเชด็ นาํ ตาและทาํ นาํ เสยี งตดั พ้อ “เอ่อ ไม่ใช่ ไม่ใช่” ซมู ัวเยยี พดู ตะกุกตะกกั พร้อมโบกมือปฏเิ สธ “ข้ากบั ทา่ นย่ากลัวว่าน้องหญิงตวั น้อยๆ เช่นเจ้าจะโดนชายชัว หลอกลวง น้องหญิงงดงามเยียงนี ผู้ทตี ้องตาต้องใจในตวั เจ้าคงมี ไม่น้อย อกี อย่างชือเสยี งของต้วนเฉนิ เซวยี นในเมอื งหลวงก.็ ..เอา เป็นว่าไม่ได้คิดอะไรกด็ แี ล้ว” “อมื ...” ซูเหลียนอวนิ เอย่ พลางก้มหน้าเพือปิ ดบงั ความร้สู กึ ทงั หลายทปี รากฏอย่ใู นดวงตาของตน “ไม่ได้คิดอะไรกด็ ี เช่นนัน เรากลบั มาว่าเรืองของพวกเรากนั ต่อเถดิ วันนที ่านพีจะสอนอะไรข้า

หรือ?” ซเู หลยี นอวนิ คิดว่าการสนทนาจะช่วยให้ชินชาและลมื เลือน ความเจบ็ ปวดภายในจติ ใจไปได้ แต่ในสดุ ท้ายกไ็ ม่เป็นเช่นนนั ... อกี ทงั ...นางอดหวั เราะเยาะตัวเองไม่ได้ทเี มอื คร่จู ิตใต้สาํ นึกของ นางคิดจะเอ่ยค้านซมู ัวเยียออกไปว่าต้วนเฉินเซวยี นไม่ใช่คนแบบ นัน ยังดที หี ้ามตัวเองไว้ทนั มเิ ช่นนันคงยากทจี ะหาข้อแก้ตวั ได้ ซูมัวเยยี แม้ว่าจะกาํ ลังสอนทา่ ทางการต่อส้อู ยู่ ทว่ายังแอบสงั เกต ทา่ ทขี องซเู หลียนอวนิ ไปด้วย เขาจึงเหน็ ว่าใจนางไม่อยู่กบั เนือกบั ตัวสกั เทา่ ไหร่หากเทยี บกบั เมือวาน เขาจึงสอนไปเพยี งสอง กระบวนท่าแล้วหยุด “น้องหญิง เมอื เช้านีพีได้พูดอะไรไม่ดีจนทาํ ให้เจ้าไม่ชอบใจ หรือไม่? พกี แ็ ค่ร้อนใจเท่านัน...เจ้า...พีไม่ได้ไม่เชือเจ้านะ” “เอะ๊ ?” ซเู หลยี นอวนิ เงยหน้าขึนด้วยสหี น้าไม่เข้าใจเรืองราว “ทา่ นพีพดู ว่าอะไรนะเจ้าคะ?” เสยี งของซมู วั เยยี เมือครู่ค่อนข้าง เบา บวกกบั ตัวนางเองทจี ติ ใจไม่อยู่กบั เนือกบั ตวั ดังนันนางจงึ ไม่ได้ยนิ จริงๆ ว่าเมอื คร่ซู มู วั เยียพูดว่าอะไร

“ไม่ ไม่มอี ะไร...” ซูมวั เยยี เกาศรี ษะ “ข้าแค่บอกว่าเวลากล็ ่วงเลย ไปมากแล้ว พวกเราเตรียมตัวเดนิ ทางกนั เถดิ ” “เจ้าค่ะ” ................................... ณ จวนจิงอันโหว “คณุ ชายขอรับ” ชายรับใช้โค้งคาํ นบั “วันนีคณุ ชายจะไปห้องเรยี น หรือไม่?” “ฮะ?” ต้วนเฉินเซวียนทกี าํ ลงั เชด็ กระบขี องตนอยู่ในป่ าไผ่นัน เมือ ได้ยินเสยี งคนพูดกบั ตน ประกายในตาของเขาจึงสนั ไหว จากนันจึง เงยหน้าขนึ แล้วมองไปยังชายรับใช้ทอี ยู่เบอื งหน้าพลนั หัวเราะ ออกมา “ฮ่าๆ หลนิ อนั เจ้าเป็นคนมากพิธแี บบนีตังแต่เมือไหร่ กนั ? มอี ะไรกพ็ ูดมาตามตรง” ชายรับใช้นามว่าหลนิ อันเหม่อมองมุมปากทหี ยักยิมของต้วนเฉินเซ วยี น แม้ว่าเขาจะเหน็ หน้าคุณชายทุกวัน แต่ภาพคุณชายทกี าํ ลงั นัง อย่างสงบทา่ มกลางป่ าไผ่นัน ช่วยส่งเสรมิ ให้กริ ิยาอนั สง่างามสงู ส่ง

เหนอื ปุถชุ นโดดเด่นขึน ประกอบกบั กระบที สี ่องประกายวาววับ ด้วยแล้ว ยิงทาํ ให้เขาดูเข้มแขง็ องอาจ ไม่ว่าจะมองอย่างไรกม็ อิ าจ เข้าใจได้ว่าเพราะเหตุใดบนโลกมนุษยถ์ งึ ได้มบี ุรษุ ทีสง่างามหมด จดเช่นนีได้ มิน่าเล่าสตรใี นเมอื งหลวงพวกนันต่างกร็ าํ ร้องทจี ะ แต่งงานกบั คณุ ชายให้ได้ เพือให้ได้มาซึงเจ้าของใบหน้านี พวกนาง สามารถละทงิ เรืองราวทุกอย่างไปได้ “เจ้าเหม่อด้วยเหตุอนั ใดหรือ” ต้วนเฉินเซวยี นขมวดคิวอย่างไม่ ค่อยพอใจนกั “ออ๋ ? เปล่าขอรับ” เวลานหี ลินอนั หลุดจากภวงั ค์แล้ว จงึ เงยหน้า ขึนเหลอื บตามองคุณชายของตนทเี ริมมีสหี น้าสะกดกลันโทสะ จากนนั เขาจึงห้ามตัวเองไม่ให้เสยี ดายไม่ได้ คนอย่างคุณชาย...เหมาะกบั การมองเพยี งชัวครู่ชัวยามเท่านนั จริงๆ “ข้าเพยี งจะถามว่าวันนีคณุ ชายจะไปห้องเรียนหรือไม่?” “วนั นี? วนั นีมีโอกาสพิเศษอะไรหรือ?” ต้วนเฉนิ เซวยี นขมวดคิว ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึง แต่ในความทรงจาํ ของเขากลบั ไม่พบว่าวันนี

เป็นวันสาํ คญั อะไร “เอ่อ คอื ว่า” เมือหลินอนั เหน็ ว่าไม่เป็นผลจึงรีบอธบิ ายว่า “คณุ ชายลืมแล้วหรอื ว่าเมือวานฮองเฮาเรียกคุณหนูซูเข้าเฝ้ า?” “คณุ หนูซ?ู ซูเหลียนอวนิ หรือ?” ในหวั ของต้วนเฉนิ เซวยี นพลัน ปรากฏใบหน้าเออ๋ ๆ ของซเู หลียนอวินขนึ เจ้าตวั ถึงกบั ตกใจ “ฮองเฮาเรียกนางเข้าเฝ้ าทาํ ไมกนั ?” อย่าบอกว่าฮองเฮากาํ ลังหาจะคู่หมันให้ตนอกี แล้ว เขายังอดทนไม่ มากพออกี หรอื ? แล้วยังจะมา... ต้วนเฉินเซวียนมีแววตาคร่นุ คิด เรืองทฮี องเฮากับอนั เพ่ยองิ เป็นเพือนสนทิ กนั นันไม่ถอื เป็น ความลับอนั ใด หากเรืองทนี ่ากงั วลใจในตอนนีคอื ...ฮองเฮาอาจจะ ยกเขาให้ใครง่ายๆ ต่างหาก “ไปเตรียมม้า! วนั นขี ้าจะไปวังหลวง” .................................. ภายในห้องเรียน หลังจากเรืองราวทเี กดิ ขึนเมอื วาน วนั นีบรรยากาศในห้องเรยี นจึง

เงยี บสงบขนึ มาก เมือซูเหลียนอวนิ เข้ามาภายในห้องจงึ เหน็ เพียง ภาพทที ุกคนกาํ ลังสนทนากนั เบาๆ และไม่มภี าพของการจบั กลุ่ม วพิ ากษว์ จิ ารณก์ ันให้เหน็ แล้ว รอยยิมจงึ ปรากฏบนริมฝีปากของซเู หลยี นอวิน ทว่าเพียงคร่เู ดียว นางกก็ ลันไว้ได้ แบบนตี ่างหากทถี กู ต้อง! หากวนั นียังมใี ครไม่ร้จู ักสงบปากสงบคาํ หรือยงั ไม่หลาบจาํ ยังกล้าหาเรืองนางอกี นางกพ็ ร้อมทจี ะลงมอื อกี ครัง อาจารยถ์ งมาถึงห้องเรียนตรงเวลาดังเดิม เมือเหน็ ว่านักเรยี นนังรอ กนั อย่างสงบกพ็ อใจอย่างยิง ถึงขนาดทวี ่าไม่มีการบ่นเรืองจุกจิก ใดๆ ให้ได้ยนิ ก่อนสอนเลย จากนันจึงเริมเข้าบทเรียนทนั ที “ผู้กตัญ ูบิดามารดาเชือฟังพีชาย แต่ต่อต้านเจ้านาย คนเยียงนีมี น้อยนัก ผ้ทู ไี ม่เคยต่อต้านเจ้านาย แต่ก่อกบฏ ไม่เคยปรากฏ...” ในขณะทอี าจารยถ์ งกาํ ลงั ยืนบรรยายอยู่บนแท่นอย่างออกรสอยู่นัน กลับมีเสียงกระดากหูของคนผู้หนึงแทรกขนึ พร้อมก้าวอาดเข้ามา “ทา่ นอาจารย์ ข้ามาสายโปรดอภัยด้วย” ต้วนเฉนิ เซวยี นยืนกล่าว

เสยี งดังอย่ตู รงปากประตู แม้ว่าปากเขาจะเอ่ยคาํ ว่า ‘ขออภยั ’ แต่ ใบหน้าของเขากลบั แสดงถงึ แววตาทีเดด็ เดียวยิงนกั ไม่ว่าผู้ใดพบ เหน็ กค็ งไม่เชือว่าคนผ้นู ีกาํ ลังขอโทษผู้อืนอยู่ การปรากฏตัวกะทนั หนั ของต้วนเฉนิ เซวยี น ทาํ ให้ภายในห้องเริมมี เสยี งวิพากษ์วจิ ารณอ์ ือองึ “เป็ นคุณชายต้ วนหรือ!” “เขาไม่ได้มาทนี ีนานแล้วมิใช่หรอื เหตใุ ดวนั นีถงึ โผล่มาได้เล่า?” “พวกเจ้าว่าเกยี วกบั เรืองเมอื วานหรือไม่? แม่หยางอวีหลนิ คงดงึ เอาคุณชายต้วนของพวกเราเข้ามาเกยี วด้วย” แม้ว่าผู้พูดจะเอ่ย เสยี งเพียงแผ่วเบา แต่กฟ็ ังออกว่านางกาํ ลังสาแก่ใจทเี หน็ ผู้อนื ตกที นังลาํ บาก เมือพูดจบกม็ องไปทหี ยางอวีหลนิ ด้วยทา่ ทเี หน็ อกเหน็ ใจ