ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ทจี วนจงิ อันโหว พร้อมกบั ความโกรธต่อการลงมือของซูมัวเยีย ทงั หมด แม้ว่าอนั เพ่ยอิงจะเป็นสหายสนทิ ของฮองเฮา แต่อกี ฝัง เป็นถงึ เดก็ ทฮี องเฮาเลียงดดู ังลกู ชายแท้ๆ ของตนจนเตบิ โต ส่วน อกี ฝงั เป็นเดก็ ทไี ม่ชอบพูดเจรจาพาที ทงั ปากกไ็ ม่หวานแถมยัง ชอบรังแกผ้อู นื ในใจฮองเฮาย่อมต้องเข้าข้างผู้อ่อนแอกว่า ฉะนัน ด้วยเหตนุ ี ฮองเฮาจึงปฏบิ ัติกบั ซเู หลยี นอวินอย่างเยน็ ชาขนึ มาก แน่นอนว่าซเู หลียนอวนิ ย่อมโยนความผิดทุกอย่างไปทซี มู ัวเยีย เมือซมู ัวเยยี เหน็ ว่าวธิ ขี องตนไม่เพียงไม่อาจห้ามความคิดของ น้องสาวได้อย่างเดด็ ขาด แต่ยิงกระต้นุ ให้เลวร้ายยิงขึน หนาํ ซาํ ยัง ทาํ ให้ตนซงึ เป็นพีชายแท้ๆ ต้องถูกน้องสาวเกลยี ดชังไปด้วย ดงั นัน จึงไม่กล้าเคลือนไหวทาํ สงิ ใดอกี ความสัมพันธข์ องสองพีน้องจงึ เริมจืดจางกนั ด้วยเหตุนี แต่หากเป็นซเู หลยี นอวินในตอนนี คงจะยุให้ซมู วั เยียจัดการต้วน เฉินเซวียนให้หนกั มอื ขึนหน่อยจึงจะดี ถอื เป็นการแก้แค้นแทนนาง สาํ หรับฝ่ ามอื สงั หารนนั “องิ เออ๋ ร์ ด้านนอกอากาศหนาวยิง ในนีถึงจะอ่นุ ขนึ หน่อย” ในขณะทที งั สามคนไม่รู้จะเอย่ วาจาใดต่อกนั อยู่นัน การเปิ ดประตู

เข้ามาของซปู ัวชวนทาํ ลายบรรยากาศอดึ อดั นันทงิ ไปได้ ซูปัวชวนถอดเสอื คลุมออกแล้วสง่ ให้บ่าวรับใช้ทอี ยู่ด้านหลงั เมอื เงยหน้าขนึ มามองกช็ ะงกั ไปแล้วเอ่ยว่า “เหตุใดวนั นถี งึ มากนั พร้อมหน้าเช่นน?ี อวนิ เอ๋อร์กม็ าด้วย ด้านนอกลมแรงปานนนั อวนิ เอ๋อร์ไม่เป็นไรหรือ?” บดั นซี ปู ัวชวนได้เข้าใจแล้ว เขาคดิ ว่าพฤตกิ รรมของตนทผี ่านมาที ทงั หยาบกระด้างและแขง็ กร้าวช่างเป็นสงิ ทโี ง่งมนกั สารรูปของ ตนเองในกระจกของเขาทแี ม้แต่ตัวเขาเองกไ็ ม่อยากหันกลบั ไปมอง เป็นครงั ทสี อง ผู้อนื ยิงไม่ต้องพดู ถงึ จนถงึ วนั นีหลงั จากทซี ู เหลยี นอวินเป็นฝ่ ายชวนเขาพดู คุยทาํ ให้เขาตระหนกั อย่างชดั แจ้ง ว่า มเี พียงลูกสาวทเี ป็นคนยิมแย้มแจ่มใส เขาถึงจะรู้สกึ ใกล้ชดิ ผกู พันได้ ดังนนั เพือให้ความสมั พันธใ์ นครอบครัวแน่นแฟ้ นยิงขึน เรืองราวนอกบ้านเรืองใดโยนทงิ ได้จาํ ต้องโยนทงิ เพราะไม่มสี งิ ใด สาํ คญั ไปกว่าเรืองในบ้านอกี แล้ว “ท่านยงั จะมาพดู อกี ” อนั เพ่ยองิ ยืนขนึ ด้วยท่าทขี ุ่นเคือง “อวิน เออ๋ รม์ าถึงตังนานแล้ว มีแต่ทา่ นทวี นั นีทาํ ไมถงึ ได้กลบั ช้านกั ? ตอนนีลูกสาวหวิ จนท้องร้องแย่แล้ว ข้าบอกว่าให้ตงั สาํ รับก่อนลูกก็

ไม่ยอมบอกว่ากนิ ข้าวต้องกนิ พร้อมหน้าถึงจะได้รสชาติ ทาํ ให้ข้า ต้องรอคอยท่านจนเวลาล่วงเลยเอาป่ านนี” พูดจบอนั เพ่ยองิ กก็ วัก มอื เรียกสาวใช้ประจาํ ตัวมา “ชอื ฉงิ อาหารในครวั คงทาํ เสรจ็ แต่ เนนิ แล้วกระมงั รีบยกมาเถดิ ตอนนขี ้าเริมหิวแล้ว” ซปู ๋ อชวนได้ยนิ อนั เพ่ยองิ กล่าวเช่นนันกร็ ้สู กึ ละอายใจทที าํ ให้ทกุ คน ต้องรอนานเช่นนี โดยเฉพาะลกู สาวทหี ่างเหนิ กบั เขามาตลอด อย่างซูเหลยี นอวินทตี อนนกี ลบั อยากกนิ ข้าวกบั เขาอย่างพร้อมหน้า พร้อมตา ทาํ ให้ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างเขาพลันรู้สกึ ตืนตนั จน แทบกลันนาํ ตาไว้ไม่อยู่...แต่พอนึกถึงเหตุการณน์ ่าอายเมือเช้า ขึนมาเขากจ็ าํ ต้องกลันเอาไว้ก่อน ร้องไห้ครังแรกกช็ ่างมนั ปะไร แต่ ถ้าร้องซาํ แล้วซาํ เล่า คงเป็นเรืองทขี ายหน้าอย่างยิง อาหารในครัวเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว ขอเพียงพวกเขาเอย่ เรยี ก เทา่ นัน ดงั นันสาํ รับจึงถูกจดั วางอย่างรวดเรว็ เพียงไม่นานอาหาร ทงั หมดกถ็ ูกยกมาวางบนโตะ๊ ซปู ัวชวนนังได้เพียงคร่เู ดียวกค็ ล้ายนึกสงิ ใดออก จงึ หยบิ ของทถี ูก ห่อเอาไว้เป็นทรงสเี หลียมออกมาจากด้านในอก “อวินเอ๋อร์ วันนี อากาศหนาว ร้านทขี ายลูกกวาดต่างรีบปิ ดร้านกนั หมด ดงั นันพ่อ

จึงซือมาได้แค่ขนมแป้ งทอดนาํ ตาลก้อนนี เจ้าลองชิมดู รสชาตคิ ง ไม่เลว พ่อเกบ็ ขนมนีเอาไว้ในอกเสอื ตลอด ถงึ ตอนนีจงึ ยังอุ่นอยู่” ซูปัวชวนรู้สกึ กงั วลอยู่บ้าง เพราะจนถงึ วนั นี เรืองนีถือเป็นเรืองแรก ทซี เู หลยี นอวินขอจากเขา แต่เขากลบั ทาํ ได้ไม่สมบูรณน์ ัก จึงอด ร้สู กึ ผดิ ไม่ได้ หากร้แู ต่แรกเขาคงรีบออกไปหาซือไว้ก่อนน่าจะยัง พอหาร้านขายลกู กวาดได้บ้าง ซูเหลยี นอวินรับขนมแป้ งทอดนาํ ตาลก้อนนนั มา แล้วค่อยๆ แกะ ห่อออกทลี ะชันๆ จากนนั จงึ ลองดมกลนิ ขนมแป้ งทอดนาํ ตาลเจ้า นีคงเป็นร้านเก่าแก่อนั ดับต้นๆ ของเมอื งทขี ายของอย่างจาํ กดั ปรมิ าณในแต่ละวันกระมงั ดูแล้วพ่อของนางต้องพยายามอย่าง มากในการซือขนมแป้ งทอดนาํ ตาลเพือชดเชยทไี ม่อาจซอื ลกู กวาด ให้นางได้ ซเู หลยี นอวนิ ร้สู กึ ตืนตัน แต่เมอื เงยหน้าขนึ กลับยิมแย้ม เบกิ บานพลางกล่าว “ขอบคณุ ท่านพ่อ ลกู กช็ อบกนิ ขนมแป้ งทอด นาํ ตาลเช่นกันเจ้าค่ะ” ซปู ัวชวนทกี ังวลว่าลกู สาวจะไม่ชอบ เมอื เหน็ ลกู ตอบรับด้วยใบหน้า ยิมแย้มกร็ ้สู กึ โล่งใจ จากนนั จึงตบไปทตี วั ซูมัวเยยี ทอี ยู่ด้านข้าง พลางกล่าว “เจ้าดูพ่อไว้นะ ตอนนใี ครๆ คงพดู ไม่ได้แล้วว่าเราพ่อ

ลกู ไม่สนิทกนั เดก็ น้อยเจ้าต้องส้หู น่อยแล้ว” ซมู ัวเยยี ถูกตบเข้าอย่างไม่ทนั ตังตวั จึงไร้คาํ พดู ตอนนีทตี วั เขาไม่ เพียงไม่มขี นมแป้ งทอดนาํ ตาล แต่คงกล่าวได้ว่าไม่ได้เตรยี มอะไร มาสกั อย่างจงึ จะถกู จงึ ลังเลอยู่คร่หู นึงแล้วยืนมอื ออกไปคบี ซีโครง หมูเปรียวหวานชนิ หนงึ วางไว้ในจานซเู หลียนอวิน แล้วใช้นาํ เสยี ง แขง็ กระด้างดังเดิมพดู ขึนว่า “เจ้ากนิ นสี ”ิ

ตอนที ฝึ กวรยุทธ์ ซเู หลยี นอวินเหม่อมองกระดูกหมเู ปรียวหวานทอี ยู่ในชามตรงหน้า พีชายของนางต้องการชดเชยให้นางหรือ? นางจึงแค่นยิมออก มาแล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณท่านพีมาก” กล่าวจบกก็ นิ กระดูกชินนัน หมดในคาํ เดียวทงั ยงั เคียวอย่างสบายอกสบายใจ เพือแสดงให้เขา ร้วู ่านางชอบสงิ นีมาก อนั เพ่ยองิ เองจงึ ถือโอกาสนีคบี กับข้าวอนื สง่ ให้ซเู หลยี นอวินในถ้วย ด้วย ท้ายทสี ดุ แล้วจะมีสงิ ใดดไี ปกว่าการทคี นในบ้านอยู่ด้วยกนั อย่างรักใคร่กลมเกลยี วอีก ทว่าซปู ัวชวนกลับไม่ชอบใจนกั ลูกสาวสดุ ทรี กั ของเขายังไม่ทนั ได้ กนิ ขนมแป้ งทอดนาํ ตาลของตนแม้แต่คาํ เดยี ว กลบั เลือกกนิ กบั ข้าวทเี จ้าลกู ชายตวั ดคี ีบให้ก่อน แถมยังใช้นาํ เสยี งแบบนันพดู กบั นางอกี จึงอดไม่ได้ทจี ะยืนมือไปตบหวั ของซมู ัวเยียทหี นึงพลัน กล่าวว่า “นาํ เสยี งเมือคร่ขู องเจ้ามนั คอื อะไรกนั ฮึ กนิ นี! เจ้าไม่เคย พูดจาดีๆ ได้เลย ชังน่าโมโหนัก” เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ภาพเบอื งหน้า แม้ร้วู ่าพวกเขาต่างไม่ได้มี

เจตนาร้ายต่อกนั นาํ เสยี งนีเป็นเพียงเสยี งทใี ช้เย้าแหย่กนั ธรรมดา เทา่ นัน ทว่ายงั อยากช่วยหาทางออก “ทา่ นพ่อ รีบกนิ ข้าวเถิดเจ้าค่ะ อกี ประเดียวกบั ข้าวจะเยน็ หมด ส่วนขนมแป้ งทอดนาํ ตาลนันอกี เดียวลกู จะหันครึง แล้วเอาครึงหนึงให้ท่านย่า ท่านย่าอายุมากแล้ว ดึกดืนป่ านนจี ะให้ท่านเทยี วไปเทยี วมามีแต่จะทาํ ให้พวกเราเป็น กงั วลเปล่า ดังนนั วนั นีลูกจึงไม่ได้ตามทา่ นย่ามาด้วย แต่หากทา่ น ย่าร้เู ข้าแล้วน้อยใจ อย่างน้อยกม็ ขี นมแป้ งทอดนาํ ตาลชินนเี อาไว้ ปลอบใจทา่ นย่าเจ้าค่ะ” ซปู ัวชวนเหน็ ว่าทุกคาํ พดู ของลูกสาวล้วนเป็นการคิดแทนพวกตน ทงั สนิ จึงถอนใจก่อนกล่าวว่า “ตกลง เช่นนันกนิ ข้าวกอ่ นเถดิ พอ กนิ เสรจ็ แล้วพ่อจะนาํ ไปให้ท่านย่า จิตใจกตัญ ูของลูกพ่อย่อม ต้องช่วยให้ลุล่วง” อาหารมือนจี ึงจบลงด้วยรอยยิมเช่นนี หลงั กนิ อาหารเสรจ็ สนิ ฟ้ าก็ เริมมดื แล้ว อนั เพ่ยองิ จึงกาํ ชับให้ซมู ัวเยยี ไปส่งซเู หลยี นอวิน ซู มัวเยียไม่อาจปฏเิ สธได้ แต่ระหว่างทางเขายังคงรกั ษาท่าทเี งยี บ ขรมึ เช่นเดียวกบั ท่าทบี นโตะ๊ อาหารเมือครู่ ดงั นันซเู หลยี นอวินย่อมต้องเป็นฝ่ ายหาเรืองชวนคุยก่อน จงึ หันไป

พดู ว่า “ท่านพเี จ้าคะ ข้าอยากฝึกวรยุทธ์ ท่านช่วยเป็นอาจารย์ให้ข้า ได้หรือไม่” กล่าวจบกส็ ่งสายตาทเี ป็นประกายวิบวบั ไปโจมตีซมู ัว เยยี แม้ว่าฟ้ าจะมดื สลัว แต่ยังคงมเี ปลวเทยี นจากโคมสอ่ งสว่าง ใต้ แสงโคมทสี าดสอ่ ง ตาคู่นนั ของซเู หลียนอวนิ ยิงส่องประกายแพรว พราว ราวกบั สามารถเปล่งเสยี งออกมาได้ เพียงแค่แววตาเว้าวอน ของนางกส็ อื ความได้ชดั เจนไม่จาํ เป็นต้องเอ่ยคาํ ใดอกี ซเู หลยี นอวินได้ไตร่ตรองดีแล้ว การตายของนางในชาติทแี ล้วกต็ าย เพราะวรยุทธไ์ ม่เอาไหนเป็นเหตุ ชาตินจี ะอย่างไรกต็ ้องฝึกให้ดี แม้ ไม่อาจต้องถึงขันสยบได้ร้อยศตั รใู นคราเดียว แต่อย่าให้ไม่เอาไหน ทา่ ดีทเี หลวแบบนันอกี เลย ซูมัวเยยี โดนสายตาของนางเช่นนีกไ็ ม่ร้วู ่าควรตอบคาํ เช่นไร เพราะ เขาตอบปฏเิ สธไม่เป็น จงึ คร่นุ คดิ อยู่ครู่หนึงแล้วเอ่ยตอบด้วยเสยี ง แผ่วเบาราวหวาดกลัวบางสงิ “ฝึกวรยุทธห์ รือ ฝึกวรยุทธเ์ หนือยนกั ไม่ว่าอากาศจะร้อนหรือหนาวกไ็ ม่อาจหยุดพัก ส่วนเจ้ายังเดก็ เพียง นี ลองคดิ ทบทวนให้ดกี ่อนเถดิ ” พดู จบพลันถอนใจเฮือกหนึง สาํ หรับซมู ัวเยียแล้ว คาํ พูดไม่กคี าํ เมอื ครู่ ถอื เป็นการพดู ทยี าวมาก แล้ว

ซเู หลยี นอวินกลับไม่คล้อยตาม นางจึงสง่ โคมไฟในมือให้หลมี ู่ทยี นื อยู่ด้านหลงั จากนนั ใช้สองมือเข้าไปเกาะแขนออดอ้อนซมู ัวเยยี “ทา่ นพีเจ้าคะ รับปากข้าเถอะ พวกเราทงั สองจะอย่างไรกเ็ ป็นคน ของตระกูลแม่ทพั หากบอกคนอนื ว่าข้าไม่มวี รยุทธต์ ิดตัวเลย แม้แต่น้อยเขาจะว่าอย่างไร ท่านพียอมสอนให้ข้าเถดิ เจ้าค่ะ” ซมู ัวเยยี เองโดนเกาะเกยี วเช่นนจี ิตใจจึงไม่อยู่กบั เนือกบั ตวั ความคิดในหวั พลันสงั ให้ตอบตกลง “เช่นนนั พร่งุ นีหากเจ้าตืนเช้า ได้ ให้รีบมาหาข้า ข้าจะยอมสอนให้เจ้า” คาํ พูดเพิงหลดุ ออกจาก ปาก ทว่าซมู วั เยียกลบั ร้สู กึ เสยี ใจขนึ มาทนั ใด แค่ให้ตืนเช้าเอง! จะ ไปยากอะไร เหตใุ ดตนจงึ หลดุ ปากรับคาํ ไปง่ายๆ เช่นนัน “ดีๆๆ” ซเู หลียนอวินพยกั หน้าหงกึ ๆ ราวลูกเจียบจกิ ข้าวสาร “ทา่ นพี ท่านรับปากแล้วนะเจ้าคะ พร่งุ นีข้าจะต้องตืนแต่เช้าแน่ ท่านพีรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ ข้างหน้ากถ็ งึ เรอื นของข้าแล้ว ส่งข้า ตรงนกี พ็ อ น้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ” นางพดู พลางค่อยๆ เร่งฝีเท้า แล้วหายวบั เข้าไปในเรอื นอย่างรวดเรว็ เพราะกลัวว่าอกี ประเดียวซู มัวเยียจะถอนคาํ พดู ซูมัวเยยี เหน็ ภาพซเู หลยี นอวินวิงเข้าเรือนรวดเรว็ ราวติดปี กเช่นนัน

รมิ ฝีปากของเขาจงึ หยักยิมขึนอย่างไม่ร้ตู วั พลางเอามอื ลูบแขนเสอื ด้านทนี ้องสาวตนมาเกาะอยู่เมือครู่แล้วมองเหม่อ แม้เขาจะไม่รู้ว่า อะไรคอื สาเหตกุ ารของเปลียนแปลงนี แต่นับได้ว่าให้ผลลัพธท์ นี ่า พอใจ หากพร่งุ นีน้องสาวตดั สนิ ใจแน่วแน่ว่าจะเริมเรียนจริงๆ เช่นนนั คืนนเี ขาจะต้องเตรียมตัวสกั หน่อย อาวธุ และการฝึกฝนใดที สตรีสามารถเรียนร้ไู ด้ง่าย เมอื ก่อนเขาไม่เคยใส่ใจแม้แต่น้อย ............................. วันรุ่งขึน วนั นีซเู หลยี นอวินตืนขนึ มาแต่เช้าตรู่ ตอนทหี ลมี ู่เพิงตืนนนั ซู เหลยี นอวินได้แต่งตัวเสรจ็ เรียบร้อยแล้ว หลมี ่เู อามอื ขยีตาตัวเอง “คณุ หนูเจ้าคะ...ฮองเฮามีรับสังแล้วไม่ใช่ หรือเพคะ ว่าช่วงนีอนุญาตให้คุณหนูไม่ต้องไปเรยี นทหี ้องเรยี น ทาํ ไมวนั นีถงึ ตนื เช้านกั เจ้าคะ?” และไม่ใช่การตืนเช้าเหมอื นเช่นใน วนั ธรรมดา แต่เป็นการตนื เช้ากว่าวนั ปกตทิ ตี ้องไปเรียนหนงั สอื ถึง หนึงชัวยาม ซเู หลยี นอวินไม่ได้ใส่ใจนกั นางเกล้าผมแบบง่ายๆ เสรจ็ อย่าง

รวดเรว็ “เจ้าลมื แล้วหรอื ? เมือวานทา่ นพีบอกว่า ขอแค่วนั นีข้าตืน เช้าแล้วรีบไปหาเขา เขาจะยอมสอนวรยุทธใ์ ห้ข้า ดังนันข้าย่อมต้อง ตืนแต่เช้าสิ เจ้ากร็ ีบเกบ็ ของเข้า มเิ ช่นนัน ข้าจะไม่พาเจ้าไปด้วย นะ” หลมี ู่ชะงกั งนั ไปชัวครู่ แล้วรีบพยกั หน้ารับสองที จากนันจึงรบี ลกุ ออกไปเตรียมข้าวของ นางคดิ ว่าทคี ุณหนูพดู เมือวานคงจะพดู ส่ง เดชเท่านัน ใครจะนึกว่าเกดิ สนใจขนึ มาจริงๆ เพียงแค่ไม่ร้วู ่าความ สนใจนีจะคงอยู่ไปได้นานสกั เท่าไหร่ ณ สวนไผ่ของซูมวั เยยี ซมู ัวเยยี ตืนนอนตามปกตแิ ล้วอาบนาํ แต่งตวั จากนนั จงึ ออกมา เคลือนไหวร่างกายหนึงกระบวนทา่ เพือเตรียมร่างกายให้พร้อม สาํ หรบั การฝึก จากนันจึงหยุดแล้วแหงนหน้ามองฟ้ า ไม่ร้วู ่าที น้องสาวตนพูดเมอื วานคอื เรืองจริงหรือไม่ เพราะเวลานีคนรบั ใช้ ในจวนส่วนมากกย็ ังไม่ตืน พอคดิ ถงึ ตรงนี ซูเหลยี นอวินกก็ ้าวข้าม ธรณีประตเู ข้ามาพอดี “ทา่ นพี” ซูเหลยี นอวนิ ร้องเรียกขณะเหน็ เงาของร่างทยี ืนแขง็ ทอื อยู่

กลางลานบ้าน “ทา่ นพีข้ามาตามนดั แล้วเจ้าค่ะ ท่านพีกอ็ ย่าทาํ ไขสอื ล่ะ” เมือซมู ัวเยยี หนั มากพ็ บกบั ท่าทางกระตอื รือร้นของซเู หลียนอวิน ตอนนันเขาจงึ เกดิ ความกงั วลใจขึน เพราะการฝึกวรยุทธไ์ ม่ใช่การ เล่นสนุก การฝึกจนถงึ ขนั บาดเจบ็ เป็นเรืองทเี กดิ ขนึ ได้ จากนนั จึง เอ่ยขนึ ด้วยสหี น้าเป็นกงั วลว่า “อมื ...งนั เจ้าทาํ ทา่ นงั ม้าให้ข้าดกู ่อน เถิด” ทา่ นีไม่ทาํ ให้ซเู หลียนอวนิ ลาํ บากแต่อย่างใด ต่อให้คนทวี รยุทธ์ ไม่ได้เรืองกย็ ่อมร้วู ่าท่านงั ม้าทาํ อย่างไร จากนนั นางจงึ รีบทาํ ทา่ นัง ม้าแล้วหันไปโอ้อวดกับซมู ัวเยยี “ทา่ นพีเจ้าคะ แบบนีไม่ผิดกระมงั ” เมือซมู ัวเยยี เหน็ ว่านางทาํ ได้ไม่ผิด จงึ พดู เสยี งออ่ ยว่า “เช่นนนั เจ้า กฝ็ ึกทา่ นังม้าอยู่ทนี ี ข้าขอเข้าไปเตรียมของในเรือนก่อน กอ่ นทขี ้า จะกลบั ออกมาเจ้าจงทาํ ทา่ นีโดยห้ามขยับเขยือน หากเจ้าทนไม่ไหว แล้วขยับเขยือน ข้าจะไม่สอนให้เจ้า” ซูมัวเยยี หวังว่าการทาํ เช่นนีจะสามารถขบั ไล่ความกระตือรอื ร้นใน

ตัวซูเหลยี นอวนิ ไปได้ นางจะได้เข้าใจว่าการฝึกวรยุทธไ์ ม่ใช่เรือง สนุก เพราะหากต้องการฝึกต่อไปจรงิ ความลาํ บากทตี ้องเผชญิ ต่อ จากนีไปจะหนกั หนากว่านีมากนัก

ตอนที วิชาการต่อสู้ ตะวันลอยตัวสงู ขนึ อย่างช้าๆ แสงแดดทที าํ ให้เกดิ ความร้สู กึ อ่นุ สบายในตอนแรกนัน เวลานกี ลับทาํ ให้ร้สู กึ คล้ายว่ากาํ ลังจะถูกแผด เผาจนมอดไหม้ยามแสงส่องต้องมาบนร่าง ขาของซเู หลยี นอวินทกี าํ ลงั ทาํ ทา่ นังม้าอยู่เริมสนั ระริก แต่นางยังคง กดั ฟันแล้วอดทนต่อไป เพราะเมือย้อนนกึ ถึงเหตุการณใ์ นอดตี ร่างกายของนางคล้ายถูกฉดี เลอื ดไก่3 เข้าเส้น นางจะไม่มีทางถอด ใจง่ายๆ เช่นนนั แน่ หลมี ู่ได้แต่ยนื อยู่ด้านหลงั ของซเู หลยี นอวินเงยี บๆ หยบิ ผ้าเชด็ หน้า ออกมาจากด้านในแขนเสอื แล้วเชด็ เมด็ เหงอื ทผี ดุ ขึนบนหน้าผาก ของตน จากนนั จึงแหงนหน้ามองท้องฟ้ าและมองไปรอบๆ ตัว นาง อดทนต่อไปไม่ไหวจงึ เอ่ยขนึ ว่า “คุณหนูเจ้าคะ พักก่อนดีหรือไม่ บ่าวจะได้เชด็ เหงอื ให้คุณหนูเจ้าค่ะ” หลมี ู่มองสาํ รวจรอบกายจึงพบว่าในตอนนีไม่มผี ู้ใดเฝ้ ามองอยู่ 3 ฉดี เลือดไก่ เป็นการแพทย์ของจีนในสมัยโบราณ ทวี ่ากันว่าสามารถรักษาได้สารพัด โรค อกี ทงั เมือฉีดเลือดไก่เข้าเส้นแล้ว คนผ้นู ันจะมีอาการคึก เลือดลมสบู ฉีด ต่อมา ‘ฉดี เลือดไก่’ จงึ กลายเป็นสาํ นวนทใี ช้เปรียบเปรยคนทมี ีอาการคกึ ตืนเต้น

หากแอบหยุดพักชัวคร่กู ค็ งไม่มผี ้ใู ดรู้ ซูเหลยี นอวินหันไปมองหลมี ู่แล้วขบรมิ ฝีปากล่างแน่นขึน ในเมอื นางรบั คาํ ท้าไปแล้ว ตอนนีแม้ดูรอบด้านแล้วคล้ายไม่มีผู้ใดเฝ้ าดู อยู่ แต่ซมู ัวเยียจะต้องแอบเฝ้ าสงั เกตนางอยู่จากทใี ดทหี นงึ บรเิ วณ นีแน่ หากนางแอบหยุดพกั แม้เพียงครู่เดยี ว ซูมัวเยียจะต้อง กระโดดออกมาจากทซี ่อนอย่างแน่นอน ในอดีตกเ็ ป็นเช่นนี ซู มัวเยียเข้มงวดกบั การฝึกวรยุทธข์ องนางมาก สงิ ทซี ูเหลยี นอวินคาดการณไ์ ว้นันมผิ ดิ เลยแม้แต่น้อย เวลานซี ู มัวเยียกาํ ลงั ยนื อยู่ทมี ุมมดื สลวั ในห้อง แล้วแอบสงั เกตการณซ์ ู เหลยี นอวินผ่านทางหน้าต่างห้อง เขาเหน็ ซเู หลยี นอวินขบริมฝีปาก แน่นแต่ยงั คงไม่แสดงท่าทยี อมแพ้ออกมา ซมู วั เยยี จึงถอนใจ ดู แล้วน้องสาวของเขาคงตดั สนิ ใจแน่วแน่ทจี ะฝึกวรยุทธแ์ ล้ว แต่ เช่นนกี ด็ เี พราะนถี ือเป็นการพิสจู น์ว่านีไม่ใช่ความสนใจชัวครัง ชัวคราวของนาง เขาจึงวางใจลงได้บ้าง “น้องหญิงเข้ามาในนีเถิด” สดุ ท้ายซูมัวเยยี เองทเี ป็นฝ่ ายยอมแพ้ก่อน เขาเดนิ ออกจากห้องไป

แล้วกวักมอื เรียกซเู หลยี นอวินให้เข้ามาด้านใน หากเทยี บกบั เวลาที เขาตังเป้ าไว้ในตอนแรก แค่นียังถอื ว่าห่างไกลนัก ช่วงเวลาสนั ๆ เพียงเทา่ นีทซี เู หลยี นอวินทาํ ทา่ นังม้าไม่ถือว่าพิสจู นอ์ ะไรได้เลย ทว่าเมอื เหน็ ภาพความแน่วแน่ไม่ยอมแพ้บวกกบั ท่าทเี จบ็ ปวดของ นางเช่นนนั จะให้ซูมวั เยยี แขง็ ใจต่อไปได้อย่างไร “ดืมนาํ สกั หน่อยเถิด” ซมู วั เยียสง่ แก้วชาให้ซเู หลยี นอวิน และยงั อดไม่ได้ทจี ะบ่นพึมพําต่อว่า “ดืมช้าๆ หน่อย เมอื กเี จ้าเสยี เหงอื ไปเยอะมาก...” ยิงพูดใกล้จบประโยคเสยี งของเขากย็ ิงเริมแผ่วลง เวลานนั ซเู หลยี นอวินทนี ังอยู่บนเก้าอกี าํ ลังดืมดาํ กบั ความเยน็ สบายภายในห้องพร้อมความรู้สกึ ผ่อนคลายหลังจากทีได้ดืมชาเข้า ไปแล้ว ตอนนนั นางจงึ ฟังไม่ชัดว่าเมอื คร่ซู ูมัวเยียพดู อะไรอยู่ จึง พลนั บังเกดิ ความสงสยั ขนึ จากนนั นางจงึ เอามือเชด็ นาํ ทเี ลอะอยู่ตรงมุมปากของตน และเงย หน้าขนึ มองตรงไปยังเขาพร้อมถามขึนว่า “ท่านพี เมือครู่พูดว่า อะไรนะเจ้าคะ?”

“ไม่มอี ะไร” ซมู วั เยียโบกมอื ปฏเิ สธ ทว่ากลบั หน้าแดงขึนมาเพราะ สายตาน้องสาวทจี ้องมองตน “เจ้าพักผ่อนไปก่อนเถดิ ข้า...ข้าจะ ไปเอาของทขี ้าเตรียมไว้เมือวาน” พูดจบกร็ ีบเดินหนีไปคล้ายทาํ ความผิดอะไรไว้ เมือซูเหลยี นอวินเหน็ เงาด้านหลังของพีชายค่อยๆ ห่างออกไปก็ เกดิ ความร้สู กึ เคว้งคว้าง เมอื คร่ทู า่ นพีต้องการจะพูดอะไรกบั นางกนั แน่? นางอยากร้จู ริงๆ ว่านิสยั ทาํ อะไรล้วนเขนิ อายไปหมดของพีชาย นางนนั เมือไหร่จะแก้ไขได้ ขณะซเู หลยี นอวนิ กาํ ลงั คร่นุ คิด นางก็ คดิ บางอย่างขึนมาและแอบขาํ ในใจ หากตอนทแี ม่ให้กาํ เนดิ นางกับ พีชายออกมาแล้วเอาความขีอายทงั หมดมาไว้ในตัวนางกค็ งจะดี มิ เช่นนนั เขาและนางสองคนพีน้องจะแตกต่างกันมากเกนิ ไปเช่นนี คนหนึงเป็นบรุ ษุ ทเี มือพูดคุยกบั สตรใี ดล้วนเขนิ จนหน้าแดง แต่อีก คนกลบั เป็นสตรที วี ิงไล่ตามหลังบรุ ุษไปทวั เมอื ง เช่นนีแล้วจะมีผู้ใดเชือว่าเขากบั นางเป็นพีน้องสายเลือดเดียวกัน อกี ?

ซูมัวเยยี เดินเข้าไปในห้องหนงั สอื กเ็ พือให้ตัวเองได้ตังหลกั สกั หน่อย ทจี ริงแล้วเขาอยากพูดหลายสิงหลายอย่างเพือกระชบั ความสัมพันธร์ ะหว่างสองพีน้องให้ดีขนึ แต่กลับกลวั ว่าตวั เองจะ พดู มากไปจนทาํ ให้น้องสาวราํ คาญ พอคดิ ถงึ ภาพทตี นปลีกตวั ออกมาอย่างรบี ร้อนเช่นนันกย็ งิ หงดุ หงดิ ตัวเอง นีเป็นครังแรกทเี ขารู้สกึ ว่าการพูดจาไม่ได้เรืองนัน ให้โทษเขาไม่ น้อยทเี ดยี ว “เจ้าว่าเล่มนเี ป็นอย่างไร” ซูมวั เยยี กาํ มอื ขนึ ปิ ดริมฝีปากแล้ว กระแอมเบาๆ ก่อนเดนิ ออกมาจากด้านในห้อง เขาคดิ ว่าตอนนี ตวั เองจดั การกบั อารมณ์ของตนได้เรียบร้อยแล้ว จะพดู จะจาอะไรก็ คงจะไม่มปี ัญหา ซูเหลยี นอวินจึงรีบเดินเข้าไปรับตาํ ราจากมือของพีชาย จากนนั เปิ ด ตาํ ราพลิกดอู ย่างคร่าวๆ จงึ พบว่าเป็นตาํ ราเกียวกบั กระบวนท่าการ ต่อสู้ ซูมัวเยยี รบี อธบิ ายขนึ ทนั ที “กระบวนทา่ ต่อส้ชู ุดนีไม่ยากนัก ทงั ยัง ไม่ต้องใช้พละกาํ ลังมากมายอะไร ขอแค่มคี วามคล่องแคล่วและ

ยืดหยุ่นใช้ได้เป็นพอ เมอื คนื นขี ้าตดั สนิ ใจเลือกเล่มนีให้เจ้าเพราะ เหน็ ว่าเหมาะสาํ หรับให้สตรใี ช้ฝึกฝน” พดู จบกถ็ ูฝ่ ามอื เข้าด้วยกัน คล้ายเกดิ ความตืนเต้นขนึ มาอีก เขากงั วลว่าซเู หลยี นอวินจะไม่ อยากฝึกกระบวนทา่ ทเี ขาเป็นผู้เลอื กให้ เนืองจากสตรีทวั ไปมักจะ นยิ มกระบวนท่าต่อส้ทู สี วยสง่าน่ามอง ซเู หลยี นอวินเปิ ดตาํ ราดอู ย่างตังใจและไม่ได้เอ่ยสงิ ใด หากตอนนี นางรู้ว่าในใจของซมู ัวเยียคดิ สงิ ใดอยู่นางคงจะต้องหัวเราะเยาะเขา แน่ สวยสง่าหรือ? นางขอเพียงใช้งานได้จริงกพ็ อ เป็นจริงอย่างทซี มู วั เยียว่าไว้ กระบวนท่าต่อส้นู ีเหมาะกับสตรีอย่าง ยิงอกี ทงั ยังง่ายต่อการเริมต้น โดยเฉพาะอย่างยิงคนทไี ม่มีพืนฐาน ใดๆ แล้วคดิ จะเริมเรยี นเอากลางทางอย่างนาง แม้ว่าท่าต่อส้พู วกนี จะดูธรรมดาทวั ไปและไม่สามารถใช้โจมตีใครได้ แต่หากใช้ในการ ต่อส้จู ริง คงร้ายกาจกว่ากระบวนท่าทสี วยสง่าแต่ไร้พิษสงพวกนัน หลายเท่าตัว เมือซเู หลยี นอวินกวาดตาอ่านตาํ ราเล่มนีคร่าวๆ จนจบกป็ ิ ดตาํ รา

แล้วเอ่ยขึนช้าๆ ว่า “ท่านพี เลอื กได้ถูกใจข้านัก ข้าจะเริมฝึกฝน จากเล่มนีก่อนเจ้าค่ะ” การตอบรับอย่างง่ายดายของซเู หลียนอวินทาํ ให้ซมู ัวเยยี แปลกใจ มากจงึ พยกั หน้ารับอย่างสบั สน “เจ้าชอบกด็ ีแล้ว แม้ว่าการต่อสู้ ด้วยอาวุธจะร้ายกาจกว่านีมาก แต่ยงั ถอื ว่ายงั ยากสาํ หรับเจ้า ในตอนนี เพราะหากไม่ระวังอาจทาํ ให้ตัวเจ้าเองบาดเจบ็ ได้ ช่วงนี เจ้าจงฝึกกระบวนท่าพวกนีไปก่อน ระหว่างนีข้าขอเวลาหาอาวธุ ที เหมาะสมกบั เจ้าให้ได้กอ่ น เมือเจ้าคุ้นเคยกบั กระบวนทา่ เหล่านี แล้ว ถงึ ตอนนันข้าคงหาอาวุธให้เจ้าได้แล้วเช่นกัน” “ค่อยเป็นค่อยไปเถดิ เจ้าค่ะ ข้าเองไม่ได้รีบร้อน” ซูเหลยี นอวิน หยักไหล่ ตอนนียังมเี วลาอกี มาก นางร้ดู ีว่าการรีบร้อนเกนิ เหตุ อาจทาํ ให้ทุกอย่างล้มเหลว “เช่นนนั ไปทลี านบ้านกนั เถอะ วันนีพวกเรามาเริมเรียนจาก กระบวนท่าแรกกนั ก่อน” ซมู ัวเยยี เดินนาํ เข้าไปยังกลางลานบ้าน สดู หายใจเอาความอบอุ่น รอบกาย ในเวลาอนั สนั พลงั งานกถ็ กู สบู ฉีดไปทวั ร่างกายของเขา

เมือซเู หลยี นอวินเหน็ ความเปลียนแปลงนเี กดิ ขึน จงึ ร้สู กึ ว่า บรรยากาศช่างน่าขนลกุ นีเป็นครังแรกทนี างเหน็ พีชายของนางเป็นแบบนี ตอนนีแววตาของนางมาดมนั กล้ามเนือทวั ร่างตืนเกรง็ จากนนั นาง จงึ เดินเข้าไปกลางลานบ้าน แล้วฝึกฝนทา่ ทางการเคลือนไหวตามซู มัวเยียไปทลี ะท่า หลมี ู่ทยี นื อยู่ใต้ร่มเงาเหน็ การฝึกฝนอย่างเอาจริงเอาจังของพวกเขา ทงั สองคนจงึ ร้สู กึ อมิ เอมใจ ในทสี ดุ คุณหนูกบั คุณชายใหญ่กอ็ ยู่ ด้วยกนั อย่างเป็นนาํ หนงึ ใจเดยี วเสยี ที ถึงอย่างไรกเ็ ป็นพีน้องท้อง เดยี วกนั จะมีทา่ ทเี ยน็ ชาต่อกนั แบบนันไปทาํ ไม คิดได้ดงั นีกย็ ิงโบก พดั ในมือแรงขึน ภาพทเี หน็ ตรงหน้าช่างเป็นภาพทนี ่าประทบั ใจ เสยี จริง เพียงแต่... หลมี ู่เชด็ เหงอื ตัวเองอกี ครัง ขนาดนางทยี นื ใต้ร่มเงายังมเี หงือไหล โทรมกายขนาดนี แล้วคุณหนูจะทนไหวหรือไม่นะ? หากเป็นลม หน้ามืดไปจะทาํ อย่างไรดี?

ตอนที ปากเสีย หลมี ู่จ้องมองคนทงั สองทอี ยู่กลางลานบ้านอย่างตืนตระหนก แต่ เมือเหน็ ความตังใจจริงของพวกเขาทงั สอง ฝีเท้าพลันหยุดชะงัก ปักหลักอยู่ทเี ดมิ โดยไม่ร้วู ่าควรเข้าไปขดั จงั หวะพวกเขาดหี รือไม่ โชคดีทซี มู ัวเยยี เหน็ เหงอื ทซี ึมผุดบนหน้าผากของซเู หลยี นอวิน เสยี ก่อน จึงฝึกต่อไปเพยี งหนึงกระบวนท่าแล้วหยุดลงพร้อมพูดขึน ว่า “ วันนีข้าสอนเจ้าถงึ แค่นกี พ็ อ เจ้ากลบั ไปดูตาํ ราทขี ้าให้เจ้า อย่างละเอยี ดอีกครังกด็ ี แต่กอ็ ย่ายดึ ตามตาํ ราเสยี ทุกอย่างล่ะ เพราะการจะใช้ท่วงทา่ ได้อย่างคล่องแคล่วล้วนขึนอยู่กบั ตัวเจ้าเอง ยดึ ตัวเจ้าเป็นสาํ คัญจะดีทสี ดุ ” ซเู หลยี นอวินหยุดการฝึกแล้วพยกั หน้ารับอย่างหนกั แน่นก่อนจะ บดิ ขเี กยี จ แล้วตอบรับว่า “ฝึกท่าป้ องกนั ตวั เหล่านที าํ ให้ข้าเกดิ ความรู้สกึ ว่าเลือดทวั กายสบู ฉีดตามทคี ิดเอาไว้จริงๆ รู้สกึ สบายตัว ยิง” ซมู ัวเยยี เพยี งยิมรบั วนั นีเป็นครังแรกของเขาทคี ้นพบว่าทแี ท้แล้ว น้องสาวของเขากม็ พี รสวรรค์ในด้านวรยุทธเ์ ช่นกนั แต่เมือเขาคิด

ไตร่ตรองดูแล้วเพือไม่ให้ซเู หลยี นอวินลาํ พองใจมากจนเกนิ ไป จะ เป็นการดีกว่าหากเขายงั ไม่กล่าวคาํ ชมใดออกไป เพราะหากเกบ็ เอาไว้พดู ทหี ลังกไ็ ม่สาย ซูมัวเยยี แหงนมองฟ้ าเพือคาดคะเนเวลา จงึ พบว่าสายมากแล้ว เขา เองกค็ วรไปยังค่ายทหารได้แล้วเช่นกัน “น้องอวิน” ซมู วั เยยี มองไปยังซเู หลียนอวินทคี ล้ายครุ่นคิดถงึ การ ฝึกเมือคร่อู ยู่ “สายมากแล้ว ข้าควรไปทคี ่ายทหารได้แล้ว วันนีเจ้า จะไปเรียนทหี ้องเรยี นหรือไม่?” ซเู หลยี นอวินลมื เรืองนีไปเสยี สนทิ เมือครู่มวั แต่ตืนเต้นอยู่กับการ ฝึกวรยุทธจ์ นลืมเรืองเวลาไปเสยี สนิ ตอนนเี มือดูเวลากพ็ บว่าสาย ไปมากแล้วจริงๆ ซเู หลียนอวินคดิ จะเอ่ยปฏเิ สธออกไปเพราะ ตอนนีฮองเฮาทรงอนุญาตให้นางพักผ่อนได้ ใครจะยังว่าอะไรนาง ได้อีกเล่า? แต่เมอื ตังท่าจะพดู นางกลับคล้ายนกึ คิดสงิ ใดออกจึง ยังคาํ พูดเหล่านันเอาไว้ ซเู หลยี นอวินนกึ ถงึ ตัวเองในชาติกอ่ น ตอนนันนางกป็ ่ วยเพราะ พลัดตกลงไปในนาํ ทาํ ให้ไม่ได้ไปเรียนทหี ้องเรยี นเกอื บครึงเดอื น

และเมอื นางกลบั ไปเรียน นางไม่เพียงตามเนือหาทอี าจารย์สอนไม่ ทนั เท่านัน แต่ยงั ต้องเข้าร่วมงานชุมนุมกลอนวสนั ตฤดูทกี าํ ลังจะ จดั ขนึ ทเี มืองหลวง เดิมทนี างเองกไ็ ม่ได้มคี วามสามารถด้านบท กลอนเทา่ ไรนกั ทงั ยงั หยุดเรยี นเทยี วเล่นไปตังครึงเดือนเตม็ ๆ ดังนันบทกวหี รือคาํ กลอนสละสลวยใดๆ ล้วนเลอื นหายไปหมดสนิ ในการชุมนุมบทกลอนครังนนั นบั ว่านางได้กลายเป็นสตรีทมี ี ชือเสยี ง ชือเสยี งนันคือมภี าพลกั ษณข์ องผู้ทไี ร้ความร้คู วามสามารถ อนั ดับหนึงของเมอื ง และตังแต่ครังนนั เป็นต้นมา สายตาของต้วน เฉินเซวียนไม่เพยี งเฉยเมยกบั นางเท่านัน แต่สายตาค่นู ันยังดถู ูก นางอกี ด้วย คราวนจี ะไม่ให้เป็นเช่นนนั อกี แล้ว! ซเู หลยี นอวินกาํ หมดั ของ ตวั เองไว้แน่น หากต่อไปยงั เหน็ ใบหน้าดูถูกเย้ยหยนั ของต้วนเฉนิ เซวยี นอกี ... เพียงนกึ ภาพถงึ เหตุการณเ์ ช่นนัน นางกอ็ ดไม่ได้ทจี ะใช้วิชาต่อส้ทู ี ฝึกไปเมอื คร่ตู อกหน้าเขากลบั ไป ซูเหลยี นอวินหลุดจากภวงั ค์ แล้วมองไปยงั ซูมัวเยยี อย่างแน่วแน่ “ท่านพีเจ้าคะ ไหนๆ ห้องเรียนกบั ค่ายทหารกไ็ ปทางเดียวกนั ได้

แล้ว ข้าไปกบั ท่านดีกว่า รบี ไปตอนนีคงยังไม่สายมากนกั ” เมือครู่ซมู วั เยียเพียงถามไปส่งๆ เท่านนั นึกไม่ถึงว่าซเู หลยี นอวิน จะตอบตกลงไปจริงๆ สหี น้าของเขาจึงปรากฏแววประหลาดใจ แต่ ไหนแต่ไรมาน้องสาวของเขาเกลียดการแต่งและวจิ ารณ์ความงาม ของบทกลอนเป็นทสี ดุ ตอนนีการทนี างหันมาสนใจวรยุทธย์ งั เป็น สงิ ทเี ขาพอเข้าใจได้ แต่สาํ หรับเรืองการเรยี นหนังสอื นันทาํ ให้เขา ประหลาดใจนัก ซมู ัวเยยี เพียงเกบ็ ความสงสยั นันไว้ในใจ เพราะถึงอย่างไรการไป ห้องเรียนกไ็ ม่ได้มขี ้อเสยี อะไร เขาจึงพยกั หน้า “ตอนนีรถม้าคง พร้อมแล้ว เจ้าอยากกลับไปเปลียนเสอื ผ้าก่อนหรือไม่? หรอื ว่าจะ ออกเดนิ ทางกนั เลยดี” ซเู หลยี นอวินยกแขนเสอื ขนึ มาดมดจู นทวั จึงร้สู กึ ว่ากลินยังพอทน ได้ ตอนนีหากนางย้อนกลับไปเปลียนเสอื ผ้าก่อนคงเสยี เวลามาก เกนิ ไปดังนันจงึ ตดั สนิ ใจใส่ชดุ เดมิ อกี ทงั บนรถม้าคงมชี ุดสาํ รอง เตรยี มเอาไว้ ถ้าอยากเปลียนชุดจรงิ ๆ กส็ ามารถเปลยี นบนรถม้า ได้เช่นกนั

........................................ บนรถม้า หลีมู่กาํ ลงั โบกพัดพดั ให้ซเู หลียนอวินอย่างร้หู น้าที หลมี ่เู หน็ ตาของซเู หลยี นอวินงัวเงียใกล้จะปิ ดเตม็ ทกี ร็ ้สู กึ เป็นห่วง เพราะวนั นีคุณหนูตนื เช้าเกนิ ไปตอนนจี งึ เหนือยล้าเตม็ ที จากนัน หลมี ู่จงึ เลกิ ม่านขึนเพือดูข้างทางจึงพบว่ารถจวนจะถงึ วงั หลวงแล้ว ต่อให้นอนกค็ งนอนได้อกี ไม่เทา่ ไหร่ หลมี ู่จึงเกดิ ความกงั วลใจ ขึนมาอกี เพราะกลัวว่าหากซเู หลยี นอวินเผลอหลบั คาห้องเรียนไป จะทาํ อย่างไร หรือเพียงมีสหี น้างวั เงียไม่แจ่มใสกน็ ่าขายหน้าแก่ ผ้อู นื เช่นกนั “คุณหนู? คุณหนูเจ้าคะ” หลมี ู่สะกดิ ซเู หลยี นอวินทนี ังเอนหลงั กับ พนักพิงรถม้าเบาๆ “คณุ หนูตอนนีรถม้าจวนจะถงึ วงั หลวงแล้ว คณุ หนูรบี ตืนเรว็ เข้าเถดิ เจ้าค่ะ ขืนยงั นอนต่ออีก หน้าตาต้องงัวเงีย ไม่น่ามองแน่เจ้าค่ะ” ซเู หลยี นอวินได้ยนิ ดงั นันกเ็ พียงส่งเสยี ง “อมื ” แล้วค่อยๆ ลืมตา ขึน แววตาของนางยงั คงสดใส ไม่ปรากฏความงวั เงยี เลยแม้แต่ น้อย

ทจี ริงแล้วเมือครู่ซเู หลยี นอวินไม่ได้หลับ เพยี งแค่หลบั ตาพักผ่อน เพือให้ตนเองร้สู กึ มเี รียวแรงมากขนึ กเ็ ท่านนั เพราะเมือเข้าไปใน ห้องเรียนแล้ว คงจะต้องรับมอื กับศกึ อกี หลายด้าน ทงั ยังต้องไป พบบรรดาเพือนเก่าเหล่านันอกี จะไมใ่ ห้นางตนื เต้นและกงั วลได้ อย่างไรกนั เล่า รถม้าเคลอื นตวั ช้าๆ ไปหยุดลงอยู่ทหี น้าประตูวงั คนขบั รถม้าเปิ ด ม่านขนึ แล้วรายงานว่า “คุณหนูตอนนีถึงแล้ว ค่อยๆ ลงนะขอรับ” ซูเหลยี นอวินก้าวลงรถโดยเหยียบบนบันไดเลก็ ๆ ทคี นขบั รถม้า เตรยี มไว้ให้ จากนนั จงึ เงยหน้ามองไปยงั พระราชวงั ทโี อ่อ่าตระการ ตาเบืองหน้าแล้วสดู หายใจเข้าลึกๆ ซูเหลยี นอวินมาถงึ แล้ว ในห้องเรียน “นี พวกเจ้าได้ยินเรืองของซเู หลยี นอวนิ แล้วหรือยัง” “เรืองอะไรเหรอ? เรืองทนี างพลัดตกนาํ ใช่หรอื ไม่? เรืองนีใครๆ เขากร็ ้กู นั ทวั แล้ว ยังจะมีอะไรน่าสนใจอกี เล่า” คนผู้นันโบกมือ

อย่างไม่ใสใ่ จในหัวข้อสนทนานีแม้แต่น้อย “อะไรกนั ” ผู้ทเี ริมบทสนทนาเมือครู่พอถูกขัดจงั หวะจงึ รู้สกึ ไม่ ชอบใจ “เช่นนนั เจ้าร้หู รอื ไม่ว่าเหตุใดนางจึงพลดั ตกนาํ ? ไหนลอง เล่าให้ฟังซิ” “เรืองนัน...ข้าไม่ค่อยรู้แน่ชัด” “นนั ไง งนั กแ็ สดงว่าไม่ร้นู ่ะส”ิ ถงึ ตรงนีคนผู้นันจงึ ชูคอขนึ มาอกี ครังแล้วกล่าวขึนอย่างตืนเต้น “เทา่ ทขี ้ารู้มา เหตเุ กิดเพราะหมด อาลัยตายอยากในความรกั ดงั นนั จงึ ตังใจกระโดดนาํ ตายเพือความ รัก แต่ดันไม่สาํ เร็จ ตอนนเี รืองจึงกลายเป็นวา่ นางไม่ทนั ระวงั จงึ พลดั ตกลงไปในนาํ เท่านนั ” “อะไรนะ?” คนสองสามคนเมือครู่ เริมตวี งเข้ามาจบั กล่มุ คุยกนั แล้วถามขนึ ด้วยนาํ เสยี งแปลกใจว่า “เจ้ารู้ได้อย่างไร? ไหนเจ้าลอง พูดมาซิว่าทาํ ไมนางถงึ หมดอาลัยตายอยากในความรัก” “นนั ย่อมเป็นเพราะมคี วามรักน่ะส”ิ คนผ้นู ันตบโต๊ะฉาด “ได้ยนิ มาว่าช่วงนีซูเหลยี นอวินตกหลมุ รกั คณุ ชายต้วนของพวกเรา น่า เสยี ดายทตี ้วนเฉินเซวยี นไม่เหลยี วแลนาง ดงั นนั นางจึงร้สู กึ ขาย

หน้าและเสยี ใจมาก พวกเจ้าเข้าใจแล้วหรอื ยงั ” “ออ่ เป็นเช่นนเี องหรอื ” บรรดาผู้ทลี ้อมวงอยู่ต่างพยกั หน้ารับ อย่างวางใจ โดยทไี ม่ทนั ได้สงั เกตเลยว่าคาํ กล่าวอ้างของคนผู้นีมี หลายประการทไี ม่น่าเชือถอื ซูเหลยี นอวินทยี ืนอยู่หน้าประตูได้ยินเรืองราวตังแต่ต้นจนจบอย่าง ชัดเจนแน่ชดั นางโกรธมากจนร่างทงั ร่างสนั เทา เพิงบอกไปว่าใน เวลาช่วงนีของเมอื ชาตทิ แี ล้ว เรืองนียงั ไม่มผี ้ใู ดรู้มากนกั แต่ตอนนี กลายเป็นว่าเรืองนีเป็นเรืองทคี นทวั หล้าล้วนรับรู้ ราวกบั เหน็ ด้วย ตาตวั เอง ถงึ ได้ร้เู รืองละเอยี ดปานนัน ทแี ท้เป็นเพราะมีผู้ทคี อย ปากยืนปากยาวนนิ ทาลบั หลังผู้อนื เช่นนีอยู่นเี อง ฉับพลันซูเหลยี นอวินกเ็ งยหน้าขึน แล้วซ่อนใบหน้าทเี ตม็ ไปด้วย ความโกรธเอาไว้อย่างมดิ ชิด นางอมยิมเลก็ น้อยแล้วเดินตรงเข้าไป ในห้องเรียน คราวนีนางจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นผู้ทพี ดู จาไม่รักตัว กลวั ตายเช่นนี ในเมอื ควบคุมปากของตัวเองไม่อยู่ หากนางจะ ควบคุมให้กอ็ ย่าโทษนางกแ็ ล้วกนั

ตอนที จดั การใหพ้ น้ ทาง คนสองสามคนทกี าํ ลังสมุ หวั กนั อยนู่ ันคิดไม่ถงึ เลยว่าซเู หลยี นอวนิ จะปรากฏตวั ตรงหน้าอย่างไม่ทนั ให้ได้ตังตัวเช่นนี เวลานนั จึงตกใจ จนตัวแขง็ ทอื อ้าปากหวอกนั อยู่ทเี ดิม เนอื งจากพวกนางกไ็ ม่รู้ว่า ควรจะเอ่ยสงิ ใดออกไปดใี นเวลานนั เมือซูเหลยี นอวินก้าวเข้ามาในห้องกย็ ังไม่เอ่ยสงิ ใด เพียงแค่มองไป รอบๆ ห้อง สดุ ท้ายสายตาของนางจงึ ไปตกอยู่ตรงกลางห้อง จับ จ้องไปยังเดก็ สาวนางหนึงทนี ังก้มหน้าหลบตานาง “เจ้า เงยหน้าขึนมามองข้าเดียวนี” ซูเหลยี นอวินออกคาํ สงั อย่าง อวดดดี ้วยนาํ เสยี งแขง็ กระด้าง หญิงสาวผู้นนั ทกี าํ ลังก้มหน้างดุ เมือได้ยนิ ดังนันจึงรีบเงยหน้า ขึนมามองซเู หลยี นอวนิ ผู้ทกี าํ ลงั วางท่าใหญ่โตอยู่ตรงหน้าตนทนั ที แล้วตอบกลับไปด้วยสายตาข่นุ เคอื ง “ทาํ ไมหรือ? ทขี ้าพูดมตี รงไหนไม่ถูกต้อง? เจ้าตกหลุมรัก คุณชายต้วนอยู่ชดั ๆ แต่น่าเสยี ดายทคี ณุ ชายไม่สนใจเลยเขยี เจ้า ทงิ ”

ซเู หลยี นอวินเงยี บไปพักใหญ่ พลางใช้สายตาสาํ รวจคนทอี ยู่ ตรงหน้าตน ดรุณนี ้อยนางนีสวยสงา่ นางสวมใส่ชดุ หรูฉวิน4 สที องอร่ามที ด้านบนมลี ายปักดอกเบญจมาศอยู่หลายดอก ทงั ช่วงเอวยังมปี ้ าย หยกห้อยอยู่ป้ ายหนึง หากหญงิ สาวผู้นีไม่เจรจา ทุกคนต่างต้อง เข้าใจว่านางเป็นธดิ าของบ้านตระกูลใหญ่ทใี ดทหี นึง ทว่าน่าเสยี ดาย หากกวาดตามองกระโปรงของนางคร่าวๆ กถ็ อื ว่า เป็นกระโปรงทงี ามวิจติ รตวั หนึง แต่หากสงั เกตดๆี จะพบได้ทนั ที ว่ากระโปรงตัวนีมีฝีปักทหี ยาบสะเพร่าแบบทวั ๆ ไป คล้ายรีบปัก ออกมาให้เสรจ็ ๆ อย่างขอไปที เมือมองบนศีรษะของนางจะพบว่า มเี ครืองประดบั หยกและไข่มุกตกแต่งอย่ทู วั มองดูสะดุดตาหาได้ เหมอื นเครืองประดับทวั ไป อาจกล่าวได้ว่านางเป็นเศรษฐีใหม่ผู้ หนึง พอดูถึงตรงนซี ูเหลยี นอวนิ ถงึ ได้นึกออกว่าสตรีนางนีคอื ผู้ใด จึง กล่าวเย้ยหยนั ขึนว่า “ข้ากน็ กึ ว่าใคร ทแี ท้คอื หยางอวีหลนิ คุณหนู 4 ชุดหรูฉวนิ คือ ชุดกระโปรงของสตรีในสมัยโบราณทีมลี กั ษณะคว้านอกลึกและรัดที เอว

รองของเสนาบดีกรมพระคลังนีเอง อ้อ...ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า คณุ หนูรองเรือนเลก็ ถึงจะถูก หากไม่เหน็ หน้า ข้าคงนกึ ว่าเป็นนกั เล่านทิ านมาจากตรอกใดเสยี อีก ถึงได้เล่าเรืองราวเมือคร่ไู ด้ออกรส ออกชาตนิ ่าประทบั ใจยิง” เดมิ ทหี ยางอวหี ลนิ เหน็ ซเู หลยี นอวินเงยี บไปครู่ใหญ่กน็ กึ ว่านางไม่ กล้าต่อปากต่อคาํ ตนแล้ว จึงเตรียมจะพดู จกิ กดั นางสกั หน่อย แต่ นึกไม่ถึงว่าตนจะถูกฝ่ ายตรงข้ามชงิ พดู เยาะเย้ยเอาเสยี ก่อน ตอนนี จงึ โกรธจัด เพราะคนส่วนใหญ่ต่างร้ดู ีว่านางไม่ชอบให้ผู้อืนกล่าวถงึ ฐานะของนางเป็นทสี ดุ แถมซเู หลียนอวินยังเอ่ยสามคาํ นนั ออกมา ทา่ มกลางผู้คนมากมายเช่นนี คุณหนูรองเรือนเลก็ “เจ้า!” หยางอวีหลินยกมอื อนั สนั เทาของตนขึนชีหน้าซเู หลยี นอวิน “เรืองทขี ้าพูดไปเมือครู่ มนั เกียวข้องอะไรกบั ฐานะของข้ากนั ? แล้วอกี อย่าง ข้าพูดตรงไหนผดิ ไปหรอื ? เจ้าจงใจจะเปลียนเรือง สนทนาเพราะขายหน้าต่างหาก!” ซเู หลยี นอวินปัดมอื ทจี ่ออยู่ตรงหน้าของตนทงิ เพราะเลบ็ สแี ดง

เลอื ดหมูนันทาํ ให้นางรู้สกึ สะอดิ สะเอยี น จากนนั จงึ หันหลังกลบั ไป ถามหลีมู่ว่า “หลีมู่ ช่วงนีทจี วนของเรามหี ยาผวั 5 แวะเวียนมาบ้าง หรือไม่?” หลมี ู่คดิ ไม่ถึงว่าบทสนทนานีจะเกยี วข้องกับนางด้วย ภายใต้สายตา ของคนมากมายเช่นนีนางไม่กล้าเงยหน้าขึนมาได้แต่ก้มศีรษะตอบ พึมพาํ เบาๆ ว่า “เรียนคุณหนู ช่วงนีทจี วนไม่มหี ยาผวั เข้ามาเลย เจ้าค่ะ” “อ้อ เช่นนันหรือ” ถงึ ตอนนีรมิ ฝีปากซเู หลยี นอวินจงึ เริมหยักโค้ง เป็นรอยยิม “ข้านกึ ว่าทจี วนเรามสี าวใช้ถูกซือตัวเข้ามาใหม่เสยี อกี มิฉะนนั เหตุใดจงึ มีคนร้เู รืองราวในจวนเราได้ชดั เจนราวกบั ได้เหน็ ด้วยตาตัวเองเช่นน”ี “ฮ่า...” เสยี งหวั เราะทพี ยายามกลันไว้ดังขึนจากรอบด้าน พวกนาง ไม่เคยร้มู าก่อนเลยว่าแท้จริงแล้วซเู หลยี นอวินเป็นคนปากร้าย เช่นนี 5 หยาผัว หมายถงึ สตรีทมี ีอาชีพค้ามนุษย์ ทาํ หน้าทจี ัดหาคนไม่วา่ จะเป็นชายหรือ หญิงมาฝึกให้มีคณุ สมบตั ิตรงตามทลี กู ค้าต้องการ ไม่ว่าจะเป็นแรงงานทาสหรือเมีย น้อย

พอหยางอวีหลนิ ได้ยินเสยี งหัวเราะดงั ขึนจากรอบด้าน ในตอนนัน นางถงึ เพิงจะเข้าใจ จงึ ถลึงตาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าหาว่าข้าเป็นคนรบั ใช้ ทจี วนของเจ้าซือตวั ไว้งนั หรอื เจ้าช่างอวดดจี ริงๆ!” “เจ้าต่างหากทอี วดดี!” รอยยมิ เมือครู่บนใบหน้าซเู หลยี นอวิน หายไป แทนทดี ้วยการเลกิ คิวพร้อมด้วยแววตาอาฆาต “ในเมือเจ้า ไม่ใช่สาวใช้ในจวนข้า และจวนข้ากม็ เิ คยเชิญเจ้ามาเป็นแขก เช่นนนั ข้าขอถามคุณหนูหยางว่า เจ้าร้ขู ่าวโคมลอยพวกนันมาจากที ใด? หากวนั นเี จ้าตอบข้าไม่ได้ว่าคนทบี อกเจ้าเป็นผู้ใด ชือแซ่อะไร มาจากตระกูลไหน เช่นนันข้าคงจะต้องไปทศี าลสกั รอบ เพราะโทษ ของการมเี จตนาปล่อยข่าวให้ร้ายทาํ ลายชือเสยี งคุณหนูของจวนแม่ ทพั นนั ไม่ใช่โทษเลก็ เลย” ทุกคนในทนี ันต่างตกตะลึงกบั คาํ พดู ประโยคนีของซเู หลยี นอวิน เพราะไม่มใี ครคดิ มาก่อนเลยว่าข่าวโคมลอยทีพวกตนกล่าวเล่นกนั อย่างสนุกปากนัน จะก่อให้เกดิ เรืองว่นุ วายมากมายปานนี หยางอวีหลนิ ตกใจเสยี จนอบั จนคาํ พูดใดๆ คาํ กล่าวของซเู หลียนอ วนิ นนั ถูกต้อง หากมองว่าเป็นเรืองเลก็ กค็ งเป็นเพียงเรืองทสี ตรีพูด เล่นกนั สนุกๆ เท่านนั แต่หากจะเอาผดิ จรงิ ๆ ซูเหลียนอวิน

สามารถฟ้ องเอาโทษนางได้แน่นอน ทงั นางยงั เป็นเพียงลูกของ อนุภรรยาเสนาบดกี รมพระคลงั อย่างไรเสยี กค็ งเอาชนะคุณหนู ใหญ่ของจวนแม่ทพั ทปี กป้ องดูแลแผ่นดนิ ไม่ได้ “ขอ ขอโทษ...คุณหนูซโู ปรดอภยั ให้ข้าด้วย” แม้ว่าหยางอวีหลนิ จะ ไม่ยอมรับและร้สู กึ เคยี ดแค้นมากเพียงใด แต่เวลานคี งต้องยอมอด กลนั เอาไว้ในใจก่อน จึงได้แต่ก้มหัวกล่าวขอโทษซเู หลยี นอวินเสยี ง ออ่ ย “เจ้าว่าอย่างไรนะ พดู ดังหน่อยสิ เมือกตี อนทเี จ้าเล่าเรือง เสยี งเจ้า ดงั อย่มู ากมใิ ช่หรือ ตอนนขี ้ากลบั ไม่ได้ยินว่าเจ้าพูดอะไรอยู่” ซู เหลยี นอวินทาํ ท่าเงียหูฟังอย่างไม่ใส่ใจนกั คนประเภทนนี างพบเหน็ มามากในชาติทแี ล้ว ในตอนนนั คุณหนู ตระกูลสงู ศักดิมากมายต่อหน้านางล้วนมีทา่ ทสี นิทสนม ลับหลงั กลับไม่ร้เู ลยว่าคนพวกนันให้ร้ายนางมากมายเพียงใด คนพวกนนั หาว่าเรืองทนี างเทยี ววิงตามต้วนเฉินเซวียนไปทัวเป็นเรืองทนี ่าขาย หน้าและผดิ คุณธรรมสตรี แต่เพือหน้าทกี ารงานของตระกูลตน คน พวกนันจาํ ต้องยอมก้มหัวให้นางเสมอ ชาตินีหากพบเหน็ คนพวกนี อกี ซเู หลยี นอวินจะต้องสงั สอนให้หลาบจาํ เป็นรายๆ ไป เพราะ

ตอนนีหากไม่แสดงฤทธเิ ดชทแี ท้จรงิ ของนางออกไปแล้ว มแี ต่จะ ยิงทาํ ให้คนพวกนันคิดว่านางเป็นคนทยี อมให้รังแกได้ง่ายๆ “ข้า...” หยางอวีหลนิ กาํ ลังจะกล่าวต่อ แต่กลบั ถกู สาวใช้ข้างกายของนางดึง ชายเสอื เบาๆ แล้วพยกั หน้าให้ตน ตอนนีนางกดั ฟันทองของตนจน แทบจะแตกเป็นเสยี งๆ จากนันจึงจาํ ใจกล่าวขนึ ด้วยเสยี งดังขึนอกี ครังว่า “คณุ หนูซู เรืองราวทขี ้าเล่าเมือครู่ล้วนเป็นเรืองทขี ้าพดู เหลวไหลขึนมาเอง หวังว่าคุณหนูจะอภยั ให้ข้า...ไม่เอาโทษข้าใน ครังนี” ซูเหลยี นอวินเมอื เหน็ ว่าตนได้เปรียบแล้วจงึ ยอมหยุด แล้วพยัก หน้า “เจ้าเข้าใจได้กด็ ีแล้ว” แต่เมอื เหน็ แววตาอาฆาตจนแทบจะฆ่าตนให้ตายไปเสยี ให้ได้ของห ยางอวีหลินเช่นนัน ซูเหลยี นอวินกลับคิดว่า วิธจี ัดการของตนเมือ ครู่ยังทาํ ได้ไม่เดด็ ขาดพอ เพราะต่อไปนางเองกต็ ้องมาทหี ้องเรียน ทุกวนั สายตาเช่นนันของหยางอวีหลินบ่งบอกว่าวนั พรุ่งนีจะต้องเอาคืน

นางอย่างแน่นอน นางจะรับมือไหวได้อย่างไร ในเมือพูดกนั ดีๆ ไม่ร้เู รือง นางคงต้องใช้กาํ ลงั สะสางปัญหา เท่านัน ซเู หลยี นอวินมองไปยังโต๊ะรอบๆ ห้อง สดุ ท้ายจงึ เดนิ เข้าไปหยุด ตรงหน้าโตะ๊ ทอี ยู่ด้านรมิ ห้องแล้วเอ่ยว่า “หยางอวีหลนิ เจ้าดูให้ดี หากมคี รังหน้าอกี เจ้าจะแหลกสลายเหมือนโตะ๊ นี” พดู จบกเ็ อามอื ฟาดลงไปทโี ตะ๊ พริบตาเดียวโตะ๊ นันกแ็ ตกสลาย เป็นเสยี งๆ เมือสกั คร่หู ากหยางอวีหลนิ ยังมจี ิตใจอาฆาตคดิ จะแก้แค้นอยู่ ตอนนีเมือเหน็ โตะ๊ พังทลายไปต่อหน้าต่อตาตนภายในชัวพริบตา เช่นนี นางจงึ คิดอะไรไม่ออกอกี เพราะดูจากรูปการณแ์ ล้ว หากซู เหลยี นอวินจะตบนางให้ตายคามอื กค็ งไม่ใช่เรืองยากอะไรนกั

ตอนที ทําโทษ ...เจบ็ จะตายอยู่แล้ว... แม้ว่าซูเหลยี นอวินจะไม่แสดงอาการใดๆ ออกทางสหี น้า ดู ภายนอกแล้วถอื ว่ายังคงท่าทสี งบและเดด็ เดียวไว้ได้ แต่ในใจของ นางกลับกน่ ด่าตัวเองนบั ไม่ถ้วนแล้ว เมือชาติก่อนนางจาํ ความได้ว่าโตะ๊ ตัวนีเคยพังไปแล้ว เพราะคนที ทาํ มนั พังกค็ อื นางนันเอง ผลของการเล่นสนุกโดยไม่ระวังคอื ผลักโต๊ะตวั นีไปโดนผนังห้อง จนโตะ๊ หกั เป็นทอ่ นๆ เนืองจากจาํ นวนโตะ๊ ในห้องเรียนนันมไี ม่มาก หากมโี ตะ๊ หายไปสกั ตวั จะต้องมีผู้สงั เกตได้อย่างแน่นอน นางจงึ รบี นาํ ชนิ ส่วนต่างๆ ของเก้าอีตวั นีประกอบเข้าด้วยกัน จากนนั จึงนาํ มันไปซ่อนไว้ทมี ุมห้องมุมหนงึ เพือไม่ให้คนสงั เกตเหน็ ได้ คาดไม่ ถงึ ว่าวันนีโต๊ะตวั นีจะมีประโยชน์อย่างอืนด้วย ทาํ ลายหลกั ฐานทงิ ให้สนิ ซากไปเช่นนีกด็ ีเหมือนกนั ทว่า...เมือซเู หลยี นอวินก้มหน้าเหลอื บมองมือของตนแวบหนึง ถงึ

โตะ๊ ตัวนจี ะเป็นโตะ๊ ทพี ังไปแล้วกต็ าม แต่ตบลงไปเตม็ แรงเช่นนีทาํ ให้นางรู้สกึ เจบ็ ไม่น้อยเลยทเี ดียว! ซเู หลยี นอวินคาดว่ามอื ของตน ต้องบวมเป่ งแน่ แต่ในเมือทาํ มอื ตัวเองบวมเช่นนีเสยี แล้ว ไม่ว่า อย่างไรเวลานีคงต้องอดทนไว้ก่อนแล้วค่อยว่ากนั ทหี ลัง ในขณะทหี ยางอวีหลนิ กาํ ลังจะพดู ต่อ ตอนนันเอง อาจารย์ถงได้ ก้าวเข้ามาในห้องพอดี “พวกเจ้าทาํ อะไรกนั ฮ?ึ สมุ หัวเอะอะเสยี งดงั ไร้มารยาท” อาจารย์ ถงพูดพลางเดนิ ฝ่ ากล่มุ คนเข้ามาด้านใน จึงเหน็ ภาพหยางอวีหลิน กาํ ลังยืนเหม่อลอยอยู่กบั ที พร้อมซเู หลยี นอวินทยี นื อย่ดู ้านข้างซาก เก้าอที แี หลกไม่มชี ินดี จงึ เลกิ ควิ ขนึ แล้วเอ่ยว่า “พวกเจ้าทงั สองคน กอ่ เรืองอะไรกนั !” ซเู หลยี นอวินรบี เอามอื ไพล่หลัง ก้าวไปด้านหน้าหนึงก้าวพร้อมเอย่ ว่า “อาจารย์เจ้าคะ คณุ หนูหยางไม่เชือว่าข้ามวี รยุทธ์ ดังนนั ข้าจึง แสดงให้นางดูกเ็ ท่านันเจ้าค่ะ” พูดจบกถ็ อยหลงั ไปหนึงก้าว ก้มหวั คารวะอาจารย์แล้วไม่พดู สิงใดอกี อาจารยถ์ งขนึ ชือว่าเป็นปัญญาชนหัวสเี หลยี ม ต่อให้เป็นเรือง

เลก็ น้อยแต่หากร้ถู ึงหูเขาเข้ากจ็ ะต้องโดนสงั สอนกนั ถ้วนหน้า หาก เขารู้ว่านางมปี ากเสยี งกบั หยางอวีหลนิ จนเกอื บถงึ ขนั ลงไม้ลงมอื กนั แม้ว่านางจะมีเหตผุ ล แต่นางคงจะต้องโดนลงโทษด้วยแน่ สดุ ท้ายแล้วจะกลายเป็นเรืองทเี ดอื ดร้อนกนั ทงั คู่ มิส้โู กหกเลก็ ๆ น้อยๆ ปิ ดบงั เรืองราวเมอื คร่เู อาไว้ก่อนดกี ว่า เมือคิดถึงตรงนีจงึ ส่งสายตาไปยังหยางอวีหลิน หยางอวีหลินย่อมร้สู รรพคุณข้อนีของอาจารย์ถงเช่นกนั แม้ว่านาง จะอยากให้อาจารย์ถงสงั สอนซเู หลยี นอวินให้เขด็ แต่นนั หมายความว่านางจะพลอยถกู ลงโทษไปด้วย จึงฝืนใจเอ่ยอย่าง ยากเยน็ ว่า “อาจารย์เจ้าคะ... คุณหนูซกู ล่าวมผิ ดิ ...เป็นข้าเอง จริงๆ ทอี ยากรู้ว่าคนุ หนูซมู วี รยุทธจ์ ริงหรือไม่ ไม่มเี รืองอนื เกยี วข้องเจ้าค่ะ” แม้ว่าอาจารยถ์ งจะสงสยั อยู่บ้าง แต่เมือเหน็ ทา่ ทขี องคนทงั สอง คล้ายไม่ได้พดู โกหก จึงเงยหน้ามองไปด้านนอกเพือคะเนเวลา ก็ พบว่าตอนนีสายมากแล้วไม่สามารถใสใ่ จเรืองนีต่อได้อกี จงึ กระแอมเบาๆ สองที แล้วใช้นาํ เสยี งแขง็ กร้าวเอ่ยขึนว่า

“ทนี ีคือห้องเรยี น เป็นสถานทเี รียนหนังสอื อนั ทรงเกยี รติ หากเจ้า ทงั สองอยากประลองวรยุทธก์ นั ละก็ ไปทสี นามประลองไม่ดีกว่า หรือ? วันนีข้าจะไม่เอาโทษเจ้าทงั สองสกั ครัง แต่หากมคี รังต่อไป อกี จะไม่ปล่อยไปงา่ ยๆ แน่” เมือเอ่ยจบจงึ จ้องเขมง็ ไปทที งั สองอกี รอบหนึง จากนันจึงหันตัว แล้วเอามือไพล่หลงั เดินไปยังด้านหน้าห้อง โดยไม่สนใจความ วุ่นวายเบอื งหลังอกี ซเู หลยี นอวินถอนหายใจโล่งอก ซากโตะ๊ เบอื งหลังของตนถกู สาวใช้ในวังเกบ็ กวาดไปหมดแต่แรก แล้ว ตอนนีห้องจงึ กลับมาเป็นระเบียบราวกบั ไม่เคยเกดิ เหตุการณ์ กอ่ นหน้าขนึ มาก่อน นางรู้ตัวดีว่าวนั นีนางคงดึงดดู สายตาของทกุ คนเป็นพิเศษ ตอนนจี ึงแอบย่องไปนังอยู่ทมี ุมมุมหนึงของห้อง ซ่อนตวั อยู่ตรงนัน แล้วอ่านหนังสอื ของตนอยู่เงยี บๆ แม้ว่าซเู หลยี นอวินจะอยากอยู่เงียบๆ แต่กม็ ีคนทาํ ลายความ ปรารถนาของนางลงอีก “นี เจ้าคอื ซเู หลียนอวินหรือ? ไม่เหน็ เหมือนกบั ทเี ขาว่ากันไว้สกั

นิด” ซเู หลยี นอวินเงยหน้าขึนมองสาวน้อยทกี าํ ลงั พูดอยู่กบั ตน นางมี ดวงตาสดใสและนาํ เสยี งเปิ ดเผย แววตาของนางไม่แฝงความเจ้า เล่ห์ใด ดแู ล้วคงมิใช่คนทมี แี ผนการในใจมากนัก น่าเสยี ดายตรงที นิสยั การพดู การจาคล้ายไม่ผ่านการคิดมาก่อน แต่ดูแล้วกไ็ ม่ใช่คน ทมี พี ิษภยั อะไร ซเู หลยี นอวินจึงพยกั หน้าราวกบั ว่าคาํ ถามเมือครู่ไม่ได้เกยี วข้อง อะไรกบั ตัวเอง ตอบเสยี งเรยี บว่า “เป็นข้าเอง มอี ะไรหรอื ไม่?” “เฮ้อ ข่าวลอื เชือถือไม่ได้จริงๆ” สหี น้าของสาวน้อยนางนัน เปลยี นไปอย่างฉับพลัน จากนนั จงึ เขยิบเข้ามาใกล้แล้วเอ่ยว่า “ข้า ชือหลนิ เหวนิ เสยี ว คณุ หนูสามของตระกูลรองราชเลขากรม ยุทธการ นคี งเป็นการพบกนั ครังแรกของพวกเรา วรยทุ ธข์ องเจ้า ไม่เลวเลยทเี ดียว” เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ใบหน้าในระยะประชดิ กะทนั หันเช่นนันก็ ตกใจจนกระถดถอยไปด้านหลงั เลก็ น้อย พร้อมกบั หัวเราะแห้งๆ “คณุ หนูหลนิ ล้อข้าเล่นแล้ว...แค่วรยุทธท์ ีไม่เอาไหนกเ็ ทา่ นัน จะว่า

ดไี ด้อย่างไร” พดู จบกค็ ่อยๆ ถอยไปด้านหลงั เงยี บๆ อกี ครัง เพือ รักษาระยะห่างให้ไกลมากหน่อย หลนิ เหวนิ เสยี วมีทา่ ทางราวกบั กาํ ลงั พดู เรืองน่าตืนเต้นอยู่ จงึ เขยบิ เข้ามาอกี พลางตบไหล่ซเู หลยี นอวิน “โธ่เอย๊ เจ้าสามารถทาํ ให้โตะ๊ พังทลายได้ด้วยฝ่ ามอื เดยี ว ยงั จะถ่อมตัวอกี ข้าเองกช็ ืนชอบวรยุทธ์ มากเช่นกนั ข้าคิดว่าเราสองคนต้องเป็นเพือนกนั ได้แน่” อาจารยถ์ งซึงยนื อยู่บนแทน่ หน้าห้องเริมอดรนทนไม่ไหวจึงหัน ศีรษะมองรอบๆ แล้วเคาะไม้บรรทดั ในมอื กบั ผนังห้อง “ใครกนั ทแี อบคุยในห้องเรียนไม่ยอมหยุดเสยี ท!ี หากข้าร้ตู ัว วนั นี จะต้องอยู่คดั บทเรียนทเี รียนไปในห้องสามร้อยจบถงึ จะกลับได้!” เอ่ยจบจงึ กวาดตามองลงมายงั ด้านล่าง เวลานนั จงึ พบว่าทุกสายตา มองมาทตี นอย่างตังอกตังใจ ไร้เสยี งพูดคยุ ใดอกี เมือเหน็ เช่นนัน จงึ ทาํ เสยี งฟึ ดฟัด “อย่าคิดว่าพวกเจ้าเป็นลกู หลานเชือพระวงศ์ แล้วข้าจะไม่กล้าลงมอื กบั พวกเจ้าเชยี ว หากผู้ใดไม่เชือกล็ องดู ดูซิ ว่าปากของพวกเจ้ากบั ไม้บรรทดั ในมอื ข้า อะไรจะแขง็ กว่ากนั ” ตอนนีหลนิ เหวินเสยี วเองกไ็ ม่กล้าพดู อะไรเช่นกนั ได้แต่หยบิ ตาํ รา

ขึนมาบงั หน้าไว้ แล้วหันมาแลบลินให้ซเู หลยี นอวิน จากนนั หยบิ พ่กู นั ขนึ มาเขยี นข้อความบนกระดาษว่า “อาจารย์ถงเป็นคนน่าราํ คาญนกั แต่เจ้ากบั ข้าถือว่าเป็นเพือนกนั แล้ว วนั หลงั หากมโี อกาสข้าจะต้องแวะเวียนไปหาเจ้าทเี รือน” พอ เขยี นจบจงึ สง่ กระดาษให้กบั ให้ซูเหลยี นอวิน ซเู หลยี นอวินรับกระดาษแผ่นนันมาอ่านข้อความ นางรู้สกึ ว่าน่าขนั อยู่บ้าง ทว่ายังคงเขยี นตอบกลบั ด้วยท่าทตี ังใจ “ได้สิ หากมโี อกาสข้าจะต้องเชญิ เจ้าแน่ แต่ตอนนีตังใจเรียนก่อน เถอะ วนั นีข้าเกอื บโดนลงโทษไปครังหนึงแล้ว อย่าให้อาจารยต์ ้อง เพ่งเลง็ ข้าอกี เลย” หลนิ เหวนิ เสยี วรับกระดาษกลบั มา แล้วยิมจนตาแทบปิ ด จากนัน ค่อยๆ พบั กระดาษแผ่นนนั เกบ็ เอาไว้ในอก แม้ว่าเนือหาในห้องเรียนจะน่าเบือเตม็ ที แต่อย่างไรกต็ ้องถงึ เวลา สนิ สดุ ในทสี ดุ อาจารย์ถงกเ็ กบ็ หนงั สอื มาถอื ไว้ในมือ และประกาศว่าวนั นี

เรียนเพียงเท่านีก่อน ซูเหลยี นอวินได้ยินดงั นันจงึ บดิ ขเี กยี จ นางนังนงิ ๆ แบบนมี าสอง ชัวยามจนร้สู กึ ว่าทงั ตวั นางแขง็ ไปหมดแล้ว ตอนทซี ูเหลยี นอวินกาํ ลงั จะเกบ็ กระเป๋ าหนังสอื หยางอวีหลินกร็ บี เดินตรงดิงเข้ามาหานาง “วนั นีเจ้าโกหกอาจารย์ แต่ได้ข้าช่วยเจ้า ปิ ดบังไว้ หากเจ้าฉลาดคงร้วู ่าจะต้องทาํ ตวั เช่นไรกระมงั ” มือของซเู หลยี นอวนิ ทกี าํ ลงั เกบ็ ของชะงกั ไปครู่หนึง เมือฟังหยา งอวีหลนิ พูดจบกท็ าํ เป็นยุ่งอยู่กับการเกบ็ ของต่อราวกบั ไม่ได้ยิน อะไรทงั สนิ “นี ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ” พอหยางอวีหลนิ เหน็ ว่าไม่มีผ้ใู ดสนใจนาง จึงเอามือตบโต๊ะราวกบั ต้องการให้รู้ว่ามนี างยนื อย่ตู รงนี

ตอนที บอกเป็ นนยั ซเู หลยี นอวินสดู หายใจเข้าลกึ ๆ เอ่ยปากเป็นเชงิ ขบขันว่า “คุณหนูหยางยงั สาวอยู่แท้ๆ แต่ความจาํ กลบั มีปัญหาเสยี แล้ว เพิง ผ่านมาได้เพียงสองชัวยามกล็ มื สงิ ทขี ้าพูดไว้ก่อนหน้านีแล้วหรอื ?” พูดจบซเู หลยี นอวินกย็ นื มอื ออกไปลูบโตะ๊ แล้วเคาะสองสามที “ข้า...” แน่นอนว่าหยางอวีหลนิ ไม่ได้ลืม เพยี งนางรู้สกึ ว่าเรืองนอี ัดอนั อยู่ ในอกของตนจนนางเริมรู้สกึ ไม่สบายตัว หากไม่หาทางปลดปล่อย ออกมา พร่งุ นีนางจะมาทหี ้องเรียนได้อย่างไรกนั ? สายตาเยาะเย้ย ถากถางของทุกคน ล้วนอยู่ในสายตาของนางทังสนิ “อกึ อกั อะไร เจ้าชงั น่าราํ คาญนัก” ซูเหลยี นอวินยงั ไม่ทนั ได้เอ่ยคาํ หลนิ เหวนิ เสยี วทยี นื อยู่ด้านข้างกท็ นดตู ่อไม่ได้จงึ พดู แทรกขนึ “ทาํ ไม เจ้าอยากหาทรี ะบายหรือ? เช่นนนั เจ้าต้องดูตัวเองด้วยว่า คู่ควรจะทาํ หรือไม่ แม่ของเจ้ายังไม่ได้ถูกแต่งตังเป็นฮหู ยนิ ใหญ่ มใิ ช่หรือ? อะไรกนั นเี จ้าชูคอราวกบั เป็นคุณหนูเรือนใหญ่ไปแล้ว? เจ้าต้องหดั ส่องกระจกดูเงาตัวเองเสยี บ้าง”

เมือพดู ถึงตรงนี หลนิ เหวินเสยี วคล้ายนึกเรืองตลกอนื ขึนมาได้อกี “จริงสิ หากใต้เท้าหยางร้วู ่าคุณหนูรองหยางทาํ สงิ ใดลงไปบ้างใน วันนีจะรู้สกึ เช่นไร ทคี ุณหนูรองวางท่าอวดดีได้เสยี ขนาดนี” “พวกเจ้า พวกเจ้า...พวกเจ้ากลันแกล้งข้าเกนิ ไปแล้ว” พอหยาง อวีหลนิ ได้ยินนาํ เสยี งข่มขู่แกมถากถางเช่นนีแล้วจะกล้าพูดสงิ ใด ต่อได้ จงึ ทาํ ได้เพียงเรยี กพวกนางอย่างชิงชังคาํ หนึง จากนนั จึงรบี บงึ ออกจากห้องเรียนไปอย่างรวดเรว็ “เฮอะ” หลนิ เหวนิ เสยี วแค่นนาํ เสยี งเยน็ ชาราวกบั เป็นฝ่ ายชนะ สงคราม นางปัดมอื ตัวเองเข้าด้วยกนั พอเหน็ หยางอวีหลินลับตา ไปแล้วจึงหนั กลบั มาเอย่ ว่า “เจ้าใจดเี กนิ ไปแล้ว เจอคนเช่นนี อย่าได้ปล่อยไว้หรือออมมอื ให้เดด็ ขาด ต้องด่าให้รู้สาํ นึกจงึ จะถูก ถ้าไม่เหน็ แก่ฐานะของบิดานางข้าคงลงมอื กบั นางไปแล้ว” ซูเหลยี นอวินเพยี งร้สู กึ ว่ามเี หงือเยน็ ๆ ไหลลงมาตามหน้าผากตน ... เดมิ ทนี างคิดว่าคงไม่มใี ครกล้าหาญเท่าตัวเองอกี แล้ว คิดไม่ถึงเลย ว่าเมอื เทยี บกบั หลนิ เหวินเสยี วแล้วตนดูกระจอกไปเลย แต่สดุ ท้าย

ยงั คงยิมออกมาแล้วกล่าวขอบคุณ “อมื ๆ ตกลง อย่างไรข้ากข็ อ ขอบใจเจ้ามากทมี นี าํ ใจช่วยเหลอื กนั ” “โธเ่ อย๊ ขอบใจอะไรกนั เล่า เจ้ารีบกลับเถดิ นันคอื สาวใช้ของเจ้าใช่ หรือไม่? เหน็ รอเจ้าอยู่ด้านนอกนานแล้ว พรุ่งนพี วกเราค่อยคุยกนั กไ็ ด้” พดู จบหลินเหวนิ เสยี วจึงตบไหล่ของซเู หลียนอวินด้วยท่าที เป็นกันเอง จากนนั ทงั คู่จงึ แยกย้ายกันไป “คุณหนู” เมอื หลมี ู่เหน็ ว่าในห้องเรียนไม่มผี ู้ใดแล้วกร็ ีบเดนิ ข้าม ธรณปี ระตูเข้ามา แล้วเอ่ยว่า “คุณหนูเจ้าคะ เมือคร่คู นของฮองเฮา มาแจ้งข่าวว่าฮองเฮาทรงมีพระประสงค์ให้คุณหนูมาพบที พระราชวงั เฟิ งเตียก่อนกลบั เจ้าค่ะ” “ฮองเฮาหรือ...?” ซเู หลยี นอวินเอ่ยขนึ ราวพึมพาํ กบั ตัวเองแล้ว เหลอื บมองไปยังไหล่ด้านทหี ลนิ เหวนิ เสยี วเพิงจะตบไป จากนนั จึง คร่นุ คดิ ถึงสาเหตุทตี นถูกเรยี กไปเข้าเฝ้ าตอนนี เพราะหากไม่ทาํ ความชอบอะไรไว้ นางจะถูกเรยี กเข้าเฝ้ าได้อย่างไร จู่ๆ กอ็ ยากพบนางอย่างนันหรือ? ตอนนันเองซเู หลียนอวินรู้สกึ ว่าตาขวาของตนกาํ ลงั กระตกุ

................................ ณ พระราชวังเฟิ งเตีย “เดก็ ดี เจ้ามาเสยี ที ร่างกายของเจ้าดขี นึ แล้วหรอื ?” เมือซเู หลยี นอ วนิ ก้าวเท้าเข้าไปในพระราชวังเฟิ งเตีย ฮองเฮาเกาอู่เตียกเ็ สดจ็ ลง มาแล้วจูงมอื นางเดนิ ขึนไปยังพระทนี ัง นางเดินพลางกล่าวขึนว่า “แม้ว่าเจ้าจะใจร้อนอยากเรยี นแต่กไ็ ม่ควรฝืนตัวเองเช่นนี เจ้ายัง เดก็ อยู่ อย่าปล่อยตวั แบบนี หากรอจนอายุเท่าข้าแล้วเพิงจะเริมใส่ ใจรักษาโรคทเี จบ็ ป่ วยออดๆ แอดๆ มาตังแต่ยงั สาวกเ็ กรงว่าจะ สายไปเสยี แล้ว” เวลานเี มอื ซเู หลียนอวินนงั ลงบนพระทนี ังแล้ว นางรู้สกึ คล้ายกบั ว่า มตี ะปูทมิ แทงนางอยู่ ทาํ ให้รู้สกึ ว่านังไม่ค่อยสบายเทา่ ไหร่นัก เนอื งจากในชาติก่อนนางพยายามเอาอกเอาใจฮองเฮาอย่างมาก แต่ฮองเฮากลับไม่เคยปฏบิ ตั ิต่อนางดเี ช่นนี ทว่าวันนกี ลบั มที า่ ที สนิทสนมจึงเป็นสาเหตใุ ห้นางร้สู กึ ไม่คุ้นชินเท่าใดนัก เสยี งเตือนในตัวนางเริมส่งสญั ญาณดังขึน พอซูเหลยี นอวนิ ฟังฮองเฮาพูดจนจบ กค็ รุ่นคดิ เงยี บๆ หาทาง

คลายมอื ของตวั เองออกมา พลางเอ่ยว่า “ฮองเฮาถ่อมตัวเกนิ ไป แล้วเพคะ ตอนนพี ระองค์ยังทรงอ่อนเยาว์ราวกบั เป็นพีสาวของ หม่อมฉันคาํ ว่าชรายังห่างไกลนกั เพคะ” “เจ้าเดก็ คนนี...” เกาอู่เตียมีทา่ ทรี าวกบั กาํ ลังฟังเรืองทนี ่า เพลดิ เพลินอยู่ จงึ เอามือป้ องพระโอษฐ์พลางแย้มสรวล “เจ้า ปากหวานยิง ว่าแต่อาการของเจ้าดขี นึ แล้วจริงหรือ? เจ้าอย่าได้ เกบ็ ความทุกข์ใจเอาไว้คนเดยี ว หากเจ้ามเี รืองอะไรสามารถพูดกบั ข้าได้เช่นกนั ” “ไม่มเี พคะ” ซูเหลียนอวินรบี โบกมอื ปฏเิ สธ “ร่างกายของหม่อม ฉันหายดแี ล้ว ขอพระองค์โปรดอย่ากงั วลพระทยั ” เกาอ่เู ตียจึงพยักศรี ษะ “เช่นนนั กด็ ีแล้ว วันนีทขี ้าเรียกเจ้ามาก็ เพราะอยากร้วู ่าอาการของเจ้าดขี ึนแล้วหรอื ไม่ หากเจ้าหายดแี ล้ว ข้าจะได้หมดห่วง” เมือพดู เรืองนจี บกย็ งั คงชวนซูเหลยี นอวิน พดู คยุ เรืองสพั เพเหระต่อ โชคดีทคี วามทรงจาํ ของซเู หลยี นอวินเมอื ชาติก่อนยงั คงอยู่ จาก การทนี างชอบแอบฟังเรืองราวต่างๆ ของเกาอ่เู ตีย ตอนนีนางจงึ