ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ตอนที ประลอง เมือนึกถงึ เหตุการณเ์ มอื ตอนเช้านนั ไฟโทสะกล็ กุ โชนขนึ ในใจอกี ครัง นงั เดก็ ตาํ อย่างไรเสยี วนั นีจะต้องจดั การนางให้จงได้! “ฝ่ าบาทเพคะ” คดิ ได้ดงั นี หยางอวีหลงิ กก็ ระแอมแล้วเอ่ยขึนด้วย เสยี งนุ่มนวล “ฝ่ าบาทเพคะ หม่อมฉนั นังอยู่ตรงนีมานานขนาดนี แล้ว ความสามารถของคุณหนูคนอืนหม่อมฉนั กด็ ูมาหมดแล้ว น่า เสยี ดายทยี ังไม่มโี อกาสได้ดูความสามารถของคุณหนูซู เพราะ อย่างไรงานเลียงครังนีกถ็ ือว่าเป็นเวทแี สดงความสามารถ หาก คุณหนูซไู ม่เข้าร่วม นันเกรงว่าคงจะไม่เหมาะสมเทา่ ไหร่กระมัง” เสยี งของหยางอวีหลนิ ไม่ดังและไม่เบาจนเกนิ ไป ทว่านาํ เสยี งออด อ้อนเช่นนี แม้ว่าผู้อนื จะไม่อยากฟังเท่าไรแต่กย็ ากทจี ะไม่ได้ยิน ลหี ยวนตีขมวดควิ เข้าหากนั เลก็ น้อย “คุณหนูซ?ู หมายถงึ คณุ หนูซู คนไหนหรือ” เมือหยางอวีหลนิ เหน็ ลีหยวนตีสนใจคาํ ยุของตนกย็ ิงได้ใจ “จะยังมี คุณหนูซูผู้ใดอกี เพคะ ย่อมต้องเป็นคุณหนูซู ซูเหลยี นอวิน บุคคลผู้ มีชือเสยี งอนั ดับต้นๆ ของเมืองหลวงนี ฝ่ าบาทไม่เคยได้ยินชือมา

กอ่ นเลยหรือเพคะ” เมือซูเหลยี นอวินได้ยนิ ผู้ทอี ย่ตู รงแท่นประทบั ด้านบนเอ่ยถงึ ชือนาง กเ็ ริมเกดิ ความกงั วลใจขนึ จึงรีบเคียวขนมครึงชินทอี ยู่ในปากตน จนละเอยี ดแล้วกลืนลงคอไปทนั ที จากนันจงึ เชด็ ปากแล้วนังตัวตรง อยู่ตรงนนั แต่กย็ ังอดไม่ได้ทจี ะแอบเหลือบตามองไปทางด้านนัน แม่หยาง อวีหลิงผ้นู ีคดิ จะเล่นพิเรนทร์อะไรอกี ? “ซเู หลยี นอวิน?” หนานกงจินเลกิ คิวขนึ พลางคิดทบทวน เพราะ เป็นชือทเี ขาคุ้นหูมากทเี ดยี ว ขนั ทที ยี นื อยู่ด้านหลังเหน็ สถานการณเ์ ช่นนีจงึ รีบเข้าไปพดู ด้วย นาํ เสยี งทเี บาจนได้ยนิ กนั เพยี งสองคน “ฝ่ าบาท คุณหนูผู้นันกค็ ือ คนทฮี องเฮาทรงประทานกาํ ไลให้ ธดิ าของแม่ทพั ใหญ่ซปู ัวชวนพ่ะ ย่ะค่ะ” “อย่างนเี อง” ลีหยวนตีพยักพระเศียร พระพักตร์ไม่มคี วาม เปลยี นแปลงอะไรมากนกั

“ฝ่ าบาทเพคะ” เมือหยางอวีหลิงเหน็ ว่าลหี ยวนตีตรัสเพยี งครึง ประโยคแล้วไม่สนใจตนอกี จงึ ร้อนใจขึนมา “ฝ่ าบาทว่าดีหรือไม่เพ คะ” เกาอ่เู ตียหันไปมองหยางอวีหลงิ ทนี ังอยู่ด้านข้างกาํ ลังออดอ้อนบิด ตัวไปมาแบบนันกค็ ดิ ไม่ออกไปชัวขณะว่าจะพดู อะไรออกไปดี จึง กระแอมเบาๆ คราหนึงแล้วเอ่ยว่า “หยางกุ้ยเหรนิ ระมดั ระวัง กริ ิยาด้วย ด้านล่างมีรุ่นน้องอยู่มากมาย เจ้าถอื เป็นรุ่นพี อย่างน้อย กค็ วรมกี ริ ยิ าในแบบทรี ่นุ พีควรมีเถดิ อกี อย่างการประลองเช่นนี ตลอดมามใิ ช่เจ้าเชญิ ข้ายนิ ยอมหรือ เหตุใดน้องหยางต้องบบี บงั คบั ให้ผู้อนื เข้าร่วมเช่นนี?” “ฮองเฮาท่าน…” หยางอวหี ลงิ ได้ยนิ เกาอู่เตียเอ่ยเช่นนจี ึงกดั ฟัน ทองในปากจนแทบแตก ร่นุ พี? ฮองเฮาล้อเลยี นนางต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนีเชยี วหรือ อกี ทงั ยังเลือกใช้คาํ ว่าร่นุ พีมาบรรยายนางอกี ด้วย! นางยงั เป็นสาว อยู่นะ! “เอาล่ะ!” เมือลีหยวนตีเหน็ ว่าพวกนางทงั สองเริมต่อล้อต่อเถยี ง

กนั ต่อหน้าพระองค์กร็ ู้สกึ ปวดหวั ขึนมา “หยางกุ้ยเหริน ในเมือเจ้า อยากประลองกับคุณหนูซู เช่นนนั กใ็ ห้เจ้าประลองด้วยตวั เองแล้ว กนั แต่ผู้ทจี ะแสดงความสามารถในครังนี ล้วนเป็นเพยี งคุณหนูที ยงั ไม่ได้ออกเรือนทงั สนิ ” เพราะทนี ไี ม่ต่างจากสถานทสี าํ หรบั ดตู ัวขนาดใหญ่ของหญิงชายที ยังไม่ได้แต่งงาน เป็นทงั ทปี ระลองความสามารถ สนทนา แลกเปลียนทศั นคติ เรียนรู้นสิ ยั ใจคอของแต่ละคน เมือถึงคราที ต้องแต่งงานจึงสามารถหยิบยกขึนมาเอ่ยอ้างได้ว่าตนเคยประลอง ความสามารถในงานเลียงวสนั ตฤดูมาแล้ว จนได้ตาํ แหน่งทเี ท่าไรๆ อนั ถือเป็นความภาคภมู ิใจของตนเอง แต่สงิ ทลี หี ยวนตีคดิ ไม่ถงึ กค็ ือ คาํ พูดทตี นพูดออกไปอย่างไม่ได้มี เจตนาเมือครู่ กลบั ไปกระทบกระเทอื นจติ ใจอันบอบบางของหยา งอวีหลิงเข้า เพราะเมอื หยางอวีหลงิ ได้ยนิ ดังนนั แล้ว ความหมายของลีหยวนตีก็ คอื ผู้ทจี ะมสี ทิ ธเิ ข้าร่วมการแข่งขนั ในครังนีมเี พียงแม่นางทยี ัง ไม่ได้แต่งงานเทา่ นัน หากสนมทผี ่านการแต่งงานแล้วมาเข้าร่วม การแข่งขนั ด้วย…จะไปน่าสนใจอะไร

ด้วยเหตนุ ี หลังจากสนิ คาํ พดู ของฮองเฮาทวี ่านางเป็นรุ่นพีแล้ว ยงั มีประเดน็ การเหยียดอายทุ หี ยางอวีหลงิ ต้องเผชิญอกี หยางอวีหลงิ เพียงร้สู ึกว่าตอนนีเริมรักษารอยยิมบนหน้าของตน เอาไว้ไม่อยู่แล้ว เพราะคนทพี ูดออกมาเมอื คร่คู อื ฮ่องเต้ ไม่ว่า อย่างไรนางกไ็ ม่กล้าต่อปากต่อคาํ กบั ลีหยวนตี “ฝ่ าบาททรงคดิ มากเกนิ ไปเพคะ หม่อมฉันมไิ ด้เป็นผู้เข้าประลอง เอง แต่เป็นน้องสาวของหม่อมฉันต่างหากเพคะ หลนิ เออ๋ รจ์ ะเป็น ผ้เู ข้าประลอง พระองค์ว่าอย่างไรเพคะ” “ลองถามคุณหนูซเู อาเถดิ ” ลีหยวนตตี รสั แบบขอไปที เพราะ ตลอดมาเขาร้สู กึ ไม่ชอบใจเสยี เลยกบั การแก่งแย่งชิงดีของสตรี อกี ทงั ครังนเี ขายังเป็นคนกลางอกี ด้วย หลงั จากนัน สายตาของเขากแ็ อบเหลือบมองไปยังเกาอ่เู ตียทอี ยู่ ด้านข้าง เมือเหน็ ว่านางไม่ได้มปี ฏกิ ริ ิยาอะไร ลีหยวนตีจึงรู้สกึ โล่ง ใจขนึ มาบ้าง เพราะว่าเขาเองกด็ ูออกว่าเกาอ่เู ตียปฏบิ ตั ิต่อเดก็ ผ้นู ีไม่เหมอื นคน ทวั ไป นนั คือมคี วามเอน็ ดูมากเป็นพิเศษ แต่ตอนนหี ยางอวีหลิงขอ

ร้องเขาต่อหน้าผ้คู นมากมายเช่นนี ดังนันจึงไม่ง่ายสาํ หรับเขาทจี ะ ปฏเิ สธนางอย่างไม่ไว้หน้า อกี ทงั วงั หลงั กับราชสาํ นักกม็ กั จะมี ความสมั พันธข์ ้องเกียวกนั อยู่เสมอ เพราะอาจจะกลายเป็นนาํ ผงึ หยดเดียวได้ ดังนนั เขาจึงต้องคร่นุ คิดให้ถีถ้วน “ฝ่ าบาทมองหม่อมฉันทาํ ไมหรือเพคะ” เกาอ่เู ตียเอ่ยขนึ อย่าง ราบเรียบ “หม่อมฉนั มไิ ด้เป็นผู้ขอร้องพระองค์” เมือพดู จบเกา อ่เู ตียกย็ ดื หลงั ขึนตรงโดยไม่ร้ตู ัว ดูท่าจะไม่สบอารมณข์ ึนมาบ้างแล้ว ตอนนันลีหยวนตีจงึ ไร้คาํ พดู ช่างเถิดๆ ถึงเวลากใ็ ห้สาวน้อยผ้นู นั ถอนตัวออกไปเท่านันเอง หาก เป็นเช่นนีกจ็ ะเป็นผลดตี ่อทงั สองคน ลหี ยวนตีคดิ ดังนนั จึงตรัสขนึ ว่า “ตามซเู หลยี นอวินมาตรงนี จะได้ ถามนางว่าเตม็ ใจจะประลองกบั คุณหนูหยางหรือไม่” บรรดาขนั ทที อี ยู่ด้านข้างได้ยินดงั นันกร็ ีบถอยออกไปเพือนาํ สารที ได้รับฟังไปส่ง ซเู หลียนอวินจงึ ถูกเชญิ ตวั มาด้านหน้าอย่างไม่ทนั ตัง ตวั

“ซเู หลยี นอวิน เจ้ายินดจี ะประลองความสามารถกบั น้องสาวของห ยางกุ้ยเหรินหรือไม่” ลีหยวนตีพดู กดดนั ทาํ ให้คนรอบด้านรู้สกึ ถูก บบี คันจนแทบหายใจไม่ออก เพราะตอนนีสงิ ทลี หี ยวนตีคดิ คือต้องการให้ซเู หลยี นอวินรู้สกึ ถงึ ภยั เบอื งหน้าแล้วถอยไปเสยี เอง หากเป็นเช่นนี เกาอู่เตีย หยาง อวีหลิงและตัวเขาเองถงึ จะสบายใจขึนบ้าง ซูเหลยี นอวินเองกค็ ดิ เช่นนนั เพราะภายใต้สถานการณ์ทกี ดดนั เช่นนี ทุกคนคงคิดอยากจะถอยไปด้วยกนั ทังนนั แต่ไม่ว่าจะเป็นสงิ ทลี หี ยวนตีคดิ กด็ ีหรอื ว่าสงิ ทซี ูเหลยี นอวนิ ทาํ กด็ ี กลบั ส้กู บั คนผู้หนึงทคี ดิ ต่างไม่ได้ เพราะตอนนันเองทซี เู หลยี นอวนิ เกอื บจะตอบออกไปว่านางคงจะประลองไม่ได้และกาํ ลังจะปฏเิ สธ แบบมีชันเชิงอยู่นัน คาํ พดู ถากถางกล็ อยมาเข้าหูนาง “คุณหนูซู ข้าคดิ ว่าเจ้าต้องตอบรับแน่ๆ ใช่หรือไม่” หยางอวีหลงิ กะพริบตาปริบๆ “เพราะได้ยนิ มาว่าในตอนนันทฮี ูหยินอนั ยงั อยู่ ในวงั กน็ ับว่าเป็นคนทมี ชี ือเสยี งผ้หู นงึ ของเมอื งหลวง ทงั ยงั เป็น สตรีทเี ก่งกาจ คุณหนูซูคงจะได้รบั การถ่ายทอดมาจากนางเช่นกนั

ใช่หรือไม่” แม้หยางอวีหลงิ จะพูดจาไพเราะ แต่จุดประสงค์ของนางคอื ต้องการ กล่าววาจาดูถูกต่อหน้าทุกคน เพราะคนในสมยั นัน ใครบ้างทจี ะไม่รู้ว่าอนั เพ่ยองิ เป็นหญิงห้าว เหมือนผู้ชายทใี ช้ชวี ติ ไปอย่างไร้จุดหมาย แต่วนั นีกลบั มาชืนชมว่า นางเป็นสตรีทเี ก่งกาจ? ทงั ยังบอกว่าเป็นคนทมี ชี ือเสยี งของเมือง หลวง? ถอื ว่าเป็นการถากถางกนั อย่างไม่ไว้หน้า ซูเหลยี นอวินเองกม็ ใิ ช่คนโง่ ย่อมต้องเข้าใจความหมายแฝงทอี ยู่ใน คาํ พดู ของหยางอวีหลงิ ไฟโทสะจงึ ลุกโชนขึนในทนั ใด กล้าเอาคน ในครอบครัวของนางมาล้อเล่นเชียวหรือ ดทู ่าคงจะเตรียมการมาดี แล้ วเป็ นแน่

ตอนที เก็บกด เกาอ่เู ตียเมือได้ยนิ คาํ พูดของหยางอวีหลงิ กข็ มวดคิว “หยางกุ้ยเห รนิ เจ้าหมายความว่าอะไร” ถงึ อย่างไรอนั เพ่ยองิ กเ็ ป็นสหายสนทิ ของตน แต่วนั นีนางกลับกล้าพูดจาเหนบ็ แนมต่อหน้าตนเชยี วหรอื ช่างกล้าดีเสยี จริง “ฮองเฮาเพคะ น้องพดู อะไรผดิ ไปหรือ” หยางอวีหลิงเอนกายพิง ไปด้านหลังแล้วเอย่ ขึนอย่างนุ่มนวล “อนั ฮหู ยินในตอนนันเป็นผู้ที มชี ือเสยี งโดดเด่นในเมอื งหลวง น้องพดู อะไรผดิ หากน้องพดู ผิด ฮองเฮาช่วยบอกน้องได้หรอื ไม่ว่าคาํ พดู ใดไม่ถูกต้อง” เมอื หยาง อวีหลงิ พดู จบกเ็ บกิ ตากว้าง ทาํ ท่าทรี าวกบั หวาดกลัวและไม่ร้วู ่าตน ทาํ สงิ ใดผิด หากคนทไี ม่ร้เู หตกุ ารณ์มาเหน็ เข้า คงคิดว่านางกาํ ลงั ถกู ผู้อนื รังแกอยู่เป็นแน่ ฮองเฮาได้ยินคาํ พูดนีกช็ ะงกั ไป คาํ พดู เช่นนีของหยางอวีหลนิ ชน ร่นุ หลังด้านล่างมากมายถึงเพียงนี คงมอิ าจแยกแยะความผิดถูก ของเรืองนีได้ เพราะว่าหากเรอื งนีถูกแพร่ออกไป ตอนนนั เกรงว่า จะสง่ ผลเสยี ต่อทงั สองฝ่ ายเสยี มากกว่า

อกของเกาอเู่ ตียสนั กระเพือมไปด้วยแรงโทสะ เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ว่าบรรยากาศทเี ตม็ ไปด้วยคมหอกคมดาบ ด้านบนสงบลงจงึ รีบเอ่ยปากขึนว่า “พระสนม พวกเราไม่พดู เรืองนี ได้หรือไม่เพคะ เมือคร่ทู เี รียกหม่อมฉนั มามเี รืองจะสงั สอนหม่อม ฉนั มใิ ช่หรือเพคะ มทิ ราบว่าจะสงั สอนหม่อมฉันเรืองใด” ซูเหลยี นอวินยมิ กว้างแต่ไม่เสยี กริ ยิ า ชุดสแี ดงต้องลมทกี าํ ลงั พดั ไหวเบาๆ จนเริมโบกสะบดั นางเหยียดหลงั ตรงและยืนนิงไม่ไหว ติง เมอื รวมกบั การแต่งหน้าของนางในวันนีแล้ว จึงดูแขง็ แกร่งราว กบั ดอกบว๊ ยทไี ม่สะท้านต่อลมหนาวยะเยือก21 เมือหยางอวีหลงิ เหน็ ท่าทางของนางทสี ง่างามเช่นนันกก็ ดั ฟัน ตอนนีเจ้าพยายามให้เตม็ ทไี ปก่อนเถิด เจ้ามันกแ็ ค่หมูตายไม่ กลัวนาํ ร้อนลวก22 เท่านนั อกี ประเดยี วข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะแสร้งทาํ แบบนีไปได้อกี สกั กนี าํ “ไม่ใช่ข้า แต่เป็นน้องสาวข้า คิดว่าคณุ หนูคงร้จู ักใช่หรือไม่” พอ 21 ดอกบว๊ ยทไี ม่สะท้านต่อลมหนาวยะเยือก หมายถงึ ไม่ยอมจาํ นนต่ออาํ นาจ 22 หมูตายจึงไม่กลัวนาํ ร้อนลวก หมายถงึ ไม่กลัวอันตรายตรงหน้า เหมือนกบั หมูที ตายแล้วจึงไม่กลัวโดนนาํ ร้อนลวก

พูดถึงตอนท้ายกก็ ดั ฟันกรอด ดทู า่ แล้วคงให้ความสนใจกบั เรืองที เกดิ ขนึ ในวันนันเป็นอย่างมาก แต่กถ็ กู เรืองนันเป็นเรืองใหญ่ขนาดทวี ่าในเมืองหลวงคงจะมเี พียง ไม่กคี นเทา่ นันทไี ม่รู้เรืองนี ทาํ เอาในวนั แรกๆ หยางอวีหลิงต้อง หลบอยู่หลายวันจนกว่าเรืองจะซาลง เพราะจะอย่างไรกพ็ ีน้องกนั เรืองดีหรอื เสอื มเสยี ล้วนต้องรับด้วยกนั “หลนิ เออ๋ ร์ เจ้าออกมาเถดิ ” หยางอวีหลินกวกั มอื เป็นการส่ง สญั ญาณให้หยางอวีหลนิ ปรากฏตวั ออกมา หยางอวีหลินเองกเ็ ฝ้ าฟังเหตุการณอ์ ย่นู านแล้ว ตอนนีเมอื เหน็ หยา งอวีหลงิ กวักมือ จึงลุกขนึ อย่างเชืองช้า ก้าวเดินอย่างระมดั ระวัง มายังด้านหน้า “ถวายบงั คมฝ่ าบาท ฮองเฮาและหยางกุ้ยเหรินเพ คะ” หากมิกล่าวถงึ เรืองนีคงจะไม่ได้ ไม่รู้ว่าต้นเหตุเกดิ มาจาก เหตุการณใ์ นวันนนั หรอื อย่างไร ตอนนีหยางอวีหลนิ ถงึ ได้มกี ริ ิยา เหมือนคนไม่ร้รู ้อนร้หู นาวใดๆ ทงั สนิ ทงั ยังมีท่าทสี งบนิง ท่วงท่า การพดู จาสง่างาม แต่หากมองโดยรวมแล้วค่อนข้างจะหมองหม่น

ไปสกั หน่อย ราวกบั ไม่ใช่หญิงสาวในช่วงวัยนี “เป็นพีน้องบ้านเดียวกนั เจ้าจะมากพิธรี ตี องไปทาํ ไมกนั ” หยาง อวีหลงิ ฉีกยิม เมอื เหน็ นางเป็นแบบนีกแ็ อบสะใจ ดูทา่ แล้วบดิ าของ นางคงสงั สอนน้องไปไม่น้อยหลังจากเหตกุ ารณว์ นั นัน แม้ว่าน้อง เลก็ จะต้องเผชิญหน้ากบั ความยากลาํ บากไม่น้อย แต่กน็ ับว่าเป็น ผลดี เพราะถอื ว่าเป็นการปรับปรุงนสิ ยั ของนางอกี ครังหนึง “เรืองราวระหว่างเดก็ ๆ อย่างพวกเจ้า กใ็ ห้พวกเจ้าเป็นผู้ตัดสนิ เอง กแ็ ล้วกนั หลนิ เออ๋ ร์ เจ้าลองปรึกษากับคุณหนูซูดูเถิดว่าพวกเจ้าจะ ประลองอะไรกนั ” หยางอวีหลนิ หนั ตัวมา ก้มหน้าแล้วเอ่ยขึนด้วยสหี น้าสงบว่า “เช่นนนั ให้คุณหนูซเู ป็นฝ่ ายเลือกดีหรือไม่ แขกย่อมต้องว่าตามที เจ้าของบ้านสะดวก คณุ หนูซจู ะเลอื กอะไรกเ็ อาอนั นันกแ็ ล้วกัน” ซูเหลยี นอวินจ้องมองหยางอวีหลนิ ทอี ยู่ตรงหน้านางด้วยความรู้สกึ ประหลาดใจ นางกลับไม่กลัวหากหยางอวีหลนิ จะเป็นฝ่ ายโวยวาย เข้ามาหาเรืองนางก่อน เพราะผู้เป็นฝ่ ายเริมโจมตีจะแสดง ข้อบกพร่องออกมา ตอนนีหยางอวีหลนิ มที า่ ทางสงบเงยี บเช่นนี

ทาํ ให้ยากทผี ้อู นื จะหาจงั หวะลงมือได้ เพราะอย่างไรแล้วหมาทกี ดั คนมกั จะไม่เห่าก่อน ทา่ ทสี งบเงยี บของ นางทาํ ให้ในหัวของซเู หลยี นอวินเกดิ สญั ญาณเตือนบางอย่างขึน “แต่หม่อมฉนั ไม่เชียวชาญเรืองใดเลยเพคะ” ซเู หลียนอวินแบมอื แล้วหนั หน้าไปพดู กบั ลีหยวนตี “ฝ่ าบาท หม่อมฉันไม่มี ความสามารถอะไรเลยเพคะ มสิ ้ใู ห้หม่อมฉันยอมแพ้ตังแต่ตอนนี ไม่ดีกว่าหรือ ให้หม่อมฉนั กลบั เถิดเพคะ” ลกู ผู้ชายสบิ ปี ล้างแค้นกย็ งั ไม่สาย ภายใต้สถานการณท์ ศี ัตรอู ยู่ในที ลบั แต่ตนอยู่ในทแี จ้งนัน ซเู หลียนอวนิ ขอเลอื กทจี ะต่อส้อู ย่าง รอบคอบจะดีกว่า เพราะตังแต่ได้กลับมาเกดิ ในชาตินี ไม่ว่าจะเป็น เรืองราวใดหากไม่ได้เตรียมตัวมากอ่ น นางไม่เคยบุ่มบ่ามลงมอื เลย แม้ว่าตอนนันนางจะกล้าลงมือกบั หยางอวีหลนิ นนั กเ็ ป็น เพราะว่านางสบโอกาสทจี ะลงมือรวมทงั เป็นเพราะฐานะของตัวนาง ด้วย แต่ตอนนเี รืองราวกลบั ข้องเกยี วกบั พระสนมของฮ่องเต้? นาง จงึ มอิ าจบ่มุ บ่ามได้ นางมองไปยังลีหยวนตี สพี ระพักตร์ดูลาํ บากใจเป็นอย่างยิง เพราะ

ในตอนนแี ม้ว่าผู้อืนจะพดู มากเท่าใดกส็ ้คู าํ พูดของลีหยวนตีเพียง ประโยคเดียวไม่ได้ เพราะเขาต่างหากทเี ป็นผู้มอี าํ นาจตดั สนิ ตอนนีคงต้องรอดูแล้วว่าลีหยวนตีจะตัดสนิ พระทยั อย่างไร “ฝ่ าบาท เมือครู่พระองค์ทรงรับปากหม่อมฉนั แล้วนะเพคะ พระองค์จะทรงผิดคาํ พดู ไม่ได้ ผู้คนด้านล่างตังมากมายจับตาดูอยู่ นะเพคะ” หยางอวีหลิงหันไปพดู กบั ซเู หลยี นอวินต่อว่า “คุณหนูซู เหตุใดถงึ กังวลเช่นนีเล่า แค่การแข่งขนั สนามเลก็ ๆ กเ็ ทา่ นัน ไม่ เป็ นไรหรอก” คาํ พดู ทลี หี ยวนตีเตรยี มจะตรัสต่อไปนันจาํ ต้องกลนื ลงไปกะทนั หัน เพราะทหี ยางอวีหลิงพดู กม็ ผิ ดิ เขาเป็นโอรสสวรรค์ คาํ พดู ของ โอรสสวรรค์ต้องมนี าํ หนักน่าเชือถอื เมอื คร่เู ขารบั ปากนางแล้ว จริงๆ อกี ทงั ยังอยู่ท่ามกลางสายตาผู้คนมากมายเช่นนี เขาคงไม่ สามารถผดิ คาํ พูดได้เสยี แล้ว “เอาเช่นนันกไ็ ด้เพคะ” ซูเหลียนอวินสดู หายใจเข้าลกึ ๆ “ทว่า ตามทหี ม่อมฉันได้กราบทูลไปแล้ว หม่อมฉนั ไม่มคี วามสามารถใด หวังว่าเมอื ถึงตอนประลองคุณหนูหยางจะออมมอื ให้กบั หม่อมฉนั บ้าง เพือไม่ให้หม่อมฉันเป็นตัวตลกต่อหน้าผ้อู นื ”

หยางอวีหลนิ เงยหน้าขนึ คราวนซี เู หลยี นอวินเหน็ ชัดเจนถงึ แววตา ทเี ตม็ ไปด้วยความเคยี ดแค้นชิงชัง เรืองราวทซี เู หลยี นอวินไม่รู้กค็ อื ตังแต่เกดิ เรืองนันขนึ กบั หยางอวี หลนิ นางจาํ ต้องหลบอยู่แต่ในเรือนเลก็ ๆ ของตวั เอง เพราะหาก นางคิดจะออกไปทใี ดกต็ าม เมอื ก้าวออกจากประตเู รือนไปได้เพียง ก้าวเดยี ว กจ็ ะโดนบรรดาคนรับใช้แอบหัวเราะเยาะนาง ยิงไปกว่านันเพราะเรืองนี ทาํ ให้ซปู ัวชวนเริมพูดขัดผลประโยชนห์ ยางเกงิ รัง หยางเกงิ รังจึงโยนความผดิ ทงั หมดไปทหี ยางอวีหลนิ โดยทาํ โทษนางด้วยการกกั บริเวณเป็นเวลาสามเดอื น หากไม่ได้ เป็นเพราะงานฉลองวสนั ตฤดูครังนี นางคงยังต้องอยู่ในเรือนหลงั เลก็ ๆ ของนางและไม่ได้ก้าวออกส่โู ลกภายนอกแม้แต่ก้าวเดียว เรืองทบี งั เอญิ ยิงไปกว่านนั คอื …วันต่อมาหยางอวีฉนิ พีชายของนาง โดนลากกลับมาส่งทเี รือน โดยมีท่าทางหวาดผวาคล้ายตระหนก ตกใจกลวั อะไรบางอย่าง เอ่ยวาจาซาํ ไปซาํ มาว่าไม่กล้าอกี ต่อไป แล้ว ทงั หมดเป็นความผดิ ของหยางอวีหลนิ ไม่เกยี วอะไรกบั เขา เช่นนจี ึงไม่ต้องสงสยั เลยว่านยี ิงเป็นการเตมิ เชือเพลิงให้กบั สถานการณอ์ นั น่าอดึ อดั ใจของหยางอวีหลนิ มากขนึ ไปอกี

มารดาของหยางอวีหลนิ เองกแ็ ค้นเคอื งนางมากเช่นกนั เพราะหาก เปรียบเทยี บลกู ชายกบั ลกู สาวแล้ว แน่นอนว่าลกู ชายย่อมสาํ คญั กว่ามาก ตอนนีลูกชายกม็ ากลายเป็นแบบนีไปเสยี อกี โดยมตี ้นเหตุ มาจากลกู สาวทไี ร้ประโยชน์ อกี ทงั ด้วยฐานะของนางทกี าํ ลงั จะมี โอกาสเลือนขนั เป็นฮหู ยนิ ใหญ่กเ็ ป็นไปได้ยากมากขึนไปอกี ดังนนั ในใจของนางจึงยิงทวีความชงิ ชังหยางอวีหลินมากขนึ

ตอนที เดินหมาก เมือตกอยู่ในภาวะบิดาไม่ถนอมมารดาไม่รักเช่นนี หยางอวีหลนิ จงึ เติบโตเป็ นผู้ใหญ่อย่างรวดเรว็ ยกตัวอย่างเช่น หากเกดิ เหตกุ ารณเ์ ช่นนีขนึ ในอดีต แล้วคนทอี ยู่ใน เหตุการณย์ งั กล้าทจี ะยนื ยิมและพดู คุยกบั นางอยู่อกี ละก็ นางคงพ่งุ เข้าไปตะบันหน้าคนผู้นันเรียบร้อยไปแล้ว คงไม่ยนื สงบนิงไม่ไหว ติงอยู่เช่นนเี ป็นแน่ “เช่นนนั หม่อมฉันคงได้แต่แสดงความขายหน้าเสยี แล้ว” ซู เหลยี นอวินถอนหายใจแล้วเอ่ยขึน “ถึงอย่างไรหม่อมฉันกไ็ ม่มี ความสามารถอะไรเลย ให้คณุ หนูหยางเป็นฝ่ ายเลือกไม่ดีกว่าหรอื เพคะ เพราะสาํ หรบั หม่อมฉนั ไม่ว่าจะประลองอะไรกเ็ หมือนกัน หม่อมฉนั หวงั ว่าคุณหนูหยางจะเลอื กการแข่งขันทีไม่ยากจนเกนิ ไป นัก” ซูเหลยี นอวินยกมุมปากยิม คาํ พูดของนางนันนาํ ไม่รัวแม้สกั หยด เดยี ว23 23 นาํ ไม่รัวแม้สกั หยดเดยี ว อุปมาว่า มดิ ชิด ไม่มีช่องโหว่

ในเมืออกี ฝ่ ายยงั คงโกรธแค้นนางอยู่ จึงถอื ว่าจัดการได้ไม่ยากนกั เพราะหากอกี ฝ่ ายไม่คาดหวงั สงิ ใด นางเองกค็ งไม่ร้จู ริงๆ ว่าจะหา จุดอ่อนเพือชิงลงมือได้จากทใี ด ทหารมาใช้ขนุ พลต้านรับ นาํ มาใช้ ดนิ ต้าน24 นางจึงขอรับมือกบั ปัญหาทลี ะเรืองกแ็ ล้วกนั “ในเมือคณุ หนูซเู อ่ยเช่นนี หม่อมฉันขอเลือกการแข่งหมากล้อมดี หรือไม่ แม้ว่าคุณหนูซูจะเป็นคนทไี ม่มีความสามารถพิเศษใดสกั อย่าง แต่อย่างน้อยกน็ ่าจะเดนิ หมากเป็นกระมัง” หยางอวีหลินยมิ จากนนั จงึ คว้าเอาป้ ายทมี ีตัวอกั ษรสะกดว่า ‘หมากล้อม’ มาไว้ใน มอื ซูเหลยี นอวินเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง สดุ ท้ายแล้วกเ็ ป็นไปตามทนี าง คาดเดาไว้แปดถงึ เก้าสว่ นจากสบิ สว่ น เพราะแม้ว่าเมือชาตทิ แี ล้วหยางอวีหลนิ จะหยิงผยอง แต่ระดบั ความสามารถด้านหมากล้อมและดนตรีกลบั ไม่เลวนกั ซูเหลยี นอวิ นพนันว่าการประลองครังนนี างจะต้องเลือกแสดงสงิ ทเี ป็นความ ชาํ นาญของตนออกมา ซึงเป็นไปตามทนี างคาดเดาไว้ 24 ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ นาํ มาใช้ดนิ ต้าน เปรียบถึงไม่ว่าจะมาวธิ ไี หนกส็ ามารถ รับมือได้

เพราะหากประชันกนั ด้วยดนตรีคงยากทจี ะตดั สนิ แพ้ชนะได้ หากห ยางอวีหลินต้องการจะกลันแกล้งนาง กต็ ้องเลือกการแข่งขนั ทคี น สองคนสามารถแข่งขันและตดั สนิ กนั ได้ง่าย ซเู หลยี นอวินพยักหน้า “ตกลงเพคะ แต่หม่อมฉันอยากจะขอร้อง สกั เรืองหนึงได้หรือไม่” นางหนั ไปกราบทูลกับลีหยวนตี “หม่อม ฉนั ขอไปดูผ้อู ืนว่าแข่งขนั กนั อย่างไรก่อน จากนนั จึงค่อยมาแข่งขนั กบั คณุ หนูหยางได้หรือไม่เพคะ” ลหี ยวนตีได้ฟังดงั นนั กค็ ิดว่าเป็นเพียงคาํ ขอร้องเพียงเลก็ น้อย อกี ทงั ไม่อยากหักหน้านางอกี ครัง เท่าทนี างยอมร่วมประลองในครังนี กน็ บั ว่าเป็นการฝืนใจนางมากแล้ว เมือคร่ซู เู หลยี นอวินเองกก็ ล่าว หลกี เลยี งและปฏเิ สธไปหลายต่อหลายครัง เขากลบั มิตกลง ครังนี หากยังคงปฏเิ สธนางอกี คงจะดูไม่ดอี ย่างแน่นอน ถึงอย่างไรไม่เหน็ แกห่ น้าภกิ ษุสงฆ์ กค็ วรต้องเหน็ แก่หน้า พระพุทธรูป25 อกี อย่างซเู หลยี นอวินเองกเ็ ป็นถึงธิดาของแม่ทพั ใหญ่ผู้ปกป้ องค้มุ ครองแผ่นดิน จะไม่ไว้หน้าเลยได้อย่างไร ทว่า 25 ไม่เหน็ แก่หน้าภิกษุสงฆ์ กค็ วรต้องเหน็ แก่หน้าพระพุทธรูป หมายถงึ เหน็ แก่หน้า บุคคลทสี าม จึงให้ความช่วยเหลือและให้อภยั

ยามคิดถึงนิสยั เสยี ๆ ของซปู ัวชวนแล้ว ลหี ยวนตีกลบั ร้สู กึ ปวด ขมบั ขึนมา เพราะเกรงว่าพรุ่งนีคนผู้นันจะมาเข้าเฝ้ าเขาเพือพูดถงึ เรืองนีอีก นันยงิ จะกลายเป็นเรืองวุ่นวายกันไปใหญ่ “ความต้องการนีของเจ้า เราย่อมไม่ว่าอะไร เราเหน็ ว่าเบืองหน้า พวกเจ้าคล้ายว่ามกี ระดานหมากล้อมตังอยู่ พวกเจ้ากร็ อให้พวกเขา แข่งเสรจ็ ก่อนเถิด เมือพวกเขาประลองกนั จบ พวกเจ้าสองคนค่อย ประลองต่อจากเขาเถิด” ซูเหลยี นอวินทาํ ความเคารพลีหยวนตี จากนันจงึ เดนิ ช้าๆ ไปยัง ด้านหลงั ของผู้ทกี าํ ลังเดินหมากทงั สองแล้วเฝ้ ามองพวกเขาอย่าง ตังใจ หยางอวีหลิงทอี ยู่ด้านบนเมือเหน็ ท่าทางไม่ค่อยใสใ่ จของซเู หลยี นอ วนิ เช่นนัน ใจของนางกก็ ระตุกวูบ เจ้าเดก็ นีมใิ ช่กาํ ลังแสร้งโง่อยู่ กระมงั นางคงมิได้… จะเป็นไปได้อย่างไร! หยางอวีหลงิ สะบดั หน้าราวกบั ต้องการจะขบั ไล่ความคดิ ไร้สาระนันทงิ ไป แต่ไหนแต่ไรมานางไม่เคยได้ยินว่าซเู หลยี นอวินเป็นผู้มี

ความสามารถด้านศิลปะหมากล้อม หากเป็นเช่นนนั จรงิ จะเป็นไป ได้อย่างไรทนี างจะไม่เคยได้ยนิ เรืองนีมาก่อน อกี อย่างสาํ หรับคน ทวั ไปแล้ว หากมคี วามสามารถเพียงเลก็ น้อยกค็ งจะรีบหยิบออกมา คยุ โว แต่เหตุใดนางจึงเกบ็ เงียบได้ถึงเพยี งนีหยางอวีหลงิ เงยหน้า ขึนแล้วมองไปทางซเู หลยี นอวินอกี ปราดหนึงอย่างไม่ร้ตู ัว และเหน็ นางเอามือลูบคาง ราวกบั ว่ากาํ ลังเพ่งพินิจมองคนสองคนนัน แต่ก็ มิได้มที า่ ทางคร่นุ คดิ แต่อย่างใด ด้วยเหตุนีนางจึงวางใจลงได้บ้าง นางเองกห็ าเรืองไม่สบายใจมาให้ต้องขบคดิ อยู่ทุกวนั ความสามารถด้านหมากล้อมของหลนิ เออ๋ ร์เป็นอย่างไรนัน ตวั นาง เองกร็ ้อู ยู่แก่ใจ แม้ว่าจะไม่ได้เป็นทหี นึงแต่กโ็ ดดเด่นเป็นอันดบั ต้นๆ ด้วยเหตนุ ยี ังจะต้องกังวลใจอะไรอกี เล่า ตอนนเี พยี งรอดู เรืองน่าขนั กเ็ พยี งพอแล้ว เมือคิดถงึ ตรงนี หยางอวีหลิงกห็ ยบิ ถ้วยนาํ ชาตรงหน้าขนึ มาจบิ คาํ หนึงแล้วเหลอื บมองไปทางซูเหลยี นอวิน อกี ประเดยี วคอยดเู ถดิ ว่า ยังจะวางท่าสบายอกสบายใจอยู่ได้อกี หรอื ไม่! ซเู หลยี นอวินเฝ้ ามองดูการแข่งขนั อย่างจริงจงั ทว่าหากผู้อนื เหน็ ทา่ ทางเช่นนีของนางคงคดิ ว่านางแสร้งทาํ เป็นเข้าใจเทา่ นัน เพราะ

จะมีใครเล่าทมี องผู้อนื เล่นหมากล้อมไปพลางยิมไปพลางเช่นนี ทุก คนควรต้องมที า่ ทเี คร่งขรึมมิใช่หรอื ทงั สองคนยงั คงจดจ่อสมาธกิ บั กระดานหมากล้อมตรงหน้า โดยไม่ สนใจเหตกุ ารณท์ เี กดิ ขนึ รอบกาย แต่น่าเสียดายทชี นั เชงิ ในเกมของ พวกเขาห่างชันกนั เกนิ ไป ไม่นานเทา่ ไรจงึ ร้ผู ลแพ้ชนะ ชายผู้สวมใส่ชุดเขยี วประสานมอื คารวะพร้อมเอ่ยขึนว่า “ขอบคุณ คุณชายทชี ่วยชีแนะ ข้าน้อยเป็นฝ่ ายแพ้ ทว่าระหว่างเดนิ หมากกลบั ได้รับความร้มู ากมาย” ชายทอี ยู่ตรงหน้าเขากล็ กุ ขึนเช่นกนั พลนั จดั ชุดของตนให้เข้าที พลางเอ่ยกลับว่า “ศิลปะหมากล้อมนีเป็นความสามารถทตี ้อง ช่วยกนั ฝึกฝน ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะล้วนไม่สาํ คญั เมือพีชายร้สู กึ ว่า ได้รับประโยชน์ไม่น้อย เช่นนนั เทา่ กบั ว่าเราทงั สองต่างไม่เสยี เปล่า ทไี ด้ประลองฝีมือกนั เมือคร่”ู ซเู หลยี นอวินมองบุรุษทงั สองทกี าํ ลงั โต้ตอบกนั ตามมารยาทอยู่ ตรงหน้า กเ็ ม้มปากเบาๆ อย่างไม่ร้ตู ัว คาํ พูดในสนามกเ็ ท่านัน ใครกพ็ ูดได้ แต่นางกาํ ลงั คิดอยู่ว่าหากนางกบั หยางอวีหลนิ แข่ง

เสรจ็ แล้วจะเป็นอย่างไร จะพดู โต้ตอบกนั เช่นนี? อมื …จะว่าไปแล้วกร็ ้สู กึ ว่าน่าขนลกุ อยู่ไม่น้อย ต้วนเฉนิ เซวียนสงั เกตเหน็ ซเู หลยี นอวินตังแต่ในตอนทนี างลกุ ขนึ มาแล้ว เพราะซเู หลยี นอวินในวนั นีแตกต่างจากวนั อืนๆ มากนกั ความรู้สกึ ของซเู หลยี นอวินทมี ีต่อเขานนั ใช่ว่าเขาจะไม่รับรู้ อาจ กล่าวได้ว่าหากมีผ้ใู ดแสดงความรู้สกึ ของตนออกมาเช่นนี คนทอี ยู่ ตรงหน้าย่อมรับร้ไู ด้ อกี อย่างความรู้สกึ ของซูเหลยี นอวินนันก็ แสดงออกมาอย่างกระจ่างชัด มองปราดเดียวกส็ ามารถเข้าใจทะลุ ปรุโปร่งถึงความคิดทงั หมดของนางได้ ทว่าซูเหลยี นอวินในช่วงนีกลบั ไม่เหมอื นเช่นในอดตี ต้วนเฉินเซ วียนใช้นิวมือเคาะไปบนทวี างแขนเก้าอี กริ ิยาของเขาเช่นนีทาํ ให้ผู้ พบเหน็ ไม่อาจคาดเดาความหมายทชี ดั เจนได้ เพราะหากเป็นเหมือนเช่นสมัยก่อน ในสถานทเี ช่นนีต่อให้ซู เหลยี นอวินไม่สามารถอยู่กบั เขาได้อย่างเปิ ดเผย นางกค็ งจะคิดหา วธิ ใี ห้อยู่ใกล้เขามากทสี ดุ แต่วันนกี ลบั เลอื กทจี ะอยู่ในตาํ แหน่งที ห่างไกลเขา แล้วยงั สายตาทนี างใช้มองเขาเมือครู่นอี ีก คงมิได้

หมายความว่านางจะถอดใจจากเขาแล้วกระมงั เมือคิดถึงตรงนี หว่างคิวของต้วนเฉนิ เซวียนพลันมีประกายยิม เยาะเยน็ ชาพาดผ่านสายหนึงอย่างอดไม่ได้…ช่างเป็นความคิดทไี ร้ เดยี งสาเสยี จริง “พีต้วน ทางด้านนันทาํ อะไรกนั อยู่หรือ ข้าเหน็ ท่านมองด้านนัน ตลอดเวลา รวมทงั คนรอบข้างกย็ ังพากนั มองไปยงั ด้านนันด้วย” หันชงิ อวีหันหน้ามา คายเปลอื กเมลด็ แตงในปากออกแล้วเอ่ยถาม ขึน “น่าเสยี ดายทนี ังไกลไปหน่อยเลยมองหน้าไม่ค่อยถนัด แต่กย็ งั พอดูออกว่าเป็นสาวงาม ข้าพูดถูกหรือไม่” ต้วนเฉินเซวยี นได้ยินเขาเอ่ยเช่นนีกเ็ ลกิ คิวพลางเอย่ ว่า “ของกนิ อุด ปากเจ้าไม่อยู่หรือ จะเป็นสาวงามหรอื ไม่หาได้เกยี วอะไรกบั เจ้า ใน เมือเจ้าสนใจนางถงึ เพียงนี เจ้ามิแต่งกับนางไปเลยเล่า”

ตอนที ป้ องกนั “ข้าจะไปกล้าได้อย่างไรเล่า” หันชิงอวีบ้วนเมลด็ ทเี หลืออย่ใู นปาก ออกอย่างรวดเรว็ จากนนั จงึ โบกมอื แล้วเอ่ยขึน “อกี อย่างข้าพอใจ ทจี ะมองหญิงงามจากระยะไกล หาได้ต้องการแต่งงานไม่ แค่ชืนชม ไกลๆ กพ็ อแล้ว แคก็ ๆ” เดมิ ทหี นั ชิงอวีอยากพดู ออกมาให้จบประโยคว่า ชืนชมเพียงไกลๆ กพ็ อได้ แต่มบิ ังอาจนาํ มาเชยชมชิดใกล้ เป็นเพราะเขาเหน็ สายตา ของต้วนเฉนิ เซวียนทเี ยน็ ชามากขนึ ทกุ ขณะ เขากเ็ ริมเข้าใจ บางอย่างขึนมา จึงรีบหุบปาก สมแล้วทเี ป็นคนของต้วนเฉนิ เซวียน มานาน จึงวเิ คราะหส์ ถานการณ์ได้อย่างเฉียบขาด… ต้วนเฉินเซวียนถอนใจอย่างไม่แยแส จากนันกไ็ ม่สนใจหนั ชิงอวีอีก สายตาของเขาจับจ้องไปยังซเู หลยี นอวินเทา่ นนั หันชงิ อวีเมอื เหน็ ต้วนเฉินเซวียนไม่พดู อะไรและไม่ได้จะหาเรืองตน ต่อ เขาจึงรู้สกึ คลางแคลงใจขึนมา เพราะเขาไม่เคยเหน็ ต้วนเฉินเซ วียนให้ความสนใจสงิ ใดสงิ หนึงเป็นพิเศษ…แม้กระทงั คนกต็ าม อกี ประการหนึง การจดั งานเลียงในวงั เช่นนี ขอเพียงต้วนเฉินเซ

วียนไม่ชิงหลบั ไปเสยี ก่อนกน็ บั ว่าดีมากแล้ว เขาเคยให้ความสนใจ อะไรจริงจังขนาดนีเชยี วหรือ นีมนั ช่าง… “พีต้วน ท่านว่าข้าเข้าไปดูใกล้ๆ ดีหรอื ไม่” หนั ชิงอวีกระแอมเบาๆ แล้วเอ่ยถามขึนเพือลองใจ “คอื ข้าเองกอ็ ยากร้ไู ม่น้อยเช่นกนั ทา่ น ไม่สะดวกเข้าไปแต่ข้าสะดวก หรือว่าพีต้วนไม่อยากร้เู ลย?” ต้วนเฉนิ เซวยี นเลกิ คิว กวาดสายตามายงั หนั ชิงอวีทนี ังอย่ขู ้างกาย เขาอย่างระแวดระวงั เป็นเวลาเนินนาน จนกระทงั หันชิงอวรี ู้สกึ ว่า หลงั ทตี ังตรงของเขาเริมเมอื ยล้าแล้ว ต้วนเฉนิ เซวียนถึงจะเอ่ยคาํ สองคาํ ขนึ อย่างเยน็ ชา “ไม่ต้อง” เขามองเหน็ “เอ่อ เช่นนันกไ็ ด้ พวกเรานังดูจากตรงนีกไ็ ด้” หันชงิ อวีตอบด้วย ท่าทไี ม่จริงจัง ทว่าในตอนนนั กลบั รีบมองไปทางต้วนเฉนิ เซวยี น แล้วเอ่ยต่อขนึ อย่างรวดเรว็ วา่ “ท่านดู ท่านดู ข้าไม่ดูหรอก ข้านัง กนิ ผลไม้กพ็ อแล้ว ข้าจะกนิ ไปเรือยๆ พีต้วนตังใจดไู ปเถดิ ” ระหว่างทเี ขาพดู กค็ ่อยๆ หลบุ ศรี ษะตาํ ลงเลก็ น้อย และไม่เอ่ยวาจา ใดอกี พลางกนิ ผลไม้ต่อ

“คุณหนูซู เชญิ ” หยางอวีหลินผายมอื ไปยังเบาะรองนัง “เมือครู่ คุณหนูซูได้ดูวธิ กี ารเล่นมานานพอควรแล้ว พอเข้าใจขึนบ้างแล้ว กระมังว่าเล่นอย่างไร คงไม่ต้องให้มีใครคอยสอนถึงวธิ นี ังว่าต้อง นังตรงไหนหรือนังอย่างไร” หยางอวีหลินใช้นาํ เสยี งถากถางพร้อม ยิมเย้ยหยนั เหน็ ทคี งอดกลันไว้ไม่ไหวแล้วสทิ ่า ซูเหลียนอวนิ พยกั หน้า เช่นนนั กด็ ี การปล่อยนางไว้เฉยๆ สกั พักนันได้ผล ตอนนีนางคงสะกด อารมณไ์ ว้ไม่อยู่แล้ว ถงึ ได้พูดจาไม่ไว้หน้าตนอกี ต่อไป ซูเหลยี นอวินยมิ แล้วเอ่ยกลับว่า “คณุ หนูหยางพดู มเี หตุผล ตัวข้า เฝ้ าดูมานานพอควรแล้ว มารยาทพวกนีอย่างไรกต็ ้องสงั เกตเหน็ บ้าง” กล่าวจบกจ็ ดั ชายกระโปรงแล้วนังคุกเข่าลงอย่างสง่างามบน เบาะรองนัง จากนนั จึงเงยหน้าขนึ มองหยางอวีหลนิ ทยี ังคงยนื อยู่ แล้วเอ่ยว่า “เหตุใดคุณหนูหยางยังยนื อยู่อกี เล่า คงมิได้เป็นเพราะ ตืนเต้นเกนิ ไป จนลมื ไปว่าต้องทาํ อย่างไรต่อกระมงั นันคงจะ เป็นไปไม่ได้” พูดจบจึงหัวเราะเบาๆ สองที นาํ เสยี งของนางเยาะ เย้ยถากถางรุนแรงเสยี ยิงกว่านาํ เสยี งของหยางอวีหลนิ เสยี อกี หาก ไม่ยบั ยังไว้บ้างแล้วกค็ งจะหนกั กว่านี

หยางอวีหลินได้ฟังดงั นัน จึงใช้สายตาจ้องเขมง็ ไปยังซเู หลียนอวินอ ย่างโกรธเกรียว ทว่าคล้ายร้ตู ัวจงึ ค่อยๆ คลายทา่ ทขี องตัวเองลง อย่างรวดเรว็ แล้วเอ่ยขนึ ว่า “เหตใุ ดคุณหนูซูต้องรีบร้อนด้วย” ค่อยๆ เล่นถงึ จะสนุกมใิ ช่หรือ เมือเอ่ยจบหยางอวีหลนิ จงึ นังลงบนเบาะรองนังอย่างระมดั ระวงั แล้วมองไปยงั ซเู หลยี นอวินทมี ีท่าทผี ่อนคลาย ตอนนนั แววตาของ นางปรากฏความเยน็ ชา ปล่อยให้ได้ใจตอนนีไปก่อนเถดิ อกี ประเดียวจะคอยดูว่าเจ้ าจะเป็ นอย่างไร การนงั คุกเข่านันไม่เหมือนกับการนังอย่างทวั ไป นังเพยี งประเดียว เดยี วนนั ไม่เป็นไร แต่หากเป็นผู้ทไี ม่ชาํ นาญและไม่คุ้นชินกบั การ นังคุกเข่ามาก่อน เพยี งคร่เู ดยี วจะรู้สกึ ว่าขาของตนปวดเมือยอ่อน แรงเป็นอย่างยิง พอถงึ เวลาทตี ้องลุกขึน แม้แต่จะเดินกค็ งจะเดิน ไม่ไหวอย่างแน่นอน หยางอวีหลนิ สงั เกตท่านังของซเู หลยี นอวิน ดทู ่าแล้วคงมใิ ช่ผู้ทนี ัง ท่านเี ป็นประจาํ อย่างแน่นอน ทนเพียงคร่หู นึงนนั ไม่ยาก แต่หาก ต้องทนนานๆ เข้า สดุ ท้ายข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเป็นอย่างไร เพราะ

ในอดีตไม่เคยมใี ครลกุ ขึนมาพกั ระหว่างเดนิ หมากอยู่ หากซู เหลยี นอวินเป็นผู้ริเริมกค็ งจะสนุกไม่น้อยเลยทเี ดยี ว เมือคิดได้ดงั นี หยางอวีหลนิ จงึ คิดวางแผนให้การแข่งขนั หมาก ล้อมกระดานนีลากยาวไปสกั สองชัวยาม เช่นนนั จงึ จะสามารถชาํ ระ แค้นทอี ยู่ในใจของนางได้ ซเู หลยี นอวินเมอื เหน็ สายตาทตี ืนเต้นกระตอื รือร้นและกระหายการ แข่งขนั ของหยางอวีหลนิ นางกไ็ ร้ซึงคาํ พูด ตอนนคี ิดวางแผนใดอีก นางเองกเ็ ฝ้ ารอคอยเช่นกัน “ฝ่ ายสดี าํ จะเป็นฝ่ ายเริมก่อน แทนทคี ณุ หนูซจู ะให้ใครเลอื กสใี ด มิ ส้คู ุณหนูซเู ลอื กสดี าํ ไปเลยดหี รือไม่” หยางอวีหลนิ พยายามซ่อน รอยยิมทปี รากฏอยู่ตรงมุมปาก แล้วยนื กล่องใส่หมากสดี าํ ให้กบั ซู เหลยี นอวิน “ตกลง เช่นนันข้าขอขอบคุณความปรารถนาดขี องคุณหนูหยาง” ซู เหลยี นอวินกม็ ไิ ด้ลงั เล ในเมือให้นางเป็นฝ่ ายเริม แล้วนางจะมี เหตุผลอะไรไปปฏเิ สธได้? นางจงึ นาํ เอากล่องหมากสดี าํ มาไว้ทตี น ด้วยทา่ ทางสาํ รวม

ขันทที อี ยู่ด้านข้าง เมือเหน็ พวกนางมรี อยยิมซ่อนมดี เช่นนที ศี ีรษะ ของเขากป็ รากฏเมด็ เหงือเยน็ ๆ ผดุ ขึน เนอื งจากสตรีทงั สองนางนี เขามิอาจทาํ ให้ฝ่ ายใดระคายใจได้เลย เมือเหน็ พวกนางเตรียมตวั พร้อมแล้วจึงรบี ประกาศให้การแข่งขันหมากล้อมเริมต้น มือขวาของซเู หลยี นอวินหยิบหมากขึนมาตัวหนึง แต่แสดงท่าที คล้ายกบั ไม่รู้ว่าจะเริมเดนิ อย่างไรดี ลงั เลอยู่ครู่หนึงจึงเริมวาง หมากตัวแรก เมือหยางอวีหลนิ เหน็ ทา่ ทางกล้าๆ กลวั ๆ ของนางเช่นนี ตนจึงร้สู กึ วางใจลงได้บ้าง คดิ ได้ดังนีจึงวางหมากตัวทสี องลงไป ทว่าในระหว่างทที งั สองผลดั กนั เดินเช่นนี หยางอวีหลนิ กร็ ้สู กึ ได้ว่า มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ซูเหลยี นอวนิ ผู้นจี ะบอกว่าตนไม่มี ความสามารถอะไรสกั อย่างเลยได้อย่างไร เพราะตอนนีปรากฏ ชัดเจนว่านางเล่นหมากล้อมเป็น! ตอนนันเองจงึ รีบเงยหน้าขนึ มองซเู หลยี นอวินทยี ังคงมีท่าทางสบายอกสบายใจตรงหน้า หาก สถานการณ์เป็ นเช่นนี…? หยางอวีหลนิ ตกตะลงึ อยู่ชัวครู่

เพียงป้ องกนั แต่มิโจมตี? ทุกการวางหมากของซูเหลยี นอวินได้ ล้อมนางเอาไว้ทงั หมดและใช้กลยุทธป์ ้ องกนั ในการเดินหมาก หาก เป็นเช่นนีต่อไป ตนจะชนะได้อย่างไร เมือคิดดังนีแล้ว หมากทอี ยู่ในมือกช็ ะงกั ค้างอยู่กลางอากาศ เมือซูเหลยี นอวินเหน็ หยางอวีหลนิ มีท่าทลี งั เลทจี ะวางหมาก กเ็ ดา ได้ว่านางจะต้องเกิดความคิดบางอย่างขึนแล้ว จึงเอ่ยปากถามว่า “เหตุใดจึงไม่เดนิ ต่อเล่า” นางกะพริบตาแล้วเอ่ยด้วยนาํ เสยี งร่า เริง เฮอะ ใครกนั ทบี อกว่าซเู หลยี นอวนิ ไม่มคี วามสามารถอะไรสกั อย่าง หากเป็นวิชาดดี พิณ วาดรปู พวกนันอาจกล่าวได้ว่านางไม่มคี วามรู้ ใดเลย แต่หากเป็นวิชาหมากล้อม พดู ไปแล้วกค็ งจะต้องทาํ ให้ใคร บางคนต้องหมดหวัง เมือชาติกอ่ นผู้ทสี อนวรยุทธใ์ ห้นาง มไิ ด้สอนเพียงวรยุทธ์ แต่ยงั สอนวิชาด้านอนื ให้นางอกี ด้วย แม้จะเป็นเพียงความร้งู ๆู ปลาๆ เทา่ นันกต็ าม ในตอนนนั อาจารย์ผ้ทู สี อนวิชาให้แก่นางกไ็ ด้แต่ถอนใจแล้วเอ่ยว่า

“ในตอนนีเจ้าเรียนเพียงวธิ ปี ้ องกนั กพ็ อแล้ว เพราะแม้ว่าเจ้าจะได้ เรียนวชิ าการโจมตีไปกค็ งยงั มิได้ใช้ มสิ ้เู รียนเคลด็ ลับการป้ องกนั จะดีกว่า เพราะเมือถึงเวลาทตี ้องใช้ เจ้าจะได้เอาตัวรอดพ้นภยั กลับมาได้” ชาตทิ แี ล้วซเู หลยี นอวินมไิ ด้ใสใ่ จนัก เรียนป้ องกนั กเ็ รยี นป้ องกัน เพราะถงึ อย่างไรนางเองกไ็ ม่มีความสนใจในวชิ าการโจมตีอะไร พวกนันอยู่แล้ว อกี อย่างหากพิจารณาถึงความเคารพนับถอื ของนางต่อคนผู้นันแล้ว นางยิงมกิ ล้าโต้ตอบอะไร แต่เมอื ลองคิดทบทวนอกี ทใี นวันนี คาํ พดู ของคนผู้นันกลับแฝงความหมายลกึ ซึงมาตังแต่แรกแล้ว

ตอนที เป็ นลม (ยามสอง) ซูเหลยี นอวินหลับตาทงั สองข้างของตนลง พยายามอย่างยิงทจี ะไม่ เปิ ดเผยความรู้สกึ ของตนออกไป เนืองจากเรืองราวในอดีตทผี ดุ ขึน ในใจของตน ตอนนนี างจะต้องรวบรวมสมาธไิ ปยังหมากกระดานนี ต่างหาก แม้จะร้วู ่าควรทาํ เช่นไร แต่กไ็ ม่อาจข่มใจให้สงบลงได้ เพราะ นับตงั แต่ทนี างกลับมาเกิดใหม่ นางยังไม่มเี วลากลับไปเยียมท่าน อาจารย์เลย และตอนนนี างเองกไ็ ม่แน่ใจแล้วว่าทา่ นอาจารยย์ งั จาํ ตนได้อยู่หรอื ไม่ ส่วนหยางอวีหลินในตอนนีกลับมิได้คิดอะไรมากนัก หรืออาจกล่าว ได้ว่าสถานการณบ์ บี คันนาง ดงั นนั นางจงึ มอิ าจคิดถึงเรืองอนื ใดได้ ในตอนนี เมือนางเหน็ การเดนิ หมากแต่ละครังของซเู หลยี นอวิน นางกม็ อิ าจ ห้ามใจมใิ ห้ร้อนรนได้ เพราะเดิมทนี างคิดว่าตนจะเป็นฝ่ าย เหนือกว่า แต่ตอนนกี ลายเป็นว่าทงั สองฝ่ ายต่างมสี ทิ ธจิ ะเอาชนะ กนั ได้ทุกเมอื ทงั ยงั ใช้วิธกี ารเช่นนันปันหวั นาง แล้วจะให้นางนิง

เฉยอยู่ได้อย่างไร ความแค้นเก่าใหม่ผสมปนเปเข้าด้วยกนั หยางอวีหลนิ ยิงอยากจะ เอาชนะหมากกระดานนีให้ได้เสยี เดียวนี โดยเฉพาะอย่างยิงเมือ นางเงยหน้าขนึ มาแล้วเหน็ รอยยิมคล้ายมคี ล้ายไม่มีของซเู หลยี นอ วนิ เพราะนนั ยิงถอื เป็นการปลุกปันความรู้สกึ ของนางมากขึนไปอกี มือซ้ายของหยางอวีหลนิ กาํ แน่น เป็นเช่นนีอกี แล้ว เป็นเช่นนีอกี แล้ว ซเู หลยี นอวินกลับไม่สนใจสงิ ใด นางมีท่าทเี ปิ ดเผยและไม่สนใจ ธรรมเนยี มปฏบิ ตั ิใดๆ แต่กลับไม่มีผู้ใดพดู อะไร และไม่มผี ู้ใดว่า กล่าวอะไรนางด้วย เรืองราวบนโลกใบนีเหตใุ ดจึงอยุตธิ รรมถึง เพียงนี ทงั ทเี หน็ ๆอยู่ว่าซเู หลียนอวินเป็นสตรีทไี ม่รกั ษาเกยี รติของ ตน วิงตามบุรษุ ไปทวั เหตุใดหลงั จากเกดิ เรืองราวขนึ ผ้ทู ไี ด้รับการ ลงโทษกลบั เป็นตนเองไปได้ คงมใิ ช่เป็นเพราะว่านางเป็นธดิ าของ เรือนใหญ่ ส่วนตนเป็นธดิ าเรือนเลก็ หรอกนะ หรือจะเป็นเพราะ บดิ าของซเู หลยี นอวนิ เป็นแม่ทพั ใหญ่ผู้ปกป้ องแผ่นดนิ ดงั นนั จึง สามารถเปลียนสดี าํ ให้กลายเป็นสขี าวได้ เหน็ ได้อย่างชดั เจนว่าทุก คนบนแผ่นดนิ นีต่างมอี คตแิ ละใช้อาํ นาจบาตรใหญ่

ซเู หลยี นอวินกาํ ลงั หลุบตาตาํ หากนางร้วู ่าตอนนีในใจของหยางอวี หลนิ กาํ ลงั คิดอ่านสงิ ใดอยู่ นางจะต้องคิดว่าคนผู้นีใกล้เสยี สติเตม็ ที แล้ว ภายในหนึงวันคิดอะไรได้มากมายเพียงนีเชยี ว? ใต้หล้านียงั มี สตรีทมี ีเกยี รตสิ งู สง่ กว่านางอีกมากมาย อย่างนนั แล้วจะให้นางใช้ ชีวติ อยู่ด้วยความอจิ ฉาเช่นนตี ่อไปได้อย่างไร อกี อย่างพ่อแมข่ องนางยังไม่เคยตาํ หนอิ ะไรนาง เหตุใดคนนอก อย่างเจ้าต้องยืนมือเข้ามายุ่งเกยี วด้วย มือของเจ้านันยาวเกินไป หน่อยหรือไม่ และเรืองทนี างทาํ ไปขดั ผลประโยชนข์ องใครหรือ เอาแต่โทษฟ้ าโทษดนิ เช่นนีมิส้เู อาเวลาไปคดิ ว่าอาหารมือเยน็ วันนี จะได้กนิ อะไรไม่ดกี ว่าหรือ หยางอวีหลินจ้องมองไปยงั ซเู หลียนอวินทอี ยู่ตรงหน้า ตอนนีเหน็ ได้ชัดเจนว่าหมากกระดานนีฝ่ ายได้เปรียบคือหยางอวีหลนิ ! แต่ เหตุใดซเู หลียนอวินยังยมิ ออกมาได้อกี มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี ครังนีนางกล่าวเอาไว้แล้วว่าไม่ว่าอย่างไรนางจะต้องชนะให้ได้ ไม่ ว่าจะเป็นผู้ใดกต็ าม มิเช่นนันใจอาฆาตของนางคงจะบบี ให้นาง กลายเป็ นบ้าได้ ซูเหลยี นอวินมองเข้าไปยังดวงตาสบั สนคู่นันของผู้ทอี ยู่ตรงข้ามตน

จากนนั จงึ ไม่ร้วู ่าตนควรดใี จหรือว่าสลดใจดี การแข่งขนั ครังนี หากไม่เกดิ เรืองผิดคาดขนึ นางจะต้องเป็นฝ่ าย ชนะแน่ ซเู หลยี นอวินร้ซู ึงถึงความสามารถด้านหมากล้อมของตนเป็นอย่าง ดี หรืออาจจะกล่าวได้ว่าค่อนข้างรู้ นางร้ตู ัวดีว่าตนมคี วามสามารถ มากน้อยเพียงใด มคิ วรดูถูกตนเองอย่างเดด็ ขาดและกม็ ิอาจ ประเมนิ ค่าตนจนสงู เกนิ ไป นางร้ดู ีว่าด้วยความสามารถทตี นมคี งทาํ ได้เพยี งป้ องกนั เทา่ นัน มิ อาจใช้โจมตีได้ และหากใช้วธิ นี ีต่อไปจะเอาชนะกนั ได้อย่างไร อย่างมากกค็ งทาํ ได้เพียงแค่เสมอกนั เท่านัน อกี อย่างคาํ โบราณยังกล่าวไว้ว่า การโจมตีเทา่ นันถงึ จะเป็นวธิ กี าร ป้ องกันทดี ีทสี ดุ ทนี างตังใจวางท่าไม่ใสใ่ จ ทงั ยังยุแหย่หยางอวีหลนิ นันเป็นเพราะ นางหวงั ว่าจะสามารถปลุกปันหยางอวีหลนิ ให้เสยี สมาธไิ ด้ เพราะมี เพียงวิธกี ารนีเท่านนั นางถงึ จะมีโอกาสกลับมาเป็นฝ่ ายได้เปรียบ

ตอนนีซูเหลยี นอวนิ เหน็ ว่าหยางอวีหลินเริมมที ที ่ากระสบั กระส่าย ขึนมา นางจงึ รู้แน่แล้วว่า แผนการของตนประสบผลสาํ เรจ็ สงิ ทผี ู้ลงแข่งขนั ประลองหมากล้อมหลีกเลียงมากทสี ดุ คือความ ว้าวุ่นใจ ไร้สมาธิ ทว่าในยามนีหยางอวีหลินกลบั หลกี เลียงสงิ ที อนั ตรายนันไม่พ้น ซเู หลยี นอวินพยายามทจี ะข่มอารมณข์ องตนและหายใจให้เป็น ปกติ เพือผ่อนคลายอารมณ์ หากการประลองยังไม่สินสดุ นางกม็ ิ ควรย่ามใจจนเกินไปนัก ตะวันช่วงต้นคิมหันต์เริมลอยสงู ในตอนแรกเพยี งแสงสอ่ งลงมา ช้าๆ แต่ตอนนกี ลบั สาดแสงแผดจ้าจนร้อนเร่าเป็นร้อยเท่าพนั ทวี เพียงคร่เู ดียว หยาดเหงอื เมด็ ใหญ่กผ็ ดุ ขนึ ทขี ้างแก้มของหยางอวี หลนิ และหยดลงส่พู ืนอย่างช้าๆ หยางอวีหลินยกแขนเสอื ของตนขึนมาซบั เหงอื เดมิ ทนี างตังใจ เอาไว้ว่าจะแข่งต่อไปอกี สกั หนึงชัวยาม ใครเลยจะคดิ ว่าซูเหลยี นอวิ นกลับไม่เป็นอะไรเลย แต่นางกลบั ร้อนจนแทบจะทนไม่ได้ ทว่า ตอนนีนางขึนหลงั เสอื ยากจะลงแล้ว เมอื มองเหน็ ทา่ ทางผ่อนคลาย

ของซเู หลยี นอวิน หยางอวีหลนิ กก็ ดั ฟันกรอด แล้วคิดว่าตนยงั ทน ไหวอยู่ ในความเป็นจริงแล้วแม้ว่าซเู หลียนอวินจะยังดูผ่อนคลาย แต่ทจี ริง แล้วนางเองกลับร้สู กึ ทกุ ขท์ รมานมากเช่นกนั เพราะตอนนีอากาศ ร้อนอบอ้าวอย่างยิง แถมนางยงั นังคุกเข่าอยู่อกี ด้วย แต่คนอย่างนางนนั ในชาตกิ อ่ นมคี วามโดดเด่นทสี าํ คญั มากอย่าง หนึง นนั กค็ ือความสามารถในการอดทนอดกลัน ซเู หลยี นอวินในอดีต เพือต้วนเฉินเซวยี นแล้วมเี รืองใดบ้างทนี างไม่ เคยทาํ เรืองใดบ้างทไี ม่ต้องอดทน ดังนัน อาจกล่าวได้ว่าอากาศร้อนเพียงเทา่ นี นางมไิ ด้ใส่ใจเลย แม้แต่น้อย อกี ทงั ในสถานการณ์สาํ คัญเช่นนีหากยังทนไม่ได้ จะไม่ ผิดต่อชือเสยี งของตนเองในอดีตทเี คยขนึ ชือว่าไล่ตามจีบต้วนเฉิน เซวียนถงึ ห้าปี หรือ เวลาถงึ ห้าปี นางได้โยนเกยี รติและศักดิศรขี องลูกผ้หู ญิงทงิ ไปหมด สนิ ทงั ยงั ต้องทนต่อสายตาเยน็ ชาและถ้อยคาํ เยาะเย้ยถากถาง มากมาย การกระทาํ เยน็ ชาทนี างต้องเผชิญทุกครังมไิ ด้ทาํ ให้นาง

รู้สกึ เหนือยใจหรือถอดใจเลยแม้สกั ครัง ดังนันอปุ สรรคเลก็ น้อย เพียงเทา่ นีจะให้นางก้มหวั ยอมแพ้ได้อย่างไร นนั ไม่มีทางเป็นไปได้ อย่างแน่นอน หากจะแข่งความอดทนอดกลัน เช่นนนั กเ็ ลอื กคนได้ถูกต้องแล้ว ตอนนีหยางอวีหลนิ ร้สู กึ ว่าบริเวณข้อเท้าของตนเจบ็ ปวดอย่างยิง ทงั ดวงอาทติ ย์เหนอื ศีรษะของตนกย็ ิงแผดเผาจนนางเริมหน้ามืด แต่พอคิดว่าตนอดทนมาได้นานเพียงนีแล้ว หากยอมแพ้ สงิ ทลี ง แรงไปก่อนหน้าทงั หมดกค็ งเปล่าประโยชน์? ดงั นนั นางจึงเลอื กที จะอดทนต่อไป หลงั จากทฝี ืนอดทนต่อมาอกี เป็นเวลาครึงก้านธปู ขณะทหี ยางอวีห ลนิ กาํ ลังจ้องมองหมากทกุ ตัวบนกระดานอย่นู ัน ร่างกายของนางก็ เริมสนั ไหว สหี น้าของนางพลนั เปลียนเป็นขาวซดี นันเป็นลางว่านางกาํ ลงั จะพ่ายแพ้ แต่มนั จะเป็นไปได้อย่างไร หยางอวีหลนิ ขบริมฝีปากของตัวเองแน่น แววตาของนางคล้าย กาํ ลังขบคดิ สงิ ใดอยู่ “โอย๊ !” ทนั ใดนนั เองหยางอวหี ลนิ กร็ ้องดงั ขึน จากนนั จงึ เป็นลม

ล้มฟุบไปกบั พืน เมือเกดิ เหตุการณท์ ไี ม่คาดคิดขึน ขนั ทที ยี ืนอยู่ด้านข้างต่างกต็ ก ตะลงึ ทาํ อะไรไม่ถูก เพราะเมอื ครู่สถานการณย์ งั ปกติอยู่ เหตใุ ดจู่ๆ จึงมคี นเป็นลมไปได้ ทว่านิงอึงอยู่เพยี งคร่เู ดียว ต่างกพ็ ากนั วิงเข้า ไปประคองหยางอวีหลนิ เพือนาํ ออกไปไว้ทอี นื “ช้าก่อน! คุณหนูหยางเพิงจะหมดสติไป อย่าเพิงรีบร้อน เคลือนย้ายนางจะดกี ว่า เพราะหากอาการของนางแย่ลง นันอาจจะ เป็นเพราะพวกเจ้ากระทาํ การโดยพลการ” ซเู หลียนอวินรบี เอ่ยขนึ ทนั ที เหล่าขันทเี มือได้ยินซเู หลยี นอวินเอย่ เช่นนี จึงเดินออกไปอย่างไม่ สบอารมณ์ เพราะหากให้เลอื กขดั ใจผู้ทยี ังมสี ติอยู่ในตอนนีกบั ผู้ที เป็นลมล้มพับไปแล้วนัน พวกเขาควรเชือฟังผู้ทยี ังมีสตอิ ยู่น่าจะ ดกี ว่า ส่วนผ้ทู ยี งั ไม่ได้สตินนั …อย่างไรเสยี กย็ ังไม่ฟื นมใิ ช่หรือ เมือซูเหลยี นอวินมองไปยังหยางอวีหลนิ ทนี อนตวั อ่อนปวกเปี ยก อยู่บนเบาะนัง สายตาของนางพลันปรากฏแววถากถาง ทาํ ไมหรือ…ไม่อยากแพ้จนถึงขนั ต้องแสร้งเป็นลมล้มพับไปเช่นนี?

วางแผนเอาไว้ดีเกนิ ไปหน่อยกระมงั “ฝ่ าบาทเพคะ!” เมือซเู หลยี นอวินเหน็ รูปการณด์ งั นีจงึ ลกุ ขนึ อย่าง สงบแล้วเอ่ยปาก “ฝ่ าบาท คุณหนูหยางผู้นีตังใจจะหนกี ารประลอง เพคะ! คนอยู่ดีๆ จะเป็นลมไปได้อย่างไรกนั คงมไิ ด้เป็นเพราะดู ออกว่าตนกาํ ลังจะเป็นฝ่ ายแพ้? จงึ ชงิ เป็นลมไปเสยี ก่อน”

ตอนที รงั แก หยางอวีหลนิ ทอี ยู่ด้านล่างเมือได้ยินซเู หลียนอวินกล่าวเช่นนี ขนตา ของนางจงึ เริมสนั ไหว เดิมนางตังใจว่าเหล่าขนั ทแี ละนางในจะ ประคองนางออกไป เพือทนี างจะได้แก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าพอ ให้รอดไปได้ก่อน ใครเลยจะคดิ ว่าแม่ซเู หลยี นอวนิ ตัวแสบนีจะห้าม มิให้เหล่าขนั ทแี ตะต้องนางเล่า หรือคิดจะปลกุ นางให้ตืนขนึ ตรงนี เลยหรือ เมือคดิ ถงึ ตรงนีหยางอวีหลนิ กพ็ ยายามผ่อนคลายร่างกายของตน แล้วหลบั ตาแน่น เพราะกลวั ว่าผู้อนื จะจบั พิรุธได้ เมือลีหยวนตีเหน็ ละครฉากนีกไ็ ม่รู้จะตรัสว่าอย่างไรดี เพราะตอนนี อกี ฝ่ ายกเ็ ป็นลมลงไปแล้ว ขนื ยังบบี คันเช่นนีต่อไป… “ไปตามหมอหลวงมา สว่ นคณุ หนูรองหยางกอ็ ย่าเพิงเคลอื นย้าย โดยพลการอย่างทคี ุณหนูซวู ่า ทงั หมดต้องรอให้หมอหลวงมาถึง ก่อนแล้วค่อยตัดสนิ ว่าจะทาํ อย่างไรกแ็ ล้วกนั ” ลหี ยวนตีรับสงั อย่าง เดด็ ขาด อนั ทจี ริงการแสร้งเป็นลมถือว่าเป็นการถ่วงเวลา ในวังหลวงแห่งนี

ถอื เป็นวิธที ไี ม่น่าเลือมใสสกั เท่าไร ลีหยวนตีจงึ หาได้กงั วลใจแม้แต่ น้อย และการทหี ยางอวีหลนิ เลอื กทจี ะเป็นลมลงไปต่อหน้าผู้คน มากมายเช่นนี คงเพราะนางไม่มที างเลือกอนื แล้วกระมงั “ฝ่ าบาทเพคะ!” ซูเหลยี นอวินเอ่ยขนึ “ฝ่ าบาทมทิ รงใช้โอกาสนี ประกาศผลไปเลยว่าผู้ใดเป็นผู้ชนะ? หม่อมฉันคิดว่าควรใช้โอกาส ทคี ณุ หนูหยางยงั อยู่ตรงนีรบี ประกาศผล เพราะขืนชักช้า คุณหนูห ยางคงต้องนอนอยู่ตรงนีต่อไปเป็นแน่” ซูเหลียนอวินก้าวขึนไป ข้างหน้าครึงก้าว สายตาของนางสอ่ งประกายวบิ วบั ขณะกราบทูล หากปล่อยให้หยางอวีหลนิ ถูกนาํ ตวั ออกไปทนั ที ซูเหลียนอวินกล้า ฟันธงเลยวา่ เมือนางตืนขนึ มา คนผู้นจี ะต้องกล่าวปฏเิ สธเรืองราวที เกดิ ขนึ ในวันนี และคงจะบอกว่าลมื ทุกอย่างจนหมดสนิ หรอื ไม่คง อ้างว่าหมากยงั คงเดินไม่จบจะนับคะแนนได้อย่างไร สดุ ท้ายแล้วก็ จะไม่มใี ครพูดถงึ ผลแพ้ชนะของการประลองหมากล้อมครังนีอกี โอกาสทองมาถงึ มคิ วรปล่อยผ่าน เพราะหากผ่านไปแล้วมิอาจหวน กลบั ในเมือหยางอวีหลินเตม็ ใจทจี ะนอนอย่ตู ่อหน้าสายตาผู้คนมากมาย

ซูเหลยี นอวินกค็ งมิได้มีสงิ ใดจะตาํ หนิ แต่หากนางต้องการจะเอา ตัวรอดจากการแข่งขนั ซูเหลยี นอวินกค็ งมิอาจปล่อยนางไปได้ ลหี ยวนตีเมือเหน็ ท่าทดี ือรันหัวแขง็ ของซเู หลยี นอวิน ความตึง เครียดจึงเริมบงั เกดิ ขนึ ในใจเขา เพราะท่าทางของนางในตอนนี คล้ายคลึงกับเกาอ่เู ตียในสมยั แรกร่นุ ไม่ผดิ เพียนทไี ม่หวาดหวนั ต่อ เรืองราวใดๆ ซือตรงเสยี จนทาํ ให้ผู้คนสามารถมองเหน็ ความคิด อ่านได้อย่างทะลุปรโุ ปร่ง ดงั นันแม้ว่าท่าทางของซเู หลยี นอวินในตอนนีออกจะไม่สภุ าพอยู่ บ้าง แต่กม็ ไิ ด้ทาํ ให้ลหี ยวนตีตาํ หนินาง แถมยังกวักมือเรยี กขนั ทที ี อยู่ข้างกายเข้ามาหาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าไปดูสวิ ่าหมากกระดานนันผล แพ้ชนะเป็นอย่างไร จากนันค่อยมารายงานข้า” ขันทไี ม่มที ที ่าเคลอื บแคลงสงสยั และตอบรับคาํ อย่างหนักแน่น จากนนั จงึ ถอยออกไปอย่างระมัดระวังเพือตรวจสอบหมากกระดาน นัน เมือหยางอวีหลงิ ทอี ยู่ด้านข้างเหน็ ดังนนั กจ็ กิ กระโปรงของตนไว้ แน่น

หลนิ เออ๋ รแ์ พ้แล้วหรอื …เป็นไปไม่ได้! แต่จากท่าทางของซเู หลยี นอวิน ดูแล้วทาํ ให้คิดได้ว่าผลเป็นเช่นนัน มนั คอื ท่าทางของคนทมี ันใจว่าตนจะเป็นฝ่ ายชนะ สว่ นหลนิ เออ๋ ร์ก็ เป็นลมไปเสยี ดือๆ หากบอกว่าเป็นเรืองบงั เอญิ นางกค็ งจะไม่เชือ หยางอวีหลงิ มองไปยังขนั ทดี ้านล่างทีกาํ ลงั ง่วนอยู่กบั การนบั คะแนนทลี ะแต้ม เสยี งขานแต้มทดี ังขึนทลี ะแต้ม ไม่ต่างกับเสยี ง หัวใจของนางทกี าํ ลงั เต้นระรัวอยู่ในตอนนี เรว็ ขนึ เรือยๆ กระชัน ขึนเรือยๆ ความจริงทนี างไม่อยากรับรู้ ไม่ได้ เรืองจะจบลงอย่างนีไม่ได้! หยางอวีหลนิ คลายมอื ทงั สองของตน กระโปรงทสี วยงามหรูหราตัว นันปรากฏรอยเหงอื อยู่สองแห่ง นางเอ่ยขึนว่า “ฝ่ าบาทเพคะ! ไม่ ว่าหลนิ เอ๋อร์จะเป็นอย่างไร ตอนนกี ค็ วรจะนาํ ตัวนางไปพักผ่อน ก่อนนะเพคะ ปล่อยให้นางตากแดดมาเกอื บครึงชัวยามแล้ว หาก ยงั เป็นเช่นนีนางจะทนไหวได้อย่างไร ขอฝ่ าบาทโปรดเมตตา น้องสาวของหม่อมฉันด้วยเพคะ”

หยางอวีหลิงพดู ไปร้องไห้ไปด้วยท่าทที นี ่าเหน็ อกเหน็ ใจอยู่ไม่น้อย ทว่าลีหยวนตีกลับจ้องมองไปทางซเู หลียนอวินอย่างเปิ ดเผย ราว กบั ไม่ได้ยินสงิ ทนี างกาํ ลงั พูด ทงั ยงั เมนิ เฉยต่อภาพทสี วยงามราว ดอกสาลีเปื อนฝน26 ภาพนีด้วย เมือหยางอวีหลิงเหน็ รูปการณด์ งั นีกย็ งิ ร้อนใจ พร้อมทงั หนั ไป ทางซูเหลียนอวินแล้วเอ่ยขึนว่า “คณุ หนูซ!ู นีเป็นการแข่งขนั แค่พอ หอมปากหอมคอเท่านัน ขอให้ยุติไว้เทา่ นีเถิด เจ้ามติ ้องพยายาม หาเรืองอกี ต่อไปแล้ว!” ถ้อยคาํ ทนี างพดู ไปทงั หมดนันเพยี งเพือต้องการให้หลินเอ๋อร์ ออกไปจากสนามประลองไม่ว่าจะด้วยวิธใี ดกต็ าม นางไม่อาจคอย ให้ถงึ เวลาประกาศผลแพ้ชนะได้ ความพ่ายแพ้นันหาได้น่ากลวั ไม่ สาํ หรบั ผู้ทอี อกปากท้าทาย แต่ท้ายทสี ดุ แล้วถ้าตนต้องกลายเป็นผู้ พ่ายแพ้เสยี เอง นันละทนี ่าอับอายขายหน้าเป็นทสี ดุ ซเู หลยี นอวินเมอื เหน็ ทา่ ทางของหยางอวีหลิงทเี ศร้าสลดราวกบั น้องสาวของนางได้ลาโลกใบนีไปแล้ว ริมฝีปากของนางเผยรอยยิม เลก็ น้อยพลางเอ่ยว่า “หยางก้ยุ เหรนิ ล้อเล่นแล้วกระมัง หม่อมฉนั 26 ดอกสาลีเปื อนฝน หมายถึง ทา่ ทที งี ดงามน่าทะนุถนอมของสตรี

ไหนเลยจะกล้าเอาชีวติ ของคนมาล้อเล่น คาํ กล่าวหาทหี ยางก้ยุ เห รินให้หม่อมฉันนันร้ายแรงเกนิ ไปแล้วเพคะ” สายตาของซูเหลยี นอ วนิ เยน็ เฉียบ จ้องตรงไปยังหยางอวีหลงิ แต่เลยี งทจี ะเอ่ยถงึ ประเดน็ ทอี กี ฝ่ ายจะหาเรืองออกจากสนาม “คุณหนูซ!ู การกระทาํ ของเจ้าในครานี บบี คันผู้อนื มากเกนิ ไป หรือไม่ ตอนนคี ุณหนูรองหยางกเ็ ป็นลมล้มพับไปแล้ว คณุ หนูซจู ะ ไม่ยอมละเว้นบ้างเลยหรือ” ผ้ใู ด? ผู้ใด…เป็นคนพูด? ซูเหลยี นอวินหนั มองไปรอบๆ เพือค้นหาต้นเสยี งของบุรษุ ผู้นัน แต่กลับคดิ ไม่ถึงว่าอกี ฝ่ ายได้มาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าตนแล้ว ”ฝ่ าบาท กระหม่อมคดิ ว่าการกระทาํ ครังนขี องคุณหนูซูไร้นาํ ใจ เกนิ ไปพ่ะย่ะค่ะ และควรให้คณุ หนูหยางออกจากสนามไปพักผ่อน โดยเรว็ ” ซเู หลยี นอวินหรีตา พยายามอย่างยิงทจี ะมองให้ชัดว่าบรุ ษุ ผู้นันคือ ใคร

หันหงไท่? กงการอะไรของเขา? สอดมอื เข้ามาข้องเกียวเพือ? สรุปแล้วตอนนีอารมณข์ องซเู หลยี นอวินอัดอนั ตนั ใจเป็นอย่างยิง นางต้องฝืนทนนังคุกเข่าอยู่ตลอดครึงชัวยาม และขณะทผี ลการ ประลองทนี างเป็นฝ่ ายชนะกาํ ลงั จะประกาศออกมา กลับมีอนั ต้อง ยกเลกิ ไปราวกบั ไม่เคยมสี งิ ใดเกดิ ขนึ เพียงเพราะหยางอวีหลนิ หมดสติไปอย่างนนั หรอื ทงั ยงั มีคนทพี ยายามไกล่เกลียเรืองราวให้ นางยอมเลิกรา จนเสยี เรืองไปหมด นันยิงบีบคันจติ ใจนางยิงนกั ตังแต่ซเู หลยี นอวินได้กลบั มาเกดิ ใหม่อกี ครัง นางตังใจเอาไว้ว่าจะ ไม่ยอมให้ตนต้องทนรับความไม่เป็นธรรมอะไรอกี แม้ว่านางจะทาํ อะไรพระสนมของฮ่องเต้ไม่ได้ ทว่าสาํ หรับบตุ รชายของอคั รมหา เสนาบดอี ย่างหันหงไท่แล้ว นางยังพอลงมอื ได้บ้าง จากนนั นางจงึ ยิมอย่างเยอื กเยน็ แล้วกล่าวว่า “คุณชายหัน ทา่ นก้าว ก่ายมากเกนิ ไปหรือไม่ เรืองนีข้องเกยี วอะไรกบั ท่านด้วยหรือ หรือ ว่าเป็นเพราะเรืองนีเกยี วข้องกบั คุณหนูหยาง ทา่ นถงึ ได้เป็นทุกข์ เป็นร้อนแทน?” เมือเอ่ยจบ สายตาของทงั คู่ยังคงจ้องมองกนั และ กนั

หันหงไทเ่ องกค็ ิดไม่ถงึ เช่นกนั ว่าสตรีอย่างซเู หลยี นอวินจะกล้านาํ เรืองนีมาเปิ ดเผยต่อหน้าสาธารณชน แถมยังพูดจาโดยไม่มมี ูลอกี ด้วย เขาจึงเอ่ยขึนด้วยโทสะว่า “คณุ หนูซูระวงั คาํ พดู ด้วย อย่าคดิ ว่าผู้อนื จะเป็นแบบเดียวกบั เจ้า!” เขาเอ่ยคาํ พูดนเี พือต้องการ ชีให้เหน็ ว่าความคิดของซเู หลียนอวินนนั ไม่บริสทุ ธิ “เอะ๊ ?” ซเู หลยี นอวนิ เลกิ คิวขนึ “เช่นนนั ข้าขอถามคุณชายหนั ใน เมือท่านบอกว่าไม่มอี ะไรเกยี วข้องกบั คุณหนูหยาง แล้วด้วยเหตุใด จึงต้องออกหน้าแทนนางด้วย ประเดน็ นีข้าไม่ค่อยเข้าใจนกั ” “ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดกต็ าม หากเหน็ สตรีอ่อนแอผู้หนึงกาํ ลงั ถูกรงั แก ต่อหน้าต่อตาเช่นนี จะยังมีเหตผุ ลใดให้ต้องนิงเฉยด้วยเล่า”

ตอนที เยาะเยย้ “เช่นนนั หรือ” ซูเหลยี นอวินเชดิ คางขึนแล้วเอ่ยอย่างดูแคลน “อย่างนนั ข้าขอถามคณุ ชายหนั เมือคร่ทู า่ นนังอยู่ตรงนีตลอด พอจะเหน็ เหตุการณท์ เี กดิ ขนึ ทงั หมดก่อนจะพูดหรือไม่” หันหงไท่คิดไม่ถงึ ว่าซเู หลยี นอวินจะถามขนึ เช่นนี แต่ยังเอ่ยตอบไป ตามตรงว่า “เป็นเพราะข้าได้เหน็ เหตุการณท์ ังหมดชัดเจน ข้าจึง เข้ามาห้ามปราม! คุณหนูซู ตอนนคี ุณหนูรองหยางเป็นลมไปแล้ว แต่เจ้ายงั กดั นางไม่ยอมปล่อย ใจคอเจ้าโหดร้ายยิงนัก” ซูเหลยี นอวินมองจากมุมไกลๆ แล้วเหน็ การวางทที า่ สง่าสขุ มุ ของ หันหงไท่ ในท้องของนางจงึ บังเกดิ ระลอกความคลืนไส้ขนึ มา น่าขยะแขยงยิงนกั ! สง่าน่าเกรงขาม? บุรษุ ผ้ปู กป้ องสตรีเพศ? เช่นนนั ขอถามหน่อยว่าเมือคร่ทู หี ยางอวีหลงิ บังคับซเู หลยี นอวินให้ ลงสนามนัน เหตุใดคนทอี ย่ดู ้านล่างจงึ ไม่มผี ้ใู ดเอ่ยค้านสกั คาํ ตอนนีแสร้งทาํ เป็นคนดี หากมคี นคดั ค้านเสยี แต่แรกนางกไ็ ม่ต้อง