ลิขิตกลกาล เล่ม 1

เสยี ดายทหารของข้าต่างหาก และกเ็ ป็นเพราะว่าเป็นห่วงข้า! เจ้าจะ ได้ใจอะไรนกั หนา…” ซมู ัวเยยี ผู้เป็นฝ่ ายชนะในสนามนีย่อมไม่สนใจในคาํ พูดโต้แย้งใดๆ ของซปู ัวชวน “ทที า่ นพ่อพูดนันถูกต้อง” จากนันจึงหันกลับมาเอย่ ว่า “เช่นนนั พขี อตัวกลับกอ่ นนะ พรุ่งนีจะพาคนมาให้เจ้า” ซเู หลยี นอวินพยักหน้า “เจ้าค่ะ เช่นนนั ข้ากลับพร้อมท่านพีเลยก็ แล้วกนั ท่านย่า ทา่ นพ่อ ทา่ นแม่ อวินเออ๋ ร์ขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” หวังฉือหวนได้ยินดงั นันจงึ ลมื ตาขึนแล้วโบกมอื พลางเอ่ยขึนว่า “พวกเจ้าระวังตัวกันด้วย ส่วนลกู กับฮูหยินกก็ ลบั กนั ไปเถดิ ตอนนี ข้าเองกง็ ่วงมากแล้ว” “ขอรับท่านแม่” “เช่นนนั วนั พร่งุ ลูกกบั อนั เพ่ยองิ จะแวะมาเยียมท่านแม่ใหม่” “ไปเถดิ ๆ” หวงั ฉือหวนโบกมอื …

เมือคนื ซูเหลยี นอวินหลับสนิท ตอนนีนางยิมพลางจ้องมองไปยงั แสงตะวันทคี ่อยๆ สาดสอ่ งเข้ามาในห้องของนาง ดยี ิง เรืองราวทเี กดิ ขึนเมอื วานทงั หมดไม่ใช่ความฝัน ทว่าหากเป็นความฝนั จริง ได้โปรดให้ความฝนั นีคงอยู่ต่อไปอย่าได้ สลายไปก่อนเลย “คณุ หนูเจ้าคะ” เมือหลมี ู่เปิ ดม่านขนึ ภาพทนี างมองเหน็ คือซู เหลยี นอวินกาํ ลังยิมให้แสงตะวนั อยู่ “คุณหนูเจ้าคะ คุณชายใหญ่ บอกว่ากาํ ลงั จะพาคนมาให้คณุ หนู ตอนนีคณุ หนูรีบไปอาบนาํ แต่งตวั ก่อนเถดิ เจ้าค่ะ” “อมื พามาส”ิ ซูเหลยี นอวินพยกั หน้าอย่างเบกิ บานใจแล้วบิดขี เกยี จทหี นึง “วันนอี ากาศดีจริง!” “ใช่เจ้าค่ะ” ตอนนหี ลมี ู่เองกก็ าํ ลงั ยมิ “วันนีคุณหนูดูอารมณ์ดีนะ เจ้าคะ” “แน่นอน!” ฝนั ดที พี อตนื ขนึ มาแล้วพบว่าเป็นเรืองจริง จะมเี รือง ใดดีกว่านีอกี

เมือซูเหลยี นอวินอาบนาํ เรียบร้อย นางจงึ ส่องกระจกเงาอยู่หน้าโต๊ะ เครืองแป้ งด้วยอารมณท์ แี จ่มใสมากขึนกว่าเดิม ไม่เลวๆ วิธนี ันได้ผลจริงๆ รอยคลาํ ใต้ตาหายไปหมดแล้ว วนั อนั สมบูรณ์แบบกาํ ลงั จะเริมต้นขึนแล้ว! “เจ้าตืนแล้วหรือยงั ” เสยี งของซมู ัวเยียดังขนึ จากด้านนอกห้อง “มาแล้วเจ้าค่ะ” ซเู หลียนอวินรีบเกบ็ กระจกเงา พลางลกุ ขึนยืน แล้วก้าวออกไปด้านนอก “ทา่ นพี ทาํ ไมถึงมาเรว็ เช่นนี” “เรว็ ทไี หนกนั เล่า” ซูมวั เยยี ยมิ จากนนั จงึ เอียงตัวแล้วผายมอื ไปยงั ชายชุดดาํ ทยี ืนอยู่ด้านหลงั “เขามนี ามว่าหลานเย่ว์ ต่อไปเขาจะเป็น องครกั ษ์ประจาํ ตัวของเจ้า” “หลานเย่ว์…” ซเู หลยี นอวินพึมพาํ ชอื ของเขาเบาๆ จากนันจึงมอง สาํ รวจผู้ทยี ืนอยู่ต่อหน้าตนอย่างละเอยี ด หน้าตาไม่เลว แม้จะไม่หล่อเหลาเสยี ทเี ดยี ว แต่อย่างน้อยๆ กไ็ ม่ใช่ พวกรปู ร่างกาํ ยาํ บกึ บนึ เป็นใช้ได้ นางพอใจไม่น้อย!

“ขอบคุณท่านพีมากเจ้าค่ะ” ซเู หลยี นอวนิ ลบู แขนเสอื ของซูมัวเยีย ไปมาเพือแสดงออกว่าตนพออกพอใจเป็ นอย่างยิง “เจ้าชอบกด็ ีแล้ว” ซมู วั เยยี เองกใ็ ช้โอกาสนีลบู ผมนางเบาๆ เช่นกัน “เช่นนันพีขอตัวก่อน วันนีทคี ่ายทหารยังมงี านคังค้าง หาก ยังมปี ัญหาอะไร เจ้ารอให้พีกลบั มาก่อนแล้วค่อยมาหากไ็ ด้” “เจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวนิ ปล่อยแขนเสอื “ทา่ นพีเดนิ ระวังด้วย” เมือซูเหลยี นอวินมองจนเงาด้านหลังของซมู ัวเยยี ลบั ตาไปแล้วกร็ ีบ หันตัวกลับมา เหลอื บตามองหลานเย่วแ์ ล้วถามว่า “เจ้าทาํ อะไร เป็ นบ้ าง” “ข้า…” หลานเย่ว์คิดไม่ถึงว่าคาํ ถามแรกทซี เู หลียนอวนิ ถามเขาจะ เป็นคาํ ถามนี นางจะไม่พูด…นบั จากนีเป็นต้นไปเจ้าเป็นคนของข้า! ต้องเชือฟังข้า! หรอื คาํ พดู ทไี ร้สาระทาํ นองนีหรอกหรือ “หืม?” ซูเหลยี นอวนิ เอยี งคอ “ข้า ข้าชาํ นาญการต่อส้ดู ้วยดาบ” หลานเย่ว์ตอบคาํ ถามอย่างระวัง ตวั

“อ้อ เช่นนันหรอื ” ซูเหลียนอวินพยักหน้า “งนั เจ้ากน็ าํ ดาบของเจ้า ออกมาเถดิ พวกเรามาประลองกนั สักตังดีหรอื ไม่” “คณุ หนูหมายความว่าอย่างไร…” ประลองดาบ? ก่อนทเี ขาจะมาเขาไม่เคยได้ยินซูมวั เยยี บอกมาก่อน เลยว่าน้องสาวของเขามีวรยุทธด์ ้วย เขาเพยี งร้คู ร่าวๆ ว่าช่วงนีซู มัวเยียได้สอนวิชาป้ องกันตัวให้น้องสาวตนอยู่บ้าง แต่กเ็ พยี ง เลก็ น้อยเทา่ นัน ไม่ใช่ว่ามีวิชาป้ องกนั ตัวเลก็ น้อย แต่คิดจะมาท้าเขาประลองหรอก นะ เขาควรพูดว่าคณุ หนูผ้นู คี วามคิดอ่านหุนหันพลนั แล่นไปหน่อย หรือว่าอวดดีเกินไปกันแน่? “คุณหนูใหญ่ขอรับ โปรดอย่าก่อเรืองเลย” หลานเย่ว์เลกิ คิวขนึ “ข้ามาทนี ีเพือดูแลความเป็นความตายของท่าน” ไม่ได้มาเพือก่อเรืองว่นุ วาย “เจ้าคิดมากเกนิ ไปแล้ว” ซูเหลยี นอวนิ เอย่ พลางถกแขนเสอื ของ ตนขึน “ในเมอื ข้ากล้าเอ่ยปาก นันย่อมหมายความว่าข้าเตรียมตัว

มาดีแล้ว” “ทา่ นพีพาเจ้าออกมาจากทขี องเจ้า และวนั นีกไ็ ด้มอบหมายเจ้าให้ มาคอยคุ้มกนั น้องสาวอย่างข้า ไม่ว่าอย่างไร ตอนนใี นใจของเจ้า ย่อมต้องไม่พอใจอยู่บ้าง อย่างนันพวกเรามาประลองกนั สักตังไม่ ดกี ว่าหรือ หากข้าแพ้ ข้าจะไปขอร้องท่านพีให้พาตวั เจ้ากลับไป แต่ หากข้าชนะตังแต่วนั นีเป็นต้นไปเจ้าจะต้องฟังคาํ สงั ของข้าเพียงผู้ เดียวเท่านนั ห้ามฟังแม้แต่คาํ สงั ของพีชายข้า แบบนีดหี รือไม่” ซูเหลยี นอวินถกแขนเสอื ขนึ เรียบร้อย แววตาซุกซนของนางมองไป ยังชายผู้มที ่าทปี ระหลาดใจผู้นัน “สบิ กระบวนท่ากแ็ ล้วกนั เจ้าลง มือสบิ กระบวนทา่ หากข้าสามารถหลบหรือหาโอกาสโจมตเี จ้าถงึ ชีวติ ได้ ให้ถอื ว่าข้าเป็นฝ่ ายชนะ หากข้าหลบไม่ได้กใ็ ห้ถอื ว่าข้าเป็น ฝ่ ายแพ้” ซูเหลยี นอวินร้ดู ีว่าคนประเภทนีมกั มอี ารมณเ์ กรียวกราดแฝงอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิงหากไม่สามารถสยบเขาให้ยาํ เกรงได้ และนันก็ คงเป็นสาเหตใุ ห้หลานเย่ว์ไม่พอใจและไม่เคารพนาง ซึงนันไม่ ถกู ต้อง ในเมือจะมาทาํ งานให้นางแล้ว นางจะต้องเป็นเจ้านาย เพียงคนเดยี วเท่านัน!

ตอนที โจมตีถงึ ชีวิต เมือซเู หลยี นอวินถกแขนเสอื ขึนเรียบร้อยแล้วจงึ เอย่ ว่า “เข้ามา เลย” “คณุ หนู! นีกาํ ลังจะทาํ อะไรกนั เจ้าคะ!” เมือหลมี ู่ได้ยินเสยี งเอะอะ ดังมาจากด้านนอก กร็ บี วิงออกมาดูทงั ทยี ังอ้มุ กาละมงั อยู่ในมอื กอ่ นจะชะงกั มองเหตกุ ารณต์ รงหน้าอย่างตะลงึ งนั “อมื ทาํ ไมเหรอ มิได้หรือ” ซูเหลียนอวินเลกิ คิว “มีปัญหาอะไร” “คุณหนู! “ เมอื หลมี ู่ได้ยินดังนันจึงรบี วางถงั ทอี ุ้มไว้ในอกลงแล้ว วิงช้าๆ เข้าไปหาซเู หลยี นอวิน “คุณหนูเจ้าคะ องครักษห์ ลานผู้นี แค่ดูกร็ ้แู ล้วว่าวรยุทธแ์ กร่งกล้า! หากพลังมือทาํ ให้คุณหนูบาดเจบ็ ขึนมาจะทาํ อย่างไรเล่า!” รูปโฉมหน้าตาของสตรีนับว่าเป็นสงิ ทสี าํ คญั มากทสี ดุ ต่อให้เป็นผม แค่เส้นเดียวสตรีโดยทวั ไปกท็ ะนุถนอมอย่างกบั อะไรดี อกี อย่างสิง ทคี ุณหนูทะนุถนอมมากทสี ดุ มิใช่รูปโฉมตนหรอกหรอื หากไม่ทนั ระวงั ต่อให้ไม่โดนใบหน้าแต่พลาดไปโดนแขนขากไ็ ม่ได้เช่นกนั ! ปกติแล้วคุณหนูของตนหลกี เลยี งสงิ นมี าตลอด แล้ววนั นีเกดิ อะไร

ขึน “คณุ หนูเจ้าคะ” หลีมู่สดู หายใจลึกแล้วเกลยี กล่อมต่อ “ครังนมี ิใช่ การประลองหมากล้อมนะเจ้าคะ แต่ต้องลงไม้ลงมือด้วย! หาก คณุ หนูได้รับบาดเจบ็ จะทาํ อย่างไร ถงึ เวลานันจะมาเสยี ใจทหี ลงั ก็ ไม่ทนั แล้ว!” “ไม่เป็นไร” สีหน้าซเู หลยี นอวินหาได้ใส่ใจต่อสงิ ใดไม่ “หลมี ู่หาก เจ้ากลัวกเ็ ข้าไปหลบในเรือนก่อน ไม่ต้องดูกไ็ ด้ นีเป็นคาํ สงั ของ คุณหนูของเจ้า เจ้ามติ ้องคดิ มาก” หลังจากนันจึงหมนุ ตัวกลับมา ทางหลานเย่ว์ทอี ยู่ด้านหลัง “ท่านเตรยี มพร้อมแล้วหรือไม่ ข้า พร้อมเริมทุกเมือ” “ข้า…” หลานเย่ว์อดึ อัดและไร้วาจา “คุณหนูขอรับ นาํ หนกั มือของ ข้าไม่หนักไม่เบา ทแี ม่นางหลมี ู่เอย่ นันมิผิด หากข้าพลาดพลังทาํ คุณหนูบาดเจบ็ ต้องแย่แน่” แม้คาํ พดู จะฟังดูไพเราะและให้ความเคารพ แต่สายตาของเขากลบั แสดงออกว่าซเู หลยี นอวินไม่ควรก่อเรืองว่นุ วายและอยากทจี ะ เอาชนะ

“หลีมู่เจ้าไปยืนอยู่ด้านนันก่อนเถิด ข้ากบั องครักษห์ ลานมีเรือง จะต้องคุยกนั ” ซูเหลียนอวินเอ่ยเสยี งแขง็ และชีไปยงั ปากประตู “คณุ หนู!” หลีมู่รู้ดีว่านีคอื อากปั กริ ิยาทบี ่งบอกว่าซเู หลยี นอวนิ กาํ ลงั โกรธ หากซเู หลยี นอวินโกรธ นางจะไม่ขว้างปาสงิ ของ ทุบตหี รือกน่ ด่า ผ้อู นื แต่รอบตวั ของนางจะมีรัศมปี ระเภทหนึงทบี ่งบอกว่า…ข้า กาํ ลังอารมณ์ไม่ดอี ย่ามากวนอารมณเ์ ชยี ว แม้ว่าหลมี ู่อยากจะกล่าว ยับยังอกี สกั คาํ สองคาํ แต่เมอื เผชญิ กบั สายตาทรงพลังคู่นันกลบั รู้สึกหวาดผวาขนึ มา นางจึงวิงหวั หดไปยังปากประตูอกี ด้านหนึง จากนันจงึ เอ่ยขานตอบ เบาๆ พอซเู หลยี นอวนิ เหน็ ว่าหลมี ู่เดินออกไปไกลแล้ว จงึ ก้าวสองก้าวเข้า ไปหยดุ ตรงหน้าหลานเย่ว์ “คดิ เสยี ว่านีคือบททดสอบเจ้ากแ็ ล้วกนั เป็นบททดสอบว่าเจ้าเชือ ฟังข้าหรือไม่ เพราะเจ้ากบั ทา่ นพีเอ่ยปากไว้แล้วมใิ ช่หรือว่าจากนี เป็นต้นไป เจ้าคือคนของเรือนข้า ทงั ข้ายังเป็นเจ้านายคนเดยี วใน

เรือนหลังนี แล้วเจ้าจะยังไม่ฟังข้าอกี หรอื ” ตอนนีหลานเย่วต์ กอยู่สถานการณย์ ืนคอไปข้างหน้ากเ็ จอมดี หดหัว กลับกเ็ จอมดี 31 เช่นกนั หากเขารับคาํ ท้าประลองกับซเู หลยี นอวิน เขากเ็ กรงว่าตนจะพลัง มือทาํ นางบาดเจบ็ ต่อไปกค็ งเข้าหน้าซมู ัวเยยี ไม่ตดิ ทว่าหากไม่ รับคาํ ท้า? นันกจ็ ะกลายเป็นว่าเขาขัดคาํ สงั เจ้านายตัวเอง? หาก เกดิ เป็นบ่าวไพร่แล้ว สงิ สาํ คัญทสี ดุ หาใช่ฝีมือดหี รือฉลาดหลกั แหลมหรือไม่ แต่เป็นการยอมรับ หากแม้แต่การยอมรับเชือฟังยังทาํ ไม่ได้ แล้ว เจ้านายจะเกบ็ เจ้าไว้ทาํ อะไร “ตดั สนิ ใจได้แล้วหรือไม่” เมอื ซเู หลียนอวนิ เหน็ เขามสี หี น้าราวกบั มคี วามแค้นใจฝังลกึ เช่นนัน จงึ อดไม่ได้ทจี ะเอ่ยกระต้นุ ขนึ สกั หน่อย “ความอดทนของข้ามขี ีดจาํ กดั เจ้ารีบตัดสนิ ใจเรว็ เข้า” หลานเย่วเ์ งยหน้าขนึ เมือเขาเหน็ รูปร่างทา่ ทางของซเู หลยี นอวินก็ 31 ยืนคอไปข้างหน้ากเ็ จอมดี หดหัวกลับกเ็ จอมดี หมายถึง จะทาํ หรือไม่ทาํ กม็ ี ผลลัพธเ์ ช่นเดยี วกัน

เริมกดั ฟัน หรือว่าคณุ หนูใหญ่ซูผู้นีจะเป็นพวกคมในฝกั ถงึ อย่างไร กเ็ ป็นน้องสาวของซมู วั เยีย บางทวี รยทุ ธอ์ าจจะไม่ต่างกันมาก เท่าไหร่นกั “ตกลงขอรบั ” หลานเย่วก์ ดั ฟันพยักหน้า “เช่นนนั คุณหนูกรุณา รับประกนั หากข้าพลาดพลังลงมอื ทาํ ให้คุณหนูต้องเจบ็ ตัวขึนมา จริงๆ ขอคณุ หนูได้โปรดอย่าเอาผดิ ข้า” “พดู ได้ดี” ริมฝีปากของซเู หลยี นอวินเผยรอยยิมแล้วหลบั ตาคล้าย กบั กาํ ลังสงบอารมณต์ น จากนนั จึงลมื ตาขนึ ด้วยสหี น้านิงขรึมแล้ว เอย่ ว่า “สบิ กระบวนท่า หากเจ้าตัดสนิ ใจได้แล้วกเ็ ริมลงมือได้ ข้า พร้อมทุกเมอื ” เมือหลานเย่วเ์ หน็ นางตังทา่ เรียบร้อย สายตาของเขากฉ็ ายแวว คร่นุ คดิ “เช่นนนั คณุ หนูกเ็ ตรียมรบั มอื เถดิ ” สนิ คาํ กระบีถูกชักออกมาจากปลอกในพริบตา แล้วโจมตเี ข้าใส่ ตรงหน้าของซเู หลยี นอวิน ซูเหลยี นอวินเหน็ กระบนี ันพ่งุ ตรงเข้ามายังตนเอง ขอเพยี งมอื เท้า ว่องไวจะหลบอย่างไรกพ็ ้น นางเบียงตวั การโจมตคี รังแรกนี นาง

หลบพ้น “กระบวนทา่ แรก” ซูเหลยี นอวินเอ่ยขนึ “กระบวนทา่ ต่อไป!” หลานเย่ว์หรีตา เมือเหน็ ซเู หลยี นอวนิ หลบกระบีของตนได้อย่าง ว่องไวเช่นนี ดูๆ แล้ว เมือคร่ทู ซี เู หลยี นอวินมนั ใจในตัวเองขนาด นัน ใช่ว่าจะไม่มีสาเหตุ “คุณหนู เริมต่อเลย” หลานเย่ว์ไม่สนใจรอบข้างแล้วเริมร่าย กระบวนท่าต่อมา เวลานหี ลมี ู่กาํ ลังเฝ้ าดเู หตกุ ารณ์ทหี ่างออกไปเพียงครึงจัง32 โดยยก มอื ขนึ มาบงั ใบหน้าตนเอาไว้ เพราะตอนนีนางกาํ ลังเกิดความกลัว ไม่ว่าจะเป็นความกลวั ต่ออาวุธทใี ช้ในการต่อสู้ หรือความกลวั ว่า หลานเย่ว์จะพลังมอื ทาํ คุณหนูต้องบาดเจบ็ ล้วนเป็นความกลวั ทงั สนิ เฮ้อ นางมิอาจวางใจได้เสยี ทังหมด จะไม่ให้สนใจเลยได้อย่างไร! เพราะหากปิ ดหน้าไว้ทงั หมดกจ็ ะมองไม่เหน็ แต่หูกย็ งั ได้ยนิ เสยี ง 32 จงั คือ มาตราชัง ตวง วัด ของจีน 1 จงั มคี ่าเทา่ กับ 3.3 เมตร

อยู่! ความรู้สึกแบบนันไม่ว่าเป็นผู้ใดกต็ ้องร้อนใจ แต่พอหลีม่เู หน็ ทงั สองต่อส้กู นั อย่างดุเดือดจึงตดั สนิ ใจไม่ปิ ดหน้า อกี ต่อไป นางประนมมอื ภาวนาจะดีกว่า! ขอเทพยดาและพระโปรดคุ้มครองด้วยเถดิ ! ช่วยปกปักรักษาอย่า ให้เกดิ เรืองกับคณุ หนูของนางเลย “คุณหนูใหญ่เคลอื นไหวดยี ิง” หลานเย่วเ์ อ่ยชม เพราะยงิ ลงมอื มากขึนเทา่ ใด เขากย็ ิงค้นพบว่า คุณหนูใหญ่ซนู างนีไม่ได้เป็น เหมอื นเช่นทขี ่าวลอื แพร่สะพดั ออกไป แต่กไ็ ม่แปลก เพราะบดิ ากับพีชายของนางต่างเป็นยอดบุรุษ ด้วยกนั ทงั คู่ ทงั ยังเป็นขุนพลนาํ ดี ในร่างของซเู หลยี นอวินเองกค็ ง มสี ายเลอื ดเดียวกนั กบั พวกเขา หากตรองดูให้ดแี ล้วคงไม่แตกต่าง กนั มากเท่าไหร่นกั “ขอบคุณสาํ หรับคาํ ชม แต่ระวงั ตวั หน่อยแล้วกัน” ซูเหลยี นอวินหรี ตาทงั สองข้าง ปากพูดไปพร้อมๆกบั มอื ด้านล่างทเี คลอื นไหวไม่ หยุด เมือสนิ เสยี งกช็ กสวนออกไปทนั ที

“เจ้าแพ้แล้ว” ซเู หลยี นอวินเลกิ คิว “ดทู อี กเจ้าส”ิ กระบีของหลานเย่ว์ยืนออกมาได้เพียงครึงเดียว เมือได้ยินซู เหลยี นอวินเอ่ยดงั นนั จึงหยุดมอื ทนั ที เมือทุกอย่างหยุดลง ระยะดาบทหี ่างจากคอของซเู หลียนอวินยังคง มีระยะเหลอื อกี หนึงฝ่ ามือ ทว่า เมือเทยี บกบั ระยะห่างหนึงฝ่ามือนี แล้ว จะเหน็ ได้ชัดเจนว่าหมัดของของซเู หลียนอวินอยู่ห่างจากอก ของเขาใกล้ยิงกว่า “คุณหนูขอรับ?” หลานเย่ว์เอ่ยปากอย่างลังเล เนอื งจากกฎทซี เู หลียนอวินตังขึนในวนั นี คือต้องหลบการโจมตีทงั สบิ กระบวนทา่ ของเขาพ้น หรือไม่กส็ ามารถโจมตถี งึ ขึนปลดิ ชีวติ เขาได้ แต่หมดั ทเี ปลือยเปล่าเช่นนจี ะปลดิ ชีวติ เขาได้อย่างไร ดงั นนั เมือซูเหลยี นอวินบอกให้เขาหยุด เขาจงึ ยงั ลังเลอยู่บ้าง แต่นาํ เสยี ง กลบั เคารพนอบน้อม เพราะถงึ อย่างไร เมอื หลานเย่วพ์ ิจารณาดูแล้ว ตอนนีซเู หลยี นอวนิ กม็ คี ุณสมบตั เิ พยี งพอทจี ะเป็นเจ้านายของเขาแล้ว

ตอนที แนะนาํ ตวั ใต้แสงตะวนั สาดสอ่ ง ซูเหลียนอวินกาํ ลงั แยกเขยี วยิมด้วยสหี น้าเจ้า เล่ห์พร้อมเอ่ยขนึ ว่า “เจ้าเป็นฝ่ ายประมาทเอง” นางชกั มอื กลบั มาแล้วยืดตัวยืนตรงอยู่ในท่าเดิม ขณะทกี างมอื ออกมา กลางฝ่ ามอื ของนางมปี ิ นคมปลาบทถี ูกขดั จน ขึนเงาปรากฏอยู่ ตวั ปิ นนันค่อนข้างสนั ซเู หลยี นอวินสามารถนาํ มันสอดไว้ตรงช่อง นิวมอื ได้ เหตทุ ตี ้องนาํ ปิ นมาซ่อนไว้ในฝ่ ามือนัน เพราะเพียงนางกาํ มือเอาไว้กพ็ อจะช่วยบดบงั ไม่ให้ผู้ใดสงั เกตเหน็ ได้ เมือหลานเย่วเ์ หน็ ทุกอย่างชัดเจน ในใจของเขายิงยอมรับนางมาก ขึน “คณุ หนูมีกลยุทธด์ ียิงนกั เป็นข้าน้อยทเี ลินเล่อ การประลอง ครังนีคุณหนูเป็นฝ่ ายชนะขอรับ” หากเปรียบเทยี บระหว่างกระบีของเขากับปิ นของซูเหลยี นอวิน ฝงั ใดจะแทงถึงฝังตรงข้ามก่อนนันย่อมต้องเป็นปิ นของซเู หลยี นอวินอ ย่างไม่ต้องสงสยั ! ยิงไปกว่านนั หากปิ นอนั นเี คลือบพิษไว้ด้วยแล้ว… กจ็ ะอนั ตรายถึงขันคราเดยี วปลิดชีวติ ได้

“แค่แผนการง่ายๆ กเ็ ทา่ นัน มคิ วรค่าสาํ หรับคาํ ชม” ระหว่างทซี ู เหลยี นอวินเอ่ยอยู่นัน นางกน็ าํ ปิ นปักกลบั ไปบนผมเช่นเดิม จากนนั จงึ ยิมขึน “อกี ทงั ตัวเจ้าเองกม็ ไิ ด้ลงมือเตม็ ทมี ใิ ช่หรือ” นันเป็นเพราะหลานเย่วร์ ้ตู ัวดวี ่าตนเป็นเพียงองครกั ษท์ มี าใหม่ เท่านัน ไม่ว่าซเู หลยี นอวนิ จะให้คาํ มนั หรอื รับประกนั กบั เขาอย่างไร เขากย็ ังคงต้องยังมอื เอาไว้บ้าง ไม่กล้าทจี ะลงมอื อย่างเตม็ ที เพราะหากเกดิ อะไรขึนเล่า แม้จะอ้างว่าเป็นการประลองกนั เล่นๆ กค็ งจะไม่ช่วยคลีคลายอะไรได้ แต่…ตอนนีซเู หลยี นอวนิ ยงั คงก้มหน้ารับร้คู วามร้สู กึ ทเี กดิ ขึนกลาง ฝ่ ามอื ตน นางจงึ กดั ฟัน ความเจบ็ ปวดทฝี ่ ามอื ยังคงอยู่! ฝ่ ามอื ของนางไม่ใหญ่มากนกั แต่กลับซ่อนปิ นเอาไว้ แถมยังไม่มี ใครสงั เกตเหน็ อกี นันคงเป็นเพราะปินอนั นันค่อนข้างสนั แต่ไมว่ ่า จะสนั อย่างไรกย็ งั คงเป็นปิ นอยู่ดี มเิ ช่นนันจะใช้งานได้อย่างไร ซูเหลยี นอวินเหลอื บมองกระบที อี ยู่ในมือหลานเย่วค์ ราหนึงจงึ ถอน ใจ เหน็ ได้ชดั เจนว่าการมอี าวุธทถี นดั มอื สกั อันหนึงสาํ คัญขนาด ไหน

“คุณหนูเจ้าคะ! เจบ็ ตรงไหนหรอื ไม่!” หลีมู่ไม่ทนั มองว่าทงั สอง หยุดประลองกนั ไปตังแต่เมอื ไหร่ จงึ รีบร้อนวิงเข้ามาทนั ที นางจบั มือซ้ายของซเู หลยี นอวินขนึ มาสาํ รวจดูก่อน จากนนั จึง เปลยี นเป็นมอื ขวา สดุ ท้ายเมือเหน็ วา่ ซเู หลยี นอวนิ ไม่ได้รบั อนั ตราย มเี พียงแค่ผมทถี ูกปิ นปักเอาไว้คลายออกเลก็ น้อย จงึ สดู หายใจยาวและเมือเหน็ ว่าร่างกายสว่ นอนื กไ็ ม่ได้รับบาดเจบ็ อะไรจงึ เบาใจลง “คณุ หนู…ถอื ว่าบ่าวขอร้องแล้วกนั นะเจ้าคะ! คราวหน้าอย่าทาํ แบบ นีอกี ได้หรือไม่” หลมี ู่มหี ัวใจและชีวิตเพียงชวี ิตเดียวเท่านัน หากต้องกงั วลหวาด ผวาอยู่ทุกวนั จะทนไหวได้อย่างไร หลีมู่รู้สกึ ว่าหากเป็นแบบนีต่อไป อายุของนางคงไม่ยืนแน่ “โธ่ ครังนีครังเดียวเท่านัน จะไม่มีครังหน้าแน่นอน” ซเู หลยี นอวิน ลบู หวั หลีมู่แล้วรีบทาํ ตัวเชือฟังคาํ พูดสาวใช้ของนางผู้นี มเิ ช่นนัน แล้วอกี หลายวันต่อจากนีหูของนางคงจะไม่ได้พกั ผ่อนเท่าไหร่นัก “ครังทแี ล้วคุณหนูกพ็ ูดแบบนีนะเจ้าคะ…” หลีมู่หนั ไปมองซู

เหลยี นอวิน ทงั สายตาและนาํ เสยี งเตม็ ไปด้วยความคับข้องใจ “เอ่อ…” ซูเหลยี นอวนิ ลบู แขน จากนันจงึ ลูบศรี ษะของนาง ครังนี คงปลอบหลมี ่ไู ด้ไม่ง่ายนกั ? “หลีมู่ คือว่า…” ซูเหลยี นอวินกระแอมขนึ ทหี นงึ “วนั นีเป็นวันแรก ทอี งครักษห์ ลานมาถงึ เรือนของเรา ดังนันแล้วคงจะไม่คุ้นเคยและ ไม่เข้าใจหลายๆ สงิ อย่างแน่นอน ทงั ข้าเองกม็ คี นรับใช้ไม่มากนัก ดงั นันข้าตดั สนิ ว่า วันนีจะให้หลมี ู่พักผ่อนหนึงวัน! เจ้าพาองครกั ษ์ หลานไปเดนิ ดูรอบๆ เรอื นของเราให้ค้นุ เคยหน่อยจะดีกว่า หากมี เรืองอะไรข้าจะเรียกเจ้าเอง” เมือหลมี ู่เหน็ ทา่ ทางหยอกล้อของซเู หลียนอวินเช่นนจี งึ ถอนหายใจ แรง ‘กไ็ ด้ ถึงอย่างไรครังนคี ุณหนูกไ็ ม่ได้เป็นอะไร…ครังนีจะไม่บ่น สกั รอบกไ็ ด้!’ “อมื ” หลีมู่พยักหน้า “คณุ หนูเจ้าคะ เช่นนันบ่าวกบั องครกั ษ์หลาน ขอตัวก่อน” “ไปเถดิ ๆ” ซเู หลยี นอวนิ เอ่ยด้วยนาํ เสยี งร่าเริงแล้วโบกมอื

เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ทงั สองเลียวออกไปจนลับสายตาของนางแล้ว จึงวงิ อย่างรวดเรว็ เข้าไปในห้องของตน นางยงั ไม่ทนั ได้เปลียน เสอื ผ้ากล็ ้มตวั ลงนอนบนเตยี งเพือผ่อนคลายร่างกาย เหน็ ได้ชัดว่าหากไม่ฝึกฝีมือต่อเนืองแล้วจะส่งผลเช่นนี นางไม่ได้ ฝึกเพยี งแค่ไม่กีวันเท่านัน…ซูเหลยี นอวินบบี นวดแขนขวาพลางคิด ว่าตนรบั มอื ไปทงั สนิ กีครัง ความปวดเมือยนี ทาํ เอานางรู้สกึ ว่าแขน ของนางคล้ายกาํ ลงั จะแหลกสลายเสยี ให้ได้ … “องครักษห์ ลาน” หลีมู่เดินไปรอบๆ สวนสาลีพลางบอกเล่าข้อมลู ต่างๆ “ปกติแล้วหากไม่มีเรืองใด เจ้าจะไม่พบเหน็ ผ้ใู ดอยู่ใน บริเวณเรือน เพราะคุณหนูชอบสนั โดษ ดงั นันทเี รือนนจี งึ มคี นรับ ใช้ไม่มากนกั ต่อให้มีพวกเขากแ็ ค่มาทาํ งานทัวๆ ไปเทา่ นนั เมือทาํ เสรจ็ กจ็ ะแยกย้ายกลับไป” “ปกติแล้วทุกๆ วันข้าจะเป็นคนรบั ใช้ประจาํ ตวั ทคี อยดูแลคุณหนู ส่วนเนยี นเออ๋ ร์จะเป็นผู้ทคี อยดูแลงานนอกเรือนต่างๆ หาก องครกั ษ์หลานมาอยู่ทสี วนสาลนี ี เนียนเอ๋อร์จะเป็นคนแรกทดี ีใจ

ทสี ดุ เกรงว่าเมือพบท่านแล้วนางคงจะพูดว่า…ในทสี ดุ กม็ คี นมา ช่วยนางทาํ งานเสยี ท”ี หลานเย่ว์ได้ยินดังนนั จงึ ยิมออกมาเลก็ น้อย พร้อมด้วยทา่ ทกี ระอกั กระอ่วน เพราะเขาคดิ ไม่ถงึ เลยว่า คุณหนูสงู ศกั ดินางหนึงจะมบี ่าว รับใช้น้อยถงึ เพียงนี! เขาจึงคดิ ว่าตนมาถึงทนี ีคงจะไม่ได้มาทาํ หน้าทอี งครักษเ์ พียงอย่างเดียว แต่คงต้องดูแลงานจปิ าถะอนื ๆ ด้วย? เมือหลมี ู่หันมามอง นางเหน็ หลานเย่วเ์ พยี งยิมเท่านนั แต่ไม่มที ที ่า จะเอ่ยสงิ ใด จึงนกึ เรืองหนงึ ขนึ มาได้ “องครักษห์ ลานอย่าคิดมากเกนิ ไป” หลมี ่เู อ่ยเสยี งเรยี บ “ปกติ แล้วคุณหนูจะไม่ให้พวกเราทาํ งานหนักจนเกนิ ไปอยู่แล้ว อกี อย่าง เมือเจ้าอยู่กบั พวกเราไปนานๆ เข้า ถงึ เวลานันคงจะพยายามขอ งานทาํ เองเสยี มากกว่า” หลีมู่เหลอื บไปมองคนทอี ยู่ด้านหลงั ตนที มีสหี น้าคล้ายยมิ คล้ายไม่ยิม “เนยี นเออ๋ ร์! ออกมานีเถดิ ข้ามคี นจะแนะนาํ ให้ร้จู ัก” หลานเย่ว์อ้าปากเตรยี มจะถามว่าคาํ พูดเมือคร่ขู องซเู หลยี นอวิน

หมายความว่าอย่างไร กลับโดนนางพดู ตัดหน้าเสยี ก่อน ”พีหลมี ู่ มอี ะไรหรือเจ้าคะ” เมือเนียนเออ๋ ร์ได้ยินเสยี งเรยี กจงึ กระโดดโลดเต้นวิงออกมาแล้วแอบมองชายทยี นื อยู่ด้านหลงั หลีมู่ “เจ้าคือ…? ข้าชือเนยี นเออ๋ ร์ เป็นคนรับใช้ลาํ ดับทสี องของคุณหนู” “ข้าคือหลานเย่ว์ ทาํ หน้าทเี ป็นองครกั ษป์ ระจาํ ตวั ของคณุ หนู” เมือ หลานเย่วเ์ หน็ ทา่ ทางร่าเรงิ ของเนียนเออ๋ ร์จึงขมวดคิว คณุ หนูผู้นีเลือกสาวใช้สองคนทมี ีบคุ ลิกแตกต่างกนั ราวฟ้ ากับเหว นางหนึงระแวดระวงั ตัวอย่างกบั อะไรดี แต่อีกคนกลับมีท่าทางไม่ ค่อยคิดสงิ ใด เมือเหน็ บุรุษนอกเรือนอย่างเขากลบั ไม่ปรากฏท่าที ประหลาดใจหรือหน้าแดงขวยเขินเลยแม้แต่น้อย “อ้อ เช่นนันแล้ว เจ้ามาทาํ งานให้คุณหนูใช่หรือไม่” เนยี นเออ๋ รป์ รบมือสองสามที นาํ เสยี งเตม็ ไปด้วยความยินดี “แม่นางเนยี นเออ๋ ร์ ข้ามาเพือดูแลความปลอดภยั ของคุณหนู เทา่ นัน ไม่ได้มาทาํ งานใช้แรงงานทวั ไป!” “แตกต่างกนั ตรงไหน?” เนียนเออ๋ ร์ตบไหล่ของเขา “ถงึ อย่างไร

เจ้านายของเรากค็ ือคุณหนูคนเดยี วกนั ย่อมต้องมสี ขุ ร่วมเสพมี ทุกขร์ ่วมต้านอยู่แล้ว ดจี ริง! ต่อไปจะมคี นมาทาํ งานเป็นเพือนข้า แล้ว!” เมือหลานเย่วเ์ หน็ ทา่ ทางร่าเริงขนาดนันของเนียนเออ๋ ร์ จึงร้สู กึ ว่า ไม่จาํ เป็นทเี ขาจะต้องเอ่ยปากอธบิ ายอะไรแล้ว เพราะเหน็ ท่าทาง เซ่อๆ เช่นนีกร็ ู้แล้วว่าอธบิ ายไปคงไร้ประโยชน!์ ดงั นันเขาจึงเลือก ทจี ะเกบ็ คาํ พดู เอาไว้ดกี ว่า “เช่นนนั ขอถามแม่นางเนียนเออ๋ ร์ มีสงิ ใดให้ข้าช่วยทาํ หรือไม่” นาํ เสยี งทหี ลานเย่ว์เอ่ยออกมานันเยน็ ชาอย่างประหลาด แต่ถงึ จะ เป็นเช่นนีเนยี นเออ๋ ร์กห็ าได้ร้สู กึ ประการใดไม่ “เหมอื นจะไม่มี” เนียนเออ๋ รย์ กนิวขนึ ชีทศี ีรษะทาํ ท่าคดิ “แม้ข้าจะ บอกว่าให้เจ้าช่วยข้าทาํ งาน แต่จรงิ ๆ แล้วไม่มงี านอะไรให้ทาํ หรอก” ปกตแิ ล้วนางว่างเสยี จนอดึ อดั ด้วยซาํ แต่ตอนนีดหี น่อย เพราะในทสี ดุ กม็ คี นมาเล่นเป็นเพือนกบั นางเสยี ที เพราะในใจของเนียนเออ๋ ร์นนั หากเทยี บหลีมู่ผู้ตงฉินและจู้จกี บั คน ทอี ยู่ตรงหน้านางผู้นีแล้ว คนผู้นีน่าจะเจรจาง่ายกว่ากันมากทเี ดียว

ตอนที แผนการ “เอาล่ะ” หลมี ู่ยิมแล้วเอ่ยขดั บทสนทนาตรงหน้า “องครักษห์ ลาน ห้องของเจ้า คนื นีจะจดั เตรียมไว้ให้ เรือนของพวกเราไม่ใหญ่มาก นัก เดนิ มาถึงตรงนีกถ็ อื ว่าเดนิ ทวั แล้ว” “ลาํ บากแม่นางหลมี ู่แล้ว” เขาประสานมอื คารวะ ”ลาํ บากอะไรกนั เล่า หากเจ้ายังไม่เข้าใจอะไร ถามเนียนเอ๋อรด์ ูก็ ได้เหมือนกนั ตอนนีข้าขอตัวกลบั ก่อน” หลมี ่ยู ิมให้ “แล้วพบกนั เจ้าค่ะ พีหลีมู่” เนียนเออ๋ ร์โบกมอื พร้อมบอกลา … ณ จวนตระกูลหยาง ในห้องหนังสอื บรุ ษุ ทมี ที ่าทางอย่างเดก็ รับใช้ เวลานีกาํ ลังนังคุกเข่า อยู่บนพืน “นายท่านขอรบั ” นาํ เสยี งท้มุ ลกึ ของเดก็ รับใช้ทนี ังอยู่บนพนื เอ่ย ขึนอย่างนอบน้อม ตอนนีลดเสยี งตาํ ลงแล้วเอ่ยต่อว่า “นายทา่ น

ตามทหี ลิงเซยี งสาวรับใช้ของคุณหนูรายงาน คุณหนูใหญ่ นางน่าจะ ตังพระครรภแ์ ล้วขอรับ” “เอะ๊ ?” หยางเกงิ รังทกี าํ ลังพลกิ ดูสมุดบญั ชอี ยู่ได้ยนิ ดังนันจงึ หยุด มอื ไว้ แล้วมองไปยังชายทคี ุกเข่าอยู่กับพืนผู้นนั “เป็นความจริง หรือ ให้หมอหลวงตรวจดูแล้วหรือยัง หมอหลวงว่าอย่างไรบ้าง” “หมอหลวงไม่ได้รายงานเช่นนีขอรับ” ชายผู้นีเมือรับร้ถู ึงสายตา ของบุรุษด้านบนทหี ลุบตามองลงมาอย่างช้าๆ เขากย็ ิงก้มตวั ตาํ ลง อกี แล้วเอ่ยต่อว่า “คุณหนูใหญ่เรียกหมอหลวงมาดูแล้ว แต่จากคาํ วินจิ ฉัยของหมอหลวงหลีในตอนนัน เพยี งบอกว่าขนมเปี ยะดอกไม้ ทคี ณุ หนูรบั ประทานเข้าไปไม่สดใหม่ จึงเป็นเหตใุ ห้คุณหนูคลนื ไส้ อาเจยี น ไม่เกยี วข้องกบั การตังพระครรภ์ขอรับ” เมือหยางเกงิ รังได้ยินเช่นนันจงึ เลิกคิวขนึ วางสมุดบญั ชีในมือลง สบื เท้าไปเบอื งหน้าชายผู้นันแล้วเอ่ยถามทลี ะคาํ อย่างช้าๆ “หมอ หลวงหลเี อ่ยเช่นนจี ริงหรือ เช่นนนั ต่อมาหลิงเซียงไปพบกบั พิรธุ ใด เข้า” กล่าวได้ว่า ไม่เสยี แรงทหี ลงิ เซียงคือคนทหี ยางเกงิ รังเป็นผ้คู ดั เลือก

ด้วยตนเองให้นางเข้าวังไปกบั หยางอวีหลิง แม้ว่าวนั นันหมอ หลวงหลจี ะบอกเช่นนัน แต่ในใจของนางกลับยงั คงคลางแคลงใจ ตลอดมา ขนมเปี ยะกุหลาบจานนันหากมีผู้ใดพบว่ามนั เสยี จริงๆ คงจะโยน มนั ทงิ ไปตังแต่แรก หลงิ เซียงเกบ็ เรืองนีเอาไว้เงยี บๆ ในใจ นางดมกลนิ ขนมเปี ยะกุหลาบนันอย่างตังใจ แต่กลบั ไม่พบว่ามี ปัญหาอะไร อกี ทงั หลงิ เซยี งยังแอบเอาขนมเปี ยะจานนีให้นางใน คนอนื ๆ ทไี ม่ร้ทู มี าทไี ปลองกนิ ดู กไ็ ม่พบผ้ใู ดในจาํ นวนนีท้องเสยี สกั คน อกี ทงั นางยงั ลอบเหน็ แววตาของหมอหลวงหลีทฉี ายแววประหลาด ใจขนึ มา แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามปกปิ ดไว้อย่างดี แต่สาํ หรับหลงิ เซียงแล้วมนั เป็นความตังใจทจี ะปกปิ ดเรืองราวบางอย่างเอาไว้ นัน ยิงทาํ ให้นางเกดิ ความเคลือบแคลงใจมากยิงขึน หยางอวีหลิงเข้าวงั หลวงมานานหลายปี แต่กลับยงั ไม่มีทายาท เรืองนีเป็ นความทุกข์ใจของคนในตระกูลหยางเสมอมา ทว่าอย่างน้อยหยางอวีหลงิ กย็ งั คงเป็นสาวอยู่ ยังไม่ถงึ เวลาทตี ้อง

รบี ร้อนมีบุตร แต่ว่าปัญหาการมีบตุ รนี… หมอหลวงทุกคนต่างพดู เป็นเสยี งเดยี วกนั ว่า ยังไม่ถงึ เวลา ยังไม่ถึง เวลา ทาํ ให้หยางอวีหลิงร้สู กึ เบาใจลงได้ ยังดีทตี วั หยางอวีหลิงเอง ไม่เคยใสใ่ จกบั ปัญหานี เพราะว่าเมือใดทตี ังครรภ์ นนั ย่อม หมายความว่ามิอาจเข้าปรนนิบตั ไิ ด้ เมอื ปรนนบิ ตั มิ ิได้จะทาํ ให้เกิด อะไรตามมาเลา่ สงิ ทอี าจจะเกดิ ตามมากค็ อื นางจะมิได้เป็นคน โปรดของลีหยวนตีอีกต่อไป ความโปรดปรานและการได้อย่เู คยี งข้างกบั ลีหยวนตี นับเป็นสงิ ทหี ยางอวีหลิงให้ความสาํ คัญตลอดมาในหลายปี นี แม้นางไม่รบี ร้อนแต่คนรอบตัวนางรีบ ตระกูลหยางรอคอยมานาน ขนาดนกี ลับไม่เคยสมหวัง แต่ตอนนกี ลบั มสี ญั ญาณทดี ีเกดิ ขนึ เป็น ครังแรก ย่อมต้องคว้าเอาไว้ให้มันกอ่ น ยิงไปกว่านัน เวลาผ่านมาเนินนานขนาดนี หยางกุ้ยเหรนิ ควรจะ ตังครรภ์สกั ครังได้แล้ว หยางเกงิ รังนิงไปชัวครู่ เขาซ่อนแววตาคร่นุ คดิ เรืองราวต่างๆ เอาไว้ สดุ ท้ายหลังจากเวลาผ่านไปเกือบหนึงก้านธปู จึงเอย่ ขนึ ว่า

“ไม่ว่าจะตังครรภ์หรอื ไม่ ลกู สาวของข้ากถ็ อื ว่าไม่สบายอยู่ อกี ทงั คืนงานฉลองวสนั ตฤดูนางเองกไ็ ด้รบั ความไม่เป็นธรรมอยู่มาก ใน ฐานะคนเป็ นพ่ออย่างข้ าต้ องให้ ความช่วยเหลือถึงจะถูก” ขณะทพี ดู สายตาของหยางเกิงรังปรากฏแววครุ่นคิดมากมาย “หลนิ อ”ี “ขอรับ นายท่าน” ชายผู้นันเมอื ได้ยินเสยี งเรียกขนึ ฉบั พลนั จึงรีบ เงยหน้าขนึ ทนั ใด “นายท่านจะรับสงั สงิ ใด” “ในเมือหลิงเออ๋ ร์ไม่สบาย ในฐานะคนเป็นพ่ออย่างข้าย่อมต้อง ร้อนใจเป็นธรรมดา อกี ประเดียวเจ้าไปนาํ ยาดจี ากในคลังของข้า ออกมา วันพรุ่งนสี ง่ คนนาํ ไปให้คณุ หนูในวัง แต่เจ้าจงจาํ ไว้ให้ดีว่า ต้องส่งให้กบั มอื คุณหนูเทา่ นัน” หลนิ อไี ด้ยินดังนนั กเ็ ข้าใจความหมายทแี ฝงอยู่ทนั ที นายทา่ นกลวั ว่าจะเชือคาํ พูดของหลงิ เซยี ง และหากคุณหนูใหญ่ท้องร่วงจริงแต่ มิได้ตังครรภ์ จะเป็นผลดไี ด้อย่างไร “ขอรับ นายท่าน บ่าวเข้าใจแล้ว”

“ไม่ใช่สิ ไม่จาํ เป็นต้องรบี ร้อน” เมือหยางเกิงรังเหน็ เงาด้านหลงั ของหลนิ อี เขากเ็ กดิ ความคดิ ขนึ อย่างฉบั พลัน จึงเอย่ ขนึ ว่า “หลนิ อี พวกเราไปสบื ก่อนสกั สองสามวนั เถิด เมือวานเพิงจะเกดิ เรือง กบั หลิงเออ๋ ร์ วนั นพี วกเรากลบั ร้เู รืองแล้วแถมยงั เตรียมทุกอย่างได้ รวดเรว็ เกรงว่าหากเรืองนีถกู ล่วงรู้ไปถึงหูของผู้ไม่หวงั ดีคงจะไม่ดี เทา่ ใด” “อกี ทงั วนั นีพวกเรายังมอี กี หลายสงิ ทยี ังเตรยี มตัวไม่พร้อม” เมอื พูดถึงตอนท้าย นาํ เสยี งของหยางเกิงรังกเ็ ริมเยน็ ชาขนึ หากครังนี ลกู สาวของนางตังครรภ์จรงิ ทาํ ไมหมอหลวงรู้เรืองแต่กลับไม่ยอม รายงาน? หรือว่า… เขากลบั ไม่เคยร้มู าก่อนว่าฮ่องเต้ทมี วั แต่ล่มุ หลงในอสิ ตรี อ่อนแอ และขขี ลาดผู้นีจะมีวันทรี ับร้เู รืองอนื ๆ ได้? หากลหี ยวนตีมี ความคดิ เช่นนีจริง เกรงว่าเมอื เวลานนั มาถึงจุดจบของเขาคงไม่ดี แน่ ดทู า่ แล้วแผนการเหล่านัน คงต้องเริมลงมอื ล่วงหน้าเสยี แล้ว… “หลนิ อี เจ้าจาํ ไว้เพียง…” หยางเกงิ รังลดเสยี งลง “การเจบ็ ป่ วยของ

คุณหนูใหญ่ครานี หมอหลวงหลีรายงานผลผดิ พลาด ตอนนคี ุณหนู ใหญ่ตังครรภแ์ ล้ว มิได้ท้องร่วง” เมือหลนิ อีเหน็ สหี น้าตึงเครยี ดของหยางเกงิ รังกส็ ามารถเดาถึงสงิ ที เขาเอ่ยเมือคร่อู อก ว่าสงิ ทยี ังมิได้เตรียมไว้หมายถงึ อะไร “นายทา่ นต้องการให้ข้าไปเตรยี มไว้หรอื ไม่” “มติ ้อง” หยางเกงิ รังพดู ขดั ขึน “ข้ามีช่องทางของข้า เรืองนมี ติ ้อง รบกวนเจ้าแล้ว” มีบางเรืองทแี ม้ว่าคนของเราจะจงรกั ภักดีมากเพียงใด เรากย็ ังคง ต้องระวังเอาไว้ เพราะใครจะร้วู ่าคนทนี อบน้อม มอบกายถวายชีวิต แก่เรา พรุ่งนีอาจกลายเป็นคนทถี ือมดี มาแทงเรากเ็ ป็นได้? “ยงั มอี กี เรืองขอรับ เรืองของคุณชายใหญ่…นายท่านจะให้จดั การ อย่างไร” ตอนทหี ลนิ อเี ตรียมจะออกไปกลับนึกถึงปัญหานีขนึ มาได้ “ทาํ อย่างปกตกิ พ็ อ ไม่ต้องใส่ใจมากนกั ” พอพูดถงึ เรืองนี หว่าง คิวของหยางเกงิ รังกป็ รากฏความไม่สบายใจขึน หยางอวีฉนิ เป็นคนอย่างไร เป็นลกู แบบไหน ไม่มใี ครรู้ดีเทา่ เขาอีก

แล้ว แค่ก้อนโคลนทไี ร้ประโยชน์กเ็ ทา่ นัน! แถมยังเป็นลกู อนุภรรยาอกี ต่างหาก! แม้ว่าจะมฐี านะเป็นลกู ชายแท้ๆ แต่ในสายตาของหยางเกิงรังแล้ว หยางอวีฉนิ เทยี บลูกสาวไมต่ ิดเลยด้วยซาํ ลูกสาวจะดีจะร้ายอย่างไร ยังช่วยแต่งงานเชือมความสมั พันธไ์ ด้ แต่ก้อนโคลนทสี ร้างกาํ แพง ไม่ได้33 ก้อนนีจะมีประโยชน์อนั ใดกบั เขา? ทุกวันเอาแต่สร้างเรือง ยิงไปกว่านันหากเขาขนึ สตู่ าํ แหน่งนันได้ กจ็ ะมีสตรีมากมายนับไม่ ถ้วนพร้อมจะคลอดบุตรชายให้เขา ดงั นนั ลกู ชายอนุทไี ร้ประโยชน์ ผ้นู ี เขาไม่เคยเกบ็ มาใสใ่ จเลยด้วยซาํ 33 ก้อนโคลนทสี ร้างกาํ แพงไม่ได้ หมายถึง คนทไี ร้ความสามารถ

ตอนที วดั ฝ่ าฝัว จวนแม่ทพั ในช่วงนีคึกคกั มากทเี ดียว เพราะคุณหนูใหญ่ของพวก เขาใกล้จะเข้าสวู่ ัยปักปิ น34 แล้ว ทว่าซูเหลียนอวินในตอนนีกลบั นงั เอามอื ทงั สองข้างเท้าคาง เหม่อ มองท้องฟ้ าอย่างสนิ หวัง สดุ ท้ายกท็ นไม่ไหวจึงถอนใจแล้วเอย่ ว่า “หลมี ่…ู ” แม้ว่าซเู หลยี นอวินจะเอ่ยปากเรียกออกไปแล้ว แต่เมือหันหลัง กลบั ไปเหน็ เงาทกี าํ ลงั วุ่นวายอยู่ตลอดนนั นางเองกไ็ ม่รู้ว่าจะเอ่ย อะไรต่อไปดี “คุณหนูมอี ะไรหรอื เจ้าคะ” หลมี ู่เงยหน้าขนึ จงึ เหน็ ซเู หลียนอวิน เพียงถอนหายใจแล้วไม่ยอมเอ่ยสงิ ใดต่อ จึงได้แต่เอยี งศรี ษะอย่าง ฉงน นางเงยี บอยู่ครู่หนึง เมือเหน็ ว่าซเู หลยี นอวินไม่มีอะไรจะกล่าว กบั ตนจริงๆ จงึ เริมก้มหน้ากลบั ไปวุ่นอยู่กบั งานทที าํ ค้างในมอื ต่อ “หลมี ู่ เจ้าไม่ต้องทาํ แล้ว” ซเู หลียนอวินลกุ ขนึ แล้วเดนิ เข้าไปหา จากนนั จึงปัดมือของหลีมู่เบาๆ “หลมี ู่เจ้าไม่รู้สกึ ว่าน่าเบอื บ้าง 34 วยั ปักปิ น หมายถึง เดก็ สาวทมี ีอายุครบ 15 ปี สามารถออกเรือนมีครอบครัวได้

หรอกหรือ” เมือชาติทแี ล้วนางไม่เคยมีช่วงเวลาทนี ่าเบอื เช่นนี เนอื งจากตอนนันในหวั และความคดิ ของนางล้วนมีแต่เรืองราว ของต้วนเฉินเซวียน ไม่ว่าจะทาํ อะไรล้วนมีแรงบนั ดาลใจและมี ความกระตอื รือร้นอย่างมอิ าจหาสาเหตไุ ด้ แต่ในตอนนกี ลับไม่คดิ อะไรแล้ว ในหัวของนางจึงมเี พียงความว่างเปล่า ตอนนีไม่ร้วู ่าควรจะทาํ อะไรต่อไปดี! ซเู หลียนอวินจึงฟบุ หน้าอยู่ บนโต๊ะ วิชาป้ องกนั ตวั ฝึกจบแล้ว ตวั หนงั สอื กฝ็ ึกเขียนไปแล้ว อกี ทงั ช่วงนี พีชายของนางกอ็ ยู่แต่ในค่ายทหาร ทาํ ให้ไม่มใี ครเป็นเพือนเล่นกบั นางสกั คน ส่วนท่านแม่กบั ท่านย่าต่างกต็ ังหน้าตังตาเตรียมการ สาํ หรบั พิธปี ักปิ น35 ดงั นนั ยามใดทพี บหน้านางกจ็ ้องแต่จะถาม คาํ ถามนางเกยี วกบั พิธรี ตี องและระเบยี บทเี กยี วข้องกับพิธปี ักปิ น 35 พิธปี ักปิ น หรือ พิธจี ีหลี คอื พิธที แี สดงถึงการบรรลนุ ติ ิภาวะของหญงิ สาวทมี ีอายุ ครบ 15 ปี เดก็ สาวจะมัดผมเป็นมวยไว้กลางศรี ษะ ภายในพิธีบรรดาแขกผู้หญงิ จะ มาช่วยกนั ปักปิ นให้กบั หญิงสาว

เพราะพธิ ปี ักปิ นถอื เป็นช่วงเวลาทสี าํ คญั ทสี ดุ ในชีวติ ของผู้หญิงทุก คน ดงั นันช่วงเวลาเช่นนีจะจัดการอย่างขอไปทไี ม่ได้ ซูเหลยี นอวินเข้าใจถึงความใส่ใจและความละเอยี ดรอบคอบของ ท่านแม่กบั ทา่ นย่าของตนเป็นอย่างดี แต่นีถือว่าใสใ่ จมากเกนิ ไป หน่อยหรอื ไม่! ผลของความใสใ่ จมากจนเกินไปนี ทาํ ให้ตอนนี เมือซเู หลยี นอวินเหน็ แม่ของตนทไี รเป็นต้องก้มหน้างดุ แล้วหัน หน้าเดินหนีทนั ที วนั ทงั วันจึงเกบ็ ตวั เงยี บๆ อยู่แต่ในเรือนหลัง น้อยของตน ไม่มคี วามร้สู กึ อยากจะก้าวออกไปแม้เพยี งครึงก้าว ทว่าผ่านไปชัวพรบิ ตาเดียว…นางเกดิ ใหม่มาสองเดอื นกว่าแล้ว ซู เหลยี นอวินเอนกายพิงโตะ๊ นาํ ชาพลางมองออกไปยงั ต้นสาลีทอี ยู่ กลางลาน ความรู้สกึ ว่าลมื ทาํ อะไรบางอย่างผุดขึนมาในใจนางเสมอ เรืองทเี ป็นเรืองสาํ คัญ แต่เพราะเหตุใดนางถงึ ได้นึกไม่ออกสกั ที “คณุ หนูเจ้าคะ” เมือหลีมู่ปักผ้าเชด็ หน้าทอี ย่ใู นมอื เสรจ็ เรียบร้อย จงึ เงยหน้าขนึ เอ่ย “อ้อ จริงสิ คุณหนูเจ้าคะ ฮหู ยนิ บอกว่าเดียว จะต้องไปแก้บนทวี ัดฝ่ าฝวั หากคุณหนูร้สู กึ เบือจริงๆ วันนีพวกเรา ไปวัดฝ่ าฝวั กนั ดีกว่าเจ้าค่ะ”

‘ใช่แล้ว! วัดฝ่ าฝัว!’ ซเู หลยี นอวินลกุ พรวดขนึ นางว่าแล้ว…ตนลืมเรืองอะไร สดุ ท้ายก็ เป็นเรืองนีนเี อง! ทวี ดั ฝ่ าฝวั เมอื ชาติก่อนทนี ีเป็นสถานทที นี างพบกบั อาจารยข์ อง นางเป็ นครังแรก เมือชาติทแี ล้วเป็นเพราะซเู หลียนอวินตกลงไปในบ่อนาํ ทาํ ให้ อนั เพ่ยองิ ต้องไปภาวนาขอพรให้นางทวี ดั ฝ่ าฝัว ต่อมาจึงพานาง กลับไปแก้บน ทว่านางในตอนนันดือรันและอวดดี เมือต้องฟัง เสยี งสวดพมึ พาํ ของนักบวชกร็ ้สู ึกว่าน่าเบือจนทนไม่ได้ ด้วยเหตุนนี างจึงแอบย่องหนอี อกมา วัดฝ่ าฝวั แม้ว่าจะเป็นเพียงวดั แต่กเ็ ป็นวดั เกา่ แก่ทมี อี ายุมากกว่าร้อยปี เนือทขี องวัดทงั หมดจึง กว้างขวาง ดงั นันนางซึงไปทนี ันเป็นครังแรกย่อมหลงทางเป็น ธรรมดา ทว่าในชาตินมี เี รืองราวต่างๆ เกิดขนึ มากมาย จงึ เป็นเหตุให้เรือง แก้บนถูกเลือนออกมาจนป่ านนี อกี ทงั งานพิธปี ักปิ นกใ็ กล้เข้ามา ทุกทแี ล้ว นางเกรงว่าหลงั จากพิธปี ักปิ นเสรจ็ สนิ นางจะยิงออกจาก

เรือนได้ยากมากขนึ ดังนันรบี ไปเสยี แต่ตอนนีคงไม่เลวนกั ถงึ อย่างไรอยู่แต่ในเรือนก็ เป็นเรืองทนี ่าเบือมากอยู่แล้ว “หลีมู่” ซเู หลียนอวินเอามอื ขนึ เท้าสะเอวแล้วมองออกไปด้านนอก เรือน ทนั ใดนนั กห็ นั หน้ากลับมาแล้วกระซิบกระซาบว่า “เจ้าพูดมิ ผิด พวกเราควรไปแก้บนทวี ัดฝ่ าฝวั เสยี ที ขนื ยงั รอช้าอยู่อกี พระ ท่านคงหาว่าพวกเราไม่เตม็ ใจเป็นแน่ ดังนันเราไปกนั เถดิ !” เมือครู่หลมี ู่เหน็ สหี น้าของซเู หลียนอวินเ**◌่ ยวเฉาราวกบั ลูกหนังที ถกู ปล่อยลม ตอนนีกลับกระโดดโลดเต้นราวกับถูกฉีดเลือดไก่เข้า เส้น นางเองกไ็ ม่ร้วู ่าเกดิ อะไรขึนกนั แน่ แต่เมือพิจารณาอย่างถ้วนถี แล้ว หลมี ู่จงึ คดิ ว่าตนสามารถเดาถึงสาเหตคุ ร่าวๆ ได้ ช่วงนีคณุ หนูคงอดทนมามากเตม็ ทแี ล้ว เพราะซเู หลยี นอวินไม่เคย อยู่แต่ในเรือนถึงสามวันตดิ กัน อย่างไรเสยี คงต้องหาวธิ อี อกไปให้ ได้ ชัดเจนแล้วว่าการจะเปลียนแปลงตนเองให้เป็นกุลสตรีนัน ต้อง ใช้ความพยายามมากถึงเพียงนี! “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวขอตวั ไปแจ้งให้ฮูหยินทราบก่อน เริมเตรียมรถ

ม้าตอนนกี ย็ ังไม่สาย” “มติ ้อง” ซูเหลยี นอวนิ รีบขัดขนึ ก่อน “ช่วงนีท่านแม่มวั แต่กงั วลใจ อยู่กบั พิธปี ักปิ นของข้า ข้าคิดว่าเรืองนเี ลก็ น้อยนัก และข้ากเ็ ป็นคน ทไี ปขอ ดงั นนั ข้ากค็ วรไปแก้บนด้วยตัวเอง พาเจ้ากบั หลานเย่วไ์ ป ด้วย พวกเราไปกนั สามคนกเ็ พยี งพอแล้ว มากคนกม็ ากความ” นันเป็นเพราะนางต้องการจะใช้ข้ออ้างในการไปแก้บนเพือจดั การ เรืองอนื การไปครังนีหากไม่นาํ อนั เพ่ยองิ ไปด้วยกจ็ ะดี เพราะ ตอนนีนางขึนชือว่าเป็นลกู สาวกตัญ ู ลกู กตัญ ูจะทงิ ท่านแม่สดุ ที รักของตน รวมทงั ทงิ เหล่านักบวชทสี วดมนตภ์ าวนาเหล่านันไว้ ลาํ พัง เพือทตี วั เองจะได้ย่องออกมาเทยี วเล่นได้อย่างไร นันกค็ ง เป็ นไปไม่ได้ ! “ดังนันนะหลมี ู่” ซูเหลยี นอวินตบไหล่หลมี ู่เบาๆ “เพือสขุ ภาพของ ท่านแม่ ตอนนพี วกเราไม่ควรเพิมภาระอนื ให้นางอีกแล้ว เรืองนี พวกเราไปกันไม่กคี นกพ็ อ เจ้าไปเตรยี มรถม้าเถดิ ข้าจะไปเกบ็ ของ และบอกท่านแม่เอาไว้เสยี หน่อย” “อ้อ…ได้เจ้าค่ะ คุณหนู” แม้ว่าหลมี ่จู ะมีความรู้สกึ ลกึ ๆ ว่ามี

บางอย่างไม่ถูกต้อง แต่กลบั นึกไม่ออก เพราะหากมองภาพ โดยรวมแล้ว เรืองทซี เู หลียนอวินจะทาํ กไ็ ม่มีสงิ ใดผดิ ปกติ ทว่า ความร้สู กึ ประหลาดนัน ไม่ร้วู ่าเกดิ ขนึ จากสาเหตใุ ด “ไปสิ ไปส”ิ ซูเหลยี นอวินพดู พลางพุ่งตัวไปทางเรือนของอนั เพ่ ยอิงอย่างรีบร้อน ปฏกิ ริ ยิ าแรกหลงั จากอนั เพ่ยองิ ได้ยินความคิดนีของนางคอื การ ปฏเิ สธ หญิงสาวนางหนึงจะออกจากบ้านไปตามลาํ พังได้อย่างไร กนั แม้ว่าจะไปวัด แม้ว่าวัดจะอยู่ห่างจากจวนแม่ทพั ไม่ไกล และ แม้ว่าวดั จะอยู่ในการปกครองของโอรสสวรรค์กต็ าม “ทา่ นแม่ ปล่อยลกู ไปเถดิ เจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวินเกาะแขนเสอื อนั เพ่ ยองิ ไม่ยอมปล่อย “ท่านแม่ พวกเราผัดวันประกนั พร่งุ มานานแล้ว นะเจ้าคะ ลูกกเ็ ป็นห่วง กลัวว่าท่านแม่จะทาํ งานหนกั จนเกินไป หากต้องฝืนไปกบั ลกู อกี สขุ ภาพทรุดไปจะทาํ อย่างไร!” เมืออนั เพ่ยองิ ได้ยนิ ทุกคาํ พูดของซเู หลียนอวินทเี ตม็ ไปด้วยความ เป็นห่วงนางเช่นนีกร็ ู้สกึ ตืนตนั ใจ ทวา่ ยังคงตหี น้าเคร่งขรึม ”มิได้! หญิงสาวตัวคนเดียว รอให้พิธปี ักปิ นของเจ้าเสรจ็ สนิ กอ่ น

แล้วค่อยไปกไ็ ม่สาย อกี อย่างขอเพียงใจของเราศรัทธา พระท่านคง ไม่ถือโทษโกรธพวกเรา” “โธ่ ทา่ นแม่เจ้าคะ!” ซเู หลียนอวินยาํ เท้าเบาๆ “อนั ทจี ริงครังนีลกู ต้องการไปขอพรให้งานพิธปี ักปิ นผ่านไปได้อย่างราบรืน เพราะลูก รู้สกึ ว่าช่วงนีเกดิ เรืองต่างๆ ขนึ มากมาย ลกู รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี หากได้ไปไหว้พระคงจะดขี ึน ท่านแมว่ ่าถูกหรือไม่” ซูเหลียนอวิน ก้มหน้าลง แม้ว่าตอนนีจะมองเหน็ สหี น้านางได้ไม่ชัด แต่ทา่ ทาง ของนางกลบั เพียงพอทจี ะเรียกคะแนนสงสารได้

ตอนที คา้ งคืน ซูเหลยี นอวินอ้อนวอนอนั เพ่ยองิ อยู่กว่าครึงชัวยาม ท้ายทสี ดุ การ เกลยี กล่อมและคาํ หวานต่างๆ ทหี ยบิ มาใช้กไ็ ด้ผล อนั เพ่ยองิ ยอม ยกธงขาวแล้วเอ่ยว่า “กไ็ ด้ๆ แต่เจ้าต้องจาํ ไว้ว่าต้องรีบไปรีบกลับ แล้วกอ็ ย่าลืมพาองครักษข์ องเจ้าไปด้วย!” “ตกลงเจ้าค่ะ ท่านแม่อย่าห่วงเลย ไม่มีปัญหาแน่นอน!” ซู เหลยี นอวินพยักหน้าหงกึ ๆ ราวลกู ไก่หาข้าวสาร “เช่นนนั กด็ ี…รีบไปรีบกลบั นะ!” ตอนนีอนั เพ่ยองิ เดนิ ได้ก้าวหนึงก็ รังซเู หลียนอวินไว้ทหี นึง สดุ ท้ายพอซูเหลยี นอวินขนึ รถไปแล้ว นาง กย็ ังคงอดไม่ได้ทจี ะโบกผ้าเชด็ หน้าในมอื แล้วเอย่ กาํ ชับอกี ครัง หนึงว่า “เจ้าต้องระวงั ตัวให้มากๆ นะ!” “โธ่ ท่านแม่ อย่าห่วงเลย ลกู ไปแล้วนะเจ้าคะ” ซเู หลียนอวินปิด ม่านลงแล้วส่งสญั ญาณบอกหลานเย่ว์ “ไปเถดิ อย่ามัวช้าอยู่เลย” ระยะห่างระหว่างทนี ีกบั วัดฝ่ าฝัว ต่อให้ขับรถม้าไปช้าๆ กใ็ ช้เวลา ไม่ถงึ ครึงชัวยามเทา่ นัน แต่หากกาํ ชับอยู่ซาํ แล้วซาํ เล่า ราวกบั จะ ไม่ได้เจอกนั อกี แล้วเช่นนี…

ซูเหลยี นอวินมีแต่จะร้สู กึ ละอายใจมากขนึ เท่านัน ดงั นันได้ยินน้อย หน่อยจะดีกว่า! ซูเหลยี นอวินเลกิ มมุ หนึงของผ้าม่านขนึ เงยี บๆ มองออกไปด้าน นอกหน้าต่างอย่างระมดั ระวัง ความทรงจาํ ของนางค่อยๆ หลอม รวมเข้ากบั ความทรงจาํ เมือชาตทิ แี ล้ว ทงั ๆ ทเี ป็นถนนเส้นเดียวกนั แท้ๆ! ทาํ ไมถึงร้สู กึ ว่าหนทางคราวนี ยาวไกลว่าแต่ก่อนมากนัก ‘เฮ้อ…’ อกี อย่าง เหตุใดนางจึงร้สู กึ ว่าร้านขายขนมแป้ งนึงระหว่างทาง รสชาตถิ งึ ไม่หวานแล้วกไ็ ม่ดึงดูดใจเหมือนวนั ก่อน เพราะไม่ว่าจะ เป็นนางในอดตี หรอื ปัจจุบัน ขอเพียงผ่านร้านขายขนมร้านนี จะต้องซือของติดไม้ติดมือกลับไปแน่นอน แต่ซเู หลยี นอวิน ในตอนนกี ลบั ไม่มคี วามสนใจในเรืองนีเลย นางเพียงรู้สกึ ว่าเส้นทางส่วู ัดฝ่ าฝัว เหตใุ ดถงึ ได้ยาวไกลนัก! ทงั ยงั ใช้เวลาแสนนาน……

ตอนนีนางไม่รู้ว่าหากทา่ นอาจารย์พบหน้านางจะมีแววตาประหลาด ใจสกั เพยี งใด พอคดิ ถึงตรงนีซเู หลยี นอวนิ กห็ ัวเราะออกมาเบาๆ เพราะในชาติก่อนตอนทนี างแอบเข้าไปในป่ าผืนนันเป็นครังแรก อาจารยข์ องนางไม่ได้มที ที ่าประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย เฮ้อ ราว กบั ว่าบนโลกใบนีไม่มเี รืองใดทที าํ ให้เขาตนื เต้นได้เลย แน่นอนว่า ยกเว้นเรืองนัน… หลมี ู่เมอื เหน็ ทา่ ซเู หลียนอวินทเี ดยี วยมิ เดียวไม่ยิมดงั นัน กแ็ อบ ขมวดคิว ‘คุณหนู…ทา่ ทางไม่ดเี สยี แล้ว!’ “คุณหนูเจ้าคะ” หลีมู่ยืนนาํ ผสมนาํ ผึงแล้วเอ่ยขนึ “พวกเรายงั อยู่ ห่างจากวัดฝ่าฝวั อกี ระยะหนึง คุณหนูนอนพักสกั หน่อยดหี รือไม่ หรือว่าจะกนิ ขนมสกั หน่อยดีเจ้าคะ คุณหนู…ทาํ ใจให้สบายเถดิ เจ้า ค่ะ” มฉิ ะนนั แล้วหากผ้ใู ดเหน็ ภาพนีเข้าคงตกใจแย่ หลีม่เู กรงว่า อกี ประเดียวคุณหนูจะร้องไห้ออกมา จะพาให้วุ่นไปกนั ใหญ่! “อมื กไ็ ด้” ซูเหลยี นอวินรับนาํ ผสมนาํ ผึงแก้วนันมาจบิ สองสาม ครัง จากนันจึงวางไว้บนโตะ๊ ชาแล้วไม่แตะมนั อีก ตอนนีนางแค่

อยากนอนพกั ผ่อนคลายและสงบจติ สงบใจ แต่นางกลบั ผ่อนคลาย ไม่ได้! ตอนนีในหวั ของนางคดิ วนเวยี นเพยี งว่าเมือถงึ แล้วจะปรากฏตวั อย่างไรให้น่าประทบั ใจ หรือไม่กท็ าํ ให้เขาตกใจสกั นิดหน่อย มิ เช่นนนั การปรากฏตัวครังนีจะน่าเบือเกนิ ไป “ช่างเถดิ ๆ” ซเู หลยี นอวินหาว “ข้านอนสกั หน่อยดกี ว่า หลีมู่หาก ใกล้จะถงึ แล้ว อย่าลมื เรียกข้าด้วยล่ะ” ไปคดิ วิธกี ารในฝนั เอากไ็ ด้ แถมยงั ได้นอนอย่างน้อยกส็ บายกว่าตอนนี “เจ้าค่ะคุณหนู เดยี วบ่าวจะพัดให้นะเจ้าคะ” “อมื กไ็ ด้…” … ด้านนอกวัดฝ่ าฝวั ชายสวมชุดขาวกาํ ลังนังเล่นหมากล้อมอยู่ลาํ พงั ทว่าพอเข้า ยามจอื 36 พลันแหงนหน้าขนึ มองท้องฟ้ า รมิ ฝีปากของเขาปรากฏ 36 ยามจือ คอื เวลา 23.00 – 24.59 น.

รอยยิม “ในทสี ดุ กม็ าเสยี ท…ี ” “คณุ หนูขอรับ พวกเราถงึ กนั แล้ว” ด้านนอกรถม้า เสยี งแขง็ กร้าว ของหลานเย่วด์ ังขึน “ถงึ เสยี ท!ี ” ไม่ทนั รอให้หลมี ู่ได้เอือนเอย่ ซเู หลียนอวินกล็ ุกพรวด ขึนแล้วยกขากระโดดลงจากรถม้าอย่างรวดเรว็ จากนนั จึงสดู หายใจ เข้าลึกๆ แล้วบิดขเี กยี จ “ถงึ สกั ที ไม่เสยี แรงทขี ้านอนมาตังนาน” “หลมี ู่! ลงมาเถิด” ซูเหลยี นอวินกวักมือสง่ สญั ญาณให้หลมี ู่รีบลง จากรถม้า “เจ้าค่ะ…” แต่จากบนรถม้าถงึ พืนดนิ มรี ะยะห่างค่อนข้างสงู ทว่า ด้วยความรบี ร้อนของซเู หลยี นอวิน จึงยงั ไม่ทนั ได้วางบันได นางก็ กระโดดลงมาเสยี แล้ว แต่หลมี ่นู ันไม่เหมอื นกนั เมอื เหน็ ระยะ ความสงู เช่นนี นางจงึ รู้สกึ เสยี วไส้ ครันเมอื เหน็ แววตาอนั เร่งรบี ของซเู หลยี นอวิน หลมี ู่จึงต้องกดั ฟันแล้วแขง็ ใจกระโดดลงมา “คุณหนู! คณุ หนูไม่ได้จะฝึกเป็นกุลสตรีหรือเจ้าคะ!” หลมี ู่กระ โดดลงมาแล้วทุบไปทอี กตัวเอง จากนนั จึงย่างสองก้าวเข้าไปหาซู เหลยี นอวิน “คุณหนูเจ้าคะ คณุ หนูเคยเหน็ กุลสตรีบ้านไหน

กระโดดลงจากรถม้าบ้างเจ้าคะ! หากผู้อนื เหน็ คุณหนูในสภาพแบบ นี ไม่ร้วู ่าจะพูดถงึ คุณหนูว่าอย่างไรอกี ! เช่นนนั ความพยายามที ผ่านมาของคุณหนูไม่เท่ากบั เสยี แรงเปล่าหรอกหรือเจ้าคะ” หลมี ู่เริมหัวร้อน ทาํ ไมคุณหนูของตนถึงไม่รู้จักมนี าํ อดนาํ ทนบ้าง! เป็นเรืองยากขนาดไหนทนี างไม่ยอมออกไปทใี ดเลย ยอมอดทนอยู่ เหย้าเฝ้ าเรือนจนแก้นิสยั เดิมได้ ทว่าอปุ สรรคเลก็ น้อยเพียงเท่านี เหตใุ ดถงึ ลมื ตัวไปเสยี ได้! “หืม?” ซูเหลยี นอวนิ เกาศีรษะ “หลมี ู่เจ้าพูดอะไรอยู่น่ะ อะไรคอื เป็นกุลสตรี ไม่เป็นกุลสตรี…”ตอนนซี เู หลยี นอวินไม่ได้คดิ ถงึ เรือง นันเลย ซเู หลยี นอวินได้ปฏญิ าณเอาไว้แล้ว ตราบใดทมี ีชีวิตอยู่ในชาตินี อะไรทนี างอยากทาํ นางกจ็ ะทาํ อย่างเป็นสขุ ไม่ทุกข์ร้อน คนหรือ เรืองใดทนี างไม่ชอบ นางกจ็ ะเอาพวกเขาไปกองหลบไว้อกี ด้าน หนึง ส่วนเหตผุ ลทวี ่าทาํ ไมช่วงนีนางถึงไม่ยอมออกไปเทยี วเล่นนนั …นัน เป็นเพียงเพราะช่วงนีอนั เพ่ยอิงกบั หวงั ฉือหวนจบั ตาดูนางอยู่ไม่

ห่าง นางไม่มีทางออกไปไหนได้! ต่อให้หนีออกไปนางเองกไ็ ม่รู้ว่า จะไปเทยี วเล่นทไี หนดี ดังนนั ทผี ่านมาจึงไม่ยอมออกไปทใี ดเลย แต่นางกลับคิดไม่ถงึ ว่าการกระทาํ ทไี ม่มเี จตนาของนางนีจะทาํ ให้ หลมี ู่เข้าใจผดิ ไป เข้าใจผดิ ว่าต่อจากนีไปซเู หลยี นอวินจะเปลยี นแปลงตวั เองเสยี ใหม่ เริมปฏญิ าณตนเป็นกลุ สตรี “โธ่ ไม่ต้องสนใจมากขนาดนันกไ็ ด้” ซเู หลยี นอวินผลักหลีมู่เบาๆ “แถมตรงประตนู ีกไ็ ม่มคี นอยู่ คนอนื ล้วนต้องนังรถม้าเข้าไป ใคร กนั จะมาลงรถม้าตรงนี หลีมู่เจ้าคิดมากเกนิ ไปแล้ว” “อ้อ หลีมู่ ในเมือเจ้าลงรถมาแล้ว ช่วยไปบอกกล่าวแกน่ กั บวชด้าน ในไว้ก่อน บอกว่าคืนนีพวกเราจะค้างคืนทนี ีหนึงคืน แล้วกอ็ ย่าลืม เลอื กห้องทที าํ เลดๆี ด้วยล่ะ” “อะไรนะเจ้าคะ?!” หลมี ู่ได้ยนิ ดงั นันกต็ กใจจนถอยหลังไปครึง ก้าว “คุณหนูเจ้าคะ ฮหู ยนิ สงั ไว้แล้วไม่ใช่หรือว่าให้พวกเรารีบไป รีบกลบั ” ทาํ ไมคุณหนูถึงคิดวางแผนจะค้างทนี ?ี และหากวางแผนไว้เช่นนัน

จริง ทาํ ไมถงึ ไม่ยอมบอกกล่าวบ่าวไว้บ้าง ข้าวของต่างๆ ล้วนไม่ได้ พกมาสกั ชนิ ! ไม่ถูกสิ นีไม่ใช่ประเดน็ สาํ คัญ! ประเดน็ สาํ คญั คือ…เหตใุ ดจู่ๆ จึง ตัดสนิ ใจจะค้างคนื ทนี ีต่างหาก “สงั ไว้? ทา่ นแม่สงั ไว้เช่นนนั ? ทาํ ไมข้าถงึ จาํ ไม่ได้ล่ะ” ซูเหลยี นอ วนิ ทาํ ตาปริบๆ อย่างไม่รู้เรืองรู้ราว จากนนั จึงเอ่ยปลอบอย่าง จริงใจ “หลมี ู่ เจ้าดูสวิ ่าตอนนมี นั ยามใดแล้ว กว่าพวกเราจะจุดธปู ไหว้พระเสรจ็ แล้วกลบั บ้าน เวลากล็ ่วงเลยไปเทา่ ใดแล้ว? ฟ้ ากค็ ง จะมืด เดินทางกลับตอนฟ้ ามดื เจ้าไม่กลวั หรอื ส่วนข้านันกลวั แน่ ดงั นันคนื นีพวกเราค้างทนี ีสกั คนื เถดิ แล้วพรุ่งนีค่อยเดนิ ทางกลับ”

ตอนที เตรียมตวั คาํ พูดทจี ริงจังทุกคาํ พดู ของซเู หลยี นอวินบวกกบั นาํ เสยี งทสี ขุ มุ รอบคอบ ทาํ ให้ดูเหมือนว่านางเป็นกงั วลกบั หนทางในการกลบั จวนจริงๆ อกี อย่างคาํ พดู เกลียกล่อมชักจูงทงั หมดทงั มวลเหล่านี ล้วนแสดงให้เหน็ ว่านางพยายามหาทางออกทีดีกว่าให้ พอหลมี ู่ได้ฟังเหตุผลของซเู หลยี นอวินกเ็ ริมร้สู ึกคล้อยตาม ทว่า หลงั จากนันไม่นาน จติ ใจของนางจงึ เริมสงบลงแล้วเอย่ ว่า “คณุ หนู เจ้าคะ พวกเรากใ็ ห้หลานเย่วข์ บั รถม้าให้เรว็ หน่อย กค็ งจะกลับถึง จวนได้ก่อนฟ้ ามดื แถมช่วงนียงั อยู่ในฤดูร้อน ฤดูร้อนกลางวนั ยาวนานมดื ช้านะเจ้าคะ” “ไม่ ไม่ได้หรอก!” ซเู หลียนอวินโบกมอื “ขนั ตอนต่างๆ ในการ ไหว้พระ ความพถิ ีพิถนั แสดงถงึ ความศรทั ธาอย่างหนึง หากพวก เราต้องการจะแสดงถงึ ความตังใจ คงจะต้องใช้เวลามากหน่อย ดงั นันไม่มที างทจี ะกลับถึงบ้านก่อนฟ้ ามดื ได้!” เมือได้ยนิ นาํ เสยี งของซเู หลยี นอวินทยี ืนกรานและตัดสนิ ใจอย่าง แน่วแน่แล้วว่าจะค้างคนื ทนี ี หลีมู่จึงเริมเข้าใจ มนิ ่าเล่าตอนที

คณุ หนูได้ยนิ ว่าจะไปวดั ฝ่าฝวั ถึงได้ตืนเต้นขนาดนัน ทแี ท้ จุดประสงคข์ องนางนันอยู่ทนี ตี ังแต่แรก! นเี ป็นโอกาสดีทจี ะได้ เทยี วเล่นอย่างเตม็ ทที งั วนั ! “คณุ หนูเจ้าคะ!” หลีมู่ยังคดิ จะหว่านล้อมต่อ ทงั ยงั ตัดสนิ ใจจะใช้ ไพ่ใบสดุ ท้ายของตน นางหวังว่าเมือซูเหลียนอวินได้ยนิ เรืองนี จะต้องเลิกล้มความตังใจทจี ะนอนค้างคนื ทนี อี ย่างแน่นอน นางจึง เอ่ยว่า “คณุ หนูเจ้าคะ คุณหนูไม่ยอมบอกล่วงหน้าว่าจะค้างทนี ี ดงั นัน…ก่อนทบี ่าวจะออกเดินทางมาทนี จี ึงไม่ได้พกเงนิ ทองหรือ ของมคี ่าติดตัวมาเลย” หลมี ู่แบมอื และตบไปทวั ร่างของตนเพือ แสดงให้เหน็ ว่าตนมิได้พกกระเป๋ าเงนิ ตดิ ตวั มาจริงๆ ทนี คี ุณหนูคงจะยอมเลกิ ราเสยี ทกี ระมงั นางมไิ ด้พกเงนิ ตดิ ตัวมา เลยจะค้างคนื ได้อย่างไร ไหนจะข้าวปลาอาหารอีก! ดังนนั คงต้อง ยอมกลบั จวนแต่โดยดเี สยี แล้ว น่าเสยี ดายทแี ม้นางจะพยายามหาทางออกจนได้แล้ว แต่กลบั ต้อง รบั มอื กบั โจทยข์ ้อต่อไปอกี ซูเหลยี นอวินคิดถงึ ปัญหานีไว้ตังแต่แรกแล้ว ดงั นันจึงเป็นการช่วย

หลมี ู่แก้ปัญหาได้อย่างสมบูรณ์แบบ แถมยังคดิ ไว้รอบคอบกว่า หลมี ่เู สยี ด้วยซาํ “ไม่เป็นไร!” ซูเหลยี นอวินเอ่ยขึน จากนนั จึงยืนมอื เข้าไปในอก ของตนแล้วหยิบตัวเงนิ มดั หนึงออกมาก่อนจะโบกไปมาให้หลมี ู่ดู ต่อหน้า “เจ้าดนู ีส!ิ คุณหนูของเจ้าคิดถึงปัญหานีไว้ตังแต่แรกแล้ว ข้าฉลาดไหมเล่า ข้ากลวั ว่าเงนิ จะไม่พอจงึ นาํ มาไม่น้อยเลยทเี ดียว ดังนันเจ้าวางใจได้ เพียงพอสาํ หรบั การใช้จ่ายต่างๆ ของพวกเรา ทงั สามคนอย่างแน่นอน” หลมี ู่ “…” พอหลีมู่เหน็ ตัวเงนิ มดั นนั กอ็ บั จนคาํ พูด คุณหนูของนางวางแผนไว้ อย่างรอบคอบยิงนัก! รู้ด้วยว่าหากจะค้างคืนต้องใช้เงนิ ! “แต่ว่า…เรืองเสอื ผ้าจะทาํ อย่างไรเจ้าคะ” หลีมู่กระเสอื กกระสน หาทางรอด “ทนี ีไม่มีร้านขายผ้านะเจ้าคะ ต่อให้มเี งนิ กซ็ ือไม่ได้ หากคืนนีคณุ หนูจะนอนค้างทนี ี พรุ่งนีกจ็ ะไม่มผี ้าเปลยี นนะเจ้าคะ” “อ้อ เรอื งนีข้ากค็ ดิ เอาไว้แล้วเหมอื นกนั ” ซเู หลียนอวนิ กระโดดขนึ ไปบนรถม้า จากนนั จึงค้นหาห่อผ้าจนเจอแล้วยืนออกไปนอก

หน้าต่างพลางกวดั แกว่งให้หลีมู่ดู “ในนมี เี สอื ผ้าอยู่ ข้านาํ มาแล้ว แถมข้ายงั เอามาเผือหลมี ู่ด้วยนะ ข้ารอบคอบใช่หรอื ไม่” “แต่ไม่มีของหลานเย่ว์นะ เพราะถงึ อย่างไรข้ากไ็ ม่สามารถไปค้น ห้องหลานเย่ว์ได้ แต่หลานเย่วเ์ ป็นผู้ชาย ผู้ชายคงไม่จุกจกิ มากนัก กระมัง” ซเู หลยี นอวินยืนหน้าออกมาแล้วพดู กบั หลานเย่ว์ว่า “หลานเย่ว์ข้าตังใจว่าจะนอนค้างทนี ีสกั คนื เจ้าทนได้หรือไม่หาก ต้องนอนโดยไม่เปลยี นเสอื ผ้าสกั คืน พรุ่งนีพวกเราค่อยเดนิ ทาง กลบั กนั ” หลานเย่ว์ฟังพวกนางสนทนากนั มาสกั พกั หนึงแล้ว แต่มิได้พูดขดั ทว่าตอนนีซเู หลียนอวินกลบั ลากเขาเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย เขา นิงไปชัวคร่จู ากนนั จงึ พยักหน้าแล้วตอบกลบั ว่า “คณุ หนูใหญ่ขอรบั ข้าน้อยไม่มปี ัญหา เมือก่อนข้ามไิ ด้เปลียนผ้าเป็นเดอื นๆ ออกบ่อย ไป เรืองแค่นจี ะนับว่าเป็นปัญหาได้อย่างไร” “หลานเย่ว์…!” หลมี ู่กระทบื เท้า จากนนั จงึ จ้องเขมง็ ไปทางหลาน เย่ว์เป็นนัยว่าเขาน่าร้จู กั ปฏเิ สธบ้าง เพราะหากเหน็ ดเี หน็ งามเช่นนี นางเองกค็ งไร้หนทางไปต่อแล้ว