ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ตอนที ลอบมอง หยางอวีหลินทาํ หูทวนลมราวกบั ไม่ได้ใสใ่ จสายตาและคาํ วิพากษว์ จิ ารณ์ของคนรอบข้างเลยแม้แต่น้อย นางเพียงก้มหน้าลง ตาํ กว่าเดิม ทว่ามือทกี าํ เอาไว้แน่นของนางบ่งบอกถึงความร้สู กึ ที แท้จริงทสี ดุ ของนางแล้วในตอนนี ครนั ผู้คนได้เหน็ ปฏกิ ิรยิ าของนางดงั นันกย็ ิงได้ใจ พากนั จบั จ้องไป ยงั ร่างของนางอย่างเปิ ดเผย สายตาเหล่านันคมกรบิ ราวใบมดี ทที มิ แทงหยางอวีหลินจนนางต้องหยิบหนงั สอื ขึนมาบดบงั ใบหน้า เอาไว้ อกี ด้านหนงึ ของหนังสอื สายตาของหยางอวีหลนิ เตม็ ไปด้วยความ พยาบาท ไม่ว่าคนรอบกายจะพดู เช่นไรนางกต็ ้องข่มอารมณเ์ อาไว้ก่อน เรืองเมอื วานทาํ เอาตนเป็นขปี ากคนอืนไปทวั แล้ว อกี ทงั พ่อของ นางได้ออกปากเตอื นไว้อย่างเดด็ ขาดแล้วว่า หากนางยังกล้ากุเรือง เหลวไหลอกี จะไล่นางออกจากเรือน อนั ทจี ริงแล้ววนั นีนางอยาก แกล้งป่ วยอยู่ทบี ้าน แต่แม่ของนางบอกว่าหากวันนีนางไม่ไปเข้า

เรียน นางจะโดนตัดสนิ ว่าเป็นพวกชอบกเุ รอื งซุบซบิ นินทา ดังนัน ทงั ๆ ทนี างอบั อายจนไม่อยากพบเจอใคร แต่นางกย็ งั ฝืนใจมา เรียน ไม่คิดเลยว่า... มอื ของหยางอวีหลนิ ยิงจิกหนงั สอื แน่นขึน ราวกบั ต้องการจกิ ให้ หนงั สอื เล่มนีแหลกสลายคามอื เดิมทไี ม่มผี ้ใู ดเอย่ ถึงเรืองนันแล้ว แต่วันนีไม่ร้วู ่าพระอาทติ ย์ขึนทางทศิ ตะวนั ตกหรืออย่างไร ต้วนเฉิน เซวียนถงึ โผล่มาทหี ้องเรียนได้ ตอนนีพอนางได้เหน็ หน้าต้วนเฉิน เซวียนอีกครัง เรืองเมือวานทนี างพยายามจะลมื กบั ภาพผู้คนรวม หัวกนั หัวเราะเยาะนางกท็ ะลักทะล้นออกมาอกี ราวกบั นาํ ทไี หล ทะลักออกมาจากประตรู ะบายนาํ “พวกเจ้าเงยี บเดียวนี!” นาํ เสยี งกราดเกรียวของอาจารยถ์ งสยบ ความออื องึ ในห้องลงทนั ใด “ต้วนเฉนิ เซวียน นีมนั ยามใดแล้ว! เจ้ายังกล้าโผล่มาอีกรึ! หากจะมาปรากฏตัวเพือก่อกวนเพือนๆ ทนี ี ละก็ เจ้าไม่ต้องมาทนี ีสกั วนั เลยกไ็ ด้ จะฝืนตนเองไปทาํ ไมกนั ” อาจารยถ์ งโกรธจนตัวสนั ทาํ เอาหนวดทงั สองข้างของเขาขยับขึนลง ตามไปด้วย

“ท่านอาจารย์ ในเมือข้ากข็ อโทษไปแล้ว ท่านอย่ามัวแต่พดู ให้ เสยี เวลาจะได้ไหม? สอนต่อเถดิ อย่าทาํ ให้ผู้อืนต้องเสยี เวลา เพราะข้าเลย ท่านสอนต่อเถดิ สอนต่อเลย” กล่าวจบต้วนเฉินเซ วยี นจงึ เดนิ ผ่านอาจารย์ถงไปอย่างรวดเรว็ แล้วไปหยดุ นงั ลงบน เก้าอตี วั สดุ ท้ายของแถวท้ายสดุ ในห้อง จากนนั จงึ เอาสองมือเท้า คาง ทาํ สหี น้าไม่ร้ไู ม่ชี “เจ้า!” อาจารย์ถงคล้ายอยากจะพดู สงิ ใดต่อ แต่เมอื เหลอื บไปเหน็ สายตาหลายคู่ของเดก็ ๆ ด้านล่าง บวกกบั เมือนึกถึงภาพฮูหยนิ ของ จวนจิงอันโหวผู้ทชี อบให้ท้ายลกู ชายตัวเอง รวมทงั ความโปรด ปรานของฮองเฮาทมี ใี นตัวเขาแล้ว สดุ ท้ายเขาจาํ ต้องกลาํ กลนื ความโกรธเหล่านันลงไป ทาํ ได้เพียงสะบัดแขนเสอื และหยบิ หนังสอื ขึนมาใหม่พร้อมอ่านบทเรียนต่อไป ตอนทซี เู หลยี นอวินได้ยินเสยี งของต้วนเฉินเซวยี นนัน นางไม่กล้า แม้แต่จะเงยหน้าขึนมามองอกี ตอนนีพอได้ยนิ เสยี งอ่านบทเรยี น กลับมาดงั ขนึ ดังเดมิ จึงรู้สกึ ค่อยโล่งใจ จากนนั นางจงึ ก้มลงมองดู มอื ของตนทคี ลายออก แน่นอนว่าเมือกาํ หมดั แน่นจนเกินไปจึง ปรากฏรอยเลบ็ จิกรูปพระจนั ทร์เสยี วอยู่บนมือของนาง

ซูเหลยี นอวินไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้พบเจอกบั ต้วนเฉินเซวียน เรว็ ขนาดนี ทงั ยังเป็นการพบกนั ในรปู แบบเช่นนี นางค่อยๆ ขยบั ศีรษะของนางทเี ริมจะแขง็ แล้วเงยหน้าขนึ มองไปรอบด้าน โชคดีที เมือคร่ไู ม่มใี ครสงั เกตเหน็ อากัปกิรยิ าของนาง ซูเหลยี นอวินไม่ร้จู ะอธบิ ายความร้สู กึ ของตัวเองในตอนนีว่าอย่างไร เป็นความเกลียด? ความแค้น? ความรัก? หรือความโกรธ? แต่ก็ คล้ายว่าจะไม่ใช่ทงั นัน... นางเพียงร้สู กึ ว่าไม่อยากจะพบเจอต้วนเฉนิ เซวียนเลยแม้เพียงขณะ เดยี ว เพราะเมอื นางได้พบหน้าเขา นางกค็ ล้ายย้อนกลบั ไปในอดีต อกี ครัง และได้เหน็ ตัวเองทหี น้ามดื ตามวั ไม่สนใจสงิ อืนใด หากให้ นางบรรยายถึงความรู้สกึ ของตัวเองในตอนนี คงจะมแี ต่คาํ ว่าอบั อาย ซึงเป็นความอบั อายแบบเดียวกับการถูกจบั แก้ผ้าแล้วไปยืน กลางถนน ความรู้สกึ เช่นนีทาํ ให้นางอยากจะหนีไปเสยี ให้พ้นๆ สกั ที ต้วนเฉนิ เซวียนนังเท้าคางมองไปยังอาจารยถ์ งทกี าํ ลังบรรยายอย่าง มีเหตุมผี ลอยู่ด้านหน้า เขารู้สกึ เบือหน่ายขนึ มา ตวั เขาคิดอะไรอยู่

ถึงได้มานังเรียนกบั คนผู้นี หากรู้แต่แรกส้ไู ปหาฮองเฮาเลยจะดีกว่า แม้ว่าจะโดนบ่นไปเรือย แต่กย็ งั ดีกว่าให้นังฟังตาแก่นีสอนหนงั สอื หลายเทา่ นกั หลงั จากทหี าวเพราะความเบอื หน่ายแล้ว สมองของต้วนเฉินเซวียน กว็ ่างเปล่า เขาจงึ มองซ้ายทขี วาที สดุ ท้ายสายตาของเขากบ็ งั เอิญ เหลอื บไปเหน็ ซเู หลยี นอวินทกี าํ ลงั นังอยู่ริมหน้าต่าง หน้าต่างแง้มเปิ ดไว้เพียงครึงเดียว ลมวสนั ต์โชยแผ่วพดั ต้องร่าง หญิงสาวทนี ังหน้านวิ คิวขมวด คิวของนางงดงามโก่งได้รูปรบั กบั ใบหน้าทที าํ ให้ผู้พบเหน็ ล้วนต้องรกั ใคร่เอน็ ดู แก้มของนางต้องกบั แสงแดดขบั ให้ผวิ แดงระเรือ นบั ว่าเป็นการแต่งแต้มสสี นั ให้นางดู สขุ ภาพดีมีชีวติ ชวี าและกระตือรือร้นอย่างยิง หากจะกล่าวว่าเป็น สตรีโฉมงามนางหนึงกไ็ ม่ผดิ นกั ทว่า...ต้วนเฉินเซวยี นกาํ ลงั คร่นุ คดิ ในห้องเรยี นมคี นเช่นนตี ังแต่ เมือไหร่กัน? คงไม่ได้เป็นเพราะเขาขาดเรียนนานจนมีนักเรียน ใหม่เข้ามาหรอกกระมัง เขาถงึ ได้ไม่ร้จู ัก เขาหรีตาเพือเพ่งให้เหน็ รายละเอยี ด

ขณะนซี ูเหลียนอวนิ กาํ ลงั นงั งอหลงั เพือให้ร่างกายของตนให้หดเลก็ ลง เนืองจากนางร้สู กึ ว่ามีสายตาคู่หนึงจ้องมองมายังนางจากทาง ด้านหลัง...สายตาค่นู ันทาํ ให้นางร้สู กึ อดึ อัดอยู่ไม่น้อย ทว่านางกลบั ไม่กล้าหนั กลบั ไปมอง! เพราะนางคล้ายจะจาํ ได้ว่าต้วนเฉินเซวียน เองกน็ งั อยู่แถวนนั ... ไม่มีทาง...นางจะไม่หันไปมองเดด็ ขาด ดังนันนางจึงพยายามนังขดตวั อยู่ทเี ดิม ต้วนเฉินเซวียนรู้สกึ อยากจะหัวเราะเมือเหน็ นางนงั ขดตวั อยู่เช่นนัน อาจเป็นเพราะอากาศหนาวเกนิ ไป? หญิงสาวมกั จะเป็นเช่นนี เพราะความรักสวยรักงามจงึ พยายามจะสวมใส่เสือผ้าน้อยชิน ไม่ถูก! ต้วนเฉนิ เซวียนเงยหน้าขึนฉบั พลนั แล้วหันมองไปทางหน้าต่างอีก ครัง เขาเพิงคดิ อย่เู มือคร่นู เี องว่าใบหน้าด้านข้างของนางช่างคุ้นตา นัก นนั นันคงไม่ใช่ซเู หลยี นอวินกระมงั ! อนั ทจี ริงจะว่าต้วนเฉินเซวยี นจดจาํ ใบหน้านันไม่ได้กไ็ ม่ถูกนกั

เพราะตังแต่ทซี เู หลยี นอวินฟื นขึนมา อากปั กริ ิยาของนางกเ็ ปลียน จากหน้ามอื เป็นหลงั มือ จากผู้ทอี ่อนแอขีขลาดระวังเนือระวงั ตวั เมือเทยี บกบั ตอนนแี ล้ว ราวกบั นางถูกหงส์ไฟ7 ชุบชีวิตให้เกดิ มา ใหม่อกี ครัง คล้ายเหล้าชันดที ถี กู หมักไว้นานปี ยิงมองกย็ งิ ค้นพบ เสน่หบ์ างประการทซี ่อนอยู่ ถงึ ตอนนีนางจะนังขดตวั อยู่ ดูไปก็ คล้ายคนทรี ้สู กึ หนาว หามผี ู้ใดคาดเดาอารมณ์ทอี ยู่ภายในของนาง ได้ ต้วนเฉินเซวียนขยีตาตวั เอง คนผู้นันคือซเู หลยี นอวิน ไม่ผดิ แน่ แต่ นีเพิงผ่านไปเพยี งไม่กวี นั ? นางกลบั ให้ความร้สู กึ ต่างไปจากเดิม ราวกบั เป็นคนละคน ทาํ เอาเขาแทบจาํ ไม่ได้ ในทสี ดุ อาจารย์ถงกป็ ระกาศสนิ สดุ เวลาเรยี นวันนี เท้าของซู เหลยี นอวินคล้ายมีสปริงงอกออกมาแล้วสง่ เสยี ง ‘ดึง...’ หนึงที ส่ง ให้นางลกุ ขนึ ยนื พรวดพราด เพราะว่าตอนนีนางอยากจะไปจากทนี ี ให้เรว็ ทสี ดุ ไม่คดิ รังอยู่แม้เพยี งเสยี วนาที แต่นึกไม่ถงึ ว่าหลีม่ทู รี อ นางอยู่ด้านนอกจะรบี มาเตือนนางถึงเรืองทนี างได้ลมื ไปแล้วเรือง หนึง 7 หงสไ์ ฟ คอื คาํ เรียกขานนกฟิ นกิ ซ์

“คุณหนูเจ้าคะ!” เมือหลมี ่เู หน็ ซเู หลยี นอวินรีบร้อนเกบ็ ข้าวของราวกบั ว่ากาํ ลงั จะ ออกจากวงั หลวงในทนั ที จึงรีบเข้าไปขวางเอาไว้ “คุณหนูลมื เรืองเมอื วานทฮี หู ยนิ ให้คุณหนูนาํ กาํ ไลกลบั ไปคืน ฮองเฮาแล้วหรอื ? ตอนนีฮหู ยนิ ไปรอคณุ หนูอยู่ทตี าํ หนกั ของ ฮองเฮาแล้วเจ้าค่ะ” ฝีเท้าของซเู หลยี นอวินชะงกั ไป แล้วค่อยๆ หนั ตัวกลบั ไปมองด้วย แววตาทแี ค้นเคือง “หลมี ู่ ทาํ ไมเจ้าต้องเตือนเรืองทรมานใจเรืองนี กบั ข้าด้วย...”

ตอนที ปันหวั เล่น “คุณหนู?” หลมี ู่แววตาสบั สน เมอื วานตกลงกนั ไว้แล้วมใิ ช่หรือ แถมคุณหนูกม็ ิได้มที ่าทปี ฏเิ สธอะไร ทาํ ไมวันนีถึงได้ดือดงึ ขนึ มา อกี ? คงมไิ ด้เป็นเพราะเสยี ดายกาํ ไลนันกระมงั ? เมือซเู หลยี นอวินเหน็ สหี น้าของหลมี ู่ทบี ่งบอกว่ากาํ ลังมีความในใจ บางอย่างกส็ ่ายหน้าอย่างเหลอื อด น่าเสยี ดายทคี วามหนกั ใจของ นางนนั มิอาจมผี ู้ใดช่วยแบ่งเบาได้! “คณุ หนูซู” ในขณะทซี เู หลียนอวนิ เดนิ คอตกลากสงั ขารไปข้างหน้าทลี ะก้าว ตอนนันเองพลนั มเี สยี งของชายผู้หนึงดังขนึ นาํ เสยี งนนั อ่อนโยน น่าฟัง แต่ดูเหมอื นว่านางจะไม่เคยได้ยินเสยี งนีมาก่อน ซูเหลยี นอวินเงยหน้าขึนมองชายทยี นื อยู่ตรงหน้า เขากาํ ลงั ยนื หนั หลงั เข้าแสงแดด ทาํ ให้นางมองเหน็ เขาได้ไม่ชดั นัก แต่ต่อให้นาง มองเหน็ ชดั นางกค็ งนกึ ไม่ออกอยู่ดี เพราะนางไม่มคี วามทรงจาํ ใดๆ เกยี วกับคนผู้นีเลยแล้วจะให้นางนึกออกได้อย่างไร? แต่ใน เมือเขาเป็นฝ่ ายเริมทกั ทายนางก่อนจะให้นางทาํ หูทวนลมแล้วเดิน

จากไปกค็ งเป็นกริ ิยาทไี ม่เหมาะสมนัก... “คุณชาย สวัสดีเจ้าค่ะ...” ซูเหลียนอวนิ ลงั เลอยู่คร่หู นึงก่อน ตดั สนิ ใจเลือกใช้คาํ ว่าคุณชายนี ถึงอย่างไรกค็ งจะไม่ถอื เป็นการผดิ มารยาท เมือชายผู้นันเหน็ ซเู หลยี นอวนิ มที า่ ทรี ะแวดระวังตวั เช่นนีกย็ ิงยิม กว้างขนึ จากนนั จึงหยิบพัดทพี ับเกบ็ ไว้ในอกเสอื ออกมาแล้วทาํ ท่าทางพัดสองสามที ก่อนเอ่ยว่า “คุณหนูซจู าํ กระหม่อมไม่ได้แล้ว หรือ? ช่างน่าน้อยใจนกั แต่ท่าทางทงี ามสง่าน่ายาํ เกรงของคุณหนูซู ยงั คงติดตรึงในใจกระหม่อมนับจากวันวานโดยทมี อิ าจลมื เลอื น ได้” เมือได้ยินดังนีซูเหลยี นอวินกไ็ ร้คาํ พูด ทว่ายังคงเงยหน้าพินิจ พิจารณาชายผู้อยู่เบอื งหน้าต่อไป หน้าตาของเขาหมดจดดังหยก เสอื ผ้าสะอาดสะอ้าน ทว่าไม่มสี งิ ใดน่าจดจาํ แต่สงิ ทยี ากจะบรรยาย คือเหตุใดนางจึงร้สู กึ ว่าเขาดเู ป็นบรุ ษุ ทชี อบปันหวั สตรีเล่น สญั ชาตญาณเตือนให้นางถอยหลังไปครึงก้าว แล้วเอ่ยขึนด้วยท่าที ห่างเหนิ “คุณชายมเี รืองใดกร็ ีบพดู เข้าประเดน็ เถิด หากไม่มเี รือง

ใดหม่อมฉันยงั มธี ุระต้องไปจัดการ...ขอตวั ก่อน” ซเู หลียนอวินจง ใจใช้คาํ ว่าหม่อมฉัน เพราะหวังว่าจะสามารถเตือนให้ชายผู้นีร้ตู ัวว่า เขากาํ ลงั อยู่ในวงั หลวง! สถานทที มี สี ายตาจับจ้องอยู่รอบด้าน ดังนันจงึ ควรระมัดระวังฐานะของตนให้ดี “อ้อ...” ชายผ้นู ันนาํ พดั ขึนมาเคาะเบาๆ ทศี ีรษะตนเองสองครัง ราวกบั กาํ ลังขบคิดบางอย่าง “กระหม่อมมีนามว่าหยางอวีฉิน เป็น พีชายของหยางอวีหลนิ ผู้ทมี ีเรืองข้องเกยี วกบั คุณหนูซเู มอื วานนี มิ ทราบว่าเอ่ยเช่นนีจะทาํ ให้คุณหนูซูพอนกึ ออกได้บ้างหรือไม่?” พดู จบกเ็ ผยรอยยิมเจ้าเล่ห์ออกมา เมือซเู หลยี นอวินเหน็ รอยยิมเช่นนนั กร็ ้สู กึ สะอิดสะเอยี นขึนมาจึง เอย่ อย่างเย้ยหยันว่า “เช่นนนั ด้วยเรืองเมือวาน...ท่านจงึ มา เรียกร้องความยุตธิ รรมแทนน้องทา่ นหรือ?” “ไม่ใช่ๆๆ” ชายผ้นู ีส่ายหน้า “เมือวานข้ากอ็ ยู่ในเหตุการณ์ด้วยแต่ มไิ ด้ขัดขวาง เหตใุ ดวนั นีจะต้องมากล่าวโทษคุณหนูด้วยเล่า กระหม่อมเพียงคิดว่านสิ ยั เกเรของน้องสาวจะไปทาํ ให้คุณหนูซูไม่ พอใจ ดังนนั จึงตงั ใจมาขออภยั คุณหนูซใู นวันนี” กล่าวจบเขาก็ ค่อยๆ ค้อมตัวลงด้วยท่าทรี ้สู กึ สาํ นกึ ผดิ จากใจจริง

“ฮ่าๆ หากเป็นเรืองนีกไ็ ม่จาํ เป็นต้องพดู กนั อกี แล้ว ขอตัวก่อน” ซู เหลยี นอวินเอ่ยพลางแค่นยิม จากนนั จงึ เดนิ เบียงตวั หลบชายทยี นื อยู่ด้านข้างผู้นนั ไป หลงั จากเดนิ พ้นไปแล้วนางยังยกมอื ขึนมาปัด เบาๆ ตรงแขนเสอื ทเี ฉียดกบั ชายผ้นู นั ราวกบั มสี งิ สกปรกน่า ขยะแขยงบางอย่างติดอยู่ หยางอวีฉินยังไม่ทนั จะหุบยิมกลับต้องเจออาการชกั สหี น้าใสต่ ่อ หน้าเช่นนี ทาํ ให้เขาถงึ กบั หน้ากระตุกและค้างอยู่เช่นนัน ดแู ล้วน่า ขบขันยิง ซูเหลยี นอวินเพยี งสาวเท้าก้าวเดินไปข้างหน้าโดยไม่สนใจว่าชายที อยู่เบืองหลังจะเป็นเช่นไร เพราะถงึ อย่างไรกไ็ ม่ได้เกยี วอะไรกบั นางอยู่แล้ว เพียงแต่ในใจนางยังคงโกรธและไมอ่ ยากข้องเกียว นางแอบสงสยั ว่าชายผ้นู ันจะกล่าวอะไรกบั นาง หากเป็นเพราะเรือง เมือวานทตี วั นางได้ทาํ ให้หยางอวีหลนิ ขวญั เสยี และเขามาในวนั นี เพือว่ากล่าวตกั เตือนนางสกั สองสามประโยคในฐานะพีใหญ่ทดี ี นางคงจะไม่เกดิ ความรู้เช่นนี แถมยงั จะนบั ถือความเป็นสภุ าพบรุ ุษ ในตวั เขาอกี ด้วย เพราะไม่ใช่ทุกคนทจี ะกล้าลองดีกบั ลกู สาวคน เดยี วของจวนแม่ทพั แต่นกึ ไม่ถงึ เลยว่าทเี ขามาในวนั นีกเ็ พือจะ

บอกว่าตัวนางนันทาํ ถูกต้องแล้ว... นีหมายความว่าอย่างไรกนั หรือว่าคราวหน้ายังอยากจะให้นางสงั สอนหยางอวีหลินนนั อกี ? ช่างเป็นครอบครวั ทผี ิดปกตเิ สยี จริง ซเู หลยี นอวินได้รับการสงั สอนจากคนในตระกลู ซมู าเป็นอย่างดี เรืองการให้ความสาํ คญั กบั การปกป้ องคนในครอบครัว ไม่ว่าคนใน ครอบครัวจะก่อเรืองอะไร ไม่ว่าจะเป็นเรืองเลก็ หรือใหญ่ ไม่ว่าคน อนื จะว่าอย่างไรจะพดู อย่างไร คนในครอบครัวจะต้องคอยยืนอยู่ ข้างหลงั เสมอ มเิ ช่นนันจะมคี นในครอบครัวไว้เพืออะไรกนั ? ดงั นันนีจึงเป็นครังแรกทซี ูเหลยี นอวินเหน็ ว่าบนโลกใบนีมีพีชายที ทาํ เช่นนกี บั น้องสาวแท้ๆ ของตนด้วย... ครนั เมอื นกึ ถงึ ทา่ ทางการพดู จาหยอกเย้ากระเซ้าแหย่ของชายผู้นัน เมือครู่ ยิงทาํ ให้นางบังเกดิ ความรู้สกึ ดูแคลนขยะแขยงมากขึนไป อกี การสนทนาของซเู หลยี นอวินกบั หยางอวีฉนิ เมือคร่อู ย่ใู นสายตา ของคนจาํ นวนไม่น้อย แต่ยังดที ที งั สองพูดคุยกนั ตอนกลางวันทมี ี ผ้คู นรายล้อมอยู่มากมายและไม่ได้ทาํ อะไรไม่ถูกต้อง ทาํ ให้คนอืน

ไม่ค่อยใสใ่ จมากนัก ทว่ายงั คงมคี นจาํ พวกทชี อบข่าวซบุ ซบิ นินทา คอยแอบฟังอยู่และได้ยินทุกอย่างชัดเจน ตอนนเี มือเหน็ ทา่ ทางห ยางอวีฉนิ ทยี ืนเก้กงั ชวนหัวเราะกห็ นั กลบั ไปมองหยางอวีหลนิ อกี ครา นีจงึ ยิงยืนยันได้ว่าคนคู่นีสมแล้วทเี ป็นพนี ้องท้องเดยี วกัน ต้วนเฉนิ เซวยี นกเ็ ป็นอีกหนึงคนทแี อบฟังข่าวซุบซิบนันอยู่ เขายก มอื ลบู คาง แววตาของเขาไม่แสดงความร้สู กึ ใด ทว่ากลับพมึ พาํ ออกมาว่า “ซูเหลียนอวินชักเรมิ น่าสนใจขึนมาแล้วส.ิ ..” เรืองราวเมอื วานเขาเองกพ็ อได้ยินมาบ้าง แต่เขากลบั มไิ ด้เชือในสงิ ทตี าเหน็ เสมอไป ดงั นันจึงยงั คงสงสยั อยู่ ตอนนเี มือได้เหน็ การ แสดงเขยี วเลบ็ ราวกับแมวของซเู หลียนอวิน กค็ ดิ ว่าเรืองทเี กดิ ขึน นันคงไม่ได้เป็นแค่ข่าวโคมลอยอกี ต่อไป “เจ้า!” เมือหยางอวีฉินได้สติกลบั มากห็ มนุ ตัวกลับแล้วรีบสบื เท้าไล่ตามซู เหลยี นอวินไป บรุ ษุ ย่อมก้าวเท้ายาวกว่า เพยี งไม่กกี ้าวกต็ ามซู เหลยี นอวินทนั แถมตอนนยี งั อยู่ห่างจากห้องเรียนมาไกลระยะ หนึงแล้ว ทวิ ทศั น์รอบด้านกม็ เี งาไม้น้อยใหญ่บดบงั จงึ ทาํ ให้ไม่มี

ผู้ใดมองเหน็ คนทอี ยู่บริเวณนีได้ ชายผู้นีเมือเหน็ ว่ารอบกายไร้ผู้คน เขากไ็ ม่จาํ เป็นต้องสงวนทา่ ที อะไรอกี ต่อไป จึงรดุ เดนิ ไปข้างหน้าแล้วคว้าแขนด้านซ้ายของซู เหลยี นอวินเอาไว้ ตอนนนั เองทเี ขาเริมแสดงสหี น้าท่าทางต่างไป จากเมือคร่รู าวฟ้ ากบั เหว แววตาของเขาเปลยี นเป็นดรุ ้าย “ข้าให้ เกยี รตเิ จ้าแต่เจ้ากลับไม่ไว้หน้าข้า! ข้าพูดกบั เจ้าดีๆ แต่เจ้ากลบั กล้าแสดงทา่ ทเี ช่นนีออกมารึ?” ขณะทหี ลมี ู่กาํ ลงั ตนื ตระหนกอยากตะโกนร้องเรียกให้คนมาช่วย หยางอวีฉนิ กห็ ันมาตวาดใส่หลีมู่ ”ตะโกนเลย ยิงเรียกคนมาเยอะเท่าไหร่กย็ ิงดี คิดดูเถอะว่าคุณหนู ของเจ้ากบั บุรษุ อย่างข้ามายืนลบั ๆ ล่อๆ อยู่ด้วยกนั ตรงนี ต่อให้มี คนมามากเทา่ ไหร่ข้ากไ็ ม่กลวั ” หลมี ู่ได้ยินดังนีจาํ ต้องกลืนคาํ พูดทกี าํ ลังจะหลดุ ออกจากปากลงไป ราวกบั ไม่ร้วู ่าจะเรียกคนมาช่วยอย่างไรดี คาํ พดู ของเขากม็ ิผดิ หาก ผู้อนื มาพบเหน็ คณุ หนูอยู่กบั ชายแปลกหน้าสองต่อสองในท่าทาง ฉดุ กระชากลากถูกนั เช่นนีอกี ไม่ร้วู ่าวนั ถดั ไปจะมขี ่าวลือเสยี ๆ

หายๆ ออกไปว่าอย่างไรบ้าง แต่หากปล่อยไว้เช่นนคี ุณหนูของนาง จะทาํ อย่างไร!

ตอนที รนหาที “ปล่อยข้า” ปากแดงระเรือของซเู หลยี นอวินขยบั เออื นเอ่ย นาํ เสยี งไม่บ่งบอก อารมณใ์ ด แต่เตม็ ไปด้วยความเยือกเยน็ ชนดิ ทไี ม่ว่าผู้ใดได้ยินก็ จะต้องตวั สนั งันงกราวกบั กาํ ลงั รู้สกึ หนาวเข้าไปถึงกระดกู “ปล่อยรึ?” หยางอวีฉนิ ทาํ ราวกบั ได้ยินเรอื งตลกขบขนั กไ็ ม่ปานจงึ หัวเราะออกมา “ข้าชังนาํ หน้าคนอย่างพวกเจ้านกั ทวี ันๆ ทาํ ตวั สงู ส่งเหนอื ผู้อนื วนั นีหากเจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะยอมปล่อยเจ้าไป ดหี รือไม่?” เอ่ยจบกแ็ ค่นยิมแบบเดยี วกบั ทปี รากฏในห้องเรียน เมือครู่ออกมา ทว่ามองดูแล้วกลบั คล้ายคนอบั โชคเสยี มากกว่า “ปล่อยข้าซะ ข้าจะพูดครังนีเป็นครังสดุ ท้าย” ซเู หลียนอวนิ เงย หน้าขนึ มอง แววตาของนางดูร้ายกาจจนทาํ ให้หยางอวีฉนิ ผงะถอย ไปครึงก้าว แต่เมอื มาถงึ ขันนีแล้วไมว่ ่าจะอย่างไรเขากค็ งถอยไม่ได้ ดงั นันมอื ของเขายังคงกาํ แขนเสอื ของซเู หลยี นอวนิ แน่นราวกับ ไม่ได้ยนิ คาํ เตือนของซเู หลยี นอวิน และจะไม่มีทางปล่อยซเู หลียนอ วนิ ไปเดด็ ขาด

แม้ว่าจะตระหนกกับสายตาดังกล่าวจนต้องถอยหลัง แต่หยางอวี ฉินยงั คงปรารถนาทจี ะรุกอยู่ เขารบี กระต้นุ ตัวเองให้เดนิ หน้าต่อ ซูเหลยี นอวินเป็นผู้ใดกนั กแ็ ค่คุณหนูอ้อนแอ้นบอบบางนางหนึง แถมยงั ราํ ลือไปทวั เมืองว่าอ่อนแอไร้ความสามารถ ทเี หน็ แขง็ กร้าว เช่นนคี งเป็นเพราะจนมุมจึงต้องวางมาดกระมัง ดงั นนั เขาจงึ ไม่ร้สู กึ กลัวอะไร หากยกเอาคาํ ราํ ลือเหล่านนั มาข่มนางสกั ประโยคสอง ประโยค ซูเหลยี นอวินคงไม่กล้าเปิ ดปากอกี เป็นแน่ อกี อย่างแม้ว่าสายตาของนางจะดูดุดนั ไปสกั หน่อย แต่นนั ยิงทาํ ให้ นางดูมีเสน่หน์ ่าค้นหามากขึนเสยี อกี มใิ ช่หรือ? หญิงสาวธรรมดา นางหนึงคงก่อเรืองราวให้เป็นอนั ตรายต่อเขาไม่ได้หรอก คดิ ถงึ ตรงนใี นแววตาของเขากเ็ ริมเปล่งประกายความกล้าหาญอวดดี ขึนมา “รนหาทตี าย!” ซูเหลยี นอวินคาํ รามเสยี งตาํ แม้ว่านางจะถูกคว้าแขนซ้ายเอาไว้แต่แขนด้านขวายังคงมอี สิ ระ ตอนนันเองนางจึงกาํ หมัดขวาแน่น รวบรวมพลังทงั หมดทมี ตี ่อยไป ทที ้องของหยางอวีฉนิ เมอื หมดั ถงึ ท้อง นางกลบั รู้สกึ ถงึ ความ

เจบ็ ปวดทมี อื ของตัวเอง ชายผู้นีเมอื ถูกจู่โจมทที ้องอย่างกะทนั หัน มือของเขาจงึ คลายออกจากซเู หลยี นอวินทนั ที แม้เขาจะปล่อยมือ แล้วแต่นางยังคงไม่หยดุ ซูเหลียนอวินกระโดดถีบเข้าทที ้องให้อกี ครังหนึง สดุ ท้ายการจู่โจมครังนกี ส็ มั ฤทธผิ ล หยางอวีฉินคดิ ไม่ถงึ เลยว่าสตรีอ่อนวัยร่างบางอย่างซเู หลยี นอวินจะ กล้าลงไม้ลงมอื กบั เขา แถมยังแรงดเี ช่นนีอกี เมือโดนจู่โจม ต่อเนืองทงั ต่อยทงั ถีบเข้าทที ้องโดยไม่ทนั ตังตัว กท็ าํ เอาเขาจุกท้อง จนตวั งอลงไปนังกองอยู่กบั พืนพร้อมสง่ เสยี งร้องโอดครวญ ซเู หลยี นอวินสะบัดมือขวาของตัวเองแล้วยิมหยนั “หนงั หนาเสยี จริง ทาํ เอาข้าเจบ็ ถึงกระดูกเชียว หากไม่ออกแรงให้มากหน่อย คน อย่างเจ้ากค็ งไม่หลาบจาํ เจ้าว่าใช่หรือไม่ล่ะ...ฮึ คุณชายหยาง?” พูดจบซเู หลียนอวินกส็ าวเท้าตรงเข้าไปหาหยางอวีฉิน “เจ้า! อย่าเข้ามานะ!” ตอนนีเมือหยางอวีฉินมองดูซเู หลยี นอวินทอี ยู่ตรงหน้า นางผู้นี คล้ายไม่ใช่สตรีออ่ นวัยร่างบางอกี ต่อไปแล้ว แต่ดูราวกบั เป็นตัว ประหลาดเสยี มากกว่า เขาทนี ังอยู่บนพืนพยายามใช้สองมือและ

สองเท้ากระถดถอยหลงั พลางร้องขึนว่า “ทนี ีคอื พระราชวังนะ! เจ้า จะฆ่าข้าไม่ได้!” “เฮอะ...” ซูเหลยี นอวนิ แสยะยมิ พลางมองตรงไปยังชายเสยี ขวัญที นังกองอยู่บนพืน สายตานางทีมองไปนันราวกบั จ้องมองมอดแมลง ตวั จ้อยตวั หนึง “ฆ่าเจ้างนั รึ? เจ้าคิดว่าเจ้าคู่ควร? นันจะทาํ ให้มอื ข้าสกปรกเสยี เปล่า” หากมองลกึ ลงไปในแววตาของหยางอวีฉนิ แล้ว ในความหวาดกลวั นันเตม็ ไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายอยากเอาชีวิตอย่างยิง เขา อยากจะกาํ จัดนาง สายตาของเขาไม่ต่างจากพิษทตี ิดอยู่บนเขียวงู เพยี งคอยจังหวะที เหยือพลงั เผลอกจ็ ะพ่งุ เข้าจู่โจมทนั ที แม้ว่าเขาจะยอมทาํ ตามทุก อย่างในตอนนี แต่สายตาของเขาซุกซ่อนความข่นุ ข้องหมองใจ ทงั หมดเอาไว้ ถึงอย่างไรตอนนีเขากเ็ ป็นฝ่ ายพลังพลาดแล้ว ดงั นัน เขาจงึ ต้องยอมศิโรราบ ซเู หลยี นอวินอ่านสายตานันของเขาออกจงึ หัวเราะออกมาแล้วถอน

ใจ ไม่เสยี แรงทเี ป็นพนี ้องกนั แม้แต่สายตาของทงั คู่กย็ ังเหมอื นกนั แต่เมอื เทยี บสายตาของหยางอวีหลนิ กบั พีชายของนางแล้วยังมี ความแตกต่างกนั อยู่บ้าง แม้ว่าจะเป็นสายตาของคนทหี ยิงผยองไม่ รู้จักทสี งู ทตี าํ และรนหาทดี ุจเดียวกัน แต่หยางอวีหลนิ เพยี งแค่ อยากลอบกดั นางและทาํ ให้นางต้องอบั อายเทา่ นัน ถอื ว่ายัง ห่างไกลจากความตังใจของพีชายมากนัก แววตาของผู้เป็นพีคือแววตาของผ้ทู ตี ้องการเอาชีวติ คน แต่หากจะ ฆ่าคนกต็ ้องหัดประมาณฝีมอื ตนเอาไว้ด้วย เขาฝนั อยู่กระมัง? แถมตอนนียังเป็ นตอนกลางวันแสกๆ รอยยิมยงั คงปรากฏบนใบหน้าของซูเหลยี นอวิน แต่มือซ้ายของ นางล้วงเข้าไปในแขนเสอื แล้วหยบิ มดี สนั เล่มบางเฉียบออกมา นาง ค่อยๆ ย่อตัวคุกเข่าลง จากนันจงึ ยนื หน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหูของหยา งอวีฉิน บนใบหน้าของนางยังคงเปื อนไปด้วยรอยยิมทใี จดีและ ออ่ นโยน ราวกบั กาํ ลงั นกึ สนุกกบั บางเรืองทไี ม่อาจทาํ ให้นางหบุ ยิม นันได้ “เจ้าอยากฆ่าข้า?” ด้านข้างใบหูมเี สยี งทนี ่าฟังของหญิงสาวดังขึน หากแค่ฟังเสยี งเพยี งอย่างเดียวโดยไม่คาํ นงึ ถงึ ความหมายของ

คาํ พดู คงไม่ต่างจากนาํ เสยี งทถี ามยามปกตวิ ่าท่านชอบแบบนี หรือไม่? ราวกบั ว่ากาํ ลังสนทนาถงึ ของสงิ หนึงทกี าํ ลังจะซือ ด้วยกนั “ข้า ข้า ข้ามกิ ล้า! คุณหนูซูโปรดไว้ชีวติ ข้าด้วย!” หยางอวีหลินขยบั ถอยหลังไปสองสามก้าวจนหลงั ของเขาชนเข้ากบั กาํ แพงวังจงึ หยุด ลง ตอนนีแววตาของเขาเหลือเพียงความหวาดกลัวและอ้อนวอน ขอชีวติ ไม่มอี ารมณอ์ นื ใดแอบแฝงอยู่อกี “เมอื ครู่เจ้าไม่ได้ใช้สายตาเช่นนีมองข้านี เจ้าคงกลัวมากสทิ ่า?” ใบหน้าของซูเหลยี นอวนิ ยังปรากฏรอยยิม นางค่อยๆ ใช้มอื พยุง ตัวเองยนื ขึน ด้านหลังของนางเหนบ็ มีดสนั ไว้ทเี อวเล่มหนึง มดี ทเี สยี บอย่ใู นฝัก นันเพยี งรอเวลาทจี ะถูกหยิบออกมาใช้เท่านัน “คณุ หนู” หลมี ู่ทยี นื อยู่ด้านหลงั ย่อมเหน็ ว่าซเู หลยี นอวินทาํ อะไร ลงไปบ้าง จึงอดตกใจร้องออกมาไม่ได้ นางไม่เคยเหน็ คุณหนูอยู่ใน อารมณน์ ีมาก่อน นอกจากไม่คุ้นตาแล้วยงั เกดิ ความกลวั ขนึ มา

อย่างไร้เหตผุ ล... ซเู หลยี นอวินหนั กลบั ไปมองหลมี ู่ทียนื อยู่ด้านหลงั แวบหนึง แล้ว เอ่ยว่า “ข้ารู้” สงิ ทนี างกระทาํ ลงไปทงั หมดในตอนนี ในใจของนางล้วนกระจ่าง แจ้งดแี ละใจเยน็ อย่างถงึ ทสี ดุ แล้ว นางก้มลงมองผู้ทนี อนอยู่ใต้ร่าง ของตนเอง ชายทนี อนตัวสนั เทาอยู่บนพืน ตอนนนี างกาํ ลงั รู้สกึ ตืนเต้ นเป็ นอย่างยิง แต่เสยี งของหลมี ่กู เ็ ป็นการเตอื นนางให้รู้ตวั ว่านางต้องรบี ลงมือ และจดั การให้เรียบร้อยโดยเรว็ เพราะนางยงั ต้องไปเข้าเฝ้ าฮองเฮา ต่อ เหตกุ ารณ์เมอื ครู่ทาํ นางเสียเวลาไปมากแล้ว ดังนันตอนนีจึง ต้องรีบจดั การให้เสรจ็ สนิ โดยเรว็ ตอนนันเองทซี เู หลยี นอวินหยิบมีดสนั ทเี หนบ็ ไว้ด้านหลงั ออกมา อย่างคล่องแคล่ว เพยี งหยิบออกมามีดสนั เล่มนันกพ็ ่งุ ตรงไปปักที กาํ แพง โดยแนบชดิ กบั หูของหยางอวีฉนิ ทนั ทจี นแทบจะแนบเป็น เนอื เดยี วกนั หากใกล้เข้าไปกวา่ นีเพียงนิวเดียว หูนันคงไม่อยู่กบั เขาอกี ต่อไป

ซเู หลยี นอวินเขยิบเข้าไปใกล้ แววตาของนางลึกลาํ จากนันจงึ เอ่ย ขึนโดยใช้นาํ เสยี งทมี ีเพยี งคนสองคนเทา่ นันทสี ามารถได้ยิน ”เจ้าจาํ ไว้ให้ดี สายตาเมอื คร่ขู องเจ้านัน ข้าไม่ชอบ หากข้าได้เหน็ มันอกี ครัง ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมาเสยี ถ้าไม่เชือกล็ องด!ู ” พูดจบกใ็ ช้มือซ้ายลูบทขี นตาของหยางอวีฉินเบาๆ แล้วทาํ นาํ เสยี ง เย้าแหย่ จากนนั นางจึงดึงมีดสนั ทเี พิงปักเข้าไปในกาํ แพงออกมา มดี สนั ถูก ปักเข้าไปในแนวนอน ดงั นันเมือถูกดึงออกมา ใบมดี นนั จงึ เฉือน เข้าทหี ูของหยางอวีฉนิ ก่อนทบี างอย่างทอี ุ่นซ่านจะค่อยๆ ไหลออกมา

ตอนที หวาดผวา ตอนนีหยางอวีฉนิ หมดสภาพและยบั เยิน เขานังจิตใจล่องลอยอยู่ บนพืนไม่รบั ร้สู งิ ใดทงั สนิ ผ่านไปพักใหญ่จึงยกมอื ขึนสาํ รวจใบหูของตวั เอง จึงพบว่าทงั ฝ่ ามอื ของตนเตม็ ไปด้วยเลอื ด เสยี งกรีดร้องอย่างเจบ็ ปวดกด็ ังขึนในเวลา ต่อมา “อา๊ กกกก!” เสยี งกรีดร้องนันไม่ต่างจากเสยี งภตู ผปี ี ศาจ เป็นทนี ่า สยดสยองยิงนกั ซูเหลยี นอวินหยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาจากด้านในอกเพือเชด็ คราบ เลอื ดทตี ดิ อยู่กบั ใบมดี จากนนั จงึ โยนผ้าผืนนันให้กบั หลมี ่ทู ยี นื อยู่ ด้านหลงั ของนาง “นาํ มนั กลบั ไปเผาทงิ ซะ ของอปั มงคล” ในตอนนนั หลมี ู่ทาํ สงิ ใดไม่ถูกจึงได้แต่พยักหน้าแล้วรบั ผ้าผนื นัน เอาไว้ จากนนั สายตาของนางจงึ จบั จ้องไปทมี ีดสนั ในมอื ของซู เหลยี นอวินอย่างไม่ละสายตา คณุ หนูของนางมขี องเช่นนีตดิ ตัวไว้ตังแต่เมอื ไหร่กนั ! นางไม่เคยรู้

มาก่อนเลย! อกี ทงั ของมคี มทนี ่าหวาดกลัวเช่นนี ผ้ทู กี ล้ามอบให้คุณหนูควรถกู ลากตัวไปโบยจึงจะสาสม! คณุ หนูของนาง...เคยเป็นดังลกู กระต่าย สขี าวบริสทุ ธทิ มี ีจิตใจเปี ยมด้วยความเมตตา แล้วตอนนเี กดิ อะไร ขึน ถึงได้กลายเป็นเช่นนีไปได้! เมือเชด็ คราบเลือดบนใบมีดจนหมดแล้ว ซูเหลยี นอวินจึงหัน กลบั ไปมองชายทยี ังนังกองอยู่บนพืนโดยทยี ังตะโกนร้องซาํ ๆ ว่า “เลอื ดๆ” ตอนนนั เองทนี างเกดิ รู้สกึ ไม่สบายใจขึนมา “หลีมู่” ซเู หลียนอวินตะโกนเรียก “นาํ ผ้าเชด็ หน้าผืนนนั ออกมา ใหม่ แล้วยดั เข้าไปในปากของหมอนี” กล่าวจบ สายตาของซู เหลยี นอวินกพ็ ลนั ฉายแววกงั วล แม้ว่าการตะโกนร้องนนั จะไม่มีผล อะไร แต่นางกย็ งั เกรงว่าถ้าปล่อยให้เป็นเช่นนีต่อไปอาจทาํ ให้ผู้คน แห่กนั มากเ็ ป็นได้ อกี ทงั ฝีเท้าของนางกไ็ ม่ไวเท่าไรนัก หากมคี นได้ ยนิ เสยี งร้องของหยางอวีฉนิ แล้วตามมาถึงทนี ี ถงึ ตอนนันนางอาจ ถกู สะกดรอยตามได้ ซึงนนั จะทาํ ให้เกดิ เรืองยุ่งยากตามมา ยิงไปกว่านัน การตะโกนร้องของหยางอวีฉินเช่นนี ซเู หลยี นอวิ

นกลวั ว่าเขาจะเผลอกดั ลนิ ตัวเองตายหากไม่ทนั ระวงั ... นางยงั ไม่อยากให้เขาตายตอนนี ส่วนปัญหาทวี ่าผ้าเชด็ หน้าผืนนีจะทาํ ให้ผ้อู นื สามารถสาวมาถงึ ตวั นางได้นนั ซูเหลียนอวนิ ไม่ได้กังวลใจนกั เดิมทนี างเป็นคนชอบ ผ้าเชด็ หน้าสพี ืนๆ มาตลอด และไม่เคยมีลวดลายใดประดับอยู่บน ผ้าของนาง อกี ทงั ตัวนางเองกไ็ ม่ได้มนี สิ ยั ชอบปักอะไรลงบนผ้า เพือแสดงความเป็นเจ้าของ ทสี าํ คัญนางเป็นคุณหนูใหญ่เพยี งคน เดยี วของบ้านตระกูลซู หากจะสบื หาว่ามีข้าวของเครืองใช้อะไรบ้าง กค็ งไม่ง่ายนกั หรือคดิ จะใช้ผ้าผนื นีเพือสบื หาต้นตอ กค็ งจะมคี ่า แค่ผ้าธรรมดาผืนหนึงเทา่ นนั นางเองกค็ งไม่กล้าจดั การของของ ตนอย่างสง่ เดชเช่นนี “คณุ หนู...” ฝีเท้าของหลมี ู่แสดงถงึ ความลังเล นางร้สู กึ หวาดกลัว ตอนนีไม่ร้วู ่าหยางอวีฉินหวาดผวาไปแล้วจริงๆ หรือว่าแสร้งทาํ เพราะตอนนีมเี ลือดกระจายอยู่ทวั ใบหน้าของเขา เมือมองเหน็ ภาพของเขาทนี ังอย่ใู นเงามืดเช่นนีแล้ว ยิงทาํ ให้เกิด ความน่าหวาดผวาทบเท่าทวคี ูณ

“ช่างเถอะ เอามาให้ข้า” ซูเหลยี นอวินเดนิ เข้าไปนาํ ผ้าผนื เมอื ครู่มา ขยาํ ให้เป็นก้อนกลมแล้วยัดเข้าไปในปากของหยางอวีฉนิ จนกระทงั ไม่ได้ยนิ เสยี งกรีดร้องเช่นนันอกี นางถงึ ถอยหลงั ไปก้าว หนึงแล้วประเมนิ สถานการณ์ตรงหน้า ”อมื ตอนนีคงไม่เป็นไรแล้วกระมงั หลมี ู่พวกเรารบี ไปกนั เถดิ ” กล่าวจบ นางกร็ ีบสาวเท้ามุ่งหน้าไปยังทศิ ทีตังของพระราชวงั เฟิ งอู่ ทนั ที หลงั จากนันกเ็ กดิ เสยี งสนั ไหวดังขนึ มาจากพ่มุ ไม้ด้านหลงั เนือง ด้วยมคี นผู้หนึงกาํ ลงั ก้าวออกมา เมือเหน็ ใบไม้ทตี ิดอย่ทู วั ร่างของ เขาเช่นนนั กค็ ะเนได้เลยว่าคนผู้นีแอบอยู่หลงั พุ่มไม้มาเป็น เวลานานแล้ว เป็ นต้ วนเฉินเซวียนนันเอง หากจะไปยังพระราชวังของฮองเฮา เส้นทางนีถอื เป็นเส้นทางทใี กล้ และสะดวกทสี ดุ ดังนันจึงอธบิ ายได้ไม่ยากว่าเพราะเหตใุ ดเขาจึงมา โผล่อยู่ทนี ี ทว่าต้วนเฉินเซวยี นเองกน็ กึ ไม่ถึงเช่นกนั ว่าระหว่างทาง จะมาพบเจอกบั ภาพเหตุการณ์เช่นนีเข้า

อนั ทจี ริงแล้วเขาแอบดอู ยู่หลังพุ่มไม้ตังแต่ตอนทหี ยางอวีฉินคว้า แขนของซเู หลียนอวินเอาไว้แล้ว ส่วนเหตุผลทวี ่าทาํ ไมเขาถึงไม่ แสดงความเป็นสภุ าพบุรุษออกไปช่วยหญิงงามไว้ทนั ทนี ่ะหรือ นัน เป็นเพราะตวั เขาดูแคลนเรืองเช่นนนี ัก สภุ าพบุรุษช่วยหญิงงาม? นันเอาไปแลกเป็นข้าวกนิ ได้หรือไม่? อกี อย่างคนทเี ขาต้องช่วย คอื ซเู หลียนอวนิ ยังถือว่านางใช่สาวงามอยู่หรือไม่ นันเป็นเพราะว่าในใจของต้วนเฉนิ เซวียนตอนนีได้ลบภาพเมอื เช้า ทตี นแอบเหม่อมองซเู หลยี นอวินจากทางด้านหลงั ไปสนิ แล้ว เหม่อมอง? สาวงาม?...ไม่มอี กี แล้ว เหตกุ ารณท์ เี กิดขนึ นับว่าเหนอื ความคาดหมายของต้วนเฉนิ เซวียน ไปมากทเี ดียว หญงิ สาวผ้มู นี ิสยั นุ่มนวลทมี กั โดนผู้อนื รังแกใน สายตาของเขามาโดยตลอด กลับมดี ้านทอี นั ตรายเช่นนดี ้วย? ตาเขาไม่ได้ฝาดแน่ๆ... ต้วนเฉนิ เซวยี นออกมาจากพ่มุ ไม้แล้วสบื เท้าเข้าไปหยุดอยู่ ตรงหน้าหยางอวีฉนิ

ตอนนีเนอื ตัวหยางอวีฉนิ ยงั คงสนั เทา มอื ทงั สองข้างโอบกอดแขน ของตวั เองเอาไว้ แต่เพราะปากของเขาถูกผ้าอดุ อยู่จึงมเี พยี งเสยี ง สะอึกสะอนื ลอดออกมา ทาํ ให้ผู้ทไี ด้ยินรู้สกึ เวทนายิงนัก หยางอวีฉนิ ทกี าํ ลังก้มหน้าอยู่นนั พลนั เหน็ รองเท้าหนังสดี าํ ค่หู นึงที มีลวดลายสที องปักอยู่ เขาจงึ เงยหน้าขึนมองจึงได้เหน็ ชายผู้หนึง! แล้วความรู้สกึ หวาดกลัวกเ็ ข้าจู่โจมจิตใจอกี ครัง... เมือคร่ตู ้องเผชญิ กบั ความเกรียวกราดของซเู หลียนอวิน ถงึ ตอนนีก็ ยงั ไม่อาจสลดั ความหวาดผวานันให้พ้นจากจติ ใจได้ ทผี ่านมาเขา ไม่เคยคดิ มาก่อนว่า สตรจี ะเป็นสงิ มีชีวติ ทนี ่ากลวั เช่นนี สว่ นบุรุษ กลับให้ความร้สู กึ ทเี ป็นมิตรมากกว่า... สงิ ทซี เู หลยี นอวินไม่ร้กู ค็ อื การกระทาํ อนั ห้าวหาญของนางในวนั นี นัน ไม่เพียงทาํ ให้หยางอวีฉินหวาดผวาและเสยี ขวัญ แต่ยังทาํ ให้ ความสนใจในสตรเี พศของเขาเปลียนไปจากเดิมอกี ด้วย... นับจากนีไปเมอื หยางอวีฉนิ ต้องพบเจอสตรีใดอกี เขาคงจะคิดว่า สตรีผู้มนี ิสยั อ่อนหวานทุกคนจะต้องมีด้านทนี ่ากลัวราวกับสตั ว์ดุ ร้ายซ่อนอยู่ เพียงแค่ยงั ไม่ถงึ เวลาปรากฏออกมาให้เหน็ และมี

เพียงบุรุษเท่านันทจี ะช่วยเยยี วยาหัวใจดวงน้อยทบี าดเจบ็ ของเขา ให้ทุเลาลงได้ “ท่านจอมยุทธ!์ ทา่ นจอมยุทธ!์ ช่วยข้าด้วย! ข้าขอร้อง...ช่วยข้า ด้วย! ข้ายังไม่อยากตาย!” เมือหยางอวีฉนิ เหน็ ต้วนเฉินเซวียนหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เขากร็ ู้สกึ ราวกบั ได้พบเจอกบั พระผู้เป็นเจ้ากม็ ปิ าน เขารีบดึงผ้าเชด็ หน้าที อุดปากของตนออกกอ่ นจะรีบโผเข้าไปเกาะเข้าทีรองเท้าของชายผู้ นันเอาไว้แน่น “ทา่ นช่วยพาข้าออกไปทไี ด้หรือไม่! น่าสยดสยองยิง น่าสยดสยอง ยิง...” ต้วนเฉินเซวียนจ้องมือคู่นนั ทกี าํ ลงั เกาะรองเท้าของเขาไว้ เส้นเลอื ด ดาํ บนศรี ษะของเขากพ็ ลนั เต้นตุบๆ เขาเป็นคนมีนิสยั รักความสะอาดอย่างยิง... แน่นอนว่ามือคู่นนั ของหยางอวีฉนิ ยงั ไม่ได้ถูกเชด็ แถมยงั เปื อน เลอื ดอกี ต่างหาก ตอนนันรองเท้าของเขาจึงกลายเป็นทเี ชด็ มอื ให้ห

ยางอวีฉินไปโดยปริยาย ยังดที รี องเท้าเป็นสดี าํ จึงทาํ ให้ไม่เหน็ รอย เปื อนชดั เจนมากนกั แต่แม้จะเป็นเช่นนีเขากย็ ังร้สู กึ รังเกยี จอยู่ด!ี ด้านล่าง ชายทกี าํ ลังเกาะขาของต้วนเฉนิ เซวียนเอาไว้ผู้นัน ดทู ่าจะ ไม่รู้ตวั เลยว่าโทสะของต้วนเฉินเซวียนจวนจะระเบดิ เตม็ ทแี ล้ว จงึ ยงั คงเกาะไว้แน่นพร้อมแผดเสยี งร้องทดี งั ขนึ กว่าเก่า ในทสี ดุ ต้วนเฉินเซวียนกท็ นต่อไปอกี ไม่ไหว จึงนาํ มดี เล่มหนึงจ่อ ไปยงั ท้ายทอยของหยางอวีฉนิ เสยี งทดี งั รบกวนแก้วหูมาตลอดจงึ สงบลงได้ในทสี ดุ “หลิวจอื !” ต้วนเฉนิ เซวยี นเอ่ยเรียกเบาๆ “ลากคนผู้นอี อกไปจาก ข้า เอาไปทงิ ไว้ทใี ดกไ็ ด้” “ขอรับ นายท่าน...” ชายชุดดาํ ทไี ม่ร้วู ่าจู่ๆ โผล่ออกมาจากทใี ด ตอบรับด้วยนาํ เสยี งนอบน้อม แต่หากฟังดีๆ จะพบว่าในนาํ เสยี ง ตอบรับนันแอบกลนั ขาํ เอาไว้ด้วย

ตอนที เก็บเอาไว้ แน่นอนว่าหลวิ จอื กาํ ลงั แอบขาํ ทา่ ทางอดั อนั ตนั ใจของของนายทา่ น หนึงปี จะได้เหน็ เพียงแค่ไม่กี ครัง! กลับจวนไปแล้วเขาจะต้องไปโม้ให้พวกหลนิ อันฟังสกั หน่อย! เพราะหากมเี พยี งเขาคนเดยี วทรี ้เู รืองนีคงจะอดึ อดั น่าดู รู้เรืองคน เดยี วสนุกคนเดียวมสิ ้รู ้กู นั หลายคน ต้วนเฉนิ เซวยี นก้มหน้ามองรองเท้าทงั สองข้างของตนด้วยสายตา เดียดฉันท์ น่าเสยี ดายทที เี ขาอย่ใู นตอนนคี อื วังหลวง จึงเป็นไป ไม่ได้ทเี ขาจะนาํ รองเท้าไปทาํ ความสะอาดตอนไหนกไ็ ด้ตามสะดวก ตอนนีคงต้องรอให้ไปถึงพระราชวังเฟิ งอ่กู ่อน จากนันค่อยว่ากนั ตอนนันเองทตี ้วนเฉินเซวียนเพิงจะสงั เกตเหน็ ผ้าเชด็ หน้าสมี ่วงผืน ทอี ยู่บนพืน รอยยมิ พลันปรากฏขึนบนใบหน้าของเขา ของสงิ นี...คงจะเป็นของทแี ม่แมวขนพองตัวนันทงิ เอาไว้ นาง ประมาทถึงเพียงนเี ลยหรือ? ไม่รู้ว่าตังแต่เมือใดทภี าพของซเู หลยี นอวินในความทรงจาํ ของต้วน

เฉินเซวียนได้แปรเปลยี นไป จากภาพลกู กระต่ายน้อยน่ารกั กลายเป็นแม่แมวทพี ร้อมจะกางเลบ็ แยกเขียวใส่ใครกต็ ามทบี ังอาจ เข้ามาแตะต้อง เหตใุ ดเขาจึงเปรยี บเทยี บนางกบั สตั ว์นัน...เจ้าตัวก็ ไม่อาจอธบิ ายได้เช่นกนั ต้วนเฉินเซวยี นเพียงคดิ ว่าสงิ ทเี ขาเปรียบ นันใกล้เคียงกบั ความเป็นจริงทสี ดุ แล้ว “หลิวจอื !” ต้วนเฉนิ เซวยี นตะโกนรังเอาไว้ “เอะ๊ นายท่านยังต้องการสงิ ใดเพิมเติมหรือขอรับ?” ในตอนนนั หลิวจือกาํ ลังแบกร่างของหยางอวีฉินเตรียมจะใช้วิชาตวั เบาจากไป แต่กลบั ได้ยินนายท่านเรียกชือตนขนึ เสยี ก่อน จึงผ่อน กาํ ลงั และรังฝีเท้าเอาไว้ แต่เพราะการผ่อนกาํ ลงั ของตนลงเช่นนีจึง ทาํ เอาเอวของเขาแทบหกั เหน็ หยางอวฉี ินร่างกายบอบบางเช่นนี แต่เมอื ต้องแบกขึนมาจริงๆ กลับรู้สกึ ว่าหนกั เอาการเลยทเี ดยี ว “อมื ...” ต้วนเฉินเซวยี นลบู คางพลางไตร่ตรอง “หลวิ จอื เจ้าเกบ็ ผ้าเชด็ หน้าบนพืนผนื นนั ไปด้วยเถดิ อย่าทาํ หายเดด็ ขาด เมอื กลบั ไปแล้วให้นาํ ไปซักให้สะอาดแล้วเกบ็ ไว้ให้ข้า” “นายท่านพูดจริงหรือขอรับ?” สหี น้าของหลิวจือปรากฏแวว

ขยะแขยง นบั เป็นครังแรกทนี ายทา่ นของเขาสงั ให้เกบ็ ผ้าเชด็ หน้าของสตรี เอาไว้! แถมผ้าเชด็ หน้าผนื นียงั น่าสะอิดสะเอยี นเช่นนีอกี ... ผ้าทเี ปรอะเปื อนไปด้วยนาํ ลายและคราบเลือด สภาพเป็นเช่นนี แล้วนายทา่ นกลบั มิร้สู กึ รังเกยี จเลยหรือ? นายท่านมีใจให้นางแล้วใช่หรือไม่... ในหวั ของหลิวจอื ตอนนีคล้ายมีความคิดดาํ ขาวสลบั กนั ไปมา เพราะเรืองนเี กิดขนึ อย่างกะทนั หันเขาจงึ มไิ ด้เตรียมใจเอาไว้แม้แต่ น้อย แต่สดุ ท้ายเขากเ็ อ่ยขนึ ด้วยเสยี งราบเรียบเป็นปกตวิ ่า ”ได้ขอรับ นายท่าน” กล่าวจบจึงใช้มอื หยิบผ้าส่วนทยี ังสะอาดอยู่ ขึนมาห่ออย่างเรียบร้อยแล้วจงึ เกบ็ เอาไว้ ต้วนเฉินเซวียนไม่ได้คิดเลยว่าคาํ พดู ของเขาเมือคร่จู ะทาํ ให้ผ้ใู ต้ บญั ชาของตนคดิ เลยเถดิ ไปมากถงึ เพียงนี และเตรยี มจะตังชือ ให้กบั บตุ รชายของเขาไว้แล้วด้วย หากเขาร้วู ่าในใจของหลิวจือ กาํ ลังคดิ อะไรอยู่ เขาคงจะรีบนาํ ดาบคว้านเขาไปในหัวของหลวิ จอื

เพือจะได้ร้วู ่าวนั ทงั วันในหัวของเขาคดิ สงิ ใดอยู่บ้าง ต้วนเฉนิ เซวียนคดิ เพียงว่า ผ้าผืนนีอาจจะมปี ระโยชนต์ ่อเขาใน อนาคต และถือเป็นการกุมจุดอ่อนของซเู หลยี นอวินเอาไว้ในกาํ มือ ด้วย ตอนนีเขามคี วามคดิ เพียงเทา่ นี ..................................... ณ พระราชวังเฟิ งเตีย “ฮองเฮา ท่านแม่” ซเู หลยี นอวินก้าวเท้าช้าๆ ด้วยท่าทผี ่อนคลาย เข้ามาในตาํ หนัก การก้าวเดินอย่างช้าๆ ด้วยทว่ งท่าทไี ม่รีบร้อนนัน ทาํ ให้นางดูหนักแน่นและสง่างาม รวมถงึ ท่าทางการทาํ ความเคารพ ต่อจากนันกส็ วยงามสมบูรณไ์ ร้ทตี ิ ตอนนีคงไม่มีใครจนิ ตนาการออกว่าสาวอารมณ์ร้ายทีลงมือกบั ผู้อนื อย่างไร้ความปรานเี มือครู่ กบั คุณหนูทองพันชังทบี อบบาง สะโอดสะองตรงหน้านีจะเป็นคนคนเดยี วกนั “อวนิ เออ๋ ร์มาแล้วหรอื ” เกาอู่เตียลกุ ขนึ ยนื แล้วก้มลงประคองซู เหลยี นอวิน จากนนั จงึ เอ่ยว่า “เจ้าเดก็ คนนี รักษากริ ยิ ามากเกนิ ไป

แล้ว คนกนั เองทงั นัน ไม่ต้องมากพิธกี ไ็ ด้” ซเู หลยี นอวินค่อยๆ ลกุ ขึนด้วยใบหน้ายิมแย้ม “กฎระเบียบมอิ าจ ละเลย ทุกอย่างควรยึดตามประเพณที มี มี าแต่เดิมจึงจะถูก” เมอื พูดจบนางกห็ นั ไปมองไปบริเวณรอบๆ แล้วหนั กลับมายิมให้เกา อู่เตียอกี แววตาของเกาอ่เู ตียปรากฏความประหลาดใจวูบหนึง นางคดิ ไม่ถึง ว่าหญิงสาวหน้าตาสะสวยทไี ม่ได้ใช้ชีวิตอย่ใู นวงั หลวงมาก่อนจะ ไตร่ตรองเรืองราวได้อย่างรอบคอบและลกึ ซึงถงึ เพียงนี ซเู หลียนอ วนิ ผู้นีมักจะทาํ ให้นางเกดิ ความประทบั ใจทกุ ครังทไี ด้พบ ในมุมทอี ันเพ่ยองิ นังอยู่นนั เหน็ เพียงภาพทเี กาอ่เู ตียบดบงั ซู เหลยี นอวินเอาไว้ ดังนนั ไม่ว่าทงั สองคนนนั จะสนทนาหรือทาํ สงิ ใด กนั นางล้วนเหน็ ได้ไม่ถนดั นัก แต่เมือเหน็ ว่าทงั คู่มที า่ ทางเช่นนัน อยู่เป็นนานจึงเลกิ คิวขนึ ด้วยความสงสยั “ฮองเฮา อวินเอ๋อรเ์ ป็น อะไรไปหรือ?” ตอนนันเกาอเู่ ตียจึงได้สตกิ ลับคืนมาแล้วจูงมอื ซเู หลยี นอวินให้มา นังบนเก้าอนี วมข้างกาย “เมือคร่ขู ้ากาํ ลังชมอวินเออ๋ รอ์ ยู่เลยว่าอายุ

น้อยเพียงเท่านี แต่รักษาระเบยี บและวางตัวได้เหมาะสมอย่างยิง ทาํ ให้ข้ารู้สกึ ว่าเดก็ รุ่นหลงั เหนือกว่าพวกเรามากนัก ทงั หมดนีก็ เป็นเพราะเจ้าสอนมาดดี ้วย” อนั เพ่ยองิ เมอื ได้ยนิ นาํ เสยี งพออกพอใจของเกาอู่เตียเช่นนีกร็ ู้สกึ โล่งใจ เมือคร่นู างยังกังวลอยู่ว่าจะเกดิ เรืองอะไรขนึ หรอื ไม่จึงรู้สกึ ร้อนใจขนึ มา “ฮองเฮาอย่าได้เอย่ ชมนางต่อไปอกี เลย ขนื ยงั ชมต่อ นางอาจตัว ลอยกเ็ ป็นได้” อนั เพ่ยองิ หยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาปิ ดปากหัวเราะ ในขณะทที ุกคนกาํ ลังสนทนากนั อย่างออกรสนัน กม็ ีเสยี งคนผ้หู นงึ ดงั แทรกขนึ โดยไม่มผี ู้ใดทราบล่วงหน้า “เสดจ็ อา” ซเู หลยี นอวินตกตะลึงจนแทบจะหยุดหายใจ คาํ พูดทวี ่า ยิงไม่อยาก พบหน้ากจ็ ะยิงได้พบ! น่าจะตรงกบั พวกเขาทงั สองคนในตอนนี กระมัง เพราะต้วนเฉินเซวียนกม็ าทนี ีด้วยเช่นกนั กถ็ ูกแล้ว...ฮองเฮามศี ักดิเป็นอาของเขา เขามาทนี ีกถ็ อื เป็นเรือง

ธรรมดา หากรู้แต่แรกวนั นีก่อนออกจากเรือนนางน่าจะดูปฏทิ นิ โหรมาสกั หน่อย! วันนีควรงดการออกจากเรอื น ซเู หลยี นอวินร้สู กึ เสยี ดายทตี ดั สนิ ใจผิด “มาแล้วหรือ” เกาอ่เู ตียใช้สายพระเนตรทเี ปี ยมเมตตามองไปยัง บุรุษท่าทางองอาจทกี าํ ลงั ก้าวเดินอย่างไม่รบี ร้อนเข้ามาทางประตู ยิงเหน็ รอยยิมของฮองเฮากย็ ิงคลอี อกกว้าง ทว่าในสายตาของนาง หาได้ฉายแววประหลาดใจไม่กบั การปรากฏตัวของต้วนเฉนิ เซวยี น ในวันนี อนั ทจี ริงนางคงร้ขู ่าวตังแต่ตอนทตี ้วนเฉินเซวียนก้าวเข้า ประตวู ังหลวงมาแล้ว หากวนั นีต้วนเฉินเซวียนไม่มาหานางทนี ี นนั ต่างหากทจี ะทาํ ให้นางประหลาดใจ “แต่คงมาไม่ถกู จงั หวะเทา่ ใดนกั ?” ต้วนเฉินเซวียนแย้มยิมตอบ “คิดไม่ถึงเลยว่าฮูหยนิ และคุณหนูซจู ะอยู่ทนี ดี ้วย ข้าเสยี มารยาท เข้ามาทนี ี ใช่รบกวนการสนทนาของพวกท่านหรอื ไม่?” “เจ้าชอบพูดจาเหลวไหลนกั ” เกาอ่เู ตียทอดพระเนตรมองเขาอย่าง ตาํ หนิ “คนยิงเยอะ บรรยากาศกย็ ิงครืนเครง เจ้านงั ลงก่อนเถดิ แต่เหตุใดเจ้าจึงมาถงึ ช้านกั ? ความจริงพวกเจ้าเลกิ เรียนกนั ตังนาน แล้วมใิ ช่หรอื จนอวนิ เออ๋ ร์มาถงึ ก่อนเจ้าแล้ว เจ้าคงมไิ ด้เดนิ ช้าไป

กว่าสตรีหรอกกระมัง มิรู้จริงๆ ว่าเจ้าไปก่อความว่นุ วายทไี หนมา อกี ” ต้วนเฉินเซวยี นนังลงบนเก้าอดี ้านข้างแล้วหยบิ ถ้วยชาขึนมาจิบอกึ หนึงด้วยสหี น้าทแี สดงอารมณ์ไม่ชดั เจน เขายิมพลางเอ่ยขึนว่า ”เสดจ็ อา ทา่ นใส่ความข้าเสยี แล้ว ข้าอยู่ในวังหลวงไหนเลยจะกล้า เหลวไหล แต่เป็นเพราะว่าได้ประสบกบั เหตุการณท์ นี ่าสนใจเข้า จงึ ทาํ ให้มาถึงทนี ีล่าช้า” เมือเขาเอ่ยจบกเ็ หลอื บสายตาทแี ฝงความหมายลกึ ซึงไปยังซู เหลยี นอวิน จากนนั จงึ หนั มายิมหยอกล้อกบั เกาอ่เู ตียดังเดิม ตอนนันในใจของซเู หลียนอวินเต้นไม่เป็นระสาํ มอิ าจจะควบคุม หากมองจากภายนอกนางยังคงรกั ษากริ ิยาสงบนิงไม่แสดงอาการ ตืนตระหนกใดๆ ไว้ได้เช่นเดิม ราวกับว่าทุกๆ เรืองไม่มีส่วน เกยี วข้องใดๆ กบั นางทงั สนิ ทว่าตอนทมี องเหน็ แววตาเช่นนันของต้วนเฉินเซวยี นใจของนาง กลบั เต้นกระหนาํ ต้วนเฉนิ เซวยี น...หมายความว่าอย่างไรกัน?

ตอนที รงั เกยี จ เมือสกั ครู่ทตี ้วนเฉินเซวียนลอบเหลือบตามองอนั ทจี ริงแล้วเป็น เวลาเพียงชัวครู่เดยี ว แม้แต่เกาอเู่ ตียเองกไ็ ม่ได้ทนั สงั เกตลกู เล่นนี ของเขา เข้าใจว่าเขามองมาทตี น อนั ทจี ริงแล้วกเ็ ป็นแค่สายตาคู่ หนึงเท่านันคงไม่มีผู้ใดคดิ อะไรมากมาย แต่ตอนนซี เู หลียนอวนิ ก ลบั จิตใจปันป่ วน เพราะตวั นางเองนันกม็ ีชนกั ปักหลงั อยู่ ซูเหลยี นอวินก้มหน้า ทาํ ให้ขนตางอนยาวบดบงั ความรู้สกึ ทแี ท้จริง ของนาง ทา่ ทขี องนางในตอนนีจงึ คล้ายหญงิ สาวทเี หน็ ชายหนุ่มจึง เขนิ อายจนก้มหน้างดุ เทา่ นัน ทว่ามือคู่นันกลับจกิ กระโปรงเอาไว้ แน่นอย่างตืนตระหนก ต้วนเฉินเซวยี นสงั เกตเหน็ กริ ิยาเลก็ น้อยนีของนางจึงยิมออกมาโดย ไม่เออื นเอ่ยสงิ ใด เขาเพยี งก้มหน้าแล้วหยิบถ้วยชาขึนมาจบิ คาํ หนึง ก่อนจะเอ่ยขนึ ด้วยแววตาขีเล่นว่า “เสดจ็ อา ข้าอยู่ทนี ีมีแต่จะ รบกวนพวกท่านกระมงั ดคู ุณหนูซสู ิ พอเหน็ ข้าคงกลวั จนไม่กล้า แม้แต่จะเงยหน้าขึนมาแล้ว คงเป็นเพราะข้าเองทที าํ ให้นางตืน ตระหนก”

ซเู หลยี นอวินเงยหน้าขึนคล้ายอยากเอย่ บางสงิ แต่ยงั ไม่ทนั จะได้ พูดอะไรอันเพ่ยอิงกพ็ ูดขดั ขึนมาก่อนว่า “คุณชายต้วนพดู อะไร เช่นนนั อวนิ เอ๋อร์เพียงมีนิสยั ชอบเกบ็ ตวั และมชิ อบพดู จากเ็ ทา่ นัน มไิ ด้เป็นอย่างทที า่ นพดู ต้องพูดว่าพวกเรามาขัดจงั หวะท่านเสยี มากกว่า ท่านสนทิ สนมกบั ฮองเฮามาตังแต่ยังเลก็ พวกเราอยู่ทนี ีมี แต่จะขวางหูขวางตาท่าน” กล่าวจบกล็ ุกขนึ ยืนตังท่าจะเดนิ จากไป อนั ทจี ริงแล้วอนั เพ่ยอิงรับรู้เรืองราวทเี กดิ ขนึ เมอื วานทงั หมด แม้ว่า นางจะไม่เอ่ยแต่ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ร้เู หน็ สิงใด นนั เป็น เพราะไม่ต้องการให้ลกู สาวตัวเองต้องมเี รืองราวรบกวนจติ ใจก็ เทา่ นัน ในใจของนางนัน ลูกสาวของนางเป็นหญิงสาวทเี พียบพร้อมอนั ดับ หนึงในเมอื งหลวง แต่กลบั มขี ่าวลอื ว่าถูกเขาปฏเิ สธ? แล้วนีจะให้ นางทาํ ใจรับได้อย่างไร ดงั นันตอนนีเมอื พบหน้าต้วนเฉนิ เซวยี น นางจึงมีความร้สู กึ ไม่สบอารมณน์ กั รังเกยี จอวินเออ๋ รข์ องเราอย่างนันหรือ? ขอโทษทเี ถิด พวกเราก็ รังเกยี จท่านเช่นกนั ใครกนั แน่ทสี าํ คญั ตนผดิ ไป

“เพ่ยองิ เจ้าเป็นอะไรไป?” เกาอ่เู ตียเรียกอย่างอ่อนโยน นาง ค่อนข้างสบั สนว่าตอนนีเกิดอะไรขึนกับนาง ข่าวซุบซิบนนิ ทาทเี กดิ ขนึ เมอื วาน นางกาํ นัลในวงั ต่างไม่มใี ครกล้า ถ่ายทอดให้นางฟังทงั หมด เนืองจากการกล่าวถงึ ผู้มีฐานะสงู ศกั ดิ โดยไม่มีมูลความจริง และการนนิ ทาว่าร้ายถอื เป็นข้อห้ามสาํ คัญใน วังหลวง อกี ทงั ข่าวลอื พวกนันฟังดูแล้วกไ็ ม่น่าเชือถือแต่อย่างใด พวกนางยิงไม่กล้าพดู ต่อหากไม่มีคาํ สงั ให้พดู เพราะกลัวว่าหากตน พดู เรืองโป้ ปดออกไป พวกนางจะมโี ทษในคดีนนิ ทาว่าร้าย แพร่ ข่าวทไี ม่มีมูลความจริง การเดิมพันเช่นนีมคี วามเสยี งสงู เกนิ เสยี จน พวกนางไม่กล้าเดมิ พนั ด้วย ทนั ทที อี นั เพ่ยอิงได้ยนิ นาํ เสยี งเช่นนันนางกร็ ้ตู ัวทนั ทวี ่ากริ ิยาวาจา เมือคร่ขู องตนไม่เหมาะสมนกั ทว่าใบหน้าของนางกลบั ไม่แสดง อารมณ์ใด เพยี งเอ่ยเสยี งเรียบขึนว่า “ฮองเฮา หม่อมฉนั มไิ ด้มีนัยความหมายอืน เพยี งแค่คุยกบั พระองค์มาก่อนเป็นเวลาพอสมควรแล้ว พระองค์เองกค็ งจะเบือ เตม็ ที หม่อมฉันกับอวนิ เออ๋ ร์จงึ ขอทูลลา ฮองเฮากบั คุณชายต้วน จะได้มเี วลาคุยกนั มากหน่อย และพระองค์กจ็ ะได้มเี วลาพักผ่อน

มากขึนด้วย” ซเู หลยี นอวินเองได้ยนิ ดังนันกไ็ ม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ได้แต่รีบลุก ขึนและทาํ ความเคารพเกาอู่เตียหนึงครังแล้วเอ่ยว่า “ฮองเฮาเพคะ เช่นนนั หม่อมฉันกบั ทา่ นแม่ขอทูลลา” การกระทาํ หุนหันพลนั แล่นเช่นนีทาํ ให้เกาอ่เู ตียสบั สน แต่นางกพ็ อ เดาได้ว่าต้นตอของปัญหาจะต้องมาจากต้วนเฉินเซวยี นเป็นแน่ จงึ เอยี งศรี ษะแล้วจ้องไปยังต้วนเฉินเซวียนทหี นึง แต่นางร้ดู ีว่าหากตอนนีบีบเค้นให้อนั เพ่ยองิ อธบิ ายให้กระจ่างจะยิง ทาํ ให้เสยี เรืองได้ มิส้ใู ห้อนั เพ่ยองิ กลบั ไปก่อนในตอนนี รอให้ตนรู้ ถึงต้นสายปลายเหตขุ องเรืองราวก่อน แล้วค่อยหาวธิ ชี ดเชยให้พวก นางกย็ ังทนั “เช่นนนั กไ็ ด้” เกาอ่เู ตียลกุ ขึนเดนิ ไปยังด้านข้างต้วนเฉนิ เซวยี น แล้วเอ่ยวาจา “ในเมือเป็นเช่นนี ข้ากไ็ ม่รังพวกเจ้าไว้แล้ว หากเป็น เพราะเจ้าเดก็ ดือผ้นู เี ป็นเหตุ พวกเจ้าอย่ามวั แต่เกบ็ ความไม่สบาย ใจนนั เอาไว้เลย เอ่ยปากกบั ข้ามาตามตรงกไ็ ด้ ข้าจะไม่มีทางเข้า ข้างเขาเพราะเหน็ ว่าเขาเป็นหลานข้าแน่ๆ เพราะข้ากใ็ ห้

ความสาํ คญั กบั พวกเจ้าเช่นกัน ดงั นนั จงึ หวังว่าพวกเจ้าจะเหน็ แกข่ ้า และไม่ถือโทษโกรธเขา” กล่าวจบ เกาอ่เู ตียกห็ นั ไปตบเข้าทศี ีรษะ ของต้วนเฉินเซวียนด้วยท่าทขี ่นุ เคือง อนั เพ่ยองิ รับรู้ว่าลกู ของตนกไ็ ม่พอใจเขาเช่นกนั กว่าเกาอ่เู ตียจะขนึ มาดาํ รงตาํ แหน่งฮองเฮาได้นัน อนั ทจี ริงแล้ว หนทางมไิ ด้โรยด้วยกลบี กุหลาบ ถงึ แม้ว่าพวกนางทงั สองคนจะเคย เป็นเพือนร่วมเรียงเคียงหมอนกนั มาก่อน แต่ฐานะของพวกนางทงั สองคนในตอนนี ได้กลายเป็นความสมั พนั ธร์ ะหว่างคนใน ครอบครัวขนุ นางกับคนในครอบครัวพระเจ้าแผ่นดินไปแล้ว อกี อย่างทา่ ทางของตนเมือครู่กไ็ ม่เหมาะสมอย่างยิง แต่ถึงจะเป็น เช่นนเี กาอ่เู ตียกลบั มไิ ด้เกบ็ มาเป็นอารมณ์ นางยงั คงยิมแย้มพูดจา ราวกบั ไม่ได้ใสใ่ จ หากตอนนีนางวางตวั สงู ส่ง นันจะหมายความว่า นางไม่ได้ใสใ่ จในความรู้สกึ ของผู้อืนเลย อนั เพ่ยองิ เองได้แต่ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “อย่าคดิ มากเลยเพคะ... หากมเี วลาหม่อมฉันกบั อวินเออ๋ ร์จะต้องมาเยียมฮองเฮาอีก แน่นอน ถงึ เวลานนั ฮองเฮากอ็ ย่ารังเกยี จพวกเราสองแม่ลูกกแ็ ล้ว

กนั เพคะ” เมือเกาอ่เู ตียเหน็ ทา่ ทางประหม่าของอนั เพ่ยองิ เกาอ่เู ตียกอ็ ดขาํ ใน ใจไม่ได้ สดุ ท้ายแล้วคนบ้านเดียวกนั ย่อมปรับตัวจนมนี สิ ยั เข้ากนั ได้ คนของจวนแม่ทพั ขึนชือเรืองทมี ีทที ่าเก้ๆ กงั ๆ อยู่แล้ว อนั เพ่ ยอิงแต่งเข้าไปอยู่กบั พวกเขานานหลายปี ขนาดนัน ย่อมต้องถอด แบบอย่างจากพวกเขามาไม่น้อย เกาอ่เู ตียยมิ อย่างอ่อนโยน “ตกลง ขอแค่พวกเจ้ายอมมาหาข้า ข้า จะไม่มีวนั ปฏเิ สธพวกเจ้าอย่างแน่นอน” อนั เพ่ยองิ ได้ยนิ เช่นนนั กไ็ ด้แต่ยนื ลบู ผ้าทอี ยู่ในมอื ราวกบั ไม่ร้วู ่า ควรพูดสงิ ใดต่อ จากนนั นางจึงจูงมอื ซเู หลยี นอวินแล้วราํ ลาขอตัว กลบั ไป เมือเหน็ เงาของคนทงั สองจากไปไกลแล้ว เกาอ่เู ตียจงึ หันหน้า กลับมา แล้วหันไปดุต้วนเฉนิ เซวยี นเสยี งแขง็ “เจ้าเดก็ หน้าเหมน็ ยังไม่รีบสารภาพความจริงออกมาอกี หรือ? เรืองราวเป็นมาอย่างไร กนั แน่?” ต้วนเฉินเซวยี นหลบอย่างว่องไว วิงปราดเดยี วกไ็ ปอยู่อีกมุมหนึง

ของห้องแล้ว จากนนั ถึงจะตอบว่า “ไม่ได้เกดิ เรืองอะไรเลย เสดจ็ อาคดิ มากเกนิ ไปแล้ว ไม่มเี รืองใดเกยี วข้องกับหลานสกั นดิ ” เมือเกาอ่เู ตียเหน็ หลานวิงหนีอย่างรวดเรว็ กย็ ิงแน่ใจว่าความคิด ของนางนันถกู ต้องแล้ว เจ้าเดก็ น้อยผู้นีจะต้องไปทาํ เรืองอะไรทผี ดิ ต่อคุณหนูซไู ว้แน่นอน มิเช่นนนั จากพืนฐานนสิ ยั เดิมของอนั เพ่ยองิ ไม่มที างเปลียนเป็นเช่นนีได้ อกี อย่างทเี ขารีบถอยกรดู ไปเช่นนี จะต้องเป็นเพราะรู้ตวั ว่าทาํ ผดิ อย่างแน่นอน! “ลิงซนอย่างเจ้ากล้าปิ ดบังข้าหรอื ? ข้าเหน็ เจ้ามาตังแต่เลก็ เจ้าคดิ อะไรอยู่มีหรือทขี ้าจะไม่ร้?ู ยงั ไม่รีบสารภาพความจรงิ ออกมาอกี ” เกาอู่เตียเหน็ เขาหนีไปไกลปานนันกไ็ ม่คิดจะตาม เพยี งนังอยู่บน เก้าอนี ุ่มนมิ พลางเอ่ยปากเนิบๆ ว่า “เจ้าจะไม่พดู หรือ?” นาํ เสยี งสดุ ท้ายของนางลากยาว ฟังแล้วรู้สกึ ได้ถงึ การข่มขู่ ต้วนเฉินเซวยี นได้ยนิ นาํ เสยี งในตอนสดุ ท้ายเช่นนันจึงรู้สกึ ว่าร่าง ของตนกาํ ลงั ห่อเหียวแหลกสลาย จงึ ยอมลากเท้าเดนิ กลบั มาหยุด อยู่ด้านหน้าเกาอ่เู ตียและนังลงบนเก้าออี ย่างว่าง่าย หากจะถามว่าคนทตี ้วนเฉินเซวยี นเกรงกลวั ทสี ดุ ในตอนนีคอื ใคร

คงจะกล่าวได้อย่างไม่ต้องลงั เลว่าเป็นฮ่องเต้กับฮองเฮา แม้ว่า ฮองเฮาจะเอน็ ดูเขา แต่เมอื ถึงคราวจะสงั สอนต้วนเฉินเซวยี นขึนมา นางกไ็ ม่คดิ ใจออ่ นอย่างเดด็ ขาด หากโกรธขึนมาแล้ว วิธกี ารทาํ โทษของนางจะโหดร้ายกว่าบดิ าของเขาหลายเทา่ นกั ดังนันเมอื ต้วนเฉินเซวยี นได้ยินนาํ เสยี งเช่นนจี งึ จาํ ต้องยอมศิโรราบ แล้วมานงั อยู่ข้างๆ เกาอู่เตียอย่างว่างา่ ย จากนันจงึ ออดอ้อนขึนว่า “เสดจ็ อา เรืองนีไม่เกยี วข้องอะไรกบั หลานเลยจรงิ ๆ” กล่าวจบก็ กะพริบตาปริบๆ ทาํ สหี น้าไม่รู้เรืองรู้ราว

ตอนที เติบโต “ไม่เกยี วกับเจ้าหรอื ?” เกาอู่เตียเลิกคิว “นีเจ้าคงเหน็ ว่าอาอย่างข้า แกแ่ ล้วกระมัง” สายตาของนางเตม็ ไปด้วยความไม่เชือใจ “จะเป็นไปได้อย่างไร” ต้วนเฉนิ เซวียนเอ่ย จากนันจงึ รบี เดนิ กลบั มาหยุดอยู่ด้านหลังเกาอ่เู ตียแล้วทาํ ประจบประแจงนางด้วย การบบี นวดไหล่ให้ “เสดจ็ อาในตอนนี ผู้ใดจะกล้าพูดว่าทา่ นชรา ได้เล่า หากใครว่าทา่ นว่าชรา คนผ้นู ันคงจะเป็นคนตาบอดแน่” เกาอ่เู ตียเปิ ดปากเตรยี มจะพดู บางสงิ แต่เมือหยุดคิดอยู่พักหนึงก็ เลอื กทจี ะหลบั ตาลง แล้วยอมให้ต้วนเฉนิ เซวียนบีบนวดไหล่ของ ตน และไม่เอ่ยถงึ คาํ ถามเมือคร่อู กี เพราะดูจากนิสยั ของต้วนเฉิน เซวียนแล้ว หากยอมเปิ ดปากง่ายๆ กค็ งจะไม่พูดจาเลียงไปเลียง มาเช่นนี และแม้ว่าเขาจะโดนไล่ต้อนถามมากเทา่ ไรกย็ ังไม่ยอมจน มุมบอกเล่าถึงปัญหา ดูท่าแล้วคงมิใช่เรืองง่ายทจี ะง้างปากคนผู้นี “เอาล่ะ” เกาอ่เู ตียรับรู้ได้ถึงแรงบีบนวดบนหัวไหล่ จงึ เริมทนไม่ ไหวและพดู ออกไปว่า “หากเจ้าไม่ยอมพดู กไ็ ม่ต้องพูด แต่คน

อย่างเจ้าหาก ไร้เรืองร้อนใจ คงไม่ดันด้นไปวัด8 เหตใุ ดวนั นีถงึ มา เข้าเรียนได้ เจ้ามาด้วยเรืองใดกนั แน่?” กล่าวจบเกาอ่เู ตียกค็ ่อยๆ ขยบั หัวไหล่ให้กล้ามเนือผ่อนคลายพลางลอบถอนใจ เจ้าเดก็ นีนบั วนั แรงจะยิงมากขนึ เรือยๆ หวั ไหล่ของนางโดนนวดจน เริมรู้สกึ เจบ็ ไปหมด “เสดจ็ อา” ต้วนเฉนิ เซวียนไม่ได้สนใจเรืองอนื เมือเขาได้ยินว่าเกา อ่เู ตียไม่ให้ตนนวดต่อไปแล้วกร็ ีบหมุนตวั มานังอยู่บนเก้าอีนุ่ม ด้านข้างอย่างว่องไว กอ่ นจะเอ่ยถามว่า “เช่นนนั ข้าขอถามเสดจ็ อา เหตใุ ดเมือวานทา่ นจึงเรียกคุณหนูซมู าทนี ี? ท่านเรียกนางมาด้วย เหตุใด?” ดวงตาค่งู ามของเกาอ่เู ตียเหลอื บมองมาทางเขาด้วยความฉงน “เจ้ามาหาข้าถงึ ทนี ดี ้วยเหตุน?ี ผิดด้วยหรอื หากข้าจะเรียกคุณหนูซู มาอยู่เป็นเพือนคยุ กบั ข้า? เหตใุ ดเจ้าจงึ ถามเช่นนี?” เกาอู่เตียนัง ยืดตวั ตรงแล้วจ้องต้วนเฉินเซวียนอย่างพินิจพเิ คราะห์ เพราะการที เขาเป็นฝ่ ายเริมถามถงึ สตรีก่อนนัน ช่างเป็นเรืองทผี ดิ ธรรมดานัก 8 ไร้เรืองร้อนใจ คงไม่ถ่อไปวัด เป็นสาํ นวนหมายถึง เดนิ ทางไปหาด้วยจุดประสงค์ แอบแฝงบางอย่าง