ลิขิตกลกาล เล่ม 1

หันชงิ อวีคงมแี ต่นาํ เข้าไปเตม็ หมดแล้วกระมงั ต้วนเฉนิ เซวยี นคิด ว่าการทตี นยังไม่จับเขาโยนออกไปถอื ว่าเมตตากบั เขามากแล้ว “อย่าๆๆ พีต้วนๆ มาคุยกนั ดๆี ก่อน อย่าไปหาพ่อข้าเลย กว่า ท่านพ่อจะไม่หาเรืองข้าอย่างเช่นตอนนีนันไม่ง่ายเลย ทา่ นช่วยทาํ ให้ข้าได้เกบ็ ช่วงเวลาดีๆ เช่นนีเอาไว้ก่อนเถิด” หันชิงอวียอมแพ้ทนั ที หากต้วนเฉินเซวยี นต้องการจะไปหาท่านพ่อ ของเขาจริงๆ เรืองนีจะไม่มที างเกดิ ขนึ แค่ไปพบพ่อของเขา ผลที ตามมาคงจะทาํ ให้ผู้คนต่างขนพองสยองเกล้า! เขาเคยสมั ผสั กับ ความน่าสยดสยองนันมาแล้วด้วยการจดั การของต้วนเฉนิ เซวียน จะท้าทายอีกหรือ เขาเกรงว่าชะตาของตนคงไม่ได้แขง็ ขนาดนัน ต้วนเฉนิ เซวียนฟังความนยั ทอี ยู่ในเสยี งของเขาออก แล้วถามว่า “ทาํ ไมหรือ ช่วงนีบดิ าเจ้ายุ่งอยู่หรืออย่างไร หรือจะบอกว่าเป็น เพราะพใี หญ่ของเจ้า” หันชิงอวีเกดิ ในตระกลู ของอัครมหาเสนาบดี ในอดตี คนใน ครอบครัวของเขาล้วนรับราชการทงั สนิ แต่เมอื ถงึ ยุคของหันชิงอวี เขากลับไม่สนใจในเรืองการปกครองบ้านเมืองและการรับราชการ

แต่กลบั เอนเอยี งไปสนใจในการทาํ ธุรกจิ หาเงินมากกว่า เมือบดิ าของหนั ชิงอวีเข้าส่ชู ่วงวัยกลางคน นิสยั กย็ ิงดือรันและคราํ ครึมากขึน ชีวติ เขายอมรบั เพียงอาชีพรับราชการเป็นขนุ นางเทา่ นัน เป็นขนุ นางทดี ตี ้องมือสะอาด ไม่ควรละโมบจนเกนิ ไป อกี ทงั ยังได้ เปรยี บเทยี บอกี ว่า บณั ฑติ เกษตรกร คนงานและพ่อค้า พ่อค้าถูก จัดอนั ดับอยู่ท้ายสดุ เพราะเป็นงานทคี นดูถูกกนั มากทสี ดุ ตระกูล ของอคั รเสนาบดีเองกไ็ ม่ได้ขดั สนเงนิ ทอง เหตุใดต้องไปสนใจงาน เช่นนนั ด้วยเล่า” แต่เรืองราวกลับตรงกนั ข้าม ตระกูลของเขากลบั มบี ุตรชายทชี อบ ข้องเกยี วกบั เงินทองอย่างเป็นชวี ิตจิตใจจนทาํ ให้เขารู้สกึ ขายหน้า เมือเหน็ หน้าหันชิงอวีกโ็ กรธจนจมูกไม่เป็นจมูก ตาไม่เป็นตาขึน ทนั ใด แต่ยังดี หนั ชงิ อวีแม้ดอื รันไม่เชือฟัง แต่ในหัวของเขายังคง เหน็ แก่พีชายใหญ่ของเขา พีชายใหญ่ของเขากลับเป็นคนทที าํ เรืองราวใดๆ อยู่ในกฎในระเบียบตลอดมา ดาํ เนนิ รอยตาม เส้นทางทใี ต้เท้าหันปูทางไว้ให้ ไม่เคยปรากฏความผิดพลาดแม้แต่ น้อย เมือมขี องลาํ ค่าอยู่ตรงหน้า แม้ว่าหันชิงอวีจะดือรัน แต่ตระกูลหนั ก็

ไม่ได้มที างเดียวให้เลือกเดนิ บวกกกบั ปกติแล้ว เขายังมีต้วนเฉิน เซวียนคอยดูแลอยู่ข้างหลัง นีจงึ ทาํ ให้เขาพอมอี สิ ระอยู่บ้าง ทว่าหากถามว่าเพราะเหตใุ ดใต้เท้าหันจึงใกล้ชิดกบั ต้วนเฉินเซวยี น และลกู ชายของตนเช่นนี เขาเองกลับไม่มคี าํ ปฏเิ สธใด… คาํ อธบิ ายคงมเี พยี งว่า แม้ว่าใต้เท้าหันจะเป็นคนคราํ ครึโบราณ สายตาฝ้ าฟางไปบ้าง แต่สายตาในการมองคนของเขา เขากนิ ข้าว มาแล้วกว่าครึงชีวิตย่อมต้องมสี ายตาทแี หลมคมกว่า สงิ ใดเป็น หนอนสงิ ใดเป็นมงั กร เขาล้วนมองเหน็ และแยกแยะได้อย่างทะลุ ปรโุ ปร่ง ถงึ แม้ว่าชือเสยี งของต้วนเฉินเซวียนในเมอื งตอนนีจะขนึ ชือว่าเป็นคนเหลวไหลและเอาแต่ใจตวั เองกต็ าม

ตอนที ดูตวั แม้ว่าใต้เท้าหันจะไม่ร้วู ่าเหตใุ ดต้วนเฉนิ เซวยี นต้องมพี ฤตกิ รรม เช่นนี แต่อย่างไรเสยี เขากไ็ ม่ใช่ลกู ชายแท้ๆ ของตนและไม่ได้มี ความสมั พันธก์ บั ตัวเขาเองมากนกั จึงทาํ ให้เขาไม่ได้เกบ็ มาใสใ่ จ อกี ทงั ในช่วงนตี ้วนเฉินเซวียนกม็ คี วามเกียวพันกบั พระราชวงศ์ รายละเอยี ดต่างๆ ของพระราชวงศม์ มี ากมายนบั ไม่ถ้วน หากยิงรู้ เรืองมากเท่าไหร่ นนั ยิงหมายความว่าระยะห่างกบั สิงของบางอย่าง กย็ ิงน้อยลงเท่านัน ทว่าในทุกๆ เรืองราวย่อมต้องมีสองด้าน บางครังอาจส่งผลให้เกดิ อนั ตราย จนทาํ ให้บางคนหวาดกลวั และคดิ ว่าไม่เข้าใกล้น่าจะ ปลอดภยั กว่า ไม่ว่าจะอย่างไรตอนนตี ้วนเฉินเซวยี นกค็ บหากับหัน ชิงอวีด้วยใจจริง ในเมอื สามารถทาํ ให้ต้วนเฉินเซวยี นเป็นสหายทดี ี กบั เขาได้ นันกถ็ อื ว่าเป็นผลดีแล้วมิใช่หรือ ถงึ อย่างไรในตอนนีกย็ งั มปี ระโยชน์มากกว่าโทษ กว่าครึงชวี ิตทผี ่านมาของใต้เท้าหนั ล้วนอยู่แต่ในราชสาํ นกั จึงทาํ ให้ ตัวตนของเขากลายเป็นสนุ ขั จิงจอกเฒ่าตัวหนึง ถงึ อย่างไรตอนนี ลกู ชายของตนกเ็ ป็นแบบนีไปเสยี แล้ว ดูแล้วคงไม่สามารถเปลียน

ความคิดได้ภายในระยะเวลาอนั สัน ในเมอื เป็นเช่นนกี ป็ ล่อยให้ลูก ชายของตนคบหากบั ต้วนเฉินเซวียนให้มากหน่อยไม่ดีกว่าหรือ บางทรี ะหว่างทใี ห้หันชิงอวีคบหากบั เขาจนสนทิ สนม อาจจะทาํ ให้ เขาเกดิ ความเปลยี นแปลงบางอย่างขนึ กเ็ ป็นได้ ถึงอย่างไรสญั ชาตญาณของเขากพ็ รําบอกว่าในราชสาํ นักจะต้องมีที ยืนสาํ หรับต้วนเฉินเซวียนแน่! แม้ว่าจะยงั ไม่สามารถเหน็ ได้ด้วยตา แต่ใต้เท้าหันกเ็ ชือมนั ในการคาดคะเนและสญั ชาตญาณของตน สงิ ทจี ะไม่เอย่ ถึงไม่ได้เลยคอื บางด้านของใต้เท้าหนั คนนี มกั จะมี ปฏกิ ริ ยิ าตอบสนองทแี ม่นยาํ เสมอ … เมือได้ยินต้วนเฉนิ เซวียนถามคาํ ถามเกยี วกบั พีชายใหญ่ของตน ใน ตอนนันเองหันชิงอวีกค็ ้นพบทางออก จึงตบขาฉาดแล้วนังลงบน เก้าอดี ้านข้างพลางถอนใจออกมา “พีต้วน ทา่ นเองกใ็ ช่ว่าจะไม่รู้ ตังแต่เดก็ ข้ากบั พีใหญ่นนั เปรียบดัง ฟ้ ากบั เหว คนพิเศษอย่างเขาช่วงนีประสบความสาํ เรจ็ หลายอย่าง ทาํ ให้ตาเฒ่าของพวกเราอมิ เอมใจ ตอนนเี กรงว่าคงลืมไปแล้วว่าจะ

เปิ ดประตูเมอื งต้องผลักเข้าด้านใน” หันชิงอวีจัดการทุกเรืองอย่างกล้าหาญดือรัน แต่พีชายของเขาหัน หงไทก่ ลบั จัดการทุกเรืองอย่างรอบคอบระมดั ระวัง นิสยั ทแี ตกต่าง กนั ราวฟ้ ากบั เหวเช่นนี ทาํ ให้เมือเหน็ หน้ากนั ต่างรู้สกึ ไม่ถกู ชะตา ยิงไปกว่านัน ตังแต่เลก็ คาํ พูดทหี นั ชิงอวีได้ฟังมากทสี ดุ คือ ‘เจ้าดู พีชายใหญ่ของเจ้า แล้วลองย้อนมองดูตัวเจ้าเองบ้าง!’ วาจาเช่นนเี ขาฟังบ่อยเสยี จนหูของเขาแทบจะดบั ไปแล้ว ด้วยเหตุนี ในใจของเขาจงึ ปฏเิ สธทุกสิงทุกอย่างทคี รอบครัวของตน เตรียมพร้อมไว้ให้ “อ้อ ประสบความสาํ เรจ็ หลายอย่าง พีชายของเจ้าน่ะหรือ เขาทาํ ด้วยตวั เองหรอื ไม่” เมือต้วนเฉินเซวยี นฟังจบกแ็ อบเย้ยหยนั ในใจ แล้วเอ่ยด้วยนาํ เสยี งดูแคลน หากฟังโดยละเอยี ดกจ็ ะร้ไู ด้อย่างไม่ ยากว่านาํ เสยี งของเขากาํ ลังค่อนแคะหนั หงไท่อยู่ ต้วนเฉนิ เซวยี นไม่ชอบบคุ คลผู้นีย่อมต้องมสี าเหตุ เพราะอย่างไร ตัวเขาเองกเ็ ป็นคนทที าํ การใดๆ ตามใจตนอยู่แล้ว ดังนันจงึ มักจะ มีความร้สู กึ ไม่พอใจอยู่ลกึ ๆ จกบั คนทที าํ การใดอย่างระมดั ระวัง

มากเกนิ เหตุ อกี อย่างคนอย่างหันหงไทไ่ ม่เพียงกระทาํ การอย่าง ระวังตัวเทา่ นนั แต่ยังปฏบิ ตั ติ ่อคนอืนอย่างเข้มงวดไม่ผ่อนปรนอกี ต่างหาก ในความคดิ ของต้วนเฉนิ เซวยี นนัน เขาคดิ ว่าแทนทหี นั หงไท่จะ เลียนแบบข้อเสยี อืนๆ ของใต้เท้าหนั แต่กลบั เลียนแบบนสิ ยั ชอบ เถยี งอย่างข้างๆ คูๆ มาอย่างหมดเปลือก แต่การเถยี งอย่างไร้ เหตุผลของใต้เท้าหนั เขายงั พอทนได้อยู่บ้าง ถึงอย่างไรแม้ว่าเขาจะ มขี ้อเสยี หลายประการ แต่กถ็ ือเป็นคนทมี คี วามสามารถคนหนึง แต่หนั หงไทม่ ีอะไรบ้างเล่า มีแค่นิสยั ชอบเถียงข้างๆ คูๆ กระมัง แน่นอนว่าการมองคนไม่สามารถมองเพยี งด้านเดียวได้ นีเป็น เพียงมุมมองของต้วนเฉินเซวยี นเพยี งผู้เดยี ว เพราะหากไปถาม ความคิดของผู้ใหญ่หลายคนแล้ว กค็ งจะเอ่ยปากชมหันหงไทก่ นั ไม่ หยดุ ว่าเขามารยาทดี จดั การเรืองราวได้น่าเชือถือ แม้ว่าจะไม่มี ลกั ษณะของคนทสี ามารถรบั ผิดชอบงานสาํ คัญของบ้านเมอื งได้ แต่ กถ็ อื ว่าเป็นคนทมี คี วามมนั คงก้าวหน้า แม้ว่าจะมีข้อเสยี อยู่บ้าง แต่ โดยภาพรวมถอื ว่ายอมรับได้ไม่ถอื เป็นปัญหาใหญ่อะไร

เมือหนั ชงิ อวีได้ยินต้วนเฉนิ เซวียนตาํ หนอิ ย่างไม่ไว้หน้าเช่นนีกม็ ไิ ด้ ขดั อะไร แต่กลับพูดเสรมิ ต่ออีกว่า “เขาน่ะหรือจะทาํ ด้วยตัวเอง ท่านคดิ ว่าเป็นไปได้หรือไม่ ตาเฒ่าที บ้านข้าทุ่มเทแรงกายแรงใจของตนทงั หมดทมี ีออกมาเพือปทู าง ให้กบั พีใหญ่ ผลลพั ธก์ ถ็ อื ว่าใช้ได้ ทงั ช่วงนฝี ่ าบาทกท็ รงพระเกษม สาํ ราญอีก เหน็ ทตี อนนขี ้าคงต้องรบี เตรียมของขวัญให้พีใหญ่สกั ชินหนงึ แล้ว เพือแสดงความยินดที เี ขาได้เลือนขนั ” กล่าวจบด้วย นาํ เสยี งดูถูก หันชิงอวีกย็ กถ้วยนาํ ชาขนึ มาดืมอกึ หนึง “เช่นนนั คงต้องแสดงความยินดีกบั พีชายเจ้าล่วงหน้าแล้ว” หลังจากทหี นั ชิงอวีพูดจบ เขากจ็ บิ นาํ ชาต่อเพยี งลาํ พัง แต่ในตอน นันเอง เขาคล้ายนกึ บางเรืองขึนได้ จงึ เอ่ยว่า “จริงสพิ ีต้วน เมือครู่ ทที า่ นเอ่ยถึงพีชายข้า ข้าเลยนึกเรืองเรืองหนึงขึนมาได้” “เรืองอะไรหรอื ” หันชิงอวีวางถ้วยชาลง เงยหน้ามองฟ้ าแล้วพูดขนึ ว่า “ช่วงนตี าเฒ่า ทบี ้านข้า กาํ ลังจดั เตรียมให้พีชายของข้าไปดูตัวภรรยาแล้ว” หาก งานแต่งงานของพีชายเสรจ็ สนิ ต่อไปเกรงว่าคงจะถงึ คราวของตน

แล้ว พอคิดถึงเรืองนขี นึ มากท็ าํ ให้เขาร้สู กึ หงดุ หงดิ เป็นอย่างยิง ต้วนเฉินเซวยี นขมวดคิวเลก็ น้อย เขาร้สู กึ ว่าประโยคทหี นั ชงิ อวีจะ พดู ต่อไปจากนี คงจะเป็นประโยคทเี ขาไม่อยากฟัง แต่อดไม่ได้จงึ ถามออกไปว่า “ตอนนีการดูตัวเป็นอย่างไรบ้าง เลอื กคนได้แล้ว หรือยัง” หันชิงอวีเพียงแค่พูดไปส่งๆ เทา่ นัน คิดไม่ถงึ ว่าต้วนเฉินเซวยี นจะ สนใจเรืองนขี นึ มา จงึ หนั หน้ามาพดู ว่า “ข้าขอคิดก่อน คล้ายว่ามี เพียงไม่กตี ระกลู เทา่ นัน เพราะสายตาของพ่อข้านัน ทา่ นเองกร็ ู้ สายตามองสงู ไปถงึ ฟ้ าเสมอ พีชายของข้าเองกถ็ อดแบบมา เช่นเดยี วกัน” “ดเู หมือนว่ามหี ลานสาวของตระกลู หลีเช่าฟ่ ู คุณหนูของจวนซอื ถู โหว คุณหนูของตระกูลแม่ทพั ซู และยงั ม…ี ” หันชิงอวีใช้นิวมอื ชี ศรี ษะของตัวเอง พร้อมเอยี งศีรษะครุ่นคดิ เพราะอย่างไรเรอื งนี ไม่ได้เกยี วข้องกบั เขาเขาจึงไม่ค่อยใสใ่ จนกั และเดิมทเี ขาเองก็ ไม่ได้สนใจเรืองเช่นนีอยู่แล้ว เท่าทนี กึ ออกได้ในตอนนีกน็ บั ว่า ยากเยน็ สาํ หรบั เขาแล้ว

“เดียวก่อน เจ้าบอกว่ามคี ุณหนูของตระกูลแม่ทพั ซดู ้วยหรอื คง ไม่ได้หมายถงึ ลกู สาวของซปู ัวชวนกระมงั ” ต้วนเฉนิ เซวยี นเอ่ย แทรกหันชิงอวีขนึ “ใช่แล้ว” หนั ชิงอวีพยักหน้า “หรอื ท่านคดิ ว่าในเมืองหลวงนีมี ตระกูลแม่ทพั ซูตระกูลอืนอกี ” เมือต้วนเฉินเซวยี นได้ยนิ ดงั นีจึงไร้คาํ พูดชวั ขณะ ผ่านไปสกั พกั จงึ เอย่ ขนึ ว่า “พีชายของเจ้าทมี ีรูปร่างเลก็ แบบนัน แต่งงานกับลูกสาว แม่ทพั ร่างกายเช่นนันของเขาจะรบั ไหวหรอื ” ตอนนีในหวั ของต้วนเฉินเซวยี นเมือยามเอ่ยถึงซเู หลยี นอวิน ภาพ แรกทปี รากฏขึนในหวั ของเขากค็ ือฉากทซี เู หลียนอวินกาํ ลงั โมโหจัด จนทาํ ร้ายคน รวมถงึ ภาพทนี างสวมใสช่ ุดสแี ดงในเช้าวันนีด้วย ทา่ ทางถือดีหยิงผยองของนาง ด้วยทา่ ทางเช่นนกี ลับต้องจับค่กู บั ชายน่าเบือทมี อื ไม่มีแรงหยิบจับ ไหล่ไม่มีแรงแบกอย่างนันหรือ ทาํ ให้เขารู้สกึ ว่าไม่เหมาะสมอย่างยิง เมือต้วนเฉินเซวียนกล่าวประโยคนันจบกน็ ิงขรึมไปแล้วไม่เอ่ยสงิ ใดอกี เขาเพียงแค่หลับตาลง ทาํ ให้ไม่มผี ู้ใดรู้ได้ว่าเขากาํ ลงั คดิ เหน็

สงิ ใด “พดู ต่อสิ พีต้วน ท่านอย่าเมนิ ข้าเช่นนี หากทา่ นไม่สนใจข้า ข้ากจ็ ะ กลบั แล้ว” หันชิงอวีสง่ เสยี งเรยี ก แต่ต้วนเฉนิ เซวียนยังคงเม้มปาก ไม่ยอมเอ่ยสงิ ใด เขาจึงยอมแพ้ ในใจของเขากาํ ลังคดิ ว่า หากมีผู้ใดสามารถเปิ ดปากเอาคาํ พูด ของต้วนเฉินเซวียนออกมาได้ คนผู้นันต้องแปลกประหลาดนกั เพราะภารกจิ นีถือว่ายากเกนิ วิสยั ของตนมาก “เจ้าไปเถดิ ” ต้วนเฉินเซวียนลืมตาขึน แล้วเอ่ยเสยี งแขง็ “หากมี เรืองใดเกดิ ขนึ ข้าจะส่งคนไปแจ้งแกเ่ จ้าเอง”

ตอนที รอบคอบ ปฏกิ ริ ยิ าเช่นนีของต้วนเฉนิ เซวยี นทาํ เอาหันชิงอวีตกตะลงึ แต่เมือ คิดอยู่ครู่หนึงความแคลงใจของเขากค็ ลีคลายลง เนอื งจากปกติแล้วต้วนเฉินเซวียนกม็ กั จะเป็นเช่นนี เวลาทอี ารมณ์ แปรปรวนบางครังคนรอบตัวเขากไ็ ม่ร้วู ่าเกิดขนึ จากสาเหตุใด ก่อน หน้ายังหวั เราะพดู คุยกนั อยู่ดีๆ แต่อกี สกั พักกต็ ีสหี น้าเคร่งขรึม ขึนมา ยังนบั ว่าโชคดที สี หี น้าเขาในยามนีเพียงแค่เคร่งขรึม ยงั ไม่ถึงกบั เปลยี นเป็นสเี ขียวคลาํ นันแสดงให้เหน็ ว่าเรืองเรืองนีคงไม่ได้ ใหญ่โตอะไร? ในใจของหนั ชิงอวีเริมสงสยั ขนึ มาจริงๆ แล้วว่าช่วงนีต้วนเฉนิ เซ วียนอาจจะเป็นระด!ู เพราะเขาเคยได้ยินผู้อืนว่ากนั ว่า เวลาทสี ตรีมี ระดูอารมณม์ กั จะแปรปรวนผดิ ปกติ อาการของต้วนเฉนิ เซวยี น ในตอนนถี ือว่าคล้ายคลึงมากทเี ดยี ว! ในขณะทหี นั ชิงอวียงั คงคิดเรือยเปื อยอยู่นนั ต้วนเฉินเซวยี นกลบั พูดเพือส่งแขกขึนมาอกี ว่า “ไม่มีธุระใดแล้วกร็ ีบกลบั ไปซะ! หรอื

ยังมอี ะไรให้ข้าช่วยเจ้าอกี ” นาํ เสยี งแขง็ กระด้างเช่นนี แค่ได้ยินกร็ ู้ ว่าคนผู้นกี าํ ลงั ปกปิ ดบางสงิ เอาไว้ หันชงิ อวีจึงได้สติกลบั มาแล้วส่ายหน้าราวป๋ องแป๋ งอีกครัง “น้องจะ ไปเดียวนี ไม่รบกวนพีต้วนแล้ว” ล้อกนั เล่นกระมัง…จะให้ต้วนเฉินเซวียนช่วยเขาอย่างนันหรือ เขา พอจะจินตนาการถงึ ภาพทตี นเองหงายท้องขาชีฟ้ าตอนถูกจบั โยน ทงิ ได้ และแน่นอนว่าเวลาทเี ขาถูกจับโยนออกไป คนรับใช้ของต้วน เฉินเซวียนจะต้องจบั เขาโยนให้หน้าทมิ พืนก่อนเป็นอย่างแรก ภาพ เช่นนนั แค่คิดก…็ ขายหน้า น่าอบั อายเสยี จริง! ใบหน้าอนั หมดจดงดงามของเขามไี ว้เพือดึงดูดสาวๆ โดยเฉพาะ หากบาดเจบ็ ไปแม้แต่นิดเดียวคงทาํ ให้สตรนี ้อยใหญ่จาํ นวนไม่ น้อย ต้องแอบร้องไห้เสยี ดายและเศร้าใจอยู่ในห้อง เช่นนแี ล้วยงั จะโยนเขาออกมาอีกหรอื จิตใจของต้วนเฉินเซวียนช่างโหดร้ายยิง นัก! ต้องเป็นเพราะอิจฉาเขาแน่ๆ หันชิงอวีขยบั คอเลก็ น้อยแล้วยนื ขนึ ขณะทเี ขากาํ ลังยกขาจะก้าว ข้ามธรณปี ระตูอยู่นัน กไ็ ด้ยินเสยี งของต้วนเฉนิ เซวียนแว่วมาไกลๆ

“เรืองของพีชายใหญ่เจ้าเรืองนนั …หากระยะนีมเี รืองใดเพิมเติม ถงึ ตอนนันเจ้ากอ็ ย่าลืมมาถ่ายทอดให้ข้ารับรู้ด้วย” ต้วนเฉินเซวยี นก ระแอมขนึ เบาๆ อกี ครัง ทว่าต่อจากนนั อกี ประเดียวเดยี วกก็ ล่าวเสริมขึนอกี ว่า “อย่างไรเจ้า กถ็ อื ว่าเป็นคนของข้า หากพีชายของเจ้ามอี าํ นาจขนึ มา คงไม่ดีต่อ ทงั เจ้าและข้า ดงั นันจาํ ไว้ว่าต้องจบั ตาดูอย่างละเอยี ด” ขณะนนั หนั ชิงอวียกขาค้างไว้ครึงหนงึ เดิมทตี อนทไี ด้ยินว่าต้วน เฉินเซวียนต้องการสบื ข่าวพีชายของตนเขาร้สู กึ ประหลาดใจจนลมื วางเท้าลง แต่เมือได้ยินอีกครึงประโยคหลงั กเ็ ริมเข้าใจอะไรมาก ขึน ทแี ท้เป็นเรืองนีนีเอง แต่พีต้วนเป็นคนละเอยี ดรอบคอบเช่นนีเชียว หรือ เมือก่อนไม่เคยร้เู ลย…เมอื ก่อนพีต้วนเมนิ เฉยต่อคนประเภท นีมใิ ช่หรือ แต่ตอนนกี ลบั ตามสบื ข่าวอย่างละเอยี ดและรอบคอบถงึ เพียงนี พตี ้วนคงเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว! สดุ ท้ายกร็ ้เู สยี ทวี ่าจะทาํ การสงิ ใดล้วนต้องรอบคอบระมัดระวงั ใช้ได้ๆ ในขณะทหี นั ชงิ อวีกาํ ลังวิจารณต์ ้วนเฉินเซวยี นอยู่ในใจ ตอนนันเอง

เขาจึงเกดิ ความรู้สกึ นบั ถือในตัวต้วนเฉินเซวยี นขนึ มาอย่างยิง เขา ทาํ ความเคารพแล้วเอ่ยว่า “น้องเข้าใจแล้ว” จากนนั กถ็ อยออกจาก ห้องไปอย่างระมดั ระวงั สายตาทตี ้วนเฉินเซวียนใช้มองส่งหนั ชงิ อวีออกจากห้อง คล้ายว่า ตนกาํ ลังมองเหน็ คนสติไม่ดี เมือเหน็ เขาลบั ตาไปแล้ว จึงกลบั ไป นังบนเก้าออี กี ครังแล้วหลับตาลง ไม่มผี ู้ใดรบั ร้วู ่าเขาคิดสงิ ใดอยู่ อกี … ณ จวนแม่ทพั ซเู หลยี นอวินกาํ ลังอุ้มตาํ ราเล่มนันของอาจารย์ถง แล้วถอนหายใจ เป็นรอบทยี ีสบิ แปด นีมนั ยากเกนิ ไปแล้ว! บทความทอี าจารย์ถงเลอื กล้วนเป็นบทความ ทที ่องจาํ ยากไม่คล่องปาก! ใครกไ็ ด้ช่วยนางที ต้องท่องให้หมด ภายในสบิ วนั …แถมยังต้องทอ่ งได้อย่างไหลลืน นางรู้สกึ ว่าในใจ ของนางเจบ็ แปลบขึนเป็นระยะ

… บนโต๊ะอาหาร เนอื งจากซปู ัวชวนไม่ได้กลบั จวนมาหลายวัน จึงกลัว ว่าความสมั พนั ธข์ องตนกบั ลูกสาวทพี ัฒนาขึนมาอย่างยากลาํ บาก จะเปลยี นเป็นไม่คุ้นเคยกนั ขึนมาอกี ครัง เขาจึงเล่าเรืองราวต่างๆ ในยุทธภพมากมายหลายเรืองให้ซเู หลยี นอวนิ ฟังไม่หยดุ รวมทงั มุกตลกอนื ๆ ทที าํ ให้นางยิมได้ ราวกบั กลัวว่าหากพดู อะไรน้อยกว่า นีจะทาํ ให้ลกู ไม่พอใจขนึ ได้ ระหว่างทซี เู หลยี นอวินฟังกพ็ ยายามฉีกยิม หากเป็นวนั ปกติได้ฟัง เรืองราวน่าสนใจมากมายเช่นนี ตกดึกนางคงต้องนังทบทวน เรืองราวทไี ด้ฟังอกี ครังหนึง และตนื เต้นจนไม่อาจหลับลงได้ แต่น่า เสยี ดาย ตอนนีในหวั ของนางมีแต่ปรัชญาภาษาโบราณอนั ยาว เหยยี ดแต่หาสาระไม่เจอ ส่วนเรืองราวอนื …อภัยให้นางด้วยทหี ัวของนางไม่สามารถจดจาํ อะไรเข้าไปได้อกี แล้ว โชคดีทแี ม้ว่าซเู หลยี นอวินจะมที ่าทสี งบนิง แต่หวงั ฉือหวนกลบั มี ทา่ ทอี มิ เอมใจไร้กงั วลใดๆ ซปู ัวชวนจึงไม่เก้อเขนิ เทา่ ใดนกั

“อวนิ เออ๋ ร์ง่วงแล้วใช่หรือไม่ แม่เหน็ ลกู คอออ่ นคอพับเสยี ขนาด นัน หากเหนือยแล้วกร็ บี กลับไปพักผ่อนเถดิ ” เมืออันเพ่ยองิ เหน็ ท่าทางอนั เหนอื ยล้าเช่นนันของซเู หลยี นอวิน นางจงึ รู้สกึ เป็นกงั วล อย่างยิง ได้ยนิ คนทเี รือนของอวนิ เออ๋ ร์พูดกนั ว่า ช่วงนอี วินเออ๋ ร์ของนาง กระตือรือร้นในการอ่านตาํ ราอยู่ตลอดเวลา แม้ว่าความขยนั จะเป็น เรืองดี แต่หากทุ่มเทแรงกายมากเกนิ ไปกเ็ กรงว่าจะทาํ ผลลพั ธไ์ ด้ ไม่เป็นไปตามทหี วงั เหนอื ยจนสารรูปเป็นเช่นนีไปเสยี แล้ว อนั เพ่ ยอิงจึงแอบวางแผนว่า พรุ่งนีนางจะต้องต้มซปุ ไก่อย่างดใี ห้กบั ลกู สาวทรี กั ของนาง เพือบาํ รงุ ร่างกายสกั หน่อย! “จริงด้วย อวินเออ๋ ร์ หรือเป็นเพราะพ่อพดู กบั เจ้ามากเกนิ ไป หาก เจ้าเหนือยกบ็ อกพ่อตามตรงเถิด พ่อเองกไ็ ม่ทนั สงั เกต เหน็ เจ้าง่วง ขนาดนี พ่อยังจะพดู เรือยเปื อยอีก” ตอนนีสหี น้าของซปู ัวชวนเตม็ ไปด้วยความร้สู กึ ผดิ และไม่รู้ว่าจะทาํ อย่างไรต่อไป ปกตเิ ขาเอง มกั จะคุ้นชินกบั การสนทนาพาทกี บั บรรดาคนใหญ่คนโตที เหมือนกบั การเปิด**บเพลง พอเปิ ดแล้วกย็ ากทจี ะหยุดได้ คือพูด จนกว่าจะพอใจนันเอง

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวินส่ายศรี ษะ “แต่ตอนนลี ูกง่วงแล้ว คงเป็นเพราะวนั นไี ม่ได้นอนกลางวนั เช่นนันลูกขอตัวกลับก่อนนะ เจ้าคะ” ซูเหลยี นอวินรู้สกึ เหนอื ยอย่างยิง ใจเหนือยล้า หวั เหนือย ล้า ร่างกายกเ็ หนือยล้า เป็นความเหนือยล้าจากทุกอย่างรวมกนั นางคดิ ว่านางคงต้องพักผ่อนให้มากหน่อยแล้ว “เอาล่ะๆ เยียเออ๋ ร์ รีบไปส่งน้องสาวเจ้าเถดิ ข้ากบั พ่อของเจ้าจะ อยู่เป็นเพือนทา่ นย่าอกี ประเดียว” “ขอรับ” … ซเู หลยี นอวินถกู แสงอาทติ ย์สาดสอ่ งปลกุ ให้นางตืนขนึ นางลืมตา ขึนครึงหนึง นยี ามใดแล้ว พระอาทติ ย์ถึงดวงใหญ่เช่นนี ทงั ยงั ส่อง เข้ามาถึงในห้องแล้วด้วย “หลมี ู่!” “เกดิ เรืองอะไรขนึ เจ้าคะ คณุ หนู “ เมือหลีมู่ได้ยินเสยี งร้องเรยี ก จงึ รีบวางงานทที าํ อยู่ในมอื ลง แล้ววงิ เข้ามาอย่างรวดเรว็ เดิมทนี าง

กาํ ลังจดั แจงเรืองเสอื ผ้าให้ซเู หลยี นอวนิ อยู่ เมือหลมี ู่คิดถงึ ตรงนีกถ็ อนใจ เพราะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าช่วงนคี ณุ หนู ของนางเป็นอะไรไป เมอื ไม่กีวันกอ่ นยังบอกอยู่ว่าเสอื ผ้าสเี ข้มพวก นันไม่สวย ให้นางเกบ็ ไปให้หมด แต่เมือวานกไ็ ม่รู้ว่าเกดิ อะไรขึน อกี จู่ๆ กบ็ อกว่าเปลยี นใจจะสวมใส่เสือผ้าสเี ข้มเหล่านัน การ เปลยี นใจอย่างกะทนั หันเช่นนี นางเองจึงไม่ร้วู ่าคุณหนูของนาง กาํ ลังคิดอ่านสงิ ใดอยู่ เฮ้อ “หลมี ู่ ตอนนียามใดแล้ว เหตใุ ดวันนีเจ้าจึงไม่ปลกุ ข้าเล่า” ซู เหลยี นอวินลุกขึนแล้วพ่งุ ปราดไปหยิบเสอื ผ้าข้างกายมาสวมใส่ อย่างรวดเรว็ เพราะนางคดิ ว่าขนื ช้าไปกว่านีจะต้องสายอย่าง แน่นอน “คุณหนูไม่ต้องกังวลไปเจ้าค่ะ” เมือหลีมู่เหน็ ซูเหลยี นอวินมที ่าทาง ร้อนรนเช่นนจี ึงรบี อธบิ ายขึน “ตอนเช้าก่อนหน้านีคนในวังมาสง่ ข่าวมาว่า วนั นีอาจารย์ถงแจ้งว่าอาการไข้ตังแต่เมอื วานยงั ไม่หายดี เกรงว่าจะแพร่สคู่ ุณชายและคุณหนูทุกคน ดังนนั วนั นีจงึ ขอพักผ่อน

ต่ออกี หนงึ วนั ”

ตอนที งานฉลอง ซูเหลยี นอวินได้ยนิ ดงั นัน มอื ทกี าํ ลงั สวมใสเ่ สอื ผ้ากห็ ยุดชะงกั ไป ป่ วยยังไม่หาย? อาจารย์ถงคงไม่ได้… ใจของซเู หลยี นอวินดิงลึก แต่กร็ ีบจดั การกับอารมณข์ องตนให้เข้า ทแี ล้วเงยหน้ามองไปทางหลมี ู่ทอี ยู่ข้างกายก่อนจะเอ่ยว่า “ในเมอื เป็นเช่นนี กไ็ ม่ต้องไปแล้ว หลีมู่ เดียวเจ้าไปทหี ้องเกบ็ ของแล้วไป นาํ ยาบาํ รุงพวกนนั ออกมา ข้าจาํ ได้ว่าของทฮี องเฮาประทานให้ข้า เมือครังก่อน ยงั กองเหลอื อยู่อกี ตังมากมายใช่หรือไม่ เจ้าไปเลือก ของดีๆ ออกมาแล้วให้คนนาํ ไปมอบให้อาจารยถ์ งด้วย บอกว่าเป็น การแสดงนาํ ใจเลก็ ๆ น้อยๆ ของศิษย์คนนีเท่านัน” “เจ้าค่ะ” หลมี ู่ตอบรับแล้วย่อเข่า จากนันกถ็ อยออกจากห้องไป ในห้องตอนนี ซเู หลยี นอวนิ นังอยู่อย่างเงยี บงนั ในหัวของนางกาํ ลงั จดั ลาํ ดับเหตกุ ารณต์ ังแต่เมอื วานจนถึงวนั นี อนั ทจี ริงนางค้นพบ เบาะแสบางอย่างแล้ว นีอาจารย์ถงกาํ ลังจะ… เมือคดิ ถึงตรงนี ซเู หลยี นอวนิ จงึ ส่ายศีรษะ เพราะอย่างไรกไ็ ม่ได้มี

สงิ ใดเกยี วข้องกับนาง หากไม่บอกกล่าวแกผ่ ู้อืนแล้วจะเกดิ อะไรขนึ หรือ ไม่มใี ครตังกฎว่า อาจารย์ถงจะต้องนาํ เรืองนีแจ้งให้ทุกคนทราบใช่หรือไม่ อกี อย่าง ยิงมคี นรู้น้อย กย็ ิงมนี ้อยคนเตรียมตวั ถอื ว่าเป็นประโยชนต์ ่อนาง อกี ด้วย … การคาดเดาของซเู หลยี นอวินนนั ไม่ผิดพลาด ตังแต่วนั นันอาจารย์ ถงกล็ าป่ วยติดต่อกนั ห้าวัน จนกระทงั เหลือเวลาอกี สวี ันกอ่ นจะถงึ งานฉลองวสนั ตฤดู ถงึ จะบอกว่าร่างกายดขี ึนมากแล้ว สดุ ท้ายและ ท้ายสดุ จงึ ประกาศต่อหน้าทุกคนช้าๆ ว่าจะต้องเตรียมตวั ทาํ สงิ ใดบ้างในงานฉลองวสนั ตฤดู เมือทุกคนรับทราบข่าวนีต่างตกตะลึง เพราะไม่มผี ู้ใดล่วงรู้ว่างาน ฉลองวสนั ตฤดู แท้จริงแล้วมคี วามลบั สาํ คัญซ่อนอยู่ หากฟังชือแต่เพียงอย่างเดยี ว ผู้ใดจะคิดว่านีเป็นการสอบอย่าง เปิ ดเผยสนามหนึง ทุกคนต่างคิดว่าเป็นเพยี งงานฉลองเลก็ ๆ ให้ ทุกคนมาสงั สรรค์ร่วมกนั เทา่ นัน เพราะงานเช่นนีมบี ่อยจนเป็น

เรืองปกติ จงึ ไม่มใี ครเกบ็ มาใสใ่ จมากนกั ต่อให้มีคนบางกลุ่มเกบ็ มาใส่ใจ กค็ ิดเพียงว่าในวันงานจะสวมชดุ อย่างไร จะใส่ เครืองประดบั ตกแต่งแบบไหนจงึ จะทาํ ให้ตนสวยงามในวันนัน แน่นอนว่าต้องมคี นกล่มุ เลก็ ๆ กลุ่มหนึงเป็นเหมอื นกับซเู หลยี นอ วนิ ทรี ้ลู ่วงหน้าว่างานฉลองนีมคี วามหมายสาํ คัญอนื ซ่อนอยู่ แต่ทุก คนล้วนทาํ เหมอื นสมคบคิดกนั ไว้ล่วงหน้าแล้ว จงึ ไม่มีใครเลยทเี อ่ย เรืองนีขนึ จนกระทงั ถงึ วันทอี าจารยถ์ งประกาศออกมา จึงได้มคี น กล่มุ หนึงทสี ง่ สายตาให้กนั แล้วแอบยิมในใจ “เอาล่ะ ข้าแจ้งทุกอย่างไปครบแล้ว ส่วนอนื ทเี หลอื กต็ ้องอาศยั ตัว พวกเจ้าเองแล้ว” เสยี งแหบแห้งของอาจารยถ์ งดงั ขึน และถือเป็น เสยี งเรยี กสติของทุกคนให้กลบั คนื มาด้วย เมืออาจารย์ถงมองไป ด้านล่างแล้วเหน็ แต่ละคนมีทา่ ทางร้อนรนสบั สน ราวกบั ฟ้ ากาํ ลงั จะ พังถล่มมาตรงหน้ากย็ ิมเยาะในใจแล้วเอ่ยต่อว่า “ขอให้ทุกคนโชค ดี ยังมเี วลาอกี สวี นั ” เมือพดู จบ อาจารย์ถงกส็ ะบัดชายแขนเสือ และไม่สนใจเสยี งร้อง ระงมทดี ังขึนในห้อง แล้วเดินออกไปอย่างไร้กงั วล

… ในทสี ดุ การเตรียมตัววนั สดุ ท้ายกม็ าถึง พร่งุ นีงานฉลองวสนั ตฤดู จะเปิ ดฉากขึนแล้ว ซูเหลยี นอวินทอี ยู่บนเตียงกาํ ลังมองม่านรอบเตียงแล้วคาดเดา อย่างช้าๆ ถงึ เหตกุ ารณ์ทอี าจจะเกดิ ขึนในวนั พรุ่งนอี กี ครัง เพราะดู เหมอื นว่าน่าจะมบี างสงิ ทเี ปลยี นแปลงไปจากเมือชาติทแี ล้วอยู่บ้าง นางจึงไม่กล้าทจี ะคาดเดาเหตกุ ารณท์ งั หมด พรุ่งนเี หตุการณ์กค็ ง จะดาํ เนนิ ไปไม่ต่างจากเมือชาติทแี ล้วเท่าใดนกั ดงั นันจึงต้อง รอบคอบเอาไว้ก่อน ขณะทกี าํ ลังครุ่นคดิ นางกห็ ยบิ ตาํ ราทอี ยู่ข้างกายขึนมาพลกิ อ่านดู อกี รอบ อนั ทจี ริงนางท่องไปได้ไม่น้อยแล้ว นางอาจจะเกลียด เนอื หาเช่นนีกจ็ ริง แต่ใช่ว่าจะอ่านไม่เข้าหัวเลย เพียงต้องทุ่มเท แรงกายมากกว่าผู้อนื อกี สกั หน่อยกเ็ ท่านัน หากท่มุ เทแรงกายให้ มากขึน นางต้องทาํ ได้อย่างแน่นอน ทว่าเมอื นกึ ถึงเรืองราวต่างๆ ทกี าํ ลงั จะเกดิ ขนึ ในวนั พรุ่งนี ซู เหลยี นอวินกพ็ ลันตืนเต้น ด้วยมิอาจล่วงรู้ได้ว่าจะเกดิ เรืองใดขนึ

จงึ เป็นบ่อเกดิ แห่งความคาดหวังมากมาย แต่แล้วในความตืนเต้น เหล่านันกลับมีความกลวั บางอย่างเกดิ ขนึ เนืองจากในชาติทแี ล้วมี พวกรนหาทไี ด้เข้ามาหาเรืองนางเอาไว้ เมือคิดถงึ ตรงนี ในความคดิ ของซเู หลียนอวินกป็ รากฏภาพตอนที นางกล้าหาญชาญชัยเข้าไปสังสอนสองพีน้องตระกูลหยาง ตอน นันเองริมฝีปากของนางกห็ ยักยิมขึน ความร้สู กึ นันทาํ ให้นางสบายใจอย่างบอกไม่ถูก นีคงถือว่าเป็น ความสขุ จากการรังแกผ้อู นื กระมัง ทที าํ ให้นางร้สู กึ ดีมากเช่นนี ซูเหลยี นอวินยกมอื ขวาของตนขนึ แล้วนาํ ไปสอ่ งกบั เปลวเทยี นข้าง กาย พลางคดิ ว่าหากพรุ่งนเี กดิ เรืองขึน ความรู้สกึ ของการใช้มอื ข้าง นีชกปากคน…คงดีไม่น้อยเลยทเี ดยี ว ซูเหลยี นอวินเฝ้ ารอว่าจะมกี ารโจมตอี ย่างไม่ดูตาม้าตาเรือแบบใด เข้ามาบ้าง เพราะถึงอย่างไรตอนนนี างกไ็ ด้เตรียมตัวพร้อมแล้ว … “หลมี ู่ ช่วยหวผี มให้ข้าท”ี ซูเหลียนอวนิ เอ่ยเรยี ก ทงั ๆ ทมี ือของ

ตนกย็ ังว่นุ อยู่กบั การเตรียมตัว ชาดทาแก้ม ดนิ สอเขยี นคิว แปรงทาแป้ ง…บนโต๊ะวางทุกอย่างไว้ อย่างครบครัน ซเู หลียนอวินกาํ ลงั แต่งตัวให้ตวั เองพลางเอ่ยว่า “โอย๊ หลมี ู่! เจ้าหยุดเกบ็ กวาดถ้วยชามอะไรพวกนันก่อน แล้วรีบ มาหวผี มให้ข้า! พวกเนยี นเออ๋ ร์กอ็ ยู่มใิ ช่หรอื อกี ประเดียวค่อย เรยี กพวกเนียนเออ๋ ร์มาเกบ็ ของพวกนีกไ็ ด้ ขอแค่พวกเราอย่าไป สายกพ็ อ” “เจ้าค่ะ คุณหนู บ่าวจะไปเดียวนี” หลีมู่กล่าวตอบ หลงั จากทนี าํ ชามใบใหญ่สดุ ในมือออกไปจากนันจึงนาํ ผ้าเปี ยกหมาดๆ มาเชด็ มือแล้วรีบวิงเข้าไปหา นางใช้มอื หยบิ ผมของซเู หลยี นอวินขนึ ช่อ หนึง พลางพูดขนึ อย่างคับข้องใจว่า “คณุ หนู หากคุณหนูรีบจริงๆ คณุ หนูกค็ วรเตรียมไว้แต่แรกจะได้ไม่ว่นุ วายเช่นนี หากทาํ อย่างนนั ได้กค็ งจะดีกว่าตอนนแี น่!” จะตาํ หนหิ ลมี ่วู ่าไม่ร่วมมือกไ็ ม่ได้ เพราะวันนีหลมี ู่รู้สกึ คบั ข้องใจ อย่างยิง นีเป็นครังแรกทคี ณุ หนูของตนตืนเช้าขนาดนี! ตืนขนึ มาตังแต่ยาม

เหม่า14 ทาํ เอาหลมี ู่ตกอกตกใจเพราะคดิ ว่าตนตืนสายจนไปถ่วง เวลาของซูเหลยี นอวินเข้าแล้ว แต่ปรากฏว่าตอนทนี างมองออกไป ด้านนอกเพือสาํ รวจชัวยามนัน คุณหนูเจ้าคะ พระอาทติ ย์ยังไม่ทนั จะขึนเลย! คุณหนูตืนเช้าเกนิ ไป หน่อยแล้ว! ซูเหลยี นอวินกลับเอ่ยอย่างสงบว่า “หลีมู่ นีไม่เช้าแล้ว เช้าวันนี คุณหนูของเจ้าต้องการบาํ รุงผวิ อีกสกั รอบ” หลมี ู่ได้ยนิ ดังนันกแ็ ทบจะเป็นลมล้มพับไปเสยี ตอนนันเลย เพราะ เมือคืนได้ทาํ การบาํ รุงผวิ ให้สวยใสไปแล้ว! ขนั ตอนพวกนันมี รายละเอยี ดยิบย่อยมากมาย อกี อย่างนจี ะเป็นการทาํ ให้เสยี เวลา ในตอนนอี กี ด้วย หลมี ู่จึงพยายามดินรนเอาตัวรอดโดยพดู ขึนว่า “คุณหนูเจ้าคะ… บ่าวกลัวว่าเวลาจะไม่พอ อย่าทาํ เลยจะดีกว่า เพราะเมอื คืนวาน คณุ หนูกท็ าํ ไปแล้วรอบหนึงมิใช่หรือเจ้าคะ” เนืองจากขนั ตอนใน การเกบ็ กวาดตอนท้ายสดุ นันจะทาํ ให้นางเหนือยสาหัส ชามเลก็ 14 ยามเหม่า คือ ช่วงเวลา 05.00 น. – 06.59 น.

ชามน้อยมากมายขนาดนัน หากต้องนาํ ออกมาใช้อีกรอบแล้วเกบ็ ล้างอกี รอบ แค่คิดหลีมู่กร็ ู้สกึ ว่าเอวของนางเจบ็ แปลบขึนมา “มไิ ด้!” ท่าทขี องซเู หลยี นอวินเดด็ เดียว “ข้าตืนเช้าขนาดนี จะให้ เสยี เวลาเปล่าได้อย่างไร อกี ทังวันนีคุณหนูของเจ้า ต้องมีท่วงทา่ สง่างามทสี ดุ !” นางกาํ ลงั จะต้องลงสนามรบเดียวนีแล้ว! จะไม่ให้จดั เตรียมชุด เกราะไว้ให้พร้อมเพรยี งได้อย่างไร คาํ พดู ของนางแม้จะดูเพียนไป บ้าง แต่ว่าความหมายกไ็ ม่ต่างกนั มากนัก สรปุ แล้วอาวุธทเี ตรียมไว้ใช้ในการรบครังนีกค็ ือ การสะกดสายตาผู้ ทพี บเหน็ เราในคราแรกให้ได้ในทนั ที และในครังนีนางจะต้อง ปรากฏตัวอย่างสมบรู ณ์แบบทีสดุ นางจะต้องเอาคนื ! โดยต้องเริม จากการให้คนพวกนันตาพร่ามัวตังแต่เหน็ นางเพียงคราแรก

ตอนที หนา้ แดง ในทสี ดุ ซเู หลียนอวินกม็ องเข้าไปในกระจกแล้วพยักหน้าอย่าง พอใจ วนั นีซเู หลยี นอวินตังใจทาํ เครืองประดบั รูปดอกบว๊ ยให้ตัวเอง ซึง เข้ากนั ได้ดีกบั กระโปรงปักลายดอกบว๊ ยทนี างสวมใส่ในวันนี จากนนั นางจึงยืนหมนุ เพือชืนชมความงามของตนอีกรอบหนึง อมื …ทรงผมกเ็ ข้ากนั ดี ไม่เสยี แรงทหี ลมี ู่อยู่ข้างกายนางมานาน เพราะเข้าใจว่านางต้องการแบบใด แต่ปินปักผมดูเหมือนว่าจะไม่ เข้ากนั เทา่ ไรนกั ดแู ล้วให้ความรู้สกึ ว่าบางอย่างขาดหายไป “คุณหนู รถม้าเตรียมไว้พร้อมแล้วเจ้าค่ะ คณุ ชายใหญ่รอคณุ หนู อยู่ด้านนอกแล้วด้วย เรว็ หน่อยเจ้าค่ะ!” สหี น้าของหลมี ู่ร้อนรน “คุณหนูเจ้าคะ! คณุ หนูดดู มี ากแล้ว เรว็ หน่อยเถิด!” “ได้ๆๆ ข้าจะไปเดียวนี หลีมู่เจ้าไม่ต้องดันข้ากไ็ ด้” เฮ้อ ช่างเถดิ คนเรามอิ าจสมบูรณ์แบบได้ไปเสยี ทังหมด ความไม่ สมบูรณ์แบบย่อมต้องมอี ยู่บ้าง…ถือว่าความไม่สมบูรณแ์ บบคอื สิง

สวยงามกแ็ ล้วกนั เพราะถึงอย่างไรส่วนอนื ๆ กไ็ ม่เลวแล้ว “อวนิ เอ๋อร์ พวกเรารบี ไปกนั เถดิ ” บนรถม้า ซมู วั เยยี ได้ขนึ ไปนงั รอ อยู่ก่อนแล้ว เมือสามารถมองเหน็ ซเู หลียนอวนิ ได้อย่างชดั เจนจาก บนรถม้า ซูมวั เยียพลนั หายใจเข้าเฮอื กใหญ่แล้วเอ่ยว่า “เจ้า วันนี เจ้า…” “ทาํ ไมหรือเจ้าคะ” ซูเหลียนอวินจัดแจงเสอื ผ้าของตนให้เข้าทแี ล้ว เงยหน้าถามขนึ “ไม่มีอะไร เจ้าสวยมาก ข้าแค่อยากให้เจ้าจาํ เอาไว้ว่าต้องอยู่กบั ข้า ตลอดเวลา พวกเราห้ามแยกจากกนั ” ซูมัวเยียกงั วลใจเป็นอย่างยิง เขาไม่มีอะไรจะแย้งต่อการแต่งตัวของซเู หลยี นอวิน เพราะตวั เขา เองรู้สกึ ว่านางงดงามมาก แต่สิงทเี ขากงั วลกค็ ือ การแต่งตัวเช่นนี… มนั สวยเกนิ ไปหน่อย วนั นีคนทมี างานทงั หมดล้วนเป็นบรรดา คณุ หนูของทกุ ตระกูล พวกนางย่อมแต่งตัวกนั มาอย่างเตม็ ที ความ ขดั แย้งในวงสตรี เขาเองไม่ได้เข้าใจไปเสยี ทุกอย่าง เวลานซี ู เหลยี นอวินแต่งกายโดดเด่นเช่นนี เขากลัวว่าพอถงึ เวลาจะไป กระตุ้นความริษยาจากพวกคนถ่อยเข้า

ยอมล่วงเกนิ วญิ ูชน ดีกว่าล่วงเกนิ คนถ่อย และเป็นไปได้ว่าคน ถ่อยในทนี จี ะหมายถึงสตรี หากเกดิ เรืองขึนจริงๆ คงจะจดั การยาก ทเี ดียว ซูเหลยี นอวินได้ยินเขาเอย่ เช่นนีกช็ ะงกั ไปแต่ยังฝืนยิมขนึ “ท่านพี วางใจเถดิ เจ้าค่ะ ไม่มีปัญหาแน่ ตวั ข้าสามารถจัดการได้ ในเมือข้า กล้าแต่งตัวมาเช่นนี นนั หมายความว่าข้าต้องพร้อมรับมอื อยู่แล้ว” ซูมัวเยยี ได้ยินซเู หลยี นอวินเอย่ เช่นนกี ว็ างใจลงได้บ้าง ทว่าสายตา ยงั คงกงั วล ซเู หลยี นอวินหนั หน้าไปอกี ทาง เปิ ดผ้าม่านขนึ มุมหนึงแล้วมองไป ด้านนอก บนถนนมเี สยี งร้องขายของดังเบาสลับกนั ฟังแล้วทาํ ให้ ร้สู ึกมชี ีวิตชีวาขึน นางสดู หายใจลกึ เรืองทงั หมดจะต้องผ่านไป ด้วยดี งานเลยี งวสนั ตฤดูครานีเลือกจัดขึน ณ มุมหนงึ ของสวนดอกไม้ ส่วนพระองค์ในวังหลวง ณ ทนี ีดอกไม้นานาชนิดกาํ ลงั บานสะพรัง ล้อมรอบไปด้วยลาํ ธารสายเลก็ และภเู ขาจาํ ลอง จดั ว่าเป็นสถานทที ี งดงามมาก

ตอนทซี เู หลยี นอวินมาถงึ กม็ ีคนเริมมารวมตัวจับเป็นกล่มุ เลก็ ๆ หลายกลุ่มแล้ว และกาํ ลงั ยิมแย้มสนทนากนั อยู่ พวกนางไม่ได้มาถึงช้า ทว่าด้านหน้ามคี นมาถงึ กันหนาตาแล้ว นัน หมายความว่าตังแต่ตอนนเี ป็นต้นไปทุกคนทมี าใหม่จะต้องเดิน ผ่านสายตาจบั จ้องวิพากษว์ ิจารณ์จากกล่มุ คนในงานก่อน ฝงู ชนในงานเงยหน้าขึน เมือมองเหน็ การแต่งกายของซเู หลียนอวิน ต่างกต็ ืนตะลึง แต่ทุกคนล้วนเกบ็ อาการไว้ได้อย่างดีเยียม เพราะ ถงึ อย่างไรกต็ กตะลึงเหตกุ ารณท์ เี กดิ ขนึ ในห้องเรยี นวนั นันมาคราว หนึงแล้ว หากจะตกตะลึงอกี กค็ งเป็นเพียงการทาํ เพือแสดงความ ชืนชมเท่านัน คุณชายบางคนทไี ม่ได้เข้าเรยี นในวันนัน เมือเหน็ ภาพตรงหน้าต่าง ตกใจไปตามๆ กนั ด้วยเหตุนจี ึงหนั หน้าไปซบุ ซิบกบั คนด้านข้าง แต่ไม่มีใครกล้าพดู เสยี งดงั จนเกนิ ไปนัก เพราะสายตาข่มขู่คุกคาม ของซมู วั เยยี ในตอนนชี ดั เจนอย่างยิง

เหล่าสตรเี มือเหน็ ภาพตรงหน้าเช่นนีต่างกน็ าํ พัดกลม15 ขนึ มาบงั ใบหน้าหรือไม่กน็ าํ ผ้าเชด็ หน้าขึนมาปิ ดจมูกไว้ ทาํ ท่าทางราวกบั ว่า ตรงทนี างยืนอยู่นีกาํ ลงั มีพิษแพร่กระจายในอากาศ ซเู หลยี นอวินยมิ ขึนอย่างไม่ใสใ่ จนกั เมือชาตทิ แี ล้วนางไม่ได้ แต่งตวั เช่นนี นางเพียงใส่ชุดเรียบๆ ชุดหนึง คนพวกนนั จึงไม่ได้ แสดงออกสกั เทา่ ไร เพยี งแค่จบั ผดิ นางแล้วทาํ ให้นางกลายเป็นที น่าตลกขบขนั ในงานฉลอง นางแต่งกายธรรมดาเพียงนัน แต่งมา ให้ใครดูกนั สตรเี หล่านนั ต่างพากนั ร้สู กึ ว่านางทาํ ให้ทุกคนหมด อารมณ์ แต่พอถงึ วนั นีนางแต่งกายด้วยสสี นั สดใส คนพวกนกี ลับพดู ว่านาง แต่งตัวมากเ็ พือต้องการให้ท่าคนในงาน เหน็ ได้ชดั ว่าหากไม่ถูก ชะตาผู้ใดแล้ว ไม่ว่าคนผู้นนั จะเป็นอย่างไรกส็ ามารถหาเรืองจบั ผดิ ได้ทงั นนั ซเู หลยี นอวินเดินต่อไปข้างหน้า บรรดาคุณหนูทอี ยู่รอบด้านต่าง 15 พัดกลม คอื พัดทมี รี ปู ทรงกลมหรือเกือบกลม ทาํ จากวสั ดหุ ลากหลายประเภท เช่น กระดาษ, ผ้าทอ อาจมรี ปู ภาพประดับบนตัวพัดเพือความสวยงาม เช่น ดอก เหมย, ใบไผ่, ผลไม้ ฯลฯ

ทาํ ราวกบั ว่านางเป็นโรคระบาด เมอื นางเดนิ หน้าหนงึ ก้าว พวกนาง กถ็ อยหลังไปหนึงก้าว ซูเหลยี นอวินรู้สกึ ว่าน่าขนั อย่างไร้สาเหตุ ทาํ ไมหรอื สายตาเหล่านันดูคล้ายว่ากาํ ลังกลวั นางจะกนิ ทกุ คนเข้า ไป? “ซเู หลยี นอวิน มาทางนี!” คนทเี อ่ยขนึ คือหลนิ เหวนิ เสยี ว ผู้ทเี ป็น ฝ่ ายชวนนางคุยก่อนในห้องเรียนเมือครังทแี ล้ว นางกาํ ลงั จะสบื เท้าเข้าไปหา แต่กลบั นึกถึงซมู ัวเยียทยี ืนอยู่ ด้านหลังนางอยู่ตลอดขึนมาได้ จงึ เอ่ยว่า “ท่านพี ทางด้านนันเป็น ทสี าํ หรบั สตรอี ยู่ด้วยกนั แล้ว ชายทไี ม่ใช่เชือพระวงศอ์ ย่างทา่ นคง ไม่สะดวกเทา่ ไร ดูสเิ จ้าคะ ตอนนีมีคนอยู่เป็นเพือนข้าแล้ว ทา่ นพี วางใจเถดิ ” “อมื …” ซมู วั เยยี เม้มปากส่งเสยี งตอบรับ เมือครู่เขาเหน็ สายตาของ คนเหล่านันอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าไม่ติดว่าทนี ีคอื วังหลวง แถมรอบ กายยงั มสี ายตาหลายค่จู บั จ้องอยู่ เขาจะต้องลากตวั คนพวกนัน ออกไปทลี ะคนแล้วสงั สอนให้สาํ นึก แต่ตอนนดี ูแล้วน้องสาวของ ตนกไ็ ม่ได้อยู่ตวั คนเดยี ว เขาเองจึงหมดห่วงลงไปบ้าง

ซมู ัวเยยี จงึ หนั ไปกาํ ชบั กบั หลมี ู่ว่า “วนั นีเจ้าต้องดูแลคุณหนูให้ดี หากมเี รืองใด ให้มาตามข้ากพ็ อ” หลมี ู่พยักหน้าอย่างหนกั แน่น นางเข้าใจทกุ อย่างและจะดูแลเป็น อย่างดี “นี เจ้ามวั บ่นไร้สาระอะไรอยู่ตรงนี ตรงนีมีอะไรน่าดูกัน พวกเรา ไปด้านนนั กันเถิด ตรงนันมีดอกไม้บาน…” หลนิ เหวนิ เสยี วรอไม่ ไหวจึงวิงเข้ามาหา เมอื นางพดู ถงึ ตรงนี กเ็ พิงจะสังเกตเหน็ ซมู ัวเยีย ทยี นื อยู่ด้านหลงั ซเู หลียนอวิน ตอนนันเองหน้าของนางพลนั เปลียนเป็นสแี ดง ซมู ัวเยยี เมอื เหน็ นางหน้าแดงเช่นนันกเ็ ริมรู้สกึ ไม่ค่อยดเี ท่าไร เขา กระแอมคราหนึงแล้วเอ่ยว่า “ข้าจะไปยืนอยู่ด้านนัน หากเกดิ เรือง อะไรขึนให้มาเรียกข้า ข้า ข้าขอไปรออยู่ตรงนันก่อนแล้ว” เมือเอ่ย จบเขากท็ าํ ราวกบั หนภี ยั จากตรงนีไปอย่างรวดเรว็ เมือซเู หลยี นอวินเหน็ เงาด้านหลงั ของซมู ัวเยียเช่นนนั กร็ ู้สกึ ว่าช่าง น่าขนั ยิง จงึ หนั หน้ากลบั มาพดู ว่า “ไปเถดิ ตอนนีไม่มอี ะไรแล้ว เมือครู่เจ้าพดู ว่าดอกอะไรบานนะ”

“เอะ๊ ? อ้อๆ ดอกไม้หรือ ทางนันมมี ากทเี ดียว พวกเราไปดูกนั เถดิ ” หลนิ เหวินเสยี วมีท่าทางเหมอื นเพิงตืนขนึ มาจากความฝนั พยักหน้ารับอย่างมนึ งง “สวยๆ ทงั นัน เจ้าไปดูกจ็ ะรู้เอง” ซูเหลยี นอวินเหน็ นางมีทา่ ทเี ช่นนีกไ็ ม่สะดวกจะพูดอะไรมากนัก ดู แล้วพีชายของนางคงทาํ ให้แม่นางคนนีตกใจเข้าแล้ว…ซูเหลียนอวิ นอดกงั วลถึงพีสะใภ้ในอนาคตไม่ได้ พีชายของนางเป็นอย่างนี จะต้ องเป็ นพีสะใภ้ แบบใดจึงจะเอาอยู่เล่า “คนนันน่ะ ซเู หลยี นอวิน” “ฮะ?” ซูเหลยี นอวินหันหน้ามา “อะไรหรือ” “คนเมือคร่เู กยี วข้องอะไรกบั เจ้าหรอื ” ใบหน้าของหลินเหวนิ เสยี ว แดงกาํ ราวกบั ว่าต้องรวบรวมกาํ ลงั มากมายกว่าจะถามคาํ ถามนี ออกมาได้ ซเู หลยี นอวินเหน็ ท่าทางของนางเป็นเช่นนีกร็ ู้สกึ แปลกใจ เมือครู่ ไม่ได้ตกใจจนหน้าจะมดื ไปหรอกหรือ ท่าทางในตอนนีหมายความ เช่นไร แต่นางกย็ ังคงตอบไปตามความจริง “คนเมือคร่คู อื พีชาย ของข้าเอง มีนามว่าซมู ัวเยีย เจ้าไม่ร้จู ักหรอื ”

ตอนที ลงโทษเป็ นเยยี งอยา่ ง “ข้าจะร้จู กั ได้อย่างไรเล่า!” เมอื หลนิ เหวนิ เสียวได้ยนิ นาํ เสยี ง เคลอื บแคลงเช่นนีกก็ ระทบื เท้า “เขาเองกไ็ ม่ใช่เชือพระวงศอ์ ะไร ข้าจะไปรู้จกั แน่ชดั ได้อย่างไร” หลนิ เหวนิ เสยี วพดู เสยี งดงั ทาํ ให้ คนรอบตัวล้วนหันมามอง ในขณะทซี เู หลียนอวนิ กาํ ลังจะเอ่ยบางอย่าง เสยี งอนั ระคายหูเสยี ง หนึงกด็ ังขึน นางจึงหันไปมอง “เอะ๊ คุยอะไรกนั อยู่ ดูคึกคักเชยี ว” ซเู หลยี นอวินหนั ไปมองต้นเสยี ง คนผู้นีคือ…ช่วงเวลานันเองในหวั ของนางกลับคิดไม่ออกว่าคนผ้นู ีคือใคร คนผ้นู ันกลับไม่ได้สนใจอะไร จากนนั จงึ เดนิ ตรงเข้ามาหาซู เหลยี นอวินแล้วเอ่ยว่า “เจ้าคือคุณหนูตระกูลซเู องหรือ สบิ ปากว่า ไม่เท่าตาเหน็ จริงๆ” ท่าทางการเดนิ บดิ ซ้ายบิดขวาของคนผู้นี ทาํ เอาซเู หลียนอวินตกใจจนรีบหลีกทางให้ เพราะนางกลัวว่าอกี ประเดียวหากเอวนีหักขนึ มาจะกลายเป็นความผิดของนางไปอกี อกี อย่างท่าทางเช่นนีดอู ย่างไรแล้วกเ็ ป็นการหาเรือง จะไม่หลบให้ ไกลสกั หน่อยได้อย่างไร

“ทาํ ไมกัน ข้าทาํ เจ้าตกใจงนั หรือ” เสยี งของสตรีผู้นคี ่อนข้างแหลม “อกี อย่าง เจ้าพบหน้าข้า เหตใุ ดจงึ ไม่ทาํ ความเคารพ” ซูเหลยี นอวิน “…?” ให้อภยั นางด้วยทนี างความรู้คับแคบ แต่พีสาวคนนีคอื ใครกนั ผ่าน ไปครู่ใหญ่แล้วกย็ งั ไม่ยอมบอกว่าตนคือใคร หากจะให้นางทาํ ความเคารพ นางกไ็ ม่ร้วู ่าควรยึดชันยศใดในการทาํ ความเคารพ หลนิ เหวนิ เสยี วทยี นื อยู่ด้านหลังเหน็ รปู การณ์เช่นนีจงึ กระตกุ แขน เสอื ของนางแล้วกระซิบว่า “คนผู้นคี ือพระสนมหยาง สนมรักคน ใหม่ของฮ่องเต้ ว่ากันว่านางเกลยี ดสตรีทงี ามกว่านางเป็นทสี ดุ ดู ท่าแล้วตอนนีคงจะมาหาเรืองเจ้าแล้ว” ซูเหลยี นอวินพยักหน้า ทแี ท้เป็นเช่นนีเอง มนิ ่าเล่าเมอื ดๆู ไปแล้ว จึงรู้สกึ คุ้นตาอยู่บ้าง คนผู้นีคือ หยางอวีหลงิ พีใหญ่ของสองพนี ้อง ตระกูลหยางนันเอง ดูแล้วครังนีคงมิได้เข้ามาเพราะการแต่งตวั ของนางเพียงอย่างเดียว กระมงั แต่ต้องมาเพราะความแค้นของสองพีน้องคู่นนั ด้วย เมือครู่ ตอนทตี นมาถงึ ไม่เหน็ คนผู้นีเลยด้วยซาํ ตอนนีกลบั เข้ามาหาตน

ด้วยอารมณ์พล่งุ พล่าน ดจู ากรปู การณ์แล้ว พอนางทราบข่าวกค็ ง รบี ตามมาทนั ที ทว่าเมอื เงยหน้าเหน็ สายตาคู่นันแล้ว ตนจึงคดิ ว่าคงเป็นความแค้น ใหม่และเก่าผสมเข้าด้วยกนั วนั นีตนคงโดนนางแผลงฤทธใิ ส่อย่าง แน่นอน ซเู หลยี นอวินดูรปู การณแ์ ล้วกเ็ กิดลางไม่ดขี ึน จากนนั จึงทาํ ความ เคารพแล้วเอ่ยว่า “คารวะหยางกุ้ยเหริน” ในใจของนางกแ็ อบก่น ด่าว่าแค่ตาํ แหน่งก้ยุ เหรินเท่านัน ทาํ ท่าวางโตกว่าฮองเฮาเสยี อกี จากนนั ซเู หลยี นอวินกแ็ อบกาํ มือขวาไว้แน่นแล้วถอนใจ เฮ้อ น่าเสยี ดายยิง สนมองคเ์ ลก็ ๆ ของฮ่องเต้ตนยังมอิ าจลงมอื ได้ หากทาํ ร้ายนางเข้า ตนกค็ งจะเข้าหน้าฮ่องเต้ไม่ตดิ อกี แม้ว่าตนจะ หุนหนั พลนั แล่น แต่นางกเ็ ข้าใจเรืองเช่นนีดี จงึ แอบสนิ หวังกบั มือ ขวาของตนเอง เพราะครังนเี จ้าคงไม่มโี อกาสได้ออกโรงแล้ว ซเู หลยี นอวินเหน็ ว่านางอ้อยองิ ไม่ยอมให้ตนยนื ขึน หวั เข่าของนาง กเ็ ริมแขง็ เกรง็ คนผู้นไี ม่ยอมจบหรือ ขณะทกี าํ ลังคร่นุ คิดอยู่นัน ขา ของตนกล็ ุกขึนยืนเองโดยอตั โนมตั ิ

เมือจังหวะทหี ยางอวีหลิงรอคอยมาถงึ นางจึงรบี พูดขึนว่า “เฮ้อ ข้านึกว่าเจ้าเป็นเดก็ ทรี ู้จกั มารยาทเสยี อกี คิดไม่ถึงว่าจะเป็น เช่นนไี ด้! ข้าให้เจ้าลกุ ขนึ มาแล้วหรอื เจ้าลุกขนึ มาเองเช่นนี เจ้าคง มเิ หน็ ข้าอยู่ในสายตาแล้ว การทเี จ้ามเิ หน็ ข้าอย่ใู นสายตากเ็ หมือน เจ้ามเิ หน็ ฝ่ าบาทอยู่ในสายตาเช่นกัน! เฟิ นจู ไปเอาตัวนางมา คุณหนูซูจะได้รู้จกั กฎระเบียบในวังเสียบ้าง อกี ประเดียวงานกจ็ ะ เริมแล้ว หากให้คนในงานหัวเราะเยาะได้ นันคงจะไม่ดีแน่” ซเู หลยี นอวินได้ยนิ ดังนี จึงถอยหลงั ไปก้าวหนึง สายตามองไปรอบ ด้านอย่างระแวดระวัง ในเมือมาถึงขนั นีแล้ว จะยังแสร้งทาํ สภุ าพ อ่อนโยนไปทาํ ไมกนั ผู้อืนเล่นหัวตนเช่นนี อย่างไรกม็ ีโทษอยู่แล้ว ใช่หรือไม่ เช่นนนั นางกไ็ ม่หวนั หากความผดิ นีจะร้ายแรงมากขนึ อกี หน่อย “น้องหยางคุยกบั ผู้ใดอยู่หรือ ถงึ โมโหขนาดนี ทาํ เอาผ้อู ืนตกอก ตกใจกนั หมด” ซเู หลยี นอวินได้ยินนาํ เสยี งนี ร่างกายพลันผ่อนคลายลง ยงั ดที ี ทหารกองหนุนมาช่วยได้ทนั เวลา

หยางอวีหลิงเองกค็ ดิ ไม่ถงึ เช่นกนั ว่าฮองเฮาจะมาปรากฏตัวใน ช่วงเวลานี ใบหน้าชะงกั ค้างคราหนึง แล้วหนั ไปพูดว่า “ฮองเฮาคิด มากเกนิ ไปแล้ว น้องจะกล้าไปสังสอนผู้อนื ได้อย่างไร เพียงแค่บอก เล่าถึงกฎระเบยี บภายในวังให้คุณหนูซูทราบกเ็ ท่านัน เพือไม่ให้ทาํ เรืองขายหน้าต่อหน้าฝ่ าบาท หากเป็นเช่นนันจะมกิ ลายเป็น ความผดิ ใหญ่โตกว่านีหรอื เพคะ” เกาอ่เู ตียอดไม่ได้ทจี ะยกมุมปาก พร้อมเอ่ยขนึ ว่า “ข้าเองกเ็ พิงจะ มาถงึ มทิ ราบว่าคุณหนูซกู ระทาํ สิงใดผิด แล้วควรลงโทษอย่างไร มิ ส้นู ้องหยางลองบอกให้ข้าทราบก่อนดีหรือไม่ หากมีสงิ ใดไม่ ถกู ต้อง ข้าจะได้ช่วยชีแนะได้” หยางอวีหลงิ คิดไม่ถงึ เลยว่าครังนีเกาอ่เู ตียจะพูดง่ายเช่นนี คาํ พดู ที เตรยี มเอาไว้แล้วจงึ ยังไม่ทนั ได้พดู ออกไป จากนนั จงึ หนั หน้า กลบั ไปมองซเู หลยี นอวินทยี ืนก้มหน้าอย่างไม่รู้อโี หน่อีเหน่ เนอื งจากซเู หลยี นอวินก้มหน้าอยู่ ลาํ คอของนางจึงบงั เอญิ ปรากฏ ออกมาให้เหน็ ผวิ ของนางขาวละเอยี ด เนยี นนุ่มราวเส้นไหม ตอนนันเองหยางอวีหลนิ คดิ ว่าตนตระหนกั บางสิงขนึ มาได้ นางคิด

ว่าต้องเป็นเพราะนงั ป่ าเถอื นผู้นีทที าํ ให้เกาอ่เู ตียทนดตู ่อไปไม่ได้ ทาํ มารยาสาไถยดนี กั ทนั ใดนันราวกบั ว่านางได้กนิ ยาสงบใจลงไป นางจงึ ไม่คดิ มากอกี และพดู ออกมาว่า “คุณหนูซผู ้นู ีพบหน้าน้อง แล้วไม่ยอมทาํ ความเคารพ ช่างโอหังยิงนกั ! ตามความเหน็ ของ น้องแล้ว ควรถูกโบยสามสบิ ทเี พือไม่ให้ผู้อนื เอาเยียงอย่างเพคะ” พดู จบกว็ างท่าเชิดหน้าชูคอ สง่ สายตาให้ซเู หลียนอวินราวกบั นาง เป็นสงิ ตาํ ต้อย เกาอ่เู ตียแย้มยิมน้อยๆ จากนนั จึงเดนิ เข้ามาแล้วยืนมอื มาดึงตัวซู เหลยี นอวิน แล้วเอ่ยว่า “เช่นนดี ีหรือไม่ ข้าเองกค็ ดิ ว่าความคดิ ของ น้องหยางดีทเี ดียว แต่ทนี ้องหยางพดู เมือคร่วู ่าเป็นเพราะคุณหนูซู ไม่ทนั ได้ทาํ ความเคารพเจ้า เจ้าจงึ จดั การเช่นนีใช่หรือไม่” หยางอวีหลงิ พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “มิผิดเพคะ เสดจ็ พี คนผู้นไี ม่ เหน็ ผ้ใู ดอยู่ในสายตาเลยสกั นิด! ควรจะลงโทษให้หนักหน่อยจงึ จะ สาสม” “มเี หตผุ ล จะต้องลงโทษให้หนกั แต่…” ตอนนันเองทนี าํ เสยี งของ เกาอ่เู ตียพลนั แปรเปลียน “แต่ข้าคิดว่า วิธกี ารจัดการเช่นนีมิ ถูกต้อง ทงั หมดนเี ป็นเพราะผ้ใู หญ่มีพฤตกิ รรมไม่สมควร เดก็ จงึ

เลียนแบบ น้องหญิงคิดว่าอย่างไร” “ถูกต้องเพคะ!” คงไม่ได้จะลงโทษคนในตระกูลของซูเหลยี นอวิน ด้วยกระมงั ? เช่นนนั กด็ ียงิ หยางอวีหลงิ พยักหน้าถี “ทงั หมดนีเป็นเพราะมารดาของซูเหลยี นอ วนิ สงั สอนไม่ดี พวกเจ้า ไปนาํ ตวั ซฮู ูหยินมา!” “มจิ าํ เป็น!” นาํ เสยี งของเกาอู่เตียพลนั แขง็ กระด้างขนึ “ดูแล้วข้า คงพูดไม่ชดั เอง น้องหยาง เมือครู่ตอนเจ้าพบหน้าข้า ดูเหมือนเจ้า จะยงั ไม่ได้ทาํ ความเคารพข้ากระมัง ตามคาํ พดู ของน้องหยางแล้ว เจ้าเองกค็ วรถูกโบยสามสบิ ทจี ึงจะถกู ใช่หรอื ไม่” หยางอวีหลินเมอื ได้ยินเกาอ่เู ตียเอ่ยเช่นนี แววตาพลันเบกิ กว้าง ถลงึ มอง “ฮองเฮาหมายความว่าอย่างไรเพคะ ให้ข้าถูกโบยสามสบิ ทหี มายความว่าอย่างไร!” “ความหมายนันตรงตามตัวอกั ษร!” แววตาคู่งามของเกาอู่เตียหัน มาพร้อมเอ่ยเสยี งแขง็ ขนึ “ผู้ใหญ่มพี ฤติกรรมมสิ มควร เดก็ จงึ เลียนแบบ คงเป็นเพราะน้องหญิงเหน็ ข้าแล้วไม่ยอมทาํ ความ เคารพ จงึ ทาํ ให้คนเหล่านีเลียนแบบตัวอย่างทไี ม่ดีมา หากต้องการ

ลงโทษให้เป็นเยียงอย่าง เช่นนนั มิส้ใู ห้น้องหยางมาเป็นแบบอยา่ ง จะดกี ว่าหรอื ไม่ ข้าพูดตรงไหนผิดหรือ อกี อย่างเมอื คร่นู ้องหยาง เองกเ็ หน็ ด้วยกบั คาํ พดู นีแล้วมิใช่หรอื ”

ตอนที สูค้ น “ข้า ข้า…” หยางอวีหลงิ คดิ ไม่ถงึ ว่าเกาอเู่ ตียจะมหี มดั เดด็ เช่นนี ถงึ กบั ดึงให้นางติดร่างแหเข้าไปด้วย ในตอนนนั นางจึงเกดิ ความร้สู กึ ขนึ หลังเสอื ยากจะลง หากนางตอบรับตนเองกต็ ้องโดน โบย หากไม่ตอบรับเล่า ตอนนมี สี ายตาตังมากมายจดจ้องอยู่ ต่อไปนางจะเอาหน้าไปวางไว้ทไี หน นางได้แต่บังคบั ใจตนเองไม่ให้ใช้สายตากนิ เลอื ดกนิ เนือมองไป ทางซูเหลยี นอวิน ตอนนีฮองเฮากาํ จุดอ่อนของนางอยู่ในมือแล้ว หากใช้สายตาเช่นนันอกี เล่า นันเทา่ กับเปิ ดโอกาสให้ผู้อืนไปเปล่าๆ เกาอ่เู ตียมองเหน็ ปฏกิ ริ ยิ าเบืองหน้าจงึ พอคาดคะเนบางอย่างได้ พลันยกมอื ขนึ ไปสมั ผัสมงกฎุ หงส1์ 6 ทปี ระดับอยู่บนผมอย่างไม่ ร้ตู ัว แล้วเอ่ยขนึ อย่างช้าๆ ว่า “แต่วนั นเี ป็นวันดี ข้าคดิ ว่าฮ่องเต้คง ไม่อยากได้กลนิ คาวเลอื ด เช่นนนั เรืองของพวกเรากเ็ อาไว้เทา่ นีเถดิ น้องหยาง เจ้าคิดเหน็ อย่างไร” “เสดจ็ พี…ตรัสได้ถกู ต้องเพคะ…” แม้ว่านาํ เสยี งของหยางอวีหลงิ จะ 16 มงกุฎหงส์ หมายถงึ เครืองประดับศีรษะแสดงบรรดาศกั ดิของสตรีชันสงู

ยังไม่สลด แต่ตอนนกี ท็ าํ ได้เพียงก้มหัวไม่สนใจสงิ ใดแล้วเอ่ยว่า “ฮองเฮาเพคะ จู่ๆ น้องกร็ ู้สกึ ว่าร่างกายของน้องไม่ค่อยสบายนกั เช่นนนั น้องขอตัวกอ่ นนะเพคะ” “ไปเถดิ ” คราวนหี ยางอวีหลิงจาํ ได้ขนึ ใจจึงไม่ลมื ทาํ ความเคารพ หลงั จากนัน จึงเงยหน้าขนึ แล้วจ้องไปทซี เู หลยี นอวิน ‘ซเู หลียนอวิน…ข้าหยางอวีหลงิ จะจาํ เจ้าไม่ลมื ! เส้นทางต่อจากนียัง อกี ยาวไกลนัก เจ้ารอดูกแ็ ล้วกนั !’ “เอาล่ะ แยกย้ายเถิด” เกาอู่เตียโบกมอื บรรดาผู้คนทมี ุงดอู ยู่รอบ ด้านเมอื ครู่ต่างกผ็ ่อนคลายลง รบี แยกย้ายกนั ออกไป เมือคร่พู วกเขาถอื ว่าเป็นพยานร้เู หน็ เหตุการณว์ ุ่นวายเข้าแล้ว! จึง ต้องฉวยโอกาสในตอนทยี งั ไม่มีผู้ใดจดจาํ ใบหน้าตนได้หลบหนีไป จากสถานทที วี ุ่นวายนเี สยี เพราะหากถูกฮองเฮาหรือหยางกุ้ยเหรนิ จาํ หน้าได้ล้วนไม่เป็นผลดตี ่อตนเองทงั นัน “เดก็ น้อย หากข้าไม่มาเหน็ พอดี เจ้าจะจดั การอย่างไร” เกาอ่เู ตีย

หันตวั กลบั มาเอ่ยขึนด้วยนาํ เสยี งอ่อนโยน “เรืองนีหรอื เพคะ” ซูเหลียนอวนิ จับแขนเสอื แล้วเอ่ยว่า “หม่อม ฉันคงจะไม่ยอมให้ผู้อนื นาํ ตวั ไปโบยง่ายๆ เช่นนัน ก้ยุ เหรนิ จะโบย เองหรือ สาวใช้คงจะเป็นผู้ลงมือกระมัง หากกล้าเข้ามากต็ ้องเจอ หมดั หม่อมฉันเข้าสกั หน่อย อย่างไรหม่อมฉันกไ็ ม่เชือว่านางจะมา จบั ตัวหม่อมฉันด้วยตัวเองเพคะ” ซเู หลยี นอวินเอ่ยวาจาอย่างไร้ เดยี งสา ตอนนีนางคดิ ว่า เมอื ต้องเผชิญหน้ากบั ผู้สงู ศกั ดิ โดยเฉพาะกบั ผ้ทู ตี ้องคร่นุ คดิ วางแผนอยู่ตลอดเวลา หากนางมวั แต่เอ่ยวาจาอ้อมค้อม พวกเขาคงมองว่านางอ่อนหัดและไม่รู้จัก ประมาณตน มิส้ยู อมรับความผดิ พลาดของตนเองไปตรงๆ บางที อาจจะทาํ ให้พวกเขาประทบั ใจแล้วจดจาํ ภาพดๆี เอาไว้ เกาอู่เตียไม่คิดว่านางจะเอย่ วาจาเช่นนีจึงยิมขึน ผ่านไปครู่หนึงจึง เอ่ยต่อว่า “ทเี จ้าพูดกม็ เี หตผุ ล แต่เมอื อยู่ในวงั หลวงแห่งนี เจ้าจง จาํ เอาไว้ว่าควรระแวดระวังทุกฝีก้าว แต่กม็ ิต้องใส่ใจมากจนเกนิ ไป นกั เมือเผชิญหน้ากบั เหตกุ ารณ์ทมี คี นต้องการหาเรืองเจ้า ต่อให้ เจ้าระวงั ตัวดีสกั เพียงใด คนผู้นันกย็ งั หาเรืองจับผดิ เจ้าจนได้ ใน เมือสดุ ท้ายแล้วเจ้ากจ็ ะต้องถกู ลงโทษ ไม่ส้ตู ่อยออกไปให้สะใจสกั

หมดั สองหมดั แล้วค่อยว่ากนั ทหี ลงั ถูกหรือไม่” ถึงคราวซูเหลยี นอวนิ เป็นฝ่ ายสบั สนบ้าง นาง…นางคดิ ว่าฮองเฮาจะ ตาํ หนินางสกั ยกว่าไม่ให้นางทาํ เช่นนีอกี หรือไม่กใ็ ช้เหตุผลชกั จูง ไปในทางทถี กู ทคี วร คดิ ไม่ถงึ เลยว่าสดุ ท้ายแล้วฮองเฮายังคดิ จะ สนับสนุนนาง? ซูเหลยี นอวินนงิ งนั อยู่ทเี ดิมไม่ขยบั เขยือน นางไม่รู้ ว่าควรจะพดู อย่างไรออกไปดี เกาอู่เตียเหน็ ซเู หลยี นอวนิ มที ่าทเี ช่นนี จึงเดาได้ว่านางกาํ ลังตกใจ กบั คาํ พดู เมอื คร่ขู องตนจนไม่ร้วู ่าจะวางตวั อย่างไร เพราะนีไม่ คล้ายกบั พฤติกรรมของสตรสี งู ศกั ดิเลยแม้แต่น้อย อกี ทงั นางเอง ยงั เป็นถงึ ฮองเฮาด้วย “เจ้าอย่าได้คดิ มากเลย” เกาอู่เตียจูงมอื นางพาเดนิ ไปทางอนื พลาง เอ่ยว่า “เมือข้าเหน็ เจ้าเช่นนี จงึ ทาํ ให้ข้าอดคดิ ถึงตัวเองตอนเข้ามา ในวงั ใหม่ๆ ไม่ได้ ข้าเองกไ็ ม่ต่างจากเจ้ามากนัก เลอื ดร้อนแบบนี เช่นกัน แต่ว่าตอนน…ี ช่างเถิด เรืองเหล่านนั ล้วนผ่านมานานแล้ว อกี ประเดียวข้าต้องไปเฝ้ าฮ่องเต้แล้ว เจ้าอยู่บริเวณรอบๆ นีกบั เพือนของเจ้าก่อนเถดิ เรืองใหญ่เพิงผ่านพ้นไปเมอื ครู่ คงไม่มีผู้ใด มาหาเรืองพวกเจ้าอกี สกั พักใหญ่ หากมเี รืองอะไรเกดิ ขึนให้ส่งคน

มาแจ้งกบั ข้ากพ็ อ” “ฮองเฮา เดนิ ระวังด้วยเพคะ” ซูเหลียนอวินกบั หลนิ เหวินเสยี วเอ่ย ขึนอย่างพร้อมเพรียงกัน เวลาผ่านไปคร่หู นึง ซูเหลียนอวินถงึ จะยนื ขึน สายตาของนางมอง ไปยงั ด้านหลังชุดสที องอร่ามชดุ นันหรูหราเป็นอย่างยิง แต่กลบั สะท้อนให้เหน็ ถึงความอ้างว้างเดียวดายอย่างยากทจี ะหาสงิ ใด เปรียบ สงิ หนึงทซี ูเหลียนอวนิ ไม่รู้คือ คาํ พูดเมือครู่ของนางได้ไปกระตุ้น ความรู้สกึ บางอย่างของเกาอ่เู ตียเข้า อย่างไรเสยี ครังหนึงนางกเ็ คยเป็นเดก็ ทเี ตบิ โตมาในครอบครัวที เลยี งนางมาดังมุกดังหยก ได้รับความรักความใส่ใจอย่างเตม็ อิมมา ตังแต่ยังเลก็ ทงั ยงั มนี ิสยั ตรงไปตรงมาทรี ้อนแรงดังไฟ แต่ เรืองราวทงั หมดในครังอดีตกลับถกู ความจริงในปัจจุบนั อนั โหดร้ายบดขยีจนไม่เหลอื แม้เพียงเศษเสยี ว ตอนทตี นคดิ ว่าในชาติ นีคงเป็นแบบนีตลอดไปนนั นางกลบั ไม่อยากเหน็ ซเู หลยี นอวิน เป็ นแบบนัน

เหตกุ ารณต์ อนนันได้ปลกุ ความเงยี บงนั ทอี ยู่ในใจของนางมานาน หลายปีให้ฟื นกลบั มามีชีวิตอีกครัง เพราะนางคล้ายเหน็ ภาพ ตนเองเมือครังก่อน นางทเี ป็นตวั ของตัวเองไม่สนใจธรรมเนยี ม ปฏบิ ตั ใิ ด คล้ายกบั ว่าเพียรพยายามจะต่อต้านคนรอบตวั ทุกคน ตอนทนี างเหน็ ภาพซเู หลยี นอวินพยายามอดกลนั อยู่นนั ในหัวของ นางไม่ทนั ได้คดิ สงิ ใดมากกเ็ ดินออกไปเสยี แล้ว นางไม่อยาก…ไม่ อยากให้ซเู หลยี นอวินต้องกลายเป็นนางคนทสี องอกี คนทโี ดนวัง หลวงแห่งนลี บเหลยี มคมจนสนิ ดังนันในตอนท้ายเกาอ่เู ตียจึงพดู ประโยคเหล่านันกบั ซเู หลยี นอวิน เพราะความจริงแล้วต้องการสอื ความให้นางร้วู ่าตนคอยแอบช่วย เหลอื อยู่ เพราะตนเองไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้แล้ว จึงอยาก ให้เดก็ คนนีเป็นตัวแทนในการคงภาพความทรงจาํ อนั มคี ่าเหล่านัน ไว้ จะถือเป็นความเหน็ แกต่ วั เลก็ ๆ ของตนเองกไ็ ด้ “เหลียนอวิน?” หลนิ เหวนิ เสยี วร้องเรียก “ต่อไปข้าเรียกเจ้าเช่นนี แล้วกนั เรยี กชือตามด้วยแซ่ ทาํ ให้ข้ารู้สกึ เหมอื นว่าเราเป็นคน แปลกหน้าต่อกัน ทแี ท้เจ้ากบั ฮองเฮานันมีความสมั พนั ธท์ ดี ตี ่อกนั เมือครู่ทาํ เอาข้าใจหายใจควาํ ไปหมด”