ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ลงสนาม และไม่ต้องเป็นลมล้มพบั อยู่อย่างนี “คณุ ชายหนั รู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด คุณหนูรองหยางถึงเป็นลม ล้มพับอยู่บนนี” ซูเหลยี นอวินเงยหน้าขนึ ถามด้วยแววตาเยน็ เฉยี บ “ฤดูร้อนทอี ากาศร้อนถึงเพียงนี ไม่ว่าผู้ใดนังอยู่ตรงนีนานๆ กค็ ง จะทนไม่ไหวทงั นนั อีกอย่างคุณหนูรองหยางเดิมทกี ม็ รี ่างกาย อ่อนแอ” หันหงไทข่ มวดคิวแน่น มองไปยงั สตรีทเี ป็นลมอยู่บนเวที อย่างกงั วลแล้วเอ่ยขนึ หยางอวีหลนิ ทเี ป็นลมอยู่บนเวทเี มือได้ยินหนั หงไท่พยายาม ปกป้ องตนเช่นนัน ในใจของนางพลันบงั เกดิ ความรู้สกึ ทยี ากจะ อธบิ ายได้ เพราะใจของนางตลอดมามเี พียงต้วนเฉนิ เซวียนเพียงผู้ เดียวเท่านนั และไม่เคยสนใจคุณชายใหญ่หนั มาก่อน ทว่าตอนนี หันหงไท่กลับชายสายตาจรงิ ใจและดเู ป็นกงั วลมองมาทีนาง ทาํ ให้ หัวใจของนางเต้นอย่างไมเ่ ป็นระสาํ ยากทจี ะควบคุมได้ หยางอวีห ลนิ กาํ ลงั คดิ ว่า ชายผู้นีแอบชอบนางมาตลอด…ใช่หรือไม่ “หึ…” ซเู หลียนอวินแค่นหวั เราะ “จากทคี ณุ ชายหนั กล่าว ข้าเองก็ นังตากแดดตรงนมี าเป็นเวลาครึงชัวยามแล้วเช่นกัน เหตใุ ดข้าจงึ มิ

เป็นลมไปด้วยเล่า ข้าเองกเ็ ป็นหญิงอ่อนแอเช่นกนั ไม่เหน็ คุณชาย หันพูดแทนข้าบ้าง นันคงจะเป็นเพราะข้ากบั คุณหนูรองหยางนัน เป็นคนละคนกัน คุณชายใหญ่หนั ว่าถกู ต้องหรือไม่” ผู้ชมทอี ยู่ด้านล่างเมือได้ยินซูเหลียนอวินเอ่ยเช่นนีกย็ กมอื ขึนมาปิ ด ปากแล้วหัวเราะเบาๆ ต้องถกู สิ เป็นสตรอี ่อนแอเหมือนกนั เหตุใดอีกคนเป็นลมแต่อกี คนกลับไม่เป็นอะไร? แถมตอนทอี กี ฝ่ ายเป็นลมตนเองกเ็ ป็นฝ่ าย ได้เปรยี บด้วย กาํ ลังจะตกเป็นฝ่ ายพ่ายแพ้ แต่กลบั เป็นลมไปกะทนั หัน ซูเหลยี นอวินไม่รอให้หนั หงไท่ได้พูดอะไรต่อกเ็ อ่ยว่า “เมือคร่ทู ขี ้า ถามคุณชายใหญ่หนั ว่า เพราะเหตุใดคุณหนูรองหยางจงึ เป็นลม ดู เหมอื นคุณชายหันยังตอบไม่ตรงคาํ ถาม เพราะคนทีทาํ ให้นางเป็น ลม มิใช่คนอนื ทงั ยังมใิ ช่ข้า และมใิ ช่พระอาทติ ยท์ สี าดแสงแรงกล้า แต่กลับเป็นคุณชายใหญ่หันเองต่างหาก! เป็นท่านทที าํ ให้นางเป็น ลม” ซเู หลยี นอวินพยายามกลันหัวเราะ ในสายตาปรากฏแววเยาะ เย้ยถากถาง

หันหงไท่เลกิ คิวขนึ “คณุ หนูซกู าํ ลังพดู ถงึ อะไร ต่อให้เป็นการพูด เหลวไหล กค็ วรมเี หตผุ ลมาอธบิ ายสกั หน่อยได้หรอื ไม่” “ให้ข้า…หาเหตุผลหรือ” ซเู หลยี นอวนิ ก้าวเข้าไปข้างหน้า จนไป หยดุ อยู่ตรงหน้าหยางอวีหลนิ จากนันจึงหนั ตวั กลบั มา แล้วเอ่ย วาจาถากถางหนั หงไทว่ ่า “คุณชายใหญ่หนั ทที า่ นเอ่ยเมอื ครู่ว่า ทา่ นอยู่ทนี ีมาตลอด เช่นนันท่านคงได้เหน็ แล้ว ตอนทหี ยางก้ยุ เห รินบบี บงั คบั ข้า คะยันคะยอให้ข้าเข้าร่วมการประลองเสยี ให้ได้ เหตุใดตอนนันจงึ ไม่เหน็ เทวดาผู้มจี ติ ใจเมตตาปรานอี ย่างทา่ นออก หน้าแทนเลยเล่า” “ตอนนันข้าพยายามอ้อนวอนอยู่เป็นเวลานานเท่าไหร่ ทาํ ไมท่าน ถงึ ไม่เอ่ยถึงความเป็นธรรมสกั คาํ หากตอนนนั ท่านมใี จเมตตาให้ ข้าสกั ครึงหนึงของตอนนี ช่วยพูดขอความเป็นธรรมแทนข้า เช่นนนั ข้าคงไม่ต้องลงสนามและประลองกบั หยางอวีหลนิ นางกจ็ ะ ไม่ต้องนังตากแดดนานเช่นนีและนางกจ็ ะไม่มที างเป็นลม ดงั นันจงึ กล่าวได้ว่า ตอนนีทนี างเป็นลมไปมีความเกยี วข้องกับทา่ นอย่าง แยกออกจากกนั มิได้ คุณชายใหญ่หนั ว่าข้ากล่าวได้ถกู ต้องหรอื ไม่” เมือผู้ชมได้ยินซเู หลยี นอวนิ อธบิ ายเช่นนี กร็ ู้สกึ ไม่พอใจขึนมาแต่

ไม่กล้าเอ่ยสงิ ใด เพราะตอนนีหากจะว่าไปแล้ว คาํ พดู ของนางนัน ถกู ต้อง หากตอนนันหันหงไทเ่ หน็ ใจนางสกั หน่อยจะเกดิ เหตุการณ์ เช่นนขี นึ ได้อย่างไร หันหงไท่ไร้คาํ พดู ใด เขามองเหน็ รอยยิมน้อยๆ ของสตรีชุดแดงทยี นื ไม่ไกลจากเขา ทว่า นางมอิ าจแสดงความเยาะเย้ยออกมาทางแววตาได้ชัดเจนนกั ตอน นันเขาพลนั ร้สู กึ หน้าชา บดิ าของเขากล่าวไว้ถกู ต้อง เขายงั เดก็ และ หยิงยโสเกนิ ไป การจะแยกแยะถูกผิดให้กระจ่างแจ้งบนโลกใบนี คงต้องยนื อยู่บนมุมมองทแี ตกต่างจากกนั เทา่ นัน มองจากมุมมองของคนทีอยู่นอกเหตกุ ารณ์ เขาจงึ คิดว่าหยางอวี หลนิ นนั น่าสงสาร เพราะตอนนีนางเป็นลมไปแล้ว แต่เขากลบั มิได้ ยืนดูเหตกุ ารณ์ในมมุ มองของซเู หลยี นอวิน เขาถามตัวเองว่า หาก ต้องเผชิญกบั เหตกุ ารณ์เช่นนี เขาจะสามารถทาํ ได้อย่างทตี ัวเองพูด หรือไม่ ทงั ทเี ขากร็ ้วู ่าอกี ฝ่ ายกาํ ลงั จะสร้างความเดอื ดร้อนให้กบั ตน เขา กลบั มิได้คิดแค้นและไมเ่ อ่ยถามสงิ ใด แต่กลบั เรยี กคนให้มาเชิญ

นางลงไปจากเวท?ี เขารู้ตัวว่ามอิ าจทาํ ได้ เพราะตนกเ็ ป็นคนธรรมดาทยี ังมคี วามรัก โลภ โกรธ หลง “ดงั นันแล้ว” ซูเหลยี นอวินสะบดั แขนเสอื แล้วเดินไปยังด้านข้างห ยางอวีหลนิ พลางเอ่ยขนึ “สงิ ใดทตี นไม่ปรารถนา อย่าได้ยัดเยียด ให้ผู้อนื คุณชายหันโปรดจาํ ไว้ว่า จะพูดจะจาอะไรออกมาโปรดใช้ สมองไตร่ตรองก่อนทุกครัง! โปรดคดิ ในมุมมองของผ้อู นื แล้วค่อย พดู เพราะในบางครังสงิ ทตี าเหน็ อาจจะมิใช่ความจริงเสมอไป” ซู เหลยี นอวินมองหยางอวีหลินทยี ังคงเป็นลมอย่บู นพืน นางเผย รอยยิมทซี บั ซ้อน แล้วจึงหันไปมองหันหงไทด่ ้วยสายตาทยี ากจะ คาดเดาอกี คราหนึง โชคดีทใี นตอนนี หมอหลวงมาถงึ พอดี จงึ ยตุ ิการโต้เถียงนีไว้ได้ “ฝ่ าบาท” หมอหลวงสวเี อย่ พร้อมคารวะ “หมองหลวงสวีไม่ต้องมากพิธี รีบตรวจดูเถดิ ว่าคุณหนูรองหยาง เป็นอย่างไรบ้าง” ลหี ยวนตีโบกมอื ไปยังหยางอวีหลนิ ทอี ยู่บนพืน

“เช่นนนั ขอคณุ หนูซกู รณุ าถอยออกไปก่อนสกั ครู่ ข้าจะได้ตรวจชีพ จรให้คุณหนูรองหยาง” หมอหลวงสววี างกล่องยาในมอื ลงเตรียม ตวั ทจี ะเริมตรวจชพี จร “เป็นหม่อมฉันทไี ม่ดเี องเจ้าค่ะ รบกวนหมอหลวงสวีแล้ว” หมอหลวงสวหี ลับตาลง แล้ววางนิวมอื ลงบนตาํ แหน่งชีพจรของห ยางอวีหลินพลางครุ่นคิดถึงคาํ พดู เมือครู่ทซี เู หลียนอวินเอ่ย ระหว่างทางทเี ขามาทนี ีเขาได้ยินเรืองราวทงั หมดแล้ว เขาคิดไม่ถึง เลยว่า สตรีตัวน้อยนางนีเมือถงึ คราวจะสงั สอนใครขนึ มาจะไม่ไว้ หน้าเลยสักนดิ ช่างร้ายกาจยิงนกั ทงั ยงั น่าสนใจอกี ด้วย เวลาผ่านไปเนินนาน หมอหลวงสวีลืมตาขึน กวาดสายตาไปยังหยา งอวีหลนิ ทนี อนหลบั ลกึ อยู่ จึงถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “ดูจากอาการ แล้ว คุณหนูรองหยางมิได้มีเพียงอาการทเี กดิ จากอากาศร้อนอบ อ้าวเท่านนั แต่เป็นเพราะโทสะทอี ยู่ในใจเป็นเหตดุ ้วย คุณหนูซทู าํ ได้ไม่เลวเลยทเี ดียว เพราะหากเคลือนย้ายคนป่ วยไม่ถูกวธิ แี ล้ว จะ เป็นการทาํ ลายเส้นชีพจร หากเป็นเช่นนันคงถงึ คราวลาํ บาก ตอนนี อาการถอื ว่าปลอดภยั แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมือหยางอวีหลนิ ได้ยนิ หมอหลวงสวเี อ่ยเช่นนีจึงร้สู กึ ตืนตระหนก ขึนมา ทาํ ลายเส้นชีพจร? ร้ายแรงขนาดนันเชียวหรอื ทว่านางกลับ มกิ ล้าเปิ ดปาก เพราะทโี รงหมอหลวง หมอหลวงสวถี อื ว่าเป็นหมอ ฝีมอื ดคี นหนึง ดังนันสงิ ทเี ขาพูดจะต้องเป็นเรืองจริงอย่างแน่นอน!

ตอนที ฝังเข็ม ซูเหลยี นอวนิ มองหมอหลวงสวีทอี ย่ดู ้านข้างของนาง สหี น้าเขาดู จริงจงั แล้วกน็ ิงงนั ไป โทสะในใจสามารถทาํ ลายชีพจรได้ด้วยหรอื นีเป็นการเปิ ดหูเปิ ดตาให้นางยิงนัก นีกระมงั ทเี ขาเรียกว่าโกรธจนอกแตกตาย? เพราะหากเป็น อนั ตรายต่อชีพจรจริง ตอนทเี อาลงจากสนามไปกค็ งจะถือว่าโกรธ จนอกแตกตายจริงๆ เวลาผ่านไปเนินนานหมอหลวงสวจี ึงเอ่ยขึนอกี ว่า “ยังมติ ้องกงั วล ใจไป ขอแค่ให้นางฟื นขนึ มาได้กถ็ ือว่าปลอดภยั แล้ว หากข้าฝงั เขม็ ให้คุณหนูรองหยางสกั เขม็ หนึง อกี คร่เู ดยี วนางกจ็ ะฟื นขนึ มา” ระหว่างทพี ูดกย็ ืนมอื ไปยังกล่องยาทวี างไว้ด้านข้างแล้วหยิบเขม็ สี เงนิ ออกมาหนึงแถว หมอหลวงสวีหยิบเขม็ แถวนันขนึ มา จากนนั นาํ ไปสอ่ งต้องกบั แสง ตะวันคร่หู นงึ แล้วราํ พงึ เสยี งเบาๆ ว่า “ตวั ข้าแก่แล้ว ตากไ็ ม่ค่อยจะ ดี อาการหมดสติของคุณหนูรองหยางร้ายแรงถงึ เพียงนี หาก ต้องการจะให้ฟื นขนึ มาเกรงว่าคงต้องใช้เขม็ ใหญ่สดุ เสยี แล้ว”

เขม็ เงนิ เมอื อยู่ภายใต้แสงสะท้อนจากดวงอาทติ ย์ กส็ ่องประกาย เยน็ เฉียบทไี ม่ว่าผ้ใู ดเหน็ ต่างต้องตืนตระหนกทงั สนิ ซูเหลยี นอวินยนื มองเหตุการณ์อยู่ด้านข้างโดยไม่เปิ ดปากเอ่ยอะไร เพราะเมอื ดูเหตุการณจ์ นถึงตรงนี หากนางยังดูไม่ออกว่าหมอ หลวงสวผี ู้นตี ังใจจะลงโทษหยางอวีหลนิ นางกค็ งโง่เตม็ ที ทว่าเหตุ ใดหมอหลวงสวถี งึ ได้ชิงลงมอื กะทนั หนั เช่นนี เขาเองกด็ ูไม่ใช่พวก ตาแก่จอมเจ้าเล่หแ์ ต่อย่างใด หมอหลวงสวที าํ การเปรยี บเทยี บขนาดเขม็ แต่ละเล่ม สดุ ท้ายจงึ เลอื กเขม็ เล่มทใี หญ่ทสี ดุ ขนึ มาแล้วเอ่ยว่า “ในเมอื คุณหนูรองหยาง เป็นลมไปแล้ว ตอนนคี งไม่ร้สู กึ เจบ็ ปวดอะไร เช่นนนั กใ็ ช้เล่มนีก็ แล้วกนั ” ระหว่างพูดกย็ ืนเขม็ เล่มนนั เข้าไปใกล้ๆ หยางอวีหลนิ มา กขนึ เรอื ยๆ หยางอวีหลนิ ทกี าํ ลงั หรีตาแอบมองเหตกุ ารณ์อยู่ นางเหน็ ชายชรา เคราขาวผู้หนึงยืนเขม็ ในมอื เข้ามาด้วยสหี น้ายิมแย้ม “กรีด! เจ้าออกไปห่างๆ ข้าเดียวนี!”

เดิมทหี ยางอวหี ลนิ ตังใจว่าจะหลับตากดั ฟันทนให้ผ่านพ้นไป แต่ ช่วยไม่ได้ทเี ขม็ เล่มนนั มันน่าสยดสยองเกนิ ไป สดุ ท้ายนางจึงอด ไม่ได้ทจี ะร้องเสยี งดงั ออกมา จากนนั จึงลกุ ขึนคลานไปอกี ด้านแล้ว พูดขนึ ว่า “ออกไปเดียวนีนะตาเฒ่า! ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เจ้าไม่ ต้องเข้ามา!” ตอนนีคนทอี ยู่ด้านล่างได้โยนบรรยากาศความตึงเครียดเมือครู่ทงิ ไปแล้ว เพราะได้เหน็ ภาพอนั น่าขบขันของหยางอวีหลินแทนที ทุก คนต่างยกมือขนึ ปิ ดปากแล้วแอบหัวเราะ ตอนนไี ม่มีอะไรให้ต้อง สงสยั อกี ต่อไป ทแี ท้แล้วหยางอวีหลนิ ผ้นู ีแกล้งเป็นลมนันเอง! จากนนั จึงมสี ายตาหลากหลายอารมณจ์ ้องมองไปยัง หนั หงไท่ทนี ัง อยู่ด้านข้างด้วย ไม่ร้วู ่าเขากาํ ลังคดิ อะไรอยู่เมือเหตุการณอ์ อกมา เป็ นเช่นนี หมอหลวงสวีเมือได้ยินหยางอวีหลนิ เอ่ยวาจาเช่นนีกลบั มไิ ด้มที ่าที ขุ่นเคืองใจแต่อย่างใด เพียงแค่ถอนใจแล้วพูดต่อไปว่า “หากเป็น เช่นนี เขม็ ของข้ากค็ งเตรียมไว้เสยี เปล่าแล้ว ช่างน่าเสยี ดายยิง น่า เสยี ดายจริงๆ” “น่าเสยี ดายตรงไหนหรือเจ้าคะ หมอหลวงสวีถ่อมตวั เกนิ ไปแล้ว”

ซเู หลยี นอวินปรบมอื แล้วก้าวไปข้างหน้า “วันนีมีโอกาสได้เหน็ เหตุการณเ์ ช่นนี จงึ ได้รู้ว่าหมอหลวงสวกี ค็ ือหวาถัว27 ทยี งั มี ชีวติ เพราะเพยี งเขม็ เล่มนเี ปล่งประกายขนึ แม้ว่าจะยังไม่ได้ปักลง ไปบนร่าง แต่คนผู้นกี ลับสามารถฟื นขนึ มาได้ด้วยตวั เอง ศาสตร์ การรักษาเช่นนนี ่านับถือยิงเจ้าค่ะ” เมือซเู หลยี นอวินพูดจบจึงยก มอื ขนึ ประสานคารวะไปทางหมอหลวงสวอี ย่างยอมรับ เพือเป็น การแสดงความเคารพนับถอื “คุณหนูซลู ้อข้าเล่นแล้ว” หมอหลวงสวยี ิมแย้มเอ่ยขึน “เป็นแค่ ศาสตรก์ ารรักษาทไี ม่คู่ควรต่อการเอ่ยถึงกเ็ ท่านัน จะน้อมรับฉายา หวาถวั ทยี ังมชี ีวิตได้อย่างไรกนั ” จากนนั จงึ หมนุ ตัวแล้วหนั ไปพดู กบั หยางอวีหลนิ ทหี ่อตวั ด้วยความหวาดกลวั อยู่ไกลๆ “มทิ ราบว่า ตอนนีคณุ หนูรองหยางยังรู้สกึ ไม่สบายตัวอยู่หรือไม่ หากยังคงรู้สกึ อยู่ โปรดบอกให้ข้ารู้เถดิ ” ตอนนีหยางอวีหลนิ กาํ ลงั ขบริมฝีปากล่างของตัวเองไว้แน่น พยายามไม่ให้เสยี งของตวั เองหลุดรอดออกไป เพราะเกรงว่าหาก เปิ ดปาก นางจะแผดเสยี งตะโกนด่าออกไปอย่างห้ามไม่อยู่ ในแวว 27 หวาถัว หมายถึง หมอทมี ชี ือเสยี งโด่งดงั ในสมัยราชวงศฮ์ ันตะวนั ออก

ตาของนางตอนนีบ่งบอกว่าอยากจะฉกี ซเู หลียนอวินออกเป็นชนิ ๆ เวลาผ่านไปพักใหญ่ หยางอวีหลนิ เริมได้สตกิ ลบั คืนมา จงึ เอ่ยขนึ ด้วยริมฝีปากทสี นั เครือ “ขอบคุณหมอหลวงสวี ตอนนีข้าไม่เป็น อะไรแล้วเจ้าค่ะ” หันหงไท่ทอี ยู่ด้านหลังไม่ใส่ใจเสยี งหวั เราะเยาะ สหี น้ากงั วลหรือ แววตาเวทนาของผู้คนรอบด้าน สายตาของเขาจับจ้องไปยังละคร ฉากนันด้านบนเวทตี ลอดเวลา ตอนนนั เองทคี วามร้สู กึ ของเขายิง ทวีความเจบ็ ปวดยิงขนึ ทแี ท้แล้ว ความหมายทนี างอยากจะบอกเขาคอื ละครฉากนีเอง หรือ… จริงอย่างทเี ขาว่ากนั ไว้ว่า สงิ ทตี าเหน็ อาจไม่ได้เป็นอย่างทคี ดิ “ในเมือคณุ หนูหยางไม่เป็นอะไรแล้ว เช่นนนั เรามานบั แต้มหมากที เดินค้างไว้เมอื คร่ดู ีหรือไม่” ซเู หลยี นอวินเลกิ คิวแล้วเอ่ยอย่างไม่ หวาดหวนั สงิ ใด “คุณหนูหยางอยากจะแข่งต่อหรือจะหยุดเพียง เทา่ นี?” ไม่ว่าจะเลอื กอะไรข้ากจ็ ะให้ความร่วมมอื เป็นอย่างดี!”

หยางอวีหลินได้ยนิ นาํ เสยี งหม่นหมองของซเู หลียนอวินดงั นัน ร่าง ของนางพลนั สนั ระริก ก่อนหน้านีซเู หลียนอวินยงั สงวนทา่ ทแี ละไม่เผยความร้สู กึ ของ ตนเองออกมา แต่ตอนนีนางกลบั มีทที า่ แขง็ กร้าวไร้ความยาํ เกรง ราวกบั ว่าไม่มีสงิ ใดทที าํ ให้นางหวาดกลัวได้อกี แล้ว จึงไม่ต้องสงสยั เลยว่าในตอนนีนางจะยอมวางมือหรือไม่ “อวนิ เออ๋ ร์” เสยี งเรยี กของเกาอ่เู ตียดังขนึ มาจากบนพระทนี งั “เจ้า มาตรงนกี ่อน” จากนนั จงึ กวกั มอื เรยี กขนั ทผี ้นู ้อยทนี บั คะแนนไป เมือคร่มู าด้วย “เจ้าร้ผู ลแพ้ชนะแล้วหรือไม่ ผลคะแนนเป็นอย่างไร บ้าง” สายตาของเกาอ่เู ตียมองไปยังซเู หลยี นอวินทกี าํ ลังเดินช้าๆ เข้ามา หาตน เมือทงั สองเผชิญหน้ากนั เกาอู่เตียจึงจบั มอื ขวาของซู เหลยี นอวินมากุมไว้ และสงิ ทนี างสมั ผัสได้คือมอื ของซเู หลยี นอวิน เยน็ เฉยี บราวกบั โรงเกบ็ นาํ แขง็ ในวันทอี ากาศหนาวเหนบ็ ทสี ดุ หนาวเหนบ็ เข้ากระดูก ทงั ๆ ทตี อนนอี ยู่ในช่วงฤดทู อี ากาศร้อนอบ อ้าว แต่ฝ่ ามือกลับเยน็ เฉียบถึงเพยี งนี นางคงจะ…

เกาอู่เตียแอบถอนหายใจอย่ใู นอก เดก็ คนนี…คงเหนือยมากแล้ว ขันทผี ู้น้อยเมือถูกเรียกชือกม็ ิกล้าโอ้เอ้ และหลงั จากทไี ด้ยินเกา อู่เตียตรสั ถามคาํ ถามนีกร็ ีบตอบทนั ที “กราบทูลฮองเฮา ผลของ การประลองครังน…ี คุณหนูซเู ป็นฝ่ ายชนะคุณหนูรองหยางหนึงแต้ม พ่ะย่ะค่ะ” ขนั ทผี ู้นนั กล่าวรายงานอย่างตะกุกตะกกั เพราะใครเลย จะคิดว่าผู้ทเี ป็นฝ่ ายชนะจะเป็นซเู หลยี นอวิน? แต่เขานบั คะแนน ทวนอยู่หลายรอบแล้ว ผลคะแนนออกมาเหมอื นเดมิ ทุกครัง ดงั นนั ผลแพ้ชนะครังนีเขานับไม่ผดิ อย่างแน่นอน อกี ด้านหนงึ หยางอวีหลงิ หลบั ตาของนางลงทงั สองข้าง สดุ ท้ายผล การประลองกถ็ กู ประกาศออกมาจนได้ หลงั จากนันสกั พักนางจึง ขยับเข้าไปใกล้ลีหยวนตีแล้วเอย่ ขนึ “ฝ่ าบาทเพคะ ในเมอื ตดั สนิ ผลแพ้ชนะเรยี บร้อยแล้ว ให้น้องสาวของหม่อมฉนั ลงไปพักผ่อนได้ แล้วหรือไม่เพคะ เพราะเมือครู่หมอหลวงสวบี อกว่าเกอื บจะเป็น อนั ตรายต่อชีพจรของน้องสาวหม่อมฉัน” ลหี ยวนตีหันไปมองอย่างไร้อารมณ์ด้วยสายตาหมางเมิน “เจ้าพูดมี เหตผุ ล ทหาร พาคุณหนูรองหยางลงไปพกั เถิด”

ตอนทหี ยางอวีหลงิ เฝ้ ามองน้องสาวของตนถูกพยุงลงไปจากสนาม นัน ในอกของนางรู้สกึ ราวกบั โดนมดี คมๆ กรีด เป็นนางทีพลาด เอง สดุ ท้ายกลับเป็นฝ่ ายเดนิ ตามเกมของซเู หลียนอวิน! ตอนนีซูเหลยี นอวนิ ยังคงยนื อยู่ด้านข้างเกาอู่เตียดังเดมิ มอื ขวา ของนางกย็ ังคงถูกเกาอ่เู ตียกุมไว้แน่น ด้วยเหตุนเี องมอื ทเี ยน็ เฉียบ ของนางจงึ เริมอุ่นขนึ มาบ้าง “ทแี ท้คุณหนูซูกซ็ ่อนคมไว้ในฝกั ” เมือหยางอวีหลงิ เหน็ ทา่ ที ใกล้ชิดของนางกบั เกาอ่เู ตียเช่นนนั ในใจยิงบังเกิดความพลุ่งพล่าน “โชคดีตอนทคี ุณหนูซูบอกว่าตนไม่มคี วามสามารถใดเลย ทาํ ให้ หม่อมฉันเชืออย่างสนทิ ใจได้ หากมคี วามสามารถถึงเพียงนี แต่ยงั กล่าวว่าตนไร้ความสามารถ อย่างนันแล้วผ้คู นทอี ยู่ ณ ทแี ห่งนจี ะ นับว่ามคี วามสามารถได้อย่างไร”

ตอนที สินสดุ เมือได้ยินหยางอวีหลงิ เอ่ยเช่นนี ซูเหลยี นอวนิ กลับไม่โกรธ เพราะ เมือครู่นีได้เตรยี มคาํ พดู ไว้เรียบร้อยแล้ว “หยางกุ้ยเหรินชมเกนิ ไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเองกเ็ พิงจะได้เรียนรู้ เลก็ ๆ น้อยๆ จากเมอื ครู่นเี ท่านนั ก่อนจะเริมการแข่งขนั มีพีชาย สองคนกาํ ลงั แข่งขันกนั อยู่ก่อน หม่อมฉนั เพียงดูแมวแล้ววาด ออกมาเป็นเสอื 28 กเ็ ท่านัน นาํ สงิ ทเี หน็ รวบรวมเข้าด้วยกนั ผ้ใู ดจะ คิดว่าจะเอาชนะในการประลองได้” นางเอ่ยด้วยนาํ เสยี งเสยี ดาย อย่างยิง เมือพดู จบซูเหลยี นอวนิ จงึ ผายมือไปข้างตัว เมือหยางอวีหลิงได้ฟังคาํ อธบิ ายของนางอารมณก์ ย็ ิงข่นุ มวั หนกั ขึน อกี เล่นมวั ๆ? แค่ใช้ตาดเู พียงครู่เดยี วกเ็ อาชนะผู้อืนได้? นีนาง กาํ ลงั ยกตัวเองว่าเป็นเดก็ อัจฉริยะ หรือว่ากาํ ลังเหนบ็ แนมน้องสาว ของตนทฝี ึกฝนอย่างหนกั มาเป็นเวลานาน แต่กลบั ส้นู างทยี นื ดูคน เล่นเพียงคร่เู ดยี วไม่ได้? “เอาล่ะ” เกาอู่เตียเอ่ยแทรกขนึ ด้วยนาํ เสยี งเรียบเฉย “ในเมอื ผล 28 ดูแมวแล้ววาดออกมาเป็นเสือ หมายถึง การลอกเลียนแบบ

คะแนนออกมาแล้ว พวกเราอย่าได้พดู ถงึ เรืองนีอกี เลย อวินเอ๋อร์ เจ้าคงยืนจนเมือยแล้ว กลบั ไปนังพกั ผ่อนเถดิ ” เกาอ่เู ตียผายมอื ออกแล้วเอ่ยขึน “เพคะ ฮองเฮา” นางทาํ ความเคารพ แล้วค่อยๆ ถอยออกไป เมือเกาอู่เตียเหน็ เงาด้านหลงั ทอี ยู่ห่างไกลออกไปนนั ในใจกเ็ ริม วติ ก การเปลยี นแปลงท่าทอี ย่างกะทนั หันของซเู หลยี นอวินเมอื ครู่ นางสามารถรับร้ไู ด้ จึงรีบเรียกอกี ฝ่ ายมาอย่ขู ้างกายตน หวงั ว่าจะไม่เกดิ เรืองอะไรกับเดก็ ผู้นีอกี การประลองของผ้อู นื ได้สนิ สดุ ไปกอ่ นหน้านานแล้ว ในทสี ดุ กเ็ ริม เข้าสชู่ ่วงสดุ ท้ายของงานฉลองวสนั ตฤดู ลหี ยวนตีโบกพระหตั ถ์ “เริมแสดงได้” เพียงพริบตาเดยี ว นางราํ ทเี ตรยี มตัวพร้อมตังแต่แรกกอ็ อกมาทาํ การแสดงอย่างยิงใหญ่ ครู่เดียวบทเพลงกก็ ลับมาบรรเลงแบบที เคยมใี นงานฉลอง และบรรยากาศการประลองอนั ดุเดือดเมือครู่ก็ ถูกดนตรีบรรเลงขบั กล่อมเสยี จนหมดสนิ ไม่ทงิ ร่องรอยใดทงิ ไว้อีก

“เหลยี นอวิน เจ้ากลบั มาเสยี ท”ี ทดี ้านข้างหลนิ เหวินเสยี วกลบั มา นานแล้ว เมือเหน็ ซเู หลียนอวินจึงอดเอ่ยถามขึนไม่ได้ “เจ้าทาํ ได้ คมในฝกั โดยแท้! เมอื งานฉลองวสนั ตฤดูสนิ สดุ ลง เจ้าคงมชี ือเป็น สตรีผู้มีชือเสยี งของเมอื งหลวงแล้ว” “ทไี หนกนั เล่า” ซูเหลียนอวินยิมด้วยสหี น้าซดี เซยี ว “ข้ากเ็ ป็นแค่ แมวตาบอดเจอหนูตาย29 ทบี ังเอญิ ทาํ สาํ เรจ็ กเ็ ท่านนั ” เมือหลนิ เหวนิ เสยี วเหน็ นางหน้าซดี เซียวราวกระดาษขาว กไ็ ม่พูด อะไรต่ออกี รีบส่งนาํ เยน็ ทเี ตรียมไว้ให้นางตังแต่แรกก่อนจะเอ่ยว่า “เจ้ารบี ดืมนาํ เถิด อากาศร้อนขนาดนี ทงั ยังตากแดดอยู่เป็น เวลานาน คงจะร้อนจนแทบทนไม่ไหวตังแต่แรกแล้ว พักผ่อนก่อน เถดิ ข้าจะไม่กวนเจ้าแล้ว” ซเู หลยี นอวินพยักหน้า เอ่ยเสยี งเบาว่า “ขอบใจ” ซูเหลยี นอวินมองไปรอบตัว เมือเหน็ ว่าไม่มีผู้ใดสนใจนางแล้ว จึง ก้มหน้าขมวดคิวเพือปกปิ ดสหี น้าของตน 29 แมวตาบอดเจอหนูตาย หมายถึง คนทไี ม่มีความสามารถ แต่ประสบความสาํ เรจ็ โดยบงั เอญิ

เมือคร่เู กดิ อะไรขนึ กบั นางกนั แน่ จู่ๆ หัวใจกเ็ ต้นระรัวราวกบั ได้รับ ความเจบ็ ปวด นับว่าโชคยงั ดที เี กดิ ขนึ ระยะสนั ๆ เท่านัน แต่ ความรู้สกึ คล้ายเจบ็ ปวดนันกท็ งิ ร่องรอยไว้ไม่จางหาย งานฉลองหลงั จากนันไม่มีอะไรน่าสนใจนกั ในตอนสดุ ท้าย เมอื ทุก คนรวมตัวกนั ถวายบงั คมและฮองเฮาแล้วกท็ ยอยลกุ ขึนออกไป ไม่ มใี ครกล้าอยู่ตรงนันมากนัก “น้องอวิน!” ซมู วั เยยี อดทนมาเป็นเวลานาน สาํ หรับเขานันไม่ง่าย เลยทตี ้องทนรอจนถึงตอนจบ เขาจึงรีบวิงเข้าไปหาซเู หลยี นอวิน แล้วเอ่ยว่า “น้องอวินไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ เหตุใดเจ้าจึงหน้าซีด เช่นน”ี “เหลียนอวินคงจะเป็นไข้แดด ท่านพานางกลบั ไปกินอาหารคลาย ร้อนสกั หน่อยเถดิ เจ้าค่ะ อาการน่าจะดขี นึ ” หลินเหวินเสยี วเงยี บ ไปพักหนึงจึงเอ่ยขึน “เมือคร่นู างไม่ได้กนิ อะไร ดอู าการตอนนีแล้ว คงไม่พ้นเป็นลมแดดเจ้าค่ะ” ซมู ัวเยยี เหลือบมองหลนิ เหวนิ เสยี วทเี อ่ยปากเมือครู่ จึงเหน็ ว่านาง คอื คนทอี ยู่กบั ซเู หลยี นอวินมาตลอดช่วงเช้า เขาจงึ พยักหน้า

เลก็ น้อยแล้วเอ่ยขึนว่า “ขอบคุณทเี จ้าช่วยดูแลน้องสาวของข้า ข้า ซาบซึงในนาํ ใจยิง” เมือเอ่ยจบ เพือไม่ให้เป็นการเสยี เวลาจึงรบี พาซเู หลยี นอวนิ ออกไปจากทนี นั ทนั ที เมือซเู หลยี นอวินต้องเดนิ ตามพีชายทสี าวเท้ารวดเรว็ เช่นนี กเ็ ริมมี อาการเวยี นหวั “ทา่ นพี ทา่ นมิต้องเดินเรว็ เช่นนีกไ็ ด้กระมงั ข้ารู้สกึ เวยี นหวั จนอยากจะอาเจยี นแล้วเจ้าค่ะ” ซูมัวเยยี ได้ยินเช่นนีจึงหยุดฝีเท้าลง แล้วหนั กลับมาพร้อมเอย่ ขึน ด้วยนาํ เสยี งเชิงตาํ หนิ “เจ้าเพิงจะหายป่ วยมาเมือไม่นานนีเอง เหตุ ใดจงึ กล้าก่อเรืองเช่นนีอกี หากอาการป่ วยกาํ เรบิ ขึนมาจะทาํ อย่างไร! เดิมทขี ้าคิดว่าคงจะไม่มใี ครมาหาเรืองเจ้าแล้ว ข้าจงึ กล้า ไปประลองกบั ผู้อืน ใครเลยจะคิดว่าเจ้าจะก่อเรืองเช่นนีอกี !” เมือซูเหลยี นอวินเหน็ พีชายของตนมโี ทสะสดุ ขีด แต่กลบั มิกล้า แสดงทา่ ทสี งั สอนนาง นางจึงฉีกยิมให้แล้วเอ่ยขึนว่า “โธ่ มคี นมา ขอท้าประลองกบั ท่านพีสดิ ี ท่านพีเป็นขุนพลหนุ่มแน่น คงมหี ลาย คนแอบอิจฉาอยากจะจัดการทา่ นพีอยู่ในใจ! ในเมือพวกเขากล้า มา กค็ วรเปิดโอกาสให้ แต่จะกลับออกไปได้หรือไม่กอ็ กี เรืองหนึง! ท่านพีดูสิ น้องเองกช็ นะเช่นกัน น้องไม่ทาํ ให้ท่านพีต้องขายหน้า

ทา่ นพีอย่าได้โมโหน้องเลยเจ้าค่ะ” โชคดีทตี อนนีผ้คู นต่างแยกย้ายกนั ไปพอสมควรแล้ว เพราะหาก ผู้ใดได้เหน็ ภาพเช่นนีกค็ งจะตกใจจนอ้าปากค้างอย่างแน่นอน ตอนนีสาวน้อยทกี าํ ลังกอดแขนออดอ้อนพีชาย กบั สาวน้อยทอี วดดี จองหองไม่ยอมผ้ใู ดเมอื ครู่นนั มใี บหน้าเหมอื นกนั ผ้คู นล้วนต้องระอาใจเนืองเพราะสตรีมคี วามแปรปรวนเช่นนี มมิ ี ผ้ใู ดล่วงร้วู ่าอกี วินาทตี ่อมาพวกนางจะเปลียนไปเป็นเช่นไร “พีต้วน พีต้วน! ทา่ นดูผ้นู ันสิ” หันชงิ อวีเอ่ยขนึ พร้อมชีนิวสนั เทา “คนเมือคร่คู ือซเู หลยี นอวิน! พระเจ้า นางมดี ้านทอี ่อนโยนเช่นนี ด้วยหรอื ข้ายงั นกึ ว่านางเป็นคนหยาบกระด้างมาตังแต่เกดิ เสยี อกี ” ไม่ไกลนกั เมือหันชงิ อวีหนั กลับไปกบ็ งั เอญิ เหน็ ภาพทซี เู หลยี นอวนิ กาํ ลังออดอ้อนพีชายอยู่พอดี ต้วนเฉนิ เซวยี นได้ยินดังนนั จึงหันไปมอง บงั เอญิ อย่างยิงทสี ายตา ของตนประสานเข้ากบั สายตาซเู หลยี นอวินพอดี แต่ในเมอื สบตากนั แล้ว คงจะไม่ดีแน่หากเบอื นหน้าไปทางอืนแล้ว

เดนิ เลยี งไป ทงั ตัวนางกม็ ไิ ด้ทาํ อะไรผดิ เหตุใดจะต้องเดินหนีด้วย เล่า ซเู หลียนอวินแอบสนับสนุนความคดิ ตัวเอง ทว่าร่างกายกลับ ไม่ฟังคาํ สงั แล้วเดนิ ตัวลีบไปหลบอยู่ด้านหลงั ซมู ัวเยีย “คณุ ชายน้อยต้วน คุณชายรองหัน” ซมู ัวเยยี คารวะอย่างไร้อารมณ์ และเตรียมทจี ะผละออกไปทนั ที เพราะหากมองเหน็ แล้วแสร้งทาํ เป็นมองไม่เหน็ จะเป็นการเสยี มารยาทจนเกนิ ไป “เอาล่ะๆ แม่นางผ้นู ีคอื คุณหนูใหญ่ซ?ู ” หันชิงอวีเบยี งตวั ไม่รับ การคารวะของซมู ัวเยียแล้วเอ่ยว่า “คุณหนูใหญ่ซู ขอแสดงความ ยินดีกบั เจ้าด้วย ช่างน่าประหลาดใจและตืนเต้นยงิ คดิ ไม่ถงึ ว่า คุณหนูซจู ะมพี รสวรรค์ยอดเยียมในการเล่นหมากล้อมด้วย หากวัน หน้ามโี อกาสเจ้ากบั ข้ามาประลองกนั สกั กระดานดีหรือไม่” ฝีเท้าของซมู วั เยียหยุดชะงกั เพราะได้ยินนาํ เสยี งแบบเกยี วสตรขี อง หันชงิ อวีดังขนึ หากเขาเพิกเฉย การใช้ชีวติ ทผี ่านมาของเขากน็ บั ว่า เสยี เปล่ามานาน กล้าพดู จาเกยี วพาน้องสาวเขาต่อหน้าต่อตาเลยหรือ ไม่อยากมีชวี ติ อยู่ต่อแล้วใช่หรอื ไม่ ตอนนันเองจงึ กาํ หมดั ไว้แน่นเตรยี มเริมเปิ ด

ศกึ ซูเหลยี นอวินเริมสงั เกตเหน็ ความผิดปกตขิ องพีชายใหญ่ ตอน นันเองจงึ รีบกุมมอื ซมู ัวเยยี เอาไว้แล้วเอ่ยขนึ เบาๆ ว่า “พีใหญ่ ทนี ี คอื วงั หลวงนะเจ้าคะ พวกเราต้องใช้เหตุผลสยบผ้อู ืน” เมือเอย่ ขนึ ดงั นีแล้ว ซเู หลยี นอวินจงึ หนั ตัวไปแล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณ สาํ หรับคาํ เชิญของคุณชายรองหันมากเจ้าค่ะ แต่เมือข้าเหน็ หน้า ท่านทาํ ให้ข้านกึ ถงึ พีชายใหญ่ของท่านไปด้วย แบบนีจะดีได้อย่างไร เมือข้านึกถงึ กพ็ าให้ท้องไส้ข้าปันป่ วนรู้สกึ รวนไปทวั ทงั ร่าง ดังนนั เพือสขุ ภาพของตวั ข้าเอง ข้าคดิ ว่าพวกเราอย่าได้เจอกนั อกี เลยจะ ดีกว่า ถูกหรอื ไม่เจ้าคะ”

ตอนที รงั เกยี จ หันชงิ อวีเหน็ ว่าซเู หลยี นอวินมที ที า่ ว่าจะกลับไปมอี าการเหมือนเมือ ตอนงานเลยี งฉลองวสนั ตฤดูอีกครัง นันคอื มขี นพองขึนทวั ร่าง เขากไ็ ม่ร้วู ่าควรเอ่ยสงิ ใดต่อไปดี จึงยกมอื ลบู คางแล้วเอ่ยขึนว่า “คาํ พูดของคุณหนูซนู นั มเี หตุผลยิง เพราะหากเป็นข้า ถ้าต้องเหน็ หน้าท่านพีข้าบ่อยๆ ข้ากค็ งร้สู กึ ไม่สบายเนือสบายตัวเช่นกนั โดยเฉพาะกบั คุณหนูซทู มี ีร่างกายอ่อนแออยู่แล้วด้วย ถูกหรอื ไม่ ในเมือเป็นเช่นนีข้ามขิ อรบกวนพวกท่านทงั สองแล้ว คุณหนูซหู ากมี วาสนาโอกาสหน้าค่อยพบกนั ใหม่” เมือเอ่ยจบกป็ ระสานมอื คารวะ พวกเขาทงั สองคน “มติ ้องหรอก ครังหน้ากค็ งไม่มีธุระอนั ใดให้ต้องพบกนั อกี ” ซู เหลยี นอวินลากซมู ัวเยียมายังข้างกายแล้วเอ่ยขึนด้วยนาํ เสยี งเยน็ ชา และในช่วงเวลาทที งั สองเดินเฉียดใกล้กนั นันจึงเอ่ยขนึ ว่า “ชาติ นีข้ามขิ อพบหน้าพวกท่านอีก” แน่นอนว่าต้วนเฉินเซวียนย่อมได้ยินคาํ พดู นีของนางด้วยเช่นกนั

ร่างกายของเขาพลันแขง็ ขนึ ทว่าอกี คร่เู ดียวร่างกายกเ็ ริมผ่อนคลาย ลงแล้วกลบั คืนส่ทู ่าทางไม่ใสใ่ จต่อเรืองราวใดอีกครัง ชาตนิ มี ิขอพบเจออกี ? อยู่ในเมอื งเดยี วกนั จะมเี หตุผลใดทจี ะไม่ พบเจอกนั อกี ? อาจกล่าวได้ว่า ขอแค่ยงั มชี ีวติ อยู่ย่อมต้องมีโอกาส ได้พบเจอกนั อีก มใิ ช่หรือ หันชงิ อวีเหม่อมองเงาของพวกเขาทงั สองคนอยู่เป็นเวลานาน จากนนั จงึ หันกลับไปพูดว่า “พีต้วน เมือคร่ทู ่านได้ยนิ คาํ พดู ของ คุณหนูซหู รือไม่ ข้ามคี วามรู้สกึ ว่านางแฝงความหมายบางอย่างอยู่” หันชงิ อวีหยิบพัดจากในอกออกมาบงั ใบหน้าของตนเอาไว้แล้วขาํ เบาๆ “ย่อมต้องมคี วามหมายแฝงแน่นอนอยู่แล้ว” ต้วนเฉินเซวียนเอ่ย ขึน “วนั นีพีชายใหญ่ของเจ้าทังไม่ให้เกยี รติและใสร่ ้ายนางเช่นนัน นางย่อมไม่อยากเหน็ หน้าน้องชายอย่างเจ้าแน่นอน” เมือเอ่ยจบก็ สาวเท้าเดินจากไปโดยทงิ หนั ชิงอวที มี สี หี น้าประหลาดใจเอาไว้ “เอะ๊ ไม่ใช่ส!ิ ” หนั ชิงอวีวงิ ไล่ตามไป “พีต้วน ท่านอย่าแสร้งหลอก ข้าว่าไม่เข้าใจเลย ทที า่ นบอกว่าไม่อยากเหน็ หน้าข้านันยังพอเข้าใจ

ได้ แต่นาํ เสยี งของคุณหนูซูในตอนท้ายเยน็ ชาเสยี ขนาดนัน จะต้อง มิได้เกดิ จากเรืองเลก็ ๆ เช่นนีเป็นเหตแุ น่นอน แต่ต้องเป็น ความรู้สกึ ทอี ดั อันมานาน พอสะสมนานเข้าจึงออกมาเป็นคาํ พูด เช่นนี ข้ารู้สกึ ว่าทนี างมคี วามหมายแฝง สาเหตนุ ันมาจากท่าน พตี ้วนท่าน มีปัญหาหัวใจเยอะไม่ใช่เล่นเลย” ระหว่างพูด หนั ชิงอวกี เ็ อาไหล่ กระแซะต้วนเฉินเซวยี นทอี ยู่ด้านข้างแล้วเอ่ยต่อ “ว่าแต่ว่าตอนนี ท่านมคี วามรู้สกึ อย่างไรกบั คุณหนูซู เกลยี ดนางขนาดนันจริงหรือ” ไม่ว่าอย่างไรหนั ชิงอวีกน็ บั ได้ว่าเป็นเพือนร้ใู จของต้วนเฉินเซวียน ในจาํ นวนอนั น้อยนิด การเปลยี นแปลงของต้วนเฉินเซวยี นในช่วงนี เขาย่อมต้องสงั เกตเหน็ อย่างแน่นอน แต่เขากย็ ังไม่เข้าใจว่าต้วน เฉินเซวียนกาํ ลงั คดิ อะไรอยู่ เพราะในตอนแรกมที ่าทรี ังเกยี จนางเสยี ขนาดนัน ทว่าท่าทาง ในตอนนกี ลบั ไม่ได้เป็นเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้ว “ไม่ได้คิดอะไรเหมอื นตอนแรกนันละ” ต้วนเฉินเซวียนเอย่ ขึน พลางสาวเท้าไปเรือยๆ

“เหมอื นตอนแรก?” หันชิงอวีหบุ พัดแล้วนาํ มาเคาะเบาๆ ทศี ีรษะ ตน “เช่นนนั กย็ ังรังเกยี จนางอยู่? แต่เพราะอะไรกนั เล่า พีต้วนข้า ไม่เข้าใจจริงๆ คณุ หนูซูดวงหน้างดงาม ตระกูลกด็ ี ความคิดอ่าน… แต่ทเี หน็ นันเป็นเพราะนางกาํ ลงั จะคดิ บญั ชีคนื กเ็ ทา่ นัน ดังนนั จงึ คิดว่านางโหดเ**◌้ ยมไม่ได้ เพราะถอื เป็นการป้ องกนั ตัวเอง เทา่ นัน เช่นนนั ทาํ ไมท่านต้องรงั เกียจนางขนาดนันด้วย” “เจ้าพดู มากไปแล้ว” ต้วนเฉนิ เซวยี นตอบเสยี งแขง็ “ไม่มเี รืองอนื จะพดู แล้วหรือ เอาเวลาไปคดิ เรืองทเี ป็นงานเป็นการจะดกี ว่า” เมือหันชิงอวีเหน็ ต้วนเฉินเซวียนเลกิ คิวขึนพร้อมสหี น้าทา่ ทาง หมองหม่นดจุ ปี ศาจ ตอนนันจงึ เข้าใจอย่างชดั เจนแล้วเอ่ยว่า “ข้า เข้าใจแล้ว ข้าไม่พูดแล้วกไ็ ด้ เช่นนันข้าขอตวั ก่อน พตี ้วนกล็ องดู แล้วกนั ว่าจะเอาอย่างไรต่อ” เอ่ยจบกว็ ิงออกไปอย่างรวดเรว็ ราว กบั มนี าํ มนั ถูเท้าเอาไว้ เพียงครู่เดยี วเสยี งโวยวายรอบกายกส็ งบลง ต้วนเฉินเซวียนจึงสงบ นิงเพือคร่นุ คิด จากนันจงึ เลิกคิวขนึ คล้ายนึกบางสงิ ขึนมาได้ ซูเหลยี นอวินได้ทาํ สงิ ทเี หนอื ความคาดหมายเขาอกี แล้ว กล้า

แสดงออก อวดดี สง่างาม ดุร้าย ออดอ้อน ราวกบั ทุกอย่างนีคอื ตัว นาง ทว่ากค็ ล้ายไม่ใช่นางเลยแม้แต่สิงเดียว เมือก่อนต้วนเฉินเซวียนไม่เคยรู้มาก่อนว่านางเป็นคนทมี บี ุคลิก หลากหลาย เพราะซเู หลียนอวินคนเดมิ มีแต่จะขีอายเมือต้องอยู่ต่อ หน้าเขา แต่ความเป็นนางเหล่านันได้เริมหายไปตังแต่เมอื ไรกนั แน่ เหลอื เพยี งความว่างเปล่าและสายตาอนั เยน็ ชาทงิ ไว้ให้เขา? ต้วนเฉินเซวยี นไม่เข้าใจแม้แต่น้อย ความร้สู กึ ของซเู หลยี นอวินทมี ี ต่อเขานนั เขารับร้ไู ด้อย่างชดั เจน อาจเรียกได้ว่าเป็นความรู้สกึ ที มากมายและท่วมท้น แต่เหตใุ ดความร้สู กึ ทเี ข้มข้นรนุ แรงเช่นนี กลบั เลอื นหายไปภายในระยะเวลาอนั สนั ? มนั ไม่แปลกเกนิ ไปหน่อยหรือ “หลวิ จอื ” ต้วนเฉนิ เซวียนตะโกนเรียก “เจ้าจงไปสบื ให้ข้าทวี ่า ช่วง นีซเู หลียนอวินได้พบเจอใครบ้าง แล้วติดตามด้วยว่าช่วงนีนางใช้ ชีวติ อย่างไร” ทนั ทที หี ลิวจือได้ยนิ ต้วนเฉนิ เซวยี นสังการเช่นนนั สติกพ็ ลัน

กลบั มารีบตอบรบั อย่างกระตอื รือร้น “ขอรับ นายทา่ น ข้าน้อยจะ รีบกลบั มารายงานทนั ทเี มอื ทราบเรือง” ในทสี ดุ นายทา่ นกเ็ ริมร้ใู จตัวเองแล้ว! ถึงขนาดเป็นฝ่ ายเริมให้คน ไปสบื เรืองราวของแม่นางคนหนึงเลยทเี ดียว ได้เลยๆ หากเป็น เช่นนี ต่อไปคราวหน้าเวลาทฮี หู ยินมาถาม ข้าน้อยจะได้มคี าํ ตอบ ให้เสยี ท!ี นายท่านชอบสตรี! ทงั ยังชอบด้วยความร้สู กึ ทลี ึกซงึ เสยี ด้วย! ต้วนเฉนิ เซวียนเหน็ เขามที ่าทางตืนเต้นเช่นนีกไ็ ม่ค่อยเข้าใจนัก “ข้า เพียงให้เจ้าไปสบื เรืองเท่านัน เรืองอนื ไม่ต้องทาํ จาํ ไว้ด้วยว่าอย่า ให้คุณหนูซรู ้ตู ัว หากนางร้ตู วั เข้า เจ้ากไ็ ม่จาํ เป็นต้องกลบั มาอกี ” “นายท่านคดิ มากเกนิ ไปแล้ว จะไม่มปี ัญหาเกดิ ขึนอย่างแน่นอน ขอรับ” หลวิ จอื ตบอกตนเพือยนื ยันให้รู้ว่าจะไม่มีปัญหาอย่าง แน่นอน ต้วนเฉินเซวียนยงั คงรู้สกึ แคลงใจอยู่ แต่ไม่รู้ว่าควรจะถามอย่างไร ดี จงึ พยักหน้าแล้วเอ่ยว่า “หากเจ้ามแี ผนในใจกด็ แี ล้ว”

‘มีแผน! ในใจของข้าน้อยนันมแี ผนมากมายเลยทเี ดียว! และ ภารกจิ นีจะต้องสาํ เรจ็ ลุล่วงอย่างแน่นอน!’ … บนรถม้า “ท่านพีอกี ประเดยี วพอกลบั ถึงเรอื น ท่านพีอย่านาํ เรืองนไี ปบอก ท่านย่าและท่านพ่อท่านแม่ได้หรอื ไม่เจ้าคะ” ซเู หลยี นอวินก้มหน้า เอ่ยขนึ ด้วยนาํ เสยี งเศร้าสร้อย “ทา่ นย่าอายุมากแล้ว หลานอย่าง พวกเรามอิ าจแบ่งเบาความกังวลใจของทา่ นได้ แต่กอ็ ย่าได้เพิม ความราํ คาญใจให้ท่านเลย ท่านพีว่าถูกหรอื ไม่เจ้าคะ” หลมี ู่เมอื เหน็ คุณหนูของตนมีทที า่ น่าเวทนา กไ็ ม่รู้จะเอ่ยอะไร ออกไปดี แต่ในครังนนี างจะไม่ช่วยพูดให้คุณหนูอย่างเดด็ ขาด! ครังนีคุณหนูเลือดร้อนมากเกนิ ไป ถงึ ขนาดไม่ยอมให้นางแอบไป ตามคุณชายใหญ่กลบั มา! หากในตอนนนั ตามคุณชายใหญ่มาได้ อย่างไรกม็ คี นเป็นพวกเพิมขนึ มาอกี หนึงคน แล้วเหตใุ ดจะต้อง เป็นทหารรับศึกอยู่เพียงผู้เดียวด้วย ถึงอย่างไรในครังนนี างกอ็ ยู่ ข้างคุณชายใหญ่แน่นอน!

“ไม่ได้” ซมู วั เยียทกี าํ ลังปิ ดตาทาํ สมาธอิ ยู่ลมื ตาขนึ ช้าๆ แล้วเอ่ย ขึน “ครังนีเจ้าหุนหันพลนั แล่นเกนิ ไป ไม่ว่าอย่างไรกต็ ้องให้เจ้า ได้รับการตาํ หนิจงึ จะถูก อกี ทงั ต่อให้ข้าไม่พูด เจ้าคดิ ว่าท่านพ่อจะ ไม่รู้เชียวหรอื เจ้าอย่าได้คิดตืนๆ ไปหน่อยเลย” ซเู หลยี นอวินได้ยนิ ดงั นัน ใบหน้ากย็ ิงสลด “เช่นนนั ท่านพีโบยข้า สกั ทสี องที หรือจะเตะข้าสกั ครังสองครังกไ็ ด้ ขอแค่ท่านอย่านาํ เรืองนีไปถ่ายทอดให้พวกท่านรู้กพ็ อเจ้าค่ะ บางทพี วกทา่ นอาจจะ ไม่ร้กู ไ็ ด้…” หากซปู ัวชวนร้เู รืองราววนั นีทนี างหุนหนั พลนั แล่น นาง เองกไ็ ม่รู้ว่าจะโดนบ่นอะไรบ้าง! หรือว่าจะถูกลงโทษสงั กกั บรเิ วณ นางให้อยู่แต่ในจวนสกั เดอื นหนึง? และหากรู้ว่าวันนีนางเป็นไข้ แดดอีก กค็ งจะคะยันคะยอให้นางกนิ บรรดาอาหารบาํ รุงร่างกาย อกี หลากหลายชนดิ ! พระเจ้า นางกนิ ของพวกนันจนกลนื ไม่ลงแล้ว ปล่อยนางไปเถิด ครังนีนางผดิ ไปแล้ว…

ตอนที คาดเดา “ข้าเป็นบุรุษจะกล้าลงมือกบั สตรีได้อย่างไร! แถมเจ้ายงั เป็น น้องสาวของข้าด้วย” ซมู วั เยียไม่ใสใ่ จคาํ พดู ของซเู หลียนอวินแล้ว เอย่ ขนึ “และตอนนขี ้าหลับตาอยู่ ดงั นันข้าจึงไม่เหน็ เจ้า เจ้าไม่ต้อง พยายามบีบนาํ ตาแล้ว” ซูเหลยี นอวินเบะปากแล้วเชด็ นาํ ตาสองหยดทใี ช้ความพยายาม อย่างมากในการบบี ออกมาด้วยแววตาผดิ หวัง “คุณหนู คุณชายใหญ่เจ้าคะ ถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ” หลมี ่เู ลกิ ม่านขนึ ซมู ัวเยยี ลืมตาขึน “ออื ถึงเรือนแล้ว ไปกันเถดิ ” “เจ้าค่ะ” … ณ เรือนฉอื อนั “หลานอวินกับพีชายเยียกลับมาแล้วหรอื เป็นอย่างไรบ้าง งาน ฉลองวสนั ตฤดูสนุกหรือไม่” หวงั ฉอื หวนเดิมทที กี งึ นังกงึ นอนอยู่

บนเบาะรองนุ่มๆ เมือเหน็ หลานทงั สองเข้ามากล็ ุกขนึ นงั ตวั ตรง “อย่าเป็นไข้แดดกพ็ อ ย่าของพวกเจ้าดูแลตัวเองไม่ดเี ลยเป็นไข้ แดดจนได้ เฮ้อ พวกเจ้าทงั สองเป็นอย่างไรบ้าง” ซูเหลยี นอวินได้ยนิ คาํ ถามเช่นนี ถ้วยนาํ ชาทยี กขนึ มาพลันชะงกั “ไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ งานเลียงสนุกดี ทงั วนั นที า่ นพียังประลองฝีมอื ด้วย ใช่ไหมเจ้าคะท่านพี ฝีมอื ท่านพเี ยียมมากเลย” “อมื …โดยรวมแล้วสนุกดี ทา่ นย่าอย่าได้กงั วล” ซูมัวเยยี พยักหน้า เรียบๆ สดุ ท้ายเขากไ็ ม่ได้พดู อะไร หวงั ฉอื หวนถึงอย่างไรอายุกม็ ากแล้ว แม้ปกตจิ ะดูสขุ ภาพแขง็ แรง ทว่าเมือต้องเผชญิ กบั อากาศร้อนเช่นนีร่างกายกเ็ ริมแสดงอาการไม่ ดอี อกมาเช่นกนั “เอาล่ะ ดูท่าพวกเจ้าทงั สองแล้ว พอเข้าจวนคงตรงดิงมาหาข้าทนี ี เลย รบี กลบั ไปพักผ่อนเถดิ ข้าเองกอ็ ยากนอนสกั หน่อย เหมอื นกนั ” หวังฉอื หวนเอ่ยขึนพลางบบี ไหล่ตัวเอง “เจ้าค่ะ เช่นนนั รอให้ท่านย่าพักผ่อนดีแล้ว ข้ากบั ท่านพีจะแวะมา หาใหม่ ตอนนีหลานกบั ท่านพีขอตวั กอ่ นนะเจ้าคะ” ซเู หลยี นอวิน

ลกุ ขนึ อย่างรวดเรว็ แล้วพยกั หน้า เพราะนางคดิ ว่ายิงอยู่ทนี ีนาน เท่าไหร่ กย็ ิงเป็นการเพิมโอกาสให้ซมู ัวเยยี บอกเล่าเรืองราวที เกดิ ขนึ ในงานฉลองวนั นีมากขึนเทา่ นนั แต่ตอนนหี วางฉือหวนเอ่ย ปากให้พวกเขากลับไปพักได้แล้ว นางย่อมทาํ ให้ความปรารถนานัน เป็ นจริง ระหว่างทางซเู หลียนอวินลอบสงั เกตท่าทางของซมู วั เยียทอี ยู่ ด้านข้างตน “ทา่ นพีเจ้าคะ อกี ประเดียวหากท่านพ่อกลบั มา ท่านพีกท็ าํ แบบเดิมคอื ไม่ต้องปริปากถงึ เรืองนนั ได้หรือไม่เจ้าคะ” นาง กะพริบตาปริบๆ “จะบอกให้ว่า” ซมู ัวเยยี เอ่ยปากเสยี งแขง็ “ทา่ นย่าสขุ ภาพไม่ค่อย แขง็ แรง แต่ท่านพ่อร่างกายยังแขง็ แกร่งนกั เจ้ามติ ้องกงั วลหรอ กว่าร่างกายของทา่ นพ่อจะเป็นอะไรไป” ความหมายกค็ อื ยนื ยันจะพดู เรืองนอี กี ? อกี ประการหนึงสงิ ทนี าง กงั วลไม่ใช่เรืองสขุ ภาพของท่านพ่อ สขุ ภาพของซปู ัวชวนเป็น อย่างไร นางย่อมรู้อยู่แก่ใจ!

ซเู หลยี นอวินคิดจะเอ่ยต่อ ทว่าซูมัวเยียกลับเอ่ยแทรกขนึ “ถงึ แล้ว เจ้ารีบกลับไปพักผ่อนเถดิ แล้วอย่าลมื ให้บรรดาหญิงรับใช้ของเจ้า หาของเยน็ ๆ มาให้ด้วยล่ะ อย่าให้ร่างกายต้องทนร้อนอกี ต้มถวั เขยี วกนิ ให้มากหน่อย ร่างกายนีเป็นของเจ้าเองนะ” “อมื ข้าร้แู ล้ว” ซูเหลยี นอวินพยกั หน้ารับคาํ อย่างแขง็ ขนั เฮ้อ จนถงึ ตอนนที า่ นพีกย็ ังคงคิดแทนนางอยู่ ในเมอื ซมู ัวเยยี พูด กบั นางอย่างอ่อนโยนเช่นนี นางจะยงั มีเหตุผลอะไรไปพดู กวนใจ เขาอกี “ทา่ นพีกด็ ูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะเจ้าคะ อย่าหกั โหมงาน จนเกนิ ไป…” “ตกลง เจ้ากลบั ไปเถดิ ” ซมู วั เยยี ยมิ พลางลบู หัวนางเบาๆ … ณ พระราชวังลงิ อนั “นงั แพศยาซูเหลยี นอวนิ ! เจ้าคอยดูข้าเถดิ !” ภายในพระราชวงั เสยี งโกรธเกรียวของหยางอวีหลงิ แผดสนัน ตามมาด้วยเสยี งถ้วย

ชามแตกกระจาย บรรดาคนรบั ใช้ไม่มใี ครกล้าสง่ เสยี ง ทาํ ได้แค่แสร้งไม่ร้เู หน็ สิงใด เพราะในช่วงเวลาเช่นนคี งไม่มผี ้ใู ดอยากเป็นผู้รับเคราะห์กรรม “พระสนม! พักผ่อนเถดิ เพคะ หากโมโหจนไม่สบายขึนมา จะทาํ อย่างไร!” ตอนสดุ ท้ายทหี ยางอวหี ลิงขว้างปาข้าวของจนเรียวแรง แทบจะหมดแล้วนัน หลิงเซียงผู้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของนางจงึ เอ่ย ขึน “พระสนม นังก่อนเถดิ เพคะ” “อมื ข้ามเิ ป็นไร” หยางอวีหลงิ ถูกหลิงเซยี งประคองเดินช้าๆไปยงั เก้าอี แต่เมอื นางคดิ ทบทวนเรืองราวทกุ อย่างทเี กดิ ขึนวนั นี ไฟ โทสะกก็ ลับลุกโชนขึนในอกของนางอกี ระลอกหนึง “หลงิ เซยี ง เจ้าว่าฝ่ าบาททรงพิโรธข้าแล้วใช่หรือไม่” เวลาผ่านไป ได้คร่หู นึง หยางอวีหลงิ จึงเอ่ยปากถามขนึ แล้วส่งเสยี งสะอกึ สะอืน ตามมา “แต่ไหนแต่ไรฝ่ าบาทไม่เคยปฏบิ ัตกิ บั ข้าเช่นนี วนั นี พระองค์ทงิ ข้าไว้แล้วเดนิ จากไปเพยี งลาํ พัง หลายปี ทผี ่านมานี พระองค์เคยทาํ แบบนีด้วยหรือ? พระองคท์ รงพิโรธข้าแล้ว…” หลิงเซียงมองร่างอนั บอบบางของคุณหนูทกี าํ ลังโกรธเกรียวจาก

ทางด้านหลังแล้วถอนใจ กฎต้องห้ามของวงั หลวงคือห้ามมคี วามรัก ทว่า… “พระสนม อย่าคิดมากไปเลยเพคะ” หลงิ เซยี งค่อยๆ ประคอง คณุ หนูทกี าํ ลงั นังซุกหน้าอยู่ในอกของตนให้ออกห่างพลางเอ่ย “ใน ใจของฝ่ าบาทจะต้องมพี ระสนมอยู่อย่างแน่นอน แต่เรืองราวใน วนั นีเกดิ ขนึ ทา่ มกลางสายตาของผู้คนมากมาย พระองค์จงึ ต้อง ปฏบิ ตั อิ ย่างเป็นธรรมเพราะพระองคค์ อื ฮ่องเต้นะเพคะ หากฝ่ า บาททรงไม่สนพระทยั พระสนมแล้วจริงๆ แล้วจะส่งคนเอาของว่าง เหล่านีมาให้พระสนมทาํ ไมกนั เพคะ” “มากนิ ของว่างกอ่ นเถดิ เพคะ อกี ประเดียวหากฝ่ าบาทมาทนี ีแล้ว เหน็ พระสนมเป็นแบบนี คงไม่น่าดูสกั เท่าไรนะเพคะ” หลิงเซยี ง เอย่ ขนึ พลางปล่อยมอื ออกจากนางช้าๆ จากนนั จึงถอยออกไป ด้านข้างเพือยกของว่างทเี ตรียมพร้อมไว้แล้วเข้ามา “จนถงึ ตอนนีดู เหมอื นว่าพระสนมยงั ไม่ค่อยได้กนิ อะไรเลยนะเพคะ กนิ ให้ เรยี บร้อยก่อนแล้วค่อยว่ากนั ใหม่เถดิ เพคะ” หยางอวีหลิงหยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาซับใบหน้า อนั ทจี ริงนางไม่ได้

กนิ อะไรในงานเลยี งเลยแม้แต่คาํ เดียว เพราะในตอนนันนางจะเอา อารมณแ์ ละความอยากอาหารมาจากทใี ดเล่า “นเี ป็นขนมเปี ยะกุหลาบทพี ระสนมชอบกนิ ทีสดุ เพคะ” หลงิ เซยี งส่งจานให้อย่างระมัดระวงั จากนันจงึ ถอยกลบั ไปด้านข้าง “อมื ” หยางอวหี ลงิ ค่อยๆ พยักหน้า แล้วเอามือหยิบของว่างขึนมา ชินหนงึ ทว่าขณะทกี าํ ลังจะเอาเข้าปากอย่นู ันกลับได้กลนิ อนั รุนแรง ของขนมเปี ยะกุหลาบชินนนั เข้า “แหวะ! แคก็ ๆ แคก็ ๆ” “พระสนม! เป็นอะไรไปเพคะ!” หลิงเซียงเหน็ ดงั นันเข้าจึงตกใจ “พวกเจ้ามวั แต่ยืนมองกนั อยู่นันละ! รีบไปตามหมอหลวงมาเรว็ เข้า!” “พระสนมเพคะ ตอนนีรู้สกึ อย่างไรบ้างเพคะ หม่อมฉันจะพยุงไป นอนพกั ทเี ตียงนะเพคะ” “ไม่เป็นไร” หยางอวีหลิงส่ายศีรษะ “ข้าไม่เป็นอะไร เพียงแค่ได้ กลนิ ขนมเปี ยะกุหลาบกเ็ ทา่ นนั ไม่ร้วู ่าเป็นอะไร อยู่ๆ กค็ ลนื ไส้

อยากจะอาเจยี นออกมา” หยางอวีหลิงเอามอื ทุบอกตนเอง พยายามทจี ะไล่อาการคลนื เ**ยนนนั กลบั ลงไป “เอาขนมเปี ยะกุหลาบนนั ไปวางไว้ไกลๆ เถดิ ข้าได้กลินแล้วร้สู กึ อยากจะอาเจียน” “เพคะ” หลงิ เซียงยกของว่างถ้วยนนั ออกไปพลางขบคิดอะไร บางอย่าง อาการแบบนี…พระสนมคงมิใช่มคี รรภแ์ ล้ว? ทว่าอาการเช่นนี คล้ายจะเป็นแบบนันมาก หลงิ เซยี งนกึ ถงึ เหตุการณท์ เี กดิ ขนึ เมอื สองวนั ทผี ่านมา หยางอวีหลงิ กม็ ที า่ ทางกนิ อะไรไม่ลงเช่นนี เดิมที นางคิดว่าคงเป็นเพราะอากาศร้อนเป็นเหตุ ความเป็นจริงแล้วคง มใิ ช่ว่า… “พีหลิงเซยี ง หมอหลวงหลีมาแล้วเจ้าค่ะ” นางในคนหนึงวิง กระหดื กระหอบเข้ามา “อ้อ รบี พาเข้ามาตรงนีเถิด” ตอนนันหลงิ เซยี งเริมได้สติ “หมอ หลวงหลี ท่านรบี ดูอาการให้พระสนมทเี ถดิ ว่าเป็นอะไรกนั แน่ เป็น เพราะร่างกายของคุณหนูหรือว่าเป็นเพราะขนมเปี ยะกุหลาบชินนี”

ตอนที ตงั ครรภ์ “หมอหลวงหลี” ตอนนีหยางอวีหลิงนอนอยู่บนเตยี ง นางมสี หี น้า หม่นหมอง “ท่านช่วยตรวจให้ข้าที ข้า…แหวะ แคก็ ๆๆ” หยางอวีห ลิงพดู ได้เพยี งครึงประโยคกร็ ้สู กึ คลืนไส้ขนึ มาอกี “พระสนมรอประเดียว” หมอหลวงหลถี อยหลงั ไปครึงก้าว “พระ สนมโปรดสง่ มอื ให้กระหม่อม กระหม่อมจะได้ตรวจชีพจรได้ สะดวกพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลีเอ่ยขนึ พลางหยิบอุปกรณ์ทงั หมด ในกล่องยาออกมาอย่างระมดั ระวัง “อมื รบกวนหมอหลวงหลดี ้วย” หมอหลวงหลีหลบั ตาลง เขาสงบนิงเพือจับการเต้นของชพี จรที ซ่อนอยู่ใต้อาภรณ์ จากนันคิวของเขาจึงค่อยๆ เลิกขนึ เวลาผ่านไปเนินนาน เมือเขายืนยันถึงบางสงิ ได้แล้วจงึ เอ่ยขนึ ช้าๆ ว่า “รบกวนแม่นางหลิงเซยี งส่งขนมเปี ยะกุหลาบจานนันมาให้ข้า ตรวจดูหน่อยเถิด” หลงิ เซียงไม่กล้าเอ่ยถามสงิ ใด เพราะท่าทางของหมอหลวงหลี

เคร่งเครยี ด พลอยทาํ ให้คนอืนๆ ทอี ยู่รอบๆ หายใจไม่ทวั ท้องไป ด้วย “หมอหลวงหลี นีเจ้าค่ะ” หลงิ เซยี งเอ่ยขนึ พลางยืนจานทอี ย่ใู นมือ ของตนให้อย่างระมดั ระวัง หมอหลวงหยิบขนมเปี ยะกหุ ลาบขึนมาดมหนึงชิน จากนันจึงหยบิ เขม็ เล่มหนงึ ขึนมาลองจิมไปทขี นม จากนนั จึงถอนใจแล้วเอ่ยว่า “ร่างกายพระสนมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เป็นเพราะกลีบดอกไม้ ทอี ยู่ในขนมเปี ยะกหุ ลาบไม่สดใหม่เทา่ นัน ตอนนีเข้าสฤู่ ดูร้อนแล้ว ของเหล่านยี ากต่อการเกบ็ รกั ษา คราวหน้าขอให้พระสนมเกบ็ และ ปรงุ อาหารวนั ต่อวัน หากทาํ ได้กจ็ ะไม่เกดิ อาการเช่นนีอกี ” “อ้อ เช่นนีนีเอง ข้าทราบแล้ว” หยางอวีหลงิ พยักหน้ารับเงียบๆ “หลงิ เซียงสง่ หมอหลวงหลีแทนข้าด้วย” “เพคะ หมอหลวงหลีเชิญทางนีเจ้าค่ะ” “ทาํ ให้แม่นางหลิงเซยี งลาํ บากแล้ว” …

ณ พระตาํ หนักหย่างซนิ ตอนนีลหี ยวนตีกาํ ลังทรงพระอักษร ทว่าเนืองด้วยเหตุการณค์ วาม วุ่นวายทเี กดิ ขึนในงานฉลองวสนั ตฤดู ในพระทยั จึงว้าวุ่นตลอดมา ราวกบั ว่ากาํ ลงั จะเกดิ เหตุบางอย่างขึน แต่กลับมอิ าจล่วงร้ไู ด้จงึ ทาํ ให้อดึ อดั ใจยิงนัก “ฝ่ าบาท” ตอนนันเองขนั ทหี ลีอนั กเ็ ดนิ เข้ามาแล้วรายงานว่า “ฝ่ า บาท หมอหลวงหลีขอเข้าเฝ้ าพ่ะย่ะค่ะ” “เชิญเข้ามาเถดิ ” ลหี ยวนตีทอดพระเนตรตัวอกั ษรทเี ขียนได้เพียง ครึงตัวบนกระดาษเซวียนจือ30 กร็ ู้สกึ หงดุ หงดิ ขึน อกี ครู่หนึงค่อยกลบั มาฝึกต่อกแ็ ล้วกนั “ฝ่ าบาท” หมอหลวงหลีคารวะแล้วเอ่ยขนึ “กระหม่อมมเี รืองจะ กราบทูลพ่ะย่ะค่ะ” “พวกเจ้าออกไปก่อน” ลหี ยวนตีโบกมอื อย่างเชืองช้า ทุกคนจึงทาํ เป็นเหมอื นไม่ร้ไู ม่เหน็ อะไร แล้วถอยออกไปทลี ะคน สดุ ท้ายใน 30 กระดาษเซวียนจือ คอื กระดาษทมี ีลักษณะขาวเนียน เนือละเอยี ด นุ่มเหนยี ว ทนทาน ดูดซบั นาํ หมกึ ได้ดี เหมาะสาํ หรับการเขียนพ่กู นั และวาดรูป

พระตาํ หนักจึงเหลอื เพียงพวกเขาสองคน ลีหยวนตจี งึ เอ่ยขนึ ช้าๆ ว่า “หมอหลวงหลมี าหาข้า มีเรืองสาํ คญั ใดหรอื ” “กราบทูลฝ่าบาท พระสนมหยาง…นางตังพระครรภแ์ ล้วพ่ะย่ะค่ะ” เมือหมอหลวงหลีเอ่ยจบศีรษะของเขาคล้ายก้มตาํ ลงอกี ลมหายใจ ของเขากช็ ะงกั ไปชัวคร่ดู ้วยเช่นกนั พระตาํ หนกั เงยี บสงดั ไร้สรรพเสยี ง เสยี งใดๆ ทดี ังขนึ ล้วนถกู ขยาย ให้ดงั ขนึ อกี ไม่รู้กีเทา่ ตัว ตอนนีเสยี งทดี ังขึนล้วนมาจากด้านนอก พระตาํ หนักทพี อจะคืนชีวิตชีวากลับมาได้บ้าง เวลาเนนิ นานผ่านไป ลีหยวนตีจงึ ตรัสขึนช้าๆ ว่า “ตังพระครรภ์ แล้วหรือ มีผ้ใู ดอกี ทรี ้เู รืองนี” นิวของลีหยวนตเี คาะเบาๆ อยู่บน ตัวอกั ษรครึงตัวนนั นาํ เสยี งของเขาไร้ซึงความกระตือรือร้นใด “กราบทูลฝ่าบาท มิมผี ู้ใดล่วงร้เู รืองนีพ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหลเี อ่ย ขึนโดยใช้โอกาสตอนนีเชด็ เหงอื เมด็ เลก็ ๆ ทผี ดุ ขึนบนหน้าผากของ ตัวเอง “เมือกระหม่อมออกจากพระราชวังลิงอนั มากต็ รงมาหาฝ่ า บาททนี ี กระหม่อมกราบทลู พระสนมหยางว่า อาการทเี กดิ ขนึ เกดิ จากอาหารไม่สดใหม่ ดงั นนั ตอนนผี ้ทู ที ราบเรืองนมี เี พียง

กระหม่อมและฝ่ าบาทเท่านันพะย่ะค่ะ” “เช่นนนั ข้าขอถามหมอหลวงหลีว่า เดก็ มอี ายุกเี ดือนแล้ว” “ยงั ไม่เตม็ สามเดอื นพ่ะย่ะค่ะ” “อย่างนเี อง” ลีหยวนตเี หม่อมองจากบนเก้าอแี ล้วเอ่ยขึนด้วยสี หน้าฉงน “ดังนันตอนนเี ดก็ ในครรภค์ งยงั ไม่แขง็ แรงใช่หรือไม่ หมอหลวงหลี” “พ่ะย่ะค่ะ ฝ่ าบาท” หมอหลวงหลีร้สู กึ ได้ถึงความเคร่งขรมึ ของ โอรสสวรรค์ทอี ยู่เบอื งหน้าตน ตอนนันเขาจึงแอบร้สู กึ เสยี ใจ หากรู้ เสยี แต่แรกวนั นีคงเชญิ พระองคส์ รงนาํ ให้สบายอารมณเ์ สยี ยังจะ ดีกว่า! จะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณเ์ ช่นนี “หมอหลวงหลีปราดเปรืองยิงนกั ” ลีหยวนตเี อ่ยขึน “ผู้ ปราดเปรืองควรจะทาํ เช่นไรต่อ คงมิต้องให้ข้าพูดอีก ใช่หรอื ไม่” หมอหลวงหลีได้ยินนาํ เสยี งของลีหยวนตีทแี ม้ดูเหมอื นไม่ใสใ่ จ แต่ นาํ เสยี งกลบั เยน็ ชาเสยี จนทาํ ให้เขาเริมตัวสนั จึงรบี คุกเข่าลงแล้ว เอ่ยว่า “กระหม่อมทราบดีว่าสงิ ใดควรพดู สงิ ใดไม่ควรพูดพ่ะย่ะ

ค่ะ” “อมื ส่วนเดก็ ผู้นัน…หมอหลวงหลี ในเมอื ช่วงนพี ระสนมหยาง ร่างกายไม่ค่อยแขง็ แรง ข้าจะสง่ เจ้าไปเป็นหมอประจาํ พระสนมห ยาง เจ้าว่าดีหรือไม่” “กระหม่อม กระหม่อมขอบพระทยั ฝ่ าบาท” หมอหลวงหลเี อ่ย ด้วยนาํ เสยี งสนั เครอื พลางคุกเข่าทาํ ความเคารพ “เอาละ หากหมอหลวงหลีไม่มเี รืองอนื ใดแล้ว วันนกี เ็ อาไว้เท่านี เถิด” เมือลีหยวนตเี หน็ ชายชราทหี มอบตัวสนั อยู่กบั พืน สายตา ของเขาจงึ ฉายแววเคร่งเครียดขึน ทว่าเพียงชัวคร่กู ส็ ามารถผ่อน คลายได้ “กระหม่อมทูลลา” “ไปเถิด” หลังจากทหี มอหลวงหลอี อกไปแล้ว ลีหยวนตีกน็ ังหลบั ตาอยู่บน เก้าอเี พือคิดพิจารณาถงึ เรืองราวทเี กดิ ขนึ ในช่วงทผี ่านมาทงั หมด เมือเรว็ ๆ นีเขาเพิงจะค้นพบจุดอ่อนประการหนึงของหยางเกงิ รัง

อกี ทงั ยังเกดิ เรืองนขี นึ อกี นยี ังนบั เป็นความบงั เอญิ อกี หรือ หรอื ว่า มีผ้ ูใดตังใจให้ เป็ นเช่นนี คิดถงึ ตรงนีลหี ยวนตีพลันลืมตา แล้วลุกขึนกวาดสายตาอนั น่า หวาดหวนั ไปรอบตวั ‘ช่างเถดิ ’ ลีหยวนตีหัวร่อ ถงึ อย่างไรเรืองราวทงั หมดกค็ งจะ ปรากฏให้เหน็ ภายในเรว็ วนั นี … บนโตะ๊ อาหารมือคาํ สดุ ท้ายแล้วซปู ัวชวนกร็ ้เู รืองราวทงั หมดที เกดิ ขนึ ในงานฉลองวสนั ตฤดู ทว่ากลบั มิได้มที ่าทตี าํ หนิซเู หลียนอ วนิ แต่อย่างใด เป็นเพราะสายตาอันใสซือของลกู สาวทจี บั จ้องเขา อยู่ ต่อให้ลกู สาวตนก่อเรืองจริง กค็ งต้องโทษชะตาของคนผู้นันที ไม่ดีเอง ริอาจมามปี ัญหากบั อวินเออ๋ ร์! จากนนั กเ็ ป็นการก่นด่าจิตใจอาฆาตริษยาของคนตระกูลหยาง ที แม้แต่สตรตี ัวเลก็ ๆ คนหนึงยงั ไม่ยอมอภัยให้ เขาร้สู กึ ว่าน่ารังเกยี จ ยิง!

อนั เพ่ยองิ พอได้ฟังเรืองราวทเี กิดขนึ กห็ วั เสยี ไม่น้อย แต่ซูปัวชวน ได้พดู ทุกสงิ ทอี ยู่ในใจของนางไปจนหมดแล้ว นางจงึ ไม่มีสงิ ใดจะ เอย่ อกี ทาํ ได้เพียงกาํ ชับสาวใช้ของนางให้ทาํ อาหารประเภทซปุ ถัว เขยี วไปให้ซเู หลยี นอวินทุกวัน “อวนิ เออ๋ ร์ พ่อคิดว่าจะปล่อยลกู ไว้แบบนีไม่ได้แล้ว!” เมือซปู ัวชวนพราํ บ่นจนสาแก่ใจแล้วกห็ ันกลบั มาพดู ว่า “ผ้ทู ี ติดตามลกู จะไร้วรยุทธไ์ ด้อย่างไร แถมวันนียงั เกดิ เรืองขนึ แล้ว ไม่ แน่พวกเขาอาจจะเหน็ จุดอ่อนนี และเตรียมจะลงมอื กบั ลูกอกี กไ็ ด้! เพราะคนตระกูลหยางเป็นพวกจติ ใจโหดร้าย พ่อจะหาผู้มีวรยุทธ์ ไว้คอยปกป้ องเจ้าสักคน อย่างน้อยพ่อกว็ างใจได้” ซมู ัวเยยี ได้ยินซูปัวชวนกล่าวเช่นนีจึงพยักหน้ารบั “ทา่ นพ่อกล่าวได้ ถูกต้อง ให้พีหาองครักษ์คอยดูแลเจ้าสกั คนเถดิ ” ซปู ัวชวนเลิกคิวขนึ “เฮ้ย! ไอ้เดก็ นี! เหน็ ชัดๆ ว่าเป็นความคิดของ ข้า เหตใุ ดต้องให้เจ้าเลอื กคนให้ด้วย มไิ ด้ เจ้าดูคนเป็นหรอื ให้พ่อ เลอื กให้น้องเองจะดีกว่า” สหี น้าของซมู ัวเยียยงั คงเรียบเฉย “ท่านพ่อ คนของท่านอย่าง

น้อยๆ อายุกป็ าไปสามสบิ แล้วทงั นนั ดูไปช่างไร้ชีวิตชีวา…ส้ใู ห้ข้า เลอื กให้น้องหญิงไม่ดีกว่าหรือ อย่างน้อยหน้าตากไ็ ม่ถึงขนั น่ากลวั จนทาํ ให้คนรอบข้างต้องตืนตระหนก”

ตอนที ยาํ เกรง “เจ้านี!” ซูปัวชวนขมวดคิว “เจ้าพูดอะไรของเจ้าน่ะ! มาว่าว่าคน ของพ่อมแี ต่คนแก่ได้อย่างไร ข้าดูแก่? หะ๊ ?” ซปู ัวชวนได้ยนิ ซู มัวเยียพดู แบบนีย่อมต้องโกรธหัวฟัดหวั เหวียง บงั อาจมาว่าว่าตน แกต่ ่อหน้าลกู สาวสดุ ทรี กั ได้อย่างไร เขาจะต้องสงั สอนเจ้าเดก็ นีสกั หน่อย! “ท่านพ่อ!” ซูมวั เยยี ลุกขนึ อย่างรวดเรว็ เพือหลบฝ่ ามอื ทพี ่งุ เข้าใส่ “เช่นนนั ท่านกถ็ ามน้องหญิงเลยไม่ดกี ว่าหรือ ท่านจะได้ร้วู ่าน้อง หญิงต้องการคนของทา่ นหรือว่าต้องการคนของข้า ลองถามน้องดู กร็ ู้แล้ว” ซเู หลยี นอวินสบตาค่นู ัน พลนั รู้สกึ เหมอื นว่าตนกาํ ลังนังอย่บู นพรม ทมี เี ขม็ ทมิ แทง “ลูก…ลกู ยังไงกไ็ ด้เจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวนิ พยกั หน้าแล้วเอ่ยขนึ อย่าง ตรงไปตรงมา ทว่าหลงั จากผ่านไปเพียงคร่เู ดยี วกต็ ัดสนิ ใจพดู ในสงิ ทตี นตดั สนิ ใจ เลือก “ลกู เลอื กคนของทา่ นพีกแ็ ล้วกนั เจ้าค่ะ…เพราะว่าคนของ

ท่านพ่อล้วนเป็นผ้ชู ่วยมอื ซ้ายและมือขวาของท่าน ให้พวกเขามา ดูแลผู้หญิงตัวเลก็ ๆ อย่างข้าคงจะไม่สมกบั ความสามารถของพวก เขาเทา่ ไหร่นกั ” พูดจบกย็ กมอื ขึนเกาศรี ษะด้วยความเขนิ อาย แน่นอนว่าความจริงทซี เู หลยี นอวินคิดไม่ใช่แบบนี! สงิ ทพี ีชายพูดนันคอื ความจรงิ ปกตินางเองใช่ว่าจะไม่เคยเหน็ คนที ตดิ ตามซูปัวชวนกลับมา ทกุ คนล้วนเป็นประเภท…ร่างกายสงู ใหญ่ กาํ ยาํ บกึ บนึ มองปราดเดียวกร็ ้วู ่าเป็นผู้มวี รยทุ ธท์ งั สนิ ! ทว่านางเองกเ็ ป็นเพียงดรณุ นี ้อยนางหนึง! หากจะต้องเลอื กคนสกั คนมาคอยตามติดอยู่ข้างกายนาง คนทนี างจะต้องเหน็ หน้าเขาเป็น ประจาํ นางกข็ อเลือกคนทดี ูดีหน่อยกแ็ ล้วกัน! ถอื ว่าเป็นอาหารตา ของนางกไ็ ด้ ซมู ัวเยยี ได้ยนิ คาํ ตอบดังนันกพ็ ยักหน้าอย่างพออกพอใจ จากนันก็ ยักไหล่ให้ซปู ัวชวนด้วยทที ่าไร้เดียงสา “ทา่ นพ่อเหน็ แล้วใช่หรอื ไม่ น้องสาวเลอื กคนของข้า ท่านไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว” “เจ้าจะได้ใจอะไรนกั หนา ฮ!ึ ” ซปู ัวชวนทงิ ตวั นังลงทนั ที หลังจาก ยกนาํ เทเข้าปากแล้วจึงเอ่ยขึนว่า “ไม่ได้ฟังทนี ้องเจ้าพูดหรือว่า