ลิขิตกลกาล เล่ม 1

“เอ่อ ไม่มอี ะไร ไม่มีอะไร” ต้วนเฉินเซวยี นนังยดื ตัวขนึ เช่นกันแล้ว รีบเอ่ยตอบ “เป็นเพราะท่านทที าํ ให้ข้ากลวั ไปหมด คุณชายน้อย อย่างข้ายงั อยากเทยี วเล่นเตรด็ เตร่ แต่ท่านกับท่านแม่เอาแต่บังคับ ข้าทุกวันให้ข้าแต่งงานกับคนนันทคี นนีที ดังนนั ข้าจงึ กลัวพวกทา่ น จะแย่แล้ว” ต้วนเฉนิ เซวยี นยักไหล่ นาํ เสยี งของเขาไร้ความ หวาดกลวั ใดๆ “เจ้าลิงดือ” เกาอ่เู ตียรู้สกึ ขบขนั ในนาํ เสยี งและท่าทางของเขาเสยี แล้ว “ข้าแค่อยากรู้ว่าเมือคร่อู ันเพ่ยอิงโมโหด้วยเรืองใดเทา่ นัน เจ้า จะคดิ มากไปไย ดูจากท่าทขี องอันเพ่ยองิ แล้ว เจ้ายงั อยากแต่งงาน อยู่อกี หรือ? นางไม่ได้อยากยกลูกสาวให้เจ้าสกั หน่อย” “หากจะพดู ไป...คุณหนูซกู เ็ ป็นเดก็ ดีเสยี ขนาดนัน เหมาะสมกับเจ้า แล้วหรือ? ถือว่าไม่ยุติธรรมกบั นางเอาเสยี เลย” เมือพดู จบนางก็ ส่ายหน้า และคร้านจะเหลอื บไปมองต้วนเฉินเซวียนอีก จากนันจึง กล่าวต่อขนึ ว่า “แม้ว่าข้าจะมเี จตนาเป็นแม่สอื ให้เจ้ากบั นาง ครัน ได้เหน็ พวกเจ้าทงั สองเป็นเช่นนี ข้าขอล้มเลิกเสยี ดกี ว่า เพราะการ ชิงสกุ ก่อนห่ามคงไม่ส่งผลดีเป็นแน่” เกาอ่เู ตียพดู ถงึ ตรงนีกถ็ อน ใจอกี

ต้วนเฉนิ เซวยี นกลวั ถงึ เพียงนีเลยหรอื ? นางแค่อยากหาเพือนคุยด้วย แต่เขากลบั คิดไปไกลถงึ ขันน?ี เกา อ่เู ตียแทบจะลืมเรืองทนี างคิดจะยัดเหยียดซเู หลยี นอวินให้กบั ต้วน เฉนิ เซวียนไปสนิท และเรืองนีกเ็ ป็นเรืองทเี กาอ่เู ตียกบั ต้วนเฉนิ เซ วยี นคดิ เหน็ เช่นเดียวกนั ช่างเถดิ ๆ เกาอู่เตียสา่ ยศรี ษะ ปล่อยให้ลกู หลานหาความสขุ ด้วย ตวั เองเสยี บ้าง ต่อไปตนจะไม่ยืนมอื เข้าไปก้าวก่ายจะดีทสี ดุ ................................ บนรถม้า “ทา่ นแม่?” ในรถม้าเสยี งหวานๆ ของซเู หลียนอวินดังขนึ “ทา่ น แม่เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ? มีเรืองใดไม่สบายใจหรอื เปล่า?” ซู เหลยี นอวินมองไปยังแม่ของนางทนี ังอยู่อีกมุมหนึงราวกบั กาํ ลงั โมโหตนเองอยู่ ด้วยเหตุนนี างจึงแอบยมิ แม่ของนางยงั คงเป็น เช่นนี มเี รืองอะไรกม็ ักจะนังเงยี บๆ อยู่คนเดียว ราวกบั ต้องนังอยู่ ชัวนิรันดร์ถงึ จะขจดั ความหมองใจนีออกไปได้

“เจ้ายังเหน็ เป็นเรืองสนุกอกี !” เมืออันเพ่ยองิ หนั มาจงึ เหน็ ภาพซู เหลยี นอวินยกแขนเสอื ขนึ มาบดบงั รอยยิม นางจงึ หงดุ หงดิ แล้ว เอย่ ว่า “เจ้าเดก็ ผู้นี นีแม่เจ้าแท้ๆ ยงั แอบหวั เราะ แม่กาํ ลงั เป็น กงั วลเรืองของเจ้าอยู่นะ ยังจะยิมอกี ” อนั เพ่ยองิ กล่าวจบกห็ ันตัวไปอกี ด้านหนึงของรถม้า ไม่สนใจซู เหลยี นอวินอกี “ท่านแม่ ลูกเข้าใจดีเจ้าค่ะ” ซูเหลยี นอวินยนื มือทงั สองข้างออกไป จับแขนเสอื ของอันเพ่ยองิ ไว้ จากนนั จึงเอือมมอื เข้าไปด้านในเพือ จับมือของนางพลางเอ่ยว่า “สงิ ทที ่านแม่พดู ข้าเข้าใจดี ความ ห่วงใยของทา่ นย่าและทา่ นพีข้ากร็ ับรู้ แต่ท่านแม่เจ้าคะ ลกู สาวของ ทา่ นแม่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉะนัน ท่านวางใจเถิด” ซูเหลยี นอวิน กะพริบตาปริบๆ ริมฝีปากโค้งขนึ เป็นรอยยมิ ทไี ม่อาจเข้าใจ ซเู หลยี นอวินคล้ายกาํ ลงั หัวเราะให้กับตวั เอง อนั เพ่ยองิ เป็นคนเช่นนีเสมอ นางมักจะแบกเรืองราวต่างๆ ของ ตนเองไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แต่ไม่เพียงนางเทา่ นันทเี หนอื ยล้า ซูเหลยี นอวินเองกพ็ ลอยเหนือยล้าตามไปด้วย ซเู หลยี นอวนิ เข้าใจ

ว่าทกุ อย่างทอี นั เพ่ยองิ ทาํ ล้วนเป็นความหวังดตี ่อตนทงั สนิ แต่ บางครังความรักทไี ร้รูปร่างกผ็ ูกมดั พวกนางเข้าไว้ด้วยกนั แน่น จนเกนิ ไป เพราะในบางครังนางกอ็ ยากหายใจหายคออย่างเตม็ ที เช่นกนั อนั เพ่ยองิ ได้ฟังดงั นนั ร่างกายของนางกพ็ ลันแขง็ เกรง็ ชะงักอยู่ครู่ หนึงจงึ ได้หันหน้ากลับมา นางหันมามองซูเหลียนอวนิ ทนี ังอยู่ด้านข้างนางด้วยสหี น้าตกตะลึง ลกู สาวของนางยังคงมีหน้าตาเหมอื นเดมิ ไร้เดยี งสาและออ่ นโยน แต่วาจาทเี อ่ยออกมานันทาํ เอานางไม่อาจทาํ ใจให้สงบได้ “อวนิ เออ๋ ร์...” อนั เพ่ยองิ อ้าปากเออื นเอ่ย แต่กลบั ไม่รู้ว่าจะพูดคาํ ใดต่อจากนนั จึงพดู เพียงแค่สองคาํ นันออกไป ก่อนจะหยุดเพราะ หมดสนิ ถ้อยคาํ “ท่านแม่ อย่าคดิ มากไปเลยเจ้าค่ะ” ซูเหลียนอวินก้มหน้าลง ผ่าน ไปคร่หู นึงจึงได้เงยหน้าขึนมาใหม่แล้วเลกิ คิวขนึ “ลกู ไม่ได้มี ความหมายเป็นอืน เพียงแค่อยากบอกว่า ลกู โตเป็นผู้ใหญ่แล้วและ สามารถช่วยท่านแม่คลายความทุกข์ใจได้ หากทา่ นแม่ยังคงแบก

ทุกเรืองไว้คนเดียวเช่นนี ใจของลกู คงเจบ็ ปวดไม่แพ้กนั ” ซูเหลยี นอวินรู้ว่าหากพดู เรืองราวทคี ดิ ไว้อยู่ในใจออกไปตรงๆ จะต้องทาํ ร้ายจิตใจของอนั เพ่ยองิ แน่ ตอนนีนางจึงทาํ ได้เพียง แสดงออกถงึ ความในใจของตนโดยอ้อม แม่ของนางคงสามารถ เข้าใจความหมายได้กระมัง และกเ็ ป็นตามทคี าดไว้ อนั เพ่ยองิ ได้ยนิ ดังนนั จึงเหลอื บตามามอง จากนนั กม็ ีรอยยิมปรากฏขนึ บนริมฝีปาก นางยืนแขนออกไปรวบ ตัวซเู หลียนอวนิ มาไว้ในอก แล้วเอ่ยว่า “ลูกแม่โตเป็นสาวแล้ว” นาํ เสยี งเตม็ ไปด้วยความตืนตนั “ลูกร้จู ักเจบ็ หัวใจแทนแม่แล้ว ตอนนีใจของแม่รู้สกึ ปลาบปลืมมาก” คาํ พูดของซเู หลยี นอวินเมอื ครู่เป็นเครืองเตือนใจนางได้ว่า หนทาง ต่อจากนี ต้องให้ซเู หลยี นอวินเดนิ ด้วยตวั เองตามลาํ พงั นางคงไม่ อาจปกป้ องไปตลอดชีวติ ได้ เรืองราวทงั หมดต่อจากนีคงต้องให้ซู เหลยี นอวินพึงพาตัวเองให้มากขึน และอกี ประการหนึง นางลูบ เส้นผมของซเู หลยี นอวินเบาๆ เมอื มองรูปโฉมของคนตรงหน้าที นบั วันยิงเติบโตขนึ เวลาทเี หลือก่อนจะออกเรือนนนั กเ็ หลอื น้อย เตม็ ที

“อกี ไม่นานอวินเออ๋ ร์กจ็ ะต้องปักปิ นแล้ว จากนันกจ็ ะกลายเป็นสาว สะพรัง อนั ทจี ริงแล้ว ตอนนีมเี รืองราวมากมายทเี จ้าต้องตัดสนิ ใจ เองแล้ว” อนั เพ่ยองิ หยดุ ไปชัวคร่ถู งึ จะเอ่ยต่อว่า “เพราะถึงอย่างไร แม่กค็ งไม่สามารถคอยช่วยเหลือลกู ไปตลอดชีวิตได้ แต่เจ้าต้อง จดจาํ เอาไว้ว่า อย่าทาํ เหมอื นว่าตนเข้มแขง็ นักหนา หากมเี รือง อะไรให้มาปรึกษากนั กอ่ นจะดกี ว่า”

ตอนที เตรียมตวั เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ว่าบทสนทนานียิงจริงจังมากขึนเรอื ยๆ นาง จงึ รีบเอ่ยปากขดั ขนึ รอยยิมของนางกลับมาปรากฏอยู่บนใบหน้า อกี ครัง “ท่านแม่ ตอนนีลกู ยังไม่ได้ปักปินเลยไม่ใช่หรือเจ้าคะ ยังมี อกี หลายเรืองทตี ้องอาศัยทา่ นแม่อยู่เลยเจ้าค่ะ” พดู จบกค็ ว้ากาํ ไล ทถี กู ห่ออยู่ในอกออกมา แล้วเอ่ยต่อว่า “ดังเช่นสงิ นี พวกเรายัง ไม่ได้คืนกาํ ไลข้อมือให้กับฮองเฮาเลยนะเจ้าคะ นันเท่ากับว่าครังนี เราไปเสียเทยี วแล้ว” ซเู หลยี นอวินเป็นคนทไี ม่ชอบการสนทนาทเี คร่งเครียดมากนัก ดงั นันนาํ เสยี งทใี ช้พดู ในตอนนีจงึ เป็นนาํ เสยี งทฟี ังดูแล้วผ่อนคลาย เพือเป็นการขบั ไล่บรรยากาศทหี นกั องึ เมือครู่ เมืออันเพ่ยองิ เหน็ กาํ ไลทอี ยู่ในมอื ของซเู หลยี นอวิน นางพลนั เกดิ ความรู้สกึ ผดิ ขนึ มา นางลืม...เฮ้อ นางลมื เรืองสาํ คัญทที าํ ให้ต้อง เข้าวังหลวงในวันนี อกี ทงั ยงั จากมาเรยี บร้อยแล้ว อนั เพ่ยอิงจึงได้ ร้สู กึ ว่าตนเองเริมชรา ความคดิ อ่านจงึ ใช้การได้ไม่ดนี ัก “อวนิ เอ๋อร์...” อันเพ่ยองิ ยกมือข้างหนึงขนึ มาเท้าศีรษะเอาไว้แล้ว

เอ่ยเสยี งค่อยว่า “เช่นนนั เกบ็ กาํ ไลวงนีไว้ทเี จ้าสกั ระยะหนงึ ก่อน เถดิ ช่วงนีแม่คงไม่เข้าไปทวี ังหลวงสกั พักหนึง แต่หากเป็นกงั วล พร่งุ นีเจ้าจะไปเข้าเฝ้ าฮองเฮาเองกไ็ ด้” อนั เพ่ยองิ ร้สู กึ ว่าตนต้องพักผ่อนให้มากสกั หน่อยแล้ว อายกุ ม็ าก แถมขีโมโห ความจาํ กใ็ ช้การได้ไม่ดี หากไม่รกั ษาสขุ ภาพร่างกาย วิญญาณของตนคงถกู พรากไปก่อนเวลาแน่ ซเู หลยี นอวินเหน็ ทา่ ทางของอนั เพ่ยองิ กแ็ น่ใจว่าท่านแม่คงเหนือย แทบแย่แล้ว จึงไม่พดู ให้มากความอกี จากนนั นางจึงดึงผ้าห่มจาก อกี ด้านหนงึ ขนึ มาแล้วค่อยๆ ห่มให้อนั เพ่ยองิ อย่างใสใ่ จพร้อมเอ่ย ว่า “ท่านแม่ ในเมือท่านเหนือยกน็ อนพักผ่อนสกั ครู่เถิดเจ้าค่ะ อย่างไรเสยี กว่าจะถงึ จวนคงต้องใช้เวลาอกี คร่ใู หญ่” พดู จบก็ ค่อยๆ ดึงมุมผ้าห่มขึนมาห่มให้อนั เพ่ยองิ อย่างใสใ่ จ เมือได้ทาํ เช่นนนี างถงึ จะหมดกงั วล “อมื ...” อนั เพ่ยองิ ตอบรับคาํ หนงึ เมือซเู หลยี นอวินห่มผ้าห่มให้ ตนแล้ว นางจึงได้รู้สกึ ตัวว่าตัวเองเหนือยแล้วจริงๆ มุมทอี บอ่นุ แถมยังโยกเยกไปตามจังหวะของรถม้า จะไม่ให้ความ

ง่วงเข้ามาครอบงาํ ได้อย่างไร อนั เพ่ยองิ เอาแขนทใี ช้เท้าหน้าผาก อยู่เมือคร่ลู ง แล้วพูดอ้อู วี ่า “อย่างนนั แม่ขอพักสกั หน่อย หากได้ เวลาอวินเออ๋ ร์ปลกุ แม่ด้วยกแ็ ล้วกนั ” “เจ้าค่ะ” ซเู หลียนอวนิ ยิมรับแล้วรอจนเหน็ อนั เพ่ยอิงหลบั สนิทไป นางถึงจะขยับตวั เบาๆ ไปเปิ ดกล่องใส่ตาํ ราทวี างอยู่บนพืน แล้ว หยิบตาํ รารวบรวมบทกวีออกมาพลกิ อ่านอย่างละเอยี ด หากตอนนอี นั เพ่ยองิ ตนื ขนึ มาจะต้องงนุ งงเป็นแน่ ซเู หลยี นอวิน หยิบตาํ รามาอ่านเอง! ทงั ยังอ่านหนงั สอื ทนี างคดิ มาตลอดว่าไม่มี อะไรน่าสนใจ แถมยังน่าปวดหัวกบั คาํ กลอนหรือบทกวีเช่นนีอกี วนั นีจะต้องมีฝนแดงตก9 มาจากฟากฟ้ าเป็นแน่ เหตุทซี เู หลยี นอวนิ หยบิ ตาํ รามาอา่ นครังนีกม็ ใิ ช่ต้องการคาํ ชืนชม แต่อย่างใด ดังนันนางจงึ ใช้โอกาสตอนทอี นั เพ่ยองิ หลับไปแล้วอ่าน ตาํ รา หากอนั เพ่ยองิ และคนในครอบครัวของนางเหน็ เข้า คงจะ โดนซักไซ้ไล่เลยี งจนถงึ ขันจับไหล่นางเขย่าแล้วถามว่าเกดิ อะไรขึน และแน่นอนว่านางคงตอบออกไปไม่ได้ว่าเตรียมตวั สาํ หรับงาน 9 ฝนแดงตก หมายถงึ เป็นเรืองทเี หนือความคาดหมาย ยากทีจะเกดิ ขึนได้

ฉลองวสนั ตฤดูทจี ะจัดขนึ ในอกี ไม่กีวนั ต่อจากนี! เหตุผลกเ็ ป็นเพราะว่าในช่วงนียังไม่มผี ู้ใดทราบข่าว ซเู หลยี นอวิน เองกเ็ พียงคะเนเวลาโดยเทยี บกบั ชาติทแี ล้วและประมาณเอา เทา่ นัน ตวั นางในตอนนีจงึ ไม่ต่างจากถ้อยคาํ ทวี ่าเกาะขาพระอ้อน วอนเมือไฟลนก้น10 องคพ์ ระท่านคงรับรู้ได้ถึงจิตใจอนั แน่วแน่ของ นาง ถงึ ได้บนั ดาลให้นาง แล้วบันดาลให้นางจดจาํ ขึนได้มากหน่อย กระมัง ซูเหลยี นอวินพลกิ ดตู าํ รารวมบทกวีในมอื เมอื นางยิงอ่านกย็ ิงรู้สกึ ว่าหากให้นางต้องท่องเนือหาในนที งั หมดคงจะยากกว่าให้นาง ฝึกวรยุทธห์ นงึ กระบวนท่าให้สาํ เรจ็ ภายในหนึงวันอกี กระมงั ในขณะทมี อื ทงั สองของซเู หลยี นอวินกาํ ลงั จะวางตาํ รารวมบทกวลี ง พลางคิดว่ากลับไปถงึ จวนแล้วค่อยอ่านกไ็ ด้อยู่นัน จู่ๆ ในหวั ของ นางกลบั มภี าพของต้วนเฉินเซวียนเคลือนผ่าน ใบหน้าของคนอวด ดโี อหังพร้อมหมางเมนิ ใสท่ กุ เรืองบนโลกใบนี ช่างเป็น...ใบหน้าทไี ม่ว่าจะดูอย่างไรกท็ าํ ให้คนมองร้สู กึ ราวกบั โดน 10 เกาะขาพระอ้อนวอนเมือไฟลนก้น หมายถึง หากยังไม่ถึงเวลาจะไม่ทาํ แต่จะลุก ขนึ มาทาํ อะไรเมือจวนเวลา

ยุแหย่หาเรืองอยู่ราํ ไป ซูเหลยี นอวินกดั ฟัน ก้มหน้ามองตาํ รารวมบทกวีในมอื พลางนกึ ถงึ ใบหน้าเยาะเย้ยของต้วนเฉินเซวยี นขึนมาอกี จากนนั ร่างกายของ นางพลันมีแรงสบู ฉีดบางอย่างเกดิ ขนึ คนื งานฉลองวสนั ตฤดูในชาตกิ ่อน แม้ว่าจะมผี ู้คนมากมายเข้าร่วม แต่กลบั มนี างเพยี งคนเดียวเท่านันทเี ขยี นและท่องอะไรไม่ได้สกั อย่าง ด้วยเหตุนีคณุ หนูทกุ จวนต่างหัวเราะเยาะนางกนั อย่าง สนุกสนาน นางจงึ กลายเป็นตวั ตลกของงานนีไป แต่ไม่ว่าคนอืนจะ พดู หรอื จะว่าอย่างไร นางกลบั ไม่นาํ มาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย เพราะ สายตาของนางในเวลานันสนใจเพียงต้วนเฉินเซวยี นผู้เดยี ว คน ผ้อู นื จะมคี ่าอะไรในสายตาของนาง? ตอนนันในใจของซูเหลยี นอวินยงั คงแอบคาดหวงั ต่อเรืองราวทจี ะ เกดิ ขนึ ในวนั นัน ก้นบึงของหัวใจนางเพรียกหาความหวงั เพียงหนึง เดยี ว นางคิดว่าหากต้วนเฉินเซวยี นเหน็ ภาพนางถกู คนอืนรมุ หัวเราะราวกบั นางเป็นตวั ตลก เขาจะต้องใจอ่อนแล้วก้าวออกมา ช่วยปกป้ องนางให้พ้นวิกฤตตรงหน้าได้

เนอื งจากฉากต่างๆ ในบทละครล้วนเขยี นเอาไว้เช่นนีมิใช่หรือ แต่ความจริงทเี กิดขนึ กลบั เป็นดังฝ่ ามืออนั โหดเหยี มทตี บฉาดใส่ หน้านาง ต้วนเฉนิ เซวยี นเพยี งมองมาทนี างด้วยสายตารังเกียจแล้ว เบอื นหน้าหนีนางไปทนั ที และต่อจากนันนางกไ็ ม่เหน็ เขาปรากฏตวั ในงานอกี เลย หากกล่าวถงึ สงิ ทที าํ ให้ซเู หลยี นอวินเจบ็ ปวดทสี ดุ ในวันนัน คงมใิ ช่ เสยี งซุบซบิ นนิ ทาหรือสายตาดูแคลนของคนพวกนันทมี องว่านาง สติไม่สมประกอบและมองนางอย่างเวทนาสงสาร แต่กลับเป็น เพียงสายตาของต้วนเฉนิ เซวียนคู่นันทที าํ ให้นางร้สู กึ หนาวเหนบ็ จน มิอาจจะขยับเขยือนตัวไปไหนได้ เวลานนั ลมเบาๆ พดั เข้ามาจากด้านนอกรถม้า ทาํ ให้ม่านปลวิ ไสว จากนนั แสงอาทติ ยจ์ ึงสาดส่องตามเข้ามา แสงสว่างทแี ยงสายตานัน ทาํ ให้ซเู หลียนอวินทกี าํ ลังจมอยู่ในห้วงแห่งความคิดในอดตี รู้สกึ ว่า ตาทงั สองของนางพร่ามัวยากทจี ะแยกแยะสงิ ใดได้ ซูเหลยี นอวินเปิ ดผ้าม่านออกดู ด้านนอกรถม้าแสงอาทติ ยย์ ังคง เจิดจ้าแยงสายตา นางยืนมือของนางไปสมั ผัสกบั ขอบหน้าต่างรถ

คดิ ไม่ถงึ ว่าจะสมั ผสั ได้ถงึ ริวรอยแตกมากมายทงั ทเี มอื วานนางยัง ไม่เหน็ ว่ามนั จะปรากฏอยู่ตรงนี... ซเู หลยี นอวินหรีตามองไปยังดวงตะวนั ทลี อยอยู่กลางนภา ทุกอย่าง คล้ายมกี ารเปลียนแปลง ทว่ากค็ ล้ายไม่มกี ารเปลียนแปลงด้วย เช่นกัน ตะวันกย็ ังคงเป็นตะวนั ดวงนัน ไร้การเปลยี นแปลง สงิ ที เปลยี นแปลงไปมเี พยี งแค่รถม้าเทา่ นันทคี งจะทนความร้อนแรง จากแสงอาทติ ยท์ แี ผดเผาลงมาไม่ไหว จนทาํ ให้เกดิ ร่องรอยแตก เหล่านี มุมปากของซเู หลยี นอวินโค้งเป็นรอยยิม นางปล่อยผ้าม่านลงแล้ว มองไปยังตาํ รารวมบทกวีทยี ังคงถืออยู่ในมอื แน่น ดวงอาทติ ย์ไม่มี วนั เปลียนแปลง หากสงิ อืน...ย่อมมวี นั เปลยี นแปลงได้ “คณุ หนู ฮหู ยนิ ถงึ จวนแม่ทพั แล้วขอรับ” เสยี งของคนขบั รถดัง ขึนมาจากด้านนอกหน้าต่าง ซเู หลยี นอวินเงยหน้าขึนแล้วขยับคอของตวั เองทเี ริมแขง็ จากนัน จึงบดิ เนือบิดตัว ตลอดทางทผี ่านมานางเพิงจะท่องบทกลอนไปได้ เพียงห้าตอนเจด็ บทเทา่ นัน แถมยงั เลอื กบททคี ่อนข้างง่ายอีกด้วย

ไม่รู้ว่าหากตนรวบรัดตัดเวลาเช่นนีจะทนั คืนวนั งานฉลองวสนั ตฤดู หรือไม่ “คุณหนู...หลับอยู่หรือเจ้าคะ” หลมี ู่ทรี ออยู่ด้านนอกรถม้าเอ่ยขนึ คุณหนูหลบั ใหลไปในรถม้าเช่นนันคงจะหนาวแย่แล้วกระมงั เป็น เพราะตนเหน็ ว่าคุณหนูกบั ฮหู ยินมที ที ่าอยากจะเจรจาเรืองสาํ คญั กนั นางจงึ ไม่ได้เข้าไปข้างในรถ ตอนนีนางจงึ ไม่ร้วู ่าสถานการณ์ใน รถม้ าเป็ นอย่างไรบ้าง

ตอนที การเปลยี นแปลง “เอาล่ะ เดียวพวกเราจะลงไปเดียวนีเลย” ซเู หลยี นอวนิ ส่งเสยี ง กระแอม จากนันรีบนาํ ตาํ ราซ่อนเอาไว้แล้วค่อยสะกดิ อนั เพ่ยอิง “ท่านแม่ พวกเราถงึ จวนกนั แล้ว ทา่ นแม่ตืนเถดิ เจ้าค่ะ” “อมื ...เรว็ ขนาดนีเชยี ว” อนั เพ่ยองิ ขยีตาทยี ังคงพร่ามัวของตนแล้ว ลกุ ขนึ นงั จากนันมองไปรอบด้านจึงพบว่าถึงจวนแล้วจริงๆ “คณุ หนูเจ้าคะ” เมือมองออกไปด้านนอกหน้าต่างกเ็ หน็ หลมี ่ยู ืน มือรอไว้อยู่แล้ว เพือเตรยี มพยุงนางลงจากรถ “อมื ” ซูเหลียนอวินพยกั หน้าตอบรับ และเมือนางหนั กลับไปมอง จงึ เหน็ ว่าชอื ฉิงกก็ าํ ลังประคองอันเพ่ยองิ ลงจากรถอย่างช้าๆ เช่นกัน “ท่านแม่เจ้าคะ” ซูเหลียนอวนิ เหน็ ภาพดังนนั จงึ รีบรดุ เดนิ ไป ข้างหน้าแล้วยืนมือประคองทางด้านซ้ายของอนั เพ่ยองิ “ทา่ นแม่ เพิงจะตืน ด้านนอกนีมีลมพดั ทา่ นรีบให้ชือฉงิ ประคองทา่ นกลับไป พกั ผ่อนเถิดเจ้าค่ะ อย่าตากลมอยู่นานเลย”

“ได้” อนั เพ่ยองิ ยืนมอื มาลบู ผมซเู หลยี นอวนิ เบาๆ “อวินเออ๋ ร์เอง กร็ ีบกลบั ไปพักผ่อนเถิด เยน็ นีอย่าลมื แวะไปทานข้าวเยน็ ทเี รือน ทา่ นย่าด้วยล่ะ เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ามคี นแก่บ่นหาเจ้านานแล้ว” “เจ้าค่ะ อวินเออ๋ ร์ทราบแล้ว” ด้านหน้าประตูไม่ใช่สถานทที เี หมาะสมแก่การพูดจาปราศรยั กนั มากนัก ด้วยเหตนุ จี ึงพูดคุยกนั อยู่เพียงไม่กีคาํ ซูเหลียนอวินกบ็ อก ลาอนั เพ่ยองิ แล้วกลับไปยังเรือนของตน “หลมี ู่” ด้านในห้อง ซเู หลียนอวินเอนกายอยู่บนเก้าอี นางเอ่ยขนึ ด้วย นาํ เสยี งเหนือยหน่ายว่า “เจ้าปิ ดประตูเสยี ข้ามีเรืองอยากพูดกบั เจ้า” “เจ้าค่ะ...” เมือหลมี ู่ได้ยินนาํ เสยี งเช่นนขี องซเู หลียนอวิน ขาทงั สองกเ็ ริมอ่อนปวกเปี ยก เพราะความร้สู กึ นีทาํ ให้นางนกึ ย้อนถงึ เหตกุ ารณ์ช่วงเช้าวันนีทซี เู หลยี นอวินใช้มดี ข่มข่ฝู ่ ายตรงข้ามอย่าง ไม่ยอมรามอื ตอนนคี ุณหนูคงไม่ได้ต้องการจะฆ่าปิ ดปากนาง กระมงั !

“คณุ หนู...” หลงั จากหลมี ู่ปิ ดประตูเรียบร้อยแล้วจงึ รีบวิงเหยาะๆ มาหยดุ อยู่ตรงหน้าซเู หลยี นอวิน แล้วเอ่ยด้วยนาํ เสยี งสนั เครือว่า “คณุ หนูมเี รืองอะไรจะคุยกบั บ่าวหรือเจ้าคะ” “ดูทา่ ทางหวาดผวาของเจ้าส”ิ ซูเหลียนอวนิ กลันไม่อยู่จงึ หวั เราะ พรวดออกมา “เจ้าวางใจเถิด หากข้าต้องการฆ่าคนปิ ดปาก เจ้าคิด ว่าตอนนีเจ้าจะยงั ได้อยู่ทหี ้องนีอกี หรือ? วันหนึงๆ หวั ของเจ้าคดิ สงิ ใดอยู่บ้าง” เมือพดู ดงั นีแล้วซเู หลียนอวนิ กน็ ังตัวตรงแล้วยืนมอื ไปเขกเบาๆ ทหี น้าผากของหลีมู่ทหี นึง หลมี ู่ร้สู กึ เจบ็ นิดหน่อยจงึ ยกมอื ขึนมาบงั หน้าผากพร้อมถอยหลัง ไปครึงก้าวแล้วลบู หน้าผากทโี ดนเขกไปเมือครู่ จากนนั จงึ เบะปาก แล้วเอ่ยต่อด้วยนาํ เสยี งคบั ข้องว่า “คุณหนู! ช่วงนคี ุณหนูแปลกไป มาก เกดิ อะไรขนึ หรือเจ้าคะ” “ไม่มอี ะไรนี” ซูเหลยี นอวนิ นงั นิงๆ บนเก้าอคี รู่หนึงจงึ กลบั ตวั แล้ว เหยียดกายอยู่บนเก้าอี จากนนั จงึ หนั หน้ากลับมา ในแววตามี ประกายวิบวบั แล้วเอ่ยต่อว่า “เจ้าคิดว่าคุณหนูของเจ้าในตอนนีเมอื เทยี บกบั เมือก่อน เป็นอย่างไรบ้าง”

พอหลมี ู่โดนเอ่ยถามถึงคาํ ถามทไี ม่คาดคิดเช่นนีกห็ ยุดครุ่นคดิ ไป “คณุ หนูเหตใุ ดจงึ ถามคาํ ถามเช่นนีเจ้าคะ” หากมองในมุมมองของหลีมู่ ช่วงนซี เู หลยี นอวินได้เปลยี นไปแล้ว แถมยงั เปลยี นไปเยอะเสยี ด้วย แม้แต่บ่าวรับใช้ข้างกายมานานปี อย่างนางเองบางครังกอ็ ดสงสยั ไม่ได้ว่าสตรีทอี ย่ตู รงหน้าใช่คณุ หนู ของตนหรือไม่ แต่คาํ พดู เช่นนีหากพูดออกไปคงเป็นการไม่ให้ความเคารพอย่างยิง อกี ทงั แม้ช่วงนีคณุ หนูเปลยี นไปอย่างชัดเจน แต่รายละเอียดเลก็ ๆ น้อยๆ และความเคยชนิ ต่างๆ กย็ ังคงเดิมไม่เปลยี นแปลง ซึง รายละเอียดเลก็ น้อยเหล่านี หากผ้ใู ดคิดจะเลยี นแบบกค็ งยากจะ ทาํ ได้ ดงั นนั นางจงึ เกบ็ เรืองราวต่างๆ ไว้ในใจ บงั คับไม่ให้ตัวเอง คดิ มากเกนิ ไป แต่ตอนนคี ุณหนูกลบั ถามออกมาอย่าง ตรงไปตรงมาเช่นนี นางกเ็ รมิ ลงั เล เพราะเรืองนียากจะกล่าวถึง อย่างยิง เมือซเู หลยี นอวินเหน็ หลีมู่ทกี าํ ลงั แกะปลายเลบ็ ของนางอย่กู ร็ ้วู ่า นางกาํ ลงั คดิ สงิ ใด หลีมู่มนี สิ ยั ตดิ ตัวเช่นนีมาตังแต่ยงั เลก็ เมือ คร่นุ คดิ สงิ ใดมกั จะชอบแกะปลายเลบ็ ตวั เอง ยิงใช้ความคดิ มาก

เท่าไหร่อาการนีกจ็ ะยิงรนุ แรงขนึ “หลมี ู่ หากเจ้ายงั แกะปลายเลบ็ ต่อไปเรือยๆ เช่นนี อกี ประเดียว เลบ็ ของเจ้าคงจะไม่เหลอื แน่” ซเู หลยี นอวินกลอกตาทหี นงึ “เจ้า พดู ออกมาตามจรงิ กพ็ อ ข้าแค่อยากฟังความในใจของเจ้า อกี ทงั ตอนนีกป็ ิ ดประตหู มดแล้ว จะไม่มใี ครรู้นอกจากพวกเราสองคน ขอแค่เจ้ากล้าพูดความจริงเท่านัน” นางเพียงต้องการร้วู ่าในสายตาผู้อืนนางเป็นเช่นไร หากมี ข้อบกพร่องจะได้แก้ไขทนั สงิ ทนี างทาํ ไปทงั หมดกเ็ พือ เตรยี มพร้อมไว้สาํ หรับคนื วนั ฉลองวสนั ตฤดทู ีกาํ ลังจะเกดิ ขึน นาง กม็ ดี ้านทสี มบรู ณ์แบบทตี ้องการแสดงให้ผู้อืนเหน็ เช่นกนั และไม่ จาํ เป็นต้องทุม่ เทสดุ กาํ ลงั เพือให้โดดเด่นเหนือผู้อนื นางกท็ าํ ให้ ใครต่อใครรู้สกึ ทงึ ในตัวนางได้ ไม่ว่าจะอย่างไรนางกไ็ ด้กลับมาเกดิ ใหม่อกี คราแล้ว นับจากนีไปนางจงึ ตังใจจะใช้พลังในด้านทดี ที สี ดุ ขบั เคลอื นชีวติ ต่อไป หลมี ่เู อามือของตนเองไพล่หลังไว้ เพือป้ องกนั ตวั เองไม่ให้แกะนิว เล่นอีก ตอนนนี างมีท่าทางราวกบั กาํ ลงั รวบรวมคาํ พูด จากนันจงึ ก้มหน้าเอย่ ขนึ ว่า “คณุ หนูเจ้าคะ ช่วงนีความกล้าหาญ...ของ

คุณหนูเพิมขนึ มากทเี ดียว” กล้าจนถึงขันใช้มีดสนั ทาํ ร้ายผู้อนื เชียว นะ! ช่วงนีความกล้าหาญของคุณหนูเพิมขนึ อย่างก้าวกระโดด หลมี ู่ เลยี รมิ ฝีปาก สดุ ท้ายกพ็ ดู ประโยคนีออกมาเพยี งประโยคเดยี ว “อมื ...ยังมอี กี หรือไม่ หลักๆ ลองพูดถึงข้อเสยี ดูสิ แน่นอนว่าอย่า ลมื เอ่ยถงึ ข้อดดี ้วย!” การพูดถงึ ข้อเสยี นนั ช่วยให้ผู้อนื ร้ตู ัวและนาํ ไปปรับใช้ให้เกดิ ประโยชน์ได้กจ็ รงิ แต่ซเู หลยี นอวินกลวั ว่าหลมี ู่จะเอ่ยถงึ ข้อเสยี ของ ตนมากเกนิ ไป จนทาํ ให้นางสนิ หวงั ในตัวเอง ถ้าเป็นเช่นนันคงไม่ เป็นผลดีแน่ ดงั นนั จึงควรพูดข้อดีและข้อด้อยคู่กนั ไม่แน่ว่าจะช่วย ให้นางร้สู กึ ภมู ใิ จในตวั เองขึนมาบ้างกไ็ ด้? “ยงั ม.ี ..” หลมี ู่เอามือเกาหัวตนเอง “ยังมีเรืองท.ี ..ช่วงนีคุณหนูไม่อ่อนแอ ดงั เดิมอกี ต่อไปแล้ว แต่กลายเป็นคนส้คู น! เรืองนีถอื เป็นเรืองดี ทงั การแต่งกายกไ็ ม่เหมือนเดมิ แล้วก.็ ..แล้วก.็ ..รู้สกึ ว่าช่วงนี คณุ หนูสง่าผ่าเผยมากขึนกว่าเดิมเลก็ น้อย?” เมือหลมี ู่เหน็ สายตา ของซเู หลยี นอวินทจี ้องนางเขมง็ กพ็ ยายามพูดถงึ เรืองราวดีๆ ให้

มากขึน ความเปลยี นแปลงของคุณหนูในระยะนี ทาํ ให้นางร้สู กึ ว่าคุณหนู งามสง่าขนึ อย่างมาก แม้ว่าจะไม่ค่อยได้ระมดั ระวังตวั กต็ าม ถึง อย่างนนั การเคลือนไหวทงั มอื และเท้ากย็ ังมที ่วงท่าทสี ง่างามมาก ขึน หากไม่อาจรบั รู้ได้ด้วยการจับตาดู แต่ต้องใช้ใจสมั ผัสและยาก ทจี ะอธบิ ายออกมาเป็นคาํ พดู ได้ เมือซูเหลยี นอวินได้ยินคาํ พูดนีกห็ นั หน้ากลับไป ไม่ยอมสนใจหลมี ู่ ทอี ยู่ด้านหลังตนอกี พลางคดิ ว่าสมแล้วทหี ลีมู่เป็นสาวรับใช้ข้าง กายของนาง ถงึ ได้รู้ว่าควรใช้มีดแทงเข้าไปทใี ด นางจงึ จะเจบ็ ปวด ทสี ดุ หลมี ู่กล่าวไม่ผดิ เกยี วกบั เรอื งบคุ ลกิ ทา่ ทางของนาง ในตอนนนั นาง ทุ่มเทความพยายามอย่างบ้าคลัง ทาํ ไมนางถึงต้องพยายามอย่าง หนักหน่วงเช่นนันด้วย ไม่ต้องถามให้มากความ นันเป็นเพราะนาง ยอมทาํ ทกุ อย่างเพือต้วนเฉนิ เซวียน สงิ ทหี ลีมู่เอ่ยขนึ เมือครู่ ทาํ ให้ซเู หลยี นอวินอดคิดถึงเรืองราวไร้ค่า มากมายทนี างทาํ ไปเพือต้วนเฉินเซวียนไม่ได้ พอพดู เรืองนีขนึ มาก็

ทาํ ให้นางหัวเสยี ยงิ นัก!

ตอนที โกรธแคน้ “คณุ หนูเจ้าคะ?” เมือหลมี ่เู หน็ ซเู หลยี นอวินเบือนหน้าไปเช่นนัน จงึ กระอกึ กระอกั โบกมือปฏเิ สธว่า “นีเป็นสิงทบี ่าวพูดเองเออเอง เท่านัน! หากคุณหนูไม่เกบ็ ไปใสใ่ จกไ็ ม่เป็นไรนะเจ้าคะ” “ไม่มีอะไร” นาํ เสยี งของซเู หลยี นอวินแสดงถึงความรู้สกึ ข่นุ มวั “ข้าแค่เมอื ยคอเลยหนั ไปอกี ด้านกเ็ ทา่ นัน เจ้ามาช่วยนวดให้ข้า หน่อยเถอะ” กล่าวจบกห็ ันหน้ากลบั มาแล้วหลับตาลง ราวกับกาํ ลงั คร่นุ คิดพิจารณาเรืองราวบางอย่าง ตังแต่เลก็ ซเู หลียนอวินกเ็ กดิ มาในตระกลู นกั รบ กล่าวได้ว่าใน ตระกูลนกั รบมไิ ด้เคร่งครดั ในกฎระเบยี บอันมากมายของสตรีสงู ศกั ดินัก ตระกูลซเู องกเ็ ช่นกนั สาํ หรบั ซเู หลียนอวินแล้ว นางมิได้ปฏบิ ัติตาม กฎระเบยี บข้อจาํ กดั เหล่านันเคร่งครัดนกั ทผี ่านมานางเองกถ็ กู ฝึกฝนมาอย่างทวั ๆ ไป คือเรยี นแค่ให้ปฏบิ ตั ิได้กเ็ พียงพอแล้ว แม้กระทงั อนั เพ่ยองิ ผ้เู ป็นมารดาของนาง ตอนทยี ังอยู่ในวงั หลวงก็ ขึนชอื ว่ามีนิสยั รักอิสระไม่เคร่งครดั สกั เท่าไร หลังจากแต่งงานออก

เรือนนานปี หลายสงิ หลายอย่างทนี างเคยปฏบิ ตั ิกค็ ่อยๆ เลอื นหาย ดังนันธรรมเนียมปฏบิ ตั ิต่างๆ ตัวอนั เพ่ยองิ เองเพียงแค่ปฏบิ ตั ิ ตามใจตนเป็นหลกั เทา่ นัน หากจะให้นางถา่ ยทอดให้ซเู หลียนอวิน เกรงว่าซูเหลยี นอวินกค็ งจะไม่ได้ต่างจากปัจจุบันนมี ากนกั หลงั จาก ทเี รียนกบั นางแล้ว อกี ทงั ตังแต่เลก็ จนโต ซเู หลยี นอวินเองกข็ าดความสนใจใน เรืองราวเหล่านี หากนางทาํ คะแนนได้ถึงห้าคะแนนกถ็ อื ว่าดีมาก แล้ว แต่สดุ ท้ายนางกฝ็ ืนทาํ ได้เพียงสามคะแนนเทา่ นัน เมือผู้อนื เหน็ นางเป็นเช่นนี แน่นอนว่าไม่มีผู้ใดเยาะเย้ยถากถาง นางซึงหน้า แต่ลบั หลงั คงจะเตม็ ไปด้วยคาํ พูดทยี ากจะทนฟังได้ อย่างแน่นอน ลกู สาวคนเดยี วของตระกูลใหญ่ นอกจากจะรูปโฉมงดงามเหนอื ธรรมดาแล้ว ยงั ได้ความรักความทะนุถนอมจากบดิ ามารดาและ พีชาย ทงั ยังไม่มีบุคคลใดเป็นภาระให้รบกวนจิตใจอกี ด้วย ความ สมบูรณแ์ บบของครอบครัวและโชคชะตาเช่นนี ไม่ว่าผู้ใดพบเหน็ ต่างไม่อาจห้ามใจไม่ให้เกดิ จติ ริษยาได้

มนุษยม์ ักจะชืนชมและริษยาสงิ ของทตี นไม่ได้ครอบครองเสมอ สงิ ของทสี วยงามสมบรู ณท์ กุ คนล้วนใฝ่ ฝันอยากจะครอบครอง แต่ หากครอบครองไม่ได้จะทาํ อย่างไรเล่า? คงจะทาํ ได้เพียงอธษิ ฐาน ให้ผู้ทไี ด้ครอบครองสญู เสยี ของเหล่านนั ไปในเรว็ วนั หรือไม่กค็ อย จบั ตาดูจุดอ่อนของคนเหล่านันทุกรายละเอยี ดแล้วคอยเยาะเย้ย ถากถาง เพราะคงมีเพียงวธิ นี ีเท่านนั ทจี ะทาํ ให้จิตใจมคี วามสขุ ขึน บ้าง ในทางเดยี วกนั แม้วนั หนึงพวกเขาโชคร้ายถงึ คราวตาย หาก สามารถขอให้ผู้ใดตายตกตามกนั ไปได้ แน่นอนว่าพวกเขาย่อมต้อง อยากให้คนทงั แผ่นดนิ มลายสนิ ไปด้วยกนั แต่การทสี ตรีวยั กลางคนต่างพากนั อจิ ฉาอนั เพ่ยองิ เป็นเรืองทพี อ เข้าใจได้ เพราะแม้ว่านางจะมีความคดิ อ่านทไี ม่ค่อยเฉียบแหลม และไม่เคยคิดแผนการใดๆ ได้ แต่นางกลบั ได้สามีทรี ักนาง มากกว่าใครในแผ่นดนิ รวมทงั มลี กู ชายทรี ู้ใจ เหตใุ ดบรรดาสตรีเหล่านันถึงพดู จาตามใจปากได้ไม่น่าฟังเช่นนัน? เมือชาติก่อนซเู หลยี นอวินไม่เข้าใจเท่าไรนักและไม่เคยไตร่ตรองมา ก่อน

ในตอนนนั นางคดิ เพียงว่าการทตี นติดตามต้วนเฉนิ เซวียนคงทาํ ให้ สตรีสงู ศกั ดิในเมืองต้องพลอยอบั อายและร้สู กึ ด้อยค่าไปด้วย เพราะถงึ อย่างไรกเ็ กดิ บนแผ่นดินเดยี วกนั เมือมสี ตรีนางหนึงเสอื ม เสยี ชือเสยี ง สตรนี างอนื ๆ ย่อมต้องรู้สกึ ขายหน้าไปด้วย แต่ว่าในชาตินี... ซูเหลยี นอวินขยับคอเลก็ น้อย พลางคิดถึงสงิ ทหี ยางอวีหลนิ เคยได้ ลงมอื ทาํ ทุกอย่างในอดีต บดั นีนางเข้าใจแล้ว คงเป็นเพราะท่าทาง ของนางเอง ทไี ปขัดหูขดั ตาพวกนางเข้า ไม่ใช่สตรีทุกนาง ทจี ะกล้าไล่ตามบรุ ษุ ไปทวั อกี อย่างแม้นางจะมีพฤติกรรมไล่ตามผู้ชาย แต่นางกลบั ไม่โดนคน ในตระกูลขบั ไล่ออกมา ทสี ดุ ของทสี ดุ คือตระกูลซยู งั มที า่ ทเี พิกเฉย ต่อพฤติกรรมนีของนางอีกด้วย ตอนนันในเมอื งหลวงนอกจากนางแล้ว คงมสี ตรีจาํ นวนไม่น้อยที แอบมอบใจของตวั เองให้กบั ต้วนเฉินเซวียน แต่การแอบหวงั แอบ ชอบ จะมีประโยชน์อนั ใด พวกนางไม่อาจทาํ ให้ต้วนเฉินเซวยี นรู้ได้ และยังไม่อาจปล่อยให้ผู้อนื ร้ไู ด้แม้แต่คนเดยี ว เพราะหากมขี ่าวลอื

แพร่ออกไป นันเทา่ กบั คนผู้นันไม่รู้จกั ระวงั ตัว ไม่รกั นวลสงวนตวั แถมยงั ทาํ ให้เสอื มเสยี ชือเสยี งวงศ์ตระกูลอกี ด้วย แต่ซเู หลยี นอวนิ ในตอนนันกลับดือรันและเพกิ เฉยต่อกฎระเบียบ ประเพณที ุกอย่างราวกบั ไม่มอี ยู่ ดังนัน พวกนางจงึ โกรธและเดือด ดาล ราวกบั ว่าพฤติกรรมของตนได้ทาํ ให้จติ ใจอนั ใสบริสทุ ธิและยากจะ สมั ผสั ของพวกนางต้องแปดเปื อน ดงั นันแน่นอนว่ายงิ ซเู หลยี นอ วนิ ทาํ เรืองน่าขายหน้ามากเทา่ ไหร่ พวกนางกจ็ ะยิงสะใจมากขึน เท่านัน ยิงไปกว่านัน นับแต่อดีตเป็นต้นมา สายตาของสตรีคอื สิงทรี ้ายกาจ หาใดเปรียบ หากต้องการจบั ผดิ ใครสกั คนหนึงแล้ว แม้เส้นผมเส้น เดียวกม็ อิ าจรอดพ้นได้ อย่างไรเสยี ต้องพบเจอข้อด้อยและนาํ มัน มาตังไว้กลางแสงอาทติ ย์ ก่อนจะใช้สายตาทเี บิกกว้างกว่าเดิม หลายร้อยเท่าจ้องมองและจบั ผดิ ดังนันเมอื ซเู หลียนอวนิ ถูกสายตาอนั ร้ายกาจรมุ จับจ้อง นางจงึ จาํ เป็นต้องรวบรวมข้อเสยี ทงั หมดทงั ทอี ยู่ในความสนใจและนอก

ความสนใจของบรรดาฮูหยินรวมถงึ คุณหนูเอาไว้ จากนันจึงค่อยๆ หาวธิ ปี รบั ตัวเองไปทลี ะจุด จนกระทงั ไม่มใี ครหาข้อเสยี ของนางได้ อกี สดุ ท้ายคนเหล่านันกจ็ ะทาํ ได้เพยี งส่งเสยี งฟึ ดฟัด แล้วกล่าวชม นางตามมารยาทสองสามคาํ แม้ว่านาํ เสยี งอาจจะไม่ยนิ ดนี ัก แต่ก็ ทาํ อะไรไม่ได้ไปมากกว่านัน ทดี ้านหลงั หลมี ู่ทกี าํ ลังนวดลงนาํ หนกั มอื ไม่หนักไม่เบาจนเกนิ ไป นัก เมือคดิ ตามคาํ พดู ทหี ลมี ่เู พิงจะเอย่ ไปเมือครู่ ความทรงจาํ และ คาํ พูดในชาตทิ แี ล้วคล้ายดังขนึ ในหูของซเู หลียนอวนิ อกี ครัง ตอนนันเองซเู หลียนอวินลมื ตาขึนกะทนั หนั มีเงามดื ฉายผ่าน ดวงตาของนาง แม้ว่าชาติก่อนจะผ่านไปแล้ว แต่ความแค้น เหล่านันเล่า? นางไม่มีทางลมื อย่างแน่นอน เมือคดิ ถงึ ตรงนี ซเู หลียนอวนิ เริมบดิ เนือบดิ ตัว ในชาตนิ ีเรืองราว มากมายเริมเกดิ ขนึ และเปลยี นแปลงไปอย่างเงียบเฉียบตังแต่วนั ที นางไปเข้าเรียนวันนันกระมัง แม้ว่าเวลานีในชาติก่อนจะยังไม่เกดิ เรืองราวอะไรมากนกั ทว่าซเู หลียนอวินเชือว่า ศตั รเู ก่ากค็ ือศตั รเู ก่า คู่อริกย็ ังเป็นคู่อริ แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเป็นร้อยเป็นพนั ปี กค็ งจะไม่ มอี ะไรเปลยี นแปลงไปมากนกั

งานฉลองวสนั ตฤดูหรือ? เมือถงึ เวลานนั เกรงว่าจะมีการต่อสู้ทนี ่า หวาดหวนั รออยู่เป็นแน่ “หลีมู่” ซเู หลียนอวินเอ่ยขนึ พลางหันหน้าไปมองหลีมู่ทยี นื อยู่ ด้านหลงั “เจ้าบบี นวดให้ข้ามานานขนาดนีคงจะเหนือยแล้วกระมงั ข้าขอนอนพักสกั หน่อยกแ็ ล้วกนั เมอื ถงึ เวลาอย่าลมื ปลกุ ข้าให้ตืน ด้วย วนั นีท่านย่ารอพวกเราไปร่วมโตะ๊ ข้าจะไปสายไม่ได้” พอพูด จบนางกข็ ยีตา ช่วงนีมเี รืองราวมากมายเกดิ ขึน นางจึงต้องพกั ผ่อนสกั หน่อย อย่างไรเสยี การสนั นิษฐานต่างๆ อย่างน้อยๆ ต้องเริมต้นจากการที นางมีสขุ ภาพดีก่อนเป็นสาํ คัญ “เจ้าค่ะ” หลมี ่ตู อบรับเสยี งดงั ฟังชัด จากนันจงึ หยิบผ้าห่มมาห่ม ให้ซเู หลียนอวินอย่างเบามอื แล้วค่อยๆ เปิ ดประตูเดินออกไป ... ยามซวี11 11 ยามซวี คือ เวลาประมาณ . น. – 21.00 น.

ซูเหลยี นอวินไปถึงเรือนฉอื อนั ตรงเวลา แต่กลบั คิดไม่ถึงว่านางจะ ไปถึงเป็นลาํ ดบั ทสี อง เพราะตอนนีมแี ค่ซปู ัวชวนเท่านันทยี ังมาไม่ ถึง นางนึกว่าตนไม่ได้มาสายเสยี อกี “ทา่ นแม่ ทา่ นพี ท่านย่า” ซเู หลยี นอวินเอย่ ทกั ทายอย่างสดใส นางก้าวเข้าไปข้างในแล้วหยดุ ยนื อยู่ด้านหน้าหวังฉอื หวน จากนันจงึ เอ่ยเสยี งออดอ้อน “ทา่ นยา่ เจ้าคะ หลานมาสายแล้วหรือ ท่านพีกบั ท่านแม่มาเรว็ ยิง” คนอายุมากเช่นนี โดยทวั ไปแล้วต่างชอบใบหน้ายิมแย้มแจ่มใส ตอนนีซเู หลยี นอวนิ ยิมให้อย่างหวานเชือมเช่นนี ต่อให้นางทาํ ความผิดใหญ่หลวงมากค็ งทาํ ใจดุด่านางไม่ลงกระมงั ยิงไปกว่านัน นางเองกย็ งั ไม่ได้ทาํ อะไรผดิ เพยี งแค่อนั เพ่ยองิ กบั ซมู ัวเยยี มาเรว็ กว่า จึงทาํ ให้ดูเหมือนว่านางมาช้ากเ็ ท่านัน

ตอนที รีบกลบั “มาแล้วหรอื ...” หวงั ฉอื หวนเอ่ยขนึ แม้เสยี งอาจจะแขง็ กระด้าง อยู่บ้าง ทว่ารอยยมิ ทอี ยู่ในดวงตาจะปิ ดบงั อย่างไรกป็ ิ ดไม่มดิ “พวกเราต่างหากทมี าเรว็ สว่ นอวินเออ๋ ร์มาตรงเวลาพอดี” อนั เพ่ ยองิ หยบิ ผ้าเชด็ หน้าขนึ มาบดบงั ริมฝีปากทเี ปื อนรอยยมิ เอาไว้ “อย่าไปเบยี ดทา่ นย่าเช่นนันทตี ังกว้างขวาง ตอนนีตวั เจ้ากใ็ หญ่ มากแล้ว ขนื ยงั ไปเบียดทา่ นย่าอยู่คงไม่ดีกระมงั ” หวงั ฉือหวนเบะปาก พอหลานๆ เติบใหญ่ขึนมกั จะไม่ชอบเข้ามา ใกล้ชิดนางเทา่ ไหร่นกั ดังนันการทหี ลานจะเข้ามาชดิ ใกล้นางอย่าง ในวนั นีจึงเป็นเรืองยาก เพียงแค่นีคนเป็นแม่อย่างอนั เพ่ยองิ กท็ นดู ไม่ไหวแล้วหรือ หวังฉือหวนเม้มปากกาํ ลังจะเอ่ยบางสงิ ออกมา ทนั ใดนนั กลบั มเี สยี งผลกั ประตูโครมครามเข้ามาขดั จงั หวะเสยี ก่อน นางจึงอดไม่ได้ทจี ะใช้สายตาเชิงตาํ หนิจ้องไปยังผู้ทีกาํ ลงั เดนิ เข้ามา คนผ้นู ีคือใครกนั ถงึ ได้เลอื กเข้ามาเวลานีพอดิบพอดี คาํ พูดทนี าง เตรยี มจะกล่าวจงึ ต้องถกู ขดั จงั หวะไปด้วย เป็นซปู ัวชวนนันเอง ดูจากท่าทางแล้วเหน็ ได้ชัดว่ารีบร้อนกลับมา

อย่างยิง ในช่วงไม่กวี ันทผี ่านมานซี ูปัวชวนพาํ นกั อยู่ทคี ่ายทหารมาตลอด จึง ไม่มีโอกาสได้กลบั มาทจี วน บดั นีรีบร้อนกลบั มา อาหารมือนคี งมี ความสาํ คญั กบั เขาไม่น้อย ใบหน้ากร้านลมของเขาดูไปแล้วจะแดง เสยี ยิงกว่าก้งุ ทโี ดนต้มจนสกุ เสยี อกี “ท่านพ่อเจ้าคะ” ซเู หลยี นอวินเอ่ยขนึ ด้วยนาํ เสยี งออดอ้อนพร้อม รอยยิมหวานเชือม พ่อของนางคงมธี ุระสาํ คัญเร่งด่วนจะพดู กับซมู ัวเยยี ถึงได้ร้อนรน กลบั มาเช่นนี เร่งรีบเสยี จนไม่ทนั ได้เปลยี นเสอื ผ้ากร็ ีบผละมาเสยี แล้ว ต่อให้เป็นการร่วมโต๊ะอาหารกบั ครอบครวั กไ็ ม่จาํ เป็นต้องเร่ง รีบขนาดนมี ใิ ช่หรือ อกี อย่างเสอื ผ้าชุดนี...ซเู หลยี นอวนิ ยนื จมูกเข้าไปดม นางยงั คงได้ กลนิ อายดนิ กร่นุ อยู่เลย “ลกู พี นบั วนั เจ้ากย็ ิงไร้มารยาทนะ” หวงั ฉือหวนกระแอมในลาํ คอ กลนิ อายดนิ ...ขนาดนางนังอย่ตู รงนียังได้กลนิ จงึ หยิบผ้าเชด็ หน้า จากในอกออกมาปิ ดจมูกไว้พลางเอ่ยว่า “ต่อให้เจ้ามธี ุระด่วนสกั

เพียงใด กค็ วรเปลยี นเสอื ผ้าก่อนแล้วค่อยออกมา สกั พักทนี กี จ็ ะ เริมกนิ ข้าวกันแล้ว ทา่ ทางลนลานของเจ้าจะทาํ ให้ทนี ีมแี ต่ฝ่ นุ แล้ว ทนี จี ะกนิ ข้าวกันอย่างไรเล่า” ซูปัวชวนเกาศรี ษะ เขาไม่ได้คดิ อะไรมากมายปานนัน...พอเขาร้ขู ่าว กร็ ีบร้อนกลบั มาทนั ที เพราะกลวั ว่าจะสายเกินไป ผู้ใดจะร้วู ่า ระหว่างทเี ขาไม่อยู่ทจี วนเพียงสองวนั จะมีเรืองราวมากมายเกดิ ขึน “ทา่ นแม่ ลูกขอตัวไปเปลียนเสอื ผ้าก่อน แต่ว่าต่อไปทา่ นกอ็ ย่า...” ซูปัวชวนกระแอมคราหนึง จากนันจงึ เหลอื บมองไปทซี ูเหลยี นอวิน และซมู ัวเยียแวบหนึง ลกู ทงั สองคนของเขานังอยู่ตรงนี แต่หวงั ฉือหวนกลบั ตาํ หนิเขาซึง หน้าอย่างไม่สนใจ ไม่ว่าจะดีจะร้ายอย่างไรเขากเ็ ป็นพ่อคน จะให้ พวกเขาเหน็ พ่อของตนถูกตาํ หนติ ่อหน้าเช่นนีเหมาะสมแล้วหรือ ซูปัวชวนรู้สกึ ว่าเขาเริมรักษาหน้าของตนเอาไว้ไม่ได้แล้ว หวังฉือหวนเมือได้รับสญั ญาณเตอื นจงึ ตระหนักได้ นางค้นุ ชินกับ นสิ ยั เช่นนไี ปเสยี แล้ว...ครันเมือหันไปมองซเู หลยี นอวินทอี ยู่ ด้านข้างกบั ซมู ัวเยียทนี ังอยู่บนเก้าอี คนหนึงยังคงจบิ ชาด้วยทที า่

สงบนิงคล้ายกบั ไม่มีส่วนเกียวข้องกับเรืองราวใดๆ ในโลก ขณะที อกี คนหนึงยงั คงเกาะเกยี วอยู่รอบตัวนางพร้อมสหี น้าทเี ตม็ ไปด้วย รอยยิมเบิกบานใจ เหน็ ได้อย่างชัดเจนว่าไม่ได้ใส่ใจเรืองเมอื คร่เู ท่าไหร่นกั หวงั ฉือหวนแอบพอใจ สมแล้วทเี ป็นหลานของนาง ผู้ทเี ข้าใจ สถานการณ์เช่นนีได้...นับว่าหาได้ไม่ง่ายนัก “เอาละๆ” หวงั ฉือหวนโบกมอื ราวกบั ทนไม่ได้อกี ต่อไปพลางเอ่ย ขึนว่า “เจ้าไปเปลยี นเสอื ผ้าก่อนเถิด พวกเราจะตังสาํ รบั รอ ค่อย เริมกนิ กนั ตอนเจ้ากลบั มากย็ ังทนั ” “ขอรับ” ซปู ัวชวนตอบรับ ตอนนีเขาต้องรีบกลบั ไปเปลยี นเสอื ผ้า แล้ว เพราะเกรงว่าหวังฉือหวนจะพูดเรืองทไี ม่คาดคิดออกมาอกี เขาจึงรีบก้าวเท้ายาวๆ รวบสองก้าวไว้ในก้าวเดยี วออกไป นางมีซปู ัวชวนเป็นตัวอย่างมาก่อนแล้ว ดังนันตอนนีพอหวงั ฉือห วนหันกลบั ไปมองซเู หลยี นอวินทอี ยู่ข้างกาย จงึ รู้สกึ ว่าไม่ว่าจะมอง ตรงไหนกร็ ู้สกึ พอใจไปหมด

บนตวั ของหลานสาวไม่มกี ลนิ อายดินคอยกวนใจ แถมยังมีกลิน หอมทเี ป็นเอกลกั ษณข์ องดรุณีน้อย อกี ทงั ช่วงนีการพูดการจาของ หลานสาวยังหวานและช่างเอาอกเอาใจราวกบั กินนาํ เชือมเข้าไป ทาํ เอาคนแก่อย่างนางรู้สกึ กระชุ่มกระชวย เพราะเมือเทยี บกบั ลกู ชาย จอมซือบือของนางแล้ว หวังฉือหวนลอบถอนใจ ถอื ว่าห่างไกลกนั จนแทบจะไม่เหน็ ฝ่ นุ เลย ทว่าขณะทซี ปู ัวชวนเดินออกมาได้ไม่กกี ้าวนนั กไ็ ด้ยินเสียงหวงั ฉือห วนพดู ขนึ มาว่า “ผินจู๋ รบี ตังสาํ รบั เถิด ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะต้องรอ เจ้าลกู ไม่ได้เรืองคนนัน ข้าคงเริมกนิ ไปตังนานแล้ว และข้ากห็ ิวมา สกั พักใหญ่แล้วด้วย” ผินจูอ๋ ยู่กบั หวังฉอื หวนมานานปี นางจงึ ได้ฝึกท่าทางไร้อารมณ์ เช่นนมี านานแล้ว แน่นอนว่าสาํ หรับนาง หวังฉือหวนชีนกเป็นนกชี ไม้เป็นไม้ หากถามนางถึงประโยคทหี วงั ฉือหวนบอกให้รอซปู ัว เปลยี นเสอื ผ้าให้เสรจ็ กอ่ นจึงค่อยเริมกนิ ข้าว...ใช่หรอื ไม่ ผนิ จู๋กค็ ง จะหันมาด้วยสหี น้าว่างเปล่า ฮหู ยนิ พูดอะไรไปหรอื ...ทาํ ไมนางไม่เหน็ ร้เู รือง

อนั เพ่ยองิ เองกไ็ ม่ได้ซกั ไซ้อะไรมากนัก การเคารพผู้ใหญ่เป็นสงิ สาํ คญั หากหวังฉือหวนบอกว่าหิว ทกุ คนกต็ ้องยดึ ตามนางเป็น หลกั “ทา่ นย่าเชิญนังเจ้าค่ะ” ซเู หลยี นอวนิ ลกุ ขนึ แล้วลากเก้าออี อกมา อย่างใส่ใจเพือให้หวังฉือหวนเขยิบเข้าไปนังได้สะดวก การกระทาํ อย่างเอาใจใสเ่ ช่นนี ขนาดตวั นางเองยังร้สู กึ ตืนตันใจและไม่รู้สกึ ว่า ลาํ บากใจอะไร เพราะถึงอย่างไรชาติทแี ล้วนางกต็ ดิ หนเี อาไว้มาก ชาตินขี อให้นางได้ดูแลในสงิ ทนี างสามารถทาํ ได้ นางจะได้ค่อยๆ ชดใช้กลบั คืนไปบ้าง เมืออันเพ่ยองิ เหน็ ทา่ ทางเอาใจใสข่ องซเู หลียนอวิน ในใจของนาง พลันเกดิ ความร้สู กึ บางอย่างทยี ากจะบรรยาย การมีใจกตัญ เู ป็น เรืองทดี ี แต่ตวั นางเองอดร้สู กึ น้อยใจขนึ มาไม่ได้ “อวนิ เอ๋อร์ เจ้าไม่เคยดีกบั แม่เช่นนีเลย...” เช่นการเชญิ ให้นัง เช่นน.ี .. บรรยากาศภายในห้องเสยี งพดู อนั คับข้องใจปนความน้อยใจของ อนั เพ่ยองิ ดังขนึ

ซูเหลยี นอวินได้ยินเช่นนี รอยยมิ จึงเจือนไปบ้างแล้วเอ่ยว่า “ต่อไป ลกู ต้องจะทาํ เช่นนแี น่ ต้องทาํ แน่นอนเจ้าค่ะ พอดวี นั นีลกู อยู่ใกล้ ทา่ นย่า ครังหน้านะเจ้าคะ ครังหน้า” ซูมัวเยยี กลับไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนกั เขายกเก้าอีมาตวั หนึงวางไว้ ใกล้ๆ ซเู หลยี นอวินแล้วนังลง เวลานนั เอง เสยี งฝีเท้าของซปู ัวชวนกด็ ังขนึ มาจากด้านนอกประตู เขาผลกั ประตูเดินเข้ามา จากนันมองไปทโี ตะ๊ เขาไม่ได้รู้สกึ ว่า แปลกประหลาดแต่อย่างใดทีอาหารได้ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะ เรียบร้อยแล้ว เขาคาดเดาไว้ไม่มีผิด ถงึ อย่างไรอาหารกย็ งั คงอยู่ ตรงนนั เหมอื นกับยงั ไม่มผี ้ใู ดลงมือกนิ ซึงกน็ ับว่าไม่เลวนกั สาํ หรบั ผู้ทโี ดนกดขมี าตงั แต่เลก็ จนโตอย่างซูปัวชวน เขาไม่รู้สกึ ร้สู า อะไรมานานแล้ว เมือต้องเผชิญกบั สถานการณ์เช่นนี ยังมีอาหารให้กนิ กด็ ถี มไป ทว่า...สายตาของซปู ัวชวนจบั จ้องไปยังซมู ัวเยยี ทนี งั อยู่ด้านข้างซู เหลยี นอวิน จากนนั จงึ ขมวดคิวอย่างไม่สบอารมณ์ เจ้าเดก็ คนนีชิง ลงมือก่อนได้อย่างไร รู้จกั เลอื กตาํ แหน่งดีๆ ไว้ก่อนเสยี ด้วย

ด้านขวามือของซเู หลยี นอวินคือหวังฉือหวน สว่ นซ้ายมอื คอื ซมู ัว เยยี สาํ หรับหวงั ฉือหวนแล้ว ซปู ัวชวนย่อมมกิ ล้าพดู อะไรมากนกั แต่สาํ หรบั ซูมัวเยยี แล้ว... ซปู ัวชวนเดินไปสะกดิ ซมู ัวเยียแล้วเอ่ยว่า “พ่อหนุ่มน้อย เจ้าลุกขึน เดียวนี แล้วขยบั ไปนังตรงนนั ซะ”

ตอนที อดั อนั นาํ เสยี งเช่นนี หากได้ยินเพยี งอย่างเดยี วโดยไม่เหน็ หน้าผู้พดู คง จะเข้าใจว่ามีโจรขึนบ้านใครเข้าให้แล้ว นาํ เสยี งของแม่ทพั ใหญ่ผู้ ปกป้ องประเทศจะเป็นแบบนีได้อย่างไร หากบอกว่าเป็นอนั ธพาลก็ ว่าไปอย่าง มอื ของซมู วั เยยี ทกี าํ ลงั จะคีบอาหารพลนั หยดุ ชะงกั แต่เพียงครู่ เดยี วกก็ ลบั มกี ิริยาดังเดมิ ราวกบั ว่าซปู ัวชวนไม่ได้เอ่ยสงิ ใดและ ไม่ได้ยนิ อะไรทงั สนิ เขายังคงคีบอาหารขึนมาคาํ หนึงแล้วนาํ ไปวาง ไว้ในชามของซเู หลยี นอวิน เมือซูปัวชวนเหน็ ซมู ัวเยยี เพกิ เฉยต่อตนเช่นนี จงึ ผลกั เขาทหี นึง แล้วเอ่ยว่า “รีบลุกไปเสยี อย่าให้ข้าต้องลงไม้ลงมือ” เขามเี รืองอดั อนั อยู่ในใจมากมายทอี ยากจะคยุ กบั ลกู สาวสดุ ทรี ักของเขา สว่ นเจ้า ลกู ชายคนนี อยากจะไล่ให้ไปเสยี ไกลๆ ทมึ ทอื ดือด้านเสยี ขนาดนี หาได้มคี วามน่ารักน่าใคร่เหมอื นเช่นลกู สาวไม่ “ลูกพี...” หวังฉือหวนวางตะเกยี บในมือลง ประนมมอื ไว้กลางอก “ตอนนีมเี พยี งแค่คนในบ้านร่วมวงกนิ ข้าวด้วยกันเทา่ นัน เจ้าจะ

ว่นุ วายเรืองทนี ังทาํ ไมกนั ใครให้เจ้ามาช้าเองเล่า รีบนังลงเดียวนี ข้าตาลายไปหมดแล้ว” เมอื พูดจบกจ็ ้องไปทเี ขาด้วยทา่ ทขี งึ ขงั ไม่ ต่างอะไรจากในอดตี ซปู ัวชวน “...” เขาจะผ่านวนั นีไปได้อย่างไรกนั เดก็ ไม่กลวั เขา ผู้ใหญ่กร็ ังแก จะดี จะร้ายอย่างไรเขากเ็ ป็นถึงแม่ทพั ใหญ่เชียวนะ! จะไม่ไว้หน้าเขาสกั หน่อยเลยหรือ ซปู ัวชวนจาํ ต้องยอมแพ้ในชะตากรรมแล้วรับเก้าอีทถี ูกสง่ มาจาก ผินจูผ๋ ู้ทกี าํ ลงั ยิมหวานให้เขา จากนันจึงนังลงด้านข้างหวังฉือหวน แล้วคีบอาหารใส่ปากไม่หยุด ราวกบั ไม่ได้กนิ อาหารมาแล้วหลาย ภพหลายชาติ นีถือเป็นการระบายความเครียดกบั การกนิ อย่างแท้จริง ทว่ายิงอาหารถกู นาํ ใสป่ ากมากเท่าใด ความคิดทวี นเวยี นอยู่ในใจ ของเขากย็ งิ หนกั องึ บ่ายวนั นเี องทบี ่าวรับใช้คนสนิทของเขาเพิงจะบอกเล่าเรืองราว

ทงั หมดทเี กดิ ขึนช่วงสองวนั ทเี ขาไม่อยู่ให้ฟัง เมือฟังเรืองราวจบ เขาทงั โมโหทงั ภมู ิใจไปพร้อมๆ กนั โมโหทมี คี นบังอาจมาหาเรือง ลกู สาวของตนก่อน ช่างรนหาทตี ายนกั ส่วนเรืองทภี มู ใิ จกค็ ือ สม แล้วทนี างเป็นลูกของเขา นบั ได้ว่าเป็นวรี สตรีโดยแท้ ลงมอื ได้ เหมาะสมอย่างยิง คนแบบนนั ...ย่อมต้องได้รับการปฏบิ ตั ิแบบนัน เช่นกัน ...แม้ว่าเขาจะรู้เรืองราว แต่กเ็ พียงคร่าวๆ เทา่ นัน เขาไม่อาจล่วงรู้ รายละเอียดทงั หมดได้ ดงั นนั เขาจึงต้องวางแผนการว่าจะเริมถาม ในเวลาใดจึงจะเหมาะสม แต่เมอื เงยหน้าขึนไปเหลอื บมองหวังฉอื หวนด้านข้าง คาํ พดู ทจี ่อ อยู่กบั รมิ ฝีปากกลับถกู กลนื ลงไปโดยพลัน เรืองเรืองนีไม่ควรพูด หากหวังฉอื หวนยงั ไม่รู้จะทาํ อย่างไร ขนื เขาโพล่งถามออกไป ไม่เทา่ กบั เป็นการหลดุ ปากพดู หรือ แต่ หากไม่ถามตอนนีอกี ไม่นานซเู หลยี นอวินกค็ งจะกลับเรือนของตน แล้ว อกี ประการหนึง...ช่วงนตี ัวเขาเองกม็ ภี ารกจิ รัดตัวทคี ่ายทหาร เกรงว่าคงหาเวลากลบั มาได้ไม่บ่อยนกั ยิงไปกว่านันหากตอนนีเขา

ไม่ถามให้กระจ่าง เมือถึงเวลาเข้านอนกค็ งยากทจี ะข่มตาให้หลบั ลงได้ ซูปัวชวนคิดวนไปวนมา จนเผลอกดั ตะเกียบของตนเข้าให้ อนั ทจี ริงแล้วอนั เพ่ยองิ เองกส็ งั เกตท่าทขี องซปู ัวชวนตังแต่ตอนที เขาก้าวเข้าประตูมาแล้ว ตอนนีพอเหน็ เขามีท่าทวี ้าวุ่นใจจงึ กระแอมออกมาสองที แม้คาํ โบราณจะสอนว่า ‘กนิ ข้าวไม่ควรพูด ก่อนนอนไม่ควรตืนเต้น’ ทว่ามืออาหารกับครอบครัว ไม่ จาํ เป็นต้องเคร่งครัดเช่นนันกไ็ ด้ “ทา่ นพี มเี รืองใดไม่สบายใจหรอื ” อนั เพ่ยอิงหยิบผ้าเชด็ หน้าของ ตนขึนมาเชด็ มมุ ปากพลางเอ่ยถาม “เอะ๊ ...” ซปู ัวชวนร้สู กึ ตัว มองไปรอบกาย ตอนนันเขาไม่ร้วู ่าคน อนื ๆ กนิ ข้าวเสรจ็ กนั ไปตังแต่เมือใด “อมื ...” ซูปัวชวนเอ่ยอย่างเกรง็ ๆ แต่เมือคร่นุ คิดได้คร่หู นึงก็ ตัดสนิ ใจเอ่ยปากขึนว่า “อวินเอ๋อร์ เจ้าจงพดู กบั พ่อมาตามจริง วัน นันเจ้า...เกิดเรืองอะไรขนึ ทหี ้องเรียน? พ่อจะไม่ว่าอะไรเจ้าทงั สนิ เจ้าไม่ต้องกลัว” ซปู ัวชวนตัดสนิ ใจเอ่ยปากได้ในทสี ดุ

หวังฉอื หวนยังไม่รู้กช็ ่างปะไร ต่อให้เพิงรู้กห็ าได้เป็นไรไม่ อย่าง มากกค็ งบ่นว่าเป็นเพราะเขาไม่อยู่บ้านเป็นเหตุให้เรืองราวต่างๆ เกดิ ขนึ แล้วอย่างไรเล่า ถ้าเทยี บกนั แล้ว แรงกระตุ้นให้เขาอยากรู้ ความจริงย่อมมมี ากกว่า เรืองราวอนื ค่อยว่ากนั ทหี ลงั ตอนทซี เู หลยี นอวินเหน็ ซปู ัวชวนเริมกดั ตะเกยี บกเ็ ดาได้แล้วว่าเขา ต้องมสี งิ ใดอยากจะพูด เพียงแค่ยังไม่มโี อกาสพูดเทา่ นัน คิดไม่ถงึ ว่าจะเป็นเรืองนี นางคดิ ว่าสายสบื ของเขาคงจะเล่าเรืองนีให้เขาฟัง โดยละเอยี ดแล้วเสยี อีก ซเู หลยี นอวินจงึ เล่าเรอื งราวทเี กดิ ขนึ ในวนั นันให้ซปู ัวชวนฟังอกี รอบหนึงอย่างไม่มอี คติ แน่นอนว่าเรืองนีต้องตัดสว่ นทมี ือนาง ได้รับบาดเจบ็ ทงิ ไป เพราะถงึ อย่างไรกห็ ายดีแล้ว ไม่รือฟื นให้ วุ่นวายจะดกี ว่า เรืองใดทผี ่านไปแล้วกค็ วรให้ผ่านไป ในขณะทซี ูปัวชวนฟังเรืองราว สหี น้าของเขากเ็ ริมเปลียนจากสแี ดง เป็นสดี าํ จากนันกเ็ ปลยี นเป็นสขี าวอกี ท้ายสดุ เปลียนกลับมาเป็นสี ดาํ อกี รอบ เขาโกรธจนแก้มทงั สองข้างสนั กระเพือม จากนนั จึงตบ ฉาดไปทโี ตะ๊ ด้วยโทสะแล้วเอ่ยว่า “ช่างกล้าดนี ัก! ใครหน้าไหน บงั อาจมารังแกตระกูลซขู องเรา”

หวงั ฉอื หวนฟังเรืองราวตังแต่ต้นจนจบอย่างสงบนิง เพราะถงึ อย่างไรนางกร็ ้เู รืองราวตังแต่แรกแล้ว แม้ว่าครังแรกทฟี ังจะมี ปฏกิ ริ ยิ าเช่นนีกต็ าม แต่ตอนนีนางเพียงเหลอื บมองซปู ัวชวนครา หนึง “จะอย่างไรเจ้ากเ็ ป็นถึงแม่ทพั เหตุใดจงึ สงบอารมณไ์ ม่ได้ นังลง แล้วค่อยพดู ค่อยจา เจ้าเดือดดาลเสยี จนสารรปู ดไู ม่ได้แล้ว” เมือ พูดจบหวงั ฉือหวนกย็ ดื เนือยืดตัวแล้วหลบั ตาลง สหี น้าท่าทางไม่ แสดงความรู้สกึ ใดอกี ซปู ัวชวนโดนพูดแทงใจเช่นนีกช็ ะงกั ไปทนั ใด จากนันพลนั หน้าแดง ขึน สมแล้วทเี ป็นมารดาของเขา ผ้ทู ชี ีวิตฟันฝ่ าคลนื ลมและมรสมุ มามากมายอย่างแท้จรงิ ความสขุ มุ เช่นนี...ทาํ ให้เขานับถือในตัว นางยิงนกั แต่ประเดน็ สาํ คัญของเรืองไม่ได้อยู่ตรงนี หากอยู่ทบี ตุ รสาวของเขา โดนรังแก! โดนยัวยใุ ห้โมโห! แม้ว่าในท้ายทสี ดุ อวนิ เออ๋ ร์จะจดั การ เรืองราวต่างๆ ได้อย่างไร้กงั วล ทว่า เทา่ นีคงยังไม่พอ เขายังไม่ได้ ลงสนามด้วยเลย จะหยุดเพยี งเท่านีได้อย่างไร

“ท่านพ่อ!” แค่ซเู หลยี นอวินเหน็ แววตาของซปู ัวชวนกร็ ้ไู ด้ว่าเขา กาํ ลงั คดิ สงิ ใดจึงรีบเอ่ยว่า “ให้จบเช่นนีกพ็ อแล้วเจ้าค่ะ ถงึ จะเรียก ได้ว่ารู้จักให้อภยั ผ้อู ืน วันหลังลกู ยงั คงต้องไปเรียนหนังสอื อกี เรา ไม่จาํ เป็นต้องจัดการทุกอย่างเดด็ ขาดเช่นนันกไ็ ด้ อกี ทงั ตอนนีหยา งอวีหลนิ เองกไ็ ด้รบั บทเรียนแล้ว หากพวกเรากดั นางไม่ยอมปล่อย อกี ประเดียวคงมขี ่าวเสยี ๆ หายๆ หาว่าเราใช้อาวธุ รงั แกผู้อืนแพร่ ออกไป” เมือคร่นุ คิดอยู่คร่หู นึง แววตาของซเู หลยี นอวินกป็ รากฏเงามืด เคลือนผ่าน หากตระกูลหยางยังไม่ร้จู ักบทเรยี นแล้วกล้ามายัวยุนาง อกี นางเองคงทาํ ได้เพียงชืนชมตระกูลนีว่ามีพลงั ชีวิตดีและไม่รู้จกั ย่อท้อ ถงึ ขันนีแล้วยงั กล้าลงมืออกี หรืออย่างคาํ กล่าวทวี ่า ‘ศตั รมู ากเ็ อาทหารเข้าขวาง นาํ มากเ็ อาดิน ไปกนั ’ นางเองไม่เคยกลัวอะไรพวกเขาอยู่แล้ว อกี อย่างเรืองน่า สนุกเช่นนี ตัวนางเล่นไม่เคยพอ เหตุใดต้องยืมมอื ผู้อืนมาช่วยด้วย เล่า ซูปัวชวนเองเข้าใจเหตผุ ลข้อนีดี แต่โทสะยังคงคับข้องอยู่ในอกและ อดั อันอยู่เช่นนันโดยหาทางระบายออกไม่ได้ นีทาํ ให้เขารู้สกึ ว้าว่นุ

ใจนัก! ท้ายทสี ดุ เขาเงยหน้าขนึ ไปมองซมู วั เยียทนี ังอยู่ตรงกนั ข้ามแล้ว กล่าวว่า “เจ้าเดก็ หน้าเหมน็ ช่วงนเี จ้าไม่ต้องมาทกี รมทหารแล้ว เจ้าไปเข้าเรียนเป็นเพือนน้องสาวก่อน หากยังมพี วกรนหาทมี าอกี เจ้าคงรู้วิธ”ี กล่าวจบกส็ ง่ สายตาทสี อื ความว่า ให้เจ้าหาวิธจี ดั การ เองได้เลย ไปทซี มู วั เยีย

ตอนที แต่งหนา้ แต่งตา ซูมัวเยยี พยักหน้ารบั อย่างร้หู น้าที คนรอบตัวเขาไม่จาํ เป็นต้อง กาํ ชบั คาํ ให้มากความ เพราะตวั เขานันมมี าตรฐานในใจอยู่แล้ว ซเู หลยี นอวินเหน็ บรรยากาศบนโตะ๊ อมึ ครึมเคร่งเครียด แต่ตน กลบั ไม่รู้ว่าจะเอ่ยสงิ ใดดี ช่างเถอะๆ ไม่ได้มเี รืองอะไรกนั สกั หน่อย โดยภาพรวม… เมือมอื อาหารใกล้สนิ สดุ หวงั ฉือหวนเองกเ็ ริมแสดงอาการอ่อนล้า หลังจากนันนางเพียงคยุ กบั ซเู หลยี นอวินต่ออีกไม่กคี าํ ผนิ จูห๋ ญิง รบั ใช้สว่ นตัวของนางกม็ าเชิญนางให้กลบั ไปพักผ่อนทเี ตียงในห้อง ไม่ว่าจะอย่างไรนางกอ็ ายุมากแล้ว จงึ ไม่ควรฝืนร่างกายเป็น ธรรมดา พักผ่อนเรว็ หน่อยย่อมดตี ่อสขุ ภาพมากกว่า … ณ สวนสาลี ซเู หลยี นอวินสงั ให้หญิงรับใช้ออกไปจากห้องของนางได้สกั พักหนึง แล้ว รวมทงั หลมี ู่ด้วย ในห้องจงึ เหลอื นางเพียงคนเดยี วทียนื

เงยี บๆ อยู่หน้าโตะ๊ เครืองแป้ งอย่างเหม่อลอย ดวงตาทงั สองข้าง ของนางจ้องมองไปยังภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกทไี ม่รู้ว่า กาํ ลงั คดิ อ่านสงิ ใดอยู่ ตอนนันเอง…นางกถ็ อนใจ นางถอนใจพลางคดิ ว่าช่วงนีตวั เองพักผ่อนไม่เพียงพอใช่หรือไม่ ถึงร้สู กึ ว่าใต้ดวงตาของตนปรากฏรอยคลาํ ขึน หากไม่สงั เกตอาจจะ มองไม่เหน็ แต่เมอื ส่องกระจกดกู ลับร้สู กึ ขดั หูขัดตา ซเู หลยี นอวินยกมอื ขนึ ลบู หน้าตวั เอง เพือยุติความคดิ วุ่นวายของ ตน อาจเป็นเพราะความเคร่งเครียดในช่วงนีจงึ เกดิ รอยคลาํ ใต้ ดวงตาขนึ ตอนนีดึกมากแล้ว นางรู้สกึ ว่าตนควรรบี เข้านอนเรว็ สกั หน่อย เพราะซมู ัวเยยี บอกนางเอาไว้แล้วว่าพร่งุ นีจะไปเรียนหนงั สอื เป็น เพือน นางจึงเกดิ ความกงั วลขึนมาเพราะเกรงว่าอาจจะเกดิ เหตุ บางอย่างขึน…ดงั นนั นางจงึ ควรรีบเข้านอนเรว็ หน่อย …

“คณุ หนู คณุ หนูเจ้าคะ!” หูของนางได้ยินเสยี งตะโกนของหลมี ู่ดัง ขึน ซเู หลยี นอวินลมื ตาขึนช้าๆ สถานทตี รงหน้านี…ดูแล้วรู้สกึ คุ้นตานัก “หลมี ู่…” ซูเหลยี นอวินขยับตัวลุกขนึ นัง ดวงตาทงั สองข้างยังคงกึง หลบั กงึ ตืน “หลีมู่ คุณหนูของเจ้ายังมีชีวิตอยู่” ดังนันจึงไม่ต้อง… ตะโกนคราํ ครวญและตะเบง็ สดุ เสยี งเช่นนันกไ็ ด้ อย่างไรนางกไ็ ด้ ยนิ อยู่แล้ว “คณุ หนู!” หลีมู่เอ่ยขนึ ด้วยอารมณท์ งั โกรธทงั โมโห “คุณหนูมัว แต่พูดอ้อู ีอะไรอยู่ ไม่กลวั มคี วามผดิ อกี หรือ! บ่าวปลกุ คุณหนูมา สามรอบแล้วนะเจ้าคะ สองครังแรกคุณหนูบอกว่าจะลกุ ขึนเดียวนี แต่นีมนั ตังยามใดแล้ว หากคุณหนูยงั ขีเซาเช่นนตี ้องเข้าเรยี นสาย แน่ อีกอย่างตอนนีคณุ ชายใหญ่กม็ าถงึ แล้วนะเจ้าคะ กาํ ลังรอ คณุ หนูอยู่ด้านนอก” ทว่าเมอื หลมี ู่เหน็ ท่าทางงัวเงียหมดสภาพของซูเหลียนอวิน นางก็ ไม่รู้จะพดู สงิ ใดต่อดี แต่ใจหนึงกร็ ้สู กึ ว่าดเี หมอื นกัน นางคดิ ว่าเมือ คืนซเู หลียนอวินคงร้สู กึ กลัวอยู่ไม่น้อย! เพราะได้เหน็ ภาพ

เหตุการณน์ องเลอื ดทเี กดิ ขนึ เมือเช้านี นางถอนหายใจ คณุ หนูรู้จกั กลวั บ้างกด็ ี ครังหน้าคงไม่กล้าทาํ อะไร เลอื ดร้อนเช่นนันอกี อย่างแน่นอน บทเรียนครังนีถือว่าได้ผลดี ทเี ดียว พลางลอบวางแผนในใจว่าคืนนีจะย้ายทนี อนของตนมา นอนตรงปลายเท้าของซเู หลยี นอวิน หากซเู หลียนอวินเกดิ ฝันร้าย ขึนกลางดกึ อย่างน้อยนางจะได้ร้แู ละช่วยดแู ลได้อย่างทนั ท่วงที ซูเหลยี นอวินดึงผ้าห่มออกจากตัว ตอนนันเองลมหนาวยามรุ่งอรณุ กโ็ ชยเข้ามาสมั ผสั กบั ใบหน้าของนาง พาให้ร่างบางไหวระริก แต่ก็ ถอื ว่าโชคดีเพราะลมนีทาํ ให้นางตืนขึนแล้วจริงๆ “หลีมู่ เมือคร่เู จ้าบอกว่าทา่ นพีมารอข้าอยู่ด้านนอกแล้วหรือ” เมือซูเหลยี นอวินเปลียนเสอื ผ้าเสรจ็ แล้วจึงถามขนึ “เจ้าค่ะ มาตังแต่เช้าแล้ว คุณหนูเร่งมอื หน่อยเถดิ เจ้าค่ะ” หลมี ู่ แอบบ่นอยู่ในใจ คุณชายใหญ่มาถึงตังแต่ตอนทเี รียกคุณหนูรอบ สองแล้ว ถือว่ายงั โชคดีทคี ณุ ชายใหญ่เป็นคนใจเยน็ หาก เปลยี นเป็นคนอืนเล่า รอนานเช่นนีเกรงว่าคงผลกั ประตูเข้ามาปลุก จนตนื ไปตังนานแล้ว