ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ซูเหลยี นอวินหันหน้ามาหาด้วยท่าทกี ระอกั กระอ่วนอย่บู ้าง เมือครู่ นางกาํ ลังคิดเรืองอนื อยู่ “จริงหรอื มิใช่สักหน่อย ข้าเพียงแค่อาศยั บารมขี องทา่ นแม่ข้า เทา่ นัน แม่ของข้ากบั ฮองเฮาเคยเป็นเพือนรักกนั ดังนันพอเหน็ ข้า จงึ อยากยนื มอื เข้ามาช่วยกระมงั ” ซเู หลียนอวินยมิ ออกมาราวกับว่า ไม่มคี วามคดิ อนื “เป็นเช่นนเี อง” หลนิ เหวนิ เสยี วพยักหน้า “พดู มเี หตุผล แต่ข้าไม่ นึกเลยว่าฮองเฮาจะเป็นคนใจกว้างแบบนี ในความคดิ ของข้า ข้า คิดมาตลอดว่าฮองเฮาเป็นคนเย่อหยิงถือตัว คงไม่อยากลดตวั ลง มาพูดคุยกบั พวกเรา ผู้ใดจะคดิ ว่านางจะเป็นกันเองอย่างนี การพูด การจากเ็ ช่นกนั ” หลนิ เหวนิ เสยี วคิดสกั พัก จากนันพลนั ยิมขนึ “แถมยงั เอ่ยวาจาได้ ถกู ต้อง ในเมอื พูดจากนั ไม่รู้เรืองกใ็ ช้กาํ ปันพดู แทนจะตรงประเดน็ กว่า นิสยั เช่นนขี องฮองเฮา ข้าชอบ” ซูเหลยี นอวินหวั เราะสองเสยี ง เนืองจากตอนนีนางอยากจะตะโกน ขึนไปบนฟ้ า พระเจ้าอยู่ไหน ช่วยประทานเพือนทใี ฝ่ ร้ใู ฝ่ เรยี นมาให้

ข้าสกั คนได้หรอื ไม่ ผ้ทู ใี ฝ่ การลงไม้ลงมอื ไม่มหี วั คิด ใช้กาํ ปัน เจรจา นางเป็นคนเดียวกเ็ พียงพอแล้ว ถ้ามมี าเพิมอกี นางเกรงว่า สองกาํ ปันนขี องนางคงจะรับมอื ไม่ไหวแน่

ตอนที เพอื นเก่า “ไปเถิด” หลนิ เหวนิ เสยี วจูงมือนางไป “พวกเราไปดูด้านในกนั เถดิ ตรงนันคนเยอะนกั ไปเถอะ พวกเราไปดูกนั ” ซูเหลยี นอวินถูกลากไปอย่างไร้ทางเลือกแต่ยงั คงฝืนยิมเจือน และ ไม่แสดงท่าทอี ะไรออกมา ”มู่เสวีย ชุดของเจ้าในวนั นีงามมาก เข้ากบั รปู ร่างเจ้าอย่างยิง” สตรีทอี ยู่ด้านข้างกล่าวชืนชม “ทใี ดกนั พีสาวชมเกนิ ไปแล้ว” สตรีทถี กู ชมเชยเอ่ยพร้อมรอยยิม “ชดุ ของพๆี ในวันนกี ส็ วยมากเช่นกนั ” เมือซเู หลยี นอวินได้ยินเสยี งนี เท้าของนางคล้ายถกู ตอกด้วยตะปู นางนิงงนั อยู่กับทไี ม่ยอมขยับเขยือน “เหลียนอวิน เจ้าเป็นอะไรไป” หลนิ เหวนิ เสยี วรับร้ไู ด้ถงึ ปฏกิ ริ ิยา ของคนข้างกาย จึงหนั หน้าไปถาม “เจ้าเป็นอะไร ไม่สบายหรอื ” “เปล่า” ซูเหลียนอวินยกมอื ขนึ แตะหน้าผาก “ข้าไม่เป็นอะไร แค่ ร้สู ึกว่าวันนพี ระอาทติ ยร์ ้อนแรงจงึ ร้สู กึ ร้อนยิง ถ้าเช่นนนั เจ้าไปนัง

ด้านนันกอ่ นเถดิ ข้าขอหาทนี ังพักร่มๆ ก่อน” “เจ้าอย่าฝืนตวั เอง!” หลนิ เหวนิ เสยี วเหน็ อาการของซเู หลยี นอวิน จงึ สงสยั ว่านางเป็นโรคลมแดดใช่หรือไม่ “พวกเราไปนังตรงนนั กัน กอ่ นเถิด ข้าจะไปเอานาํ มาให้เจ้าสกั แก้ว เจ้ารอข้าประเดียว ข้าจะ รบี มา” นางพูดพลางพยุงซเู หลยี นอวินไปยงั ระเบยี งด้านข้าง จากนนั จึงรีบเดินผละออกไป “คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” เสยี งเป็นกังวลของหลีมู่แว่วมา จากด้านหลงั “ให้บ่าวตามตัวคุณชายมาดหี รอื ไม่เจ้าคะ คุณหนู… ตอนนีสหี น้าไม่ค่อยดีเท่าไรเลย” “ไม่เป็นไร” ซเู หลยี นอวนิ เงยหน้าขนึ “ให้ข้าพักสกั ประเดยี วคงดี ขึน ไม่มเี รืองอะไรหรอก” “เจ้าค่ะ…” หลมี ู่ได้ยินเช่นนีกไ็ ม่กล้าเอ่ยสงิ ใด นางเพียงโบกพัดใน มอื ให้แรงขึนเท่านัน มือของซเู หลียนอวนิ ทอี ยู่ในแขนเสอื กาํ ลงั กาํ ไว้แน่น นางควรคิด เอาไว้ตังแต่แรกแล้ว มงี านฉลองเช่นนี หนานกงมู่เสวยี จะไม่มาเข้า ร่วมได้อย่างไร

หากจะเอ่ยถึงคนทที าํ ให้นางฝังใจมากทสี ดุ ในชาตกิ ่อน อนั ดับหนงึ ย่อมเป็นต้วนเฉินเซวียน สว่ นอนั ดับสองนันจะอย่างไรกต็ ้องเป็น หนานกงมู่เสวยี นางสดู ลมหายใจเข้าลึกๆ และจดจ้องอย่างเงยี บเชียบไปทางสตรีที กาํ ลงั ยิมแย้มสนทนากับผู้อนื อย่างกระฉับกระเฉงทยี นื อยู่ห่างจาก นางออกไปตรงนัน ตอนนันนางจงึ บงั เกดิ ความรู้สกึ อจิ ฉาขึนจาก ก้นบึงของจติ ใจ มิผิด นางอิจฉาหนานมู่กงเสวีย ทว่ากลบั มไิ ด้เกลยี ดนาง ธดิ าเพยี งคนเดียวของเหิงชินออ๋ ง สตรผี ู้เพยี บพร้อมอนั ดับหนึงที ทุกคนในเมืองหลวงต่างเอ่ยปากชมกนั เป็นเสยี งเดยี ว ชาํ นาญสี ศิลปวิทยา17 ครบด้าน รปู โฉมงดงามไม่เป็นสองรองใคร ทงั ชือเสยี งในเมอื งหลวงกไ็ ม่มีจุดด่างพร้อย หนานกงมู่เสวยี กบั ซู เหลยี นอวินถอื ว่าเป็นสองขัวทหี ่างไกลกนั ชาตกิ ่อนเมอื ผู้คนเอ่ยถงึ ต้วนเฉินเซวียนกม็ กั จะนึกถึงซเู หลียนอวิน ขึนพร้อมกนั แน่นอนว่าย่อมนึกถึงหนานมู่กงเสวียด้วยเช่นกนั หาก 17 สีศลิ ปวิทยา คือ วชิ าดีดพณิ , หมากล้อม, เขียนพู่กนั จนี และวาดภาพ

บอกว่าต้วนเฉนิ เซวียนวางตัวต่อสตรดี ้วยความเพิกเฉยเยน็ ชา ทว่า สาํ หรับหนานมู่กงเสวยี ถอื เป็นกรณพี ิเศษ เนอื งจากอวีชินออ๋ งกบั จิงอันโหวคนปัจจุบนั เป็นเพือนสนิททเี ติบโต มาด้วยกนั ตังแต่ยังเลก็ หากโอรสและธดิ าของทงั สองตระกูลจะพบ หน้ากันบ่อยกถ็ ือเป็นเรืองธรรมดา สาํ หรับต้วนเฉินเซวียนกบั หนานกงมู่เสวยี นนั กล่าวได้ว่าสนทิ สนมเป็นเพือนเล่นกนั มาตังแต่ เดก็ ดงั นนั ความสมั พนั ธข์ องทงั สองย่อมไม่ใช่ในรปู แบบธรรมดา ผ้คู นมักรังเกยี จและไม่ชอบทซี เู หลยี นอวินมกั พัวพันอยู่รอบๆ ตวั ของต้วนเฉนิ เซวียนเสมอ แต่สาํ หรับหนานกงมู่เสวียแล้ว นางกลับ ยนิ ดเี มือได้เหน็ ภาพนจี นถงึ ขนั หวังว่าซเู หลยี นอวินกับต้วนเฉนิ เซ วียนจะได้คบกนั ในความเป็นจริง สตรีทงี ามพร้อมทุกกิรยิ า หากได้จบั ค่กู บั ทายาท หนุ่มตระกูลใหญ่ผู้มีรูปงามและลกึ ลบั น่าค้นหาแล้ว นีถึงจะ เหมาะสมมิใช่หรอื หากไปจบั คู่กบั สตรบี ้านๆ ทีโง่เขลา ไม่ว่าจะคดิ อย่างไรกไ็ ม่เหมาะสมอย่างแน่นอน หากพูดตามเหตุตามผลแล้ว ในสถานการณเ์ ช่นนี ซูเหลยี นอวิน

ต้องเกลียดคนผู้นีถงึ จะถูก ทว่านางกลบั เกลยี ดไม่ลง นางเพียง อจิ ฉาหนานกงมู่เสวียเท่านนั แต่ไม่ได้ถงึ ขนั เกลียดขีหน้า ซเู หลยี นอวินถอนหายใจ เพราะหนานกงม่เู สวียผ้นู ีช่างสมบูรณ์ พร้อมเสยี เหลอื เกิน ชาติก่อนคนมกั จะเคยชนิ กบั การนาํ ตัวนางกับหนานกงมู่เสวียมา เปรยี บเทยี บกนั ขอเพียงแค่คนสองคนอยู่ในสถานทเี ดียวกนั ก็ มกั จะมขี ้อเปรียบเทยี บมากมายหลากหลายปรากฏให้ได้ยนิ และ ทุกครังในขณะทซี เู หลยี นอวินยังไม่ทนั ได้ออกมาพูดอะไร หนาน กงมู่เสวียกจ็ ะเป็นผู้สยบคาํ พดู ของทุกคน เมือถงึ ตอนท้าย ทุกทที ซี ู เหลยี นอวินปรากฏตัวขนึ กม็ กั จะไม่พบกับหนานกงมู่เสวียแล้ว คน ผ้นู ันคงกลัวนางวางตัวลาํ บากกระมัง ในตอนแรกซเู หลยี นอวินไม่เข้าใจเหตุผล นางถงึ ขันลาํ พองใจ เพราะคดิ ว่าอกี ฝ่ ายกลวั นาง ไม่กล้ายนื ค่กู บั นาง ตอนนีเมือมาคิดๆ ดแู ล้ว…ช่างน่าขายหน้าผู้อนื ยิงนกั และในวันนีตอนทตี นเหน็ นาง ซูเหลยี นอวนิ คดิ เพียงว่าหลายวันมา นีทตี นเสแสร้งแกล้งทาํ เมือได้พบกับหนานกงมู่เสวีย ทุกสงิ คล้าย

พงั ทลายลง เพราะถงึ อย่างไรหนานกงม่เู สวียกเ็ ป็นผ้มู คี วามรู้ ความสามารถ แต่นางกลบั เป็นเพียงผู้ทขี ้างนอกสกุ ใสข้างในเป็น โพรงเท่านนั “เหลียนอวิน ขอโทษนะทขี ้ากลบั มาช้าขนาดนี” หลนิ เหวินเสยี วรีบ สาวเท้าเข้ามา “ข้าหานาํ เยน็ อยู่ตงั นานกว่าจะหาพบ เจ้าดืมก่อน เถดิ ดืมแล้วจะได้ร้สู กึ ดีขนึ บ้าง” ซูเหลยี นอวินรบั แก้วนาํ มา ดืมลงไปหลายอกึ กว่าจะคลายอารมณ์ กดดนั ทอี ยู่ในใจลงได้ นางหยิบผ้าเชด็ หน้าออกมาเชด็ ปากตัวเอง แล้วเอ่ยว่า “เอาล่ะ ข้าพกั มานานมากแล้ว อันทีจริงกไ็ ม่เป็นอะไร แล้ว ไปเถดิ ไปดูทางนันกัน” ถึงอย่างไรนางกค็ งไม่สามารถแอบผ้อู นื ได้ตลอดไป ถกู หรือไม่ ซู เหลยี นอวินสดู หายใจเข้าลกึ ๆ พลางพูดกบั ตัวเองว่า อย่างไรเจ้าก็ ใช้ชวี ติ มานานกว่าผ้อู นื ถงึ สบิ กว่าปี แล้ว มีเหตผุ ลใดต้องหลบๆ ซ่อนๆ ด้วย และในชาตินีกย็ ังไม่มจี ุดบกพร่องใดเลย เจ้าคดิ อย่างไรกท็ าํ อย่างนนั มิถูกหรอื “ซเู หลยี นอวิน หลนิ เหวินเสยี ว? พวกเจ้ามามาทนี ีได้อย่างไร”

บรรดาสตรีทกี าํ ลงั สรวลเสเฮฮากนั อยู่นนั เมือเหน็ ซเู หลยี นอวินมา พลนั ยกมอื ขนึ มาปิ ดปากไว้แล้วถอยหลงั ไปหนึงก้าวพร้อมเอ่ยว่า “พวกเรากาํ ลงั ถกเรืองบทกวีกนั อยู่ พวกเจ้าสองคนจะฟังเข้าใจ หรือ” สนิ เสยี งพดู รอบกายพลนั มเี สยี งหัวเราะเบาๆ ดังขึน “กาํ ลังพดู เรอื งใดกนั อยู่หรอื ให้ข้าร่วมฟังด้วยได้หรอื ไม่” เสยี ง หัวเราะรอบกายพลันหยุดชะงัก เมือก้มหน้าดูจงึ เหน็ เดก็ อายุห้าหก ขวบผู้หนึง “อะ…องค์ชายเก้า? เหตุใดท่านจึงมาทนี ีได้เพคะ” สตรีทเี พิงเอ่ย คาํ เมอื ครู่คดิ ไม่ถงึ ว่าวาจาสามหาวของตนจะเรียกองค์ชายองคห์ นึง มาถึงทนี ไี ด้ การแต่งกายของคนผู้นีบ่งบอกชดั เจนถงึ ฐานะของเขา “ทาํ ไม ข้ามาไม่ได้รึ” หนานกงเช่อหรือองคช์ ายเก้า แม้เพิงจะมี พระชนั ษาห้าปี แต่ทา่ ทางไพล่หลงั ด้วยมือน้อยๆ กแ็ ฝงไว้ด้วย ความสง่างามของการเป็ นราชโอรส “มใิ ช่เพคะ…” คนผู้นันก้มหน้า

“มใิ ช่กด็ ”ี หนานกงเช่อพยักหน้าแล้วพดู ขึนอกี ว่า “เจ้า มากับข้า” นิวมือของเขาชีไปยังซูเหลยี นอวิน “หม่อมฉัน?” ซเู หลยี นอวินชเี ข้าหาตนเอง นางถามตัวเองอยู่ว่าตน กบั องค์ชายเคยมปี ฏสิ มั พนั ธก์ นั มาก่อนหรอื อกี ทงั นางเองกไ็ ม่เคย ล่วงเกินเขา ทจี ริงแล้วครังนคี ล้ายเป็นครังแรกทพี บหน้ากนั ด้วย ซาํ … “กเ็ จ้านันแหละ! หรอื ว่าจะให้ข้าไปลากเจ้ามาเอง” นาํ เสยี งเจือแวว ราํ คาญอยู่หลายส่วน “เพคะ…” ซเู หลยี นอวนิ พยักหน้ารับอย่างแขง็ ทอื แล้วพาหลมี ู่เดนิ ตามหลงั องค์ชายน้อยผู้นีไปยังอกี ด้านหนึง หลนิ เหวนิ เสยี วเหน็ รูปการณเ์ ช่นนีกร็ ้อนใจ แต่กจ็ นปัญญา ตอนนี นางเองกไ็ ม่ร้วู ่าควรทาํ อย่างไรดี ผ้คู นรอบๆ เมือเหน็ ว่าองคช์ ายเก้าไม่ได้มาหาตนกลบั ยังพาตวั ซู เหลยี นอวินไปเช่นนนั จึงอดไม่ได้ทจี ะรู้สกึ สะใจเพราะได้เหน็ นาง เดือดร้อนขนึ มาอยู่หลายสว่ น

ตอนที องคช์ ายเกา้ “เฮ้อ! ไม่ร้จู ริงๆ นะว่าไปทาํ อะไรให้องค์ชายทรงกริวเข้า อกี ประเดียวคงมีละครสนุกๆ ให้ดูอกี แน่” “ถูกต้อง น่าเสยี ดายทพี วกเราตามไปดูไม่ได้แล้ว” ซเู หลยี นอวินใช่ว่าจะไม่ได้ยินเสยี งทดี ังขนึ จากด้านหลัง เพยี งแค่ ตอนนีนางเองกย็ งั คงงนุ งง! นีมนั เกิดอะไรขึน… นางก้มหน้ามองพืนทใี ช้ก้อนหินปูไว้เป็นชันหนาๆ แล้วกแ็ อบถอน ใจ ฮองเฮานะฮองเฮา! คาํ พูดทพี ระองค์เอ่ยไว้ก่อนหน้านันถูกต้อง ถกู ต้องแม่นยาํ เกนิ ไปด้วยซาํ ! เช่นนแี ล้วจะไม่ให้มคี นมาหาเรือง นางได้อย่างไรเล่า! “ตอนนีเจ้ากน็ ังอยู่ตรงนกี ่อนเถิด” ซเู หลยี นอวินเงยหน้าขึน นางไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาหยดุ อยู่ตรงศาลา นีตังแต่เมือไหร่

“ทนี ีหรือเพคะ” ซเู หลยี นอวินมองไปรอบด้านแล้วเอ่ยขึน “ทนี ีมี อะไรพิเศษหรือเพคะ” สถานทแี ห่งนีเป็นท่งุ กว้างสดุ ลกู หูลูกตา แต่ ววิ ทวิ ทศั น์โดยรอบกลบั ไม่สวยงาม สถานทเี ช่นนีไม่น่าอยู่และไม่มี อะไรน่ามอง “เจ้าอยู่ทนี คี งไม่มีใครมาหาเรืองเจ้าแล้ว รออกี สกั ครู่พองานเริม ขึนแล้ว ข้าจะพาเจ้ากลบั ไปเอง โดยจะไม่มใี ครตาํ หนเิ จ้า” เมือพดู จบ หนานกงเช่อจงึ นังลงบนเก้าอีในศาลา แล้วบ่นด้วยนาํ เสยี งไม่ พอใจ “ว่นุ วายจริงๆ” ซูเหลยี นอวิน “…” ตวั นางคงไม่ได้ไปทาํ อะไรให้องค์ชายองคน์ ที รงกริวกระมงั เหตุใด ต้องไม่พอใจนางถงึ ขันนี ด้วยเหตุนี ซเู หลยี นอวิน หลมี ู่ และหนานกงเช่อจงึ นังเงยี บๆ โดย ไม่พูดไม่จากนั เป็นเวลาครึงก้านธูป และในตอนนันทซี เู หลยี นอวิ นทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงเอ่ยปากถามว่า “องคช์ ายเก้าเพคะ พระองค์ให้หม่อมฉันมาทนี ี มคี นไหว้วานมาใช่หรอื ไม่เพคะ” ตอนนีซเู หลยี นอวนิ คิดว่าข้อดีอนั ดบั แรกของตนกค็ ือ นางรู้จัก

ตนเองอย่างปรโุ ปร่ง หากบอกว่าองค์ชายน้อยจู่ๆ กถ็ ูกชะตากบั นาง จึงนาํ นางมาทนี ีเพือหลกี หนคี วามวุ่นวายแล้ว นางคงได้แต่กลอกตา ให้กบั ความคิดนี หนานกงเช่ออายุเพียงห้าขวบ จะไปเข้าใจอะไร! แถมวันนียังเป็น วันแรกทพี วกเขาได้พบหน้ากัน หากเขาไม่ได้เป็นคนคดิ เรืองนีเอง อย่างนนั กค็ งจะมผี ู้ใดไหว้วานเขามากระมงั ตอนนนั ซเู หลียนอวิน ร้สู ึกแปลกใจเป็นอย่างยิง อกี อย่างการนังอยู่เฉยๆ กน็ ่าอดึ อัด เกนิ ไปหน่อย หากต้องนังเงยี บๆ เช่นนตี ่อไปนางอาจจะต้องอก แตกตายเป็ นแน่ “ไม่ม”ี หนานกงเช่อคิดไม่ถงึ ว่าซเู หลยี นอวินทอี ดกลนั มานานจะ ถามคาํ ถามนีออกมา ตอนนันจึงไม่ร้วู ่าจะแสดงสหี น้าอย่างไรดี จึง ทาํ หน้าตายแล้วเอ่ยว่า “ข้าตดั สนิ ใจจะทาํ อะไร ต้องรอให้เจ้า อนุญาตด้วยหรือ” เจ้าเดก็ ไม่รู้ประสานีไม่น่ารักเลยสกั นดิ เจ้าคิดเองงนั หรือ เหตใุ ด นางจงึ รู้สกึ ไม่เชือเลยเล่า “อ้อ อย่างนเี องหรือ เช่นนนั หม่อมฉันขอขอบพระทยั องคช์ ายเก้า

เพคะ” ซูเหลยี นอวนิ ฝืนยมิ อย่างไม่เป็นธรรมชาติ ช่างเถดิ ไม่ว่า คนผ้นู ันจะเป็นใครกค็ งต้องปล่อยไปกอ่ น “อนั ทจี ริง ฮองเฮาเป็นคนให้ข้ามา” หนานกงเช่อเงยี บไปนานแล้ว เอ่ยขนึ “ฮองเฮาเป็นห่วงเจ้ามาก ดังนันจงึ …” ซเู หลยี นอวินพยักหน้า นางร้อู ยู่แล้ว แต่เหตุใดจู่ๆ ฮองเฮาจงึ หนั มาใส่ใจนางเช่นนี นางเรมิ ครุ่นคิดอกี ครัง เมือหนานกงเช่อเหน็ ว่าตนพูดออกไปแล้ว ซเู หลยี นอวนิ กลับไม่ สนใจจึงเริมอกึ อกั วางตัวไม่ถูก จากนนั จึงลกุ ขนึ ยนื แล้วเดนิ ไปหยุด อยู่ตรงหน้าซเู หลยี นอวิน เช่นนแี ล้วคนทงั สองจึงอยู่ในระดับสายตา เดียวกนั เพราะซเู หลยี นอวินนัง สว่ นหนานกงเช่อเป็นฝ่ ายยนื อยู่ “นี ข้าพูดอยู่เจ้าไม่ได้ยินหรือ” หนานกงเช่อยืนมอื โบกไปมา ตรงหน้า “พดู สิ เจ้าเหม่ออะไรอยู่” “เอะ๊ ?” ซเู หลยี นอวนิ เงยหน้าขึน เมือคร่นู างกาํ ลังคดิ เรืองของ ฮองเฮาอยู่อย่างไรเลา่ เจ้าเดก็ ไม่ร้ปู ระสา ทาํ ไมถงึ จะทาํ ให้คนอืน สบายใจบ้างไม่ได้

เมือหนานกงเช่อเหน็ ว่านางเริมเอ่ยปาก จึงเท้าสะเอวแล้วพดู ต่ออกี ว่า “สรปุ แล้วครังนีเป็นข้าทชี ่วยเจ้า เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าอีกประเดียว เจ้าจะต้องพดู กบั ฮองเฮาเช่นไร เจ้าคงร้อู ยู่แล้วกระมงั ” พดู จบก็ เชิดคางขนึ แล้วมองซเู หลยี นอวินอย่างเสยี ไม่ได้ ซเู หลยี นอวินเบะปาก “หม่อมฉันจะกล่าวขอบคุณฮองเฮาทที รง เป็นห่วงและดูแลเป็นอย่างดี หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ” “มใิ ช่!” เมือหนานกงเช่อเหน็ นางไม่ตกหลุมพรางกเ็ ริมร้อนใจ “เหตใุ ดเจ้าถึงได้โง่เพยี งนี! เป็นข้า เป็นข้าทชี ่วยเจ้า! เจ้าต้องพดู กบั ฮองเฮาถงึ ความเสยี สละของข้า ทนี ีเจ้าเข้าใจหรือยัง! “ อ้อ ซเู หลยี นอวินนึกออกแล้ว นางว่าแล้วว่าเหตุใดตวั นางจึงรู้สกึ ประหลาดอย่างยากจะอธบิ ายกบั เรืองเรืองนี ตอนนนี างเริมเข้าใจ บ้างแล้ว มารดาผ้ใู ห้กาํ เนดิ องค์ชายเก้าหรือหนานกงเช่อ เป็นนางในนาง หนึงทฮี ่องเต้ทรงเมาไม่ได้สตแิ ล้วเข้าหอกบั นาง จึงทาํ ให้หนานกง เช่อถอื กาํ เนิดมาด้วยเหตุนี โชคร้ายทนี างในผู้นันชะตาอาภพั เมือ คลอดองค์ชายเก้าออกมาแล้วกล็ าโลกนีไป ทงิ เดก็ น้อยผู้หิวโหย

เอาไว้บนโลกใบนเี พียงลาํ พัง เมือฮองเฮาเกาอ่เู ตียเหน็ เดก็ ผู้นีเสยี มารดาไปตังแต่ยังเลก็ จึงร้สู กึ ทนดูไม่ได้ ด้วยเหตนุ ีจงึ ส่งคนของตนหลายคนไปคอยดูแลจนเดก็ ผ้นู ีไม่ขาดเหลือสงิ ใด เมือฮ่องเต้เหน็ ว่าฮองเฮาดูแลเดก็ ผู้นีดีมาก จงึ ใช้โอกาสนีตรัสว่าจะทรงให้เดก็ ผู้นีเป็นลูกบุญธรรมในความดูแล ของเกาอเู่ ตียดหี รือไม่ เพราะถงึ อย่างไรฮองเฮาเกาอ่เู ตียกย็ งั คงไร้ ทายาทสบื ทอด ผู้ใดจะคิดว่าเกาอ่เู ตียจะทรงไม่ยอมรับ เพยี งตอบเรียบๆ ว่าเรือง ของโชคชะตามอิ าจกาํ หนด ในตอนแรกนางเพียงเหน็ เดก็ ผู้นนี ่า สงสารจึงดูแลเท่านัน ทว่าผู้คนทนี ่าสงสารมมี ากมายนักบนแผ่นดนิ นี ต่อให้นางเป็นฮองเฮากค็ งรับดูแลไว้เองทังหมดไม่ไหว อกี ทงั ตอนนีองค์ชายเก้ากอ็ ยู่ในสายตาของฝ่ าบาท คงไม่น่าสงสารมาก เทา่ ไหร่แล้วใช่หรอื ไม่ เมือฮ่องเต้ทรงเหน็ ว่าฮองเฮาออกปากเช่นนี จึงปล่อยให้เป็นไปตามความประสงคข์ องนาง ด้วยเหตุนอี งค์ชาย เก้าจงึ เติบโตขนึ จนถงึ ปัจจุบนั ถงึ แม้ว่าฮองเฮาจะทรงไม่รับหนานกงเช่อไว้อยู่ในความดูแลของตน แต่เขากลับมีชวี ติ อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ในวังหลวงแห่งนี เขาถอื

ว่าเป็นผู้ทสี ามารถทาํ สงิ ใดกไ็ ด้แม้ว่าจะไม่มีสถานะใด แม้ว่านางจะ ไม่เคยยอมรับเดก็ ผู้นี แต่นางกไ็ ม่เคยแสดงทา่ ทเี พิกเฉยต่อเดก็ ผู้นี เช่นกัน คนในวังเมอื เหน็ รปู การเช่นนีกไ็ ม่มผี ู้ใดกล้าเข้มงวดกบั เขา เพราะ ทุกคนรู้ว่าหากวันหนึงฮองเฮาเกิดเปลยี นใจ แล้วยอมรับหนานกง เช่อ หากหนานกงเช่อกลายเป็นโอรสบญุ ธรรมของฮองเฮาแล้ว นัน เทา่ กบั ว่าเขาจะเป็นโอรสเพียงคนเดียวของฮองเฮา ซึงมีฐานะโดด เด่นเหนือผ้ใู ด หนานกงเช่อเตบิ โตขนึ ท่ามกลางความซบั ซ้อนเช่นนี ความคิดของ เขาจึงเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดก็ รุ่นราวคราวเดียวกนั มากนัก แม้ว่าเขา จะไม่เข้าใจว่าฮองเฮาดกี บั เขาถึงเพียงนีเหตใุ ดกลับไม่ยอมรับเขา มี เรืองใดทเี ขายังทาํ ได้ไม่ดอี ีกหรือ หรือว่าเรืองอนื เขามอิ าจเข้าใจ แต่เขาคดิ ว่าคนทเี กาอ่เู ตียต้องการปกป้ อง ตวั เขาเองกต็ ้องช่วย ปกป้ องให้ดๆี เช่นกนั หากเป็นเช่นนี เกาอู่เตียคงจะเปลียนมุมมอง ในตวั เขาบ้างกระมัง เพราะหากอาศัยแต่เพียงเกาอ่เู ตีย กจ็ ะมแี ค่ กาํ ลังช่วยเหลือจากคนผู้เดยี ว เขาหวงั ว่าเกาอู่เตียจะมองเหน็ ว่าตัว เขาสามารถแบ่งเบาภาระนางได้ คนสองคนอย่างไรกย็ ่อมดีกว่าคน

เพียงคนเดยี ว ซูเหลยี นอวินคิดว่าตนเข้าใจถึงทมี าทไี ปแล้ว ตอนนนั เองใบหน้า ของนางจงึ ปรากฏรอยยิมซบั ซ้อนขึนแล้วเอ่ยว่า “องคช์ ายเก้า อยากให้หม่อมฉันพูดเช่นนีหรือ” เมือหนานกงเช่อเหน็ ซเู หลยี นอวินยิมเช่นนี พลันเกิดลางสงั หรณ์ไม่ ดขี ึน เพราะรอยยิมเช่นนเี ขาพบเหน็ มามากมายแล้วและคุ้นเคยกบั มนั เป็นอย่างดี รอยยิมนีของซเู หลยี นอวนิ เหมอื นกบั รอยยิมของต้วนเฉนิ เซวยี น ศัตรคู ู่แค้นของเขาไม่มีผดิ !

ตอนที จินตนาการ ในใจของหนานกงเช่อมีสญั ญาณบางอย่างเตอื นขึนจึงถอยหลังไป สองก้าว “เจ้าจะทาํ อะไร” ทุกครังทตี ้วนเฉินเซวียนเผยรอยยิม เช่นนี แน่นอนว่าไม่เคยเกดิ เรืองดีขนึ และคนทอี ย่ตู รงหน้าเขา ตอนนีกค็ งจะไม่นาํ เรืองดๆี มาให้เช่นกัน “ไม่มีอะไรเพคะ” ซูเหลยี นอวินลุกขนึ ยนื นางยืนมือไปลบู ผมของ หนานกงเช่อพลางส่งยิมหวานให้ “หม่อมฉนั เหน็ ว่าองค์ชายเก้า ฉลาดหลกั แหลมยิง หม่อมฉันจึงรู้สกึ เอน็ ดูเพคะ” เจ้าเดก็ นี โดน ข้าหยิกเข้าหรอื ไง ถึงต้องโมโหขนาดนันด้วย “เจ้าทาํ อะไรน่ะ!” เมือซเู หลยี นอวินลบู ผมของหนานกงเช่อราวกบั เขาเป็นเดก็ น้อย หนานกงเช่อจึงเริมโมโห “ข้าไม่ใช่เดก็ แล้วนะ! นี เจ้ากาํ ลังทาํ อะไรอยู่!” เขาพูดพลางถอยหลงั หนีไปหลายก้าว จากนนั จงึ จดั มวยผมของตน แล้วใช้สายตาระแวดระวังมองไปยังซู เหลยี นอวิน เมือซูเหลยี นอวินเหน็ หนานกงเช่อแสดงออกเหมือนเดก็ เช่นนีจึง หัวเราะออกมา “กเ็ กอื บจะใช่ องคช์ ายเก้าพระชนมายุเพยี งห้าขวบ

เหตุใดจงึ ชอบทาํ ตัวเป็นผู้ใหญ่เล่าเพคะ ไม่น่ารักสกั นดิ หรอื ว่า องคช์ ายไม่รู้จักคาํ กล่าวทวี ่ามีแต่เดก็ ขอี ้อนเท่านนั ถึงจะมขี นมกนิ ? “ เมอื ซเู หลยี นอวินเหน็ ว่าหนานกงเช่อถอยหนีไปไกลเช่นนันจงึ ได้ แต่กลับไปนังลงบนเก้าอี แล้วจ้องหน้าเขาพร้อมเอ่ยแต่ละคาํ ออกมาอย่างชัดเจน “นหี มายความว่าอะไรกนั ” หนานกงเช่อขมวดคิว ขณะนันในหัว ของเขาคล้ายคดิ ตามไม่ทนั “ข้าไม่ชอบกนิ ของหวาน” “หม่อมฉันหมายความว่า หากองค์ชายต้องการทาํ ให้ฮองเฮาสบาย พระทยั พระองคต์ ้องขีอ้อนหน่อยเพคะ” ซูเหลียนอวินเอ่ยพลาง ยิมขนึ “หน้าตาบึงตึงขององค์ชายเมือคร่นู ีไม่น่ารกั เลยสกั นิด ตอนนีดูแล้วยังสบายตามากกว่า” เดก็ กค็ วรมนี สิ ยั อย่างเดก็ ตัวโตแค่นีกลับวางตนราวกบั เป็นผู้ใหญ่ ต่อไปเมอื โตขนึ จะเป็นอย่างไรเล่า “ขอี ้อน…?” หนานกงเช่อเริมคร่นุ คดิ เงยี บๆ ทว่าเพยี งครู่เดียวกม็ ี ปฏกิ ริ ยิ าโต้ตอบกลับเอ่ยกับคนเบืองหน้าตนว่า “เมอื ครู่ข้ามไิ ด้

ออดอ้อนเจ้า!” นาํ เสยี งของเขากราดเกรียว ตอนนีถือว่ามไิ ด้ออด อ้อนแล้วจริงๆ ซเู หลยี นอวินค้อมตวั ลงเลก็ น้อย เพือซ่อนรอยยมิ ของตนเอง จากนนั จึงวางท่าจรงิ จังขนึ มาแล้วเอ่ยว่า “องคช์ ายเก้าเพคะ พระองคล์ องคิดทบทวนให้ดี หากเป็นพระองค์ พระองค์จะอยาก อยู่กบั คนทมี ีรอยยิมทุกวันหรอื ว่าจะอยากอยู่กบั คนทหี น้านิวคิว ขมวดและเฉยชา? ฮองเฮาเองกเ็ ป็นคนเหมอื นอย่างเรา คนย่อม ต้องมเี จด็ อารมณ์หกปรารถนา18” “ข้า…” หนานกงเช่อก้มหน้าลง เขากลับมิเคยคดิ ถงึ ประเดน็ นีมา กอ่ น สงิ ทเี ขาคาดหวังในตวั เองตลอดมากค็ อื อยากให้ตนเป็น ผู้ใหญ่และดูน่าเชือถือมากทสี ดุ เพราะเขาคดิ ว่ามีแต่การทาํ เช่นนี เทา่ นันถึงจะทาํ ให้เกาอ่เู ตียเหน็ ว่าเขาคู่ควรแก่การฝากฝังขึนมาบ้าง แต่วนั นเี มือพิจารณาจากคาํ พูดของซเู หลยี นอวินแล้ว สงิ ทเี ขาได้ทาํ มาตลอดนนั ผดิ ทางหมดเลยใช่หรือไม่ 18 เจด็ อารมณห์ กปรารถนา หมายถึง อารมณต์ ่างๆ ของมนุษย์ คอื ดีใจ, โกรธ, เศร้า , กลัว, รัก, เกลียด และความปรารถนาสมั ผสั หกประการ คือ รูป, รส, กลนิ , เสยี ง, สมั ผสั ทางกายและทางใจ

เมือซเู หลยี นอวินเหน็ ว่าเขาก้มหน้างดุ ไม่ยอมเอ่ยคาํ กค็ าดการณไ์ ด้ ว่าเขารับฟังคาํ พดู เมอื ครู่ของตน จึงกล่าวต่อไปว่า “หากองค์ชายมิ เชือ กล็ องพจิ ารณาคุณชายต้วนเป็นตวั อย่าง ปกติแล้วคุณชายต้วน กบั ฮองเฮาปฏบิ ตั ติ ่อกนั อย่างไร แต่กลบั มสี หี น้าเฉยชาต่อท่านทงั วันใช่หรือไม่” ปฏเิ สธไม่ได้เลยว่าคาํ พูดนขี องซเู หลยี นอวิน แทงใจหนานกงเช่ออ ย่างรุนแรง มผิ ดิ เลย! เวลาทตี ้วนเฉนิ เซวยี นจอมโฉดนันอยู่กบั เกาอเู่ ตีย มกั จะ ชอบเข้าไปพะเน้าพะนอ แม้ว่าเขาจะแสร้งทาํ หน้าไม่ร้สู กึ ร้สู าอะไร แถมยงั คอยพราํ บอกว่ากริ ิยาเช่นนีถือว่าไร้มารยาท แต่ใจจริงของ เขานนั กลับอจิ ฉาตาร้อนเป็นทสี ดุ ! ทแี ท้แล้วความจริงเป็นเช่นนี เองหรือ หนานกงเช่อรู้สกึ ว่าเขาได้เคลด็ ลับอะไรบางอย่างเข้าแล้ว เขาจึงแอบตดั สนิ ใจว่าหากงานฉลองนีจบลง เขาจะต้องลองกลบั ไป ทาํ ดบู ้าง! พอคิดถงึ ตรงนีกเ็ งยหน้าขนึ สายตาของเขาจงึ ปะทะเข้ากบั สายตาที เตม็ ไปด้วยรอยยิมของซเู หลยี นอวนิ แต่เขากลับยงั คงทาํ เสยี งแขง็ “เจ้าบอกเรืองนแี กข่ ้า คงมิได้ต้องการอะไรจากข้าหรอกกระมัง มิ

เช่นนนั แล้วเจ้าจะบอกข้าทาํ ไม” กล่าวจบ สายตาตืนเต้นเมอื ครู่ พลนั เปลยี นกลับไปมองซเู หลยี นอวินอย่างระแวดระวังอกี ครัง ซูเหลยี นอวินร้สู กึ ว่ารอยยิมบนใบหน้าของตนเริมกระตกุ นางเพียงหวงั ดกี เ็ ท่านัน! เพราะเรอื งราวของเดก็ ผู้นีจะดรี ้าย อย่างไรกไ็ ด้จจี ุดของนางเข้าแล้ว เพราะเขากเ็ ป็นคนหนึงทยี อม ทุม่ เททกุ อย่างเพือให้ได้ใจคนผ้หู นึงเช่นกนั และคนทเี ขาอยากได้ ใจกด็ ันเป็นคนทสี งู เกินจะเออื ม อกี อย่างปี นีหนานกงเช่อเพิงจะมีอายุเพียงห้าขวบ ตอนทนี างอายุ ห้าขวบกาํ ลังทาํ อะไรอยู่ คงจะมัวแต่คิดว่าขนมแป้ งทอดนาํ ตาลร้าน ไหนหวานไป? หรือไม่กค็ งสนใจแต่ว่าร้านไหนมกี ระโปรงลาย ดอกไม้ลายใหม่ออกมาขายบ้าง? เมือเปรียบเทยี บเช่นนแี ล้ว องค์ ชายเก้าผู้นี…ช่างเป็นเดก็ ทนี ่าสงสารนกั “คดิ เสยี ว่าเป็นการตอบแทนทอี งค์ชายช่วยให้หม่อมฉันพ้นวกิ ฤต เมือคร่แู ล้วกนั เพคะ” ซเู หลียนอวิน กะพริบตาปริบ “เพราะถงึ อย่างไรฮองเฮากม็ ไิ ด้เป็นผู้ส่งทา่ นมาช่วยข้า แต่เป็นเพราะทา่ น บงั เอญิ เหน็ เหตุการณเ์ ข้า อย่างไรกข็ อขอบพระทยั เพคะ”

เมือหนานกงเช่อถูกเปิ ดโปงว่าตนโกหกต่อหน้าต่อตาเช่นนีกเ็ ริมไม่ พอใจ แต่เมอื มองไปยงั แววตาทมี รี อยยิมเคลอื บอยู่ของซูเหลียนอ วนิ ทไี ม่ได้แสดงการเยาะเย้ย เขาจงึ เพียงแค่บ่นพึมพาํ ขึน “ข้าแค่ ออกแรงนดิ หน่อยกเ็ ท่านัน เจ้ามิต้องใสใ่ จ” “อมื …” พอซเู หลยี นอวินเหน็ ท่าว่าไม่มสี งิ ใดเอย่ ต่อแล้ว จงึ ยนื ขึน แล้วยืนมือซ้ายออกไป “พวกเราควรจะกลบั เข้าไปได้แล้วเพคะ อยู่ ทนี มี านานขนาดนี ตอนนีงานเลยี งคงใกล้เริมเตม็ ทแี ล้ว” เมือหนานกงเช่อเหน็ มือซ้ายยืนออกมาหาตนกน็ ิงอึงไปชัวคราว เพราะไม่ว่าจะด้ วยฐานะของเขาหรือเป็ นเพราะความต้ องการของ เขาเอง กไ็ ม่มผี ้ใู ดคดิ จะจูงมอื เขามาเป็นเวลานานแล้ว ดังนันเมอื เหน็ ภาพตรงหน้า เขาจงึ ไม่ร้วู ่าควรทาํ ตัวอย่างไรดี “โธ่ ไปกันเถดิ เพคะ” เมือซเู หลยี นอวนิ เหน็ ว่าหนานกงเช่อเมนิ นาง ตนจึงทาํ ได้เพียงเป็นฝ่ ายจบั จูงมือเขาก่อน “ไปเถิด เดนิ ระวงั ด้วย เพคะ” หนานกงเช่อได้แต่มองเหม่อแล้วปล่อยเลยตามเลยให้ซเู หลยี นอวิน จูงมอื ไป ตลอดเส้นทางเขาไม่ได้เอ่ยคาํ พูดใดอีก เพราะหากเป็น

ช่วงปกติแล้ว ถ้าเขาไม่รบี สะบดั มือออก อย่างน้อยกต็ ้องพดู หา เรืองสกั สองสามประโยค แต่ครังนีเขากลบั เลือกทจี ะเงยี บ เพราะหนานกงเช่อร้สู กึ ว่าทวั ร่างกายเขามบี างอย่างโอบล้อมอยู่ เช่นเดียวกบั มือขวาของเขาในตอนนี เขาร้สู กึ ถงึ ความละมุนละไม อ่อนโยนและอบอุ่น ราวกบั ว่า ความรู้สกึ ทอี ย่ใู นความทรงจาํ ส่วนลกึ ของเขาถกู ปลกุ ขึนมาอกี ครัง เขาอดไม่ได้ทจี ะเงยหน้ามองสตรีทกี าํ ลงั จูงมอื ของเขา แม้ว่าใบหน้า จะไม่คุ้นตา ทว่าความรู้สกึ กลบั คุ้นเคยเป็นอย่างยิง “ซูเหลยี นอวินกลับมาแล้วหรอื ทาํ ไม ทาํ ไมถึงจูงมือองค์ชายเก้ามา ได้เล่า” คนรอบด้านต่างประหลาดใจแล้วขยีตามองภาพทซี เู หลยี นอวินจูง มือหนานกงเช่อกลบั มา จากนนั จึงมองให้ชดั อกี รอบ จึงพบว่าตา ไม่ได้ฝาด แต่นีมนั ไม่ถูกต้อง ตอนจากไปคราแรกเหน็ ชัดๆ ว่าองค์ ชายเก้ามอี าการหงดุ หงดิ เหตุใดตอนกลับมาถงึ ได้…? ‘นี…นีจะต้องเป็นเพราะซเู หลียนอวินทาํ เสน่ห์ใส่องคช์ ายเก้าแล้ว แน่! ผู้หญิงคนนีช่างน่ากลวั นกั ขนาดเดก็ อายุห้าขวบยงั ไม่ละเว้น

เลยหรอื …’ น่าเสยี ดายทตี อนนีซูเหลียนอวินไม่ได้ยินสงิ ทคี นรอบด้านกาํ ลงั คิด ในใจ มเิ ช่นนนั ด้วยนิสยั ของนางแล้วคงจะต้องลากคนผู้นันออกมา จ้องตาแล้วถามว่า นางดูแล้วเป็นคนแบบว่า…คนแบบไหนกนั หรือ ทแี ม้แต่เดก็ ห้าขวบยงั ไม่ละเว้น จินตนาการของพวกเจ้าช่างลาํ เลศิ นกั

ตอนที ลงคะแนน “ข้าขอตัวกลบั ก่อนกแ็ ล้วกนั ” เมือหนานกงเช่อโดนสายตาของคน รอบด้านเพ่งเลง็ เช่นนกี ร็ ้สู กึ อดึ อดั จึงรีบดึงมือของตนออกแล้วเอ่ย ขึน “เพคะ” ซเู หลยี นอวนิ พยกั หน้า เพราะถงึ อย่างไรการวางตัวของ ราชวงศ์กบั พวกเขาทเี ป็นลูกขนุ นางย่อมแตกต่างกนั “พระองค์ แอบหนีมาคนเดียว แม้แต่คนรบั ใช้สว่ นพระองคส์ กั คนกย็ งั ไม่มี คาดว่าตอนนีพวกเขาคงร้อนใจแย่แล้ว รบี กลบั ไปเถดิ เพคะ” ซู เหลยี นอวินลดเสยี งลงแล้วเอ่ยเบาๆ ทว่าด้วยความสงู ของหนานกง เช่อแล้ว นางจาํ ต้องก้มตวั ลงไปพดู กบั เขา มเิ ช่นนันเสยี งเบาเช่นนี นางเองกไ็ ม่แน่ใจว่าหนานกงเช่อจะได้ยินหรอื ไม่ แต่หากมองจากอีกมุมหนึง ในสายตาของผู้คนทอี ยู่รอบๆ แล้ว ทาํ ให้เหน็ ชัดเจนว่าความสมั พันธ์ของคนทงั สองนีไม่ธรรมดา “ข้ารู้อยู่แล้ว! เจ้าไม่ต้องยุ่ง” หนานกงเช่อมีทา่ ทหี งดุ หงดิ เมือพดู ประโยคนีจบ เขาไม่รอให้ซูเหลยี นอวินกล่าวอะไรต่อ จากนันจงึ กระแทกเท้าวิงจากไป โดยไม่เปิ ดโอกาสให้ใครเอ่ยสงิ ใดอกี

ซเู หลยี นอวินมองตามเงาด้านหลังของเดก็ ร่างน้อยผ้นู ันอย่างจน ปัญญา “เหลียนอวิน!” หลนิ เหวนิ เสยี วเดนิ วนไปมาอยู่รอบหนึงกว่าจะ เหน็ นาง จากนนั จงึ ลากนางไปอกี ด้านหนึง แล้วเอ่ยถามเบาๆ ว่า “เจ้าไม่เป็นไรแน่หรือ ตอนนันเหน็ ชดั ๆ ว่าองคช์ ายเก้า…” หลนิ เห วินเสยี วพดู ไปได้ครึงประโยคกค็ ล้ายคิดสงิ ใดขึนมาได้จึงหยุดพูด แล้วปิ ดปากไม่ยอมพดู ต่ออกี เพราะในวงั หลวงแห่งนี หากวิพากษ์วิจารณ์องค์ชายสง่ เดชแล้วมผี ู้ ไม่หวงั ดีจบั ผูกเป็นเรืองเป็นราว จะกลายเป็นเรืองใหญ่ได้ “ตกลงเจ้าไม่เป็นไรนะ เมือคร่ขู ้าเกอื บไปขอร้องให้ฮองเฮามาช่วย เสยี แล้ว น่ากลวั จะแย่” หลนิ เหวนิ เสยี วทุบอกตวั เอง “คาํ พดู ทคี น เขาพูดกนั นนั เป็นจริง ทที อี นั ตรายทสี ดุ กค็ ือวังหลวง แต่ละฝีก้าว ล้วนต้องระวงั เป็นร้อยเท่าพันเทา่ ” เมือซูเหลยี นอวินเหน็ การแสดงออกทมี ากเกนิ ไปของนางกไ็ ม่รู้จะ กล่าวสงิ ใดดี แต่ในใจลกึ ๆ ของนางกลับรู้สึกได้ถงึ ความอบอุ่น เพราะหากจะว่ากนั ตามตรงแล้ว นางกบั หลินเหวนิ เสยี วมิได้มีความ

เกยี วข้องอะไรกนั มากนัก แต่นางกลบั ทาํ เพือตนถงึ ขนั นถี อื ว่าเป็น เรืองทไี ม่ง่ายเลย “ไม่เป็นอะไรจริงๆ กแ็ ค่เดก็ คนหนึง ให้ขนมชินเดยี วกป็ ลอบได้ แล้ว” ซูเหลยี นอวนิ เอ่ยด้วยทา่ ทางผ่อนคลายราวกับว่าไม่มเี รือง อะไรเกดิ ขนึ “เช่นนนั กด็ ีแล้ว เพราะอย่างไรตอนนีคนมาถงึ งานเลียงกันมากแล้ว พวกเรารีบหาทนี งั ดีๆ สกั ทหี นึงกนั ก่อน ไปเถอะ” นางพดู พลางจูง มือซูเหลยี นอวินไปยังทนี ังทหี ่างไกลผู้คน เพราะสถานทแี บบนี คน อย่างพวกนางกเ็ ป็นคนประเภททจี ับปลาได้ในนาํ ข่นุ 19 เฝ้ ามองดู ผ้คู นแสดงความสามารถ เพราะพวกนางคง… “ตรงนีกแ็ ล้วกนั เจ้าว่าอย่างไร” หลนิ เหวนิ เสยี วหันหน้าไปถามซู เหลยี นอวิน เนอื งด้วยทนี งั ตรงนีค่อนข้างสงบ ทงั ยงั ห่างจากทนี งั ของบุรษุ เพราะยงิ ไกลเท่าไหร่ บรรดาสตรนี ้อยใหญ่ยิงไม่อยาก เลอื กมากเทา่ นัน “ตรงนีกด็ ี” ซเู หลียนอวินตอบด้วยนาํ เสยี งเรียบเฉย “ตาํ แหน่งตรง 19 จับปลาได้ในนาํ ข่นุ เป็นสาํ นวน หมายถึง ได้ประโยชน์จากความวุ่นวาย

นีดยี งิ คนยิงน้อยเท่าไหร่ นันยิงรับประกนั ได้ว่าหูของพวกเราจะ โล่งไปครู่หนึง ถือว่าไม่เลวเลยใช่หรือไม่” “ข้าเหน็ ด้วยกบั เจ้า” หลนิ เหวินเสยี วพยกั หน้า ซเู หลยี นอวินนังลงบนเก้าอแี ล้วพงิ พนกั เบาๆ พลางรับรู้ถงึ กาํ ลังที หลมี ู่พัดให้อย่างไม่เบาไม่แรงจนเกนิ ไปจากทางด้านหลัง หูของนาง ยงั คงได้ยินเสยี งต่างๆ รอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นเสยี งสรรพสตั วแ์ ละ เสยี งผู้คนรอบกาย พอรวมๆ กนั แล้วกลับทาํ ให้คนฟังรู้สกึ อือองึ และรู้สกึ ง่วงนอนเป็นอย่างยิง “ฮ่องเต้และฮองเฮาเสดจ็ !” ในตอนทตี าคู่นีของซเู หลียนอวินหนักองึ และใกล้จะปิ ดลงเตม็ ที เสยี งร้องเลก็ แหลมของขันทไี ด้ดังขึนขบั ไล่เอาความง่วงทงั ปวงของ นางออกไป สดุ ท้ายกไ็ ด้เวลา เริมกนั เลย… “แม้ว่าจะเป็นการสอบ จะว่าไปกไ็ ม่ต่างจากงานฉลองงานหนึง หวัง ว่าทุกคนจะตังใจ แต่มติ ้องเคร่งเครียดจนเกนิ ไปนัก” บนพระทนี ัง

ฮ่องเต้ตรัสขนึ อย่างไม่เรว็ ไม่ช้า “บดั นี เริมลงมือสอบได้” เช่นเดยี วกบั เมอื ชาตกิ ่อน ตอนนีซเู หลียนอวินรู้สกึ ว่ามีความมันใจ มากขึน การเตรยี มตัวอย่างเร่งด่วนบวกกบั ความทรงจาํ ทสี งั สมมา ตังแต่เมือชาตกิ ่อน ทาํ ให้นางร้สู กึ เบาใจขนึ มาก “บทกวีหัวข้อ วสนั ตฤดู” เสยี งเลก็ แหลมของขนั ทดี งั ขึนอีกครัง ป่ าวประกาศหวั ข้อของสนามแรก หัวข้อคอื วสนั ตฤดู? พอได้อยู่ ไม่ถือว่ายากจนเกนิ ไปนัก ซู เหลยี นอวินพยกั หน้า นางคดิ ว่าตนทาํ ได้ เพราะตาํ ราเล่มนันที อาจารยถ์ งมอบให้นางมบี ทกวที เี กยี วข้องกับวสนั ตฤดูอยู่ไม่น้อย เมือรวมกับสว่ นทนี างแต่งเองแล้ว หวั ข้อนีถือว่าง่ายยิงนกั ซเู หลยี นอวินยกพ่กู นั เพียงช่วงเวลาสนั ๆ นางกส็ ามารถเขยี นเสรจ็ ได้อย่างราบรนื และส่งข้อสอบไป หลนิ เหวนิ เสยี วทอี ยู่ด้านข้างเมือเหน็ ซเู หลยี นอวินสง่ ข้อสอบเรว็ ปานนนั จงึ รู้สกึ ประหลาดใจยิง “เหลยี นอวิน เจ้ามิได้เขียนมวั ไปใช่ หรือไม่ อกี ประเดยี วต้องมีการตัดสนิ นะ!”

ซเู หลยี นอวินเก่งขนาดไหนกนั เชยี ว แม้ว่านางจะไม่ได้เข้าใจอะไร ลกึ ซึงมากนกั แต่นางกพ็ อเข้าใจบ้าง ตอนนเี มอื เหน็ ซเู หลียนอวนิ เขยี นเสรจ็ โดยแทบจะไม่ได้คิด ทงั ยังส่งข้อสอบไปแล้วจงึ อดถาม ขึนไม่ได้ “เจ้าจะเอากลับมาก่อนหรอื ไม่ นางในผู้นันยงั เดินไปได้ ไม่ไกล” หากเรยี กเบาหน่อยกค็ งจะไม่ทาํ ให้คนหันมาสนใจด้านนี สกั เท่าไหร่กระมัง คงจะไม่อบั อายผ้อู นื เท่าไหร่นกั หรอก หากยอมอายตอนนีจะอายเพียงไม่กีคน นนั ย่อมดีกว่ารอให้ถึงเวลา ตัดสนิ ต่อหน้าผู้คนมากมาย นันจะขายหน้าสกั แค่ไหน! “ข้า…” ซเู หลยี นอวินไม่รู้ว่าจะพดู อย่างไรดี เพราะถงึ อย่างไรนางก็ หวังดีกบั ตน เพราะหากเป็นตัวเองในสมัยก่อน ถ้าได้เหน็ ภาพภาพ นีกค็ งจะทาํ เช่นเดยี วกบั หลนิ เหวินเสยี วเช่นกัน สงสยั ว่าตัวเองจะ หลบั ตาเขยี นส่งไป! “กอ่ นหน้าไม่กวี ันนี ข้ามีโอกาสอ่านตาํ ราเกียวกบั หัวข้อนีอยู่บ้าง เพราะเหน็ ว่าใกล้จะเข้าวสนั ตฤดูแล้ว อกี ทงั บงั เอญิ หยบิ เรืองนีมา อา่ น ทาํ ให้เขียนได้เรว็ อย่างนี” ซเู หลยี นอวินเอ่ยขนึ พร้อมรอยยิม “ดงั นันข้ามิได้หลบั ตาเขยี น เจ้าเองกเ็ ร่งมือเข้าเถดิ ” ไม่ต้องถาม ต่อแล้ว ซูเหลยี นอวินแอบคดิ ในใจ มเิ ช่นนนั นางเองกไ็ ม่รู้ว่าจะหา

เหตุผลใดมาอธบิ ายดี! หากรู้แต่แรก นางขอสง่ ข้อสอบเป็นคน สดุ ท้ายคงจะไม่ว่นุ วายเหมือนตอนนี หลนิ เหวนิ เสยี วยังแอบสงสยั อยู่ บงั เอญิ เช่นนีเลยหรือ แต่เมือได้ ยินซเู หลยี นอวินกล่าวเช่นนีจึงไม่ซกั ไซ้ต่ออกี นางหยุดคิดต่ออกี เพียงครู่เดียว จากนนั จึงยกพ่กู นั เขยี นจนเสรจ็ และสง่ ข้อสอบไป ตอนนีทุกคนส่งข้อสอบกนั จนครบแล้ว เหลือแค่รอการประกาศผล คะแนนเทา่ นัน แต่ครังนีไม่เหมอื นกบั ความทรงจาํ ของซเู หลยี นอวินเมอื ชาติก่อน ในครังนี ไม่ได้มีกรรมการเพยี งคนเดียวตัดสนิ แล้วประกาศผล แต่ จะนาํ เอาบทกวีทที ุกคนเขียนเสรจ็ แล้วไปแขวนไว้บนโคมม้าวิง20 จากนนั ให้ทุกคนลงคะแนนอย่างเป็นธรรม แต่ละคนสามารถเลอื ก ใครกไ็ ด้ แน่นอนว่าทุกบทกวีจะไม่มีชือเจ้าของปรากฏ ทาํ เช่นนีถึง จะเกดิ ความยุติธรรม เพราะจะได้ตดั สนิ ว่าบทกวบี ทไหนดหี รือไม่ดี ด้วยความรู้สกึ ทแี ท้จริง 20 โคมม้าวงิ คอื โคมทตี รงกลางภายในโคมจะมีแกนขนาดเลก็ บนตวั แกนจะตดิ กระดาษทเี ป็นภาพคนขีม้าเมือจุดเทยี นภายในโคม ไอร้อนจะทาํ ให้กระดาษทีเป็นรปู คนขีม้าหมุนจงึ ทาํ ให้ดูเหมือนคนขีม้าบนกระดาษวิงไล่กันเป็นวงกลม

แต่ละคนจะมีป้ ายลงคะแนนสามใบ หากถูกใจบทกวบี ทไหนกใ็ ห้ใส่ ป้ ายไว้ในกระบอกไม้ไผ่ด้านหลงั แล้วค่อยมานับคะแนนรวมใน ภายหลัง เมือทุกคนได้ฟังกตกิ าแล้วกไ็ ม่มีข้อคัดค้าน เพราะทุกคนต่างคดิ ว่า บทกวขี องตวั เองนนั ดที สี ดุ สามารถแสดงให้ทุกคนได้เหน็ เช่นนีจะ ไม่ดีได้อย่างไร และหากใช้วิธีอย่างเมือก่อนทพี อนบั คะแนนเสรจ็ แล้วประกาศผล ทุกคนกม็ ักจะรู้สกึ ไม่ยอมรับเทา่ ไหร่นกั ตอนนีทงั สะดวกและโปร่งใสจะยังมีอะไรให้ไม่พอใจอกี เล่า

ตอนที ยอมรบั ทุกคนพากนั ลกุ ขึนแล้วเดินไปยงั บริเวณโคมม้าวิง ต่างกก็ ระซิบ กระซาบกับคนข้างกายไปพลาง และจดจ่อกบั บทกวีทีถูกแขวน เอาไว้อย่างตังใจ ซูเหลยี นอวินตัดสนิ ใจดีแล้ว ในเมือมีป้ ายลงคะแนนสามป้ าย ใบ แรกนางจะให้ตัวเอง อกี ใบจะให้หลินเหวนิ เสียว สว่ นอกี ใบที เหลอื …ต้องดอู ารมณ์กอ่ น ดูว่าบทไหนอ่านแล้วเข้าท่ากจ็ ะให้แก่บท นัน เฮ้อ…นางกเ็ ป็นแบบนีเหมอื นกนั หรือ…เป็นคนทใี ห้คะแนนตวั เอง! ในเมือให้คะแนนตวั เองได้แล้วทาํ ไมถึงจะไม่ทาํ เล่า จะว่าไปถ้านาง ไม่ให้ตวั เอง แล้วไม่มใี ครให้คะแนนนางสกั คน…แม้แต่คะแนน เดียว มนั จะน่าอายขนาดไหน ในใจของหลนิ เหวนิ เสยี วเองกค็ ิดไม่ต่างไปจากจากซเู หลยี นอวิน อนั ดับแรกคือให้คะแนนตวั เองก่อน หลงั จากนันจงึ เดนิ เข้ามาใกล้ซู เหลยี นอวินแล้วเอ่ยว่า “อนั ไหนคือของเจ้า ข้าจะให้คะแนนเจ้า ด้วย!”

ซเู หลยี นอวินได้ยินดังนันกห็ นั หน้าไปแล้วเม้มริมฝีปากแน่น เพราะ ทา่ ทเี ช่นนี คนทสี อื สารกนั เข้าใจได้โดยไม่ต้องพดู กส็ ามารถเข้าใจ กนั ได้ปรโุ ปร่ง ทาํ ให้นางเกดิ ความรู้สกึ ตืนตนั ใจจนนาํ ตาคลอเบ้า หลงั จากทซี เู หลยี นอวินให้คะแนนตัวเองแบบไม่กระโตกกระตาก อะไรกแ็ อบส่งสายตาไปให้หลนิ เหวินเสยี ว หลนิ เหวนิ เสยี วเมอื เหน็ ดังนันกพ็ ยักหน้าเลก็ น้อยจนแทบสงั เกตไม่เหน็ ไม่ต้องพดู อะไรกนั มากกเ็ ข้าใจกนั ดี! เพราะหลงั จากทซี เู หลียนอวินเหน็ หลนิ เหวนิ เสยี วให้คะแนนตนแล้วกใ็ ห้ป้ ายคะแนนอกี ใบกบั นางต่อทนั ที ร่วมมอื กนั เป็นอย่างดีเช่นนี ทุกคนควรจะปรบมอื ชืนชมถึงจะ เหมาะสม “ข้าขอไปดูทางนันต่ออกี หน่อย ทางด้านนีข้าดูครบแล้ว” หลนิ เห วินเสยี วถือป้ ายลงคะแนนแผ่นสดุ ท้ายแล้วเอย่ ขึนอย่างระวงั ตัว เพราะนเี ป็นคะแนนสดุ ท้ายแล้วจึงต้องพิจารณาให้ถีถ้วนสกั หน่อย “อมื …” ซูเหลียนอวินพยกั หน้า “เจ้าไปเถิด ทางด้านนีข้ายังดูไม่ ครบ” พอคดิ ได้ดังนนั ซูเหลยี นอวนิ กก็ วาดตามองไปด้านข้าง จงึ ไป สะดุดตาเข้ากบั บทกลอนทอี ยู่ห่างจากตัวนางไปไม่ไกลบทหนึง

“ฤดูวสนั ตร์ มิ ฝังตระการตา สดุ สายตาผลใิ บใหม่ทวั แผ่นผนื ลม วสนั ต์พดั โชยกายสะดุ้งไหว พฤกษาไสวสะพรังพร้อมหมนื ส”ี ซูเหลยี นอวินยนื นงิ จ้องมองบทกลอนทแี ขวนอยู่บทนันแล้วพมึ พาํ ขึนมา จากนนั จึงอดไม่ได้ทจี ะยืนมอื ออกไปสมั ผสั ตวั อกั ษร เป็น ตัวอกั ษรทสี วยงามยิง เข้มแขง็ แต่นุ่มนวลสอดเสมอกนั เมือมองกด็ ู ออกว่าเป็นคนทไี ด้รบั การฝึกฝนมาเป็นอย่างดี เทยี บกบั นางทรี ีบ ร้อนใช้เวลาฝึกลวกๆ เพยี งสามวันครึงถอื ว่าต่างชันกนั มากนัก ทว่าเหตใุ ดจงึ รู้สกึ คุ้นตาเช่นนีได้ เพราะนางจาํ ได้ว่าในช่วงเวลาอนั รีบเร่งไม่กวี ันทผี ่านมานีนางไม่เคยเหน็ กลอนบทนี แต่นีเป็นบท กลอนทงี ดงามมากบทหนึง หรอื ว่าจะลงคะแนนทเี หลอื ให้กลอน บทนเี สยี เลย? แต่ซเู หลยี นอวินยงั คงลังเลใจเพราะมีกลอน ด้านหลงั อกี มากมายทนี างยงั ไม่ได้ดู “เป็นอะไรหรือ มปี ัญหาอะไรหรือไม่” นาํ เสยี งอ่อนโยนดังขนึ จาก ด้านหลัง “ข้าเหน็ ว่าเจ้ายืนอย่ตู รงนีนานแล้ว” ซเู หลยี นอวินหันหน้าไปมอง ตัวเองคงยนื อยู่ตรงนีนานแล้วจริงๆ เหม่อลอยจนแทบไม่ได้สนใจสิงรอบข้าง

“หนาน หนานกงมู่เสวีย?” ซเู หลยี นอวนิ พูดตะกกุ ตะกกั พร้อมทงั ถอยหลังไปอีกสองสามก้าว นางคิดอยู่แล้วว่าทาํ ไมกลอนถึงได้คุ้นหนู กั ! นคี ือกลอนทเี มือชาติที แล้วได้รับการชืนชมมากทสี ดุ บทนนั เป็นฝีมอื ของหนานกงมู่เสวีย… มนิ ่าเล่าถึงอยู่ในความทรงจาํ ของนางลึกขนาดนี เมือหนานกงมู่เสวียเหน็ นางเหน็ นางถอยหลังไปหลายก้าวเช่นนีก็ ชะงกั ไป “เป็นอะไรหรือ” “ข้าไม่เป็นอะไร” ซเู หลียนอวินเอามอื จดั ปิ นปักผมแล้วก้าวกลบั มา ข้างหน้า “ได้ยินคณุ หนูหนานกงพูดขนึ กะทนั หัน ข้าเลยตกใจไปก็ เทา่ นัน หวังว่าคุณหนูจะไม่ถอื สา” การแสดงออกของนางเมือครู่คง จะเป็นการแสดงออกตามสญั ชาตญาณกระมงั เพราะท่าทางคล้าย กบั หนูเหน็ แมวทอี ยากจะหลบไปให้ไกลๆ อย่างไรอย่างนัน “ไม่เป็นอะไรกด็ ีแล้ว” หนานกงมู่เสวียยิมขึน เมือเหน็ ซเู หลยี นอ วนิ มที า่ ทเี ช่นนีกไ็ ม่พูดสงิ ใดต่อเพราะเกรงว่าจะทาํ ให้บรรยากาศอดึ อดั ขนึ มาอกี ซเู หลยี นอวินมองหนานกงมู่เสวียทยี ืนอยู่ด้านข้างตนกแ็ อบถอนใจ

เมือมองใกล้ขนาดน…ี หนานกงมู่เสวยี นนั สวยมากจริงๆ วันนีหนานกงมู่เสวียใส่กระโปรงยาวสเี หลืองนวลลายดอกฝ้ าย เลก็ ๆ ทเี อวยังมีเขม็ ขัดสเี ขียวอ่อนคาดไว้พร้อมแขวนป้ ายหยกสี ขาวสว่างราวแสงจันทร์ ขับให้ช่วงเอวและขาดูยาวยิงขึน รมิ ฝีปากราวกบั ดอกโบตัน คิวเข้มคมชดั แต่ดูอย่างไรกไ็ ม่ เหมอื นว่านางแต่งหน้า เมอื แก้มของนางต้องกับแสงแดด ยิงขับให้ ใบหน้าของนางดูขาวสว่างใส รวมกบั รอยยิมทมี ลี ักยิมปรากฏให้ เหน็ เด่นชดั ยิงทาํ ให้ไม่ว่าผู้ใดเหน็ ต่างต้องรู้สกึ หลงใหล ถอื ว่างาม เลิศไปด้วยรูปโฉมและกลินหอมราวดอกโบตัน ซูเหลยี นอวินอดนาํ มาเปรียบเทยี บกบั ตัวเองไม่ได้ จากนันจงึ ร้สู กึ เหมอื นว่าตนถูกฆ่าตายภายในพรบิ ตาเดียว เพราะหากพิจารณาการแต่งตัวและการแต่งหน้าของตนในวันนี เมือต้องเผชิญหน้ากับโฉมสะคราญทงี ามแม้ไร้เครืองสาํ อางแบบนี กร็ ู้สกึ ว่าตนกเ็ หมอื นกบั คนอนื ทวั ไปเทา่ นนั “ยนิ เสยี งดอกสาลีโรยหล่น ครี ีหม่นสงดั เงยี บราตรหี มอง แสง จันทรส์ ่องวหิ คโบยผวา มวลปักษาสง่ เสยี งก้องคีรี” หนานกงมู่เสวยี

อ่านบทกลอนรอบกาย แต่กลบั อ่านออกเสยี งกลอนบทนีออกมา ราวกบั นางกาํ ลงั ร้องเพลงอย่เู พราะนาํ เสยี งไพเราะน่าฟัง “กลอน บทนนี ่าสนใจนัก” ซเู หลยี นอวินได้ยนิ เสยี งนีจงึ หนั กลบั มามอง นางจะบอกหนานกงมู่ เสวียดีหรือไม่ว่ากลอนบทนีเป็ นของนางเอง? หนานกงม่เู สวยี กลบั ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก นางเพียงคิดว่ากลอน บทนีไม่เลว จงึ หยอดป้ ายคะแนนลงไปโดยไม่ได้คิดอะไร ทงั ไม่รอ ให้ซเู หลยี นอวินทนั มีปฏกิ ริ ยิ ากเ็ ดินจากไปด้วยทา่ ทางสง่าผ่าเผย ซเู หลยี นอวินเปิ ดปากขึนเลก็ น้อย แต่กท็ าํ เพียงอ้าปากขนึ เทา่ นัน เพราะหากตนเรียกนางไว้ ในหวั ตอนนีกลบั ยังคดิ คาํ พดู ใดไม่ออก ทว่าเรืองนีมีบางอย่างไม่ถูกต้อง! เหตใุ ดหนานกงม่เู สวียถึงให้ คะแนนนางได้! เพราะจะว่าไปแล้วพวกนางสองคนกเ็ ป็น…เอาเถอะ เมือก่อนเคยเป็ น ซเู หลยี นอวินหมุนแขนเสอื ตนไปมา นางเพียงร้สู กึ ว่าไม่รู้ว่าควรทาํ อย่างไรดี จึงเดินต่อไปด้วยจติ ใจทวี ้าวุ่น อยากจะให้คะแนนสดุ ท้าย ของตนไปเสยี เรว็ ๆ จะได้รีบไปนังพักผ่อนบนเก้าอี

แต่ตอนนนี างร้สู กึ ว่ายิงดูไปกย็ ิงราํ คาญใจ ในใจก่นด่ากลอนพวกนี ว่าคอื อะไรกัน! ทาํ ไมนางถึงรู้สกึ ว่าเขยี นดีส้นู างไม่ได้สกั คน พอ เปลยี นไปดอู กี บทหนึง แต่งได้ไม่เลวนกั แต่ตวั อกั ษรกลบั ไม่น่าดู ชมสกั นดิ เมือนางดูจนทวั รอบหนงึ แล้ว กลบั ไม่มกี ลอนบทไหนที ถกู ใจนางเลย สดุ ท้ายจึงวนกลบั มาหยุดอยู่ทเี ดิม กลอนบททเี ข้าตานาง สดุ ท้ายกย็ ังคงเป็นกลอนบทนันของหนาน กงมู่เสวีย พูดตามจริงแล้ว เมือซเู หลยี นอวินพิจารณาอย่างสงบ ตัวนางเอง รู้สกึ ว่ากลอนบทนีไม่เลวเลย อกี ทงั หากให้ป้ ายคะแนนกบั กลอนบท นีกน็ ่าจะคุ้มค่าทสี ดุ แล้ว? ทว่าในใจของซเู หลยี นอวนิ ยงั คงคับข้อง เพราะถงึ อย่างไรเมอื ชาติก่อนนางกถ็ อื ว่าเป็นศัตรหู วั ใจคนหนึง! ซู เหลยี นอวินเบะปาก หากตนให้คะแนนเช่นนีไม่เทา่ กับเป็นการ ยอมรับแล้วหรือ…แต่เมอื คร่กู ค็ ล้ายว่าตนได้ยอมรับไปแล้วมใิ ช่ หรือ อีกอย่างนางกใ็ ห้คะแนนตัวเองไปแล้วด้วย เมือเหน็ ว่าผู้คนรอบงานเริมเบาบางลงแล้ว ซูเหลยี นอวินจงึ รีบร้อน ขึนมา ช่างเถดิ ๆ ให้บทนีกแ็ ล้วกนั ! ถอื ว่าเป็นการให้คะแนนหนาน

กงมู่เสวียเพือคืนคะแนนทนี างให้ตนเมือครู่ เมือคดิ ดังนี ซูเหลยี นอ วนิ จึงรบี นาํ ป้ ายคะแนนทยี ิงถือกย็ งิ ร้สู กึ เหมือนว่ากาํ ลงั ลวกมอื ให้แก่หนานกงมู่เสวยี ไป ‘เอาอย่างนีกแ็ ล้วกนั ’ ทว่าเมอื ให้คะแนนเสรจ็ แล้ว ซูเหลยี นอวินหนั ไปมองหนานกงมู่ เสวียอย่พู ักหนงึ หลงั จากนันจึงมองหาต้วนเฉนิ เซวียน

ตอนที ตะกละ ต้วนเฉินเซวียนอยู่ห่างจากพวกนางค่อนข้างไกล ทว่ากลับเหน็ พวก นางได้อย่างชัดเจน เขาสวมเสอื คลมุ สดี าํ เข้ม ทว่าทา่ มกลางสดี าํ สลบั ขาว อ่อนสลบั เข้มนัน ซเู หลยี นอวินจงึ หันหน้าไปมองหนาน กงมู่เสวียอกี ครัง ตอนนันเองจงึ คิดว่าพวกเขาทงั สองเหมาะสมกัน เป็ นอย่างยิง ระหว่างทคี ร่นุ คดิ อยู่นัน ซเู หลยี นอวินกส็ ดู หายใจเข้าลกึ ๆ ในชาตนิ ี นางไม่มีโอกาสเข้าใกล้ต้วนเฉินเซวียนมากนกั มิส้อู วยพรให้เขา และหนานกงมู่เสวียในตอนนี เพือเป็นการตอบแทนหนานกงมู่ เสวียในชาติก่อนทเี คยดูแลตนอยู่บ้าง ขอให้พวกเขาทงั สองคนมคี วามสขุ จากนนั จึงมองคนทงั สองด้วยสายตา ขอให้ทังคู่ได้อยู่ด้วยกัน จากนนั จงึ ค่อยๆ หลบออกไป แต่สงิ ทซี เู หลียนอวินไม่ร้กู ค็ อื ตอนนีต้วนเฉินเซวียนกาํ ลงั มองนาง อยู่จากอกี ด้านหนึง

สายตาของเขาย่อมเฉียบคมกว่าของซเู หลยี นอวิน เมือเขาเหน็ ซู เหลยี นอวินแอบมองกไ็ ม่ได้มีทา่ ทอี ะไร ทว่าตอนทมี องเหน็ สายตา ของซเู หลยี นอวินชดั ๆ อกี ครัง กลับร้สู กึ อารมณ์เสยี ขึนมาอีก สายตาอะไรของนาง มันหมายความว่าอย่างไร! อวยพรเขากับหนานกงมู่เสวียหรือ ยายแมวขนพองตัวนี หมายความว่าอย่างนีหรือ ต้วนเฉนิ เซวียนกาํ ลงั จะมองนางอย่าง ละเอยี ดอกี ครัง น่าเสยี ดายทคี ราวนซี เู หลียนอวนิ ทงิ เพียงเงาไว้ เบอื งหลงั ให้เขามองเทา่ นนั “กลับมาแล้วหรือ” หลนิ เหวินเสยี วเอ่ยขึนขณะเงยหน้ามองซู เหลยี นอวินทกี าํ ลังเดินมาอย่างช้าๆ “คะแนนสดุ ท้ายของเจ้าให้ ผ้ใู ดไปหรอื พวกเรามาลองเดากันดหู น่อยไหม” หลนิ เหวนิ เสยี วทาํ สหี น้าตืนเต้น เพราะนางคิดว่าคะแนนสดุ ท้ายทนี างให้ไปนัน เลอื ก ได้ไม่เลวทเี ดยี ว! “ข้าให้คะแนนไปส่งๆ เท่านัน” ซเู หลยี นอวินฝืนยมิ “เลยไม่ทนั ดู ว่าให้อนั ไหนไป แค่ใส่ไปมัวๆ เท่านันเอง” เรืองบางเรือง นางมิอาจพดู และไม่อยากพูด เพราะหากพูดออกไป

แล้วผ้คู นอาจคาดไม่ถงึ อกี ทงั ตอนนีความร้สู กึ ของนางทมี ีต่อหลนิ เหวินเสยี วกย็ งั ไปไม่ถึงขันทจี ะไว้ใจนางได้หมดทงั ใจ จึงมอิ าจพดู ทุกเรืองราวแก่นางได้ แต่ความร้สู กึ เวลาทมี เี รืองบางเรืองอดั อันไว้ในใจมอิ าจระบายกบั ใครได้นนั ช่างไม่น่าพิสมัยเอาเสยี เลย ซเู หลยี นอวินคดิ ว่าตนคงทาํ ได้เพยี งค่อยๆ ระงับอารมณล์ งด้วยตวั เอง ตอนนีแม้แต่คาํ พดู เดียวนางกไ็ ม่อยากจะปรปิ ากพูด เมือหลนิ เหวนิ เสยี วเหน็ ซเู หลยี นอวินมที ่าทกี งั วลใจเช่นนีกป็ ิ ดปาก เงียบ และคดิ ว่าคงจะเป็นเพราะอาการตกค้างทเี กดิ จากอากาศร้อน เมือครู่กระมัง เพราะเมือคร่พู วกนางยืนรับแสงอาทติ ยท์ แี ผดเผา ร้อนระอุอยู่เป็นเวลานาน ตอนนซี เู หลยี นอวินคงไม่สบายตัวมาก ทเี ดยี ว นางจึงคิดในใจว่าอยากจะหาของจาํ พวกนาํ เยน็ มาดับร้อน ให้ซเู หลียนอวิน ไม่นานนกั ขนั ทกี ไ็ ด้คิดคะแนนเสรจ็ เรียบร้อยแล้วประกาศผล อนั ดบั แรกจะเป็นของใครไปเสยี มิได้นอกจากของหนานกงม่เู สวีย ซูเหลยี นอวินนังฟังการประกาศผลแต่ละอันดบั อมื …ตัวนางนันได้

ลาํ ดบั ทสี ามสบิ ส?ี พอไหวน่า อย่างน้อยกไ็ ม่ได้อยู่อนั ดับบว๊ ยสดุ ซึงถอื ว่าใช้ได้มากแล้ว แม้เป็นเรืองธรรมดาเช่นนี กท็ าํ ให้นางพอใจได้ ทว่าผู้อนื กลับไม่ได้คดิ เช่นเดียวกนั เพราะการแข่งขันประเภทนีไม่ ว่าจะเป็นครังใดซูเหลยี นอวินต้องได้อันดับบว๊ ยสดุ เสมอ! แต่ครังนี กลับมไิ ด้อนั ดบั ท้ายสดุ ? นีมนั ไม่แปลกไปหน่อยหรือ แต่เมอื มา คดิ ถึงการให้ทุกคนลงคะแนนอย่างอสิ ระและค่อยนบั คะแนนใน ตอนท้าย จึงบังเกดิ ความคดิ บางอย่างในหัวแล้วถอนหายใจ ต้องเป็นเพราะนางใช้เสน่ห์เพทุบายเป็นแน่ หรอื ไม่กเ็ ป็นเพราะใช้ ฐานะของนางบังคบั ให้ผู้อนื ลงคะแนนให้! หาไม่แล้วนางจะต้องอยู่ อนั ดบั สดุ ท้ายแน่นอน! ยังดที ตี าํ แหน่งทนี ังของซเู หลยี นอวินนงั อยู่ค่อนไปทางด้านหลงั จึง มเี พยี งแค่สายตาไม่กคี ่เู หลอื บมองมาเลก็ น้อย แต่กก็ ล้าเพยี งหนั มา มองคราหนึงเท่านนั จากนันกร็ บี หลบตาไป ไม่กล้ามองอีก เพราะหากมองมาทางด้านนีกจ็ ะมดี วงตาสองคู่สีลกู ตาพร้อมจ้อง มองกลับด้วยสายตาสกุ ใส เป็นการทดสอบว่าผู้ใดบ้างทจี ะทนมอง

ต่อไปไหว! หลนิ เหวนิ เสยี วส่งเสยี งถอนใจ “คนไม่กคี นนี หากมีฝีมอื กม็ าสู้กนั ตัวต่อตัวสิ มาแอบด้อมๆ มองๆ แบบนีมันได้เรืองทไี หนกนั ” กล่าวได้ว่าสายตาของหลนิ เหวนิ เสียวนัน หากเทยี บกับซเู หลียนอ วนิ ทเี ป็นฝ่ ายโดนจ้องแล้ว ถอื ว่าร้ายกาจกว่ามากนัก! “เหวนิ เสยี ว” ซูเหลียนอวนิ เอยี งศีรษะมาแล้วเอ่ยขนึ “เจ้าหลบตา บ้างกไ็ ด้ นีตาเจ้าไม่ล้าบ้างเลยหรือ” นางมองจนรู้สกึ ล้า เพราะว่า ต้องเบิกตากว้างไว้ขนาดนัน “พอไหว” หลนิ เหวนิ เสยี วกะพริบตา “ไม่ล้าเท่าไหร่” ซูเหลยี นอวิน “…” ตามใจนางกแ็ ล้วกนั เหตุการณท์ เี กิดขนึ ต่อจากนนั ค่อนข้างจะน่าเบือ บรรดาสตรีแต่ละ นางต่างงดั เอาความสามารถทโี ดดเด่นของตนออกมา ไม่ว่าจะเป็น วิชาดดี พิณ หมากล้อม เขยี นพ่กู นั จนี และวาดภาพครบทุกด้าน บรรยากาศของการประลองเตม็ ไปด้วยความเข้มข้น ทงั หมดนี

คล้ายเป็นพลงั งานลกึ ลับทแี ทบจะกลบความงดงามตระการตาของ สสี นั ภายในงานไป ทว่าซูเหลยี นอวินกลับมองดูรอบๆ อย่างผ่อนคลาย เพราะอย่างไร กไ็ ม่เกียวกบั นางอยู่แล้วมใิ ช่หรือ ทงั ยงั ไม่มใี ครมาหาเรืองนางอกี ยิงดูกย็ งิ รู้สกึ สบายอารมณ์ เป็นเพราะทุกคนทอี ยู่ในการประลอง ต่างรู้ว่าซเู หลยี นอวนิ ทาํ อะไรไม่เป็นสกั อย่าง หากต้องการจะท้า ประลองกบั ใครกค็ งไม่เลือกนาง เพราะหากเลือกประลองกบั นาง แล้ว นันจะเท่ากับประลองกับยอดวรยุทธผ์ ู้หนึง หากอยากจะ ประลองกค็ งจะไปประลองกบั ปัญญาชนทมี ีร่างกายอ่อนแอพวกนัน จะดกี ว่า นางรู้สกึ เหมือนว่าตนเป็นพวกทชี อบรังแกผ้อู ืน และพฤติกรรม เช่นนลี ้วนไม่มใี ครอยากเอ่ยถึง เพราะมองแค่ปราดเดียวกร็ ู้ได้ถึง ความในใจทแี ฝงอยู่ ในขณะทซี เู หลยี นอวนิ กาํ ลังคร่นุ คิดอยู่นัน นางจงึ รู้สกึ ว่าของว่างใน มอื ของตนยิงอร่อยมากขึน! เพราะการกินขนมของวังหลวงไป พลาง และเฝ้ าสงั เกตการณ์สถานการณ์รอบด้านไปพลาง จะมีอะไร เพลดิ เพลนิ ไปกว่านีอีก?

“เหลียนอวิน เจ้าหิวมากเลยหรือ” พอหลนิ เหวินเสยี วเหน็ ท่าที ของซเู หลยี นอวินกนิ ของว่างอย่างเบกิ บานใจเช่นนีจึงอดไม่ได้ทจี ะ ถามขนึ “จานของข้ายงั ไม่ได้กนิ เจ้าเอาไปกนิ เถดิ เมือครู่ จู่ๆ กม็ ี คนมาท้าประลองดนตรีกบั ข้า! น่าราํ คาญยิง! จะอยู่กนั ดีๆ ไม่ได้ เลยหรือ” พอซเู หลยี นอวนิ ได้ยนิ หลนิ เหวนิ เสยี วพูดดังนีจงึ รีบกลนื ของว่างลง คอไปแล้วเอ่ยว่า “เช่นนนั เจ้ารีบไปเถิด ต้องไปซ้อมกบั เครือง ดนตรีก่อนมใิ ช่หรอื แสดงให้ดีๆ ข้าจะคอยให้กาํ ลังใจเจ้าอยู่ ด้านล่าง” พดู จบกค็ ่อยๆ เลอื นของว่างทหี ลินเหวนิ เสยี วส่งมาให้ ตนเมือคร่กู ลบั ไป นางมีความอยากอาหารมากขนาดนันทไี หนกันเล่า! แค่เมือเช้านาง รีบมาจนไม่มเี วลากนิ ข้าวเช้ากเ็ ท่านัน ตอนนีจงึ หวิ มาก แต่ถึงแม้ว่า กระเพาะของนางจะใหญ่มากเพียงใด นางกค็ งกินของว่างจานใหญ่ ทงั สองจานไม่ลง อกี ทงั หากมคี นเหน็ ว่าตรงหน้านางมจี านของว่าง วางอยู่ถงึ สองจาน ต่อไปคงจะขนานนามนางว่าเป็นพวกตะกละอกี ! นางเองกอ็ ยากมชี ือเสยี งดๆี กบั เขาบ้างเหมือนกนั “เช่นนนั ข้าไปก่อนแล้ว” หลนิ เหวนิ เสยี วพยกั หน้า

“ไปเถิดๆ” ซเู หลยี นอวนิ โบกมอื ให้ จากนนั ซเู หลียนอวินกห็ ันไปเผชิญหน้ากบั ของว่างทตี ังอย่ตู รงหน้า ตนต่อ เพราะยงั เหลอื อยู่อกี ครึงชิน กนิ ครึงชินทเี หลอื ให้หมดก่อน แล้วค่อยว่ากนั ทว่าตอนทนี างกาํ ลังก้มหน้าลงไป ซูเหลียนอวินพลนั ร้สู กึ ว่ามี สายตาอาฆาตจ้องตรงมาทตี นเอง จึงรู้สกึ อดึ อัด เมอื เงยหน้าขึนมา จงึ ได้ประสานสายตากบั ดวงตาคู่นนั หยางอวีหลิง หยางอวีหลงิ เหน็ ซเู หลยี นอวินทอี ยู่ด้านล่างกาํ ลงั กนิ อย่างสบายอก สบายใจกย็ ิงโมโห เป็นเพราะว่านางมตี าํ แหน่งเป็นกุ้ยเหริน จงึ ต้อง ระมดั ระวังกริ ิยาของตนให้มากกว่าสตรีทวั ไป ทุกๆ วันนางกินอิม ได้เพียงเจด็ สว่ นเทา่ นัน แต่ตอนนซี ูเหลยี นอวินกลบั ไม่สนใจรอบ ข้างแล้วกนิ อย่างสบายอกสบายใจ คงมิใช่ว่าตังใจจะยัวโมโหนางอกี หรอกนะ?