ลิขิตกลกาล เล่ม 1

ซเู หลยี นอวินไม่ได้ใสใ่ จนกั นางร้ดู ีว่าพีชายของนางเป็นคนตืนเช้า อกี อย่างวนั นีตัวนางเองกไ็ ม่ได้มเี จตนาจะนอนขีเซา แต่เนอื งจากว่า เมือวานช่วงบ่ายนางงบี หลบั ไปพกั ใหญ่ พอตกดึกจึงพลกิ ตัวไปมา ไม่ว่าจะนอนอย่างไรกไ็ ม่หลบั กระสบั กระส่ายอยู่ครึงค่อนคนื ถึงได้ ร้สู กึ ง่วงแล้วฝืนใจให้หลบั ไป ดังนันนางในตอนนีจึงยงั ร้สู กึ ง่วงงนุ อ ยู่ “คุณหนู บ่าวรวบผมให้นะเจ้าคะ” หลมี ู่เอ่ยขึนพลางหยิบหวีงาช้าง ออกมาจากกล่องเครืองสาํ อาง แล้วปรนนบิ ตั อิ ย่างใส่ใจ “อมื ” ซูเหลียนอวินพยักหน้า นางนังอยู่ด้านหน้าโตะ๊ เครืองแป้ ง โดยทยี ังคงง่วงงุนอยู่ ครันพอเงยหน้ามองผู้ทอี ยู่ในกระจกตรงหน้า นางพลนั มีทา่ ทรี าวกับโดนสายฟ้ าฟาดใส่ “หลี หลมี ู่!” ซูเหลยี นอวินเอ่ยขนึ อย่างอกึ อกั “คนในกระจกผู้นีคอื ข้ามผิ ดิ แน่หรือ?” ซเู หลยี นอวินยืนมอื ชีไปยังหญงิ สาวทอี ยู่ใน กระจกผู้นัน นาํ เสยี งของนางเตม็ ไปด้วยความประหลาดใจและยาก จะเออื นเอ่ย หลมี ู่ได้ยนิ เช่นนีจงึ มสี หี น้าสบั สนระคนตกใจ “คณุ หนู! คุณหนู…

ฝนั ร้ายหรือเจ้าคะ” หรือว่าละเมอ เหตใุ ดแม้แต่หน้าตาตวั เองยังไม่รู้จัก เมือซูเหลยี นอวินเอยี งศรี ษะ ดรณุ ีน้อยในกระจกตรงหน้ากแ็ สดง ท่าทางเช่นเดียวกนั นันคือใบหน้าทแี สดงถงึ ความไม่มนั ใจและรับ ไม่ได้ ซูเหลยี นอวินยกมอื กุมหน้าแล้วเอนหลงั พิงพนกั เก้าอี จากนนั จงึ สง่ เสยี งสะอนื คราํ ครวญ “หลมี ู่ เจ้าจะไม่เตือนข้าสกั หน่อยหรือ…หาก ข้ามิได้สอ่ งกระจก เจ้าคงจะไมป่ ล่อยให้ข้าออกไปในสภาพเช่นนี หรอกนะ?” เมือคืนวานยงั มีเพียงแค่รอยคลาํ ใต้ตาปรากฏจางๆ หากในวนั นี กลบั กลายเป็นสภาพทหี นักกว่าเก่า เป็นเพราะไม่ได้หาทางแก้ไข เสยี แต่แรก ถงึ ตอนนีซเู หลยี นอวนิ คดิ ว่าตนควรจะย้ายไปอยู่ที มณฑลเสฉวน เพราะจากสภาพของนางในยามนีคล้ายกบั ญาตขิ อง หมแี พนด้าเตม็ ทแี ล้ว “คุณหนู บ่าว บ่าวคดิ ว่าไม่ได้น่าเกลียดอะไรเลยเจ้าค่ะ” ในมมุ มอง ของหลีมู่ ร่องรอยเหล่านันไม่เหน็ จะแปลกอะไร เพราะวยั อย่างซู

เหลยี นอวิน เป็นวยั ทหี ญิงสาวมกั จะมรี ิวรอยเช่นนเี ป็นเรืองปกติ เนอื งจากยังเป็นวัยทชี อบเทยี วเล่นอยู่ นางไม่คิดมาก่อนว่าจะ กลายเป็นเรืองเป็นราวร้ายแรงถงึ เพียงนี หากซเู หลยี นอวินรู้ว่ารอยคลาํ ใต้ตาทอี ปั ลกั ษณ์เช่นนีของตนเป็น เรืองปกติในสายตาของหลมี ู่แล้ว คงต้องจบั ไหล่หลมี ู่เขย่าแรงๆ จากนนั ต้องเตือนสกั คาํ สองคาํ ว่า รปู ลักษณข์ องสตรียิงใหญ่ประดุจ ผืนฟ้ า! อกี ทงั ตัวนางเองคือซเู หลยี นอวินด้วย นิสยั รักสวยรักงามของซเู หลียนอวิน อนั ทจี ริงเริมต้นมาตังแต่เมอื ชาตกิ ่อนแล้ว เมือชาติทแี ล้วนางทมุ่ สดุ ตัวเพือให้ต้วนเฉินเซวียน หันมาสนใจ แน่นอนว่ารวมถึงการดูแลรักษารูปร่างหน้าตากท็ ุ่มเท อย่างสดุ กาํ ลังเช่นกนั อกี อย่างซเู หลยี นอวินในตอนนี ต่อให้ไม่ได้ทาํ เพือคนอนื กท็ าํ เพือ ตนเอง เพือให้ได้เหน็ ภาพทชี วนให้เบิกบานใจได้บ้างในบานกระจก ดังนันเมอื เหน็ สภาพเช่นนีของตนเองแล้วจงึ ร้สู กึ ยากทจี ะรับได้ ทว่าพลังในตัวของซเู หลยี นอวินกถ็ อื ว่ายอดเยียมไม่เป็นสองรอง ผู้ใด เมือครังทตี ้วนเฉนิ เซวียนตอบปฏเิ สธและทาํ ให้ตนต้องขาย

หน้าอยู่หลายครัง นางยังไม่รู้สกึ ร้สู า ดังนันอุปสรรคทผี ่านเข้ามาใน ครานี จงึ สร้างความราํ คาญใจให้นางเพียงชัวคร่เู ทา่ นัน ไม่นานนาง กฟ็ ื นคนื กลบั มาเป็นปกติ จากนนั ซเู หลยี นอวินกห็ ยิบสงิ ของออกมาจากกล่องเครืองสาํ อาง อย่างใจเยน็ แล้วรีบจดั แจงแต่งหน้าให้ตนเองอย่างรวดเรว็ ฝีมอื คล่องแคล่วและชาํ นาญของนางทาํ เอาหลมี ่ตู กตะลึงตาค้าง มนิ ่า คุณหนูจึงไม่เคยให้นางแต่งตัวให้มาก่อน จะมกี แ็ ค่ให้นางเกล้าผม ให้เท่านัน ทแี ท้ฝีมือในการแต่งหน้าของคุณหนูเฉยี บขาดขนาดนี! เหล่าช่างแต่งหน้าพวกนันคงต้องอายคุณหนูแล้วกระมงั เวลาผ่านไปไม่เกนิ สิบห้านาที ซเู หลยี นอวินกแ็ ต่งหน้าตัวเองเสรจ็ สรรพ ในขณะทกี าํ ลังจ้องมองตัวเองอยู่นันพลนั สาํ นกึ ขนึ ได้ว่า สมควรแก้ไขสภาพใบหน้าทที รุดโทรมนีเสยี ตังแต่แรกแล้ว

ตอนที งามสงา่ ดรณุ นี ้อยในกระจกมผี วิ ขาวสว่างยิงกว่าหิมะ ดวงตาคู่งามเป็น ประกายวบิ วบั อกี ทงั การแต่งหน้าของนางยังให้ความรู้สกึ ไม่เข้มจนเกนิ ไป ไม่ว่า ผู้ใดได้เหน็ ต่างต้องรู้สกึ ว่านางมีรปู ลักษณเ์ ช่นนีติดตวั มาแต่แรก ไม่ผ่านการเสรมิ เติมแต่งอะไรทงั สนิ “เฮ้อ…” ซูเหลยี นอวนิ ถอนหายใจ จากนนั จงึ เงยหน้าขึนแล้วขยบั ต้นคอพลางมองผู้ทอี ย่ใู นกระจกแล้วยิมอย่างพอใจ อย่างนสี ถิ งึ จะ ดหี น่อย คนเมอื คร่คู ือใครกนั ! ต้องเป็นเพราะนางนอนดกึ จน ตาลายแน่ๆ แต่ว่า…นางยังคงรู้สกึ ว่ามบี างอย่างทยี ังไม่เข้าทเี ข้าทางอยู่ พอมอง แล้วให้ความร้สู กึ ถงึ ความเจบ็ ป่ วยและอ่อนแอ หลมี ู่โผล่ศรี ษะออกไปมองด้านนอกเพือคะเนเวลา ขณะทกี าํ ลังหัน หลังกลับมาเพือเอ่ยเตือนซูเหลียนอวินว่าตอนนีจวนจะสายแล้วนัน กพ็ บว่าคุณหนูของนางกาํ ลงั มที ที า่ ไม่พอใจตัวเองเท่าไหร่นกั

หลมี ู่ร้สู กึ ว่าตนหมดหนทางแล้วเช่นกนั จึงเอ่ยปลอบไปว่า “คุณหนู ได้เท่านีกด็ ีแล้วเจ้าคะ นีกจ็ วนจะสายเตม็ ทแี ล้ว ไปแค่ห้องเรียนเท่า นันเอง แล้วคณุ หนูกส็ วยอยู่แล้วด้วยนะเจ้าคะ” ไม่ได้ไปเจอสามสี กั หน่อย ไม่ถูก หรือว่าไปเจอสามี? ฉับพลันแสงสว่างกว็ าบขึนในหัวของหลมี ู่ นางคิดว่าเข้าใจเรอื งนี แล้ว คุณหนูคงจะไม่… เพราะเมือวานคุณชายต้วนกเ็ ข้าชันเรียน ด้วย และวันนีกม็ ีโอกาสทเี ขาจะเข้าเรยี นอีก คุณหนูถึงได้มี พฤติกรรมเช่นนี…นางเข้าใจแล้ว “คุณหนู” ในตอนนันเอง หลหี มู่ปิดกล่องเครืองสาํ อาง เอ่ยขนึ ด้วย สหี น้าเรียบเฉยว่า “นกี ใ็ กล้จะสายเตม็ ทแี ล้ว คุณหนูรีบไปเถดิ เจ้า ค่ะ” ซเู หลยี นอวินยังคงเหม่อมองภาพสะท้อนในกระจก เมือถูก ขัดจังหวะขึนกะทนั หันจึงตกใจสะดุ้งโหยง เงยหน้าขนึ มองไปทหี ลมี ู่ กไ็ ด้พบกับสหี น้าทเี ริมไม่สบอารมณเ์ ทา่ ไรนัก

อมื …จะว่าไปเรากแ็ ต่งตวั สวยอยู่แล้ว งันกเ็ อาแบบนีแล้วกนั “เฮ้อ หลมี ู่ ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อนเถิด ข้าขอเปลยี นเสอื ผ้าแล้ว จะรีบตามออกไป เจ้าออกไปบอกพีของข้าให้ใจเยน็ ๆ ก่อน ขอ เวลาอีกสกั พกั ข้ากจ็ ะเสรจ็ แล้ว” ซูเหลยี นอวินกระแอมคราหนึง นาํ เสยี งทนี างใช้พูดช่างอบอุน่ และนุ่มนวลยิงนัก “เช่นนนั คุณหนูกร็ ีบหน่อยนะเจ้าคะ อีกประเดียวบ่าวจะเข้ามา ใหม่” หลีมู่ยงั คงมสี หี น้าตึงเครียดราวกบั คาํ พูดอ่อนหวานเช่นนัน ของซเู หลยี นอวินไม่มผี ลกบั นางสกั นิด นางจึงมองคุณหนูอยู่ เงยี บๆ อกี คร่หู นงึ ก่อนจะหันหลังกลับออกไปทางประตู เมือซเู หลยี นอวินเหน็ หลีมอู่ อกไปแล้วกร็ บี ลุกขึนเดนิ ไปทตี ู้เสอื ผ้า ลงมือคุ้ยหาชุด จนได้ชุดชุดหนึง เมือลองทาบกบั ลาํ ตัวแล้วจงึ ตดั สนิ ใจทจี ะเปลยี นชดุ เมือคร่ทู ซี เู หลียนอวนิ คิดว่าอะไรทที าํ ให้นางดูป่ วยนัน สาเหตุคง เนอื งมาจากชุดทนี างสวมใสอ่ ยู่ในตอนนี สขี องกระโปรงตัวนีจดื ชืด เกนิ ไป เมอื พจิ ารณาคู่กับการแต่งหน้าของนางแล้ว ทาํ ให้ภาพรวม ดไู ม่ค่อยเข้ากนั นัก

อกี อย่าง…ซูเหลยี นอวนิ สอ่ งกระจกบานใหญ่ทตี ังอยู่บนพืน แล้ว เออื มมอื ไปหยิบชดุ สแี ดงตัวหนึงขนึ มาทาบกบั ตัวพลางสอ่ งกระจก ดู ตวั นตี ่างหากทดี ูแล้วสบายตากว่า นางอดไม่ได้ทจี ะนึกถึงคาํ พูด ของหลีมู่เมือวาน และรู้สกึ สลดใจเพราะคาํ พูดของหลมี ู่เหล่านันถอื เป็ นการเตือนใจนาง นางคงต้องค่อยๆ เปลยี นแปลงนสิ ยั ทตี ดิ ตัวมาจากชาติทแี ล้ว… นิสยั ทชี อบใส่เสอื ผ้าสอี ่อนกด็ ้วย… ตอนนีนางไม่ใช่คนเดมิ ทที าํ ทุกอย่างเพือเอาใจต้วนเฉนิ เซวียน และ คอยวิงตามอยู่ด้านหลงั เขาต้อยๆ ซเู หลยี นอวินคนเดมิ ทรี ับฟังเขา เสมอไม่ว่าเขาจะพดู อะไร ต้วนเฉินเซวียนไม่ชอบสตรที สี วมใสเ่ สอื ผ้าสฉี ูดฉาดอย่างนันหรอื เฮอะ นางจะฝืนใส่! และจะใส่ต่อไปเรือยๆ ดูทเี ถดิ ว่าสจี ะทมิ ตาเขา บอดหรือไม่! ซเู หลยี นอวินถอนใจแล้วรีบเปลียนชุด จากนันจึงเปิ ดประตเู ดิน ออกไป

ตอนนีชาจอกทสี ามได้ตกถึงท้องซมู ัวเยยี แล้ว ต่อให้เขาใจเยน็ เพียงใดถึงเวลานีกเ็ ริมร้อนใจขนึ มาบ้างแล้ว การเลือกชุดของสตรี เป็นเรืองทนี ่าปวดหัวยิง มารดากบั น้องสาวของเขาล้วนเป็น เหมือนกนั “ทา่ นพี” เสยี งหนึงขานเรียกเขา ทาํ ให้ความคดิ เรือยเปื อยของซูมัวเยียถกู ขดั จงั หวะ เขาเงยหน้าขึน ซเู หลยี นอวินจงึ อมยิมน้อยๆ ให้เขา “ท่านพีคงรอนานแล้วกระมงั ” ซูเหลียนอวินเดินเข้าไปหาพร้อม รอยยิม “พวกเราออกเดนิ ทางกนั เถิดเจ้าค่ะ ถงึ อย่างไรวันนีท่านก็ ไม่ต้องไปทกี รมทหารแล้ว กลบั มาถงึ เมือไหร่ท่านค่อยสอน กระบวนท่าต่อส้ทู เี หลือให้ข้ากไ็ ด้” “อมื …ได้ เอาตามทเี จ้าพอใจแล้วกนั ” ซมู วั เยยี พยกั หน้า หาก สายตาของเขากลับจบั จ้องอยู่ทซี เู หลยี นอวนิ เขาจาํ ได้ว่าตังแต่วนั นันทนี ้องสาวของเขาป่ วย กไ็ ม่ได้สวมใสเ่ สอื ผ้า ทมี ีสฉี ูดฉาดเช่นนมี านานแล้ว จู่ๆ วันนีกลับมาใสอ่ กี ครา ไม่ว่าผู้ใด พบเหน็ ต่างต้องร้สู กึ แปลกใหม่และดึงดูดใจจนไม่อาจละสายตาไป

ไหนได้ เมือหลมี ู่มองเหน็ การแต่งตัวเช่นนีของซเู หลยี นอวิน กแ็ อบตีอกชก หัวอยู่ในใจ นางคิดไว้ไม่ผดิ ! คุณหนูยังไม่ลืมคุณชายต้วน! เพราะปกติไม่เคย เหน็ คุณหนูแต่งตัวสวยเช่นนี ทว่าวนั นีกลบั เอาใจใสก่ บั การแต่งตวั เป็นอย่างยิง เป็นเช่นนีแล้วจะไม่ให้นางคดิ เช่นนันได้อย่างไร! … บนรถม้า ซูเหลยี นอวินพยายามนึกถงึ ข่าวซบุ ซิบนนิ ทาทนี ่าสนใจทุกเรืองของ เมือชาติกอ่ นและชาตินี เพือไม่ให้การนังรถม้าน่าเบอื จนเกนิ ไปนกั นอกจากจะเป็นการเชือมความสมั พันธข์ องตวั นางกบั ซมู ัวเยยี แล้ว ยงั ถอื เป็นการแลกเปลียนเรืองเล่าระหว่างกนั ด้วย นางเองกห็ วงั ว่า ความสมั พันธจ์ ะพัฒนาขึนอกี และยังช่วยให้นางร้ดู ้วยว่าซมู ัวเยยี มี รสนยิ มชืนชอบสงิ ใด เพราะสาํ หรับเรืองนี น้องสาวอย่างนางถอื ว่า ด้อยความสามารถนัก

ซมู ัวเยยี ยังคงถนอมถ้อยคาํ เช่นเคย เขาเพียงพดู แทรกขนึ มาไม่กคี าํ หรือไม่กพ็ ูดตามนาํ บ้างเท่านัน ทว่าสายตาของเขายังคงเปล่ง ประกายจึงทาํ ให้เข้าใจได้ว่า เขาให้ความสนใจกบั เรืองราวทซี ู เหลยี นอวินพูดไม่น้อยทเี ดียว การสนทนาช่วยให้เวลาผ่านไปรวดเรว็ เสมอ ไม่ช้ารถม้ากเ็ คลือน เข้าสปู่ ระตูพระราชวังแล้ว “น้องหญิงระวงั ด้วย” ซมู วั เยยี ลงรถนาํ หน้าไปก่อนก้าวหนึง จากนนั จึงยืนมอื ออกมาจบั มือขวาของซเู หลยี นอวินแล้วพยงุ นางลง รถอย่างระมัดระวัง เพราะเขากลัวว่านางจะเหยยี บความว่างเปล่า แล้วร่วงลงมา ทา่ ทางของเขาจงึ ดูประหม่าอยู่ไม่น้อย อนั ทจี ริงไม่กีวนั กอ่ นหน้านซี เู หลียนอวินร้สู กึ ไม่คุ้นเคยกบั การดูแล เอาใจใสข่ องซมู ัวเยยี เช่นนี โดยคดิ ว่าเป็นการระแวดระวงั และ วุ่นวายเกนิ ความจาํ เป็น ทว่าในตอนนีนางชินเสยี แล้ว การทไี ม่ว่านางจะทาํ สงิ ใดล้วนมีคนคอยเป็นห่วงอยู่ด้านหลัง หรือ การกระทาํ ประเภทช่างเถดิ เดียวข้าทาํ แทนเองนัน อนั ทจี ริงแล้วนาง กร็ ู้สกึ ดตี ่อพฤติกรรมเหล่านีมาก

วนั นีซเู หลยี นอวินไม่ได้มาถึงเช้าและกไ็ ม่ถอื ว่ามาสาย ทว่ายามนี กลับมีหลายคนเข้ามารออยู่ในห้องอยู่ก่อนแล้ว ซูเหลยี นอวินเปิ ดประตเู ข้าไป บานประตูส่งเสยี งเอียดอา๊ ดเรยี ก สายตาทุกค่ใู นทนี ันให้หันมามอง ประตูไม้ถกู เปิ ดเข้ามาจนสดุ บาน แสงสว่างจากด้านนอกพลนั สาด เข้ามาภายใน พาให้ห้องทงั ห้องตกอยู่ภายใต้แสงสะท้อนของ แสงแดด ช่วงเวลานันจึงไม่มใี ครสามารถมองเหน็ โฉมหน้าของสตรี ทยี นื อยู่ตรงประตูได้ถนดั เมือรอจนกระทงั ดวงตาเริมคุ้นชินกบั แสงสะท้อนแล้ว พวกเขาถึง ได้เหน็ โฉมหน้าของสตรีผู้นันทยี ืนอย่ตู รงประตไู ด้ชดั เจนขึน ก่อนที จะพากันอ้าปากค้าง หญิงสาวนางนีคอื ซเู หลียนอวินอย่างนันหรอื สตรีทยี นื อยู่ตรงประตูสวมใส่ชุดสแี ดงฉานดังเปลวเพลงิ ชุดของ นางหรหู ราประณตี หากเป็นสตรีหน้าตาพิมพ์นยิ มทัวๆ ไปสวมใส่ ชุดนีกค็ งจะถูกความงามของชุดบดบงั หมดสนิ สายตาผู้คนคงจบั จ้องไปทชี ดุ เพียงจุดเดยี ว หาได้ชายตามองผู้สวมใส่ไม่

ทว่าดรุณนี ้อยทอี ยู่ตรงประตูนางนีมรี ูปโฉมสง่างาม รศั มที วั เรือน ร่างโดดเด่นอาบเสน่ห์อย่างยิง เมอื ใส่ชดุ นีแล้วยิงช่วยขับเน้นให้ นางเปล่งประกายจนไม่มผี ู้ใดสามารถจ้องมองนางโดยตรงได้

ตอนที อารมณเ์ สยี “อรณุ สวสั ดิทุกคน” ซเู หลยี นอวินก้มศรี ษะเป็นเชงิ ทกั ทาย แล้วจึงยดื ตัวขนึ ด้วยท่าทาง คล้ายนกเฟิ งหวง12 แล้วไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบด้านอกี จากนนั จึงนังลงบนเก้าอที อี ยู่ด้านข้างพร้อมจดั ท่าทางให้เรียบร้อย ผ้คู นรอบๆ ทปี ระหลาดใจกบั ทา่ ทอี ่อนช้อยเมือครู่นตี ่างเรมิ ได้สติ กลบั มา เมอื หันไปมองซเู หลยี นอวินอกี ครังหนงึ สายตาของแต่ละ คนล้วนมีความร้สู กึ ทแี ตกต่างกนั ออกไป เหล่าสตรีต่างมอี าการตกใจและประหลาดใจว่าซเู หลยี นอวินมีรูป โฉมทงี ดงามเช่นนีตังแต่เมอื ไหร่ ทาํ ไมพวกนางไม่เคยสงั เกตเหน็ มาก่อน ตลอดมาภาพลักษณข์ องซเู หลยี นอวินคือผู้หญงิ ไร้รสนยิ ม ทวั ๆ ไปนางหนึง แต่เมือพิจารณาโดยละเอยี ดกเ็ กดิ ความรู้สกึ ไม่ สบอารมณข์ นึ มา นางแต่งตวั งดงามเช่นนีให้ใครดูหรอื คงไม่ได้ต้องการจะดึงดดู 12 นกเฟิ งหวง คอื นกฟิ นกิ ซ์ ซึงจะหมายถึงหงสใ์ นวฒั นธรรมจีน

ความสนใจจากใครกระมงั สายตาหลายคู่ต่างจับจ้องไปทตี ้วนเฉนิ เซวยี นอย่างไม่อาจห้ามใจได้ การทตี ้วนเฉินเซวยี นยังคงมาเรียนในวนั นีถอื เป็นเรืองเหนือความ คาดหมายกว่าเมือวานเสยี อกี อกี ทงั ยังมาทนั เวลา เมือเขาเหน็ ว่า ตกเป็นเป้ าของสายตาทุกคู่กอ็ ดทจี ะหงดุ หงดิ ใจไม่ได้ จึงเอ่ยปาก ขึนว่า “มองหน้าข้าด้วยเหตอุ นั ใด หน้าของข้ามดี อกไม้งอกขึนมาหรือ อย่างไร” สนิ วาจากก็ วาดสายตามาดร้ายไปรอบด้าน ผ้คู นรอบๆ เมือเหน็ แววตาเช่นนัน ใครจะยงั กล้ามีอารมณส์ นใจ เรืองไร้สาระพรรค์นีอกี เล่า จึงพากนั หลบสายตาไม่กล้าซีซัวมองเขา อกี เพราะถงึ อย่างไรต้วนเฉินเซวียนกไ็ ม่ใช่ซเู หลยี นอวิน นสิ ยั ของเขา แปลกประหลาดเหนอื ผู้ใด ใครจะร้วู ่าอกี ชัวครู่เขาจะทาํ อะไรต่อ อกี อย่าง…ทา่ ทขี องต้วนเฉินเซวียนในตอนนีกเ็ หน็ ได้ชดั เจนว่า อารมณข์ ุ่นมวั อย่างยิง ผ้ใู ดไม่ระวังตวั กค็ งจะโชคร้ายตกเป็นเหยือ ระบายอารมณข์ องเขาอย่างหลกี เลียงไม่ได้

อารมณข์ องต้วนเฉินเซวียนในเวลานีข่นุ มวั ยิงนกั เขากอดอก สายตาของเขาเตม็ ไปด้วยอารมณท์ ยี ากจะอธบิ าย จากนนั จงึ มองไปยังสตรที กี าํ ลงั จดั แจงท่านังอยู่ตรงริมหน้าต่าง วันนีซเู หลยี นอวินแต่งตัวสวยเช่นนี คงไม่ได้ต้องการจะดึงดูดความ สนใจจากใครจริงๆ กระมงั เขาเองกไ็ ม่ได้ยินว่าช่วงนีซเู หลยี นอวนิ กาํ ลงั ติดพันใครอยู่ ถ้าจะม…ี ชายผู้นนั กค็ งไม่พ้นตนเองเป็นแน่ ทว่า…ต้วนเฉินเซวยี นเริมส่งเสยี งฟึ ดฟัดออกมาทางจมูก เขาดเู ป็น คนตืนเขนิ เพียงนนั เชียวหรือ คิดว่าแต่งตวั สวยแล้วจะช่วยอะไร ได้? โง่เขลานกั ! อกี อย่างการแต่งตัวเช่นนี… ต้วนเฉนิ เซวียนสบสายตากบั บรุ ษุ ทกุ คนทอี ยู่ด้านหน้า แล้วก่นด่า ในใจ พวกไร้รสนิยม! ชุดนีจะสวยไปกว่าชุดสขี าวเรียบๆ แบบเมือวานได้อย่างไร เสอื ผ้า ชดุ นีเสยี ดแทงลกู ตายิง ไม่ว่าจะหนั ไปมองทางใดในห้องนีนางก็ ยงั คงอยู่ในสายตา น่าเกลียด น่าเกลียดยิงนัก! ต่อจากนเี ขาจะต้อง ตังกฎขนึ มาสกั ข้อหนึง สาํ หรับสตรีทปี รารถนาจะให้เขาชอบพอ

แค่เพียงข้อเดียวเท่านัน นันกค็ ือห้ามใสเ่ สอื ผ้าสีฉดู ฉาด! ทเี หน็ แล้วเสยี ดแทงลูกตา สงิ ทนี ่าเสยี ดายคือ ต้วนเฉินเซวยี นเพียงเดาความหมายคร่าวๆ จากสายตาของทุกผู้คนทตี นเหน็ เท่านนั แต่หาได้เข้าใจความหมาย แท้จริงทอี ย่ใู นสายตาเหล่านนั ไม่ เพราะหากเข้าใจความหมายอย่าง ชัดแจ้งแล้ว เกรงว่านาทตี ่อมาเขาอาจจะโกรธจนจมูกยับย่นเป็นแน่ รสนยิ มความสวยความงามของหญิงชายย่อมแตกต่างกนั หากถาม ว่าการแต่งกายของซเู หลยี นอวินในวนั นีเป็นเช่นไร พวกนางคงต้อง ตอบเป็นเสยี งเดียวกนั ว่าพาให้จิตใจของผู้อืนไม่อยู่กบั เนือกับตัว! สถานศกึ ษาเป็นสถานทสี าํ คญั ในการถกความรู้ มไิ ด้เป็นสถานที สาํ หรับเกยี วพาราสขี องผู้ใด แต่ซเู หลยี นอวินกลับแต่งตัวสวยเด่น เช่นนี แสดงให้เหน็ ว่านอกจากจะไร้ความคิดแล้วยงั โลกแคบอกี ด้วย! วฒั นธรรมง่ายดายถงึ เพียงนยี ังมิอาจเข้าใจ พานให้พวกนาง ต้องขายหน้าไปด้วย หากภาพทเี หน็ ตรงหน้า…ทุกคนยังคงมสี หี น้าทา่ ทางเป็นมติ รน่าคบ หาดงั เดิม ไม่เพยี งเท่านันบางคนถึงกบั เดนิ ไปด้านหน้าเพือ สรรเสริญเยินยอถึงความงดงามของซเู หลยี นอวินอกี ด้วย หากมอง

อย่างผิวเผนิ คงเข้าใจว่าคนเหล่านันมีความสมั พนั ธใ์ กล้ชดิ สนทิ สนมกบั ซูเหลียนอวนิ มาตังแต่เดก็ ถงึ ได้เอ่ยชมอย่างสะดวกปาก เช่นนี อกี ทงั แววตากย็ งั ไม่ฉายแววอจิ ฉาริษยาให้เหน็ แม้แต่น้อย นันเป็นเพราะทุกคนล้วนชาญฉลาด ท่ามกลางสายตาทีจบั จ้องอยู่ มากมาย คงมเี พียงคุณหนูหยางเพียงผู้เดียวทไี ร้ความคิดกล้าต่อกร กบั คุณหนูจากจวนแม่ทพั อย่างซึงหน้า คนฉลาดต้องทาํ อย่างไร ทกุ คนต่างร้อู ยู่แก่ใจอย่างถ่องแท้ อกี ทงั ณ ทนี ียงั มบี ุรษุ ผ้เู ปี ยมความสามารถอยู่ไม่น้อย บุรษุ ย่อมไม่ ชอบสตรีทแี ก่งแย่งช่วงชิงความรักกนั เป็นทสี ดุ ดงั นนั แม้ว่าในใจจะ ไม่พอใจมากเพียงใดกค็ งทาํ ได้เพียงฝืนยิมออกไปให้ดูสวยงามและ มีความสขุ ทสี ดุ ซูเหลยี นอวินได้ยินคาํ เยินยอจากพวกนางกพ็ ยกั หน้ารับนิงๆ เป็น การตอบรับ นางไม่แสดงทา่ ทที ะนงตนออกไปแม้แต่น้อย แต่กม็ ิได้ มที า่ ทถี ่อมตัวเช่นกัน ราวกบั ว่ามนั เป็นคณุ สมบัตทิ คี ่คู วรกับนางอยู่ แล้ว ดังนันนางจึงรับฟังทกุ อย่างด้วยความสงบนิง เหล่าบุรุษเมอื เหน็ นางตอนนีกเ็ กดิ ความร้สู กึ ประหลาดใจเช่นกนั

หากให้พวกเขาวิจารณ์ ซเู หลียนอวินในวันนคี ล้ายมสี ่วนผสม ระหว่างนางมารและเทพเซียนปะปนกนั อยู่ อาภรณส์ แี ดงเปี ยมเสน่หผ์ สานกบั ใบหน้าทสี วยสง่าเช่นนัน เมือ รวมกบั รปู ร่างอรชร เอวบางร่างน้อยทใี ช้มอื เดียวโอบได้นันให้ ความรู้สกึ ว่าหากออกแรงเพยี งน้อยนดิ อาจจะทาํ ให้เอวนันหกั ได้ ไม่ว่าจะมองอย่างไรต่างต้ องเข้ าใจว่านางเป็ นนางมารทีมาเพือ ล่อหลอกบุรุษไปเป็ นแน่ แต่กริ ยิ าทแี สดงออกของซเู หลียนอวินคล้ายว่านางเพิกเฉยต่อคาํ หลอกลวงทงั หมด นางใช้ความถอื ตวั และเฉยเมยปฏบิ ัติต่อทุกเรือง ราวกบั ว่าเรืองราวบนโลกใบนีล้วนไม่อยู่ในสายตาของนาง แต่นนั ก็ ยิงทาํ ให้ผู้คนไม่อาจยับยังความคิดหยาบช้าเอาไว้ได้อกี ต่อไป พวก เขาจงึ ทาํ ได้เพยี งสะกดเอาไว้ในใจลกึ ๆ มกิ ล้าเอือนเอ่ยคาํ ใด เมือซมู ัวเยยี ตามเข้ามากเ็ หน็ ภาพเช่นนีแล้ว ภาพทสี ายตาทุกคู่จับ จ้องไปทนี ้องสาวของเขา เขาจึงหันไปกล่าวกบั คนรับใช้เพียงคาํ สองสามคาํ มาช้าไปนิด หน่อยคงไม่เป็นไรกระมงั ในช่วงเวลาสันๆ เช่นนี คงมิได้เกดิ

เหตกุ ารณใ์ ดทเี ขาไม่ร้ขู นึ อกี ? เขาก้มหน้าครุ่นคิดแล้วใช้สายตา หมองหม่นสาํ รวจไปยังคนรอบด้าน นางสาวของเขาตกเป็นเป้ าสายตาของบรรดาผู้ทกี าํ ลงั จนิ ตนาการ แต่เรืองหยาบช้าอย่างนันหรือ อยากมองกนั นกั ใช่ไหม มองเขา แทนกไ็ ด้ อย่างไรกค็ งเหมอื นกนั พลังอาํ นาจของแม่ทพั หนุ่มย่อมมิได้มีเพียงชือเสยี ง ปกติซูมัวเยีย มักจะตีสหี น้าตาเคร่งขรึมอยู่แล้ว ไม่ว่าผ้ใู ดพบเหน็ ต่างต้องถอย กรดู ไป ความข่นุ ข้องหมองใจของเขาในตอนนี ยิงทาํ ให้เขาคล้าย กบั ราชสหี ์ทขี ู่คาํ รามอยู่ในลาํ คอ ไม่ว่าผู้ใดต่างมิกล้าหนั ไปมองอกี เป็นครงั ทสี อง “ท่านพีมาแล้ว มานังข้างน้องเถดิ เจ้าค่ะ” ซูเหลียนอวนิ เงยหน้า มองซมู วั เยยี หากในใจของนางแอบคดิ ว่า สายตาและความน่าเกรง ขามเช่นนี เกรงว่ามติ ้องรอถงึ สองปี ทา่ นพ่อของนางคงจะสละจาก ตาํ แหน่งเสยี ก่อนแล้ว ทา่ ทางเช่นนีของเขาเมอื นาํ ไปเปรยี บเทยี บกบั ตอนทซี ปู ัวชวนโมโห แล้วยังน่าหวาดกลวั มากกว่าเสยี อกี ! คาํ ว่าแม่ทพั หน้าดาํ คงใช้

บรรยายพีชายของนางได้อย่างไม่ผิดเพียนเลยกระมัง หากตัวนาง มิได้เป็นน้องสาวของซูมวั เยีย นางเองกค็ งเป็นเช่นเดียวกบั คนรอบ ข้างทกี ลวั จนไม่กล้าเออื นเอ่ยอะไรออกมาแม้เพียงครึงประโยค เมือซูมัวเยยี หนั ตัวกลับมาแล้วมองเหน็ รอยยิมหวานของซเู หลยี นอ วนิ เขาจงึ คลายทา่ ทางน่าเกรงขามลง แล้วลากเก้าอีออกมานังข้างๆ นาง ถึงอย่างไรเขากไ็ ม่เคยลมื คาํ สอนของซปู ัวชวนทวี ่า จะทาํ กบั ผ้อู นื อย่างไรกไ็ ด้ แต่กบั น้องสาวต้องปฏบิ ตั ิอย่างอ่อนโยน น้องสาว เขาน่ารักถงึ เพียงนี แค่รกั และทะนุถนอมยังไม่พอแล้วจะทาํ ให้นาง ตกใจได้อย่างไรกนั “อมื ” ซมู วั เยยี คลยี ิม แม้ว่าเขาจะฉีกยิมเพียงน้อยนิด แต่กท็ าํ ให้ ทา่ ทางของเขาดูออ่ นโยนมากขึนทเี ดียว

ตอนที มอบรางวลั “แค่ก…” หลงั จากมเี สยี งไอดังขึน อาจารยถ์ งกส็ ะบัดแขนเสอื แล้ว เดนิ เข้ามา เขานาํ หนงั สอื วางไว้บนโตะ๊ จากนนั กวาดตามองไปยัง นักเรียนทนี ังอยู่ด้านหลังแล้วเอ่ยขึนว่า “เหตุใดจงึ ไม่เหน็ พีน้อง ตระกูลหยาง พวกเขาได้วานให้ใครมาลาหรอื ไม่” ทุกคนสบสายตากันไปมา ให้พวกเขาช่วยลาแทนอย่างนันหรือ ไม่เหน็ เคยร้เู รืองมาก่อนเลย จากนนั ทุกคนจงึ พากนั ก้มหน้าลงทลี ะคน ไม่กล้าเงยหน้าขึนมามอง เขาอกี อาจารยถ์ งกวาดตามองอีกรอบหนึง เมอื เหน็ ว่าไม่มผี ู้ใดตอบรับก็ เริมเข้าใจ มีคนกล้าขาดเรียนในวชิ าของเขาโดยไม่ได้ลาล่วงหน้า กล้าดเี สยี จริง พอมาทบทวนดูแล้ว นีต้องเป็นเพราะช่วงนีเขาใจดี กบั เดก็ พวกนีมากเกนิ ไป จนทาํ ให้พวกเขาละเลยสงิ ทสี มควรทาํ ไป ในใจของอาจารย์ถงปรากฏรอยยิมเยือกเยน็ ได้ใจกนั ไปก่อนเถิด จะรอดู…เมือถึงวันนันจะยังยิมออกกนั อยู่หรือไม่

เมือวานฮ่องเต้ทรงมรี ับสงั ให้เขาเข้าเฝ้ า เนืองจากทรงอยากปรกึ ษา เกยี วกับงานฉลองวสนั ตฤดูทกี าํ ลังจะจัดขึนในเรว็ วันนี แม้จะได้ชือ ว่าเป็นงานฉลอง แต่แท้ทจี ริงแล้วกลบั เป็นงานสาํ หรบั สอบ ประเมนิ ผลขนาดใหญ่ ในวนั นันบรรดาบุรุษและสตรตี ่างต้องเลอื ก หัวข้อมาประลองกนั สกั ยกสองยก เมอื ประลองเสรจ็ เรียบร้อยจะ สามารถจดั ระดับสงู ตาํ ของทุกคนออกมา ตลอดทงั ปี ทเี รยี นมาเป็น อย่างไร วันนนั ถงึ เวลาต้องวดั ผลการเรยี นกนั สกั ตัง อาจารยถ์ งกวาดตามองด้านล่างอกี รอบ เขามีหน้าทรี บั ผดิ ชอบใน ส่วนของการสอบข้อเขยี นและงานวรรณคดมี าโดยตลอด ทกุ ครังที ผ่านมามผี ้ทู ไี ด้คะแนนไม่เลวอยู่เสมอ ทว่าในปีน…ี เขาถอนใจคราหนึง จากนนั จงึ ลอบยิมหยนั ในใจ คงถึง เวลาทเี ขาควรใช้ชีวติ บนั ปลายของตนเองสกั ที เดก็ ทุกคนทอี ยู่ด้านล่างนีแม้เบืองหน้าจะมที ที ่าตังใจฟัง แต่ใน ความเป็นจริงแล้วเรียนไปได้สกั เทา่ ไหร่ เข้าใจมากน้อยเพยี งใด จากประสบการณก์ ารสอนทผี ่านมาหลายปี นีเขาจะดูไม่ออกเชียว หรือ? การทเี ดก็ ๆ แอบวพิ ากษ์วจิ ารณถ์ งึ ตวั เขา เขาย่อมรบั ร้ทู ุก อย่างเป็ นอย่างดี

เฒ่าหัวโบราณ ตาแก่หัวรันทไี ม่รบั ฟังเหตผุ ลคนหนึง แต่ครึงชีวติ ของเขากผ็ ่านมาเช่นนี จะให้เปลยี นแปลงภายใน ระยะเวลาอนั สนั ได้อย่างไร ไม่ว่าจะอย่างไรอาจารย์ถงกค็ ดิ ไม่ออก ขณะนนั เรืองทสี องพีน้องตระกูลหยางโดดเรียนกผ็ ่านเข้ามาใน ความคดิ อกี ครา ก่อนทจี ะตามตดิ มาด้วยความคิดตดั พ้อตนเอง เพียงชัวพรบิ ตาความร้สู ึกนันกเ็ ริมลุกลามกัดกนิ เนือทใี นใจของ อาจารย์ถง “แค่กๆๆ” ขณะนนั เอง เสยี งไอดังขนึ ระลอกหนงึ ทาํ ให้ทุกคนใน ห้องพลันเงยหน้าขนึ มามองอาจารยถ์ งทอี ยู่บนแท่น จากนนั เขาจึง เอ่ยขนึ ว่า “พวกเจ้าทกุ คน วนั นีดูทา่ แล้ว ตวั ข้าอาการไม่ส้ดู นี กั ขอให้กลับไปทจี วนของพวกเจ้าก่อนเถดิ หากวนั พร่งุ อาการป่ วย ของข้าดีขนึ แล้ว พวกเจ้าค่อยมาเรียนกไ็ ม่สาย” กล่าวจบ ดวงตาคู่ นีของอาจารย์ถงกม็ เี งามืดเคลือนผ่าน นกั เรียนกลุ่มนีแอบดูถกู เยาะเย้ยเขาไว้อย่างไรบ้างเขาล้วนรับรู้ ทงั สนิ เดิมทเี ขาคิดจะแจ้งข่าวงานฉลองวสนั ตฤดูให้ร้กู นั ล่วงหน้า เพือจะได้เตรยี มตัวเอาไว้ก่อน หรือไม่กม็ าหาเขาและรีบเกาะขา พระอ้อนวอนเมอื ไฟลนก้น แต่ผู้ใดจะคิดว่าเขาจะถูกปฏบิ ัติด้วย

เช่นนี เมือเป็นเช่นนนั กอ็ ย่าโทษเขาเลย ความร้ใู นห้องเรียนทเี ขาสอนทกุ ครัง หากตังใจฟังจริงๆ ย่อม รับมือกบั การทดสอบในงานฉลองวสนั ตฤดูได้โดยไร้ข้อกงั ขา แต่ หากทผี ่านมาไม่เคยตังใจ ไม่เคยฟังเขาสอน พอถงึ เวลานนั จะมา โทษเขาไม่ได้ ถงึ อย่างไรเขากแ็ ก่แล้ว ขอใช้โอกาสครังสดุ ท้ายทยี ังยนื อยู่บนแท่น นีให้เขาได้ทาํ ตามใจตัวเองอกี สกั ครังเถิด เมือทุกคนได้ยนิ ดงั นันกไ็ ม่มผี ู้ใดรีรออะไรอกี ทุกคนเร่งรีบเกบ็ ข้าว ของทงั หมดพร้อมกระโจนออกจากห้องเรียน ราวกบั กลัวว่าขนื ชักช้าอาจารย์ถงอาจจะกลบั คาํ ได้ แม้จะหาเหตผุ ลไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดอาจารย์ถงถงึ ได้มที ่าทตี ่างไป จากเดมิ พวกเขากย็ ังคงคิดแต่เรืองสาํ คญั ทสี ดุ เรืองเดียวคือพวก เขาสามารถกลบั จวนได้แล้ว ซเู หลยี นอวินกลับแตกต่างจากผู้อนื ทกี าํ ลังรบี เร่งเกบ็ ของ ในทาง

ตรงข้ามนางมีทา่ ทเี ชืองช้า ในความคิดของนาง…อาจารยถ์ งเป็นเช่นนี ถอื ว่าแปลกประหลาด อยู่ไม่น้อย มองจากทา่ ทางของอาจารย์ถงแล้วไม่คล้ายคนกาํ ลังป่ วย หนกั สกั นดิ จะมกี เ็ พยี งอาการป่ วยเลก็ น้อยทดี ูไม่ได้ร้ายแรงเท่านัน เรืองน่ารู้ทเี คยเกดิ ขึนคือ สมยั ทอี าจารย์ถงยังหนุ่มแน่น เขาเป็นคน ประเภททวี นั ก่อนเพิงตกจากหลงั ม้า แต่วนั ต่อมายงั คงมาสอนได้ ตามปกติ เหน็ ได้ชดั ว่าเขาเป็นคนทชี อบฝืนตัวเองเพียงเพือให้ทุก สงิ สาํ เรจ็ สมหวังดังความตังใจ หากวันนกี ลบั …? “ซเู หลยี นอวิน เหตุใดเจ้ายังไม่ไปอกี เล่า” อาจารยถ์ งเกบ็ ข้าวของ บนโตะ๊ เรียบร้อยแล้ว เมือเงยหน้าขนึ มาภาพทเี หน็ คอื ซเู หลยี นอ วนิ ยงั คงนังเหม่ออยู่ทเี ดมิ จงึ เลกิ คิวขนึ แล้วเอ่ยว่า “ในห้องนเี หลอื เจ้าเพยี งคนเดียวแล้ว ยงั มธี ุระอันใดอกี หรือ” ซเู หลยี นอวินเงยหน้าขึนแล้วยิม “อาจารยเ์ จ้าคะ ศษิ ย์กาํ ลังคิดอยู่ ว่า ร่างกายของทา่ นเป็นอะไรมากหรอื ไม่ ครังนเี ป็นครังแรกทที า่ น ยกเลกิ คาบเรียนเพราะสขุ ภาพไม่ดี ไม่ว่าจะอย่างไรล้วนต้องรักษา สขุ ภาพไว้กอ่ นเป็นอนั ดบั แรก ทา่ นอย่าฝืนตัวเองดีทสี ดุ ”

ซูเหลยี นอวินเองยอมรับว่าคาํ พูดนีถือเป็นการประจบประแจงอยู่ บ้าง แต่พฤตกิ รรมวนั นีของอาจารย์ถงถอื ว่าผดิ ปกติอย่างยิง สญั ชาตญาณบางอย่างทนี างไม่สามารถอธบิ ายได้ว่ามนั คืออะไร บอกนางว่าอาจารย์ถงมีบางเรืองทปี ิ ดบงั พวกเขาอยู่ อกี ประการ หนึงช่วงนีนางใกล้ชดิ กบั หวังฉือหวน ดังนนั เมอื ต้องเผชญิ หน้ากบั คนแก่ตรงหน้าผู้นี คาํ พูดหวานๆ เพือแสดงการเอาใจใส่จงึ หลดุ ออกมาจากปากได้ อย่างเป็ นธรรมชาติ อาจารย์ถงเงยหน้าขนึ แล้วจ้องไปทซี เู หลยี นอวนิ เขาคดิ ไม่ถงึ ว่าคน ทตี ลอดมาเขาไม่ค่อยได้ใส่ใจ แถมยังคิดว่านางเป็นนกั เรียนทโี ง่ เขลา สดุ ท้ายนางกลับกลายเป็นนางผู้ทใี ส่ใจตน ในใจของเขาจึง พลนั บังเกดิ ความร้สู กึ ทยี ากจะอธบิ าย อกี ทงั ยงั เป็นครังแรกทอี าจารย์ถงรู้สกึ ว่าตนมตี าหามแี ววไม่ นกั เรียนทเี ขาเคยมองว่าเปี ยมด้วยพรสวรรค์และมไี หวพริบเป็น เลิศ ถึงยามนีหาได้มผี ้ใู ดคอยอยู่ให้กาํ ลังใจเขาไม่ ไม่…แม้จะเอ่ย วาจาให้เขารักษาสขุ ภาพ หากใคร่ครวญให้ดีเขาสงั สอนให้นักเรียน อ่านออกเขยี นได้ แต่กลบั ลมื ทจี ะปลกู ฝังเรืองคุณธรรมซึงนับเป็น เรืองสาํ คญั ทสี ดุ ได้อย่างไร

อาจารยถ์ งเดินลงมาจากแท่นแล้วมองไปทซี ูเหลยี นอวิน สายตานัน ไร้ซึงแววคลางแคลงใจ สกั พักจึงได้ถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “เดก็ ดี เมือก่อนข้าไม่เคยสนใจเรืองราวใดๆ ทาํ ให้ลมื ไปว่าเรืองเหล่านัน สาํ คญั แค่ไหน ข้าจะจาํ คาํ พูดของเจ้าเอาไว้ และเพือเป็นการ ขอบคุณนาํ ใจทเี จ้ามใี ห้ อาจารย์กม็ รี างวัลทอี ยากจะมอบให้เจ้า” ซเู หลยี นอวิน “…?” นางพูดอะไรออกไป หมายความว่าอย่างไรกนั แน่ ได้ลาภลอย เช่นน…ี ไม่นับว่าโชคดีเกนิ ไปหน่อยหรอื ต่อไปคงต้องกนิ นาํ ตาลให้ มากเสยี แล้ว เป็นเดก็ ปากหวานเช่นนีกม็ ีข้อดีไม่น้อย เพราะไปทใี ด กม็ ีแต่คนเมตตา ในอดีตอาจารย์ถงไม่เคยมอบสิงของใดให้แก่นางลับหลงั ผ้อู นื เลย ขอแค่มองหน้านางตรงๆ สกั ครังกถ็ ือว่าไม่เลวแล้ว เพราะใน สายตาของเขา นางคงถูกมองว่าเป็นตวั ถ่วงไร้ความร้คู วามสามารถ การเปลยี นแปลงในวนั นีถอื ว่ายิงใหญ่มากนกั อาจารย์ถงหันตวั กลบั ไปแล้วเดนิ ไปยังโตะ๊ ทอี ยู่ตรงแท่นบรรยาย จากนนั จงึ หยิบหนงั สอื เล่มหนึงออกมาจากช่องว่างทไี ม่รู้ว่าซ่อนอยู่

ทใี ด หนังสอื เล่มนันถูกห่อหุ้มไว้ด้วยผ้า ดูแล้วคล้ายไม่เคยตกพืน มาก่อนเลย อาจารยถ์ งแกะห่อผ้าออกอย่างระมัดระวัง จากนนั จงึ หยบิ หนงั สอื เล่มนันทถี กู ห่อหุ้มไว้ออกมา แล้วส่งให้ซเู หลยี นอวนิ พ ลางเอ่ยว่า “เดก็ ดี เจ้ารู้จักงานฉลองวสนั ตฤดหู รือไม่” “งานฉลองวสนั ตฤด?ู ” ใจของซเู หลยี นอวินกระตกุ วาบ ทว่าบน ใบหน้ายังเคลอื บไปด้วยรอยยิม “คอื อะไรหรือเจ้าคะ มันคืองาน ฉลองอะไรหรือ”

ตอนที ช่วงเวลาสําคญั อาจารยถ์ งได้ยินดังนันจึงส่ายหน้า แล้วเอ่ยว่า “ไม่ใช่ นีถือเป็นการ สอบสนามหนึง เพียงแค่มชี อื เรียกว่างานฉลองวสนั ตฤดูกเ็ ท่านัน งานฉลองนีจะเริมขนึ ในเรว็ วนั นีแล้ว” เป็นจริงอย่างทซี ูเหลียนอวินคดิ ไว้ ความรู้สกึ ในใจของนางหนักอึง นางคาดไว้แล้วว่าอาจารยถ์ งมบี างเรืองปิ ดบังพวกนาง ทแี ท้คือเรืองนเี อง…แต่เหตุใดนางจงึ รู้สกึ ว่าวันเวลาถงึ ได้เรว็ กว่า เมือชาติกอ่ นมากนกั ? หรือว่านางจาํ ผดิ มาตลอด? ซูเหลยี นอวินยมิ แล้วเอ่ยว่า “ทแี ท้หมายความเช่นนีเอง เป็นศษิ ย์ เองทโี ง่เขลา ได้ยินชือเช่นนี ศษิ ย์จงึ เข้าใจว่าเป็นงานฉลองงาน หนึง” ในใจของซูเหลยี นอวินตอนนีรู้สกึ ยินดีอย่างบอกไม่ถูก การสอบอย่างนันหรอื เมือพดู ถงึ การสอบย่อมต้องมีหัวข้อทีจะใช้ สอบใช่หรือไม่ ผ้อู อกข้อสอบครังนียืนอยู่ต่อหน้าต่อตานางแล้ว! แต่นางเกรงว่าหากถามโดยตรงจะชัดแจ้งจนเกินไป กว่าอาจารยถ์ ง จะมีความรู้สกึ ทดี ตี ่อนางได้นนั ไม่ง่าย แต่จู่ๆ จะให้ลดลงอกี ได้ อย่างไร แต่หากจะให้พูดหยังเชิง…การพูดหยังเชิงของนางคงไม่

สามารถสอื ความหมายนันออกไปได้อยู่ด!ี เมืออาจารยถ์ งเหน็ ซเู หลียนอวนิ มที ่าทางเหม่อลอยคร่นุ คดิ บางอย่างอยู่ในใจ โดยยงั คงยนื อยู่ตรงหน้าตนไม่ยอมปริปากอะไร นัน ในใจจงึ กระตกุ วาบ หากบอกเล่าเรืองนีแก่ผ้อู นื คงจะรีบถามเขาอย่างอ้อมๆ ว่าหวั ข้อที จะออกสอบนันมีอะไรบ้าง หรือไม่กอ็ าจจะถามเขาว่าแนวข้อสอบ นันเป็นอย่างไร อาจารยถ์ งตัดสนิ ใจเอาไว้แล้วว่าหากซเู หลยี นอวิน เอ่ยถาม เขากค็ งจะบอกกบั นางไปตรงๆ แต่คิดไม่ถงึ เลยว่าเดก็ คน นีจะซือสตั ยถ์ ึงเพียงนี แม้แต่ถามกไ็ ม่ถามสกั นดิ ? อาจารยถ์ งยิงรู้สกึ วางตวั ไม่ถูก เดก็ คนนีแค่มองกร็ ้แู ล้วว่าเป็นคน ซอื สตั ย์ ตวั เขาจึงดูด้อยค่าทไี ปมองว่านางแย่ถงึ เพียงนัน หากตอนนซี เู หลยี นอวินร้วู ่าในใจของอาจารย์ถงคิดสงิ ใดอยู่ ตอน นางกลบั ไปถงึ เรือนคงจะรบี เข้าไปไหว้พระพุทธรูปทนั ที เพราะเมอื วันก่อนนางยงั ขอให้พระประทานพรให้นางมีภาพลกั ษณท์ ดี ีๆ ใน งานวันฉลองวสนั ตฤดูอยู่เลย และแล้ววันนที า่ นกไ็ ด้ประทานโชค ใหญ่ให้นางเช่นนี! นางร้สู กึ ซาบซึงยิง กลบั ถงึ เรือนเมอื ไหร่ต้องจุด

ธูปบูชาทา่ นแน่ “แค่ก…” เสยี งไอของอาจารยถ์ งดงั ขึนอีกครัง สดุ ท้ายตอนนี บรรยากาศอึดอดั ได้คลีคลายลงแล้ว เมอื ดตู ามรปู การณแ์ ล้ว ด้วย ความซือสตั ยข์ องเดก็ คนนี หากเขาไมเ่ ป็นฝ่ ายเอ่ยปากเอง นางกค็ ง จะไม่เข้าใจ จงึ เอ่ยขึนว่า “ซูเหลยี นอวิน ตาํ ราเล่มนี เมือเจ้ากลับถึงจวนแล้วจงอ่านอย่าง ละเอยี ด บรรทดั ใดทขี ้าได้ทาํ สญั ลักษณ์เอาไว้ เจ้าต้องกลับไป ทบทวนให้ดีๆ เมอื ถงึ วันงานฉลองวสนั ตฤดู อาจารย์จะคอยดูเจ้า” อย่าทาํ ให้เขาต้องขายหน้าเป็นพอ เพราะปกตคิ ะแนนของซู เหลยี นอวินเป็นอย่างไรเขาเองกร็ ู้อยู่แก่ใจ อกี ทงั เขายังให้ตาํ ราเล่ม นีไป นันถอื ว่ากงึ ทุจริตได้หรือไม่ จติ ใจของอาจารย์ถงนันกส็ บั สน วุ่นวายอยู่ไม่น้อยเลย ซเู หลยี นอวินยนื มอื ทงั สองออกไปรับตาํ รามา ก่อนจะพลิกดูครัง สองครังอย่างระมดั ระวัง ยามเมือเข้าถึงเนือหาอย่างละเอยี ด นาง ถงึ กบั ต้องกรีดร้องออกมา ตาํ ราเล่มนี…ท่านอาจารย์ถง! ต่อไปซเู หลียนอวินจะต้องพยายาม

เอาอกเอาใจทา่ นอย่างแน่นอน! นางเองเคยเข้าร่วมงานฉลองวสนั ตฤดูมาแล้วครังหนึง ข้อสอบใน ตอนนัน แม้ว่านางจะยังพอมีความทรงจาํ เหลอื อยู่บ้าง แต่ถึง อย่างไรกจ็ าํ ได้เพียงน้อยนดิ เป็นเพียงแค่ความทรงจาํ รางๆ เท่านัน ตอนนีเมือนางพลกิ ดูเนอื หาในตาํ รา ความทรงจาํ ในหัวทงั หมดก็ ค่อยๆ ทยอยกลบั คืนมาในชัวพริบตา จุดทที าํ สญั ลักษณ์เหล่านีเอาไว้ จะต้องเป็นข้อสอบในงานวันฉลองว สนั ตฤดูอย่างแน่นอน! ซูเหลยี นอวินปิ ดตาํ ราลงพยายามสกดั กนั ความตืนเต้นไว้ภายในใจ จากนนั จงึ หายใจเข้าลกึ ๆ รอจนรู้สกึ ว่าผู้อนื ไม่อาจสงั เกตเหน็ ถงึ อารมณข์ องตนทผี ิดแปลกไป จงึ ได้เงยหน้าอย่างช้าๆ พลางเอ่ยว่า “ความช่วยเหลือครังนขี องท่านอาจารย์ ศษิ ยจ์ ะจดจาํ เอาไว้เป็น อย่างดี รอจนวนั นันมาถึง ศิษย์จะต้องไม่ทาํ ให้ท่านอาจารย์ขาย หน้าอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ” เมืออาจารยถ์ งได้ยินดงั นันกล็ บู เคราบริเวณคางของตนแล้วยิม อย่างเบิกบาน “ด!ี เจ้ามคี วามมุ่งมันเช่นนี จะต้องประสบ

ความสาํ เรจ็ ได้แน่ อาจารย์มองเจ้าไม่ผดิ จริงๆ” … ซมู ัวเยยี นาํ หน้าออกไปเรยี กคนรถก่อนแล้ว เพราะด้านนอกพระ อาทติ ย์ดวงใหญ่ยิงนัก เขาไม่อยากให้น้องสาวของตนต้องโดนแดด เผาจนหน้าดาํ จึงให้ซเู หลยี นอวินรออยู่ด้านในห้องก่อนแล้วค่อย ตามออกมา ส่วนเหตผุ ลใดทที าํ ให้ผ้อู นื ถึงเตม็ ใจออกมาโดนแดดเผาและไม่ ยอมกลบั เข้าไปด้านในห้องนัน พวกเขาคงจะตอบเป็นเสยี ง เดยี วกนั ว่า ไม่อยากอยู่กบั อาจารยถ์ งอกี เฮ้อ น่าเสยี ดายยิง ซเู หลยี นอวินพยายามข่มความยินดที อี ยู่ในใจ หากวันนีพวกเขารู้ว่าไม่เพยี งต้องตากแดด แต่ยังพลาดของ บางอย่างไป ภาพการตีอกชกหวั กย็ ังไม่สามารถนาํ มาบรรยาย อารมณข์ องพวกเขาได้ในตอนนัน “เจ้ารอนานแล้วใช่หรือไม่ พวกเราไปกนั ได้แล้ว” เมือซูมัวเยยี ผลกั ประตเู ข้ามากเ็ หน็ ว่าน้องสาวของตนกาํ ลงั อ่านตาํ ราเล่มหนึงอย่าง ตังอกตังใจ

“อ้าว ท่านพี” ซเู หลียนอวินเงยหน้าขึนมา จากนันค่อยๆ นาํ ตาํ รา เล่มนนั ของอาจารย์ถงซ่อนไว้ด้านหลงั สหี น้าของนางแปรเปลียน ไป “รถม้ามาถึงแล้วหรือ เช่นนันพวกเราไปกนั เถดิ เจ้าค่ะ” นีไม่ใช่ว่านางขีงกจนไม่ยอมให้ซูมวั เยียดู แต่ว่าตอนทอี าจารย์ถง กาํ ลังจะแยกย้ายกบั นางนันได้กาํ ชับกับนางไว้แล้วว่า เรืองตาํ ราเล่ม นีมนี างผู้เดียวเท่านันทรี ู้ อย่าให้ผู้อืนรู้เดด็ ขาด หากตอนนีท่านพีรู้ ย่อมไม่เป็นผลดี ไม่ว่าจะต่อนางหรอื อาจารย์ถง แม้ว่านางจะมันใจ ว่าต่อให้นางบอกซูมัวเยีย ซมู ัวเยียกค็ งจะไม่พูดอะไรออกไปอยู่ดี แต่ท้ายทสี ดุ กถ็ อื ว่านางผดิ ต่อคาํ สญั ญาทใี ห้ไว้กับอาจารย์ถง ดงั นัน อย่าได้ถอื โทษโกรธนางทจี าํ เป็นต้องซ่อนตาํ ราเอาไว้เลย อนั ทจี ริงแล้วซูมัวเยียสงั เกตเหน็ การเคลือนไหวเพยี งเลก็ น้อยนัน ของซเู หลยี นอวินแล้ว เขาเป็นคนฝึกวรยุทธ์ หากการเคลือนไหว เพียงเลก็ น้อยเช่นนนั ยังดูไม่ออก นันแสดงว่าทผี ่านมาเขาเสยี เวลา เปล่า ทว่าเขากลบั ไม่ได้บีบบังคับซเู หลยี นอวิน ในเมือน้องหญงิ ไม่ยนิ ดี จะพดู นันย่อมประจักษแ์ ล้วว่าความสมั พันธร์ ะหว่างพวกเขายงั ไม่ แน่นแฟ้ นถึงขนั นนั และเป็นเขาเองทตี ้องพยายามให้มากขึน วันใด

ทสี ายสมั พันธถ์ ักทอเป็นหนึงเดยี ว แน่นอนว่าน้องหญงิ ย่อมต้อง บอกเล่าทุกเรืองให้เขารับฟัง “ไปกนั เถดิ ” ซูมวั เยยี จูงมือซเู หลยี นอวินเพือพานางไปขึนรถม้า ซงึ ภาพตรงหน้าไม่ใช่ภาพทจี ะพบเหน็ ได้บ่อยนกั … บนรถม้า ยามนีคนทเี ป็นฝ่ ายพดู มากกว่ากลบั กลายเป็นซมู ัวเยีย ซมู ัวเยยี บอกเล่าข่าวสารต่างๆ ทเี ขาได้รบั รู้มามากมายหลายเรือง รวมทงั เรืองทางการทหาร ขณะทหี ลมี ่กู บั ซเู หลียนอวินต่างกฟ็ ังกัน อย่างตังใจ โดยทไี ม่ทนั ได้ร้ตู ัวว่าสายสมั พันธร์ ะหว่างพีน้องได้เริม ก่อตวั ขึนทลี ะน้อยแล้ว “ทา่ นพี” ครังนีซเู หลยี นอวินเป็นฝ่ ายกระโดดลงจากรถม้าก่อน เป็นเพราะว่าหากยังต้องให้ซูมัวเยยี ช่วยประคองนางลงจากรถม้าที หน้าประตจู วนอกี นางคงร้สู กึ อายไม่น้อย เมือเช้าไม่มใี ครพบเหน็ จงึ ไม่เป็นไร หากตอนนีมีผ้คู นมากมายนางจงึ ขอลงด้วยตนเอง ดีกว่า

“ท่านพีเจ้าคะ นังรถมาตลอดทาง คงจะเหนือยแล้วกระมงั เช่นนัน ตอนบ่ายท่านค่อยมาหาข้า แล้วค่อยสอนกระบวนท่าทยี งั เหลอื อยู่ ให้ข้ากไ็ ด้ ตอนนขี ้าเองกอ็ ยากจะพักผ่อนสกั หน่อยเจ้าค่ะ” ซเู หลยี นอวินกล่าวอย่างร้อนรน เพราะหากฟังจากคาํ พดู ของ อาจารย์ถงเมอื ครู่นี เหลือเวลาอกี ไม่ถงึ สบิ วันกจ็ ะถงึ งานฉลองว สนั ตฤดูแล้ว! ภายในเวลาสบิ วนั นีนางจะต้องรบี ทอ่ งจาํ เนอื ความใน ตาํ ราให้ขนึ ใจ ทุกวินาทีจึงล้วนมีค่ายิง

ตอนที ขอรอ้ ง “เอาล่ะ” ซมู วั เยียพยกั หน้า เมอื เหน็ ท่าทางของซเู หลยี นอวินดูร้อน รน เขาเอ่ยว่า “หากน้องหญิงเหนอื ยกก็ ลบั ไปพักผ่อนก่อนเถดิ เรืองอนื ๆ รออกี สกั วนั สองวนั ค่อยจัดการคงไม่มีปัญหาอะไร” “เจ้าค่ะ” ซเู หลียนอวนิ ตอบรบั แต่ภายในใจกลับไม่อยู่กบั เนือกบั ตวั แล้ว นางไม่พูดอะไรให้มากความ รีบแบกตาํ รากลับเรือนของ ตนทนั ที … ณ จวนจิงอนั โหว ภายในเรือนต้วนเฉินเซวียนนังอยู่เพียงลาํ พังด้านหน้าโตะ๊ หนังสอื แววตาลาํ ลกึ ยากจะคาดเดาว่ากาํ ลังคดิ สิงใด ใบหน้าถมึงทงึ ดาํ คลาํ ราวสหี มกึ ของเขา ทาํ เอาบรรดาคนรับใช้ทเี ข้ามาดูแลมองเขาเพียง แวบเดียว และไม่กล้ามองอกี เป็นครังทสี อง “พีต้วน!” สมาธขิ องต้วนเฉินเซวียนถูกเสยี งร้องเรยี กนันขัดจงั หวะขึน

กะทนั หนั เขาจึงร้สู กึ หงุดหงดิ และปวดศรี ษะขึนอย่างห้ามไม่ได้ จากนนั จงึ เอ่ยว่า “หลวิ จือ ไปดูด้านนอกทวี ่าเกดิ เรืองใดขนึ ” “ขอรับ” ภายในลานบ้าน มีบรุ ุษผู้หนึงยนื อยู่ คนผู้นีหากเรียกว่าบรุ ษุ คงไม่ เหมาะสมเท่าเรียกว่าเดก็ ชาย แม้ว่าท่าทางของเขาดูแล้วจะอยู่ในวยั หนุ่ม แต่ใบหน้าของเขากลบั อ่อนเยาวย์ ิงนัก ประกอบกบั รอยยิม ซอื ๆ ทอี ยู่บนใบหน้านันด้วยแล้ว คนผ้นู ีทาํ ให้ทุกคนทพี บเหน็ ต่าง รู้สกึ ถงึ ความร่าเริงแจ่มใส ดูแล้วไม่มคี วามสขุ มุ เยือกเยน็ เลยแม้แต่ น้อย “คณุ ชายหนั ” เมอื หลิวจือเหน็ ว่าเป็นผู้ใดกร็ บี ทาํ ความเคารพ “คณุ ชายหันมาวนั นีด้วยเรืองสาํ คัญอนั ใดหรือขอรับ” ชายผ้นู ันเพยี งโบกมอื แล้วตอบว่า “โอ้ย แค่รู้สกึ เบอื เลยแวะมาหา พีต้วนเพอื คลายเครียดสกั หน่อยเทา่ นัน ทาํ ไมหรือ วนั นีพตี ้วนมี ธรุ ะอนั ใด หรือว่า…มนี ดั กบั สาวงามอยู่ แล้วข้ามาขดั จงั หวะเข้า พอดี” พูดจบแววตาของเขากฉ็ ายประกายเคลือบแคลง ทาํ ให้ไม่ว่า ผู้ใดเหน็ กไ็ ม่ร้วู ่าจะแสดงสหี น้าตอบเช่นไรดี

“หันชงิ อวี เจ้าว่างนกั รึ!” เสยี งของต้วนเฉินเซวียนดังออกมาจาก ในเรือน เหน็ ได้ชัดว่าเขาได้ยนิ การสนทนาด้านนอกมาตังแต่ต้น “คุณชายหันขอรบั …” เมือหลิวจอื ได้ยนิ เสยี งนันร่างของเขาพลนั สนั เทา ก่อนจะยนื มอื ออกไปดึงตัวคุณชายหนั ทอี ยู่ด้านข้างเข้ามาแล้ว เอย่ เบาๆ ว่า “วนั นคี ณุ ชายมาหานายท่านมธี ุระสาํ คญั อนั ใดหรอื ไม่ หากไม่มธี ุระสาํ คัญใดๆ กระหม่อมแนะนาํ ให้คุณชายกลับไปก่อน เถิด” เมือพดู จบกใ็ ช้สายตาน่าสงสารทเี ตม็ ไปด้วยความหวังดีมอง ไปทหี ันชิงอวี หันชงิ อวีเมอื ได้ฟังดังนนั กร็ ้สู กึ สบั สน ทว่าเพยี งชัวขณะความอยาก รู้อยากเหน็ นีกถ็ ูกหลวิ จอื กระต้นุ ขึน เขาจึงชะโงกหน้าเข้าไปแล้ว ถามด้วยเสยี งแผ่วเบาว่า “ทาํ ไมหรอื วนั นีนายท่านของเจ้า…ระดูคง ไม่ได้มาพอดกี ระมัง ฟังจากนาํ เสยี งแล้วคงหงดุ หงิดไม่น้อยเลย ทเี ดียว” หลวิ จือจึงตอบว่า “เกรงว่าวนั นีจะเป็นวนั ทนี ายท่านอารมณไ์ ม่ดี ทสี ดุ ในรอบเดือนเลยนะขอรบั ! หากท่านไม่มธี รุ ะเร่งด่วนอะไรก็ กลับไปก่อนเถดิ ” ในใจของเขาแอบบ่นต่อไปว่า จะได้เป็นการ หลกี เลยี งไม่ให้ทา่ นไปยัวโทสะนายทา่ น จากนันท่านกจ็ ะลอยนวล

หนีไป ทงิ ให้พวกเขาทหี นไี ปไหนไม่ได้ต้องรองรับโทสะนันแทน ซึง หาได้เป็นธรรมกบั พวกเขาไม่! หันชงิ อวียกมือขึนลบู คาง “จริงเสยี ด้วย! วันทอี ารมณไ์ ม่ดที สี ดุ ใน รอบเดือนใช่หรอื ไม่ ถ้าเช่นนันวันนีคงเป็นวนั ทรี ะดูมาจริงๆ! “ เมือกล่าวจบเขากก็ ้าวเท้าเดินผ่านไป ก่อนจะผลักบานประตูเดนิ เข้า ไปด้านในอย่างไม่ลงั เล ภายในห้องต้วนเฉนิ เซวียนเงยหน้าขนึ เหลือบมองแขกทไี ม่ได้รับ เชญิ ผ้นู ีคราหนึง จากนนั กไ็ ม่แสดงปฏกิ ิริยาใด เขาเพียงส่งสายตา ราํ คาญแล้วเอ่ยถามว่า “เจ้ามาทนี ีมีเรืองอนั ใดหรือไม่ หากไม่มธี รุ ะ กไ็ สหัวกลบั ไป หากพ่อเจ้าบ่น เจ้าอย่ามาขอให้ข้าช่วยกแ็ ล้วกนั ” “เฮ้อ! ท่านมนั ลืมคุณคน!” หนั ชิงอวีพดู พลางยกถ้วยนาํ ชาทอี ยู่บน โต๊ะขนึ มารินให้ตวั เองหนึงจอกแล้วดืมรวดเดียวหมด จากนนั เอ่ย ต่อว่า “ท่านไม่รู้จกั สาํ นกึ เมอื ครังทที ่านขอร้องให้ข้าช่วยไม่ได้มี ทา่ ทเี ช่นนี” พดู จบกเ็ อามือเท้าสะเอว สหี น้าไร้ความหวาดหวัน “ขอร้อง?” ต้วนเฉนิ เซวยี นยดื ตวั ขนึ เหยียดยมิ พลางเอ่ย “เจ้าพดู จริง?”

เดมิ ทหี ันชิงอวีอยากจะใช้โอกาสนีหยอกเขาสกั ประโยคสอง ประโยคให้เขามีอารมณ์ขนั ทว่าเมอื เหน็ ต้วนเฉนิ เซวียนยิมขนึ ทนั ควนั เช่นนี จงึ หยุดความคิดของตนเอาไว้ “มใิ ช่ๆ หากจะทาํ เรืองใดเพือต้วนเฉินเซวียนแล้ว ข้าย่อมทาํ ด้วย ความเตม็ ใจ จงรักภกั ดี มิกล้าเอ่ยคาํ ปฏเิ สธใดๆ” ศรี ษะของหันชิ งอวใี นเวลานีสา่ ยไปมาราวกบั ป๋ องแป๋ ง ลาํ ตัวของเขายดื ตรง ทาํ ให้ คาํ พดู เมอื ครู่ดูจริงใจราวกบั เป็นความคิดทอี อกมาจากสว่ นลกึ ของ จิตใจอย่างแท้จริง แน่นอนว่าเป็นคาํ พดู ทที าํ ให้ผู้ฟังรู้สกึ ซาบซึงจากก้นบงึ ของจิตใจ เช่นกัน หันชิงอวีไม่ใช่คนโง่ ตรงกนั ข้าม เขาฉลาดหลักแหลมเหนือผ้ใู ด รู้ หลบเป็นปี ก ร้หู ลกี เป็นหาง ผู้ใดเล่นได้ ผ้ใู ดเล่นไม่ได้ เขาแยกแยะ ได้ชดั เจน ตอนทเี ขาเข้ามาในห้องแล้วพูดจาหยอกล้อกบั ต้วนเฉินเซวยี น นัน เป็นเพราะพวกเขาเป็นเพือนทคี บหากนั มานาน หยอกล้อกนั เพียง เท่านีย่อมไม่ถูกเกบ็ เอาไปใสใ่ จ อกี ทงั ยังเป็นตอนทที ุกคนอารมณด์ ี

อยู่ การหยอกล้อจึงไม่ถอื ว่าเป็นเรืองอะไร ทว่ารอยยิมอนั ไร้พิษสงของต้วนเฉินเซวียนในยามนีแสดงให้เหน็ อย่างโจ่งแจ้งว่าเขาแสร้งทาํ ! ยิงฉีกยิมด้วยความสาํ ราญเทา่ ไหร่ ภายในจติ ใจกย็ ิง… ดูท่าแล้ววนั นีพีต้วนอารมณไ์ ม่ดอี ย่างยิง! หันชงิ อวีแอบรู้สกึ เสยี ใจ เหตุใดเขาถึงควบคุมขาสองข้างของตน ไม่ได้เล่า หากร้แู ต่แรกคงฟังคาํ เตือนของหลวิ จอื แล้วรีบจากไป กอ่ นกค็ งจะดี แต่ตอนน…ี จะกลบั กล็ าํ บาก อยู่ต่อกล็ าํ บากเช่นกัน “อมื พูดได้ดี ข้าชอบฟัง” ต้วนเฉินเซวยี นก้มหน้าลงจึงมองสหี น้า ได้ไม่ชัดเจนนัก เมือหันชงิ อวีเหน็ ทา่ ทางของเขากร็ ้วู ่าพายุฝนได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนันทา่ ทางของเขาจงึ เคร่งขรึมขึน “พีต้วน ก่อนหน้านที ที ่านให้ ข้าไปสบื เรืองราวของหยางเกงิ รัง ตอนนมี คี วามคบื หน้าแล้ว” “อ้อ?” ต้วนเฉนิ เซวยี นค่อยๆ ยืนขนึ เอามอื ลูบทมี ุมโตะ๊ แล้วเอ่ย ว่า “เช่นนนั เขาย้ายทรัพยส์ มบัตไิ ปไว้ทใี ดแล้ว”

“เจยี งหนาน” “เจยี งหนานเองหรือ…ไม่ผิดไปจากทขี ้าคิดไว้เท่าไหร่” หันชิงอวีได้ยนิ ดงั นนั พลนั หยดุ ชะงกั “พีต้วนร้แู ล้วหรือ” เขาต้องใช้กาํ ลงั คนของเขามากมายกว่าจะสบื ข่าวเรืองนีได้ เพราะหยางเกงิ รังผู้นเี ปรียบเหมือนปลาหนชี ิว13 ตัว หนึงทไี ม่ทงิ ร่องรอยใดๆ ให้ตามหาได้เลย แม้เบาะแสเพียงน้อย นดิ กต็ ้องทุม่ เทกาํ ลังคนมากมายกว่าจะสบื ให้กระจ่างได้ ต้วนเฉินเซวียนเคาะนิวมอื บนโตะ๊ เบาๆ แล้วเอ่ยว่า “ข้าเดา ช่วงนที ี เจยี งหนานมังคัง หากจู่ๆ ทนี ันมคี นผู้หนึงปรากฏตัวเพิมขึนอกี คน มรี ้านค้าหรือไม่กโ็ รงเตียมทหี รูหราผุดขนึ มา ผ้คู นคงตีความไปว่า นันเป็นกจิ การใหม่ของมหาเศรษฐีคนใดคนหนึง หรอื ไม่กอ็ าจ กล่าวอ้างว่าด้วยวิวทวิ ทศั นท์ งี ดงามของเจยี งหนาน จึงมคี รอบครวั หนึงตังใจย้ายไปพาํ นักทนี ันกเ็ ทา่ นนั ตอนนกี ารไปทาํ การค้าทเี จยี ง หนาน จะไม่กระต้นุ ความสงสยั ของผู้ใดได้” หันชิงอวีได้ฟังดังนีกป็ รบมือชืนชม “พตี ้วน ทา่ นเป็นเทพเซียน 13 ปลาหนีชิว ปลาสีดาํ รปู ร่างยาว ลกั ษณะคล้ายปลาดุก

จริงๆ จากข่าวทขี ้าไปสบื มาได้ เมือเทยี บกบั ทที ่านเดาไว้ถอื ว่าถูก ไป แปด เก้า ไม่ห่างจากสบิ เทา่ ใดนกั แหล่งข่าวรายงานว่าทนี นั ปรากฏโรงรับจาํ นาํ แห่งหนึงขึน และผ้ทู เี ป็นเจ้าของร้านนัน กลบั ไม่ มคี นเจยี งหูเคยได้ยินชือเสยี งเรียงนามของเขามากอ่ น หากทาํ กจิ การได้อย่างโอ่อ่าเปิดเผย ดูท่าแล้วรายรับคงดี เนืองจากปรากฏ ขึนอย่างกะทนั หันแถมยงั รวดเรว็ ราวกบั ผุดขึนจากความว่างเปล่า เช่นนี นีจงึ เป็นจุดเริมต้นทจี ะช่วยให้พวกเราคลาํ หาเบาะแสได้ไม่ มากกน็ ้อย ดงั นนั จงึ เริมลงมือสบื ต่อไป” “คาดว่าตอนนีพวกหยางเกงิ รังน่าจะยงั ไม่ร้เู รืองนี” ต้วนเฉินเซวียน เอย่ ขนึ “ตัวเขาเปรยี บเสมือนจิงจอกเฒ่า ทาํ การกระโตกกระตาก เช่นนี ต้องไม่ใช่ตัวเขาลงมอื เองเป็นแน่ อกี อย่างตอนนีแม้แต่เจ้า ยังสบื ข่าวนมี าได้ เกรงว่าเขาคงใกล้จะวางมือเตม็ ทแี ล้ว”

ตอนที หอนางโลม ดทู า่ แล้ว หยางเกงิ รังคงจะนาํ สมบัตลิ าํ ค่าพวกนันแปลงสภาพเป็น โบราณวตั ถุทหี าได้ยากกระมงั กน็ บั ว่าถกู ของประเภทโบราณวตั ถุ ยากต่อการตามสบื อกี ทงั ต่อให้ตามสบื ได้กย็ งั สามารถอ้างได้ว่า เป็นของปลอมทงั หมด เมือคร่นุ คดิ ถึงตรงนี ต้วนเฉินเซวียนกย็ ิมหยนั ในใจแล้วเอ่ยออกมา ว่า “ทาํ ทุกเรืองเหมือนพวกเราทุกคนเป็นคนโง่เขลา” เขาคงมไิ ด้คิดว่าการลงมือทาํ การใดๆ ของเขาล้วนไม่มีผ้ใู ดตามสืบ ได้กระมัง หรืออาจจะคิดว่าตระกูลของตนส่งสตรีผู้หนึงเข้าวงั จน สามารถมัดใจโอรสสวรรค์ได้แล้วจะปันหัวเขาเล่นอย่างไรกไ็ ด้อย่าง นันหรือ ช่างน่าขนั ยงิ หรืออาจถึงขันน่าอนาถใจเลยด้วยซาํ หันชิงอวีพยกั หน้าและถามขึนตามรปู การณว์ ่า “เช่นนนั ควรจัดการ อย่างไรดี จะให้เข้ารวบเลย หรอื ว่า…” “เหตุใดพวกเราต้องเอาตัวเข้าไปเกียวพนั มากมายเช่นนันด้วย เรืองต่อจากนี พวกเราไม่จาํ เป็นต้องยืนมือเข้าไปยุ่งแล้ว” กล่าวถึง ตรงนี ต้วนเฉินเซวยี นกเ็ ดนิ ไปยังอกี ด้านหนึงของห้องเพือรนิ ชา

ให้กบั ตัวเองจอกหนึง “ถ้าหากทกุ เรืองราวใต้หล้า พวกเราล้วนเข้า ไปจัดการทงั หมด เช่นนนั แล้วตาํ แหน่งฮ่องเต้จะไม่สบายเกนิ ไป หน่อยหรอกหรือ เพียงแค่นาํ เรืองนีกราบทูลรายงานสกั หน่อยก็ พอแล้ว เจ้าเองกจ็ ะมเี วลาพักผ่อนมากขึนอกี ระยะหนงึ ” ท่าทกี ารพดู อย่างผ่อนคลายของต้วนเฉินเซวียนคล้ายเขาไม่รู้สกึ ว่า มสี งิ ใดไม่เหมาะสมในคาํ พดู ตน คาํ ว่าตาํ แหน่งฮ่องเต้นัน…เกรงว่า ต่อให้เป็นฮ่องเต้เอง กค็ งจะไม่กล้าเรียกอย่างส่งเดชเช่นนี หันชงิ อวีไม่เหน็ ด้วยนัก อกี อย่างเรืองของเขากร็ ายงานจนหมดแล้ว เขาจึงรู้สกึ ผ่อนคลายขึนไม่น้อย แต่เมือเขาเหน็ หว่างคิวของต้วน เฉินเซวียนยงั คงขมวดแน่นกไ็ ม่เข้าใจว่าเกดิ จากสาเหตุใด พีต้วนคงไม่ได้กาํ ลงั หงดุ หงดิ ใจด้วยเรืองนีหรอกกระมงั หันชิงอวีเป็นแบบอย่างของคนประเภททเี รียกว่าเมือแผลหายดี แล้วกล็ มื ความเจบ็ ปวดทงั สนิ ไป ตอนนีบรรยากาศเพิงจะผ่อน คลายลง เขากลบั อดไม่ได้ทจี ะโพล่งออกไปอกี ว่า “พีต้วน วันนเี กดิ เรืองอะไรขนึ กับทา่ นหรอื เหน็ ชัดว่าในใจของท่านร้อนรุ่ม ความ ร้อนรุ่มนีหากสะสมไว้ในใจนานเข้าโดยไม่ได้ระบายออก นันอาจจะ

เป็นเหตุให้ท่านป่ วยหนักได้ เช่นนนั มิส้ทู ่านบอกเล่ากบั น้องชาย อย่างข้าจะไม่ดกี ว่าหรอกหรือ อย่างน้อยข้าอาจช่วยผ่อนหนักเป็น เบาได้บ้าง ตอนนดี ูจากสหี น้าท่านแล้วคล้ายมีผู้ใดติดเงนิ อย่กู ม็ ิ ปาน” ต้วนเฉนิ เซวียนวางถ้วยชาลงแล้วหมุนตัวไปตอบด้วยนาํ เสยี งเยน็ ชา ว่า “ข้าเองกลับมเิ คยรู้ แม่ของข้าไปให้กาํ เนดิ เจ้าตังแต่เมอื ไหร่กนั หรือว่า…ทจี ริงแล้วใต้เท้าหันไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเจ้า ดังนนั จุดประสงคท์ เี จ้ามาในวนั นีคือมาเพือเข้าเป็นคนของตระกลู ข้า” เขาหยุดไปคร่หู นึง จงึ เอย่ ต่อว่า “แต่หากวนั นีเจ้าจะเข้าเป็นคนใน ตระกูลข้า เจ้ากค็ งมาผดิ ทแี ล้ว ท่านพ่อกบั ท่านแม่ของข้าหน้าตาดี เป็นหนึงไม่เป็นสอง โฉมหน้าอย่างเจ้า…ควรจะลองไปหาทบี ้านแม่ เฒ่าหม่าดู อาจจะพอหาเบาะแสได้บ้าง” บ้านแม่เฒ่าหมา่ นันเลยี งชีพด้วยการขายเต้าหู้ เต้าหู้ของบ้านนี อร่อยเป็นทหี นึง แต่สาํ หรับโฉมหน้าค่าตานัน…อย่าเอ่ยถงึ จะดีกว่า ถงึ อย่างไรหากขนึ ชือว่าเป็นลกู หลานของบ้านนีกล็ ้วนได้รับการ ถ่ายทอดทางพันธกุ รรมสาํ คัญข้อหนึงมา มองแค่ปราดเดียวกร็ ้วู ่า ไม่ได้ทาํ ออกมาอย่างส่งๆ

จมูกแบนราบ ตาโบล๋ กึ ผู้ใดพบเหน็ จะต้องมคี วามสามารถเพิมขนึ มาอกี ข้อหนงึ คือเพยี ง เหน็ ผ่านตากไ็ ม่อาจลมื เลอื นได้ เมือหันชิงอวีโดนต้วนเฉินเซวียนว่ากล่าวโดยไร้คาํ หยาบเช่นนี ความคดิ ของเขาจงึ ชะงกั ไป จากนันจงึ เดินยาํ เป็นวงอยู่หลายรอบ สดุ ท้ายจึงเอ่ยว่า “ข้าทาํ คุณบูชาโทษโดยแท้! ข้ามใี จอยาก ช่วยเหลอื ทา่ น แต่ทา่ นกลบั เป็นเช่นนี ข้าชักรู้สกึ เหลอื ทนแล้ว เช่นกนั ” “ไม่ต้องหรอก” ต้วนเฉินเซวียนเหลอื บมองคราหนึงแล้วเอย่ ขนึ “หากไม่มเี รอื งใดแล้วกร็ บี หายตัวไปให้พ้นหน้าข้าเถดิ เจ้าคดิ อะไร อยู่ในใจมีหรือทขี ้าจะไม่รู้” หันชงิ อวีได้ยนิ คาํ พดู เช่นนขี องต้วนเฉินเซวียนกห็ ัวเราะออกมา เพราะเรืองทสี ามารถทาํ ให้พีต้วนเกดิ ความรู้สกึ รนุ แรงเช่นนีได้… เขาต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน! “พีต้วน เหตุใดต้องเกรียวกราดเช่นนดี ้วยเล่า” หนั ชิงอวีโพล่ง ออกไปด้วยสหี น้าเจ้าเล่ห์ “วันนีไม่มีธรุ ะใดพอดี เช่นนนั พวกเราไป

เทยี วปลดปล่อยข้างนอกกนั ดีหรือไม่ ได้ยนิ มาว่า เรว็ ๆ นีหอชงิ ฮวนมสี าวๆ มาใหม่ เป็นนางราํ มาจากเปอรเ์ ซยี กล่มุ หนึงเชยี วนะ ทงั เอวคอด สายตาและหน้าอกหน้าใจนัน เมือพีต้วนเหน็ แล้ว จะต้องลืมความกลดั กลุ้มต่างๆ หมดสินแน่ ท่านจะไปหรอื ไม่” หัน ชิงอวีไม่เชือว่า เมืออยู่ท่ามกลางสรุ าและนารี ต้วนเฉนิ เซวยี นจะยงั มคี วามลบั ปิ ดบงั อะไรอกี ถงึ เวลานนั กค็ งจะปิ ดบังไว้ไม่ไหว แถมยงั จะเล่าให้ฟังอย่างละเอยี ดอกี ต่างหาก หันชงิ อวีเป็นผู้มใี บหน้าเยาวว์ ยั ไร้เดยี งสา แม้ว่าเวลานีจะพูดจา ลามก แต่ด้วยรูปโฉมแล้วกลบั ข่มความหยาบคายเหล่านันหายไป มากทเี ดียว หากผู้อนื เหน็ เขาคงร้สู กึ ว่านีเป็นท่าทางของเดก็ น้อยที พยายามจะเป็นผู้ใหญ่จึงพยายามทาํ ตัวค้นุ เคยเรืองราวทางโลกยี ์ เท่านัน ซึงนีทาํ ให้รู้สกึ ว่าเป็นเรืองน่าขนั “ออกไป” ต้วนเฉนิ เซวยี นบบี ถ้วยชาในมอื แน่นราวกบั กาํ ลังอดทน กบั บางเรืองอย่างถึงขีดสดุ แล้วจึงเอ่ยขึน “ดแู ล้วช่วงนเี จ้าคงว่าง มากสนิ ะ ข้าคิดว่าถงึ เวลาทขี ้าต้องคุยกบั ใต้เท้าหนั สกั หน่อยแล้ว เจ้าเองกม็ ใิ ช่เดก็ ควรเข้ารับราชการเสยี ท”ี ไปหอนางโลม…นเี ขาดูเป็นคนดิบเถือนเช่นนนั เลยหรือ ในหวั ของ