ลิขิตกลกาล เล่ม 1

หลานเย่ว์เหน็ สายตาเช่นนันของหลมี ู่กลบั หันหน้ากลบั ทางเดมิ เงยี บๆ แล้วไม่ยุ่งเกยี วอะไรด้วยอกี เพราะตอนนีความหมายของซู เหลยี นอวินชัดเจนแล้วว่านางต้องการจะค้างคืนทนี !ี อกี ทงั ปัญหา ทงั หมดนางล้วนแก้ไขได้อย่างสมบูรณแ์ บบ แล้วจะยงั มีเหตุผล อะไรให้ปฏเิ สธอกี เล่า? แน่นอนว่ายงั มปี ระเดน็ ทสี าํ คญั ทสี ดุ ตอนนเี จ้านายของเขาคอื ซู เหลยี นอวิน เขาย่อมต้องสนบั สนุนทกุ การตัดสนิ ใจของนาง ดังนนั หลานเย่ว์จึงไม่ใส่ใจต่อสายตาขอความช่วยเหลอื ของหลมี ู่แม้แต่ น้อย “เอาละ ในเมอื ปัญหาทงั หมดถูกแก้ไขเรียบร้อยแล้ว หลมี ู่เจ้าไป จองห้องพักเถดิ จองสองห้องกเ็ พียงพอ เราสองคนจะนอนห้อง เดยี วกนั ส่วนหลานเยว่ น์ อนคนเดยี วอกี ห้องหนึง” เมือกล่าวจบซู เหลยี นอวินจึงหยิบตัวเงินออกมาสองใบอย่างสบายใจแล้วยืนให้ หลมี ู่ “รีบไปเถิด ข้าเกรงว่าหากไปช้าห้องเดียวทาํ เลดีๆ จะถูก เลือกไปหมด เช่นนนั จะยิงวุ่นวายไปกนั ใหญ่” หลมี ู่รับตัวเงนิ สองใบบางๆ มาอย่างไร้คาํ พูด นางประมาทคุณหนู มากเกนิ ไปหน่อย! ช่างเถิดๆ อย่างไรกไ็ ปไหนไม่ได้แล้ว เช่นนันไป

จองห้องพักให้ได้จะดกี ว่า “คุณหนู อย่างนันบ่าวไปก่อนนะเจ้าคะ คณุ หนูกับองครักษ์หลาน ไปหาทจี อดรถม้ากนั ก่อนเถดิ ” “อมื ๆ ได้” ซูเหลยี นอวินโบกมอื “อกี ประเดียวพวกเราจะไปพบ เจ้า” หลานเย่วเ์ หน็ สถานการณด์ ังนีจึงพยกั หน้าแล้วเอ่ยว่า “คุณหนูยัง จะกลบั ขนึ รถม้าอกี หรือไม่ขอรับ” เนืองจากในตอนนีหลานเย่ว์คาด เดาไม่ถูกว่าในใจของซเู หลยี นอวินกาํ ลังคิดอะไรอยู่ เมอื คร่จู ู่ๆ ถึง ได้กระโดดลงรถมา ตอนนียังคดิ จะกลบั ขึนรถอกี ? เมือเหน็ เงาด้านหลงั ของหลมี ู่ลบั ตาไปแล้วกห็ ันกลบั มา “ไม่ต้อง หรอก ข้าจะเดินเล่นอยู่แถวนี เจ้าไปหาทจี อดรถก่อนเถดิ พอข้า เดนิ เล่นเสรจ็ แล้วข้าจะกลับมาทนี ีเอง” “แต่ถ้าหาก…” หลานเย่วไ์ ม่ได้พูดคาํ พดู ทเี หลือออกมา นันคงเป็น เพราะคาํ พดู ทเี หลอื อยู่ค่อนข้างจะไม่เป็นมงคล หากเลยี งได้ควร เลยี ง

จากนนั เขาจึงเงียบไปครู่หนึงแล้วหยิบนกหวดี ออกมาจากกระเป๋ า กอ่ นจะเอ่ยว่า “คุณหนูขอรบั นีเป็นสงิ ทคี ุณชายใหญ่ให้ข้านาํ มาให้ คุณหนู วันนีคุณหนูนาํ มนั ไปด้วยเถดิ หากวนั ใดทคี ุณหนูต้องเผชิญ กบั เรืองว่นุ วายกใ็ ห้เป่ านกหวีดอันนี ข้ากบั คนของข้าจะต้องรีบหา คณุ หนูให้พบโดยเรว็ ทสี ดุ เพือดูแลความปลอดภยั ให้คุณหนู ขอรบั ” อนั ทจี ริงแล้วนกหวีดอนั นีเป็นของหลานเย่ว์ จุดประสงคใ์ นการใช้ สอยกเ็ พือทเี ขาจะได้เรียกรวมพลของตวั เองได้อย่างสะดวก แต่ ความเป็นความตายของซเู หลยี นอวินในตอนนตี ้องมาก่อน เขาจงึ ไม่ได้คิดอะไรมากแล้วมอบมนั ให้กับซเู หลยี นอวิน เนอื งจากซเู หลียนอวินในตอนนดี ูทา่ แล้วไม่ยอมแพ้ให้ใครหรอื เรืองใดอย่างง่ายๆ จากการคาดการณ์ของหลานเย่วท์ เี พิงจะมาอยู่ กบั นางได้เพยี งไม่กวี นั นนั ไม่มที างทจี ู่ๆ นางกค็ ิดจะค้างคืนทนี ี เพราะนางเตรียมสงิ ของทุกอย่างมาครบถ้วน เพือสกดั การขดั ขวาง ของหลีมู่โดยเฉพาะ ทว่าหลานเย่วก์ ลบั มไิ ด้ใส่ใจเรืองเลก็ ๆ น้อยมากนัก เพราะทุกคน ล้วนมีความลบั ของตวั เอง เขาเองกไ็ ม่สามารถถามทุกอย่างออกไป

ได้ เพราะเขาเพิงจะมาอย่กู บั ซเู หลยี นอวินได้ไม่นานนัก อกี ทงั การ มาในครังนีแม้แต่หลมี ู่เองกย็ งั ไม่ร้จู ุดประสงค์แท้จริงของซู เหลยี นอวิน ดงั นนั การทเี ขาไม่รู้ถือว่าสมควรแล้ว

ตอนที คนสนิท ซูเหลยี นอวินลบู นกหวีดตัวนัน จึงรบั รู้ว่านกหวดี ตวั นีมลี วดลาย เรียบๆ ธรรมดา รวมทงั รับร้ถู งึ ความมนตามขอบนกหวีดทเี กดิ มา จากการถูกมอื สมั ผสั มาหลายต่อหลายครัง นกหวีดตวั น…ี คงจะเป็นของของหลานเย่วเ์ องกระมงั เพราะหากซู มัวเยียต้องการจะมอบสงิ ของให้นางจริง เขาจะต้องมอบมันให้ถงึ มือนางด้วยตัวเองถึงจะวางใจได้ อกี ทงั ของชินนนั จะต้องเป็น ของใหม่ทยี ังไม่ผ่านการใช้งานอีกด้วย ซเู หลยี นอวินร้ดู ีว่าการกระทาํ อนั แปลกประหลาดของตนในวนั นี จะต้องไปกระตุ้นความสงสยั บางอย่างในตวั หลานเย่วเ์ ข้าแล้ว แต่ นางรู้สกึ ขอบคุณหลานเย่วท์ ไี ม่ได้ซกั ไซ้ไล่เลยี ง หรือเค้นจะเอา คาํ ตอบจากนางให้ได้ “ขอบคุณมาก” ซูเหลยี นอวินพยกั หน้าให้แล้วเกบ็ นกหวดี อย่าง ระมัดระวงั “ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนข้ากลบั มาจะคนื มนั ให้เจ้า” “ขอรับ” หลานเย่วไ์ ม่ได้เออื นเอ่ยสงิ ใดต่อจากนันจึงขบั รถม้าจาก ไป

เมือซเู หลยี นอวินเหน็ รถม้าค่อยๆ ห่างไกลออกไปเรือยๆ กห็ มุน ตัวกลับ แล้วมองไปยังภเู ขาลกู เลก็ ๆทอี ยู่ไกลๆ จากนนั ใบหน้าของ นางจงึ ปรากฏรอยยิมทอี อกมาจากใจจริงของนาง ‘ท่านอาจารย์ ข้ามาแล้ว!’ ซูเหลยี นอวินก้าวไปข้างหน้าทลี ะก้าวด้วยความคุ้นเคยเส้นทาง ทว่า เดนิ ไปได้เพียงครึงทางกถ็ อนใจ อาจารย์คนนีของนางขีเกยี จเกนิ ไป หน่อยกระมงั ช่วงนถี งึ ไม่ได้ทาํ ความสะอาดทางเดินบ้างเลย! ตาม ทางเดินเตม็ ไปด้วยหนิ ก้อนเลก็ ๆ และกิงไม้กระจายไปทวั ไม่ แปลกเลยทคี นภายนอกจะไม่รู้ว่ามคี นอาศยั อยู่แถวนีด้วย หากเดินมาถึงตรงนี ใครจะอยากเดินต่อเล่า! ยิงเข้าใกล้เป้ าหมายมากขึนเทา่ ใด ใจของซเู หลยี นอวินกย็ ิงเต้นแรง มากขึนเท่านัน ท้ายทสี ดุ นางจงึ เหน็ เงาด้านหลงั ทคี ้นุ ตาเป็นอย่างดี เงาสงู โปร่ง สวมชุดขาวยาวพลิวไหวตามสายลม ดวงหน้างดงาม ราวหยก ภายใต้แสงตะวนั ทสี าดส่องต้องไปยังชดุ ขาวจนเกดิ เป็น แสงสกุ สกาวระยิบระยบั ประหลาดตา อกี ทงั นเี ป็นเพียงการมอง จากด้านหลังเท่านัน ยงั ทาํ ให้ผู้พบเหน็ เกดิ ความรู้สกึ ครันคร้ามถึง

เพียงนี ในหวั ปรากฏเพียงตัวอกั ษรแปดตัวเท่านัน ‘คุณชายหน้าหยก เรอื งรองอร่ามตา’ ฝีเท้าของซเู หลยี นอวินหยุดลงช้าๆ ข้ออ้างสวยหรูทตี ระเตรียมมา ตอนนีกลับตะกุกตะกกั อยู่ในลาํ คอ แม้จะพยายามเท่าใดกพ็ ูดไม่ ออก คนผู้นนั เมอื ได้ยินเสยี งฝีเท้าหยุดลงกค็ ่อยๆ หันกลบั มาแล้วเอ่ยว่า “อวนิ เออ๋ ร์ ไม่ได้เจอกนั นานแล้วนะ” ‘ไม่ได้เจอกนั นานแล้วนะ…’ อารมณ์ของซเู หลยี นอวินคล้ายถูกคาํ พดู ประโยคนีสะกดิ ใจเข้า ตอนนันนาํ ตาของนางพรังพรูแล้วโผเข้าสอู่ ้อมกอดของอกี ฝ่ าย พลางเอ่ยเสยี งสนั ว่า “ทา่ นอาจารย์ ไม่ได้เจอกนั นานจริงๆ” หรงซู่ร้สู กึ ขบขนั เมือเหน็ ภาพดรุณนี ้อยโผเข้าใส่อกตน เดก็ คนนี ยังคงเป็ นเช่นเดิม… สงิ ทนี ่าสงั เกตอย่างหนงึ คอื หรงซ่ผู ู้ทเี ป็นดังเทพเซยี นจากวังสวรรค์ สงู ส่งเหนอื โลกีย์เมือครู่นนั ตอนนพี อโดนซเู หลียนอวินโผเข้าใส่

อย่างกะทนั หัน กลบั คล้ายตกลงส่วู ังวนของมนุษย์ ภาพลักษณ์เมอื คร่พู ลนั มลายหายในพริบตา! “เอาล่ะๆ” หรงซ่ลู ูบผมซเู หลยี นอวนิ ไปมา แล้วใช้นาํ เสยี งปลอบ ประโลมระคนหน่ายใจ “โตถงึ เพียงนีแล้ว ทาํ ไมถึงยังแก้นสิ ยั ไม่ได้ อกี ” ซูเหลยี นอวินค่อยๆ หลุดออกจากอารามความตืนเต้นเมอื ครู่ แล้ว หยิบผ้าออกมาซบั นาํ ตา จากนนั จงึ หนั กลบั ไปนังลงบนม้านงั หนิ เอ่ยด้วยนาํ เสยี งอ้อู ีว่า “โตอะไรกนั ข้ายังมไิ ด้ปักปิ นเลย ยังถอื ว่า เป็นเดก็ อยู่ ทาํ ไมหรือ” สนิ เสยี งพดู ซเู หลยี นอวินคล้ายนึกถึงเรืองเรืองหนึงขนึ มาได้ เป็น เพราะนางเกดิ ใหม่แล้วถึงได้มคี วามทรงจาํ จากเมอื ชาตกิ อ่ นรวมอยู่ ด้วย แต่อาจารย์ของนางร้ไู ด้อย่างไร เพราะเมือคร่ยู ังเอย่ ว่า…ไม่เจอ กนั นานแล้ว ‘ไม่เจอกนั นานแล้ว?’ เมือก่อนมไิ ด้เคยเจอกนั แล้วหรือ แต่ครังนเี ป็นการพบกนั ครังแรก ของทงั สองหลังจากทนี างกลับมาเกดิ ใหม่

“ท่านอาจารย์ ท่านรู้เรืองทงั หมดหรือเจ้าคะ” ซเู หลยี นอวินเอยี ง คอมองหรงซู่อย่างสงสยั ใคร่รู้ “รู้อะไรหรือ” หรงซ่ปู ัดเสอื ผ้าของตน จากนันจงึ นังลงบนม้านังหนิ ตรงข้ามซเู หลยี นอวนิ “คอื ว่า…” ตอนนันซเู หลยี นอวินไม่รู้ว่าควรจะอธบิ ายอย่างไรดี แต่ เมือนกึ ถงึ ความสามารถของหรงซู่แล้วกผ็ ่อนคลายขึน ต้องเป็นทา่ น อาจารย์แน่ๆ ทใี ห้โอกาสนางกลบั มาเกดิ ใหม่ครังนี “ท่านอาจารย์ การทขี ้าได้กลับมาเกดิ ใหม่ คงเป็นฝีมอื ของทา่ น กระมงั ” นางถามออกไปอย่างใสซือและตรงไปตรงมา หรงซู่ได้ยนิ นางเอ่ยเช่นนีกม็ ิได้รู้สกึ เหนือความคาดหมาย จงึ จบิ ชา หนึงทแี ล้วเอ่ยว่า “ข้าเพียงออกแรงเพยี งน้อยนิดเทา่ นัน มิได้เป็น ฝีมอื ข้าทงั หมด” เมือได้ยินดังนีนาํ ตาของซูเหลยี นอวินจึงเริมเอ่อล้นขนึ มาอกี ตาทงั สองข้างของนางเริมพร่ามวั “ท่านอาจารย์ ทาํ ไมท่านถงึ ไมถ่ ามถึง ความสมคั รใจของข้าบ้าง” ถามข้าสกั หน่อยว่าอยากจะกลบั มาเกดิ ในครังนีหรือไม่! ไม่ถามความคิดเหน็ ของข้าแล้วยังทาํ ให้ข้ากลบั มา

มีชีวติ ใหม่อกี รอบหนงึ ! “ความเหน็ ของเจ้าสาํ คญั หรือ” หรงซ่เู หลอื บมองซเู หลียนอวนิ ตอนนันเองทนี สิ ยั แท้จริงของเขาได้เปิ ดเผยออกมา มือของซเู หลียนอวนิ ชะงกั ไปคร่หู นึง แต่กก็ ลับมาปาดคราบนาํ ตาที ยงั คงเหลอื อกี นิดหน่อย นางรู้ดีว่าไม่ว่าจะอย่างไร ทา่ นอาจารยก์ ็ ยังคงเป็นท่านอาจารย์ เพราะคนทสี ามารถพูดกับนางแบบนีได้ แถมยงั ใช้นาํ เสยี งแบบนีต่อว่านาง คนทวั ไปย่อมมอิ าจเลยี นแบบได้ สาํ หรบั ซเู หลยี นอวนิ แล้ว สามารถกล่าวได้ว่าหรงซู่เป็นทงั เพือน และอาจารย์ เป็นทงั ญาตแิ ละเพือนสนิท เมือชาติก่อนซเู หลยี นอวินนันอ้างว้างโดดเดียว คนทงั แผ่นดินล้วน ไม่เข้าใจนางและมองนางในแง่ลบ แม้แต่คนในครอบครัวตวั เอง แท้ๆ กไ็ ม่สนบั สนุนการตดั สนิ ใจของนาง มีเพียงหรงซ่ทู นี างยังพอ มาหาเขาได้ในบางครัง เพือพูดคุยสพั เพเหระและระบายความอดั อนั ในใจ ตอนนันหรงซ่เู ป็นเพือนเพียงคนเดียวของนาง และเป็นคนสนทิ เพียงหนึงเดียว

แต่หากถามว่าเพราะเหตใุ ดซูเหลยี นอวินจงึ ไม่มใี จให้หรงซู่ แถมยงั มใี จแน่วแน่ให้ต้วนเฉินเซวยี นอย่างไม่แปรเปลียน? หากพดู ถงึ รปู ลักษณผ์ วิ พรรณ ผวิ พรรณของหรงซ่นู ันเป็นทหี นึงไม่มสี อง อัน ทจี ริงคาํ ตอบของคาํ ถามนีง่ายมากทเี ดียว นันเป็นเพยี งเพราะว่า ท่าทางของหรงซ่ผู ู้นีสงู ส่งมากเกนิ ไป! เมือมองดูหรงซู่ ซเู หลยี นอวินไม่สามารถปลกุ ความรู้สกึ อยากเย้า แหย่คลอเคลยี ของสตรีออกมาได้เลย! เพราะเขาเหมอื นเทพองค์ หนึง แม้ว่ารปู โฉมจะเป็นทหี นึงไม่มสี อง แต่เป็นเพราะความ แตกต่างทมี ากเกนิ ไป ทาํ ให้ไม่มีผู้ใดมคี วามคิดชัวร้ายกับเขาได้เลย แม้ว่าผู้ทคี ุ้นเคยกบั ภมู ิหลงั ของเขาเป็นอย่างดีจะร้วู ่านีเป็นเพียง เปลอื กนอก แต่ความทรงจาํ แรกกลบั ฝังรากลกึ ไปเสยี แล้ว หรงซ่ใู นคาํ จาํ กดั ความของซูเหลยี นอวิน หากต้องบรรยายจริงๆ คนผู้นีกค็ อื คนสนิท คนสนิทมากๆเท่านัน สามารถพดู คุยความใน ใจได้บางเรือง หากเทยี บกบั พีชายแท้ๆ อย่างซูมัวเยียแล้วกถ็ อื ว่า ยงั สนิทกว่าอยู่เลก็ น้อย อกี ทงั พวกเขาทงั สองต่างยอมรับกันและกนั ในฐานะอาจารย์กบั ลูก

ศษิ ย์ ยิงถอื ว่าเป็นการยกระดับความรู้สกึ สนิทสนมมากขึน และเพราะว่าตลอดมาหรงซ่มู องซูเหลยี นอวินเป็นดังร่นุ น้องของตน และเดก็ ดือเพียงคนหนึงเทา่ นัน แม้ว่าอายุของทงั สองจะไม่ได้ห่าง กนั มากนัก ดังนนั หากจะจบั ทงั สองคนมาอยู่ด้วยกนั ไม่ต้องไปถาม ถึงความเหน็ ของคนอืนเพราะเขาทงั สองคนต่างจะปฏเิ สธเป็นเสยี ง เดยี ว เนืองจากใครจะมคี วามรกั กบั รุ่นพีคนสนิทของตัวเองได้? “ทา่ นอาจารย์…” ซูเหลียนอวินเอนตัวพงิ เก้าอีหินแล้วเอ่ยขนึ “ไม่ เจอกันตังนาน ข้ายังหาคาํ พูดดๆี จากปากของท่านไม่เจอเช่นเดิม” “อมื ข้านึกว่าเจ้าชินแล้วเสยี อกี คงไม่ได้เจอกนั มานานเกนิ ไป เจ้า ถึงไม่ชนิ เสยี แล้ว” มผิ ิด แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกของหรงซ่เู ปรียบได้กบั เทวดาเดนิ ดนิ แต่อนั ทจี ริงแล้วเขาเป็นคนปากร้ายอย่างยิง “ท่านอาจารย์ เมอื คร่ทู า่ นยังมิได้บอกข้าเลยว่า หากไม่ใช่ฝีมอื ท่าน ทที าํ ให้ข้าได้กลับมาเกดิ ใหม่แล้ว เช่นนนั จะเป็นใครได้อกี ท่านพ่อ ทา่ นแม่หรอื พีชายของข้า?”

“ไม่” หรงซ่วู างถ้วยชาในมอื ลงแล้วส่ายศีรษะ “เป็นคนทตี ดิ หนีเจ้า เอาไว้มากมาย จงึ มาคนื หนีให้แก่เจ้า”

ตอนที ว่าดว้ ยเรืองกระบี “คนทตี ดิ หนีข้าไว้มาก?” ซูเหลยี นอวินลกุ ขนึ จากโต๊ะหิน “ใคร กนั …” มบี ุคคลผู้นีอยู่ด้วย? ทาํ ไมนางถงึ จาํ อะไรไม่ได้เลย แม้ว่าเมอื ชาตกิ ่อนนางจะมใิ ช่นกั โทษทที าํ ความผิดฉกรรจ์ แต่กม็ ใิ ช่ พระผู้เป็นเจ้าทลี งมาโปรดมนุษย์ให้พ้นทุกข์ คนทตี ดิ หนีนางไว้มาก…คนผู้นันคอื ใครกนั กล่าวได้ว่า บางครังสมองของมนุษย์กส็ ามารถเข้าสทู่ างตันและ หาทางออกไม่ได้ เช่นเดียวกบั ซเู หลยี นอวินในตอนนี นางคิดไม่ ออกจรงิ ๆ ว่าคนผู้นันคอื ใคร เมือหรงซ่เู หน็ ท่าทางเดียวเกาศีรษะ เดียวเกาหูของนางกไ็ ม่ร้วู ่าจะ เอ่ยถ้อยคาํ ใดดี เขาจงึ เอ่ยว่า “ถงึ เวลาเจ้ากจ็ ะรู้เอง” จากนนั เขากก็ ลับไปวางทา่ สงู ส่งเหนอื โลกยี วิสยั อกี ครัง

“อ้อ…กไ็ ด้” ซูเหลยี นอวินคุ้นเคยกบั นสิ ยั เฉลยครึงหนงึ เกบ็ งาํ ไว้ ครึงหนึงของหรงซ่ดู ี ทว่าในตอนนี นางห้ามเผยทา่ ทางว่าทแี ท้แล้ว ตนกอ็ ยากรู้เรืองนีออกไปอย่างเดด็ ขาด เพราะหากถกู หรงซ่จู ับได้ เขาจะกุมจุดอ่อนนันของเราไว้ทนั ที “เจ้ามอิ ยากร้?ู ” หรงซ่เู ลิกคิว เจ้าเดก็ คนนีทาํ ไมถงึ ไม่ซกั ไซ้ต่อ เขา ได้เตรียมบทพดู ไว้หมดแล้ว หากนางไม่ถาม เขาจะพูดต่อได้ อย่างไรเล่า คอยดเู ถอะ…ซเู หลยี นอวินแอบคิดอยู่ในใจ นางรู้ดวี ่าเรืองนีต้องมี เงอื นงาํ อย่างแน่นอน “มอิ ยากร้”ู ซูเหลยี นอวินส่ายหน้า “ในเมือติดหนีข้าไว้เยอะนัก ข้า ได้รับการตอบแทนเช่นนีกถ็ ือว่าเหมาะสมแล้ว ดงั นันข้าจะสงสยั ไป ทาํ ไมกนั ถงึ อย่างไรข้ากค็ วรจะเป็นคนตัดสนิ ใจเองมิใช่หรือ” เมือหรงซ่เู หน็ นางไม่ติดกับดักกล็ อบถอนใจ คงไม่เจอกนั นานแล้ว จริงๆ ร่างกายไม่ได้เปลียนแปลงแต่ความคดิ เติบโตขึนไม่น้อยเลย ทเี ดียว “อวนิ เออ๋ ร์ ในเมือไม่ได้เจอกนั มานานแล้ว เช่นนันพวกเรามาลบั

ฝีมอื กันสกั กระดานเถดิ ” หรงซ่เู กบ็ กระดานหมากล้อมทยี งั เล่นไม่ เสรจ็ เมือครู่ไปพลางเอ่ยขนึ “หากเจ้าชนะอาจารยไ์ ด้ อาจารย์จะมี รางวัลให้เจ้า” “หากข้าแพ้?” ซูเหลียนอวนิ หาได้ใส่ใจว่าชนะแล้วจะได้อะไร นาง สนใจว่าแพ้แล้วจะเป็นอย่างไรมากกว่า “หากเป็นฝ่ ายแพ้…” หรงซู่คร่นุ คดิ อยู่คร่หู นึงจึงเอ่ยว่า “ครังนีจะ ไม่มีบทลงโทษสาํ หรับฝ่ ายแพ้ อาจารยแ์ ค่อยากเหน็ ว่าฝีมอื ของเจ้า ว่าพฒั นาไปถงึ ขันไหนแล้ว ถงึ อย่างไรเจ้ากค็ งเอาชนะข้าไม่ได้อยู่ แล้ว ดังนันอย่าคดิ มากนักเลย” “ฮ!ึ ” ซูเหลียนอวินแค่นเสยี งแต่ไม่มอี ากปั กริ ยิ าอนื เนอื งจากสงิ ที หรงซ่พู ูดนันคือความจริง นางเอาชนะเขาไม่ได้อยู่แล้ว “ทว่าอย่าถอดใจไปเสยี ก่อน เพราะถ้าชนะข้าขึนมาละก…็ ” หรงซู่ เอย่ ต่อช้าๆ “ได้ๆ อย่ามัวแต่เสยี เวลากนั อยู่เลย รีบเล่นให้เสรจ็ เถดิ ” ตอนนี นางเริมหิวแล้ว

หรงซ่ยู มิ ไม่เอ่ยสงิ ใดต่อ และครังนเี ขาเลอื กใช้หมากดาํ จึงได้เป็น ฝ่ ายเริมก่อน ซูเหลยี นอวินมองเหน็ การลงหมากทคี ้นุ เคยจึงลงหมากสขี าวตามลง ไป ครังนนี างมิได้ทาํ ตัวใสซอื สงวนท่าทวี างหมากป้ องกนั เพยี งอย่าง เดียว เพราะการประลองกบั หยางอวีหลนิ คราวนันจุดประกายให้ เกดิ ขนึ ในใจนางอย่างใหญ่หลวง หากตอนนีคดิ จะเอาชนะแล้วละ ก…็ “ทา่ นอาจารย์ ตอนนอี ายุท่านกไ็ ม่น้อย ข้าเองกจ็ วนจะปักปิ นอยู่ แล้ว ท่านอาจารยว์ างแผนจะแต่งงานเมือไหร่กนั ” เมือหรงซ่ไู ด้ยนิ คาํ ถามประโยคนขี องซเู หลยี นอวิน มอื ทสี มั ผสั หมากของเขาจากเดมิ ทหี นกั แน่นเริมสนั เทา ทว่าเพียงครู่เดียวเขาก็ สามารถเกบ็ อาการได้เป็นปกติดงั เดิมแล้วตอบว่า “อยากกวน สมาธขิ ้า? เช่นนนั อาจารย์ขอถามเจ้าบ้าง เจ้ากบั คณุ ชายต้วน ต้วน เฉินเซวียน ช่วงนคี วามสมั พันธเ์ ป็นอย่างไรบ้าง” ซเู หลยี นอวิน “…” “ท่านอาจารย์ สภุ าพชนจะไม่วิจารณ์ระหว่างดูการลงหมาก แม้ว่า

ตอนนีจะไม่มคี นดู แต่พวกเรากาํ ลังแข่งขันกนั อยู่ ดงั นันอย่าเพิง สนทนาอะไรกนั เลย” คยุ กนั ดีๆ ไม่ได้เลย! ในมอื ของนางมจี ุดอ่อนของหรงซู่เพียงข้อนี ข้อเดยี ว แต่จุดอ่อนของนางทหี รงซ่กู าํ ไว้นันมมี ากมายนกั ดูท่าแล้ว หุบปากไว้จะดีกว่า กลยุทธค์ รังนีทซี ูเหลยี นอวินเลอื กใช้ล้วนเป็นการเดินหมากเพือ โจมตีทงั สนิ เพราะคนทอี ยู่ตรงหน้าคือหรงซู่ หากเลอื กกลยุทธเ์ พือ ป้ องกัน เกรงว่าจะต้านทานไม่อยู่ อกี ทงั นางยงั ปรารถนาเป็นฝ่ ายกาํ ชยั จงึ ทมุ่ เทความหวังทงั หมดไว้กบั การเดนิ หมากครังนี ไม่แน่นาง อาจจะเป็นฝ่ ายชนะกไ็ ด้ ท้ายทสี ดุ เวลาผ่านไปหนงึ ก้านธปู ผลแพ้ชนะกป็ รากฏออกมา “อวนิ เอ๋อร์ ฝีมือหมากล้อมของเจ้า ยังคงต้องพยายามให้มาก ขึน” หรงซ่มู องหมากกระดานนีแล้วกระหยิมยิมย่องอย่างพอใจ “อมื ศิษยท์ ราบแล้ว” ซเู หลยี นอวินเบะปาก แล้วเบือนหน้าหนีสี หน้าพออกพอใจของอกี ฝ่ าย มิเช่นนันแล้วนางเกรงว่าจะควบคุม ตวั เองไม่อยู่ คันมอื คนั ไม้ แม้จะร้ดู ีว่าต่อให้ลงมือกไ็ ม่อาจเอาชนะ

เขาได้อยู่ดี “อมื …ในเมอื อาจารย์ได้เหน็ ฝีมือหมากล้อมของเจ้าแล้ว เช่นนนั ให้ อาจารย์ได้เหน็ ฝีมือกระบีของเจ้าบ้างได้หรือไม่? ดูว่าเจ้าขเี กยี จ ฝึกฝนในด้านนีหรือไม่” หรงซู่ลกุ ขนึ จากนนั จงึ เดนิ กลบั ไปยัง กระท่อมไม้ไผ่ด้านหลังแล้วหยิบกระบีเล่มหนึงออกมาโยนให้ซู เหลยี นอวิน ซเู หลยี นอวินรับมนั มาแล้วสมั ผสั กระบเี ล่มนี ทนั ใดนนั พลนั เบิกตา กว้าง นี…นคี งมใิ ช่กระบีเหยยี นชิงกระมงั ! เมือชาตทิ แี ล้วนางอยากสมั ผสั มันตลอดมา แต่น่าเสยี ดายทหี รงซ่หู วงแหนมนั อย่างกบั อะไรดี ไม่ ยอมให้นางแตะต้องเดด็ ขาด ตอนนันหรงซู่บอกเอาไว้ว่า ‘กระบีเล่มนีนับว่าคมเกนิ ไปสาํ หรับเจ้า อาจารยเ์ กรงว่าหากพลาดพลังไปอาจทาํ ให้บาดเจบ็ ได้ ดูได้แต่ตา มอื ห้ามแตะต้อง’ แต่วันนีหรงซ่กู ลับสง่ กระบีเล่มนใี ห้นางง่ายๆ? โดยทไี ม่เกรงว่าจะ เกนิ กว่าทนี างจะรับได้ แม้จะยังไม่ชักออกจากปลอกกระบี เช่นนี

หากไม่ทนั ระวังจนพลาดพลังทาํ นางบาดเจบ็ เล่า! “ทา่ นอาจารย์…ทา่ นเคยบอกมใิ ห้ข้าแตะต้องกระบีเล่มนมี ใิ ช่หรือ วนั นีเหตุใดท่านถึงได้ใจกว้างหยบิ ยืนให้ข้าง่ายๆ เช่นนี” หรงซ่สู บื เท้าเข้าหานางพลางเอ่ย “นนั คอื เมอื ก่อน แต่เจ้า ในตอนน…ี ใช้กระบีเลม่ นีได้แล้ว มา เจ้าใช้กระบเี ล่มนี ส่วนอาจารย์ จะใช้เล่มนี เรามาประลองกนั สกั เพลง” สงิ ทหี รงซ่ถู ืออยู่ในมอื เป็น ไม้ก้านหนึงทไี ม่ร้วู ่าเกบ็ ขนึ มาตังแต่เมอื ไหร่ “แต่ครังนีหากแพ้จะต้องมบี ทลงโทษ และแน่นอนว่าหากเจ้าชนะ อาจารย์รับปากว่าจะบอกเล่าเรืองทตี กลงกบั เจ้าเมือตอนประลอง หมากให้ได้รู้ มเี พยี งสองตกลงนี” ซูเหลยี นอวินลบู ไล้กระบเี หยียนชิงทอี ยู่ในมือ นางรู้สกึ ลังเลอยู่บ้าง แต่เงือนไขทหี รงซ่เู สนอตอนนีน่าสนใจมาก! ทงั นางเองกอ็ ยากเหน็ ว่าคมของกระบีเหยียนชิงนนั เป็นอย่างไร ไม่ใช่เพียงมองปลอก กระบีอยู่เพียงอย่างเดียว ดงั นนั จงึ อยากจะสะบัดกระบเี หยียนชิงดู สกั ครา “ตกลง” ซูเหลยี นอวนิ ใช้มอื ขวาชักกระบีออกจากปลอก “ลองดูสกั

ตังเถดิ ” ทนั ทที สี นิ เสยี ง ซูเหลยี นอวนิ กร็ กุ เข้าจู่โจมราวกบั ไม่อาจ ยับยังตนเองไว้ได้ แม้ว่าสงิ ทหี รงซ่ถู อื อยู่ในมือจะเป็นเพียงกิงไม้ แต่กลับแขง็ แรง ทนทานยิงนัก จงึ รับมอื การบุกโจมตีของซเู หลยี นอวินเอาไว้ได้ ทว่า เมอื หรงซ่เู หน็ กระบวนท่าของซเู หลยี นอวินแล้ว ดวงตาของเขา กป็ รากฏความกงั วล หลังจากลงมอื กนั อยู่หลายกระบวนท่า หรงซ่กู ถ็ อยหลังกลบั ไปหนึง ก้าว แล้วเหวียงกงิ ไม้นนั ขนึ ไปในอากาศ ก่อนจะกลบั มายืนนิงอยู่ที เดิมโดยไร้อาวุธในมอื เมือซเู หลยี นอวินเหน็ ปฏกิ ริ ิยาเช่นนีของหรงซ่กู ไ็ ม่ร้วู ่าจะเดินหน้า ต่ออย่างไร จึงได้แต่หยุดฝีเท้าของตนไว้ เม้มริมฝีปากเพราะไม่รู้ว่า ควรจะจดั การอย่างไรดี ทว่าในช่วงเวลาทกี ิงไม้นนั กาํ ลังร่วงหล่นลงมา หรงซ่กู ลบั ใช้มอื ขวา คว้ามันเอาไว้ แล้วตวัดเข้าทกี ระบีในมอื ของซเู หลยี นอวินจนกระบี หลดุ จากมือนางไป ซเู หลียนอวินเมอื ถูกกาํ ลงั ภายในโจมตี กะทนั หันเช่นนีกถ็ อยกรดู ออกไปสองสามก้าว ก่อนจะเสยี หลักล้ม

ลงกบั พืน หรงซ่ไู ม่รอให้นางได้ทนั ตังตวั พอซเู หลยี นอวินร้สู กึ ตวั อกี ที กงิ ไม้ กงิ นันกไ็ ด้จ่ออยู่ทคี อของนางเสยี แล้ว

ตอนที ลา่ สตั ว์ “ในตอนทขี ้าหยุดมอื เมือคร่นู ี เจ้าสามารถโจมตีข้าได้นี เจ้ามอิ ยาก ชนะหรอื ” หรงซ่ทู าํ เสยี งแขง็ บนสหี น้าไม่มีรอยยิมบางๆ ปรากฏ อย่างเมือครู่อกี ต่อไปแล้ว “ข้า…” ซูเหลียนอวินพึมพาํ อยู่กบั ตัวเอง แต่กลับมริ ้วู ่าควรจะตอบ อย่างไรดี “ช่องโหว่เมอื ครู่ของข้าชดั เจนยงิ นกั ต่อให้ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นแค่คน ธรรมดาทไี ม่มีความสามารถอะไรเลยกค็ งจะไม่ปล่อยโอกาสนันให้ หลดุ ลอยไปอย่างแน่นอน แต่ทาํ ไมเจ้าถึงไม่ลงมือ?” หรงซ่บู บี เค้น ต่อ ไม่เว้นช่องว่างให้ซเู หลยี นอวินได้ตังตัว ซเู หลยี นอวินเงยี บงนั ทงั ๆ ทเี มอื ครู่นางอยากเป็นฝ่ ายกาํ ชัย แต่ เหตุใด… อกี ทงั หรงซู่ได้เผยช่องโหว่ทชี ดั เจนให้นางถงึ ขนาดนีแล้ว แต่นาง กลบั หยุดฝีเท้าลง ปล่อยให้ตนเองพลาดโอกาสนันไปอย่างเปล่า ประโยชน์

เมือหรงซ่เู หน็ สหี น้าของซเู หลียนอวินค่อยๆ หดเลก็ ลงไปเรือยๆ ก็ ถอนหายใจ แล้วยนื มือออกไปดึงนางเข้ามาแล้วเอ่ยว่า “เจ้าใจอ่อน เกนิ ไป” หรงซู่ร้ดู วี ่าเมือคร่ตู นอาจมีท่าทที เี ข้มงวดจนเกนิ ไป แต่ความจริง ใกล้เข้ามาทุกทแี ล้ว ด้วยสถานการณข์ องซูเหลยี นอวินแล้ว ย่อมไม่ สามารถปล่อยให้นางใจอ่อนเช่นนีได้อีกต่อไป ซเู หลยี นอวินเองกถ็ อนใจตาม แม้ว่าช่องโหว่เมอื ครู่จะสามารถทาํ ให้นางกาํ ชัยได้ แต่หากนางลงมืออย่างไม่ระมัดระวังแล้ว มคี วาม เป็นไปได้สงู มากทจี ะแทงโดนหรงซ่เู ข้าจริงๆ ด้วยเหตุนีนางจึง เลอื กการหยุดฝีเท้า นางเข้าใจดีทหี รงซ่ตู าํ หนนิ างว่าใจอ่อน เช่นเดียวกบั เหตุการณท์ ี เกดิ กบั หยางอวีหลนิ และหยางอวีฉินในวันนนั แม้ว่านางจะสงั สอน พวกเขาอย่างโหดเ**◌้ ยม แต่นางกย็ ังคงเหลอื โอกาสให้กบั พวก เขา ไม่ได้จดั การอย่างเบด็ เสรจ็ เดด็ ขาด สาํ หรบั หยางอวีหลนิ ตัวนางเพียงต้องการทาํ ให้นางอบั อาย ส่วนห ยางอวีฉิน ตวั นางกเ็ พียงต้องการข่มขู่ให้เขาหลาบจาํ เท่านัน

เพราะหากนางต้องการให้พวกเขาได้รับบทเรียนและกาํ จัดแบบ ถอนรากถอนโคนจรงิ สงิ ทนี างจะทาํ กค็ งไม่ใช่การลงมอื เพียงเทา่ นี ตอนนีหยางอวีฉินกย็ ังคงพดู คุยได้ตามปกติ สว่ นหยางอวีหลนิ ก็ เพียงได้รบั การสงั สอนเลก็ ๆ น้อยๆ เท่านัน แต่ใครจะสามารถรับประกนั ได้ว่าหลงั จากทีหยางอวีฉนิ หายดีแล้ว จะไม่กลบั มาแว้งกดั นางอกี รอบ? เพราะสงิ ทนี างลงมอื ในวนั นัน นบั ว่ารุนแรงพอตวั อกี ทงั ใครจะรบั ประกนั ว่าหยางอวีหลนิ จะสาํ นึก ได้ว่าตัวเองนนั เป็นฝ่ ายผิด และไม่ได้กลับไปเตรียมแผนร้ายกาจไร้ ทตี ิไว้เพือกลับมาเล่นงานนางอีก? เพราะถึงอย่างไรพีสาวของพวก เขาทงั สองกเ็ ป็นถึงพระสนมกุ้ยเฟย นันจึงเป็นเรืองของโชคชะตาทไี ม่มผี ้ใู ดล่วงรู้ เนอื งจากในครังนีหยางอวีหลงิ ไม่ได้เอาโทษกับนางถึงขันให้เจบ็ ตัว รนุ แรงนักและปล่อยตวั นางกลบั มา แต่สดุ ท้ายแล้วคงจะเป็นการ ปล่อยเสอื เข้าป่ า หรือโปรดสตั ว์ได้บาปเสยี มากกว่า “เจ้าเป็นเช่นนีเสมอ มีกาํ ลังเหลือล้นแต่มีแรงจูงใจไม่มากพอ ในช่วงเวลาทสี าํ คญั ทสี ดุ เจ้ากลบั หยุดมือ” หรงซ่เู อย่ ขนึ “แต่หาก

เป็นเช่นนีต่อไป ข้าเกรงว่าเจ้าจะพบกับความลาํ บากสาหสั ยิงกว่า” กใ็ ช่ หรอื ความเมตตาสงสารอาจเป็นสงิ ทสี บื ทอดต่อกนั มาของคน ในจวนแม่ทพั ไม่ว่าซูเหลียนอวินจะตกอยู่ในสถานการณเ์ ช่นไร ก็ มักจะให้โอกาสพวกเขาเสมอ นางเป็นคนประเภททวี ่าไม่บีบให้มัน ไม่คนั ให้ตาย เพราะวนั หน้าอาจจะมีวนั เวลาดๆี ร่วมกนั ทว่าหาก ได้พบกนั อีกครัง จะรับรองได้อย่างไรว่าอกี ฝ่ายจะจดจาํ ได้ว่าเรา เคยให้โอกาสเขา แล้วเขาจะยอมปล่อยเราไป? “ช่างเถิด” เมือหรงซ่เู หน็ ซเู หลยี นอวินก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ยคาํ เช่นนี กเ็ ริมคิดทบทวนตวั เอง อวินเออ๋ ร์ยังเดก็ อกี ทงั เรืองราวใดๆ ใน โลกล้วนต้องพัฒนาไปตามขันตอน เรืองกะทนั หันอย่างเช่น ในตอนน…ี ค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า “อวนิ เออ๋ ร์ เจ้าหิวหรอื ไม่” พอซูเหลยี นอวนิ ได้ยนิ คาํ ถามนีจึงเงยหน้าขึน เมือคร่บู รรยากาศยงั อดึ อัดอยู่เลย เหตใุ ดจู่ๆ ถงึ ได้เปลยี นเป็นเรืองนีได้? แต่เมอื ได้ยิน คาํ ถามเช่นน…ี ซูเหลยี นอวินกเ็ ริมร้ตู ัวว่าตนเองหิวอยู่จริงๆ “หิวหรอื ?” รอยยิมเดิมของหรงซ่กู ลบั คืนมาอย่างเก่า “อาจารย์

เองกห็ ิวเช่นกนั อวินเอ๋อร์ ในเมือคร่นู ีเจ้าเป็นฝ่ ายแพ้ เช่นนนั เจ้า ต้องทาํ ตามเงอื นไขของข้า นันกค็ ือออกไปล่าสตั ว์แล้วนาํ กลบั มาทนี ี พวกเราจะได้กนิ ด้วยกนั ” “หา? เพราะเหตใุ ดกนั ?” ซูเหลยี นอวินขมวดคิว ถ้าหวิ กไ็ ปกนิ อาหารเจของวัดสิ เหตใุ ดจะต้องออกไปล่าสตั วด์ ้วย เมือหรงซ่มู องหน้าซเู หลยี นอวินกเ็ ข้าใจความในใจของนาง เขาจึง เอย่ ว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่าหากเจ้าลงจากภเู ขาไปตอนนี เมือไปถงึ วัด แล้วจะยงั เหลอื อาหารเจไว้ให้เจ้ากนิ อย่อู ีก?” เพราะในตอนนีตะวนั ทอแสงเพยี งน้อยนดิ อกี ทงั หากลงเขาจาก ตรงนยี ่อมยากกว่าขาขึนมามากหากนางลงเขาไปแล้วรีบกลับไปที วัด ถงึ ตอนนันอาหารคงจะหมดไปนานแล้ว! “ดงั นัน อวินเออ๋ ร์ ตอนนมี ิส้เู จ้ารีบไปล่าสตั ว์แล้วรีบกลบั มาจะ ดีกว่า พวกเราจะได้รีบปรุงอาหารแล้วกนิ กนั มเิ ช่นนันขนื รอจนฟ้ า มืดแล้วเจ้าค่อยออกไปล่าสตั ว์ เกรงว่าถึงตอนนันเหยือจะเป็นฝ่าย ตามล่าเจ้าเสยี มากกว่า” หรงซ่มู องนางด้วยสหี น้ากึงยิมกงึ บงึ “แต่ ทา่ นอาจารย์ ข้าไม่เคยล่าสตั วม์ าก่อนเลยนะ!” ซูเหลยี นอวิน

ได้ยนิ ดังนนั กเ็ ริมชักสหี น้า “ท่านอาจารยเ์ ปลียนเงอื นไขดี หรือไม่?” หรงซ่สู ่ายหน้า “ไม่ได้ ตอนทเี จ้าขนึ เขามากค็ งจะเหน็ แล้วว่า อาจารย์ไม่ได้ลงเขามานานแล้ว ดงั นนั เสบยี งอาหารทนี ีจงึ ไม่มี เหลอื แล้ว อาจารย์รอให้เจ้ามาในวนั นีกเ็ พือทเี จ้าจะได้ไปล่าสตั ว์มา ให้ อกี ทงั อาจารยส์ ามารถทนความหิวได้ แต่สาํ หรบั อวินเออ๋ ร์แล้ว เจ้าทนได้หรือ?” ทนไม่ไหว นภาแผ่ไพศาลผืนดินกว้างใหญ่ แต่เรืองกินกลับใหญ่กว่า มนุษย์ คือแร่เหลก็ อาหารนันไซร้คือเหลก็ กล้า ไม่กนิ ข้าวแม้แต่มือเดียว จะทาํ ให้หิวจนแทบทนไม่ได้ อกี ทงั เมือคร่นู างใช้ทงั สมองและใช้ กาํ ลัง ซูเหลยี นอวินในตอนนีจึงหิวจนท้องแทบจะแบนไปตดิ กบั แผ่นหลงั อยู่แล้ว หรงซ่ไู ม่พดู ไร้สาระอะไรกบั นางต่ออีก จากนนั จงึ ยืนมือไปหยบิ กระบีเหยียนชิงทปี ักอยู่กบั พืนขนึ มาแล้วส่งไปทมี ือนาง “ข้าให้เจ้า ยืมกระบเี หยียนชิง ดงั นันตอนนีเจ้ารบี ไปล่าสตั ว์เถดิ อย่าลังเลอกี

ต่อไปเลย” ตอนนีซูเหลยี นอวนิ เองกร็ ู้ว่าตนตดิ กับหรงซู่เข้าให้แล้ว นางจึงโกรธ จนแก้มสนั ระริก แต่พยายามข่มไว้แล้วตัดสนิ ใจออกไปล่าสตั ว์ เนอื งจากหรงซ่เู ป็นคนปากร้ายและชอบขัดคอนาง ทว่าคาํ พูดของ เขานนั หากเอ่ยว่ามเี พียงหนึงกม็ เี พยี งหนึง มีสองกม็ ีสอง หากวนั นี เขาพดู ว่านางล่าสตั ว์ไม่ได้จะไม่ได้กนิ ข้าว ดังนันหากวันนีนางไม่ไป นางกจ็ ะไม่ได้กนิ ข้าวอย่างแน่นอน… หรงซ่มู องเงาด้านหลังของนางทโี กรธจนเนือเต้นและเดนิ ไปกระทบื เท้าไปบนพืนจนพืนแทบจะเป็นหลมุ ลงตรงหน้านันกห็ วั เราะขนึ ไม่ ร้วู ่าครังนเี ขาจะทาํ ใจแขง็ อยู่ได้หรือไม่ ตะวนั ค่อยๆ ลาลบั ตนี เขา ความมืดค่อยๆ ปกคลุมนภา ดังนัน ตอนทหี รงซ่กู าํ ลงั จะลงไปตามหาซเู หลยี นอวินอยู่นัน ซเู หลยี นอวิน กอ็ ้มุ กระต่ายตัวหนึงกลบั มาพอดี เมือหรงซ่เู หน็ สภาพซเู หลียนอวินในตอนนี คิวของเขาพลันเลิก สงู ขนึ แล้วเอ่ยว่า “อวินเออ๋ ร์ อาจารยใ์ ห้เจ้าไปล่าสตั ว์ แถมยังให้ เจ้าเดนิ ไปมใิ ช่หรอื ? แต่ดูท่าเจ้าแล้ว เหมอื นเจ้าจะกลิงลงเขาไป

มากกว่า เหตุใดเสอื ผ้าของเจ้าถงึ เป็นเช่นนีได้? ชดุ ทซี เู หลยี นอวินใส่ในวนั นีเป็นชุดสฟี ้ าอัญมณี ทว่าสฟี ้ าอญั มณีใน ยามนีได้เปลยี นไปเป็นสฟี ้ านาํ หมกึ ฟ้ าบ้างดาํ บ้าง แถมเสอื ผ้าชุด นันขาดด้านซ้ายรหู นึง ขวารหู นงึ ดูจากสภาพแล้วน่าอนาถยิง “อวนิ เอ๋อร์แล้วเจ้าล่ากระต่ายมาได้เพียงตัวเดยี วแค่นันหรือ? อนั ที จริงข้าเองกไ็ ม่ได้ให้เจ้าไปล่าเสอื เหตใุ ดเจ้าจึงหมดสภาพเช่นนี?” เมือซูเหลยี นอวินได้ยินนาํ เสยี งดูถกู ของหรงซ่เู ช่นนีอารมณข์ องนาง จึงเริมเดือดปุดๆ ขนึ มา “ข้าล่าได้กถ็ อื ว่าไม่เลวแล้ว! ท่านอาจารย์ ลองไม่หยดุ ดูถกู ข้าอกี สกั คราดสู !ิ ”

ตอนที ตายอยา่ งคุม้ ค่า “เอาล่ะๆ ปลอดภัยกลบั มากด็ ีแล้ว ข้าไม่ว่าเจ้าแล้ว…” หรงซ่เู อา มือลบู จมูกแล้วไม่เอ่ยอะไรต่ออกี ดทู ่าแล้วอวินเออ๋ ร์คงโกรธไม่ น้อยเลยทเี ดียว ถึงได้ใส่อารมณ์ขนาดนี ซเู หลยี นอวินนนั โกรธไม่น้อยจริงๆ แต่มิอาจพดู ได้ว่าโกรธหรงซู่ ตอนนีนางกาํ ลงั ระบายอารมณใ์ สต่ ัวเองอยู่ เพราะโมโหทตี วั เอง ออกไปล่าสตั วน์ านขนาดนันแต่กลบั ล่ากระต่ายมาได้เพยี งตัวเดียว เท่านัน แถมยงั เปลืองแรงไปมากขนาดนี ทว่าเรืองนนี างร้เู พียงคน เดยี วกพ็ อแล้ว ไม่ต้องให้คนอนื มาบอกนางเรืองน!ี ดงั นันคาํ ที สามารถใช้บรรยายซเู หลียนอวินในตอนนีได้กค็ ือ ขายหน้าจน โมโห… “เฮอะ!” ซเู หลยี นอวนิ แค่นเสยี งออกมา แล้วไม่พดู อะไรต่อ จากนนั จึงอุ้มกระต่ายไปนังบนม้านงั หนิ พลางลบู กระต่ายขาวทอี ยู่ ซุกในอกตน แม้ว่ากระต่ายตวั นีจะยังมอี าการตืนกลัวอยู่บ้าง แต่ เมือถูกซเู หลยี นอวินลบู ขนเช่นนีกค็ ่อยๆ สงบลง “อวนิ เออ๋ ร์” หรงซ่ตู ะโกนเรยี กแล้วยืนมือออกมา “เอากระต่ายมา

ให้ข้าสิ พวกเราจะได้กนิ ข้าวกัน” แม้ว่าระหว่างทซี เู หลยี นอวินอุ้มมันกลบั มาจะรู้ว่าผลสดุ ท้ายต้อง เป็นเช่นนี แต่ว่า…นางลกุ ขนึ ยืนเงยี บๆ อ้มุ กระต่ายถอยหลังไปสอง สามก้าว “ทา่ นอาจารย์…” ในนาํ เสยี งจริงจังนีไม่ต้องเอ่ยสงิ ใดต่อกบ็ อก ความหมายโดยนัยได้ “เจ้า เจ้ากระต่ายตวั นีน่ารักมากเลย ท่านดู ขนมันสขิ าวมาก ท่านอาจารย์ แถมตอนนมี ันยงั เป็นเดก็ ดอี ยู่ในอก ข้า ข้าอยากเอามนั กลบั เรอื นไปเลยี งได้หรือไม่ ทา่ นอาจารย์…” เมือหรงซ่ไู ด้ยนิ นาํ เสยี งออดอ้อนขอร้องเช่นนีกไ็ ม่แปลกใจ เพียง เอย่ เรียบๆ ว่า “เช่นนนั คนื นเี จ้ายังจะกินข้าวอยู่หรือไม่” ซเู หลยี นอวินอุ้มกระต่ายอยู่ในอกพลางเอาเท้าเขียพืนไปมา นางไม่ เอ่ยสงิ ใด แต่ในทสี ดุ บรรยากาศความเงียบรอบด้านนีกถ็ ูกเสยี ง ท้องร้องของซเู หลียนอวนิ ทาํ ลายลง หรงซ่ถู อนใจแล้วเอ่ยต่อว่า “เจ้าดูมอื ทงั สองของเจ้าสิ โดนข่วนจน เป็นรอยแดง คงโดนกระต่ายน้อยแสนน่ารักแสนเชือฟังในอกข่วน เอาล่ะสิ หากมนั น่ารกั และเป็นเดก็ ดขี นาดนัน เหตุใดมนั จึงข่วนเจ้า

ได้” “นนั เป็นเพราะว่า…” ซเู หลยี นอวินคดิ อยากจะอธบิ าย แต่กลับรู้สกึ ว่ามาอธบิ ายเรืองนีตอนนีคงจะไม่มปี ระโยชน์อะไร ด้วยเหตุนีจึง จ้องกบั กระต่ายในอกอย่างเงียบเชียบ เมือเจ้ากระต่ายขาวนนั รับรู้ ว่ามสี ายตาจับจ้องกห็ นั หัวขึนมามองแล้วกะพริบตาปริบๆ หรงซ่เู ฝ้ ามองทงั คู่ทแี ลกสายตากันราวกบั มีกนั อยู่เพียงสองคน และ ไม่สนใจว่ามีเขาอยู่ตรงนีกท็ นดูต่อไปไม่ไหว จงึ เดินขึนไปข้างหน้า แล้วดึงหูทงั สองข้างของกระต่ายตวั นีขึน จากนนั จงึ นาํ มนั มาไว้ใน ฝ่ ามอื แล้วเอ่ยขึนว่า “อวนิ เอ๋อร์ ตอนนีอาจารย์หิวมากแล้ว รอเจ้า มานานขนาดนี เจ้าอย่าทาํ ให้อาจารย์ต้องรู้สกึ ผดิ อกี ต่อไปเลย ถึง อย่างไรในตอนสดุ ท้าย เจ้ากระต่ายตัวนกี ต็ ้องลงไปอย่ใู นท้องอยู่ดี ดังนันอย่ามัวแต่มองอยู่เลย ยิงมองยิงสงสาร” ซเู หลยี นอวินยงั คงไม่ยอมพูดจา เพยี งเฝ้ ามองขาหลังของเจ้า กระต่ายตัวนันถบี เปะปะอย่างสดุ แรง ราวกบั ต้องการจะหลุดพ้น จากเงอื มมือของหรงซ่ใู ห้ได้ ทว่าสายตาของกระต่ายตวั นันยังคง จ้องมองมาทซี เู หลยี นอวินตลอดเวลา

เมือหรงซ่เู หน็ ว่านางไม่เอ่ยสงิ ใดและไม่ได้มที ที ่าว่าจะพูดอะไรต่อ จงึ เดนิ อ้อมไปด้านหลงั ของนางแล้วดึงกระบีเหยียนชิงออกมา พอ หรงซ่เู หน็ ว่ากระบีเหยยี นชิงยังไม่ได้ถูกถอดออกจากปลอกกไ็ ม่ร้จู ะ หาคาํ ใดมาเอย่ ”อวินเอ๋อร์ อาจารยร์ ้แู ล้วว่าทาํ ไมสภาพของเจ้าจงึ เป็นเช่นนี เจ้า คงมไิ ด้ใช้มอื เปล่าล่ากระต่ายกระมงั ? ฝีมอื เจ้าร้ายกาจมากทเี ดียว! เช่นนนั อาจารยใ์ ห้กระบเี จ้าไปเพืออะไรกัน? ให้เจ้าแบกมันออกไป อวดชาวบ้านงนั หรือ? มกี ระบไี ม่ยอมใช้ กลับใช้มือจบั ?” พอซูเหลยี นอวนิ โดนหรงซ่ตู ่อว่าเช่นนกี ไ็ ม่ร้วู ่าจะหลบหลกี อย่างไร จึงไพล่มือเอาไว้ด้านหลังเพือทจี ะซ่อนเอาไว้ เพราะสงิ ทหี รงซ่พู ดู นันมผิ ดิ เขาให้กระบีนางมาใช้ แต่นางกลบั มิได้หยบิ ออกมาใช้เลย แม้แต่น้อย… เพราะระดับความคมของกระบีเหยียนชิงนัน ขอเพียงลงมอื ไม่ต้อง คิดว่าจะบาดเจบ็ หรือไม่! ขอแค่ลงมือต้องได้เหน็ โลหติ หลังไหล อย่างแน่นอน เมือหรงซ่หู ยิบกระบีออกมากไ็ ม่พดู พราํ ทาํ เพลงอะไร เขาแทงตรง

ลงไปทคี อของกระต่ายตวั นัน เจ้ากระต่ายตัวนนั กค็ งไม่ได้คิดว่า ความตายจะมาเยือนตวั เองเรว็ เช่นนี จงึ ดนิ รนอยู่คร่หู นงึ แล้วแน่นงิ ไป ตายอย่างรวดเรว็ เช่นนีคงจะไม่ร้สู กึ เจบ็ ปวดมากนัก ทว่าบริเวณพืนดินใต้ดาบเตม็ ไปด้วยเลอื ดทีสาดกระเซน็ เมือซูเหลยี นอวินเหน็ ภาพเหตุการณ์เบอื งหน้าเกดิ ขนึ รวดเร็วเช่นนี พลันตกตะลึงนิงอยู่กบั ทไี ม่ขยบั เขยือน ไม่ร้วู ่าจะเอ่ยคาํ พูดใด ออกไป จะบอกว่ากลัว? ดเู หมอื น…จะกลวั เพยี งเลก็ น้อย แต่ในใจ ของนางตอนนีกลบั มคี วามรู้สกึ ว่า ท้ายทสี ดุ นางกส็ ามารถปล่อยวาง ความรู้สกึ ทเี กดิ ขนึ ได้มากขนึ แล้ว “กลวั หรอื ?” หรงซ่เู อ่ยปากขนึ “เปล่า…” เสยี งของซเู หลยี นอวินแหบแห้ง “ตายเช่นนีกด็ ี เหมือนกนั ไม่รู้สกึ เจบ็ ปวด หากเป็นข้า คงไม่สามารถลงมือแบบ ดาบเดยี วปลดิ ชีวติ ได้เช่นนี” ไม่สามารถลงมอื ดาบเดยี วปลดิ ชีวติ ได้ นันกห็ มายความว่า นางจะ ทาํ ให้กระต่ายตวั นีทรมานแสนสาหัสมากกว่า

“ไปจุดไฟเถดิ ” หรงซ่เู อ่ยแค่นีแล้วกน็ าํ ร่างของกระต่ายตวั นันไป จัดการถลกหนงั ออกอย่างใจเยน็ ซูเหลยี นอวินถูกฝึกฝนจนชาํ นาญในการหาฟื น ไฟจงึ ค่อยๆ ติดขนึ อย่างช้าๆ ท่าทางของความลังเลไม่มอี กี ต่อไป ทว่าความรู้สกึ ทแี ฝง อยู่ในแววตาของนางกลบั สามารถดอู อกได้อย่างง่ายดายว่า ความร้สู กึ ของนางในตอนนีกาํ ลังทุกขใ์ จอย่างมาก “ได้แล้ว” เมือหรงซ่หู นั มาแล้วเหน็ ซเู หลยี นอวินจุดไฟติดแล้วกเ็ อ่ย ปากชมคาํ หนึง “เสรจ็ แล้ว ไฟติดเรว็ ยิง” หรงซ่จู งึ นาํ กระต่ายทถี ลกหนังออกเรียบร้อยแล้ววางลงบนกองไฟ กองนนั ผ่านไปไม่นาน กลินหอมอนั เป็นเอกลกั ษณ์กล็ อยคล้งุ ออกมา หรงซ่ฉู ีกขาหลงั ของกระต่ายออกมาขาหนึง เขาเคียวมันช้าๆ แล้ว มองซเู หลยี นอวินทกี าํ ลงั เหม่อมองไฟกองนันแล้วกไ็ ร้คาํ พูด บาง เรืองราวคงจะต้องให้ซเู หลยี นอวินค่อยๆ เรียนร้ดู ้วยตนเอง ไม่มี ผ้ใู ดช่วยนางได้ ต่อให้เป็นเขา เขากค็ งทาํ ไม่ได้เช่นกนั หรงซ่กู นิ อย่างรวดเรว็ ยิง ดูจากทา่ ทางแล้วราวกับไม่ได้ตังใจจะ

เหลอื ไว้ให้ซเู หลียนอวินเลย สดุ ท้ายแล้วตอนทหี รงซู่กนิ ทุกอย่างจนหมด เหลือไว้เพียงขา กระต่ายเพียงข้างเดยี วนัน ซเู หลยี นอวนิ กไ็ ม่ยอมนังเหม่อลอยอกี ต่อไป นางจงึ ฉีกขาข้างนันออกมา จากนนั จึงเอาเข้าปากคาํ โต มือของหรงซ่ทู ยี ืนออกไปค้างอยู่กลางอากาศ เขาหวั เราะและเอ่ย ขึนว่า “ข้ากน็ ึกว่าเจ้าจะนังเหม่อลอยเช่นนีไปเรือยๆ เสยี อกี ทาํ ไม ถึงตัดสนิ ใจกินได้เสยี ทเี ล่า?” เนอื งจากเนือในปากของซเู หลยี นอวินยังไม่ได้กลืนลงไป ดังนันจงึ พูดแบบอ้อู วี ่า “ทาํ ไมจะไม่กนิ เล่า? หากไม่กนิ จะไม่เป็นการดูถูก ทา่ นหรือ? จะดีจะร้ายอย่างไรข้ากเ็ ป็นคนจบั มาเอง” จากนันจงึ กัด เข้าอกี คาํ “อ้อ~เช่นนเี อง” หรงซู่พยกั หน้า “แต่เมอื ครู่เจ้ากบั กระต่ายตวั นัน มใิ ช่ยังอาลัยอาวรณ์แยกจากกนั ไม่ได้อยู่หรือ ตอนนเี จ้ากนิ เข้าไป ไม่รู้สกึ เสยี ใจรึ? ไม่กลวั ว่าเจ้ากระต่ายตัวนันจะเสยี ใจจนมาล้าง แค้นเจ้า? เพราะเจ้ากนิ มนั อย่างสบายอกสบายใจเช่นนี” ซูเหลยี นอวินกลนื เนือกระต่ายลงไปเงยี บๆ จากนนั จึงกลอกตาแล้ว

เอ่ยว่า “มนั ตายไปแล้ว! ทา่ นจะไม่ให้การตายของมนั คุ้มค่าหน่อย หรือ? อนั ทจี ริงแล้ว ทา่ นเป็นคนฆ่ามนั ต่างหาก เกยี วอะไรกบั ข้า! แถมทา่ นยงั กินไปไม่น้อยเลย หากจะมาแก้แค้นคงมาแก้แค้นท่าน มากกว่า”

ตอนที ของขวญั เมือหรงซ่เู หน็ ซเู หลยี นอวินอธบิ ายเหตผุ ลอย่างขงึ ขงั จริงจังเช่นนีก็ หัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ดูท่าเจ้าคงไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าคงกงั วลมาก เกนิ ไป ข้ายงั หวังว่าคืนนีเจ้าจะไม่กนิ เลยสกั คาํ จากนนั กระต่าย ทงั ตัวนีจะได้เป็นของข้า” ระหว่างพูดไปนาํ เสยี งกเ็ ริมเสยี ดาย “ทา่ นคิดมากเกนิ ไปแล้ว…” เศร้าครู่เดียวกพ็ อแล้ว จะยังคิดมาก อยู่ทาํ ไม หรืออกี อย่างหนึง ตายกต็ ายไปแล้ว…ส้เู อาเวลามาคิดว่า จะกนิ อย่างไรให้อร่อยดกี ว่า ซเู หลยี นอวินยังคงฉีกเนือกระต่ายกนิ ต่อไป เพียงคร่เู ดยี ว กระต่าย ทดี อู วบอ้วนอยู่เมอื คร่เู หลือแต่เพียงโครงกระดูก เมือดืมกนิ จนอิมหนาํ แล้ว ซูเหลยี นอวินกไ็ ม่ร้วู ่าจะทาํ อะไรต่อดี จึง เริมเดนิ วนอยู่รอบกระทอ่ มไม้ไผ่ ทว่าในขณะทกี าํ ลังจะลุกขึน นางก็ เหลอื บไปเหน็ กระบีเหยียนชงิ ทวี างอยู่บนโตะ๊ หิน ภายใต้แสงจนั ทราสาดสอ่ ง กระบีลาํ ค่านีดูนุ่มนวลวบิ วบั แต่มิได้ดู คมปลาบเท่าตอนกลางวนั ชังเป็นกระบีชนั ยอดเล่มหนึง ซเู หลยี นอ วนิ คว้ากระบเี ข้ามาอยู่ในมอื แล้วลองกวดั แกว่งไปมา แต่น่า

เสยี ดาย… “ท่านอาจารย์เจ้าคะ ทา่ นอาจารย์!” “อะไรกนั ? เกดิ อะไรขนึ ! หมาป่ ามาหรือ? ถึงตะโกนได้น่าตกอก ตกใจเช่นนี…” หรงซ่เู ดนิ ออกมาจากกระท่อมอย่างไม่มีทางเลอื ก ในอกยงั คงอ้มุ ของจาํ พวกขวดและกระถางอยู่ “ทา่ นอาจารย์ ข้าใกล้จะต้องปักปินแล้ว” ซเู หลียนอวนิ พยายามทาํ ตาปริบๆ เพือให้เขาเหน็ ได้อย่างชดั เจน “อมื แล้วอย่างไรต่อ?” หรงซ่ใู ช้สหี น้าแล้วอย่างไร เกียวอะไรกบั ข้า มองไปยงั นาง จากนนั จึงวางขวดและถงั เหล่านันไว้บนโต๊ะ เขาเดินลงมาแล้วยนื มอื ไปดึงมอื ซ้ายของซูเหลียนอวินเข้ามา ใช้แสงของเปลวเทยี นสอ่ ง ดรู อยแผลข่วนอย่างละเอยี ด ซเู หลยี นอวินยนื มอื ขวาไปข้างหน้าอย่างใสซือแล้วเอ่ยต่อว่า “ท่าน อาจารยเ์ จ้าคะ กระบีของท่านเล่มนีเยยี มมากและงามมากเช่นกนั ! “ไร้สาระ! เจ้ากด็ ูสวิ ่าเจ้าของมนั คอื ใคร จะไม่ดีได้อย่างไร”

“ทา่ นอาจารย์เจ้าคะ…” เมือซเู หลยี นอวินเหน็ ว่าหรงซู่ไม่ยอมใส่ใจ บทสนทนาของตนกก็ ้มหน้ามองพืน “ทา่ นอาจารย์ ข้ากอ็ ยากมี กระบีสกั เล่ม หรือไม่กเ็ ป็นอาวธุ ติดมือสกั ชินหนึงกไ็ ด้ ไม่ จาํ เป็นต้องเป็นกระบกี ไ็ ด้!” “อมื ” หรงซ่ไู ม่แม้แต่จะเหลอื บตาขนึ มามอง “อมื ?” ซูเหลยี นอวินไม่พอใจคาํ ตอบนีเป็นอย่างมาก “อมื หมายความว่าอย่างไร? ทา่ นอาจารย์เจ้าคะ เมือชาติทแี ล้วตอนข้า ปักปิ นทา่ นกไ็ ม่ได้ให้ของขวัญอะไรข้าเลย!” “ไร้สาระ! เจ้าเรยี นวิชาตวั เบาแล้วหรอื ยัง? เจ้าฝึกสาํ เรจ็ ในฝนั ร้าย ของเจ้าใช่หรือไม่?” หรงซ่เู อ่ยขึน นาํ หนกั มือของเขาพลันหนกั ขึน ตามไปด้วยแล้วเอ่ยต่อว่า “วิชาทอี าจารย์สอนแก่เจ้ายังไม่มคี ่ามาก พอหรือ? สายตาของเจ้าชังตืนเขนิ นกั วนั ๆ มวั แต่สนใจวตั ถุสามญั เหล่านัน” “เจบ็ ๆๆ! นนั เป็นเพราะข้าเป็นคนธรรมดาสามญั นีเจ้าคะ คน ธรรมดาสามญั ย่อมชอบของสามญั ” หรงซู่ “…”

“ดูแล้วเจ้ายงั ไม่เข้าใจถงึ แก่นแท้ในวชิ าทขี ้าสอน เงนิ ทองเป็นของ นอกกาย! เดก็ น้อยอย่างเจ้าถงึ ได้พราํ ร้องหาแต่เงนิ รสนยิ มตาํ เหลอื ทน!” “ท่านอาจารย์แล้วตอนทที า่ นตะโกนร้องขายยาให้แกช่ าวบ้าน ท่าน ไม่ได้พูดเช่นนีนีเจ้าคะ หากมผี ู้ให้เงนิ ท่านขาดไปแม้แต่เหรียญ เดียวทา่ นกค็ งจะไม่ยอมอย่างแน่นอน” ซเู หลียนอวินวางกระบเี ห ยียนชิงลงแล้วยืนมอื ขวาของตนออกไป จากนนั จึงพูดขดั คอต่อไป ว่า “อกี อย่างตัวท่านเอง เสอื ตัวนีของทา่ น…ดูแล้วคงจะเป็นผ้าต่วนเย่ว์ หัว37 กระมงั ? ราคากค็ งไม่ตาํ กว่าสองพันตาํ ลึงต่อหนึงพบั ทา่ น อาจารย์ดูถูกเงนิ เป็นทสี ดุ แต่สงิ ทที ่านสวมใส่อยู่ในตอนนีกน็ ับว่า เป็นเงนิ เช่นกนั ดงั นนั ข้าจงึ มิอาจให้วัตถุนอกกายเหล่านันมาแปด เปื อนความบรสิ ทุ ธแิ ละความสงู ส่งเหนอื วัตถุอย่างทา่ นอาจารย์ได้ เช่นนนั ท่านอาจารยม์ อบเสอื ตัวนใี ห้ข้าเถดิ เจ้าค่ะ ข้าไม่รังเกยี จของ นอกกาย” หรงซู่ฟังคาํ พดู ประชดประชันต่างๆ ของซเู หลยี นอวินแล้วกม็ ิได้ 37 ผ้าต่วนเย่วห์ วั เป็นผ้าต่วนชนดิ หนึงของมณฑลเสฉวน

แสดงทา่ ทอี ะไรออกไป เพยี งทายาให้นางต่ออย่างระมดั ระวัง จากนนั จงึ บิดแก้มของนางแล้วเอ่ยว่า “ข้าไม่ได้เจอเจ้าเพียงไม่กีวนั ความสามารถในการประชดประชนั ของอวินเออ๋ ร์ร้ายกาจมาก ทเี ดยี ว หุบปากไปซะเดียวนี!” “วางใจเถดิ ” หรงซ่กู ้มหน้าก้มตาเกบ็ ยาทตี ังอยู่บนโตะ๊ แล้วเอ่ยต่อ ขึน “อกี ไม่นานเจ้ากจ็ ะมีกระบีชันยอดของตัวเองแล้ว ในพิธปี ักปิ น ของเจ้าวันนัน” “จริงหรือเจ้าคะ?” ซูเหลยี นอวินเบกิ ตากลมทงั สองข้าง เพราะนาง ไม่ได้คาดหวังว่านางจะได้อะไรจากหรงซู่ จากคาํ พูดของหรงซู่แล้ว วชิ าต่างๆ ทเี ขาสอนให้นางนนั คุณค่าของมันมคี ่ามากกว่ากระบีชนั ยอดเล่มใดๆ ทงั หมด ดังนนั จงึ ไม่มีเหตุผลทนี างจะอยากได้ของ อะไรจากเขา เมือคร่ทู นี างเอ่ยปากกเ็ พยี งพลังปากพดู ไปกเ็ ท่านัน คดิ ไม่ถงึ ว่าจะได้ของขวัญจริงๆ? “อมื ” หรงซู่พยักหน้า “ทา่ นอาจารย์เจ้าคะ โชคหล่นทบั ทา่ นหรอื ? ถงึ ได้ใจกว้างเพียงนี” เพราะฐานะด้านเงนิ ทองของหรงซ่นู นั …

หรงซ่เู หล่ตามองนาง “ข้าบอกหรือว่าข้าจะเป็นคนให้เจ้า?” “เช่นนนั ใครจะให้ข้าเล่า?” ซเู หลยี นอวินเลกิ คิวขนึ เพราะพิธปี ัก ปิ นบ้านไหนทเี ขาให้กระบีเป็นของขวัญกนั หรอื ? แม้ว่านางจะเป็น คนของตระกูลแม่ทพั กต็ าม แต่ของเช่นกระบี…แถมนางยงั เป็นสตรี นางหนึง บางทคี นผู้นนั อาจจะร้วู ่านางมคี วามสนใจในด้านนีกไ็ ด้? “คือ…” หรงซ่อู ้าปากจะเออื นเอ่ย ทว่าคล้ายคิดสงิ ใดขึนมาได้ จงึ เปลยี นคาํ พดู ไปจากเดิมแล้วเอ่ยว่า “เป็นคนทเี จ้าร้จู กั มอบให้เจ้า” “ทา่ นอาจารย์วาจาของท่าน พูดกเ็ หมอื นไม่ได้พูด” ซูเหลยี นอวินมี สหี น้าไร้อารมณ์ “หากเป็นคนทขี ้าไม่ร้จู ัก แล้วจู่ๆ ยืนมือมอบ กระบีชนั ยอดเล่มหนึงให้ข้า คนผู้นัน หากมใิ ช่เป็นคนทอี ยู่ใน ตระกูลทรี าํ รวยมากๆ กค็ งจะเป็นคนทสี มองมปี ัญหาแน่” “ทาํ ไมถึงไม่คิดว่าคนผู้นันแอบชอบเจ้าเล่า? ดงั นนั จึงพยายามเอา อกเอาใจเจ้า?” ซูเหลยี นอวินได้ยนิ ดงั นันกผ็ งะถอยไปด้านหลัง แล้วใช้สายตาราว

กบั มองตัวประหลาดจ้องมองหรงซู่ “ท่านอาจารย์ ท่านสบายดใี ช่ หรือไม่?” ชอบนางหรือ? เอ่อ กไ็ ด้ กพ็ อเป็นไปได้ แอบชอบธดิ าของแม่ทพั ผู้ ปกป้ องแผ่นดนิ พอเข้าใจได้ ซูเหลยี นอวินคิดว่า นางในตอนนี แม้มไิ ด้ไล่ตามต้วนเฉนิ เซวียน ต้อยๆ ไปทวั เมอื งจนได้ชือว่าไม่ห่วงชือเสยี งตัวเอง แต่ตวั นางไม่ว่า จะในสายตาของคณุ ชายตระกูลไหน กค็ งไม่มีทางมีอะไรดอี ย่าง แน่นอน เพราะจะมีตระกลู ใดเตม็ ใจหรือเตรียมจะยอมรบั สตรที กี ้าวร้าวโผง ผาง จิตใจโหดเ**◌้ ยมและชอบลงไม้ลงมอื มาเป็นนายหญิงของ บ้าน? แถมคนผู้นยี งั ทาํ ให้พระสนมผ้เู ป็นทโี ปรดปรานทสี ดุ อย่างห ยางก้ยุ เหรินไม่พอใจอกี ด้วย แม้ว่าช่วงนีซเู หลยี นอวินจะไม่ค่อยได้ออกจากเรือน แต่นางอ้างองิ เอาจากข่าวลอื ต่างๆ ในเมอื งหลวงของเมือชาติทแี ล้ว เหตุการณท์ ี เกดิ ขนึ ในงานฉลองวสนั ตฤดู สดุ ท้ายแล้วข่าวลอื จะต้องถูกปล่อย ออกมาว่านางเป็นสตรีทกี ้าวร้าวโหดเ**◌้ ยมและชอบลงไม้ลงมอื

อย่างแน่นอน ทงั ยงั ได้ภาพลกั ษณข์ องสตรีทไี ม่มใี จเมตตาผู้อนื อกี ด้วย เป็นเพราะตระกูลหยางไม่มที างปล่อยนางเอาไว้อย่างแน่นอน หาก ไม่พูดสาดโคลนให้นางสกั หน่อย คงถอื ว่าไม่ให้ความสาํ คัญกบั เหตกุ ารณท์ เี กดิ ขนึ ในงานฉลองวสนั ตฤดูคนื นัน หากกล่าวเช่นนีแล้วยังมีคนชอบนางอยู่อกี ซูเหลยี นอวนิ คงต้องเอ่ย ปากชมคนผู้นันสกั ประโยค พีชายช่างมรี สนยิ มดียิง! สตรีที ออ่ นโยนบอบบางราวกับดอกต้นผกั ไหมมอี ยู่ทวั เมืองกลบั มชิ อบ แต่กลับ…ชอบดอกไม้อย่างนาง… ถึงอย่างไรในชาตินี นางกม็ เิ คยมคี วามคดิ ว่าจะแต่งงานกับผ้ใู ด นางเพียงคดิ ว่าจะอยู่เป็นเพือนคนในครอบครวั และเสพสขุ อย่ใู น ช่วงเวลาดีๆ เช่นนี เรืองการแต่งงานอะไรนัน อย่าเพิงไปคดิ ถึงมนั เลย เมือหรงซ่เู หน็ ซเู หลียนอวินตกอยู่ในภวงั ค์เช่นนันกแ็ อบถอนหายใจ จากนนั กน็ กึ คาํ พูดใดไม่ออกอีก จึงทาํ ได้เพียงแอบถอนใจให้คนผู้ หนึงแล้วเอ่ยว่า “อาจารยค์ งพูดได้เพียงเท่านี เพราะหากไม่ถงึ เวลา

กม็ อิ าจล่วงร้ลู ขิ ติ ฟ้ าได้”

ตอนที ไม่มนั ใจ “ได้ๆๆ” ซเู หลยี นอวนิ เมอื เหน็ ท่าทางของหรงซู่ทกี ลับคนื สู่ท่าทาง สงู ส่งเหนอื มนุษยเ์ ดนิ ดนิ อีกครังพลนั ทาํ ตาละห้อย เนอื งจากนางรู้ว่าแท้จริงแล้วหรงซู่เป็นคนเช่นไร แต่พอเหน็ ท่าทาง ของเขาในตอนนีแล้ว….ซเู หลยี นอวินร้สู กึ ว่าตนปวดหวั ตบุ ๆ แม้ว่าจะยงั มีเรืองราวมากมายทยี ังไม่ได้พดู คุยและยังคุยกนั ไม่จบ แต่ซเู หลยี นอวินต้องกลบั แล้ว เพราะหากนางยงั ไม่กลบั ซเู หลยี นอ วนิ กลัวว่าอกี ประเดียวหลมี ู่จะเกณฑค์ นขึนมาตามหานางถึงบน ภเู ขานี “ทา่ นอาจารย์ ศิษย์ขอตัวกลบั ก่อนนะเจ้าคะ พรุ่งนคี ่อยแวะมาหา ท่านใหม่” ในดวงตาของซเู หลยี นอวินสะท้อนเป็นประกาย ดูทา่ แล้วนางคงยังไม่อยากกลบั “เจ้ารบี กลับไปส!ิ หากตอนนีเจ้าไม่ยอมกลบั อกี ประเดียวข้าคงจะ ไล่เจ้ากลับไปเอง!” หรงซ่โู บกมือไล่เบาๆ ตอนนหี รงซู่รู้สกึ ว่าตนไม่ มีเรียวแรงทจี ะสนใจสหี น้าท่าทางของซเู หลยี นอวินว่าเป็นอย่างไร อกี ต่อไปแล้ว

เพราะเมอื เหลอื บไปเหน็ นางกจ็ ะเหน็ สิงทซี เู หลียนอวินกอดเอาไว้ ในอก สงิ ทเี ขาทาํ ขนึ มาเองกับมอื ยาราคาแสนแพงขวดนัน! แม้จะ ได้ชือว่าเป็นยา แต่กน็ ับว่าเป็นเงนิ ได้เช่นกนั ! เพราะยาแต่ละขวด หากนาํ ไปขายจะแลกเงนิ มาได้เป็นพันชัง สาเหตุอะไรทีทาํ ให้หรงซู่ยอมให้ซูเหลยี นอวินเอายาขวดนีตดิ ตัวไป ได้เล่า? นันย่อมเป็นเพราะว่าซูเหลยี นอวินได้รับบาดแผลนันมา จากการออกไปล่ากระต่าย แถมตวั เขาเองกก็ นิ กระต่ายตวั นันลงไป ไม่น้อยเสยี ด้วย และแน่นอนว่าเขาไม่สามารถหาข้ออ้างทจี ะไม่ให้ ยากับซเู หลียนอวนิ ได้ เขาจงึ ใช้ยาขวดนีปิ ดปากนางซะ นางจะได้ไม่ ต้องพูดมากอกี “ทา่ นอาจารย์ ข้าลาก่อน” เมือซเู หลยี นอวนิ เหน็ ว่าสมควรแก่เวลา แล้วกไ็ ม่ยุแหย่หรงซ่ตู ่ออกี เพราะหากหรงซ่โู ดนยุแหย่จนโมโห ขึนมา คาดว่ายาทนี างได้มายังไม่ทนั จะถูกจับจนอ่นุ กค็ งจะโดนเขา เอากลบั คืนไป “อ้อ จรงิ ส”ิ เมอื หรงซ่เู หน็ เงาด้านหลังของนางกน็ ึกบางอย่างขนึ มา ได้จงึ เอ่ยขนึ “อวนิ เออ๋ ร์ วิชาตัวเบาทอี าจารย์สอนเจ้า เจ้ายังจาํ ได้ อยู่หรอื ไม่? เจ้าต้องใช้วิชาตวั เบาลงเขา ห้ามเดินลงเดด็ ขาด!”

“ฮะ?” ซูเหลียนอวินเตะกงิ ไม้ทรี ะเกะระกะอยู่บนพืน ถอื เป็นการ ส่งสญั ญาณอย่างเงียบๆ บอกกับเขาว่าวุ่นวายกบั นางเสยี จริง เนอื งจากวชิ าอย่างเช่นวชิ าตัวเบานี ต้องใช้กาํ ลังภายในถึงจะสาํ เรจ็ พลงั ลมปราณจะต้องโคจรทวั ร่างถึงจะทาํ ให้ฝีเท้าเบาและรวดเรว็ จากนนั ร่างกายจะเบาราวกบั นกนางแอ่น ยาํ ไปบนหิมะได้อย่างไร้ ร่องรอย ทว่าการโคจรของลมปราณอะไรนัน สาํ หรบั คนทไี ม่ค่อยได้ฝึกวร ยุทธอ์ ย่างซเู หลียนอวินแล้ว คงมสิ ้ใู ห้นางวิงหรอื เดินลงไปจะ สะดวกและรวดเรว็ กว่า เพราะหากให้นางต้องกาํ หนดลมหายใจอยู่ ตลอด คงจะ…อกี ทงั ตอนทพี ัก หากโชคดกี แ็ ค่เดนิ สะดุดนิดหน่อย แต่หากโชคร้ายฝีเท้าไม่มันคงแล้ววบู ตกลงมาจะทาํ อย่างไร แน่นอนว่าหากฝึกฝนจนชาํ นาญ วิชาตัวเบาจะสะดวกและรวดเรว็ กว่าการเดินและวิงอย่างแน่นอน แต่ในความเป็นจริงแล้ว นางไม่ ค่อยชาํ นาญนกั ! “อย่ามัวแต่เหลวไหลอยู่” หรงซู่ทาํ เสยี งแขง็ ขนึ “สดุ ท้ายแล้วไม่ว่า เจ้าจะใช้วิชาตวั เบาลงเขาไปหรือไม่ หากพร่งุ นีเจ้ากลบั มาหาข้าอีก