กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

46 ต้นสายปลายเหตุ “ฆ่า! ฆ่า!” เสียงทหารกาลงั ฝึ กแทงหอกดงั กึกก้อง ในยามที่เซ่ียเฉิ ง จู่กลบั เข้าค่ายทหารในตอนเช้าตรู่ ตอนนี้มี เสบียงอาหารเตม็ คลงั โรงครวั จึงทาอาหารอดุ มสมบูรณ์ทุกวนั โดยเฉพาะอาหาร ประเภทเนื้อท่ีมีมาให้กินไม่ขาด ทัง้ ยงั มีการแจกจ่ายชุดกนั หนาวให้เหล่าทหาร พวกเขาจึงไม่ต้องหนาวและหิวโหยอีก ต่อไป ใบหน้ าทหารแต่ละนายดูสดชื่น ดวงตาไม่แห้งผาก ดงั เช่นเม่อื ก่อน ตอนที่เซ่ียเฉิ งจู่เดินเข้าไปในโรงครวั กเ็ ลยเวลาอาหาร เช้ามามากแล้ว ทาให้มีคนอย่ดู ้านในไมม่ าก พ่อครวั อายุส่ีสิบกว่าได้ยินเสียงฝี เท้าก็หันมามอง พอ เหน็ ว่าเป็นใต้เท้ากร็ ีบเชด็ มือ ก่อนจะแหวกผ้าม่านเปื้ อนน้ามนั ออกมาต้อนรบั แล้วเอ่ยพลางยิ้มแย้ม “ใต้เท้ามากินข้าวหรือ ขอรบั ? ท่านมาพอดี เม่ือคืนเพิ่งฆ่าหมูไปตวั หน่ึงแล้วนาไปต้ม ได้หม้อใหญ่เลยเชียว ทหารในค่ายทุกนายกิ นกันอย่าง เอรด็ อรอ่ ยมากเลยขอรบั ” 1

ครนั้ เหน็ ใต้เท้าพยกั หน้าจึงกล่าวต่อ “ตอนนี้หม้อตงั้ บน เตา ยงั อ่นุ ๆ อยู่เลย เด๋ียวข้าตกั ให้ใต้เท้าชามใหญ่ กินกบั ขนม แป้งดาสามแผ่นและหมนั่ โถวสกั ห้าลูกดีไหมขอรบั ? หรือท่าน ต้องการเพิ่มหนังหมกู รอบแตงกวา?” ใต้เท้าเซี่ยทรดุ ตวั ลงนัง่ พลางยกมือห้าม “ไม่ต้องยุ่งยาก หรอก เอาของที่มีกพ็ อแล้ว” “ขอรบั ๆ” เสื้อผ้าใต้เท้ายังไม่เปล่ียนตัง้ แต่เมื่อวาน ชุดนี้ มีฝ่ ุน เขลอะและเปื้ อนเลือดเลก็ น้อย เหตุใดจึงยงั ไม่ผลดั เปล่ียนอีก นะ พ่อครวั ส่ายหน้ าก่อนจะหมุนตัวผละไป...หรือช่วงนี้ ใต้ เท้าเซ่ียจะย่งุ มาก สองวนั ก่อนใต้เท้านาทหารร้อยกว่านายกลบั เข้าเมือง ด้วยท่าทางเหน็ดเหน่ือยเมื่อยล้า ทงั้ ขนเครื่องมือ แร่เหลก็ รวม ไปถงึ อาวธุ ท่ีทงั้ เก่าและใช้การไมไ่ ด้มาเป็นจานวนมาก ได้ยินว่า ใต้เท้าจะสร้างโรงหลอมเหลก็ ท่ีเนิ นเขาเลก็ ๆ นอกเมือง เอาไว้ ทาอาวุธยุทโธปกรณ์และอุปกรณ์การเกษตร รวมไปถึง เครอื่ งมอื ช่างต่างๆ ด้วย 2

เม่ือเช้า ตอนที่พวกทหารมากินข้าว ทหารแต่ละนายต่าง พูดคุยกนั เรื่องการขนแร่เหล็กไปท่ีแห่งนั้น ต้องนาเหล็กไป หลอมเพ่ือทาอาวธุ จานวนมาก อย่างน้อยท่ีสุดแต่ละคนต้องมี กนั คนละหน่ึงเล่ม คนละหน่ึงเล่ม! ถึงลูกน้องใต้เท้าเซี่ยอาจมีไม่ถึงสองพนั นาย แต่กร็ าวๆ หนึ่งพนั หกนายเห็นจะได้ หากทุกคนต้องมีอาวุธ นัน่ แสดงว่า ต้องทาอาวุธหนึ่งพนั กว่าเล่ม จานวนไม่ใช่น้อยๆ ตอนนี้เป็ น ช่วงวุ่นวายจากภยั สงคราม อาวุธจึงถกู ใช้งานจนเสียหายไป มาก ต่อให้เมืองทงั้ หลายในแคว้นอี้มารวมกนั ยงั ไม่ร้เู ลยว่าใน คลงั จะมีอาวธุ ถึงสามพนั ห้ารอ้ ยเล่มหรอื ไม่ ใ น ยุ ค ส มัย นี้ น อ ก จ า ก เ ส บี ย ง อ า ห า ร แ ล้ ว อ า วุธ ยุทโธปกรณ์ต่างๆ ล้วนเป็ นส่ิงที่ขาดแคลนมากท่ีสุด ยามนี้ ทหารทัง้ ค่ายมีไม่ก่ีคนท่ีมีดาบ ส่วนทหารที่เหลือน่ ะหรือ... แม้แต่กระบองกไ็ ม่มีเหลก็ ที่หวั ด้วยซา้ ได้ยินแต่เสียงไม้กระบองกระทบกนั ดงั ปึ้ กๆ กบั เสียง รอ้ งฆ่าๆ ทงั้ วนั 3

ทว่าหากทหารไม่มีอาวธุ ประจากายแล้วจะเรียกว่าทหาร ได้อย่างไรเล่า! พอถึงเวลาส้รู บกลบั ไม่มีอาวธุ ในมือ อย่าได้เอ่ย ถึงเรอ่ื งจะฆ่าฟันศตั รเู ลย แมแ้ ต่ไก่กฆ็ ่าไมต่ าย ทว่าตงั้ แต่ได้ยินว่าจะก่อเตาเผาหลอมเหลก็ ขึน้ มา อีกทงั้ แร่เหลก็ กถ็ กู นามากองเป็ นภเู ขา ความหวงั ท่ีจะได้อาวธุ คนละ หนึ่งเล่มก็ถกู จุดขึ้น การสร้างเตาเผาหลอมเหล็กต้องทุ่มเท สุดกาลงั ความสามารถ ทหารนับร้อยล้วนช่วยกนั เฝ้าคอยวนั ที่ จะคว้าความสาเรจ็ มาไว้ในกามอื พ่อครวั กลบั เข้ามาในห้องครวั เอ่ยกบั ทหารชนั้ ประทวน ที่กาลงั จุดไฟ “ทาไมสีหน้าใต้เท้าเซี่ยไม่ค่อยดีเท่าไร หรือว่า เหนื่อยจนป่ วยเสียแล้ว” “พดู จาเหลวไหล! รา่ งกายใต้เท้าแขง็ แรงปานนี้จะป่ วยได้ อย่างไร” พ่อครวั ยื่นมือไปหยิบชามขนาดใหญ่ เหลือบเหน็ ทหารที่ กาลงั จดุ ไฟเลียปากท่ีมนั เยิ้ม จึงถีบเท้าไปเตม็ แรง “แอบกินเนื้อ ใช่ไหม ดีเท่าไรที่ข้าไม่ตีเจา้ ให้ตาย” 4

ทหารนายนัน้ ร้วู ่าตนปิ ดไม่ได้ จึงแกล้งตีหน้าตาย เพราะ ถึงพ่อครวั จะด่าอย่างไรเนื้อที่กินลงท้องกเ็ อาคืนออกมาไม่ได้ หรอก พ่อครวั ด่างึมงาอีกหลายประโยค แล้วเดินมาหยุดหน้า หม้อต้ม กระดูกหมูในหม้อกาลงั เดือดพล่าน เขาช้อนเนื้อติด กระดูกขึ้นมาหนึ่ งชิ้น เลาะเนื้อออกแล้วสับเป็ นชิ้นใส่ชาม จากนัน้ กห็ ยิบแป้งย่างมาสามแผ่น หมนั่ โถวห้าลูก กบั น้าแกง เนื้อกวาง แล้ววางทงั้ หมดใส่ถาดก่อนจะเตรียมนาไปส่ง “เมือ่ วานมีกระดกู กวางกบั น้าแกงเนื้อกวาง ไม่ร้วู ่ามีใคร ส่งไปให้ใต้เท้าหรอื ยงั เป็นของบารงุ ท่ีดีมากเลยเชียว” ทหารผ้นู ้อยเตรียมจะแอบกินอีกสกั คาสองคา เลยโดน พ่อครวั ตีมือไปฉาดใหญ่ เขาจึงรีบประจบเอาใจโดยอาสาจะ ช่วยยก กลบั โดนพ่อครวั ดใุ ส่อีกรอบ “เก่ียวอะไรกบั เจ้า? ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” พ่อครวั สบถออกมา มองทหารผู้นั้นตาขวางไปทีหน่ึ ง แล้วประคองถาดอาหาร ออกไปจากห้องครวั อากาศด้านนอกหนาวสะท้าน แต่โรงครวั กลบั อบอ่นุ 5

ถึงแม้จะเลยเวลาอาหารเช้ามามากและมีคนน้อยลงแล้ว กต็ าม แต่กย็ งั มีทหารรกั ษาการณ์กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาส่ีห้านาย พวกเขาเหน็ ใต้เท้านัง่ อยู่แต่กไ็ ม่ได้เข้าไปร่วมโต๊ะ ทงั้ หมดพา กนั ไปนัง่ อีกโตะ๊ กินไปพลางกเ็ หลือบมองใต้เท้าเซี่ยแล้วกระซิบ กระซาบคยุ กนั ไปพลาง “เมื่อวานมีการขนแร่เหลก็ เข้ามาในเมืองด้วยเกวียนสิบ กว่าเล่ม” “ข้าได้ยินว่า ระหว่างทางปะทะกบั พวกต๋า โจรพวกนัน้ ถกู ใต้เท้ากบั ทหารม้าตีพ่ายเสียยบั เยิน” “พวกโจรเถื่อนนัน่ ช่างไม่ลืมหูลืมตา รอบนี้กล้ามาท้า ทายกบั พญามจั จรุ าช เพียงมีใต้เท้าของพวกเรา ใครหน้าไหนจะ กล้าเหิมเกริมกบั เขา” “ฮ่าๆ ใช่แล้ว ได้ยินว่าครงั้ นี้ใต้เท้านาผ้ปู ระสบภยั มาอยู่ ท่ีนอกเมืองอีกแล้ว” “ใต้เท้าคงกงั วลว่าหากวนั หนึ่งถกู จ่โู จม คนพวกนัน้ จะไม่ มีท่ีให้หลบซ่อน ท่ีจริงหาใช่เร่ืองของใต้เท้าท่ีต้องมารบั ผิดชอบ ไม่ ใต้เท้าน่ะเป็นคนมีเมตตาและรกั ษาสจั จะเป็นท่ีสดุ ” 6

“ไม่น่าจะใช่นะ ข้าได้ยินทหารรกั ษาประตเู มืองด้านนอก บอกว่า หลายวนั มานี้ผลู้ ี้ภยั ห้าร้อยกว่าคนล้วนวิ่งหน้าตงั้ มาหา ใต้เท้า หากรวมกับพวกท่ีอยู่อาศยั แต่เดิมก็ร่วมพนั กว่าคน กระมงั ! กว่าจะถึงฤดใู บไม้ผลิปี หน้าอีกตงั้ สามเดือน และกว่าจะ ถงึ ฤดใู บไมร้ ว่ งอีก ยามนี้มีทงั้ ทหาร ทงั้ ชาวเมือง ทงั้ ผปู้ ระสบภยั ใต้เท้าคงต้องปวดหัวเอาการ โดยเฉพาะเร่ืองข้าวสารและ เสบยี งอาหาร...” “นี่เจ้าไม่รู้อะไรเลยหรือ?” ทหารนายหนึ่งเอ่ยเสียงต่า กว่าเดิม “พวกเราไม่ได้ขาดแคลนเสบียงอาหารอีกแล้ว เสบียง อาหารสิบกว่าเกวียนเพ่ิงถกู ลาเลียงมาไว้ในคลงั ตอนนี้ผ้ลู ี้ภยั นอกเมืองอ่ิมท้องกนั ถ้วนหน้า เจ้าดอู าหารในมือพวกเราสิ ก่อน นี้ล้วนเป็ นอาหารตากแห้ง สองวนั ก่อนก็ยงั เห็นมีเนื้อแค่มื้อ เดียว ซา้ ยงั เป็ นเนื้อติดมนั อีกต่างหาก แต่เด๋ียวนี้มีเนื้อกินทุก มอื้ ไม่ต้องทนหิวแล้ว” “ใช่ ๆ ใต้เท้าน่าจะหาเงินได้แล้วเป็นแน่ ไมเ่ ช่นนัน้ คงซื้อ แร่เหลก็ พวกนัน้ มาไม่ได้หรอก ตอนนี้เหลก็ ราคาแพงมาก ใต้ เท้าทาได้เพราะความสามารถล้วนๆ...” “ถกู ต้อง ข้ากร็ ้สู ึกว่าเป็ นเพราะความสามารถของใต้เท้า อย่กู บั เขามีเนื้อให้กิน จึงมีคนมาสมคั รเป็นทหารเพิ่ม” 7

“ที่เจ้าพูดน่ะ สรุปแล้วใต้เท้าเอาเงินมาจากไหน? แต่ ก่อนนาทพั พวกเราไปปล้นซ่องโจร แต่ตอนนี้ซ่องโจรถกู ตีแตก หมดแล้ว พวกมนั เหน็ ทหารม้าของใต้เท้ากร็ าวกบั เหน็ ผี ตกใจ จนขวญั ดีฝ่ อกนั หมด ในระยะสามสิบลีไ้ ม่มีใครกล้าก่อกวนที่ตงั้ ค่ายทหารของเราเลย” น้าเสียงภาคภมู ิใจแกมเสียดายท่ีไม่มี โจรให้ปล้น พอเอ่ยจบทหารเหล่านัน้ กพ็ ากนั หวั เราะ พวกเขาเข้าใจ ว่ากดน้าเสียงให้เบาแล้ว ทว่าใต้เท้าเซี่ยท่ีนัง่ อยู่กลางโรงครวั กลบั ได้ยินชดั เจนทุกถ้อยคา แม่ทพั หวั เมืองหาได้มีสีหน้าแห่งความภาคภมู ิใจเหมือน ทหารพวกนัน้ แม้แต่น้อย หากว่าเอ่ยถึงความยากแค้นแสนเขญ็ เริ่มแรกที่ได้รบั หน้าท่ีเป็ นผ้ปู กครอง เมืองเว่ยอนั ยงั เป็ นเมือง เปล่าเปล่ียวจวนจะร้าง มีเพียงทหารยากจนข้นแค้นกลุ่มหน่ึง ไม่ต้องเอ่ยถึงเงินในคลงั ท่ีแม้แต่หนูสกั ตวั กไ็ ม่มี เขาต้องสร้าง กาแพงนอกเมืองพร้อมทัง้ ต้องเลี้ยงคนนับพัน แล้วยังต้อง เผชิญกบั พวกโจรเถอื่ น การเป็นแม่ทพั หวั เมืองแต่ต้องอาศยั เงินทองท่ีแย่งชิงมา จากพวกโจรใช้เลี้ยงชีวิต หากพูดกนั ตามจริงแล้วกไ็ ม่ใช่ส่ิงที่มี เกียรติแต่อย่างใด 8

พ่อครวั ประคองถาดอาหารออกมา ได้กล่ินหอมฟ้งุ มาแต่ ไกล อีกทงั้ มีน้าแกงร้อนๆ ด้วย ในค่ายทหารที่อากาศหนาว เหน็บ การได้กินอาหารเหล่านี้จึงเป็ นการเสพสุขที่เลิศลา้ ไม่ น้อย เซ่ียเฉิ งจู่ซดน้าแกงไปครึ่งชาม “น้าแกงอะไร? รสชาติ แปลกๆ” เขาถามพร้อมกิ นหมัน่ โถวอีกหนึ่ งคา พ่อครัวลังเล เลก็ น้อยก่อนเข้าไปประชิดตวั แล้วตอบว่า “ใต้เท้า น่ีคือ...น้า แกงกระดกู กวางขอรบั ” เซี่ยเฉิ งจู่ได้ยินไม่ชดั จึงเลิกคิ้วสูงอย่างสงสยั กดั หมนั่ โถวอีกคาแล้วมองไปยงั พ่อครวั “ส่วนไหนของกวางนะ?” “ใต้เท้า คือเมือ่ วาน กวางตวั นัน้ ...” “กวางทาไม?” เซี่ยเฉิ งจู่ขมวดคิ้วเป็ นปม เม่ือเอ่ยถึง กวางตวั นัน้ เซ่ียเฉิ งจ่พู ลนั นึกถึงการแย่งชิงเนื้อของทหารหลาย สิบนาย และการกินมมู มามจนไมเ่ หลือวินัยของทหารเลย 9

เมื่อวานระหว่างทางกลบั ได้เจอกบั โจรผ้รู ้ายท่าทางใหญ่ คบั ฟ้ามาปล้นกองเกวียน โชคดีท่ีเซี่ยเฉิ งจ่เู ตรียมการป้องกนั ไว้ อ ยู่ แ ล้ ว ท ห า ร ที่ ติ ด ต า ม ม า ก็ล้ ว น ฝี มื อ ดี แ ต่ ล ะ น า ย มี ประสบการณ์รบนับร้อยครงั้ ความเสียหายจึงแทบจะไม่มี จงั หวะนัน้ เองกวางป่ าก็ปรากฏตวั ขึ้น เขาเป็ นคนที่พุ่งหอกไป ปลิดชีพ เพราะร้ดู ีว่ากวางจดั เป็ นของดี ทุกส่วนทงั้ เนื้อรวมถึง เลือดและเครือ่ งในล้วนเป็นของลา้ ค่า แต่ไม่คิดว่าพอเอากวางโยนเข้ามาท่ีโรงครวั แล้วออกไป ข้างนอก เม่ือกลบั เข้ามาอีกทีกวางกถ็ กู แบ่งตงั้ แต่หวั จรดเท้า แม้แต่ชามเลือดกไ็ ม่มีหลงเหลือ โชคดีที่พ่อครวั เหลือกระดกู กบั เอน็ ไวใ้ ห้เลก็ น้อย เขาจึงนามนั ไปต๋นุ ให้ถานหวนั่ ชิงได้ “ข้าแอบเก็บไตกวางตวั นัน้ ไว้ให้ใต้เท้าเงียบๆ และยงั เหลือกระดกู อยู่หลายชิ้น เป็ นของดีย่ิงสาหรบั ผ้ชู าย แต่เจ้าสือ หน้าด้านไรย้ างอาย แม้แต่กระดกู เลก็ ๆ กย็ งั อยากจะได้ ทว่าข้า ไม่ยอมให้ เพราะตงั้ ใจจะเกบ็ ไว้ให้ใต้เท้าโดยเฉพาะ น้าแกงท่ีใต้ เท้าซดเม่อื คร่กู ค็ ือน้าแกงไตกวางกบั กระดกู ที่ต๋นุ มาทงั้ คืน เป็น ของดีมากขอรบั ...” 10

เซ่ียเฉิ งจู่ซดน้าแกงชามใหญ่ท่ีเหลือลงท้อง เม่ือได้ยิน ประโยคนัน้ กต็ ะลึงงนั ไปคร่หู นึ่ง มองชามท่ีว่างเปล่า แม้เขาจะ เคยล่ากวาง แต่กไ็ ม่เคยได้กินแบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มรู้ดีว่าพ่อครวั เต็มไปด้วยเจตนาดี แต่เขายงั หนุ่มแน่นและยงั ไม่ได้แต่งงาน กล้ามเนื้อกายา พลงั หยางไม่ เสียหาย จึงรสู้ ึกว่าน้าแกงไตกวางนัน่ บารงุ ไปกเ็ ปล่าประโยชน์ พ่อครวั คิดว่าใต้เท้าอยากร้วู ่าไตกวางไปไหน จึงไม่รอให้ ใต้เท้าถาม รีบอธิบายด้วยตวั เอง “ไตกวางน่ี ข้าแบ่งออกเป็ น สามส่วน ส่วนหนึ่งต๋นุ กบั กระดกู ให้ใต้เท้าซดชามนี้ ยงั เหลืออีก สองส่วน เม่ือคืนข้าฆ่าไก่ไว้ตวั หนึ่ง ตงั้ ใจว่าวนั นี้จะตุ๋นน้าแกง ไก่ใส่ไตกวางอีกหนึ่งส่วนให้ใต้เท้า จะย่ิงบารุงร่างกายดีนัก เชียว” เขานิ่ งเงียบมาตลอด ไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด แต่พอฟัง ผ้หู วงั ดีพล่ามมาสกั พกั กเ็ ริ่มร้สู ึกว่าน้าแกงชามที่กินลงท้องไป เมื่อครู่ทาให้ร้อนผะผ่าวไปทวั่ ร่าง จึงรีบยื่นมือห้ามอีกฝ่ ายไว้ “พอแล้วล่ะ ของที่เหลือไม่ต้องทาให้ข้า เอาไปให้เจ้าสือเถอะ เขาเพิ่งจะแต่งภรรยา ย่อมต้องการมากกว่าข้า เอาไปให้เขา แล้วกนั ” 11

“ใต้เท้า...” เซี่ยเฉิงจ่โู บกมอื เป็นพลั วนั “ไปทางานต่อเถอะ” พอพ่อครวั ไปแล้ว ชายหนุ่มกร็ ีบปิ ดจมูกเพ่ือยบั ยงั้ ไม่ให้ เลือดกาเดาไหลทนั ที “ไตกวางร?ึ ” เขามองชามเปล่าบนโตะ๊ น่ีจะไม่ยิ่งเป็นการ เติ มน้ามันเข้าในกองไฟหรอกหรือ? เขาเร่งกิ นอาหารให้ หมดแล้วลกุ ขึน้ เดินออกจากโรงครวั ไป ถึงแม้จะเป็ นหน้าหนาว แต่นอกเมืองกลบั ครึกครื้น ทงั้ เกวียนและรถม้าวิ่งเข้าออกไม่ขาดสาย ทุกพื้นที่เต็มไปด้วย นายทหารและผ้ลู ี้ภยั นับไม่ถ้วน บ้างเดินไปมา บ้างกข็ ุดหลุม บ้างกส็ ร้างห้องก่อหิน เพราะต้องเร่งสร้างที่พกั ให้กบั ผ้ลู ี้ภยั ที่มี จานวนเพิ่มขึน้ มาก นอกเมืองฝัง่ ตะวนั ออกถกู หกั ร้างถางพงเป็ นลานกว้าง โรงหลอมเหลก็ ถกู สร้างขึ้นมาก่อนเป็ นอนั ดบั แรก พอก้าวเข้า ไป ไอความรอ้ นกล็ อยเข้ามาปะทะหน้าทนั ที 12

ทนั ทีท่ีเซี่ยเฉิ งจ่กู บั จางเซ่ียนและตู้เหอเดินเข้าไป ช่างตี เหลก็ กบั บรรดาลูกศิษยท์ ่ีมาฝึ กเป็ นช่างต่างกห็ ยุดมือแล้วหนั มาทกั ทาย ก่อนจะหนั กลบั ไปทางานต่อ ทงั้ สามเดินมาจนถึงหน้าเตาเผา กเ็ หน็ ชายหนุ่มใบหน้า เหล่ียมร่างกายา กาลงั ออกแรงทุบเหลก็ ท่ีเผาไฟครงั้ แล้วครงั้ เล่า กระทงั่ เหงอื่ เปี ยกช่มุ รา่ งจนวาววบั เซ่ียเฉิ งจ่ไู ม่ได้เข้าไปรบกวนเขา เพียงเดินไปดหู อกท่ีทา เสรจ็ แล้วเล่มหนึ่ง เขาหยิบด้ามขึ้นมา ลองชงั่ น้าหนักด้วยมือ แล้วพิจารณาความคมของใบมีดอย่างละเอียด ก่อนจะกวดั แกว่งบนอากาศสองทีแล้วพยกั หน้า “ไม่เลว!” สายตาชายหนุ่มจบั จ้องอยู่ท่ีปลายหอกคมอีก ครงั้ ดคู มกริบมากทีเดียว จากนัน้ กล็ องแทงออกไป “ใต้เท้าขอรบั นัน่ คือสือห้าว ข้าได้ยินมาว่าช่างเหล็ก สกลุ สือเป็นที่เลื่องชื่อในเมืองอี้โจว ฝี มือตีเหลก็ ตกทอดมาจาก บรรพบุรษุ ทุกร่นุ ล้วนตีอาวธุ ให้กบั ทหารฝี มือดี กระทงั่ สืบทอด มาจนถึงร่นุ ปัจจบุ นั ซ่ึงเหลือเขาแค่คนเดียว เดิมทีเขากเ็ ป็ นคน ปกติดี แต่เพราะภรรยาคนงามหนีไปกบั บณั ฑิตอ่อนแอ เขาก็ เลยเสี ยสติ แล้วออกจากเมืองอี้โจวมาโดยไม่รู้ว่าจะไปท่ี ไหน 13

สดุ ท้ายซดั เซพเนจรมาที่เว่ยอนั จนเกือบจะหิวตายอย่ขู ้างถนน” จางเชี่ยนรายงาน “ผ้หู ญิง! หนีไปแล้วกแ็ ล้วไปสิ หาเอาใหม่กไ็ ด้น่ี เป็ นช่าง ตีเหลก็ กใ็ ช่ว่าจะเลี้ยงดูครอบครวั ไม่ได้ จะเป็ นบ้าเลอะเลือน เพ่ือผ้หู ญิงคนเดียวทาไม เหน็ แล้วไม่มีศกั ด์ิศรีเอาเสียเลย” ตู้ เหอทาเสียงฮึในลาคอคราหน่ึ ง แล้วพูดต่อ “ไม่รู้จริงๆ ว่า บณั ฑิตพวกนัน้ นอกจากจะคดั บทกลอนเขียนอกั ษร แต่งบท ประพนั ธ์วาดภาพแล้ว มือยงั จะยกอะไรได้ บ่าไหล่กห็ าบของ หนักไม่ได้ พวกคงแก่เรียนไก่อ่อนมนั มีดีอะไรนะ” “ผ้หู ญิงมกั จะชอบผ้ชู ายที่สุภาพมีมารยาท พวกที่เรียน หนังสือวาดภาพท่องโคลง” จางเซ่ียนกล่าว “อย่างพวกเราท่ีโผง ผางไม่ได้รา่ เรียนหนังสือ วนั ๆ ราดาบแทงหอก กวดั แกว่งค้อน ทุบเหลก็ หญิงสาวทงั้ หลายเหน็ แล้วกห็ วาดกลวั พากนั เดินอ้อม ไป เจ้าเห็นทหารในค่ายได้แต่งเมียสกั กี่คนล่ะ? แล้วเจ้าเห็น พวกบณั ฑิตทาตวั เป็นอนั ธพาลบา้ งไหม?” “นี่ มันสังคมยุคไหนแล้ว! ผู้หญิงถึงได้ตาบอดกันไป หมด!” ต้เู หอโวยวาย 14

เซี่ยเฉิ งจู่วางหอกไว้ตามเดิม แล้วหมุนตวั เดินออกจาก โรงหลอมเหลก็ ทนั ควนั ผ้ตู ิดตามทงั้ สองต่างมองหน้ากนั ไม่รู้ ว่าพวกตนพดู อะไรผิดจึงพากนั หบุ ปาก เม่ือออกจากโรงหลอมเหลก็ ใบหน้าเซ่ียเฉิ งจ่พู ลนั เคร่ง ขรมึ เขาหนั ไปเอ่ยกบั จางเซ่ียน \"มีดปลายหอกใช้เหลก็ น้อย ไม่สิ้นเปลืองเวลาดงั นัน้ ให้ ทาอนั นี้ก่อน ทหารทุกนายจะได้มีหอกติดกาย หากจะให้ดีควร ให้ผ้ลู ี้ภยั นอกเมืองมีติดตวั ด้วย ถ้าวนั หน่ึงในเมืองเกิดสงคราม ทุกคนจะได้ใช้ปกป้องตวั เอง อีกเร่ือง เครื่องไม้เครื่องมือสาหรบั ทาการเกษตรต้องรีบ ทาให้ทนั ฤดใู บไม้ผลิปี หน้า เม่ือได้จานวนเพียงพอแล้วกส็ ่งไป ให้หวงั จี\"้ เขาหนั ไปมองโรงหลอมเหลก็ “พวกเจ้าเรียกช่างตีเหลก็ ที่สนั ทดั ในการทาอปุ กรณ์การเพาะปลูกมาให้มากที่สดุ เท่าท่ีจะ ทาได้ แล้วเพ่ิมข้าวให้ผทู้ ี่ถกู เรียกเขา้ มาคนละครงึ่ ชงั่ ” “ขอรบั ใต้เท้า” จางเซ่ียนกบั ต้เู หอตอบรบั พรอ้ มกนั 15

เซี่ยเฉิงจ่เู อ่ยจบกก็ ลบั ขึน้ หลงั ม้า จางเซี่ยนแหงนหน้ามองดวงอาทิตย์เหนือศีรษะนี่เป็ น เวลาเท่ียงแล้ว เขาจึงอดถามไม่ได้ “ใต้เท้า เจ้าสือกบั ภรรยาจดั งานเลีย้ งที่บา้ นตอนเท่ียง ใต้เท้าจะไปหรอื ไม่ขอรบั ?” “ไม่ ข้าจะไปท่ีหออกั ษรป่ าไผ่” ขณะท่ีเซี่ยเฉิ งจู่พูด ม้าก็ ได้พ่งุ ทะยานออกไปแล้ว จางเซี่ยนยกนิ้วถจู มกู “ใต้เท้าไปรบั ฝอู ินแล้ว” ต้เู หอมองเขาแวบหนึ่ง “อย่าลืมสิว่ายงั มีอีกคนหน่ึง ที่ใต้ เท้าโกรธฟึ ดฟัดเมื่อคร่นู ี้เป็ นเพราะได้ยินท่ีข้าพดู หรือเปล่า? ใน หออกั ษรมีแต่พวกคนหน้าขาวเตม็ ไปหมด” จางเซ่ียนวางมอื บนไหล่สหาย “คนของใต้เท้าสอนแต่ลูก ศิษยห์ ญิง” ตู้เหอดึงมือของเขาออก “อย่าคิดว่าข้าไม่เคยไปหอ อกั ษรนะ ท่ีนัน่ ชายหญิงเรียนรว่ มกนั !” 16

47 หลบไม่พ้น ซ่งฮูหยินให้เดก็ ชายคนหนึ่งพาถานหวนั่ ชิงไปพกั ผ่อนที่ ห้องด้านข้างห้องโถงใหญ่ ซึ่งกค็ ือข้างๆ ห้องน้าชานัน่ เอง หญิงสาวใช้นิ้ วมือนวดท่ีขมบั แล้ว เดินตามเดก็ ชายเข้า ไป “ท่านอาจารย์ต้องการนอนพักผ่อนหรือไม่ขอรบั ?” เดก็ ชายถาม เตรียมจะไปหยิบผา้ ห่มมาให้ ถานหวนั่ ชิงหนั มาห้ามไว้ทนั ที “ไม่ต้องหรอก ข้าแค่จะ นัง่ พกั สกั ครู่ เจา้ ไมต่ ้องห่วง ไปทางานต่อเถอะ” เด็กชายเห็นสีหน้าอาจารย์หญิงค่อนข้างซีดเซียว จึง ลงั เลเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปเอาชาร้อนมาให้ท่านนะ ขอรบั ” พูดจบกเ็ ดินไปท่ีป้านชา ถานหวนั่ ชิงมองเดก็ ชายแล้ว ยิ้มให้น้อยๆ “ขอบใจเจา้ มาก” 1

“ท่านอาจารย์เกรงใจเกิ นไปแล้ว” เด็กชายช่ืนชม อาจารยผ์ นู้ ี้ที่ทงั้ งดงามและพดู จานุ่มนวลเป็ นอย่างมาก เขาหิ้ว ป้านชาออกไป พอคล้อยหลงั เดก็ ชาย ถานหวนั่ ชิงกล็ ดมือลง นางคิดไป ถึงเดก็ ชายอายุห้าขวบที่ปากเลอะหมึกเมื่อคร่.ู ..ท่ีแท้เขากเ็ กิด จากหญิงตงั้ ครรภท์ ี่นางลงแส้ในปี นัน้ ถึงนางจะบอกตวั เองอีก ครงั้ ว่ามนั เป็ นเรื่องสุดวิสยั นางฟาดแส้ใส่หญิงผ้นู ัน้ หน่ึงครงั้ และฟาดใส่เซ่ียเฉิ งจู่สามครงั้ เจตนาของนางก็เพ่ือช่วยชีวิต ไมใ่ ช่เพื่อระบายความแค้น แต่เม่ือได้เหน็ เดก็ ด้อยสติปัญญาคนนี้แล้ว กอ็ าจเป็ นไป ได้ว่าเขาได้รบั ความกระทบกระเทือนจากแส้ครานัน้ ในอกของ นางอดไม่ได้ท่ีจะมีเกิดความร้สู ึกกลดั กลุ้ม ละอายใจ และวิตก กงั วลอย่างแยกไมอ่ อก ยากที่จะอธิบายให้ชดั แจ้งได้ นอกจากนัน้ นางเพ่ิงได้รบั รู้เรื่องราวเหล่านี้มาหมาดๆ หากต้องเผชิญหน้ากบั เซี่ยเฉิงจ่แู ละน้องชายในตอนนี้ ถานหวนั่ ชิงรสู้ ึกว่าอย่างน้อยที่สดุ นางคงต้องรอ้ นรนต่อหน้าอีกฝ่ ายเป็น แน่ ดงั นัน้ จิตใต้สานึกของนางจงึ เลือกที่จะหลีกหนีชวั่ คราว 2

ตามจริงแล้วนางไม่ได้ปวดหัว แต่หากต้องพบกัน ตรงหน้าประตู สถานการณ์ตอนนัน้ คงทาให้นางปวดหวั ขึ้นมา แน่ แล้วยงั จะเรอื่ งมารดาของพวกเขาอีก ดงั สานวนที่เคยได้ยิน มาว่า ‘ไม่ได้ฆ่าป๋ อเหริน แต่ป๋ อเหรินกลบั ตายเพราะนาง’ ถึงจะ ไม่ได้เก่ียวข้องกนั โดยตรง แต่กย็ ากที่จะผลกั ความรบั ผิดชอบ ไปได้ โดยเฉพาะเดก็ น้อยคนนัhนที่แสดงให้เหน็ อย่างเด่นชดั ว่าเขาเป็ นคนท่ีขาดทุน นางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ห้องนี้ ค่อนข้างเลก็ อากาศย่อมน้อย อาจทาให้คนฟุ้งซ่านจนเป็ นบ้า ได้ หากนางรู้เรว็ กว่านี้ว่าน้องชายของเซี่ยเฉิ งจู่ก็เรียนที่หอ อกั ษรด้วย นางคงไมต่ กปากรบั ค้าตั งแต่แรกว่าจะมา ครนั้ นึกถึงประโยคที่ซ่งฮูหยินเชิญชวนให้ใต้เท้าเซี่ยเข้า มาด่ืมชา นางกร็ ู้สึกว่าไม่อยากจะอยู่ท่ีนี่แล้ว พอคิดถึงตรงนี้ หญิงสาวกเ็ ริ่มนัง่ ไมต่ ิด รีบเดินไปที่ประตแู ล้วเปิ ดออกไป เม่ือถานหวนั่ ชิงเดินออกมากส็ งั เกตได้ว่าไม่มีคนอย่ดู ้าน นอก สายลมพดั ผ่านป่ าไผ่เลก็ ๆ จนได้ยินเสียงต้นไผ่เสียดสี กนั ระหว่างป่ าไผ่มีทางเดินเลก็ สายหนึ่ง เป็ นทางผ่านไปยงั หอ 3

เรียนของบณั ฑิตซ่ง ตอนที่เดก็ ชายพาเดินเข้ามาได้เล่าให้ฟังว่า สานักศึกษานี แบ่งออกเป็ นสองฝัง่ และหอเรียนสองแห่งกจ็ ะมี ประตูทางออกแยกกัน โดยท่ีทัง้ สองประตูสามารถเดินไป จากทางเดินสายนี้ได้ เม่ือคิ ดจะหลีกเล่ียงกต็ ้องหลบให้ถึงที่สุด เน่ืองจากไม่ อยากพบเจอเขาในวนั นี้ หญิงสาวจึงเดินไปตามเส้นทางคด เคี้ยวเข้าไปในป่ าไผด่ ้วยท่าทางลงั เลใจ ช่วงเที่ยงวนั เป็นเวลาเลิกเรียนลกู ศิษยจ์ ึงกลบั กนั ไปมาก แล้ว เหลือเพียงพวกท่ีทบทวนบทเรียนในห้อง อากาศด้านนอก หนาวเหน็บเพียงนี้ คงไม่มีใครออกมาเดินเล่นชมธรรมชาติ เป็ นแน่ วนั นี้ถานหวนั่ ชิงสวมชุดคล้ายพวกบณั ฑิต ถึงแม้รปู ร่าง ของนางจะไม่สูงมากแต่ก็ไม่ได้เตี้ย เสื้อผ้าพอดีกบั เรือนร่าง นางยกชายแขนเสื้อขึ้นบงั ลมท่ีพดั มาปะทะใบหน้า เดินไปตาม ทางเลก็ ๆ อย่างรีบร้อน หากมองเผินๆ จะคล้ายกบั ผ้ชู ายร่าง เลก็ ผอมเพรยี ว บนทางเดินมีผู้คนอยู่ประปราย เม่ือมองไปทางหน้ า ประตูกเ็ หน็ เดก็ รบั ใช้กาลงั กวาดพื้น ระหว่างทางหากเจอพวก 4

ลูกศิษยน์ างกจ็ ะตีสีหน้าเคร่งขรึมเพื่อไม่ให้ใครสงสยั บางครงั้ ก็ เดินอ้อมเพื่อเล่ียงผ้คู น นางเดินๆ หยุดๆ อยู่เช่นนี้ จนกระทงั่ ถึงประตูใหญ่ เม่ือออกจากประตูมาแล้ว ถานหวนั่ ชิงจึงทิ้งชาย แขนเสื้อลงแล้วเดินต่อโดยไม่คิดจะหยดุ พกั ความคิดเดียวในใจเวลานี้คืออยากกลบั บ้าน กลบั ไป พกั ผ่อนสกั ครู่ รอให้จิตใจหายหวาดหวนั่ มีเรี่ยวแรงเสียก่อน แล้วค่อยคร่นุ คิดเรื่องนี้อย่างถ่ีถ้วนอีกครงั้ นางก้าวเท้ารวดเรว็ ไม่มีแก่ใจจะสงั เกตรถม้าท่ีว่ิงออกมาตรงมุม จู่ๆ พลนั ได้ยิน เสียงแว่วมา “คุณหนูเถาเอ๋อ...” ถานหวนั่ ชิงชะงกั เท้าทนั ที ‘เถาเอ๋อ’ เป็ นช่ือที่ไม่ได้ยินมานาน…นานมากจนนางแทบจะหลงลืมไป แล้ว มนั เป็ นช่ือเล่นท่ีมารดาซ่ึงถึงแก่กรรมไปเมื่อหลายปี ก่อน เคยเรียก เพราะตอนที่นางเกิด เนื้อตวั สีชมพอู ้วนจาามา่ เหมือน ลูกท้อ เม่ือมารดาผ้ใู ห้กาเนิ ดไม่อยู่ ช่ือเล่นนี้ก็ไม่มีผู้ใดเรียก ขานอีก บิดามกั จะเรียกนางว่าชิงเอ๋อ ส่วนมารดาเลี้ยงเรยี กนาง ว่าหวนั่ ชิง น้องสาวกเ็ รียกแค่พ่ีใหญ่ ดงั นัน้ ชื่อเถาเออ๋ ท่ีแสดงถึง ความรกั ใครท่ ะนุถนอมจงึ ได้ถกู ลืมเลือนไป 5

แต่ว่าชื่อเรียกนี้ราวกบั ถกู ซ่อนไว้ในความทรงจาส่วนลึก ในใจ ถึงแม้จะผา่ นมานานหลายปี แล้วกต็ าม เม่อื คาว่า ‘คณุ หนู เถาเอ๋อ’ ถกู เรียกขึน้ มาอีกครั งจึงแฝงไว้ด้วยความหมาย ผ้ทู ่ียงั จดจาชื่อนี้ได้มีเพียงคนเฒ่าคนแก่ในจวนตระกลู ถานไมก่ ี่คนเท่านัน้ ถานหวนั่ ชิงหนั หน้ากลบั มา มองไปยงั รถม้าคนั นัน้ กเ็ หน็ ชายคนหน่ึงท่ีผอมแห้งจนหนังห้มุ กระดกู เขาก้มหน้าตา่ ไม่กล้า มองมายงั ตาแหน่งท่ีนางยืนอยู่ หญิงสาวเพ่งมองตาไม่กะพริบ คนตรงหน้า...ที่แท้คือ พ่อบ้านหร่วนคนสนิ ทของบิดา แต่ตอนนัน้ หร่วนอีตนั เพ่ิงจะ อายุส่ีสิบ เป็ นชายฉกรรจท์ ่ีใบหน้าอิ่มเอม แต่ตอนนี้กลบั ผอม แห้งใบหน้าซูบตอบ ไม่ต่างจากคนเลี้ยงม้า ยากที่จะเชื่อว่าเป็ น คนเดียวกนั “ใช่คุณหนูจริงๆ ด้วย” พ่อบ้านหร่วนในชุดมอซอมี ท่าทางตื่นเต้น รีบเดินมาหา “ข้านึกว่าจะไมไ่ ด้พบเจอกนั อีกแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอ คณุ หนู...” ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้นดีใจ รืน้ ไปด้วยน้าตา 6

“คณุ ...คณุ หนูเป็ นอย่างไรบา้ ง? แล้วทาไมจึงแต่งตวั เช่นนี้ แล้ว นายท่านล่ะขอรบั ?” ถานหวนั่ ชิงนิ่ งเงียบไปชวั่ ครู่ หากให้นางเล่าทงั้ หมดคง จะยืดยาว และไมเ่ หมาะท่ีจะพดู ออกมาในท่ีแบบนี้ จงึ ได้แต่มอง ซ้ายแลขวาว่ามีคนอย่แู ถวนี้หรอื ไม่ นางเอ่ยเสียงเบา “ตระกลู ถานถกู เนรเทศให้มาอยู่แถบ ชายแดน ข้ากบั บิดาแยกกนั ไปคนละทาง ข้าอาศยั อยู่เมืองนี้ ตอนนี้ไม่เหมือนกบั เมื่อก่อน ตระกลู ถานต่างก็มีสถานะเป็ น นักโทษ พ่อบา้ นหรว่ นอย่าได้ไปพดู ถึงท่ีไหนอย่างเดด็ ขาด” “คุณหนูเถาเอ๋อไม่ต้องกงั วล บนรถไม่มีคน มีเพียงข้า ไม่อย่างนัน้ ข้าคงไม่กล้าเรียกคณุ หนู” ถานหวนั่ ชิงพยกั หน้า สงั เกตคนตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ ถ้วนอีกครงั้ กร็ ู้สึกหนักหน่วงในใจ พ่อบ้านหร่วนคนนี้ติดตาม บิดานางตงั้ แต่ยงั เลก็ จนอายุส่ีสิบกว่ากย็ งั เป็ นคนท่ีบิดาใช้ไป ทางานต่างๆ บ่อยครงั้ เป็ นคนท่ีซ่ือสัตย์จงรกั ภกั ดี ทว่าพอ ตระกูลถานล่มจม ทาสที่ตายก็มี ถูกขายไปก็มี ส่วนอดีต พ่อบา้ นคนนี้กลบั ตกอย่ใู นสภาพยา่ แย่ นางเหน็ แล้วกย็ ากจะทา ใจให้ยอมรบั ได้ 7

ความตกต่าเปลี่ยนชายฉกรรจ์ให้แก่ชราได้เกินจริงถึง เพียงนี้เชียวหรอื แต่เมื่อได้เหน็ คนประสบกบั ความทุกขท์ รมาน กพ็ ลนั นึกถงึ ชะตากรรมของตน หญิงสาวเอ่ยถามด้วยน้าเสียงนุ่มนวล “ตอนนี้พ่อบ้าน หร่วนเป็ นอย่างไรบ้าง แล้วครอบครวั เล่า ทาไมจึงได้มาเป็ น คนขบั รถม้า” พ่อบา้ นหร่วนฟังจบกห็ วั เราะเสียงขื่น “คณุ หนูเถาเอ๋อยงั จะเรียกข้าว่าพ่อบา้ นหร่วนอย่อู ีก” เขามองไปยงั รถม้าแล้วหลบุ ตาลง “ข้าเป็ นคนขบั รถม้าเพราะไม่อาจทาอะไรได้มากกว่านี้ ต่างกบั ตอนอยู่จวนตระกลู ถาน...” พ่อบ้านหร่วนเงยหน้ามอง ถานหวนั่ ชิงแล้วพูดต่อ “นายท่านดูแลดุจมิตร แต่ตอนนี้ข้า เปล่ียนนายเป็ นว่าเล่น คนส่วนใหญ่จะมองว่าข้าอายุมากแล้ว คงใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้และไม่น่ าเชื่อถือ ก็เลยให้ข้าเป็ น คนขบั รถม้าและดูแลม้า พอได้มีกินมีใช้บ้างกถ็ ือว่าดีในระดบั หนึ่ง ไมไ่ ด้มีเวลาคิดถึงเรอ่ื งอ่ืน” ครนั้ เม่ือนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาเขาพลนั แวว วาว “โชคดีท่ีนายท่านมีบุญคุณช่วยเหลือครอบครวั ของข้า พวกเขายงั อย่ทู ่ีเมืองหลวง แต่น่าเสียดายที่ไมร่ วู้ ่าจะมีโอกาสได้ พบนายท่านอีกครงั้ หรอื ไมj?” 8

ถานหวนั่ ชิงฟังจบก็เงียบไป พ่อบ้านหร่วนอยู่ในจวน ตระกลู ถานมาหลายปี ถึงจะเป็ นข้าทาสบริวารแต่สถานะไม่ได้ เป็ นเหมือนข้าทาสทวั่ ไป เขามีบ้านมีท่ีนา มีภรรยางดงามและ อนุภรรยาน่ารกั หากไม่เกิดเร่ืองขึ้น ครอบครวั คงไม่นาเขามา ขายเป็นทาส แล้วเพราะอะไรถงึ ไม่มีใครมาไถถ่ อนตวั เขา? คิดถึงเร่ืองครอบครวั ของพ่อบ้านหร่วนแล้ว นางก็ไม่ อยากซกั ถามให้มากความ ตอบอย่างอ่อนโยนว่า “จะต้องมี โอกาสแน่” “ใช่แล้ว มีชีวิตอยู่จะต้องมีโอกาสได้เจอกนั แน่ แต่น่า เสียดายข้าเป็ นแค่คนขบั รถม้า ไม่สามารถไปเยี่ยมคุณหนูเถา เออ๋ ได้สะดวก” “ข้าอย่ใู กล้แค่นี้เอง ท่านไปเย่ียมข้าได้ตลอด” พ่อบา้ นหรว่ นน่ิงเงียบไปครหู่ น่ึง ตอนอย่จู วนตระกลู ถาน ใครไหนเลยจะให้คุณหนูต้องเดินเท้าออกมาข้างนอกอย่างนี้ “ตอนนี้คุณหนูอยู่คนเดียวหรือขอรบั ? พกั อาศยั ตรงไหนของ เมือง ปลอดภยั ดีไหม? ชีวิตเป็ นอย่างไร เงินทองพอใช้หรือไม่ ขอรบั ?” 9

“ข้าอยู่กบั ลุ่ยจู เงินมีพอใช้สอย” เนื่องจากเขาเป็ นคนที่ ไว้ใจได้ นางจึงเล่าต่ออย่างไม่ปิ ดบงั แล้วถามกลบั “ข้าเป็ น อาจารยส์ อนในหออกั ษรป่ าไผ่ พวกเราจึงพอมีเงินเกบ็ อยู่บ้าง ท่านล่ะ ตอนนี้เป็ นบ่าวรบั ใช้บ้านไหน รถม้าด้านหลงั น่าจะมา รบั ลกู ศิษยข์ องหออกั ษรกระมงั ?” “เป็ นครอบครัวสกุลไป๋ ขอรับ แต่อย่าพูดถึงเลย” พ่อบ้านหร่วนทาท่าไม่อยากเอ่ยต่อ ก้มหน้าหยิบถงุ จากในอก เสื้อ เทเอาก้อนเงินบิ่นสองก้อนและพวกเหรียญกษาปณ์ ทองแดงออกมา “คุณหนูท่านรบั นี่ไปใช้ ข้าเป็ นบ่าวรบั ใช้ของ สกลุ ไป๋ ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไร มีพวกนี้ติดตวั กเ็ กรงคนจะล้วงไป คณุ หนูรบั ไปเถอะ” “ข้ารบั ไว้ไม่ได้หรอก” ถานหวนั่ ชิงเหน็ ท่าทางเขา จึงรีบ ผลกั เงินนัน้ คืนไป “ท่านเก็บไว้ซื้อของกินมากๆ เถอะ ผอม ขนาดนี้ต้องบารงุ รา่ งกายให้มาก” “คณุ หนูท่านรบั ไว้เถอะ ถึงข้าเกบ็ กร็ กั ษาไว้ไมไ่ ด้”้้ “ไมไ่ ด้หรอก” 10

ผลักกันไปผลักกันมา พ่อบ้านหร่วนก็เริ่มจะร้อนรน ปลายจมกู เหมือนมีเหงอ่ื ซึม สดุ ท้ายจึงยดั เงินใส่ในมือถานหวนั่ ชิง “ข้าต้องรีบไป อีกสองวนั ข้าจะไปเยี่ยมคณุ หนู ท่านรีบกลบั เถอะ” กล่าวจบกเ็ หน็ เงาคนตรงหวั โค้ง เขาจึงรีบเดินกลบั ไปที่ รถม้า ยามนี้ถงุ เ งินอุ่นอยู่ในมือถานหวนั่ ชิ ง นางอยากจะคืน เงินให้แก่เขา แต่เพ่ิงไล่ตามไปได้ไม่กี่ก้าวกเ็ หน็ ชายคนหนึ่งใน ชุดผ้าแพรต่วนคลุมยาว สวมหมวกแบบมีพ่หู ้อย กาลงั เดินมา พรอ้ มกบั เดก็ รบั ใช้ “เจ้าโง่เอย๊ ทาไมไม่เอารถมารอคณุ ชายตรงปากตรอก” เพ่ิงจะเดินมาถึง เดก็ รบั ใช้อายุเพียงสิบห้าสิบหกกช็ ี้หน้าด่าทอ คนขบั รถม้า จากนัน้ กห็ นั กลบั ไปเลิกผ้าม่าน เอ่ยเสียงประจบ เชิญคณุ ชายขึน้ รถ คณุ ชายผนู้ ัน้ โบกพดั ไปมาแล้วเดินขึน้ รถมา้ “มวั แต่นัง่ เซ่ออย่ไู ด้ รีบออกรถสิ” เดก็ รบั ใช้สงั่ 11

ด้วยท่าทางโอหงั อวดดี คนขบั รถม้าได้แต่รบั คาอย่าง เดียว จากนัน้ กส็ ะบดั แส้ให้รถมา้ เคล่ือนออกไป แต่ไหนแต่ไรเด็กรบั ใช้ไม่ชอบหน้ าคนขับรถม้าคนนี้ เสียเลย ยงั จาเม่ือเช้าท่ีคณุ ชายตบเงินรางวลั ให้ชายผ้นู ี้ ได้เงิน พวกนัน้ มากพอจะใช้ดื่มกิน แต่มาให้คนไร้ค่าเช่นนี้นับว่าน่า เสียดายอย่างมาก คนขบั รถม้าผนู้ ี้เป็นคนแขง็ กระด้าง ชอบแสร้งทาเป็ นใบ้ หหู นวก หากไม่ใช่คุณชายเรียกมาขบั รถม้า อีกฝ่ ายกอ็ าจจะ เป็ นคนล้างส้วมไปแล้ว หน้าท่ีติดตามคณุ ชายไปข้างนอกเป็ น งานท่ีบ่าวต่างยื้อแย่งกันทา เม่ือวานยังมีคนยดั เงินให้เขา ขอรอ้ งว่าอยากจะทางานนี้อย่เู ลย พอเห็นหัวโค้งตรงหน้ า เด็กรับใช้คุณชายไป๋ ก็เกิ ด ความคิดบางอย่าง ดวงตาพลนั วาววบั อดไม่ได้ท่ีจะแสยะยิ้ม เขาจงใจใช้เท้าถีบสะโพกม้า เม่ือม้าว่ิงด้วยความตกใจ รถม้าจึง โคลงเคลงไปมา เขาจึงฉวยโอกาสนี้ใช้แขนชนคนข้างๆ ให้ คนขบั รถม้าตกรถไป หากล้มช่วงหน้าหนาวเดือนสิบสองอย่าง นี้กระดูกคงหกั จนนอนราบไม่ได้ไปสามเดือนทีเดียว ครนั้ พอ แผลหายดีแล้ว ตาแหน่งคนขบั รถม้าให้คุณชายคงจะไม่รอมนั หรอก? ย่ิงมีคนจองตาแหน่งนี้อย่ดู ้วย 12

ถานหวนั่ ชิงได้แต่มองตามหลงั รถม้าที่วิ่งออกไปไกลแล้ว พอนางจะเอี้ยวตวั กลบั กเ็ หน็ เงาคนร่วงลงมาจากรถม้า น่าจะ เป็นพ่อบา้ นหรว่ นท่ีตนสนทนาด้วยเมือ่ ครนู่ ี้ เกิดอะไรขึ้น? นางรีบสาวเท้าไปหาอย่างว่องไว เม่ือเข้า ไปใกล้กไ็ ด้ยินเสียงเดก็ รบั ใช้ตะโกนด่าทอดงั ลนั่ ส่วนคนที่ขบั รถม้ากลบั หล่นลงมากองอยู่บนพื้น ถึงอย่างไรพ่อบ้านหร่วนก็ เคยอยู่ในจวนตระกลู ถานมานาน และได้เห็นถานหวนั่ ชิงจน เติบใหญ่ คนในจวนตระกลู ถาน ใครจะกล้าตบตีด่าทอเขาได้ ตามอาเภอใจ แต่วันนี้ กลับถูกเด็กรับใช้วัยสิ บห้าสิ บหกปี ด่าแช่ง ถานหวนั่ ชิงจะน่ิงเฉยได้อย่างไร “หยดุ !” เดก็ รบั ใช้ผนู้ ัน้ หยิบแส้ขึ้นมา เตรียมจะฟาดใส่คนบนพื้น จู่ๆ กไ็ ด้ยินเสียงห้าม จึงหนั ไปมองด้วยความตกใจ เห็นคนผู้ หนึ่งกาลงั เดินมา อีกฝ่ ายอยู่ในชุดที่ดคู ล้ายกบั ชุดท่ีคณุ ชายใส่ ไปเรียน แต่เสียงที่ได้ยินน่าจะเป็ นผหู้ ญิง เขาจึงเพ่งมองใบหน้า แล้วลดแส้ม้าลง ถามด้วยน้าเสียงข่มขวญั “เจ้าเป็นใคร อาศยั อะไรมาสงั่ ให้ข้าหยดุ ” 13

ถานหวนั่ ชิงกาลงั ยุ่งอย่กู บั การช่วยพยุงพ่อบา้ นหร่วนขึน้ จากพื้น พ่อบ้านหร่วนไม่ได้ใส่ใจเดก็ รบั ใช้นัน่ เพียงก้มหน้าลง แล้วกดเสียงตา่ “ข้าไม่เป็นไร ท่านรีบไปเถอะ รีบไปเรว็ ” ในเม่ือเผยน้าเสียงออกไปแล้ว จะมาเสียใจภายหลงั ก็ สายเกินไป ถานหวนั่ ชิงขบกรามแน่น ไม่อยากเอาเร่ืองกบั เดก็ รับใช้ จึงเบนหน้ าไปทางคนในรถ เอ่ยถามด้วยน้าเสียง ราบเรียบ “ท่านคือคณุ ชายไป๋ สินะ?” ตhั งแต่ตอนที่ถานหวนั่ ชิงตะโกนคาแรก คุณชายไป๋ กใ็ ช้ พดั เลิกผ้าม่านเปิ ดออกและมองมาอยู่ก่อนแล้ว เม่ือได้ยิน คาถามจึงยอมลงจากรถมา้ ในมาดคณุ ชายผ้มู ีสติปัญญาและรกั อิสระ จากนัน้ กป็ ระสานมือคารวะ “เป็ นข้าเอง ไม่ทราบว่าแม่นางเป็ นใคร มาจากตระกลู ไหน? มีความเกี่ยวข้องอะไรกบั คนในปกครองของข้า?” ถานหวนั่ ชิงมองประเมินคุณชายสกลุ ไป๋ ก็เห็นว่าเขา ไม่ได้มีนิ สยั เลวร้ายอะไร ครอบครวั เลี้ยงดูลูกหลานออกมาได้ สงา่ งามดี แต่ถอื พดั ในฤดหู นาวจงึ ดแู ปลกอย่บู า้ ง 14

นางไม่อยากเอ่ยมากความ จึงพูดเข้าประเด็นทันที “คณุ ชายไป๋ ท่านนี้คือ...เพื่อนเก่าของบิดาข้า วนั นี้ได้พบกนั ข้า จึงต้องการไถ่ตวั เขา ไม่ทราบว่าจวนของท่านไถ่คนในราคา เท่าไร?” คณุ ชายสกลุ ไป๋ ค่อนข้างใจลอย จิตใจไม่อยู่กบั เนื้อกบั ตวั ในห้วงความคิดไม่มีเรือ่ งการไถ่ถอนคนอยู่เลย มีแต่หญิงสาวท่ี สวมชดุ คล้ายบณั ฑิตตรงหน้า ไม่ว่าอีกฝ่ ายจะเป็นชายหรือหญิง กท็ าให้ตนต้องตกตะลึงในความงาม “ไถ่ตัว? พูดได้ดี” เขาก้มหน้ าใช้พัดยันหน้ าผากไว้ เหมือนกาลงั คิด “แต่ทะเบียนไถ่ตวั ไม่ได้อย่ใู นมือข้านี่สิ แล้วจะ ทาเช่นไรดีล่ะ? ไม่เช่นนัน้ แม่นางกต็ ามข้าไปที่จวนสกลุ ไป๋ รบั ทะเบยี นไถ่ตวั เสียตอนนี้ เจา้ เหน็ ว่าอย่างไร?” กล่าวจบก็รีบร้อนเลิกผ้าม่านรถม้า ปากยังพร่าด้วย ความสุภาพว่า “แม่นางขึ้นรถม้าเถอะ ท่านโปรดวางใจ เม่ือไป จวนสกลุ ไป๋ กค็ ือแขกของสกลุ ไป๋ อย่าว่าแต่ทะเบียนไถ่ตวั แค่ แผ่นเดียวเลย แปดแผ่นสิบแผ่นข้ากจ็ ะนามามอบให้ด้วยสอง มือนี้ และจะไม่รบั เงินจากแมน่ างแมส้ กั ครง่ึ อีแปะ...” 15

เมื่อเห็นสายตาของชายตรงหน้า นางกร็ ู้ทนั ทีว่าน่ีเป็ น กบั ดกั บนโลกใบนี้ไม่มีใครที่ให้อะไรโดยไม่หวงั ผล ถานหวนั่ ชิง ไม่ใช่คนโง่ นางไม่ขึ้นรถม้าแน่นอน และไม่สนใจจะไปเป็ นแขก สกลุ ไป๋ วิธีเชิญผ้หู ญิงไปเป็ นแขกในจวนค่อนข้างเป็ นวิธีแบบ เดก็ ๆ ช่างน่าขนั สิ้นดี แต่นางเอ่ยปากเรอ่ื งไถ่ถอนตวั คนออกไปแล้ว เขาอาจจะ หาเหตุโยกโย้จนนางไม่อาจไถ่ตวั ได้ หญิงสาวจึงคิดว่าตวั เอง ควรจะกลบั บา้ นไปคิดวิธีดอู ีกทีจะดีกว่า ขณะท่ีนางน่ิ งเงียบอย่างคร่นุ คิด หาช่องทางบอกปัดด้วย คาพูดท่ีนุ่มนวล ทนั ใดนัน้ เองกไ็ ด้ยินเสียงฝี เท้าม้าดงั มาจาก ด้านหลงั ตามด้วยน้าเสียงหนาวเหน็บราวกบั น้าแขง็ ท่ีแฝงไว้ ด้วยอานาจ “เจา้ จะไปไหน? ที่ไหนเจ้ากไ็ ปไมไ่ ด้!” 16

48 หึง...หวง? คนข่ีมา้ ไม่มีทีท่าว่าจะหยดุ เขาควบม้าเข้ามาใกล้จนกระทัง่ ถึงคนทัง้ สี่ ท่อนแขน แขง็ แรงข้างหนึ่งพลนั ช้อนอุ้มหญิงสาวเพียงหน่ึงเดียวขึ้นบน หลงั ม้าอย่างรวดเรว็ แล้วทะยานจากไป ตอนแรกคุณชายไป๋ คิดจะขดั ขวางหลงั จากเห็นว่าอีก ฝ่ ายชิ งหญิ งสาวไปต่อหน้ าต่อตา แต่กลับถูกดวงตาดุดัน เพ่งมองมาอย่างแขง็ กร้าวจนตวั เยน็ เยียบ สองขาชะงกั ค้างราว กบั ถกู แช่แขง็ อยู่กบั ท่ี กระทงั่ คนงามถกู พาตวั ไปไกลลิบ สติท่ี หลดุ ลอยจึงค่อยกลบั มา นิ้ วมือสนั่ เทาด้วยความกรุ่นโกรธชี้ตามหลงั ชายชุดดา บนหลงั ม้า “ด!ู ดสู ิ กลางวนั แสกๆ ตะวนั ยงั ไม่ทนั ลบั ขอบฟ้าก็ ทาตวั ป่ าเถื่อนกบั ผ้หู ญิงอย่างไม่ไว้หน้า เจ้าคนไม่มีมารยาทไร้ ยางอายนัน่ มันเป็ นใครหา! ถึงอาจหาญทาตัวใหญ่คับฟ้ า เช่นนี้!” ในสมองยงั ฉายภาพหน้าตาต่ืนตกใจของหญิงสาวเมื่อ ครู่ 1

เดก็ รบั ใช้ยงั มีท่าทางมึนงงเหมือนคนยงั ตงั้ สติไม่ได้ พอ ได้ยินเสียงเจ้านายกร็ ีบขยี้ตาแล้วเพ่งมองเงาด าท่ีวูบผ่านไป ถึงจะเห็นเพียงแวบเดียวแต่เขาก็มนั่ ใจมาก จึงรีบตอบเสียง ตะกกุ ตะกกั “นะ...นายท่าน หากข้าดูไม่ผิด ชายบนหลงั ม้าศึก เมือ่ ครนู่ ี้....คนท่ีสวมชดุ ทหารขนั้ ห้านัน่ ดเู หมือนจะเป็น...” ระดบั ขนั้ ของนายทหารมีไม่มาก คนที่สวมชุดระดบั ขนั้ ห้าในเมืองเว่ยอนั เหน็ จะมีเพียงผเู้ ดียว นัน่ กค็ ือ... คุณชายไป๋ กบั เดก็ รบั ใช้มองหน้ากนั อย่างตื่นตะลึง “ใต้ เท้า...ใต้เท้าเซี่ย!” คนเม่อื ครคู่ ือแม่ทพั หวั เมืองเซี่ยเฉิงจ่?ู ยศของขุนนางในสมยั โบราณ หากจะบอกว่าตาแหน่ง ฝ่ ายบุ๋นและฝ่ ายบู๊เท่าเทียมกัน แต่ตามจริงแล้วตาแหน่ ง ข้าราชการท่ีดูแลพลเรือนจะสูงกว่าตาแหน่งทหารฝ่ ายการรบ ทว่าหากเป็ นเขตชายแดนที่ทาสงครามต่อเน่ือง เช่นนี้ความ ปลอดภยั ของประชาชนจะมีเหล่าทหารในกองทพั ที่ปฏิญาณตน ว่าจะปกปักรกั ษาเมืองคอยดูแล ภารกิจสาคัญเช่นนี้ ทาให้ ตาแหน่งแม่ทพั สูงขึ้นโดยปริยาย ดงั คากล่าวที่ว่า ‘น้าขึ้นเรือก็ สงู ขนึ้ ตาม’ ทกุ สิ่งอย่างล้วนอย่ภู ายใต้การควบคมุ ของคนผนู้ ัน้ 2

เซ่ียเฉิ งจู่เป็ นแม่ทัพหัวเมืองที่อายุยังน้ อย มีความ เดด็ ขาดเหี้ยมโหด เพียงปี แรกที่ดารงตาแหน่ง คนทงั้ เมืองกอ็ ยู่ ใต้อานาจของเขาผเู้ ดียว ไม่มีใครกล้าต่อกรซึ่งหน้ากบั ความน่า เกรงขามนี้ ไม่ต้องพูดถึงครอบครวั เศรษฐีในเมืองเลย ขนาดพวก คหบดีท่ีเป็ นพ่อค้าใหญ่จากต่างถิ่น ถ้าคิดจะมาทาการค้าใน เมืองนี้ หากไม่ได้รบั อนุญาตจากเขา ต่อให้รา่ รวยแค่ไหนกก็ ้าว เท้าเข้าเมืองไม่ได้ หากอยากจะมาตัง้ รกรากเปิ ดร้านทาการค้า หรือแม้ กระทงั่ เป็นพ่อค้ารา่ รวยในถ่ินแต่เดิม กย็ งั ต้องบากหน้ามาสาน สัมพันธ์ประจบประแจงแม่ทัพหัวเมือง ไม่มีใครกล้าขัดใจ ล่วงเกินแมแ้ ต่น้อย เว่ยอนั ในปัจจบุ นั ไม่เหมือนในอดีต ตอนนี้มีกาแพงนอก เมืองที่แขง็ แกรง่ มีป้อมปราการรกั ษาการณ์ รวมถึงทุกสิ่งอย่าง ที่สามารถปกป้องประชาชนให้ปลอดภยั อีกทงั้ มีผ้ปู ระสบภยั จานวนมหาศาลต่างเข้ามาพ่ึงพิงขอพักอาศัย เม่ือถึงเวลา บุกเบิกถางพง คนที่อยู่นอกเมืองจะได้โอกาสสร้างกาไรจากผืน นา ถนนและร้านค้ากระทงั่ กลุ่มคนกจ็ ะหลงั่ ไหลมาอย่างมืดฟ้า มวั ดินในอนาคต 3

พ่อค้านอกเมืองคาดการณ์เมืองเว่ยอันไว้เช่นนี้ จึง พยายามท่ีจะแทรกตวั เข้ามาในเมืองเพ่ือฉกฉวยโอกาสงาม ส่วนพ่อค้าในเมืองก็จ้องที่จะเขมือบเนื้ อชิ้นนี้ อยู่ก่อนแล้ว เช่นกนั หากวนั ใดเกิดผิดใจกบั ใต้เท้าเซี่ยก็อาจจะถกู ขบั ไล่ ออกไปกเ็ ป็นได้ การเข้าออกเมืองจะยิ่งเพิ่มความยากเข้าไปอีก ขนั้ คุณชายไป๋ เป็ นลูกผู้ดีมีเงินซ้าเจ้าชู้อยู่ไม่น้ อย แต่ถึง อย่างไรกไ็ ม่อาจหาญกล้าเล่นแง่กบั แม่ทพั หวั เมือง ตอนนี้บน หวั คุณชายเริ่มมีเหง่ือไหลซึมทงั้ ท่ีอากาศหนาว พยายามคิด ปลอบตวั เองในทางท่ีดีว่าเม่ือคร่นู ี้เขาคงไม่ได้ล่วงเกินอะไร... กระมงั ? ชวั่ พริบตาถดั มาพลนั ฉุกคิดได้ว่า ก่อนแม่ทพั หวั เมืองจะ จากไปได้ส่งสายตาดุเดือดมองมายงั เขา มือไม้พลนั สนั่ ระริก อย่างตื่นตระหนกจนเกือบจะทาพดั หลุดร่วง เรื่องนี้หากบิดารู้ เข้า เขาคงออกจากบ้านไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียวเป็ นแน่ หรือแย่ กว่านัน้ คือเขาอาจจะถกู เชิญให้ออกจากบ้านไปปรนนิ บตั ิพวก หลวงจีน นี่...นี่มนั ...ไม่ใช่เรอ่ื งดีเอาเสียเลย! 4

ขณะท่ีคณุ ชายไป๋ กลอกตาไปมาอย่างร้อนรนกเ็ หลือบไป เหน็ คนขบั รถม้าที่ยืนนิ่ งอยู่ด้านข้าง ในใจจดจาได้ถึงสิ่งที่หญิง งามในชดุ บรุ ษุ กล่าวว่าคนผนู้ ี้คือเพ่ือนเก่าของบิดานาง ดวงตาร้อนรนเกิดแสงเปล่งประกายขึ้นมาทนั ที ราวกบั คว้าฟางข้าวช่วยชีวิตได้ แม้ตามปกติจะไม่เคยมีความห่วงใย หรือใส่ใจใครมาก่อน แต่กลบั ถามอาการคนขบั รถม้าว่าได้รบั บาดเจบ็ ตรงไหนหรอื ไม่ พ่ อ บ้ า น ห ร่ ว น ล้ ม ก ลิ้ ง ล ง จ า ก ร ถ ม้ า ท า ใ ห้ ป ว ด ส ะ โ พ ก หลงั จากถกู ช่วยพยงุ ให้ยืนขึน้ เขากต็ าเบิกค้างยืนอย่ตู รงนัน้ ใน ใจสนั่ ไหวท่ีคุณหนูถกู ชายบนหลงั ม้าเอาตวั ไป เขาทางานเป็ น พ่อบ้านคอยติดตามอคั รมหาเสนาบดีมาหลายปี ชานาญเร่ือง การวิเคราะหค์ าพดู และสงั เกตสีหน้าพอสมควร... ในมุมมองของเขา ตอนท่ีชายหนุ่มบนหลงั ม้าดึงคณุ หนู ขึ้นไป คุณหนูไม่ได้ดิ้นรนและไม่ได้ร้องขอให้ช่วยเหลือ แม้จะ ตกใจอยู่บ้างแต่กลบั ไม่มีสีหน้าหวาดกลวั เลยสกั นิ ด ส่วนชาย หนุ่มผู้นั้น ลกั ษณะการก้มลงมาช้อนนางขึ้นไปก็ระมดั ระวงั ป้ องกนั ไม่ให้หลุดมือ อีกทัง้ คุณหนูยงั จบั แขนของบุรุษผู้นั้น อย่างไม่สะเทิ้นอาย ทาเพียงอย่นู ่ิงๆ เพ่ือไม่ให้ตนเองหล่นลงมา เท่านัน้ แสดงว่าสองคนนี้รจู้ กั กนั อย่กู ่อนแล้ว 5

อีกอย่างจากเครื่องแต่งกายของชายผ้นู ัน้ ย่อมมีฐานะ เป็ นนายทหารระดบั สูง แม้เขาจะเพ่ิงมาอยู่ท่ีเมืองเว่ยอนั ไม่ นานยังรู้ดีว่าในภาวะสงครามเมืองนี้ กลับปกครองได้สงบ ปลอดภัยย่ิง อาณาประชาราษฎร์อยู่เย็นเป็ นสุขไม่มีความ หวาดระแวง ทงั้ หมดทงั้ มวลล้วนมาจากแม่ทพั หวั เมืองที่ทุกคน ให้ความเคารพและยกย่องสรรเสริญ และเม่ือเหน็ หญิงสาวถกู นาตวั ไป คุณชายไป๋ ไม่เพียงไม่ โกรธเคืองอีกฝ่ ายเท่านัน้ ใบหน้ายงั เผยความตกใจจนร้อนรน ออกมา ซ้าเด็กรบั ใช้ยงั เอ่ยคาว่า ‘ใต้เท้าเซ่ีย’ ออกมาด้วย หรว่ นอีตนั จึงคาดเดาสถานะบรุ ษุ ผนู้ ัน้ ได้โดยพลนั เขามองสองนายบ่าวตรงหน้า เหน็ ว่าคุณชายไป๋ กบั เดก็ รบั ใช้มีสภาพไม่ปกติ นัก อีกฝ่ ายฉี กยิ้มแบบการค้าเดินมา ประคองตนด้วยท่าทางห่วงใย ตงั้ ใจประจบสอพลอขึ้นมาอย่าง เหน็ ได้ชดั อดีตพ่อบ้านแอบถอนใจ ตอนนี้สถานะของตระกลู ถาน ตกตา่ และไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว คณุ หนูเถาเอ๋อจะมีสภาพเช่น ไรในเม่ืออีกฝ่ ายเป็นถึงขนุ นางในราชสานัก บุรษุ หนุ่มผมู้ ีสีหน้า โหดเหี้ยมอาจไม่ใช่คนดี ไม่รู้ว่าคนผ้นู ัน้ จะปฏิบตั ิต่อคุณหนูดี หรอื ไม่? 6

แม้จะเห็นใบหน้ างามของคุณหนูน่ิ งเป็ นปกติ แต่พอ ใคร่ครวญถึงสถานะท่ีเป็ นอย่ใู นปัจจบุ นั เกรงว่าน่าจะหนักหนา สาหสั กว่าตนเป็นแน่ เซี่ยเฉิ งจู่ช้อนคนขึ้นหลงั ม้าแล้วก็แค่นเสียงเยน็ เยียบ ออกมาคราหน่ึง เขาสะบดั แส้ลงบนตวั ม้าด้วยอาการดดุ นั เสียงแส้แหวก อากาศดงั ขวบั สะเทือนเข้ามาถึงจิตใจ อาชาดาพ่งุ ทะยานไปยงั ค่ายทหารทางประตเู หนืออย่างรวดเรว็ ปานสายฟ้าแลบ เม่ือลมหนาวปะทะใบหน้า ถานหวนั่ ชิงท่ีนัง่ อยู่บนหลงั ม้าหนาวจนต้องขดตัว ย่ิงนางทาเช่นนี้ อาชาดาก็ย่ิงเพ่ิม ความเรว็ กว่าเดิม ความโกรธของคนบนหลงั ม้าส่งผ่านไปยงั อาชาค่ใู จใต้รา่ ง เจ้าม้าดาควบตะบงึ ไปข้างหน้าอย่างบา้ ระหา่ ถานหวัน่ ชิงปล่อยมือจากแขนแข็งแกร่งของอีกฝ่ าย เปลี่ยนมาจบั ขนแผงคอม้าแทน เหตุการณ์ที่ตนถกู ช้อนเอาตวั ขึ้นหลงั ม้ามาเม่ือคร่ทู าให้นางอดจินตนาการไม่ได้ว่า ลูกน้อง คนสนิ ทของบิดาคงคิดว่าเป็ นเร่ืองใหญ่แน่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ ายจะ ตกใจเพียงใดท่ีอดีตคณุ หนูซ่ึงตนเฝ้าดคู วามเจริญเติบโตมาแต่ 7

เลก็ แต่น้อย กลบั ตกอบั ขนาดกลายเป็ นของเล่นให้นายทหาร ขนั้ ห้าในเมอื งชายแดน เม่ือมีคนเก่าแก่มาร้เู หน็ อย่ตู รงหน้า ยงั จะมีความอดสใู ด ท่ีสดุ จะทนรบั ได้มากไปกว่านี้อีกไหม หญิงสาวไม่เคยคิดมาก่อนว่า ความอดสูสุดจะทนรบั ได้ คือนับจากนี้ต่างหาก ด้วยความเรว็ ของม้าดา เพียงชวั่ พริบตาก็ว่ิงผ่านจาก ถนนตงเหมินไปถนนเป่ ยเหมินแล้ว ตลอดทางที่ผ่านอาชาดา ไม่มีทีท่าว่าจะชะลอ ฝี เท้าแม้แต่น้อย กลบั พุ่งทะยานไปยงั ค่ายทหารประตู เหนือเต็มกาลงั ถานหวนั่ ชิงเร่ิมหวาดกลวั จนตัวสนั่ นางหนั มองซ้ายแลขวาและอดไมไ่ ด้ท่ีจะหนั มามองเขา เซ่ียเฉิ งจ่มู องตรงไปเบอื้ งหน้า ทว่าตอนที่นางหนั มามอง ชายหนุ่มกก็ ้มหน้าลง สบตานางด้วยประกายเยน็ เยียบแล้วเบน สายตาหนีไปเสียดือ้ ๆ น่ีเป็นครงั้ แรกที่ถานหวนั่ ชิงเข้ามาในค่ายทหาร 8

ค่ายทหารโบราณเป็นเช่นนี้เองหรอื ? นางมองเกวียนที่กาลงั ลาเลียงของ มีเสียงโหวกเหวกดงั มาเป็ นระยะ แล้วยงั มีววั มีแพะท่ีเลี้ยงไว้ในคอกหลายสิบตวั มี ทหารกาลงั ป้อนหญ้าให้ ทงั้ ววั และแพะต่างส่งเสียงร้องราวกบั ดี ใจกบั อาหารมื้อเท่ียง ควนั ลอยตลบอบอวลหมุนเป็ นเกลียวมา จาก โรงครัว กล่ิ นหอมของเนื้ อโชยมาตามลม ทหาร ลาดตระเวนสิบกว่านายท่ีเดินผ่าน พอเห็นใต้เท้าของตน กลบั มาพร้อมอิสตรีบนหลงั ม้า ดวงตาแต่ละคนพลนั เบิกกว้าง เป็นประกายแวววาว ยิ่งเม่ือเหน็ ลกั ษณะหญิงสาวผ้นู ัน้ น้าลาย กแ็ ทบไหลออกมาโดยไมร่ ตู้ วั “ใต้...ใต้เท้า เอาเทพธิดามาจากไหน...” “เทพธิดาท่ีไหนกนั ! น่าจะเป็นภรรยาของใต้เท้าต่างหาก เล่า!” “ใต้เท้าแต่งภรรยาแล้วหรอื ?” “ดีจริง ข้าอยากมีเมียสวยแบบนี้บา้ ง...” 9

อาชาดาวิ่งมาหยุดที่หน้าจวนผ้ปู กครอง ทหารทุกนายท่ี นัน่ ล้วนมีใบหน้าตื่นตระหนก ดวงตาแทบถลน ใบหน้านับร้อย ช่างสามคั คีหนั มาทางเดียวกนั หมด แมแ้ ต่ทหารเลีย้ งมา้ ท่ีมารบั อาชาดาตวั นี้ไปกอ็ ้าปากค้างอย่นู านเช่นกนั โดยเฉพาะอย่างย่ิงเมื่อหญิงสาวลงจากหลงั ม้าแล้วหมุน ตัวทาท่าจะเดินหนี ใต้เท้าก็ใช้มือเดียวกระชากนางกลบั มา พร้อมกบั ลากหญิงสาวแบบถลู ู่ถกู งั เข้าไปในจวน ทาเอาผคู้ นใน ละแวกนัน้ ตกตะลึงพรงึ เพริด บรรดานายทหารรีบรวมหัวซุบซิ บวิ พากษ์วิ จารณ์ กัน เซ็งแซ่ ไม่นานกพ็ ากนั สลายตวั ไปกระจายข่าว เพียงครู่เดียว คนในค่ายทหารเกือบครง่ึ ล้วนรวู้ ่าใต้เท้าพาผหู้ ญิงกลบั มาด้วย ไม่ร้วู ่าต้องขึ้นกี่ขนั้ บนั ได ผ่านอีกก่ีช่องทางเดินระเบียง จนมาถึงห้องแห่งหน่ึง อ่างไฟในห้องดบั หมดแล้ว ในห้องจึง หนาวเยน็ มากพอควร ทนั ทีท่ีเซ่ียเฉิ งจ่ลู ากหญิงสาวมาถึงห้อง สีหน้าเยน็ เยียบ และแววตาโกรธขึ้งกเ็ ร่ิมคลายลง เขาเดินไปที่โต๊ะ ยกหกู าริน น้าชาใส่ในถ้วย น้าชาในถ้วยนอกจากจะไม่มีความอุ่นแล้ว ยงั 10

เยน็ เฉียบราวกบั ใส่ก้อนน้าแขง็ ทว่าเขากลบั ยกน้าชาขึ้นดื่ม อย่างไม่ย่ีหระ เม่ือคร่อู ารมณ์โกรธพลุ่งพล่านบีบหวั ใจอย่างหนักหน่วง จวั่ เวิ่นเป็นคนมารายงานเขาว่าถานหวนั่ ชิงตงั้ ใจเดินอ้อมป่ าไผ่ ลอบหนีไปอีกประตูทางออกหนึ่ง เมื่อเขาควบม้าไล่ตามกเ็ หน็ นางเตรียมจะขึ้นรถม้าไปกบั คนตระกลู ไป๋ ลูกผ้ดู ีมีเงินท่ีเอาแต่ เล่นกบั กินด่ืมนัน่ ! “ใต้เท้าเซ่ีย” ถานหวนั่ ชิงเรียกเสียงเบา ร้สู ึกว่าเขาโกรธ จดั จนไมร่ จู้ ะระบายออกอย่างไร เซี่ยเฉิ งจู่หมุนตวั ฉับพลนั สาวเท้าก้าวมาตรงหน้านาง สายตาจบั จ้องไม่ลดละ “รถม้าของบ้านอื่นเจ้ากล้าขึ้นอย่างนัน้ หรือ ? เจ้าไม่รู้รึว่าคฤหาสน์ตระกลู ไป๋ คือสถานที่อะไร? บิดา ของไป๋ ห้าวมีอนุภรรยาแปดคน หากวนั นี้ เจา้ เขา้ ไปในคฤหาสน์ ตระกลู ไป๋ แล้วจะออกมาได้รึ? หรือว่าเจ้าอยากจะอาศยั พวก สกลุ ไป๋ หนีไปจากเว่ยอนั ? หรอื ว่าเจา้ อยากจะเป็นอนุคนที่เก้า!” ถานหวนั่ ชิงไม่ปริปาก เซี่ยเฉิ งจ่กู จ็ บั จ้องนางไม่เลิก เอ่ย เชิงบงั คบั “พดู มา!” 11

นางชะงกั เลก็ น้อย เร่ืองนี้นางไม่สามารถอธิบายได้ ถึง นางอยากจะช่วยพ่อบ้านหร่วน แต่กไ็ ม่อาจให้ใครมารบั รู้ เพ่ือ ไม่ให้เซี่ยเฉิ งจู่สงั เกตเหน็ เรื่องนี้ ถานหวนั่ ชิงจึงน่ิ งคิด สกั พกั ก็ เชิดหน้าหลงั หยดั ตรง ตอบแบบขอไปที “ใต้เท้าต้องการให้ข้าพูดอะไร รถม้าของตระกลู ไป๋ แล้ว อย่างไร คฤหาสน์ของตระกลู ไป๋ ไม่สามารถเข้าได้ แต่ใต้เท้าฉุด ข้าขึ้นหลงั ม้าเข้าจวน...โดยไม่สมคั รใจ แล้วมนั แตกต่างกนั ตรงไหนเจ้าคะ?” เพียงจบประโยค ใบหน้าของเซ่ียเฉิ งจู่ท่ีมองนางพลนั ฉายแววตื่นตะลึง มือท่ีกาแน่นคลายออกฉับพลนั สายตาเตม็ ไปด้วยความผิดหวงั และโมโห เขาถอยเท้าไปหน่ึงก้าว “ที่แท้ไม่ว่าจะเป็นอนุหรอื ภรรยาเอก ในสายตาเจ้ากไ็ ม่มี ความแตกต่างกนั เลย? แล้วที่บอกว่าไม่สมคั รใจ! แสดงว่าถึงจะ เป็นใครกไ็ ด้ทงั้ นัน้ รึ?...ดี! กด็ ี!” เซี่ยเฉิ งจ่โู กรธสุดขีดแต่กลบั หวั เราะออกมา เขาหมุนตวั กลับรีบเดิ นไปยังโต๊ะเขียนหนังสือหยิ บพู่กันขึ้นมาเขียน บางอย่างลงบนกระดาษอย่างว่องไว พอเขียนเสรจ็ กท็ ิ้งพ่กู นั ใน มือ 12

“ในเมื่อเจ้าไม่อยากแต่งเป็นภรรยา และไม่อยากเป็นอนุ เช่นนัน้ ข้ากไ็ ม่จาเป็นต้องสนใจอะไรแล้ว น่ีไงที่เจ้าต้องการ!” กล่าวจบกโ็ ยนกระดาษแผ่นหน่ึงไปร่วงลงแทบเท้าของ ถานหวนั่ ชิง กระดาษแผ่นนั้น แต่ก่อนนางเคยต่อรองกับเขาด้วย ตวั เอง เป็ นสญั ญาที่เป็ นลายลกั ษณ์อกั ษรเพ่ือใช้แลกกบั อิสระ ของตน ‘ไม่เข้าตระกลู เซ่ีย ไม่ยอมเป็ นอนุภรรยาและไม่หนี จน กว่าเซี่ยเฉิงจจู่ ะจดั งานมงคลสมรสจึงถอื เป็นที่สิ้นสดุ ’ ถานหวนั่ ชิงอ่านตวั อกั ษรบนกระดาษนิ่ งอยู่ชวั่ ขณะ นาง เผยอริมฝี ปากเหมือนจะพดู บางอย่าง แต่สุดท้ายกไ็ ม่เอ่ยอะไร ออกมา หากอธิบายไปแล้วจะเป็ นอย่างไร เดิมทีกว็ างแผนไว้ อย่างนี้ ในเม่ือได้ หนั งสื อสัญญามาแล้ วก็ถื อว่ าบ ร รลุ จดุ มงุ่ หมายเสียที หลงั จากอ่านจบไปหนึ่งรอบ ถานหวนั่ ชิงก็ค่อยๆ พบั กระดาษใส่เข้าไปในแขนเสื้อ ฉากแสนธรรมดานี้กลบั ย่ิงจุดไฟแผดเผาจิตใจของผ้ทู ่ี ยืนมองด้วยความโกรธและอดั อนั้ ตนั ใจให้วอดวาย ในใจราว 13

กบั มีไฟประลยั กลั ป์ โหมกระหน่า แผดเผาสติสมั ปชญั ญะของ เขาจนแทบมอดม้วย เซ่ียเฉิงจเู่ ม้มริมฝี ปากเดินตรงเข้ามากระชากมือของนาง อย่างไร้ความปรานี ฉุดลากมาท่ีเตียงนอน เขาแค่นเสียงลอด ไรฟันออกมา ลึกเข้าไปในดวงตายงั คงเดือดดาลเป็นฟื นเป็นไฟ แต่คาพดู ที่เปล่งออกมากลบั หนาวเหน็บทิ่มแทงใจคนฟังย่ิง “ในเม่ือข้าให้หนังสือสญั ญายืนยนั กบั เจ้าแล้ว ถึงคราว คณุ หนูใหญ่ต้องปฏิบตั ิตามคามนั่ เสียที” ถานหวนั่ ชิงซ่ึงถกู ลากอย่างรีบร้อน ปลายเท้ากโ็ ซเซล้ม ลงบนเตียงอย่างจนมุม เพียงสิ้นคาพูดเยน็ เยียบ มือบางท่ีกมุ ขอบเตียงอยู่กห็ ยดั กายขึ้นจนกระทงั่ นัง่ ตวั ตรงได้ จากนั้นจึง ค่อยๆ ดึงสายรดั เอวออกอย่างช้าๆ 14

49 หนังสือสญั ญา ถานหวนั่ ชิงใช้ชีวิตอยู่ ‘ที่น่ี’ สิบกว่าปี แล้ว นางถกู ขดั เกลาด้วยความเคยชินและคาสอนมากมาย หากจะบอกว่าไม่มีผลกระทบต่อจิตใจ แน่นอนว่าย่อมเป็ นไป ไม่ได้ การเข้ามาอย่ใู นยุคสมยั นี้ นางถกู ความพลิกผนั มากมาย พาให้ไหลไปตามกระแสคลื่นชีวิต ส่ิงที่เคยจินตนาการไว้อย่าง สวยงาม และคิดไปว่าคนคนหน่ึ งจะสามารถเปล่ียนแปลง เรื่องราวได้มากมาย แต่ในความเป็ นจริงแล้ว ความสามารถ ของคนย่อมมีขีดจากดั ไม่ต้องเอ่ยถึงการเปลี่ยนแปลงรชั สมยั ใดรชั สมยั หนึ่ง เอาแค่การเปลี่ยนแปลงในวงศ์ตระกูล หรือการจะเปล่ียน ความคิดของใครสกั คน มนั เป็ นเรื่องยากย่ิง เรื่องที่นางเข้าใจ คนอ่ืนไม่เข้าใจ นางเคยพยายามทาทุกอย่าง ทาทุกวิถีทาง เพ่ือให้อีกฝ่ ายเข้าใจ แต่กลบั ไม่อาจหยุดความคิดท่ียึดมนั่ ถือ มนั่ ของใครได้เลย คนโบราณฉลาด พวกเขามีความคิดเป็นของ ตวั เอง มีความเช่ือส่วนตวั เมื่อนางพดู ออกไปกม็ ีหลายประโยค 1

ท่ีพวกเขารบั ไม่ได้ พวกเขาไม่ใช่ห่นุ ไมท้ ี่ใครจะจบั วางตรงไหนก็ ได้ การท่ีไม่สามารถเปล่ียนแปลงโชคชะตาของตระกลู ถาน ที่จาต้องพบกบั ความหวาดผวาและการเนรเทศ กลบั ไม่ทาให้ใจ ของถานหวนั่ ชิงรสู้ ึกหนักหน่วงนัก เพราะนางเข้าใจดีว่ามนั เป็น เรอ่ื งท่ีเกินความสามารถของตน ส่วนลึกในใจหญิงสาวจึงปล่อยวางได้นานแล้ว ตงั้ แต่ท่ี ตระกลู ถานถกู ยึดทรพั ยส์ ินในครานัน้ ในเม่ือเร่ืองราวทงั้ หลาย ไมอ่ าจเปลี่ยนแปลงได้ นางจึงต้องเปล่ียนแปลงตวั เอง นางไม่ทาร้ายผ้อู ่ืน แต่ก็ ไม่ยอมให้ผอู้ ่ืนมาทาร้ายโดยง่าย ใครเล่าจะยอมให้ตนถกู คมุ ขงั ไปตลอดชีวิต ยอมให้อิสระหายไป รวมถึงยอมวางโชคชะตาไว้ ในมอื คนอ่ืน เม่ือคนเราถกู คมุ ขงั ในใจย่อมกระหายอยากจะหลุดพ้น และโหยหาความเป็ นไทอย่างท่ีสดุ ดงั นัน้ ถานหวนั่ ชิงจึงยอมแลกเปล่ียนอิสรภาพ โดยส่ิงท่ี ต้องการคืออยากให้ความสุขสดใสของชายหนุ่มตรงหน้ า 2

กลบั คืนมาอีกครงั้ ให้เขาไม่พยาบาทอาฆาตแค้นจนล้นทะลกั ออกมาจากหวั ใจเช่นนี้ ชีวิตเขาเหมือนถกู โชคชะตาเอาเปรียบ มากพอแล้ว อนาคตเป็ นสิ่งไม่แน่นอน นางจึงไม่กล้าเดิมพนั ส่ิงที่นาง กล้าพนันกค็ ือปัจจบุ นั เท่านัน้ ... ถานหวนั่ ชิงลุกขึ้นค่อยๆ ถอดอาภรณ์ออก เสื้อผ้ายงั คง มีไออ่นุ จากรา่ งของนางอยู่ พวกมนั ถกู พบั วางไว้ตรงปลายเตียง อย่างเรียบรอ้ ย แล้วนางกถ็ อดเสื้อชิ้นต่อไป สีหน้าของหญิงสาวยงั คงเรียบน่ิ ง นางเคยถอดเสื้อผา้ จน เหลือแต่เรือนร่างเปลือยเปล่าต่อหน้าสาวใช้หลายครงั้ ไม่ว่าจะ ตอนผลดั เปล่ียนเสื้อผ้าหรือลงอ่างน้า มนั ไม่ใช่เร่ืองผิดปกติแต่ อย่างใด เพียงเปล่ียนจากสาวใช้เป็ นผ้ชู ายกแ็ ค่นัน้ ไม่มีอะไร ต้องปกปิ ด และนางเข้าใจอย่างชดั เจนว่ามนั กเ็ ท่านี้แหละชีวิต ...กแ็ ค่ก้าวไปข้างหน้าอีกหน่ึงก้าว ในห้องนอนค่อนข้างหนาวอยู่แล้ว ครนั้ ถอดเสื้อผ้าต่อ หน้าชายหนุ่มท่ีท่าทางเยน็ ชากย็ ิ่งรสู้ ึกเยน็ 3