ทนายสาว เล่ม8 (1)

“เม่ือเชื่อมโยงเร่ืองทัง้ หมดนี้ เข้าด้วยกัน ข้ายังจะไม่ เข้าใจอะไรอีก เมืองฉางอนั ใหญ่ขนาดนี้ ได้ยินว่ามีคนอยู่เกิน หน่ึงล้านคน ชาวต่างเผ่าไม่ร้มู ีตงั้ เท่าไร เขา... อาซูร่ยุ ลอบเข้า มาย่อมไม่มีใครตรวจเจอได้ง่ายๆ แต่เม่ือมีช่ือของเขา มี รูปลกั ษณ์ภายนอกของเขา เรื่องท่ีหนั อู๋เวยสืบหามาได้ แล้ว จวนเฟิ่ งกวั ๋ กงของข้ายงั จะสืบไมไ่ ด้อย่างนัน้ หรอื ” “เจ้าเจอที่ซ่อนตวั ของเขาได้อย่างไร” ตู้หานอวี้พดู มาตงั้ นาน ชุนถหู มีเพิ่งเอ่ยปากถาม “จวนเฟิ่ งกวั ๋ กง ไม่สิ อดีตจวน เฟ่ิ งกวั ๋ กง แม้มีอิทธิพลคา้ ฟ้า แต่ข้าไม่เชื่อว่าหากมีใครสะกด รอยตามแล้วเขาจะไม่รตู้ วั ข้าเดาว่าเก่ียวกบั ท่ีเจ้าหน้าด้านหน้า ทนอย่จู วนอนั กวั ๋ กงไม่ยอมไปไหนมากกว่า” ตู้หานอวี้ยิ้มอย่างได้ใจ “เดาได้ไม่เลว ถึงเจ้าจะป้องกนั ขา้ ขนาดไหน แต่กไ็ ม่มีทางป้องกนั คนโง่เขลาในบา้ นเจ้าได้” “กจ็ ริง” ชนุ ถหู มีพยกั หน้ารบั อย่างเฉยเมย “ที่เขาว่ากนั ว่า ไม่กลวั ศตั รทู ่ีเก่งประดุจเทพ แต่กลวั สหายร่วมรบท่ีโง่เหมือน หมู แต่ข้ายงั แปลกใจอยู่ดีว่าเจ้าไม่นอนตลอดทงั้ คืน เอาแต่ ซ่อนตวั อยู่นอกเรือนหลิงฮวั เส่ียวชุ่ยจบั ตาดูข้าอย่างนัน้ หรือ อืม จริงๆ แล้วมีอยู่คืนหนึ่งที่เขาทนความคิดถึงไม่ไหวถึงกบั แอบมาพบข้า คืนนัน้ เขาถกู เจ้าเจอเข้าหรอื ไม่” 9

ต้หู านอวี้หน้าเขียวทนั ที! ถงึ กบั ลอบพบกนั กลางดึก! ชายหญิงอยู่ตามลาพงั ไม่ร้จู ะทาเร่ืองไร้ยางอายอะไรอีก บา้ ง! “เจ้าคิดว่าตวั เองฉลาด แต่ไม่รู้ว่าหลงกลโห่ซ้ายตีขวา ของข้า” เมื่อตู้หานอวี้คิดถึงภาพของชายท่ีตนเองปรารถนา กาลงั กอดชุนถหู มีเอาไว้ แววตากล็ ุกวาวด้วยไฟริษยาเหมือน จะกินคนได้ “ข้าจะจบั ตาดเู จ้าไปทาไม แม้เจ้าจะไปไหนมาไหน ได้ แต่ความจริงกเ็ กบ็ ตวั อยู่ในจวน เรื่องอะไรกต็ ้องใช้สาวใช้ คนสนิทไปทา จวนเฟิ่ งกวั ๋ กงของข้ากม็ ีองครกั ษ์ฝี มือดี ข้าให้เขา ปลอมตวั เป็ นสาวใช้ติดตามมาที่จวนสกลุ ไป๋ ของเจ้า จบั ตาดู สาวใช้ท่ีช่ือเสี่ยวฟ่ งกไ็ ด้แล้ว” 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 411 เยี่ยมเยียน พดู ถึงตรงนี้เสียงหวั เราะสะใจกพ็ ลนั ดงั ขึ้น เม่ือคร่ตู ู้หาน อวี้ยงั มีสีหน้าเคียดแค้นอย่างลึกลา้ อารมณ์และท่าทางของนาง เปลี่ยนไปอย่างรวดเรว็ ดพู ิลึกพิลนั่ “มีเจ้านายตา่ ช้าอย่างไรกม็ ีสาวใช้ต่าช้าเช่นนัน้ สาวใช้ ของเจา้ กบั เจา้ อ้วนรา้ นเย่จี้ มกั จะไปมาหาส่กู นั ลบั ๆ บอ่ ย ๆ ถา้ ไม่ใช่ว่านางไปหาเจ้าอ้วนนัน่ หลายครงั้ องครกั ษ์ของข้ากไ็ ม่มี ทางสะกดรอยตามนางจนเจอเจ้าอ้วนที่ปิ ดร้านเย่จี้หนีไปอยู่ที่ อื่นได้ จากนัน้ กส็ ะกดรอยตามเจ้าอ้วนไปจนเจอเขา!” ท่ีแท้ก็เป็ นเช่นนี้ ! ไม่มีกาแพงที่ลมพัดไม่ผ่านจริงๆ กระดาษห่อไฟไม่มิดฉันใด ความลบั กไ็ ม่มีในโลกฉันนัน้ ไม่ว่า จะเกบ็ เป็ นความลบั ไม่ว่าจะระมดั ระวงั ตวั อย่างไร ขอแค่มีคน ให้ความสนใจจบั ตาดู จะต้องมีจงั หวะท่ีบงั เอิญ ทาให้กาแพงท่ี ดสู มบรู ณ์แบบพงั ทลายได้อย่างคาดไมถ่ ึง 2

แต่ไม่เป็ นไร ถล่มแล้วก็สร้างใหม่ได้ ในเมื่อหนี ไม่พ้น หลงั จากครงั้ นี้แล้วกเ็ ดินอยู่ใต้ดวงอาทิตย์อย่างเปิ ดเผยแล้ว กนั ! “เจ้าฉลาดมาก ร้จู กั ลงมือกบั คนข้างกายข้า” ชุนถหู มียก นิ้ วหวั แม่มือให้ราวกบั เล่ือมใส แต่คาพูดต่อไปกลบั เปล่ียนไป อีก “น่ีเรียกว่าอะไรร้ไู หม เรียกว่าสี่เท้ายงั ร้พู ลาด นักปราชญย์ งั รพู้ ลงั้ คนโงค่ ิดพนั ครงั้ กย็ งั สาเรจ็ ได้สกั ครงั้ ” นางด่าเป็นนัย คิ้วเรียวของต้หู านอวี้ถงึ กบั ขมวดเข้าหากนั แน่น แต่ชนุ ถู หมีไม่ให้โอกาสนางได้พูดอะไรอีก “เม่ือกี้เจ้าพูดว่าพวกเราถกู กาหนดมาให้เป็นปรปักษ์กนั ความจริงไม่ใช่อย่างนัน้ เลย” “ถกู ต้อง” ตู้หานอวี้ชิงพูดเสียก่อน “เพราะข้าไม่เคยเหน็ เจา้ อย่ใู นสายตา!” “ร้ไู หมว่าอะไรคือไม่เหน็ อยู่ในสายตา” ชุนถหู มีคิดถึงบท พดู ในภาพยนตรเ์ ร่ืองหน่ึง “ท่ีว่าไม่เหน็ อยู่ในสายตาจริง ๆ คือ มองไม่เหน็ ข้าไม่เคยมองเหน็ เจ้า ดงั นัน้ พวกเราจะเป็นปรปักษ์ กันได้อย่างไร ส่วนข้อแตกต่างระหว่างเจ้ากับข้าก็คือ ข้า สามารถช่วยอาซูร่ยุ ออกมา ข้าจะอยู่กบั เขาตลอดไป ทาเร่ืองท่ี เจ้าบอกว่าไร้ยางอายกนั ทุกๆ วนั ถึงขนาดจะทาเร่ืองท่ีย่ิงไร้ 3

ยางอายกว่านัน้ อยู่เรื่อยๆ ข้าจะเป็ นผ้หู ญิงเพียงคนเดียวของ เขา ส่วนเจ้าคงจะแต่งให้กบั ผชู้ ายที่ไรค้ วามสามารถเทียบไม่ได้ กบั อาซูร่ยุ เจ้าจะนอนอยู่ในอ้อมแขนของคนคนนัน้ และเอาแต่ คิดถึงอาซูร่ยุ กบั ข้า ในใจมีงูพิษแห่งความริษยาขดอยู่ อสรพิษ แห่งความริษยาตวั นัน้ จะกลืนกินตวั เจ้าตลอดไป เร่ืองนี้ยงั ไม่ เท่าไร แต่ละวนั เจา้ จะต้องมีเรอ่ื งให้ต่อกรกบั อนุภรรยาทงั้ หลาย ของผชู้ ายที่ไรค้ วามสามารถของเจ้า ไม่มีวนั เข้าใจถึงรสชาติอนั หอมหวานและงดงามของความรกั ระหว่างหญิงชาย” “เจ้า!” “ดังนั้นสงครามน้าลายแบบนี้ ใช้อยู่ในศาลจึงจะมี ประโยชน์ ตอนนี้เจ้าหุบปากแล้วก็ไสหวั ไปได้แล้ว!” พูดแล้ว ชนุ ถหู มีสะบดั หน้าเดินจากไปอย่างไมแ่ ยแส ชุนถหู มีเดินออกจากวงั หลวงไปโดยไม่สนใจว่าต้หู านอวี้ จะโมโหโกรธา หรอื มีความเคียดแค้นเพียงใด ออกนอกประตวู งั แล้วจึงพบว่าไป๋ จิ้งหย่วนยงั รออยู่ ไมไ่ ด้ ไปไหน ดงั นัน้ สองตาหลานจึงนัง่ รถม้าคนั เดียวกนั พดู คยุ กนั ไป ระหว่างทาง 4

หลงั จากแลกเปลี่ยนข่าวสารกนั แล้ว ไป๋ จิ้งหย่วนกพ็ ดู ถึง ข้อสรปุ “ดทู ่าฮ่องเต้คงจะยินดีนาเร่ืองนี้ขึน้ ศาล ใช้กฎหมายมา ตัดสินและจดั การเรื่องนี้ เพียงแต่ยงั ทรงลงั เลเพราะเร่ืองนี้ เกี่ยวกบั ศกั ดานุภาพของพระองค์ จะให้เจ้าจงู จมกู เดินไม่ได้ ข้อสอง การทาเช่นนี้จะต้องมีปฏิกิริยารุนแรงจากขุน นางในราชสานัก ฮ่องเต้จะต้องจดั การกบั คาวิจารณ์ของผ้คู น ให้ได้เสียก่อน เพราะเรอื่ งนี้เก่ียวกบั เผา่ ทเู จ๋ีย ทาให้ท่าทีของแต่ ละคนไม่เหมือนกนั คนส่วนใหญ่หวงั ว่าจะพูดคุยกนั และหา ข้อสรปุ ได้ในการประชุมราชสานัก โดยเฉพาะสกลุ ตู้ หากสกลุ ไป๋ ของเราไม่เข้าร่วมเรื่องนี้ เขาจะต้องอาศยั โอกาสนี้เพ่ือสร้าง ความชอบ หาทางเป็นคนรบั ผิดชอบเรอ่ื งนี้เพอื่ สรา้ งรากฐานให้ ตวั เองได้ผงาดขึน้ มาใหม่ ในทางกลบั กนั หากพวกเราสกลุ ไป๋ ย่งุ เก่ียวกบั เร่ืองนี้ พวกเขาจะต้องหาจุดอ่อนเพ่ือโจมตีกลบั เพื่อ เป็นการล้างแค้นที่เจา้ ทาให้พวกเขาถกู ถอดบรรดาศกั ด์ิ” “สกลุ ตู้สามารถทาอะไรตามอาเภอได้หรือ” ชุนถหู มีปัด ผ้าม่านรถขึ้นมองไปด้านนอก “เสียดายท่ีโลกนี้ไม่มีเรื่องดีๆ ประเภทคืบก็โจมตี ถอยก็ตงั้ รบั สกลุ ตู้ยงั ไม่มีความสามารถ ขนาดนัน้ ท่านตาวางใจเถอะเจ้าค่ะข้าจะหาวิธีให้ฮ่องเต้พยกั หน้ารบั โดยเรว็ ถ้าฮ่องเต้ตัดสินพระทัยแล้ว สกลุ ตู้ยงั จะพูด อะไรได้” 5

“อืม ถ้าสกลุ ตู้ยใุ ห้ขนุ นางในราชสานักไม่เหน็ ด้วยกจ็ ะทา ให้ฮ่องเต้ไม่พอพระทยั ” ไป๋ จิ้งหย่วนลูบเคราอย่างเคยชิน “ตา เคยบอกแล้วว่าฮ่องเต้เป็ นผ้นู าท่ียิ่งใหญ่ ขึ้นครองบลั ลงั ก์มา หลายปี วางแผนการเอาไว้อย่างเงียบๆ การตดั อิทธิพลของ ตระกลู ใหญ่ ลดอานาจและการควบคุมของพวกเขามีต่อการ บริหารแผ่นดินและชาวประชานัน้ มีมานานแล้วขาดแต่การ ดาเนิ นการท่ีต้องให้ได้ข้ออ้างท่ีฟังแล้วเป็ นธรรมเท่านัน้ ถหู มี ข้อได้เปรียบของสกลุ ไป๋ เรากค็ ือสกลุ ไป๋ เราไม่คิดชิงอานาจกบั ฮ่องเต้ ไม่คิดจะมีอิทธิพลเป็ นอนั ดบั หนึ่งแข่งกบั ใคร พวกเรา แค่ดทู ิศทางลมให้ดีแล้วค่อยส่งบนั ไดให้ฮ่องเต้” ชุนถหู มีเหน็ ด้วย เข้าใจดีว่าตนเองกค็ ือคนที่จะส่งบนั ได คนนัน้ บางทีก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ยงั ไม่ทนั ได้คิดว่าจะทาอย่างไร แต่พอนางปรากฏตวั ขึ้น กก็ ลายเป็ นโอกาสที่หาได้ยากสาหรบั พระองค์ ใช้กฎหมายเป็ นตวั กลางกาหนดขอบเขต จนสุดท้าย กลายเป็ นการรวมอานาจเข้าสู่ส่วนกลาง... นางเรียนวิชา ประวตั ิศาสตรไ์ ด้ไม่ดีนัก แต่กร็ ้วู ่าการเมืองในรปู แบบนี้ไม่เคย มีมาก่อน “คืนนี้หลานจะไปเยี่ยมอาซูรุ่ยที่คุกหลวง ฮ่องเต้ทรง รบั ปากแล้ว” ชนุ ถหู มีแจง้ ให้ไป๋ จิ้งหย่วนรู้ 6

ไป๋ จิ้งหย่วนนิ่ งขึง แม้ไม่อยากจะเหน็ ด้วยแค่ไหน แต่เม่ือ คิดๆ ดูแล้วในเม่ือย่ืนมือยุ่งเกี่ยวกบั เรื่องนี้แล้วกจ็ าเป็ นต้อง ชนะอย่างเดียว สกุลไป๋ ทางานด้วยความสุขุมเยือกเย็นมา ตลอด ตัง้ แต่ชุนถูหมีเข้ามาในสกุลไป๋ ก็เร่ิมทาเร่ืองที่เส่ียง อนั ตรายมากขึน้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ไม่ว่าจะเป็นวิธีอะไรกต็ ้องนา ออกมาใช้ เวลาอาหารเยน็ แม้ชุนถหู มีพยายามทาตวั ให้สงบเยือก เยน็ เพียงใดกย็ งั กินข้าวไมค่ ่อยลง มีคาพดู ว่า พระจนั ทรว์ นั ท่ีสิบ ห้าจะกลมสวยวนั ท่ีสิบหก นางยืนอย่ใู ต้แสงจนั ทรท์ ี่กลมใหญ่รอ หนั อู๋เวยมารบั นางอดสะท้อนใจไม่ได้ว่า จนั ทราผดุ จากทะเล ส่องทวั่ นภาฟ้าเดียวกนั แม้ฉางอนั ไม่มีทะเล แต่นางกบั เย่ชา เหมือนอยู่ใต้แสงจนั ทรผ์ ืนเดียวกนั เขาคงรบั ร้คู วามร้สู ึกของ นางได้ ในยามนี้เอง เย่ชาท่ีถกู ขงั อยู่ในคุกหลวงนัง่ พิงกาแพง เพราะเขาเป็ นนักโทษร้ายแรง จึงถกู ขงั อยู่ในห้องขงั ท่ีมีการ ควบคุมเข้มงวดจนมองไม่เหน็ แม้แต่แสงจนั ทรท์ ี่ส่องประกาย อยู่ภายนอก แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดคล้ายจะรบั รู้ได้ถึงบางส่ิง เขา แหงนหน้ามองเพดานคุก เหมือนมองเห็นแสงจนั ทรอ์ ยู่เบื้อง บน 7

นางคงรู้เรื่องแล้วกระมงั ตงั้ แต่เม่ือคืน เขามกั มีความ ว้าว่นุ ใจ คิดว่านัน่ เป็ นความกงั วลของนางท่ีเขารบั ร้ไู ด้ ไม่ร้วู ่า นางจะร้อนใจถึงเพียงใด แล้วจะทาเร่ืองเสี่ยงอนั ตรายใดอีก เขาอยากบอกนางว่าอย่าทาเช่นนี้ แต่เสียดายท่ีไม่อาจบอกให้ นางรไู้ ด้ เขานัง่ ท่านัน้ อยู่นานเท่าไรไม่รู้ จู่ๆ ได้ยินเสียงฝี เท้าดงั ขึ้น หวั ใจถึงกบั กระตุกแรง มีคนทงั้ หมดสามคน คนหน่ึงเป็นผู้ คุม อีกคนหน่ึงมีวรยุทธสูงส่ง ส่วนอีกคนหนึ่ง...ถหู มีของเขา! เขาจดจาเสียงฝี เท้าของนางได้ เวลาท่ีไม่เหน็ นางเสียงฝี เท้าของ นางมกั ดงั ก้องอย่ใู นหวั ใจของเขา เย่ชาถลนั ตวั ไปยงั ข้างประตหู ้องขงั คุกหลวงไม่เหมือนห้องขงั ทวั่ ไป ด้านในสุดเป็ นท่ีคมุ ขงั นักโทษอุกฉกรรจ์ มีการเพ่ิมการรกั ษาความปลอดภยั อย่าง เข้มงวดมากขึ้น มีผนังหินที่หนาถึงหนึ่งเมตรกว่าๆ กบั กรง เหล็กท่ีใหญ่ขนาดแขนเด็ก กุญแจท่ีคล้องประตูใหญ่ขนาด กาปัน้ ของชายเตม็ วยั อีกทงั้ ยงั มีถึงสามอนั เย่ชามองไปยงั ทางเดินมืดมิดอีกด้านหนึ่งอย่างไม่ละ สายตา 8

เขาสามารถมองเหน็ ในเวลากลางคืนได้ดี ดงั นัน้ เม่ือรา่ ง อรชรปรากฏตวั ขึ้นในแวบแรกสายตาของเขากจ็ บั จ้องอย่างนิ่ ง งนั นางสวมชุดแบบบุรุษ เป็ นเสื้อคลุมตัวยาวสีขาวที่มี เนื้อผ้าละเอียด แขนกว้างคอป้าย เส้นผมที่เร่ิมยาวขึ้นแล้วถกู รวบไว้กลางกระหม่อม มองคล้ายกบั สายลมอนั สดช่ืนท่ีพดั เข้า มายงั ท่ีมืดทึม ให้ความสดใสจนฝ่ นุ ละอองที่จบั ตวั อยู่ในมุมอบั มีชีวิตชีวา คบไฟสองข้างทางเดินสะบดั ไหวน้อยๆ สะท้อน ใบหน้าท่ีผดุ ผ่องด้วยประกายสีทอง เป็ นความงดงามเหนือคา บรรยาย เม่ือร่างนัน้ เดินเข้ามาใกล้ สายตาทงั้ สองคู่ประสานกนั เท้าที่ก้าวเดินกห็ ยุดชะงกั อยู่กบั ที่ สายตาท่ีประสานกนั แทบจะ เป็นเนื้อเดียวอย่างแยกไมอ่ อก “เปิ ดประตูห้องขงั ” หนั อู๋เวยท่ีถกู เย่ชาทาเมินเฉยออก คาสงั่ กบั ผคู้ มุ “ท่านอ๋องน้อย เกรงว่า... จะไม่ได้ขอรบั ” ผ้คู ุมพูดด้วย ความหวาดหวนั่ ระคนเกรงใจ “ชาวทูเจ๋ียคนนี้มีวรยุทธสูงส่ง ก่อนหน้านี้ยงั กาชบั ไม่ให้ทารา้ ยเขา ถา้ เกิดเขาทา...” 9

“เขาไม่ทาร้ายใคร แล้วก็ไม่มีทางหนี ” ชุนถหู มีตัดบท ทนั ที สายตาของนางยงั คงมองไปยงั เย่ชา หนั อู๋เวยเบี่ยงตวั หลบเพื่อมิให้เจบ็ ปวดใจไปกบั ภาพท่ี เหน็ ไปมากกว่านี้ ถ้าเกิดอาซูร่ยุ ไม่ได้ถกู จบั เพราะเขาแล้ว เขา คงมีจดุ ยืนเป็ นของตวั เอง แต่ว่าตอนนี้เขาเหมือนคนถกู บงั คบั ให้เดินหน้าทงั้ ๆ ที่ยงั หนั หลงั กลบั อยู่ตลอดเวลา เขาห่างจาก ชุนถหู มีไปไกลทุกขณะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกบั อาซูรุ่ย เขาไม่กล้า คิดเลยว่าชุนถหู มีจะมีความคิดอย่างไรกบั เขาบา้ ง ถึงถหู มีจะให้ อภยั แต่ตวั เขาท่ีเป็นคนทารา้ ยนาง ทาให้นางสญู เสียคนท่ีรกั จะ ให้อภยั ตวั เองได้หรอื ไม่ เขากย็ งั ไมแ่ น่ใจ 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 412 นินทา “เปิ ดประตู ข้ารบั ผิดชอบเอง” เขาพดู กบั ผคู้ มุ อีกครงั้ ผ้คู มุ ไม่มีทางเลือก เดินอย่างหวาดหวนั่ ไปไขกญุ แจสาม ชนั้ เรียบรอ้ ยแล้วกร็ ีบถอยหลงั ทนั ที “มีเวลาแค่สองเค่อเท่านัน้ ” หนั อู๋เวยเอ่ยเสียงขรึมก่อน หมุนตวั กลบั ไป ผ้คู ุมพยายามเดินตามหนั อู๋เวยไปติดๆ กลวั ว่าถ้าช้าสกั คร่ึงก้าวกอ็ าจถกู ชายชาวทูเจ๋ียที่ทงั้ น่ากลวั ทงั้ สูงส่งคนนี้จบั กิน ขณะเดียวกนั เย่ชาดึงโซ่ที่คล้องออก ผลกั ประตูท่ีหนาหนักให้ เปิ ดกว้าง แต่มิได้ก้าวออกมาแมแ้ ต่ก้าวเดียว ชุนถหู มียืนน่ิ งอยู่ท่ีเดิมคร่หู น่ึงก่อนก้าวตรงไปทีละก้าว ยิ่งก้าวก็ยิ่งเรว็ เมื่อก้าวข้ามประตูไปแล้ว นางถลาตวั เข้าหา อ้อมกอดของเย่ชา นางพยายามซุกเข้ากบั แผงอกกว้าง ราวกบั ต้องการฝังตวั เองให้เป็ นเนื้อเดียวกบั เขา ไม่อาจแยกจากกนั ตลอดไป 2

เย่ชากอดร่างนางไว้แน่นจนสองเท้าลอยเหนือพื้น เขา อยากบอกเหลือเกินว่านางไม่ควรมา แต่กลบั ร้สู ึกดีใจท่ีนางอยู่ ท่ีน่ี เขาถกู จบั มาสิบสองชวั่ ยามเต็มๆ หน่ึงคืนหนึ่งวนั จะว่า นานกไ็ ม่นาน แต่เพราะเขาอยู่ในสถานการณ์อนั ตราย อยู่ใน สถานการณ์ท่ีไร้ทางออก ระหว่างเขาและนางราวกบั ถกู ขวาง กนั้ ด้วยชีวิต เหมือนคนท่ีกาลงั ถกู ความตายมาพรากจากกนั จงึ ย่ิงเกิดความกระหายที่จะพบกนั มากขึน้ ไม่รู้ว่าทาไม ชุนถหู มีจึงมีน้าตาไหลอาบแก้ม นางโอบ รอบคอเย่ชาเอาไว้ เอียงหน้าน้อยๆ ริมฝี ปากปัดผา่ นแก้มของ เขาเบาๆ เย่ชาพลิกหน้าแนบริมฝี ปากลงไปอย่างอดใจไม่อยู่ อาจเพราะส่ิ งแวดล้อมนี้ ท่ี กระตุ้นให้จูบของพวกเขาร้อนแรง กว่าทุกครงั้ มือใหญ่ข้างหนึ่งช้อนท้ายทอยของชุนถหู มี ส่วน อีกข้างหนึ่งโอบเอวบางเอาไว้แน่น ราวกบั จะรดั ตวั นางขาดเป็น สองท่อน แต่ว่าจิตสานึกท่ีเหลืออยู่เพียงน้อยนิ ดทาให้เย่ชาร้วู ่าไม่ อาจเดินหน้าต่อไปในสถานการณ์เช่นนี้แม้แต่ก้าวเดียว ชุนถู หมีเองกร็ ้วู ่าเวลามีจากดั ดงั นัน้ พวกเขาจึงแยกจากกนั หายใจ แรงๆ อย่างสบั สนอย่ชู วั่ ขณะกว่าจะเอ่ยปากพดู กนั ได้ 3

“แม้ตอนเจ้าร้องไห้จะงดงามเพียงใด แต่ข้าก็ยงั ชอบ ตอนที่เจ้ายิ้มมากกว่า” เย่ชาย่ืนมือลูบใบหน้าชุนถหู มี เป็ นครงั้ ที่สองท่ีเขาพดู กบั นางเช่นนี้ “ข้าจะช่วยเจ้าออกมา” ชนุ ถหู มีถอยหลงั ไปสองก้าว เย่ชาถอยหลงั เช่นกนั ถา้ อย่ใู กล้กนั เกินไปมนั จะอนั ตราย มากกว่า เขาอ้าปาก อยากบอกนางว่าไม่ต้องสนใจ เขาไม่อยาก ให้ เรื่องนี้ ทาให้ นางต้ องลาบากใจและปวดร้าวไปมากกว่านี้ แต่สุดท้ายกย็ งั ไม่อาจเปล่งเสียงพดู ชุนถหู มีไม่ใช่สตรีชนั้ สูงที่ ทาอะไรไม่ได้ในเมืองฉางอนั หากนางพูดว่าจะช่วยกต็ ้องช่วย ได้ เขามนั่ ใจในตวั นาง แล้วจะปฏิเสธไปทาไม เขามีเวลาแค่ห้า ปี เขาไม่อาจถกู จองจาได้ ยิ่งไม่อาจตายในตอนนี้ เขาจะใช้ชีวิต ที่เหลือเพ่ือรกั และมอบความทรงจาอนั งดงามแก่นาง ความ ทรงจานั้นจะอยู่ในใจและคุ้มครองนางไม่ให้สิ้ นหวังใน สถานการณ์ใดๆ “หาวิธีได้แล้วหรือ?” เขารู้ว่าการช่วยครงั้ นี้ยากลาบาก เพียงใด 4

ชุนถหู มีพยกั หน้า “ขอแค่ฮ่องเต้ยอมให้เจ้าขึ้นศาล ข้าก็ สามารถใช้กฎหมายมาคุ้มครองเจ้าได้ คนส่วนใหญ่คิดว่า กฎหมายมีไว้ลงโทษคน แต่ความจริงมนั ค้มุ ครองคนกไ็ ด้” “เขาอนุญาตหรอื ” เย่ชานิ่วหน้าเลก็ น้อย ชุนถหู มีรู้ว่า ‘เขา’ ท่ีว่านี้คือฮ่องเต้ นางส่ายหน้าก่อน จากนั้นค่อยพยักหน้ า “เขายังลังเลแต่ข้าจะให้เขาคิดนาน เกินไปไม่ได้” เวลาย่ิงนาน ย่ิงเป็ นผลเสียกับเย่ชา ย่ิงเป็ น อันตรายกับเขา ถ้าเกิดไม่ได้ขึ้นศาล เย่ชาอาจถูกคนลอบ ทาร้ายได้ ดงั นัน้ เบอื้ งหน้านางดสู งบน่ิ ง แต่ความจริงใจร้อนดงั่ ไฟ จะต้องหาเหตุผลอะไรสกั อย่างเพ่ือให้ฮ่องเต้ยอมรบั ได้ ในทนั ที แล้วยงั ต้องเพ่ิมกาลงั ค้มุ กนั คกุ หลวงมากขึน้ เหน็ ชนุ ถหู มีนิ่วหน้าแล้วเย่ชารสู้ ึกขดั แย้งในใจยิ่งนัก เขามีความลบั ท่ีไม่อยากให้ใครรอู้ ย่เู ร่ืองหนึ่ง ไม่ต้องการ ให้ใครขดุ คุ้ยมนั ขึ้นมา เขาต้องการฝังกลบมนั ไว้ให้เหมือนไม่ เคยมีเรื่องไม่น่าเช่ือนี้เกิดขึ้นมาก่อน แต่หากมนั ช่วยถหู มีได้ เขายงั จะยึดมนั่ ต่อไปหรอื ไม่ 5

“ถหู มี...” เสียงเรียกชื่อเบาๆ ดงั ขนึ้ ชุนถหู มีส่งเสียงอืม เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาใส กระจา่ ง ถา้ เกิดบอกว่าคืนนี้เขายงั ไมเ่ หน็ ดวงจนั ทร์ ตอนนี้เขาก็ ได้เหน็ แล้ว เม่ือเหน็ แล้วใจกพ็ ลนั อ่อนยวบตามไปด้วย “จาของท่ีข้าเคยให้เจา้ ได้หรอื ไม?่ ” เขาถาม “จาได้อยู่แล้ว ของนัน่ เจ้ามอบให้ข้า” ชุนถหู มีตอบ “ขอ แค่เป็ นของที่เจ้าให้ แม้เป็ นต้นหญ้ากม็ ีค่า นับประสาอะไรกบั ของมีค่าจริงๆ ตอนนัน้ จ่ินอีเปิ ดราคาที่สองตาลึง แต่ข้าร้วู ่ามนั มีค่ามากกว่านัน้ เยอะ” นางพดู ไปกน็ ึกถึงภาพของชิ้นนัน้ ไปด้วย เป็นแท่งโลหะท่ี มีความโค้งน้อยๆ หนาขนาดหวั แม่มือของผ้ชู าย แต่ละท่อนดู ยุ่งเหยิง แต่สามารถต่อเข้าด้วยกนั ได้ พอต่อกนั จนเกิดเสียงดงั กึกกักแล้วก็จะกลายเป็ นคันศรเล็กๆ ท่ียาวไม่เกินหน่ึ งไม้ บรรทดั มนั ไมใ่ ช่ของเล่นแต่เป็นเหมือนสญั ลกั ษณ์อย่างหน่ึง! บนตวั คนั ศรมีลวดลายแกะสลกั อยู่ ถ้าดูแยกเด่ียวๆ ไม่ มีความหมาย แต่พอประกอบเข้าด้วยกนั อกั ขระบนนัน้ ดคู ล้าย ภ า ษ า สัน ส ก ฤ ต ที่ ม ัก น า ม า ปั ก อ ยู่ บ น ชุ ด ท ห า ร ห รื อ ผ้ า ค า ด 6

หน้าผากของชาวต้าถงั ตรงกลางของคนั ศรมีพลอยสีเขียวฝัง อย่ใู นกรอบสีดาเมด็ หน่ึง ดคู ล้ายกบั ดวงตาหมาป่ า สายของมนั เป็ นสีขาวเงินท่ีไม่ร้วู ่าทาจากวสั ดุชนิ ดใด มีความยืดหยุ่นและ เหนียวมาก ยงั มีลูกธนูดอกเลก็ ๆ ติดอยู่กบั ตวั คนั ศรท่ีสลกั หวั หมาป่ าอยู่ท่ีปลายธนู และปลายสองข้างของลูกธนูทาให้ดู เหมือนฟันหมาป่ า “นาไปให้หนั โหม่วดู” เย่ชาพูดเสียงขรึม “บอกว่าข้าเป็ น เจ้าของคนั ศรนัน่ เม่ือเขาได้ยินแล้วจะตอบตกลงตามคาขอ ของเจา้ ” ชุนถหู มีตะลึงงนั ของมีค่าสิ่งนัน้ ยงั มีความหมายพิเศษอีกหรือ เก่ียวกบั ฮ่องเต้? หรอื เก่ียวกบั เรือ่ งใหญ่ในแผน่ ดิน หรอื ว่าเป็นความลบั ส่วนตวั ถ้าอย่างนัน้ ตอนแรกที่เย่ชามอบมนั ให้นาง กเ็ ป็ นการ มอบของท่ีสาคญั ท่ีสุดสาหรบั เขา มิน่าจ่ินอีถึงหน้าตาบูดบึ้ง ความเช่ือมนั่ และมนั่ ใจท่ีไม่จาเป็ นต้องให้รู้ สร้างความตื้นตนั ใจให้กบั ชนุ ถหู มีย่ิงนัก 7

“ได้ยินมาว่าชายชาวทูเจี๋ยคนนัน้ หน้าตาดุร้ายอามหิต มาก ขนเป็ นสีแดง ดวงตาเป็ นสีเขียว ปกติจะกินหัวใจคน ดิบๆ!” “ไม่ชวั่ ร้ายอย่างที่เจ้าพูดหรอก เป็ นแค่คนเถ่ือนที่ตวั สูง หนึ่งจงั้ กว่า แขนยาวถึงแปดฉื่อเท่านัน้ ได้ยินว่ายงั เป็ นอนุชา ของทเู จ๋ียอ๋องของเผา่ ทเู จ๋ียตะวนั ตกด้วย!” “จริงด้วยจริงด้วย ชาวทูเจี๋ยเหี้ยมโหดเป็ นทุนเดิ ม นับประสาอะไรกบั บุตรแห่งเทพหมาป่ า คนทางโน้นร้กู นั ทงั้ นัน้ ว่ามารดาของเขาอย่กู บั เทพหมาป่ าแล้วถงึ มีเขาออกมา หมาป่ า เชียวนะ... ไอห๊ ยา แค่คิดกน็ ่ากลวั แล้ว” “จะบอกให้พวกเจา้ รู้ ยงั มีเรือ่ งน่ากลวั กว่านี้อีก วนั นัน้ ข้า กลบั บ้านไปเย่ียมแม่ กลบั เข้าบ้านกเ็ ยน็ แล้ว ระหว่างนัน้ เห็น พ่อค้าชาวทูเจี๋ยหลายคนคกุ เข่าหนั ไปทางทิศตะวนั ตกตรงปาก ถนน ยงั ส่งเสียงหอนเหมือนหมาป่ าด้วย ข้าเหน็ แล้วคิดว่าใคร ถกู ของ แต่ต่อมากไ็ ปถามถึงได้ร้วู ่าชาวทูเจ๋ียให้ความยกย่อง เทิดทูนบุตรแห่งเทพหมาป่ ากนั มาก ก่อนหน้านี้มีข่าวลือว่าเขา ตายในกองเพลิงไปแล้ว แต่คิดไมถ่ ึงว่ายงั มีชีวิตอย่”ู 8

“จริงด้วยจริงด้วย ตอนออกไปซื้อผกั ข้าก็ได้ยินพวก พ่อค้าทูเจ๋ียพูดกัน ปกติ พวกเขาขายของกันไปอย่างซ่ือๆ เสียเปรียบนิ ดเสียเปรียบหน่ อยก็ไม่คิดมาก แต่ระยะหลงั นี้ ถึงกบั มารวมตวั กนั คิดจะไปขอร้องที่ว่าการอาเภอเพ่ือให้ปล่อย ตวั บุตรแห่งเทพหมาป่ าของพวกเขา คิดไม่ถึงว่าองคช์ ายท่ีเป็ น ครึ่งคนคร่ึงสตั ว์จะได้รบั การยกย่องเลื่อมใสจากชาวทูเจี๋ยถึง ขนาดนี้ กลวั กแ็ ต่ว่าเมื่อใดท่ีเขาขึ้นเป็ นราชา ชาวบ้านจะต้อง ให้การสนับสนุนอย่างมากแน่” “คร่ึงคนครึ่งสัตว์อะไรกัน พูดไปเรื่อยเป่ื อยเท่านั้น เหลวไหลคนกบั หมาป่ าจะมีลูกกนั ได้อย่างไร จะต้องเป็นเพราะ สนมของอดีตทูเจ๋ียอ๋องไม่รกั นวลสงวนตวั ไปมีลูกกบั ใครเข้า มากกว่า ที่ว่าประหลาดนัน่ กเ็ พราะเดก็ ที่เป็ นอย่างนี้มกั จะร้าย กาจ” “พ่ีชายข้าเป็นผตู้ ิดตามนายทหารที่ดแู ลยุทโธปกรณ์ของ กองทพั เล่าให้ฟังว่า ผ้วู ่าการเมืองหลวงถึงกบั ขอกาลงั หน่วย รักษาความปลอดภัยประจาเมืองหลวงให้มาช่วยเชียวนะ เพราะกลวั ชาวทูเจ๋ียจะก่อความวุ่นวาย พวกเจ้ากร็ ้วู ่าพวกนัน้ ไมไ่ ด้รบั การอบรมสงั่ สอนจากมหาปราชญ์ สมองท่ือจะตายไป” 9

“พวกเจา้ ว่าเขามาต้าถงั เพื่ออะไรกนั แน่ แล้วยงั อย่ใู นฉาง อนั เมืองแทบเท้าของฮ่องเต้ สถานที่รวมขุนนางราชสานัก เชียวนะ!” “เร่ืองนี้พวกเจ้ากค็ งไม่รู้ แต่ข้ามีข่าวจากวงในเชียวนะ ชาวทูเจี๋ยคนนัน้ แม้หน้าตาอปั ลกั ษณ์ แต่ชอบหญิงสาวหน้าตา สวยงามโดยเฉพาะ ห้าปี ก่อนถกู ตาต้องใจคณุ หนูสามสกลุ ตู้ที่ เพิ่งอายุสิบสองสิบสามปี จึงได้เสี่ยงอนั ตรายไล่ตามมาถึงฉาง อนั เชอะ ช่างใจกล้าเสียจริง” “มิน่าคุณชายใหญ่สกลุ ตู้จึงเป็ นคนนาเรื่องไปรายงาน ดนั มาแอบหลงรกั น้องสาว คนเป็นพี่จะไม่โมโหได้อย่างไร ชุนถหู มีท่ีนัง่ ยองๆ ฟังคนอื่นนิ นทาเร่ืองนี้ถึงกบั ออก อาการฮึดฮดั เม่ือฟังถึงประโยคท้ายๆ นี่มนั ไม่ใช่คาพูดที่นาง บอกให้ลือกนั ออกไป มนั ต้องมาจากตู้หานอวี้ถึงแปดส่วน ใคร ว่าสตรีในยุคโบราณสงบเสง่ียมเจียมตวั เวลาหน้าไม่อายขึ้นมา ผหู้ ญิงสมยั ใหมย่ งั ส้ไู มไ่ ด้ด้วยซา้ ถึงจะใช้วิธีป้องกนั สารพดั แต่ก็ คิดไม่ถึงว่าตู้หานอวี้จะใช้วิธีนี้ สร้างความหงุดหงิดและแค้นใจ ให้ชุนถหู มียิ่งนัก แต่นางกท็ าอะไรไม่ได้ แม้จะเป็ นแค่ข่าวลือ ไม่มีทางส่งผลต่อความรกั ระหว่างนางและเย่ชาก็ตาม แต่มี คางคกมากระโดดหยอ็ งแหยง็ อยู่แทบเท้า ถึงกดั คนไม่ตายแต่ก็ 10

สร้างความราคาญใจได้มาก อีกทงั้ ยงั ทาให้นางอยากตะโกน ดงั ๆ ว่านัน่ ผชู้ ายของข้านะ! 11

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 413 ของในกล่อง ข่าวลือประเภทนี้มกั จะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของหญิง สาวในยุคสมยั อ่ืนกจ็ ริง แต่ไม่ใช่สมยั ถงั เพราะมนั เป็ นแค่ข่าว ลือไม่อาจส่งผลจริงจงั ได้ นอกจากนัน้ ข่าวลือพวกนี้ยงั กลาย เป็ นการยกยอความงามของตู้หานอวี้ขึ้นไปอีก สร้างเร่ือง ขึน้ มาเช่นนี้คิดว่าเย่ชาจะสนใจหรอื เพ้อเจอ้ ไปหน่อยแล้ว! แม้แต่คนรับใช้ระดับล่างที่สุดอย่างป้ าที่มีหน้ าที่ซัก เสื้อผ้ากย็ งั วิจารณ์กนั เช่นนี้ เห็นได้ว่าเร่ืองนี้คงกระพือไปทวั่ เมืองฉางอนั อย่างคึกคกั สุดขีดเพียงใด นี่ยงั ไม่ถึงสามวนั ผลที่ นางต้องการกไ็ ด้มาแล้ว แต่ว่านางไม่อาจทนฟังคนอ่ืนพูดถึง เย่ชาในทานองนี้ อยากเข้าไปแก้ตัวให้เย่ชาใจจะขาด แต่ อย่างไรนางต้องอดทนไว้ก่อน เพราะเหตุการณ์ตอนนี้พิเศษ มาก ไม่อาจทาให้เกิดสิ่งท่ีเหนือการคาดหมายได้ ชุนถหู มีเดินวนอยู่ในห้องหนังสือใหญ่รอบหนึ่งพอดีกบั ไป๋ จิ้งหย่วนกลบั จากประชุมในวงั จึงถามเร่ืองที่เกิดขึ้นในราช สานักวนั นี้ ไป๋ จิ้งหย่วนหวั เราะเยาะเอ่ยว่า “ไม่ผิดไปจากคาด สกุลตู้ถึงกับกระโดดโลดเต้น แสดงตนว่าจะช่วยฮ่องเต้ 2

แก้ปัญหาท่ีคบั ขนั นี้ ตอนนัน้ มีความเหน็ อย่ไู มน่ ้อย แต่ที่ฟังแล้ว ได้เปรียบหน่อยกจ็ ะเป็นความเหน็ ที่สกลุ ต้เู สนอขึน้ มา ต้ตู งเฉิน ยินดีรบั หน้าท่ีเป็ นทูตส่งตวั อาซูร่ยุ กลบั ไปเทือกเขาอลั ไต ส่วน ทางทูเจี๋ยตะวนั ตกต้องจ่ายค่าตอบแทนในเร่ืองนี้ด้วย เมื่อทา เช่นนี้แสดงให้เหน็ ถึงแสนยานุภาพของต้าถงั แล้วยงั มีเหตุมีผล มีความใจกว้างสมเป็ นชาติท่ีย่ิงใหญ่ นอกจากนี้ไม่ว่าจะเป็ น ข้อเสนอท่ีให้ฆ่าหรือไว้ชีวิตอาซูร่ยุ กเ็ ป็ นเร่ืองยุ่งยากลาบากอยู่ มาก” “แล้วความเหน็ ของฮ่องเต้คือ?” ชนุ ถหู มีนิ่วหน้า ส่งตวั กลบั ทูเจ๋ียหรือ? เท่ากบั ตดั สินประหารชีวิตเย่ชา ถ้าเกิดเขากลบั ไปอย่างมีชีวิตอยู่ ตาแหน่งราชาของปาเกอถู เอ่อจะต้องสนั่ คลอน เพราะความเป็ นสญั ลกั ษณ์ของเย่ชานัน้ เข้มข้นมาก เขาเหมือนจะเป็ นตัวแทนความศรทั ธาของคน พืน้ ที่แถบนัน้ อีกอย่างเขายงั มีวรยทุธสูงส่ง มีกาลงั พลที่มองไม่ เหน็ เป็ นของตวั เอง แต่ทว่าการชิงตาแหน่งราชานัน้ ไม่ใช่การ นัดมาต่อส้กู นั ในยทุ ธจกั ร กาลงั ของเย่ชายงั เป็นรองอย่มู าก แต่ ทว่าเปลวไฟเลก็ ๆ กส็ ามารถเผาทุ่งกว้างได้ เพราะเย่ชาครอง ใจชาวบ้าน เรียกได้ว่าเป็ นสิ่งท่ีผู้มีอานาจทัง้ หลายต้องการ อย่างยิ่ง และเป็นสิ่งที่ได้มายากยิ่งเช่นกนั 3

แต่ต้าถงั กับทูเจ๋ียยังเป็ นอริกันอยู่ การเป็ นทูตส่งตัว นักโทษกลบั ไปเท่ากบั ต้องยอมรบั อนั ตรายที่อาจถึงแก่ชีวิต ขุนนางต้าถงั คงไม่มีใครยินดีรบั หน้าท่ีนี้ ตอนนี้สกลุ ตู้ยืดอก ออกรบั แทนเหมือนต้องการช่วยเหลือแผ่นดินอย่างมาก จาก เบื้องหน้าเห็นว่าตู้ตงเฉิ นเป็ นคนรายงานเร่ืองเย่ชา จากนัน้ ตู้ ตงเฉิ นกร็ บั อาสาทางานนี้ นับเป็ นความชอบใหญ่หลวง เป็ น การปูทางให้สกลุ ตู้กลบั มาผงาดอีกครงั้ เมื่อเทียบกบั แผ่นดิน แล้ว ศีลธรรมส่วนตัวเส่ือมเสียไปบ้าง ก็แค่เรื่องแอบรบั ผู้มี ความผิดเป็ นอนุภรรยา ก็แค่จ้างวานฆ่าคนมนั จะเป็ นไรไป หญิงสาวสกลุ ต้เู กิดความคิดเลวรา้ ย ถ้าตวั เองไม่ได้ครอบครอง ก็ต้องทาลายเสีย ส่วนชายสกลุ ตู้ก็คิดจะเหยียบศพเย่ชาเพื่อ สรา้ งความย่ิงใหญ่ขึน้ มาใหม่ ซ้ายกไ็ ด้ขวากไ็ ด้ เป็นเรื่องดีทงั้ สองอย่าง เสียดายที่ต้อง ถามว่าชนุ ถหู มีคนนี้ตกลงหรอื ไม่ “ฮ่องเต้มิทรงตอบอะไร ประทับเฉยๆ อยู่บนบลั ลงั ก์ ปล่อยให้ขุนนางทงั้ หลายเถียงกนั อยู่ตงั้ นาน จากนัน้ กส็ งั่ เลิก ประชุมทนั ที ยากจะคาดเดาความคิดได้” ไป๋ จิ้งหย่วนยกมือลูบ เคราด้วยความเคยชิน “แต่นี่เพ่ิงผ่านไปไม่นาน มีชาวต่างเผ่า หลายคนเริ่มจบั กลุ่มติดต่อกันเป็ นการลบั ๆ แล้ว คิดไม่ถึง 4

จริงๆ ว่าการปรากฏตวั ของอาซูร่ยุ จะเรียกลมพายุได้ถึงเพียงนี้ ตอนนี้ยงั ไม่มีข่าวมาจากทางทเู จ๋ีย ฉางอนั กร็ อ้ นระอขุ นึ้ มาแล้ว” ชุนถูหมีก้มหน้ า ไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่ นอกจาก ความภาคภมู ิใจแล้วกม็ ีความกลดั กลุ้ม ท่ีบอกว่าภาคภมู ิใจก็ เพราะผชู้ ายของนางไม่ใช่คนท่ีต้องข่ีเมฆวิเศษมารบั แค่เร่ืองที่ เกิดขึ้นในเมืองฉางอนั ของเขากส็ ร้างความแตกต่ืนได้มากพอ ท่ีกลดั กลุ้มกค็ ือ เย่ชาต้องการใช้ชีวิตอย่างคนปกติ ตงั้ แต่วนั ที่ ถกู จบั ความฝันของเขาก็ดบั สลาย ถึงนางสามารถช่วยเขา ออกมาได้ เขากไ็ ม่อาจซ่อนตวั อย่ใู นฉางอนั ได้อีกแล้ว จะต้องมี การเปลี่ยนแปลงครงั้ ใหญ่ ดีไม่ดีจะต้องถกู ดึงไปเกี่ยวข้องกบั การแย่งชิงอานาจกนั อย่างออกนอกหน้า ตอนนี้เหตุการณ์คบั ขนั ไฟไหมถ้ ึงปลายคิ้ว เรอ่ื งอื่นจาต้องปล่อยไว้ก่อน! ชะตาชีวิตเป็ นเหมือนมือท่ีไร้รูปลกั ษณ์ที่กาลงั ผลกั ดนั ผคู้ นในโลกใบนี้ให้เดินไปตามทางที่ได้กาหนดเอาไว้ “วนั ก่อนหลานขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ไม่ทราบท่านตาได้นา ความไปกราบทลู หรือยงั เจ้าคะ” ชนุ ถหู มีถาม 5

“บอกแล้วสิ ” ไป๋ จิ้งหย่วนพยักหน้ า “แต่ฮ่องเต้ยังไม่ รบั ปาก ดงั นัน้ ป่ กู ไ็ มก่ ล้าซกั ต่อ ส่วนเรอ่ื งออ๋ งน้อยหนั ได้ข่าวว่า ขอไปเฝ้าคกุ หลวงด้วยตวั เอง” ชุนถหู มีนิ่ งขึง นางนึกขึ้นได้ถึงวนั ที่ไปเยี่ยมเย่ชา เม่ือ ออกจากคกุ หลวง หนั อ๋เู วยเหน็ คราบน้าตาของนางกเ็ อ่ยขึ้นว่า “ข้าจะเฝ้าคกุ หลวงเอง ข้าอยู่เขาอยู่ ถ้ามีคนคิดทาร้ายเขาต้อง ข้ามศพข้าไปก่อน” สีหน้าท่าทางของเขาหนักแน่น ตอนนัน้ นางพูดว่า “อู๋เวย อย่าได้รบั ภาระทุกอย่างไว้ที่ ตัวเอง น่ี เป็ นเคราะห์กรรมของเขา แล้วก็ของข้าด้วย ไม่ เก่ียวกบั ใครทงั้ นัน้ ถ้าเกิดท่านคุ้มครองเขาได้ ข้ากซ็ าบซึ้งใจ มาก แต่ท่านไม่จาเป็ นต้องทาเช่นนี้ ข้าไม่อยากเหน็ ท่านได้รบั บาดเจบ็ ” หนั อ๋เู วยหวั เราะเสียงข่ืน เสียงที่เอ่ยนัน้ เศร้าสร้อยเหลือ คณา “เจ้าไม่เคยขอร้องอะไรท่ีเกินเลยกบั ข้าเลยรู้ไหม ความ จริงกค็ ือระหว่างเรามีเส้นบางๆ ขวางกนั้ อยู่ ข้าเข้าใจแล้ว แต่ เสียดายที่เพ่ิงเข้าใจวนั นี้ หากเจ้าขออะไรที่ไม่สมเหตุสมผลกบั ข้า นัน่ ถึงจะเป็ นความใกล้ชิดอย่างแท้จริง ถหู มีเจ้าเคยเอาตวั บงั คมดาบให้ข้า ดงั นัน้ เจา้ ไมต่ ิดค้างอะไรข้า” 6

เขาพูดพร้อมกับยกมือลูบศีรษะนางอย่างล่วงเกิ น จากนัน้ ชะงกั มือ นางทาอะไรไม่ถกู ไปชวั่ ขณะ ตอนนัน้ นางว่ิง จากมาอย่างกบั หนีอะไร นางร้วู ่าความรกั ไม่อาจฝื นใจกนั แต่ นางร้สู ึกผิด ร้สู ึกแค้นใจที่ไม่อาจทาอะไรเพ่ือหนั อู๋เวยเป็ นการ ชดเชยความสานึกผิดในใจ เพราะอะไรเขาถึงยงั ทุ่มเทเพ่ือนาง อย่อู ย่างนี้... คุยกบั ท่านตาอยู่คร่หู นึ่ง หลงั จากนัน้ ชุนถหู มีกลบั ไปยงั เรือนพกั ของตวั เอง เพิ่งเลยเวลาอาหารเยน็ กม็ ีคนจากวงั หลวง มาบอกให้นางเข้าเฝ้ าอย่างลับๆ ให้ไปตอนนี้ แสดงว่าไม่ ต้องการให้ใครเหน็ และที่น่าแปลกกว่านัน้ คือเกากงกงเป็นผมู้ า รบั นางด้วยตวั เอง “คณุ หนูชุน ในมือของท่านคือ...” ขณะนัง่ รถม้าเข้าสู่เขต พระราชฐานอย่างเงียบๆ นัน้ เกากงกงจ้องกล่องใบเลก็ ๆ ใน มอื ชุนถหู มี “น่ีเป็นของที่จะให้ฮ่องเต้ทอดพระเนตร” ชุนถหู มีหยุดไป เลก็ น้อยก่อนเอ่ยด้วยหน้าตาขึงขงั ว่า “แต่ว่าตอนนี้จะให้ท่านดู ไม่ได้ เพราะว่าเป็นความลบั ต้องพบฮ่องเต้ ให้ฮ่องเต้พยกั หน้า ก่อนท่านถึงจะเปิ ดดไู ด้” 7

รอยยิ้มน้อยๆ อย่างสมบูรณ์แบบของเกากงกงเกิดรอย ปริเลก็ ๆ ขึน้ มา คนภายนอกจะเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ไม่อาจนาสิ่งของ ติดตวั เข้ามาส่งเดช ถ้าจะนาเข้ามาจะต้องผา่ นการตรวจดอู ย่าง เข้มงวด แต่คุณหนูชุนไม่เหมือนกนั นางเป็ นหลานสาวของ เสนาบดีไป๋ เป็ นคนที่ฮ่องเต้ให้ความสาคญั อีกทงั้ ไม่เคยโป้ปด มดเท็จ ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าไม่ฟั งคาของคุณหนู หกผู้นี้ ไมเ่ ช่นนัน้ เดี๋ยวเนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รอง แถมต้องเอากระดกู มาแขวนคออีกด้วย คิดว่าสตรีผนู้ ี้คงไม่มีทางทารา้ ยฮ่องเต้ ถา้ เขาจะทาผิดกฎสกั ครงั้ กค็ งไมเ่ ป็นไร ระหว่างทางไปห้องทรงพระอกั ษร มีแต่ความเงียบงนั จนกระทงั่ เข้าไปในห้อง หนั โหม่วยงั คงตรวจฎีกาอยู่ เม่ือเห็น ชุนถหู มีแล้วก็ผลกั หนังสือฎีกาไปอีกด้านหนึ่ง ทิ้งตวั พิงพนัก เก้าอี้ถอนใจยาวดคู ล้ายเหน็ดเหนื่อยอย่างย่ิง ภายใต้แสงเทียน ท่ีจุดสว่าง ใบหน้ าหล่อเหลาประดุจเนื้อหยกของฮ่องเต้วัย กลางคนมีรอยคลา้ ใต้ขอบตาแลดอู ่อนล้า จนชุนถหู มีเกือบทา ใจรา้ ย สรา้ งความว่นุ วายให้เขาไม่ลง “เจ้าถืออะไรมาด้วย” หันโหม่วเห็นชุนถหู มีคุกเข่าอยู่ เบื้องล่างพร้อมกบั ถือกล่องเล็กๆ ใบหนึ่งในมือก็เกิดความ อยากรู้ เขาถามพร้อมกบั ยื่นมือรบั ถ้วยชาที่เกากงกงส่งมาให้ จิบชาอึกหนึ่งพรอ้ มกบั แสดงท่าทีให้ประคองชนุ ถหู มีขึน้ มา 8

“กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงตอบอย่างนอบ น้อม “คณุ หนูชุนบอกว่า ต้องให้ฝ่ าบาททอดพระเนตรพระองค์ เดียวเท่านัน้ พ่ะย่ะค่ะ” “ลึกลบั ขนาดนัน้ เชียว? นามาสิ” ชุนถหู มีไม่รอให้เกากงกงเข้ามารบั แต่เป็ นฝ่ ายลุกขึน้ ยืน วางกล่องใบนัน้ ลงบนโตะ๊ ทรงพระอกั ษร หนั โหม่วยิ่งประหลาดใจมากขึ้น คิดว่าชุนถหู มีขอเข้า เฝ้ากเ็ พราะอาซูร่ยุ เป็ นแน่ ตอนนี้ยงั มีของลึกลบั นามาให้ หรือ ว่าจะเก่ียวกบั เรอื่ งนัน้ ? คิดแล้วมือขวาถือถ้วยชา มือซ้ายเปิ ดฝากล่องออกดู เขาไม่ใช่คนทาอะไรเอาแต่ใจกจ็ ริง แต่เป็ นคนท่ีมกั ตดั สินใจ อย่างรวดเรว็ ดงั นัน้ ไม่ใช่คนระมดั ระวงั ตวั จนเกินไป ย่ิงไม่คิด ว่าชุนถหู มีจะทาร้ายเขา ดงั นัน้ เกากงกงยงั ไม่ทันห้ามปราม เขากเ็ อื้อมมอื ไปเปิ ดฝากล่องด้วยตนเอง เม่ือเหน็ ส่ิงของในกล่องชดั เจน มือขวาถึงกบั สนั่ ระริกจน น้าชากระฉอกหกใส่เสื้อผ้า แต่เขาไม่สนใจน้าร้อนที่ลวกผิว ใบหน้าซีดขาวจอ้ งชนุ ถหู มีอย่างคาดไมถ่ ึง 9

“ของส่ิงนี้ เจ้าได้มาจากไหน?” เขาถามขึ้น แววตาเป็ น ประกายดดุ นั จนน่าตกใจ 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 414 คกุ หลวง เกากงกงสะดุ้งโหยงรีบเดินขึ้นหน้ าเพื่อเช็ดมือและ เสื้อผา้ ท่ีเลอะน้าชาของหนั โหม่ว แต่เขาเพิ่งก้าวออกมาได้เพียง ก้าวเดียวกเ็ หน็ หนั โหม่วยกมือขึ้นปฏิเสธพร้อมกบั ปิ ดฝากล่อง ดงั ปัง เกากงกงถึงกบั ถอยร่นไปหลายก้าวด้วยความตกใจจน เกือบสะดดุ ขาตวั เองหกล้ม ตอนนี้เขาตื่นตระหนกย่ิงนัก ลอบ บอกตวั เองว่ายงั ดีท่ีไม่ได้ยืนกรานตรวจดขู องในกล่อง ฮ่องเต้ ทรงสุขุมเยือกเยน็ มาตลอด ไม่ว่าจะเป็ นเวลาที่เผชิญศึกทัพ ทูเจ๋ีย ในเวลาที่ความเป็ นความตายต่างกนั แค่เสี้ยวเดียวกย็ งั ไมเ่ คยเป็นเช่นนี้มาก่อน หลานสาวคนที่หกของเสนาบดีไป๋ มีความสามารถถึง ขนาดทาให้ฮ่องเต้แสดงท่าทีเช่นนี้ได้! ชุนถหู มีคาดไว้ว่าฮ่องเต้จะต้องมีปฏิกิริยาตอบสนอง รนุ แรง แต่คิดไมถ่ ึงว่าจะรนุ แรงถึงเพียงนี้ นางเร่ิมมีกาลงั ใจมาก ขึ้น คุกหลวงเป็ นสถานที่สาคัญมีการป้ องกันอย่างเข้มงวด 2

เนื่องจากกลวั กาแพงมีหู ชุนถหู มีเป็ นคนระมดั ระวงั ตวั มาแต่ ไหนแต่ไร ความลบั ใดที่ไม่เกี่ยวข้องกบั คดีนี้นางจะถามให้น้อย ที่สดุ อีกประการหนึ่ง เพราะเป็นคนรกั กนั ทาให้นางและเย่ชามี ใจส่ือถึงกนั ได้ นางรบั รไู้ ด้ว่าเย่ชาไม่อยากเอ่ยถึงเรอื่ งที่เกี่ยวกบั คนั ศรนี้แม้แต่น้อย ดงั นัน้ นางจึงไม่ถาม นางเป็ นดวงวิญญาณของคนจากยุคปัจจุบนั ให้ความ สาคญั กบั สิทธิส่วนบุคคลอย่างย่ิง นางเข้าใจดีว่าถึงจะเป็ นคน รกั ท่ีรกั กนั มากแค่ไหนก็ต้องรกั ษาความเป็ นส่วนตัวเอาไว้ เย่ชาอยากบอกเมื่อไรกค็ งจะบอกเอง การไม่เปิ ดเผยทุกสิ่งทุก อย่างนัน้ มิใช่ความไม่ซ่ือสตั ยต์ ่อความรกั ไม่ใช่ว่านางจะไม่เคยคาดเดาถึงเรื่องที่เกี่ยวกบั คนั ศรนี้ เพราะคนั ศรนี้ใช้วสั ดทุ ี่มีคณุ ภาพยอดเย่ียม กลไกและตวั คนั ศร ประดิษฐ์อย่างพิถีพิถนั อีกทงั้ พลอยสีเขียวที่ฝังอยู่นัน้ เป็ นมิใช่ ของมีค่าทวั่ ๆ ไปแต่มีค่ามหาศาล แต่ถ้าดจู ากอกั ขระท่ีสลกั และ รปู ร่างของมนั แล้วไม่ควรจะเป็ นของดินแดนจงหยวน ถ้าอย่าง นัน้ หนั โหม่วรจู้ กั มนั ได้อย่างไร แล้วเรอ่ื งนี้เกี่ยวกบั เย่ชาอย่างไร ตอนท่ีเย่ชาส่งของสิ่งนี้ ให้นางดูเหมือนจะมอบชะตากรรม เอาไว้ในกามอื นาง... 3

“ฝ่ าบาท อาซูรุ่ยให้หม่อมฉันนามาถวายให้พระองค์ เพคะ” ชุนถหู มีถึงกบั ใจกล้าเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าโต๊ะทรง พระอกั ษร นางใช้น้าเสียงท่ีกดจนตา่ เพื่อให้หนั โหม่วได้ยินเพียง คนเดียว นางไม่มีทางบอกเขาว่าเป็นของท่ีเย่ชามอบให้นาง “อาซูรยุ่ ?” หนั โหม่วพยายามควบคมุ ท่าที แต่สีหน้ายงั คง ซีดขาวมากกว่าเดิม น่าแปลกท่ีดวงตากลบั เป็นประกายเจิดจ้า “เพคะ” ชุนถูหมีเบาเสียงลงอีก นางเริ่ มหวาดหวัน่ ความน่าเกรงขามของฮ่องเต้มิใช่สิ่งท่ีคนทัว่ ไปจะรบั ได้ไหว “เขาบอกสถานที่เกบ็ ซ่อน แล้วหม่อมฉันกแ็ อบไปเอามา เขา บอกว่าเมื่อฝ่ าบาททอดพระเนตรของสิ่งนี้แล้วจะทรงอนุญาต ให้เขาขึน้ ศาลเพอ่ื แก้ไขปัญหาความเป็นความตายเพคะ” ย่ิงพดู ไปจนถึงตอนท้ายเสียงของนางก็ย่ิงเบาลงจนแทบจะเป็ น เหมือนเสียงยุงบิน ชุนถหู มียงั ร้สู ึกว่าฮ่องเต้แทบจะกลนั้ หายใจ เสียด้วยซา้ เกิดอะไรขึน้ เกิดอะไรขึน้ กนั แน่ ฝ่ าบาททรงตรสั อะไรสกั คาสิ! ให้ขึ้นศาลสู้กบั ชนชนั้ สูงผ้มู ีอานาจนางกไ็ ม่เคยกลวั มา ก่อน แต่ตอนนี้นางกลบั เคร่งเครียดอย่างที่สุด บรรยากาศดู 4

พิลึกพิลนั่ เหลือเกิน พอลอบมองเกากงกงที่อยู่ข้างๆ กเ็ หน็ อีก ฝ่ ายมีเหง่อื ผดุ เตม็ หน้าผาก เวลาผ่านไปอีกสกั พกั ชุนถหู มีรู้สึกเคร่งเครียดเหมือน สติถกู ดึงจนถึงขีดสุด ในท่ีสุดหนั โหม่วกถ็ อนใจออกมาเบาๆ สีหน้ากลบั คืนสู่ปกติ เสียงอ่อนๆ ที่ควรเรียกว่าไร้พลงั ของเขา เอ่ยกบั ชุนถหู มี “ข้าร้แู ล้ว เจ้ากลบั บ้านไปก่อน สองวนั นี้ไม่ต้อง ไปท่ีไหนทัง้ นั้น จงอยู่ในบ้านให้ดีๆ ถ้าไม่มีอะไรทาก็เอา กฎหมายต้าถงั มาอ่านอีกสกั หลายๆ รอบ ความสาเรจ็ ขึน้ อย่กู บั ความหมนั่ เพียร ถ้าละเลยกล็ ้มเหลว” “เพคะ” ชนุ ถหู มีรสู้ ึกรา่ งกายท่ีแขง็ ท่ืออ่อนยวบลงทนั ที แต่ทว่านางกลบั เอ่ยคาพูดที่เหลวไหลคล้ายคนไม่รู้ตวั “ขอฝ่ าบาทรกั ษาพระวรกาย” ขณะท่ีนางกาลงั ถอยหลงั กลบั นางได้ยินฮ่องเต้พดู อย่าง ไมร่ สู้ ึกตวั เช่นกนั ว่า “ข้าไม่ให้เจ้าต้องมาเสียเท่ียว จงทาตวั ดีๆ” เอะ๊ น่ีมนั อะไรของเขา เป็นการรบั รอง? 5

ชุนถูหมีวุ่นวายใจแต่ไม่กล้าคิดมาก นางรีบล่าถอย ออกไป ระหว่างทางนางยงั ขบคิดถึงเรื่องนี้ ดทู ่าเย่ชาพดู ไม่ผิด พอฮ่องเต้เห็นคันศรเล็กนี้ ก็มีความเอนเอียงทันที ให้นาง ทบทวนกฎหมาย แสดงว่าตดั สินใจใช้กฎหมายตดั สินปัญหา นักโทษต่างเผา่ ที่ถกู ประกาศจบั ใช่หรอื ไม่? เม่ือคิดถึงตรงนี้นางคิดถึงความค้มุ กนั ทางการทูตในยุค ปัจจบุ นั ขึ้นมาทนั ที แต่เสียดายถึงยุคโบราณจะมีกฎหมายข้อนี้ แต่ต้าถงั และทูเจ๋ียมิได้มีความสมั พนั ธ์ระหว่างประเทศที่ปกติ ต่อกนั ดงั นัน้ ท่ีว่าจะคุ้มกนั เย่ชา คงจะเป็ นการคุ้มกนั ออกไป มากกว่า ระหว่างทางกลับบ้าน ชุนถูหมีคิดอย่างวุ่นวายใจมา ตลอดทาง นางกลบั ไปรายงานสถานการณ์ของฮ่องเต้ให้ไป๋ จิ้ง หย่วนฟังอย่างละเอียด สองตาหลานทางานเข้ากนั ได้ดีเสียจน ไป๋ จิ้งหย่วนแอบดีใจลึกๆ การอบรมสงั่ สอนลูกสาว หลานสาวให้ออกเรือน เกี่ยว ดองกบั ตระกลู ใหญ่มีอานาจ หรอื ส่งตวั เข้าไปในวงั เพื่อให้เป็นท่ี โปรดปรานของฮ่องเต้นั้นเป็ นวิธีท่ีไร้คุณค่า ไม่ใช่วิธีท่ีผู้มี ความรู้มีความหย่ิงในศกั ด์ิศรีอย่างเขาจะสนใจ ตอนนี้เขามี หลานนอก ต่อหน้าคนอื่นก็คือหลานในท่ีสามารถทางานให้ 6

ฮ่องเต้ ช่วยคา้ ชูเกียรติยศให้วงศต์ ระกลู จึงจะเป็ นความเยี่ยม ยอดมากกว่า ต้องบอกว่าเขาโชคดี เพราะบ้านอ่ืนๆ คงไม่มี หลานสาวท่ีเก่งกาจและมีคณุ ค่าเช่นนี้ ในขณะท่ีไป๋ จิ้งหย่วนราพึงราพันถึงความโชคดีของ ตนเองอยู่นัน้ ในห้องทรงพระอกั ษรหนั โหม่วยงั คงนัง่ อยู่ท่ีเดิม หลงั จากชุนถหู มีจากไปแล้ว สร้างความตกใจแก่เกากงกงจน แทบไม่กล้าหายใจแรงๆ เวลาผ่านไปเกือบหนึ่ งก้านธูป หันโหม่วขยับตัวเปิ ด กล่องนัน้ อีกครงั้ หยิบคนั ศรท่ีถกู ถอดออกมาประกอบเข้ากนั ใหม่ เร่ิมแรกยงั เก้ๆ กงั ๆ แต่จากนัน้ กป็ ระกอบได้อย่างรวดเรว็ เม่ือคนั ศรกลายเป็ นรปู เป็ นร่าง เขาลูบอกั ขระและพลอยเขียว ด้วยสีหน้าแววตาท่ีกาลงั ระลึกถงึ ความหลงั เกากงกงลอบมองไป เม่ือเหน็ คนั ศรนัน่ ถึงกบั ตะลึงพรึง เพริด นัน่ มนั ... นัน่ มนั เป็ นของสมยั ที่ฝ่ าบาทยงั ทรงพระเยาว์ ท่ีดินแดนตะวนั ตก... ราวกบั มีคลื่นลูกใหญ่ซดั โครมเข้ามาในความคิดทาให้ เกากงกงไมก่ ล้าคิดต่อไป 7

หันโหม่วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ตัง้ ใจ “ตอนนั้นข้าต้องการ ครอบครองมนั ก็เพราะพลอยเม็ดนี้ กับความหมายของมัน คนั ศรตะวนั ส่องใต้หล้า ถ้าได้มนั มากเ็ ท่ากบั ได้ใต้หล้ามาครอง มาบดั นี้มิเท่ากบั สาเร็จดงั คาทานายหรือ ไม่รู้ว่าเพราะโชค วาสนาของข้า หรอื ว่าเหตทุ ่ีได้มนั มา” เกากงกงก้มหน้า ไมก่ ล้าตอบ หนั โหม่วกลบั ยิ้มขม “ความจริงกแ็ ค่ความทะเยอทะยาน ของเด็กหนุ่มคนหนึ่ งเท่านั้น ไม่มีอะไรให้น่ าประหลาดใจ ชะตาของตวั เองกต็ ้องอยู่ในมือของตวั เอง จะไปคาดหวงั อย่กู บั ส่ิงของที่ไร้ตวั ตนอย่างนี้ได้อย่างไร ยงั ไม่สู้หาทางทาให้เป็นจริง ดีกว่า” “กระหม่อมขออภยั ในความบงั อาจ...” ในเม่ือฮ่องเต้พดู ขึ้นมา แล้วเกากงกงจะไม่พูดบ้างกค็ งไม่ได้ ดงั นัน้ เขาจึงบาก หน้าเอ่ยว่า “สมยั ฝ่ าบาทยงั หนุ่มแน่นนัน้ ก็เคยทาเรื่องท่ีคึก คะนองอย่างไมค่ าดคิดมาก่อน” หนั โหมว่ ได้ยินแล้วกย็ ิ้มเฉย 8

เกากงกงลอบถอนใจ ร้วู ่าอารมณ์ของฮ่องเต้ตอนนี้ถือ ว่าไม่แย่มากนัก เพียงแต่จิตใจกาลงั สบั สนล่องลอย คาพดู ของ เขาพดู ตรงใจฮ่องเต้พอดี ดงั นัน้ จึงมิได้สร้างความเดือดดาลแต่ อย่างใด ขณะท่ีกาลงั คิดอยู่นัน้ หนั โหม่วเหลือบตาขึ้นมาถามอีก ว่า “องค์ชายทูเจ๋ียท่ีช่ืออาซูรุ่ย เจ้าเคยเห็นมาก่อนไหม อายุ เท่าไร หน้าตา... เป็นอย่างไรบา้ ง” “กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงตอบตามจริง “แต่ ว่ากระหมอ่ มจะไปสอบถามเดี๋ยวนี้” “ไม่ต้อง” หันโหม่วโบกมือ พูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ตอนนี้ อู๋เวยเป็ นคนดูแลคุกหลวง เจ้าไปหาเขา บอกให้เขาจดั การให้ เรียบร้อย รอให้เยน็ กว่านี้หน่อยข้าจะไปท่ีคกุ หลวงด้วยตวั เอง นอกจากขา้ กม็ ีเจา้ กบั เขา ห้ามมิให้คนอ่ืนล่วงรเู้ รอ่ื งนี้เดด็ ขาด!” “ฝ่ าบาท!” เกากงกงถึงกบั เงยหน้าพรวดด้วยความตกใจ เดิมทีเขาคิดจะห้าม เพราะคกุ หลวงเป็นสถานท่ีอปั มงคล ในฐานะโอรสสวรรค์ผู้สูงศกั ด์ิ ไม่ควรไปแปดเปื้ อนสถานที่ สกปรกเช่นนัน้ แต่เขารู้ว่าฮ่องเต้เป็ นคนพูดหนึ่งไม่พูดสอง 9

อีกทงั้ ท่าทางในตอนนี้แสดงให้เหน็ ว่าตดั สินใจเดด็ ขาด ถ้าเกิด พาตวั นักโทษมาถงึ เขตวงั หลวงเกรงจะเป็นอนั ตรายมากกว่า ดงั นัน้ เกากงกงจึงเปลี่ยนคาพูด “ฝ่ าบาทยงั ไม่เสวยพระ กระยาหารคา่ กระหม่อมจะไปจดั เตรียมก่อน จากนัน้ จะรีบไป จดั การ ฝ่ าบาทเสวยไปรอไป พระวรกายสาคญั ท่ีสดุ พ่ะย่ะค่ะ” “อืม” หนั โหม่วตอบเพียงคาเดียว ขณะที่เกากงกงว่ิงเหยาะๆ ออกไปจดั การเร่ืองอาหาร เยน็ หนั โหม่วยงั กาชบั อีกว่า “เจ้าหาคนท่ีเชื่อใจได้ออกไปนอก วงั หลวงให้พาชาวทูเจี๋ยที่คิดจะช่วยองค์ชายของพวกเขามา หลายๆ คน จาไว้จะต้องจบั อย่างไม่เจาะจง ต้องไม่ร้จู กั กนั แต่ ต้องร้ถู ึงตานานเรอื่ งบุตรแห่งเทพหมาป่ ากพ็ อ” การจบั ตวั อย่าง ไม่เจาะจง จากนัน้ ค่อยมาถามความจะถกู คนอ่ืนโกหกได้ยาก “ปิ ดตา มดั ตวั พวกเขาพาไปตาหนักเยน็ ท่ีเคยใช้ขงั อ่ิงจือเอาไว้ ข้าครองราชยม์ าหลายปี ศึกษาเร่ืองราวในเผา่ ทูเจ๋ียรวมถึงการ ขึ้นครองอานาจ จุดยืนและผลประโยชน์ของเผ่าต่างๆ อย่าง ละเอียด แต่กลบั ไม่ได้สนใจเรื่องบุตรแห่งเทพหมาป่ านี้เลย! ทงั้ ๆ ท่ีเป็นเรอื่ งที่ชาวบา้ นร้านตลาดกร็ กู้ นั ดี” 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 415 ลดโทษ “ฝ่ าบาทต้องดแู ลราชการงานเมอื งรวมถึงเรื่องการทหาร ข่าวลือชาวบ้านแบบนี้ไม่อาจเช่ือถือได้ มีแต่ชาวบ้านโง่เขลาท่ี ปักใจเช่ือโดยไม่มีข้อแม้ คนเบื้องล่างคงคิดว่าไร้สาระจึงไม่ นามาทูลรายงานกบั ฝ่ าบาทพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงพูดอย่างเป็ น กลาง ความมุ่งมนั่ และพละกาลงั ของทุกคนมีขีดจากดั ทางาน ของตวั เองให้ดีกพ็ อแล้ว จะจดั การได้ทกุ เรอื่ งเป็นไปไมไ่ ด้ หนั โหม่วคิดแล้วกเ็ หน็ ด้วย แต่ถ้าเขาร้ตู านานบุตรแห่ง เทพหมาป่ าเรว็ กว่านี้ อาศยั การคาดเดากจ็ ะร้คู วามจริงทงั้ หมด ไม่มีทางปล่อยให้เร่ืองเลยเถิดมาถึงขนั้ นี้ ตอนนี้เขาเหมือนคน ทาอะไรไม่ได้ เหมือนถูกชะตาเล่นตลก แต่เขาจาเป็ นต้อง พิสจู น์ความจริงด้วยตวั เอง “ไปจดั การได้” หนั โหม่วเอ่ยด้วยความรสู้ ึกหลากหลาย 2

ชุนถหู มีไม่ร้วู ่ากลางดึกคืนนี้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดใน คกุ หลวง นางมีความประหลาดใจอย่างหาข้อยุติ ไม่ได้จนกระทงั ่ วนั ร่งุ ขึ้น ไป๋ จิ้งหย่วนกลบั จากการประชุมในราชสานักแล้วจึง เอ่ยกบั นางว่า ฮ่องเต้ทรงตดั สินพระทยั ใช้กฎหมายต้าถงั ในการ พิจารณาความผิดของอาซูรุ่ยและระงบั เสียงที่ไม่เห็นด้วยได้ แล้ว “ตอนนั้นตู้เฉี ยวยงั ไม่ยอมรบั บอกว่าต้องดูท่าทีจาก ทูเจี๋ยเสียก่อน ส่วนขนุ นางคนอ่ืนกก็ าลงั ดทู ิศทางลม ไม่มีใคร กล้าออกมาสนับสนุนฮ่องเต้” ไป๋ จิ้งหย่วนเล่า “ป่ กู เ็ ลยกราบทูล ว่า น่ีเป็ นดินแดนต้าถงั ของเรา ฝ่ าบาทเป็ นจ้าวแผ่นดินต้าถงั ทรงคิดจะทาอะไร ทาไมต้องดปู ฏิกิริยาคนอื่นด้วย ในเมอ่ื เมอื ง มีกฎเมอื ง แล้วทาไมเราจะใช้กฎหมายจดั การเรอ่ื งนี้ไม่ได้” ตู้เฉี ยวเป็ นบุตรชายคนโตของตู้เหิ ง เป็ นบิดาของตู้ ตงเฉิ นและตู้หานอวี้ แม้สกลุ ตู้ถกู ถอดบรรดาศกั ด์ิ แต่ตาแหน่ง ขนุ นางของเขายงั อยู่ เขาเป็ นขนุ นางใหญ่ขนั้ หนึ่ง เป็ นขนุ นาง คนสาคญั ในราชสานัก 3

“ท่านป่ ูพูดได้ดีเจ้าค่ะ” เพราะเรื่องนี้ ได้ดาเนิ นมาถึง เส้นทางที่ค้นุ เคยทาให้ชนุ ถหู มีดีใจอย่างย่ิง ถึงกบั ประจบเอาใจ ไป๋ จิ้งหย่วนเป็นการใหญ่ ดไู ป๋ จิ้งหย่วนอารมณ์ดี เขายิ้มน้อย ๆ “กลวั แต่จะมีคนหา ว่าป่ เู ป็นขนุ นางกงั ฉินที่ใช้คาพดู ทารา้ ยแผน่ ดินไปแล้ว” “นัน้ เป็ นเพราะคนเหล่านัน้ สายตาไม่กว้างไกลพอ เป็ น กบในกะลาเจ้าค่ะ” ชุนถหู มีมีความเช่ือมนั่ ใจการใช้กฎหมาย บริหารแผ่นดินอย่างแน่วแน่ “เวลาเป็ นเคร่ืองพิสูจน์ความเป็ น จริงได้ทุกอย่าง! จากนี้ไปอีกไม่ก่ีปี หรือสิบกว่าปี คนใต้หล้า ย่อมเข้าใจ ฮ่องเต้ต้องการใช้กฎหมายปกครองแผ่นดิน ท่านป่ ู ให้การสนับสนุน เป็นผนู้ าท่ีปราดเปรือ่ งและเป็นขนุ นางผภู้ กั ดีที่ หาได้ยากในพนั ปี ” พูดถึงตรงนี้ชุนถหู มีต้องยอมรบั ว่าท่านตาของนางเป็ น ขนุ นางผ้ซู ่ือสตั ยภ์ กั ดี แม้เขาทาทุกอย่างเพ่ือผลประโยชน์ของ วงศ์ตระกูล ถึงขนาดทาร้ายภรรยาและลูกสาว อีกทัง้ ยงั ใช้ ประโยชน์จากตวั นาง แต่เขาภกั ดีต่อต้าถงั ภกั ดีต่อฮ่องเต้ มี อุดมการณ์ท่ีจะฉุดช่วยชาวประชาตามหลกั ของผู้มีความรู้ แผนการและประโยชน์ท่ีได้รบั ของเขาสร้างอยู่บนรากฐานของ ความจงรกั ภกั ดี อีกทงั้ ยงั ร้จู กั การวางตวั ร้รู กุ ร้ถู อย ไม่ละโมบ 4

โลภมาก ดงั นัน้ ฮ่องเต้จึงเชื่อใจในตวั ท่านตาอย่างย่ิง สกลุ ไป๋ ไม่ได้อยู่ในรายช่ือตระกลู ใหญ่ที่ฮ่องเต้ต้องการควบคมุ เพราะ เหตุนี้นางจึงโชคดี หากนางเป็ นหลานสาวของขุนนางกงั ฉิ น เพ่ือปกป้องบิดามารดาของตนเอง มีหรือจะไม่ทาเร่ืองเลวร้าย กลายเป็ นเกิดใหม่ทงั้ ทีมาช่วยคนชวั่ ให้ทาชวั่ ได้มากขึ้น จากผู้ ผดงุ คณุ ธรรมเป็นผไู้ ร้คณุ ธรรม! คาพูดของชุนถหู มีสร้างความเบิกบานใจให้ไป๋ จิ้งหย่วน จนหวั เราะเสียงดงั ความขดั แย้งเก่ียวกบั เร่ืองช่ือเสียงในใจ มลายหายไปทนั ที “นังหนูนี่มกั พดู อะไรแปลกๆ อยู่เสมอ เวลา เป็ นเคร่ืองพิสูจน์ความจริง พูดได้ดี การประชุมครงั้ ต่อไป ป่ ูจะ ใช้คาพดู นี้กดหวั พวกตาแก่ท่ีเอาแต่ดือ้ รนั้ ไม่ยอมเปล่ียนแปลง” จากนัน้ เปล่ียนหวั ข้อสนทนาไปอีกเรื่อง “คราวนี้กส็ มใจเจ้าแล้ว ต่อไปต้องดคู วามสามารถของเจ้า แต่ป่ คู ิดไปคิดมา ไม่ร้วู ่าเจ้า จะว่าความคดีนี้ให้ชนะได้อย่างไร ดูแล้วคดีนี้มนั ไม่มีทางออก เลย” “คราวนี้ หลานจะใช้วิ ธี แก้ต่ างอย่างมีความผิ ดเจ้าค่ะ!” ชุนถหู มีบอกแผนการในใจออกไป ไป๋ จิ้งหย่วนประหลาดใจมาก เพราะในสายตาคนทวั่ ไป การว่าความมกั เป็ นการทวงความเป็ นธรรม คืนความบริสุทธ์ิ 5

ให้กับตัวเอง แล้วทาไมนังหนูถูหมีถึงได้ออกกระบวนท่า ประหลาดเช่นนี้ ความจริงไม่ใช่วิธีประหลาดอะไร เพียงแต่ความรู้ด้าน กฎหมายของคนโบราณยงั ไปไมถ่ ึงเท่านัน้ เม่ือเห็นสายตาข้องใจของท่านตาแล้วชุนถหู มีอธิบาย อย่างอดทน “การว่าความ การขึ้นศาลกเ็ พ่ือหาผลสรปุ ที่ยืนอยู่ บนบรรทดั ฐานของความเป็ นจริง ไม่ว่าจะดีหรือเลว ไม่ว่าจะ เป็นความจริงอะไรกไ็ ด้ทงั้ นัน้ ไมอ่ ย่างนัน้ กเ็ หมอื นสรา้ งบา้ นอยู่ กลางอากาศ ถกู อีกฝ่ ายท่ีฉลาดกว่าใช้ประโยชน์ หลงั จากนัน้ ก็ ถกู ตีกลบั อย่างไม่มีทางโต้ตอบ ไม่เพียงหลุดพ้นสถานการณ์ คบั ขนั ไม่ได้ ยงั จะยิ่งจมลึกลงไปอีก ส่วนความจริงของคดีนี้ก็ คือ อาซูลุ่ยเป็นอนุชาของทูเจ๋ียอ๋องแห่งเผา่ ทูเจ๋ียตะวนั ตก เป็น บุตรแห่งเทพหมาป่ าท่ีรา่ ลือกนั และปลอมตวั ปกปิ ดฐานะลอบ เข้าเมืองฉางอนั เรื่องเหล่านี้เป็ นความจริงท่ีแก้ไขไม่ได้ ถกู อีก ฝ่ ายจบั เป็ นประเดน็ ได้ง่ายๆ ถึงหลานจะพูดกลบั ขาวเป็ นดาก็ กลบั ความจริงนี้ไม่ได้” “อีกฝ่ ายหนึ่ง?” ไป๋ จิ้งหย่วนย้อนถาม 6

“สกุลตู้อย่างไรเล่าเจ้าคะ” ชุนถหู มีแบมือสองข้าง “ถึง พวกเขาไม่ออกหน้ าเองก็ต้ องเชิ ญหมอความท่ี มีช่ื อขึ้นศาล เพื่อให้เย่ชาถกู ตดั สินโทษตายให้ได้ หรือไม่กค็ งจะเป็นอย่างอื่น สรปุ ว่าพวกนัน้ ไม่มีทางยอมให้เขาถกู ปล่อยตวั เป็ นแน่ เร่ืองที่ ได้ทาตวั เป็ นปรปักษ์กบั ท่านตาแล้วยงั ได้แก้แค้นข้า มีหรือท่ี พวกเขาจะปล่อยผา่ นไป” ไป๋ จิ้งหย่วนฟังแล้ว ประกายตาหมน่ แสง เขาร้เู รอื่ งท่ีลูกสาวสองคนกบั หลานสาวคนท่ีห้าให้ต้หู าน อวี้พักอยู่ท่ีจวนหลายวนั ก่อนแล้ว แม้ชุนถูหมีไม่ได้บอกว่า เก่ียวกบั การที่เย่ชาถกู จบั ตวั ไป แต่เขากเ็ ดาได้ไม่ยาก เพราะ เหตุนี้เขาจึงแสดงความโกรธเกี้ยวออกมา ถึงกบั ห้ามเดก็ สาว สามคนออกจากเรือน แล้วยงั เรียกไป๋ ซ่ือหลิน ลูกชายคนรอง และนางโอวหยางซ่ืออนุภรรยามาตาหนิอย่างไมไ่ ว้หน้า การดูแลเร่ืองภายในบ้านเป็ นหน้าที่ของลูกสะใภ้รอง เขาไม่สะดวกที่จะยุ่งเก่ียว จะต้องให้ลูกชายกลบั ไปอบรมสงั่ สอนภรรยาให้ดีๆ ถึงลูกชายคนท่ีสามไม่อยู่ แต่สะใภ้รองกต็ ้อง ระบายความแค้นใจกบั สะใภ้สาม ส่วนนางโอวหยางซื่อเป็ นคน ท่ีว่านอนสอนง่าย ถกู ตาหนิ เช่นนี้จะต้องกลบั ไปสงั่ สอนลูกสาว ทงั้ สองคน ก่อนหน้านี้เขาพอร้อู ยู่ว่าหญิงสกลุ ไป๋ ล้วนแต่ไม่ชอบ 7