ทนายสาว เล่ม8 (1)

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 440 คาดไม่ถงึ จริงๆ หนั โหม่วเป็ นฮ่องเต้ท่ีเก่งกาจ เขากมุ อานาจไม่ว่าจะเป็น ด้านการทหารหรือของประมุขแผน่ ดินเอาไว้ในมือ ถ้าต้องการ ก่อกบฏในตอนนี้มีแต่ต้องลงมือจากภายในวงั หลวงเท่านัน้ จะ เป็ นการสบั เปลี่ยนตัวโดยท่ีไม่มีใครรู้ ไม่สร้างเรื่องสะเทือน แผ่นดินจนกลายเป็ นการชิงอานาจอย่างไร้เหตุผล ถึงจะชิง อานาจได้กจ็ ริงแต่ไม่ช้าจะต้องถกู เชื้อพระวงศ์คนอื่นล้มล้าง ต่อไป เพราะพวกเขาไม่มีอานาจจริงในมือมีเพียงแผนการชวั่ รา้ ย ลอบโจมตีเท่านัน้ เสียดายที่แผนการทงั้ หมดล้มเหลวในตอนสุดท้าย แล้ว ทงั้ ค่ยู งั ถกู พระราชทานความตายอย่างเงียบๆ ถ้าดจู ากเร่ืองนี้ ถือว่าใจดีมากแล้ว นอกจากการตดั สินใจท่ีถกู ต้องของไป๋ จิ้ง หย่วนด้วยการตดั แขนรกั ษาชีวิต ไหนจะความกรณุ าที่หนั โหม่ว มีต่อสกลุ ไป๋ อย่างเตม็ เป่ี ยม แค่เรื่องนี้ไป๋ จิ้งหย่วนสามารถตาย เพ่ือหนั โหม่วได้สิบครงั้ กย็ งั ไม่ถอื ว่าเกินเลย “เก่ียวกบั สกลุ ไป๋ เราจริงหรือ!” นางเหน็ อิ่งจือไม่เอ่ยปาก กถ็ ามขึน้ อีก แต่ความจริงแล้วนางแทบจะมนั่ ใจ 2

อ่ิงจอื พยกั หน้าให้อย่างเช่ืองช้า เสียงดงั เพียะเกิดขึ้น มือของชุนถหู มีอ่อนแรงปล่อยพาย ที่ถืออยู่ด้ามหนึ่งตกน้า เกิดระลอกคล่ืนสบั สนบนผิวน้าก่อนจะ กลบั ส่คู วามนิ่งสงบ ราวกบั ไมเ่ คยมีส่ิงใดเกิดขึน้ มาก่อน “เส่ียวถหู มี...” อิ่งจอื กระซิบเรียกเบา ๆ “เร่ืองนี้ทาข้าคาดไม่ถึงจริง ๆ...” ชุนถหู มีพึมพาอย่างคน จิตใจไม่อยู่กบั ร่องกบั รอย “เร่ืองนี้ทาข้าตกใจจริงๆ นับตงั้ แต่ วนั ที่ข้าเริ่มเป็ นหมอความจนถึงวนั นี้ ข้าไม่เคยทาอะไรไม่ถกู อย่างนี้มาก่อน!” นางต้องการช่วยเย่ชา แล้วถือโอกาสเล่นงานสกลุ ตู้ที่มกั ทาตวั เป็ นอริกบั สกลุ ไป๋ ไปด้วย อีกทงั้ ยงั จดั การกบั ตู้หานอวี้ท่ี ทาให้เย่ชาต้องตกท่ีนัง่ ลาบากให้หนักๆ แต่ตอนนี้... คดีนี้เพิ่ม ความยุ่งยากให้กบั นางอย่างมาก นางไม่อาจช่วยเย่ชาแล้วทา ให้สกลุ ไป๋ ต้องจมน้า อีกอย่างตอนนี้นางเป็ นคนสกลุ ไป๋ ทุกคน อย่บู นเรอื ลาเดียวกนั จมกจ็ มด้วยกนั “ทาเจ้าตกใจตอนนี้ยงั ดีกว่าให้เจ้าถกู หมาบ้าไล่กดั ตอน อยู่ในศาลนะ” อิ่งจือยงั คงเชื่อมนั่ ในตวั ชุนถหู มีอย่างเตม็ ที่ “นัง 3

หนู เจ้าพดู เองไม่ใช่หรอื ว่านอกจากตายแล้วไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ในโลกนี้ไม่มีปัญหาท่ีแก้ไม่ได้ มีแต่คิดวิธีไมไ่ ด้ไม่ใช่หรือ ข้ารวู้ ่า เร่ืองนี้กะทนั หนั ไปหน่อย แต่ตอนนี้เจ้ารู้แล้วจะได้เตรียมตวั เอาไว้แต่เนิ่ นๆ เหน็ ได้ว่า...” อิ่งจือแหงนหน้ามองฟ้า “สวรรคท์ ่ี หน้ าไม่อายดีกบั เจ้าแค่ไหน ในสถานการณ์ท่ีเป็ นภยั กับตัว ขนาดนี้กย็ งั ให้ข้าที่เป็ นลุงห่างๆ กระโดดออกมาช่วยเจ้า ถ้าใช้ คาท่ีเจ้าเคยพดู ต้องเรียกว่าอะไรนะ คนดีเลิศประเสริฐศรี” เขาพดู ไปพดู มากเ็ ริ่มไม่จริงจงั อีกแล้ว แต่คาพดู ของเขา ก็เข้าหูชุนถหู มี นางสูดหายใจลึกๆ หลายครงั้ แม้สมองท่ียงั สบั สนอยู่ตอนนี้จะยงั ไม่เข้าท่ีเข้าทาง แต่ก็สงบลงได้ไม่น้อย “คนท่ีรเู้ รอ่ื งนี้มีแค่ข้าคนเดียวใช่ไหม” “เหลวไหล ข้าไม่ใช่คนหรือไง!” อ่ิงจือดีดหน้าผากชุนถู หมีเบาๆ “คนเป็นๆ กม็ ีพวกเราสองคนที่รเู้ รอื่ ง” ชุนถหู มีคลาหน้าผาก มองด้วยความหงุดหงิด “จะบอก ให้นะตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี อย่ามาหาเร่ืองข้า! ดทู ่าทางท่านไม่ เหน็ กงั วลเลย เช่ือมนั่ ในตวั ขา้ ถึงขนาดนี้เชียวหรอื ?” “ใช่สิ” อิ่งจือพยกั หน้าอย่างจริงจงั “ถ้าข้าคิดว่าเจ้าแก้ไข ไม่ได้ กไ็ ม่มาเพ่ิมความยุ่งยากให้เจ้าหรอก ตรงไปบอกท่านผู้ 4

นัน้ ไม่ดีกว่าหรือ แต่ในเมื่อเจ้ารบั มือได้กไ็ ม่จาเป็ นต้องให้เขารู้ แม้เขาไม่ใช่คนขี้ระแวง ความเชื่อใจท่ีมีต่อเสนาบดีไป๋ ไม่ สนั่ คลอนกจ็ ริง แต่การที่สกลุ ไป๋ เกิดเร่ืองอยู่ไม่หยุด อย่างไรก็ ไมด่ ี” “ขอบคณุ ท่านลงุ ” “ไม่ต้องขอบคุณข้า ข้าเองกท็ าร้ายไป๋ ซื่ออวี้” อ่ิงจือยิ้ม ขื่น “ตอนนัน้ ไม่ใช่ว่าข้าไม่ร้เู ป้าหมายของเขา แม้ข้าไม่ตอบรบั แต่ก็ไม่ได้ปฏิ เสธ ท่าทางของข้าทาให้เขาเอาตัวไปเส่ียง อันตราย ต่อมาถ้าไม่ใช่เขาคิดจะฆ่าข้าปิ ดปากก็ไม่มีทาง เปิ ดเผยตวั ” อิ่งจือกดหน้าอกซ้ายแถวหวั ใจเอาไว้ “แม้เขาไม่ ควรเกิดความคิดประเภทนั้น แต่ใจคนเราก็ประหลาดแท้ ความคิดน่ ากลัวอะไรก็คิดขึ้นได้ เดิมทีเขาเป็ นคนมีความ สามารถอย่างน่าท่ึง ไม่เช่นนัน้ จะเขียนนโยบายท่ีทาให้ท่านผู้ นัน้ ร้สู ึกหวาดกลวั ขึน้ มาได้อย่างไร แต่เขาต้องเสียสละเพื่อวงศ์ ตระกลู ทงั้ ๆ ท่ีไม่เต็มใจ แล้วยงั ไม่เรียนรู้ที่จะปล่อยวาง เกิด เรื่องอุกอาจขนาดนัน้ กไ็ ม่อาจโทษเขาทงั้ หมด ครงั้ นี้ถือว่าข้า ชดใช้ให้เขา” ชุนถหู มีไร้คาพดู นางมีความร้สู ึกหลากหลายกบั ลุงใหญ่ ที่ไม่เคยเจอหน้ากนั สกั ครงั้ ไม่รู้ว่าควรเหน็ ใจท่ีเขาเกิดมาถกู 5

อานาจของฮ่องเต้ อานาจของบิดาและอานาจของภรรยากดดนั จนจบสิ้นอย่างนี้ หรือว่าควรเสียดายท่ีเขาไม่เคยได้แสดง ความสามารถให้คนประจกั ษ์ หรือควรเกลียดชงั ที่เขาคิดไม่ได้ ตายไปแล้วยงั นาความย่งุ ยากและอนั ตรายมาส่วู งศต์ ระกลู “เส่ียวถูหมี ข้าเพิ่งบอกว่ารู้ตัวคนเขียนนโยบายสิ บ ประการ เจ้ากเ็ ดาได้ว่าเก่ียวกบั สกลุ ไป๋ แล้ว” อ่ิงจือเหน็ ชุนถหู มี เหมือนสะเทือนใจกบั ส่ิงท่ีได้รบั ร้จู นได้แต่นัง่ น่ิ งๆ ไม่พูดอะไร จึงจาเป็ นต้องหาเร่ืองอ่ืนมาคยุ “ท่านลุง ท่านก็บอกใบ้อยู่ขนาดนั้น ข้าจะเดาไม่ออก เชียวหรือ!” ชุนถหู มีค้อนใส่ “คนที่แม้แต่ฮ่องเต้ยงั ไม่รู้ว่าเป็ น ใคร แล้วท่านถกู ขงั อยู่ในจวนสกลุ ไป๋ ของเราตงั้ แต่ยงั เลก็ จะได้ ข่าวมาจากท่ีไหน แสดงว่าต้องเกิดขึ้นในจวนของเราอยู่แล้ว เป็นสถานท่ีที่ฮ่องเต้ไมส่ งั เกตเหน็ แต่ท่านสงั เกตเหน็ ได้” “บอกใบช้ ดั ขนาดนี้เลย?” ชุนถหู มีพยกั หน้า อิ่งจือถอนใจ “เจ้าก็อย่ากลดั กลุ้มไปเลย เร่ืองนี้ถ้าเจ้า แก้ไขได้กด็ ี ถ้าไม่ได้จริงๆ ถึงฮ่องเต้จะโมโหตาของเจ้า แต่จาก 6

ความเคารพที่เขามีให้กบั เสนาบดีไป๋ มาตงั้ แต่เด็กจนโตแล้ว สกลุ ไป๋ ไม่มีทางได้รบั โทษ อย่างมากกอ็ อกจากแวดวงขนุ นาง เท่านัน้ เจ้าคิดดู แม้แต่ฐานะแท้จริงของเจ้าเสนาบดีไป๋ ยงั ไม่ ปิ ดบงั ฮ่องเต้ แล้วฮ่องเต้จะหวาดระแวงเขาได้อย่างไร” “ถ้าพูดเช่นนี้แสดงว่าฮ่องเต้ก็เช่ือใจท่านมาก ถึงบอก ชาติกาเนิ ดแท้จริงของข้าให้ท่านร้ดู ้วย” ชุนถหู มีไม่พอใจ “แต่ หากท่านลองคิดนอกล่นู อกทางขึน้ มากค็ งถกู ฆ่าเหมือนเดิม” “เจ้าพูดกบั ข้ากช็ ่างมนั เถอะ พูดจาไม่ระวงั ปาก อย่าให้ คนอื่นได้ยินเข้าจะเป็ นโทษหนัก” อิ่งจือใช้ไม้พายท่ีเหลือด้าม เดียวพาเรือเข้าฝัง่ “พอแล้ว ข้าช่วยเจ้าในเร่ืองที่ข้าช่วยได้ ส่วนเจ้ากท็ าให้เตม็ ท่ี จดั การพวกตระกลู ใหญ่โดยเฉพาะสกลุ ตู้ ที่น่ารงั เกียจให้พลิกตวั กลบั มาไม่ได้อีกต่อไป” ชนุ ถหู มีไม่รคู้ วรพดู อย่างไรดี นางเห็นว่าเข้าใกล้ฝัง่ มากขึ้นทุกขณะ จึงพยายามสงบ สติอารมณ์ แสรง้ ทาสีหน้าสบายๆ ใหม่ นางได้ยินอ่ิงจอื กดเสียง ตา่ ๆ พดู ว่า “เรือ่ งที่ข้าพาเจ้ามานัง่ เรือเล่น ฮ่องเต้ต้องถามแน่ๆ ถึงตอนนัน้ เจา้ จะบอกว่าอย่างไร” 7

“ข้ากบ็ อกว่าท่านมาคยุ เร่อื งการแต่งเพลงกบั แสดงละคร ท่านต้องการข้อมลู จึงมาถามรายละเอียดของคดีก่อนหน้านี้” “ดีมาก พดู โกหกได้หน้าตาเฉย ไม่เสียทีท่ีเป็นหมอความ” อิ่งจอื ตีแขนชนุ ถหู มีเบาๆ “แต่ว่าท่านผนู้ ัน้ ไมเ่ ชื่อหรอก” “แล้วจะให้พดู อย่างไร” “บอกว่าตอนท่ีข้าถกู ขงั อยู่ในจวนสกลุ ไป๋ เคยเลี้ยงหมา น้อยตวั หน่ึง ต่อมาเจ้าหมาน้อยแก่ตาย ข้าฝังมนั อยู่ในป่ าไผ่ ด้านหลงั ตอนนี้ข้าไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ มีชีวิตอย่างสุขสบาย เลยคิดถึงสหายท่ีเคยอยู่กบั ข้าขึ้นมา จึงวานให้เจ้าขดุ มนั ขึน้ มา เพื่อจะนามาฝังอยู่ที่ท่ีข้าอยู่ตอนนี้” พูดแล้วไม่รอให้ชุนถหู มี ถามว่าเรอื่ งนี้จริงเทจ็ กย็ ดั กระดาษที่พบั ดีแล้วให้นางถือไว้ “น่ีเป็นแผนท่ีที่ฝังเจ้าหมาน้อยตวั นัน้ ” อ่ิงจือหวั เราะ “แม้ เป็นเรื่องเลก็ ๆ ที่ไม่สาคญั แต่จะให้คนอื่นร้ไู ม่ได้เดด็ ขาด แบบ นี้จึงจะอธิบายได้ว่าทาไมข้าต้องพาเจา้ มาคยุ เรอื่ งนี้ถึงกลางสระ น้าที่ไม่มีใคร อีกอย่าง เจ้าพูดอย่างนี้จะสะกิดความรู้สึกผิดท่ี ท่านผนู้ ัน้ มีต่อข้า พอเขาสะท้อนใจคิดไปเร่ือยกค็ งจะปล่อยเจ้า ไป ไม่ซกั ไซ้ไล่เลียงให้มากความ เจ้าจะได้ไม่แสดงพิรธุ ออกไป” 8

แม้จะบอกว่าไม่สาคญั แต่ขอบตาของเขาแดงระเรื่อ อ่ิงจือหนั หน้าไปอีกทางอย่างรวดเรว็ แต่ชนุ ถหู มีกเ็ หน็ เตม็ ตา ชุนถหู มีเกิดความเหน็ ใจลุงที่มีความเกี่ยวข้องห่างๆ คน นี้ขึ้นมาไม่น้อย แม้เขาไม่ต้องหลบซ่อน แต่กเ็ ป็ นคนพิการ ไม่ อาจคืนส่สู ถานะเดิมท่ีเคยเป็นมา อีกอย่าง เขาไม่อาจแต่งงานมี ครอบครวั ไม่อาจผกู สมั พนั ธล์ ึกซึ้งกบั คนอื่น เรียกได้ว่าเป็นคน โดดเด่ียวท่ีสุดในโลกนี้อย่างแท้จริง มนุษย์เราเป็ นสตั ว์สงั คม ต้องการญาติสนิทมิตรสหาย และต้องการสงั คม หมาน้อยตวั นัน้ คงเป็นส่ิงยึดเหนี่ยวและเป็นเพ่ือนเขามา ตงั้ แต่เลก็ จนโตในพื้นท่ีจากดั แม้เขาจะใช้เรื่องนี้เป็ นข้ออ้าง แต่ความจริงเขาคงอยากจะขดุ รา่ งของมนั ขึน้ มาจริงๆ พี่น้องสกลุ หนั เป็ นคนท่ีมีความจริงใจ ซ่ึงพบเหน็ ได้น้อย มากสาหรบั คนที่เป็นเชื้อพระวงศ์ เพียงแต่หนั โหม่วมีฐานะเป็น ถึงผนู้ าแผน่ ดิน มีเรอ่ื งบางเรอื่ งท่ีไม่อาจทาตามใจได้ กลบั มาถงึ ตาหนักโยวหลนั ไม่นาน ชุนถหู มีถกู พาไปให้หันโหม่วซักถามดงั คาด ยงั ดีที่ได้ เตรียมตวั ไว้ก่อน นาคาพูดของอ่ิงจือโยนออกมา ปรากฏว่าพ่ี 9

น้องฝาแฝดเป็ นคนที่เข้าใจกนั ดีที่สุด หนั โหม่วหยุดซกั ไซ้ทนั ที อย่างที่คิดเอาไว้แล้วยงั พระราชทานอาหารเตม็ โต๊ะให้นางกิน ตอนเยน็ แต่ชุนถหู มีไม่มีอารมณ์กิน นางกินไปไม่ก่ีคากห็ าข้ออ้าง ว่าเหนื่อย นอนคิดอย่บู นเตียง 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 441 ท่านลงุ ใหญ่ แล้วคดีนี้ จะขุดคุ้ยให้ลึกลงกว่านี้ อีกหรือไม่ ต้องทา แน่ นอน! แต่จะขุดอย่างไร ขุดลึกแค่ไหนยงั เป็ นปัญหาทาง เทคนิค และต้องดาเนินการอย่างระมดั ระวงั มากที่สดุ ไมอ่ าจให้ คนอ่ืนจบั จุดอ่อนเอาไว้ได้ เพราะว่าคนท่ีเขียนนโยบายสิบ ประการตวั จริงคือคนสกลุ ไป๋ อ่ิงจือบอกว่าคนท่ีมีชีวิตอยู่นัน้ มีแต่นางกบั เขาเท่านัน้ ท่ี รู้ว่าเป็ นผลงานของไป๋ ซ่ืออวี้ แต่นางไม่แน่ใจว่าเป็ นอย่างนัน้ เพราะว่าคนที่ใช้ของสิ่งนี้มาใส่ร้ายจูหลี่จะต้องได้มนั มาจากไป๋ ซ่ืออวี้ก่อนจะนามาใส่ร้ายจูหลี่ ถ้าอย่างนัน้ แสดงว่าคนคนนัน้ ต้องรู้ว่าใครเป็ นคนให้กาเนิ ดผลงานชิ้นนี้ อีกทงั้ การล้มของ จหู ลี่มีผลจากไป๋ ซ่ืออวีอ้ ย่างมาก เพราะอะไร เกรงว่าไป๋ ซ่ืออวีจ้ ะ ไมใ่ ช่คนบงการ แล้วคนบงการเป็นใครกนั แน่? นางลงั เลอย่นู านแต่ยงั คงให้คนไปส่งข่าวที่จวนอนั กวั ๋ กง ว่าขอให้ท่านตาแวะมาหานางหลงั จากเสรจ็ ประชุมพร่งุ นี้แล้ว แม้เรื่องนี้ดไู ม่เหมาะสมตามกฎระเบียบ แต่ยงั ดีที่ขนบประเพณี ของต้าถงั มิได้เคร่งครดั มากเกินไป อีกอย่างนางทางานให้ 2

ฮ่องเต้ ท่านตายงั เป็ นขนุ นางเก่าแก่ท่ีได้รบั ความไว้วางใจเป็ น อนั ดบั หนึ่ง ดงั นัน้ การจะมาพบนางที่นี่จงึ ไมย่ ากอะไรนัก “ท่านป่ ู ท่านนัง่ ให้ดีก่อน ข้ามีเร่ืองสาคญั ท่ีทาให้ท่านรบั ได้ยากเร่ืองหน่ึง” เม่ือไป๋ จิ้งหย่วนมาถึงแล้ว ชุนถหู มีกาชบั ให้ กวั้ เอ๋อเฝ้าประตูด้านนอก ให้เสี่ยวฟ่ งขึ้นไปดูความเรียบร้อย รอบด้านบนหลงั คาห้องก่อนเอ่ยสีหน้าขึงขงั ว่า “เดิมทีหลานไม่ อยากบอกท่านเพราะมนั เป็ นเร่ืองท่ีโหดร้ายมาก เท่ากบั เป็ น การสะกิดแผลเป็ นของท่านขึ้นมาใหม่ แต่ว่า... หลานไม่มี ทางเลือก... หลานจาเป็นต้องให้ท่านร.ู้ ..” “เกี่ยวกบั ลุงใหญ่ของเจ้าหรือ” ไป๋ จิ้งหย่วนวางถ้วยชาใน มือด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่ความราบเรียบนัน้ เหมือนคนที่ใจ ตายด้าน ทาให้คนท่ีเหน็ แล้วอยากร้องไห้ไปด้วย “ท่านป่ .ู ..” ท่านตาจะต้องว่นุ วายใจอย่างมาก “ว่ามาเถอะ” ไป๋ จิ้งหย่วนถอนใจ “หรือว่าเขาเก่ียวกบั คดี ของอาซูรยุ่ หรอื เกี่ยวกบั คดีสวี่เหวินชงถกู ฆ่าตาย หรือเก่ียวกบั คดีกบฏจูหลี่” เขาถามติดๆ กนั ถึงสามประโยค แต่ละประโยค ล้วนแต่บาดลึกถึงหวั ใจ 3

“ความจริงกย็ งั ไม่แน่ใจเจ้าค่ะ” ชุนถหู มีเห็นท่าทางของ ไป๋ จิ้งหย่วนแล้วเกิดทาใจพูดต่อไปไม่ได้ “แต่ว่า... นโยบายสิบ ประการนัน่ อ่ิงจอื บอกหลานว่า... เป็นลงุ ใหญ่เขียนเจา้ ค่ะ” ไป๋ จิ้งหย่วนหลบั ตา เขานัง่ น่ิ งไม่กระดุกกระดิก แต่ถ้าสงั เกตให้ดีๆ จะพบว่า แขนเสื้อของเขาขยบั น้อยๆ เหน็ ได้ว่ามีความพลุ่งพล่านในใจ รนุ แรงเพียงใด ชุนถหู มีไม่กล้าพูดมาก ไม่กล้าเร่งรดั ได้แต่เดินเข้าไป เงียบๆ วางมือทงั้ สองข้างบนหวั ไหล่ผอมๆ ที่แขง็ ทื่อแล้วนวด ให้เบาๆ การกระทาที่แปลกประหลาดนัน้ ปลอบประโลมชาย ชราทาให้เขาถอนใจยาวอีกครงั้ ก่อนลืมตาขึน้ มา “นับตงั้ แต่ลุงใหญ่เจ้าตาย ป่ ูกต็ าหนิ ตวั เองมาตลอด” ไป๋ จิ้งหย่วนพดู อย่างคนเสียใจ “เขาควรเป็ นลูกชายที่ป่ ูภมู ิใจมาก ที่สดุ แต่เพราะป่ รู ะมดั ระวงั ตวั เกินไป จนบงั คบั ให้เขาเดินไปใน หนทางท่ีผิดพลาด ความจริงถ้าให้เขาได้แสดงความสามารถ ทาในสิ่งท่ีเขาสามารถทาได้ กไ็ ม่แน่ว่าฮ่องเต้จะหวาดระแวง สกลุ ไป๋ ของเรา ฮ่องเต้เป็ นประมุขผ้ปู รีชา มีพระทยั กว้างขวาง เขาเขียนนโยบายสิบประการที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนัน้ ได้ มีหรือ 4

ฮ่องเต้จะไม่ใช้คนเก่งอย่างเขา หรือไม่ก็ควรเป็ นป่ ูท่ีถอย ออกมาให้ลงุ ของเจ้ารบั หน้าที่แทน ป่ คู ิดอยู่เสมอว่าทาไมเขาถึง ไม่เกิดในครอบครวั ยากจน ด้วยความสามารถของเขาจะต้อง ได้รบั การเรียกใช้จากฮ่องเต้ นัน่ จะทาให้เขาได้ใช้ความสามารถ อย่างเตม็ ที่ มีช่ือเสียงเป็นท่ีรจู้ กั ไปทวั่ ” เห็นไป๋ จิ้งหย่วนตาหนิ ตวั เองเช่นนี้ชุนถหู มีจาเป็ นต้อง พูดตามความเป็ นจริงว่า “ท่านป่ ู แม้ท่านรู้ว่าลุงใหญ่มีความ เก่งกาจขนาดนี้แต่คิดไม่ถงึ ว่าความเก่งกาจของเขาจะมีมากจน น่าประหลาดใจถึงขนั้ นี้ แค่นโยบายฉบบั เดียวสามารถสร้าง ชาติและยงั สามารถล่มแผน่ ดินได้” “ป่ มู องศกั ยภาพเขาตา่ เกินไป” ไป๋ จิ้งหย่วนโทษตวั เอง “แต่ว่าคนเรานอกจากสติปัญญายงั ต้องมีอารมณ์และ ความรู้สึกที่ถกู ต้อง” ชุนถหู มีต่อบทสนทนา “ท่ีว่าสติปัญญาก็ คือพูดถึงสมองของคน แต่หากพูดถึงอารมณ์ความรู้สึก กค็ ือ จิตใจของคนเรา แม้ลุงใหญ่จะมีสมองดีเลิศแต่กไ็ ร้ความมุ่งมนั่ และอดทน” ไป๋ จิ้งหย่วนเงยหน้ าขึ้นมองหลานสาว แววตาที่ชาญ ฉลาดของเขากลบั มีความงุนงงแฝงอยู่ 5

“ท่านเก็บตวั ท่านลุงเอาไว้ ให้เขาแต่งงานกบั องค์หญิง เพราะต้องการให้เขาอยู่ห่างจากราชสานัก อยู่อย่างมีความสุข สบายและมนั่ คงไปตลอดชีวิต ทิศทางของท่านนัน้ ไม่ผิด ผิด ตรงท่ีวิธีการท่ีใช้เท่านัน้ หลานไม่เคยเจอลุงใหญ่มาก่อน แต่ จากพฤติกรรมของเขา เขาเป็ นคนที่หยิ่งทะนงในตนเองอย่าง มาก ทาอะไรไปตามอารมณ์และไร้เดียงสา อีกทงั้ เขาดแู คลนที่ ท่านต้องชงั่ น้าหนักก่อนทาอะไรไปทกุ เรอ่ื ง ที่หลานพดู มาไม่ผิด ใช่ไหมเจา้ คะ” ถ้าใช้คาทวั่ ๆ ไปกเ็ ป็นพวกไมพ่ อใจอะไรสกั อย่าง “คนอย่างนี้ไม่มีทางรบั มือกบั การเมืองที่มีความเปล่ียนแปลงได้ ตลอดเวลา ตอนนัน้ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านขดั ขวาง พดู อย่างไม่น่า ฟังกค็ ือ เขาคงตายเรว็ กว่านี้ แล้วยงั พลอยทาให้สกลุ ไป๋ ต้องแย่ ไปด้วย ถึงจะมีท่านคอยให้การค้มุ ครอง เขากต็ ้องตกหลุมพราง ของคนอ่ืนเป็ นแน่ ท่านกด็ ูสิว่าเขาแอบทาเร่ืองใหญ่สองเรื่อง หน่ึงกค็ ือเขียนนโยบายสิบประการ แล้วยงั ถกู คนหลอกเอาไป กลายเป็ นหลกั ฐานมดั ตวั จหู ลี่ว่าก่อกบฏอย่างแน่นหนา ถ้าเกิด หลานเดาไม่ผิด ลงุ ใหญ่จะต้องเขียนหนังสือได้สวยมาก แล้วยงั มีความสามารถในการเลียนแบบลายมือคนอ่ืนด้วยใช่ไหมเจ้า คะ” ไป๋ จิ้งหย่วนมองหลานสาวอย่างตกตะลึง เพราะความ สามารถในด้านนี้ของลกู ชายเขาไมเ่ คยบอกคนอ่ืนมาก่อน 6

“จากนั้นเขายงั ไม่รู้จกั ประมาณตนเอง คิดจะควบคุม อ่ิงจือ คิดจะชิงบลั ลงั ก”์ ถึงจะมีคนคอยเฝ้าอยู่ข้างนอก แต่ชุนถู หมียงั กดเสียงให้ต่าอย่างไม่รู้ตัว “ฮ่องเต้เป็ นผู้นาที่เก่งกาจ ภายใต้การปกครองของเขาต้าถงั จะเจริญร่งุ เรืองขึน้ เรื่อยๆ ยงั ไม่พูดว่าลุงใหญ่ทาอย่างนี้ ได้พิ จารณาถึงโอกาสแพ้ชนะแล้ว หรือไม่ เอาแค่นิ สยั ใจคอเหน็ ได้ว่า... เขามีแต่ตวั เอง ร้สู ึกว่าไม่ มีคนช่ืนชม ถกู บดบงั ความสามารถดงั นัน้ จะต้องพลิกฟ้าที่กด หัวเขาอยู่ โดยไม่คิดถึงบ้านและแผ่นดิน คนแบบนี้ถ้าเกิดมี อานาจสูงสุดจะเป็ นอย่างไร จะมีแต่ทาลายราษฎรและแผ่นดิน เท่านัน้ !” “ถหู มี...” สีหน้าของไป๋ จิ้งหย่วนมีแววขอรอ้ ง “ท่านป่ !ู ” ชุนถหู มีจาเป็นต้องตดั บทไป๋ จิ้งหย่วน ร้วู ่าท่ีพดู เช่นนี้ฟังรนุ แรงเกินไป แต่นางจาเป็ นต้องเตือนสติท่านตา จะ ให้เขาเคียดแค้นตวั เองจนไม่อาจถอนตวั ออกมาไม่ได้ “หลานรู้ ว่าหลานพูดไม่น่าฟัง แต่มนั เป็ นความจริง ท่ีท่านไม่ยอมให้ลุง ใหญ่เดินเส้นทางการเมือง จากภายนอกดูเหมือนทาร้ายเขา แต่ความจริงช่วยคนอีกจานวนมาก ช่วยสกลุ ไป๋ ทงั้ ตระกลู ถ้า คิดจากด้านนี้แล้วท่านกไ็ มผ่ ิด!” 7

ไป๋ จิ้งหย่วนสะเทือนใจจนพูดอะไรไม่ออกไม่ชัว่ ขณะ จนกระทงั่ ชนุ ถหู มีเปลี่ยนน้าชารอ้ นให้ใหม่ จึงตงั้ สติได้ “นอกจากจะบอกเร่ืองนโยบายสิบประการแล้วยงั มีเรื่อง อะไรที่ต้องการคุยกบั ป่ ูอีก” สะกดความเจบ็ ปวดท่ีสูญเสียลูก ชายลงแล้ว ไป๋ จิ้งหย่วนกลบั คืนส่คู วามสขุ มุ เยือกเยน็ ตามเดิม “หลานอยากให้ท่านป่ เู ล่าเรื่องลุงใหญ่ให้ฟัง” ชุนถหู มีพดู อย่างรู้สึกผิดเพราะเร่ืองนี้เป็ นความเจบ็ ปวดสาหรบั คนแก่ท่ี ต้องย้อนความทรงจาตลอดทงั้ ชีวิตของลกู ชายท่ีตายไปแล้ว แต่นางไม่มีทางเลือกอ่ืน มีวิชาจิตวิทยาอาชญากรท่ีใช้ พฤติกรรมของผ้กู ระทาผิดเพ่ือวิเคราะหแ์ ละตงั้ สมมติฐานด้าน จิตใจ เพ่ือเรียนร้สู ภาพจิตใจของคนคนนัน้ เป็นส่ิงที่ช่วยในการ ไขคดีอย่างมาก อีกประการหนึ่ง จดุ เลก็ ๆ ที่ดเู ลก็ น้อย ดแู ล้วไม่ สาคัญในสายตาคนอื่น อาจทาให้สาวไปถึงตัวการท่ี อยู่ เบือ้ งหลงั กเ็ ป็ นได้ ทนายความท่ีดี จะต้องมีทกั ษะพื้นฐานกค็ ือ การถามคาถามที่สามารถชี้นาให้ผเู้ กี่ยวข้องเล่าในสิ่งท่ีเป็ นจริง มากกว่าปกติ มีบางครงั้ ส่ิงที่ผู้เก่ียวข้องมกั มองผ่านไปจะ กลายเป็นประเดน็ ท่ีนามาส่กู ารแพ้ชนะได้ 8

เร่ืองนี้เป็ นความทรมานใจอย่างย่ิงยวดสาหรบั ไป๋ จิ้ง หย่วน แต่เขาผ่านเหตุการณ์ท่ีเกี่ยวกบั ความเป็ นความตายมา นานหลายปี บงั คบั ตัวเองได้เป็ นอย่างดี หลงั จากนิ่ งขรึมไป ชัว่ ขณะแล้วจึงเร่ิมย้อนความทรงจา ชุนถูหมีฟังอย่างตัง้ ใจ เวลาสาคญั จะถามกลบั ไปกลบั มาแล้วบนั ทึกเอาไว้ ไป๋ จิ้งหย่วน มีไหวพริบและความหลกั แหลมสามารถเล่าเร่ืองเลก็ ๆ น้อยๆ ออกมาจากจุดเลก็ ๆ ที่ชุนถหู มีซกั ถามเพราะความข้องใจของ นางได้ไม่น้อย สองตาหลานคยุ กนั จนกระทงั่ ท้องฟ้าเร่ิมมืด น้า ชาเปล่ียนไปห้ากาจงึ ได้ยตุ ิ “ป่ ูต้องไปแล้ว ขุนนางอย่างตาไม่อาจค้างคืนอยู่ในวงั หลวงได้ถ้าไม่มีพระราชโองการ ยิ่งไปกว่านัน้ เจ้ายงั อยู่ตาหนัก ฝ่ ายในด้วย” ไป๋ จิ้งหย่วนลกุ ขึน้ ยืนด้วยท่าทางเหนื่อยล้า “หลานจะให้คนไปส่งท่าน” นางหยุดคิดเล็กน้อยก่อน เสริมขึน้ ว่า “ท่านป่ โู ปรดวางใจ หลานจะให้ความบริสุทธ์ิของลุง ใหญ่คงอย่ตู ่อไป ให้เป็นผไู้ รม้ ลทินไปจนกระทงั่ เขาเสียชีวิต” ไป๋ จิ้งหย่วนไม่มีคาพดู ได้แต่พยกั หน้าขอบตาแดงกา่ ชุนถูหมีปวดใจไปกับเขาด้วย รุดหน้าขึ้นดึงแขนเสื้อ พร้อมกบั ขอร้องว่า “ท่านป่ ู ท่านจะส่งน้องแปดเข้าวงั หลวงได้ 9

ไหมเจ้าคะ! ท่านก็รู้ว่าตอนนี้นางช่วยหลานคัดโน่ นคดั นี่ มี บางครงั้ ที่หลานกท็ าไม่ทนั แล้วยงั เช่ือใจคนอ่ืนไม่ได้ อย่างไรพ่ี น้องของเราก็ไว้ใจได้มากท่ีสุด” ความจริงมิใช่นางต้องให้ไป๋ อวี้หลิงมาช่วยให้ได้ แต่เพราะตอนนี้ไป๋ จิ้งหย่วนมีบาดแผลใน ใจ ถ้าเห็นพวกนางพ่ีน้ องปรองดอง มีความกลมเกลียว ช่วยเหลือกนั และกนั ก็จะทาให้เขารู้สึกสบายใจมากขึ้น อีก ประการหน่ึงเป็ นเร่ืองดีท่ีจะสร้างความมนั่ ใจให้กบั ไป๋ อวี้หลิง ต่อไป 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 442 ปิ่ นชิ้นนี้ ไป๋ จิ้งหย่วนตอบตกลงด้วยความปลื้มปี ติอย่างท่ีคาดไว้ วันรุ่งขึ้นเม่ือไป๋ อวี้หลิงมาถึง ชุนถูหมีเปิ ดหีบไม้ใส่เอกสาร ราชการใบนั้นออกมาแล้ว ไป๋ อวี้หลิงพยายามระงับความ ต่ืนเต้นไว้ รู้สึกว่าตวั เองเป็ นคนท่ีมีประโยชน์จึงลงมือทางาน อย่างกระตือรือร้น คนท่ีทางานส่วนนี้ยงั มีเส่ียวฟ่ ง ต้าเหมิง อีเตา และเฟิ งข้วงที่เป็นหวั หน้าราชองครกั ษ์ กวั้ เอ๋อรู้จกั หนังสือไม่มาก นิ สยั ไม่รอบคอบ จึงให้นาง เป็ นคนพานางกานัลและขนั ทีท่ีได้รบั คดั เลือกมาทางานด้าน พลาธิการและติดต่อเบด็ เตลด็ กบั ส่วนอ่ืนแทน คนทงั้ หกที่ทาหน้าที่วิเคราะห์เอกสารนัน้ จะทาการแบ่ง เอกสารเป็ นหกส่วน อ่านคร่าวๆ รอบหนึ่งเพ่ือทาความเข้าใจ กบั เนื้อหาเสียก่อน จากนัน้ กลบั มาอ่านอีกรอบหน่ึงเพื่อหาข้อ สงสยั เมื่ออ่านรอบท่ีสามเสรจ็ แล้วให้นาบุคคลและเร่ืองราวที่ เกี่ยวข้องกนั ในนัน้ มารายงานให้ชนุ ถหู มีรู้ 2

ชุนถูหมีให้คนทากระดานไม้แผ่นหน่ึ งวางไว้ในห้อง ทางานชวั่ คราวท่ีเป็นห้องใหญ่ห้องหนึ่ง นางวาดภาพโครงสร้าง แบบรงั ผึ้ง จากนัน้ เขียนช่ือคนและเหตุการณ์ที่เก่ียวข้องโดย จดั ลาดบั ความสมั พนั ธ์ใกล้ไกล และระดบั ความเก่ียวข้องของ เหตกุ ารณ์ลงไป เมอื่ เป็นเช่นนี้เรอื่ งที่ดเู ลก็ น้อยและหลากหลาย กลายเป็นชดั เจนขึน้ อย่างช้าๆ อีกทงั้ เหน็ ประเดน็ สาคญั ได้งา่ ย แต่ว่ากว่าจะทาเรื่องเหล่านี้ เสร็จก็เป็ นเวลาสิ บวัน หลังจากนั้น ในระหว่างนั้นนางได้จดข้อสงสัยและเรื่องท่ี จาเป็ นต้องตรวจสอบมอบให้กบั คนที่ยืมมาจากเสียนอ๋องให้ ออกไปทางานทวั่ เมืองฉางอนั ถึงขนาดวิ่งไปทวั่ แผ่นดินต้าถงั ทีเดียว การดาเนิ นการเรื่องนี้นางทาร่วมกบั หนั อู๋เวย แต่ท่าที ของหนั อู๋เวยดหู ่างเหินกบั นางค่อนข้างมาก ทาให้ชุนถหู มีเกิด ความเสียใจไม่น้อย แต่เมื่อพิจารณาได้ว่า พวกนางสองคน จาเป็ นต้องทาตวั เฉยชาเพ่ือถอยกลบั ไปอยู่ในสถานะสหายที่ดี กจ็ าเป็นต้องอดทนไว้ วนั นี้หนั โหม่วเข้ามาที่ห้องทางานอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง เหน็ ชุนถหู มีนัง่ ทางานด้วยขอบตาที่ดาคลา้ เหมือนหมีแพนด้า ท่าทางอ่อนล้าเหมอื นจะล้มมิล้มแหล่ 3

“ฝ่ าบาทว่าคุณหนูหน่อยเถอะเพคะ!” กวั้ เอ๋อเป็ นคนใจ กล้า กล้าพูดจาอยู่แล้ว หลงั จากปรบั ตัวไม่ก่ีวนั เม่ือเห็นหัน โหม่วกพ็ ูดอย่างเป็ นธรรมชาติ “คนอ่ืนยุ่งกย็ งั ดี แต่พอคุณหนู ยุ่งขึน้ มากไ็ ม่มีกลางวนั กลางคืน ข้าวปลากไ็ ม่ยอมกินให้ดีๆ ยงั ไม่ยอมนอนอยู่เป็นประจา ดสู ิ คนอื่นไปกินข้าวเที่ยงแล้ว มีแต่ นางท่ียงั ทางานอยู่คนเดียว ถ้าเป็ นอย่างนี้ต่อไปหม่อมฉันว่า นางยงั ไม่ทนั ขึน้ ศาลกต็ ้องส่งไปโรงหมอเสียก่อน!” “กัว้ เอ๋อ อย่าเสียมารยาท” ชุนถูหมีไม่มีแรงดุนาง จากนัน้ ยกมือโบกให้หนั โหม่ว “ฝ่ าบาทไม่ต้องเป็ นห่วง หม่อม ฉันไม่เป็นไร” นางเป็นโรคท่ีต้องทางานให้เสรจ็ ถ้าเกิดไม่ไขข้อ สงสยั นี้ให้กระจา่ ง นางจะนอนไม่หลบั แล้วกก็ ินไมล่ งด้วย หนั โหม่วไม่สนใจเร่ืองเหล่านี้ เหน็ ชุนถหู มีทาท่าจะล้มมิ ล้มแหล่แล้ว กโ็ บกมือขึ้น “พาตวั คุณหนูของเจ้าเข้าไปนอนใน ห้อง น่ี เป็ นราชโองการ ถ้านอนไม่ถึงพรุ่งนี้เช้าก็ห้ามลุกขึ้น สามารถเรียกให้กินข้าวเยน็ กบั อาหารมอื้ ดึกได้” พอกวั้ เอ๋อได้รบั คาสงั่ กร็ ีบเรียกเสี่ยวฟ่ งให้มาช่วยพาตวั ชุนถหู มีเข้าห้องนอนทนั ที ไม่ว่าชุนถหู มีจะขดั ขืนอย่างไรกไ็ ม่ เป็ นผล ก่อนออกจากห้องยงั หนั กลบั มามองโต๊ะทางานอย่าง อาลยั อาวรณ์ 4

หนั โหม่วอดขบขนั กบั ท่าทางของนางไม่ได้ หนั มาถาม เกากงกง “เจ้าเหน็ แววตาของนางไหม ข้าว่านางชอบกฎหมาย จริงๆ ทางานลาบากขนาดนี้กย็ งั ไมร่ สู้ ึกอะไร พอให้นางพกั ผอ่ น กลบั ทาท่าเหมอื นน้อยใจเสียอย่างนัน้ ” “ก่อนหน้านี้เหมือนฝ่ าบาทจะเคยพดู ให้กระหม่อมฟังว่า ผู้ใดท่ีทางานอย่างมุ่งมัน่ จริงจังไม่มีใครที่ไม่ประสบความ สาเรจ็ ” เกากงกงยิ้มพร้อมตอบ “คุณหนูชุนเป็ นแค่สตรีแต่เมื่อ ใช้กฎหมายขึ้นมากย็ งั เก่งกาจเหนือว่าขนุ นางน้อยใหญ่ในกรม ราชทณั ฑ์ หากจะบอกว่ายงั เก่งกว่าบณั ฑิตผมู้ ีความร้ใู นใต้หล้า กไ็ ม่ใช่จะไม่มีเหตผุ ลนะพ่ะย่ะค่ะ” “อืม เจ้าพูดได้ดี!” หนั โหม่วพยกั หน้า “คนอื่นมกั เหน็ แค่ แม่ทพั ใหญ่ข่ีม้าแสดงแสนยานุภาพอยู่กลางสนามรบ แต่ไม่รู้ เลยว่าแม่ทพั เหล่านัน้ ต้องฝึ กฝนอย่างยากลาบากมานานขนาด ไหน เหน็ แต่ผมู้ ีความสามารถเดินอย่ใู นราชสานักแต่ไมร่ เู้ ลยว่า พวกเขาต้องตงั้ ใจรา่ เรียนมาถึงสิบปี ถหู มีเป็นเดก็ ฉลาด แต่คน อ่ืนเห็นแค่ความเก่งกาจของนางในศาล แต่ไม่รู้เลยว่านาง ทางานอย่างยากลาบากนอกศาลมากแค่ไหน” ว่าแล้วกม็ องไป ยงั ห้องที่ใหญ่ท่ีสดุ ในตาหนักโยวหลนั 5

ห้องห้องนี้ถ้าใช้มาตรฐานการวดั ของโลกปัจจุบนั จะมี พืน้ ที่ถึงส่ีห้าสิบตารางเมตร แต่เพราะวางโต๊ะเขียนหนังสือใหญ่ ๆ ถึงหกตวั ทาให้ดูแคบไปไม่น้อย บนโต๊ะมีกองเอกสารและ กระดาษวางอย่างยุ่งเหยิงพร้อมกบั อุปกรณ์เคร่ืองเขียนอ่ืน ๆ โตะ๊ น้าชาตวั ใหญ่ท่ีตงั้ อย่ขู ้างหน้าต่างมีน้าชา ผลไม้และของว่าง วางเอาไว้ ในห้องนี้นอกจากคนที่เข้าร่วมศึกษาเอกสารทางคดีหก คนแล้ว ไม่อนุญาตให้คนอื่นเข้ามา ด้านนอกมีราชองครกั ษ์เฝ้า อยู่ตลอดทงั้ วนั ทงั้ คืน เพ่ือป้องกนั มิให้คนในวงั ที่ถกู ซื้อตวั ลอบ เข้ามาในนี้จนทาให้ข้อมูลรวั่ ไหล ถ้าเกิดบอกว่าการขึ้นศาลก็ เหมือนการออกรบ ห้องห้องนี้จะต้องเป็นห้องบญั ชาการการรบ ผู้ที่บุกรุกเข้ามาจะถูกมองว่าเป็ นสายของฝ่ ายตรงข้าม ซึ่ง แน่นอนว่าไมร่ วมถึงฮ่องเต้ ยามนี้ หันโหม่วถูกกระดานไม้ดึงความสนใจไปอย่าง รวดเรว็ เขาเดินเข้ามาดใู กล้ๆ เหน็ รายช่ือบคุ คลและเหตุการณ์ เขียนเอาไว้รวมถงึ ความเก่ียวโยงท่ีมีต่อกนั เตม็ ไปหมด อีกด้าน หนึ่งของกระดานยงั ติดกระดาษที่มีลายมือต่างกนั พร้อมกบั คาอธิบายที่เกี่ยวข้องอย่างละเอียด 6

“นังหนูหกมกั คิดวิธีทางานท่ีแปลกประหลาดพวกนี้ แต่ก็ ดูแล้วเข้าใจได้ง่าย จบั ประเดน็ สาคญั ได้ตรงจุด อืม ไม่เลว ไม่ เลวจริงๆ” หนั โหม่วดอู ยู่คร่หู น่ึงแล้วจึงเอ่ยชม “ต่อไปถ้ามีเร่ือง ที่เถียงกนั ไมร่ เู้ รอื่ งอีกครงั้ กใ็ ช้เจ้านี่มาวิเคราะหไ์ ด้” “สวรรคค์ ้มุ ครองต้าถงั ของเราพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงประจบ เอาใจ “เม่ือมีผ้นู าท่ีเก่งกาจ ย่อมมีคนเก่งๆ มาให้ฝ่ าบาทได้ เรียกใช้พ่ะย่ะค่ะ” “อืม คาประจบของเจ้าน่ีน่าฟังจริงๆ” หนั โหม่วพ่นเสียง อย่างไม่พอใจครงั้ หน่ึงก่อนตามด้วยการถอนใจ “เสียดายที่นาง เป็ นแค่สตรี” เกากงกงไม่อาจตอบคาถามนี้ได้ตรงๆ จึงได้แต่ถอนใจ ตาม “ช่างเถอะ ข้าจะมาติดอยู่กบั ปัญหานี้ไปทาไม” หนั โหม่ว แย้งกบั ตวั เอง “ไม่ว่าจะเป็ นบุรุษหรือสตรี ไม่ว่าจะยากดีมีจน ถ้าทางานให้ต้าถงั ได้กเ็ ป็นเรอ่ื งดีที่สดุ อย่าได้ผกู มดั ให้อย่แู ต่ใน ราชสานัก ทาให้ดีๆ ข้าย่อมดแู ลนางอย่างดี” เขาพูดไปเดินไป กลบั ไปตาหนักของตวั เอง 7

ก่อนหน้านี้เขาวิตกกงั วลกบั คดีของอาซูรุ่ยอย่างมาก แต่เพราะงานราชการมีมากมายจนไม่มีเวลามาดู วนั นี้เม่ือได้ เหน็ กร็ ้สู ึกสบายใจ ทุกอย่างแม้จะยุ่งแต่กไ็ ม่ว่นุ วาย มีระเบียบ อยู่ภายใต้ความละเอียดยิบย่อย น่ีเป็ นการแสดงออกถึงความ มนั่ ใจ แล้วเขายงั จะกงั วลอะไรอีก ในเวลาเดียวกนั ชนุ ถหู มีที่ถกู บงั คบั ให้กลบั เข้าห้องนอน กร็ ้สู ึกกระวนกระวาย นางไม่ได้นอนติดต่อกนั มาเป็ นเวลายี่สิบ ชวั่ ยาม ทงั้ สมองและร่างกายเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุด แต่เหมือน กบั คนท่ีอดทนจนมากเกินไป นอนอย่างไรก็ไม่หลบั ส่วนกวั้ เอ๋อท่ีได้รบั คาสงั่ จากฮ่องเต้ถึงกบั ใส่กญุ แจนอกห้อง ทาให้นาง ออกไปไหนไม่ได้ หลงั จากพลิกตวั ไปมาอย่คู รหู่ นึ่ง ชนุ ถหู มีพลนั คิดถงึ เรอ่ื ง หนึ่งขึน้ มา นางรีบลุกขึน้ จากเตียงเปิ ดหีบไม้ท่ีเกบ็ ของสาคญั ใน ห้องออก แล้วหยิบกล่องใส่เครอ่ื งประดบั ทงั้ สามใบออกมา กล่องใบหนึ่งเป็นของรบั ขวญั ในวนั ที่นางเข้าพิธีปักป่ิ นท่ี บิดาอุตส่าห์ส่งมาจากเมืองลวั่ หยาง ต่อมาจึงได้ร้วู ่าเป็ นของที่ ท่านตามอบให้ท่านแม่ ก่อนท่านแม่จะแกล้งตายได้ทิ้งไว้ให้ นางเพ่ือใช้แสดงถงึ ตวั ตนแท้จริง เป็นปิ่ นรปู ดอกโบตนั ๋ พนั ก่ิง 8

กล่องอีกใบหนึ่งเป็ นของที่เถ้าแก่เนี้ยฟางได้มอบให้นาง ก่อนออกจากอาเภอฟ่ านหยาง บอกว่าเพิ่มเป็ นสินเดิมก่อน ออกเรือนให้นาง เป็นป่ิ นรปู ดอกถหู มีทาจากทองคาเช่นกนั กล่องใบท่ีสามเป็ นกล่องเปล่า ฮ่องเต้เคยบอกไว้ว่าเคยมีช่างหลวงท่ีทาเคร่ืองประดบั ได้ราวกบั เนรมิต ตลอดชีวิตสร้างผลงานแค่ไม่ก่ีชิ้น ทงั้ หมดจะ ถกู เกบ็ อย่ใู นห้องพระคลงั ของฝ่ ายใน ที่อย่ขู ้างนอกกม็ ีสองชิ้นก็ คือที่นางครอบครองอย่ตู อนนี้ ซึ่งเป็นของท่ีฮ่องเต้พระราชทาน ให้ท่านตากบั จหู ล่ีโดยเฉพาะ นางลงั เลกบั ปิ่ นทองคาที่ประณีตงดงามสองอนั ก่อนจะ หยิบของท่ีได้รบั ตกทอดของตวั เองออกมาก่อน ปิ่ นอนั นี้มีกลไกแต่มองไม่เห็นจากภายนอกแม้แต่น้อย เมื่อพบกบั เคร่ืองประดบั ท่ีงดงามหรหู ราที่ไม่ว่าใครกไ็ ม่อาจละ สายตาจากมนั ไปได้ คนที่ไม่ร้คู วามนัยจะไม่กล้าทาอะไรส่งเดช แต่ชุนถหู มีรู้วิธีเปิ ดกลไกนี้จากไป๋ จิ้งหย่วนจึงบิดไปบิดมาอยู่ ไมก่ ่ีครงั้ สีของดอกไมเ้ กิดการเปล่ียนแปลงพรอ้ มกบั เผยให้เหน็ ช่องว่างเลก็ ๆ ถ้าคิดจะส่งข่าวอะไรกส็ ามารถยดั กระดาษม้วน เลก็ ๆ เข้าไปได้ 9

ป่ิ นอนั นี้ไม่มีสิ่งของแปลกปลอมอื่นใดแน่นอน เพราะ เป็นของที่มารดาของนางทิ้งไว้ให้ดตู ่างหน้า ดงั นัน้ นางหยิบป่ิ นรปู ดอกถหู มีในกล่องใบท่ีสองออกมา ปิ่ นอนั นี้กบั กล่องใบนี้นางตรวจดูอย่างละเอียดหลาย ครงั้ ต่อหลายครงั้ ยงั ไม่พบอะไร เป็นเพราะนางหากลไกของมนั ไม่เจอหรือว่ามีกลใดซ่อนอยู่ นางรู้สึกว่าเถ้าแก่เนี้ยฟางไม่ น่าจะคาดเดาอนาคต ไม่อาจมนั่ ใจได้ว่านางจะได้เข้าร่วมการ ไต่สวนคดีกบฏจหู ล่ีครงั้ ใหม่เป็ นแน่ ถ้าอย่างนัน้ ยามท่ีมอบป่ิ น อนั นี้ให้นางไม่จาเป็ นจะต้องมีเป้าหมายท่ีชดั เจน แต่ว่าปิ่ นนี้มี ราคามหาศาล ถึงเถ้าแก่เนี้ยฟางจะมีความสัมพนั ธ์อันดีกบั ชุนต้าซนั แต่ไม่น่าจะให้ของท่ีมีราคาแพงเช่นนี้กบั นาง ถ้านาง ประดบั ป่ิ นทองอนั นี้ออกไปข้างนอก ไม่แน่ว่าจะดึงดูดความ สนใจของคนอื่นแล้วเรียกภยั ร้ายมาใส่ตวั เถ้าแก่เนี้ยฟางเป็ น คนฉลาดรอบคอบ ไม่มีทางที่จะไม่คิดถึงเรื่องนี้ ถ้าจะบอกว่า เถ้าแก่เนี้ยฟางคิดจะให้รา้ ยนาง นางกไ็ ม่มีวนั เชื่อ 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 443 จดหมาย ถ้าอย่างนัน้ เป็ นไปได้ไหมที่เถ้าแก่เนี้ยฟางต้องการให้ นางเกบ็ รกั ษาแทนชวั ่ คราว ในยามนัน้ คดีวางยาพิษในอาหาร กลายเป็ นเรื่องใหญ่ที่ร้กู นั ไปทวั ่ เมืองเพราะมีคนตายในคดีนัน้ เอกสารทางคดีจะต้องถกู นาส่งไปยงั กรมราชทณั ฑ์ท่ีฉางอนั สกลุ ต้มู ีเส้นสายในราชสานักมากมาย รวมถึงกรมราชทณั ฑ์ มี ความเป็ นไปได้สูงท่ีจะหาตวั เถ้าแก่เนี้ยฟางเจอ ดงั นัน้ เถ้าแก่ เนี้ยฟางไม่อาจใช้ชีวิตอย่างสุขสงบในฟ่ านหยางอีกต่อไป แต่ ถ้าเริ่ มหลบหนี อีกครัง้ โอกาสถูกจับกลับไปก็มีมาก และ หลงั จากเถ้าแก่เนี้ยฟางหนีไปไม่นานก็ถกู จบั กลบั จวนสกลุ ตู้ จริงๆ ตอนนัน้ ตัวนางยงั อายุแค่สิบสี่ปี บิดากบั ท่านป่ ูต่างก็ เอน็ ดนู างไม่มีทางให้นางออกเรือนไปเรว็ อีกทงั้ สองพ่อลกู สกลุ ชุนเป็ นคนดีมีคณุ ธรรม ไม่ใช่คนละโมบ ดงั นัน้ การทิ้งป่ิ นทองนี้ ไว้ที่สกลุ ชนุ คงปลอดภยั ท่ีสดุ แล้ว เถ้าแก่เนี้ยฟางจะต้องคิดว่ารอให้พายุผ่านไปแล้วค่อย กลบั มาแล้วใช้ส่ิงของชิ้นอ่ืนที่ดมู ีราคาค่างวดมากกว่าแลกป่ิ น ทองคืนไป แม้อยา่ งนี้จะดเู สียมารยาทไปหน่อยแต่ไม่ทาร้ายคน 2

อ่ืน อีกทงั้ ยงั ได้ของสาคญั กลบั คืนมา ตอนนัน้ ดแู ล้ว...เป็ นวิธีที่ ดีสาหรบั ทกุ ฝ่ าย คิดถึงตรงนี้ชนุ ถหู มีพลนั มีความร้สู ึกหน่ึงขึน้ มา ผา่ นความพยายามมาหลายวนั เหมือนนางเริ่มเดินออก จากความมืดมิ ดไปยังหนทางที่มีแสงสว่างเลือนราง แต่ ความคิดท่ีผดุ ขึน้ มาเมื่อคร่เู ป็ นเหมือนแสงอรณุ ร่งุ ที่แม้จะมอง ไม่ชดั เจนแต่กใ็ ห้ความหวงั ถึงวนั ใหม่ได้ จู่ๆ ความคิดหน่ึงแวบเข้ามาในหวั อีกครงั้ ที่ว่าอีกครงั้ เพราะก่อนหน้านี้มนั เคยปรากฏขึ้นตอนท่ีนางจบั ต้นชนปลาย ไม่ถกู แต่คว้าจบั ไม่ทนั คราวนี้นางดึงแสงสว่างนัน้ เอาไว้ได้! เวลาที่เถ้าแก่เนี้ยฟางหนี ออกจากจวนสกลุ ตู้ไปฟ่ าน หยาง กบั เวลาที่สว่ีเหวินชงถกู ลอบสงั หาร และจวนของเขาถกู คนเข้าไปขโมยของนัน้ ใกล้เคียงกนั มาก! ทาไมเถ้าแก่เนี้ยฟาง ถึงได้เลือกเวลาในช่วงนัน้ ? เป็ นความบงั เอิญหรือว่าเก่ียวข้อง กนั อย่างแยกไม่ออก การท่ีนางหนีรอดไปได้แล้วไม่มีใครตาม เจอนานหลายปี อธิบายได้ว่าก่อนหน้านี้ได้มีการวางแผนอย่าง รอบคอบมาก่อน แต่ตอนนัน้ ฉางอนั เกิดเร่ืองใหญ่ขนาดนี้ การ 3

ตรวจตรายอ่ มต้องเข้มงวด ไม่ใช่เวลาท่ีดีท่ีจะหลบหนี ถึงขนาด ถ้าเลือกหนีในตอนนัน้ จะมีอนั ตรายใหญ่หลวง ไม่ใช่วิทยาศาสตรเ์ ลย! ถ้าจะลองตงั้ สมมติฐานเพื่อวิเคราะหต์ ่อไป ถ้าเกิดขโมย ท่ีขึ้นจวนเจ้ากรมราชทณั ฑ์ในตอนนัน้ เก่ียวข้องกบั จวนสกลุ ตู้ แล้วเถ้าแก่เนี้ยฟางท่ีเป็ นอนุภรรยาของตู้เหิงอาจได้ของสาคญั มาอย่างตงั้ ใจหรือไม่ตงั้ ใจ... จาเป็ นต้องจากไปให้เรว็ ท่ีสุด! จะ ว่าไปแล้ว ด้วยนิสยั อ่อนนอกแขง็ ในของเถ้าแก่เนี้ยฟางแล้วไม่ มีทางทิ้งศกั ด์ิศรีเพ่ือรกั ษาชีวิตด้วยการยอมเป็ นอนุภรรยาตา เฒ่าตู้ นอกจากนางจะมีเป้าหมายมาตงั้ แต่แรก! ชุนถหู มีตวั สนั่ ด้วยความสะดดุ ใจ รีบหยิบกล่องใบที่สาม มาดู ไม่มีปัญหาอะไรสกั อย่าง ไม่ว่าจะเคาะตรงไหนก็ไม่มี เสียงช่องว่างแม้แต่น้อย แสดงว่าไม่มีชนั้ ข้างใน กล่องใบนี้แต่ เดิมกเ็ ป็นกล่องเปล่า หรือว่ามีอะไรท่ีตกหล่นไป นางหมอบอยู่บนเตียง ขยบั เชิงเทียนเข้ามาใกล้ค่หู น่ึง เลื่อนกล่องกบั ป่ิ นดอกโบตนั ๋ ไปไว้อีกด้าน สายตาจ้องอยู่ที่ป่ิ น 4

ดอกถหู มีกบั กล่องใบใหม่กบั ใบเก่า นางดูอยู่นานก่อนแววตา จะเป็ นประกายเจิดจ้า กล่อง! มีปัญหาท่ีกล่อง! ของที่มีราคาค่างวดจะต้องมีหีบ ห่อที่สวยงามตามไปด้วย ของมีค่าท่ีออกจากวงั หลวงไปนาน หลายปี ก่อนแม้เครื่องสีของต้าถงั จะมีคณุ ภาพดีอย่างไรก็ไม่มี ทางเหมือนของใหม่ ปิ่ นทองและกล่องใส่ป่ิ นที่มารดาของนาง ทิ้งไว้ให้นัน้ ดแู ล้วไม่เหมือนของที่เพิ่งทาขึน้ มาไม่นาน แต่ของท่ี เถ้าแก่เนี้ยฟางให้นางนัน้ เล่า ป่ิ นทองให้ความร้สู ึกเป็ นของเก่า แต่กล่องกลบั ใหม่มาก! นางกลบั มาดกู ล่องเปล่าใบนัน้ อีกครงั้ กล่องใบนี้ดเู หมือนจะเข้ากบั ปิ่ นดอกถหู มีมากกว่า! ชุนถหู มีหยิบกล่องเปล่าขึ้นมาส่องใกล้ๆ แสงไฟอย่าง พินิ จอีกครงั้ หน่ึง ครงั้ นี้นางไม่ได้สนใจกบั เรื่องช่องว่างด้านใน แต่สนใจกับตัวกล่อง ปรากฏว่านางเจอสิ่งที่แปลกออกไป จริงๆ! ผ้ารองก้นกล่องเป็ นผ้าไหมท่ีทออย่างละเอียดงดงาม เป็ นผา้ ชนิดที่หาได้ยากในท้องตลาดทวั ่ ไป แต่ผ้ารองกล่องของ ป่ิ นดอกโบตนั ๋ ปูรองอยู่ด้านล่าง แต่ของผ้ารองกล่องของป่ิ น ดอกถหู มีถกู แปะติดเข้าไป! 5

นางกัดฟันออกแรงดึงเล็กน้ อยก็ดึงผ้ารองก้นกล่อง ออกมาได้ ด้านล่างไม่มีสิ่งของ แต่มีรปู ดอกไม้ท่ีเว้าลงไป พอดู ให้ดีๆ กเ็ ป็นรปู ดอกถหู มีนัน่ เอง ชุนถหู มีหยิบป่ิ นดอกถหู มีขึ้นมาอย่างไม่ต้องคิด วางลง ไปก้นกล่องที่ไร้ผ้ารองก่อนปรบั มุมของมนั ให้ดี เมื่อป่ิ นเข้ากบั รอยก้นกล่องได้พอดีแล้ว นางออกแรงกดเบาๆ พลนั ได้ยิน เสียง ‘กึก’ ดงั ขึน้ อยา่ งแผว่ เบา เสียงนี้เหมือนเปิ ดประตใู จของนางออกเช่นกนั สมยั โบราณไม่มีกล่องนิ รภัยท่ีทาจากวัสดุตัดไม่ขาด เผาไม่ไหม้ ดงั นัน้ คนโบราณจึงชอบวิชากลไก! เพราะเหตนุ ี้วิชา กลไลกของยคุ โบราณจึงมีความก้าวหน้ากว่ายคุ ปัจจบุ นั มากนกั แม้แต่งานฝี มือที่ละเอียดและสดุ ยอดเช่นนี้กย็ งั ประดิษฐอ์ อกมา ได้ ความจริงในกล่องไม่มีช่องว่าง แต่เพราะมนั เป็ นกล่อง สองชนั้ อย่แู ล้ว ในระหว่างสองชนั้ นี้มีช่องเลก็ ๆ ท่ีแทบมองไม่ เห็นอยู่ อาศัยมือเคาะๆ ก็ไม่รู้สึกถึงเสียงกลวงๆ ถ้าดูจาก ภายนอก แม้จะเหน็ เส้นเลก็ ๆ ท่ีเป็ นรอยต่อกจ็ ริง แต่ไม่ว่าใคร 6

เห็นต่างก็คิดว่าเป็ นลายไม้ หรือคิดว่าเป็ นรอยจากการสลกั กล่อง ตอนนี้ชนุ ถหู มีไม่ร้จู ะหวั เราะหรือร้องไห้ดีกบั การถกู นาย ช่างหลวงผ้นู ี้ปัน่ หวั จนหมุนไปหมด แม้เขาจะเป็ นคนโบราณ แต่เข้าใจจิตใจของคนเราได้อยา่ งถ่องแท้ ปิ่ นดอกโบตนั ๋ มีกลไก อย่ใู นตวั ส่วนปิ่ นดอกถหู มีกลบั เล่นตลกอย่ทู ี่กล่อง คนเรามกั มี ความคิดที่ตายตวั ซ่ึงเป็ นความคิดตามความเคยชิน ดงั นัน้ นาง ถึงได้แต่วิเคราะห์ตวั ปิ่ น ไม่สนใจวิเคราะหก์ ล่องไม้ แต่เมื่อนาง มาวิเคราะห์กล่องท่ีใส่ นางก็ยงั เหมือนคนทวั ่ ไปท่ีคิดว่าต้อง เป็ นกล่องท่ีกลวงข้างใน จึงเอาแต่เคาะไม่หยุดจึงไม่พบอะไร เลยสักอย่าง แค่อาศัยดอกไม้บนป่ิ นจึงสามารถเปิ ดกล่อง ชนั้ นอกและชนั้ ในได้ นอกจากนัน้ ไม่ว่าจะใช้กาลงั มากแค่ไหนก็ ไม่อาจไขความลบั นี้ได้ นับเป็ นฝี มือท่ีมีความลึกลา้ พิสดารมาก นางอยากจะด่าตัวเองว่าเป็ นคนยุคปัจจุบนั ท่ีโง่เขลา จริงๆ! แม้จะรู้สึกตื่นเต้นเพียงใดแต่นางก็ดึงชัน้ ด้านในของ กล่องออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วไม่ผิดไปจากท่ีคาด มี กระดาษแผ่นบางราวกบั ปี กแมลงทบั หล่นออกมาสองแผน่ แต่ กระดาษแผ่นเลก็ ๆ นี้เป็ นของมีคณุ ภาพที่ไม่ใช่ของที่คนทวั ่ ไป 7

จะซื้อใช้ได้ เพราะการทากระดาษในยุคโบราณไม่กว้างขวาง นางหยิบกระดาษแผ่นหน่ึงขึ้นมา มีตวั อกั ษรที่อ่อนช้อยเขียน แน่นเตม็ แผ่น ท้องฟ้าข้างนอกยงั ไม่เยน็ มากนักแต่นางต้องจุด เทียนอีกสองเล่มแล้วชะโงกหน้าเข้าไปอ่านใกล้ๆ จึงจะเห็นได้ ชดั เจน ‘ต้าซนั หรืออาจเป็นถหู มี ไม่ว่าใครกต็ ามท่ีเหน็ จดหมาย ฉบบั นี้ เช่ือได้ว่าข้าคงไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว เพราะปิ่ นทองกบั กล่องไม้จะต้องมาอยู่ด้วยกนั จึงจะพบความลบั นี้ ถ้าเกิดเข้า ข่ายเงื่อนไขนี้แสดงว่าต้องเป็ นหลงั จากที่ข้าตายไปแล้ว นี่เป็ น ของที่ข้าใช้ชีวิตแลกมา แต่สาหรบั พวกเจ้าจะเป็ นความยุ่งยาก ท่ีใหญ่กว่าฟ้ า ได้โปรดอภยั กบั วิธีที่ข้าใช้บอกพวกเจ้าอย่างนี้ ข้าต้องขอโทษอย่างมาก แต่ก่อนท่ีข้าจะจากไปจาเป็นต้องแยก กล่องและกุญแจท่ีจะเปิ ดกล่องออกได้เพียงหน่ึ งเดียวให้ แยกกนั อย่สู องที่ พวกเจ้าเป็ นคนท่ีข้าเชื่อใจมากที่สดุ ดงั นัน้ จึง ได้ไหว้วานพวกเจ้าทงั้ ที่พวกเจ้ายงั ไม่ตกลง” ชุนถหู มีอ่านออก เสียงเบาๆ “ข้ามีหนี้มหาศาล แต่นัน่ เป็ นส่ิงท่ีข้าควรชดใช้ ถ้า เกิดข้าทาไม่สาเรจ็ ก็เป็ นลิขิตสวรรค์ อย่างน้อยข้ากพ็ ยายาม อย่างเต็มท่ีแล้ว ข้าไม่ขอให้พวกเจ้าช่วยรื้อฟื้ นคดีสกุลจู เพราะนัน่ จะนาหายนะใหญ่หลวงมาให้สกลุ ชุน แต่ข้าหวงั ว่า การถกู ให้ร้ายอย่างไม่เป็นธรรมจะมีคนรบั ร้’ู 8

หลงั จากนัน้ เป็ นการเปิ ดเผยชาติกาเนิ ดของตวั เอง ไม่ ผิดจากท่ีเคยคาดเดาเอาไว้ นางเป็ นลูกของน้องสาวภรรยา หลวงของจหู ล่ีมาเมืองหลวงไม่นานกเ็ จอกบั คดีกบฏ ต้เู หิงที่ทา หน้าท่ีผ้พู ิจารณาคดีหลกั ในตอนนัน้ เห็นแก่รูปโฉมและความ สามารถในการทาอาหารของนางจึงแอบใช้นักโทษหญิงที่ถกู ตดั สินประหารชีวิตเปล่ียนตวั กบั นาง เดิมทีนางยอมตาย แต่ ท่านป้าของนางขอร้องเอาไว้ ให้นางหาโอกาสฟื้ นคดีกบฏจหู ล่ี ให้ได้ เพราะความจาใจทาให้นางต้องอดกลนั้ ก้มหน้ายอมเป็น อนุภรรยาควบกบั ตาแหน่งแม่ครวั ของต้เู หิง แต่นางเป็ นแค่สตรี อ่อนแอ ถกู กกั ตวั อยู่แต่ในเรือนชนั้ ใน ไม่มีทางรบั รู้เรื่องราว จากภายนอก อีกทงั้ ต้เู หิงเป็ นคนขีร้ ะแวงอย่แู ล้วทาให้นางต้อง ทาตวั สงบเสงี่ยม แสร้งทาเป็ นซาบซึ้งกบั บุญคุณท่ีตู้เหิงช่วย ชีวิต นางอดทนมาอยา่ งนี้หลายปี สดุ ท้ายกพ็ บข้อมลู ท่ีดเู หมือน ไม่มีความสาคญั ใดๆ แล้วให้บงั เอิญที่ตอนนัน้ สว่ีเหวินชงเกิด ความสงสยั ในคดีกบฏจหู ลี่ คิดจะฟื้ นคดีขึ้นมา ยามที่นางคอย รบั ใช้ส่งน้าชาและของว่างในห้องหนังสือได้ยินเร่ืองนี้เข้าโดย บงั เอิญ จึงเส่ียงอนั ตรายออกไปพบสว่ีเหวินชง หลงั จากลอง 9

หยงั่ เชิงเขาอยู่หลายครงั้ สุดท้ายก็มอบของสาคญั ท่ีนางมีอยู่ ให้กบั ใต้เท้าสวี่ ในขณะที่นางคิดว่ามีความหวงั เร่ืองฟื้ นคดี สว่ีเหวินชง กลบั ถกู คนสงั หารตาย อีกทงั้ จวนเจ้ากรมราชทณั ฑย์ งั ถกู ขโมย ขึ้น ความหวงั ในหลายปี มานี้จึงกลายเป็ นความสิ้นหวงั นาง เข้าใจแล้วว่าการฟื้ นคดีนัน้ ไม่ใช่เร่ืองท่ีจะทาได้สาเรจ็ ง่ายๆ จาเป็ นต้องมีโอกาสที่เหมาะสม ถ้าจะใช้กาลงั ชนกนั หรืออาศยั แค่ความตรงไปตรงมากบั ความมุ่งมนั ่ อย่างเดียวไม่เพียงพอ ยงั ดีที่นางเป็นคนเข้มแขง็ ถือโอกาสท่ีเกิดความว่นุ วายแอบเข้า ไปในห้องหนังสือและขโมยของที่ต้เู หิงขโมยจากจวนใต้เท้าสวี่ ออกมา ส่ิงนัน้ กค็ ือผลการสืบสวนที่สว่ีเหวินชงได้พิสูจน์ความ จริงมาแล้วส่วนหน่ึง จากนัน้ กห็ นีออกจากจวนสกลุ ตู้ 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 444 หีบสมบตั ิอยทู่ ่ีไหน นางตบตาให้เห็นว่านางหนีไปแดนใต้ เพราะนับตงั้ แต่ เข้าจวนมาก็คิดไว้แล้วว่าต้องมีวนั นี้จึงเตรียมตัวไว้อย่างดี หลอกคนสกลุ ต้ทู ี่ออกตามหาตวั นางได้อย่างสมบูรณ์แบบ ถึง ข น า ด ย ัง เ ต รี ย ม ศ พ เ อ า ไ ว้ เ พื่ อ แ ส ด ง ใ ห้ เ ห็ น ว่ า น า ง ต า ย ใ น ระหว่างทาง แม้ต้เู หิงไม่ได้ประกาศการตายของนาง แต่อ้างว่า ป่ วยจนต้องเกบ็ ตวั รกั ษาอาการอย่างมิดชิด แต่จากพฤติกรรม ของเขาดแู ล้วเหมือนจะเชื่อคร่ึงไม่เชื่อคร่ึง ตวั นางเองเมื่อถึงอาเภอฟ่ านหยางกเ็ ปิ ดร้านอาหารอย่าง เปิ ดเผย การกระทาที่บ้าบิ่นเช่นนี้กลบั ไม่มีคนท่ีเมืองหลวงให้ ความสนใจมากนัก ใครจะไปคิดว่าอนุภรรยาที่หลบหนีจะโผล่ หน้ าโผล่ตาให้เห็น คนท่ีไล่ตามได้ยิ นว่ามีหญิ งสาวเปิ ด ร้านอาหาร กไ็ ม่มีใครคิดจะไล่ตามหาความจริง เถ้าแก่เนี้ยฟาง จึ งได้ ใช้ ชี วิ ตอ ย่า ง สุข ส ง บเ พรา ะความ ใจ กล้ าข อ ง นา ง ม า อี ก หลายปี นางกาลงั รอให้ฟ้ามีตา รอโอกาส แต่เสียดายที่โอกาสยงั ไม่ทนั มา คดีวางยาพิษกท็ าให้นางต้องเปิ ดเผยตวั ตนเสียก่อน 2

ถ้าจะหนี โอกาสถกู จบั ตวั ได้จะมีมากกว่า ดงั นัน้ ก่อนจะไปจาก ฟ่ านหยาง จึงได้นาป่ิ นดอกถหู มีมอบให้กบั ชุนถหู มี แม้เป็ นการ วางแผนล่วงหน้า แต่นางไม่คิดจะทาร้ายคนสกลุ ชุนอย่างที่ชนุ ถหู มีคาดเอาไว้ แค่ต้องการให้เกบ็ รกั ษาแทนชวั ่ ระยะหน่ึง นาง คิดว่าตวั เองยงั จะได้กลบั มา ถึงตอนนัน้ จะนาของมีค่ามากกว่า มาแลกคืนไป ส่วนกล่องไม้ท่ีใส่ของสาคญั นัน้ นางนาติดตวั ไป ด้วย เพราะหากไม่มีป่ิ นดอกถหู มี ถึงกล่องไม้ถกู คนชิงไปกไ็ ม่มี ทางหาของสาคญั ออกมาได้ แม้แต่นางก็ทาไม่ได้ ถ้าเกิดใช้ กาลงั งดั กล่องใบนี้ กลไลด้านในท่ีใส่วสั ดคุ ล้ายดินระเบิดจะทา ให้กล่องไม้และของที่เกบ็ อย่มู อดไหม้เป็นเถ้าถ่าน ภายใต้อิทธิพลที่บดบงั ฟ้าได้นัน้ ส่ิงท่ีชาวบ้านสามญั ชน คนหนึ่งจะสามารถนามาต่อกรกบั มนั ได้กค็ ือภมู ิปัญญาอนั ชาญ ฉลาด ‘ต้าซนั ถหู มี ข้าปรารถนาให้มลทินนี้ถกู ลบล้าง แต่กห็ วงั ว่าพวกเจ้าจะไม่พบความลบั นี้ เป็ นความขดั แย้งในใจอย่าง ท่ีสุด พวกเจ้ารู้หรือไม่นอกจากวยั เด็กท่ีได้อยู่ข้างกายพ่อแม่ แล้ว เวลาที่ข้าอยู่ฟ่ านหยางนัน้ เป็ นเวลาท่ีข้ามีความสุขและ เบิกบานใจท่ีสดุ ข้าสามารถทางานหาเลีย้ งตวั เอง มีสหายที่ร้ใู จ เรื่องอะไรกต็ ดั สินใจได้เอง ไม่ต้องนอนร่วมเตียงกบั ศตั รแู ล้ว ยงั ต้องแสร้งทาตวั มีความสขุ มีความซาบซึ้งอย่างท่ีสดุ อีกต่อไป 3

อย่าได้เสียใจเพราะข้า การตายของข้าเป็ นการหลุดพ้น เป็ น ความเมตตาของสวรรค์ ข้าจะอธิ ษฐานขอให้พวกเจ้าทัง้ ครอบครวั มีความสุขอยู่ในโลกนัน้ ขอให้พวกเจ้ามีความสุข ตลอดไป เพราะนัน่ จะเป็ นสิ่งที่คนชะตารนั ทดอยา่ งข้าร้สู ึกยินดี และมีความสขุ มากท่ีสดุ ’ เป็ นประโยคสุดท้ายที่เถ้าแก่เนี้ยฟาง เขียนไว้ จดหมายมีถึงตรงนี้ ส่วนเร่ืองราวต่อจากนัน้ ก็ไม่ยากท่ี จะเดาต่อ เถ้าแก่เนี้ยฟางถกู จบั กลบั ไปจวนสกุลตู้ ตู้เหิงจะต้อง สอบสวนนางเป็ นแน่ ทาไมนางต้องหนี แล้วต้องหนีไปตอนที่ หลกั ฐานที่เขาหามาได้จากสวี่เหวินชงสูญหายไปด้วย นางเป็ น คนเอาไปใช่หรือไม่ เพราะว่านางเป็ นคนท่ีเกี่ยวข้องกบั คดีกบฏ จูหลี่มากที่สุดและยงั มีแรงจูงใจ แต่ว่าไม่รู้ว่าเถ้าแก่เนี้ยฟาง เตรียมคาพดู อย่างไร สรปุ ว่าต้เู หิงถามไม่เจอข้อพิรธุ สดุ ท้ายก็ ผา่ นไปได้ ผ้หู ญิงแม้จะอ่อนแอ แต่กม็ ีความสามารถในการรบั มือ กบั ผ้ชู ายได้ ไม่ว่าเถ้าแก่เนี้ยฟางจะใช้วิธีอะไร อย่างน้อยดจู าก เบือ้ งหน้านางไม่เป็ นอะไรแล้วยงั กลบั เข้าไปอย่ใู นสายตาของ ผ้คู น มีคนพดู กนั ว่าต้เู หิงหลงอนุภรรยาคนนี้มาก ถึงจะป่ วยมา 4

นานหลายปี ซ่อนตวั อย่แู ต่ในเรือนพกั ท่ีไม่เจอคนนอกเลยกย็ งั มีชีวิตรอดมาได้ เดิมทีเถ้าแก่เนี้ยฟางคงคิดจะอดทนอยู่ในบ้านสกลุ ต้ใู ห้ เร่ืองผ่านไปก่อนแล้วค่อยหาทางหนีทีไล่ใหม่ จนกระทงั่ นางได้ ยินข่าวชุนถหู มีมาฉางอนั แล้วยงั ว่าความชนะคดีฮ่องเต้ตวั ปลอม นัน่ ทาให้นางเหน็ ความหวงั ที่จะพลิกคดีต่อจากสว่ีเหวิน ชงได้ ด้วยเหตุนี้นางจึงหลบหนีอย่างรีบร้อนอีกครงั้ แต่ว่านาง รู้ตวั ดีว่าการหนีครงั้ นี้ตู้เหิงยงั ไม่ไว้ใจนาง ถ้าเกิดถกู จบั ได้อีก ครงั้ คงไม่มีชีวิตรอดเป็ นแน่ ดงั นัน้ นางจึงติดต่อสองสามีภรรยา แซ่ซ่งที่แยกจากกนั ไปนาน นัดสถานที่ที่จะมานัดพบ ชุนถหู มีเคยสืบมาแล้ว ตอนท่ีเถ้าแก่เนี้ยฟางถกู จบั กลบั จวนสกลุ ตู้ ไม่มีคนรบั ใช้อยู่ข้างกาย แสดงว่าเถ้าแก่เนี้ยฟาง จะต้องหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อนหน้านี้ เม่ือนางออกจากฟ่ าน หยางจะต้องแยกกบั ลุงป้ าแซ่ซ่งเพื่อมิให้ถกู จบั ตวั ได้ทงั้ หมด เมื่อนางถกู จบั ตวั กลบั ไปแล้ว สองสามีภรรยาแซ่ซ่งจึงตามไป เมืองฉางอัน ซ่อนตัวอยู่ในละแวกนั้นอย่างเงียบๆ รอการ ติดต่อจากนาง กล่องสาคญั กบั จดหมายสาคญั ในกล่องให้คน 5

รบั ใช้เก่าแก่สองคนดูแล ถ้าเกิดนางเคราะห์ร้ายกใ็ ห้พวกเขา มอบให้คนสกลุ ชนุ ต่อไป แต่นางประเมินกาลงั ของตู้เหิงต่าไป นางกบั สองสามี ภรรยาแซ่ซ่งถกู คนตามจนเจอ แล้วถกู ต้จู งสงั หาร นางไม่ร้วู ่า กฎแห่งกรรมนัน้ ไม่เคยปรานีใคร แม้สสองสามีภรรยาแซ่ซ่งจะ ตกหน้าผา ต้จู งคิดว่าพวกเขาตายแน่แล้วจึงรีบกลบั ไปรายงาน ผลอย่างรีบร้อน ไม่ได้ลงไปดใู ห้แน่ใจ แล้วเพราะชุนต้าซนั คิด จะช่วยลูกสาวไขคดี จึงไปหาร่องรอยอย่ใู นป่ าแถวนัน้ จนได้พบ ป้าซ่งที่ยงั มีลมหายใจเฮือกสดุ ท้าย แล้วได้รบั ของท่ีนางทิ้งไว้ให้ ในท่ีสดุ ชุนถูหมีวางกระดาษแผ่นแรกลง นางขบฟันจนดัง กรอดๆ เป็ นต้เู หิงคนสารเลวจริงๆ ด้วย! ในมือเขามีหลกั ฐานท่ี ขโมยได้จากจวนเจ้ากรมราชทณั ฑ์ หรือไม่ก็อาจค้นได้จาก ตวั สวี่เหวินชง ถึงจะไม่ใช่คนบงการท่ีแท้จริงก็ไม่ต่างกนั แล้ว อย่างน้อยกเ็ ป็นคนร้ายอนั ดบั หน่ึง ส่วนเถ้าแก่เนี้ยฟางไม่ได้ส่งมอบภาระของตนเองให้นาง ไม่มีการขอร้องให้นางช่วยฟื้ นคดีนี้ในจดหมาย แต่นางจะน่ิ งดู 6

ดายได้อย่างไร อีกอย่างเหตกุ ารณ์กม็ าบรรจบกนั พอดี มีความ แค้นของเถ้าแก่เนี้ยฟาง มีความเกลียดชงั ของเย่ชา แล้วยงั มี ความเดือดร้อนของบา้ นตวั เอง นางเสียดายก็แต่หญิงสาวที่มีสติปัญญา เข้มแข็ง และ เปิ ดเผยอย่างเถ้าแก่เนี้ยฟาง ต้องอดทนอดกลนั้ กบั ความหยาม เหยียดและความทุกขท์ รมานในช่วงเวลาท่ีดีที่สุดของชีวิต จน สดุ ท้ายนางยงั ไม่อาจได้เหน็ ท้องฟ้าที่กระจ่างสดใส ไร้เมฆดาท่ี น่ารงั เกียจกบั ตา! ตู้จงถกู ตดั สินประหารชีวิต ถือว่าได้ทวงความยุติธรรม ให้กบั เถ้าแก่เนี้ยฟางได้ส่วนหน่ึง แต่ท่ีใหญ่ท่ีสุดคือแค้นของ ตระกลู เพราะนัน่ เป็ นบิดาของฮองเฮาทาให้ยงั มีชีวิตเสพสขุ ได้ อย่างไร้กังวล ถ้าเกิดครงั้ นี้นางคว่าสกุลตู้ไม่ได้ แล้วความ ยตุ ิธรรมจะอยทู่ ี่ใด! ถ้าเช่นนัน้ จดั การในคราวเดียวกนั เลย ชุนถหู มีสูดหายใจลึกๆ หลายครงั้ เพื่อให้สมองปลอด โปร่ง ก่อนจะหยิบกระดาษแผน่ ท่ีสองขึ้นมา แม้กระดาษแผ่นนี้ จะถกู เกบ็ อยใู่ นกล่องไม้มานานหลายปี แต่ยงั ไม่มีรอยแตกหรือ บางกรอบให้เห็น เป็ นกระดาษท่ีมีความเหนียวและทนทาน 7

ตวั หนังสือบนนัน้ ย่ิงแน่นขนัดกว่าแผ่นแรก จนชุนถหู มีดูแล้ว ปวดตาไปหมด กว่านางจะอ่านจบได้กไ็ ม่ใช่เรื่องง่ายๆ นางเกบ็ กระดาษ ทงั้ สองแผน่ เอาไว้ตามเดิมแล้ววางลงไปในหีบไม้อย่างเดิม ไม่รู้ ว่าระหว่างการริบทรพั ยแ์ ละประหารชีวิตเก้าชวั ่ โคตรของสกลุ จู เกิดอะไรขึ้นจึงทาให้ของสาคญั ชิ้นนี้เกบ็ รกั ษามาจนถึงมือเถ้า แก่เนี้ยฟางได้ แต่เมื่อมาถึงตอนนี้มนั กลายเป็ นหลกั ฐานสาคญั ที่ไม่อาจให้ใครชิงไปได้ “เส่ียวฟ่ ง! เสี่ยวฟ่ ง!” ชุนถหู มีเก็บของเสร็จแล้วก็เคาะ ประตแู รง ๆ เรียกสาวใช้ท่ีเฝ้าอยดู่ ้านนอก “คณุ หนู ท่านจะพดู อะไรกไ็ ม่มีประโยชน์เจ้าค่ะ กญุ แจอยู่ ที่กวั้ เอ๋อ บ่าวปล่อยท่านไม่ได้” เสี่ยวฟ่ งนัง่ ปักอะไรไม่ร้อู ยู่บน ขนั้ บนั ไดหินหน้าห้อง “ท่านกน็ อนหลบั ดีๆ สกั ตื่นเถอะเจ้าค่ะ ไม่อยา่ งนัน้ ถ้าล้มป่ วยขึน้ มาจะไม่ดี เม่ือกี้บา่ วได้ยินแล้วว่าท่าน ทาอะไรกไ็ ม่รู้ ไม่ได้นอนเลย” 8

“ข้าไม่ได้จะออกไป แต่จะให้เจ้าออกไปทางานให้หน่อย” ชุนถหู มีแย้งขึ้น “เจ้าเอาหเู ข้ามาใกล้ๆ หน่อย ข้าต้องกระซิบ บอก” เสี่ยวฟ่ งได้ยินแล้วกล็ กุ ขึ้นเดินไปข้างประตู แต่ยงั อดบ่น ไม่ได้ว่า “ถ้าอย่างนัน้ คุณหนูต้องรบั ปากก่อนว่า หลงั จากบ่าว ออกไปทางานคณุ หนูกจ็ ะยอมนอน” “ได้” ชนุ ถหู มีตอบรบั ทนั ควนั ดงั นัน้ เส่ียวฟ่ งดึงประตูออกมา สองนายบ่าวมองตากนั ผา่ นช่องเลก็ ๆ ขนาดหนึ่งนิ้วมือ “เจ้าเอาป้ายอนุญาตเข้าออกของข้าไป แล้วเรียกเฟิ งข้วง ไปท่ีคกุ หลวงกบั เจ้า” ชุนถหู มีกดเสียงจนตา่ “เขาค้นุ เคยทงั้ ใน วงั นอกวงั เวลาเจ้าทาอะไรจะได้สะดวก” “จะให้ไปเจอองค์ชายใหญ่อาซูรุ่ยหรือเจ้าคะ” เส่ียวฟ่ ง ถาม ชนุ ถหู มีเกือบหวั เราะด้วยความขบขนั 9

องค์ชายใหญ่?! ทาไมสรรพนามนี้ถึงได้รู้สึกว่าดูทึ่มๆ โง่ๆ แบบโดนล้อได้งา่ ยๆ “ข้าไม่พบเขา” ชุนถหู มีพดู จริงจงั “ถ้าจะพบเขา ข้าจะไป เองไม่ต้องใช้เจ้า ข้าให้เจ้าไปหาจิ่นอี ถือโอกาสมอบถงุ ผา้ ที่เจ้า ปักในมือให้เขาด้วย” ประโยคหลงั เป็ นการยวั่ แหย่ เส่ียวฟ่ งนิ่งขึงไปก่อนจะซ่อนถงุ ผ้าในมือไว้ข้างหลงั ทนั ที หน้าตานางแดงกา่ แต่เพราะเป็ นคนตรงไปตรงมาความเขิน อายจึงหายไปอย่างรวดเรว็ นางถามขึน้ ว่า “คณุ หนูจะให้บา่ วไป เจอเขาทาไมเจ้าคะ” “ไปถามเขาว่าหีบสมบตั ิท่ีเอาออกมาจากจวนแม่ทพั หลวั อยู่ท่ีไหน” ชุนถหู มีเอ่ย “ไปถามเร่ืองนี้แล้วให้เฟิ งข้วงจดั การ นามาให้ข้าอยา่ งลบั ๆ จาไว้นะ รวมถึงของในนัน้ ทงั้ หมด!” “รบั ทราบเจ้าค่ะ” เส่ียวฟ่ งรบั คาแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปหา เฟิ งข้วงเพื่อจดั การเรื่องนี้ทนั ทีโดยมิได้ทาความเคารพแต่อยา่ ง ใด ถงุ ผา้ ที่อย่ใู นมือยงั มีทงั้ ด้ายทงั้ เขม็ คาอย่ไู ม่ร้วู ่าถ้าส่งให้จ่ินอี แล้วจะจิ้มมืออ้วนๆ ของเขาหรือไม่ 10

แต่ทว่า เมื่อเหน็ แสงสว่างในความมืดมิดแม้จะเพียงน้อย นิด แต่กท็ าให้ชุนถหู มีคลายความเคร่งเครียดลงได้ พอกลบั ไป ท่ีเตียง หวั ถึงหมอนกน็ อนหลบั ไปในทนั ที นางหลบั ไปอย่างไม่ร้เู ร่ืองรู้ราว ตื่นอีกครงั้ ก็ตอนเท่ียง ของวนั ร่งุ ขึ้น นางนอนหลบั ไปถึงเก้าชวั่ ยาม ความเหนื่อยล้า ทางร่างกายผอ่ นคลาย แต่ตอนนี้นางหิวจนไส้ก่ิว 11