ทนายสาว เล่ม8 (1)

แต่งตงั้ ให้เป็นผปู้ ระเสริฐกถ็ ือว่าดียิ่งแล้ว ยิ่งไม่อาจถกู หย่าได้ เป็นอนั ขาด ดงั นัน้ ไมต่ ้องบอกกร็ วู้ ่าเหตใุ ดท่านยายของนางจึงออก บวชเป็ นนักพรตแต่ยงั ไม่จากฉางอนั ไป แต่จะบอกว่าท่านตา ผิดงนั้ หรือ สิ่งท่ีเขาทานัน้ เป็ นส่ิงที่บณั ฑิตและสุภาพชนในยุค นี้ทากนั อีกทงั้ ยงั เป็นตวั อย่างท่ีดีด้วยซา้ นักพรตชราที่จมอยู่กบั ความทรงจาถอนใจยาว “แม้ยาย จะเกิดมาในครอบครวั ต่าต้อย แต่เคยสาบานตนไว้ว่าจะไม่ เป็นอนุภรรยาของใคร ไม่แย่งสามีกบั ใคร ในตอนนัน้ ยายจะ ทาอะไรได้ จึงได้แต่ยอมจากไป ยงั ดีที่เรอื่ งแต่งงานของพวก เรามีคนรู้น้อยมาก แล้วต่อมานางหลูท่ีเป็ นภรรยาหลวงใน สายตาคนอื่นยงั ให้กาเนิดลกู ชายกบั เขาถงึ สามคน” เอะ๊ ไมใ่ ช่นะ... “แล้วท่านแม่ข้า...” ชนุ ถหู มีถามขึน้ อย่างไมแ่ น่ใจ ใบหน้าของนักพรตหญิงจินจางเป็ นสีแดงเร่ือเลก็ น้อย ก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว “ยายทิ้งจดหมายไว้และออก เดินทางไปหลายปี คิดไม่ถึงว่าเขายงั ตามหายายอย่างลบั ๆ 9

มาตลอด ต่อมายายไปเย่ียมสหายท่ีเมอื งลวั่ หยางจงึ ถกู เขาจบั ตวั ได้... เออ... จากนัน้ จึงมีแม่ของเจ้า เขาพยายามกล่อมให้ ยายเป็ นอนุ ยายถามเขาว่าได้ยินว่านางหลูสุขภาพไม่ค่อยดี ถ้าเกิดมีอะไรขึน้ มา เขาจะให้ยายเป็นภรรยาหลวงหรอื ไม่” -------------------------------------------------------------- * ประมาณ 15.00 นาฬิกา * เป็ นเหตุผลหลักเจ็ดประการที่ฝ่ ายชายมีสิ ทธ์ิ หย่า ภรรยาในสมยั โบราณ คือ หนึ่ง ไมก่ ตญั ญเู ชื่อฟังพ่อแมส่ ามี สอง ไม่มีลูก สาม คบชู้ ส่ี อิจฉาริษยา ห้า มีโรคร้ายแรง หก พดู มาก ช่างนินทา และเจด็ ลกั ขโมย และยงั มีสามไมห่ ย่ากค็ ือ หลกั สาม ประการที่จะฝ่ ายชายจะหย่าฝ่ ายหญิงไม่ได้ ข้อหนึ่ง ภรรยาไม่มี บ้านเดิมให้กลบั ข้อสอง ภรรยาเคยไว้ทุกขใ์ ห้พ่อแม่สามีสามปี ข้อสาม เป็ นภรรยาท่ีตบแต่งตอนฐานะยากจน ต่อมารา่ รวยสขุ สบาย 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 396 กินก่อนเถอะ “แล้วท่านตาว่าอย่างไรเจ้าคะ” ชุนถหู มีถามขึน้ ทนั ที นาง จดจอ่ กบั เรอื่ งนี้จนหน้าแดงกา่ ไปหมด บณั ฑิตผ้เู ก่งกาจกบั วีรสตรีผ้กู ล้าหาญ มีทงั้ ความรกั ความแค้น ชะตาเล่นตลกทาให้พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องจากกัน แต่หลังการแยกจากกันหลายปี ได้ กลบั มาพบกนั ใหม่ มีความรกั กนั อีกครงั้ แล้วยงั มีลูกสาวกนั อีกคน... “เขาไม่ได้พูดอะไร เขาลงั เล เพราะความลงั เลของเขา ทาให้ยายเข้าใจว่าตอนนี้เขามีชื่อเสียงแล้ว ในวยั หนุ่มเขาไม่ สนใจฐานะและตาแหน่ง แต่พอเขานัง่ อยู่ในตาแหน่งสาคญั เป็ นผ้นู าพาตระกลู ไป๋ ทงั้ หมด จะให้เขาไม่คานึงถึงสิ่งใดเลย ไม่ได้” นักพรตชราพดู อย่างสงบนิ่ง “ยายไม่โทษเขา เพราะเขาก็ มีความรบั ผิดชอบของตัวเอง แต่ยายก็มีศกั ด์ิศรีของตัวเอง เช่นกนั ในสงั คมที่ทุกคนให้ความสาคญั กบั ชาติกาเนิ ด เขาไม่ อาจให้สิ่งท่ียายต้องการได้ ดงั นัน้ ยายจึงสาบานว่าจะไม่พบหน้า เขาอีกถ้าไม่ใช่ปรโลก คนเราตายแล้ว กายเนื้อถกู ฝังอยู่ใต้ดิน 2

วิญญาณไปสู่ปรโลก ตอนนัน้ ยงั จะแบ่งแยกสูงต่าได้อีกหรือ ตอนนัน้ ยายย่อมพบเขาได้โดยไม่ติดขดั กบั สิ่งใด ดงั นัน้ ถหู มี เอย๊ ต่อไปถ้าเย่ชาคืนส่ตู าแหน่งอนั สงู ศกั ด์ิของเขา อย่าได้เช่ือ ว่าคาพดู ที่บอกให้เจ้ายอมอดทนไปก่อน ถ้าเกิดชายคนหนึ่งไม่ อาจละทิ้งส่ิงสาคญั บางอย่างเพื่อเจ้าแล้ว เขาย่อมไม่มีคุณค่า ให้เจ้าต้องยอมอดทนเพื่อเขา ถ้าเช่นนัน้ สู้ปล่อยมือไม่ดีกว่า หรือ อย่างน้ อยยังมีอิสรเสรี หาความสุขสงบให้กับตัวเอง ไม่เช่นนัน้ คู่รกั กจ็ ะกลายเป็ นคู่แค้นกนั ได้ ถึงเวลานัน้ ความ ทรงจาที่งดงามเพียงน้อยนิดจะกลายเป็นเพียงเถ้าธลุ ี” ชุนถหู มีตะลึงงนั จนพดู อะไรไม่ออก นางร้สู ึกถึงเลือดใน กายไหลพล่าน มิใช่เพราะเรื่องในอดีตเหล่านี้ แต่เพราะ ความคิดของท่านยายนัน้ มีความลา้ หน้าอย่างย่ิง! ความหยิ่งใน ศกั ด์ิศรี ความอิสรเสรีของนาง ยงั เหนือชัน้ กว่าหญิงสาวยุค ปัจจุบนั มากนัก หญิงชาวต้าถงั สมควรมีนิ สัยหยิ่งทะนงใน ตนเองและไม่สนใจส่ิงใด เป็ นอปุ นิ สยั ท่ีไม่ว่าสตรีในยุคใดกไ็ ม่ อาจเทียบได้! ดังนั้นชุนถหู มีคิดว่านางไม่ใช่คนเดียวท่ีคิด เช่นนี้ นี่เป็ นกาลงั ใจที่ดีอย่างย่ิง เพราะว่านางต้องดาเนิ นชีวิต อย่างที่ต้องการด้วยความกล้าหาญต่อไป ให้สมกบั สายเลือด สกลุ จินในตวั นาง 3

นางเกิดใหม่ในแผ่นดินถงั ! ใครว่าหญิงสาวที่ทะลุมิติ เวลามาจะต้องใช้ชีวิตอย่างสงบเสง่ียมและระมดั ระวงั ตวั อย่าง มากเพ่ือให้เข้ากบั โลกใหม่ นางจะต้องทาตามใจปรารถนามี ชีวิตอย่างอิสรเสรี เพื่อไม่ให้ผิดต่อสวรรคท์ ่ีให้โอกาสกบั นางอีก ครงั้ ! “ท่ านแม่ข้ามิ ได้เติ บโตอยู่ข้างกายท่ านยายหรือเจ้าคะ” เหมือนชนุ ถหู มีจะเข้าใจถงึ บางอย่าง เป็ นครงั้ แรกที่เห็นความตกร้าวในสีหน้ าสงบน่ิ งของ นักพรตหญิงจินจาง เป็ นความร้สู ึกผิดของคนเป็ นแม่ “แม่ของ เจ้ามีชาติกาเนิ ดท่ีดี ยายไม่อาจทาลายความสุขของนางด้วย การให้นางเร่ร่อนไปกบั ยายได้ จึงให้ตาของเจ้าเป็ นคนพานาง กลบั สกลุ ไป๋ นางหลูเป็ นคนดีมีเมตตา แม่ของเจ้าจึงกลายเป็ น ลูกสาวของนาง บอกกบั คนอื่นว่าเป็ นลูกสาวสายตรงท่ีเกิด จากนาง ความจริงแม่ของเจ้ากเ็ ป็ นลูกสาวสายตรงมาตลอด เพราะตาของเจ้าไม่เคยส่งหนังสือหย่าให้ยาย ยายไม่เคยหย่า กบั เขาอย่างเป็ นทางการ ดงั นัน้ จะว่าไปแล้ว ฐานะของแม่เจ้า เทียบเท่ากบั ลงุ ทงั้ สามของเจา้ เพราะยายแต่งเข้าสกลุ ไป๋ ก่อน” 4

น่ี เป็ นสาเหตุท่ีท่านตาให้ความเอ็นดูมารดาของนาง อย่างมาก เพราะว่าเขาเหน็ เงาของใครอีกคนบนตวั ท่านแม่ คิดว่าท่านตาคงจะรกั ท่านยายจริง ๆ เพียงแต่เขาจาเป็ นต้อง ตดั สินใจเลือกอย่ตู ลอดเวลา “อยากจะเจอแมเ่ จ้าหรอื ไม่” นักพรตชราถามขึน้ เจ้าอารามเป็นมารดาของนางจริงหรือ มารดาของนาง ไม่ใช่ตายแล้วหรอื เหมือนนักพรตชรามองเหน็ ถงึ คาถามของชุนถหู มี เป็น ครงั้ แรกท่ีมีความโกรธเกรี้ยวบนใบหน้าของนาง “ชวั่ ชีวิตยาย แค้นตาเจ้าอยู่เรื่องเดียว ไม่ใช่เร่ืองท่ีเขาทอดทิ้งไม่สนใจยาย แต่เป็นเรอ่ื งที่เขาบงั คบั ให้แม่เจ้าแกล้งตาย ตอนนัน้ ยายไมอ่ ยู่ พ่อเจา้ กไ็ มอ่ ยู่ ไม่อย่างนัน้ เขาไม่มีทางทาตามใจได้!” ที่แท้แล้ว หลงั จากไป๋ ม่านจวินหนีไปหาชุนต้าซนั แล้ว ไป๋ จิ้งหย่วนก็ประกาศกบั คนนอกว่าลูกสาวป่ วยหนัก ต้อง ส่งไปรกั ษาตวั ที่บา้ นเดิม จากนัน้ ส่งคนออกหาตวั นางอย่างลบั ๆ ด้วยอิทธิพลของเขาในตอนนัน้ คิดจะหาคนไม่ใช่เรื่องยาก จริง ๆ แล้วอาเภอฟ่ านหยางมิใช่ดินแดนรกร้างห่างไกล แต่ เพราะไป๋ ซ่ืออ๋ีให้ความช่วยเหลือน้องสาวอยู่ลบั ๆ ก่อกวนการ 5

ทางานของคนจวนอนั กวั ๋ กงอยู่ตลอดกว่าจะตามตวั ไป๋ ม่านจวิ นเจอจึงเป็ นเวลาหนึ่งปี กว่า ตอนนัน้ ชุนถหู มีเกิดมาแล้ว จะ ว่าไปแล้วลุงสามหรือท่ีคนภายนอกคิดว่าเป็ นบิดาของนางถือ เป็นผมู้ ีพระคณุ ย่ิงใหญ่ ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะเขาทนรบั แรงกดดนั จากบิดาให้การค้มุ ครองน้องสาวเอาไว้ ไป๋ ม่านจวินจะต้องถกู ตามตวั เจอไปนานแล้ว ชนุ ถหู มีอาจไมไ่ ด้มาเกิดบนโลกใบนี้ ไป๋ จิ้งหย่วนมีอานาจในมือ เขาออกคาสัง่ เล็กน้อยก็ สามารถทาให้ชุนต้าซนั ออกไปทางานต่างถิ่น จากนัน้ มาหาลูก สาวเป็นการส่วนตวั บงั คบั ให้ลกู สาวกลบั ไปกบั เขาแต่ไป๋ ม่านจ วินไม่ยินยอม เขาจึงใช้ชีวิตของคนสามร่นุ ของสกลุ ชุนมาเป็ น ข้อต่อรอง บงั คบั ให้ไป๋ ม่านจวินทิ้งลูกทิ้งสามี ไป๋ จิ้งหย่วนกลวั ว่าชุนต้าซนั จะมาหาถึงบา้ นสกลุ ไป๋ จึงได้ใช้วิธีที่รอมชอมกนั ทงั้ สองฝ่ าย ให้นางแกล้งตายไปจากท่ีนัน่ ตอนนัน้ อาเภอฟ่ านหยางมีประเพณีอย่างหนึ่ง บ้านไหน มีเดก็ ทารกจะไว้ศพอยู่ท่ีบ้านนานไม่ได้ เจด็ วนั แรกผ่านไป ชุนต้าซันยงั กลบั มาไม่ทัน ไป๋ ม่านจวินจึงต้องถกู ‘ฝัง’ ตาม ประเพณี แม้ชุนชิงหยางจะเหน็ ลูกสะใภ้ถกู ฝังลงดินกบั ตา แต่ เพราะเขาเป็ นพ่อสามีจึงมิอาจเข้าใกล้เพ่ือดูว่านางขาดใจตาย จริงหรือไม่ ดงั นัน้ แผนหลอกลวงครงั้ ใหญ่ของไป๋ จิ้งหย่วนจึง สาเรจ็ 6

ไป๋ ม่านจวินกลบั ถงึ เมืองฉางอนั อย่างลบั ๆ แล้ว จินจาง จึงรถู้ ึงเรื่องราวท่ีเกิดขึน้ กบั ลูกสาว ตอนนัน้ ท่ีไป๋ ม่านจวินหนีไป กไ็ ด้รบั ความช่วยเหลือจากมารดา น่ีทาให้นางตาหนิ ตวั เอง อย่างมาก นางทะเลาะกับไป๋ จิ้งหย่วนอย่างรุนแรง แต่ สถานการณ์ไม่เป็ นใจ นางจาต้องพาลูกสาวออกบวชและเกบ็ ตวั อย่บู นเขาด้วยกนั นับตงั้ แต่นัน้ มา ไป๋ ม่านจวินมีแต่ความหดห่เู ศร้าหมอง ไม่เคยออกจาก อารามเต๋าสิบกว่าปี เท่ากบั ขงั ตวั เองเอาไว้อยู่ในโลกใบเลก็ ๆ แต่ไป๋ จิ้งหย่วนยงั คงรกั และเอน็ ดลู ูกสาวคนนี้อย่างย่ิง จึงให้การ สนับสนุนทงั้ เงินทองและสิ่งของอย่างคนมือเติบ อีกทงั้ ยงั มีเห วินจิ้งเป็ นสาวใช้คนสนิ ทของไป๋ ม่านจวินในตอนนัน้ อยู่ด้วย หญิ งทั้งสามคนใช้ ชี วิ ตที่ เงี ยบสงบ แต่ ไม่ยากลาบ าก จนกระทัง่ เย่ชาหนี มาถึงท่ีน่ี เป็ นเหตุให้ชุนถูหมีมาท่ีนี่ ด้วย เช่นกนั “สวรรคล์ ิขิต!” พดู ประโยคนี้แล้วนักพรตหญิงจินจางเงย หน้าขึ้นมองฟ้าพลางถอนใจ “ความผกู พนั ระหว่างแม่ลูกจะตดั ขาดได้ง่ายดายได้อย่างไร” จากนัน้ นางมองชุนถหู มีอย่างมี เมตตา ลองถามขึน้ ว่า “เจา้ อยากพบแมเ่ จา้ หรอื ไม่” 7

นางคิดว่าชุนถหู มีคงรบั ไม่ได้อยู่ชวั่ ขณะ เพราะไม่ว่า ใครท่ีพบว่ามารดาแท้ ๆ ท่ีตายไปแล้วกลบั มามีชีวิตใหม่ย่อ มตกตะลึงจนถึงขนั้ รบั ไม่ได้ ถ้าคนท่ีขี้กลวั หน่อยอาจหมุนตวั ว่ิงออกไป แต่ชุนถหู มีเตรียมใจมาก่อนนี้ อีกทงั้ ยงั มีจิตใจที่ แขง็ แกร่งอย่างที่หญิงสาวยุคโบราณไม่อาจเทียบได้ ดงั นัน้ จึง สดู หายใจลึก ๆ ไม่กี่ครงั้ ก่อนพยกั หน้ารบั ว่า “ในเม่ือท่านแม่ยงั มีชีวิตอยู่ มาถึงนี่แล้วมีหรือจะไม่พบ ถ้าเช่นนัน้ .... รบกวน ท่านยายแล้ว” เสียงพูดยงั ไม่ทนั ขาดหาย ได้ยินเสียงตึงดงั ขึ้น เป็ น เสียงของหนัก ๆ ท่ีตกพืน้ หลงั ฉากกนั้ แปดบาน จากนัน้ มีเสียง สะอื้นที่ถกู กลนั้ เอาไว้อย่างเตม็ ท่ีดงั ขึน้ ตามมาด้วยเสียงฝี เท้า ที่เดินอย่างสบั สน โซเซออกไปไกลเร่ือย ๆ แสดงให้เห็นถึง ความว่นุ วายใจอย่างท่ีสดุ นักพรตชราถอนใจเมื่อเหน็ สีหน้าตกตะลึงของชุนถหู มี การจดั การกบั เรื่องราวที่เกิดขึน้ ของลูกสาวยงั ส้หู ลานสาวคนนี้ ไม่ได้แม้แต่น้อย ถหู มียงั ไม่ตกใจจนหนีหายไป แต่ม่านเหนียง กลบั ไม่กล้าพบหน้า จะว่าไปแล้วม่านเหนียงของนางมีวาสนา ดี ก่อนแต่งงานกม็ ีชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่ทุกขไ์ ม่ร้อน บิดา ให้ความรกั ใคร่เอ็นดู พอแต่งงานแล้วกไ็ ด้สามีที่รกั เดียวใจ เดียว อีกทงั้ ยงั เป็นหนุ่มรปู งาม จิตใจดีมีคณุ ธรรม มีลกู สาว 8

กเ็ ป็นหญิงสาวท่ีมีความสามารถ มีความเป็นผใู้ หญ่ เข้าใจโลก และยงั มีสติปัญญา จนทาให้ตาเฒ่าไป๋ ถึงกบั ให้ความสาคญั อย่างมาก แม้จะต้องอย่อู ย่างโดดเดี่ยวมาสิบกว่าปี แต่อย่าง น้อยกย็ งั มีมารดาอย่างนางอยู่ข้างกาย ไม่ได้รบั ความลาบาก ยากเย็นแต่อย่างใด ต่อไปนี้ ม่านเหนี ยงจะมีถูหมีคอยดูแล น่ าจะมีชีวิตที่เป็ นไปตามใจปรารถนา “ถหู มี...” นักพรตชราเอ่ยอย่างลาบากใจ ชุนถหู มีกลบั โบกมือ “ไม่เป็ นไรเจ้าค่ะ บางทีท่านแม่ข้า ... อาจยงั ไม่ทนั เตรียมใจ ในฐานะของลูกข้ารอได้ แต่ว่าท่าน ยาย ตอนนี้ข้าหิวมากเลย จะทาของอร่อย ๆ ให้ข้ากินได้ไหม เจา้ คะ” นักพรตหญิงจินจางเพิ่งนึกได้ว่านี่ เป็ นเวลาเท่ียงแล้ว อีกทงั้ การร้องขออย่างไม่เกรงใจของชุนถหู มีเหน็ ได้ว่าเป็ นการ ลดช่องว่างระหว่างกนั โดยเฉพาะคาเรียกท่านยายนัน้ เรียก อย่างเป็ นธรรมชาติ ทาให้นางเกิดความปลื้มปี ติ ส่งยิ้ม อารมณ์ดีให้แล้วกร็ ีบทาอาหารด้วยตวั เอง เหวินจิ้งถงึ กบั เรียก ชุนถหู มีว่าคุณหนูน้อยไม่ขาดปาก นางนาใบชาที่ดีที่สุดใน อารามมาให้ชุนถหู มีอย่างไม่เสียดาย แม้ชุนถหู มีจะไม่รู้จกั 9

การลิ้มรสชามากนัก ดื่มชาเหมือนววั ดื่มน้าแต่กย็ งั ร้ไู ด้ว่าเป็น ของดี 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 397 เจด็ ปี อนั ตราย ในอารามเต๋าไม่มีอาหารคาว แต่อาหารเจท่ีทานั้น ละเอียดประณีตมาก ชุนถหู มีออกมาตงั้ แต่เช้า แม้เส่ียวฟ่ งจะ แบกนางขึน้ เขาช่วงหนึ่ง แต่กย็ งั หิวซ่กอยู่ดี นางกินข้าวสวยถึง สองชาม กบั ข้าวกินไปมากกว่าครึ่งถึงยอมวางตะเกียบ ต้อง บอกว่าไป๋ จิ้งหย่วนให้การดแู ลสองแม่ลูกเป็นอย่างดี ข้าวสารที่ นามาให้เป็นขา้ วบรรณาการ มีความหอมนุ่มละมนุ ลิ้น เป็นของ ที่ไมม่ ีทางหาซื้อได้ในท้องตลาดทวั่ ไป นักพรตหญิงจินจางมองหลานสาวด้วยความเอน็ ดู ชนุ ถู หมีกิ นมากหน่ึ งคานางก็มีความสุขมากขึ้นอีกหนึ่ งส่วน จากนั้นเกิดความหนักใจขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็ นตัวเอง ลูกสาว หรอื หลานสาวต่างไปรกั ชายท่ีไมค่ วรรกั เหมอื นเป็นโชคชะตาท่ี ถกู ลิขิตไว้ ตวั นางเองไม่เป็ นไร ตาายงั มีชีวิตอยู่ดี ม่านเหนียง โชคดีท่ีสุด ไม่แน่ว่าจะกลบั ไปอยู่กบั ชุนต้าซนั ได้อีก แต่ถหู มี... อาซูล่ยุ มีอายอุ ย่ไู ด้อีกแค่ห้าปี นางจะช่วยเขาดีไหม แล้วจะช่วยได้หรือไม่ ท่ีบ้านเดิมมี ตาราแพทยข์ องอาจารยอ์ าเล่มหน่ึงท่ีบนั ทึกอาการและวิธีการ 2

รกั ษาโรคที่เกิดจากวิชานอกรีต แต่นัน่ เป็ นเพียงหลกั การทาง ทฤษฎีอย่างครา่ ว ๆ ไมม่ ีรายละเอียดมากไปกว่านัน้ ย่ิงวิธีการ รกั ษากไ็ ม่ครบถ้วนสมบูรณ์! ถ้าเกิดดาเนิ นการอย่างบุ่มบ่าม ไม่แน่ว่าอาจถึงแก่ชีวิตได้ทนั ที เวลาห้าปี กไ็ ม่เหลือให้ใช้ เม่ือ คิดถึงการตดั สินใจของอาซูรยุ่ ที่ยอมตายแต่จะขออย่เู ป็นเพื่อน ถหู มีอีกห้าปี ความรกั อนั ลึกซึ้งของเขาควรคู่กบั การยกย่อง แต่เขาจะทารา้ ยถหู มีไมไ่ ด้! “ท่านยาย ท่านเป็ นอะไรหรือเจ้าคะ สีหน้าไม่ค่อยดี เลย” นักพรตหญิงจินจางคิดอย่างเหม่อลอย คาถามของชุนถู หมีทาให้นางชะงกั นักพรตหญิงจินจางลงั เลก่อนส่ายหน้า “ยายดีใจที่ได้ บอกความจริงกบั เจ้า แต่กอ็ ดคิดถึงเร่ืองราวในอดีตไม่ได้ แต่ ไม่เป็ นไร อนาคตต่อไปเจ้ากบั แม่ของเจ้าจะต้องมีความสุข มากกว่านี้” นางไมอ่ าจให้ถหู มีรเู้ รอื่ งนี้ได้ แม้เดก็ คนนี้จะฉลาด แค่ไหน มีความกล้าหาญเหมือนแม่ทพั ใหญ่ที่ออกรบเพียงใด แต่กย็ งั เป็นเดก็ สาวที่เพ่ิงรจู้ กั ความรกั ไม่อาจรบั เรือ่ งสะเทือน ใจใหญ่โตเช่นนี้ได้ อีกอย่างให้นางหาวิธีให้ได้เสียก่อนแล้ว ค่อยว่ากนั อีกที 3

“ท่านยายเองกต็ ้องมีความสุขยิ่งขึ้นอีกเจ้าค่ะ” ชุนถหู มี พดู ด้วยความจริงใจ สตรีท่ีมีศกั ด์ิศรีในตวั เองเช่นนี้สมควรได้ คาอวยพร “แต่ว่า...” นางมองไปนอกหน้าต่าง “ขา้ ต้องกลบั แล้ว ถ้า เกิดเยน็ เกินไปประตจู วนปิ ดแล้วข้าจะเข้าบา้ นไมไ่ ด้” กินอาหารอยู่นาน อีกทงั้ ยงั ใช้เวลาในการทาอาหารไม่ น้อย กย็ งั ไม่เหน็ ไป๋ ม่านจวินจะเตรียมตวั เตรียมใจออกมาหา ลูกสาวแต่อย่างใด ดูท่าแล้วมารดาของนางจะเป็ นคนขี้กลวั ไม่ใช่น้อย ถ้าเช่นนัน้ กก็ ลบั ไปก่อน ให้เวลาท่านแม่ได้เตรียม ใจอีกหน่อย “เหวินจิ้ง ไปดูม่านเหนียงสิ” จินจางทนไม่ไหวถึงกบั นิ่ ว หน้ าออกคาสงั ่ ชุนถหู มีรีบลุกขึ้นห้าม “ท่านยายไม่ต้องรีบร้อนหรอกเจ้า ค่ะ หากท่านแม่ไม่อยากพบหน้าข้า ข้ามาใหม่วนั หลงั กแ็ ล้วกนั ท่านไมต่ ้องบงั คบั นาง” “เดก็ คนนี้มีความคิดดี แต่แม่ของเจ้า... นางถกู ตาของ เจ้าตามใจจนเสียคน!” นักพรตหญิงจินจางถอนใจ 4

ชนุ ถหู มีไม่ต่อบทสนทนาเร่ืองนี้ นางบอกว่าอีกสองสาม วนั จะมาเย่ียมท่านยายใหม่ นักพรตหญิงจินจางลุกขึน้ ยืนเดิน ไปส่งด้วยตวั เอง แล้วยงั กาชบั ชุนถหู มีว่าเรือ่ งที่มาพบนางวนั นี้ อย่าได้บอกไป๋ จิ้งหย่วน ชุนถหู มีเข้าใจถึงความซบั ซ้อนท่ีแฝงอยู่จึงพยกั หน้ารบั ในทนั ที แต่พอก้าวเท้าข้างหน่ึงออกจากหน้าประตูอาราม มี เสียงอ่อนหวานที่แฝงไปด้วยความรอ้ นใจดงั ขึน้ “ถหู มี ลกู แม่!” ทุกคนหนั หลงั กลบั ไป เหน็ หญิงสาวอายสุ ามสิบกว่าปี ยืน อยู่เบื้องหลงั นางยื่นมือข้างหนึ่งออกมาข้างหน้ าราวกับจะ ไขว่คว้าสิ่งท่ีมองไม่เหน็ เอาไว้ นางแต่งกายเช่นนักพรต รปู รา่ ง สูงเพรียวและบอบบาง หน้าตาคล้ายคลึงกบั ชุนถหู มีถึงห้าส่วน แต่ท่าทางของนางดอู ่อนโยนอ่อนหวานกว่า ไม่เหมือนชนุ ถหู มี ท่ีแม้จะดูไร้พิษภยั มีความอ่อนหวานในตัว แต่ก็แฝงความ เข้มแขง็ อยู่ อีกประการสตรีผ้นู ี้ดูคล้ายคลึงกบั ไป๋ จิ้งหย่วนถึง เจด็ ส่วน “ลกู แม่ ลกู รกั ของแม่ หลายปี มานี้... ลาบากเจา้ แล้ว” พอ ไป๋ ม่านจวินเอ่ยปาก เสียงสะอื้นก็ดังขึ้นขัดจังหวะจนพูด กระท่อนกระแท่น “แม่ผิดต่อเจ้า แม่ทิ้งเจ้ามาทงั้ ๆ ท่ีเจ้ายงั เลก็ ขนาดนัน้ ทาให้เจา้ ต้องเป็นเดก็ กาพรา้ แม่...” 5

ไม่รู้ว่าทาไมชุนถหู มีถึงร้องไห้โฮ เป็ นส่ิงท่ีนางไม่อาจ อธิบายได้ พอได้ยินไป๋ ม่านจวินพูดพร้อมกบั มองนางด้วย สายตาเศร้าสร้อยและทุกขใ์ จแล้ว น้าตาของนางกไ็ หลพราก ราวกบั ตาน้าที่ผดุ ขนึ้ รสู้ ึกปวดใจอย่างท่ีสดุ นางหมุนตวั เดินไปหาไป๋ ม่านจวิน กลายเป็ นว่าเท้าไม่ ค่อยมีกาลงั เดินโซเซโถมเข้าหาอ้อมกอดของไป๋ ม่านจวิน รอ้ งไห้ราวกบั จะขาดใจ เรียกแม่จา๋ แม่จา๋ ไม่ขาดปาก ไป๋ ม่านจ วินเองก็กอดลูกสาวร้องไห้ไม่หยุด ทาให้อีกสามคนท่ีเหลือ ถงึ กบั น้าตาตกตามไปด้วย อาจเป็ นเพราะชาติที่แล้วนางขาดความรกั ของมารดา แม้ชาตินี้จะมีบิดาและป่ ู แต่กข็ าดมารดาอยู่ดี เม่ือไป๋ ม่านจ วินปรากฏตวั เท่ากบั เติมเตม็ สิ่งที่วิญญาณและร่างกายนี้ขาดได้ พอดี ความรกั ของแมน่ ัน้ ไม่มีทางทดแทนด้วยสิ่งใดได้ สองแม่ลูกกอดกนั ไปร้องไห้ไปอยู่คร่หู น่ึง นักพรตชรา เข้ามาปลอบว่า “เอาล่ะ ๆ ในเม่ือเจอกนั แล้วต่อไปกม็ ีโอกาส พดู ส่ิงที่ไม่ได้พดู กนั มาสิบกว่าปี ได้อีก ตอนนี้ถหู มีควรกลบั ได้ แล้ว ไม่อย่างนัน้ ถา้ ฟ้ามดื จะไม่ปลอดภยั ” 6

“บา่ วจะไปส่งพวกนางลงเขาเจา้ ค่ะ” เหวินจิ้งแทรกขึน้ นักพรตหญิงจินจางค้อนนางครงั้ หนึ่ง “เจ้าคิดว่าไงล่ะ เดิมทีต้องเป็ นเจ้าส่งพวกนางลงเขาอยู่แล้ว หรือคิดจะให้ยาย แก่อย่างข้าลงไป” ทุกคนยิ้มกบั คาพดู นี้ ตอนนี้เองที่นักพรตหญิงจินจางถือ โอกาสดึงตวั ลูกสาวออกมา พร้อมกบั เร่งให้หลานสาวกลบั ไป ก่อน ถหู มีเกิดความอาลยั ไป๋ ม่านจวินอยากจบั ลูกสาวมดั ไว้ ข้างกายเหลือเกิน แต่นางยงั ร้ผู ิดชอบชวั่ ดี ชุนถหู มีรบั ปากว่า ในห้าวนั นี้นางจะมาหาใหม่ จากนัน้ กล็ งเขาไป ยืนมองร่างของชุนถหู มีลบั หายไปจนสุดสายตาอยู่หน้า ประตูอาราม ไป๋ ม่านจวินรีบดึงตวั มารดาเอาไว้ “ท่านแม่ ผ้าท่ี ท่านพ่อให้มาครงั้ ที่แล้วยงั มีอยู่อีกใช่ไหมเจ้าคะ ท่านช่วยลูก เลือกผา้ ท่ีดีที่สดุ มาสกั สองพบั นะเจ้าคะ ลูกอยากตดั เสื้อผ้าให้ถู หมี นางโตขนาดนี้แล้ว ลูกยงั ไม่เคยเยบ็ ถงุ ใส่เงินให้นางสกั ใบ รองเท้ากย็ งั ไมเ่ คยทาให้” “ของท่ีพ่อเจ้าส่งมาให้นัน้ มีแต่สีขาวเหมาะกบั คนออก บวช” นักพรตหญิงจินจางตบหลงั มือลูกสาว “ถหู มีกาลงั เป็ น สาว ควรใส่สีสนั สดใสหน่อยถึงจะดี เจ้าไม่ต้องรีบร้อน ต่อไปมี 7

เวลาให้อยู่กบั ถหู มีอีกมาก ไม่แน่ว่าอาจมีเวลาอยู่พร้อมหน้า กนั อีกกไ็ ด้” ดวงตาของไป๋ ม่านจวินเป็ นประกายเจิดจ้าก่อนจะหม่น แสงลงทนั ที นางส่ายหน้า “ไม่มีทางที่ลูกได้แสดงตวั กบั ถหู มี ครงั้ นี้กถ็ ือเป็ นความเมตตาของสวรรค์มากพอแล้วยงั จะหวงั มากไปกว่านัน้ ได้อย่างไร แต่นักพรตชรามนั่ ใจในตวั หลานสาวคนนี้ และรวู้ ่าบรุ ษุ ที่นางทงั้ รกั ทัง้ ชิงชงั มาตลอดชีวิตนัน้ ดีดลูกคิดเร่ืองอะไรอยู่ นางมีแผนการในใจอย่แู ล้วแต่ตอนนี้ยงั ไมพ่ ดู ออกมาเท่านัน้ เหวินจิ้งมาส่งชนุ ถหู มีถึงเชิงเขา จากนัน้ ชนุ ถหู มีนัง่ รถมา้ ที่จอดไว้ท่ีบา้ นชาวนาแถวนัน้ กลบั จวนสกลุ ไป๋ กลบั ถงึ จวนสกลุ ไป๋ ในเวลาฟ้ ามืดพอดี ระหว่างที่อยู่ในรถม้านางคิ ดเร่ือง มากมาย สบั สนว่นุ วายใจไปหมด เมื่อมองเสี่ยวฟ่ งที่ถึงแม้จะ กลบั ถึงบ้านแล้วกย็ งั ดมู ึนงง เหมือนจบั ต้นชนปลายไม่ถกู ยงั ไม่อาจย่อยเรอื่ งที่คณุ หนูเจอมารดาแท้ ๆ ได้ 8

ชุนถหู มีบอกให้นางไปเรียกกวั้ เอ๋อมา สงั่ ให้สาวใช้ทัง้ สองไปช่วยกันคิด ความลับมกั จะต้องมีคนมาช่วยแบกรบั ด้วยกนั จึงจะเรียกว่าเป็นความลบั แล้วยงั รกั ษาความลบั ไว้ได้ อีกอย่าง นี่ถึงเรียกว่าสาวใช้คนสนิท มีเรื่องอะไรกส็ ามารถให้ พวกนางรบั รดู้ ้วยได้ วนั รงุ่ ขึน้ ชนุ ถหู มีออกจากจวนแต่เช้า คราวนี้นางไปบา้ น เช่าของชนุ ต้าซนั วนั นี้เป็นวนั หยดุ ของชนุ ต้าซนั พอดี ชนุ ถหู มี พาเสี่ยวฟ่ งและกวั้ เอ๋อไปด้วยทาให้สองพ่อลกู สกลุ ชุนดีใจอย่าง ยิ่ง ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข อยู่ทงั้ วนั แล้ว พอกินอาหารเยน็ เสรจ็ ชุนต้าซนั ส่งลูกสาวกลบั บ้านอย่างอาลยั เพราะไม่ไกลมากนัก ชุนถหู มีจึงบอกให้กวั้ เอ๋อและเสี่ยวฟ่ งขบั รถม้ากลบั ไปก่อน ส่วนนางเดินกลบั พรอ้ ม กบั บิดา “ท่านพ่อ ท่าน... แม่ข้าจากไปหลายปี แล้ว ท่านคิดถึง นางไหม” หลงั จากคยุ เรอื่ ยเป่ื อยมาครใู่ หญ่ ๆ ชนุ ถหู มีกถ็ ามขึน้ 9

ชนุ ต้าซนั นิ่งขึงไปทนั ที เมื่อเหน็ ลูกสาวถามขึน้ ราวกบั ไม่ได้ตงั้ ใจ สีหน้าท่าทาง เปิ ดเผย จึงคิดเลก็ น้อยก่อนพยกั หน้ารบั อย่างไม่ปิ ดบงั ว่า “คิด สิ พ่อคิดถึงแม่เจ้าเสมอ โดยเฉพาะเวลาเหน็ เจ้าโตขึ้นทุก ๆ วนั ” ชุนถหู มีดึงแขนเสื้อของบิดาเอาไว้ “ก่อนนี้ข้าเคยได้ยิน คาพดู หน่ึงว่า เจด็ ปี อนั ตราย ความหมายกค็ ือสามีภรรยาท่ีอยู่ กนั นานแล้วมกั จะมีความรู้สึกท่ีจืดจางลง ผ้ชู ายจะมีเมียสาม อนุส่ี ส่วนผู้หญิงจะใช้สารพัดวิธีปกป้ องผลประโยชน์ของ ตวั เองเอาไว้ ว่ากนั ว่ามกั จะเป็ นเช่นนี้กนั ทุกคู่ ถึงท่านแม่จะ จากไปเรว็ แต่หลายปี มานี้ท่านพ่อลืมท่านแม่ไม่ลงจริง ๆ หรือ ถ้าเกิดได้อยู่ด้วยกนั มาจนถึงตอนนี้ ท่านพ่อจะเกิดความเบ่ือ หน่าย แล้วไปชอบผหู้ ญิงคนอ่ืนหรอื ไม่เจา้ คะ” นางคิดถึงภาพยนตรต์ ่างประเทศท่ีเคยดูเร่ืองหนึ่ง คน รกั ของนางเอกตายเพราะอบุ ตั ิเหตุ นางเอกเสียใจมาก ต่อมาถึง จะมีชายคนใหม่ก็ไม่อาจทุ่มเทรกั ให้หมดใจ ต่อมาคู่รกั คนนี้ ปรบั ทุกข์กบั แม่นางเองว่า ทาไมนางเอกถึงลืมอดีตคนรกั คน นัน้ ไมไ่ ด้ แม่ของนางเอกบอกว่า ‘เพราะว่าเขาตายแล้ว’ 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 398 คิดถึง ความตายทาให้ความรักหยุดนิ่ งอยู่ในช่วงเวลาท่ี สวยงามที่สดุ ลึกซึ้งจนถงึ จิตวิญญาณ สลกั แน่นในความทรงจา ไม่ถกู ทดสอบจากกาลเวลา ไม่ถกู ทรมานจากความเป็ นอยู่ใน ชีวิตประจาวนั แล้วท่านพ่อท่านแมข่ องนางจะเป็นเช่นนี้หรอื ไม่ ถ้าเกิดเป็ นเหมือนท่ีท่านยายพูดไว้ จากคนรกั กลายเป็ นศตั รู นางไม่จาเป็นต้องเสียสละใด ๆ อภยั ให้กบั ความเห็นแก่ตวั อภยั ให้กบั ความเยือกเยน็ และการชงั่ น้าหนักของนาง เพราะการส่งเสริมบิดามารดานัน้ หมายถึงนางต้องตดั ความผกู พนั ที่สาคญั ที่สดุ ออกไป นางทาใจ ไมไ่ ด้ ดงั นัน้ นางยงั ลงั เล นางยงั ขดั แย้งในใจ ชนุ ต้าซนั มองลกู สาวอย่างไม่เข้าใจ ไมร่ วู้ ่าเหตใุ ดนางจึง เอ่ยถึงเร่ืองนี้ ในฐานะพ่อยุคโบราณ เขาไม่ชินกบั การพูดคุย เร่ืองความรกั ของตวั เองกบั ลูกสาว แต่ไม่รู้ว่าทาไม เมื่อลูก สาวโตขึน้ เมื่อลกู สาวของเขาเปล่งประกายเจิดจ้าราวกบั ไข่มกุ ลา้ ค่าขณะอยู่ในศาล ทาให้เขาร้สู ึกว่าสามารถแบง่ ปันความนึก คิดใด ๆ กบั ลกู สาวได้ 2

ในขณะที่เขาลงั เล ชุนถหู มีถามขึ้นอีก “ตอนนัน้ ท่านพ่อ ยงั หนุ่มอยู่มากใช่ไหมเจ้าคะ เพ่ิงสิบห้าสิบหกปี แล้วท่านร้ไู ด้ อย่างไรว่าท่านแม่จะเป็ นสตรีท่ีท่านรกั ที่สุดในชีวิต แม้จะบอก ว่าต่อมาท่านไม่แต่งงานใหม่กเ็ พราะข้า กลวั ข้าจะได้รบั ความ น้อยเนื้อต่าใจ แต่ว่า...นอกจากนางสวีซ่ือท่ีวางแผนจบั ท่าน แล้ว ท่านพ่อไม่เคยคิดจะแต่งงานกบั คนอ่ืน ทงั้ หมดนี้เพราะ ลืมท่านแม่ข้าไม่ลงหรอื เจา้ คะ” ชุนต้าซนั ทาเพ่ือลูกสาว และทาเพ่ือสญั ญาท่ีเคยให้ไว้ สิ่งท่ีเขาละทิ้งไปนัน้ เป็ นช่วงเวลาตงั้ แต่อายุสิบเจด็ ถึงสามสิบปี เป็ นช่วงเวลาที่ดีท่ีสุดของผ้ชู าย ในฐานะของชายยุคโบราณ บอกได้ว่าชนุ ต้าซนั เป็นคนท่ียิ่งใหญ่มาก “ถหู มี ถ้าเรายึดมนั่ กบั เร่ืองใดเร่ืองหนึ่ง มนั ไม่เกี่ยวกบั อายุใด ๆ ทงั้ นัน้ ” ชุนต้าซนั น่ิ งคิดเลก็ น้อย “ตอนที่พ่อยงั เป็ น หนุ่มน้อยแล้วพบกบั แม่เจ้า ตอนนัน้ พ่อยงั ไม่ค่อยร้ปู ระสามาก นัก ร้แู ต่ว่าคนท่ีพ่อต้องการตลอดชีวิตนี้กค็ ือนาง พ่อพดู ไม่ถกู แต่พ่อร้แู ก่ใจแล้วกม็ นั่ ใจมาก ที่เจ้าพูดมากม็ ีเหตุผล ระหว่าง สามีภรรยาถ้าจะให้รกั ใคร่กลมเกลียว มีความสมั พนั ธ์อนั ดี จนถึงแก่เฒ่านัน้ มนั ยากเหลือเกิน แต่ว่ายงั คงมีเร่ืองอย่างนี้ให้ เห็นอยู่เสมอ ท่ีพ่อไม่แต่งงาน เพราะหนึ่งกลวั เจ้าจะถกู แม่ 3

เลี้ยงรงั แก ข้อสองคือกลวั ว่าระหว่างทางไปปรโลกจะทาให้แม่ ของเจา้ ลาบาก” ชนุ ถหู มีน่ิงงนั ชุนต้าซนั ยิ้มให้ “ได้ยินว่า คนเรามีชีวิตอยู่มีเมียสามอนุ ส่ีได้ แต่พอถึงปรโลกแล้วจะมีค่ไู ด้แค่คนเดียว ไม่มีคู่กจ็ ะเป็ น วิญญาณเดียวดาย ถ้าพ่อยงั แต่งงานกบั คนอื่นพอไปถึงท่ีนัน่ แม่เจ้าจะแย่งพ่อกับหญิงอื่นได้อย่างไร เจ้าไม่รู้หรอกว่า ถึงแม้ว่าแม่เจ้าจะดเู หมือนคนร่าเริงสดใส บางครงั้ ยงั แก่นกล้า แต่ความจริงนางใช้ไม่ได้ ไม่ใช่คนกล้าอะไรเลย แล้วยงั มอง โลกในแง่ดี คิดถึงแต่ด้านดีของคนอื่น ไม่เคยระวังตัว มี ความคิดซื่อ ๆ งา่ ย ๆ ถ้าเจอเรอื่ งรา้ ย ๆ กเ็ อาแต่รอ้ งไห้” พดู ถึงตรงนี้ชุนต้าซนั มีสีหน้าอ่อนโยนอย่างที่ชุนถหู มีไม่ เคยเหน็ มาก่อน ความจริงแล้วไป๋ ม่านจวินอายุมากกว่าชุนต้า ซัน แต่ไม่ว่าดูอย่างไรเป็ นชุนต้าซันท่ีมีความใจกว้างและ เข้มแขง็ ประดจุ ภเู ขาท่ีให้ความรกั เอน็ ดกู บั ไป๋ มา่ นจวินมากกว่า “แม่เจ้าท่ึมมาก แย่งไม่ทนั คนอื่นแน่” ชุนต้าซนั ยิ้มพลาง ส่ายหน้า ขอบตาฉ่ารนื้ “ถึงตอนนัน้ เจ้าลองคิดดวู ่าแม่เจ้าจะน่า สงสารขนาดไหน จะต้องล่องลอยไปอย่างไม่มีที่พ่ึงพิง พ่อทน 4

เหน็ นางเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้ พ่อคิดว่านางจะต้องรอพ่ออยู่ที่ข้าง สะพานไน่เหอ ดงั นัน้ ยามเป็ นเราไม่อาจอยู่คู่กนั จนแก่เฒ่า ยามตายพ่อไม่อาจให้นางอยู่อย่างโดดเด่ียวได้ กบั นางสวีซ่ือ เป็ นความผิดพลาด เป็ นความรบั ผิดชอบที่พ่อจาต้องแบกรบั แต่พ่อโชคดีที่หย่าขาดได้ แบบนี้พอถึงปรโลก พ่อกย็ งั เดินไป แค่คนเดียว แม่เจา้ ไมต่ ้องลาบากแย่งพ่อกบั คนอ่ืน” ชุนถหู มีหยุดกึก เงยหน้ามองบิดา นางซาบซึ้งใจจน น้าตาคลอเบ้า ไม่มีคาสาบานท่ีลึกซึ้ง มีแต่ความรักอัน อ่อนโยน บวกกบั ความตงั้ ใจท่ีแสนจะธรรมดา มีความห่วง กงั วลถงึ คนรกั ที่ตายไปแล้ว แบบนี้จึงจะเป็นความรกั ที่แท้จริง เ ม่ือฟั ง ค ว ามหมาย ข อง บิ ด า แส ด ง ว่ าเ ข าค ง ไ ม่ คิ ด จ ะ แต่งงานใหม่ แม้อกตญั ญสู ามประการจะเน้นเร่ืองไร้ผ้สู ืบสกลุ เป็นอนั ดบั หน่ึง แต่ดเู หมือนบิดาจะเหน็ นางเป็ นผ้สู ืบทอดสกลุ ชนุ ต่อจากเขา ถึงแม้ตอนนี้นางจะอย่จู วนสกลุ ไป๋ เรียกท่านตา เป็นท่านป่ กู ต็ าม “ถ้าหากท่านแม่ข้ายงั มีชีวิตอยู่ ท่านพ่อแน่ใจไหมว่าจะ อย่กู บั นางจนแก่เฒ่า” นางมองบิดานิ่ง ๆ ถามอีกครงั้ 5

ชนุ ต้าซนั ยิ้มขม “ยงั จะเป็นไปได้อีกหรือ” “ข้าแค่สมมติเจา้ ค่ะ แค่ถามว่าถา้ หาก!” “ถ้าเป็ นอย่างนี้ จริ งเท่ากับเป็ นปาฏิ หาริ ย์ที่สวรรค์ ประทานให้พ่อ” ชุนต้าซนั ลูบศีรษะลูกสาวอย่างเอน็ ดู “ความ จริงไม่จาเป็ นต้องเป็ นอย่างนั้น เพราะลูกเป็ นปาฏิ หาริย์ท่ี สวรรคป์ ระทานให้พ่อแล้ว คนเราละโมบมากไปไม่ดี” ชุนถหู มีน่ิ งเงียบ นางเดินหน้าก้าวหน่ึง กอดเอวบิดา แนบหน้ ากับแผงอกกว้างของเขา ไม่ว่าจะอดกลนั้ เพียงใด น้าตากย็ งั คงไหลไม่ขาดสาย ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะพยายามให้พวก ท่านได้อยู่พร้อมหน้ากนั ให้ได้ ขอแค่ท่านพ่อมีความสุข แม้ จะต้องแลกกบั การที่ข้าจะต้องอยู่ห่างจากท่านพ่อข้ากย็ อม นี่ เป็ นสิ่ งท่ีข้าจะตอบแทนท่านได้! เหน็ ลูกสาวเข้ามากอดเอว ชุนต้าซนั ทาอะไรไม่ถกู เขา รีบมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตระหนก เขายินดีใกล้ชิดกบั ลูกสาว แต่ตอนนี้นางโตเป็ นสาวแล้ว การใกล้ชิดเกินไปจะผิดจารีต ประเพณี ยังดีท่ีท้องฟ้ ามืดลง ชุนถูหมียังตัง้ ใจเดินทางที่ 6

ค่อนข้างเปลี่ยวเพื่อพดู คยุ กนั ได้สะดวก ดงั นัน้ ละแวกนัน้ จึงไม่ มีใครอื่น แต่ชุนต้าซนั ยงั คงข้องใจ วนั นี้ลูกสาวของเขามีท่าทาง แปลกประหลาด แขนที่กอดตวั เขานัน้ รดั แน่นเหมือนกบั จะ บอกลา “ถหู มี...” “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” ชนุ ถหู มีปล่อยมือ แหงนหน้าส่งยิ้มให้ นางไม่ได้เช็ดน้าตา แต่ยิ้มอย่างมีความสุขใจ “ข้าแค่รู้สึกว่า ท่านพ่อเป็ นลูกผ้ชู ายท่ีดีท่ีหาได้น้อยนักในโลก อีกทงั้ ยงั รูป งามขนาดนี้ ท่านแม่ข้านี่โชคดีจริง ๆ หวงั ว่าข้าจะหาผชู้ ายท่ีดี ได้เหมือนท่าน” “เจ้าจะต้องได้คนที่ดีกว่าพ่อ ดีกว่าพ่อเป็นหม่ืนแปดพนั ลี้” ชนุ ต้าซนั ยิ้มให้ “วางใจเถอะ พ่อจะตงั้ ใจเลือกให้อย่างดี” ข้ามีคนท่ีชอบอย่แู ล้ว! ชนุ ถหู มีลอบคิด ในฐานะของคนยุคปัจจุบนั ก่อนนี้นางไม่ค่อยเชื่อใน ความรกั แต่เม่ือมีเย่ชา นางเชื่อในตวั เอง มีท่านพ่อและ 7

ท่านแม่ ทาให้นางเช่ือใจคนอ่ืน สรุปว่าความรักไม่ใช่ ปฏิกิริยาทางเคมีใด ๆ ไม่ใช่ส่ิงท่ีสารที่หลงั่ จากสมองจะสงั่ การ ได้ ยิ่งไม่ใช่ส่ิงท่ีมีอายุเพียงสามปี เจด็ ปี นัน่ เป็ นแนวคิดของ คนยุคปัจจบุ นั ท่ีให้ความสาคญั กบั คณุ สมบตั ิทางกายจนละเลย จิตใจไปอย่างง่ายดาย เป็นเหมือนโทรศพั ทแ์ ละอีเมลที่ไม่อาจ ทดแทนจดหมายรกั ที่เขียนด้วยมือ เป็นเหมือนหวั ใจกบั จิตใจ ที่ไม่ใช่เรื่องเดียวกนั เป็ นความรู้สึกท่ีวิทยาศาสตร์ไม่อาจ อธิบายได้ ในโลกนี้มกั มีส่ิงท่ีงดงามอย่เู สมอ แม้จะมีน้อยแสนน้อย และพบเจอได้ยาก แต่มนั กย็ งั คงมีอยู่ สองพ่อลูกเดินคุยไปหวั เราะไป จนกระทงั่ ชุนต้าซนั ส่ง ลูกสาวกลบั จวนอนั กวั ๋ กงแล้วก็กลบั บ้าน ชุนถหู มีตดั สินใจ แน่วแน่ แม้จะเป็ นความเจบ็ ปวดทรมานใจแต่มิได้สนั่ คลอน ความตงั้ ใจของนาง วนั รุ่งขึ้นนางพกั ผ่อนอยู่บ้านวนั หนึ่ง ก่อนเดินทางไป อารามเต๋าอีกครงั้ ในวนั ถดั ไป ไป๋ ม่านจวินดีใจลงมือทาอาหาร อร่อย ๆ เต็มโต๊ะ มีอาหารสารพดั ชนิ ด เหมือนชดเชยวนั เวลาท่ีไม่ได้แสดงความเป็ นแม่ตลอดสิบกว่าปี นี้ให้กบั ชุนถหู มี นางยงั เยบ็ รองเท้าและถงุ ใส่เงินอีกหลายใบให้กบั ลูกสาวจน 8

ดวงตาแดงกา่ เหมือนกระต่าย หากใบหน้ากลบั ยิ้มแย้มอย่างมี ความสขุ สองแม่ลูกพบกนั ย่อมมีเวลานัง่ คยุ ความในใจกนั ชุนถู หมีลองเลียบเคียงถามความรสู้ ึกท่ีท่านแม่มีต่อท่านพ่อของนาง คิดไมถ่ งึ ว่าไป๋ ม่านจวินจะมีนิสยั เปิ ดเผยมากกว่าชนุ ต้าซนั พอ ได้พูดเท่านั้นก็พูดไม่หยุด มีแต่ต้าซัน ต้าซันทุกประโยค นางยงั จดจารายละเอียดตัง้ แต่แรกพบจนรกั กนั ได้ทุกอย่าง พูด ๆ ไปเดี๋ยวก็ร้องไห้ เด๋ียวก็หัวเราะ ไม่อาจปิ ดบัง ความรสู้ ึกนึกคิดได้เลยแมแ้ ต่น้อย เห็นท่าทางของมารดาเช่นนี้ชุนถหู มีจึงเข้าใจความคิด ของบิดา เป็ นความจริงท่ีว่า... ถ้าบิดาของนางแต่งงานใหม่กบั คนอื่น มารดาท่ีอยู่ในปรโลกย่อมไม่มีทางแย่งบิดาของนางมา จากคนอื่นได้แน่ ดงั นัน้ จึงขออยู่คนเดียวเพื่อรอวนั ที่ได้พบ เจอในปรโลก และจะได้เดินทางไปด้วยกนั เท่านัน้ ก่อนจากกนั ไป๋ ม่านจวินร้องไห้อีกครงั้ ด้วยความอาลยั รกั ทาให้ชนุ ถหู มีหาโอกาสเล่าความคิดของตนให้ท่านยายฟัง นักพรตหญิงจินจางทงั้ ดีใจและเป็ นกงั วล ถามว่า “เจ้า จะทาเช่นนี้จริงหรอื คิดดีแล้วหรอื ” 9

ชนุ ถหู มีพยกั หน้า “เจ้ามนั่ ใจว่าจะกล่อมตาเฒ่าใจแขง็ ได้หรอื ” ชุนถหู มีพยกั หน้าอีกครงั้ นักพรตหญิงจินจางถอนใจ “เดก็ ดีของยาย ลาบากเจ้า แล้ว แต่ไม่ต้องเป็ นห่วง ยายจะกลบั ไปทาธุระท่ีบ้านเดิมเสีย หน่อย แล้วจะกลบั มาอย่เู ป็นเพ่ือนเจา้ ” คราวนี้ชนุ ถหู มีส่ายหน้า แสรง้ พดู อย่างไม่รสู้ ึกกดดนั ว่า “ไม่ใช่ไม่ได้เจอกนั สักหน่อย หลานก็คิดเสียว่าตัวเองออก เรือนไปอยู่ท่ีห่างไกล” แม้จะพดู เช่นนัน้ แต่ขอบตาของนางแดง กา่ นางคิดถงึ พวกเขาจริง ๆ ท่านพ่อและท่านป่ ทู ่ีมีวาสนาต่อกนั ถึงสองชาติยงั ไม่อาจ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกนั อีกหรือ น่ีเป็ นสวรรค์ลิขิตหรือชีวิตของนาง ต้องอยู่ห่างญาติสนิ ทกนั แน่ แต่เพื่อความสุขของท่านพ่อ... นางเสียสละบา้ งกเ็ ป็นการสมควร 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 399 ไม่ได้เกลียด กลบั ถงึ จวนอนั กวั ๋ กงท้องฟ้ากม็ ดื แล้ว นางตรงไปขอพบ ไป๋ จิ้งหย่วน ไป๋ จิ้งหย่วนยงั คงอย่ใู นห้องหนังสือ เม่ือเหน็ ชนุ ถหู มีกบ็ น่ ขึน้ ว่า “สองวนั นี้เจ้าไม่อย่บู า้ นเลย! แม้ป่ เู คยบอกว่าเจา้ สามารถ เข้าออกจวนอนั กวั ๋ กงได้ตามสบาย เพราะเจ้าไม่เหมือนหลาน ๆ คนอ่ืน แต่เจ้าจะไปข้างนอกทุกวนั อย่างนี้ไม่ได้ อย่างน้อย ควรมีเวลาให้คนแก่อย่างป่ บู า้ งสิ” “หลานอยู่เป็ นเพื่อนท่านตาแน่” ชุนถหู มีตดั บทอย่างไม่ เกรงใจ “ขอแค่ท่านตาคิดหาวิธีให้ท่านพ่อกบั ท่านแม่ได้พบกนั ได้ใช้ชีวิตร่วมกนั อยู่ท่ีต่างเมือง ท่านตาท่ีนี่ไม่มีคนอ่ืน หลาน เรียกท่านตามความเป็ นจริง ก่อนหน้านี้เพ่ือให้หลานกลบั จวน สกลุ ไป๋ พวกเราได้ทาข้อตกลงกนั มาก่อน วนั นี้เรามาเจรจากนั อีกสกั รอบกแ็ ล้วกนั หลานจะอย่นู ี่ ให้ท่านพ่อท่านแมไ่ ป น่ีเป็น การเสนอราคาของหลาน!” ยามที่นางพดู เรอ่ื งนี้ไป๋ จิ้งหย่วนกาลงั ดื่มน้าชา 2

ตลอดชีวิตของเขาเห็นเร่ืองราวมามากมาย เคยอยู่ใน สถานการณ์ที่ล่อแหลมมานับไม่ถ้วน เรียกได้ว่ามีความสุขุม เยือกเยน็ ถึงขนาดภเู ขาไท่ซนั ถล่มกย็ งั สงบนิ่ งได้ แต่เม่ือได้ยิน คาพูดของหลานสาวคนนี้ มือที่อยู่น่ิ งกลบั สนั่ ขึ้นมาระลอก หน่ึง ทาให้ถ้วยกระเบือ้ งเนื้อดีท่ีใส่ใบชาไผ่เขียวกระทบกบั ฝา ดงั กร๊ิง “เจ้ารู้เร่ืองแล้วหรือ” ไป๋ จิ้งหย่วนนิ่ งเงียบไปครู่หน่ึ ง ก่อนถามเสียงตา่ ๆ “ท่านตา รู้ ๆ กนั อย่กู อ็ ย่าได้พดู อ้อมค้อมเลย ท่านรเู้ รอื่ ง ท่ีหลานขึน้ เขาแล้วจงึ ได้ชี้นาให้ทาเช่นนี้สินะเจา้ คะ” “ตามิได้เป็ นฝ่ ายเร่ิมก่อน เพียงแต่ทาไปตามน้าเท่านัน้ ” ไป๋ จิ้งหย่วนร้ดู ีว่าหลานสาวคนนี้มีความหลกั แหลมเพียงใด จึง ไม่เล่นทายปริศนากบั นาง “ตารวู้ ่าเรื่องภาพวาดปิ ดเจ้าได้แค่ชวั่ ครู่ แต่สุดท้ายเจ้าต้องรู้ว่าเป็ นการวางแผนของตา แต่นัน่ ก็ เพราะเจ้าได้เจอหน้ายายกบั แม่เจ้ามาแล้ว พวกเจ้าเจอกนั ได้ อย่างไรตาจะไม่ถาม เพราะโลกนี้มีเร่ืองบงั เอิญ แล้วยงั มีลิขิต สวรรคท์ ่ีจบั ต้องไม่ได้ ตารวู้ ่าถ้าเจ้าสืบความจริงได้ชดั เจนแล้ว ไมม่ ีทางให้พ่อกบั แมเ่ จ้าแยกกนั อย่”ู 3

“ท่านเลือกทิศทางลมได้แม่นยามาทัง้ ชีวิต จากนัน้ ก็ ปล่อยให้สายลมนัน้ นาพาไป ดงั นัน้ ไม่ว่าจะเป็ นมหาสมุทรท่ีบ้า คลงั่ เพียงใดเรือของสกลุ ไป๋ ลานี้กย็ งั ลอยตวั อยู่เหนือคลื่นลม โดยไม่จมได้ ท่านตา ท่านเช่ือเถอะว่าข้านับถือท่านอย่างย่ิง แต่ว่าท่านแล้งน้าใจเกินไป ต้องให้ข้าเลือกระหว่างสกลุ ไป๋ กบั ผ้ใู ห้กาเนิ ด นัน่ เพราะท่านแม่ข้าไม่มีประโยชน์ให้ใช้ ท่าน ยอมตดั นางอย่างไรเ้ ยื่อใยถึงสองครงั้ ” พดู ถึงตรงนี้ขอบตาชุนถู หมีแดงกา่ ไม่รวู้ ่าเพราะโมโหหรอื เพราะเสียใจ คนเรามีเลือดมีเนื้อมีจิตใจ ถึงรู้ว่าท่านตาหาวิธีทาให้ นางกลบั สกลุ ไป๋ เพราะนางมีคณุ ค่าให้ใช้ประโยชน์ได้ แต่เขากด็ ี กบั นางและให้การปกป้องค้มุ ครองนางอย่างดี อีกทงั้ ยงั มีความ ผูกพนั ทางสายเลือด เมื่ออยู่ด้วยกนั นานเข้านางก็มีความ ผกู พนั กบั เขาขึ้นมา เพียงแต่นางเข้าใจถึงการกระทาของเขา เป็ นอย่างดี เขาเป็ นคนใช้เหตุผลมากกว่าความรู้สึก มีความ อดทนอดกลนั้ เป็ นเลิศ แม้แต่ตวั เองยงั สละได้ แล้วนับประสา อะไรกบั คนอื่น “ถูหมี เจ้าต้องเข้าใจว่าเรื่องราวมากมายขึ้นอยู่กับ เงื่อนไขเวลาและสถานการณ์” ไป๋ จิ้งหย่วนถอนใจ “ไม่ว่าเรื่อง ตอนนัน้ ตาทาถกู หรือผิด แต่เพราะแม่เจ้าทรยศกบั ครอบครวั ก่อน สกลุ ไป๋ ไม่อาจยอมรบั การแต่งงานของลูกสาวสายตรงกบั 4

ครอบครวั ทหารได้ การแกล้งตายของแม่เจ้า เจ้าคิดว่าฮ่องเต้ ไม่รเู้ รอ่ื งหรือ ดงั นัน้ ไม่ใช่ตาใจร้าย แต่เพราะนาง ‘ตาย’ ไปแล้ว ไม่อาจมีชีวิตขึ้นมาได้อีก ไม่อย่างนั้นความน่ าเชื่อถือของ ฮ่องเต้จะดารงอยู่ได้อย่างไร ถึงตอนนัน้ สกลุ ไป๋ จะต้องถกู ดึงไป เกี่ยวข้องทัง้ หมด! เจ้าคิ ดว่าแค่การเปล่ียนชื่อเปลี่ยนแซ่ เปลี่ยนหน้าตาแล้วจะมีประโยชน์หรือ เจ้ารู้หรือไม่เกียรติยศ และช่ือเสียงของจวนอนั กวั ๋ กงมาพร้อมกบั ความรบั ผิดชอบและ กฎเกณฑ์มากมาย ต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางการจบั ตามองทงั้ ในที่แจง้ และท่ีลบั !” “ดงั นัน้ ข้าจงึ เสนอราคากบั ท่าน” เสียงของชนุ ถหู มีเยน็ ชา “ท่านอนุญาตให้ข้าพบความลบั นี้กเ็ พื่อจะดึงตวั ข้าไว้ไม่ใช่หรือ เพราะว่าท่านมนั่ ใจว่าข้าจะต้องยอมอยู่ในการควบคมุ ของท่าน เพื่อท่านพ่อท่านแม่” “ทาไมถึงเป็ นการควบคุมเล่า มีแต่เมืองฉางอนั เท่านัน้ จึงจะให้เจ้าได้แสดงความสามารถอย่างเตม็ ท่ี” ไป๋ จิ้งหย่วนวาง ถ้วยชาในมือลงเบา ๆ “หากแม่ของเจ้าคิดจะอยู่กบั พ่อเจ้าอีก ครงั้ จาเป็นต้องไปยงั สถานท่ีห่างไกลและไมค่ ้นุ เคย ไม่มีคนร้จู กั พวกเขา ท่ีนัน่ ใช้กาลงั ในการควบคมุ มิใช่กฎหมาย สถานท่ีไร้ สงครามมีแต่ความสงบ ไม่ต้องใช้อาวุธ จึงจะมีโอกาสใช้ กฎหมาย แต่ทว่าเจ้ามีอุดมการณ์ที่ยิ่งใหญ่ไม่ใช่หรือ เจ้า 5

ต้องการเป็ นหมอความเพื่อช่วยฮ่องเต้ผลกั ดนั การปกครอง ด้วยกฎหมายไม่ใช่หรือ ถ้าเกิดเจ้าไปสถานท่ีห่างไกลอย่างนัน้ ความสามารถของเจ้าจะถกู บดบงั ! เจ้ายินดีสละอดุ มการณ์อนั แรงกล้า ยินดีให้มนั มอดดบั ไปอย่างเงียบ ๆ หรือ ถึงเจ้าจะ เป็นสตรี แต่เจ้ายอมรบั ได้ไหม” ชนุ ถหู มีน่ิงงนั นางไมย่ ินดี! ความจริงถ้าเป็ นเม่ือหนึ่งปี ที่แล้วนางจะต้องพยายามทา ให้ความฝันของตวั เองเป็นจริงอย่างไม่คิดชีวิต นางจะต้องผดงุ ความยุติธรรมเอาไว้ให้สมกบั ท่ีสวรรค์ให้โอกาสนางได้เป็ น ทนายความอีกครงั้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกนั มีความลงั เลไม่ แน่ใจจากส่วนลึก เพราะนางมีความเสียดาย นางไม่อยากละ ทิ้งความผกู พนั ฉันญาติที่สาคญั ที่สุดไป นางไม่อาจละทิ้งเย่ชา ถ้าเกิดอยู่เมืองฉางอนั อนั ตรายจะเหมือนดาบที่ไหวไปมาอยู่ เหนือศีรษะ นางไม่มีวนั สบายใจได้เลย 6

แต่ขณะเดียวกันนางก็รู้ดีว่า ถ้านางไม่อยู่ท่ีนี่ ต่อไป ท่านตาไม่มีทางให้ท่านพ่อท่านแม่อยู่ด้วยกนั ท่านตาไม่ใช่คน เลว เขามีความรู้สึกนึกคิดเช่นเดียวกบั คนอื่น เพียงแต่น่ีเป็ น หลกั การของเขา ท่านตาทาร้ายตวั เองได้ ย่ิงไม่ต้องพูดถึงคน อ่ืน นางเป็ นดาบของฮ่องเต้ อีกทัง้ เป็ นร่มของสกุลไป๋ นาง จะต้องสร้างผลงานอนั ยิ่งใหญ่ เพื่อนามาแลกกบั ความชอบ ใหญ่หลวง ดงั นัน้ การท่ีนางเลือกอย่ทู ี่นี่ต่อไปจงึ เป็นการยินยอม ตามหลกั เหตุผล แต่ในด้านความต้องการของจิตใจนางยงั ขดั ขนื ตวั เองอารมณ์ไม่ดีแล้วพาลใส่คนอื่นเป็ นการกระทาท่ี ไร้เดียงสา ดงั นัน้ ชุนถหู มีสูดหายใจลึก ๆ ครงั้ หน่ึง “ท่านตา ข้า ไม่อยากเถียงกบั ท่าน เร่ืองมาถึงขนั้ นี้แล้วข้าพูดคาไหนคานัน้ ขอให้ท่านตาจดั การอย่างสมเหตผุ ล” “ให้เวลาตาครึ่งเดือน เจ้าจะต้องพอใจแน่” ไป๋ จิ้งหย่วน พดู อย่างอ่อนแรง “และตาเองกย็ ่อมพอใจด้วย” การท่ีลูกสาวมี ความสุข หลานสาวท่ีมีความสาคญั ต่อสกลุ ไป๋ สามารถอยู่ข้าง กายเขาได้ นับเป็นเร่ืองท่ีดี เพียงแต่เขามีความละอายใจอย่ลู ึก ๆ เพราะเขาทาราวกบั ลูกสาวและหลานนอกคนนี้เป็ นเหมือน ตวั หมากบนกระดาน ไม่ผิดที่ถหู มีจะหาว่าเขาแล้งน้าใจ 7

แต่เขาต้องคา้ ยนั สกลุ ไป๋ ถ้ามีน้าใจ สกลุ ไป๋ คงพลิกควา่ คะมาหงายท่ามกลางศึกชิงอานาจที่หนักหน่วงไปนานแล้ว “ถหู มี อย่าเกลียดตาเลย” เม่ือชุนถหู มีเดินออกมาถึง ประตูห้องหนังสือ ไป๋ จิ้งหย่วนกเ็ อ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “การทา เช่นนี้เพ่ือประโยชน์ของทุก ๆ คน ถึงพวกเจ้าอาจไม่ชอบมนั ในตอนนี้ แต่เจ้าเป็ นสายเลือดของตา ตาใช้ประโยชน์จากเจ้า แต่กเ็ อน็ ดเู จ้ามาก” “ข้าไม่ได้เกลียดท่าน ท่านทาเพื่อสกลุ ไป๋ ส่วนข้าเลือก เจรจาการค้ากบั ท่าน” ชุนถูหมีตอบกลบั ทัง้ ๆ ที่ไม่หันหน้ า กลบั มา “ความจริงข้ามีความคาดหวงั ท่ีไม่มีทางเป็ นจริงได้ อย่างหน่ึง หวงั ว่าท่านจะเอน็ ดขู ้าเหมือนกบั ท่านป่ ู เพ่ือข้าแล้ว ท่านป่ ูไม่สนใจอย่างอ่ืน เพ่ือความสบายใจของข้าเขาสามารถ ทาได้ทุกอย่าง แม้ท่านจะรกั ข้า แต่กย็ อมเอาชีวิตข้าแลกเพ่ือ สกลุ ไป๋ ในใจของท่านป่ ู ข้าเป็ นอนั ดบั หน่ึง ส่วนในใจของท่าน อย่างมากคงเป็ นอนั ดบั สองกระมงั ข้าไม่ชอบเป็ นอนั ดบั สอง ข้าชอบเป็นท่ีหนึ่งเท่านัน้ ” มองจนกระทงั่ ร่างน้อยลบั หายไปแล้ว ไป๋ จิ้งหย่วนยกน้า ชาขึน้ จิบอีกครงั้ 8

น้าชาเยน็ ชืด เหมือนความผกู พนั ระหว่างตาหลานท่ีเขา พยายามสร้างขึ้นมาอย่างยากลาบาก น้าชาเย็นชืดมีรสขม เฝ่ื อน แต่เขายงั คงดื่มรวดเดียวหมด ยงั ไม่ถึงครึ่งเดือน ชุนถหู มีไปอารามเต๋าถึงห้าหกครงั้ เรียกได้ว่าไปวนั เว้นวนั ระหว่างนัน้ นางกบั ไป๋ ม่านจวินใกล้ชิด สนิ ทสนมกนั มากขึ้น คงเป็ นความผกู พนั ทงั้ ทางร่างกายและ จิตใจระหว่างแม่ลูก แม้เวลาจะสนั้ แต่ชุนถหู มีได้รบั การชดเชย ในส่ิงที่ขาดหายไปทงั้ สองชาติ นางรสู้ ึกว่าถึงต่อไปจะอย่หู ่างกนั คนละเมอื ง นางกม็ ีความสบายใจ วนั นี้นางเพ่ิงกลบั จากการนัดพบกบั เย่ชาในอุโมงค์ลบั ไป๋ จิ้งหย่วนกเ็ รียกให้นางไปพบ “จดั การให้พ่อเจ้าย้ายไปเขตอนั ซี เขาเป็นคนในกองทพั น่ีเป็นการจดั การของทางกรมกลาโหม เพ่ือรบั ตาแหน่งรองแม่ทพั จงเจิ้น” ชุนถหู มีประหลาดใจย่ิงนัก เพราะบิดานางเป็ นทหารทา ให้นางตงั้ ใจศึกษาตาแหน่งในกองทพั เป็ นการเฉพาะ ตอนอยู่ อาเภอฟ่ านหยาง บิดาของนางมีตาแหน่งเป็ นขนุ นางขนั้ เก้าชนั้ โทระดบั ล่าง เป็ นขนุ นางฝ่ ายบูท๊ ี่มีตาแหน่งตา่ สุด เม่ือย้ายมา เมืองฉางอนั ได้เล่ือนตาแหน่งเป็นหวั หน้าหมวดประจาตาหนัก เสียนอ๋อง มีตาแหน่งเป็ นขนุ นางขนั้ แปดชนั้ โทระดบั ล่าง เรียก 9

ได้ว่าเลื่อนตาแหน่งเรว็ มาก แต่รองแม่ทพั จงเจิ้นเป็นถึงขนุ นาง ขนั้ เจด็ ระดบั ล่างเชียวนะ เป็ นการเล่ือนตาแหน่งทีเดียวส่ีขนั้ ! อีกอย่าง ยงั อยู่ในสภาวะท่ีท่านพ่อไม่มีผลงานหรือความชอบ ใดๆ ทงั้ สิ้น 10

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 400 ลูกต้องมีความสขุ นะ ที่สาคญั กว่านัน้ คือเขตอนั ซีเป็นพืน้ ที่ในการควบคมุ ดแู ล ของลุงสามผ้ดู ารงตาแหน่งแม่ทพั ติ้งหย่วนหรือท่ีคนข้างนอกรู้ ว่าเป็ นบิดาแท้ ๆ ของนาง การส่งตวั ชุนต้าซนั ไปที่นัน่ ทาให้ คนนอกคิดว่าเป็ นการตอบแทนบุญคุณท่ีเขาเลี้ยงดูสายเลือด ของสกุลไป๋ มานาน ถึงจะรู้ว่าเสนาบดีไป๋ ผู้ย่ิงใหญ่ใช้เส้น สายในเรื่องนี้ แล้วอาจมีคนนาไปพูดนิ นทาว่าร้ายภายหลงั ก็ ไม่ใช่เร่ืองใหญ่โตอนั ใด อีกด้านหนึ่ง การทาเช่นนี้ทาให้คน อื่นไม่สงสยั ว่ามีเหตุผลอื่นในการโยกย้ายชุนต้าซนั การทา เช่นนี้ทาให้ลุงสามสามารถจบั ตาดบู ิดามารดาของนางได้กจ็ ริง แต่ท่ีสาคญั กว่านัน้ คือลุงสามสามารถคอยให้การดแู ลพวกเขา ได้ พื้นท่ีกนั ดารห่างไกลฮ่องเต้ ไม่มีใครร้จู กั ว่าภรรยาใหม่ ของชนุ ต้าซนั เป็นใคร ท่านแม่กบั ลงุ สามเป็นพี่น้องที่สนิทสนม กนั มานานแล้ว ชีวิตคู่ของท่านพ่อท่านแม่และการถือกาเนิ ด ของนางเรียกได้ว่าเพราะลุงสามแท้ ๆ ถึงตอนนั้นพี่น้ อง ปรองดอง สามีภรรยาน้าหนึ่งใจเดียว พวกเขาจะต้องใช้ชีวิต อย่างมีความสุขแน่นอน แม้เขตอนั ซีจะเคยเป็ นส่วนหนึ่งของ 2

ดินแดนตะวนั ตกกจ็ ริง แต่กอ็ ยู่ในการปกครองของต้าถงั มา นานแล้ว ถึงจะมีโจรป่ า แต่ด้วยชื่อเสียงของลุงสาม ถือว่าไม่ มีภยั อนั ตรายใด ๆ การส้รู บเลก็ ๆ น้อย ๆ กถ็ อื เป็นผลงานด้าน การทหาร ดงั นัน้ จึงเป็นทางเลือกที่ดีสาหรบั ท่านพ่อที่อยากจะ สรา้ งผลงานออกรบมาทงั้ ชีวิต ถึงตอนนัน้ ทะเลกว้างให้ปลาแหวกว่าย ท้องฟ้าไกลให้ นกโบยบิน แม้นางจะต้องทุกขใ์ จเพราะห่างจากบิดามารดาและ ท่านป่ ู แต่ความใฝ่ ฝันในวัยเยาว์ของท่านพ่อที่ตอนนี้ อายุ สามสิบกว่าปี มีโอกาสเป็ นความจริงขึ้นมาเสียทีเป็ นเรื่องท่ี ควรดีใจมากกว่า จะว่าไปแล้ว โอกาสของท่านพ่อในอนั ซีมีมาก ส่วนอันตรายมีน้ อย อีกทัง้ ยงั มีคนให้การดูแล ตัวเขาเองมี โอกาสแสดงความสามารถเต็มท่ีถือว่าเป็ นการเลือกท่ีดีท่ีสุด ดีกว่าย้ายเขาไปยงั พื้นท่ีกนั ดารห่างไกล แบบนัน้ จะอยู่กย็ งั ยาก อนั ตรายกม็ ากมาย เกิดมีเรื่องอะไรขึ้นมา ต่อให้เป็ น สกลุ ไป๋ กช็ ่วยไมท่ นั การจดั การเช่นนี้เป็ นการจดั การท่ีรอบคอบในทุก ๆ ด้าน เห็นได้ว่าเป็ นเพราะความเอ็นดูที่ท่านตามีต่อท่านแม่ แต่คนรบั ประโยชน์เต็ม ๆ กค็ ือท่านพ่อของนาง ไม่แน่ว่าลุง สามอาจหาข้ออ้างอะไรบางอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิ ดกับ 3

น้องสาวมากขึ้น เมื่อไปมาหาสู่กนั บ่อย ๆ จะทาให้มีผลดีกบั การเล่ือนตาแหน่งของท่านพ่อ ชนุ ถหู มีเกิดความละอายใจขึน้ มาทนั ที หลายวนั นี้ นางทาตัวห่างเหิน หมางเมินกับท่านตา และแม้ว่าส่ิงท่ีเกิดขึ้นทงั้ หมดนี้เกิดจากความยินยอมพร้อมใจ ของตวั เอง แต่กย็ งั ไม่อาจทาใจยอมรบั กบั สิ่งท่ีเกิดขึ้น โยน ความผิดทงั้ หมดให้กบั ท่านตาคนเดียว “ขอบคุณท่านตาเจ้าค่ะ” นางพูดอย่างร้สู ึกผิด “คงไม่ทา ให้ท่านตาย่งุ ยากใช่ไหมเจ้าคะ” “ตาไมแ่ ย่งชิงอานาจในราชสานัก เรอ่ื งเลก็ ๆ แค่นี้คงไม่ ถึงกบั ถกู คนอื่นกดั ไม่ปล่อยหรอก” เสียงของไป๋ จิ้งหย่วนเนิ บช้า มีความหยิ่งทะนงตนอย่างเตม็ เป่ี ยม เขาอายเุ กือบหกสิบ ดคู น มานับไม่ถ้วน แล้วจะดูไม่ออกถึงความจริงใจในคาพูดของ หลานสาวเชียวหรอื ความปี ติยินดีเกิดขึน้ ทนั ใด “เจ้าไปบอกข่าวแก่พวกเขาเถอะ” ไป๋ จิ้งหย่วนยังพูด ประชดตวั เองอีกว่า “คนเลวที่แยกพวกเขาจากกนั อย่างตาถือ 4

ว่าได้ชดใช้ให้พวกเขาแล้ว กลวั แต่พอแม่เจ้าร้วู ่าตาให้เจ้าอยู่ กบั ตาท่ีน่ีจะต้องโทษตาท่ีพรากลกู พรากแม่อีก” “หลานจะอธิบายให้ท่านพ่อท่านแม่เข้าใจเองเจ้าค่ะ” ชุน ถหู มีรบั ปาก นางพูดยิ้ม ๆ ว่า “นี่กแ็ ค่ชวั่ คราว ขมก่อนแล้ว ค่อยหวานทีหลงั หลานไม่เช่ือหรอกว่า ท่านพ่อท่านแม่จะ ชอบให้หวานก่อนแล้วค่อยขม” ไป๋ จิ้งหย่วนยกริมฝี ปากขึ้นน้อย ๆ มีรอยยิ้มบนใบหน้า ยบั ย่น เขาถามอีกว่า “ป่ ขู องเจา้ ... คงตามไปด้วยใช่ไหม” เขาหวงั ว่าจะเป็ นเช่นนัน้ ไม่อย่างนัน้ เขามกั รู้สึกว่าตา เฒ่าชุนจะแย่งหลานสาวกับเขาอยู่เร่ือย ชุนถูหมีเข้าใจ ความหมายของเขาดี “ต้องไปกบั ท่านพ่ออยู่แล้วเจ้าค่ะ ท่านป่ ู ต้องใช้ชีวิตที่มีความสุขกบั ลูกชายลูกสะใภ้อยู่แล้ว อีกอย่าง ข้าไม่รวู้ ่าเม่ือไรจะก่อเร่ืองใหญ่โตขึน้ มาอีก เดี๋ยวจะทาให้ท่านป่ ู เป็ นห่ วงเปล่า ๆ เขาไม่เหมือนท่ านตา ท่ี พบเจอการ เปล่ียนแปลงมานับไม่ถ้วน ถึงอย่างไรเขาก็ต้องตกอกตกใจ แน่นอน ให้อย่ไู กลหน่อยดีกว่าจะได้ไมต่ ้องกงั วล” นางพูดอย่างคนลาเอียง ทาให้ไป๋ จิ้งหย่วนเกิดความ น้อยใจ แต่หารไู้ มว่ ่าคาพดู ของนางจะกลายเป็นจริงขึน้ มา 5

วันท่ีหก เดือนหก เหมาะกับการดาเนิ นกิจการงาน จดั การธรุ ะนอกบา้ น ถนนหลวงจากฉางอนั ตรงไปทิศตะวนั ตก ชุนถหู มีพา สาวใช้สองคนลา่ ลาสองพ่อลกู สกลุ ชนุ ชนุ ต้าซนั ยงั อย่ใู นความสบั สนและขดั แย้งในใจ ส่วนชนุ ชิงหยางรสู้ ึกแตกแยกอย่างรนุ แรง ตอนท่ีชุนถหู มีบอกพวกเขาว่าไป๋ ม่านจวินยงั มีชีวิตอยู่ นัน้ สองพ่อลูกแทบไม่เช่ือในตอนแรก ก่อนกลายเป็ นความ ยินดีอย่างหาท่ีเปรียบมิได้ ตอนนั้นชุนต้าซันไม่คิดว่าจะ กลบั มาใช้ชีวิตกบั ไป๋ ม่านจวินได้อีกครงั้ คิดแต่ว่านางยงั มีชีวิต อย่ไู ด้กด็ ีแล้ว จากนัน้ เม่ือชุนถหู มีเล่าแผนการของตัวเองให้ฟัง ทัง้ สองคนถึงกบั ปฏิเสธเป็นการใหญ่ สาหรบั ชุนต้าซนั แล้วนี่เป็ นการตดั สินใจที่เจบ็ ปวดอย่าง ท่ีสุด เขากบั ไป๋ ม่านจวินรกั กนั จากใจจริง อีกทงั้ แยกจากกนั มานานหลายปี ย่อมหวังว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครงั้ เป็ นการสูญเสียท่ีได้กลบั คืนมาใหม่ เป็ นปาฏิหาริย์ที่สวรรค์ 6

ประทานให้ แต่ว่าถ้านัน่ หมายถึงต้องทิ้งลูกสาวให้อยู่ฉางอนั ตามลาพงั เขาจะทนได้อย่างไร ไม่ว่าจะตดั สินใจอย่างไรก็ เหมือนควกั หวั ใจออกมาทงั้ สิ้น สาหรบั ชนุ ชิงหยาง ย่ิงลาบากใจมากขึน้ ไปอีก ด้านหนึ่ง เป็ นหลานสาวสุดที่รกั อีกด้านหนึ่ งเป็ นลูกชายที่ลาบากมา หลายปี ให้หลานสาวอยู่ท่ีน่ีคนเดียว เขาทาใจไม่ได้ แต่ให้ลูก ชายไปชายแดนตะวนั ตกเพียงลาพงั เขากไ็ ม่วางใจ ชุนถหู มีย่อมคาดเดาเหตุการณ์เหล่านี้ได้ นางทงั้ เกลี้ย กล่อม ทงั้ โน้มน้าวใจสารพดั แต่ชุนต้าซนั ยงั ไม่ยอมพยกั หน้า รบั เขาเป็ นเหมือนพ่อแม่ทุกคนท่ีรกั ลูกดุจชีวิต ยอมละทิ้ง โอกาสของตัวเองแต่ไม่ยอมทิ้ งลูกสาวเอาไว้เพียงลาพัง สุดท้ายชุนถหู มีต้องใช้วิธีก่ึงขู่ก่ึงปลอบ บอกว่าท่านตาอายุ มากแล้ว ต่อไปภายหน้าเมื่อเขาไม่อาจให้การค้มุ ครองตนเอง ได้แล้ว ไป๋ อวี้ซ่ิวซ่ึงเป็ นผู้นาตระกูลในอนาคตนัน้ ก็มีท่าทีที่ ชัด เ จ น ว่ า ค ง ไ ม่ ย อ ม ใ ห้ น า ง อ ยู่ อ ย่ า ง สุ ข ส บ า ย ต่ อ ไ ป ไ ด้ แ น่ ดงั นัน้ นางต้องการท่ีพึ่ง เมื่อบิดาและท่านป่ ูไปถึงต่างเมือง ต้องตงั้ หลกั ปักฐานให้ดี เพื่อหาทางหนีทีไล่ให้นาง ต่อไปถ้า นางอยู่ฉางอันไม่ได้ นางจะได้ไปหาพวกเขา เปลี่ยนช่ือ เปลี่ยนแซ่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ดีกว่าไม่มีการเตรียมการ ล่วงหน้า 7

“อีกอย่าง ท่านตาก็รับปากแล้วว่าเรื่องออกเรือนก็ แล้วแต่ข้าตดั สินใจ” ชุนถหู มีพดู ถึงแผนการสุดท้ายของตนเอง “ถ้าเกิดข้าไม่มีคนที่ชอบจริง ๆ กต็ ้องออกเรือนไปท่ีอนั ซี ถึง ตอนนัน้ พวกเราทงั้ หมดจะได้อยู่พร้อมหน้ากนั ใหม่ คิดดี ๆ ก็ มีเวลาอีกไม่กี่ปี ท่านพ่อกับท่านป่ ูก็ช่วยข้าดูว่ามีใครใน กองทพั ท่ีมีความสามารถดี ๆ หน้าตาไม่เลว ข้าชอบคนเป็ น ทหารเจ้าค่ะ” นางพดู อย่างไมเ่ คอะเขิน เพราะสาเหตุสองข้อสุดท้ายทาให้สองพ่อลูกสกุลชุน ตอบตกลง อยู่เมืองฉางอนั พวกเขาไม่อาจช่วยอะไรถหู มีได้ แต่พวกเขาสามารถช่วยเปิ ดทางให้นางในแดนไกลได้ พวกเขา จะจดั เตรียมที่ทางให้นางใช้กาบงั หลบลมหลบฝนได้ต่อไปใน อนาคต ดงั นัน้ ถึงพวกเขาจะอาลยั รกั ไม่อยากจากไปเพียงใดก็ ยงั คงทาตามคาสงั่ โยกย้ายไปที่ยงั อนั ซี สาหรบั ไป๋ ม่านจวินแล้ว งานเกลี้ยกล่อมของชุนถหู มี นัน้ ยากขึน้ อีกหน่อย เพราะมารดาของนางเอาแต่ร้องไห้ กอด ตัวชุนถูหมีไม่ยอมปล่อย สาหรบั นางแล้วลูกสาวเป็ นส่ิ งที่ สูญเสียไปแล้ว และได้กลบั คืนมาใหม่อย่างไม่คาดฝัน การให้ นางเลือกระหว่างสามีและลูกสาวเป็ นส่ิงที่ทาร้ายจิตใจผ้หู ญิง อย่างท่ีสุด ยงั ดีที่ท่านยายเป็ นคนมีเหตุผล สองคนช่วยกนั 8