ทนายสาว เล่ม8 (1)

ถึง จนกระทงั่ เกากงกงมาเขย่าตวั เบา ๆ จึงได้ลุกขึ้นนัง่ ช้า ๆ นางถามอย่างงุนงงว่า “น่ีก่ียามแล้ว” “คณุ หนุชุนของข้า ท่านนี่หลบั ดีจริง ๆ ตอนนี้เกือบยาม แปดกลาง[2]แล้ว” เกากงกงพึมพาเบา ๆ น้าเสียงมิได้ตาหนิ แต่ เหมือนผใู้ หญ่ท่ีอ่อนใจกบั พฤติกรรมของผนู้ ้อย ยามแปดกลางแล้วหรือนี่ นางน่าจะเข้าวงั ตอนยามหก [3] นี่ นางนอนไปทีก็สี่ห้าชัว่ โมง นับว่านอนหลับดีมาก ๆ ความจริงนางยงั แปลกใจตัวเองอย่างมาก ในวงั หลวงท่ีไม่ คุ้นเคย นางสามารถนอนหลบั สนิ ทได้ถึงเพียงนี้ หรือว่าใน จิตใต้สานึกของนางตอนนี้เริ่มไว้วางใจหนั โหมว่ แล้ว? นางเกิดมาขี้ระแวง นอกจากรู้สึกว่าอยู่ข้างกายคนที่ ปลอดภยั หรือสถานท่ีท่ีปลอดภยั เท่านัน้ ไม่เช่นนัน้ ไม่มีทาง เป็ นอย่างนี้ เม่ือเหน็ นางต่ืนแล้ว เกากงกงเรียกให้นางกานัลเข้ามา ช่วยดแู ลความเรียบร้อยให้ ชุนถหู มีนอนท่าไม่สวย ทรงผมจงึ ดูยุ่งเหยิง เสื้อผ้ายับย่น ดูแล้วต้องแต่งหน้ าทาผมใหม่ เปลี่ยนมาสวมเครอ่ื งแต่งกายในวงั ท่ียงั ไม่มีคนใช้ 5

“ต้องลาบากคุณหนูชุนแล้ว แต่ในวงั หลวงไม่มีเสื้อผ้า แบบอ่ืน แต่จะให้เสียมารยาทต่อหน้าพระพกั ตรไ์ ม่ได้” เกากง กงอธิบาย ชุนถหู มีโบกมือให้ “จะเป็ นไรไป ความจริงกเ็ ป็ นเพราะ ข้าเสียมารยาทก่อน ไม่ควรหลบั ไปทงั้ อย่างนัน้ ” จากนัน้ นางก็ บน่ ขึ้นว่า “เกากงกงกจ็ ริง ๆ เลย ไม่เรียกข้าให้เรว็ หน่อย ถ้า เกิดให้ฮ่องเต้ต้องรอยิ่งจะมีความผิดใหญ่หลวง ถ้าเป็นแบบนี้ ท่านต้องรบั ผิดชอบด้วยส่วนหน่ึง” เมื่อคุ้นเคยกบั เกากงกงดี แล้ว ชนุ ถหู มีกพ็ ดู จาตามสบาย เกากงกงถึงกบั พ่นเสียงหวั เราะ “คณุ หนูชุน มิน่าคนเขา ถงึ ว่าท่านนี่เขี้ยวจริง ๆ เรอ่ื งแค่นี้เองยงั จะหาคนรว่ มรบั ผิดชอบ วางใจเถอะ ก่อนนี้ฝ่ าบาทเสด็จมาแล้วแต่เห็นว่าท่านนอน หลบั สบายจึงกาชบั ว่าไม่ต้องปลุก ความจริงวนั นี้ฝ่ าบาททรง ยุ่งมาก เพิ่งได้เสวยกระยาหารกต็ อนนี้ ยงั ให้เรียกท่านไป ด้วย” ได้นอนในวงั หลวงแล้วยงั ได้กินอาหารหลวงร่วมโต๊ะ ด้วย น่ีเป็นรางวลั ท่ีนางสามารถสะกดคดีเย่ชาเอาไว้ได้จนลด โทษมาถึงการจาคุก แล้วเป็ นไปได้มากท่ีจะว่าความอีกครงั้ เดียวกป็ ล่อยตวั ได้แล้ว 6

นางมองคนั ฉ่องท่ีสะท้อนตวั เองอย่างไม่ตงั้ ใจ คนั ฉ่องในวงั หลวงเป็ นของมีคุณภาพชนั้ ยอด มีการ กลึงจนเป็ นประกายแวววาวและกระจ่างใส แม้จะไม่ชดั เจน เท่ากบั กระจกในปัจจุบนั แต่ดีกว่าของชาวบ้านทวั่ ไป เงาที่ สะท้อนจึงไม่เลือนราง ในยุคนี้สาหรบั คนยากจนแล้วคนั ฉ่อง เป็นของฟ่ มุ เฟื อย นางกานัลทางานเรว็ และมีฝี มอื ทาผมของนางเป็นมวย ซบั ซ้อนแต่งดงาม ไม่ร้วู ่าพวกนางหาช้องผมเอย ผมปลอม เอย ของแปลก ๆ อะไรกไ็ ม่ร้มู าจากไหน แล้วยงั โรยผงหอม บางอย่างบนศีรษะของนางด้วย แต่เครื่องประดบั ยงั เป็ นของ นางเอง เป็ นป่ิ นทองที่เรียบง่ายอนั หนึ่ง มีพลอยสีแดงขนาด เท่ากบั เมด็ ถวั่ ลิสงเจด็ เมด็ ร้อยเป็ นปิ่ นสบั อนั เลก็ ๆ ปิ่ นทองอนั นี้ เป็ นของที่เถ้าแก่เนี้ ยฟางมอบให้นางเพ่ือเป็ นสิ นเดิมก่อนออก เรือน แต่นางร้สู ึกว่าเกบ็ ไว้ไม่สู้นามาใช้ สองวนั ก่อนจึงนา ออกมาใช้ เพราะเป็นรปู ดอกถหู มีท่ีประดิษฐอ์ ย่างประณีตและ อ่อนช้อย นางจึงชอบมาก วันนี้ เมื่อรู้ว่าจะเข้าวังจึงได้ นามาใช้ บนร่างยามนี้เป็ นชุดกระโปรงยาวสีน้าตาล มีเชือกผกู แถวทรวงอกและผ้าคลุมไหล่สีเขียวมรกต เนื้อผ้าอ่อนนุ่มใส่ 7

สบาย เมอื่ มีลมเยน็ พดั มาเบา ๆ กใ็ ห้ความรสู้ ึกฟฟู ่ องล่องลอย แต่ กระโปรงยาวเกิ นไปหน่ อยจึงคลุมรองเท้ าปั กสี เขียวท่ี ปั ก ดอกไม้สีเหลืองดอกเลก็ ๆ เอาไว้หมด เวลาก้าวเดินจึงต้อง ยกชายกระโปรงขึน้ อย่างระมดั ระวงั สมกบั เป็ นเคร่ืองแต่งกายในวงั เสื้อผ้ารองเท้ายงั ใช้ วสั ดทุ ี่ดีกว่าของหญิงสาวตระกลู ขนุ นางหรอื คหบดีมากมาย ชุนถูหมีมองใบหน้ าที่สะท้อนในกระจก อดถอนใจ ให้กบั ความงดงามสดใสของวยั แรกรุ่นไม่ได้ ในยุคปัจจุบนั ช่วงเวลานี้ของนางถูกอุทิ ศให้กับวนั เวลาของการสอบเข้า มหาวิทยาลยั อย่าว่าแต่มีความรกั เลย เวลาจะนอนกย็ งั แทบ ไมพ่ อ คิดถึงตรงนี้ นางชะโงกหน้ าเข้าใกล้คันฉ่ องมากขึ้น พบว่ามีรอยกดแดง ๆ อยู่ตรงข้างแก้มสองรอย คิดว่าคงเกิด ตอนท่ีนางนอนหลบั ท่าไม่สวยเมือ่ ครนู่ ี้ “น่ีจะเป็นปัญหาอะไรไหม” นางมองเกากงกงจากคนั ฉ่อง 8

“ถึงมีปัญหาก็แก้ไม่ทันแล้ว” เกากงกงตอบอย่างจนใจ “ท่านกป็ ล่อยเลยตามเลย อย่าให้ฮ่องเต้รอจนร้อนพระทยั แล้ว กนั ” ชุนถหู มีคิดในใจ ข้ามีอะไรให้ต้องกงั วลกนั เล่า ไม่ใช่ ฮ่องเต้ของท่านค่อนข้างเร่ืองมากหรอกหรือ แต่ในเม่ือเป็ น เช่นนี้นางกไ็ ม่หลบ ๆ ซ่อน ๆ พาใบหน้าที่มีรอยกดทบั แดง ๆ คล้ายกับถูกใครประทับฝ่ ามือเดินตามหลังเกากงกงไปยัง ตาหนักอีกแห่งหน่ึ ง ระหว่างทางมีนางกานัลขันทีและราช องครกั ษ์แสดงความเคารพให้อย่างนอบน้อม แต่ชุนถหู มีรสู้ ึก ว่าพวกเขาต่างสงั เกตใบหน้าของนาง “ฮ่องเต้มีพระโลหิตร้อน ทรงกลวั อากาศร้อนเป็ นที่สุด แม้ตอนนี้อากาศจะเยน็ ลงมาบา้ งแลว้ แต่กย็ งั ทรงชอบอย่ใู นท่ี เยน็ สบายมากกว่า” เกากงกงพาชนุ ถหู มีเดินผา่ นเส้นทางเลก็ ๆ ท่ีมีต้นไมข้ ึน้ หนาแน่นพลางอธิบายว่า “ฮ่องเต้ทรงว่าราชการใน ท้องพระโรงเสรจ็ แล้วกย็ งั ทรงราชการยุ่งกบั เหล่าขนุ นางใหญ่ ตงั้ นาน เม่อื ทรงเหน็ ว่าคณุ หนูชนุ นอนหลบั สบาย จงึ เอนหลงั ชวั่ ครเู่ หมือนกนั ” ชนุ ถหู มีฟังเงียบ ๆ 9

วนั นี้เกากงกงประหลาดไม่น้อย ทาไมถึงพูดมากกว่า ปกติ ว่ากนั ตามหลกั แล้ว เร่ืองกิจวตั รประจาวนั อย่างการกิน การนอนของฮ่องเต้ ไม่ควรเล่าให้คนนอกฟัง นางคิดว่าเกา กงกงคงมีเรอ่ื งในใจ จงึ มีพฤติกรรมที่ผิดปกติไม่น้อย มีคนบางคนเป็ นประเภทนี้ เวลามีเรื่องในใจกย็ ิ่งชอบ พูดชอบคุย คนอย่างเกากงกงท่ีรบั ใช้อยู่ในวงั หลวงมาหลาย สิบปี เป็นคนสนิทอนั ดบั หนึ่งท่ีไม่เคยมีใครมาแทนของฮ่องเต้ ไม่ควรจะทาตวั เช่นนี้ นอกจากว่าฮ่องเต้จะทรงมีความว่นุ วาย ใจ เกากงกงเป็นห่วงดงั นัน้ จึงเตือนสตินาง ทัง้ สองคนเข้าสู่ตาหนักอีกแห่งหนึ่ งอย่างรวดเร็ว ตาหนักแห่งนี้มีพื้นที่กว้างขวางและโปร่งโล่ง อากาศถ่ายเท สะดวก ความจริงอากาศตอนนี้กาลงั สบาย แม้ตอนเช้าและ ตอนคา่ จะเยน็ ลงกว่าปกติ แต่เวลายามแปดกลางอย่างนี้เรียก ได้ว่าอากาศเยน็ สบายพอดี หันโหม่วสวมชุดลาลองคอป้ าย สาบเสื้อแยก จากกนั เลก็ น้อยเผยให้เหน็ เนื้อหนังแถวลาคอ เขาอายุส่ีสิบปี แล้วแต่ยงั รกั ษาสุขภาพได้ดี ดูอายุน้อยกว่าความเป็ นจริงถึง สิบปี เขาไม่ใช้ท่ีครอบผม แต่เกล้าเป็ นมวยสูง ขณะท่ีชุนถู หมีถกู พาตวั เข้าเขานัง่ อยู่ข้างโตะ๊ ในสภาพผอ่ นคลายตามสบาย 10

แต่ดอู อกว่ามีความในใจเตม็ เปี่ ยม นิ้วมอื เคาะกบั หน้าโตะ๊ เป็น จงั หวะอย่างไมร่ ตู้ วั ----------------------------------------------- [1] ประมาณ 01.00 นาฬิกา [2] ประมาณ 14.00 นาฬิกา [3] ประมาณ 09.00 นาฬิกา 11

1

ทนายสาว ถงึ คราวสู้ 美人谋律 431 สงสยั ฮ่องเต้วยั กลางคนในยามนี้มิได้มีความน่าเกรงขามจน ทาให้คนอ่ืนไม่กล้าโงหวั เหมือนเวลาปกติ แต่ดมู ีความเหนื่อย ล้าอ่อนแรง คล้ายกบั กาลงั จมดิ่งอยู่ในความทรงจา สภาพของ เขาในตอนนี้ดูไม่เป็ นทางการ เหมือนญาติผ้ใู หญ่ท่ีกาลงั รอ เจอหลานสาว ชุนถูหมีก้มหน้ าลง ทาความเคารพอย่างเรียบร้อย ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเกากงกงจึงทาเช่นนี้ ก่อนหน้า นี้เขาบอกว่าฮ่องเต้ต้องการพบนางเพราะคดีกบฏจูหลี่ แต่ เกรงว่าฮ่องเต้คงจะถกู สะกิดบาดแผลเก่าขึ้นมาอีกครงั้ เพราะ การนี้ ดงั นัน้ จึงได้มีท่าทีเช่นนี้ ความจริงคนอย่างหนั โหม่ว เป็นผนู้ าที่มีความเดด็ เด่ียวและเดด็ ขาด ไมข่ ีร้ ะแวงสงสยั อีก ทงั้ ยงั เป็นคนให้ความสาคญั กบั มิตรสหาย คนแบบนี้ยากจะถกู ทรยศหกั หลงั ยิ่งไปกว่านัน้ เขายงั เป็นถึงฮ่องเต้ จากท่ีท่านตา เคยเล่าให้ฟัง จูหลี่เป็ นสหายของหนั โหม่วก่อนที่เขาจะขึ้น ครองบลั ลังก์ การทรยศของจูหลี่เป็ นสิ่งที่ทาให้หันโหม่ว ยอมรบั ไมไ่ ด้มากท่ีสดุ 2

“อ้อ ลุกขึ้น นัง่ ลง จดั โต๊ะได้” หันโหม่วออกคาสัง่ ติดต่อกนั ถึงสามครงั้ โดยไม่มีคาเช่ือมหรือประธาน แต่ฟังแล้ว กร็ ้วู ่าคาแรกพดู กบั เกากงกงและชุนถหู มี คาท่ีสองพดู กบั ชนุ ถู หมี ส่วนคาท่ีสามบอกเกากงกง ชนุ ถหู มีเหน็ ว่าข้างโตะ๊ ตวั ใหญ่ท่ีฮ่องเต้นัง่ อย่แู ล้ว มีโตะ๊ เลก็ ๆ อีกตวั หนึ่งจึงเดินไปนัง่ ไม่ว่าจะเป็นระดบั ความสูงของ โต๊ะเก้าอี้ล้วนถกู จดั ไว้ให้ต้องแหงนเงยมองฮ่องเต้ แต่ในฐานะ สตรี การได้นัง่ กินข้าวรว่ มกบั ฮ่องเต้นัน้ ถอื ว่าน่าภมู ิใจยิ่งนัก แต่ทว่า อาหารที่ถกู ยกมาไม่มากมายอย่างที่คิด แต่ก็ มีอยู่หลายอย่าง มีทงั้ เนื้อมีทงั้ ผกั มีทงั้ น้าแกงมีทงั้ ข้าวสวย ฝี มือและรสชาติต้องบอกว่าเป็ นเลิศ โดยเฉพาะผกั ดองคลุก อร่อยสดุ ยอด เม่ือได้รบั สญั ญาณให้กินข้าวจากหนั โหม่ว ชนุ ถหู มีกล็ งมือกินอย่างไมเ่ กรงใจ นางกินเกลีย้ งจานทกุ อย่าง ตอนเช้านางกินข้าวมาตงั้ แต่เช้า มาถึงตอนนี้กห็ ิวจน ท้องกิ่ว นางเป็นคนละเอียดฉับไวเม่ืออยู่ในศาล แต่เม่ืออยู่ข้าง นอกมกั ไม่ค่อยใส่ใจสิ่งรอบข้าง นิ สยั ที่ตรงข้ามกนั เช่นนี้ของ นางเป็ นความมหศั จรรย์ย่ิงนัก แม้จะบอกว่านางทาตวั ตาม 3

สบายต่อหน้าคนท่ีไว้ใจเท่านัน้ แต่เมื่ออย่ตู ่อหน้าฮ่องเต้ นาง ร้สู ึกเหมือนทาตวั เลยตามเลย เพราะถึงนางจะมีมารยาทท่ีดี อย่างไรกไ็ ม่มีคาชม ถึงจะทาอะไรไร้มารยาทเลก็ น้อยกไ็ ม่ถกู ลงโทษ แล้วแต่สภาพจิตใจของหนั โหม่วเพียงคนเดียว ดงั นัน้ นางจึงเลือกที่จะวางตวั เป็นธรรมชาติ ไม่หวาดกลวั ดทู ่าทาง เขาจะยินดีมากกว่า คนโบราณให้ความสาคญั ระหว่างกินข้าวห้ามส่งเสียง เวลานอนกห็ ้ามคยุ กนั แต่มีน้อยคนนักที่จะกินเอากินเอาต่อ หน้าฮ่องเต้ได้อย่างเอรด็ อรอ่ ย ดงั นัน้ จึงมีสภาพท่ีน่าพิลึกพิลนั่ เสียงสะท้อนในตาหนักก็ดีเหลือเกิน หันโหม่วไม่ค่อยกิน อาหาร ได้แต่นัง่ มองนัง่ ฟังเสียงกินอาหารอย่างพึงพอใจของ ชนุ ถหู มี “ดูเหมือนนังหนูหกจะชอบผกั ดองคลุก เจ้าให้ห้อง เคร่ืองจัดอาหารชนิ ดนี้ ส่งให้นางสามวัน บอกให้พ่อครัว จัดเตรียมให้ดีแล้วส่งไปยังจวนอันกัว๋ กงก่อนเวลาอาหาร กลางวนั ” หนั โหม่วสงั่ เกากงกง เกากงกงรับคา มีความยิ นดีในใจไม่น้ อย มีคน สามารถทาตวั ตามสบายเมื่ออย่ตู ่อหน้าพระพกั ตรเ์ ช่นนี้ฝ่ าบาท 4

คงดีพระทยั ก่อนหน้านี้มีแต่... เฮ้อ... ถ้าเกิดจหู ล่ีถกู ใส่รา้ ยจริง ๆ ฝ่ าบาทคงจะเสียพระทยั อย่างยิ่ง แต่พอชุนถหู มีได้ยินเท่านัน้ กแ็ ทบสาลกั อาหาร “ฝ่ าบาท คงไม่คิดจะให้ชื่อเสียงเรื่องความตะกละของหม่อมฉันถกู คนรู้ มากไปกว่านี้หรอกใช่ไหมเพคะ!” “ตะกละ?” ฮ่องเต้หวั เราะชอบใจ “นี่เป็ นศพั ท์ใหม่ที่เจ้า คิดขึ้นเองอีกหรือ อืม เหน็ ภาพดีนะ เกาเซ่ิง เปลี่ยนเป็ น สิบวนั แล้วเพ่ิมเนื้อแพะย่างจานนี้ด้วย ข้าชิมแล้วรสชาติไม่ เลว” “รบั ด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงรบั คา “ฝ่ าบาท!” ชุนถหู มีแยง้ ขนึ้ “เจ้าร้ไู หมว่าข้ามีความคิดอย่างไรกบั คดีกบฏจูหล่ี” จู่ ๆ หนั โหม่วถามขึน้ ชนุ ถหู มีตกตะลึงไมน่ ้อย นางราพนั ในใจว่า ฮ่องเต้ มี ใครเปลี่ยนเรอ่ื งพดู กะทนั หนั จนตงั้ ตวั ไม่ทนั อย่างนี้กนั บา้ ง 5

แต่หนั โหม่วไม่คิดจะให้นางตอบอะไร และไม่สนใจเกา กงกงที่รีบถอยหลงั กรูดไปหลายก้าว ราวกบั ถ้าเขาไม่โพล่ง ออกมาอย่างนี้จะไม่มีความกล้าที่จะพดู ต่อไป “คนที่เป็ นสหาย กนั มานานมกั จะมีความจริงใจต่อกนั คิดว่าจะได้เป็นสหายกนั ไปตลอดชีวิต แม้จะอยู่ในตาแหน่งฮ่องเต้กบั ขนุ นางกค็ งดี แต่ ปรากฏว่าข้าคิดง่ายเกินไป ความโปรดปรานของข้าเป็ นโทษ ของผู้อื่น ไม่สู้ให้ความเย็นชา” เขาถอนใจ “เรื่องของเหลี ยงเฟย ข้าได้สืบแล้ว นางไม่ใช่ไม่ผิด แต่นางกเ็ ป็ นผ้ถู กู ทา ร้าย นางเคยตงั้ ครรภอ์ ยู่หลายครงั้ แต่ทุกครงั้ ไม่เคยเกินสาม เดือน เร่ืองนี้ย่อมเป็นผลงานของฮองเฮาที่แสนดีของข้า แม้ นางไม่ได้เป็ นผ้ลู งมือเองกต็ าม เหลียงเฟยกเ็ พียงแค่แก้แค้น แต่นางกไ็ ม่คิดเลยสกั นิ ดว่าการกระทานัน้ ทาให้ข้าไม่มีลูกชาย คนที่นางล้างแค้นที่แท้กค็ ือข้าใช่ไหม” ชนุ ถหู มีถงึ กบั เหง่ือออกจนตวั เยน็ โธ่! ฝ่ าบาท หม่อมฉันไม่อยากฟังสักนิ ดนะเพคะ! ทาไมความลบั สุดยอดของราชวงศจ์ ะต้องให้นางร้ทู ุกครงั้ ! อีก ประการหนึ่งน่ียงั เป็ นความลบั ของฝ่ ายใน! คิดว่านางกลวั ว่า จะมีอายุยืนยาวเกินไปหรือไร แม้ว่าเรื่องของเหลียงเฟยจะ เก่ียวข้องกับคดีกบฏจูหล่ี แต่ฮ่องเต้ก็ไม่จาเป็ นต้องลง 6

รายละเอียดถึงขนาดนี้น่ี นา หรือว่าเสร็จคดีนี้ แล้วยงั ต้อง รบกวนให้ท่านฆ่าคนปิ ดปาก? “เดิมทีข้าคิดจะขงั เหลียงเฟยเอาไว้ไม่กี่ปี แล้วค่อยปล่อย นางออกมา เพราะถึงอย่างไรนางกเ็ ป็นน้องสาวของจหู ลี่ แม้ ต้องลอบปล่อยนางออกนอกวงั กต็ าม แต่นางกลบั ตายอย่าง ไม่ร้สู าเหตุเรว็ เกินไป จูหล่ีรกั น้องสาวคนนี้มากจึงเกิดความ หมางเมินกบั ข้า แต่ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะก่อกบฏ ในใจของเขา มีบ้านเมือง มีแผ่นดิน จะเป็ นคนต่าช้าท่ีแยกแยะเรื่อง ส่วนรวมและส่วนตวั ไม่ออกเชียวหรอื ” “แล้วทาไมฝ่ าบาท...” “เพราะว่าเขาคิดจะฆ่าข้า” หนั โหม่วตอบกลบั ทนั ที เหน็ ได้ว่าเร่ืองในปี นัน้ สร้างแผลเป็ นในใจเขามากเพียงใด “ถึงจะมี พยานบุคคลและพยานวตั ถแุ สดงอยู่ตรงหน้าข้ากไ็ ม่เช่ืออยู่ดี ข้าต้องการไต่สวนคดีนี้ด้วยตวั เอง แต่ไม่เปิ ดเผยต่อขุนนาง และชาวบ้าน ข้าไต่สวนคดีในตาหนักแห่งนี้” เขามองไปรอบ ๆ ราวกบั ย้อนเวลากลบั ไปในอดีต “เขาชกั อาวธุ พ่งุ ตรงมาท่ีข้า อย่างบ้าคลงั่ ปากยงั ส่งเสียงคารามร้องราวกบั สตั วป์ ่ า คน ข้างนอกพดู กนั ว่าเขาทาการไม่สาเรจ็ แต่ความจริงข้าเกือบตาย ไปแล้วด้วยซ้า ดาบของเขาแทงเข้าหน้าอกซ้ายของข้า ถ้า 7

พลาดไปอีกสามนิ้ วก็แทงเข้าหัวใจของข้าพอดี ข้าเดินอยู่ ระหว่างความเป็นความตายหลายครงั้ ตอนนัน้ เสนาบดีไป๋ ไม่ อยู่ เสียนอ๋องพาทหารไปชายแดนตะวนั ตก ฮองเฮาและขนุ นางเก่าแก่ไม่กี่คนเป็นผตู้ ดั สินใจให้ต้เู หิงตดั สินคดีนี้” เขาพดู ไป กย็ กมอื ลบู หน้าอกซ้ายไปอย่างเผลอไผล “แล้ว... ท่ี ทรงอนุญาตนั่น ” ชุนถูหมีถาม เพราะ กฎหมายต้าถังค่อนข้างมีความสมบูรณ์ การตัดสิ นโทษ ประหารจะต้องได้รับการพิจารณาอนุญาตจากหน่ วยงาน การเมืองระดบั สงู สดุ จึงจะดาเนิ นการได้ ไม่เหมือนในหนังหรือ ละคร ท่ีนายอาเภอเลก็ ๆ กส็ ามารถสงั่ ให้คนลากตวั นักโทษไป ประหารชีวิตได้ทนั ที นักโทษท่ีถกู ลงโทษตดั สินประหารชีวิต จะต้องได้รบั การอนุมตั ิจากฮ่องเต้ นับประสาอะไรกบั คดีที่ เกี่ยวโยงไปเป็นวงกว้างและยงั เป็นโทษประหารเก้าชวั่ โคตรเสีย ด้วย สี หน้ าของหันโหม่วมีความละอายและทุกข์ใจเกิ ดขึ้น แล้วจางหายไปอย่างรวดเรว็ “ข้าได้รบั บาดเจบ็ จนแทบไม่ได้สติ แ ต่ เ พ่ื อ ป ร ะ คอ ง ตัวไ ม่ ใ ห้ คน ที่ มี เจ ต นา ไ ม่ ดี เกิ ดค วามสงสัย ต้องฝื นออกว่าราชการทุกวนั อีกทงั้ ตอนนัน้ ข้าโกรธมาก จึง อนุมตั ิฎีกาท่ีตู้เหิงส่งมาว่าให้จูหลี่มีโทษฐานกบฏท่ีเป็ นโทษ 8

อนั ดบั หน่ึงในสิบโทษมหนั ต์ ส่วนจหู ลี่ถกู ฆ่าตายในที่เกิดเหตุ แล้ว” ผ้ชู ายเป็ นเพศท่ีรกั ศกั ด์ิศรี รกั หน้าตาทงั้ นัน้ ยิ่งเป็ น ฮ่องเต้ยิ่งรกั หน้าตามากกว่าคนอ่ืน โดยเฉพาะฮ่องเต้ที่ได้รบั การยกย่องว่าฉลาดปราดเปร่ือง ดงั นัน้ ถึงจะรู้สึกว่ามีความ ผิดปกติบางอย่างหลงั จากเร่ืองผ่านไปแล้ว แต่เรื่องเกิดขึน้ ไป แล้วจนไมอ่ าจย้อนเหตกุ ารณ์กลบั มาได้อีก ทาให้ความรสู้ ึกใน ส่วนลึกไม่อยากจะฟื้ นคดีนี้ขึ้นมาใหม่ ไม่อาจยอมรบั ความ ผิดพลาดที่เกิดขึน้ และเพราะสกลุ จเู คยสวามิภกั ด์ิกบั ทูเจี๋ยมา ก่อน มีช่ือเสียงเลวร้ายในหมู่บณั ฑิตผ้มู ีความรู้ ก่อนหน้านี้ จหู ลี่ยงั เป็นขนุ นางคนโปรด รวมถึงความผิดของเหลียงเฟยที่ ทาร้ายต่อทายาทแห่งราชวงศ์ ทาให้หลายปี มานี้ มีแต่สว่ีเหวิ นชงคนเดียวท่ีกล้ารื้อฟื้ นคดีนี้ขึ้นมา แต่สุดท้ายก็มีจุดจบ อย่างน่าอนาถ ถกู สงั หารตายอย่นู อกเมืองฉางอนั และเพราะสว่ีเหวินชงถกู ลอบสงั หารตายทาให้เขายิ่ง สงสยั เรื่องคดีกบฏจูหล่ีมากขึ้น แต่เขาเป็ นถึงฮ่องเต้ จะให้ บอกว่านอนไม่หลบั กระสับกระส่ายเพราะเรื่องนี้ได้อย่างไร เขามีความคิดขดั แย้งกนั เอง หลายครงั้ ที่คิดจะฟื้ นคดีเก่านี้ ขนึ้ มา แต่ถกู ความหวนั่ วิตกหลาย ๆ อย่างกดมนั ลงไป ถึงใจ ลึก ๆ อยากจะไต่สวนเรื่องนี้มากเพียงใดกย็ งั หาเหตุผลรองรบั 9

ท่ีดีไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกนั อาซูรุ่ยถกู จบั ตวั ได้ทาให้ เขาต้องตดั สินใจอย่างไม่มีทางเลือก! ช่วยคนหนึ่งคนกบั ได้สืบคดีอีกหน่ึงคดี เท่ากบั ทาสอง เรอื่ งได้ในเวลาเดียวกนั เขาไมม่ ีทางให้ถอย โดยเฉพาะจะให้ เกิดเร่ืองอะไรขึ้นกบั อาซูรุ่ยไม่ได้เดด็ ขาด เขาไม่อาจละทิ้ง ของกานัลที่สวรรค์ประทานให้ในเวลาท่ีความหวงั ทงั้ หมดสูญ สิ้ นไปแล้ว เพราะเรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับสายเลือดและยัง เกี่ยวข้องกบั ความยิ่งใหญ่ของแผน่ ดิน! 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 432 ให้เวลาสืบ อย่างมาก หลงั จากฟื้ นคดีกบฏจหู ล่ีแล้ว เขาออกราช โองการยอมรบั ผิด ยอมรบั ความผิดนี้กบั ปวงประชา นังหนูถู หมีพดู ได้ถกู ต้อง การทาเช่นนี้ย่ิงเพิ่มความดีงามของเขาในใจ ชาวบ้านมากขึน้ อีกทงั้ เขายงั ร้สู ึกผิดต่อจหู ลี่ จาเป็นต้องคืน ความบริสทุ ธ์ิให้กบั สกลุ จู “ตอนท่ีจหู ล่ีลอบสงั หารฝ่ าบาท เขาใช้อาวธุ อะไรเพคะ” ชุนถหู มีถามขึน้ หนั โหม่วตะลึง แต่เขาตอบกลบั อย่างไม่ลงั เล เพราะ ภาพเหตุการณ์วันนั้นยงั ชัดเจนอยู่ในความทรงจา ความ เจ็บปวดท่ีเสียดแทงบนหน้ าอกนั้นยังสดใหม่ ถึงขนาด ประกายเย็นกระด้างของอาวุธนั้นยังปรากฏในฝันอยู่เป็ น ประจา “นัน่ เป็ นแท่งเหลก็ ที่ถกู ฝนจนแหลม มีขนาดเท่าหวั แม่ มอื ยาวครงึ่ ไมบ้ รรทดั ” “เขาถกู ขงั คุก จะเอาเหลก็ แหลมที่ถกู ฝนอย่างนัน้ มา จากไหนได้ แต่ถงึ จะมีใครคอยจดั การให้ แล้วก่อนขึน้ ศาลไม่ 2

มีการค้นตวั เลยหรือ เขาคกุ เข่าอยู่เบือ้ งหน้าพระพกั ตร์ กไ็ ม่ ใส่ตรวนเลยหรอื เพคะ” ข้อสงสยั ในใจชนุ ถหู มีมีมากมาย คดีนี้นางเคยได้ยินมาเท่านัน้ ตอนนัน้ นางไม่เกี่ยวข้อง กบั เรื่องนี้ จึงได้แต่ฟังคาซุบซิบของชาวบ้านร้านตลาด แต่ ตอนที่นางร้วู ่าตวั เองต้องทาคดีนี้ นางกไ็ ด้ฟังจากคาบอกเล่า ของไป๋ จิ้งหย่วนซึ่งยงั ไม่ใช่ผ้อู ยู่ในเหตุการณ์จริง ๆ ตอนนี้เมื่อ ได้ฟังฮ่องเต้เล่าถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นนางจึงมีความรู้สึก เหมือนอยู่ในเหตุการณ์นัน้ เอง แต่กย็ งั มีม่านบาง ๆ กางกนั้ เอาไว้อีกชนั้ ดูแล้วเลือนรางไม่ชดั เจน นางคิดอยากตรวจดู เอกสารทางคดี แต่ปรากฏว่าถกู ผนึกตายไว้แล้ว ทาให้ไม่อาจ ทาอะไรได้ “ยงั มีอีกข้อ ตอนนัน้ เสียงที่เหมือนสตั วค์ ารามของจหู ลี่ นัน้ เป็ นอย่างไร จู่ ๆ เขาคิดจะลอบสงั หารฝ่ าบาท แล้วไม่มี ใครคิดมาก่อนหรือว่าเขาอาจเสียสติไปแล้ว อ้อจริงสิ ตอนนัน้ เขาก็ถูกฆ่าตายในเหตุการณ์ ส่วนฝ่ าบาทก็กาลังอยู่ใน สถานการณ์คบั ขนั คงทาให้ไม่มีใครสนใจเร่ืองนี้” ชุนถหู มีพดู เหมือนถามเองตอบเอง จากนัน้ นางเหมือนคิดถึงอะไรขึ้นมา ได้ “ฝ่ าบาท หม่อมฉันมีเร่ืองขอร้องเรื่องหนึ่ง ถ้าฟังแล้วอย่า พิโรธนะเพคะ” 3

“ไม่หรอก เจ้าว่ามาสิ” หนั โหม่วรสู้ ึกหวั ใจรดั แน่นพร้อม กบั เหง่อื ผดุ ขนึ้ ท่ีหน้าผาก เขามาจากครอบครวั ผ้ฝู ึ กวรยุทธ ช่วยพระบิดาออกรบ ชิงแผ่นดิน มีความชอบมากมาย เคยผ่านความเป็ นความ ตาย คลานออกจากโครงกระดูกนับไม่ถ้วนและไม่ใช่แค่ครงั้ เดียว เหตุการณ์แย่งชิงบลั ลงั ก์ระหว่างพี่น้องกอ็ นั ตรายและ รนุ แรง พ่ีน้องสิบกว่าคนตายไปจนเหลือเพียงเขากบั เสียนอ๋อง ที่มีใจเดียวกนั กว่าจะครองบลั ลงั ก์นี้ได้ ระหว่างนัน้ ยงั ผ่าน เรื่องราวน้อยใหญ่ท่ีเขาไม่เคยหวาดกลวั มาก่อน แต่ในตอนนี้ เขากลับกลัวเด็กสาวตรงหน้ าว่าจะมีวิธีพิลึกพิลัน่ อะไรอีก พลนั รสู้ ึกไมม่ ีความมนั่ ใจขึน้ มาเฉย ๆ! “ฝ่ าบาทจะเลียนแบบเสียงคารามของจหู ล่ีในตอนนัน้ ให้ ฟังได้หรอื ไมเ่ พคะ” ชนุ ถหู มีพดู อย่างอึก ๆ อกั ๆ “นังเดก็ บา้ เจ้าคิดจะปัน่ หวั ข้าหรือ!” หนั โหม่วถึงกบั ตบ โต๊ะดงั ปัง อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะยงั ไม่ถกู เก็บไปทาให้ถ้วย ชามกระดอนขึน้ ส่งเสียงบาดหู 4

ชุนถหู มีทาคอย่น ก้มหน้าบน่ งึมงาว่า “เป็นกษตั ริยต์ รสั แล้วไม่คืนคา กต็ รสั แล้วว่าจะไม่พิโรธนี่นา” นางพดู ไม่ดงั แต่ หนั โหมว่ และเกากงกงท่ีอย่ใู กล้ ๆ ได้ยินชดั เจน เกากงกงถึงกบั ค้อมตัวแทบจะจรดพื้น พยายามลด ความคงอย่ขู องตวั เองให้มากท่ีสดุ แม้แต่คาว่า ‘นังเดก็ บา้ ’ ฝ่ า บาทกย็ งั ด่าออกมาได้ มีบางครงั้ ที่คาคานี้แสดงให้เหน็ ถึงการ ดูถูกเหยียดหยาม แต่มีบางครงั้ กลับให้ความสนิ ทชิดเชื้อ จากที่ดแู ล้วไม่น่าจะเป็นความหมายแรก “อยู่ดี ๆ จะให้เลียนเสียงนั้นไปทาไม” เส้นเอ็นแถว หน้าผากของหนั โหมว่ นูนขึน้ จนแทบจะปริแตก นังหนูคนนี้ ทาไมถึงมีความคิดประหลาดเช่นนี้ อยู่ เรอื่ ย! “เพราะปี ศาจมกั ซ่อนตวั อยู่ในรายละเอียดอย่างไรเล่าเพ คะ” ชุนถหู มีเงยหน้าพูดอย่างมนั่ ใจเตม็ ที่ “หม่อมฉันอยากร้วู ่า เสียงท่ีเปล่งออกมาพวกนัน้ มีความหมายพิเศษอะไรหรือไม่ หรือว่าเป็ นแค่การส่งเสียงธรรมดา อย่าทรงดถู กู หลกั ฐานท่ีดู เหมือนไม่สาคญั นะเพคะ บางทีมนั อาจเป็ นกญุ แจสาคญั ใน การไขคดีกไ็ ด้” 5

“หรือว่าเจ้าไม่มีเบาะแสเกี่ยวกบั คดีนี้แม้แต่น้อย” หนั โหมว่ ถาม ชุนถหู มีสนั่ ศีรษะ ใบหน้ายงั ดเู หมือนคนไรค้ วามผิด “แล้วเจ้ายงั กล้าเดิมพนั หมดหน้าตกั น่ีนะ!” หนั โหม่วทงั้ โมโหทงั้ รอ้ นใจ “กเ็ พราะว่า... หม่อมฉันจาต้องเดิมพนั ให้ถกู ข้าง เพราะ ถ้าหม่อมฉัน... แพ้ กเ็ ท่ากบั ชีวิตอาซูร่ยุ หมดสิ้น ดงั นัน้ ขอให้ ฝ่ าบาททรงให้ความรว่ มมือด้วยเพคะ” หนั โหม่วนิ่ งขึงไปอีกครงั้ เขาอ้าปากทาท่าจะพูดแต่ก็ ไม่ได้พดู ส่ิงใด ทาเพียงโบกมอื ให้เกากงกง เกากงกงรีบรดุ ขึ้นหน้าเรียกให้ขนั ทีน้อยเข้ามาเกบ็ โต๊ะ เสวยออกไป จากนัน้ สงั่ ให้คนยกหีบที่มีความยาวขนาดสอง ไม้บรรทัดเข้ามาใบหน่ึง หีบใบนี้ทาสีดาสนิ ท มีแม่กุญแจ ทองเหลืองตวั ใหญ่คล้องอยู่สามตวั แม้ขนาดของหีบนี้ดูไม่ ใหญ่มากนัก แต่ท่าทางคงหนักน่าดู ชนุ ถหู มีรไู้ ด้ทนั ทีว่าเป็ น หีบใส่เอกสารทางคดี นางเป็ นหนอนหนังสือในยุคปัจจบุ นั มา 6

นาน รู้ว่าถ้านาหนังสือหรือกระดาษมากองรวมกันจะมี น้าหนักไม่น้อยไปกว่าก้อนหินทีเดียว “มีข้อสงสยั อะไรก็ไปหาจากในนัน้ ” หนั โหม่วพูดพลาง มองชนุ ถหู มีไปพลาง เขาคิดว่าชุนถหู มีคงลาบากใจ เพราะการจะดูเอกสาร ทงั้ หมดนี้เป็ นงานท่ีหนักมาก แต่เขาไม่ร้วู ่างานที่ดนู ่าเบ่ือต้อง ใช้เวลานานนัน้ เป็นส่ิงที่ชุนถหู มีค้นุ เคยอย่างยิ่ง ดงั นัน้ นางจึง ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กบั เรื่องนี้นอกจากดวงตาที่เปล่งประกาย เจิดจา้ หลงั จากนัน้ นางยงั ไม่ลืมเร่ืองที่ถกู ขดั จงั หวะ ยงั เอ่ย เตือนหนั โหม่วว่า “ฝ่ าบาทยงั ต้องเลียนแบบเสียงร้องของจูหล่ี ตอนนัน้ ให้หม่อมฉันฟังด้วยนะเพคะ เพราะเอกสารพวกนี้ บนั ทึกเสียงไมไ่ ด้” หนั โหม่วไร้ซึ่งคาพูด มีแรงกระเพื่อมขึ้นลงท่ีหน้าอก หลายครงั้ สุดท้ายเพื่อจูหล่ีที่ตายไปแล้ว เพื่ออาซูรุ่ยท่ียงั มี ชีวิตอยู่ เขาตดั สินใจเดด็ ขาด รวบรวมกาลงั ใจแล้วกอ็ ้าปาก ร้องขึ้นมาครงั้ หนึ่ง แต่เพราะเขายงั ปลดปล่อยตวั เองได้ไม่ 7

เตม็ ที่ เสียงรอ้ งท่ีเปล่งออกมาจึงฟังดเู หมือนสตั วต์ วั น้อย ๆ ท่ี ถกู เหยียบหาง ฟังแล้วกระมิดกระเมีย้ นชอบกล ชุนถหู มีกลนั้ หวั เราะแทบตาย ส่วนเกากงกงท่ีอยู่อีก ด้านหน่ึงถึงกบั ค้อมตวั จนแทบจะติดพื้น หวั ไหล่สองข้างแขง็ เกรง็ เน่ืองจากพยายามกลนั้ หัวเราะอย่างสุดความสามารถ หนั โหม่วทงั้ โมโหทงั้ อบั อาย กาลงั จะกลบเกล่ือนความอาย ด้วยการพลิกโตะ๊ เพื่อแสดงอานาจของฮ่องเต้ แต่ไม่ร้วู ่าเพราะ เหตุใด ภาพเหตุการณ์ในวนั นัน้ ผดุ ขึ้นมากะทนั หนั แววตาท่ี ดูสบั สนระคนสิ้นหวงั ของจูหลี่นัน้ ดูเหมือนจะมีความเจบ็ ปวด และทุกขท์ รมานแฝงอยู่ ดงั นัน้ เขาอ้าปากอีกครงั้ เปล่งเสียงออกมาอีกหน “ไม่ใช่สิ” เขานิ่ วหน้า จมดิ่งอยู่ในภวงั คค์ ร่หู นึ่งก่อนหนั มาทางเกากงกง “เกาเซิ่ง ตอนนัน้ เจ้ากอ็ ย่ดู ้วย ช่วยข้าคิดสิว่า เสียงเม่ือกี้จะส่งเสียงเหมอื น ‘ซือ’ แต่แหบตา่ กว่าหน่อยใช่ไหม” เกากงกงรีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเรว็ เหน็ สีหน้าจริงจงั ของหันโหม่วแล้วก็หยุดคิ ดเล็กน้ อยก่อนพยักหน้ ารับคา “กระหมอ่ มจาได้แล้ว ทรงตรสั ถกู ต้อง แต่ว่าเสียงหลงั จากนัน้ อีกหลายคากเ็ ป็ นเสียงที่ไม่เหมือนกนั เลย” ว่าแล้วตวั เองกล็ อง 8

ส่งเสียงเลียนแบบขึ้นมา แต่เพราะเป็ นขนั ที พอทาเสียงให้ สงู ขึน้ อีกนิดกก็ ลายเป็นแหลมปรี๊ด จากนัน้ ฮ่องเต้และเกากงกงขนั ทีคนสนิทกเ็ ปล่งเสียงรอ้ ง ติดต่อกนั อยู่ภายในตาหนักเลก็ แห่งนี้ ต่อมาหนั โหม่วยงั ลุก ขนึ้ ยนื เดินไปตรงกลางห้อง เดิมทีเหตุการณ์นี้ดแู ล้วน่าขบขนั มีความน่าหวั เราะยิ่ง นัก ฮ่องเต้ผยู้ ิ่งใหญ่ ผนู้ าแห่งต้าถงั กลบั เดินว่นุ วายไปทวั่ ห้อง พร้อมกบั ส่งเสียงร้องท่ีไม่ว่าใครกฟ็ ังไม่เข้าใจ ดูแล้วเหมือน คนเป็ นวิปลาส แต่จากนัน้ ความขบขนั และความอบั อายของ ทงั้ สามคนเร่ิมหายไป ภาพเหตุการณ์ที่ผา่ นไปนานหลายปี กลบั เร่ิมปรากฏขึน้ ส่สู ายตาอย่างชดั เจนอีกครงั้ เป็นเวลาอีกนานกว่าที่หนั โหม่วและเกากงกงจะแน่ใจกบั เสียงเดี่ยว ๆ ท่ีเปล่งออกมาแต่ละคา พวกเขาทวนเสียง กลบั ไปมาอยู่หลายครงั้ เพ่ือให้ชุนถหู มีจาให้ขึ้นใจ จากนัน้ หนั โหม่วมองดสู ีท้องฟ้า เหน็ ว่าเป็นเวลาเยน็ มากแล้วจึงไล่ให้ชุน ถหู มีกลบั บา้ น “ให้เวลาเจ้าสืบเรอื่ งนี้หน่ึงเดือนพอไหม” หนั โหม่วถาม 9

ชุนถหู มีพยกั หน้า ถึงไม่พอกต็ ้องพอ เวลาถ้าย่ิงนานเรื่องราวอาจเกิดการ เปล่ียนแปลงได้ง่าย ถ้าเป็ นเช่นนี้แรงกดดนั ต่อรกั ษาความ ปลอดภยั ในห้องขงั ของหนั อู๋เวยจะมีมากย่ิงขึ้น เพราะคดีนี้ เตะถกู ตาปลาของคนจานวนมาก “ฝ่ าบาทประทานคนให้หม่อมฉันอีกสกั หน่อยได้ไหมเพ คะ ขอคนท่ีเป็ นความลบั ด้วยนะเพคะ เพราะท่ีให้มาก่อน หน้านี้ไม่พอใช้” นางแสดงความประสงค์ คดีใหญ่ท่ีเกี่ยวข้องกนั เป็ นวงกว้าง มีชนชนั้ อานาจอยู่ เบือ้ งหลงั จานวนมาก เวลากก็ ระชนั้ หน้าท่ีกห็ นักหนา ยงั ต้องระวงั พวกตกั๊ แตนจบั จิ้งหรีด นกกระจิบจ้องอยู่ข้างหลงั ทาให้นางต้องส่งคนฝี มือดีออกไปสืบหาหลกั ฐานแล้วยงั ต้องให้ คนอีกจานวนหน่ึงทางานเป็ นการกลบเกลื่อนร่องรอย สร้าง ความสบั สนให้กบั ศตั รู แล้วยงั ต้องมีคนคอยค้มุ กนั ตวั เองด้วย นี่กค็ ือเหตุผลว่าทาไมคดีใหญ่ ๆ จึงต้องมีทีมทนายคอยดูแล ในยุคปัจจบุ นั เป็ นเช่นนี้ นับประสาอะไรกบั ยุคโบราณที่ผ้มู ีวร ยทุ ธสามารถกระทาผิดรา้ ยแรงได้ง่าย 10

“กเ็ จ้าลงมือไปแล้วไม่ใช่หรือ” หนั โหม่วเผยรอยยิ้มอย่าง ร้ทู นั สายตาที่มองชุนถหู มีนัน้ มีความช่ืนชมท่ีเหมือนกบั มอง เดก็ ซน ๆ ท่ีทาตวั เจา้ เล่หแ์ สนกล 11

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 433 เจ้าได้มาอย่างไร “ไม่ว่าอะไรกป็ ิ ดฝ่ าบาทไม่ได้เลย” คาประจบท่ีพอเหมาะ แต่จริงๆ แล้วนางไม่คิดจะปิ ดต่างหาก “ให้อู๋เวยเป็ นคนช่วยเจ้าเถอะ บิดาของเขามีคนอยู่ใน มือ ส่วนการรกั ษาความปลอดภยั ในคกุ หลวงข้าจะมอบหน้าท่ี ให้เส่ียวเจิ้ง พวกเจ้าสามคนร่วมมือทางานกนั จนค้นุ เคยแล้วนี่” หนั โหม่วหยดุ คิดเลก็ น้อย ก่อนล้วงกญุ แจพวงหน่ึงออกมาจาก แขนเสื้อ “เอาน่ีไปเปิ ดหีบดเู อง” ชนุ ถหู มีคานับก่อนเดินขึน้ หน้า หนั โหม่วย่ืนมือ กญุ แจทงั้ หมดมีสามดอกเป็ นรปู แบบท่ีแปลกประหลาด พอๆ กบั แม่กญุ แจทองเหลืองที่อยบู่ นหีบไม้สีดาสนิท กญุ แจนัน้ มีเชือกแดงร้อยเข้าด้วยกนั ดูแล้วให้ความร้สู ึกลึกลบั กระตุ้น ความอยากร้อู ยากเหน็ ในความลบั นี้เหลือเกิน 2

ชุนถูหมีเข้าใกล้หันโหม่วช้าๆ พยายามเดิ นอย่าง เรียบร้อยสมเป็ นกลุ สตรี แต่เพราะนางใจร้อน อยากเปิ ดหีบไม้ อ่านเอกสารในนัน้ โดยเรว็ เพียงแต่ว่าชนุ ต้าซนั ได้ให้การอบรม สงั่ สอนนางอย่างท่ีสตรีชนั้ สงู ควรจะได้รบั ตามคาสญั ญาท่ีให้ไว้ กบั ไป๋ ม่านจวิน ดงั นัน้ ไม่ว่าจะเป็ นการสงั ่ สอนกิริยามารยาท และขนบประเพณีต่างๆ ก็ให้นางเรียนรู้เต็มท่ี จนร่างกายนี้ ปฏิบตั ิได้อย่างเรียบร้อยและงามสง่าน่าชม แต่เสียดายที่ร่างนี้ ทรงตวั ได้ไม่ค่อยดีอีกทงั้ ยงั มีความร้อนใจ และไม่ทนั ระวงั ว่า วนั นี้ตวั เองสวมเสือ้ ผา้ ชาววงั ชดุ ใหม่ที่ร่มุ ร่าม นางเป็ นหญิงสาวที่ตวั สูงปานกลาง แต่เจ้าของเสื้อผ้าชุดนี้คง จะเป็ นหญิงสาวที่ตวั สงู กว่านาง กระโปรงจึงค่อนข้างยาว เวลา เดินจะต้องยกชายขึน้ จึงจะเดินได้สะดวก ยามนี้สมาธิและจิตใจ จด จ่ อ กับกุญแ จพว งนั้น ท า ใ ห้ น างไม่ ทันระ วังเหยียบ ชายกระโปรงตวั เอง ผลท่ีได้นัน้ ตรงไปตรงมาไม่ซบั ซ้อน นัน่ ก็ คือตวั คะมาไปด้านหน้า ไม่มีใครคิดว่าชุนถหู มีเดินอยู่ดีๆ จะสะดุดเท้าตัวเอง อย่างนี้ หนั โหม่วเป็ นฮ่องเต้ท่ีอยู่บนหลงั ม้ามาก่อน หลงั จาก แผ่นดินสุขสงบก็ไม่เคยละเลยการฝึ กฝนร่างกาย ดงั นัน้ ด้วย ฝี มืออย่างเขาสามารถหลบหลีกจากร่างท่ีโถมเข้ามากะทนั หนั ของชุนถหู มีได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ความคิดแรกที่เกิดขึ้นนัน้ 3

กลายเป็ นว่า นังหนูน่ีเป็ นหลานสาวห่างๆ จะให้นางหน้าควา่ ไถลไปกบั พื้นท่ีเยน็ เฉียบไม่ได้ แบบนัน้ ไม่สมฐานะของคนเป็ น ลุง อีกทงั้ ยงั ผิดต่อเสนาบดีไป๋ ท่ีจงรกั ภกั ดี และมีความจริงใจ ให้เขามาตลอดชีวิต อีกประการหนึ่ง การว่าความช่วยอาซูร่ยุ และคืนความบริสุทธ์ิให้กบั จูหลี่จาเป็ นต้องอาศยั นังหนูน่ีคน เดียว จะให้นางหกล้มจนปากได้รบั บาดเจบ็ ไม่ได้เป็ นอนั ขาด ดังนั้นนอกจากหันโหม่วจะไม่ถอยแล้วยงั รุดเข้ามา ประคองท่อนแขนของชุนถหู มีเพื่อช่วยให้นางทรงตวั ได้ข้าง หนึ่ง แต่คนเราเมื่อเสียการทรงตวั ปฏิกิริยาแรกกค็ ือไขว่คว้าหา หลกั อย่างไม่สนใจว่าข้างหน้าจะมีอะไร แม้แขนซ้ายจะถกู หนั โหม่วจบั ไว้ได้แล้ว แต่มืออีกข้างยงั คว้าอย่กู ลางอากาศแล้วตก ลงเบอื้ งล่างตามแรงโน้มถ่วง ไม่มีเสียงผ้าเนื้ อดีขาดดังแควก เพราะอาภรณ์ของ ฮ่องเต้มีคณุ ภาพสงู มาก แต่ชุดลาลองที่หนั โหม่วใส่ยามนี้มีปก แบะกว้างกว่าปกติ ยามนี้จึงถกู ชนุ ถหู มีดึงจนกว้างมากกว่าเดิม แย่แล้ว! คราวที่แล้วนางสะดุดจนคว้ากางเกงของฮ่องเต้ตวั ปลอมลงมาจนเหน็ ต้นขาเรียวขาวของผ้ชู ายเข้าสองข้าง คราว 4

นี้น่ ากลวั ยิ่งกว่า นางถึงกับจบั หน้าอก! แล้วยงั เป็ นหน้ าอก ฮ่องเต้เสียด้วย แม้อบุ ตั ิเหตจุ ะเกิดขึน้ รวดเรว็ จนไม่มีความร้สู ึก กจ็ ริง แต่หน้าอกของอีกฝ่ ายกโ็ ผล่ออกมาให้เหน็ แต่เนื้อเน้นๆ ทัง้ ฮ่องเต้ตัวจริงและอ่ิงจือที่เป็ นน้องชายต่างถกู นาง แตะ๊ องั ๋ กนั ทงั้ คู่ ช่างเป็นเร่ืองที่น่า... ขายหน้าเหลือเกิน แต่เม่ือนางมองเหน็ หน้าอกข้างซ้ายท่ีมีกล้ามเนื้อแน่นๆ นัน้ กเ็ กิดความตื่นตระหนก จนเหมือนท้องทะเลท่ีปัน่ ป่ วนด้วย คล่ืนลมแรง ตาหนิตาหมาป่ า! ตาแหน่งหัวใจท่ีหน้าอกซ้ายของหนั โหม่วมีไฝอยู่เม็ด หน่ึงท่ีดแู ล้วเหมือนตาหมาป่ าท่ีคมกริบและดรุ ้าย ไม่ว่าจะเป็ น รูปร่าง สีสัน ขนาดและตาแหน่ งก็เหมือนกับที่เย่ชามีไม่ ผิดเพีย้ น ตอนที่เหน็ ตาหนินี้บนตวั เย่ชานางกร็ ้วู ่าเป็ นตาหนิท่ีมีมา แต่กาเนิ ด ไม่ใช่การสกั ในภายหลงั ดงั นัน้ นางรู้ว่ามนั เป็ นไฝ ชนิ ดหนึ่ง หรือความจริงควรบอกว่าเป็ นโรคผิวหนังชนิ ดหนึ่ง แต่เพราะรปู ร่างแปลกประหลาดทาให้โอกาสที่จะเกิดขึน้ มีน้อย 5

มาก อาจเป็ นหน่ึงในหมื่น หน่ึงในแสนหรือแม้แต่หนึ่งในล้าน ถ้าไฝชนิ ดนี้ขรขุ ระ จะเกิดเป็ นมะเรง็ ผิวหนังได้ แต่ถ้าเรียบล่ืนก็ ไม่มีปัญหาใดๆ อีกทงั้ มนั ยงั เป็ นกรรมพนั ธอ์ุ ย่างหน่ึง ซึ่งกค็ ือผู้ ที่มีตาหนิ แบบนี้ จะสามารถถ่ายทอดให้ลูก! เป็ นเหมือน สญั ลกั ษณ์ของเชื้อสายและยงั มีโอกาสท่ีพ่อจะถ่ายทอดให้ลูกได้ มาก! ในพริบตานัน้ เองที่มีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจ ข้อข้องใจ สิ่งท่ีไม่แน่ใจมากมายพลนั ได้คาตอบ น่ีเป็ นสาเหตุที่ว่าทาไม เมื่อเย่ชาให้นางนาคนั ศรเลก็ นัน่ ไปมอบให้หนั โหม่ว หนั โหม่ว ถึงกบั มีท่าทีเปล่ียนไป และน่ีกเ็ ป็นสาเหตทุ ี่ว่าแม้จะต้องเปิ ดเผย เร่ืองท่ีไม่งามสง่าของตวั เองในคดีนี้หนั โหม่วก็ยงั คงให้ความ ร่วมมืออย่างเตม็ ท่ีเพื่อช่วยเย่ชาออกมา ท่ีแท้เป็ นเช่นนี้เอง! นางคิดว่าการคาดเดาของตวั เองไม่ผิด แต่จาเป็ นต้อง ได้รบั การยืนยนั จากเย่ชาเสียก่อน ยามนี้นางจาต้องแสร้งทา เป็นไม่เหน็ อะไร จะแหย่ฟ้าให้เป็นรตู อนนี้ไม่ได้ หนั โหม่วไม่มีลูกชาย ปี นี้เขาอายสุ ่ีสิบแล้ว จะให้มีลูกอีก กไ็ ม่ใช่จะมีไม่ได้ แต่คงไม่ทนั ใช้ นางเคยได้ยินข่าวลือลบั ๆ มา 6

ว่าขนุ นางทงั้ หลายกงั วลเรื่องรชั ทายาทของฮ่องเต้จนถึงขนาด มีความคิดโง่เขลาบางอย่าง สาหรบั ราชวงศ์หนึ่งท่ีไม่มีผ้สู ืบ ทอดที่ถกู ต้องตามกฎหมายนัน้ จะเป็ นต้นเหตุของความไม่ มนั่ คงได้ แต่เพราะหนั โหม่วเป็ นฮ่องเต้ที่เก่งกาจ ยงั อยู่ในวยั หนุ่มฉกรรจ์ ร่างกายแขง็ แรงสมบูรณ์ดี ดงั นัน้ เรื่องเหล่านัน้ จึง เป็นแค่กระแสน้าวนที่อยใู่ ต้น้า ไม่เคยก่อตวั ขึน้ ด้านบน ถ้าการคาดเดาของนางเป็ นจริง หนั โหม่วจะทาอย่างไร กบั เย่ชา ชาติกาเนิดของเย่ชาซบั ซ้อนว่นุ วาย การจะรบั กลบั เข้า ตระกลู ให้เป็ นคนแซ่หนั นัน้ ย่ิงเป็ นเร่ืองไร้สาระเข้าไปใหญ่ แค่ การแยม้ พรายเรื่องนี้ออกไปกจ็ ะส่งผลต่อความมนั ่ คงของต้าถงั นาไปสู่การโต้ตอบอนั รนุ แรงของทูเจ๋ีย แต่หนั โหม่วจะยอมให้ เลือดเนื้อเชื้อไขของตนต้องระเหเร่ร่อนอย่ขู ้างนอกหรือ คงไม่ เหมือนกบั เรื่องของอ่ิงจือ ที่ช่วยเย่ชาออกจากคกุ หลวงได้แล้ว และจะนาตวั เขาไปขงั ไว้ที่อื่น นางไม่ยอม! นางสงสารเขา! เย่ชาเป็ นคนที่อยู่ในความ มืดมิด ดงั นัน้ จึงมีอิสรเสรี ลองจบั หมาป่ ามาขงั เอาไว้ ลิดรอน ความภมู ิใจและศกั ด์ิศรีท่ีเป็ นสตั วป์ ่ าของมนั ยงั ไม่สู้ฆ่ามนั ให้ ตายเสียดีกว่า! เย่ชากเ็ ช่นกนั ! 7

“ขอฝ่ าบาทได้โปรดประทานอภยั ด้วยเพคะ!” ชุนถหู มี ถอยกรดู ไปสองก้าว ฟบุ ตวั อยบู่ นพืน้ ไม่เงยหน้าขึน้ มา ที่นางคิด ไปมากมายเมื่อครู่นี้ ความจริงเป็ นเวลาแค่ชวั ่ พริบตาเท่านัน้ เสียงของนางสนั ่ ระริกเหมือนคนตกใจจนเสียขวญั ซึ่งความจริง นางทาเพ่ือกลบเกล่ือนพิรธุ ต่างหาก หนั โหม่วเป็ นคนฉลาดเกินไป ดวงตาของเขาเป็ นประดจุ รงั สีเอกซเรยท์ ี่น่าสะพรึงกลวั สามารถลอกหนัง แล่เนื้อมองเข้า ไปถึงเบอื้ งลึกในใจได้ “นังหนูนี่ทาอะไรซุ่มซ่าม ไม่รู้ว่าคนอย่างเสนาบดีไป๋ ทาไมถึงได้สงั ่ สอนหลานสาวอย่างเจ้าได้” หนั โหม่วต่อว่าแต่ไม่ มีความเกรีย้ วกราดอย่ใู นน้าเสียง ชุนถหู มีลอบถอนใจแต่ยงั ไม่กล้าลุกขึ้น นางโขกศีรษะ “ขอบพระทัยท่ีไม่ถือสากบั การเสียมารยาทของหม่อมฉัน ที่ หม่อมฉันทาเรื่องเสียมารยาทอยู่ต่อหน้าผ้คู นบ่อยๆ นัน้ ไม่ เกี่ยวกบั ท่านป่ ูแม้แต่น้อย อย่าทรงลืมว่าหม่อมฉันโตมาอย่าง ชาวบ้าน ซุ่มซ่ามจนเคยตวั โชคดีที่ฝ่ าบาททรงมีเมตตา ถึงได้ ไม่ถือสา” 8

“ในเม่ือไม่ได้ตงั้ ใจ ข้ากไ็ ม่ตาหนิเจ้าหรอก ไม่จาเป็นต้อง พดู ประจบถึงขนาดนี้ พดู เสียข้าขนลุกไปหมด” หนั โหม่วยืนน่ิ ง ปล่อยให้เกากงกงท่ีทาตวั เป็ นเหมือนอากาศธาตขุ ้างๆ มานาน เข้ามาช่วยจดั เสื้อผ้าให้เข้าที่ จากนัน้ เกากงกงเป็ นผู้รับลูก กญุ แจพวงนัน้ มามอบให้ชนุ ถหู มี “รีบลุกขึ้นเถอะ ฝ่ าบาทไม่ทรงตาหนิ ท่าน ความจริง เพราะพวกเราเลือกเสื้อผ้าให้ท่านไม่พอดี ถือเป็ นความผิดของ ข้าแท้ ๆ” เกากงกงดึงชนุ ถหู มีขึน้ มาเบา ๆ ยามนี้หนั โหม่วเหลือบมองนางอีกครงั้ และเพราะชุนถู หมีไม่ยอมเงยหน้าทาให้สายตาของหนั โหม่วกวาดผ่านป่ิ นทอง รูปดอกถหู มีที่ประดบั อยู่บนศีรษะ จากนัน้ ก็ย้อนกลบั มาจ้อง น่ิ งๆ อยู่ท่ีปิ่ นอนั นัน้ เอ่ยถามด้วยน้าเสียงเคร่งเครียด “นังหนู หก ปิ่ นทองของเจ้าดแู ปลกตาดี ไหนเอามาให้ข้าดหู น่อยสิ” ชนุ ถหู มีดึงป่ิ นปักผมส่งให้ตามรบั สงั ่ อย่างไม่เข้าใจ “นี่เป็นของในวงั หลวง เจ้าได้มาอยา่ งไร” หนั โหม่วพลิกดู อยคู่ ร่ใู หญ่ๆ ก่อนถามขึน้ 9

“นี่เป็ นปิ่ นที่แม่นางฟางในคดีรองเท้าปักสีแดงมอบให้ เพคะ” ชุนถหู มีตอบตามความจริง “ฝ่ าบาททรงลืมแล้วหรือว่า นางเป็ นหลานสาวของภรรยาจูหลี่ เพราะบิดามารดาเสียชีวิต ทงั้ คู่นางจึงถกู รบั ตวั มาอยู่กบั ท่านป้าท่านลุง ต่อมาเพราะคดี กบฏจูหลี่ทาให้นางถกู ตู้เหิงสบั เปลี่ยนตวั ออกมาแล้วบงั คบั ให้ เป็นอนุภรรยา หลายปี ก่อนนางเคยหนีออกจากจวนกวั ๋ กงไปอยู่ ท่ีฟ่ านหยางบ้านเกิดของหม่อมฉัน ตอนนัน้ นางเช่าบ้านของ หม่อมฉันทาร้านอาหาร ร้จู กั มกั ค้นุ กบั ที่บ้านของหม่อมฉันอยู่ ไม่น้อย ก่อนจากกนั ครงั้ นัน้ นางมอบของส่ิงนี้ให้เป็ นของกานัล เพคะ” 10

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 434 ยืมหมาป่ าฆ่าคน! พดู จบแล้วชุนถหู มีเหมือนมีความคิดแวบหนึ่งพาดผ่าน แต่เพราะผา่ นเรว็ เกินไปจนคว้าไว้ไม่ทนั “อ้อ มีท่ีมาที่ไปอย่างนี้เอง” สีหน้าของหนั โหม่วมีความ เศร้าสร้อย “ตอนนัน้ มีช่างหลวงฝี มือดีในวงั คนหนึ่งท่ีสามารถ ทาเครื่องประดบั ที่มีกลไกได้ เหมือนของประดิษฐ์จากสวรรค์ ชัน้ ฟ้ าจริงๆ แต่เขาเป็ นคนหย่ิงทะนง ตลอดชีวิตทาเครื่อง ประดบั ออกมาแค่ไม่กี่ชิ้น ข้าจาได้ว่ามอบให้กบั ป่ ูเจ้าและจูหลี่ คนละชิ้น น่ีเป็ นชิ้นท่ีให้จูหล่ี แต่ว่าตอนที่สกลุ จูถกู ริบทรพั ย์ ประหารชีวิต ข้าไม่ทนั สนใจกบั เรื่องเลก็ น้อยเหล่านี้ แต่ทาไม ป่ิ นนี้จึงยงั เกบ็ เอาไว้แล้วไปอย่ใู นมือของแม่นางฟางคนนัน้ ได้” “หม่อมฉันกไ็ ม่ทราบเพคะ” ชนุ ถหู มีพดู ความจริง นางไม่ ร้จู ริงๆ แต่ทาไมนางพลนั คิดถึงความร้สู ึกที่นางสมั ผสั ได้ก่อนที่ เถ้าแก่เนี้ยฟางจะจากไป ตอนนัน้ เหมือนนางมีอะไรอยากจะพดู แต่ไม่ทนั ได้พดู 2

“เก็บเอาไว้ แต่อย่าเห็นว่าเป็ นของธรรมดาทัว่ ไป หลานสาวเสนาบดีไป๋ มีตาแต่หามีแววไม่ อย่างนี้มนั น่าหวั เราะ นัก” หนั โหม่วแค่เห็นของคุ้นเคยจึงถามไถ่ มิได้มีความหมาย ลึกซึ้งกว่านั้น “ของชิ้ นนี้ มีราคามากกว่าเงิ นทองอัญมณี ทงั้ หลายมากนัก ช่างหลวงคนนัน้ ตายไปหลายปี แล้ว น่ีเป็นของ ที่มิอาจทาเลียนแบบขึน้ มาใหม่” เกากงกงรดุ ขึ้นหน้ารบั ป่ิ นปักผมคืนจากฮ่องเต้ มาปักให้ ชนุ ถหู มีอย่างระมดั ระวงั จากนัน้ ถอยหลงั สองก้าว มองซ้ายมอง ขวา ดวู ่าเรียบร้อยดีแล้วจึงพยกั หน้า ค้อมตวั ถอยกลบั ไป “ถ้าเช่นนัน้ หม่อมฉันขอทูลลา ยงั ต้องรีบศึกษาเอกสาร พวกนี้ เวลากระชนั้ ชิดเหลือเกิน” ชนุ ถหู มีรีบหาข้ออ้าง หนั โหม่วอนุญาต เรียกให้ขนั ทีน้อยส่งนางออกนอกวงั แต่ยงั มิได้ให้ใครมายกหีบไม้ออกไป พูดเพียงว่า “วนั นี้เจ้า กลบั ไปพกั ผอ่ นที่บ้านก่อน ถ้าจะทางานกไ็ ม่ใช่ทาแค่วนั สองวนั พร่งุ นี้ข้าค่อยมีคาสงั ่ ให้คนนาไปให้” ชุนถหู มีจากไปด้วยความข้องใจเต็มเปี่ ยม ออกจากวงั หลวงแล้วนางตรงไปยงั คกุ หลวง 3

ทันทีที่ชุนถูหมีจากไป หันโหม่วถามขึ้นด้วยสีหน้ า เคร่งเครียด “เกาเซ่ิง เจ้าว่านังหนูนัน่ เหน็ มากน้อยแค่ไหน” พดู แล้วพลนั ยกมือขึน้ ลบู หน้าอกซ้ายอยา่ งเผลอไผล “คงไม่เห็นกระมงั พ่ะย่ะค่ะ ดูคุณหนูชุนตกใจถึงขนาด นัน้ ” เกากงกงน่ิงคิดก่อนพดู ขึน้ หนั โหม่วส่ายหน้า “ตรงกนั ข้าม นางเห็นหมดแล้วซา้ ยงั เห็นชดั เจนเสียด้วย นังหนูนัน่ ดอู ่อนหวานน่ารกั แต่ความจริง กล้าหาญชาญชยั นัก ถ้าใช้คาพดู ของนางมาพดู กค็ งเป็นพวกทา ตวั เป็ นหมกู ินเสือ ถ้านางไม่เหน็ ตาหนิตาหมาป่ า ไม่มีทางทาท่า หวาดกลวั จนไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าหรอก” “แต่ว่าถึงจะมองเห็น แต่ที่อยู่บนตวั ... องค์... องค์ชาย น้อยนางก็ไม่น่าจะรู้นะพ่ะย่ะค่ะ” เกากงกงพูดถึงตรงนี้แล้วก็ ชะงกั ตวั แขง็ “หรือว่าจะเห็นเหมือนกนั เป็ นไปไม่ได้ ชายโสด หญิงโสด ยงั จะเหน็ ส่วนท่ีมิดชิดอยา่ งนัน้ ...” เกากงกงไม่ร้วู ่าควรจะเรียกเย่ชาอย่างไรดี ถ้าเรียกอาซู รุ่ย ฮ่องเต้จะคิดว่าทายาทของตนไปยอมรบั โจรเป็ นบิดา แต่ ว่าเยช่ าไม่มีชื่ออย่างชาวฮนั ่ ดงั นัน้ เขาจึงเรียกว่าองคช์ ายน้อย 4

“เจ้าหนุ่มนัน่ มีใจให้นังหนูหก อีกทงั้ ยงั ลึกซึ้งมากจนไม่ สนใจชีวิตตวั เองแต่ต้องให้นังหนูนัน่ ปลอดภยั ไร้อนั ตราย เขา พยายามเกบ็ งาไม่ให้ข้าร้กู จ็ ริง แต่จะปิ ดบงั ข้าได้อยา่ งไร ในเมื่อ ข้าเป็ นพ่อแท้ๆ ของเขา” หนั โหม่วถอนใจยาว มีทงั้ ความเศร้า ใจระคนภาคภมู ิใจ “พ่อลกู ร้ใู จกนั ไม่ใช่เรื่องที่พดู กนั เล่นๆ” เขา พดู แล้วนัง่ ลงช้าๆ อยา่ งคนจมอย่ใู นภวงั ค์ สมยั ท่ีเขาหนุ่มแน่นนัน้ เคยทาเร่ืองเหลวไหลเอาแต่ใจ อย่างที่เกากงกงเคยพูด ปี นั้นเขาอายุไม่ถึงสิ บแปดปี ดี แผน่ ดินต้าถงั ยงั ไม่สงบ แต่ในยคุ สมยั ที่ว่นุ วายเหมือนฝงู เสือไล่ เนื้อสมนั นัน้ สกลุ หนั เป็ นผ้กู มุ อานาจส่วนใหญ่เอาไว้ เป็ นผ้นู า ในการปราบปรามชาวทูเจ๋ียให้ถอยร่นกลบั เทือกเขาอัลไต และปอร่ยุ อ๋อง ราชาทูเจี๋ยในตอนนัน้ กอ็ ายุเกินห้าสิบปี ทงั้ แก่ ทงั้ อ่อนแอจนไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะต้านทพั ให้ถึงที่สดุ เขา ทิ้ งหัวหน้ าเผ่าไม่กี่เผ่าไว้ให้รับหน้ ากับกองทัพของต้าถัง ส่วนตวั เองกห็ นีกลบั เทือกเขาอลั ไตไป พฤติกรรมเช่นนี้ของเขา จึงได้ทาให้ทเู จี๋ยแตกแยกในภายหลงั ตอนนัน้ พี่ชายคนโตของเขามีตาแหน่งในกองทพั สงู กว่า อีกทัง้ ยงั กลวั ว่าเขาจะมีความชอบมากจนกระทัง่ ได้รบั การ แต่งตงั้ เป็ นรชั ทายาทในภายหลงั จึงปิ ดบงั เสดจ็ พ่อส่งเขาไปไล่ ล่านักรบเผ่าต่างๆ ที่ถอยร่นของทูเจ๋ีย เขาจบั หวั หน้าเผ่าเผ่า 5

หน่ึงได้ในละแวกใกล้เคียงกบั ภเู ขาหมาป่ า เผ่าเผ่านัน้ มีชื่อท่ี แปลจากภาษาทเู จ๋ียว่า ‘เผา่ แห่งเทพ’ ว่ากนั ว่าพวกเขาเป็ นลูกหลานของเทพเจ้า มีตาแหน่งท่ี พิเศษกว่าเผ่าอื่นๆ เสียดายที่สงครามทาให้พวกเขาเกือบสญู สิ้นเผ่าพนั ธ์ุ แล้วหัวหน้าเผ่าคนนัน้ ยงั เป็ นคนขี้ขลาดตาขาว ขอร้องให้เขาไว้ชีวิตด้วยการเผยความลบั ย่ิงใหญ่ให้ฟัง ท่ีชาว ทูเจี๋ยสามารถยึดครองจงหยวนได้เป็ นร้อยปี เพราะว่าบรรพ กษตั ริยข์ องทเู จี๋ยได้คนั ศรตะวนั ส่องใต้หล้ามาครอง คนั ศรนี้ทา จากโลหะพิเศษที่ตกมาจากสวรรค์ มนตราที่กากบั อยู่บนนัน้ ได้รับการทาพิ ธีจากซาหม่านผู้มีฤทธ์ิ กล้าแกร่งท่ี สุดใน ประวตั ิศาสตรท์ เู จี๋ยถึงห้าคน จากตานานที่เล่าขาน ผ้ใู ดได้ครอบครองคนั ศรนี้จะได้ ครอบครองใต้หล้า หลงั จากทูเจี๋ยได้ครอบครองจงหยวนแล้วก็ นาคนั ศรคืนกลบั ส่สู ถานท่ีอนั ศกั ด์ิสิทธ์ิ ตอนนัน้ เขาอายสุ ิบเจด็ สิบแปดปี มีความสามารถในการ รบ คิดว่าวรยทุ ธตวั เองยอดเย่ียม อีกทงั้ ยงั ฉลาดหลกั แหลมทา ได้ทกุ อย่าง ดงั นัน้ เขาจะต้องได้คนั ศรนัน้ มาครอบครอง แม้คิด ว่าตัวเองไม่จาเป็ นต้องอาศัยส่ิ งของภายนอกมารวบรวม แผ่นดินจงหยวน แต่คิดว่าถ้าได้อาวุธวิเศษมาใช้เป็ นอาวุธ 6

ประจาตวั กจ็ ะเป็ นการดี ยิ่งไปกว่านัน้ หวั หน้าเผ่าคนนัน้ ยงั บอก ว่า ส่ิงที่มีอย่พู ร้อมกบั คนั ศรวิเศษนัน้ คือสมบตั ิจานวนมหาศาล ที่บรรพบุรุษของเผ่าเทพชิงมาขณะท่ีทูเจ๋ียกรีธาทพั โจมตีจง หยวนเมื่อร้อยปี ก่อน เขาสงั ่ ให้กองทพั ท่ีไล่ตามหยุดจดั ทพั อยู่ที่เดิม ส่วนตวั เองไม่สนใจคาทดั ทานของคนสนิท ไม่สนใจว่าตานานนี้จะเป็ น เรื่องจริงหรือเท็จ เขาลอบขึ้นภเู ขาหมาป่ าไปเพียงลาพงั สิ่งท่ีมี อยใู่ นมือกเ็ ป็นแค่ตวั อกั ษรนาไปส่ขู มุ ทรพั ยไ์ ม่กี่ประโยค ไม่ร้วู ่า สวรรค์เมตตาหรืออย่างไร หลายวนั หลงั จากนัน้ ขณะที่เขา กาลงั เดินทางกลบั ด้วยความสิ้นหวงั และเดือดดาลกพ็ บกบั การ โจมตีของฝงู หมาป่ า ในตอนนี้ เขาจึงเข้าใจว่าเขามิ ได้ แข็งแกร่ งอย่า งที่ คิ ด การออกรบท่ีได้ชยั ชนะอย่างราบรื่นตงั้ แต่เด็กจนโตทาให้เขา ลืมไปแล้วว่าโลกนี้ยงั มีอันตรายที่เขาไม่อาจรบั มือได้ เมื่อ เผชิญหน้ากบั ฝงู หมาป่ าที่ดรุ ้ายและไม่ยอมล่าถอยนับร้อยตวั เขารบไปถอยไป คิดว่าตัวเองคงต้องทิ้งชีวิตไว้ท่ีนี่ แน่ แล้ว ตอนนัน้ เขาพลนั เข้าใจขึ้นว่า ความจริงหวั หน้าเผา่ คนนัน้ มิได้ขี้ ขลาดกลวั ตาย แต่อีกฝ่ ายเจ้าเล่ห์ออกอุบายยวั ่ ยุความอยาก เอาชนะของเขาแล้วล่อให้เขามาตายบนภเู ขาหมาป่ าแห่งนี้! 7

เป็นวิธีการยมื หมาป่ าฆ่าคน! แต่ทว่าเพราะเขาเป็ นถึงโอรสสวรรค์ เป็ นมงั กรตวั จริง มีสิ่งศกั ด์ิสิทธ์ิคอยค้มุ ครอง ในเวลาท่ีหมดสิ้นหนทาง เขาพลดั ตกลงไปในช่องหินท่ีเลก็ ขนาดผา่ นลงไปได้เพียงคนเดียวอย่าง ไม่ร้ตู วั ช่องหินนัน้ ยาวมากเหมือนจะแบ่งภเู ขาหมาป่ าออกเป็ น สองส่วน ถ้ามองจากด้านนอกจะมองไม่เห็นว่ามีแสงสว่าง สามารถส่องผ่านไปได้อย่างเลือนราง เขาเดินไปตามเส้นทาง คดเคี้ยวไม่รู้นานเท่าไร จนกระทงั ่ ไม่อาจแยกแยะทิศทางได้ แล้ว กจ็ บั พลดั จบั ผลเู จอถา้ เกบ็ ขมุ สมบตั ิ! ช่องหินที่แตกตามธรรมชาติบนยอดเขานัน้ สูงลิบจนมิ อาจปี นขึ้นไปได้ มีแสงอาทิตย์สาดส่องอยู่เลือนรางสะท้อน ขมุ ทรพั ยเ์ ป็นประกายสีทองอร่ามอยา่ งน่าตื่นตาตื่นใจ ถา้ ที่เหน็ อยู่ใต้ภเู ขา เป็ นถา้ หินใหญ่มากราวกบั ขดุ ภเู ขาไปกว่าคร่ึงลูก เขาไม่ร้วู ่าเม่ือร้อยปี ก่อนมีการลาเลียงสมบตั ิและอาวธุ จานวน มากเข้ามาในนี้ได้อย่างไร เขาได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตื่น ตาตื่นใจ แม้มีฝ่ นุ ละอองปกคลุมอาวธุ เหล่านัน้ จนเป็ นชนั้ หนา แต่พวกมนั ยงั มีความคมกริบ เป็นฝี มือการทาอาวธุ ท่ียอดเย่ียม ถึงระดบั สูงสุด ถึงเขาจะเกิดมาในตระกลู นักรบ เคยติดตาม เสด็จพ่อออกรบไปทวั ่ แผ่นดิน แต่เม่ือเห็นอาวุธสุดยอดในถา้ 8

แห่งนี้ก็ยงั ตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก และยงั มีโครงกระดูก หมาป่ าตวั หนึ่งอยใู่ นนัน้ โครงกระดูกนัน้ มีขนาดใหญ่มาก ถ้าหมาป่ าตวั นี้ยงั มี ชี วิ ตอยู่สามารถจิ นตนาการได้ ว่ าจะต้ อ งใ หญ่ เท่ าก ับลูก ช้ า ง เป็ นราชาแห่งราชาหมาป่ า มนั ถกู จดั วางอยู่บนก้อนหินก้อน ใหญ่ท่ีถูกแกะสลักออกมาเป็ นแท่นบูชา แสดงให้เห็นถึง พิธีกรรมพิเศษ ใต้โครงกระดกู หมาป่ ามีคนั ศรคนั เลก็ ๆ วางอยู่ นัน่ กค็ ือคนั ศรตะวนั ส่องใต้หล้า เริ่มแรกเขายงั ไม่เช่ือ เพราะจากความคิดของเขาคนั ศร วิเศษนี้จะต้องดเู ก่าแก่และทรงอานุภาพ เตม็ ไปด้วยรงั สีสงั หาร สามารถยิงดวงตะวนั ได้ อย่างน้อยต้องใช้พลงั มหาศาลจึงจะ ง้างสายของมนั ได้ แล้วมนั จะกลายเป็ นคนั ศรท่ีเหมือนของเล่น แบบนี้ได้อย่างไร แต่เมื่อเขาพินิ จอย่างรอบคอบแล้ว เห็นว่า วสั ดทุ ี่ใช้ที่ทาคนั ศรขึ้นมานัน้ ไม่ใช่ทงั้ หินไม่ใช่ทงั้ เหลก็ คนั ศร คนั นี้ยงั มีกลไกในตวั แล้วยงั มีอกั ขระมนตราและพลอยหินสี เขียวที่เหมือนดวงตาหมาป่ า อีกทงั้ เมื่อขบคิดถึงตาแหน่งท่ีมนั ปรากฏขึน้ บนแท่นพิธีกรรม จึงยอมเช่ือในที่สดุ 9

1

ทนายสาว ถึงคราวสู้ 美人谋律 435 นึกเสียใจ แม้มีสมบตั ิมากมาย แต่เขากต็ ้องมีชีวิตออกไปจึงจะใช้ มนั ได้ แต่โชคร้ายที่อาวุธประจาตัวของเขากระเด็นหายไป ระหว่างที่ตกลงมาในช่องหิน เขาจาใจหยิบกระดกู ของหมาป่ าที่ มีปลายแหลมสองท่อนมาหาทางออก ทางเดินท่ีเข้ามาไม่อาจ เดินย้อนกลบั ไปได้ทาให้เขาต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านัน้ ไม่รู้ ว่านานเท่าไรเขาได้ยินเสียงหอนรบั พระจนั ทรข์ องหมาป่ า แม้ จะอย่หู ่างไกลกย็ งั น่าสะพรึงกลวั ไม่น้อย น่าประหลาดกว่านัน้ ก็ คือ ยงั มีเสียงร้องไห้ด้วยความตกใจระคนหวาดกลวั ของสตรีดงั ซ้อนมาด้วย เขาเดินไปตามเสียงจนออกจากถา้ นัน้ ได้ในที่สดุ เม่ือเขา ออกมาจากถา้ หินจึงเหน็ สตรีสะพายห่อผ้าใบใหญ่นางหนึ่งถกู ขงั อย่ใู นกรงที่สร้างจากไม้ท่อนใหญ่ นางขดตวั เข้าหากนั อย่าง หวาดกลวั อย่กู ลางกรงขงั อีกทงั้ ยงั ต้องหลบหลีกกรงเลบ็ แหลม คมท่ียน่ื เข้ามาจากทางช่องว่างอยตู่ ลอด รอบด้านมีหมาป่ ายืนแยกเขี้ยว น้าลายไหลอย่างน่ า สะพรึงกลวั อย่รู อบด้าน พวกมนั พ่งุ ชนกรงไม้ดงั ปึ งๆ ปังๆ แม้ 2

ท่อนไม้จะมีขนาดใหญ่และหนาแต่ประกอบกนั อย่างหยาบๆ ถ้าเป็ นเช่นนี้ต่อไป กรงไม้จะถกู ชนจนพงั ถึงตอนนัน้ สตรีท่ีไร้ เคร่ืองป้องกนั จะต้องถกู ฉีกเนื้อเป็ นชิ้นๆ สดุ ท้ายถกู กดั กินจน ไม่เหลือแม้แต่กระดกู การกระทาท่ีหลกั แหลมที่สดุ ในตอนนัน้ คือถอยกลบั เข้า ถา้ หินอย่างเงียบๆ เดินกลบั ไปทางเดิม มีพืน้ ท่ีบางส่วนและทาง คบั แคบท่ีต้องใช้วิชาตวั เบาเท่านัน้ จึงจะเข้าไปได้ซึ่งพวกหมา ป่ าไม่มีทางเข้าไปได้อย่างแน่นอน แบบนี้จึงจะรกั ษาชีวิตของ ตนเองไว้ได้ จากนัน้ ค่อยหาวิธีอ่ืนหลบหนี เพราะอาหารแห้ง และน้าท่ีเขามีติดตวั ไม่ได้หล่นหาย สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้อีก ระยะหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเหตุใดหรือเป็ นวยั หนุ่มที่กาลงั เลือดร้อน หรือนิ สัยหยิ่งทะนงแต่เดิมทาให้เขาไม่คิดจะก้มหัวให้สัตว์ เดรจั ฉานเหล่านี้ ยิ่งทนเห็นหญิงสาวคนหน่ึงถกู จบั กินไปต่อ หน้าต่อตาไม่ได้ จึงยน่ื มือเข้าช่วย ในชวั่ พริบตาท่ีเขากระโจนเข้าไป กรงไม้ถกู ชนแตก เขา ดึงตวั หญิงผ้นู ัน้ ไว้ข้างหนึ่งอีกข้างหน่ึงกวดั แกว่งอาวุธท่ีเป็ น กระดกู หมาป่ าที่มีปลายแหลมพร้อมกบั วิ่งถอยเข้าไปในถา้ หิน 3