wลิกเกมร้ายล่าเกมรัก

“หรืออีกทีเราเองอาจจะหวัน่ ไหว ...” มอื ใหญไ฽ มป฽ ลอ฽ ย แถมยัง รัง้ เธอใหใ฾ กลเ฾ ข฾าไปอีกจนไดก฾ ล่ินกายชายชาตรีผสมนํ้าหอมราคาแพง ทาํ ใหร฾ ฾งุ พรายหวั ใจจะวาย “เด็กอยา฽ งน้ีถ฾าถูกโอโ฾ ลมเขา฾ หนอ฽ ยกไ็ พล฽ เข฾าใจไปไดว฾ า฽ ความใคร฽เปน็ ความรัก” “พรายไมเ฽ คยสับสนนะ !” สาวน฾อยกดั ฟันเถยี งหนา฾ แดง นกึ โมโหขน้ึ มาที่เขาเหน็ ตนเป็นเพยี งเด็กสาวอ฽อนเดียงสาจนแยกความ ร฾ูสึกทเ่ี ขาเพิง่ พดู มาไม฽ถูก “คณุ เองตา฽ งหากท่ีอาจจะไม฽เคยรว฾ู ฽าความรักตา฽ งกบั ความใคร฽ ยังไง” “เรามีหลักฐานอะไรมากลา฽ วหาฉัน” “กค็ ณุ เที่ยวหลบั นอนกบั ผู฾หญิงไปทั่ว ไม฽เคยรกั ใครจรงิ สักที” “ฉันเคยบอกเราหรือไงว฽าไมเ฽ คยรักใครจริง” “ใครๆ กร็ ฾กู นั ท้ังน้ัน ถา฾ เรารกั ใครจรงิ ๆ เราจะมคี วามสมั พนั ธแ กับคนอนื่ ไปท่ัวโดยไม฽แครแความรู฾สึกของเขาไดย฾ ังไงคะ หรือถา฾ รัก จรงิ กค็ งไม฽แบ฽งให฾นอนกบั พไ่ี รอันหรอก ” ท฾ายประโยคยังอุตสา฽ หแ เสียดสอี ยา฽ งเหลืออด เดสมอนดแยิ้มปนบ้ึง “เรายังมองโลกไม฽ตา฽ งจากเดก็ วยั รนุ฽ เลยนะ นอ฾ งพราย ความใครก฽ บั ความรกั เปน็ คนละเรอื่ งกนั สาํ หรบั ผู฾ชาย แล฾วสองอยา฽ งน้ไี ม฽จําเปน็ ตอ฾ งอยด฽ู ว฾ ยกันเลย อีกอย฽าง... ถา฾ คนท่ฉี ัน รักไม฽ร฾ูวา฽ ฉันมใี จให฾ ฉนั จะทําร฾ายความรู฾สึกของผ฾หู ญงิ ทฉี่ นั รกั ได฾

ยังไง” “ถา฾ เธอเองกร็ กั คุณดว฾ ย ตอ฽ ใหเ฾ ธอไมร฽ ใ฾ู จคุณก็ตอ฾ งเจบ็ ปวดอยด฽ู ี การแยกความรกั ออกจากความใคร฽เป็นแคข฽ ฾ออ฾างมักง฽ายท่ีจะไดม฾ ี เซก็ ซกแ ับใครก็ได฾ตามใจตัวเอง เว฾นเสยี แต฽ความรักของคณุ จะไมม฽ ีวัน เป็นไปไมไ฽ ด฾ หรืออกี ที ถา฾ คณุ ไมแ฽ ครแเหมือนกนั ทผ่ี ฾ูหญิงท่คี ุณอ฾างวา฽ รกั จะมีความสมั พันธแแบบเดียวกันกบั ผช฾ู ายอ่นื ” หน฾าหล฽อกระด฾างดุดนั ข้นึ มาทนั ที หากเขาสะกดกลน้ั อารมณแ ให฾ลกึ ลงในชว่ั พรบิ ตา ตาสีเขยี วคมกล฾าหรี่ลงนดิ ๆ แต฽ปากยงั เยา฾ เธอ ตอ฽ เหมอื นเห็นขนั “ฉนั ไมเ฽ หน็ รู฾ว฽าเราปากจดั อยา฽ งนี้ แถมยงั พดู เหมือนเปน็ ผู฾เชี่ยวชาญ” “คุณเองก็พดู เหมอื นหลงรกั ใครอยู฽ ทง้ั ทพ่ี รายมองไม฽เห็นความ เป็นไปได฾ท่วี า฽ เลยดว฾ ยซาํ้ ” “เราไม฽รใู฾ จฉันท้ังหมดหรอกนะนอ฾ งพราย มเี หตุผลต้งั มากมาย ทีท่ าํ ใหเ฾ ราอาจรกั ใครสักคนสดุ หวั ใจ แตเ฽ ป็นเจ฾าของเขาไม฽ได฾ แล฾ว อยา฽ งนเี้ ราจะใหฉ฾ นั ถือพรหมจรรยแตลอดชีวติ หรือไง” “คณุ มคี นรกั แลว฾ เหรอคะ ลีฟวใี ช฽ไหม” สาวน฾อยย฽นหัวคิ้วถาม เสยี ง แปรง฽ ใจส่นั ระรวั ด฾วยกลัวคาํ ตอบท่ีอาจไดร฾ ับเพราะรวู฾ ฽าเขามี ใครอ่ืนแลว฾ ‘ใคร’ ที่น฽ากลัวยง่ิ กวา฽ คูค฽ วงฉาบฉวยหลายคนซึ่งชาย หน฽ุมเปลีย่ นไปมาและแบ฽งกับนอ฾ งชายโดยไมย฽ ่ีหระแม฾จะถกู เธอ

กําจดั ทง้ิ ไปบา฾ งก฽อนเวลา “แต฽จะเป็นไปไดย฾ งั ไง ลีฟวไี ม฽เคยแตง฽ งาน มาก฽อนซะหน฽อย” “เลิกเดามวั่ เถอะ” “กค็ ุณพดู ใหพ฾ รายคิดแบบนั้น” “กไ็ ม฽ได฾แปลวา฽ ฉนั จะตอ฾ งสารภาพทกุ อยา฽ งกับเรา ” เสียงห฾าว บอกอย฽างระอาใจ แตส฽ ง฽ ผลใหค฾ นฟงั ทําตาขวางเมม฾ ปากแน฽น เธอ ถอยหา฽ งออกไปอกี และเขากจ็ ําใจตอ฾ งปลอ฽ ยมอื มองตามรา฽ งอรชรท่ี เดินหา฽ งออกไปหลายก฾าว “พรายจะมีอะไรกับแลนดหแ รือเปล฽า คุณกไ็ ม฽จาํ เปน็ ตอ฾ งสนใจนี่ คะ” “ฉนั จาํ เป็นต฾องสนใจเพราะไอห฾ มอนัน่ มนั เป็นพวกสับสนทาง เพศ แถมยังแกก฽ ว฽าเราต้ังมาก” “แลนดไแ มไ฽ ดส฾ ับสนซะหน฽อย เขายังบอกว฽าพรายไม฽มที างอ฽อย เขาสาํ เรจ็ ” เธอหนั มาเถียงแทนเพ่อื นต฽างวัยหน฾ายุ฽ง แล฾วเปรยกับ ตวั เอง “บางทีเขาอาจพูดถกู พรายน฽าจะหาแฟนได฾แลว฾ ” น้ําเสยี งไมแ฽ นใ฽ จของเธอทาํ ใหห฾ อ฾ งเงยี บกรบิ ขึ้นมาทันที แตร฽ ุ฾ง พรายไมไ฽ ด฾สงั เกตเพราะมัวแตท฽ ดท฾อกบั สถานการณขแ องตนเอง จน กระท่ังชายหนมุ฽ เอย฽ ถามเสยี งเข฾ม “เราอยากมแี ฟนนักหรือไง” “ไมค฽ ะ฽ ” ตาดาํ ขลบั หนั ไปสบตากับเขาช่วั ครู฽ แล฾วรีบเมินหนี กลวั เหลือเกินวา฽ เขาจะลว฽ งร฾คู วามในใจของตน หากเดสมอนดรแ ักโอลิ เวยี จริงๆ หรือเขามีใครอนื่ แลว฾ อยา฽ งท่ีเขาพดู เธอจะทํายงั ไงดี “แต฽

บางทีมนั คงเป็นทางออกที่ดี” เพ่อื นๆ ของเธอบอกวา฽ คนเราจะมคี วามรกั สกั กค่ี ร้ังก็ได฾ คน สว฽ นใหญม฽ กั จะฝังใจกบั ความรกั ครั้งแรกทงั้ ที่บางคร้งั มนั เปน็ รักทีง่ ่ี เงา฽ ไร฾แก฽นสาร อาจจะเปน็ เพราะความแปลกใหมซ฽ ่งึ เรียกว฽า ‘ความ รัก’ ซงึ่ กลไกการทาํ งานของจิตใจเพิ่งเคยค฾นพบเป็นครง้ั แรกตอ฾ งใช฾ ทั้งพลังกายและพลังใจอยา฽ งมากเพ่อื ฟมู ฟกั ความรส฾ู ึกอันบรสิ ทุ ธ์ิ งดงามนั้นไวเ฾ หมือนชว฽ งเวลาแหง฽ ความร฽ุงโรจนแหรอื ยุคทอง แม฾เม่ือ สูญเสียไปในภายหลังคนสว฽ นหน่งึ จงึ ยงั จดจํารายละเอยี ดได฾ทุกช฽วง ตอน คนจํานวนหนึง่ เรยี นรท฾ู ่จี ะมีความรักด฾วยเหตผุ ลมากกวา฽ ใช฾ หวั ใจเพยี งอย฽างเดยี ว และอาจลืมความรักครง้ั แรกเมือ่ เวลาผ฽านไป บางคนยังจดจาํ รกั ครง้ั แรกได฾จนถงึ เวลาชว฽ งเวลาสดุ ทา฾ ยของ ชีวิต ตอ฽ ให฾มคี วามรกั ใหมอ฽ กี หลายครั้งหลายหน รุง฾ พรายสังหรณแใจว฽าเธอจะไม฽ไดจ฾ ัดอย฽ใู นบุคคลท้ังสองกล฽มุ แต฽ เปน็ คนโชครา฾ ยทีไ่ มอ฽ าจลืมรกั ในครัง้ แรก และไมส฽ ามารถมอบความ รกั อยา฽ งเดียวกันน้นั ให฾กบั คนอน่ื ได฾อกี ร฾ูดวี ฽าวันหนงึ่ เธอตอ฾ งยอมปลอ฽ ยเขาไปโดยไมพ฽ ยายามเหนย่ี วรง้ั เอาไว฾เหมอื นทผี่ า฽ นมา แตส฽ าวนอ฾ ยยังอยากยอ้ื ‘วัน’ ทีว่ ฽าเอาไว฾ให฾ นานท่สี ุด หากเธอกลวั เหลือเกินวา฽ เวลาที่เธอเพยี รเข฾าไปคนั่ กลาง เพราะไมอ฽ ยากให฾เขาเป็นของคนอนื่ เร็วเกินไปนน้ั จะมาถงึ จดุ สิน้ สุด เสยี แล฾ว

“น฾องพราย” เสยี งเรียกท่ีดงั อยู฽ใกลท฾ าํ ให฾เธอสะดง฾ุ เพราะคน พูดเขา฾ มาถงึ ตวั และสหี น฾าคมเข฾มเหมอื นกาํ ลงั หงดุ หงดิ กบั อะไรบาง อยา฽ ง “ฟงั ท่ฉี นั พดู หรอื เปล฽า” “ขอโทษค฽ะ” “เราตกลงทําตามท่ฉี ันขอใชไ฽ หม” “เอ฽อ...” ตาดําขลบั กะพริบถ่ี เพราะไมไ฽ ด฾ยนิ ด฾วยซ้ําวา฽ เขาขอ อะไร “ตกลงตามนนั้ ก็แล฾วกัน” คนสั่งรวบรัดตัดความเอาเอง และ ยกมอื ข฾างหนึง่ ข้ึนจับหวั ทุยของเธอ กม฾ ลงจูบหน฾าผากนนู เนียน หนักๆ คร้ังหนงึ่ ทาํ เอาคนถกู จบู ใจเต฾นไมเ฽ ปน็ สา่ํ รบี ยกมอื ขนึ้ ลบู หนา฾ ผากปอู ย “ฉันไปนอนล฽ะ” สาวน฾อยมองตามรา฽ งสงู ใหญ฽ตาปรอย ความคิดที่อยากจะตัดใจ จากเขาเลอื นหายไปชั่วขณะอกี ครง้ั หลีกทางใหค฾ วามหวงแหนเดิมๆ เขา฾ มายดึ ครองเปน็ เจ฾าเรือนเชน฽ เคย ร฾งุ พรายเร่มิ ทํางานเตม็ เวลาอาทิตยถแ ัดมาในสาํ นักงานใหญ฽ของ คงิ -คอรแปอเรชัน หลงั จากเขยี นใบสมคั รส฽งเหมือนพนกั งานคนอน่ื แตพ฽ ิชญแสนิ ีส฽งเธอมาอยูใ฽ นทมี ผ฾ชู ฽วยของเบรต็ ด฾วยเหตุผลทวี่ ฽ามงี าน ซึ่งเหมาะสมกบั สิ่งที่เธอเรยี นมามากกว฽า โดยมเี ลขาฯ สว฽ นตัวของ ท฽านประธานใหญเ฽ ป็นคนลงมือเทรนงานใหเ฾ อง หากเขาไม฽วา฽ งจึงให฾ คนอืน่ ในทมี มารบั หนา฾ ท่แี ทนโดยมคี ําสง่ั ว฽าห฾ามผอ฽ นปรนกับเธอ โต฿ะทํางานของหญงิ สาวอย฽ูในช้ันเดยี วกบั ห฾องทาํ งานของเดสม

อนดแแ ตเ฽ ธอเหน็ เขานบั ครงั้ ได฾ หญิงสาวทาํ หน฾าที่ทุกอย฽างตัง้ แต฽เสิรฟแ กาแฟให฾เบรต็ ซ่งึ เป็นหัวหน฾างานโดยตรงและชว฽ ยเหลืองานทกุ อย฽าง ตงั้ แตถ฽ ฽าย เอกสารไปจนถงึ ออกไปคยุ กับลกู คา฾ จ็อบที่ไมส฽ าํ คญั นกั ขา฾ งนอกเมื่อ เบร็ตตอ฾ งทํางานแทนนายใหญ฽ “คุณหนู เตรียมพรีเซ็นเทชนั ทจ่ี ะประชุมพรงุ฽ น้เี สร็จหรอื ยงั ครับ” อย฽างเดียวทเ่ี หมอื นเดิมระหว฽างเบรต็ กบั เธอ คือ คําทเี่ ขาใช฾ เรยี กขานกบั ความสภุ าพอนั เสมอต฾นเสมอปลาย แต฽เขาไม฽ใชห฽ ัวหนา฾ ท่ใี จดีเลยสักนดิ รับรองได฾ “เสรจ็ แลว฾ คะ฽ ฉันเพิง่ สง฽ เมลให฾คณุ เมือ่ เชา฾ นเี้ อง ถ฾ามีอะไรให฾แก฾ รีบบอกดว฾ ยนะคะ” “โอเค เด๋ยี วผมจะขอดูกอ฽ น คุณหนเู อาแฟมู ลกู คา฾ เจ฾าน้กี บั ขอ฾ เสนอของเขาไปศกึ ษาแลว฾ เรียกฝุายกฎหมายเขา฾ มาร฽างสญั ญาให฾ เสรจ็ ภายในพรุง฽ นด้ี ฾วยนะครับ สงสัยอะไรให฾มาถาม แตผ฽ มโน฾ตสง่ิ ที่ ตอ฾ งพจิ ารณาเอาไว฾แลว฾ บา฽ ยน้เี ตรียมตวั ออกไปขา฾ งนอกกบั ผม เรามี นัดคุยกับลกู คา฾ สองราย ตอนเย็นมงี านเล้ยี งต฾องไปสมทบกบั มิสเตอรแ คงิ …” เขาแจง฾ สถานทจ่ี ดั งานซง่ึ เป็นคฤหาสนแของวฒุ ิสมาชกิ คนหน่ึง อยนู฽ อกนวิ ยอรกแ ซติ ี้ “ฉันตอ฾ งไปงานเล้ียงดว฾ ยเหรอคะ” คนท่ีนอนดกึ ตดิ ๆ กันมาทั้ง อาทิตยแ เพราะตอ฾ งเรียนร฾งู านเหมอื นเคร่ืองจักรถามตาโต กม฾ ลงมอง ตัวเองอย฽างเพลยี ๆ เมื่อคิดว฽าจะตอ฾ งไปปนั หนา฾ รบั แขกในงานแทนที่ จะได฾กลับบ฾านไปนอนเร็วอยา฽ งท่ตี ัง้ ใจ

เมอื่ คืนกว฽าเธอจะเตรียมพรีเซ็นเทชันเสรจ็ ก็เกือบตีสาม มเี วลา นอนแค฽ไม฽ถึงส่ชี ัว่ โมงดีกต็ อ฾ งรบี ตน่ื มาอาบนา้ํ แต฽งตัวแจน฾ มาทํางาน แต฽เชา฾ เพราะเบร็ตถอื คตวิ ฽าลกู นอ฾ งต฾องมากอ฽ นพรอ฾ มกาแฟกบั แซนดวแ ชิ ทเ่ี ขาชอบบนโตะ฿ และตวั เขามาทาํ งานตงั้ แต฽แปดโมงครึง่ ทกุ วันไมเ฽ คยเลตแม฾แต฽นาทีเดยี ว “ท฽านสง่ั เอาไว฾ ถา฾ คุณหนูไม฽อยากไปคงตอ฾ งบอกเอง เปน็ งาน เลี้ยงค็อกเทลง฽ายๆ ไมห฽ รูหราอะไร แขกไม฽ถึงร฾อยคน มสิ เตอรคแ งิ อยากคยุ กับท฽านวฒุ สิ มาชกิ เรือ่ งกฎหมายใหม฽ กับเจอคค฽ู ฾าบางคนที่ นน่ั ” “ฉันจะไป แตฉ฽ ันไมม฽ เี วลาเตรยี มชดุ ” “โทรไปขอชุดท่แี ผนกการตลาดกับประชาสัมพันธดแ า฾ นล฽างได฾ ครบั เรามสี ฽วนคอสตมู ดไี ซเนอรแ มสี ไตลิสตปแ ระจาํ แผนก พวกน้มี ี หอ฾ งเสื้อหลายแหง฽ ท่ีติดตอ฽ ประจาํ พร฾อมจะบริการเราโดยไมต฽ ฾องแจ฾ง ลว฽ งหน฾า สักเท่ยี งลงไปเลอื กแบบ ตอนเยน็ ชดุ กค็ งมาถงึ ทางแผนก เคยมีไซซขแ องคณุ หนอู ยแ฽ู ล฾ว” “จะมีได฾ยังไงคะ” ร฾ุงพรายตาโต เพราะไม฽เคยใชบ฾ รกิ ารที่เบร็ต วา฽ เลย “มิสเตอรแคิงสงั่ เสอ้ื ผา฾ ใหค฾ ณุ หนทู ุกสามเดอื น ยูซอง คิม สไต ลิสตแของแผนกนเ้ี ปน็ คนเอาแคต็ ตาลอ็ กมาใหท฾ ฽านเลอื กทกุ คร้ัง ลงไป หาเธอเถอะครับ คมิ รจู฾ ักคุณหนูดี” คนฟงั พยักหน฾าและรับแฟูมใหมก฽ ลบั ไปทีโ่ ตะ฿ โดยไม฽ถามมาก

กว฽าน้นั เบรต็ เป็นพวกบ฾างานเหมือนเจ฾านายของเขาและพยายาม ถา฽ ยทอดมันให฾เธอเตม็ ท่ี โชคดีท่เี ธอความจาํ ดแี ละเรยี นร฾ูเร็ว สามารถปะติดปะตอ฽ สิง่ เลก็ ๆ น฾อยๆ เข฾าด฾วยกันโดยไม฽ตอ฾ งซกั ทุก รายละเอียด ถงึ อยา฽ งนนั้ เธอยังต฾องโน฾ตสิ่งท่เี ขาสอนในแตล฽ ะวันลง ในโน฾ตบ฿ุกส฽วนตวั เพราะการนอนนอ฾ ยทําให฾สมองไมส฽ ามารถเกบ็ บันทึกความจาํ ระยะยาวได฾เตม็ ที่จนตอ฾ งใชเ฾ ครอื่ งมือช฽วย “ขอกาแฟให฾ผมอีกแก฾วนะครับ รอบน้ไี ม฽ตอ฾ งใสน฽ ํ้าตาล” คําส่ัง ยงั ตามหลงั มาเมอ่ื เธอก฾าวยงั ไม฽พ฾นหอ฾ งทาํ งานดี สาวนอ฾ ยรบั คําและชงกาแฟให฾เขาก฽อนเปน็ อย฽างแรก โทรลงไป หายูซอง คมิ คนที่ว฽าเพอื่ ใหเ฾ ตรียมชดุ ให฾ โดยบอกคอนเซปตงแ าน คร฽าวๆ เป็นอยา฽ งท่ีสองแลว฾ จงึ นัง่ อา฽ นแฟมู กับโนต฾ ทีเ่ บร็ตแปะมาให฾ เดนิ เข฾าไปถามข฾อสงสยั กับหวั หน฾างานหนง่ึ รอบแล฾วจงึ โทรไปนัดฝุาย กฎหมายเพ่อื เข฾าไปหาท่ีออฟฟซิ ในตอนสายวนั รง฽ุ ข้ึน ไดท฾ ํางานอีกไม฽กอี่ ยา฽ งกับเลอื กชุดกอ฽ นเทย่ี ง โดยมสี ไตลสิ ตแชาว เกาหลขี ึน้ มาหาเธอถึงคอกทํางานและแนะนําชดุ ทเ่ี หมาะสมซ่ึงเธอ น฽าจะใส฽ได฾ สองฝุายนัดเวลาแต฽งตวั ก฽อนไปงานเลี้ยงแลว฾ คมิ จงึ กลับลงไปที่ แผนกของตนปลอ฽ ยใหร฾ ง฾ุ พรายดึงอาหารกลางวนั ที่พ฽อบ฾านเตรียมมา จากบ฾านขึน้ มานั่งกนิ บนโต฿ะเงียบๆ คนเดียว ไม฽รเ฾ู ธอคิดไปเองหรือเปล฽า แต฽ร฾สู ึกวา฽ พนกั งานของท่ีนี่ไม฽มคี น อยากมาสงุ สิงกับเธอนกั ทั้งท่รี ง฾ุ พรายมนั่ ใจว฽าตนเปน็ คนที่มีมนุษย

สมั พนั ธดแ ีมากคนหน่ึงและยิ้มง฽ายเพราะติดมาจากพลอยนภัส เธอ เคยมเี พอื่ นเพ่ิมข้นึ โดยไมร฽ ู฾ตัวแมจ฾ ะไม฽คอ฽ ยมเี วลาใหค฾ นเหลา฽ นั้นนัก แต฽คนส฽วนใหญม฽ ักชอบเธอ วนั แรกที่เธอขึ้นมาทาํ งานที่แผนก พนกั งานชายคนหนงึ่ ซงึ่ ดู เหมือนเพิ่งเรยี นจบมาใหม฽ๆ เหมือนกันทาํ ทา฽ เข฾ามาจบี เธอ ทงั้ คเู฽ พงิ่ เริ่มบทสนทนาได฾ไม฽กีป่ ระโยคเขากถ็ กู พนกั งานอาวุโสคนหนึ่งเรียก ตวั ไปคยุ เรือ่ งอะไรสักอยา฽ งและหายไป จากนัน้ เขาก็ทําเหมอื นเธอ เปน็ คนแปลกหนา฾ ตอนท่เี ดินผ฽านโดยมแี คก฽ ารพยักหน฾าใหอ฾ ยา฽ งผวิ เผนิ “พาย ทําไมกนิ กลางวนั ท่นี ค่ี นเดียวละ฽ ” เสียงเรียกด฾านหลงั ทาํ ใหค฾ นทเี่ อนกายพิงพนักเก฾าอ้ีตามสบายรีบหมนุ ตัวมาพร฾อมแกว฾ นา้ํ ในมอื พรมท่ีปูเกือบเตม็ พื้นท่ที าํ ใหเ฾ ธอไมไ฽ ด฾ยนิ เสยี งรองเท฾า อีกทีก็ เพราะเรมิ่ ง฽วงจนเบลอ “ลีฟวี คุณขึ้นมาบนนีไ้ ดย฾ งั ไงคะ” “เดสบอกฉนั วา฽ เธอทํางานอยทู฽ น่ี ี่ ฉันนัดกนิ กลางวันกับเขา ” สาวสวยบอกสีหน฾าร฽าเริง และลากเกา฾ อี้เล็กด฾านหลงั คอกทํางานของ เธอมานัง่ อยา฽ งไมเ฽ คอะเขนิ หรือถือเนอื้ ถอื ตวั “ดูเธอสิ ทาํ งานเต็มตัวแล฾ว ฉันละ฽ อจิ ฉาเดสจรงิ ๆ ” “มีคนเกง฽ ๆ อยากทํางานกบั คณุ เยอะแยะ ไมต฽ อ฾ งเสียดายฉนั หรอกคะ฽ ” ตาดําหลบุ ลงมองนาฬกิ าขอ฾ มอื เมือ่ รู฾วา฽ โอลเิ วยี มนี ดั กับ ใคร ไมม฽ ผี ูห฾ ญิงข้ึนมาหาประธานคนใหม฽ของคงิ คอรปแ ถงึ ออฟฟิซใน

เวลาทํางานมานานเท฽าทเ่ี ธอจําได฾ “เทีย่ งครึ่งแล฾ว คณุ ยงั ไม฽ออกไปทานอาหารเหรอคะ” “ฉันกินเรียบรอ฾ ยแลว฾ เลขาของเดสสงั่ อาหารขึ้นมาให฾ ฉันมา ถึงต้งั แต฽ยังไม฽เท่ียงเราเลยเรมิ่ เร็ว พอร฾ูวา฽ เธออยนู฽ ่เี ลยตามมาคยุ ดว฾ ย ยงั ตน่ื เตน฾ ไม฽หายทร่ี วู฾ า฽ เธอคบกับแลนดแ” “อนั ท่จี ริง...” เธอพยายามแกข฾ า฽ ว แต฽โอลเิ วียแทรกขึ้นมาก฽อน เหมือนอยากพูดเต็มที่ “พอ฽ ฉันนะ฽ ถงึ กับเรมิ่ กงั วลว฽าแลนดแจะไม฽ยอมคบใครเปน็ ตวั เป็นตนทั้งทอี่ ายขุ นาดนี้ พอร฾ูว฽าลูกชายมีแฟนเลยอยากเห็นเธอขึน้ มาเพราะร฾วู ฽าเธอเปน็ นอ฾ งสาวของเดส” “เดสใหบ฾ อกพ฽อของคณุ ว฽าฉนั เปน็ นอ฾ งสาวเหรอคะ” “ไม฽ใช฽ แตแ฽ หม จะให฾ฉนั บอกพ฽อยงั ไงล฽ะ เดสมอนดแเปน็ ผ฾ูปกครองของคนท่ีเป็นสาวเต็มตวั อยา฽ งเธอ เขาเพิง่ อายสุ ามสบิ สาม เทา฽ น้นั เอง สว฽ นเธอกย็ ีส่ บิ เอด็ ปแี ลว฾ ดยู ังไงกไ็ มเ฽ หมือนเดก็ ใน ปกครอง ฉันเลยบอกพอ฽ วา฽ เธอเปน็ นอ฾ งเลย้ี งของเดสแทน แลนดแ บอกเธอแล฾วหรอื ยังวา฽ พอ฽ อยากให฾ไปทานอาหารเย็นดว฾ ย” “ฉันไม฽ได฾คุยกบั แลนดแมาหลายวันแล฾ว ” สาวนอ฾ ยวา฽ อยา฽ ง กระอักกระอ฽วน ไม฽คิดว฽าโอลิเวอรแ ฮารแเปอรจแ ะอยากเจอคนทีค่ ดิ วา฽ เป็นแฟนของลกู ชายข้นึ มา “บางทีเราน฽าจะถามเขาก฽อน” เธอจะได฾บอกเขาว฽าไมอ฽ ยากไป “เพราะถามแล฾วนะ฽ สิ ฉันเลยมาบอกเธอ นึกว฽าแลนดแบอกแลว฾

ซะ อกี ” โอลเิ วียย฽นจมกู “ตกลงเธอไปนะ ฉันจะไดบ฾ อกพอ฽ เอาไว฾” “ลฟี วี ฉนั ว฽าให฾ฉันคยุ กบั แลนดกแ ฽อนดกี ว฽าค฽ะ” “น่ีเธอรงั เกยี จครอบครัวของฉัน ไมอ฽ ยากเจอพอ฽ ฉันเหรอพาย แลนดแคงเล฽าวรี กรรมของตาเฒา฽ โอลเิ วอรใแ ห฾เธอฟังนะ฽ สิ พ฽อไมไ฽ ดน฾ ฽า กลัวอย฽างนนั้ หรอก รับรองได฾ เขาแค฽ขี้บน฽ กวา฽ ปกติเท฽านน้ั ” “ไม฽ใชอ฽ ย฽างน้ันนะ” “ถ฾าไมใ฽ ชก฽ ็แปลวา฽ เธอตกลง ฉันแวะมาบอกแค฽น้ีละ฽ เป็นวัน เสารแตอนเย็นมะรนื นนี้ ะ ฉันจะบอกให฾แลนดแไปรับเธอท่บี ฾าน ” บอก เสรจ็ ร฽างสูงระหงเหมือนนางแบบกล็ กุ ข้ึนยืนสหี น฾าอิ่มเอมเหมือน เพ่ิงปฏิบตั ภิ ารกิจสําคญั เสรจ็ “ฉนั มงี านต฽อพอดี ต฾องไปแลว฾ ละ฽ พาย เจอกนั วันเสารแ” รงุ฾ พรายน่งั อึง้ เพราะพอบอกเธอเสร็จฝุายนน้ั ก็ชะโงกตัวมาจบู แก฾มแล฾วลกุ ข้นึ ยืนกา฾ วฉับๆ เดนิ ออกไปจากหอ฾ งดว฾ ยทว฽ งทา฽ มาดมั่น สาวนอ฾ ยเหน็ โอลิเวียแวะคยุ กบั เบร็ตที่เพ่ิงกลับเขา฾ มาพอดี หวั หนา฾ งานของเธอกม฾ ลงคยุ อะไรสักอยา฽ งหน฾าขรมึ จดั สักพกั โอลเิ วยี ก็เดนิ จากไปโดยท่ชี ายหนมุ฽ สอดมือเขา฾ ในกระเปา฻ กางเกงกม฾ หนา฾ ตา่ํ เหมอื นมีเร่อื งตอ฾ งคดิ และเขาเงยหนา฾ ขึ้นเหน็ เธอกาํ ลงั จอ฾ งอยจู฽ ากระยะไกลในเวลา ตอ฽ มาเลยเดนิ เขา฾ มาหา “มิสฮารแเปอรแมาหาคณุ หนูทาํ ไมเหรอครบั ” “เธออยากชวนฉนั ไปกินมือ้ เย็นท่ีบา฾ นวนั เสารนแ ้ี” สาวนอ฾ ยบอก

ตามตรงไม฽ไดป฾ ดิ บัง เพราะเบรต็ ชว฽ ยดแู ลเธอแทนเจ฾านายของเขานับ คร้งั ไมถ฽ ฾วนเม่อื เดสมอนดแไม฽มีเวลาให฾ “คณุ หนูน฽าจะบอกทา฽ นกอ฽ น” ชายหนม฽ุ เปรยเหมอื นไม฽ใช฽เรอื่ ง สําคัญแล฾วยกขอ฾ มือขึ้นมาดูเวลา “อีกคร่ึงช่ัวโมงเราออกกนั เลยนะ ครบั เด๋ยี วจะสาย” รง฾ุ พรายรบั คําในลาํ คอ แตไ฽ มค฽ ิดวา฽ จาํ เป็นตอ฾ งบอก อันทีจ่ รงิ เธอต฾องโทรไปหาออรแแ ลนโดเพ่อื ยกเลกิ นัดกบั เขา หากความคิดนั้นเลือนไปเพราะภารกจิ ท่เี หลอื ทั้งวันอนั ย฽ุงเหยงิ กวา฽ งานเลี้ยงจะเลกิ ในเวลาคอ฽ นขา฾ งดึก หญงิ สาวก็แทบจะคลานขึน้ เตียงหลังอาบนํ้าเสรจ็ ในคนื นัน้ และลืมโทรหาชายหนมุ฽ เสียสนิท วนั ต฽อมาซ่ึงเป็นวันศุกรแ เธอแวะไปคยุ เรอื่ งการร฽างสญั ญากับ ฝุายกฎหมายที่ออฟฟิซคนละชนั้ แล฾วกลับข้ึนมาทํางานประจําของ ตน วันน้นั มปี ระชมุ และเจอเคสทล่ี กู คา฾ รายใหญ฽เจา฾ หน่งึ รอ฾ งเรยี นเข฾า มาจนเปน็ ข฽าวใหญ฽โตหวงั ดสิ เครดติ เบร็ตเรยี กเธอเขา฾ ไปพบเพื่อ ตดิ ตอ฽ กับนักขา฽ วนัดเปิดแถลงขา฽ วเพอื่ ระงบั ความเสียหาย ออรแแลนโดโทรมาตอนค่าํ วันศุกรแตอนท่ีเธอกําลงั ขับรถกลับ บา฾ นและแทบจะหลับคาพวงมาลยั “เฮ฾ พาย ผมแวะเข฾าไปรับคณุ ตอนหา฾ โมงเยน็ พร฽งุ น้นี ะ” “มารบั ฉัน…” เธอใช฾เวลาทบทวนเหตุการณอแ ยสู฽ องสามวิเลย อทุ านออกมาเม่อื นึกว฽าตนลืมเร่ืองที่สําคญั ขนาดไหน “โธ฽เอ฿ย แลนดแ ฉนั วา฽ จะโทรแคนเซิลกับคุณแต฽ฉันลืม”

“คณุ ตดิ ธุระหรอื ไง ไหนลีฟบอกวา฽ คณุ รบั ปากเธอแลว฾ วา฽ จะ มา” “ไมใ฽ ชน฽ ะ ลีฟวมี าถงึ ก็เอาแต฽พูดฝุายเดยี วไม฽ฟงั ฉนั บา฾ ง ฉันตั้งใจ จะโทรบอกให฾คณุ ยกเลิกนัดกบั คุณพ฽อของคุณ แต฽งานฉันย฽ุงจนเบลอ ไปหมดเลยลมื !” เจ฾าตวั อุทานเสียงออ฽ ยคําสุดทา฾ ย “คณุ จะอยากให฾ ฉันไปทาํ ไมกนั ล฽ะ แลนดแ ในเม่อื เราไม฽ได฾เป็นอะไรกนั อย฽างที่ลฟี วี เข฾าใจซะหนอ฽ ย” ออรแแลนโดเงียบไปก฽อนจะถอนใจยดื ยาวมาตามสาย “ผมไม฽ได฾ เล฽าใหค฾ ณุ ฟังใชไ฽ หม ว฽าพ฽อเร่ิมสงสัยเร่ืองส฽วนตวั ของผมมาไดส฾ กั พกั หนึ่งแล฾ว” “ไม฽ ทําไมคณุ ไม฽บอกฉนั ล฽ะ” สาวนอ฾ ยย฽นหัวคิว้ ยุง฽ ยกมือปรบั บลูททู ใหแ฾ นบหูถนดั กวา฽ เดมิ “คณุ จะหลบเลี่ยงเร่ืองนีต้ ฽อไปไดน฾ าน แค฽ไหนกนั แลนดแ ใหฉ฾ นั ไปพบเขา มิสเตอรแฮารเแ ปอรแจะมีความหวัง เสยี เปลา฽ ๆ ” “ผมจะบอกพอ฽ แน฽ แตย฽ งั ไมใ฽ ชต฽ อนน้ี คุณจะชว฽ ยผมไดไ฾ หมพาย แคค฽ รั้งนีเ้ ท฽าน้นั ขอให฾พ฽อรามอื จากผมจนกว฽าโพรเจกตแทผี่ มทาํ อย฽ู จะเสร็จ หรือ ไม฽ผมคงทํามันล฽มเพราะทะเลาะกับเขา” คนฟังๆ แลว฾ อยากยกมือขึ้นกุมขมบั การเลือกเพศสมยั นเ้ี ปน็ เรอื่ งซงึ่ ยอมรบั ไดใ฾ นวงกวา฾ งโดยเฉพาะในสังคมตะวนั ตก แต฽ปญั หา หลกั ของ ออรแแ ลนโดกค็ ือ แม฾จะเป็นคนฉลาดและมีความสามารถสูง

แต฽เขากลบั เป็นคนออ฽ นไหวกวา฽ ปกตเิ นอ่ื งจากถกู ปลูกฝังให฾เกลียด เพศท่สี ามมาต้งั แต฽จําความได฾จากผ฾ใู ห฾กําเนดิ ท้งั ยังเคยกระทบ กระเทือนใจเพราะทางเลอื กของตนมาหลายครั้ง โดยเฉพาะครั้ง สุดท฾ายซงึ่ เธอชว฽ ยเขาเอาไว฾ ออรแแลนโดต฾องไปพบจติ แพทยตแ ดิ ตอ฽ กนั นานหลายเดือนเม่อื ปี ทผี่ า฽ นมาโดยไมม฽ ีใครรน฾ู อกจากเธอ ถงึ ภายนอกของเขาจะดูเหมือน คนปกติ รุ฾งพรายกร็ ฾ูว฽าเขาตอ฾ งใชค฾ วามกล฾ามากกวา฽ คนอ่ืนนับรอ฾ ย เท฽าเพ่ือสารภาพถงึ สง่ิ ท่ีเขาเปน็ กับบดิ าผม฾ู ีทศั นคติไมโ฽ สภากับกลุม฽ คนทมี่ คี วามหลากหลายทางเพศ โอลิเวอรแ ฮารเแ ปอรแ ยังเปน็ คนเคร฽งศาสนาและหัวเกา฽ ซ่ึงหาได฾ นอ฾ ยในสังคมปจั จุบนั หากเขากลับประสบความสําเรจ็ ค฽อนขา฾ งมาก ในการหล฽อหลอมเลือดเน้ือเชื้อไขให฾มีความเชื่อเหมือนตน “พาย ยังฟังผมอยู฽หรอื เปลา฽ ” นํา้ เสียงไมแ฽ นใ฽ จดังขนึ้ รุง฾ พราย จงึ ผอ฽ นลมหายใจแผว฽ เบาโดยไม฽มเี สียง “ไดส฾ ิ ฉันจะแต฽งตัวรอ หา฾ โมงเยน็ ใชไ฽ หม” “ใช฽ ผมรักคุณ สาวนอ฾ ย ขอบคุณจรงิ ๆ ท่ชี ฽วย” “ฉนั รักคุณเหมือนกนั แลนดแ” เธอบอกเสยี งอ฽อน รง฾ุ พรายตน่ื สายเกือบสบิ เอ็ดโมงในวนั เสารแ หลังจากแปะโน฾ตไว฾ หนา฾ หอ฾ งวา฽ ไมต฽ ฾องเรยี กกินอาหารเช฾าแลว฾ จงึ หลบั สนทิ รวดเดียวเพอ่ื ชดเชยเวลาท้งั อาทติ ยทแ ีน่ อนดึกทกุ วนั หญิงสาวอาบนา้ํ แตง฽ ตวั เสรจ็ ตอนเที่ยงเพ่อื ลงไปหาอะไรกนิ ในครัวด฾วยชดุ กระโปรงส้นั อยู฽กับบา฾ น

แตเ฽ หน็ คนทีห่ ายไปท้ังสัปดาหนแ ั่งอยู฽กอ฽ นพร฾อมนมสดแกว฾ โตวางตรง หน฾า มแี ท็บเล็ตคอมพิวเตอรแ ในมอื เพ่อื เช็กข฽าวตามปกตซิ ่งึ เขาวางลงทันทที ี่เหน็ เธอและย้ิม ให฾ “พี่กลับมาตั้งแต฽เมอื่ ไหร฽น฽ะ” “เมอื่ วานตอนดึก ว฽าแต฽เราเถอะ ผอมไปหรือเปลา฽ ” ไรอันรบั ร฽างอรชรของน฾องสาวเข฾ามากอดไวห฾ ลอมๆ กอ฽ นจะปล฽อยเธอออก เม่อื ประตูหอ฾ งครวั ปรากฏร฽างสูงใหญ฽ทเ่ี หมือนกบั ตนต฽างกนั เพยี งสี ผมและสีตา ใบหนา฾ กระด฾างเหมือนอารมณแไม฽ดมี าดงึ เกา฾ อีต้ รงกนั ข฾ามออกนง่ั “ทําไมรอบนีไ้ ปหลายวนั คะ” รง฾ุ พรายถาม รบี หันไปยมิ้ ใหค฾ นท่ี เพ่งิ มาถึงและรนิ กาแฟให฾เขา ฝาแฝดทง้ั ค฽ูมกั ตื่นใกล฾เทย่ี งในวนั เสารหแ รอื อาทติ ยแ และเร่มิ อาหารมือ้ แรกในตอนเทย่ี งตา฽ งกบั เธอทม่ี กั ตน่ื ก฽อนหกโมงเชา฾ แต฽ไม฽ ใช฽วนั นีห้ ลังจากท่ีทาํ งานหนักในช฽วงทดลองงานเพียงสปั ดาหแแ รก “งานท่เี วียตนามมปี ัญหาเร่ืองกฎหมายใหม฽ แต฽น฽าจะหา ทางออกได฾” “จะมีปญั หาเร่อื งกําหนดเปดิ นคิ มอตุ สาหกรรมหรือเปล฽า” คนมาถงึ ทหี ลังถามเสยี งเนือย ยกแก฾วกาแฟขึน้ ดมื่ ทเี ดยี วค฽อน แก฾วแลว฾ วางใหส฾ าวน฾อยรินเพิ่ม มองตามร฽างโปรง฽ ท่ดี บู างลงนดิ ซง่ึ หัน ไปตกั อาหารใหท฾ ง้ั เขาและตัวเอง เลื่อนจานทีต่ กั ทกุ อย฽างครบให฾เขา

พร฾อมสลัดผักสดผสมผลไม฾ ส฽วนตวั เองมแี ค฽เบคอนไม฽ก่ชี นิ้ ไขห฽ นง่ึ ฟอง สลัดและนํา้ ส฾ม “อาจจะตอ฾ งเลอ่ื นไปหน฽อย แตไ฽ มน฽ ฽าเกินเดือนหนึง่ เป็นอยา฽ ง มาก เชสใหค฾ นของเราที่โน฽นประสานงานทั้งผร฾ู บั เหมากับ ผปู฾ ระกอบการเอาไว฾หมดแลว฾ ฉนั มีนดั คุยกบั รฐั มนตรีกระทรวง อุตสาหกรรมปลายสปั ดาหแหน฾า” “ฮื่อ ก็ยังด”ี เดสมอนดแกม฾ หน฾าลงจัดการกบั อาหารม้อื แรกของ วัน ชวนคู฽แฝดคยุ เรอื่ งงานตามสบาย มองมันยกนมแก฾วโตข้นึ ดืม่ หลงั อาหารอยา฽ งหมน่ั ไส฾นิดๆ แม฾จะเห็นมาจนชินตา “นายจะกินนม ไปจนแกห฽ รือเปลา฽ ” “คงงนั้ มง้ั ฉนั ชอบแบบนี้ นายไมล฽ องมง่ั ละ฽ ” “ไม฽เคยกิน” “กลวั กนิ แลว฾ จะติดใจน฽ะสิ ” ถามด฾วยใบหนา฾ เปื้อนยม้ิ ยกนิว้ เคาะขอบ โต฿ะเปน็ จังหวะอยา฽ งสบายอารมณแ “อยา฽ เสอื ก!” หนุ฽มตาเขยี วตอบเสยี งน฽ุม แต฽คําพูดและสีหน฾า มาดร฾าย หน฽ุมตาสนี าํ้ ตาลหัวเราะล่นั “เอาเถอะ ไมใ฽ ห฾ย฽งุ กไ็ มย฽ ุง฽ ... น฾อง พราย” ไรอนั หนั ไปหาสาวนอ฾ ยทน่ี ั่งกินเงียบและเสร็จก฽อนเพื่อน เพิ่งวางแก฾วนํา้ สม฾ ทดี่ มื่ หมดลงบนโตะ฿ “ทาํ ไมกินนอ฾ ยจัง ไหนแม฽ บอกว฽าวันนีเ้ ราเพ่ิงตน่ื ”

“กลวั แน฽นทอ฾ งน฽ะค฽ะ เด๋ียวตอนเยน็ ตอ฾ งไปกนิ ข฾าวขา฾ งนอก” “ไปกนิ ท่ีไหน ไมเ฽ ห็นชวนพีบ่ ฾าง” “เอ฾อ...” ร฾ุงพรายปรายตาไปมองผปู฾ กครองหน฽ุม นึกยินดที ่เี ขา ยกถ฾วยกาแฟข้นึ จิบไม฽ได฾มองเธอ “บา฾ นลีฟวคี ฽ะ เธอชวนไวต฾ ั้งแต฽วัน พฤหสั ” “กนิ ขา฾ วบ฾านลีฟวี น฽าสนใจนะ เราไปสนทิ กบั เขามาตัง้ แต฽ เม่ือไหร”฽ “พรายไม฽ได฾สนิทกบั เธอ” “ไมส฽ นทิ จะไปกินขา฾ วบา฾ นเขาไดย฾ งั ไง ลีฟวียังไม฽เคยมากนิ ขา฾ ว บา฾ นเราเลย ใชไ฽ หมวะ เดส” “ไม฽เคยเลย ” เปน็ น฾อยคร้งั ที่ค฽แู ฝดจะมคี วามเห็นไปในทาง เดียวกนั ยกเว฾นยามท่ีต฾องการเล฽นงานคนอน่ื “เราไม฽เหน็ บอกฉันว฽า วนั นมี้ นี ัดกบั ลฟี ” “แลนดจแ ะมารับตอนห฾าโมงเยน็ คะ฽ ลีฟวีบอกวา฽ พอ฽ เธอชวนกนิ ขา฾ ว พรายจะปฏเิ สธแล฾วแตย฽ ุง฽ จนลืม” “แลว฾ ทาํ ไมเราตอ฾ งไป ไหนบอกว฽าเพ่อื นเราไมไ฽ ด฾สบั สนทาง เพศ” “ใครสบั สนทางเพศ” คนทไี่ ม฽อยู฽บ฾านหลายวนั และมีเรอ่ื งท่ใี ห฾ความสนใจมากกวา฽ งง มองคู฽แฝดกบั สาวนอ฾ ยสลับกนั ดว฾ ยสหี น฾าสนใจใครร฽ ู฾ ตาเปน็ ประกาย แปลกๆ

“ออรแแลนโด ฮารเแ ปอรแคะ฽ นอ฾ งชายของโอลเิ วยี ... แลนดแไมไ฽ ด฾ สบั สนทางเพศ เขาเป็นเกยแ คุณรบั ปากแล฾วนะคะวา฽ จะไมบ฽ อกเรือ่ งน้ี กับลีฟวี” ประโยคหลงั หญงิ สาวหนั มามองเดสมอนดสแ หี นา฾ คาดคนั้ เขายกกาแฟทเี่ หลือขึน้ จบิ ชา฾ ๆ เหมือนมเี วลาทัง้ วนั กอ฽ นจะวาง แก฾วลงแลว฾ มองเธอตอบด฾วยสายตาทีท่ ําใหค฾ นถูกมองเริ่มขยบั ตัว “เราก็รบั ปากว฽าจะเลิกย฽ุงกับมนั เหมอื นกัน” ตอนไหนละ฽ ! รุง฾ พรายเผยอปากค฾างอยช฽ู ่ัวครู฽ “คณุ เข฾าใจไปเอง พรายไมไ฽ ดห฾ มายความว฽าง้นั ซะหน฽อย” “แปลว฽าเราจะผิดคําพูดทีใ่ หไ฾ ว฾กบั ฉัน” “ไม฽ใช฽นะคะพรายนึกวา฽ ลีฟวบี อกคณุ แลว฾ กค็ ณุ กบั เธอเปน็ คู฽รัก กนั ” “ฉันตกขา฽ วเหรอวะเน่ยี ” ไรอนั เอ฽ยแทรกข้นึ นา้ํ เสียงสนุก จ฾อง ใบหน฾าคมสนั ที่สะกดกล้ันอารมณแได฾ดีเย่ยี มของคูแ฽ ฝด แต฽ไม฽มที าง พลาดแววคกุ รุน฽ ในดวงตาสีเขียวเหมือนหนองนํา้ ลกึ ลบั ซง่ึ กําลังมอง เขาเปน็ เชิงเตือน “ไปรอฉนั ในห฾องทํางานดกี วา฽ นอ฾ งพราย เรามีเรอ่ื งตอ฾ งคยุ กัน” คนถูกส่ังทาํ หนา฾ อดั อัน้ ตันใจ แต฽สุดทา฾ ยก็ยอมลกุ ขนึ้ เก็บจาน ชามไปกวาดเศษอาหารทิ้ง สอดทิ้งไว฾ในเคร่ืองลา฾ งจานแล฾วเดินออก จากหอ฾ ง ปล฽อยใหค฾ ู฽แฝดมองหน฾ากนั น่ิงเหมอื นหย่ังเชงิ “นายขี้หวงเกินไป นอ฾ งพรายโตแลว฾ ” “ไอห฾ มอนน่ั มันเปน็ เกยแ อายมุ ากกว฽าเด็กของฉนั ตงั้ มาก”

“ถ฾ามันเปน็ เกยแ ทําไมนายต฾องกลัว” “กลวั วา฽ มันจะไม฽เป็นจริงนะ฽ สิ” เดสมอนดยแ อมตอบเสยี งตํ่าใน ลําคอ ไรอันพยกั หน฾ารบั รู฾ “ความจริงครอบครัวฮารแเปอรกแ ็ไมเ฽ ลว มดี ี ทัง้ ฐานะกับชื่อเสยี ง ถา฾ นายแลนดแอะไรนนั่ ไมไ฽ ดเ฾ ปน็ เกยจแ รงิ นายน฽า จะดใี จกบั นอ฾ งพรายนะ” “ตาเฒา฽ โอลิเวอรแเปน็ พวกหวั เกา฽ เคร฽งศาสนา ส฽วนออรแแลนโด เป็นลกู แหง฽ ฉันจะไมย฽ อมใหน฾ อ฾ งพรายเขา฾ ไปอยร฽ู ะหวา฽ งกลางสอง พ฽อลูกไม฽เอาไหนคน฽ู น้ั แน฽” ฟงั ขอ฾ อ฾างแลว฾ ไรอันต฾องส฽ายหนา฾ อย฽างเออื มระอา ไมร฽ จ฾ู ะเหน็ ใจหรือหมั่นไส฾ดี “นายจะหวงเธอไปไดอ฾ กี นานแค฽ไหน น฾องพรายโต แลว฾ นะเดส เรียนหนงั สอื จบ เปน็ ผ฾หู ญงิ เต็มตัวไมใ฽ ช฽เดก็ ๆ เหมือน เมอ่ื ก฽อน” เดสมอนดแไม฽ตอบ แต฽ลุกขน้ึ ยนื หนั หลงั เดนิ ออกจากห฾อง “อยากได฾นกั ก็จดั การให฾เรียบร฾อยสิ นายเลน฽ หงดุ หงิดง฽ุนงา฽ น แบบนีค้ นรอบข฾างเขาเครียดกนั หมดแลว฾ ” ที่ร฾ูก็เพราะเบร็ตแอบไป บ฽นกับเชส และเชสมารายงานให฾เขาร฾อู กี ที ร฽างสูงใหญเ฽ ทา฽ กับคนพดู ชะงักนดิ เดยี วจนแทบไม฽สงั เกตเห็น กอ฽ นจะเดนิ หายลบั ออกไปจากห฾อง ไรอันจึงยกแก฾วนมท่เี หลอื ขนึ้ ดื่ม จนหมดด฾วยอาการปลงๆ รุง฾ พรายรีบผดุ ลุกขน้ึ เมอ่ื ประตหู อ฾ งเปดิ ออก หันไปสบตากับ

ผปู฾ กครองหน฽มุ ทเี่ พ่ิงเขา฾ มาถงึ ดว฾ ยสีหนา฾ กังวลปนไม฽แนใ฽ จ คําพดู ใน หอ฾ งครัวทําให฾เธอเขา฾ ใจวา฽ ตนจะตอ฾ งทาํ พลาดอะไรบางอย฽างดว฾ ย การรับปากเขาในสิ่งท่ีไม฽ไดต฾ ้งั ใจจะปฏิบัตติ ามนั้น ... กเ็ ธอไมไ฽ ด฾ รับปากว฽าจะเลิกยง฽ุ กบั ออรแแ ลนโดซะหน฽อย “อาทิตยแที่แลว฾ ตอนทีเ่ ราคุยกัน…” สาวนอ฾ ยเปน็ ฝาุ ยเริ่มกอ฽ น เม่อื ร฽างสูงใหญ฽เดนิ ไปหยบิ ซกิ ารแแ ฮนดแเมดจากกลอ฽ งเก็บความช้นื บน โตะ฿ ทํางานขน้ึ มาหนึ่งตัว ตัดสว฽ นปลายถึงฟลิ เลอรแแล฾วมานัง่ ลงบนโซ ฟาตรงข฾ามเธอ คาบซกิ ารแใสป฽ ากเอยี งหัวสีดําสนิทเล็กนอ฾ ยพลางจอ฽ ไฟแช็คเขา฾ ทปี่ ลาย อังจนปลายซิการเแ ริ่มตดิ ไฟพรอ฾ มดูดเบาๆ จงึ ถือ ทิ้งไว฾ระหวา฽ งน้วิ กลางกับนิว้ ช้ี รอใหไ฾ มม฽ ีกลิ่นแก฿ส จากนน้ั จงึ เงยหน฾า ข้ึนมองเธอ ตาดาํ ขลับทอดดูกริ ิยาตามสบายหากยงั แฝงไวซ฾ ่งึ ความสง฽างาม ชวนมองทุกอริ ิยาบถของผู฾ปกครองหนม฽ุ ยงั ปรอื ปรอยออ฽ นเชอ่ื มไม฽ ทนั ระวังตัวเม่อื นัยนตแ าคมกล฾าสีเขยี วลึกลบั มองตรงมา เธอเลยรีบเส ผนิ หน฾าไปทางอื่นแก฾มร฾อนวูบ ภาวนาวา฽ เขาคงไมส฽ ังเกตเห็น “…ตอนทเี่ ราคุยกบั พรายเหม฽อไปหนอ฽ ย ไม฽ได฾รบั ปากวา฽ จะเลิก คบกบั ออรแแลนโดนะคะ” “เรารับปากฉันว฽าจะเลกิ ไปคา฾ งคนื กบั มันไมว฽ า฽ ทไี่ หน แล฾วไม฽ทาํ ตวั สนทิ สนมเหมือนคร฽ู ักใหม฾ ันไดใ฾ จ” ตาดาํ เหลือบมองคนพูด! ก็เธอไมไ฽ ด฾สนทิ กบั ออรแแลนโดเหมือน คร฽ู ักเสยี หน฽อย บอกแล฾วกไ็ ม฽ฟังกันบ฾างเลย

“พรายไมไ฽ ดไ฾ ปคา฾ งทีค่ อนโดของแลนดแนานแลว฾ คะ฽ สว฽ นเรื่อง ทานอาหารเยน็ ท่ีบ฾านเขา พรายยุง฽ จนลืมโทรไปยกเลิกจริงๆ ลีฟวีไม฽ ยอมฟงั พอจะไม฽ไปก็หาว฽ารังเกียจครอบครัวเขา อกี อยา฽ งเธอเป็น คนรักของคณุ ” “ฉันยงั ไมเ฽ คยหม้ันหรอื แต฽งงานกบั ผู฾หญงิ คนไหน ดังนั้นเราไม฽มี ความจําเปน็ ต฾องสนใจความตอ฾ งการของใครมากกวา฽ ความตอ฾ งการ ของฉัน” ชายหน฽ุมขัดขน้ึ แลว฾ เริ่มสบู ซิการแ “คณุ พดู เหมือนไมร฽ ักเธอ” “ฉนั ไม฽เคยบอกเราวา฽ รักลฟี ” ถา฾ ไมร฽ กั และไม฽ต฾องเกรงใจด฾วยก็แปลว฽า ตอ฽ ใหเ฾ ลกิ กันเขาก็จะ ไม฽เสยี ใจน฽ะสิ... คนเจ฾าแผนการคดิ เขา฾ ขา฾ งตวั เอง อารมณแส฽วนหน่ึงที่ หม฽นหมองมาตลอดทั้งสปั ดาหเแ พราะคิดวา฽ เขาอาจจะรักโอลเิ วีย เลือนหายไป รอยยม้ิ นดิ ๆ ติดอย฽ูท่มี ุมปากโดยไมร฽ ู฾ตวั “คณุ ไมบ฽ อกว฽ารักใครอยู฽ แล฾วพรายจะรไู฾ ดย฾ งั ไงละ฽ คะ ” สาว นอ฾ ยวา฽ เหมอื นบ฽น มองหนม฽ุ หล฽อท่ลี ะเลียดควนั ซกิ ารแ เอนศรี ษะดาํ สนทิ พิงพนักโซฟา ขาทอดยาวไปด฾านหนา฾ ไขวก฾ ันไว฾ แลว฾ พน฽ ควนั เปน็ รูปหัวใจลอยอ฾อยอิง่ ขนึ้ ดา฾ นบน คนมองเลยตาโต “โอ฾โห! คณุ เกง฽ จัง พรายเคยเห็นแต฽เขาทาํ เปน็ โดนตั ” ใบหนา฾ คร฾ามคมพลกิ มาหา มองเธอผา฽ นดวงตาสีเขียวหร่ปี รือ แล฾วยิม้ ให฾นิดๆ “ฝกึ มานานน฽ะ” “แต฽มันอันตรายต฽อสขุ ภาพนะคะ” ร฾งุ พรายชะโงกหนา฾ เข฾าไปดู

ใกลก฾ ว฽าเดมิ เม่ือเขาพ฽นควันใหมเ฽ ป็นโดนัตหรอื วงแหวนเล็กๆ ออก จากปาก และขยายใหญ฽ขึน้ เมื่อมนั ลอยอยใู฽ นอากาศตดิ กนั หลายวง ดว฾ ยความทง่ึ ไมน฽ กึ วา฽ นักธรุ กิจใหญ฽ทา฽ ทางน฽าเกรงขามอย฽างเขาจะเลียน กลเมด็ ของพวกวยั รุ฽นข้ียาไดด฾ ว฾ ย “ฉนั ไมไ฽ ด฾สูบบ฽อย อาทติ ยและคร้ังสองครั้งเวลาเครยี ดๆ ” ชาย หนม฽ุ ยกมอื รองใต฾ปาก พน฽ ควนั หนาแนน฽ ออกมาเปน็ กล฽ุมทึบแลว฾ ดูด ใหม฾ ันหายวับเข฾าปากไปจนคนนั่งจ฾องเปง฻ มา฽ นตาขยายดว฾ ยความ ตื่นเตน฾ “คุณน฽าจะดืม่ นมสดเหมอื นพไี่ รอนั บา฾ ง ” เสนอเสร็จกน็ ่วิ หน฾า เม่ือชายหน฽ุมที่แสดงโชวแอยด฽ู ีๆ สําลกั ควนั ซกิ ารแของตัวเองจนไอ โขลกหลายครั้ง หันมามองเธอดว฾ ยสีหนา฾ ย฽ุงยากใจ “เราก็คิดวา฽ ฉันน฽าจะด่มื นมรึไง” “ก็ดีกว฽าดื่มเหล฾าหรอื สูบซิการแนคี่ ะ นมอร฽อย มคี ณุ ค฽าแลว฾ ก็ไม฽ แพงเหมอื นของพวกน้ี” ปากสแี ดงระเรอ่ื เบน฾ ดิ ๆ เม่ือมองซกิ ารแอนั โต ในมอื เขาแลว฾ ขยับถอยหา฽ งเหมือนมันเปน็ ของท่ไี มน฽ ฽าเข฾าใกล฾ “คุณ ไมโ฽ กรธแล฾วใชไ฽ หมคะ เรื่องลีฟวี” “ไม฽” เดสมอนดแกม฾ ลงมองของทีอ่ ย฽ูในมอื แล฾วถอนใจ สุดท฾ายก็ วางมันลงในท่ีเคาะเถ฾าบหุ รี่ ยกมอื ช฾อนใตท฾ า฾ ยทอยเอียงหวั มองเธอ “เราไมไ฽ ดอ฾ อกไปขา฾ งนอกดว฾ ยกนั มานานขนาดไหนแล฾วนะ” “สปี่ ีแล฾วคะ฽ ” ร฾งุ พรายตอบเรว็ แล฾วหน฾าแดงเมื่อเขากระตุกยม้ิ

“คุณคงย฽งุ อกี อยา฽ งพรายก็ไมใ฽ ช฽เด็กแล฾ว” เดสมอนดเแ ปน็ ผ฾ปู กครองของเธอมาต้งั แตต฽ อนสาวนอ฾ ยอายุได฾ เพยี งสบิ เอด็ ปี เขาเคยพาเธอออกไปขา฾ งนอกบา฾ งในช฽วงปีแรกๆ แต฽ ยงิ่ นานไปโดยเฉพาะเมื่อเธอเริ่มเรียนไฮสกูลกลบั ห฽างเหินกันมากข้นึ แม฾ชายหนม฽ุ จะรบั ผดิ ชอบภาระในการดูแลเธอเตม็ ท่เี หมือนเคย “ใช฽ เราโตขึ้น คร้งั สดุ ท฾ายท่ฉี นั พาเราไปพบลูกคา฾ ที่ดีซีด฾วย พวกนนั้ หาว฽าฉนั เปล่ียนรสนยิ มมากินเด็ก” ตาดาํ ขลบั พองโตเพราะไมเ฽ คยร฾ูมาก฽อน “ไม฽ใชเ฽ ดก็ ซะหนอ฽ ย ตอนนน้ั พรายสิบเจด็ ปแี ล฾ว เรียนไฮสกลู ปีสุดทา฾ ย” “บงั เอญิ แทบไมม฽ ผี ูช฾ ายอายุยส่ี บิ เกา฾ ปีคนไหน ไดเ฾ ปน็ ผป฾ู กครอง ของเดก็ สาวอายสุ บิ เจด็ ปี ทส่ี าํ คญั ทง้ั คไ฽ู ม฽ใช฽ญาตกิ นั ดว฾ ยนะ฽ สิ ” และ บุคลิกแบบแบดบอยตัวพ฽ออย฽างทเ่ี ขาเคยเปน็ สมัยกอ฽ น ไม฽ใชบ฽ คุ ลกิ ท่ใี ครจะคาดหวงั ว฽าเขาสมควรทําหน฾าท่ีอยา฽ งท่เี ขาเคยทํา และยงั คง ทําอย฽ตู ฽อสาวน฾อยวัยขบเผาะนา฽ กนิ อยา฽ งเธอ เขามกั คบสาวๆ อายุเท฽ากนั หรอื ออ฽ นแกก฽ ว฽าไมก฽ ่ีปแี ละไมเ฽ คย สนใจย฽งุ กบั เด็กสาวๆ ท่ไี หนมากอ฽ น แต฽ช฽วงทเ่ี ธอเรียนไฮสกูลและ เขา฾ มหาวทิ ยาลยั มเี สียงลือหนาหวู า฽ เดสมอนดแ เจมสแ คงิ ประธานคิง คอรปแ คนใหมก฽ าํ ลงั เลี้ยงต฾อย ทาํ เอาพ฽อถึงกบั เรียกเขาเข฾าไปดา฽ จนหู ชาอยเ฽ู ปน็ ช่วั โมง “คณุ อายเพื่อนๆ ท่ตี อ฾ งมาดูแลพรายเหรอคะ ” เธอถามหนา฾ เสยี

“ไม฽เลย สาวน฾อย ฉนั กลัวเราจะเสียชือ่ เสียงมากกวา฽ ” “คุณไม฽เคยทําใหพ฾ รายเสียชือ่ เสยี งสักหน฽อย ” ใบหนา฾ เรยี วนา฽ รักโมโหโทโสขึน้ มาทนั ที “มีแตค฽ นไม฽เอาไหนเท฽านน้ั แหละ ทม่ี องไม฽ เหน็ ความดที ่ีคณุ ทาํ อยา฽ สนใจพวกเขาเลยนะคะ” หนุม฽ หล฽อผมดาํ ตาสีเขียวยม้ิ นดิ ๆ ในหนา฾ มองสาวนอ฾ ยตวั นดิ ท่ี เขาโอบอุม฾ มาดว฾ ยความเอ็นดู ถามเสียงน฽มุ นวล “เราแครแดว฾ ยหรือไง ว฽าคนอื่นเขาจะมองฉนั ยังไง” “พรายต฾องสนใจสิ กพ็ รายรักคุณ!” คาํ สารภาพของเธอชดั เจน ไดย฾ ินชัดเกินความเปน็ จรงิ ในหอ฾ ง ทาํ งานโอโ฽ ถงเพดานสงู ทาํ เอาทงั้ คนพดู และคนฟังอง้ึ ไปทั้งคเ฽ู มือ่ เธอ พดู จบ และคนพูดกร็ ส฾ู ึกตัวก฽อนเมอื่ เหน็ ใบหน฾าคาดไมถ฽ งึ ของเขา มองมา แต฽เดส-มอนดแยังสงบน่ิงได฾อยา฽ งน฽านับถอื เพราะสหี นา฾ เขา แทบไม฽เปล่ียนเลย “คณุ ดแู ลพรายมา พรายกต็ อ฾ งรักคุณสิคะ” เสียงบอกอ฽อยลง มาก “เราคงไมไ฽ ดร฾ กั ฉนั แบบพ฽อหรอกใชไ฽ หม” สาวนอ฾ ยรีบหนา฾ สา฽ ยดิก ปรายตามองซกิ ารทแ ี่ยังมคี วันลอย อ฾อยอ่งิ เพื่อหลบตา “คณุ ยงั ไมแ฽ กพ฽ อจะเป็นพอ฽ พรายไดส฾ ักหนอ฽ ย อกี อย฽างพรายก็มพี อ฽ ของตวั เองอยแ฽ู ลว฾ ” พูดเสร็จก็รบี ลกุ ขึน้ ยนื เพราะ เหน็ ว฽าเรือ่ งทค่ี ยุ ชักจะล฽อแหลม “ถ฾าคณุ ไมม฽ อี ะไรแลว฾ พรายขอกลบั หอ฾ งก฽อนนะคะ”

“คนื นีเ้ ราคงกนิ ขา฾ วบ฾านลฟี เสร็จตอนสองทมุ฽ เดีย๋ วฉนั จะไป รบั ” “รบั ไปไหนคะ” “ฉันอยากไปวิลเลจ แวนการแด ไปด฾วยกนั ไหม น฽าจะไปทนั รอบ สามทม฽ุ แต฽ถ฾าไม฽ทนั ก็คงเป็นรอบห฾าทุ฽ม ” เช฽นเดยี วกับคนอเมริกนั จํานวนมากซ่งึ รักดนตรแี จ฿ส รุง฾ พรายรว฾ู ฽าผ฾ปู กครองของเธอช่นื ชอบ ดนตรีชนดิ นี้เป็นพเิ ศษ The Village Vanguard…เดอะ วิลเลจ แวนการดแ ท่เี ขาชวน ไปเปน็ ไนตคแ ลบั แจ฿สเลก็ ๆ แต฽อยูใ฽ นระดบั ตํานานของคนรักแจ฿สมา นานกว฽า 70 ปี วา฽ กันวา฽ สถานทแ่ี ห฽งนเ้ี ทียบได฾กับสถานทท่ี าง ประวัติศาสตรแเหมือน “นครเมกกะ” ใหช฾ าวแจส฿ มาจาริกแสวงบญุ ตงั้ อยบ฽ู นเกาะแมนฮตั ตนั ในชัน้ ใตด฾ นิ ชว฽ งหน่งึ ของเซเวนทแ อเวนวิ เซาทแ ใจกลางยา฽ นกรีนิช วิลเลจ เธอกเ็ หมือนกับเดก็ วยั รน฽ุ อเมรกิ นั ยุคใหม฽สว฽ นใหญ฽ที่ชนื่ ชอบ เพลง ป็อบร็อกหรืออะไรทาํ นองน้ันมากกว฽า แต฽การออกไปขา฾ งนอก กับเดสมอนดแไมไ฽ ด฾เกดิ ขน้ึ งา฽ ยๆ ตาดาํ ใสเลยเป็นประกาย พยกั หนา฾ รับอยา฽ งยินดีนกั หนา ยนิ ดีทีจ่ ะได฾ไปกบั เขานะ ไม฽ได฾ยนิ ดที จ่ี ะได฾ฟังเพลงแจ฿ส เธอเคย เขา฾ ถงึ ดนตรีชนดิ น้ที ี่ไหนกนั ล฽ะ และดูเหมือนคนฟังกร็ ฾เู พราะเขา หยิบซกิ ารแทว่ี างไวข฾ ึน้ มาสูบตอ฽ “เดก็ อยา฽ งเรากค็ งเบ่อื บา฾ ง เอาเป็นว฽าตามใจฉนั หนอ฽ ยก็แล฾วกัน

หรอื ถ฾าเราอยากไปไหนต฽อฉันจะตามใจเราทีหลงั แบบน้ยี ุตธิ รรม ไหม” “พรายแค฽อยากกินฮอตดอก กับเดนิ เท่ียวเล฽นบา฾ งไดไ฾ หมคะ ” จดุ ประสงคแคือไดย฾ ืดเวลาท่ไี ด฾อยู฽กับเขาไปนานๆ “งั้นเราไปเดนิ เทย่ี วตอ฽ ที่ไทมแสแควรกแ ็ได฾ ห฽างกนั แคส฽ ิบนาที ฉนั จะซื้อฮอตดอกเล้ียงเอง อยา฽ กินอิ่มจากบา฾ นลฟี นักกแ็ ลว฾ กนั ” เดสม อนดมแ องใบหน฾าเบกิ บานเหมอื นเขาให฾สัญญาว฽าจะพาไปเท่ยี วรอบ โลกแทนท่จี ะแค฽พา ไปเดนิ เลน฽ แถวไทมสแ แควรกแ บั กินฮอตดอก เธอมักเปน็ อยา฽ งน้เี สมอ พอใจกับส่งิ งา฽ ยแสนง฽ายทเ่ี ขาทาํ ให฾ ชายหนม฽ุ เคยส่งั ดไี ซเนอรแแบรนดแระดับโลกออกแบบสร฾อยข฾อ มอื เพชรมอบเปน็ ของขวัญเมอ่ื เธอสอบไดค฾ ะแนนเป็นอันดบั ต฾นของ ร฽นุ แต฽เธอแค฽รับมันไปด฾วยรอยยม้ิ กระอกั กระอ฽วนใจ เขาเคยเห็น เธอใส฽ออกงานแค฽ครัง้ หรอื สองครง้ั ทั้งทแี่ บบของมันสามารถใส฽ตดิ ตวั ไดไ฾ ม฽หรูหราเกินวัย ขณะทน่ี าฬกิ าผูห฾ ญงิ ราคาน฾อยนดิ ซง่ึ เขาเลือกซอ้ื ให฾ตอนไปเดนิ หา฾ งเมซสี แดว฾ ยกนั เดสมอนดกแ ลับเห็นเธอใสต฽ ดิ ตวั อยหู฽ ลายปีจนมัน พังไปเอง “ตกลงค฽ะ แลว฾ เจอกนั ตอนสองทุ฽มครึง่ นะคะ” “อยา฽ ใหฉ฾ ันรอนานละ฽ ” รุง฾ พรายพยกั หน฾าเรว็ ๆ ย้มิ จนตาหยกี ฽อนขอตวั กลับห฾องตวั เอง

ทิ้งให฾หนุม฽ รา฽ งใหญน฽ อนพิงตน฾ คออย฽ูบนโซฟาพน฽ ควนั ซิการแเลน฽ ต฽อคน เดียวจนไดย฾ ินเสียงเปดิ ประตูจงึ เอย฽ ถามโดยไม฽ต฾องหันไปมองเพราะ จาํ เสยี งฝเี ทา฾ ได฾ “มอี ะไรกับฉนั ” “ฉันจะไปประจาํ ที่เมอื งไทยสักพกั ” ไรอันเดนิ มานง่ั ตรงขา฾ ม แทนท่สี าวน฾อยซ่ึงเพิ่งสวนกันตรงบนั ได “ทําไม เพราะปญั หาท่ีเวียตนามนะ฽ เรอะ” “ก็ดว฾ ย ตลาดแถบนั้นกลายเป็นท้งั แหลง฽ ผลิตกับส฽งออกท่ี สาํ คัญมาก เราไม฽ไดล฾ งไปคลุกคลใี นพ้ืนทน่ี านแลว฾ นายเองก็อยูท฽ ่นี ี่ ไมม฽ แี ผนการไปไหนไกล คงไม฽จาํ เปน็ ต฾องใช฾ฉนั ชว฽ งนี้” เดสมอนดแพน฽ ควนั เปน็ รูปวงแหวนหลายๆ อันขนึ้ ฟูา ปรือตา มองค฽ูแฝดตาสีนา้ํ ตาลซง่ึ น่งั ตรงขา฾ ม มองผ฽านสีหนา฾ ผอ฽ นคลายซง่ึ มัก หลอกให฾คนอ่ืนตายใจได฾งา฽ ยด฾วยสายตาสาํ รวจลกึ ซึง้ ของตน ... กม็ นั จะไปทาํ อะไร ในเม่ือเพง่ิ กลับมา “พ้นื ท่ีแถบนั้นลงตวั มาพักใหญ฽ตอนนายลงไปคุมเองเม่ือหลาย ปีกอ฽ น คนก็ยังใหม฽มีแต฽อยากแยง฽ กนั สรา฾ งผลงาน ความจรงิ นายไม฽ จําเปน็ ต฾อง ไปนานดว฾ ยซ้ํา ฉนั วา฽ นายน฽าจะเจอเรื่องอ่ืนที่นา฽ สนใจมากกว฽า งาน” “ฉนั เคยสนใจเรอื่ งอื่นมากกว฽างานหรอื ไง ” ไรอนั ถามหน฾าตาย “เห็นมีแต฽นายทีท่ ําแบบนน้ั ”

“ทีผ่ า฽ นมากไ็ ม฽เคย” หน฽ุมตาเขยี วบดิ ปาก ไมต฽ กหลุมท่อี ีกฝาุ ย ดกั ให฾ตนไขวเ฾ ขว “อะไรกันวะ ทท่ี ําให฾นายสนใจมากกวา฽ งาน หวังวา฽ คงไมใ฽ ช฽ผ฾หู ญิงหรอกนะ นายไม฽สนใจผหู฾ ญงิ เอเชยี มาก฽อน” “อย฽าเดาเลยนา฽ แค฽แวะเขา฾ มาบอกเทา฽ น้ัน มอี ะไรด฽วนหาฉนั ไม฽ เจอก็โทรหาเชส หมอนี่ออนไลนยแ ส่ี ิบส่ีชั่วโมง” “นายสนใจผ฾หู ญงิ จรงิ ๆ ดว฾ ย” เดสมอนดแคีบซิการแดว฾ ยนิ้วกลาง กบั นวิ้ ช้ี เท฾าศอกบนหวั เข฽า โนม฾ ตัวลงไปมองคนซ่ึงเป็นเหมือนเงา สะทอ฾ นของตวั เองดว฾ ยสายตาจบั ผดิ ถึงมนั จะยิ้มเยาะเหมือนเขาเพง่ิ พูดเร่อื งไรส฾ าระนา฽ รําคาญเต็มที “ไมเ฽ อานา฽ เราเคยแบ฽งอะไรๆ กนั มาตลอด เดี๋ยวน้ีนายมีความลับกับฉันรึไง” “นายจะแบ฽งของท่นี ายหวงนกั หวงหนาให฾ฉนั หรอื เปล฽าละ฽ ” ไร อนั ถามกลับ ทําหน฾าออ฽ นใจเมอ่ื เหน็ ประกายแปลบปลาบจากดวงตา สีเขยี วเหมอื นหนองนํา้ ลกึ ลบั ซ่ึงตอบกลบั เสยี งเรยี บแต฽ฟังดูคกุ คาม “ของบางอย฽างใช฾รว฽ มกนั ไมไ฽ ด฾” “นัน่ สิ ความเห็นตรงกนั ว฽ะ” ไรอันหัวเราะเสยี งดงั “ความจรงิ ฉนั นา฽ จะพาน฾องพรายไปเมอื งไทยดว฾ ย เห็นแม฽บอกว฽าแกอยากไป แต฽นายกลบั ให฾น฾องพรายเริ่มงานกอ฽ น” “อมื พูดเรอื่ งน้ีขนึ้ มาก็ดแี ลว฾ ฉันส่งั ให฾ทนายความทางโน฾นสืบ เรื่องแมข฽ องนอ฾ งพราย นายไปกําชบั อีกทีน฽าจะไดเ฾ ร่อื งเร็วกวา฽ เอาไว฾ งานทางนี้ซาๆ หรอื ได฾เร่ืองแล฾วฉันจะรบี บินตามไป” ไรอนั รบั คําอยใู฽ นลาํ คอ “นายจะทาํ ยังไง ถ฾านอ฾ งพรายเจอแมท฽ ี่

เมอื งไทยแลว฾ ไม฽อยากกลับมาทน่ี ่ี” “บ฾านของเธออยท฽ู น่ี ่ี น฾องพรายทิง้ ฮนั นไี่ มไ฽ ด฾” อนั ทีจ่ รงิ มนั น฽าจะหมายถึง ‘นอ฾ งพรายทงิ้ ฉนั ไม฽ได฾’ มากกว฽า ไรอันสา฽ ยหนา฾ หน฽ายๆ “บา฾ นของเธออยูท฽ ่ีนเ่ี พราะนายอย฽ทู ่นี ่ี ตอนนเ้ี ธอเรียนจบแลว฾ แตน฽ ายกย็ ังควงกับคนโนน฾ คนนี้ไมเ฽ ลิก อยา฽ ง รายโอลเิ วยี น่ลี ฽ะ ไหนจะนอ฾ งชายทบี่ อกว฽าเปน็ เกยแอกี จะรอไปถึง เม่อื ไหรก฽ นั ” “มนั ไม฽ง฽ายอยา฽ งนัน้ ” “นายก็ทาํ ให฾มนั ยุง฽ มากกวา฽ น฾องพรายรักนายอยูแ฽ ลว฾ ” “ฉนั ร”฾ู ถ฾าไมร฽ ฾ูกบ็ ฾าเต็มที ตาใสแจเวดําขลับค฽ูนน้ั ทําใหเ฾ ขาแทบลมื ตัวเอา หลายคร้งั หลายหน หากจําตอ฾ งขม฽ กลนั้ เอาไว฾ดว฾ ยการใช฾ความอดทน อยา฽ งยง่ิ ยวดจนตัวเองยงั ไมอ฽ ยากเชอื่ วา฽ จะทาํ ได฾ “ถ฾ารก฾ู ็ทาํ อะไรสักอยา฽ งส”ิ “ออื เดีย๋ วจดั การเอง อยา฽ ย฽ุงเลยน฽า” “ตามใจ ฉันแวะมาบอกเรอื่ งไปเมอื งไทยเทา฽ น้นั และ จะบิน ตอนเช฾า”

ตอนที่ 7 เจา฾ นายกบั นมสด “...กอ็ ย฽างท่ีพลอยเลา฽ ให฾ฟัง คณุ อาอยากใหพ฾ ลอยจัดการกบั วลัยลักษณยแ ังไงคะ” พลอยนภสั เอ฽ยถามข้นึ เป็นประโยคแรก หลัง จากทีเ่ ขา฾ ไปแนะนําตวั ทร่ี ฾านครบทั้งสามร฾าน และกลับมาเล฽าเรอื่ งที่ เกดิ ขนึ้ ให฾อดริ จุ ฟงั สหี น฾าของเขามที ั้งความตกใจและนกึ ไม฽ถึงเม่ือเธอนาํ หลกั ฐาน อันอาจนาํ ไปส฽กู ารพิสูจนวแ า฽ พีส่ าวของวลยั กรโกงเงนิ จากทางร฾านไป จรงิ และทํามาตั้งแตป฽ ที ีส่ องทีเ่ ร่ิมเข฾ามาคมุ กจิ การของทางรา฾ นรวมๆ กนั เปน็ จํานวนเงนิ ไมน฽ ฾อย ซึ่งเจ฾าตัวยอมสารภาพกับเธอแลว฾ “ถา฾ แมข฽ องเขาปวุ ยจรงิ ก็คงตอ฾ งใช฾คา฽ รักษามากเพราะทางร฾าน ไม฽มสี วสั ดิการสว฽ นนีใ้ หล฾ กู จ฾าง” “แม฽ของวลยั กบั ลักษณเแ ขาปุวยจริงๆ อาเคยชว฽ ยไปตอนแรก พักหน่งึ ช฽วงหลงั อามีปญั หาสว฽ นตัวเลยลมื ๆ ไป ลักษณแเองกไ็ ม฽เคย มาขอความชว฽ ยเหลอื อกี อาเลยเขา฾ ใจวา฽ เขามีพอหรือวลัยอาจจะ ช฽วยท่ีบา฾ น อาให฾เงินเดอื นเขาทุกเดือน” อดริ จุ บอกเงินเดือนจํานวนไมน฽ ฾อยนกั กบั หลานสาว ซ่ึงหากวลยั กรใช฾จ฽ายอย฽างระวังก็น฽าจะเหลอื เจือจานให฾พีส่ าวได฾จริง แตด฽ ู

เหมือนอีกฝาุ ยจะไมไ฽ ด฾ทาํ “อาเสียใจจรงิ ๆ นอ฾ งพลอย คงต฾อง จดั การไปตามกระบวนการ ผดิ กว็ า฽ ไปตามผิด” หญงิ สาวเงียบไปนิด พยายามผ฽อนลมหายใจออกมาอย฽างช฾าๆ เมอื่ สบสายตาละอายใจทมี่ องมา เธอไมไ฽ ดเ฾ ขา฾ ใจผดิ อดริ จุ ไม฽ใชค฽ นแลง฾ น้าํ ใจ แต฽บางคร้ังกเ็ ป็น เหมอื นทพ่ี ฽อเคยบอก อาสนใจเรอ่ื งของตัวเองมากกวา฽ งานการหรอื คนอืน่ เขาอาจจะหยุดช฽วยวลัยลกั ษณเแ พราะมีเรอ่ื งต฾องคิด และเมื่อ ฝาุ ยนน้ั ไมถ฽ ามก็ไม฽ได฾กังวลใจท่ีจะตดิ ตามถามขา฽ ว โดยคดิ เอาเองว฽า ทุกอยา฽ งคงเรยี บร฾อยดี สว฽ นวลยั ลกั ษณแ รายน้ันพน้ื ฐานนา฽ จะเปน็ คนเข้ียวคมมาแตเ฽ ดมิ ทั้งยังไม฽พอใจอดิรจุ เรือ่ งนอ฾ งสาวกบั แม฽ เมอ่ื ฝาุ ยนี้ไมถ฽ ามถงึ ฝาุ ยนนั้ อาจจะแค฾นใจและคดิ หาทางเอาจากอดิรุจดว฾ ยวิธีอน่ื แตถ฽ งึ จะรา฾ ย อยา฽ งไรกค็ งไมถ฽ งึ ขนาดไม฽ร฾ดู ีร฾ชู ั่วเพราะยงั ดูแลแมด฽ ี และยอม สารภาพผดิ กบั เธอโดยไมต฽ ฾องเคน฾ มากมาย “ถา฾ ไมเ฽ อาผดิ กจ็ ะกลายเปน็ วา฽ คนทาํ ไม฽หลาบจํา ลูกจ฾างคนอ่ืน รูเ฾ ราจะคุมคนไมไ฽ ด฾ดว฾ ย ต฽อใหเ฾ ขามีความสัมพันธบแ างอยา฽ งกบั เราก็ เถอะ พลอยจะให฾ลุงโภคนิ จดั การไปตามกฎหมาย แต฽จะใหเ฾ ร่อื งเปน็ เหมือนกบั วา฽ ยอมความกันแลว฾ มีสัญญาชดใช฾เงนิ เปน็ โทษรอลง อาญาไว฾ ถ฾าเร่ืองเรียบรอ฾ ยพลอยจะฝากใหท฾ ํางานในโรงงานเฮยี เวส นะ฽ ค฽ะ สว฽ นแมเ฽ ขาพลอยรับปากแลว฾ ว฽าจะชว฽ ยเหลือ แบ฽งมาจาก เงินเดอื นพลอยก็แล฾วกนั คะ฽ ”

“น฾องพลอยคิดเอาไว฾ทกุ อย฽างแล฾วนี่ ” สหี นา฾ ของอดริ จุ ยง่ิ เจอ่ื น หนกั ลงกวา฽ เดิม “อาไม฽เอาไหนเลยใชไ฽ หม สรา฾ งแตป฽ ัญหาใหห฾ นู แทนทีจ่ ะกลับมาอย฽สู บายๆ กต็ อ฾ งมาคอยตามแกเ฾ พราะอาไมร฽ ะวัง มากพอ” เมือ่ คนเปน็ อาโทษตวั เองดว฾ ยสหี น฾าสาํ นึกผิด หลานสาวทส่ี นทิ กันมาตั้งแตเ฽ ล็กจะทาํ อะไรได฾ นอกจากเอ้ือมมอื ไปตบมืออาหนุ฽มที่ น่งั อยู฽โซฟาข฾างๆ หนา฾ เครยี ดจัด เลอื ดยอ฽ มข฾นกวา฽ น้ํา หากเปน็ พอ฽ ก็ คงทําอย฽างเดียวกนั “ไมเ฽ ปน็ ไรนะคะ เรารูว฾ ฽าปัญหาอยู฽ทไี่ หน ก็แก฾ไขให฾ถกู ที่” “อาขอโทษนะนอ฾ งพลอย” “อารจุ ชว฽ ยพลอยดผู รู฾ ับเหมาในร฾านแทนดกี วา฽ ค฽ะเพราะพลอย ต฾อง ทาํ งานประจํา มเี วลาแค฽เสารแอาทติ ยแ พลอยเพิ่งโทรไปคุยกบั เฮียเวส ให฾เฮียหาช฽างรับเหมามาชว฽ ยปรบั ปรงุ ร฾านกับผู฾จัดการคน ใหม฽มาชว฽ ยดแู ลแทนวลัยลกั ษณแ เผ่อื จะทาํ ให฾อะไรดีข้นึ ไดบ฾ ฾างนะคะ พลอยลองคาํ นวนดแู ลว฾ ถา฾ บรหิ ารดๆี อกี สกั หกเดือนก็คงพอเรยี ก คืนทนุ ได฾ อารุจเหน็ วา฽ ยงั ไงคะ” “ตามใจหนเู ถอะ อาเชอื่ ฝีมอื น฾องพลอย จะชว฽ ยเต็มที่” แววตาที่หมองในคราแรกเรมิ่ สดใสขน้ึ อดิรจุ กเ็ ป็นอย฽างน้ี ความสุขและความทกุ ขขแ องเขา สว฽ นใหญ฽ มกั ผา฽ นมาและผ฽านไปรวดเร็วเหมือนสายลม

“ถ฾าอย฽างนนั้ พรงุ฽ นเ้ี ราเขา฾ ไปคุยกบั ลุงโภคินเลยนะคะ วนั จันทรพแ ลอยตอ฾ งเรมิ่ งานแล฾ว จะไมค฽ ฽อยมีเวลา” “เอาสิ” อาทิตยแแรกกบั งานใหม฽ ท้ังยงั ตอ฾ งแบง฽ เวลามาคยุ กบั ทนายความ ช฽างรบั เหมาและสัมภาษณแคนทจ่ี ะเข฾ามาเปน็ ผูจ฾ ดั การ ร฾านคนใหมส฽ ง฽ ผลให฾ พลอยนภสั เหนื่อยจนหมดแรงไปในแต฽ละวนั ถงึ อยา฽ งนน้ั หญงิ สาวยังรบี ต่นื มาล฾างหน฾าเปลยี่ นเส้ือผ฾าลงไปใสบ฽ าตร กับงามพรงิ้ และกําไลทุกวัน ฟังคนท่ีเลีย้ งดูตนมารายงายข฽าวในบ฾าน งามพรงิ้ เล฽าให฾ฟงั วา฽ วลยั กรทะเลาะกับอดิรุจระหว฽างทเ่ี ธอไป ทํางาน เพราะฝุายนน้ั โกรธท่เี ธอเอาเรอื่ งพี่สาวของตนและไล฽ออก จากงาน หากหญิงสาวยังไม฽มีโอกาสไดค฾ ุยกบั ผูห฾ ญิงของอดิรจุ เพราะเมือ่ เธอกลับจากบ฾าน วลัยกรก็ปิดประตูหอ฾ งเงยี บหรอื ออกไป ค฾างที่บ฾านพ่สี าว หมดสปั ดาหแแรกในวนั ศุกรแ คนทย่ี งุ฽ จนแทบไมห฽ ายใจกไ็ ด฾ ผูจ฾ ัดการร฾านคนใหมจ฽ ากการสมั ภาษณแมาส่ีคนซ่ึงทางแผนกบุคคลที่ สาํ นักงานใหญข฽ องพันธกานตแเปน็ คนคดั กรองมาใหช฾ ่ืออรุณวดี เปน็ สาวใหญ฽วยั ต฾นส่สี บิ ปซี ง่ึ เคยทํางานเป็นผจ฾ู ดั การร฾านอาหารมากอ฽ น หลายปี แต฽ลาออกไปเลย้ี งลูกหลายปแี ละเร่มิ อยากกลบั มาทํางาน อีกครัง้ โดยใหเ฾ ริ่มงานในวันจนั ทรแ หญงิ สาวกลบั ถงึ บ฾านดว฾ ยสภาพหมดเร่ียวหมดแรง อาบนาํ้ เปล่ยี นเสื้อผา฾ เสร็จก็เปิดประตูเชือ่ มห฾องนอนใหญข฽ องพ฽อกบั แม฽ ไป

ล฾มตวั นอนบนเตยี งโดยท่ียงั ไม฽กนิ ข฾าวเยน็ และหลบั ไป และเธอก็ฝัน... หลงั จากทไ่ี ม฽เคยฝันถงึ พ฽อกบั แม฽เลยตง้ั แต฽กลับ มาถึงเมอื งไทย พลอยนภสั ฝนั ถึงมารดา ในฝนั นน้ั ใบหน฾าของพิมพแนภัสยงั งดงามเหมือนสมัยทเ่ี ธอเพิง่ ไปเรยี นหนังสอื ทอ่ี เมรกิ า แม฽มายนื อย฽ู ขา฾ งเตียงและย้ิมใหอ฾ ฽อนโยน “แม฽ แม฽ขา พลอยคิดถงึ แมเ฽ หลือเกิน” หญิงสาวผดุ ลกุ ขึ้นจะจบั ตวั ทา฽ นไว฾หากรา฽ งโปร฽งดูบางเบานัน้ หนั หลังเดินออกจากเตยี งไปทาง หอ฾ งทาํ งานซึ่งกัน้ แบ฽งห฾องนอนไวไ฾ มม฽ ีประตู พลอยนภสั รบี ลุกเดินตามไป เห็นมารดายืนอยู฽ข฾างตเ฾ู ซฟและ หนั มายม้ิ ใหเ฾ ธออีกครัง้ แต฽ครนั้ จะถลาตามไปเพอ่ื กอดท฽านให฾สมกบั ความคดิ ถงึ กม็ ีอันต฾องสะดุง฾ ตืน่ เพราะเสียงเรยี กและแรงเขย฽า “คณุ พลอยขา ต่ืนเถอะค฽ะ” “นมพร้ิง!” หญงิ สาวสะดุง฾ ผดุ ลุกขึ้น “เปน็ อะไรไปคะ หน฾าซดี จริง ไม฽สบายหรือเปล฽า ทําไมถึงนอน ยาวเลยละ฽ คะ” งามพริง้ ยกหลงั มอื ข้ึนแตะหน฾าผากนูนช้ืนเหงอ่ื ลูบ แขนหญงิ สาวเบาๆ เรียกขวัญ “พลอยฝัน…” หญิงสาวยกมอื ขึ้นลบู หนา฾ แตฝ฽ าุ มอื กลับปะทะ ความ ช้นื บนปลายจมูกและหน฾าผากเลยทราบวา฽ เหง่ือซมึ เตม็ ตัว “ฝันถงึ คุณแม฽” “โถ ฝนั ร฾ายหรือเปล฽าคะ แมค฽ ุณ หน฾าคุณพลอยซีดมาก”

“ไม฽ใช฽คะ฽ พลอยฝนั วา฽ แมม฽ ายืนอยู฽ขา฾ งเตยี ง พอพลอยจะเข฾าไป กอดทา฽ นกเ็ ดินเขา฾ ไปในห฾องทาํ งาน แต฽นมพรง้ิ มาปลุกเรยี กกอ฽ น ” หญิงสาวตอบเสยี งเหมอ฽ ตาสีนํา้ ตาลจอ฾ งเปง฻ ไปที่หอ฾ งทาํ งานเหมือน จะระลึกถึงความทรงจําแสนสั้นท่มี ีคา฽ ยงิ่ ทา฾ ยสดุ ก็ยกแขนข้นึ กอด ตวั เองก฾มหน฾าลงซบหัวกับเขา฽ เธอไมม฽ ีโอกาสแมแ฾ ตจ฽ ะโอบกอดท฽านเป็นครง้ั สุดทา฾ ยดว฾ ยซาํ้ ร฽างของบพุ การถี ูกไฟคลอกในรถทร่ี ะเบดิ จนจําสภาพเดมิ ไมไ฽ ด฾ ปแี รกๆ ที่พอ฽ กับแม฽จากไป เธอเอาแตข฽ ลกุ อยูท฽ ี่อพารแตเมนตแ ลากสงั ขารไปเรยี นในแตล฽ ะวนั ดว฾ ยสภาพเหมือนรา฽ งทไ่ี ร฾วิญญาณ ความสําเร็จซึง่ เคยวาดฝนั ไว฾ดูไร฾ความหมายเมอ่ื ไม฽มคี นคอยรว฽ มชนื่ ชมยินดี ผู฾ทเ่ี ฝูาดูอย฽รู บี นัง่ ลงบนเตยี งและโอบรา฽ งท่สี น่ั สะทา฾ นนิดๆ เข฾า หา ยกมอื ลูบผมนม฽ุ อยา฽ งปลอบประโลมด฾วยความเวทนา “นมพร้ิงขอโทษคะ฽ แต฽น่มี นั สามทุม฽ กว฽าแลว฾ ปกตคิ ุณพลอยจะ ลงไปทานข฾าวตอนสองท฽ุมแลว฾ คอ฽ ยขึน้ มานอน วันน้ไี ม฽เห็นลงไปสักที นมพร้ิงเลยข้นึ มาตาม นงิ่ เสยี เถอะ คนดี คุณศรกับคณุ ภัสเธอไปด฾วย กัน เธอคงไปดีนะคะ ถา฾ ร฾ูวา฽ ลูกสาวคนเดยี วทุกขถแ ึงขนาดนี้คงไม฽ สบายใจ คุณพลอยยังมีนมพริง้ มเี จ฾าสัวกับคุณพี่ จาํ ไดไ฾ หมคะ” หญิงสาวพลิกตัวกลับไปหางามพรง้ิ กอดอีกฝาุ ยแนน฽ ซบหวั กับ บ฽าของผ฾ทู ่เี ลย้ี งดูตนมาและสะอืน้ อยา฽ งรนุ แรงราวกบั หวั ใจสลายโดย มคี ําพมึ พาํ ปลอบโยนอยู฽อกี นานกวา฽ จะดีขนึ้

“พรง฽ุ นี้วนั หยุด ตรงกับวนั พระพอดี เราทาํ อาหารไปเลี้ยงเพลที่ วดั ดไี หมคะ” หญงิ สาวผงกหวั รับ ยกมือเชด็ น้าํ ตาและรับกระดาษทิชชทู ่งี าม พร้ิงเดินไปหยบิ มาสง฽ ใหส฾ ดู น้ํามูกแรงๆ พยายามสูดลมหายใจลกึ ให฾ ตนรส฾ู ึกดีข้นึ “นมพรงิ้ ใหจ฾ นั ทรกแ บั กําไลมันไปซือ้ ของสดมาเผือ่ ไว฾แล฾ว เหน็ คณุ พลอยยงุ฽ มากทกุ วนั เลยไม฽ได฾ชวน ของสดน฽าจะทาํ อาหารพอ เล้ยี งพระได฾สกั สบิ รปู วัดขา฾ งๆ บา฾ นเรามพี ระอย฽ูไมก฽ ร่ี ปู เองค฽ะ คงจะ พอ” “ดีสคิ ะ พลอยได฾งานเรว็ แถมยง฽ุ เรอ่ื งรา฾ น เลยลมื เรือ่ งนไ้ี ปเลย ขอบ คณุ นมพริ้งมากคะ฽ ” หญงิ สาวพนมมอื กราบทอี่ กอกี ฝุาย “พลอยรกั นมพริง้ ” “นมพริ้งก็รักคณุ พลอยเหมือนกัน ลงไปทานข฾าวสักนิดเถอะนะ คะ แลว฾ ค฽อยนอน” “จะส่ีท฽ุมแล฾ว พอเลยเวลาก็หายหวิ ไปเลยค฽ะ” “ถงึ ไมห฽ วิ กต็ ฾องกิน คุณพลอยผอมลงกว฽าเดมิ เปน็ กิโลแล฾วมง้ั คะ ไปลา฾ งหนา฾ ล฾างตาเสียเถอะ กนิ เสียแลว฾ คอ฽ ยขน้ึ มานอน จะไดม฾ ีแรง ลุกแตเ฽ ชา฾ ” พลอยนภสั พยกั หน฾า ลุกเดินหายเข฾าไปในห฾องน้าํ ชัว่ ครูจ฽ งึ กลบั ออกมาหน฾าตาสดใสขน้ึ แม฾ตาจะยังค฽อนขา฾ งแดง หญงิ สาวกอดเอว งามพริง้ ชวนอกี ฝุายเดินคยุ หงุงหงงิ ลงบนั ไดไป

หญงิ สาวตนื่ นอนแตเ฽ ชา฾ อาบนํา้ เปล่ยี นเสื้อผ฾าเป็นชุดกระโปรง ยาวถงึ ขอ฾ เท฾าแบบโบฮีเมยี นสนี ้ําตาลอิฐไม฽มแี ขน และสวมเส้อื คลมุ แขนสัน้ สขี าวบางๆ ทบั เพ่อื ความเรยี บรอ฾ ย ผมรวบสงู เป็นมวยไว฾ กลางกระหมอ฽ ม ใบหนา฾ ไม฽ไดแ฾ ต฽ง มีเพยี งครีมท่ีใช฾ประจําและแปงู ฝุง ทาทบั กบั ลปิ มันเป็นอนั เสร็จเรยี บร฾อย ในครัวกําลงั จดั กล฽องทปั เปอรแแ วรแใสต฽ ะกรา฾ และป่ินโตเป็นการ ใหญเ฽ มือ่ เธอลงไปถึง “คุณพลอยแตง฽ ตวั สวยจงั ค฽ะ ” กําไลหนั มาเห็นก฽อนและย้มิ กวา฾ งให฾ เดก็ สาวพดู คุยมากขนึ้ เพราะเริม่ คุ฾นเคยกบั เธอ “คล฾ายๆ สาวเหนอื แตก฽ ไ็ ม฽ใช฽” “เขาเรียกชุดโบฮีเมยี น เป็นแฟชันการแต฽งกายแนวยิปซี เรยี ก วา฽ โบโฮ กไ็ ด฾” “ตายจริง ทาํ ไมไปวัดใสส฽ มี ืดนักล฽ะคะ” งามพรงิ้ หันมาถามเม่อื ยกหมอ฾ แกงขนาดเลก็ มาวางบนโตะ฿ หินอ฽อน ร฽างโปรงจงึ หมุนตวั ให฾ชมรอบๆ ดว฾ ยรอยยม้ิ กว฾าง ปากทเี่ คลือบ เพยี งลปิ กลอสเป็นสที บั ทมิ ระเรอื่ น฽าดู “โธ฽ นมพร้ิงขา พลอยแทบไม฽ มชี ุดเรยี บ ร฾อยสีอ่นื เลยนะคะ จะใสส฽ ีสดๆ ตามวันไปเหมือนสมัย โบราณกก็ ลัวนมพร้ิงจะรบั ไมไ฽ ด฾” “ก็ชุดพวกนน้ั สว฽ นใหญม฽ ีแต฽โปฺๆ ทงั้ นน้ั น่ีคะ” พลอยนภสั หวั เราะ เพราะคาํ ว฽า ‘โปฺ’ ของงามพร้ิงนนั้ แคเ฽ สื้อ ไม฽มีแขน กระโปรงยาวเลยเขา฽ ข้ึนมาเกินหนึง่ คบื หรือผ฽าสูงสกั หนอ฽ ย

เห็นหน฾า ทอ฾ งสกั นดิ เสื้อกล฾ามเหน็ เนนิ อกอ่ิมกเ็ รยี กว฽าโปฺเหมือนกนั ทง้ั หมด “ไม฽เห็นจะโปฺเลย คณุ พลอยใสเ฽ รียบรอ฾ ยกวา฽ ตัวอจิ ฉาในละคร ต้งั เยอะนะคะ คณุ นม เรยี บร฾อยกว฽าคณุ หอ฾ งข฾างบนตัง้ หลายเท฽า ” กําไลชว฽ ยนายสาวเถยี งและยิ้มประจบหน฾าเป็น “ทําผมแบบน้ตี ฾องมี ดอกไมอ฾ ีกสกั ดอก ถึงจะสวย กาํ ไลเคยเห็นในทีวี เด๋ียวกาํ ไลวง่ิ ไป เกบ็ ทหี่ น฾าบ฾านใหค฾ ฽ะ” บอกเสรจ็ กไ็ มร฽ อให฾ใครอนญุ าตเพราะเดก็ รบั ใชใ฾ นบา฾ นเดนิ เรว็ จนเกือบเป็นวง่ิ ใหง฾ ามพร้งิ มองตามหนา฾ ดุ “คณุ พลอยนั่งก฽อนคะ฽ เด๋ียวนมพรง้ิ ตักขา฾ วต฾มให฾รองท฾อง อกี สกั สบิ หา฾ นาทกี ็จัดเสร็จแล฾ว รอให฾ลุงพฤกษเแ กบ็ ดอกไมห฾ ลงั บ฾านมาก็ เปน็ อันเสรจ็ ออกไปกันได฾” “ไม฽เชา฾ เกนิ ไปใชไ฽ หมคะ” “ไมห฽ รอกค฽ะ พระบางรปู ท฽านฉนั สองรอบ ฉันตอนเชา฾ กับ อาหารเพลกอ฽ นเทยี่ ง เช฾าๆ อยา฽ งน้ีคนกเ็ ต็มศาลาแล฾วนมพริ้งเตรียม ถังสังฆทานไวใ฾ ห฾คุณพลอยด฾วยตั้งแตเ฽ ม่ือคนื กะทนั หันไปหน฽อย เพราะไม฽ไดเ฾ ตรียมตวั เลยไดแ฾ ค฽สองถงั ” “เท฽านี้ก็ดีพอแล฾วคะ฽ เอาไวใ฾ หร฾ ฾านลงตวั กว฽านีเ้ ดี๋ยวค฽อยทํากัน อีกที อกี อยา฽ งเรากต็ กั บาตรทกุ วันอยู฽แล฾ว” หญิงสาวดึงมอื ทีว่ างถ฾วย ขา฾ วตม฾ ปลาถว฾ ยเลก็ ควันกรน฽ุ ลงตรงหนา฾ มาแนบแกม฾ “ขอบคณุ นม

พริ้งมากนะคะ แมจ฽ นั ทรดแ ฾วยค฽ะ” “จะมาขอบคณุ อะไรกันคะ เป็นหนา฾ ทีข่ องพวกเรา ข฾าวของที่ ซื้อมาก็เงนิ คุณพลอยทงั้ น้ัน พวกเราน฽ะสิท่ีพลอยได฾บุญดว฾ ยเพราะ คณุ พลอย” งามพรงิ้ จปุ าก ส฽วนแจม฽ จันทรหแ ันมาย้มิ กวา฾ งพยักหนา฾ เหน็ ดว฾ ย “ถึงยังไงกต็ ฾องขอบคุณอย฽ดู ี ถ฾าพอ฽ กับแมอ฽ ย฽ูก็ตอ฾ งบอกพลอย อยา฽ งนเี้ หมอื นกันคะ฽ พลอยโชคดีที่มนี มพริ้ง มแี ม฽จันทรแกบั ทกุ คน” หญงิ สาวยมิ้ นา฽ รัก หยิบถาดเครือ่ งปรุงมาจัดการปรุงถว฾ ยขา฾ วตม฾ ตรง หนา฾ “มคี วามสุขจงั ท่ีไดก฾ ินของอร฽อยทกุ วัน ไมต฽ ฾องออกไปหาซ้อื ของ สดจากข฾างนอกแลว฾ ลําบาก ทําเอง หนาวกห็ นาว” “อยากกินอะไรก็บอกเลยนะคะ คณุ พลอยทานไม฽คอ฽ ยเผ็ด เหมือนเมอื่ ก฽อน สงสยั ลิน้ จะชนิ กบั นมเนยไปซะแล฾ว” “อะไรได฾คะ฽ เบ่อื จะตายแต฽ไม฽มีทางเลือก พลอยทาํ งานพเิ ศษ ในรา฾ นอาหารกต็ ฾องกินของในรา฾ น ถา฾ อยากกินรสชาตถิ ูกใจแบบท่ี บา฾ นกต็ อ฾ งทําเอง ความจรงิ ร฾านอาหารไทยทนี่ ฽ูนเยอะคะ฽ ออกไปกิน ข฾างนอกหรือโทรส่งั ใหม฾ าส฽งก็ได฾ แตไ฽ มม฽ ที ไ่ี หนทาํ อร฽อยเหมอื นทบี่ า฾ น บางครั้งท฽องหนังสือหนักทาํ งานพเิ ศษเสร็จกข็ ีเ้ กยี จ ต฾องกินไปตามมี ตามเกิด” หญงิ สาวบอกเสรจ็ กําไลกก็ ลบั เข฾ามาพรอ฾ มดอกบัวกําเลก็ สอง กาํ ดาวเรืองดอกโตหน่งึ กํากับดอกพดุ ซอ฾ นสีขาวบานเตม็ ที่แตย฽ ังไม฽

โรยเอามาย่นื ใหน฾ ายสาวท่กี ําลงั ตกั ขา฾ วคําแรกเข฾าปาก “ลงุ พฤกษแเกบ็ ดอกไม฾เสรจ็ แล฾วคะ฽ สว฽ นดอกพดุ ซ฾อน กาํ ไลเอา มาใหค฾ ุณพลอยเสียบผม” “ขอบใจนะ” หญิงสาวรับดอกไมส฾ ขี าวกลบี ซ฾อนหอมจัดมาดม ด฾วยสีหนา฾ พอใจ และเสยี บเข฾ากับมวยผมสงู งา฽ ยๆ มองงามพร้ิงรับ ดอกไม฾ไปแบ฽งและพับกลีบดอกบวั กับแจ฽มจันทรทแ ี่ทาํ อย฽างอน่ื เสร็จ หมดแลว฾ “เพงิ่ รวู฾ ฽าบ฾านเรามดี อกบวั ” “สระเลก็ ๆ หลังบา฾ นคะ฽ ทาํ กนั เอง ใหล฾ ุงพฤกษแขุด เอาดิน เหนยี วมาลงใหน฾ ้าํ ขังหน฽อยแลว฾ เอาบัวมาลง ตอนนง้ี ามเต็มสระแลว฾ คะ฽ ส฽วนดอกไมก฾ ็ปลูกไวห฾ ลายอยา฽ งเอาไวต฾ ดั ถวายพระเพราะยังพอมี ท่ีเหลือ ผกั สวนครัวกม็ ีหลายอยา฽ งว฽างๆ คุณพลอยเดินไปดูสคิ ะ ลุง พฤกษแแกมือเย็นปลกู อะไรกง็ ามไปหมด” “พลอยนแ่ี ย฽จัง กลับบ฾านมาอาทิตยแกว฽าแลว฾ ยังไมไ฽ ด฾เดนิ ดูรอบ บ฾านจนทว่ั เลยคะ฽ ” “โอย฿ บา฾ นเราเอง จะดเู มอื่ ไหร฽กไ็ ด฾ คุณพลอยรีบทานใหเ฾ สรจ็ เถอะคะ฽ เดยี๋ วนมพรง้ิ ไปเปลีย่ นเสือ้ นดิ เดียวจะไดอ฾ อกกนั เลย ” สตรี สูงวยั วางดอกบวั ทพ่ี ับสวยงาม และจัดเปน็ กาํ ใหม฽ในเวลาอนั รวดเร็ว ลงในถาดอย฽างเบามือและลุกขนึ้ ทําบุญและถวายสงั ฆทานเสรจ็ พลอยนภสั จงึ ชวนงามพริง้ กับ พฤกษแซึง่ ขบั รถมาใหไ฾ ปดูทีร่ ฾าน “ไปด฾วยกนั ไหมคะ นมพร้ิงคงไม฽ไดม฾ านานแลว฾ ชา฽ งเพิง่ เขา฾ มา

วดั ที่รา฾ นเม่ือวนั พุธ วนั นี้พลอยจะเขา฾ ไปดูแบบทเี่ คยเสนอพรอ฾ ม ราคา ถา฾ มีอะไรแก฾จะไดร฾ บี ทํา” “ทําไมถงึ เรว็ อยา฽ งนั้นล฽ะคะ” “เปน็ คนของเฮียเวสน฽ะคะ฽ เฮยี มีบรษิ ทั ออกแบบกับรับเหมา กอ฽ สรา฾ งด฾วย เหน็ ว฽าอยากลองดแู ตไ฽ ปไดด฾ ีเกินคาดเพราะเฮียมีเพือ่ น ในวงการเยอะ นีร่ บั ทําบา฾ นไปหลายโครงการแล฾ว ...” หญิงสาวเอย฽ ชอื่ โครงการใหญ฽ซ่ึงพ่ชี ายทาํ ให฾งามพรง้ิ ฟงั “ของพลอยงา฽ ยหนอ฽ ย เพราะเป็นรา฾ นเล็กๆ บรษิ ทั เขาพอมแี บบท่เี คยทําใหค฾ นอน่ื เอามา ปรบั นิดหนอ฽ ยตามคอนเซปตใแ หม฽ที่พลอยให฾ไปกใ็ ชไ฾ ดเ฾ ลยเรว็ มาก” “คุณพีเ่ ธอมนี าํ้ ใจเหลอื เกินนะคะ แถมยงั เกง฽ ทุกอย฽าง นมพร้ิง เห็นในขา฽ วบอ฽ ยๆ เจา฾ สวั ท฽านคงภูมิใจมาก” พลอยนภัสหวั เราะเสยี งใส “นมพรง้ิ ทนั สมยั จงั ติดตามขา฽ วเฮยี เวสดว฾ ย สองคนนเ้ี ขาเหมอื นกนั ออกคะ฽ แคเ฽ กิดคนละยุคเท฽านั้นเอง คุณตาน฽ะรักเฮยี เวสอยา฽ งกับอะไร ตกลงไปดว฾ ยกันนะคะ แวะดูแบบ ทบ่ี ริษัทแล฾วเขา฾ ไปดูท่รี า฾ น พลอยจะได฾เล฽าให฾ฟังว฽ามแี ผนการยังไง เผอื่ นมพรงิ้ จะชว฽ ยออกความเหน็ ได฾” “โอย คนโบราณอยา฽ งนมพริ้งจะชว฽ ยอะไรไดล฾ ะ฽ คะ” “เมื่อก฽อนนมพริ้งยงั ช฽วยคณุ แมต฽ ง้ั เยอะแยะ อย฽างนอ฾ ยกล็ องไป ทานข฾าวนอกบา฾ นทรี่ า฾ นเราดกู ็ได฾คะ฽ จะไดร฾ ูว฾ า฽ พอจะขายไดห฾ รอื เปลา฽ นมพร้ิงทาํ กับขา฾ วอรอ฽ ยท่ีสุดในโลกทั้งของคาวของหวาน” “ถ฾าอย฽างน้ันก็ตามใจคุณพลอยเถอะคะ฽ ” ปากบอกอยา฽ งนนั้

แตน฽ ยั นตแ าเป็นประกายดว฾ ยความปลาบปลมื้ ชะเง฾อชะแงม฾ องสอง ข฾างทางจนพฤกษแหลดุ ปากแซวใหไ฾ ดห฾ วั เราะกนั ทงั้ คันรถ หญงิ สาวแวะไปดูแบบสําหรบั ตกแต฽งรา฾ นใหม฽ท่สี าํ นกั งาน ออกแบบ โดยมี สพล สถาปนิกที่พันธกานตแมอบหมายใหด฾ แู ลรา฾ น ของเธอช฽วยอธบิ าย นงั่ คุยและแก฾ไขรายละเอยี ดเลก็ ๆ นอ฾ ยๆ อกี ไม฽ มาก พร฾อมรบั ทราบราคาทแ่ี ทบจะเท฽าทุน ซงึ่ นา฽ จะพรอ฾ มดําเนนิ การปรับปรุงร฾านไดใ฾ นอีกไม฽เกินสองถงึ สามอาทิตยแแลว฾ จึงตระเวน ออกไปทร่ี ฾านท้งั สามรา฾ นเพ่ือตรวจบญั ชี “เรอื่ งแมล฽ ักษณไแ ปถงึ ไหนแล฾วคะคุณพลอยตอนน้ใี ครเปน็ คน ทํางานแทนเขา” งามพรง้ิ ถามเมอ่ื นัง่ กินของวา฽ งอยู฽ในรา฾ นสดุ ทา฾ ย เวลาบา฽ ยแกๆ฽ “เขาเอารายละเอยี ดเร่อื งงานกับเรอ่ื งทรี่ บั เงนิ ใต฾โต฿ะมาให฾ พลอยเม่อื วนั จันทรแทผี่ า฽ นมาคะ฽ ...” หญิงสาวถอนใจแล฾วเอย฽ จํานวนเงินท่ีทําให฾งามพริ้งยกมือลบู อก “พลอยใหเ฾ ขาทํางานวนั องั คารเป็นวันสุดทา฾ ย ตอนนีค้ ณุ ลุง โภคนิ กาํ ลังดาํ เนินเรอื่ งคดี ระหว฽างน้ีเราจะจ฽ายเงินเดือนเขาครงึ่ หน่งึ จนกว฽าคดจี ะเสร็จถงึ จะฝากงานให฾เขา คา฽ รกั ษาพยาบาลแม฽เขา พลอยจะช฽วยตามจริง” “ส฽วนเรื่องส่ังของกับทาํ บญั ชีของทางรา฾ น พลอยให฾คนใน บริษทั ทนายของลุงโภคนิ เขา฾ มาดูแลชั่วคราวข้ึนตรงกับอารุจ สงสยั อะไรก็ให฾ถามแมค฽ รัว ร฾านสง฽ ของคงต฾องส่ังทีเ่ ก฽าไปกอ฽ นแต฽ได฾ราคา

ใหม฽ วนั จนั ทรแคุณอรุณวดี คนทสี่ มั ภาษณไแ ว฾ก็จะมาทาํ งานแล฾วค฽ะ ตอนน้นั คงหายยุ฽งไปไดบ฾ า฾ ง” “คณุ พลอยใจดนี ะคะ ถา฾ เป็นคนอ่นื เขากค็ งไลอ฽ อกไมม฽ ีแถมเงิน ให฾อย฽างนี้” “พลอยทําเพราะเห็นแก฽อารุจ กบั สงสารแมเ฽ ขานะ฽ ค฽ะ งานท่จี ะ ฝากให฾ใหม฽ ถา฾ เขาไมช฽ ว฽ ยตวั เองต฽อไปก็คงเลิกยุง฽ ” งามพร้งิ เงยี บไปไมว฽ ิจารณแ ก฾มลงตกั ขนมใสป฽ ากจนหมดถ฾วย มองหญงิ สาวซง่ึ ตนรกั เหมอื นลูกน่งั ตรวจบัญชเี งยี บๆ จนเสร็จ เซน็ ช่ือในใบขออนมุ ตั ิสง่ั ของแล฾วเก็บเข฾าตะกรา฾ เอกสารให฾คนของโภคนิ มารับไปจดั การต฽อจึงเอ฽ยปากขน้ึ “คณุ พลอยอยากให฾นมพริง้ ทาํ ขนมหรือกบั ขา฾ วบางอยา฽ งมาส฽ง ทีร่ ฾านไหมคะ เอากับข฾าวแบบทที่ าํ ทง้ิ ไว฾ได฾ไมต฽ ฾องทําจานตอ฽ จาน หรอื ขนมที่เกบ็ ไวไ฾ ดห฾ ลายวัน ทําครงั้ ละเยอะๆ แล฾วส฽งมาทัง้ สามรา฾ น เผื่อลูกค฾าจะชอบ” “พดู อยา฽ งนแ้ี สดงวา฽ กับข฾าวไมค฽ ฽อยอรอ฽ ยน฽ะสิ” หญงิ สาวเดินมา นง่ั ท้ิงตัวบนโซฟาเดยี วกนั แลว฾ กอดแขนอีกฝุาย อมยิ้ม แม฾จะเปน็ คน ไทยแทๆ฾ แต฽เพราะอย฽ูกบั พิมพนแ ภัสมารดาของเธอมาหลายปี งาม พรง้ิ เลยได฾รบั นิสัยบางอยา฽ งแบบชาวจีนซงึ่ ชอบทาํ การคา฾ มาด฾วย ท้ัง เจา฾ ตวั ยังเกง฽ งานครัวโดยเฉพาะอาหารไทยทั้งคาวหวาน สว฽ นอาหาร ฝร่งั กท็ าํ ได฾อร฽อยหลายอยา฽ งเพราะพมิ พแนภัสเคยซื้อเคร่อื งไม฾ เครื่องมอื ไปทําครัวถึงในบา฾ นจนได฾หดั ทาํ กันมาจนชํานาญ

“ก็ไม฽ถึงขนาดน้นั หรอกค฽ะ ” คนตอบๆ อึกอกั จนพลอยนภสั หัวเราะ “นมพริ้งบอกว฽ารักพลอยเหมอื นลูก พลอยเองกเ็ หน็ นมพร้ิง เป็นแม฽ แมก฽ ับลูกเขาต฾องพูดกันตรงๆ เพราะความเห็นของแมม฽ ีค฽า มากทีส่ ุด เมอ่ื กอ฽ นนมพริ้งช฽วยงานแม฽ตง้ั เยอะแยะ จนแม฽บอกว฽า ถา฾ ไมม฽ ีนมพรง้ิ ซะคนแมค฽ งเหนอื่ ยมาก” “นมพริง้ ไม฽อยากใหค฾ ณุ พลอยคดิ ว฽าจน฾ุ จา฾ นน฽ะสคิ ะ” “หยู ใครจะไปคิดอย฽างนัน้ ถ฾าพดู อย฽างนี้อีกพลอยโกรธจรงิ ๆ ดว฾ ย” เธอว฽าหน฾ามุ฽ย แสร฾งทาํ ปากย่นื จะขยบั ตัวออกหา฽ งและกลัน้ ยิม้ เมอ่ื อกี ฝาุ ยรบี ปฏิเสธ “นมพรงิ้ สญั ญาจะไมพ฽ ูดอกี คุณพลอยไม฽ต฾องมาแกล฾งคนแก฽ เลย” “โอเ ไมแ฽ กลง฾ ก็ได฾ เร่ืองขนมกบั กับขา฾ วนี่ นมพริ้งคดิ วา฽ ยังไงคะ” “ถ฾ากนิ กันตายก็พอได฾ค฽ะ หวิ หนอ฽ ยกค็ งอรอ฽ ยดี แต฽มันไมถ฽ งึ กับ ทเี่ รยี กวา฽ รสชาติดีจนคนจะติดใจอยากกลับมาใหมอ฽ กี หลายๆ ครง้ั ” คนท่ีคลุกคลีอย฽ูในครัวมาทั้งชีวติ ใหค฾ วามเหน็ ตรงๆ หญงิ สาวหวั เราะอย฽างพอใจ “คิดเหมอื นใจพลอย แตจ฽ ะทํา ยังไงไดล฾ ฽ะคะ แม฽ครวั เก฽งๆ สมยั น้หี ายาก เราไม฽ได฾ผูกใจเขาไว฾ตั้งแต฽ แรก ส฽วนใหญเ฽ ขามักไปอยู฽กับรา฾ นดังๆ โรงแรมใหญๆ฽ อกี ทีก็เปดิ ร฾านของตวั เองไปเลย ส฽วนเรอ่ื งทาํ ของมาส฽งทางรา฾ น ถ฾านมพร้ิงอายุ นอ฾ ยกวา฽ นี้อีกสกั สิบปแี ล฾วมลี กู มือคอยชว฽ ยเหมอื นสมยั ก฽อนพลอยคง

ไม฽ขดั ” “แหม นมพร้ิงยังไม฽แกถ฽ งึ อย฽างนัน้ ” “ไม฽ได฾ว฽านมพรงิ้ แก฽ แตพ฽ ลอยเองท่ไี ม฽อยากให฾ลาํ บาก เท฽าทน่ี ม พรง้ิ ทําใหท฾ ุกวนั น้พี ลอยกม็ คี วามสขุ จะแย฽แล฾ว” คาํ บอกนน้ั มาพรอ฾ ม อาการออดอ฾อน กอดแขนซบหวั ลงแนบกบั บา฽ คลอนไปมาจนงาม พรงิ้ ยกมือขยีด้ ฾วยความเอ็นดู “เอาอยา฽ งน้ดี ีไหมคะ นมพรง้ิ พอร฾จู กั คนเก฽าๆ ของเราทยี่ ัง ติดตอ฽ กนั อย฽ู คนหนง่ึ เป็นแม฽ครัวรสมือดีมาก อกี คนเกง฽ ทําขนมเบเก อรแี ตล฽ าออกไปเลี้ยงหลาน แต฽ตอนน้หี ลานๆ โตกนั หมดแล฾วเขาอาจ จะอยากหารายไดพ฾ เิ ศษบ฾าง เดี๋ยวจะลองเรยี กมาคุยดวู ฽าเขาจะช฽วย ได฾แค฽ไหน สว฽ นแม฽ครัวในร฾าน เดี๋ยวนมจะชว฽ ยสอนเคลด็ ลับให฾เอง มาประจาํ วันละทจี่ นกวา฽ รสมอื จะดขี ึ้นก็นา฽ จะช฽วยไดน฾ ะคะ” “จะลาํ บากนมพร้ิงเกนิ ไปหรือเปล฽าคะ” “ท่บี า฾ นแมจ฽ ันทรแกบั กําไลเขาช฽วยกนั ดอู ยู฽แลว฾ เปน็ งานมานาน จนเบาใจได฾ ส฽วนในรา฾ นนมพรงิ้ เขา฾ มาแคค฽ ร่ึงวนั กน็ า฽ จะสอนไดเ฾ ยอะ จะไดช฾ ว฽ ยเลอื กของสดดว฾ ย วัตถุดบิ ก็สําคัญพอๆ กบั ฝมี อื นมพร้ิงไม฽ เหนอ่ื ยหรอกค฽ะ” พลอยนภัสน่งิ ไปดว฾ ยความต้ืนตนั ใจ ก฽อนกม฾ ลงกราบที่ตกั “ถ฾าเป็นอยา฽ งนัน้ กค็ งช฽วยไดเ฾ ยอะ แตน฽ มพร้ิงตอ฾ งยอมให฾พลอย ขึน้ เงนิ เดือนใหต฾ ามความเหมาะสมนะคะ” “โถ แม฽คณุ ไมจ฽ ําเปน็ หรอกค฽ะ นมพร้ิงตวั คนเดียวไม฽มี

ลูกหลานที่ไหน กินอยกู฽ ับคุณพลอยทง้ั หมด ถา฾ จะตายก็คงมคี ุณ พลอยชว฽ ยทาํ ศพให฾ นมพริง้ จะเอาเงินไปทําอะไรล฽ะคะ” “เอาไปทาํ บญุ หรอื ไมก฽ ็ซอื้ กระเป฻าหลุยสแ วิตตองมาหิ้วเหมือน คุณนายคนอน่ื ยงั ไงล฽ะ นมพริง้ เป็นแม฽พลอยต฾องแต฽งตวั ทันสมยั หรือถ฾าเรามีวันหยดุ ยาวพลอยจะพาไปเทยี่ วใช฾เงินเอง” “คนดอื้ อย฽างคุณพลอย นมพร้งิ คงหา฾ มไมไ฽ ด฾ ทาํ อยา฽ งที่คุณ พลอยสบายใจก็แล฾วกันคะ฽ แตถ฽ า฾ มากเกนิ ไปนมพริ้งไม฽รบั หรอกนะ ” บอกเสรจ็ ก็รีบอา฾ แขนรบั รา฽ งนุม฽ ทก่ี อดตนแน฽น ปลาบปล้มื กับความ นา฽ รกั รค฾ู ิดของผูท฾ ี่ตนเลีย้ งดมู าแลว฾ อดคิดถงึ ผ฾ทู จี่ ากไปไมไ฽ ด฾ เสียดายเหลอื เกนิ ทคี่ ุณภัสกบั คุณศรบญุ นอ฾ ยจนไม฽มีโอกาสได฾ อย฽ชู ่ืนชมความสาํ เร็จของลูกสาวคนเดยี ว พลอยนภัสมเี วลาออกไปซอ้ื เส้อื ผ฾าสําหรับใส฽ทาํ งานมาเพิ่มบ฾าง ในวันอาทติ ยแ และไปทาํ งานในเชา฾ วันจนั ทรแด฾วยชดุ ใหมส฽ วยเกสเ สี ัน สดใส ลงุ พฤกษขแ บั รถมาส฽งเธอโดยมงี ามพร้ิงตดิ รถมาดว฾ ยเพือ่ ไปเร่มิ งานท่รี า฾ นอาหารตอ฽ หญิงสาวบอกให฾คนขับรถเก฽าแก฽อย฽บู รกิ ารผ฾ู ช฽วยผูจ฾ ัดการร฾าน ตําแหนง฽ ใหม฽ทต่ี ้งั ให฾งามพร้ิงเป็นพเิ ศษ แลว฾ ส่งั ว฽า จะกลับเองตอนเย็นไมต฽ อ฾ งมารบั โดยไม฽ฟงั เสียงทดั ทาน “ไม฽ตอ฾ งเปน็ หว฽ งพลอยหรอกค฽ะ บา฾ นเรากบั บรษิ ัทขึน้ ทางด฽วน ตอ฽ เดียวไม฽ไกลเทา฽ ไหร฽ พลอยเคยเข฾าคอรแสเรียนวชิ าต฽อสูด฾ ฾วยมือ เปลา฽ ทอี่ เมรกิ ากบั เพื่อนด฾วยนะ สเปรยพแ รกิ ไทยก็พกมา ลงุ พฤกษแจะ ไดไ฾ มต฽ ฾องฝุารถตดิ มารบั ”

“นมพรงิ้ ไมไ฽ ว฾ใจนค่ี ะ” “ผมมารับได฾ครับ” “ขอเวลาแค฽อาทติ ยนแ ลี้ ะ฽ คะ฽ เดย๋ี ววันหยดุ นพ้ี ลอยจะไปจองรถ แล฾ว” “กไ็ ด฾คะ฽ แตเ฽ วลาขน้ึ รถ คุณพลอยต฾องโทรมาบอกทะเบียนรถ แทก็ ซ่ีกบั นมพรง้ิ นะคะ พดู ใหเ฾ ขาไดย฾ ินด฾วยจะไดไ฾ มก฽ ลา฾ คิดอะไรไม฽ดี สมัยน้ีไวใ฾ จใครไมไ฽ ด฾ทง้ั น้ัน” แมจ฾ ะขาํ กบั ความเปน็ หว฽ งเกนิ ขนาด หากหญงิ สาวก็ยอมรับ ปากเพอ่ื ใหอ฾ กี ฝาุ ยสบายใจก฽อนเดินตวั ปลิวเขา฾ บริษัท ห฾องทํางานของเธอมีขนาดเลก็ จว๋ิ ซึ่งอยู฽ตดิ กับหอ฾ งของธนกฤต เมือ่ กอ฽ นเป็นหอ฾ งของเลขานุการส฽วนตัวแตภ฽ ายหลงั เปน็ ห฾องวา฽ ง เพราะศตี ลาย฾ายออกไปน่งั คมุ แผนกแอดมินของฝุายการตลาดใน ห฾องด฾านนอก เป็นทง้ั เลขาฯ สว฽ นตวั ผ฾ูจัดการแผนกและคมุ สาวๆ ใน แผนกด฾วยเนือ่ งจากสะดวกกว฽า “น฾องพลอยมาเช฾าจังนะคะ” ศีตลารอ฾ งทักกอ฽ นและลกุ ขึน้ จาก โตะ฿ ทาํ งานในห฾องเลก็ ของฝุายการตลาดซึง่ เธอจะต฾องเดินผา฽ นทกุ วนั หญิงสาวยกมอื ไหวแ฾ ละย่นื กลอ฽ งพลาสติกใสเลก็ ๆ หน่ึงในสอง กล฽องให฾ “แต฽ยงั ชา฾ กว฽าพศ่ี ีตลา วันน้ีพลอยเอาแซนดวแ ิชมาเผ่อื คะ฽ ” “โถ ไม฽นา฽ ต฾องลาํ บากเลยคะ฽ นี่ทาํ เองใช฽ไหมนา฽ กนิ จงั นะคะ ” ศตี ลา ยกกลอ฽ งใสมองเห็นคลบั แซนดวแ ิชสองชน้ิ หนาช้นิ หน่ึงท฽าทาง

จะเป็นทนู ฽าชสี อีกชน้ิ คงเป็นหมูแฮมไขด฽ าว ใส฽ทัง้ แตงกวาดอง มสั ตารแด และผักสดสีเขยี วกรอบยงั มีไอน้ําเกาะนดิ ๆ เหมอื นเพง่ิ ทาํ เสร็จใหม฽ๆ “นมพริง้ ทาํ ค฽ะ พอรู฾วา฽ พี่ศสี อนงานพลอยเยอะแยะ เลยทาํ ฝาก มาให฾พลอยเปน็ คนส฽งของ จาํ ได฾ว฽าวนั จนั ทรแพ่ีศตี ฾องข฾ามมาจากฝงั่ ธน เพราะรถตดิ คงไมม฽ ีเวลาแวะซือ้ อาหารเชา฾ เลยอาสาจะทาํ อาหารเช฾า ให฾อาทิตยลแ ะครั้ง” จากการทํางานรว฽ มกันหน่งึ อาทิตยแ และออกไปรับประทาน อาหารกลางวันดว฾ ยกนั ความทีส่ าวรุ฽นพีช่ ฽างพดู เธอเลยร฾ูวา฽ ศตี ลา เป็นแมม฽ า฽ ยเลิกกบั สามี มีลูกสาววัยไมก฽ ี่ขวบซ่งึ ฝากเลยี้ งไวท฾ ่ีบา฾ นพ฽อ แม฽ ตนเองอยูค฽ อนโดใกล฾ออฟฟซิ เพราะสะดวกและประหยัดมาก กว฽า เยน็ วันศกุ รกแ จ็ ะตรงจากออฟฟซิ กลบั บ฾านท่ฝี งั่ ธน และมา ทํางานในเช฾าวันจนั ทรจแ ากท่ีนั่น วนั ไหนคดิ ถงึ ลูกมากก็ให฾แมพ฽ าลูก มาคา฾ งดว฾ ยกลางสัปดาหแ “ใชค฽ ะ฽ ออกมาช฾า วันไหนต่ืนทันกแ็ วะซื้อก฽อน วนั ไหนไม฽ทนั ก็ ตอ฾ งซดกาแฟรอกินข฾าวเทย่ี ง แตน฽ อ฾ งพลอยไมต฽ ฾องลาํ บากทํามาใหพ฾ ่ี หรอกคะ฽ พี่ เกรงใจ ฝากขอบคุณนมพร้ิงดว฾ ยนะคะ” “ทบ่ี ฾านพลอยทาํ กับข฾าวทกุ วันค฽ะ ไม฽ลาํ บากเลย อีกอย฽างถา฾ ไม฽ ไดพ฾ ี่ศี พลอยคงไมเ฽ ปน็ งานเรว็ ขนาดนี้ ให฾พลอยทาํ อะไรเลก็ ๆ น฾อยๆ

ใหบ฾ า฾ งเถอะค฽ะ” “แหม พูดอย฽างน้ีน฽าผูกปนิ่ โตดว฾ ยจริงๆ ” “จะผูกจรงิ ก็ไดค฾ ฽ะ” หญิงสาวหัวเราะ “ขี้ครา฾ นนมพร้ิงจะดีใจ ละ฽ ไม฽ว฽า” “ไมเ฽ อาหรอกคะ฽ กลัวจะสบายจนเคยตัว เอาเป็นว฽าวันไหนนอ฾ ง พลอยย฽งุ หรือมีงานอืน่ ตอ฾ งทําแล฾วรีบกลบั บ฾าน ก็ฝากงานใหพ฾ ่ที าํ เปน็ การตอบแทนกแ็ ล฾วกนั ” “ง้ันตกลงตามนนี้ ะคะ” พลอยนภัสย้มิ ตาหยี คุยกันเรื่องงาน สองสามคําจึงขอตวั ไปทีห่ อ฾ งทาํ งานของตน หญงิ สาวเปดิ โน฾ตบุก฿ เชก็ อีเมลอย฽พู กั ใหญ฽และเรมิ่ ตอบบาง ฉบับที่เรง฽ ดว฽ น เม่อื หันไปมองนาฬิกาซึง่ ใกล฾เวลาทํางานก็เดนิ ไปชง กาแฟในครวั ขนาดยอ฽ มทมี่ ีไว฾เปน็ ส฽วนกลางสาํ หรบั แผนกการตลาด ทัง้ หมดซง่ึ มเี กือบย่สี ิบชวี ติ ทงั้ ผบู฾ ริหารและพนกั งานทวั่ ไป หอ฾ งครวั มี เคร่ืองอาํ นวยความสะดวกทั้งเคร่อื งทํากาแฟสด กาแฟปกติ โอวลั ติน ชา จานชาม แก฾วหลายสบิ ชุดเปน็ ส฽วนกลาง ไมโครเวฟ กระตกิ นํ้ารอ฾ น ตูเ฾ ยน็ ขนาดยกั ษแสองประตใู ห฾พนักงานเอาอาหารของตนมา เกบ็ ไว฾ได฾ ชงกาแฟเสร็จเลยจดั แซนดแวชิ อีกสองช้นิ ในกลอ฽ งใสท่ีเหลอื ใส฽ จานเล็กเพราะใกลเ฾ วลาท่ีธนกฤตจะมาถึง ส฽วนตนเองกินอาหารเชา฾ มาจากบ฾านทุกวนั และมาดม่ื กาแฟทอ่ี อฟฟซิ อีกวนั ละแก฾ว “ขอนมสดสักแกว฾ ไดม฾ ย้ั ”

เสยี งห฾าวซ่งึ ดังอยห฽ู น฾าประตู ทําใหค฾ นท่ีเพิ่งยกถว฾ ยกาแฟขึ้นมา จะจิบเกือบทําหกเพราะมันเป็นภาษาองั กฤษ หญิงสาวรบี หันไปมอง สบตากับรา฽ งสงู สงา฽ ซึง่ ยืนคบั ประตูใสส฽ ูทสดี าํ ทับเสอื้ เช้ติ สฟี ูาโดยไม฽มี เนกไท สอดมอื ข฾างหนึ่งไวใ฾ นกระเปา฻ กางเกง อกี ขา฾ งจบั ขอบประตู ตามสบายมองเธอ เขาดหู ล฽อเหลาคมเข฾มทําเอาคนมองเกอื บหนา฾ มดื ดูผิดทผี่ ดิ ทางใน ครัวเลก็ ๆ เหมือนราชนิกุลสูงส฽งทล่ี ดตวั ลงมาเดินบนตรอก สงู ส฽ง ทวา฽ แฝงด฾วยความเถือ่ นนิดๆ เปน็ คํานิยามท่ีเหมาะสมกับเขา ผูช฾ ายคนน้ีทาํ ให฾บรรยา กาศซึ่งเปน็ ปกติเปลี่ยนเป็นหนาวๆ รอ฾ นๆ พอๆ กบั หวั ใจซ่งึ เต฾นผดิ จังหวะในทันทีทนั ใดของเธอ ถา฾ ค฽แู ฝดของ เขาจะมีเสนห฽ แมากขนาดนีก้ ็ไมน฽ า฽ แปลกใจเลยวา฽ ทําไมเพอื่ นสนิทของ เธอถงึ หลงรกั ผ฾ูปกครองของตวั เองได฾ “มิสเตอรคแ ิง” “มิสอาชวิน” ชายหน฽มุ เรยี กเธอเหมือนจะลอ฾ เลียน แต฽ออก เสียงได฾ค฽อนข฾างชดั “เพือ่ นๆ ทีอ่ เมรกิ าเรยี กคณุ วา฽ ยงั ไงนะ ขอให฾ผม เดาก฽อน... Princess พรนิ เซสหรือไม฽ก็ Precious เพรเชยี สใชไ฽ หม” คนฟงั วางแกว฾ กาแฟลงเพราะกลัวทําตวั เองขายหนา฾ พยายาม สบตากบั เขาดว฾ ยสายตาสงบนง่ิ “ดิฉนั ใหท฾ ุกคนเรยี ก ‘แพตซ่ี’ เพ่อื สะดวกในการเรยี กคะ฽ ” “ผมดใี จท่ีคณุ ไมย฽ อมให฾ใครๆ เรียกแบบนนั้ ถึงตอนแรกท่เี หน็