“เราเรยี นเกง อยา งน้ี ฉันจะอยากใหไปชวยงานคนอ่ืนทําไม” ชายหนมุ เงยหนาข้นึ มองดวยตาสีเขยี วเขมลุม ลกึ นักศึกษาท่ีมีผลการเรยี นยอดเยี่ยมจากมหาวิทยาลัยอนั ดบั หน่ึง ของนิวยอรแกเชน เธอ ลว นถูกจองตวั จากบรษิ ทั ชนั้ นําเอาไวต้งั แตย ัง เรียนไมจ บ กถ็ า เขาไมเคยยอมใหเธอรบั งานพวกน้ันแตใ หม าทํางาน พเิ ศษกบั ฮันน่ีแทน เขาจะอยากใหเ ธอไปชว ยงานโอลเิ วยี เพื่ออะไร “แลว กไ็ มตองมาแกตัววา ฉันดแู ลเรามามาก งานทกุ ตาํ แหนงที่ เราอยากทํา ฉนั จะส่งั ใหหวั หนา งานเขา ใจวาเราตองไตเตา ขน้ึ ไปที ละขนั้ เหมือนกับพนกั งานทั่วไป ไมมีสิทธิพิเศษ” การใชเสนสายเปน็ เรือ่ งนารงั เกียจในสายตาของตระกลู คิง พวกเขามักทาํ ใหแนใจเสมอวาพนักงานทุกตาํ แหนงมศี กั ยภาพ ความซือ่ สตั ยแตอ องคแกรก็สาํ คัญไมแพก นั ดว ยผลตอบแทนและ สวัสดิการท่เี กินกวา มาตรฐานมามากโขสาํ หรับตาํ แหนง งานสําคญั และเลย้ี งคนมีฝมี อื ไวมากมาย ทําใหคงิ คอรแปอเรชนั กลายเปน็ ยักษแ ใหญแ ละตาํ นานในวงการอตุ สาหกรรมหลายชนิดมาหลายยคุ หลาย สมยั เคยมเี วลาท่ียากลาํ บากและทา ทาย แตพ วกเขากผ็ านมาไดท ุก คร้ังและยง่ิ แข็งแกรง ข้ึนทกุ ที ถา คนรวยคอื ราชวงศใแ นอเมรกิ า ทายาทฝาแฝดของตระกลู คิง ก็คอื เจา ชายเน้อื หอมที่มีสาวๆ จอ ง เขมือบเปน็ ตนั “พรายคดิ วาคณุ จะไมว า อะไร เพราะความสัมพันธแของคณุ กับ
ลีฟว”ี “ฉนั กบั ลฟี ทาํ ไม” เขาจอ งมานง่ิ ถามเสยี งตํ่านากลัวจนเธอ ขยับตัวอยา งระมดั ระวงั และหาทางช่ิง “พรายจะขึ้นไปนอนแลว คะ ถา คุณไมมอี ะไรอกี ” “เรายงั ไมตอบเลยนะ นองพราย” “คณุ รูอ ยแู ลว” รางโปรง ผดุ ลกุ ข้ึน และเปน็ คร้ังแรกทีเ่ ดสม อนดแยนื่ มอื มาจับมอื เล็กเอาไวมัน่ ดงึ เธอเขา ไปใกล “จําไดว า ฉันไมเ คยพดู เรอื่ งลฟี กบั เรานะ ไรอนั บอกหรอื ไง แลว ลฟี ชวนเราไปทาํ งานดวยตั้งแตเ มอ่ื ไหร” “เจอทอี่ อฟฟซิ สองสามครงั้ คะ คร้ังแรกตอนนิตยสารของเธอ มาสมั ภาษณคแ ณุ กับไรอัน ตอนนัน้ พรายไปชว ยทาํ งานพารแตไทมแ ตอนรบั ทีมงานของเธอ” “เขา ใจละ แตอ ยาพดู ถงึ ความสัมพันธแของฉันกบั ใครอีก เราไม รเู รอ่ื งพวกนั้นเลย นอ งพราย” เสียงหาวนน้ั ราบเรียบก็จรงิ แต สายตาของเขาทาํ ใหค นฟังสะอึกดว ยอดนกึ นอยใจไมได เดสมอนดไแ มอยากใหเ ธอยุงเรอื่ งสวนตัวของเขา เธอเองกไ็ มเคย ทํา เออ... อยางนอยเขากไ็ มร วู า เธอทาํ อยางนนั้ อนั ที่จรงิ เธอกบั ผูปกครองหนุมไมเคยคยุ เรื่องสว นตวั ของเขาเลยยกเวนเมือ่ ครง้ั ที่เธอ ไปบอกเขาเร่ืองรเี บกกา และไรอนั
“พรายจะไมพ ดู อีก” “ไมเ ขาใจผดิ ดว ย” สาวนอ ยกะพริบตางงๆ ไมเ ขาใจสง่ิ ทช่ี ายหนมุ ตอ งการสื่อ “พรายไมไดเ ขาใจผดิ ” “เรายังเดก็ ชอบคดิ อะไรเอาเอง” “พรายอายุยีส่ บิ เอด็ แลว ” ปากหยกั สชี มพูระเรอื่ เมมแนน เอย ตอ นาํ้ เสยี งแดกดนั นดิ ๆ “ตอนคุณอายเุ ทาพราย คณุ คงไมค ดิ วา ตัวเองยังเปน็ เด็ก” กช็ วี ิตชว งนั้นของเขากับคูแ ฝดทําใหแคซาโนวา ในตาํ นานยงั ตอ งอาย “ถา มองยอนกลบั ไปจากตอนน้ี ฉันกค็ ิดวาตวั เองยังไมโ ตเทา ไหร แตถึงยงั ไงกเ็ ป็นผใู หญม ากถา เทียบกบั เรา” เขาเล้ียงเธอมาอยางเจาหญิงเชียวละถาเทียบกับตัวเอง พอเขาเลยี้ งลกู ไดโหดจนนา จะไปเปิดโรงเรียนดดั สนั ดานผนวก กบั การสรางลกู ใหเปน็ มหาเศรษฐี เขาตอ งรบั การเทรนหฤโหดมา ตงั้ แตอายุสบิ กวาขวบท้ังเรยี น ทั้งทํางานและดูแลตัวเอง เวลา สวนตัวนอ ยนิดทม่ี เี ลยใชแบบเสเพลสดุ ๆ อยหู ลายปี เมือ่ เขากับไรอนั ทําเงนิ ระดับสบิ ลา นใหบ รษิ ัทไดก อนอายุยีส่ ิบ เดวิด เจมสแ คงิ เพียงพยกั หนา เนิบๆ ‘ก็พอใช แกคงไดสมองของแม แกมาบา ง ใชไ หมจ฿ะ ฮนั นี่’ ลืมบอกวาพอโอเอยูค นเดยี วคอื แมเขาเอง แตถงึ จะรกั ภรรยาท่ี เด็กกวา มากเกินรอบขนาดไหน ฮนั นกี่ ไ็ มอาจปกปูองเขาจาก
โรงเรียนดดั สันดานของพอได ‘ไอควิ ผมกับไรอนั เกือบรอ ยสสี่ บิ พอ อยาลืมสิ!’ ‘กย็ งั นอยกวา เมยี ฉันอยดู ี แกกแ็ คมพี รสวรรคแบางเทา นนั้ แหละ’ บดิ าบอก ลดเกรดของเขาลงไปตามใจตวั เอง ‘ถา แกโงกวาน้ี ฉันคงเครียดหนัก เพราะอุตสาหหแ าเมียท้งั สวยทัง้ ฉลาดมาเปน็ แมแก ได’ การมแี มเ ป็นอจั ฉริยะเชน เดยี วกบั นองชายของเธอ คือ เควิน ไมเคลิ นกั วิทยาศาสตรแของคงิ คอรแปและตอ งถูกพอ ตวั เองกดดนั แบบเขากบั คแู ฝด อาจจะทาํ ใหเ ด็กสว นใหญฆ า ตวั ตายไปแลว แตขอ โทษทที ีพ่ อ เขาไมสมหวัง ความซวยอกี อยางทีอ่ าจจะถือเปน็ ความโชคดบี า งกไ็ ด ก็คือพอ เขาเคยโดนผูติดตามใกลช ิดทรยศยงิ เกือบเอาชวี ิตไมรอดมาคร้ังหน่ึง ทําใหเ ดวดิ หวาดระแวงอยา งหนักจนเคี่ยวกรําเอากบั ลกู ชาย เขากับไรอันตอ งเอาชนะผตู ดิ ตามทุกคนใหได ปีแรกๆ เขา สะบักสะบอมทกุ วนั ทงั้ เหน่อื ยและโมโห บางคร้ังทอ แทบถอดใจ ตอ มาเร่ิมชาชนิ และทา ยสดุ สนุกกบั มนั จนตองระวงั ไมใหม ากเกนิ ไปไม ใหต วั เองกลายเปน็ พวกปุาเถือ่ น การใชกําลงั ชวยไดเ ยอะเมอ่ื ฮอรแโมนของผูชายทํางานหนกั ... งานของพอสําเร็จเสมอ... และเขานึกอยากใชก าํ ลงั ในตอนนี้ เดสม อนดแเงยหนามองสาวนอ ยทยี่ นื ใกลจ นไดก ลิ่นกายหอมออ นๆ “พรายไมยุงเร่ืองของคุณก็ได แตเ ลิกวา พรายเป็นเดก็ เสยี ที”
หนุมหลอเบปากนิดๆ รับรองวาถา เขาเลิกเหน็ เธอเปน็ เดก็ เมอ่ื ไหร เรอ่ื งคงจบไมส วยแน “อยากไปนอนนกั ก็ไป” รุง พรายดึงมือออกรวดเร็วเมอื่ ขอมือถูกปลอยออกงา ยๆ และ รา งสูงสงาลกุ ข้นึ เดนิ ไปนัง่ ทีโ่ ต฿ะทาํ งานลกึ เขาไปดา นใน เลิกสนใจ เธออกี ตอ ไปจนคนประสบการณแนอยคอตก น่ีถา เขารวู าเธอเคยทําอะไรมาบา งเพื่อสปอยลคแ วามสัมพนั ธแ ของเขากบั สาวๆ มาแลว หลายครง้ั สาวนอ ยนกึ ไมอ อกเลยวาเดสม อนดจแ ะโกรธขนาดไหน ทผี่ า นมาเขาโกรธเธอนอ ยกวานอย แตร งุ พรายเคยเห็นฤทธิ์เขามาแลว รา งโปรงหันหลงั กลับไปยังประตเู พื่อกลบั หอ งพัก อดดงึ กระดาษแผน บางท่ซี อนเอาไวใ นกระเปากระโปรงออกมาดูระหวาง ทางไมได ปากหยักสีชมพรู ะเร่ืออมยม้ิ ใหก าํ ลังใจตัวเอง ถาจําเป็นตอ งทาํ อกี เธอกจ็ ะทาํ ไดส ําเรจ็ เหมอื นกบั ทกุ คร้งั น่นั แหละนา อีกอยา งเดสมอนดแไมเหน็ จะเคยเดอื ดรอ นเวลาทต่ี อ งหา ผหู ญงิ คนใหม คนแลวคนเลา บอ ยครั้งท่ีเธอทอและอยากเลิกยุงกับ ชวี ติ สว นตวั ของเขา แตไ มเคยทาํ สําเร็จเสียที
ตอนท่ี 3 ญาตผิ ูใหญ และควันไฟของปัญหา พลอยนภสั ชะโงกหนาดูคฤหาสนหแ ลังใหญท อ่ี ยเู กอื บกลางเมอื ง แลวตอ งหอปาก หันมาหาคนขับรถเกาแก “บา นใหมคณุ ตาหลงั เบอ เริ่มเลยนะคะ ไมเห็นเคยเลา ใหพ ลอยฟังเลย” “ทา นคงรวยจนไมไ ดสนใจวาจะมีสมบตั อิ ะไรเพมิ่ ข้นึ นะ ครับ คุณพลอย แตบ า นหลงั ใหญกอ็ ยกู นั หลายคนนะครับ มีเจาสัวอนนั ตแ ลูกชาย ลกู สะใภกับคุณเวส ปีกตึกดานหน่งึ เป็นของคุณเวสคนเดยี ว เพราะเจาสวั อยากใหห ลานทา นมีความเป็นสว นตวั ไดยนิ วา คุณเว สอยากไปอยูค อนโดนะ ครับ” “หนุมโสดกอ็ ยา งนล้ี ะ คะ อยูทีบ่ า นคงพาสาวๆ มาคางไมไดละ สิ” ลุงพฤกษแหัวเราะ “กด็ ูดีขนาดน้ัน เคยมาบานเราสองครง้ั ม้ัง ครบั นังกาํ ไลมนั ยงั เก็บมาเพอ จนถึงทุกวนั นี้ ... เจา สวั ทานคงดใี จที่ เหน็ คณุ พลอย” “สูพ ลอยไมไ ดแนคะ พลอยคดิ ถึงคุณตาจะตาย อยูทน่ี ูนกวาจะ เจอทานทีกเ็ ป็นปี บางทีก็สองปี ยังดีทไี่ ดเจอเฮยี เวสบอ ยหนอ ย ” หญงิ สาวรอจนคนขบั จอดรถหนาตึก จึงเปิดประตรู ถลงไปยกมอื ขนึ้
ปิดหัวควิ้ หยตี ามองความอลังการของคฤหาสนแดาํ รงกฤตภาสแลว ตองหอปาก “ผมจะไปคุยเลนกบั พวกในครัวรอนะครบั ถา คณุ พลอยอยาก กลบั เมอื่ ไหรก ใ็ หคนไปเรียก” “คา” หญงิ สาวยม้ิ กวา งรบั คาํ มองลุงพฤกษเแ ดนิ หายไปดาน ขา งคงไปเขา ประตหู ลังทา ทางเคยชินดี เม่อื เธอไมอ ยูน้นั อดิรุจมาทาํ หนา ทีแ่ ทนผจู ากไปปลี ะหนึ่งหรอื สองครัง้ ชว งเทศกาลตรุษจีน สวนนมพรงิ้ น้ันมักทาํ ขนมหรืออาหาร ไทยซึง่ เจา สัวอนันตตแ ดิ ใจในรสมอื มาใหถ ึงบา นทุกเดอื น ‘ทางนี้ไมม ใี ครแลว ทา นเป็นญาตผิ ูใหญท ่ีเหลอื ไมก่คี นของคณุ พลอย นมทําหนา ทแี่ ทนจนกวา คณุ พลอยจะกลับมานะคะ ’ ผูด แู ล เธอมาแตเลก็ บอกเชน นั้น ทางเดนิ โอโ ถงมีภาพวาดติดฝาผนงั และของตกแตง แบบจนี เปน็ หลักแตเครื่องเรอื นและรปู ทรงของบา นเปน็ แบบโมเดิรแนซงึ่ จดั ไดเขา กันอยางกลมกลืน หอ งรับแขกที่เธอเดนิ เขามาไมม ีคน พลอยนภัส เลยถือโอกาสเดินดโู ดยรอบไมค ิดรีบรอนเรยี กใคร กระท่ังมเี สยี งดุ วางอํานาจดังขนึ้ ทําเอาเธอเกือบสะดุง “นั่นใครนะ ลื้อมาหาหลานชายอวั๊ หรือไง!” หญงิ สาวหันขวบั ตามเสียงไปยังชายชรารางสงู สงาทย่ี งั มี ทรวดทรงเกอื บตรงดอู อ นกวาวยั เจ็ดสบิ ปีกวาอยูมากโขแลวรบี วิง่ เขา ไปหาผูส ูงวัยซง่ึ มองมาตาดุ มือจับไมเ ทาอันเลก็ ทีเ่ สริมบคุ ลิกให
ยงิ่ ดูเครง ขรึมทรงอํานาจสําหรับคนแปลกหนาแนน เพื่อพยงุ ตวั เอง เมื่อรางเพรียวโถมเขา ไปกอดไวแ นน “คุณตา โอย฿ คิดถงึ ทส่ี ุดในโลกเลยคะ ” “พลอย...” เสยี งนัน้ ออ นลงมานิดเดียว กอ นทีม่ ือท้งั สองขา งจะ ยกข้ึนจบั บาบอบบางดันออกกมลงมองเธอใหช ดั ๆ เหน็ ใบหนา แอรม ที่เงยข้ึนมองกลับยม้ิ ใหจ นตาหยีโชวแฟันขาววับซ่ีเลก็ เหมอื นไขมุก “ก็ใชนะ สคิ า คิดถงึ พลอยหรอื เปลา” หลานสาวกราบแทบอก จบั มอื ทั้งสองขางขึน้ มากมุ ยกขึน้ จบู หลายๆ ครั้ง และแนบแกม เขา กบั มือหนาท่เี ริ่มมีรว้ิ รอยแหง วัย ตาวาววับช้นื ดว ยหยดนา้ํ เปลง ประกายของความปลืม้ ปตี ิ “พลอยคิดถึงคณุ ตา” “ตากค็ ดิ ถึงเรา มาตั้งแตเมื่อไหรทาํ ไมตาไมรู เวสกไ็ มเ หน็ บอก” “สอบเสรจ็ ก็เกบ็ ของมาเลยคะ อยๆู กค็ ดิ ถงึ บานจนทนไมไ หว” “คดิ ถงึ แตไ มเ คยกลับมาเลยเกือบสิบปี” เสยี งนนั้ ดงั และแขง็ ตามนิสยั ของผพู ูด แตออ นลงมาหนอ ยเมอ่ื หลานสาวกําพรา เริม่ ทํา ตาโศกเจาสัวเลยรบี ยกมือโบกหา ม “พอเถอะ ไมต องมาแกตวั แลว นม่ี าถึงตง้ั แตเ มื่อไหร” “เมือ่ วานเชาคะ แตท่ียังไมไดม าเพราะมวั แตเกบ็ หอ ง แจ็ตแลก ดว ย” “หองทอ่ี าหัวงูของล้ือมนั ใหน งั เดก็ นั่นเขามาอยนู ะ เรอะ หลาบ ซบั อีทาํ อะไรม่ัวซ่ัวไมรูภ าษา ” ยามทไ่ี มสบอารมณแ สาํ นวนบาง
อยา งของตาเธอจะกลบั ไปเป็นแบบจีนกวางตุงตามบรรพบุรษุ ที่ยาย มาจากจีนแผนดนิ ใหญ และเสียงดังยงิ่ กวา เดมิ สองเทาไมเ คยไวห นา ใครทท่ี าํ ใหทา นไมชอบใจ แมเ มื่อเขา สมาคมกบั หลานชายหรือลูกชาย เจาสวั อนนั ตกแ ็ยัง คงลักษณะนสิ ยั น้เี อาไวไดอ ยา งไมตกหลน แตบรรดาไฮโซ คนมเี งนิ และนักการเมอื งสวนใหญทร่ี ูจักทา นแทบไมเ คยมใี ครกลานนิ ทาวา รา ย เจาสัวคืออดตี พอ คา ซงึ่ สรางตัวขนึ้ มาแบบเสอื่ ผืนหมอนใบจน รํ่ารวยมากย่ิงขน้ึ ในแตละรนุ ทําใหต ระกูลดํารงกฤตภาสซึง่ กลาย เป็นมหาเศรษฐอี ันดับตน ของเมืองไทยในรนุ ของพนั ธกานตแ เวสลยี แ ดํารงกฤตภาส ไดรับการตอนรับยิง่ กวาชนชน้ั ไฮโซบางคนซงึ่ มกั มี เกยี รติยศมากกวา ทรพั ยแสมบตั ิ ‘สมัยหนุมๆ อ๊วั ไปจบี ลูกสาวคุณหญิง ...’ ชอื่ ของกุลสตรีจาก ตระกูลเกา แกถกู เอย ขึ้น ‘อีวา เร่อื งอะไรจะลดตวั ลงมารว มสกลุ กบั เจก฿ อยางพวกเรา แตพอหนี้สินลน พน ตัวเพราะลกู อผี ลาญสมบัติเกา หมด เดย๋ี วนห้ี ลานอกี ลับมายั่วหลานอัว๊ อยากไดเ วสไปเป็นหลาน เขย’ เจาสวั อนันตเแ คยเลา ใหหลานสาวฟังเมอ่ื ไปเย่ยี มเธอที่นวิ ยอรแก ‘แหม เดี๋ยวน้ีเคา นิยมลกู ครึ่งนีค่ า คณุ ตา อกี อยา งเฮียนะ ทัง้ หลอ ทั้งรวย เทจ ะตายไป ใครจะไมอ ยากได ตระกูลเวสลยี แของคุณ ปาู เคทแมเ ฮยี เวสนะ เป็นถึงผดู เี กา จากอังกฤษยา ยมาแตง งานกับคน
มเี งินชาวอเมรกิ นั อยู ทนี่ ่ีนะ เฮียเวสฮอตพอๆ กับอยทู เ่ี มืองไทยเชยี วนะคะ’ ‘เวสมนั จะแตง งานกับผหู ญงิ ทไ่ี หนกช็ า ง ไมจาํ เปน็ ตองเปน็ ลูก คณุ หญงิ คณุ นาย ขอแตใหอ เี ปน็ คนดี ขยนั ทํามาหากนิ ไมรกั เงนิ มาก กวา ผัว’ ‘แปลวา จะรักท้งั สองอยา งกไ็ ด’ ตาสนี ้าํ ตาลเขมวาววับลอเลยี น ‘ล้ืออยา พดู ซ้ีซว้ั อยา งนสี้ ิ อาพลอย เวสมันตอ งไดผ ูหญงิ ที่ดี ไอ นี่มันนสิ ยั เหมอื นอว๊ั ’ สหี นา ของคนพูดภาคภูมิ ‘มันไมม ีทางโงโดน ผูหญงิ ไมดหี ลอกกนิ ’ พลอยนภัสอมยม้ิ เมอื่ นึกถึงเรอื่ งเกา รเู หมือนกับทกุ คนใน ครอบครัว วาพันธกานตรแ กั และสนิทกับเจา สวั อนันตแ อาจจะมาก กวา พอ ของตัวเองดวยซํ้า ชายตางวยั เขา กันไดเปน็ ป่เี ป็นขลุยทกุ เรื่อง “โห คุณตารูเ รือ่ งทว่ี ลยั อยูหองพลอยดวยเหรอคะ” “นมพรง้ิ เขามาบอกตั้งแตอียา ยเขามาอยูใหมๆ อาเรามันโงถ ูก เดก็ เม่อื วานซืนหลอก” “หลอกเร่อื งอะไรกันคะ” “คนเขารกู นั ท้งั เมอื งวาเดก็ นนั่ มชี ู เพอ่ื นๆ ตาเรยี กนังผหู ญิงห ยาํ ฉา” “เอ฿ะ! เพอื่ นๆ คณุ ตารูจ กั วลยั ไดย งั ไงคะ” หลานสาวน่ิวหนา เมือ่ จงู เจา สัวอนันตแมาน่ังบนโซฟา แตยังเกาะแขนขางหนึง่ ไวดวย
ทา ทางออดออ น “เขาอายุยส่ี ิบหกปเี อง ยังเดก็ อยเู ลย” “อเี ป็นนางแบบมากอน พวกเตนกนิ รํากนิ เปน็ พริตตตี ้งั แตอ ยู มธั ยมปลาย พอเรียนมหา’ลัยก็เรม่ิ ไดง านเป็นนางแบบเล็กๆ เพราะ เทีย่ วหลบั นอนกบั พวกนายหนา บาง อาเส่ียบาง เขารกู ันวา ถาราคา ถึงก็เรยี กได อาเราคงไปเจอเขา แลว ตดิ ใจเลยเล้ียงกันมากอ นจะพา เขา อยูในบา นสองปีหลงั มาน่ี” พลอยนภัสถงึ กบั เงียบไปช่ัวครู ไมไดสงสัยกับขาวทเี่ จา สวั อนันตบแ อก ดวยรวู า สิง่ ใดที่ตาของเธออยากรู พ่ชี ายของเธอจะหามา ใหไ ดจนครบถวน พันธกานตแเสนสายกวางขวางและรูมากจนนา กลวั “อารจุ ไมรูหรอื เปลา คะ วาเขาเคยทํางานอยางนั้นมากอ น” “มนั หนา มดื นะ สิ ทําไมจะไมร ู พวกตณั หากลบั ” “ทาทางเขาเครซ่อี ารุจเหมือนกันนะคะ พลอยดูวาเขานาจะรกั กัน ไมง ้ันจะมาอยูดว ยทาํ ไม” “เพราะอาลอ้ื เปยแหนัก ตามใจเดก็ นัน่ จนเหลิง แตหลงั ๆ คงเริ่ม เบ่ือ ผูหญงิ เลยออกไปหาเอาขา งนอก เวสเคยเลาวา เจอทผ่ี บั หนนึง ไปกับผชู ายรุน เดยี วกัน ก็คงชอู ีนั่นแหละ หลายปีมานอี่ ดิรจุ ใชเ งนิ เกง อยา งกบั อะไรดี กําไรจากรานของแมล ้ือมแี ตลดลงๆ แตต าวา มัน คงจะเอามาเลีย้ งนังเดก็ นมี่ ากกวา ไมร ูทําไมพอล้ือถึงใหอีเป็น ผูจดั การมรดก ทาํ ตวั ไมเ หน็ ไดเร่ืองไดร าว เรามาก็ดีแลว ยายมาอยู ดวยกนั เสยี ดีไหม” ผเู ปน็ ตาสรปุ หญิงสาวกะพริบตาถๆี่ อยางงนุ งงดวยตงั้ ตัวไมต ดิ การไดร บั รู
วา ผูเป็นอาอาจจะยักยอกเงนิ จากกจิ การของมารดาทําใหต กใจมาก พอดู อดิรุจบอกวา มเี ร่ืองจะพูดกบั เธอหลายเรื่อง ... หรือนจ่ี ะเป็น หนง่ึ ในนน้ั ? เธอพอจาํ ไดว าเมือ่ พอ ยังมชี ีวิตอยู คอนขา งตามใจนอ งชาย แม จะตักเตือนกนั อยแู ตก็ไมเคยพูดจารนุ แรง “คณุ ตาแนใ จหรอื เปลา คะ เร่อื งท่วี า อารุจจะเอากาํ ไรจากรานที่ ไมใชส ว นของอามาใชจา ยสว นตัว” “ตาไมเ คยใหค นสืบแตดแู นวโนมวา คงเปน็ อยางน้ัน แตก็ไมแน อีทํางานไมเปน็ อาจจะทํารา นเจ฿งเองก็ได เวสบอกตาวาไมตองเขาไป ยงุ สมบตั ิพอ แมเ รามอี ยูแคน ้นั อยา งมากมนั ก็เอาไดแ คสว นทง่ี อก เงยขึ้นมา แตทรัสตแทแี่ มเ ราทําไวต าใหท นายชว ยดู รวมท้ังสมบตั ิ ตามพินัยกรรมดว ย” “อารจุ ก็มีสวนของตัวเองอยูแ ลว พอสมควรนะคะ” “มนั ขายกนิ จะหมดแลว นะสิ เห็นเวสบอกวา เอาทีบ่ างแปลงไป ปลอยกับเพ่อื นเขากม็ ี ตาถึงบอกวาอใี ชเ งินเปลอื ง เพราะมวั แตเลีย้ ง ผหู ญงิ แถมยงั ลาออกจากราชการตอนท่ีคดีจบ” อดิรุจ อาชวนิ เคยถูกยายมาจากหนว ยงานอน่ื ใหมาทํางาน ประจําสํานักงานคณะกรรมการปูองกนั และปราบปรามการทุจรติ แหง ชาติ (ป.ป.ช.) ประเภทขาราชการในสายกระบวนการยตุ ธิ รรม ในตําแหนง รองหัวหนาสวนไมถงึ สองปกี อ นที่พอ แมข องเธอจะเสีย ชีวติ
“อารจุ บอกวา รา นแมห ลายรานดูแลไมไหวถารบั ราชการไป ดว ย อกี อยางคดีนั้นทาํ ใหอ าทอใจดวยเพราะนกั การเมอื งท่ีกําลงั ถกู ฟอู งรองพน ผิด” “ไอ ส.ส. ไววทิ ยแทถ่ี กู ฟูอง อีเปน็ ถงึ รองหวั หนา พรรคการเมอื ง ...” เจา สวั อนันตเแ อย ชอื่ พรรคการเมืองใหญอ ันดับตน ของเมอื งไทย ในขณะนน้ั “…รว มรฐั บาล เสนใหญจ นไมม ีใครเอาผิดได แตถึงยงั ไง คดขี องอีกโ็ ยงมาถึงการตายของพอแมล ้อื ไมไ ดอ ยดู ี อาล้อื อไี มอ ยาก ทาํ งานเองมากกวา ” “ถึงจะเปน็ อยางนนั้ จริง พลอยก็คงไมวาอะไรหรอกคะ ต้ังแต พอกบั แมเสีย อารจุ ก็ดแู ลพลอยทกุ อยางให คาเทอมกับคา ใชจ า ย ของพลอยก็เอาเขา บัญชใี หไ มเ คยขาด” “ตารูว าพลอยรกั อมี าก เลยไมค อ ยอยากยงุ อยางท่เี วสมันวา ” เจาสวั อนนั ตแถอนใจเฮอื กใหญ “แตไ หนๆ เรากก็ ลับมาแลว คิดจะ ทาํ งานทําการอะไร เขาไปทาํ งานกับเวสแลวยา ยมาอยทู ่นี กี่ ับตา เถอะ” “เร่อื งยา ยจะไมส ะดวกนะ สคิ ะ นมพร้ิงกบั คนเกา ก็อยทู ี่น่นั สว นงานพลอยอยากหาเองมากกวา พลอยจบบรหิ ารมาพอมี ประสบการณสแ มยั เรียนอยบู าง อยากลองทํางานกบั บรษิ ัทขา มชาติดู สักพกั แลวคอ ยขยบั ขยาย” “ก็ตามใจ ดูท่ีไหนเอาไวล ะ” พลอยนภสั เอย ชือ่ บรษิ ทั ขามชาตสิ องสามแหงใหเ จา สวั อนันตแ
ฟงั ฝาุ ยนั้นพยกั หนา เนบิ ๆ รบั “ดเี หมือนกัน ผลประกอบการของทุกที่ท่พี ลอยสนใจดีหมด ” แมจะถอนตัวออกมาอยกู บั บา นเลย้ี งตน ไม เลน หมากรกุ และจบิ นํา้ ชากับเพ่ือนรุนเดยี วกันมาแลวหลายปี แตเจาสัวอนนั ตยแ ังสนใจขาว คราวเก่ยี วกับวงการธรุ กจิ เพ่ือเปน็ ท่ปี รกึ ษาของหลานชายตามนิสยั พอ คา อยา งพยคั ฆทแ ี่ไมเ คยทิง้ ลาย “วันนมี้ าคา งกบั ตาหรือเปลา ” “เอาไววันหลงั กอ นคะ นมพร้งิ เคอื งพลอยจะแยท ่รี บี มาไมบอก กอน เลยทาํ ของโปรดของคณุ ตามาใหไ มทนั ” “อมี ีนา้ํ ใจ พอล้อื โชคดีที่ไดอีมาชวยอาภัสเล้ียงเรา” “แตพลอยโชคดีที่สุด เพราะมที ง้ั นมพรง้ิ คณุ ตา กบั เฮียเวส” หวั สีนาํ้ ตาลเขม ซบลงกบั ตนแขนของเจาสัว เหลือบตาข้นึ มองญาติ ผูใหญต าใสแจวเ จนทา นอดยกมอื ขน้ึ ลบู หัวอยางเอ็นดูไมได “ลือ้ น่มี ันปากหวานเหมือนนมพร้งิ ไมมผี ดิ ” หญงิ สาวหวั เราะเสียงสดใส “แลว น่ี เฮยี กบั คนอืน่ ๆ ไมอ ยูเหรอ คะ” “เวสทํางานหนกั ดกึ ๆ นนู แหละถงึ จะกลับมา คนอืน่ อยูก นั หมด ยกเวนลงุ ลือ้ เขาไปสอนหนงั สือทม่ี หาวทิ ยาลัยเชิญไป อชี อบ วิชาการมากกวา เลยใหเ วสรับทาํ งานบริษทั เสยี เกือบหมด” “เฮยี กย็ งั มคี ุณตาคอยชว ยเหลอื แถมยงั เลี้ยงมอื ดีไวต งั้ มาก” “งานอีมาก ตอ งคอยชว ยดูบาง จะไวใจคนอื่นท้งั หมดก็ไมไ ด”
พลอยนภัสใชเวลาอยูกบั ครอบครัวของเจาสวั อนนั ตจแ นถงึ ชว ง บายจดั จงึ กลบั บาน เพราะนมพริง้ โทรตามและบอกวาอดริ ุจกลบั มา แลว พรอมท้ังถามถึงเธอ หากกวาจะฝุาการจราจรในชวงเวลาเลิก งานที่รถติดกเ็ ป็นเวลาเยน็ มากแลว ถึงอยางนั้นหญงิ สาวกไ็ ปเคาะ ประตหู อ งเรยี กคนเป็นอา ใบหนาของคนที่มาเปดิ ประตหู มองเลก็ นอยเหมอื นคนอดนอน “นอ งพลอย ไปหาเจาสวั มา ทา นเปน็ ยังไงบาง” “คุณตาสบายดคี ะ ดแู ขง็ แรงอยา งกบั คนไมถงึ หกสิบ แถม เด๋ียวนยี้ ังกนิ มงั สวิรัตเิ สียดวยสิคะ” “เจา สวั ทา นรักษาสุขภาพ คร้ังทแ่ี ลว อาไปเกาหลีกห็ ิ้วโสมมา ฝาก” “ทา ทางอารุจเหน่ือยๆ พลอยจะมาเรยี กไปทานขาวคะ ” “เมื่อวานเจอเพอื่ นเกา เลยคุยกนั ดกึ ไปหนอ ย วันน้ีกท็ ํางานตอ จนเสร็จถงึ กลับมา อายุเยอะข้ึนก็อยางน้ี” “คณุ อายังหลอ อยูเ ลย แถมมแี ฟนเดก็ ดว ย นา จะ กระปร้ีกระเปรา ไป ไดอีกนานนะคะ” แววตาของอดิรจุ ปรากฎอาการของความเหน่ือยหนา ย “นอง พลอยกร็ ูวา วลยั เขายังเดก็ อายหุ างกนั มากๆ ก็ไมใ ชจ ะดีเสมอไป หรอกลูก” “อารจุ รกั วลัยหรอื เปลาคะ” หญงิ สาวถามเม่ือกอดแขนคนเปน็
อาเดนิ ลงบันไดไปท่หี องอาหารดวยกัน “อาบอกไมถ กู มันคงเปน็ ความพอใจมากกวา ผูชายนะ นอ ง พลอย บางครั้งพอใจก็จริง แตเ รากอ็ ยากไดผูห ญงิ ที่ทาํ ใหหวั ใจชมุ ชืน่ เพราะคุณสมบตั อิ ยา งอนื่ ดวย” “เหมือนพอ กบั แมของพลอยใชไหมคะ” “ใช” น้ําเสียงของคนพูดเศรา ลง ยกมือขนึ้ ตบมอื เล็กที่เกาะ แขน กมลงมองหลานสาวดวยสายตารักใคร “เหมอื นคุณภสั กบั พี่ศร สองคนนเ้ี หมาะสมกนั เหลอื เกิน อายหุ างกันหลายปีแตก ย็ ังเตมิ เตม็ กันไดจนนา อิจฉา เสียดายท่บี ญุ นอ ย” “ทาํ ไมอาไมมองหาผูหญิงอายรุ นุ ราวคราวเดยี ว หรือหางกนั ไม มากละคะ อาพรอ มออกอยางน้ี” “ไมใชอ าไมหา แตบางครั้งสิง่ ทเ่ี ราตอ งการกส็ ดุ เอื้อมนะ นอง พลอย” พลอยนภัสยน หวั ค้วิ เงยหนาข้นึ มองแตเ ห็นสีหนา ท่ีหมน หมอง ลงมาอีกเลยไมอ ยากซกั เธอกบั อดริ ุจสนิทกันมากพอสมควรในฐานะ อาหลานกจ็ รงิ แตหญงิ สาวไมร ูเรื่องสวนตัวของเขามากนกั บางทีคง ตองแอบถามนมพร้ิงวา อดริ จุ เคยอกหกั จากสาวคนไหนหรือเปลา “เห็นอาบอกวามีเร่ืองจะคุยกับพลอยหลายเรอ่ื ง” “ใช เอาไวกนิ ขา วเสรจ็ คอยข้นึ มาคยุ ทหี่ องทํางานกแ็ ลว กนั อา ตองเอาบัญชใี หดูดว ย ตอนน้ีนอ งพลอยกลับมาแลว เดีย๋ วอาทิตยแ หนา อาจะไดเ รียกคุณโภคินเขามาจดั การเรือ่ งพนิ ยั กรรมให
เรยี บรอย” “ความจรงิ ไมต องรีบรอ นหรอกคะ เอาทสี่ ะดวกดีกวา แต พลอยกค็ ิดถึงลุงโภคินเหมือนกนั ” “จัดการใหเ สร็จๆ ไปนัน่ แหละดแี ลว อาจะไดห มดหวง” หนมุ ใหญว าเม่ือนงั่ ลงทโี่ ต฿ะอาหาร พยักหนาและเอยทกั นมพริ้งกับแจม จนั ทรทแ ่ชี วยลําเลียงกบั ขา วมาวาง เอยชวนสตรสี งู วัยอยางเขา ใจ หลานสาว “นมพริง้ มานง่ั ทานดวยกนั สคิ รบั เดี๋ยวนี้นอ งพลอยไมมีใคร แลว กนิ กับผมสองคนจะไมอรอย” “ขอบคณุ คะ คณุ รุจ แตน มพริ้งกนิ ในครวั กบั คนอน่ื ๆ ดีกวา” “นมพริ้งก็เหมอื นแมข องพลอย โต฿ะอาหารตัง้ ยาวแตกินกันแค สองคน เหงาออกคะ นะคะ” หญงิ สาวจับมอื ทเ่ี พิง่ วางถวยแกงถว ย สุดทา ยลง เงยหนาขนึ้ มองออ นดว ยสายตาออ นเชื่อม “โถ แมคุณ นมกอ็ ยตู รงนเ้ี อง ตอ ใหไ มรว มโตะ฿ กเ็ หมอื นกนั นัน่ ละ คะ เอาไววันไหนคุณพลอยไมม คี นกินขาวดวยจริงๆ แลว นมพริ้ง จะนง่ั เปน็ เพ่อื นนะคะ” คนฟงั ทาํ หนามุย แตไมเซาซี้เพราะถูกเลยี้ งมานานจนรูนสิ ยั กัน ดี “สญั ญานะคะ” “สญั ญาคะ อยากไดอ ะไรเพิ่มกเ็ รยี กนะคะ” นมพรง้ิ บอก พนิ ิจ สองอาหลานอยชู ั่วครจู ึงเดนิ กลับเขาไปในครัว รบั ประทานอาหารเย็นเสรจ็ พลอยนภสั จงึ เดนิ ตามอดริ จุ ไปยัง
หอ งน่งั เลน อนั เปน็ สถานที่ด่ืมกาแฟ นงั่ ทาํ งานหรอื หยอ นใจบางครัง้ รอจนแจมจันทรทแ มี่ าเสิรฟแ น้ําชาเสรจ็ จึงเริ่ม พรอ มแฟูมงานหลาย แฟูมกับโนต บก฿ุ บนโต฿ะหนิ ออ นทเี่ ขาเปดิ ไฟลแพรอม หนั หนา จอให หลานสาวดู “เร่อื งรานของคณุ ภสั หลายปมี านรี้ านคา แถบนนั้ เฟ่ืองฟขู ้นึ มาก คแู ขงก็เยอะขน้ึ เลยไมไ ดข ายดีเหมือนเดิม อาทําตารางรายรับ รายจา ยไวใ หน อ งพลอยดทู กุ ปี สวนแฟูมพวกนี้เปน็ แฟมู สรุปรวมที่ ทางบัญชที าํ ไว ถา นองพลอยอยากดรู ายละเอยี ดมากกวา น้จี ะตอ งลง ไปเอาเอกสารที่หองเกบ็ ของดานลาง” “เหน็ จะไมจ ําเป็นหรอกคะ อารจุ ถาดแู ลว เอกสารพวกนไี้ มม ี ปัญหา พลอยกไ็ มอ ยากรอื้ ใหเสียเวลา อารุจคดิ วาสาเหตหุ ลักทเี่ ราขาย ไมดีเหมอื นเมอื่ กอนเพราะมีคูแ ขง เหรอคะ” พลอยนภัสดึงโนตบก฿ุ ท่ีทาํ เปน็ ทั้งตารางและกราฟบญั ชีอยางที่ ไมซ ับซอ นเพราะเปน็ กจิ การเลก็ ๆ ข้นึ มาดู แยกเป็นรา นและรายรับ รายจา ยในตารางเอกซเแ ซลแตล ะเดือนอยา งเรียบรอ ย ไมใชเรือ่ งยาก เพราะเธอเรยี นมาอยแู ลว หญงิ สาวนัง่ มองรายรับและรายจายท่ีนับวนั กด็ ูเหมอื นวา รายจายจะเพม่ิ ขึ้น แตร ายรบั และกําไรกลบั ลดลงคอนขางมากอาจ จะเรียกวาเหลือกาํ ไรแคห าสบิ เปอรแเซน็ ตแของสมยั ท่มี ารดาของเธอ ยงั อยเู ทา นนั้
จะเรียกวา แคพออยูไดก ็คงไมผ ดิ นัก ทวา รายจายในสวนตา งๆ ท่ีเธอไลส ายตาดคู ราวๆ ก็ไมผิดปกติ ถงึ จะมีบางรายการที่สูงไป หนอย แตเ ธอคดิ วา คืนนีถ้ า ใชเวลาดูรายละเอียดในแฟูมหลายแฟูม พวกนีแ้ ลวคงเขาใจมากข้นึ ถึงสาเหตุของปญั หาหลกั ที่รา นกําลงั เผชญิ อยู และจะเขาใจท้งั หมดถา ไดล องไปเฝูารา นสักอาทิตยแ “กส็ วนหน่งึ นะ ลกู แตอาเองตองยอมรับวา อาไมมหี ัวทางดา นน้ี เหมอื นคณุ ภสั มรี า นใหมๆ หลายรา นที่เป็นพวกคนหนมุ สาวหรือ ผปู กครองของนกั เรียนมาเปิด เขาคงทําไดดเี ลยเรียกแขกไดมากกวา อกี อยางคนของเราลาออกไปเยอะ มคี นใหมๆ เขา มา เกือบหมด ท้งั แมค รวั เดก็ เสิรฟแ รสมือคงไมคอยเหมอื นเดิม แขกเกาๆ หายไป มาก” นาํ้ เสียงหลังออยลงจนหญิงสาวเงยหนา ข้ึนมองแลว ยม้ิ ให เมือ่ เอื้อมมือไปดงึ มือของอดิรุจมาจบั เอาไว บบี แนน “อาไมจาํ เปน็ ตองเสียใจเลยคะ แคท ่ีรานยังอยไู ดก ็ดีแลว ขาย อาหารบางพื้นที่ท่ีมกี ารแขง ขนั สงู บางคร้ังตองใชทงั้ ดวงกบั ฝมี ือถึง จะอยูได อารุจรบั ราชการมากอน ไมเคยทาํ การคา คงไมถนดั มาก” สีหนา ของอดิรจุ ดขี ้ึนมานิด ถงึ อยางน้ันสายตาทมี่ องเธอยังมี ความรสู กึ ผดิ “วนั หลังนองพลอยไปดกู บั อานะ จะไดด วู า จะจดั การ ใหมย งั ไง หนจู ะเขา มาชว ยอาทํางานเลยหรอื เปลา ” “ความจรงิ ...” พลอยนภัสถอนใจเบาๆ “พลอยอยากลอง
ทาํ งานกบั องคแกรใหญๆ ดูกอน ไมใ ชเพราะไมอ ยากชว ยอารจุ ทํางาน นะคะ แตพ ลอยเพงิ่ เรยี นจบ สมัยเรยี นก็ไมไ ดทาํ งานพเิ ศษตรงกับท่ี เรียนมามากพอ” “รอ นวิชาวา งั้นเถอะ” น้ําเสียงของอดริ ุจดีข้ึน ยกมอื ขนึ้ โยกหวั ของเธอ หญิงสาวเลยยมิ้ กวาง “จะวา ง้ันกไ็ ดค ะ พลอยทาํ เรซเู มก ับแฟมู ผลงานเอาไวแลว ดไู ว ตั้งแตอยูทางโนนวา จะสมคั รท่ไี หนบาง ชวงน้เี ขาเปดิ ตําแหนง วางท่ี เหมาะกบั พลอยพอดี เลยคิดวา อยากลองทําแลว ชวยดบู ัญชีทร่ี าน กบั เขา ไปเฝาู วันหยดุ บา งนะคะ” “เป็นอยา งน้นั ก็ดี อาตามใจพลอย” “เรอื่ งงาน ถา อารจุ ไมค อยถนัด พลอยหาคนมาชว ยดูไดน ะ คะ…” หญงิ สาวเสนอเสยี งออน รบี เอยตอเมื่อคนฟงั ขมวดควิ้ “ไมใ ช เพราะพลอยไมไ วใจอารุจนะคะ แตบางทีมีคนท่มี ีไอเดยี ดๆี มาชวย งานบางเป็นผูจัดการราน อารุจคอยเปน็ ทปี่ รึกษาจะไดเ บาแรงขน้ึ อาทัง้ ชวยงานทั้งดแู ลพลอยมาหลายปี ถาอารุจอยากพักไปไหนบาง พลอยกเ็ ขา ใจคะ ” “โอ฿ย อายังไมแกขนาดน้นั อกี อยา งอาก็มีเวลาพักอยแู ลว แตม ี คนเขา มาชว ยดกู ็อาจจะดเี หมอื นกัน ” สีหนาคนฟังสดใสขน้ึ ซง่ึ ทําให พลอยนภสั เกอื บผอนลมหายใจออกมาเปน็ คาํ รบสอง หากอารุจทําอยางที่คุณตาวาจรงิ กค็ งจะมพี ิรธุ แลวเมอ่ื เธอ บอกวาจะเอาคนเขา มาชวย ซึง่ หมายความวาคนๆ นน้ั อาจพบ
หลักฐานของการยักยอกเงินไดโ ดยงาย “ถาอยา งนัน้ กต็ กลงกนั ตามนี้ละ คะ ใหพลอยมเี วลาดูแฟมู พวก น้กี ับไปดทู ร่ี า นระหวางท่ีรอผลสมัครงาน เอาไวถาเขาไมร บั จรงิ ๆ แลวพลอยคอยมาชว ยอารจุ ดรู า นเต็มตวั ดีไหมคะ” “อยา งนอ งพลอยนะมแี ตค นจะแยงตวั อาเคยเจอคุณเวสครง้ั หนึ่งเขา เพิ่งกลบั จากนวิ ยอรแกพอดี บอกวา นองพลอยเพ่ิงปฏเิ สธงานที่ บรษิ ทั ใหญท างนูนเสนอให ขนาดฝร่งั เขายังอยากไดห นูไปรวมงาน คนไทยจะไมอยากไดตัวหนูไดยงั ไง กลัวแตเ งนิ เดือนไมกีอ่ ฐั จะทาํ ให หนูลาํ บากมากกวา ” สีหนา ของคนพูดภาคภมู ิในตวั หลานสาวคน เดียว “อาดใี จ นึกวานอ งพลอยจะไมอ ยากกลับบา นเราแลว ซะอีก” “โธ เดก็ ท่เี รียนดใี นยดู ังๆ ปกตกิ ็มบี ริษทั ใหญอ ยากจองตวั ไป รว ม งานบางนน่ั แหละคะ แตไ มไดห มายความวา พลอยทําจริงแลว จะไมโ ดนไลอ อก พลอยคิดถงึ บา น คิดถึงอารจุ คิดถึงคณุ ตา นมพริ้ง เฮยี เวสกับทุกคน” “อาก็คิดถึงนอ งพลอย ย่งิ นมพริง้ คงไมตอ งพดู ถึง” “พลอยใชเงนิ ไมเ กงหรอกคะ เงินเดอื นนอยหนอยก็ประหยดั เอา รบั รองวาจะไมมาแบมือขออารุจเพิม่ แน” อดิรุจหัวเราะ มองหญงิ สาวที่เขาเห็นเหมือนลูกสาวดว ยสายตา ออนโยน “เด็กปากหวาน เงนิ พวกนัน้ ก็ของนอ งพลอยเองท้ังน้ัน อา แคดูแลใหชว่ั คราว ถึงจะดูแลไดไมด นี กั ”
“แลว สว นของอารจุ เองละ คะ” คําถามของเธอทําใหค นฟงั ชะงักไปชั่วครู มองใบหนา ผอ งออ น เยาวทแ ถ่ี ึงแมจะยังย้ิมอยู แตก ม็ คี วามอยากรทู เ่ี ขาพออา นออก “เจา สวั เลาใหนอ งพลอยฟังใชไหม” “พลอยไมอ ยากรหู รอกคะ ถา อารจุ ไมอ ยากเลาใหพ ลอยฟงั ” “มันไมใ ชเ ร่ืองใหญขนาดนั้น ” อดริ จุ ตบมือหลานสาวเบาๆ หนาหมองลงมาอีก “อายอมรบั วาใชเ งนิ ไปมากหลายปีมานี้ แตคดิ วาจะยังเหลอื ใชไดจนไมตอ งใหน องพลอยมาเลย้ี งถา ประหยัดข้นึ บาง เพราะอยางนี้อาถึงพาวลยั ยายเขามาอยใู นบา นของพศี่ ร อา ขายคอนโดไปแลว” พลอยนภัสไมไดแสดงอาการใดออกมานอกจากยม้ิ นดิ ๆ รูจ าก ท่บี ิดาเคยเลาวา สมบัตทิ ี่ปุกู ับยา แบง ใหพ อ และนอ งชายมีเทากัน เครอ่ื งเพชรทองไมมาก เงนิ จาํ นวนมากพอสมควรในธนาคารซึง่ อาจ ใชไดเ ปน็ สบิ ปีหากไมฟ ุมเฟอื ย ทด่ี ินหลายผืนในชานเมืองและตาง จงั หวัด มบี า นสวนเกา ของปกูุ ับยา พรอ มที่ดินที่เมอื งนนเทาน้ัน ทอ่ี ดศิ ร ยกใหน องชายทง้ั หมดเพราะเหน็ วา อกี ฝาุ ยยังไมม ีครอบครวั สวนเขา เองมีหนาที่การงานสงู ขนึ้ ไดภ รรยาดแี ละเธอชวยทาํ งานนอกบาน จนมรี ายไดเ ป็นกอบเป็นกาํ บา นพรอมท่ดี ินหลังน้นั อดิรุจขายมาซอ้ื คอนโดหรกู ลางกรงุ ใหตัวเอง ซื้อหอ งปลอ ยเชา หนึ่งหองและยังมเี งิน ฝากคืนเขา บัญชอี กี เกือบสามลา น ไมใชเงนิ ทน่ี อยนักและคงทําให
คนจาํ นวนมากสรา งตัวขึ้นมาไดโดยงา ย พอ เคยเรยี กเธอเขา ไปคยุ เลาเรื่องน้ันเรอ่ื งน้ีใหฟงั อยาง ละเอียดกอ นทเี่ ธอจะไปเรยี นตอ ‘อารุจของเราพอมีเงินเลยไมค อ ยคร่าํ เครงกบั งาน เขามีรายได หลายอยางแถมมเี งินเดอื นประจาํ เลยคดิ วาคงอยไู ดสบาย เงินเดอื น ใชไมเคยเหลอื สักเดอื นแลวยังตองไปเบิกของเกา มาใชด ว ย เงินนะ ลูก หามาไดก ห็ มดไปถาไมร จู ักหามาเพม่ิ เตมิ แลว ทาํ ใหงอกเงยขนึ้ มา บา ง พอ ไมไ ดพูดเพราะอยากใหน องพลอยมองอาไมด ี แตเ ราอยูกบั ใครเรากต็ อ งรูนิสยั เขาดวย ถงึ อารุจจะใชจา ยฟมุ เฟอื ยแตก ร็ กั หลาน รกั ครอบครวั คงไมท ําใหน อ งพลอยเดือดรอ น’ ‘พลอยจะเดอื ดรอ นไดยงั ไงละ คะ ในเม่อื พลอยเป็นลูกของคุณ พอ ’ ‘อะไรกไ็ มแนนอนหรอก นองพลอย ถาวันหนง่ึ พอไมอยูกับเรา พอจะใหอ ารุจดแู ลทุกอยาง พลอยเปน็ เดก็ ฉลาด แตห นตู องรจู กั ใช คนดว ย’ คาํ กลา วนั้นราวกับเปน็ คาํ สัง่ ลา เหมอื นพอจะรลู ว งหนาวา จะไมไ ดเหน็ ลกู สาวเพยี งคนเดียวอีก ‘ทาํ ไมคณุ พอพูดอยา งนล้ี ะ คะ คณุ พอ จะท้งิ พลอยไปไหน’ ‘พอจะอยูกบั พลอยทน่ี ่ลี ะ จะไปไหนได กพ็ ูดเผื่อไวเ ทา นั้น ’ ทา นผูพพิ ากษาอดศิ รหัวเราะชอบใจ ยามน้ันเธอไมเคยคดิ วา เป็นลางราย โลกของเธอสวางไสวสวย งาม อนาคตทสี่ ดใสรออยูท ั้งการศึกษาและครอบครวั ที่จะไดก ลับมา
พรอมหนา เมือ่ พอ กบั แมจ ากไป โดยมพี ินัยกรรมซึง่ จัดการโดยทนายความ โภคนิ ซ่งึ เจา สวั อนนั ตหแ าให แตงต้ังใหอดิรุจเปน็ ผจู ัดการมรดกนนั้ ผู เปน็ อายังมรี ายไดจากการจดั การดแู ลรา นคา คา เชา ใหเธอเป็น เงินเดอื นดว ย “อารุจ ขายคอนโดทิ้งไปแลวเหรอคะ” หญิงสาวถามเบาๆ “ใช คอนโดหองหนงึ่ กับทดี่ ินอกี ผนื ท่ีอยธุ ยา แตอ ายังพอมเี งิน เก็บในแบงกกแ บั เงนิ เดอื นทีด่ แู ลรา นใหน องพลอย คอนโดอีกหองก็ยงั อย”ู ทด่ี ินแปลงใหญท ่อี ยุธยามีแปลงเดียวถาเธอจําไมผ ิด รวมกับ เงนิ ขายคอนโดหอ งหนึง่ กลางกรุงไมใชเ งนิ ท่ีนอย พลอยนภัสคอน ขา งตกใจ หากยงั รักษาสีหนาปกติไวไมใ หค นเปน็ อารูส กึ อบั อาย “อาคงมีเรือ่ งตองใชเงนิ ” “ใช” อดิรุจตอบสั้นสหี นา อึดอัดใจและเปล่ยี นเรอื่ ง อนั หมายความวาเขาไมอ ยากพดู ถึงเร่อื งนอ้ี ีก “นี่เป็นแฟูมสรปุ เกยี่ วกบั คดีความพศี่ รกบั คณุ ภสั ความจริงอาไมอ ยากใหอานเพราะรงั แตจ ะ เครยี ดขึ้นมาอกี แตคดิ วา นอ งพลอยคงอยากรู คืนนี้อาจะโทรนัด ทนายโภคนิ นอ งพลอยเรยี นจบกลับมาแลว จะไดจ ัดการเร่อื ง พนิ ยั กรรมกบั เอกสารทกุ อยา งใหเ รียบรอ ย หนอู ยากใหค ณุ โภคนิ เขา มาที่นหี่ รอื เราจะไปทีอ่ อฟฟิซของเขา” “เราไปเองกด็ นี ะคะ พลอยอยากดูวา บา นเราเปล่ยี นแปลงไป
แคไ หน ถาไดง านแลว พลอยคงซอ้ื รถเล็กๆ ใชสักคนั แตต อนนี้คง ตองใหลุงพฤกษแรับสง ไปกอน” “ความจรงิ ใหล งุ พฤกษแรับสง กไ็ ดน ี่ แกไมม งี านทไ่ี หนนอกจาก ดูแลสวน” “สงสารแกนะคะ ลุงพฤกษจแ ะหกสบิ แลว อีกอยา งพลอยตอ ง อยทู น่ี แี่ ลวก็ตองไปไหนมาไหนเอง ถาทาํ งานกอ็ าจจะไดอ อกไปขา ง นอก จะใชลงุ พฤกษตแ ลอดเวลาคงไมสะดวกแน” “ตามใจนอ งพลอยเถอะ” “งนั้ พลอยขอตัวกอนนะคะ ขอยืมแฟมู อารจุ ไปดดู วยเวลาเขา รานจะ ไดเขา ใจงาย” “อาจะชวยยกไปทห่ี อ ง” รา งสงู ลกุ ข้นึ กระวีกระวาดชว ยหลาน สาวยกแฟูมไป “ไฟลบแ ญั ชีในโนต บกุ฿ น่เี ด๋ยี วอาจะแชรใแ หนองพลอย เขามาดไู ด เพราะคอ นขา งใหญ จะสงคงไมสะดวก” “อารจุ ใหใครทาํ บัญชีใหค ะ” “อาทาํ เอง แตเ อกสารสง เขา มาจากทางราน มีลักษณแเขาชวยดู ให เขาเป็นคนสั่งของเขารา นทัง้ สามรานแลว สงบิลกับเงินเขา รานมา ใหอ า อาเปน็ คนเบกิ จายเงินเขา แบงกแทุกวันแลวทาํ บัญชี พอสนิ้ เดอื นก็สงใหบ รษิ ทั ทนายความเล็กๆ เขาชว ยจดั การเรอื่ งภาษเี พราะ เขาคดิ ไมแ พง เลยไมอยากไปกวนคณุ โภคิน รายน้นั เขารับทาํ แตงาน ใหญๆ ”
“พลอยจําไมไ ดว าแมมีพนักงานช่ือลกั ษณแ” “วลัยลกั ษณแ เขาเปน็ พี่สาวของวลัยกรนะ นอ งพลอย เขา ทาํ งานกบั เรามาเกอื บหกปแี ลว นาจะเปน็ ชวงทีเ่ จา สัวใหคนเขามา ตดิ กลอ งวงจรปิดให นอ งพลอยไมตอ งหว งวา เราจะโดนพนักงาน โกง” อดริ ุจคบหากบั วลัยกรมาไดร าวหาปี ถา อยางน้นั สองคนคงรจู กั กันผานวลัยลักษณแคนนี้ พลอยนภัสเขา นอนหลงั เท่ียงคนื ในคนื นั้น หลงั จากสง เรซูเมไ ป สมัครงานยงั บริษทั ที่หมายตาเอาไว และน่ังดูแฟมู ท้ังในโนต บุก฿ กบั เอกสารจนสายตาลา ไปหมดดวยความสนอกสนใจ ไมม คี วามผดิ ปกตใิ นบญั ชี แตเ ธอพบวา ขาวของบางอยางทีซ่ ้อื เขามาใชใ นรานราคาแพงข้ึนอยา งผิดสังเกตโดยเฉพาะหลายปหี ลงั ราวสถ่ี งึ หา ปหี ลัง ของบางรายการเมอ่ื เธอคนบลิ ดูพบวา มีการสั่งจาก รานใหมเ ขามาในราคาทีแ่ พงขึน้ และเมอ่ื เธอดูยอนกลับไปอยาง ละเอียดจึงพบวา มขี องนับสิบรายการท่ีถูกสั่งจากรานใหมทั้งท่ีราคา แพงขนึ้ กวารา นเดมิ บางอยางสิบหา ถงึ สามสิบเปอรเแ ซน็ ตแ และ รายการเหลานนั้ เร่มิ ทยอยมากขนึ้ ทลี ะนอ ยเหมอื นไมใหผดิ สังเกต ตอ งโทษนิสยั ที่เปน็ คนชางสังเกตของเธอเอง แมจะไมเคย ทาํ งานเต็มเวลาแตพลอยนภสั เคยชว ยมารดาทําบญั ชตี ง้ั แตเรียนอยู มธั ยมปลาย และมคี วามคุนเคยกบั ตัวเลขเหลาน้ีดี พลอยนภัสยกมอื กา ยหนาผากเมอื่ หลบั ตาลง ความใกลช ิดกนั
มาหลายปีทําใหเ ธอรวู า อดิรุจไมใ ชคนรอบคอบนกั เขาอาจจะมอง ขา มสิ่งผิดปกติเล็กๆ นอ ยๆ น้ไี ป แมคนสว นใหญอ าจจะมองเหน็ มนั แลวกต็ าม หญงิ สาวต่ืนเชามาตักบาตรกับนมพริ้งไดตามปกติแมจะนอนไป ไมถ ึงหาชัว่ โมง หากมเี วลาแคลางหนา แปรงฟนั และเปล่ยี นชดุ ให เรียบรอยขนึ้ เทา นั้น ตกั บาตรเสรจ็ จงึ บอกใหกาํ ไลเขา บานกอ น แต ชวนใหนมพรง้ิ นง่ั ดวย กันทีเ่ กาอไี้ มซุงเกาแกท ่ีตากลมตากฝนมานบั สบิ ปใี ตซ ุมเฟอ่ื งฟาู หนาบาน “คยุ กับคุณรจุ เม่ือคืน เป็นยงั ไงบางคะ” “กด็ คี ะ ” หญงิ สาวเร่มิ เสยี งแจม ใสใหค นฟงั สบายใจ “นมพริง้ เคยเหน็ พส่ี าวของวลัยหรือเปลา” “แมล กั ษณนแ ะเหรอคะ เขามาที่นบี่ างเดือนก็หลายคร้งั คุณรจุ เลาเรอ่ื งแมค นนี้ใหคณุ พลอยฟงั แลว เหรอคะ” “พลอยรแู ควา เขาเปน็ พี่สาวของวลัย ทาํ หนาท่ีสง่ั ของเขารา น ทง้ั สามราน” “ใชคะ กเ็ ขานน่ั แหละ แนะนําใหค ณุ รจุ รูจักคุณวลัย ตอนแรก มาทําเหมือนเป็นหัวหนาราน แตตอนหลังรสู ึกวา จะถูกใจกนั คุณรจุ เลยใหค ุมหมดทงั้ สามรานแลวมหี นาที่ส่ังของให” “เขาเป็นพ่ีวลัย ก็คงอายหุ างกนั ไมก่ปี ี” “หางหลายปีเชียวคะ อยา งนอ ยนาจะส่หี าปีนมไมแ นใ จ แตเ ดา เอาจากหนา เขา เขาไมสวยเทานอ ง หนา ตาจืดๆ ผวิ คลาํ้ กวาหนอย
ทา ทางเข้ยี วคมทเี ดยี ว” “แลว วลัยละคะ นมพร้ิงคิดวา เขาเป็นคนยงั ไง ไวใ จไดหรือ เปลา ” “นมพริ้งคดิ วา...” สีหนา คนพูดอึดอัดใจ “อยา ใหนมพร้งิ ออก ความเหน็ ดกี วา คะ เธอเป็นผหู ญิงของคณุ อา” “แตนมพร้ิงเป็นเหมอื นแมข องพลอย พลอยไมไ ดอยทู ี่น่มี าเป็น สิบปี จะมีใครรเู รอ่ื งในบา น หรอื ทง้ั รักและหวังดกี บั พลอยเทา นม พริ้งอีกละ คะ” “นมพรงิ้ เชอื่ วา คุณรจุ จะไมยอมใหค นอนื่ มาทาํ ใหค ุณพลอย เดอื ดรอนใจหรอกคะ เธอรกั คณุ พลอยเหมอื นลูก” “นมพรงิ้ ไมเ ชื่อใจพลอย คิดวาพลอยจะไมเ ปน็ ผูใ หญพ อใชไหม คะ” หญิงสาวแกลงเชิดจมูก เมนิ หนา ไปทางอ่ืนและเกือบอมย้มิ เม่อื มอื ถกู ผูด แู ลมาแตเ ล็กดงึ ไปกุมไว รีบเอยดว ยทาทางเดือดรอนใจ “โธ! พูดอะไรอยา งนัน้ ละคะ แมค ุณ” “ถาอยางนั้นกอ็ ยา ปิดบังพลอยเลยคะ ถงึ ความจรงิ จะเปน็ ยงั ไง พลอยกไ็ มมปี ญั หากบั อารุจหรอกคะ ” งามพริง้ มองหนา หญงิ สาวทต่ี นเคยเลีย้ งดูมาต้งั แตเกดิ อยูช ่ัวอดึ ใจ กอนจะพยกั หนาอยา งเสียไมได “บอกตามตรงวา นมพริง้ ไมคอ ย ไวใ จเธอหรอกคะ รวมทัง้ พีส่ าวของเธอดวย” “วลยั ลักษณนแ ะเหรอคะ นมพร้งิ มเี หตผุ ลอะไรทําใหค ดิ แบบ นน้ั ”
“บอกไมถ ูก คงเปน็ สายตาของคนที่ผา นรอ นผานหนาวมานาน กระมงั คะ นมพร้งิ วาคนพี่นะเขี้ยวคม ตาหลกุ หลกิ ไวใจไมได สว นคน นองกด็ รู า ยเกนิ เหมือนจะไมคอยซื่อ” “เขาเคยทําอะไรนา สงสัยในบานหรอื เปลา คะ” “มอี ยสู องครัง้ นมพร้ิงเหน็ เขาเขา ไปทีห่ องคณุ ศรกับคุณภสั พอนมพริง้ ถามวา เธอตอ งการอะไร เธอวามาเดนิ เลนเฉยๆ เพราะ เห็นหองสวยดี อยากเขา มาดู นมพริ้งเลยสง่ั นังกําไลไมใ หมันเปดิ หองทง้ิ ไวอ กี แลว นมกเ็ ขาไปดใู นหองวา มีขา วของอะไรหายไปหรือ เปลา …” งามพริ้งถอนใจหนักหนว ง มองหนา เธออยา งไมสบายใจ “ปรากฎวาสรอยมุกสชี มพเู สน หน่งึ ของคณุ ภสั ท่ีเจา สวั ซ้ือใหใ นวัน เกดิ หลายปกี อนในลน้ิ ชกั ท่โี ต฿ะแตงหนา หายไปคะ” พลอยนภสั นิ่วหนา ความโกรธที่ไมไ ดเกดิ ไดง า ยคุกรนุ ขนึ้ มา ทันที “แลว นมทาํ ยงั ไงคะ” “นมไปบอกคณุ รุจคะ คุณรุจเธอไปถามคุณวลัย ฝุายนนั้ เลย รอ งไหโวยวายหาวา ถกู ใสราย ทา ใหคณุ รจุ คน ขา วของ เขาวา นัง กาํ ไลอาจจะเปน็ คนขโมยไปกไ็ ด มนั ยงิ่ เป็นคนสตไิ มด ีอยดู วย หรอื อีกทสี รอ ยเสน นน้ั มันก็ไมม ีอยู แตน มพรง้ิ อยากหาเรอ่ื งใสร ายเพราะ ไมช อบเขา” “นมพริ้งแนใจใชไหมคะ วากาํ ไลไมไดเอาไป แลว สรอยเสนนัน้ มันอยูใ นลิน้ ชกั น้ัน ลิ้นชักไมไดลอ็ กกญุ แจเหรอคะ” “นมแนใจคะ ถงึ จะไมคอ ยไดเร่อื งไดร าว แตก ําไลมันไมใชคน
มือไวใจเร็ว เคร่อื งประดบั สวนใหญค ุณภสั เธอฝากธนาคารเอาไวให คณุ พลอย มแี คชุดน้ันทีอ่ ยใู นลิ้นชักโตะ฿ แตงตัวเพราะราคาไมแพง มาก เธอเลยเก็บไวในบานกับเครื่องเพชรทองชุดเลก็ สองชุดที่อยใู น เซฟ กอ นที่จะเธอจะเสยี ไมน านมงี านเลยี้ ง …” น้ําเสียงของคนพดู เบาลง “คุณภัสใสสรอยไขม กุ เสนนั้นออกงานแลวถอดเกบ็ นมจําไดด ี เพราะเปน็ คนชว ยเธอแตง ตวั เอง นมมีกุญแจทุกดอกในบา นยกเวน รหัสเซฟทม่ี แี ตค ุณศรกับคณุ ภสั รู บา นเราใชก ุญแจของเยลนะ คะ ถา เปน็ ประตหู ลัก คุณศรเธอวา มันแนนหนาดี โจรขโมยเขา ไมไดง ายๆ สวนกุญแจลนิ้ ชักโต฿ะแตงตวั มนั หายไปนานไมเคยล็อก ของกไ็ มเ คย หาย” “แลว อารจุ ไดค น หองเขาหรอื เปลา” “พอคณุ วลัยรอ งไหโวยวาย คุณรจุ เลยปดิ ประตูหอ ง ไดย ิน เสียงทะเลาะกันอยนู าน คณุ รุจมาบอกนมพร้ิงทหี ลงั วาเธอคน แลว แตไมเจออะไร…” งามพรงิ้ ถอนใจแผวเบา “แตน มวาเธอไมไดคน หรอกคะ ชวงน้นั ยงั ใหมก ค็ งจะยงั เอาใจกนั อยู ชวงหลังๆ กต็ ึงๆ กนั มากข้ึน คณุ รุจบอกนมพรง้ิ วา ถา มีเหตุการณแแ บบนข้ี น้ึ อีกจะเรียก ตํารวจเขา มาจัดการใหนมสบายใจ ที่แลวมาก็ขอใหเ ห็นแกเ ธอ นม เลยพูดไมออก” “นมพร้ิงทําถกู แลวละ คะ” หญงิ สาวปลอบ คิดวาเขา ใจความ ลาํ บาก
ใจของอดิรุจเชนกนั “วนั นี้พลอยจะนั่งอานแฟูมกบั ไฟลแงาน เกาๆ เด๋ยี วพรุงนีเ้ ชานมพริ้งใหลุงพฤกษเแ ตรยี มรถนะคะ พลอยจะไป ดรู า นของแมเ สยี หนอ ย” “อยา งนั้นก็ดนี ะสิคะ” สหี นา ของคนเกาแกปลาบปล้มื “นม เคยผา นไปรา นดโู ทรมขึ้นเยอะคะ ไมเ หมอื นสมัยท่คี ณุ ภัสเธอยงั อยู หลังจา งแม วลัยลกั ษณมแ าไมน าน คุณรจุ ก็ไมไ ดใหค นในบา นทาํ ขนม ไปเสริมในรา นอีก เธอวา ไมอยากใหนมพรงิ้ เหนอื่ ย แมลักษณแเขาให สั่งจากแมค าเพราะสะดวกดี แตรสมอื จะเปน็ ยงั ไงนมพร้งิ ก็ไมรู ไมได เขา ไปชมิ เสียที” “พลอยสังเกตเหน็ เหมอื นกนั กจ็ ริงอยางทอี่ ารจุ บอก พลอยไม อยากใหน มพริ้งเหน่อื ย” “นมไมเ หนือ่ ยหรอกคะ งานที่บา นไมไ ดเยอะอะไรถาคณุ พลอย มาดูรานเองนมอยากทําใหเหมอื นเดมิ อยเู ฉยๆ มากๆ เขาตัวขี้เกยี จ มันยิง่ จบั เอา” “แลวเราคอยมาดกู ันนะคะ ถาทาํ จรงิ พลอยจะจา งลูกมอื มา ชว ย” “ตามแตคณุ พลอยจะเห็นสมควรเถอะคะ แตน มอยากชว ยจ รงิ ๆ ” พลอยนภัสใชเวลาชว งเชา ทง้ั หมดนงั่ ดเู อกสารตอ และดงึ แผน ที่ คิดวามีปญั หาออกมา หญิงสาวโทรไปตามรา นคาที่วลยั ลักษณสแ งั่ ของและแกลง ทําเปน็ ลูกคาเพื่อสอบถามเร่ืองสนิ คาในบลิ พรอ ม
ตอรองราคา พบวา หากซ้ือในปรมิ าณนอ ยก็จะไดร าคาตามทีเ่ ห็นใน บลิ แตถ า ซือ้ มากเทาจาํ นวนทร่ี านสง่ั จะไดส วนลดลงเยอะพอสมควร ... เยอะเทากบั ราคาสนิ คา ในรานท่ีเพมิ่ ข้ึนมาหลงั จากวลยั ลกั ษณแ เปลย่ี นรา น หญิงสาวขอใหรานคา สง แฟกซใแ บเสนอราคาเขามาที่บาน คิด เอาไวแ ลววาจะตอ งเป็นอยางน้ีแตไมนา เชื่อทีอ่ ดิรุจจะมองขา มมนั ไป ได หากชวงบายระหวางทีก่ ําลังนัง่ ดูบัญชีในโนตบกุ฿ และคอยๆ ลิสตรแ ายการทผ่ี ดิ ปกติออกมาอกี สลับกับการน่งั ดูเอกสารในแฟูม หญิงสาวก็ไดร ับโทรศพั ทแเบอรแบานมาจากบริษทั ทเี่ ธอเพิ่งสง จดหมายสมคั รงานไปเมื่อคืนนี้ตดิ กันถงึ สองแหง ในเวลาหางกันไมถ ึง ชว่ั โมง “ทางเราสนใจมากทเี่ หน็ ประวัตขิ องคุณเม่อื เชา ตอนนี้เรา กาํ ลงั ขาดคนเลยอยากใหคณุ เขามาสัมภาษณแโดยเร็วท่ีสดุ ... เป็น พรุงนไ้ี ดไ หมคะ คณุ พลอยนภสั …” หญิงสาวรบั ปากโดยไมร อชา ดวยความลิงโลดเม่ือไดรบั การ ตอบรับเร็วกวาทค่ี ิด เลยหยุดมือวางงานทกุ อยางลงเพราะรีบวิง่ ลง บันไดไปเรยี กหางามพรงิ้ “นมพร้ิงขา พรงุ นี้พลอยยังเขาไปท่รี า นไมไ ดคา ” “มอี ะไรหรอื เปลาคะ คุณพลอย” งามพรง้ิ วางมอื จากงานท่ี กาํ ลงั ทําเมื่อหญิงสาวโผลห นาเขา ไปในครวั
“พลอยตอ งไปสมั ภาษณแงานคะ เขาสนใจพลอยแลว มตี ัง้ สองที่ แนะโทรเขามา พลอยเลยนัดเปน็ ชว งเชากับชว งบาย ลุงพฤกษอแ ยู ไหนคะ พลอยจะไดเอาแผนที่ใหแ กดูกอน ” มอื ขาวโชวแกระดาษ ขนาดเอส่ีท่พี ร้ินตอแ อกมาจากเคร่อื งอุนๆ “โอย ใจรอนจรงิ แมคุณ ลงุ พฤกษตแ ดั ตนไมอยูในสวนคะ แผนท่ี วางไวนี่ละ เด๋ยี วแกมากินขาวเย็นแลว คอยใหด ู แกชํานาญทางใน กรงุ เทพเพราะขบั รถใหค ุณภสั กับคุณศรบอย หลงั ๆ คุณรจุ ก็ใชไปทาํ ธรุ ะบาง” “พลอยต่นื เตนนดิ หนอ ยแหละเพราะอยากทาํ งานทนี่ ี่ ยงั ไมไ ด เตรียมชดุ เลย เสื้อผา รองเทา สว นใหญท ีส่ งทางเรอื ก็ยงั มาไมถึงดว ยสิ คะ” งามพรง้ิ กบั แจม จนั ทรยแ ิ้มเอน็ ดนู ายสาว ขณะทแ่ี มค รวั เกาแก เปน็ คนเสนอ “คุณพลอยใหล ุงพฤกษขแ บั รถไปรานเสอ้ื ทค่ี ุณแมเ คย ไปตดั เสือ้ บอยๆ หรอื จะไปทห่ี า งก็ไดน คี่ ะ เขามีชุดสาํ เร็จขายอยูแลว เด๋ยี วแมจ นั ทรแจะไปเรยี กแกให” “งน้ั พลอยขอข้นึ ไปแตงตวั แปบฺ เดยี วนะคะ แคส ิบนาทีกเ็ สร็จ ใหล ุงพฤกษแรอหนา บานไดเลยคะ” “ไมตองรีบหรอกคะ หางกับรานอยไู มไ กล อีกหลายชวั่ โมงกวา จะค่าํ ” “กลวั จะเลือกไดไ มถ กู ใจนะ สิคะ นถ่ี า รวู าจะตอบรบั มาเรว็ ขนาดนี้
พลอยคงยดั ชุดทาํ งานใสก ระเปา มาสักชดุ สองชดุ ” “คุณพลอยใสอะไรก็สวยคะ ขคี้ รา นบริษัทจะแยง ตวั รับเขา ทํางาน” แจมจันทรวแ า มองนายสาวดวยแววตาชื่นชมเลยไดร ับท้งั ออ มกอดและหอมแกมไปฟอดใหญ “ตายจริง แมจ ันทรแยงั ไมไดล าง หนา เลย” “เทาน้กี ็หอมแลว คา เด๋ียวพลอยขนึ้ ไปเปลีย่ นชดุ กอนนะ ” บอกเสรจ็ กเ็ ดินเกือบเปน็ ว่ิงกลับข้ึนบนั ไดไป ทง้ิ ใหคนเกา แกหนั มา มองหนา กันดว ยความสขุ กอนท่แี จม จันทรจแ ะกระวีกระวาดไปตาม พฤกษหแ ลังบา น
ตอนท่ี 4 คลืน่ ใตน า้ํ กบั ความหึงหวง รงุ พรายกา วเร็วๆ ออกจากหอ งแลบ็ ของพชิ ญแสนิ ี คงิ ลงมายงั ลิฟตเแ พอื่ ไปยงั ลานจอดรถช้ันใตดนิ เม่อื เบรต็ เดนิ ผา นมาจากแผนก ของเขาพอดีโดยห้ิวกระเปา สีดาํ มาดว ย ชายหนมุ ยม้ิ ใหเด็กใน ปกครองของเจา นาย “คุณหนูจะกลับแลวเหรอครบั ” “คะ วันนฉ้ี นั มนี ัด คณุ เลิกงานแลว เหรอคะ เบร็ต” “ยังครบั ตองออกไปทาํ ธรุ ะใหม ิสเตอรคแ ิงกอ นเพราะคุณไรอัน ไปเมอื งไทยกะทนั หนั เสรจ็ แลว ก็จะกลับเลย วันนี้คณุ หนูเอารถมา เองหรือเปลา” เบร็ตเรยี กเดสมอนดแเจานายโดนตรงของตัวเองวา มิสเตอรแคงิ แตเรียกฝาแฝดคนนอ งดวยชอื่ เฉยๆ เชน เดยี วกับผู บรหิ ารสวนใหญข องคงิ คอรปแ “เอารถมาคะ ” หญงิ สาวตอบเรว็ เพราะสนใจอยา งอืน่ มากกวา “ฉันไมเ หน็ รูเลยวาพ่จี ะไปเมืองไทย งานอะไรกะทันหนั อยางนน้ั คะ” “มปี ญั หาเก่ียวกบั การประทว งท่เี วียตนาม แตท า นจะแวะคยุ งานท่กี รุงเทพกอนนะ ครบั ผมยังไมรูรายละเอยี ดมากกวาน้นั ” ลิฟตแ เปิดออกและสองหนุมสาวกา วเขา ไปภายในเพอ่ื คยุ กันตอ เน่ืองจาก
คนุ เคยกันดี กอ นจะแยกยา ยกนั ที่ลานจอดรถซ่งึ จอดอยูในชัน้ เดยี วกนั รงุ พรายตรงไปยงั รถสปอรตแ สแี ดงเขม ของตวั เองทเ่ี ดสมอนดแ เพิง่ ซอื้ ใหเ ป็นของขวัญเรยี นจบเมอื่ อาทิตยทแ ่ผี า นมา วันนโ้ี อลิเวยี นัดใหเ ธอเขาไปคยุ ดวยที่ออฟฟิซเรือ่ งงาน หลัง จากที่รุงพรายปฏิเสธวาจะทาํ กบั บรษิ ัทของผูป กครองหนุม “เดสนย่ี งั ไงกัน จะมายดึ ตวั เธอไวทําไมในเม่ือเขามคี นตั้ง เยอะแยะจะเลือกใครก็ได งานของฉนั นาสนใจขนาดนเี้ ธอตอ งเกบ็ เอาไปคิดใหด ีๆ นะพาย… เธอเขามาคยุ กบั ฉนั ท่อี อฟฟซิ ดีกวา ” ทาย สุดฝุายน้ันก็มดั มือชก ชอื่ รุงพรายของเธอไมม เี พื่อนตา งชาตคิ นไหนเรยี กไดถ กู ‘พราย’ จึงกลายเป็นขนม ‘พาย’ ไปโดยปริยาย เพ่อื นหนุมบางคน เคยเรียกเธอวาพายแอปเปิล และเรียกตอ หนาเดสมอนดคแ ร้งั หน่งึ เมื่อชายหนมุ ไปกับเธอในวันพบผูปกครองตอนอายุ 18 ปี ‘ฉนั เกลียดพายแอปเปิล แลว ถา เพอื่ นเรายังเรียกดวยชือ่ นา เกลียดอยางนี้ มนั อาจจะไมไดตายดี’ เขาบอกเสยี งเหี้ยมตาสเี ขียว ขุนคล่กั ไมอ อมเสยี งจนหนุม นอ ยหนา เหลอื สองนิ้ว รบี เผน หนไี ปไกล รงุ พรายขับรถออกจากตกึ คิงคอรปแ ไปหาโอลเิ วียที่บริษัทของ เธอซง่ึ อยูหางออกไปราวยี่สิบนาที ออฟฟซิ ของโอลเิ วียอยไู มไ กลจาก เซน็ ทรลั -พารแก ซึง่ เคยมาบอย สาวนอยเลยจอดรถไวย งั ลานทีร่ ับ
ฝากใกลๆ แลวสะพายกระเปา ใบเดยี วเดินตอไปยังบลอ็ กท่ีออฟฟซิ ของนางแบบสาวตง้ั อยู ใชเ วลาเพียงไมถงึ หา นาทีดี หากเธอมอี นั ตอ งชะงกั อยูหนา ประตเู มอื่ ไปถึงเพราะโอลิเวยี อยู ท่นี ่นั แลว เพียงแตเจา หลอ นไมไดอยคู นเดยี ว แตมผี ปู กครองหนมุ ของเธออยูด วย รา งสูงใหญของเดสมอนดแยนื พิงพนักเคานเแ ตอรดแ า น ในหันขา งใหประตูโดยมรี างสูงระหงของโอลิเวยี ยืนอยดู านหนาเกอื บ ชิด มอื จับทอนแขนขา งหนงึ่ ของเขาไว เงยหนา ขนึ้ พดู อะไรกันดวยสี หนาชื่นม่ืน ความรูส กึ ตอ งหา มบางอยางเลน งานเธอโดยไมท นั ตัง้ ตวั แมจะ เคยพบเหน็ สถานการณแเชนนี้มาแลว หลายสบิ คร้งั แตไมเคยทําใจให ชนิ ไดสักที สาวนอยเดินเขาไปใกลช าๆ โดยท่สี องหนมุ สาวไมไ ด สังเกตเห็นเธอ “ตกลงคุณรบั ปากจะชว ยฉนั แลวนะขอบคุณจรงิ ๆ คะเดส” โอ ลเิ วียเขยงตัวทอี่ ยบู นสน สงู อยูแลว ขนึ้ อกี นิดเพอ่ื จูบแกมชายหนมุ มองเขาตาปรอย “ลีฟว!ี ” สาวนอ ยเปลง เสียงเรยี กออกไปเพื่อทําลายมนตรขแ ลัง ปากสีชมพรู ะเร่อื เคลอื บเพียงลิปมนั แยม ออกเป็นรอยยิ้ม แตตา ดําขลับไมไ ดย ิม้ ตามไปดว ยเนือ่ งจากเจาตัวยังมีประสบการณนแ อ ย เกินไปที่จะปกปดิ ความรสู ึกสว นตวั ไดม ิดชดิ “อา ว พายมาแลว” โอลิเวยี หนั มายม้ิ กวา งใหคนท่ีเพงิ่ มาถึง เดสมอนดแหันมามองตงั้ แตเธอเรียกโอลเิ วีย มองเธอนงิ่ แตปาก
เอย ถามเพือ่ นสาว “ไมเ หน็ คุณบอกวา นดั นอ งพรายเอาไว” “หึ ถาบอกคณุ ก็คงไมยอมนะ สิ ฉนั อยากไดพ ายมาทาํ งานดวย คุณคงไมขัดของนะคะ” “ทําไมไมถามเจา ตวั เขาละ ” ชายหนุมถามเสียงเอื่อยอารมณแดี แตตาสบกบั สาวนอ ยแนวแนเ หมือนจะทวงถงึ คาํ สญั ญาทเ่ี ธอรบั ปาก เอาไวก ับเขา ตาดําขลับเลยเสไปมองโอลเิ วียแทน “แกปฏิเสธฉันนะ สิ บอกวาสมัครงานเอาไวก ับฮนั นแ่ี ลว” “นอ งพรายทํางานกับแมม านาน คงจะไมอยากยา ยไปที่อ่ืนมงั้ ” “หรอื ไมคุณกไ็ มยอมใหแกทาํ กับคนอน่ื ” โอลเิ วยี บอกหนาบ้งึ “เลิกทาํ ตัวขหี้ วงเกินเหตุเสียทเี ถอะนา เดสมอนดแ” หนมุ หลอ หัวเราะแทนคาํ ตอบ “นคี่ ุณหาวา ผมโกหกหรอื ไง” “ฉันหมายความวา คณุ พยายามบดิ เบอื นความจริงตางหาก ...” บอกเสรจ็ กห็ ันมามองใบหนา ออนเยาวแทม่ี องซา ยทีขวาทดี ว ยสีหนา คาดค้นั “จาํ ไดมั้ยพาย ตอนแรกทีฉ่ ันเคยชวนทํางานดว ยเธอบอกวานา สนใจ ขอคิดดูกอ น” “อา ...” เธอปรายตามองผปู กครองหนุมอีกรอบแลวรบี เบอื น หลบ แปลกใจวา ทาํ ไมโอลเิ วยี คิดวา เดสมอนดจแ ะหวงเธอ “งานของ คณุ นาสนใจจรงิ ๆ คะ ลีฟวี แตคุณแมก ็ตอ งการคนชว ย” “เธอแนใจนะวา ไมไ ดเ ลือกทํางานกบั ฮนั น่ีเพราะเดสมอนดสแ ่งั เอาไว”
“เดสมอนดแมีเหตุผลอะไรตอ งทําอยางนัน้ ละคะ” เธอเลือกต้ังถามแทนทจี่ ะตอบ ยม้ิ นารักใหอีกฝาุ ย สูตาทจ่ี อง มาไมเ บนหลบ ทา ยสุดสาวสวยเลยบดิ ปาก “เธอก็คงปากแข็งพอๆ กับเดสน่นั แหละ เอาเถอะไหนๆ ก็เสีย เวลามา แลว เย็นนี้ไปทานขา วเยน็ กับฉันดีกวา นอ งชายของฉันก็มา ดว ย ไปดวยกนั ไหมคะเดส” “แลนดแมาเหรอคะ” ตาดําของเธอขยายเป็นสองเทาดว ยความ ยนิ ดี ออรแแ ลนโด ฮารแเปอรแ หรอื แลนดแ คือรุนพ่ใี นคณะ เศรษฐศาสตรทแ ีเ่ ธอเรยี นจบมา เขาเปน็ ผูบ รหิ ารในบรษิ ัทของ ครอบครวั และเป็นอาจารยแพิเศษทมี่ หาวทิ ยาลยั ทง้ั ครู ูจ ักกันเพราะ เธอเคยเรยี นในคลาสของเขา สาวนอ ยเคยชวยชีวิตของเขาไวค รัง้ หน่ึงเมื่อเร่ิมตนปสี ดุ ทา ย เธอเพงิ่ เลกิ เรียนจะกลับบา นในตอนหวั คํา่ และเหน็ ออรแแ ลนโด เดิน เหมอลงไปบนถนนทรี่ ถคนั หน่ึงกาํ ลงั วง่ิ มาดว ยความเร็วสงู เพราะ คิดวาคงรอ งเตอื นเขาคงไมท นั แน เธอเลยถลาเขาไปผลักเขาออกให พน ระยะชนแลวลมทบั อยบู นตัวเขาอกี ที ... เรียกวา รอดตายกนั มา อยางเฉยี ดฉวิ ทงั้ คู คืนน้ันรงุ พรายตองเปน็ ฝุายพาอาจารยแหนุมไปสง ที่คอนโดของ เขาโดยขับรถใหอ ีกฝุาย เพราะทาทางของเขาเหมือนคนสตไิ มอยกู ับ เนื้อกบั ตวั จนนกึ เปน็ หว ง และเพราะเหตกุ ารณใแ นครงั้ น้นั เธอเลยรู
ความลบั อยางหนงึ่ ของเขาท่อี อรแแ ลนโดยงั ไมก ลา บอกใหค นใน ครอบครวั รู คนทีแ่ ตกตา งกันอยางมากสองคน ตา งเพศและวยั กลบั มาสนิท สนมกันไดอยางไมน า เชือ่ หนมุ สาวมกั ออกไปกนิ อาหารดว ยกนั เมือ่ เขามาสอนและเธอวา งตรงกัน บางคร้งั รุง พรายยงั หอบเสือ้ ผา ไปคาง ทีค่ อนโดของออรแแ ลนโดเพ่อื ใหเขาตวิ หนงั สือให เพอื่ นๆ บางคนของ สาวนอ ยเขาใจวา เธอคบหาอยกู ับชายหนุม คําสญั ญาท่ใี หไ วก บั เขาทําใหเธอไมร ูจะอธิบายใหค นท่ีเขา ใจผิด รับรู ถงึ ความสัมพนั ธรแ ะหวา งเธอกับเขาไดอยางไร “ใช ฉนั บอกแลนดแวานัดกับเธอไว เขาเลยบอกวาทาํ งานเสรจ็ แลวจะเขา มาทีน่ ่ี” “ฉันไมเห็นรวู าเรารจู กั นอ งชายของลีฟ” “แลนดเแ ปน็ รุน พ่แี ลว ก็อาจารยพแ ิเศษทม่ี หาวิทยาลยั ดวยคะ ” สาวนอยหันไปบอกผูปกครองหนาช่นื “เขาเรียนเกง มากจบปริญญา เอกตัง้ แตอ ายุแคย ่สี บิ หาป”ี “นองชายของฉันบา งานคะ แตเ ขาชอบเปน็ นกั วจิ ัยมากกวา เท รดเดอรแ แลนดแเขาจบปริญญาเอกดานเศรษฐศาสตรแเปน็ ท่ีหนงึ่ ของ รนุ เลยไปเป็นนักวิเคราะหใแ หบ รษิ ัทโบรกเกอรแดว ย ...” โอลิเวียเอย ชื่อบรษิ ัทโบรกเกอรแทม่ี ชี ือ่ เสยี งเป็นท่ีรจู กั กันดีในนวิ ยอรแก “เขาชว ย ครอบครัวทาํ งานแลวก็เปน็ อาจารยแพิเศษทม่ี หาวทิ ยาลยั เดมิ ”
“ผมเคยไดยนิ ช่อื ของเขา…” เดสมอนดเแ อย ตามองไปที่ประตู ทางเขา “และผมคดิ วา เคยเหน็ เขาแลว” “คณุ ตองเคยเหน็ เขาสิ ฉนั เคยแนะนําใหค ณุ รจู ักในงานเลี้ยงที่ โรงแรมโฟรแ ซีซันสแ จาํ ไดม้ัย” “เดาวา มสิ เตอรแคิงคงไมคอยสนใจผมเทาไหร ออรแแ ลนโดครับ” ชายหนมุ ผมทอง ตาสฟี ูารางสูงเดินเขา มาถึงกลุมหลังจากทพี่ ี่สาว ของเขาเพิ่งพดู จบ เขาพยกั หนาทกั โอลิเวยี ย้มิ ใหเ ดสมอนดแบางๆ เอ้อื มมือไปจับกับอกี ฝุายแลวกมลงมองสาวนอ ยคนเดียวในกลมุ รวบรา งโปรงของเธอเขา ไปกอดแนน ใบหนาแยมยิม้ เตม็ ที่ “อยาเหวี่ยงนะ มนั เวยี นหัว!” รุง พรายบอก ขึงตาใสเมื่อถูก กอดแนน จนปลายเทาลอยพน พน้ื เขายงั กอดเหวีย่ งเธอสองรอบจน หนามืด มือจกิ บนบากวางหุนนายแบบของชายหนมุ ออรแแ ลนโดจงึ ยอมวางเธอลงอยางออยอิ่ง รุงพรายรบี ผละออกหา งเพราะความกระดากนิดๆ เพราะถึงจะ สนิทกันยังไงก็ไมเคยแสดงออกตอ หนาคนอ่ืนสักทีโดยเฉพาะเม่อื อยู ท่มี หาวิทยาลัย หากมอื ยงั ถกู กุมเอาไวเ หมือนครู ัก “คุณตวั เลก็ ท้งั นุมทง้ั หอม นา กอดออกจะตายไป” “โอโห เพงิ่ รวู า เธอสองคนสนทิ กนั อยางนี้ แถมยังเหมาะสมกัน มากดว ย ใชไ หมคะ เดสมอนดแ” คําถามปนหวั เราะของโอลเิ วยี ทาํ ใหทกุ สายตาหนั ไปมองหนาผูปกครองของรงุ พรายพรอ มกนั
ใบหนาคมสนั ของหนมุ ผมดาํ ตาสีเขยี วนิง่ สนทิ เมื่อกวาดมองแต ละคนโดยเฉพาะออรแแ ลนโด และสาวนอยกร็ บั รูถึงแรงบบี ท่ีแนนข้ึน เพราะเขาเผลอกมุ มอื เธอแรงกวา เดิม เขาคงกลัวนะสิ... ตาดําขลบั เหลือบข้นึ มองสงกําลังใจใหชายหนุม “เพ่งิ รูว าอาจารยแกับนกั ศกึ ษาจะสนิทสนมกนั ไดขนาดน้ี” “เฮ! อยา บอกนะวา คุณหวงพายกับนองชายของฉนั เด็กของ คณุ เรียนจบแลว นะเดส อกี อยางนองชายฉันเป็นแคอ าจารยแพเิ ศษ รบั บรรยายบางหวั ขอ ไมไ ดรับงานเตม็ เวลาเหมอื นอาจารยแทว่ั ไปซะ หนอ ย” “เลยแปลวา สามารถทาํ ตวั ชัว่ กวาอาจารยคแ นอื่นได ” ควิ้ เขม เลกิ ขึน้ และกาวมาขา งหนา รุงพรายตอ งบีบอุงมือออรแแลนโดไวแนน ไมใ หเขาถอย รูด ีวา หากเขายอมใหเดสมอนดขแ มไดแลว สถานการณมแ ีแตจะเลวรายลง กวาเดมิ บางครั้งผปู กครองของเธอก็ชอบทําตัวเหมือนพวกมาเฟยี ไม มีผิด “ผมคบหากบั พายดว ยความบริสุทธิ์ใจ เธออายุยสี่ ิบเอ็ดปี ตัดสินใจเองไดแ ลว นะครบั วาจะคบกับใคร” น้ําเสยี งของออรแแ ลนโด สุขมุ เยือกเยน็ เชน เดียวกับอาชีพของเขา ตอตาสีเขียวคมกลา ไมห ลบ แตบีบมอื นุมนิม่ ทตี่ นเกาะกมุ อยแู รงขึ้นเมือ่ รา งสงู ใหญของประธาน คิงคอรปแ คนใหมก าวมาเกอื บชิดค้ําหัวเขาดวยสว นสูงที่มากกวาอยา ง นอ ยสองนิ้ว
กล่ินนํ้าหอมของ Clive Christian สําหรับผชู ายบางเบาบนรา ง สงา งามก็ยังไมท ําใหความนากลวั นั้นลดลง ตรงกนั ขา ม มันกลบั ทาํ ใหเขาดสู ูงสง หายากเหมอื นรนุ ลมิ ิเตด็ ของ น้าํ หอมทผ่ี ลิตออกมารุนหน่ึงนับขวดได ใบหนาคมสนั ประกอบดวยไรเคราเขียวครึม้ โนมลงมานดิ เพอื่ กม ลงเอยถอยคําขา งหูของเขา “ฉนั เชือ่ วาเธอตัดสินใจเองได แตฉ ัน ไมชอบใหเ ธอมายงุ กบั เกยแอยางแก” ใบหนา ของออรแแ ลนโดเปลีย่ นสขี น้ึ มาทันทเี ม่อื รบี เหลือบมอง ไปทางพ่ีสาวของตนเองท่ีขมวดควิ้ มองมา แตไมไดย นิ วาเดสมอนดแ พดู วา อะไร มเี พยี งรุงพรายทย่ี ืนอยูชิดกวาทเ่ี ผยอปากขึน้ ไมค ิดวา เขาจะดูออรแแ ลนโดออก และเป็นเธอเองท่ที นไมไ ด จําตอ งปลอยมือจากมือหนานุมของ เพือ่ นรุนพี่เพอ่ื เลอ่ื นไปจับทอ นแขนกํายําของผปู กครองหนุม เงย หนามองเขาดว ยแววตาวอนขอไมใ หเ อาเรื่องเพือ่ นตา งวัย “แลนดแ เปน็ คนดี เขาชวยเหลอื พราย ติวหนังสอื ใหต้งั มาก คุณอยาพดู อยาง น้สี ิคะ” “อยาบอกนะวาเพอื่ นทีเ่ ราบอกวา จะไปคา งติวหนังสือดว ยเป็น มัน” คนความจาํ ดีเกิดนกึ สงสัยข้นึ มาไดอ ยา งผดิ จงั หวะเปน็ ท่สี ุด และรูคําตอบเองจากสหี นาของออรแแลนโดและเธอ สันกรามกระดา งขยับยกนูนสูงขึ้นนิดๆ ดว ยโทสะจรติ นกึ
อยากหาคอนเหล็กมากระหนาํ่ ฟาดบนใบหนา หลอสําอางของหนมุ ผมทองใหย บั ซะเดี๋ยวนน้ั ... ใครจะสนละ วา มันเปน็ เกยแ ไอพ วกไสเดอื นสองเพศไวใจไดท่ีไหน มนั อาจเกิดเปล่ียนใจขนึ้ มาเม่ือไหรก ็ได ในเม่ือเด็กทีเ่ ขาเลีย้ งมาทั้งสวยทั้งนารกั เตม็ ไปดวย สว นเวา สวนโคงออ นแอน แสนเยายวน ผวิ เธอผุดผองเปน็ ยองใย เนียนนมุ ปานผิวเด็กทารก ตาเปน็ ประกายระยับเหมือนดวงดาว และเธอไปนอนคา งกบั มันมาแลวหลายครงั้ ถาเขาจาํ ไมผดิ แคค ิดวามันเคยกอดรดั เธออยา งทที่ าํ ตอ หนา เขาแบบนมี้ าแลว และอาจจะเคยทาํ ยงิ่ กวา เขาก็ลุกเปน็ ไฟยง่ิ กวาตอนท่ีไดข า ววาหนุ ของคงิ คอรแป ตดิ ลบจนแดงไปทั้งกระดาน “เดสมอนดแ คุณกําลังทําเกนิ กวาเหตุนะ” โอลเิ วยี ที่ยืนมองอยู รีบเขา มาดงึ นองชายออก หนั มาแหวใสชายหนุม “พายโตเป็นผูใหญแลว จะมแี ฟนก็ไมเ หน็ แปลก พอฉันยงั ไม หวงเทา คุณเลยตอนฉันอายุสิบหกแลว มีแฟนคนแรก” “แฟนคุณเป็นอาจารยพแ เิ ศษหรอื เปลา ละ” “โอย฿ ! อยามาประชดประชนั อยางนนี้ ะ พาย เธอไปนั่งรอที่ หอ งรับรองกอน แลนดแดว ย” “ผมไมใ ชเ ดก็ ๆ ทต่ี องใหพมี่ าปกปูองนะ ลฟี วี” “ถูกเผงเลยวะ เพราะง้ันแกตองอยู คนอนื่ ๆ ไปรอทหี่ อ ง รบั รอง” “ทนี่ ี่เป็นบรษิ ัทของฉนั เลกิ ถอื อํานาจบาตรใหญไ ดแ ลว
มสิ เตอรแคงิ ถา คณุ ไมห ามอารมณแสว นตัวซะบา ง ฉันจะไมเ กรงใจแลว นะ!” รงุ พรายเกอื บหอ ปากมองเมอ่ื ไดยินเสียงตวาดทาทางดรุ า ยของ โอลเิ วีย ฮารแเปอรแ ถา ไมน ับวา อีกฝุายเปน็ ศัตรหู วั ใจตวั ฉกาจแลว เธอ คงอดชอบหญงิ สาวผนู ไี้ มไ ดแนๆ มีคนจํานวนเพยี งนอยนดิ เทานั้น หรอกทก่ี ลา ขน้ึ เสยี งกบั เดสมอนดแ “ถาคณุ ไมเ ลิกเขาขางนองตัวเอง ผมก็จะไมเกรงใจเหมอื นกนั โอลเิ วยี ” “คณุ กลัวอะไร เดส” คําถามดวยสีหนาทา ทายของโอลิเวยี ไมนากลวั เลย หากคว้ิ เขม ของ เดสมอนดแขยับเขาหากันนิดๆ มองหนา เธออยางระมัดระวัง ประกายกรา วเดอื ดดาลในดวงตาสเี ขียวกลับวา งเปลาไรค วามรสู กึ ใน ทนั ใด “อยากใหฉ นั บอกหรอื เปลา วาคุณกลวั อะไร” สาวสวยยกมอื ขึ้นกอดอก ตอตากบั ชายหนมุ อยางเปน็ ตอ เดนิ เขาไปใกลเ ขา ทาํ ให หนมุ สาวอกี คหู ันมามองหนากนั เองอยางสงสยั “สองคนนะ ไปรอทีห่ อ งรับรองกอน” “แตมนั เปน็ เร่อื งของผมกับพาย” “พบ่ี อกใหไ ปรอท่ีหองรับรอง” โอลิเวียยํ้า “ไปรอกอนกแ็ ลวกนั ไอลกู แหง พแ่ี กส่งั แลว น่ี” เดสมอนดเแ หน็ ดวยเสยี งเออื่ ยจนสาวนอยไดย นิ เสียงออรแแลนโดสดู หายใจโดยแรง
ดวยความโกรธ แตนาสงสารทเี่ ขาไมก ลา ทําอะไรมากกวา นั้น รุงพรายเลยเปน็ ฝุายใชปลายนว้ิ สะกดิ อาจารยหแ นมุ และเดินนาํ เขาเขา ไปในหองรบั รองที่อยูลกึ เขาไปในทางเดินดา นขา ง ถอนใจ ดว ยความโลง อกที่ตอนนนั้ เปน็ เวลาเลิกงานแลว ไมม ีพนกั งานเฝูา หนา เคานแเตอรแแ ละไมม คี นเดนิ ลงมาจากออฟฟิซ ของสองพน่ี อ งใน เวลาที่พวกเขาทะเลาะกันพอดี “คุณไมเห็นบอกเลยวา มีผปู กครองดขุ นาดน้ี ” ออรแแลนโดเอย ข้ึนกอ นเมือ่ ปิดประตตู ามหลัง “เขามกั คดิ วา ฉันเป็นเดก็ นะ คะ” “คณุ บอกเขาเรอ่ื งผม” นาํ้ เสยี งตอมาบอกถึงความสะเทือนใจ จนสาวนอยรีบหันไปมองสา ยหนา ดิก แมจะมอี ายถุ ึงสามสบิ ปี หนา ท่กี ารงานมัน่ คง แตอ อรแแลนโดก็ ยงั มีเวลาท่อี อนไหวเหมือนคนเพศเดียวกบั เธอ เขามาจากครอบครัว อเมริกันเช้ือสายอังกฤษคอนขางหัวเกา เป็นลูกชายคนเดียวท่บี ิดา หวังจะใหส บื ทอดธรุ กจิ ของตระกูลและใหบงั เอิญท่โี อลิเวอรแ ฮารแ เปอรแ พอ ของเขาเกลียดเกยเแ ปน็ ทสี่ ดุ และฝงั หวั ใหชายหนุมรูส ึกอยาง เดยี วกันมาตง้ั แตเ ขายังเป็นเด็ก เมือ่ รวู าตัวเองมจี ิตใจท่เี บ่ียงเบนไปตอนวยั รุน ออรแแ ลนโดจึงไม เคยบอกเรือ่ งนี้กบั คนในครอบครวั แมแตพี่สาวของตัวเอง ‘…บาง คร้งั เวลาเราเกบ็ ความลับสักเร่อื งไวก ับตัวนานเกนิ ไป วนั หนึ่งเราก็ อาจเริ่มกลวั ทมี่ ันจะเปดิ เผยมัน ’ เขาเคยสารภาพใหเ ธอฟังเชน นัน้
ดวยสีหนาเศราสรอย วันที่ออรแแ ลนโดเกือบถูกรถชน เป็นวนั ที่เขาถูกแฟนหนุม ทีค่ บ หากนั มาหลายเดือนทงิ้ ไป อาจารยหแ นุมรองไหกบั เธอและเลาทุก อยางใหฟงั จนหมดเปลือก สาวนอ ยมักคอยแวะเวียนไปดูเขาในชว ง แรกและซอ้ื หรอื ทาํ อาหารไปสงทคี่ อนโดจนอาการของชายหนมุ ดีข้ึน เชน เดยี วกบั มติ รภาพท่แี นบแนน ขึ้นของท้งั คู บางครงั้ เวลาทต่ี ดิ เรียนหรือไปไมไ ด พลอยนภสั จะทาํ หนา ที่ แทน ถา หาเวลาวา งรว มกันได สามหนุม สาวก็มกั จะไปดูหนงั กนิ ขา ว หรือขับรถไปเทย่ี วหากิจกรรมทาํ รวมกันจนเป็นท่ีมาของความเป็น เพอ่ื นสนทิ “ฉนั ไมเคยคุยเร่อื งคุณกบั เดสมอนดแเลยนะแลนดแ อันท่จี รงิ ฉัน แทบไมเคยเลาเร่ืองสวนตวั ใหเขาฟังเลย ” เธอยกมอื สะบดั หนาตา เดือดรอ นใจเพราะกลัวออรแแ ลนโดจะคดิ วา ตนไมรักษาคาํ พดู “แลว เขาจะรไู ดยังไงวาผม...” “เดสมอนดรแ ูดที ุกเรอ่ื งนั่นแหละ คณุ ไมน า กอดฉันตอ หนาเขา เลย” รุงพรายเอยเปน็ เชิงครวญ “ทาํ ไมเขาถงึ หวงคุณนกั ” “กบ็ อกแลววา …” “เขาไมไ ดเหน็ คณุ เป็นเดก็ นะพาย ” ออรแแลนโดมองหนา สาว นอ ยนงิ่ หรต่ี าลง มองสาํ รวจรางอรชรในชดุ กางเกงยนี และเสอ้ื เชต้ิ แบบผหู ญิงสมี ว งเขมปลดกระดุมลงมาหลายเมด็ ดา นในเปน็ เสื้อ
กลามสีขาวเนอื้ บางเห็นเนนิ อกอวบอิ่มรําไร “นีอ่ ยาบอกนะ วาคุณกบั ผูปกครองคุณ…” “ฉันกับเขาทําไม โอย฿ !” หญิงสาวสา ยหนา หวือขึงตาใสเมือ่ รูว า เขาคิดอะไรอยู “ไมใ ชส ักหนอย เขาเปน็ ผปู กครองของฉนั เทาน้ัน นะ” “แลว ทาํ ไมตองหนา แดง” “ก็ใครใชใ หค ณุ สงสยั อะไรบาๆ อยางนี้ละ ” “แตม นั เปน็ เรื่องจริง พระเจา !” หนุมหลอ อทุ านมองหนา เธอ ดวยสายตาเหลือเชอ่ื “คณุ ชอบเขาน่ีนา สาวนอ ย คณุ หลงรักเขาใช ไหม” “แลนดแ หยดุ พูดเดีย๋ วนีน้ ะ” “ผมเลาเร่ืองของตวั เองใหค ุณฟงั ทกุ อยาง แตคณุ กลับไมเคย เลา เรื่องสําคญั ขนาดนีใ้ หผ มฟงั ” “เราจะคุยเรือ่ งน้กี นั ทหี ลงั คุณตอ งเลกิ พูดเด๋ยี วน้ี” สาวนอ ยวา เสียง รนเม่ือเห็นเงาของสองหนุมสาวผานกระจกกาํ ลงั เดินตามเขา มาจะเปดิ ประตู “ง้นั กพ็ ยักหนา มากอ น” ออรแแลนโดเหลอื บตาเห็นคนทีเ่ พ่งิ มา ถึงและหันมามองเธอดว ยสายตาคาดค้นั กอนจะยมิ้ นิดๆ เม่ือรงุ พรายรบี พยกั หนาแบบกระตุกๆ เป็นเวลาเดยี วกับทีป่ ระตูเปิดออก “ผมรอู ยแู ลว ”
“รอู ะไรกนั จะ฿ ” โอลิเวยี ถาม มองนองชายและรุงพรายยม้ิ ๆ “ไมมีอะไรสาํ คัญหรอก ลีฟวี เราคุยกันเรือ่ งรสนยิ มของพาย นะ ” ตาทม่ี องเธอลอ เลียน แลว เมนิ หนเี มื่อเห็นสายตาสีเขียวคมกลา บนใบหนา เรียบตงึ ทมี่ องมา “ตกลงพีจ่ ะเอายงั ไง เรายงั จะไปกนิ อาหารเย็นดวยกันหรือเปลา ” “ไปสิ พี่ใหเลขาจองรานไวแ ลว เดสเองก็จะไปกบั เราดว ย” “รถพเี่ ปน็ รสสปอรตแ งน้ั พ่ีไปกับมสิ เตอรแคงิ ผมจะไปกับพาย เอง” “ฉนั จอดรถไวท่ีพารกแ ตอ งเดินไปหนอยนะคะ” รุงพรายบยุ ใบ ไปยังลานจอดท่ีเธอทง้ิ รถเอาไวกอนจะหนั ไปมองโอลเิ วยี โดยไมสบ ตากับผูปกครองของตนเอง “คุณจองรา นไวทีไ่ หนคะ ลฟี ว”ี “ถนนฟฟิ ทแ อเวนวิ รานเดมิ ที่เราไปกินกันอาทิตยแทแ่ี ลว น่ัน แหละ แลนดแเขารทู างดี” “ง้ันผมขบั รถใหเอง ” แลนดสแ อดมอื เขาจบั มือเลก็ ขาวดงึ เธอ ออกนอกประตูกอ น ไมใสใจสายตาหงุดหงดิ ทม่ี องตามมา พอเดิน ออกไปหนอยกแ็ กลงสอดมือเขา รง้ั รอบเอวเล็กกม ลงชวนสาวนอย คยุ คลอเคลียกนั เหมือนครู กั “อยาทําอยางนีส้ ิ แลนดแ” รุง พรายกัดฟันกระซบิ บอก “ทาํ ไม กลวั เขาหึงหรอื ไง” “กบ็ อกแลววา เขาเปน็ ผูปกครอง” “ใหม นั จรงิ เถอะ”
“เขาคบกบั พ่ีสาวของคุณอยู มนั จะไมจ รงิ ไดย ังไง” “ผมยงั ไมรดู ว ยซํา้ วาเขาคบกนั แบบไหน ปกติลีฟวีชอบใหผ ชู าย มาเอาใจ คบมากค่ี นๆ ก็เป็นแบบนี้ทั้งนัน้ แตท า ทางมสิ เตอรคแ ิงของ คุณนะ ชอบใหสาวๆ มาเอาใจเขามากกวา” “เขาไมใ ชมิสเตอรแคิงของฉนั แลวขา วก็ออกบอยวา สองคนนี้ คบกัน” “เทาที่จาํ ได ไมม ใี ครไดส มั ภาษณพแ วกเขาน่ี เดากันเอาเอง ท้ังนัน้ ” “ลีฟวีเป็นพสี่ าวคุณนะ คุณไมร หู รือไง” “เราไมไ ดคุยกนั มาสกั พักแลว ตางคนตางงานยุง ลีฟวีเองก็ เปลยี่ นแฟนบอ ยผมเลยไมแ นใจ ถาสองคนนั้นคบกนั จรงิ แลว ผปู กครองของคุณเขาจะหงึ คุณขนาดนีเ้ หรอ สาวนอย” “เขาไมไ ดห งึ คณุ อยาใชค ํามั่วซ่ัวสิ เดสมอนดไแ มเคยเห็นฉันเป็น อยา งอนื่ นอกจากเดก็ ในปกครองของเขา แลว ถา เขารูวาฉันคิดอะไร แบบนี้ เขาตองเกลียดฉนั แน” รุงพรายบอกเสยี งเครยี ดจดั หนา ยงุ “ถา คุณเปน็ เพอื่ นฉัน ก็อยาพูดอะไรทํานองน้ีอกี นะแลนดแ” “คณุ แนใจหรอื วา เขาไมไ ดค ิดอะไร” “แนใจสิ” ทั้งนาํ้ เสยี งหนกั แนน และสหี นาย่าํ แยของคนพูด ทํา ใหอ อรแแ ลนโดถงึ กับเลกิ ควิ้ สูง “เหน็ ลฟี วบี อกวานัดคณุ มาคยุ เร่ืองงาน” “ใชคะ เธอชวนฉันทํางานดว ย แตฉ นั อยากทํากับคุณแมมาก
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 717
- 718
- 719
- 720
- 721
- 722
- 723
- 724
- 725
- 726
- 727
- 728
- 729
- 730
- 731
- 732
- 733
- 734
- 735
- 736
- 737
- 738
- 739
- 740
- 741
- 742
- 743
- 744
- 745
- 746
- 747
- 748
- 749
- 750
- 751
- 752
- 753
- 754
- 755
- 756
- 757
- 758
- 759
- 760
- 761
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 750
- 751 - 761
Pages: