แสนเสียดายทีต่ นเองไมไดพ ยายามมากกวานี้ทจี่ ะสืบหาแม ขณะทท่ี านยังมีชวี ิตอยู หากเพียงแคร .ู .. เธอคงจะกลบั มาอยูกับทาน ไมป ลอ ยใหแ มจากไปอยา งเดยี วดายเหมือนคนไรญ าตขิ าดมติ ร ทง้ั ที่ ลูกสาวคนเดียวของแมย งั มชี ีวติ อยแู ละโหยหาที่จะไดก ลบั มาพบทาน เชน กนั รถมาถึงบา นแลว และเดสมอนดแเปิดประตลู งไปกอ น รงุ พราย จึงเห็นวาหนา บานมีรถคันอื่นไมค ุนตาจอดอยู หญงิ สาวเดนิ ตาม ผูป กครองหนมุ เขา ไปในบานโดยดึงมอื ออกจากอุงมอื ใหญน มุ นวล เพราะไมรูวาใครมาเยือน คาํ ตอบของเธอมาถึงเมอื่ เดนิ เขาไปถงึ หองรับแขก และคนทร่ี อ อยูแ ลว ลุกขน้ึ สง ยิ้มมาใหสองหนุมสาว “แม” สาวนอ ยเกอื บจะปั้นหนาไมถกู ไมใ ชไ มด ีใจท่ีเหน็ มาดาม คิง แตคงจะดกี วาถาไมใชเ วลาทเี่ ธอยงั ไมไดค ยุ ตกลงกบั เดสมอนดแ เรื่องความสัมพันธแที่เพงิ่ เกิดข้ึน และยงั เศราสรอยกบั ปัญหาสวนตัว อยแู บบนี้ พชิ ญสแ ินี คิง เดนิ เขา มาสวมกอดลูกชายคนโตกอ นดวยรอยยิม้ หวาน สตรีวัยกลางคนยงั สวยสงา รปู รางออนแอนราวกบั สาวๆ และ ผวิ พรรณผดุ ผองชนดิ ที่ผหู ญงิ ออ นเยาวแกวาเกือบทุกคนจะตองอจิ ฉา เธอสวมเสอ้ื ผาฝูายแบบไทยๆ และกระโปรงบานถงึ กลางนอง สวม รองเทา สน สงู ไมม ากทาทางใสสบาย หากชวยใหรา งคอ นขา งเล็กดู เพรียวระหงยงิ่ ขน้ึ
ถาไมเคยรจู กั กันมากอน รงุ พรายก็คงเดาวาอายุของมาดามคิง เกนิ สามสิบมาไมม ากในสายตาของคนไทย แตเ พ่อื นตางชาตขิ องเธอ ทกุ คนอาปากหวอเมือ่ เห็นตวั จริงคณุ แมบุญธรรมของเธอ ‘แนใ จนะพราย วานนั่ เป็นแมไ มใ ชพ ี่สาวของเธอ ใหตายสิ! อิจฉาคุณพอ เธอชะมัด’ เกอื บทุกคนพดู เป็นเสียงเดียวกันหมดจนลูก สาวอยา งเธอเดนิ ตัวลอยดว ยความปลม้ื ปร่มิ “แมเ พงิ่ มาถงึ เห็นบารแโดตแบอกวา เดสกับนองเพิ่งออกจากบาน ไปสกั ชัว่ โมง ตอนที่แมมา” “แมม ากับใครฮะ ฮันน่ี พอมาดวยหรือเปลา ” “คุณพอตดิ งานจะ แมเ พง่ิ ปดิ โพรเจกตแเสรจ็ พอดเี ลยแวะมาดู นอ ง” พชิ ญแสินีบอกแลว หนั มาหาเธอ อา แขนออกใหร งุ พราย สวมกอดเธอช่วั ครู กอนจะดนั รางท่สี ูงเพรยี วกวา ตนไมม ากออกแลว ยน หวั ค้ิวตอนทเ่ี ห็นใบหนาเธอถนดั “ทําไมหนตู าบวมๆ ละ ลูก เดส ทําอะไรนอ งหรือเปลา” คนถกู สงสยั ทาํ หนา เมือ่ ย “เรอ่ื งมันยาวนะ ฮันน่ี ผมคอ ยเลา ให ฟงั แมเอาของเก็บขึน้ ไปเกบ็ แลวใชไ หม ผมไมรูวาแมจะมาเลยยดึ หองแลว” “แมนอนหอ งพักแขกได สบายดีเหมอื นกัน” พชิ ญสแ นิ ีมองหนา ลกู ชายคนโต แตพอตัวดีสบตาเธอไมย อมหลบแลวย้มิ เอือ่ ย ... จะให ดุตอนนกี้ ็คงจะสายเกนิ ไป “ไรอนั โทรเขา มาดวย บอกวาจะพาครอบครัวพยานอะไรสัก
อยา งมาอยูกับเรา มเี รื่องอะไรทแ่ี มย ังไมรอู ีกไหม” “เร่อื งนน้ั แมค งตอ งถามเอง ผมเองกย็ ังไมร ูร ายละเอียดฮะ” เด ส มอนดขแ ยบั เขา มาใกลโ อบเอวมารดา “แมมาเหนือ่ ยๆ นก่ี บ็ า ยแลว ไดกินอะไรบางหรอื ยัง” “บารโแ ดตมแ าถามแลว เขาจะทําอาหารกลางวันให แตแ มเจ็ต แลก็ เลยขอแคนํ้าซปุ ถว ยเดียวเพราะนอนบนเคร่อื งไมห ลับ ก็พอดีเด สกับนอ งมาเสียกอน” “แมพอจะอดนอนอีกสักช่ัวโมงไดไหม ผมจะไดเลา เรื่องนอ ง พรายใหฟัง” “เอาสิ คุยที่ไหนกนั ดี” พชิ ญแสนิ หี ันไปจับมอื สาวนอยไวห นา ตา แจมใส “ใหน องพรายไปนอนกอนดีกวา ฮันนี่ เมอ่ื วานมเี ร่ืองนดิ หนอย กวา จะไดนอนก็ดึกแลว วันนก้ี ต็ องรบี ตืน่ ออกไปขางนอกกบั ผมอกี เด๋ยี วผมจะ เลาใหแ มฟ ังเองวา เกดิ อะไรข้นึ บา ง” รุงพรายยนหัวคิ้ว ไมแ นใ จวาถกู กันออกนอกวงหรอื เพราะเขา เปน็ หวงเธอจริง สาวนอ ยลอบมองชายหนุม เพอื่ หาความรสู กึ บนสี หนา ของเดส มอนดแแตไ มเ ห็นความผิดปกตใิ ดๆ ใจเจากรรมสวน หนง่ึ คิดวา ‘หรือบางทเี ขาจะไมอ ยากใหเธออยูด วย เพราะยงั ไม ตอ งการบอกมารดาเรอ่ื งความสัมพันธพแ เิ ศษท่เี พ่งิ เกิดขึ้น’ “ทา ทางนองเหนื่อยจรงิ ๆ ดว ย พรายจะรอทานนํา้ ซปุ กบั แม
กอ น หรือจะข้ึนไปนอนเลยลกู ” พชิ ญแสนิ หี ันมาถามลูกสาวบุญธรรม สาวนอยเลยรบี ปฏเิ สธ “พรายเพง่ิ ทานอาหารกลางวนั มาจากขา งนอกคะ คณุ แมค ยุ กบั เดสตาม สบายนะคะ” “งนั้ หนูตืน่ แลว เราคอ ยมาคุยกันกแ็ ลว กนั ถึงตอนนั้นเราคงมี เรอ่ื งคยุ แบบผูห ญิงๆ สกั ที” หญิงสาวรบั คําในลาํ คอ ยืนใหม าดามคิงลูบหลงั ลบู ไหล ปลอบโยนเธอชั่วครโู ดยมเี ดสมอนดแยืนรอเงยี บๆ สอดมือไวใ น กระเปากางเกงยนี ตามสบายรุงพรายจงึ ขอตวั กลับข้นึ ไปหองพัก ประตปู ดิ ลง รางเพรียวนั่งลงขอบเตียงและยกมอื ขนึ้ ปดิ หนา เมอ่ื ไดอยูค นเดยี ว จากนั้นกน็ ้ําตาก็ไหลออกมาอีกครั้งเม่อื นกึ ถึงแม และความจรงิ ทเี่ พิ่งมีโอกาสรบั รู แมไ มไ ดผ กู พันเลีย้ งดตู ามประสาแม ลูกท่ัวไปมาสบิ เจด็ ปี แตส ายใยความเป็นแมล ูกยงั เหนยี วแนน เธอยงั จาํ ไดดีทัง้ ตอนท่แี มยงั อยกู อ นจะจากไป หวงั เสมอวา วัน หนึ่งทา นจะกลบั มาหาตามสญั ญาท่เี คยใหไว เมอ่ื รวู าทานเคยได เผชิญปัญหาและประสบเคราะหแกรรมใดบางจนมาหาเธอไมไ ดก็ย่งิ แสนสงสาร เขาใจในตอนนีเ้ องวา บดิ าเองก็คงรสู กึ ผิดและโทษตวั เองเม่ือ แมข อแยกทางและจากไป พอคงไดสาํ นกึ ถึงคุณคาของผหู ญงิ ท่เี คย รว มทกุ ขแรว มสุขกันมาหลายปขี ณะท่เี ขาเองเปน็ คนทําลายความสุข นนั้ ลงก็เมอื่ สายไปแลว
สาวนอยปลอ ยใหตวั เองรํ่าไหน ับชว่ั โมงจนนัยนแตาบวมแทบปิด จึงคลายสะอื้น ลกุ ข้นึ ไปอาบนา้ํ ลวกๆ เปลย่ี นเคร่ืองแตงตัวเปน็ ชดุ อยูกับบา นและกลับมาซุกอยบู นเตียง
ตอนที่ 21 ฟื้นคด.ี ..ทวงความเปน็ ธรรม III เชสพาครอบครวั พยานไปพกั ท่คี ฤหาสนขแ องตระกูลคงิ ขณะที่ ขบวนของพลอยนภสั ไรอันและอดิรุจ แวะไปยงั สํานกั งานของ ทนายความโภคินเพือ่ ปรกึ ษาเรอื่ งคดีฟูองรอง รับฟงั ความคืบหนา เร่อื งนางพยาบาลทล่ี อบเขามาทาํ รา ยพลอยนภัสแตยังไมไดอะไร เพ่มิ เติมมากนกั “ตาํ รวจบอกวา ดูเหมือนผูห ญิงคนนน้ั จะรลู ทู างกบั กลอ งวงจร ปิดในโรงพยาบาลดี ตอนทเี่ ดินผา นวอรแดเขามาก็เดินหลบมุมกลอ ง กม หนา ต่ําจนมองไมเ หน็ หนา สว นหองพกั ฟ้ืนทน่ี องพลอยเคยพกั ไม มีกลอ งวงจรปดิ ” โภคนิ บอก “แลวตํารวจจะทาํ ยังไงคะ” “เขากาํ ลงั เริ่มดปู ระวตั เิ จาหนา ทีพ่ ยาบาลในนัน้ เทยี บกับ ทะเบียนราษฎรกแ อ นครบั วามใี ครมีความเปน็ ไปไดท่ีนาจะรูจักกับ คนทีเ่ กีย่ วของ เคยเกี่ยวพนั กับคดี แลวมคี วามเป็นไปไดวานา จะเปน็ ผูตองสงสัยหรอื เปลา เพราะดรู ูล ูท างในโรงพยาบาลดี ตาํ รวจเลย สนั นิษฐานวา นา จะเปน็ คนใน อีกวันสองวนั นีก้ ็คงรูผล” “พลอยแทบไมร ูจ กั พยาบาลที่ไหน โดยเฉพาะคนทที่ าํ งานใน
โรงพยาบาลน้ี แตทําไมพลอยถึงรสู กึ คุนๆ เหมอื นเคยเหน็ ผหู ญิงคน น้นั มากอ นก็ไมทราบนะคะ บางทีพลอยอาจจะ... คดิ ไปเองเพราะ เขาหนาเหมือน ใครที่เคยเดนิ ผา นกนั แคน ั้นก็ได ” หญิงสาวบอกอยางไมม น่ั ใจ นกั “นอ งพลอยลองนั่งนกึ ดดู ีๆ อกี ทีก็แลว กันครบั วาเคยเห็นท่ี ไหนแลวจาํ ไมได ถานึกออกก็รีบโทรบอกผม รายละเอียดเล็กๆ นอ ยๆ กอ็ าจจะชวยตาํ รวจทําคดีไดเ ร็วขึ้นได” “พลอยจะพยายามคะ ” หญงิ สาวรบั คําแมจะไมแ นใจวาตวั เอง จะชว ยอะไรได “คดจี ะสงฟูองไดเม่อื ไหรค ะ” “พรุงน้นี อ งพลอยใหพยานทงั้ หมดเขา มาท่ีสาํ นกั งาน เอา หลกั ฐานมาดกู อ นครบั วา ชัดเจนแคไ หน แลว เขาจะชว ยชี้ตวั คนที่มี สว นเกย่ี วของไดก ่คี น พอแมข องนายโชคจะเปน็ พยานในการขู กรรโชก ทาํ รา ยใหเ ราดวย กรณีทน่ี างพยาบาลคนน้นั พยายามทํา รายนอ งพลอย ถงึ จะยงั ไมร ูว าเป็นใครแนก ย็ น่ื ประกอบการฟอู งเพื่อ ดาํ เนินการใหแนน หนาได แตถงึ ยังไงก็ตอ งใชเวลาสกั พกั เพ่ือ รวบรวมหลกั ฐานครับ” “ขอบคณุ คณุ ลงุ มากคะ ” ออกจากออฟฟซิ ของโภคิน ขบวนทั้งหมดกต็ กลงกันวาจะกลับ บานเพราะดคู นทเี่ พง่ิ ออกมาจากโรงพยาบาลจะเครียดเต็มที กลับ มาถงึ บา นอีกคร้งั ก็เป็นชวงบา ยจัดเกอื บเยน็
พลอยนภสั เอนกายชดิ กระจกรถดา นหน่ึง เงยหนา ข้ึนมองชนั้ สองของบา นขณะทีร่ ถกาํ ลังเลีย้ วเขาสูตัวบา นเพราะสัญชาตญาณ แปลกๆ เลยทันเหน็ รางอวบอ่มิ ของวลยั กรยนื กอดอกอยทู ี่หนาตา ง ในหองของตวั เอง หนา ตา งบานดังกลา วเปิดอยู และแฟนตางวยั ของอดิรุจมองลง มายังรถดวยสหี นา บึ้งตึง หญิงสาวเกอื บแนใจวา สายตาของวลัยกร ยงั แข็งกราวเขากบั ใบหนาไมร ับแขกนนั้ ดว ยแมจะมองจากระยะไกล “แฟนอารจุ ไมช อบพลอยใชไ หมคะ” หญิงสาวหนั ไปถามคน เป็นอาเม่ือลงจากรถ ฝุายน้ันจึงหันมามองเธอ สายตาบงบอกถึง ความระอาใจเม่อื ตอบคําถาม “วลยั เขานสิ ัยแบบเดก็ ๆ โตแลว ก็ไมชวยอะไรเทาไหร นอ ง พลอยอยา ไปสนใจเลย” “คนอยรู ว มกัน ถา เขาใจกันกน็ า จะเปน็ เรื่องดีกวา นะคะ” “ถา นองพลอยไมส บายใจ อาจะใหเ ขาไปอยูขา งนอกดีไหม” “อารจุ ไมค ดิ วา วนั หนึ่งจะแตงงานกบั วลัยเลยเหรอคะ” พลอย นภสั ถามเสยี งออ น “ไมใ ชอ าไมเ คยคิด แตเ ขาไมเคยทาํ ใหอามน่ั ใจไดสักทวี าชวี ิตคู มนั จะไปรอด ยิง่ นับวันก็ย่งิ แย” “ออ ! ในสายตาของคุณรุจ วลยั มันแยเ กินกวาท่ีจะเอามาทํา เมียเหรอคะ” เสียงทด่ี ังแทรกขึน้ ทาํ ใหทุกคนเงียบไปหมด หนั ไปมองหญงิ
สาวรา งอวบอ่มิ ที่เดินออกมาจากดา นในของประตูบานดว ยสีหนา สะเทือนใจขวางประตู สายตาทง้ั ปวดรา วและแขง็ กราวในคราว เดียวกัน พลอยนภัสเองก็นกึ อยากเขกกะโหลกตัวเอง เพราะไมไดม ี ความต้ังใจแมแ ตน ดิ ท่ีจะใหว ลยั กรมาไดย ินบทสนทนา ใครจะคดิ ละ วา เจา หลอ นจะลงมาจากชั้นบนเรว็ ขนาดน้ี หันไปมองคนเป็นอา สี หนา ของอดริ จุ กลับกลายเปน็ ความเบื่อหนา ย ยนหัวค้ิวใสแฟนสาว รนุ ลูกจนหญิงสาวนึกเหน็ ใจวลยั กรไมนอย “เราเคยคยุ เรอ่ื งน้ีกนั แลวนะ วลัย แลวการแอบฟังคนอน่ื พดู กนั กไ็ มใชมารยาทท่ดี ีเลย” “วลัยไมเ คยตง้ั ใจแอบฟงั แตก อ็ ยางวา ละ ถา ไมแ อบฟังวลัยก็ อาจจะไมไดร อู ะไรดๆี หลายอยา งกไ็ ด” “เมอื่ ไหรจะเลิกนิสัยชอบประชดประชนั ไมเ ปน็ เรอ่ื งเสียที ฉัน วาเราขน้ึ ไปคยุ กนั ขางบนดกี วา นองพลอยกับมสิ เตอรคแ งิ มาเหนือ่ ยๆ จะไดพ ักผอน” “ทาํ ไมละคะ หรือคุณรุจกลวั วา หลานสาวรบั ไมได” “วลัย!” อดิรุจขน้ึ เสยี งเครยี ด จนแมแ ตพ ลอยนภัสเองยงั ยนหวั คิว้ “มีอะไรท่ฉี ันจะรับไมไ ดล ะ ” วลัยกรเชิดคางสงู เงยหนา สบตากับอดิรุจอยูนาน สายตาน้ันมี ท้ังการตดั พอ และแคนเคือง ทาํ เอาบุคคลที่สามอยางพลอยนภัสงง
ไปหมด แตท า ยสุดวลยั กรกห็ นั มาหาเธอ “ไมม อี ะไรหรอกคะ วลยั แคอ ารมณแเสยี ไปหนอ ย กไ็ มน า นอ ยใจเหรอคะ ทคี่ ุณรจุ พูดอยา งน้ัน ทงั้ ทว่ี ลยั อยูดว ยมาตัง้ หลายป”ี “เราไปคุยกนั ขางบนดีกวา” อดริ จุ บอกเสียงเย็น กอ นจะหนั มา หาพลอยนภสั กบั ไรอัน “นองพลอยจะไปอยทู ีบ่ า นมิสเตอรแคงิ ช่วั คราวใชไ หม” “กค็ งตอ งเป็นอยา งน้นั ละ คะ ” หญงิ สาวบอก เหลือบตาขึน้ มอง ชายหนมุ ทีย่ นื ยิ้มนิดๆ เขาเปน็ ผูฟังท่ีดีและแทบไมเ อย อะไรสักคาํ ตง้ั แตทีอ่ ยสู ํานกั งาน ของโภคิน ตอนแรกพลอยนภสั คิดวา ชายหนุมคงเบอ่ื จึงบอกใหเขา กลับไปกอน แตไ รอนั ยืนยนั วาจะไมไ ปไหนหากไมมเี ธอไปดว ย “ใหนมพรง้ิ ไปอยดู วยไมไดเรอะ ถึงยังไงเรากเ็ ป็นผหู ญงิ ” “คงไมจ ําเป็นหรอกครบั ท่นี นั่ มคี นอยเู ยอะแลว นมพรงิ้ ไปจะ อึดอดั เปลาๆ เพราะคงไมคนุ อกี อยา งแมผ มเพง่ิ บนิ มาถึง กไ็ มตาง กับมีญาตผิ ูใหญอ ยทู ีบ่ าน ถา คุณอากลวั วาพลอยจะเสยี หาย” คําอธบิ ายของเขาทาํ ใหพลอยนภัสหนา ตืน่ เพราะไมรูวา แม ของเขามาทนี่ ี่ ขณะท่อี ดริ จุ พยกั หนารบั สีหนาพอใจข้นึ “หวงั วาอกี ไมน านคุณจะจัดการเรือ่ งสวนตัวของคณุ กบั นอง พลอยใหเรียบรอย คนไทยเราถอื เร่ืองแบบน้ี คณุ ก็รู” “อารุจคะ!” พลอยนภัสรบี ทวง หนา รอ นเพราะความอายดว ยรู วาอดิรจุ ทวงถามถึงความรบั ผดิ ชอบตามประเพณแี ละกฎหมาย แต
ไรอนั กลบั หวั เราะเบาๆ ไมมีทา ทางเดือดรอ นใจ “บอกหลานสาวของคณุ อาดีกวา ครับ ถาอยางนัน้ ผมคงตอ งพา พลอย กลบั เลย คณุ อาจะไดจ ดั การธรุ ะสวนตวั ตอ” “ขอบใจมากสาํ หรับทุกอยา ง” ไรอันเพยี งพยักหนารับไมตอบวา อะไร มองตามหลงั ชายวัย กลางคนทเี่ ดนิ ตามแฟนสาวขนึ้ บันไดไปแลว กม ลงมองหนาเธอ “จะ เกบ็ ของหรอื เปลา ถาไมเก็บพลอยกไ็ ปลานมพร้งิ ซะ เราจะไดไปกนั เสียที” “คณุ ไมเ ห็นบอก วาคณุ แมของคณุ จะมาที่นี่” “อา ว! ผมนึกวา เจา สัวอนนั ตแบอกพลอยแลว ” “คุณตารู?” “ถาไมร ูก ค็ งไมย อมใหพลอยมาพกั กบั ผมหรอกมง้ั ” หนุมหลอ ยักไหลน ดิ ๆ อยางไมใ สใ จ “พลอยนาจะดีใจนะทฮี่ ันน่ีมาอยดู ว ย หรอื จรงิ ๆ คณุ กลวั วา จะแอบมาขมขนื ผมลาํ บากเพราะมีผูใหญอยู รว มบา นหือ คพั เคก ” “ดฉิ ันไมขนั หรอกนะ เลิกพดู เลน ไดแ ลว ” ชายหนมุ โคลงศีรษะ “ผมไมไ ดพ ูดใหขนั แตพดู ใหพลอยเลกิ ดู ถูกตวั เอง คดิ หรือวาคนอยางตาของพลอยจะปลอยหลานสาวไปอยู กับผูช ายสว่ั ๆ คนไหนกไ็ ดใ นเม่อื ลาํ พังตวั เขาเองก็นา จะดูแลพลอย ไหว”
คําพูดของเขาทําใหเ ธอเงียบไป กอ นจะถามเสียงออ นลง “คณุ ตกลงอะไรไวก ับคุณตาของฉนั ” “ถาพลอยมเี วลาไดคิดสกั หนอ ยกค็ งรูไปนานแลว” ไรอันยกขอ มือขน้ึ ดเู วลา “ผมจะไปรอทรี่ ถ” คนพูดๆ เสรจ็ กเ็ ดนิ ออกไปเลย ทิง้ ใหเ ธอยืนอ้ึงเพราะยงั ไมเก็ต เหมือนเดิม หากทา ยสุดหญิงสาวก็ตดั สินใจวางความสงสยั เอาไว กอ น รีบขึ้นไปเก็บของเปน็ อนั ดับแรก และวง่ิ ตามหางามพรงิ้ เพ่อื บอกลาช่วั คราวเปน็ เวลาตอมา พลอยนภัสลงจากรถดว ยความกงั วลนดิ ๆ เมอื่ กลับมาถงึ คฤหาสนแของตระกลู คิง ผหู ญิงทไ่ี ปเจอแมข องแฟนครั้งแรกจะรสู ึกเหมือนทเ่ี ธอรูสึก หรือเปลา ไมท ราบ คอื เกร็งไปหมดและไมมั่นใจเลยวา อกี ฝาุ ยจะ ชอบเธอหรือไม จะคดิ อยางไรที่ลูกชายกระโจนลงมาชว ยเหลอื เธอ เตม็ ทแี่ บบนท้ี ง้ั ท่ีเพ่ิงรูจักกนั ไมนาน ความสมั พันธแจะเรียกวาอะไรก็ ยงั นิยามไมถ ูก ครนั้ มเี วลาไดคิด หญิงสาวก็อดนึกละอายใจไมไ ด ไรอนั ชว ยเหลือเธอมากมาย เรือ่ งสว นตัวที่เกิดขึ้นระหวางท้ังคนู นั้ จะโทษ เขาฝาุ ยเดียวก็ไมถกู เป็นไปไดท ชี่ ายหนุมจะพยายามไถโ ทษใหเ ธอ ดวยการปกปูองและชว ยเหลือเร่อื งคดี ถา ไมค ดิ เขา ขา งตัวเองจนเกิน ไป หญงิ สาวอยากหวังดว ยซาํ้ วา เขาตองการสานตอ ความสัมพันธแ ระหวางกนั ใหย นื ยาว
ความคดิ ของพลอยนภัสหยดุ ชะงักเมื่อเดนิ ตามหลงั ไรอันเขา ไป ในหองโถง และเห็นสตรีที่เปน็ มารดาของเขาเป็นคร้งั แรก มาดามคิง นัง่ อยูกับฝาแฝดคนโตและเชส เธอเงยหนาข้ึนทนั ทีทพี่ วกเขาเดินเขา ไปในหอ ง หญิงสาวเคยเหน็ ภาพของพชิ ญสแ นิ ี คิง ตามหนงั สือพมิ พแ ทีวี และแมกกา ซีนบางเลมมาบาง แตบ อกไดเลยวา สตรผี ูน้ดี จู ะถายรปู ไมข้ึนเอาเสยี เลย กข็ นาดวา รูปในสอื่ พวกนน้ั วาสวยแลว ใครไดเ จอตัว จริงคงนึกอยากดาคนถายภาพวา ชา งถา ยไดไ มเ อาไหนเลยจริงๆ พิชญสแ นิ ีลกุ ข้ึนพรอมรอยยมิ้ กวาง โอบกอดแฝดคนเลก็ ลูบหลัง ลบู ไหลล ูกชายทส่ี ูงใหญกวาเธอเกอื บสองเทาเหมือนอีกฝุายเป็นเด็ก กอ นจะหนั มาเผอ่ื แผร อยยมิ้ หวานนัน้ ใหเ ธอดว ยจนพลอยนภสั รีบยก มอื ไหวแ ทบไมท ัน “หนคู งเป็นพลอยนภัส” “คะ มาดาม” “ฉนั รจู ักเจาสวั อนันตแ คุณตาของหนู เคยพบทา นมานานมาก แลว ไมค ดิ วาวันนจ้ี ะมโี อกาสรจู กั หลานสาวของเจาสวั หนูเรียกฉัน วาฮันน่ีเหมอื นทกุ คนหรือเรียกแมก็ไดจะ” ตาย! ถา ใหเรยี กสตรีใบหนาออนเยาวชแ นะเลิศนีว้ า แม เธอคง ตองใหตวั เองยอนเวลากลับไปเป็นสิบปีสมยั ทย่ี ังเปน็ สาวรุนนั่น แหละถึงจะเหมาะ และมาดามคิงเองก็จะตอ งมลี ูกตัง้ แตยงั เป็นวยั รนุ อีกดวย
“พลอยขออนญุ าตเรียกฮันนีก่ ็แลว กนั นะคะ” “ตามสบายเถอะจะ เดสเลาเรอื่ งหนูใหฉ ันฟังแลว มานง่ั น่ี เถอะ” อกี ฝุายถอื วสิ าสะจบั จูงมอื ของเธอไปนัง่ ดว ยกนั ท่ีโซฟา “รูวา หนูเปน็ เพ่อื นสนิทของลูกสาวของฉนั ดว ย” “ใชคะ แลว น่ี พรายไมอ ยเู หรอคะ” “นอนอยบู นหอ งจะ พวกเราเลยรออยูจะไดกินอาหารค่าํ พรอม กนั ถา ยงั ไมตืน่ เดี๋ยวสกั พักคงตอ งปลกุ ” “ทาํ ไมนอนเรว็ จงั คะ ” เธอถามและหันไปมองหนา แฝดคนพี่ เป็นอยางแรก เดสมอนดวแ างแกวเหลา ทถ่ี ืออยลู ง สบตากบั เธอและเป็นคนเลา เรอื่ งทีเ่ กดิ ขึน้ ในวนั น้ีใหฟ งั พลอยนภัสเลยพลอยหนา สลดไปดว ย เพราะความสงสารเพ่อื น “เดี๋ยวนองก็ดีขนึ้ เอง ตอนนบ้ี าดแผลยังสดใหม คงตองใชเ วลา รกั ษา วาแตเ ดสเลา เรอ่ื งคดีของคุณพอคณุ แมห นูใหฉันฟัง เมื่อตอน บายเชสกพ็ าครอบครวั พยานมาท่ีนแ่ี ลว ตอนนีม้ อี ะไรคบื หนา เพิ่ม ขน้ึ บางหรอื เปลา จ฿ะ” พิชญแสินตี บหลังมอื เธอเบาๆ แลว ถามดวยสหี นา หว งใย ทําให คนฟงั อดตนื้ ตนั ใจไมได ท่ีผานมาแมจ ะยงั มีญาติมติ รคอยใหค ําปรึกษาชว ยเหลอื ทกุ อยา งอยา งเจา สวั อนันตแ พนั ธกานตแ และอดริ จุ หากความรูส กึ แบบ ผูหญิงท่ีเคยมแี มค อยอยูเคียงขา งเสมอเม่ือเธอมีปญั หา ทาํ ใหล ึกลง
ไปภายในยงั มีชอ งกลวงโบทเ ม่ี ักทําใหใ จโหยหาความอบอุนแบบเดมิ แตว ันนช้ี องวา งนัน้ ราวกบั จะแคบลงและใจเตม็ ตื้นข้นึ เมื่อไดร บั สายตาจากมาดามคงิ “คงตองใชเ วลารวบรวมหลักฐานอีกสักพกั คะ กวาจะสง สํานวนฟูองได เพราะนายไววทิ ยแ พลอยหมายถงึ ... คนทเ่ี ราจะฟูอง เปน็ นกั การเมอื ง ถาไมแ นน หนาทั้งพยานหลักฐานอาจจะเสยี เวลา เปลาเพราะเขามพี รรคพวกมาก…” หญิงสาวเลา รายละเอียดความคบื หนา ของคดใี หท กุ คนฟงั ชา ๆ บางชวงตองอธิบายนานเพราะพชิ ญสแ ินีมาใหม ยังไมรูอ ะไรมาก มา ดามคงิ เองก็นั่งฟังอยางสนใจ กอนจะถามกลับบา ง “หนูรูสกึ วา มีอะไรผิดปกตกิ ับคนรอบตวั คนไหนบา งหรือเปลา จ฿ะ เอาตามความรสู ึกของสญั ชาตญาณแรกเลยนะตอใหมันขัดกับ ความรูสกึ หรือเหตผุ ลสวนตวั ของเรา” พลอยนภสั ทําทาคิด “ความจริงก็มีหลายอยา งคะ อยา งแรกก็ คงเปน็ เร่ืองของวลัยลักษณแ แปลกมากทอี่ ารุจไมเ คยรเู ลยวา ผหู ญงิ คนนโ้ี กงทางรานมานาน ทง้ั ทีอ่ ารุจเป็นผูจัดการรา นแทๆ แตพอ เคย บอกวา อารจุ เปน็ คนไมละเอียดหรอื ครํ่าเครง กับงาน นิสยั เปน็ อยา ง นม้ี าแตไ หนแตไ รแลว” “บางทีอารจุ ของหนอู าจจะรู หนบู อกวาเขาเป็นแฟนกับวลยั กร นองสาวของวลัยลักษณแไมใ ชเหรอจะ฿ ” “ก็จริงคะ ” พลอยนภสั กะพริบตาถ่ี “แตพลอยไมอ ยากเชอื่ วา
อารุจจะโกหกพลอย ทา ทางอารุจเสยี ใจจรงิ ๆ ตอนทเ่ี กิดเรอ่ื งเพราะ รูส กึ ผดิ ” “มันอาจจะฟังดูไมด ี แตฉันบอกหนูไดเ ลยวา การโกหกนะ เปน็ กจิ กรรมท่คี นเราทาํ บอ ยจนเป็นธรรมชาติ สวนหน่งึ กเ็ พอ่ื ให ปฏิสมั พนั ธใแ นสังคมกบั คนอ่นื ราบรืน่ เขามโี รคหน่งึ เรยี กวา Pathological Lying โรคโกหกตัวเอง คนพวกน้ีจะโกหกเกง มาก สามารถมขี อมูลท่ขี ัดแยง กันในหัวไดค ราวละมากๆ แถมยงั จาํ ทุก อยางไดด ีดวย หลอกตวั เองเกง กระทง่ั วา แมแ ตต อนท่พี วกเขากําลงั โกหกคนอ่ืน พวกเขายงั เช่ือคําโกหกของตัวเองจนหมดหวั ใจ” “ฮันน่คี ดิ วาอารจุ จะโกหกพลอยเพราะเป็นโรคน้เี หรอคะ” “เปลา จะ ฉันไมเคยพบอารุจของหนแู ถมยงั ไมสนิทชิดเชอื้ พอ จะวิเคราะหไแ ดขนาดนัน้ แคช้ใี หเ ห็นความเปน็ ไปไดวา อารจุ ของหนู อาจโกหกเพราะไมอยากใหหนโู กรธทร่ี วู าเขาปลอยใหว ลัยลกั ษณแ โกง เขาอาจจะรสู กึ ผดิ เพราะแครแความรสู กึ ของหนูจรงิ ๆ จนเห็นวา การโกหกนา จะดกี วา การพดู ความจริง แลวถา มีใครสักคนเร่ิมโกหก ขอเทจ็ จริงก็จะถกู บดิ เบอื นไป” “พลอย... ไมรสู คิ ะ” พลอยนภัสอึกอัก “วิจารณญาณของคนเราจะไมเท่ียงตรงเทาทีค่ วร ถาเป็นเรือ่ ง เก่ียวกับคนทเ่ี ราผกู พันดว ย แตฉันไมไ ดพูดเพ่อื ใหหนูรสู ึกแยก ับอา รุจ บางทคี ุณอาของหนูอาจจะพดู ความจรงิ แตลองเสนอใหมองจาก มุมอน่ื บา ง เผอื่ หนจู ะพอนกึ อะไรออก เชน วา ถา อารุจโกหกทั้งทร่ี ู
วาวลัยลักษณโแ กง เขามเี หตผุ ลอะไรถึงทําแบบนนั้ ” พลอยนภสั อยากจะยกมอื ข้ึนกุมหวั แตก ลวั จะเสียมารยาทเลย ทาํ ไดแ คก าํ มอื ตวั เองไวแนน “อารุจเพ่ิงขายคอนโดสองหอ ง กับที่ดินอีกผืนทอี่ ยุธยาเม่อื ไม นานมานีค้ ะ บอกวา มเี ร่อื งตอ งใชเงินแตไ มไ ดบ อกพลอยวาเรือ่ ง อะไร” หญิงสาวเลาเสรมิ ถึงนิสัยฟุมเฟือยของอดริ ุจใหพ ชิ ญแสนิ ฟี งั “ตอนหลงั อารุจเลา วา ท่ีทําแบบนั้นเพราะจะหาเงินมาชว ยตาม หาพยานเพราะพลอยอยากร้ือคดี กับซื้อขอ มลู จากทนายความของ คุณลงุ โภคิน แตม นั ขัดกันตรงทอ่ี ารจุ ขายกอ นพลอยจะรื้อคดี ความ จรงิ พลอยควรเฉลยี วใจนานแลว” “ทนายความคนน้นั ขายขอมูลเรื่องคดใี หน ายไววทิ ยนแ ะ ฮันนี่ ” ไรอันชว ยเสริม “อาของพลอยรูเรอ่ื งทที่ นายความคนนีเ้ ลน ไมซ อ่ื ลับ หลงั ทนายความโภคินจากพลอย เลยมาซื้อขอมูลลาสดุ ตดั หนา แลว สงคนไปตามหาพยานตามเบาะแสของทนายความโภคินกอน กลาย เป็นฮโี รชว ยครอบครัวของพยานมาไดก อ นทจ่ี ะถกู คนของนายไว วทิ ยแฆา” “เป็นไปไดเหรอลกู ท่ีอารุจคนนจี้ ะหามอื ดมี าตามหาพยานได เรว็ กวาคนของเราหรอื เจา สวั อนันตแ” คาํ ถามของมาดามคิงไมไดท ําใหฝ าแฝดทั้งคูมีทา ทางผดิ ปกติ ยกเวนพลอยนภัสท่ีนงิ่ ขึงไป
“ไมน า เป็นไปไดค รับ เวนแตวาอาของพลอยตดิ ตอกับพยานมา ตั้งแตแรก ใหค วามชวยเหลอื ครอบครัวนอี้ ยูก อ นหนา จนรูค วาม เคลอื่ นไหว ดกี วาใครท้ังหมด” “คุณพูดอะไร! ถาอยางนั้นอารุจจะตอ งไปซอ้ื ขอมลู จากลูกนอ ง ของคณุ ลุงโภคินทาํ ไมคะ” “ผมกอ็ ยากรเู หมอื นกนั คัพเคก อารุจขายทก่ี ับคอนโดกอ นที่ จะรวู า พลอยตอ งการรือ้ คดี แปลวาเขาตอ งการเอาเงนิ ไปทําอยา ง อนื่ ดว ย” “นีม่ นั บา ไปหมดแลว ไปๆ มาๆ เราจะมาสงสัยคนกันเองง้ัน เหรอคะ ในเมื่อคนท่ีนา จะฆา พอกบั แมข องดฉิ ันทสี่ ุดก็คอื นายไววิทยแ เพราะตอนนั้นพอเปน็ ผูพิพากษาในคดขี องเขา” “ใจเยน็ ๆ สจิ ฿ะ ที่ไรอันสงสัยก็เพราะคดีฆาตกรรมแบบนี้ หลาย ครง้ั ทีต่ าํ รวจพบวา คนทีท่ ําความผดิ มกั จะเป็นคนที่ใกลชิดกับผูต าย มากท่สี ุด หนูไมน กึ สงสยั เลยหรือวา ทาํ ไมเจาสวั อนนั ตแถงึ หาหลักฐาน เอาผดิ นายไววิทยแไมไ ดอ ยหู ลายปี ทง้ั ทตี่ อนนั้นเขายงั ไมมอี ํานาจ มากเทาตอนน้ี เทาที่ฉนั รู เจา สัวอนันตแมีเสน สายรอบตวั เลีย้ งคนมี ฝีมือเอาไวม าก หนเู คยไดปรึกษาเร่อื งนี้กบั คณุ ตาของหนูหรอื เปลา” “คุณตาไมช อบพอ นะคะ เลยพานไมชอบมาถึงอารุจดว ย” “เทา ทฉ่ี นั รู เจาสัวชอบคณุ พอของหนนู ะ แคห มน่ั ไสมากไป หนอยเทา น้นั เลยชอบแขวะบอยๆ ”
“ฮนั นรี่ ูเร่อื งน้นั ไดย ังไงคะ” “ฉนั มีโอกาสไดคุยกบั คุณตาของหนกู อ นจะบินมาท่ีน่ี ” พชิ ญแ สนิ ีตอบ “เจา สัวอนันตแไมไ ดคิดวา อารจุ ของหนูจะมีสว นเกยี่ วขอ งกับ เรื่องทีเ่ กิดข้นึ เม่อื สิบปีท่ีแลว อนั ท่จี รงิ ไมไ ดสงสัยใครเลยเพราะพุง เปาู ไปทีน่ ายไววทิ ยแคนเดียว แลวเรือ่ งกเ็ ปน็ อยางที่เรารกู ันวา หา หลกั ฐานมามัดตัวเขาไมได” “เจา สัวบอกฉนั วาพอมีเวลายอนกลบั มาคิดดเู ลยรูวา บางทีเมอื่ สิบปีกอน ทานอาจจะหลงประเดน็ เพราะแคน ใจ ลูกสาวกบั ลกู เขย เสยี ชวี ติ พรอ มกันตอนกาํ ลงั ทําคดขี องนายไววิทยแ เลยละเลยแงม ุม อ่ืนๆ โดยไมร ูต วั ซง่ึ ความจริงฉนั กเ็ ห็นดวย เทาทีร่ นู ายไววิทยแคนนี้ ไมใ ชค นโง เขาจะฆาผพู พิ ากษาทกี่ ําลงั ทาํ คดีของเขาทําไม ในเมอื่ เขาจะกลายเป็นคนแรกท่ตี กเปน็ ผตู องสงสัย” “แตอารุจกับพอรักกันนะคะ ไมเ คยมีปญั หาอะไร” “ฉันไมไดบอกวาจะตองเป็นอารุจคนเดียว อาจจะเป็นคนอน่ื ๆ ก็ได หนูเพ่งิ บอกความผิดปกติกบั ฉนั แคข อ เดียวเองนะ ” พชิ ญสแ ินี บอกเสยี งออน “ยังมใี ครท่ีหนคู ดิ วาผิดปกติอีกหรอื เปลา” “ความจรงิ ก็พอมีแตคงไมเกีย่ วกับเรื่องนี้หรอกคะ ” หญงิ สาว น่งิ ไป สหี นา เหมอ ลอยนิดๆ เพราะคดิ ถึงอดิรจุ เลยพลอยคิดถึงคนรัก ของผเู ป็นอาดว ย เธอรวู าวลยั กรไมชอบตนนกั แตก ็ไมช ัดเจนเทาคร้งั นี้ “ลองวา มาเถอะจะ ฉันอยากรวู าความสัมพนั ธรแ ะหวางหนูกับ
คนรอบๆ ตวั ของหนูวาเป็นยงั ไง หนูอาจจะคดิ วา ไมเ ก่ยี วกับเรื่องคดี เลย แตถอื วา เลา ใหคนในครอบครวั ฟงั ชวยกันคดิ ยงั ไงกด็ ีกวา คดิ คน เดยี วนะ” คาํ วา ‘ครอบครวั ’ ทําใหค นฟงั หนา รอ นนิดๆ อดปรายตามอง ชายหนมุ ท่ีนั่งอยขู า งมารดาของเขา และจองมองเธออยูก อนแลว ไม ได หากแกลงทาํ เป็นไมเหน็ และกมลงไหวพิชญสแ ินอี ยางนอบนอ ม “ขอบคุณท่เี มตตาพลอยคะ... พลอยกาํ ลงั นึกถงึ วลัยกร แฟน อารุจเขาไมชอบพลอย วันน้ีเขายนื อยชู นั้ บนขา งหนา ตางตอนท่ีพวก เรากลบั บาน มองลงมาตาแข็งเชียว วันน้กี ็พดู อะไรแปลกๆ พสี่ าว เขาก็ไมช อบใจทอ่ี ารจุ ไมย อมชว ยเหลอื เรื่องเงนิ รักษาแมเ ขาที่เปน็ อัมพาต แลว ไมยอมแตงงานกับวลัยกรสกั ที อาจจะเป็นเพราะอยาง น้ีดวยถงึ แกแคนดวยการโกงราน” “วลยั กรเขาพดู วา อะไรเหรอจะ฿ ” พลอยนภสั เลา เหตกุ ารณทแ บ่ี า นใหพชิ ญสแ ินฟี ังอยางวา งา ย โดย ทฝ่ี าุ ยนนั้ นิง่ ฟังแลว พยกั หนาตามเป็นระยะ “ออ มีสรอ ยมกุ เสนหนึง่ ของแมท ค่ี ณุ ตาซ้อื ใหใ นวนั เกดิ หลายปี กอนในล้นิ ชักทโ่ี ตะ฿ แตง หนา หายไปคะ นมพรง้ิ สงสัยวาวลยั จะเป็น คนเอาไป พอนมพรง้ิ ไปบอก อารจุ เลยทะเลาะกบั วลยั แตสุดทายก็ ไมไดเอาเรอ่ื ง ไดแตขูวาถาเกดิ เรื่องทํานองนีค้ ร้งั หนาจะเรียกตํารวจ มาจดั การ สองคนนีท้ ะเลาะกันบอยขึน้ โดยเฉพาะพักหลงั บางวนั วลัยกห็ ้ิวกระเปาไปนอนที่อ่นื ดว ย แตไ มเ คยบอกใครหรอกคะ วาไป
ท่ีไหน อาจจะไปคางที่บานเขาก็ได” “วลัยมชี ู เดาวาเพราะอารุจของพลอยไมค อยสนใจเลยหาทาง ประชด เขาไปคางทีค่ อนโดของไอหนุมนนั่ เสพยา มีเซ็กซแกัน แต สดุ ทา ยกก็ ลับมาหาอารุจอยูด ี” ไรอนั บอกเสยี งเนือย แตม ผี ลทําให คนฟังตาโต “คณุ รไู ดยงั ไงคะ” “แคสงสัยอะไรนดิ หนอยก็เลยลองใหคนเชก็ ดนู ะจะ ” คน บอกๆ เหมอื นไมใชเรอื่ งสลักสําคัญอะไรนักที่อยูๆ จะรูเร่ืองคนใน บา นของเธอซงึ่ เธอเองยงั ไมร ูเ ลยดวยซํา้ แถมไมใ ชเรื่องเดยี วเสียดวย “คณุ รอู ะไรอีกแลวไมไ ดบอกดิฉนั บางคะ” “ถงึ มกี อ็ าจจะเปน็ เร่อื งที่พลอยรูอ ยแู ลว ผมเปน็ นักธุรกจิ ท่ยี ุง มาก จะเอาเวลาท่ไี หนมาสบื เรื่องพวกนี้ละ คัพเคก” ฟังลลี าทา มากของคนรูเ ยอะแลว พลอยนภสั นกึ อยากให ภายในหองมีอยูแ คส องคนจะไดร ีดเคนออกมาเสียใหห มด แตท้งั มารดาและพ่ีชายฝาแฝดของเขาที่นง่ั อยูดวยทําใหเ ธอไดแ ตระงับใจ เอาไว หากเป็นมาดามคงิ เองท่หี ันไปบดิ เน้ือลูกชายจนหนุมตวั โตรอ ง อู “ยังจะมาแกลง นอ ง รอู ะไรก็พูดมาใหหมดเชยี วนะ” “ถารจู ริงผมกค็ งบอกไดแลว วาใครเป็นคนราย” “แลว เราสงสัยใคร” คําถามของมาดามคงิ ทําใหพลอยนภัสจอ งเปงไปยังคนรเู ยอะ
แตสหี นา ของเขาแทบไมเ ปลย่ี นเม่อื สบตากบั เธอและยมิ้ นารกั ให “หลกั ฐานยงั ไมแ นน หนาพอ ผมไมกลา ฟนั ธงหรอกครบั ” พชิ ญสแ นิ มี องหนาลูกชายช่ัวครกู อนจะถอนใจ และแทนท่ีจะ ซกั ไซต อ อยา งทพี่ ลอยนภสั หวงั กลับหนั มามองเธอดวยสีหนาเหน็ ใจ แทน “แลว มีเรอื่ งอื่นอีกหรอื เปลาจะ฿ มีใครอน่ื ทหี่ นูลมื นึกถึงอีกไหม” “บานเราไมใชครอบครวั ใหญคะ พอมีอารจุ เปน็ นองชายคน เดียว ญาตคิ นอื่นกห็ างกนั เพราะสว นใหญจ ะอยูตา งจงั หวดั นานๆ จะเจอกนั ที สว นญาตทิ างฝง่ั แมไมเ คยมปี ญั หาอะไรเพราะคุณตามี แคเ ฮยี เวสเป็นทายาทสายตรงคนเดียวคะ คนอื่นทเี่ กีย่ วของกบั พอ แม ทานกเ็ สียไปนานมากแลว กอนหนา นัน้ ทานก็แทบไมเคยมี ปญั หากับใคร” มาดามคงิ ฟังแลว เงยี บไปพักหนง่ึ กอนจะยกมือข้ึนลบู แขนเธอ อยางปรานี “หนอู อกไปขางนอกมาท้ังวนั ไปอาบนาํ้ เสยี ดีไหม จะได มาทานอาหารเย็นกัน” “เร่ืองทพ่ี ลอยมาอยทู น่ี ี่...” พลอยนภัสอกึ อกั “ฮันน่ี...” “ฉนั ดีใจทหี่ นูมาอยดู ว ย หนูอาจจะคิดวาครอบครวั ของหนนู า จะดแู ลหนไู ดด ีไมแพก นั แตเ ชื่อฉนั เถอะวา การดแู ลความปลอดภัยที่ นดี่ กี วา มาก ถือซะวามาอยเู ซฟเฮาสจแ นกวาเร่ืองจะคลี่คลาย” “ขอบคุณคะ” กวา อาหารเย็นจะเร่ิมก็เปน็ เวลาเกอื บสองทุม รงุ พรายยังตา
บวมนิดๆ เมือ่ ลงมารว มรบั ประทานอาหารกบั ทุกคน โอลเิ วยี และ เพื่อนรว มงานคนหนึง่ ของเธอกลบั มา รว มโต฿ะและเปน็ ฝาุ ยผกู ขาด การสนทนาชวนทกุ คนคยุ จนเสรจ็ มื้ออาหาร พลอยนภสั ขอตวั กอ นเพราะอยากคุยกับเพอ่ื น สวนคนที่เหลอื ไปน่งั ด่มื กาแฟตอ สองสาวแยกตัวออกมาที่หองของรงุ พราย คุยกัน จนเกอื บเที่ยงคืนจึงแยกยา ยกนั ไปนอน พลอยนภัสออกจากหอ งเพือ่ นเดินเลี้ยวโถงทางเดินเพือ่ กลบั หอ งของตวั เองซง่ึ อยดู า นในสดุ ตอ จากหอ งนอนของพชิ ญสแ นิ ี และอยู ตรงขา มกับหอ งนอนของไรอนั แตเมื่อเลี้ยวมมุ กลบั ชะงักกึก เพราะหนมุ สาวทีย่ ืนอยูตรงขา มหอ งของเธอกําลงั อยใู น ลกั ษณะที่ไมตา งกบั การนัวเนียกัน ฝุายหญิงใสเสือ้ เปลือยไหลเห็น เนินอกอ่มิ กบั กางเกงยีนขาสั้นจเูเ งยหนาขึ้นจูบเปะเปะบนแกมและ รมิ ฝปี ากของฝุายชาย แขนขาวผองโอบรอบลําคอของเขาเอาไว ขณะท่ไี รอนั เทามือขางหนึ่งไวก ับประตู อกี ขา งสอดไวในกระเปา กางเกงยนี อิงประตูใหฝ าุ ยหญงิ ลวนลามตามสบาย เธอยืนตัวแขง็ ทือ่ เพราะทําตัวไมถ กู รสู ึกเหมือนโดนนา้ํ เยน็ จัด เป็นถงั ราดโครมลงมาจนช็อก “อา ว พลอย” เสยี งพรา ลกึ ของฝาุ ยหญงิ เรียกเธอเมอ่ื ถกู ชาย หนุม ทร่ี ตู วั วา มบี คุ คลท่สี ามจบั บา ของเธอผลกั ออก โอลิเวยี จงึ หนั มา ปรือตายิ้มให “นกึ แลว วา ยังคุยกับพายไมเสร็จ” “ขอโทษดว ยคะ ฉนั ... ไมค ิดวาพวกคณุ จะอยูทีน่ ่ี”
“โอ฿ย! ขอโทษอะไรกันละ ” โอลิเวยี ผละออกมาจากไรอนั ยก ไมย กมอื โบกพลอยนภัสจงึ เหน็ วาเจา หลอนนา จะเมานดิ ๆ “เร่ืองเล็ก ฉนั ไปนอนละพรุงน้ีตอ งไปแตเ ชา อาจจะไมไ ดเ จอกัน ง้นั ลาคณุ เลย นะ” “ราตรสี วสั ด์ิคะ” เธอตอบมนึ ๆ แลว เดินไปยังหอ งของตวั เอง อยางรวดเร็ว สวนทางกบั โอลิเวียท่ีเดนิ ยอ นกลบั ออกไปเพราะหอ ง ของตนกับทมี งานอยอู ีกดา น หญิงสาวหมนุ ลกู บิดประตูจะเปดิ ออกเมื่อมอื ใหญร ้งั ตนแขนเอา ไว “คยุ กันกอ นสิ คพั เคก ” อารมณแทีไ่ มเ คยรวู า มีอยพู งุ สงู ปร๊ดี พลอยนภสั เลยสะบดั แขน ขางนน้ั ออกโดยแรงแลว เงยหนา ข้ึนมองเขาดว ยสายตาเปน็ ประกาย วาววบั “อยา มาแตะตองตวั ดฉิ ันเชยี วนะ!” ไรอนั ยน หัวควิ้ เทามือสองขา งลงกับผนงั กกั เธอไวไมใ หห ญิง สาวเปิดประตูได “ลฟี เขาแค...” “ดฉิ นั ไมไ ดอ ยากรูห รอกนะ วาพวกคณุ ทําอะไรกัน” หญิงสาว เอยขดั ขนึ้ เสียงเย็น “หลีกไป จะนอนแลว” “อยาทําแบบน้ีสิ คัพเคก ผมรวู ามนั ชวนใหเ ขา ใจผิด แตมนั ไม ไดเ ปน็ อยางที่คุณคิด” “แหงละ ดิฉนั คิดวาผูห ญงิ คนนัน้ เปน็ คูรกั ของพ่ชี ายของคณุ ซะ อกี แตด ฉิ ันโงทีล่ มื นึกไปวาพวกคณุ มกั จะใชค ูนอนดว ยกันเหมอื น
เป็นของสาธารณะ” “ลีฟไมเคยมีอะไรกับเดส” “แตเ คยมกี บั คุณ” “มนั นานมาแลว ” คําสารภาพน้นั ชางเรยี บงาย แตเหตใุ ดไมรูมนั จงึ เปน็ เหมือนมีด ปลายแหลมคมทเี่ สือกเขาสูห ัวใจเธอจนเลือดไหลโทรม พลอยนภสั หลบุ เปลือกตาลงหายใจหอบถี่ รับมือกบั ความเจ็บปวดท่ไี มเคยคาด คดิ วา จะมีอยูอ ยางยากเยน็ “หลีกทางเถอะคะ ไรอนั ดฉิ ันเขา ใจแลว ” “พลอยไมเขา ใจ อยา เอาแตอารมณแสิ คพั เคก ไมมีประโยชนทแ ่ี พลอยจะหงึ หวงผูหญงิ ในอดตี ของผม” “เทา ทดี่ ิฉันเห็น มนั ดไู มเหมือนอดตี เทา ไหรน ะ ” เมอื่ พดู ออก ไปแลว พลอยนภสั ก็ไดแ ตก าํ มอื แนน อดสูใจเหลอื เกนิ ทเี่ ผลอแสดง ความรสู ึกออกไปจนหมดสิน้ เมือ่ ชายหนมุ มองมาอยางออ นใจ “แต มนั เปน็ เรอ่ื งของคณุ ” “แนใจหรือวา อยากใหเปน็ เร่อื งของผมคนเดยี ว” “คุณจะเอาอะไรละคะ มสิ เตอรคแ งิ เรือ่ งของเรามนั ยังไมท ัน เร่ิมตนดว ยซา้ํ ใหมันจบลงเลยตอนนี้กแ็ ลวกนั ดฉิ นั ไมอยากรําคาญ ใจอกี ” “ผมเลยเปน็ ไอตวั นาราํ คาญใจสินะ ” เสยี งหา วต่ําเหมอื นจะ นอยใจนดิ ๆ แตพลอยนภสั มวั แตปกปิดความปวดรา วของตนเองจน
ไมไ ดสงั เกตเห็น “หลีกทางเถอะคะ ดิฉันจะเขานอนแลว ” “เยน็ ชาจรงิ นะ นกึ วาพลอยจะเปน็ ผหู ญิงหวั เกา ทีใ่ หความ สําคัญกับผูชายคนแรก แทนทีจ่ ะพยายามสลดั ไอห นมุ หนาโงนั่นทงิ้ เพราะทฐิ ิไรสาระอยา งผหู ญงิ หวั สมยั ” “อยาพูดถึงเรอ่ื งนนั้ เชียวนะ” “เรอื่ งไหนละ ” ชายหนุมโคลงไหลย ียวน สอดมอื ทเี่ ทาอยขู า ง ตัวเธอรอบเอวคอด ขางหนงึ่ ชอ นใตส ะโพกกลมกลึงยกสงู พาให ปลายเทาเธอเขยง และสวนออ นไหวถูกดันใหเ สียดสกี ับหนา ขาของ เขาเตม็ ๆ จนหญิงสาวหนา รอนจี๋ เพราะความใกลช ดิ แบบน้ันทาํ ให รบั รถู งึ ความอลงั การโคงนูนปานเหล็กกลา ท่ีบดสา ยแนบแนน กับเธอ กอ นท่ีเขาจะถามเสียงพรา ชิดใบหูบอบบาง “เร่อื งนี้รเึ ปลา รไู หมวา คณุ นท่ี ําใหผชู ายรอนเหมอื นลาวาเดอื ดไดงา ยๆ ” “มนั ไมมคี วามหมายกับดิฉันหรอก อยาหลงตวั เองไปหนอย เลย” เธอกลัน้ ใจโกหกเสียงทือ่ เพื่อทาํ ลายอัตตาของเขา ผูชายระดับ ไรอนั เจมสแ คงิ คงไมโ ดนผูห ญิงทไ่ี หนปฏเิ สธงา ยๆ ดีไมดีเขาจะทิ้ง เธอไวเหมือนหัวเผือกรอนๆ เชยี วแหละ แตเ ธอคดิ ผิดเมอื่ สายตาของชายหนุมกรา วขึน้ “แนใ จหรือเปลา ท่บี อกวาไมม ีความหมาย อยา ปากดีอยาง เดยี วละ ” “ปลอยดฉิ นั นะ ไรอัน!”
“ทาํ ไมถึงจะเฉดหัวผมทิ้งงายๆ ละ” เขาปลอยเธอลงจริง แต เอ้อื มมอื ขางหนงึ่ ไปเปดิ ประตูออก พริบตาเดยี วพลอยนภสั กไ็ ดเ ขา มาอยูในหองนอนของตวั เองและถกู เบียดดันชิดบานประตทู ่ปี ดิ สนิท เรยี บรอยดวยอาการหวั ใจเตน ระรวั “ไมลองอกี สักครงั้ หรอื วา ผูชาย คนนี้จะปรนเปรอคุณไดถ งึ ใจขนาดไหน” “คุณไมอ ยากทําอยางนหี้ รอก ไรอนั กรี๊ด!” เสียงกรดี รอ งของเธอมาพรอมกบั ทีม่ อื ของเขากก็ ระชากเสอื้ เช้ิตของเธอออกรูดแขนเสอื้ ลงตามเรียวแขนของเธอใชม นั มดั ขอ มอื เล็กเอาไวดา นหลงั แลว ดงึ บราเซียรทแ ิง้ อยางหยาบคายจนปทุมถัน อวบอม่ิ อวดตัวเต็มตา หญงิ สาวดนิ้ พราดดวยความโกรธปนตกใจ หากชายหนุม กลบั ไมน าํ พากับเร่ียวแรงอนั นอ ยนดิ เมอื่ ยอ ตัวลง คกุ เขารวบปลายยอดสชี มพูเตง ตงึ เขา สชู องปากรอนระอุ พลอยนภสั สะดุง เฮอื ก แผนหลังแอน โคงราวกบั เสนอตวั ใหเขา ลม้ิ ลองไดสะดวกข้ึนจนไดย นิ เสยี งหัวเราะดวยความพึงพอใจอยใู น ลาํ คอ “ปากบอกวา จะเขีย่ ผมท้ิง แตรา งกายของพลอยบอกในสง่ิ ที่ ตรงกันขามเลยนะท่รี ัก” “มันเปน็ ปฏิกิรยิ าตอบสนองตามธรรมชาติดฉิ ันไมไ ดต อ งการ คณุ สักหนอย ปลอยเดีย๋ วน้นี ะ คนชั่วชา เอย฿ !” ชายหนุมหัวเราะแทนคําตอบ แตเ สยี งน้นั หายไปอยางรวดเร็ว
เมื่อใบหนา คมสันคลุกเคลาอยูก บั ทรวงอวบอ่ิมทงั้ คู มือหนาหยาบ นดิ ๆ ขางหน่งึ นวดเฟนู ขา งหนงึ่ กอ นจะเลือ่ นมาโอบอกี ขางสง เขา ริม ฝปี ากท่ีขบกัดเธออยา งหยอกเยา สลบั กบั การตวัดลิ้นไลเ ลียจนรา ง สาวสั่นสะทา น เปลวไฟบางอยา งลามไหลตามเสนเลอื ดอยา งรวดเร็ว ผชู ายคนนี้ชาํ นาญในเกมท่เี ขาเลนเป็นอยางย่งิ !เธอจะตอ งพา ย แพย ับเยินแนถ า เขาเดนิ หนา แบบนอ้ี ีกไมนาน หญงิ สาวอยากจะกรดี รอ งปลกุ ทุกคนในคฤหาสนใแ หต่นื ขึ้นมา แตอบั อายเกนิ กวาจะทาํ แบบน้ัน มอื ทไ่ี มเป็นอิสระพยายามดึงออก จากเส้อื ทเ่ี ขามดั เอาไว เปน็ เวลาเดยี วกบั ทไี่ รอันปลดกระดมุ สกินน่ี ยีนออกและลอกมนั ออกตามลาํ ขาเรยี วผองพรอมไลระจมุ พติ ลงมา ตามใตท รวงอกและแผนทอ งเนียนอยา งหื่นหิว “หยดุ นะ คุณกําลงั จะขม ขนื ดิฉันนะ ไรอัน” “ส่ิงท่เี กดิ ข้ึนระหวา งเรา หา งไกลจากคําวา ขม ขนื มากทีร่ กั ” เขากอดสะโพกกลมกลึงแนบบา กวา งยกรางเพรียวขน้ึ เพื่อดึงกางเกง ยีนคับๆ ทิ้ง หญงิ สาวทก่ี าํ ลงั โกรธจัดเลยกดั หมบั เขา ที่ชว งเอวสอบ ซ่ึงหัวเธอตกลงไปจนชายหนุมรองซ้ีดเมอ่ื ดนั เธอทีเ่ ปลือยเกือบหมด ตัวเหลือเพยี งชัน้ ในบางเฉียบเหมอื นใยแมงมมุ ตัวเดียว “ชอบใหกัดกไ็ มบอก” “ถาดฉิ นั ไมเ ตม็ ใจ ยังไงก็เรยี กขมขนื ท้ังนั้นแหละ” “ไปฟอู งตาํ รวจดูสิ หรือจะฟอู งเจา สวั กับพี่ชายของคณุ ดี ” เขา เอย
อยางอารมณแดเี ม่ือจัดการสลดั กางเกงของตวั เองออก และ กระชากเสอื้ เช้ติ ทงิ้ อยางรวดเร็วชนดิ ทพี่ ลอยนภสั ทาํ ไดแ คอ า ปาก คาง “ไมกลัวอยแู ลว ” “อยา ... เราไมควร…” “ปากของคุณไมต รงกับใจอกี แลว” รางเล็กกวา มากถกู ดันชดิ ประตหู อ งอกี ครง้ั คราวนเี้ ขาชว ยแก มดั เส้ือเชิต้ ทีร่ ดั ขอมอื ของเธอออกเพื่อนํามันมาคลอ งรอบลําคอและ ยกสะโพกของเธอขึน้ สูงดว ยมอื เดยี วใหส องรา งเสมอกนั อกี มอื แหวกชนิ้ ลา งของเธอออก นว้ิ โลมลูบอยา งมีชนั้ เชิง ปากประกบปดิ เรยี วปากแดงระเร่อื ทีเ่ ผลอเปลงเสียงคราง พลอยนภสั พยายามสะบัดหัวเพื่อเรียกสติท่กี ระเจิงจนแทบกูไม กลับคืนมา ตาสีนํา้ ผ้ึงขงึ ใสเ ขาอยางแคนเคืองและเผยอปากคา งเม่อื รสู กึ วา ตัวเองกาํ ลังถกู บดเบียด มือใหญท งั้ สองขา งสอดรงั้ ใตสะโพก นมุ จัดใหข าเธอพันรอบสะโพกแกรง หญงิ สาวสายหนา เพอื่ ใหเขา หยดุ เป็นครั้งสุดทาย หากชายหนุม ย้ิมใสต า “บอกผมสิ วาพลอยไมต องการ” “ฉนั ไม…” เสียงของเธอขาดหายเมื่อความรอ นผา วใหญลาํ่ ชําแทรกเขา หา อยา งชา ๆ เหมือนจะทา ทายใหเ ธอปฏิเสธ หญิงสาวหอบสะทา นปาน จะขาดใจเมอ่ื รางออนนมุ ยอมเปดิ ทางใหเขารกุ ล้าํ เขา มาโดยท่ี เจาของรา งกายอยางเธอไมมที างปฏิเสธ
ริมฝปี ากไดร ปู อยา งชายชาตรขี ยับโคง อยางพึงใจเมือ่ ครอบครองเธอไดสดุ ตัวและถกู โอบกระชับอยใู นความแนนขนัดแสน หวาน กอนที่เขาจะขยบั หางและแอน กระชน้ั เขามาใหมเม่ือนิว้ เล็ก ซอนเขาสเู สน ผมดาํ สนิท ตาสนี ํ้าผง้ึ เปน็ ประกายฉํา่ เยมิ้ ปนเกรี้ยว กราดไดในเวลาเดยี วกนั จนชายหนมุ ตองอมยิม้ “เราน่ตี องเป็นคแู ทแนๆ สวีตฮารแต” “คเู วรคกู รรมนะสิ” เธอเหนบ็ และหลบั ตาแนนเพ่อื ปดิ บงั ความ รูสึก ตอนท่ีเขากระทงุ เขาหาสดุ ตัวเหมือนจะแกลง เลบ็ คมจกิ ลงไป บนบากวา งแลวขว นคนื ดว ยความโมโห คนทําเลยย่งิ สนุกเมื่อชอ น สะโพกเธอใหสงู กระชบั มอื กม ใบหนาสากระคายลงซุกไซซอกคอ ผอง เมมใบหูเล็กออ นใสเลน พลางเสอื กกายแกรง เขาหาหนักหนว ง เปน็ จงั หวะถกี่ ระช้ันสลับกับเนบิ ชา ทวา ลํ้าลกึ ดุดันราวจะยวั่ เยา ถาเธอหลอกตวั เองวา ความสมั พันธแในครงั้ แรกเกิดขนึ้ เพราะ สาเหตุอ่นื ผชู ายคนนก้ี ็พสิ จู นใแ หเ หน็ แลววาเธอคิดผดิ เขาเชย่ี วชาญ ลีลารักราวกับปรมาจารยใแ นการเสพสมเพราะแมจะอยากตอตา น อยา งเหลอื เกิน แตเ ม่อื แรงพศิ วาสโหมกระหนํา่ รางกายของเธอกลบั ยอมใหเขารกุ ลาํ้ และตนื่ เรา ไปกบั บทสวาทเต็มที่ อยา งหิวโหยและ เรียกรอ ง อยา งทเี่ ธอคงไมมีหนา ประนามวา เขา ‘ขม ขนื ’ ท้ังท่ีเธอไม ยินยอมไดเ ตม็ ปาก “ไรอนั …”
“พลอยวิเศษเหลอื เกิน อยาเรงสิ คัพเคก ผมจะตายเอา คุณ ชา ง…” เขากมลงจูบไซ พร่ําบอกความรูสกึ หยาบกระดา งทกุ รายละเอียดท่ีเธอมอบใหเขาแบบถึงใจแนบใบหูน่มิ คละเคลา กับ เสียงคาํ รามต่ําอยางหมดสน้ิ การควบคมุ ตัว ทาํ ใหห ญิงสาวขนลกุ ซู ทง้ั ขัดเขินและถูกกระตุนพานใหหวั ใจเตนแรง ยามไดร ูวา เธอมี อทิ ธิพลเหนอื ผูช ายอยา งเขา นมุ เนอ้ื สชี มพสู ดฉ่ําเยมิ้ รองรบั ความใหญล ํา่ รอนระอุปาน เหลก็ กลาอังไฟท่กี ระแทกเตม็ แนนเขาหา กระทั่งเน้ือตวั ของเธอเกร็ง ยะเยอื กเพราะกาํ ลังจะขึน้ สจู ดุ สงู สดุ ในเกมรักเดยี๋ วนน้ั ปากที่ระบมดว ยรอยจบู อดกลั้นไมไหว เผยอครวญครางออกมา เพราะความกระสนั ซา นรนุ แรงท่ีเลนงานอยา งตอ เนอื่ ง ปากรอนระอุ จึงเลอื่ นข้นึ ประกบปดิ จบู เคลา ดื่มดา่ํ โพรงปากหอมหวานและมอบ คนื ใหเ ธออยา งเทาเทียม รา งกายทอ นลางยงั โหมกระหนา่ํ เรียกรอง จากเธออยา งเมามัน แผงอกแกรง บดเบียดปทมุ ถันคูง ามยั่วใจ ทายสุดคนที่ทนไมไหวกเ็ ป็นคนทีอ่ อนประสบการณกแ วา หญงิ สาวกมลงกดั บา กวา งจนไดกลน่ิ คาวเลอื ดเพื่อสะกดกล้ัน เสียงครางเม่ือคล่ืนไคลแมก็ ซแโหมซดั เขา ใสเป็นระลอก รสเสนห าที่ได รบั เต็มอ่มิ จนเธอแทบสําลัก มอื เล็กขยุม แผนหลงั กวา งจนไรอนั แนใจ วา แผนหลงั ของเขาคงลายพรอ ยไปหมดเมอ่ื จบเกมรกั หนุมหลอ กัดฟนั แนน หยดุ การเคลื่อนไหว สะกดกลน้ั ความห่ืน หวิ ไมใหเ ผลอตะกรุมตะกรามตามเธอไปอยา งทใ่ี จอยาก เม่ือนมุ เน้อื
หยาดเย้ิมลอ มรดั เตน ตบุ รอบกายแกรง จนเขาแทบลืมตัว ออ มแขนกํายําโอบรดั เธอ กดหวั สดี าํ สนิทแนบกับบา กวา งเมอ่ื อมุ ผูห ญิงของเขาตรงไปยงั เตยี งนอน วางรา งออ นระทวยทย่ี งั สั่น สะทา นนดิ ๆ ลงชอนขอ พับของทอ นขาเรยี วข้นึ พาดบา ชื้นเหง่อื แลว กม ลงจูบเธออยางหนักหนวงยาวนาน “คเู วรคูก รรมแปลวา อะไรจ฿ะ” ตาเรียวปรอื เปดิ ขนึ้ ทันทีเมอ่ื เขาถอนจูบสะทา นใจออกไปเพอื่ ถามคาํ ถามน้ัน แถมรางใหญย ังเร่มิ ขยบั เขยอื้ น ทาํ ใหรางกายท่ีคดิ วา อิม่ เอมเพียบแปรไปแลว ตน่ื ขน้ึ มารบั รแู รงรักทีถ่ ูกปอู นสงใหอกี ระลอก และนาโมโหทไี่ รอันทาํ ใหเ ธอตอ งการเขาอีกไวเหมอื นไฟที่ ถูกราดดว ยเบนซนิ หัวใจของพลอยนภัสทงั้ หวามไหวปนปวดรา วกบั อทิ ธพิ ลท่ี ผูชายคนนก้ี อให เกิดข้ึนกบั เธอ “วา ไงจ฿ะ” “วา... อะไรคะ” คนฟังทวนคาํ ถามงงๆ กอ นกัดรมิ ฝีปากปิด กลัน้ เสียงครางเมื่อจังหวะรกั ดุเดือดขนึ้ “พลอยบอกวา เราตองเปน็ คูเ วรคูกรรมกัน หมายถงึ อะไร” “ก็ตรงขามกับคสู รา งคสู ม ... โซลเมตนะ คูเ วรคกู รรมจะเป็น สามีภรรยา เออ...” ใบหนา เนียนแดงซาน “เป็นคูรักทอี่ ยดู วยกนั แต ไมม คี วามสขุ ชาวพุทธเช่ือเรือ่ งภพชาติ กเ็ ลยเช่ือวาพวกนเ้ี ป็นเจา กรรมนายเวรซึ่งกันและกนั คอื อาจจะเคยเป็นทั้งศัตรู มติ รแท คนท่ี
เราเคยลวงเกินมากอ นในอดีตชาติ หรือคนทเี่ คยประกอบท้งั กรรมดี กรรมไมดีรวมกัน สว นใหญจ ะเปน็ กรรมไมด ี มาเจอกันชาตนิ ก้ี เ็ พ่อื มาชดใชก รรมตอ งครองคูกันไป” “แลวทําไมไมเลิกกนั ละ” คนฟังสงสยั “ก็มนั เลกิ ไมไดนะ สิ!” เธอถลึงตาใสเขา ขบฟันแนน กลัน้ เสียง ครางเม่ือคนถามกมลงฟอนเฟูนทรวงอวบ ขบกดั สลับกบั ตวดั เลยี ดว ยปลายลน้ิ ราย มอื เลก็ เลยสอดเขา เสน ผมดําแลว กระชากออก “ก... การทตี่ อ งมาใชช วี ิตคูอ ยูร ว มกนั มันเกิดจากวิบากของกรรม หรอื ผลของการกระทําท่ีทาํ รวมกันแตปางกอน แตอ ยดู ว ยกนั กไ็ มม ี ความสขุ ” “งัน้ เราจะเป็นคเู วรคูกรรมไดย ังไง ” มือใหญข า งหนึง่ ประคอง เรียวแกมใส สง ยมิ้ นารักใหเ ธอ ชําแรกแกน กายเหยยี ดขยายเต็ม ขนาดบุกรุกถ่ีระรัว ประเด๋ยี วก็อดั ดนั ทแยงเปลย่ี นองศา และวนควง อยางช่ัวรา ยจนใจเธอเตลดิ แทบลมื หมดวา กําลงั พูดถงึ อะไรอยู “เรา ตอ งเป็นคสู รางคูสม เพราะพลอยทาํ ใหผมมคี วามสขุ จนเกือบสําลกั ” “แต...ฉ...ฉัน... ไมมคี วามสุข” เธอเถียงเสียงกระทอนกระแทน คนฟังเลยหัวเราะลั่น เคลอ่ื นขับกระช้ันเขาหารัวเร็วจนรา งอรชรสั่น คลอน ทงั้ ยังแสรงซี้ดปาก ทําหนา บดิ เบเพอ่ื ยวั่ เยา เธอจนคนมอง อยากฆา ใหตาย หากอารมณสแ าวกลบั ถูกกระตนุ จนสดุ กล้นั “ฉัน เกลยี ดคณุ ” “อยา โกหกสคิ ัพเคก พลอยมคี วามสขุ และชอบทผี่ มรักนี่ คน
เกลียดกนั เขาเปน็ แบบน้ีเหรอจะ฿ ” กรี๊ดดดด...!! “ตอ ใหนอนกับใคร ฉันก็อาจจะเปน็ แบบน้กี ็ได” โทสะแทๆ ทท่ี าํ ใหเ ผลอกระแทกเสยี งประชดออกไปแบบนัน้ แตสีหนาของคนฟงั กลบั เปลย่ี นจากสุขสมเปน็ เย็นชาไดทันควันจน เธอใจหาย สองมือใหญจ ับเอวคอดไวม่นั และบทรกั หลังจากน้ันหาง ไกลจากความนมุ นวลจนเขาขั้นหยาบกระดาง ปากที่เพิง่ เถียงเขา เลยเปล่ยี นเปน็ หวดี รองเพราะความเจบ็ ปนเสยี วซา น มอื แขง็ แรงลอ็ กเธอเอาไวแ นนจนเกือบเจบ็ สะโพกแอนกระช้ัน อดั ดันความใหญล ํา่ เต็มเหยยี ดไมอ อมมือถยี่ ิบ มไิ ยที่หญงิ สาวจะ กรีดรอ งออ นวอนใหเขาหยดุ เพราะความแตกตื่นและรูส ึกเหมอื นจะ รับไมไ หว บทพศิ วาสดเุ ดือดรอนแรงเหมือนไฟที่กาํ ลังโหมไหมเตม็ ที่ทาํ ให เธอเริม่ กลัว แตรางกายเจากรรมกย็ งั คงรสู กึ รสู มไปกบั เขาดวยแมจะ เจ็บเกอื บเทากนั เสยี วซา น เจบ็ ระบม ผิวเนือ้ ทกุ รูขุมขนเหมอื นจะ ละลายเพราะความรอนรมุ กับบทรักและสมั ผัสทเ่ี ขามอบให ผูห ญงิ มาโซคิสมจแ ะตอ งรสู ึกเหมอื นเธอแน! “ย... อยาคะ อยาทําฉนั …” “ถา พลอยไปนอนกับใคร ผมจะไมเ อามันไวแ น” คาํ ขนู น้ั ทาํ ใหภาพของเขากับโอลเิ วียลอยเขามาในหัวจนความ กลัวแปร เปล่ียนเป็นความโกรธ “ตัวเองเป็นใครละ ถึงจะมาหา ม!”
“เปน็ ผวั คุณไง อยา อวดดวี า ผมรักแลวจะอภัยใหถาพลอยกลา นอกใจ” นํา้ เสียงกรา วท่ปี ระกาศออกมาทาํ ใหค นฟังใจแทบหยุดเตน ปากเผยอคา ง จองเขาตาถลนดวยสายตากังขาปนคาดหวงั หากเธอ มีเวลาคิดหาคาํ ตอบไดไมน านเมื่อหนุม รา งใหญถ อนตวั ออก กะทันหัน แลว พลกิ รางเล็กใหนอนควํา่ สอดมอื เขาชอนใตห นาทอ ง ใหส ะโพกกลมมนขึน้ สูง ทาํ เอาคนไมเ คยผวา “ไรอัน ไมนะ!” “ผมจะรกั คณุ ทกุ กระบวนทา ทํามนั ซา้ํ แลว ซํ้าอีกใหพลอยจํา ข้ึนใจเลยวา ผชู ายคนนี้เป็นผวั คุณ ถา กลาสวมเขาใหก นั พลอยจะ เจอหนกั กวานเี้ ป็นรอ ยเทา ” “กรี๊ดดด... คนบา ฉนั เจ็บ” “แตก็ชอบดว ยใชไหม ไมงั้นพลอยจะพรอ มขนาดนเี้ หรอจะ฿ ” เขารัดใตฐานอกใหเธอลกุ ขึ้น ลําตัวดา นหลงั ชดิ แผงอกแกรง ฝาุ มอื หยาบดานหนงึ่ เล่ือนลงดา นลาง โลมลูบสว นประสานทีแ่ กน กาย เหยียดตึงกําลังกระหนํา่ อัดผนึกเธอใหกลายเปน็ สวนหนึ่งของเขาให อารมณสแ าวย่ิงถกู กระตุน “ปฏิเสธมาสิวาไมชอบ” “ฉ... ฉันเจบ็ คนซาดิสม”แ “ผมยงั หางไกลจากคําน้นั เยอะ ถาอยากรวู า ของจริงเปน็ ยังไงก็ ลองนอกใจผมดูสิ” เขาย้ิมใหอยา งนารัก “อยา มาขูฉนั นะ!”
“ไมเ คยขู แคเ ตอื นเอาไว” “ไอบา ” เธอดาใหอ ยา งสดุ กลน้ั “โอโห” ไรอันหวั เราะ เสียดสฝี ุามอื กบั ความหวานเยมิ้ ที่แทบ จะทําใหเ ขาคล่ังตายพลางสดู ปากอเู มอ่ื รางนมุ รดี กระชบั จนแกน กาย แกรง แทบระเบิด ใบหนาคมคายเอ้ยี วศีรษะมาจูบแกมเนยี นแลว ยกมือขา งน้นั ของตัวเองขนึ้ มาไลเ ลยี ปลายนิ้วชาๆ ทีละน้ิวอยา งยัว่ เยาตอ หนา ตอ ตาเธอ กล่ินราคะลอยอวลเตม็ จมกู ของคูร กั และเขามคี วามสุขเปน็ บาทีเ่ หน็ เรียวแกม ของเมียคนสวยแดงแจด฿ เธอหลบั ตาป๋แี ละสะบัด หนาหนี แตชายหนมุ ล็อกปลายคางไวแ นน “ดูสิทร่ี ัก ความเกลียดของพลอยนี่ มันชา งหอมหวานจริงๆ โอ ว” กร๊ดี ดดด! “คนระยํา” “มีผัวระยาํ ชอบมั้ยละ” “หยาบ เถื่อน ไมเ ปน็ ผดู ี สงสารฮนั น่ีทีม่ ลี กู ชายอยา งคุณ ออ้ื ...” คําดาของเธอทําใหไ รอนั หัวเราะล่ันจนรา งลํ่าสนั สัน่ สะเทือน ดึง ตวั ออกอกี คร้งั แลวลากตน ขาอวบอม่ิ ไปทั้งทเ่ี ธอยงั ตกตะลงึ จน สะโพกสาวพาดอยูบนขอบเตียง จะดิ้นหนหี ากเขากระชับมอื ไวแ นน “สงสารตวั เองดกี วาทีม่ ีผวั อยางผม แมช นิ กบั เรอ่ื งแบบนแี้ ลว” บอกเสร็จกย็ ้ิมหวานเตม็ ท่ี ยอ ตัวลงเพือ่ กดลําอวบยาวสนู ุมเน้อื แนน ขนัดท่ที ําใหเ ขารวู า สวรรคบแ นดนิ เปน็ อยา งไร เธอสะดุง เฮือกจนเขา
นกึ สงสารแตไมอ ยากใหแ มส าวนไ่ี ดใ จ รางนอ ยยว่ั กิเลสจงึ ตอ งรบั บท รักท่ดี บิ เถอ่ื นเกอื บเทา เดิม “ไมช มผมตอ ละ อว฿ู ... ดีเหลอื เกนิ คัพเคก พลอยอรอยสมชื่อจริงๆ ” กรี๊ดดดด... เธอไมไดร องออกมาหรอก แตสหี นาเคียดแคนของ เธอบอกชัดจนเขาเกือบหลุดเสยี งหัวเราะ แมสาวนี่จะตองเปน็ คูแ ทของเขาแน เธอทาํ ใหเขาทะลุจดุ เดือด ไดใ นพรบิ ตาจนนึกอยากฆา ใครก็ตามทคี่ ิดบงั อาจแยงของรักไปจาก เขาและลงโทษเธอเจ็บๆ แตเ ม่อื ทําใหเธอเจบ็ บางหวั ใจของเขากลบั ออ นปวกเปยี ก อยากแตจ ะโอบประคองปกปูองไมใหช ีวิตของเธอ ตอ งแผว พานกบั ภยนั ตราย หรือความทุกขแใดๆ ถา ไมใ ชคูแทแ ลวจะเรยี กอะไร ในเมอื่ เขาไมเ คยเปน็ ผูช าย ออนไหวแบบนี้ เขาช่ืนชมผูหญิงเสมอและไมเ คยดถู กู พวกเธอ แตสตรีท่ีเคย ผา นเขามาในชวี ิตแมจ ะใหความสขุ สดชื่น หากเป็นไปดว ยเรือ่ งทาง กายเกือบท้ังหมด เมื่อความติดตอ งใจหมดลงกไ็ มเหลอื ความผูกพนั หรือหากเขาพบใครสักคนท่พี อจะเป็นเพอื่ นทางใจได เขากลบั มองเธอเหลา น้ันเปน็ เพ่อื น และแทบหมดอารมณแอยา งวาไปเสียฉิบ เลยคิดวาไมย ตุ ธิ รรมที่จะดงึ พวกเธอเหลานน้ั มารวมชีวติ ดวย เพราะ ทา ยสดุ ตา งคนคงมีคนใหมย ามทธ่ี รรมชาติเรยี กรอ ง แตกับเธอแมผานเขา มาในชีวิตเพยี งไมน าน ชอ งอกของเขา กลับเหมือนโดนหมดั ฮกุ จนแทบลมทั้งยืนเม่ือเห็นเธอในครัง้ แรก
พยายามบอกตวั เองวาความต่นื เตน หิวกระหายท่ีจะกดเธอลงกบั พื้น และรกั เธอใหส ม อยาก คอื ราคะลวนๆ ครน้ั รูวา เธออยใู นอนั ตราย ใจดวงเดยี วกนั น้ีกลับถูกครอบดวย ไฟโทสะ สัญชาตญาณเพศผอู ันดรุ ายทต่ี องการปกปอู งอาณาเขต และหวงตวั เมียอยา งสตั วดแ กึ ดาํ บรรพแในตวั เขากกู องคําราม และทํา ทกุ หนทางไมใ หใครไดแ ตะตอ งผูห ญิงทเี่ ขาจอง แตน ่ันก็คงไมเป็นไร เขาบอกตัวเอง.... ถาไดเ ธอ แลว ความรสู ึกอนั ยากจะอธบิ ายกค็ งหายไปเอง เมื่อมโี อกาส ไรอนั จึงไมร ีรอท่จี ะใชเลหกแ ลฉกฉวยโอกาสนน้ั กับ เธออยา งที่ไมเ คยทาํ กบั ผหู ญิงท่ีไหน บุรษุ ทผ่ี า นสมรภูมิรกั มาแลว มากมายมหี รอื จะอานเธอไมออก ชายหนุมรวู าเธอเองกช็ อบเขามาก แมจ ะยงั สงวนทาทตี ามประสาผูห ญงิ หากความทะนงตนของผชู ายคนหนึ่งกลับพังทลายลงอยางไม เหลอื ดเี มื่อไดร วู าไมใ ชเ ขาคนเดยี วทไี่ ดเธอ อันทจ่ี ริงแลว เธอ ‘ได’ เขามากกวา ทีเ่ ธอใหเ ขาเสียอกี เขาเป็น ฝาุ ยขาดทนุ ปุนปีเ้ พราะผหู ญิงโบราณเหมอื นสัตวแโลกลา นปีคนนี้สลัด ท้ิงเขาในทนั ที โดยไมค ร่าํ ครวญถึงส่ิงที่สูญเสียอยา งทีค่ วรจะเป็น ทําไมเธอไมรองหมรองไห ขอรองใหเ ขารับผิดชอบ หรอื ทาํ อะไรสักอยา งเพ่ือยึดความสมั พนั ธนแ ไ้ี วในเมือ่ เขาทง้ั ออยและเปดิ ทาง ใหเตม็ ท่ีอยา งท่คี วรจะเปน็ วะ! แทนที่จะตตี วั ออกหางราวกับเขาเปน็ โรคเร้ือนระยะสดุ ทาย
ตอนท่ีตามไปและเห็นเธอถกู ยงิ หวั ใจของเขาดบั วูบราวกับแสง สวางทัง้ หลายในโลกนี้มืดมิดลง เพงิ่ รูวาสิ่งท่เี ขารสู กึ ตอเธอมาตลอดไมใชแคตัณหาแบบผูช าย ชว งเวลาไมกี่วินาทีท่ถี ลนั ลงจากรถเพือ่ ลงมาดูเธอ ยาวนานราวกบั ไมม วี นั ส้นิ สุด ตอนน้ันเขายนิ ดีแลกทกุ อยางในชวี ิต ขอเพยี งใหเ ธอ ยังอยู พลอยนภสั เกรง็ ปลายเลบ็ จิกตนแขนแกรง แนน ลมื ตาขึน้ อยา งงงๆ เม่อื อยๆู ฝุามืออุนกระดา งจากชายหนมุ ตัวโตที่กําลังประกาศ ศักดาเหนอื ตัวเธออังลงขางแกม ใบหนาคมสันอยใู กลแ คเ ออ้ื มจน เธอเหน็ ดวงตาเขม ขน ดว ยแรงอารมณอแ ยางชัดเจนพาใหค นเผลอ มองหนา แดงจดั จะเบือนหนี แตถกู ล็อกคางเอาไวอยางมน่ั คง “ทนมองหนาผัวไมไ ดห รอื ไง” “ทนมองหนาคนเอาเปรียบผูหญิงไมไดตางหาก ออ้ื ...” พลอยนภัสพยายามสะกดกลั้นเสยี งครางเมือ่ เขาตอบแทนคาํ ประชด รายๆ ของเธอดว ยการกดตน ขาเนียนนมุ ขา งหนึ่งลงแนบลาํ ตวั บอบบาง เผยรอยย้ิมมีความหมายเม่ือผละออกหางจนเธอผวาและ ขับเคลือ่ นเต็มมิดพาใหร างอรชรสน่ั ไหว ปากอมิ่ เผยอออกในอาการ หอบแบบไมม เี สยี ง มอื ใหญอ กี ขางยงั กอบกมุ สองอกอม่ิ โลมลบู เคลน คลึงอยางยา มใจ ยงิ่ เหน็ ใบหนานา รกั เหยเกก็ยง่ิ พงึ พอใจ “พลอยตา งหากที่เอาเปรียบผม”
“!!!” ตรงไหน!? หญิงสาวหรีต่ ามองเขาอยา งโมโห รูส กึ เหมอื นหายใจไมท ัน เธอ อาจจะตายไดทกุ เมอ่ื เพราะผชู ายบาๆ คนนี้ ทา ทางเขาสนุกเตม็ ท่ที ี่ ไดทรมานเธอ และเธอทําส่งิ ใดไมไ ดน อกจาก ‘รูสกึ ’ และ ‘ตอบ สนอง’ กับสง่ิ ทเี่ ขามอบใหเหมอื นตกเปน็ ทาสที่เขาจะบัญชาอยางไร กไ็ ด น่ไี มใ ชสถานการณแทนี่ าภมู ิใจเลยสกั นดิ ! “ก็อยา งนไี้ ง” ไรอนั อานเธอจากสหี นาและสายตา กมลงกอด เธอไวและเปน็ ฝาุ ยพลิกกายแกรงหงายลงบนเตียงใหร างนมุ นิ่มอรชร อยดู า นบนโดยทีส่ ว นประสานยงั แนบชิด “ขีเ้ กียจจริงๆ แสดงความ รกั กบั ผชู ายของคณุ หนอยสิ” พลอยนภสั แกมรอนจี๋... คงไมม คี ํารองขอไหนที่ท้งั นา อายและ ชวนตน่ื เตนไดใ นเวลาเดียวกันอยางนแี้ น! หญงิ สาวทําตวั ไมถ ูก ผวิ กายยงั รอนรุมดวยตองการบางสิ่งท่ี มากกวา น้นั บางสงิ่ ทม่ี ีเพยี งเขาเทาน้ันสามารถใหเ ธอได และผูชาย นา โมโหคนนร้ี ดู ีเพราะเขานอนน่ิง แอนสะโพกขึ้นนิดๆ เหมอื นจะเรง เราเธอเปน็ ภาษากายแตไมยอมทําอะไรมากกวาน้นั เอาแตม อง ใบหนา แดงจัดดานบนอยางรอคอย ตางฝาุ ยตางสงวนทา ทีกันอยชู ่วั ครกู อนทีเ่ ขาจะทําหนา หนา ย เมื่อเธอเบือนหนา หนี “ไมเ อาไหนจริงๆ นี่คณุ อยูในประเทศเสรที าง เซ็กซมแ าเปน็ สิบปีไดย ังไงนะ คัพเคก” คนฟงั หนา บ้ึงกับคาํ กลา วหาเลยขึงตาใส “ใครเขาจะ
ประสบการณแเยอะอยา งคุณ” ไรอันเลิกคิว้ สูง “ประสบการณนแ อ ยกฝ็ ึกกนั ได แคตองเทรนให หนัก คุณโชคดีแลว ที่เจอผม ขยับสิ ท่รี ัก” มอื ใหญกอบกุมสะโพกกลมมน ตรึงแกมกนเธอดว ยนวิ้ แข็งแรง ยกลอยสงู กล้ันหัวเราะเมอ่ื เธอรบี ทาบฝาุ มือกับแผน อกกวา งเพือ่ ลุก ข้นึ ตอตา นเขา เลยกลายเป็นวารา งออ นแอน ทอนบนเผยสสู ายตา วาววับเตม็ ที่ ทรวงอกอวบตงึ ขยับไหวทาทายปลกุ อารมณแหนมุ ใหคุ โชนเมื่อเขากดสะโพกสวยครอบลงมาบนความใหญลา่ํ ซํ้าๆ พลอยนภัสสะกดกลั้นเสยี งคราง รูสึกเหมือนตวั เองจะแตกออก เป็นเสีย่ งเมือ่ นมุ เนอ้ื ถกู บกุ รกุ เต็มลาํ แตความรสู กึ น้ันมาพรอมกบั ความเรารอนซา นใจอันยากจะอธบิ าย มนั ทง้ั ทรมานหวานหอม ให ความรสู ึกเป็นสตรีเพศอยา งถงึ แกน “อว฿ู เหน็ ไหมวา ไมยากเลย ขยบั สิ คนสวย…” เอยเสียงนมุ ใหก ําลงั ใจเธอ นว้ิ ขยบั โอโลมอยา งเอาอกเอาใจ เรม่ิ จากเช่ืองชาใหเธอเคยชิน แตเ พียงครเู ดียวความอดทนของชาย หนมุ ก็มอี ันสิน้ สดุ คงเปน็ ความตน่ื เตน ไมคนุ เคยกับบทรักแบบใหม ทาํ ใหเ ธอโอบลอมเขาไวแ นนขนดั ความฉํา่ หวานเอบิ อาบเขาเหมือน หยาดน้าํ ทพิ ยเแ พ่ิมพลังหนุมใหตน่ื ตวั เต็มที่เหมอื นมาศกึ ในสนามรบ “ไรอนั ไรอนั ...” “พลอยทําดแี ลว คัพเคก เรงอกี ทีร่ กั อยางนั้น... ใช โอว…” ทรวงสลางอวบอ่ิมของเธอกระเพ่อื มอวดตัวอยา งนา หลงใหล
ลอ สายตาเขา ใบหนา งดงามแหงนเงยหลบั ตาแนน สงเสียงกรีดรอง ออกมาอยางกล้ันไมอ ยู ทิ้งเสน ผมยาวสลวยไปดานหลงั เซก็ ซจ่ี นเขา ตองกลน้ั หายใจ หญิงสาวเริ่มกาํ หนดจงั หวะดวยตนเอง โดยมีเขา ขยับบน้ั เอวชวย อารมณแหนมุ คุโชนดวยไฟราคะท่แี ผดเผา สดุ หักหามใจกับภาพ ท่ี เห็น รางใหญจึงทรงตัวขน้ึ นั่งโอบประคองแผน หลงั บอบบาง เอาไวแ ละซุกไซใบหนา จูบระซอกคอขาวละมนุ ปลายคางและใบหู เล็ก ฝุามอื เคลนคลงึ เนนิ เนอื้ แสนสวยและพร่าํ บอกใหก าํ ลงั ใจวา เขา ชอบอยา งไร “สดุ ยอดจริงๆ ทีร่ กั เรงอีกพลอย ไปกบั ผม” ทอ นลา งของเขา ยกข้ึนกระทุงเต็มแนน เม่ือเธอท้ิงตัวลงมา ความรสู กึ ทีไ่ ดร ับเตม็ อ่มิ เกนิ บรรยายจนหนมุ สาวลมื ตวั ไปกบั บทรักรอนแรง “ไรอัน... โอ” เนื้อตัวสาวสั่นสะทาน รา งเกรง็ โอบรัดเขาแนน ยง่ิ กวาเดิม เม่ือรูตัววา กาํ ลงั จะเดินถึงปลายทางเขา ทุกที “คณุ ทาํ ไดท ่รี กั แสดงใหผ มเหน็ สวิ า พลอยควบคุมผูช ายของ คณุ ได ท้งิ ตัวลงมา อยายอมแพ คพั เคก มองตาผม” เธอทาํ ตามคาํ ส่ัง สบตาสีเขม เป็นมนั วับซงึ่ กําลังมองเธออยาง คลงั่ ไคล เขาสดู ปากอู แอนกายกาํ ยํารบั อยางจดั เจนเมอ่ื เธอสวม ครอบลงมา ดวงตาสองคูสอดประสานเป็นหนง่ึ เดียวกับรา งกายท่ี เสยี ดแทรกเขา หากันคร้ังแลว ครง้ั เลา แผดเผาพวกเขาทงั้ สองใหโ ลด
ลวิ่ โจนทะยานปานดาวหางขนึ้ สูฟากฟูา หญงิ สาวกรดี รอ งเม่อื ไปถึงกอนยามทซ่ี บรางชื้นเหงือ่ ลงกับ กลามเนอ้ื ชายชาตรี รับรูอยางงนุ งงวา รา งถกู พลกิ ลงดา นลา ง เอว คอดถกู จบั ไวดวยสองมือเกือบมิดและสะโพกแกรง อดั ดันเขา มาจน รางนอ ยสั่นสะเทอื นอีกนานนบั นาที ทําใหเ ธอไปถึงไดอ กี สองสาม ครง้ั อยา งนา อัศจรรยกแ วา จะรูสึกถงึ เชอื้ พนั ธอแุ นั รอนระอุที่สาดซดั เขา สูก ายยามทเ่ี ขาแอนหนาขากระแทกคา งเอาไว พรอ มเสียงหนุม หลอ คํารามตาํ่ ในลําคออยางพงึ พอใจถึงขดี สุด กลามเนอ้ื ของเธอกลายเปน็ ของเหลว รบั รูถ ึงความเป็นชาย ชาตรีเตม็ เปี่ยมในกายซึง่ กระตุกเกรง็ ถ่ีๆ ใหความชิดเชือ้ จนนา้ํ ตาซมึ ไมค ดิ วาจะมวี นั หาใครทส่ี ามารถมอบความรูสกึ เดยี วกันนี้ใหเธอได อกี หญงิ สาวยกแขนขนึ้ กอดรา งหนาหนักทหี่ มทบั ลงมาบนตัวเธอ ในเวลาตอมาดวยความต้ืนตันใจ รับรูถงึ จังหวะหวั ใจของเขาทยี่ ัง เตน แรงอยูน านกวาจะกลายเป็นปกติ บอกไมถ ูกวาจะมีความสุข ขนาดไหนถา ผชู ายคนนี้เปน็ ของเธอจรงิ ๆ เขาพึมพาํ อะไรบางอยางซงึ่ เธอไมไ ดยนิ เพราะเปลือกตาของ พลอย นภัสหนักอึง้ จนลมื ไมข้ึน ไมร ูตัววา หลบั ไปต้งั แตเมอ่ื ไหรจน กระท่งั รูส ึกวารา งกายบอบช้ําสวนลา งถกู กดดวยอะไรเยน็ ชื้นชา ๆ ตาสีนาํ้ ผงึ้ ลืมขึน้ และรสู กึ ตัวในไมก วี่ ินาที ภายในหอ งมีเพยี ง แสงสลัวจากไฟหวั เตียงและชายหนุมหุน ทรมานใจสาวท่ียงั เปลอื ย
เปลา ไรอาภรณกแ ําลงั ใชผาขนหนผู นื เล็กทาํ ความสะอาดใหเ ธออยา ง ขะมักเขมน แกม เนียนรอ นผะผา ว ยกมือกอดอกพยายามขยบั ตัวหนี ในทันควนั “ไรอัน” “พลอยเลอะไปหมด ผมเชด็ ตวั ใหนะจะ ” “ไมเ ปน็ ไรคะ ฉนั ทาํ เอง” หญงิ สาวจะแยง ผา มาถือไว แตเขา สา ยหนา และกมหนากม ตาทาํ งานตอ และใหตายสิ! เธอจะตอ งกลายเปน็ โรคตดิ เซก็ ซไแ ปแลว แหงๆ เพราะรูสึกถึงความรอนวบู วาบตามเนื้อตัวเม่ือหนุมหลอกดตนขา ของเธอขึน้ เพ่ือทาํ ความสะอาดใหถ นดั จนถว นท่ัวอยางไมรังเกยี จรัง งอน มไิ ยที่เธอจะบิดตวั หนีเขากย็ งั ทํางานไดตามปกตเิ หมอื นไมมี อุปสรรคใดๆ “พลอยข้ีเซา ผมเช็ดตวั เกอื บเสรจ็ กวา จะตน่ื ” ชายหนุมเปรย ยิ้มๆ โยนผาขนหนผู ืนเลก็ ทีใ่ ชง านเสรจ็ ใสอา งนํ้าใบเลก็ บนพ้ืนอยาง ไมอ นิ งั ขังขอบ จริงสิ! หญิงสาวยกมือลบู ตนแขนซึง่ ไมม ีรอ งรอยเหนียว เหนอะหนะทง้ั ทนี่ อนหลับไปทงั้ เหงอ่ื ไคลเต็มตวั อยางงวงๆ ซงึ่ บอก วาเธอคงหลับลกึ มาก ทงั้ ยงั ไดก ล่ินหอมสบูอ อ นๆ มาจากเนอื้ ตวั กํายํานากินที่อยูใกลแ ละเคล่ือนรางข้ึนเหนือเธอในเวลาตอ มาจน ตองรบี ยกมอื กันหนาตน่ื “จะทาํ อะไรคะ!”
“รกั พลอยตอ ” ฝุามอื อุน สากเรมิ่ ระรานไปท่ัว พานใหเ ธอขน ลุกเกรยี ว อะไรกนั ! เธอยงั รูสกึ เหมอื นเพิง่ นอนไปชั่วโมงเดียว แถมยัง ระบม ไปหมดทั้งตัว หญิงสาวหนั ไปมองนาฬกิ าหวั เตยี งท่ีบอกวาเธอ เพงิ่ ไดหลับไปแคสองช่วั โมงอยางตกใจ “ดฉิ นั ไมไ หวหรอกนะ” “พลอยรับผมไหว” ไรอันกม ลงคลอเคลยี ปากนมุ นา จบู และ จบู จรงิ ๆ เม่ือเธอเผยอปากขึน้ เพอื่ ปฏิเสธ รสจบู ล้าํ ลกึ หอมหวานทาํ ใหเ ธอเกอื บลมื ตัวกระท่งั เขายอมละ ออกไปอยา งเสยี ดายเพ่อื จูบไลต ํา่ ลงไปโดยท่ีมอื ไมย ังโลมลูบสาํ รวจ เธอทกุ ตารางนิว้ มอมเมาเธอดว ยความเสนหาอันยากทจ่ี ะตา นทาน เธอต่ืนเตม็ ทีเ่ มือ่ ทรวงผลชิ ชู ันถกู กอบกมุ นวิ้ โปงู อุน ๆ ไลปลาย ยอดตมู จนรางบอบบางแอน ขึ้นอยางทรมาน ใบหนาของเขาลดตาํ่ ลงไปอกี เพอื่ ทําสง่ิ รายกาจย่ิงกวา จนเธอจวนเจียนจะขาดใจ เมื่อรา งใหญเ ล่ือนขึ้นจนใบหนาเสมอกนั เพื่อสบตาฉ่ําเย้ิม ยังไม ทันทเ่ี ธอจะตง้ั ตวั ปลายปูานใหญกบ็ กุ ประชดิ แกน กายขมงึ ทงึ รอน ระอุชาํ แรกเขาสนู มุ เนอื้ ระบมสีชมพูสด จวงลกึ เต็มลาํ ในครง้ั เดยี ว พานใหรา งนอ ยสะดุงเฮือกจิกกรงเล็บใสเ ขา “ขอโทษที ที่รัก ผมจะระวงั ไมรนุ แรงนะจ฿ะ” นิ้วแข็งไลแกม เธออยา งถนอม พอๆ กับสายตาขออภัยปนหิวกระหายทาํ ใหห ญิง สาวพูดไมอ อก ไดแตค รางแหบโหยเม่ือมือแข็งแรงตรงึ สะโพกของ
เธอไวแ ละปฏบิ ตั กิ ารรักอยางนุม นวลขึ้น เพราะไมเ หลอื เร่ียวแรงท่จี ะตอ ตา น พลอยนภสั จึงทําไดแค ตอบสนอง มอื งุมงา มเกาะเกยี่ วเขาเอาไวเหมอื นเปน็ ส่ิงยึดเหนีย่ ว เพยี งอยา งเดียวในคืนฟาู มดื ทพี่ ายุฝนโหมกระหนํ่า ตา งกันท่ีพายุ สวาทนไี้ มมคี วามหนาวเยน็ นอกจากความรอนรุมทที่ วสี ูงข้ึนและสงู ขึน้ เมอ่ื เวลาผา นไป เมื่อไฟรักเผาผลาญพวกเขาจนเกือบมอดไหม ไรอนั ก็ลมื สัญญา ท่ีจะนมุ นวลกับเธอ แตถงึ ตอนนนั้ หญิงสาวกไ็ มส นแลว วา บทรักของ เขาจะหยาบกระดางรนุ แรงขนาดไหน หนมุ สาวหอบหายใจ ซวนซบเขาหากนั อยา งหมดแรงแทบ สาํ ลัก ความสขุ สมแสนหวานทเ่ี พ่ิงผา นพน เมื่อชายหนุม พึมพาํ บอก ขา งหเู ธองว งๆ “ใหเวลานอนอีกสามชัว่ โมง แลวมาตอ กนั นะจะ฿ ” “!!!” ตาสนี ํา้ ผงึ้ ท่ปี ดิ สนทิ เบิกโพลง “คณุ กลบั หอ งไปเลยนะ” ก็จะบาหรือไงละ เธอกระดกิ นวิ้ ยังแทบไมไหว จะเอาเร่ียวแรง ท่ีไหนมา... ทาํ เรอ่ื งแบบนน้ั กบั เขาตอ เลา “เสยี ใจ คพั เคก ” “คุณทาํ แบบนี้ไมไดนะ” “นอนเถอะ ทรี่ ัก” เขาทาํ เสยี งเนอื ย กดหัวเธอซุกลงกับบา กวาง แลวเปน็ ฝาุ ยหลับไปกอนด้อื ๆ
พลอยนภัสฝนื ตวั เองเอาไวเ ต็มทีไ่ มใหหลับตามเขาไปอยาก ยากเย็นเพราะรา งกายเรยี กรองการพกั ผอ นอยา งรนุ แรง แนใ จวา ชายหนุมหลบั สนิทแลวจงึ พยุงตวั ขึ้นอยา งเชอ่ื งชา ใบหนาเหยเกเม่อื คอ ยๆ ขยบั พารา งรา วระบมของตัวเองเขา ไปในหอ งนาํ้ จดั การอาบ นํา้ สระผมดวยนํา้ อนุ อยา งลวกๆ เพราะมแี รงทําไดเ ทา นั้น หอ ตวั ดวยผา เช็ดตัวสขี าวผนื โตแลวออกมาแปรงฟันหนา กระจกตอ มองใบหนาเหมือนผซี อมบข้ี องตัวเองอยูชัว่ ครู จึงกลบั ออกมาแตง ตัวอยางเงยี บกริบ แตค รัน้ เหลือบตามองผชู ายตวั โตท่ี นอนนง่ิ อยูบนเตยี งแลว ก็ตอ งสะดุง เฮอื ก กค็ นที่เธอคดิ วา ยังหลบั อยูสอดทอ นแขนรองใตศ ีรษะจองมอง มาดว ยสายตาอยา งคนทีต่ ่ืนเตม็ ที่ นเ่ี ขาไมหมดเรย่ี วแรงเหมอื นมนุษยทแ ่ัวไปบา งหรือยงั ไงกันนะ! “เตรยี มตัวพรอมเชยี วนะ ตอใหพลอยไมอาบน้าํ ผมก็หลงจะแย อยูแลว มานอนเถอะ” “ไม” คางเลก็ เชิดขนึ้ อยางไวตวั “ดฉิ นั จะไปนอนกบั พราย” “เดสคงนอนอยูก ับนอ งพรายแกจะทาํ หนา ไมถูกเปลาๆ น่ีมนั ตี หา แลว นะคพั เคก” เขาวา พรอมทาํ หนา เบอ่ื พลอยนภสั เผยอปากคา งอยูชวั่ ครู เซอ ไปเลยเพราะไมร มู ากอน วา ความสัมพันธแของเพอื่ นสนทิ กบั คูแ ฝดของเขาไปไกลถงึ ขนาดนน้ั แลว “คณุ รไู ดย งั ไง”
“แทบไมตอ งเดาดว ยซํา้ ผมเห็นหนา เดสก็เหมือนเหน็ หนา ตวั เองเวลาสอ งกระจกนน่ั แหละ” เธอเงยี บไปนดิ หนึ่งเป็นการยอมรับ ตดั สนิ ใจไมซ ักถามตอเม่อื นัง่ ลงบนเกาอ้ีแถวนัน้ อยา งหมดแรง สมองทาํ งานหนกั วา จะหาทาง กาํ จัดเขาออกไปจากหอ งของตวั เองอยางไรดี ผูชายทนี่ อนอยูกเ็ ป็นฝุายทนไมไ หวกอน ขยบั ตัวลุกขึ้นเดิน โทงๆ มาหาเธอแบบไมอ ายผีสางเทวดาทงั้ ทไี่ มมเี สอื้ ผาติดตัวสกั ช้ิน พลอยนภสั ลุกพรวดข้นึ ยืนและกล้นั หายใจเมื่อถูกวงแขน แขง็ แรงตวดั อุม งงที่เขาชางมาถงึ ตวั เธอไดร วดเรว็ จนแมแตจ ะกา ว หนีกย็ งั ทาํ ไมท ัน “ไรอัน” “นอนเถอะ เลกิ ทําทาเหมอื นผมเปน็ อาชญากรเสียที” “ดิฉันจะไมนอนกับคณุ แลว นะ” เธอละลา่ํ ละลักบอก ใบหนา คมสันบดิ เบ “ไมน อนก็ไมน อน” คนฟังจองเขาตาเปงชัว่ ครูดว ยความคลางแคลงใจ กระท่ังถูก วางลงบนทน่ี อนและไฟหัวเตยี งดบั วบู ลง รางอุนรอนเบียดลงมานอน ลงกอนแลว รวบรา งแขง็ ทอ่ื ของเธอเขา สูออมแขน ดึงผา หม ขึ้นมา คลมุ ทง้ั สองคนแลว หลับไปอกี อยา งงา ยดาย พลอยนภัสหวาดระแวงอยไู ดไมนานจึงคลายใจเมอื่ ไดยนิ เสยี ง ลมหายใจสมํา่ เสมอท่ีบอกวาเขาหลบั ไปแลว จรงิ ๆ เลยหลบั ลงบา ง เธอเปลงเสยี งครวญครางดว ยความรญั จวน เพราะฝนั วากําลงั
ระเรงิ รักอยางหนาไมอ ายอยกู ับผูชายคนเดยี วกนั ซ่งึ ยํา่ ยีเธอเม่อื คนื สัมผัสเยา ยวนรุกรานอณเู น้ือปลุกใหอ ารมณสแ าวต่นื เพรดิ หลงลืมตัว ไปกับเขาเหมือนทุกครง้ั ฝันนัน้ เหมอื นจรงิ แทบทกุ รายละเอียด โดยเฉพาะสองน้วิ ท่ี สอดแทรก เขาสเู นนิ เนือ้ นมุ ซึ่งถกู แทนทดี่ วยสง่ิ ทีย่ ง่ิ ใหญก วามากมายใน เวลาตอ มา เขาเร่มิ กดความอลังการเขา สเู ธออยางเชอ่ื งชา สลับกบั การเปล่ียนลลี าเป็นวนควงเสียดสี กระตุนเรา จนเธอหวีดรองอยา ง สุดกลั้นและลมื ตาข้นึ “คณุ !” หญิงสาวตกใจเหลอื จะกลาว เม่ือรา งกาํ ยาํ ซึง่ อยูเ หนือ เธอบดคลงึ เขา หาไมหยุด ดวงตารอ นผา วดวยแรงอารมณแเหมอื นจะ แผดเผาเน้ือตวั ของเธอใหมอดไหมไปกบั เขาอีกครั้ง ชายหนุมสบตา กับเธอพลางยิม้ หวาน “ชอบมั้ย คพั เคก ” “คณุ บอกวาจะไมนอนกบั ฉนั !” “บอกวาจะไมนอน แตไ มไดบอกวาจะไมร ว มรัก” ใบหนาเนยี นรอนจัดเพราะไมรจู ะตอบโตอยางไรใหผ ชู ายคนนี้ รสู กึ เมือ่ เบนสายตาไปมองนาฬิกาอกี ครงั้ กอนจะเบิกตาโตเมอ่ื นกึ ขึ้น มาได “พยาน เราตองพาไปทส่ี าํ นกั งานทนายความนะคะ” “เชสพาไปตง้ั แตเชา แลว”
“ดิฉนั ตอ ง...ออ้ื ” ความคดิ ของเธอกระเจิดกระเจงิ แทบสาํ ลกั เสียงครางเมื่อเขากระทุงกายแรงลกึ โถมกระแทกเขา หาถ่กี ระชนั้ จนเพลิงราคะลามไหลไปตามสายเลอื ด เธอรสู ึกเหมือนตัวเองจะ กลายเปน็ ไอไดท กุ ขณะ “ชูว เวลาอยูบ นเตยี ง ผัวคณุ เทา นั้นทีส่ ําคญั ทีส่ ดุ อยา งอนื่ นะ ตองรอไปกอน” “แตฮันน่ี… โอ” “แมไมใชคนหวั โบราณ เลกิ พูดเถอะ คพั เคก ” ถึงเขาไมบ อก เธอก็ไรค วามสามารถท่จี ะทําอยางนน้ั ไดอยูแลว เมอื่ ปฏิบัตกิ ารรักทวีความเรา รอนรุนแรงขึ้น สุดหลอ จอมเรยี กรอง พลกิ แพลงลีลารักสารพัดทวงทา เพ่อื ปรนเปรอเอาอกเอาใจเธอ เสียงของหญิงสาวทเ่ี ปลงออกมาหลงั จากนน้ั จงึ มแี คเ สยี งหอบ หายใจ เสยี งกรีดรองครวญคราง และเสียงบอกรักของรา งกาย โอบ ลอมโลกสวนตวั ของเขาและเธอจนไมเ หลือที่วา งใหส ่ิงอ่ืน
Search
Read the Text Version
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- 9
- 10
- 11
- 12
- 13
- 14
- 15
- 16
- 17
- 18
- 19
- 20
- 21
- 22
- 23
- 24
- 25
- 26
- 27
- 28
- 29
- 30
- 31
- 32
- 33
- 34
- 35
- 36
- 37
- 38
- 39
- 40
- 41
- 42
- 43
- 44
- 45
- 46
- 47
- 48
- 49
- 50
- 51
- 52
- 53
- 54
- 55
- 56
- 57
- 58
- 59
- 60
- 61
- 62
- 63
- 64
- 65
- 66
- 67
- 68
- 69
- 70
- 71
- 72
- 73
- 74
- 75
- 76
- 77
- 78
- 79
- 80
- 81
- 82
- 83
- 84
- 85
- 86
- 87
- 88
- 89
- 90
- 91
- 92
- 93
- 94
- 95
- 96
- 97
- 98
- 99
- 100
- 101
- 102
- 103
- 104
- 105
- 106
- 107
- 108
- 109
- 110
- 111
- 112
- 113
- 114
- 115
- 116
- 117
- 118
- 119
- 120
- 121
- 122
- 123
- 124
- 125
- 126
- 127
- 128
- 129
- 130
- 131
- 132
- 133
- 134
- 135
- 136
- 137
- 138
- 139
- 140
- 141
- 142
- 143
- 144
- 145
- 146
- 147
- 148
- 149
- 150
- 151
- 152
- 153
- 154
- 155
- 156
- 157
- 158
- 159
- 160
- 161
- 162
- 163
- 164
- 165
- 166
- 167
- 168
- 169
- 170
- 171
- 172
- 173
- 174
- 175
- 176
- 177
- 178
- 179
- 180
- 181
- 182
- 183
- 184
- 185
- 186
- 187
- 188
- 189
- 190
- 191
- 192
- 193
- 194
- 195
- 196
- 197
- 198
- 199
- 200
- 201
- 202
- 203
- 204
- 205
- 206
- 207
- 208
- 209
- 210
- 211
- 212
- 213
- 214
- 215
- 216
- 217
- 218
- 219
- 220
- 221
- 222
- 223
- 224
- 225
- 226
- 227
- 228
- 229
- 230
- 231
- 232
- 233
- 234
- 235
- 236
- 237
- 238
- 239
- 240
- 241
- 242
- 243
- 244
- 245
- 246
- 247
- 248
- 249
- 250
- 251
- 252
- 253
- 254
- 255
- 256
- 257
- 258
- 259
- 260
- 261
- 262
- 263
- 264
- 265
- 266
- 267
- 268
- 269
- 270
- 271
- 272
- 273
- 274
- 275
- 276
- 277
- 278
- 279
- 280
- 281
- 282
- 283
- 284
- 285
- 286
- 287
- 288
- 289
- 290
- 291
- 292
- 293
- 294
- 295
- 296
- 297
- 298
- 299
- 300
- 301
- 302
- 303
- 304
- 305
- 306
- 307
- 308
- 309
- 310
- 311
- 312
- 313
- 314
- 315
- 316
- 317
- 318
- 319
- 320
- 321
- 322
- 323
- 324
- 325
- 326
- 327
- 328
- 329
- 330
- 331
- 332
- 333
- 334
- 335
- 336
- 337
- 338
- 339
- 340
- 341
- 342
- 343
- 344
- 345
- 346
- 347
- 348
- 349
- 350
- 351
- 352
- 353
- 354
- 355
- 356
- 357
- 358
- 359
- 360
- 361
- 362
- 363
- 364
- 365
- 366
- 367
- 368
- 369
- 370
- 371
- 372
- 373
- 374
- 375
- 376
- 377
- 378
- 379
- 380
- 381
- 382
- 383
- 384
- 385
- 386
- 387
- 388
- 389
- 390
- 391
- 392
- 393
- 394
- 395
- 396
- 397
- 398
- 399
- 400
- 401
- 402
- 403
- 404
- 405
- 406
- 407
- 408
- 409
- 410
- 411
- 412
- 413
- 414
- 415
- 416
- 417
- 418
- 419
- 420
- 421
- 422
- 423
- 424
- 425
- 426
- 427
- 428
- 429
- 430
- 431
- 432
- 433
- 434
- 435
- 436
- 437
- 438
- 439
- 440
- 441
- 442
- 443
- 444
- 445
- 446
- 447
- 448
- 449
- 450
- 451
- 452
- 453
- 454
- 455
- 456
- 457
- 458
- 459
- 460
- 461
- 462
- 463
- 464
- 465
- 466
- 467
- 468
- 469
- 470
- 471
- 472
- 473
- 474
- 475
- 476
- 477
- 478
- 479
- 480
- 481
- 482
- 483
- 484
- 485
- 486
- 487
- 488
- 489
- 490
- 491
- 492
- 493
- 494
- 495
- 496
- 497
- 498
- 499
- 500
- 501
- 502
- 503
- 504
- 505
- 506
- 507
- 508
- 509
- 510
- 511
- 512
- 513
- 514
- 515
- 516
- 517
- 518
- 519
- 520
- 521
- 522
- 523
- 524
- 525
- 526
- 527
- 528
- 529
- 530
- 531
- 532
- 533
- 534
- 535
- 536
- 537
- 538
- 539
- 540
- 541
- 542
- 543
- 544
- 545
- 546
- 547
- 548
- 549
- 550
- 551
- 552
- 553
- 554
- 555
- 556
- 557
- 558
- 559
- 560
- 561
- 562
- 563
- 564
- 565
- 566
- 567
- 568
- 569
- 570
- 571
- 572
- 573
- 574
- 575
- 576
- 577
- 578
- 579
- 580
- 581
- 582
- 583
- 584
- 585
- 586
- 587
- 588
- 589
- 590
- 591
- 592
- 593
- 594
- 595
- 596
- 597
- 598
- 599
- 600
- 601
- 602
- 603
- 604
- 605
- 606
- 607
- 608
- 609
- 610
- 611
- 612
- 613
- 614
- 615
- 616
- 617
- 618
- 619
- 620
- 621
- 622
- 623
- 624
- 625
- 626
- 627
- 628
- 629
- 630
- 631
- 632
- 633
- 634
- 635
- 636
- 637
- 638
- 639
- 640
- 641
- 642
- 643
- 644
- 645
- 646
- 647
- 648
- 649
- 650
- 651
- 652
- 653
- 654
- 655
- 656
- 657
- 658
- 659
- 660
- 661
- 662
- 663
- 664
- 665
- 666
- 667
- 668
- 669
- 670
- 671
- 672
- 673
- 674
- 675
- 676
- 677
- 678
- 679
- 680
- 681
- 682
- 683
- 684
- 685
- 686
- 687
- 688
- 689
- 690
- 691
- 692
- 693
- 694
- 695
- 696
- 697
- 698
- 699
- 700
- 701
- 702
- 703
- 704
- 705
- 706
- 707
- 708
- 709
- 710
- 711
- 712
- 713
- 714
- 715
- 716
- 717
- 718
- 719
- 720
- 721
- 722
- 723
- 724
- 725
- 726
- 727
- 728
- 729
- 730
- 731
- 732
- 733
- 734
- 735
- 736
- 737
- 738
- 739
- 740
- 741
- 742
- 743
- 744
- 745
- 746
- 747
- 748
- 749
- 750
- 751
- 752
- 753
- 754
- 755
- 756
- 757
- 758
- 759
- 760
- 761
- 1 - 50
- 51 - 100
- 101 - 150
- 151 - 200
- 201 - 250
- 251 - 300
- 301 - 350
- 351 - 400
- 401 - 450
- 451 - 500
- 501 - 550
- 551 - 600
- 601 - 650
- 651 - 700
- 701 - 750
- 751 - 761
Pages: