ภรรยาเจ้า(2)

เหมอื นกัน จึงตอบกลับไปตามตรงไมแ่ พ้ผู้เปน็ ป้า “คะ่ เดจ็ ป้า ยังไม่ทรงทราบหรอื คะ ไหนหม่อมป้าป๋ิวบอกชายว่าสง่ การ์ดเชญิ ไปให้ เด็จป้าทีฝ่ รงั่ เศสตั้งนานแล้ว” เสด็จพระองค์ หญิงรับฟังคำพดู ของหลานชาย ก่อนพระปติ ุจฉาองค์ ใหญ่ซงึ่ ไพกำลนเักพอื่อยเชไู่ กญิ ลพถรงึ ะตอ่างงคแ์ ไดปนเปจะ็นกเ้กมียลรงตมิองการ์ดแตง่ งานเรยี บหรู ซง่ึ สง่ ข้ามน้ำข้ามทะเลมา “ป้าได้รับแล้ว คงมาถงึ ที่วังได้สกั สองอาทิตย์ แล้วกระมัง แต่เพ่ิงมเี วลาได้ดตู อนที่ หม่อมหลวงจรุ มี าศโทร. มาบอก” “หม่อมหลวงจรุ มี าศ...ราชสกลุ วายะวงศ์น่ะหรอื คะ” “ถูกตัวเทียวละ เธอรจู้ ักหลอ่ นงั้นร”ึ พระปิตจุ ฉาองค์ ใหญ่ถามกลับอยา่ งแคลงใจ “เธอเป็นแม่ของ...คนร้จู ักชายนะ่ คะ่ ” “เธอคิดจะแตง่ เอกให้หญงิ สามัญชนจรงิ รชึ ายต”ิ เสด็จพระองค์ หญงิ ถามเข้าประเดน็ อยา่ งไมร่ รี อ นัยน์ เนตรหลังแวน่ กรอบทอง พินจิ ไปท่ใี บหน้าละมนุ ละไมของวา่ ทเ่ี จ้าสาว ซงึ่ ย้ิมหวานอยูบ่ นการ์ดเชญิ เคียงคู่พระ ภาติยะของพระองค์ อย่างผู้ใหญท่ ีส่ ำรวจเด็ก “ไม่มเี อกหรอื รองค่ะเด็จป้า เพราะชายต้ังใจจะมลี กู ไม้เป็นภรรยาคนเดยี ว” “เธอออกปากโดยไมย่ อมฟังป้าพดู ให้จบเทยี วรชึ ายติ” สรุ เสยี งทเี่ ข้มข้ึนทำให้คนปลายสายเงียบลงกอ่ นจะเอ่ยตอ่ “ขอประทานอภัยคะ่ แตช่ ายยนื ยันตามน้ัน และชายอยากให้เดจ็ ป้าเสดจ็ มาเป็น ประธานในงานเสกสมรสของชายกับลกู ไม้ด้วย” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์ละพระเนตรออกจากการ์ดแต่งงานบนพระหัตถ์ ก่อนจะถอนพระทัยเฮือกใหญ่ “เธอโตแล้ว และแม่ป๋ิวกอ็ อกตัวรับหน้าแทนเธอเสยี เปน็ การใหญ่ ฟังว่าหลอ่ น

ทูลเชญิ เจ้านายทั้งวงศ์ใหญ่วงศ์น้อยจนเสรจ็ สรรพ คงคิดจะบังคับมใิ ห้ป้าขวางงานครง้ั ขนน้เี พษิ ่อื ฐหารนว่ ้ามตสาขายอพงนระรโงั ลสหรติรคซ์ เง่ึ รจาัด” แจงเสเปด็นจ็ แพมร่งะาอนงใคห์ ห้พญริงะตภราตัสิยถะึงหมอ่ มโดพยลิ กาาสรลเชักญิษณแข์ กเหพรรอ่ืะ มากมายจนเสด็จพระองค์ หญงิ ไมอ่ าจยกเลกิ ได้ “เรอื่ งงานเสกสมรสครั้งน้ปี ้าคงต้องปล่อยไปเพราะใกล้วันงานแล้ว แต่เรอ่ื งแตง่ เอกแต่งเดียวอยา่ งไรเสยี ป้าคงต้องขวาง” หมดสน้ิ หแมล่อ้วมเจ้ากิตแตลกิ ะรนเงัน่ ียเบหฟมัอืงโนดจยะไเมป่ค็นดิ กโาตร้แเปยิด้งชอ่ งทเพางรใาหะ้พเขราะไปดิต้พจุ ูดฉสาง่ิอทงีค่ คิด์ ใจหะญทม่ ำไีรปับจสนงั่ แสดงความต้องการท่ีแท้จรงิ ออกมา ตามใจป“แ้าลโดะยในกเามรมื่อีภปร้ารยยอามทใเี่ หป้เ็นธเอจแ้าอตกีง่ หคญนหงิ สนาึ่งมเัชญน่ ชกนันข”้ึนมาเป็นภรรยาเจ้าได้ เธอก็ต้อง “...” “และวันดูตัวเจ้าสาวอีกคนของเธอ กค็ อื วันเสกสมรสของเธอกับแมห่ ลานสะใภ้ สามัญชนคนน้ันของป้านัน่ แหละ” หลังวางสายจากพระภาติยะแท้ๆ เพยี งองค์ เดียว เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ก็นัง่ ขบคิดเรอ่ื งตา่ งๆ พักใหญ่ กระทั่งนัยน์ เนตรแลเห็นรา่ งแบบบางของพระญาติฝั่งสกลุ มหิ ตธรทเ่ี ดินเข้ามาใกล้พรอ้ มจรติ จะก้านแชม่ ช้อยชวนชม “คณุ ชน่ื ต้นห้องบอกเมฆวา่ เสดจ็ ป้าทรงลมื เสวยโอสถม้อื กลางวันเพคะ เมฆเลย เชญิ มาถวาย” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์แย้มสรวลรับโอสถทีห่ ม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัย ยน่ื มาถวาย “เบ่ือแม่ชน่ื จรงิ แมค่ นข้ฟี ้อง จรงิ สหิ ญิงเมฆ เรอ่ื งเรยี นต่อน่ะ ป้าขอให้ผัดผอ่ น ไปก่อนจะได้หรอื ไม่” หมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามาลัยทอดเนตรตอบเสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ผ้มู ีศกั ด์ ิ

เป็นป้า ซงึ่ ทรงชบุ เล้ียงเด็กอาภัพเชน่ เธออยา่ งไมเ่ ข้าพระทัย “ทำไมหรอื เพคะ เสดจ็ ป้ามีธรุ ะอะไรให้หญิงทำหรอื เพคะ” “วันศกุ ร์หน้าชายตจิ ะเสกสมรส ป้าอยากให้หญงิ เมฆไปงานด้วยกัน” ขา่ วท่ไี ด้รับฟังทำให้หมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัยเบกิ เนตรกว้างอยา่ งไมอ่ ยากเชอ่ื “พ่ชี ายตจิ ะเสกสมรสหรอื เพคะ” เสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์พยักพระพักตร์รบั อย่างจำยอม ด้วยรดู้ ีถึงความ ร้สู กึ ของพระภาตยิ ะต่างราชสกุลวา่ มีใจชอบพอหม่อมเจ้ากติ ตกิ รมาต้ังแต่เด็กๆ “ใชจ่ ้ะ แต่หญงิ เมฆไมไ่ ด้ไปในฐานะพระญาติหรอกนะ แตไ่ ปในฐานะวา่ ท่ีเจ้าสาว อีกคนของชายติต่างหาก” “ไม่เข้าใจ ขออกี ที” ด้วยเข้หาใมจ่อวม่ากเจา้ารกเริตยี ตงกิลรำทดัถ่ีบอืเหโลทา่รญศพัาตทิเ์ มปือน็ ถเรืออื่ คง้าลงะอเยอู่ขีย้าดงซหับยู ซ้ิมอ้ อนยเา่ กงินใจกเวย่า็นคในสธค่ รนรปมลดาาจยะสาย เข้าใจ “เป่าผมเสรจ็ หรอื ยัง ไปเป่าผมให้เสรจ็ กอ่ น เด๋ยี วไม่สบาย” ราชนิกุลหน่มุ สงั่ เพราะตอนแรกทีโ่ ทร. ไปหาลัลนา หญงิ สาวบอกเขาว่าเพิง่ อาบ น้ำเสรจ็ และกำลังนัง่ เปา่ ผมอยู่ “เสรจ็ นานแล้ว มา แกอธบิ ายแบบเดิมอกี ที เอาแบบละเอียดและเข้าใจง่ายนะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้มิ รบั น้ำเสยี งเอาจรงิ เอาจังของลัลนา กอ่ นจะหย่อนตัวลงนั่ง บซนงึ่ จโะซถฟกู าใตชัวเ้ หปร็นทู หตี่ ้อ้ังงอหยอู่ทขางอมงุมเขหานกั่ึงบขวอา่ ทงหี่ห้มอง่อมปตลาคายมมสอายงห้องบรรทมใหญ่ของวังนรงั สรรค์ “หม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยเปน็ พระญาติทางฝั่งเสดจ็ ย่าของฉัน สายสกุลมหิ ตธร” “อาฮะ ซงึ่ กห็ มายความว่าเธอคนน้ีเปน็ ญาติแกเหมอื นกันใชไ่ หม”

“อ้ือ เปน็ ญาติหา่ งๆ ไมแ่ไตดก่ ้ช็เดปิ เน็ ทห่าไลรานเพสารวาะขรอางชพสอ่กฉุลันมหคตินธหรนเปึง่ น็ รตาชอสนกทุลพี่ ใอ่ หแญม่่ขนอับง พระญาตกิ ันไม่ทัว่ ถงึ หรอก หญงิ เมฆส้นิ พอ่ ฉันก็เอาหญงิ เมฆมาเล้ียง ตอนน้ันเดจ็ ป้าป้ันมาพบแล้วนกึ เอ็นดู ก็ เลยขอรับไปดแู ลแทน” ลัลนาพยักหน้าตามครัน้ ได้ฟังความเป็นมา “แตป่ ัญหามันอยูท่ ่วี ่า ในวันแตง่ ของเรา เด็จป้าจะพาหญงิ เมฆมาให้ฉันดตู ัว แล้วท่านก็อยากให้ฉันแตง่ งานกับหญิงเมฆหลังจากแต่งกับแกด้วย” “อ้อ...เฮ้ย!” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรลกุ ข้ึนยืนเตม็ ความสงู หลังจากได้ยนิ เสยี งอทุ านของลัลนา ฟัง” “แตฉ่ ันบอกเดจ็ ป้าไปแล้ววา่ ฉันจะแต่งกับแกแค่คนเดียว ปัญหาคอื เดจ็ ป้าไมย่ อม “ฉันไมส่ นหรอกว่าเสดจ็ ป้าแกจะวา่ ยังไง! ก็เอาดไิ อ้ติ! ถ้าแกรจิ ะมีเมียสอง ฉันก็ จะมีผัวสามให้ดู ท้าชนกันไปเลย!!” “ไมไ่ ด้!” “เออ! งั้นแกกร็ บี เสดจ็ ไปจัดการให้เรยี บร้อย แล้วอย่าให้ฉันต้องพูดซำ้ นะ!” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเรม่ิ ร้อนรนคร้ันได้ยนิ คำตัดสนิ ทเี่ ด็ดขาดเสยี ยิ่งกว่ารับสงั่ ของ เสดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ “ฟังก่อนไอ้ไม้ ฉันไมไ่ ด้บอกว่าจะแต่งกับหญงิ เมฆ ฉันแคม่ าเลา่ ให้ฟัง เผ่ือวัน นั้นฉันพดู อะไรไปแกจะได้ไม่ตกใจ” ลัลนาไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนสนทิ เพราะตอนน้เี ธอกำลังตกใจกับอารมณ์ ขรนุ่องกตั่อวเนอจงะผทอ่ ี่จนๆู่ ลกมโ็หมาโยหใขจ้ึนออมกาแมบาบเบไามๆ่มปี แม่ี ลขี้วลพุย่ ดู ตห่อญเมิง่ือสอาวารหมลณับ์ตขาอสงงตบัวอเอารงมกณลั์บทเี่กปำน็ ลปังคกุกติ แล้ว “โทษทที ่ีโมโหใส่ สงสัยประจำเดือนไม่มา ฉันเลยหงดุ หงิดว่ะ ความจรงิ แกจะ

แตง่ กับใครมันกเ็ รอ่ื งของแก เพราะงานแตง่ เรามันกเ็ มกข้ึนมาตั้งแตต่ ้นอย่แู ล้ว...” “...” “แต่ประเด็นคอื ครอบครัวฉัน แขกของฉัน เขาไม่ได้รเู้ รอื่ งน้ีด้วย และทกุ คน ต้ังใจไปงานเพ่ือแสดงความยนิ ดีกับเรา...เฮ้อ” ลัลนากลา่ วกอ่ นจะเงยี บเสยี งลงแล้วถอนหายใจใหญ่ “ฉันขอถามแกส้นั ๆ เลยนะติ แกรกั ท่านหญิงอะไรนัน่ หรอื เปลา่ แค่บอกมาคำ เดียววา่ รัก ฉันจะลม่ งานแตง่ ให้เอง” “ไมร่ กั ” ราชนิกุลหนุม่ ตอบกลับแทบจะทันที ในตอนน้ีหัวใจตรงอกซา้ ยกำลังบบี แนน่ เพราะได้ยนิ ถ้อยประโยคทห่ี ่างเหินของลัลนา ทวา่ อีกใจหนงึ่ ก็แอบสขุ กับคำพูดท่ีเหมอื น จะหึงหวงของหญงิ สาว “ดี แกพดู แล้วนะ แล้วถ้าวันนั้นเสด็จป้าแกคดิ จะแยง่ บ่อเงนิ บ่อทองของฉันไป ให้คนอน่ื อีกละก็...วังแกแตกเพราะฉันแน่ คอยด!ู ” ตู๊ดๆ หม่อมพิลาสลักษณ์ ทอดสายตามองหลานชายท่ยี ืนเท้าแขนอยูน่ อกระเบียงของห้อง บรรทมใหญ่ กายสงู สง่าดูตึงเครยี ดอยา่ งบอกไม่ถกู ไมเ่ หมือนทกุ ครัง้ ทมี่ ักจะผ่อนคลาย ยามอยกู่ ับวา่ ที่หมอ่ มของเขา “ชาย” รา่ งสงู โปรง่ หันกายมามองตอบผู้เป็นป้า กอ่ นจะย้มิ บางแล้วเดินเข้าไปหา “เหนอ่ื ยไหมคะหม่อมป้า” หม่อมเจ้ากติ ตกิ ร โอบรา่ งท้วมตามวัยของป้าคนรอง ก่อนจะพาเดินมาหยุดตรง ระเบียงห้องซงึ่ ให้วิวสงู ของช้นั สอง “เหนอ่ื ยอะไร ป้าแคย่ ืนสัง่ คุณพนักงานเขาเท่านั้น ว่าแตช่ ายเถอะ ทำไมยังไม่

นอน ตนื่ เต้นหรอื ยังไง” ราชนิกุลหนุม่ พาหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ไปนัง่ ลงบนเก้าอ้ไี ม้ก่อนจะหย่อนตัวลงนัง่ เคยี งข้าง สองมอื ของท้ังคูก่ มุ กันไว้อยา่ งท่ชี อบทำเวลาต้องการให้กำลังใจใครอกี คน “มเี รอื่ งให้คดิ นดิ หน่อยเทา่ นั้นคะ่ ว่าแต่หมอ่ มป้ามาค้างวังนรงั สรรค์ แบบน้ี ท่าน ลงุ จักรไม่เหงาแย่หรอื คะ” หม่อมพลิ าสลักษณ์ หัวเราะยามได้ฟังหลานถาม “ให้ทรงเหงาบ้างก็ดี ชอบท้ิงป้าแล้วเด็จไปข้างนอกบ่อยดีนัก...ชายเถอะ คิดเรอื่ ง อะไรกันฮึ เรอื่ งเด็จป้าป้ันหรอื เปล่า” คนเปน็ ป้าคล้ายจะรใู้ จหลาน หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเลยไมต่ ้องพูดและอธิบายอะไรให้ มากความ “เดจ็ ป้าจะให้ชายรบั หญงิ เมฆเปน็ ภรรยาอีกคนค่ะ เลยกำลังคดิ ว่าจะปฏเิ สธยังไง ให้เดด็ ขาด” หม่อมพิลาสลักษณ์ ย้ิมให้ท่าทางเอาจรงิ ของหลาน “ดีแล้วทช่ี ายไม่ลังเล ดีที่ไม่ วเขังวเราคไมง่ใไดจ้อแตอ่ กนเพเรพาระาฝะมีถือ้าชแามย่วรา่ ับทหห่ี ญม่อิงเมมขฆอมงาชดา้วยยแอนกี ่นคอนน”นอกจากน้องจะน่าสงสารแล้ว หม่อมเจ้ากิตตกิ รแย้มย้ิมยามผ้เู ปน็ ป้าพดู ถึงลัลนา “ชายไม่มที างทำให้ลกู ไม้เสยี ใจหรอกคะ่ ชายตั้งใจกับความคดิ น้มี าก อาจเปน็ ทสี่ ดุ ของสงิ่ ท่ชี ายคิดอยากจะทำเลยกว็ ่าได้” หม่อมพลิ าสลักษณ์ ย้มิ ตามใบหน้าของหลานชาย “เลา่ ให้ป้าฟังบ้างสจิ ๊ะ...เรอ่ื ง ชายกับลูกไม้น่ะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รเงียบไปพักหน่ึง กอ่ นจะเรม่ิ เลา่ ท่มี าที่ไปของทุกสง่ิ ที่ก่อเกดิ เปน็ คำว่ารักเต็มหัวใจของเขา “ความจรงิ ชายไม่เคยบอกใครวา่ ลูกไม้สำคัญกับชายแค่ไหน เธออาจจะเปน็ ผู้หญิงที่ไม่ค่อยเรยี บร้อย พูดจาไมค่ อ่ ยสภุ าพ ติดจะงกกว่าคนปกติ แต่สำหรบั ชาย

ชายชนิ แล้วค่ะ และดูเหมอื นชายจะชอบไอ้ความแปลกน้ันข้นึ เรอ่ื ยๆ ด้วย” ป้าอยากหฟมังอ่ ”มพิลาสลักษณ์ มองใบหน้าย้มิ ๆ ของหลานชายก่อนจะเรง่ เร้า “พดู ต่อสจิ ๊ะ “ถ้าจะให้ชายเล่าก็ต้องเรมิ่ ตั้งแตช่ ายเรยี นอนบุ าลม้ังคะ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รกล่าวกอ่ นจะยืนข้ึน แล้วเดินไปเท้าแขนบนราวระเบยี ง “คำวา่ หมอ่ มเจ้าคอื พระยศของราชวงศ์ เราไม่ใชเ่ ช้อื พระวงศ์ทีเ่ ปน็ คนธรรมดาแต่ มียศนำหน้าอย่างหม่อมราชวงศ์หรอื หม่อมหลวง แตห่ ม่อมเจ้าคอื เจ้านายทอ่ี ยูใ่ นชนั้ หลานหลวง มีสกุลยศแตง่ ต้ังมาโดยกำเนดิ แต่ในยคุ สมัยน้คี นทม่ี พี ระยศและอยู่ในรนุ่ ราวคราวเดียวกับชายแทบจะไมม่ แี ล้ว” ชายหนุ่มถอนใจ และนั่นทำให้ผู้เปน็ ป้าได้คิดว่า พระยศทผ่ี ้เู ปน็ หลานแบกอยู่ บนบ่าคงทำให้เหนื่อยและหนา่ ยเตม็ ที ปกป้อง“แตลั้งะแพตา่เกกัิดนมการชาบายไหกวถ็ ้ กู ใเคพรื่อตนอ่ เใลคน่ รขยอกงไชว้าเหยนมอืเี พหียัวงท่านชแามย่ เตเิบพโรตาใะนเดร็จวั้ พวัอ่งทเปีม่ น็ แี คตน่คนดุ และไม่ชอบเลน่ หัวกับใคร การเข้าเฝ้าเด็จพอ่ แตล่ ะทีต้องอยูใ่ นกฎในระเบยี บ ชายไม่ ชอบพดู ราชาศพั ท์ ไม่ชอบคลานเข่า กเ็ ลยเลีย่ งเดจ็ พอ่ มาตลอด” ราชนิกลุ หนุ่มสารภาพก่อนจะนง่ิ ไปอีกครัง้ ยามเลา่ มาถึงบพุ การที ั้งสอง ซง่ึ เขายัง คงระลกึ ถึงอยู่ทกุ ลมหายใจ “ท่านแม่บอกชายวา่ การเข้าโรงเรยี นจะทำให้ชายเจอเพอ่ื น ชายจึงต้ังหน้าต้ังตารอ วันท่จี ะได้ไปโรงเรยี น แตพ่ อถึงวันน้ันเข้าจรงิ ๆ ชายก็ไมม่ ีเพ่ือนอยู่ดี เพราะพระยศ หมอ่ มเจ้าของชายทำให้ไมม่ ีใครกล้าเข้ามาเล่นด้วย เพราะพวกเขาไม่รวู้ ่าควรทำตัวยังไง ควรพดู ภาษาแบบไหน แล้วจะชวนเล่นสนกุ กลางแดดได้หรอื เปล่า” พูดมาถึงตอนน้ีใบหน้าที่ดเู รยี บน่ิงก็อมย้มิ บางๆ “แตม่ ีเด็กอยู่คนหน่งึ ทไ่ี มไ่ ด้คิดแบบน้ัน เธอเปน็ เดก็ ผู้หญงิ ตัวเลก็ และขาวสะดดุ ตา...หมอ่ มป้าทายสคิ ะวา่ ใคร” “เดาไมย่ าก ก็แม่ว่าท่หี มอ่ มนะ่ ส”ิ

ราชนกิ ลุ หนุม่ พยักหน้ารบั รอยย้ิมไม่จางไปจากใบหน้าของเขา “เด็กหญงิ ลัลนา เกตน์ สริ ี เด็กผู้หญงิ ที่ไม่มีอะไรเลย นามสกลุ อะไรกไ็ มร่ ู้ ชาย ไยสมังำเ่หชครอยับบคลเุ้นธกู อไมไ้มเชม่ธายีอยศสคหรงา้รเงอปื เสพน็ ยีรเหะงยหมัศวือเอนระาเดไะร็กนทเำธ่ีไหมอนม่ช้าีใอชคบอื่ รชคว่แบยถคมดนยนู อังา่ จืน่สนงสทแาี่สลรดุน้วใา่ชนเาหโยรน็ กงใเ็เจรปยจีน็ นนหเนธแอึ่งตใตน่ท้อกุนงคช้ันนวคนกะ่ ็ ไปเลน่ ขายขนมครกด้วยกัน” หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ หัวเราะเมือ่ ได้ฟังวรี กรรมความรักของหลานชาย “มอื เล็กๆ ที่ยื่นมาชวนให้เดินไปด้วยกัน ไมไ่ ด้ทำให้ชายร้แู ค่ว่าการเลน่ ขายขนม ครกแบบเด็กทั่วไปเขาเล่นกันยังไง แต่มือนั้นคอื จดุ เรม่ิ ต้นทีท่ ำให้โลกของชายเปล่ียน ไปทุกอยา่ ง พชราย้อเมรเมิ่พมื่อีเนพเอื่ ยนอะๆมีเสมยี ันงสหันวเุกรแาะค่ไหมนรี อยชยา้มิยไดไ้รดวู้ ้ร่าวู้กา่ ากราปรีนวิ่งตไ้นปไหมัว้แเลรา้วะตไปกกลลงมางา แดดร้อนๆ จในนตปัววชดากย้นคเพอื คือ่ วนาทมเ่ี สปำน็ เรเพจ็ ออ่ื ยนา่ จงรสงิ งูๆสดุ แขลอะงทเั้งดหก็ มคดนนห้ันนมึ่งันสเกำคดิ ัญข้ึนคไือด้..ช.เาพยรไาดะ้กเดลก็ ุม่ หเพญอื่ งิ นลัทลี่รนักา เกตน์ สริ ี คนเดียว” ความเห“็นป้าไอมด่คชดิ นื่ เลใจยกวับ่าหสลงิ่ ่อทนไ่ี ดจ้ระับสฟำคังัญจากกับปชากายขถอึงงขหนลาาดนนช้”ีายไม่ไดห้ มอ่ มพิลาสลักษณ์ ออก “สำคัญสคิ ะ สำคัญมาก และย่ิงสำคัญ เพราะเธอเป็นเพียงคนเดยี วที่อยู่ข้างชาย ในวันทเ่ี ดจ็ พอ่ กับทา่ นแม่ส้นิ ” มัธยมปหลมา่อยมไดเจ้ฟ้าังกขติ ่าตวกิร้ารยหทว่ีพนรนากึกถเอึงาเมลือ่มหหลายายใจปขีกออ่ งนบพุ กตารอที น้ังทสเ่ี อขงาไซปงึ่ ตกลำลอังดเกรยาี ลนอยู่ในชั้น เหตุการณ์ ในวันน้ัน ท้ังอารมณ์ และความร้สู กึ มันยังทำให้ทรมานอย่ใู นใจเสมอ ทว่า ความโดดเด่ียวคล้ายถกู ท้งิ ให้อยู่คนเดียวกไ็ ด้มือคูเ่ ดิมของคนคนเดิมย่นื มาหา แล้ว โอบกอดเขาไว้ด้วยอ้อมกอดเล็กๆ ของผู้หญิงทไี่ ม่มอี ะไรเลยอย่างเธอ หมอ่ มเจ้ากติ ติ กรยังจำได้ถึงหยดน้ำตามากมายท่ไี หลออกมาของเราท้ังสองคน จำได้ว่าเราร้องไห้ไป ด้วยกันในห้องเกบ็ พระอัฐทิ ี่ทั้งมืดและเงียบเหงานั้น ‘อย่าร้อง ฮึก แกยังมีฉันอยู่นะติ แกไมไ่ ด้อยูค่ นเดยี วนะ’

‘ฉันจะอยูเ่ ปน็ เพอ่ื น อยา่ ร้องนะติ ฮอื ๆ อยา่ ร้อง’ กำลังเปแน็ ตท่เขกุ าสกง่ิ ม็ ทเี กุธอออยย่างู่เขปอ็นงเพเขอื่ านกว็ไดง่ิ ้โไรมเ่ น่ข้าานมาหเพาพรราะอ้ หมลจังดจหามกานย้ันแอจ้งกี ผไมู้ไดถ่ ้รึงบัเดทือนุ นใหนญมอืงิ สาวที่ ‘ไอ้ติ ฉันได้ทนุ วะ่ ! โฮะๆ ฉันจะได้ไปเรยี นทอี่ ังกฤษแล้วน้า เก่งปะๆ แกชมฉัน ด๊ิ’ ‘เออ เก่ง’ เขาไมเ่ คยบอกลัลนาวา่ ทุนท่ีเธอได้ คอื ทนุ ทเี่ สดจ็ พ่อของเขารับอุปถัมภ์ มานาน เสพงิ่ ียองยแา่ ตงทท่ เ่ี่าปน็นไมธ่อรุ ะนขุญอางตทใ่าหน้ออกบพตุ รระชนาายมเพยี แงลคะนเขเดาไยี มวเ่ อคยยา่บงอเขกาวก่าร็ทับันชทว่ ีทงเ่ีตส่อดเจ็พพือ่ ่อดสำรน้ิ งไวท้ซกุ งึ่ เจตจํานงของพระบดิ าสบื ไป อาจเพราะในตอนน้ันเขากำลังหวัน่ ใจที่เธอกับเขาต้องแยกย้ายกันไปเพื่อเรยี น ตอ่ อาจเพราะตอนนั้นเขาได้เห็นรอยย้ิมท่ดี ูภาคภมู ิใจเสยี เหลือเกนิ จึงทำรา้ ยย้ิมนั้นไม่ ลง “เราจัดงานเล้ยี งสง่ กันทว่ี ังนรงั สรรค์ ของชายน่ีแหละค่ะหม่อมป้า ชายเป็นคน เสนอเองเพราะคิดว่าอยากทำอะไรให้ลกู ไม้บ้าง เรานั่งคยุ เลน่ กันต้ังแต่เก้าโมงเช้ายัน สามสที่ ุม่ ชายก็พาลกู ไม้ข้นึ มาลาเดจ็ พอ่ กับทา่ นแม่ในห้องเกบ็ พระอัฐ”ิ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกลา่ วตอ่ ไปพรอ้ มท้ังหวนคิดถงึ ภาพความทรงจำในคร้งั น้ัน ลัลนาในวัยสบิ แปดปีก้มลงกราบไปทางพระรปู ของพระบดิ าพระมารดาของเขา ก่อนเธอจะยกมือพนมนิ่งค้างแนบอกอยู่อย่างนั้น ราวกับกำลังขออะไรในใจ นัยน์ ตา หวานจ้องมองไปทพ่ี ระรปู ของทา่ นท้ังสอง ไมพ่ ูดแล้วก็ไม่จา กระทัง่ หญิงสาวก้มลงกราบ ลาอีกครงั้ แล้วจงึ หันกายมาทางตัวเขา ‘ไปด้วยกันนะ’ ‘...ไปไหน’ ‘ไปเรยี นทอี่ ังกฤษด้วยกันไง’

คำชวนน้ันยังก้องอยู่ในหยู ามนึกถงึ ความร้สู กึ เหมอื นกำลังจะโดนท้ิงให้อยู่คน เดยี วอีกคร้งั หายวับไปกับตา เพราะรอยย้มิ คำพูด และแววตาของคนชวนนั้นเอง ‘คิดวา่ ฉันจะท้ิงแกให้อยูท่ ี่นีค่ นเดยี วเหรอ ไม่หรอก ฉันไม่มีทางท้งิ แกไว้แน่’ ‘ฉันสญั ญากับพอ่ แม่แกเอาไว้ว่าจะอย่เู ป็นเพื่อนแก เพราะงั้น...ไปด้วยกันนะต’ิ รา่ งแบบบางท่ียันตัวลุกข้ึนแย้มย้ิมกอ่ นจะยื่นมือคู่เดมิ มาตรงหน้าเขา คำชกั ชวน และสายตามาดมั่นไม่ได้ผิดไปจากวันแรกที่เดก็ หญิงลัลนา เกตน์ สริ ี ยืน่ มือมาให้เขาเลย หากจะมีอะไรที่เปลี่ยน กค็ งมีแคว่ ัยที่โตข้นึ ของเราทั้งสองคน และความร้สู กึ ภายในใจของเขาทีก่ ำลังสะท้านสัน่ ไหว...สัน่ ไปหมดท้ังใจ ‘เมือ่ ก้ีฉันขอแกกับพอ่ แมแ่ กแล้ว ไปกับฉันนะ สัญญาวา่ จะทำให้แกสนุกทกุ วัน สนกุ จนลืมเศรา้ เลย สนใจเปล่า’ ยอมละชสาายยหตนาไุม่ ปทไกี่หำนลังคทลอ้าดยสกาับยไตมา่อไปยไากกลพหลันาดกสลักับเมสา้ยี ทวาคงหำทม่ผี อ่ ้เู มปป็น้าหลานซกงึ่ นำลั่งังนพิง่ ูดฟังและไม่ “ทกุ ครั้งท่ีชายยน่ื มือไปแล้วยอมให้ลกู ไม้นำชายเดิน ชวี ิตชายต้องมอี ะไรดีๆ เกดิ ข้นึ ตามมาเสมอ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรพดู ไปย้ิมไป ก่อนจะเดินกลับมานัง่ ลงข้างผู้เปน็ ป้าทก่ี ำลังทำ หน้าเหมอื นกันไมม่ ผี ดิ “ลกู ไม้ไมเ่ คยผิดสญั ญาท่ีให้ไว้แกช่ าย แกเ่ ดจ็ พอ่ และทา่ นแม่เลย เพราะชายสนุก อยูก่ ับเธอทุกๆ วัน กว่าจะร้ตู ัวอกี ทีกล็ ืมหมดแล้วว่าควรเสยี ใจเรอ่ื งอะไรบ้าง แล้วแบบ น้ีชายจะยอมให้คนอนื่ มาทำลายความสขุ ของชายได้ยังไง จรงิ ไหมคะ” หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ทจ่ี ๆู่ ก็รอ้ งไห้ออกมารบี พยักหน้า แล้วยกมือปาดน้ำตาออก ทจจติาน่ี กใา่ แจสกง้มสนาดรวค้วลนยขตนอล้ตี งอลตดอนมดามรผาสู้ ้เู ปกึ ็นขอปภ้บาราคย้สู ุณใกึ นผหใญดิ จทิงขีไ่สอมางไ่วคดผน้อ้ไู เยมปูใ่ม่ ็นกีอปละ้า้ชไรรดิ้สูเลหกึ ยลเหคานมนอืในนน้ันตไทดอ่ชี้รนบัว่ ทยนี่แด้ำกทแู เพิลคหยว์้ลงมคาานชว้าโชงลาไมยร้ หลักยึด

‘ชา่ งโชคดที ช่ี ายติมี ลัลนา เกตน์ สริ ี คนน้ี เพราะถ้ามหี ลอ่ นอย่ดู ้วย ชายปัณณ์ กับทา่ นหญงิ กนกคงหมดหว่ งและหลับอยา่ งสงบ’ “ถ้าอย่างน้ันชายติกต็ ้องเดด็ เดีย่ วเข้าไว้นะลกู ...แล้วป้าจะชว่ ยชายส้กู ับเดจ็ ป้าปั้น ของชายด้วยอีกคน”

๑๓ ภรรยาเจ้ า เวลาชว่ งสายของวันศกุ ร์ที่ ๙ เดือน ๙ พ.ศ. ๒๕๕๘ ภายใน ห้ องรบั แขกของวังนรังสรรค์ บรรยากาศนั้นดูอมึ ครมึ ราวกับมีพายุร้ายพัดอย่างบ้าคลั่ง อยูภ่ ายใต้ความเงยี บน้ัน ลัลนาในชดุ ไหมไทยบรมพมิ านสคี รมี พอดตี ัวนั่งพับเพยี บ เทยี บเคยี งข้างอยูก่ ับหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร ซง่ึ ทรงชดุ เครอ่ื งแบบข้าราชการตามกฎของการ เข้ารับ ‘พระราชทานน้ำสงั ข์ ’ ชหวอ่ งมเสชา้าใมบจมทดุ ะัดดต้ปวูมยร๒ะผดงับหออสยมาูข่ ตม้าาแงมหฉขเูกพนทือ่บีบ่ เธป่ารวน็รสมศาเรวนแีไยีดก้มร่คับโู่บบพา่ รวราสะณราาวชทาบเนปนจน็ หาเนกค้พารผอ่ืิธางีสกยมขืนรอสยงัพนครหนะลทรักา้ังชฐคาทูเ่ นจานใมิ หแเม้แปือ่ก้ง่ เแสนดใ่ จ็ จพในระสอถงาคน์ หะญขอิงพงคมิ นพ์ทว้ังลคัญู่ ชว์่าบัดหนม้ไี ่อดม้ตเบจ้แาหตญง่ เงิปเน็มสขาลมาภีมราลรยัยากันแอลยะห่างมถ่อกู มตพ้อิลงาแสลล้วักษณ์ ทว่าพระปติ ุจฉาองค์ ใหญ่กลับไมใ่ ครย่ ินยอมนัก เมอ่ื จูๆ่ หลังจากเสดจ็ มาถงึ ประเทศไทยก่อนวันงานเพียงหนึง่ วัน กม็ ารวู้ า่ ทรงอยูใ่ นรายชอื่ ของพยานในพิธสี มรส นกขพัำอน่รหะงกนรห็ทาดลชำกาใทนหาาร้ชพนอา๓รยยะ่ากปงับิตฝหหจุ ล่าฉญยกี เาเงิจอลส้างย่ีบาคมง่า์ ใไัวญมหดช่ไญ้วดนยข่้ จอเะพงทเเปื่อำจ็นใ้ราหบว่เพ้จมา่ วำยีพตตงธิ ้อกกีพงพารเรสระเะสรดทากจ็ ชัยสเทขไมม้าารนเ่นฝสน้อ้ธา้ำยรสรณังมขดด์ อา้วยวยัง่าไคงมทเิด่คปี่ปวิดร็นา่ ะวกทท่าาาัจบรงะตเกจสาารกมรงิ สหจมมแังลถรายสะงึ ขั้นทลู เกล้าฯ ขอพระราชทานน้ำสังข์ ซง่ึ เป็นถงึ พระมหาสังข์ ๔ กันถงึ ในวังใหญ่แบบน้ี เกล้าฯ “อปยรา่ งะทก่ชีอาบยพเริธยีีสนมครสะ่ เพดรจ็ ะปร้าาชทชานายแลนะับหเมปอ่ ็นมสลริ ัลมิ นงคาไลดอ้รันับสพงูรสะมดุ หในากชรวี ณุ ิตขาธอิคงุณเราโทป้ังรคดู่

กโแดลรยณุะทชาาี่ชธยาิคกยณุ ับมอหพี ยมระ่าอ่ งปมหติ ลาุจัทลฉ่สีนาดุาทไมั้งดไิส้จดอด้ใงทนแะคลเรบะง้ัทยี น่าน้นี สลมุงชรจาสักยกรจันลึงหงไมนล่คัางมดิจเาแปกต็นผง่ พส่านยอพางนใิธหพี ้ใรคะรรมาชาเทปาน็ นดเนอ้ว้ำกยสหพงั รรขอืะ์ มรอหงา ของชายอกี ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกล่าวกอ่ นจะกวาดสายตาไปยังหมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัยทีม่ อง ตอบมา กอ่ นฝ่ายหญิงจะหลบตาไป ความต้ั“งกใจารขเอสงกชสามยรสวใน่าหคมร่อ้งั นม้ลีไมัลใ่ นชาส่ไมกั ่ไแดต้อเ่ สยกูใ่ นใหฐ้สาน้นิ ะเภรอื่รรงยไปาลับๆแตแเ่ ตป่เน็ ธเอคเรปอื่็นงภยรนื รยยันาเตอ่อก ซง่ึ ได้รับเกยี รตสิ งู สดุ ในพิธีสมรสพระราชทานในคร้ังน้ี ชายจึงอยากทลู เดจ็ ป้าตอ่ ไปถึง เรอื่ งที่เดจ็ ป้าพาหญงิ เมฆมาให้ชายดูตัว” เนตรก็ยเสังดจัจ็บพจ้อระงอองยคูท่ ์ หี่พญระงิ ภพามิ ตพยิ ์ วะลคัญล้าชย์นกัง่ ำฟลัังงโบดอยกไวมา่ ่เรอับย่ ฟพังรเะรโอ่ื องษราฐว์ออันยใู่ ดท้ังสน้ิ ทวา่ นัยน์ “หญิงเมฆเปน็ กุลสตรที ่มี ีเกยี รตทิ ้ังในสายราชสกลุ และในตัวของหญงิ เมฆเอง แล้วควรหรอื คะท่เี ดจ็ ป้าจะให้หญิงเมฆลดองค์ ลดพระเกยี รตลิ งมาเป็นรองจากหมอ่ ม ของชาย” คำพูดทีด่ ูจะราบเรยี บประนปี ระนอมนั้นเปน็ ดั่งคำประกาศแกท่ กุ คนในห้องว่า หกเปาิต็นกตเไิกสดรด้แจ็คพเ่ ชมรายี ะยอลหังบนค์ุม่ไหมกญ่ค็คงิ ิดงพใตมิหบ้พหแ์มวตลอ่่งัญอมอเชจก์้ดาหหงึ นญดั้นางิ อเยปอก็นกหตเมพาอ่นียมัง่นทเเจอี่ส้างอหงญรงิอเงมจขาลกาลมัลานลัายเใทห่า้นหั้มน่อมซเจง่ึ ้าก็คือ เดจ็ ป้า “แเพตยี่หงากแตเด่ช็จาปย้าขมอีปทรลูะสตงอ่ คไ์ปยดนื ้วยยันวอ่ายา่หงญน้ันงิ เมชฆาจยะกเจ็ปำน็ ตภ้อรงรยยอามทรีน่ ับา่ ไสวง้ สชาารยทจ่สี ะดุไม่ขเพัดรทาัยะ เมอื่ ชายรับหญิงเมฆมาไว้ในการดูแลแล้ว ชายคงไม่สามารถดูแลหญงิ เมฆฉันสามีภรรยา ทั่วไปได้ เพราะชายไมเ่ คยคดิ กับหญงิ เมฆเกินกว่าพระญาตทิ ีม่ ีสายเลอื ดเกี่ยวดองกัน ความร้สู กึ พเิ ศษนอกเหนือจากนั้นชายไมเ่ คยม”ี หม่อมเจ้ากิตตกิ รยนื ยันด้วยเสยี งหนักแน่น และกริ ยิ าท่าทางนั้นก็ทำให้ไมม่ ีใคร คดิ จะทัดทานอีก แม้แต่เสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์กท็ รงวางองค์ เงียบๆ คงจะมแี ต่

หมอ่ มพิลาสลักษณ์ ทีอ่ มย้ิมเปน็ กำลังใจให้หลานชายเท่านั้น “เอาเถอะจ้ะ ป้าเชอ่ื วา่ เด็จป้าป้ันของชายคงไม่ทัยรา้ ยทัยดำจับคนสองคนท่ีไมไ่ ด้ ปลงใจรกั ต่อกัน มาเสกสมรสกันให้ทรมานใจหรอก” ป้าคนรองกล่าวกอ่ นจะเหลอื บตามองพระเชษฐภคนิ ีทย่ี ังคงนิง่ เงยี บไมเ่ อ่ยอันใด สว่ นหม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัยกก็ ้มหน้าเงยี บเชน่ กัน แม้จะสงสารแตห่ มอ่ มพลิ าส ชลัากยษคณงไ์ กดต็ ้ว้อ่นุ งเทปำ็นใแจนแข่ ง็ ไม่อย่างน้ันครอบครวั เลก็ ๆ ทีเ่ พ่ิงสมบูรณ์ ในวันน้ีของหลาน หมอ่ มเจ้ากติ ติกรย้ิมรับคำหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ท่ีชว่ ยตัดบทจบคำสนทนาให้ ก่อน ชายหนุม่ จะหันมองลัลนาทีย่ ้ิมตอบมาบางๆ “ถ้าเดจ็ ป้ากับหม่อมป้าไม่มอี ะไรแล้ว ชายขอตัวพาหมอ่ มของชายไปหาอะไรอุน่ ๆ ทานสักหนอ่ ยนะคะ เหน็ บ่นวา่ ประจำเดอื นยังไมม่ าหลายวันแล้ว ชว่ งน้ีเลยต้อง ประคบประหงมกันมากหน่อย” “...!” ถ้อยประโยคของหม่อมเจ้ากติ ตกิ รทำให้ขัตติยนารที ้ังสามและสตรลี กู ร้านทองอกี หมนาก่ึง’ตทกำใใจหไ้ปคตำพามดู ๆนั้นกแันปลคเพวราามะหคมำวาย่าเป‘ป็นรอะยจ่าำงเดออืืน่ นไดไม้มม่ากา’มาแยลทะีเด‘ยี ตว้องประคบประหงมให้ ลัลนาหันมาสบตาเจ้าบ่าวของตน แลเหน็ ย้ิมของเขาท่ีดคู ล้ายจะเย้าเธอซงึ่ โดน คนอืน่ ๆ ในห้องจ้องมองและสงสัยเรอื่ งกำลังท้อง แล้วมหี รอื ท่ีหมอ่ มป้ายแดงจะไมเ่ ลน่ ตามบทไปด้วย “อ๊บุ !” มือบางของหม่อมลัลนายกข้นึ ปิดปากตัวเองเอาไว้ กอ่ นกายสมสว่ นในชดุ ไทย บรมพมิ านจะเอยี งตัวเข้าหาหมอ่ มเจ้ากิตติกร คล้ายไม่อยากให้เหลา่ ผ้สู งู ศักด์ ิตรงหน้า แลเหน็ ทา่ ทางพะอดื พะอมท่ไี มน่ ่ามองของตน “ท่านชาย หม่อมฉัน อุ๊บบบ!” เสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ หม่อมพลิ าสลักษณ์ และหม่อมเจ้าหญงิ เมขลา

มาลัยมองหน้ากันเลกิ่ ลั่ก ทว่าคนทด่ี จู ะเป็นเดือดเป็นรอ้ นราวกับลัลนาแพ้ท้องเข้าจรงิ ๆ ก็คือหม่อมเจ้ากติ ติกรนั่นเอง กลา่ วก“่อคนลจนื่ ะไหสันอ้ ไีกปแทลา้วงเเหหลรอา่ พระงป้ันิตอุจอฉกาไแปลสะดพู อระากญาาศตขิข้าองนงตอนกกันดกี วา่ ” ราชนิกลุ หนุ่ม “ชายขอตัวพาลกู ไม้ไปพักกอ่ นนะคะ อีกเกือบชวั่ โมงกวา่ จะได้ฤกษ์แหข่ ันหมาก เด็จป้ากับหญงิ เมฆอย่าเพง่ิ รบี กลับ ชายเชญิ อยูร่ ว่ มงานพธิ ีหม้ันกับงานเล้ียงฉลอง สมรสพระราชทาน๕ ด้วยกันก่อน” เสด็จพระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์ท่กี ำลังตกพระทัยกับอาการของหลานสะใภ้พยัก พระพักตร์รับคำเชญิ ของหลาน กอ่ นจะทอดพระเนตรมองสง่ คู่บ่าวสาวทเี่ ดนิ ประคอง กันออกจากห้องไปพรอ้ มเสยี งคล่ืนไสพ้ ะอดื พะอมทดี่ ูจะหนักข้นึ เรอื่ ยๆ “แหมไอ้ติ ตบี ทซะเนยี นเลยนะ” ลัลนาทักข้ึนในทันทีท่ีเธอและหม่อมเจ้ากติ ตกิ รเดินออกมาพ้นรัศมีของห้องรบั แขกของวังนรงั สรรค์ “แกกเ็ นียน เดินซบอกฉันยังกับแพ้ท้องจรงิ ” ลัลนาเชดิ หน้า รบี ดันกายออกจากอ้อมกอดอุ่นสบายของเพือ่ นสนิท ก่อนหญงิ สาวจะหันกลับไปมองสวามีสดๆ รอ้ นๆ ท่ยี ้ิมรอเธอพดู อยู่ “นีถ่ ้าหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ไม่มาขอไว้ เหล่าพระญาติของแกได้เจออำนาจมดื ของ ลกู รา้ นทองไปแล้ว ร้ไู ว้ซะ!” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมองคนขู่กอ่ นจะขำ “ดแี ล้วทแี่ กเชอ่ื ท่าน เหน็ ไหมล่ะวา่ ฉันคน เดยี วก็จัดการได้” ลัลนาแบะปากยักไหลก่ อ่ นจะทำท่าเดนิ หนีไปอีกทาง แตห่ ม่อมเจ้าผ้เู ป็นสวามี กลับดึงมอื ไว้ด้วยกิรยิ านุ่มนวล “จะไปไหน”

“ไปหาพวกไอ้ก้อย มันรออยขู่ ้างบนไง แล้วกต็ ้องรบี ไปเปลย่ี นชดุ ด้วย แขกเรม่ิ ทยอยมาแล้ว” ลัลนาตอบ ความจรงิ เธอก็ไมไ่ ด้รบี อะไร เพราะหน้าก็แตง่ แล้ว ผมกท็ ำแล้ว เพยี งแตเ่ ธออยากออกไปจากบรรยากาศเจ้ายศเจ้าอย่างพวกน้ีเต็มที และการไปหาเพือ่ น น่าจะทำให้เธอได้อารมณ์ ของสังคมคนธรรมดากลับคนื มา “ยัง...ไปหาอะไรอุ่นๆ กินกอ่ นดีกวา่ ” รงั สรรคว์ ่าจทบวห่ามล่อัลมนเาจก้าลกับิตขตืนกิ รตกัวอ็ไวอ้ กแแรมง้จดะงึ สมแู้ ือรนงคุ่มนขทอ่สีงลงู กัลวน่าาเไปปน็ ทสาบงิ หเซ้อนงเตคเิ รมอ่ื ตงรขไมอเ่งควยังนได้ก็ ตาม “ไมก่ ิน กินทำไม ฤกษ์แหม่ ันเก้าโมงสสี่ บิ เก้า ตอนน้แี ปดโมงกวา่ แล้ว ฉันต้อง รบี ไปเปลี่ยนชดุ ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรหันมองหมอ่ มของเขาอีกครัง้ กอ่ นจะออกแรงดึงและดันหลัง “ฉันจำได้วา่ แกบน่ เรอื่ งประจำเดอื นไมม่ านี่ ไปหาอะไรอุน่ ๆ กินดกี ว่า จะได้ไม่ ปวดท้อง” ลัลนาเงยหน้ามองคนพดู แต่ไมส่ บตาเธออย่างแคลงใจ “แล้วไอ้พวกผู้ชายที่สน เรอื่ งประจำเดอื นผู้หญงิ จะมาหรอื ไม่มาตอนไหนเนีย่ มันหมายความว่ายังไงกันฮะ” แนน่ อนว่าลัลนาไมม่ ที างได้คำตอบ เพราะหมอ่ มเจ้ากิตติกรไมไ่ ด้หันกลับมามอง ทางเธออกี เลย ตอนน้ชี ายหนุ่มพยายามซอ่ นใบหน้าท่ีซับสรี ะเรอ่ื เอาไว้ ซอ่ นให้ไกลจาก ตาเจ้าเล่ห์ ของหญงิ สาวที่กำลังจ้องมองมาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ “ฉันยังแปลกใจไม่เลกิ เลยไอ้ไม้ ว่าทำไมงานหมั้นแกถึงได้มาอยหู่ ลังพิธพี ระราชทาน นแล้ำส้วงัเขข้์าไวดัง้ ไคปวราับมพจรระงิ รตา้อชงทหามน้ันนก้ำส่องั นขแ์ ลต้ว่อถดงึ ้วเขย้ายรกบั ขพบรวะนราขชันทหานมสากิ แแตล่น้วแี่ ปกิดตดัก้วบยาเตลร้ียตงอฉนลเอชง้า สมรสพระราชทาน บอกตามตรงว่าฉันงงกับกำหนดการงานแกจรงิ ๆ” หม่อมราชวงศ์กนกวลี ภานพุ งษ์ ร้องถามขณะนั่งดเู จ้าสาวของงานโดนคุณ

พนักงานสองคนจากวังวรเวชชว่ ยกันเติมหน้าและแต่งองค์ ทรงเครอ่ื งชดุ ใหม่ เพื่อเข้า พิธหี มั้นและงานเล้ียงฉลองสมรสพระราชทาน ลัลนาไมไ่ ด้ตอบในทันที แต่รอจนกระทั่งคณุ พนักงานท้ังสองทำธรุ ะกับตัวเธอจน เโสซรฟจ็ าชดุหภญางิยสใานวหจ้องึ งลหุก้อขง้ึนหยนืน่งึ แล้วเดินซเขง่ึ ห้ามมาอ่ นมัง่ เรจว้ามกกติ ลตุิก่มรกอับนเพญุ อ่ื านตๆให้เปทิด่นี ใั่งชเร้พยี ักงตกัวันเอจ้ายสบู่ านว ระหวา่ งวันงาน “ฤกษ์มันดีเวลาน้ีละม้ัง แต่กไ็ มไ่ ด้สำคัญอะไรนี่ ฉันว่ากถ็ กู แล้วท่ใี ห้พธิ พี ระราช ทานน้ำสงั ข์ มากอ่ นอย่างอ่ืน” เพื่อนๆ เออออตามกันไปกอ่ นจะเปลย่ี นหัวข้อสนทนาเปน็ เรอ่ื งอนื่ “แต่เซง็ อยู่อย่างท่ีงานแกไมม่ โี ยนชอ่ ดอกไม้ นีแ่ หละน้า แตง่ กับเจ้าในวัง พิธีก็ เลยโบราณไปซะหมด ดูซิ พวกฉันเลยอดได้ชอ่ ดอกไม้เสย่ี งทายเลย” ลัลนาหัวเราะกับคำพูดของมะลิลา นั่นเพราะหลังจากทีต่ ัวเธอได้รับชอ่ ดอกไม้ งขาอนงแตตา่งณกแันลอ้วยไา่ดง้แเตตม็ง่ งตาัวนตกาลมาคยวเปาม็นเกชลอ่ื ุ่มเลพัทื่อธนคิ สลาัง่ วชทอ่ ยี่ ดังอคกงไโมส้งดาซนงิ แจตึง่งเรใมิ่นอทอ่สี กดุ ล่าชอ่ ดอกไม้ “ขืนฉันเอาชอ่ ดอกไม้มาโยนกลางงานแต่งไทยแท้แบบน้ี พระญาตทิ างสวามฉี ัน ได้จับฉันแหกอกแน่” อยู่ดี สาวทๆำใหท้ั้ลงหัลมนดาทหัี่เวปเร็นาเะหกตันขุ ลอัน่ งหเร้ออ่ื งงเทม้ัง่ือหไมด้ดฟกังควาำดขสอางยลตัลานมาองแรอตบก่ หไ็ ม้อว่ งาอยยบา่ น่ งนเสกึ ยี สดนายุก ก่อนจะคว้าเอาชอ่ กหุ ลาบขาวท่ีคุณพนักงานของวังนรังสรรค์ จัดใสแ่ จกันหน้าโต๊ะแต่ง หน้าข้นึ มาทั้งกำ หยิบด้ายที่คณุ พนักงานเตรยี มไว้เย็บหากเจ้าสาวสะเพรา่ ทำชดุ ขาดล่ยุ ข้นึ มาพันก้านและม้วนจนแนน่ “เอาละนะ!” ทันทที ลี่ ัลนาให้สัญญาณ เพือ่ นเจ้าสาวก็มองหน้ากันเพราะร้วู า่ คนเปน็ เจ้าสาวคิด จะทำอะไร กอ่ นทั้งหมดจะลุกข้ึน แล้วถอยหลังให้หา่ งจากตัวเจ้าสาว เตรยี มพรอ้ มรอ รับพธิ ีโยนชอ่ ดอกไม้ลับๆ ของหม่อมลัลนา!

“ฉันบอกเลย ชอ่ ดอกไม้งานฉันใครได้ไปรับรองแตง่ ปุ๊บมลี ูกปั๊บ” เสยี งของเจ้าสาวทเี่ รม่ิ บรรยายสรรพคณุ ทำให้บรรยากาศการ โยนชอ่ ดอกไม้ ลับๆ ยง่ิ สนุกสนานไมแ่ พ้การ โยนชอ่ ดอกไม้ในงานแตง่ งานอ่นื “เตรยี มรับนะเหลา่ คณุ แม!่ เอาละน้าา! จกิ เท้ากันไว้น้าา!...เอ้า!” สายตาหลายสบิ คูม่ องตามชอ่ ดอกไม้เจ้าสาวทล่ี อยละล่วิ อยบู่ นอากาศ และกอ่ น ทช่ี อ่ ดอกไม้จะตกลงสดู่ งสาวๆ เสยี งกรด๊ี ล้นุ สดุ ตัวของพวกเธอก็ดังข้นึ พรอ้ มกัน “อ๊ายยย!/กร๊ดี ดด!” ความชลุ มนุ บังเกิดข้นึ อยชู่ ัว่ ครู่ กอ่ นวงเพ่ือนเจ้าสาวจะแตกกระจายออกไป หลกี ทางให้วา่ ที่เจ้าสาวคนต่อไปซง่ึ ยนื ย้ิมแฉ่งอยู่กลางวงล้อมได้ปรากฏกาย “ไอ้ก้อย!/คุณหญงิ ก้อย!” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลหี ัวเราะรา่ กอ่ นจะก้มมองชอ่ ดอกไม้เสยี่ งทายในมอื ทว่า ตอนน้คี นได้ชกั ไม่มัน่ ใจในความเชอื่ ท่วี ่าถ้าได้รับชอ่ ดอกไม้เจ้าสาวแล้วจะได้แตง่ งาน ก็ เพราะเธอนะ่ แฟนสกั คนยังไม่มีเลย “ไมย่ อม! เมอื่ ก้จี ับได้กอ่ นแกนะก้อย แต่มันหลุดมอื ไป เพราะง้ันมันต้องเปน็ ของฉันดิ” บงกชแย้งทเี ล่นทจี รงิ กอ่ นจะสาวเท้าเข้าไปใกล้หม่อมราชวงศ์กนกวลแี ล้วทำท่า ซจะง่ึ แเปยน็ ่งชระอ่ เดบอยี กงหไม้อ้ งหมอ่ ทมวรา่าสชงิ่วทงศไ่ี ม์กค่ นากดวฝลันเี มกอ่ืเ็ กริด้ตู ขัว้ึนวา่ มภี ัยเมม่ือารา่จงงึ ขรอบี งสหาญวเงิทส้าหาวนพไี ลปัดด้ตานกหจลากัง ระเบยี งท่ามกลางเสยี งร้องตกใจของเพ่อื น “กร๊ดี ดด!!” “ไอ้ก้อย!/ก้อย!!” ลัลนาวงิ่ พรวดพราดเข้าไปหมายจะคว้ามอื ของหมอ่ มราชวงศ์กนกวลที ยี่ ่ืนไขว่ คว้าออกมาสดุ แรงแขน แตห่ ญงิ สาวกค็ ว้าได้เพยี งอากาศธาตุ! “กรด๊ี ดด!!”

ต้บุ ! รา่ งทสี่ นั่ งันงกอย่ใู นอ้อมกอดทำให้ความเจบ็ ตรงไหล่ซ้ายของหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ หาย ไปชวั่ ครู่ ก่อนชายหนมุ่ จะจ้องมองคู่อรขิ องเขาซง่ึ กำลังหลับตาป๋ี สองมอื ของเธอกมุ ชอ่ กหุ ลาบขาวเอาไว้แน่นไม่ยอมปลอ่ ย รา่ งนมุ่ นิ่มหอมอุน่ ๆ กึง่ นอนกง่ึ นัง่ อยูบ่ นตัวเขาซงึ่ พงุ่ ตัวเข้ามารบั คนตกวังเอาไว้ “...หนัก” เสยี งค้นุ ๆ ท่เี หมือนกระซบิ อยู่ข้างหูทำให้หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีรบี ลืมตาข้นึ มอง และภาพแรกที่หญงิ สาวได้เห็นหลังจากผ่านนาทีเฉียดตาย คอื ภาพของตาคมสนี ิลทีม่ อง จ้องมาอย่างล้อเลียน “นายดล!” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลหี รอื คุณหญงิ ก้อยรบี ผลักหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ออกห่าง อย่างแรง และแรงผลักอันรนุ แรงน้ันก็ทำให้ชายหนุม่ ผู้ชว่ ยชวี ิตร้องอย่างเจบ็ ปวด “โอ๊ย!” หม่อมหลวงดลวัฒน์ ปลอ่ ยมือทโ่ี อบรา่ งคณุ หญิงก้อยเอาไว้ ทำให้หญิงสาว สามารถลกุ ข้นึ จากตัวของเขาและกองผ้ามากมายรอบตัวซงึ่ อยู่ใต้รา่ งคนท้ังคู่ เช้อื พระวงศ์หญงิ มองสำรวจรอบๆ ด้วยกริ ยิ าไมค่ ลายจากความตกใจ ก่อนจะ เงยหน้าข้ึนมองไปยังระเบยี งชน้ั สองของวังนรังสรรค์ พบกลมุ่ เพ่อื นและเจ้าสาวก้มมอง ลงมา ใบหน้าซดี เผือดยังไม่จางหายไปจากทุกคน ลมัลือนแขารง็ บแี รวง่ิงขออองกหจมาก่อหม้อเจง้าพกักิตตตัวิกเรจท้าสี่เดาินวหมมาเาหย็นจะพลองดไปกี ดลับเู พคอ่ื วน้าตขัวอเงอตานไวท้ท่ีสันวนหลังเปวังน็ เหตทใุ วหา่ ้ เพ่ือนเจ้าสาวคนอนื่ ๆ ทวี่ ่ิงตามออกมาหยุดชะงักตามไปด้วย “จะไปไหน” ลัลนาท่ีกำลังขวัญหายหันมองคนถาม และในตอนนั้นเองทน่ี ัยน์ ตาหวานเรม่ิ

คลอเบ้าไปด้วยน้ำตา ราวกับวา่ คนให้ฟ้องปรากฏตัวมารับฟังแล้ว “ติ! เม่อื ก้ีไอ้ก้อยตกวัง ฉันจะลงไปดมู ัน” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรเมอ่ื ได้ร้ขู า่ วก็ตกใจตามลัลนาไปด้วย ทว่าบงกชกลับรบี แก้ให้ ถกู ก่อนทีท่ ั้งเจ้าบา่ วและเจ้าสาวจะสตแิ ตกไปพร้อมกัน “พดู ใหม่ ไอ้ก้อยตกลงไปแต่ไมเ่ ป็นอะไร เพราะดลมันมารับไว้นะ่ ” คนเปน็ เจ้าบ่าวผอ่ นลมหายใจกอ่ นจะละจากบงกชมามองเจ้าสาวท่ที ำท่าจะร้องไห้ อยูร่ อมรอ่ “อยา่ ร้อง วันแตง่ งานใครเขารอ้ งกัน” ลัลนามองคนปรามก่อนจะกะพรบิ ไล่น้ำตา “ก็ฉันตกใจ ถ้าก้อยมันเป็นอะไรข้นึ มาฉันจะทำยังไงล่ะ” “แต่มันไมไ่ ด้เปน็ อะไร” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รปลอบ ชายหนุม่ ยกสองมือข้นึ ประคอง ใบหน้าของเจ้าสาวให้เงยข้นึ เพอื่ สบตากัน “เด๋ยี วฉันลงไปดใู ห้เอง แกห้ามลงไปข้างล่าง เจ้าสาวต้องรอฤกษ์อยู่ข้างบน” คนเปน็ ลเัจล้านสาาพวยมักอหงตนา้ามรรับา่ องยสา่งู งขวอา่ งงห่ายมอ่ มกเจ่อ้านกจติ ะตกิกะพรใรนบิ ชไลดุ น่ส้ำทู ตไาหทม่ีใสกคี ลร้จมี ะกเหับอื โจดงแกหร้งะอเบกี นครสงั้ ี เข้มกว่านดิ หน่อยไป “กลับเข้าไปรอในห้องกันเถอะ” ลัลนาพยักหน้ารบั คำบงกช กอ่ นหญงิ สาวจะเดินตามแรงมอื ของเพอื่ นทีจ่ งู กลับ เข้าไปในห้องเหมอื นเดมิ ไมน่ านหลังจากน้ันหม่อมราชวงศ์กนกวลีกก็ ลับข้ึนมาในห้องพักตัวเจ้าสาวด้วย รา่ งกายซงึ่ อยูค่ รบทกุ ประการ ไมม่ ีเคลด็ ไมม่ ีถลอก “ไอ้ก้อยยย” ลัลนาโผเข้ากอดหนง่ึ ในเพอื่ นสนทิ คนตกวังเลยต้องเหนือ่ ยกอดตอบแล้วลบู หลังเพอ่ื ปลอบเจ้าสาวเบาๆ

“น่ีแก อย่ารอ้ งนะลูกไม้ ชายตบิ อกวา่ ถ้าฉันทำแกรอ้ ง ชายตจิ ะข้นึ มาจัดการฉัน” เปน็ เจ้าคสำาควาผดลโทะอษอขกอจงาวกา่ อท้อีเ่ จม้ากบอา่ วดทเพำใือ่ หน้ลัลมนอาทงช่ีกอ่ำลดังอรก้สู กกึ หุ ผลิดาเบปขลา่ยี วนซกงึ่ หลมับอ่มมาหรัาวชเรวางะศ์กนคนก วลยี ังคงถืออยใู่ นมอื “ยังไงแกก็ระวังตัวให้ดีเถอะก้อย ชอ่ ดอกไม้เจ้าสาวมันมอี าถรรพ์ ซอ่ นอยู่...งานน้ี ฉันวา่ แกลงจากคานตามฉันมาตดิ ๆ แนน่ อน” ลัลนาในชดุ แต่งงานสมัยรัชกาลท่ี ๕ ค่อยๆ ก้าวลงจากชั้นสองของวังนรงั สรรค์ พร้อม เพ่ือนเจ้าสาวมากมายที่เดนิ ตามหลังมาในระยะห่างที่พอเหมาะ เส้อื ลกู ไม้สคี รมี หมน่ บน ตัวเจ้าสาวตัดเย็บอย่างประณีตด้วยลูกไม้เน้อื ดีทสี่ ัง่ ตรงจากฝรัง่ เศส แขนพองเนื่องจาก การจับจีบตัดเยบ็ หรอื ทโ่ี บราณเรยี กวา่ แขนทรงหมแู ฮม ทำให้เธอดูโก้อย่างกับสาวชาววัง แเใทนบ่าบสนไมั้นมัย่ตกัดอ่ เนยแ็บละนัน่ รทะบำเใปาหยน็ ้รกกอาารบรนเนองุ่ ่งุ วโโจตจงรงกงกรชระาะเยเบบเนสนค้อื แรทบั้งับบนเช้หีดานูสววอืวยังโจโงบงามกราเรปณะ็นเซบธงนึ่ รจผระม้าใไชชหา้เมตพยจิ ยี นกงผทโจ้อางผงกผืนรืนเะดเงบยี านมว แบบสำเรจ็ ทั่วไปแพ้หลุดลยุ่ “นัน่ เหรอเจ้าสาวของทา่ นชาย งามกวา่ รปู ในการ์ดเชญิ ซะอกี ” “นั่นสิ เห็นหม่อมหลวงจุรมี าศตวิ า่ เป็นสามัญชน คิดว่าจะไม่มรี าศเี ป็นผู้ดิบผ้ดู ี ซะอีก ไหงถงึ สงา่ เหมอื นลูกท่านหลานเธออย่างน้ี” “เหมาะสมกันเทยี วละ ท่านชายทรงเข้าใจเลอื กหม่อมนะ” วเปล็นัญสชถ์ เาสนยี ทงซ่ีหกงึ่ มรป้ัะนรซะบทิ ักบรนะแ่งิ ซลเพาะบเื่อพขเปรอา็นงะเปเหสรลยีะา่ ธงเพชาน้อดูื บพหนนระโาซวหงฟูนศาั้น์ผชทดาุ่ นำกใเลหขา้พ้างหรโูขถะปองใติ งหเุจสญฉดาข่ ็จออพงงครว์ะใังอหนงญรคงั์่อหสดญรผรงิ คินพ์ ทหมิ ่ีจนพัด้์า เหลียวมองเจ้าสาวของงานทก่ี ำลังเดนิ ก้าวเข้ามาใกล้ไมไ่ ด้ ‘ยอมรบั ละว่าสวย ย่งิ แต่งเครอ่ื งครบยง่ิ สวย แตแ่ ค่สวยมันไมเ่ พียงพอหรอก’ เสดจ็ พระองค์ หญิงถอนสายตากลับมามองพระภาตยิ ะทปี่ ระทับน่งิ บนพ้ืน

เบ้อื งหน้าพระองค์ ใบหน้าของหม่อมเจ้ากติ ติกรกระจ่างไปด้วยรอยย้มิ ยามมองเจ้าสาวท่ี กำลังเดนิ มาหา รอบตัวแน่นไปด้วยชดุ ขันหมาก ซง่ึ มีท้ังพานขันหมาก พานแหวนหมั้น ลพอะงาเนคอ์ ใผียหลดญไสม่อว้มยยงางคกาลมใหส้เมพปเาน็ปนส็นขกั งนานมนิดมเจง้าคงลานนพาายนสนิ ดสูแอลด้วมซใิ ชง่ึ ปง่ ารนะดแับตป่งเรมะยีดราอด้งวอยยงาา่ นงทใีพ่บตระอปงติอุจยฉ่างา นับสนิ สทอันดทขีทอีเ่ จง้าฝสา่ ายวเเจด้านิ สลาวงมแาลนะั่งพเคิธยี สี งวขม้าแงหเจว้านบห่าวม้ันพใิธหีก้กาันรตท่างกุ ๆขั้นกทเ็ กุรมติ่ ขอ้นึนในเรงม่ิานด้เวปย็นกไาปร อย่างเรยี บรอ้ ยและละเอยี ดลออ แขกทมี่ ารว่ มงานทกุ คนซง่ึ มตี ้ังแตช่ นั้ เจ้านายของ แตล่ ะราชสกุล เหลา่ เช้อื พระวงศ์ และผู้มชี อื่ เสยี งในทกุ วงการ รวมไปถึงสามัญชนคน ธรรมดา ตา่ งกใ็ ห้เกียรติอยใู่ นงานไมค่ ดิ จะออกไปไหน หลังจากพิธีหมั้นจบลง ผู้ใหญ่ ฝ่ายเจ้าบ่าวก็ประกาศเชญิ ให้แขกทกุ คนรว่ มรบั ประทานอาหารเพือ่ เล้ยี งฉลองสมรสพระ ราชทาน ณ ห้องจัดเล้ยี งของวังนรงั สรรค์ กลัลล่มุนพาทดู ี่ปคลยุ ีกกตันัวออยอูท่ ก่ีไมหานจากทงวา่านคเนล้ทียเี่งธหอันเหซน็า้ ยเปหัน็นคขนวาแมรอกงจหากากกลารุม่ กเพวาือ่ ดนตเาจม้าสอางวกทลไี่ ับมเร่ ป้ไู ็นปจชับาย หนุม่ รา่ งสงู คุ้นตา ซง่ึ กำลังยืนคยุ อยูก่ ับกล่มุ เพอ่ื นของเขา หญิงสาวคดิ อย่างชัง่ ใจวา่ ควรจะเดนิ เข้าไปทักทายดีไหม ทว่าในท่ีสดุ ลัลนากถ็ อนใจ แล้วตัดสนิ ใจเดินไปหา หม่อมหลวงดลวัฒน์ ในท่สี ดุ “ดล” คนถกู เรยี กหันกลับในทันที กอ่ นจะชะงักไปชวั่ ครเู่ มอ่ื เหน็ เจ้าสาวของงานยนื รอ อย่ดู ้านหลัง “...ลูกไม้” ยาวๆ มลัาลนนาานมรีทว่ ่ามทหีลกังปเลแี ดล้ว้วยไม่ร้จู ะเรม่ิ พดู อะไรก่อนดี นัน่ เพราะเขาและเธอไม่ได้คยุ กัน “.. มีอะไรเหรอ”

ชายหนุ่มคล้ายจะแกล้งให้คนคิดเยอะพดู สง่ิ ท่ีต้องการออกมาไวๆ ลัลนาจงึ ย้ิม บางๆ ตอบคนตัวสงู ท่รี อิ ่านจะแกล้งเธอ บางอยา่ งในย้ิมของเขาทำให้เธอรสู้ กึ ...สบายใจ ท้ายสดุ จึงยอมพูดสงิ่ ทอี่ ยู่ในใจออกไป “ขอบใจทช่ี ว่ ยไอ้ก้อยไว้นะ” ดลวัฒน์ ระบายย้ิมกว้างอย่างที่ชอบทำ “ไม่เปน็ ไร เราออกไปคุยโทรศพั ท์ แถวน้ัน พอดี” “นั่นแหละ ยังไงกข็ อบคณุ นะ ถ้าไมไ่ ด้ดลชว่ ย ไอ้ก้อยคง...” หม่อมหลวงดลวัฒน์ พยักหน้ารบั เพราะรวู้ ่าเหตุการณ์ เมื่อครคู่ งทำให้คนเปน็ เจ้าสาวตกใจและขวัญหนีไม่น้อย “อ้อื โชคดที ี่ตรงน้ันมีผ้าท่ีใชแ้ ตง่ วังกองอยพู่ อดี เลยไม่เจ็บตัวกันเท่าไหร”่ หมอ่ มหคลนวเงปด็นลเวจั้ฒาสนาว์ มยา้ิมแตย่ไาหมนไดแ้ยตนิ ่ไรคำปลอทบว่าใยจังอไ้อมม่ทๆันทีก่ ารสนทซนง่ึ าเซปง่ึ็นเรสม่ิ ไตเขล้า์ กสาคู่ รวพาดูมขเปอน็ ง ธรรมชาติจะเรม่ิ ข้นึ อีกครัง้ เจ้าบ่าวของงานทโี่ ผลม่ าจากไหนไม่รกู้ ็พุ่งเข้ามาดึงตัวลัลนา ให้ออกหา่ งจากรศั มขี องชายอื่น เจ้าสาวใจหายแวบคร้นั ถูกดงึ อย่างรวดเรว็ จนเธอเกอื บเสยี หลัก แต่ไอ้อาการนั้น กห็ ายไปเม่ือนัยน์ ตาหวานเอ้ียวมองใบหน้าของคนท่ีถือดีมาดึงตัวเธอ “ต”ิ หม่อมเจ้ากิตติกรละสายตาจากใบหน้าของลัลนา แล้วหันไปมองหม่อมหลวงดล วัฒน์ ทที่ ำท่าตกใจไม่แพ้เจ้าสาวของงาน เบ้อื งหลังของราชนิกุลหนุม่ มเี รอื นรา่ งบางของ หมอ่ มราชวงศ์กนกวลตี ดิ ตามมาด้วย และใบหน้าของเธอกเ็ ต็มไปด้วยความไม่พอใจ ยามมองตรงมายังตัวเขา ชายหนุม่ จากราชสกุลวายะวงศ์ อรติ ลอดกาลของราชสกลุ ภา นุพงษ์ของเธอ ความเงียบของสองคนทป่ี รากฏตัวทหี ลังทำให้คนท้ังหมดไมร่ ้จู ะเอย่ อะไรต่อไป ลเบัลานๆาทเพ่แี อื่ลเเปหน็น็ สคัญวาญมคาณุกรในุ่หน้หั้ันนจมึงาหมันองตตัวอเขบ้าเหธาอเจ้าบา่ ว แล้วยกมอื ข้ึนจับแขนของเขา

“ฉันมาขอบคณุ ดลเรอ่ื งที่ชว่ ยไอ้ก้อยไว้” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รไม่ได้ละสายตาจากหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ในทันทีทล่ี ัลนาพดู เขา จ้องมองอยพู่ ักใหญ่ก่อนจะยอมหันมองเจ้าสาวซง่ึ ชอบทำให้เขาวุ่นวายใจจนลมื วางตัว ให้เหมาะสมเสมอ “...เข้าไปในงานกันเถอะ มพี ระญาตคิ นหน่ึงทฉ่ี ันอยากแนะนำให้แกรจู้ ัก” ลัลนาพยักหน้ารบั คำของเจ้าบา่ วทเ่ี ปลย่ี นเป็นย้มิ ขณะพูดกับเธอ ก่อนท้ังสองจะ พากันเดินกลับเข้าไปในงาน ท้งิ หม่อมราชวงศ์กนกวลีให้จัดการกับเหยือ่ ของเธออย่าง เต็มที่ เมือ่ พายุหวงพัดผา่ นไปแล้วหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ก็ค่อยหายใจได้คลอ่ งหนอ่ ย ทว่าชายหนุม่ ทด่ี ูสงบเสงย่ี มเมอ่ื สกั ครกู่ ลับย้มิ เยาะคนหน้าตึงซงึ่ ยังคงหยดุ ยืนมองเขาตา เขยี วปั้ดอยู่ “มองอะไรคณุ หญงิ จะขอบคณุ เรอ่ื งท่เี ราชว่ ยไว้เหรอ” ทตำอไนมงนาาหนยมแถ่อตงึ มง่ ชงรอาานบชมวตงาณิ ยศ์ตุกม่ านยณา่กมกวกล็ทับสีีหลานวกู ่ึงเไแทมล้า้นเ้วขัก้าใแกตล่น้คีเ่ นปด็นขกู ้ียถ็รั้ไว่ึงู มงาใ่ “นชไเมเ่ สหข่ กรออสบวมค่ารลุณสกู ขไอมแง้เตปพข่ น็วอกอถเะขาไมรากหับนนชอ่ าายยยไวตม่าิ่ รสู้ กึ รังเกียจตัวเองบ้างหรอื ไง” หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ เลกิ ค้ิวมองคนท่วี ่าเขาฉอดๆ โดยไมค่ ิดจะถามกันก่อน แต่ เอาเถอะ ในเม่ือเธออยากให้เขาเลน่ บทนั้น เขาก็ยนิ ดเี ดนิ ตามเกมท่เี ธอเรม่ิ ‘ก็แกล้งคณุ หญงิ ก้อยน่ะสนุกดีจะตาย’ “ก็ไมร่ ้สู ิ วัวเคยขา ม้าเคยขกี่ ็แบบน้ี มันทำใจยาก...เลยวา่ จะลองแย่งคืนด”ู คำตอบของชายหน่มุ ทำให้คนฟังกำมอื แน่นจนเส้นเลือดปูดโปน “วา่ แล้วเชยี วว่านายต้องคดิ แบบน้!ี แต่อย่าคิดวา่ จะทำได้ง่ายๆ นะ เพราะฉันจะ ขัดขวางนายทุกทาง ไมม่ วี ันยอมให้ทำได้สำเรจ็ แน!่ !” คำข่ขู องหมอ่ มราชวงศ์กนกวลีย่ิงทำให้หมอ่ มหลวงดลวัฒน์ ชอบใจ รา่ งสงู ก้าว

เดนิ เข้าไปใกล้ก่อนจะพูดเบาราวกระซบิ “ถ้าทำได้กล็ องดู แตอ่ ยา่ เผลอคลาดสายตาล่ะคณุ หญงิ เพราะเราชอบลักกิน แอบๆ ไม่ให้ใครร้”ู หม่อมราชวงศ์กนกวลผี ลักรา่ งสงู ของคนพดู จาอจุ าดออกห่างตัว ทำให้ หม่อมหลวงดลวัฒน์ ร้องด้วยความเจ็บอีกครงั้ มอื ของเขากมุ ไหลซ่ ้ายของตัวเองไว้ เใจบ็บหทนช่ี ้าาชยาหยนหุม่นแุม่ สซดดี งเอผอือกดมแาสอดยง่าคงวเปามน็ เหจ่ว็บงปวดรา่ทงวขา่ อกง่อหนมท่อค่ี มุณหลหวญงจิงจรุ มะี ไาดศ้ทแันละถหามมถ่อึงมอหาลกวางร มณมี าลากป็ รากฏข้ึนขัดขวางเสยี กอ่ น หมอ่ มราชวงศ์สาวเมอ่ื แลเหน็ สหี น้าและทา่ ทางของพวกราชสกลุ วายะวงศ์ ก็ทำ เกพ่อียนงทยห่ี กญมอืงิ สไหาวว้จหะมร่อบี มหหันลหวลงังจเรุดมี ินาหศนอยี า่ ไงมเด่ค็กดิ ทจส่ีะสมนควใจรจสะากยรตาาบขไอหงวค้บนุคทคเ่ี ลปท็นสี่ องูรอกิ าับยรุกาวชา่สกุล ภานพุ งษ์ของเธอมาต้ังแต่เธอจำความได้ ไลห่ ลังคุณหญิงจากราชสกลุ ภานพุ งษ์ มารดาและน้องสาวของหม่อมหลวงดล วัฒน์ กเ็ พง่ เลง็ มาที่ชายหนุ่มท่บี ัดน้อี าการเจ็บตรงไหล่ซ้าย ซงึ่ เกิดจากแรงกระแทกตอน รับตัวหมอ่ มราชวงศ์กนกวลตี กจากระเบียงวังเรมิ่ คลายความปวดบ้างแล้ว “แมบ่ อกกค่ี ร้ังแล้ววา่ อย่าไปยงุ่ กับพวกภานุพงษ์ เห็นกิรยิ าเมินผู้ใหญ่นั่นไหม นัน่ แหละพวกลูกหลานภานพุ งษ์ตัวจรงิ !” ไกดล้ต่าบวไแปหตมง่ ก่อถับมงึ ลหแูกลมส้วจงาะวจมุรีศมี ักาดศ์แิเตปตำน็ เ่หพพนรรลิาะะูกญคชวาาตายมิขเอปงน็ ทกภ่าอ่ านนนชจพุ าะยงหษซัน์ซงึ่ มหง่ึ อเมปงอ่ ็นตมราหมาชลหสวลงกังจุลหุรทมมี เ่ี่อาปศม็นหรอามชรากิวยันงมศัมน่ ์คาจนนะาดในหัง้ ทำให้หม่อมหลวงจรุ มี าศนึกรกั และเอน็ ดูหญิงสาวไม่ลง “แต่มลเหน็ แม่นัน่ เดินเข้ามาหาพดี่ ลกอ่ นนะคะคุณแม่ เฮอะ คงคดิ จะมายั่วละสิ ไมว่ า่ ” หม่อมหลวงดลวัฒน์ ถอนใจกับคำพดู ของทั้งแมแ่ ละน้อง ก่อนจะยกมือข้ึนนวด ไหลซ่ า้ ยของตนเบาๆ คดิ วา่ ถ้าจบงานแล้วคงต้องไปเชก็ รา่ งกายท่โี รงพยาบาลเสยี หนอ่ ย

๒ การพระราชทานใบมะตมู นนั้ มาจากคติของพราหมณ์ ทีเ่ ปรยี บใบมะตูมกับตรศี ลู ของพระอศิ วร เป็น กพพราษลรชะัตังทวแราิษหยนิ ์ณจเ่งปชะุ น็ัยพรชรแานะชละรปะแาพชรลทะระเะาเพปนอณใิศน็ บมีวมรงอะคีกตลคแูมวลใาในมะชชง้ปเชาารวนอ่ืะฮพหกินรนอดะงบึ่ รถูกกาอืม็ชับวพาน่าจธิมำ้ าทีพกะ่ีเตรลปะักมู น็พษเมุทปณง็นธคะมตขล้นนอตไงอ์มใบาบ้ศทรมกัริ พจะดตใุ์ธิิสนเีูมทสิสทกธงั ์ขสิม่ีขอ์ มีสงสราพมสำรหแแะรลฉอับะกศิ สถวมวรเาปรยสรพพยี ใรบรนะะปไมรดัจหา้กชจาับทกบุ พาษันนรพัตะโรรพดะยิ ์รมยพหใหรหมะา้ ผ้หู ญิงทัดหูขา้ งซ้าย สว่ นผ้ชู ายทัดหขู า้ งขวา ๓ ตามระเบียบ อนญุ าตให้มผี ู้ติดตามไปเป็นพยานในพิธสี มรสพระราชทานได้ไม่เกนิ แปดท่าน (ฝา่ ยละสี ทา่ น) บิดา มารดา และพยาน ๔ พระมหาสงั ข์ทีใ่ ช้หลั่งนำ้ พระราชทานแกร่ าชสกุลในงานสมรสพระราชทาน รวมท้ังในการกราบถวาย บังคมลาไปปฏิบัตริ าชการต่างประเทศ ท่ใี ชส้ บื มาจนถึงปัจจุบันน้นั เปน็ สังข์เวียนซา้ ย ความยาวยี่สบิ เซนติเมตร ร้วิ เวียนรอบหัวสังข์และปากสงั ข์เลย่ี มทองคำสลักลายฝังพลอย ขา้ งในท้องสงั ข์มดี อกมะเขอื ฝัง นพเก้า รอ่ งปลายปากสังข์จารกึ อักขระ ‘อุ’ มมี ังสที องคำลงยารองรับ มที ม่ี าต้ังแต่ครั้งกรงุ ศรอี ยุธยาเสยี กรงุ คร้ังที่ ๒ นำ้ สังข๕์พรกะรราณชทที ่คีานบู่ ถ่าอืวสเปาวน็ ขมองสคมลรสสงู พสรดุ ะสรำาหชทรบัานคูบ่ จ่าวะสไมาวจ่ ัดหพากธิ รตี ด้อนง้ำกสาังรขจ์ใัดนงงาานนเแลต้ียง่งงาตน้อซง้ำใอชีก้คำวเนา่ อ่ื ‘งงจานากเลก้ยี างรฉไดล้รอับง สมรสพระราชทาน’ และประธานในพิธจี ะไมก่ ล่าวอวยพรแก่คบู่ า่ วสาว (เนอ่ื งจากได้รับพระราชทานพรมาแล้ว) แต่ประธานจะเชญิ แขกผ้มู ีเกียรติด่ืมเพือ่ ถวายพระพรแทน

๑๔ บททดสอบการเป็นหมอ่ มของวังนรังสรรค์ ลัลนาหันมองเจ้าบ่าวที่ย้ิมให้ กำลังใจอยเู่ คียงข้าง กอ่ นหญิง สาวจะเงยมองไปยังเหลา่ ราชวงศ์อันดับต้นๆ ของประเทศท่ปี ระทับสนทนากันอยู่บน โซฟาตัวหรภู ายในห้องรับแขกของวัง บรรยากาศรอบตัวของเธอคล้ายจะมแี ตก่ ลนิ่ อาย คเปวน็ ามราสชงู นสิกง่ ขุลอชงัน้ บผรู้ใรหดญาล่ทกู ี่ใทคา่ รนๆหลตาา่ นงกเธย็ อำชเกน้ั รลงใูกนหบลาวรงมหี ลานหลวง ซง่ึ ทกุ องค์ ล้วนแล้วแต่ ลัลนาหันมองไปยังหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ทด่ี ูจะมีไมตรตี อ่ เธอมากท่สี ดุ อย่างไมร่ ้จู ะ พูดอะไร กระทั่งเสด็จพระองค์ หน่ึงทีป่ ระทับอยูเ่ คยี งข้างเสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ มรี บั สงั่ ข้นึ “ไม่ต้องกลัว ฉันแคอ่ ยากเห็นเหลนสะใภ้ใกล้ๆ เท่าน้ัน” ลัลนามองตอบหญิงชราผู้สงู ศักด์ ทิ า่ ทางใจดพี ระองค์ น้ันก่อนจะย้มิ บางๆ ทา่ ทาง อารแี ละปรานีย่งิ ทำให้ลัลนารสู้ กึ รกั ใครอ่ ยา่ งไมม่ ีเหตผุ ล ท่านน่าจะแก่มากๆ เพราะแลดู เปราะบางราวกับแก้วทพ่ี ร้อมจะแตกได้ทกุ เวลา ลัลนาหันมองหม่อมเจ้ากติ ติกรคล้ายสัง่ ให้เขาอธบิ าย “พระองค์ คอื เสด็จพระองค์ หญงิ จงกลนี เปน็ พระขนษิ ฐาองค์ เลก็ ของพระอัยยิกา ของฉัน...น้องสาวของเสดจ็ ยา่ นะ่ ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รอธบิ าย ก่อนจะหันไปทางเสดจ็ พระองค์ หญงิ พระองค์ น้ันแล้วพูดต่อ “ชายขออนญุ าตใชค้ ำสามัญนะคะเสดจ็ ยา่ ลูกไม้เธอไม่ค่อยถนัด” เสดจ็ พระองค์ หญงิ จงกลนีพยักพระพักตร์รบั แล้วแย้มพระสรวล “ฉันอนุญาต หม่อมลัลนา ไม่ต้องใช้ราชาศพั ท์ หรอก เราเครอื ญาตกิ ันทั้งน้ัน”

ลัลนาก้มกราบรับคำน้ัน และสังเกตเห็นรอยย้ิมอบอุน่ ซง่ึ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รถอด แบบมาเป๊ะๆ กระจายบนใบหน้าคนอนญุ าต “ชายติเข้าใจเลอื กนะ งามไม่แพ้หญิงกุลกนกเลยเทยี ว” ผู้อาวุโสท่สี ดุ ในห้องกล่าวชม เปรยี บเทียบลัลนากับพระมารดาของหมอ่ มเจ้า กิตติกร ซงึ่ มีกติ ตศิ ัพท์ ความงามไม่ย่งิ หย่อนกว่าใคร จงกลน“ีมโชีรบัคสดงัที่ ก่ฉี ่อันนหจาะยหไันข้ไทปันลูบหถลงึังไพดร้ใะหห้แัตมถ่ป์ เั้นสดกั็จบพแมระ่ปอ๋วิ งไคป์ หรับญมงิ าพ”ิมพ์ เวสลดัญ็จชพ์ซรงะึ่ เอปงน็ ค์พหญระงิ ภาคิไนยอย่างขอบใจ “ถึงไมเ่ สดจ็ มา ชายก็ต้องพาลูกไม้ไปกราบเสดจ็ ยา่ หลังงานเสกสมรสอยูแ่ ล้ว กระหมอ่ ม” เสด็จพระองค์ หญิงจงกลนแี ย้มย้ิมรับคำแล้วหันกลับมามองลัลนา “อยา่ งนั้นฉันคงต้ังตารอพวกเธออยู่ทว่ี ังเทยี วละหนน้”ี คำพดู คล้ายเห่อเหลนสะใภ้ใหม่ ทำให้ทุกพระองค์ ในห้องหัวเราะชอบใจ “เอ้อ จรงิ ส”ิ ทว่าจู่ๆ หมอ่ มเจ้าจักรนิ ทร์ สวามขี องหมอ่ มพิลาสลักษณ์ ซง่ึ ลัลนาได้เห็นเปน็ คร้ังแรกตอนเข้าไปรบั พระราชทานน้ำสังข์ กร็ ้องข้ึนราวกับนึกอะไรข้นึ มาได้ หมอ่ มคน ใหมจ่ ึงหันมองไปทางลงุ เขยของหมอ่ มเจ้ากิตติกร และได้เห็นทา่ นล้วงบางสงิ่ ออกมา จากกระเป๋าแล้วย่นื สง่ มาให้เธอ “คะ?” ลัลนาพดู อย่างสงสัยกอ่ นจะรบั หลอดโลหะเลก็ ๆ ทมี่ ีกล่ินหอมจางๆ มา ไว้ในมอื “น่มี ัน...” มองลวหดญลาิงยสตาวามรำหพลงึ อรดำพยันาดกมับแตบัวบเอโบงรากณอ่ แนลจ้วะพพนิ ลจิ ิกหลกออ่ดนยตาดัดมสสนิ ้มใโจอวม่ามือัน๖เปบ็นนขมอืองเไธปอมจา รงิ ๆ

‘เอ๋ จำได้วา่ เราให้คณุ ลงุ คนสวนทวี่ ังวรเวชไปนี่นา แล้วทำไมถงึ ...’ “...!” หมอ่ มลัลนาเงยหน้ามองหม่อมเจ้าจักรนิ ทร์อย่างตกใจ และเหน็ ทา่ นย้มิ รออยู่ เสดจ็ พระองค์ หญงิ จงกลนแี ละเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์มองลัลนาอยา่ ง สงสัย ยง่ิ เหน็ หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ หัวเราะเพมิ่ ไปอีก ก็ยิ่งทำให้คนไมร่ ้ใู ครส่ งสยั เข้าไป ใหญ่ “มีอะไรกันรทึ า่ นชายจักร หลอดยาดมนัน่ มันกระไรกัน” เสด็จพระองค์ หญงิ จงกลนีรอ้ งถาม และนั่นกท็ ำให้หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์ทรงย้มิ รับ กอ่ นรับสงั่ คงคดิ ว“่าวกันระทหช่ี มายอ่ ตมิพกาำหลัมงจอ่ ะมเปลน็ัลลนมาไปหาหเลญยิงชปว่๋วิ ยทพีว่ ัยง งุ แหลมะ่อมมอลบัลยนาาดชมว่ ใยหก้ ระหมแ่อตมค่ ไววา้มจเธรองิ กระหม่อมกำลังก้มปลูกกหุ ลาบมอญอยู่ในสวนต่างหาก” ลัลนาฟังคำอธบิ ายก่อนจะนกึ ย้อนไปยังเหตกุ ารณ์ วันนั้นท่ีวังวรเวช ‘ให้ตายเถอะไอ้ลกู ไม้ แกทำอะไรลงไปวะ!’ จะทำอะหไมรอ่เกมินเจเล้ากยิตไปติกรหทัววเ่ารคาระาชนอ้เี บธอใจคเงยไ้ามคร่ นวู้ ข่าค้างนตทัวั้งทห่ีกมำดลทังไ่ีหดน้ฟ้าังซกดี ลเผับอืรกัดใคเรพเ่ อร็นาะดกใู ลนัวตวัวา่ สมาชกิ ใหมข่ องราชวงศ์เข้าไปอีก “ง้ันรหึ มอ่ ม แปลว่าเธอคงเป็นคนใจดที เี ดยี ว” เสดจ็ พระองค์ หญิงจงกลนมี รี บั สงั่ อยา่ งชอบใจ “เหน็ ไหม ผิดคำฉันบอกที่ไหน ฉันถึงว่าชายตเิ ข้าใจเลือกหมอ่ ม จรงิ ไหม แม่ปั้น” พมิ พ์ วลทัญ้ายชป์ รซะงึ่โดยจูคะเสเปดน็ ็จคพนระเดอียงคว์ทหี่ไญมิงย่ จองมกเลปนดิ ีหใัจนรพับรหะลพาักนตสระ์ไใปภถ้คานมนเส้ี ด็จพระองค์ หญงิ “...เพคะเสด็จน้า” ท้ังหมดพดู คุยกันตอ่ ถึงเรอื่ งเจ้าหลอดยาดมของลัลนา ถามไถไ่ ปถึงวา่ ทำไมคน

สมัยใหมอ่ ย่างเธอถึงชอบยาดมโบราณแบบน้ี และเม่อื เธอตอบกลับไปวา่ เธอไม่ได้ชอบ แต่หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รตา่ งหากทช่ี อบปวดศรี ษะเวลาไปไหนมาไหน เธอจงึ มเี จ้ายาดมส้มโอ มอื น้ตี ิดตัวไปด้วยตลอด เพราะชายหนุ่มไม่ชอบยาดมแบบใหม่เนอ่ื งจากกล่นิ ไมถ่ กู ใจ เทหุกลอา่ ยรา่าเชงสอวดงย็จศู่ดพ์ ้วรยะกอ่องแคนต์ หพก่ ญรละัิงบอพไงมมิ คม่ พ์ จใี์ วะคลหรััญนคมดิชอ์พทงอูดไดคปพยุยัดรงะห้วเมยนอ่เตลมรยเมจอ้าแหงลเญจะ้างิใสเนมาตวขทอลีด่นามจูนะาั้นลเขัเยอ้าทกงน่ีัทนั่งผ่ี ไนด้เู ป้ด่ิงฟน็ ีกััปงบเ้ารนอ่ื ึกง อะไรบางอยา่ งข้นึ มาได้ “จรงิ สชิ ายติ เธอจะวา่ ยังไงถ้าป้าอยากจะทำบญุ วังนรังสรรค์ เสยี หน่อย” กติ ติกรทซั้งงึ่ หเปม็นดเหจย้าุดขปอรงะวัโงยคคนสปนัจทจนุบันาอจันงึ ยค้ิมรน้ืรับเคแรลง้วแตลอ้วบหันมองไปยังต้นเสยี ง หม่อมเจ้า “ทำบุญวังหรอื คะ เอาสคิ ะเด็จป้า ใจเด็จป้าคงอยากทำพรอ้ มกับวันคล้ายวัน ประสตู ิ” พระปติ ุจฉาองค์ ใหญ่ทต่ี ดิ เครง่ ขรมึ มาตลอดงานแย้มพระโอษฐ์กว้าง ดีพระทัยท่ี พระภาติยะสายตรงเพียงองค์ เดียวจำวันคล้ายวันประสตู ิของพระองค์ ได้ นอาาหนาแรลถ“้วถวท้าายอ่ีวังพยเ่ารรงะานไแมั้ลน่ไ้ววดกัน้ท็พมำบวะกญุรนืสชถแาายนลจ้ทวะยี่ ใชังหเา้ปคย็นุณจะวพใันหนค้คักลุณง้าายสนวานันยิมเปปนรน็ ะตส์ธพุรตู ระิขะใมอหาง้”สเดกั ็จเกป้้าารดปู้วพยอไสหวม่ นคเะรอ่ื ง หม่อมเจ้ากิตติกรเสนออยา่ งเห็นชอบด้วย ทว่าคนเปน็ เสด็จพระองค์ หญิงกลับ สา่ ยพระพักตร์ปฏิเสธ “ชายให้ยายสายจัดการเรอ่ื งท่ที างกับพวกอาหารคาวก็พอ สว่ นเรอื่ งของวา่ งป้า อยากให้หม่อมลัลนากับหญิงเมฆแบ่งกันทำ...ดีไหมจ๊ะ” พสตระรปศี ิตรคสีุจนยฉาอามขนื่ อๆมงเีเสจใ้านนบ่หห่า์ ปว้อมลงายาไยกดจย้ ว้มิทักอวแยา่ ลคา่ ะงงฝเมหมี ีนน็ อื ้อดถยดีักค้วทนยอทเปจ่ี ดะ็น้วรเว้ยูล่าคศิ ดิ ลวถัลา่ งึ นแไมดา้ห่ผเม่ากน่อตกมนาป์ สร้าคริยัดี แสกดอรงอบคงตงจเกปาใก็นนสเทออกุกง สงิ่ อย่างทห่ี ญงิ ไทยสไบเฉยี งเขาทำได้กัน

หม่อมเจ้ากิตตกิ รหันมองลัลนาพร้อมหน้าท่เี หวอตามไปด้วย ทวา่ คนเปน็ หม่อม กลับไมม่ อี ารมณ์ จะมองตอบแล้วในครง้ั น้ี เพราะในใจของเธอกำลังกรดี ร้อง! และก็ รอ้ งอย่างบ้าคลั่งด้วยคำเพียงคำเดียว ‘มา่ ยยย!’ ภายในห้องบรรทมใหญ่ของวังนรังสรรค์ ซง่ึ ถูกใช้เป็นห้องหอแสนหวานของค่แู ต่งงาน ข้าวใหมป่ ลามันดเู งยี บเชยี บจนผดิ ปกติ บนทบี่ รรทมทรงสงู หรหู รากลางห้องมีสองรา่ ง หนมออ่นมแพนิลบาคสูเ่ ลคักียษงกณัน์ แอลยะูบ่ หนมก่อลมีบเจก้าหุ จลัการบนิ แทดรง์เนป็นับคร้อนยทๆำพธิ กีเรลยีีบงทห่โี มรยออนย๗ู่บนใหผ้ ้าปูท่นี อน ซง่ึ เจ้าบา่ วเหล่ตามองเจ้าสาวที่เอาแต่นอนน่งิ ไม่พูดแล้วก็ไม่จา และเธอเป็นแบบน้มี า ตั้งแตท่ ้ังคูถ่ ูกสง่ ตัว กระทั่งแขกคนอ่นื ๆ เรม่ิ ทยอยกลับออกไปหมดแล้ว ใบหน้าสวย สง่าน้ันก็ยังทำเหมือนกับว่ากำลังขบคิดเรอ่ื งอะไรบางอยา่ งอยูด่ ี “...อยู่นง่ิ ๆ ติ” ลัลนาเอ่ยเบาๆ เมอื่ รสู้ กึ ได้ว่าเจ้าบา่ วข้างตัวทำทา่ จะลกุ จากเตียงนอน และ แน่นอนวา่ ทันทีที่เจ้าสาวพูด กายสงู สง่าท่ีกำลังจะลุกก็หยดุ ชะงักแล้วนอนนิ่งแบบเดมิ ทันที ความเงยี บก่อตัวข้ึนอกี ครง้ั ทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรอดทจ่ี ะหันมองคนข้าง ตัวอยา่ งแคลงใจอีกครง้ั ไมไ่ ด้ “ทำขนมเหรอ...ฉันเน่ียนะ” เสยี งบ่นพมึ พำอยา่ งไมช่ อบใจมาพรอ้ มค้ิวท่เี ด๋ียวคลายเด๋ียวขมวดเครยี ด และ นัน่ ทำให้หม่อมเจ้ากิตตกิ รพอเดาออกแล้ววา่ หมอ่ มลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยธุ ยา กำลัง คิดเรอื่ งอะไรกันแน่ กายสงู โปรง่ พลกิ ตัวนอนตะแคงข้างเข้าหาลัลนาในระยะประชดิ ก่อนเท้าแขน ข้างหน่งึ ข้ึนยันใบหน้า นอนมองคนคิดมากโดยไมพ่ ดู หรอื ถามอะไร “ฉันรวู้ ่าท่านตั้งใจทดสอบ แตท่ ำไมต้องทำขนม โจทย์ น้ีฉันแพ้ตั้งแตย่ ังไม่เรม่ิ

เลยนะ ไม่ยตุ ธิ รรมอะ” ไมไ่ ด้ร้ตู หัวมเออ่ ามเเสจยี้ากเลติ ยตวกิ ่ารตมออนงนเจ้ีต้านสไาดว้ทกบ่ีลน่ายงเมึ ปงน็ ำไอมาห่หยารดุ ตอายใหา่ ง้สเวพาลมิดีไเปพเสลยนิี แลค้วนกทำวลา่ ัจงเๆู่ ครคยี นด ท่มี องกค็ ล้ายจะโดนภวังค์ รักไปเสยี เอง เม่ือความใกล้ชดิ น้ันทำให้ภายในใจเต้นถร่ี วั เรว็ จนห้ามเอาไว้ไม่ได้ ยง่ิ นกึ ถงึ สถานะใหมข่ องเราท้ังคู่ เขากย็ ่ิงเตลดิ ไปใหญ่ “โอ๊ย! พอ ไปอาบน้ำดีกว่า!” ลัลนาท่ีอยูๆ่ ก็ผดุ ลุกข้ึนจากท่นี อนทำให้หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รท่ีทำใจกล้าเล็งปากไป ทแ่ี ก้มของอีกฝา่ ยพลาดเป้าไปอย่างน่าเสยี ดาย ลัลนาซง่ึ ลกุ ข้ึนนัง่ อย่างหวดุ หวดิ เอ้ียวตัวหันมองเพ่อื นสนิทอย่างสงสยั ในท่าทาง แปลกๆ นั้น “เปน็ ไรติ ทำไมแกต้องพ่งุ หน้าใสห่ มอนด้วยวะ” คนเก้อไมไ่ ด้ถอนใบหน้าออกจากหมอนซง่ึ ลัลนาหนนุ อยู่เมอ่ื ก้ใี นทันที แตเ่ ขา หอมซ้ำลงไปท่หี มอนนั้นอยา่ งมันเข้ียว กอ่ นจะเอยี งตัวนอนแผ่หลาพลางมองลัลนาไป ด้วย “เปลา่ ฉันงว่ ง” ลัลนามองชายหนุม่ อยา่ งหนา่ ยใจก่อนตอบ “ง่วงกร็ บี ไปอาบน้ำดิ! บอกไว้ก่อน นะวา่ ถ้าแกไม่อาบกเ็ ชญิ ลงไปนอนทพ่ี ้นื เลยคนื น้!ี ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รผดุ ลกุ ข้ึนตามลัลนาบ้าง “ก็รอแกนัน่ แหละ พอฉันจะลุกแกก็ ห้ามไม่ให้ลกุ แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ” ทา่ นว่าใลคัลรนลากุ ทกำต่อานโคตนอยนา่้ันงจตะกเใปจ็นกชับ้าคงเำทบ้า่นหขนอ้างนเะจ”้าบ่าว “แกจะลกุ ก่อนฉันได้ไง โบราณ “อ้าว” คนเสยี รอู้ ุทานอยา่ งไม่ยินยอม ก็วา่ ทำไมแปลกๆ ทแ่ี ท้เปน็ แผนหรอกเหรอเน่ีย

ซง่ึ ได้กลลัลายนเาปห็นัวหเ้รอางะขชอองบเธใจอกกอ่ับนหจมะ่อเดมินเจห้าักนติ หตลกิังตรนรงับไจปายกังนห้ี ้องน้ำภายในห้องบรรทมใหญ่ มีเท่าไร“ตโ้อง่จงรเองิ ไาอม้ตาใิ หเร้ฉอ่ื ันงทแ้ัคงหน่ ม้กี ดไ็ มน่ระู้รแไู้ หตม่กด็ ีแแลล้ว้วฉฉัันนจเปะ็นใสชใ่า้ นงเกทร้าะหเนป๋้าาตตังค่อ์ ใไปห้นแก้เี งเนิป็นเดรือายนวแันก จะมากจะน้อยก็ข้นึ อยู่กับพฤตกิ รรมในแตล่ ะวันด้วย!” “จ้ะ” ลัลนาหันมาย้มิ อย่างชอบใจท่ีการลกุ จากท่ีนอนก่อนคนแรกใช้ได้ผลเรว็ ทันใจ แบบน้ี “หึๆ ทำใจยอมรับซะ ยังไงเหล่ยี มแกกไ็ มม่ ีทางทันฉันอยูว่ ันยังคำ” คนอารมณ์ ดีพดู ท้ิงท้ายอย่างสะใจ ก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ท้งิ ให้เจ้าบ่าวซง่ึ ถกู ลดิ รอนเสรภี าพทางการเงินนั่งย้มิ ร้ายมองตามเธอไป “มั่นใจไปเหอะ ฉันว่าแกมากกว่าที่จะไมท่ ันฉัน” หม่อมเจ้ากติ ติกรพมึ พำคนเดยี วอย่างมาดมัน่ ตั้งใจ ทว่าคนหดู ีกย็ ังตะโกนลัน่ กลับออกมาจากในห้องน้ำ “บน่ ไรอยู่! ลกุ มาชว่ ยดึงก๊บิ ดำออกจากหัวฉันให้ที ดูซิ ฉันต้องลำบากเพราะแก เนี่ยเห็นไหม!” “จ้ะๆ” ผลสำรวจของบรษิ ัท Voucher Codes Pro ในอังกฤษกลา่ วว่าหลังจากตามเก็บ ข้อมลู ล้วงลึกคู่วิวาห์ กวา่ สองพันคูใ่ นคืนสง่ ตัว พบวา่ คู่บ่าวสาวราวๆ ห้าสบิ สอง เเปหอนรอ่ื ์เยซน็ ต์ ไทมว่ไา่ดค้ฝนื าเกขร้าักหกอันขใอนงคหนืม่อหมวาเจน้ากิตตด้กิวยรกสับาเลหัลตนุทาว่ี กา่ ลเจับ้าไบม่า่เวปเมน็ าไปตาหมรผอื ลไมส่กำร็เจว้าจสนา้ันว เพราะทั้งสองทำสง่ิ ท่ีมันกว่าน้ันมาก! หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสรจ็ ท้ังคู่กเ็ รม่ิ ทำกิจกรรมรว่ มกันทันทีโดยไมต่ ้องเสยี เวลาคิด กจิ กรรมทไี่ ม่สามารถมมี อื ที่สามมารว่ มด้วยได้ กจิ กรรมท่ีต้องทำกันอยา่ ง

เงยี บๆ สองต่อสองและออกแรงพอควร เพ่อื ให้คนทั้งคู่ฉีกท้งึ บางสงิ่ บางอย่างได้อยา่ ง เต็มท่ีโดยไมต่ ้องอายใคร แล้วกจิ กรรมน้ันกค็ ือ... “แกะซองตอ่ ไปดวิ ะ! รอไร!” ลัลนาซงึ่ นั่งขัดสมาธินับเงินเปน็ ฟ่อนๆ อยู่บนพ้ืนรอ้ งสงั่ เจ้าบา่ วท่กี ำลังทำตัวเปน็ ลูกมอื ทดี่ ี ล้วงซองออกมาจากกลอ่ งอวยพรบ่าวสาว แกะ ฉกี แล้วก็สง่ เงนิ หรอื ไมก่ ็ เชค็ เงนิ สดมาให้เธอนับยอด ทว่ากลอ่ งของขวัญอกี นับร้อยท่วี างกองซอ้ นพะเนิน ระเกะระกะอยูบ่ นพ้ืนห้องบรรทมใหญ่กลับไม่มีใครคิดจะสนใจ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รฉกี ซองสดุ ท้ายแล้วสง่ เงินปึกหนึง่ ไปให้ลัลนา กอ่ นจะเท้าคาง บจานกตมักอื แลม้วอเองหาไมป่อรมวมขกอันงเขาทใ่กี บำลหังนใ้าชข้มอืองเหลญก็ ิงๆสาวซขง่ึณมีแะกหรวดีนนแ้ิวตนง่ งับาไนปปบรนะธดนับบอัตยรู่รสับเเี ทงนิาปไปกึ หนานั้นมคี วามสขุ มากๆ อย่างทเี่ ขาซง่ึ รจู้ ักเธอมานานไมค่ อ่ ยจะได้เห็น “หมื ! เน้นๆ เลย! งานน้ีกำไรเน้นๆ!” ก็ไมร่ ้วู ่าควรขำหรอื ร้องไห้ดี กับการท่ตี ้องมารักผ้หู ญงิ ซงึ่ รักเงินมากกวา่ ดอกไม้ คนน้ี แต่ไมร่ ้ทู ำไมย่ิงเหน็ ก็ยิ่งชอบ ยง่ิ พอรวู้ ่าสงิ่ เดยี วทท่ี ำให้เธอมคี วามสขุ คอื เงนิ เขาก็ ยิ่งอยากหามาถวายให้ เพียงเพราะอยากเหน็ ย้มิ ทม่ี องอยา่ งไรก็ไม่มีทางเบือ่ น้ี ลัลนานับเงินทวนเป็นรอบทสี่ าม เม่ือแน่ใจถึงจำนวนว่าเธอนับทั้งหมดไมข่ าดไม่ เกนิ แล้ว หญิงสาวก็เงยหน้ามองหม่อมเจ้ากติ ตกิ รแล้วร้องถาม “พวกคุณพนักงานในวังแกให้เงนิ เดอื นเขายังไงกันเหรอ” ถาม “กห็เมป่อน็ มรเาจย้าเกดิตือตนิกรแทตีย่ค่ ังณุ คสงเาทย้าเคธาองเมปอ็นงคลนัลจนัดากอายรู่แเรบอื่ บงเนด้มีิมาเลต้ัิกงแคต้ิวส่ อมยัยา่ งทสา่ งนสแยั มใ่แนลค้วำ” ลัลนาพยักหน้าเบาๆ เพอื่ เก็บข้อมูล ก่อนจะร้องถามอีกครง้ั “แล้วรวมท้ังหมดมี กค่ี นอะ” “สบิ เอ็ดคน ท้ังคณุ พนักงานท่ที ำงานบนตึก แล้วก็คุณพนักงานท่ีทำนอกตกึ ”

หม่อมเจ้ากิตตกิ รตอบ พลางมองลัลนาท่กี ้มลงแบง่ เงนิ ปึกในมือออกมาจำนวน หนึ่งแล้วสง่ ให้เขา แคเ่ ปน็ “คคา่ นขอทบำงคาุณนเทหพ่ีนวอ่ื กยเตข้อาเงหมนสี ือ่ นิ ยนใ้ำหใ้งจา”นเหรญามงิ าสตา้ังวหกลลาา่ยววัน“”เงินน้ไี มร่ วมกับเงนิ เดือนนะ หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้ิมมุมปาก กอ่ นจะผลักมอื ลัลนากลับไปด้วยปลายมือขาวข้างที่ มแี หวนแตง่ งานประดับอยูเ่ ชน่ กัน “แกเป็นคนให้สิ ถือเปน็ งานแรกในฐานะหม่อมของวังนรังสรรค์ ” ลัลนาฟังเหตผุ ลอันสมควรของสวามใี นนามกอ่ นจะยักไหล่ “ง้ันก็ได้ แต่ไมแ่ น่ พรงุ่ น้ฉี ันอาจลืม แล้วคนของแกก็อดได้ทปิ ไป จบ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหัวเราะคนใจกว้างทย่ี ังแอบหวงเงิน กอ่ นจะเอ้ยี วตัวมองกล่อง ของขวัญซงึ่ กระจายอยูด่ ้านหลังของเขาแล้วหยิบกลอ่ งใบหนึ่งข้นึ มาแกะ “แล้วตกลงแกจะเอายังไงกับขนมชอ่ ม่วงทต่ี ้องทำ” ลัลนามองคนแกะของขวัญกอ่ นถอนหายใจ ไม่ใชเ่ พราะเธอไม่ชอบแกะ ของขวัญ แต่เพราะชอื่ เมนชู อ่ มะมว่ งนั่นตา่ งหาก หลังจากท่เี สดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์เสนอให้ลัลนากับหมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลา มาลัยชว่ ยกันทำของว่างในงานทำบุญวังนรงั สรรค์ เนือ่ งในวันคล้ายวันประสตู ขิ อง พระองค์ เสด็จท่านก็สงั่ ต่อไปว่าอยากให้ทั้งคูท่ ำอาหารวา่ งชาววังทช่ี อ่ื วา่ ชอ่ มะม่วง คเพนรทาะี่ไดเส้รดับ็จมทอ่าบนหโปมรายดนแล่ีสะทิ นี่ลึกำบอายกากเเพสรวายะหตล้ังัแงจตา่เกกทิดไี่มปาอเปยน็ ู่เมตอืัวงนลัอลกนเามอืเกงตนนาม์ สารินี ายนังไมเ่ คแยต่ ได้ยนิ ชอ่ื เมนนู ้ันเลยด้วยซำ้ ขนมบ้าอะไรชอ่ื ชอ่ มะม่วง โอ๊ย! เครยี ด “ไม่รู้ ไมท่ ำ หนีกลับบ้าน ไมก่ แ็ กล้งป่วยดีปะ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรหัวเราะครัน้ ได้ยนิ ข้อแก้ตัวทีห่ ญิงสาวมักใช้ ซง่ึ เป็นข้อแก้ตัว แบบเดมิ ๆ เวลาท่เี ธอไม่อยากเข้าเรยี นวิชาอะไรสกั วชิ าสมัยเรยี น “ยอมแพ้เหรอ ไม่อยากเชอ่ื วา่ จะได้ยินคำน้ีจาก ลัลนา เกตน์ สริ ี เอ้ย! ลัลนา...น รังสรรค์ ”

ลัลนาเม่อื ได้ฟังกพ็ น่ ลมหายใจออกมาพรดื ใหญเ่ มอื่ ถกู เพอ่ื นปรามาส ร้อยโยช“สนไู้์ ปฉกันไ็ มถช่ ามนไะอป้กะ้อวะยตมิ าแลก้ว็หมเหอ่ น็มเวมา่ ขเธลอาถมูการฝวึกยมอาะตไั้งรแนตั่นเ่ เดกก็ ่งเเลรยอื่ นงท่”ี ำครวั กวา่ ฉันเป็น หมอ่ มเจ้ากติ ติกรพยักหน้ารับแล้วหัวเราะกับชอ่ื ใหมข่ องหมอ่ มเจ้าหญิงเมขลา มาลัย ขณะทีม่ ือแกรง่ ขาวสะอาดของเขาดงึ กล่องของขวัญภายในหอ่ ออกมา ลัลนา มองการกระทำน้ันเงียบๆ ภายในใจยังคงคดิ ไมต่ กกับการลงครวั กอ่ นถงึ วันงาน “ฉันร้นู ะว่าเดจ็ ป้าแกต้องการเปรยี บเทยี บฉันกับหมอ่ มเมขลามารวยให้คนอื่น เห็น แต่ทำไมให้โจทย์ ลำเอียงนักละ่ ...เฮอะ! คงอยากให้หม่อมเจ้าหญิงมารวยนัน่ แตง่ กับแกมากสิ กเ็ อาไปดิ ฉันยกให้! ถ้าคิดว่าเอาไปได้กเ็ อาไปเลย!” คนบน่ เรม่ิ โมโหข้นึ มาบ้างแล้ว ก่อนจะพาลไปโกรธหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รด้วยอกี คน ชายหนุ่มเงยหน้ามองตอบนัยน์ ตาเขียวปั้ดอยา่ งคาดโทษของภรรยาสาว กอ่ นจะย้มิ บาง แล้วตอบกลับไปด้วยท่าทางละมนุ นมุ่ นวล “ฉันไมไ่ ปหรอก...ถงึ แกไล่ก็ไม่ไป” ลัลนาแบะปากกับคำตอบก่อนจะท้งิ ตัวพงิ ไหล่ไปทข่ี าตั้งทีบ่ รรทม เรมิ่ กลับมาคิด ถงึ ขนมชอ่ มะมว่ งอกี ครงั้ “ฉันวา่ จะให้ไอ้บัวสอน แตม่ ันกไ็ มถ่ นัดขนมไทย เฮ้อ ขนมชอ่ มะม่วงนี่มันขนม บ้าอะไรวะเนี่ย!” “ชอ่ ม่วง ไมใ่ ชช่ อ่ มะมว่ ง” หม่อมเจ้ากติ ติกรผู้รบั ฟังแก้ให้ “เออ นั่นแหละ!” ความเงยี บกอ่ ตัวข้ึนอกี คร้ังระหวา่ งทคี่ นหนง่ึ กำลังนัง่ คดิ สว่ นอกี คนกำลังนั่ง แกะของขวัญ กอ่ นท่ีลัลนาจะยดื ตัวข้ึนอยา่ งรวดเรว็ จนหม่อมเจ้ากิตตกิ รต้องเงยหน้า ข้ึนมองอีกหน “หมื ” ทว่าลัลนากลับไม่ตอบ หญงิ สาวยันกายลกุ ข้ึนแบบไมต่ ้องใช้มือ วง่ิ พรวดไปคว้า

iPad เครอ่ื งหรขู องหม่อมเจ้ากิตติกรข้นึ มาถือ กดใสร่ หัสปลดลอ็ กหน้าจอสห่ี ลักลงไป อยา่ งค้นุ ชนิ แล้วเซริ ์ชหาข้อมลู ของขนมชอ่ มะมว่ ง เอ้อ ชอ่ มว่ งจากเซริ ์ชเอนจนิ ระดับ โลกอย่าง Google! “โห ดูท่าจะทำยากอะ” ลัลนาออกความเห็นขณะที่หญงิ สาวเดนิ มานัง่ ข้างๆ สวามที ่เี อียงตัวเข้ามาดูหน้า จอ iPad กับเธอด้วย ของเจ้าภขานพมอทาหี่วาา่ รเหวม่างอื สนมี ดว่ องอก่อไมน้ดปอรกากเลฏ็กอๆยูท่ มั่วาหกนก้าวจ่าอจแะบเปบน็ ทขัชนสมกอรนียข่างอชงอ่ื เiPรยี aกd ลักษณะ ตัวแป้งที่ ทำก็มีสมี ่วงสวยสะดดุ ตา ไม่ใชส่ เี หลืองทองอย่างเชน่ สนี ิยมของเหลา่ ขนมไทยท่ีลัลนา รจู้ ัก ทวา่ หญงิ สาวกลับไปสะดุดท่ีรปู รปู หนง่ึ ซงึ่ มสี คี นละสแี ละชอื่ คนละชอื่ กับเจ้า ชอ่ ม่วงท่ีเธอค้นหา ‘ทำไมอันน้ชี อ่ื ชอ่ บษุ ราคัมนะ’ ค้ิวของเธอขมวดเข้าหากันอยา่ งสงสัย กอ่ นจะรบี ไขความกระจา่ งโดยการกดเข้า ไปดูแล้วเรมิ่ อา่ นบทความหน้าน้ัน “มัน่ ใจหน่อย ไมม่ อี ะไรท่ลี ัลนาทำไม่ได้หรอกน่า” ทสำตู กรท็ขำนไหดมญ้แคิงแส่เซลาว้รวิ ์ชเยงง่ิยGเหปoน็นo้าขขgน้นึ leมมชอกางวเ็ หจวอมังแแอ่ ลบม้วบเจน้แา้ีกติตข่ คตนวิกมารมไอทปยยรา่ะมงณันหตีตม้ัปอน่ รงไะใสดช้ ิด้ฝปีม“ทรอื ะำดดอ้วอะยมยันกไมทต็ ้่ใำอไชงดคข่ ้ ิดดุ แมเตราใอ่จ่ื ชะง้ อกี เท่าตัว แล้วแกดสู กิลฉันด๊!ิ ” ลัลนาท้ิงตัวลงนัง่ บนพ้นื ข้างสวามีอย่างอ่อนแรง ด้วยร้ถู ึงอปุ สรรคท่กี ำลังรออยู่ ข้างหน้า ท้ังจากตัวเธอเองและจากเสดจ็ พระองค์ หญงิ ผู้สงู ศักด์ ิ “เสด็จป้าแกอยากเทียบให้คนอ่นื ดวู า่ หมอ่ มเมขลามารวยเธอดีเลศิ กวา่ ฉัน เพราะ งค้ันอื ถฉึงันทตำ้ชออง่ ทมำ่วใงหใ้มหัน้ดเียปังน็ ไงมทา่ากนกกวไ็า่ มชใ่อ่ สมพ่ ว่ รงะทตัย้อขงนดมีกฉวัา่นแหครข่ อนกม”ชาลวัวลังนาตก้อลงา่ วเลิศ“กมวที ่า!างเลด้ำียควา่ กว่า! แตจ่ ะทำไงล่ะไอ้ติ!”

คดิ วา่ เสหย้ี มวอ่ หมนเจึง่ ้าขกอิตงตกกิารรอมยอางกคชนนวะิตขกอยง้มิ เธๆอออาจดเรป้สู ็นกึ เคพรรม้ึาะใกจแำลลังะหเขึง้าหขว้างงเตขัวาอเอยงูก่ ไม็เป่ไน็ด้ไดด้ ้วย “เอาน่า คอ่ ยๆ คิด ยังมีเวลาอีกต้ังวันหน่งึ สว่ นวันน้ีพักให้เตม็ ทก่ี อ่ นดีกว่า” คนโลกสวยกย็ ังโลกสวยอยูว่ ันยังคำ แต่ลัลนากย็ อมพยักหน้าตอบหม่อมเจ้า กติ ตกิ รไป กอ่ นสายตาของเธอจะไปสะดดุ เข้ากับจ้ที องลงยาซง่ึ มเี พชรพลอยมากมาย ประดับอยูบ่ นมอื ของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร “โอ๊ะ! ท่านน้ากนกนารใี ห้จ้นี พเก้าเราละ สวยไหม” หมอ่ มเจ้ากิตติกรร้องอยา่ งดใี จ ก่อนจะยน่ื กล่องกำมะหย่สี นี ้ำเงินเข้มซงึ่ บรรจจุ ้ี นพเก้าให้ลัลนาดู ราคาค่าหงวญดงิ ขสอาวงผจ้นีู้ถพูกชเกช้ี ้าวหนากใหเอ้ดารูไปบั ขมาายไว้ใแนตม่เือปอน็ ยคา่ ำงวสา่ นอ‘นกพสเนกใ้าจ’ แตท่ ่ีสนไมใ่ ชเ่ พราะ ตา่ งหาก ซง่ึ ดังก้องอยใู่ นหัวเธอ ‘นพเก้า นพเก้า บอกสลิ ัลนา ความหมายของนพเก้าคืออะไร!’ ร้ายผุดหข้มึนอ่ มมาบเจน้าใกบติ หตนกิ ้ารขทอ่เี องหียญงหิงนส้าามวอผงู้เปหม็นอ่ทั้มงหขมอดงเใขนาชอวยี ติ ู่เรขม่ิ อยง้มิ เขบาางๆ เมอ่ื ได้เห็นย้ิมชัว่ กอ่ นจะ“สชวอ่ มนกพอเดก้หา!มอ่ ฉมันเจค้าดิ กอิตอตกิกแรลแ้วล้วโอออ๊ยก!แรไงอฟ้ตัดิ รขา่ องสบงคู ุณแนต่กะ”อ่ นลทัลี่ชนาายตหะนโกุม่ นผอู้ถยูก่าฟงัดดใีจจะ กอดตอบไปบ้าง แมห่ ม่อมตัวดกี ็ผละออกไป ปากกพ็ รำ่ แต่ชอ่ื ชอ่ นพเก้าไมห่ ยุดหยอ่ น ขณะเดนิ วนไปมารอบห้อง หมอ่ มเจ้ากติ ติกรถอนใจเบาๆ กับโอกาสที่จะได้กอดรา่ งนมุ่ น่ิมน้ันในคนื วิวาห์ แตก่ ็เอาเถอะ เพราะอยา่ งไรเวลาของเขากับเธอกย็ ังมอี กี มาก ‘ก็ยังดีท่คี นื น้ีได้กอดละวะ’ ชายหนุม่ คิดก่อนจะสา่ ยศรี ษะเบาๆ แล้วหัวเราะอยู่คนเดียว ๖ ยาดมสม้ โอมือ เครอ่ื งหอมโบราณทมี่ ีสรรพคณุ บำรงุ หัวใจ ปรงุ จากสม้ โอมือผสมด้วยเครอ่ื งหอม กำยาน พิมเสน และสมนุ ไพรต่างๆ นำมาบรรจุลงในหลอดโลหะ

๗ พธิ ปี ทู ่ีนอนให้แก่คู่สมรส มชี อ่ื เรยี กอีกอยา่ งวา่ พธิ เี รยี งหมอน ผ้ทู ีท่ ำการปูที่นอนท่เี หมาะสมควรจะเปน็ สามภี รรยาที่แตง่ งานถูกต้องตามประเพณี อยดู่ ้วยกันอย่างมีสขุ มาต้ังแต่หนมุ่ สาวจนย่างเข้าสวู่ ัยชรา ควรเป็นผู้ ที่มสี ขุ ภาพดี มหี ลักมฐี าน มีบตุ รและธดิ า หรอื มชี วี ติ ครอบครวั ท่สี มบรู ณ์พนู สขุ

๑๕ ชอ่ นพเก้า “ติ...ทำเบาๆ หนอ่ ย” เครอื่ งสเสำอยี างงขเรอมิ่ งมหเีมหอ่ งมื่อลผัลุดนขา้ึนดมังาแจผน่วชอ้นื ยไา่ ปงมทัจี่วรติ จะขกณ้านะท่ีลมหาบยนใจใบขหอนงเ้าธทอไ่ี ขรก้าดารเปแ็นตง่หแ้วตง้มๆ เพราะอารมณ์ ความตืน่ เต้นในอก “อยนู่ งิ่ ๆ ส.ิ ..บอกแล้วไงเด๋ียวทำให้เอง” เสยี งของสวามีดังตอบอยูแ่ นบชดิ กัน แตก่ ็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อจากน้ัน เนอ่ื งจาก ชายหนุม่ กำลังเล็งแท่งในมอื ให้ตรงกับตำแหนง่ ของมัน “เบากว่าน้ีได้ไหมติ...เด๋ียวขาด” “อ้อื ...แบบน้ีดีไหมละ่ ” ลัลนาก้มมองการกระทำตรงปลายน้วิ มือของหมอ่ มเจ้ากติ ติกร “...!” ก่อนจะสะดุ้งเฮือก! เมอ่ื แหนบทหี่ นบี ชอ่ ม่วงดึงเอากลีบบอบบางของเจ้าขนม แสนสวยขาดออกจากกัน! “ไอ้ต!ิ ” งาน ซงล่ึ หัลนนีบาแกวล้ดีบเขสนยี มงดชังอ่ มก่ว่องนขจอะงใเชธอ้กพระังดเปาษ็นเออันสทใ่ี นี่แปมดือแฟลา้วดใเผนียวันะไนป้!ี ที่ไหล่ของคนผลาญ “โทษๆ มอื มันสัน่ ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกลา่ วก่อนจะวางก้อนแป้งท่ีเสยี รปู แล้วไว้อีกทาง เมอื่ เห็นดังน้ัน

ลัลนาก็ถอนใจกับความล้มเหลวเฮอื กใหญ่ แย่งแหนบทองเหลืองท่ใี ช้สำหรับข้นึ รปู กกลอ่ ีบนชจอะ่ หมันว่ งหมนา้าจหานกมคี อืนคนนา่ เทบำ่ือพกังลับหไยปบิ มกอ้องนวิวแสปา้งยชนอ่ ้ำมจ่วางกลบูกนกเรลอื มนๆแพทท่ีท่ถี ำเกู ตใรชยี เ้ มปไ็นวเ้ขร้อึนื นมคาถรือัว ของวังนรงั สรรค์ ในวันน้ี ขาขาวโพลนทโ่ี ผลพ่ ้นขอบกางเกงขาส้นั จมุ่ และแกวง่ ลงไปในน้ำซงึ่ ระดับผวิ น้ำ เกกันือเบตจรยะี ปมรขม่ิ อเงรสอื ำนหแรพับวันแลทะำกบาญุ รกใหระญท่พำนรงัุ้่นนก้ีนท็ ึกำเใอหน็้คดุณูหพมน่อักมงขาอนงใวนังห้องซเคง่ึ ทรอ่ืำตงซนงึ่รกาวำลกัังบชเปว่ น็ย เดก็ แกน่ แก้วตัวเล็กๆ ให้ผู้ใหญอ่ ย่างท่านชายของพวกเขาตามใจ “พอเลยไมต่ ้องพดู คนแบบแกมันกม็ ีดีแคเ่ รอื่ งเรยี นเกง่ เทา่ น้ันแหละ!” ลัลนาเอย่ ขัดเม่ือหม่อมเจ้ากติ ติกรที่ตามลงมานัง่ เทียบข้างตัวเธอทำทา่ จะพูด ปลอบ “เด็จป้าแกคิดจะแกล้งฉันซำ้ อกี ถงึ ได้สง่ ให้แกมาเปน็ ลูกมือ ดูด๊ิ นัง่ ทำมาต้ังแต่ เชา้ พังไปต้ังแปดอันแล้ว!” ปากว่ามอื ก็หนีบกลีบชอ่ ม่วงไปด้วย ทว่าทำได้เพียงไมก่ ่กี ลีบก็ขาดแบบคนข้างๆ กเหอ่ มนอื หนญกิงันสาเวสจยี ะงเอหาัวขเรนามะลช้ออ่ เมลว่ ียงนซจง่ึ ยากังคเปน็นขแ้าปง้กงดายิบทบำ้เี ใขห้า้ไลปัลทนป่ี าาซกง่ึ ขทอำงงาคนนพชลา่ งาดยัตว่ ้องหกัน่อนมอจะง ยันตัวลุกข้ึน เดนิ ตรงไปยังคุณสายที่นั่งอยู่บนแครไ่ ม้สกั กลางเรอื นแพ แวดล้อมไป ด้วยผักท่แี กะสลักอย่างงดงามซงึ่ ลัลนาเหน็ หญงิ ชราชาววังนัง่ แกะสลักมาต้ังแต่เช้า ทันทที ่ีหมอ่ มของวังนรงั สรรค์ นั่งหย่อนขาไปบนแคร่ นัยน์ ตาหวานก็กวาดมอง พแถแกลูกานะะแเฟทกปักอะ็นสทงดขลออันกงกลเาปกดกู ็นหุใใหลดหญาอญบก่ซส่ ขจง่ึบิาำเวลตปแูกสี็มลทวไดปยแ่ี โูดกป้วะแรยสตง่ ผลใงสักักกรวดซาา้วงึ่วทแยกีส่ กลับละวแักสดกจลล้วนักายกเสงลราาจม็ยยแวเังลปิจไ้วิตน็มร่นใจบัมบนไีทรมเว้ังห้รมกล้วิ นรเอื ระ้ำงยชีเอตวา้รยายขา่ สามนวเีเหาหดลหมเือัวอืหงไนมชนาใ้เวะทนลม้าททือี่ี่ ภลาะพเมถียา่ ดยลทะี่หไญมขิงสอางวคเนคยโบเหรา็นณที่ชา่ดงแูคลดิ ้วปครนะดสิดมปัยรใะหดมอ่อยยจา่ นงเเธกอิดกเป็อ็นดกชานื่ รชแกมะใสนลคักวาทมีง่ ปามระตณา ีต แบบน้ไี มไ่ ด้

คณุ สายสร้อยเมือ่ เหน็ ลัลนามานั่งมองกส็ ง่ ย้มิ อบอุน่ ก่อนจะเอ้ยี วตัวไปทางคณุ พนักงานในห้องเครอ่ื งท่นี ัง่ แกะสลักมะมว่ งน้ำดอกไม้อยูบ่ นพ้นื ไมไ่ กล “อ๊ีด ไปเอากาวางแห้ง๘ กับมะขามเปรย้ี วมาให้หมอ่ มทานสไิ ป” ลัลนาขมวดค้วิ กับชอ่ื เมนูทีค่ ณุ สายสร้อยพดู ก่อนจะมองตามคณุ พนักงานทีช่ อ่ื อ๊ีด ซงึ่ เดินไปยังด้านในห้องเครอื่ งบนเรอื นแพ แล้วหยุดยืนอยู่หน้าขวดโหลแก้วทรง สงู นับสบิ โหลท่วี างเรยี งกันอยูบ่ นช้ันไม้ขัดเงา “กาวางแห้งหรอื คะ” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รย้มิ ให้แกค่ ำสัง่ ของคณุ สายและคำถามของลัลนา ก่อนทีพ่ ่อแง่ จะเดินตามแมง่ อนมานัง่ เคยี งกันแล้วตอบแทน “กาวางแห้งคอื ของกนิ เลน่ โบราณ รสเปรย้ี วๆ หวานๆ คนสมัยก่อนเขานิยมให้ คนท้องกิน” ลัลนาชะงักไปคร้นั ได้ยิน กอ่ นจะมองตอบคณุ สายสร้อยที่ย้มิ สำรวม รบั เอาจาน ขอบทองซง่ึ มีเจ้าสง่ิ ทีเ่ รยี กว่ากาวางแห้งมาจากคณุ พนักงาน “กาวางแห้งคือมะปรางเปรย้ี วคะ่ หม่อม โบราณท่านวา่ รสมันเปรย้ี วเสยี จนพวก นกกาก็ยังไมก่ ิน คาบไปแล้วต้องวางท้ิงแล้วบนิ หนี ทา่ นเลยตั้งชอื่ วา่ กาวางให้สมตัว” คุณสายสร้อยเลา่ กอ่ นจะหันไปรับจานมะขามเปร้ยี วจากคณุ พนักงานอีกหน ตากแห“้งวจิธนีทไำดเ้รทา่ี กคแ็ ลคกุ เ่ อนา้ำมตะาปลรใาหง้เเมปด็ รหย้ี ววามนาคควล้าุมนไเปมท็ดั่วอกอากวาแงล้วกนเ็ ปำไ็นปอแันชเอ่ ส่ิมรจ็ เสลรอจ็ งแทลา้วนกส็วคิ างะ กาวางแห้งแก้อาการคลืน่ เหียนได้ดที ีเดียว” อย่างใดลัลแนตาเ่ มปอ็นงเเพจร้าากะาสวงิ่าทงแี่ชหา้ยงนหั้นนอุม่ ยข้่าางงไกมาแ่ยนบ่ใอจกตไ่ามงหใ่ ชากเ่ พราะเธอเป็นคนกินของยากแต่ ‘...ก็มันเปน็ ของกนิ ของคนท้องไมใ่ ชเ่ หรอ’ ใจคดิ ต้านแต่มอื กลับเอ้อื มไปแล้ว หมอ่ มแห่งวังนรังสรรค์ กัดกาวางแห้งเข้า ปากคำโต แล้วความอรอ่ ยของรสเปรย้ี วอมหวานกส็ ยบความคดิ เม่ือสกั ครไู่ ปในทันที

“อรอ่ ย!” คุณสายสรอ้ ยและคณุ พนักงานบนเรอื นแพอมย้มิ อยา่ งพอใจทเ่ี หน็ นายหญงิ ของ วังนรงั สรรค์ ชน่ื ชมเจ้าของกินเล่นท่มี รี สแกเ่ ปร้ยี วออกอยา่ งนั้น เห็นทีขา่ วที่ว่าคณุ เธอ ต้ังครรภ์ ออ่ นคงจะไม่ใชข่ ่าวโคมลอยเสยี แล้วกระมัง หม่อมเจ้ากติ ติกรหัวเราะชอบใจ ด้วยรถู้ ึงความคดิ ของคณุ พนักงานทกุ คน ไม่ อย่างน้ันคณุ สายคงไม่สัง่ ให้อ๊ดี ยกของเปรย้ี วมาให้หม่อมของเขาหรอก แตล่ ัลนาทเี่ ห็น คเพนอื่ ชนา่ งขแำกกลล้ังบไคปิดว่าชายแหลนะกุม่ ริ หยิ ัวาเนร้ัานะกต็ทนำใจหึง้เยหัดลก่าคาวณุ างพแนหัก้งงทาเี่ นหเลหอื น็ ตเิดปมน็ ือกอารยหู่คยรองึ่ ชกน้ลิ ้อเขข้าอปงาคกู่ แต่งงานข้าวใหม่ปลามันอกี เชน่ เคย “จรงิ สคิ ะ เม่อื ก้ีอิฉันเห็นหมอ่ มมปี ัญหากับกลบี ชอ่ มว่ ง” คุณสายสร้อยวา่ ก่อน จะก้มหน้าทำงานในมอื ต่อไป กิตติกรลกัล็เปนลาเีย่ มนอ่ื เถปกู ็นถยาูย่ ม่ลี ถงงึ ทงันานทที ่ีล้มเหลว หน้าทกี่ ำลังหัวเราะเพราะได้แกล้งหม่อมเจ้า “ค่ะ ไม้หนีบกลบี มันไมไ่ ด้ ขาดออกมาทกุ ที เฮ้อ” เธอบน่ อุบอิบกอ่ นจะหันไป ค้อนสวามี “มคี นชว่ ยกพ็ ง่ึ พาอะไรไมไ่ ด้อกี นา่ เบอื่ !” คนหงดุ หงิดเน้นคำว่าน่าเบ่ือไปทางคนอารมณ์ ดที อ่ี ยู่ข้างๆ “ทำไมแกมาโทษฉันละ่ ฉันอุตสา่ ห์ ขออนญุ าตเด็จป้ามาชว่ ยแกเลยนะ” หม่อมเจ้ากิตติกรแย้ง ทว่าท่าทกี ลับดเู บิกบานจนน่าขย้ำ ลัลนานึกย้อนไปตอนเช้าท่ที ั้งสองลงมาจากห้องบรรทมใหญพ่ รอ้ มกันเพ่ือ รับประทานข้าวเชา้ แต่กลับพบวา่ ในห้องเสวยมีเสด็จพระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์และ หมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามารวยนั่งรออยู่ ลัลนาไม่รวู้ า่ ท้ังสองคนค้างคนื ที่วังนรงั สรรค์ ด้วย เพราะหลังจากถกู สง่ ตัวเข้าหอ เธอกไ็ ม่ได้ออกมาข้างนอกอกี เลย ในตอนนั้นเสด็จป้า ของสวามกี วาดตามองมาท่ีเธออย่างผู้ใหญ่ทก่ี ำลังตำหนิเดก็ แม้จะไมไ่ ด้รบั สงั่ อะไร แต่ หลานสะใภ้ก็พอจะร้ตู ัววา่ เสด็จทา่ นตำหนิเรอ่ื งท่เี ธอต่นื สาย แต่จะทำอยา่ งไรได้ละ่ ก็ เธอไม่มีนโยบายตื่นก่อนเวลาทอ่ี ยากตน่ื นีน่ า

การรบั ประทานอาหารรว่ มโต๊ะเสวยเป็นไปอยา่ งช้าๆ เพราะทุกวินาทีที่ผา่ นเต็มไป ด้วยกิรยิ ามารยาทอันงดงามชดช้อย แม้แตต่ อนกรดี น้ิวตักอาหารเข้าปาก ตลอดเวลา ลัลนาร้สู กึ ได้วา่ เสด็จพระองค์ หญิงทรงสังเกตกิรยิ าเธออยู่ และเธอก็พยายามอยา่ งมากท่ี จะไมท่ ำให้ข้าวสวยหอมกรนุ่ บนช้อนตกลงบนโต๊ะเสวยแม้แตเ่ พียงเม็ดเดียว ‘เมือ่ คืนเป็นอยา่ งไรบ้างหม่อม หลับสบายดีหรอื เปล่า’ ลัลนาท่ีกำลังอ้าปากจะรับประทานข้าวค้างกิรยิ าไว้อย่างนั้น กอ่ นจะหันไปมอง เสดจ็ พระองค์ หญิงพรอ้ มกับรบี หุบปากแล้ววางชอ้ นลง ‘เอ่อ...ไมค่ อ่ ยสบายเลยคะ่ ...เพคะ ติเก้ๆ กังๆ ทำไม้ท้ังเจ็บทั้งแสบไปหมด กว่า จะหลับได้กเ็ ลน่ เอาระบมไปทั้งตัว’ จกา้อกนศเรพี ษลรัละาะขนโอดาเงนลเธสา่ ตอเปาเปมร็นยค์ วยจัาด่ีสมทบิ จรสรงางิเมลส่นเบพิ งตารนัาวะอเธกี อแกลัทบ้ววหยา่ัมงคต่อน้อมองเจข่ืน้าอทกใ่ฟี ิตหังต้สกิกวลราับตมค้อชี ิดงว่ ชไยปวส่ ไยากงกลผันกมดวทึง่า่ตีกน๊ิดิบ้ันกดันำอเโปอดน็กย เฉพาะเสด็จพระองค์ หญงิ ที่แทบสำลักเครอ่ื งเสวย คงจะมีเพยี งหม่อมเจ้ากติ ตกิ รเท่านั้น ปที่นติ ัุจ่งยฉ้ิมาอนง้อคย์ โตย้จมิ ะใไหดญ้ไม่ ส่ ดงส้วยัยใทนั้งขคำวแาลมะสชัมอพบันใธจ์ ขทอี่ลงัลเนราาพูดจาสองแง่สองงา่ มออกไป พระ หลังจากรับประทานเสรจ็ ทั้งสองก็ถกู ผู้อาวุโสทีน่ ั่งอยูต่ รงหัวโต๊ะเรยี กตัวไปพบ ในห้องรับแขกอีก และหัวข้อทส่ี นทนากันกค็ อื เรอื่ งการทำอาหารว่างของลัลนาและ หม่อมเจ้าหญิงเมขลามารวยนั่นเอง ‘ชอ่ ม่วงทีจ่ ะให้สองคนทำวันพรงุ่ น้ี ป้าลืมบอกไปวา่ ให้ทำแยกกันนะ แล้วไมต่ ้อง ทำมากมาย แคก่ ะเอาให้พอดีพระเก้ารปู ก็พอ’ คำสัง่ น้ันทำให้ลัลนาขมวดค้วิ และยิง่ มัน่ ใจถึงความคดิ ทว่ี า่ เสดจ็ พระองค์ หญงิ สงู ศักด์ ติ ้องการให้เธอกับหม่อมเจ้าหญิงเมขลามารวยแข่งกันจรงิ ๆ ไมอ่ ย่างน้ันสำรับถวาย พระจะมชี อ่ ม่วงถงึ สองจานไปทำไม ‘แตเ่ มฆยังเหน็ วา่ ชอ่ มว่ งทำยากเกินไปอยู่ดีเพคะเสด็จป้า เมฆรบั ทำเองน่าจะดี กวา่ เพราะชอ่ ม่วงไม่ใชข่ นมที่คนไมเ่ คยเรยี นจะทำได้’

หมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามารวยแนะอยา่ งนอบน้อม ทวา่ คำพดู อวดภูมิน้ันกลับทำให้ ลัลนาร้สู กึ เหมอื นโดนท้ารบอยา่ งไรอยา่ งนั้น “ชอ่ ม่วงนั่นแหละดแี ล้ว ป้าชอบชอ่ มว่ ง วันเกดิ อยากเหวยเยอะๆ ให้สมกับทไ่ี ม่ ได้เหวยมานาน หม่อมลัลนาละ่ เห็นว่ายังไง พอทำได้ไหม” ใบหน้าท่สี ง่าด้วยบารมีของคนถามดูนิ่งราวกับไม่มคี วามร้สู กึ แต่ลัลนากลับมอง เห็นถงึ รอยปรามาสในแววตาคูน่ ั้น ทรงตัดสนิ ได้นานแล้วว่ายังไงเธอก็ต้องแพ้ ดี! แบบนั้นแหละไอ้ลกู ไม้ยิ่ง ชอบ...แล้วจะทำให้จำหลานสะใภ้คนน้ไี ปจนตายเลย! ‘ได้เพคะ’ ลัลนาตอบกลับไปด้วยใบหน้าย้มิ แย้มดังสาวใสไร้พิษสง และความกล้านั้นใชว่ า่ คนสงู ศักด์ ิจะไม่โปรด ‘ลืมบอกไปว่าชอ่ ม่วงน้ีป้าอยากให้ทั้งสองคนทำเองนะ เพราะป้ามอบหมายงานให้ คุณพนักงานคนอน่ื ๆ ไปหมดแล้ว และทุกคนกง็ านล้นมอื คงไม่มีใครว่างมาชว่ ยพวก เธอ’ ลัลนาไม่ได้เอ่ยขัดเพราะเธอร้วู า่ ต้องมาอหี รอบน้ีอยู่แล้ว แต่ก่อนท่ีทุกคนจะ แยกย้ายไปเตรยี มของทำชอ่ มว่ ง พอ่ แง่ของลัลนาก็ทูลเสดจ็ ป้าของเขาเสยี กอ่ น ‘ชายขอชว่ ยลกู ไม้ได้ไหมคะเดจ็ ป้า’ คำขอน้ันทำเอาทกุ คนเงยี บกรบิ ‘ชายไมอ่ ยากให้เธอเหน่อื ยจนเกินไป ชว่ งน้ชี ายอยากอยู่ใกล้ๆ ดแู ลไมใ่ ห้ รา่ งกายลูกไม้กระเทือนมาก...ชายขอชว่ ยได้ไหมคะ’ ‘...ตามใจ’ เสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์เอ่ยอนุญาตอยา่ งเสยี มิได้ ก่อนจะวา่ ต่อไปด้วย น้ำเสยี งทีจ่ รงิ จังกวา่ เดิม ‘งานน้ถี ึงจะไม่ใชง่ านออกหน้าออกตา แต่ป้ากเ็ ชญิ พระญาติของเรามาทั้งหมด

เพราะง้ันขอให้ทั้งสองคนแสดงฝมี ืออย่างเต็มท่ี ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้ป้า แล้วกัน’ “แล้วรสละ่ คะ อฉิ ันไม่เหน็ หมอ่ มสนใจรสเลยวา่ จะดหี รอื ไม่ด”ี เสยี งคณุ สายสร้อยเรยี กลัลนาให้หันไปมอง กอ่ นคนเป็นหมอ่ มจะจัดการคล่ี กระดาษเอสใ่ี นมือให้คนเก่าแกใ่ นวังดู “ไม้หาเอาจากใน Google ค่ะ มันกไ็ มไ่ ด้ยากอะไร แคป่ รงุ ตามผู้ร้เู ขาบอก เทา่ นั้นเอง” กระดาษสเาอวสหใั่ีวนสมมอืัยหใหมม่อ่กมล่าแวลอเยหา่ ็นงไหมน่ห้าวกงรวะชิ ดาาษขาวคเปณุ น็ สราปู ยหสนร้าอ้ หยนไดัง้สฟอืังเกกเ็ ่าอๆ้ียวตปัวรกาก้มฏมออยงู่ ตัวหนังสอื ท้ังหน้าพิมพ์ ด้วยเครอื่ งพิมพ์ ดีดอย่างโบราณวา่ ‘ชอ่ ม่วงเสวย’ “แต่มันก็มีหลายสตู รให้เลอื กอยูน่ ะคะ ไม้เลอื กสตู รน้เี พราะคดิ ว่าเสด็จทา่ นคง ชอบรสเก่าทไ่ี มโ่ ดนแตง่ เตมิ จนดแู ปลก” คุณสายสรอ้ ยย้ิมรบั แล้วพยักหน้าน้อยๆ แม้ไม่ได้เอย่ เตม็ ปากวา่ ถกู ต้อง แต่ลัล นากพ็ อเดาได้ไมย่ าก “แตป่ ัญหาคอื การจบี กลบี นีแ่ หละค่ะ ขั้นน้ีแหละที่ Google ชว่ ยไม้ไม่ได้” คราวน้คี ุณพนักงานทั้งหมดท่ีมองมาอยา่ งสนใจไมเ่ ว้นแม้แตค่ ณุ สายสร้อยกร็ บี ก้มหน้างุดๆ ทำงานตอ่ ไปอยา่ งผิดปกติ และลัลนาก็เดาได้ไม่ยากอกี เชน่ เคยวา่ เสด็จ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์คงสงั่ ทุกคนวา่ ห้ามชว่ ยเธอในเรอื่ งน้ี “เฮ้อออ สงสัยคงต้องยอมแพ้ทา่ นหญงิ เมขลามารวยแล้วละคะ่ ” ลัลนาบน่ อยา่ ง น้อยใจ ก่อนจะหันไปทางหม่อมเจ้ากิตตกิ รทม่ี องเธออยู่อยา่ งร้เู ลห่ ์ คนที่มี ‘ลูกไม้’ เยอะ “ติ เราหย่ากันเถอะ ฉันคงไมม่ คี ุณสมบัตพิ อจะเปน็ หม่อมวังน้หี รอก” ลัลนาพูดเสยี งแผว่ คล้ายกำลังจะสะอ้นื ก่อนจะลุกข้ึนยืนแล้วเดินกลับไปนัง่ จ่มุ ขาท่รี มิ น้ำอยา่ งเดมิ ใบหน้าสวยแลดูเศรา้ สรอ้ ยพลางก้มตำอยา่ งนา่ สงสารและเจยี มตัว แล้วมหี รอื ที่เหลา่ คุณพนักงานจะไม่ใจออ่ นร้อนรน

“เอ่อ...แมก่ ะรตั เวลาหลอ่ นลงครวั ทำชอ่ มว่ ง หล่อนมีเคลด็ ลับอะไรถงึ จีบกลบี ได้สวยนักละ่ บอกฉันหน่อยส”ิ คณุ สายสร้อยทำทรี ้องถามคุณพนักงานดแู ลเครอื่ งเสวยท่ีชอ่ื กะรัต ซงึ่ มหี น้าที่ ดแู ลท้ังเครอื่ งคาว เครอ่ื งเคยี ง เครอื่ งวา่ ง และเครอื่ งหวานของวังนรังสรรค์ คุณกะรตั คล้ายร้ใู จคนถาม จึงทำทอี ธบิ ายกลับไปให้เหมอื นกับเธอคุยกับคณุ สาย สร้อยแค่สองคน และแบบนั้นก็ไม่ผดิ คำสัง่ เจ้านายทไี่ ม่ให้ชว่ ยหมอ่ มลัลนาในการทำ ชอ่ ม่วงด้วย ไกเรมอ่ ยีง่ น้ังนตจรพะ“งมดอเันปูแข๊ขะจ้ึนเ็งะปชไ็นป้ันดยทสูไาหมอกาส่งอรควหะยอ่ ไมรย่ยู ลเตืนอ่ะ้อคเียรงะงยีจคหงำุณนไวีบส้วอเา่าส้อยชยี!อ่ หมนแ่วอ่ลง้ยเชวปกัน้ น็ ลอแทบีรยรกแา่งเกตดร็ห่ลยอี นะงกชเบีไปนั้มกน็ ้กลร็ใแีบะหลเเ้บรข้วยี้ียนึ ดงบรอใปมูกหเา้ไเวกทม้นไ้า่ทปกสไ่ี เันลหทับนเียตฟกวม็ ันลนวบีปะงคไจลปะะา ด้วยนะ แค่น้ีกส็ วยถมเถแล้วค่ะ” ลัลนาเอยี งหฟู ังกลเมด็ เด็ดพรายขณะทมี่ อื กดอัดเสยี งในเครอื่ งมือสอื่ สารไว้ ตั้งแต่ต้น ใบหน้าสวยกำลังกระหยม่ิ ย้ิมยอ่ งในความสำเรจ็ อย่คู นเดยี ว แนน่ อนวา่ พวก คณุ พนักงานด้านหลังทก่ี ำลังรอ้ นรนไม่มที างได้เหน็ “แตป่ ัญหาคอื ฉันหนีบกลบี เท่าไรกข็ าดอยูน่ ัน่ ละสแิ มก่ ะรตั เนย่ี หนีบเสยี ๆ จน แป้งที่ห่มไส้ไว้จะหมดถาดอยูร่ อมรอ่ แล้ว” คุณสายสร้อยยังคงถามต่อ ก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้คุณกะรัตมองไปยังถาด ทองลายฉลุที่มกี ้อนชอ่ มว่ งซงึ่ ยังไม่ได้ข้ึนกลบี วางอยไู่ มก่ อี่ ัน “เพราะแป้งชอ่ ม่วงมันติดแหนบนะ่ สคิ ะ คุณกจ็ ่มุ แหนบกับแป้งดิบเข้าหนอ่ ย เท่า น้กี ็หมดเรอ่ื งแล้ว” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองหมอ่ มลัลนาทีย่ ันกายลุกข้ึนยืนอกี คร้งั พรอ้ มใบหน้าท่ี กระจ่างใสกวา่ เดิม นัยน์ ตาหวานมองตรงมาทางเขาพรอ้ มความมัน่ ใจและความฮึกเหมิ ท่ี พงุ่ ข้นึ จนถึงขีดสดุ “ย้ิมอยู่ได้ติ ลงมาชว่ ยกันหนบี ชอ่ มว่ งได้แล้ว!”

เนช้อ้านย้ใีวหังนญร่ ังสทรรี่ใคก์ ตล้้อชงดิ ตส้อนนทิ รเบัชพอ้ื กระับปรราะชยสรู กญุลานตริซงั งึ่สลร้วรนค์ ใแนตงเ่ ปาน็นทพำรบะญุ บรวมังวงศไามน่ววุ่าจงศะเ์ชป้นั น็ พระ ญาตใิ นราชสกุลมหิตธรจากฝั่งเสดจ็ ย่าของหม่อมเจ้ากติ ติกร และราชสกุลภานพุ งษ์จาก สายของท่านแมเ่ ขา รวมทกุ พระองค์ ท้ังวงศ์ใหญ่วงศ์น้อยกเ็ ล่นเอาห้องโถงใหญ่ของวัง แน่นขนัดไปในชัว่ พรบิ ตา จะมสี ามัญชนก็เพียงครอบครัวเกตน์ สริ ี ซง่ึ บัดน้เี ก่ยี วดอง กับราชสกลุ นรงั สรรค์ ด้วยการเสกสมรสซงึ่ เกิดข้ึนเมอื่ สองวันก่อนเทา่ น้ัน เสยี งสวดมนต์ จากพระคณุ เจ้าดังก้องกังวานไปทัว่ บรเิ วณวัง เป็นจังหวะสอด ผสานกันของบทสวดภาษาบาลีอยา่ งท่ีชาวพทุ ธแบบหม่อมเจ้ากติ ตกิ รคุ้นเคยดี เสยี ง สวดน้ันดำเนนิ ต่อไปจนถึงวรรคจบ เจ้าของกายสงู สง่าซงึ่ นัง่ อยู่ในทา่ คุกเข่ากำลังจะ กราบเบญจางคประดิษฐ์ก็เอ้ียวตัวก้มศรี ษะไปกระซบิ ข้างหูของหญงิ สาวข้างตัว เพือ่ บอกให้คนนั่งหลับทั้งที่ยังยกมอื ไหว้พระอยู่ได้ร้สู กึ ตัวตนื่ “กราบ” ลัลนาที่ไม่ได้หลับสนทิ เสยี ทีเดยี วเรมิ่ กะพรบิ ตาตืน่ หญิงสาวก้มตัวลงกราบตาม เสยี งกระซบิ แบบไมเ่ ก่ียงงอน ก่อนจะลกุ กลับมานั่งพับเพยี บเรยี บร้อยอีกครงั้ และแม้ สติจะมีอย่นู ้อยนดิ แต่หม่อมลัลนา นรังสรรค์ ณ อยุธยา ก็ยังนั่งอยา่ งสงา่ ผ่าเผยหลัง ตรงไหล่ต้ังอยู่นั่นเอง หยิกเข้ลาทักีท่ ษ้อณงแารขยี น์ ขขมอวงดคคน้ิวทมข่ี อ้นึ งลชกูอื่ สวา่าเวปอ็นยหา่ งมไ่อมม่พอแใตจย่ ังทำกกริ อ่ ยิ นาเคปนน็ เเปดน็ ็กแเลม็กจ่ ะๆเอ้ใือหม้พมอ่ อื แไปม่ เหนือ่ ยใจ “ลูกไม้!” ผู้เปน็ แมก่ ระซบิ เสยี งดุ “ต่นื ข้นึ มาฟังพระสวดเด๋ียวน้!ี อย่าให้หม่าม้า เตอื นอีกรอบนะ!” ลัลนากระเด้งตัวตามคำสงั่ มารดา แตเ่ ปลือกตากเ็ ปดิ อยูไ่ ด้ไมน่ าน ลักษณารยี ์ เมอื่ เหน็ อย่างนั้นก็ทำท่าจะหยกิ ลูกสาวซ้ำไปอกี ทว่าสวามขี องลูกท่ีเหน็ เหตุการณ์ ทกุ อยา่ งกลับพูดปกป้องเสยี ก่อน “ให้เขาหลับไปเถอะครับ เมื่อคืนไม้เหนื่อยมาก จนเชา้ ยังไมไ่ ด้นอนเลย”

คนปกป้องเอ่ยเสยี งเบาตามความจรงิ เพราะเมอื่ คนื เขาและลัลนานั่งหนบี กลีบ ชอ่ ม่วงอยดู่ ้วยกัน แม้จะร้วู ธิ ีทำแล้ว แต่การทำให้สวยให้ดีก็ต้องใช้เวลาลองผดิ ลองถกู อยู่นาน กว่าจะรตู้ ัวอกี ที พระอาทิตย์ ของวันใหม่กท็ อแสงเสยี แล้ว ทว่าลักษณารยี ์ ที่เป็นคนนอกกลับไมร่ ้คู วามหมายน้ันด้วย มารดาของหม่อมจึง ตีความไปไกลเกิน แต๑เ่ ส๘ย่ี+ฮวรงบี ผหู้เัปน็นขสวับามกีกลลับับไปยม้มิ อแงปห้นนแ้าลส้วากม้มีทกน่ี รัง่ ะอซยบิ ูอ่ ตกี อขบ้าภงดรร้วยยาประโยคท่ี ได้ยินจากลกู เขย “งานน้ีล้อื กับอั๊วเตรยี มเสยี ทองคนละร้อยบาทไว้ได้เลย” หม่อมเจ้ากติ ติกรทีห่ ันหน้าตรงไปทางพระสงฆ์ ซงึ่ นัง่ ทำพิธีอยูเ่ บ้อื งหน้าย้มิ บาง เพราะได้ยนิ ประโยคกระซบิ กระซาบนั้น และคนทีเ่ ผลอพูดให้พอ่ ตาแม่ยายเข้าใจผิดก็ ไมค่ ิดจะแก้ขา่ วเสยี ด้วย ‘แก้ทำไม ไม่ช้าก็ต้องมีอยู่แล้วไม่ใชเ่ หรอ...เจ้าตัวเลก็ ๆ นะ่ ’ คนอารมณ์ ดคี ิดก่อนจะร้องถามความเห็นภรรยาที่นัง่ หลับตาไหว้พระอยูข่ ้างๆ “จรงิ ปะ” ลัลนาซง่ึ ไม่รเู้ รอื่ งด้วยกะพรบิ ตาต่ืนอกี รอบ กอ่ นจะก้มลงกราบไปท่ีพ้นื เพราะคดิ วา่ สวามสี ัง่ ให้กราบพระเหมอื นครง้ั ก่อน โชคดีทีห่ มอ่ มเจ้ากติ ติกรห้ามเอาไว้ได้ทัน ไม่ อยา่ งน้ันเรอื่ งท่ีหม่อมลัลนากราบพระทั้งทย่ี ังไมจ่ บบทคงได้ลือกันไปทัว่ วังแน่ “ฉันถามแคน่ ้ี แกถึงขนาดต้องก้มกราบรับคำเลยเหรอ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรพดู เสยี งสรวล ทว่าลัลนาที่กำลังงงกลับผนิ หน้าข้ึนมองอยา่ ง งัวเงีย “ตอิ ย่าแกล้ง ฉันงว่ ง” กติ ติกรคมนากพขดู ้นึ วา่กจวบา่ กเด็ยิมกมือคขล้ึน้าไยหจวะ้พใชระ้รอา่ งีกสรงู อสบง่าเป็นคหรลาักวนพ้รีิงาพ่ งักแหบาบกบตานงเเอผยี ลงอชทดิ ำหอมะ่อไรมบเ้าจๆ้า ลงไปอีก “ไม่ต้องหลับแล้ว เด๋ียวจะได้เวลาถวายเพลแล้ว”

คนงว่ งพยักหน้ารับคำ แต่ก็ยังหลับตาแล้วประนมมือไหว้พระตอ่ ราวกับจะบอก ว่าขออกี นดิ หนึง่ แล้วกัน หม่อมเจ้ากิตตกิ รย้มิ ยอม กอ่ นจะนั่งนง่ิ เป็นทพี่ ิงพักทด่ี ใี ห้คนงว่ ง นัยน์ ตาคม มองตรงไปยังพระสงฆ์ เบ้อื งหน้า ซง่ึ ขณะน้ีคณุ พนักงานของวังกำลังยกสำรับภัตตาหาร มาถวาย ชดุ ชามเบญจรงค์ แตล่ ะใบมอี าหารชาววังโบราณไม่ซ้ำกัน ทั้งห่อหมกบัวหลวง ข้าวอบผอบทพิ ย์ หลนกุ้งหลวง สะเต๊ะลอื พรกิ ขงิ ตามเสด็จ ทอดมันสงิ คโปร์ และแกง เทโพปลาเคม็ “ฉันได้ยินวา่ สำรบั ภัตตาหารมีแกงเทโพปลาเค็มด้วยรแึ มป่ ั้น” ปติ ุจฉารอางชคน์ โิกตลุขหอนงเุม่ ขไาดซ้ยงึ่ ินปรเสะทดับจ็ พเครียะงอกงันค์ หญงิ จงกลนีซงึ่ ประทับแถวหน้ารบั สงั่ ถามพระ สายเป็น“เคพนคละงคแรกัวทงเำทเมโพนวูนัน้ีเอนง้ใี ชเสป้ ดลจ็าชนอ่้าอนยทา่ะทเลรงเคก็มังทวลำ” ไม่ใชป่ ลาสเี สยี ดแนน่ อน ยาย คำสนทนาทดี่ มู ีความนัยซอ่ นอยทู่ ำให้คนท่ีลมื ตาตื่นนานแล้วเอยี งตัวนัง่ ตรง อย่างสงสยั ก่อนหญิงสาวจะหันหน้ามองหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รแล้วร้องถาม “ปลาสเี สยี ดอะไรเหรอ” คนรา่ งสงู เมอ่ื เห็นลัลนาผละไปแล้วจึงขยับตัวนัง่ พับเพียบบ้าง ก่อนจะหันมอง คนชา่ งสงสยั ทใ่ี บหน้ายังหลงเหลือความงว่ งอยู่ “ปลาทะเลน่ะ ครั้งหนงึ่ เจ้านายพระองค์ หน่ึงเสดจ็ ประพาสทางทะเล ขากลับตอน ท่พี ระองค์ เสดจ็ ข้นึ ฝั่ง ทรงทราบจากเจ้าหน้าทค่ี มุ เรอื พระทีน่ ั่งว่าท้องเรอื ทโ่ี ดยเสดจ็ มา น้ันรวั่ แต่บังเอิญหรอื เพราะสงิ่ ศักด์ ิสทิ ธ์ ิค้มุ ครองไมร่ ู้ ปลาสเี สยี ดตัวใหญ่ถงึ ได้เข้าไปอดุ ท่ีรรู วั่ นัน่ พอดี ทำให้เรอื พระที่นั่งทีป่ ระทับมาลอ่ งมาถึงฝั่งอยา่ งปลอดภัย เมอ่ื ทรงทราบ พระองค์ กเ็ ลยรบั สงั่ ห้ามไม่ให้พระประยรู ญาติและข้าราชบรพิ ารบรโิ ภคปลาสเี สยี ด แล้ว ตต้ังรแัสตตน่อ่ ั้นไปกว็เ่าลยถเ้ปาลน็ กู เรหอื่ลงาตน้อใงคหร้ากมนิ ตปกลทาอนด้โี ดกัยนรมแู้ าลอะยต่า้ังงใเคจรง่ ขคอรใัดห้ไมเ่พพบราคะวปาลมาสสขุเี สคยีวดามใเหจ้ครณุญิ แก่เรา จึงห้ามกนิ ๙”