ภรรยาเจ้า(2)

กำลังกร๊ดี ลั่น “เชญิ ออกไปเห่า อุ๊ย! หอน อุ๊ย! ฉันพดู ถกู แล้วน”ี่ หญงิ สาวแสยะย้มิ บ้างกอ่ น จะช้นี ้วิ ไปนอกร้าน “เชญิ ออกไปเห่าหอนทอ่ี ่นื ! กลับไปสทู่ ช่ี อบๆ ของพวกเธอซะ ฉัน เตอื นแล้วนะ...ไม่อย่างนั้นพวกเธอยับกวา่ น้ีแน่!” วา่ จบผ้ชู นะยกท่ีหนึง่ ก็หมนุ ตัวเดินกลับไปทางห้องรบั รอง ทว่าหมอ่ มหลวงมณี มาโนชผู้โกรธจัดกลับวิ่งมากระชากแขนเอาไว้ “โอ๊ย!” “จะไปไหนนังลัลนา แกคดิ ว่าจะเดนิ หนีฉันไปได้ง่ายๆ งั้นเหรอ!” หม่อมหลวงสาวกล่าวอย่างโกรธแค้น ก่อนนางแบบสาวจะเข้ามาชว่ ยกระชากมือ ลัลนาอีกแรง ความจรงิ ลัลนาควรกระโดดเตะก้านคอทั้งสองคนกลับไป เพราะเหน็ แบบน้ีเธอก็ ได้เทควันโดสายดำนะ แตห่ ญงิ สาวกลับอยู่เฉยๆ ปลอ่ ยให้หมอ่ มหลวงและนางแบบทำ ทุกอยา่ งตามใจ เพราะตอนน้หี างตาของเธอเห็นป้าคนรองและหม่อมหลวงเจนราภาวง่ิ มาตามการคาดเดาแล้ว ‘หึ เตอื นแล้วนะวา่ ให้รบี กลับไป’ ลัลนากระตุกย้ิมกอ่ นจะล้มลงไปกองกับพ้นื ในจังหวะทเี่ ธอถกู หมอ่ มหลวงมณีมา โนชย้ือฉุดรา่ งกาย “อย่านะคะคณุ มลคณุ แพท! อยา่ ทำอะไรลกู ของไม้เลย!” เสยี งอ้อนวอนอยา่ งคนยอมแพ้ดังข้ึนจากเรยี วปากของหม่อมลัลนา นรังสรรค์ ณ อยุธยา ตามด้วยเสยี งเกรย้ี วกราดของหม่อมพิลาสลักษณ์ อดตี เสดจ็ พระองค์ หญิง พระองค์ รองแหง่ วังนรงั สรรค์ “หยดุ เด๋ยี วน้ีนะ!” เสยี งท่ดี ังราวฟ้าพโิ รธทำให้ ‘เหย่ือ’ ทั้งสองของลัลนาหยดุ ชะงักและหน้าถอดสี ก่อนหม่อมลัลนาจอมวางแผนจะล้มลกุ คลกุ คลานไปทางหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ซง่ึ โน้มตัว

ลงมาโอบรา่ งทส่ี ัน่ งกๆ ของหลานสะใภ้เอาไว้ทันทีท่ีท่านเดนิ มาถงึ ตัว ลัลนาซบใบหน้ากับอกของป้าคนรองอยา่ งน่าสงสาร แต่ในสมองของหญงิ สาวก ลับพันกันยงุ่ เหยิงเพราะคำถามท่ีเธอสรา้ งข้ึน ‘จะเล่นบทอะไรดี คดิ สลิ ูกไม้...อ้อ ดาวพระศกุ ร์!’ “ฮอื หมอ่ มป้าขา!” ลัลนาร้องเรยี กหมอ่ มป้าด้วยเสยี งสัน่ เครอื และนัน่ กย็ ่ิงทำให้ป้าคนรองโอบรา่ ง ของหลานสะใภ้แนน่ ยิง่ ข้ึน ‘เอ แต่เด๋ยี ว ทำไมฟังๆ ดูมันถงึ เหมือนแมน่ าคเรยี กพอ่ มากมากกว่าดาวพระศกุ ร์ วะเน่ีย’ “ชว่ ยไม้ด้วยคะ่ ฮึก หมอ่ มป้าขาาา” ลัลนาที่ตัดสนิ ใจจะเดินหน้าต่อไปด้วยบทบาทแมน่ าคกลา่ วเสยี งสะอ้นื กอ่ นจะ เหลต่ ามองเหย่ือของเธอแล้วแลบล้ินปล้ินตาใส่ แนน่ อนวา่ ไมม่ ใี ครได้เห็นนอกจาก หมอ่ มหลวงมณมี าลาและแพรไพลนิ เทา่ นั้น ‘แนน่ อนละ กฉ็ ันเปน็ นางเอก โฮะๆ’ “ถ้าชายติไม่โทร. ไปบอกฉัน ฉันคงไม่รวู้ า่ พวกเธอกำลังทำเรอื่ งนา่ รงั เกียจกับ หมอ่ มลัลนาอยู่” เสยี งกรา้ วน้ันพดู เผยเหตุของการปรากฏตัว และนัน่ ก็ทำให้ลัลนาเงยี บเสยี งลง คิดถึงสาเหตุที่สวามวี างสายไปเมื่อครู่ ‘อ้อ วางสายเราเพอ่ื โทร. ไปฟ้องหม่อมป้าให้มาชว่ ยหรอกเหรอ’ “เปลา่ นะคะหมอ่ ม มลไม่ได้ทำอะไร มลก็แค่...” คนพยายามแก้ตัวพดู ละลำละลัก แตห่ ม่อมลัลนากไ็ ม่ปลอ่ ยให้เหยื่อทเ่ี ธอเตอื น ให้หนรี อดไปได้อีกหน “คุณมลไมไ่ ด้ทำอะไรหรอื คะ ถ้าไม่ทำแล้วไม้ล้มมากองอยู่ทพ่ี ้ืนได้ยังไง” ลัลนา พูดเสยี งสนั่ ขณะหันไปทางหม่อมหลวงผู้ถูกป้ายสี

“ออ่ ใชส่ ิ คณุ มลทำอะไรกค็ งไม่ผดิ เพราะคณุ มลมเี ช้อื เจ้า สว่ นไม้มันก็แคเ่ มียช้นั ตำของนรงั สรรค์ อย่างทค่ี ณุ มลพดู แต่ทำไมคุณมลต้องดูหม่นิ ไปถึงราชสกลุ นรังสรรค์ แล้วยังคดิ จะทำลายหนอ่ เน้ือของราชสกลุ อกี ฮึก แคเ่ พราะอยากได้สวามีของไม้เท่านั้น หรอื คะ หัวใจของคุณทำด้วยอะไรกัน ฮือๆ” ว่าจบหมอ่ มลัลนาก็หันซบไปทอ่ี กของป้าคนรองอยา่ งเดิมแล้วแสร้งรอ้ งไห้โฮ คำพดู ทป่ี นสะอ้ืนไห้ทำให้ทกุ คนในทีน่ ้ันอ้งึ ไปตามๆ กัน โดยเฉพาะหม่อมพิลาส ลักษณ์ และหมอ่ มหลวงเจนราภาซง่ึ มองตรงไปยังหมอ่ มหลวงมณีมาลาอย่างดูแคลน “ทำไมฮึ ทำไมถึงต้องทำกันถึงขนาดน้ี แล้วยังหม่นิ พระเกียรตขิ องนรงั สรรค์ อกี เธอกล้าขนาดน้ันเชยี วร”ึ หม่อมพลิ าสลักษณ์ ถามกลับอยา่ งโกรธจัด โกรธทห่ี น่อเน้อื ในครรภ์ ของลัลนาเกือบได้รับอันตราย โกรธท่หี ญงิ ซง่ึ ปากยังไม่ส้นิ กลิน่ น้ำนมหาญกล้ามาดหู มน่ิ พระเกยี รติของราชสกุล นรงั สรรค์ อย่างคนไมร่ ้ทู ตี่ ำท่สี งู หน้าวา่ เแปลน็ ะเโมกียรชธทั้นห่ีตลำ!านสะใภ้เพียงคนเดยี วซงึ่ แม้จะไมไ่ ด้ดีพรอ้ มไปทุกอย่าง ถกู ตรา “นีร่ เึ ช้อื ราชสกุลวายะวงศ์ กำเนดิ ทส่ี งู ช้ันกว่าสามัญชน แตก่ ลับจติ ตำยงิ่ กวา่ ดเปอน็ กคบนัวเไลรยค้ ร่าใหึ นมโอ่ คมลหนลตวมงมกณารมี ศากลึ ษา าสงู สง่ จถากงึ เไมดือ้เทงนยี่ วอยก่นื เมปอื ากงนดาา่ ไวมา่ ด่ไดูห้ชมว่ นิ่ ยพขรัดะเเกกลยี ารใตหิข้เธออง ราชสกุลอื่น แล้วยังระรานเมยี หลวงเพอ่ื แยง่ เอาสวามเี ขา...นด่ี อกรกึ ุลสตรขี องวายะ วงศ์” “หม่อม!” คนถกู ว่าเรมิ่ ตอ่ ต้าน ในใจของหมอ่ มหลวงมณีมาลาร้สู กึ เจ็บจนพดู ไม่ออกคร้นั โดนผู้หลักผู้ใหญต่ อ่ วา่ ไปถงึ ราชสกุลของเธอ รเู้ หน็ สง“่ หเสมรอ่ มิ มใหห้ลลวกู งสจาุรวมี มาาศเปรหู้็นรนอื ้อไมย่วข่าอลงูกคสนาอวื่นของคหงลใช่อลน่ ะเปสน็ิ ถไปกู ถไึงหเมพยี ไงมนอ่ ้ี ยา่ งรนวึ ั้น่ารแว่มมข่ กอันง เธอคงไมแ่ จ้นโทร. ไปฟ้องเสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์เรอื่ งท่ชี ายตจิ ะเสกสมรสกับ

ตห้อมงอ่ มมาลรัละรนาานคหรม้ังกอ่ อ่มนลัลหนรอาเกขาคแงบทบำนเพ้ี ราแะลอ้วยคาิดกรไดวึ ้่าหกลราะนทชำแายบฉบันน้ไีนปรเงัปส็นรเรขคย์ จะพรอบั ทเธำอไมมไ่าดเป้ถน็ งึ สะใภ้ คดิ รวึ า่ เราจะรับผู้หญงิ ทห่ี มนิ่ ในพระเกยี รตเิ รามารว่ มราชสกลุ ด้วย อยา่ หวังไป เลย ฉันคนหน่งึ ละทไ่ี ม่มวี ันยอม และชายติเองก็ไมม่ ีวันรับ แม้แตค่ ดิ เขาก็ยังไม่คดิ เลย” ป้าคนรองกล่าวด้วยน้ำเสยี งเฉียบขาด แตค่ ำพูดเหล่าน้ันกลับฝังลึกลงไปในใจ ของคนถกู วา่ อย่างหม่อมหลวงมณมี าลา วงศ์ทุก“คหนลคังงจไาดก้รเหับตรกู้กุ าารรกณร์ ใะนทำวอันันนน้ี า่ รฉงั ันเกเชยี อจ่ื ขว่าอรงาพชวนกกิ วลุ าทยุกะววงงศศ์์เทปกุ ็นสแานย่ รวมถงึ เช้อื พระ คณุ เจน” ว่าอยา่ งนั้นไหม ท้ายประโยคหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ หันไปถามหมอ่ มหลวงเจนราภาซงึ่ ยนื น่ิงฟังทกุ อย่างอยูต่ ั้งแต่ต้น “คะ่ หม่อมป้า คุณเจนก็คดิ แบบเดยี วกัน” ประโยคนั้นเปน็ ดังประกาศติ เพราะหมอ่ มหลวงเจนราภา มหติ ธร เป็นหนึ่งในผู้ ที่ได้รบั การนับหน้าถือตา และหากใครทำให้เธอไม่ชอบใจแล้วไซร้ คนเหล่าน้ันกไ็ ม่มวี ัน ลมื ตาอ้าปากได้ในวงสงั คมของเหล่าราชนกิ ลุ ด้วยกัน หม่อมหลวงมณีมาลายกมอื ปาดน้ำตาท่ไี หลลงมาอาบแก้ม รสู้ กึ อกี ครัง้ ว่าตนน้ัน แพ้อยา่ งราบคาบให้หม่อมสามัญชนของราชสกลุ นรงั สรรค์ กายบางรบี หันหลังเดนิ ออก ไปจากห้องเส้อื Jamille.J โดยไม่กลา่ วอำลาบุคคลที่สงู ช้ันกว่าท้ังศกั ด์ ิและศรเี บ้ืองหลัง ทว่าหญิงสาวอีกหนึ่งกลับยืนน่งิ มองไปยังหมอ่ มลัลนา กอ่ นจะเหยียดย้ิมตรงมมุ ปาก มือซา้ ยของนางแบบสาวกำของบางอย่างในมือเอาไว้แน่นยง่ิ ข้ึน แล้วจงึ เดินตาม หม่อมหลวงมณีมาลาออกไปพร้อมแผนการมากมายในหัว

๒๔ แหวนหาย vs ใจหาย หม่อมเจ้ากติ ติกรสาวเท้ าเข้าไปใกล้ รา่ งที่นอนควำ่ สลบไสลอยู่ บนที่บรรทม กริ ยิ าคล้ายหลับลึกด้วยความออ่ นเพลยี ทำให้คนเปน็ สวามีหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เพ่อื มองดวงหน้านั้นใกล้ๆ หลังจากกลับมาถึงวังเขากไ็ มพ่ บหมอ่ มรอกนิ ข้าวอยดู่ ้านลา่ ง มีเพียงป้าคนรอง และคณุ พนักงานของทั้งสองวังเท่านั้นที่รอรบั หลังจากได้ถามไถ่เอาความจากพระญาติ บนโต๊ะเสวย ก็พบว่าหมอ่ มของเขาได้ขอตัวข้นึ มานอนพักโดยไมส่ นอาหารเยน็ เขาจงึ รบี ตามข้ึนมาดูแล้วกพ็ บมหาหงึ นอนหมดแรงข้าวต้มอยู่อยา่ งน้ี ‘วันน้ีคงหนักละสิ ถึงได้หลับเป็นตายแบบน้ี’ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รคดิ ขณะเอ้ือมมอื ไปทัดปอยผมท่ปี รกใบหน้านวลของภรรยา ก่อนจะลกุ ข้ึนยืนหมายจะกลับลงไปด้านลา่ งเพ่ือกนิ อาหาร แต่กลับถกู มอื อ่อนแรงของ คนทีเ่ ขาคดิ ว่าหลับไปแล้วดงึ เสอ้ื ทำงานเอาไว้ “ติ” เสยี งเล็กของคนทน่ี อนควำ่ ดังข้ึนเบาๆ ทำให้หมอ่ มเจ้ากิตติกรต้องเอ้ียวตัวหัน ไปมอง “หืม” “...ฉันง่วง” คนข้ีฟ้องรอ้ งบอกท้ังท่ยี ังหลับตาอยู่ เมอื่ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รได้ฟังก็นกึ เอ็นดใู หญ่ “งว่ งก็หลับไปสิ จะมาดึงเสอ้ื ฉันไว้ทำไม”

ราชนกิ ลุ หนมุ่ ร้องถามคนกึ่งหลับก่ึงตนื่ อยา่ งอารมณ์ ดี กอ่ นจะจับมอื บางทย่ี ื่นมา ดงึ เส้อื เขาไม่ให้เดินหนีมากมุ ไว้ “วันน้ีฉันเจอเมียเก่าแกด้วย แพนต้ี แพทต้อี ะไรนั่น เขามาบอกว่าเขาเป็นเมยี แรกของแก จรงิ หรอื เปล่าไอ้ต”ิ หม่อมเจ้ากิตติกรเงียบไปไม่ยอมตอบ เนน่ิ นานจนกระทั่งลัลนาต้องลืมตาคาดคั้น “...ฉันเคยควงเขาครงั้ หนึ่งตอนกลับมาไทยใหมๆ่ เราพบกันทีง่ านเปิดตัวคอล เลก็ ชนั เส้อื ผ้าของคณุ เจน” ลัลนารสู้ กึ ได้วา่ อกข้างซา้ ยกระตกุ วบู เมอ่ื ได้ยนิ คำสารภาพ นัยน์ ตาหวานจงึ ปดิ ลง แล้วรอให้ความเงียบชว่ ยบรรเทาความรสู้ กึ แปลก “ฉันเคยคิดมาตลอดว่าฉันรจู้ ักแกดีท่สี ดุ แตว่ ันน้กี ลับได้ร้วู า่ ไม่ใชเ่ ลย...พอเราโต ข้ึน อะไรๆ ก็เปล่ยี นไปหมดสนิ ะ คงมแี ตฉ่ ันละมั้งท่ยี ังไม่เปลยี่ น” แค่ควาคมำจพำเดู ปคน็ ลภ้าายยจนะอตักดพฉ้อันทไำมใหเ่ ค้หยมคอ่ ดิ มผเจกู ้ามกัดติ กตับกิ ใรครร้อนผร้หู นญงิ “คแกนอนยั้น่ากพร็ ูด้ดู แี”บบนั้นสิ มันก็ ลัลนานง่ิ งันอยู่พักใหญ่กอ่ นนัยน์ ตาหวานจะลมื ข้นึ และมอง “ความจำเปน็ ภายนอกงั้นเหรอ ถ้าฉันมคี นรักแล้วคนรักของฉันคดิ แบบเดียวกับแก...ฉันคงเสยี ใจ” สงิ่ ทไี่ ด้ยินทำให้หมอ่ มเจ้ากติ ติกรปวดรา้ วในอก จนต้องสง่ แรงบบี ไปท่มี ือนวลซงึ่ เขากุมเอาไว้ “ขอโทษ” “ทำอะไรผดิ หรอื ไง ถึงได้มาขอโทษ” “ฉันขอโทษ” เสยี งทก่ี ลา่ วขอโทษดังย้ำอกี คร้ัง ใบหน้านวลหันมองไปทางสวามี มองดวงตาคม ซง่ึ บัดน้ีเต็มไปด้วยความร้สู กึ ผดิ “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถงึ ได้โกรธ” ลัลนาเอย่ เสยี งเบาขณะท่สี ายตาจ้องมองตอบ นัยน์ ตาสัน่ ไหวของหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร “ถามตัวเองว่าทำไมถึงได้ร้สู กึ ผิดหวัง และรสู้ กึ อยากรอ้ งไห้ขนาดน้”ี หญิงสาว

กะพรบิ ตาถเี่ มอื่ รสู้ กึ ได้ว่ามขี องเหลวบางอยา่ งกำลังเอ่อซมึ ออกมาเคลือบดวงตา “หรอื เพราะวันน้ีฉันได้เห็นความรา้ ยกาจของผ้หู ญงิ คนนั้น กเ็ ลยร้สู กึ เป็นห่วงวา่ แกจะตามยายนั่นไมท่ ัน” ลัลนาเงยี บเสยี งไปกอ่ นจะพูดต่อ “คงจะใชแ่ หละ ฉันคงห่วง แกมากไป ความจรงิ ฉันไมค่ วรย่งุ ด้วยซ้ำ ถึงแกจะไปมีอะไรกับใครมันกส็ ทิ ธ์ ขิ องแก” “...ไม้” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รรอ้ งเรยี กลัลนาซ้ำอกี คร้งั พร้อมหัวใจทเี่ ต้นถี่ “ฉันไม่ เคยมีอะไรกับแพทต้นี ะ” คำอธิบายของเจ้าตัวทำให้หัวใจทกี่ ำลังกรดี รอ้ งอยา่ งบ้าคลัง่ ของลัลนาสงบลง “...ฮะ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรท่ีบัดน้กี ำลังหน้าซบั สรี ะเรอ่ื มองตอบคนเข้าใจผดิ ก่อนจะเรม่ิ อธิบายต่อ ในกลมุ่ “นฉาันงเแคบยบคขวองงแงพานทต้ีกแ็จลระงิ ฉันแเตป่คน็ วแงขกกันทแี่คคณุ ใ่ นเจงนานเชขญิ อไงปคเณุ ปน็เจเนกยี รเตพิ ราแะตเธ่ฉอันเไปมน็ ่เคคยวนีมี อะไรกับผู้หญงิ คนนั้นนะ...” “...อ้าว” ลัลนาอ้าปากค้างอยา่ งเก้อเต็มที่ สรปุ แล้วเธอเข้าใจผดิ เพราะหลงเชอื่ ยายตัวรา้ ย พวกนั้นสนิ ะ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รกับลัลนามองสบตากัน ก่อนความเงยี บนั้นจะถูกกลบด้วยเสยี ง หัวเราะของทั้งคู่ เม่อื รแู้ นช่ ัดแล้วว่าฝ่ายหญงิ มั่วไปเองอกี แล้ว “โคตรมั่ว” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกลา่ วใสค่ นนอนขำ ทำให้ลัลนาทบ่ี ัดน้ีขำจนตัวงอเปน็ กุ้ง หัวเราะเข้าไปใหญ่ ยายนัน่ ก็ทำท่าอวดซะอยา่ งกับเปน็ เมยี เก่าแกจรงิ ๆ “โอ๊ย กฉ็ ันไม่รนู้ ี่ เฮ้อ โลง่ เป็นบ้า” “โลง่ มากไหม”

หม่อมเจ้ากิตติกรถามขณะมองหญงิ สาวที่กำลังย้ิมดใี จอยูบ่ นที่บรรทม “หึ ไมต่ ้องมาถาม เพราะฉันจะถามแกก่อน!” ราชนิกุลหน่มุ ย้มิ อย่างจำยอม “ถามว่า?” “แกเคยมีอะไรกับใครหรอื ยัง” เมอื่ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รได้ยินคำถามก็ยกมือเขกศรี ษะลัลนาดังโป๊กทันที “เรอ่ื งแบบน้ีใครเขาถามกัน” หญงิ สาวร้องอยา่ งเจ็บปวดก่อนยกมือลบู ศรี ษะป้อยๆ ใบหน้าก็งอง้ำ เมอ่ื ราชนกิ ลุ หนุม่ เห็นกย็ กมือลูบตำแหนง่ น้ันเบาๆ ราวกับกำลังขอโทษท่ีทำให้เธอเจบ็ ตัว ลัลนาผู้ไม่ยอมแพ้จงึ ถามคำถามเดมิ อกี ครง้ั โดยไม่สนใจว่าคำถามนั้นจะทำให้สวามีของ ตัวเองเขินแค่ไหน “พอเลย ฉันไม่บอก” “อะไรละ่ ติ เด๋ียวน้แี กมีความลับกับฉันเหรอ!” หญิงสาวยังคงด้ือดันต่อไป จนหม่อมเจ้ากติ ตกิ รเรม่ิ หมัน่ ไสเ้ ธอข้ึนมาบ้าง “งั้นฉันถามแกบ้างไหมล่ะ” “ถามมาดิ!” ลัลนาเชดิ หน้ามองสวามีอยา่ งท้าทาย “แกเคยมีอะไรกับใครยัง” “ไม่เคยอะ” ลัลนาตอบกลับไปตามตรง เพราะเธอเป็นคนตรง...ตรงดิ่งแบบไม่เล้ยี วไมโ่ ค้ง หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รนง่ิ ไปครู่ กอ่ นจะย้ิมให้คนตรงหน้า “เรอ่ื งนั้นฉันร”ู้ “กต็ ้องร้ดู ิ ฉันทำอะไรฉันบอกแกทุกอย่าง แต่แกอะมันคนไม่ดี ยิ่งโตยงิ่ มีความ ลับเยอะ! คิดว่าเทน่ ักด!ิ ” “ไม่เยอะหรอก แตแ่ กแค่มองไมเ่ หน็ เทา่ นั้นเอง” ลัลนาเลกิ สนใจคนพูดให้คดิ ก่อนตวัดหันหลังแล้วตั้งทา่ จะนอนตอ่ แต่เม่อื

หญิงสาวรสู้ กึ ได้ว่าเตยี งด้านหลังยุบยวบ คนเป็นหม่อมก็รบี หันกลับไปมองแล้วกเ็ หน็ ราชนิกุลหนุม่ กำลังทอดกายลงนอนข้างๆ กัน “อ้าว แล้วไม่ไปกนิ ข้าวเหรอ” “พักแป๊บหน่ึงกไ็ ด้” ตอบแคน่ ั้นราชนิกุลหนุม่ กห็ ลับตาลง “เอ้อจรงิ สิ วันน้หี มอ่ มป้าสอนฉันให้หัดปรนนบิ ัตแิ กด้วยนะ ฮ้าววว” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รลืมตามองคนหาวไปพดู ไปกอ่ นเลกิ ค้วิ ถาม “...เหรอ แล้วหัด ยังไง” “ทา่ นบอกวา่ พอแกกลับมาก็ให้พาไปนั่ง ถอดรองเท้าให้ เอาน้ำเยน็ ให้ แล้วก็ นวดล่างๆ” ลัลนาตาปรอื พลางพมึ พำบทเรยี นพเิ ศษทเ่ี ธอยังจำฝังใจเพราะเพง่ิ เรยี นจบไป หมาดๆ ขณะที่เปลือกตาบางเรมิ่ ปดิ อยา่ งเหนือ่ ยออ่ นด้วยวันน้เี ธอใชพ้ ลังกายและพลัง ใจไปมาก “...นวดอะไรนวดลา่ งๆ” “นวดขาไง” “อ่อ...แล้วไงต่อ” “หลังกนิ ข้าวเสรจ็ กเ็ ตรยี มน้ำอ่นุ ให้ ฉันถามป้าแกว่าให้ฉันจับแกแก้ผ้าด้วย ไหม...ป้าแกบอกว่าอยา่ ดกี ว่า แค่ชว่ ยอาบน้ำแกให้สะอาดก็พอ” สวามหี นุม่ หัวเราะขณะฟังเสยี งอ้อมแอ้มพดู พมึ พำเพราะสติสตังกำลังจะหมด ก่อนจะเข้าสหู่ ้วงนิทรา “แล้วทมี่ าบอกเน่ยี แกจะทำให้ฉันเหรอ” ลัลนานอนนง่ิ ไปครกู่ อ่ นจะพยักหน้ารับเบาๆ “อ้ือ ฉันจะถตู ัวแกให้สะอาดทกุ ซอกทุกมมุ เลย เชอ่ื มือฉันเถอะ หมอ่ มป้าน่ะ...สอนทรกิ เดด็ ๆ ให้ฉันแล้ว” ราชนิกุลหนมุ่ ย้มิ เขนิ ก่อนพลิกนอนตะแคงเข้าหาลัลนา มอื อุ่นยกมอื บางของ ภรรยาข้ึนมาไว้แนบอก ใบหน้าคมหันมองหญงิ สาวทย่ี ังงึมงำไม่หยุดด้วยระยะหา่ งท่ีใกล้

จนรบั ร้ไู ด้ถึงลมหายใจของกันและกัน จนกวา่ “แเกสจรจะ็ หแลล้ัวบฉถันงึ จตะ้อนงอเชนด็ไดต้ั.ว..ใตหก้แลกงดฉ้วันยเนปะน็ ..เ.มกยี่อทนาแสกเหจะรนอไองนเนก่ีย็ต”้องนวดให้ ต้องรอ คนเพ้อท้ังบน่ ทั้งฟ้อง แต่อกี คนท่นี อนฟังก็ไมค่ ิดเบื่อ ผดิ กันคือชายหนุม่ คิดจรงิ ไปตามคำคนเลา่ แล้ว และหวังอยา่ งยิง่ ว่าเยน็ วันพรงุ่ น้ภี รรยาจะทำแบบท่ีพูดให้ “ที่พูดมาท้ังหมดเน่ีย พรงุ่ น้ตี ืน่ ข้นึ มาอยา่ ลืมทำละ่ ” ไม่มเี สยี งตอบรับกลับมาอีกเพราะลัลนาหลับไปแล้ว และสวามีของเธอกไ็ มค่ ิดจะ ปลุกคนหลับเสยี ด้วย เขาเพียงแตน่ อนลูบมือบางทว่ี างอยบู่ นอกของเขาเบาๆ คล้ายกับ ต้องการจะกล่อมเธอ กระทั่งความผิดปกตบิ างอย่างบนมือซ้ายที่สัมผัสได้ทำให้ หมอ่ มเจ้ากิตติกรต้องทะล่ึงตัวลุกข้นึ ราชนกิ ลุ หนุม่ สดู ลมหายใจลึกเมอ่ื เหน็ วา่ แหวนแทนใจของเขาหายไปจากน้วิ ของ สลัาลวนถาอจดรงอิ ๆอกไปคดว้วายมไหมงึ ใ่ หสวใ่ งจแวล่าะมคันวเาปม็นไมขอ่พงอสใำจคมัญากมายก่อเกิดข้ึนในอกเพราะคิดวา่ หญงิ ออ่ นโยเนสยเี สงมทอุ้มยตาำมบมออกงอคานรมทณ่ีเป์ ค็นนทพ้ังเดู พเปื่อลนง่แอลอะคกนมารจักาเกปรลมิ ีย่ ฝนปี เปากน็ สเอยี อ่็นนชาจนน่านหัยวนาด์ ตกาทลมี่ัวัก “ไม้...แหวนแตง่ งานหายไปไหน” คนถกู ถามเรม่ิ สะลมึ สะลอื ตืน่ อยา่ งงัวเงีย นัยน์ ตาหวานมองตอบนัยน์ ตาขุ่นของ สวามที ก่ี งึ่ นอนก่งึ นัง่ อยู่ข้างกาย “...ฮะ” “ถามวา่ แหวนแตง่ งานหายไปไหน ทำไมถึงไมใ่ สไ่ ว้” หมอ่ มเจ้ากิตติกรถามย้ำด้วยเสยี งทีบ่ ่งบอกว่าอารมณ์ เรม่ิ ไม่ปกติ ก่อนเขาจะชมู อื ซา้ ยของลัลนาข้ึน เพ่ือให้คนนอนเห็นอย่างคำท่เี ขาวา่ ลัลนาท่ีเพ่ิงเข้าใจจึงมองไปที่มอื ข้างซา้ ยของตน ก่อนจะพบวา่ บัดน้บี นน้ิวนางไม่ มแี หวนเพชรเมด็ งามอยา่ งท่คี วรจะมี

“เฮ้ย!” ลค้าาแดลฝะันคหวมา่อมมงแ่วหงห่งวายังนเปรน็ ังสปรลรดิ คท์ อ้งิ ุทาเนหอลยอื า่เงพตียกงใใจบกหอ่ นน้าชจอะ็ กกรโะลเกดร้งาตวัวกขับ้ึนเธนอัง่ กำลคังวเจามอเเหรอื่นงอ่ื ไมย่ “แหวนหายไปไหนอะ!” ลัลนาถามเสยี งดังก่อนจะมองหมอ่ มเจ้ากติ ติกรท่เี อาแตน่ งิ่ “...ฉันกถ็ ามอยู่เน่ยี ว่าหายไปไหน” ลัลนาทกี่ ำลังตกใจคิดครวญทวนซำ้ อยใู่ นใจจนสัน่ ไปหมดเพราะแหวนสำคัญ หายไปเมื่อไรกไ็ ม่รู้ ก่อนหญิงสาวจะก้าวลงจากทบ่ี รรทมแล้ววงิ่ พรวดออกไปด้านนอก ห้อง ไม่มีการบอกกลา่ วอะไรแกห่ ม่อมเจ้ากติ ตกิ รที่นั่งรอคำตอบของเธออยู่ หฝมเี ทอ่ ้ามเขพ้าิลไปาสหลาัหกมษาณย์จมะอดงหุ หลมาอ่ นมสละัลในภ้ทาที่ว่ีวิ่งง่ิเรลว็ งเบสันยี ไนด่าวกังลมัวาเอหยม่าอื งนตไกมใ่หจว่ กงค่อรนรคภน์ ขเอปง็นตปัว้าเจอะงเรง่ “เอาๆ วิง่ เรว็ อะไรปานนั้น ครรภ์ เธอยังอ่อนอยูน่ ะหม่อมลัลนา” “หมอ่ มป้าคะ! เห็นแหวนไม้ไหมคะ!” ลัลนาที่วิ่งลงมาถงึ ด้านล่างรอ้ งถามอยา่ ง รวดเรว็ กอ่ นจะยกมอื ซา้ ยข้นึ ชใู ห้ป้าของสวามีดู เพ่ือบอกว่าเธอหมายถงึ แหวนวงไหน “เอ ไมน่ ะ ทำไมหรอื จ๊ะ หายหรอื ” “ค่ะ! หมอ่ มป้าชว่ ยให้คนโทร. ไปถามคุณเจนได้ไหมวา่ เหน็ แหวนไม้ทร่ี า้ นเขา หรอื เปลา่ !” น้ำเสยี งขอร้องแสนร้อนรนของหลานสะใภ้ทำให้หม่อมพิลาสลักษณ์ รบี พยักหน้า ตอบไวๆ แล้วหันไปสัง่ ทางคณุ พูนพิสมัยทยี่ นื สำรวมอยูด่ ้านหลัง “แม่พนู ชว่ ยทีเถอะนะ สว่ นหม่อม...อ้าว หายไปไหนแล้ว” ป้าคนรองรอ้ งตกใจเมอ่ื หันมาอีกทีกไ็ มพ่ บลัลนาอยู่ตรงน้ัน แต่กลับเหน็ รา่ งแบบ บางของคนต้ังครรภ์ อ่อนวิ่งพรวดหายเข้าไปในห้องเสวย

กริ ยิ าเดินเหนิ ทีร่ วดเรว็ ราวพายุสลาตันทำให้เหล่าคุณพนักงานของวังแตกต่นื กัน ไปตามๆ กัน โดยเฉพาะคณุ พนักงานทางฝ่ายของวังนรงั สรรค์ ทพ่ี ากันเดนิ ตามนาย หญงิ ของวังเปน็ พรวนดัง่ ขบวนยาตราทัพ ปากกร็ ้อง ‘ระวังค่ะหมอ่ ม ระวังค่ะหมอ่ ม’ กซัน้ายรขะงวมาวังไปหมรดาวมกัอืบไวมา่ ้กขำอลงังแชตว่ ่ลยะกคันนเกฝ็ท้าำรทะวา่ ัองค้าแรขรภน์ อยอ่ ่อนตัขวปอรงะผค้เู ปอ็นงหนมา่อยมไมลใ่ ัลหน้การอะยเทูร่ อือนบ อย่างไรอย่างน้ัน “โอ๊ย อยา่ เดินตามได้ไหมคะ ไม้กำลังหาของอยู่ ถ้าอยากชว่ ยก็ชว่ ยหาแหวน เถอะค่ะ” ลัลนาบ่นท้ังทีก่ ำลังก้มๆ เงยๆ ไปตามซอกโต๊ะซอกเก้าอ้ี ถงึ กระน้ันเหล่าคุณ พนักงานก็ยังเดินตามคอยระวังให้เธอไม่ห่าง หญงิ สาวร้สู กึ ร้อนใจเหมอื นโดนไฟแผดเผา ยิ่งเมอื่ ครทู่ ี่คุณพูนพสิ มัยมาบอกแก่ เธอว่าคณุ เจนไมพ่ บแหวนแต่งงานทร่ี า้ น เธอยงิ่ รอ้ นใจเข้าไปใหญ่ ‘ถ้าไมอ่ ยู่ทน่ี ั่นก็ต้องอยู่ในวังน้ี เพราะหลังจากทก่ี ลับมาจากร้านคุณเจน เรากไ็ ม่ ได้ไปไหนอีกเลยนี่’ ปฐมพยทาาบงาดล้าหนมค่อณุ มพพนลิ ักาสงลานักขษอณง์ ทซางึ่ งเปฝน็ัง่ วนังาวยรขเวอชงกตไ็นม่นเ้อนยื่อหงนจา้ากหเพมรอ่ ามะบปั๋ดิวทนำ้กี ทำ่าลจังะชเปว่ น็ยกลันม ล้มพับเพราะเหน็ หลานสะใภ้ผู้ต้ังครรภ์ อ่อนลกุ คลานลกุ นั่งด้วยความเรว็ ปานลงิ ลมตัว จ้อย ปากก็พึมพำแต่วา่ ‘เหลนฉัน เหลนฉัน ไปจับหมอ่ มลัลนาไว้ท’ี ไมข่ าดปาก คง เพราะกลัวอภิชาตบตุ รในท้องทยี่ ังออ่ นชนั ษาไหลออกมาเพราะกิรยิ าเหลา่ น้ัน หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองความว่นุ วายเบ้ืองล่างกอ่ นจะรบี เรง่ ฝเี ท้าเข้าไปใหญ่ กระทั่ง ราชนกิ ุลหนุม่ ร้ังแขนลัลนาผู้สรา้ งความโกลาหลให้คนทั้งวังไว้ได้ “หยุดกอ่ นไม้ วังฉันจะแตกเพราะแกอยูแ่ ล้ว” สวามหี นุม่ พูดกอ่ นจะมองสบ นัยน์ ตาต่ืนของภรรยา “แล้วจะให้ทำไง ก็ฉันหาแหวนไมเ่ จอ” หญิงสาวพดู เพยี งเท่านั้นกผ็ ลักรา่ งสวามอี อกห่างตน ก่อนจะวิง่ ไปทางห้องรับ

แขกซงึ่ เป็นอีกห้องทีเ่ ธอใช้ฝึกบทเรยี นพิเศษในวันน้ี “ชายติ ไปห้ามเมียไว้สิ ว่งิ แบบนั้นป้าหวาดเสยี วเหลอื เกนิ ” ได้ฟังจหึงกม้าอ่ วมเทพ้าิลเดาสินลตักามษลณัล์ กนลาา่แวลพะลขาบงวสนดู ขยอาดงเมธเอขไ้าปรจู มกู ไปด้วย หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รเมื่อ “ไปอยไู่ หนนะ น่าจะอยแู่ ถวน้ีนี่นา” คนรอ้ นใจพดู ขณะพลิกหมอนอิงบนโซฟาตัวหรใู นห้องรบั แขกออกดู กอ่ นจะ หยดุ ชะงักเมื่ออยู่ๆ มือแขง็ แรงของบคุ คลท่มี กี ลิ่นกายหอมเยน็ คว้าข้อมือของเธอไว้ “หยุด แล้วฟังฉัน” ตามหมหอ่ มมอ่ ลมัลเนจ้าามกาิตหตยกิ ดุ รทพุกดู สเสง่ิ ทยี งกี่ เำรลยี ังบทำเแปลละยี่ กนริ เยิ ปาน็นสั้นงกบท็ นำิ่งใแหท้คนณุ พนักงานคนอื่นๆ ทีว่ งิ่ “...ฉันจำไม่ได้ว่าทำมันหายทีไ่ หน” ลัลนาท่ียอมหยดุ นงิ่ ด้วยอกี คนพูดเสยี งเบา แต่ในหัวยังคงคิดและเดาต่อไปวา่ แหวนวงสำคัญของเธออาจจะอยูท่ น่ี ั่นทน่ี ี่ หม่อมเจ้ากติ ติกรมองกิรยิ าร้อนใจของลัลนากอ่ นจะพูดปลอบ “ฉันรแู้ ล้ว เด๋ียว จะจัดการให้ แต่แกต้องหยุดแล้วนั่งลงก่อน เพราะตอนน้แี กกำลังทำให้คนอื่นเขา ตกใจ” ลัลนานิ่งฟังคนพูด ยอมนัง่ ลงบนโซฟาอยา่ งอับจนหนทาง ความรอ้ นใจกำลังสมุ อยู่ในอกซ้ายของหมอ่ มแหง่ วังนรังสรรค์ พลันนั้นน้ำตากท็ ำท่าจะไหลออกมาเสยี ด้ือๆ หม่อมเจ้ากติ ติกรทีเ่ หน็ ภรรยานง่ิ แล้วจึงนั่งลงเคยี งข้างก่อนร้องถามเจ้าตัว “เมื่อตอนกลางวันไปแถวไหนมาบ้าง” ลัลนาหายใจหนักๆ สองสามทกี ่อนรอ้ งตอบ “พอกลับมาจากร้านคณุ เจนฉันก็ฝึกอยูแ่ ตใ่ นวังกับหม่อมป้า แตฉ่ ันไม่ร้เู ลยวา่ ทำ แหวนหายตอนไหน” ลัลนาทีส่ งบได้ไมน่ านก็จับแขนของสวามี “ทำยังไงดตี ิ ฉันหามัน ทั่วแล้วแตก่ ็ยังไม่เจอ มันควรอยูแ่ ถวน้สี ิ แต่ทำไมฉันหาไมเ่ จอ!”

คนฟ้องพูดเสยี งสัน่ จนทกุ คนในห้องรบั แขกไม่กล้าปรปิ าก กายสง่าของเจ้าของ วขังอนงรเชงั ส้อื รสราคย์ ลรากุ ชยสนื กแุลลผ้วู้เหปัน็นไนปาทยาเงหคนณุ ือพหันวจักะงเาอน่ยของวังทีย่ ืนก้มหน้ารออยู่ กอ่ นเสยี งขรมึ “ทุกคนได้ยินแล้วนะ หม่อมทำแหวนแต่งงานหาย ชว่ ยกันหาคนื เธอหนอ่ ย” เหลา่ คณุ พนักงานทั้งสองวังก้มหัวรับคำอย่างพรอ้ มเพรยี งกัน กอ่ นท่ีแต่ละคนจะ แยกย้ายกระจายตัวออกหาแหวนเพชรตามคำสัง่ ของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร หม่อมพลิ าสลักษณ์ ทยี่ นื ฟังอยูห่ ันไปหาคุณพนู พิสมัยแล้วสัง่ ให้คนสนทิ ไปชว่ ย คนอ่ืนๆ หาแหวนด้วยอกี แรง ก่อนป้าคนรองจะเดนิ มานัง่ ลงเคียงข้างลัลนาท่ีกำลังนัง่ ทำสหี น้าไม่ส้ดู ีนัก “ใจเยน็ เถอะหมอ่ ม เด๋ยี วเดยี วก็เจอ มันจะไปอยูท่ ี่ไหนได้ นอกจากในห้องน้ี ไม่กห็ ้องเสวย” ลัลนาพยักหน้าตามคำปลอบของหม่อมพลิ าสลักษณ์ ก่อนจะเงยหน้าข้ึนมอง หมอ่ มเจ้ากิตติกรซงึ่ ยืนนิง่ มองมาทางเธอ สายตาแบบน้หี มอ่ มเจ้ากติ ติกรไม่เคยเห็น สายตาทเ่ี หมอื นกำลังรสู้ กึ ผิด กลัว หวาดหวั่น และไม่มั่นคง สายตาท่ที ำให้คนมองใจออ่ นทั้งทเี่ ขาเองก็ไมไ่ ด้กล่าวโทษหรอื โกรธอะไรเธอ “ฉันไมไ่ ด้ต้ังใจทำหายนะติ ถ้าร้วู ่ามันจะหายฉันจะปล่อยให้มันหายทำไม” อะไรเปคลนีย่ กนลเปัวน็ควนา่งิ มเงผียิดบพูดนขึก้นึ ออยยากา่ งแรก้คู ลว้งาแมลผะดิ แขสอร้งงไตมัวพ่ เอองใจข้นึ ทมำาใทหัน้ราทชี นกิ ุลท่ีไม่ได้โกรธ “...ฉันกย็ ังไม่ได้ว่าอะไรน”ี่ เสยี งขรมึ ตอบลัลนาก่อนจะถอนสายตาจากเธอ แล้วกลา่ วเสรมิ อีกครง้ั คล้ายไม่ ใสใ่ จ “ถ้ามันจะหายก็ไมเ่ ปน็ ไรหรอก ก็แคแ่ หวนวงเดยี ว ไมต่ ้องใสใ่ จมันกไ็ ด้” พูดจบรา่ งสงู โปรง่ กเ็ ดินข้ึนบันไดไป ไม่พดู หรอื เอ่ยอะไรอีก

เปลอื กตาหนาของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รค่อยๆ กะพรบิ ก่อนจะลืมตาต่ืน คนทีเ่ ผลอหลับไป รราะชหนวา่กิ งลุ ตหรนวจุม่ เกอ็ขกยสับารกหาันยแมลอ้วงเรปอลบีย่ กนายเป็นนัง่ เตมัวอื่ ตพ้ังบตวร่างตเพนื่อนเั่งรหยี ลกับสอตยิทูบ่ันนทโี ต๊ะในห้องทำงาน ‘เผลอหลับไปเหรอเนย่ี ’ หมอ่ มเจ้ากิตติกรคิดขณะหันมองนาฬกิ าเรอื นงามในห้องทำงานภายในวังน รงั สรรค์ ค้ิวเข้มเลกิ ข้ึนอยา่ งฉงนเมือ่ เห็นว่ามันบอกเวลาตหี นึ่งเข้าไปแล้ว ‘ปา่ นน้ีไอ้ไม้หลับไปแล้วมั้ง’ คนเป็นสวามีคิดในใจกอ่ นจะลุกข้นึ จากโต๊ะทำงาน ก้าวเท้าไปทางประตแู ล้วเปดิ ออก หมายจะกลับไปทีห่ ้องบรรทมซงึ่ ภรรยาคงนอนรออยู่ ทวา่ ทห่ี น้าประตนู ั้นราชนกิ ุล หนุ่มกลับพบคุณสายสรอ้ ยยนื รอพร้อมท่าทางรอ้ นใจ “ท่านชาย!” “อ้าวคณุ สาย มธี ุระอะไรหรอื เปลา่ ” วัยอย่าเงจค้าุณขอสงาวยังสถราอ้ มยอซยงึ่่าเงปใน็ครผสู่้องาสวัยโุ สทเพสี่ รดุ าใะนตวอังนคนว้เีรลจยะเนวอลนานเรอว็ นๆมามไามกใ่ แชลม่้วายแนื ลเะฝค้านหสนงู้า ห้องทำงานของเขาแบบน้ี “ท่านชายเพคะ หม่อม...” คุณสายสร้อยพดู ขณะก้มหน้า ทว่าคำว่าหมอ่ มกลับทำให้ท่านชายของวังขมวด ค้วิ “ลกู ไม้ทำไมเหรอ” “หมอ่ มฉันว่าอยา่ เพิ่งถามเลยเพคะ ตอนน้ีท่านชายรบี ไปดหู ม่อมก่อนดกี วา่ ” ของเขาหจมะ่อเปมน็ เจอ้าะกไิตรไตปิกรทรวบี ่าหคันณุ กสายายเดสินรอ้ ไปยททา่ีเงปห็น้อผงู้แบจร้งรเทหมตใุกหลญับท่ขันัดทราี ชนดิก้วุลยหกนลุม่ ัวเวอา่ าหไมว้ อ่ ม “ไม่ใชเ่ พคะท่านชาย ไมใ่ ชท่ ห่ี ้องบรรทม ตอนน้ีหมอ่ มลัลนายังอยู่ท่ีห้องรับแขก” “...!”

วโถังงนทราังงสเดรรินคภ์ ใานยเใวนลวาังตถหี กู นเปึ่งขดิ อจนงวสันวน่าง้สี ไปว่าทงั่วโรราร่ วากวักบับมเีงวานลาเลก้ยีลงาใงหวันญ่ แชนเดอเลยี ร์ของทกุ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเห็น เหล่าคณุ พนักงานหลายตอ่ หลายคนเดนิ วนเวยี นไปมาอยู่รอบช้ันหนงึ่ จนถึงเชงิ บันได สายตาของทกุ คนยังคงกวาดหาของหายตามคำสงั่ ของหม่อมเจ้ากติ ติกรไมผ่ ิดจากตอน แรก ราชนิกุลหนุม่ เดินผา่ นเหล่าคณุ พนักงานท่ีหยดุ และโค้งตัวให้ ตรงเข้าไปยังห้อง รบั แขกอยา่ งรบี รอ้ น และสง่ิ ทเี่ ขาเหน็ คอื หมอ่ มลัลนากำลังดึงชายพรมผนื หนาบนพ้ืน ข้ึน สองมือกม็ วิ ายลบู ไปตามพ้นื ใต้พรมเพือ่ ควานหาของสำคัญ “ไม้” เสยี งเรยี กของสวามีทำให้รา่ งน้ันชะงัก แต่ก็เพียงเด๋ียวเดียวเท่าน้ัน เพราะลัลนา ยังคงก้มมองหาแหวนแตง่ งานใต้พ้ืนพรมต่อไป คล้ายกับวา่ เธอไมไ่ ด้ยินเสยี งเรยี กของ คนแกล้งโกรธ หม่อมเจ้ากิตติกรสาวเท้าเข้าไปหาลัลนาในทันที ทวา่ เหมือนเธอจะรบั รวู้ า่ ชาย หน่มุ กำลังเดนิ เข้ามาหา จงึ ยันตัวลุกข้นึ เดนิ หนไี ปอีกทางโดยทีไ่ ม่แม้แต่จะหันมามอง หรอื ตอบรับเสยี งเรยี กขานจากเขา “เด๋ียว จะไปไหน” สวามีเอ้อื มมือคว้าแขนคนตัวบางให้หันกลับมาคุยกัน ทวา่ ทันทีท่ีได้เห็นใบหน้า นวลของลัลนา หมอ่ มเจ้ากิตติกรกน็ กึ โกรธตัวเองข้ึนมาทันที “...ร้องไห้ทำไม” เสยี งนมุ่ ถามขณะมองนัยน์ ตาหวานและปลายจมูกโดง่ ซง่ึ กำลังแดงกำคล้ายเพิง่ ผ่านการรอ้ งไห้ เขามองเหน็ ความเหนือ่ ยอ่อนในดวงตาคู่น้ันทม่ี องสบมาก่อนจะรบี เบอื นหน้าหนี พลันนั้นในใจของคนมองกร็ สู้ กึ ไมส่ งบเอาเสยี เลย ทางมุมหลันลน่ึงขาไอมงต่ หอ้อบงรับเแธขอกเพซงยีึ่ เงธบอดิ ตขร้อวจมหอื าอขออกงจสาำกคสัญัมตผรัสงนนุ้ม่มี นาเวปล็นเสบบิาๆรอบกแอ่ล้นวสาวเท้าถไปงึ กระนั้นคนท่ีไม่ร้จู ะทำอย่างไรกย็ ังพยายามมองหาแหวนแตง่ งานต่อไปอยา่ งไมล่ ดละอยู่ดี

“ไม้” หมอ่ มเจ้ากิตติกรทสี่ าวเท้าเดนิ ตามภรรยามารอ้ งเรยี กหญิงสาวอกี คร้งั ก่อนจะก้ม ลงจับไหลบ่ างให้หันมามองเขาอยา่ งบังคับ “พอแล้ว พอก่อน” ชายหนุม่ พูดห้ามคนจติ ใจไมม่ ั่นคง และทันได้เหน็ น้ำตาเมด็ โตทีไ่ หลทะลักออก มาจากตาคู่สวยโดยท่ีเจ้าตัวไม่อาจห้ามได้ เปน็ ลัลลนัลาคนนารทบี ไ่ี ปมา่พดดู นไ้ำปตเาสทยี ้งิ แแลล้ว้วเบแือลนะลหัลนน้าหาคนนชี นาย้ีกห็เปนน็ ุม่ ลอัลีกนคารทงั้ ี่หมอ่ ตมอเนจ้านก้หี ิตญติกิงสรไามวก่อลยาายก เจอเลยจรงิ ๆ “เรอื่ งแคน่ ้ีทำไมต้องรอ้ ง...ไม่เจอก็ไมเ่ จอส”ิ ชายหนุ่มถามเสยี งอ่อน ภายในใจยังโทษตัวเองอยูเ่ นอื งๆ ทวา่ ลัลนาผู้มีนัยน์ ตาแดงชำ้ กลับเบนสายตามามองเขา และเพราะการกระทำน้ัน เลยทำให้น้ำตาทีค่ ลอหน่วยไหลรนิ อาบแก้มอีกครา “ถามตัวเองกอ่ นสวิ ่าทำไมต้องโกรธนักหนา” คนน้อยใจเรมิ่ พูด “ฉันก็บอกแล้ว วา่ ไม่ได้ต้ังใจทำมันหาย แล้วทำไมแกต้องพดู แบบน้ันใสฉ่ ัน” ลัลนาปาดน้ำตาทเี่ อาแต่ไหลลงมาอาบแก้มอยา่ งเรมิ่ โมโห นึกรำคาญไอ้น้ำตาบ้าท่ี ไหลไมห่ ยุดเสยี ที “ฉันตามข้นึ ไปขอโทษแกที่ห้องก็หาแกไม่เจอ ก็ตามใจสิ ถ้าจะโกรธฉันจนไม่ ยอมกลับมานอนห้องเดียวกัน หรอื ถ้าเบือ่ ฉันนักก็เชญิ ไปอยู่กับยายแพนต้เี ลย” คนพาลพูดเสยี งสัน่ ทวา่ ชายหนุม่ กลับอ้ำอ้งึ อยา่ งตกใจ “...เปลา่ ...ฉัน” ปากไว้เหพมยี ่องมเทเจา่ น้ากั้นิตตกิ เพรทรี่กาะำคลนังจแะกอลธ้งบิ เหายมวอื า่ นคจวะาคมิดจรองิ ะตไรนอนอัง่ กหจลงึ ับรอบี ยเปู่ทลห่ี ีย่ ้อนงคทำำสงาานรภหายพุดเป็น การต้อนคนหัวใจบอบบางให้จนมุม

“ฉันไมไ่ ด้โกรธ ฉันแค่คดิ ว่าแกไมจ่ ำเป็นต้องไปใสใ่ จกับอีแค่แหวนวงเดียว ถ้า มันหาไมเ่ จอกซ็ ้อื วงใหมแ่ ค่น้ันเอง” ชายหนุม่ พดู ด้วยสหี น้าไม่ทกุ ข์ รอ้ นคล้ายกับจะบอกหญิงสาววา่ เขาไม่ได้สนใจมัน ท้ังหมดน้ันกเ็ พอ่ื ลองใจคนตรงหน้าว่าจะรสู้ กึ อยา่ งไร ‘แกล้งนิดหน่อยจะเปน็ ไรไป กแ็ ค่จะแกล้ง...ให้ร้ใู จตัวเอง’ และนั่นกไ็ ด้ผล เพราะบัดน้นี ้ำตาของหมอ่ มลัลนาไหลนองทว่ มใบหน้าไปหมด แววตาตัดพ้อและผดิ หวังมองตรงมาท่ีเขา แน่นอนวา่ คนลองใจรสู้ กึ เตม็ ต้ืนข้นึ มาทันที “...พดู แบบนั้นได้ไง” “แล้วฉันพดู ผิดตรงไหนล่ะ มันก็แคแ่ หวนวงเดยี ว” ลัลนาก้มหน้าไมย่ อมสบตาสวามอี กี ทว่าคนลองใจก็ยังพูดแทงใจดำตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ “ฉันไม่เข้าใจเลยวา่ ทำไมแกต้องรอ้ งเพราะหาแหวนบ้านั่นไม่เจอ หรอื แก เสยี ดาย...ต้องใชแ่ น่เลย ก็แหวนนั่นขายได้แพงนเ่ี น้อ ถึงว่าคนข้งี กอยา่ งแกเลยอยาก ได้คืน” “...” “เอาง้ลี ะกัน เด๋ยี วพรงุ่ น้ฉี ันซอ้ื วงใหม่ให้แทน ไอ้วงน้ันท้งิ มันไปเหอะ เสยี เวลา หาไปก็เทา่ นั้น ไรส้ าระ” หมอนองิ ใบโตถูกเขว้ยี งใสห่ น้าหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รเต็มแรง แตช่ ายหนุม่ ร้ทู ันจึง เบ่ยี งหลบได้อย่างฉิวเฉียด เหลา่ คณุ พนักงานทเี่ ห็นเหตุการณ์ จึงรบี วงิ่ โรม่ าห้ามลัลนาเอาไว้ บางคนวง่ิ มาชว่ ย บังหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร เพราะเกรงวา่ เจ้าของวังนรงั สรรค์ จะโดนหม่อมของตัวเองเขว้ยี ง ข้าวของอยา่ งอื่นใสอ่ กี “อ้าว...แล้วแกเอาหมอนปาฉันทำไม” “แกก็ลองพน่ ไอ้ที่พดู เมื่อก้อี อกมาอีกทสี !ิ คราวน้รี ับรองฉันไม่พลาดแน่ ลองดู ได้!”

หมอ่ มลัลนากลา่ วลั่นขณะท่คี ณุ พนักงานชว่ ยกันร้องห้ามไม่ให้หม่อมยกแจกัน ดอกไม้ปาใสส่ วามี หมอ่ มคคลุณัง่ ไสปาบยนสหร้อ้อยงทบ่ไีรมรทเ่ คมยขพอบงเเจธออเทหันตทกุ ี ารกณอ่ ์นอจยะ่าหงนัน้รีมบี อสงงั่คในหเ้เปหน็ ลส่าควุณามพีทนี่ยักืนงยา้มิ นนพ้อายย้ิม ใหญ่อย่ตู รงจุดเดิมท้ังที่โดนปาหมอนใสไ่ ปหยกๆ หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองตามลัลนาทย่ี ังช้ไี ม้ช้มี ือมาทางเขาไม่เลกิ ทั้งที่ตัวเธอถกู หามไปถึงชัน้ สองแล้ว กอ่ นจะหันกลับมามองคณุ สายสรอ้ ยที่ยืนรออย่ขู ้างๆ แล้วร้อง ถามด้วยน้ำเสยี งท่จี รงิ จัง ผดิ กับตอนทอ่ี ยูต่ อ่ หน้าหมอ่ มลัลนา “นอกจากทร่ี ้านคณุ เจน ห้องรบั แขก แล้วกห็ ้องเสวย...วันน้ีลกู ไม้เขาไปทไี่ หน อีกไหมครับคณุ สาย”

๒๕ พิษไข้ ...หรือใจละเมอ ลัลนาตืน่ ข้นึ ในตอนเช้าของอีกวัน กอ่ นนัยน์ตาหวานจะ กวาดมองไปยังพ้นื ท่วี า่ งข้างกายท่ีควรจะมีสวามีนอนอยู่ เมอ่ื คนื เจ้าของวังไม่ได้กลับ มานอนทห่ี ้องบรรทมเพราะลัลนาล็อกประตูไว้ เหตุก็เพราะชายหนุม่ พูดจาไมเ่ ข้าหู หญิง สาวก็เลยไล่เขาออกไปนอนที่อ่ืน ซง่ึ เธอไม่สนด้วยวา่ เขาต้องระหกระเหินไปนอนทไี่ หน ทวา่ แทนทีค่ นโกรธจะได้นอนหลับสบายอย่างท่คี วรจะเปน็ ลัลนากลับนอนพลกิ ไปพลกิ มาท้ังคนื กว่าจะหลับได้กเ็ กือบใกล้รงุ่ ไม่รทู้ ำไม รสู้ กึ นอนไมส่ บายเหมอื นทุกคนื เลย อยู่บนทลี่บัลรนราทใมชเ้ วซลงาึ่ ชบัวด่ งนเ้ชเี ธา้ อหยลดึังตเปื่น็นนเจอ้านขจอัดงกแาตรเ่ อพาียบงนผ้ำู้เดกียอ่ วนจคะกรัน้ลับไดม้ยานินอเสนยี เงลรน่ ถรขออเวงวลังา ขับออกไป หญงิ สาวถงึ รบี วงิ่ ไปมองทห่ี น้าตา่ งเพือ่ ดใู ห้แนใ่ จว่าใชเ่ สยี งรถทห่ี มอ่ มเจ้า กติ ติกรนัง่ ไปทำงานหรอื เปล่า คนที่ตั้งใจจะงอนยาวๆ เบ้ปากใสค่ นไปทำงาน ก่อนเธอจะหันหลังเดินออกจาก ห้องเพอ่ื ลงไปรอหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ ทดี่ ้านลา่ ง ชว่ งเชา้ ของวันไมม่ อี ะไรมากนอกจากรบั ประทานอาหารคุณแมท่ ปี่ ้าคนรองเตรยี ม มลัากใษหณ้ประะเมปาน็ ณยหาถ้างุคนรขบั มปๆระทหาวนาเนชๆน่ ทกุรสวันชาติแปลกหๆลังลจัาลกนนา้ันรสู้ กกึ ็นไัง่ดด้วูดา่ หยลาบังำจรางุกคทร่ตี ร้อภ์งซทง่ึ นมี ตรบั อปนรนะ้หีทญานงิ เสจ้าายวกาบลำารยงุ เนป้มีน็ าครนาวมเดีนือ้ำมนีนกววล่าๆราวกมับันคกน็ททำ้อใงหข้เ้ธึนอมอา้จวรนงิ ขๆ้ึนแหลล้วายกโิ ลกรัม จน “จรงิ สหิ ม่อม ตกลงเรอ่ื งแหวนนะ่ เจอหรอื ยัง”

หม่อมพลิ าสลักษณ์ ถามหลานสะใภ้ขณะที่พากันเดินสำรวจห้องหับภายในวังเพอ่ื เตรยี มทำห้องให้คณุ ชายน้อย “ยังคะ่ หม่อมป้า...” ป้าคนรองหันมองใบหน้าหลานสะใภ้ท่จี ๋อยไปมากตั้งแตเ่ ม่ือวานก่อนจะถอน หายใจ “เอาเถอะ ถือวา่ ฟาดเคราะห์ ไป ชายตคิ งซ้อื วงใหมท่ ่เี หมอื นกันให้แทนละนะ” “...คะ่ หมอ่ มป้า” โแรหลง่ สห์-นร่งึ อใยนซเว์คลันาหเทรย่ีู งพวันาหนะกขอ่ อนงวคังนนขรับงั รสถรจรคะ์วคงิ่ ่ออย้อๆมไปเคอลีก่อืทนางมเพาจื่ออเดปิดด้ปานระหตนูใ้าหร้ช้านายอหาหนาุ่มร รา่ งสงู ในชดุ สทู สเี ทาออ่ นก้าวลงมา หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รหันมองไปยังคนขับรถแล้วจงึ พยัก รห้านน้าเอพันือ่ เบปอ็นกสใถหา้รนอทตนี่นัดอแยน่ทู ะี่นขี่ อกงเ่อขนากขับายนาาวงขแอบงบรสาาชวนแิกพลุ รหไพนลุม่ นิ จะก้าวอยา่ งมัน่ คงเข้าไปใน “ทา่ นชายเพคะ” เสยี งของใครบางคนเรยี กขาน เมอ่ื ราชนิกุลหนุ่มหันไปมองก็พบแพรไพลนิ นัง่ รยว้มิ มอถยึงูท่ ไหโ่ี ตล๊ะส่ ทงาา่ งมุมแหลนะใึง่ บขหอนงร้าา้ หนล่อเคหนลตาัวสจงู ึงจทงึ ำตใรหง้ทไปุกหสาาหยลต่อาภนายใแนลระ้าดน้วไมย่วสา่ว่ จนะสเปงู ็นที่โหปญรงิง่ สาว หญงิ แก่ หรอื ผู้ชายแท้ๆ ด้วยกันยังต้องหันมอง “ดีใจจังเพคะ ท่ีท่านชายยอมมาทานข้าวด้วย แพทคดิ วา่ ท่านชายจะเบ้ียวนัดซะ อกี ” แพรไพลินกลา่ วขณะมองรา่ งสงู ซง่ึ นั่งลงบนเก้าอ้ฝี ัง่ ตรงข้าม “ถ้าไมม่ ีเหตทุ ่ีต้องมาผมคงไม่มา เพราะง้ันคุณไมต่ ้องดใี จไปหรอกครับ” เธอ ทแั้พงทร่ตีไพลลอินดยเว้ิมลแาหเธ้งอพยดา้วยยามรดู้เทีถ่างึ ไสรเาขเหากต็ไทุ มีช่ เ่ าคยยหเปนิดุ่มโสองู กศากั สดใ์ ิยห้อไดม้ใอกอลก้ชมดิ าอตยาม่างนใัดนขงอานง คนื น้ัน

มอื ขาวของนางแบบสาวหยบิ แหวนเพชรของลัลนาออกมาจากกระเป๋าสะพาย มองพนิ จิ แหวนทเี่ ธอแอบฉวยมาจากน้วิ ของลัลนาตอนท่กี ำลังย้อื ยุดรา่ งของยายนั่นใน ร้านคุณเจน ก่อนจะสง่ มันคืนให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รซงึ่ รบั มันไว้แล้วมองตอบเธอ “ขอบคณุ ครับทคี่ นื แหวนแต่งงานของเราให้ ง้ันม้อื น้ีถอื ซะว่าเป็นคา่ ตอบแทนที่ อุตสา่ ห์ เกบ็ มันได้แล้วนำมาคืนผม” ราชนกิ ุลหนมุ่ กล่าวด้วยสหี น้าเรยี บเฉย กอ่ นจะหันไปเรยี กบรกิ รทเี่ ดินไปมาอยู่ ไม่ไกลเพ่ือสัง่ อาหาร จึงทำให้เขาไม่ทันได้เห็นรอยย้ิมรา้ ยของนางแบบสาวซงึ่ กำลัง เหยียดย้ิมมุมปากอย่างมีแผนการ “เฮ้ยก้อย นั่นทา่ นชายติหรอื เปลา่ พระญาตแิ กไม่ใชห่ รอื นั่น” เพ่อื นหมอหญิงท่ีนั่งรว่ มโต๊ะอาหารพูดข้นึ ก่อนจะช้นี ้วิ ไปยังโต๊ะอกี ตัวซง่ึ อยู่ไม่ ใกล้ไม่ไกลกัน หม่อมราชวงศ์กนกวลีท่ีกำลังตักอาหารเข้าปากจงึ รบี หันมองไปตามมอื เพ่ือนทันที กอ่ นนัยน์ ตาหวานจะเบกิ ข้นึ อย่างตกใจ ไมใ่ ชเ่ พราะเธอตกใจท่ีเหน็ พระญาติ แต่ตกใจ ทเ่ี ขามากับนางแบบสาวซง่ึ มอี งศาความร้อนเหยียบหมน่ื ฟาเรนไฮต์ อยา่ ง แพทต้ี แพร ไพลนิ ‘ชายติมากินข้าวกับสาวงั้นเหรอ...แล้วไอ้ไม้รเู้ รอ่ื งน้หี รอื เปล่าเน่ยี ’ จะมองไคปนยรังกั โเตพ๊ะื่อขนอยงเ่งิ หชลพี า่ แหตม่รอักหพนรุม่ ะญซาง่ึตเปยิ ็นง่ิ กหวม่าอคทดิ ี่ทำงกาน่อนในนโัยรนงพ์ ตยาหาบลาังลแเวดน่ ียกวรกอับบเเธหอลีย่แมต่ เพราะคนนัง่ หัวโต๊ะไม่ถกู กัน ทำให้ต้องจับแยกนัง่ แบบชายหญิงอย่างท่เี หน็ หม่อมหลวงดลวัฒน์ ซง่ึ นัง่ อยู่หัวโต๊ะของฝั่งหมอหน่มุ ละสายตาจากภาพของ หม่อมเจ้ากติ ติกรและหญิงสาวไม่ค้นุ ตา กลับมามองทางหมอ่ มราชวงศ์กนกวลีซงึ่ มอง ตรงมาท่เี ขาพอดิบพอดี ‘ห’ึ คนชอบแกล้งหัวเราะรา้ ยในใจ สหี น้าทแ่ี สดงออกมาก็ร้ายพอกันจนคณุ หญิงจาก

ราชสกุลภานพุ งษ์ต้องรบี ลกุ จากโต๊ะเดินเข้ามาใกล้ “อยา่ มาย่งุ ! อย่าคิดจะปากโป้ง! ไมง่ ั้นนายได้เหน็ ดีกับฉันแน่!” หม่อมราชวงศ์กนกวลีทอี่ ยู่ๆ กพ็ ุง่ ตัวเข้ามาพดู กับอรหิ มายเลขหนง่ึ ด้วยน้ำเสยี ง ข่มขวัญ ทำให้เพ่อื นหมอท้ังสองโต๊ะมองตาปรบิ ๆ อย่างงงงวย กค็ งจะมีแตห่ มอ่ มหลวงดลวัฒน์ เท่านั้นที่พอจะเข้าใจคำขขู่ องหญิงสาว ‘คงกลัววา่ เราจะเอาเรอ่ื งน้ไี ปบอกลูกไม้สนิ ะ’ หม่อมหลวงหนุ่มคิดก่อนจะเอนหลังพงิ เก้าอ้ีในทา่ สบายๆ แตก่ ลับดกู วนโอ๊ยใน สายตาของคนมอง “เราไมย่ ่งุ ก็ได้ แต่คณุ หญิงมอี ะไรมาแลกเปน็ ค่าปดิ ปากละ่ ลองวา่ มาซิ หๆึ ” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรกลับมาถงึ วังราวท่มุ ครง่ึ เหตุท่ีกลับมาชา้ กวา่ ปกติก็เพราะขากลับเขา ตเร้อยี งวแขวอะงไปราทชีร่ น้านิกจลุ วิหเนอุม่ลลรเ้ีวพงอ่ืเอเอาเาจแ้าหขวอนงแสตงิ่ นง่ งั้นานออทก่เี พมิ่งาไจดา้คกนืกรมะาเไปป๋าทกำาคงวเกามง สะอาดเกป่อดิ นกลมอ่ อื ง กำมะหย่ีสคี รมี ของแบรนด์ จิวเอลรชี อื่ ดังสัญชาติฝรัง่ เศสให้อ้าออก ก่อนจะหยิบแหวน เพชรเม็ดงามซง่ึ บัดน้กี ำลังเล่นแสงไฟข้ึนมาถอื ไว้ในมือ มองของแทนใจของเขากับ ลภัลรรนยาาทก่ีก่อำนลัองเมรยง่ ฝ้ิมีเทแ้าเลดะินในข้ึนทันบันททีไดีเ่ งไยปหน้าเพอื่ เดนิ เข้าไปในวัง เขากเ็ หน็ หลังไวๆ ของ “ไม้ เด๋ียว” “ไม่ต้องมาเรยี ก!” ลัลนาทกี่ ำลังก่งึ เดนิ ก่ึงวง่ิ ข้นึ บันไดวา่ โดยไม่หันกลับมามอง แตค่ นท่มี สี ว่ นสงู มากกว่ากลับสาวเท้าเพียงไม่กกี่ ้าวกจ็ ับตัวเธอไว้ได้ “เด๋ยี ว” “น่!ี อย่ามาแตะต้องนะ!” ลัลนาท่ีโดนสวามรี ง้ั ข้อมอื เอาไว้รบี แว้ดใสเ่ ขาทันที แตค่ นโดนคาดโทษกลับ

ย้มิ แป้น วางแหวนเพชรเมด็ งามซงึ่ เปน็ ชนวนความโกรธเม่อื คืนลงบนฝ่ามอื เธอ “อ๊ะ!” หญงิ สาวท่กี ำลังโกรธพอเหน็ แหวนวงงามทตี่ ามหามาทั้งคืนกอ็ ุทานอย่างดีใจ กอ่ นจะหยบิ เจ้าสง่ิ น้ันข้ึนมาดูใกล้ๆ เพอ่ื ตรวจว่าใชแ่ หวนแสนหวงของตนแน่หรอื เปล่า มสอืลัเกลเก็ปหน็ มตนุัวหเรนอื ังนสแอื หภวานษไาปอมังากชฤา้ ษๆอยก่ดูระ้าทนัง่ใแนลนเัห่นน็แหชลอ่ื ะเ‘ธลอัลจนึงาย-อกมิตเตชกิ อ่ื ร นรงั สรรค์ ’ ซง่ึ ถูก “แหวนฉันน!่ี ” เสยี งอทุ านอย่างดีใจย่งิ ทำให้คนเปน็ สวามยี ้มิ ทว่าลัลนาท่ีเพ่ิงละสายตาจาก แหวนกลับเงยข้นึ มองค้อนหมอ่ มเจ้ากิตติกรตอ่ คล้ายกับวา่ เธอยังไมย่ อมยกโทษเรอ่ื ง ทีเ่ ขาพูดจาไมเ่ ข้าหูเม่อื คนื ก้าวข้ึนมบือันเไลดก็ ทขลี อะงสคอนงเขป้ันน็ เหพม่ืออ่ ตมรผงไลปักยอังกห้กอวง้บางรขรอทงมสแวลา้วมปอี ดิ อปกรหะา่ตงูปจังาใกหตญัว่ กอ่ นจะหันหลัง ท้งิ ให้พ่อแง่อย่างหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รสา่ ยศรี ษะกับกริ ยิ าของแม่งอน แต่ยังไมท่ ันท่ี เขาจะต้ังทา่ เดนิ ตามไป เสยี งของป้าคนรองซงึ่ ยนื ย้ิมมองทกุ อยา่ งอยูแ่ ต่แรกกข็ ัดข้ึน “ชายตจิ ะไปไหน มาเหวยอาหารให้เสรจ็ เสยี ก่อน ป้าตั้งเครอื่ งไว้ เด๋ียวจะเย็น หมด” ราชนกิ ลุ หน่มุ จงึ ทำได้เพียงเงยมองประตูห้องบรรทมบนชั้นสองอกี คร้งั ก่อนจะ เดินกลับไปทางห้องเสวยเพือ่ ทำตามคำสงั่ ของป้าคนรอง ลัลนามองเพชรเมด็ โตที่ประดับอยู่บนเรอื นแหวนแสนหวงอยา่ งชอบอกชอบใจ เพชร เนม้ำด็ งงามามเมบด็ นนน้ีก้ิวำนลวังลเตน้นารงะขร้ากิงซเรา้ งิยรตา่ ้ทอ่ีไงดแ้กสลงัไบฟคในื นมหา้อสงนู่ ว้วิ ิบมวือับขจอับงตผา้ไูเปปน็หมนดายสราำวเรกจ็ับว่าเจ้าเพชร ‘มองเทา่ ไรก็ไม่เคยเบือ่ เลย แหวนวงน้ีเข้ามอื ไอ้ลูกไม้ซะจรงิ ๆ คิๆ’ หญงิ สาวคิดก่อนจะยกมืออีกข้างข้นึ ปิดปากตัวเองแล้วย้ิมจนตาหยี และนัน่ ก็ ทำให้สวามีทย่ี นื กอดอกพงิ ขอบประตูห้องบรรทมมาพักหนึง่ แล้วเอ่ยถาม

“ทำอะไรของแกน่ะ เห็นนัง่ ย้ิมน้อยย้ิมใหญ่มาตั้งแตเ่ มือ่ ก้แี ล้ว สามกี ลับมาบ้าน ไม่คิดจะมานวดมาถูให้ซะหนอ่ ยเหรอ ไหนว่าวันน้จี ะทำให้ไง” สามัญชเสนยีผงู้โขดอนงยหกมข่อ้นึ มเเปจน็้ากหิตมต่อิกมรมผาู้เนปาน็ นสเกวือามบดี สังอขง้นึ เดดือ้านนหรบีลหังันไปมอง เคืองโกรธท่สี ัง่ สมมาตั้งแต่เม่อื คืน เรยี กให้หญิงสาว ลมื สน้ิ อาการ “ถามมาได้ ฉันก็กำลังชนื่ ชมสมบัตขิ องฉันน่ะส”ิ ลัลนากลา่ วตอบเสยี งหวาน ชายหนุม่ ไมร่ วู้ า่ ควรขำหรอื เครยี ดกับคำพดู ของคนท่เี ป็นทั้งภรรยาและเพื่อนดี แต่ยังไม่ทันทเ่ี ขาจะได้ตอบเธอไป หญงิ สาวกเ็ รมิ่ พมึ พำรำพึงรำพันถึงเจ้าแหวนเพชรบน น้ิวเรยี วทยี่ กข้นึ เสมอหน้าขณะมอง “ฉันมาคิดๆ ดูแล้วนะ ถ้าหยา่ กัน ฉันเอาแคแ่ หวนวงน้ีวงเดยี วกพ็ อละ แคว่ งน้ี กน็ ่าจะขายได้สกั สบิ ล้านปลายๆ” ลัลนา หญงิ สาวผ้รู ักเงินตรามากกวา่ ดอกไม้กลา่ วโดยทไี่ ม่ร้เู ลยว่าบรุ ษุ ด้านหลัง ซง่ึ เธอรจู้ ักมาต้ังแตเ่ รยี นชนั้ อนุบาลได้เคลือ่ นตัวเข้ามาใกล้ เพราะมัวแต่ชน่ื ชมเพชรเมด็ เป้งทีป่ ระดับอยู่บนน้วิ นางข้างซ้าย กระทัง่ ทบี่ รรทมขนาดคิงไซซ์ท่ีนั่งอยู่ยบุ ยวบลงไป นัน่ ละเธอถึงได้รสู้ กึ ตัวแล้วรบี หันไปมอง แตก่ ็ทำได้เพียงเท่านั้น เพราะทันทีทีเ่ ธอหันไปก็พบวา่ ใบหน้าของสวามีโน้มเข้ามา ใกล้จนเรยี กได้ว่าถ้าขยับปากก็ชนปากทันที หญงิ สาวจึงทำได้เพยี งน่ิงค้างไว้อย่างนั้น ค้างอย่างตกใจกับอาการ โดนประชดิ ใกล้จนแทบโดนขโมยจบู นัยน์ ตาหวานมองตอบนัยน์ ตาค่คู มทีม่ ักอ่อนโยนและสภุ าพอยู่เสมอ แต่วันน้ี เกปล็นับคนร่งิ ัง้ สแงรบกสวา่ยคบนทตกุ รกงาหรนเค้าลคอ่ืือนชาไยหหวจนนุม่ เธมอิใใชจเ่สพัน่ อื่ ดน้วสยนคิทวอามยรา่ งสู้ ทกึ ีเ่ แคปยลมกอง และเรมิ่ มองเห็น “ถ้าชอบขนาดนั้นฉันจะให้วงทีเ่ พชรใหญก่ วา่ น้.ี ..แต่ต้องแลกกับลูกชายของเรา นะ” ขณะพเดู สกยี รงะททพี่ บูดอนยั้่ทูนร่ีแมิผฝว่ ปีเบากาแขตอก่ งลเธับอชซัดำ้ เแจลน้วเตซำ้็มเสลอ่างหขู จอนงไลอัลคนวาามรอ้ ลนมทหี่ลาอยยใเจขข้าอมงาปสะวทามะี

ทำให้เธอรสู้ กึ เหมอื น...โดนจูบ “...” “ตกลงไหม...” อย่างสรอื่ าคชวนากิมุลหหมนายุ่มถามย้ำกคอ่นนนจิ่งะงเันล่ือนนัยมนอ์ ตงลาคงูม่คามทนรี่ ั้นมิ จฝ้อีปงาลกึกฉเำขต้าาไมปธใรนรดมวชงาตตาแิ ขลอ้วงคลอ่ัลยนๆา เคลือ่ นใบหน้าตาม กล่ินกายหอมกรนุ่ ของชายหนุม่ ทำให้ลัลนามนึ งงและย่ิงนง่ิ ค้าง ดั่งว่าตัวเธอเป็น เกดรียะตวทา่ ย่ีทนำไ้อดย้มทีเพโี่ ดียนงรนา้อชมสรหี ับ์ แรสมิ นฝสีปงาา่ กคอำรุ่นานมุม่ใสขจ่อนงคไมน่กทล่เี ้ปาแน็ มท้แั้งตเพจ่ ะ่อื กนรแะลดะุกสกวราะมดี กิ ตัวซงึ่ คอ่ ยสๆง่ิ ปรมิระฝทีปับาจกูบขลองงมเธาอบอนยกา่ลงบีเผปลากอขไผอลงเแธลอะชไม้าๆย่ อแมลถะอนนุ่มกนลวับลไปงสา่ ง่ยมๆอบรสสัมผัสหวานล้ำไปบน เป็นสัมผัสทไี่ มว่ า่ ใครกไ็ มส่ ามารถอธบิ ายได้ สัมผัสทีค่ ล้ายตัวเขาต้องการจะบอกแกเ่ ธอวา่ ...เขาเฝ้ารอจบู น้ีมาเน่นิ นาน เหลือเกนิ หม่อมเจ้ากิตตกิ รใชป้ ากคลอเคลียอ้อยอง่ิ อยูก่ ับรมิ ฝปี ากของลัลนาพักใหญ่ กอ่ นจะถอนออกไปเพ่อื เว้นระยะให้เธอได้หายใจหลังจากผ่านจบู อันแสนยาวนานทเ่ี ขา มอบให้ หน้าผากและปลายจมกู ของท้ังคูช่ นกันเบาๆ แล้วค้างอย่อู ยา่ งนั้น ใกล้กันจน ได้ยนิ เสยี งหอบหายใจของกันและกัน “ขอโทษ” เสยี งกระซบิ นั้นตามมาด้วยเรยี วปากที่เปลยี่ นมาคลอเคลยี ยังข้างแก้มของลัลนา อผยู้ไม่าง่คหดิ ้าฝมันใจวไ่ามจ่ไะดได้ ้กย่อินนคคำนำห้จี วากานปสากามขคอำงจเพะถื่อกูนเสอน่ยิทอเอชกน่ มหามเบอ่ ามๆเจแ้านกบิตชตกิดิ รใบหทขู วอา่ ยงัหงไญมิง่ทสันาทวี่ ลัลนาจะได้เรยี กสตแิ ล้วเอ่ยถามออกมาด้วยตืน่ ตกใจ ชายหนุ่มผู้สร้างความปั่นป่วน ท้ังหมดทั้งมวลก็ฟบุ หน้าลงบนไหล่ของเธอ ตามมาด้วยน้ำหนักตัวท้ังหมดของเขา ซง่ึ ทำให้ลัลนาต้องรบี โอบรับรา่ งโปรง่ น้ันไว้เพอื่ พยงุ กายของท้ังคู่

“ตะ...ติ” เสยี งหอบชดิ ใบหูทำให้ลัลนาตกใจไมแ่ พ้อากัปกริ ยิ าและคำบอกรักเมอื่ ครู่ หญงิ ลสมาวหราบี ยเใขจยรา่ อ้ รนา่ งจขัดอจงารกาจชมนกู ิกโุลดหง่ นเปุม่ ็นสนั แเลขะยปา่ แากรงรแ้ายตกก่ าย็ จังทไี่ปมลม่ ิดีเสเอยี างจตูบอแบรกกลขับอมงเาธอไปมีเพยี ง

๒๖ เตลิด หมอ่ มราชวงศ์กนกวลีที่กำลังเกบ็ อปุ กรณ์การแพทย์ของตน กลับเข้ากระเป๋าหันไปมองลัลนา ซง่ึ ยนื มองสวามผี ้หู ลับไมไ่ ด้สตอิ ยูเ่ สยี ไกลลบิ กอ่ น คนเป็นเพ่ือนจะขมวดค้วิ สงสัยให้ทา่ ทางทดี่ ูตน่ื ๆ ของหม่อมผู้ไมเ่ คยกลัวใคร หลังจากโดนหม่อมแห่งวังนรงั สรรค์ เรยี กตัวมาดูอาการของหมอ่ มเจ้ากิตติกร แพทย์ หญงิ เพยี งคนเดียวของราชสกลุ ภานุพงษ์ก็รบี รดุ มาที่นอี่ ยา่ งรวดเรว็ และพบว่า พระญาติฝัง่ พระมารดากำลังประชวรหนักด้วยพิษไข้ ทวา่ ตลอดระยะเวลาทีเ่ ธอตรวจ รักษา ลัลนากลับยืนหา่ งออกไป สำคัญคือไม่พูดแล้วกไ็ มจ่ าอะไรท้ังส้นิ ผิดกับลัลนา คนเดมิ ทม่ี ักจะพูดหรอื กวนคนอ่นื ไม่หยุด “เฮ้ย...เป็นอะไรอะ” แพทย์ หญิงรอ้ งถามเพอื่ นสนทิ ในทันทที ่เี ดนิ มาถงึ ตัว ทวา่ ปฏกิ ิรยิ าทีต่ อบกลับมา มเี พียงความเงียบ นัยน์ ตาของลัลนายังคงจ้องไปทีส่ วามซี ง่ึ หลับสนทิ อยูบ่ นท่บี รรทม จ้องคล้ายกับกำลังคิดอะไรอยู่ “ไอ้ไม้!” ยงิ่ ทำใหล้คัลนนเาปสน็ ะดหุ้มงเอฮสอื งกสกยั ่อนจะยกมอื ปิดปากอย่างตกใจ แน่นอนวา่ กิรยิ าแปลกๆ นั้น “ตกใจหมดเลยไอ้ก้อย เรยี กเบาๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องตะโกน” “ฉันเรยี กแล้วแกไมไ่ ด้ยนิ เอง คิดอะไรอยูฮ่ ะ ใจลอยไปถงึ ไหน แล้วทำไมต้อง จับปากไว้ด้วย ทำยังกับเพิง่ โดนใครจูบมาง้ันแหละ” “...!!”

หม่อมราชวงศ์กนกวลขี มวดค้ิวมองลัลนาทกี่ ำลังทำหน้าประหวั่นพรัน่ พรงึ แตก่ ็ ไมไ่ ด้ซกั ไซไ้ ล่เลยี งอะไรเพราะดกึ มากแล้ว เธอจึงทำเพียงหรตี่ ามองอย่างจับผดิ ก่อน หันหลังเดนิ ออกจากห้องบรรทมไป “แล้วนัน่ แกจะไปไหน!” ทว่าคณุ หมอยังเดนิ ไม่ทันจะถงึ ประตูห้องบรรทม คนท่ดี ูแปลกไปจากเดิมกลับ รอ้ งถามเสยี งดัง “ฉันกจ็ ะกลับบ้านอะดิ ถามมาได้” “อ้าว! แล้วใครจะดูติละ่ !” คนเปน็ หมอจึงจำต้องหยดุ เท้า แล้วหมุนตัวกลับมามองคนถามแปลกๆ อีกหน “ก.็ ..แกไง” “เฮ้ย! ไมเ่ อา ฉันทะ...ทำไมไ่ ด้หรอก” ลัลนาตอบเสยี งตะกุกตะกัก ก่อนรสจบู และสมั ผัสอ่อนโยนเมอื่ ครจู่ ะไหลวบู เข้า มาย้ำในความทรงจำ แคค่ ดิ ก็ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผา่ วไปหมดแล้ว ทว่าคำปฏิเสธและใบหน้าทีเ่ ห่อแดงข้นึ มาอยา่ งไมม่ สี าเหตุของลัลนา กลับทำให้ คุณหมอก้อยผู้ยนื มองรบี สาวเท้ากลับมาหา “แกดูแปลกไปจรงิ ๆ นะเนีย่ บอกมาเลยนะ ว่าก่อนฉันมาถงึ มันเกดิ อะไรข้นึ ” ลัลนาทำตาโตอยา่ งตกใจทถ่ี กู จับไต๋ได้ ก่อนจะรบี ตอบอยา่ งรวดเรว็ “เฮ้ย ไมม่ ้ี!” “...เสยี งสงู ดูมพี ิรธุ อะ” วา่ ทกุ อ“ยไา่มงม่ เป.ี .น็.”ปลกัลตนิดานี จั่นงึ ทแหำเลสะยี ทง่มีตันำแยบงิ่ บทสำใดุ หก้ดู่ ไู โมดป่ ยกไมต่ริ!ตู้ ัวเลยว่าการพยายามกลบเกลื่อน คิดว่าไม“.่ถ..โึงอสเาคม้ ชวั่ง้ัโนมคงนืคนงต้ฝี นื่ าก” ดูชคานยตเปิด็น้วหยมนอะวา่ กฉอ่ันนฉจีดะยยา้มิ ใมห้มุแลป้วาก อกี แป๊บเดยี วไข้คงลด “ในระหวา่ งนั้นแกก็ ชว่ ยเชด็ ตัวให้ชายตดิ ้วยล่ะ ไข้จะได้หายเรว็ ๆ แล้วถ้ามีอะไรไมป่ กตกิ โ็ ทร. หาฉัน โอ เค้”

คณุ หมอก้อยวา่ ก่อนจะย้ิมยงิ ฟัน บอกลาเพื่อนแล้วหมนุ ตัวเดินออกไป เรอื่ งทเี่ ลธัอลตน้อาจงึงเชหัดน็ ตไปัวมใหอ้เงขราา่ งขแลอะงใสนวทามันีบในดเนต้ันียเงองคคนดิ เตปาน็ มหคมำพ่อมดู กขข็อนงหลมกุ อ่ แมลระาเขชนิวงอศา์หยญจนิง ต้องวิ่งตามคณุ หมอไป “เด๋ยี วก้อย! ฉันขอไปนอนบ้านแกด้วย!” คนทโ่ี ดนคว้าแขนเอาไว้หันไปมองลัลนาก่อนจะค้าน “หา แล้วถ้าชายติต่นื ใคร จะอย่เู ฝ้าไข้ล่ะ” หมอก้อยถามอยา่ งมเี หตุผล ทวา่ ลัลนากลับสา่ ยหน้าปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตาย สาวเท้าเดินนำคุณหมอออกไปราวกับต้องการยนื กรานถึงความต้องการของตัวเอง “ไม่รู้ แต่ฉันจะไม่อยู่รอมันต่นื ทนี่ ่ีคนเดยี วแน!่ ” เพราะรา่ งกายทหี่ นักอย่างประหลาด และอาการครนั่ เน้อื ครนั่ ตัวทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรที่ ยังไมฟ่ ้นื ไข้ดีคอ่ ยๆ ลมื ตาต่ืน นัยน์ ตาคู่คมกะพรบิ สองสามคร้งั กอ่ นกวาดมองรอบห้อง เม่อื พบเพียงความมดื และความเดยี วดายในห้องบรรทม ราชนกิ ลุ หนมุ่ จงึ ค่อยๆ ยัน กายลุกข้ึนจากท่บี รรทม แกร๊ก! คุณสายสร้อยและคุณพนักงานอีกคนเปดิ ประตูห้องบรรทมเข้ามา เมือ่ เหน็ นาย เหนือหัวต่ืนบรรทมและทรงกายลุกนั่งกร็ บี รดุ เข้ามาใกล้เพอ่ื ชว่ ยประคอง “ขอบคุณครับคุณสาย...วา่ แตล่ ูกไม้ไปไหน” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รร้องถามคณุ สายสรอ้ ยท่ีวง่ิ เข้ามาชว่ ยจัดหมอนรองแผ่นหลังให้ ทวา่ คณุ สายสรอ้ ยกลับทำหน้าสงสัยอย่างไมแ่ น่ใจ “หม่อมบอกว่าจะไปนอนค้างท่วี ังภานพุ งษ์กับคุณหญิงก้อยเพคะ หมอ่ มฉันไม่ ทราบวา่ หม่อมไม่ได้ทูลท่านชายก่อนไป เธอมาบอกเพยี งวา่ ให้หมอ่ มฉันดแู ลท่านชาย เท่าน้ัน”

ราชนิกลุ หนุม่ นง่ิ ฟังโดยไมพ่ ดู อะไร ด้วยพอเข้าใจถึงสาเหตทุ ี่ทำให้ภรรยาออก จากวังไปโดยไม่รำลา เเดครยี อ่ืวงกวัภบัดาเใรพจยี นกวัยัปนนาก์ ตหามหอันวมเาหปนว็นอาดันนั่งซแคสงึ่ ำสนบวตอานื่กมกตรี ้ดลูระีวา่ หว่ามทนันเ่ีกขยยาังัตงไต้ังมใดิ ่เจคอแยยสถูใ่ ดนูกงใใคจควขราลอมง่วตคง้อลนง้ำเกปา็นรอหอจมกบู่อมนมาั้นเใจนห้า้ัลบัลเเชปนน็น่ า ได้ร้สู ถานะของเราสองคน ว่าแต่น้ไี ปจะไม่มคี ำวา่ เพื่อนแบบธรรมดาอกี แล้ว แต่สง่ิ หน่ึง ทเี่ ขาไมไ่ ด้คดิ คอื การกระทำน้ันจะทำให้ลัลนาเตลดิ หนไี ปแบบน้ี “แล้วลกู ไม้ไปท่ีวังภานุพงษ์ยังไงครบั ไปรถก้อยหรอื รถของวังนู้น” ชายหนุ่มถามตอ่ อยา่ งเปน็ หว่ ง เพราะร้ดู วี ่าพระญาตฝิ ัง่ พระมารดาขับรถไมแ่ ขง็ สกั เทา่ ไร “รถของวังภานพุ งษ์เพคะ นายเจมิ เปน็ คนขับมาจากที่วังนู้นตอนพาคุณหญงิ ก้อยมาตรวจพระอาการของทา่ นชาย” คณุ สายสร้อยตอบกอ่ นจะเอ้ยี วตัวไปรบั ชามข้าวต้มหมหู อมกรนุ่ จากถาดทองที่ คณุ พนักงานอกี คนถอื ไว้ กอ่ นถวายแกเ่ จ้าวังนรังสรรค์ ซงึ่ รับไว้แต่โดยดี “คุณหญิงก้อยบอกว่าท่านชายทรงเป็นหวัด คงเพราะเมือ่ คืนทรงหาแหวนคนื หม่อมจนฟ้าสาง แล้วยังเสด็จไปทรงงานต่ออีกต้ังแตเ่ ช้าจดเย็น วรกายเลยรบั ไม่ไหวถึง ได้ประชวรแบบน้ี” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รฟังความทั้งหมด ท้ังท่พี ระญาตวิ นิ จิ ฉัย ท้ังทค่ี ุณสายสร้อยคะเน เอาจากสงิ่ ท่ีเธอเห็น ขณะท่ีสองมือของคนปว่ ยกต็ ักข้าวต้มหมูเข้าปากไปด้วย แม้จะ รบั ประทานไม่คอ่ ยลงเพราะยังมีเรอ่ื งภรรยาแสนหวงติดค้างอยู่ในใจ แตก่ ย็ ังตัก รับประทานต่อไปด้วยกลัววา่ คนทำมาถวายจะเสยี ใจไปตามๆ กัน ใช่ เขาอุตสา่ ห์ อยหู่ าแหวนให้จนไมไ่ ด้หลับได้นอน แต่คนสะเพรา่ กลับไปทำหาย ท่ีอ่ืนเสยี นี่ แถมยังให้รางวัลเขาโดยการเตลิดหนีไปท่อี น่ื ไม่ยอมอยู่เฝ้าไข้กัน ท้ังท่ี ต้นเหตทุ ่ีทำให้เขาต้องไม่สบายก็เพราะเธอแท้ๆ หลังจากรบั ประทานข้าวต้มจนหมดเกล้ียงและรบั ยาทคี่ ุณหญิงก้อยจัดเตรยี มไว้

ให้เข้าปากเรยี บรอ้ ย คนปว่ ยก็สัง่ ให้คุณสายสรอ้ ยและคุณพนักงานอีกคนไปพักผอ่ น ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ เครอื่ งบางข้นึ มากดเบอร์หาภรรยา ซง่ึ บัดน้หี ลบหน้าหนหี ายหา่ ง ไปอยูไ่ กลถึงวังภานุพงษ์ ลัลนาทเ่ี พิง่ ก้าวออกมาจากห้องน้ำวง่ิ จู๊ดไปทางกระเป๋าสะพายท้ังท่ีผมของเธอยังคงเปียก ลู่ มอื บางควานหาเครอื่ งมือสอ่ื สารทก่ี ำลังแผดเสยี งดังกอ่ นหญงิ สาวจะแหกปากร้องลั่น เม่อื เห็นเบอร์โทร. เข้าเตม็ สองตา “เฮ้ย! ติโทร. มา!!” เปน็ หมห่อมม่อโยมนราโชทวรงศศัพ์กทน์ ไปกอวลีกทีทีก่างำลังทสำงว่ านนตอัวยมูห่ ันนก้าโ็วนิง่ ้ขต้นึบุ๊กเตหียันงมนอองนเพขือ่อนงเสธาอวไป เห็นคน โดยท่ี สายตายังชะเง้อมองโทรศัพท์ ซง่ึ แผดเสยี งดังอยูบ่ นพ้นื อย่างกล้าๆ กลัวๆ ไปด้วย “อ้าว แล้วทำไมไมร่ บั สายล่ะ” เจ้าของห้องถาม “ไม่เอาหรอก!” ลัลนาตอบกลับทันที แต่เมอ่ื เหน็ ใบหน้าแสนสงสัยของเพื่อน สาวเธอกร็ บี กลบเกลือ่ น “กะ...กฉ็ ันง่วง จะนอนแล้ว!” เป็นอีกวคา่ รจง้ั บทห่ีกมา่อรกมลลบัลเนกาลก่ือค็ นวยำหิ่งทนำ้าใลหง้พนฤอตนกิ ทรันรทมทีข้ัองทงลีผ่ ัลมนขอามงีพเธริ อธุ ยังเปียกซก และนี่ก็ หมอ่ มราชวงศ์หญิงเลิกค้วิ มองเพอื่ นท่ยี กผ้าหม่ ข้ึนคลุมโปงไปแล้ว กอ่ นเธอจะ เดนิ ไปหยิบโทรศพั ท์ ของลัลนาข้ึนมาเพอ่ื รับสายแทน “ฮัลโหล ชายติ” เสยี งทักทายที่ดังข้นึ ทำให้คนคลมุ โปงตวัดผ้าหม่ ออกแล้วเด้งตัวข้ึนนัง่ บนเตยี ง นอน กอ่ นพดู แบบไม่มีเสยี งไปทางคณุ หญงิ ก้อยทหี่ ันมองมาว่า ‘แกจะรบั ทำไม!’ “ก้อย ลูกไม้ล่ะ” หมอ่ มราชวงศ์กนกวลียักค้ิวให้คนบนเตยี ง กอ่ นจะเดนิ กลับไปนัง่ ท่โี ต๊ะทำงาน แล้วหมนุ เก้าอ้ีหันมาทางลัลนาท่จี ้องตนอยู่

“ออ่ ออ ลูกไม้อะเหรอ...” เสยี งท่ีทำเหมอื นจะตอบกลับคนปลายสายทำให้ลัลนาต้องพูดแบบไม่มีเสยี งอีก โคนร้มงั้ วแา่ นบ‘หบลอังกมไือปเวป่าน็ฉสันญั นลอักนษแลณ้ว์ น!’อนก่อนเธอจะทำทา่ ประกบมอื สองข้างแล้วเอาแก้มขวา “มันให้ก้อยบอกชายตวิ า่ มันนอนแล้วอะ” ต้บุ ! หมอนบนเตยี งถูกเขว้ยี งมาทางคณุ หญิงก้อยทันทที ่เี ธอพดู จบ แต่เจ้าของห้องไว กว่าจึงหลบทันและย้ิมรา่ ให้มอื ปาหมอนทเ่ี ปลยี่ นมายืนจังก้าอยบู่ นเตยี ง ลัลนาชน้ี ้ิวใสเ่ พอ่ื นสาวอย่างคาดโทษ แตน่ ั่นกลับยิ่งทำให้คนโดนคาดโทษ หัวเราะชอบใจ “...แล้วลูกไม้ทำอะไรอยู่” “มันเพิ่งอาบน้ำเสรจ็ เด๋ียวคงนอนแล้วแหละ” “ให้ลกู ไม้เปา่ ผมให้แห้งกอ่ นจะนอนด้วยนะก้อย...แล้วบอกให้ด้วยว่าพรงุ่ น้เี ช้า เราจะไปรับ” คณุ หญิงแหง่ ราชสกลุ ภานพุ งษ์ยกมือถือของลัลนาออกห่างจากใบหู ก่อนจะพดู แบบไมม่ ีเสยี งกับเธอวา่ ‘หวานเว่อร์’ แล้วจงึ กรอกเสยี งกลับลงไปหาหม่อมเจ้ากิตตกิ ร ใหม่ “โอเค เด๋ยี วบอกให้ ชายติกน็ อนได้แล้ว ไม่มอี ะไรหรอก เด๋ียวก้อยดแู ลให้” “...อ้มื ” ลัลนาสาวเท้าลงมาจากเตียงนอนของคณุ หญิงก้อย ก่อนจะคว้าเอาโทรศพั ท์ ของ ตนกลับมาถอื ไว้ทันทีทีด่ แู น่ใจแล้ววา่ สายของสวามถี กู กดวางไปแล้ว “ติว่าไงบ้าง” คนจติ ใจไมอ่ ยูก่ ับเน้ือกับตัวถามข้นึ ทันที ทว่าเธอกลับโดนเพ่อื นสาวทีเ่ ปน็ ทั้ง คุณหญิงและแพทย์ หญงิ ดึงตัวให้ไปนั่งหน้าโต๊ะเครอ่ื งแป้ง

“ถ้าอยากร้ขู นาดนั้นทำไมแกไมร่ ับสายเองล่ะ” “อย่าลีลาได้ปะ” ลัลนาพดู ขณะมองคนด้านหลังดึงไดร์เป่าผมออกมาจากล้นิ ชกั แล้วสง่ ให้ “ชายตใิ ห้แกเป่าผมกอ่ นนอน แล้วกฝ็ ากบอกแกวา่ พรงุ่ น้ีเช้าจะมารับ อิๆ หวาน เนอะ” “…!!” คนที่จ่ๆู กเ็ สยี วสันหลังวาบมองตอบเพือ่ นสาวผา่ นกระจกโต๊ะเครอ่ื งแป้ง แล้วก็ เหน็ คนทำหน้ากรมุ้ กรม่ิ มองกลับมา “ทะเลาะกันอย่สู นิ ะ เล่ามาซะดๆี ” “บ้า! ไมไ่ ด้ทะเลาะน”่ี “แล้วทำไมถึงหนีชายตมิ าล่ะ” “ไม่ได้หนี เพกรแ็ าคะฉ่อัยนาคกิดมวา่านจอะคน้าบง้ากนับแแกกทแ่นี ล่ีส้วักแแกปกดโ็ ปทสีร.เ่ี ดกือลนับ”ไปคบนอพกูดตตเิ อลบยเนสะยี วง่าเฉขั้นม ยังไมก่ ลับงา่ ยๆ แต่นัยน์ ตากลับดูเล่กิ ลั่กชอบกล “ออ่ งั้นเหรอออ แตฉ่ ันคงให้แกนอนด้วยไมไ่ ด้หรอกนะ เพราะพรงุ่ น้ฉี ันต้องไป เทยี่ ว” หมอ่ มราชวงศ์หญงิ กล่าวก่อนทำหน้าล้อเลียนลัลนา ด้วยพอเดาได้ว่าเพ่อื นคงมี เรอื่ งผดิ ใจกับพระญาตขิ องตนจรงิ ๆ ถงึ ได้ท้ังหนีทั้งหลกี เลยี่ งฝ่ายชายแบบน้ี “เฮ้ย อะไร แกจะไปเทย่ี วได้ไง ฉันอุตสา่ ห์ มานอนด้วยเลยนะ!” ลัลนาทถี่ ูกถลม่ แผนดันตัวลกุ ข้ึนจากเก้าอ้ีหน้าโต๊ะเครอ่ื งแป้ง แต่เธอกโ็ ดน คณุ หญิงก้อยกดไหลใ่ ห้กลับลงไปนั่งทีเ่ ดิมอกี คร้ัง “งั้นพรงุ่ น้ีก็กลับวังนรงั สรรค์ ไปก่อน อกี สองวันแกค่อยมานอนทีว่ ังฉันใหม่ เพราะพรงุ่ น้ฉี ันจะไปเท่ียวรสี อร์ตของโซแลงทโี่ คราชกับพวกไอ้ตาณ” “ฮะ! แกหมายถึงโซแลงแฟนไอ้ลลิ าอะเหรอ เด๋ียวๆ เขามาทำรสี อร์ตที่ไทยต้ังแต่

เมือ่ ไหร่ ทำไมฉันไม่เหน็ ร”ู้ ลัลนาถามกลับอย่างตกใจ เพราะข่าวล่าสดุ ท่ีเธอทราบจากมะลิลา คอื แฟนหน่มุ นักธุรกิจตั้งใจจะกลับไปอย่ทู ่ีฝรัง่ เศสน่นี า “โอ๊ย แม้แต่ไอ้ลลิ ายังไมร่ เู้ รอื่ งน้เี ลย มันเองกเ็ พิ่งมาร้พู รอ้ มๆ กับพวกฉันตอน คณุ โซแลงเชญิ เราไปเทีย่ วเนยี่ แหละ แตเ่ ด๋ียว...ฉันไม่ควรบอกแกเลยนะเน่ีย” ทา่ ทีท่เี หมือนเผลอพดู ความลับระดับชาติออกมาทำให้ลัลนาปิดไดร์เปา่ ผมแล้ว หันไปมองหม่อมราชวงศ์กนกวลี “ทำไม บอกฉันแล้วมันจะยังไง” “ก็...รสี อร์ตของโซแลงอยูร่ มิ น้ำตกเลยนะ่ สิ เพราะง้ันชายตคิ งไม่มที างไป...แล้วก็ คงไมย่ อมให้แกไปด้วย” เพราะอละัลไรนเพาส่ือะนดถุ้งคงึ เรปนั้ ็นไหด้่วยงินเรชอ่ื อื่ งนก้ันารจไาปกนป้ำาตกกขอแงตเพป่ ่อืากนกส็ยาังวค้านออแกมไ้จปะอเขย้าู่ดใีจถึงสาเหตวุ า่ “...ฉันจะไปหรอื ไมไ่ ปมันเกีย่ วอะไรกับติด้วย มันไม่ไปกส็ ว่ นมันสิ ฉันกับมันไม่ ได้ตัวติดกันเสยี หนอ่ ย” หญงิ สาวค้านเสยี งอ้อมแอ้มแบบไม่เตม็ ปากเต็มคำ อยากม“ปี หัญๆึ หาเหกัรบอชอายอติหแรตอพ่ กว”กฉคัุณนเหหญน็ วิงกา่ แ้อกยไสมร่ไปปุ กนอ่ัน่ นแตหบลไะหดลที ข่่สี อดุ งแลลัล้วนาเพเบราาๆะค“งเไพมรม่ าะีใงคั้นร ก็รบี เปา่ ผมให้แห้งแล้วไปนอนซะ พรงุ่ น้ชี ายตมิ ารบั แต่เช้า โอเค้!” ลัลนาเงยหน้ามองค้อนคุณหญงิ ก้อย กอ่ นจะก้มหน้าก้มตาเปา่ ผมตัวเองให้แห้ง เพอ่ื ไปนอนแล้วตน่ื ข้นึ มาพบเจอชะตากรรมอันกลนื ไมเ่ ข้าคายไมอ่ อกในวันพรงุ่ น้ี เธอก็ไม่รเู้ หมือนกันวา่ ทำไมต้องหนี รแู้ ตว่ ่าไม่อยากเจอราชนิกุลหนมุ่ ในตอนน้ีก็ เทา่ น้ัน เพราะจูบนั้นมัน... แล้วยังเรอื่ งคำสามคำนั้นอีก ‘อ๊ากกก’ คนคลั่งยกมือข้นึ ขย้ีขยำเส้นผมตัวเองอยา่ งจนหนทาง ก่อนสมองน้อยๆ จะ

สะดุดกับประโยคทเ่ี พ่ือนสาวเพ่งิ พูดไปเมอื่ ครู่ ‘ก็...รสี อร์ตของโซแลงอยูร่ มิ น้ำตกเลยน่ะสิ เพราะง้ันชายติคงไมม่ ีทางไป...’ “เฮ้ย!” หม่อมลัลนากระเด้งตัวลุกข้นึ อีกคร้งั อยา่ งคนท่เี พ่งิ คิดอะไรออก ทำให้ หถมาม่ออมยรา่างชเวปงน็ ศห์ห่วญงใงิ นท่ีนอัา่งกสาังรเขกอตงทเ่าพท่ือางนแสปาลวกๆ ของเธอมาตั้งแตแ่ รกจนลมื ทำงานรบี ร้อง “อะไรของแกอีกเนย่ี ไอ้ไม้ ฉันว่าแกเข้าข้ันบ้าแล้ววะ่ ” “ฉันจะไปโคราชด้วย!” ลัลนาตอบกอ่ นจะหมนุ ตัวกลับมามองคณุ หญิงก้อยแล้ว ย้มิ แป้น “เฮ้ย มันไม่ตลกเลยนะ แกก็ร้วู า่ ชายต.ิ ..” “เออไมต่ ลก แล้วกไ็ ม่เฮ้ยด้วย! เพราะพรงุ่ น้ีฉันจะไป ไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม แต่! ปะ นอนกัน!” วา่ จบหม่อมลัลนาก็กระโดดข้ึนเตียงนอนไป ท้งิ ให้หม่อมราชวงศ์กนกวลนี ัง่ กุม ขมับอย่างปวดหัวอยคู่ นเดยี ว มกืออ่ เนรปยี าวกขซาวอขงจอะงเนปาิดงอแ้าบอบอสกาโวดแยพกราไรพกลรินดี เดอ้ว้อื ยมปหลยาิบยซเลอ็บงสกเรี ละือดดาษแสลนดี ู้สำตยาดลสขย้ึนอมงาถอื ภไาวพ้ ถ่าย หลากหลายใบถูกหยิบออกมา ซง่ึ ภาพเหลา่ น้ันไม่ใชภ่ าพของใครอ่นื แต่คอื ภาพของ เธอกับหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รในร้านอาหารเมอื่ กลางวันนัน่ เอง “ดี ทำงานได้ดมี าก” นภัายพนถ์ ต่าาเยครทยีมใ่ี วสหปว้มายกมุ รทภาวี่ถาพนูกดาทงรู าเาดสว้วอืกยมับลอเิปธงอสตแตอลกิบะสชชเาี ดายยียหหวนนก่มุ ัมุ่บผใปู้ทนลำฝาหยันนเสล้าทนบ็ ี่เเิทปหส็นยนยีมมดอื เยมก้มิืดินอตเพยามอ่ืา่ งคนสำหสมรงัใ่ อื จแคคก่คร่อั้นนนมรน้จูอัก้ิวง เรยี วอีกข้างจะเลอ่ื นเชค็ เงินสดจำนวนหนงึ่ ไปทางเขาแล้วเรม่ิ ตอ่ รองใหม่

“หนงึ่ แสนตามตกลง แต่ฉันจะให้เพ่ิมอีกห้าหมืน่ ถ้าแกเอารปู พวกน้ไี ปสง่ ให้...” มือมืดคนนั้นตาวาวข้นึ ในทันทีคร้นั ได้กลนิ่ เงนิ ซงึ่ ตนจะได้รับเพิ่มในไม่ช้า “แล้วคุณจะให้ผมเอามันไปสง่ ทไ่ี หน” แพรไพลินย้ิม ตระหนักได้ว่าเงนิ ตราสามารถซ้อื ได้ทกุ สง่ิ โดยเฉพาะความสะใจ ของเธอ “วังนรังสรรค์ ...จ่าหน้าซองถงึ หม่อมลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยธุ ยา”

๒๗ โกรธ “นัน่ ใครมาแตเ่ ช้านะ่ น้องหญิง” หมอ่ มเจ้าธรี าธร ภานุพงษ์ ซงึ่ กำลังนัง่ จิบกาแฟอยู่เคียงภรรยาเอย่ ถาม ทำให้ หม่อมเจ้าหญงิ กนกนารที นี่ ัง่ จัดแจกันถวายพระพทุ ธอยู่ตรงเฉลยี งหน้าวังต้องเงยหน้า ข้ึนมอง จนแลเหน็ รถหรคู ันงามขับเข้ามาจอดด้านหน้าวังภานุพงษ์ พรอ้ มรา่ งสงู โปรง่ ของพระภาคิไนยก้าวลงมาจากรถคันดังกลา่ ว “ชายติ” มือบางออ่ นชอ้ ยวางดอกบัวบูชาซงึ่ ถูกพับกลบี อย่างสวยงามลงบนพานแก้วใน ทันที กอ่ นจะรบี ยันกายลุกข้นึ รอรับหม่อมเจ้ากติ ตกิ ร กิรยิ านั้นทำให้สวามีที่นัง่ อยูเ่ คยี ง กันลกุ ตามพลางย้ิมยนิ ดีไปด้วย หม่อมเจ้ากิตติกรย้มิ รับคำทักทายกอ่ นจะยา่ งเท้าเดินเข้าไปหาพระขนิษฐาเพียง องค์ เดยี วของพระมารดาและพระญาติในราชสกลุ ภานุพงษ์ ก่อนก้มกราบแนบตักของ หม่อมเจ้าหญงิ ซง่ึ มีใบหน้าละม้ายคล้ายพระมารดาทจ่ี ากไป “กราบคะ่ ทา่ นน้าท้ังสอง” น้วิ เรยี วซงึ่ ประดับด้วยแหวนเกา่ งามล้ำของหม่อมเจ้าหญิงลูบบา่ กว้างของพระ ภาคิไนย “ลุกข้ึนมานั่งข้างน้าเถอะจ้ะ” ราชนิกุลหนมุ่ ย้มิ รับก่อนจะคลานเขา่ แล้วลกุ ข้ึนไปนั่งข้างๆ คนรอ้ งขอ ทา่ นหญิงกมลหรอื หมอ่ มเจ้าหญิงกนกนารี เป็นพระขนษิ ฐาสายตรงเพียงองค์ เดยี วของหมอ่ มเจ้าหญิงกลุ กนก พระมารดาของหมอ่ มเจ้ากติ ติกร หลังเสกสมรสกับ

พหมระอ่ สมวราามชีซวงงึ่ เศป์หน็ ญหิงมก่อนมกเจว้าลใหีนรรอืาชคสุณกหุลญภาิงนกุ้พอยงษ์เชทนี่ม่ ศีเดักียดว์ เิ กปันน็ กพป็ ระรญะสาตูติธขิ ดิ อางซหงึ่ มกอ่ ค็ มือเจ้ากิตติ กร “เอ.. มาทวี่ ังน้าแต่เชา้ แบบน้ีคงจะมาสง่ หม่อมลัลนาสนิ ะ น่าเสยี ดายที่ชายติคลาด กับพวกสาวๆ ไปเพียงนดิ เดียว” พระมาตจุ ฉาทำหน้าเสยี ดายตามที่พูด ทวา่ คนเป็นหลานกลับขมวดค้วิ แน่น แต่ ขณะท่กี ำลังจะเอย่ ถาม กลับโดนคุณพนักงานของวังภานุพงษ์ว่ิงโรผ่ ่าวงสนทนาเข้ามา ด้วยท่าทางตน่ื ตกใจ “ทา่ นชาย!” นายหญิงแห่งวังภานุพงษ์มองนางผันอย่างตำหนิ แตเ่ พราะสงสัยในอากัปกิรยิ าท่ี ดูรบี ร้อนจึงไมไ่ ด้ตเิ ตียนออกไป “มีอะไรกันแม่ผัน ถึงได้ทะเล่อทะลา่ รมุ่ รา่ มออกอย่างน้”ี คนถกู ถามก้มหน้างดุ อย่างกระอักกระอ่วน ไมก่ ล้าพดู อะไรเพราะตัวบ่าวโดน คณุ หญิงก้อยสัง่ ให้มาดักรอท่านชายตเิ พ่อื แจ้งข่าวเท็จ แตต่ นกลับไม่สนใจหน้าท่ี รตู้ ัว อกี ทกี ็ปล่อยให้ท่านชายแหง่ ราชสกุลนรังสรรค์ มาถงึ ตัวทา่ นหญิงกมลเสยี แล้ว “เอ่อ...คือหมอ่ มฉัน คือวา่ ” “เอ้า มอี ะไรก็รบี พูดมาเสยี สิ มัวพริ ้พี ไิ รอยไู่ ด้ ใครไปมัดปากหลอ่ นไว้หรอื ไง” เมือ่ โดนผู้เปน็ นายเรง่ สดุ ท้ายนางผันผู้กุมความลับจึงยอมบอก “คือคุณหญงิ ก้อยสัง่ หม่อมฉันวา่ ให้มารอรบั ท่านชายตทิ ีห่ น้าวังเพคะ กำชับว่าให้ทูลท่านชายเรอื่ ง หมอ่ มลัลนากลับบ้านท่เี ยาวราชไปแล้ว” เทปักน็ ขค้นึ วเเาปหม็นลจคา่รหงนิ มแอ่ รมกเจเ้าพทร้ังาสะเาหมน็มอว่างคนวาางมผทันีล่ ดูก้วสยาสวาสยัง่ ตนาาแงตผกันตมา่ างบกอันกหกมรอ่ ะมทัเง่ จห้ามก่อิตมตเกิ จร้านธีรั้นาไธมร่ “กลับบ้านอะไร หมอ่ มลัลนาไปเทย่ี วรสี อร์ตทีโ่ คราชกับยายก้อยไมใ่ ชร่ นึ างผัน แล้วเอง็ เอาความทไ่ี หนมาปดเจ้าปดนาย”

หมอ่ มเจ้ากิตติกรท่ีเพิ่งรบั รวู้ ่าภรรยาแอบหนีเทีย่ วนั่งฟังคำถามน้ันโดยไม่พดู อะไร ทวา่ สหี น้าทด่ี แู ปลกใจราวกับไม่รเู้ รอ่ื งน้มี ากอ่ นกลับทำให้พระมาตุจฉาฉุกคดิ เรอ่ื งบาง อย่างข้นึ มาได้ “รหึ มอ่ มลัลนาไมไ่ ด้บอกชายติว่าจะไปเทย่ี วโคราชกับยายก้อย” “ค่ะทา่ นน้า...ลูกไม้ไม่ได้บอกชาย” พระขนิษฐาของพระมารดาสดู ลมหายใจเข้าเตม็ ปอดราวกับเจอเรอื่ งหนักอก กริ ยิ านั้นทำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเรม่ิ รอ้ นใจทันที “ยายก้อยนะยายก้อย เลน่ อะไรเปน็ เด็กๆ ไปได้” “ทำไมหรอื คะท่านน้า อธบิ ายให้ชายฟังได้ไหม” ท้ังหมดหันไปมองหมอ่ มเจ้าหญงิ กนกนารเี ปน็ ตาเดยี ว กอ่ นมอื ของคนถูกมองจะ เอ้ือมมาประคองฝ่ามอื ของพระภาคไิ นย ราวกับกำลังปลอบโยนจติ ใจของหลานชายให้ มัน่ คงขณะฟังสง่ิ ทีต่ นกำลังจะเอ้อื นเอย่ กับหมอ่ “มพลวัลกนสาาวไมๆ่ไดเ้บขอาไกปชเทายยี่ ตวิรสี อร์ตคขงอเปงน็แฟเพนรหาะนวลู ่าริลสีาทอโี่รค์ตรนาั่นชกอันยู่บนนเ้าขคาดิ ...วแา่ ลท้วยี่ กา็อยยกู้่ตอดิย น้ำตก” ทัว่ กายของราชนิกลุ หนุ่มเยน็ วาบไปถึงขั้วหัวใจครั้นได้ฟังสงิ่ ทพ่ี ระมาตจุ ฉาบอก พลันน้ันภาพ เสยี ง และความรสู้ กึ อันแสนเศรา้ ซง่ึ เกิดจากโศกนาฏกรรมในอดตี ก็ผดุ ข้นึ ในใจของหมอ่ มเจ้ากิตติกร “ชายต!ิ นัน่ หลานจะไปไหน” หม่อมเเจส้ายกี งติ เตรยกิี กรทอรี่ยบี ่ารงดตุ ไกปใยจัขงยอางนหพมาอ่ หมนเจะ้ขาหอญงตงิ นกนกนารกดี อ่ังไนลรห่ า่ งลสังงรู สา่ งงส่าจงู โะปหรยง่ ุดขฝอีเงท้าและ ควบคุมสตอิ ารมณ์ ซง่ึ กำลังพลงุ่ พล่านให้หันกลับไปมองพระญาตทิ ่นี ับถอื ทั้งสอง “ชายจะไปรบั ลูกไม้คะ่ ...กราบลาท่านน้าทั้งสอง” ราชนกิ ลุ หน่มุ ยกมือไหว้กอ่ นจะก้าวข้นึ รถแล้วขับออกไปด้วยความเรว็ สงู ท้งิ ไว้

เพยี งความหนักอกและความเศรา้ สรอ้ ยของเหตุการณ์ ในอดตี ทย่ี ังคงตราแนน่ อย่ใู น หัวใจของคนในราชสกลุ ภานพุ งษ์ ดอกมะลลิ าสง่ กล่ินหอมอ่อนต้อนรบั แสงแรกของวัน ลัลนาทอดสายตามองไปยังทิว แถวของกอมะลินับหมนื่ ซง่ึ กนิ พ้ืนทกี่ วา่ รอ้ ยไรภ่ ายในสวนมัลลิกา เธอ หมอ่ มราชวงศ์ กนกวลี และตาณมาถึงนครราชสมี าได้พักหน่ึงแล้วด้วยรถสว่ นตัว แต่ท้ังหมดแวะเข้า มาที่สวนมะลิก่อนทจี่ ะข้นึ เขาไปทร่ี สี อร์ต เหตุเพราะต้องมารับเจ้าของสวนมะลิที่ใหญ่ ทส่ี ดุ ในประเทศไทยก่อน “ป้าไม้ครบั ” เสยี งเล็กๆ ท่ดี ังข้นึ ด้านหลังเรยี กให้ลัลนาทีเ่ หม่อลอยเพราะเอาแตค่ ิดอะไร เรอื่ ยเปื่อยหันไปมอง แลเห็นเด็กชายอายรุ าวหกเจด็ ขวบยืนอยูด่ ้านหลังพร้อมรอยย้มิ กว้าง “อ้าวน้องดิน ตื่นแล้วเหรอ” หมอ่ มลัลนาถามก่อนจะยอ่ ตัวนั่งยองๆ มือบางลูบศรี ษะของเดก็ น้อยลกู ครงึ่ ฝรงั่ เศสอย่างเอ็นดู เทสายีรกไปเดมเนิดอื่ ห็กหรชลอืาายเยดผป็ก้ีกเู ชป่อาน็ นยดภั่งมรู ดชิะวลงิลใลจาูกเขลชอ้ยีางยงเเบพดญุ ื่อ็กนธครสนรานมว้ีมขาอโแงดเลยพะลื่อเปำนพน็ เังธตจอัวนแเทซตนงบิ่ึ รขใับหอเญงลค้ยี่ รงกอไอ่ บว้นตค้ังโรซแวั ตแหล่ยิรณัังงหเปยร์็นทอื ่ี นตก้อวาแา่นททน่ีเ้ๆธั้นอเปจะน็ กชลขว่ ับองมทงนาลี่ ้ัอลศงนดกึ าินเแรยจยี ง่ะนชเดองิ ินยหูทท่ลา่อีางนังมกแาลฤจะษาลกกูฝบรุญัง่ทเำศธใรสหรเ้เมพธกอื่อก็ขไมลอ่ทับหรกลาลาบนารยชายเาปยลน็ ทะศเี่เอขกึ ยีากเดฝามม้าาเตทกาพมมาแหยผานคลันืกง ศรคล้องใจเพือ่ นของเธอกับนักธุรกิจหนุม่ ชาวฝรงั่ เศสไปเสยี แล้ว เด็กชายภรู ชิ พยักหน้ารบั คำของลัลนา กอ่ นจะสง่ ชอ่ ดอกมะลดิ อกตูมมาให้ หญงิ สาวรบั เอาไว้แล้วยกข้นึ สดู ดม ไมล่ ืมทีจ่ ะชนื่ ชมความหอมและขอบใจเด็กน้อย ก่อนทั้งคู่จะจูงมอื กันเดนิ ไปยังหน้าบ้านซง่ึ คนอ่ืนๆ เตรยี มออกรถเพอ่ื ข้นึ เขาไปยัง รสี อร์ตกันแล้ว

เสยี งเรยี กเข้าดังข้นึ จากเครอื่ งมือสอื่ สารทีว่ างอย่บู นโต๊ะทำงาน ทำให้ตณิ ที่กำลังเดนิ วน ไปมาอยา่ งรอ้ นใจรบี คว้าข้นึ มากดรับทันทที ่ีเหน็ สายที่รอคอย “ตาณ!” ได้มสิ ค“อขลอมโาทเษปต็นณิรอ้ ยเมเนื่อ่ยี ก”้ฉี ันขับข้นึ เขามันเลยไมค่ อ่ ยมีสัญญาณน่ะ คดิ ถึงฉันอะด้ี ถึง เสยี งภรรยาท่แี ซวกลับมาไมไ่ ด้ทำให้คนเปน็ สามเี ขนิ อายอย่างเวลาปกตเิ ลยสัก นิด เพราะตอนน้ีเขามีเรอ่ื งเรง่ ด่วนทคี่ วรบอกให้เธอร้เู สยี ก่อน “อยา่ เพง่ิ ทำเปน็ เล่น รหู้ รอื เปลา่ วา่ ท่านตกิ ำลังตามไปท่รี สี อร์ต” คำบอกเลา่ ของสามีทำให้ตาณตาลตี าเหลอื ก “อ้าว! ตามมาได้ไง! ไหนไอ้ก้อยบอกวา่ มันสัง่ คนท่ีวังให้โกหก...” “ตณิ ไม่รเู้ รอื่ งนั้น รแู้ ตว่ า่ ท่านตกิ ำลังไป แล้วก็ไม่ได้ไปแบบอารมณ์ เย็นๆ ด้วย ตาณควรรบี ไปบอกไอ้ไม้นะ” “โอ๊ย! จะบอกได้ไง พอมาถึงรสี อร์ตมันกเ็ ดินไปไหนกับไอ้ก้อยแล้วกไ็ ม่รู้ ว่าแต่! ทา่ นตจิ ะตามมาถกู เหรอ รายน้ันไมเ่ คยมารสี อร์ตของโซแลงเลยน”่ี “ถูกดิ เม่อื ก้ีทา่ นตเิ พิ่งโทร. มาถามทางติณ เห็นวา่ กำลังจะข้นึ เขาอยู่แล้ว เชอ่ื เถอะวา่ คงเหยียบคันเรง่ จนจมมิดต้ังแต่ออกจากกรงุ เทพฯ ไมง่ ั้นไมม่ ที างถงึ เรว็ ขนาด นั้นหรอก” ตณิ เล่ากอ่ นจะนึกย้อนไปยังเหตกุ ารณ์ เมอ่ื ครทู่ หี่ มอ่ มเจ้ากิตตกิ รโทร. มาหาเขา เพอ่ื ถามทางไปรสี อร์ต ปกติน้ำเสยี งกว็ า่ นง่ิ แล้ว แต่วันน้ีกลับนงิ่ จนน่าขนลกุ ยิ่งกว่า ไม่ อยากจะคดิ ตอนท่านติตามไปเจอไอ้ไม้เลยจรงิ ๆ “โอ๊ย อะไรกันวะเนยี่ เออๆ งั้นแค่น้กี อ่ นนะ ฉันขอไปหาไอ้ไม้ก่อน จะได้บอก มันเรอื่ งท่านติ บายนะติณ” ภรรยาสาวว่าก่อนปลายสายจะถูกตัดไปพรอ้ มมือแข็งแรงของตณิ ทีล่ ดระดับ เครอ่ื งมือสอ่ื สารลงไว้ข้างลำตัว นัยน์ ตาคมมองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องทำงาน

พรอ้ มเสยี งในใจท่เี รม่ิ ภาวนา...ภาวนาไม่ให้เพ่อื นผู้เปน็ เจ้าเคอื งโกรธ เพราะคงไม่มใี ครอยากเหน็ เจ้าชายทีแ่ สนสภุ าพแหง่ วังนรังสรรค์ ในเวลาโกรธ หรอกจรงิ ไหม ใมหว้ไลหนล้ำทกะ้อลนักใลหงญสท่พู่ ไ่ี้นื หนล้ำลเบงม้ือางจลาา่ กงผาสงู เกส่อยี นดมฟัน้านจะำพตกาเกอราะปทรบมิ แาตลระนแต้ำหกลการยะรเซอ้ นย็ ลเปกู ็นบลาศะอก์อง ลอยฟุ้งไปทัว่ อาณาบรเิ วณใกล้เคียง ให้ความชมุ่ ชน้ื แก่พันธ์ ุพฤกษชาติ แก่สรรพสตั ว์ และแก่ตัวหมอ่ มลัลนาที่กำลังนั่งห้อยขาจุ่มเท้าอยบู่ นหินก้อนใหญ่รมิ ธารน้ำตก จ๋อม! หนิ ก้อนแล้วก้อนเลา่ ถูกมอื บางของคนฟุ้งซา่ นเขว้ียงท้ิงลงไปในน้ำ กอ่ นหญงิ สาวจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเปล่ยี นกลับไปเท้าแขนเงยหน้ามองน้ำตกอกี ครง้ั สายน้ำกำลังสง่ เสยี งซกู่ ้องไปทัว่ ผืนป่า ลัลนาจำไมไ่ ด้ว่าเนิน่ นานเทา่ ไรแล้วทตี่ นไม่ได้มา เท่ยี วน้ำตก และนั่งมองสายน้ำท่เี สมอื นกำลังเรงิ ระบำเชน่ ตอนน้ี ก็คงตั้งแตเ่ หตุการณ์ ในวันนั้นละมั้ง เธอคิดแล้วถอนใจ ด้วยกำลังหวนคิดถงึ เรอ่ื งของเพ่ือนทบ่ี ัดน้แี ปรเปลี่ยนเปน็ ชายหนุ่มซง่ึ เธอพยายามอย่างยิ่งท่จี ะเอาตัวออกหา่ ง กำลังผทดุ วข่า้ึนยมิ่งาหใ้านมหกัวเ็ หมอื มนันยเป่งิ ยน็ ุ ภาพยเิง่ ดวิมงิ่ หๆนีใจขกอลงับเหยต่งิ ยกุ ้ำาใรหณ้จ์ เำดไิมด้ซง่ึ สเมพอรางะขภอางพเธในอกครนื อนซ้ันำ้ เใแใวนครยี กรในบจทวาี่โงดนเคธนใอนหขรท้คโบั มตี่ ดิ รัยวถไู้ เดไงึธป้ดออเ้วยปคยูต่น็ิดรลดมมิ อัง่าฝตดกปีลเุญวาอกลแดจขาวไอขา่ งเคไปตอวน็ัวอาเแมอุน่ คลงข่เัทบพอ่ยีทื่องัง่ีในนคค้วิ งรมรบเอือ้ าพแงนอ่ื คลผนนะา่ รทซวอท่ีเอ่ พยำนใจรคหาบู ะ้วทแพากุสมษิ สนรรงิ่หสู้อทวกึยกุ าทจนอ่แีบู ยยทไัา่ง้มจงตร่เซลิดงิ ง่ึ เกิแเอธนราอา่นไวเอคจ้ ยบูยู่ รจู้ ักและเชอ่ื มัน่ มาตลอดชวี ติ เปลยี่ นแปลงไปตลอดกาล ท่ีหนไี ม่ใชเ่ พราะเกลยี ด ท่ีหลบหน้าไม่ใชเ่ พราะโกรธทีโ่ ดนทำอย่างน้ัน

แต่เปน็ เพราะกำลังหวัน่ ใจ ตกใจ และสับสนต่อความสัมพันธ์ ของเพ่ือนสนทิ ที่ พรงั่ พรอู อกมาราวสายน้ำท่ีเธอไม่สามารถต้านทานแรงกำลังของมันได้ ‘ฉันรักแก’ เสยี งนมุ่ ทกี่ ระซบิ ชดิ ใบหูในคนื นั้นยังดังก้องอยูใ่ นใจของหญิงสาว คำรกั ทเี่ ธอ เองกค็ ดิ เชน่ เดียวกัน แต่ผิดกันแคค่ วามหมายในใจของแตล่ ะฝ่าย “ฉันก็รกั แก...แต่ไม่ได้รักแบบน้ัน” ลัลนากลา่ วเสยี งเบากับตัวเองคล้ายกับคนท่ีอับจนหนทางและหาทางออกไม่ได้ เพธลอันเหนมั้นอื นน้ำตใาสยๆท้ังกเป็ไหน็ ลลงมคาวอาามบรแสู้ กกึ ้มมาเกชมน่ าเยดปียรวะกเดับปครวะาดมังอกึดันอเัดข้แามสานแทลระมสามุ นอทยี่กู่ใำนลอังกทขำใ้าหง้ ซ้ายจนรวดร้าวไปหมด สมองของเธอนกึ ย้อนไปยังชว่ งเวลาของเธอและหม่อมเจ้ากิตติ กร ชว่ งเวลาทเ่ี รยี กได้วา่ เกือบท้ังชวี ติ ที่เธอกับเขามีรว่ มกัน ‘ติ ฉันกับดลคบกันแล้วนะ’ ลัลนาในชดุ มัธยมปลายพูดข้ึนด้วยใบหน้าเป้อื นย้ิมเปยี่ มสขุ ผิดกับอีกคนหนง่ึ ซงึ่ เด็กสาวเรยี กวา่ ติ ทีบ่ ัดน้ใี บหน้านั้นนง่ิ ค้างด้วยความตกใจ ‘เหรอ...อ้อื ดใี จด้วยนะ’ ลัลนารสู้ กึ สะท้านในใจ เพราะเธอยังคงจำสายตาของเพอื่ นทม่ี องมาอย่างผดิ หวัง ได้ หม่อมหกลอ่ วนงภดาลพวใัฒนนห์ ัซวจง่ึ กะเลปาลย่ยี เปน็นไปออดกีีตคครนง้ั รกั ในงานแคตร่งาขวอนง้เี ตปณิน็ ตกอับนตทาณ่ีเธอกลับมาพบกับ ‘อย่าแตะต้องตัวลูกไม้อีก เพราะเธอกำลังจะมาเปน็ ...ภรรยาของฉัน’ ตอนนั้นเธอกค็ ิดอยูแ่ ล้ววา่ ทำไมเพื่อนสนิทถึงได้ดูโกรธอดตี คนรักของเธอนัก เพราะสายตาของเขาท่จี ้องมองหมอ่ มหลวงดลวัฒน์ นั้นชา่ งนา่ กลัวอยา่ งทใ่ี ครๆ กค็ งไม่ เคยเห็น ลัลนาสะอ้นื ก่อนจะยกมือบางข้นึ ปิดปากไมใ่ ห้สง่ เสยี งรำ่ ไห้ออกมา ขณะทส่ี มอง

กย็ ังวนเวยี นอยู่กับภาพเก่าๆ ซง่ึ เหตกุ ารณ์ สดุ ท้ายน้ีเพ่งิ ผา่ นมาได้ไม่นาน ‘ฉันรักแกมากนะ รใู้ ชไ่ หม’ ‘...ร้สู ’ิ ‘ฉันอาจไม่เคยบอกแก แต่แกสำคัญเทา่ กับครอบครวั ของฉันเลยนะ แกน่ะ สำคัญเทา่ ป๊า สำคัญเท่าม้า สำคัญเทา่ ไอ้นท’ ‘แล้วเทา่ ดลด้วยไหม’ หเธญอิงสแานตวัเ่ยผขน้โูาง์เตป่เขาดิเลวเ้ผาากวยอไ็ มดนัน้ปขอรอะยงจา่หักงมชษ่อัด์แมเกจเ่ใจนจ้าตแกลลิต้อวตวดิก่ามราใเนพเคอื่พนื นียนสงั้นแนตลิทเ่ัลไธมนอเ่ าเคอยยังงปทคดิ่เีงขจบลำังไาคดจว้ไนามไมเ่มคร่รสู้ยู้ กลึ แรืมถกั มทยี่มแังตี ลโ่อะง่ งีเ่ ง่าจนดไู มอ่ อก ด้วยไม่คดิ ว่าเพื่อนท่ีรจู้ ักกันมาตั้งแต่เลก็ จะคดิ รักใครต่ ัวเธอในแบบ น้ัน ไมเ่ คยคดิ เลย...ไมเ่ คยแม้แต่จะเอะใจ แล้วกีค่ ร้ังที่เราจับมือกัน แล้วตั้งก่คี รัง้ ต่อกีค่ ร้งั ทีเ่ รากอดกัน มีความสขุ รว่ มกัน ไแมล่ม้วีทแ่ีไกหมนอทง่ีมฉแีันกเปแลน็ ้วแไบมบม่ อีฉ่ืนันต้ังแเตชเ่ น่มเ่ือดไียรวกัน ฉันก็จะไม่อยู่ในสถานท่ีน้ันถ้ามันไม่มแี ก เสยี ใจเพราะเรอ่ื งของดล แล้วมคี รงั้ ไหนบ้างไหมท่ีฉันทำแกเจ็บหรอื ‘ลกู ไม้’ ทวา่ จูๆ่ เสยี งหนึง่ กด็ ังข้ึนในหัว ลัลนาเบิกตาข้นึ ครั้นนึกถึงเหตกุ ารณ์ ในอดตี ท่ี แสนเนิ่นนานระหว่างเธอกับหมอ่ มเจ้าหญงิ กุลกนก พระมารดาของหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร ‘ลูกไม้’ ‘คะ?’ ‘ป้าฝากท่านชายด้วยนะลูก’ ‘คุณป้าหมายถงึ ไอ้ตเิ หรอคะ’ ‘นั่นแหละจ้ะ ไอ้ติของหนนู ั่นแหละ ป้าฝากด้วยนะลูก’

‘ทำไมต้องฝากด้วยล่ะคะ’ ลคูกวาไมม้ในน‘ีแ่ทใหา่ จนลกชะับทาใย่ีพคเเิธรศอษเปกแ็นมว้า่แคใตนค่กเรงับทยี ปั้งบ้หาทมีเ่ ดปเน็รยีแเบพมร่กร้อาย็ ะยังอพยดู ูก่ แอับตอหเ่กนดมก็ู าจแทนทา่ โบนตจชนะา้อนยยับเธคคอรรไ้งััง้ มจไดเ่ะคพ้ ยดู ปเหหิดร็นบอื จังระคะมบวีแาาตมย่ ในใจ’ ‘กเ็ ราเป็นเพ่ือนกันนค่ี ะ’ ‘เพ่อื นคนสำคัญ...รบั ปากป้าได้ไหมวา่ จะไม่ท้ิงทา่ นชายไปไหน’ ‘ไม้ไม่ท้งิ อยูแ่ ล้วคะ่ คุณป้าไมต่ ้องเปน็ ห่วง’ ‘สญั ญาแล้วนะ...ถ้าลกู ไม้สัญญา ป้าคงหมดห่วง’ ‘สญั ญาด้วยเกยี รติของลูกสาวร้านทองเลยค่ะ ยังไงไม้กจ็ ะไม่ท้ิงไอ้ตแิ นน่ อน’ รอยอดีตท่หี วนกลับมาราวกับต้องการย้ำให้คนรบั คำจดจำและทำตามสง่ิ ท่ีเคย รับปากไว้ ลัลนาหายใจเข้าลกึ ๆ สดู กลน่ิ ไอน้ำท่ีฟุ้งกระจายอยูร่ อบตัวเพื่อคลายความ ตนื่ ตระหนก “...นฉี่ ันมาทำบ้าอะไรที่น่ีวะเนยี่ ” หญงิ สาวสบถใสต่ ัวเอง นกึ โกรธเกลียดความไรส้ าระทีค่ ดิ แตจ่ ะหนีให้พ้นใครบาง คน จนหลงลืมว่าการมาในสถานทีแ่ หง่ น้ีจะทำให้คนคนน้ันเจบ็ ปวดเพียงไรหากรบั รู้ ลัลนารบี ยันกายลุกข้นึ ยนื ยกสองมือข้ึนปาดน้ำตาออกจากแก้ม คนเพิง่ ได้สติ ทตัันดสทนีทิ หี่ใจมว่อ่ามคลวัลรรนบี ากหลมับนุ ไตปัวกพรรงุ อ้เทมพจฯะออกก่อวน่ิงกทล่ีสับวไาปมทีจร่ีะสที อรารบ์ตว่าตนฝอีเยทู่ท้าขีน่ อ่ี งเทธวอา่ กแต็ ท้อบงจหะยในุด ชะงักเม่ือเห็นรา่ งสงู โปรง่ ของสวามยี นื นิง่ รออยเู่ บ้อื งหลัง “...ติ” สายตาคู่คมบนใบหน้าทีน่ ่งิ เรยี บราวไรช้ วี ติ ของคนท่ีจ่ๆู กป็ รากฏตัวข้นึ ทำให้ลัล นาสะท้าน หญงิ สาวรสู้ กึ ชาวาบไปทั่วตัว อารมณ์ ของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ สงสัย เสยี ใจ รสู้ กึ ผดิ แต่ปากก็หนักเกินกว่าจะเอ่ยหรอื แก้ตัวอะไรออกไป

ไม่ใชเ่ พราะไม่อยากพดู แต่เพราะใจกลัวเกินกว่าจะเอ้ือนเอ่ย ลัลนารดู้ ีวา่ สวามมี าทน่ี ีเ่ พอื่ อะไร และเข้าใจถงึ ความเงยี บท่ีเต็มไปด้วยแรงกดดัน ระหว่างกันซงึ่ ยังคงมตี อ่ ไปจนกวา่ เธอจะยอมไปให้ไกลจากจุดน้ี หญิงสาวทคี่ ล้ายจะ เข้าใจความต้องการของสวามีจงึ ทำทา่ จะอธบิ าย ทว่าหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รกลับเดินเข้ามา คว้ามือเธอแล้วดึงให้เดนิ ตามไปโดยไมพ่ ดู อะไร “ต!ิ ” กวา่ คือหมญือรงิ อ้ สนาวจอัดทุ นา้ันนกอำยล่าังงสตัน่กเใทจาตออ่ ยกา่ ิรงยนิ าา่ ทกฉ่ีลัวาบราฉววกยับแผล้เู ะปรน็ นุ เแจร้างของกทำลวัง่าพสงย่ิ ทายีน่ า่ามตกกดใจเกย็บ่งิ อารมณ์ โกรธและหวาดกลัวเอาไว้ รา่ งสงู โปรง่ ของหม่อมเจ้ากติ ติกรเดินนำลัลนาลงไปตามทางลงเขาซงึ่ เปน็ เพยี ง ทก้าองนชหา่ งินไชกน้ลื แแสฉนะทไกีเ่ ตล็มไไปกดล้วกยวตา่ ตะอไคนรทน่ ี่เ้ำธเอกเาดะนิแนข่น้ึนมาเปแ็นลระ้อลยัลเนทา่าพค้ันนพเทบ่าว่าขากลับนั้นระยะ เหตกุ ารณ์ ที่รสี อร์ตเองก็วนุ่ วายไม่แพ้ตรงผาน้ำตก เพราะบัดน้ีเจ้าของรสี อร์ต รวมถึง มะลิลา หมอ่ มราชวงศ์กนกวลี และตาณ กก็ ำลังกระวนกระวายไมแ่ พ้กัน ทวา่ ท้ังหมดก็ ทำได้เพยี งยืนรอนั่งรอกันอยู่ตรงโต๊ะรบั แขกแถวๆ น้ัน เพราะทุกคนได้เหน็ สหี น้าของ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรตอนมาถงึ รสี อร์ตใหมๆ่ ทำให้ขยาดและไม่กล้าทีจ่ ะเข้าไปย่มุ ยา่ มกับ ทา่ นชายทโี่ กรธเสยี จนไมแ่ สดงความรสู้ กึ ใดๆ เลย “เพราะแกคนเดียวเลยไอ้ก้อย ตั้งแตห่ ลดุ ปากบอกไอ้ไม้เรอ่ื งมาเทีย่ ว แล้วยัง เรอ่ื งท่ปี ลอ่ ยให้มันข้ึนไปตรงผาน้ำตกคนเดียวอกี ” ตาณดจู ะร้อนใจกวา่ ใครทั้งหมดเพราะรับรพู้ ฤติกรรมของหม่อมเจ้ากติ ติกรมาจาก สามีตั้งแตแ่ รก “เออ ฉันผิดทีป่ ากพลอ่ ย แตเ่ รอ่ื งปลอ่ ยให้มันไปคนเดียว ฉันไมร่ ้ดู ้วยนะ แค่ ไปฉแ่ี ป๊บเดียวหันมามันก็หายไปแล้ว” แต่คำแก้ตัวของหมอ่ มราชวงศ์กนกวลีก็ถกู ขัดด้วยการปรากฏตัวของคนสองคน

ที่เหลา่ เพอ่ื นพ้องใจจดใจจอ่ รอคอย “นั่นไงไม้มาแล้ว” มะลลิ าเปน็ คนแรกทีเ่ ห็นหมอ่ มเจ้ากิตตกิ รและลัลนาซงึ่ เดนิ กลับลงมาจากทางข้นึ เขา ก่อนคนอน่ื ๆ จะพากันลกุ ข้นึ ยืนหมายจะเดนิ เข้าไปหาเพอ่ื ถามไถ่ แต่สามสาวกับ อกี หนึ่งหน่มุ กต็ ้องหยุดเท้าเอาไว้เพยี งเทา่ น้ัน เพราะเห็นรา่ งสงู โปรง่ ของหม่อมเจ้ากิตติ กรที่เดนิ นำลัลนามายังคงมีใบหน้าน่งิ สงบเชน่ เดมิ “เอ่อ...ฉันวา่ เราอย่าเพิ่งเข้าไปยุง่ กับสองคนนั้นดกี ว่าไหม บอกตามตรงว่าฉัน ห่วงชวี ิตตัวเองว่ะ” ตาณออกความเห็นก่อนเพือ่ นคนอื่นๆ จะพยักหน้าเห็นชอบ แล้วพากันนั่งลงที่ โต๊ะตามเดมิ แตส่ ายตาทกุ คกู่ ย็ ังเฝ้ามองสหายท้ังสองท่ีก้าวข้นึ ไปนั่งบนรถของหมอ่ มเจ้า กติ ตกิ ร ทันทที ีเ่ ดินลากกันมาถงึ ด้านหน้ารสี อร์ตและเพยี งชวั่ ครยู่ านพาหนะคันหรกู ็ เคล่ือนตัวจากไปอย่างรวดเรว็ เชน่ เดยี วกับตอนท่ขี ับเข้ามา

๒๘ ฉันรักแกไม่ได้ เหรอ ตลอดระยะทางจากนครราชสีมาสูก่ รงุ เทพมหานครภายในรถ หรูสญั ชาติยโุ รปมแี ต่เพยี งความเงียบ เพราะหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รและลัลนาไมไ่ ด้พูดหรอื คยุ อะไรกันทั้งสน้ิ แต่นั่นกลับย่งิ ทำให้หญิงสาวผู้ก่อเหตรุ ้สู กึ ใจหายใจควำได้ตลอดทาง ทส่ี ำคัญคอื เธอไมก่ ล้าแม้แต่จะหันมองคนทข่ี ับรถอยู่ข้างๆ เพราะกลัวว่าคนน่งิ เงยี บจะ ระเบดิ อารมณ์ ออกมาหากตนทักหรอื พดู อะไรไป อกี เหตุผลคอื เธอยังอายและไม่กล้าสู้ หน้าสวามีเพราะเรอ่ื งจูบในคืนน้ัน หมอ่ มลัลนา นรงั สรรค์ ณ อยุธยา จงึ ได้แต่นัง่ นง่ิ ไมก่ ล้าแม้แตจ่ ะกระดุกกระดกิ ตัว ยังเปน็ หแตมถ่อ่ งึมแเจม้า้สกวิตาตมิกีจะรเทอีห่ า่วแงตใ่เยงยี ลบัลนไามท่แี่สสดุดองยอู่ดารี มณเห์ ็นไไมด่พ้จดู าไกมกจ่ าารทแี่รตา่หชมนอ่กิ มุลเหจน้ากุม่ ติ แตวกิะซรกอ้ื ็ แซนด์ วิชสองอันและน้ำเปล่าหนงึ่ ขวดจากรา้ นสะดวกซอ้ื รมิ ถนน เมือ่ กลับข้นึ มาบนรถ ก็วางถงุ นั้นลงบนตักลัลนาโดยทีไ่ มพ่ ูดหรอื มองเธอ แต่พฤตกิ รรมและทา่ ทางน้ันหญงิ สาวก็รับรวู้ ่าสวามกี ำลังสงั่ ให้เธอกนิ แน่นอนว่าภรรยาผู้ใจฝ่อก็ยอมทำตามโดยดอี ยา่ ง ไม่เกีย่ งงอน กอ่ นความเงียบจะกลับคืนสภู่ ายในรถอกี ครงั้ กระทั่งถึงจดุ หมายปลายทาง สองชัว่ โมงกว่าๆ คนท้ังคู่ก็กลับมาถงึ วังนรงั สรรค์ และในทันทีท่ีรถเทยี บจอด ด้านหน้าวัง สวามีผู้ทำหน้าทีข่ ับรถกก็ ้าวลงจากรถโดยทยี่ ังไมพ่ ดู อะไรกับลัลนา สถานการณ์ ท่ีแสนจะตึงเครยี ดและกริ ยิ าท่ดี หู มางเมินนั้นยิ่งทวีความร้สู กึ ผดิ ให้ลัลนา นัยน์ ตาของหญิงสาวรอ้ นผา่ วๆ ขณะมองตามหลังสวามีท่เี ดนิ เข้าวังโดยไมเ่ หลยี วหลัง มามอง “กลับมาแล้วหรอื คะหม่อม ค้างที่วังภานุพงษ์สะดวกสบายดไี หมคะ” คุณสายสรอ้ ยถามลัลนาทันทที ี่เหน็ เธอเดินเข้ามาในวัง ลัลนาท่ีมองตาม

หม่อมเจ้ากติ ตกิ รก้าวข้นึ บันไดไปจงึ ต้องละสายตากลับมามองคนเกา่ แก่ของวังนรงั สรรค์ “...สบายดีคะ่ คุณสาย” นายหญงิ ของวังตอบเพียงเทา่ นั้นก่อนจะก้าวเดินตามสวามไี ป แตเ่ ธอกโ็ ดนคณุ สายสรอ้ ยรั้งไว้ด้วยคำพูดในประโยคถัดมา “เด๋ียวคะ่ หมอ่ ม มจี ดหมายสง่ มาถึงหมอ่ มเมื่อเชา้ น้ีด้วย เด๋ียวนะคะ” คุณสาย สร้อยแจ้งกอ่ นจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องรับแขก ทำให้ลัลนาท่ีกำลังจะก้าวข้นึ บันได ต้องถอยกลับมา แล้วหยุดยนื รอรับจดหมาย ไมถ่ ึงห้านาทีซองกระดาษสนี ้ำตาลกถ็ ูกสง่ มาให้ลัลนา หญงิ สาวก้มมองซอง จดหมายไร้ชอ่ื ผู้สง่ ทคี่ ุณสายสร้อยสง่ มาให้เพียงชัว่ ครู่ กอ่ นจะกล่าวขอบคุณแล้วรบี ก้าวข้นึ บันไดวังไป โดยไม่คิดสนใจหรอื คดิ จะแกะเจ้าซองจดหมายในมือออกดเู ลยสัก นิด ‘ไว้คอ่ ยดูปหี น้าแล้วกัน ตอนน้ีไมม่ ีอารมณ์ หรอก!’ เสอื กลัลบัลไปนไามค่ถดิ ึงขหณ้องะบสราวรทเทม้าก้เาพวขรา้ึนะบหันญไงิ ดสจานวหกยระุดทฝัง่ ีเมทา้าถไึงวช้แ้ันค่หสนอ้งาประตหู ท้อวงา่ เคทน่านคั้นิดใจเดหีสตุู้ เพราะจู่ๆ ใจกไ็ มก่ ล้าข้นึ มาเสยี เฉยๆ แต่หลังจากทีเ่ ธอใชเ้ วลาฝ่าความกดดันของ ตัวเองไปได้สกั พัก มอื เลก็ ก็เอ้อื มผลักประตหู ้องบรรทมเข้าไป สงิ่ แรกท่ที ำคือกวาดตามองหาสวามี แตไ่ ม่วา่ จะเปน็ ในห้องน้ำหรอื ห้องแต่งตัว ก็ ไมม่ รี า่ งของชายหนุม่ เมื่อเห็นอย่างนั้นคนมคี วามผดิ ติดตัวจึงเรม่ิ รอ้ นรน “...ติ” เสยี งสนั่ เรยี กหาหมอ่ มเจ้ากติ ติกร แตจ่ นแล้วจนรอดเธอก็ไม่พบแม้แตเ่ งาของ ใครอีกคน หญิงสาวจงึ หมนุ ตัวกลับออกไปด้านนอก ด้วยคิดวา่ สวามอี าจจะอย่ทู ่ีห้อง ทำงานเพราะกำลังหลบเลยี่ งตน ทว่าเมื่อไปถึงลัลนาก็ยังไม่พบใครอยู่ดี รวมถงึ ห้อง หนังสอื ห้องดนตรี หรอื ห้องตา่ งๆ เท่าทลี่ ัลนาจะนกึ ออกกเ็ ชน่ กัน “หม่อมคะ หาอะไรอยหู่ รอื คะ” คุณสายสรอ้ ยทเ่ี ดินข้นึ มายังชน้ั สองกับผ้ตู ิดตามอีกคนรอ้ งถามลัลนา ก่อนเรง่