ภรรยาเจ้า(2)

หอมที่เดินล้ันลาออกไปจากวัง เรม่ิ ร้สู กึ ทั้งเขินท้ังอายท้ังอยากฆา่ สวามใี นเวลาเดยี วกัน ‘ไม่ต้องรบี กลับมาหรอก เพราะฉันไมอ่ ยูร่ อแกแน!่ ’ ท่วี ังวรเวช หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ แย้มย้ิมขณะเดินนำคณุ พูนพิสมัยท่ถี ือถาดขนมนมเนยตาม เข้ามาในห้องทรงงานของสวามี ก่อนเดินตรงเข้าไปลูบศรี ษะพระภาติยะ ซง่ึ หันกลับมา ย้มิ ให้ป้าคนรองทันทีท่ีโดนสมั ผัส “พักเรอ่ื งงานกอ่ นเถอะชายติ ป้าทำขนมทชี่ ายชอบมาให้” ทา่ ทางรกั หลานอยา่ งน้ันเหมือนจะเปน็ เรอื่ งคุ้นชนิ ไปเสยี แล้วสำหรับหม่อมเจ้าจัก รธนิุรกทิจร์มารคับนปทร้ังะสทาามนจขึงนพมากอันรอ่ลยุกฝแลมี ้วอื เชดาินวมวังานแทัง่ ้ๆบนแโทซนฟาในห้องทรงงาน เพื่อพักจากเรอื่ ง “แล้วเปน็ ยังไง พอทำได้ไหมลกู ” ป้าคนรองร้องถามความแน่ใจจากหลานชาย อดห่วงวา่ ราชนกิ ลุ หนุ่มจะรับภาระ หน้าท่ีในการดแู ลกจิ การทกุ อย่างของพระบิดาไม่ได้ เสดจ็ พ“รไะมอ่ไงดค้ย์ ชาากยเกปัณินไณป์สมำาหตรั้งบั แชตาข่ ย้ึนตปหิ รรญิ อกญหาญตริงี ปแ๋ิวละก็ทหำลไดาน้ดเีเธยอ่ียนม่ะมดาแูตลลงอาดน”ท้ังหมดของ นอราสอชงักสหจกาารหุลกมิมทจทอ่่ีคะรเมรปัพอพน็ ยบลิ ์รคาาสรเชชอลสน่งักกทษลุ ่ดี โเณรินจง้์ารมแแับารลกฟม้วทังค่สี โำดุคขใรอนงยงกปสังารรวเะปบาเน็มท้านแีศราตจไชทัด่กสยส็อกรดลุรหข่วแองลงไจมนะงึ คไ่ักทดอธำ้ ในรุ หกโ้ผดิจ้ฯเู ปรน็ ทาปช้ัง้าสยมอักงที ดเลุ้ังปหธน็นว่ รุ รงหกงัวนจิสา่ ดพง่ึร้ใรารนนคะ์ ภาติยะจะเหน่ือยเกนิ ไปหากต้องดแู ลธรุ กิจท้ังหมดทั้งมวลของนรงั สรรค์ เพยี งคนเดยี ว เรยี นบร“อหิ ยารา่ เหหว่ มงือเลนยชคาะ่ยหมแ่อถมมปย้ัางข้ีงกหเมปอ่ น็ มทปุน้าเอดยิม่าอลีกมื ดว้ว่าชยายยยังังไมงเลี ธกู อไกม็ไ้อมีก่มคีทนางยอรมาใยหน้ช้ันากย็ โดนใคร โกงหรอื ขาดทุนหรอกค่ะ” สองลุงป้าหัวเราะชอบใจ ก่อนป้าคนรองจะตมี ือหลานชายอย่างปรามๆ แตก่ อ็ ดท่ี

จะขำไมไ่ ด้เพราะเหน็ ว่าทห่ี ลานพูดน้ันเปน็ เรอ่ื งจรงิ “แล้วชายติได้บอกหมอ่ มเธอไปหรอื ยังเรอื่ งทุนของเสดจ็ พอ่ ท่หี ม่อมเธอได้รับไป” คำถามน้ันทำให้หมอ่ มเจ้ากิตติกรคลายย้มิ ก่อนราชนิกุลหน่มุ จะถกู ป้าคนรองตี ให้อีกฉาด “เหลวไหลจรงิ ชาย! ควรจะบอกไปเสยี ต้ังแตท่ แี รก นถ่ี ้าหมอ่ มร้เู ข้าไมร่ ้จู ะว่ายังไง ถูก” ไมส่ ขุ ความทุกข์ ใจที่ฉายชดั บนใบหน้าของพระภาติยะ ทำโใยหน้หปมัญ่อมหพาทิล้ังาหสมลดักไษปณให์ เ้สรมิ่วใามจี กอ่ นคนรักหลานจะเรง่ คิดและตัดสนิ ใจด้วยการ ของตนรับแทน เข้าสกั ว“ัถน้าอกย็ด่าูไงมน่ทั้นำลยากยเรคอื่วงาทมนุมั่นขอใจงขเสอดงจ็เธชอายนปักัณเพณร์ ใาหะ้ถทงึ่านอยล่าุงงดไูแรลทดา่ นไี หลมงุ กจ๊ะ็เป็นผถู้ใ้าหหญม่อ”่ มรู้ ราชนกิ ทลุ าหงนอุ่มอแกลขะอผงู้เปป้า็นคปน้ารจอะงหทันำใไปห้มใบอหงทนา้างขหอมง่อพมรเะจภ้าาจตักิยระนิ กทรระ์ซจงึ่่ากงขำล้นึ ังมจา้ิมใขนนทัมนขท้นึี มาก่อน เสวย ‘สายตากดดันให้รับผดิ ชอบน้ีมันอะไรกันเนยี่ ’ หม่อมเจ้าจักรนิ ทร์คดิ ก่อนจะตอบอย่างหลกี เลย่ี งไม่ได้ “เอาเถอะๆ ลุงรับดูแลเองกไ็ ด้ แตถ่ ้าหม่อมของชายโกรธจนมาฟาดงวงฟาดงาใส่ สองคนกช็ ว่ ยพาลุงไปสง่ โรงหมอด้วยแล้วกัน” เสยี งสรวลของท้ังสามดังก้องในห้องทรงงานอยูพ่ ักใหญ่ ลักษณ์ ท่คี ยุ เพลนิ จะยกมือทาบอกแล้วหันไปมองพระภาติยะ กอ่ นหมอ่ มพิลาส “ตายจรงิ ! ป้าลืมไปเลยชายติ เมื่อครกู่ ่อนป้าข้นึ วังมา แม่พนู บอกวา่ คณุ พนักงานทีว่ ังนรังสรรค์ โทร. มาแจ้งวา่ หม่อมกลับไปบ้าน เรอื่ งน้ชี ายตทิ ราบหรอื เปลา่ ” หม่อมเจ้ากติ ติกรย้มิ ฟังแล้วเอย่ ตอบป้าคนรองของตนไปในทันที “ไมท่ ราบคะ่ ...แต่กไ็ ม่ผิดไปจากท่ีชายคาด”

น้ิวเรยี วของหม่อมลัลนากดๆ จ้ิมๆ อยบู่ นเครอื่ งคดิ เลข ขณะหันไปมองทางเครอ่ื งชัง่ ทองดจิ ิทัล ซงึ่ บอกน้ำหนักทองเก่าเพอ่ื ให้เธอตีราคาขาย หญงิ สาวทำการชัง่ ใหม่ถึงสอง ครั้งสองคราเพ่ือความถูกต้องและแม่นยำที่สดุ โดยทีล่ ูกค้าซงึ่ นำทองรปู พรรณมาขายก็ ยนื ประจันหน้ารออยูต่ รงเคาน์ เตอร์ทอง “ขาดสลงึ ไปนดิ ค่ะ ถ้าขายก.็ ..” ให้ลูกคล้าัดลูจนำานกว้มนกทดเ่ีเปค็นรอ่ืรางคคาดิ ซเ้อลื ทขร่ีอา้ ยน่าทงวอ่องขงไอวงอเธีกอคจระัง้ ให้รกาอ่คนาไจดะ้ สง่ เครอ่ื งคิดเลขในมอื ไป “สพี่ ันกวา่ บาทเองเหรอหนู ตาซ้อื ทองไปเมอ่ื เดือนที่แล้วเอง” กอาิดรโ์ตรนูยลขูกใอบคงห้ตาผนน้ชู้าขกา้ึนยรแำวแนัยดบชดหราลพแังลดู ะดผ้ววิยซคสง่ึ ลลหี ้ัำลนเนก้าไรามคยี ส่ ิดม้ดูวีนา่กนักพ็ ่าอจะเดเปาไน็กด่อก้วนร่าะคเเขงปาเ๋าปจใะ็นสกผเ่ รสู้ใะ้อืชชผ้แบั ้ารเงปง้การนจะทสาก่ีกอทำบลา่ ลัทงาจายงะ ทกเ่ีลขับาบน้าำนมนาขอากยใกน็คชงว่จงะวเปัน็นหสยมดุ บทัต่ีกิเำพลียังจงชะมน้ิ าเถดึงียวแทล่ีเขะหามากีอเยธู่อเดาต่อไปไม่ผิด ทองหนึง่ สลงึ ไม่รเู้ ลยหวญา่ บงิ ัดสนาว้กี ถาอรกนรหะาทยำใขจอกง่อเธนอจโะดหนยผิบู้เเปค็นรอื่แงมค่แดิ ลเะลพขอ่ มจา้อกงดมๆองจอ้มิ ยๆู่แบใบหตมาอ่ไมกี ่กคะรพั้งรบโิ ดยที่ แกร๊กๆๆ! ใช้เวลาเพยี งสบิ วินาทีลัลนากห็ ันเครอื่ งคิดเลขไปให้ลูกค้าผ้ใู ชแ้ รงงานอกี ครัง้ ก่อนเธอจะเหน็ ใบหน้ากระจา่ งไปด้วยความดีใจของชายชรา ซงึ่ กท็ ำให้เธออดทีจ่ ะย้ิม ตามไมไ่ ด้ “ขอบคณุ นะหนู เท่าน้กี ็พอคา่ นมหลานสองคนทบี่ ้านแล้ว” เรปา้ น็นทลอกู เงจงหะินมวจงอำหงนลหวงนนแ้าหลพนะ่อส่ึงแถัญลูก้ลวหัเกดยษนิิบณกอ์ ลอมัับกงกไมปราออจัานกี กทเลปา้ิน็นงโชตดักรยาเไขกมอ็บ่พงขดูรอา้ องนะตถไรรกู งดพถงึ ุงขงุขก้นึ อำมงมเาะสหยี่ ลยฮัล่ีถวนงุงเาลจก็ัดกซกอ่ งึ่านมรคพีชนัอบื่ เงินทั้งหมดท่อี ยูใ่ นมอื ยัดลงไปในซองเล็กๆ นั้น “เก็บดๆี นะคะคุณตา ออกจากร้านทองอะไรกไ็ มป่ ลอดภัยทั้งนั้น”

หญงิ สาวทโี่ น้มตัวเข้าไปใกล้ลกู ค้าผ้ใู ช้แรงงานเอย่ เสยี งเบา ก่อนจะรบี ยัดถุงเงิน น้ันเข้าไปใกล้ตัวเขา ชายชราพยักหน้ารับแล้วก้มเก็บมันเอาไว้อยา่ งมดิ ชดิ ยกมือไหว้ ลัลนากอ่ นก้มลงหยิบลังกระดาษบดู ๆ เบ้ยี วๆ ของตนข้นึ มา แล้วเดนิ ออกจากรา้ นไป นัยน์ ตาหวานมองสง่ รา่ งลูกค้าของตนไปอย่างเปน็ ห่วง กระทัง่ ได้ยินเสยี งบิดาซงึ่ ดังมาจากเคาน์ เตอร์ทองไม่ใกล้ไม่ไกล “วันน้ฟี ้าจะถล่มหรอื เปลา่ ลกู อั๊วถึงยอมขาดทุนเน่ยี อาหลนิ ” ลัลนาหันมองเสย่ี ฮวงท่กี ำลังซดน้ำขงิ ในเวลายามบา่ ยนดิ ๆ ขณะมอื บางล้วง กระเป๋าสตางค์ ของตัวเองออกมาแล้วดงึ ธนบัตรเทา่ จำนวนท่ีร้านทองขาดทุน เดนิ นำไป ใสใ่ นล้นิ ชกั เดิมก่อนจะกลับมานัง่ เงียบอีกครงั้ ลักษณารยี ์ กับสามมี องหน้ากันอยา่ งงงๆ ด้วยลกู สาวคนโตทป่ี กตมิ ีความงกเปน็ พรสวรรค์ จๆู่ วันน้กี ลับควักเงนิ ตัวเอง ยอมเฉือนเน้อื หนังตัวเองให้คนอนื่ ได้กำไร ผู้เป็นแม่ลบู ไหล่ผู้เป็นพอ่ เพอ่ื บอกเป็นนัยๆ วา่ เด๋ียวถามเอง ก่อนจะเดนิ ตรงไป ยังตำแหน่งทีล่ กู สาวนัง่ ซงึ่ บัดน้กี ลับเงยี บคล้ายคดิ อะไรอยู่ “ไม่สบายหรอื เปลา่ ลูกไม้” ลัลนาหันมองมารดาก่อนจะย้มิ ให้ “เปลา่ หม่าม้า ไม้สบายดีทุกอยา่ ง” มอื อนุ่ ของคนเปน็ แมเ่ อ้ือมมาอังหน้าผากของลกู สาวเพราะไม่ยอมวางใจเชอ่ื ก่อนจะประคองใบหน้าของลูกมาแนบตัวแล้วกอดแน่น “ง้ันม้าขอทายวา่ ทะเลาะกับท่านชายมาใชไ่ หม” ของเขาลอัลอนกาไหปนจ้าาแกดหงัวเไหด่อ้ ข้นึกอ่ทันนคทนยี าเปมน็โดหนมถอ่ ามมจถะงึ นสึกวชามงั คี นซทง่ึ่ีทเำธใอหไ้เมธอ่อาเจสสยี ลศัดนู สยัม์ ขผ้ึนัสมตาเา่ สงๆยี ด้อื ๆ “ใชห่ มา่ ม้า ทะเลาะกันแบบเลอื ดสาดเลยแหละ!” คำตอบของลูกสาวทำให้บพุ การที ้ังสองตะลงึ งัน ด้วยไม่ทราบวา่ ทีล่ กู บอกว่าเลือด สาดคือเลือดสาดแบบไหน แตย่ ังไม่ทันท่ลี ักษณารยี ์ จะได้ออกปากถามลูก เสยี งกรงิ่

หน้ารา้ นกด็ ังข้ึน ซง่ึ บอกแก่ทุกคนว่าลกู ค้าคนต่อไปมาถึงแล้ว กรง๊ิ งง! ทว่าบคุ คลทก่ี ้าวเข้ามาไมใ่ ชใ่ ครทไ่ี หน แตเ่ ป็นรา่ งสงู สง่าของคนท่มี ีชาติกำเนิด สงู สง่ ซงึ่ กค็ ือลูกเขยของเจ้าของร้านทั้งสองนั่นเอง ลักษณารยี ์ ควรจะรบี ทักทายราชนิกลุ หนุ่ม หากคนเปน็ แมไ่ ม่สัมผัสได้วา่ รา่ งของ ลูกสาวทโี่ อบกอดอยู่เกรง็ ข้นึ อย่างผิดปกตทิ ันทที ่สี วามปี รากฏตัว ‘แล้วไอ้หน้าแดงเถอื กน่มี ันอะไรกัน ปฏกิ ริ ยิ าแบบน้ีไมเ่ คยเห็น’ ลคักนษเปณ็นาแรมยี ม่์ คอิดงขแณล้วะคสดิังเวก่าตคลงัถลานมาอทะกี่ ไำรลจังากก้มลหูกนส้าาวงดุไมๆ่ได้ อย่าง ราวกับกำลังหนีอะไรบาง ซง่ึ สภุ าพ นอบน้อม และน่ารักนา่ เอน็ ดูมมิ เี ปลย่ี นแปลงแทน จงึ เปลีย่ นไปมองลูกเขยผู้ “สวัสดคี รับปะป๊า สวัสดคี รับหมา่ ม้า” จะยงิ คเำซถยีามนใทสอร่ งาแชลนะิกภลุ รหรยนาุม่ รเบีปยน็ กคมนือแรรบั กไหว้หมอ่ มเจ้ากิตติกรทันที กอ่ นคนเปน็ ภรรยา “ท่านชายเพคะ ลกู ไม้กลับมาบ้านได้ทลู ขออนุญาตทา่ นชายก่อนหรอื เปลา่ ” คนเป็นแม่ถามอย่างสงสยั ด้วยรบั รถู้ ึงบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างลูกสาวกับ ลกู เขยทป่ี กติจะตัวติดกันตลอด หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองลัลนากอ่ นจะย้มิ บาง เมือ่ เห็นว่าหญงิ สาวแอบเหล่ตามอง เขา และรบี เสหลบไปทันทีที่เห็นวา่ เขากม็ องเธออยู่ “บอกแล้วครับ แตช่ ายเปน็ หว่ งเพราะลูกไม้ไม่ค่อยได้พัก เลยตามมาดู” ลัลนารสู้ กึ รอ้ นวูบวาบอยูต่ ลอดเวลานับต้ังแต่สวามกี ้าวเข้ามาในรา้ น และถงึ แม้ ในเวลาน้ีทสี่ วามกี ำลังออกโรงปกป้องเธออยู่ เธอกไ็ ม่คดิ จะเงยหน้าข้ึนมองและ ขอบคุณเขาแตอ่ ย่างใด ‘อตุ สา่ ห์ หนกี ลับมาบ้านยังจะตามมาอกี ’ ลักษณารยี ์ มองลูกเขยที มองลูกสาวที กอ่ นจะเรม่ิ พูดต่อ “งั้นหรอื เพคะ

หม่อมฉันคดิ วา่ หม่อมของท่านชายจะแอบหนกี ลับมาบ้านเองเสยี อีก ถ้าเป็นอย่างนั้น จรงิ ทา่ นชายรบี บอกเลยนะเพคะ หม่อมฉันจะได้จัดการให้” หม่อมเจ้ากิตติกรทำเพียงย้มิ รับเทา่ นั้น ด้วยไมค่ ิดฟ้องให้หม่อมของตัวเองโดนดุ อยูแ่ ล้ว “ออ่ จรงิ สิ เมอื่ ครกู่ อ่ นท่านชายจะเสด็จเข้ามา ลกู ไม้บอกหมอ่ มฉันว่าทะเลาะกับ ลทง่านไมช้ลางยมจอืนหเลรอือื ดใชส้คาดวามทระนุ เลแาระงกันแจบึงไบมไค่หดินวเพา่ ทคะะเลหาะมจอ่ นมเฉลัือนดเหส็นาดวทา่ ท่ีล่าูกนไชม้าบยอไกมจ่ใะชเค่ปน็นทกจ่ี าะร ทะเลาะแบบตบตีกัน” คราวน้คี นหน้าแดงไม่ใชแ่ คห่ ม่อมแล้ว แต่รวมไปถึงหม่อมเจ้ากติ ตกิ รด้วย และ กิรยิ านั้นกท็ ำให้ลักษณารยี ์ กับเสย่ี ฮวงย่ิงสงสยั เข้าไปใหญ่ หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมองไปยังภรรยาท่ียังไม่ยอมทักทายหรอื มองมาทางตนเสยี ที ราชนกิ ุลหนุ่มจึงไมร่ ้วู ่าจะตอบพอ่ ตาแมย่ ายว่าอยา่ งไร จะอธบิ ายไปตรงๆ เลยดีไหมวา่ เลอื ดสาดท่ีภรรยาหมายถงึ คือเลอื ดแบบ...นั้น ตนกึกใขจ้ึนทไล่ใี ดักบ้วษหา่ นอณา้าาจขรเอยกี ์งทดิ ลร่ีจกู อากแฟดกังงาครเำอทตาล่ี อๆูกบไไยมมก่คห่ ม่อยือยดุ ขไ้ดึนจ้พอนัักงคหอนนยเ้าา่ปผง็นทาแก่ีลมขกู ก่อเขลงยัลววัวล่า่านลคาูกอนจีกเะปคเป็นรง้ั็นแมโรจ่ คึงรร้าดบี ย้เวสยแนคตอวพ่ ใาหมอ้ คนไม่ได้พักไปพักทันที สบายแ“ลน้ว่ลี นูกะไมห้ น้าหแมด่างมเป้าว็นา่ แขต้นึ งไโปมนเลอยน”พักสกั งีบดีไหมลูก หมา่ ม้าชกั กลัววา่ ลูกไม้จะไม่ ลัลนาอกึ อักอกี หน ด้วยกลัวว่าผ้เู ปน็ แมจ่ ะจับผิดได้ หญงิ สาวจงึ รบี ลุกข้นึ ยนื ทันทีอย่างไม่รอช้า อกี หน่งึ คือต้องการหนใี ห้ไกลจากหม่อมเจ้ากิตตกิ รท่เี อาแต่มองเธอ อยู่ได้ “ง้ันไม้ขอไปพักแป๊บนะหมา่ ม้าปะป๊า ตนื่ แล้วจะลงมาชว่ ย” หลังร้านเมท่อื ันเหท็นีโดผยู้เไปมน็ ่สแนมใพ่ จยหักมหอ่ นม้าเจร้บัากคิตำติกหรมอ่อีกมลัลทนวา่าเสนยีรงังสเพรชรคฌ์ ฆณาตขออยงธุ ผยู้เาปน็ กแเ็ มดก่ นิ ลไัปบ

ดังข้นึ ไลห่ ลัง พร้อมคำพดู ท่ีทำให้เธอแทบเขา่ ออ่ นทรดุ กายลงไปกองบนพ้นื “ทา่ นชายเองกไ็ ปบรรทมพร้อมลูกไม้เถอะเพคะ ดูท่าจะอดิ โรยไมแ่ พ้กันเลย” แตเ่ สยี งตงึ ตังด้านหลังกลับดังข้ึนทันทที ลี่ ักษณารยี ์ กล่าวจบ และเม่ือผ้เู ป็นแม่ หันกลับไปดกู เ็ หน็ ลูกสาวท่ใี ครๆ วา่ ไม่คอ่ ยได้พักวิ่งเผ่นแน่บไปนู่นแล้ว “เอ้าลูกไม้! ทำไมต้องวิง่ เรว็ ขนาดน้ันลูก!” หมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รทเี่ ดนิ ตามลัลนามาตดิ ๆ มองเหน็ หลังไวๆ ของภรรยาทวี่ ่ิงจ๊ดู หนขี ้ึน ห้องแบบไมห่ ยุดพักหายใจหายคอ ราชนกิ ลุ หนุ่มจึงรบี ก้าวเท้ายาวๆ ตามเธอไป และ เพียงไมก่ ีก่ ้าวคนตัวสงู กต็ ามคนวงิ่ ซอยเท้ายกิ ๆ ทัน “เด๋ยี วไม้” ฝ่ามอื อนุ่ ร้ังลำแขนนมุ่ มอื ของภรรยาเอาไว้ แตล่ ัลนากลับสลัดมอื ของเขาออก แล้วหันกลับมาประจันหน้ากันตรงๆ ด้วยท่าทีที่บง่ บอกวา่ เรม่ิ ไมพ่ อใจ “แกเปน็ แบบน้อี กี แล้วนะ!” หม่อมเจ้ากิตตกิ รมองคนทย่ี อมพูดด้วยเป็นครงั้ แรกในรอบวัน และทา่ ทางเอา เรอ่ื งนั้นกท็ ำให้เขาย้มิ ไมฉ่ นุ เฉียวตามไปด้วย “เป็นแบบไหนละ่ ” “กแ็ กชอบจูโ่ จมฉัน แกไม่ให้เวลาฉันต้ังตัว ไมเ่ ว้นท่ีให้ฉันคดิ อะไรเลยอะ” ลัลนาพดู บ้าง เพราะน่นี ับเปน็ ครง้ั ท่ีสองแล้วทสี่ วามีพยายามต้อนให้เธอจนมุม คราวก่อนทจ่ี บู เธอก็ทหี นงึ่ แล้ว ในตอนนั้นเธอตกใจแทบตายท่ีโดนเพอ่ื นสนทิ ที่สดุ จูบ แถมยังมาบอกรกั กันอีก ตอนหนีไปวังภานพุ งษ์ก็หวังแค่อยากอยูค่ นเดยี ว คิดอะไรคน เดียวสักพัก แต่เขากย็ ังจะตามไป เธอเลยต้องหนีไปถึงนครราชสมี าจนทำให้เกดิ เรอ่ื งราวใหญโ่ ต ก็รหู้ รอกว่าตัวเองมสี ว่ นผดิ ทีค่ ดิ แตจ่ ะหนี แต่เขากค็ วรร้บู ้างสวิ า่ เธอ กำลังเขนิ จนทำตัวไม่ถูก ควรให้เธอปรับจติ ปรบั ใจบ้าง ไมใ่ ชจ่ โู่ จมกันไมห่ ยดุ อยูแ่ บบน้ี “ก็เพราะเราเคยหา่ ง ไมย่ อมพูดไม่ยอมจากันแล้ว และฉันเหน็ ว่าการทำแบบนั้น

ยง่ิ ทำให้เราเข้าใจผิดกันไปใหญ่ ฉันเลยคิดวา่ เราอย่ดู ้วยกันนัน่ แหละดีท่สี ดุ ...อย่าหนี ฉันเลยนะ” สายตาเว้าวอนทำให้ลัลนาต้องรบี เบือนหน้าหนี แต่สวามีกร็ ง้ั แขนเธอเอาไว้อกี หนอย่างเอาแตใ่ จ “อยา่ มาจับนะ ฉันไมอ่ ยากเหน็ หน้าแกตอนน้!ี เข้าใจไหม!” “ทำไมล่ะ” ลัลนาจ๊ีดข้ึนสมองครั้นได้ฟังคำถามท่เี หมอื นไมร่ ้รู อ้ นรหู้ นาวอะไรเลย “กจ็ ะให้ฉันมองหน้าแกได้ไง ในเมอ่ื ...เมอื่ เชา้ ฉันเพงิ่ แหกแข้งแหกขาใสแ่ กอยา่ ง นั้นอะ! อุ๊บ!” หมอ่ มเจ้ากิตติกรมองคนท่รี ะเบดิ อารมณ์ จนเผลอพูดเสยี เหน็ ภาพ นัยน์ ตาสองคู่ สบกันอย่างคนทนี่ กึ ภาพเหตุการณ์ ออก กอ่ นจะพากันหน้าแดงจนถงึ หเู หมือนกันท้ังคู่ “ฉันเกลียดแก!” แปลดิ ้วไมเปใ่ ิดลหัป้ลเขรนาะาตตซาูวงมึ่ งิ่ เเขเขขนิ้า้าไอหป้าอยงผไปลักแรนา่ งน่ ขออนงวห่ามส่อวมามเจีก้า็รกบี ติ เตดิกินรตามกแอ่ ลนะจทะันยปกรมะอื ตขูท้นึ ภ่ี ปรดิรยหานต้าั้งปใดิจตจะา “อย่าเข้ามานะ!” หมอ่ มลัลนาสงั่ เสยี งดุ แต่สวามกี ไ็ ม่ยอมหยดุ อกี แล้วกาพยยสางู ยกาวม่ามเดอินงซต้้าอยนมลอัลงนขวาทาอ่กี ยำลา่ งังหถาอทยาหงหลนังรที น่ ีไเลข่ ้าแไปตใค่ นนหเป้อน็ งนสวอานมกี หลญับคงิ สว้าาวราอ่ งึกขออักง เธอเอาไว้ก่อนทเี่ ธอจะได้ทำอะไร “ตหิ ยดุ นะ ฉันบอกให้ออกไปไง” “อย่นู ่ิงๆ สิ ย่งิ ขัดขืนเหมือนยิ่งยัว่ กันนะรไู้ หม” ลัลนาเมอื่ ได้ยนิ ก็หยุดขัดขืนทันที หวังเพยี งแค่ไม่ให้สวามีเกิดอารมณ์ ข้นึ มาใน ชวั่ โมงอันดุเดือดน้ี ในขณะทหี่ ม่อมเจ้ากติ ตกิ รกลับหัวเราะแล้วชอ้ นตัวลัลนาข้นึ แนบ อก ก่อนพาเจ้าของรา่ งทไี่ มก่ ระดกุ กระดิกนั้นไปวางลงบนเตยี งในห้องนอนของเธอ

“อ๊ะ! แกจะทำอะไร” ลัลนาถามอย่างผวาพลางมองคนทเี่ คลอ่ื นตัวมาทับกายของ เธออย่างไมว่ างใจ สองมือผลักอกของสวามอี อก แตค่ นตัวใหญ่กวา่ กลับไมแ่ ม้แตจ่ ะ ขยับ “ปลอ่ ยนะ! แกจะมายุ่งกับฉันทำไม ไม่ไปนัวเนยี กับยายแพนต้ขี องแกล่ะ” ลัลนาขนื ตัวสดุ กำลัง แต่คนเปน็ สวามกี ลับหยุดทกุ การกระทำของเธอด้วยคำพดู เพียงคำเดียว “ไม้” เสยี งน่มุ หวานและทา่ ทีท่หี ยดุ คกุ คามทำให้ลัลนาหยุดด้ิน หญิงสาวมองตอบ นัยน์ ตาค่สู วยของหมอ่ มเจ้ากิตติกร แล้วความร้สู กึ ขวยเขนิ กก็ ลับเข้ามาหาตัวหมอ่ มอกี ครง้ั ราชนิกุลหนุม่ เอ้อื มมือปัดปอยผมให้หญงิ สาวกอ่ นจะรวบมอื ทั้งสองข้างของเธอ มาไว้ในมอื เดยี ว ปากอุน่ ก้มลงประทับกับความหอมจากปลายน้ิวมือน้ันเบาๆ ขณะ สายตายังจ้องตอบคนตาหวานไมล่ ะไปไหน “ฉันไม่เคยคบกับแพทต้ี เรอ่ื งระหวา่ งฉันกับเขาไมไ่ ด้เป็นอยา่ งทแ่ี กเข้าใจ ฉันมี แคแ่ กคนเดยี ว และไมเ่ คยคิดจะนอกท้ังใจนอกทั้งกายเลยสกั ครัง้ ” ลัลนาพยายามดงึ มือของเธอออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม “ตอแหล! มี ภาพถ่ายมัดตัวอย่ขู นาดน้ัน แกยังจะปฏิเสธฉันอีกเหรอ” “วันนั้นฉันไปกนิ ข้าวกับแพทต้ีจรงิ แต่ไปตามนัดของเขาเพ่ือเอาแหวนแต่งงาน ของเราคืน” หม่อมเจ้ากิตติกรไม่รอช้าทจี่ ะไขข้อข้องใจของลัลนา ด้วยเขาไมอ่ ยากให้ หญงิ สาวเข้าใจผดิ ไปนานกวา่ น้ี “ฉันไมร่ ้วู ่าแพทต้ีได้แหวนของเราไปได้ยังไง แต่ทันทที ี่ เขาโทร. มาบอกวา่ อยากจะคนื ฉันก็รบี ออกไปรับ...” “แล้วก็โง่! ยอมให้ยายนัน่ ถา่ ยภาพมายัว่ ฉันสนิ ะ!” หมอ่ มเจ้ากิตติกรนงิ่ ฟังคนฉุนเฉียวแล้วเรมิ่ พดู ตอ่ “ขอโทษ ฉันควรจะอธบิ าย ให้แกเข้าใจ แตพ่ อฉันเห็นแกอยู่กับดล ใจฉันมันก.็ ..” ลัลนามองใบหน้าของสวามีท่สี ลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่คนเคยโดนแกล้งให้

เสยี ใจก็ไม่คดิ จะออ่ นข้อให้ง่ายๆ “เกบ็ คำขอโทษของแกไว้เถอะ เพราะฉันไม่ยกโทษให้ง่ายๆ หรอก แล้วกเ็ ลกิ ทับ ฉันได้แล้ว!” ทวา่ หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รกลับไมย่ อมถอยหนี เขายังเดินหน้างอนง้อภรรยาด้วยรตู้ ัว ว่าผดิ “แล้วฉันต้องทำยังไง แกถึงจะยอมยกโทษให้” “ไม่! มี! วัน!” หม่อมลัลนาเน้นทีละคำอย่างไม่ยอมแพ้ แตพ่ อสวามตี อกกลับมาด้วยชั้นเชงิ ที่ เหนอื กวา่ วา่ “ถ้าไม่บอก ฉันจะปล้ำ” ลัลนาทีท่ ำอวดเกง่ กต็ ะลึงค้างทันที “บะ...แบบน้มี ันบังคับกันน่!ี ” หม่อมเจ้ากติ ตกิ รหัวเราะกอ่ นจะยอมรบั เบาๆ “ก็ใชไ่ ง” หญิงสาวมองตอบราชนกิ ุลหนุ่มด้วยสายตาท้ังกล้าและกลัว สดุ ท้ายจงึ เลือกจะ เบอื นหน้าหนีไปทางอืน่ เพราะเธอไม่อยากยกโทษและไม่อยากโดนปล้ำด้วย! “วันน้ันก้อยกไ็ ปด้วยนะ” คำพดู ต่อมาของสวามีทำให้คนเบอื นหน้าหนหี ันมามองอกี คร้ัง “ก้อยไปกนิ ข้าวร้านนั้นพอดี ถ้าแกไมเ่ ชอื่ ใจฉันก็ลองถามก้อยดูได้ วา่ ฉันไปเอา แหวนท่ีแพทต้ีจรงิ หรอื เปล่า” เข้ามาททักี่หเขมาอ่ จมรเงิ จๆ้ากิตนตับกิ วร่ากเปลน็้ายคกวพามรโะชญคาดตขี ขิ อองงเตขนาดม้วายอ้างเพเรพาะรถาะ้าใวนันวนันั้นนคั้นุณคหุณญหงิ ญกิง้อกย้อไยม่ อยู่ในเหตกุ ารณ์ เขากค็ งโดนลัลนาเข้าใจผิดไปจนกว่าจะหาพยานรเู้ หน็ ได้ ลัลนาหลิ่วตามองสวามีทีห่ ยิบยกชอื่ หมอ่ มราชวงศ์กนกวลขี ้นึ มาพูดให้เธอยอม เชอ่ื

“ถึงจะจรงิ แตย่ ังไงฉันก็ไมย่ กโทษ เพราะแกน่ะมีความผิดอกี เยอะแยะ ไมไ่ ด้ทำ ผิดแคเ่ รอ่ื งน้เี รอื่ งเดียว” “แล้วฉันผิดอะไรบ้าง บอกฉันมาส”ิ แกบอกลจัละนหยามา่ อแลงช้วากย็ยหกนยุ่มายอกยาา่ งงเเกองาใเรนอ่ื เงปน็ “หแมกอ่ ทมำใแหท้ฉนันเสยี ใจ สว่ นตัวเองก็ไปมคี วามสขุ ระเรงิ รา่ กับคนอ่ืน แล้วยัง...” แกพูดจาทำร้ายจติ ใจฉัน แถมยังคดิ จะท้งิ ฉันไว้ทีน่ ี่ เสยี งของคนอัดอ้ันสนั่ ตลอดทเ่ี จ้าตัวกำลังระบายความในใจ นัยน์ ตาหวาน พยายามกะพรบิ เพื่อไลน่ ้ำตาทเี่ อ่อล้น ก่อนมันจะไหลนองออกมาทางหางตาตกลงสู่ หมอนใบนุม่ โดยท่ีเธอไมอ่ าจห้ามปรามได้เลย “ฉันขอโทษ” ลัลนาเบือนหน้าหนสี วามีอกี ครงั้ อย่างไมย่ อมรับ “ฉันไม่ยกโทษ” หมอ่ มเจ้ากิตติกรจับใบหน้าของลัลนาให้กลับมาสบสายตากับเขา “ไม้...ฉันขอโทษทท่ี ำให้แกเสยี ใจ ตอนนั้นทีฉ่ ันพูดไปเพราะคดิ วา่ แกอยากกลับ ไปอยูก่ ับดล ฉันคิดวา่ ถ้าแกอยากไป ฉันก็จะไม่ร้งั ฉันเลยพดู ไปแบบนั้น” “ใชไ่ ง แกคิดถกู แล้วละ” หม่อมเจ้ากติ ติกรมองคนรอ้ งไห้กอ่ นจะยกมือเชด็ น้ำตาของเธอ นัยน์ ตาคมหล่อ เหลามองตาหวานฉำน้ำตากอ่ นพยายามพดู ต่อ แเสตยี ่แใกจรก“้ไู ตหไ็ มอมเ่ นปน็นไ้ัอนไร้ทฉี่คัฉนดิ ันกว็คอา่ ้ดิถางวูกแ่าพตัทวทเตคี่ อ้ีเิดงพวนรา่ ่ะาทะทำอำดถยแี ูกาลก้วใฉหัน้แพหกอวเัหไงดใ็น้หเวห้แ่า็นกฉนมัน้ำคี ไตวมาาไ่ขมดอส้เหงขุ แงจการ.ง.ิไ.ๆมฉไ่ันดถก้องึ เ็ฉยปัูค่นน็ นจคะเนดตผยี้อดิวง ทันทเี ลย” ลัลนามองเห็นสหี น้าแสดงความเสยี ใจอย่างชัดเจนบนใบหน้าของสวามี พลัน นไม้ันว่ ค่าจนะทเปำใน็ จเแรขอื่ ง็งกออ็ะไ่อรนกยต็ วามบลงทันที ด้วยเธอเองก็ไมอ่ ยากทำให้คนตรงหน้าต้องทุกข์ ใจ

ก่อน “แฉตันฉ่ ไันมกค่ ็ผวรดิ ททำไี่ ใมห่ร้คักนษสาำคควัญามทร่ีสสู้ ดุกึ ตแ้อกงเปร้อ็นงอไันห้ดับแไรมกว่ ่ารขะอหโวท่าษงเนราะใไคมร้..จ.ยะกเปโ็นทษฝใา่ ยห้เฉรันม่ิ เถอะนะ” กอ่ น อคาำจพจดู ะนเปั้นน็ เปเธ็นอเหหรมอื ือคนนเคตรรองื่ หงเนต้าือนหสรอตื อลิ ัาลจนเปาวน็ ่าคนไมอว่ื่น่าทระ่ที หำใวห่าง้เรเราาสใอคงรคจนะเไปมน็ เ่ ขฝ้าา่ใยจเกรันมิ่ วแ่าลเะธถออหยรอหื เ่าขงจาเาปก็นกคันนผเหดิ ตุนแ้ัตน่ชกาไ็ ยมห่สนำคุ่มัญเลเอืทก่าคทวีจ่ าะมเปรสู้็นกึฝข่าอยงขเอราโสทอษงคทน้ังหมสดวนาม้ันีไเมพไ่ รดา้ตะัดคสำวนิ า่ เราและคำว่ารัก ลัลนาเมอ่ื เข้าใจกย็ อมพยักหน้าในทส่ี ดุ เธอเองก็ไมไ่ ด้โกรธเคืองอะไร เพยี งแต่ น้อยใจกับคำพูดบางคำท่ีได้ยนิ แต่เธอกย็ อมท้ิงมันได้ เพราะเธอกไ็ มอ่ ยากเสยี เวลา สู้ เอาเวลาทม่ี มี ารักกันดีกวา่ “ขอบคณุ นะ” “อ้อื ” “ฉันดใี จทแ่ี กรักฉันนะ” “อ้อื ...หา! คะ...ใครรักแก อยา่ มั่ว!” ลัลนากล่าวปฏเิ สธคนตรงหน้าทันทีทโี่ ดนจ้ีจุด ทว่าราชนกิ ุลหนุ่มท่หี มดความผิด ไปหยกๆ เรม่ิ ทีจ่ ะแกล้งต้อนภรรยาอีกครัง้ “กแ็ กไง จำไมไ่ ด้เหรอตอนไม่สบาย แกบอกรกั ฉัน แถมอ้อนฉันด้วย” หญิงสาวหน้าแดงซา่ นเป็นกุ้งสกุ อกี แล้ว มอื ไม้กผ็ ลักสวามีออกเป็นพัลวัน “ฉัน ไมไ่ ด้พดู สงสัยละเมอเพราะพิษไข้ม้ัง” “เหรอ แล้วที่จะปล้ำฉันหมายความวา่ ไง” “...!” ราชนกิ ุลหนุม่ มองคนแข็งท่ือเปน็ หินอย่างคร้มึ อกครม้ึ ใจ “รอบแรกใสซ่ ที รมู ายั่ว แต่ดันหลับ จดุ เทยี นไว้จนไฟจะไหม้วังฉันอย่แู ล้ว”

“อะ...อันนั้นฉันไมไ่ ด้ยั่ว ไฟมันดับเลยร้อน ต้องหาชดุ บางๆ ใส”่ หม่อมเจ้ากิตติกรมองคนแก้ตัวน้ำข่นุ คลั่กอย่างมันเข้ียว “แล้วเมื่อคืนทค่ี ดิ จะ มอมฉันล่ะ จะแก้ตัววา่ ไงดี” “...!” “แล้วยังมีแผนสอง โปะยาสลบฉันเพราะกลัวฉันตืน่ กลางคันอกี แถมยังจับฉัน แก้ผ้า พยายามตบตาหลอกวา่ เรามอี ะไรกันแล้ว” นัยน์ ตาของหมอ่ มท่สี วามยี อว่าหวานนักหวานหนาบัดน้ีเบกิ โตเทา่ ไข่นก กระจอกเทศ! “กะ...แก! แกไม่ได้หลับเหรอออ!!” หม่อมเจ้ากิตตกิ รหัวเราะเจ้าเล่ห์ อยา่ งคนมีมันสมองเป็นยอดอัจฉรยิ ะมาก แผนการ “หึ จะหลับได้ไง เบยี ดฉันซะขนาดน้ัน” ลัลนากรด๊ี ลั่นในใจ พยายามดันสวามอี อกไป เมอ่ื ทำไมส่ ำเรจ็ กพ็ ลิกกายควำหน้า มุดหนไี ปกับหมอนแทน “ฉันเกลยี ดแกแล้วนะ! แกรทู้ ันฉันมานานแค่ไหนแล้ว! ฉันไม่ชอบแกทเ่ี ปน็ แบบ น้เี ลย!” ลัลนาพดู เสยี งอู้อ้ดี ้วยใบหน้าแดงกำทีจ่ มอยู่ในหลมุ หมอน หมอ่ มเจ้ากิตติกรหัวเราะ แกล้งกระซบิ ทขี่ ้างหลู ัลนา จนหญงิ สาวด้ินไปมาอยา่ ง เขินอายแต่หนีไม่ได้ “แล้วชอบฉันท่เี ป็นแบบไหน ชอบทีเ่ ปน็ ไอ้ตคิ นเดิม คนทีเ่ ป็นลกู น้องแกอะ เหรอ” “คนไหนก็ได้ที่ไมใ่ ชค่ นน้!ี ” ลัลนาตอบกลับทันควัน “แล้วคนน้ีมันเปน็ ยังไงล่ะ” สวามีมากแผนการถามย้ำอย่างแสรง้ ไมร่ ้วู า่ ตนนะ่ ร้าย ลัลนาทแ่ี สนหมัน่ ไสจ้ ึงพลกิ หน้ากลับมามองกอ่ นจะตอบอยา่ งขัดเคอื งใจ

“กค็ นน้มี ันหื่นเกินไป! เจ้าเล่ห์ ! ไมใ่ ชไ่ อ้ตทิ ีแ่ สนสภุ าพของฉันหรอก!” หม่อมเจ้ากิตติกรหัวเราะทั้งท่ตี ัวเองโดนวา่ กอ่ นจับลัลนาให้กลับมาประจันหน้า กับเขาแบบเดมิ “จะคนไหนกร็ ักแกเหมือนกันนัน่ แหละ แล้วรไู้ ว้เลย...ท่ีฉันทำกเ็ พราะรกั ทั้งน้ัน” ลัลนามองสวามีกอ่ นจะรบี ยกมอื ปิดหน้าตัวเองเพราะอายและเขนิ กับสายตาของ ราชนิกลุ หนมุ่ เตม็ ที หม่อมเจ้ากิตตกิ รพยายามท่จี ะไมย่ ้มิ หรอื หัวเราะ แตส่ ดุ ท้ายกท็ ำไม่ได้ ชายหนมุ่ ก้มลงหอมหลังมือของลัลนา กอ่ นจะจับมือของหญิงสาวออกเพ่อื ให้เขาและเธอสบตา หวานซ้งึ กันได้ “ไม้ แกมลี กู ชายให้ฉันนะ” เสยี งอบอุ่นท่ีเอย่ ขอร้องทำให้คนเขินอายชะงัก รอยย้มิ และนัยน์ ตามั่นใจ ไม่คดิ ถอนคำขอ ทำให้ลัลนาร้สู กึ ดใี จและเศร้าใจในเวลาเดยี วกัน เพราะเราต่างร้ดู ี ร้มู าต้ังนานว่าราชนกิ ลุ อย่างเขาจำเปน็ ท่จี ะต้องสบื สายราชสกุล ตต่า่องไกปร็ เู้ รแอ่ืลงะนล้เีูกปขน็ อองยเขา่ งาคดอืี คแวตา่วมันหนวั้งีคนคตือรกงหารนต้า้ังกตลาับคขออยใขหอ้ลงกูพขระอญงเาขตาิทมุกาเคกนดิ กัซบงเึ่ ธไมอว่ ่าใเกคดิ ร กตับรงผหู้หนญ้าพิงทอ่ไีใมจม่ไดีอ้ไะหไรมเลเยธออจยะา่ ดงลีพัลอนไหามแลถ้ว้าตเธ้อองจเปะเน็ หแมมาะข่ สอมงไคหุณมชจายะทในำใรหาช้พสรกะญุลนาตริขงั สอรงรคคน์ ลัลนาคดิ ในใจ ก่อนตาหวานจะคลอหน่วยไปด้วยน้ำตาแหง่ ความไม่แน่ใจ ความ รสู้ กึ สับสนถงึ ฐานะและหลายสง่ิ หลายอยา่ งกำลังประดังเข้ามาบั่นทอนจิตใจหญงิ สาว สามัญชนเชน่ เธอ คือคนท“แ่ไี มตม่่ฉีอันะ..ไ.รฉเันลยเป็นฉัคนนไมธ่รรวู้รา่มตดัวาเนอะง”เหเมสายีะสงหมวทาจี่ นะสเปนั่ น็ ขแณมะข่ พอดูงลคกูวาแมกอไดึด้หอัรดอืใเนปใลจา่ ”“ฉัน หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองคนรอ้ งไห้ ขณะนง่ิ ฟังคำพดู ของคนไมค่ ่อยเปดิ เผยความ รสู้ กึ และหญงิ สาวคงไม่รวู้ ่ากิรยิ าท้ังหมดทั้งมวลน้ันทำให้เขายิง่ รกั เธอเหลือเกนิ “แล้วอะไรคอื สง่ิ ทแ่ี กเอามาวัดละ่ ” ราชนกิ ุลหนุม่ ถามกลับด้วยน้ำเสยี งปลอบ

ประโลม “เงนิ ทอง ฐานันดร หรอื ว่าอะไร...แตส่ ำหรบั ฉัน ไมเ่ คยคดิ ถึงเรอ่ื งนั้นเลย สแในกำหชรหวี บั ิตลฉฉงันรันักแใกนฉคัคนอื วแคาลนมะพเรปเิา็นศชษแสกกลุคฉขอื ันอคงไนมฉท่สันี่ฉามัมนาาเกรลกถอื วปกา่ลรทอ่ักีต่ ยม้อมางตอืรั้ง้สจู แากึตกเ่ยปแังก็นเไดเปก็กไยี ดร้ฉตเัินพทเรฝ่คีา้าะนมแพอกิเงคศแอื ษกสอว่ ยชนา่นื่หงชแนกมงึ่ จะให้กำเนดิ ลูกชายของฉัน” ลัลนากะพรบิ ตาถี่ ความรสู้ กึ พองโตคับในอกของเธอจนแทบหายใจไมอ่ อก ร้สู กึ เหมอื นโดนสายลมอุ่นพัดหอบเอาความไม่สบายใจทั้งหมดออกไปเพยี งแคค่ ำพดู ของเขา “แล้วถ้าฉันมลี ูกผู้หญิงละ่ แกจะไปหาหม่อมใหมอ่ กี ไหม” ราชนกิ ุลหนุ่มย้ิมเอน็ ดู ตอนน้หี มอ่ มเจ้ากติ ติกรคนื สทู่ ่านชายแห่งวังนรงั สรรค์ คนเดมิ ไม่ใชค่ นทีเ่ ขาอุปโลกน์ ข้ึนมาเพือ่ แกล้งลัลนา “เปน็ ลกู ผ้หู ญงิ ก็ดีสิ ลูกจะได้เหมือนแก แกจะได้สอนให้ลกู เป็นผู้หญิงทดี่ ี รัก นวลสงวนตัว แถมยังทั้งเกง่ ท้ังฉลาด หัวบันไดวังเราคงไมแ่ ห้งแนน่ อน” “แตแ่ กอยากได้ลกู ชาย” ลัลนาแย้ง “ช้าเรว็ ก็ต้องมอี ย่แู ล้ว ไม่ว่าจะชายหรอื หญงิ แต่แมข่ องลูกต้องเปน็ แกคนเดยี ว เทา่ น้ัน.. มลี กู ให้ฉันนะ ลูกไม้” คำพดู หวานจับใจและคำขอหวานหูน้ัน ใครเล่าจะไมย่ อมตอบรบั โดยงา่ ย “อ้ือ” ลัลนายอมพยักหน้ารับคำขอของสวามีแตโ่ ดยดี พร้อมรอยย้มิ เขินอายซงึ่ ทำให้ คนมองย้มิ กว้างอย่างดใี จ อกัยนา่ งโเดปกย็นาใไยชปส้รองาู่ ยงโนก่าง้ามเยชเขทอ่ื ้่ผีางหสชาา้าภนแรตเรป่หยน็ วาอหานยนจา่ งึ่ งับเนดใยีมุ่จคนวแนวทลทนั้องคคยำู่่าสงเทาขร่ีตภา้อแาลงพกะคเาวธราอจมะสใทมั นะผนใัสจุถไนด้อถมงึ คสวงิ่ าสมง่ิ รหกั นทึ่งี่มทีตุกอ่

๔๔ เรากลั บไปเป็นเพื่อนกันเถอะนะ หนึง่ สัปดาห์ หลังจากน้ัน จปดิตหุจมฉาาหยขมทอ่อ่ีพงเมรธะเอจอ้ซางหงค่ึ ญบ์ เัปดิงิดนเมอ้กี ข่าำนลลาักงมปาางรลหะัยทราเับงอนยยหงิ่ ู่ อนย้ามูบ่ อนงโเซสฟดาจ็ ใพนรหะ้อองงรคบั ์ หแญขกงิ พมิ พ์ วลัญในช์ พระหัตพถร์ มะี “นม่ี ันกระไรกันหญงิ เมฆ” “เพคะ?” ท่านหญิงเมฆทไ่ี ม่ร้เู รอื่ งขานรับอย่างไมเ่ ข้าใจ แม้จะพอตระหนักได้ว่าเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์หมายถงึ เรอื่ งอะไร และจดหมายในพระหัตถ์ ของพระองค์ ใคร เป็นคนเขยี นก็ตาม “กท็ ่ีหมอ่ มหลวงจรุ มี าศเขียนจดหมายมาถึงป้า เลา่ เรอื่ งการเสกสมรสปลอมของ เชมาฆยคตอกิ ัยบขหวมาอ่ งมมขิใหอ้เงธเขอาได้เยรัยงี บนอสกายอกกี ับวา่ปเ้าธอเปต้ั็นงใคจวโาทมรจ. รงิมหารทอื ลู ไปม้า่”ต้ังแต่ต้นเดือน แต่หญิง ปกปิดจหามกอ่สมายเจพ้ารหะญเนงิ ตเมรขพลระามการลรัณยกข้มอหงนพ้ารอะยปา่ติ งจุ หฉวาากดลหับวัโ่นดนเปเมิดื่อโปคงวแามล้ลวับท่เี ธอส้อู ุตสา่ ห์ “ป้าถาม ได้ยินหรอื เปลา่ หญงิ เมฆ!” วรกายบางของท่านหญิงเมฆสะด้งุ เฮอื กครนั้ ได้ยินเสยี งกร้าวของเสด็จพระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์ ที่ถึงแม้จะวางองค์ นิง่ แต่สพี ระพักตร์กลับแสดงความกร้วิ อย่างน่ากลัว “จรงิ ...จรงิ เพคะเสด็จป้า” “ทำ…ทำไม”

หมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลามาลัยเงยพักตร์ข้ึนมองตอบพระปิตจุ ฉา และการขยับ ใบหน้าอยา่ งรวดเรว็ นั้นก็ทำให้น้ำตาหยดโตกล้ิงลงมายังสองข้างแก้มทันที “เมฆขอประทานอภัยเพคะ เมฆอยากชว่ ยพ่ชี ายติ เมฆ...” เสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ทรงลุกข้ึนจากโซฟาท่ปี ระทับอย่างไม่ต้องการฟัง คำแก้ตัวอะไรอีก ก่อนพระพักตร์สงา่ จะหันไปทางต้นห้อง แม้พระพักตร์ของพระองค์ จะ น่ิงสงบแตแ่ ววกร้วิ ก็ยังฉายชัดในม่านพระเนตรมเิ สอ่ื มคลาย “แม่ชนื่ ...โทร. ไปบอกให้หม่อมหลวงนวนพจัดการเรอ่ื งต๋ัวเครอ่ื งบนิ ให้ฉัน เด๋ียวน้ี พรงุ่ น้ีฉันจะบินกลับประเทศไทย!” “เพคะ” คุณชน่ื จติ ที่ยนื ฟังความทกุ อย่างมาตั้งแต่ต้นน้อมรบั คำสงั่ ขณะทีเ่ สด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ยังประทับน่งิ อยูต่ รงนั้น “และฉันขอสัง่ อย่างเด็ดขาด ห้ามไมใ่ ห้ใครก็ตามเอาเรอ่ื งน้ีไปบอกทุกคนท่ี ประเทศไทยว่าฉันจะกลับไป หากไมอ่ ยากให้ฉันตัดป้าตัดหลานกันในวันน้!ี ” ตรสั จบเสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ก็ดำเนินออกจากห้องรับแขก โดยไมส่ น พระทัยหรอื เหลยี วพระเนตรมองพระภาตยิ ะแสนรักท่ีกำลังนัง่ น้ำตานองอกี เลย สายลมหนาวในชว่ งปลายเดอื นพฤศจกิ ายนพัดสวู่ ังนรงั สรรค์ ลัลนาก้าวลงจากบันได ท้ายวัง กอ่ นจะเดนิ ทอดนอ่ งสอู่ ทุ ยานซง่ึ บัดน้ีเต็มไปด้วยเหลา่ คณุ พนักงานทีก่ ำลังชว่ ย กันเก็บดอกไม้นานาชนดิ ไว้ใชป้ ระดับตกแตง่ กระทง ไกลออกไปยังรมิ คลองสว่ นท่ีอยูต่ ิดกับเรอื นแพ คุณพนักงานผ้ชู ายสหี่ ้าคนกำลัง ชอวย่ ย่างกเันป็นโคร่นะเตบ้นยี กบลเ้วพย่ือสใงู หใ้คหณุญล่พงนมักางทา้ังนตผ้น้หู ญงิ มการอ่ ับนเอจะาไตปัดตกา้ากนแแดลดะใบด้านบนลงวางเรยี ง “มาแว้นอยูน่ ่ีเอง ไม่หนาวหรอื ไง” เสยี งอบอุ่นของหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รมาพรอ้ มผ้าคลมุ ไหลน่ ่มุ ท่เี ขาวางบนไหล่ให้ลัล นา

หญงิ สาวรับผ้านั้นไว้ก่อนจะเอ้ยี วตัวมองสวามี ซง่ึ วันน้ใี สช่ ดุ สบายๆ เปน็ สง่ิ บง่ บอกว่าเขาไมไ่ ด้จะออกไปไหน “ต่นื นานแล้วเหรอ” ราชนกิ ลุ หนุ่มถามหญิงสาว และลัลนากต็ อบกลับด้วยการพยักหน้าย้ิม สองหญิงชายพากันเดินไปหาคณุ สายสร้อยท่นี ั่งรดี ใบตองอยูใ่ ต้ต้นก้ามปูต้นสงู ใหญ่ บนพ้นื หญ้านุม่ เขียวชอ่มุ ตัดแตง่ อย่างดีถูกปทู ับด้วยเสอ่ื กกทอลาย รอบตัวคณุ สายสรอ้ ยรายล้อมด้วยถาดใสด่ อกไม้ซงึ่ คุณพนักงานนำมาเติมให้เรอ่ื ยๆ จนดคู ล้าย แม่ค้าขายดอกไม้สดมากกวา่ คณุ พนักงานอาวโุ ส เมอื่ ต้นห้องผู้อาวโุ สมองเห็นทา่ นชาย ของตนและหมอ่ มเดนิ มาใกล้ ก็เรยี กให้คุณพนักงานท่อี ยู่ใกล้ๆ นำเบาะรองนั่งมาปู ถวายให้ทันที เมอื่ นั่งอย่างเรยี บร้อยแล้วหญงิ สาวกเ็ รม่ิ กวาดตามองสงิ่ ตา่ งๆ รอบตัว การทำ กข้รนึ ะชทอ่ื งวไมา่ เ่ใปชน็ เ่ รคอ่ื นงไแทปยลกกล็ ส้วำนหเรคับยลทัลำนการะทไงมดใ่ ้วชยว่ กา่ เันธอทั้เงคนยั้นทำจนแเตจนก่ รจะัดทงฝเพมี ยี อื งคแุณตไ่ สมาว่ ย่าสใครอ้ รทย่ี น้ันผิดจากทลี่ ัลนาเคยทำ เรมิ่ ต้นต้ังแตก่ ารเตรยี มใบตอง ซงึ่ ลัลนาสงั เกตเหน็ ว่าคณุ สคาณุ ยพสรนอ้ ักยงคานัดอเลาอืวุโกสแดตูอ่ใอ่บนตอแลงทะไ่มี มสี แ่ สี ขวง็ ยกเรสอมบออกยันา่ ทงทุก่คี ๆวรใจบะเปแ็นต่ที่แปลกคอื ตัวใบตองของ มือบางของคนเป็นหม่อมเอ้อื มไปสัมผัสใบตองทีค่ ณุ สายสร้อยรดี ม้วนไว้อย่างดี เพือ่ เตรยี มทำกระทง และเธอก็ฉงนไมน่ ้อยเม่ือรสู้ กึ วา่ ใบตองน้ันทั้งอุ่นและนมุ่ มอื เหลือเกนิ “สนใจทำกระทงหรอื คะหมอ่ ม” ด้วยรดู้ คีวุณ่าถสึงจายะเสปรน็ อ้ กยรถะาทมงลัลนแาตอยก่ ่าางรเทอำ็นกดระู ทงแบขบณชาะวทว่ีหังญยอ่ ิงมสเาปว็นรบีอสะาไ่ ยรทหีย่ นา้ากปแฏลิเสะลธำทบันากที แนน่ อนวา่ เธอไม่พร้อมจะเอารา่ งกายไปเสย่ี ง “เปล่าค่ะ ไม้แคเ่ หน็ ว่าใบตองมันดนู ุ่ม ปกตแิ ล้วใบตองควรจะแขง็ ๆ กรอบๆ” คณุ สายสร้อยพยักหน้าย้มิ ยอมรบั ในการเป็นคนชา่ งสังเกตของหม่อมลัลนา

“ใชค่ ะ่ หมอ่ ม โดยปกติใบตองทเ่ี กบ็ มาใหม่ๆ มักจะเป็นอยา่ งน้ัน ท้ังแขง็ กรอบ และเปราะงา่ ย ใช้ทำอะไรกจ็ ะแตกจะปลิไปหมด คนสมัยเก่าจงึ ใช้วธิ นี ำใบตองไปตาก แดดออ่ นๆ กอ่ น เพอ่ื ให้ใบงอม ใบตองพวกน้กี ็เหมอื นกัน อิฉันให้คนนำไปตากแดด มาพักหนง่ึ กอ่ นจะมาเจยี นใบตองออกจากก้านแล้วม้วนเอาไว้ ทีน้ีพอจะหยบิ ไปใช้ ใบตองพวกน้ีกจ็ ะตามมอื ตามการจับจีบม้วนจัดของเราเลยทเี ดียว” คณุ สายสร้อยอธิบายก่อนจะรบั พานทองจากคุณวาด แล้วถวายแกห่ มอ่ มเจ้า กิตตกิ รและหมอ่ มลัลนา “ประเด๋ยี วอฉิ ันจะทำกระทงถวายทา่ นชายและหม่อมนะคะ หม่อมลองเลือก ดอกไม้ทีอ่ ยากใช้ประดับกระทงของหมอ่ มมาใสไ่ ว้ในพานน้หี นอ่ ย เด๋ยี วอฉิ ันจะนำไป แตง่ กระทงให้ กระทงจะได้สวยถกู ใจ” ลัลนารบั คำอย่างนึกสนุก ก่อนจะเลือกดอกไม้ในถาดต่างๆ มาไว้ในพานทอง ของตน สว่ นหมอ่ มเจ้ากิตติกรไมไ่ ด้วา่ อะไร ทำเพียงนัง่ มองหญิงสาวอยูอ่ ย่างนั้น “แกเลอื กสติ ิ นั่งมองอะไรอยู่ได้” “ไม่เอา ฉันลอยกระทงเดียวกับแกนั่นแหละ” ลัลนาเลกิ ค้ิวมองสวามี “ได้ไง ของใครของมันส”ิ หมอ่ มเจ้ากติ ติกรมองคนไม่ยอมก่อนพูดตะลอ่ ม “ตา่ งคนต่างลอยเด๋ียวกระทงก็ หลงทางพอดี ลอยด้วยกันไปด้วยกันนัน่ แหละดแี ล้ว เราจะได้รว่ มชาตกิ ันทกุ ชาติไง” หมอ่ มลัลนาหันมองสวามีกอ่ นจะทำหน้าเบ้ใส่ “น่ีแกกำลังเก้ียวฉันเหรอ มกุ โคตรเชยบอกเลย ให้ตายฉันกไ็ ม่ระทวยหรอกย่ะ” แสรง้ ทำหเมป่อน็ มกเ้มจ้หากนิต้าตก้ิกมรตหาัทวเำรงาาะนคนร้ทูแันต่ปาขกณกละทับีค่ยณุ้มิ แสลาะยกสลร้ัน้อหยัวแเลระาคะคณุ ำพพูดนหักยงาอนกคเยน้าอขืน่ อๆง ท่านชายและหมอ่ มของตน ทวา่ ความสขุ รอยย้มิ และเสยี งหัวเราะเหมอื นจะอยู่ไมน่ าน เมอ่ื คุณแก้วกานดา หรอื คณุ แก้ว พนักงานที่เพ่ิงกลับมาจากปากคลองตลาดวงิ่ โรม่ าใกล้ สองมอื ของเธอ หอบดอกไม้นานาชนดิ ซงึ่ คณุ สายสรอ้ ยสงั่ ให้ไปซอ้ื มา ก่อนจะทรดุ กายลงบนพ้ืนหญ้า

เพ่ือทูลหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ ร “ทา่ นชายเพคะ! แฮกๆ ท่านชาย!” ลัลนาท่กี ำลังเลอื กดอกมะลิหอมใสล่ งในพานของตัวเองหันมองคณุ พนักงาน อยา่ งตกใจ เชน่ เดียวกับคุณพนักงานคนอ่นื ๆ ทวา่ คนทน่ี ิง่ สงบทสี่ ดุ กลับมเี พยี งคน เดียว นั่นก็คือหม่อมเจ้ากิตติกร “อะไรกันแม่แก้ว ว่ิงกระหดื กระหอบจนหญ้าราบมาอยา่ งน้ัน สำรวมกริ ยิ าหนอ่ ย ทา่ นชายกับหม่อมประทับอยูต่ รงน้ีเทียวนะ!” คุณสายสร้อยดุคุณพนักงานอายุน้อย ขณะที่คณุ แก้วกานดาพยายามกลั้นหอบ ก่อนจะก้มหน้าเพอื่ หยดุ พักหายใจและคลายความต่นื ตระหนก จากนั้นจงึ หันมอง หมอ่ มเจ้ากติ ติกรแล้วทลู ตอ่ “เสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์เสดจ็ มาเพคะ มีรับสัง่ ให้ท่านชายกับหม่อมเข้า เฝ้าเด๋ยี วน้ี” แล้วชว่ ลยัลปนระามคอองงสเปวน็ ามหอีลยักา่ใงหต้ลกัลในจาลกุ ทขว้ึนา่ หตมาม่อเมขเาจ้ากติ ติกรกลับลูบมือบางอยา่ งปลอบใจ “ติ เสด็จป้าเสด็จกลับมาไม่แจ้งใครกอ่ นแบบน้ี คงไม่ใชว่ า่ ...” ราชนกิ ุลหน่มุ ย้ิมให้คนต่นื ตระหนกกอ่ นจะพูดน้ำเสยี งออ่ นโยนนา่ ฟัง “ไมว่ ่าเด็จป้าจะกลับมาด้วยเหตุผลอะไรกต็ าม ทุกอยา่ งจะผา่ นไปด้วยดี...ฉัน สัญญา” ลัลนามองคนนง่ิ อย่างชนื่ ชม ท้ังทเี่ หตุการณ์ ชวนให้คดิ มากแท้ๆ แตส่ วามกี ลับ ยังน่ิงอยู่ได้ หญิงสาวพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินกลับไปทางวังด้วยแรงจงู ของสวามี พรอ้ ม ความรสู้ กึ ในใจทไ่ี มส่ งบเอาเสยี เลย เสดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ทอดพระเนตรมองพระภาติยะกับหมอ่ มลัลนาทเี่ ดิน

ประคองกันเข้ามาในห้องรับแขก พระพักตร์สงบเรยี บนิ่ง ไม่ยอมเอ่ยอันใดเพอื่ ทักทาย ผู้มาใหม่ ลัลนามองพระปติ จุ ฉาองค์ ใหญข่ องสวามีแล้วรสู้ กึ หวั่น กระทัง่ มองเลยไปทาง หนม่าสอ่ งมสเจาร้าหญคิงนเมเปข็นลหามมาอ่ รมวกยเ็ ดาพไรดะ้ไญม่ยาตากิขวอา่ งกสาวราเสมดี ็จเกมลอ่ื ับเหมน็ าในนัยคนร์ ตั้งนาข้ไี อมงใ่ เชธม่ อาแพดรง้อชมำ้ ขอา่ยวา่ ดงี อยา่ งแนน่ อน หม่อมเจ้ากติ ตกิ รและลัลนากราบเสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ แตก่ อ่ นท่ีจะได้ พดู อะไร รา่ งท้วมของหมอ่ มพลิ าสลักษณ์ กก็ งึ่ เดนิ กง่ึ วงิ่ เข้ามาในห้องรับแขกเสยี กอ่ น “มาไวจรงิ นะหญิงป๋วิ พีโ่ ทร. ไปตามกร๊งิ เดียวเธอถึงกับต้องเหาะมาเลยร”ึ เสด็จพระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์รบั สัง่ โดยทพี่ ระพักตร์ยังนิ่ง พระเนตรงามหลัง แวน่ กรอบทองมิยอมหันมองผ้ใู ด “หญิงกราบเพคะ หญงิ ไมท่ ราบวา่ เสด็จพ่หี ญิงจะเสด็จกลับไทยรวดเรว็ ปานน้ี หากทรงสง่ ข่าวมากอ่ นหญิงจะได้ให้รถทวี่ ังไปรับเสดจ็ ” พระปติ จุ ฉาองค์ ใหญท่ รงพระสรวลเบาๆ หากแตพ่ ระโอษฐ์ไมไ่ ด้แย้มตามไปด้วย “ถึงพ่ีบอกก่อนมันกไ็ มไ่ ด้ตา่ งอะไร เพราะถงึ อยา่ งไรพวกเธอกม็ ไิ ด้เห็นหัวพ่ีกัน อยู่แล้ว” ถ้อยรบั สัง่ น้ันทำเอาทุกคนในห้องรบั แขกเงียบกรบิ ลัลนาเองเมอื่ ได้ยนิ ก็ ประจักษ์แนแ่ ก่ใจแล้ววา่ ทีเ่ สด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์เสดจ็ กลับมาน้ันเนอื่ งด้วย สาเหตุอะไร กิรยิ าตกใจของลัลนาทำให้หม่อมเจ้ากิตติกรซง่ึ นั่งเคยี งข้างสมั ผัสได้ ชายหนมุ่ จงึ เอ้ือมไปจับมอื หญงิ สาวกอ่ นย้ิมปลอบใจ แสดงคเวสาดม็จรพักทระแ่ี อสงนคห์ หลญองิ กมลอวงงภทาำพใพห้รพะรภะาปติติยุจะฉกาับอหงมค์อ่โตมยสง่ิ าเมสัญยี ชพนระอทยัยา่ แงกลระเ้วิ สจยีัดพรภะาพพักกตารร์ กับละครคร้ังใหญท่ ่ีแสดงตบตาพระองค์ อย่างแยบยล “นกี่ ็ผา่ นสามเดอื นแล้วมิใชด่ อกรชึ ายต.ิ ..แล้วเมื่อไรเธอถึงจะหยา่ ขาดกับหมอ่ ม

สามัญชนคนน้ีเสยี ที” ลัลนาร้สู กึ ชาวาบครัน้ ได้ฟังสรุ เสยี งของเสดจ็ พระองค์ หญิงผู้ท่สี ามารถทำให้ทกุ คนหวาดหวัน่ แม้เพยี งเหลอื บพระเนตรมอง หม่อมพลิ าสลักษณ์ เปน็ คนแรกทีต่ ั้งสติได้และเรมิ่ พดู กอ่ น “...ทรงทราบ” เสด็จพระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ทรงพระสรวลเสยี งหนัก ก่อนทอดพระเนตรตอบ หม่อมพิลาสลักษณ์ อยา่ งตำหนิดแู คลน “พ่คี งดูเปน็ คนแกท่ ่โี ง่งมมากสนิ ะ เธอถงึ ได้คดิ วา่ จะปิดตาปิดหพู ไ่ี ปได้ตลอด” ข้นึ ด้วหยมไ่อมม่อพยาิลกาใสหล้พักรษะณปติ์ พจุ ยฉาายอางมคจ์ โะตพเูดพแ่งลเละ็งอคธวบิ าามยผดิ ไทปวท่าหปี่ ้มาคอ่ นมรเจอ้างกอติ ยตูฝ่ ิก่ารยกเดลยีับวพดู ขัด “ขอได้โปรด” พระองทค์ กุหคญนิงเพงมิยี พบ์ วเสลยีัญงชล์งเอเมงอื่กห็ราันชพนริกะลุ พหักนต่มุ ร์เมพอียงงแคลนะจเดับียจว้อเงรไมิ่ ปเทอพ่ีย่ ประาภกาตยิ ะเพแม่ือ้แฟตังเ่ สด็จ เหตผุ ล นดิ เป“น็ คชวาายมทผีค่ ิดดิ นร้ชีเิ ราม่ิยหเปลน็ อคกนลเวรงมิ่ ทเุกอคงน”ทกุ สง่ิ ทุกอย่างไม่ได้เก่ยี วกับหม่อมป้าป๋วิ เลยสัก “นั่นไม่ใชส่ ง่ิ ที่ป้าอยากฟัง แตป่ ้าอยากจะรวู้ ่าหากป้าไม่ทราบเรอ่ื งเสยี เธอกับแม่ หม่อมสามัญชนจะโป้ปดสวมเขาป้าไปอีกนานเทา่ ไหร!่ ” เสยี งกร้าวดทุ ำให้ลัลนาสนั่ สะท้าน เธอกลัวเหลอื เกิน ทั้งกลัวทั้งร้สู กึ ผดิ แตก่ ม็ ิ คิดหนี เหตุผลไม่ใชเ่ พราะหนไี มไ่ ด้ แตเ่ พราะยอมรับวา่ ตนผดิ จรงิ จงึ ยอมก้มหน้ารบั ความผิดนั้น ไมห่ าเรอ่ื งหนหี ายไปไหน “คำโกหก ถ้าเธอไม่ละอายแกใ่ จเธอย่อมโกหกได้ทุกเรอ่ื ง แตเ่ รอ่ื งหนอ่ เน้ือของ ราชสกุลเราเธอเอามาล้อเลน่ ได้หรอื ! ดีเท่าไหรแ่ ล้วท่ีพระญาติทกุ วงศ์ทุกสายมิทราบ ความเหลวไหลในครง้ั น้ี ไมอ่ ยา่ งนั้นนรังสรรค์ จะเสอื่ มเสยี พระเกยี รติแคไ่ หน! บรรพบุรษุ มิได้สงั่ สมพระเกยี รตมิ าให้เธอพังเล่นอยา่ งน้ีหรอกนะชายติ!”

เสดจ็ พระองค์ หญงิ มรี บั สัง่ ด้วยสรุ เสยี งกรว้ิ จัด ก่อนจะเพ่งเลง็ ความผิดนั้นไปที่ หมอ่ มลัลนา “ป้าคดิ ไว้แต่แรกว่าการเสกสมรสกับหญงิ สามัญชนเปน็ เรอ่ื งไรส้ าระทส่ี ดุ ด้วยท้ัง ความเพยี บพรอ้ ม ฐานันดร และความคู่ควร ป้าหาไม่ได้ในตัวหมอ่ มสามัญชนคนน้เี ลย แม้แตน่ ้อย เหตกุ ารณ์ น้ยี ิ่งทำให้ป้ามั่นใจว่าไมค่ วรยนิ ยอมให้เธอตบแตง่ กันเสยี ตั้งแต่ที แรก เพราะการคบค้ากับคนเหลา่ น้ี มีแตจ่ ะทำให้ชายตเิ หลวไหลตกตำลงไปทกุ วว่ี ัน” ลัลนาเงยหน้ามองตอบเสด็จพระองค์ หญิงด้วยใบหน้าซดี เผอื ด คำพดู ที่ได้ยิน เเธหอลถา่ นกู ั้นมาทรำดใาหข้หอญงหงิ สมา่อวมรห้สู ลกึ วเหงมดือลนวัฒกำนล์ กังเน่ จดอ่าเถหึงตคกุ วาารมณเ์ปเก็น่าสทาับมซัญอ้ ชนนเขแ้าลมะาความเไหมต่เจุกียารมณต์ัวที่ ของเธอ ทโ่ี กรธข“เ้ึนดมจ็ าปบ้า้างชกาลยา่ ไวมกย่ ับอพมรใะหป้เดิตจุจ็ ฉป้าาตรัสอย่างนั้นกับหม่อมของชาย” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร ลัลนาอทยว่า่างเตสำดหจ็ นพโิ รดะยอไงมค่ค์ หิดญปิงิดพบมิังพ์ วลัญช์กลับไมไ่ ด้สนใจพระภาตยิ ะ พระองค์ จ้องมอง “ฉันจะไมพ่ ูดอะไรมากไปกว่าน้ีหม่อมลัลนา ฉันหวังเพียงว่าเธอคงมคี วามละอาย ไแตลระต่สรำอนงกึ คไวดา้วม่าผนดิำคขวอางมตเัวสเอื่อมงเไสดย้ีแมล้าวให้นรเงัธสอรกร็คค์งมทารกามบาคยำเตทอ่าไบหวร่า่ เธอดีพแลอะทห่ีจละัเงปจ็นากหทมเ่ี ่อธอม ของนรังสรรค์ ตอ่ ไปหรอื เปลา่ ” คำพดู นั้นของเสดจ็ พระองค์ หญิงทำให้ลัลนาร้สู กึ รอ้ นผา่ วและชาไปท้ังใบหน้า แต่ หพญดู ดิงสูถาูกวกซ็พงึ่ เยปาน็ยเาสมมทือจ่ี นะเคกวบ็ ากมดดอ้อายรคม่าณท์ นตี่ ั้ดินอไวย้ ูใ่ ดน้วใยจกขลอัวงเตธนอจตะลรออ้ ดงไมหา้ออกมาครน้ั ได้ยนิ คำ อารมณห์ กมร่อนุ่ มโกเจร้าธกติ ตกิ ยรอทมร่ี ้อรับนวรา่นพกรวะา่ปใิตคุจรฉทั้างทหรมงดฉรลบี ากดรทาเ่ีบลทอื ูลกพจระะตปำิตหุจนฉิลาัลตน่อาไแปทดน้วทยจ่ี ะเอา ความจากเขา “ชายขอกราบประทานอภัยค่ะเดจ็ ป้า ชายไมเ่ ห็นด้วยกับสงิ่ ที่เด็จป้าตรสั มา

ท้ังหมด เพราะเรอื่ งน้ลี กู ไม้ไมไ่ ด้ผิด ชายเองตา่ งหากทีผ่ ดิ ชายเองต่างหากที่ไปขอเธอ แต่งงาน” “พอท!ี ” ประกาศสลรุ ัเน่ สเยีปงน็ เดคด็รงั้ ขสาดดุ ทร้ับายสัง่ สยบคำแก้ตัวท้ังหมดท้ังมวล ก่อนจะทรงยืนข้นึ แล้ว “ป้าจะจัดงานเสกสมรสระหว่างเธอกับหญงิ เมฆให้เรว็ ที่สดุ นัน่ คงเป็นทางเดยี วที่ พระเกียรติของนรังสรรค์ จะคงอยู่ไมเ่ สอ่ื มไปไหน” “เด็จป้า!/เสด็จพหี่ ญงิ !” หม่อมเจ้ากิตติกรและพระปิตจุ ฉาองค์ รองค้านข้ึนพรอ้ มกัน ทว่าเสดจ็ พระองค์ หญงิ พิมพ์ วลัญช์ทรงหันมองเพียงพระขนิษฐารว่ มสายพระโลหิตขององค์ เองเท่านั้น ดเธ้วอยแเนชอน่“ื่ หใอยจนแดุ ลพะพดู มหฝ่ี ัน่ ราใอกื จอฝวอังา่ นเกธครอังวจสาะมรเรทเหคดิ ์น็เทอใูนาดไนวๆ้ทรัง่เี ธสเอสรรยี คทฝ์ ใีหหาญก้สชงิมปอื่ก๋วิับทฝเ่ี เาปพกน็ รพสาระาะพยเกี่ไเลมียอื่ฟรดัตงคเิขชำอนค่ งนเรดาทยีชำวสผกกดิ ับลุ เชพเรน่่ี า แต่เธอกลับไม่ตำหนหิ ลาน ซำ้ ยังชน้ี ำหลานไปในทางทไี่ มด่ ี เธอรว่ มทำลายราชสกลุ เรา เธอ...!” “คณุ ป้าคะ” เสยี งหวานอันสัน่ ระรกิ ของลัลนาทำให้คนทีก่ ำลังพโิ รธอย่างหนักหยดุ รับสัง่ แล้ว หันมอง ลัลนาเงยหน้ามองตอบพระปิตจุ ฉาของสวามี แม้ใบหน้าของเธอจะไร้สายน้ำตา แตก่ ็ดไู มต่ า่ งอะไรกับคนทก่ี ำลังจะร้องไห้อยู่รอมรอ่ “ไม้จะไปจากนรงั สรรค์ เองคะ่ ” ผู้เปน็ สควำาพมดูี น้ันทำให้ทกุ องค์ ทกุ คนตืน่ ตกใจไปตามๆ กัน โดยเฉพาะหมอ่ มเจ้ากิตตกิ ร “ไม้! ทำไมแกพดู แบบน้!ี ”

ทว่าลัลนากลับไม่คดิ จะหันไปสบตากับชายหนุม่ เธอทำเพียงมองตรงเข้าไปใน พระเนตรของเสดจ็ พระองค์ หญิงท่จี ้องมองมาก่อนจะพดู ตอ่ “ความผดิ น้ไี ม้เองทีเ่ ปน็ ต้นเหตุท้ังหมด ไม้กราบขอโทษคุณป้าท่ีหลอกลวง กราบ ขอโทษที่ไม่เจียมตัว ไมย่ อมอยูใ่ นทขี่ องตัวเอง” นัยน์ ตาหวานแดงกำอยา่ งน่าสงสาร ทวา่ เธอก็ยังกดเสยี งทสี่ นั่ ให้นง่ิ แล้วพูดต่อ “ไม้จะไมข่ อแก้ตัวใดๆ ท้ังน้ัน ขออย่างเดียว ให้คณุ ป้ายกโทษให้ติกับหมอ่ มป้าด้วย” เสด็จพระองค์ หญิงมองลัลนา ขณะที่หมอ่ มพิลาสลักษณ์ เรมิ่ รำไห้เนอื่ งจากมอง เห็นการตัดสนิ ใจในตาสวยคูน่ ั้นของหลานสะใภ้ “...ตกลง ฉันจะไม่เอาผิดใครทั้งน้ันตามคำขอของเธอ แต่เธอก็ต้องทำตามคำพูด ด้วยล่ะ” “เด็จป้า!” เขาไว้เปห็นมเ่อชมงิ เดจใุ้าหก้เิตขตากิหรยคุด้าแนละเแคตาร่ยพังกไมารท่ ตันัดทสี่เขนิ าใจจะขไอด้งพเูดธอหรอื ท้วงอะไร ลัลนาก็จับแขน “แตไ่ ม้ แกเปน็ ภรรยาของฉัน แกไม่จำเป็นต้องทำแบบน้ี” “ต”ิ ลัลนาพดู เสยี งเบาหววิ คล้ายสติไมอ่ ยู่ ณ ทน่ี ้ีแล้ว “ฉันขอ...แกชว่ ยเคารพ การตัดสนิ ใจของฉันได้ไหม” “...ไม้” หม่อมเจ้ากติ ติกรพดู ได้เพยี งเท่าน้ัน ด้วยเหน็ สายตาขอรอ้ งของหญงิ สาว ซงึ่ บัดน้ีดนู า่ สงสารเหลอื เกิน ตแเแหตผลยก่อลีย็รดใดวู้หเช่าญเขครนาอง่ใื่ รชรนงวู้ น้นัุเช่ามแสวี อ่ื รง่ิติ หงทกขพกีต่าอรอปิดดงทีกอลถู ีจ่่อยัลกู ะนูใ่นททนาุกำใแใสจมหงข่ิ้้เเทขหอแ่ีเาตงปจตลุกน็ะ่วัลาไัตนรมนัณวน่ทาเ้์คพีรรนาาือรั้นคบะอกงวปะไา่ลิตไมหราุจ่มมยฉีใอ่เปาคมขน็เรหพอลปลรงืมมาวเไขะใงดเนาจข้ กรุใาลมจีรเัขบ้าหู ศอซตดง้ำุกถจูถเาธงึนกูรอกณแอเลผระ์ นัวอไื่ลั้รในยทลจเม่ไีขัปลมาอ็นนม่ งเากีวหเไธัานวมรอ้บจอืถม้าานกู งงา หายน้ันสาหัสย่ิงกว่าเกา่

หญิงรับลสัลงั่ นในาถปอรนะโสยาคยสตดุาจทา้ากยหมอ่ อมนเจึง่้าเกปติ ็นตกกิ ารรเกพรอ่ื าบกล้มากเสราดบ็จรพบั รขะ้ออเงสคน์ หอญทิงี่เสพดมิ จ็ พพ์ วรละัญองชค์ใ์ น ฐานะหลานสะใภ้ทแ่ี สนต้อยตำ ก่อนหญิงสาวจะคอ่ ยๆ ถอดแหวนแตง่ งานซง่ึ เธอสวม ไว้เสมอออกจากน้วิ นางข้างซา้ ย เสดจ็ พระองค์ หญิงเอ้อื มรับแหวนเพชรทีล่ ัลนาถวายคนื ให้ มองหลานสะใภ้ท่กี ้ม กราบพระองค์ อีกครงั้ ก่อนจะเอียงตัวไปกราบพระขนิษฐาของพระองค์ ซงึ่ บัดน้ที รดุ ตัว ลงกอดเธอเอาไว้ก่อนจะร้องไห้โฮ “โธล่ กู ไม้ ฮกึ ลูกไม้ของป้า” เสยี งสะอ้ืนของหม่อมพลิ าสลักษณ์ ดังระงมไปทัว่ วัง เชน่ เดียวกับคุณพนักงาน ของวังนรังสรรค์ ทก่ี ้มหน้าซับน้ำตาอย่ไู มไ่ กล แต่ทกุ คนก็ไมก่ ล้ามปี ากมีเสยี งอันใดเพือ่ ทักท้วงการตัดสนิ ใจของหมอ่ ม ลัลนากอดตอบปลอบใจป้าคนรองของหม่อมเจ้ากิตติกร พยายามข่มจติ ข่มใจไม่ ให้รอ้ งไห้ออกมา ก่อนหญิงสาวจะลกุ ข้นึ ยนื เต็มความสงู เพ่ือปลกี ตัวออกไปจากห้อง รบั แขกและจากราชนกิ ุลที่กำลังมองเธออยู่ “ไม้ เด๋ยี ว” หม่อมเจ้ากติ ติกรซงึ่ วง่ิ ตามลัลนาออกมาจากห้องรับแขกคว้าแขนของหญงิ สาว เอาไว้ ลัลนาจึงสดู ลมหายใจกอ่ นจะหันกลับไปหาราชนกิ ุลหนุ่ม “ฉันไม่ยอมให้แกไปนะไม้ แกต้องอยู่ทน่ี ี่” มือบางปลดมืออ่นุ ทีเ่ หนีย่ วร้ังแขนเธอไว้ ก่อนกุมมอื น้ันแน่นแล้วเงยสบตา “แต่ ฉันคงอยู่ตอ่ ไปไมไ่ ด้...ขอโทษด้วยนะต”ิ ลับบีบมหือมชอ่ ามยเหจน้ากุ่มิตเอตาิกไรวท้ดำ้วทยา่ ตจ้ะอคง้ากนารเพปรราาะมไเมข่ยาใินหย้ฟอังมเธกอับคำพูดน้ันของเธอ ทว่าลัลนาก เหมอื น“เมดันมิ ห...มเหดมเวือลนาทขเ่ีอคงยหเมป่อน็ ม” ลัลนาแล้ว...ถึงเวลาทีเ่ ราต้องกลับไปเปน็ เพอ่ื นกัน คำพูดนั้นทำให้เบ้าตาของราชนกิ ุลหนุม่ รอ้ นผา่ ว ความหวานล้ำคร้งั วันหวาน

เหมือนภาพฝันที่ถูกกระชากพรากไปอย่างทเี่ ขาไมท่ ันได้ตั้งตัว “ทำไมพูดแบบน้ี ไหนแก เคยบอกว่าจะไม่ท้งิ ฉันเหมือนที่ท้ิงดลไง” “เพราะฉันทนไมไ่ ด้” ลัลนาสารภาพเสยี งสนั่ “ฉันยอมให้ใครดา่ วา่ ฉันกไ็ ด้ แต่ ฉันไม่ยอมให้ตัวเองนำเรอ่ื งแย่ๆ มาให้แกหรอื ราชสกุลของแก” หมอ่ มเจ้ากติ ติกรรวบมือบางสัน่ เทาของลัลนาเอาไว้ และเขากพ็ ยายามเหลอื เกนิ พยายามทจี่ ะพูดเพ่ือให้คนตรงหน้าเปลี่ยนใจ “แกไมเ่ คยเอาเรอื่ งแยๆ่ มาให้ฉันนะไม้ แกเปน็ สงิ่ ทด่ี ีที่สดุ ในชวี ติ ฉัน ขอรอ้ งละ อยกู่ ับฉันเถอะนะ” เข้มแขง็ลเัลปน็นาหกนะัพกหรบินตาาถ่เี พ่อื ไล่น้ำตาขณะเพง่ มองราชนิกุลหนุ่มอยา่ งแสร้งวา่ ตนน้ัน “ฉันต้องไปแล้วติ เมอื่ ไรทแี่ กพรอ้ มเป็นเพ่ือนฉันเหมือนเดิม แกค่อยไปหาฉัน นะ...แตถ่ ้าแกยังไม่พรอ้ ม เราก็อยา่ เพงิ่ เจอกันตอนน้ีเลย” หญงิ สาวพูดเพียงเท่านั้นกอ่ นจะผละจากไป และถึงแม้เธอจะรับรวู้ า่ หมอ่ มเจ้า กิตตกิ รกำลังมองเธอด้วยความร้อนรนขนาดไหน แตเ่ ธอกไ็ ม่คิดจะหันกลับไป เพราะ กลัววา่ ตนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ ลัลนาปฏิเสธท่ีจะข้ึนรถของวังนรงั สรรค์ คุณพนักงานจึงขับรถกอล์ ฟของวังมารบั แล้ว พาเธอไปสง่ นอกวัง อย่ดู ้านตหลลอังดสรักะนยิดะทาเพงทราี่ระถรเวู้ค่าลถ่ือ้านหันผไ่าปนมออองกเไธปอจะเปห็นญเิงชสน่ าไวรไมเไ่พดร้หาัะนเกธอลัรบ้วูไ่าปถม้าอหงันคกนลทับ่ยี ไืนป เธอคงอยากจะวงิ่ กลับไปกอดราชนกิ ุลหนุ่มไว้ มากกวา่ จะเดนิ จากมาพร้อมหัวใจทีแ่ ตก สลายแบบน้ี เม่ือมาถงึ ประตชู นั้ นอกของวัง ลัลนากพ็ บวา่ ไม่ได้มแี ค่คนรถเทา่ น้ันทม่ี าสง่ แต่ ยังรวมไปถงึ เหลา่ คณุ พนักงานทม่ี าดักรอสง่ ลัลนาตกใจไม่น้อยด้วยไมร่ วู้ า่ พวกเขาออก มาจากวังกันตั้งแต่เม่อื ไร แตห่ ญงิ สาวก็พยายามย้ิมปลอบทกุ คนซง่ึ กำลังตาชำ้ แดงกำ

มองมาที่เธอ โดยเฉพาะคุณสายสร้อยซง่ึ ดจู ะร้องไห้ไปแล้วหลายยก “หมอ่ มคะ” ลัลนาเดินเข้าไปใกล้คุณสายสร้อย ก่อนเอ้ือมรับกระทงใบเล็กทที่ ำข้ึนอยา่ ง ประณีตแตย่ ังไม่เสรจ็ สมบูรณ์ เสยี ทีเดียว “กระทงทต่ี ้ังใจทำให้ อฉิ ันทำให้ไม่ทัน เลยเอากระทงใบเลก็ น้มี าให้แทน ความ จรงิ ควรจะแตง่ ดอกมะลใิ ห้งามกวา่ น้ี แต่...” ไว้ตรงก“แลคาง่นจ้กี นส็ ดวเู ยปม็นาพกมุ่ แพล้ววงคใ่ะหคญณุ ่ สาย” ลัลนากลา่ วขณะก้มมองกระทงทมี่ ดี อกมะลิวาง “ถงึ คุณสายจะทำอันท่ีสวยกวา่ น้มี าให้ ไม้ก็ดใี จมากกวา่ น้ไี มไ่ ด้อกี แล้ว ขอบคณุ นะคะ” คณุ สายสร้อยพยักหน้ารับคำขอบคณุ ทั้งน้ำตา กอ่ นจะพดู ตอ่ “อยา่ ลืมขอขมา พระแม่คงคาด้วยนะคะ แล้วก็อธษิ ฐานขอให้ท่านพาหมอ่ มกลับมาที่วังนรังสรรค์ เรว็ ๆ” ลัลนาย้มิ รบั แต่ไม่ได้เอย่ รับปาก กอ่ นจะเหลยี วมองไปยังคณุ พนักงานคนอื่นๆ ที่ กำลังน้ำตานองหน้ากันทกุ คน เทรเี่ ยีธบอรก้อ้าสยวาเยขต้ามาตขาิดเอพกบือ่รคะเณุปโด็นฉกหากมยร่อชะมดัเดแอกลยเะูใ่หเนมปด็นอื วนนงเาตดยาก็ ขขมออางงกคหกณุมว่อพ่าจมนะแัเกหปง่ง็นาวนหังทมนุก่อรๆังมสรครคนแ์ ตใ่นหถั่น้นงึ กแึกม็สถ้เรึงธ้าวองันคจแวะรไามมก่ ตสลดอใสดเมฮาฮาแใตห่ต้วั่องอไปันนแ้ีจสะนไเมงม่ียีเบธเอหองีกาแแลละ้วผ้คู แนล้ทววี่มังักนเครงัรสง่ อรรยคู่ใ์ จนะกเปฎ็นระเเชบน่ ียไบรในแรล้ัว้วใยนังวทังา่ นชาย เจ้าของวังอีกเลา่ จะทรงทุกข์ ทรงเสยี พระทัยมากมายแค่ไหนถ้าไม่มีเธอ เรยี วขาขาวของหมอ่ มลัลนาก้าวออกจากอาณาเขตของวังนรังสรรค์ ทีซ่ ง่ึ เธอไม่รู้ วา่ จะกล้าบากหน้ากลับมาอีกหรอื เปล่า นายสารคนเฝ้าประตวู ังยนื อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก มองมาทางเธอด้วยสายตาท่เี ตม็ ไปด้วยความร้สู กึ หลากหลายไปหมด ถา่ ยรปู ท“ผะเมบจียำนไดร้วถา่ ไหวม้แอ่ลม้วชเอผบือ่ แวท่าก็เกซดิ ส่ี อฟี ะ้าไกรข็เล้นึ ยหยมืน่อรมอจเะรยไี ดก้ไใมหเ่ ้ปผ็นมอเะลไอืร”กเอาคันทใ่ี หมท่ ่ีสดุ

ลัลนาพยักหน้าย้ิมพร้อมเอย่ ขอบคณุ นายสารท่ีเอ้ือมเปิดประตใู ห้เธอกอ่ นจะหัน มองออกไปนอกกระจก แล้วย้ิมให้คณุ พนักงานทกุ ๆ คนทม่ี องตาม คเค่อรยอื่ ๆงหรมถไกาแยลทบอ็กออซกกเี่ คแไปลกเ่อืล่ รันลอื่ นอยอาๆวกา่ จสคาง่ิงกทจปเี่ะกรมะดิ ีเตพขูร้ยีนึ ั้วงเวมกัง่ือลนคนิ่ รรังหไสู่ อมรม่ใรชขค์คอ่ วงดามอฝพกันรมอ้ ะลมภแิ ลาพะกขรอะงทคงณุ ใบพเนลัก็กทงา่เี นปน็ที่ “นังหนู นัน่ เอ็งหรอื เปลา่ ” ตักแล้วเเสงยยี งหทนัก้าทมาอยงอเยมา่ ่อืงไเหมน็่แนว่าใ่ เจปขน็ อลงุงคคนนขเับดแียทว็กกัซบทที่ ำ่ีเธใหอ้ลเคัลยนพาบลกะสย็ า้ิมยดตใี าจจากกระทงบน “อ้าวลงุ ” “นัน่ ไงละ่ วา่ แล้วเชยี ว นังหนเู กลอื สมุทรนี่เอง แล้วนเี่ อ็งจะไปไหนเนีย่ ” “กลับบ้านค่ะลงุ ...หนูโดนทวี่ ังเขาไล่ออกมาแล้ว” เสยี งเศร้าน้ันทำให้ลุงคนขับขมวดค้วิ มองเธอผ่านกระจกมองหลัง “ไล่ทำไม เอง็ ไปขโมยอะไรของเจ้านายมารึ หรอื มีใครใสค่ วามวา่ เอ็งทำเรอ่ื งไมด่ ี” “เปล่าค่ะ เขาจับได้วา่ หนโู กหก...ก็เลยไลอ่ อก” “พุทโธ่ แค่โกหกนดิ หนอ่ ย ต้องไล่ออกเลยหรอื วะ คนกรงุ เทพฯ นใี่ จจืดใจดำจ รงิ ๆ ว่าแต่ผัวเอง็ ไมม่ าด้วยหรอื ไง อย่าบอกนะวา่ มันท้งิ เอง็ แล้วน่ะ!” คำถามจ้ใี จดำทำให้ลัลนาแทบห้ามน้ำตาเอาไว้ไมไ่ ด้ “หนทู ้งิ เขามาต่างหากลงุ ปลอ่ ยให้เขาอยทู่ ีว่ ังนัน่ คงดีกวา่ หนูไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากเพราะหนหู รอก” “เอง็ นีม่ ันน้ำจติ น้ำใจดีจรงิ ๆ ถ้าลดเคม็ ลงได้หน่อย ลุงจะขอไปให้ลูกชายท่ี นครฯ แล้วนะเน่ยี ” ลัลนาย้มิ กอ่ นจะนง่ิ คิดตาม ชัว่ ประเด๋ียวหญิงสาวก็ถามคำถามทแี่ คลงใจจากคน ขับแทก็ ซ่ี “ลงุ ...ถ้าหนบู อกว่าหนคู อื หมอ่ มของวังน้ัน แล้วคนที่เปน็ ผัวหนคู ือทา่ นชาย เจ้าของวัง ลุงจะเชอ่ื ไหม”

ลุงคนขับแท็กซห่ี ัวเราะลัน่ กับคำถามของลัลนา ก่อนจะตอบอยา่ งรวดเรว็ แบบไม่ ต้องใชเ้ วลาคดิ หาคำตอบนาน “นเี่ อง็ ฝันอยูเ่ หรอนังหนู เอง็ น่นี อกจากจะเคม็ แล้ว ยังเพ้อเกง่ อีกนะเน่ีย” ลัลนาย้ิมตามเสยี งหัวเราะแสนขบขันของลุงคนขับแทก็ ซ่ี ก่อนจะตอบกลับไป อยา่ งยอมรบั “นัน่ สนิ ะ...หนูคงฝันไปจรงิ ๆ”

๔๕ หา่ ง เมื่อคนเราทกุ ข์ใจจะมีสถานทีไ่ หนที่เราอยากจะกลับไปเทา่ ที่ บ้ าน สถานทีท่ ี่มีท้ังพ่อ แม่ มีครอบครวั ซงึ่ รกั เราทีส่ ดุ และพร้อมจะปกป้องเราจาก อคยวาา่ มงสเจบบ็ าปยวใจดทนกุ ัน่สจงิ่ ทงึ เ่กี ปรน็ ายเหเขต้าุผมลาทล่ี ัลนเปาเ็นลสือถกากนลทับี่เมดายี ทวีบ่ ท้าีเ่ นราจทะวพ่าักเมผ่อื ่อมนาแถลงึ หะนญอิงนสหาวลกับลไับด้ ได้ร้วู า่ มันไมง่ า่ ยเลยทจ่ี ะเดนิ เข้าไป เพราะเธอไมอ่ ยากนำความร้อนใจใดๆ มาสู่ สคารมอาบรคถรปัวกปิดเคธวอาไมมผ่อิดยปากกใตหิน้พั้นอ่ ไแดม้ แ่ ละน้อเพงรราบั ะรคสู้ วง่ิ าทมเ่ี เธปอลผีย่ จนญแมปาลงแมแ้นต้ท่อำยอนยิด่ามงไักรโกดค็ นงจไัมบ่ สังเกตได้ด้วยสายตาของความหว่ งใยเสมอ กร๊งิ ! หญิงสาวตัดสนิ ใจเปิดประตเู ข้าไปในร้าน ชว่ งสายวันน้ันมเี พียงมารดาของเธอ เฝ้าร้านอยู่ และเธอเห็นบพุ การเี งยหน้าข้ึนจากหนังสอื พิมพ์ ในมอื ก่อนย้ิมกว้างอยา่ ง ดีใจทีเ่ หน็ วา่ ลกู สาวกลับมาบ้าน “อ้าวลูกไม้ ” เสยี งทักอย่างดีใจของคนเป็นแม่กำลังจะพังทลายความเข้มแขง็ ที่คนเป็นลกู สู้ อดทนกดเกบ็ มาต้ังแต่ทวี่ ังนรงั สรรค์ คำทักทายแสนอบอุ่นน้ชี า่ งแตกต่างจากคำร้ายๆ ที่ เธอได้รบั มาจากคนอืน่ เสยี เหลือเกนิ “...ลกู ไม้” ลักษณารยี ์ เรยี กชอ่ื บตุ รสาวซ้ำอกี ครงั้ อย่างไม่แนใ่ จ กอ่ นคนเปน็ แมจ่ ะลกุ ยนื

แล้วเรง่ ฝีเท้าตรงรอ่ี อกมาหาเพราะรสู้ กึ ได้ว่าลกู สาวของตนผิดปกตไิ ป “เปน็ อะไรลูก ใครทำอะไรให้เสยี ใจหรอื เปล่า” คำถามที่สัน่ ตามอารมณ์ ออ่ นไหวของคนเป็นแม่ซงึ่ คาดเดาพฤตกิ รรมของลูกได้ อยา่ งทะลุปรโุ ปรง่ ทำให้ลัลนารสู้ กึ ได้ว่ากระบอกตาของตนกำลังรอ้ นผ่าวๆ อย่างห้ามไม่ ไอดา้จปแิดลบะังถสึงาแยมต้เาธขออจงะผพู้เยปา็นยแามมข่ได่ม้อตยัว่ดูเอี งให้เข้มแข็งเทา่ ไร เสยี งสนั่ ทดี่ ังออกจากปากกม็ ิ “หม่าม้า...โทร. ตามนทมาให้ไม้หนอ่ ยได้ไหม” ลกู สาวลซักง่ึษตณัวคารนยี เ์ ไปม็นไ่ แด้มสไ่นมใเ่ จคคยำเขลอยนท้ั่จีนะใเนหตน็ อลนกู แแรสกดงกิรยิ าวดา่ ้อวยอ่ กนำแลอังเทชุกน่ ขใ์ ในจตตอ่อนทนา่ ท้ี ขี อง “เกดิ อะไรข้นึ ลกู ไม้ ใครทำอะไรบอกม้ามาส”ิ ลัลนาหลุบตาลงตำอย่างไมอ่ ยากพูด ก่อนจะเงยมองคนเป็นแม่แล้วขอคำขอเดมิ ซ้ำ “โทร. เรยี กนทให้ไม้หนอ่ ยนะหม่าม้า ไม้จะย้ายรา้ น ไม้จะขอให้น้องชว่ ยเกบ็ ของออกจากท่นี ัน่ วันน้”ี น้ำตาขนอ้งำตผาู้เหปย็นดแโมต่ทไไี่หหลลทละงลมักาลด้งวสยอคงวขา้มางสแงกส้มาใรนลกูทันทที ่ีหญิงสาวพดู จบ เชน่ เดียวกับ ร้องไห้อลยัก่าษงเณสยาี รใยีจ์ โอบซกงึ่ อคดนรเา่ปง็นสแัน่ มเท่ทารขมอานงบหตุ ัวรใสจาเหวคลนือโเกตนิเอทาี่ปไวก้ ป้อโงอลบูกปจราะกคสองิ่ งทรเ่ี า่ผงชทญก่ีิ ำอลยังู่ ไม่ได้ “ท่านชายทำอะไรลกู ฮึก ท่านชายทำอะไร บอกหมา่ ม้าส”ิ ลัลนาไมไ่ ด้ตอบคำถามใดๆ ต่อจากนั้น มเี พยี งคำขอร้องประโยคเดิมเพื่อให้แม่ และน้องชว่ ยทำตามความต้องการของเธอ “ฮือๆ โทร. เรยี กน้องให้ไม้ที โทร. เรยี กน้อง”

วังนรงั สรรค์ ท่ามกลางความเงยี บท่ีครอบคลมุ วังนรงั สรรค์ เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ ประทับน่งิ อยูใ่ นห้องรบั แขก พระเนตรดำขลับจับจ้องอย่ทู ่แี จกันประดับโต๊ะ ขณะที่ หม่อมพิลาสลักษณ์ และหมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามาลัยนั่งตาแดงกำช้ำความเศร้ากับ เหตกุ ารณ์ เมื่อครู่ “ชายติ เข้ามาหาป้า” เสยี งเรยี บของเสดจ็ พระองค์ หญงิ มรี บั สงั่ ข้นึ ยามเห็นพระภาติยะของพระองค์ เดิน กลับเข้ามาด้านใน สายพระเนตรจ้องมองวรกายสงู โปรง่ ของพระภาตยิ ะท่ียอมเดินตรง ไเขม้า่รมเู้ พาหราาะเใหบตหใุ นด้าหคลนอ่เปเห็นลปา้ายถังงึ ครงสู้ มกึ ีสเหหี มนือ้าเนรทยี ำบผเฉิดยกับพแมร้ะปภกาตตจิ ยิ ะะเเฉสยยี แอลยะา่ วงานง้ันตัวเชน่ น้ี แต่ “ป้าจะหารอื เรอื่ งงานเสกสมรสระหว่างเธอกับหญงิ เมฆ” หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมองสบตากับพระปิตจุ ฉาอยา่ งไรอ้ ารมณ์ ความร้สู กึ กอ่ นเสยี ง ราบเรยี บจะดังตอบไปคล้ายไม่สนใจอะไร “ชายเห็นควรตามท่เี ด็จป้าพอพระทัย ทรงอยากให้ชายแต่งกับใครกไ็ มข่ ัดทั้งนั้น เพราะชายทราบถึงภาระหน้าท่ขี องชาย ทต่ี ้องมีทายาทสบื ราชสกลุ ตามทเ่ี ดจ็ ป้าต้องการ” “...ภาระหน้าท่ีอย่างน้ันหรอื ” เสด็จพระองค์ หญิงถามย้ำอยา่ งไมเ่ ชอื่ หู แต่ราชนกิ ุลหนุ่มกลับย้ำความหมายเดมิ อย่างไม่บดิ เบือนความรสู้ กึ “ค่ะ มันคอื ภาระหน้าท่ี เพราะหากไม่ใชภ่ าระแต่เป็นใจชายปรารถนา ชายจะไมม่ ี ทางยอมแตง่ กับใครอกี ทั้งนั้น ไมว่ ่าคนคนนั้นจะดีพรอ้ มหรอื คคู่ วรกับชายแค่ไหน” “พูดอย่างนั้นได้ยังไง เธอเหน็ หรอื เปล่าวา่ หญิงเมฆนัง่ อยู่ตรงน้ี” “ชายควรถนอมความรสู้ กึ ใครอีกหรอื คะเดจ็ ป้า ท้ังทชี่ ายยอมแล้ว ชายยังต้อง เฝ้าหว่ งว่าคำพดู ตัวเองจะไปกระทบความร้สู กึ ใครอกี หรอื แล้วกับลกู ไม้ มใี ครห่วงความ รเธสู้ อกึ ไเมธ่ใอชบค่้างนไสหงูมศักเธด์อิ ไมเ่ใดช็จค่ ปน้าหจึงรคอื ิดควะา่ จทะำพไมูดทอระงไใรชใหค้ ้เำธรอนุ ชแำ้รใงจกกับย็ เธ่ออมอไดย้่างนเั้นพรหาะรเอืธเอพเปรา็นะ

สามัญชนอย่างน้ันหรอื คะ ถงึ ได้รงั เกยี จเธอ” ขณะถามหมอ่ มเจ้ากติ ตกิ รก็จ้องตอบพระเนตรของพระปิตุจฉาอย่างไม่หลบเลยี่ ง “เรอ่ื งการเสกสมรสครัง้ น้ีชายเป็นคนหลอกเธอให้มาแตง่ งานด้วย ย่ืนข้อเสนอ ว่าจะหย่ากันหลังสามเดอื น แต่ชายไม่เคยคิดหย่า เพราะชายรกั เธอ รกั ผ้หู ญงิ ท่เี ดจ็ ป้า ดถู ูกคนน้ี แต่ลูกไม้ไม่เคยทราบ เธอยอมแต่งเพราะสงสารชายเรอื่ งถูกบังคับให้แตง่ กับ ทค้อนงอ่นื แต่เปเ็นธอชพายยทาีข่ยอามไวจ้เะพบรอากะชคาวยามอจยรางกิ กยับ้ือทเวุกลคานใหห้เลธาอยอคยรู่กัง้ ตับอชนายทไท่ี ปกุ นคานนเๆข้าใจผิดวา่ เธอ “น่ีคอื ความจรงิ ทเี่ ด็จป้าควรทราบ ชายผิดท่หี ลอกเด็จป้า และชายได้ชดใช้ให้ แล้วด้วยความทรมานทีอ่ ยูใ่ นใจชายตอนน้ี แต่ชายขอถามคำถามอย่างหนึ่งกับเดจ็ ป้าได้ ไหม วา่ ชายไม่มีสทิ ธ์ มิ คี วามสขุ บ้างหรอื คะ ชายไมม่ สี ทิ ธ์ มิ คี วามรกั อยา่ งคนปกตเิ ขา หรอื ” เสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ทรงนิง่ ค้างยามได้ฟังพระภาตยิ ะเอ่ยสง่ิ ทอี่ ยูใ่ นใจ ทรงเห็นถึงความทุกข์ มากมายในดวงตาท่ีเหมือนพระอนุชาราวกับพิมพ์ เดยี วกัน “ลูกไม้ยอมไปจากชายเพราะเธอละอายใจท่ีโกหกเดจ็ ป้า ชายเองก็จะเอาอยา่ ง เธอ ชายจะแตง่ งานกับหญงิ เมฆและมีลูกให้นรงั สรรค์ แต่เมื่อเสรจ็ ภาระในคนื เข้าหอ แล้ว ชายจะไม่รว่ มเตยี งกับหญิงเมฆอกี ไมว่ ่าเด็จป้าจะว่าอย่างไรก็ตาม” “ชายติ!” “กอ็ ยา่ งทช่ี ายเคยทลู ไว้ หากเดจ็ ป้ายนื ยันจะให้หญิงเมฆมาเปน็ หม่อมของชาย ชายกค็ งรับไว้เพยี งแคอ่ นุรองจากลกู ไม้เท่าน้ัน อยา่ หาวา่ ชายใจร้ายเลยนะคะ เพราะเด็จ ป้าทำลายหัวใจของชายก่อน ถ้าไมม่ ีธรุ ะอะไรแล้ว ชายขอตัว” ท้ิงความรสู้ กึ สับสนมวาา่ กจบมหายมใ่อหม้แเกจ้พ่ากรติะปตติิกจุรกฉ็หาทัน่ไี หมล่เคังเยดรินับกรเ้ลู รับอ่ื ขง้รึนาไวปอยยัง่าหง้อนง้มี บารกรอ่ ทนม หมอ่ มพลิ าสลักษณ์ เมือ่ เห็นพระภาติยะเพียงองค์ เดยี วเดนิ จากไป ก็ยันกายลุก ข้นึ พรอ้ มดวงตางามที่ชำ้ ความเศร้า พระขนษิ ฐาเพยี งคนเดยี วของเสด็จพระองค์ หญิง พิมพ์ วลัญช์หันมองพระเชษฐภคนิ ีทีบ่ ัดน้ีฉายความตระหนกออกมาอย่างเห็นได้ชดั

“เหตุที่เราทั้งสองพนี่ ้องไมเ่ คยเหมอื นกัน เพราะคนหนึ่งซอื่ สัตย์ ตอ่ ภาระหน้าที่ สว่ นอกี คนซอ่ื สัตย์ ตอ่ ความรสู้ กึ ของตนเอง” น้องคนเล็กเอ่ยเสยี งสัน่ ขณะมองตอบสายพระเนตรของพระเชษฐภคินีที่เงย มองตอบตน “เสดจ็ พห่ี ญงิ แสนเถรตรง ผิดกับหญิงท่ีเอาแต่ความสขุ มากกวา่ จะเข้มงวดอยูใ่ น กฎระเบยี บ พระยศเสดจ็ พระองค์ หญงิ ในสายราชสกุลนรงั สรรค์ เสดจ็ พีห่ ญิงสมควร แล้วทีจ่ ะได้รบั และคงไว้ซง่ึ ฐานันดรศักด์ ิอันดงี าม แต่ในฐานะป้าคนหน่ึง เสดจ็ พ่หี ญิงสู้ นท้รองงใคชน้อนาร้มี มไิ ณด้ ์ ตัดเพสนริ าชะวแี ิตม้ทแั้ตงชค่ วีวิตามขสอขุงคขนองสหอลงาคนนชายเพทำียใงหค้หนญเดงิ ยีทว่ีเปเส็นดปจ็ ้าพซห่ีงึ่ ปญกิงปก้อย็ งังคมวสิ านม รใ้สนู กึวัขนอนง้ีวหา่ ลทาำนไมชชาายยเพตถิียึงงตค้อนงเดโดียดวเมดา่ยี โดวยตต้อลงอเดหรน้สู ่ือกึ ยเหหมนอืา่ ยนกหับัวคใจวแามทเบปส็นลนารยงั สรหรคญ์ ิงเรพ้แู รลา้วะ นรังสรรค์ นั้นชา่ งไรซ้ ง่ึ ความอบอนุ่ อาทรของคำว่าคนในครอบครัว” น้ำตาของหมอ่ มผู้เคยมีฐานันดรศกั ด์ ิอาบแก้มอีกครงั้ กอ่ นจะพดู ท้งิ ท้ายแล้วเดนิ จากไป “นรังสรรค์ ของเสดจ็ พ่ีหญงิ ชา่ งโหดร้ายกับหลานชายของหญงิ เหลอื เกนิ เพคะ โหดรา้ ยท่ีฆา่ ชายติให้ตายได้ทั้งทีเ่ ขายังหายใจ” ปครวะาตมบูมาดื นภหายนใักนขหอ้องงหน้อ้ันงนจะอเนผชย้ันอบอนกมสาดุ ทถ้ังูกทผ่ีตลอักนในห้ีเ้เปป็นดิ เอวอลกากดล้วายงฝวันมี อื คมนา่ เนปส็นขี แามว่ ถกู รกดู ่อบนัง แสงอาทติ ย์ ด้านนอกไว้รอบทศิ และ ณ มุมหน่งึ ของห้องกม็ ีรา่ งของลูกสาวคนโตของ บ้านเกตน์ สริ นี ัง่ น่ิงเงยี บอยู่ ปรบั อาลกักาศษขณ้ึนามรายี ก์ เดดเินปฝิด่าแคลว้วาปมรมับืดอเขณุ ้าหไปภกมู ่อหิ น้อจงทะเี่รออ้ ้ือนมอปบิดอป้ารวะตตู ปามระหคลอังงถคาวด้าอราโี หมาตรเเคขร้าอื่ไปง ไใเหดก้ลดล่า่มื้คนในั้นหท้ชกี่นนไ็ื่ ัม่งใเ่ไจงดีย้ถบกูกก็ถแรูกตบิ วะาตง้บอทนง้ิงเโไลตวย้๊อะแใยมก่า้แลงนต้ๆ้ัน่น้อจตนยัวคลวแกู ามขม้แอเยตง็นแ่หกลท้ว่อีก่ นนล้ำั่นมเยีอเป็นาน็หทาหค่ี รยนเชดเา้ปนว็น้ำาเงแกอมายะห่ รู่วอังแบใลหแะ้กลอ้วูกาไสหหาาลวร

ลงไปเจงิ่ นองทจี่ านรองด้านล่าง ขอ้ึนะไกรับบลาภงกู าอพสยทาา่ ว่ีเงหคท็นน่ีผทนู้เปำ้ซี ใ็นงึ่หเแ้คปมน็นไ่ มเเปด่อ็น็กาทจแเมย่ี ด้่ยิมางิ่แไดทย้ กุ้มขรต์ับโลทรอแ้มู ดตนเเ่ ัวสพลเยีขาง้าคไปวใาคหมวญโาศม่ กผเศิดอรปา้ากกเาสตรยีิเกหใินลจไเ่ามหนไ่ล้ีกดอื ำ้ไลคมังณเ่ ฟคา้ยอนเงักบถดิทึงี่ เผยออกมาบนใบหน้าและสายน้ำตาท่ยี ังไมห่ ยุดไหลของบตุ รสาว คนเป็นแม่วางถาดอาหารกลางวันลงบนโต๊ะ กอ่ นจะเดนิ เข้าไปชดิ ตัวลกู สาว โอบ ศบรอี ษบะบทาี่ลงน้อ้ีมแดต้วน่ ย้ำกตลามุ่มผากมมนา่มุยมยัอืงไไหว้ลแนเปบ็นอสกายตเอ่ สไยีปงเรสอื่ะยอ้ๆนื ใดดั่งๆสายไนม้ำ่มทีห่ไี มลมุ่ดีวอันอแกหม้งาขจาอกดรา่ ง ขให้าว้..ท.หี่คม“น่าคมเดิป้าอ็นร้วยู แา่ ู่แมนล่ยเี่ ้วปกว็นมา่ าขลใอูกหงไ้บมโุตป้ครรงสดไมาขวอ่อกยงนิ ลากตูกั้กงไแมนิ ต้ ขย่ช้าังว่วไงผงเักชดจ็้าหะมก”ู “ินหใมช่าลไ่มหัก้ามกษลเ็ ณลูกยา”รทยี ำ์ กก้ลุงผ่าวัดขซณอสะมหอวงานจามนา ลัลนารับฟังอยา่ งเงียบงันก่อนจะค่อยๆ ก้มมองจานกุ้งผัดซอสหวานโดยไม่พดู อไมะ่เไกร่ียมงงอื อบนางตทอ่ กี่ คำวแานม่นตอ้ังใยจูต่ ทั้งีบ่แุพตเ่กมาอ่ืรอไี รุตไสมาร่่ หคู้ ์ ท่อำยเมๆนยโู ปกรขด้ึนขต้นึ ักมกา้งุ ใตหัว้ โแตตเขน่ ้าัน่ ปกากลอับยเป่างน็ เกชาอ่ื รงกชินา้ สทั้างวนก้ำ็ยตังาเคแ้ียลวะกปุ้งาตกัวทโข่ี ตยดับ้วไยหคววลา้มิมรพสยกาไ็ยมาส่มาตม่อาไรปถรบัแรตถู้ส่ ึงำรหสรชับาลตักิใษดณๆ ารไยดี ์้ผเลู้เยปน็ กมราระดนา้ันหภญาพงิ น้ชี า่ งน่าหดหหู่ ัวใจเสยี เหลือเกิน “อรอ่ ยคะ่ ...ฝมี อื หม่าม้าไมต่ กเลย” ส้นิ เสยี งของลูกสาว คนเปน็ แมก่ โ็ อบประคองใบหน้าเป้อื นน้ำตาให้หันมามอง “หมา่ ม้า“ไลมูก่สไบมา้..ย.คใวจาเลมยเสทยี เ่ี หใจ็นนล้ยี ูกกไมให้เป้ห็นมอา่ มย้าา่ ไงดน้ไ้ีหมใลคกูรท”ำอละักไรษณทาำรไยี ม์ กถลงึ า่ไวมขบ่ อออกยให่าง้หทมกุ า่ ขม์ ใ้าจรู้ ล่ะ” “...ไม้ขอโทษนะหม่าม้า” ม้าเป็นหลั่วกงษลณูกไามรย้ีน์ สะาล่ ยูกหนฮ้าปกึ ฏเิ เสปธ็นกห่อว่ นงจละกู โเอหบลรอื ัดเตกัวินลจูกนสใาจวมขันอรงอ้ ตนนไเปอหาไมวด้อีกคทรำ้ังไมไม“่บหอมกา่

หม่าม้า ทำไมไม่เล่าว่าใครทำให้ลกู ของหม่าม้าต้องเป็นแบบน้”ี ลัลนากอดตอบมารดาด้วยมอื สนั่ เทา เธอเองกไ็ มไ่ ด้อยากที่จะเป็นอย่างน้ี ไม่ อยากแสดงความออ่ นแอใดๆ ออกมาเลยจรงิ ๆ “ไม้ทำตัวเองหม่าม้า...เพราะไม้คนเดยี ว ทกุ ๆ คนถงึ ต้องทรมานใจแบบน้ี ฮึก ฮือๆ” หญงิ สาวรำไห้อกี ครง้ั พรอ้ มน้ำตาท่ีทะลักไหลมากมาย ลักษณารยี ์ ถมู อื ไปบนแผน่ หลังสะท้านไหวน้ันอยา่ งปลอบประโลม แม้ใจอยากจะถามต่อไป แตก่ เ็ ลอื กทจ่ี ะหยุด และเก็บงำความสงสัยน้ันเอาไว้จนกว่าลกู สาวจะพรอ้ มเอ่ยปาก เหฝม้าอ่ รา้มนเจท้าอกงติ หตวิกงรหมลางถอึงยบูเ่้าพนียเกงลตำนพ์ สังริ ไี ด้พักหนทง่ึ ันแลท้วที ่ีมาถแงึ ลคะนเเมป่ือน็ มพาถ่องึตเาขกา็ไกมพ็ ไ่ ดบ้เเอสย่ย่ี ทฮักวงทนายัง่ รเปาชน็ นลกิกู ุลเขหยนทุ่มรอาบยว่างา่ ทเร่ีเอ่ืคงยรทะำหว่าเงซเยขี นากทับอลงัลคนำทานำเ้ันพคยี รงอมบอคงแรลัว้เวกเงตยี นบ์ สอริ ยคี ู่องทยรา่ งาบนหั้นมดทแลำใ้วห้คน “อ้าวทา่ นชาย...” แต่ยังไมท่ ันทร่ี าชนิกลุ หนุม่ จะเอ่ยอะไร มารดาของลัลนากเ็ ดนิ เข้ามายุตคิ วาม เอพมึ ยี คงรผมึ ู้เทปั้งน็ หแมมดข่ อหงหมญ่อมงิ สเจา้าวกเทิต่าตนกิ ้ันรจทงึี่รรับบี ไยหกว้มอื ไหว้บพุ การที ั้งสองของภรรยา แต่คงจะมี “...เชญิ ทีห่ ้องรับแขกเถอะเพคะทา่ นชาย” ลักษณารยี ์ กลา่ วก่อนจะหมนุ ตัวเดินนำลูกเขยของตนเข้าไปด้านหลังร้าน ก่อน คนเดนิ นำจะนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่ม และรอจนหมอ่ มเจ้ากติ ติกรทเี่ ดนิ ตามมานัง่ ลงตรง ข้ามกัน “เสด็จมาเพราะลูกไม้ใชไ่ หมเพคะ” อาซ้อร้านขายทองร้องถามทันทีอยา่ งพอเข้าใจ และได้เห็นใบหน้าหลอ่ เหลาของ ราชนกิ ุลหนุม่ ซง่ึ อมทกุ ข์ ไมแ่ พ้บตุ รสาวพยักตอบกลับมา “ใชค่ รบั หม่าม้า...แล้วลกู ไม้เป็นอย่างไรบ้าง” คำถามนั้นไม่ได้คำตอบในทันที เพราะลักษณารยี ์ ต้องพยายามกล้ำกลืนก้อน

ความเศรา้ กะพรบิ ตาถ่ๆี ไล่น้ำตาคลอแล้วเงยหน้ามองตอบ “ท่านชาย” ลักษณารยี ์ พดู ต่อ “ลูกไม้นะ่ ไมป่ กติเลย พอกลับมาถึงบ้านกเ็ อาแต่ ร้องไห้ หม่าม้าถามอะไรก็ไมย่ อมตอบ เอาแตร่ อ้ งเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่บนห้อง ไม่ยอม กินอะไรเลยต้ังแต่เชา้ ” หม่อมเจ้ากิตตกิ รฟังเรอ่ื งราวด้วยอาการแสบรอ้ นตรงชว่ งอก ความรสู้ กึ ผิด มากมายไหลบ่าเข้าหาหม่อมเจ้าชายในราชสกุลนรังสรรค์ และความทรมานในหัวใจนั้น ฉายชดั ออกมาจนลักษณารยี ์ รสู้ กึ ได้ กันเพค“ะหมอ่ มทฉำไันมรลวู้ กู ่าไทม่า้ทนี่ปชกายตไิรมอ้ ่ใงชไหค่ ้นแสทนจี่ จะทะยำใาหก้ลเยกู ็นไมถ้เึงจไ็บด้ชเป้ำ็นน้ขำในจาดนแ้ี ต่เพทราา่ ะนเรชอ่ืายงอบะอไกร หม่อมฉันได้หรอื เปลา่ ” ราชนิกุลหนุ่มมองลักษณารยี ์ ก่อนจะเรมิ่ เล่าเรอ่ื งราวอย่างไมค่ ิดปดิ บัง “เพราะ เสดจ็ ป้าของชายทราบเรอ่ื งที่ชายกับลกู ไม้เสกสมรสปลอมครบั จึงกร้วิ และตำหนลิ ูกไม้ อย่างหนัก” เฟจัง็บอชย้ำา่ขคงอลนงะเคเปอน็นียเแปดม็น่เลบแูกกิลทตะตีต่ากลนวอเ้าหดง็นเขวมณลาาตะทรั้งค่ีบั แวฟตาั่เงมชเรลา้ อ่ืับงนร้ันาวดทังเี่ เหขล้าหือู คนซเง่ึ ปลน็ ูกแเขมย่กผ็เรู้มม่ิ ีฐเขาน้าใันจดถรึงเคลว่าใามห้ “ชายผิดเองทป่ี กป้องลูกไม้ไม่ได้ ผดิ ท่ไี มส่ ามารถปกป้องเธอจากคำพูดของเสดจ็ ป้า แต่ชายขอพบเธอหน่อยนะครบั หมา่ ม้า ชายอยากคุยกับเธอ” ลักษณารยี ์ ยกมอื ข้ึนซับน้ำตาด้วยความสงสารลกู กอ่ นเงยหน้ามองหม่อมเจ้า กติ ติกรท่กี ำลังสง่ สายตาอ้อนวอนมาทางตน “หมอ่ มฉันวา่ อยา่ เลยเพคะ เพราะหม่อมฉันไม่เหน็ ว่าจะมปี ระโยชน์ อะไรหาก ท่านชายจะข้นึ ไปพบลูกไม้ในตอนน้”ี “แต่ชายไม่ยอมให้เรอ่ื งจบแบบน้ี” หม่อมเจ้ากิตติกรกล่าวด้วยน้ำเสยี งไมย่ นิ ยอม “ชายรักลูกไม้มาก ถงึ ยังไงกไ็ ม่คดิ จะปล่อยมือ” ลักษณารยี ์ มองสายตามาดมัน่ กอ่ นจะเอ้ือมลบู หลังมือของราชนิกลุ หนุม่

“หมอ่ มฉันเชอื่ เพคะ แตล่ กู ไม้บอบช้ำเหลอื เกินกับคำพูดดูถูกเหล่าน้ัน หม่อมฉันสงสาร ลกู จึงอยากขอร้องให้ท่านชายเข้าใจ” “แล้วชายควรทำยังไงครับ ควรจะอยูเ่ ฉยท้ังทไี่ ม้กำลังเสยี ใจอยูอ่ ย่างน้เี หรอ” ลักษณารยี ์ นง่ิ ฟังก่อนจะสดู ลมหายใจเข้าเตม็ ปอดเหมือนตัดสนิ ใจอะไรได้ “เพยี งแค่ผา่ นวันน้ไี ปเทา่ นั้นเพคะ หม่อมฉันเชอ่ื ว่าลกู ไม้เข้มแข็งพอทจ่ี ะลุกข้นึ มาได้ใหม่ และเมอื่ ถงึ ตอนน้ัน ถ้าท่านชายและลกู ไม้รักกันมากพอ...ความรกั กจ็ ะหา ทางออกให้เอง”

๔๖ ตามหมอ่ มกลับวัง วังนรังสรรค์ ภายใต้ดวงอาทติ ย์ ทฉ่ี ายแสงบางเบารบิ หรจ่ี นท้องฟ้ากลายเปน็ สเี ทามืดหมอกมัว ภายใต้ความอมึ ครมึ ของฤดูหนาวนั้นคอื ความเงยี บหงอยเหงาทีก่ ระจายอยูท่ ั่วอาณา บรเิ วณเขตวังนรังสรรค์ เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์ตน่ื บรรทมแต่เชา้ ตรู่ และ ประทับนงิ่ อยู่ทโ่ี ต๊ะเสวย ทางขวาของพระองค์ มีรา่ งแบบบางของหมอ่ มเจ้าหญงิ เมขลา มาลัยนัง่ อยู่ และผู้รว่ มโต๊ะเสวยคงจะมแี ตเ่ พียงเท่านั้น เพราะนับตั้งแต่ชว่ งสายของเมอ่ื วานที่หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รขับรถออกไปจากวัง ก็ไมก่ ลับเข้ามาอีกเลยจวบจนตอนน้ี พระเนตรหลังแวน่ กรอบทองเหลือบไปมองคณุ พนักงานของวังทยี่ ืนเรยี งอยทู่ าง มมุ หนึง่ ของห้องเสวย ใบหน้าสะอาดสะอ้านของแต่ละคนก้มตำอยา่ งเรยี บรอ้ ย แต่ กิรยิ าปกติเหลา่ น้ันกลับซอ่ นอารมณ์ ความเสยี ใจเอาไว้ไม่มดิ “...ยายสาย” เสด็จพระองค์ หญงิ ทรงเรยี กคณุ สายสรอ้ ยทบี่ ัดน้ียังมนี ้ำตาหยดแหมะๆ หญงิ ชรา ซบั น้ำตาป้อยๆ กอ่ นจะเงยหน้ามอง “เพคะ” “.. มัวเหม่อไปถงึ ไหน หลอ่ นไม่ต้องตักข้าวร”ึ ถ้อยรับสัง่ นั้นทำให้คุณสายสร้อยสะดุ้งอยา่ งลืมตัว เชน่ เดียวกับคุณพนักงานวัง นรงั สรรค์ ทรี่ บี กุลกี จุ อรับใชเ้ สด็จพระองค์ หญิง แนน่ อนว่าแต่ละคนมีนัยน์ ตาแดงเถอื ก อยา่ งคนทนี่ อนร้องไห้มาตลอดท้ังคืน พระปติ จุ ฉาองค์ โตของเจ้าของวังถอนใจอยา่ งตำหนิ กอ่ นจะจมด่ิงสหู่ ้วง

ความคดิ ของตน ไตรต่ รองถึงความไมป่ กตขิ องท้ังคนและวังนรงั สรรค์ ซง่ึ ดูแปลกไป ต้ังแตเ่ มือ่ วาน หลังจากเสวยไปได้เพียงน้อยนิด เสดจ็ พระองค์ หญงิ กเ็ ปลีย่ นไปประทับทห่ี ้องรบั แขกของวัง โดยมีหมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามาลัยนั่งอ่านนวนยิ ายฝรงั่ เศสถวาย แตเ่ สด็จ พระองค์ หญิงก็จับพิรธุ ความผดิ ปกติของพระภาติยะต่างราชสกลุ ได้ เพราะบัดน้คี วามมี ชวี ิตชวี าบางอยา่ งในตัวหมอ่ มเจ้าหญิงเมขลามาลัยได้หายไปเชน่ เดียวกับคนอ่ืนๆ แต่ยังไม่ทันทเ่ี สดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์จะทรงถามให้หายข้องใจ ต้นห้อง ของพระองค์ กค็ ลานเข้ามาภายในห้องแล้วกราบทลู “เสดจ็ ฯ เพคะ มารดาของหม่อมลัลนามาขอเข้าเฝ้าเพคะ” คำกราบทูลน้ันทำให้ทา่ นหญิงเมฆชะงักแล้วเงยหน้ามองพระปติ ุจฉาในทันที เมื่อ เสดจ็ พระองค์ หญงิ ได้ยนิ ดังนั้นกพ็ ยักพระพักตร์รับ กอ่ นประทานอนญุ าตให้มารดาของ ลัลนาเข้าพบ คจะลทานูลมเขลาัตา่กเั้งษขแ้าณตมท่าารถบ่ี ยีึง้า์ กน้มใแกหล้รพะาโรบดะเปยสิตไดมุจ็จ่ตฉพ้อารขงะพออดูงงหคอ์มหะไ่อญรมใิงเหซจ้มง้ึ่าปกากริตะคตทวิกับารมนฟ่ิงังอคยนู่บเนป็นโซแฟมาก่ ต็เัวอง่ยาสมง่ิททันต่ี ท้อที งี่การ “ท่ีหมอ่ มฉันมา ไมไ่ ด้มาขอโทษแทนลูก ไมไ่ ด้มาเพอื่ อ้อนวอนให้เสดจ็ พระองค์ หญิงรับลกู กลับมาอกี คร้ัง เพราะเรอ่ื งผิดกส็ มควรว่าไปตามผิด และหม่อมฉันกเ็ หน็ วา่ ควรแล้วท่ลี ูกจะหย่าออกจากนรังสรรค์ เพอ่ื ชดใชใ้ นสง่ิ ที่แกทำลงไป” หน้ารับแควำวเพต่ือาจรรบั งิฟจังังสแงต่ิ ท่กล่ี ลักับษไมณแ่ าสรดยี ์งตถ้องึ งคกวาารมจแะขทูลง็ กพรร้าะวองค์ ทำให้เสด็จพระองค์ หญิงพยัก เปรยี บด“แั่งตป่หระมม่อุขมขฉอันงมบา้าเนพอ่ื มทลีลู กูในชฐายานละกู แสมา.่ว..ซในงึ่ หชมวี ่อติ มหฉมัอ่นมแฉลัะนสามมีสเี หาน็มทีเปี่หน็ มเ่อหมมฉอื ันนเเทจ้าดิ ชทาูนย แสลอะงเเจป้า็นหเญหมงิ ขืออนงดเรวางทใ้ัจงสขอองงคเรนาทั้งลคกู ู่ ๆ ถขงึ แอมง้เหรมาจ่อะมเปฉ็นันคไมรอ่เคบยคมรคีัวา่ทนไี่ ้มอ่มยยีกศวา่ศลักกู ดใ์ มิ คารอวแดกอท้า้ังง แต่หม่อมฉันและสามีกป็ ระคบประหงมพวกแกไม่ตา่ งจากพอ่ แม่ทม่ี ยี ศถาบรรดาศักด์ ิ”

คำพูดน้ันไม่ใชเ่ ปน็ การตอ่ ว่า แตเ่ ปน็ การบอกความรสู้ กึ ว่าลูกสาวของตนนั้นไม่ ได้ด้อยค่าไปกวา่ ใครทั้งน้ัน “บ้านเกตน์ สริ เี สยี ใจกับเหตุการณ์ ในครัง้ น้มี ากเพคะ เสยี ใจท่พี วกเราไมส่ ามารถ ชว่ ยเหลืออะไรลูกไม้ได้เลย นรงั สรรค์ ชา่ งใจร้ายกับลูกไม้นัก ผิดกับลูกของหมอ่ มฉัน ที่คำน้อยแกก็ไม่เคยพดู ให้ร้ายนรังสรรค์ ให้ระคายใจ และหากหม่อมฉันทราบว่าการทลี่ ูก แตง่ เข้านรงั สรรค์ จะทำให้แกต้องมาพบกับความเสยี ใจและคำดถู ูกอย่างน้ี หม่อมฉันจะ ไมม่ วี ันยนิ ยอมให้แกแตง่ เข้ามาเพ่ือถกู หักหาญน้ำใจอยา่ งแนน่ อนเพคะ” เลก็ ข้ันไใลห่หญล่กังค็นลายานหเญขิง่าเขขอ้างมบา้ใานนเหก้อตงนร์ บัสแริ ทขี ่ีลกาเปกน็ลับร้วิไปขบวนเหล่านคำุณทัพพมนาักโดงายนคขณุ อสงวายังทสั้งรขอ้ ั้นย คณุ พนักงานผ้อู าวโุ ส “เสด็จฯ เพคะ” เสด็จพระองค์ หญิงมองคุณสายสรอ้ ยก่อนจะเอย่ พระโอษฐ์เปน็ คร้ังแรก “ว่าธรุ ะ ไปสยิ ายสาย จะมาดดุ า่ ฉันอีกคนหรอื ไง” “หม่อมฉันมิกล้าเพคะ เพยี งแต่หม่อมฉันมีเรอ่ื งขอบังอาจทูลกับพระองค์ ” พระปติ จุ ฉาองค์ โตของวังนรงั สรรค์ ถอนใจ ท้ังท่ที รงเหน่อื ยพระทัยมากพออยู่ แล้ว แต่ก็ยนิ ยอมอนญุ าตให้ข้าเกา่ เต่าเล้ยี งของวังทูลสงิ่ ทีอ่ ยากจะกราบทูล “ว่าไปส”ิ คุณสายสรอ้ ยก้มกราบแนบพ้นื กอ่ นจะเอ่ย “หม่อมฉันอยูว่ ังนรงั สรรค์ มานาน เหลือเกนิ เพคะ อย่ตู ั้งแต่สาวยันแก่ อยูจ่ นได้รไู้ ด้เหน็ หลายสง่ิ หลายอยา่ ง หนึ่งในนั้น คือเดก็ ผู้หญิงทชี่ อื่ ลัลนา” เสดจ็ พระองค์ หญงิ นง่ิ ฟังอย่างตั้งใจ ถึงแม้พระองค์ จะมิได้เอ่ยพระโอษฐ์อันใด อีก แต่พระเนตรหลังแวน่ กรอบทองน้ันกย็ ังจับจ้องอยู่ทคี่ ุณสายสร้อย “หมอ่ มลัลนาเปน็ พระสหายของทา่ นชายมาต้ังแตย่ ังทรงพระเยาว์ เธอเปน็ เพ่ือน คนแรกและคนเดียวทที่ า่ นชายรักและให้ความสำคัญมากกว่าใคร เรอ่ื งน้ีท่านหญิงกนก ตพ้ังรแะตมา่เธรดอายขังอเปง็นทา่เดน็กชหายญกงิ ็ทเลรา็กบๆดี ท่านถงึ ขนาดวางใจฝากทา่ นชายให้หมอ่ มลัลนาดแู ล

คงแยเ่ อ“ทาเ่าหนมหอื ญนิงกกันนกเเพคยราตะรทัสา่ กนับชหายมเ่อปมน็ ฉคันนบเกอ่ บ็ยตๆัวมวาา่ตหั้งาแกตไ่เมลม่ ก็ หี มดอ่ ้วมยลอัลยน่ใู านกทฎา่ รนะชเบายียบก็ แหหลมมะอ่่ออมมยลลูบ่ ััลลนนนคาาวเคธานอมนเคป้ี าน็ ดคหทนวา่ ังนพขถเิ อศงึ งษไรดเาพ้เชปคสน็ ะกทลุ ่าเนใธนชอฐาเายปนอละย่ยี ผา่นู้สงหทบื ลเี่ สราาายยทสนกุ งิ่ ครหังนลสเารหยรน็ อคก์ยันา่ งตแ้ังตสแเ่ พตำหเ่รปราับะน็ ทหเพา่มนยีอ่ ชงมาพฉยรันมะี สหายสนทิ ของทา่ นชาย ใเปค็นรทหำัวไ“ใดแจ้ ลหะลคเัมกน่อืขอเอยธง่าอคงมหนามรเป่ออน็มบหไตมัมว่ใเ่อชทมคา่่ นน้ันมีพกใษิ็ไนดแส้เตปา่อยลยตี่ยา่านงยใวาดิถยีชแวกี เธติ่ๆอขเอทปงี่เ็นหขเ้็นาพหโยี ลลงวกผงนู้หท้มี ญีน่ าอ่ีนิงยธานร่ารงมทคดี่ไมนาๆเ่อคยยา่ ทมงีี่ น้อี ย่างไรกไ็ ม่ใชค่ นทจี่ ะนำความเสอ่ื มเกียรตมิ าให้นรังสรรค์ อย่างแนน่ อนเพคะ” “ไม่เสอื่ มเกยี รตริ ึ แล้วเรอื่ งทเี่ สกสมรสปลอมเลา่ แล้วเรอ่ื งปดว่าท้องเล่า อยา่ งน้ี จะไมเ่ สอ่ื มเกียรติตรงไหน” เสดจ็ พระองค์ หญิงพมิ พ์ วลัญช์ทรงถามกลับอยา่ งแสร้งสงสยั และคุณสายสรอ้ ย ผู้อับจนหนทางกโ็ น้มตัวลงแนบพ้ืนในทันที ให้ลงโท“หษมห่อมม่อฉมันฉไันมดป่ ้วฏยเิ สธเพคเะพรหาาะกหจมะอ่ ทมรฉงลันงเโอทงษกทม็ ีห่ ีสมว่ อ่นมรลเู้ หัลน็ นใานทกำผารดิ ปิดหพมร่อะมเนฉตันรกพ็ขรอะ กสรามรณารขถอปงดิ เบสังดพ็จรฯะองถค้า์ ไหดม้ออ่ ยม่าลงไัลรน” าไมไ่ ด้หมอ่ มฉันชว่ ย ผู้หญงิ ธรรมดาๆ อย่างน้ันจะ คณุ สายสรอ้ ยกล่าวอยา่ งขอรบั ผิดรว่ มด้วย และนัน่ กท็ ำให้คณุ พนักงานท่นี ั่งก้ม หน้าอยดู่ ้านหลังโน้มตัวลงตามเพือ่ กราบรับโทษตามที่คุณพนักงานอาวุโสเอ่ย “หมอ่ มฉันกม็ ีสว่ นผิดเพคะ/หม่อมฉันก็ด้วยเพคะ/ทรงลงโทษหม่อมฉันด้วย เพคะ” เสด็จพระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์มองภาพบ่าวชว่ ยนายตรงหน้า การรับผดิ อย่าง พร้อมเพรยี งกันแบบน้ี จะเรยี กว่าการตั้งม็อบประท้วงกเ็ ห็นจะไมผ่ ิด “เอาละๆ ฉันเข้าใจแล้วว่าฉันน่ะแตะหม่อมของพวกหลอ่ นไมไ่ ด้ ดูซิ มาอยู่

เพยี งเด๋ียวเดยี วมีสมุนเยอะขนาดน้เี ชยี วร”ึ เสด็จพระองค์ หญิงกลา่ วเสยี งขรมึ ทำให้คณุ พนักงานร้สู กึ หวาดหวั่นจนไม่กล้า แม้แตจ่ ะกระดกิ ตัว “เอาเถอะ ฉันเข้าใจแล้ว กลับไปทำงานทำการกันได้แล้วไป เอ้า ไปซ!ี ” ขบวนคุณพนักงานค่อยๆ เคลือ่ นตัวออกไปจากห้องรับแขกภายในเวลาไม่นาน ทำให้ ณ ตอนน้ีมีเพยี งเสด็จพระองค์ หญิงและหม่อมเจ้าหญงิ เมขลามาลัยเท่านั้น พระปติ จุ ฉาท่ีเรม่ิ แน่แกใ่ จแล้ววา่ ตนได้ทำบางสง่ิ พลาดไป เหลียวพระเนตรมอง พระภาติยะต่างราชสกุลทเ่ี อาแต่ก้มหน้านงิ่ เงียบราวกับตนทำผดิ ก่อนพระองค์ จะออก พระโอษฐ์ทัก “แล้วหญงิ เมฆเล่า มอี ะไรจะตสิ ัง่ สอนป้าเหมอื นคนอน่ื ๆ เขาไหม” หม่อมเจ้าหญิงเมขลามาลัยท่นี ั่งฟังเรอ่ื งราวทกุ อยา่ งอยูต่ ลอดเมือ่ ถงึ คราวได้พดู ก็ เรมิ่ ข้ึนอย่างไม่รอช้า รา่ งแบบบางถลาลงนั่งบนพ้ืนหน้าเสดจ็ พระองค์ หญิงพิมพ์ วลัญช์ มสือบั ขสานวขนอวงลพจรับะมปือิตเุจยฉน็ าเตฉ่ายีงรบาขชอสงกเสุลดอ็จยพ่างรอะ้ออนงคว์ หอญนงิ เอาไว้แนน่ มองตอบพระเนตรแสน “เมฆมกิ ล้าเพคะ แต่เมฆเองก็มเี รอื่ งอยากกราบทูลเสดจ็ ป้าเชน่ เดยี วกับคนอืน่ ๆ” “รบี ว่ามาเรว็ ” เสดจ็ พระองค์ หญงิ พมิ พ์ วลัญช์รบั คำขอนั้นอยา่ งเอน็ ดู รงิ ๆ เ“มเหฆตอผุ ยลากทใี่เมห้ฆพชช่ี วา่ ยยตพิมี่ชคี ายวาตมกิ สับขุ หมอ่ จมึงชลัวล่ ยนเาธเอปป็นิดเพเรรอื่าะงเนม้เี ฆอเาหไวน็ ้ ว่าขพอ่ีชเาสยดต็จิรปกั ้าหทมรงอ่ เมขจ้า พระทัยทั้งสองคนด้วยเพคะ” หมอ่ มเจ้าหญงิ กล่าวเสยี งสัน่ “เมฆร้วู า่ เสด็จป้าของเมฆไม่ได้พระทัยรา้ ย เสด็จป้าไม่ได้เกลียดหม่อมลัลนาอยา่ ง ที่ใครเข้าใจ เสด็จป้ากแ็ คเ่ สยี พระทัยท่ีถกู หลอกเทา่ น้ัน เมฆขอให้เสด็จป้ากรณุ าหมอ่ ม ลัลนาเธอด้วย เรยี กเธอกลับมาเถอะเพคะ อย่าทำร้ายพี่ชายตนิ านไปกว่าน้ีเลย” เสด็จพระองค์ หญงิ มองพระภาตยิ ะตา่ งราชสกลุ อย่างสงสาร ก่อนจะยกพระหัตถ์ ลูบศรี ษะของเธอ

“ให้เรยี กกลับมาแล้วงานเสกสมรสของหญิงเมฆกับชายติเล่า ไม่ต้องจัดข้นึ หรอกหรอื ” “การแตง่ งานสำคัญทีใ่ จของบา่ วสาว เมฆไม่สามารถแตง่ กับพี่ชายติตามพระ ปเเปขร้น็าะพสหรงว่ ะคงท์ ขัยอเมงกเฆสาไรดมช็จไ่ ว่ปดย้้ารพไกั ดีช่อ้หายรย่าอตงกชปิ เสู้ิดพาบควังะเรหอ่ื รเงมอื นฆค้ีเิดอรกัตาไพบวี่ชแ้ถตาือย่งเตเปปกิน็ น็ จ็กหรางมิรพ่อมสิ แขจูตนอ่ร์งักใพจอขชี่ยอาา่ ยงงหเตมวิอฆังยดแ่าลีง้ทวรี่เสกั วดอา่ เจ็ยมป่าฆง้า ไมไ่ ด้คดิ แยกเขาสองคนออกจากกัน ถ้าเมฆมใี จรกั อย่างหญิงกับชาย เมฆคงเลือกที่จะ ขัดขวางมากกว่าผสานความสัมพันธ์ ของพวกเขาให้แน่นข้นึ อย่างท่ีเมฆกำลังทำอยู่ตอน น้ี “นะเพคะเสด็จป้า ทรงให้อภัยพวกเขาเถอะ เมฆสงสารพวกเขาเหลอื เกนิ หาก เสด็จป้าไม่ทรงเรยี กหมอ่ มลัลนากลับมา พ่ชี ายติก็คงต้องจมอยู่ในความเศรา้ เหล่าคณุ พนักงานหรอื แม้แตห่ มอ่ มป้าป๋ิวกค็ งทกุ ข์ ใจไมแ่ พ้กัน และเมฆเองกค็ งโทษตัวเองไป ตลอดชวี ิต คงรสู้ กึ ผิดท่ีไมส่ ามารถชว่ ยอะไรพวกเขาได้เลย” “เอาละๆ ป้าเข้าใจแล้ว” เสด็จพระองค์ หญงิ มีรับสงั่ ห้ามปรามคนทต่ี ตี นไปกอ่ นไข้ ซง่ึ บัดน้กี ำลังมองตอบ พระองค์ ท้ังน้ำตา ดุว่าแม“ห่ ปม้า่อกมค็ สิดาเมรัอญ่ื งชนน้ีอไยปู่แอลย้วา่ งนอั้นด”แปพลรกะใปจติ ไุจมฉไ่ ดาอ้วง่าคท์ โำตไมลถูบึงแรก้สู ้มกึ นไมวส่ลบขาอยงใทจ่าเนอหาเญสยงิี เเมลฆยทท่ีี่ กำลังย้มิ ตอบ “ป้าจะเรยี กหมอ่ มลัลนากลับมา คงต้องเรยี กกลับมาให้เรว็ เทียว ไมอ่ ย่างนั้นป้า เองกค็ งรสู้ กึ ผิดท่ตี ัดสนิ เรอ่ื งทกุ อย่างด้วยอารมณ์ ไปจนวันตาย” “จรงิ เหรอปะป๊า หม่าม้าบกุ ไปวังนรงั สรรค์ จรงิ ๆ เหรอ” พยักหนเส้ายเี บงาตๆกใขจอบงวผก้เู กปับน็ สพหีอ่ น้กาตอ่ ่นื นๆเสยี่ ฮวขงอจะงยลกูกมชือายขค้ึนนกเอลดก็ อไดก้รหบั ลกวามรๆขานขณตอะบนดัง่ ้วอยยกูบ่ านร

โต๊ะอาหารสองตอ่ สองกับนที “เออ อไี ปตั้งแตเ่ ชา้ แล้ว ก่อนล้ือต่ืนอกี ” “แล้วทำไมปะป๊าไม่ห้ามหมา่ ม้าไว้ละ่ ปลอ่ ยให้ไปแบบน้ันเด๋ียวเปน็ เรอ่ื งข้ึนมาล่ะ ยุ่งเลยนะ” เซยี นทองคำสา่ ยหน้าก่อนจะมองตอบลกู “อีไมใ่ ห้อ๊ัวไป บอกให้เฝ้ารา้ นอยู่น่ไี ง” จะเปน็ ตพา่อยลรูก้ายมดอีองยหา่นง้าไกรันอยแ่าตง่ถว้าติ หก้ากมังไดว้ลพวกอเดขเาปกน็ ็คหงว่ ไมงแ่หม้าม่และภเรพรรยาาะไคมรไ่ อดบ้ คไมรวัร่ เ้วู ก่าตปนา่ น์ สนริ ้ีี ท้ังหมดรเู้ รอื่ งราวทกุ อยา่ งแล้ว และการทีพ่ ส่ี าวและลกู สาวโดนต่อว่ามาแบบน้ัน ครอบครวั เกตน์ สริ ที ุกคนยอ่ มไมพ่ อใจเหมอื นกัน “ไมเ่ ปน็ อะไรหรอกนา่ หม่าม้าล้อื อีเก่งจะตาย อีไมป่ ล่อยให้คนอืน่ มาเอาผิดอีได้ หรอก” กลับไปคำปลเสอยบี งขฝอเี งทค้านขเอปงน็ คพนอ่ทไอ่ี มย่ทู่ใำนใหป้นระทเดีเบน็ าหใจลไักดข้สอักงนหดิัวข้อแกตาร่ยสังนไมทท่ นันากท็เี่เดขนิาจละงไมดา้ตจอากบ ชัน้ บน ลัลนามองพอ่ และน้องที่นั่งมองหน้ากันอย่างงงๆ สหี น้าแต่ละคนเตม็ ไปด้วย ความเครยี ดอันน่าสงสัย ทวา่ หญงิ สาวเพยี งคนเดยี วกลับไมค่ ิดจะถาม เดนิ ตรงมานั่งลง บนโต๊ะอาหารรว่ มวงด้วย ก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างหิวโหย ไมส่ นใจผู้ใด “...เฮ้ย” เสยี งทักของบิดาทำให้ลัลนาท่กี ำลังก้มหน้าก้มตากนิ ข้าวเงยหน้ามองพลางเลกิ ค้วิ “อะไรเหรอ” เสยี่ ฮวงนัง่ เงยี บมองลูกสาวซงึ่ เขาได้ข่าววา่ อาการหนักเพราะรักถกู ขัดขวางกนิ ข้าวกนิ ปลาอย่างเอรด็ อรอ่ ย แล้วไหนเมียเขาบอกวา่ ลูกสาวอาการรอ่ แรอ่ ยา่ งไร “ล้อื ไม่เศร้าแล้วหรอื ไง” ลัลนาท่ฟี ังผู้เป็นพ่ออยู่ตลอดก้มซดซปุ รอ้ นๆ เปน็ จังหวะสดุ ท้าย ก่อนจะตอบ

พ่อไปด้วยทา่ ทคี ล้ายไมส่ นใจอะไร “คนเราจะเศรา้ นานๆ ได้ไงปะป๊า เอาเวลาไปทำมาหากนิ ดกี ว่า” ฉายชัดเดส้วยี่ ยฮคววงาหมัวเเปร็นาะหห่วอึ งยใา่นงตชัวอลบกู ใสจคาวำอพยูดู่ดขีอง“ลใหกู ้มสันาวจรงิทอวย่านา่ งัยลน้อื ์ ตพาดู ขเอถงอคะนเแปล็น้วพน่อ่ีจกะย็ไปัง ไหนแต่เชา้ ไมน่ อนพักผอ่ นก่อนล่ะ เม่ือคืนล้อื แทบจะไม่ได้นอนเลยนี่” “ไม้จะเข้าร้านนะ่ ปะป๊า” ลัลนาตอบก่อนจะหันไปมองน้องชายทเ่ี อาแต่จ้องเธอมา ต้ังแตเ่ ม่ือก้ี “แกเรมิ่ ทยอยเก็บของให้ฉันแล้วใชป่ ะไอ้น้องนท” นทีพยักหน้าตอบไวๆ “ตรงรา้ นกาแฟนทเกบ็ หมดแล้ว ก็เหลือแต่พวกห้อง หนังสอื ช้ันบนนัน่ แหละ” ลัลนาพยักหน้าหงึกๆ ขณะจ้วงข้าวเข้าปาก “ดี ง้ันแกกร็ บี กนิ เราจะได้ไปเกบ็ ของท่รี ้านต่อ” สาเหตทุ นี่ททำีมใหอ้ตงพ้อสี่งปาวดิ ขรอา้ นงตกนรนุ่พกลลาง่ินขอมยวา่ ดงคฉ้วิับพลกันอ่ นจทะรั้งอ้ทงี่ตถอานมนด้้วีธยรุ กคจิวขามอสงคงสนยั เปน็ อพันีก่ เำปล็นัง ไปได้ดีอยแู่ ท้ๆ “ทำไมต้องรบี รอ้ นขนาดนั้นล่ะเจ้” “กเ็ พราะพรงุ่ น้ฉี ันจะย้ายรา้ นไปเปดิ ทอ่ี ื่นแล้ว เพราะงั้นวันน้ตี ้องเกบ็ ของให้เสรจ็ ไงละ่ ” รา้ นกรนุ่ กลิ่นคาเฟ่ นทีเดนิ ขนกลอ่ งกระดาษแสนหนักอ้งึ ลงมาตามข้ันบันได ชายหนุ่มต้องใชค้ วาม ระมัดระวังในแต่ละก้าว เพราะน้ำหนักกลอ่ งซงึ่ บรรจุหนังสอื มาจนเตม็ ทำให้ยากต่อการ ทรงตัว กร๊งุ กรง๊ิ ! แตเ่ สยี งระฆังตรงประตกู ฉ็ ุดให้น้องชายเจ้าของร้านหันไปมองด้วยความเคยชนิ

และได้เหน็ หม่อมเจ้ากติ ตกิ รเดนิ เข้ามาในร้าน “ท่านชาย...” ราชนิกุลหนุ่มมองตอบนทกี อ่ นจะเดินเข้ามาหา ใบหน้าทสี่ งบเรยี บนิง่ หันไปมอง รอบรา้ นอย่างตกใจ เพราะตอนน้ีเฟอร์นิเจอร์รวมถึงของตกแต่งต่างๆ ภายในรา้ นกรนุ่ กลิ่นถกู เกบ็ ใสก่ ลอ่ งเพอ่ื ขนย้ายไปจนหมดแล้ว ภายในจงึ เหลอื เพยี งพ้ืนท่ีโลง่ ๆ และ กลอ่ งกระดาษสนี ้ำตาลมากมายทว่ี างอยู่ “นีม่ ันอะไรกันนท แล้วป้าย ‘Closed’ หน้าประตูนั่นหมายความวา่ ยังไง” นทจี ำต้องวางกลอ่ งหนังสอื ในมือลงบนพ้ืน กอ่ นจะเงยหน้ามองตอบพเ่ี ขยของ ตัวเอง ซงึ่ บัดน้ีเขาเองกไ็ ม่รวู้ า่ ยังจะเรยี กว่าพีเ่ ขยได้อยูอ่ ีกไหม “...เจ้จะย้ายร้านน่ะครบั ท่านชาย” ประโยคที่ได้ฟังทำให้หม่อมเจ้ากติ ตกิ รต้องขบกรามอย่างสะกดอารมณ์ ก่อนจะ รอ้ งถามนทซี งึ่ ทำสหี น้าไม่สดู้ ีนัก “ไม้อยขู่ ้างบนใชไ่ หม” จึงจำต้อคงนบเอปก็นไนป้อแงไมม้อ่ไีกดใ้ตจอจบะใเปนน็ ตหอว่นงแอรากรมณแต์ ข่เอปง็นพเพสี่ ราวาะกไต็มาก่ มล้าทจี่ ะปดิ บังคนมยี ศมีศกั ด์ ิ “ครับ เจ้อยูข่ ้างบน” หม่อมเจ้ากิตตกิ รกลา่ วขอบคณุ นทกี อ่ นจะปรขี่ ้ึนไปบนชั้นสองอยา่ งไม่รอชา้ ภไมาย่ทัในนไดใจ้สขนอใงจรวา่าชไนลห่กิ ลลุ ังหมนีแุม่ ขกกำคลนังรสอ้ ำนคัญรมุ่ อจีกนคแนทเบปคดิ ุมปไรมะอ่ตยรู าู้่ นแแลละ้วกเาดรินกตระามทเำขน้าั้นมกาท็ ำให้เขา กร๊งุ กร๊งิ ! เสยี งฝเี ท้าท่กี ้าวข้ึนบันไดมาไมไ่ ด้ทำให้ลัลนาสนใจ กระทั่งเจ้าของเสยี งนั้นเดินมาหยดุ อยู่ด้านหลังแล้ว คนงานล้นมือกไ็ มค่ ิดจะมอง ด้วยเธอคิดวา่ บคุ คลนั้นคอื น้องชายซง่ึ ทำหน้าที่เดนิ ขนกลอ่ งหนังสอื ข้นึ ๆ ลงๆ ระหวา่ งชน้ั หน่ึงกับช้ันสองมาต้ังแต่เชา้

“ฉันได้ยนิ เสยี งระฆังเมือ่ ก้ี ไอ้บัวมาแล้วเหรอนท” ลัลนารอ้ งถามขณะนั่งตรวจสอบสนั หนังสอื กอ่ นจะบรรจลุ งหีบหอ่ เพือ่ ใสก่ ล่อง เทตำรใยีหม้คขนนเปยน็ ้ายพต่ี ้องเแอต้ยี ่เพวคราอะหนัน้อไงปชมาอยงท่ีเกธออ่ คนิดจวะตา่ ยะนืลงึองยันูด่ ้านหลังไมย่ อมตอบคำถามเสยี ที “...” คนที่อย่ตู รงหน้าไม่ใชน่ ที แต่เป็นสวาม.ี ..ไม่สิ เปน็ เพือ่ นสนิทของเธอนัน่ เอง ลัลนามองตอบสายตาของคนท่ีซบู ผอมลงไปถนัดตาอยา่ งตกใจ กอ่ นจะคอ่ ยๆ ลกุ ข้นึ ยนื ยอมท้ิงงานในมอื ทันทเี มอื่ ได้เหน็ เขา หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รมองตอบหญิงสาวซงึ่ เขาแสนคดิ ถงึ ความจรงิ เขาถูกมารดาของ เธอสงั่ ห้ามไม่ให้มาพบเธอ แตเ่ พราะความคิดถงึ และโหยหา อยากเหน็ อยากเจอหน้า ทำให้เขาจำต้องเหน็ แกต่ ัว บุกฝ่าเข้ามาถึงท่ีนี่ และพบว่าเธอกำลังจะหนีจากเขาไปอีก ครง้ั “...กินข้าวมาหรอื ยัง” ขณะค่อเสยยี ๆงแปผรว่ับนอ้ันารถมาณมข์ ต้นึ กใจบนใกบอ่ หนนห้าใญหงิ้สสง่ ายว้ิมจฝะมนื อแงลสะำทรำวตจัวไปปรกอตบ.ิ .ต. ัวเขาอย่างสงั เกต “ทำไมแกดูผอมลง...ได้กินข้าวบ้างหรอื เปลา่ ” ไม่มเี สยี งตอบมาจากราชนกิ ลุ หนุม่ เขาเพยี งยนื นิ่งอยู่อยา่ งน้ัน นิง่ จนคนร้อง ถามเรมิ่ อดึ อัด “...ง้ันเด๋ียวฉันลงไปหาอะไรให้แกกนิ ดกี วา่ นะ เอาเป็นข้าวผัดปเู นอะ” ลัลนาถามไถถ่ งึ เมนูโปรดของคนตรงหน้าแล้วเดินสวนราชนกิ ลุ หน่มุ ออกไป หมายจะหลบเลี่ยงเพราะไมอ่ ยากอยู่เผชญิ หน้ากับเขา แต่หมอ่ มเจ้ากิตตกิ รซงึ่ ยนื น่งิ อยู่ กลับคว้าตัวเธอเอาไว้ ก่อนกอดรดั รา่ งแบบบางของลัลนาแน่นราวกับกลัววา่ เธอจะหาย ไป “ฉันคดิ ถึงแก”

เสยี งกระซบิ รมิ หูทำให้ลัลนาต้องรบี ผลักไสรา่ งสงู ออก หญิงสาวดันอกกว้างของ ราชนิกลุ หนุ่มอยา่ งแรง แรงจนรา่ งของเขาเซไปข้างหลัง “อย่ามาทำแบบน้กี ับฉันนะ! ฉันบอกแล้วไงวา่ ถ้าไม่พร้อมกลับมาเปน็ เพื่อนกันก็ ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า!” ลัลนาพดู เสยี งดุอย่างไม่พอใจ แตน่ ัยน์ ตาหวานกลับสัน่ ระรกิ เพราะความเสยี ใจ เรมิ่ กลับมาจโู่ จมคนแสรง้ เข้มแขง็ อีกคร้งั “ฉันทำไมไ่ ด้” ลัลนาปาดน้ำตาท้ิงอยา่ งไม่ไยดี กอ่ นจะมองตอบคนตรงหน้าท่ีกำลังน้ำตาซมึ เชน่ เดยี วกัน “งั้นฉันจะไปเอง” ลัลนาพดู จบก็ทำท่าจะเดนิ ออกไปจากห้องหนังสอื อีกคร้งั แตห่ มอ่ มเจ้ากิตตกิ รก็ รวบรา่ งของเธอเอาไว้ท้ังท่เี ธอพยายามด้ินให้หลุดจนสดุ แรง “ปล่อยนะติ! แกอย่ามาทำแบบน้กี ับฉันนะ!” “ขอรอ้ งละไม้ ขอแค่ตอนน้ี ชว่ ยพูดความจรงิ กับฉันเถอะนะ” เสยี งสัน่ น้ันทำให้ลัลนาหยดุ มือและหยุดด้ิน รา่ งที่เกรง็ แขง็ ของคนพยายาม ขัดขืนคอ่ ยๆ อ่อนลงตามความร้สู กึ แท้จรงิ ท่ีชา่ งออ่ นแอเหลอื เกิน หม่อมเจ้ากติ ติกรรบั ร้ถู ึงกริ ยิ าน้ันจึงโอบรดั รา่ งบางมาชดิ ตัวยิง่ ข้นึ ซมึ ซับและสดู ความหอมจากเรอื นกายที่เขาโหยหาอยู่ตลอดเวลาที่ต้องหา่ งกัน “ฉันคิดถึงแก” คำพดู ทย่ี ้ำอยขู่ ้างหูทำให้ลัลนาต้องยกมือกอดตอบรา่ งสัน่ เทาน้ัน ฝ่ามือน้อย สัมผัสได้ถงึ แผน่ หลังกว้างที่ดูซบู ลงไปถนัดใจ แตร่ า่ งกายน้กี ็ยังสรา้ งความอบอุ่นให้เธอ เฉกเชน่ เดิม และสง่ิ ที่ไม่น่าเชอ่ื กค็ อื ความเจ็บปวดจากบาดแผลใหญ่ในใจซงึ่ ทำให้เธอ เจบ็ เจียนตายกลับหายวับไปราวกับไมเ่ คยเกิดข้นึ เพียงเพราะได้รบั สัมผัสจากคนคนน้ี เพียงแคไ่ ด้อยใู่ นอ้อมกอดของกันและกัน ราวกับอ้อมกอดน้ีคือบ้านอีกหลังท่เี ธอจะ สงบลงหากได้องิ แอบพักพิง